หัวข้อ: (เรื่องสั้น) กะเทยดอย ---ตอนจบ--- 14/3/55 21.00 P.15 (เก็บเข้าคลังเลยค่ะ)

[kun]

มองได้แต่อย่าชอบ อิอิ

ป๊อปดูดีขึ้น ได้บวก ฮ่าๆๆๆๆ

[TinyB]

โล่งอก  คราวหน้าอย่าทำอีกนะครูอุ๋ย 

[topphy]

  แหมครูอุ้ยค่ะมีผัวออกจะน่ารักยังแรดอยากไปกินเด็กอี สมน้ำหหน้า

  แต่ชอบอุ้ยนะนิสัยเหมือนหนูเลย อิอิ รักกันนานๆนะ

 ปล.มาต่อไวๆนะค่ะ

[malula]

ครูอุ้ยไม่รู้เหรอว่าเด็กหัวเกรียนเป็นของแสลง มองได้แต่กินไม่ได้ ฮี่ฮี่
ดีนะที่ยังง้อยังคืนดีกันได้ ถือว่าเป็นบทเรียนละกัน ทีหลังก็อย่าให้จับได้ ไม่ใช่ ๆ ทีหลังอย่าทำตะหากเล่า

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

นึกว่าจะแย่ซะแล้ว

[tonkhaw]

โว้ววว เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยอ่ะ ป๊อป

[runningout]

นี่แหละนะ . ต่อไปห้ามเจ้าชู้อีกนะอุ้ย !

[roseen]

 

[ทิวลิปสีส้ม]

กรี๊ดดด บักป๊อบเปลี่ยนไป ดีขึ้นม๊าก มาก สุภาพบุรุษรักจริง จริงๆ นะจ๊ะ น่ารักที่สุด จากเสือกลายสภาพเหลือเพียงแมวน้อย ><
ครูอุ้ยเริ่มออกลาย ไงล่ะ เป็นเรื่องเลยเห็นมะ แต่อยากเห็นตอนใส่ซีทรูเต้นยั่วจริงๆ นะ กร๊าก คงจะเป็นอะไรที่ยั่วยวนมาก (รึเปล่า?)

[choijiin]

อ้าวววววววววววววววววววว
 
ครูอุ้ยดีแตกซะงั้นอ่ะ
เรารึอุตส่าห์อยู่ข้างครูอุ้ยตลอด
คราวนี้ไหงทำกันยังงี้ล่ะค้า
 
เดี๋ยวปั๊ดยุให้บักป๊อบมีเมียน้อยมั่งเลย
 

[j4c9y]

เอาตายยยยย

[fannan]

เกือบตายแล้วไมละ อิอิดีนะเนี่ยที่ยังง้อได้ ไม่งั้นตายแน่ๆ

[ลู่เคอOlive♥]

ครูอุ้ยร้ายกาจอะ

[londoneye]

ครูอุ้ย....หาเรื่องใส่ตัวมั้ยล่ะ


ขนาดนี้ดูก็รู้ว่าบักป๊อบรักครูอุ้ยมากแค่ไหน

ดีน้าที่เค้ายอมให้อภัย^^

[TeuyHom]

เกือบไปแล้วไม่หละครูอุ๋ย...อิอิ

อย่าคิดนอกใจเชียวนะ  ตายคู่เลยแระ

(เห็นด้วยกับความที่ว่าตำรวจนะเจ้าชู้ หน้าหม้ออ่ะ 55+)

[Moonmaid]

อุ้ยเพลาๆลงมั่งงงง

[miwmiwjung]

อย่าอีกนะครูอุ้ย  ถ้าจะทำนะต้องเนียนกว่านี้เหมือนหนูนี่  อุ้ย หนูเปล่าเจ้าชู๊ชชชชช

[DasHimmel]

ทั้งรักทั้งหลง 
ครูอุ้ยก็อย่าทำงี้อีกน้าาา ถึงจะแค่หมาหยอกไก่ก็เถอะ ><
รักกันเเล้วก็ต้องพยายามพูดกัน เข้าใจกันเน้ออ!!~

[kun]

จะมายังน่าาาา

[slumberland]

อาทิตย์นี้ขออภัยด้วยนะคะผู้อ่านที่คอยติดตามทุกๆ คน   พอดีอาทิตย์นี้ น.ร.ที่ ร.ร.สอบ ONET  แล้วก็อาทิตย์หน้าสอบ NT กันน่ะค่ะ  ครูอุ้ยเลยงานเข้า  ต้องเข้มกับเด็กๆ กันหน่อย  ประมาณกลางๆ อาทิตย์หน้าจะมาอัพลงใหม่ให้นะคะ 

[gupalz]

จะรอค่ะ อนาคตของชาติเป็นเรื่องสำคัญ
เพราะงั้นพี่อุ้ยก็สู้ๆนะค่ะ

[slumberland]

ขออภัยที่ให้รอนานนะคะ  วันนี้มาอัพดึกหน่อย 

-------------------------------------------------1---------------------------------------------
แต่ก่อน  พร่ำคิดตลอดว่า  ตัวเองนี่โชคดีแล้วล่ะ  ที่ได้รู้จักกับป๊อป  และได้มาเป็นคนรู้ใจของเขา   (ถึงแม้ว่า  กว่าจะก้าวมาจุดนี้ได้  ต้องแลกด้วยความสะบักสะบอมพอควร)

อย่างที่ฉันเคยพูดไว้เมื่อตอนที่แล้ว  ว่าฉันพยายามทำตัวให้เป็นศรีภรรยาที่ดีของเขา  ไม่ทำนิสัยอะไรๆ ที่ผู้ชายชอบรำคาญ   หวงและห่วงพองาม  (แต่ครั้งที่แล้วก็เราเองนี่หว่า  ที่โดนมันจัดหนักเนี่ย)

เราคบกันด้วยความเข้าใจกัน   เหมือนจะเป็นโชคดีของอีตุ๊ดดอยคนนี้จังเลยนะคะ   

แต่...............

กาลเวลาเปลี่ยน   จิตใจคนมักจะเปลี่ยน

เค้าไม่ได้กลับมาโหดเหมือนเดิมอะไรหรอกค่ะ   ทุกอย่างปกติ  แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า  มันเหมือนมีอะไรจางๆ ลง

ทุกครั้งที่ฉันลงมาหาเค้า  เค้าจะมาโผกอด  และหอมฟอดใหญ่ๆ อย่างอบอุ่น  พร้อมคำพูดกวนๆ ในบางครั้ง

แต่ทำไมมาวันนี้  เค้าถึงแค่ยิ้มให้ฉัน  และทักทายธรรมดาๆ ว่า  “มาแล้วเหรอ”

กับข้าวที่ฉันทำเป็นประจำๆ ไว้รอเขาในช่วงที่เขาไปเตะบอล  เดี่ยวนี้มันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของอาหารค่ำของเขาเลย   เพราะเขามักจะบอกว่า  กินมาแล้วจากข้างนอกกับเพื่อนๆ ที่เตะบอลด้วยกัน

(ทั้งๆ ที่คนที่เตะบอลนั้นวัยเดียวกันกับเขามีน้อยมาก  ส่วนมากเป็นวัยรุ่นละแวกนั้น)

ที่สำคัญ  คนไปเตะบอลกลับมา  ควรจะต้องมีเหงื่อชุ่มๆ บ้างสิ  แต่เขากลับบ้านมาแบบปกติ  ฉันเคยถามเขา  เขาบอกว่า  เตะแป๊บเดียว  แล้วนั่งเล่นจนเหงื่อมันแห้งหาย

ไม่หรอก  ฉันไม่ได้หึงหวงอะไรเขาเลย  ฉันให้อิสระเขาเต็มที่  อยากไปมีใคร  หรือมีอะไรก็ช่าง  แต่อย่าเอาโรคมาติดฉัน  อย่าทิ้งฉันก็พอ   ฉันเคยคิดแบบนี้  เคยรู้สึกแบบนี้  แต่ทำไมมาคราวนี้  ฉันกลับเครียดกับสิ่งอะไรไม่รู้ที่ตัวเองกำลังเจอ

ฉันถามเพื่อนร่วมงานเขา   เขาไม่ได้มีท่าทีผิดปกติ  หรือว่ามีใครมาหา  หรือไปหาใครอะไรยังไงเลย  แล้วสิ่งที่มันกำลังเกิดขึ้นนี้มันคืออะไร

จากเดิมที่เขาจะสวมกอดฉัน  และก็ XXX กันในตอนนอน  เดี๋ยวนี้กลับกลายเพียงกอดฉันแบบหลวมๆ เท่านั้น 

ทำไมนะ  ทำไม  มันมีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกำลังมีม่านฝนกำลังปิดกั้นเราสองคนเอาไว้  ฉันคิดในใจว่านี้ฉันต้องเสียเขาไปเหรอ  เหตุการณ์นี้มันกำลังจะเกิดขึ้นกับฉันเหรอ  นี่ฉันจะตั้งตัวได้ไหมหนิ  ฉันต้องเผชิญกับคึวามเศร้าหมองอีกแล้วเหรอ

บางครั้งฉันแอบคิดว่า  ฉันไม่น่ามารู้จักเค้าเลย

บ่อยครั้ง  เค้ามักจะไปคุยโทรศัพท์ที่หลังบ้าน  และบ่อยครั้ง  ที่ฉันกับเค้าอยู่ในบ้านเดียวกัน  แต่เรากลับเหมือนต่างคนต่างอยู่  มันช่างห่างเหินซะเหลือเกิน

โดยปกติตามนิสัยของฉัน  ฉันคงเดินไปคุย ไปถาม  ไปเคลียร์กับเขาแล้วล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น  แต่สถานการณ์ในตอนนี้  ฉันกลับกลัว  และไม่กล้ายอมรับความจริงกับสิ่งที่ในจะเกิดขึ้น

ในวันหนึ่ง  เขาเข้าไปอาบน้ำ  ฉันก็นั่งทำงานของฉันตามปกติ  ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์เรียกเข้ามา   ปกติฉันไม่ยุ่ง  ไม่สนใจอะไรหรอกว่าใครจะโทรมาหาเค้า  เพราะฉันให้เกียรติเขา  เพราะบางเรื่องอาจเป็นเรื่องส่วนตัว   แต่เนื่องจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้  ทำให้ใจฉันมันสั่งให้ไปจับดูว่า  ใครโทรหามาเขา

ฉันเอื้อมมือสั่นๆ ของฉัน  พร้อมกับใจที่ลุ้นระทึก  กลัว  กลัวไปหมดซะทุกอย่าง  กลัวว่าจะได้รู้อะไรเข้า   แล้วเมื่อฉันจับขึ้นมา  มองดูที่หน้าจอ

^O^ Ploy $ai

ชื่อที่โทรเข้ามานั้น  มันทำให้ฉันซีดไปหมดทั้งตัว  ใจสั่น  เหมือนมีอะไรมาคับไว้ที่อก  ฉันรีบวางโทรศัพท์นั้นลง   ถอนหายใจอย่างสั่นๆ

อะไรนะ  เบอร์เมื่อกี้มันขึ้นว่าอะไรนะ   มันอ่านว่า  “พลอยใส” ใช่ไหม   น้ำตาฉันมันกำลังเอ่อล้นขึ้นมา   (ไม่นะอุ้ย  อย่าเพิ่ง  ตั้งสติก่อน  เผื่อเขาเข้ามาเห็นตอนนี้  ไม่ได้นะ  อย่าเพิ่งร้อง)  ฉันรีบวิ่งลงไปด้านล่าง  เปิดประตูหลังบ้านไป   ตาฉันลอย  กวาดมองสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัวอย่างไร้จุดหมาย

พลอยใส  เหรอ  ชื่อนี้นี่มันคือชื่อของ    แฟนเก่า  ของป๊อปนี่นา   แฟนเก่าเหรอ  ใช่  แฟนเก่า  คนที่เขาเล่าให้ฟังว่า  เค้ารักคนคนนี้มาก  เค้าคือรักแรกของป๊อป  เค้าคือคนที่ป๊อปเตรียมพร้อมที่จะมีงานหมั้นกันด้วย  จะใช่เขาคนนี้หรือเปล่า  ที่ทำให้ป๊อปเป็นแบบนี้

ฉันเหมือนคนเคว้งคว้างไรจุดยึดเหนี่ยว  น้ำตามันเอ่อออกมาจนจะล้นแล้ว  สักครู่ฉันได้ยินเสียงเขาเปิดประตูห้องน้ำออกมา  ถ้าเขามองมาทางหลังบ้าน  ต้องเห็นฉันยืนแน่นอน  แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบกริบ   ฉันหันกลับไป  ก็เห็นแต่ความว่างเปล่า  ไร้เงาของเขา

“ป๊อป  นี่ฉัน......ฉันไม่สำคัญสำหรับเธอแล้วใช่ไหม”  สิ้นความคิด  น้ำตามันก็ไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ได้   ฉันร้องไห้สะอึกสะอึ้น   ฉันกลัวสิ่งที่ฉันคิดไว้มันจะเกิดขึ้นจริงๆ   ฉันกลัวที่จะไม่มีเค้า   (ได้โปรดเถอะป๊อป  อย่าเย็นชากับฉันแบบนี้เลยได้ไหม  มันเกิดอะไรขึ้น  บอกกับฉันมาเลยได้ไหม  นี่เธอจะทรมานฉันไปถึงเมื่อไร)

ฉันนั่งลงกับพื้นหญ้าหลังบ้าน  ร้องไห้อยู่คนเดียวกับความมืด  เขาไม่เห็นฉันอยู่บนห้องนอน  เขาน่าจะลงมาตามหาได้แล้ว  แต่ก็ไร้วี่แวว   ฉันนั่งเหม่อลอย  สะอึกสะอื้นจากการร้องไห้เป็นระยะ  จนฉันแทบไม่มีน้ำตาเหลือแล้ว  ฉันเช็ดหน้าเช็ดตาให้เป็นปกติ  หอบเดินเอาร่างไร้วิญญาณกลับเข้าบ้าน   ทำไมมันช่างเงียบขนาดนี้  ฉันค่อยๆ เปิดประตูห้องเข้าไป  ก็พบว่า  เขานอนหลับแล้ว   นี่มันอะไรกัน   เขาไม่ได้สนใจฉันเลยแม้แต่นิดเดียวเลย 

ฉันค่อยๆ เบียดตัวลงไปนอน  ใจนึกอย่างกอดเขาไว้เหมือนอย่างเคย  แต่เขาคงไม่ต้องการ  ฉันนอนคิดเรื่องเหล่านั้นอยู่คนเดียว  คิดทีไร  ใจก็ยิ่งสั่นร้าว  น้ำตาไหลอาบแก้มลงมาทุกที  ส่วนคนที่อยู่หลังฉัน  เขากลับนอนหลับอย่างไม่รู้สึกอะไรเลยว่า  เขากำลังทำร้านคนคนนึงอยู่   มันช่างไม่ต่างจากเมื่อก่อนที่เขาทำร้ายร่างกายฉัน  แต่คราวนี้  เขาทำร้ายลึกลงไปถึงจิตใจ   จู่ๆ ความคิดหนึ่งก็พลันแล่นขึ้นมาในหัวฉัน  ว่าให้ฉันหยิบโทรศัพท์เขามาดู  แล้วกดดูประวัติการโทร   

ฉันเริ่มหน้าซีดอีกครั้ง  ใจสั่นมือสั่นไปหมด   มือก็จิ้มๆ หน้าจอโทรศัพท์อย่างสั่นๆ  สิ่งที่ฉันพบนั้น  มันยิ่งตอกย้ำฉันเข้าไปอีก   ที่พบว่า  เขาโทรหาพลอย  ตลอด  บางครั้งเป็นสายเข้า  บางครั้งสายออก  บางครั้งนานหลายนาที  บางครั้งเป็นชั่วโมง   ป๊อป   นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่   นี่มันเกิดอะไรขึ้น  หัวใจและสองมือของฉันมันสั่นไปหมดแล้ว   หน้าซีดชาอย่างมาก   สักพักสมองก็สั่งให้กดไปดูข้อความต่อ   ข้อความล่าสุด  เมื่อตอนก่อนนอนช่วงที่ฉันอยู่ข้างล่างนี่เอง   เป็นข้อความที่ป๊อปส่งหาพลอย  โดยมีข้อความว่า  “ฝันดีนะครับ  พรุ่งนี้อย่าลืมนะครับ  จะรอนะ”  (ลืม  ลืมอะไรกัน  แล้วรออะไรกัน  มันลึกซึ้งอะไรกันขนาดนั้นนะ)

(ณ  เวลานั้น  ฉันนั่งเคว้งคว้างอยู่คนเดียว   แต่เธอกลับมีความสุขส่งข้อความหารักเก่าของเธอแบบนี้เหรอ  ป๊อป  เธอจะกลับไปหาเค้าใช่ไหม   เค้าคือคนที่เธอต้องการจริงๆ สินะ)

“ใช่สิ  เธอต้องการเค้าจริงๆ  เพราะเธอเคยบอกกับฉันเองหนิว่า  เค้าคือรักแรกของเธอที่เธอรักมากๆ  เธอเคยถึงขั้นวางแผนครอบครัวกับเค้าไว้ด้วย”

“หึๆ  ส่วนฉัน  มันคงเป็นแค่อะไรสักอย่างที่มีไว้ให้เธอระบายอารมณ์สินะ  หรือไม่งั้นก็เพียงแค่แม่บ้านชั้นดีของเธอเท่านั้น”   

ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ  ไม่ไหวแล้ว  ฉันไม่นั่งอยู่บนที่นอนกับเขาได้   ฉันเปิดประตูเดินไปห้องแต่งตัว  ห้องที่มีความทรงจำหลายๆ อย่างเกิดขึ้นกับฉัน  ฉันนั่งคุกเข่าลงกับพื้น  หลังพิงตู้เสื้อผ้า  ฉันหยิบหมอนที่ฉันเคยนอนหนุนในห้องนี้มากอด  แล้วร้องไห้อยู่คนเดียว  เพ้อรำพันกับเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับฉันตั้งแต่ต้น  จนถึง ณ  เวลานี้   จนฉันหมดแรงหลับลงไปในตอนไหนก็ไม่รู้ตัว

……จริงๆ แล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหึงหวงเค้าเลยใช่ไหม   เพราะอีกฝ่าย  คือคนที่เขารักมาก........
.........ในครั้งนี้   ฉันต้องเป็นฝ่ายไปใช่ไหม ..........................

ฉันตื่นขึ้น  ตาบวมเป่ง  พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ   ส่วนป๊อป  ยิ่งกว่าปกติ  เหมือนเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  และเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย 

“อุ้ย  ตื่นตอนไหนน่ะ  ทำไมป๊อปตื่นขึ้นมาไม่เห็นเธอเลย”
“อ๋อ  ฉันรีบตื่นมารีดเสื้อน่ะ  เมื่อวานลืมรีด”   ฉันตอบไปแบบน้ำขุ่นๆ  แต่ก็ไม่ได้มีคำพูดอะไรต่อจากเขาเลย

เขาขึ้นไปส่งฉันตามปกติ  โดยที่เราแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย  พูดถึงแค่เรื่องหมอกควันที่กำลังเจอในตอนนี้เฉยๆ   ใจฉันมันสั่งลึกๆ ว่า  ถามไปเลย  ถามเค้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยว่าอะไรมันเป็นยังไง   แต่ฉันก็อดทนเอาไว้ก่อน   วันนี้ฉันยังต้องไปโรงเรียน  และที่โรงเรียนมีกรรมการจากเขตมาประเมินด้วย 

กรรมการจากเขต  มาประเมินโรงเรียนเศรษฐกิจพอเพียง  หลังจากประเมินในช่วงเช้าเสร็จแล้ว   ตอนเที่ยงกว่าๆ  ก็ไปเลี้ยงข้าวกรรมการให้อิ่มหนำสำราญตามแนวประจบประแจงที่ระบบราชการนิยมใช้กัน   และร้านที่โรงเรียนฉันเลือกคือร้าน  ใบเตย  (ร้านที่กล่าวถึงในตอนแรกๆของเรื่อง)   ลักษณะร้าน  เป็นซุ้มๆ หลังคามุงจาก (คงนึกออกนะคะ)  ฉันลงมากับรถครูบอม  ซึ่งในรถมีแต่ฉันกับบอมเท่านั้น   ฉันมองเห็นรถคันนึง  เป็นรถที่ฉันสุดแสนจะคุ้น  เพราะมันคือรถของป๊อป  ก็คิดในใจเฉยๆ ว่า  ป๊อปคงมากินข้าวตามปกตินั่นล่ะ  อยู่ในอำเภอเล็กๆ แบบนี้  จะเจอกันระหว่างทางบ้างคงไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่อะไรมาฉุดให้ใจฉันนึกไปเป็นอย่างอื่น   ปกติ  ป๊อปมันน่าจะเอารถโล่มานะ  และก็น่าจะมีรถโล่คนอื่นอีกด้วย  แต่ทำไมวันนี้ป๊อปเอารถส่วนตัวออกมา     แล้วใจมันก็คิดต่อไปอีกว่า  หรือป๊อปจะมากับน้องพลอย   ทันทีที่ฉันคิดแบบนั้น   ใจฉันเริ่มสั่นรัวอีกแล้ว  ความรู้สึกหิว  ความรู้สึกสดใสเมื่อกี้  หายไปหมดแล้ว  ฉันกลัวที่จะลงรถ  กลัวว่าจะได้ไปเห็นภาพอะไรแบบนั้น   หรือนี่  คือความหมายของข้อความที่เมื่อคืนป๊อปส่งหาพลอย   ฉันถอนหายใจเฮือกใจ   ทันใดนั้นครูบอมก็มาสะกิดตัวฉัน

“ครูอุ้ยๆ  ถึงแล้ว  ลงรถได้แล้ว”   ฉันตื่นจากความคิดเหล่านั้นเพราะครูบอม  ฉันหันไปมองหน้าบอมสักครู่  สีหน้าฉันไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าใดนัก
“เป็นไรครูอุ้ย  เป็นอะไรเหรอครับ”
“บอม  นั่นมันรถบักป๊อป”
“อื้ม ก็ดีสิ  จะได้ให้เค้าเลี้ยง”   (จริงสินะ  บอมยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น)

ฉันต้องทำทุกอย่างให้เป็นปกติ  เพราะฉันมากับแขกด้วย  ต่อหน้าเพื่อนร่วมอาชีพเดียวกันหลายๆ คนด้วย  ฉันก้าวลงจากรถด้วยใจหวั่นกลัว   โชคดีที่ซุ้มของพวกฉันอยู่ซุ้มใหญ่ที่หลังคาหญาคานั้นมันปกยาวจนทำให้ซุ้มอื่นๆ มองไม่เห็น   ฉันมองไปแต่ละซุ้ม ก็จะเห็นเพียงขาแข้งของคนนั่งเท่านั้น   ฉันพยายามลอดสายตามองไปในแต่ละซุ้มว่าป๊อปนั่งอยู่ซุ้มไหน  ก็ไปเจอะกับซุ้มนึงที่มีขาของคนที่ใส่เครื่องแบบตำรวจ   และในซุ้มนั้น  ก็มีขาของผู้หญิงคนหนึ่งอีกด้วย    ฉันรีบมองหาซุ้มอื่นๆ อีกก็ไม่มีซุ้มไหนที่มีขาของคนใส่ชุดตำรวจ   

ฉันแทบจะร้องไห้ออกมาตรงนั้นให้ได้  แต่สถานการณ์ที่บีบบังคับในตอนนี้  ฉันต้องเข็มแข็งไว้ก่อน   ฉันทำท่าทีเดินคุยโทรศัพท์  เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นสงสัย   และค่อยขยับเดินไปหามุมที่สามารถมองเห็นซุ้มนั้นได้ชัดขึ้น  และฉันก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง  ใบหน้าสดใส  ผมยาวดัดลอนปลาย  ดูดีไม่เบา  กำลังคุยกับคนนึงหัวเราะสนุกสนาน  ซึ่งคนที่เธอกำลังคุยด้วยนั้นก็คือ ป๊อป  นั่นเอง   ฉันประคองตัวเองเดินมาที่ซุ้มที่พวกฉันนั่ง   น้ำตามันคับจนเต็มอกแล้ว  ฉันจะทำอย่างไรดี  ขอสักหน่อยเถอะ  ฉันไม่ไหวแล้วจริง  ฉันเลยทำท่าขอตัวคนแถวๆ นั้นไปเข้าห้องน้ำ 

ยังไม่ทันจะถึงห้องน้ำเลย  น้ำตาของฉันมันก็ไหลพรากออกมาจนได้   มันคับอกคับใจอย่างแรง   ภาพที่ฉันเห็นมันช่างตอกย้ำความเจ็บปวดจริงๆ  ฉันเดินเลยห้องน้ำออกไปทางหลังร้านห่างๆ  ยืนร้องไห้คนเดียวเหมือนคนบ้า   สักพักฉันได้ยินเสียงคนเดินมาใกล้ๆ  ฉันรีบเอามือปาดน้ำตาฉัน   เหลียงมองไป  เห็นครูบอมเดินมาทางฉัน 

“ครูอุ้ย  เป็นอะไร”   ฉันรีบหันหลังให้บอมทันที  กลัวบอมเห็นสภาพฉันในตอนนี้  ไม่นานนัก  บอมก็มาจับแขนฉันแล้วถามซ้ำอีกรอบ
“ครูอุ้ย  เป็นอะไรครับ  ผมเห็นท่าทางแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้   ครูอุ้ยร้องไห้เหรอ”  บอมขยับเดินมาข้างหน้าฉัน  ฉันปิดบังบอมไม่ได้แล้ว  เขาเห็นสภาพฉันหมดแล้ว
“ครูอุ้ย  ร้องไห้ทำไมน่ะ  เป็นอะไรครับ”  ฉันเงยหน้าขึ้นมองบอม  เห็นแววตาที่เป็นห่วงของเขา  ทำให้ฉันอั้นไม่อยู่แล้ว  ฉันโผกอดเขา  แล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“บอม   ฮือๆๆๆ    บอม   ป๊อปมันอยู่นี่   มัน  อยู่กับ  แฟนเก่ามัน”   ฉันบอกบอมอย่างสะอึกสะอื้น 
“ครูอุ้ย  ไม่เป็นอะไรนะ  เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อน  แต่ตอนนี้  หยุดร้องก่อนนะครับ  คนเยอะครูอุ้ย   เดี๋ยวเรามาคุยกันนะ  ตอนนี้หยุดร้องก่อนนะครับ   ทำตัวเองให้เป็นปกติก่อนนะ”   

บอมให้กำลังใจฉันดีมากเลย   ฉันเดินไปหยิบทิชชู่ในห้องน้ำ  ล้างหน้าเช็ดหน้าจนสภาพใกล้เป็นปกติมากที่สุด  แล้วจึงเดินไปนั่งที่ซุ้มของพวกฉัน   โชคดีที่แต่ละคนพูดคุยกันเรื่องงาน  เรื่องประเมิน  แต่เห็นมีบางคนมองบ้างเหมือนกัน  แต่ก็ไม่ได้ทักอะไรมากมาย  คงเพราะคนเยอะด้วยล่ะ 

ฉันไม่หิว  ไม่อยากกินอะไรเลย  แต่นายบอมก็พยายามตักนั่นตักนี่มายัดเยียดให้ฉันกิน  สักพักฉันเงยหน้าไป  ก็เห็นพลอยเดินผ่านหน้าซุ้มของพวกฉันไปโดยมีป๊อปเดินตามมาติดๆ  แล้วป๊อปคงจะเห็นสมาชิกเพื่อนครูในโรงเรียนฉัน  เขามองอย่างสงสัย  แล้วหันมามองรอบโต๊ะ  เจอะกับสายตาของฉันพอดี   ป๊อปหยุดสักครู่  แล้วเขาก็เดินหลบออกไป   บอมเอื้อมมือมากุมมือฉันที่ใต้โต๊ะไว้แน่น    ฉันอดทนอดกลั้นเก็บความรู้สึกไว้  มันพร้อมจะระเบิดออกมาอีกครั้ง  แต่ฉันต้องเก็บเอาไว้ให้ได้   ฉันต้องทำให้ได้  โชคดีที่มีบอมอยู่ใกล้ๆ 

งานเลี้ยงเลิกแล้ว
ฉันรีบไหว้ลาผู้หลักผู้ใหญ่  แล้วรีบไปขึ้นนั่งในรถบอม   ฉันก้มหน้าร้องไห้ออกมาอีกครั้ง  นี่ฉันเอาน้ำตามาจากไหนนะ   ป๊อป  ฉันไม่รู้ฉันต้องทำยังไง  ทั้งๆ ที่ฉันเป็นคนพูดไว้แท้ๆ ว่าฉันไม่ห้าม  ไม่รั้งอะไรเธอ  แต่ทำไมฉันถึงเสียใจขนาดนี้  ป๊อป  เธอสงสารฉันบ้างไหม

สักพักบอมก็ขึ้นรถมา  บอมเอามือลูบหัวฉันเบาๆ เชิงปลอบโยน
“รีบพาฉันกลับขึ้นดอยเถอะบอม  ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“ครับ  ได้ๆ”

(ระหว่างทาง)
“ทำไม  ทำไมมันทำกับฉันแบบนี้”
(บอม)   “...................”
“บอม  ฉันเสียใจ  ฉันไม่อยากเสียเค้าไป  ฉันจะทำอย่างไร”
“ครูอุ้ย  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  เราต้องเข็มแข็งนะ”

พอถึงบ้านพัก  ฉันขอโทษบอม  ที่ไม่อาจอยู่คุยหรืออะไรได้  ฉันรีบเดินดุ่มๆ เข้าบ้านพัก  เก็บตัวอยู่คนเดียว  ตัดพ้อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น   

ไม่ว่าความจริงมันจะเป็นอย่างไร   ฉันควรที่จะรับมันให้ได้ใช่ไหม

ฉันจะต้องเตรียมใจรับกับสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นใช่ไหม

เหตุการณ์ต่อไปมันจะเป็นอย่างไร  ฉันไม่อาจหยั่งรู้ได้ 

แต่สิ่งที่ฉันรู้ตอนนี้มีเพียงแค่ 
    “เพราะว่าใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไปลืมคนที่เคยบอกรักกัน
ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน
    จะต้องทำยังไง บอกกับเธอยังไง ความอึดอัดในใจ ที่ฉันทนมาตั้งนาน
คนดีๆที่เคยห่วง นานวันไปยิ่งไกลห่าง เพียงคิดน้ำตาก็ไหล” 

พรุ่งนี้วันศุกร์  ฉันตัดสินใจลงไปหาเขา   เผชิญกับสิ่งที่มันจะเกิดขึ้น........................................

------------------------------------------------------------------------------------------------------

[khunstar]

อุ้ยสู้ๆนะ...

อีสามีชั่วววว

มันไม่ใช่อย่างนั้นไช่ไหมมม

[Peppermint]

คิดได้ 2 กรณี
1.ป๊อบมันนอกใจเบื่อครูอุ้ยเเล้วอยากรีเทินกับแฟนเก่า
2.มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง ที่บางทีมันก็อธิบายไม่ได้

เเล้วอื่นๆ อีกมากมายยย ==
  ให้กับอิผัวเลวถ้ามันนอกใจจริ ง 

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ><
(มันจะดีกว่านี้ถ้ามีตอนต่อไปเร็วขึ้นสักนิดนึงง)

[runningout]

มันเศร้า 

[premkoe]

ตัดใจซะดีกว่า

[malula]

หน่วง...
ถามไปเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
สิ่งที่เราเห็นมันจริงแค่ไหน

[tonkhaw]

เฮงซวยว่ะ

กลับไปกินหอยเหมือนเดิมเหอะ

สงสารครูอุ้ยจับใจเลยอ่ะ

[TeuyHom]

ครูอุ๋ยสู้ๆๆนะ  มันอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก้อได้นะ  อิอิ

 

รอตอนต่อไปนะคร๊าบบบบ

[MiSS-U]

อืม  มาม่ามาแล้วเหรอคะ

ยังหวังนะว่าอุ้ยจะเข้าใจผิด  เพราะพาทป๊อปที่ผ่านมาก็รักอุ้ยนี่หน่า

มาต่อด่วนๆนะคะ  อยากรู้แล้วว่าทำไมป๊อปถึงทำแบบนี้