หัวข้อ: (เรื่องสั้น) กะเทยดอย ---ตอนจบ--- 14/3/55 21.00 P.15 (เก็บเข้าคลังเลยค่ะ)

[uknowvry]

บักป็อบ...อัดอั้นชัวร์!

[kun]

อยากอ่านตอนตื่นแล้วด้วยเหมือนกัน
บักป๊อปจะทำยังไง

[slumberland]

เฮ้อออออ   ทำไมวันนี้ไม่เป็นวันเสาร์น๊า   จะได้นอนให้เต็มอิ่ม  เพราะเมื่อคืนนี้เจอบทหนักไปหน่อย

ฉันค่อยๆ ลืมตาแบบไม่เต็มใจเท่าไรนัก  แต่เพราะร่างกายมันเหมือนตั้งเวลาไว้ให้ตื่น (ปวดฉี่ค่ะ)

ขยับตัว  บิดขี้เกียจเบาๆ บนฟูก  ขยับไม่ได้มากนัก  เพราะฉันอยู่ในอ้อมแขนของชายคนนึงที่กอดฉันไว้ใต้ผ้าห่มอุ่น

ฉันนอนคิดในใจว่า  หากชายคนนี้  ลืมตาได้สติขึ้นมาจากตื่นนอน  จะเกิดอะไรขึ้น  เนื่องจาก  ฉันเคยผ่านประสบการณ์เลวร้ายจากเหตุการณ์ในลักษณะนี้มาแล้ว

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่  เพราะเมื่อนึกถึงว่า  หากเหตุการณ์ออกมาในแบบเดิม  ฉันคงจะคาดเดาสภาพของตัวเองที่อาจจะเกิดขึ้นได้

 เขาเกลียดฉันเข้าไส้มากไม่ใช่เหรอ   แล้วเรื่องเมื่อคืนเกิดขึ้นได้อย่างไร

เพราะเขาเมาหรือเปล่า  หรือเพราะเหตุผลอื่น

ความคิดอันแสนสับสนมารบกวนฉันตั้งแต่เริ่มเช้าวันใหม่เลยหรือนี่

(เฮ้อออ  ปวดฉี่อ่ะ  จะทำยังไงดีเนี่ย  กลัวมันตื่นว่ะ)

ฉันค่อยขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขา  ทันใดนั้น  ฉันต้องสะดุ้งเบาๆ  เมื่ออ้อมแขนนั้น  กลับสวมกอดฉันเข้ามาเหมือนเดิม  และกอดรัดแน่นขึ้น  พร้อมเสียงกระซิบข้างหู

“จะไปไหนเหรอ”   (โอยยยย  พระเจ้าช่วย   ใจหล่นหายไปตาตุ่ม  แกตื่นแล้วเหรอเนี่ย  เสียวโดนตบอิ๊บอ๋าย)

“เอ่อ   อยากเข้าห้องน้ำน่ะ”

เขากอดรัดฉันแน่น  พร้อมกับหอมแก้มฉันมาฟอดใหญ่ๆ  แล้วค่อยๆ คลายอ้อมแขนนั้นออก

“ก็ไปสิ”  ฉันรีบลุกขึ้น  จับผ้าเช็ดตัวได้  พร้อมเสื้อกล้ามที่ฉันเอาไว้ใส่ซับข้างใน  กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องไป  ฉันเหลียวหันกลับไปมองชายคนหนึ่งที่นอนขดอยู่ในผ้าห่ม

(เกิดอะไรขึ้นนะ  ทำไมวันนี้เขามาแปลกจัง  เหตุการณ์พลิกแฮ่ะ  นึกว่าจะโดนฉุดกระชากลากถีบซะแล้ว)

นี่น่ะหรือ  คือชายที่โหดร้ายกับฉันตลอดที่ผ่านมา

ฉันถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่  เปิดประตูห้องออกไปทำธุระส่วนตัวแล้วอาบน้ำ

ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมา  ก็พบป๊อปยืนขวางอยู่หน้าห้องน้ำยืนจ้องฉันตาไม่กระพริบ

(ว๊ายยยยยยยยย  อะๆๆอะไรเนี่ย  อย่าบอกนะว่า  สติความโหดเหี้ยมมันกลับมาแล้ว  แล้วจะมาตบตีชั้นในห้องน้ำเนี่ย  ตายๆ  สาธุ   เป็นอย่างอื่นแทนเถ๊อะ  อย่ามาโหดเหี้ยมกับฉันเลย)

ฉันยืนค้างทำตัวไม่ถูกสักพัก  ก็ค่อยๆ หลบตัวแทรกผ่านเขาไป

ป๊อปดึงมือฉันไว้  แล้วเอามือจับหัวไหล่ฉัน  ค่อยๆ เบียดฉันให้ไปชิดกำแพงหน้าห้องน้ำ   เขาจ้องตาฉันจนฉันต้องหลบเลี่ยงสายตาที่ไม่อาจคาดเดาความรู้สึกของเขาได้

ป๊อปเบียดหน้าลงมา  พร้อมกับแนบริมฝีปากจูบฉันอย่างดูดดื่ม  (ดูดดื่มเลยเหรอหนิ  โอยยยย  มันสุดยอดจริงๆ)

ฉันผลักป๊อปออกด้วยความเขินอาย   แล้วบิดตัวหนีป๊อป  ขึ้นบ้านไปแต่งตัว  (เขินอ่ะ  วุ๊ยๆๆ  ยังกะฉันเป็นนางเอกหนังเลย)

ป๊อปขับรถไปส่งฉันที่โรงเรียน  ฉันนั่งนิ่งไม่พูดอะไร  ส่วนอีกฝ่ายก็นิ่งเงียบเหมือนกัน

วันนี้ทั้งวัน  ฉันครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น  ฉันสับสนและพยายามหาคำตอบตลอดเวลาว่า 

ทำไมป๊อปทำแบบนี้กับฉัน?
ป๊อปเกลียดฉันไม่ใช่เหรอ?
เขาทำเพื่ออะไร?
เขาอยากทรมานฉันเหรอ?
แต่เมื่อเช้า  เขาก็ไม่ได้ตบตีฉันหนิ?
หรือว่าป๊อปมันชอบฉัน?

หลากหลายคำถามที่เกิดในความคิดฉัน  และสมองฉันก็พยายามเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ เพื่อมาเป็นเหตุผล และคำตอบของคำถามนั้นๆ

เฮ้ออออ    ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
เหมือนกับว่า  หัวใจดวงน้อยๆ ของฉันมันอยากจะพองโต   เพราะในใจลึกๆ ของฉันนั้น  ฉันก็ชอบผู้ชายคนนี้เหมือนกัน

แต่เขานี่เหรอ  ที่ฉันจะทุ่มหัวใจให้ 
ความรัก  กับ  ความชอบ  มันไม่เหมือนกันนี่นา
เขาจะรักฉันจริงๆ เหรอ  เพราะที่ผ่านมา  เขาช่างโหดร้ายกับฉันเหลือเกิน   ความคิดคนมันจะเปลี่ยนง่ายๆ ขนาดนี้เหรอ

..........................สับสน...........................   (สับสนทางเพศยังไม่พออีก)
.....ฉันต้องตัดสินใจอะไรสักอย่างแล้ว......

คืนวันนี้ทั้งคืน  ฉันคอยเฝ้ามองโทรศัพท์  เผื่อใครที่ฉันคาดไว้ในใจ  เขาจะโทรมา

แต่.........ไร้วี่แวว

ทำไมนะ  ทำไมฉันคิดถึงป๊อปขนาดนี้   

พยายามข่มตาหลับอย่างทรมาน

พรุ่งนี้ก็วันศุกร์สินะ  ทำไมฉันอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ จัง..............

วันนี้เป็นวันศุกร์   ตอนเย็นโดยปกติ  ไอ้ป๊อปมันต้องมารับฉัน   แล้วฉนก็จะถูกมันจิกด่าสารพัด  (นี่ตกลงว่า  ฉันชอบแบบซาดิสๆ เหรอเนี่ย)   

ปกติแล้ว  ทุกๆ วันศุกร์  ฉันไม่อยากให้มันมาเลย   แต่ทำไมวันศุกร์นี้  ฉันถึงอยากเร่งเวลาให้ถึงช่วงที่เขามารับเร็วๆ จัง

เวลาผ่านไป  ผ่านไป  หกโมงเย็นก็แล้ว   หนึ่งทุ่มก็แล้ว  สองทุ่มก็แล้ว   กลับไม่มีวี่แววของชายจอมโหดคนนั้น  มารับฉันอย่างเคย

ทำไมเราใจสั่นหวิวแบบนี้   ทำไมเรารู้สึกคับอกคับใจแบบนี้   

เหลียวมองโทรศัพท์ก็ไร้วี่แววของเขา

ใจมันเหมือนถูกถ่วงลงทะเลลึก  อึดอัด  อัดอั้นอย่างบอกไม่ถูก   
ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไร้เหตุผล 

นี่ฉันร้องไห้ทำไม  ตัดพ้อที่เค้าไม่มาหาเหรอ 
คิดถึงเขาเหรอ
หรือ.................. เขาจะยอมเลิกยุ่งกับฉันไปแล้วจริงๆ

หากเรื่องเมื่อคืนวันพุธนั้น  เป็นคืนสุดท้าย  เป็นจุดจบของเรื่องระหว่างเรา  ฉันก็น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ  เพราะตลอดเวลา  ฉันเฝ้ารอให้เขาเลิกยุ่งกับฉันนี่นา

แต่ทำไม  วันนี้  เมื่อคิดว่า  เราสองคนจะขาดต่อกันแล้ว  ทำไมฉันถึงได้รู้สึกทรมานแบบนี้

ค่ำคืนวันศุกร์ก็ผ่านไปอย่างช้าๆ จนถึงเช้าวันใหม่ของวันเสาร์ (01.00 น.)

ไร้วี่แวว

ทำไมฉันเจ็บปวดแบบนี้นะ

ถึงครั้งนี้เขาจะไม่ได้ทำร้ายร่างกายฉัน
แต่ฉันก็กลับปวดร้าวยิ่งกว่า

ฉันควรจะลืมเขาซะ
ไม่น่าปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้เลย 

ลืมเอาไปเถอะอุ้ย   นึกถึงความเลวที่เขาทำไว้สิ   
จะไปอ่อนแอเพราะเขาทำไม

ฉันเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย  และสิ้นหวัง

ตื่นมาเช้าวันเสาร์

ฉันพยายามหักห้ามใจ  ไม่ให้คิดถึงเขา  และ พยายามที่จะลืมเขา

เพราะเขาก็คงต้องการเช่นนั้นเหมือนกัน   (ก็วันศุกร์เมื่อกี้  เขาไม่เห็นมาหาเราเลยนี่นา)

สงสัย  จูบเมื่อวันนั้น  อาจจะเป็นการจูบอำลาจากเขาก็เป็นได้

(เอาล่ะ  ไม่มีเขา  ก็คงไม่เป็นไร   ชีวิตเราต้องดำเนินต่อไป  ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม)

วันเสาร์ผ่านไป  ไร้วี่แวว  (เชอะ  ไม่มาก็ไม่ต้องมา  ไม่มานั่นล่ะดีแล้ว  ฉันจะได้ไม่ต้องเจอหน้าแก  ชิส์)

อาทิตย์ผ่านไป   วันจันทร์ผ่านไป   

ใจลึกๆ แอบเฝ้ารอให้ถึงวันพุธ  เพื่อจะรอดูว่า  เขาจะมาดังเช่นดังเดิมหรือเปล่า 

แต่จริงๆ คือ  ฉันเริ่มไม่สนใจแล้วล่ะ   (เสียตัว  อย่าเสียใจ  ฮี่ๆๆ)  ไม่มาก็ไม่แคร์  (เหรอ?) 

แน่นอนค่ะ  คนที่ฉันคุยแก้เหงาในช่วงนี้  ต้องเป็นครูบอมแน่นอน  ตัวช่วยในหลายๆ เรื่องของฉัน

ว่าแล้วก็ชวนครูบอมไปหาถ่ายรูปวิวสวยๆ ดีกว่า

วันเวลาผ่านไปจนถึงวันศุกร์ 

ฉันไม่ได้คิดถึงเขาหรอกนะ   หลังจากเลิกเรียน  คุยกันกับครูหนุ่ย (ครูชายอีกคนที่ออกแนวกวาง)  ว่าจะลงไปข้างล่าง  ไปหาซื้อของมาไว้ตุนเสาร์  อาทิตย์ 

นัดแนะกันเรียบร้อย   ในขณะที่ฉันกำลังเดินออกมาจากบ้านพักของฉัน  ฉันก็ต้องหยุดชะงักกระทันหัน  เพราะรถที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใน ร.ร. นั้น  เป็นรถที่ฉันคุ้นตาซะเหลือเกิน

หัวใจฉันหลุดลงไปอยู่แทบเท้า 
(อะไรกัน  ป๊อป ฉันอุตสาห์ตัดใจจากเธอ  ไม่คิดเรื่องเธอได้แล้ว  เธอจะมาอีกทำไม  นี่มันอะไรกัน  ฉันงงไปหมดแล้ว  ได้โปรดเถอะ  อย่าทำให้ฉันสับสนไปมากกว่านี้ได้ไหม  ไม่เอาล่ะ  ไม่อยากเห็นหน้า  ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว)

ฉันรีบเดินเข้าบ้าน  ปิดประตูล๊อก  เพื่อหนีสิ่งที่มันจะเกิดขึ้น  (โดยไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น)

ฉันขึ้นไปนั่งอยู่มุมเตียง  กอดเขาตัวเองแน่น   ลืมเขา  กับ คิดถึงเขา  สองความคิดนี้มันกำลังตีกันพัลวัน

(ไอ้ป๊อป  แกรู้สึกไหมว่า  ความคิดชั้นสับสนแทบบ้านี่เพราะแกตลอด)

“อุ้ย  อุ้ย   ครูอุ้ยครับ  อยู่ไหมครับ  อุ้ย  อุ้ย”

เสียงร้องเรียกฉัน  ที่ทำให้ฉันแทบจะร้องไห้ออกมา

(ป๊อป  เธอมาทำไม  เธอจะมาเรียกฉันทำไม   น้ำเสียงที่เธอเรียกมันก็เปลี่ยนไป   เธอไม่ได้เรียกฉันเป็นอีตุ๊ด  อี5 เหมือนเดิม   นี่เธอต้องการอะไร)
ฉันปล่อยให้คนที่อยู่นอกบ้านนั้น  ส่งเสียงเรียกโดยที่ฉันไม่ยอมตอบรับอะไรทั้งสิ้น

(บ้านพักครูที่ฉันอยู่  เป็นแบบบ้านพัก 2 ชั้น  ปูนล่าง  2 ห้อง  บนไม้ 2 ห้อง  เหมือนบ้านพักครูในโรงเรียนทั่วไป  แต่ ผอ. แกต่อเติมชั้นล่างออกไปอีก  ทำให้มีห้องเพิ่มด้านล่างอีก 1ห้อง  โดยที่ห้องนี้ ต้องเข้าทางประตูข้างบ้าน  ซึ่งฉันอยู่ห้องข้างล่างนี้  เพราะฉันเป็นครูชาย  แต่อยู่บ้านพักครูผู้หญิง  อิอิ)

สักพักนึง  เสียงก็เงียบลง  ฉันรีบเอาหูไปเงี่ยฟังแถวๆ ประตูหน้าบ้าน 

ได้ยินเสียงเหมือนคุยกัน  หนึ่งในนั้นต้องเป็นพี่สุ  แน่นอน

(ปึกๆ)  เสียงคนเคาะประตูข้างบ้าน

“น้องอุ้ยๆ  น้องอุ้ยจ้าว  ทำอะไรอยู่  ออกมาหน่อยสิ  พี่มีอะไรจะคุยด้วย”  เสียงพี่สุเรียกฉัน  (ป๊อปมันใช้ให้พี่สุเรียกให้แน่ๆ เลย)

“มีอะไรเหรอพี่   คุยมาเลย  น้องเข้าห้องน้ำอยู่  ไม่ว่างออกไป”
“เหรอ  งั้นพี่รอก็ได้  พี่มีธุระพูดด้วย”
“พี่สุ  จะให้น้องออกไป  เพราะว่ามีคนมาหาน้องใช่ไหมพี่   พี่ไปบอกเขาเลยนะ  ว่าน้องไม่อยากเจอ  น้องไม่สบาย  ขอนอนพักดีกว่า”  (แถไปเรื่อย  ไม่ค่อยจะเนียนเลย)
“เอ๋า น้อง  ยังไงล่ะหนิ”   

ฉันเงียบไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้น

สักพัก (ประมาณ 30 นาทีมั้ง)  ทุกอย่างเงียบสนิท  ไม่มีใครเรียก  และไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

(คงจะกลับกันแล้วมั้ง  นานขนาดนี้)  เพราะว่า  พี่สุแกก็คงต้องรีบกลับบ้านกับบอม

“น้องอุ้ยจ้าว  ทำอะไรอยุ๋น้อ  ให้พี่คุยด้วยหน่อยสิ  น้องไม่ต้องหลบหรอก  คนนั้นเค้ากลับไปแล้ว”

“อะไรนะพี่  กลับเหรอ   อ้าวแล้วพี่สุยังไม่กลับบ้านเหรอ”

“ยังจ้าวว  บอมยังไม่ออกมาเลย”   (จริงๆ แล้วคือ  บอมออกมารอรับพี่สุแล้ว)

“พี่โกหกน้องหรือเปล่าหนิ   มีอะไรจะพูดเหรอพี่”

“เอ้อออ น้อง  พี่ไม่ได้โกหก  พี่เป็นห่วง  อยากคุยด้วย  เป็นอะไรกันเหรอ”
(เฮ้อออ  คงกลับแล้วจริงๆ สินะ)

ฉันเลยเปิดประตูข้างบ้านนั้นออกไป

ฉันยื่นหน้าออกไปส่องดูรอบๆ บริเวณ  เหมือนกำลังหนีพวกเก็บหนี้นอกระบบยังไงยังงั้น

ทางโล่งแฮ่ะ

ฉันเลยออกมายืนคุยกับพี่สุได้สักครู่

ทันไดนั้น

ฉันก็ต้องตะลึง  เพราะมุมบ้านด้านหลังนั้น  ได้ปรากฎร่างของชายคนที่ทำให้ฉันต้องเจ็บกาย  เจ็บใจ

(นี่มันเป็นแผนการของพวกเธอเหรอเนี่ย  พี่สุ  ทำไมพี่ทำอย่างนี้  ร้ายใช่ย่อยนะ)

พี่สุยืนยิ้มแห้งๆ  แล้วบอกว่า
“พี่ไปก่อนเน้อ  น้องบอมรอพี่อยู่หน้าบ้านแล้ว”   แล้วพี่สุก็รีบเดินไป

“เดี๋ยวก่อนสิพี่  เดี๋ยว  ทำไมพี่สุทำแบบนี้”

“พี่ขอโทษน้อง   เจอกันวันจันทร์นะ”

ฉันรีบหันไปหาป๊อป  แล้วกำลังจะวิ่งใส่เกียร์ 5 หนีเข้าบ้าน 

“เดี่ยวก่อนสิ อุ้ย  ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย” 

“ไม่   ไม่คุยอะไรทั้งนั้น”   

ป๊อปรีบดึงรั้งฉันไว้ได้สำเร็จ   เอาอีกแล้ว   เหตุการณ์แบบนี้   ฉันยืนนิ่ง  ไม่ขัดขืนอะไร  แต่ไม่ยอมบิดตัวหันไปสนทนากับเขา

“เธอมีอะไรก็พูดมา”  ฉันบอกป๊อป

“เป็นอะไร  ทำไมต้องหนีกันด้วย”   (แหม๊  ยังจะมามีหน้าถามอีก  โอ๊ยย  หงุดหงิด)

“แค่เค้าไม่มารับแค่นี้เอง  อย่าโกรธกันดิ”  (โอ๊ย  ปรี๊ดๆๆ)
“นี่  ป๊อป  ฉันขออะไรได้ไหม   เธอเลิกยุ่งกับฉันเถอะ  เธอจะมาทำแบบนี้ทำไม  จะมาพูดจากระแนะกระแหนทำไม  เธจำไม่ได้เหรอ  ว่าเธอเกลียดฉันขนาดไหน   นี่เราก็น่าจะตัดกันได้แล้วนะ   ที่แล้วมาก็ให้มันผ่านไปเถอะ  ชั้นไม่อยากจะไปใส่ใจหรือคิดอะไรกับเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว   นะ  ฉันขอร้องล่ะ  เลิกยุ่งกันเถอะ  ให้มันจบไปเถอะ”

ป๊อปมันปล่อยมือฉัน  ฉันเดินขยับไปข้างหน้า  โดยที่ยังหันหลังให้มันอยู่  (อย่ามากลับใจเล่นบทโหด กระโดดถีบฉันล่ะ)

“อุ้ย  ป๊อปขอโทษ”   (เฮ้ยยยย  อะไรนะ  เมื่อกี้มันพูดอะไรออกจากปากมันนะ)

“เธอจะมาขอโทษอะไร  ขอโทษทีตบตีฉันเหรอ  ฉันบอกแล้วไงป๊อป  เลิกยุ่งเถอะ  แล้วฉันจะไม่คิดอะไร  ไม่ต้องมาขอโทษขอโพยอะไรฉันหรอก  เลิกยุ่งกับฉันก็พอเถอะนะ”

“ทำไมเธอถึงไม่อยากเห็นหน้าชั้นนักล่ะ”  ป๊อปถามเสียงอ่อยๆ

“ฉันอยากจบ  เข้าใจไหม  ฉันก็อยู่ส่วนฉัน  เธก็อยู่ส่วนเธอ  เหมือนเมื่อก่อนที่เราไม่ได้รู้จักอะไรกันเลย  เราก็มีชีวิตอยู่ได้  มีความสุขอยู่ได้”

ป๊อปเงียบนิ่งไปสักพัก  แต่ฉันก็ยังไม่หันไปมองเขาเลย

“ไม่  ฉันไม่เลิก”

“จุ๊!”  ฉันแสยะเสียงด้วยความรำคาญ 

“แล้วเธอจะมาไม่เลิกทำไม  ฮ๊ะ  ฉันไม่เข้าใจ   เธอต้องการอะไร   น่ารำคาญจริงๆ”

ฉันกำลังจะเดินออกไปจากเขา

“อุ้ย   ฉันชอบเธอ”
“ได้ยินมั๊ย  ฉันชอบเธอ”

ฉันอึ้ง   ฉันเงียบ  ฉัน..................ยืนค้างเหมือนโดนคำสาป

แล้วป๊อป  ก็เข้ามาโอบกอดฉัน  และค่อยๆ ขยับพาตัวฉันเดินเข้าบ้าน

---------------------------------------------------------------

[malula]

ผีเข้าอิพี่ป๊อป
ที่ผ่านมาไม่รู้ใจตัวเอง หรือทำตัวไม่ถูกกันแน่
ครูอุ้ยได้โอกาสเล่นตัวนิดนึงนะ

[khunstar]

ครูอุ้ยอย่าเล่นตัวมากน้าาาเด่วโดนถีบอีก55+

[Karn12]

ป๊อบเปลี่ยนไป

[Monkey D]

ฮ่าๆๆๆๆ
ยอมรับแล้วสินะ
บักป๊อบ

[premkoe]

ฝันใช่ไหม อุ้ย ฝันไปแน่ๆ

[koikoi]

เข้าบ้านแล้วไงต่ออ่ะ

[roseen]

คริๆๆๆได้กินแล้วติดใจละสิ


 

[pnr17]

อัยยะ ><

[๛ナーリバス๛]

ฝ่ามือกับหลังเท้าชัดๆ เลยงง

แล้วที่บอกว่าอ่านไปๆ จะสงสารป๊อบนี่คืออะไร

หรือว่าอุ้ยจะเล่นตัวนาน?

ทำเขาไว้เยอะ ง้อกันดีๆล่ะ อิอิ

[uknowvry]

เห็นด้วย...ผีเข้าแหงๆ...555

[BeeRY]

หายหัวไปไหนมา ตอบให้มันดีๆนะบักป๊อบ
ว่าแต่จะมาไม้ไหนกันแน่ อยากรู้ด้วยคน แต่พากันเข้าห้องแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นอ่ะ 
บักป๊อบจะง้อครูอุ้ยบนเตียงเหรอ อิอิ

[DasHimmel]

นายป๊อป !!!!!!! จะเอาไงกะครูอุ้ยห๊ะ!!!?!!! 
อยู่ดีดีก็หายไปอยู่ดีดีก็กลับมาอีก
น่าหนักอกหนักใจจริงๆผช.คนนี้
เป็นกำลังใจให้ครูอุ้ย 

[tonkhaw]

ที่ผ่านมาทั้งตบ ถีบ เขกหัว
สงสัยคงอยากอยู่ใกล้อุ้ยมั้ง
พออุ้ยไปคุยกับคนอื่นเข้าหน่อย
หึง ข่มขืนเเม่งเลย

[zhai]

โอ้โห บรรยายสรรพคุณของป๊อป ไม่ถูกเลย   
จะบอกว่า รักแบบตบจูบ
เอออออ มันแร๊งงง ไปมั้ง
(แถมนายเอกเจ็บตัวซะเลือดแทบกระจาย)

[yeyong]

กระหังเขาสิงพี่ป็อบเหรอเนี่ย
ครูอุ้ยจะมีฝาละมีเป็นตัวเป็นตนแล้วนา

[gupalz]

อย่างกะจำเลยรัก

[ทิวลิปสีส้ม]

อ่ะจ๊ะ!!! ช็อค บักป๊อบทำไมแกเปลี่ยนง่ายงี้ล่ะ
แล้วที่หายไปอย่าบอกนะว่าอยู่ในสภาวะสับสน ฮุๆ
ครูอุ้ยขาชอบเขาแล้ว สมหวังแล้วก็รับไปเถอะค่ะ
แต่เล่นตัวหน่อยก็ดีนะ
เอาคืนหนักๆ อย่าให้บักป๊อบมันลวนลามได้ 

...ลวนลามไม่ได้แต่ปล้ำได้เลยนะ 

[fannan]

มีอะไรซับซ้อนซ่อนเงื่อนป่ะเนี่ยทำไมมาแนวลูกอ้อนขนาดนี้เนี่ย

[stupidchild]

รู้ใจตัวองซะที

[TeuyHom]

ว้าวๆๆ  สุดท้ายก้อพูดออกมาจนได้นะ  ฮ่าๆๆๆ

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[som]

อ่า...เป็นจะอี้ไปได้จะได๋เนาะ  5555

[love2y]

ป๊อบตัวปลอม!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ชัวร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[slumberland]

จะเกิดอะไรขึ้นตามมา  หรือป๊อปจะพลิกบทยังไง อันนี้คอยติดตามดูกันนะคะ

นี่ก็ใกล้จะถึงจุดจบของเรื่องแล้ว

อยากจะต่อเรื่องให้มันถึงพริกถึงขิงมากกว่านี้จังเลยค่ะ

เพราะยังเหลือตัวแปรคือ บอม อีกหนึ่งคน

แต่กลัวมันจะไม่ใช่เรื่องสั้นซะแล้ว   ถ้าขยายเรื่องไม่รู้จะยังไงดี  ทั้งนี้คงขึ้นอยู่กับคนอ่านแล้วล่ะมั้งค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามและให้กำลังใจกันมาตลอดเลยนะคะ

[choijiin]

ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
 
อิบักป๊อบอะไรของแก๊
ผีเข้าผีออกนะยะ
มีอย่างที่ไหนอินี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
ขนาดตรูยังตามไม่ทัน
แล้วครูอุ้ยผู้แสนซื่อ(บื้อ)
จะไปตามความคิดแกทันได้ไงวะคะ
 

[Karn12]

แต่บอมมีครอบครัวแล้วไม่ใช่เหรอครับ

[ลู่เคอOlive♥]

บทจะดีก็ดีใจหายนะคุณป๊อบ
แหมที่ตอนโกรธนะ ครูอุ้ยเกือบตาย
เป็นเรื่องยาวก็ได้คะ คนเขียน

[naiin]

แบบว่านึกว่ากำลังอ่านตอนฝันอยู่นะเนี่ย แล้วตื่นขึ้นมาไม่ใช่แบบนี้นะ