Chapter :: 03 :: ฟ้าประทาน! ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน?
และไม่รู้ด้วยว่ามาที่นี่ได้ยังไง?
หรือตั้งแต่เมื่อไหร่...?
เท่าที่จำได้คือ... ผมมางานวันเกิดเพื่อน...ใช่...งานวันเกิด....ที่ผับ...อืม...ผมมาคนเดียว...ใช่แล้ว...ตอนแรกผมชวนซินมาด้วย แต่มันบอกว่ามีนัดกับสาวแล้ว ผมก็เลยต้องมาคนเดียว...
หลังจากเจ้าของวันเกิดได้เป่าเค้กดับเทียนในนาทีแรกของวันคล้ายวันเกิดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนอื่นๆ ก็พากันออกไปแด๊นซ์กระจายแบบไม่ห่วงตับไตไส้พุงกันเลย ส่วนตัวผมเองนั้นไม่ได้ออกไปด้วย ได้แต่นั่งดูพวกมันโชว์สเต็บเทพกันไปก็หัวเราะไป แต่ละคนนี่ไม่มียอมแพ้กันเลย..
ผมเห็นที่เคาน์เตอร์บาร์มันว่างๆ ก็เลยย้ายตัวเองไปนั่งตรงนั้น บาร์เทนเดอร์ที่นั่นก็อัธยาศัยดี พูดคุยสนุก ผมเลยนั่งฟังเขาเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเพลินๆ
..ครู่ใหญ่ถึงมีคนมานั่งที่เก้าอี้ว่างข้างๆ
ตอนแรกผมไม่ได้หันไปดูหรอกว่าคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง รู้แต่ว่าเป็นผู้ชายตัวสูงๆ ภาพที่ได้รับจากทางหางตาเห็นแค่ว่าหมอนั่นใส่เสื้อสีขาว สวมแว่นตาสีชา ใส่หมวกผ้ายืดสีขาว เก็บผมเข้าไปหมด ..เราต่างคนต่างนั่งจิบเหล้าไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้สนใจจะทักทายหรือแม้แต่จะหันไปมองหน้าอีกฝ่าย
พี่บาร์เทนเดอร์ก็ยังคงชวนผมคุยต่อไปเรื่อยๆ..
“ไม่คิดจะทักกันหน่อยรึไง ซันนี่?” เสียงคนข้างๆ ดังขึ้นหลังจากบาร์เทนเดอร์ผละจากผมไปบริการแขกคนอื่น
ฟังจากน้ำเสียงแล้วไม่ค่อยคุ้นหูเท่าไหร่ แต่สำเนียงเนิบเฉื่อยและไร้อารมณ์นั่นผมจำได้ดี พอหันไปมองหน้าชัดๆ ก็..
ใช่เลย! มันนี่เอง..
“ฟ้าประทาน!”
“ไฮ~” มันหันมายกมือเซย์ไฮผมด้วยสีหน้าเชื่องๆ เฉื่อยๆ ไม่ต่างอะไรจากการพูดของมัน เหมือนกับที่เจอคราวก่อนไม่มีผิดเพี้ยน
แต่พอแต่งตัวแบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบนะ... เฮเฮะ มันใช่เวลามาชื่นชมไหมเนี่ย ซันชายน์? ไอ้นี่มันคือตัวอันตรายที่กำลังจะมาแก้แค้นมึงนะ!
ผมคิดอย่างหงุดหงิดตัวเอง บวกกับความหวาดระแวงเมื่อได้เห็นหน้ามัน ทุกประสาทสัมผัสตื่นตัวเต็มที่ เตรียมพร้อมรับมือทุกรูปแบบ
มึงเข้ามาดิ เข้ามาเลย กูพร้อมละ!
แต่ไอ้นั่นก็ยังคงนั่งเฉยหน้าอึนอยู่กับที่ ไม่มีท่าทีว่าจะกระโดดเข้ามาขย้ำผมแต่อย่างใด มันหันไปสั่งเหล้าแก้วใหม่ แล้วหมุนตัวไปมองพวกที่เต้นกันอยู่บนฟลอ(ตอนนี้เป็นเพลงจังหวะมีเดียม) ใช้ศอกข้างหนึ่งเท้ากับบาร์ มืออีกข้างถือแก้วเหล้าจิบไปพลางๆ กระดิกตีน โยกหัว คลอไปกับเสียงเพลงแบบเบาๆ
..ดูมันสบายใจแบบแปลกๆ นะ?
“นี่มึงไม่ได้จะมากูแก้แค้นรึไง?” ผมตัดสินใจโพล่งสิ่งที่คิดอยู่ออกไป
แมร่ง! ถ้าอยากจะทำอะไรก็มาทำกันไปให้จบๆ เลยดีกว่า อย่ามานั่งกดดันกูแบบนี้ดิ ห่า!
ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ แค่มันคนเดียวผมไม่กลัวอยู่แล้ว แต่...ไม่รู้สิ ผมไม่ชอบบรรยากาศรอบตัวมันเลย มันทำให้ผมอึดอัดและ...รู้สึกกระวนกระวาย ผมเดาทางไม่ออกจริงๆ ว่ามันจะทำอะไรต่อไป
“แก้แค้น?” มันหันมาเลิกคิ้วน้อยๆ เอียงคอมองผมอย่างคนกำลังใช้ความคิด สักพักก็ยกยิ้มบางๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความหมายอะไร
“หึ นั่นน่ะ...ทำเอาคอเคล็ดไปหลายวันเลยล่ะ” มันยกนิ้วโป้งให้ผม พูดต่อหน้าตาเฉย “เป็นลูกเตะที่เยี่ยมมาก” แล้วมันก็หันหน้ากลับไปทางฟลออีกครั้ง
หมอนี่มันบ้าหรือเปล่าวะ? ยังมีหน้ามาชมคนที่ฟาดก้านคอมันอีก พิลึกคน
“..แต่กูไม่คิดจะแก้แค้นหรอก” เสียงมันพูดขึ้นลอยๆ “อุบัติเหตุแขนขากระตุกมันย่อมเกิดขึ้นที่ไหน เมื่อไหร่ กับใครก็ได้ กูไม่เก็บมาใส่ใจหรอก”
อื้อหือ มันพูดซะอย่างกับคนบรรลุโสดาบันแล้วงั้นแหล่ะ ไม่ถือโทษโกรธเคือง อภัยให้กับทุกสิ่ง เหอๆ ทั้งที่มันก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมตั้งใจเตะมันแท้ๆ มันจะมาไม้ไหนกันแน่เนี่ย?
ผมส่ายหัวและแสยะยิ้มออกมา “หึ อย่างมึงนี่นะ? ขนาดแค่เรื่องผู้หญิงคนเดียวมึงยังตามไปกระทืบกูซะสลบ”
แล้วนี่ผมไปลบหลู่มันให้ได้อายถึงถิ่น มีหรือที่มันจะไม่คิดแค้น อย่ามาแหลว่ะ
“ก็นั่นกูจำคนผิด ไม่ได้คิดจะกระทืบมึงซักหน่อย”
“แต่มึงก็ตั้งใจจะกระทืบพี่กู”
“อืมมม...จะว่ายังไงดีล่ะ?” มันโคลงหัวไปมาเหมือนกำลังคิดหาคำพูด “กูก็แค่ทำความหวังของคนส่วนใหญ่ให้เป็นจริงเท่านั้นเอง”
“ความหวังของคนส่วนใหญ่?” ผมพูดทวน
อะไรของมัน? เรื่องที่มันจะกระทืบใครแล้วเกี่ยวอะไรกับความหวังของคนส่วนใหญ่? ไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด
“ช่าย...ใครๆ ก็คิดว่าคนอย่างกู...คนอย่างฟ้าประทาน...คงจะไม่ยอมเฉยแน่ที่อยู่ดีๆ ก็ถูกไอ้หัวหลอดอย่างพี่มึงซิวหญิงที่กำลังควงอยู่ไป ..พวกนั้นคิดว่ากูจะต้องตามไปกระทืบมันให้หายแค้นที่ถูกหยามหน้าแน่ๆ” มันเว้นวรรค กระดกเหล้าที่เหลือก้นแก้วจนหมด แล้วหันไปสั่งแก้วใหม่อีก “..กูก็เลยไม่อยากให้พวกนั้นผิดหวัง”
“ด้วยการตามไปกระทืบพี่กูจริงๆ?” ผมช่วยต่อให้อย่างไม่แน่ใจ
บอกตรงๆ ว่าเหตุผลของมันช่างอยู่นอกเหนือจากจินตนาการของผมมากเกินไปจริงๆ ..คนเอี้ยไรวะเนี่ย?! นี่นะเหตุผลที่มึงจะกระทืบใครสักคน?! โหยยย รับไม่ได้ว่ะ!
มันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะรับเหล้าแก้วใหม่มาจิบ แล้วพูดต่อเนิบๆ ตามสไตล์มัน “แต่จริงๆ นะ...กูไม่ได้สนใจหรอกว่าใครจะนอนกับใคร หรือใครจะหัวเราะเยาะกู...กูไม่แคร์อยู่แล้ว ผู้หญิงที่พร้อมจะไปกับทุกคนที่ชวนน่ะ ไม่มีความหมายอะไรสำหรับกูหรอก ...ตอนนั้นกูก็แค่เบื่อๆ เซ็งๆ ..เลยคิดว่าน่าจะลองไปทักทายพี่มึงดูซักหน่อย”
“..........” เจอแบบนี้ผมถึงกับพูดไม่ออก
จริงๆ นะ ผมไม่เห็นจะเข้าใจมันเลย เชี่ยนี่มันใช้บรรทัดฐานไหนในการใช้ชีวิตวะ? การจะตัดสินใจโทษใครสักคนมันไม่มีเหตุผลที่เข้าท่ากว่านี้แล้วหรือไง?
เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ก็เพิ่งจะเคยเจอคนแบบนี้ครั้งแรกนี่แหล่ะ..
“แต่กูก็ไม่ได้คิดว่าคนที่กระทืบไปจะเป็นมึง...ซึ่งตอนนั้นกูก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร...และไม่คิดด้วยว่าจะได้เจอมึงอีกที่คณะกูเอง” มันหยุดจิบเหล้าอีกครั้ง “แต่ที่ เซอร์ไพรส์ที่สุดเลยก็คือ..ไม่คิดว่ามึงจะกล้าเตะก้านคอกู ...อันหลังนี่ประทับใจมากเลย”
“กูก็ซึ้งใจไม่รู้ลืมเหมือนกัน ที่มึงกระทืบกูวันนั้น” พูดก็พูดเหอะ..
“มึงเป็นคนแรกเลยนะ ที่กล้าทำแบบนั้นกับกู” มันว่า
“มึงก็เป็นคนแรกเหมือนกันที่กล้าทำแบบนั้นกับกู”
“หึ มึงนี่เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ ว่ะ” มันหันมามองผมนิดนึงแล้วหันกลับไปทางเก่า หมุนแก้วเหล้าในมือเล่น ก่อนจะถามอะไรแปลกๆ “..รู้มั้ยว่าคนส่วนใหญ่มักจะกลัวกู?”
“ก็ได้ยินมาแบบนั้น” ผมตอบมันไปตรงๆ
“แล้วมึงไม่กลัวบ้างเหรอ?”
“มึงมีอะไรให้กูกลัวล่ะ?” ผมยกยิ้มมุมปาก เห็นคิ้วของมันเลิกสูงขึ้นมาเหนือแว่น “..ถ้าสู้กันแบบตัวต่อตัว กูไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้อยู่แล้ว”
ก็นะ.. มือตีนก็มีอย่างละสองเท่ากัน เออ ถ้ามันมีสามมือสี่ตีนก็ว่าไปอย่าง งั้นค่อยน่ากลัวหน่อย เหอะๆ
“งั้นเหรอ..” มันเลิกคิ้ว แต่แล้วก็พยักหน้า พึมพำเบาๆ โดยที่สายตามองออกไปยังฟลอด้านหน้า “..แต่กูไม่ใช่คนที่เลือกวิธีหรอก”
“หึ ไม่เลือกวิธีงั้นเหรอ?”
หมาลอบกัดก็ได้งั้นสิ? ..ผมคิดพลางจิบเหล้าในแก้วของตัวเองบ้าง
“บอกตามตรง ตอนที่เคยได้ยินแต่ข่าวลือของมึง กูก็นึกว่าจะเป็นพวกที่เลือดร้อนกว่านี้ซะอีก” ผมบอกอย่างใจจริง
ตัวจริงของมันผิดกับที่ผมคิดไว้โขเลย ไม่เห็นจะมีตรงไหนที่บอกว่าจะเป็นคนอารมณ์ร้อน ทำอะไรหุนหันพลันแล่น อย่างการกระโดดลงไปกระชากคอเสื้อกรรมการงานประกวดอะไรเนี่ย? แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแค่เรื่องที่พูดกันไปเองหรอกนะ มันคงทำจริงแหล่ะ แต่ไม่แน่ใจด้วยเหตุผลไหน..
จากประสบการณ์สอนให้ผมรู้ว่า...ไอ้คนตรงหน้านี่มันไม่ใช่ประเภทที่จะคาดเดาได้!
“ไม่หรอก ปกติกูเป็นคนเรื่อยเฉื่อยจะตาย...ก็อย่างที่มึงเห็น” มันแบมือออกและไหวไหล่น้อยๆ
“แล้วเวลาที่มึงก่อเรื่องล่ะ?” ผมอดสงสัยไม่ได้
“อืม...กูคงเบื่อล่ะมั้ง บางครั้งกูก็รู้สึกรำคาญทุกสิ่งรอบตัวขึ้นมาน่ะ”
“มึงเป็นคนที่แปลกมาก” ผมบอกในสิ่งที่ผมคิด
“เหรอ..?”
ผมรู้ว่ามันแปลก ที่พวกเราสองคน ซึ่งกำลังมีเรื่องกัน..กลับมานั่งจิบเหล้าเคล้าเสียงเพลง และคุยกันอย่างปกติสุขอยู่แบบนี้
แต่มันแปลกเกินไปหรือเปล่า..?
จากนั้นเราต่างคนก็ต่างเงียบไป ไอ้นั่นนั่งโยกหัว กระดิกตีนตามจังหวะเพลงของมันไปเรื่อย ส่วนผมก็นั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตช่วงนี้
..ความสงบสุขกำลังจะหายไป..
นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึกได้
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ?” ผมจิบเหล้าที่เริ่มจืดจางเพราะน้ำแข็งของตัวเอง เริ่มรู้สึกว่าอากาศมันร้อนขึ้นอย่างไรชอบกล “ที่มานี่คงไม่ใช่เพราะบังเอิญหรอกนะ?”
“ไม่หรอก” มันตอบ กระดกเหล้าหยุดสุดท้ายเข้าปาก วางแก้วไว้บนบาร์ แล้วหันมามองหน้าผมตรงๆ ผ่านเลนส์แว่นตาสีชาคู่นั้น
“กูรู้ว่ามึงอยู่นี่..”
แล้วเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นผมก็เห็นมือของมันยื่นเข้ามาอยู่ในระดับสายตา ใช่! ผมผงะตัวถอยหนีทันที แต่ก็ยังช้ากว่ามันอยู่ดี มือมันแตะเข้าเบาๆ ที่แก้มซ้ายของผมพร้อมกับสัมผัสเย็นๆ ของของเหลวบางอย่าง
เลวเอ๊ย! มันป้ายยาผม!!
ผมรีบปัดมือของมันทิ้งแล้วสวนหมัดออกไปเต็มแรง แต่มันกลับหลบได้ทัน แล้วหลังจากนั้น...หลังจากนั้น...ผมก็จำอะไรไม่ค่อยได้...มันคล้ายกับผมครึ่งหลับครึ่งตื่น...สลึมสลือ...ผมรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอย...รู้สึกคล้ายกับว่ามีใครบางคนมายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง....กระซิบกระซาบบางอย่างข้างหูผม..
“ไปด้วยกันหน่อยสิ”ต่อจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว..
แน่นอน! ถ้าดูจากสภาพที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้ก็เดาได้ไม่ยากหรอกว่าผมคงจะตามไอ้เอี้ยนั่นมาต้อยๆ
สภาพยังไงน่ะเหรอ..?
ผมจะอธิบายให้ฟังก็ได้! ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนเตียง! ใช่ เป็นอย่างนั้นแหล่ะ ผมนอนอยู่บนเตียง แต่คงไม่มีใครคิดใช่ไหมว่าไอ้เอี้ยนั่นมันอุตส่าห์ลงทุนตามไปป้ายยาผมเพื่อจะพาผมมานอนสบายๆ บนเตียงนุ่มๆ ด้วยเสื้อผ้าที่ครบถ้วน แถมยังห่มผ้าให้เรียบร้อยน่ะ?
ไม่มีทาง! มันต้องไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้ว!! เพราะตอนนี้ผมกำลังนอนเปลือยเปล่าหนาวๆ ร้อนๆ อยู่กลางเตียง หนาวเนื้อเพราะแอร์ที่เปิดอย่างกับจะเอาไว้เลี้ยงแพนกวิ้น และร้อนในเพราะอะไรบางอย่าง..
โดยเฉพาะช่วงล่างนี่ผมกำลังร้อนรุ่มปั่นป่วนเป็นพิเศษเลยล่ะ!
และสิ่งที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้ก็มีเพียงการนอนคุ้ดคู้ห่อตัวเองเอาไว้ให้พ้นจากสายตาเย็นชาสีดำสนิทคู่นั้น และให้พ้นจากกล้องวีดีโอที่อยู่ในมือของไอ้เอี้ยนั่นด้วย
แม้จะรู้ว่ามันแทบไม่มีประโยชน์อะไรเลยก็ตาม..
แขนทั้งสองข้างของผมถูกใส่กุญแจมือติดเอาไว้ที่หัวเตียง ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ไม่แม้แต่จะช่วยปลดปล่อยตัวเองให้คลายจากอาการปั่นป่วนที่หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ทางเบื้องล่าง
“ทำไมไม่ยิ้มให้กล้องหน่อยล่ะ?” สำเนียงของมันยังคงฟังเรื่อยเฉื่อยไม่ผิดไปจากสีหน้าของมัน เอี้ยฟ้าประทานขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ และใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือกล้องจับขาของผมแยกออกจากกัน ผมอยากจะยกขาเตะมันให้คอหักตายไปจริงๆ แต่ตอนนี้แค่จะฝืนต้านแรงมือแค่ข้างเดียวของมันก็ยังยากเลย
“หืม? ท่าทางจะมีอารมณ์มากเลยนะเนี่ย? ..อืม ผิวขาวๆนี่ก็ดีเหมือนกันนะ” มันยังคงใจเย็น ไล่มองสำรวจผมไปทั่วร่าง
“..เอี้ย..เอ๊ย...ไอ้เล..ว..!..” ผมด่ามันออกไปอย่างกระท่อนกระแท่น
อย่าว่าแต่พูดเลย แค่หายใจอย่างเดียวก็ลำบากแล้วตอนนี้
“ฮึ? หมายถึงกูเหรอ?” มันร้องถามเหมือนไม่รู้ตัว
ผมอยากจะฆ่ามันให้ตายนัก นอกจากจะป้ายยาแล้วก็ยังวางยาปลุกเซ็กส์ผมอีก เลวนรกส่งมาเกิดจริงๆ ..อย่าให้กูรอดไปได้นะ! กูไม่มีทางเอามึงไว้แน่!!
“..สัด...วางยา..กู..แฮ่ก..” ผมจ้องมองมันอย่างแค้นเคือง
“กูเปล่า...ถ้าหมายถึงยาโด๊ปล่ะก็...มึงได้มาจากบาร์เทนเดอร์คนนั้นต่างหาก...กูก็แค่บอกให้มันช่วยดูแลมึงให้หน่อย แต่ดูเหมือนจะทำงานดีเกินคาด”
แมร่งเอ๊ย! ไอ้เอี้ยบาร์เทนเดอร์นั่นก็พวกมันงั้นเรอะ!? กูก็อุตส่าห์นึกว่าเป็นคนดี สัตว์นรกทั้งนั้น!!
“แล้ว...” มันพับกล้องวีดีโอเก็บ วางเอาไว้ที่หัวเตียง นั่งไขว่ห้างมองหน้าผมอย่างพิจารณา มันเอื้อมมือข้างหนึ่งมาจับผมที่ปรกหน้าหมายจะเอาไปทัดหูให้ แต่ผมสะบัดหน้าหนีมันก่อน
“อยากให้กูทำอะไรกับมึงต่อดีล่ะ? ...ปล่อยเอาไว้แบบนี้ทั้งคืนเลยดีมั้ย? คงจะทรมานดีพิลึกเนอะ หึหึ”
ถ้าจะทรมานกูแบบนั้น มึงก็ฆ่ากูไปเลยเหอะ!!
ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ข้างล่างทำเอาผมแทบจะหายใจไม่ได้อยู่แล้ว ขืนถูกปล่อยไว้แบบนี้ทั้งคืนล่ะก็..
“ปล่อ..ย..กู...ขอ..ร้อง...ล่ะ”
ผม...คิดไม่ออกแล้วว่าควรทำยังไง...ผมต้องการการปลดปล่อย...และไม่คิดว่าผมจะทนอยู่แบบนี้ไปทั้งคืนได้ ..ผมขอร้องมัน...
แต่มันยังนั่งนิ่งมองผมด้วยสีหน้าเฉยเมยอยู่อย่างนั้น
“ป..ล่อย...กู..เถอ..ะ..นะ” ผมหลับตาลงและขอร้องมันอีกครั้ง
“ไหน..มึง..บอก..ไม่แค้น...ไง..?” ผมทวงถามเมื่อเห็นว่ามันยังเงียบ
ก็แค่อุบัติเหตุแขนขากระตุกไม่ใช่หรือไง? มันเป็นคนพูดเองนี่..
“อืมมม.. ก็อย่างนั้นแหล่ะ”
“แล้ว..มึงทำ..ทำแบบนี้..ทำไม..?” ผมลืมตาขึ้นมองหน้ามันอีกครั้งและพบว่ามันถอดหมวกออกไปแล้ว
“เพราะเบื่อล่ะมั้ง” มันยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรสำคัญ “เลยหวังว่ามึงจะทำให้กูสนุกสนานได้บ้าง”
ทั้งที่มันทำกับผมถึงขนาดนี้...ทั้งป้ายยา วางยา จับแก้ผ้า ใส่กุญแจมือ แถมยังถ่ายวีดีโอเอาไว้อีก...มันทำทั้งหมดนี้เพียงเพราะว่ามันกำลัง ‘เบื่อ’ แค่นั้นเองเหรอ? ยักไหล่แล้วบอกว่าเพราะมัน ‘เบื่อ’ เท่านั้นเอง?!
มันเห็นคนเป็นอะไรกันแน่?!!
“..อ๊ะ!” ผมอ้าปากตั้งใจจะด่ามัน แต่กลับหลุดเสียงน่าอายออกมาเมื่อมือเย็นชืดของมันมาลูบต้นขา
“อ.อ..ก..ไป..!” ผมเค้นเสียงสั่ง
แต่มันยังคงลูบวนไปวนมาเหมือนกับตั้งใจจะแกล้งผม ลมหายใจของผมถี่ขึ้น และความต้องการของผมก็เพิ่มมากขึ้น สัมผัสจากมันทำให้สติของผมพร้อมจะเตลิดไปได้ตลอดเวลา
“หึ” ผมได้ยินมันหัวเราะลงคอ และต้องใจหายวาบเมื่ออยู่ดีๆ มันก็ถอดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวของตัวเองโยนทิ้งไปหน้าตาเฉย
“จะ..ทำอะ..ไร..!?”
“ตอนแรกก็ไม่คิดจะทำหรอก...แต่มาคิดดูอีกที...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...ลองดูซักหน่อยก็ไม่เสียหายนี่เนอะ” มันพูดคล้ายกับจะพูดกับตัวเองมากกว่า
ผมรีบกระถดตัวหนีพลางส่ายหัวปฏิเสธ เมื่อเข้าใจว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“กูยังไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อน...ถ้าไม่ถูกใจก็ขอโทษไว้ล่วงหน้าเลยแล้วกัน”
“อย่า..” ผมรู้ดีว่าร่างกายตอนนี้ไม่สามารถปฏิเสธสัมผัสจากผิวเนื้อของคนอื่นได้แน่
แต่..แต่ต้องไม่ใช่กับไอ้เอี้ยนรกนี่สิ!
อย่าเข้ามานะ! ขอร้องล่ะ..
“เถอะน่า มันน่าจะดีกว่านอนอยู่แบบนี้จนถึงเช้าแหล่ะ” มันบอกง่ายๆ แล้วเริ่มไล้มือไปทั่วร่างกายผม
“..ไม่...” ผมปฏิเสธทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์
ไอ้เอี้ยนั่นเริ่มไต่ขึ้นมาบนตัวผม ก่อนจะซุกหน้าลงมาที่ซอกคอแล้วกัดผมแรงๆ ทีนึง
“อ๊ะ..!”
ทุกครั้งที่ผมเผลอหลุดเสียงออกไปก็จะได้ยินเสียงหัวเราะพอใจจากคนที่กำลังยุ่มย่ามอยู่ด้านบน ผมจึงพยายามสะกดกลั้นทุกเสียงน่าอายเอาไว้ด้วยการกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นจนได้กลิ่นคราวและรสชาติแปร่งปร่าของเลือด
ผมไม่อยากจะรู้สึกเสียศักดิ์ศรีไปมากกว่านี้.. แต่มาถึงตอนนี้แล้วผมก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีกนอกจากปล่อยให้มันเป็นไปตามความต้องการของร่างกาย ..ไม่ว่าจะสวรรค์หรือนรกก็คงต้องสุดแล้วแต่มันจะพาผมไป!
วันนี้ผมพลาด..
พลาดที่สุดในชีวิตยี่สิบปีที่ผ่านมา ..แพ้แบบย่อยยับหมดรูป
แต่ความอัปยศแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก!
นี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย!!
เช้าเมื่อไหร่ มึงได้เห็นดีกับกูแน่! ไอ้สัตว์นรก ฟ้าประทาน ทามิยะ!!
ผมไม่ได้ลืมความตั้งใจสุดท้ายของเมื่อคืนไปหรอกนะ แต่กว่าผมจะรู้สึกตัวขึ้นมามันก็ปาไปเกือบบ่ายของวันใหม่แล้ว แขนของผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระแต่มีรอยห้อเลือดแดงช้ำขึ้นทั้งสองข้าง รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวอย่างกับเพิ่งแข่งคาราเต้จบทัวร์นาเม้นท์
ไร้เงาหัวของไอ้เอี้ยฟ้าประทาน..
มองดูรอบๆ ห้องก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นโรงแรมม่านรูดสักแห่งแน่ๆ
สัดเอ๊ย! นี่ผมถูกผู้ชายด้วยกันหิ้วมาโรงแรมม่านรูดงั้นเรอะ?! มีอะไรที่มันจะเลวร้ายไปมากกว่านี้อีกไหม?!
ขณะที่กำลังคิดอย่างหัวเสียก็มีเสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น ผมสะดุ้งตกใจอยู่พักหนึ่งกว่าจะตั้งสติได้แล้วหยิบมาดูก็รู้ว่าเป็นเบอร์ของ...ซิน!
ผมกดรับ..
“ซันนี่! มึงอยู่ไหน? ทำไมไม่มาเรียน? เพื่อนในเสคมึงเพิ่งมาบอกกูว่ามึงไม่ได้มาวันนี้ เป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงของซินดังขึ้นเป็นชุด
อ้อ..นี่มึงเพิ่งจะรู้ว่ากูหายไปเรอะ? ครึ่งวันแล้วเนี่ยนะ? สนใจกูมากจริงๆ ไอ้พี่เชี่ย!
“กูปวดหัว” ผมโกหกไป
“มากมั้ย? ให้กูกลับไปอยู่เป็นเพื่อนรึเปล่า?”
นี่มันคงจะคิดว่าผมอยู่ที่คอนโดสินะ ..ซินเซียร์เอ๊ย! ถ้ามึงจะหัดกลับมานอนบ้านบ้าง มึงก็คงจะรู้ว่าน้องมึงหายไปตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว สัด!
“ไม่ต้องอ่ะ”
“แน่ใจนะ กูกลับไปอยู่เป็นเพื่อนได้นะ เดี๋ยวฝากไอ้กายเลกเชอร์ให้” ซินยังยืนการ
“กูไม่ได้เป็นไรมากหรอก ไม่ต้องมา.. ตอนเย็นฝากก๊อปปี้เลกเชอร์เพื่อนในเสคกูมาให้ด้วยแล้วกัน ..เออ ซื้อโจ๊กมาด้วยล่ะ แค่นี้นะ” ผมตัดบทแล้ววางสาย
ได้ยินเสียงเหมือนซินมันจะพูดอะไรอีกแต่ผมขี้เกียจคุยแล้ว
ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินโซเซไปเข้าห้องน้ำ มองเห็นเงาตัวเองในกระจกก็แทบอยากจะพุ่งเข้าไปชกให้แตกละเอียด สภาพของผมตอนนี้มันเป็นอะไรที่...
ขยะแขยงตัวเองชะมัด!
ทั่วทั้งเนื้อตัวมีแต่ร่องรอยของไอ้เอี้ยนั่น ทั้งรอยดูด รอยกัด แดงจ้ำเต็มไปหมด ..มันทำให้ผมนึกถึงสภาพของซินในวันนั้น..
...วันที่พวกเราถูกหักหลัง..
สายตาของผมเลื่อนลงต่ำไปจับจ้องแถวๆ ใต้สะดือ เบี่ยงมาทางขวาหน่อย ตรงนั้นมีรอยสักรูปพระอาทิตย์ที่ใจกลางดวงมีอักษร S สองตัวหันสลับข้างชนกันอยู่ มันเป็นสัญลักษณ์ของพวกเราฝาแฝด..
..ซินเซียร์กับซันชายน์..
..ตะวันฉายกับกานต์ระพี...
ของซินเองก็มี แต่หมอนั่นสักเอาไว้ที่ด้านหลังของต้นคอ ตอนที่สักรูปนี้คือตอนที่เราตัดสินใจว่าเราไม่ต้องการเพื่อน เราไม่ต้องการใครทั้งนั้น ความเจ็บปวดของพวกเราจะมีแค่เราสองคนที่รับรู้ พวกเราจะไม่มีความลับต่อกัน..
แต่วันนี้..
กูคงต้องมีความลับกับมึงแล้วล่ะ พี่ชาย
ความเจ็บปวดของผมในครั้งนี้...จะต้องไม่ส่งไปถึงซินเด็ดขาด!TBC. 
อันนี้เป็นวีดีโออิมเมจ ฝาแฝด จ้ะ
(ตัวจริงก็คือ พี่ทอมมี่ กับน้องบิลล่า แห่ง โทคิโอะ โฮเทล เหมือนเดิม
)
http://www.youtube.com/v/O2ackP6ruxA
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
