-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
======================
======================
ฝากผลงาน :5555:
Madame Mafia [hSS2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40339.0) - ยังไม่จบ
type: action comedy
ภาคต่อของ hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก]
hi AURORA (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31818.0) (จบแล้ว)
type: romantic comedy
เรื่องรักกุ๊กกิ๊กระหว่าง 'ป๋าซอลฟา' นายแบบที่สวยที่สุดในสามโลก กับ 'อิหนูยูริ' หนุ่มน้อยหัวลูกชิ้นที่พลัดถิ่นไปปล่อยฟีโรโมนไกลถึงลอนดอน
HEARTLESS (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35826.0) (จบแล้ว)
type: psychotic, drama, bloody
เรื่องราวหน่วงๆ หม่นๆ ของเหล่าคนธรรมดา ที่เต็มไปด้วยความไม่ปกติ
[SF] My Boyfriend is Grandpapa. ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36884.0) (จบแล้ว)
type: comedy
เรื่องราวความรักเบาสมอง ระหว่างหลานติ๊งต๊อง กับคุณปู่เจ้าเสน่ห์
ติดตามข่าวสารอื่นๆ ได้ที่ http://www.facebook.com/WhittyRaven
======================
hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย.. ที่รัก]
contents
Chapter :: 01 :: แฝดนะโว้ย!
Chapter :: 02 :: ตะวันฉาย!
Chapter :: 03 :: ฟ้าประทาน! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1741858#msg1741858)
Chapter :: 04 :: ข้อความภาพ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1745095#msg1745095)
Chapter :: 05 :: พี่เลี้ยงเด็ก?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1748323#msg1748323)
Chapter :: 06 :: เกมหาของ?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1753555#msg1753555)
Chapter :: 07 :: ห้องสีขาว? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1757159#msg1757159)
Chapter :: 08 :: อยากมีเซ็กส์?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1760688#msg1760688)
Chapter :: 09 :: 4 เป็นหวัด? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1765116#msg1765116)
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (I) Part.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1770832#msg1770832) // Part.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1775208#msg1775208) + ความหมายของชื่อและสัญลักษณ์ของตัวละคร
Chapter :: 10 :: โรมิโอ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1783715#msg1783715)
Chapter :: 11 :: ป๊อดพ่องดิ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1790119#msg1790119)
Chapter :: 12 :: ผีขนมจีบ?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1801996#msg1801996)
Chapter :: 13 :: สเปคเจ๊? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1809373#msg1809373)
Chapter :: 14 :: แค่อิจฉา? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1813192#msg1813192)
Chapter :: 15 :: ช่วยสอนหน่อย? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1824395#msg1824395)
Chapter :: 16 :: เซอร์ไพรส์กว่า! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1828348#msg1828348)
Chapter :: 17 :: ป๊ะป๋าเซ็น! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1834253#msg1834253)
Chapter :: 18 :: ศึกสายเลือด! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1839573#msg1839573)
Chapter :: 19 :: เรียกอีกสิ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1850425#msg1850425)
Chapter :: Special Sky by คุณเพลงซอ :: เด็กชายฟ้าประทาน (I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1860499#msg1860499)
Chapter :: 20 :: อยู่ข้างบน? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1870505#msg1870505)
Chapter :: Special Sky by คุณเพลงซอ :: เด็กชายฟ้าประทาน (II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1874338#msg1874338)
Chapter :: 21 :: จูบไปแล้ว?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1886450#msg1886450)
Chapter :: 22 :: ผู้บุกรุก?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1889387#msg1889387)
Chapter :: 23 :: อย่าแย่งกัน! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1895628#msg1895628)
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1916008#msg1916008)
Chapter :: 24 :: กินอะไร? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1924550#msg1924550)
Chapter :: 25 :: มิรันด้า? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1933934#msg1933934)
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (III) Part.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1944406#msg1944406) // Part.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1947752#msg1947752)
Chapter :: 26 :: พี่สะใภ้? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1963081#msg1963081)
Chapter :: 27 :: พ่อใจดี?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1972977#msg1972977)
Chapter :: 28 :: การรอคอย? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1980573#msg1980573)
Chapter :: 29 :: งานเปิดตัว? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1983717#msg1983717)
Chapter :: 30 :: เจ็บที่ใจ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1992919#msg1992919)
Chapter :: 31 :: ความคาดหวัง? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg1997827#msg1997827)
Chapter :: Special Sky by คุณเพลงซอ :: เด็กชายฟ้าประทาน (III) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2004573#msg2004573) *ปิดบันทึก*
Chapter :: 32 :: ไม่อร่อย? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2012732#msg2012732)
Chapter :: 33 :: พอดีเป๊ะ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2021486#msg2021486)
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (IV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2033343#msg2033343)
Chapter :: 34 :: พี่คิริน? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2039599#msg2039599)
Chapter :: 35 :: ทัวร์ลูกเป็ด! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2048663#msg2048663)
Chapter :: 36 :: สไนเปอร์?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2056512#msg2056512)
Chapter :: 37 :: บอดีการ์ด? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2063291#msg2063291)
Chapter :: 38 :: เลือกทางไหน? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2069964#msg2069964)
Chapter :: 39 :: แฝดนรก! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2083774#msg2083774)
Chapter :: 40 :: ไม่ให้ไป! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2091372#msg2091372)
Chapter :: 41 :: เกาให้หน่อย? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2098374#msg2098374)
Chapter :: 42 :: หนีตามกัน? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2116384#msg2116384)
Chapter :: END :: Last chapter (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30117.msg2128340#msg2128340)
-
Chapter :: 01 :: แฝดนะโว้ย!
“หวัดดีครับ พี่ซันซัน”
“ไง ซันซัน รอใครจ๊ะ?”
“น้องซันซัน ไม่มีเรียนแล้วเหรอ?”
“กลับก่อนนะคะ พี่ซันซัน”
“ซันซัน บลาๆๆ...”
ทำไมต้อง 2 ซัน? ผมเองก็ไม่เข้าใจและขี้เกียจจะทำความเข้าใจด้วย ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มเรียกแบบนั้น จริง ๆ เรียกแค่ซันเดียวผมก็หันแล้วนะ ที่สำคัญเลยคือผมชื่อ ‘ซันชายน์’ ต่างหาก ..แต่ก็ช่างเหอะ เอาเป็นว่าตอนนี้ทุกคนรู้จักผมในฐานะ ‘ซันซัน’ และผมก็ชินกับมันแล้วล่ะ
แค่ไม่กี่นาทีที่ผมลงมานั่งม้านั่งใต้ตึกคณะก็เล่นเอาเมื่อยหน้า ไม่ว่าใครจะไปจะมาก็อุตส่าห์เอ่ยทักให้ผมต้องยิ้มต้องพยักหน้าเออออกห่อหมกใบตองตอบกลับไปตามมารยาทที่ดีและพึงกระทำ ทั้งที่รู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้าง เหมือนจะรู้จักบ้าง ตามประสาคนดังประจำคณะ ไม่อยากจะคุยหรอกนะ แต่ปีนี้เป็นปีที่สองติดต่อกันแล้วที่สุดหล่อซันชายน์คนนี้ได้ครองตำแหน่ง ‘ขวัญใจวิศวะ’ จากการโหวตของเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ร่วมคณะ แถมยังเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้รับการโหวตให้อยู่ในตำแหน่งนี้ด้วย เจ๋งใช่ไหมล่ะ?
ธรรมดาแหล่ะ ก็คนมันหน้าตาดี ฮ่ะๆๆ
แต่ถึงจะส่งยิ้มหรือทักทายแต่ก็ไม่มีใครหาญกล้าเข้ามานั่งคุยกับผมแบบเป็นเรื่องเป็นราวสักคน โต๊ะตัวที่ผมนั่งอยู่ก็เลยว่างตลอดทั้งแนว พวกนั้นจะปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียวโดยทำแค่แอบมองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้ามายุ่งวุ่นวาย ด้วยรู้ดีว่าหากเข้ามาใกล้ผมมากเกินความจำเป็นอาจจะมีอันเป็นไปไม่ตายดีได้ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของพี่ชายจอมซ่าส์ของผมเอง มันทั้งไล่เตะไล่ตะเพิดทุกคนที่เข้ามาวอแวกับผม โดยเฉพาะพวกที่ทำท่าว่าจะเข้ามาจีบแล้วยิ่งเจ็บหนักกว่าสถานะอื่นหลายเท่านัก
นั่นหมายถึงกรณีคนที่เข้ามาเป็นผู้ชายนะ ถ้าเป็นผู้หญิงพี่ผมจะไม่ทำอะไร(มันจะชอบอกชอบใจด้วยซ้ำ) แต่ผู้หญิงจริงๆ ก็ไม่ค่อยมีเข้ามาเท่าไหร่หรอก ทั้งนี้คงเพราะผมดันสวยสูสีกับสตรีเพศเสียจนพวกเธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเวลาอยู่ใกล้ๆ ล่ะมั้ง ฮ่ะๆๆ ก็ว่าไปนั่น..(ฟังผมพูดอะไรก็เอา 10 หารเข้าไปบ้างนะท่านผู้ชม ไอ้เรื่องชมตัวเองนี่ถนัดนักแล) แต่นี่ก็ดูแมนขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะแล้วนะ ผมสูงขึ้นมาก(เมตร 83 เซนต์แล้ว) ร่างกายก็ดูสมชายขึ้นด้วย
สมัยก่อน..เอ่อ..ประมาณสองสามปีที่แล้วผมยังดูเหมือนเด็กผู้หญิงซะจนคนทั่วไปชอบเข้าใจผิดคิดว่าเป็นทอมอยู่บ่อยๆ เลย แต่หลังจากลี้ภัย(ไว้ว่างๆ จะเล่าให้ฟัง)ไปอยู่ที่อังกฤษเกือบสองปีเต็ม ผมก็ถูกไอ้พี่บ้าลากไปเล่นกีฬาบ้าง ไปอาบแดดให้ผิวขาวๆ มันเกรียมบ้าง(ซึ่งผมเกลียดมาก ..มันร้อน) ไปฟิตเนสเพิ่ม กล้ามเนื้อบ้าง รูปร่างหน้าตาก็เลยเปลี่ยนไปจากเดิมพอสมควร แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ามันยังคงมีเค้าความหวานหลงเหลืออยู่บ้างนิดหน่อย เหอๆ
เพราะงั้นแหล่ะ ปัจจุบันนี้ผมได้แปลสภาพจากคนธรรมดาสามัญไปเป็นปลาทองศักดิ์สิทธิ์เป็นที่เรียบร้อย มีไว้แค่มอง แต่ห้ามช้อนขึ้นมาเล่น เดี๋ยวจะมีอันเป็นไป เหมือนเป็นของสงวนของคณะไปแล้วครับ..
“ซานนนนนนี่~”
..นั่น พูดถึงก็มาเลย ดูท่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนาน
เสียงแหกปากดังลั่นมาแต่ไกลทั้งที่ยังไม่ปรากฏตัวแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘ซินเซียร์’ ..พี่ชายฝาแฝดจากไข่ใบเดียวกันที่เกิดก่อนผมแค่สิบนาทีเองแหล่ะ พลังเสียงแปดหลอดขนาดนี้มีอยู่คนเดียวเลย
ตามมาด้วยเสียงวิ่งทั่กๆ และ หมับ! สองแขนยาวๆ คว้าคอผมไปกอดจากด้านหลัง เล่นเอาคอแทบหลุด แถมหน้าอกของมันยังมากระแทกหลังผมดัง อั้ก!
บอกได้คำเดียวว่า จุก..
“เบาๆ” ผมปรามไอ้คนที่กำลังเอาหัวเดทร็อคสีทองอร่ามของตัวเองมาถูไถคลอเคลียที่ข้างแก้ม และพยายามแกะมือเหนียวหนึบหนับคู่นั้นออกไปให้พ้นคอก่อนที่จะขาดอากาศหายใจ
ก็ไอ้หมอนี่แหล่ะที่ตามเฝ้าตามหวงผมอย่างกับหมาหวงก้าง ค่างหวงกล้วย จนคนเขาพากันขยาดไปทั่ว
แน่นอนว่าหน้ามันเองก็ออกแนวหวานไม่แพ้ผม(ก็เพราะเราเป็นแฝดกันไงล่ะ) แต่อาจจะเตี้ยกว่าผมหน่อย(ซินสูงเมตรกับอีก 80 เซนต์) ผิวเข้มกว่าเล็กน้อย(เพราะมันชอบตากแดดเป็นชีวิตจิตใจ) มีกล้ามเนื้อมากกว่านิดหน่อย(เพราะมันเป็นพวกบ้าพลัง เล่นกีฬาแทบทุกชนิดที่มีคนคิดขึ้นมาบนโลกใบนี้) ย้อมผมเป็นสีทอง แถมยังถักเดทร็อคทั้งหัว(ส่วนผมผมดำธรรมดา) ใส่จิลที่ริมฝีปากล่างด้านซ้าย(ผมก็ใส่นะ แต่เป็นที่ลิ้น)
แต่ที่ทุกคนเห็นว่ามันช่างแตกต่างจากน้องชายฝาแฝดผู้เป็นขวัญใจคณะอย่างผมไม่ใช่ทางด้านกายภาพภายนอก แต่เป็นสันดานภายในที่ทั้งโหดร้าย ขี้โวยวาย ขวานผ่าซาก ปากหมา และ บ้ากาม ของมันนั่นแหล่ะ
พอเอามาเทียบกัน...มันกับผม ทุกคนก็เห็นตรงกันว่า ‘นางฟ้ากับซาตาน’ ชัดๆ
..แต่ใครล่ะจะรู้ความจริง หึหึ
อันที่จริงผมกับมันก็มีสันดานไม่ต่างกันหรอก จริงๆ ผมออกจะเย็นชาด้วยซ้ำ เพียงแต่ผมเป็นพวกเก็บอารมณ์เก่งกว่าและรู้จักใช้ทรัพยากรที่พ่อแม่ให้มาให้เป็นประโยชน์กว่า ในขณะที่ซินมันเป็นคนจริงใจ(สมกับชื่อของมัน) คิดไงมันก็พูดงั้น ไม่เคยเสแสร้ง(เหมือนผม) ไม่เคยรู้จักเก็บกดอารมณ์ข่มความรู้สึกอะไรกับใครเขา ไม่ถูกใจพ่อก็โวย ไม่พอใจพ่อก็อาละวาดดะ
ซึ่งจากประสบการณ์สอนให้ผมรู้ว่าแบบนั้นมันเหนื่อย...มาก ถ้าจะต้องไล่เตะปากทุกคนที่เอ่ยแซวเรื่องรูปร่างหน้าตาของเรามันก็คงจะไม่จบสิ้นกันสักที งั้นก็สู้ยิ้มรับและหาทางใช้มันให้เป็นประโยชน์ไม่ดีกว่าเหรอ? ..ผมคิดงั้นนะ
ตัวผมเองก็เพิ่งจะคิดได้เมื่อตอนมาเข้าเรียนที่นี่แหล่ะ แค่ปั้นหน้ายิ้มหวานๆ พูดจาดีๆ ทำตัว(เหมือน)เป็นคนดี เฟรนด์ลี่กับทุกคน อยากได้ อยากทำอะไร ก็เพียงแค่เกริ่นๆ เดี๋ยวก็มีคนช่วยหาช่วยทำให้เองแหล่ะ ไม่ต้องเหนื่อยแรง ไม่ต้องเจ็บตัว ถ้าไม่ชอบใจหรือคำพูดของใครไม่เข้ารูหู ก็แค่แกล้งตีหน้าเศร้าสะเทือนใจ แล้วว่า ‘ซันไม่ได้โกรธอะไร แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก’ ..แค่นั้นแหล่ะ มันผู้นั้นก็จะตกเป็นจำเลยของสังคมไปทันที ฮ่าฮ่า
เห็นมะ? ง่ายกว่ากันเยอะเลย
แต่ซินก็ยังคงเป็นซิน.. และเป็นแบบนั้นมาตลอดยี่สิบปี ประสบการณ์ไม่ได้สอนให้มันเรียนรู้อะไรนอกจากจำนวนผู้บาดเจ็บที่เกิดจากฝีมือฝีเท้าของมันที่เพิ่มขึ้นทุกวันเท่านั้น ขนาดวันก่อนมีเด็กแว้นเป่าปากแซว(ที่จริงคือแซวผม) มันยังจอดรถลงไปตบกะโหลกแบบไม่กลัวแก๊งค์แว้นรุมกระทืบเลย คิดดูเถอะ..
ซินมันเกลียดเวลาถูกชมว่าสวยหรือน่ารัก ไอ้พวกที่ตั้งใจน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะพวกมันคงพอจะรู้อยู่แล้วว่าจะเจออะไร(แต่อยากลองของ) แต่พวกที่หลุดปากนี่สิ ช่างน่าสงสารนัก.. และเพราะไม่ชอบรูปร่างหน้าตาของตัวเองนั่นล่ะ มันเลยพยายามจะทำตัวให้แมนอยู่ตลอดเวลาและทุกวิถีทาง ที่ลากผมมาเรียนวิศวะนี่ก็ด้วย ไม่ใช่ว่ามันชาบูบร๊ะศาสดาไอสไตน์หรือปิทาโกลัสอะไรหรอก มันบอกว่าแมนๆ อย่างมันต้องเรียนคณะนี้แหล่ะ เหมาะ.. แค่นั้นเอง แค่นั้นจริงๆ
ตัวผมที่ไม่มีคณะในฝันเป็นพิเศษก็เลยยอมตามมันมาง่ายๆ มาคิดเสียใจตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ..
“คิดถึง” ซินนั่งลงข้างผมแต่ยังไม่ยอมปล่อยแขนออกจากคอของผม ยังคงกอด คลอเคลีย เบียด กระแซะ จนแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว
“พวกมึงไม่เคยนึกเบื่อขี้หน้ากันบ้างรึไงวะ?”
สกาย หรือ ไอ้กาย เดินหน้าเมื่อยตามมาทิ้งก้นนั่งฝั่งตรงข้ามกับผม ..มันกับซินเรียนวิศวะโยธาเหมือนกัน ส่วนผมเรียนวิศวะคอม
“แมร่ง เห็นกันมาตลอดชีวิตยังจะมีอารมณ์มาพิศวาสกันอีก”
สกายเป็นอาตี๋ที่ตาโตผิดเชื้อผิดเหล่า ตัวสูง(พอๆ กับผม) ผิวขาว หน้าตาหล่อเหลาแต่พอประมาณ.. เอาจริงๆ คือมันก็เป็นเดือนคณะนั่นแหล่ะ แต่ผมกับซินเห็นตรงกันว่าพวกเราสองคนหล่อกว่าหลายขุมนัก(ฮ่าๆๆ) ที่สำคัญคือมันบ้ากามพอๆ กับซินเลย(ก็เลยสนิทกับซินมากกว่าผม) กิ๊กมันนี่มีทั่วแทบทุกคณะล่ะมั้ง
ไอ้กายเป็นเพื่อนคนแรกของพวกผมในรอบหลายปีที่ผ่านมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้พวกเราตัดสินใจว่าจะไม่คบใครเป็นเพื่อนอีกแล้ว ..พอที เราจะคบกันอยู่แค่สองคนนี่แหล่ะ.. แต่ไอ้กายมันก็อุตส่าห์พาตัวเองฝ่าด่านอรหันต์แฝดมาด้วยสกิลเกรียนเมพชนิดหาตัวจับยากจนพวกผมเผลอเปิดใจยอมรับมันเป็นเพื่อนจนได้
และหวังว่ามันจะไม่ทำให้พวกผมต้องผิดหวังซ้ำสองอีก.. (แต่มันคงไม่รู้ตัวหรอกว่ามันแบกความหวังของพวกผมสองคนไว้มากแค่ไหน ฮ่ะๆ)
ส่วนไอ้เรื่องเบื่อขี้หน้านี่มันก็มีบ้างเหมือนกันนะ อยู่ด้วยกันมาตลอดยี่สิบปีมันก็ต้องมีบ้างแหล่ะในวันที่ไม่อยากจะเห็นหน้าอีกฝ่าย ก็ใช่ว่าพวกผมจะรักกันดีตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงซะเมื่อไหร่ ทะเลาะตบตีกันก็บ่อยจะตาย แต่ก็โกรธกันได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็กลับมาคืนดีกัน เพราะพวกเราต่างก็รู้ดีว่าต่อให้คนทั้งโลกเกลียดเราและทิ้งเราไป แต่พวกเราจะไม่มีวันเกลียดและทิ้งกันและกันไปอย่างแน่นอน
ถึงกรรไกจะตัดสายสะดือของพวกเราได้ แต่จะไม่มีอะไรมาตัดสายสัมพันธ์ของพวกเราได้เด็ดขาด(แหวะ...)
และถ้าช่วงไหนที่ซินมันติดหญิง บางทีผมก็ไม่ได้เห็นหน้ามันเป็นวีคเลยก็มี...อย่างเช่นช่วงนี้แหล่ะ นี่มันก็ไม่ได้กลับไปนอนคอนโดสามวันได้แล้วมั้ง ..ถ้านับไม่ผิด
“อีซินดี้ กูได้ข่าวว่ามึงไปสอยเด็กของไอ้ฟ้าประทานมากกเหรอ? เปรี้ยวนะมึง เดี๋ยวก็โดนกระทืบหรอก” เสียงดัดจริตจีบปากจีบคอร้องถามขึ้นโดยพุ่งเป้าไปยังคนข้างตัวผมที่ตอนนี้กำลังมองมันตาขวางอยู่
ซินไม่ชอบให้ใครมาเรียกมันว่า ‘ซินดี้’ เรียกแบบนี้เดี๋ยวก็มีเตะปากกันหรอก
อีเมย์ หรือ อีเมย์บี มันเรียนวิศวะเครื่องกล ซินบอกว่ามันเป็นกะเทยสายพันธุ์ปริศนาจากดาวข้างเคียง...ยังไง? เดี๋ยวอ่านไปเรื่อยๆ ก็คงจะรู้ ฮ่าๆ
เมย์เป็นเพื่อนอีกคนที่พวกผม(ทน)คบอยู่ด้วย (ทั้งกลุ่มก็มีอยู่แค่นี้แหล่ะ พวกผมไม่เน้นปริมาณ แต่เน้นคุณภาพ) มันมาพร้อมกันกับไอ้กาย เรียกว่าติดสอยห้อยตามเป็นขี้ปลาทองมาเลยก็ว่าได้ พวกมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่พวกมันก็สนิทกัน โดยที่ไอ้กายก็ไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่ รูปร่างหน้าตาภายนอกนี่แบบ...มาดแมนแฮนซั่มล่ำบึ้ก ผิวสีแทนคมเข้ม สูงประมาณเมตร 70 เซนต์กว่าๆ หนวดก็โกนบ้าง ไม่โกนบ้าง โกนไม่เกลี้ยงบ้าง แล้วแต่จังหวะชีวิตว่ายุ่งมากน้อยแค่ไหน แต่มันก็ยังอุตส่าห์ฝืนสังขารไปเป็นกะเทยแท้ๆ ได้
เรื่องแอคติ้งสะดีดสะดิ้งนี่ไม่ต้องห่วง ถ้ามีการประกวดมันคงได้แชมป์อ่ะ เรียกว่าเป็นกะเทยในหมู่กะเทยเลยก็ได้
ส่วนไอ้เรื่องที่ว่าทำไมมันถึงเลือกเรียนวิศวะเครื่องกลนี่ยังคงเป็นปริศนามาจนถึงทุกวันนี้..
ไอ้กายบอกว่าอยู่บ้านมันพูด ‘ครับ’ กับเตี่ยมันทุกคำ แมนแบบ...หมาเห็นหน้าไม่กล้าเห่าเหอะ คนแถวบ้านไม่มีใครรู้ว่ามันจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้หรอก นอกจากไอ้กายคนเดียว
มันยังเล่าอีกว่าที่บ้านอีเมย์เป็นโรงสี เคยมีครั้งหนึ่งมันไปแอบชอบคนงานที่บ้านเข้า มันมาปรึกษาไอ้กาย ไอ้นั่นก็เลยแนะส่งๆ ไปว่า ให้อีเมย์ลองไปช่วยเขาแบกกระสอบข้าวสารสิ เผื่อเขาจะซึ้งใจมัน
อีเมย์ก็เชื่อ! มันไปช่วยแบกกระสอบข้าวสารอยู่เป็นเดือนๆ แต่สุดท้ายก็แห้ว โดนสกอยซ์สอยไปกิน เมย์มันโมโหก็เลยไล่คนงานคนนั้นออก เตี่ยมันก็โมโหมันอีกทีเพราะขาดคนทำงาน ส่งข้าวสารไม่ทัน ก็เลยใช้ให้อีเมย์แบกกระสอบข้าวสารต่อไปอีกเป็นเดือนๆ
ตอนฟังไอ้กายเล่า ผมกับซินนี่ไม่รู้จะสงสารมันหรือสงสารตัวเองที่หยุดหัวเราะไม่ได้ดี แมร่งฮา.. ประวัติชีวิตรักของอีเมย์บียังมีอีกยาวเป็นหางว่าว ไว้ไม่มีอะไรเล่าแล้วจะมาเล่าให้ฟังแล้วกันนะ ฮ่าๆๆ
“เมื่อกี๊มึงเรียกกูว่าอะไรนะ อีอาจ?” ซินถามเสียงเย็น เน้นชื่อโจทย์ชัดๆ ด้วยรู้ว่าเป็นชื่อที่เมย์มันก็ไม่ชอบให้ใครมาเรียกเหมือนกัน
ชื่อ ‘อาจ’ มาจาก ‘องอาจ’ อันเป็นชื่อจริงที่เตี่ยของมันภูมิใจนำเสนอมาก แต่มันบอกว่าไม่ค่อยเหมาะกับชายชาติกะเทยอย่างมันเท่าไหร่ พอเข้ามาอยู่เมืองกรุงเข้าหน่อยก็เลยเปลี่ยนใหม่เอาเองจาก ‘อาจ’ เป็น ‘เมย์บี’ (Maybe) ..เอากับมันสิ
อีอาจ หรือที่ตอนนี้คือ อีเมย์บี กำลังจะหย่อนตูดนั่งข้างไอ้กาย(ไอ้นี่ก็กระถดตูดหนีโดยอัตโนมัติ มันเคยบอกว่าถึงจะรู้จักกันมานานแต่มันก็ยังไม่ชิน) ถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อปะทะสายตาเข้ากับว่าที่ฆาตกรโหดอย่างซิน มันยิ้มแหยๆ คงเพราะเห็นเงาหัวตัวเองเหลือเพียงบางเบา ก่อนค่อยๆ นั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม
“ใครเหรอ ฟ้าประทาน?” ผมถามด้วยความสงสัยและไม่อยากให้พวกมันกัดกันเอง(..รำคาญน่ะ)
ชื่อแมร่งฟังดูยิ่งใหญ่ยังไงชอบกล แต่เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนหรือเปล่า?
“ก็ไอ้เดือนคณะเภสัชหัวสีเงินๆ ที่มันเกือบจะได้เป็นเดือนมหาลัยถ้าไม่กระโดดลงจากเวทีไปกระชากคอเสื้อกรรมการโทษฐานที่กล้าวิจารณ์สีผมของมันเมื่อปีที่แล้วไง มึงจำไม่ได้เหรอ? ตั้งแต่วันนั้นมันก็กลายเป็นซุป’ตาร์มหาประลัยที่ใครก็รู้จักกันทั่ว” เมย์บีรีบตอบยาวเหยียดแบบไม่ต้องพักหายใจเพื่อเบี่ยงประเด็นให้ซินมันลืมๆ เรื่องเรียกชื่อไปซะ
พอได้ยินมันพูดแบบนั้นก็เหมือนจะคุ้นขึ้นมา ปีที่แล้วผมไม่ได้ไปดูเขาประกวดกันหรอกเพราะต้องอยู่เฝ้าซินที่เป็นไข้หวัด(เวลาไม่สบายแล้วมันชอบงอแง เลยทิ้งไปไหนไม่ได้) แต่หลังจากคืนประกวดก็รู้สึกว่าจะได้ยินเรื่องนี้แพร่สะพัดไปทั่วทุกพื้นที่ของมหาลัยพักใหญ่เลยล่ะ
ผมก็เลยจำได้ว่าไอ้คนที่สร้างวีรกรรมวีรเวรจนกลายมาเป็นตำนานเดือนเดือดในครั้งนั้นมันชื่อ..
‘ฟ้าประทาน ทามิยะ’ ...ถ้าจำไม่ผิดนะ
“เออ พูดถึงไอ้หมอนั่น.. คนเชี่ยอะไร กล้าดีแท้ แล้วไอ้คนที่มันไปคว้าคอนั่นก็เป็นระดับคณะบดีเลยนะ เล่นเอาเหวอกันทั้งฮอลล์ ดีที่ว่ามันยังไม่ได้ปล่อยหมัดออกไป” ไอ้กายว่าพลางรำลึกความหลังครั้งยังเป็นเฟรชชี่
เพราะมันถูกรับเลือกให้เป็นเดือนคณะ ก็เลยได้เป็นหนึ่งในผู้ท้าชิงตำแหน่งเดือนมหาลัยในครั้งนั้นด้วย ..ผมจำไม่ได้แล้วว่าตกลงใครคว้าตำแหน่งเดือนของมหาลัยในปีนั้นไป
“นั่นแหล่ะๆ ตอนนี้มันก็ขึ้นชื่อเรื่องหล่อเลวที่สุดคนหนึ่งใน ม.เราเลย กูเคยเจอตัวเป็นๆ แค่ไม่กี่ครั้ง โหย~มึง คนเชี่ยไร แค่ยืนหายใจอยู่เฉยๆ ยังหล่อชิบหายวายป่วงจนนึกอยากให้มาทะลวงใส้ใหญ่กะเทย” อีเมย์ถึงกับเพ้อไปแล้ว “กูไม่แปลกใจเลย ทำไมอีพวกชะนีน้อยมันถึงยอมให้ฟันแล้วทิ้งง่ายๆ กูเองก็อยากจะลองซักครั้งเหมือนกันชีวิตนี้”
ขนาดนั้น? ส่วนตัวผมเองยังไม่เคยเห็นหน้าไอ้ตำนานเดือนเดือดนั่น แต่ก็เคยได้ยินกิติศัพท์ความร้ายกาจของมันมาบ้างเหมือนกัน เห็นพูดกันว่าแม้แต่พวกพี่ปีสูงๆ ยังไม่กล้าไปแหยมกับมันเลย
..เอาเถอะ ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าคนแบบนั้นจะเป็นว่าที่เภสัชกร เกิดคนไข้พูดอะไรให้ระคายรูหูมันไม่จัดไซยาไนด์ให้กินแทนพาราฯเลยหรือไงวะ?
“ลองให้มันกระทืบน่ะเหรอ?” กายนั่งหัวเราะหึๆ เมื่อมองดูสารรูปกะเทยแบกกระสอบอย่างอีเมย์ แต่อีกฝ่ายกลับทำลอยหน้าลอยตา
“จะกระทืบกูก็ไม่ว่าหรอก แต่ต้องจูบกูด้วยนะ ไม่งั้นกูไม่ยอม” อีเมย์ดี๊ด๊า “กระทืบจูบๆ แบบหนังพิศาลอ่ะ ..กูชอบ”
“มาโซนะมึง” ผมว่า ..แต่นั่นมัน ตบจูบๆ ไม่ใช่เรอะ? สงสัยอีนี่จะเมาน้ำมันเครื่องจนเบลอแล้วมั้ง?
“กูว่ามันคงกระทืบอย่างเดียวว่ะ แค่นั้นก็แขยงตีนจะแย่แล้ว อย่าไปฝันถึงจูบเลย ได้ตายคาตีนมันก็บุญถมไปแล้วมึงอ่ะ”
“เชี่ยกาย คนอย่างกูไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก ตราบใดที่กูยังไม่ได้เปิดซิง กูจะไม่มีวันยอมตายเป็นอันขาด!” เมย์บีประกาศเป้าหมายสูงสุดของชีวิตด้วยสีหน้าและแววตาที่แน่วแน่ ชูกำปั้นขึ้นฟ้าอย่างมาดหมาย
“งั้นชาตินี้มึงคงได้อยู่เป็นอมตะแน่ล่ะ อีเม้ยเอ๊ย!”
‘อีเม้ย’ เป็นชื่อเล่นของอีเมย์ที่ซินมันบัญญัติขึ้นมาเรียกเองตามใจชอบ
พอพูดจบมันก็แท็กมือกับไอ้กายแล้วพากันหัวเราะชอบใจลั่นโต๊ะ คนถูกสบประมาททำหน้าตาบูดบึ้ง เบะปากแล้วเบะปากอีกให้รู้ว่ามันสะเทือนใจแค่ไหน
“ใช่ซี้~ ก็กูมันไม่ได้มีฟีโรโมนหอมหึ่งเหมือนพวกมึงนี่ อีกาย อีแฝด จะได้ขยับตูดไปทางไหนทีก็มีแมลงหวี่แมลงวันมารุมตอมน่ะ” อีเมย์ประชดประชัน
..แต่นั่นไม่น่าจะใช่ลักษณะของคนหรอกนะ ว่าไหม?
“พวกมึงไม่ต้องมาดูถูกดูถุยกูหรอก ยังไงก่อนจบปีสี่กูก็ต้องหาวิธีเสียตัวให้ได้ คอยดูก็แล้วกัน ว่าที่ผัวกูต้องดูดีกว่าพวกมึงสามตัวแน่นอน!” เมย์บีประกาศกร้าว
“เออ กูจะรอดู” ไอ้กายพูดกลั้วหัวเราะ “แต่มึงต้องรีบหน่อยนะ พวกกูคงไม่มีเวลาอยู่รอจนชั่วนิรันดร์หรอกว่ะ”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
ซินตบโต๊ะชอบใจกดไลค์ให้เพื่อนซี้มัน อีกมือก็กุมท้องไว้เพราะหัวเราะมากเกินไปกับท่าทางค้อนปะหลับปะเหลือกไม่เข้ากับกล้ามแขนเป็นมัดๆ ของเมย์
ปกติก็เป็นกันแบบนี้แหล่ะ ซินกับกายมันชอบแกล้งแหย่อีเมย์เล่นเอาฮากันทุกวัน กัดกันแบบนี้ทุกวัน แต่พอตกเย็นก็มานั่งรวมตัวกันแบบนี้ทุกวันเหมือนกัน ..ก็เป็นสีสันของชีวิตดี
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คงจะไม่มีทาง ไม่ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ก็จะมีแค่ผมกับซินสองคนเท่านั้น..
“เอ้า ยิ้ม ยิ้มเข้าไป อีซันซัน ทำไมมึงไม่ร่วมกันทับถมกูกับพี่มึงล่ะ? จะหัวเราะสะใจดังๆ ก็ได้ ไม่ต้องกลัวเสียภาพพจน์หรอก อีคนงาม”
“มึงชอบโดนด่าว่างั้น?”
อีนี่ก็แปลก คนเขาไม่ด่าก็มาเรียกร้องให้ด่า ประหลาดคนดี
“แต่โทษที กูเป็นคนดีของสังคม” ผมยักคิ้วให้มันทีนึง มันก็ทำท่าเหมือนจะสำรอกของเก่าออกมา
“ถุ๊ย! อีเทพีสร้างภาพ กูล่ะหมั่นไส้ ดีแตกเมื่อไหร่กูนี่แหล่ะจะเป็นคนกระจายข่าวให้ทั่วคณะทั่วมหาลัยเลย มึงอย่าพลาดแล้วกันนะ กูรอสับอยู่”
..พาล มันพาลว่ะ
หลังจากที่คบกันมาเกินหนึ่งปีก็ดูเหมือนพวกมันพอจะรู้สันดานที่แท้จริงของผมกันแล้ว แต่เอาเถอะ ในเมื่อผมเปิดใจยอมรับพวกมันเป็นเพื่อน ผมก็ไม่คิดจะปิดบังนิสัยจริงๆ กับพวกมันหรอก
“ซันนี่ วันนี้ให้กูยืมรถนะ” ซินหันมาขอผม ขณะที่มือก็พยายามเปิดขวดน้ำเปล่าที่เพิ่งแย่งมาจากเมย์
“รถมึงล่ะ?”
ปกติเราก็ขับรถคนละคันอยู่แล้วเพื่อความสะดวกเวลาต้องแยกไปทางใครทางมัน ของผมเป็นรถโฟล์ค นิว บีทเทิล สีขาว ส่วนของซินเป็น บีเอ็ม 325i สีดำ ที่ยังผ่อนไม่หมด ฮ่ะๆ
“ไอ้กายยืม” ซินตอบ
“แล้วรถมึงล่ะ?” ผมเลยหันไปถามไอ้กายต่อ
ไอ้นี่มันขับ ฮอนด้า C70 แก่ๆ ตั้งแต่สมัยที่พ่อแม่มันจีบกันใหม่ๆ ทั้งที่บ้านมันเปิดร้านขายเพชรขายทอง มันบอกว่าคลาสสิคดี แถมยังช่วยลดโลกร้อนด้วย
ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่าทำไมมันไม่ขับจักรยานไปซะเลย ถ้าจะอยากช่วยโลกขนาดนั้นล่ะก็..
“รถกู...ก็อยู่ที่หอแหล่ะ แต่พอดีวันนี้กูจะไปรับสาว ก็เลยต้องดูดีนิดนึง”
“ไหนมึงเคยบอกไม่แคร์ไง? คนที่จะชอบมึงต้องชอบที่ตัวมึง ไม่ใช่ที่รถของมึง?” ผมช่วยเตือนความจำให้มัน ก็มันเคยพูดแบบนั้นจริงๆ ทุกทีมันเคยสนใจที่ไหนว่าใครจะมองยังไงที่ไอ้หน้าหล่อท่าทางบ้านมีตังค์อย่างมันจะขับแค่ซีแก่ๆ
“เออ” อีเมย์พยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับผม
ส่วนอีนี่มันขับกระบะวีโก้สีบอร์นคันเบ้อเริ่ม มันบอกว่าประโยชน์ใช้สอยมากมายคุ้มราคา ถึงคืนวันศุกร์ก็บรรทุกเดอะแก๊งเพื่อนสาวของมันไปเที่ยวผับได้ด้วย ดีกว่ารถกระป๋องคันเล็กๆ ของผมที่แพงแต่ราคาหาไม่โยชน์ไม่และนั่งได้แค่ไม่กี่คน
“ก็คนนี้เค้าเป็นคุณหนู มีเบนซ์มารับมาส่งทุกวัน กูก็เลยต้องทำให้มันสมฐานะเค้าหน่อย ..ซักวันสองวัน หลงกูเมื่อไหร่เดี๋ยวจะพามานั่งป้าซีที่รักนี่แหล่ะ”
..แบบนี้มันหลอกลวงผู้บริโภคนี่หว่า
คนเรานี่มองแค่หน้ากับรถไม่ได้หรอกนะสาวๆ หน้าตาดีใช่ว่าจะเป็นคนดี แถมบางทีรถก็อาจจะไม่ใช่รถของมันอีก ดูอย่างเอี้ยกายนี่เป็นตัวอย่าง เลวครบสูตร
“ประเสริฐจริงมึง” ผมหยิบฝาขวดน้ำจากซินมาปาใส่หัวไอ้กายด้วยความหมั่นไส้ ก่อนหันกลับไปคุยกับซินต่อ “แล้วกูจะกลับไง?”
คอนโดกับมหาลัยก็ไม่ใช่ใกล้ๆ จะให้กลับรถไฟฟ้าก็ขี้เกียจเบียดคน รถเมล์ก็ไม่แน่ใจว่าจะขึ้นถูกสายหรือเปล่า(ไม่ค่อยได้ขึ้นน่ะ) ส่วนแท็กซี่...เอ่อ อันนี้ยังไม่เคยนั่งคนเดียวมาก่อนเลย
“กูโทรให้ แบรี่ มารับละ”
“พี่ฌานจะมาเหรอมึง? อุ๊ย กระจกๆ อยู่ไหน?” เมย์บีดี๊ด๊าขึ้นมาอะเกน เมื่อได้ยินชื่อขวัญใจของมัน
หรืออันที่จริงคือขวัญใจของคนทั้งคณะ(และอาจจะรวมไปถึงทั้งมหาลัย) เพราะ ‘พี่ฌาน’ ที่อีเมย์มันเรียกคือ..อดีตเดือนคณะและเดือนมหาลัยที่ตอนนี้อยู่ปีสามแล้ว เรียนวิศวะคอมสาขาเดียวกันกับผมเอง
ถ้าจะให้พูดถึงก็...นึกออกแต่เรื่องดีๆ เรียกว่าเป็นเพอร์เฟคแมนคนหนึ่งเลยก็ได้ แบรี่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพวกผมฝาแฝด ชื่อ ‘แบรี่’ ก็มีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่เรียก คนอื่นๆ จะเรียกว่า ‘ฌาน’ ซึ่งเป็นชื่อจริง
เมย์เทกระเป๋า(..หรือจะเรียกว่ากระสอบดีล่ะ?)ของตัวเองออกมาหมดเพื่อตามหากระจกอย่างที่มันต้องการ แล้วของในกระเป๋ามันก็นะ มีทั้งสมุด หนังสือ ดินสอ ปากกา แป้ง ลูกอม ขนม นมเนย เยอะแยะไปหมด
เออ.. มีไขควงกับปะแจรวมอยู่ในนั้นด้วย
“เชี่ยซินกาย เสบียงกู”
ซินกับกายก็พากันแย่งขนมกับลูกอมของอีเมย์อย่างสนุกสนาน ส่วนหนึ่งมันก็โยนมาให้ผมด้วย
“อีห่าพวกนี้นี่! ไม่มีปัญญาซื้อแดกเองรึไง?”
“แล้วมึงจะไปไหน? วันนี้ก็ไม่กลับไปนอนบ้านอีกแล้วเหรอ?” ผมหันไปถามซินอีกครั้ง
ไอ้กายมันบอกจะไปรับสาว แล้วซินมันจะไปไหนอีก? หรือว่าจะไปหาเด็กของไอ้ฟ้าประทานอะไรนั่น?
“อือ กูจะไปหาพลอย” มันหันมายักคิ้วให้ผมที
..พูดถึงผู้หญิงเข้าหน่อยทำหน้าตาทะลึ่งขึ้นมาเชียวมัน
“เด็กของไอ้ฟ้าประทานอย่างที่เมย์มันว่าน่ะเหรอ?”
“ระวังเถอะมึง จะเจอตีนผัวหัวเงินของมัน” อีเมย์พูดทั้งที่ยังส่องกระจก มืออีกข้างใช้ถอนขนจมูกที่แพลมๆ ออกมา ขณะที่ไอ้กายนั่งแทะช็อคโกแล็ตที่เพิ่งแย่งมาได้
“มันก็ไม่ได้แขวนป้ายบอกไว้นี่หว่า ว่าเด็กใคร” ซินยักไหล่แบบไม่แคร์ “แล้วทางนั้นเค้าก็มาเล่นกับกูก่อนด้วย เสนอมา กูก็แค่สนองไป ใช่มั้ย เพื่อนกาย?”
“ช่ายยยย” ไอ้กายพยักหน้า พูดทั้งที่มีช็อคโกแล็ตอยู่เต็มปาก “หุ่นงี้โคตรเอ็กซ์เลยล่ะมึง ตูดเป็นตูด นมเป็นนม ถ้าเพื่อนซินปล่อยผ่านก็โง่เชี่ยๆ แล้วล่ะครับ”
ไอ้เรื่องกามๆ นี่เห็นดีเห็นงามกันจริงๆ นะพวกมึง เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“เหอะ เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องจนได้”
ชักสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ อุตส่าห์อยู่รอดปลอดภัยมาตั้งปีแล้วนะ ที่ผ่านมาก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องเลย(มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนอย่างซินจะมีชีวิตอยู่อย่างสันติสุขเหมือนคนอื่นเขาน่ะ) เพียงแค่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ..แต่ถ้าเกิดไปมีเรื่องกับคนอย่างไอ้เดือนเดือดนั่น...ผมกลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่เรื่องเล็กๆ น่ะสิ
แต่ผมอาจจะแค่กังวลมากเกินไปเองก็ได้..
“ไม่กลัวอยู่แล้ว ลืมไปแล้วเหรอว่าพี่เป็นใคร ซันนี่ที่รัก?” ซินหันมายิ้มทะเล้น ใช้ลิ้นเขี่ยจิลที่ริมฝีปากตัวเองเล่น ยืดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ “แชมป์คาราเต้ รุ่นเยาวชน ระดับประเทศสองปีซ้อนอย่างซินเซียร์ซามะคนนี้ไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว จะฟ้าประทานหรือนรกประเคนก็มาเหอะ พี่บ่ยั่น”
“ลืมไปแล้วเหรอว่ามึงแพ้กูในปีสุดท้ายน่ะ?” ผมช่วยเตือนความจำให้มันรู้สำนึกซะบ้างว่ามันเคยถูกโค่นมาแล้ว ไม่ใช่ไม่เคยอย่างที่มันพูด
“โด่ ไอ้นั่นกูแค่ยอมให้หรอก เห็นว่ามึงยังไม่เคยได้แชมป์เลย ก็เลยยกแชมป์ให้ ..ของขวัญจากพี่ชายไง” แล้วมันก็หันไปพยักพเยิดกับเมย์และกาย “กูใจดีใช่มั้ยล่ะ?”
“อย่ามาๆ แล้วหมาตัวไหนมันร้องไห้ตอนที่เสียแชมป์ให้กู ห๊ะ?”
“กูไม่ได้ร้องซักหน่อย แค่สปอร์ตไลท์มันแยงตา แมร่งสาดมาได้ตั้งสี่ห้าตัว หัวกูนี่แทบไหม้”
มันแถ ดูมันแถ แสบสีข้างมั่งไหมมึง หือ?
ด้วยความหมั่นไส้ผมเลยตบกะโหลกที่ปรกคลุมไปด้วยเดทร็อคหนาๆ ของมันไปสองทีซ้อน เห็นปากมันแอบด่าขมุบขมิบ ไม่กล้าด่าดัง เพราะเดี๋ยวจะเจ็บมิใช่น้อย(ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นน้อง ใครเป็นพี่ ฮ่าๆๆ) ส่วนไอ้สองตัวที่นั่งตรงข้ามก็พากันหัวเราะคิกคักชอบใจกับประวัติศึกสายเลือดที่ไม่ได้มีให้ฟังกันบ่อยๆ จนซินมันถลึงตาใส่แล้วแจกนิ้วกลางให้อีกคนละนิ้วพร้อมกัน
“กูไม่ได้ห่วงมึงหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด กูห่วงตัวเองต่างหาก เกิดมันดันหน้ามืดคิดว่ากูเป็นมึงแล้วกระทืบผิดตัวขึ้นมา กูไม่เจ็บฟรีรึไง?” พูดไปงั้นแหล่ะ ก็ไม่ได้คิดจริงๆ หรอกว่าจะมีใครที่แยกผมกับซินในตอนนี้ไม่ออก ถ้าเป็นตอนเด็กก็ว่าไปอย่าง ตอนนั้นแม้แต่ป๊ะป๋ากับแม่ของเราเองก็ยังแยกไม่ออกเลย
“โหยยย ถ้ามันจะเข้าใจผิดไปขนาดนั้นก็ไม่ใช่คนแล้ว ควายชัดๆ เหอะ ถามหน่อยว่ากูกับมึงตอนนี้มีอะไรเหมือนกัน?”
“ไข่ไง” เสียงอีเมย์ตอบแทรกเข้ามา
ซินเลยหันไปแยกเขี้ยวใส่ “แบบนั้นของมึงก็มีมั้ง อีเม้ย”
“ของกูฝ่อไปแล้ว กูเลยต้องตามหาของคนอื่นอยู่นี่ไง” มันลอยหน้าลอยตา ก่อนหันไปถามไอ้กาย “มึงอยากจะช่วยสงเคราะห์กูมั่งมั้ย?”
ก็เลยโดนไอ้กายถีบแทบตกโต๊ะ เรียกเสียงฮาได้อีกรอบ แต่กายมันไม่ขำด้วยนะ หน้าตามันซีเรียส
“กูเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าวันไหนมึงคิดจะแดกกู กูจะฆ่ามึงด้วยตีนคู่นี้แหล่ะ อีเอี้ยอาจ อีกะเทยตระบัดสัตย์ อีดัดจริตเป็นตุ๊ด อีสุดไส้ อีไข่เค็ม อี..”
“พอๆ สัดกาย! กูแค่ล้อเล่น แมร่งด่าซะกะเทยเพลีย” เมย์โอดครวญพลางลูบๆ คลำๆ สะโพกตัวเอง “ที่ถีบมาเนี่ย คิดว่ากูเจ็บไม่เป็นรึไง? เห็บหมา!”
“กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ?” ไอ้กายผลักหัวมันไปอีกที
“ก็ตั้งแต่เด็กอ่ะ” อีเมย์ยังไม่ย้อมแพ้ สะบัดหน้ากลับมาเถียงต่อ
และก่อนที่พวกมันจะได้วางมวยกันเอง รถฟอร์ด เฟียสต้า สีขาว ก็ขับมาจอดใกล้ๆ กับที่พวกผมนั่งอยู่ พอเห็นว่าแบรี่มารับแล้วผมก็เลยเก็บข้าวของใส่ย่ามประจำตัว แต่ก่อนไปก็ยังไม่วายกำชับไอ้พี่ชายตัวดี
“มึงอย่าดูถูกความโง่ของมนุษย์นะ ซินเซียร์.. กูไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน”
ผมลาพวกมันทุกคนแล้วเดินมาขึ้นรถของแบรี่ เหลือบเห็นเมย์บีโบกมือ หยอยๆ ยิ้มบานแฉ่งส่งให้แบรี่จนรถเลี้ยวลับตามา...
“เดี๋ยวพี่แวะซื้อของที่เซเว่นแป๊บ จะเอาอะไรมั้ย?” คนขับจอดรถแล้วหันมาถามผมที่ส่ายหน้าตอบ ผมมองตามหลังหมอนั่นไปก็เห็นเขาหยุดคุยกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่แถเข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ก็อย่างที่บอกไปว่าลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้เป็นขวัญใจของทุกคน ทั้งหน้าตาดี มาดดี หัวดี ใจดี ไม่ว่าอะไรก็ดูดีไปหมด แถมยังเป็นนักบาสของมหาลัย สูงตั้งเมตร 90 กว่าเซนต์ แต่เห็นเพียบพร้อมขนาดนี้ก็ยังไม่มีแฟนหรอกนะครับ ยังโสดสนิท ผมกับซินเคยลองแย้บๆ ถามอยู่เหมือนกัน และก็ทำให้ได้รู้ว่าที่แบรี่ยังโสดอยู่ทุกวันนี้เพราะว่าเขามีคนในใจอยู่แล้ว...รักมั่นคงมากว่า 10 ปี
แม่เจ้า! ทั้งหล่อทั้งรักจริงแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้วนะ ซันชายน์คอนเฟิร์ม
แต่ก็ยังไม่ยอมบอกอยู่ดีว่าเป็นใคร.. ก็เอาเป็นว่าคงต้องรอดูกันต่อไปว่าใครจะเป็นผู้โชคดี แต่ตอนนี้แบรี่หายไปนานแล้ว ผมเบื่อๆ เลยออกมายืนรอนอกรถ เจอคนรู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้างก็ยิ้มทักทายกันไป ..ก็เขายิ้มให้ก่อนไง ผมไม่ใช่คนบ้าที่ยิ้มอยู่ตลอดเวลาหรอกนะเออ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด
ระหว่างที่ยืนชมนกชมไม้ชมนักศึกษาชายหญิงอยู่เพลินๆ ก็มีมือมืดโผล่มาจากทางไหนไม่รู้ มันกระชากคอเสื้อผมจากด้านหลังแล้วเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น
และวินาทีหลังจากนั้นผมก็ได้รับรู้ว่าการถูกกระทืบมันเป็นยังไง ไม่มีโอกาสได้ตอบโต้ ไม่มีโอกาสได้เห็นว่าเจ้าของตีนที่ย่ำลงมานั่นเป็นใคร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า กูผิดอะไร?? ห๊ะ?! แล้วแมร่งทำไมต้องมากระทืบกู?!!
เอี้ยเอ๊ย!! ตีนใครวะเนี่ย?!
ผมได้แต่ยกแขนป้องกันหน้าและหัวไม่ให้ได้รับความกระทบกระเทือนไปมากกว่านี้ ในตอนที่เริ่มเบลอ สมองเลิกสั่งการ สติจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่(รู้สึกจะมีเลือดไหลออกทางจมูกด้วย) ผมก็ได้ยินน้ำเสียงร้อนรนเหมือนแว่วมาจากที่ไกลๆ
“เฮ้ย ฟ้า นั่นไม่ใช่ไอ้เอี้ยซิน!”
และก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปผมก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นของแบรี่..
“ซันนี่!!!!!!”
TBC. :z2:
-
ไหนว่าแชมป์คาราเต้งัยฟระ โดนยำซะได้ มารอตอนสอง อิ อิ
-
และแล้วก็มีคนโง่เอี๊ยๆจนได้
..อย่าดูถูกความโง่ของมนุษย์...
ต้อนรับเรื่องใหม่ค่า รออ่านต่อนะคะ น่าสนุกดี
:L2: :L2:
-
เจอแล้วไง
คนที่แยก ซัน กับ ซิน ไม่ออก
เปิดตัวพระเอกออกมาก็โชว์โง่เลย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สนุกอะรอตอนต่อไปความโง่ของมนุษย์อย่าได้ดู
ถูกเลยก้ากกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
-
ซันโดนยำตีนแทนพี่ชายรับเคราะห์แทนดูท่าทางจะหนักมาก
อิคนทำก็มีตาหามีแววไม่ทำไมไม่ดูให้ดีก่อน
+1จ้า :L2:
-
ฉลองเรื่องใหม่ เฮๆๆๆ น่าติดตามมาก แอร๊ๆ
พระเอกท่าจะหล่อ เลว ร้ายน่าดู
แต่ตาแม่งคงแย่น่าดู เสือกกระทืบผิดคน
+1 ไปเลยจ้า
-
:angry2:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ชอบเมบีอะ
แต่ก็ชอบฟ้าด้วยแรงได้ใจ
-
อย่าดูถูกความโง่ของมนุษย์ ! ! !
:z2:
-
:mc4:
แชมป์คงกำลังงง อยู่ดี ๆ มาคว้าไปกระทืบซะอย่างนั้น!!
ตกใจเลยลืมว่าตัวเองเป็นแชมป์ :เฮ้อ: ทำไปได้
มีคนโง่ ดูไม่ออกด้วย ว่าแต่มันโง่หรือบ้ากัน
ผมดำ กับ ผมสีทอง มันต่างกันนะพี่น้อง!!
:z3: ไม่ไหวจะเคลียร์
มาต่อไว ๆ นะ จะรออ่าน :bye2:
-
มันส์ดี เวลาอ่าน น้องเมย์บี 555
-
ชอบอ่ะ o13 คนแต่งเขียนลื่นไหล อ่านง่ายดี ชอบภาษามาก
แต่ละคนฮาซะ เปิดตัวพระเอกแล้ว :-[ มาต่อไวๆนะคะ จะรอค่าา
-
:a5:ค้างมาก!!! :a5:
อัปๆๆๆๆ :sad4: :sad4: รอน้ะฮ้ะ
ขอบคูนเน้อ~
-
:z1: ชอบพี่ซินอ่ะ
ร้ายๆ แรงๆ ดี แอบน่าัรักเบาๆ ด้วย
เรื่องนี้ใครเป็นพระเอกเนี่ย หวังว่าคงเป็นฟ้าประทานมั้งนะ
ชื่อนี่เลิศเลอเพอร์เฟคกับคนอื่น...ม๊ากมากกกกกก :-[
แอบรักพี่ซินเบาๆ คนอะไรโฮกเท่ห์บาดใจ
ชอบเมย์บีด้วยคน อาจกับเมย์บีนี่คนละอย่างกันเลย ฮ่าๆ
เป็นสีสันให้สองแฝดแสบจ้า
-
มาเต้นรอประจำวันที่27 :z2: :z2: :z2:
-
จะว่าฮาก้อฮาอะนะ แต่ว่าอย่างที่ซันนี่บอกก้อมีจริงจริง คนอาไร้ ไม่มีถาม
-
ค้างที่สุดอะ !!!~
เจอเรื่องน่าสนใจอีกแล้ว อิอิ
-
มารอด้วยคนจ้า
-
ท่าทางจะแค้นจัด ตื้บซะ จะหมดหล่อมั้ยเนี้ยะ
-
ชอบเรื่องนี้ ฮ่าๆ โดยเฉพาะเมย์บี 555
-
Chapter :: 02 :: ตะวันฉาย!
1 เดือนผ่านไป ไวเหมือนโกหก...
เออดิ ..ผมโกหก หลังจากวันนั้น(..ไม่ต้องถามนะว่าวันไหน) ก็ผ่านมาได้เกือบสิบวัน ผมออกจากโรงพยาบาลมาได้สี่วันแล้ว แต่วันนี้เพิ่งจะกลับมาเรียนเป็นวันแรก โดยที่แขนซ้ายยังต้องใส่เฝือกแบบอ่อนอยู่
ป่านนี้เรื่องของผมคงจะรู้กันทั่วทั้งคณะแล้วมั้ง เสียหน้าชะมัด! ถึงคนทั่วไปจะไม่เคยรู้ประวัติเก่าๆ ของผมมาก่อนก็เหอะ แต่มาถูกกระทืบง่ายๆ แบบนี้นี่มัน.. แมร่ง!
ไม่ใช่ว่าผมสู้มันไม่ได้นะ แต่ผมไม่มีทางเลยสู้ต่างหาก เข้าใจไหมว่าคาราเต้ที่ผมร่ำเรียนมาน่ะมันไม่มีการต่อสู้ในท่านอน ไม่เหมือนยิวยิดสู และการที่ผมถูกมันเหวี่ยงลงพื้นง่ายๆ ก็เป็นเพราะว่าผมไม่ทันตั้งตัว แถมยังไม่เคยมีพื้นฐานยูโดมาก่อนด้วย ก็เอาเป็นว่า.. ถ้าล้มลงไปแล้ว(แถมยังมีฝ่าตีนกระหน่ำย่ำลงมาแบบไม่เว้นวรรค) คาราเต้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย..
สัด!! อย่าให้กูเจอมึงนะ ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!!
ใช่ครับ! เจ้าของตีนคู่นั้นก็คือไอ้เดือนเดือด ‘ฟ้าประทาน ทามิยะ’ ที่คนเขาร่ำเขาลือกันนั่นเอง ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันโง่หรือบ้ากันแน่ที่ดันเข้าใจผิดคิดว่าผมคือ เชี่ยซิน(..ขอติดยศหน่อยเหอะ ยังเคืองไม่หาย) เป้าหมายที่แท้จริงของมัน แต่ที่แน่ๆ คือผมคงจะจดจำชื่อมันไปจนวันตาย ในฐานะผู้ชายคนแรกที่กล้าเอาตีนมาลูบหน้าผมแบบนี้ ..ฮึ่ย! ยิ่งคิดยิ่งแค้น!!
หลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อครั้งสุดท้ายของแบรี่ในวันนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว รู้สึกปวดเมื่อยเจ็บระบมไปทั้งตัว ระดับความเสียหายนั้นไม่ต้องพูดถึง มีตั้งแต่กะโหลกยุบ กระเพาะรั่ว กำเดาไหล ไหปลาร้าฉีก ซี่โครงหัก ม้ามแตก ปอดแหก ตับกระจายยยย...ไม่ใช่ละ ฮ่ะๆๆ ถ้าจะขนาดนั้นล่ะก็ตายไปซะเลยดีกว่าเหอะ
จริงๆ ก็แค่ฟกช้ำตามเนื้อตัว ปากแตก ดั้งบวม มีเลือดกำเดาออก แขนขาถลอก และกระดูกแขนซ้ายร้าว แค่นั้นแหล่ะ...แค่นั้นเอ๊งงงง แง่ง!
ถึงจะแค่นั้นแต่มันก็ทำให้ผมใช้ชีวิตในช่วงนี้ได้ลำบากพอสมควรเลยล่ะ ไม่รู้ว่าตอนนั้นหลับไปนานแค่ไหน แต่พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นไอ้พี่ชายตัวดีเกาะอยู่ที่ข้างเตียง ท่าทางเศร้าสร้อยหมาหงอยราวกับญาติมันเพิ่งเสีย(..อยากบอกว่ากูยังไม่ตายเหอะ) และพอสังเกตดูดีๆ ก็จะเห็นรอยฟกช้ำดำเขียวกระจัดกระจายอยู่ตามใบหน้าและเนื้อตัวของมัน
ไม่ต้องเสียเวลาคิด ผมรู้ได้ทันทีเลยว่ามันต้องเพิ่งไปเอาคืนมาให้ผมแน่ๆ
ถัดจากซินก็เป็นไอ้กาย ไอ้นี่ก็มีสภาพไม่ต่างอะไรกับคนแรกเลย คาดว่ามันคงจะตามซินไปร่วมด้วยช่วยกันอีกแรงเป็นแน่แท้ แต่มันก็ยังยิ้มแฉ่ง ชูสองนิ้วให้ เมื่อเห็นผมขมวดคิ้วมองสำรวจมัน
หันมาอีกฝั่งก็เห็นเมย์บีนั่งครางซี้ดๆ ใช้ฝ่ามือหนาๆ ประคองแก้มบวมๆ ของตัวเองไว้ แน่นอนว่าอีนี่ก็คงจะตามไอ้กายไปอีกทีเหมือนกัน ถึงจะเป็นกะเทยที่ชอบวิ่งแรดๆ ไปทั่วคณะ แต่พอเอาเข้าจริงมันก็สู้คนเหมือนกันนะ เรื่องเรี่ยวแรงนี่ไม่ต้องพูดถึง ขนาดกระสอบข้าวสารเป็นร้อยกิโลมันยังยกลอยมาแล้ว นับประสาอะไรกับผู้ชายแค่คนสองคน ฮ่าๆๆ
และที่สำคัญคือมันเป็นคนที่รักพวกพ้องมาก ซึ่งข้อนี้แหล่ะที่ทำให้พวกผมชอบมัน ถึงเมย์จะรักสงบและไม่ชอบเจ็บตัว แต่มันก็ยังอุตส่าห์ไปแก้แค้นให้ผม
..ผมงี้ซึ้งใจสัดๆ เลย
ส่วนรายสุดท้าย.. มีร่องรอยความเสียหายให้เห็นบ้างประปราย แต่ไม่เท่าไหร่ ปกติแล้วแบรี่ไม่ใช่คนที่ชอบตัดสินปัญหาด้วยกำลังอยู่แล้ว(ถึงจะเป็นทั้ง เทควันโด้ ยูโด และมวยไทยก็เหอะ) ..ถ้าให้ผมเดานะ ผมคิดว่าทีแรกแบรี่ก็คงตั้งใจจะไปห้ามพวกซินนั่นแหล่ะ แต่มันก็คงจะไม่สำเร็จเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา สุดท้ายก็เลยกลายเป็นผู้ร่วมก่อการไปด้วยเหมือนกับทุกทีที่แบรี่พยายามจะปกป้องพวกผมฝาแฝด ..คิดแล้วก็น่าเห็นใจนะ?
พอสอบถามก็ได้ความไม่ต่างจากที่ผมคาดเดา และไม่ต้องเสียเวลาเอารอยตีนบนเสื้อผ้าไปเที่ยวเทียบหาเจ้าของ เหมือนตอนที่เจ้าชายตามหาซินเดอเรลล่าหลังคืนเต้นรำด้วย(แต่ของผมคงเป็น..หลังวันยำตีน) เพราะพวกนั้นมันบอกผมทันทีว่าไอ้คนที่เล่นงานผมก็คือไอ้เอี้ยฟ้าประทานนั่นเอง
“ฉายๆ ทางนี้จ้ะ” เสียงใสๆ กับหน้าสวยๆ ของเหมยปรากฏขึ้นในโสตรับรู้ของผม ผมเลยต้องปรับเปลี่ยนโหมดอารมณ์แค้นเคืองให้กลับสู่ภาวะปกติ แล้วหันไปส่งยิ้มให้เธอที่กำลังวิ่งมาหาอย่างดีอกดีใจตามประสาคนไม่ค่อยได้เจอกัน
เหมยลี่ เป็นอดีตแฟนคนแรกและคนเดียวที่ผมเคยมี ด้วยความที่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารัก นิสัยดี และผมคิดว่าเธอนี่แหล่ะคือคนที่ ‘ใช่’ สำหรับผม(ในตอนนั้น) ก็เลยตัดสินใจขอคบกับเธอ...เมื่อประมาณตอนเรียนเกรดสิบ
แต่หลังจากที่คบกันไปได้สักพักผมก็เริ่มรู้สึกว่าเธอ ‘ไม่น่าจะใช่’ ละ
ไม่ใช่ว่าเหมยมีข้อเสียอะไร แต่มันมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เราเห็นไม่ตรงกัน ยิ่งคบนานวันก็ยิ่งเห็นต่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ ผมก็เลย...เอาล่ะ พอแค่นี้เถอะ เราคงไปไกลว่านี้ไม่ได้แล้ว.. ซึ่งเหมยก็ยอมเข้าใจ เราเลิกลากันด้วยดีและเป็นเพื่อนกันมาจนถึงตอนนี้
ใครว่าแฟนเก่าจะกลายมาเป็นเพื่อนไม่ได้...นั่นมันเป็นกรณีที่คนใดคนหนึ่งหรือทั้งสองคนยังมีเยื่อใยความรักความแค้นต่อกันต่างหาก แต่กับคู่ที่ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรต่อกันแล้วเหมือนผมกับเหมยนี่สบายมาก ..เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้
ตอนที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาลเหมยก็โทรศัพท์มาถามข่าวคราวอยู่แทบทุกวัน แต่เธอยังไม่มีเวลาว่างมาเยี่ยมด้วยตัวเองสักที และพอเธอรู้ว่าผมหายดีจนกลับมาเรียนได้แล้วเธอก็บอกว่าอยากจะเห็นหน้าผม พร้อมกับจะเช็คดูสภาพสักหน่อยว่าหายดีอย่างที่ปากว่าจริงไหม ..นอกจากนั้นก็ยังถือโอกาสให้ผมเอาดีวีดีที่เธออยากดูมาให้ยืมด้วย เรียกว่ายิงปืนนัดนี้ ได้นกยกฝูงกันเลยทีเดียว
ตอนนี้ผมก็เลยมายืนอยู่ใต้ตึกคณะเภสัชอันเป็นที่เรียนของเหมย และ..
ผมเพิ่งจะนึกได้เดี๋ยวนี้เองว่าไอ้เอี้ยที่กระทืบผมวันนั้นมันก็เรียนอยู่คณะนี้ด้วยนี่หว่า
แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่า...บุกถ้ำเสือ?
“เอาดีวีดีมารึเปล่า?” เหมยยิงคำถามทันทีที่มาถึงตัวผม
“คนเราเนาะ แทนที่จะถามถึงอาการเพื่อนก่อนอ่ะ” ผมแกล้งบ่นงอนๆ เอากล่องดีวีดีวางเทินไว้บนหัวเธอ
“ล้อเล่นน่า” เหมยหัวเราะเสียงใส รับแผ่นดีวีดีไปถือไว้แล้วเดินวนรอบตัวผม “ไหนดูซิ มีอะไรหายไปบ้างรึเปล่าเอ่ย?”
“โอเค ก็ดูเหมือนจะจริงอย่างที่ปากว่า” พูดพลางพยักหน้ากับตัวเอง ก่อนจะชี้มายังแขนที่เจ็บของผม “ยกเว้นแขนนั่น?”
“อีกไม่กี่วันก็เอาเฝือกออกได้แล้ว” ผมชูแขนข้างนั้นให้เธอดู
“อืม ค่อยสบายใจหน่อย.. ว่าแต่ใครกันนะที่ล้มอดีตหนึ่งในแฝดนรก กานต์ฉาย ได้? รึว่าไปติดเกาะแถวยุโรปซะนาน เลยโดนหิมะกัดเขี้ยวเล็บหลุดหมดแล้ว?” เหมยพูดยิ้มๆ อย่างคนที่รู้จักผมเป็นอย่างดี
‘แฝดนรก กานต์-ฉาย’
จะว่ายังไงดีล่ะ? ชื่อในวงการงั้นเหรอ? ..ก็คงจะประมาณนั้นมั้ง ฮ่ะๆ สมัยนั้นแทบไม่มีใครรู้จักชื่อเล่นจริงๆ ของพวกเราหรอก ถ้าบอกไปก็มักจะถูกล้อว่า ‘ซินดี้-ซันนี่’ ..ซึ่งซินมันเกลียดมาก แค่ถูกล้อเรื่องหน้าตามันก็เดือดจะแย่แล้ว นี่ยังมีเรื่องชื่อแต๋วๆ เพิ่มเข้ามาอีก มันก็เลยไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเรียก ใครกล้าเรียกมีเตะปากฉีกอ่ะ
ทุกคนก็เลยหันมาเรียกชื่อจริง ‘ตะวันฉาย’ หรือ ‘ฉาย’ ซึ่งเป็นผมเอง ส่วนซินคือ ‘กานต์’ หรือ กานต์ระพี้~ ฮ่ะๆ ไม่ใช่ๆ ชื่อ ‘กานต์ระพี’ น่ะ
แต่ในตอนที่พวกเราได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง เราเห็นตรงกันว่าควรจะทิ้งชื่อนั้นไปซะ อดีตก็ควรจะเป็นเพียงแค่อดีต แล้วกลับมาใช้ชื่อ ซินกับซัน เหมือนแรกเริ่มเดิมทีดีกว่า
เพราะพวกเราตั้งใจแล้วว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่...
และผมไม่ได้บอกเหมยหรอกว่าไอ้คนที่ทำร้ายร่างกายผมมันเป็นใคร ถ้ารู้เหมยก็คงจะไม่มีทางเรียกให้ผมมาหาที่นี่เป็นแน่ เพราะเธอเป็นคนที่ค่อนข้างขี้ห่วงขี้กังวลน่ะ
“เหมย!” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรเหมยไปก็มีใครสักคนมากวักมือเรียกให้เธอไปหา ท่าทางเหมือนมีธุระจะคุยด้วย
“ฉายรออยู่นี่ก่อนนะ” เหมยหันมาบอกผมก่อนจะวิ่งไปหาคนคนนั้น
ผมยืนมองเหมยคุยธุระของเธออยู่พักนึง ก็มีกลุ่มผู้ชายประมาณสามสี่คนเดินผ่านเข้ามาในขอบเขตการมองเห็นของผม และบดบังเหมยให้หายไปจากสายตา ตอนแรกผมไม่ได้สนใจอะไร ตั้งใจจะหันไปมองทางอื่น แต่หนึ่งในนั้นกลับตรงมาทางผมและร้องเรียกให้เพื่อนมันหันมาสนใจผมด้วย
“เฮ้ย พวกมึง ดูดิกูเจอใคร? ผู้เคราะห์ร้ายจากปลายตีน ฟ้า นี่หว่า” ไม่พูดเปล่า แต่ไอ้หัวสีน้ำตาลทองๆ นั่นมันยังเอามือมาชี้ๆ ผมด้วย
มารยาทน่ะมีไหม ห๊ะ!?
แต่เมื่อกี๊มันว่าอะไรนะ? ฟ้าเหรอ? ฟ้าประทานใช่ไหม?? ฟ้าประทาน ทามิยะ ใช่หรือเปล่า???
“ไหนๆ นี่น่ะเหรอน้องเอี้ยซิน?” ไอ้ตี๋ตัวซีดๆ อีกคนรีบเสนอหน้ามามองผมใกล้ๆ อย่างพิจารณา “โหยยย เชี่ยฟ้า มึงเบลอหรือมึงเมาอ่ะวันนั้น มึงแยกไม่ออกจริงๆ เหรอ กูถามเห๊อะ? แค่ผมมันก็คนละสีคนละทรงแล้วนะโว้ย!”
ถ้าถามกูนะ กูขอตอบว่ามันคงทั้งเบลอ ทั้งบ้า ทั้งเมา แล้วก็โง่เอี้ยๆ เลยแหล่ะ เพื่อนฟ้าประทานของมึงอ่ะ
“เออว่ะ บอดสีแบบนี้เป็นเภสัชไม่ได้นะมึง” ไอ้แว่นอีกคนยืนพยักหน้าหงึกๆ พลางสำรวจมองผม
“ก็รูปที่ จี้ เอาให้ดูแมร่งทั้งมืดทั้งเบลอ ..แล้วกูจะไปตรัสรู้ได้ไงว่ามันจะเสือกมีแบบนี้ตั้งสองตัว” เจ้าของน้ำเสียงเย็นๆ พูดสำเนียงเนิบๆ ไม่เร่งร้อนและติดจะรำคาญเล็กน้อย เดินแหวกเพื่อนมันเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าผม “..ตอนนั้นกูก็ง่วงๆด้วย”
ไม่ต้องมีใครแนะนำก็แน่ใจได้เลยว่าไอ้นี่แหล่ะ ..เอี้ยฟ้าประทานตัวจริงเสียงจริง ดูได้จากหัวสีเงินๆ อันเป็นจุดเริ่มต้นตำนานเดือนเดือดของมันเลย(สีอย่างนี้คงจะไม่มีหลายคนหรอกมั้ง) ผมของมันดูยุ่งเหยิงไม่ค่อยเป็นทรง ชี้โด่ชี้เด่คนละทิศละทางราวกับว่าชีวิตนี้สะกดคำว่า ‘หวี’ ไม่เป็น(แต่ผมคิดว่ามันคงตั้งใจทำล่ะ)
ส่วนเรื่องหน้าตานี่...เอ่อ คงต้องยอมรับล่ะว่ามันหล่ออย่างที่เขาพูดกันจริงๆ ไม่มีอะไรที่คนเขาพูดเกินจริงเลย ..ดูดีซะจนผมอดแปลกใจไม่ได้
แต่ดวงตาสีดำสนิทของมันกลับดูเซื่องซึม(หรือมันจะง่วง?) เหมือนไม่มีอะไรจะมาทำให้คนอย่างมันตื่นเต้นตาโตได้ และดูเหมือนจะไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อใครด้วย ..ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นคนๆ เดียวกันกับไอ้เลือดร้อนที่กระทืบผมเมื่อหลายวันก่อน
แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับรู้สึกได้ถึงบรรยากาศคุกคามแบบแปลกๆ ที่รายล้อมอยู่รอบตัวมัน..
บอกตามตรง ตั้งแต่เกิดมาผมก็เพิ่งเคยเจอคนที่มีบรรยากาศอันตรายขนาดนี้ครั้งแรกนี่แหล่ะ ..เป็นความอันตราย ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางเชื่องๆ..
แต่ก็ใช่ว่าผมจะกลัวมันหรอกนะ แค่คิดว่าถ้าจะเล่นมันคงจะไม่ง่ายเท่าไหร่
พูดถึงการแต่งตัวของมัน.. ไอ้นี่มันเป็นนักศึกษาจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย? มันใส่เสื้อนักศึกษาตัวโคร่งกว่าตัวมันนิดหน่อย แขนเสื้อยาวไปปิดจนเห็นฝ่ามือโผล่มาแค่ครึ่งเดียว กระดุมเสื้อก็เริ่มติดจากเม็ดที่สามลงมาและปล่อยเม็ดล่างสุดเอาไว้ กางเกงที่มันใส่เป็นสกินนี่เดฟสีดำ มีรอยขาดเป็นหย่อมๆ มาจนถึงต้นขาให้เห็นเนื้อหนังข้างในพอกรุบกริบ ในมือถือสมุดแค่เล่มเดียว ปากกาเหน็บอยู่ที่กระเป๋าเสื้อข้างๆ กันมีแว่นตากันแดดยี่ห้อกุ๊ชชี่เสียบอยู่ด้วย
..มองยังไงก็ไม่น่าจะใช่คนที่เรียนอยู่คณะนี้เลยจริงๆ
หมอนั่นมองมา ผมก็มองสบตากลับไป รอฟังว่ามันจะพูดอะไร จากที่คะเนดูมันคงจะสูงกว่าผมแค่ไม่กี่เซนต์หรอก
“อีกอย่าง...ตีนกูมันก็ไม่มีตานี่หว่า โทษทีแล้วกันนะพวก” มันพูดโดยที่สีหน้ายังดูเฉยชาไม่เปลี่ยนแปลง
สัด! พูดมาได้นะมึง เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวมึงได้เจอตีนที่ไร้ตาของกูบ้าง เดี๋ยวก๊อนนน!
“กูก็ต้องขอโทษแทนมันด้วยนะ ปกติมันก็ไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่องใครก่อนหรอก แต่พอดีช่วงนั้นมันกินยาไม่ครบโดสน่ะ ก็เลยขาดๆ เกินๆ ไปบ้าง โปรดอย่าถือสานะจ๊ะคนดี ฮ่าๆๆ ..แต่พี่มึงมันก็กวนตีนจริงๆ ว่ะ วันนั้นมันก็พาพวกมาเล่นกับพวกกูซะเกือบมีได้เสีย ถ้าพี่ยามแถวนั้นไม่พาพวกควงกระบองเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน” ไอ้แว่นคนเดิมเข้ามาตบไหล่ผมแปะๆ ยิ้มทะเล้น
“จะว่าไปแล้วก็ดูน่ารักกว่าพี่มันเยอะเลยเนอะ” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองพูดบ้าง “ว่าแต่มึงพูดได้ป่ะเนี่ย? กูเห็นยืนนิ่งมานานละ คนแน่ป่ะวะ...รึว่าไม่ใช่?”
แล้วไอ้เวรนั่นก็เอานิ้วมาจิ้มๆ ที่ไหล่ผม ผมเลยปัดมือมันออกไปด้วยความรำคาญ “อ้าว ขยับได้ด้วยนี่หว่า เฮ้ย! รุ่นนี้แมร่งเจ๋งว่ะ ดีกว่าไอ้ตัวที่สยามดิสอีกนะเนี่ย”
เชี่ยนี่! คนนะเว้ย ไม่ใช่หุ่นขี้ผึ้งมาดามทูสโซ!
“รึว่าจะยังกลัวเชี่ยฟ้าอยู่?” ไอ้หน้าตี๋ออกความเห็น “ไม่ต้องกลัวนะ กูจัดยาระงับประสาทให้มันแล้วสี่เม็ดถ้วน เมื่อกี๊เอง มึงดูหน้ามันสิ เชื้อง เชื่อง ฮ่าๆๆ”
มันเอามือไปเกาคางไอ้หัวเงิน ก็เลยถูกตบกะโหลกเป็นของกำนันแบบเรียงตัวเผื่อแผ่ไปถึงอีกสองตัวที่เหลือด้วย
แล้วไอ้ฟ้าประทานก็หันกลับมาจ้องหน้าผมอีก..
“เหมือนมึง...มีอะไรข้องใจกับกูนะ” มันยังคงน้ำเสียงเนิบๆ เฉื่อยๆ (แต่ไม่ช้าจนน่ารำคาญ)ไว้แบบเสมอต้นเสมอปลาย สงสัยว่าจะเป็นสำเนียงเฉพาะตัวของมัน
ไม่ต้องรอให้มันถามซ้ำสอง ผมก็ตัดสินใจตอบออกไปในแบบเฉพาะตัวของผมบ้างเหมือนกัน
“เฮ้ย!!!” เพื่อนของไอ้เอี้ยฟ้าประทานแหกปากร้องดังลั่นเกือบจะพร้อมกัน
ทันทีที่ผมหมุนตัวจัดคาราเต้คิกฟาดก้านคอเพื่อนหัวหงอก(ต่อไปนี้ผมจะเรียกมันอย่างนี้แหล่ะ)ของพวกมันแบบม้วนเดียวจบไม่มีฉายซ้ำ ก่อนกลับลงพื้นอย่างสวยงามไม่ให้เสียศักดิ์ศรีแชมป์เยาวชน ดูจากรูปการแล้วไม่ต้องเสียเวลาผ่าชันสูตรก็ระบุได้ว่ามันคงจะหลับกลางอากาศโดยไม่ต้องพึ่งหมอนและเสียงกล่อมนอนของหม่ามี้แต่อย่างใด
วะฮะฮ่าฮ่า สะใจซันซามะซะจริงๆ~
ให้มันรู้ซะบ้างว่ากูเป็นใคร ถึงแขนกูจะเดี้ยง แต่ขากูไม่ได้พิการนะโว้ย! แล้วถึงกูจะหน้าตาดีก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องใจดีปล่อยให้มึงกระทืบฟรีหรอกนะ ยังไงก็ขอเอาคืนบ้างเหอะ!
“อิปป้ง!” ผมพึมพำขานคะแนนให้ตัวเองพลางกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นไอ้หงอกฟ้าประทานร่วงถึงพื้นโดยมีเพื่อนของมันเข้ามารองไว้ทันก่อนที่หัวจะกระแทกพื้นซีเมนต์ตายห่าไปซะ
“...........” ไอ้สามตัวนั่นหันมาจ้องหน้าผม นาทีนั้นเองที่ผมเริ่มจะสำนึกอะไรบางอย่างได้..
ห่าล่ะ!! นี่กูอยู่ในถิ่นมันนี่หว่า ร่างกายก็ยังไม่ครบสามสิบสองแถมยังซ่าส์มาคนเดียวอีก ..เปรี้ยวจริงๆ นะมึง ซันชายน์ เหลียวมองรอบๆ ตัวก็เห็นแต่เด็กคณะมันทั้งนั้น
เหยดดดดด! แล้วเย็นนี้กูจะได้กลับไปเจอหน้าพี่ชายอีกหรือเปล่าวะเนี่ย?! ซินเซียร์~ กูคิดถึงมึงเอี้ยๆ เลยว่ะ!!
ระหว่างที่สมองกำลังทำงานหนักเพื่อหาทางหนีทีรอดอันน้อยนิดให้ตัวเองอยู่นั้น ความวุ่นวายก็บังเกิดขึ้น ตามมาด้วยเสียงของใครไม่รู้ อาจจะเป็นพี่ยามหรือไม่ก็อาจารย์.. แต่ผมจะถือว่าเป็นเสียงสวรรค์ก็แล้วกันนะ
“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ?! นี่มันสถานศึกษานะ!”
“ทางนี้!” เสียงใสๆ กับมือเล็กๆ ที่มาคว้าข้อมือผมให้วิ่งตามออกมาจากความชุลมุนนั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก..เหมยลี่ผู้น่ารัก
เธอพาผมหนีตายออกมาได้อย่างหวุดหวิด ก่อนจะมาหยุดยืนหอบแฮ่กที่ซอกตึกแห่งหนึ่ง ผมหลุดหัวเราะออกมาเมื่อลมหายใจเริ่มกลับเป็นปกติ และหวนนึกถึงเรื่องบ้าๆ ที่ทำไปเมื่อครู่ แต่อีกคนกลับยืนเท้าเอวมองหน้าผมตาเขียวปั้ด
“บ้ารึเปล่าห๊ะ?! รู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำอะไรลงไป? โชคดีแค่ไหนที่วันนี้รอดมาได้? ไม่รู้เหรอว่าพวกนั้นเป็นใคร? แถมตัวก็ยังเจ็บอยู่ด้วย! แล้ว..”
“ใจเย็นเหมย ใจเย็น.. หายใจเข้าลึกๆนะ น่าน อย่างนั้น ดีมาก...” ผมยกมือห้ามให้เหมยใจเย็นลง กำหนดลมหายใจให้เธอ เพื่อจะได้ไม่สติแตกไปมากกว่านี้ แต่พอสติกลับคืนมาแล้วเธอก็ดันเอามือมาหยิกท้องผมซะนี่
“เจ็บนะ!” ผมประท้วง
“แค่นี้ทำเจ็บ ที่ทำไปนั่นไม่กลัวเจ็บเลยใช่มั้ย? ที่เตะร่วงไปนั่นมันนายฟ้าประทานนะ ไม่เคยได้ยินกิติศัพท์ของผู้ชายคนนั้นบ้างเลยรึไง?” ยิ่งพูดก็เหมือนเหมยจะยิ่งใกล้ร้องไห้เข้าไปทุกที “จากนี้ไปเธอเจอศึกหนักแน่”
“น่าๆ รอดมาวันนี้ได้ก็ปลอดภัยแล้วล่ะ ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นใคร? เราคือ ‘ฉาย’ หนึ่งในแฝดนรกในตำนานเชียวนะ” ผมยิ้มให้เธอสบายใจ แล้วลูบหัวเธอเบาๆ เหมยก็ใช้มือทุบอกผมอีกที
“ถามจริงๆ เมื่อกี๊มีเรื่องอะไรกัน หรือว่าพวกนั้นแซวเธอ?”
นี่เหมยยังคิดว่าผมยังไล่เตะปากพวกที่ชอบแซวอยู่อีกเหรอ? ฮ่ะๆๆ ไม่ใช่เรื่องแค่นั้นหรอกน่า
“ก็ไม่ใช่เรื่องเพิ่งมีเรื่องกันเมื่อกี๊หรอก...อ่า มันเป็นเรื่องตั้งหลายวันแล้วล่ะ” ผมยักไหล่ง่ายๆ แต่เหมยถึงกับตาโต
“อย่าบอกนะว่า...ที่แขนเป็นแบบนี้ก็เพราะ..”
“อื้ม”
“ทำไมเธอไม่บอก?! ถ้าเหมยรู้ เหมยไม่มีทางเรียกให้มาหาถึงที่นี่หรอก”
เห็นไหม? ผิดจากที่ผมพูดที่ไหน ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวเธอ และยิ้มให้อีกที
“ช่างมันเถอะน่า ก็มาแล้วนี่เนอะ ทำไงได้ ..วันนี้ขอบใจที่ช่วยนะ แต่เราต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวมีเรียนอีก ไว้ค่อยเจอกัน”
“อื้อ กลับดีๆ ล่ะ ถึงคณะแล้วโทรมาบอกด้วยนะ จะได้รู้ว่ายังปลอดภัยดี” เธอโบกมือลาผมพร้อมกำชับด้วย
“จ้าๆ”
“อ๊ายยยยยย อีซันซัน! กูดีใจจริงๆ ที่เห็นมึงยังมีชีวิตอยู่ อีเพื่อนร้ากกก”
ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในเขตของคณะวิศวะ เมย์บีก็วิ่งโร่กรีดร้องน้ำหูน้ำตาเล็ดหมายจะเข้ามากอดผมคล้ายลูกน้อยผวาเข้ามาหาแม่ที่ทิ้งมันไปหลายปี
“แอ้ก!!” แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวผมดี ก็ล้มหน้าคว่ำคะมำลงไปจับกบที่พื้นเนื่องจากแรงถีบ..
เปล่า ไม่ใช่ผมนะ แต่เป็นซินที่วิ่งตามหลังมันมาติดๆ ต่างหาก
“อีเอี้ยซิน!! มึงถีบกูทำไม? อีสันขวาน!”
“เดี๋ยวยางจะมาโดนน้องกู” ซินว่าแล้วเข้ามายืนแทนที่เมย์
“อีปลวก! กูไม่ใช่แมลงปอนะ จะได้ปล่อยยางใส่น้องมึงได้อ่ะ” อีเมย์ทุบพื้นประท้วงโดยที่ยังไม่ยอมลุก
ซินไม่สนใจแอคติ้งโวยวายของเมย์บี มันจับตัวผมหมุนซ้ายหมุนขวาเหมือนต้องการหาร่องรอยอะไรสักอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามงงๆ “มึงปลอดภัยดีใช่มั้ยห๊ะ ซันนี่? มึงไม่ได้เจ็บตรงไหนนะ? กูกำลังจะไปช่วยมึงอยู่พอดีเลย”
ผมพยักหน้าหงึกๆ ตอบมันไปแบบงงๆ เหมือนกัน พอเห็นแบบนั้นซินก็ยิ้มกว้างเลย ..ว่าแต่ช่วยอะไรวะ? แล้วพวกมันเป็นอะไรกันเนี่ย? มันก็รู้กันอยู่แล้วนี่ว่าวันนี้ผมจะกลับมาเรียน เมายางแมลงปอของอีเมย์บีกันหรือไง?
“มึงนี่แน่จริงๆ ว่ะ ซัน แขนพิการแบบนั้นยังจะกล้าไปลุยคนเดียวอีก กูล่ะนับถือใจมึงเลย” ไอ้กายที่เพิ่งเดินตามมาถึงพูดยิ้มๆ พร้อมกับยกมือขึ้นคาราวะผมตามแบบธรรมเนียมคนจีนบรรพบุรุษของมัน
“น้องกูๆ” ซินตบอกบอก สีหน้าภาคภูมิใจเต็มที่ “เจ๋งใช่เปล่า?”
“แหม~ แล้วเมื่อกี๊อีห่ารากตัวไหนมันร้อนรนจะเป็นจะตายให้ได้ ตอนที่รู้ว่าน้องมันบุกเดี่ยวเปรี้ยวตีนไปหาไอ้รูปหล่อฟ้าประทานถึงถิ่นห๊ะ?” เมย์ร้องเสียงแหลมแบบเย้ยๆ ซินมันเลยจะป้อนตีนให้กินอีกที แต่คราวนี้กะเทยไหวตัวทัน ออกไปยืนซะห่างเลย ฮ่ะๆๆ
อ้อ เรื่องนี้เองสินะ ว่าแต่ทำไมข่าวมันถึงได้มาไวกว่าตัวผมได้ล่ะเนี่ย?
“พวกมึงรู้ได้ไงเนี่ยว่ากูไปไหนมา?”
“เพื่อนสาวกูโทรมาบอก” เมย์บีเฉลย “มันบอกว่ามึงก้านคอฟ้าประทานซะหงายเงิบไปเลย วะฮะฮ่าๆๆ เพื่อนซันของกูสุดยอดชิบหาย” ว่าแล้วก็หัวเราะอย่างเสียจริต ตบมือชอบอกชอบใจใหญ่
“น้องกูไง น้องกู”
“ถึงมันจะหล่อก็เหอะ แต่เอี้ยแบบนี้เอาไว้ไม่ได้! กล้าดียังไงถึงมาถีบกลางยอดหน้าสุภาพกะเทยอย่างกู? แล้วไม่มีจูบด้วยนะ ข้อนี้แหล่ะที่กูเคืองที่สุด!” อีเมย์กระทืบเท้าฮึดฮัดไม่พอใจเมื่อนึกถึงความแค้นอันแสนยิ่งใหญ่ของมัน เหอๆ
“น้องกูๆ” ไอ้นี่ก็ยังไม่หยุดอวดอีก
จะบ้าตาย แต่ละคน..
หลังจากนั้นก็ไม่ผิดจากที่ผมคิดไว้มากนัก ทั้งเรื่องที่ไอ้หัวหงอกนั่นกระทืบผม ทั้งเรื่องที่ผมไปสอยมันร่วงกลางคณะของมันเอง วีรกรรมของผมดังกระฉ่อนไปทั่วคณะและมหาลัยภายในเวลาอันรวดเร็ว ..ในฐานะตำนานบทใหม่ คนที่สามารถโค่นตำนานเดือนเดือดอย่างไอ้ฟ้าประทานลงได้
ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ภูมิใจหรอกนะ ถึงจะเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้นแต่ก็มีแอบภูมิใจอยู่ลึกๆ เหมือนกัน แต่ส่วนหนึ่งในสามัญสำนึกของผมมันร้องเตือนอยู่ตลอดเวลาว่าอันตรายใหญ่หลวงกำลังใกล้เข้ามาแล้ว ถึงสองสามวันมานี้จะยังสงบสุขอยู่ แต่ผมค่อนข้างจะแน่ใจว่าคนอย่างไอ้หงอกฟ้าประทานไม่มีทางปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ หรอก
ผมว่ามันคงจะมาเอาคืนเร็วๆ นี้แหล่ะ
ช่วงวันสองวันนี้ก็มีคนแวะเวียนมาทักทายผมมากขึ้น มีเด็กจากคณะอื่นมาแอบเมียงๆ มองๆ ถามหาว่า ‘ซันซัน’ คือคนไหน? และใครที่ใจกล้าหน่อยก็เข้ามาขอถ่ายรูปด้วยก็มี ส่วนซินเซียร์ สกาย เมย์บี ก็เกาะหนับติดหนึบอยู่กับผมไม่ยอมห่างอย่างกับเป็นบอดีการ์ดก็ไม่ปาน ทางแบรี่ก็แวะเวียนมาดูผมแทบทุกวันว่ายังดูดีครบสามสิบสองไหม? หลังจากที่เทศนาผมไปชุดใหญ่ในวันที่ไปก่อเรื่องมา เหมยเองก็โทรมาถามไถ่เรื่อยๆ เหมือนกัน..
วีคแรกผ่านไป.. ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะเกิดเหตุการณ์วิบัติภัยอะไรกับผม ทุกคนก็เลยเริ่มจะวางใจในสวัสดิภาพความปลอดภัยของผมมากขึ้น และเริ่มกลับไปใช้ชีวิตตามปกติของแต่ละคน
ซินมันไปตามหาหญิงคนใหม่หลังจากหมดความสนใจในตัว ‘พลอย’ ซึ่งเป็นชนวนหัวเชื้อของการเกิดเรื่องในครั้งนี้ ..ไอ้กายก็...เห็นมันพา ‘คุณหนู’ ของมันซ้อนท้ายซีแก่ร่อนไปร่อนมา ท่าทางจะสมใจอยากแล้วมั้ง แต่ถึงคุณหนูคนนั้นจะทำใจนั่งซีแก่ของไอ้กายได้แล้วแต่ผมก็ว่ามันน่าจะหมดโปรโมชั่นเร็วๆ นี้แหล่ะ ไอ้นี่มันเคยคบใครนานที่ไหน
ส่วนอีเมย์บีน่ะเหรอ? มันก็แรดของมันไปวันๆ เหมือนที่ผ่านมานั่นล่ะ
แบรี่เองก็งานยุ่ง ทั้งงานภาค งานสโมฯ ไหนจะงานตัวอีก แต่ถึงตัวจะไม่ได้มาก็ยังอุตส่าห์ส่งเสียงตามสายมาเช็คความเป็นอยู่ของผมได้ทุกวัน
และผมเองก็เริ่มจะคลายใจเหมือนกัน บางทีไอ้หงอกนั่นมันอาจจะหลับไปแบบไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง และพอตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้ สมองเบลอ เอ๋อแดก หรืออะไรประมาณนั้นหรือเปล่า? มันถึงได้เงียบมาจนป่านนี้
แต่ถ้ามองโลกในแง่ร้ายหน่อย ที่เห็นมันเงียบๆ ไปอาจจะกำลังคิดวางแผนร้ายอะไรอยู่เปล่า? ..ก็สุดแท้แต่จะคาดเดา
พอเริ่มเข้าวีคที่สองของการสร้างตำนาน.. ผมก็เหมือนจะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทและตอบรับคำชวนไปงานวันเกิดของเพื่อนในเสคที่ผับแห่งหนึ่ง
และจากที่นั่นเองที่ทำให้ผมรู้ซึ้งว่า..
คนอย่าง ‘ฟ้าประทาน ทามิยะ’ ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คนเขาลือกัน
แต่มันเลวนรกส่งมาเกิดเลยเหอะ!!
TBC. :z2:
*อิปป้ง - ใช้ขานเวลาได้ 1 คะแนนในกีฬาคาราเต้ นะจ๊ะ
-
สวดยวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~*0*!!!
ซันนี่น่ารักอ่ะ! ><!! อยากรู้ว่าซันนี่ป่ะเนี่ยที่โดนกด??? :z1:
-
เอาคืนได้สะใจชิ๊บเป๋งเลยว่ะ อายคาถิ่นตัวเอง
แต่จะโทษซันก็ไม่ได้นะ แกว่งปากหาแข้งเองทั้งนั้นนี่
สมน้ำหน้าว่ะ
-
โหยยยยยยยยย เปรี้ยวอ่ะ
ก้านคอซะ ฮ่าๆ
มันสาสมกับแขนไหม?
ถ้าไม่ก็ไปจัดการอ่อยมันซะ ฮ่าๆ
-
นรกประทาน :m20:
-
ฟ้าประทานสลบกลางอากาศคงจะแค้นซันน่าดู :m20:
คู่นี้เขาเป็นคู่ที่เล่นกันแรงมากต่างฝ่ายต่างก็ฝากรอยรักไว้ให้คิดถึงกัน :laugh:
-
มาเร็วดีจัง o13
-
โดนสอย ร่วง ไปเฉยเลย คุณฟ้าประทาน
-
:a5: = [] =!!! สะจายยยยยยย เปลี่ยนจากก้านคอเป็นกระทืบไข่ดีกว่านะ มันส์เท้าและสาสมกว่าแยะ :laugh:
น่าสนแฮะเรื่องนี้ ติดตามต่อไปครับผม o13
-
ตะวันฉาย (ชอบชื่อนี้มาก) .... นายแน่มาก!!
อธิบายได้แจ่มแจ้งว่าทำไมแซมป์คาราเต้ถึงไม่ได้โต้ตอบ
เขาว่าความประมาท เป็นหนทางสู่ความตาย
แต่สำหรับ ซัน ..... ความประมาท เป็นหนทางไปสู่ความ "วาย"
สงสัย งานนี้......ฟ้าคงจะโอบล้อมตะวันไว้อย่างแน่นหนา จนยากจะทอแสงส่องประกาย
รอลุ้น ตอนต่อไป
-
:a5:กรี๊ดดดดด จะเจออะไรที่ผับนั่นน๊อออ ลุ้นๆๆ
มวยคู่นี้เสมอกันแล้ววว o13
เป็นกำลังใจให้ค่ะสู้ๆ
-
การเอาคืนที่สะใจมาก :laugh: :laugh:
ซันจะโดนไรต่อไปเนี่ยสรุปซันคือนายเอกสินะ :o8:
-
สะใจจริง ๆ
สลบกลางอากาศเลยเฟ้ย
o13 o13
-
โอ๊ะโอ จะโดนแก้แค้นคืนแบบไหนล่ะเนี้ย กลัวแทนซันนี่เลยอะ
-
ฮะๆ สมน้ำหน้า สะใจจัง
ซันนี่ ระวังตัวดีดีน๊าาา เค้าเป็นห่วง
คราวนี้อาจไม่ใช่แค่แขนหักแน่ๆ
-
555 แค้นสิบปียังไม่สาย...มีไว้เพื่อการนี้เองละนะ กร๊าก
-
เลว นรกส่งมาเกิดยังไงเนี่ยะ อยากรู้ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
สนุกๆๆๆ มาต่อเร็วๆ นะจ้ะ
อยากรู้ว่าซันนี่จะโดนฟ้าประทาน ยิ่งกว่านรกส่งมาเกิด ยังไง???
-
พระเอกหล่อ เลว *0*
ถูกใจใช่เลย 555+
-
อ๊าย ย ย ย! ชอบๆๆๆ
ติดตามน้ะฮ้ะ
รออัปปๆๆๆๆๆ
-
น่าติดตามครับ
โดนลูกเตะเข้าให้
หล่นกลางอากาศเลยเหรอ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
ร้าย VS แรง ท่าทางไม่มีใครยอมใครง่าย ๆ ศึกนี้คงได้สู้รบตบมือกันอีกยาวไกล... :a9:
-
เยี่ยมอ่ะ!!! ก้านคอซะหลับกลางอากาศ :m20:
แล้วซินไปเจออะไรที่ผลับหว่า
:bye2:
-
:กอด1:
-
เห้อๆ คงมีเรื่องกันอีกย้าวยาวเชียวล่ะพ่อคู้ณณณ
-
รออิมเมจซันกับตอนต่อไปอยู่นะ o13
-
Chapter :: 03 :: ฟ้าประทาน!
ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน?
และไม่รู้ด้วยว่ามาที่นี่ได้ยังไง?
หรือตั้งแต่เมื่อไหร่...?
เท่าที่จำได้คือ... ผมมางานวันเกิดเพื่อน...ใช่...งานวันเกิด....ที่ผับ...อืม...ผมมาคนเดียว...ใช่แล้ว...ตอนแรกผมชวนซินมาด้วย แต่มันบอกว่ามีนัดกับสาวแล้ว ผมก็เลยต้องมาคนเดียว...
หลังจากเจ้าของวันเกิดได้เป่าเค้กดับเทียนในนาทีแรกของวันคล้ายวันเกิดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนอื่นๆ ก็พากันออกไปแด๊นซ์กระจายแบบไม่ห่วงตับไตไส้พุงกันเลย ส่วนตัวผมเองนั้นไม่ได้ออกไปด้วย ได้แต่นั่งดูพวกมันโชว์สเต็บเทพกันไปก็หัวเราะไป แต่ละคนนี่ไม่มียอมแพ้กันเลย..
ผมเห็นที่เคาน์เตอร์บาร์มันว่างๆ ก็เลยย้ายตัวเองไปนั่งตรงนั้น บาร์เทนเดอร์ที่นั่นก็อัธยาศัยดี พูดคุยสนุก ผมเลยนั่งฟังเขาเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเพลินๆ
..ครู่ใหญ่ถึงมีคนมานั่งที่เก้าอี้ว่างข้างๆ
ตอนแรกผมไม่ได้หันไปดูหรอกว่าคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง รู้แต่ว่าเป็นผู้ชายตัวสูงๆ ภาพที่ได้รับจากทางหางตาเห็นแค่ว่าหมอนั่นใส่เสื้อสีขาว สวมแว่นตาสีชา ใส่หมวกผ้ายืดสีขาว เก็บผมเข้าไปหมด ..เราต่างคนต่างนั่งจิบเหล้าไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้สนใจจะทักทายหรือแม้แต่จะหันไปมองหน้าอีกฝ่าย
พี่บาร์เทนเดอร์ก็ยังคงชวนผมคุยต่อไปเรื่อยๆ..
“ไม่คิดจะทักกันหน่อยรึไง ซันนี่?” เสียงคนข้างๆ ดังขึ้นหลังจากบาร์เทนเดอร์ผละจากผมไปบริการแขกคนอื่น
ฟังจากน้ำเสียงแล้วไม่ค่อยคุ้นหูเท่าไหร่ แต่สำเนียงเนิบเฉื่อยและไร้อารมณ์นั่นผมจำได้ดี พอหันไปมองหน้าชัดๆ ก็..
ใช่เลย! มันนี่เอง..
“ฟ้าประทาน!”
“ไฮ~” มันหันมายกมือเซย์ไฮผมด้วยสีหน้าเชื่องๆ เฉื่อยๆ ไม่ต่างอะไรจากการพูดของมัน เหมือนกับที่เจอคราวก่อนไม่มีผิดเพี้ยน
แต่พอแต่งตัวแบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบนะ... เฮเฮะ มันใช่เวลามาชื่นชมไหมเนี่ย ซันชายน์? ไอ้นี่มันคือตัวอันตรายที่กำลังจะมาแก้แค้นมึงนะ!
ผมคิดอย่างหงุดหงิดตัวเอง บวกกับความหวาดระแวงเมื่อได้เห็นหน้ามัน ทุกประสาทสัมผัสตื่นตัวเต็มที่ เตรียมพร้อมรับมือทุกรูปแบบ
มึงเข้ามาดิ เข้ามาเลย กูพร้อมละ!
แต่ไอ้นั่นก็ยังคงนั่งเฉยหน้าอึนอยู่กับที่ ไม่มีท่าทีว่าจะกระโดดเข้ามาขย้ำผมแต่อย่างใด มันหันไปสั่งเหล้าแก้วใหม่ แล้วหมุนตัวไปมองพวกที่เต้นกันอยู่บนฟลอ(ตอนนี้เป็นเพลงจังหวะมีเดียม) ใช้ศอกข้างหนึ่งเท้ากับบาร์ มืออีกข้างถือแก้วเหล้าจิบไปพลางๆ กระดิกตีน โยกหัว คลอไปกับเสียงเพลงแบบเบาๆ
..ดูมันสบายใจแบบแปลกๆ นะ?
“นี่มึงไม่ได้จะมากูแก้แค้นรึไง?” ผมตัดสินใจโพล่งสิ่งที่คิดอยู่ออกไป
แมร่ง! ถ้าอยากจะทำอะไรก็มาทำกันไปให้จบๆ เลยดีกว่า อย่ามานั่งกดดันกูแบบนี้ดิ ห่า!
ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ แค่มันคนเดียวผมไม่กลัวอยู่แล้ว แต่...ไม่รู้สิ ผมไม่ชอบบรรยากาศรอบตัวมันเลย มันทำให้ผมอึดอัดและ...รู้สึกกระวนกระวาย ผมเดาทางไม่ออกจริงๆ ว่ามันจะทำอะไรต่อไป
“แก้แค้น?” มันหันมาเลิกคิ้วน้อยๆ เอียงคอมองผมอย่างคนกำลังใช้ความคิด สักพักก็ยกยิ้มบางๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความหมายอะไร
“หึ นั่นน่ะ...ทำเอาคอเคล็ดไปหลายวันเลยล่ะ” มันยกนิ้วโป้งให้ผม พูดต่อหน้าตาเฉย “เป็นลูกเตะที่เยี่ยมมาก” แล้วมันก็หันหน้ากลับไปทางฟลออีกครั้ง
หมอนี่มันบ้าหรือเปล่าวะ? ยังมีหน้ามาชมคนที่ฟาดก้านคอมันอีก พิลึกคน
“..แต่กูไม่คิดจะแก้แค้นหรอก” เสียงมันพูดขึ้นลอยๆ “อุบัติเหตุแขนขากระตุกมันย่อมเกิดขึ้นที่ไหน เมื่อไหร่ กับใครก็ได้ กูไม่เก็บมาใส่ใจหรอก”
อื้อหือ มันพูดซะอย่างกับคนบรรลุโสดาบันแล้วงั้นแหล่ะ ไม่ถือโทษโกรธเคือง อภัยให้กับทุกสิ่ง เหอๆ ทั้งที่มันก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมตั้งใจเตะมันแท้ๆ มันจะมาไม้ไหนกันแน่เนี่ย?
ผมส่ายหัวและแสยะยิ้มออกมา “หึ อย่างมึงนี่นะ? ขนาดแค่เรื่องผู้หญิงคนเดียวมึงยังตามไปกระทืบกูซะสลบ”
แล้วนี่ผมไปลบหลู่มันให้ได้อายถึงถิ่น มีหรือที่มันจะไม่คิดแค้น อย่ามาแหลว่ะ
“ก็นั่นกูจำคนผิด ไม่ได้คิดจะกระทืบมึงซักหน่อย”
“แต่มึงก็ตั้งใจจะกระทืบพี่กู”
“อืมมม...จะว่ายังไงดีล่ะ?” มันโคลงหัวไปมาเหมือนกำลังคิดหาคำพูด “กูก็แค่ทำความหวังของคนส่วนใหญ่ให้เป็นจริงเท่านั้นเอง”
“ความหวังของคนส่วนใหญ่?” ผมพูดทวน
อะไรของมัน? เรื่องที่มันจะกระทืบใครแล้วเกี่ยวอะไรกับความหวังของคนส่วนใหญ่? ไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด
“ช่าย...ใครๆ ก็คิดว่าคนอย่างกู...คนอย่างฟ้าประทาน...คงจะไม่ยอมเฉยแน่ที่อยู่ดีๆ ก็ถูกไอ้หัวหลอดอย่างพี่มึงซิวหญิงที่กำลังควงอยู่ไป ..พวกนั้นคิดว่ากูจะต้องตามไปกระทืบมันให้หายแค้นที่ถูกหยามหน้าแน่ๆ” มันเว้นวรรค กระดกเหล้าที่เหลือก้นแก้วจนหมด แล้วหันไปสั่งแก้วใหม่อีก “..กูก็เลยไม่อยากให้พวกนั้นผิดหวัง”
“ด้วยการตามไปกระทืบพี่กูจริงๆ?” ผมช่วยต่อให้อย่างไม่แน่ใจ
บอกตรงๆ ว่าเหตุผลของมันช่างอยู่นอกเหนือจากจินตนาการของผมมากเกินไปจริงๆ ..คนเอี้ยไรวะเนี่ย?! นี่นะเหตุผลที่มึงจะกระทืบใครสักคน?! โหยยย รับไม่ได้ว่ะ!
มันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะรับเหล้าแก้วใหม่มาจิบ แล้วพูดต่อเนิบๆ ตามสไตล์มัน “แต่จริงๆ นะ...กูไม่ได้สนใจหรอกว่าใครจะนอนกับใคร หรือใครจะหัวเราะเยาะกู...กูไม่แคร์อยู่แล้ว ผู้หญิงที่พร้อมจะไปกับทุกคนที่ชวนน่ะ ไม่มีความหมายอะไรสำหรับกูหรอก ...ตอนนั้นกูก็แค่เบื่อๆ เซ็งๆ ..เลยคิดว่าน่าจะลองไปทักทายพี่มึงดูซักหน่อย”
“..........” เจอแบบนี้ผมถึงกับพูดไม่ออก
จริงๆ นะ ผมไม่เห็นจะเข้าใจมันเลย เชี่ยนี่มันใช้บรรทัดฐานไหนในการใช้ชีวิตวะ? การจะตัดสินใจโทษใครสักคนมันไม่มีเหตุผลที่เข้าท่ากว่านี้แล้วหรือไง?
เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ก็เพิ่งจะเคยเจอคนแบบนี้ครั้งแรกนี่แหล่ะ..
“แต่กูก็ไม่ได้คิดว่าคนที่กระทืบไปจะเป็นมึง...ซึ่งตอนนั้นกูก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร...และไม่คิดด้วยว่าจะได้เจอมึงอีกที่คณะกูเอง” มันหยุดจิบเหล้าอีกครั้ง “แต่ที่ เซอร์ไพรส์ที่สุดเลยก็คือ..ไม่คิดว่ามึงจะกล้าเตะก้านคอกู ...อันหลังนี่ประทับใจมากเลย”
“กูก็ซึ้งใจไม่รู้ลืมเหมือนกัน ที่มึงกระทืบกูวันนั้น” พูดก็พูดเหอะ..
“มึงเป็นคนแรกเลยนะ ที่กล้าทำแบบนั้นกับกู” มันว่า
“มึงก็เป็นคนแรกเหมือนกันที่กล้าทำแบบนั้นกับกู”
“หึ มึงนี่เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ ว่ะ” มันหันมามองผมนิดนึงแล้วหันกลับไปทางเก่า หมุนแก้วเหล้าในมือเล่น ก่อนจะถามอะไรแปลกๆ “..รู้มั้ยว่าคนส่วนใหญ่มักจะกลัวกู?”
“ก็ได้ยินมาแบบนั้น” ผมตอบมันไปตรงๆ
“แล้วมึงไม่กลัวบ้างเหรอ?”
“มึงมีอะไรให้กูกลัวล่ะ?” ผมยกยิ้มมุมปาก เห็นคิ้วของมันเลิกสูงขึ้นมาเหนือแว่น “..ถ้าสู้กันแบบตัวต่อตัว กูไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้อยู่แล้ว”
ก็นะ.. มือตีนก็มีอย่างละสองเท่ากัน เออ ถ้ามันมีสามมือสี่ตีนก็ว่าไปอย่าง งั้นค่อยน่ากลัวหน่อย เหอะๆ
“งั้นเหรอ..” มันเลิกคิ้ว แต่แล้วก็พยักหน้า พึมพำเบาๆ โดยที่สายตามองออกไปยังฟลอด้านหน้า “..แต่กูไม่ใช่คนที่เลือกวิธีหรอก”
“หึ ไม่เลือกวิธีงั้นเหรอ?”
หมาลอบกัดก็ได้งั้นสิ? ..ผมคิดพลางจิบเหล้าในแก้วของตัวเองบ้าง
“บอกตามตรง ตอนที่เคยได้ยินแต่ข่าวลือของมึง กูก็นึกว่าจะเป็นพวกที่เลือดร้อนกว่านี้ซะอีก” ผมบอกอย่างใจจริง
ตัวจริงของมันผิดกับที่ผมคิดไว้โขเลย ไม่เห็นจะมีตรงไหนที่บอกว่าจะเป็นคนอารมณ์ร้อน ทำอะไรหุนหันพลันแล่น อย่างการกระโดดลงไปกระชากคอเสื้อกรรมการงานประกวดอะไรเนี่ย? แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแค่เรื่องที่พูดกันไปเองหรอกนะ มันคงทำจริงแหล่ะ แต่ไม่แน่ใจด้วยเหตุผลไหน..
จากประสบการณ์สอนให้ผมรู้ว่า...ไอ้คนตรงหน้านี่มันไม่ใช่ประเภทที่จะคาดเดาได้!
“ไม่หรอก ปกติกูเป็นคนเรื่อยเฉื่อยจะตาย...ก็อย่างที่มึงเห็น” มันแบมือออกและไหวไหล่น้อยๆ
“แล้วเวลาที่มึงก่อเรื่องล่ะ?” ผมอดสงสัยไม่ได้
“อืม...กูคงเบื่อล่ะมั้ง บางครั้งกูก็รู้สึกรำคาญทุกสิ่งรอบตัวขึ้นมาน่ะ”
“มึงเป็นคนที่แปลกมาก” ผมบอกในสิ่งที่ผมคิด
“เหรอ..?”
ผมรู้ว่ามันแปลก ที่พวกเราสองคน ซึ่งกำลังมีเรื่องกัน..กลับมานั่งจิบเหล้าเคล้าเสียงเพลง และคุยกันอย่างปกติสุขอยู่แบบนี้
แต่มันแปลกเกินไปหรือเปล่า..?
จากนั้นเราต่างคนก็ต่างเงียบไป ไอ้นั่นนั่งโยกหัว กระดิกตีนตามจังหวะเพลงของมันไปเรื่อย ส่วนผมก็นั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตช่วงนี้
..ความสงบสุขกำลังจะหายไป..
นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึกได้
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ?” ผมจิบเหล้าที่เริ่มจืดจางเพราะน้ำแข็งของตัวเอง เริ่มรู้สึกว่าอากาศมันร้อนขึ้นอย่างไรชอบกล “ที่มานี่คงไม่ใช่เพราะบังเอิญหรอกนะ?”
“ไม่หรอก” มันตอบ กระดกเหล้าหยุดสุดท้ายเข้าปาก วางแก้วไว้บนบาร์ แล้วหันมามองหน้าผมตรงๆ ผ่านเลนส์แว่นตาสีชาคู่นั้น
“กูรู้ว่ามึงอยู่นี่..”
แล้วเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นผมก็เห็นมือของมันยื่นเข้ามาอยู่ในระดับสายตา ใช่! ผมผงะตัวถอยหนีทันที แต่ก็ยังช้ากว่ามันอยู่ดี มือมันแตะเข้าเบาๆ ที่แก้มซ้ายของผมพร้อมกับสัมผัสเย็นๆ ของของเหลวบางอย่าง
เลวเอ๊ย! มันป้ายยาผม!!
ผมรีบปัดมือของมันทิ้งแล้วสวนหมัดออกไปเต็มแรง แต่มันกลับหลบได้ทัน แล้วหลังจากนั้น...หลังจากนั้น...ผมก็จำอะไรไม่ค่อยได้...มันคล้ายกับผมครึ่งหลับครึ่งตื่น...สลึมสลือ...ผมรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอย...รู้สึกคล้ายกับว่ามีใครบางคนมายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง....กระซิบกระซาบบางอย่างข้างหูผม..
“ไปด้วยกันหน่อยสิ”
ต่อจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว..
แน่นอน! ถ้าดูจากสภาพที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้ก็เดาได้ไม่ยากหรอกว่าผมคงจะตามไอ้เอี้ยนั่นมาต้อยๆ
สภาพยังไงน่ะเหรอ..?
ผมจะอธิบายให้ฟังก็ได้! ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนเตียง! ใช่ เป็นอย่างนั้นแหล่ะ ผมนอนอยู่บนเตียง แต่คงไม่มีใครคิดใช่ไหมว่าไอ้เอี้ยนั่นมันอุตส่าห์ลงทุนตามไปป้ายยาผมเพื่อจะพาผมมานอนสบายๆ บนเตียงนุ่มๆ ด้วยเสื้อผ้าที่ครบถ้วน แถมยังห่มผ้าให้เรียบร้อยน่ะ?
ไม่มีทาง! มันต้องไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้ว!! เพราะตอนนี้ผมกำลังนอนเปลือยเปล่าหนาวๆ ร้อนๆ อยู่กลางเตียง หนาวเนื้อเพราะแอร์ที่เปิดอย่างกับจะเอาไว้เลี้ยงแพนกวิ้น และร้อนในเพราะอะไรบางอย่าง..
โดยเฉพาะช่วงล่างนี่ผมกำลังร้อนรุ่มปั่นป่วนเป็นพิเศษเลยล่ะ!
และสิ่งที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้ก็มีเพียงการนอนคุ้ดคู้ห่อตัวเองเอาไว้ให้พ้นจากสายตาเย็นชาสีดำสนิทคู่นั้น และให้พ้นจากกล้องวีดีโอที่อยู่ในมือของไอ้เอี้ยนั่นด้วย
แม้จะรู้ว่ามันแทบไม่มีประโยชน์อะไรเลยก็ตาม..
แขนทั้งสองข้างของผมถูกใส่กุญแจมือติดเอาไว้ที่หัวเตียง ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ไม่แม้แต่จะช่วยปลดปล่อยตัวเองให้คลายจากอาการปั่นป่วนที่หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ทางเบื้องล่าง
“ทำไมไม่ยิ้มให้กล้องหน่อยล่ะ?” สำเนียงของมันยังคงฟังเรื่อยเฉื่อยไม่ผิดไปจากสีหน้าของมัน เอี้ยฟ้าประทานขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ และใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือกล้องจับขาของผมแยกออกจากกัน ผมอยากจะยกขาเตะมันให้คอหักตายไปจริงๆ แต่ตอนนี้แค่จะฝืนต้านแรงมือแค่ข้างเดียวของมันก็ยังยากเลย
“หืม? ท่าทางจะมีอารมณ์มากเลยนะเนี่ย? ..อืม ผิวขาวๆนี่ก็ดีเหมือนกันนะ” มันยังคงใจเย็น ไล่มองสำรวจผมไปทั่วร่าง
“..เอี้ย..เอ๊ย...ไอ้เล..ว..!..” ผมด่ามันออกไปอย่างกระท่อนกระแท่น
อย่าว่าแต่พูดเลย แค่หายใจอย่างเดียวก็ลำบากแล้วตอนนี้
“ฮึ? หมายถึงกูเหรอ?” มันร้องถามเหมือนไม่รู้ตัว
ผมอยากจะฆ่ามันให้ตายนัก นอกจากจะป้ายยาแล้วก็ยังวางยาปลุกเซ็กส์ผมอีก เลวนรกส่งมาเกิดจริงๆ ..อย่าให้กูรอดไปได้นะ! กูไม่มีทางเอามึงไว้แน่!!
“..สัด...วางยา..กู..แฮ่ก..” ผมจ้องมองมันอย่างแค้นเคือง
“กูเปล่า...ถ้าหมายถึงยาโด๊ปล่ะก็...มึงได้มาจากบาร์เทนเดอร์คนนั้นต่างหาก...กูก็แค่บอกให้มันช่วยดูแลมึงให้หน่อย แต่ดูเหมือนจะทำงานดีเกินคาด”
แมร่งเอ๊ย! ไอ้เอี้ยบาร์เทนเดอร์นั่นก็พวกมันงั้นเรอะ!? กูก็อุตส่าห์นึกว่าเป็นคนดี สัตว์นรกทั้งนั้น!!
“แล้ว...” มันพับกล้องวีดีโอเก็บ วางเอาไว้ที่หัวเตียง นั่งไขว่ห้างมองหน้าผมอย่างพิจารณา มันเอื้อมมือข้างหนึ่งมาจับผมที่ปรกหน้าหมายจะเอาไปทัดหูให้ แต่ผมสะบัดหน้าหนีมันก่อน
“อยากให้กูทำอะไรกับมึงต่อดีล่ะ? ...ปล่อยเอาไว้แบบนี้ทั้งคืนเลยดีมั้ย? คงจะทรมานดีพิลึกเนอะ หึหึ”
ถ้าจะทรมานกูแบบนั้น มึงก็ฆ่ากูไปเลยเหอะ!!
ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ข้างล่างทำเอาผมแทบจะหายใจไม่ได้อยู่แล้ว ขืนถูกปล่อยไว้แบบนี้ทั้งคืนล่ะก็..
“ปล่อ..ย..กู...ขอ..ร้อง...ล่ะ”
ผม...คิดไม่ออกแล้วว่าควรทำยังไง...ผมต้องการการปลดปล่อย...และไม่คิดว่าผมจะทนอยู่แบบนี้ไปทั้งคืนได้ ..ผมขอร้องมัน...
แต่มันยังนั่งนิ่งมองผมด้วยสีหน้าเฉยเมยอยู่อย่างนั้น
“ป..ล่อย...กู..เถอ..ะ..นะ” ผมหลับตาลงและขอร้องมันอีกครั้ง
“ไหน..มึง..บอก..ไม่แค้น...ไง..?” ผมทวงถามเมื่อเห็นว่ามันยังเงียบ
ก็แค่อุบัติเหตุแขนขากระตุกไม่ใช่หรือไง? มันเป็นคนพูดเองนี่..
“อืมมม.. ก็อย่างนั้นแหล่ะ”
“แล้ว..มึงทำ..ทำแบบนี้..ทำไม..?” ผมลืมตาขึ้นมองหน้ามันอีกครั้งและพบว่ามันถอดหมวกออกไปแล้ว
“เพราะเบื่อล่ะมั้ง” มันยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรสำคัญ “เลยหวังว่ามึงจะทำให้กูสนุกสนานได้บ้าง”
ทั้งที่มันทำกับผมถึงขนาดนี้...ทั้งป้ายยา วางยา จับแก้ผ้า ใส่กุญแจมือ แถมยังถ่ายวีดีโอเอาไว้อีก...มันทำทั้งหมดนี้เพียงเพราะว่ามันกำลัง ‘เบื่อ’ แค่นั้นเองเหรอ? ยักไหล่แล้วบอกว่าเพราะมัน ‘เบื่อ’ เท่านั้นเอง?!
มันเห็นคนเป็นอะไรกันแน่?!!
“..อ๊ะ!” ผมอ้าปากตั้งใจจะด่ามัน แต่กลับหลุดเสียงน่าอายออกมาเมื่อมือเย็นชืดของมันมาลูบต้นขา
“อ.อ..ก..ไป..!” ผมเค้นเสียงสั่ง
แต่มันยังคงลูบวนไปวนมาเหมือนกับตั้งใจจะแกล้งผม ลมหายใจของผมถี่ขึ้น และความต้องการของผมก็เพิ่มมากขึ้น สัมผัสจากมันทำให้สติของผมพร้อมจะเตลิดไปได้ตลอดเวลา
“หึ” ผมได้ยินมันหัวเราะลงคอ และต้องใจหายวาบเมื่ออยู่ดีๆ มันก็ถอดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวของตัวเองโยนทิ้งไปหน้าตาเฉย
“จะ..ทำอะ..ไร..!?”
“ตอนแรกก็ไม่คิดจะทำหรอก...แต่มาคิดดูอีกที...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...ลองดูซักหน่อยก็ไม่เสียหายนี่เนอะ” มันพูดคล้ายกับจะพูดกับตัวเองมากกว่า
ผมรีบกระถดตัวหนีพลางส่ายหัวปฏิเสธ เมื่อเข้าใจว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“กูยังไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อน...ถ้าไม่ถูกใจก็ขอโทษไว้ล่วงหน้าเลยแล้วกัน”
“อย่า..” ผมรู้ดีว่าร่างกายตอนนี้ไม่สามารถปฏิเสธสัมผัสจากผิวเนื้อของคนอื่นได้แน่
แต่..แต่ต้องไม่ใช่กับไอ้เอี้ยนรกนี่สิ!
อย่าเข้ามานะ! ขอร้องล่ะ..
“เถอะน่า มันน่าจะดีกว่านอนอยู่แบบนี้จนถึงเช้าแหล่ะ” มันบอกง่ายๆ แล้วเริ่มไล้มือไปทั่วร่างกายผม
“..ไม่...” ผมปฏิเสธทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์
ไอ้เอี้ยนั่นเริ่มไต่ขึ้นมาบนตัวผม ก่อนจะซุกหน้าลงมาที่ซอกคอแล้วกัดผมแรงๆ ทีนึง
“อ๊ะ..!”
ทุกครั้งที่ผมเผลอหลุดเสียงออกไปก็จะได้ยินเสียงหัวเราะพอใจจากคนที่กำลังยุ่มย่ามอยู่ด้านบน ผมจึงพยายามสะกดกลั้นทุกเสียงน่าอายเอาไว้ด้วยการกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นจนได้กลิ่นคราวและรสชาติแปร่งปร่าของเลือด
ผมไม่อยากจะรู้สึกเสียศักดิ์ศรีไปมากกว่านี้.. แต่มาถึงตอนนี้แล้วผมก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีกนอกจากปล่อยให้มันเป็นไปตามความต้องการของร่างกาย ..ไม่ว่าจะสวรรค์หรือนรกก็คงต้องสุดแล้วแต่มันจะพาผมไป!
วันนี้ผมพลาด..
พลาดที่สุดในชีวิตยี่สิบปีที่ผ่านมา ..แพ้แบบย่อยยับหมดรูป
แต่ความอัปยศแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก!
นี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย!!
เช้าเมื่อไหร่ มึงได้เห็นดีกับกูแน่! ไอ้สัตว์นรก ฟ้าประทาน ทามิยะ!!
ผมไม่ได้ลืมความตั้งใจสุดท้ายของเมื่อคืนไปหรอกนะ แต่กว่าผมจะรู้สึกตัวขึ้นมามันก็ปาไปเกือบบ่ายของวันใหม่แล้ว แขนของผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระแต่มีรอยห้อเลือดแดงช้ำขึ้นทั้งสองข้าง รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวอย่างกับเพิ่งแข่งคาราเต้จบทัวร์นาเม้นท์
ไร้เงาหัวของไอ้เอี้ยฟ้าประทาน..
มองดูรอบๆ ห้องก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นโรงแรมม่านรูดสักแห่งแน่ๆ
สัดเอ๊ย! นี่ผมถูกผู้ชายด้วยกันหิ้วมาโรงแรมม่านรูดงั้นเรอะ?! มีอะไรที่มันจะเลวร้ายไปมากกว่านี้อีกไหม?!
ขณะที่กำลังคิดอย่างหัวเสียก็มีเสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น ผมสะดุ้งตกใจอยู่พักหนึ่งกว่าจะตั้งสติได้แล้วหยิบมาดูก็รู้ว่าเป็นเบอร์ของ...ซิน!
ผมกดรับ..
“ซันนี่! มึงอยู่ไหน? ทำไมไม่มาเรียน? เพื่อนในเสคมึงเพิ่งมาบอกกูว่ามึงไม่ได้มาวันนี้ เป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงของซินดังขึ้นเป็นชุด
อ้อ..นี่มึงเพิ่งจะรู้ว่ากูหายไปเรอะ? ครึ่งวันแล้วเนี่ยนะ? สนใจกูมากจริงๆ ไอ้พี่เชี่ย!
“กูปวดหัว” ผมโกหกไป
“มากมั้ย? ให้กูกลับไปอยู่เป็นเพื่อนรึเปล่า?”
นี่มันคงจะคิดว่าผมอยู่ที่คอนโดสินะ ..ซินเซียร์เอ๊ย! ถ้ามึงจะหัดกลับมานอนบ้านบ้าง มึงก็คงจะรู้ว่าน้องมึงหายไปตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว สัด!
“ไม่ต้องอ่ะ”
“แน่ใจนะ กูกลับไปอยู่เป็นเพื่อนได้นะ เดี๋ยวฝากไอ้กายเลกเชอร์ให้” ซินยังยืนการ
“กูไม่ได้เป็นไรมากหรอก ไม่ต้องมา.. ตอนเย็นฝากก๊อปปี้เลกเชอร์เพื่อนในเสคกูมาให้ด้วยแล้วกัน ..เออ ซื้อโจ๊กมาด้วยล่ะ แค่นี้นะ” ผมตัดบทแล้ววางสาย
ได้ยินเสียงเหมือนซินมันจะพูดอะไรอีกแต่ผมขี้เกียจคุยแล้ว
ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินโซเซไปเข้าห้องน้ำ มองเห็นเงาตัวเองในกระจกก็แทบอยากจะพุ่งเข้าไปชกให้แตกละเอียด สภาพของผมตอนนี้มันเป็นอะไรที่...
ขยะแขยงตัวเองชะมัด!
ทั่วทั้งเนื้อตัวมีแต่ร่องรอยของไอ้เอี้ยนั่น ทั้งรอยดูด รอยกัด แดงจ้ำเต็มไปหมด ..มันทำให้ผมนึกถึงสภาพของซินในวันนั้น..
...วันที่พวกเราถูกหักหลัง..
สายตาของผมเลื่อนลงต่ำไปจับจ้องแถวๆ ใต้สะดือ เบี่ยงมาทางขวาหน่อย ตรงนั้นมีรอยสักรูปพระอาทิตย์ที่ใจกลางดวงมีอักษร S สองตัวหันสลับข้างชนกันอยู่ มันเป็นสัญลักษณ์ของพวกเราฝาแฝด..
..ซินเซียร์กับซันชายน์..
..ตะวันฉายกับกานต์ระพี...
ของซินเองก็มี แต่หมอนั่นสักเอาไว้ที่ด้านหลังของต้นคอ ตอนที่สักรูปนี้คือตอนที่เราตัดสินใจว่าเราไม่ต้องการเพื่อน เราไม่ต้องการใครทั้งนั้น ความเจ็บปวดของพวกเราจะมีแค่เราสองคนที่รับรู้ พวกเราจะไม่มีความลับต่อกัน..
แต่วันนี้..
กูคงต้องมีความลับกับมึงแล้วล่ะ พี่ชาย
ความเจ็บปวดของผมในครั้งนี้...จะต้องไม่ส่งไปถึงซินเด็ดขาด!
TBC. :z2:
อันนี้เป็นวีดีโออิมเมจ ฝาแฝด จ้ะ
(ตัวจริงก็คือ พี่ทอมมี่ กับน้องบิลล่า แห่ง โทคิโอะ โฮเทล เหมือนเดิม :o8:)
http://www.youtube.com/v/O2ackP6ruxA
-
พี่น้อง2s ถูกข่มขืนเหมือนกันเลยหรือ
-
แสดงว่าซันก็เสร็จฟ้าประทานแล้วอะจิ :impress2:
ซินมีอดีตอะไรนะไม่สิต้อง2ฝาแฝดนี่มีอดีตอะไรมากกว่า
แต่ดูจะไม่ใช่อดีตที่ดี :sad4:
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังมาอัพเร็วๆนะคะ o18
-
อิมเมจน่ารักอ่ะ น่ารักมากกกกกเลยด้วย
ทีนี้ซันก็ต้องตกอยู่ภายใต้อาณัติของฟ้าประทานเลยหรือเปล่าเนี่ยะ
เล่นถ่ายวีดิโอไว้อีกต่างหาก
-
น่าลุ้นจริง ๆ มาต่อเร็ว ๆ น้า o13
-
แค่คำว่าเบื่อถึงกับต้องทำอะไรขนาดนี้
เบื่อมากนัก ไม่ไปโดดตึกเล่น ฟายฟ้าประทาน :z6:
ถ้าเอาคืนได้เมื่อไหร่ เอาให้เจ็บๆเลยนะซันชายด์
:z2: :z2:
-
กร๊าซ....เด็กแฝดคู่นี้....สวย กะ หล่อ ออกจะคนละแนวเนอะ 555+
-
อิจเมจเหมาะมากกกกก
สงสัยจิงๆในอดีตคงมีความลับอะไรมากอย่างที่เจ็บปวดสินะ
แม่ง ฟ้าประทานเมิงกล้าทำน้องซันเรอะ
-
พระเอกเลวอีกล่ะ
:z6: :z6:
-
ซันนี่ สู้ๆ ต่อไปต้องทำให้ ฟ้าประทาน ต้องมาสยบหมอบแทบเท้าเราให้ได้
แล้วๆๆๆ เพื่อนคนไหน ที่มันกล้าทำกับซินเซียร์ เนี่ย ปัจจุบันมันตายรึยัง??
-
โอ้วววว ดูลึุกลับมีลับลมคมนัยมากกกก
-
นายฟ้าประทาน :z6:
-
:fire:
-
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
เลวเวอร์
:beat: :beat: :beat:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ เพิ่งเห็น 55
เรื่องนี้เจ๋งดีอ่ะ ชื่อแฝดเท่ดี
แต่พระเอกดูแปลกดีจริงๆ
บุคลิกที่ไม่น่าเข้าใกล้สุุดๆ
55
รอตอนต่อไปค่ะ
: ))
-
ฟ้าประทานเลวอ่าาาาา :fire:
สงสารซันนี่ที่สุดเลยยยยย
เอาคืนให้สาสมเลยนะ
สู้ๆค่า กอดคนแต่ง :กอด1:
-
สองพี่น้องน่าสงสารมมากๆอ่ะ
เพราะโดนใครสักคนในครอบครัวข่มขืนรึเปล่า??
-
โอย...สงสารซันนี่อ่าๆ...ฆ่ามาน....นนน
-
น่าสงสารอะ ต้องโดนเพื่อนหักหลังแน่
-
สู้ต่อไปซันซัน :กอด1:
ฟ้าประทานอย่าทำร้ายซันซันมากไปนะ เด่วนายนั่นแหละจะเสียจายย :z2:
ปล.แล้วจะมีคู่ของซิน แฝดพี่ไหมอ่าาา :3123:
-
อิมเมจน่ารักอะ >-<
น่าสงสารแฝดอะ มีอดีตไม่ดีแน่...
-
ฟ้าประทานทำอย่างงี้กับซันได้ไง ??? :serius2:
ตกลงจุดประสงค์ไม่ใช่ล้างแค้น แค่เบื่องั้นเหรอ? จะเชื่อคำพูดมันได้ไหมเนี่ย ?
งานนี้มีต่ออีกยาว ฟ้าประทานไม่น่าเลิกลาง่าย ๆ พอ ๆ กับซันที่ไม่น่าปล่อยให้เรื่องผ่านไปเฉย ๆ เหมือนกัน
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากๆๆ o13
อยากรู้ความหลังของซินเซียร์กับซันชายจังค่ะ
รีบๆมาต่อนะค้า ค้างอย่างเเรง!!
-
เพิ่งมาอ่าน
นรกประเคนเลวมากๆ
-
ฟ้าประทาน เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ซันนี่จะแก้แค้นยังไง
แล้ว...อดีตของซิน???
-
Chapter :: 04 :: ข้อความภาพ!
“...อีซันซัน มึงเลิกทำหน้าเหมือนจะไปฆ่าใครซักทีได้มั้ย? เค้ากลัวมึงกันไปทั้งคณะแล้วเนี่ย!” เมย์บีบ่นกระปอดกระแปด เดินถือข้าวแกงสองจานตามหลังผมมา ขณะที่ผมถือน้ำสองแก้วเดินลิ่วๆ ไม่สนใจจะยิ้มหรือตอบคำทักทายของใครเหมือนทุกวัน
ก็คนมันหงุดหงิดนี่หว่า..
ผมตวัดสายตากลับไปมองมัน อีเมย์ก็ชะงักกึก หุบปากฉับ ไม่บ่นอะไรออกมาอีก พอผมกราดมองไปรอบข้าง ทุกคนในแคนทีนก็พากันหลบตาวูบแทบจะทันที บางคนถึงกับสะดุ้งก็มี
เออ สงสัยว่าหน้าตาผมตอนนี้จะมีปัญหาจริงๆ ว่ะ
ผมหันหน้ากลับมาทางเดิมและเดินตรงมายังโต๊ะประจำของพวกเราที่มีซินกับกายนั่งอยู่ก่อนแล้ว ไอ้สองตัวนี่มันลงมาพักก่อนและกินข้าวอิ่มเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้บนตักซินมีกีตาร์โปร่งอยู่ตัวหนึ่ง กลับหน้าบีและเคาะไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้มันไปเอามาจากไหน(แต่ตัวนี้ไม่ใช่ของมันแน่) ส่วนไอ้กายก็นั่งจิ้มมะม่วงน้ำปลาหวาน จีบปากซี้ดซ้าดแบบไม่ห่วงภาพลักษณ์เดือนคณะของตัวเองเลย
“แหม๊~ อีกาย ท่ากินมะม่วงน้ำปลาหวานมึงนี่กะเทยอายเหอะ สลิดได้อีก!” อีเมย์เปิดประเด็นทันทีที่ถึงโต๊ะ แต่ยังไม่ทันวางจานเข้าดี ไข่ลูกเขยในจากมันก็ถูกไอ้กายใช้มือเปล่าๆ หยิบใส่ปากตัวเองหน้าตายเฉย
“อีเอี้ย! ไข่กู” เจ้าของถึงกับกรีดร้อง มันวางจานโครม ชี้หน้าหัวขโมยอย่างเคียดแค้น ..ก็ไข่ลูกเขยเนี่ย ของโปรดของมันเลยล่ะ มันบอกว่าถึงจะยังไม่มีโอกาสได้กินของจริง ได้กินของสมมุติไปพลางๆ ก็ยังดี ..ก็คิดได้
“ร่างกายกูต้องการโปรตีน” มันบอกหน้าตาเฉย แล้วกลับไปจิ้มมะม่วงต่อ
“เดี๋ยวเหอะ! เดี๋ยวมึงจะได้กินโป้ตีนกูนี่! อีสันดาน! หน้าตาดีซะเปล่า แย่งได้กระทั่งไข่กะเทย” เมย์บีหน้าเง้างอด กระแทกตูดลงกับม้านั่งแบบลืมเจ็บ ตักข้าวยัดปากคำใหญ่แก้โมโห(หิว)
“ยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ?” ซินหันมาถามเมื่อผมนั่งลงข้างมัน
“อะไร?”
“ก็หน้าตามึงดูไม่ดีเลย” ซินขมวดคิ้วมองหน้าผมด้วยสีหน้ากังวล มันคงหมายถึงอาการป่วยไข้(การเมือง)ของผมล่ะมั้ง
วันนั้นพอกลับถึงบ้านผมก็เอาแต่นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง ไม่ยอมลุกไปไหน จริงๆ คือคิดไม่ตกว่าจะจัดการยังไงกับร่องรอยบนตัวของตัวเองดี โดยเฉพาะที่ข้อมือทั้งสองข้าง เลยบอกกับซินว่าปวดหัว อยากนอน แล้วตลอดทั้งคืนวันนั้นซินมันก็เข้าๆ ออกๆ ห้องผมแทบทุกชั่วโมงเพื่อมาดูอาการ ไม่รู้ว่ามันได้นอนบ้างหรือเปล่า? คิดแล้วก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ทั้งที่ตัวผมก็ไม่ได้ป่วยอะไรจริงจัง แต่ต้องมาเดือดร้อนซินมันอีก ถึงจะบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แต่มันก็ยังไม่เลิกห่วงอยู่ดี
วันต่อมาพอผมบอกว่าจะหยุด ซินมันก็จะหยุดด้วย จะอยู่เป็นเพื่อนผม ต้องทั้งปลอบทั้งขู่ทั้งไล่อยู่นานสองนานกว่ามันจะยอมฟังและไปเรียนซักที ปล่อยให้ผมได้อยู่ตามลำพังที่คอนโด แต่มันก็ยังไม่วายโทรมาถามอาการกันอยู่ทุกครึ่งชั่วโมง
“หน้าตากูก็ดีตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแหล่ะ!” แต่ตอนนี้ผมอารมณ์เสียเกินกว่าจะพูดจารักษาน้ำใจใคร
สาเหตุน่ะเหรอ? ต้องมีอยู่แล้วแหล่ะ แง่ง!!
“หูยยย~ มันเหวี่ยงว่ะ” อีเมย์หันไปกระซิบกระซาบกับไปไอ้กายที่ปากก็คาบมะม่วง หน้าก็พยักหงึกๆ “ขนาดพี่มัน มันยังเหวี่ยงเหอะ ใครก็เข้าหน้าไม่ติดแล้วอ่ะตอนนี้ ..ไปแดกอะไรผิดสำแดงมาป่ะวะ?”
“เออ ถามจริง มึงเป็นอะไรเนี่ย? หายไปสองวัน กลับมาทีอย่างกับหมาไม่ได้ฉีดวัคซีน” ไอ้กายว่า ก่อนชะโงกหน้ามาป้องปากถามซินที่นั่งตรงข้ามกับมัน “หรือมึงลืมพามันไป? ไม่ได้นะเว้ย! เกิดเผลอไปกัดใครเข้านี่ซวย.. ช่วงนี้อากาศยิ่งร้อนๆ ด้วย”
“เชี่ยกาย! น้องกูคนนะ ไม่ได้สายพันธุ์เดียวกับมึง” ซินตบกะโหลกเพื่อนมันไปที
สม! ยังไงๆ ซินมันก็ต้องเข้าข้างผมวันยันค่ำอยู่แล้ว ขนาดผมเหวี่ยงไปมันก็ยังเข้าข้างผมเลย เห็นไหม? ..ผมยักคิ้วให้ไอ้กายทีนึง มันก็เบะปากใส่
“อ้าว เหรอ” มันยักไหล่แบบไม่แคร์ มือก็แอบหยิบนักเก็ตของอีเมย์มาใส่ปากตอนที่เจ้าตัวกำลังเผลอมองตามรุ่นน้องผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่เดินผ่านหน้าไป “กูก็หลงคิดว่าน้องมึงเป็นกระรอกบินเหมือนกูมาตั้งนาน”
“ถุ๊ย! กระรอกบิน?” ซินว่าแล้วก็หัวเราะซี้ของมัน
ผมก็เอากระดูกไก่ทอดที่แทะยังไม่หมดดีขว้างหัวไอ้กายเข้าให้ อยากกวนตีนดีนัก แต่มันเสือกรับได้แล้วโยนต่อไปใส่จานข้าวของเมย์ อีนั่นก็ตักข้าวกินแบบไม่ได้ดูเลย มัวแต่มองผู้ชายเพลิน จนมันเคี้ยวไปเจอกระดูกนั่นแหล่ะ มันทำหน้าตาเบี้ยวๆ ก่อนใช้มือหยิบออกจากปากมาดูแบบงงๆ โคลงหัวไปมา หน้าตาบ้องแบ๊วสุดขีด
“กูไม่ได้ซื้อไก่มานี่หว่า?” มันบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเงยขึ้นมามองพวกผมแบบขอความเห็น
เท่านั้นแหล่ะ ฮาแตกกันยกโต๊ะ ไอ้กายขำมากจนสำลักอากาศ ไอค่อกแค่ก ซินถึงกับเอาหัวโขกกีตาร์เพราะไม่รู้ว่าจะหยุดหัวเราะได้ยังไง ส่วนผมก็หัวเราะจนลืมเรื่องหงุดหงิดไปเลย ก็หน้ากะเทยงงของเมย์มันฮาได้ใจจริงๆ อ่ะ
“พวกมึงเป็นบ้าอะไรกัน?” แต่อีเมย์ยังไม่รู้เรื่อง มันเอากระดูกชิ้นนั้นไปแทะต่อเพราะคิดว่าแม่ค้าเค้าแถมมาให้ ยังชมอยู่เลยว่าเค้าใจดี แถมยังอร่อยดีด้วย งี้ต้องไปอุดหนุนบ่อยๆ..
โถ~ อีเมย์บี มึงจะเป็นกะเทยที่มองโลกในแง่ดีเกินไปแล้วหรือเปล่าวะ?
ผมนี่ขำจนน้ำตาเล็ด เจ็บท้องไปหมด ซินกับไอ้กายยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันสองตัวลงไปดิ้นกับพื้นแล้วตอนนี้
“แล้วทำไมวันนี้มึงถึงใส่ไอ้นั่นมาล่ะ ปกติไม่เห็นเคยใส่?” หลังจากที่เหตุการณ์กลับมาสู่ปกติสุข ทุกคนหยุดหัวเราะได้แล้ว(..โดยปล่อยให้อีเมย์ไม่รู้ที่มาของไก่สวรรค์ชิ้นนั้นต่อไป) ไอ้กายก็ถามผมพร้อมกับชี้มาที่ข้อมือ
‘ไอ้นั่น’ ที่มันว่าก็คือปลอกแขนผ้ายืดสีดำที่ผมใส่รัดข้อมือทั้งสองข้างมาในวันนี้ แน่นอน! ก็เพื่อเปิดรอยช้ำจากกุญแจมือของไอ้เอี้ยฟ้าประทานไงล่ะ ผมได้ไอเดียนี้มาตอนที่เห็นข้อมือซินนั่นแหล่ะ มันมักจะใส่อยู่เป็นประจำ มีครบแทบทุกสีเข้ากันกับผ้าคาดผม(ที่มันเอามาคาดหน้าผาก)ของมัน ผมก็เลยไปจิ๊กมาสองสามชุด
“มันบอกว่าเห็นกูใส่แล้วเท่ดี ก็เลยอยากลองใส่มั่ง” ซินเลิกคิ้วบอกเพื่อนซี้มันอย่างภูมิใจ ตามที่ผมบอกมันไปอีกที
แน่นอนว่าผมโกหก..
“บอกแล้วว่าสไตล์พี่มันดี” แล้วมันก็หันมาหลงตัวเองใส่ผม เอาเถิด..
“ตรงไหนวะ?” ไอ้กายขมุบขมิบนินทา
“เออ กาย เดี๋ยวนี้กูไม่เห็นคุณหนูของมึงเลย” ผมเปลี่ยนประเด็นให้ผมมันเลิกสนใจผมซะ
“เลิกแล้ว” มันบอกง่ายๆ
“สันดานเดิมอีกแล้วนะมึง” ผมว่าเข้าให้ “ได้เค้าแล้วก็ทิ้ง เลวจริงๆ”
“เออ กูยอมรับ แต่คงสู้พี่มึงไม่ได้หรอกว่ะ ช่วงที่กูคบกับพริ้งค์แค่คนเดียว พี่มึงแมร่งเลิกไปแล้วสองคน ไม่รู้มันจะทำสถิติไปลงกินเนสบุ๊ครึไง”
เสียงกรีดสายกีตาร์ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของไอ้ตัวดีว่าที่เจ้าของสถิกินเนสคนใหม่
“ตอนคนเค้าหาว่ามีแฟนฉันมักจะหลบสายตา...ทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยไปฟังที่ใครพูดมา...เกิดมาก็เพิ่งจะเคยได้ยิน...ก็ฉันไม่รู้จริงๆ...ไอ้ที่ไปเจอมาน่ะจำผิดหรือเปล่า...ตอนคนเค้าถามพี่ซินน่ะเดินจูงมือใคร...น้องเค้ามือเจ็บเลยมีน้ำใจช่วยถือให้...ไอ้เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านั้น...ไม่มีอะไรทั้งนั้น...ทุกครั้งก็ตอบคำถามแบบเดิมๆ ทุกที” ซินร้องเพลงไปก็โยกหัวเบาๆ ตามจังหวะไป
แล้วไอ้กายก็เริ่มเอาตะเกียบจากชามก๋วยเตี๋ยวของมันมาเคาะช่วยทำจังหวะให้เพื่อนมันอีกแรง
“ไม่คิดจะคบใครจริงจัง...เพราะไม่อยากทำร้ายใคร...และไม่ได้คิดว่าตัวเองดัง...หรือว่าเป็นคนหลายใจ...ก็ฉันแค่ใจร้าย...ฉันแค่ใจร้าย...ทุกวันก็เตือนตัวเองในใจอย่าไปทำร้ายคนอื่น...ไม่คิดจะคบใครจริงจัง...เพราะไม่อยากทำร้ายใคร...และไม่ได้คิดว่าตัวเองดัง...หรือว่าเป็นคนหลายใจ...ก็ฉันแค่ใจร้าย...ฉันแค่ใจร้าย...ทุกวันก็เตือนตัวเองในใจอย่าไปทำร้ายคนอื่น”
เวลามันจับกีตาร์และร้องเพลงแบบนี้ ผมคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่มันดูดีที่สุด(ดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดด้วย) ด้วยน้ำเสียงหวานๆ แหบๆ ติดสำเนียงกวนนิดๆ บวกกับท่าทางการเล่นกีตาร์แบบเท่ๆ ของมัน แค่นั้นก็ทำให้ทั้งผู้หญิงผู้ชายในแคนทีนพากันทำหน้าเคลิบเคลิ้มไปตามๆ กันแล้ว
“ฉันรู้ดี...ว่าตัวเองยังดีไม่พอ...และบางทีชั้นก็ยังไม่พร้อม...จะยอมรับใคร...ให้เดินเข้ามาดูแลหัวใจ...ฉันรู้...สักวันหนึ่งฉันจะดีให้พอ...และในวันที่ฉันพร้อม...จะยอมรับใคร...มาเดินคู่กันตลอดไป”
ระหว่างที่ซินร้องเพลงไป เมย์บีก็รีบยัดข้าว ตามด้วยขนมหวาน และมะม่วงของไอ้กายเข้าปากกลืนแบบแทบไม่ต้องเคี้ยว ไม่รู้มันจะรีบไปไหน ตบท้ายด้วยน้ำส้มของโปรดและเรออีกเอิ๊กใหญ่ ...เป็นอันจบพิธีเซ่นผีกะเทยประจำวัน
“ก็ฉันไม่รู้ต้องทำอย่างไร...บางทีก็พูดไม่ตรงกับใจ...หรือฉันต้องพูดให้ตรงกับใคร...หรือเพียงแค่พูดตรงๆออกไป...เท่านั้นพอ...ทำยังไงกันดี...เมื่อมันเป็นแบบนี้...คิดไม่ออกซักวิธี...เอาเป็นว่าฉันยอมโดนประณาม...แม้ใครจะว่ายังไงก็ตาม...แม้ใครจะว่าเป็นอันธพาล...ก็ไม่เป็นไรฉันพร้อมจะยอมรับมัน...ไม่ได้เพิ่งจะเลว...ไม่ได้เพิ่งจะร้าย...ก็คนมันเป็นอย่างเนี้ยตั้งนานแล้ว”
“ช่างสรรหาเพลงที่เหมะกับตัวเองจริงๆ เลยมึง” อีเมย์ว่าพลางแคะฟันดีดไปทางไอ้กาย ไอ้นั่นก็คงนึกว่าตัวเองเป็นพระเอกหนังไซไฟกลายพันธ์ เอี้ยวตัวหลบซ้ายหลบขวาจากกระสุนเชื้อโรคของกะเทยก่อการร้าย หนักๆ เข้าขี้ฟันหมด(เอาซะฟันสะอาดเหอะ) อีเมย์แคะขี้มูกมาดีดต่อ
แมร่ง เล่นกันอุบาทได้อีก..
ซินนั่งหัวเราะไอ้สองตัวนั่นจนไม่เป็นอันร้องเพลง ก่อนจะตั้งสติใหม่แล้วโซ่โล่กีตาร์เปลี่ยนเป็นจังหวะเพลงเร็ว
“เพลงนี้ขอมอบให้กับน้องเมย์บี จากโรงสี ส. สุรนันท์ ส่งเข้าประกวด ..ยาอิย้า ยาอิย้า ยาอิย้า อิยาอิยา...ยาอิย้า ยาอิย้า ยาอิย้า อิยาอิยา.. เอิ้ววว~.. ยาอิย้า ยาอิย้า ยาอิย้า อิยาอิยา...ยาอิย้า ยาอิย้า~”
ไอ้กายได้ยินก็รีบลุกขึ้นยืนเคาะชามก๋วยเตี๋ยวพลางขยับขาโยกหัวไปพลางอย่างมันส์ในอารมณ์ (ย้ำอีกครั้งว่า ไอ้หน้าหล่อนี่มันไม่คิดจะห่วงภาพพจน์ของเดือนคณะเลยจริงๆ)
“เธอมาถามว่าเขาเป็นยังไง...อยากจะรู้ว่าเขามีแฟนมั้ย...ถ้าจะลองคบกัน..ไม่รู้ต้องทำเช่นใด...ยั้ยๆๆๆ...เลยให้ฉันช่วยแนะแนวทางหน่อย...บอกให้เขาได้รู้กันซักหน่อย...อยากให้ฉันสื่อสารว่าเธอแอบชอบใจ...โธ่ เธอเอย...โธ่ เธอเอ๊ยยยย”
“อ๊ายยยยย~” ส่วนอีเมย์ก็ลุกขึ้นเต้นอย่างกับกะเทยเมาเนื้อ ตบไม้ตบมือเข้ากับจังหวะ แถมยังเป็นทั้งคอรัส ทั้งหน้าม้า กรี๊ดกร๊าดกระตู้วู้ให้ซินด้วย
พวกมันสามตัวช่างเข้าขากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงๆ ทำเอาหัวเราะฮาแตกกันทั้งแคนทีน
“เพื่อนฉันเป็นกะเทยรู้มั้ย...ยิ่งตี๋ยิ่งแต๋วไม่รู้รึไง...ฉันต้องการให้เธอทำใจ...และหันมามองที่ทางนี้...เพื่อนฉันเป็นกะเทยรู้มั้ย...แต่ฉันไม่ใช่หรอกนะคนดี...ถ้าลองได้พบได้คุยซักที...คืนนี้คงดีแน่เลย วู้วววว~”
คนผ่านไปผ่านมาแถวนั้นต้องคิดว่าไอ้โต๊ะนี้มันเมาข้าวแกงแน่ๆ บ้างก็ชี้ชวนกันดู บ้างก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปถ่ายคลิป สนุกสนานกันไป..
“ใครมีเพื่อนกะเทย ขอเสียงหน่อย”
“อ๊ายยยยย” ไอ้กาย...ที่ตอนนี้กลายร่างเป็น อีกาย ไปเรียบร้อยแล้ว ร้องตอบพร้อมหันไปตีมือกับอีเมย์ด้วยท่าทางดัดจริตแบบ...เมย์บีหมองอ่ะงานนี้
อยากจะให้บรรดากิ๊กๆ ของมันมาเห็นภาพนี้ชะมัด หรือว่าความจริงแล้วมันก็สายพันธุ์จากดาวดวงเดียวกับอีเมย์วะ? ถึงได้คบกันมาจนป่านนี้ ..ที่เห็นแมนๆ ก่อนหน้านี้คือแอ๊บทั้งนั้น??
“ใครมีแฟนกะเทย ขอเสียงหน่อย”
“อ๊ายยยยย” อันนี้เป็นเสียงของอีบางคนในแคนทีนที่เริ่มมีอารมณ์ร่วม
“ใครที่เป็นกะเทย ขอเสียงหน่อย”
“อ๊ายๆๆๆๆๆ” ส่วนอันนี้ทั้งอีกาย อีเมย์ อีคนอื่นๆ ในแคนทีน รวมทั้งอี ซันชายน์(แบบว่าเผลอไง เพลงมันมันส์ไปหน่อย ฮา..) ต่างคนต่างร้องตอบแสดงตัวแบบไม่มีใครยอมใคร
แมร่ง ตุ๊ดทั้งคณะเลยนี่หว่า กร๊ากกกก ..โอย ฮาจนเหนื่อย
ตรื๊ดดดด~
“หือ?” แต่อารมณ์สุนทรีของผมต้องมีอันจบลงเพราะแรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง หยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่ามีข้อความเข้า
MMS.. ไม่ต้องเสียเวลาเดาก็รู้เลยว่ามาจากใคร ..ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!!
ไอ้นรกส่งมาเกิดนั่นมันกำลังเล่นสงครามประสาทกับผม!
เรื่องนี้มันเริ่มมาตั้งแต่ตอนเช้าของเมื่อวาน.. ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีคนส่งข้อความภาพมาให้ เป็นเบอร์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และพอเปิดดูก็พบรูปตัวเองนอนเปลือยอยู่ในนั้น ตอนเห็นทีแรกผมนี่ลมแทบใส่ หน้ามืดชั่วขณะ มือไม้สั่นไปหมด ไม่รู้ว่ามันส่งมาเพื่ออะไร? หรือต้องการอะไรจากผม?
แล้วจากนั้นไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็ส่งภาพพวกนั้นมาให้ผมทุกชั่วโมงๆ ชั่วโมงละภาพ บางครั้งก็เป็นคลิปสั้นๆ แบบไม่กี่วินาที โดยที่ไม่มีข้อความอะไรอื่นอีกเลย พอผมโทรกลับไปเบอร์นั่นก็โทรไม่ติด มันเล่นเอาผมประสาทเสียอยู่ทั้งวัน ..เลยมาถึงวันนี้ด้วย
และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้ผมหงุดหงิดงุ่นง่านไม่รู้จะจัดการยังไงกับตัวเองดี จนใครก็เข้าหน้าไม่ติดมาจนถึงเมื่อกี๊...
ใจผมน่ะอยากจะฆ่ามันให้ตายคาตีนจริงๆ จะกระทืบๆๆๆ ให้สาสมกับความแค้นใจ จากนั้นก็สับให้ละเอียดๆ แล้วเอาไปโยนให้หมาแดกแบบลื่นคอไม่ต้องเสียเวลาเคี้ยว ส่วนวิญญาณก็จะสะกดลงไหแล้วเอาไปฝังไว้ที่อัฟกานีสถานโน่น ไม่ต้องผุดต้องเกิดมันแล้ว เลวระยำขนาดนี้! ..ฮึ่ย! ยิ่งคิดยิ่งขึ้น
แต่ความเป็นจริงมันไม่ง่ายอย่างใจคิดน่ะสิ(ใช่! งั้นจะมีกฎหมายไปทำไม?) แล้วอีกอย่างผมก็ยังไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรกับภาพและคลิปพวกนั้นด้วย ไม่รู้ว่ามันจะเอายังไงกับผมแน่..?
ผมกดเปิดดูภาพทั้งที่รู้ดีว่าจะเจออะไร.. และนั่นก็ทำให้ความอดทนสุดท้ายของผมสิ้นสุดลง!
“ไปไหน?” ซินถามเมื่อเห็นผมพรวดพราดลุกขึ้น
“เดี๋ยวมา” ผมตอบสั้นๆ แล้วออกมาโดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกของซินอีก
ผมรีบตรงไปยังรถที่จอดไว้ใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากที่นั่นนัก ตั้งใจจะไปคณะเภสัช..
ใช่แล้ว! ยังไงวันนี้ผมก็ต้องคุยกับไอ้เอี้ยนั่นให้เคลียร์ว่ามันจะเอายังไง ผมทนไม่ไหวแล้ว ไม่งั้นผมคงได้คลั่งแน่ๆ!
“โทษนะ เห็นเอี้ย..เอ่อ..ฟ้าประทานมั้ย?” พอมาถึงผมก็ตรงไปถามนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่อยู่แถวนั้น(ซึ่งน่าจะเป็นเด็กปีหนึ่ง เพราะยังดูเรียบร้อยกันอยู่) น้องๆ พวกนั้นหันมองหน้ากันงงๆ ก่อนจะมีคนหนึ่งที่พอจะชี้เบาะแสได้
“ลองไปดูที่โรงอาหารสิคะ อาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้...ไปทางเนี้ยอ่ะค่ะ”
ผมมองตามทางที่น้องเขาบอกแล้วหันกลับมาขอบคุณ ตั้งใจจะเดินไปโรงอาหารอย่างที่น้องเขาว่า แต่กลับถูกเรียกไว้ก่อน
“เอ้อ เดี๋ยวค่ะ”
“ครับ?”
“พี่คือ..พี่ซันซัน ใช่มั้ยคะ?”
ผมเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้า น้องเค้าก็หันไปร้องดีใจ ‘จริงด้วยๆ’ กับเพื่อนในกลุ่ม ก่อนที่แต่ละคนจะรีบควักโทรศัพท์ออกมา ผมก็มองงงๆ
“หนูขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ?”
“.........” มันใช่เวลาไหมเนี่ย? ก็พอรู้อ่ะนะว่ากูก็ดังพอสมควร(โดยเฉพาะหลังจากก้านคอเอี้ยฟ้าประทาน) แต่คนกำลังอารมณ์เสียอยู่นะโว้ย!
ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี จะเดินหนีไปเฉยๆ ก็ใช่ที่ ยืนกลอกตาไปมา แต่พอเห็นแววตาน้องๆ เปี่ยมไปด้วยประกายแห่งความหวังก็ทำเอาปฏิเสธไม่ลง ต้องยืนฉีกยิ้มถ่ายกับน้องทีละคนจนสมใจพวกมัน เฮ้อ..
พอเดินเข้ามาในแคนทีนอย่างที่น้องพวกนั้นบอก...
โหย คนแมร่งจะเยอะไปไหน คงเป็นเพราะมันรวมหลายๆ คณะล่ะมั้ง คนถึงได้ยั้วเยี้ยปานเทศกาลโต๊ะจีนลิงขนาดนี้ แต่ผมก็ไม่ต้องเสียเวลามองหาไอ้เอี้ยนั่นนานนักหรอก หัวเงินๆ หงอกๆ ของมันโดดเด่นจะตายไป ...นั่น! อยู่นั่นไง
ผมเดินตรงไปยังโต๊ะที่มันกำลังนั่งซดน้ำแข็งใสอยู่
สัด! สบายใจจริงนะมึง
ตั้งแต่เดินเข้ามาก็เริ่มมีคนหันมามองผม และมองมากขึ้นเมื่อเห็นว่าจุดหมายปลายทางของผมอยู่ตรงไหน พวกนั้นทำหน้าตาลุ้นระทึกกันใหญ่ คงคิดว่าจะต้องมีเรื่องกันแน่ๆ
เออ! มีแน่ล่ะ พวกมึงอย่าละสายตานะ!
ปัง!.. ผมเข้าไปยืนข้างหลังมันและก้มไปตบโต๊ะที่มันนั่งละเลียดน้ำแข็งอยู่ ก็ไม่ได้แรงอะไรมากหรอก แต่ก็ทำให้พวกเพื่อนๆ ของมันสะดุ้งแล้วหันมามองผมได้อย่างแปลกใจ
ส่วนตัวมันน่ะเหรอ..? มันหันมามองผมแค่นิดนึงแล้วก็กลับไปตักน้ำแข็งใสกินต่อแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวตามปกติของมันน่ะสิ ..กวนประสาทชะมัด!
“มากับกูหน่อย” พูดแค่นั้นผมก็คว้าหลังคอเสื้อมันแล้วลากออกมาท่ามกลางสายตาประชาชี โดยไม่สนใจว่ามันจะลุกขึ้นท่าไหนด้วยซ้ำ
ตัวมันเองไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้ขัดขืน แต่เพื่อนของมันถึงกับร้องโวยวายตะโกนถามผม “เฮ้ย! นั่นมึงจะลากมันไปไหน? มันยังไม่ได้กินยาหลังอาหารเลยนะ ซันนี่?”
ผมชะงักกึก หันกลับไปชูนิ้วกลางใส่พวกมันยกโต๊ะ
“กูชื่อ ซันชายน์ อย่าเสือกมาเรียกกูว่า ซันนี่ อีก! สัด!!”
เสียงดังและฟังชัด.. ทั้งเพื่อนเอี้ยฟ้าประทาน ทั้งนักศึกษา คณาจารย์ และประชาชนแถวนั้น...เอ๋อแดกกันถ้วนหน้า คงจะคิดไม่ถึงกันว่าหนังหน้าอย่างผมจะดุเดือดเลือดพล่านได้ขนาดนี้
เอาเถอะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมารักษาภาพพจน์เป็นคนดีศรีสังคมอะไรแล้ว(หรือที่จริงคือมันแทบจะไม่มีเหลือแล้วตั้งแต่ผมเปรี้ยวมาเตะเอี้ยฟ้าประทานถึงถิ่นนั่นแหล่ะ) โมโห!
และชื่อ ‘ซันนี่’ ก็มีไว้ให้เฉพาะคนในครอบครัวเรียกเท่านั้นโว้ย! เอี้ยๆ อย่างพวกมึงไม่มีสิทธิ์!!
“เป็นเชี่ยไรของมึง?” ผมถามไอ้เอี้ยฟ้าประทานที่มันหัวเราะหึหึมาตลอดทางที่ผมลากมันมาจนถึงใต้ร่มไม้ ห่างไกลที่ชุมชนพอสมควรนี่
หรือมันจะเมาน้ำแข็งใส? หรือเพราะมันยังไม่ได้กินยาหลังอาหารอย่างที่เพื่อนมันบอก? เป็นเชี่ยไรของมันวะ??
“เจอมึงทีไรนี่มีแต่เรื่องสนุกว่ะ ทำเอากูลืมเบื่อไปเลย” มันพูดขึ้น แล้วก็ยังหัวเราะลงคอต่อไปอีก
..น่ากระทืบนัก!
“แต่กูเบื่อ กูรำคาญ กูไม่สนุก! ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน! มึงจะเอายังไงกับกูแน่?! มึงส่งรูปส่งคลิปมาให้กูทุกชั่วโมงๆ มึงต้องการอะไรวะ?! จะเล่นสงครามประสาทกับกูรึไง?!” ผมตะโกนใส่หน้ามันด้วยอารมณ์อัดอั้นและโมโห
“เบาๆ ก็ได้ อยู่กันแค่นี้เอง” มันพูดเฉื่อยๆ และใช้นิ้วก้อยแคะขี้หู
“อย่ากวนตีนกูให้มากนัก!” ผมกระชากคอเสื้อมันเข้ามาใกล้ๆ กัดฟันพูดกับมันอย่างข่มอารมณ์ ผมยังไม่อยากต่อยกับมันก่อนจะได้เคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อน
“..กูมีความอดทนนะ แต่ไม่มาก!”
แต่ถึงผมจะลดเสียงลงแล้วมันก็ยังทำตัวมีปัญหาอยู่อีก มันแกะมือผมออกจากคอเสื้อตัวเองและโบกมือให้ผมถอยห่างจากมันหน่อย
“กลิ่นมึง...ทำเอากูมึนหัว” มันบอกแบบนั้น
ผมเลยถอยออกมาอย่างคนเสียความมั่นใจเล็กน้อย ก้มดมสำรวจตัวเอง ฟุดฟิด.. อะไรวะ? เมื่อเช้ากูก็อาบน้ำมานี่หว่า ..เหม็นเหรอวะ??
“แล้ว...” มันเอ่ยขึ้นเนิบๆ หยิบแว่นกุ๊ชชี่เลนส์สีดำมืดจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสวม(เพื่ออะไรไม่รู้..รู้แต่ว่าแมร่งเท่ขึ้นจมเลย) “เมื่อกี๊มึงว่าไงนะ? กูลืม”
“มึงสมองเสื่อมรึไง?” ผมบ่นหงุดหงิด ..ฮึ่ย! ตกลงตัวกูเหม็นจริงป่ะวะ?
“กูถามว่ามึงจะเอายังไงกับกู? ..กับคลิปกับภาพพวกนั้นด้วย?”
“..อ้อ” มันร้องรับรู้อย่างกวนประสาท
หน้าตาเฉยๆ เฉื่อยๆ ของมันนั่นแหล่ะกวนประสาทที่สุดแล้ว!
“กูยังไม่ได้คิดเลย...มึงว่ากูจะอัพโหลดลงยูทูป แล้วแชร์ไปทางเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์..ดีมั้ยล่ะ?”
ยอมรับเลยว่าสิ่งที่มันพูดออกมาง่ายๆ นั่นทำให้ผมกลัวมาก ผมรู้สึกเย็นเข้าไปถึงกระดูก.. ถ้ามันทำจริงผมคงได้ดังกว่าที่เป็นอยู่อีกหลายสิบเท่าตัวแน่
“..........” ผมกำหมัดกัดฟันแน่น จ้องหน้าไอ้นรกตรงหน้าอย่างอาฆาตแค้น แม้จะมองไม่เห็นแววตาหลังเลนส์ดำมืดนั่นก็ตาม
ปึก!!.. ผมชกต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังเต็มแรง เฉียดหูมันแค่นิดเดียว ความรู้สึกเจ็บแปลบนั่นเทียบอะไรไม่ได้กับไอ้ที่กำลังเกิดขึ้นในอกนี่เลย
เลวเอ๊ย!! ผมจะจัดการมันยังไงดีนะ?!
“ว้าว~” มันร้องออกมาแบบนั้นทั้งที่สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปซักนิด ขณะหันไปมองกำปั้นของผมที่ยังวางค้างอยู่ที่เดิม
ผมใช้มืออีกข้างกระชากคอเสื้อมันมาหาอีกครั้ง พูดให้มันฟังช้าๆ ชัดๆ และเข้าใจตรงกันไปเลย “ถ้ากล้าทำกันขนาดนั้น..มึงไม่ได้ตายดีแน่ ฟ้าประทาน!”
ถึงจะรู้ว่าคนอย่างมันไม่น่าจะกลัวคำขู่ของใครก็เถอะ แต่ผมก็อยากจะพูดออกไปอยู่ดี
ใครจะรู้...
ผมอาจจะทำจริงๆ ก็ได้ ..ถ้าถูกมันบีบมากๆ ล่ะก็นะ
“ฟ้า..” แต่คำพูดต่อมาของมันทำให้ผมงง
จนเผลอถามกลับไป “ห๊ะ?”
“เรียกกูแค่ ‘ฟ้า’ เหมือนคนอื่นๆ ก็ได้” มันบอกเรียบๆ แกะมือผมออกจากคอเสื้อตัวเองอีกครั้ง “เรียก ฟ้าประทาน มันยาวไป เสียเวลาด้วย ..ไงๆ เราก็คนกันเอง”
“มึงกับกู..ไม่ใช่คนกันเอง แต่มึงเป็นคนที่กูเกลียดที่สุด แล้วกูก็ไม่อยากเป็นเหมือนคนอื่นๆของมึงด้วย!” ผมบอกจุดยืนของตัวเองให้มันรู้
“..อืม กูก็แน่ใจแบบนั้น มึงไม่เหมือนใครที่กูเคยเจอจริงๆ” มันพยักหน้า เหมือนมันจะเข้าใจ.. แต่คำต่อมากลับชวนให้ต่อยปากแตกนัก “หรือมึงจะเรียกกูว่า ‘ที่รัก’ ก็ได้ ..แบบนั้นยังไม่เคยมีใครเรียกมาก่อน”
“ที่รักพ่องดิ! อย่างมึงเรียก ไอ้เอี้ย ก็หรูเกินตัวแล้ว!”
“โอ๊ะยะ..” มันอุทาน(...ด้วยสีหน้าที่เหมือนเดิมเป๊ะ) แล้วก็ยักไหล่ “..เอาเหอะ กูยังไงก็ได้”
“แล้วตกลงที่อุตส่าห์มาหากูถึงนี่เพราะเรื่องแค่นี้เองเหรอ?” มันถามต่อ
“สำหรับกูมันไม่ใช่เรื่องแค่นี้โว้ย! มันเรื่องใหญ่!!” ผมแผดเสียงใส่มันอีกรอบอย่างฉุนๆ ก่อนจะพยายามข่มอารมณ์ลงแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คิดคำนวณผลได้ผลเสียโดยใช้สติและเหตุผลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้มันเป็นต่อผมอยู่ ..ใช่! มันมีทั้งภาพทั้งคลิปอยู่ในมือ ผมจะทำอะไรผลีผลามไม่ได้
ผมต้องมีสติให้มาก..
“จริงๆนะ ฟ้าประทาน.. ถ้ามึงยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับคลิปและภาพพวกนั้น มึงก็เอาเมมโมรี่การ์ดมาให้กูเหอะว่ะ แล้วกูจะไม่เอาเรื่องที่มึงทำระยำกับกูคืนนั้นก็ได้ ..ให้มันจบๆ กันไป ต่างคนต่างอยู่”
“...มันไม่ดีหรอกเหรอ?” ไอ้เอี้ยนั่นถอยไปยืนพิงต้นไม้ พูดแบบไม่เร่งรีบ “กูเห็นมึงก็ออกจะชอบนี่นา ครางซะ..”
พล่อก!!.. สติผมขาดลงพร้อมๆ กับหมัดที่เหวี่ยงออกไปฟาดปากของมัน จนหน้ามันหันไปตามแรงปะทะ
กูอุตส่าห์ใจดีมีเหตุผลกับมึงแล้วนะ วอนจริงๆ สัดเอ๊ย!
“ซี้ดดด..” มันครางเบาๆ หันหน้ากลับมาทางเดิม ใช้มือดันแว่นกลับที่เดิม แลบลิ้นเลียเลือดตรงมุมปาก “ปกติใครต่อยกูหมัดนึง กูต้องเอาคืนสิบหมัดหรือมากกว่านั้น”
ก็เอาเซ่! ..ผมมองหน้ามันอย่างท้าทาย.. แน่จริงก็เข้ามาเลย! แต่คงไม่คิดว่ากูจะยอมให้มึงต่อยคืนฝ่ายเดียวใช่ไหม? มาลองแลกกันดูสักตั้งก็ได้ ตอนนี้กูก็อยากจะปล่อยของเต็มแก่แล้วเหมือนกัน
“แต่ว่า.. กูให้แปะโป้งไว้ก่อนแล้วกัน คิดว่าเราคงได้เจอกันอีกเรื่อยๆ ..กูกลับไปกินน้ำแข็งใสต่อนะ” แล้วมันก็เดินล้วงกระเป๋ากลับไปทางแคนทีนหน้าตาเฉยเลย
อ้าวเฮ้ย! ตกลงมึงจะเอายังไงกับกูวะเนี่ย? เรื่องมึงกับกูยังไม่เคลียร์เลยนะเว้ย! กล้าเดินหนีคนอย่างกูไปหน้าตาเฉยแบบนี้ได้ไงวะ!?
มึงคิดว่ามึงเป็นใครห๊ะ?! ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ!
“แมร่งเอ๊ย!!”
ทำไมมึงถึงได้กวนส้นตีนกูขนาดนี้วะ! ..ผมได้แต่หงุดหงิดงุ่นง่านเตะไม้เตะหญ้าแถวนั้นอย่างไม่รู้จะระบายกับใคร
แล้วตกลงกูมาทำอะไรที่นี่แน่วะเนี่ย?!!
TBC. :z2:
*เพลง ใจร้าย - ILLSLICK ft. 2P
**เพลง เพื่อนฉันเป็นกะเทย - JoyBoy
-
ฟ้าแมร่งน่าโดนกระทืบจริง ๆ
แบบว่ากวนทีนแบบนิ่ม ๆ
:z6: :z6: :z6:
-
ในที่สุดคนเขียนก็มาอัพ :sad4:
ซินดี้คู่กับใครอะกายอ่อ?? :laugh:
ฟ้าประทานมันจะเอาไงกันแน่เนี่ยชั่วได้ใจจริงๆ :z3:
-
คู่นี้ สูสีดีชอบผู้ชายแมนๆรักกัน ฮิๆ
-
เขาทำแบบไหนมา ก็ทำแบบนั้นกลับไปก็สิ้นเรื่อง แบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน เอาสิ
คงสะใจพิลึกถ้ามอมยาแล้วให้เมย์บีข่มขืนฟ้าประทาน ถ่ายคลิป อัพขึ้นเว็บเหมือนกัน
อยากรู้เหมือนกันใครจะดังกว่าใคร ซันไม่ใช่คนที่จะต้องยอมเพราะเรื่องแค่นี้นะ
-
กำลังค้างเลยอ่า แงๆ มาต่อให้อีกนิดสิ :z1:
-
หงุดหงิด ฟ้า แม่งน่า ....
-
ซันนี่ 'หลุด' อ่ะ
-
ฟ้าประทานนี่มันกวนโอ๊ยจริงๆ
-
บีบหัวใจเลยอะ เลวได้โล่ห์จริงจริง
-
อิฟ้าแม่ง กวนติง!!!
ตบๆ มันเต็มหรือเปล่าว่ะ
-
อืม มันน่าหงุดหงิดแทนซันชายน์จริง ๆ นะ หากเจอแบบนี้
ไม่รู้ว่าฟ้าประทานจะทำยังไง ถามก็ไม่บอก แถมมีรูป มีคลิปอีก
:เฮ้อ:เฮ้อ.....ถ้าโหลดลงยูทูปวันไหนบอกด้วยนะ จะไปดู :jul1:
-
ชั่วสุดๆ
-
นายฟ้า นายกวนติงมากจ๊ะ :sad4:
ปวดกบาลแทนนายซัน จะโดนปั่นหัวอะไรอีกเนี่ย!!
-
:กอด1:
-
พอเรียกเต็มยศว่า ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ ...แล้วฮามากอ่ะ ยาวได้อี๊ก
-
+1
ขอบอกคำเดียวว่า "กวนตีน"!!!!
-
ถ้าเราเป็นซันชายคงไม่เหลือสติเเล้วละ :m16:
แต่บอกได้เลยว่าฟ้าประทาน'กวนตีน'ได้โล่จริงๆ
555+ รออ่านนะคะ o13
-
เครียดๆอยู่
เจอเมย์บีแทะกระดูกไก่ที่กายโยนเข้าไป แล้วฮาแตกเลยอ้ะะะ 555555 :laugh:
อิฟ้าประทานก็นะ กวน...ได้อีกกกก :m31:
-
โอ้!!! เรื่องญ่ายยยย
-
คลายเครียดโคตร -*-
อึไม่ออกมาหลายวันแระ....ล่อเล่น๕๕๕
-
ถ้าไม่มีหนุ่มกายกับหนูเมย์บี เรื่องนี้คงเครียดแย่ :serius2:
ก็พ่อฟ้าประทาน โคตรเลือดเย็น เล่นสงครามประสาท กดดันน้องซันแล้วสนุก ( เป็นโรคจิตสาย S ล่ะมั้ง ?)
ขนาดน้องซันออกจะเข้มแข็ง ยังตอบโต้แทบไม่ได้ เป็นคนธรรมดาคงไม่กล้าออกจากบ้านแล้ว :sad2:
-
มาต่อไวๆๆๆๆๆ
-
นรกประทาน กวนติงได้ใจจริงๆ -__________-
รอตอนต่อไปๆ
-
ก็ยังรออยู๋เหมือนเดิม มาต่ออีกนะ นะ นะ :serius2:
ปล. ใช่ คน เดี่ยว กับ ที่ ลง ไว้ ใน เวป dek-d หรือ ป่าว จ้า
-
:z6:
เชี่ยได้ใจจริงๆ ฟ้า o18
-
Chapter :: 05 :: พี่เลี้ยงเด็ก?!
“หวัดดีครับ พี่ซันชายน์”
“ซันชายน์ จะกลับแล้วเหรอ?”
“กลับคนเดียวเหรอจ๊ะ ซันชายน์?”
“ขับรถดีๆ นะ น้องซันชายน์?”
“ซันชายน์ บลาๆๆๆ...”
ดูเหมือนว่าตั้งแต่วันนั้น.. วันที่ผมไปประกาศกร้าวว่า ‘กูชื่อ ซันชายน์’ กลางแคนทีนรวมแถวคณะเภสัช ทุกคนก็พร้อมจะลืมชื่ออื่นๆ ของผม แล้วหันมาเรียกว่า ‘ซันชายน์’ กันถ้วนทั่วทุกตัวคนด้วยความพร้อมเพียง ..แถมยังแฝงด้วยความชื่นชมและเคารพยำเกรงอยู่กลายๆ จนผมชักรู้สึกคล้ายกับว่าตัวเองกลายเป็นหัวหน้าคณะปฏิวัติอะไรบางอย่างก็ไม่ปาน
แน่นอนว่าข่าวการสำแดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของผมในวันนั้นก็มาไวและแพร่กระจายไปไวอีกเช่นเดิม โดยหนึ่งในผู้สื่อข่าวภาคสนามจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนสาวคนเก่าของเมย์บี แล้วจากนั้นตัวมันเองก็รับหน้าที่ต่อโดยการแปลงร่างเป็นกะเทยโทรโข่ง ป่าวประกาศคุณงามความดีของเพื่อนมัน(ซึ่งก็คือผม)ไปทั่วทั้งคณะวิศวะและคณะข้างเคียง โดยใส่สีตีไข่เข้าไปอีกเล็กน้อยเพื่อเพิ่มอรรถรสในการรับฟัง และมีบรรดาเพื่อนสาวๆ ของมันช่วยกันกระจายต่อไปอีกทอดและอีกทอด ..เอเมน
สิ่งที่พวกมันรู้มาก็คือ...ผมคนนี้อาจหาญชาญชัยบุกเดี่ยวเข้าไปคว้าคอเอี้ยฟ้าประทานกลางโรงอาหาร...ผมตะโกนบอกทุกคนว่าผมคือ ‘ซันชายน์’...ผมลากเอี้ยฟ้าประทานออกมาท่ามกลางสายตาผู้คนนับร้อย...หลังจากนั้นเอี้ยฟ้าประทานก็เดินกลับเข้าโรงอาหารด้วยสภาพที่มุมปากมีรอยช้ำมีเลือดซึม...และผมกลับมาคณะอย่างไร้รอยขีดข่วน...จบข่าว!
ตอนนี้ผมก็เลยถูกยกให้เป็นเจ้าของตำนานตะวันเดือด...ผู้อยู่เหนือกว่าเดือนเดือดอย่างไอ้เอี้ยฟ้าประทาน
สมควรจะดีใจไหม? แง่ง!!
นอกจากเรื่องปวดหัวของผมกับเอี้ยฟ้าประทานจะยังไม่เคลียร์ ตอนนี้ผมก็มีเรื่องปวดหัวใหม่เข้าเพิ่มอีก.. จะใครซะอีกล่ะ? ถ้าไม่ใช่ไอ้พี่ชายบังเกิดเกล้าที่ตอนนี้มันกำลังทำตัวตั้งแง่ง้องแง้งหวาดระแวงหาว่าผมมีเรื่องปิดบังมันอยู่
..ซึ่งก็จริง แต่ผมไม่มีทางบอกมันหรอก
เพราะผมไม่สามารถตอบคำถามให้มันเคลียร์ได้ว่าทำไมต้องไปหาเรื่องไอ้เอี้ยนั่นถึงที่อีก มันก็เลยยังสงสัยแคลงใจผมไม่เลิก ขนาดผมใช้ท่าไม้ตาย ทำหน้าหมาหงอย ถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจว่า.. ‘มึงไม่เชื่อใจกูแล้วเหรอ?’
ก็ยังได้ผลแค่ 50 เปอร์เซ็นต์ คือมันเลิกถามเซ้าซี้ แต่ยังไม่เลิกสงสัยอยู่ดี ทั้งที่ปกติถ้าผมใช้ท่านั้นกับมันล่ะก็ต้องเห็นผลอย่างน้อย 150 เปอร์เซ็นต์ แท้ๆ
เฮ้อ~ ปวดประสาท ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ย..
“ไง?” ผมกดรับสายของซินที่โทรเข้ามาจังหวะเดียวกับที่ผมเดินมาถึงรถพอดี ผมเปิดประตูแล้วโยนย่ามประจำตัวใส่เข้าไปก่อน
ตอนนี้เลิกเรียนแล้วและผมกำลังจะกลับบ้าน..
“เลิกเรียนแล้วใช่มั้ย? ตรงกลับบ้านเลยรึเปล่า?” มันยิงคำถามทันที
ช่วงนี้เป็นแบบนี้ทุกวัน ซินมันจะต้องโทรมาเช็คความเคลื่อนไหวของผมทุกครั้งที่เราต้องแยกกันไป และถ้าไม่จำเป็นมันจะไม่ยอมแยกจากผมเด็ดขาด แถมยังกลับไปนอนบ้านทุกวันอีก กิ๊กเกิ๊กเลิกสนใจชั่วคราว หันมาทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับน้องชายเต็มที่ เรียกว่าแทบจะกลายเป็นแฝดสยามกันอยู่แล้ว ..ถ้านี่ไม่ติดว่าเรียนคนละเสคล่ะก็นะ
“อืม แต่จะแวะไปซุปเปอร์ก่อน เสบียงในตู้เย็นไม่มีเหลือแล้ว”
“เออ อย่าลืมซื้อป๊อกกี้มาให้กูด้วยนะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วจะรีบกลับไป” ซินสั่งซื้อของโปรดของมันเสร็จก็วางหูไป
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รู้สึกเหนื่อยหน่ายกับชีวิตช่วงนี้ซะจริง ไม่รู้ถูกใครสาปแช่งมาสิน่า..
ดูเหมือนความโชคร้ายของผมจะไม่มีวันสิ้นสุด ขณะที่กำลังเดินเตร็ดเตร่แวะดูโน่นนี่อยู่ในห้างระหว่างทางไปซุปเปอร์มาเก็ตนั้น สายตาของผมก็ดันบังเอิญไปเห็นกลุ่มคนหน้าตาคุ้นๆ นั่งคุยกันอยู่ในร้านไอศกรีมตกแต่งแนวหวานแหววแถวนั้นเข้าพอดี
ใช่เลย! ไม่ผิดแน่ ไอ้หน้าตี๋ตัวซีด ไอ้หัวสีน้ำตาลทอง แล้วก็ไอ้แว่น! ไอ้พวกนั้นมันเพื่อนไอ้เอี้ยฟ้าประทานนี่หว่า ..แต่ผมไม่ยักเห็นไอ้เอี้ยนั่นแฮะ?
เออ มีผู้หญิงผมสีทองๆ คนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย เธอคนนั้นมองมาทางผม ก่อนจะเอื้อมมือไปจิ้มๆ อะไรบางที่อยู่ตรงข้าม(ซึ่งผมมองไม่เห็นเพราะพนักโซฟามันบัง) แล้วชี้มือมาทางที่ผมยืนอยู่ ..แป๊บเดียวผมก็เห็นหัวสีเงินๆ หงอกๆ ค่อยๆ โผล่พ้นพนักพิงโซฟาขึ้นมา
พอรู้ว่าใครเป็นใครผมก็ไม่อยู่รอสบตากับมันหรอก ผมเดินลิ่วๆ ตรงไปทางซุปเปอร์ทันที เห็นหน้ามันแล้วผมปวดหัว ปวดใจ.. ตับ ไต ไส้ พุง เออ..ปวดหมดแหล่ะ เอาเป็นว่าผมไม่ต้องเจอกับมันเป็นดีที่สุด เดี๋ยวเส้นเลือดในสมองจะแตกเอา
ตั้งแต่ที่ผมไปฟาดปากมันวันนั้นมันก็ยังเงียบๆ อยู่ ยังไม่เห็นมันทำอะไรเลย แม้จะมีข่าวลือทำนองดูถูกล้อเลียนว่ามันสิ้นฤทธิ์ สิ้นลาย ไม่ใช่ตัวอันตรายอีกต่อไปแล้ว ..ก็ไม่เห็นว่ามันจะพยายามแก้ข่าวหรือกู้ภาพพจน์อะไร ยังคงใช้ชีวิตเรื่อยเฉื่อยตามปกติของมันทุกวัน(อันนี้ได้ยินมาจากเหมย)
อืม มันเลิกส่งข้อความมาป่วนประสาทผมแล้วด้วย แล้วก็ยังไม่ได้อัพรูปอัพคลิปอย่างที่มันว่าวันนั้นหรอก
ไม่รู้สิ.. ถ้าถามใจจริงผมนะ ผมคิดว่ามันอาจจะไม่ทำก็ได้ ผมว่ามันเป็นประเภททำแล้วค่อยพูดมากกว่าน่ะ แต่ที่มันพูดแบบนั้นอาจจะแค่อยากยั่วโมโหผมเล่นเฉยๆ ...มั้ง? ส่วนภาพกับคลิปที่เก็บไว้ก็อาจจะเอามาแกล้งผมเล่นตอนที่มันรู้สึกเบื่อๆ ขึ้นมาอีกก็ได้ ..ก็สุดแท้แต่จะคาดเดา
แต่ก็ใช่ว่าผมจะวางใจได้หรอกนะ ทุกวันนี้ผมนอนหลับได้สนิทซะเมื่อไหร่ ตามเช็คข่าวเช็คสารจากโซเชียลเน็ตเวิร์คทุกครั้งที่มีโอกาส โรคประสาทหวาดระแวงไม่แพ้ซินหรอก
ช่วงนี้ผมถึงได้รู้สึกเหนื่อยนักยังไงล่ะ เฮ้อ~
“หือ?” เดินมาได้พักหนึ่งผมก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมา
พอหันไปมองก็...นั่นไง! ไอ้เอี้ยฟ้าประทานกำลังเดินตามหลังผมมาอย่างไม่เร่งรีบ ..แค่มันคนเดียว ไร้เงาหัวเพื่อนๆ ของมัน
ผมหยุดคิดนิดนึงว่าจะเอาไงดี สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะรอดูท่าทีมันไปก่อน ผมหันหลังกลับและเดินต่อไปเรื่อยๆ มันก็ยังเดินตามผมมาเรื่อยๆ เช่นกัน โดยทิ้งระยะห่างประมาณหน้าเมตรเป็นอย่างน้อย ไม่มีท่าทีว่าจะเข้ามาใกล้กว่านั้น
ผมหยุด มันก็หยุด ผมเดิน มันก็เดิน จนผมเริ่มประสาทแดกอีกรอบ หงุดหงิดทนไม่ไหวเดินกลับไปกระชากคอเสื้อมันซะคนแถวนั้นพากันตกใจ
“มึงเป็นสตอกเกอร์รึไง?! จะตามกูไปถึงไหนห๊ะ?!” ผมไม่ได้ถามดังมาก เพราะผู้คนแถวนั้นค่อนข้างพลุกพล่านพอสมควร เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
“กลิ่นมึง...เหมือนเดิมเลย” มันว่าพลางพยายามแกะมือผมออกจากคอเสื้อ ผมเลยสะบัดมือออกอย่างโมโห
ไอ้เอี้ยนี่ แมร่ง จะไม่กวนส้นตีนกูสักครั้งที่เจอกันไม่ได้เลยสินะ เดี๋ยวปั๊ด! ล็อคคอจับซุกจั๊กกะแร้ให้ขาดใจตายเลยนี่ ห่า! มีปัญหากับกลิ่นตัวกูจั๊ง! กูก็ว่าตัวกูไม่เหม็นนะ ...หรือเหม็นวะ??(ฟุดฟิด)
“กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงจะไปไหน?” มันบอกเนิบๆ ตามสไตล์มัน ก่อนจะหยิบแว่นกุ๊ชชี่สีดำ(แต่ไม่ดำเท่าครั้งล่าสุดที่ผมเจอมัน)จากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสวมแบบนิ่มๆ “เผื่อจะมีอะไรสนุกๆ ให้กูดู”
นอกจากรูจมูกจะมีปัญหากับกลิ่นตัวผมแล้ว ลูกกะตามันก็ยังมีปัญหากับหนังหน้าผมอีกหรือไงวะ? เจอกันทีไรเห็นเป็นต้องควักแว่นขึ้นมาใส่ทุกที ..แล้วไอ้กุ๊ชชี่ของมึงนี่มีกี่อันห๊ะ? กูเห็นใส่ไม่เคยซ้ำ! บ้านขายแว่นตาดำหรือไง?
“ชีวิตมึงไม่มีอะไรให้ทำแล้วไง๊?! ..จะไปไหนก็ไปเลยไป ไปตายได้ยิ่งดี!” ผมขับไล่มันพร้อมกับสาปส่งมันไปในตัว
“โอ๊ะยะๆ...” มันอุทานเบาๆ จากนั้นก็นิ่ง..แต่ยังไม่ยอมไป
!!.. แล้วเหมือนมันจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง มันใช้มือเกี่ยวแว่นดำลงมาค้างไว้ที่ปลายจมูก มองเลยหลังผมไปด้วยท่าทางสนอกสนใจที่...ถ้าไม่สังเกตก็ไม่เห็นหรอก เพราะแววตาของมันเปลี่ยนจากเดิมน้อยมาก
แต่ผมก็รู้ว่ามันเปลี่ยน.. เลยทำให้ผมสงสัยว่ามีอะไรอยู่ข้างหลัง พอหันไปมองก็พบว่าตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าทางเข้าซุปเปอร์ฯแล้ว
“มึงจะเข้าไปในนั้นเหรอ?” มันดันแว่นกลับที่เดิม ชี้นิ้วไปทางซุปเปอร์
“เออ!” ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็ยังอุตส่าห์ตอบไป
“งั้นก็ไปดิ ไปเลย” มันโบกทั้งสองมือไล่ผมที่ยังงงไม่หาย และพอเห็นว่าผมยังไม่ยอมขยับ มันก็จับผมกลับหลังหัน แล้วก็ดันหลังผมให้เดินเข้ามาข้างในจนได้
“เฮ้ย! อะไรของมึงเนี่ย?! ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!” ผมสะบัดตัวจนหลุดออกจากมือเย็นๆ คู่นั้น หันกลับไปถามมันที่ตอนนี้กำลังหันซ้ายหันขวาเหมือนหาอะไรอยู่
“ฟ้า...กูเคยบอกไปแล้วนี่” มันพูดโดยไม่ได้หันมามองหน้าผม สายตายังสอดส่ายไปเรื่อย “ต้องใช้รถเข็นด้วยใช่มั้ย? กูเคยเห็น รถเข็นๆ ..โอ๊ะ นั่น” แล้วมันก็เดินตรงดิ่งไปลากรถเข็นมาโดยที่ผมยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเลย
ไอ้นี่มันเป็นเอี้ยอะไรแน่วะ? หรือกินยาผิดโดสอีกแล้ว? กระตือรือร้นแบบแปลกๆ นะมึง
“ไปโซนไหนก่อน?” มันถามอีก มือจับรถเข็นเตรียมพร้อม ..ถึงหน้ามันจะยังดูเฉยๆ เหมือนเดิมแต่ผมก็รู้สึกได้ว่ามันกำลังตื่นเต้น
ตื่นเต้นเพราะได้เข้ามาซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ตเนี่ยนะ? มึงบ้าหรือเปล่า เอี้ยฟ้าประทาน?!
“...ของสด” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตบหน้าผากตัวเอง และบอกมันไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ ..เอาเห๊อะ อยากจะทำไรก็ช่างแมร่ง! กูรีบๆ ซื้อ แล้วรีบๆ กลับบ้านดีกว่า กลับไปแดกพาราสักสามสี่เม็ดท่าจะหลับสบาย เหอๆ
ผมเดินเลือกซื้อของไป มันก็เข็นรถเข็นตามไปแบบไม่มีบ่น มีหยุดถามนู่นนี่บ้างกับบางอย่างที่มันไม่รู้จัก ...ซึ่งเยอะมากกกกก แมร่ม มึงจะรู้น้อยเกินไปหรือเปล่าวะ? เอี้ยฟ้าประทาน!
ผมนี่รำคาญแล้วรำคาญอีก แต่ก็อดที่จะตอบคำถามโง่ๆ ของมันไม่ได้ แบบว่าคันปากอ่ะ.. ผู้คนแถวนั้นก็พากันหัวเราะคิกคักชอบใจที่เห็นนักศึกษาชายหน้าตาดีสองคน กำลังด่าทอและถกเถียงกันเกี่ยวกับพืชผักผลไม้ที่วางเรียงรายอยู่
แถมหนึ่งในสองยังทั้งผมสีเงิน ทั้งสวมแว่นดำ.. มึงจะเด่นไปไหน? เอี้ยฟ้าประทาน
ไม่มีใครเดินผ่านแล้วไม่เหลียวมองพวกเราเหอะ
มีครั้งหรือสองครั้งที่ผมเผลอตัวเอื้อมมือไปเบิ๊ดกะโหลกหงอกๆ ของมัน โทษฐานที่กล้าเถียงผมว่าหัวไชเท้าเป็นแครอทสีขาว และสาลี่คือแอปเปิ้ลสีเหลือง...
“ถามจริงๆ เอี้ยฟ้า มึงอายุเท่าไหร่ห๊ะ?” ผมล่ะอดประชดแดกดันมันไม่ได้จริงๆ ..เด็กสามขวบยังรู้มากกว่ามันเลยมั้ง?
“สิบเจ็ด” แต่มันดันตอบหน้าตาเฉย ขณะกำลังเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างพริกหวานสีเหลืองและพริกหวานสีแดง
ผมรู้สึกว่ามันจะสนใจอะไรที่มีสีสันเป็นพิเศษ ..เออ มันจดจำสิ่งของตามสีของสิ่งนั้นๆ ด้วย ผมสังเกตได้จากเวลาที่มันเรียกน่ะ อย่างเช่น มะม่วงสีเขียว มะม่วงสีเหลือง.. มันไม่เรียกว่า มะม่วงสุขหรือมะม่วงดิบอย่างคนอื่นๆ หรอกนะ หรือ แอปเปิ้ลสีเขียว แอปเปิ้ลสีแดง แอปเปิ้ลสีเหลือง(สาลี่นั่นแหล่ะ) จะต้องมีสีตามหลังตลอดๆ ไม่ก็ มังคุดสีม่วง สตรอเบอร์รี่สีแดง ทั้งที่มันก็มีสีเดียวนั่นแหล่ะ
อะไรประมาณนี้.. โคตรเหมือนเด็กอ่ะ
ไม่สิ.. ยิ่งกว่าเด็กอีกมันน่ะ
สงสัยกันใช่ไหมว่า..แล้วไอ้พวกผักใบเขียวล่ะ? มันแยกยังไง? ก็สีมันเขียวๆ เหมือนกันหมด..
สำหรับเอี้ยฟ้าประทาน.. ผักใบเขียวไม่จำเป็นต้องแยกชนิด ไม่มีกวางตุ้ง คะน้า โหรพา หรือกระเพรา เพราะผักใบเขียวทั้งหมดก็คือ ผักสีเขียวไงล่ะ..จบไหม?
แถมยังมีหน้ามาบอกอีกด้วยว่ามันไม่ชอบกินผัก ..โตเป็นควายขนาดนี้เนี่ยนะ?
จะว่าไปแล้วก็เหมือนกับซินเลย ตั้งแต่เด็กจนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังต้องบังคับขู่เข็ญให้มันยอมกินผักเข้าไปบ้าง ร่างกายจะได้ไม่ขาดสารอาหาร ..แต่ช่วงหลังๆ มานี่เวลาที่ผมเผลอมันมักจะแอบเขี่ยผักไปให้ไอ้กาย แล้วไอ้นั่นก็นั่งเก็บกินหน้าตาเฉย มันเป็นพวกชอบพืชผักผลไม้น่ะ ซินบอกว่าชาติที่แล้วเพื่อนมันเป็นหนอน เหอะๆ แต่ผมก็เห็นไอ้กายมันกินดะทุกอย่างนั่นแหล่ะ ..แต่ไม่ยักอ้วนแฮะ
“สิบเจ็ดมานานแค่ไหนละ?” ผมถามเอี้ยฟ้าประทานอย่างไม่ค่อยเชื่อถือ ..หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ สิบเจ็ด? แล้วสิบเจ็ดเชี่ยไรวะอยู่ปีสอง?!
“พักใหญ่ๆ” มันว่า
“พ่องดิ! มึงดูหนังแวมไพร์มากไปป่ะ?” ..นี่มันนึกว่าตัวเองเป็น เอ็ดเวิร์ด คาเรน หรือไง? ไอ้บ้า..
“กูสบายใจที่เลขนี้” ดูมันตอบ
เอากับมันสิ คนแบบนี้ก็มีด้วยเว้ย?
“มึงนี่บ้าว่ะ” ผมอดขำมันไม่ได้
“เพื่อนกูก็ชอบบอกแบบนี้บ่อยๆ” มันยักไหล่ โยนพริกหวานกลับไปที่เดิม แล้วเข็นรถตามผมมา
..บรรยากาศพิลึกกึกกือ...
ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องมาเดินซื้อของโดยมีมันคอยเข็นรถให้ และก็ไม่รู้ด้วยว่าไอ้นี่มันกำลังคิดจะทำชั่วอะไรอีก แต่ถึงจะยังไม่รู้ ผมก็คอยเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าอย่าได้วางใจ ไอ้เอี้ยนี่มันอาจจะจู่โจมผมตอนไหนก็ได้
เหมือนกับคราวก่อน? ..ผมต้องคอยระวังตัวให้ดี ต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา
“ทำไมต้องรสสตรอเบอร์รี่?” เสียงไอ้คนเข็นรถกิตติมศักดิ์ถามขึ้นเมื่อเห็นผมกวาดนมรสสตรอเบอร์รี่ลงรถเข็นไปหลายขวด
“มึงต้องไปถามซินแล้วล่ะ เพราะกูซื้อไปให้มัน”
นมรสตรอเบอร์รี่นี่ของโปรดของซินมันเลย ..ปกติของกินในส่วนของ ซินผมจะไม่ค่อยซื้อตุนไว้เยอะหรอก เพราะมันไม่ค่อยได้กลับมานอนบ้านเท่าไหร่ แต่เพราะช่วงนี้มันกลับมาทุกเย็น ก็อย่างที่บอกว่าเพื่อติดตามความเคลื่อนไหวของผม ผมก็เลยต้องซื้อตุนเอาไว้เยอะๆ หน่อย
อย่างซินน่ะเรียกว่า กิน ไม่ได้หรอก ต้องเรียกว่า ยัดห่า.. นี่ถ้ามันไม่ขยันไปฟิตเนสหรือชอบเล่นกีฬาล่ะก็นะ อ้วนไปนานละ
“แล้วมึงชอบรสอะไร?” เอี้ยฟ้าประทานยังถามต่อ
“กูเหรอ? ..ก็นมจืดธรรมดา กูไม่ชอบอะไรหวานๆ”
เวลากินของหวานแล้วผมจะไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไหร่ มันเลี่ยนๆ อิ่มๆ ยังไงไม่รู้สิ
“แต่กูชอบอะไรหวานๆ” มันพูดไปเรื่อยโดยไม่ได้สนใจว่าผมจะอยากรู้หรือเปล่า
ผมเดินนำมันไปยังเชลฟ์ขนมขบเคี้ยว หยิบป๊อกกี้สีแดงมาหลายกล่อง ตอนที่จะเอาไปใส่รถก็มีแม่ลูกคู่หนึ่งเข็นรถผ่านมา โดยที่ให้ลูกนั่งรวมกับสินค้าที่ซื้ออยู่ในรถนั่นแหล่ะ เอี้ยฟ้าประทานนี่มองตามจนเขาเลี้ยวหายไปจากสายตา แล้วก็กลับมามองรถที่ตัวเองเข็นอยู่
“อะไร?” ผมอดแปลกใจกับท่าทีของมันไม่ได้(..ถึงมันจะแปลกเป็นปกติอยู่แล้วก็เหอะ)
“กูฝันมานานแล้วว่า...อยากจะลองนั่งในนี้ดูซักครั้ง” มันเงยหน้าอึนๆ ขึ้นมามองผม
!!.. เดี๋ยวนะ ผมขอเวลาอึ้งสักสามวิฯก่อน
โอเค..
“มึงอายุสิบเจ็ดแล้วนะ เอี้ยฟ้า ไม่ใช่เด็กเล็กๆ” ผมเตือนมันด้วยอายุที่มันสบายใจ แล้วก็เดินไปเลือกซื้อขนมอื่นๆ ให้ไกลจากมันอีกหน่อย เผื่อมันบ้าจี้อยากทำฝันให้เป็นจริงขึ้นมา จะได้ไม่มีใครรู้ว่ามันมากับผม..
วืดดด~
ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเอาคอนเฟล็กซ์ยี่ห้อไหนดี
วืดดด~
ยี่ห้อเดิมที่อร่อยอยู่แล้ว
วืดดด~
หรือจะลองยี่ห้อใหม่ที่ดูน่าสนใจและได้ของแถมดี
วืดดด~
“เอี้ยฟ้า...”
ไอ้บ้านั่นมันกำลังเพลิดเพลินกับการดันรถเข็นไปข้างหน้าแรงๆ แล้วกระโดดขึ้นเหยียบคานตรงล้อ วิ่งผ่านด้านหลังผมกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบจนผมนึกรำคาญ หันกลับมายกแขนดักคว้าคอมันเอาไว้ทันก่อนมันจะผ่านผมไปอีกรอบ
ผลน่ะเหรอ..? เกินคาดเลยล่ะ ไอ้เอี้ยนั่นติดแหง็กอยู่กับแขนผม ไอค่อกแค่กเพราะถูกกระแทกเข้าที่คอจังเบอร์ ส่วนรถเข็นก็หลุดมือไปชนเข้ากับเชลฟ์ดังโครมใหญ่ คอนเฟล็กซ์หล่นกระจายกลาดเกลื่อน เด็กแถวนั้นตกใจร้องไห้งอแง แม่เด็กและพนักงานจัดวางหันมามองผมตาเขียวปั้ด
เน้นย้ำว่าผมคนเดียว! เพราะหลักฐานก็คือมือที่ยังล็อคคอเอี้ยฟ้าประทานไว้แน่น พวกนั้นเลยลงความเห็นว่าสาเหตุก่อการร้ายทำลายข้าวของครั้งนี้มาจากความโหดร้ายของผมแต่เพียงผู้เดียว ..ผมเลยต้องทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมเข้าไปขอโทษขอโพยและช่วยเขาเก็บกล่องคอนเฟล็กเรียงไว้ตามเดิม ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึของไอ้เอี้ยฟ้าประทานดังมาให้ได้หงุดหงิดเป็นระยะๆ ตลอดการไถ่บาป..
“กูกินไอ้นี่ได้รึเปล่า?” ไอ้นั่นชี้จูปาจุ๊บที่อยู่ในแพ็คเกจอย่างดี
“มึงจะกินอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหล่ะ ถ้ามีตังค์” ผมบอกส่งๆ แล้วกลับไปเลือกของต่อ พอหันมาอีกทีก็เห็นมันแกะจูปาจุ๊บใส่ปากดูดเล่นแล้ว แต่ผมมองไปในรถเข็นไม่ยักเห็นกระป๋องมัน
“เอี้ยฟ้า แล้วกระป๋องมันล่ะ?” ผมถามมัน
“นั่นไง”
‘นั่นไง’ ของมันก็คือยังอยู่บนเชลฟ์เหมือนเดิม.. ทั้งที่มันไปแกะของเค้าเรียบร้อยแล้วเนี่ยนะ?
“มึงโง่ป่ะเนี่ย? แกะแล้วก็เอามาทั้งกระป๋องเลยเด้! แล้วเค้าจะคิดเงินยังไงวะ?”
“เหรอ..” มันก็เดินไปหยิบกระป๋องนั่นมาใส่รถเข็นอย่างว่าง่าย
“ถามจริง มึงเคยเข้าซุปเปอร์มาก่อนป่ะ?” ผมสงสัย แต่ท่าทางมันดูจะชอบที่นี่มากเลยนะ
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“กูเคยเห็นแต่ในละครกับในการ์ตูน” มันพูดทั้งที่อมจูปาจุ๊บไว้ในปาก
คำตอบของมันทำให้ผมอึ้งอีกรอบ.. โหยยย มึงเป็นมนุษย์จากดาวดวงไหนเนี่ย เอี้ยฟ้าประทาน?! พูดจริงป่ะวะ?
“เด็กๆ มักจะมากับแม่ ถ้าโตๆ หน่อยก็มากับเมีย.. กูไม่มีทั้งแม่ทั้งเมียก็เลยไม่รู้จะมากับใคร?” มันยังคงรักษาระดับความเฉื่อยชาได้คงที่ยิ่งนัก
“ถามจริง?” ผมมองมันอย่างไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่
สื่อแบบไหนที่ปลูกฝังเยาวชนให้กลายมาเป็นคนแบบนี้วะ? เวลามาซุปเปอร์ต้องมากับแม่หรือเมียแค่นั้นเนี่ยนะ? ..คิดได้ไง? ข้อมูลมันประมวลผลโดยสมองหรือไส้ติ่งแน่เนี่ย? ..โอยยย เครียดแทนคนเลี้ยงมันมาว่ะ
“ตอบตรง” มันว่างั้น
“กูล่ะเชื่อเลย.. แล้วที่มึงเดินตามกูเข้ามาวันนี้ในฐานะไหนวะ?” ผมหัวเราะลงคอหึหึอย่างมันบ้าง อยู่ใกล้มันนานๆ ชักจะบ้าไปตามมันแล้วว่ะ “แต่แม่กับเมียกูไม่เป็นนะเว้ย”
“..พี่เลี้ยง” มันนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบ ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม มันเลยพูดต่อ “บางครั้งเด็กก็มากับพี่เลี้ยงเด็ก”
เหรอวะ? กูก็เพิ่งเคยได้ยินนี่แหล่ะ แต่ผมก็พยักหน้า ก่อนว่า “งั้นวันนี้มึงก็เป็นเด็กสินะ ..กูไม่แปลกใจเลยจริงๆ”
ผมเดินต่อก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ แล้วหันไปบอกไอ้เด็กโข่งหัวหงอกที่กำลังเดินตามหลังมา “เด็กชายฟ้าประทาน.. ยังไงกว่าจะซื้อของเสร็จมึงก็ช่วยเป็นเด็กดีหน่อยแล้วกัน ไม่งั้นพี่ฟาดไม่เลี้ยงแน่ หึหึ หึหึ”
แล้วตลอดการซื้อของนั้นไอ้เด็กโข่งเอี้ยฟ้าประทานก็ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรอีก ยกเว้นคำถามเซ่อๆ ของมันที่มีมาให้ผมต้องเพื่อแสดงความรอบรู้(ที่ใครๆ ก็รู้ ..ยกเว้นไอ้เอี้ยฟ้าประทาน)เป็นพักๆ เท่านั้น จนกระทั่งถึงตอนแยกย้ายทางใครทางมัน ผมนึกว่าจะได้ไปพ้นๆ มันซักที แต่มันกลับมาดึงชายเสื้อของผมเอาไว้
“กูจำไม่ได้ว่าเอากุญแจรถไปไว้ไหน?” มันบอกผมโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปจากทุกที
“แล้วไง?” ผมถามอย่างไร้น้ำใจ
อย่าหวังว่าผมจะถามว่า ‘ไปส่งมั้ย?’ อะไรทำนองนั้นนะ ก็ไอ้เวรนี่มันไม่ใช่คนที่ผมจะต้องทำดีด้วยสักหน่อยนี่หว่า เวลาชั่วโมงกว่าๆ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรมัน ปล่อยให้มันเดินตามต้อยๆ อย่างสบายใจ ไม่ได้หมายความว่าผมลืมความแค้นที่มันทำกับผมไว้หรอกนะ
“แล้ว..กูก็กลับบ้านไม่ได้ไง”
“ก็ขึ้นรถเมล์ไปดิ แท็กซี่ก็ได้”
“กูไม่เคยขึ้นรถเมล์ แท็กซี่อันตราย...กูเห็นในข่าวบ่อยๆ”
มึงนี่ท่าจะบริโภคสื่อเป็นนิตย์..แต่ไม่เคยมีวิจารณญาณสินะ เอี้ยฟ้าประทาน กูว่ามึงนั่นแหล่ะ! มึงนั่นแหล่ะที่อันตรายกว่าแท็กซี่! เกิดเขาเข้าโค้งไม่โดนใจหรือพูดมากน่ารำคาญเกินไป มึงอาจจะลากเขาลงไปกระทืบข้างทางก็ได้ ตัวอันตรายน่ะมันมึงต่างหาก!
“งั้นมึงก็โทรให้เพื่อนมารับดิ” แต่ผมก็ยังใจดีช่วยหาทางออกให้มัน
“โทรศัพท์กูคงอยู่กับกุญแจรถแหล่ะ ..ไม่มีเลย” มันล้วงกระเป๋าให้ผมดู
“แล้วไง? จะให้กูไปส่งงั้นเหรอ?” ผมรำคาญเต็มแก่ อยากจะกลับบ้านเต็มทนแล้ว มือก็ถือของพะรุงพะรังหนักจะตายห่า!
“ถ้ามึงไม่ใจร้ายเกินไป”
“กู-ใจ-ร้าย” ผมพูดชัดเจน แล้วหันหลังเดินจากมาแบบไม่มีเยื่อใย
เคยบอกแล้วไงว่าถึงกูจะหน้าตาดีแต่ไม่ได้แปลว่ากูต้องใจดีเว้ย! กูไม่ช่วยคนเอี้ยๆ อย่างมึงหรอก! ถ้าโง่จนกลับไม่ได้ก็นอนให้ยุงแดกอยู่แถวนี้แหล่ะ!
“ซันนี่” แต่มันก็ยังเดินตามผมมาอยู่ดี
“กูบอกแล้วไงว่ากูชื่อ ซันชายน์!” ผมพูดโดยไม่ได้หยุดเดิน
“ซันนี่” มันยังไม่ยอมลดละ
“ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน! มึงพูดไม่รู้ภาษาคนรึไงวะ?”
“ซันนี่”
ตั้งใจจะกวนตีนกูไปถึงไหนเนี่ย!? แมร่ง!!
“อย่ามาเรียกว่า ซันนี่!”
“ซันนี่” ยัง.. มันยังหน้ามึน
“ซันชายน์โว้ย!”
“ซันนี่”
“ซันชายน์!”
“ซันนี่”
“ซันนี่!”
“ก็ ซันนี่ ไง”
..แป่ว นึกว่ามันจะหลงกลมุขดักควาย แล้วเถียงกลับว่า ‘ซันชายน์’ ซะอีก เฮอะ! ทีงี้ล่ะฉลาดเชียวนะมึง!
ผมเหนื่อยจะเถียงกับมันเลยเดินจ้ำพรวดๆ มาจนถึงรถ เปิดประตู ยัดของเข้าไป แต่พอจะมานั่งที่คนขับก็เห็นไอ้นรกนั่นนั่งประจำที่ข้างๆ เรียบร้อยแล้ว ..มันมาไงวะ?! กริบมาก!
“เอี้ยฟ้า...?” ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับมันดีแล้ว ..เหนื่อย ก็เลยปล่อยให้มันนั่งไป ..เอ้า! อยากทำอะไรก็ทำ! กูยอมละ กูเหนื่อย!
แต่แมร่ง! แล้วทำไมผู้ชายตัวควายๆ สองคนถึงต้องมานั่งด้วยกันในรถเต่าคันเล็กๆ แบบนี้ด้วยวะ? ขนาดผมกับซินยังแทบไม่เคยนั่งในรถคันนี้ด้วยกันเลยนะ ถึงมันจะไม่ได้คับแคบอะไรขนาดนั้นก็เหอะ แต่มันไม่เข้ากันว่ะ ปกติถ้าต้องไปไหนมาไหนด้วยกันเราจะเอาบีเอ็มของซินไปมากกว่า
“รถมึง..มีกลิ่นของมึงเต็มไปหมด” แล้วมันก็ยังไม่วายมีปัญหาเรื่องกลิ่น
คนหรือหมาวะเนี่ย? จมูกดีชิบ! ผมนี่คันตีนยิบๆ อยากจะถีบมันให้กลิ้งออกไปนอกรถจริงๆ
“ถ้ามึงเหม็นนักก็ลงไปซะ! หรือจะให้กูถีบลงไป?”
“กูก็ไม่ได้บอกว่าเหม็นนี่...แค่บอกว่ามีกลิ่นเฉยๆ”
แล้วมันกลิ่นยังไงวะ? ...โอยย ปวดหัว
“หยุดกวนประสาทกูซักสี่ซ้าห้าวิได้มั้ย เอี้ยฟ้า? ขอร้อง..” ผมถึงกับต้องขอร้องมันแล้ว เอาเถิด..
หลังจากที่มันบอกที่อยู่ของมันเรียบร้อยเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก
แน่นอน! เพราะผมไม่ต้องการจะได้ยินเสียงของมัน และมันก็นั่งนิ่งเงียบมาตลอดไม่สร้างปัญหาอะไรอีก หรือจะหลับผมก็ไม่รู้ ไม่ได้สนใจ จนมาถึงหน้าคอนโดมันนั่นแหล่ะ มันถึงเริ่มขยับตัวอีกครั้ง
“ลงไป ด่วนๆ” ผมรีบไล่ แต่ก็ไม่วายแอบสำรวจคอนโดของมัน
จริงๆ ตั้งแต่ที่มันบอกชื่อก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าเป็นคอนโดหรู ติดแม่น้ำเจ้าพระยา มองจากคอนโดของผมก็เห็นตึกหลังนี้ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่เหมือนกัน ..แต่กี่ชั้นวะเนี่ย? สูงชะมัด..
“มึงไม่ขึ้นไปเอาเมมโมรี่การ์ดก่อนเหรอ?” มันยังไม่มีท่าทีจะลงไป แถมยังถามคำถามที่ทำให้ผมตาโตอีก
“มึงจะให้กูเหรอ?” แต่ผมยังไม่เชื่อมันหรอก อยู่ๆ ก็จะให้เมมโมรี่การ์ดผมมาง่ายๆ เนี่ยนะ? ..เป็นไปได้เหรอวะ?
“ถ้ามึงขึ้นไปเอา” มันพยักหน้าช้าๆ
“มีแผนชั่วอะไรอีกดิ? มึงไม่คิดจะคืนให้กูจริงๆ หรอกใช่มั้ย” ผมดักอย่างรู้ทัน ..ให้ผมขึ้นไปบนคอนโดมันเนี่ยนะ? แล้วจะมีอะไรมารับประกันว่าผมจะได้กลับลงมาอย่างปลอดภัย? แน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไม่ทำระยำอะไรกับผมอีก?
“กูบอกจะให้ก็คือให้ ..แต่กูไม่เอามาให้หรอกนะ อยากได้ก็ขึ้นไปเอาเอง”
“กูไม่ขึ้นไป ..มึงนั่นแหล่ะต้องไปเอามาให้กู” ยังไงผมก็ต้องเลือกความปลอดภัยของตัวเองเป็นอย่างแรกก่อน
กูไม่หลงกลมึงง่ายๆ หรอกเว้ย ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!
“ตามใจ..” มันยักไหล่
“.........” แต่ผมชักลังเลแล้วสิ
ผมอยากได้นะ(แหงล่ะ) แต่ผมไม่อยากขึ้นไป.. เอายังไงดี?
“มึงอยู่ชั้นไหน?”
“บนสุด”
ผมมองตามไปอย่างที่มันบอก ...โหยยย ปีนหนีทางระเบียงนี่เป็นไปไม่ได้แน่
“บนนั้นมีกี่ห้อง? แล้วมึงอยู่กับใคร?” ผมพยายามมองหาทางหนีทีไล่ในกรณีฉุกเฉิน
“ห้องกูห้องเดียว ..กูอยู่คนเดียว”
แล้วจะเหลือทางรอดอะไรให้กูวะ? เพื่อนบ้านก็ไม่มีสักคน ขึ้นไปบนนั้นกูคงต้องร้องให้เทวดาช่วยแล้วมั้ง?
“...กูไม่ไป” ผมต้องตัดใจตอบคำตอบสุดท้ายออกไป
แง่ง! ใครจะหาว่าผมป๊อดก็ป๊อดเหอะ บ้านมัน ห้องมัน อุปกรณ์มันพร้อม เหลือแค่รอให้ผมไปขึ้นเขียงเท่านั้น เกิดมันฆ่าหั่นศพผมขึ้นมา แล้วใครจะกลับไปเป็นฝาแฝดกับซินวะ? ไม่เอาอ่ะ ยังไงผมก็ไม่ขึ้นไปบนนั้นเด็ดขาด
“ก็คิดอยู่แล้ว” มันว่างั้นแล้วเปิดประตูเตรียมลงไป “เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน”
ผมเห็นว่ามันลงไปตัวเปล่าก็เลยหันไปค้นถุงข้าวของข้างหลัง ก่อนจะคว้ากระป๋องจูปาจุ๊บมายื่นให้มัน
“เอาของมึงไปด้วย” แล้วก็แบมือ กระดิกนิ้วตรงหน้ามัน “จ่ายตังค์ด้วย”
กูไม่คิดจะซื้อขนมให้มึงกินฟรีหรอกนะ อย่าดีใจไป แค่ขับรถมาส่งมึงถึงนี่ก็เปลืองน้ำมันกูจะแย่แล้ว จ่ายมาซะดีๆ ไอ้หัวหงอกฟ้าประทาน
“แปะโป้งไว้ก่อน” มันกดนิ้วโป้งลงกลางฝ่ามือผม “กระเป๋าตังค์กูคงอยู่กับกุญแจรถและโทรศัพท์แหล่ะ”
“ตกลงว่ามึงลืมทุกสิ่งทุกอย่าง? ..ทำไมมึงไม่ลืมหายใจไปซะเลยวะ เอี้ยฟ้า?” ผมบ่นเซ็งๆ ..สติสตังมึงยังอยู่ดีไหมเนี่ย? อัลไซเมอร์แดกตั้งแต่ยังเด็กหรือไง? จะขี้ลืมไปไหนวะ?
“งั้นกูก็ตายดิ”
“เออไง! ตายๆ ไปซะ แผ่นดินจะได้สูงขึ้นอีกนิด”
“โอ๊ะยะๆ... ตอนเจอก็แช่ง ตอนจากก็แช่งอีก” มันพูดเนิบๆ “ท่าทางมึงจะอยากให้กูตายมากเลยนะ”
“มาก-ที่-สุด! ..ยิ่งเร็วยิ่งดี” ผมเน้นย้ำชัดถ้อยชัดคำให้มันกระจ่างใจ
“งั้น..กูจะอยู่นานๆ แล้วกัน” มันพูดยิ้มๆ “ไปนะ..” ก่อนลงจากรถพร้อมกับกระป๋องจูปาจุ๊บ แล้วก็เดินเข้าคอนโดไปแบบไม่เหลียวหลังเลย..
“...!!...” เมื่อกี๊มันยิ้มเหรอวะ?
เออเว้ย! ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ มันก็ยิ้มเหมือนมนุษย์ทั่วไปเป็น?
..เอ่อ แล้วนี่ต้องทำยังไงผมถึงจะได้ไอ้เมมโมรี่นรกนั่นวะ?!
TBC. :z2:
ตอนนี้เบาๆ ไม่เครียดๆ อิอิ o13
-
:z13:เบาๆ
+1
ฟ้าหน้ารักอะเหมือนเด็กเลยแต่ก็หน้าสงสารไม่มี"แม่"และเมียพูดไปได้
-
ทำไม พาร์ทนี้ ไอ้ ฟ้า มัน ต๊องจังหว่า ซันนี่ น่ารักอ่ะ ทำไปทำมา อยู่กันสองคนแบบนี้ ถ้าไม่กัดกัน มันก็รั่วทั้งคู่หล่ะว้า
-
ไอ้เลวคนเดิมมันเปลี่ยนไป
-
ฟ้าน่าร๊ากกกกกกกกกกกก แบบว่าคิกขุอ่าาาาาาาา
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เด็กชายฟ้าประทานก็มีมุมน่ารักเหมือนกัน
:L2: :L2:
แต่ทำไมชอบใส่แว่น
เวลาอยู่กับซันด้วย
สงสัยจริง ๆ
-
เป็นตอนแรกที่อ่านแล้วสบายใจ
ไม่รู้สึกอึดอัดหรืออยาก :z6: ฟ้าประทานแบบตอนก่อนๆ
-
อืม....เหมือนพี่เลี้ยงเด็กจริง ๆ ด้วยนะ
ตอนนี้ ฟ้า ไม่เอี้ยแล้ว แต่.....น่ารักอ่ะ :z1:
ป.ล.สงสัยจะแอบคิดแผนการเผด็จศึก ซันชายน์แน่ ๆ
-
เอิ่ม....ฟ้าประทานเป็นโรคอะไรรึเปล่าค่ะ
จากตอนที่แล้วเห็นเพื่อนๆเรียกให้กินยาด้วย
รึเป็นเด็กมีปมตามประสาคนรวย
:m21:
-
ชอบเรื่องนี้...
อยากอ่านเยอะๆ
อยากอ่านตลอดเวลา
อยากอ่านนนนน
+1 จ้ะ
-
ก็ตามขึ้นไปสิจ๊ะ
อ่านถึงตอนนี้นรกประทานก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเท่าไหร่ เพียงแต่ที่ทำคงทำตามใจตัวเองแบบชิวๆไม่คิดไรมาก
แต่สงสัยเรื่องแม่อ่ะ ไม่ได้อยู่กะแม่นี่นา
-
ตอนนี้ฟ้าน่ารักอ่ะ :impress2:
-
ตอนนี้ฟ้าน่ารักจัง เหมือนเด็กจริงๆ
ชอบเรื่องนี้จัง
:L2:
-
ใสมากเลยนะหนูฟ้า อุอุ
-
น่ารักอ่าา
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่คิดว่า เอี๊ยฟ้า จะมีมุมแบบนี้ด้วย
รักกันเมื่อไหร่ซันคงรู้สึกเหมือนเลี้ยงลูก อ่ะนะ
:L2: :L2:
-
รออ่านนะ
-
>< น่ารักกกก
เกลียดไอ้หัวเงินนน(น้อยลง)แล้วนะ ><'
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกก
เอี้ยฟ้าน่ารักเวอร์ๆ
อยากอ่านทุกวันเลย ><
-
+1 ฟ้าน่ารักอ่ะคงจะเป็นพวกขี้เหงา
เลยชอบตามซันนี่
-
ฟ้าน่ารักอะคนเขียนเขียนตอนนี้เพื่อไม่ให้ฟ้า
ชั่วเกินไปใช่มั้ย :impress2:
ซันนี่ก็น่ารัก :กอด1:
:bye2:
-
ลบภาพหล่อเลวไปหมดเลยฟ้าประทาน 555
-
เห้อๆๆ รู้สึกว่า ฟ้าประทาน เนี่ยคล้ายกับแอลในเดสโน๊ตเลย ไม่รู้คิดไปเองเปล่า :serius2:
-
ฟ้าประทานเปลี่ยนไป... :o
ยังกะคนละคนกับตอนก่อน ๆ อย่าว่าแต่หนูซันจะมึนเลย คนอ่านก็ งง กันถ้วนหน้า
ตกลงคุณฟ้าประทานมีหลายบุคลิกใช่ไหมเนี่ย ? แล้วเกี่ยวอะไรกับต้องใส่แว่นดำด้วย :confuse:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ื
โดนวางยาแต่คุยกันเหมือนเพื่อนสนิท
ทุกทีมีแต่โดนวางยา นายเอกร้องไห้ชีช้ำชีวิตตกต่ำพ่อไม่มีพี่ไม่คบเพื่อนไม่แล
o13
-
ฟ้าประทานน่ารักมากกกกกกกกก>///<
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่าติดตามอ่ะ
-
ดู ๆ ไปฟ้ามันก็น่ารักดีนะ แต่อย่าได้เบื่อเชียว
วิญญาณซาตานเข้าสิงตลอด
-
ตอนนี้แอบรักฟ้าอ่ะ
-
ฟ้าประทาน ถามจริงเต็มป้ะเนี้ยะ???? :angry2: รู้สึกว่าคนๆนี้น่ากลัวอ่าาาา อ่านใจไม่ออกเลย
อย่าไว้ใจมันนะซันนี่ :serius2:
-
Chapter :: 06 :: เกมหาของ?!
“เนี่ยนะ ชุดพระเอกสุดไฮโซของมึง? ถามจริง?” ซินถามซี้ของมันหลังจากที่พยายามควบคุมสติสตังให้กลับเข้าที่เข้าทางและหยุดหัวเราะได้เรียบร้อยแล้ว
เมื่อกี๊ตอนที่พวกเรากำลังจะกลับบ้าน ไอ้กายก็โทรมาบอกว่าให้รอมันก่อน มันจะลองชุด ‘พระเอก’ มาให้ดู ...ฟังไม่ผิดหรอกครับ ชุดพระเอกจริงๆ ก็ไอ้กายมันเพิ่งไปตกลงรับจ๊อบนอกคณะโดยการเป็นพระเอกให้กับละครเวทีประจำปีของคณะนิเทศไงล่ะ
แล้วทำไมเดือนของวิศวะถึงไปเล่นละครเวทีของนิเทศ? คณะนิเทศไม่มีคนหน้าตาดีแล้วหรือไง?
ไม่ใช่แบบนั้นครับ.. จริงๆ แล้วละครเรื่องนี้เขามีพระเอกอยู่แล้ว และก็ซ้อมกันจนใกล้จะถึงวันแสดงอยู่แล้วด้วย แต่ไอ้พระเอกตัวจริงมันเสือกเซ่อ ไปเดินเป๋อให้รถเฉี่ยวพร้อมกันสองคันซ้อนโดยมิได้นัดหมาย ร่างกายเลยพิกลพิการไม่สามารถขึ้นแสดงได้ ครั้นจะหาคนที่รูปร่างหน้าตาใกล้เคียงมาเล่นแทนหมอนั่น..มันก็หาได้ล่ะนะ แต่แสดงได้ไม่สมบทบาทเท่าไหร่นี่สิ สาเหตุก็เพราะมีเวลาซ้อมน้อยมากถึงมากที่สุด เรียกว่าพอควานหาตัวได้ก็แทบจะเขวี้ยงกันขึ้นเวทีไปเลยแหล่ะ ก็เลยจำเป็นจะต้องใช้คนที่มีพรสวรรค์ทางการแสดงมากเป็นพิเศษหน่อย ชนิดที่อ่านบทปุ๊บ องค์ประทับปั๊บ ..ประมาณนั้น
และผู้ถูกรับเลือกในครั้งนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก ‘นายนภาภัตต์ ภัทรนันทกุล’ หรือ ไอ้บ้าสกาย ที่ทุกคนในคณะวิศวะของเรารู้จักกันเป็นอย่างดีคนนี้นี่เอง
ที่ต้องข้ามคณะมาหาไอ้กายก็เพราะผู้กำกับละครคราวนี้เป็นรุ่นพี่โรงเรียนเก่าของไอ้กาย แล้วไอ้กายมันก็เคยอยู่ชมรมการแสดงของพี่เขามาก่อนด้วย เรียกว่ารู้มือกันดีเลยแหล่ะ พี่เขาก็เลยมาขอร้องให้มันไปช่วยเล่นให้หน่อย เขาจวนตัวจริงๆ มันก็ใจดีจัดให้ บอกว่ากำลังว่างอยู่พอดี ถือเป็นการเรียกเรทติ้งเพิ่มไปในตัว ...แต่ชุดพระเอกที่มันใส่มาให้ดูนี่สิ ไม่ไหวจะรับว่ะครับ ฮ่าๆๆ
“แต่นี่มันชุดคนบ้าชัดๆ เลยนี่หว่า” ผมออกความเห็นบ้าง หลังจากที่ซินเริ่มหัวเราะไม่หยุดอีกแล้ว
ก็ดูสารรูปไอ้กายสิ มันอยู่ในชุดคนไข้สีขาวที่ค่อนข้างมอมแมม ทาแป้งที่หน้าเป็นคราบๆ ริ้วๆ คิ้วนี่เป็นปื้นอย่างกับญาติสนิทชินจัง ผมเผ้าก็ดูยุ่งเหยิง แอบมีมัดจุกเล็กๆ กลางกระหม่อมให้ดูหน่อมแน้มด้วย แล้วก็มีพร็อบประกอบเป็นหมอนเน่าๆ ใบเล็กๆ ที่มันอุ้มอยู่.. นี่แค่ลองชุดยังจัดกันเต็มขนาดนี้เลยเหรอ?
เออ! อยากจะบอกอีกว่า ด้วยชุดแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ มันยังกล้าขับมอเตอร์ไซด์ห้างของมันจากคณะนิเทศมาจนถึงวิศวะด้วยว่ะ ..ถ้าไม่ใช่ไอ้กาย ไม่กล้าจริงๆ นะเนี่ย!
“พระเอกครับ” มันยังยืนยันในบทบาทที่ได้รับด้วยใบหน้าจริงจัง..
นั่นแหล่ะที่ทำให้ยิ่งตลก นึกสภาพคนบ้ากำลังทำหน้าจริงจังดูสิ ฮ่าๆๆ
“ไหนมึงบอกว่าพระเอกมันเป็นไฮโซไงวะ? แล้วไหงถึงมีสภาพแบบนี้?”
“อ้าวมึง.. บอกก็ไม่มันส์ดิ พวกมึงไปดูเอาเองแล้วกัน กูเอาบัตรมาให้แล้ว นี่ไง คนละใบ” มันโยนบัตรมาให้สองใบ “รอบแรก วันมะรืนนี้นะ อย่าลืมๆ ไปกรี๊ดเป็นหน้าม้าให้กูด้วย ช่วยๆ กัน”
ผมหยิบมาอ่านดู ชื่อเรื่องเขียนว่า ‘ณ ศรีธัญญา’ ..เอิ่ม นี่นามสกุลพระเอกหรืออะไร? เคยได้ยินแต่ ‘ณ อยุธยา’ นะ มันจะครือๆ กันหรือเปล่าวะ? ..ชื่อนักแสดงไม่มีชื่อไอ้กาย และรูปพระเอกที่บัตรก็ไม่ใช่รูปมัน ผมเดาว่าคงเป็นพระเอกตัวจริงของเขานั่นแหล่ะ สงสัยว่าจะเตรียมบัตรไว้นานแล้วมั้ง
“แล้วของอีเมย์ล่ะ” ผมไม่ลืมทวงสิทธิ์ให้เพื่อน
“มันมีอยู่แล้ว ..ตอนแรกมันตั้งใจจะไปดู ไอ้พอร์ช พระเอกตัวจริงขวัญใจของมันน่ะ แต่พอรู้ว่าเปลี่ยนตัวมาเป็นกูเท่านั้นแหล่ะ มันแทบจะแดกบัตรลงท้องต่อหน้ากูเลยเหอะ ..กูล่ะอยากจะถีบยอดหน้านัก แต่ถีบไม่ทัน” ไอ้กายบ่นไม่พอใจ “เชี่ยอาจแมร่งเห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อนในไส้อย่างกูได้ไง? รึกูหล่อสู้ไอ้พอร์ชไม่ได้วะ?”
“ไม่ๆๆ มึงอ่ะหล่อสุดแล้ว” ซินพูด พยายามกลั้นหัวเราะสุดกำลัง “ยิ่งใส่ชุดนี้ ยิ่งหล่อเอี้ยๆ เลยว่ะ เชื่อกู”
“กูก็ว่างั้นแหล่ะ” ไอ้กายยิ้มหน้าบานแฉ่ง พยักพเยิดเห็นด้วยกับซินเต็มที่ ยิ่งทำให้มันดูเหมือนคนบ้าเข้าไปใหญ่เลยทีนี้
“หือ? รถใครวะ? ไม่เคยเห็น..” ไอ้กายพูดลอยๆ มองเลยหลังพวกผมไป
พอผมหันไปดูบ้างก็เห็น คาดิแล็ก สีดำเงาวับ ติดฟิล์มมืดสนิทอย่างกะรถมาเฟีย ขับมาจอดเทียบฟุตบาท ไม่ไกลจากม้านั่งที่พวกผมนั่งอยู่ ..อ้าวๆ นี่ไม่ใช่ที่ถอดรถนะครับคุณ
แต่ไอ้แก๊งมาเฟียที่กำลังลงจากรถมานั่นยิ่งทำให้ผมแปลกใจเข้าไปใหญ่ ..ก็นั่นมัน...ไอ้แว่น ไอ้หัวสีน้ำตาลทอง แล้วก็ไอ้หน้าตี๋ เพื่อนไอ้เอี้ยฟ้าประทานทั้งก๊กเลยนี่หว่า มาทำไมกันวะ?
คนขับที่กำลังลงจากรถเป็นคนสุดท้ายทำเอาผมแทบกลั้นหายใจลุ้นว่าจะใช่ไอ้เอี้ยนั่นหรือไม่.. ถ้าใช่ล่ะได้เรื่องแน่ พวกมึงกล้าบุกมาถึงถิ่นกูเลยนะวันนี้
แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ว่ะ เป็นผู้ชายที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ผมดำๆ ตาดำๆ ตัวขาวๆ สูงราวเมย์บีได้(ประมาณเมตร 74-75 เซ็นต์) หน้าตาก็...อืม..ดี ออกไปทางหวานๆ หน่อย ..แต่ดูเย็นชาชะมัด
แน่นอนว่าพวกนั้นเดินตรงดิ่งมาทางผมแบบไม่เสียเวลาคิดเลย ซินทำท่าจะลุกขึ้น แต่ผมดึงแขนมันให้นิ่งดูท่าทีก่อน
“พวกมึงมาทำเอี้ยไรกัน?” ซินโพล่งถามออกไป “รึว่าหิวตีน? เลยต้องมาหากินถึงที่?”
“มึงนี่มันวอนส้นตีนทุกครั้งที่เจอเลยนะ เชี่ยซิน” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองเป็นคนพูด
“กูชักเชื่อไอ้ฮัวแล้วว่าพวกมึงเป็นคนเดียวกับไอ้แฝดนรก ที่เคยอาละวาดอยู่แถวสยามเมื่อก่อน..” อันนี้เป็นไอ้แว่นพูด “แมร่งแสบทั้งพี่ทั้งน้อง”
ไอ้พวกนี้มันรู้จักพวกผมเมื่อก่อนด้วยเหรอ? ..แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าไม่รู้จักใครที่หน้าเหมือนพวกมันมาก่อนนะ
แล้วใครวะ ไอ้ฮัว? เหมือนจะเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนหรือเปล่า? ...อืม ต้องเคยได้ยินแน่ๆ ..แต่นึกไม่ออกแฮะ
“แล้วไง? พวกมึงอยากพิสูจน์ให้แน่ใจมั้ยล่ะ ว่าใช่ตัวจริงรึเปล่า?” ซินท้าทายพลางหักข้อนิ้วดังกร๊อบๆ
“ก็อยากอยู่.. กูเคยได้ยินแต่ชื่อพวกมึงมานานละ ยังนึกเสียดายอยู่เลยตอนที่มีข่าวว่าพวกมึงโดนใครเก็บไปแล้ว” ไอ้หน้าตี๋พูดพลางแสยะยิ้มชั่ว
ผมเองก็เคยได้ยินข่าวลือทำนองนั้นเหมือนกัน มันเป็นช่วงที่ผมกับซินถูกป๊ะป๋าจับใส่กล่องส่งตรงไปให้แม่ที่อยู่อังกฤษ หลังจากอาละวาดครั้งใหญ่คราวนั้นน่ะ ..ก็ประมาณสามปีก่อนเห็นจะได้ แน่นอนว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ พวกมันรู้แค่ว่าพวกผมหายไป ก็เลยมีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับชะตากรรมของพวกผมสองคน
อย่างว่าแหล่ะ คนมันโจทย์เยอะ..
“พอดีพวกกูตายยากว่ะ” ซินก็แสยะยิ้มชั่วไม่แพ้กัน มันเริ่มพับแขนเสื้อ เตรียมตัวมีเรื่องเต็มที่
“ซิน” ผมปรามซินอีกครั้งเมื่อเห็นมันทำท่าจะลุกขึ้นอีก มันหันมามองผมอย่างขัดใจ
ผมได้แต่ส่ายหน้า ผมไม่คิดว่าพวกมันจะถ่อมาหาเรื่องพวกผมถึงนี่โดยไม่มีเอี้ยฟ้าประทานหรอก เพราะโดยส่วนตัวเราก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันนี่นา ผมว่าพวกมันน่าจะมีจุดประสงค์อื่นมากกว่า
“ฟ้าอยู่ไหน?” จู่ๆ ไอ้หน้าหวานที่ผมเพิ่งเคยเห็นหน้าก็โพล่งขึ้นมาแบบไม่มีอารัมภบทใดๆ
ว่าสายตามันเย็นชาแล้วนะ น้ำเสียงมันนี่เย็นเฉียบเลยล่ะ ..เหอะๆ ไม่ทราบว่าที่บ้านให้บริโภคน้ำแข็งขั้วโลกเป็นอาหารหลักหรือไง?
ผมกับซินมองหน้ากันงงๆ ..‘ฟ้า อยู่ไหน?’.. คำถามนี้ต้องการจะสื่ออะไร? แล้วอยากได้คำตอบแบบไหน? พวกผมสองพี่น้องไม่เก็ทอย่างรุนแรง และโดยมิได้นัดหมาย ผมกับซินก็ค่อยๆ ชูนิ้วชี้ขึ้นไปทางทิศเบื้องบน
ถ้ามึงอยากรู้ว่า..‘ฟ้าอยู่ไหน?’.. พวกกูก็จะบอกให้ว่า ..‘ฟ้าอยู่นั่น’..
แล้วทุกคนก็แหงนหน้าขึ้นไปมองโดยพร้อมเพียง
“อ๊า ท้องฟ้าวันนี้สวยจังเลยเนอะ~” มีเสียงเพ้อๆ ของไอ้บ้ากายดังขึ้นเบาๆ เป็นซาวด์แทร็ค
“เฮ้ย!?” จู่ๆ คอเสื้อของผมก็ลอยขึ้น ไม่สิ...ถูกกระชากขึ้นมาตามแรงของไอ้หน้าหวานคนนั้นต่างหาก ซินทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ไอ้นั่น แต่ผมเอามือกันไว้ก่อน ปรายตามองมันนิดนึง ประมาณว่า..ไม่เป็นไร แค่นี้กูจัดการเองได้.. ซินมันเลยยอมนั่งลงตามเดิม
ผมจับข้อมือของไอ้หน้าหวานไว้ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ความต่างเกือบสิบเซ็นต์ ทำให้มันต้องแหงนหน้าเพื่อพูดกับผม
“กูถามว่า ไอ้ฟ้า อยู่ไหน? เลิกกวนตีนแล้วก็ตอบมาซักที” มันพูดด้วยเสียงเย็นเฉียบมากกว่าเดิม
อ้อ.. ‘ฟ้า’ ที่ว่าก็คือ ไอ้เอี้ยฟ้าประทานเองหรอกเรอะ? กูก็นึกว่าพวกมึงโง่จัดจนไม่รู้ว่าท้องฟ้าอยู่ทางทิศไหน เหอะ
“แล้วกูจะไปตรัสรู้ได้ไงว่า ‘ไอ้ฟ้า’ ของมึงมันไปนอนตายให้หนอนแดกอยู่แถวไหน?” ผมตอบกลับเสียงเย็นไม่แพ้กัน บีบข้อมือขาวๆ เล็กๆ ของมันเต็มแรงจนแดงช้ำเห็นเป็นรอยนิ้ว
มันทำหน้าหงิกเพราะความเจ็บ และต้องยอมปล่อยมือจากคอเสื้อผมในที่สุด จากนั้นผมก็ผลักอกมันอีกที เพื่อให้มันถอยออกไป ก็ว่าไม่ได้แรงเท่าไหร่นะ แต่ไอ้นั่นดันเสียหลักเซไปหาไอ้หน้าตี๋ที่ช่วยรับเอาไว้พอดี
“เชี่ยเอ๊ย! มึงทำอะไรเพื่อนกู!?” ไอ้หน้าหวานเงื้อหมัดจะพุ่งกลับเข้ามาหาผมอีก ...ไม่เจียมบอดี้ซะจริงนะมึง
ผมขยับตีนเตรียมต้อนรับการกลับมาของมันอย่างอบอุ่น คราวนี้พ่อจะสอยให้ร่วงแบบลืมลุกเลย มาสิ! ..แต่เป็นโชคดีของมันที่ถูกไอ้หน้าตี๋คนเดิมคว้าตัวเอาไว้ก่อน มันเลยมาไม่ถึงตีนอันอ่อนนุ่มของผม
“เชี่ยฝู ปล่อยกู! มันทำเพื่อนเรานะโว้ย?!” ไอ้หน้าหวานดิ้น โดยมีไอ้หน้าตี๋ที่ถูกเรียกว่า ‘เชี่ยฝู’ กอดเอวไว้แน่น ไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยง่ายๆ
ว่าแต่กูทำอะไรเพื่อนเอี้ยของมึงวะ? กูไม่เห็นจะรู้เรื่อง? ..ไม่สิ กูอุตส่าห์เป็นพลเมืองดีขับรถไปส่งมันถึงคอนโดเชียวนะโว้ย! นอกจากจะไม่ทำใบประกาศเกียรติคุณให้กูแล้ว ยังจะมาปรักปรำกูอีกเรอะ? ..พวกมึงนี่ช่างไม่รู้จักคุณคนเลยว่ะ
“มึงไปทำอะไรเพื่อนมัน?” ซินสะกิดถามผม
ผมก็ได้แต่ยักไหล่ และส่ายหัว ..กูก็ไม่รู้ว่ะ
“เย็นเว้ย จี้! มึงสู้มันไม่ได้หรอกน่า!” ไอ้เชี่ยฝูว่าพลาง หลบศอกของไอ้คนหน้าหวานไปพลาง
“มึงไม่ต้องเสือก กูจะจัดการมันให้ดู!” ไอ้นั่นก็ยังไม่ยอมง่ายๆ ดีดทั้งขาหน้าขาหลังให้ลำบากคนหวังดีอีก จนไอ้แว่นต้องเข้าไปช่วยจับไว้อีกแรง “หรือจะให้กูจัดการพวกมึงก่อน?! ไอ้เชี่ยฝู! ไอ้เชี่ยปอ! ปล่อยสิโว้ย!”
ไม่เหลือคราบมนุษย์น้ำแข็งที่ผมเห็นตอนแรกอีกแล้ว ผมว่าตอนนี้ไอ้หน้าหวานที่ชื่อ ‘จี้’ มันแปลงร่างเป็นมนุษย์เพลิงโดยสมบูรณ์แบบแล้วล่ะ ทั้งหน้าทั้งตามันเริ่มแดงเถือกแล้ว ท่าทางจะเลือดลมดี ปากก็แหกโวยวายไม่ได้หยุด
ถ้าให้ผมแนะนำไอ้คู่หูเชี่ยฝูเชี่ยปอนั่นนะ ผมขอแนะนำว่าให้พวกมึงปล่อยมันมาเหอะ เดี๋ยวกูจะกล่อมให้หลับเอง จะได้เงียบสักที หนวกหูว่ะ.. แอบเหลือบไปมองซิน ก็เห็นมันนั่งแคะขี้หูด้วยท่าทางหงุดหงิดรำคาญใจไม่แพ้ผม ส่วนไอ้กาย(เวอร์ชั่นคนบ้า)น่ะเหรอ? มันก็นั่งกอดหมอนเน่า ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ท่าทางจะชอบใจกับเหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้าอยู่น่ะสิ
ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนคนบ้าว่ะเพื่อนกู ..อันที่จริงมึงไม่ต้องพึ่งพร็อบก็ได้นะ เมื้อน~ เหมือน
“พวกมึงเอามันไปเก็บก่อน” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองบอกให้ไอ้หน้าตี๋ชื่อ ‘ฝู’ กับไอ้แว่นชื่อ ‘ปอ’ ลากไอ้หน้าหวานชื่อ ‘จี้’ ออกไปก่อน
“ไอ้เอี้ยฟ้ามันเป็นอะไร?” ก่อนที่มันจะได้ถามผม ผมก็ชิงถามมันก่อน ..เพราะกูงงเต็มแก่แล้วเนี่ย?
“กูก็ไม่รู้..”
“ห๊ะ?!” ผมกับซินร้องพร้อมกัน
“คืองี้..” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองเริ่มอธิบาย “ไอ้ฟ้ามันหายตัวไป...หายไปตั้งแต่ที่มันเดินตามมึงไปเมื่อวานแหล่ะ”
อ้าว? ผมหันไปมองซิน ก็เห็นมันมองผมอยู่ก่อนแล้วพร้อมขมวดคิ้วมีคำถาม แต่ผมเลือกที่จะหันมาฟังไอ้หัวสีน้ำตาลทองพูดต่อ
“ติดต่อไม่ได้เลย..ไอ้จี้ไปดูที่คอนโดก็ไม่เจอ แล้วทั้งโทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ กุญแจรถมันก็อยู่กับกูหมด พวกกูไม่รู้จะไปหามันที่ไหน ก็เลยลองมาถามมึงดู เผื่อจะรู้ ..มึงน่าจะเป็นคนสุดท้ายที่เจอมันนะ”
ก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเป็นคนสุดท้ายหรือเปล่า? แต่ผมก็เห็นมันเดินขึ้นคอนโดไปแล้วนี่หว่า? ..แล้วมันหายหัวไปไหน?
หรือไอ้เอี้ยฟ้าประทานมันจะไปตายอย่างที่ผมแช่งไว้จริงๆ? ..แต่แมร่ง จะตายทั้งทีทำไมไม่หาที่ที่คนอื่นจะเจอศพง่ายๆ วะ? ต้องลำบากให้เพื่อนออกตามหาอีกเนี่ยนะ? วุ่นวายจริงนะมึง
“กูไม่รู้..” ผมตอบตามจริง “แล้วตามบ้านเพื่อนหรือบ้านญาติมันล่ะ? มึงไปดูมาแล้วเหรอ?”
“บ้านเพื่อนที่มันเคยไปค้างด้วยก็มีแค่พวกกูนี่แหล่ะ ส่วนบ้านญาติ...ไอ้ฟ้ามันไม่มีญาติอย่างคนอื่นเค้าหรอก”
หือ? ไม่มีญาติ? มันมาจากดาวดวงอื่นหรือไง? ไม่มีเผ่าพันธุ์หลงเหลืออยู่บนดาวดวงนี้แล้วเรอะ?
“มึงไม่รู้จริงๆ เหรอว่ามันอยู่ไหน?” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองมองผมเหมือนแคลงใจ
“ไม่รู้” ผมย้ำอีกครั้ง
ก็กูไม่รู้จริงๆ นี่หว่า ทำไมพวกมึงถึงสงสัยกูจังวะ? เดี๋ยวนี้กูเป็นคนดีของสังคมแล้วนะโว้ย! ไม่ใช่อันธพาล! จะได้นึกอยากลากใครไปกระทืบก็ลากไปง่ายๆ น่ะ กูไม่เหมือนเพื่อนมึงนะโว้ย! แสรด!
“แต่ไอ้จี้มันบอกกูว่า...” ไอ้นั่นยังพูดไม่ทันจบก็มีคนพูดแทรกซะก่อน
“มึงต้องรู้แน่ล่ะ! มึงเกลียดฟ้าจะตายไป! มึงทำอะไรมันไปแล้วใช่มั้ย!? บอกมานะว่าเพื่อนกูอยู่ที่ไหน?!” ไอ้หน้าหวานจี้เดินกลับมาตะคอกถามผม โดยมีไอ้คู่หูเชี่ยฝูเชี่ยปอคอยกันท่าไว้ไม่ให้มันพุ่งเข้าใส่ผมอีก
“กูบอกว่ากูไม่รู้ไง! มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ ไอ้หน้าหวาน?!” ผมก็ตะคอกกลับอย่างเหลืออด “กูเกลียดมันน่ะใช่! ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะฆ่าให้ตายคาตีนด้วยซ้ำ! แต่กูยังไม่ได้ทำโว้ย! มึงได้ยินชัดมั้ย?! ..เมื่อวานก็อุตส่าห์ใจดีไปส่งมันถึงคอนโด แต่หลังจากนั้นมันจะไปตายห่าที่ไหนกูก็ไม่รู้แล้ว!!”
พวกนั้นดูอึ้งไปเล็กน้อยกับข้อมูลสุดท้ายที่ได้รับ ผมสูดผมหายใจเข้าลึกๆ อย่างคนต้องการออกซิเจน ตาขวางมองหน้ามันทีละคนด้วยความโมโห โดยลืมไปว่ามีบางคนในที่นี้ที่ไม่ควรจะได้ยิน..
“ที่กลับช้าเมื่อวานไม่ใช่เพราะเจอเพื่อนเก่าหรอกเหรอ ซันนี่?” น้ำเสียงเรียบๆ นิ่งๆ แต่เต็มไปด้วยความกดดันดังมาจากคนข้างหลังผม สีหน้าซินตอนนี้เย็นชาจนผมนึกกลัว รอบตัวมันเหมือนมีไอสังหารสีดำอบอวลอยู่
..ซวยแล้วไอ้ซันเอ๊ย!
“ซิน..” มันยกมือขึ้นห้ามก่อนที่ผมจะพูดอะไร แล้วปรายตาไปทางไอ้พวกบุกรุกเป็นเชิงว่า ..เคลียร์กับพวกมันก่อน..
ผมเลยหันมามองกราดไอ้พวกนั้นทีละคนอย่างนึกเคือง ..เป็นเพราะพวกมึงเลยทีเดียว ถ้าพวกมึงไม่มาเซ้าซี้ถามกูถึงนี่ กูก็ไม่ต้องหลุดปากพูดอะไรที่จะทำให้มีปัญหากับซินหรอก ถ้าซินโกรธกูเพราะเรื่องนี้นะ พวกมึงโดนคิดบัญชีเรียงตัวแน่นอน ไอ้หัวสีน้ำตาลทอง ไอ้แว่น ไอ้หน้าตี๋ ..และโดยเฉพาะมึง ไอ้หน้าหวาน! เดี๋ยวมึงได้ชุดใหญ่จากกูแน่!!
“มึงบอกว่ามึงไปส่งมันที่คอนโดเหรอ?” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองถามย้ำอีก
“เออ!” ผมกระแทกเสียงตอบ ..มึงจะย้ำทำเอี้ยไรเนี่ย?!
“แล้วมันหายไปไหนวะ?” ไอ้นั่นบ่นพึมพำ
กูก็อยากจะรู้เหมือนกัน! อย่าให้เจอตัวนะ ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน! มึงจะเป็นคนที่ได้ชุดใหญ่พิเศษสุดจากกูเลย โทษฐานที่เป็นต้นเหตุของเรื่องปวดหัวทั้งหมดนี่!
“เฮ้ย พวกมึง! เจอไอ้ฟ้าแล้วว่ะ” ไอ้แว่นที่ออกไปรับโทรศัพท์เมื่อกี๊เดินกลับมาพร้อมข่าวใหม่ “น้าหมอเพิ่งโทรมาบอกว่ามันไปที่คลินิก”
แล้วมันก็หันไปถามได้หน้าหวานเบาๆ “..มึงปิดโทรศัพท์เหรอวะ จี้?”
คนถูกถามทำหน้างงก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดู “แบตหมดว่ะ”
“ถึงว่า น้าหมอบอกโทรหามึงไม่ติด”
“น้าหมอกลับมาจากสิงคโปร์ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?” ไอ้หน้าตี๋ฝูถามเพื่อนมันงงๆ “อ้าว เฮ้ย จี้! มึงจะรีบไปไหน?”
“ไปหาฟ้า!” ไอ้หน้าหวานเดินลิ่วๆ กลับไปที่รถโดยมีไอ้หน้าตี๋วิ่งตามไปติดๆ
“เจอไอ้ฟ้าแล้ว.. กูต้องขอโทษมึงด้วยนะที่มาทำให้วุ่นวาย” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองหันมาพูดอย่างมีมารยาท ก่อนจะเดินตามไปอีกคน
ไอ้แว่นปอตอนแรกก็ทำท่าจะวิ่งตามไป แต่อยู่ๆ มันก็หันกลับมาอีกเหมือนยังมีเรื่องคาใจอะไรสักอย่าง
“กูว่าจะถามตั้งแต่แรกแล้ว..” มันพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลังผม แล้วลดเสียงลงจนกลายเป็นกระซิบกระซาบ “ไอ้คนบ้าข้างหลังนั่นน่ะ เพื่อนพวกมึงเหรอ? หน้าตามันคุ้นๆ อยู่นะ”
ปัง!.. ไอ้คนบ้าที่ว่าตบโต๊ะดังปัง พรวดพราดลุกขึ้น จนไอ้แว่นผวาถอยห่างด้วยความตกใจ คงนึกว่าคนบ้าตกมัน ผมกับซินก็เกือบจะไปแล้วเหมือนกันนะ ถ้าไม่นึกขึ้นได้ซะก่อนว่า...ไอ้ห่านี่มันเพื่อนกูเองนี่หว่า
ไอ้กายฉีกยิ้มหนึ่งที แล้วก็หุบยิ้มฉับ พูดน้ำเสียงนิ่มๆ ด้วยท่าทางแสนสุภาพ “กรุณาอย่าเรียกผมว่า คนบ้า ..เพราะศรีธัญญาเรียกผมว่า คนไข้”
“...ขอบคุณ” พูดจบมันก็โค้งให้หนึ่งที กระพริบตาถี่ๆ ชุดใหญ่ ก่อนจะนั่งลงพร้อมรอยยิ้มเอ๋อ กอดหมอนเน่าแนบอกไว้เหมือนเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้แว่นพยักหน้ารับรู้อย่างช้าๆ ทำนองว่า ..บ้าชัวร์..
มันหันมาลาผมกับซิน “กูไปนะ” ก่อนจะวิ่งตามไปขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย
ซินที่ตัวสั่นมาตั้งแต่เมื่อครู่ทรุดฮวบลงไปที่พื้น มือหนึ่งกุมท้อง มือหนึ่งทุบพื้นอย่างอัดอั้นตันใจ ..ไม่มีอะไรหรอก มันกำลังหัวเราะน่ะ หัวเราะมากจนไม่มีเสียงออกมา คงจะฮาไอ้กายนั่นแหล่ะ
ผมมองไปที่ไอ้นั่นก็เห็นมันนั่งอมยิ้ม ยักคิ้วภูมิใจในบทบาทใหม่ที่ถูกมันตีซะแตกกระจุย
ถ้าซินมันขำจนลืมเรื่องที่ผมโกหกมันไว้ก็ดีสิ ..ถ้าจริงกูจะเลี้ยงมะม่วงน้ำปลาหวานมึงสักสองชุดเลยก็ได้ สกาย..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
แต่แน่นอนว่าสิ่งที่ผมหวังนั้นมันออกจะมากเกินไป ซินไม่ใช่คนที่จะลืมอะไรง่ายๆ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับผม..
“กี่เรื่องแล้ว ซันนี่? กี่เรื่องแล้วที่มึงโกหกกู?” ซินเริ่มซักฟอกผมหลังจากได้หัวเราะจนพอใจแล้ว โดยมีไอ้กายคนเดิมนั่งเงียบเป็นพยานในการสอบสวนครั้งนี้
“ซิน..” ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี
“กูถาม!” มันเริ่มขึ้นเสียง
“แค่เรื่องเดียว! ..แค่เมื่อวานเรื่องเดียว” สุดท้ายผมก็ทำได้แค่สร้างเรื่องโกหกเพิ่มขึ้นมาอีก
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ที่คุณจะรักษาความลับเอาไว้โดยไม่โกหก และถ้าคุณเคยโกหกหนึ่งครั้ง มันจะต้องมีครั้งที่สอง ที่สาม ตามมาอีกเรื่อยๆ นอกเสียจากว่าคุณจะยอมสารภาพความความจริงออกไป ...ซึ่งผมทำแบบนั้นไม่ได้
“เมื่อวานกูเจอ ไอ้ฟ้าประทาน ที่ห้าง.. เห็นมันลืมกุญแจรถ ลืมกระเป๋าตังค์ แล้วก็ลืมโทรศัพท์ด้วย กูก็เลยไปส่งมันเอาบุญ.. แล้วที่กูไม่ได้บอกว่าเจอมันก็เพราะเห็นว่าพวกมึงเคยมีเรื่องกัน ไม่อยากให้มึงหงุดหงิดรำคาญใจก็เลยบอกไปแบบนั้น”
“..........” ซินเงียบ
ผมเลยถือโอกาสพูดต่อ “กูเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ..เลยไม่ได้บอก ก็แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เองนะซิน มึงเองก็ไม่ได้บอกกูทุกเรื่องเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ? ไม่เห็นต้องคิดมากเลย”
ผมพยายามยิ้มเอาใจมัน โดยไม่ได้คิดเลยว่าคำพูดพล่อยๆ ของผมจะไปกดสวิตช์ของมันเข้าให้แล้ว
“กูบอกมึงทุกเรื่อง!!!” ซินตะโกนใส่หน้าผม สายตาที่มันมองมาทั้งผิดหวังทั้งเจ็บปวดจนผมชาหนึบไปทั้งอก..
ซินเดินหนีผมไปแล้ว แต่ผมกลับไม่มีแรงจะตามมันไป ไม่มีแรงแม้แต่จะเรียกมันไว้ด้วยซ้ำ ผมได้แต่มองตามไหล่สั่นๆ และหมัดที่กำแน่นของมันอย่างไม่รู้จะทำยังไง ไอ้กายทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมโบกมือห้ามไว้ ตอนนี้ผมไม่อยากฟังเสียงใครทั้งนั้นนอกจากซิน มันเลยหอบหมอนเน่าๆ เดินตามซินไปอีกคน
ผมไม่รู้ว่าตัวเองพลาดตรงไหน? ทั้งที่ผมตั้งใจจะปกป้องซินจากความเจ็บปวด แล้วทำไมผมถึงกลายเป็นคนที่สร้างความเจ็บปวดให้ซินซะเองล่ะ?
ผมมันเป็นน้องแบบไหนกันแน่..?
“หือ?” ผมหยิบโทรศัพท์มากดดู ก็พบว่ามีคนส่งข้อความมาให้ ..เป็นเบอร์ที่ไม่เคยเห็น แต่ข้อความที่ส่งมาเป็นข้อความภาพ!?
“ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!”
ไอ้นรกนั่นมันส่งภาพเปลือยของผมมาอีกแล้ว! ไอ้เวรนี่มันยังไม่เลิกทำสงครามโรคจิตกับผมสินะ! แต่คราวนี้มีข้อความสั้นๆ แนบมาด้วย เป็นชื่อสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ กับคอนโดของมัน..
ผมไม่ลังเลใจที่จะขับรถไปที่นั่นเลย ยังไงวันนี้ผมก็ต้องได้เห็นเลือดมันสักหยดผมถึงจะนอนตาหลับ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันเลวร้ายไปได้ขนาดนี้ก็เพราะมันคนเดียว เพราะไอ้เอี้ยฟ้าประทานคนเดียวเลย!!
ทำไมสวรรค์ถึงยอมให้คนอย่างมันเกิดมามีชีวิตบนโลกใบนี้ด้วยวะ!? แล้วเมื่อไหร่มันจะตายๆ ไปสักที?! โธ่เว้ย!!
กว่าจะมาถึงสวนที่ว่าผมก็ใจเย็นลงไปบ้างแล้ว ผมพยายามมองหาว่าไอ้บ้าที่มีหัวสีเงินนั่นน่าจะอยู่ตรงไหน ท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านมากมายยามเย็นแบบนี้ แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แวว
หรือผมจะถูกมันแกล้งปั่นหัวเล่นเฉยๆ?
ผมเดินหาไปก็หงุดหงิดไปไม่เห็นมีใครหัวหงอกหัวเงินซักคน จนมาถึงสระบัวที่อยู่เกือบใจกลางสวนสาธารณะแห่งนี้ ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้นหญ้าริมสระ และพอเดินเข้าไปใกล้ๆ ผมก็แน่ใจว่าต้องใช่ไอ้เอี้ยที่ผมกำลังตามหาอยู่แน่ ..แต่ที่ไม่มั่นใจในตอนแรกเพราะวันนี้ไอ้นั่นมันใส่หมวกผ้ายืดสีขาว ปกปิดผมสีหงอกอันเป็นจุดเด่นประจำตัวของมันน่ะสิ แถมยังใส่เสื้อยืดแขนยาวคอกว้างสีขาว กางเกงเดฟยีนส์สีซีดขาดเป็นริ้วๆ ผ้าใบหุ้มข้อคู่โตๆ สีขาว เรียกว่าสว่างโร่ตั้งแต่หัวจรดตีนเลยแหล่ะ
อ้อ ยกเว้นอย่างนึง ยกเว้นแว่นตากุชชี่ที่มันใส่อยู่ตอนนี้เป็นสีชา..
ผมเดินเข้าไปข้างหลังมันอย่างเงียบกริบที่สุด หมายมั่นปั้นตีนว่าจะถีบมันลงสระบัวให้สาแก่ใจสักหน่อย แต่พอเอาเข้าจริงมันเสือกนกรู้ กลิ้งตัวหลบตีนผมไปได้อย่างหวุดหวิด ทั้งที่มันยังไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำ
แมร่ง! มีตาหลังหรือไงวะ?!
แต่อย่าคิดว่าคนอย่างซันชายน์จะยอมแพ้ง่ายๆ ถ้ามันจะโชคดีก็โชคดีแค่ทีแรกเท่านั้นแหล่ะโว้ย! ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ผมต้องเอาเลือดมันออกมาดูให้ได้!
ผมตามไปกระทืบมันต่อ แต่มันก็กลิ้งตัวหลบไปได้อีกครั้ง และอีกครั้ง..
พอผมเงื้อตีนจะกระทืบมันครั้งที่สี่ มันกลับพุ่งตัวมาคว้าขาผมได้ก่อนแล้วกระชากเต็มแรง ผมเสียหลักลื่นไถลไปบนพื้นหญ้า และล้มก้นกระแทกพื้นในที่สุด
..เจ็บ! แต่ไม่มีเวลาให้โอดครวญ ผมจะลุกขึ้นสู้ใหม่ แต่ยังไปไม่ถึงไหน ไอ้บ้านั่นก็พลิกตัวขึ้นมาอยู่เหนือตัวผมแล้ว ..เร็วชิบ!
ผมพยายามจะดิ้น พยายามต่อต้านทุกวิถีทาง แต่อย่างที่เคยบอกว่าผมมันนักคาราเต้ ผมไม่ถนัดต่อสู้แบบคุกวงในแบบนี้ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นผมก็เลยถูกมันจับล็อคแขนล็อคขาจนแทบขยับไม่ได้ ..ฮึ่ย! เกลียดตัวเองว่ะ
แต่เกลียดมันมากที่สุด!
“ไม่คิดว่าเป็นการทักทายที่ประเจิดประเจ้อไปหน่อยเหรอ ซันนี่?” มันพูดเอื่อยๆ เนิบๆ ตามสไตล์ หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างหยุดหายใจหอบมาพักหนึ่ง
“ดูคนพวกนั้นดิ” มันพยักพเยิดไปยังทางเท้าด้านบน ผมเลยแหงนหน้าตามไปดู
ภาพที่เห็นกลับหัวในตอนนี้ก็คือเหล่าอากงอาม่าในชุดออกกำลังกาย ในมือถือพัดเตรียมพร้อม กำลังยืนมุงดูผู้ชายวัยรุ่นสองคนด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ว่าพวกมันกำลังทำบ้าอะไร? คนหนึ่งอยู่บน คนหนึ่งอยู่ล่าง กลางที่โล่งแจ้งนี่มันหมายความว่ายังไง? คือกีฬาประเภทไหน? ...อากงกะอาม่าไม่เข้าใจ
ผมหันกลับมามองหน้าไอ้เอี้ยฟ้าตาขวาง ถึงเรื่องนี้ผมจะเป็นคนเริ่มก่อน แต่ผมไม่ยอมรับผิดหรอก! ถ้ามันยอมให้ถีบลงน้ำง่ายๆ เรื่องก็จบไปแต่แรกแล้ว! ไม่ต้องเสียแรง เสียเวลา แถมยังเสียหน้าแบบนี้หรอก ..ฮึ่ย! เจ็บใจนัก!!
“ปล่อยกู!” ผมออกคำสั่ง ซึ่งมันก็ยอมปล่อยง่ายๆ
อากงกับอาม่าค่อยๆ สลายตัวไป ผมลุกขึ้นนั่งปัดเนื้อปัดตัวโดยมีไอ้เอี้ยฟ้าประทานนั่งหัวเราะหึๆ หึๆ อยู่ถัดไป หมั่นไส้นักผมก็ใช้ตีนยันมันไปที แต่เพราะอยู่ในท่วงท่าและองศาที่ไม่ถนัดเท่าไหร่ อานุภาพทำลายล้างก็เลยไม่รุนแรงเท่าที่ควร ไอ้เอี้ยนั่นถึงยังนั่งเฉยอยู่ได้
“แล้วนี่เรียกกูมาทำเชี่ยไร? ว่างนักรึไงมึง? แล้วหายหัวไปไหนมาให้คนอื่นเค้าตามหากันทั่ว?” ผมยิงใส่มันเป็นชุด
“.........” มันไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับนั่งเงียบมองหน้าผมแทน
“อะไร?”
อะไรของมันวะ? หรือว่าผมถามมากไป ถี่ไป? ระบบมันเลยประมวลผลไม่ทัน? เครื่องค้าง?
“เปล่า”
‘เปล่า’ แค่นั้นก็จบ? ‘เปล่า’ แล้วก็นิ่งไปอีก?
นี่มึงไม่คิดจะตอบคำถามกูหน่อยหรือไงวะ?! ..ผมนึกหงุดหงิดรำคาญใจอ้าปากจะด่ามัน แต่มันกลับยื่นแผ่นอะไรบางอย่างมาตรงหน้าก่อน
“อะไร?” ผมถาม แต่ยังไม่รับมา
“คีย์การ์ด...คอนโดกู” คำตอบของมันทำให้ผมประหลาดใจ “รหัสคือ...ทะเบียนรถมึง”
“แล้วไง?” ผมจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกอีกแล้ว คีย์การ์ดคอนโดมัน? แล้วรหัสคือทะเบียนรถผม? หมายความว่าไง??
“อยากได้ไม่ใช่เหรอ...เมมโมรี่การ์ดที่บันทึกภาพกับคลิปโป๊ของมึงเอาไว้น่ะ?”
ผมเอาตีนยันมันไปอีกทีด้วยนึกโมโหกับสิ่งที่มันพูดถึง แต่มันก็ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ..ตอนนี้ชายเสื้อขาวๆ ของมันมีรอยรองเท้าผมสองรอย เด่นชัดเลยเหอะ
“กูเคยบอกแล้วว่ามึงต้องขึ้นไปเอาเอง...กูเอาคีย์การ์ดกับรหัสมาให้ มึงอยากขึ้นไปตอนไหนก็แล้วแต่สะดวก”
ตอนนี้ผมเริ่มกระจ่าง แต่ก็ยังไม่ยอมรับไอ้แผ่นแม่เหล็กนั่นมาอยู่ดี ก็ผมยังมีเรื่องให้สงสัยอยู่นี่นา ..เยอะด้วย
“มึงตั้งใจจะเล่นเกมกับกูรึไง?” ผมถามในสิ่งที่คิด
“ใช่” มันตอบยิ้มๆ แกว่งคีย์การ์ดตรงหน้าผมไปมา
นี่มึงจะสะกดจิตกูเหรอ?
“เป็นหนึ่งในเกมโปรดของกู...เกมหาของ”
คิดไว้แล้วเชียว คนอย่างมันคงไม่ให้เพราะแค่อยากจะให้เฉยๆ แน่ มันต้องมีอะไรแอบแฝง ..แก้เบื่อ ไงล่ะ
ถ้าผมจะเล่น ผมต้องแน่ใจซะก่อนว่าผมจะมีโอกาสชนะ เพราะผมไม่ใช่คนที่ชอบเสี่ยงโดยไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจน
“กูจะแน่ใจได้ยังไงว่าของมันอยู่บนห้องมึงจริงๆ? แล้วถ้ามี...มีกี่อัน? เกิดกูหาเจอแล้วปรากฏว่ามึงมีก๊อปปี้ไฟล์อื่นอีก กูไม่เหนื่อยฟรีรึไง?” ..เป็นชุด
หวังว่าเครื่องมึงจะไม่ค้างอีกนะ
“เมมโมรี่การ์ดมีแค่อันเดียว...และกูก็เก็บเอาไว้ในห้องนั้น” มันอธิบายอย่างไม่เร่งร้อน “ไฟล์อื่นกูลบทิ้งหมดแล้ว รูปที่ส่งไปให้มึงเมื่อกี๊ก็ลบทิ้งแล้วด้วย”
“กูจะเชื่อได้ยังไงว่ามึงพูดจริง?”
“เพราะกูพูดจริง”
“แค่นั้น?”
แค่มึงบอกว่า ‘จริง’ กูก็ต้องเชื่อหรือไง? มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะเอี้ยฟ้าประทาน?! เชื่อถือได้มากเลยนะมึงเนี่ย!
“แค่นั้นแหล่ะ...กูไม่บังคับให้มึงเล่นหรอก กูแค่เสนอทางเลือกให้มึงเฉยๆ ..จะรับหรือไม่รับไว้ก็แล้วแต่” มันพูดด้วยท่าทางสบายๆ
“....ก็ได้!” ผมเสียเวลาคิดนิดหน่อย ก่อนจะคว้าคีย์การ์ดของมันมากำไว้ “กูจะเล่นเกมนี้”
ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจว่าไอ้เอี้ยนี่แอบซ่อนแผนชั่วอะไรไว้หรือเปล่า แต่มันก็ยังดีกว่าผมปล่อยให้มันถือไพ่เหนือกว่าโดยที่ไม่ยอมทำอะไรเลยล่ะน่า!
เอาวะ! ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่กู!
“แล้วกฎล่ะ?” ผมถามมันอีก เพื่อความเข้าใจตรงกัน เผื่อว่าผมตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไป จะได้ไม่ถูกมันปรับแพ้ฟาล์วทีหลัง ยกตัวอย่างเช่น..เผาบ้านมันไรงี้ ทำลายทีทั้งหลักฐาน ทั้งที่ซุกหัวนอนของมันซะเลย วะฮะฮ่าฮ่า สะใจดี!
แถมยังมีโอกาสชนะอีกด้วย ..ล้ำเลิศจริงๆ ซันชายน์
ถ้าไม่มีข้อห้ามล่ะก็นะ.. มึงเสร็จกูแน่!
“...แค่ไม่เผาห้องกูก็พอ”
เหยดดดด! ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ นี่มึงอ่านใจคนออกด้วยเหรอวะ?!
TBC. :z2:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆ
^________________^
ฟ้าเนี่ย แปลกๆนะ
-
น่าจะจัดให้นังจี้ซักตุ้บนะ จะได้รู้ว่าไผเป็นไผ
-
เราเริ่มคิดและ ว่าฟ้ามันอายุ 17 จริงๆ -[]- เล่นเป็นเด็กเลย
สงสัยเรื่องของซินมากเลยอ่า :z10:
ซันนี่บอกว่าซินเคยมีรอยแบบตัวเอง แปลว่าซินเคยโดนแบบนี้เหรอ งื้อออ
อ่านแล้วชอบซิน แต่ท่าทางเรื่องราวของพี่แกจะดราม่ากว่าซันเยอะ
ตอนพี่เลี้ยงเด็ก ฟ้าน่ารักมาก :impress2:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :3123: :3123:
-
มาเป็นกำลังใจนะคับ
ชอบๆเกมส์นี้จะเป็นยังไงต่อสำหรับ "เกมส์หาของ" อิอิ
:really2: :really2: :really2:
-
ฟ้าเนี่อายุ 17 หรือว่า 7 ขวบกันแน่ฟะ
-
ฟ้าเหมือนมีพลังจิตจริงๆเลยนะเนี่ย หวังว่าซันคงไม่โดนตลบหลังนะ
-
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฟ้าประทานต้องมีปมแน่เลย
อยากรู้ อยากรู้ ความคิด ความอ่านแปลกแหวกแนว ได้ใจ ^ ^
-
ซันนี่โดนพี่งอนแล้ว ฟ้ามันชอบซันซายแน่แล้ว
-
จะแกล้ง อะไร กันยังไงก็ ทำไปเถอะ แต่ ขอแค่ รู้ กัน สองคน ฟ้า กับ ซันนี่ ก็พอ เพราะ มัน เป็นเรื่องในครอบครัว จริงป่ะ
-
ชอบเรื่องแนวนี้จริงๆ เยี่ยม o13
-
+1 ให้กับความเลวของฟ้าและความรักของซินกับซัน
-
รอตอนหาของนี่แหล่ะ หุหุหุ
อยากอ่านจังเลย
-
ถ้าเป็นซัน...คิดว่าคงไม่มีทางเชื่อคำพูดของฟ้าได้อีกแล้วล่ะ
ถึงซันจะทำเป็นชิวไม่คิดอะไร เพราะผู้ชายมันไม่เสียหายนอกจากกังวลเรื่องคลิปกับรูป แต่เท่าที่ซันนอนไม่หลับมาหลายคืนตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นมันก็พิสูจน์ได้นะ...ว่าซันได้ัรับผลกระทบจากมันมากเหมือนกัน
ไม่คิดว่าจะมีใครเิริ่มความสัมพันธ์กันด้วยวิธีของฟ้าเลย...ถ้าในความเป็นจริงมันไม่มีทางรอดหรอก นอกจากความโกรธเกลียดคงไม่สามารถหาความรู้สึกอื่นมาแทนได้อีก
-
เห้อๆ แปลกแต่จริงมาแบบเกมหาของ เอ...หรือว่ามีอะไรแอบแฝงอีกเนี่ย???
ซักจะไปกันใหญ่
-
เข้ามากรี๊ดพี่กาย :m20:
ตอนนี้น้องเมย์บีไม่มีบทเลย คิดถึง
-
ตกลงว่าฟ้ามันบ้าใช่ไหม
มันต้องบ้าแน่ๆเพราะคนปกติไม่ทำกันแบบนี้หรอก =______________=
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
ตกลงว่าฟ้าบ้าใช่ป่ะ :really2:
กายเล่นสมบทบาทดีน่ะ :laugh:
พี่ซินคืนดีกับน้องซันเร็วๆ น่ะ :กอด1:
:L2: :L2:
-
ฟ้ามีแผนอะไรอีกรึปล่าวเนี่ย :serius2:
ซินกับซันนี่คืนดีกันเร็วๆนะ :z2:
อยากรู้ด้านความคิกของฟ้าบ้างจัง :z3:
:bye2:
-
กายเหมือนคนบ้ามากกกกก
-
:fire:
-
+1 รอดูซันนี่ว่าจะเจอมั้ย อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ฟ้าประทานน่ากลัว ตรงอ่านความคิดไม่ออกเนี่ยแหละ...
เกรงว่า ซันเข้าไปในห้องแล้ว จะเจอปิดประตูตีแมวอ่ะสิ ( แม้จริง ๆ จะทำอย่างอื่นมากกว่าตีก็เถอะ...)
หนุ่มกาย รับบทคนไข้ด้วยอินเนอร์โดยแท้ ( จริง ๆ จิตหลุด ไปแล้ว :laugh: )
-
มันต้องเลวอย่างมีระดับ แบบนี้สิถึงจะสนุก
-
อ่านตอนนี้จบแล้วต้องรีบสมัครสมาชิกเพื่อมาเม้นเลยค่าา
เราชอบเรื่องนี้และสะกิดใจมาตลอดว่าสำนวนมันคุ้นๆ
เพิ่งรู้ว่าเป็นคนแต่งเรื่องบีมาย อยากจะบอกว่าเราชอบมากกกกกก :-[
ติดตามทั้ง2เรื่องอยู่เสมอๆค่า :L2:
-
อยากดูสกายเล่นละครเวทีอ่ะ พี่แกตีบทแตกดีจริง :jul3:
-
ซันนี่จะโดนแกล้งอะไรอีกน๊า
-
ฟ้านี่มันมีความผิดปกติทางจิตรึป่าวอ่ะ???
แต่ล่ะอย่างที่ทำนี่นะ น่า :z6: จริงๆ
-
Chapter :: 07 :: ห้องสีขาว?
“จะมามัวนั่งหน้าเหี่ยวไข่หดไปทำไมว้า อีซันซัน? เดี๋ยวพี่มึงอารมณ์ดีเมื่อไหร่มันก็กลับมาคุยกับมึงเองแหล่ะ” เมย์บีแทะซี่โครงหมูทอดกระเทียมไป ก็พูดเหมือนอยากจะปลอบผมไปพลาง ระหว่างที่พวกเรากำลังกินข้าวกลางวันกันอยู่
วันนี้มีแค่ผมกับมันสองคนเท่านั้น ซินไม่ได้อยู่รอกินข้าวด้วยเหมือนทุกที ไอ้กายเลยพลอยหายไปด้วย
“แต่มันไม่เคยโกรธกูข้ามวันแบบนี้มาก่อนเลย” ผมพูดท้อๆ
ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวานเย็น.. ไม่ว่าผมพยายามจะง้อ จะเข้าไปคุยด้วยยังไง ซินก็เอาแต่หนีผมตลอด ไม่มองหน้า ไม่สบตา ไม่รับฟัง ไม่ยอมรับรู้ถึงการมีอยู่ของผมรอบๆ ตัวมันเลย ปฏิเสธทุกทางจนผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
มันทำให้ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ ฮือ..
มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ..สำหรับผมแล้ว ต่อให้ถูกคนทั้งโลกเมิน ผมก็ยังไม่รู้สึกโดดเดี่ยวได้เท่ากับถูกซินคนเดียวเมินเลย เฮ้อ~
อุตส่าห์คิดว่าตอนเช้ามันคงจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง และน่าจะยอมรับฟังผมมากขึ้น แต่ที่ไหนได้ มันดันออกจากบ้านไปตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ คงตั้งใจจะหลบหน้าผมเต็มที่เลยสิ ฮือ..
แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่า ..กรรมตามสนอง..?
ที่ผ่านมา.. ส่วนใหญ่คนที่โกรธมักจะเป็นผม และคนที่ต้องคอยตามง้อก็ต้องเป็นซิน ไม่ว่ามันจะผิดจริงหรือไม่ก็ตาม ถ้าเรามีเรื่องทะเลาะกันก็เป็นอันรู้ว่า ..ซินต้องง้อ! ซินต้องยอมลงให้ผม! เพราะซินเป็นพี่ และเพราะผมเป็นน้อง แถมยังเป็นน้องชายคนเล็กที่เอาแต่ใจและนิสัยเสียที่สุดในโลกด้วย!
เรื่องนี้ทุกคนในครอบครัวรู้กันดี.. แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ผมมันเด็กติด สปอยล์ ชอบให้ทุกคนคอยตามใจ และสปอยเลอร์ตัวพ่อก็คือซินนั่นแหล่ะ กับคนอื่นซินอาจจะเป็นหมาป่าตัวร้าย แต่กลับผมแล้ว..ซินมันก็เป็นแค่หมาตัวใหญ่ที่แสนจะเชื่องและใจดีเท่านั้น
ขนาดป๊ะป๋ากับซอลลี่(..เอ่อ คือผมหมายถึงพี่ชายคนโตของพวกเราน่ะ)ยังชอบพูดบ่อยๆ ว่า ซินจะทำให้ผมเคยตัวและอยู่คนเดียวไม่ได้ ซึ่งซินก็มักจะยิ้มรับอย่างหน้าระรื่นและตอบว่า.. “นั่นแหล่ะที่ซินต้องการ! เพราะซินก็ขาดซันนี่ไม่ได้เหมือนกัน”
เฮ้อ~ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า เพราะคราวนี้เราไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ผมเป็นฝ่ายทำให้มันโกรธเต็มๆ เลย ฮือ.. พอเป็นฝ่ายถูกโกรธมากมายขนาดนี้แล้ว ผมทำตัวไม่ถูกจริงๆ
“เอาน่า ครั้งแรกมันก็เจ็บแบบนี้ทุกคนแหล่ะ เดี๋ยวครั้งต่อไปมันก็มันส์ขึ้นเอง”
“เชี่ยเมย์ มึงพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย?” ผมเอาแตงกวาปาหัวอีเมย์โทษฐานที่พูดจาไม่เห็นจะรู้เรื่อง แต่มันดันรับได้แล้วเอาใส่ปากเคี้ยวต่อซะงั้น
“แต่กูว่านะ.. อันที่จริงกูก็ไม่เห็นความจำเป็นที่มึงจะต้องไปโกหกอีซินดี้มันเลยนี่หว่า” เมย์บีพูดต่อหลังจากกลืนแตงกวาแล้ว “ก็แค่บังเอิญไปเจอฟ้าประทานแค่เนี้ย บอกไปตรงๆ เลยก็ได้ ซินดี้มันไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้วนี่”
“..........” ทำไมกูจะไม่รู้ล่ะว่าซินมันเป็นคนยังไง ปกติแล้วมันก็เป็นคนแฟร์ๆ แมนๆ นี่แหล่ะ แต่เพราะเรื่องมันไม่ได้มีแค่นั้นน่ะสิ
“มึงน่าจะรู้จักมันดีที่สุด” มันพูดด้วยท่าทางที่เหมือนคุณครูกำลังสั่งสอนนักเรียน แล้วเนียนเอื้อมมือมาหยิบแตงกวาในจานผมอีก
“..นอกเสียจากว่ามึงจะมีอะไรมากกว่านั้น” อีเมย์หรี่ตามมองผมอย่างจับผิด “มึงกำลังปิดบังอะไรพวกกูอยู่ใช่มั้ย อีซันซัน?”
“เชี่ยไรล่ะ?” ผมมองสู้ตามันกลับไปอย่างท้าทาย
เรื่องอะไรจะแสดงพิรุธ ..ถึงกูจะปิดบังมึงจริงก็เหอะ
“เรื่องโกหกหนึ่ง มักจะนำไปสู่อีกเรื่องโกหกหนึ่งเสมอ” อีเมย์ยังไม่เลิก
“ปรัชญาชีวิตของพวกนิวฮาร์ฟรึไง?” ผมเกทับมันดื้อๆ
“นอร์มอลไทป์ก็ใช้ได้” มันยักไหล่ “แค่มองตามึงกูก็รู้แล้ว”
“รู้อะไร?”
“ก็รู้ว่า..” เมย์นิ่งไป มันจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจังขึงขังอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยๆ
เออ วันนี้มันไม่ได้โกนหนวดด้วย ไม่สิ..ดูจากลักษณะแล้ว ผมว่ามันคงจะไม่ได้โกนมาหลายวันแล้วล่ะ ทั้งหนวดทั้งเคราขึ้นแข่งกันรึ่มเชียว มันบอกว่าช่วงนี้รายงานเยอะ เลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลหนังหน้าเท่าไหร่ นี่ถ้ามันนั่งนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นกะเทยนะเนี่ย สาวๆ เห็นยังต้องเหลียวหลังเลยเหอะ คงนึกว่า พี่บอย ปกรณ์ เวอร์ชั่นอาบแดดนานไปหน่อย ฮ่ะๆๆ
แต่ตอนนี้ผมเริ่มใจตุ๊บๆ ต่อมๆ แล้วสิ หรือว่ามันจะจับโกหกผมได้จริงๆ วะ? นี่ผมยังแสดงไม่เนียนอีกเหรอเนี่ย? ตายห่าล่ะ!
“อาจจะมีพลังงานหรือวิญญาณอยู่...ก็เป็นได้”
“ห๊ะ?” ผมงงนิดนึง “..อีบ้า! มึงเป็นกะเทยจิตสัมผัสตั้งแต่เมื่อไหร่?”
สุดท้ายก็หัวเราะกับท่าทางและคำพูดของมัน ..เอ่อ ก็โล่งใจด้วยแหล่ะ เข้าใจเลยว่า ‘วัวสันหลังหวะ’ มันรู้สึกยังไง?
“เอ๊า ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะมึง” มันยักคิ้ว
“ถ้าไม่มีพลังงานหรือวิญญาณอยู่..กูก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ “เออ..แต่กูไม่ได้ทำแท้งมานะ”
“ห่า! มึงรอให้กูถามก่อนสิ ชิงตอบแบบนี้สคริปกูก็รวนหมด” แล้วมันก็พลอยหัวเราะไปด้วย ก่อนจะหยุดมองหน้าผมยิ้มๆ
“อะไร?” ผมเลิกคิ้วแปลกใจทั้งที่ยังยิ้มอยู่
“ยิ้มได้ซักทีนะมึง” มันว่า “กูชอบเวลาที่มึงทำหน้าเริ่ดๆ เชิดๆ มากกว่า เห็นแล้วหมั่นไส้ดี ชวนให้มีอารมณ์อยากจิกกัด ..หน้าเหี่ยวๆ แบบนี้กูไม่ชินว่ะ” พูดจบก็เอื้อมมือมาจกแตงกวาของผมไปหมด “แตงกวาเนี่ย กูขอนะ อร่อยดี”
ตลกบริโภคนี่หว่าอีนี่.. แต่เอาเถอะ ขอบใจว่ะเมย์
ขอบใจที่อุตส่าห์ทำให้กูยิ้มได้ ..เอาล่ะ! งั้นกูก็ต้องพยายามหาทางทำให้ ซินยิ้มให้กูให้ได้เหมือนกัน! ไม่ยอมน้อยหน้ามึงหรอก เมย์บี..
“มองหน้ากูแบบนั้นหมายความว่าไง?” อีเมย์เงยหน้าขึ้นจากจานข้าวตัวเองที่ตอนนี้หมดเกลี้ยงแล้ว “รึว่า..?! อย่านะมึงๆ จะมาตกหลุมรักกูไม่ได้นะ! ขอเตือนไว้ก่อน หนังหน้าอย่างมึงไม่ใช่สเป็กกูหรอก ตัดใจซะเถอะ อีซันซัน”
“ถุ๊ย!!” ผมเบะปากหมั่นไส้อีคนที่นั่งลอยหน้าลอยตาคิดเองเออเองและเข้าข้างตัวเอง ก่อนจะหัวเราะมันออกมาอีกอย่างอดไม่ได้..
แต่ก่อนที่ผมจะได้เผด็จศึกซิน เอ้ย! ไม่ใช่ๆ ก่อนที่ผมจะได้ปฏิบัติการง้อ ซินอีกครั้ง ก็คงต้องรอให้เย็นย่ำค่ำมืด รอให้ซินมันเลิกเรียนก่อน แล้วเราค่อยกลับไปง้อกันที่บ้านอีกที แต่ตอนนี้...ระหว่างที่ยังไม่ถึงเวลานั้น ผมขอไปปฏิบัติการกู้ชีพ(ตัวเอง)ชิงเมมโมรี่การ์ดจากไอ้เอี้ยฟ้าประทานก่อนดีกว่า เหอๆ
“อื้ม เรียนเสร็จแล้วมันจะไปไหนยังไงอย่าลืมโทรมาบอกเรานะ...จ้ะ ขอบใจมาก” ผมกดวางสายหลังจากสั่งเสีย เอ่อ.. สั่งกำชับเหมยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ใช่แล้วครับ! ภารกิจ ‘หาของ’ ของผมในครั้งนี้ก็ได้เหมยลี่ผู้น่ารักนี่แหล่ะเป็นตัวช่วย ผมให้เธอช่วยจับตาดูไอ้เอี้ยฟ้าประทานเอาไว้ระหว่างที่มันยังอยู่ที่คณะ และเมื่อไหร่ที่มันหายหัวไปจากคณะก็ให้เหมยโทรมารายงานผมทันที
ถึงเธอจะไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของผมแต่ก็ยังเต็มใจช่วยโดยไม่ถามเซ้าซี้ นี่แหละข้อดีของเหมยลี่ เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารำคาญดี แต่เสร็จจากงานนี้แล้วเธอบอกว่าอยากกินคริสปี้ครีม ก็...เอาเหอะ ไว้ผมจะหาไปเซ่นแล้วกัน
เมื่อกี๊เหมยเพิ่งบอกผมว่าเธอต้องเข้าเรียนแล็บเคมีอะไรสักอย่างสามชั่วโมงรวด ..นั่นก็หมายความว่าไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็ต้องติดแหง็กอยู่ในแล็บนั่นสามชั่วโมงรวดเช่นเดียวกัน และยังหมายความไปได้อีกว่า ผมมีเวลาขึ้นไปค้นคอนโดของมันอย่างปลอดภัย(?)เป็นเวลาสามชั่วโมงรวดด้วยน่ะสิ..?
ดีล่ะ!
แน่นอนว่าผมต้องโดดเรียนไป แต่ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ผมเหลือเลกเชอร์อีกแค่ชั่วโมงเดียว เดี๋ยวยืมของเพื่อนมาก๊อปปี้เอาก็ได้ แต่ตอนนี้ผมต้องรีบแล้ว..
เสียเวลาไม่มากผมก็มาถึงคอนโดของไอ้เอี้ยฟ้าประทานอย่างปลอดภัย คงเพราะว่าตอนนี้ยังเป็นชั่วโมงทำงานอยู่ รถก็เลยไม่ติดเท่าไหร่ พอเข้ามาถึงลิฟต์ผมก็ต้องยืนงงอีกพักหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าควรจะใช้ลิฟต์ตัวไหน ก็ห้องไอ้เอี้ยนั่นมันอยู่ชั้นบนสุดแถมยังมีห้องมันแค่ห้องเดียวนี่นา ควรจะเป็นลิฟต์เฉพาะหรือเปล่า?
อืม ผมว่าคอนโดที่ผมกับซินอยู่มันก็เกรดเอแล้วนะ แต่พอมาเจอคอนโดเอี้ยฟ้านี่...สู้ไม่ได้เลยว่ะ ไฮโซเกิ๊นนน
แต่ในที่สุดผมก็หาลิฟต์เจอจนได้ กดเข้าไป เสียบคีย์การ์ด จิ้มรหัสผ่านที่มันเคยบอกว่าเป็นเลขเดียวกับทะเบียนรถของผม จากนั้น...ลิฟต์ก็ส่งผมตรงเข้ามาในห้องของมันเลย ...แหม ช่างสะดวกสบาย
!!... วินาทีแรกที่ผมได้เห็นห้องเอี้ยฟ้าประทานนี่อารมณ์บอกไม่ถูกจริงๆ จะว่าอึ้งก็อึ้งนะ จะว่าทึ่งก็ใช่อีกแหล่ะ ผมว่าพวกคุณต้องจินตนาการไม่ถูกกันแน่ๆ ว่าผมกำลังเห็นอะไรบนยอดหอคอยลอนดอน..ไม่ใช่สิ ยอดของตึกสูงไฮโซแห่งนี้น่ะ
แวบนึงผมเผลอนึกไปว่าลิฟต์ตัวเมื่อกี๊อาจเป็นของ ‘วิลลี่ วองก้า’ เจ้าของโรงงานช็อคโกแล็ตซะอีก นึกว่ามันพาผมทะลุดาดฟ้าตึกแล้วเลยขึ้นมาถึงสวรรค์เลย จริงๆ นะ.. เพราะในสายตาของผมตอนนี้ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาว สีขาว และสีขาวโพลน ตั้งแต่พื้นจรดเพดาน เล่นเอาตาพร่ากันเลยทีเดียว ..นี่มันอะไรกันเนี่ย?!
สไตล์การตกแห่งห้องของเอี้ยฟ้าประทานนี่ผมไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดีจริงๆ
‘เรียบ’..ก็ใช่ เครื่องเรือนทุกอย่างเป็นสีขาวเรียบๆ เหมือนกันหมดทุกชิ้น แต่รวมๆ แล้วก็มีไม่กี่ชิ้นหรอก มีเฉพาะแค่ที่จำเป็นเท่านั้น
‘หรู’...ก็ถูก เพราะมองดูจากตราสัญลักษณ์หรือยี่ห้อที่ติดอยู่กับเรื่องเรือนพวกนั้นก็รู้แล้วว่าแพงระยับขนาดไหน ส่วนใหญ่เป็นของนำเข้าทั้งนั้นเหอะ
แต่จะให้ถูกต้องที่สุดเลยก็คือ...โล่ง! โล่งมาก! โล่งจริงๆ!
ไม่รู้ว่ามันจะเอาไว้ไดร์ฟกอล์ฟหรือไง? มองจากภูมิประเทศโดยรวมแล้วก็น่าจะได้หลายหลุมอยู่นะเนี่ย..
คิดดูเหอะว่าพื้นที่ทั้งชั้นมันจะกว้างได้ขนาดไหน แล้วมันก็ยิ่งดูกว้างเข้าไปใหญ่เมื่อทั้งหมดเป็นสีขาวล้วนและไม่มีการแบ่งเป็นห้องๆ อย่างที่ควรจะเป็น จากที่ผมคะเนนะ..คิดว่า..พื้นที่ขนาดนี้..ถ้าเป็นห้องของคนปกติ ก็น่าจะได้ประมาณสองห้องนอน(ใหญ่ๆ) หนึ่งห้องนั่งเล่น และอีกหนึ่งห้องครัว เห็นจะได้ และอาจจะเหลือพื้นที่ไว้ใช้สอยอย่างอื่นอีกนิดหน่อยด้วยซ้ำ..
แต่เอี้ยฟ้ามันดันทำเป็นห้องเดียวกันหมดเลยว่ะ ใช้แค่เฟอร์นิเจอร์หรือฉากกั้นให้เป็นสัดเป็นส่วนเท่านั้นเอง..
ที่ใจกลางห้องมีโซฟาสีขาวตัวใหญ่(มาก)วางอยู่ ตรงข้ามกันมีทีวี LCD น่าจะซัก 29 นิ้วมั้ง วางเรียงอยู่บนชั้นวางสีขาวที่แบ่งเป็น 2 ชั้น ชั้นละ 3 เครื่อง..
6 เครื่อง?!! ..โอ พระเจ้า ผมเดาไม่ออกจริงๆ ว่านี่มันหมายความว่ายังไง? มันอยู่เหนือจินตนาการของผมมากเกินไปแล้ว
ก็ได้แต่ยืนเกาหัวงงๆ มันเอาไว้ทำอะไรกันแน่วะ?!
แล้วไอ้ทีวีทั้งหกเครื่องมันนั้นก็ใส่เสื้อสีขาวให้ด้วยนะ! ..จริงๆ เป็นปลอกสีขาวน่ะ คงเพราะว่าตัวเครื่องมันเป็นสีดำล่ะมั้ง คงกลัวจะผิดคอนเซ็ป ‘ขาวล้วน’ เหอๆ ..ก็อุตส่าห์ไปสรรหามา
ที่มุมห้องมุมหนึ่งมีเปียโนสีขาวหลังใหญ่ตั้งสงบนิ่งอยู่ ..อันนี้ก็ไม่เคยอยู่ในจินตนาการของผมเหมือนกัน
ไอ้เอี้ยนั่น..กับเปียโน..งั้นเหรอ?
ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าเป็นเปียโนที่สวยมากๆ ผมไม่ใช่คนที่รู้เรื่องเครื่องดนตรีสักเท่าไหร่ แต่ก็เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าไอ้ยี่ห้อนี้มันต้องออเดอร์เป็นปีๆ กว่าจะได้ แถมราคายังแพงเวอร์อีกต่างหาก แต่ก็เป็นที่ยอมรับกันว่าเป็นเปียโนที่มีเสียงไพเราะมาก..
พอคิดแบบนั้นผมก็เลยลองเอานิ้วจิ้มๆ ดู ..อืมมม ก็ดี
ผมเดินเลยเปียโนไปแหวกม่านสีขาวสองชั้นออกดูก็เห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาอยู่ข้างล่าง ..อืม ตอนกลางคืนท่าจะสวยน่าดูชม ผนังโค้งบริเวณนี้ทั้งแถบเป็นกระจกตั้งแต่พื้นจรดเพดานเลย ...มิน่าล่ะ ห้องนี้ถึงได้ดูสว่างนัก
ผมเดินไล่สำรวจส่วนอื่นๆ ไปเรื่อย.. ไม่มีส่วนของห้องครัว ไม่มีแม้แต่ที่ที่ดูเหมือนเอาไว้ใช้กินข้าวหรือ..กินมาม่าเวลาหิว? แต่มีบาร์เล็กๆ อยู่ด้านหนึ่ง ตรงนั้นมีเครื่องชงกาแฟ มีแผงแก้ว แล้วก็มีเหล้านอกวางเรียงรายอยู่หลายขวด(เห็นแล้วน้ำลายสอ แอบเอากลับบ้านสักขวดดีไหมเนี่ย?) มีเก้าอี้ทรงสูงอีกสองตัว..
ผมสังเกตว่าเครื่องใช้อันไหนที่เป็นสีขาวไม่ได้ ก็จะเป็นสีเงิน ไม่ค่อยมีสีอื่นแปลกปนมาหรอก ทั้งที่ตอนไปซุปเปอร์ฯวันนั้นท่าทางเอี้ยฟ้าประทานมันก็สนใจอะไรที่เป็นสีสันอยู่นะ ..ตกลงมันชอบหรือไม่ชอบกันล่ะ?
มีตู้เย็นไม่ใหญ่มากหลังหนึ่ง(เล็กกว่าที่ห้องผมล่ะ) เปิดดูในนั้นก็...มีแต่ขวดน้ำเปล่า? อะไรของมันเนี่ย? วันๆ มันได้กินอะไรบ้างหรือเปล่าวะ?(ถ้าตู้เย็นห้องผมเป็นแบบนี้ซินต้องดิ้นลงแดงตายแน่) หรือว่าปกติแล้วมันไม่ค่อยได้อยู่ห้อง..?
อืม อันนี้อาจจะเป็นไปได้ ..เออ มีกระป๋องจูปาจุ๊บที่มันยังไม่ได้จ่ายตังค์ผมอยู่ในนั้นด้วย พร่องไปเกือบครึ่งแล้ว.. นี่กินคนเดียวหรือเอาไปแจกคนอื่นด้วย?
มีขวดวิตามินเรียงรายอยู่มากมาย...ไม่น่าเชื่อว่าหนังหน้ามึนๆ อย่างมันจะเป็นมนุษย์วิตามิน? ผมหยิบขึ้นมาดูขวดหนึ่ง...วิตามินผักรวม...เหอๆ สำหรับไอ้ตัวที่ไม่ชอบกินผักอย่างมันสินะ ผมว่าถ้ามันกินครบหมดนี่ก็ไม่จำเป็นต้องกินอย่างอื่นแล้วล่ะ ..อิ่มน่ะ
อ้าว นี่อะไร?...มีมีดทำครัวแช่อยู่ในช่องฟรีซล่ะ
เพื่ออะไรวะ?? ..มันทำเอาผมยืนงงตาแตกอยู่พักใหญ่ สุดท้ายต้องส่ายหัวยอมแพ้ บอกได้คำเดียวว่า.. ‘เหนือจินตนาการ’
เท่าที่ดูมา.. นอกจากเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นกับชั้นหนังสือที่กระจัดกระจายอยู่ตามมุมต่างๆ แล้ว ห้องนี้ก็ไม่มีของตกแต่งอื่นอีก ไม่มีแจกันดอกไม้ กระถางต้นไม้ หรือว่าภาพติดฝาผนัง ไม่มีแม้แต่รูปถ่ายสักใบ..ของใครสักคน ไม่มีกลิ่นอายของการใช้ชีวิต ราวกับไม่ใช่ที่อยู่ของมนุษย์...ไร้ชีวิตชีวา...ไม่มีสีสัน...ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ..อ้างว้างและเงียบเหงา
ชักสงสัยขึ้นมาแล้วว่าคนอย่างไอ้เอี้ยฟ้าประทานมันมีชีวิตอยู่ในโลกแบบไหนกันแน่?
ผมเข้าใจดีว่าแต่ละชีวิตต่างก็มีเรื่องราวและที่มาที่ไป แต่ละการกระทำย่อมมีเหตุผลรองรับและสนับสนุน ..แล้วไอ้ฟ้าประทานล่ะ? เหตุผลที่มันเลือกอยู่ในที่แบบนี้คืออะไร? เรื่องราวเป็นยังไง? มาจากที่แบบไหน?? และกำลังจะไปไหนต่อ???
ต่อให้มีเวลาทั้งชีวิตผมก็คงคิดไม่ออกหรอก เพราะงั้นเลิกคิดดีกว่า..
ผมเดินไปสำรวจแถวเตียงนอนมันต่อ เตียงใหญ่คิงส์ไซส์สีขาวล้วนอีกแล้ว ..อืมมม นุ่มดี ตรงผนังฝั่งหัวเตียงมีชั้นวางดาบญี่ปุ่นด้วย? ผมลองหยิบมาดูเล่มหนึ่ง...หนักได้เรื่องเลยแฮะ ลองชักออกดู โว้ว~ ของจริงที่หว่า...สีเงินเงาวับ สะท้อนหน้าผมชัดแจ๋วเลย ท่าทางจะคมกริบ.. ไม่อยากจะคิดเลยถ้าเผลอไปตวัดโดนคอใครเข้า กึ๋ย~
เอ๊ะ? แล้วตู้เสื้อผ้าล่ะ? ห้องน้ำด้วย? ผมเก็บดาบไว้บนหิ้งตามเดิม หันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีห้องน้ำหรือตู้เสื้อผ้าสักหลัง เลยลองเดินไปเคาะๆ ตามผนังดู...ก็พบว่าตู้มันฝังเข้าไปในผนังแบบเนียนๆ เลย ผนังทั้งแถบตรงนี้เป็นตู้ทั้งหมด โอ้ววว...เจ๋งดีแฮะ บิวด์อินขั้นเทพเลยนะเนี่ย
ผมลองไล่เปิดดูทีละตู้ๆ.. เสื้อผ้าก็มีแต่สีขาวกับสีดำแซมบ้างประปราย แอคเซสเซอรี่ต่างๆ เข็มขัด กระเป๋า สร้อย แหวน นาฬิการข้อมือ หมวก แว่นกันแดด
โห อันหลังนี่เรียงเป็นตับ ครึ่งร้อยได้มั้งเนี่ย? ..มินาล่ะ เห็นใส่ไม่เคยซ้ำ
ข้าวของทุกชิ้นถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ง่ายต่อการหยิบจับ สงสัยว่าที่นี่คงจะมีแม่บ้าน(ชั้นดี)คอยดูแล
ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหล่ะ เพราะที่นี่ดูสะอาดสะอ้าน แตกต่างจากห้องหนุ่มโสดทั่วไปลิบลับเลย โดยเฉพาะห้องผมกับซิน อย่าให้เซด...ถ้าเปรียบที่นี่เป็นสวรรค์ ห้องพวกผมก็นรกดีๆ นี่ล่ะ
จะว่าไปแล้วที่ไอ้เอี้ยฟ้ามันกล้าให้ผมเข้ามาค้นห้องมันตามอำเภอใจแบบนี้มันคิดอะไรอยู่กันแน่วะ? มันไม่กลัวว่าผมจะขโมยข้าวของในห้องมันไปขายหรือไง? ..ดีล่ะ! พ่อจะยกเค้ามันทั้งห้องเลย ขายหมดนี่ก็ท่าจะได้เงินเยอะอยู่นะ
เออ หรือจะเอาเหล้านอกไปขอขมาซินดี? ..อืมๆ ความคิดไม่เลวเลย
ผมเริ่มลื้อลิ้นชักเล็กลิ้นชักน้อยที่อยู่ในตู้นั้นออกมาดู(โชคดีจริงๆ ที่ไม่มีอันไหนล็อคไว้เลย ก็ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องมันกล้าหรือมันบ้ากันแน่?) เผื่อจะพบของที่กำลังตามหา..
อ่ะ นี่ผมยังไม่ได้ลืมภารกิจไปหรอกนะ ตอนที่ผมเดินสำรวจนู่นนี่ผมก็พยายามมองหาที่ที่พอจะเป็นที่ซ่อนของไอ้เมมโมรี่นรกไปในตัวนั่นแหล่ะ แต่ก็อย่างที่บอกว่าห้องมันโล่งไปหมด ผมเลยจนปัญญาไม่รู้จะเริ่มค้นจากตรงไหนดี ตอนนี้ก็ขอดูของในลิ้นชักพวกนี้ก่อนแล้วกัน
เอ๊ะ นี่กล่องอะไร? มีกล่องกำมะหยี่ใบเล็กๆ สีน้ำเงินกระดำกระด่างวางตะแคงอยู่ในนั้น ...คล้ายกับกล่องแหวน
แต่ใครจะรู้.. มันอาจจะเป็นที่ซ่อนของเมมโมรี่การ์ดที่ผมกำลังหาอยู่ก็ได้ พอคิดแบบนั้นผมก็ไม่ลังเลใจที่จะหยิบมาเปิดดู..
แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เพราะสิ่งที่อยู่ข้างในก็คือของที่ควรจะเป็นตั้งแต่แรก
ใช่ มันคือ แหวน.. เป็นแหวนวงเล็กๆ ที่ดูสะอาดสะอ้านต่างจากกล่องที่บรรจุมันเอาไว้ ตัวเรือนทำจากทองคำขาว ส่วนหัวน่าจะเป็นเพชร..ล่ะมั้ง? เพชรสีน้ำเงิน..? กี่กะรัตกันล่ะเนี่ย? แต่ก็ไม่ใหญ่มากนะ กำลังสวยเลย
คงจะเป็นของใครสักคน...ที่ผมไม่อาจคาดเดา
แต่คงไม่ใช่ไอ้เอี้ยฟ้ามันซื้อมาใส่เองหรอก...มั้ง?
(ต่อ)
-
(ต่อ)
!!.. แรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกงทำเอาผมสะดุ้งเฮือก ทำแหวนที่กำลังยกส่องกับแสงหลุดจากมือ..หายไปไหนไม่รู้ มองหาที่พื้นรอบๆ ตัวก็ไม่เห็น ผมเลยตัดใจล้วงโทรศัพท์มากดรับสายก่อน เดี๋ยวค่อยหาแหวนทีหลัง..
“ครับ?” เป็นเหมยลี่นั่นเองที่โทรมา..
ผมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ ก็แค่เกือบสองชั่วโมงเองนี่หว่า ยังไม่หมดเวลาสักหน่อย ..ว่าแต่นี่ผมเสียเวลาเดินดูนั่นนี่ไปเกือบสองชั่วโมงเชียวเหรอ? ป๊าดดดด
“ตอนนี้เหมยเลิกเรียนแล้วนะ” เสียงจากปลายสายว่างั้น “พอดีแล็บเสร็จเร็วน่ะ”
“อ้าวเหรอ? แล้วฟ้าประทานล่ะ?”
“หายไปแล้ว..”
“ห๊ะ?!”
“จริงๆ เลิกมาประมาณครึ่งชั่วโมงได้แล้วล่ะ แต่พอดีเหมยถูกอาจารย์เรียกไปคุย เลยไม่มีโอกาสโทรบอกฉายน่ะ”
“เฮ้ย!” ผมถึงกับตาเหลือก
ครึ่งชั่วโมงแล้วเรอะ?! ถ้ามันจะมาก็น่าจะใกล้ถึงแล้วนะเนี่ย!
แต่ว่ามันอาจจะไม่ตรงกลับมาที่นี่เลยก็ได้นี่หว่า
เหอะ..ยังไงก็รีบเผ่นก่อนดีกว่า
“ฉาย เป็นอะไรรึเปล่า? ตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ?” เสียงเหมยชักร้อนรน คงเพราะได้ยินผมร้องเมื่อกี๊
“ไม่ๆ ไม่เป็นอะไร งั้นแค่นี้ก่อนนะเหมย เรารีบ” ผมกดวางสายโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะตอบยังไง มองกล่องแหวน(ที่ตอนนี้ไม่มีแหวน)ในมือแล้วก็ให้คิดหนัก...
เอาเว้ย! กูไม่ได้ขโมยนี่หว่า มันคงหล่นอยู่แถวๆ นี้แหล่ะ เดี๋ยวไอ้เอี้ยนั่นก็คงจะเจอเอง ..คิดได้ดังนั้นก็โยนกล่องเปล่ากลับที่เดิม ปิดลิ้นชัก ปิดประตูตู้ เตรียมตัวโกยเถอะโยม
หลายคนอาจสงสัยว่าผมจะหนีทำไม? ในเมื่อไอ้เอี้ยนั่นมันเป็นคนเต็มใจให้ผมขึ้นมาค้นห้องเอง? ..ตามหลักแล้วก็ไม่ควรจะเป็นอย่างนี้ครับ ผมไม่จำเป็นต้องหนี ผมมีสิทธิ์อันชอบธรรม แต่หลังจากได้รู้จักเอี้ยฟ้าประทานในระดับหนึ่ง(จากร้อยระดับ) ผมก็มีความเชื่อฝังหัวอยู่อย่างหนึ่งคือ ที่ไหนมีเอี้ยฟ้าประทาน ที่นั่นไม่มีสวัสดิภาพและความปลอดภัย.. แล้วผมก็ควรจะอยู่ให้ห่างมันเอาไว้
เพราะงั้นตอนนี้คงไม่เป็นไร ถ้าผมจะงัดกลยุทธ์ที่ 36 มาใช้..
ไม่มีอะไรดีกว่า..หนี!
!!!
“ชิบหายล่ะ!” แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าแม้แต่ปรมาจารย์สงครามอย่าง ซุนวู ก็ช่วยอะไรกูไม่ได้แล้วนาทีนี้!
ปัดโธ่! ไอ้ผมก็อุตส่าห์รีบวิ่งตาลีตาเหลือกมาที่ลิฟต์ แต่ต้องตาแทบถลนเมื่อเห็นว่าลิฟต์ของ วิลลี่ วองก้า ตัวนั้นมันกำลังพาใครสักคนขึ้นมาที่นี่!
โธ่เว้ย! แล้วมันจะเป็นใครไปได้ล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้เจ้าของห้อง?!
ผมต้องรีบมองหาทางหนีทีรอดทางอื่น.. บันไดหนีไฟ ใช่แล้ว! บันไดหนีไฟไง! ว่าแต่ไอ้บันไดหนีไฟที่ว่ามันน่าจะอยู่ตรงไหนล่ะ? เป็นไปไม่ได้แน่ที่จะไม่มี แต่..มันอยู่ตรงไหนวะเฮ้ย?!
มันน่าตลกไหม.. ที่ห้องแบบสตูดิโอโล่งกว้างชนิดมองเห็นแทบทุกซอกทุกมุม พาโนราม่าซะขนาดนี้ ผมกลับหาทางหนีไฟไม่เจอ? แม้แต่ห้องน้ำผมก็ยังหาไม่เจอเลย ถึงผมจะค่อนข้างมั่นใจว่ามันต้องซ่อนอยู่ที่ผนังห้องด้านใดด้านหนึ่งแน่ๆ แต่ผมไม่มีเวลาที่จะมาเดินเคาะหาแล้ว นาทีนี้นาทีฉุกเฉิน!
ผมรีบวิ่งกลับไปส่วนที่เป็นห้องนอน ตรงไปที่เตียง(อ่ะ ไม่ใช่ว่าผมจะไปนอนรอมันหรอกนะ คิดอะไรกันอยู่ครับท่านผู้ชม?) แล้วเอื้อมไปหยิบดาบญี่ปุ่นมาถือไว้ให้อุ่นใจเล่มหนึ่ง
เอาวะ! ในเมื่อไม่มีที่ให้ซ่อน กูก็จะสู้ล่ะนะ!
ผมขยับไปยืนอยู่หลังฉากกั้น กระชับดาบในมือแน่น นิ่งรอฟังเสียง..คิดว่าความรู้สึกของซามูไรที่จะมาลอบสังหารโชกุนก็คงประมาณนี้ล่ะมั้ง
“.........” เสียงมันออกจากลิฟต์มาแล้ว ถอดรองเท้า...รองเท้า? เฮ้ย! รองเท้ากูก็ยังอยู่ตรงนั้นนี่หว่า? แง่ง!! ผมได้ยินเสียงมันหัวเราะหึๆ หึๆ ด้วยแหล่ะ
เป็นอันว่าภารกิจลอบสังหารนี้ล้มเหลว? ..ผมเลยได้แต่ยืนแกว่งดาบในมือเล่นเซ็งๆ
“มานานแล้วเหรอ ซันนี่?” เสียงมันลอยเข้ามาโดยที่ผมยังไม่เห็นตัว
“กูชื่อ ซันชายน์!” ผมตอบกลับเสียงแข็ง ..ไอ้เวรนี่มันพูดไม่เคยจำเลยหรือไงวะ? บอกหลายครั้งแล้วว่ากูชื่อ ซันชายน์!
“หาเจอมั้ยล่ะ?” มันถามไปเรื่อยโดยไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด “แต่เดาว่า..ไม่”
“งั้นมึงก็บอกมาสิว่ามันอยู่ไหน?” ผมก้าวออกจากฉากกั้น เอาปลายดาบคมกริบไปวางพาดไว้บนบ่าของมันพอดี
“โอ๊ะยะๆ...” มันมองหน้าผมสลับกับคมดาบผ่านเลนส์สีชา
บ๊ะ! ไอ้นี่..อยู่ในบ้านมึงก็ยังจะใส่แว่นกันแดดอีกเรอะ? จะเท่ห์มาให้จิ้งจกมันกรี๊ดหรือไงวะ?
“แบบนี้มันอันตรายนะ...เกิดพลั้งพลาดหัวหูหลุดไปจะทำยังไง?”
“ไว้ให้มันหลุดจริงแล้วกูจะคิดอีกที” มันขยับถอยออกไป แต่ผมก็ยังเอาดาบจ่อคอมันไว้ “แต่ตอนนี้มึงบอกมาก่อนดีกว่าว่าเมมโมรี่การ์ดอยู่ที่ไหน?”
เมื่อหาแล้วไม่เจอ กูก็ขอขู่เอาด้านๆ แบบนี้ล่ะวะ!
“มันเป็นเกม...ซันนี่” มันส่ายหน้าช้าๆ ทั้งที่มีดาบจ่อคอหอยมันก็ยังดูชิวๆอยู่ “บอกก็ไม่สนุกสิ...มึงตกลงเองนะว่าจะเล่น”
“แต่กูไม่อยากเล่นแล้ว กูเบื่อ! เสียเวลามากเลยเนี่ย แทนที่จะได้ไปทำอะไรที่มันเป็นสาระมากกว่านี้”
และตอนนี้กูก็เมื่อยแล้วด้วย ดาบมึงแม่ง...หนัก!
“แล้วไอ้สาระที่ว่าของมึงมันคืออะไรล่ะ?” มันถามผมพลางขยับถอยไปอีก แน่นอนว่าผมก็ตามอีก
“อะไรก็ตามที่ไม่ใช่การมาเล่นเกมงี่เง่าบ้าบอกับมึงแบบนี้”
“..มันเป็นเกมที่ดีนะ”
“งี่เง่า! ..เฮ้ย?!” แล้วตอนที่ผมไม่ทันระวังตัว ไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็ใช้ความไวเหนือแสงกระโดดหนีจากปลายดาบผมไปคว้าเอาดาบอีกเล่มบนหัวเตียงมา
ทำได้ไงวะ? ปกติออกจะเฉื่อยชาแท้ๆ
ตอนนี้เราเลยถือดาบประจันหน้ากันอยู่.. ถ้าใครเคยดูการ์ตูนหรือหนังเกี่ยวกับซามูไรของญี่ปุ่นก็คงจะพอนึกภาพออก เท่ห์ใช่ไหมล่ะ? เวลาเห็นพระเอกกับตัวร้ายมันตั้งท่าจะสู้กันน่ะ มีลมพัดผ่านมา วิ้วๆ~ ให้ผมกับเสื้อผ้าปลิวสะบัดเล็กน้อยพอให้ได้ฟิลล์ แมร่ง เท่ห์โคตรๆ
ตอนเด็กๆ ผมก็เคยเอาไม้มาใช้แทนดาบแล้วไล่ฟาดซินเหมือนกัน ก็คนมันอยากเท่ห์แบบนั้นบ้างอ่ะ.. แต่มาตอนนี้สิ มีของจริงอยู่ในมือ และอยู่ในมือฝ่ายตรงข้ามด้วย พอเห็นคมดาบเงาวับของอีกฝ่ายสะท้อนเงาของตัวเองแบบนี้แล้วมัน
เท่ห์ไม่เท่ห์ไม่รู้ล่ะ แต่กูชักป๊อดแล้วว่ะ เกิดกลับบ้านไปแบบไร้หัวนี่ พี่กูจะไม่กลัวแย่เหรอวะ? หึยยย..
“จะลองดวลกันหน่อยมั้ย ซันนี่?” ไอ้เอี้ยนั่นชวนผมเนิบๆ “แต่บอกไว้ก่อนว่ากูไม่ออมมือนะ”
“แล้วกูมีทางเลือกมั้ยล่ะ? ไอ้เอี้ย!” ผมกระชับดาบในมือแน่นขึ้น ..ดวลก็ดวลเด้!
“ก็วางดาบลงสิ”
“แล้วให้มึงเอาดาบมาจ่อคอกูงั้นเหรอ?”
“..ช่วยไม่ได้” มันพูดแค่นั้นแล้วพุ่งเข้ามาฟาดดาบกลางหัวผมเลย
!!.. ยังๆ หัวผมยังอยู่ดี เพราะผมเอาดาบรับไว้ทันพอดี ประกายไฟตอนที่โลหะกระทบกันสว่างวาบ พร้อมๆ กับใจของผมที่หล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
แรงสั่นสะเทือนแล่นลิ่วจากปลายนิ้วขึ้นมาถึงหัวไหล่..
แมร่งเอ๊ย! มันเอาจริงเลยนี่หว่า
ผมใช้ดาบปัดดาบมันออกไป แล้วตั้งหลักใหม่ คราวนี้ผมเป็นฝ่ายโจมตีมันบ้าง ผมฟันแสกหน้าท่าเดียวกับที่มันฟันผม แน่นอนว่ามันเองก็รับได้ ผมรุกต่อเนื่อง มันก็ปัดป้องเอาไว้ได้ ประกายไฟสว่างแปลบปลาบน่าหวาดเสียว
แล้วมันก็เห็นผลเมื่อผมตัดสินใจแทงดาบเบี่ยงไปทางซ้ายต่อเนื่องจากท่าตีแสกหน้า ไอ้เอี้ยฟ้าเอี้ยวตัวหลบได้ทันแต่ก็ไม่พ้นซะทีเดียว ปลายดาบของผมถากแก้มซ้ายมันเป็นแผลเล็กๆ ยาวประมาณนิ้วเศษ ผมแอบนึกโล่งใจเงียบๆ ที่มันไม่ได้เป็นอะไรมาก อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากเป็นฆาตกร
“..ไม่เลว สำหรับมือสมัครเล่น” มันพูดพลางยกหลังมือขวาขึ้นปาดเลือดออกจากแก้ม
คราวนี้มันกลับมาเป็นฝ่ายรุกบ้าง การลงดาบของมันเร็วมาก แรงมาก ไม่มีออมมืออย่างที่มันพูดจริงๆ มือทั้งสองข้างของผมเริ่มชา แขนเริ่มสั่น เสี้ยววินาทีที่ผมเห็นคมดาบของมันสะท้อนแสงอยู่เหนือหัว ผมรีบกระโดดหลบ..
พ้นไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ดาบของเอี้ยฟ้าฟันฉากกั้นห้องนอนขาดเป็นสองซีกทันที ผมไม่แน่ใจว่ามันทำจากวัสดุอะไร แต่คงไม่ใช่กระดาษแน่ๆ และตอนนี้มันก็ขาดเป็นสองซีกไปแล้ว!
ลองคิดสภาพดูสิ...ถ้าเมื่อกี๊ผมเกิดหลบไม่ทันขึ้นมาล่ะ?
ถ้าดาบนั่นไม่ได้ฝังคมลงบนฉากล่ะ?
ผมหันกลับไปมองไอ้เอี้ยฟ้าแบบตื่นๆ ไม่รู้ว่าแววตาที่อยู่หลังแว่นนั้นเป็นแบบไหน แต่ที่แน่ใจได้เลยคือ มันตั้งใจจะฆ่าผม! มันเกือบจะฆ่าผมได้แล้วด้วย!
วินาทีนี้เองที่ผมเพิ่งตระหนักได้ว่าชีวิตผมกำลังตกอยู่ในอันตรายของจริง!
ไอ้เอี้ยฟ้าประทานบุกเข้ามาอีกแบบไม่ให้ผมตั้งตัวติด ปลายดาบของมันเฉี่ยวหลังมือซ้ายผมไป รู้สึกเจ็บแปลบจนเผลอปล่อยดาบหลุดลงพื้น หันมาอีกทีดาบของไอ้ฆาตกรเลือดเย็นนั่นก็จ่ออยู่ที่คอผมแล้ว
!!!
“เช็คเมท”
ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอลำบาก เห็นหน้าซินลอยวาบเข้ามาในหัว..
นี่ผมจะต้องมาตายที่นี่จริงๆ เหรอเนี่ย? ..ผม..ยังไม่ได้คืนดีกับซินเลย...ยังไม่ได้ขอโทษเลย ..ผมยัง..ยังตายไม่ได้หรอก.. !!
“ไม่ได้..จะฆ่าเหรอ?” ผมหลุดถาม เมื่อเห็นไอ้เอี้ยฟ้าประทานลดดาบลง และถอยออกไป
“เพื่ออะไร?” มันยักไหล่ แล้วเดินไปเก็บฝักดาบมาใส่
ผมอาศัยจังหวะนั้นฟาดลูกเตะสูงใส่มันทันที ถึงมันจะยกมือมากันหัวเอาไว้ได้ แต่ก็ยังเสียหลักล้มลงไปบนที่นอนอยู่ดี ผมกระโดดข้ามขายาวๆ ของมัน ตั้งใจจะวิ่งไปที่ลิฟต์ แต่กลับถูกไอ้บ้านั่นคว้าเอวเอาไว้ได้ก่อน มันเหวี่ยงผมกลับไปทางเตียง..
จะดีมากเลยถ้ามันจะกรุณาเหวี่ยงผมให้แรงกว่านี้อีกนิด ผมจะได้ไปหล่นบนเตียงนุ่มๆ แทนที่จะมากระแทกกับขอบเตียงจังเบอร์แบบนี้ ..จุกจนร้องไม่ออก
ตัวผมไถลลงไปกองกับพื้น แทบไม่อยากจะลุกเหอะ แต่นาทีนี้จะมามัวนอนสำออยก็ไม่ได้ ผมต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ผมพยุงสังขารที่เริ่มระบมลุกขึ้น แต่กลับถูกมันกระโดดเข้ามาทับจนต้องทรุดลงไปอีกรอบ
“เอี้ยเอ๊ย!!” ผมเหวี่ยงหมัดซ้ายตรงออกไปทั้งที่ถูกคร่อมอยู่นั่นแหล่ะ (..ทำไมพักนี้ผมถูกมันคร่อมบ่อยจังวะ?!) แต่ในท่าที่เสียเปรียบแบบนี้ ทำให้มันรับหมัดผมได้ไม่ยาก
ไอ้เอี้ยฟ้าบีบข้อมือผมแน่นจนปวดหนึบ เลือดที่แผลตรงแก้มของมันเริ่มแห้งแล้ว(แต่เลือดที่หลังมือผมเพิ่งเริ่มไหล) แว่นตาของมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นดวงตาสีดำสนิทของมันใกล้ๆ ขนาดนี้..
ช่างเป็นแววตาที่มืดมิดว่างเปล่า..
เป็นความมืดที่ไร้ขอบเขต ไม่มีจุดสิ้นสุด ไร้ชีวิตชีวา..ไม่ต่างอะไรกับห้องนี้
ผมเห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้นเพียงเลือนลาง..
“อ๊ะ!” ผมเผลอหลุดเสียงออกมาเมื่อถูกลิ้นร้อนชื้นของไอ้บ้านั่นไล้เลียเลือดจากแผลที่หลังมือซ้าย ไล่เรื่อยมาจนสุดปลายนิ้ว...แต่ละนิ้ว ก่อนจะกลับไปดูดบริเวณบาดแผลอีกครั้ง
“เจ็บ!” ผมบอกมันเคืองๆ พยายามกระตุกแขนกลับแล้ว แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย ..นี่มึงเป็นยุงหรือไง? มาดูดเลือดกูอยู่ได้ สัด! ปล่อยสิโว้ย!
มึงทำให้กูชักรู้สึกแปลกๆ แล้วนะ!
“ซันนี่..” มันเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่แปลกไปจากเดิม สีหน้าก็เปลี่ยนไปจากเดิม.. และในแววตาคู่นั้น...ผมก็เห็นเงาของตัวเองชัดขึ้นกว่าเดิมด้วย
นี่เลือดของผมไปปลุกสัญชาตญาณผียุงของมันเข้าแล้วหรือไง? อย่าบอกนะว่านาทีต่อไปคือมึงจะแปลงร่าง..??
“เฮ้ย! นี่มึงจะไปไหน?!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็พรวดพราดลุกขึ้น โดยที่ข้อมือของผมก็ยังอยู่ในมือของมันเหมือนเดิม มันลากผมมาที่บาร์ เปิดตู้เล็กที่อยู่ด้านบน หยิบกล่องอะไรบางอย่างสีขาวๆ ออกมา
“ต้องทำแผลก่อน” มันหันมาบอกด้วยสีหน้ามึนๆ อันเป็นโหมดปกติของมัน
อ้าว? แล้วเมื่อกี๊มันอะไรวะ? ผมตาฝาด? หรือว่าฝันกลางวัน?
แล้วตกลงว่านี่มึงกำลังจะทำแผลให้กูเหรอ..???
TBC. :z2: ~ค่อยๆ รักกัน แรงๆ~
-
จิ้ม
-
ป๊าด!! แสดงความรักกันได้ดุเดือดเลือดพล่านมาก
ซันนี่ก็อย่างเพลินกลับบ้านไปง้อซินช้านะ
-
รู้สึกซันนี่จะเพลินกับการสำรวจห้องเกิ๊นนน :z3:
ระวังจะกลับไปง้อซินไม่ทันน้า :sad4:
นึกว่าฟ้าจะกดซันอีกรอบซะละโถ่ๆ :เฮ้อ:กดอีกรอบก็ไม่ว่านะชั่วดี555 :laugh:
แต่ฟ้านี่ยิ่งดูยิ่งแปลกคนแฮะรู้สึกจะเยอะไปละไปดีกว่าา :o12:
:bye2:
-
ฟ้าประทานเป็นมะนาวต่างดุ๊สหรือนี่ บรรยากาศออก Sci-Fi ยังไม่รู้
-
คนอ่านก็มึน ๆ งง ๆ กับคุณฟ้าประทานเป็นอย่างมาก แต่ขอภาวนาให้คู่นี้ "รัก" กันเร็ว ๆ นะ
ปล เล่นดาบญี่ปุ่นกันเลยหรือ
-
ดวลดาบกันจนได้เลือด เฮอๆ o22
-
:jul1: มันจะชิวเกินไปมั้ยเนี่ย
-
ค่อยๆรักกันแรงๆจริงๆด้วยคู่นี้ ว่าแต่ซันจะไปง้อซินยังไงล่ะ มัวแต่อยู่กับฟ้าประทานอย่างนี้จะดีเหรอเนี่ย
-
มึนกับคู่นี้จริงๆ :really2:
:L2: :L2:
-
อ่านแล้วเสียว โดน (ดาบ) ฟัน ^.^
มีทีวีหกเครื่องเนี่ย คิดถึงตอนที่ฟ้าบอก ไปซุปเปอร์ต้องไปกับเเม่หรือเมีย เลย
:z2: :z2:
-
ไม่ไหวๆๆๆ ผัว-เมีย บ้าเลือด :beat:
-
รออ่านนะคะ
-
:เฮ้อ:บ้าพอกัน
-
น้องฟ้า กับ ข้องซันนี่ นี่รักกันเลือกสาดตลอดเลยนะ
น้องฟ้า แปลกแหวกแนว ได้ใจคนอ่านไปครองเลย :-[ :impress2:
-
โอ้!!!!! จะรักกันหรือจะฆ่ากันจ๊ะเนี่ยยย แหวนน่ะ อย่าลืมแหวน ท่าทางจะแพงนะหนู
-
บรรยายฉากห้องได้ดี นึกภาพออกเลย
สองคนนี้พอมาสู้กันตัวต่อตัวแล้ว รู้สึกว่าซันเป็นรองแฮะ
หรือว่าถนัดแต่คาราเต้อย่างเดียวหว่า
-
sth might be wrong with Fah naa...
-
:-[พึ่งมาอ่านเรื่องนี้... แหม้ พระเอกเรื่องนี้ แปลกดีเเท้ :z2:
ชอบฝาแฝดแบบนี้จัง อยากมีบ้าง555(น้องดันหน้าไม่เหมือนกันอีก ไม่งั้นจะจับมันมาเป็นแฝดปลอมๆดู)
ฟ้าเท่ห์อ่ะ อร๊ายยยย(อาการออก)
ซินอ่ะ อย่างโกรธซันดิ น้องเค้าหวังดีนะเธอไม่อยากให้คิดมาก :เฮ้อ:
อยากให้พี่น้องรักกัน :man1:
-
ใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม
นึกว่านายเอกเรื่องนี้จะไม่มีหัวซะแล้ว =[]=
-
รักกันรุนแรงจริงๆ :laugh:
-
คืองงกับพี่ฟ้ามากอ่ะ :serius2:
-
รักกันแรง ๆ ขอให้สนุกนะ :really2: :really2:
-
:m22:
แอบเข้ามารอตอนต่อไปจ้าาาา
-
เค้าได้(ฟาด)ฟันกันจริง ๆ ด้วย o22
ฟ้าประทานยังเดาพฤติกรรมไม่ออกเช่นเคย :m29:
-
ฟ้าประทาน นายเป็นคนแบบไหนกันแน่ :serius2:
-
ติดตามด้วยคนนะครับ แต่เท่าที่อ่าน ยังไม่รู้เหตุผล ยังไม่รู้ความคิดความอ่าน ยังไม่รู้ตัวตน ทั้งสองฝ่ายเลย
-
ยังงงๆกับบุคคลิกของทั้งคู่ แต่ก็จะติดตามต่อไปนะ
-
ฟ้าน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รอ NC หวานๆๆของฟ้า กะซันนี่ อุว่ะฮ่าๆๆๆ :bye2:
-
Chapter :: 08 :: อยากมีเซ็กส์?!
“..มึงดูคล่องดีนะ” ผมพูดขณะมองดูเอี้ยฟ้าประทานกำลังพันแผลที่หลังมือซ้ายให้
อันที่จริงแล้วเราต่างคนต่างเงียบกันมาพักใหญ่..
ตัวผมนั้นไม่รู้จะพูดอะไร ผมยังงงไม่หายว่าเหตุการณ์วุ่นวายเกือบฆ่ากันตายเมื่อครู่มันมาจบลงตรงที่การนั่งทำแผลให้กันได้ยังไง? ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย
ส่วนตัวมัน.. ผมก็ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ มันแค่นั่งทำแผลให้ผมเงียบๆ โดยไม่ปริปากสักคำ
และนั่นแหล่ะที่มันทำให้ผมอึดอัดจนต้องหาหัวข้ออะไรบางอย่างขึ้นมาพูด เป็นต้นว่า.. ฝีมือการทำแผลของมันอยู่ในระดับอ๋องเลยทีเดียว นี่ถ้าไม่รู้ว่ามันเรียนเภสัช ผมอาจจะหลงคิดว่ามันเรียนหมอก็ได้นะ
“กูเคยทำให้ตัวเองบ่อยๆ” มันตอบเรียบเรื่อย โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“เป็นอะไร?” ผมอดถามต่อไม่ได้
“..โดนกระทืบ”
ผมหลุดขำพรืดออกมา ไอ้เอี้ยฟ้าประทานเนี่ยนะโดนกระทืบ? โอ้ว~ นึกว่าเคยแต่กระทืบคนอื่นอย่างเดียว จะว่าไปแล้วมันก็ไม่ได้แตกต่างจากผมหรือซินสินะ มีทั้งเคยกระทืบคนอื่น ทั้งเคยโดนคนอื่นกระทืบเอา
งี้แหล่ะ..รสชาติของชีวิต ฮ่ะๆๆ
“ทำไม?” มันเงยหน้าง่วงๆ ขึ้นมาถามผม คงเพราะเห็นผมหัวเราะมันมั้ง
“เปล่า.. กูก็นึกว่ามึงเป็นแต่กระทืบคนอื่นซะอีก” ผมยกมือที่ทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วมาสำรวจดู ...โอ เยี่ยมเลย
“..ไม่เคยแพ้ จะรู้จักชนะได้ยังไง?” มันว่างั้น.. มือก็ถือสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดแผลบริเวณแก้มซ้ายของตัวเอง
อุว้าว.. ปรัชญาแบบฟ้าประทานเหรอ? ฮ่ะๆ ผมมองมันอย่างแปลกใจเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าคนอย่างมันก็คิดอะไรแบบนี้ด้วย
ผมแย่งสำลีในมือมันมาแล้วเช็ดให้ซะเอง ก็เห็นมันเช็ดถากไปถากมาไม่ทั่วสักที เลยจะช่วยสงเคราะห์ให้ซักหน่อย ไหนๆ มันก็อุตส่าห์ทำแผลให้ผมแล้ว จะได้ไม่ติดค้างกัน มันฟันผม ผมฟันมัน มันทำแผลให้ผม ผมก็ทำแผลให้มันซะ
โอเค เจ๊าๆ
มันก็นั่งนิ่งให้ผมเช็ดอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร ผมหยิบยาในกล่องปฐมพยาบาลมาใส่ที่แผลและแปะพลาสเตอร์เป็นอย่างสุดท้าย ..เสร็จ!
แล้ว...ยังไงต่อ?
เอี้ยฟ้าประทานยังนั่งมองหน้าผมเฉยๆ ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ ผมเองก็นึกไม่ออกว่าควรจะทำยังไง? ตอนนี้เรานั่งอยู่ที่เก้าอี้ทรงสูงที่บาร์ ขามันยื่นมาเหยียบที่พักเท้าของเก้าอี้ตัวที่ผมนั่ง ส่วนผมก็เหยียบอยู่ที่เก้าอี้ตัวที่ผมนั่งเหมือนกัน(งงไหม?) แต่มีขาทั้งสองข้างของเอี้ยฟ้าคร่อมเอาไว้อีกที
ตอนนี้ผมเลยไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อมันยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน
หรือผมควรจะก้าวข้ามขาของมันออกไปเลยดี? ..มันจะน่าเกลียดไหม? หรือที่ผมปล่อยให้มันพาดขาคร่อมไว้แบบนี้ก็น่าเกลียดอยู่แล้ว?
อะไรวะ? อยู่ๆ ก็ทำตัวไม่ถูก..
หรือจะลุกไปซัดมันสักเปรี้ยงแล้ววิ่งหนีไปดี? ..เออ เข้าท่าว่ะ
“ซันนี่”
“ห๊ะ?” ผมสะดุ้งนิดหน่อยตอนที่ได้ยินมันเรียก ก่อนจะนึกอะไรได้ “กูชื่อ ซันชายน์..”
“ซันนี่” มันยังหน้ามึนเหมือนเดิมเป๊ะ
ผมอ้าปากจะบอกมันอีกครั้งพร้อมกับแถมลูกด่าไปด้วย แต่แล้วก็คิดเปลี่ยนใจเพราะว่ามันคงไร้ประโยชน์ ถ้าเอี้ยฟ้าประทานมันจะใส่ใจฟังผมซักนิด มันก็คงจะเลิกเรียกแบบนี้ไปนานแล้ว เลยได้แต่พึมพำปลงๆ “...เอาเหอะ”
“ซันนี่”
“อะไรเล่า?!” ผมชักรำคาญ
จะพูดอะไรก็พูดสักทีสิวะ! เรียกอยู่ได้ น่ารำคาญ!
“กูอยากมีเซ็กส์”
หือ...?
‘กูอยากมีเซ็กส์’ ...เหรอ?
อืมมมม.. กูอยากมีเซ็กส์...?
จงตอบคำถามต่อไปนี้ (10 คะแนน + จูปาจุ๊บ 1 อัน)
กู อยาก มี เซ็กส์ เป็นประโยคชนิดไหน?
ก.) ประโยคบอกเล่า ...กูอยากมีเซ็กส์ แปลว่า มันอยากมีเซ็กส์ แล้วมันก็เลยบอกให้ผมรู้...เหรอ? (เพื่ออะไรวะ?)
ข.) ประโยคคำถาม ...กูอยากมีเซ็กส์ แปลว่า มันอยากมีเซ็กส์..หรือเปล่า? มันไม่แน่ใจ ก็เลยถามผม...เหรอ? (ไม่ใช่มั้ง?)
ค.) ประโยคปฏิเสธ ...กูอยากมีเซ็กส์ แปลว่า อะไร...เหรอ?? (อันนี้ยิ่งงงไปใหญ่)
ง.) ประโยคเชิญชวน ................ เหรอ???
“...กับมึง” มันเติมกรรม(ของกู) เพื่อให้รูปประโยคสมบูรณ์ยิ่งขึ้น ง่ายต่อการเข้าใจ
โอเค กูเก็ทละ..
โครม!!.. ผมลุกพรวดทันที เก้าอี้ที่เคยนั่งเลยล้มกระแทกพื้นเสียงดังสนั่นห้อง คว้าขวดเหล้าแถวนั้นได้ขวดหนึ่งผมก็ถอยกรูดออกไปตั้งหลักให้พ้นจากระยะมือระยะตีนของไอ้เอี้ยนั่น...แต่มันยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ถ้ามึงเข้ามานะ กูจะฟาดให้หัวแบะด้วยขวดนี่แหล่ะ!” สองมือผมจับคอขวดไว้แน่น ชูไปทางมันอย่างมาดหมาย
“ทำอะไรน่ะ?” มันส่ายหัวช้าๆ ราวกับว่าสิ่งที่ผมทำนั้นช่างไร้สาระปัญญาอ่อน ก่อนจะหยิบเหล้าที่เหลืออยู่ครึ่งขวดใกล้ๆ มือมาเทใส่แก้ว ..ยกขึ้นจิบเบาๆ
พูดให้กูสติแตก แล้วมึงยังจะมีอารมณ์แดกอีกนะ ไอ้เวรตะไลเอ๊ย!!
“แล้วเมื่อกี๊มึงพูดเชี่ยอะไรออกมาล่ะ?!” ผมตวาด “แค่ที่มึงเคยทำกับกูเอาไว้ กูยังไม่ฆ่ามึงทิ้งก็บุญเท่าไหร่แล้ว ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!? ถ้าขืนยังคิดอะไรกามๆ กับกูอีกล่ะก็ มึงเตรียมตัวตายซะเดี๋ยวนี้เลย!”
“ถ้า ‘ไม่’ ก็ไม่เป็นไร...ไม่เห็นต้องโวยวาย” มันยักไหล่ จิบเหล้าอีก “กูก็แค่ลองพูดดูเฉยๆ ...เผื่อฟลุค”
“ตายซะมึง!!” ผมวิ่งเข้าไป เงื้อขวดขึ้นสุดแขน แน่นอนว่าเป้าหมายก็คือหัวหงอกๆ ของมันนั่นแหล่ะ ผมฟาดลงไปสุดแรงเกิด
เพล้งงงง!!.. ขวดแก้วฟาดเข้ากับเก้าอี้แตกกระจาย..ทั้งเหล้า ทั้งเศษขวด เกลื่อนพื้นไปหมด ส่วนไอ้เอี้ยฟ้าหลบไปได้อย่างหวุดหวิด
แต่มึงอย่าคิดว่ารอดแล้วนะ เพราะตอนนี้มึงอยู่ในวิถีของกูพอดี เสร็จล่ะ!
ผมหมุนตัวส่งลูกถีบหลังไปประทับยอดอกของมันพอดิบพอดี ส่งผลให้มันเซไปกระแทกกับเคาน์เตอร์บาร์ดังโครม เสียงขวดเสียงแก้วแถวนั้นหล่นแตกกระจาย เสียหายแค่ไหนผมไม่รู้ ไอ้เอี้ยนั่นจะถึงที่ตายหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนนี้ผมวิ่งมาที่ลิฟต์แล้ว แต่ไม่ลืมจะคว้ารองเท้าตัวเองติดมือมาด้วย พอกดเข้ามาข้างในได้ก็ให้โล่ง..
เฮ้อ~ ก้มมองคอขวดแตกที่ถือติดมือมาก็ต้องยกยิ้มสะใจ
“...สมน้ำหน้า ไอ้บ้าเอ๊ย!”
ผมนอนดูแหวนทองคำขาววงเล็กๆ ที่มีเพชรสีน้ำเงินประดับอยู่อย่างหนักใจ ไม่รู้ว่ามันติดตัวผมมาได้ยังไงเหมือนกัน รู้อีกทีก็ตอนที่ผมถอดเสื้อเตรียมจะอาบน้ำนั่นแหล่ะ มีเสียงบางอย่างหล่นกระทบพื้น พอลองหาดูก็ดันกลายเป็นแหวนวงนี้ไปซะได้
นี่ผมกลายเป็นหัวขโมยโดยไม่ตั้งใจไปแล้วหรือเปล่าวะ?
เพชรซะด้วยสิ.. เอาไงดี?
“เฮอะ!” แต่พอนึกถึงหน้าไอ้เจ้าของแล้วก็พาลอยากเขวี้ยงลงชักโครกให้รู้แล้วรู้รอด ..เพชรก็เพชรเหอะ
ก๊อก ก๊อก!
ผมสะดุ้งเล็กๆ กับเสียงเคาะประตู เหลือบดูนาฬิกาที่หัวเตียงก็เห็นว่าเกือบตีหนึ่งแล้ว ทั้งบ้านก็มีอยู่แค่สองคน เพราะงั้นคนเคาะจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..ซิน
และเหตุผลเดียวที่ซินจะมาเคาะห้องผมกลางดึกแบบนี้ก็คือ...ฝันร้าย?
ผมยิ้มกว้างทันที โอกาสเป็นของผมล่ะ..!
เมื่อตอนเย็นไม่ว่าจะพยายามพูด พยายามชวนคุยยังไงซินก็ไม่ยอมใจอ่อนซักที ยังทำมึนตึงใส่ผมไม่เลิก จนผมแทบจะร้องไห้แล้วคุกเข่าอ้อนวอนมัน ขอให้มันยกโทษให้ ขอให้มันหายโกรธ ขอให้เราคืนดี..
แต่ผมรู้ดีว่าซินคงไม่อยากเห็นผมในสภาพนั้นหรอก ถ้าทำแบบนั้นมันอาจจะเกลียดผมมากกว่าเดิม ...เพราะซินเกลียดพวกขี้แพ้
ถึงมันจะไม่ค่อยดีกับซินเท่าไหร่ แต่ผมต้องสารภาพว่าดีใจมากจริงๆ ที่มันมาฝันร้ายในคืนแบบนี้ ก็เพราะทุกครั้งที่มันฝันร้ายน่ะ มันจะต้องมานอนให้ผมปลอบไงล่ะ
“ซันนี่..” ร่างของคนที่ผมกำลังคิดถึงอยู่ค่อยๆ แง้มประตูเข้ามาพร้อมกับหมอนประจำตัวหนึ่งใบ
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?” ผมถามทั้งที่รู้ดีแก่ใจ พลางขยับตัวถอยไปทางด้านข้างของเตียง เพื่อให้มีพื้นที่เพียงพอสำหรับอีกคน
ซินพยักหน้า เดินหอบหมอนมาล้มตัวนอนข้างๆ ผม นอนตะแคงหันหลังให้ โดยไม่พูดอะไร ทั้งที่ปกติแล้วซินจะหันหน้ามาหา มุดเข้ามาซุกที่อกผมและให้ผมกอดเอาไว้จนถึงเช้า
แต่ที่เป็นแบบนี้คงเพราะยังโกรธผมอยู่สินะ..
“ซิน..” ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ ถ้าซินไม่เป็นฝ่ายเข้ามา ผมก็จะเข้าไปหาเอง ผมสอดแขนเข้าไปกอดเอวมันไว้หลวมๆ ซบหน้าลงกับกลุ่มผมเดทร็อคเส้นหนา
..ฝันร้ายของซินไม่ใช่ฝันเพ้อเจ้อ ไม่ใช่จินตนาการ หรือจิตใต้สำนึกอย่างที่คนส่วนใหญ่มักฝันกัน แต่ฝันร้ายของซินคือ ความจริง...ความจริงอันเลวร้ายที่ตามหลอกหลอนมาจากอดีต และก็คงจะคอยหลอกหลอนไปจนถึงอนาคต..
ซินไม่มีทางลืมเรื่องนั้นง่ายๆ
ผมเองก็เหมือนกัน.. แน่ใจได้เลยว่าฝันร้ายนั่นจะอยู่กับเราไปจนวันตาย!
“ขอโทษนะ” ผมพูดจากใจจริง
“...เรื่องไหนล่ะ?” เสียงซินถามอู้อี้กลับมา
“ซิน..” ผมไม่รู้จะพูดยังไง ผมรู้ว่าซินรู้ดีอยู่แก่ใจว่าผมพูดเรื่องไหน แต่มันก็ยังถามคำถามเย็นชาแบบนั้นกับผม
“ช่างมันเถอะ กูเข้าใจแล้วล่ะว่าเราไม่สามารถเชื่อใจใครได้...แม้แต่แฝดของตัวเอง”
“ซิน!” คำพูดนั้นของมันทำเอาผมหูอื้อ หน้ามืดขึ้นมาทันที
ผมกระชากไหล่ของซินให้นอนราบลง ก่อนจะขึ้นคร่อมและใช้มือกดไหล่ทั้งสองข้างของมันเองไว้กับเตียง สองมือของผมกำหัวไหล่มันเอาไว้แน่น
“..มึงเชื่อใจกูได้...อย่าพูดแบบนั้น..อีก” ผมพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น แต่ดูเหมือนมันจะไม่ยอมเชื่อฟังเลยสักนิด “มึงต้องเชื่อใจ..กูนะ..ฮึก..มึงต้อง..เชื่อใจกู”
“อย่าร้อง..” ซินยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่แก้มของผม “อย่าร้อง..ซันนี่..กูต่างหากที่อยากจะร้อง...กูถูกคนที่เชื่อใจที่สุดโกหกเอานะ”
“ขอโทษ..กูขอโทษ..มันจะไม่เกิดขึ้นอีก..ฮึก..ขอโทษ” ผมประครองมือของซินเอาไว้และซบหน้าลงไป
มันเจ็บปวดจริงๆ ที่ได้ยินคำว่า ‘เชื่อใจไม่ได้’ จากปากของซิน...
ผมเข้าใจความรู้สึกของมันตอนที่รู้ว่าผมโกหกแล้ว ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก มันจะไม่เกิดขึ้นอีก...ไม่อีกแล้ว
ตอนนี้ความรู้สึกของเราคงไม่ต่างอะไรกัน..
“กูจะไม่..ทำอีก”
“อือ..ลืมมันซะเถอะ” ซินรั้งผมลงไปกอดเอาไว้พลางลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน เหมือนกับต้องการจะบอกว่า..มันให้อภัยผมแล้ว..
“กูขอโทษ..”
“ไม่เป็นไร”
“..ขอโทษ”
“อือ”
“กูว่าตอนนี้มึงดูเหมือนคนบ้ามากกว่าตอนเล่นละครอีกว่ะ” ผมอดพูดไม่ได้จริงๆ
ก็ดูไอ้กายดิ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จิ้มสเต็กใส่ปากไปก็หัวเราะไป ยิ่งกว่าคนบ้าซะอีก หรือที่องค์ประทับเมื่อกี๊ยังไม่ออกจากตัวมันวะ นี่มันนอกเวทีแล้วนะโว้ย! มึงจะสมบทบาทไปไหม สกาย?
“ก็กูอารมณ์ดีนี่” ไอ้กายยิ้มพยักพเยิด ยื่นมือไปลูบกุหลาบหินในกระถางอย่างเบามือ “..เนาะ ”
มันพูดกับต้นไม้ด้วยว่ะ ชักจะกรู่ไม่กลับแล้วเพื่อนกู เหอๆ
แล้วไอ้กุหลาบหินกระถางนั้นน่ะ ซินเป็นคนซื้อมาเองแหล่ะ..
เมื่อตอนกลางวัน.. ก่อนที่เราจะไปดูละครเวทีของคณะนิเทศที่กายมันรับเล่นเป็นพระเอก พวกเราก็ออกไปหาซื้อดอกไม้กันก่อน เพื่อจะเอามาแสดงความยินดีกับพระเอกหน้าใหม่สักหน่อย
แต่ระหว่างที่เลือก..ไม่ว่าผมจะเสนอดอกอะไรก็ดูเหมือนจะไม่ถูกใจซินไปซะหมด ช่อดอกไม้ที่ทางร้านจัดไว้แล้ว ซินก็บอกว่า..เกร่อ ใครๆ ก็ซื้อ มันดูสามัญไป พอผมเสนอดอกกุหลาบ ซินก็บอกว่า..ไม่เหมาะกับผู้ชายตัวควายๆ อย่างไอ้กายหรอก กุหลาบก็ต้องคู่กับสาวงามสิ พอผมบอกลิลลี่ ซินก็ว่า..ไฮโซไป พวกดอกไม้ซื้อแพงเท่าไหร่ก็อยู่ได้แค่ไม่กี่วัน
สุดท้ายเราก็ต้องเดินออกจากร้านขายดอกไม้ แล้วไปร้านขายต้นไม้แทน แต่ก็ยังเห็นไม่ตรงกันอยู่ดี ซินมันอยากได้ต้นกระบองเพชร เพราะมันดูแข็งแกร่ง ทนทาน เลี้ยงง่าย ตายยาก เหมาะสมกับผู้ชายอย่างไอ้กายที่สุด มันบอกแมนๆ ก็ต้องเลี้ยงกระบองเพชรนี่แหล่ะ(เกี่ยว??) แต่ผมยังยืนยันว่าเป็นต้นกุหลาบ ถ้าซื้อแค่ดอกแล้วมันอยู่ได้ไม่นาน ก็ซื้อต้นไปปลูกเลยก็ได้ มันดูสดใสน่ามองน่าเลี้ยงกว่าต้นกระบองเพชรที่ดูแห้งแล้งแข็งทื่อเป็นไหนๆ เถียงกันไปเถียงกันมาจนลุงเจ้าของร้านคงเริ่มรำคาญ ก็เลยเดินถือกระถางต้นกุหลาบหินมายื่นให้ แล้วบอกว่า ..จุดกึ่งกลางระหว่างความงดงามและแข็งแกร่ง.. ผมกับซินมองหน้ากันงงๆ และตกลงซื้อมาในที่สุด ..เอวังก็มีประการฉะนี้
แล้วอีตอนให้นะ แทนที่ซินมันจะเอาไปให้หลังเวที..หรือว่าค่อยให้ทีหลังก็ได้เพราะยังไงเดี๋ยวก็เจอกัน แต่ซินมันดันเดินดุ่มๆ เอาไปยื่นให้ตอนนักแสดงออกมาขอบคุณในตอนท้ายแบบไม่แคร์สื่อ มันว่ามันเมื่อย มันขี้เกียจถือแล้ว ก็เรียกเสียงฮือฮาเป่าปากจากคนทั้งโรงละครเลย คงคิดว่าไอ้สองตัวนี่มีซัมธิงรองอะไรกันล่ะมั้ง ..คิดแล้วก็ขำ ฮ่ะๆๆ
แต่ท่าทางไอ้กายมันจะชอบกุหลาบหินต้นนี้มากนะเนี่ย ตั้งแต่ได้มาผมก็เห็นมันถือร่อนไปร่อนมาไม่ยอมวางเลย ขนาดเข้ามาในร้านมันก็ยังอุตส่าห์ถือมาตั้งบนโต๊ะด้วยเหอะ ทั้งที่ดอกไม้และของขวัญอื่นๆ มากมายที่มันได้จากพวกแฟนคลับมันยังวางกองๆ รวมไว้ที่หลังเวทีอยู่เลย เห็นบอกว่าเดี๋ยวละครจบค่อยขนกลับทีเดียว ..ก็ทำไปได้
“เอาเหอะน่า ละครยังมีอีกหลายรอบ มึงก็ปล่อยให้มันอินกับบทคนไข้ของมันไปก่อน” เมย์บีพูดอย่างไม่ใส่ใจ มือก็จิ้มสเต็กในจานใส่ปากเคี้ยวหยับๆ
ตอนนี้พวกเราสี่คน..ผม ซิน สกาย และเมย์บี กำลังฉลอง(..เนื่องในโอกาสอะไรก็ยังไม่แน่ใจ)อยู่ในร้านซิสเลอร์ หลังจากที่ได้ดูละครจบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
อยากจะบอกว่า..ฮาเพ้อเจ้อมาก..ฮ่ะๆๆ ไม่รู้ว่าคนเขียนบทละครคิดอะไรอยู่ ไอ้กายก็นะ...จ้างร้อย เล่นให้หมื่นอ่ะ งานนี้คนดูมีแต่คุ้มกับคุ้ม
ท่าทางว่าเรตติ้งของมันจะพุ่งกระฉูดสมใจอยากแน่ล่ะงานนี้
แล้วทำไมต้องซิสเลอร์?
อันนี้ก็ไม่แน่ใจอีก.. ทั้งที่ตอนถามความเห็นว่าอยากไปร้านไหน ผมกับเมย์บีก็ยกมือคนละสองข้างแบบสุดแขน แหกปากร้องบอกเจ้ามือผู้ใจดี(ซึ่งในวันนี้คือไอ้กาย)ว่าอยากกินอาหารญี่ปุ่น พวกกูจะกินอาหารญี่ปุ่น! แต่ไอ้กายดูเหมือนจะไม่ได้ยิน มันหันไปมองซินอย่างขอความเห็น ซินคิดนิดนึงแล้วพูดว่า ‘ซิสเลอร์’
ไอ้กายพยักหน้าทันที..
เป็นอันว่าหนึ่งเสียง ชนะสองเสียงอย่างเป็นเอกฉันท์
นี่มันอะไรกันวะ? ..ผมกับเมย์มองหน้ากันงงๆ สุดท้ายก็กลายเป็นปลงๆ เอาเหอะ อย่างน้อยมื้อนี้ก็ฟรีล่ะ
“แล้ววันนี้นึกเฮี้ยนอะไรขึ้นมาวะ? จู่ๆ ก็อยากพาพวกกูมาเลี้ยง” ซินถามพลางเคี้ยวพลางใช้ส้อมชี้ไปทางไอ้กายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “ทุกทีมีแต่ร้องตะแง้วๆ ให้พวกกูเลี้ยงอยู่ตลอด”
ผมกับอีเมย์พยักหน้าเห็นด้วย ตั้งแต่คบกันมามีน้อยครั้งมาก(..ถึงแทบไม่มีเลย)ที่ไอ้กายอยากจะเลี้ยงพวกเรา ถ้าไม่โวยวายให้พวกเราเลี้ยงมันเนื่องในโอกาสต่างๆ ที่มันสรรหามาอ้าง(แดก) มันก็ต้องพูดว่า ‘อเมริกันแชร์’ ทั้งที่มันก็ไทยแท้นี่ล่ะ ..อ้อ ไม่สิ ลูกผสมจีนด้วยนี่นา
“ก็เพราะว่ากูอารมณ์ดี” ไอ้กายยังยืนยันสภาวะทางอารมณ์ของมันเช่นเดิม “แบบนี้ก็ต้องฉลองดิ”
“เรื่อง?” ซินถามอีก
สกายค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มือหนึ่งถือแก้วน้ำ อีกมือถือส้อม ท่าทางเหมือนกำลังจะปาฐกถาอะไรสักอย่าง.. แต่ดูเหมือนว่าแค่ยืนธรรมดาจะยังไม่สาแก่ใจ มันก็เลยถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ซะเลย ..ทีนี้ก็เด่นสมใจอยาก ทุกคนในร้านหันมามองที่มันเป็นจุดเดียว พนักงานก็มองมาแบบลุ้นๆ คงกำลังคิดว่า..ไอ้นี่มันจะสร้างปัญหาอะไรให้พวกกูต้องวุ่นวายหรือเปล่าวะ?
“ทุกคนครับ ทุกคน..” ไอ้กายเคาะส้อมกับแก้ว เพื่อเรียกร้องความสนใจ
ผมบอกได้เลยว่ามันประสบความสำเร็จ เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังจดจ่อรอฟังสิ่งที่มันกำลังจะพูด บางคนกำลังจะจิ้มอาหารเข้าปากก็ยังหยุดค้างรอฟังมันอยู่ท่านั้นเลย
“วันนี้ผมมีเรื่องดีๆ ที่อยากให้ทุกคนช่วยยินดีและร่วมฉลองไปกับผม” มันพูดด้วยเสียงที่ไม่ดังมาก แต่เมื่อทุกคนกำลังเงียบ มันก็เลยกลายเป็นคนที่พูดดังที่สุดในร้านแล้วล่ะ ..ท่าทางของมันราวกับ โอบาม่า กล่าวปาฐกถาในวันที่เข้ารับตำแหน่งยังไงยังงั้น
“เรื่องแรก..ฉลองให้กับความสำเร็จในการเป็นพระเอกละครเวทีครั้งแรกของผม”
มีเสียงเฮและเสียงปรบมือชื่นชมยินดีดังมาจากทุกโต๊ะรอบสารทิศ บางคนก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไอ้กายเก็บไว้ด้วย คงเข้าใจไปว่าไอ้นี่เป็นพระเอกใหม่ของ บอย ถกลเกียรติ ล่ะมั้ง
ส่วนตัวมันก็โค้งขอบคุณทุกคนรอบโต๊ะอย่างมีมารยาท..หรือถ้าเป็นภาษาอีเมย์ก็คงจะพูดว่า..ดัดจริตน่ะ ฮ่ะๆๆ
ผมว่านับวันมันจะยิ่งหน้าด้านแบบอันลิมิตขึ้นเรื่อยๆ นะเพื่อนผมคนนี้
“ขอบคุณครับ ขอบคุณ ...สกายรักทุกคนครับ” ว่าแล้วก็ส่งจูบให้เขาด้วย
เอ้า เอาเข้าไป..
ซินนั่งหัวเราะชอบใจใหญ่ ส่วนเมย์บีไม่สนใจใคร มันกำลังตั้งหน้าตั้งตาจกเนื้อในจานไอ้กายใส่ปากระหว่างที่เจ้าตัวมันมัวบ้าอยู่ คงตั้งใจจะเอาคืนบ้าง เพราะปกติเห็นมีแต่มันที่โดนไอ้กายแย่งกินตลอดๆ
“เรื่องที่สอง ฉลองให้กับการคืนดีของฝาแฝด..เพื่อนรักของผม” ไอ้กายผายมือมาทางพวกผม ก่อนจะปรบมือนำ คนอื่นๆ ในร้านก็พลอยปรบมือตามและส่งเสียงเฮร่วมยินดีไปด้วย ..ช่างช่วยกันทำมาหากินดีจริงๆ
แต่ได้ยินมันพูดแบบนั้นผมก็ต้องยิ้มกว้าง หันไปมองหน้าซินก็เห็นมันยิ้มอยู่ก่อนแล้ว ซินลุกขึ้นยืนบ้าง มือหนึ่งตบอกตัวเอง มือหนึ่งตบแปะๆ บนหัวผม ปากก็พูด ‘ผมกับน้องๆๆ’ ขณะที่ไอ้กายก็พูด ‘เพื่อนผมๆๆ’ อย่างไม่ยอมแพ้
“และเรื่องสุดท้าย..” สกายคนเดิมก้มลงมาหยิบกระถางต้นกุหลาบหินไปชูขึ้น “ฉลองให้กับ..กุหลาบหินของผมต้นนี้ ..ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลมันไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่” ว่าแล้วก็เอาแก้มถูๆ กับกระถาง
คราวนี้มีเสียงหัวเราะปนมากับท่าทางบ้าๆ บอๆ ราวกับขอต้นไม้แต่งงานของไอ้กาย
“เอ้า! ยินดีให้กับทั้งคู่หน่อย ไชโย! ไชโย! ไชโย!” อีเมย์บีที่กินอิ่มแล้วลุกขึ้นยืนบ้าง มือชูแก้วน้ำนำไชโยๆ คนในร้านก็บ้าจี้ชูแก้วน้ำแล้วพูดไชโยตามมันไปด้วย
“ขอให้รักกันยาวนานจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง” พอเมย์อวยพรไอ้กายกับเจ้าสาวกุหลาบหินของมันจบ ก็มีเสียงคำอวยพรต่างๆ ดังตามมาจากคนรอบโต๊ะอีก ..ไปกันใหญ่ บ้าจี้กันทั้งร้าน
ฝ่ายไอ้กายก็กอดกระถางกุหลาบหินยืนบิดเขินอายม้วนต้วนอยู่ตรงนั้นแหล่ะ ..กล้าทำนะ ฮ่าๆๆ
ผมกับซินนั่งหัวเราะท้องคัดท้องแข็งความเพี้ยนของทุกคนในที่นี้ ไม่คิดว่าคนเพี้ยนคนเดียว จะพาเพี้ยนได้ทั้งร้าน ...โอยยย ช่างเป็นมื้ออาหารที่เหนื่อยจริงๆ
หัวเราะจนเหนื่อยน่ะ ฮ่ะๆๆ
“เอ้อ อย่าเพิ่งเข้าใจว่าผมจะเลี้ยงทุกคนนะครับ ไม่นะครับ จ่ายกันเองนะ” ท่าทางมีสติของไอ้กายกลับคืนมาพร้อมกับคำสารภาพแบบซื่อๆ “..ผมบ่จี๊~”
คนในร้านก็เลยโห่กันใหญ่ คงผิดหวังนึกว่ามื้อนี้จะได้กินฟรีเพราะเสี่ยอารมณ์ดีอย่างไอ้กายล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ อย่าได้หวังๆ เห็นหน้าตาดีแบบนี้แต่ทะเลยังเรียกมันลูกพี่เลยครับทุกคน
“หือ?” ระหว่างที่ผมนั่งรอซินไปเข้าห้องน้ำอยู่ที่ลานจอดรถของห้าง ก็มีเหตุการณ์ไม่ค่อยแปลกเกิดขึ้น..
ที่ว่าไม่ค่อยแปลกก็คือ...เด็กช่างกลทะเลาะกัน.. ใช่ไหมล่ะ? เรื่องแบบนี้มีให้เห็นได้บ่อยๆ ทั่วไป แต่ไม่นึกว่าเดี๋ยวนี้จะมาตีกันในลานจอดรถของห้างแล้วแฮะ
ผมเริ่มปรับเบาะ เลื่อนตัวลง แล้วกึ่งนั่งกึ่งนอนสังเกตการณ์อยู่ในรถเงียบๆ ไม่อยากโดนลูกหลงน่ะ ...ว่าแต่พี่ยามแถวนี้ไปไหนหมดหนอ?
มีเด็กช่างกลใส่เสื้อช็อปสถาบันคุ้นตาอยู่ประมาณหกคนได้ล่ะมั้ง ส่วนอีกฝ่ายก็...มีคนเดียว กำลังถูกล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ ตัวสูงโย่งโดดเด่นอยู่กลางกลุ่มเลย หมอนั่นใส่เสื้อนักศึกษากับหมวกผ้าสีดำ...ถึงจะเห็นแค่ข้างหลัง แต่ผมรู้สึกว่ามันดูคุ้นตายังไงบอกไม่ถูก ท่าทางว่าไอ้หมวกดำดวงจู๋นั่นจะไปเดินเหยียบหางเด็กช่างกลเข้าล่ะมั้ง ถึงได้โดนตีกรอบไว้แบบนั้น
ตอนแรกก็ดูเหมือนจะแค่พูดกันเฉยๆ แต่คงจะพูดกันไม่รู้เรื่องก็เลยมีผลักอกกัน เด็กช่างกลเป็นฝ่ายผลักไอ้เสื้อนักศึกษาก่อน แล้วไอ้เสื้อนักศึกษาก็แจกหมัดเลยทันที ...เปรี้ยวมาก มึงมาคนเดียวนะนั่น ลืมไปหรือเปล่า?
จากนั้นพวกมันก็ตีกันอีลุงตุงนังแบบไม่รู้ใครเป็นใคร ผมว่าต้องมีโดนพวกเดียวกันบ้างแหล่ะว่ะ
จากที่ดูนะ..ผมว่าไอ้นักศึกษานั่นมันเก่งพอตัวเลย คนตั้งครึ่งโหลก็ดูเหมือนว่าจะเอามันไม่อยู่ ..ไม่สิ เอาไม่อยู่หรอก ถ้าไม่มีไอ้เด็กช่างคนหนึ่งมันเอาท่อนเหล็กมาจากไหนไม่รู้ฟาดเข้าไปที่ไหล่ของไอ้นักศึกษา แล้วก็ฟาดซ้ำไปที่ขาของมันอีกหลายที จนไอ้นักศึกษาคนเก่งแต่ดวงกุดเริ่มทรุด มันก็โดนรุมกินโต๊ะอย่างที่ควรจะเป็น ...ก็ไว้อาลัยให้ละกัน
เห็นแล้วก็นึกถึงสมัยก่อน ผมกับซินก็เคยเจอแบบนี้บ่อยๆ ประเภทที่กร่างเวลามีพวกเยอะ หรือชอบข่มคนที่มาคนเดียวอะไรแบบนี้ เกลียดจริงๆ พวกหมาหมู่ พอเห็นว่าพวกผมมีกันแค่สองคน แถมยังตัวเล็กๆ หน้าก็เหมือนเด็กผู้หญิง ก็คงคิดว่าหมูล่ะสิ แต่โทษเหอะ..พอดีผมกับซินมันหมูเขี้ยวตัน และพวกผมก็ไม่เคยไปไหนมาไหนแบบตัวเปล่าอยู่แล้ว ถึงเราจะคนน้อยกว่า แต่ถ้ารู้จักใช้เครื่องทุ่นแรงเป็นเราก็ไม่มีทางแพ้หรอก พวกนั้นก็ได้แต่เจ็บตัว เจ็บใจกันกลับไป แล้วฝาแฝดก็มีศัตรูเพิ่มขึ้นอีกกลุ่ม ฮ่ะๆๆ ..แต่เดี๋ยวนี้พวกผมไม่เป็นงั้นแล้วนะ
กลับมามองผู้เคราะห์ร้ายรายล่าสุดอีกที ผมว่ามันกำลังอิ่มตีนได้ที่เลยล่ะ กำลังคิดว่าจะโทรเรียกรถพยาบาลให้มันดีไหม? ก็พอดีมีไอ้บ้าจากไหนไม่รู้วิ่งเข้าไปถีบเด็กช่างกลคนหนึ่งล้มหัวทิ่ม มันคงคิดว่ามันเป็นฮีโร่มั้ง สงสัยตอนเด็กจะดูหนังฝั่งอเมริกามากไปหน่อย มันถึงได้กล้าออกไปซ่าส์ท้าตีนแบบนั้น ตอนนี้เด็กช่างก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นมันแทน
ผมเห็นแล้วก็ต้องถอนหายใจเซ็งๆ กะว่าจะดูอยู่เฉยๆ แล้วเชียว แต่ถ้าผมไม่ลงจากรถไปช่วยอีกแรง ท่าทางว่าไอ้ฮีโร่หัวหลอดนั่นจะกลายเป็นผู้เคราะห์ร้ายไปด้วยน่ะสิ..
ใช่ครับ.. ก็คนที่วิ่งเข้าไปอ้อนตีนเด็กช่างรายใหม่ ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่มันคือพี่ชายฝาแฝดของผมเอง
ซินเซียร์ นั่นล่ะครับ
“อยู่ดีไม่ว่าดี” ผมบ่นซิน พลางจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่ หลังจากช่วยกันไล่เด็กช่างกลุ่มนั้นไปเรียบร้อยแล้ว
ซินยักไหล่อย่างไม่รู้สึกรู้สาทั้งที่มุมปากมีรอยช้ำเด่นชัด มันเดินไปดูไอ้นักศึกษาดวงซวยคนนั้นที่นอนแน่นิ่งอยู่ ไม่รู้ว่าตายไปหรือยัง ซินใช้ตีนเขี่ยๆ มันก็ไม่ขยับ ก็เลยเอาตีนยันให้มันพลิกตัวนอนหงาย พอเห็นหน้าไอ้นั่นชัดๆ ผมกับซินก็ร้องออกมาแทบจะพร้อมกัน
“ไอ้ฟ้าประทาน?!”
มันมาทำเชี่ยอะไรคนเดียวแถวนี้วะ? ..เราหันมองหน้ากันเองโดยไม่รู้จะพูดอะไร ไม่คิดว่าคนที่ช่วยเอาไว้จะเป็นไอ้เอี้ยที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี รู้งี้ผมปล่อยให้ซินฉายเดี่ยวซะก็ดี ไม่น่าลงมาช่วยมันให้เสียแรงเลย ให้ตายเหอะ!
“ถ้ารู้ว่าเป็นไอ้นี่มึงยังจะช่วยมั้ย?” ผมถามซินอย่างสงสัย
ถ้ากูรู้ กูไม่ช่วยนะ กูอยากให้มันตาย!
“ช่วยมั้ง...มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบพวกหมาหมู่” ซินบอกอย่างไม่ใส่ใจ ใช้ตีนสะกิดไอ้เอี้ยฟ้าอีก แต่มันก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะขยับ “มันตายรึยังวะเนี่ย?”
“ใครจะรู้?” ผมก้มลงไปดูมันใกล้ๆ ..ท่าทางก็ไม่ได้สาหัสอะไรนี่นา ง่วงหรือไงวะ? ไม่ยอมตื่น..
“เอาไงต่อ?” ผมหันกลับมามองหน้าซิน
“มึงโทรเรียกรถพยาบาล..ไม่ก็ป่อเต็กตึ๊งให้มันทีสิ” ซินบอกแล้วเดินกลับไปที่รถ ผมก็เดินตามไปด้วย ทิ้งให้ไอ้เอี้ยฟ้านอนฝันดีอยู่ตรงนั้นต่อไป
“ทำไมต้องกูวะ? มึงช่วยมันแต่แรกมึงก็โทรดิ” ผมบ่นเซ็งๆ
“เออ! งั้นเอาโทรศัพท์มาให้ยืมหน่อย ของกูไม่มีตังค์” ซินแบมือขอผม “อย่ามาแล้ง ซันนี่ ยังไงมันก็เด็ก ม.เดียวกับเรานะ”
“อะไรวะ?” ผมได้แต่บ่นงึมงำ
“..ซันนี่” กำลังจะควักโทรศัพท์ให้ซิน ก็พอดีได้ยินเสียงเรียกอ่อยๆ จากซากศพที่ทิ้งเอาไว้ข้างหลังซะก่อน
“มันเรียกมึงเหรอ?” ซินถามผมเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ “ทำไมมันถึงเรียกมึงว่า ซันนี่ ล่ะ?”
ผมยักไหล่ “จะรู้เหรอ...มันอาจจะเรียกตามคนแถวนี้ก็ได้”
“ซันนี่..” เสียงไอ้นั่นดังขึ้นอีก..แบบแผ่วๆ แต่มันยังไม่ขยับเขยื้อนตัวเลย
พวกเรามองหน้ากันอย่างชั่งใจ “เอาไงดี?”
“พามันไปโรง’บาล?” ซินเสนอ
“เกิดมันมาตายบนรถล่ะ?” ผมท้วง
“ถึงตอนนั้นค่อยถีบลงข้างทางก็ได้” ซินบอกง่ายๆ แล้วเดินนำผมกลับไปหาไอ้เอี้ยฟ้าอีกครั้ง
เป็นอันว่าผมกับซินก็จบเย็นวันนี้ด้วยการช่วยกันลากไอ้เอี้ยฟ้าประทานขึ้นรถมาด้วย...นั้นแล
TBC. :z2:
-
:กอด1:
-
นึกว่าจะมีอะไร....
555
ฟ้าน่ารักอ่ะ ซันนี่จะโหดไปไหนเนี่ยยย
-
นึกว่าจะมี NC :o8: อายจัง แต่พี่น้องคืนดีกันแล้ว และปมเรื่องอดีตก็มีมาให้อยากรู้เป็นระยะเหมือนเดิม :เฮ้อ:
:กอด1:กอดคนเขียน
ดีใจ....วันนี้โพสต์ได้แล้ว :mc4:
-
:laugh: :laugh: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :pigha2: :pigha2:
ซินก็กวนตีนสุดทีนเหมือนกันนะ
+1ให้ฟ้า(หน้ารักอะ)
-
ฟ้าโดนรุมกระทืบซะอย่างนั้น แฝดคืนดีกันแล้ว แต่มาเจอฟ้าอย่างนี้จะทำให้ทะเลาะกันอีกมั้ยเนี่ย??
-
ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
จะตายแล้วเหรอ
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
“เกิดมันมาตายบนรถล่ะ?”
“ถึงตอนนั้นค่อยถีบลงข้างทางก็ได้” ซินบอกง่ายๆ
ฮาน้องซินมาก ได้ใจไปเลย ห้าๆๆๆๆๆๆ
ซันนี่ไม่ดูแลพี่ฟ้าเลยนะ เดี๋ยวก็โดนจัดหนักไม่รูด้วย :laugh: :m20:
-
ชอบกุหลาบหินอ่ะ สวยดีค่ะ :-[ ตอนแรกอ่านเรื่องนี้รู้สึกไม่ชอบฟ้าประทานเลย o18
แต่ปัจจุบันดูเหมือน "ฟ้า" จะน่าร้ากกกกกอ่ะ (แอบจิตอยู่เพียงผู้เดียว) :bye2:
-
ตอนนี้พี่กายเด่นสุด!! :m20:
-
แล้วไอ้คุณฟ้า ทำไม ถึงโดนเด็กช่างรุมยำซะล่ะ ไปทำอะไรไว้อีกพ่อคุณเอ้ย
มีแต่เรื่องเจ็บตัว รึว่า ซันนี่ ไม่ยอม เลย ไปหาที่ระบาย ก๊ากก ตูคิดได้เนาะ
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านครั้งแรก เขียนได้สนุกมากค่ะะะะะะะะะ
จะติดตามต่อไปนะคะ o13
-
กิ้วกิ้ว อย่างนี้เรียกว่านุปเพสันนิวาสดีไหมเนี้ยะ เจอกันในสถานการณ์แปลกๆเรื่อยเลยนะ เอแล้วไม่รู้ว่าอดีตของฝาแฝดจะเกี่ยวข้องกับฟ้าบ้างหรือเปล่าน้อ เหอเหอ :3123: รอต่อค่ะ +เป็ดอิ
-
เราว่ากุหลาบหินอะเหมาะกับกายสุดๆแล้ว
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
อยากให้ซินไม่มีฝันร้าย มันเศร้า
ขอให้ฟ้าเป็นพระเอก สาธุ
ขอให้คนเขียนhappy
-
ตามอารมณ์ฟ้าไม่ทันแฮะ จู่ๆเล่นงี้เลยเหรอ :laugh:
-
ฟ้าอย่าเพิ่งตายนะ :dont2:
ยังอยากอ่านตอนมีเซ็กซ์กับซันนี่อยู่ :จุ๊บๆ:
-
แหน่ะๆๆๆ สกาย คิดอะไรกับซิน แน่ๆเลยยย จะได้เห็นคู่นี้กับเค้าบ้างมั้ยเนี้ยะ?? :-[
ว่าแต่อดีตของสองแฝดคือเรื่องอะไรอ้ะะะ อยากรู้ๆ
รอตอนต่อไปนะค้าาา :กอด1:
-
เรื่องนี้ ปม เป็น ล้าน 55555
ชอบๆ ๆ ติดตามน่อ : )
ปล. กดรีจิสสมัครเปนแฟนคลับกาย
-
... มันฟันผม ผมฟันมัน ... น่าคิดเนาะ
ทำไม สกาย ถึงดีใจซะขนาดนั้น ?? ได้กุหลาบหินจากซินเนี่ย
แหม ฟ้า ขนาดว่าเจ็บอยู่ พอได้ยิน(รึเปล่า หรือเพ้อหว๋า) ชื่อ ซันนี่ เนี่ย เรียกหาเลยนะ
อยากอ่านต่ออีกอ่า สนุกๆ
-
นึกว่าตอนนี้จะมีncซะอีก :impress2:
กายคู่กับซินแน่เลยปะอะจากที่อ่านมาตั้งแต่ต้นก็ทายกายซินอะ?? :serius2:
ซันนี่กับฟ้าประทานก็มึนๆลัลล้าต่อปายย :z2: :bye2:
-
เย้ยยยย. เรื่องนี้สนุกอ่าาาา 55555 ชอบมากเลยนะ
-
:L2: :L2: :L2:
-
บางทีซันนี่จังก็เลือดเย็น เกิ๊นนน
-
ต้องขอบคุณซิน...แอบหวั่นกับฝันร้ายของซิน ถึงกับทำให้คนที่ร่าเริงและมองโลกบวกอย่างซินเป็นได้ถึงขนาดนี้คงไม่ใช่เล็ก ๆ
-
สนุกมว๊ากกกกค่ะ
อ่านแล้วชอบมากเลย
ฟ้าให้ความรู้สึกคล้ายๆ แอลในเดธโน้ตเลย555
แอบคิดว่าฟ้าอาจไม่ได้ย้อมผมแต่มันคงบ้าจนหัวหงอกมากกว่า555
ยิ่งไอ้ห้องสีขาวของมันเนี่ย จริงๆ ไม่ต้องซ่อนเมมก็ได้แค่ทาสีขาวตั้งไว้กลางห้องก็หาไม่เจอแล้ว
ปล. ชอบกายอ่ะน่ารัก^^
รอลุ้นกายซิน อิอิ
-
o13 เพิ่งได้ตามอ่าน เรื่องสุดยอดมาก
เดาไรไม่ถูกจิงๆ
-
:impress2: ตอนนี้ชอบกายอ่า บ้าบอดี อยากให้กายมีคู่เร็วๆ ส่วนฟ้าเป็นพวก 2 บุคลิคเหรอ เปลี่ยนไปมาจนซันงง ไปหมดแล้วนี่ แต่ก็ดูอันตราย ไม่น่าไวใจเหมือนกัน :z3:
:serius2: อยากอ่านต่อใจจะขาดรอนๆ
-
เชียร์กายให้คู่กับซิน :กอด1:
-
ฟ้า อย่าตายน้า~
-
ชอบอย่างแรง ฟ้ามึนได้อีก
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด ขอตอนต่อไปเลยได้ไหมค่า อิอิ
-
ต่ายว่าก็ลื่นไหลดีแล้วนะคะ น่ารักดี (กระบองเพชรน่ะนะคะ 55+)
เขียนคาแรคเตอร์ตัวละครได้ชัดเจน บทพูดส่งน่าติดตามดีมากค่ะ (อิจฉา อยากทำได้บ้าง ตัวร้ายดูกลายเป็นพระเอกได้ 555+)
กำลังสงสัยนิดๆว่ากาย...กับซินรึเปล่าน้อ? ตอนแรกคิดว่าเมย์บีจะคู่กับกายด้วยล่ะค่ะแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ล่ะมั้ง 55+
สู้ๆนะคะ^^
-
รอออออออออออออออออ
-
ขอฟ้าน่ารักกว่า ขอซันโหดกว่านี้อีกกกกกกกกก ฮ่าๆๆ
-
Chapter :: 09 :: 4 เป็นหวัด?
“...กูหิวข้าว”
นั่นเป็นประโยคแรกที่เอี้ยฟ้าประทานพูดออกมา หลังถูกผมกับซินช่วยกันลากขึ้นรถมาจนได้...จริงๆนะ
ใครที่กำลังนึกห่วงว่าไอ้เอี้ยฟ้าจะถึงที่ตายก่อนวัยอันควรนั้น...ผมบอกได้เลยว่า คุณเสียเวลานั่งกังวลไปเปล่าๆ ปรี้ๆ เพราะนอกจากมันจะไม่ตายแล้ว มันยังไม่เป็นเชี่ยอะไรเลยด้วยซ้ำ! กระดูกหักสักท่อนสองท่อนก็ไม่มีให้ผมได้ดีใจเลย อย่างมากก็แค่คิ้วขวาแหกมีเลือดซึมเล็กน้อยเท่านั้น! ..ชิ
แล้วที่เห็นมันนอนไม่ยอมลุกตอนนั้นก็เพราะว่ามัน..ง่วง!?
เหยดดดด นี่ถ้าพวกกูไม่ไปลากมึงมา มึงก็จะนอนฝันหวานอยู่ตรงนั้นต่อใช่ไหม? ...พระเจ้า เกิดมาก็เพิ่งเคยพบเคยเจอคนแบบมันนี่ล่ะ
ซินได้ยินแบบนั้นก็แทบจะลุกกระโดดถีบขาคู่ ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่ล่ะก็นะ ..ร่วงไปละ
อีกอย่างก็คือมันไม่มีแรง.. ที่มันไม่มีแรงก็เพราะว่ามัน..หิวข้าว! มันบอกว่ามันยังไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่มื้อกลางวัน และเหตุผลของการอดมื้อกลางวันก็เพราะว่ามัน..ลืม! มันลืมว่าต้องพักก่อนหนึ่งชั่วโมง แล้วค่อยขึ้นเรียน แต่มันเสือกไปนั่งรอในห้องเลกเชอร์ก่อนชาวบ้านชาวช่องเขาหนึ่งชั่วโมง
แล้วยังมีหน้ามาพูดอีกนะว่า..ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมไม่มีคน? ..ตกลงนี่มันโง่หรือมันงั่งวะ? คณะเภสัชนี่เค้าตกไข่ปลาเข้าหรือไง? ทำไมถึงได้รับนักศึกษาเซ่อๆ แบบนี้เข้าไปเรียนได้? ..ฝากบอกคณะบดีปรับปรุงแก้ไขด่วนนะ!
กว่ามันจะสำนึกได้ว่าต้องกินข้าวก่อน เขาก็เริ่มเรียนกันละ ..เหลือเชื่อจริงๆ ใครเป็นเพื่อนไม่เตือนมันมั่งวะ?
ฟังถึงตอนนี้ซินเริ่มฮา ..ฮาความจั๊ดง่าวหาผู้ใดเทียบเทียมของไอ้บ้าฟ้าประทานนั่นแหล่ะ ซินถามต่อว่า..เพื่อนมันไปไหนหมด? ไม่มีใครบอกมันเลยเรอะ? มันก็ตอบว่า..ตอนเช้ามันมีเรียนวิชาของมหาลัย มันลงเรียนไม่ตรงกับเพื่อนมันสักคน ก็เลยยังไม่เจอใคร พอถามว่า..วิชาอะไร? มันบอก..ปรัชญา ทำเอาซินฮาอีกรอบ แล้วบอก..มึงได้เอ(A)แน่ๆ
ผมพยักหน้าเห็นด้วยหงึกๆ เคยได้ยินเขาพูดกันว่า ใครได้เอวิชานี้คบไม่ได้ มองหน้ามันแล้วก็คิดในใจ...มึงได้เอแบบนอนมาเห็นๆ เลยว่ะ เอี้ยฟ้าประทาน
จากที่ตั้งใจจะพาไปโรงพยาบาล ซินก็ต้องเปลี่ยนทิศทาง หักพวงมาลัยเข้าร้านบะหมี่เกี๊ยวข้างทางแทน.. ก็ไม่ใช่ว่าซินมันใจดีอยากบริการเอี้ยฟ้าเพราะเห็นว่ามันฮาหรอกนะ แต่เพราะตัวมันเองก็หิวด้วยน่ะ ทั้งที่เพิ่งออกจากร้านซิสเลอร์มาแท้ๆ ..ซินบอกว่ามื้อนั้นมันเผาผลาญหมดไปกับพวกเด็กช่างแล้ว
ทันทีที่เดินลงมาจากรถ ทั้งคนขายบะหมี่เกี๊ยว คนกินบะหมี่เกี๊ยว คนเดินผ่านร้านบะหมี่เกี๊ยว รวมทั้งร้านข้างเคียง ต่างก็หันมองเราสามคนเป็นตาเดียว ไม่ใช่ว่ารัศมีซุป’ตาร์มันไปแยงลูกกะตาของผู้คนแถวนั้นเข้าหรอก แต่เพราะสภาพเยินๆ ของเราแต่ละคนต่างหาก ที่ดึงดูดความสนใจของคนพวกนั้นได้อยู่หมัด
โดยเฉพาะเอี้ยฟ้านี่เยินเป็นพิเศษกว่าใครเพื่อน เสื้อนักศึกษาของมันมีแต่รอยรองเท้าเต็มไปหมด ละลานตา นานายี่ห้อ นั่งนับกันเล่นๆ ระหว่างรอบะหมี่ที่สั่งได้เลย ..แต่ตัวมันเองหาได้แคร์ไม่ ใครจะมองยังไงมันไม่สน ไอ้เอี้ยฟ้าลงจากรถได้ก็รีบเดินตรงดิ่งไปสั่งหมี่เกี๊ยวหมูแดงเยอะพิเศษอย่างหิวโหย
เชื่อแล้วว่าหิวจริง เหอๆ
ว่าแต่.. ท่าทางมันก็ดูคุ้นเคยกับร้านข้างทางแบบนี้ดีนะ เห็นอยู่คอนโดไฮโซแบบนั้นก็นึกว่าจะเป็นพวกคุณชายติดหรูซะอีก
ระหว่างนั่งรอบะหมี่ซินก็สัมภาษณ์ถึงสาเหตุที่มันไปมีเรื่องกับเด็กช่างกล
เอี้ยฟ้าเล่า(ด้วยหน้าตามึนๆ)ว่า...ตอนนั้นมันกำลังจะไปหาอะไรกิน แต่ตอนที่จะเอารถไปจอดมันก็เห็นรถคันหน้าถอยหน้าถอยหลังไม่ตรงซองสักที เสียเวลา น่าเบื่อ หิว มันก็เลยขับรถไปเสียบแทนซะ ..สบายใจ
แต่พอลงมามันก็โดนเด็กช่างล้อม เพราะไอ้รถคันที่โดนแย่งที่จอดก็คือรถของเด็กช่าง เอี้ยฟ้าว่าพวกนั้นพูดอะไรบ้างมันไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่ กำลังคิดเมนูอาหารอยู่ แต่พอเข้าใจว่าพวกนั้นอยากมีเรื่อง มันก็เลยชกเปิดพิธีให้ซะเลย จะได้ไม่ยืดเยื้อ ยืนคุยนานๆ มันเมื่อย...เอวัง
เรื่องราวต่อจากนั้นก็อย่างที่ผมเห็น มันก็ได้กินตีนแทนข้าวเย็นไป
อิ่มจนลุกไม่ขึ้นกันเลยทีเดียว..
ผมว่าสมควรแล้วล่ะ...ไม่มีใครสมควรจะโดนกระทืบไปมากกว่ามันอีกแล้ว! มันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้แหล่ะ ผมแน่ใจ! คนอย่างมันนี่ไม่น่ามีโอกาสรอดมาจนป่านนี้ได้นะ วอนจริงๆ
แต่ซินกลับหัวเราะชอบใจซะงั้น ท่าทางมันจะถูกอกถูกใจลักษณะนิสัย(หรือสันดาน)เฉพาะตัวแบบ กวน มึน วอน ของไอ้เอี้ยฟ้าประทานเข้าให้แล้ว
ให้ตายเหอะ! ผมรู้ว่าซินมักจะให้ความสนใจกับอะไรที่แปลกๆ ฮาๆ เป็นพิเศษ(อย่างเช่น สกาย หรือเมย์บี เป็นต้น) ..ก็รู้อ่ะนะว่ามึงชอบของแปลก แต่แปลกขนาดเอี้ยฟ้าเนี่ย เว้นไว้สักคนเห๊อะ ซินเซียร์ ขอร้องล่ะ ถือว่าเห็นแก่น้องมึงนะ อย่าไปยุ่งกับมันเล้ยยย..
หลังจากจบศึกโซ้ยบะหมี่...ฟังไม่ผิดหรอกครับ มันเป็น ‘ศึก’ จริงๆ ..ก็ซินน่ะสิ บ้าจี้ไม่เข้าเรื่อง พอเห็นเอี้ยฟ้าสั่งชามที่สอง มันก็เอาบ้าง พอไอ้นั่นขอชามที่สาม ซินก็เอาอีก แล้วที่พวกมันสั่งก็เป็นแบบพิเศษด้วยนะ แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ของซิน(ตามที่ผมคาด) เพราะมันกินชามที่สี่ไม่หมด ส่วนเอี้ยฟ้าซัดเรียบไม่เหลือแม้แต่น้ำ ..อ้อ ไม่สิ เหลือผัก เหลือทุกชามเลย ผมเห็นแล้วก็อยากจะจับยัดปากมันจริงๆ ทำเป็นเด็กไปได้
กินเสร็จแล้วถามว่าใครจ่าย? ..ก็ผมนี่ไง! ซันชายน์คนนี้แหล่ะ! ทั้งที่ผมกินแค่ชามเดียวแบบธรรมดา(เกือบจะไม่หมดด้วยซ้ำ) แต่ผมกลับต้องจ่ายราคาในส่วนพิเศษอีกแปดชามด้วย เพราะซินมันปวดท้อง ท้องอืด บ่นง้องแง้งงอแง ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ โวยว่า..ทีเอี้ยฟ้ายังไม่กินผักเลย ทำไมผมต้องบังคับให้มันกินด้วย? เพราะงี้มันก็เลยกินชามที่สี่ไม่หมด สู้เอี้ยฟ้าไม่ได้
สรุปเสร็จสรรพว่ามันเป็นความผิดของผม ผมต้องจ่าย! ..ซะงั้นอ่ะพี่กู?
ส่วนเอี้ยฟ้าแดกเสร็จก็หลับ นั่งสัปหงกคาโต๊ะนั่นแหล่ะ(มึงเป็นเด็กหรือไงเนี่ย?!) ผมก็เลยต้องเป็นคนควักเงินมาจ่าย เพราะสะกิดพวกมันจนเสียเวลา แม่ค้ายืนหน้าบูดพวกมันยังทำเป็นไม่รับรู้ ..ซวยกูคนเดียวครับมื้อนี้
ขากลับผมเป็นคนขับรถ มีซินนั่งบ่นงึมงำเป็นหมีอิ่มหมี่อยู่ข้างๆ ส่วนเอี้ยฟ้าน่ะเหรอ? ขึ้นรถมาได้ก็ล้มตัวนอนอยู่ข้างหลังนั่นแหล่ะ ซินหันไปเขย่าถามว่าจะกลับไปเอารถที่ห้างหรือจะให้ไปส่งที่บ้าน? ..มันก็นิ่ง ถามว่าบ้านอยู่ไหน? ..มันก็เงียบ ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือตอแหล?
ตัวผมน่ะรู้แน่ล่ะว่าคอนโดมันอยู่ไหน แต่ก็ต้องปิดปากเงียบ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวจะมีประเด็นกับซินอีก
สุดท้ายซินมันรำคาญ อึดอัดท้องด้วย บ่นอยากกินอีโนจะแย่แล้ว มันเลยสั่งให้ผมขับรถกลับคอนโด โดยมีไอ้เอี้ยฟ้านอนเกาะเบาะหลังเป็นลูกหลานตุ๊กแกติดมาแบบนั้นแหล่ะ
แล้วพอถึงคอนโดนะ ไอ้เอี้ยฟ้าแมร่งเสือกตื่นอย่างง่ายดายด้วยการปลุกแค่ครั้งเดียว(..ผมว่ามันตอแหลแน่แล้ว) มันเดินตามพวกผมเข้าห้องหน้าตาเฉยโดยไม่ต้องรอให้ใครจุดธูปเชิญ ถึงห้องแล้วผมก็ไปเปิดตู้ยา หยิบอีโนมาชงให้ซินที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะกินข้าว แล้วก็เอากล่องปฐมพยาบาลมาโยนโครมให้ไอ้เอี้ยฟ้าที่นั่งหน้าง่วงอยู่บนโซฟา ให้มันจัดการตัวเองซะ เสร็จแล้วผมก็เดินเข้าห้องตัวเองไปอาบน้ำอาบท่า ..เพลีย
“ช้ามาก!!” กลับออกมาที่ห้องนั่งเล่นอีกทีผมก็ต้องงงงิ่ง ก็ไอ้สองตัว ซินเซียร์กับเอี้ยฟ้ามันหันมาว่าผมพร้อมกันแทบจะทันทีที่ผมเดินออกมาเลยน่ะสิ
อย่าบอกกูนะว่าพวกมึงนับ หนึ่ง สอง ซ่ำ แล้วค่อยพูดพร้อมกันน่ะ? ..เป๊ะเวอร์!
แล้วอะไรวะ? มาว่ากูทำไม? กูก็อาบน้ำของกูตามปกติ แล้วทำไมพวกมึงถึงเปลี่ยนชุดกันเรียบร้อยแล้วล่ะ?
ตอนนี้ซินอยู่ในชุดนอนลายทางตัวโคร่งของมันตามปกติ นั่งกดเกมส์เพลย์อยู่ที่พื้น ส่วนเอี้ยฟ้าอยู่ในชุดกางเกงวอร์มเสื้อยืดของซิน นั่งทำแผลให้ตัวเองอยู่บนโซฟา ...นี่พวกมันอาบน้ำกันเรียบร้อยแล้วเหรอ?
แน่ใจว่าอาบ? ไม่ใช่แค่วิ่งผ่านน้ำกันหรอกนะ?
“พวกกูอาบเสร็จสองคน ยังเร็วกว่ามึงคนเดียวอีก ซันนี่” ซินบ่นผมโดยที่ตากลับไปจับจ้องหน้าจอแล้ว “ทายาให้หน่อยดิ”
“ซันนี่ ทำแผลให้หน่อยดิ” ไอ้เอี้ยฟ้าเอาบ้าง(พวกมึงเห็นกูเป็นอะไรเนี่ย?) มือก็ถือสำลีชุบแอลกอฮอล์ทาถูๆ แถวคิ้วที่แตก
ผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วหยิบยาแก้ฟกช้ำไปนั่งทาให้ซิน
“น้องกูชื่อ ซันชายน์!” ซินโพล่งขึ้น ก่อนจะร้องซี้ดเบาๆ ตอนที่ผมป้ายยาตรงมุมปากมัน
“..ซันนี่” แต่ก็เหมือนเดิม ไอ้เอี้ยฟ้าไม่เคยสนใจจะเรียกผมด้วยชื่ออื่นอยู่แล้ว
“ชันชายน์!”
“ซันนี่”
“ซันชายน์!!” ซินชักมีอารมณ์ แต่มือก็ยังไม่ปล่อยจอย
“ซันนี่”
“ซันนี่!”
อย่าพยายามเลยซิน มุขนี้กูเคยเล่นแล้ว แป้กว่ะ
“ก็ ซันนี่ ไง” ไอ้เอี้ยฟ้ายังไม่หลงกลมุขดักควายเช่นเดิม
เห็นไหม? กูบอกแล้วว่าแป้ก
“ซันชายน์โว้ย! หูมึงมีปัญหารึเปล่าเนี่ย?” แต่ซินยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“ทีมึงยังเรียก ซันนี่ ได้เลย” เอี้ยฟ้าเถียงด้วยสำเนียงเนิบๆ ของมัน
“ก็กูเป็นพี่มัน! แต่มึงไม่ได้เป็นเชี่ยไรกับมันเลย เพราะงั้นห้ามเรียก ซันนี่ อีก เข้าใจมั้ย?”
“ไม่เข้าใจ..” มันยอมรับหน้าด้านๆ ส่ายหัว ประมาณว่าที่ซินพูดนั้นไร้สาระมาก ซินเลยแจกนิ้วกลางพร้อมแยกเขี้ยวใส่มัน
“ไม่เห็นจะมีเหตุผล.. ถ้ากูจะเป็นอะไรซักอย่างกับน้องมึง..” เอี้ยฟ้าประทานค้างไว้แค่นั้น มันมองหน้าผมที่กำลังลุกขึ้นยืน จะเอายาทาไปเก็บใส่กล่องตรงที่มันนั่งอยู่พอดี
“มึงจะเป็นอะไร?” ซินถามเมื่อเห็นว่ามันเงียบไปนาน
ไอ้นั่นก็ยังไม่เลิกจ้องหน้าผม ผมก็จ้องหน้ามันเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันจะพูดอะไร พูดไม่ดีมีตายอ่ะงานนี้ ผมไม่ใจดีเพราะเห็นว่ามันเจ็บอยู่หรอกนะ
ลองพูดจาไม่เข้าหูดูสิ..
“เป็น...ไอ้ขี้แพ้” เอี้ยฟ้ายกมือขึ้น ชี้นิ้วข้ามหัวซินไป “เกมโอเวอร์แล้ว”
ซินรีบหันกลับไปถลึงตาใส่จอทีวี ..!!
“เชร็ด!! เพราะมึงคนเดียวเลย ไอ้เอี้ยฟ้า!” ซินโวยวายขัดเคืองใจ ปาหมอนหลายใบที่มันเอาไปกองไว้ข้างตัวมาใส่หัวเอี้ยฟ้า ก่อนจะหันกลับไปเริ่มเกมใหม่ ปากก็พึมพำเจ็บใจแช่งชักหักกระดูกเอี้ยฟ้าไปเรื่อย
ตอนแรกผมก็ว่าจะไม่ช่วยไอ้เอี้ยฟ้าประทานหรอกนะ ไม่ใช่ธุระสักหน่อย และมันก็ไม่ได้เซ้าซี้ให้ผมช่วยอะไร มันนั่งทำแผลให้ตัวเองต่อไปเงียบๆ แต่พอเห็นมันพยายามจะแปะพลาสเตอร์ที่คิ้วตัวเอง แต่ไม่ได้องศาสักที ผมก็อดรำคาญไม่ได้ เลยเข้าไปช่วยมันแปะสักหน่อย แล้วก็แปะที่แผลเก่าบนแก้มซ้ายให้มันอีกอัน แปะเสร็จมันก็ยื่นหลอดยาแก้ฟกช้ำให้ผมอีก ผมมองหน้ามันอย่างไม่ชอบใจ
เห็นกูเป็นพยาบาลหรือไงวะ? ..แต่ก็รับมาบีบและโปะยาจิ้มไปตามรอยบนหน้ามัน ..อยากจะบอกว่ามันหน้ามึนมาก ถึงผมจะแกล้งจิ้มแรงยังไงมันก็ไม่ร้องสักแอ่ะ ถ้าเป็นผมคงร้องจ๊ากไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องถามถึงซินเลย เป็นรายนั้นคงแหกปากลั่นจนข้างบ้านโทรมาด่าล่ะ แต่ตอนไปมีเรื่องกับเขานี่มันไม่เคยรู้สึกรู้สาหรอกนะ พอกลับบ้านทายาเท่านั้นล่ะ ต่อมสำออยเริ่มทำงาน ทำผมปวดกบาลบ่อยๆ
คิดได้แบบนั้นผมก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย เลยเลิกแกล้งจิ้มมัน เปลี่ยนมาทาธรรมดาๆ อย่างที่ควรจะเป็น
“ไหนดูไหล่ดิ๊?” ผมดึงคอเสื้อมันลง จำได้ว่ามันโดนเด็กช่างฟาดเข้าให้ที่ไหล่ด้วยนี่นา แต่เพราะคอเสื้อมันแคบเกินไป ดูไม่ถนัด ผมก็เลยถลกหนัง..เอ้ย ถลกเสื้อมัน แล้วถอดออกซะเลย นั่นก็ทำให้เห็นว่าตามเนื้อตัวมันยังมีรอยฟกช้ำอีกบานเลย
“นี่โดนอะไร?”
แถวไหล่มันมีรอยแผลเล็กๆ ดูยังใหม่อยู่เลย เหมือนโดนอะไรบาดอยู่หลายที่เหมือนกัน ผมต้องค้นยาในกล่องมาใส่ให้ทีละแผล
“เศษแก้ว..” มันบอกสั้นๆ
แต่ก็ทำให้ผมถึงบางอ้อได้ แอบกลืนน้ำลายนิดหน่อย นี่ฝีมือผมเองสินะ สงสัยจะเป็นตอนที่ผมถีบมันไปกระแทกกับบาร์เมื่อวานนี้ เหอๆ
แต่อย่าคิดว่าผมจะรู้สึกผิดกับเรื่องนี้นะ ไม่เลยสักนิด ไม่เลย..
ใส่ยาด้านหน้าเสร็จผมก็จับมันกลับหลังหัน เห็นรอยโดนฟาดเต็มๆ แล้วก็เจ็บแทน สีช้ำเลือดช้ำหนองน่ากลัวทีเดียว ผมสงสัยว่าทำไมมันถึงไม่มีกระดูกหักสักซี่สองซี่วะ?
จากนั้นผมก็ไล่ทารอยช้ำอื่นๆ ตามหลังมันอีก มันนั่งนิ่งเป็นเด็กดีไม่มีหยุกหยิกเลย นอกจากรอยแผลใหม่ๆ พวกนี้แล้ว ผมก็สังเกตเห็นว่าตามเนื้อตัวมันมีรอยแผลเป็นเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ชัดบ้าง จางบ้าง ทั่วตัวไปหมด ท่าทางคงจะเจอศึกหนักมาเยอะพอสมควร
มึงนี่ไม่รู้จักปราณีร่างกายมั่งเลยนะ เอี้ยฟ้าประทาน..
“นี่รอยอะไร?” ผมเอานิ้วจิ้มรอยแผลจางๆ ตรงไหล่ด้านหลังเพื่อบอกตำแหน่ง มันไม่ใช่แผลใหญ่หรือมีรอยเด่นชัดน่ากลัวหรอก แต่มันดันเป็นรอยแผลที่มีอยู่ในตำแหน่งเดียวกันทั้งด้านหน้าและด้านหลังน่ะสิ ..ใช่ มันมีแผลคล้ายๆ กันแบบนี้อีกที่หน้าอกข้างซ้ายด้วย แถวๆ ใต้ไหปลาร้าน่ะ
“..ลูกปืน”
“ห๊ะ?!” ไม่ใช่ว่าผมได้ยินไม่ชัดนะ แต่ผมตกใจต่างหาก
มันบอกว่า ‘ลูกปืน’ ..ก็แปลว่ามันเคยโดนยิงน่ะสิ?
โหหห ตรงอกเลยเนี่ยนะ..? ใครเป็นมือปืนวะแมร่ง? ยิงยังไงให้รอดเนี่ย? เสียดายกระสุนแทน..
“ทะลุเลยเหรอ?” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ เอามือไปลูบๆ แผลเก่านั้นแบบอึ้งๆ “จากด้านหน้าหรือด้านหลัง?”
“หลัง..มั้ง” มันตอบ โคลงหัวไปมาเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ
มึงมาจากโลกแบบไหนเนี่ย เอี้ยฟ้า? ถึงขั้นเล่นปืนกันเลยเหรอ? กูหวังว่ามึงคงไม่ใช่ทายาทยากูซ่าหรือมาเฟียอะไรทำนองนั้นหรอกนะ เพราะแค่ลำพังตัวมึงคนเดียวก็เป็นอันตรายต่อชาวโลกมากพอแล้ว อย่าให้ต้องมีแบ็คอัพที่ช่วยส่งเสริมออร่าอันตรายของมึงยิ่งๆ ขึ้นไปอีกเลย.. บอกตรงๆ มันน่ากลัวเกินไปว่ะ
“ทำไมไม่ตายวะ?” อันนี้เป็นเสียงซิน.. มันลุกขึ้นมายืนดูตั้งแต่ได้ยินคำว่า ‘ลูกปืน’ แล้ว
“ก็แปลกใจอยู่...” เอี้ยฟ้าพูดเอื่อยเฉื่อยเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่ยังมีลมหายใจอยู่ มันหันมามองหน้าผมนิดนึง ก่อนพูดต่อ “แต่มาคิดตอนนี้...ไม่ตายก็ดีเหมือนกันว่ะ”
“ไม่ใช่แค่ ‘ดีเหมือนกัน’ โว้ย!” ซินผลักหัวเอี้ยฟ้าไปที “มันดีโคตรๆ เลยล่ะ ที่มึงยังอุตส่าห์รอดมาได้ทั้งที่ถูกยิงทะลุหน้าอกแบบนี้น่ะ เจ๋งว่ะ!”
“คล้องหลวงพ่อองค์ไหนวะ? มีของดีก็บอกกูมั่งดิ” ซินทำท่าเข้าไปกระซิบกระซาบประจบประแจงหวังจะได้ของดีบ้าง คราวนี้มันเลยเป็นฝ่ายถูกผมผลักหัวซะเอง
“แล้วทำไมถึงถูกยิง?” ผมถามบ้าง
“กูคงไปยืนขวางวิถีกระสุนเข้าล่ะมั้ง” มันยักไหล่ ตอบแบบขอไปที ก็เลยโดนผมโบกกะโหลกไปทีเหมือนกัน
“คราวหลังมึงก็เอาหัวไปขวางเลยนะ จะได้ตายห่าไปซะ อย่าให้ต้องเปลืองกระสุนกันหลายรอบ” ผมประชดเข้าให้ ก่อนจะเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บในตู้ตามเดิม
ซินหัวเราะชอบใจแล้วกลับไปนั่งเล่นเกมส์ต่อ ส่วนเอี้ยฟ้าใส่เสื้อไปก็หัวเราะหึๆ หึๆ ตามแบบฉบับของมันไป
แอบได้ยินมันบ่นพึมพำเบาๆ “แช่งกูอีกแล้ว..”
คืนนั้น..ผมสองพี่น้องกลับไปนอนห้องใครห้องมันตามปกติ และปล่อยให้ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน..แขกที่ไม่ได้เต็มใจเชิญ นอนแผ่เหยียดยาวเป็นพยาธิตัวตืดอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นนั่นแหล่ะ..
“..อะ...อือ.....ดี...ใช่..อา..แบบนั้น..” ผมคิดว่ามันเป็นแค่ฝัน เพราะผมกำลังฝันอยู่...ซึ่งมันก็ควรจะเป็นแบบนั้น ถ้าผมไม่ลืมตาขึ้นมาแล้วเจอหน้าของใครบางคนในระยะประชิดเข้า
“ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน?!!” ผมตาเหลือกตกใจ
ตั้งใจจะถีบมันออกไปให้พ้นตัวก่อน แล้วค่อยวิสามัญทีหลัง แต่มันดันกำของผมเอาไว้แน่น แถมยังออกแรงบีบอีกต่างหาก เล่นเอาอารมณ์หื่นจากฝันเมื่อกี๊เกือบหดหาย กลายเป็นจุกเป็นเจ็บแทน น้ำตาแทบเล็ดเหอะ
“ปล่อย..กูเจ็บ” ผมสั่ง มือหนึ่งก็คว้ามือมันที่กำผมไว้ อีกมือก็รั้งหัวไหล่มันเอาไว้ “ไอ้เอี้ย!...จังไร!!”
“กูก็แค่อยากช่วย...ให้ฝันมึงเป็นจริง” มันก้มลงมาพูดเสียงเฉื่อยข้างหูผม ก่อนจะใช้ลิ้นเลียชอนไชเข้าไปในหูผมให้ได้ขยะแขยงเล่น มืออีกข้างของมันใช้เท้าหมอนไว้เพื่อพยุงตัว “..ใจดีใช่มั้ย?”
“ดีพ่องดิ!!” ผมได้แต่ด่า ยังไม่กล้าขยับ กลัวว่ามันจะเล่นงานซันชายน์น้อยอีก(มันเจ็บจริงๆนะ)
ไอ้นรกนั่นหัวเราะหึหึแล้วเริ่มขยับมือปั่นป่วนอารมณ์(ที่ยังค้างอยู่)ของผมอีกครั้ง ผมพยายามจะไม่คล้อยตาม แต่เอี้ยซันชายน์น้อยแมร่งไม่ค่อยเชื่อผมเลย
“เอี้ย..ฟ้า...หยุ..ด..”
“ทั้งที่มึงรู้สึกดีขนาดนี้น่ะเหรอ?” มันหยัดตัวขึ้น ก้มไปมองผมที่อยู่ในมือมัน “จริงใจหน่อยดิ”
มันยกยิ้มน้อยๆ แต่น่าต่อยมากๆ
“กู..บอกให้...ห..ยุด..” ผมเค้นเสียงสั่งอีก ทั้งที่อารมณ์ชักจะกระเจิดกระเจิงไปไกลแล้ว
“เถอะน่า”
“อะ..เอี้ยฟ้า..!”
“เสร็จแล้วจะหยุด” มันก้มลงมาขบหูผมเล่นอีกครั้ง “นะ...ซันนี่ ให้กูช่วยเถอะ?”
น้ำเสียงของมันตอนนี้ฟังดู..มีอารมณ์..มีความรู้สึก..
มีความเป็นมนุษย์.. มากกว่าทุกที
“...อึก..”
ผม..ไม่ได้พยายาม..ต่อต้าน..มันอีก..
ไม่ใช่ว่า...ว่าผมยอมมันหรอก...นะ..เพียงแต่ผม..
ผม..ยอมแพ้ธรรมชาติ...ของ..ร่างกายมนุษย์...ต่างหาก..ล่ะ..อ๊ะ..อือ..ดี~
“ซันนี่..” เสียงไอ้เอี้ยฟ้าเริ่มฟังดูหื่นขึ้น มันไม่ได้พอใจแค่หูของผมแล้ว แต่ตอนนี้มันเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอของผม ซ้ายบ้าง ขวาบ้าง ก่อนจะกลับไปที่หูอีกข้าง
“..อุ...”
“ซันนี่”
“..ระ...เร็..ว..”
“ซันนี่”
“..มะ...อื้มมม..”
“ซันนี่..?” ไอ้เอี้ยฟ้าประทานยันตัวขึ้นอีกครั้ง มันก้มมองของเหลวที่ร่างกายผมปล่อยออกมาใส่มือมัน ก่อนกลับมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง..
ด้วยแววตาที่สะท้อนเงาของผมชัดเจน...
บนใบหน้าที่ผมคิดว่าเกลียดที่สุดในชีวิต..
ระยะห่างของเราค่อยๆ ร่นเข้าใกล้...
ลมหายใจรินรดกัน..
ผมยอมให้มันจูบไปในตอนนั้น..
“แมร่ง! มึงตาเขรึมึงตาเอียงวะ เอี้ยฟ้า!? แปะให้มันตรงๆ เด้! เดี๋ยวปั๊ด! ..ห๊ะ? เมื่อกี๊มึงว่าไงนะ กาย? อีกทีดิ๊” เสียงซินโหวกเหวกโวยวาย มือหนึ่งก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊สั่งงานไอ้เอี้ยฟ้า อีกมือก็ถือโทรศัพท์คุยกับไอ้กาย “อ๋อ~ ไม่ต้องๆ กูมีแรงงานละ แต่สงสัยแมร่งจะเป็นแรงงานพม่าว่ะ พูดจาไม่รู้ฟังเลย ฮ่าๆๆ ..อ้าวเฮ้ย! อย่ามัวแต่ดูทีวีเซ่! แปะตรงนี้ให้เสร็จก่อน ..ไม่เป็นไร ไม่ต้องมาช่วยหรอก อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว มึงทำของมึงไปเหอะ...”
ผมได้แต่ส่ายหัวกับความล้งเล้งของพวกมัน เป็นแบบนี้มาพักใหญ่แล้ว ตั้งแต่กินมื้อเช้าเสร็จ ซินมันเห็นไอ้เอี้ยฟ้าประทานนั่งดูทีวีอยู่ว่างๆ บ้านช่องไม่ยอมกลับ ก็เลยใช้ให้ช่วยทำบอร์ดซะเลย ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าพวกมันทำบอร์ดของวิชาอะไร แต่พวกมันยึดพื้นที่ส่วนหน้าทีวีไว้ทั้งหมด(รวมทั้งโซฟาด้วย) ผมก็เลยต้องหอบแลปท็อปมานั่งทำรายงานที่โต๊ะกินข้าวแทน เอาเฮดโฟนมาครอบหูไว้ ไม่ได้ฟังอะไรหรอกนะ แค่หนวกหูพวกมันเฉยๆ
อ้อ อย่าแปลกใจที่วันนี้พวกเราไม่ออกไปไหน ก็เพราะมันเป็นวันหยุดน่ะสิ
เมื่อเช้า...เอ่อ..ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไหร่เลย.. หลังจากที่ผมเสร็จและปล่อยให้เอี้ยฟ้ามันจูบไป..เอิ่ม..พักใหญ่ๆ ..ประมาณนั้นแหล่ะ ผมก็สำนึกได้ว่าควรจะถีบมันออกไปซะ ไม่งั้น..ไม่มัน..ก็ผมนี่แหล่ะ คงได้เตลิดไปอีก
พอผมซัดมันตกเตียงไปแล้ว ผมก็คว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปเลย ออกมาอีกทีก็เห็นมันนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อถือช้อนถือส้อมรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว โดยมีซินยืนหน้าบูดถอดไข่ดาวกับเบคอนอยู่
เห็นแล้วก็เจ็บใจ อยากจะไล่เตะออกไปให้พ้นบ้านซะ แมร่ง! ปีนขึ้นเตียงมาตอนไหนไม่รู้เลย ไอ้ผมก็หลงนึกว่าเป็น อากิโฮะจัง ที่กำลังฝันถึงซะอีก ปล่อยให้มันล้วงซะนานเลย เอี้ย!!
แต่ถ้าผมถลาเข้าไปหามันเดี๋ยวซินจะสงสัยว่ามีเรื่องอะไรกันอีก แล้วงานก็จะเข้าผมอีก ฮึ่ย! ก็ได้แต่หงุดหงิดงุ่นง่านไป สาปแช่งมันอยู่ในใจ ต่อไปนี้ผมคงต้องเลิกไอ้นิสัยนอนไม่ชอบล็อคห้องแล้วล่ะ! เลิกเด็ดขาด! เลิกๆๆ..
“เป็นอะไร ซันนี่? เม้าส์เสียเหรอ?” เสียงของซินดังเข้ามากระแทกโสตประสาทของผมให้กลับมารับรู้ปัจจุบันขณะ
ผมมองมันงงๆ ก่อนกลับมามองที่มือขวาของตัวเองที่กำเม้าส์แน่นอยู่ คงเพราะเมื่อกี้ผมเผลอเอาเม้าส์ฟาดกับโต๊ะเข้าล่ะมั้ง ซินก็เลยถามแบบนั้น ผมส่ายหัวปฏิเสธว่าไม่เป็นไร ซินก็เลิกสนใจ แต่ไอ้เอี้ยฟ้ายังมองอยู่ ผมเลยยกนิ้วกลางให้มันและแลบลิ้นใส่อีกที ก่อนจะกลับมาสนใจงานตรงหน้าต่อ
!!.. พักใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงตุบตับดังขึ้น เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นไอ้สองตัวที่ช่วยกันทำงานอยู่เมื่อกี๊กำลังฟัดกันนัวเลย
ผมก็ตกใจดิ ก็ก่อนหน้านี้มันยังปรองดองเป็นมิตรกันดีอยู่เลยนี่หว่า ผมรีบถลาเข้าไปแยกพวกมันออกจากกัน มือดึงผมเดทร็อคของซินขึ้นมา ส่วนตีนก็เหยียบอกเอี้ยฟ้าไว้ไม่ให้มันตามมาตอแยได้ ซินฮึดฮัดขัดใจแต่ผมไม่ยอมปล่อยมือจากหัวมัน ผมมองหน้าพวกมันสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ
“พวกมึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย?”
“ก็ไอ้เอี้ยฟ้าดิ แม่งกินป๊อกกี้ของกูเข้าไปหมดเลยอ่ะ สองกล่องสุดท้ายแล้วด้วย! มันกินคนเดียวหมดเลย!” ซินรีบฟ้องหน้าตาบูดบึ้ง
จากที่ปวดหัวตงิดๆ เมื่อกี๊ ผมก็ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่หลังจากได้ฟังคำแถลงไขของพี่ชาย ..ที่พวกมึงตีกันเมื่อกี๊ก็เพราะป๊อกกี้สองกล่องเนี่ยนะ?
โอย...รู้สึกเหมือนไข้จะขึ้น
“งก” ไอ้เอี้ยฟ้าพูดนิ่งๆ(แต่กวนส้นตีนมาก..อยากจะบอก) มันลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ หลังพิงโซฟา หน้าตาเฉยเมย แต่ซินนี่แทบจะพุ่งเข้าไปเตะเสยปลายคางมัน ดีที่ผมคว้าเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวกูไปซื้อให้ใหม่ก็ได้” ผมพูดเหนื่อยๆ ตบอกซินเบาๆ ให้มันใจเย็นๆ สายตาก็มองเอี้ยฟ้าอย่างคาดโทษ ..มึงนะมึง! ขยันสร้างปัญหาให้กูจริงๆ
“ตอนนี้เลยนะ?” ซินว่า
“ตอนนี้เลยเหรอ?” ผมไม่ค่อยแน่ใจ
“อื้อ นมกับขนมอื่นๆ ก็หมดแล้วด้วย ไม่มีอะไรให้กูกินแล้ว” ซินเขย่าแขนผมอ้อนๆ ทำตาใสแป๋วเป็นลูกหมาเลย
ผมได้แต่มองหน้ามันอย่างชั่งใจ คันจมูกยิบๆ อย่างไม่มีสาเหตุ..
เสบียงที่กูเพิ่งซื้อมาไม่กี่วันก่อน มึงกินหมดแล้วเหรอ? นี่มึงกินอย่างเดียวหรือเอาไปทำอย่างอื่นด้วยวะ ซิน? กินล้างกินผลาญแบบนี้กูเลี้ยงไม่ไหวนะ
สงสัยว่าผมต้องขอค่าขนมป๊ะป๋าเพิ่มแล้วมั้งเนี่ย?
“จะไปซื้อของเหรอ?” ไอ้เอี้ยฟ้าขยับเข้ามาเกาะขาผมอีกคน(นี่พวกมึงเห็นกูเป็นแม่ลิงหรือไง?)
ผมก้มไปมองมันอย่างแปลกใจ แต่พอจำได้ว่าท่าทางมันจะชอบใจซุปเปอร์มาร์เก็ต ก็..พอจะเข้าใจอาการของมันขึ้นมาได้บ้าง...มั้ง?
แล้วผมก็คันจมูกขึ้นมาอีก.. “ฮัดชิ้ว!” ที่สุดทนไม่ไหวเลยจามออกมา
“..มีคนชม” เสียงเนิบๆ ของเอี้ยฟ้าดังขึ้น ตามด้วยกระดาษทิชชู่สองแผ่น ยื่นขึ้นมาตรงหน้า ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดแต่ก็รับทิชชู่มาเช็ดจมูกเช็ดปากตัวเอง
ระหว่างนั้นซินก็เริ่มเก็บข้าวเก็บของที่เกลื่อนกลาดพื้น และเตรียมตัวออกไปข้างนอก
“ฮัดชิ้ว!” ผมจามอีก คันจมูกไม่หายสักที และรู้สึกปวดหัวมากขึ้นด้วย
“..มีคนเกลียด” เอี้ยฟ้ายื่นทิชชู่มาอีกสองแผ่น พร้อมกับประโยคแปลกๆ เหมือนเดิม ก้มมองก็เห็นมันนั่งกอดกล่องทิชชู่อยู่
“อะไรของมึง? ..ฮัดชิ้ว!” ผมจามเป็นครั้งที่สาม
“..มีคนชอบ” มันส่งทิชชู่มาอีก
ท่าทางว่ามันกำลังนับครั้งที่ผมจามอยู่นะ?
“หมายถึงครั้งที่จามเหรอ?” ผมถามเรื่องที่สงสัย มือก็เช็ดจมูกไปพลาง รู้สึกจะเริ่มมีน้ำมูกไหลแล้วแฮะ
มันพยักหน้าแล้วบอก “เป็นความเชื่อของคนญี่ปุ่น”
“ฮัดชิ้ว!!” ผมจามอีก สูดน้ำมูก ก่อนจะถามมัน “ครั้งที่สี่ล่ะ?”
“..เป็นหวัด” มันบอกอึนๆ แล้วส่งทิชชู่มาอีกสองแผ่น
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ..ก็คงจะเป็นอย่างที่มันพูดนั่นล่ะ ผมสั่งน้ำมูกฟืดใหญ่ พอเงยหน้ามาอีกทีก็เห็นซินยืนเท้าเอว หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างๆ
“ก่อนไปซื้อของ ไปหาหมอกันก่อนดีกว่า ซันนี่”
TBC. :z2:
-
เราก็ไม่รุเหมือนกัน แต่อ่านแล้วชอบก็จะ+เป็ดให้กำลังใจ เช่นตอนนี้+1+เป็ดให้ตอนนี้ค่า :z2:
-
555 มึนตลอดพระเอกเรา
ซินกะเอี้ยฟ้านี่เป็นเด็กเลยนะทะเลาะกันได้แบบไร้สาระสุดๆ
-
ดูเหมือนว่าซันจะเป็นพี่เลี้ยงเด็กนะ
แต่ละคนทำตัวปัญญาอ่อนกันมากอ่ะ
แต่ก็น่ารักดีนะ เป็นอีกมุมนึงที่ได้เห็นคนโหดๆทำแบบนี้
-
ฟ้ามึนตลอดง่าาา
ซันนี่เป็นหวัดซะแล้ว :m25:
-
ฮ่า ๆ ๆ งานนี้ได้พยาบาลพิเศษควบสอง (หรือจะได้ไปพบยมบาลเร็วขึ้นหว่า) :m20:
-
เป็ดเอาไว้บวก คล้ายๆ กดไลค์อ่ะค่ะ
ปล. สมัยเรียนเราก็เอปรัชญานะ เอิ๊กกก
-
เลี้ยงเด็ก 2 คน แค่เนี่ย ไข้ขึ้นเลยหรอ... ซันนี่
ดูเหมือน ฟ้ากับซิน จะเป็นคนประเภทเดียวกันเลยอ่ะ
รออ่าน ฟ้ากับซิน สามัคคีกัน(รึเปล่า??) พยาบาลคนป่วย
:L2: :L2:
-
ตอนนี้น่ารักกันทุกคนเลยย กระโดดถีบกอด :man1:
-
เลี้ยงลิงโข่งสองตัว ตัวนึงจ้องจะจับกินตลอดเวลา...
งานหนักนะเนี่ยซันนี่
-
o13 o13 o13 o13
กดบวกทุกอย่างเลย
ฟ้าอึนเอาโล่เลยอะ
-
:กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
+ เป็ดเอาไว้ให้รู้ว่าตอนนี้มันเป็นกระแส 55555+(เหมาะสำหรับเป็ดใหม่วัยใสที่ยังกด + ให้ไม่ได้จ้า)
แต่อันนี้เป็น ความเห็นส่วนตัวของผมนะ (แต่เท่าที่สังเกตุก็เอาไว้ใช้แบบกับคห ที่ตรงใจโดนใจมากๆ อารมณ์แบบ กด like )
-
+ เป็ดไปเลย น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบอ่ะ พระเอกมึนๆดี แปลก แต่ก้อโหดเหมือนกัน ตอนที่ฟันดาบกันน่ะ เสียวไส้สุดๆ ><" :a5:
-
เหมือนซันนี่เลี้ยงเด็กโข่งเลยอ่ะ
เดี๋ยวดี เดี๋ยวก็ตีกัน
คงน่าปวดหัวน่าดู :z2:
-
ซันนี่เป็นหวัดเพราะโดนฟ้าลักหลับแต่เช้า อ๊ะป่าว :m20: :z1:
-
โอ้ววววว ผ่านไปหนึ่งขั้นตอนพิชิตซันนี่กันแล้วว
อิอิ
-
เพิ่งตามอ่านทัน ได้เม้นท์แล้ว :impress2: เรื่องสนุกมาก ประมาณคู่แค้นแสนรัก
ซันนี่เป็นหวัดต้องสร้างความอบอุ่นให้ด่วน !!!
-
ฟ้าน่ามึน
-
ฟ้าประทาน เนียนเนอะ... :m26:
ไป ๆ มา ๆ ก็มาอยู่บ้านแฝดแบบว่ากลมกลืนมาก แม้จะติดมึนไปนิด
ซินอาจจะถูกชะตาคนแปลกและแหวกแนว แต่สำหรับซัน น่าจะเรียก สถานการณ์(ฟ้าประทาน)พาไป :undecided:
-
ฟ้าน่ารัก :m1:
-
ฟ้าประทานแปลกๆ นะ แต่ คนที่แปลกกว่าคือซันนี่เนี่ยแหละ
-
ปวดหัวแทนซันนี่แหะ
เหมือนเลี้ยงเด็กสามขวบ สองคนเลย :laugh: :laugh:
-
ซันนี่ คุณแม่ลูก2 น่ารักอ่ะ
-
น่ารักขึ้นเรื่อยๆน้าคู่เนี่ยย
+1 จ้าาา
-
2 คน ทั้งซินทั้งฟ้านี่เป็นคนประเภทเดียวกันซินะ ดูเข้ากันได้ดีจนซันป่วยเลย
-
แป่วววว ซันนี่ป่วยซะแล้วววว :laugh: ป่วยเพราะโดนฟ้าประทานลักหลับแน่ๆเลย อย่างนี้ตัดจับฉีดยา โดยคุณหมอฟ้าประทาน ถึงจะหาย หรือเปล่า?? :o8: ผู้แต่ง สู้ๆค่าาา
-
:z1:เกิดศึกเเย่งซันนี่กัน หลังศึกแข่งกินเตี๋ยวอีก โห ทั้งคุณพี่ แล้วก็คุณสามี(?)
ฟ้าจะว่ารั่วก็ไม่เชิง อึนๆซึนๆ แปลกๆคนดีนะ (บุคลิกพระเอกกินขาดจริงๆ
สมควรกินยากล่อมประสาทหลังอาหาร เอ่อ หรือกินทุกสี่ชั่วโมงดี555) :m20:
ซันคงปวดหัวเนอะ เหมือนมีลูกสองคน แถมอีกคนยังมีมาลักหลับอีก หุหุ :haun4:
อย่าเผลอล่ะตัวเธอ o13
-
ซันนี่เป็นหวัดดดดดด
-
หลากรสจริงๆนิยายเรื่องนี้ อ่านแล้วเพลินติดพันมากๆ
-
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (I) Part.1
“...อย่าตายนะ ผมไม่อยากต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”
ผมนั่งมองจี้เงินรูปพระอาทิตย์ที่ใจกลางดวงเป็นหินเทอร์ควอยซ์สีฟ้าสดใสอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก...
ผมอยากจะรอต่ออีกสักหน่อย แม้จะค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าเจ้าของคงไม่มาเอาคืนหรอก..
“ไง อาตี๋ ท่าทางลื้อดูอาลัยอาวรณ์ที่นี่จังเลยนะ รึว่าไปติดใจนางพยาบาลคนไหนเข้าอีกล่ะ?” ป๊าที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องพักร้องทักผมที่นั่งห้อยขาหน้าเหี่ยวอยู่บนเตียงผู้ป่วย หลังจากป๊าได้ไปเดินเล่นสำรวจ(นางพยาบาล)รอบโรงพยาบาลเพิ่งกลับมา
นี่คงคิดว่าลูกชายจะเป็นเหมือนกับตัวเองล่ะสิ ฮ่าๆๆ
..คิดถูกแล้วป๊า เอ้ย! ไม่ใช่
“โธ่ ป๊า! เห็นกายเป็นคนยังไงเนี่ย?” ผมแกล้งบ่นกระปอดกระแปด
“ก็เห็นเป็นคนชีกอ หน้าม่อ ลามก ยังไงล่ะ”
บรรยายสรรพคุณซะครบเลย ป๊าผม เกิดลูกชายขายไม่ออกนี่จะรับผิดชอบยังไงฮะ? ต่อให้เป็นคานทอง(ของป๊า)ฝังเพชร(ของม้า)ผมก็ไม่อยู่นะ ไม่เด็ดๆ
“เหมือนป๊าน่ะเหรอ?” ผมกระเซ้าคืนบ้าง จะให้ถูกปรักปรำอยู่ฝ่ายเดียวได้ยังไง
“บ๊ะ! เดี๋ยวปั๊ดโบก” ป๊าทำท่าเงื้อมือ แต่ก็เปลี่ยนเป็นป้องปาก ขยับมาพูดกระซิบกระซาบ สายตาก็แอบชำเลืองมองม้าที่กำลังพับผ้าใส่กระเป๋าอยู่ “แต่พยาบาลที่นี่แจ๋มจริงๆ ว่ะ เห็นแล้วอยากป่วยบ้างอะไรบ้าง วะฮะฮ่าฮ่า” ว่าแล้วก็ฮาซะลั่นห้อง แต่ก็ต้องเหยียบเบรกจนล้อปัดเมื่อหันไปเห็นม้าถือมีดปลอกผลไม้ ยืนแสยะยิ้มเย็นอยู่
“จะเอาซักแผลมั้ยล่ะ ป๊า? แต่ม้าไม่แน่ใจนะว่าจะได้นอนที่นี่ซักกี่วัน ..ก่อนที่จะถูกส่งต่อไปวัดน่ะ” นี่ล่ะครับ ฤทธิ์เดชของ คุณนายฟ้าใส ผู้มีวัยต่างกับป๊าเกือบ 20 ปี ..ถ้าไม่เด็ดจริง เอาบรรพบุรุษปลาไหลอย่างป๊าผมไม่อยู่หรอกครับ คอนเฟิร์ม!
“ลองดูมั้ย? ตายบ้างอะไรบ้างงี้” ม้าชี้ปลายมีดมาหา
“อั๊ยยะ! มันไม่ใช่ของที่ลองกันได้นะหนู” ป๊าถึงกับอุทานแล้วยิ้มแหยๆ หันมาหาผมอย่างต้องการตัวช่วย แต่ลูกรักอย่างผมมีหรือจะช่วย ฮ่าๆๆ
ฮาครับ งานนี้ฮาจนแผลสะเทือน
“โอย โอย โอย~” ผมต้องโหยหวนต่อ หลังจากหัวเราะอย่างไม่เจียมสังขารไป ก็เลยถูกทั้งคุณป๊าคุณม้าสมน้ำหน้าเข้าให้อีก
ดูสิ แต่ละคน รักผมมากจริงๆ
ผมถูกหามส่งที่นี่เมื่อหลายวันก่อน เนื่องจากมีบาดแผลฉกรรจ์อันเกิดมาจากของมีคมที่รู้จักกันในนามของ ‘มีด’ เสียบเข้าให้บริเวณท้อง เยื้องมาทางด้านขวา เพิ่งมารู้ข่าวร้ายจากหมอทีหลังว่าไส้ติ่งอันเป็นที่รักยิ่งของผมขาดหายไปจากการถูกทำร้ายครั้งนี้ด้วย.. (ฮึก เสียใจ๋~)
ถึงแม้จะไม่ถูกแทงในจุดสำคัญที่เป็นอันตรายเท่าไหร่ แต่เพราะเสียเลือดมากเกินกว่าร่างกายจะทนไหว ทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไปหลายครั้ง ต้องปั๊มหัวใจกันหลายหน กว่าผมจะกลับมามีชีวิตได้อีก..
หลังจากนอนดูอาการอย่างใกล้ชิดอยู่ในห้องไอซียูหลายวัน ผมก็ถูกย้ายมาพักฟื้นในห้องพิเศษ และตอนนี้ก็กำลังจะออกจากที่นี่เพื่อไปพักฟื้นต่อที่บ้าน
ถ้าจะให้เล่าถึงสาเหตุของการเฉียดตายในครั้งนี้ก็คงต้องย้อนไปตั้งแต่...เอ่อ..เมื่อไหร่ดีนะ?.. เอาเป็นว่า ผมเนี่ย..มาจากขอนแก่น ..ใช่ครับ บ้านผมอยู่ขอนแก่น แต่ทุกซัมเมอร์ผมจะเข้ามาเรียนพิเศษในกรุงเทพเป็นประจำ ก็ไม่ใช่ว่าที่ขอนแก่นมันจะไม่มีที่ให้เรียนหรอกนะ ผมก็แค่หาเรื่องมาแรดไปอย่างนั้นเอง ฮ่ะๆๆ
เพราะผมตั้งใจจะสอบเข้ามหาลัยในกรุงเทพด้วย ก็อ้างนู่นอ้างนี่จนที่บ้านยอมให้มาล่ะ
ปีนี้ก็เหมือนเดิม.. มันเป็นช่วงซัมเมอร์ ม.4 เตรียมขึ้น ม.5 ผมก็เข้ามาเรียนพิเศษตามปกติ คืนวันเกิดเหตุผมเลิกเรียนประมาณ 5 โมงเย็น ไปแรดต่อกับเพื่อนๆ จนถึง 2 ทุ่ม ระหว่างเดินเตร็ดเตร่จะกลับหอพักก็เห็นวัยรุ่นหลายคนจับกลุ่มกันอยู่ ทีแรกผมก็ไม่ได้สนใจหรอก แต่พอมีเสียงแซวกันเกิดขึ้น ผมก็เลยหันไปดูบ้าง
ปรากฏว่าคนที่โดนวัยรุ่นกลุ่มนั้นแซวน่ะมีกันสองคน แวบแรกผมเข้าใจว่าเป็นทอมเหอะ เห็นท่าทางห้าวๆ แต่หน้าตาหวานซะ แถมยังหน้าคล้ายๆ กันด้วย
ผมยืนดูต่ออย่างสนใจ อยากรู้ว่าสองคนนั้นจะทำยังไงต่อไป..
ตอนแรกคนที่ดูเหมือนจะตัวสูงกว่าหน่อย ผมสีดำๆ กระตุกชายเสื้อคลุมของคนที่ตัวเตี้ยกว่า ผมสีทองๆ ให้เดินต่อ เหมือนว่าไม่อยากจะมีเรื่อง ผมที่ยืนดูอยู่(ห่างๆ)ก็คิดว่ามันควรจะเป็นอย่างนั้น ดูจากจำนวนแล้ว 10(กว่าๆ) ต่อ 2 ยังไงก็ถอยดีกว่า และก็ดูเหมือนว่าสองคนนั้นจะทำเป็นไม่สนใจเสียงนกเสียงกาแล้วเดินต่อไป ..แต่จู่ๆ ก็มีผู้ชายตัวสูงๆ หน้าตาดีคนหนึ่ง เดินแหวกผู้คนในกลุ่มวัยรุ่นออกมา แล้วพูดประมาณว่า ‘ไม่เจอกันนานนะ’ หรืออะไรทำนองนี้แหล่ะ ผมได้ยินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่
เท่านั้นล่ะ.. คนผมดำ(ที่เคยห้าม)ก็พุ่งเข้าใส่ไอ้โย่งคนนั้นก่อนเลย หลังจากนั้นก็เกิดการตะลุมบอนขึ้น อย่างที่บอก 10(กว่าๆ) ต่อ 2 ..สมควรแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง แต่สองคนนั้นมันสู้ได้ว่ะ สุดยอดเลย! เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นฉากบู๊ดุเดือดแบบนี้นอกจอทีวีเป็นครั้งแรก ผมเลยต้องยืนดูต่ออย่างสนใจยิ่งกว่าเดิม อยากรู้ว่าจะจบยังไง? ..เอ้อ ก็ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวหรอกนะ คนยืนดูเยอะแยะ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งหรอก ใครก็กลัวโดนลูกหลงกันทั้งนั้น อย่างว่าแหล่ะ วัยรุ่นมันเลือดร้อน แต่ก็เห็นมีคนโทรไปแจ้งตำรวจแล้วล่ะ คิดว่าคงจะโผล่มาเร็วๆ นี้
แต่ระหว่างที่ยังไม่มาก็ยืนเชียร์กันไปก่อน ชะละล่า~
ผมเห็นคนผมดำใส่สนับมือทั้งสองข้างเลย ส่วนคนผมทองก็มีดาบไม้ไผ่ที่หัวกลมๆ เหมือนที่เคยเห็นในการ์ตูนญี่ปุ่นด้วย ทีแรกเห็นสะพายกระเป๋ายาวๆ สีดำๆ มา ผมก็หลงนึกไปว่าเป็นเครื่องดนตรีซะอีก ท่าทางว่าสองคนมันจะผ่านศึกมาเยอะว่ะ เตรียมพร้อมมากมาย แล้วลีลาการต่อสู้ก็หยั่งกับคนที่เรียนด้านนี้มาโดยตรง รู้จังหวะ รู้ทิศทางคู่ต่อสู้เป็นอย่างดี ผิดกับอีกฝ่ายที่กำหมัดพุ่งเข้าใส่แบบมั่วๆ ดูแล้วคนละชั้น คนละวรรณะเห็นๆ แทบไม่มีใครเข้าถึงตัวสองคนนั้นได้เลย ..ร่วงไปแล้วก็หลายคน
แล้วทีนี้เรื่องของผมมันก็เริ่มต้นขึ้น(พระเอกมาแล้วครับ วะฮ่าฮ่า)..
เมื่อผมเห็นคนหนึ่งในกลุ่มใหญ่ควักมีดพกความยาวประมาณ 4-5 นิ้วเห็นจะได้(เฉพาะส่วนที่เป็นใบมีดนะ) เป้าหมายของมันคือคนผมดำที่กำลังหันหลังไม่ทันระวังตัวอยู่
ไวเท่าความคิด.. ผมวิ่งเข้าไปแบบไม่คิดว่าตัวเองจะโดนแทงสักนิด ก็ผมไม่ได้ตั้งใจจะเอาตัวไปรับมีดแทนใครนี่ ผมแค่จะไปปัดมีดออกจากไอ้บ้านั่นเฉยๆ ผมว่ามันไม่ค่อยแฟร์ที่คนมากกว่าแล้วยังจะเล่นมีดอีก ..นั่นแหล่ะคือสาเหตุที่ผมเอาตัวเองเข้าไปเอี่ยว
แต่ไอ้ผมทองอีกคนมันดันหันมาจังหวะนั้นพอดี มันคงคิดว่าผมเป็นฝ่ายตรงข้ามมั้ง อาจจะคิดว่าผมจะวิ่งไปทำร้ายคู่หูของมัน มันก็เลยถลาเข้ามาถีบผมจนเซไปหามีดที่ถือรออยู่แล้ว
ก็..อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหล่ะครับ มิดด้ามกันเลยทีเดียวเชียว
แล้วก็เหมือนพล็อตหนังไทยทั่วไป ตำรวจมักมาตอนใกล้จบ แต่ในที่นี้คือ..ชีวิตผมนี่แหล่ะที่ใกล้จะจบ.. พอได้ยินไซเรนรถตำรวจ พวกมันก็แตกฮือวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง ในขณะที่ผมทรุดลงเลือดอาบพุง ไอ้คนผมทองก้มมองผมเหมือนลังเลใจ แต่สุดท้ายก็ถูกไอ้คนผมดำฉุดให้วิ่งหนีตามกันไปก่อนที่ตำรวจจะมาถึง
หลังจากนั้นผมก็ถูกพาส่งโรงพยาบาล และตอนเช้าผมก็ได้กลายเป็นซุป’ตาร์! ได้ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับ(อ้อ ทีวีก็มีมาถ่ายนะเออ) ..ในฐานะคนที่โดนลูกหลงจากเหตุการณ์วัยรุ่นวิวาทกันกลางสยามฯ
มารู้ทีหลังว่าคืนนั้นมีคนถูกจับไปหลายคนเหมือนกัน แต่ไม่มีไอ้คู่หูผมทองกับผมดำรวมอยู่ในนั้นหรอก
“มีอย่างที่ไหน..วิ่งทะเล่อทะล่าเข้าไปให้มีดมันเสียบพุง? ลื้อไม่รู้รึไงว่าตรงนั้นมันไม่ใช่ที่เก็บมีด? นี่อั๊วก็เพิ่งรู้ว่าขายทองส่งควายเรียนมาตั้งนาน”
ผมตื่นจากภวังค์เพราะเสียงบ่นพึมพำของป๊าที่นั่งอยู่ข้างเตียง ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้กำลังพูดเรื่องอะไรกันถึงวกเข้ามาเรื่องนี้ได้?
“..ใจหายใจค่ำแทบแย่ นึกว่าตระกูลอั๊วจะสูญพันธุ์ซะแล้วสิ” แล้วป๊าก็หันไปบ่นกับม้าที่กำลังพับผ้าขนหนูต่อ “อั๊วถึงได้บอกลื้อไง อาฟ้าใส ว่าให้ทำเอาไว้หลายๆ คน ..ไม่เชื่ออั๊วแล้วเป็นไง? มีคนเดียวก็อย่างเนี้ย พอมันเป็นอะไรขึ้นมาก็ต้องเป็นห่วงกันให้วุ่น”
ป๊าหยุดกระแอมนิดนึง “เดี๋ยวกลับไปนะ ไปทำเพิ่มอีกซักคนสองคนกันเถอะหนู” ว่าแล้วก็ขยิบตาให้ม้าอีกที จนม้าขว้างผ้าขนหนูมาใส่หน้า แล้วก็ด่าว่าไปตามเรื่องราว ทำเอาผมต้องหัวเราะจนแผลสะเทือนอีกรอบ
ป๊าผมก็อย่างนี้แหล่ะ เป็นคนมีอารมณ์ขันตลอดๆ ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน ม้าผมก็เหมือนกัน ปกติแล้วก็เป็นคนอารมณ์ดี ขี้เล่น(ถ้าไม่ถูกป๊ายั่วโมโหนะ) เลี้ยงผมเหมือนเลี้ยงน้องมากกว่าจะเป็นลูก คงเพราะวัยเราไม่ห่างกันมากด้วยล่ะ(ม้ามีผมตอนอายุสิบแปด) เราก็เลยค่อนข้างสนิทสนมกัน คุยกันเหมือนเพื่อน ไม่ต้องแปลกใจเลยที่ผมเกิดมาเป็นเด็กอารมณ์ดี อีคิวล้นหลามขนาดนี้ ฮ่ะๆๆ
..โอย เจ็บๆๆ
“แล้วเนี่ย.. จะนั่งถืออีกนานมั้ย ลูกชาย? ไหนๆ เค้าให้แล้วก็ใส่ซะสิ” ม้าดึงจี้รูปพระอาทิตย์ที่ติดอยู่กับสร้อยหนังสีดำไปจากมือผม ก่อนจะแกะขอแล้วเอามาคล้องคอให้
“ว่ากันว่า เทอร์ควอยซ์ มีพลังในการคุ้มครองและรักษา ยิ่งหินมีสีฟ้าสดใสมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีพลังมากเท่านั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เปอร์เซี่ยนเทอร์ควอยซ์ สีฟ้าใสไร้ลวดลายแบบนี้จะมีอานุภาพขนาดไหน” ม้าพูดต่อพลางมองจี้ที่คอผมยิ้มๆ “คนที่เอามาให้เค้าคงจะหวังให้กายหายไวๆ น่ะ..”
อย่าแปลกใจที่ม้าผมจะมีความรู้เรื่องหินมีค่าพวกนี้ เพราะม้าผมเปิดร้านจิลเวอรี่ ขายเพชรขายพลอยอยู่ในห้างใหญ่กลางเมืองขอนแก่นไงล่ะ ส่วนป๊าก็ดูแลกิจการร้านทองอยู่ที่บ้านน่ะ ทั้งสองที่ก็ไม่ห่างกันมากหรอก
ส่วนจี้(พร้อมสร้อยหนัง)อันนี้ผมเจอมันวางอยู่ข้างหมอนหลังจากที่ฝื้นคืนชีพอีกครั้ง ม้าบอกว่าเห็นมันวางอยู่ตั้งแต่คืนก่อนผมจะฟื้นแล้ว แต่ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าจี้นี่มันมาได้ยังไง
เลยทำให้ผมนึกย้อนไปถึงตอนที่ยังไม่ได้สติ ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ มีใครบางคนมายืนมองผมอยู่ข้างเตียง แล้วพูดว่า..
“อย่าตายนะ ผมไม่อยากต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”
ผมขอร้องให้ม้าช่วยไปติดต่อขอดูเทปจากกล้องวงจรปิดให้หน่อย ผมอยากรู้ว่าคนๆ นั้นเป็นใครกันแน่ แต่คำตอบที่ได้ก็คือ.. คนที่เดินเข้าไปในห้องไอซียูตอนกลางดึกเป็นคนรูปร่างสูงประมาณ 170 เซ็นต์กว่าๆ ส่วนหน้าตานั้นไม่รู้ เพศก็ระบุไม่ได้ เพราะคนคนนั้นใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ แถมยังเอาฮูดสวมหัวเพื่อพลางตัวอีก
สรุปว่าผมก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรมากมาย นอกจากแน่ใจว่ามีคนเข้ามาหาผมจริงๆ ..แค่นั้น
ถ้าคาดเดาจากคำพูดที่ว่า ’อย่าตายนะ’ ตอนแรกผมก็มีช้อยส์อยู่ในใจ 3 ข้อ คือ.. 1) มันเป็นคนที่แทงผม มันอาจจะไม่ได้ตั้งใจ ก็เลยรู้สึกผิด และเข้ามาหาผมพร้อมหินสีฟ้า...ประมาณนั้น
2) มันคือคนผมดำ ที่ผมตั้งใจจะไปช่วย ก็เลยซวยแทน มันคงไม่อยากให้ผมตายเพราะมัน ก็เลยเข้ามาหาผมพร้อมหินสีฟ้า...อะไรทำนองนั้น
หรือสุดท้าย.. 3) มันคือไอ้คนผมทอง ที่ถีบผมไปให้มีดจิ้มพุง ถึงมันจะไม่ได้ตั้งใจ แต่มันคงไม่อยากมีส่วนผิดในการตายของผม...ก็เลยเข้ามาหาผมพร้อมหินสีฟ้า
แต่พอตำรวจมาบอกว่าจับไอ้คนที่แทงผมได้แล้ว รอให้ผมไปชี้ตัวที่โรงพักอยู่ ก็เป็นอันว่าเหลือตัวเลือกอยู่แค่ 2 คือไอ้คู่หูผมดำกับผมทองนั่นเอง ..แต่ก็ไม่มีอะไรมาช่วยพิสูจน์ได้ว่ามันจะเป็นใครในนั้นอยู่ดี
“เทอร์ควอยซ์เป็นสัญลักษณ์ของสุริยะเทพ เพราะงั้นเค้าถึงเอามาไว้กลางดวงอาทิตย์แบบนี้รึเปล่า? ..ม้าเดานะ แต่ว่าเทอร์ควอยซ์เป็นอัญมณีประจำเดือนธันวา ประจำวันศุกร์ กายก็เกิดเดือนธันวา แถมยังเกิดวันศุกร์อีก เหมาะมากเลยนะเนี่ย” ม้ายังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้สนใจว่าจะมีใครฟังหรือเปล่า “คนโบราณเค้ามีความเชื่อว่า สีของเทอร์ควอยซ์จะซีดจางลงเมื่อเจ้าของใกล้จะตายด้วยล่ะ แล้วก็นะ..” ม้าผมมักจะมีความสุขและเพลิดเพลินไปกับการพูดถึงพวกหินมีค่าแบบนี้แหล่ะ..
หลังจากที่ผมกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้ระยะหนึ่ง ใจของผมก็อยู่ไม่ค่อยเป็นสุขสักเท่าไหร่ ส่วนหนึ่งคงเพราะอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรให้ทำตามประสาคนไฮเปอร์ก็เลยเกิดอาการฟุ้งซ่าน ..อีกส่วนหนึ่งก็คงเพราะมีเรื่องบางอย่างที่ยังค้างคาใจอยู่
ผมอยากรู้ว่าเจ้าของจี้ห้อยคอรูปพระอาทิตย์สีฟ้านี่เป็นใคร? มาจากไหน? แล้วตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน?
ผมโทรให้เพื่อนที่เรียนกวดวิชาที่เดียวกันช่วยหาข้อมูลของคนที่ก่อเรื่องในคืนวันนั้นให้หน่อย เลยทำให้รู้ว่าพวกกลุ่มใหญ่ที่ถูกตำรวจซิวไปหลายคนมันเป็นเด็กโรงเรียนดังที่อยู่แถวย่านนั้นแหล่ะ ..แน่นอนว่าผมไม่ได้สนใจพวกมันอยู่แล้ว คนที่ผมสนใจคือไอ้คู่หูผมดำผมทองต่างหาก แล้วผมก็สมใจ เมื่อเพื่อนที่ให้ช่วยสืบเรื่องให้มันรู้จักกับเด็กอีกคนที่มาจากโรงเรียนนานาชาติ...ซึ่งมันรู้จักไอ้สองคนนั้นเป็นอย่างดี
นี่เป็นข้อมูลที่ผมได้มา.. ไอ้คนผมทองมันชื่อ กานต์ ..กานต์ระพี เฮย์เดน มันเป็นพี่ชายฝาแฝดของไอ้คนผมดำที่ชื่อ ฉาย ..ตะวันฉาย เฮย์เดน เป็นเด็กนานาชาติเหมือนเพื่อนของเพื่อนผม(ไม่งงนะครับ?)
พวกมันเป็นที่รู้จักดีในชื่อของ ‘แฝดนรก’ มีเรื่องทะเลาะตบตีกับเด็กย่านนั้นเป็นประจำ สาเหตุส่วนใหญ่ก็มาจากการแซวกัน การแก้แค้นกัน แล้วก็พวกอยากลองของ ..เป็นแบบนี้มาประมาณ 3 ปีแล้ว
เพื่อนของเพื่อนผมบอกว่า.. ก่อนหน้านี้พวกฝาแฝดก็ปกติดี น่ารัก เฟรนด์ลี่ มีเพื่อนมากมาย มีคนคอยล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ตลอด แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับพวกมัน พอเปิดเทอมขึ้น ม.2 มา เพื่อนที่ดูเหมือนจะสนิทกับฝาแฝดมากที่สุดก็ย้ายออกไป ฝาแฝดก็เปลี่ยนไป ไม่เอาใครหน้าไหนทั้งนั้น เกรี้ยวกราด พร้อมจะอาละวาดได้ทุกเมื่อ เหมือนลูกระเบิดเดินได้ยังไงยังงั้น เรียกว่าเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยก็ว่าได้ ..แค่ทักว่า ‘วันนี้ก็น่ารักอีกแล้วนะ’ ซึ่งเป็นคำทักทายตามปกติของเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ดันกลายเป็นคำสั่งประหารตัวเองไปอย่างไม่มีใครรู้สาเหตุ
และหลังจากที่ก่อเรื่องคืนนั้นพวกมันก็หายตัวไปเลย...
ไม่มีใครรู้ว่าไอ้แฝดนรกนั่นหายไปไหน แต่มีข่าวลือว่าพวกมันถูกกลุ่มของไอ้ครีส(ครีสไหนผมก็ไม่รู้..?)จัดการไปแล้ว แต่บางข่าวก็บอกว่าพวกมันโดนกลุ่มของไอ้โด้(โด้ไหนอีกวะ?)ลากไปเล่นงาน จนต้องไปนอนโรงพยาบาล ตอนนี้อาการปางตาย แต่ไม่ว่าข่าวลือไหนๆ ก็ไม่มีใครยืนยันได้ว่า ‘จริง’
..ก็ได้แต่คาดเดาไปต่างๆ นานา
ไอ้การที่คิดไปเองว่า.. รู้แล้วจะสบายใจขึ้น เป็นสุขขึ้น..นั่นมันผิดอย่างมหันต์เลย พอรู้อย่างนั้นผมก็ยิ่งกระวนกระวายมากกว่าเดิม ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้จักสักหน่อยหรือก็เปล่า คุยกันสักคำก็ยังไม่เคย แต่ผมกลับอดเป็นกังวลเกี่ยวกับชะตากรรม(เวร)ของเจ้าของจี้พระอาทิตย์อันนี้ไม่ได้(..ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นคนไหน)
ตอนนี้กิจวัตรประจำวันสิ่งใหม่ของผมก็คือการสังเกตสีของเทอร์ควอยซ์ที่อยู่ใจกลางดวงอาทิตย์ ทุกเช้าหลังจากตื่นนอน สิ่งแรกที่ผมจะทำก็คือหยิบมันขึ้นมาดูว่าสีซีดจางลงไปบ้างหรือเปล่า?
ถ้ามันยังสดใสดีก็แปลว่าเจ้าของยังมีชีวิตอยู่ดีหรือเปล่านะ?
สิ่งที่คนโบราณเคยเชื่อจะยังใช้ได้กับสมัยนี้ไหม?
ผมก็คงได้แต่สงสัยต่อไป..
เวลาผ่านไปเกือบ 2 ปี โดยที่ไม่มีอะไรกระจ่างขึ้นกับผม แต่ผมก็ยังใช้ชีวิตไปตามปกติสุข สนุกสนานไปวันๆ จนเกือบจะลืมเรื่องเฉียดตายคราวนั้นไปแล้ว
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฝาแฝดนรกที่กลายเป็นตำนานนั่นหน้าตาเป็นยังไง ให้นึกตอนนี้ก็นึกไม่ออก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยลืมแม้แต่วันเดียวก็คือการสังเกตสีของเทอร์ควอยซ์ในจี้พระอาทิตย์...
มันยังคงเป็นสีฟ้าสดใสมาจนถึงทุกวันนี้..
ก็ได้แต่ภาวนาว่า...เจ้าของมันคงสุขสบายดี
ในวันที่ผมตรวจสอบรายชื่อคนที่สอบติดคณะวิศวะ สาขาวิศวกรรมโยธา มหาลัยที่ผมตั้งใจเอาไว้ ชื่อที่เข้ามากระแทกสายตาก่อนจะเจอชื่อของตัวเองก็คือ
กานต์ระพี เฮย์เดน
ผม..ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องดีใจขนาดนั้น..?
ผมดีใจมากกว่าที่ได้เห็นชื่อของตัวเองติดอยู่ในลำดับต่อลงมาซะอีก ..ป๊ากับม้าที่นั่งลุ้นอยู่ด้วยเพิ่งมาบอกทีหลังว่าอาการของผมเหมือนคนบ้าไม่มีผิด ทำเอาป๊าใจแป้วไปเลย นึกว่าจะได้ลูกเป็น บ้า ก่อนเป็น บัณฑิต ซะแล้ว ฮ่าๆๆ
ที่ผมรู้ตอนนั้นก็มีแค่ว่า..
ถ้ามี กานต์ระพี ก็ต้องมี ตะวันฉาย
ไม่ใครก็ใครสักคนที่เป็นเจ้าของจี้รูปพระอาทิตย์อันนี้
และเรากำลังจะได้เจอกันอีกครั้ง...
ผมแทบจะอดใจรอวันเปิดเทอมไม่ไหว
TBC. :z2:
ลักษณะของ เปอร์เซี่ยนเทอร์ควอยซ์จ้ะ จะเป็นสีฟ้าเนียน ไม่มีลวดลาย
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/wm5111i_1.jpg)
-
:กอด1:
-
ฮั่นแหนะ หลุดมาอีกปมแล้ว +1 นะ
ความหลังเค้าน่ารักอ่ะ (นี่ตูเพ้อถึงขั้นดูว่าเรื่องเลือดสาดนี่น่ารัก << ??!)
ก็แหม แล้วตอนนี้จี้อยู่ไหนแล้ว มันเป็นของซันนี่หรือซินเนอร์อ่ะ
ไม่เห็นเอามาโชว์เลย อร๊าย คิดแล้วเขิลลลแทน
ถ้าในเรื่องจะอดใจรอวันเปิดเทอมไม่ไหว
คนอ่านก็แทบจะอดใจรอ....ตอนต่อไป... ไม่ไหวเหมือนกัน 5555
-
กายคู่ซินแน่ๆเดาถูกไช่มั้ย :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะรออ่ายซันนี่ต่อด้วย :z2:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ความหลังฝังใจสินะคะ พี่กาย
ป.ล. พี่กายแม่งบ้าจริงๆว่ะ :z1:
-
จี้พระอาทิตย์สีฟ้า ซันชายน์รึป่าวเอ่ยยยยย...
แต่ไม่ได้นะ ซันนี่น่ะของฟ้าเค้า... ยกซินให้กายไปแล้วกัน หุหุ
(ยกกันง่ายๆงี้เลย<<<ซิน) :z2: "อย่าตายนะ" คงเป็นซินมากกว่ามั้งที่พูด อืมๆ
ประวัติความเป็นมาของกายนี่สุดๆจริง พรหมลิขิตอะไรขนาดนั้น
-
อ่า จี้นั่นจะใช่ของซินหรือเปล่าเอ่ย = =
แล้วตกลงว่าคู่แฝดมีความหลังอารายอ่า อยากรู้ๆๆๆ :monkeysad:
-
ชอบเรื่องนี้จัง จริงๆนะ แบบว่ามีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกอ่ะ ไอชอบแฝดซินดี้-ซันนี่คู่นี้มากเลย เมย์บีทะเทยจอมแรดแต่เถื่อนอ่ะด้วย สกายมนุษย์ที่สุดของความบ้า และสุดท้ายคือฟ้าเด็กจิตๆไม่ยอมโต ที่ไอล่ะสงสัยจริงๆว่านิสัยแบบนี้เป็น(ว่าที่)เภสัชได้ไงวะ (￣▽￣)
-
ขอเดาว่าเจ้าของสร้อยเป็นซิน :m1:
มาแก้ครับ...อ่านผิด 5555 :a6:
-
ของซิน ใช่มะเนี่ยยยยยยยยย
-
ฮู้ววว เพิ่งเข้ามาอ่านมันมากหยุดไม่อยู่
แล้วพรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย นี่จะตีสี่แล้วก๊าบบ:m29:
ชอบฟ้า ใครจะว่ายังไงกับอิตานี่ช้านนไม่สน ชั้นชอบ ฮ่าๆๆ
ขอเดาว่าเจ้าของสร้อยคือซิน ไม่รู้อยากให้คู่กับซินฮ่าๆ
-
เจอกันเพราะเช่นนี้นี่เองนะ เฉียดตายไปเลยนะนายสกาย
-
จี้ของซินชัวร์
-
จี้ของซินนะ ที่เป็นของสำคัญใส่สลับกับซันนี่
แต่เบื้องหลังเยอะกันจริงๆเลย ทั้งซิน ซัน
แล้วก็มนุษย์ต่างดาวฟ้า
จะรอเฉลยนะ
-
กายชอบซินแน่ ๆ o22
-
กายเท่ชะมัด
แม้จะโดนเสียบพุงปางตายก็ยังเท่
-
ก็คิดอยู่แล้วกายว่าต้องชอบ1 ในแฝดนี่แน่เลย
จากตอนได้กุหลาบหิน ยิ่มใหญ่เลย
ที่แท้ก็มีเบื้องหลังกันอย่างนี้นี่เอง 5555
ยิ่งอ่านยิ่งชอบอ่ะเรื่องนี้ ฟ้าน่ารักมากๆ
มึน ได้น่ารักดี ชอบๆๆๆๆ :กอด1:
-
ชอบฟ้าประทาน 5 55 +
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :-[ แต่จะเป็นของใครนั่นน่ะสิ่ปัญหาใหญ่หล่ะ ชอบจังเลยยยยเรื่องนี้ ทำให้คิดหนัก เพ้อหนัก มโนหนักได้อีกกกก จะสมหวังตามคู่ที่คิดไว้ หรือว่า จะพลิกล็อคก็ไม่รู้ สู้ๆน้าาาา กอดคนแต่ง :กอด1:
-
หลงฟ้าประทานจังเลย><!!!!!!!!!!!!!! ย้ากกกกกกกกกก น่ารักกกกกกกก
แม้ตอนแรกๆจะเลวๆก็เหอะ แต่โอ้ยยยยยยยย แพ้ โม้เอ้?มากกกกกกกกก
ตอนอยู่กับซันนี่แล้วน่ารักอะ ชอบเวลาเรียกซันนี่ๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ หลงแล้ววววววว><!
แฮ่ๆๆๆ รีบมาต่อนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ของซินแหงมๆ เพราะท่าทางเหมือนกายจะชอบซิน
(มั่วแบบเนียนๆ ฮ่าๆๆๆๆ)
-
น่าจะของซินมั้ง ดูกายชอบซินนินา แต่ขอเม้นนิดว่า พระเอกมันมาจากดาวไหนนิ หน้ามึนมากๆ เหอะๆ
-
ปล. ถ้าไอ้พระเอกไม่ไปข่มขืนนายเอกเราก่อน จะได้คะแนนความชื่นชมจากเราอีกล้นหลาม :z6:
-
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (I) Part.2
หากแต่การเดินทางไม่ได้จบลงด้วยการพบกันของคนรักเสมอไป...
พวกคุณคิดว่ากำลังอ่านอะไรอยู่ล่ะ?
ไดอารี่ของ บริดเจ็ท โจนส์ งั้นเหรอ? ..ไม่ใช่นะ!
นี่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องราวของความรักเลย(..อย่างน้อยก็ในตอนนั้น)
ถ้าจะมีสักเรื่องที่เหมาะกับผมก็คงจะเป็น ‘บันทึกน้ำตา 1 ลิตร’ ล่ะมั้ง แต่คงต้องมีการปรับเปลี่ยนนิดหน่อยเพื่อให้ผู้อ่านเห็นภาพได้มากขึ้น..คงเป็น ‘บันทึกน้ำเลือด 1 ลิตร’ ..ประมาณนั้น
ครับ ..การพบกันอีกครั้งของผมกับฝาแฝดมันเป็นอะไรที่ไม่ค่อยน่าประทับใจเอาซะเลย
ถ้าจะให้พูดชัดๆ ก็ ‘หายนะ’ นั่นแหล่ะครับ
จำได้ว่าวันที่ไปรายงานตัว.. ผมพยายามมองหาคนที่น่าจะเป็น
กานต์ระพี เฮย์เดน ..และมีฝาแฝดติดตามมาด้วย แต่ผมก็ไม่เห็นว่าจะมีใครสักคน
จนถึงวันเปิดเทอมวันแรกผมก็ยังไม่เห็นแม้กระทั่งเงาหัวของไอ้หมอนั่นเลย ผมชักใจแป้ว.. หรือว่ามันจะเปลี่ยนใจไม่มาเรียนที่นี่แล้ว?
ความรู้สึกห่อเหี่ยวหดหู่จู่โจมผมตั้งแต่วันแรกของการเป็นนักศึกษา ไม่ว่าอะไรก็ดูไม่น่าสนใจไปซะหมด จนพาลคิดไปว่า..ผมมาทำอะไรที่นี่กันแน่?
ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยใส่ใจเลยถ้าจะมีใครมาหาว่าผม..บ้า..
ผมมั่นใจว่าผมก็แค่เป็นตัวของตัวเองเท่านั้น แต่ตอนนี้ผมชักจะเห็นด้วยกับคนพวกนั้นแล้วล่ะ ท่าทางว่าผมจะบ้าจริงๆ ก็คนสติดีๆ ที่ไหนจะเอาใจของตัวเองไปผูกพันไว้กับคนที่ไม่รู้จักล่ะ? ..เห็นไหม? ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ผมใช้ชีวิตเฟรชชี่ในสัปดาห์แรกหมดไปอย่างไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไหร่ ได้รับเลือกให้เป็นเดือนคณะโดยไม่ถูกถามความสมัครใจ
และยังคงไร้เงาของฝาแฝด..
แต่พอเช้าวันแรกของสัปดาห์ที่ 2 ความซวยก็บังเกิดขึ้นกับผม ระหว่างที่ผมกำลังขับป้าซี(Honda C70)จะเลี้ยวเข้าคณะเพื่อไปรวมตัวกับปี 1 คนอื่นๆ ตามคำบัญชา(บ้าบอ)ของรุ่นพี่ จู่ๆ ก็มี BMW 325i สีดำ ใหม่เอี่ยม ไม่ทราบทะเบียน(รู้แต่ว่าป้ายแดงๆ) โผล่มายังไงไม่รู้ แล้วก็เลี้ยวหักเข้ามาตัดหน้ารถผมเฉยเลย จนผมต้องหักหลบลงไปนอนแอ้งแม้งในแปลงดอกไม้หน้าตึก
ขณะที่กำลังนอนมองท้องฟ้า นึกอิจฉาก้อนเมฆที่วันๆ ไม่ต้องทำอะไรแค่ลอยไปลอยมาอยู่นั้น ก็มีใบหน้าของคนสองคน โผล่เข้ามาบดบังทรรศนียภาพสีฟ้าขาวจนเกือบมิด
“เฮ้ นาย...ตายรึยัง?” หนึ่งในนั้นถาม
ผมก็ไม่รู้ว่ามันเอาฮาหรือว่าสงสัยจริงๆ? นี่ถ้าเกิดว่าผมตายจริงขึ้นมาแล้วผมจะตอบคำถามมันได้ไหมเนี่ย?
“ยังกระพริบตาได้นะ แต่ไม่เห็นขยับตัวเลย” อีกคนออกความเห็นบ้างหลังจากจ้องดูผมอยู่อึดใจหนึ่ง
ที่ยังไม่ได้ตอบอะไรเพราะผมมัวแต่มองสำรวจพวกมันสองคนอยู่น่ะ
คนแรกที่เป็นคนถามนั่นดูฝรั่งจ๋ามาเลย ผมถักเดทร็อคสีทองมัดรวบไว้ข้างหลัง มีผ้าคาดหน้าผากสีดำ ปิดมาจนถึงคิ้ว สวมหมวกยี่ห้อ นิว อีร่า(New Era) สีขาว(ปักรูปกุญแจซอล)ทับอีกที ใส่แว่นตากันแดดยี่ห้อกุ๊ชชี่(Gucci)สีดำปี๊ดปี๋ปิดมาเกือบครึ่งหน้า เห็นแต่ปลายจมูกเล็กๆ โผล่มา กับริมฝีปากสีชมพูอมส้มที่ด้านล่างซ้ายใส่จิลสีเงินด้วย ..อ้อ มีไฝตรงคอเม็ดนึง (นี่ผมดูละเอียดเกินไปหรือเปล่า?)
ส่วนอีกคนผมสีดำ ตัดซอย ยาวมาเกือบถึงไหล่ ส่วนหน้าเหมือนกับคนแรกเลย...คือเห็นแค่ปลายจมูกเล็กๆ โผล่มา กับริมฝีปากสีชมพูอมส้มที่ดูบางกว่าคนแรกเล็กน้อย ส่วนช่วงบนถูกแว่นกันแดดอันเบ้อเริ่มกรอบสีขาวเลนส์สีชายี่ห้อปราด้า(Prada)ปิดจนมิดเหมือนกัน เจาะหูไม่รู้กี่รูต่อกี่รู แถมที่ลิ้นก็เหมือนจะมีจิลอยู่ด้วย(เห็นแวบๆ) ..เอ้อ มีไฝเม็ดเล็กๆ ใต้ปากด้วย
ทั้งคู่อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกับผม ความสูงก็น่าจะประมาณผมอีก
แล้ว...อยู่คณะผมด้วยหรือเปล่าอ่ะ?
“รึว่าสมองจะกระทบกระเทือน? ..เอาไงดี?”
“ปล่อยทิ้งไว้แบบนี้ก็ได้มั้ง? เดี๋ยวลุกได้ก็คงลุกไปเองแหล่ะ”
“ไม่ใจดำไปหน่อยเหรอ? เกิดตายขึ้นมาล่ะ? อุตส่าห์ได้กลับมาทั้งที ถ้าต้องถูกส่งไปอยู่อังกฤษอีกกูไม่เอานะ”
“ไม่หรอกน่า ไม่เห็นจะมีแผลตรงไหนเลย ..แต่ถ้าจะให้เอาไปรักษาคงไม่ได้ เงินที่เหลืออยู่ตอนนี้ไม่พอจ่ายค่าโรง’บาลให้ใครหรอก”
“ขอป๊ะป๋าเพิ่มดิ”
“คงได้เหอะ เพิ่งขอไปหยกๆ เอง ..ถ้าไม่มีหมาตัวไหนแรดอยากไปเล่นเซิร์ฟถึงบาหลีเราก็คงจะเหลือเงินมากกว่านี้แหล่ะ”
“จะบ่นทำไม? กูก็เห็นมึงสนุกจะตายไป สนุกจนลืมวันเปิดเทอมด้วยซ้ำ นี่ถ้าแบรี่ไม่โทรไปตามคงได้อยู่ต่อกันอีกวีคหรอก”
“อย่ามาๆ ไม่ใช่เพราะมึงจำผิดวันแล้วมาบอกกูต่อผิดๆ รึไง?”
“แล้วมึงจะเชื่อทำไมเล่า? ทำไมไม่ไปตรวจดูอีกที?”
“ก็เห็นว่ามึงเป็นพี่อ่ะดิ กูเลยเชื่อ ..กูไม่คิดนี่หว่าว่าจะมีพี่โง่”
“อ้าวๆ พูดงี้มาต่อยกันเหอะ ซันนี่?”
“จะเอาเหรอ?”
“เอ้อ.. โทษนะ” หลังจากที่พยายามหาทางแทรกอยู่พักใหญ่ ผมก็เห็นช่องในที่สุด
พอได้ยินเสียงคนข้างล่างอย่างผม พวกมันก็เลยหยุดเถียงกันแล้วก้มมาสนใจผมแทน
“ไม่ได้จะห้ามหรอก” ผมรีบออกตัว(กลัวพวกมันจะเข้าใจผิดคิดว่าผมอยากเป็นกรรมการ) “แต่ถ้าจะต่อยกันก็ช่วยขยับไปให้ห่างๆ ผมหน่อยได้มั้ย? คือผมไม่ค่อยแน่ใจว่ากระดูกท่อนไหนในร่างกายมันเสียหายไปบ้างรึเปล่าน่ะ ..ผมยังไม่อยากพิการซ้ำซ้อน”
ผมเห็นพวกมันมองหน้ากันเอง แล้วก็มองหน้าผม สลับไปสลับมาแบบนั้น ผมก็เลยคิดว่า...ไปดีกว่าว่ะ
“ขอผมขยับตัวหน่อยนะ” พอได้ยินผมพูดแบบนั้น มันสองคนก็เลยถอยห่างผมออกไป แม้หน้าตาจะยังดูไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ก็ตาม
ผมเริ่มจากขยับแขน...โอเค จากนั้นก็ขยับขา...อะฮ้า~ ดูเหมือนกระดูกของผมจะปกติดีทุกชิ้นครับพี่น้อง ด้วยความโล่งใจผมก็เลยลุกพรวดขึ้นยืนในคราเดียว
แต่เดี๋ยวก่อน..!
“โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ...” ผมร้องตามจังหวะลั่นเปรี๊ยะๆ เสียวแปล๊บๆ แถวข้อเท้าขวา ก่อนจะล้มลงเพราะเสียสมดุลผมเลยต้องหาที่พึ่ง และที่อยู่ใกล้สุดก็คือไอ้เด็กฝรั่งหัวเดทร็อค
ผมยื่นสองมือไปหวังจะคว้าไหล่มันไว้เป็นหลักยึด แต่ไม่รู้เพราะมันตกใจหรือมันรังเกียจผู้ชายหน้าตาดีอย่างผมกันแน่ ยังไม่ทันที่มือผมจะถึงตัวมัน มันก็ยันโครมเข้าให้เต็มท้องน้อยๆ ของผม จนผมหงายหลังไปใส่ป้าซีที่นอนไม่ยอมลุกอยู่ แฮนด์ป้าทิ่มหลังผมเต็มๆ จนต้องแหกปากร้องจ๊ากลั่นคณะ ผู้คนผ่านไปผ่านมาแถวนั้นรีบกรูกันเข้ามาดูด้วยความตกใจว่ามีใครถูกเชือดทิ้ง..
แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมต่อจากนั้นก็คือ.. ผมถูกไอ้คู่หูแว่นกันแดดกระชากตัวปลิวเอาไปยัดใส่รถหรูสีดำที่พวกมันขับมาด้วยความไวแสงแบบไม่ทันตั้งตัว
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงผมก็เดินโขยกเขยกออกจากโรงพยาบาลของมหาลัยพร้อมกับไม้ค้ำยันหนึ่งอัน และยาอีกห่อใหญ่
“แล้วจะเอาไงต่อ?”
“เอาไปไว้ที่เดิม?”
“โทษนะครับ ผมเป็นคนนะ...ถ้าเผื่อพวกคุณอาจจะลืม” ผมแทรกขึ้นเมื่อเห็นพวกมันสองคนปรึกษากันโดยไม่ถามความเห็นผมสักคำ “ไม่ใช่ของที่นึกจะเอาไปวางไว้ตรงไหนก็ได้นะเออ”
ได้ยินเสียงไอ้หัวเดทร็อคที่กำลังขับรถจิ๊ปากขัดใจ ส่วนไอ้ผมดำที่นั่งคู่กันมาเหลือบมองผมสลับกับคนขับนิดหน่อย ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมและชวนพูดคุยอย่างเป็นมิตร
“พวกเราต้องขอโทษด้วยนะที่ขับรถไม่ทันระวัง นายเลยต้องเจ็บตัว เดี๋ยวค่ายากับค่าซ่อมรถเราจะออกให้นะ”
ผมโบกไม้โบกมือว่าไม่ถือสา ยังไงพวกมันก็อุตส่าห์พาผมมาหาหมอแล้วนี่นะ ผมไม่ติดใจอะไรหรอก แม้หนึ่งในพวกมันจะถีบผมอย่างไม่มีสาเหตุก็ตาม ส่วนค่าซ่อมรถก็ไม่เป็นไร เพราะปกติป้าซีของผมก็ขี่ไปซ่อมไปอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก ผมจ่ายเองดีกว่า
แต่แหม.. ถ้าจำไม่ผิดไอ้นี่ไม่ใช่เหรอที่บอกให้ปล่อยผมเอาไว้แบบนั้น เพราะไม่มีตังค์พาไปรักษาน่ะ? เปลี่ยนโหมดเร็วจริงนะ ดูเป็นคนดีขึ้นจมเลย..
“นายเป็นเด็กคณะวิศวะเหมือนกันเหรอ? ปีไหนล่ะ? พวกเราเป็นเด็กใหม่ พอดีติดปัญหานิดหน่อยเลยเพิ่งมาเรียนวันนี้เป็นวันแรกน่ะ” ไอ้ผมดำพูดต่อ
ปัญหาที่ว่าของมันก็คือลงจากกระดานโต้คลื่นไม่ได้งั้นสิ?
เมื่อกี๊กูได้ยินนะ.. สาระจริงๆ เลยพวกมึงนี่ เห็นชีวิตเฟรชชี่มหาลัยนี้เป็นอะไรน่ะ? รู้ไหมว่าหนึ่งอาทิตย์ที่พวกมึงโอ้หลั่นล้าอะโลฮ่าอยู่บาหลี พวกกูโดนรุ่นพี่นรกโขกสับกันขนาดไหน? ..เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวถึงคณะเมื่อไหร่มึงได้เจอดีแน่ฝรั่งเอ๋ย
“เด็กใหม่เหมือนกัน เรียนวิศวะโยธา..”
“งั้นก็เสคเดียวกับ ซิน เลยสิ!” ไอ้ผมดำร้องขึ้นทั้งที่ผมยังพูดไม่ทันจบ เอื้อมมือไปจับไหล่คนขับรถ ปากก็คุยกับผมต่อ “ซินเซียร์ ก็เรียนวิศวะโยธาเหมือนกัน ส่วนเราเรียนวิศวะคอม ..ชื่อ ซันชายน์ นะ จะเรียก ซัน เฉยๆ ก็ได้”
“เรา..สกาย เรียก กาย ก็ได้” ผมพยักหน้ารับรู้พร้อมทั้งบอกชื่อตัวเองบ้าง
แต่เดี๋ยวนะ! เมื่อกี๊มันพูดว่าไง? มันบอกว่าเรียนเสคเดียวกับผม ไอ้หัวเดทร็อคที่ชื่อ ซินเซียร์ นั่นเรียนเสคเดียวกับผม?
งั้นมันก็คือ..
“กานต์ระพี เฮย์เดน?” ทันทีที่ผมโพล่งออกไป ไอ้คนขับก็เหยียบเบรกจนผู้โดยสารหัวทิ่มไปตามๆ กัน
“รู้จักชื่อกู..เอ่อ..เรา..ได้ไง?” มันหันมาถามผม
“จะพูด ‘กู-มึง’ ก็ได้ แบบนั้นถนัดกว่า ..จะได้สนิทกันเร็วๆ ด้วย” ผมรีบบอกอย่างดีใจ
ในที่สุดพวกมันก็มา!!
ในที่สุดผมก็ได้เจอเจ้าของจี้พระอาทิตย์สีฟ้าอีกครั้ง(แม้จะยังไม่รู้ว่าเป็นคนไหนก็เถอะ) ผมเผลอเอามือจับจี้ที่อยู่ในเสื้ออย่างลืมตัว
ท่าทางว่าพวกมันคงจำผมไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้หวังว่าพวกมันจะจำได้อยู่แล้ว(ขนาดผมยังจำพวกมันไม่ได้เลย) สองปีที่ผ่านมาผมเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน ทั้งสูงขึ้น ตัวก็ใหญ่ขึ้น ทรงผมก็ไม่เกรียนเหมือนเดิมแล้ว ไม่แปลกหรอกที่จะจำไม่ได้ พวกมันเองก็เปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ ตัวสูงขึ้นมากจากตอนนั้นจริงๆ ไม่รู้ไปกินอะไรมา? หน้าตาก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปด้วยมั้ง?
จำได้ลางๆ ว่าเมื่อก่อนดูคล้ายเด็กผู้หญิงมากกว่านี้หรือเปล่า?
แต่ผมต้องตื่นจากภวังค์ความหลังเพราะคำพูดของไอ้หัวเดทร็อคนาม ซินเซียร์
“ใครเค้าอยากสนิทกับมึง? ..แล้วตกลงว่ารู้จักชื่อกูได้ยังไง?”
ไม่รู้ว่าเพราะอยากสนิทกับผมแต่ซึน(เดระ) หรือนี่เป็นสันดานปกติของมันอยู่แล้วกันแน่ พอเห็นว่าผมอนุญาตเข้าหน่อยเลยพูดแบบไม่เกรงใจกันเลยว่ะ มันถูกไอ้ผมดำนาม ซันชายน์ (ที่ผมคิดว่าคงเป็น ตะวันฉาย เฮย์เดน ไม่ผิดตัวแน่) ฟาดที่ไหล่เบาๆ เหมือนต้องการจะปราม
“ก็มึงเป็นคนเดียวที่ยังไม่โผล่หัวมาเรียนทั้งที่ลงทะเบียนเอาไว้แล้วไง พวกอาจารย์ก็ถามถึงทุกวัน ใครๆ เค้าก็รู้จักชื่อมึงกันทั้งเสคแหล่ะ”
ผมไม่ได้โกหกหรอกนะ แต่เรียกว่า..บอกไม่หมด..จะถูกต้องกว่า ที่ผมไม่ได้บอกว่ารู้จักมันมาก่อนหน้านี้ตั้งสองปีแล้ว เพราะผมไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดีน่ะ
แปลกไหม? ทั้งที่เฝ้ารอคอยมาเป็นปี แต่พอได้เจอจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง? ผมจะแนะนำตัวเองไปเลยดีไหมว่าผมคือผู้โชคร้ายที่ถูกมีดเสียบในคืนนั้น? บอกว่าผมยังเก็บจี้พระอาทิตย์สีฟ้าเอาไว้กับตัวจนถึงทุกวันนี้? บอกว่าผมดีใจขนาดไหนที่รู้ว่าพวกมันจะมาเรียนที่นี่? ..ผมได้แต่นั่งคิดวนไปวนมา แต่ความจริงที่ว่าพวกเราไม่เคยรู้จักกันนั้นก็เข้ามาย้ำเตือนให้ผมสำนึกได้ และเลือกที่จะปิดปากเงียบเอาไว้
ใช่สิ..ตั้งแต่แรกแล้วพวกเราก็ไม่ได้รู้จักกันสักหน่อยนี่นา
..จริงๆ แล้วก็มีแค่ผมที่บ้าไปคนเดียว..
“เฮ้ย!!” เสียงฝาแฝดร้องลั่น จังหวะเดียวกับรถที่เพิ่งออกตัวต้องชะงักเพราะเบรกอีกครั้ง
ผมโงหัวขึ้นได้ก็พยายามมองหาว่าเกิดอะไรขึ้น..?
มีบางอย่างวิ่งเข้ามาขวางทางรถ และพอรถหยุดมันก็พุ่งตรงเข้ามาทุบกระจกฝั่งคนขับรัวๆ อย่างร้อนรน พวกแฝดมองหน้ากันอย่างขวัญผวา ลังเลว่าควรจะเปิดประตูลงไปไหม? ถ้าเปิดจะถูกสิงหรือเปล่า?
แต่ก่อนที่พวกมันจะตกลงกันได้ ผมก็เปิดประตูหลังพาสังขารพิการของตัวเองลงไปเจรจาก่อน
“อีกายยยยยย!! มึงยังไม่ตายจริงๆ ด้วย!” ทันทีที่เห็นผม ไอ้อาจ(ที่ตอนนี้กลายพันธุ์เป็น อีอาจ ไปแล้ว) เพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กก็รีบกางแขนถลาเข้ามาหา แต่ผมเอาตีนที่มีเฝือกหุ้มของตัวเองยันพุงมันเอาไว้ทันก่อนมาถึงตัวได้ มันทำท่ากระฟัดกระเฟียดเล็กน้อย ก่อนจะพ่นความในใจต่อ
“มึงรู้มั้ยว่ากูตกใจแค่ไหนที่เห็นอีแก่ของมึงนอนตายอยู่ข้างทาง? มีคนเค้าบอกว่ามึงโดนบีเอ็มป้ายแดงสอยไป กูกำลังจะไปตามหาเลย แล้วนี่มึงเจ็บมากมั้ย? ตรงไหนบ้าง? ไปหาหมอมาแล้วเหรอ? เค้าว่ายังไงบ้าง? พิการตลอดชีวิตรึเปล่า? แล้ว..”
“พอๆๆ อีอาจ” ผมต้องรีบยกมือห้ามก่อนที่มันจะได้ตั้งคำถามไปมากกว่านี้ “กูก็เป็นแค่ที่เห็นนี่แหล่ะ ไม่มากไม่มาย พอกรุบกริบ”
“ยังจะมายิ้มอีก ทำกูใจหายใจค่ำหมด..” อีอาจทำค้อนปะหลับปะเหลือก
“แต่ดีแล้วที่มึงไม่ตาย หมอดูเพิ่งทักกูว่า ‘อย่าไปงานศพในช่วงนี้ เดี๋ยวจะมีอะไรไม่ดีตามกลับมา’ กูยังลำบากใจอยู่เลยว่าถ้ามึงตายแล้วกูจะทำไง? ไปงานศพเพื่อนรักไม่ได้นี่มันเจ็บปวดนะ” อีอาจพูดน้ำตาซึม กรีดกรายนิ้วหนาๆ ปาดน้ำที่หัวตาด้วยท่าทางดัดจริตเต็มที่
ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ.. มึงนี่รักกูมากจริงๆ นะ อีอาจ ห่วงว่าจะไปงานศพกูไม่ได้ มากกว่าห่วงว่ากูจะตายซะอีก ซึ้งครับเพื่อนสาว..
“อุแม้เจ้า!” อีอาจถึงกับตาโตเมื่อหันไปเห็นสองพี่น้องแฝดลงจากรถมา
ไอ้ซินเซียร์ยังใส่แว่นกันแดดอยู่ แต่ไอ้ซันชายน์น้องมันถอดแว่นออกแล้ว เลยได้เห็นหน้าตาที่แท้จริงอย่างชัดเจน ทำเอาผมเผลอมองจนไม่รู้ว่าอีอาจมันขยับเข้ามาประชิดตัวตั้งแต่ตอนไหน ..น่ากลัวจริงๆ อีนี่
“ใครวะ อีกาย? หนังหน้าแมร่งงามไม่เกรงใจกะเทยเลย” เสียงกระซิบกระซาบข้างหูทำเอาผมผวา ..ถึงจะรู้จักมันมานานก็ใช่ว่าผมจะชินได้นะครับ ผมเลยขยับตัวถอยออกมาหน่อย ให้อยู่ในระยะปลอดภัยไว้ก่อน
“อีกคนก็เท้เท่.. เพื่อนมึงเหรอ? มันเป็นผัวเมียกันรึเปล่า? ถ้าไม่ใช่..ก็ช่วยแนะนำให้กูรู้จักมั่งดิ” มันพูดไปก็ยืนบิดไป สายตาชำเลืองมองสองคนนั้นด้วยท่าทางเอียงอาย
อยากจะเอากระจกให้มันส่องดูตัวเองเหลือเกิน เหอะๆ
“เออ ไอ้นี่ชื่อ ซันชายน์ อยู่เสคคอม ส่วนไอ้นั่นเรียนเสคเดียวกับกู ชื่อ ซินเซียร์ ..มันเป็นพี่น้องกัน” ผมก็ช่วยสงเคราะห์มันทำทานไป
ไอ้แฝดมองอีอาจเหมือนมองสิ่งมหัศจรรย์อันดับ 9 ของโลก เห็นแบบนั้นผมก็อ้าปากจะช่วยแนะนำอีอาจสักหน่อย แต่ไม่ทันครับ เพราะมันแหลนเข้าไปแนะนำตัวเองแล้ว
“หวัดดี ซันชายน์ ซินเซียร์ เราชื่อ เมย์บี อายุ 19 ปี ..โสดนะ” แล้วก็ยิ้มหวานหยดย้อย(ในความคิดของมันคนเดียว)ให้ไอ้แฝดอีกที
ผมเห็นไอ้ซินทำท่าเหมือนผะอืดผะอม ส่วนไอ้ซันก็ยิ้มแหยๆ เหมือนใครไปบังคับขืนใจให้มันยิ้มงั้นแหล่ะ
..แล้วไม่นานหลังจากนั้น อีอาจ ก็รู้ตัวว่ามันไม่มีหวังจะได้แอ้มไอ้สองคนนั้นหรอก สุดท้ายมันก็ตัดใจแล้วหันไปมองคนอื่นแทน
ส่วนตัวผม.. ช่วงแรกๆ ของการพิการขาหนึ่งข้าง ผมไม่สามารถขับป้าซีไปเรียนเหมือนเดิมได้ ไอ้ซันก็เลยสั่งให้พี่มันรับผิดชอบด้วยการคอยรับคอยส่งผมทุกวันจนกว่าข้อเท้าจะหาย เพราะยังไงก็เรียนด้วยกันทุกวิชาอยู่แล้ว ถึงไอ้ซินจะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องยอมรับสภาพโดยดี เพราะไม่สามารถเถียงชนะน้องมันได้ (ผมก็เพิ่งเคยเห็นน้องสั่งพี่ได้นี่แหล่ะ)
ตัวไอ้ซันเองก็ลอยลำขับรถเต่าป้ายแดงของตัวเองมาเรียนคนเดียวอย่างสบายใจเฉิบ..
..ฝาแฝดไม่ได้โดนลงทัณฑ์จากรุ่นพี่อย่างที่ผมคิดไว้ ส่วนหนึ่งก็เพราะมี พี่ฌาน (ลูกพี่ลูกน้องของแฝด เดือนคณะและเดือนมหาลัยปี 2 ที่ไม่ว่าจะพูดจะทำอะไร ทั้งรุ่นพี่ทั้งอาจารย์ก็เห็นดีเห็นงามไปด้วยหมด) คอยตามแก้ตัวแก้ต่างให้พวกมันสองคนจนไม่มีใครคิดจะถือโทษ แม้เหตุผลที่พวกมันขาดเรียนจะไร้สาระแค่ไหนก็ตาม
และอีกส่วนหนึ่งก็เพราะหน้างามๆ กับยิ้มหวานๆ ของไอ้ซันที่ไม่ว่าจะเอาไปเสนอที่ไหน ใครๆ ก็ลืมโกรธหมด รุ่นพี่ไม่กล้าทำโทษ อาจารย์ก็เอ็นดู และเวลาเพียงไม่นานมันก็ได้ตำแหน่ง ‘ขวัญใจวิศวะ’ ไปครองแบบไม่ต้องทำอะไรมาก
ขณะเดียวกันพี่ชายฝาแฝดของมัน...ไอ้ซิน ก็เริ่มแผลงฤทธิ์เดชจนเป็นที่รู้จักกันทั่ว ทั้งเรื่องเจ้าชู้ เรื่องกวนตีน ปีนเกลียวรุ่นพี่ และที่ทุกคนขยาดที่สุดก็คือ เรื่องหวงน้องเกินเหตุของมันแหล่ะ ผู้หญิงมันไม่ว่านะ แต่ผู้ชายห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด
ผมก็ไม่เข้าใจพฤติกรรมของพวกมันเหมือนกัน คนหนึ่งแจกยิ้มหวานทำให้คนอื่นๆอยากเข้าใกล้ แต่อีกคนคอยแยกเขี้ยวแง่งๆ ใส่คนที่ทำท่าจะเข้ามา..
แต่ถึงพี่มันเป็นแบบนั้นผมก็ไม่เห็นว่าไอ้ซันมันจะเดือดร้อน มันไม่เคยว่าอะไรพี่มันเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ทั้งที่ไอ้ซินแทบจะทำให้มันไม่มีเพื่อนด้วยซ้ำ แต่มันก็ยังเฉยได้ เหมือนกับว่าลึกๆ แล้วตัวมันเองก็ไม่ต้องการคบใครเหมือนกัน แค่ไม่ได้แสดงออกมาให้ชัดเฉยๆ ..คนที่มันให้ความสนใจจริงๆ ก็มีแค่พี่มันคนเดียว
ยิ่งได้รู้จัก ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าฝาแฝดคู่นี้แปลก.. ในสายตาของพวกมันมีเพียงกันและกันเท่านั้น เหมือนกับว่าโลกทั้งใบมีแค่พวกมันอยู่สองคน พวกมันไม่ต้องการคนเพิ่ม แล้วก็ไม่มีใครสามารถแปลกปลอมเข้าไปในโลกของพวกมันได้ด้วย..
นั่นทำให้ผมท้อมากในตอนแรกๆ ..มันไม่ใช่เรื่องของการตามหาเจ้าของจี้อีกต่อไปแล้ว แต่มันเป็นเรื่องของผมที่อยากจะสนิทกับฝาแฝด ผมอยากเป็นเพื่อนกับพวกมันจริงๆ อยากรู้จักพวกมันมากกว่านี้ อยากเข้าใกล้ตัวตนของพวกมันมากกว่านี้...แม้ผมจะไม่รู้เหตุผลและที่มาของความ ‘อยาก’ ที่ว่าก็ตาม
ความพยายามในช่วงแรกของผมนั้นล้มเหลวทั้งหมด.. ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ได้รับความไว้วางใจให้เข้าไปอยู่ในโลกของพวกมัน วลีที่ว่า ‘ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก’ ใช้ไม่ได้ในกรณีของฝาแฝด
ถึงไอ้ซันจะพูดคุยยิ้มแย้มกับผม แต่ผมรู้สึกได้ว่าไม่ต่างอะไรกับที่มันทำกับคนอื่นๆ เลย...ก็แค่การ ‘แสดง’ ฉากหนึ่งเท่านั้น ด้านไอ้ซินยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันไม่เคยพูดจาดีๆ กับผมด้วยซ้ำไป
แต่ก็ดูเหมือนว่าฟ้าจะเห็นใจผู้ชายหน้าตาดีและมีอารมณ์ขันอย่างผมอยู่บ้าง..
วันหนึ่งขณะที่ผมกำลังจะกลับหอหลังจากเลิกเล่นบาสกับเพื่อนๆ พี่ๆ แล้ว ผมก็ได้ยินเสียงเอะอะดังขึ้นแถวข้างโรงยิม เดินไปดูก็เห็นคนกำลังมีเรื่องวิวาทกัน แบบ 4 รุม 1 ด้วย ปกติแล้วผมไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอก ผมมันพวกรักสงบอยู่แล้ว ไม่จำเป็นก็ไม่อยากมีเรื่องนัก ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้หนึ่งเดียวที่ว่านั่นมันคือไอ้ตัวแสบซินเซียร์ล่ะก็ ผมไม่พาตัวเองวิ่งเข้าสู่สมรภูมิเป็นแน่แท้..
“ไหวมั้ย? เสือกไม่เข้าเรื่องนะมึงเนี่ย?” ไอ้ซินพูดแบบนั้นแล้วก็หัวเราะ “สารรูปดูไม่ได้เลย”
เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันหัวเราะแบบนี้ ปกติถ้าไม่ทำหน้ากวนบาทาเบื้องล่างหรือหัวเราะเลวๆ มันก็จะดูเฉยชามากเลย แต่พอหัวเราะแบบนี้แล้วมันดูเหมือนเด็กมาก ดูใสๆ ไม่มีพิษภัย และ.. ‘น่ารัก’
เสียงหัวเราะของมันฟังเพราะที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
ตอนนั้นผมคิดแบบนั้นจริงๆ นะ ผมเผลอมองจนลืมความเจ็บไปเลย
รอยยิ้มของมันช่างสว่างสดใสราวกับพระอาทิตย์...แต่เป็นพระอาทิตย์ที่มีสีฟ้า เย็นสบายตา น่ามอง
ไอ้ซินยื่นมือมาให้ผมที่นั่งหน้าปูด หัวโน ปากแตก หมดสภาพอยู่ที่พื้นหลังสงครามจบลงแล้ว ผมคว้าจับมือมันเพื่อดึงตัวเองลุกขึ้น ก่อนหน้านี้ผมก็เคยเรียนชกมวยมาบ้างเหมือนกัน แค่เอาไว้ป้องกันตัวน่ะ แต่ยอมรับเลยว่าฝีมือผมยังห่างชั้นกับไอ้ตัวแสบนี่หลายขุมนัก สงสัยว่าผมต้องไปร่ำเรียนวิชาการต่อสู้มาใหม่แล้วมั้ง ถ้ายังอยากจะคบกับพวกมันให้รอดเนี่ย ขยันมีเรื่องกันจริงๆ แฮะ
ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นว่าคอมันมีสร้อยหนังสีดำ ห้อยจี้รูปพระอาทิตย์สีฟ้าเหมือนกับที่ผมมี เพราะกระดุมเสื้อช่วงบนของมันหลุดหายไปหลายเม็ด มันคงเห็นผมจ้องอย่างสนใจล่ะมั้ง เลยหยิบขึ้นมาชูให้ดู
“สวยใช่มั้ยล่ะ?” ไอ้ซินว่า “ป๊ะป๋ากูให้เอาไว้น่ะ”
ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบไป(ผมเลิกใส่จี้นั่นติดตัวตั้งแต่เจอพวกมันอีกครั้งแล้ว ผมถอดเก็บใส่กล่องเอาไว้ที่หอน่ะ แต่ก็ยังเอาออกมาดูสีมันทุกวันนะ คงเพราะมันกลายเป็นพิธีกรรมส่วนหนึ่งในชีวิตผมไปแล้ว) ..แต่ถ้าของไอ้ซินอยู่กับเจ้าตัว งั้นเป็นไปได้ไหมว่าอันที่อยู่กับผมจะเป็นของน้องมัน?
คนที่เข้ามาหาผมในห้องไอซียูคืนนั้นคือไอ้ซัน?
ผม...ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง? ผิดหวัง? ดีใจ?
ไม่รู้สิ..
“เค้าบอกว่าไอ้หินสีฟ้าๆ นี่จะช่วยให้กูคลาดแคล้วปลอดภัย แต่กูเชื่อว่ามือตีนกูต่างหากที่ช่วยให้กูปลอดภัย ทั้งๆ ที่ของกูหายไปแล้วนะ ซันนี่มันยังอุตส่าห์ถอดของตัวเองมาใส่ให้กูอีก มันบอกว่ากูชอบแส่หาเรื่อง สมควรใส่ติดตัวมากกว่ามัน ..กวนตีนมั้ยล่ะน้องกู?”
“ของมึงหายเหรอ?” ผมโพล่งถามด้วยความตื่นเต้นจนคนถูกถามได้แต่กระพริบตาปริบๆ คงตามอารมณ์ผมไม่ทัน แต่ก็ยังอุตส่าห์ตอบ
“ก็ไม่เชิง” มันยักไหล่ “กูให้คนคนหนึ่งไปน่ะ...ไม่รู้ว่ารอดรึเปล่า?” เสียงมันเบาลงในตอนท้ายคล้ายเสียใจ
ผมอยากตอบใจจะขาดว่า ‘รอด’ แถมยังมายืนแป้นแล้นอยู่ตรงหน้ามึงนี่ไง แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ก็เลยได้แต่ยืนแป้นแล้นต่อไป จนไอ้ซินเลิกคิ้วสงสัย ไม่เข้าใจในอาการกระดี๊กระด๊าหาสาเหตุไม่ได้ของผม
“มึงบ้าป่ะเนี่ย? ยืนยิ้มเรี่ยราดอยู่ได้” มันว่าผมก่อนจะเดินเกาหัวนำไปที่รถ
ผมเลยต้องรีบกระย่องกระแย่งตามมันไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังเรี่ยราด(อย่างที่มันว่า)และความรู้สึกฟูๆ พองๆ คับแน่นอยู่ในอก จนน่ากลัวมันจะระเบิด ปุ้ง! ..ไปท่วมทุ่งข้าวสาลี แล้วกลายมาเป็นโกโกครั้นช์...อรั๊ยยยยย คิดอะไรอยู่เนี่ย สกาย? นอกจากนายจะมีปัญหาที่ระบบหัวใจแล้ว ยังมีปัญหาที่ระบบสมองด้วยอีกเหรอเนี่ย? ตายแล้วๆ~ (อ่านข้ามไปก็ได้นะครับ ย่อหน้านี้ผมขอเพ้อนิดนึง)
หลังจากวันนั้นอะไรๆ ก็ดูเหมือนจะดีขึ้น ไอ้แฝดยอมรับผมมากขึ้น แล้วก็ยอมให้ไปไหนมาไหนด้วยบ่อยขึ้น ไม่ใช่ว่าไอ้ซินมันประทับใจในความกล้าหาญชาญชัยของผมที่เข้าไปเป็นช่วยมันหรอกนะ แต่มันบอกว่า..ผมบ้าดี.. ฝีมือไม่มีแล้วยังเสร่ออยากเป็นฮีโร่อีก ไม่รู้ว่าใช้สมองหรือหัวไชเท้าคิด มันบอกว่าคนแบบนี้เพิ่งเคยเจอ แปลกและไม่เจียมตัวดี (..ผมว่ามันคงไม่แปลกใจขนาดนี้หรอก ถ้ารู้ว่าครั้งหนึ่งผมก็เคยเสร่อเอาพุงเข้าไปรับมีดแทนพวกมันมาแล้ว วะฮะฮ่าฮ่า)
และเมื่อไอ้ซินให้ความไว้วางใจผม ไอ้ซันก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะดูเหมือนมันพร้อมจะเชื่อทุกอย่างที่พี่มันบอกอยู่แล้ว
ไม่ใช่แค่ผมที่ฝาแฝดยอมสนิทด้วย แม้แต่ อีอาจ พวกแฝดก็ให้ความสนิทสนมด้วยเหมือนกัน ไอ้ซินบอกว่ามันฮาดี แปลกคนด้วย สรุปแล้วกลุ่มเราก็เลยมีกันสี่คน
พอสนิทกันมากขึ้นก็ทำให้ผมได้เห็นรอยยิ้มของไอ้ซินมากขึ้นด้วย ..แต่ยิ่งเห็นแทนที่จะรู้สึกเบื่อหรือชินชา ผมกลับรู้สึกอยากเห็นมากขึ้นไปอีกซะงั้น
ผมกลายเป็นคนโลภขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตลอดช่วงชีวิตของผมนั้นเป็นคนเรียบง่ายมาก ผมไม่เคยร้องขออะไรที่มันต้องลำบากกายตัวเองเลยสักครั้ง..
แต่ตอนนี้ผมกลายเป็นคนโลภไปแล้วครับ และความโลภก็ทำให้ผมไม่เกี่ยงวิธีการด้วย แม้มันจะดูน่าอายแค่ไหนก็ตาม
ผมเลิกคิดหาเหตุผลมาอธิบายความรู้สึกประหลาดๆ ของตัวเองไปนานแล้ว คิดไปก็เท่านั้นแหล่ะ สู้เอาเวลามาคิดหามุขฮาๆ ไปทำให้ซินมันหัวเราะดีกว่า ถึงมันจะดูบ้าบอแต่ผมก็เต็มใจที่จะทำ
เมื่อก่อนนี้ผู้คนส่วนใหญ่ที่รู้จักผมมักจะมองว่าผมเป็นคนกล้าแสดงออก(หรือบางคนอาจจะบอกว่าผม..หน้าด้าน) แต่ตอนนี้คนพวกนั้นต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ ทุกคนต้องหันมามองผมในมุมใหม่หมด..
ผมกลายเป็น ‘นิว สกาย’ ผู้ชายที่ไปไกลเกินคำว่า ‘กล้า’ แต่เข้าขั้น ‘บ้า’ ไปเรียบร้อยแล้ว ..อย่างไม่ต้องสงสัยด้วย
ก็.. ตามสะดวกครับ ใครจะมองยังไงผมไม่สนใจอยู่แล้ว สิ่งที่ผมรู้แน่แก่ใจและเป็นเหตุผลของทุกการกระทำทั้งหมดก็คือ..ผมมีความสุขที่ได้ทำแบบนั้น และจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เคยเบื่อที่จะทำแบบนั้นเลยด้วย
จากที่แค่อยากเห็น...ก็กลายเป็นละสายตาไม่ได้
ผมมักจะเหลียวหาเวลาที่ซินไม่ได้อยู่ข้างตัว และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมไม่เพียงพอแค่รอยยิ้มของมัน..
..เหมือนผมจะอยากได้มากกว่านั้น
..เหมือนผมจะอยากได้ทั้งหมด..
..เหมือนผม...จะอยากครอบครองพระอาทิตย์ที่มีสีฟ้า..
เหมือนผมจะเป็นคนบ้าที่โลภที่สุดในโลกไปแล้วมั้งเนี่ย?
TBC. :z2:
-
ไวท์ฯจะขอพูดเกี่ยวกับชื่อและสัญลักษณ์ของตัวละครหลักซักหน่อยนะคะ
(เผื่อมีบางคนไม่เข้าใจ เหมือนจะเข้าใจ สงสัย ปริ่มๆ หรือรู้แจ้งแล้ว..ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ และก้มหน้าก้มตาอ่านไปเถอะค่ะ(คนอ่านโบกหัวทิ่ม..ฮา))
hello! SUNSHINE หรือ ตะวันร้าย..ที่รัก
จริงๆแล้วไม่ได้หมายถึง ซันนี่ ที่เป็นคนเล่าเรื่องหลักแค่คนเดียวอย่างที่หลายคนเข้าใจ แต่ ตะวันร้าย ในที่นี้ผู้แต่งต้องการจะสื่อถึง แฝด(นรก) นะคะ(แต่ก็อาจจะเน้นหนักที่ซันนี่หน่อย)
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/ss8.jpg)
อย่างที่รู้กันว่าชื่อจริงของ ซินเซียร์ ก็คือ กานต์ระพี ซึ่งแปลว่า พระอาทิตย์อันเป็นที่รัก (ชื่อเล่นแปลประมาณว่า..จริงใจ, คนจริง)
ซิน ก็เลยเป็น พระอาทิตย์ที่จริงใจค่ะ สดใส ร่าเริง แต่ไม่สามารถเปล่งแสงสว่างได้อย่างเต็มที่ เพราะมีเงามืดจากอดีตคอยติดตาม..
ส่วน ซันชายน์ หรือ ตะวันฉาย ทั้งชื่อจริง ชื่อเล่น ความหมายประมาณว่า พระอาทิตย์ส่องแสง(แสงอาทิตย์)
ซันนี่ จึงเป็น พระอาทิตย์ที่เจิดจ้าค่ะ แสงที่เปล่งออกมาทำให้ผู้พบเห็นถึงกับตาพร่า จนไม่สามารถมองเห็นความเป็นจริงที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังความสว่างไสวได้
ดังนั้นผู้แต่งก็เลยใช้สัญลักษณ์ พระอาทิตย์ เพื่อแทนตัวของ ฝาแฝด ค่ะ (ทั้งจี้ห้อยคอ และรอยสัก(ยังจำได้ไหม?))
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/ss5.jpg)
และเมื่อมี ตะวัน ถึง 2 ก็ต้องมี นภา 2 เช่นเดียวกัน เพื่อความสมดุลของสรรพสิ่งค่ะ(ฮา)
นภาแรก ฟ้าประทาน คนนี้เป็นท้องฟ้ายามค่ำคืนค่ะ (..คืนเดือนมืดด้วย)
ก็เลยทั้งเหน็บหนาวและมืดมิด จนไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้เงามืดได้
เลยต้องอาศัยพระอาทิตย์ที่ทั้งร้อนแรงและเจิดจ้า(แต่หาความจริงมิได้)อย่าง ซันนี่ ค่ะ เป็นคู่ที่เหมาะกันมากเลยทีเดียว
อีกคน.. นภารั่ว สกาย หรือ นายนภาภัตต์ แน่นอนว่าคนนี้คือท้องฟ้าในช่วงเวลากลางวันค่ะ
ทั้งสว่าง สดใส อบอุ่น และอ่อนโยน เหมาะที่จะคอยโอบอุ้มคุ้มครองพระอาทิตย์ที่เสียสมดุลอย่าง ซิน ที่สุดค่ะ
แต่....อย่าเพิ่งปักใจเชื่อผู้แต่งนะ เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้ในนิยายเรื่องนี้ค่ะ(ยิ้ม)
ความหมายของชื่อและสัญลักษณ์ของตัวละครหลักที่ผู้แต่งตั้งใจเอาไว้แต่แรกก็ประมาณนี้แหล่ะค่ะ
หวังว่าผู้อ่านจะติดตามและคอยเอาใจช่วยทั้งตัวละครและผู้แต่งไปจนกว่าจะจบเรื่องนะค้า ขอบคุณๆ~ :impress2:
-
คนเขียนค่ะ ชอบนังเมย์บีมากกกก อยากให้คนเขียนหาผู้ชายมาให้นางขบเคี้ยวเล่นบ้างจัง
-
หึๆๆๆๆ :-[
-----------
แก้อีกหน่อย
ความหมายชื่องามมาก!
-
นภาแรก ฟ้าประทาน คนนี้เป็นท้องฟ้ายามค่ำคืนค่ะ (..คืนเดือนมืดด้วย) <<<< :laugh:
o13
-
:กอด1:
-
สู้ๆๆๆ สกาย
o13 o13 o13
-
นั่นไงๆๆๆๆๆ กายคู่ซิน o13
(ครบคู่กันหมดแล้ว แฝดจะได้ไม่ต้องมางอนกันเองอีก) :-[
เมย์บีของอิชั้น บ่าวคนไหนจะได้ไปเนี่ย :laugh:
-
รู้สึกมากกว่าเพื่อนมานานแล้วสินะ สกาย^^
-
Hooooo ความหมายดีมากๆเลย o13
อย่าง สกาย หาได้ที่ไหนอีกเนี่ย :กอด1:
-
ใจหล่อมาก สกาย นิยายตัวตนได้ใจสุดๆ กล้า จน บ้า ป๊าด คิดได้เนาะ
-
ความหมายชื่อดีเนอะ กะแล้วว่าสกายต้องชอบซิน :-[
-
สกายกับซินอ่ะ ชอบอ่ะ
-
ชอบคืนเดือนมืดล่ะ
มึนๆ งงๆ กับเค้าดี 5555
-
กายซินนนนนนน ><!
ชอบเมย์บีจัง5555555555555555*
เรื่องนี้สุดยอดเลยยย ย ยย ย
รีบมาต่อนะคะ
ขอบคณค่ะ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เชียร์น้องเมย์บี ด้วยอีกคนได้ไหม.....นางฮาได้ใจมาก :laugh: แต่ก็รักเพื่อนสุดยอดเหมือนกัน (จากหลาย ๆ ตอน) หาคู่ให้นางเถอะ
-
ชอบคู่ฟ้ากับซันนี่อ่ะ o22
-
สนุกมากกกกกกกก :m11:
แอบหลงความอึนของฟ้าประทานซะแล้ว :laugh:
-
โอย...อิมเมจซันนี่ ..สวยมากกกกกก....เด็กผู้ชายเดี๋ยวนี้เค้าสวยกันขนาดนี้แล้วเหรอครับ.....ละลายนะ555+
-
เชียร์ซิน- กาย วู้ๆๆๆ ในที่สุด ในที่สุดดดดดดด ..ฮ่าๆๆๆๆ มันก็เป็นอย่างงี้นี่เอง :กอด1:
-
ความหลังวันวานจนถึงวันนี้ที่สกายยอมบ้าบอคอแตกเพื่อรอยยิ้มของซิน (บ้าก็บ้า เพราะรักเธอ :-[ )
ชอบการตั้งชื่อตัวละครจังเลยค่ะ มีความหมายลึกซึ้งและสอดคล้อง ดูละเมียดละไม :m1:
-
ตอนอ่านแรกๆ ก็คิดอยู่ว่า ทำไมชื่อซินเซียร์ ถึงไม่แปลว่าพระอาทิตย์นะ เพราะ อ่านแล้วมันน่าจะเป็นเรื่องของสองแฝดรึเปล่า(ประมาณความหมายน่าจะแปลว่าดวงอาทิตย์นะ) แต่พอพิจารณาชื่อจริงทั้งคู่ จึงเริ่มเข้าใจว่าตะวันสองดวงจริงๆ และพอกายเขาเล่าเรื่องไอ้ที่เคยสงสัยว่า หมอนี่มันชอบ ซินเซียร์ รึเปล่านะจึงถึงบางอ้อ :laugh: ก้ว่าทำไมมันปลื้มกุหลาบหินนัก
-
ฝากตัวเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน เล็งมานานแระ เพิ่งได้มีเวลาอ่าน ^ ________ ^
สนุกมากตัวละึครมีมิิติ น่าเอาใจช่วยมากทุกคนเลย
จริงๆ แล้วต้องเวิ่นถึงคู่หลัก แต่มาเจอตอนพิเศษ ตอนนี้ กาย-ซิน มากเลย เอ๊ะ รึ ซิน กายดี 55++ แต่สองคนนี้เจ้าชู้ ญ เยอะนี่นา
บวกหนึ่งคะ รอ เนื้อเรือ่งหลักต่อไปนะคะ
ปล. คนแต่งมีเรื่องอื่นอีกไหมคะ จะตามไปอ่าน เนื้อเรื่องรื่นมากเลย อ่านเข้าใจง่าย ถ่ายทอดมาดี
ปล. 1 หาคู่ให้เมย์บีด้วยนะึคะ :o8:
-
น่ารักมากกกก ตอนแรกก็ทะแม่งๆอยู่ ที่ว่าทำไมต้องมีคนที่แปลว่า
ท้องฟ้าถึงสองคนด้วย กับ พระอาทิตย์ทั้งสองคน
ตอนนี้ก็ถึงบางเก๊ตแล้วค่ะ
ชอบความมึน อึนของฟ้าเขาล่ะ
ชอบตรงที่บ่นซันนี่ว่าชอบแช่งตล๊อดๆๆ
ดูตัดพ้อและดูขำๆน่ารัก>O< :z3:
-
มาต่อไวๆน๊าาาาาาาา
-
คืนเดือนมืด :laugh: :laugh: ชอบนายคนนี้มาก
อยากรู้อดีตแล้วอ่า :z3:
-
ซินกับซันน่ารักอ่ะ ได้ดั่งใจมาก ๆ เลย
-
merry x'mas ค่าาา คนแต่งพา ซันนี่กะไอ้เอี้ยฟ้าไปฉลองกันที่ไหนรึเปล่า
-
คิดถึงพี่ฟ้าอะค่ะคนเขียน o18
-
Chapter :: 10 :: โรมิโอ!
เอิ่ม...ผมคิดว่าตัวเองตัดสินใจผิดจริงๆ ที่เข้ามาซื้อของในซุปเปอร์มาร์เกตพร้อมกับ ไอ้เวรซิน และ ไอ้เอี้ยฟ้า ..แมร่ม! พวกมันทำเอาไข้ที่ลดลงไปแล้วของผมดันปรอทพุ่งขึ้นมาอีกรอบ รู้งี้นอนรออยู่ในรถซะก็ดีหรอก ไม่น่าเลย..ซันชายน์
ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ.. ตอนนี้ผมกำลังเดินเลือกซื้อของอยู่ในซุปเปอร์อย่างที่ว่านั่นแหล่ะ ก่อนมาที่นี่ผมได้ไปหาหมอประจำตัวที่คลินิกมาเรียบร้อยแล้ว ลุงหมอบอกผมไม่ได้เป็นไรมาก แค่พักผ่อนน้อยไปหน่อย เครียดมากไปนิด ก็เลยทำให้ภูมิคุ้มกันร่างกายดร็อปลง หวัดแดก..
ก็แค่นั้นแหล่ะ กลับไปก็กินยา พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวดีเอง..
ออกจากคลินิก..พวกผมก็ไปกินข้าวกลางวันกันต่อ แต่มื้อนี้ผมไม่จ่ายนะ เพราะผมไม่สบาย..เกี่ยวไม่เกี่ยวไม่รู้แหล่ะ แต่กูไม่ยอมจ่ายแน่ๆ ..ซินก็บอกว่ามันอุตส่าห์ขับรถพามาแล้ว รถก็รถมัน ค่าน้ำมันมันก็ออกคนเดียว เพราะงั้นมื้อนี้มันก็ไม่ยอมจ่ายเหมือนกัน
สรุปว่า..ส่วนเกินอย่างไอ้เอี้ยฟ้าต้องจ่าย! และต้องจ่ายค่าของทั้งหมดที่พวกผมจะซื้อเข้าบ้านในวันนี้ด้วย ถือซะว่าเป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ามือ ค่าตีน และอีกมากมายหยุมหยิมที่พวกผมต้องสูญไปตั้งแต่ตัดสินใจลากมันขึ้นรถมา
ได้ยินซินว่าแบบนั้นเอี้ยฟ้าก็มองเราสองพี่น้องตาปริบๆ คงคิดว่าเจอมนุษย์แฝดจากดาวไถเข้าแล้วแน่ๆ ฮ่ะๆๆ แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธ หรือที่จริงมันยังไม่เข้าใจภาระรับผิดชอบของตัวเองก็ไม่รู้ แต่เพื่อความชัวร์ว่าเราจะไม่เฟล เพราะไอ้เอี้ยนี่ดันเสือกไม่มีตังค์ติดตัวมา(เหมือนตอนซื้อจูปาจุ๊บคราวก่อน) ผมก็เลยต้องตรวจเช็คสภาพคล่องทางการเงินของมันก่อน และถือว่าโชคดีมาก(สำหรับพวกเรา)ที่มันมีกระเป๋าตังค์ติดตัวมาด้วย เงินสดในนั้นน่ะมีไม่เท่าไหร่หรอก แต่ผมเห็นมีบัตรเครดิตสีทองอร่ามของธนาคารอินเตอร์แห่งหนึ่งอยู่ด้วย
ก็...ยึดซะ วะฮ่าๆๆ
ไม่ได้จะเอาไปเลยหรอกน่า เดี๋ยวซื้อของเสร็จก็คืนให้แล้ว
อาการของผมเหมือนจะดีขึ้นแล้วหลังจากได้กินข้าวกินยาเข้าไป แต่ก็เริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกตอนที่มาซื้อของกับพวกมันนี่แหล่ะ
..เอ้อ ผมขอพูดถึงชุดที่พวกมันสองตัวใส่ออกจากบ้านวันนี้สักหน่อยแล้วกัน..มันอดไม่ได้จริงๆ
ปกติซินมันชอบแต่งตัวแบบเข้าชุดกันอยู่แล้ว ประมาณว่า หมวก เสื้อคลุม รองเท้าผ้าใบ ต้องเป็นสีเดียวกัน เรียกว่ามาเป็นเซ็ต และวันนี้ก็ไม่แตกต่าง..
ซินเซียร์ออกจากบ้านอย่างมั่นใจด้วยธีมสีชมพูอ่อนครับ แต่ไม่ใช่แค่ หมวก เสื้อคลุม และรองเท้าผ้าใบนะ วันนี้แม้แต่เสื้อยืดกับผ้ารัดผมก็เป็นสีชมพู! และถ้าให้ผมเดา..บ็อกเซอร์ของมันต้องเป็นสีชมพูด้วยแน่ๆ ..นี่แหล่ะพี่ผม
จะมีแปลกไปอย่างเดียวก็คือกางเกงที่มันใส่วันนี้เป็นสีขาว..แค่นั้นเอง เด่นซะอย่าให้บรรยาย มองผ่านๆ นึกว่าหมีสีชมพู(เพราะเสื้อผ้ามันโคร่งกว่าตัวตามสไตล์ฮิพฮอพนั่นล่ะ)
เด็กเห็นเด็กร้องตามเหอะ ชี้ชวนบอกพ่อแม่ ‘หนูจะเอาตัวนั้นๆ’ แล้วก็ลงไปดิ้นปั้ดๆ ที่พื้น ..ทีแรกซินมันก็งง แต่สักพักก็คงเข้าใจว่าเด็กมันหมายถึงใคร มันก็เลยหันไปแยกเขี้ยวขู่ซะ เด็กร้องจ้าลั่นห้างเลยทีนี้ ผมต้องรีบดึงซินให้ห่างออกมา ก่อนที่มันจะไปมีปัญหากับพ่อแม่ของเด็กต่อ..
ทางด้านเอี้ยฟ้าก็ไม่น้อยหน้า(เพราะมันเอาชุดของซินมาใส่ไงล่ะ) วันนี้มันอยู่ในชุดวอร์มอาดิดาสสีเขียวอี๋ ทั้งกางเกงและเสื้อแขนยาวที่รูดซิบปิดมาถึงคอ หัวสีเงินของมันยังดูยุ่งเหยิงเหมือนเดิมเป๊ะ
จนผมชักสงสัยแล้วว่า...ตกลงมันตั้งใจเซ็ต? หรือมันแค่ไม่ได้หวี?
แต่แค่นั้นคงกลัวว่าจะยังสู้ซินไม่ได้ มันก็เลยเอาแว่นกันแดดที่มีเลนส์สีดำ อันกลมๆ เล็กๆ ของซินมาใส่เป็นออฟชั่นเสริมด้วย ..โอ้ พระเจ้า!
ตอนเห็นครั้งแรกก่อนออกจากบ้านผมแทบสร่างไข้อะ ฮาเกินบรรยายจริงๆ กับชุดนี้ ภาพลักษณ์เท่ห์ๆ ป่นปี้หมดแล้ว ฮ่าๆๆ ก็อุตส่าห์ถามมันแล้วนะว่า มึงแน่ใจว่าจะออกไปชุดนี้เหรอ? มันก็พยักหน้าแล้วเดินออกมาหน้าตาเฉย
แล้วถามว่าผมจะเฉยได้ไหม? ไม่ได้อ่ะครับ ผมรีบควักโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปตอนที่มันไปหยุดยืนคู่กับซินพอดี พวกมันหันมาทางผมพร้อมกัน จังหวะเหมาะเหม็งมาก แชะเดียวคุ้ม ..พอขึ้นรถได้ผมก็อัพขึ้นเฟซบุ๊คเลย กะให้คนอื่นมาร่วมด้วยช่วยกันฮาไอ้ดูโอ้คู่ใหม่ของวงการ พร้อมคำบรรยายใต้ภาพ
..หมาสีเขียวกับหมีสีชมพู..
คาดว่าคนคงกดไลค์กันถล่มทลาย เม้นต์กันกระจายแน่นอน ฮ่าๆ เกิดๆๆ
มาเล่าถึงตอนซื้อของบ้างดีกว่า...ตอนแรกๆ พวกมันสองคนก็เดินดูโน่นเลือกนี่เหมือนคนปกติทั่วไปนั่นล่ะ ผมซื้อของกินของใช้ในบ้าน ซินเลือกหยิบแต่ขนมที่มันโปรด ส่วนเอี้ยฟ้าเป็นคนเข็ญรถ(หน้าที่ที่มันชื่นชอบและคงไม่ยอมให้ใครแย่งทำ) แต่สักพักพวกมันก็เริ่มทำเรื่องที่คนปกติทั่วไปเขาไม่ทำกัน..
เริ่มจากเอี้ยฟ้า.. ชายผู้ชอบรถเข็นของซุปเปอร์มาร์เกตมากกว่าสปอร์ตคาร์จากอิตาลี.. มันออกแรงดันรถ ก่อนจะขึ้นเหยียบคานตรงล้อแล้วไหลไปไหลมาตามช่องทางเดินระหว่างเชลฟ์อย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ เป็นที่สนอกสนใจของบรรดาแม่บ้านย่านนั้นเป็นอย่างยิ่ง
ผมว่านะ ต่อให้ ณเดช หมาก บอย ใส่ชุดซานต้ามาโพสต์ท่าไอ้มดแดงแปลงร่างพร้อมกันทั้งสามคน ก็ไม่เด่นเท่าเอี้ยฟ้าคนเดียวหรอก ..เชื่อสิ
ทั้งชุดเขียวอี๋ แว่นดำอันกระจิ๋วหลิว หัวหงอก แถมยังปัญญาอ่อนอีกต่างหาก เหอๆ
แรกๆ ก็ดูเหมือนซินจะไม่ใส่ใจมันนะ แต่ตอนที่ซินกำลังจะเอาขนมไปใส่รถเนี่ยสิ เอี้ยฟ้ามันดันไม่ยอมจอดให้ มันไหลผ่านหน้าซินไปแบบไม่เห็นหัว ซินคงนึกหมั่นไส้หรืออะไรสักอย่างก็เลยถีบตูดเอี้ยฟ้าส่งไปเต็มแรง ไอ้นั่นก็เลยเสียการควบคุมทิศทาง เบรกแตก รถแหกโค้ง ชนเชลฟ์ยาสีฟันดังโครม เทกระจาดทั้งคน ทั้งของในรถ ทั้งกล่องยาสีฟัน กองรวมกันอยู่ที่พื้นหมด..
บรรดาลูกค้าและพนักงานพากันตกใจกรี๊ดกร๊าด ร้องแหกๆๆ กันเป็นทิวแถว ไอ้เอี้ยฟ้านั่งทำหน้าหมางงอยู่ที่พื้น ซินร้อง ‘อุ๊บส์’ แกล้งทำตาโตตกใจกับผลงานของตัวเอง ก่อนจะลงไปชักดิ้นชักงอหัวเราะแบบสะใจหมี
ส่วนผมก็หนีทำเนียนถอยห่างออกมา เดินดูนู่นดูนี่ไม่รู้ไม่ชี้ ทำเหมือนไม่ได้มากับพวกมันน่ะสิ ..บอกตรงๆ นะ ..อายว่ะ
และเมื่อเหตุการณ์กลับสู่ความสงบเรียบร้อยอีกครั้ง ผู้คนเลิกให้ความสนใจ ผมเลยเดินเอาของไปใส่รถ ตอนนั้นซินกำลังก้มโค้งเลือกดมที่ดับกลิ่นตู้อยู่ ไอ้เอี้ยฟ้าคนเดิมเข็นรถตามมา แต่พอดีมันหันไปเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ มันก็ปล่อยมือจากรถเข็นแล้วตรงเข้าไปดูเลย รถเข็นที่มีแรงส่งแต่ไม่มีคนจับก็เลยวิ่งได้อย่างอิสระ
ทีนี้ใครซวย? ..ซินเซียร์ครับพี่น้อง
ผมหันมาเห็นก็ตอนที่รถจะถึงตูดซินอยู่แล้ว ร้องบอกไม่ทัน คนที่กำลังโก้งโค้งอยู่ก็เลยหัวคะมำหน้าทิ่มเข้าไปในเชลฟ์ผลิตภัณฑ์ดับกลิ่น ทั้งชนิดขวด กระป๋อง ตลับ ร่วงเกรียวกราว ดับอนาถหมีสีชมพู เป็นที่สมเพชเวทนาแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง
ผมนี่ตบหน้าผากตัวเองดังป้าบเลย ..หมดกันพี่กู
เอี้ยฟ้าหันมาอีกทีพร้อมชูขวดอะไรใสๆ มาทางผม ปากก็อ้าเตรียมพร้อมจะถามบางอย่าง แต่สายตาเหลือบไปเห็นโศกนาฏกรรมตรงเชลฟ์ดับกลิ่นซะก่อน มันยกมืออีกข้างขึ้นปิดปาก ได้ยินเสียงร้อง ‘อุ๊บส์’ เบาๆ แต่หน้าตายังเฉยเมยเหมือนเดิม
“ไอ้ เอี้ย ฟ้า ประ ทาน..” น้ำเสียงโหดเหี้ยมชิงชังดังขึ้น พร้อมกับร่างสีชมพูที่ค่อยๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา “มึงตายยยย!!”
ซินพุ่งตัวไปทางเอี้ยฟ้าด้วยความไวอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ที่ไม่น่าเชื่อกว่าคือ เอี้ยฟ้ามันหนีไปแล้ว?! ...ไวมาก! ว่าซินไวแล้วนะ แต่ไม่ทันเอี้ยฟ้าว่ะ
แล้วเหตุการณ์ต่อจากนั้นก็คือ..มันสองตัววิ่งไล่เตะตูดกัน
ปิดท้ายด้วยการถูกพี่รปภ.ของห้างมาลากคอออกไปทั้งคู่...เอเมน
ผมเดินซื้อของจนครบ.. กำลังต่อคิวรอจ่ายเงิน ตอนนั้นเองที่มีคนมาสะกิดไหล่ พอหันไปมองก็เห็นไอ้กายยืนยิ้มแฉ่งอยู่ สภาพมันทำเอาผมเกือบหลุดหัวเราะออกมา ..ก็วันนี้ไอ้กายมาในชุดเสื้อยืด รด.เก่าซีดที่น่าจะใช้มาตั้งแต่เรียนรด.ปีแรก กางเกงเตะบอลขาสั้น รองเท้าแตะหนีบ ใส่ที่คาดผม(คงเพราะไม่ได้เซต)โชว์เหม่งเถิกๆ สวมแว่นสายตา(มันสายตาสั้นน่ะ ปกติใส่คอนแทคเลนส์)
ก็กล้ามาเดินห้างด้วยสภาพแบบนี้อ่ะเนาะ ไม่ใช่สกาย..ไม่กล้านะเนี่ย!(คงต้องยกให้เป็นสโลแกนประจำตัวมันแล้วล่ะ) ไม่รู้ว่ามันจะทำตัวเป็นผ้าขี้ริ้วห่อทองฝังเพชรไปถึงไหน?
ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามันมาทำอะไรที่นี่? มันก็ชูกระป๋องครีมโกนหนวดให้ดู
“ถ่อจากหอมาตั้งไกลเพื่อซื้อแค่เนี้ย?” ผมถามมันอีก ..ถ้าจะซื้อแค่นี้ เซเว่นแถวหอมันก็น่าจะมีมั้ง?
“พอดีกูไปซ้อมละครเวทีมา พอเลิกซ้อมพี่เค้าก็พามาเลี้ยงข้าวที่นี่ กูก็เลยแวะมาซื้อไอ้นี่ก่อนกลับ ..ว่าแต่มึงมาคนเดียวเหรอ? แล้วไอ้หมาสีเขียวกับหมีสีชมพูไปไหนแล้ววะ? กูเห็นรูปที่มึงอัพแมร่งโคตรฮา ก็เลยแชร์ต่อไปแล้วนะ ป่านนี้เห็นกันทั้งม.แล้วมั้ง ฮ่าๆๆ”
รู้แบบนั้นผมก็พลอยหัวเราะไปกับมันด้วย
“พวกมันเพิ่งโดนรปภ.ลากออกไปน่ะ” ผมบอกไอ้กาย ก่อนจะขยายเพิ่ม “ก็เล่นมาไล่เตะกันในนี้นี่หว่า”
“แมร่งบ้าว่ะ” ไอ้กายพูดกลั้วหัวเราะเมื่อได้ฟังวีรกรรมของเพื่อนซี้มัน
ผมเดินกลับมาที่รถแบบสบายตัวเพราะมีไอ้กายช่วยถือของทั้งหมดให้
..โอ้ อย่าเข้าใจผิดคิดว่าผมบังคับใช้แรงงานมันนะ เพราะมันเห็นว่าที่หลังมือผมมีพลาสเตอร์แปะไว้ เลยคิดว่าผมอาจจะเจ็บมือล่ะมั้ง มันก็เลยอาสาช่วยขนของทั้งหมดมาให้เอง ..เป็นไง? หน้าตาดีแถมยังมีน้ำใจ ฮ่ะๆๆ
พอมาถึงรถก็เห็นซินนั่งหน้าบูดอยู่ข้างใน ไอ้เอี้ยฟ้ายืนกอดอกพิงรถอยู่ข้างนอก ท่าทางว่าซินคงไม่ยอมให้มันเข้าไปนั่งข้างในด้วย พอซินหันมาเห็นสกาย จากหน้าหุบๆ ก็เปลี่ยนเป็นบานทันทีเลย
“เพื่อนกาย~ มาไงวะ?” ปากถาม มือก็เปิดท้ายรถให้สกายวางของลงไป
“มากินข้าวกับพวกละครเวทีอ่ะ”
“แล้วกลับไง?”
“คงกลับรถเมล์แหล่ะ.. พวกที่มาด้วยกลับไปหมดแล้ว”
“งั้นขึ้นรถเลย เดี๋ยวกูไปส่ง” ซินปิดท้ายรถ แล้วกลับมาประจำที่คนขับ
ผมนั่งข้างซินเหมือนเดิม ส่วนไอ้กายก็นั่งข้างหลังกับเอี้ยฟ้า
“อ้าว พวกมึงไม่ได้จะกลับกันหรอกเหรอ?” ไอ้กายถามทันทีที่เห็นรถเลี้ยวขึ้นไปชั้นบน แทนที่จะลงล่าง
“กลับ.. แต่ต้องเอาไอ้เอี้ยฟ้าไปปล่อยก่อน” ซินบอกยิ้มๆ
ใช่แล้วล่ะ เรากำลังจะเอาไอ้เอี้ยฟ้าไปปล่อยที่เดิมตรงที่เก็บมันได้ เพราะห้างนี้เป็นห้างเดียวกับเมื่อวาน เราตั้งใจมาที่นี่เพราะเอี้ยฟ้าโดยเฉพาะ รถมันจอดอยู่ชั้นบน พอได้รถแล้วมันจะได้กลับบ้านกลับช่องไปซะที ไม่ต้องมารบกวนพวกผมอีก ..นึกได้ผมก็เลยเอาบัตรเครดิตส่งคืนมันซะเลย
สกายมองเอี้ยฟ้ารับบัตรสีทองกลับไปพลางคิดประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดเอง ก่อนที่มันจะเอามือไปบีบไหล่เอี้ยฟ้าเบาๆ ตีหน้าเศร้าพูด “เสียใจด้วยพวก แต่มึงหมดประโยชน์แล้วว่ะ ..สู้ๆ นะ”
ซินหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนมัน ส่วนผมก็นั่งยิ้มๆ ..ที่มันพูดก็จริงนะ มึงไม่มีประโยชน์กับพวกกูแล้ว เอี้ยฟ้าเอ้ย ไปสู่ที่ชอบๆเถอะ ฮ่ะๆๆ
แต่การณ์กลับไม่เป็นดังคาด แทนที่ปล่อยเอี้ยฟ้าลงแล้วเรื่องจะจบ แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน แต่มันดันมีประเด็นใหม่ขึ้นมาน่ะสิ ก็รถของไอ้เอี้ยฟ้ามัน
..อัลฟ่า โรมิโอ!!
แม่เจ้า! พอเห็นว่าเอี้ยฟ้าเดินไปที่รถคันนั้น ผมกับซินนี่แทบจะกรี๊ดออกมาเป็นภาษาอิตาลี รีบพุ่งลงจากรถแล้วตรงไปหาเอี้ยฟ้าแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย
อัลฟ่า โรมิโอ, ลัมโบกินี่, เฟอร์รารี่ นี่เป็นสุดยอดรถในฝันของพวกเรา ฝาแฝดเลย(บางรุ่นนะ) และผมเชื่อว่าคงเป็นรถในฝันของผู้ชายทั่วโลกนั่นแหล่ะ ก็รถอิตาลีนี่มันซู้ดดดดยอด!!(แต่ใช้รถเยอรมันทั้งคู่??)
พวกผมคงจะไม่ตื่นเต้นขนาดนี้หรอก ถ้าไอ้อัลฟ่า โรมิโอ ของเอี้ยฟ้ามันเป็นรุ่นทั่วไปที่เห็นได้ตามท้องถนนในกรุงเทพ แต่นี่มัน อัลฟ่า โรมิโอ 4C จีทีเอ ที่เร่งความเร็วเป็น 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ได้ภายในห้าวินาที! ความเร็วสูงสุดอยู่ที่ 250 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ..ที่สำคัญคือมันเพิ่งเปิดตัวไปเมื่อต้นปีและยังไม่มีออกสู่ตลาด!
เห็นข่าวว่าจะเริ่มขายในปีหน้า แล้วทำไม..?!
ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?!
ถ้าไปเห็นในอิตาลีผมจะไม่แปลกใจเท่านี้เลยจริงๆ แต่นี่มันเมืองไทยนะครับ เอี้ยฟ้า! อยู่ห่างจากยุโรปกี่หมื่นกี่พันไมล์? แล้วมึงเอามันมาได้ยังไงวะเนี่ย?!
“ของจริงเหรอวะเนี่ย?” ซินเอามือไปลูบๆ คลำๆ ตามตัวรถที่มีสีเงินเงาวับ
“เจ๋งกว่าที่เห็นในรูปอีก” ผมเดินเข้าไปแนบหน้ากับกระจกเพื่อส่องดูข้างในรถบ้าง ..แง้ว! อยากเข้าไปลองนั่งอ่ะ เรียบหรูดูไฮโซมากมาย พวงมาลัยซ้ายด้วย(แหงล่ะ รถนำเข้านี่นะ)
แล้วจู่ๆ ไอ้เอี้ยฟ้าก็กดรีโมทและเปิดประตูรถ ผมต้องรีบถอยห่างออกมายืนมองด้วยตาโตๆ ที่อาจจะเท่าไข่ห่าน ปากอ้าค้าง(แต่น้ำลายยังไม่ย้อย) หันไปมองอีกคนข้างๆ ก็มีอาการไม่แตกต่างกัน
“กัลล์วิง!!” ผมกับซินแหกปากร้องพร้อมกัน ทันทีที่เห็นประตูรถเปิดออกแบบยกขึ้นไปด้านบน ลักษณะคล้ายกับ ‘ปีก’ ที่เรียกกันว่า ‘gullwing’
รู้สึกตื่นตาตื่นใจเหมือนกับตอนเด็กๆ ที่ป๊ะป๋าพาไปดูงานหุ่นยนต์เลย
“เท่โพดดดด~!” ผมร้องชื่นชม
“โว้วๆๆๆ~” ซินช่วยผสมโรง “คุณพี่ฟ้าครับ..” จากนั้นมันก็พุ่งไปคว้ามือเอี้ยฟ้าขึ้นมาแนบอกตัวเอง พร้อมทั้งเปลี่ยนวรรณะให้เสร็จสรรพ จาก ‘ไอ้เอี้ยฟ้า’ อัพเกรดเป็น ‘คุณพี่ฟ้า’ แบบไม่มีตะขิดตะขวงปาก ..ก็กล้าทำนะ
“จะรังเกียจมั้ยครับ..ถ้าน้องซินจะขอลองขับซักปิ๊ดนึง? ปิ๊ดเดียวจริงๆ สัญญา”
เอี้ยฟ้ายังยืนนิ่ง ไม่ตอบอะไร ในขณะที่ผมกำลังลุ้นระทึกคำตอบของมันอยู่ในใจ ซินก็เข้าไปกระแซะออดอ้อนอีก “นะครับ พี่ฟ้านะ ..แค่ลองขับวนลงไปชั้นล่าง แล้วก็วนกลับขึ้นมาที่นี่ก็ได้ จะไม่ให้มีรอยบุบสลายแม้แต่น้อยนิด นะ น้า~”
หลังจากที่นิ่งไปอีกพักหนึ่ง เอี้ยฟ้าก็พยักหน้าช้าๆ พร้อมทั้งยื่นกุญแจรถให้ง่ายๆ “..จะขับไปไกลกว่านั้นก็ไม่เป็นไร” มันบอกเนิบๆ
ทำเอาซินแทบกระโดดจูบปาก ..ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นผู้ชายล่ะก็นะ
“อะโหย~ ใจกว้างสุดๆ แบบนี้สิ..ลูกผู้ชายตัวจริง” ซินเอาหัวไปถูๆ กับแขนเอี้ยฟ้าอีกสองสามที “น้องซินดูคนไม่ผิดจริงๆ ทั้งหล่อ ทั้งป๋า”
“ถ้ามีน้องสาวจะยกให้เลยนะเนี่ย เสียดายที่ไม่มี” ซินตบอกเอี้ยฟ้าอีกที ก่อนจะรีบขึ้นไปนั่งตำแหน่งคนขับอย่างรวดเร็ว “มาเร็ว ซันนี่!”
ไม่ต้องรอให้ซินเรียกซ้ำ ผมกระโดดไปนั่งประจำที่ข้างคนขับแบบไม่อิดออด “ขากลับกูขับนะ” ผมบอกซิน
มันจะขับไปไหนผมไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่าขากลับผมจะขับมั่งอ่ะ อยากขับๆ
ซินสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์ช่างฟังไพเราะรื่นหู แต่ยังไม่ทันได้ออกรถซินก็หันไปสบตากับไอ้กายที่ยืนเอ๋อแดกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้อยู่ข้างนอกรถซะก่อน มันเลยลดกระจกลง ชะโงกหัวออกไปพูดกับเอี้ยฟ้า
“เอ้อ รบกวนพี่ฟ้าช่วยพาเพื่อนกายของน้องซินไปส่งให้ด้วยนะ พอดีมันไม่ได้เอารถมาน่ะ” แล้วมันก็หันไปพูดกับไอ้กายต่อ “กาย เดี๋ยวมึงกลับกับพี่ฟ้าแล้วกันนะ กูไม่ว่างแล้วว่ะ”
ได้ยินแบบนั้นเอี้ยฟ้าก็หันไปมองไอ้กายที่ยืนทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่ข้างๆ กัน มันยกมือข้างหนึ่งไปบีบไหล่ไอ้กายเบาๆ(ท่าเดียวกับที่ไอ้กายเคยทำกับมันในรถเป๊ะ) ก่อนจะพูดให้กำลังใจด้วยน้ำเสียงเฉื่อยๆ สีหน้าเฉยๆ “สู้ๆ..”
ผมเห็นสภาพไอ้กายแล้วก็ให้นึกสงสาร ก็ดูหน้ามันตอนนี้สิ เหมือนกับจะเป็นจะตายให้ได้ กำลังใจจากเอี้ยฟ้าก็ช่วยซ้ำเติมผู้ประสบภัยได้อย่างดีเยี่ยมจริงๆ(มันดูไม่เหมือนคนเจ้าคิดเจ้าแค้นนะ แต่รู้สึกว่าวันนี้มันจะเอาคืนทั้งซินทั้งสกายได้ครบเลยว่ะ น่ากลัวจริงๆ ไอ้หมอนี่..) นึกกลัวว่า..เกิดเอี้ยฟ้าขับๆ รถไป ไอ้กายดันคลั่ง น้อยเนื้อต่ำใจในชีวิตที่ถูกเพื่อนสนิทลอยแพ แล้วกระโดดลงจากรถจะทำไง?
ที่แน่ๆ ผมว่าเอี้ยฟ้ามันคงไม่ช่วยจับเอาไว้หรอก อยากโดดก็คงปล่อยให้โดดแหล่ะ เหอๆ
ไม่ได้ๆ ตายไปเสียดายแย่ คนบ้าแบบนี้ไม่ได้มีมาให้เจอบ่อยๆ ซะด้วย
“ซันนี่?” ซินมองตามผมที่ลงจากรถอย่างไม่เข้าใจ
“มึง..ไปกับไอ้กายเหอะ กูอยากกลับไปนอนพัก” ผมบอกซินไปแบบนั้น สายตาก็มองท่านอัลฟ่า โรมิโอ อย่างอาลัยอาวรณ์.. ลาก่อน ยอดรักของข้า~
“แน่ใจ?” ซินถาม
ผมพยักหน้าตอบ แล้วหันไปพูดกับไอ้กาย “เดี๋ยวมึงไปเป็นเพื่อนซินแล้วกัน กูจะกลับคอนโด”
ไอ้นั่นก็ดูกระดี๊กระด๊าเหมือนปลาได้น้ำขึ้นมาทันที ทั้งที่เมื่อกี๊ยังพะงาบๆ หายใจทางเหงือกลำบากอยู่เลย ผมหลีกทางให้มันเข้าไปนั่งแทนที่อย่างหักห้ามใจ ..ชาตินี้ข้าบุญน้อยนัก จึงไม่อาจครองรักกับท่าน ลาก่อน~
“พี่เอี้ยฟ้าครับ ฝากดูแลซันนี่ด้วยนะ” ซินสั่งเอี้ยฟ้าเสียงเข้ม “ถ้าดูแลไม่ดีหรือทำให้ซันนี่ไม่พอใจ ต่อให้เป็นเจ้าของรถคันนี้ น้องซินก็จะกระทืบแบบไม่เกรงใจจริงๆ นะครับ เข้าใจ๋~?”
สั่งเสียกันจบสิ้นแล้ว อัลฟ่า โรมิโอ คันงามก็ค่อยเคลื่อนตัวออกไป จนลับหายไปจากสายตา ..ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้กลับมาครองคู่กัน ลาก่อนนนน~
(ต่อ)
-
(ต่อ)
ปี๊นนนน!..
ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงแตรที่ดังอยู่ข้างหลัง หันไปมองก็เห็นเอี้ยฟ้านั่งเต๊ะท่าอยู่ในรถบีเอ็มของซิน มือหนึ่งเท้าแขนกับขอบหน้าต่าง อีกมือวางอยู่ที่พวงมาลัยรถ ...นี่ซินให้กุญแจรถมันไปตั้งแต่ตอนไหนวะ?
ปี๊นนนน!..
ไอ้เอี้ยฟ้ากดแตรซ้ำอีกทีเมื่อเห็นผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ..กวนประสาทชิบ!
ผมเดินไปขึ้นรถแบบเสียไม่ได้ นั่งเสร็จก็นิ่งไม่คิดจะพูดจะจาอะไรกับมัน มันเองก็ขับรถไปเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเหมือนกัน พอต่างคนต่างเงียบผมก็เลยรู้สึกง่วงขึ้นมา ทั้งฤทธิ์ยาฤทธิ์หวัดเริ่มแสดงอาการ บวกกับแอร์เย็นๆ และเพลงเบาๆ ที่เปิดคลออยู่ในรถก็ยิ่งช่วยกล่อมให้ผมหลับง่ายขึ้น
ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่ารถได้มาถึงคอนโดแล้ว..
ใช่ ถึงแล้ว..
แต่นี่ไม่ใช่คอนโดผม!
ไอ้ทางเข้าหะรูหะราอลังการงานสร้าง กับตัวตึกสูงเสียดฟ้าราวกับจะปีนขึ้นไปเสวนากับเทวดาแบบนี้มันคอนโดไอ้เอี้ยฟ้าชัดๆ!
แล้วมันพาผมมาทำอะไรที่นี่วะ?!
“..กูแค่จะมาเอาของ” มันบอกเรียบๆ พอเห็นว่าผมหันไปมองอย่างเอาเรื่อง
ผมเลยได้แต่ฮึดฮัดไม่พูดอะไรอีก ถ้ามันจะไปเอาของก็ปล่อยมันไป ลงจากรถเมื่อไหล่กูชิ่งกลับบ้านแน่ เพราะแรกเริ่มเดิมทีที่ออกจากบ้านเมื่อเช้าก็ตั้งใจว่าจะปล่อยมันคืนสู่ถิ่นอยู่แล้ว ..ก็ดี พอดีเลย จะได้หมดเวรซึ่งกันและกันพอดี!
ไอ้เอี้ยฟ้าดับเครื่องรถพร้อมทั้งดึงกุญแจติดมือออกไป แต่ไม่เป็นไร ผมมีกุญแจสำรองอยู่ ..ผมทำเป็นไม่สนใจว่ามันจะเดินลงไปยังไงหรือไปทางไหน กะให้มันลับสายตาไปแล้วค่อยชิ่งหนี แต่แทนที่มันจะขึ้นคอนโดไปซะ มันกลับเดินอ้อมมาเปิดประตูทางฝั่งผมและบอกให้ลงไปกับมัน
“ทำไมกูต้องไปด้วย? มึงจะไปเอาไรก็รีบไปดิวะ กูขี้เกียจรอนาน” ผมแกล้งบ่นรำคาญๆ
“มึงไม่รอหรอก กูรู้ ..พอกูไปแล้วมึงก็จะหนีกลับไปคนเดียว”
แสนรู้นักนะมึง! มันพูดเหมือนอ่านใจผมออกอีกแล้วว่ะ
ตกลงมึงอ่านใจคนได้ใช่ไหมเนี่ย เอี้ยฟ้า?
“จะไปได้ไงวะ? กุญแจรถก็อยู่กับมึง” ผมพยายามจะทำให้มันตายใจ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“มึงมีกุญแจสำรอง..”
เหยดดดด! สรุปคือมึงอ่านใจคนได้จริงๆ ใช่ไหม? มึงมีพลังจิตจริงๆ เรอะ ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน?!
แล้วมันก็ไม่รอให้ผมแถอีกต่อไป มันคว้าข้อมือผมและจัดการลากลงจากรถทันที ผมขืนแรงของมันไว้ ไม่ยอมตามลงไปง่ายๆ มันก็ยิ่งออกแรงดึงหนักข้อขึ้นอีก ยื้อกันไปยื้อกันมาได้ไม่นาน ไอ้เอี้ยฟ้าก็เหมือนจะมองเห็นอะไรบางอย่างข้างหลังผม มันหยุดนิ่ง เลิกดึง ชี้นิ้วผ่านไหล่ผมไป
“..เจสสิก้า อัลบา” แล้วมันก็พูดชื่อที่ทำให้ผมต้องหูตั้งออกมา
“ไหน?!” ผมหันควับไปมองทันทีด้วยความตื่นเต้น
ไหนๆ? นางฟ้าขวัญใจของผมอยู่ไหน?
เธอมาทำอะไรแถวนี้?
ไหนอ่ะ?!
อั้ก!! ผมไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นอีก..
รู้สึกตัวอีกทีก็ปวดจี๊ดๆ แถวต้นคอ ผมตั้งใจจะยกมือลูบสำรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับคอของผม แต่มือมันดันติด..ติด...ติดอะไร?
อย่าบอกนะว่า...?!
ผมลืมตาโพลงด้วยตกใจ แต่ก็ต้องรีบปิดลงทันใดเพราะสู้แสงสว่างจ้าไม่ไหว พยายามจะลืมขึ้นใหม่อีกครั้งอย่างช้าๆ และได้เห็นว่าผมกำลังนอนอยู่บนที่นอนสีขาว ในห้องสีขาวที่สว่างไสว
ห้องของไอ้เอี้ยฟ้า!!
และมือของผม...ผมกระเสือกกระสนเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นมันถูกมัดรวบติดกันไว้ด้วยสายรัดเอวของเสื้อคลุม แล้วโยงขึ้นไปมัดไว้กับอะไรบางอย่างบนหัวเตียงอีกที
ราวกับภาพฉายซ้ำ.. ผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับคืนนั้นไม่มีผิด จะต่างไปก็ตรงที่วันนี้ผมยังมีเสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้น และสติสัมปชัญญะของผมก็ยังปกติดีทุกส่วน ผมไม่ได้รู้สึกถึงสารเคมีแปลกปลอมในร่างกาย
แต่...แค่คิดว่าผมอาจจะได้เล่นหนังเรื่องเดิมอีกรอบ มันก็ทำให้ผมหนาวเยือกไปถึงขั้วหัวใจ..
“...ฟ้าโอเค”
เฮือก! ..ผมสะดุ้งใจหายวาบกับเสียงของใครอีกคนที่อยู่ในห้อง ..แน่นอนว่าจะเป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เอี้ยที่ทำให้ผมตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่เหลียวหาก็ยังมองไม่เห็นตัว
“ไม่...ฝากบอกเค้าด้วยแล้วกันว่า..อยากทำอะไรก็เชิญ..ฟ้าไม่สนใจ..” เสียงไอ้นรกนั่นยังคุยโทรศัพท์ต่อไป ผมไม่ได้สนใจว่ามันกำลังพูดอะไรหรือพูดกับใคร สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้ก็คือ...ผมควรจะจัดการยังไงกับตัวเองดี?
ผมตัดสินใจพลิกตัวนอนคว่ำ ตะเกียกตะกายชันเข่าเพื่อที่จะลุกขึ้นนั่ง นั่งได้แล้วจะแกะเชือกออกได้ยังไงค่อยว่ากันอีกที แต่ยังไม่ทันจะนั่งได้เรียบร้อยดี ก็มีมือผีห่าซาตาน(ที่คุณก็รู้ว่าของใคร)มาจับข้อเท้าผมกระชากลงไปทางปลายเตียง ทำให้ผมต้องกลับไปนอนแบ่บคว่ำหน้าอยู่กับที่นอนอีกรอบ และยังไม่ทันจะโงหัวขึ้นได้ก็มีก้อนเนื้อปริศนาทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงมาทับแถวๆ ช่วงเอวของผม
“ทำเอี้ยอะไรของมึง? กูหนักนะ” ผมร้องโวยวาย พยายามจะสลัดตูดไอ้เอี้ยฟ้าที่มายึดแผ่นหลังผมเป็นเก้าอี้ลงไปให้พ้น แต่ก็ไม่เป็นผล จะหายใจก็ไม่สะดวก ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหนื่อย สุดท้ายต้องยอมแพ้ นอนหายใจพะงาบๆ รีบเอาออกซิเจนเข้าสู่ปอดไว้ก่อนจะขาดใจตาย
“กูต่างหากที่ต้องถาม...เมื่อกี๊จะทำอะไรน่ะ?” ไอ้เอี้ยฟ้านั่งไขว้ขา มือเท้าคางสบายใจอยู่ข้างบน ในขณะที่ผมหายใจแทบไม่ออกอยู่ข้างล่าง ..แมร่ง! หนักชิบ! กินควายเข้าไปหรือไงวะ?
“กูจะแกะเชือกเอี้ยๆ นี่ออก!” ผมตะคอกบอกมันไปตรงๆ อย่างคนอารมณ์เสีย
“เดี๋ยวแกะให้” มันบอกเสียงเรียบเหมือนเดิมจนผมนึกแปลกใจ มือก็เอื้อมมาจับสายรัดเอวที่ใช้มัดข้อมือของผมเหมือนจะแกะให้อย่างที่ปากพูด
อะไรวะ? จะแกะให้จริงอะ? ง่ายๆ งี้เลย? ..ผมคิดอย่างคลางแคลงใจ แล้วมันจะมัดผมตั้งแต่แรกทำไมวะ? ไหนจะเล่นทุบผมซะสลบก่อนลากขึ้นมาบนนี้อีก(ยังเจ็บต้นคอไม่หายเลย) แล้วก็บอกจะปล่อยเนี่ยนะ? มันต้องการอะไรกันแน่วะ?
และตอนนี้เอี้ยฟ้าก็ไม่ได้อยู่ในชุดไอ้หมาเขียวของซินแล้ว มันเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดขาวล้วนสไตล์มันเรียบร้อย พร้อมด้วยแว่นกุชชี่คู่ชีพเหมือนทุกที(แต่วันนี้แว่นมันขาสีขาวๆ เลนส์เปลือยสีม่วงๆ) ..นี่แสดงว่าผมหลับไปพักใหญ่เลยสิ?
“แล้วมึงจะมัดกูทำไมแต่แรก?” ผมถามอย่างที่ใจคิด
ไอ้เอี้ยฟ้าชะงักมือนิดนึงแล้วแกะต่อ “กลัวว่ามึงตื่นมาจะอาละวาดอีกน่ะสิ” มันพูดเรื่อยๆ ไม่เร่งร้อน “..คราวที่แล้วกูต้องสั่งให้คนไปเอาฉากอันใหม่ถึงญี่ปุ่น..เอามาเปลี่ยนแทนอันเก่าที่ขาดครึ่ง ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย ..แก้วก็ต้องสั่งใหม่ยกเซต...ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ ส่วนเหล้าก็แตกไปหลายขวดเหมือนกัน..เป็นของที่ได้มาจากหลายๆ ที่ซะด้วย”
“ฝีมือมึงทั้งนั้นไม่ใช่รึไง?” ผมปัดความผิดแบบหน้าด้านๆ
แต่มันก็เป็นความจริงนี่ ถึงผมจะเริ่มเล่นดาบก่อน แต่คนที่โจมตีก่อนก็คือมัน และคนที่ฟันฉากขาดก็มันอีก แล้วถึงผมจะเป็นคนถีบมัน แต่คนที่เสือกเซไปชนเครื่องแก้วเครื่องขวดเสียหายก็มันอีกนั่นแหล่ะ ถ้ามันเซไปทางอื่นก็ไม่มีของเสียแล้ว ...เห็นไหม? ฝีมือมันทั้งนั้น!
“แล้วมึงพากูมาบนนี้ทำไม?” ผมถามอีก ก่อนจะกัดฟันพูดสิ่งที่ไม่อยากพูดมากที่สุดด้วยเสียงต่ำ “...มึงจะข่มขืนกูอีกรึไง?”
ไอ้เอี้ยฟ้านิ่งไป มันแกะเชือกออกจากหัวเตียงเสร็จแล้ว แต่ยังไม่ได้ปล่อยมือทั้งสองข้างของผมให้เป็นอิสระ ผมได้ยินเสียงมันถอนหายใจเบาๆ แล้วกลับไปนั่งไขว่ห้าง เท้าคางเหมือนเดิม ..แน่นอนว่ามันยังไม่ได้ลงจากหลังผม
อ้าวเฮ้ย! แล้วมือกูล่ะ แกะให้เสร็จเด้! แล้วก็ลงไปจากหลังกูสักที กูไม่ใช่เก้าอี้นะโว้ย!
“...กูไม่เคยข่มขืนใคร”
ห๊ะ!? ผมว่าผมหน้าด้านแล้วนะ แต่ไอ้เอี้ยนี่แมร่งหน้าด้านกว่าผมอีกว่ะ!
มึงกล้าพูดมาได้ไงว่าไม่เคยทำแบบนั้น? ถ้าไม่ใช่ข่มขืนแล้วที่มึงทำกับกูเขาเรียกว่าอะไร?! ห๊ะ!? มึงเรียกการกระทำแบบนั้นว่าอะไร ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!?
“..ก็แค่ ‘ช่วย’ ” เหมือนมันกำลังตอบคำถามที่ผมเฝ้าถามอยู่ในใจ
แต่ช่วยอะไร..?
“ช่วยเอี้ยอะไรของมึง?!”
“ไม่ใช่ ‘เอี้ย’ แต่เป็น ‘มึง’..” มันหันมาบอกผมที่กำลังมองมันอย่างเครียดแค้นอยู่ “กูเห็นมึงท่าทางทรมาน”
“แล้วมันเป็นเพราะสัตว์นรกตัวไหนล่ะ!?”
“บาร์เทนเดอร์...เคยบอกไปแล้วไงว่าเรื่องยาโด๊ปกูไม่เกี่ยว” มันยักไหล่ง่ายๆ ราวกับว่าเรื่องนี้มันไม่มีส่วนรู้เห็น มันเป็นแค่นักบุญที่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น
ไอ้เลวเอ๊ย!! สักวันผมจะต้องฆ่ามันให้ได้เลย คอยดูสิ!
“..ตอนแรกกูแค่กะแกล้งถ่ายรูปโป๊มึงแล้วอัพลงเน็ตเฉยๆ อยากจะดูว่ามึงจะทำยังไงต่อไป..จะอับอายจนไม่อยากมีชีวิตอยู่..หรือจะดิ้นรนเพื่ออยู่ให้รอดต่อไป? ..ไม่ว่าอย่างไหนมันก็คงจะสนุกดีสำหรับผู้ชมอย่างกู” ไอ้เอี้ยนั่นสาธยายความคิดเอี้ยๆ ของมันไปด้วยน้ำเสียงระเรื่อยเฉื่อยแฉะ
ช่างเป็นความคิดที่ไร้ความรู้สึก ไร้ความปราณี ไร้เลือด..
จนทำให้ผมอดกลัวไม่ได้.. นี่มันเป็นความคิดของฆาตกรชัดๆ ถึงมันจะไม่ได้ฆ่าผมให้ตายด้วยมือของมันเอง แต่ถ้ามันทำแบบนั้นจริงก็เหมือนกับใช้มือของสังคมค่อยๆ ฆ่าผมให้ตายไปอย่างช้าๆ และทรมานที่สุด
ทั้งหมดเพียงเพื่อความสนุกของมัน..?
ความคิดของมันไม่มีความเป็นคนอยู่เลยด้วยซ้ำ!
ผมไม่รู้ว่าการที่ถูกมันข่มขืนแต่ยังไม่มีรูปโผล่ว่อนตามเน็ต กับไม่ถูกมันทำอะไรแต่มีรูปเปลือยว่อนตามเน็ต...อย่างไหนมันจะเลวร้ายกว่ากัน?
แต่ที่แน่ๆ คือไม่มีใครจะเลวร้ายไปกว่ามันอีกแล้วล่ะ!
ทำไม..พระเจ้าถึงให้ผมมาเจอกับมัน? ท่านเกลียดผมเหรอ..?
ท่านไม่เพียงแต่ทอดทิ้ง..แต่ยังคิดจะกำจัดผมไปให้พ้นอีกด้วยหรือไง?
“แต่..กูไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมีอารมณ์” ไอ้เอี้ยนั่นพูดต่อ “..เพียงเพราะเห็นมึงมีอารมณ์”
“...แค่นี้?”
“ต้องมีมากกว่านี้เหรอ?” มันถามด้วยน้ำเสียงไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่น้อย
มาถึงจุดนี้ผมแน่ใจแล้วล่ะว่ามันไม่ใช่คน ไอ้เอี้ยนี่มันไม่ใช่มนุษย์! มันไม่มีความเป็นมนุษย์อยู่ในตัวเลยแม้แต่น้อย! มันเป็นปีศาจ! มันเป็นผีห่าซาตาน!
มัน..ไอ้นรกส่งมาเกิด!!
“ซันนี่..?”
ผมซบหน้านิ่งกับหมอน ไม่หือไม่อือกับเสียงเรียกของมัน จนมันต้องเรียกซ้ำอีก “ซันนี่?”
ไอ้เอี้ยฟ้าลงจากหลังผมมาก้มมองใกล้ๆ เพื่อดูว่าผมเป็นอะไรถึงนิ่งไป ผมอาศัยจังหวะนั้นพลิกตัว แล้วพุ่งหัวไปเสยคางมันเต็มแรงแบบไม่กลัวเจ็บ ไอ้นั่นหงายหลังล้มไป ผมไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย ทุ่มตัวฟาดศอกใส่ท้องมันสุดแรงซ้ำลงไปอีกที เห็นมันจุกจนตัวงอ ไอค่อกไอแค่กพลิกตัวหนีไปอีกทาง ผมเงื้อศอกขึ้นหวังซ้ำอีกครั้ง ..กะจะเอาให้ตายกันไปข้างล่ะวันนี้!
ไม่มัน..ก็ผม ให้มันจบๆ กันไปสักที!
คราวนี้ผมเล็งตรงสีข้าง หวังว่าจะได้หักกระดูกมันสักท่อนสองท่อน ล็อคเป้าหมายได้ก็ทุ่มน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไป แต่มันดันกลิ้งหลบทันฉิวเฉียด ก่อนจะพลิกตัวกลับมาในเสี้ยววินาทีและพุ่งเข้าใส่ผมบ้าง
ผมเองก็ไม่คิดจะยอมแพ้ พอโดนผลักหลังแตะที่นอน ผมก็ยกตีนขึ้นถีบมันกระเด็นออกไป แต่พริบตาเดียวมันก็กลับมาอีก เลยได้ยื้อยุดปลุกปล้ำกันอุตลุดอยู่บนเตียงพักใหญ่ แต่ด้วยสังขารที่ไม่เอื้ออำนวย สองมือยังถูกมัดรวบติดกันไว้ ในที่สุดผมก็ถูกมันจับล็อคคอจนได้ ..แมร่งเอ๊ย!!
ตอนนี้ไอ้เอี้ยฟ้านั่งพิงหัวเตียง ส่วนผมก็นั่งซ้อนอยู่ข้างหน้ามัน โดยที่คอถูกมันล็อคเอาไว้อย่างแน่นหนา ฮึ่ย!
“พอเหอะ ซันนี่” ไอ้เอี้ยนั่นบอกพลางใช้อีกมือมาล็อคเอวผมไว้ด้วย “..กูเหนื่อย”
แล้วคิดว่ากูไม่เหนื่อยหรือไง? แง่ง! ผมยังหอบอยู่ เลยไม่ได้แผลงฤทธิ์ต่อ แต่ในใจยังนึกสาปแช่งอย่างต่อเนื่องให้มันตายห่าไม่ได้ผุดได้เกิดอีก เพี้ยงๆๆ!
“ปล่อยกู!” พอมีแรงผมก็เริ่มสะบัดตัวหนี
“ถ้าอยู่เฉยๆ...เดี๋ยวจะไปเอาเมมมาให้” ไอ้นั่นเลิกล็อคคอผม แต่เปลี่ยนมากอดเอวแทน “..ที่พาขึ้นมาก็เพราะงี้แหล่ะ”
เสียงที่ดังใกล้ๆ หูทำเอาผมขนลุก แต่สิ่งที่มันพูดก็ทำให้ผมถึงกับหูตั้งตาโต ผมรีบหันหน้าไปหวังจะถามว่ามันพูดจริงหรือเปล่า? แต่ไม่ทันคิดว่าหน้าของมันจะอยู่ใกล้ขนาดที่แค่หันไปแก้มของผมก็ชนเข้ากับปากของมัน(แว่นมันหลุดไปไหนแล้วไม่รู้) ผมตกใจผงะเบี่ยงหน้าหนีให้พ้น.. แต่แทนที่มันจะทำแบบเดียวกัน มันเสือกยื่นหน้าตามมาหอมแก้มผมเสียฟอดใหญ่ ด้วยหน้าตาเฉยๆ ของมันนั่นล่ะ
“ไอ้โรคจิต!” ผมสบถสาปแช่งมันอีกชุดใหญ่ ขณะที่เอาแก้มไปถูๆ กับไหล่เพื่อเช็ดเสนียดจัญไรที่อาจจะติดมาจากไอ้เอี้ยฟ้าออกไป(ใช้มือไม่ได้เพราะถูกมันกอดรวบไว้พร้อมกับเอว) ..ได้ยินมันหัวเราะหึๆ หึๆ เบาๆ
ชอบใจล่ะสิมึง เดี๋ยวเหอะ อย่าให้กูดิ้นหลุดไปได้นะ!
จู่ๆ ไอ้เอี้ยฟ้าก็เอาหัวมาซบไหล่อีกข้างของผมทั้งที่ยังหัวเราะอยู่ ผมพยายามจะสะบัดไหล่เพื่อไล่หัวหนักๆ ของมันออกไป แต่มันก็ยังหน้ามึนไม่ยอมไปง่ายๆ
“ซันนี่...น่ารัก”
!... อะไรนะ? เมื่อกี๊ไอ้เอี้ยฟ้ามันพูดว่าอะไรนะ?
มันบอกว่าผม...ว่าผมน่า..เอ่อ..น่ารัก..งั้นเหรอ.....?
เฮอะ! แล้วไง? กูรู้ตัวดีอยู่แล้วว่ากูเป็นยังไง ไม่ต้องรอให้ไอ้จัญไรอย่างมึงมาบอกหรอก! แล้วก็เลิกซบเลิกกอดกูได้แล้ว! กูไม่ใช่เมียมึงนะโว้ย!! ..คิดแล้วผมก็เริ่มออกแรงดีดดิ้นอีกรอบ ดิ้นไปดิ้นมาจนสุดท้ายก็ได้เปลี่ยนตำแหน่งสมใจ จากแค่นั่งซ้อนข้างหลังก็เปลี่ยนมาเป็นนอนทับกันเลยคราวนี้
เอี้ยเอ๊ย! ทำไมผมถึงทำอะไรมันไม่ได้เลยวะ?! ..ยิ่งคิดยิ่งโมโหตัวเอง
ไอ้เอี้ยฟ้ากดมือผมเอาไว้เหนือหัว มันมองผมยิ้มๆ
ยิ้ม..? เออ มันยิ้มจริงๆ แหล่ะ ยิ้มนิดๆ ไม่มากไม่มายและเดาความหมายไม่ได้ด้วย(แต่ผมคิดว่ามันน่าจะกำลังขำนะ..หรือเปล่า?)
ก่อนจะพูดประโยคที่ชวนให้ผมช็อคตาตั้งออกมา..
“มีเซ็กส์กันเถอะ”
TBC. :z2:
Alfa-Romeo 4C GTA concept แต่ของเอี้ยฟ้าเป็นสีเงินนะ
(ที่จริงรูปสีเงินก็มี แต่มันถ่ายมุมไม่สวย เลยเอาคันนี้มาแทน)
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/page33.jpg)
นี่เป็นลักษณะประตูแบบที่เรียกกันว่า 'Gullwing' จ้ะ
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/10-Spyker-C8-Aileron-Front-Angle-View-Open-Door-Gullwing-wwwintechcarscom_.jpg)
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
รอๆๆๆๆ >.<
-
เอิ๊กๆ...
ฝากปลาย่างไว้กับแมวซะงั้น
รออีก50 เปอร์
:L2: :L2:
-
ขำซินอ่ะ เปลี่ยนสรรพนาม
ให้อย่างไวเลย :pigha2:
-
ชอบฟ้าประทานอ่ะ ...เคะในอุดมคติ ><
แต่ในเรื่องนี้เป็นเมะสินะ ...อยากกด -.,-
-
คือนะ .... ตูว่าไข้ซันนี่มันจะกลับก็เพราะไอหมาสีตะไคร่น้ำกะหมีสีโอเล่สองตัวนี่แหละ =[]=
ถ้าลองจับสี่คนนี้มาอยู่คอนโดเดียวกัน ห้องเดียวกัน...
แค่คิดก็ฮาแล้วอ่ะ นึกถึงการ์ตูนกรุ๊ป O A B AB นั่นแหละใช่เลย :laugh:
-
อร๊ายยยยยยยย
ฟ้าน่ามึนอ่ะ
น่ารักด้วย
ซินจ๋าาาา ไม่มีน้องสาวก้อยกน้องชายให้ก้อได้ ฟ้าไม่ว่าหรอกกกกก
:z2: :z2: :z2: :z2:
มาต่อไวๆๆนะ ค้างงงงงงง :call: :call: :call:
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ซินเชียร์ แกเปลี่ยนท่าทีไวมาก!
มีเงินนับเป็นน้องมีทองนับเป็นพี่จริงๆ :jul3:
-
ฮาาาา ซินเปลี่ยนสรรพนามไวมากก
ชอบฟ้าประทานจริงๆ คนอะไรจะมึน อึน ฮา(ไม่รู้ตัว) ได้ขนาดเน้!!
-
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หลงพี่ฟ้าอะะะะะะะะะะ
แหมน้องซินไม่ค่อยเลยนะ55555555555555555555555555* เห็นรถท่านละเปลี่ยนเป็นพี่ฟ้าทันใดก๊ากกกกก
ตอนช็อปปิ้งปวดหัวแทนซันนี่เลยอะฮ่าๆๆเหมือนมากับลิง
รออีกครึ่งนะคะคนเขียน*w*
ขอบคุณค่ะ
-
คือนะ .... ตูว่าไข้ซันนี่มันจะกลับก็เพราะไอหมาสีตะไคร่น้ำกะหมีสีโอเล่สองตัวนี่แหละ =[]=
ถ้าลองจับสี่คนนี้มาอยู่คอนโดเดียวกัน ห้องเดียวกัน...
แค่คิดก็ฮาแล้วอ่ะ นึกถึงการ์ตูนกรุ๊ป O A B AB นั่นแหละใช่เลย :laugh:
นึกภาพตามแล้วฮาค่ะ เห็นด้วยอย่างยิ่ง o13
-
เปลี่ยนสรรพนามไวมากซินเซียร์ :laugh:
ฮาพี่แกมาก
-
มาต่อแล้ววว ครึ่งนึงก้อยังดี
เอี้ยฟ้านี้แสบจริง ๆ
ซันนี่ หนูลงมาทำไมลูกกกก เดี๋ยว เอี้ยฟ้ามันก้อ... :oo1:.นั่นหรอกกก
รออีก ครึ่งที่เหลือ อย่างใจจดจ่อ
ขอให้คนแต่งอ่านหนังสือ คล่องรื่นไหล สอบผ่านได้คะแนน เอ
^ ^
-
โว้วววว คุณพี่ฟ้า กว่าจะพูดออกมาแต่ล่ะคำ เอาคืนได้หมดอ่ะ
-
อยากเห็นหมีสีชมพูกับหมาสีเขียวตัวจริงจัง 555
คงจะเด่นน่าดูเลยเนอะ
-
รถสวยนะ รอ50เปอ..
-
ทำไมต้องรถรุ่นนี้อ่ะ
ฮืออออ รถในฝันของเค้า อัลฟ่า โรมิโอ ><
Z4 งี้ แงง
-
ที่ยอมลาจากท่านโรมิโอเพราะรู้ตัวใช่มั้ย
ว่าต่อไปก็จะได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันแล้วอ่ะ
(อาจต้องอยู่แบบ 3P ซันนี่ หมาเขียว ท่านโรมิโอ โฮะๆๆ)
-
พี่ฟ้า ฮามากตรงซอนพูดแบบนี้ฮ่าๆ
พี่ฟ้าน้องซินได้ยินก็ฮ่า 55555555
ชอบมากค่ะ>O<
สอบได้นะจ๊ะสู้ๆค่ะ
ไว้ว่างเมื่อไรค่อยมาจัดเต็มเนอะๆ
-
:o8: ซินปล่อยน้องไปแบบนั้นจะดีเหรอ อุอุ<<<เสียงสวรรค์ขอเตือน ทบทวนดีๆ
กายน่ารักอ่ะ หมาหงอยไม่นาน ลาภครั้งนี้ไปขอบคุณซันซะล่ะที่เป็นห่วง...
จนลืมห่วงตัวเองงงงง!!! o13 นึกภาพหมีสีชมพูออกชัดมาก น่ารักกกก
แต่ฟ้านี่เอ่อ... มันเขียวไปป่าวอ่ะ หรือเป็นการประกาศอ้อมๆว่า... ผมอนุรักษ์ป่าครับ
แว่นเท่ห์เนอะ วันหลังอย่าใส่เลยฟ้า555 :laugh:
(อ่านเเล้วอยากได้รถ ฮืออออ... แต่ปั่นเป็นเเต่จักรยาน<<<พึ่งถอดล้อเสริมไม่นานอีกตะหาก)
-
หมาสีเขียวกับหมีสีชมพู....เหมาะสมกันจริง :laugh:
อัลฟ่า โรมิโอ ...แลดูเสน่ห์เเรงนะ เห็นแล้วอยากสัมผัสลูบไล้ :impress2:
-
หายไปนานเลยนะ แต่ซินเปลี่ยนไวมาก เห็ฯรถปุปเปลี่ยนสรรพนามเลย ฮาดี
-
รักฟ้าประทาน :กอด1:
เชียร์ซิน กาย
-
ฮ่า มาก ตอน ที่ ฟ้าปล่อยรถเข็นไปทิ้มตูด ซิน อ่ะ เหอะๆๆ :laugh:
แต่ ไอ้ เข็นรถแรงส์ๆแล้วยืนเยียบอ่ะ พี่ชายเราก็ทำ แมร่ง อย่าว่า 17 เลย :m20:
พี่เรามัน 24 แล้ว มัน ก็ทำ อ่ะ :z3: รีบมาต่อไวไว นะ เค้ารอออออออ อยู้
-
แถวบ้านเราเรียก . . . ประตูปีกนก - . -
-
แล้วปล่อยให้ซันนี่อยู่กับฟ้า 2 คน ??
หึๆๆ :haun4:
-
อีกครึ่งอยู่หนายยยยยยยยยย
แง่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ซิน ฝากซันนี่ไว้กับฟ้า เหมือนฝากปลาย่างไว้กับแมว
-
จะบอกว่าคุณเอี้ยฟ้าไม่รู้เรื่องรู้ราวก็คงจะไม่ได้
เหมือนทำไม่รู้ซะมากกว่า ตายละ แล้วปล่อยให้ไปสองคนแบบนี้
ซันนี่ที่รักจะมิแย่เอาหรือเนี้ย ><
คนเขียนโชคเอนะคะ
-
คือนะ .... ตูว่าไข้ซันนี่มันจะกลับก็เพราะไอหมาสีตะไคร่น้ำกะหมีสีโอเล่สองตัวนี่แหละ =[]=
ถ้าลองจับสี่คนนี้มาอยู่คอนโดเดียวกัน ห้องเดียวกัน...
แค่คิดก็ฮาแล้วอ่ะ นึกถึงการ์ตูนกรุ๊ป O A B AB นั่นแหละใช่เลย :laugh:
ู^
คิดแล้วฮาเหมือนกันจ้ะ :m20:
มาลองคิดกันเล่นๆดูมั้ยว่าใครน่าจะเหมาะกับกรุ๊ปอะไร?
(แบบไม่ต้องไปคำนึงว่าแฝดจะต้องกรุ๊ปเดียวกันอ่ะนะ เอาตามเหมาะสมเลย) o18
สำหรับผู้แต่งเอง ไม่ค่อยรู้เรื่องนิสัยตามกรุ๊ปเท่าไหร่ แต่คิดว่าอย่างเอี้ยฟ้านี่น่าจะเหมาะกับ AB นะ :z1:
-
ไอ้บ้ากายเหมาะจะโอนะ
เอี้ยฟ้าเอบีชัดเจนอยู่
ซันนี่คงเป็นบี
ซินเซียร์น่าจะเอแหละ
-
ตอบตกลงไปเห๊อะ!!!
-
ท่าทางแกมึนได้โล่เลยนะ
-
ฟ้าท่าจะอาการไข้ขึ้นแทนซันนี่ ชวน ซันนี่ มีเซ็กส์ด้วย สองครั้งแล้ว อร๊ายยยย
-
ช๊อค!! :a5: มีเซ็กส์กันเถอะ แรงส์!! :z1:
-
ยอม ๆ ไปเหอะซันนี่ :oo1:
-
เออเน๊าะคนเรา
กี่ครั้งๆมันก็ชวน :oo1:อย่างเดียว
-
ใจร้าย ตัดฉึบแบบนี้ ค้างยิ่งกว่า 50% อีก - -"
³ซันนี่ น่ารัก »»เห็นด้วยๆๆ
แต่ไอ้คู่นี้มันจะแอคชั่นมันส์หยดไปไหน แต่จะทีที่เจอกัน ไม่ฟาดโน่นก้อฟาดนี่
แฮปปี้นิวเยียร์ล่วงหน้าคะ ^ ^
-
ปีหน้าเที่ยงคืนวันที่31รออยู่นะ :impress2:
-
ตลอดอ่ะฟ้า ชวนแนวนี้ตลอด
ซันนี่จะยอมมั้ยนะ ตอนนี้ไม่ได้โดนยาด้วย
ถ้ายอมนี่เท่ากับพร้อมใจยอมด้วยสติสัมปชัญญะร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนะเออ
เรื่องกรุ๊ปเลือด คิดว่าฟ้าเอบี ซันเอ ซินบี กายโอ
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบฟ้า มันจะตรงไปไหนฟะ
กลายเป็นขวานผ่าซากแล้วเด้อ
-
ซันนี่โดนแน่ๆๆ 5555
-
:z13: จิ้มๆ คนเขียน
ขอมาเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะขอรับบบบบ o13
รอตอนต่อไป ว่าจะมี nc รึไหม คึคึ
-
ม่ายจิงจบแค่นี้จริงอ่ะ
เอามีดมาแทงเลยดีกว่า แอร๊ๆ
ขอรอบที่ 2 แล้วนะนิ
-
:serius2:
-
ฟ้าน่ารักแบบมึนๆ
-
อ๊ายยย
เอี้ยฟ้าเอ๋ย พูดจาเหมือนชวนซันนี่เล่นหมากเก็บเลยนะ :o8:
แบบนี้ระวังคุณน้องซินรู้เรื่องแล้วมากระทืบนะคะคุณพี่ฟ้า ฮ่าๆ
-
แอร๊ยยยยยย มีเซ็กส์กันเถอะ เรารออยู่
-
อื้อหืออออ ดูท่าว่าซันนี่จะโดนอีกแล้วแฮะ
-
เหอะๆ พี่เอี้ยฟ้านี่มันยังไงว้า เข้าใจยากจิงๆ o22
-
เดาฟ้าไม่ค่อยถูกอะไรของมันแว้ อยากทำอะไรก็ทำฮ่าๆ
เอาเหอะ แบบนี้แหละชอบบบบ ฮ่าๆๆ
-
ปีหน้าT^T พูดเหมือนนานเนอะ ฮ่าๆๆ
ชอบมากกกกกกกกกก ฟ้าน่ารักเกินไป
ใจมันแพ้ภูมิต้านทานจากน้องฟ้า :-[
อ๊ากกกกกกกก ไม่ไหวๆๆ น้องฟ้าของพี่>O<
-
กริ้ดว่ะ
-
โอ๊ะ ซันนี่ที่น่ารักจะเสร็จฟ้าประทานสุดหล่อเปล่าเนี่ย
แต่โหวตว่าไม่รอด 555 เพราะอยากอ่านNC หุหุ
-
:oo1: งานเข้าแล้วเด้อหนูซันนี่
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :a5:
ปีหน้าาาาาาาาาาาา :serius2:
ยังกับว่ามันไกลมากงั้นแหล่ะนะ :beat:
จะรอนะคะ :bye2: :impress:
-
อยากอ่านต่อจัง~ ซันนี่จะยอมมีเซ็กซ์กับนายฟ้าไหมน๊าาาา ^^
Ps. Happy New Year จ้าาา~ ☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆
-
พึ่งเข้ามาอ่านนน
ชอบฟ้า หลงฟ้า :impress2:
-
เอาแล้วๆๆ งานนี้ซันนีจะรอดมั้ยเนี่ย ลุ้นๆๆๆกันตั้งแต่ต้นปีเนี่ยแหละ
-
ขอกันอย่างงี้เลยหรออออ
ให้ไปเหอะซัน อยากอ่าน เอิ๊กๆ
Happy new year ค๊าา
-
คำขอนี้ ซันนี่ให้ฟ้าไปเถอะนะ
คนอ่านอยากอ่านหละ 5555
-
Chapter :: 11 :: ป๊อดพ่องดิ!
“มีเซ็กส์กันเถอะ”
“มึงบ้าไปแล้ว! ไอ้เอี้ยฟ้า มึงบ้าไปแล้ว!!” ผมตะโกนใส่หน้ามันทันทีที่ตั้งสติได้ ..ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ คือแบบ...เออ! นั่นแหล่ะ ก็หน้าแบบนี้ เสียงแบบนี้ มาเล่นมุขนี้ผมก็เลยไม่รู้จะไปต่อยังไงว่ะ ไปไม่เป็นอ่ะ
แมร่ม! ตกลงมึงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่วะ? นี่พูดเล่นหรือเอาจริงเนี่ย? กูตั้งรับไม่ถูกนะโว้ย!
มันหัวเราะลงคอกับหน้าตาเลิ่กลั่กของผม ก่อนจะแก้ตัวด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ของมัน “กูปกตินะ”
“ถ้าอย่างมึงเรียก ‘ปกติ’ โลกนี้ก็ไม่มีใครแปลกแล้ว!” ผมว่าอีก
“กูแปลกตรงไหน?” มันทำหน้าไม่เข้าใจอย่างรุนแรง(จริงๆ) ราวกับว่าผมเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้กับมัน เป็นครั้งแรกที่มันถูกคนวิจารณ์ว่า ‘แปลก’ ..? ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน?
“ตรงที่เป็นมึงนั่นแหล่ะ แปลก! ..ทั้งหน้า ทั้งตา ทั้งตัว ทั้งหัวหงอกๆ ทั้งไอ้ห้องสีขาวๆ ของมึงนี่ด้วย! ทั้งความคิด ทั้งการกระทำ ทั้งหมดของมึงมันแปลกมาก!” ได้ทีผมก็ใส่ซะ “โดยเฉพาะตอนนี้ที่มึงกำลังจะขอมีเซ็กส์กับกู มึงรู้ตัวรึเปล่าว่ามึงกำลังขอมีเซ็กส์กับผู้ชาย?! ห๊ะ?!”
“จริงๆ นะ เอี้ยฟ้า..มึงแยกไม่ออกเหรอว่ากูเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?” ผมถามมันด้วยความสงสัยสุดซึ้ง
ผมไม่ได้คิดว่ามันจะชอบผู้ชายด้วยกัน หรืออย่างน้อยผมก็เคยได้ยินแต่ข่าวที่มันควงผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้ามาก่อน ไม่เคยได้ยินว่ามันควงผู้ชายด้วย
..หรือมันจะเห็นผมเป็นผู้หญิงจริงๆ?
“แยกออกดิ” มันตอบ
“งั้นมึงก็เป็นเกย์?” ผมถามอีก
“ถ้าหมายถึง...ชอบผู้ชายด้วยกันล่ะก็..กูเปล่า” มันปฏิเสธ
“แต่กูเป็นผู้ชาย” ผมบอกมันอีกครั้ง เผื่อมันจะลืมว่าผมเป็นผู้ชายนะโว้ย!
“งั้น...กูคงเป็นเกย์” คราวนี้มันยอมรับง่ายๆ หลังจากเสียเวลาคิดไปนิดหน่อย
“มึงชอบกูงั้นสิ?” ผมตัดสินใจรุกฆาต ยิงคำถามกันแบบโต้งๆ ตรงๆ นี่ล่ะ จะได้ไม่มีอะไรคาใจ จะหาว่าหลงตัวเองก็ได้ แต่ที่มันมาคอยตามผม คอยวุ่นวายกับผม แถมยังมากอด มาจูบ มาลูบ มาล้วงผม ทั้งที่รู้ว่าเป็นผู้ชายเนี่ย...มันเพราะแบบนั้นหรือเปล่า? ..หรือเปล่า??
ถ้ามันตอบ ‘ไม่ใช่’ คงมีหน้าแตกหมอไม่รับเย็บกันล่ะงานนี้..
แต่ผมก็อยากหน้าแตกมากกว่าว่ะ จะไม่ง้อให้หมอมารักษาด้วย..สาบาน
ไอ้เอี้ยฟ้านิ่งไปนานเลย ท่าทางมันเหมือนคนกำลังคิดหนักมากๆ คิดมากจนหัวหงอก เอิ่ม..หงอกอยู่แล้วนี่หว่า เอาน่ะ เอาเป็นว่าเพราะคำถามตรงๆ(และค่อนข้างจะหลงตัวเอง)ของผม ทำให้คนประหลาดคนอย่างมันต้องใช้ความคิดอย่างหนักหนาสาหัสเลยทีเดียว..
เผลอๆ อาจจะมากกว่าตอนที่มันสอบเข้าคณะเภสัชด้วยมั้งเนี่ย?
“.........” ยิ่งคิดนาน คิ้วทั้งสองข้างของมันก็ยิ่งย่นเข้าหากันจนแทบจะแทรกรวมเป็นเส้นเดียว
ถ้าเกิดมันเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกตายคาเตียงขึ้นมา ผมจะมีความผิดไหมวะ? ตำรวจจะจับผมได้ไหม? มีกฎหมายข้อไหนเขียนเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้ไว้บ้างหรือเปล่า? ...หึยยย นี่ผมกำลังเสี่ยงตกเป็นผู้ต้องหา ข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา(แต่ตั้งใจและแอบหวังไว้ลึกๆ) เพราะตั้งคำถามยากเกินไปใช่ไหมเนี่ย?
“..........” เอี้ยฟ้ายังครุ่นคิดไม่เลิก
เอ่อ..ถ้าจะเสียเวลาคิดขนาดนี้ล่ะก็ มึงรีบๆ ปฏิเสธมาเหอะว่ะ เอี้ยฟ้า กูชักจะอายคนอ่านแล้วเนี่ย ดูดิ๊ นั่งยิ้มกันใหญ่แล้ว..
“กู...ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ในที่สุดมันก็พูดออกมาจนได้
เฮ้อ.. ผมแอบระบายลมหายใจโล่งอก ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร? ..เพราะมันปฏิเสธ? หรือเพราะมันยังไม่สมองระเบิดตาย?
อ้าว งี้ผมก็ต้องหน้าแตกใช่ไหมเนี่ย? ...แหม ดีจัง
“กูไม่รู้หรอก..ว่าการ ‘ชอบ’ มันเป็นยังไง กูรู้แค่ ‘อยากทำ’ กูก็ทำ..‘ไม่อยากทำ’..กูก็ไม่ทำ” เอี้ยฟ้าพูดต่อไปเรื่อยๆ ผมก็ฟังไปเรื่อยๆ แต่ต้องตาเหลือกกับคำบอกเล่าถัดมา “แต่ตอนนี้..กูอยากกอดมึง อยากจูบมึง อยากอยู่ใกล้ๆ ..และถ้ามึงยอม กูก็อยากมีเซ็กส์กับมึง”
“กูไม่ยอมโว้ย!!” ผมแหกปากตอบ ..ชัดถ้อย ชัดคำ ชัดเป๊ะ!
ถ้ากูยอมกูก็บ้าแล้ว! ถุ๊ย! พูดมาได้ยังไง.. ‘ถ้ามึงยอม กูก็อยากมีเซ็กส์กับมึง’ มึงคิดว่ากูจะพยักหน้า อ้าขา แล้วผายมือบอก.. ‘เต็มที่เลยพวก ‘อยากทำ’ เท่าไหร่ก็เอาเลย ไม่ต้องเกรงใจ’ ..งี้หรือไง?
บ้าไปแล้ว กูไม่ยอมโว้ย! มึงอยากบ้าก็บ้าไปคนเดียวสิวะ อยากเป็นเกย์ก็เป็นไปคนเดียวเลย กูขอเป็นผู้ชายปกติต่อไป และจะไม่มีวันยอมให้ผู้ชายอย่างมึงมายึดครองเอกราชชาติชายของกูด้วย! ถึงกูจะเคยเสียกรุงไปแล้วครั้งหนึ่งก็เหอะ แต่มันไม่ได้แปลว่ากูต้องตกเป็นเมืองขึ้นของมึงตลอดไปนี่โว้ย!
กูขอประกาศอิสรภาพ!!!
“แน่ใจ?” มันเลิกคิ้ว
“เออ! ..มึงคิดว่ากูจะลังเลรึไง? สัด!” ผมล่ะอยากจะข่วนหน้าขาวๆ ของมันที่ลอยอยู่เหนือหน้าผมตอนนี้มากเลย ..ให้ตายสิ! ยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าหน้าตามันช่างกวนส้นตีนสิ้นดี ฮึ่ม!
“..งั้นคงต้องข่มขู่”
“มึงจะขู่อะไรกู?” ผมมองหน้ามันอย่างท้าทาย โดยลืมไปเสียสนิทว่า...
“เมมโมรี่การ์ด..”
นั่นไงล่ะ! นั่นไง...งัดมาเล่นกูจนได้! ปกติกูเห็นมึงลืมนั่นลืมนี่ แต่ทีงี้ทำไมไม่หลงๆ ลืมๆ ไปมั่งวะ? เรื่องชั่วๆ นี่ทำไมมึงถึงได้จำแม่นจัง?
ฮือ..แล้วจะทำยังไงกันล่ะทีนี้ ซันชายน์ ทำยังไงดี...?
“มึงจะแบล็คเมล์กู?”
“ช่าย..” มันพยักหน้าช้าๆ “กูเห็นในทีวีบ่อยๆ ทั้งหนัง ละคร ข่าว...ค่อนข้างจะได้ผลดี”
“..........”
“มึงคงไม่อยากเห็นรูปโป๊ของตัวเองโผล่อยู่ตามเว็บหรอกใช่มั้ย?” ไอ้เอี้ยนั่นเริ่มบิ๊วต์ผม ..มึงจะเลวไปไหนวะ? สันดาน!
“..........”
“ว่าไง ซันนี่?”
“..ถ้าซินรู้เรื่องนี้ ศพมึงไม่สวยแน่” เมื่อไม่รู้จะสู้ยังไงก็งัดพี่ชายบังเกิดเกล้าขึ้นมาขู่ซะงั้นแหล่ะผม ให้มันรู้ไปว่า..กูน้องใคร? เหอๆ
“ถ้ามันรู้เรื่องทั้งหมดที่มึงทำกับกูล่ะก็..”
“มันไม่รู้หรอก” ไอ้เอี้ยฟ้าพูดยิ้มๆ “เพราะมึงไม่อยากให้มันรู้...กูพูดถูกใช่มั้ย?”
“มึงเอาอะไรมาพูด..” ผมไม่ยอมรับง่ายๆ แม้มันจะพูดถูกก็เหอะ
“กูรู้จักมึงดีกว่าที่มึงคิดนะ” มันพูดแบบนั้นแล้วก็ยิ้มอีก แถมยังยิ้มกว้างกว่าเดิมด้วย
เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันยิ้มเหมือนมนุษย์ทั่วไป ไม่อยากจะบอกเลยว่า...ดูดีมาก! ถ้ามันยิ้มแบบนี้บ่อยๆ คงน่าคบกว่านี้เยอะ แต่... เฮ้ย! นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมกันนะ ซันชายน์!
“..กูรู้ว่ามึงเป็นคนขี้รำคาญ..เวลาเผลอๆ มึงมักจะทำหน้าเหม็นเบื่อบ่อยๆ มึงไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก..แต่ก็พร้อมจะทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากขึ้นเพียงเพราะต้องการปกป้องพี่ของมึง...ดูได้จากการที่มึงไม่ยอมพูดเรื่องของกู มึงไม่ชอบของหวานๆ...มึงเคยบอก..กูจำได้ มึงไม่ชอบกินของร้อน...ตอนกินบะหมี่เมื่อวานกูเห็นมึงนั่งเป่าแล้วเป่าอีก”
ผมตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่คิดว่ามันจะสังเกตผมขนาดนั้น แต่นั่นยังไม่หมดนะ มันยังพูดต่อไปอีก..อีกเยอะเลย
“มึงชอบสีดำ...เพราะเสื้อผ้าข้าวของส่วนใหญ่ของมึงเป็นสีดำ มึงชอบทีมนิวยอร์ก ไจแอ้นท์ กับ เชลซี...กูเห็นของที่ระลึกของสองทีมนี้หลายชิ้นอยู่ในห้องของมึง มึงชอบวงกรีนเดย์...ที่ผนังห้องมึงมีโปสเตอร์ของวงนี้ พร้อมลายเซ็นของสมาชิกครบทุกคนเลย มึงชอบรถอิตาลี...ตอนที่เห็นรถกูมึงทำหน้าตลกมากรู้มั้ย? มึงชอบจอห์นนี่ เดปป์...มึงมีดีวีดีหนังทุกเรื่องที่หมอนั่นเล่น ชอบเจสสิก้า อัลบา..กูเห็นนะว่ามึงมีนิตยสารที่ผู้หญิงคนนั้นขึ้นปกหลายฉบับ แล้วมึงก็ชอบผู้หญิงที่มีขาสวยๆ ด้วย..ไม่รู้ว่ารู้ตัวรึเปล่า...แต่มึงมักจะมองตามผู้หญิงขาสวยที่ใส่สั้นๆ”
สิ่งที่ไอ้เอี้ยฟ้าสาธยายมานั่นคือตัวผมทุกอย่าง ไม่ผิดแม้แต่ข้อเดียว กระทั่งสเป็คผู้หญิงของผมมันยังพูดถูกเหอะ ..นั่นทำให้ผมได้รู้ว่าภายใต้ท่าทางเซื่องซึมง่วงงุนเหมือนไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวของมันนั้น..
แท้จริงแล้วมันกำลังสำรวจทุกอย่าง..จดจำทุกสิ่ง..อยู่เงียบๆ
ไม่มีอะไรที่รอดพ้นสายตามันไปเลย!
เป็นอีกอย่างในตัวมันที่ทำให้ผมแปลกใจ และ..เอ่อ..ไม่ค่อยอยากจะยอมรับหรอก แต่มันทำให้ผมค่อนข้างจะ..ประทับใจ..นิดหน่อยน่ะ
ถ้าไม่นับซิน.. มันก็เป็นคนแรกที่จดจำความชอบของผมได้มากขนาดนี้ ..ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ
“อีกข้อ..กูแน่ใจว่ามึงเป็นคนฉลาด..แต่บางครั้งมึงก็เซ่อจนกูไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่...มึงไม่เห็นจริงๆ เหรอว่าเมมโมรี่การ์ดมันวางอยู่ตรงไหน ซันนี่?”
เหมือนลูบหลังแล้วค่อยตบหัว(คะมำ) ข้อสุดท้ายที่ไอ้เอี้ยนั่นจดจำเกี่ยวกับผมนี่น่าต่อยมาก.. มึงมาว่ากูเซ่อได้ไง? กูเซ่อตรงไหน? แล้วตกลงมึงเก็บเมมโมรี่ไว้ตรงไหนวะ? กูหาวันนั้นก็ไม่เห็นจะเจอเลย..
“ไหนเมม?” ผมถามซะเลย อยากว่าผมเซ่อดีนัก ..ไหนลองชี้ให้ดูซิ มึงวางไว้ยังไง? แล้วกูจะตัดสินเองว่ากูสมควรโดนด่าว่า ‘เซ่อ’ หรือเปล่า?
“ถ้าบอกแล้วกูจะเอาอะไรมาขู่มึงล่ะ?” มันพูดพร้อมกับยิ้ม
มึงยิ้มอีกแล้ว วันนี้มึงยิ้มบ่อยไปแล้วนะ หมั่นไส้ว่ะแมร่ง!
“มึงจะเอามาขู่กูไม่ได้นะ กูกำลังเล่น ‘เกมหาของ’ ของมึงอยู่ไง” ผมพยายามจะโน้มน้าวมัน “เกมยังไม่จบ กูยังไม่แพ้ แล้วมึงจะเอามาขู่กูได้ยังไง? ผิดกติกานะโว้ย!”
“กูเบื่อแล้ว” มันบอกง่ายๆ ..สันดานมาก!
“ดูจากรูปการณ์..ขืนรอให้มึงหาเจอ ไม่รู้ว่ากูจะตายไปแล้วรึยัง?”
“แต่มันเพิ่งผ่านไปแค่สามวันเองนะ” ผมท้วง
“ช่างเหอะ.. เรามาเล่นเกมใหม่กันดีกว่า” มันชวนแล้วก็หัวเราะหึๆ หึๆ ปิดท้าย ทำเอาผมชักใจเสีย
“เกมอะไรอีก?”
“ยอม..หรือไม่ยอม?”
เอี้ยแล้วไง! สุดท้ายมันก็วกกลับมาเรื่องนี้จนได้ สรุปคือมึงจะปล้ำกูให้ได้ว่างั้น? จัญไรจริง!
“ไอ้เลว..”
“อืม” มันไม่ปฏิเสธ
“ไอ้ชั่ว”
“คงงั้น” มันไม่ปฏิเสธอีก
“สันดานหมา”
“..เอาเหอะ” เหมือนมันไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
“ไอ้นรกส่งมาเกิด”
“กูก็ไม่แน่ใจ..” มันโคลงหัวไปมา ก่อนจะพยักหน้า “แต่ถ้ามึงว่างั้น..”
“.........”
“ซันนี่?” มันก้มลงมาใกล้จนปลายจมูกเราแทบแตะกัน
“..มึงบอกจะคืนเมมให้กู” ผมเริ่มทวงสิทธิ์ที่ไม่รู้ว่ามีจริงหรือเปล่า?
“ถ้ายอมล่ะก็นะ...” มันเอาปลายจมูกมาคลอเคลียกับจมูกผม
“ตอนแรกมึงบอกแค่ว่าถ้ากูอยู่เฉยๆ...มึงก็จะเอาเมมมาให้” ผมยังไม่ถอดใจ ทั้งที่แทบไม่มีหวังแล้ว
“ก็ใช่..แต่ไม่ได้บอกว่ากูต้องเฉยด้วยนี่”
“..ไอ้ขี้โกง”
ใบหน้าของมันใกล้เกินกว่าตาผมจะจับจุดโฟกัสได้ และเมื่อมันไม่จำเป็นต้องใช้ ผมเลยเลือกที่จะปิดมันลง
“ใช่แล้ว กูขี้โกง..” มันยอมรับก่อนจะทาบริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากผม
“ขี้โกง” ผมยังพึมพำต่อไปทุกครั้งที่มันเปิดโอกาสให้ผมได้หายใจ
“อืม..” และมันก็ไม่ปฏิเสธอย่างเคย..
ตอนแรกผมก็ว่าจะนอนเฉยๆ ไม่ตอบสนองอะไรมัน ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าผมทำตัวเป็นท่อนไม้มันจะยังหื่นขึ้นอีกไหม? แต่ลิ้นอุ่นชื้นที่ถูกสอดเข้าหา ปลายลิ้นที่ไล้มาสะกิดหยอกล้อกับจิลที่ลิ้นผมเล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รุกเร้า แต่ก็ไม่ยอมแพ้ถอยไป..ก็ทำให้ปณิธานของผมเริ่มไขว้เขว ผมรู้สึกเหมือนสติถูกดึงออกห่างจากตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะถูกเอี้ยฟ้าไล่ล่าหนักขึ้นเรื่อยๆ ทั้งปากที่นัวเนียแทบไม่หยุดพักให้ผมได้หายใจ ทั้งมือที่ปาดป่ายลูบไล้ไปทั่วลำตัว..
มันไม่ยากเลยที่จะชักนำให้คนที่ร้างราจากเซ็กส์มาพักใหญ่อย่างผมเคลิบเคลิ้มจนเผลอตอบสนองกับทุกสัมผัสของมัน
“เ..อี้ย..ฟ้า” ผมใช้มือ(ที่ยังถูกมัดติดกันอยู่)ดันอกมันออก เพื่อขออากาศหายใจ แต่กว่ามันจะยอมผละออก ผมก็ต้องเรียกมันอีกรอบ
ปลายจมูกของมันไม่ปล่อยให้ผมหายใจได้สะดวกนัก ยังคงคลอเคลียนัวเนียไม่ห่างไปไหน ก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงมาใหม่เพื่อแย่งชิงอากาศน้อยนิดที่ผมเพิ่งเอาเข้าปอดไปเมื่อครู่
แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ...
ผมเต็มใจที่จะแบ่งปันลมหายใจให้มันไปแบบไม่คิดอิดออด
ทั้งที่ผมควรปฏิเสธ ทั้งที่มันเป็นคนที่ผมคิดว่าเกลียด ทั้งที่..วันนี้ผมไม่ได้ถูกมอมยา แล้วทำไม..? ทำไมผมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้..?
เป็นไปได้ไหมว่า...บางทีนะ..บางที..
บางทีผมอาจจะแพ้ยาลดไข้?
ใช่....มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
คราวก่อนเป็นเพราะยาปลุกเซ็กส์..เมื่อเช้าเป็นเพราะผมยังฝันค้างอยู่..
และตอนนี้ก็เป็นเพราะยาลดไข้.. ใช่แล้ว.. ไม่มีเหตุผลอื่นหรอก
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“ซันนี่..” เอี้ยฟ้าพึมพำเรียกชื่อผม ขณะที่ริมฝีปากของมันเริ่มจู่โจมผมต่ำลงไปเรื่อยๆ ไล่ลงไปตามแนวสันกราม ผ่านซอกคอก็ผลัดซุกไซร้ไล่ขบเม้มทั้งซ้ายทั้งขวา จนผมต้องห้ามปรามหยุดยั้งไม่ให้มันทิ้งร่องรอยเอาไว้มากจนเกินไป แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าหูของมันเท่าไหร่ หรือไม่ก็เข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาไปเรียบร้อยแล้ว มันจึงไม่หยุดเพิ่มรอยตามผิวเนื้อของผมสักที และบางทีก็มีฝังรอยเขี้ยวลงมาเหมือนกัน..
เอี้ยฟ้าถอดเสื้อยืดออกจากตัวของผมอย่างไม่ยากเย็น ดึงมาติดค้างไว้ตรงข้อมือที่ยังถูกมัดติดกัน ก่อนจะกลับลงมานาบริมฝีปากจรดผิวของผมอีกครั้ง จากแนวกระดูกไหปลาร้า ไล่เรื่อยลงมาจนถึงหน้าอกแบนราบ ลิ้นร้อนแตะเม้มที่ปลายยอดข้างหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนไปกดคลึงดูดดันจนผมเผลอแอ่นขึ้นรับสัมผัสโดยไม่ทันรู้ตัว
“อ่ะ...” มันเสียวแปลบจนผมต้องรีบตะครุบปิดปากตัวเองเอาไว้ก่อนจะหลุดเสียงแปลกๆ ออกมา
ไอ้เอี้ยฟ้าเงยหน้าขึ้นมายกยิ้มพอใจ ก่อนจะกลับลงไปหมกมุ่นกับหน้าอกของผมต่อ มันใช้มือบีบคลึงยอดอกอีกข้างสร้างความปั่นป่วนให้ผมขึ้นไปอีก
“มัน..รู้สึกดีตรงไหน...ที่มา..เลียอะไรแบนๆ แบบนี้..ฮะ!..” ผมพูดหวังจะเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองไม่ให้เผลอร้องครางออกมากับปลายลิ้นซุกซนของมัน แต่ก็แทบจะปิดปากตัวเองไม่ทันเมื่อมันดันใช้ฟันกัดหน้าอกผมเล่น
“เร้าใจดีออกไม่ใช่เหรอ?” มันพูดพลางแนบหน้าลงกับอกข้างซ้ายของผม ไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมผมก็รู้ว่ามันคงหมายถึงหัวใจของผมที่เต้นโครมครามแบบไม่รักษาหน้าเจ้าของอยู่ในตอนนี้แน่ ผมได้แต่เม้มปาก(เพราะเถียงไม่ออก) แล้วเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นดวงตาสีดำๆ ที่ตอนนี้ดูสนุกสนานมีชีวิตชีวา(สมกับเป็นมนุษย์มากขึ้น)ของมัน ได้ยินเสียงมันหัวเราะหึๆ ก่อนจะกลับไปนัวเนียกับร่างกายของผมเหมือนเดิม..
ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่ามัน..เอ่อ..รู้สึกดี..ก็...ก็ที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนจะปลุกเร้าผมถึงขนาดนี้นี่นา
ปกติแล้วมันต้องเป็นหน้าที่ของผมนี่..?
ผละจากหน้าอก เอี้ยฟ้าก็เริ่มพรมจูบไปทั่ว พร้อมกับสร้างร่องรอยทิ้งเอาไว้แทบทุกที ..ผ่านลิ้นปี่ เรื่อยลงมาตามร่องกล้ามเนื้อกลางลำตัว หยุดคว้านคลึงลิ้นที่ร่องสะดือ ก่อนเลยมายังรอยสักรูปพระอาทิตย์ที่อยู่เยื้องกัน ขณะที่มือก็คลึงเค้นโคนขาผมไม่หยุด..
ผมอยากจะรั้งมันเอาไว้แค่นั้น แต่ร่างกายกลับไม่มีแม้เศษเสี้ยวของการเชื่อฟัง หรือไม่..ผมก็ยังพยายามไม่มากพอ เลยปล่อยให้เอี้ยฟ้าทำตามอำเภอใจตัวเองต่อไปโดยการดึงกางเกงของผมลง...
..
......
.........
...............
....................
.................(sorry for the censor)......................
.............
.................
............
....
.
“จะเข้าไปแล้วนะ?”
ไม่แน่ใจว่าเป็นประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำถาม ผมไม่มีเวลาคิด และต่อให้ผมเสียเวลาคิด มันก็คงจะไม่เสียเวลารอฟังหรอก ..แง~
แต่สิ่งที่ทำให้ผมอยากจะกลับลำ กลับตัว กลับใจ กลับไปบ้านซะบัดเดี๋ยวนี้เลยก็ตอนที่ได้เห็น ‘ฟ้าประทาน’ มันยกตัวเองขึ้นมาเซย์ไฮทักทายผมแบบเต็มๆ สองตานี่แหล่ะ
แม่เจ้าโว้ย! ถ้าจะพกมาเยอะขนาดนี้...มึงฆ่ากูให้ตายเลยดีกว่า เอี้ยฟ้า! กูไม่คิดว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดหลังจากถูกไอ้นั่นจู่โจมหรอก ฮือออ..
“เดี๋ยวมึง!” ผมใช้มือยันไหล่มันเอาไว้ก่อน อย่างน้อยก็น่าจะป้องกันการถูกจู่โจมได้ในระดับหนึ่ง
ตอนนี้สติสตังกลับคืนมาเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ซะอีก นึกอยากจะให้ไข้กลับกะทันหัน เอาให้พุ่งทะลุปรอท ช็อค น็อคเอาท์ หมดสติ ตายคาที่ไปเลยได้ยิ่งดี
โอยๆๆ ‘ฟ้าประทาน’ มันทำเอาผมอยากจะหน้ามืด
“อะไร?” มันเลิกคิ้วสงสัย
ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอลำบาก ก่อนจะถามออกไป “คะ..คราวที่แล้วมึงก็เอา อันนี้ เข้ามาเหรอ?”
เออน่ะ ผมรู้ว่ามันดูงี่เง่าแค่ไหนที่ถามแบบนั้น แต่ผมทำใจไม่ได้นี่หว่า ถึงจะเคยมาแล้วครั้งหนึ่งก็เหอะ แต่ตอนนั้นผมมึนๆ เบลอๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่เพราะฤทธิ์ของยาปลุก ...แต่วันนี้ผมรับรู้ได้ทุกอย่าง สติก็ยังดีอยู่ ..แต่ผมอาจจะเสียสติไปเลยก็ได้ถ้ายอมให้มันบุกเข้ามาทั้งแบบนั้นอ่ะ
ผมไม่คิดว่าแค่ฤทธิ์ของยาลดไข้จะเอาอยู่นะวันเนี้ย...~
“อ้าวมึง..” มันก้มมองของตัวเองแล้วกลับมามองหน้าผม “มันไม่ใช่ของที่ถอดเปลี่ยนกันได้นะ จะได้พกไว้สำรองหลายๆ ขนาด”
เออ! กูรู้ กูเข้าใจ แต่กูทำใจไม่ได้ไง! มึงเข้าใจกูบ้างไหม? กูอาจจะตายคาเตียงก็ได้นะโว้ย! เห็นใจกูบ้างสิ.. ผมได้แต่กรีดร้องโวยวายอยู่ในใจเงียบๆ
แง่ง! แน่จริงมึงก็เอาให้กูเห็นก่อนหน้านี้เซ่?! แล้วจะรู้เองว่ากูยอมอายเพราะรูปโป๊ มากกว่ายอมตายเพราะ ‘ไอ้ฟ้าประทาน’ ของมึง!
เออ..จะว่าไปแล้ว..อันที่จริง..ผมเป็นผู้ชาย มันก็คงจะไม่เสียหายเท่าไหร่หรอกมั้งที่มีรูปโป๊หลุดออกไปสู่โลกไซเบอร์? ขนาดนายแบบนางแบบเขายังถ่ายรูปนู้ดกันเยอะแยะไป คงไม่อับอายจนต้องตายหรอกน่า..?
แต่ถ้าผมยอมมันวันนี้ ผมอาจจะตายก่อนวัยอันควรก็ได้นะ ..จริงไหม?
ใช่ๆๆๆ แบบนั้นแหล่ะ ไม่เอาแล้วก็ได้ไอ้เมมโมรี่การ์ดนรกนั่น! เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันไหมวะ? เปลี่ยนทันไหมอ่ะ?
ผมได้ยินเสียงไอ้นั่นหัวเราะหึลงคอเบาๆ
“ทำไม? เจอของฟ้าประทานเข้าไปหน่อย ถึงกับป๊อดเลยเหรอ ซันนี่?”
เมื่อได้ยินคำหยามเหยียดเย้ยหยันกันขนาดนั้น มีหรือคนอย่างซันชายน์จะยอมง่ายๆ แบบนั้นให้ตายซะยังดีกว่า!!
ผมเชิดหน้าขึ้น สบตากับมันตรงๆ ก่อนจะพ่นคำฆ่าตัวตายออกมาอย่างฉะฉาน..
“ป๊อดพ่องดิ แค่เนี้ย!!”
ไม่ว่าเปล่า ผมชูนิ้วก้อยใส่หน้ามันด้วย ชะละล่า!
น่าน! ยังซ่าส์ได้อีก คุณตะวันฉาย จะตายคาเตียงรอมร่อก็ยังเปรี้ยวได้!
สมควรตายแล้วมึงเนี่ย..!!
ผมไม่เคยนึกอยากสมน้ำหน้าใครขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ อยากจะหัวเราะสะใจให้ดังๆ เอาให้กระจกทุกบานในห้องนี้ร้าวไปเลย ฮึ่ม!
ถ้าไม่ติดว่าเป็นเรื่องของตัวเองล่ะก็นะ...ฮึก..
“งั้นคงไม่มีปัญหา..” ไอ้เอี้ยฟ้าพูดยิ้มๆ
..กูขอไปเฝ้าพระเจ้าก่อนแล้วกันนะ ซินเซียร์..
TBC. :z2:
ผ่านมา 10 กว่าตอนแล้ว ยังไม่ได้เห็นหน้าค่าตา(ว่าที่)คู่เขยเฮย์เดนกันเลย
(แต่ไม่เห็นมีใครท้วง? ..สงสัยไม่อยากรู้ แต่เค้าอยากบอก เพราะงั้นจงฟัง! (ยัดเยียดตล๊อดๆ~))
ทะแด่ม~!
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/sky2.jpg) VS (http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/sky3.jpg)
สกาย V.แว่นเหม่ง VS เอี้ยฟ้า V.ไม่หงอก
ไม่รู้ว่าจะตรงกับที่จินตนาการกันเอาไว้รึเปล่าน้อ~?
ข้อมูลหนุ่มๆจ้ะ :o8:
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/sky1.jpg)
(จาโก้ ฟาน เดน โฮเฟ่น - นายแบบ)
ชื่อ :: ฟ้าประทาน (เทอร์ซี) ทามิยะ
ราศี :: กุมภ์
กรุ๊ปเลือด :: เอบี
สูง :: 1.86 เมตร
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/sky.jpg)
(เซน มิทสึจิ - นายแบบ)
ชื่อ :: นภาภัตต์ ภัทรนันทกุล
ราศี :: ธนู
เลือดกรุ๊ป :: โอ
สูง :: 1.85 เมตร
คนนี้ขาดไม่ได้ บุคคลสำคัญ ..เมย์บี V.กะเทยยากูซ่า :m20:
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/takayukiyamada.jpg)
(ทากายูกิ ยามาดะ - นักแสดง)
ชื่อ :: องอาจ สุรนันท์
ราศี :: สิงห์
เลือดกรุ๊ป :: เอ
สูง :: 1.74 เมตร
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
++++++++++++++++++++++
ซันนี่อย่าลืมเปลี่ยนยาลดไข้นะ!!
...ก็แพ้ยาซะขนาดนั้นนี่เนอะ!! :laugh:
-
รู้สึกว่าเมย์บีหล่อมากค้าาา
-
ฟ้าสุดยอดดดดดดดเลยทำซะซันนี่เคลิ้ม o13
น่ารักอ่า :oo1:
-
:กอด1:
-
ป๊อดพ่อมึงดิ 555555555 o13
-
5555 ขำซันนี่อะ
ทำไมตอนนี้พี่เอี้ยฟ้าถึงดูเปนผู้เปนคนขึ้นมาได้ 555
-
อ๊ายย ถูกใจๆ ซันนี่ยุขึ้นอ่ะ
แหมมมม แค่นิ้วก้อย(ยักษ์)เอง จะป๊อดทำไมเนาะ
อิอิ
:L2: :L2:
-
ตายล่ะ
ทำไมตัดไปล่ะ? ไม่เกี่ยวๆ
สนุกมากกก จะรออ่านต่อ(เอาอีกเอาอีก)
happy new year ไม่ช้าไปนะ
มีความสุขมากๆ
-
ตอนหน้า เลือดท่วมแน่นอน อิ อิ
-
อ่านกี่ตอนๆซันนี่กับฟ้าก็น่าร๊ากกกก :impress2:
ค้างเบาๆ
-
ตอนนี้เป็นตอนที่เราคิดว่าฟ้าประทานเข้าใกล้ความเป็นมนุษย์ปกติที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาแล้วมั้ง แลดูพูดรู้เรื่องรู้ราว
ตอนหน้าจะมารอสมน้ำหน้า(พูดเล่น)+ส่งพาราให้ซันนี่ที่รนหาที่ตายเองนะ ฮ่าๆๆๆ
-
ท่อนสุดท้ายตัดได้ :z3:
ค้างงงง่าาา
ว่าแต่เมมอยู่ตรงไหนหรอคะ???
สวัสดีปีใหม่นะค้าาา :mc4:
:bye2:
-
ได้อ่านฟ้าประทานกับตะวันฉายแล้ว!
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
หน้าสงสารจัง-///-
-
ไม่ใช่ว่าตอนหน้าตัดฉากไปโคมไฟบนหัวเตียงนะ :serius2:
-
ฟ้าน่ารักมากอ่ะ>O<
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ฟ้าไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ชอบน้องซํนนี่คนเดียว
พี่ฟ้าจะสื่อแบบงี้ใช่ไหม><*
-
ขอเพ้อเมย์บีสองวิ กรี๊ดด :-[
-
นายฟ้านี่หลงรักซันนี่เข้าไปเต็มเปาเลยนิ :o8:
:laugh: ท่าทางนายฟ้าจะติดทีวีขั้นหนักเลยนะเนี่ย
ฮาจริงๆ ฮาซันนี่นะ ดันตกหลุมเด็กชั่วร้ายอย่างนายฟ้าซะได้ :m20:
-
รอตอนหน้า มันส์+เลือดท่วมจอแน่เลย
-
อั๊ยยะ หื่นดีๆ
-
แค่ตอนแรกก็น่าติดตามแล้ว.
-
:serius2: ค้างงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
กูตายยยยยยยยย >//< (ขออภัยที่หยาบคายยย)
ซันนี่เอ้ย อารมกำลังได้ที่ เจอปล่อยฮาเรื่อง ฟ้าประทานเท่านิ้วก้อยนี่แหละ
เอี้ยฟ้ามันหลง ซันนี่จริงๆเลยนะ แค่กลิ่นก้อ..แล้ว ให้ตายสิ คนรึหมาฟ่ะ 55++
อิมเมจตัวละครเหมาะมากเลย ดีใจไม่คิดว่าคนแต่งจะมาเร็วขนาดนี้ สุขสันต์ปีใหม่คะ
-
:impress2: เสร็จเค้าจนได้อ่ะซันนี่
โฮะๆ ฟ้าประทาน(ให้เค้า)จริงๆ อุอุ... ซันนี่คราวนี้เรียกรถพยาบาลมารอมั้ยลูก :haun4:
แม่ว่าหนูคงไม่มีเเรงกลับไปหาซินเเล้วล่ะ!!
อิมเมจฟ้า หล่ออ่ะ หล่อมาก (แม้จะต่างกับที่จิ้นไว้ แต่ไม่เป็นไร หล่อหมดจดขนาดนี้ ผ่าน!!) :กอด1:
อิมเมจกาย อุอุ ใส่เเว่น เเล้วดูนึกภาพตอนบ๊องๆเพี้ยนๆไม่ออกเลย เพราะขนาดเนิร์ดๆยังหล่อ!
อิมเมจสาว?สวยเวอร์ชั่นมาดเเมนนี่มัน อ้าาา... หล่อนะเธอ (เคยดูหนังที่พี่เค้าเล่นมาสองเรื่อง...
รู้สึกจะเรียกข้าว่าอีกา ส่วนอีกเรื่องจำไม่ได้อ่ะ รู้เเค่ว่าเขาเล่นเป็นตำรวจ ส่วนตัวเอกของเรื่องก็แบบ
เป็นนักเรียนที่ในอดีตเป็นนักรบญี่ปุ่นน่ะนะ)... ปลื้มเฮียจริงๆ :impress2:
-
ฟ้าประทาน นายเป็นใครกันแน่ สุดที่จะคาดเดา
แต่อิจเมจหล่อได้ใจจริง
รอตอนหน้า มันส์ แน่...
-
ถึงหน้า 4 แล้ว..
-
เมายาลดไข้..... :a5:
ซันนี่...กล้าคิด :m20:
-
"ป๊อดพ่องดิ" อร๊ายยยยย :-[
ซันนี่ นายตกหลุมพราง ฟ้าประทานแล้ว :laugh:
เพ้อ ~ เมย์บี เธอหล่อไปไหน :o8:
Ps. รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ o18 เอนซี ๆ
-
เปรี้ยวจริงๆ ซันนี่ :laugh:
-
ยังคงเฝ้ารอคอยตอนต่อไป
มาต่อเลยนะค๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบเมย์บีมาก นึกภาพตอนชีเก๊กแมนนี่ใช่เลย o13 o13 o13
-
หนุกอะครับเรื่องนี้ มันแบบไงไม่รู้มันเรื่อยๆแต่อ่านสนุก เรื่องนี้ตลกในตัวทุกคนเลย
-
สกายหล่ออะ :laugh:
อยากได้ :impress2:
:กอด1:
-
เมย์บีก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย
แต่รูปเอี้ยฟ้า V.ไม่หงอก รูปแรก ดูดีมากๆๆๆๆๆ
-
แปะๆๆ
ขออร๊างงงงงเอี้ยฟ้าหน่อยนะ
ถ้าจะจดจำรายละเอียดกันขนาดนี้น่ะนะ จะไม่ให้ประทับใจได้ยัไงกัน
เพราะไอ้ที่จำได้เกินครึ่งก็คือไปคอนโดเขาแค่วันเดียวเอ๊งง
เอี้ยฟ้าสร้างความประทับใจมากขึ้น แต่มาตกมาตายตอน'ฟ้าประทาน'ใช่มั้ยคะ ฮ่าๆ
แบบนี้ควรจะปิดตาซันนี่ที่รักเอาไวก่อนนะ :-[
-
พี่ฟ้าน่ารักไปปปปปปปปปปป หลงงงง
ชอบที่บอก ซันนี่ น่ารัก เขินอ้ะย้ากกกกกก
ตอนจะมีเซ็กส์ทำให้พี่ฟ้าดูเป็นผู้เป็นคนมากเลย55555555555*
รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ฟ้าหล่ออ่ะ
ผิดคาดมาก
เลยเมย์บี :a5:
-
อ่านทันแล้ว
... ระวัง ป๊อด ...
-
เข้ามาอ่านตอนแรกๆ อยู่เลยค่ะ กำลังอ่านน่าสนใจดี ตัวละครอ่านๆ อยู่ก็รุ้สึกตะหงิดๆ ว่าอิมเมจมาจาก พี่น้อง tokio hotel หรือเปล่า
เลยเปิดดูตอนอื่นดูเผื่อว่ามีรูปตัวละคร แล้วก็เจอะเลย ชอบ 2 พี่น้องนี้มากๆ จะติดตามผลงานนะคะสู้ๆ ขอไปอ่านตอนแรกๆ ก่อนโฮ่ๆ
-
ฆ่าได้ หยามไม่ได้ ซันเลยต้องเสร็จฟ้าประทาน เพราะ ปาก(ไว)โดยแท้
ฟ้าประทานเจ้าเล่ห์มิใช่น้อย แต่โดยรวมแล้วเป็นตัวละครที่สุดจะคาดเดาพฤติกรรมจริง ๆ
-
มาติดตามดูว่าซันนี่จะตายคาอ้อมอกฟ้าประมานหรือเปล่า กร๊ากกกกกกกกกก
เอานะไปท้าทายเขาเอาไว้ ไม่พิสูจน์ก็ไม่ได้แล้วเนอะวันนี่เนอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m20:
โถ่เอ้ย! ' ป๊อดพ่อมึงดิ!! '
-
เมย์บี๊!!!~เห็นหน้าแล้วเรียกว่าเมย์บีไม่ลงจริงๆ
เรียกว่า"องอาจ"คงจะเหมาะกว่า หล่อ!เถื่อน!ดิบ! ดีจริงๆฮ่าๆ
อุ๊บ๊ะๆซันนี่เริ่มรู้สึกกับฟ้าจิ๊ดนึงแล้วใช่มั้ยล่ะ
แต่ฟ้านี่หลงไปไกลละ ฮ่าๆ
-
ค้างงงงงงงอ้ะะะะะะะ จะเกิดอะไรต่อไปหนอ :-[ เมื่อเลื่อนลงมาก็ :laugh: หัวเราะค้างกะอิมเมจ เมย์บีอ้ะะะะะ คนละทางกะที่จินตนาการไว้เลย ถ้าทำตัวแมนหน่อย รับรองสาวติดตรึมอ้ะะะ สู้ๆค่า
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ซึ่งมันยอดมาก
ฟ้าประทานอ่ะ ได้ข่าวว่าหลุดออกมาจากหลังคาแดงแม่นบ่ :laugh:
-
ฟ้า...นายช่างร้ายกาจ :m8:
-
สนุกมว๊ากกกกกกกกกกก.... (http://a6677.myweb.hinet.net/msn/popo/popo%20(70).gif)
ทีแรกก็ว่าจะยึดอีเม้ยเป็นไอด้อล เพราะชีฮาเลอะเทอะมาก (http://www.yenta4.com/msn/emoticon/panda/yenta4-emoticon-0001.gif)
แต่พอเห็นรูปเจ้เมย์บีที่คุณ White Raven โพสต์เท่านั้นแล่ะ...
หนูยอม'เบี้ยนคร้าาาาาาา.... หล่อเข้มขนาดนี้ สาวแค่ไหนกรูก็เอา!!!
ปลื้มน้องกายมาก ๆ อ่ะ :m1: ชอบจัง หนุ่มบ๊องส์ ๆ แบบเนี๊ย
-
ว้าวๆ เพิ่งตามมาอ่าน เห็นชื่อเื่รื่องแล้วคุ้นๆว่า คนเขียนเปรยๆในบล๊อกว่าจะแต่งลงเล้า สุดยอดมากอ่ะ ตามอ่านอย่างเมามันส์เลยทีเดียว เจ๋งอ่ะ จะรอคอยอย่างใจจดใจจ่อนะคร้าบ~ :กอด1:
-
เมย์บี :o12: แก....แกไม่น่าเป็นกระเทยเลย
แว่นเหม่งน่ารัก>3<
ส่วนซันชายน์ เราของแนะนำให้แกเปลี่ยนยี่ห้อยาลดไข้ด่วน!
ตอนล่าสุดใน 'เด็กดี' กุโดนแบน .................................o22 อั๊ยยะ!!
:laugh: :laugh: :laugh:
ถ้าจะโดนแบนมันก็ไม่แปลก ฮ่าๆ
แนะนำให้แปะลิงก์ไว้้แทนนะ
-
ตอนล่าสุดใน 'เด็กดี' กุโดนแบน .................................o22 อั๊ยยะ!!
:laugh: :laugh: :laugh:
อ่านะ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ...แก้เนื้อหา..ตัดฉึบไปเลย
ส่วนหลัก ๆ เน้นๆ มาลงที่นี่แทน
อย่าไปเครียดคะ
รอซันนี่อยู่นะคะ แวะดูทุกวันเลย
คาดว่าตอนหน้า ฟ้าประทานมันก็ไม่ได้จิ้มซันนี่หรอก 555++
-
ตลกดี..รีบมาต่อไวไวน๊ะ :L2:
-
อิมเมจ เทพมาก........ก
-
อิมเมจ เทพมาก........ก
-
เท่านิ้วก้อยเป็นยังไงบ้างค่ะ ซัน อิอิ :pighaun: ฟ้าเริ่มเป็นผู้เป็นคนละ เสียวตอนซินรู้เรื่อง
อิมเมทเมย์บี หล่ออ่ะ ชอบ
ๆ
-
เมย์บี อิมเมจที่สุดยอด ฮ่าๆๆๆ :m11:
-
ณ จุดนี้เมย์บีมาแรงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อร๊าซซซซซซซซซ กระเทยยากูซ่าของเจ๊หล่อลาก
ยังรอ NC ครึ่งหลังด้วยใจระทึก แอร๊ยยยยยยยยยยยย
-
แวบมาดูผลโหวต
อั๊ยยะ!! พี่ฟ้าคะแนนนำเชียววว
ตอนแรกจะกดโหวตน้องซํนนี่
แต่พี่ฟ้ารั้งไว้ :กอด1:
มาเฝ้ารอตอนต่อไปด้วยนะ สู้โวยยยย
-
แวะมาโหวต ซันนี่ กับ ส่องตอนต่อไปด้วย (ยังไม่มา T T )
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมาก o13
ตั้งแต่แรกรู้สึกว่าฟ้าประทานเป็นคนน่าสนใจและแนวเอามากๆ
ชอบตัวละครนี้สุดๆ
ในตอน11นี้ ฮาซันนี่มากกก :laugh:
-
อย่างนี้ซันนี่จะไหวป่าวนะ 5555
หลงรักฟ้าประทานอ่ะ แปลกๆ ชอบ
-
ตั้งแต่อ่านมา
เหมือนฟ้ามีคาเรคเตอร์เป็นแอลในเดทโน๊ตเลยอ่ะ
ทั้งการแต่งตัวนิสัยคำพูด
ฮ่ะๆๆๆ
o18
-
ซัน ๆ อย่าไปยอมฟ้ามันนะ รับ ๆ เข้าไป 555
หล่อทั้งสองเขยเลยอ่ะ
เมย์บี กระเทยยากูซ่าจริง ๆ
-
ฟ้าประธานน่ารักเห๊อะ...แกแอบเจ้าเล่ห์แบบซื่อๆ
เนียนนะเธอ
-
ดูจากรูปแล้ว เมย์บี x ฟ้าประทาน ได้เลยนะเนี่ย กรั๊กๆๆๆ :laugh:
-
Chapter :: 12 :: ผีขนมจีบ?!
“.........”
เสียงคนพูดด้วยภาษาแปลกๆ สำเนียงประหลาดๆ ช่วยปลุกให้ผมตื่นจากห้วงฝันที่แสนจะเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อย..
ก็เมื่อกี๊ผมเพิ่งฝันว่าตัวเองเป็น กัปตันแจ็ค สแปร์โร่ กำลังบัญชาการเรือแบล็คเพิร์ลไปโจมตีเรือโกอิ้ง เมอร์รี่(ที่น่าจะตายไปแล้ว)ของลูฟี่ หมวกฟาง ..เพื่อชิงทับทิมสยาม ..อ่ะ อย่าหัวเราะดิ ก็บอกแต่แรกแล้วไงว่าฝันเพ้อเจ้อๆ
“.........”
ผมค่อยๆ ปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟที่สาดส่องจนห้องนี้สว่างไสวแทบไม่มีมุมไหนอับมืด เสียงพูดคุยด้วยภาษาต่างด้าวยังคงดังต่อไป.. ไม่มีใครที่ไหนหรอก ก็ไอ้เอี้ยฟ้าประทานนั่นล่ะ คิดว่ามันคงกำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนอยู่ แต่ถึงผมจะตั้งใจฟังยังไงก็ไม่สามารถแปลสารออกมาได้ว่ามันพูดอะไรบ้าง เพราะผมฟังไม่ออก เพราะมันไม่ใช่ภาษาที่ผมเข้าใจ
ผมว่ามันน่าจะเป็นภาษาฝรั่งเศสหรือไม่ก็อิตาลีล่ะมั้ง..
“.........”
แต่ฟังจากสำเนียงแล้วน่าจะเป็นอิตาเลี่ยนมากกว่า..
แต่ก็นั่นแหล่ะ ยังไงผมก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี
ส่วนตัวของคนพูดนั้น.. ผมมองผ่านชั้นหนังสือไปเห็นว่ามันยืนอยู่ตรงผนังโค้งที่เป็นกระจกด้านหลังเปียโน ม่านสีขาวที่เคยปิดไว้ถูกดึงออกไปทางด้านข้างทั้งหมด เหลือเพียงผนังกระจกโปร่งใสที่สามารถมองออกไปเห็นทัศนียภาพยามค่ำคืนของเมืองหลวงได้ หมอนั่นกำลังยืนหันหลังอยู่..ในชุดเสื้อยืดแขนยาวคอกว้างสีดำ กับกางเกงเดฟสียีนส์ซีด มือหนึ่งถือโทรศัพท์แนบหู อีกมือวางยันไว้กับกระจก
ผมหลับตาลงตามเดิม รู้สึกขบเมื่อยไปทั้งตัวจนไม่อยากขยับไปไหน ไร้เรี่ยวไร้แรงเพราะถูกไอ้เอี้ยฟ้าทำพิธีสูบวิญญาณไปตั้งสองรอบ(ของมัน) แง่ง! มันเล่นแบบไม่เกรงใจสังขารคนป่วยอย่างผมเลย นี่ถ้าผมไม่ยกเรื่องที่กำลังไม่สบายมาอ้างล่ะก็ ท่าทางว่ามันคงจะโซโล่ผมต่ออีกรอบสองรอบเป็นแน่แท้
แมร่ง! แดกอะไรเข้าไปวะ? หื่นได้หื่นดี..
แล้วถามว่าทำไมผมไม่ห้ามมันตั้งแต่จบรอบแรก? ก็แบบ..จะว่ายังไงดีล่ะ? ก็มันเล่นเปิดเกมรุกต่อเนื่อง ไอ้ผมก็เลยตั้งรับติดพันไง จะให้ผมทิ้งหน้าที่ไปกลางคันได้ยังไง ..จริงไหม?
(เรอะ??)
เออน่ะ ..จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้หรอก ถึงตอนเริ่มมันจะติดขัดหน่อย แต่สักพักมันก็..เอิ่ม..ก็โอเค้(เสียงสูง) ..ผมยอมรับก็ได้ว่าเซ็กส์ครั้งนี้มันก็ไม่เลวนักเมื่อเทียบกับครั้งอื่นๆ ในชีวิตผม ..ไม่สิ อันที่จริงแล้วเอี้ยฟ้ามันทำได้ในระดับที่เรียกว่า..เอ่อ.. ‘ยอดเยี่ยม’ เลยล่ะ ไม่แปลกใจเลยที่ใครต่อใครก็อยากจะนอนกับมัน...แม้จะแค่ครั้งเดียวก็ยังดี(..อย่างที่เมย์บีเคยพูด)
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น..(หรือทั้งหมด?)ที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ก็อาจจะเป็นเพราะผมยังไม่สร่างจากอาการแพ้ยาลดไข้ก็เป็นได้
ใครจะรู้..?
เพราะงี้แหล่ะ ผมก็เลยเพลิน เอ้ย เผลอไปหน่อย รู้ตัวอีกทีก็ปล่อยให้มันยิงประตูที่สองซะแล้ว ..ว้า~แย่จัง(หลบตา)
แต่ที่แย่กว่าก็คือ...ตอนนี้ผมรู้สึกคล้ายไข้จะกลับ รู้สึกปวดหัวตัวรุมๆ ยังไงพิกล น่ากลัวว่าพรุ่งนี้ผมอาจจะได้ไปหาหมออีกรอบแหงๆ ..ให้ตายสิ ลุงหมอยิ่งขู่ว่าจะฉีดยาให้ผมอยู่ด้วย ผมน่ะไม่ถูกโรคกับเข็มฉีดยามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แค่เห็นใจมันก็สั่นแล้วเหอะ ฮือ.. แต่ก็ยังโชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ อย่างน้อยผมก็ยังมีเวลาให้นอนหลับพักผ่อนร่างกายอีกหนึ่งวันเต็มๆ
เฮ้อ~ อยากจะนอนแบบลืมตื่นไปเลย เพลีย..
เออะ ว่าแต่....นี่ผมลืมอะไรไปหรือเปล่านะ? เอ.. อะไรน้อ~?
หืม? ..ผมลืมตาขึ้นข้างหนึ่งเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับจนเตียงฝั่งที่ผมนอนยวบลงไป ก็เห็นว่าไอ้คนที่ยืนคุยโทรศัพท์เมื่อกี๊มันมานั่งข้างๆ ผมตรงนี้แล้ว มือเย็นๆ ของเอี้ยฟ้าจับที่ไหล่เปื่อยเปล่าของผมบีบเบาๆ
“สองทุ่มแล้ว ซันนี่ ..จะไม่กลับคอนโดรึไง?” เสียงเนิบๆ ของมันเตือนให้ผมรู้ว่า..นี่มันสองทุ่มแล้วเรอะ?! ป่านนี้ซินคง..
เฮะ ซิน...?
“เฮ้ย!” ผมทะลึ่งพรวดขึ้นเมื่อนึกได้ว่าป่านนี้พี่ชายคงถึงคอนโดไปนานโขแล้ว..แล้วผมจะมามัวนอนเอ้อระเหยแก้ผ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไงกั๊นนน?!
“โอ๊ะ..”
“โอ๊ย!” แต่ก็ต้องร้องลั่นเมื่อหัวผมดันไปประสานงากับคางเอี้ยฟ้าเข้าเต็มแรง “อูย..ซี้ดดด” ผมทรุดลงอีกรอบ มือกุมหัวร้องโอดโอย รู้สึกมึนจนเห็นดาวเสาร์กับวงแหวนทั้ง 7 และดวงจันทร์อันเป็นบริวารอีก 48 ดวง พร้อมใจกันมาโคจรรอบหัวผมให้วิบๆ วับๆ ไปหมด เจ็บหัวก็เจ็บ ปวดสะโพกก็ปวด.. มันอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย ซันชายน์?! ฮึ่ย!
ป่านนี้ซินไม่โทรจิกผมจนสายไหม้แบตระเบิดไปแล้วเหรอ? นี่มันก็ผ่านมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว ..แต่จะว่าไป ผมยังไม่ได้ยินเสียงริงโทนสักแอะจากมือถือตัวเองเลยนะ ..หรือผมจะเปิดสั่นไว้วะ? เป็นไปไม่ได้หรอกที่คนอย่างซินจะไม่โทรตามผม ถ้าไม่เห็นผมกลับไปที่ห้องน่ะ
จริงสิ! โทรศัพท์ล่ะ โทรศัพท์อยู่ไหน? ..ผมพยายามจะเลื้อยไปควานหามือถือในกระเป๋ากางเกง..ซึ่งน่าจะอยู่แถวข้างเตียง ว่าแต่มันอยู่ข้างไหนวะ? ซ้าย? ขวา? หรือว่าปลายเตียง?
“ถ้ามือถือมึงล่ะก็...อยู่นี่” ผมหันไปตามเสียงก็เห็นเอี้ยฟ้ามันชูมือถือไอโฟนเคสสีดำลายหัวกะโหลกมิกกี้เม้าส์อยู่
ผมรีบพุ่งตัวไปคว้าแบบลืมสังขาร แต่ไอ้เวรนั่นดันแกล้งผมด้วยการชูขึ้นสุดแขน เพราะความที่เสียหลัก ผมก็เลยพุ่งผิดเป้าเข้าอ้อมแขนอีกข้างของมันที่ยังว่างอยู่ แทบจะขึ้นไปนั่งบนตักของมันอยู่แล้ว ก่อนที่มันจะใช้อีกแขนที่ชูสูงเมื่อกี๊มาช่วยกันล็อคเอวผมไว้แน่น ไม่ให้หนีไปไหนได้ ผมต้องใช้มือหนึ่งยันไหล่มันไว้ไม่ให้ใกล้กันไปมากกว่านี้ ส่วนอีกมือก็คว้าหมอนมากอดกั้นกลางระหว่างผมกับมัน
แน่นอนว่าตอนนี้ผมยังโป๊อยู่..
“ปล่อย!” ผมสั่งมันพลางทำหน้ายุ่ง
มันหัวเราะลงคอเบาๆ ก่อนจะคืนโทรศัพท์ให้ผมง่ายๆ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวผม ผมไม่อยากเสียเวลาเลยปล่อยให้มันกอดไปก่อน แล้วรีบมาจิ้มดูหน้าจอก็ไม่เห็นว่าจะมีใครโทรหาผมสักกะมิสคอล
อะไรวะ? เป็นไปได้เหรอที่ซินจะไม่โทรหาผม? หรือว่ารถที่มันขับไปจะเกิดอะไรขึ้น? อุบัติเหตุ?? ..คิดถึงตรงนี้ใจผมก็หล่นวูบไปแถวตาตุ่ม.. เกิดอะไรขึ้นกับซิน?!
“เมื่อกี๊พี่มึงโทรมา..” ก่อนที่ความคิดของผมจะเลวร้ายไปมากกว่านี้ เสียงเฉื่อยๆ ของไอ้เอี้ยฟ้าก็ดังขัดจังหวะขึ้น ขณะที่ปากของมันยังพรมจูบเรื่อยเปื่อยไปตามลาดไหล่ของผม
ผมต้องใช้มือจับล็อคคางของมันเอาไว้ แล้วดันให้ขึ้นมาสบตากัน ผมขมวดคิ้วใส่อย่างคนมีคำถาม ..ถ้าพี่กูโทรมาทำไมไม่ขึ้นเป็นมิสคอล? หรือว่ามึงกดรับ?
เอี้ยฟ้าพยักหน้าเหมือนรู้ว่าผมถามอะไรมันในใจ ก่อนจะพูดขยายความ “เห็นมึงหลับสบาย...กูเลยช่วยรับให้”
“เสือก” ผมด่ามันไปเต็มปากเต็มคำ ผมกับซินจะมีประเด็นกันขึ้นมาอีกก็เพราะความเสือกสาระแนของมันนี่แหล่ะ
แต่มันกลับยักไหล่ พูดต่อหน้าตาเฉย “ไม่มีปัญหาหรอกน่า เพราะพี่มึงยังกลับไม่ถึงคอนโด ..ป่านนี้คงจะเอร็ดอร่อยกับล็อบสเตอร์อยู่ริมทะเลโน่น”
ลอบสเตอร์..? ทะเล..??
“ทำไมต้องกินลอบสเตอร์ริมทะเล?” ผมถามมันอย่างไม่เข้าใจ รู้สึกถึงมือเย็นๆ ของมันเริ่มไต่เลื้อยลงไปตามเนินสะโพกของผมทีละนิดๆ ผมก็เลยตอบรับด้วยการหยิกหลังมือมันซะเต็มแรง จนมันสะดุ้งชักมือกลับ
สมน้ำหน้า! หื่นไม่รู้เวล่ำเวลา
“ก็ตอนโทรมามันบอกว่าอยู่พัทยา..มันว่าจะแวะกินอาหารทะเลก่อนแล้วค่อยกลับ...ฝากให้กูดูแลมึงให้ดี ปล่อยให้มึงนอนพักให้สบาย ห้ามรบกวน แค่ต้องคอยวัดไข้ให้ทุกชั่วโมง แต่ไม่ต้องเข็ดตัวให้ เดี๋ยวมันจะกลับมาเช็ดให้เอง...มันว่างั้น” เอี้ยฟ้าทวนคำสั่งยาวเหยียดของซินเป็นชุด
ถ้ามึงเป็นห่วงเป็นใยกูขนาดนั้นนะ ซินเซียร์ มึงจะเสร่อขับรถไปจนถึงพัทยาทำเชี่ยไรวะ?! ไอ้พี่เวร!
“จังไรละ!” ผมด่าพร้อมกับบิดเนื้อที่แขนมัน โทษฐานที่มาลูบๆ คลำๆ ก้นผมเล่นอยู่ได้ ..มึงจะอยู่เฉยๆ บ้างเป็นไหมเนี่ย? ไอ้โรคจิตหื่นกามเอ๊ย!
“..คงไม่ใช่แผนของมึงหรอกนะ เอี้ยฟ้า?” ผมใช้มือยันไหล่มันไว้ ขณะที่มันพยายามจะรั้งเอวผมเข้าไปใกล้กว่าเดิม สายตาก็หลี่มองมันอย่างจับผิด “..มึงเอารถมาล่อซินออกไป จากนั้นก็ลากกูมาที่นี่..ทั้งหมดนี่มันแค่เรื่องบังเอิญ? หรือว่ามึงวางแผนไว้แต่แรกแล้ว? ห๊ะ?!” ผมชกไหล่มันแรงๆ ทีนึงหลังจบคำถาม แต่มันก็ไม่ได้โอดโอยอะไร หน้ามึนจริงๆ
“..บังเอิญ” มันพูดยิ้มๆ ออกแรงดึงผมเข้าไปหาอีกจนผมแทบจะต้านแรงมันไม่ไหวแล้ว “..ว่าเป็นไปตามแผน”
“มึงนี่มัน...เฮ้ย!” ผมเงื้อแขนหวังจะซัดมันสักเปรี้ยงด้วยความหมั่นไส้ แต่กลับถูกมันกดให้นอนราบลงกับเตียงเสียก่อน จะดิ้นก็ดิ้นไม่หลุดเพราะมันเล่นโถมตามมาทับทั้งตัว แถมกำลังของผมก็ถูกตัดไปเกินครึ่ง มันดึงหมอนออกไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มีแค่เสื้อผ้าของมันที่กั้นกลางระหว่างผิวเนื้อของเราเท่านั้น
ก็ได้แต่นอนกัดฟันเครียดแค้นสาปแช่งมันในใจไป!
“อยากฟังมั้ย? ..จะได้พูดต่อ” มันถามด้วยสำเนียงเฉพาะตัวของมัน
ผมพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่สภาพแบบนี้ยังไงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว! ก็ดี.. ไหนลองพูดมาซิว่ามันยังไง? อยากจะรู้เหมือนกันว่ากระบวนการคิดวิเคราะห์ของมนุษย์ไฟลัมพิเศษอย่างมึงมันจะซับซ้อนได้แค่ไหน?
“อืม กูปิ๊งไอเดียนี้ตอนที่เห็นพวกมึงท่าทางจะชอบรถกูมากนั่นแหล่ะ” มันเว้นวรรคนิดนึงเหมือนกำลังคิดว่าจะพูดอะไรต่อ “..คิดว่าถ้าให้พี่มึงยืมรถไป มันคงจะไม่ลองขับแค่แถวนี้หรอก เพราะรถติด คงลองเครื่องได้ไม่สนุก มันน่าจะออกไปขับแถวรอบนอกมากกว่า ดีไม่ดีก็อาจจะขึ้นทางด่วนไปจนถึงชลบุรีโน่น ..ซึ่งข้อนี้เราก็รู้กันแล้วว่ากูเดาถูก ..และถ้าพี่มึงจะไปไกลขนาดนั้น เราก็คงจะพอมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังซักพักใหญ่เลย จริงมั้ย?”
มึงนี่ชั่วได้ลึกซึ้งกว่าที่กูคิดเยอะเลยนะ เอี้ยฟ้าประทาน!
“แล้วมึงแน่ใจได้ไงว่ากูจะไม่ไปกับพี่กู?” ผมล่ะสงสัย
“ไม่แน่ใจ..อันนี้ก็ต้องเสี่ยงดวงเอา ..ตอนแรกกูกะจะใช้ไอ้แว่นให้เป็นประโยชน์ แต่ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะทำยังไงให้ไอ้แว่นมันโวยวายไม่ยอมไปกับกู แล้วขอไปกับพี่มึงแทน ..ก็บังเอิญว่ามึงลงจากรถพอดี”
มันเน้นคำว่า ‘บังเอิญ’ ให้ผมต้องเจ็บใจตัวเองเล่น
นี่ถ้าผมไม่สงสารไอ้กายจนลืมห่วงสวัสดิภาพของตัวเองแล้วลงจากรถมา ผมก็คงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ใช่ไหมเนี่ย? ..ไม่คิดไม่ฝันจริงๆ ว่าหน้างงๆ เซ่อๆ เหมือนหมาขี้เซาอย่างมันจะเป็นเจ้าแผนการได้ขนาดนี้ ต่อไปนี้ผมคงต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิมแล้ว ให้ตายเหอะ!
“แล้วต่อจากนั้นก็อย่างที่เรารู้...” พูดจบมันก็แลบลิ้นเลียปลายจมูกผมที่ไม่ทันระวังตัว “กว่าพี่มึงจะกลับมาถึง...เราน่าจะพอมีเวลาทำกันอีกซักรอบนะ ซันนี่?”
“ไปทำพ่องเหอะ! ปล่อยได้แล้ว กูจะไปอาบน้ำ” ผมผลักมันออกไปให้พ้นตัว ซึ่ง..มันก็ไม่ได้ดื้อดึงอะไร คราวนี้มันยอมปล่อยผมไปง่ายๆ
แต่ก็ไม่วายพูดจายั่วโมโหผมเล่น “ไม่สบาย จะอาบน้ำทำไม? ให้กูเช็ดตัวให้ดีกว่าน่า”
“อ้อ ก็รู้เหมือนกันนี่ว่ากูไม่สบาย ..กูป่วย!” ผมพูดเน้นย้ำชัดๆ อย่างประชดประชัน รู้สึกมึนๆ เซๆ เล็กน้อยตอนลุกขึ้นยืน ..พอตั้งหลักได้ ผมก็เดินไปห้องน้ำ(ที่ตอนนี้รู้แล้วว่าอยู่ตรงไหน)ทั้งที่เป็นชีเปลือยนั่นแหล่ะ
ก็นะ..มันเลยเวลาที่จะมานั่งอายอะไรกันไปไกลโขแล้ว(ก็ปล่อยให้มันสำรวจแทบทุกซอกแล้วนี่!)อีกอย่าง..ร่างกายมันกับร่างกายผมก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างกัน นอกจากขนาด...คือ..ผมหมายถึงกล้ามน่ะ(..ช่ายยย) สงสัยว่ามันคงจะไปฟิตเนสบ่อยมั้ง.. นอกนั้นแล้ว ไม่ว่าจะอันนี้ อันนั้น หรืออันไหนก็มีเหมือนๆ กันหมดแหล่ะ
“เพราะงั้นก็เลิกคิดจะรีดน้ำกูได้แล้ว สัดหมา!” ผมหันมาชูนิ้วกลางใส่หน้ามันอีกทีก่อนหายเข้าห้องน้ำไป
ว่าแต่นี่ผมยังลืมอะไรอีกหรือเปล่านะ..?
กลับคอนโดมาได้ไม่กี่นาทีก็ได้ยินเสียงซินกลับมาพร้อมกับไอ้กาย ซินเข้ามาเช็คอาการของผมพร้อมกับถามนู่นนี่นั่นมากมาย อย่าง..กินข้าวได้ไหม? กินยาหรือยัง? มีไข้อีกหรือเปล่า? ปวดหัว ตัวร้อน นอนหลับไหม? อะไรเทือกๆ นี้..
ซึ่งผมก็ส่ายหัวปฏิเสธทุกกรณี และเลือกที่จะนอนซุกตัวนิ่งอยู่ในผ้าห่มต่อไป แต่พอมันถามว่าเช็ดตัวหรือยัง? ผมก็ตอบว่า ‘อาบน้ำแล้ว’ เท่านั้นแหล่ะ มันสวดผมเป็นวรรคเป็นเวร กลัวว่าไข้ผมจะกลับมาอีก
อยากจะบอกมันมากกว่า..ไข้กูจะกลับไม่ใช่เพราะกูอาบน้ำหรอก แต่เป็นเพราะมึงฝากฝังกูไว้กับไอ้เสือหลับอย่างเอี้ยฟ้าประทานมากกว่า! ..ทีหลังจะไปไหนก็ไปแต่ตัวนะ ไม่ต้องห่วงกูหรอก ไม่ต้องเอากูไปฝากไว้กับใคร โดยเฉพาะคนที่ไว้ใจไม่ได้อย่างไอ้เอี้ยฟ้า!
..แต่คิดไปก็แค่นั้น อย่างกับว่าผมจะกล้าพูดกับซินจริงๆ งั้นแหล่ะ เหอะ
ตกดึกซินก็หอบหมอนประจำตัวเข้ามานอนกับผม เพราะมันยกห้องตัวเองให้ไอ้กายนอน และที่มันไม่นอนด้วยกันกับไอ้กาย ก็เพราะว่ามันนอนไม่หลับถ้ามีผู้ชายคนอื่น(ที่ไม่ใช่ผม)นอนอยู่ด้วย ทุกครั้งที่มีใครมาค้างที่นี่ ไม่ว่าจะเป็น สกาย เมย์บี หรือแม้แต่ แบรี่.. ซินก็จะยกห้องให้พวกนั้นไป แล้วหอบหมอนมานอนกับผมเหมือนวันนี้แหล่ะ
ส่วนเอี้ยฟ้าน่ะเหรอ? มันก็คงยึดโซฟาที่มันสถาปนาให้เป็นเตียงนอนส่วนตัวนอนเหมือนเดิมนั่นล่ะ..
กว่าจะนึกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ผมเผลอหลงลืมไปมันก็ขึ้นเช้าวันใหม่แล้ว ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ผมไม่น่าจะลืม! ทั้งที่มันคือเหตุผลแรกเริ่มเดิมทีที่ทำให้ผมตัดสินใจยอมไอ้เวรตะไลฟ้าประทานเมื่อวานนี้!
ใช่...มันก็คือ เมมโมรี่การ์ด!
อยากจะเอาหัวโขกฝักบัวตายให้รู้แล้วรู้รอด ผมเพิ่งนึกได้ตอนที่กำลังอาบน้ำเช้านี่เอง แน่นอนว่าผมตื่นมาอย่างกระปรี้กระเปร่า อาการป่วยไข้หายเป็นปลิดทิ้ง ไม่รู้ว่าได้ยาดีจากลุงหมอหรือใครกันแน่(?) แต่เอาเป็นว่าผมตื่นขึ้นมาอย่างปลอดโปร่งแจ่มใส แต่ก็ต้องมาหดหู่เห็ดงอกกลางหัวก็เพราะนึกเรื่องเมมโมรี่นรกได้นี่แหล่ะ ..กว่าผมจะไปทวงถามหาความ(อ)ยุติธรรมจากไอ้เอี้ยฟ้าได้ก็ต้องรอให้ ซินออกไปส่งไอ้กายไปซ้อมละครเวทีซะก่อน
แล้วรู้ไหมว่าคำตอบที่ผมได้คืออะไร..?
“เคยบอกแล้วไง ถ้าอยากได้ต้องไปเอาเอง ..มึงลืมเอง ก็ต้องรับผิดชอบเองสิ แฟร์ดีออก”
แฟร์ปู่แฟร์ย่ามึงสิ! ฟังแล้วจี๊ด อยากจะเดินเข้าไปกรี๊ดใกล้ๆ ให้กระดูกค้อน ทั่ง โกลน ของมันสั่น จนร้าว จนแตก แหลกเป็นผงใช้การไม่ได้ ให้หูดับไปเลย ฮึ่ย! ...ถ้าไม่กลัวจะเสียลุคล่ะก็นะ
พอผมถามว่ามันเอาเมมไว้ที่ไหน? ผมจะได้ไปเอา..เอง! อย่างที่มันพูด แต่มันก็เสือกไม่ยอมบอกอีก บอกแต่ว่าถ้าอยากได้เดี๋ยวมันจะพาไปเอา
สันดานละ! จะเอากูล่ะสิ! ไม่ใช่ไปเอาเมมหรอก เลวเข้าเส้นจริงๆ ไอ้นี่!
สรุปคือเมื่อวานผมก็เสียตัวฟรีเปล่าๆ ปรี้ๆ ไม่ได้มีประโยชน์อะไรงอกเงยขึ้นมาเล้ย! ..ทำไมมึงถึงได้โง่งี้วะ ซันชายน์? ห๊ะ?! ไอ้งั่งเอ๊ย!
จากนั้นผมก็เดินเข้าห้องตัวเอง ปิดประตูดังโครมแบบไม่กลัวคอนโดร้าวเพราะความโมโห แล้วก็หมกตัวอยู่ในนี้ทั้งวันไม่ยอมออกไปอีก ไอ้เอี้ยฟ้ามาเคาะประตูเรียกให้ไปกินข้าวกลางวันผมก็ไม่หือไม่อือตอบมัน ..ผมโกรธมัน ไม่อยากพูดกับมัน ไม่อยากเห็นหน้ามัน แต่มันก็ดันไม่ยอมไปให้พ้นหน้าสักที นั่งดูนอนดูทีวีบ้านคนอื่นสบายใจเฉิบ ผมเลยขังตัวเองไว้ในห้องนอนนี่แหล่ะ ..เคือง!
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ! สักวันเหอะมึง สักวันกูจะเอาคืนให้สาสมเลย ไอ้เอี้ย ฟ้าประทาน ทามิยะ!
ไอ้ซินเซียร์พี่เวรก็อีกคน.. แค่ไปส่งไอ้กายที่ ม.แค่เนี้ย แมร่งหายหัวไปทั้งวัน กลับมาอีกทีก็ตะวันตกดินแล้ว ตอนนั้นผมหลับไป สลึมสลือว่าซินเข้ามาจับตัวจับแขน..คงจะเข้ามาดูอาการผมอีกตามเคย มันคงใช้กุญแจสำรองไขเข้ามา เพราะผมจำได้ว่าล็อคประตูห้องเอาไว้..
“อีกแล้วเรอะ?! มึงโกงกูป่ะเนี่ย?!”
ผมมาตื่นจริงๆ ก็ตอนได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากข้างนอก ออกไปดูก็เห็นซินกำลังตะโกนด่าเอี้ยฟ้าแบบไม่กลัวน้ำลายกระเด็น หรือข้างบ้านโทรมาด่า ส่วนมือก็จับจอยสติ๊กแน่นไม่ยอมปล่อย ทางด้านเอี้ยฟ้าหาใส่ใจเสียงหนวกหูน่ารำคาญของอีกฝ่ายไม่ มือมันถือจอยเหมือนกัน สายตาก็จดจ้องอยู่ที่จอทีวีข้างหน้าไม่ละไปไหน ..ครับ พวกมันกำลังเล่นเกมกันอยู่ หนวกหูโคตรๆ
“อันนี้ต้องล้างด้วยมั้ย?”
หันมาอีกทางก็เห็นสกายกับเมย์บียืนทำกับข้าวกระหนุงกระหนิงกันอยู่ในครัวอย่างกับคู่ผัวตัวเมีย โดยที่พ่อครัวใหญ่คือไอ้กาย และอีเมย์เป็นลูกมือคอยล้างผัก หั่นหมู ส่งตะหลิวให้ ..ท่าทางว่าขากลับซินมันจะแวะรับอีเมย์ติดรถมาด้วยมั้งเนี่ย?
ผมเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นหาน้ำกิน หลังจากตอบคำถามสุขภาพกับคุณพยาบาล(ผู้ไม่เอาไหน)อย่างซินเซียร์ไปสองสามข้อแล้ว จากนั้นก็พูดคุยกับพ่อครัวใหญ่และลูกมือได้ความว่า ..เมื่อตอนเย็น อีเมย์มันโทรมาชวนซินกับไอ้กายไปร้านหมูกระทะ เพราะคืนนี้มีศึกวันแดงเดือด มันอยากจะไปเชียร์ทีม เซอร์อเล็กซ์ พ่อมันกับทีวีจอใหญ่ๆ ให้สาแก่ใจกะเทยสักหน่อย(เห็นแรดๆ แบบนี้ แต่เมย์บีมันเป็นเด็กผีนะ ถ้าเผื่อใครไม่รู้.. โชคดีที่กลุ่มเราไม่มีใครเป็นเด็กหงส์ ไม่งั้นคงได้ตีกับอีเมย์ตาย)
ปกติถ้าถูกชวนแบบนี้ซินมันไม่ค่อยปฏิเสธหรอก(เพราะเมย์บีมันจ่ายให้ทุกครั้งไงล่ะ) แต่วันนี้ติดที่ว่าผมนอนป่วย(ในความคิดของซิน)อยู่ที่ห้อง ซินมันเป็นห่วง ไม่อยากทิ้งไปไหน(แต่เมื่อวานมึงทิ้งกูไปแรดถึงพัทยาเนี่ยนะ?) ไอ้กายก็เลยเสนอให้ซื้อของมาทำสุกี้กินกันที่ห้องแทน ..เป็นอันว่าซินตกลง
และแล้วทุกคนก็มารวมตัวกันอยู่ที่คอนโดผมอย่างที่เห็น..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
แล้วการเชียร์ฟุตบอลแมทนั้นก็เป็นไปอย่างสนุกสนาน โดยมีแกนนำเป็นอีเมย์บีที่ชูตะเกียบตะโกนเชียร์ผีแดงแบบสุดลิ่มทิ่มประตู จริงจังจนลืมดัดจริตเป็นตุ๊ดไปซะสนิทเลย ฮ่าๆๆ
ตามมาด้วยซินที่พร้อมจะเชียร์(แช่ง)ให้ทุกทีมที่มีคะแนนสะสมมากกว่าเชลซีแพ้ย่อยยับไปซะ เพี้ยงๆๆ!(เพราะมันเชียร์เชลซีเหมือนผมไงล่ะ) ซึ่งในที่นี้ก็คือแมนยู มันเลยกลายเป็นศัตรูกับอีเมย์ไปโดยปริยาย มีการท้าทายทับถมกันตลอดทั้งเกม
ปิดท้ายด้วยไอ้กายที่บอกว่าใครจะชนะก็ได้ ไม่เป็นไร ถ้าไม่ใช่ บุรีรัมย์ พีอีเอ ลงแข่งล่ะก็.. มันขอดูแบบขำๆ
แล้วอยากรู้กันไหมว่าเอี้ยฟ้าประทานเชียร์ทีมไหน?
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไม่ได้ถาม ให้เดาก็เดายาก เห็นมันนั่งขัดสมาธินิ่งเงียบอยู่บนโซฟา สองมือประสานกันที่หน้าตัก สายตาก็จดจ่อหน้าจอไม่มีวอกแวก ไม่รู้ว่ากำลังส่งกระแสจิตไปทำลายแผนการเล่นของทีมไหนอยู่หรือเปล่า?
ส่วนผมดูได้แค่ครึ่งแรกก็เข้าไปนอน ง่วงเต็มทน คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่(ซินบังคับให้)กินเข้าไป จำได้ว่าตอนนั้นประมาณห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืนแล้ว..
ตื่นมาอีกทีเพราะรู้สึกคอแห้ง หิวน้ำ ควานหาคนข้างตัวก็ไม่เห็นมี..
ซินยังไม่เข้านอน? ..ผมเปิดโคมไปหัวเตียง เห็นนาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสอง.. บอลก็น่าจะจบไปนานแล้วนี่หว่า งั้นซินมัวทำอะไรของมัน?
สงสัยอยู่ได้ไม่นาน พอเปิดประตูห้องออกมาก็ได้ยินเสียงคนพูดเบาๆ จนแทบจะเป็นกระซิบกระซาบดังมาจากทางโซฟาหน้าทีวี ไฟในห้องนั่งเล่นปิดหมดทุกดวงจนผมต้องเพ่งมองหาที่มาของเสียงท่ามกลางความมืด พอเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นเมย์บีกำลังเล่าเรื่องผีอย่างออกรสออกชาติอยู่บนโซฟาด้านหนึ่ง อีกด้านหนึ่งเป็นเอี้ยฟ้านั่งกอดสติทช์(ตุ๊กตาของซิน)ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ(มากอ่ะ) ที่พื้นพรมข้างล่างมีซินกับสกายนั่งทำหน้าสยดสยองกอดกันกลมอยู่
ตรงกลางระกว่างพวกมันสี่คนมีเพียงมือถือเครื่องเดียวที่คอยให้ความสว่าง.. ก็เข้าใจสร้างบรรยากาศกันนะ
ซินน่ะมันเป็นพวกกลัวผีขึ้นสมองซะยิ่งกว่าที่ผมกลัวเข็มฉีดยาอีก แต่มันดันชอบฟังเรื่องเล่าผีหรือชอบดูหนังผีนะ แบบ..ปิดตาดู ไม่ก็ปิดหูฟังน่ะ ..ก็ไม่รู้ว่ามันสนุกตรงไหน?
“...แล้วระหว่างที่แฟนมันกำลังอาบน้ำอยู่ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้อยู่ที่ระเบียง ตอนแรกก็คิดว่าคงเป็นเรื่องปกติ เพราะคนที่อยู่ในสลัมข้างหลังหอมักจะทะเลาะกับแฟนบ่อยๆ แต่พอฟังไปนานๆ กลับได้ยินว่า “เดี๋ยวกูจะเอาปืนยิงมึงให้ตาย!” ..” เมย์เล่าเรื่องหลอนต่อไปพร้อมทำท่าทางประกอบ
ผมได้แต่ส่ายหัว แล้วเดินไปหาน้ำในตู้เย็นกิน ไม่เข้าใจอารมณ์ของพวกมันเอาซะเลย จากเชียร์ฟุตบอลอินเตอร์ กลายมาเป็นเล่าเรื่องผีโอทอปได้ไงวะ?
..ช่างเป็นกลุ่มคนที่พิลึกจริงๆ
“แฟนมันก็เลยตกใจตะโกนปลุกรุ่นน้องเพื่อนกูที่นอนหลับอยู่ ให้ลองลุกขึ้นไปดูหน่อย มันได้ยินก็เลยลุกขึ้นมา เดินไปที่ระเบียงห้อง พอเลื่อนประตูกระจกออกเท่านั้นแหล่ะพวกมึงเอ๊ย! ..มันบอกว่าไม่รู้เป็นอะไร จู่ๆ ก็ขยับขาไม่ออก รู้สึกเหมือนกำลังถูกบังคับให้มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และสิ่งที่มันเห็นก็คือ!” เมย์บีเว้นวรรคเพื่อเร้าคนฟังให้ลุ้นระทึกยิ่งขึ้น “ผู้หญิงผมยาวกำลังนั่งอยู่ที่ซี่เหล็กของขอบระเบียง! ผมเธอยาวจนถึงพื้น ใส่เสื้อนักศึกษา แต่เป็นกางเกงขาสั้น ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆ หันมามองหน้ารุ่นน้องของเพื่อนกู แล้วก็มีเสียงพูดโดยที่เธอไม่ขยับปากแม้แต่น้อย”
“เสียงนั้นพูดว่า..” อีเมย์หยิบมือถือขึ้นมาส่องหน้าตัวเอง บีบเสียงเล็กแหลม ตวาดดังลั่น “ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คนอย่างมึงอยู่ไปก็รกโลก!”
“แว้กกกก!”
ผมเผลอเอามือทาบอกตัวเอง แอบตกใจเบาๆ ไม่รู้ว่าไปสนใจฟังมันเล่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ดีนะแก้วน้ำที่ถืออยู่ไม่หลุดมือหล่นแตก ..อย่าถามว่าเสียงแหกปากร้องเมื่อกี๊ของใคร ไม่ใช่ผมแน่ เป็นซินนั่นแหล่ะ ตอนนี้มันขยับไปเบียดไอ้กายจนแทบจะขึ้นไปนั่งซ้อนตักกันแล้ว ไอ้นั่นก็ลูบหลังลูบไหล่ช่วยเรียกขวัญเอ๊ยขวัญมาให้
ส่วนเอี้ยฟ้านั่งกัดหูสติทช์ดึงแล้วดึงอีก โดยไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใดๆ เลยไม่รู้ว่ามันกำลังลุ้นหรือมันกำลังหิวกันแน่?
“พอรุ่นน้องของเพื่อนกูรู้สึกตัวอีกที มันก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนที่นอน แล้วแฟนมันก็ชะโงกมองอยู่ แฟนมันด่าว่าไปยืนบนซี่เหล็กขอบระเบียงทำไม? เดี๋ยวก็ตกลงไปตายห่าหรอก มันก็ตกใจสิทีนี้ แล้วก็เล่าเรื่องที่เจอให้แฟนมันฟัง วันต่อมาพวกมันก็รีบแจ้นย้ายออกจากห้องนั้นไปเลย”
“หึยยย~ มึงว่าหอแถวไหนนะ อีเม้ย? กูจะได้ไม่ไปเฉียด” เสียงซินถามแบบหวาดๆ
“แถวประชาสงเคราะห์อ่ะ หอไฮโซๆ หน่อยที่อยู่ตรงข้ามวัดอะไรนะ? กูจำชื่อไม่ได้..”
“อ๋อ ถ้าเป็นที่นั่นล่ะก็..กูเคยไป กิ๊กเก่ากูเคยอยู่ที่นั่น” ไอ้กายว่า
“แล้วมึงไม่เจออะไรมั่งเหรอ?” ซินถาม
“ไม่นะ คงเพราะอยู่คนละห้องละชั้นกับที่อีอาจเล่ามั้ง”
“มีเรื่องอื่นอีกมั้ย?” ..น่าน ไอ้คนกลัวผีกว่าใครเพื่อนยังซ่าส์ถามหาเรื่องอื่นอีก เอากับมันสิ เหอะๆ
“ก็..มี แค่หอนี้ก็มีตั้งหลายเรื่อง ..แต่กูเหนื่อยแล้ว ให้คนอื่นเล่าบ้างดิ” อีเมย์เริ่มมองหน้าคนนู้นคนนี้ สุดท้ายก็มาหยุดที่หน้าเอี้ยฟ้า มันยิ้มหวานหยดย้อยส่งไปให้ไอ้นั่น ก่อนพยักพเยิดบอก “ฟ้าลองเล่าบ้างสิ เมย์อยากฟัง”
ผมถึงกับน้ำติดคอ เมื่อได้ยินน้ำเสียงและคำพูดคำจาของเมย์บีที่ใช้กับเอี้ยฟ้า อยากจะหัวเราะออกมานะ แต่เก็บไว้ขำในใจคนเดียวดีกว่า ..ท่าทางมันจะลืมความแค้นเคืองที่เคยถูกเอี้ยฟ้าถีบยอดหน้าแล้วไม่ตามด้วยจูบไปหมดสิ้นแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ
“อืม กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าผีของเอี้ยฟ้าจะเป็นยังไง?” ซินเห็นด้วย ขณะที่มือก็ยังกอดแขนคนข้างๆ แน่นไม่ยอมปล่อย
“เออว่ะ น่าสนใจๆ” ไอ้กายอีกคน
“..........” ขอสารภาพตามตรง ..ผมเองก็อยากฟังเหมือนกันว่ะ
ลองคิดดูสิว่าเป็นคนยังแปลกขนาดนี้ แล้วเป็นผีจะประหลาดขนาดไหน?
ผมค่อยๆ หย่อนก้นลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว รินน้ำใส่แก้วอีกรอบ แอบนั่งฟังพวกมันแบบเนียนๆ
“..เคยได้ยินมาเรื่องนึง” ในที่สุดเอี้ยฟ้าก็ยอมพูดออกมา หลังจากปล่อยให้คนอื่น(รวมทั้งผม)นั่งลุ้นอยู่นานว่ามันจะเล่าหรือไม่เล่า
เอาล่ะ มาลองฟังเรื่องผีของเอี้ยฟ้าประทานกันเถอะทุกท่าน..
“..ที่หมู่บ้านนึงในญี่ปุ่น มีร้านขนมจีบที่ลือกันว่าเป็นขนมจีบที่ทำมาจากเนื้อคนอยู่ร้านนึง” เอี้ยฟ้าพูดเนิบๆ ไอ้สามตัวนั้นก็พยักหน้ารับด้วยสีหน้ากึ่งอยากรู้อยากเห็นกึ่งลุ้นระทึก
โอ๊ะ แบบนี้ก็เรียกผีโอทอปไม่ได้แล้วสิ ก็เล่นอิมพอร์ตมาจากแดนปลาดิบกันเลยนี่นา เหอๆ ผมยกน้ำเย็นขึ้นจิบพลาง ฟังเอี้ยฟ้าเล่าไปพลาง..
“แต่มีผู้ชายอยู่คนนึงที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องแนวนี้ซักเท่าไหร่..เค้าไม่สนใจข่าวลือ และซื้อกลับบ้านมากล่องนึง..”
เผื่อใครนึกภาพไม่ออกนะ ผมจะบอกให้ว่า..ขนมจีบของญี่ปุ่นเขาจะชิ้นใหญ่ๆ หน่อย ใช้กินเป็นกับข้าว เวลาที่เราซื้อกลับบ้านเขาก็จะจัดเรียงสวยงาม ใส่แพ็คเกจอย่างดี..ตามสไตล์ยุ่นเขาล่ะ
“ตอนนั้นเอง.. ระหว่างที่เค้ากำลังเดินกลับบ้าน...อยู่ดีๆ เค้าก็รู้สึกแปลกๆ..เหมือนกับว่ามีคนเดินตามมา ตอนนั้นมันก็มืดมากแล้ว พอเค้าหันหลังกลับไปดู..” เอี้ยฟ้าเว้นวรรค ส่ายหน้าไปมาช้าๆ “..ไม่เห็นมีใครอยู่เลย.. เค้ารู้สึก..สังหรณ์ใจพิกล ก็เลยเปิดฝากล่องขนมจีบออกดู..”
เสียงใครสักคนก็เลยกระตุ้นถามด้วยเสียงเบาๆ สั่นๆ “แล้วยังไงต่อ..?”
“ขนมจีบ..” ไอ้เอี้ยฟ้าหยุดพูด แล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ตรงกลางมาส่องหน้า(เฉยๆ) ของตัวเอง ก่อนจะเล่าต่อ “..มันหายไปจากกล่อง”
ถึงตอนนี้ผมแอบได้ยินเสียงกลืนน้ำลายคนละเอื๊อกสองเอื๊อกด้วยความลุ้น ..ผมยกแก้วน้ำขึ้นจิบอีกครั้งเพื่อบรรเทาความระทึก แล้วฟังมันเล่าต่อ
“แต่ผู้ชายคนนั้นพยายามพูดปลอบใจตัวเองว่า..สงสัยคงจะขาดไปชิ้นนึงตั้งแต่แรกแล้วมั้ง..แต่เค้าก็ยังนึกสังหรณ์ใจไม่ดี พอเลี้ยวตรงหัวมุมถนน เค้าเลยเปิดฝากล่องดูอีกที...คราวนี้แหล่ะ..ขนมจีบมันหายไปอีกชิ้นนึงแล้วนี่นา! เค้ารู้สึกกลัวขึ้นมาตงิดๆ.. เลยรีบจ้ำอ้าวกลับบ้าน พอถึงบ้าน..เค้าก็สงบสติอารมณ์ แล้วค่อยๆ เปิดฝาออกมาดูอีกครั้งนึง..แล้วเค้าก็เห็น!”
“เห็นอะไร?” เมย์บีรีบเร้าเมื่อไอ้คนเล่ามันหยุดไปอีก
“โอ้โฮ..คราวนี้มันหายไปสามชิ้นพร้อมๆ กันเลยล่ะ!” เสียงเอี้ยฟ้าเล่าเฉื่อยๆ ด้วยหน้าเฉยๆ แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้น่ากลัวนัก?
อาจเป็นเพราะใต้คางมันมีไฟจากหน้าจอมือถือส่องอยู่ด้วยมั้ง
“เหวออออ” ซินผวาขึ้นไปนั่งบนตักไอ้กายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เค้ารู้สึกกลัวจนเผลอร้องจ๊ากออกมา... ก่อนจะปิดฝากล่องนั้นลงไปใหม่...แล้วทีนี้เค้า..ค่อยๆ บรรจงเปิดฝาดูอีกครั้ง....ไม่มี! ไม่เหลือเลยซักชิ้นเดียว..คราวนี้ขนมจีบมันหายไปหมดทั้งกล่องเลย....มันยังไงกันเนี่ย? เค้ารู้สึกกลัวมาก แต่ก็พยายามองดูให้ดีอีกครั้งนึง...แล้วเค้าก็...ก็.....ก็......” จู่ๆ แผ่นเอี้ยฟ้าก็ตกร่องขึ้นมา
“ก็อะไรวะ?” ซินที่กำลังกอดคอไอ้กายแน่นร้องถามด้วยอดรนทนไม่ไหว
“ก็เห็นว่าขนมจีบมันติดอยู่ที่ฝากล่องทุกชิ้นเลย..ล่ะ” เอี้ยฟ้าเฉลยหน้าตาย
“..........” ไอ้กาย
“..........” อีเมย์
“..........” ซิน
“...ไม่ดีเหรอ?” เอี้ยฟ้าทำหน้าสงสัย(อย่างแรงนิ)ทั้งที่ยังถือไฟส่องหน้าตัวเองอยู่ ..คงเป็นเพราะไม่ว่าจะมองคนไหนก็มีแต่ทำหน้าตาพิลึกกึกกือไร้ซึ่งวจีจะเอื้อนเอ่ยกันทั้งนั้น
“.....อุ๊บส์...ฮึก..ฮึก..ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้บ้าเอ๊ย!” ผมระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นห้อง ..พยายามจะกลั้นเอาไว้จนถึงที่สุดแล้ว แต่มันไม่ไหวจริงๆ ผมไม่ได้ขำเรื่องผีอุบาทว์ๆ ของมันนะ แต่ผมขำที่คนอย่างมันกล้าเอามาเล่าได้หน้าตาเฉยนี่แหล่ะ!
แหม ทำไปได้ ..ชักจะเหนือความคาดหมายมากเกินไปแล้วนะเนี่ย มึงนี่มันเป็นมนุษย์ที่สุดของความประหลาดจริงๆ เอี้ยฟ้าประทาน! ฮ่าๆๆ คนอย่างมึงน่าเอาไปสตาฟไว้ให้ลูกหลานได้ศึกษาว่ะ น่าจะพอมีประโยชน์ต่อมวลมนุษย์ชาติบ้างไม่มากก็น้อย ..โหยยย สุดๆ อ่ะ
พรึ่บ! ..แสงไฟในห้องสว่างไสวขึ้นอีกครั้ง
“ซันนี่? มึงไปนั่งตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ทำกูตกใจหมด” ซินทำหน้ายุ่งร้องถามแข่งกับเสียงหัวเราะทั้งของผม ของอีเมย์ และของไอ้กาย ..ไอ้สองตัวหลังนี่เพิ่งจะประมวลผลจากเรื่องที่ฟังได้ และมาฮาเอาตอนที่ผมเริ่มจะเหนื่อยแล้ว
“ฮ่ะๆๆ..กูมา..กูมา...กินน้ำ..ฮ่ะๆ..พักนึงแล้ว ฮ่าๆๆ” ผมพูดตอบไปอย่างยากลำบาก เมื่อพยายามจะหยุดหัวเราะแต่ไม่สำเร็จ ก็เลยนั่งหัวเราะต่อไปให้มันสาแก่ใจเลยแล้วกัน ฮ่าๆๆ
มองไปทางเอี้ยฟ้าก็เห็นมันนั่งแทะหูสติทช์อยู่ ไม่รู้มันเขินหรืออะไร
เขินเหรอ? ...คงเป็นไปไม่ได้หรอก
พอเห็นผมมองมันก็ยิ้มให้...ยิ้มแบบมนุษย์ปกติน่ะ
..มนุษย์ปกติเวลาที่มีความสุข..?
ตอนนั้น...ผมเลยเผลอยิ้มตอบมันไปด้วยรอยยิ้มที่เหมือนๆ กัน..
TBC. :z2:
ปล. เรื่องผีขนมจีบที่เอี้ยฟ้าเล่าเอามาจากการ์ตูนเรื่อง จีทีโอ นะจ๊ะ :o8:
-
^
^
^
จิ้มก่อนอ่าน ตาหวานก่อนเม้นต์
------------------------------------------------------------
ไม่เคยคิดเลย จริงๆว่าไอ้คุณฟ้าประทานจะมีมุมแบบนี้เหมือนชาวบ้านชาวช่องทั่วไป
ว่าแต่ว่า ฟ้านี่เนียนมาอยู่กับซันนี่ ไม่กลับบ้านกลับช่องกลับไปนอนคอนโดเลยนะ
มันมือชกพาซันนี่ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยมั้ย จะได้ถ่ายคลิปไว้ในเมมเยอะๆไงดีป่ะ :z1:
-
55555555555+++
ตลกมากกกกผีขนมจีบ
อยากบอกว่าฮาจริงๆๆๆ 5555++
เดี๋ยวขอเอาไปเล่าบ้างนะ
แต่ซินกายเมื่อไหร่กัน รอลุ้นคุ่พี่
+1
-
ทำไม ฟ้าน่ารักจังงงงงงงงงงงงงงงงงง
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส><! หลงผู้ชายคนนี้จังงงง
แล้วซันนี่แบบนี้ก็เสียตัวฟรีน่ะเส่ะ แนะนำให้ไปอีกรอบๆ55555555*
ซินถ้าจะเป็นห่วงน้องแต่หนีไปพัทยาเลยแบบนี้นะ-.,-
เค้าหลงฟ้าประทานมากขึ้นเรื่อยๆ><!อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ฟ้าดูเป็นคนน่ากลัวนะดูเฉยๆไม่ได้ใส่ใจกับอะไรรอบตัวแต่จริงๆเก็บทุกรายละเอียด
ชอบตอนที่ยิ้มให้ซันนี่จัง มโนเอาว่าหล่อลากน่ารักอ๊าาาาาาาาาาาาาา :-[
ขอบคุณนะคะ แล้วก็สวัสดีปีใหม่ค่า มาต่อไวๆล่ะ^^
-
จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องผีขนมจีบแล้วจากจีทีโอ แสดงว่ากลุ่มนี้ไม่มีใครอ่านจีทีโอสักคน
-
ผีขนมจีบสุดยอด o13
-
:laugh: เดาได้เลยว่าเอี้ยฟ้า ต้องเล่าแบบหน้าตายมากๆ แหงๆ
-
โถๆๆๆ ฟ้านี่แผนสูงเนอะ และแล้ว..ซันนี่ก็พลาดอีกจนด๊ายยยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆ (*^◯^*)
ท่าทางเวลาเล่าเรื่องผีทีไร สกายจะได้กำไรนะถ้าซินเป็นแบบเนี๊ยตลอดดดดอ่ะ โฮะๆๆๆๆ ψ(｀∇´)ψ
-
เร่าร้อนมากกกกเลยจ้าา หนูซันนี่
-
โอ๊ะโอ...ฟ้าจงใจเพราะเห็นซันนี่ใช่มั้ยเนี่ย(?)
แอบหวานส่งยิ้มให้กันด้วย :-[
-
อืม คิดได้ไง ผีขนมจีบ อ่ะ เดวก็เจอ ผีไข่ดาว หรอก :เฮ้อ:
-
ฟ้าประทานนี่มันน่าโบก เรื่องเล่ากระชากอารมณ์ชะมัด
เขากำลังสยอง ๆ กันอยู่แท้ ๆ
-
ฟ้าประทานของพี่ อย่ากอดตุ๊กตาเลย...มามะๆกอดกันๆ
-
ผีขนมจีบ กับ หน้านิ่งๆของฟ้าประทาน
:m20: :m20: :m20: โคตรจะไม่เข้ากันเลย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ฟ้าประทาน ทามิยะ นายแน่มาก o13
-
ฟ้าประทาน นายคิดได้ไง o13
-
สมชื่อฟ้าประทานจริงๆ
-
:z2:น่ารักๆๆ
ชอบๆๆ
-
ฟ้านั่งกัดหูสติทช์ :a5:...เล่าเรื่องผีขนมจีบ :m29:...และส่งยิ้มแบบมนุษย์ปกติเวลาที่มีความสุข :sad3:
-
:m20: :m20:
-
ฟ้าน่ารักอะ :laugh: :m20: :laugh:
ซินนี่แทบจะขึ้นไปเกบกับกายละ :-[
ซันนี่เมื่อไรจะได้เมมคืนลืมได้ทุกที :z3:
:bye2:
-
ฮาวะ ~ ชอบบบบบ 5555555
-
ผีขนมจีบ จำได้ ๆ ใช่เอจิรึเปล่า..รึจีทีโอ?
555++
ซันนี่หายป่วยแล้ว เอี้ยฟ้าฉีดยาให้สองเข็ม :laugh:
ดีใจที่มาต่อ แวบมาดูทุกวันเลย :กอด1:
-
อุเหม่ ขนาดเรื่องผีที่เอี้ยฟ้าเล่าแค่ชื่อยังเป็นประเด็น "ผีขนม-จีบ"
ท่าจะจีบติดซะด้วย ยิ้มหวานให้กันซะแล้วนี่
:กอด1: คิดถึงนะ :กอด1:
-
ฮาโคตรรรรร
-
แหนะๆๆๆ มียิ้มให้กันด้วย! :m12:
-
เมื่อไรซินเซียร์ กับ สกาย จะเริ่มมีซัมติงกันนะ หุหุ รออยู่ :กอด1:
-
ฟ้าประทาน นายมันมนุษย์พันธุ์ไหนกันว่ะ ฮาได้ฮาดีจริงๆ ^^
-
นี่เป็นแผนง้อซันนี่รึเปล่าเนี่ย ฮิฮิ :z1:
-
อ่านไปทีเเรกเราก็ว่ามุกนี้มันคุ้นๆอยู่นะ พออ่านตอนท้ายเออน่ะ ใช่เลยเพราะเก็บสะสมGTOเหมือนกัน แต่ไม่ได้อ่านนานมากแล้วเพราะตอนนี้อ่านแต่Yเท่าน้านนนนนนนน :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผีขนมจีบฮาได้ใจมากๆๆ
ฟ้าประทานเริ่มจะเหมือนคนปกติแล้วสินะ เอ๊ะตกลงปกติหรือไม่กันเีนี้ยยย
ซันนี่ กะซินก้อน่ารักแบบเบาๆ ทุกทีเลยนะ อยากให้ซินลงเอยกะกายเร็วๆๆ จัง
-
คิดภาพฟ้าเล่าผีขนมจีบไปก็ฮาไป
ไอ้นี่มันก็เล่าหน้าตายจริงนะ
-
ฟ้านายแน่มาก
-
ผีขนมจีบจริงๆๆด้วย
เห็นด้วยกับซันนี่นะ
น่าจะเอาฟ้าไปสตาฟไว้
ฮาจริงจังกับผีขนมจีบ! :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh:
-
รักฟ้า รักฟ้า รักฟ้า รักฟ้า
เล่าเรื่องได้ฮามาก
จินตนาการตามแล้วชอบมากๆ
-
นึกภาพคนอย่างฟ้าเล่าเรื่องอย่างนี้แล้วฮาาาา
โอ๊ยยย น่ารักเกิ๊นนน ฮ่าๆ
-
เอาละเว้ย
ยังไงมุกนี้ได้ผล
ซันนี่ส่งยิ้มหวานให้เอี้ยฟ้าด้วย :o8:
-
คุณฟ้าประทานนี่แอบมีมุขร้ายกาจเหมือนกัน
อยากเห็นร้อยยิ้มปกติของมนุษย์แบบท่านฟ้าบ้างจัง
-
เป็นเรื่องสยองขัวญที่ฮาได้อีก :m20:
-
ฟ้าประทานน่ารักจังเลย กัดหูสติชด้วย :o8: :o8:
-
o18 เอี้ยฟ้า
กล้านะ กล้ามาก ฮ่าๆๆๆ ขำซันนี่อ่ะ ไปแอบฟังแต่หัวเราะดังกว่าใครเพื่อนเลยนะ
ปล.ท่าทางเอี้ยฟ้าจะชอบกลิ่นซันนี่มากเลยนะ ตอนไปเอาเมมเห็นดมตลอด ><
-
แผนสูงนะฟ้าประทาน ฮ่าาาา หลอกล่อด้วยรถ :laugh: ลุ้นๆให้ซันนี่ไปเอาเมมโมรี่การ์ดอีกรอบ :impress2: เค้าอ่านแล้วแอบเขิน ตอนที่สองคนยิ้มให้กันอ้ะะะ แอร้ยยยยย :-[
-
ฟ้ามีความสุขแล้ว มีเพื่อนใหม่ที่บ้าบอ
-
ผีหนมจีบ กัด หูสติทช์
-
มาต่อเร็วๆน้าคร๊าบบบบบบบบบบ
ปล.เอี้ยฟ้าเล่าเรื่องผีได้น่ากลัวจริงๆ หึหึ
-
แบบว่า วันเด็ก มีชีวิตวัยเด็กของ เอี้ยฟ้า รึ ซันซิน ไหมคะ ตอนพิเศษ แบบว่าอยากอ่านๆๆๆ
แวบมาดูตอนต่อไปและมาเรียกร้องเผื่ิได้ อิอิ
-
Chapter :: 13 :: สเปคเจ๊?
“มึงไม่มีเรียนรึไง เอี้ยฟ้า?” ผมพูดกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยนึกรำคาญ
ตั้งแต่เช้าออกจากบ้านมา เอี้ยฟ้าก็เกาะติดผมหนึบ ผมไปทางซ้าย มันก็ซ้าย ผมขวา มันก็ขวา แน่นอนว่าผมไปเข้าเรียนห้องไหน มันก็เข้าห้องนั้น เดินตามตูดผมต้อยๆ ยิ่งกว่าลูกเป็ดเดิมตามแม่เป็ดอีก ..ไม่รู้ติดอกติดใจอะไรนักหนา?
แล้วซินก็นะ แทนที่จะช่วยผมปัดเป่ารังควาน ขับไล่เสนียดจัญไรออกไปซะให้พ้น มันดันหัวเราะชอบใจ ลากผมไปทางซ้ายทีขวาที คอยดูว่าเอี้ยฟ้าจะตามมาหรือเปล่า? เห็นเป็นเรื่องสนุกซะอย่างนั้น
แถมตั้งฉายาใหม่ให้เอี้ยฟ้าว่า.. ‘ไอ้ลูกเป็ด’
จากนั้นมันก็ลอยแพผมแล้วไปเข้าห้องเรียนพร้อมกับสกาย(ส่วนเมย์บีก็แยกย้ายไปเรียนกับเสคของตัวเอง) ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจสักนิดเลยว่าเอี้ยฟ้ามันเดินตามผมเพราะอะไร? ทำไมมันถึงไม่ยอมไปจากพวกเราสักที?
จะเรียกว่าเป็นคนไม่คิดมาก หรือไม่คิดเลยดีล่ะ ..พี่ผมน่ะ?
นี่ถ้ามันรู้สักนิดว่าระหว่างผมกับเอี้ยฟ้ามีอะไรๆ ที่มากกว่าแค่ตาเห็นล่ะก็ มันคงจะไม่วางใจขนาดนี้.. ดีไม่ดีเอี้ยฟ้าอาจได้ตายคามือมันโดยไม่มีโอกาสยื่นอุทรขอลดหย่อนผ่อนโทษเลยก็เป็นได้ ..แต่ก็นั่นแหล่ะ เพราะซินมันไม่รู้
และตัวผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงด้วยเหมือนกัน วันนี้ทั้งวันก็เลยกลายเป็น ‘แม่เป็ดซันซัน’ สิ่งมหัศจรรย์อันดับล่าสุดที่เพิ่งผุดขึ้นมาของคณะ เป็นที่สนอกสนใจของประชากรชาววิศวะเป็นอย่างยิ่ง
โดยเฉพาะพวกผู้หญิง.. ทั้งหญิงแท้และหญิงเทียม ที่แอบเป็นแฟนคลับลับๆ(?)ของเอี้ยฟ้า ติดตามผลงาน(?)อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ มาโดยตลอด ไม่เคยพลาดแม้สักเหตุการณ์เดียว (แน่นอน รวมทั้งเหตุการณ์ที่ผมเคยไปก้านคอมันถึงคณะเภสัชด้วย) แต่ยังไม่เคยได้รับบัตรชมริงไซด์ใกล้ชิดชนิดเห็นขนจมูกกันแบบนี้มาก่อน ตื่นเต้นกระวนกระวายใคร่อยากได้รูปถ่ายของบุคคลในตำนานไว้เป็นที่ระทึก แต่ใจไม่กล้าพอที่จะขอจากเจ้าตัว ก็เลยมากระแซะแดกดัน(หือ?)ให้ผมช่วยพูดให้หน่อย และพอได้รับอนุญาตก็ยังใช้ผมช่วยถ่ายรูปคู่ให้อีก(ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ นะผู้หญิงพวกนี้)
ผมก็เลยได้อัพเลเวลจากแม่เป็ดธรรมดา มาเป็น ‘แม่เป็ดตากล้อง’ ซะอย่างนั้น กำลังคิดว่าจะเจริญรอยตามป๊ะป๋า หันมาเอาดีทางด้านนี้เลยดีไหม? ฝีมือถ่ายภาพของผมก็พอใช้ได้นา ที่เขาเรียกกันว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นไง ฮ่ะๆๆ
ความรู้สึกของผมไม่ต่างอะไรกับคนที่เอาหมามีนอมาโชว์ตามงานวัดเลย นอกจากจะถ่ายรูปให้แล้ว ยังต้องจัดคิวให้เจ้าหล่อนแต่ละคนอีก ป้องกันการตบตีแย่งชิงลำดับให้เกิดความจลาจล และตอนนั้นเองที่ผมได้อัพเลเวลขึ้นอีกขั้น จากแม่เป็ดตากล้องไปเป็น ‘แม่เป็ดตากล้องที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวด้วย’
..ให้ตายสิ มีใครคิดจะถามผมบ้างไหมว่าอยากเป็นหรือเปล่า? นี่ถ้าเรียกเก็บค่าถ่ายรูปคนละยี่สิบบาทล่ะก็ ผมคงจะมีทุนอาหารกลางวันไปเป็นเดือนๆ เลย
แต่เอี้ยฟ้าก็เฉยผิดคาด มันยอมยืนนิ่งๆ เป็นหุ่นขี้ผึ้งมาดามทุสโซ่ถ่ายรูปกับแฟนคลับจนครบทุกคน โดยไม่มีใครได้รับบาดเจ็บให้ทุพลภาพหรือเสียชีวิตไปในระหว่างการนั้น ..ตอนแรกผมก็นึกว่ามันจะเบื่อ รำคาญ แล้วพาลอาละวาดขึ้นมาซะอีก ซึ่งก็ดีแล้ว ประชากรเพศหญิงคณะผมยิ่งมีน้อยๆ อยู่ ตามใจพวกเธอหน่อยแล้วกัน นานๆ ที
แต่ก็ไม่คิดจริงๆ นะเนี่ยว่ามันจะเป็นคนดังถึงขนาดนี้..?
“กูถามไม่ได้ยินรึไง?” ผมกระทุ้งศอกใส่มันแรงๆ ทีนึงเป็นการกระตุ้น พร้อมถามย้ำ
ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ที่ม้านั่งประจำใต้ตึกเรียน กำลังรอซิน สกาย เมย์บีเลิกเรียน พวกเรานัดกันว่าจะไปเชียร์ แบรี่ ที่วันนี้มีแข่งนัดอุ่นเครื่องกับมหาลัยอื่น..
เออ ผมเคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าแบรี่เป็นนักบาสของมหาวิทยาลัย..?
อยากจะบอกอีกหน่อยว่าเล่นเก่งขนาดมีโค้ชของทีมชาติมาชวนให้ไปคัดตัวด้วยนะ แต่ก็ปฏิเสธไป เพราะไม่คิดจะเล่นเป็นอาชีพอยู่แล้ว แบรี่เป็นลูกชายคนเดียวของพวกคุณอา ก็คงจะรับช่วงต่อบริษัทของคุณอานั่นแหล่ะ
“ก็...มี” มันตอบเหมือนเครื่องเพิ่งรันเสร็จ “แต่กูรู้แล้ว ไม่ต้องไปก็ได้”
อ้อ ดีเนาะ ถ้ารู้แล้วมึงจะมาเรียนให้เสียเงินเสียเวลาทำไม? ไปทำเรื่องจบเลยดีไหม? น่าหมั่นไส้จริงๆ เลยไอ้หมอนี่.. แล้วก็นะ ที่นั่งตรงข้ามก็มีเหลืออยู่ทั้งแถบ จะมานั่งเบียดผมทำไมก็ไม่รู้ ไล่ให้ไปก็ไม่ไป น่ารำคาญ..
“ซานนนนนนี่~” เสียงแปดหลอดที่ดังมาจากข้างหลังไม่ต้องถามเลยว่าของใคร สิ้นเสียงแค่เพียงนิดเดียวเจ้าตัวก็พุ่งมากอดคอผมอย่างรุนแรงเหมือนที่มันชอบทำประจำ ไม่รู้จักทะนุถนอมน้องชายผู้น่ารักอย่างผมบ้างเลย ให้ตายสิ..
“ปล่อยน่า” ผมพยายามแกะมือเหนียวหนึบของซินออก แต่ซินไม่ได้สนใจผม กลับหันไปมองเอี้ยฟ้าด้วยแววตาสงสัยแทน
“นี่มึงยังอยู่อีกเหรอ ไอ้ลูกเป็ด?” ถามพลางแหวกช่องตรงกลางระหว่างผมกับเอี้ยฟ้าแล้วเข้ามานั่งแทนที่ โดยยังไม่ยอมปล่อยมือจากคอผมอีก “มึงทำให้กูชักสงสัยแล้วนะ มาตามติดน้องกูแจขนาดนี้..?”
ผมหยุดมือกะทันหัน นึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันใด..
มึงสงสัยอะไร ซิน? มึงสงสัยอะไรมัน?
คนเรานี่ก็แปลกนะ ตอนที่เขาไม่เอะใจ ก็สงสัยว่าทำไมถึงไม่เอะใจ? แต่พอเขาเอะใจขึ้นมาก็นึกกลัวซะงั้น เฮอะ ..นี่ตกลงว่าผมอยากให้ซินมันทำยังไงกันแน่นะ? ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“คิดอะไรกับน้องกูป่ะเนี่ย?” ซินโพล่งถามออกมาจังหวะเดียวกับที่ไอ้กายเดินมาถึงโต๊ะพอดี
“..คิด” เอี้ยฟ้าตอบหน้าตาเฉย จนผมอยากจะเอื้อมมือข้ามหัวซินไปตบหัวมันแรงๆ สักสองที
“ว่า?” ซินถามอีก ดูเหมือนว่ามันยังไม่ได้คิดอะไรไปไกลกว่าที่เห็นหรือได้ยิน ..ก็แค่สงสัยเฉยๆ
แต่เอี้ยฟ้ายังไม่ทันตอบก็มีเสียงของใครบางคนดังขัดขึ้นซะก่อน(นั่นทำให้ผมแอบระบายลมหายใจโล่งอกอยู่คนเดียว)
“มาอยู่นี่จริงๆ ด้วย ไอ้หมาฟ้า!”
เราทุกคน(รวมทั้งเจ้าของชื่อ)หันไปมองยังที่มาของเสียง ก็เห็นผู้หญิงผมทองหน้าตาดี ในชุดนักศึกษาเสื้อฟิตเปรี๊ยะ กระโปรงสั้นแค่ไม่กี่คืบแถมยังผ่าสูงขึ้นไปจนแทบเห็นโคนขาขวา ที่สำคัญคือ...ขาของเธอสวยมาก! ผมว่าไปเป็นนางแบบได้สบายเลยนะเนี่ย สูงระหงทรงเพียวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าดขนาดนี้
ผมคงจะมองเพลินไปหน่อย มารู้ตัวอีกที เธอคนนั้นก็มาหยุดยืนเท้าสะเอวตรงหน้าพวกเราแล้ว ..อ้าว นี่มันผู้หญิงผมทองคนเดียวกับที่ผมเห็นวันนั้นนี่นา..ที่เห็นนั่งอยู่ในร้านไอติมพร้อมกับพวกของเอี้ยฟ้าน่ะ
“ยังไงมึง? ยังไง?” เธอพูดโดยจ้องเป๋งไปที่เป้าหมาย “หายหัวไปตั้งแต่วันศุกร์ แถมวันนี้ก็ยังโดดเรียนอีก ท่าทางสบายอกสบายใจดีเหลือเกินนะ ไอ้หัวหงอก”
โอ้ว! มีคนเรียกมันว่า ‘ไอ้หัวหงอก’ เหมือนผมด้วยว่ะ แถมยังกล้าเรียกต่อหน้าซะด้วย ฮ่าๆๆ เจ๋งจริงคนสวย
“โย่ว!” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองเพื่อนเอี้ยฟ้ายกมือทักทายพวกเราที่นั่งอยู่ ..ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามันก็มาด้วยแฮะ
ไอ้เอี้ยฟ้ายังไม่ตอบอะไร มันเงยหน้ามองอีกฝ่ายเหมือนกำลังครุ่นคิด(แต่คิดอะไรผมก็ไม่รู้หรอกนะ)
“แม่มึงเหรอ?” ซินกระทุ้งศอกไปที ถามกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันหมดทุกคน(?)
“กูก็สงสัยอยู่..” ไอ้คนถูกถามก็เสือกตอบแบบกระซิบกระซาบกลับมาอีก
..กวนส้นตีนกันดีจริงๆ
ผัวะ! ผัวะ!! เสียงคนถูกตบกบาลดังไล่ๆ กัน ไอ้เอี้ยฟ้ายังนั่งเฉย แต่พี่ผมยกมือคลำหัวตัวเองป้อยๆ ด้วยความงุนงง
“พวกมึงนินทาใคร?!” ผู้หญิงคนนั้นเท้าเอวแหวใส่ทั้งคู่ มองเลยมาอีกหน่อยก็เห็นไอ้หัวสีน้ำตาลทองกับไอ้กาย(ที่ไปนั่งข้างๆ กันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้) กำลังสังเกตเหตุการณ์ด้วยใบหน้าฉายแววสนุก
“เฮ้ย คนสวย! ทำแบบนี้ไม่สวยเลยนะ ..มาตบหัวกันตั้งแต่เจอวันแรกได้ยังไงวะครับ? ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะเว้ย!” ซินโวยวาย แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับยกยิ้มแปลกๆ
“ก็หมั่นไส้” คำตอบสั้นๆ ทำเอาซินเหวอไปเลย
ผมก็แอบเหวอเหมือนกัน ...ผู้หญิงอะไรวะ?
“แค่เห็นหน้าแกฉันก็นึกหมั่นไปสุดไส้แล้ว ไอ้นรกกานต์ ..นี่แกจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปยืนกอดอกพิงโต๊ะ(เธอเป็นคนเดียวที่ยังไม่นั่ง) มองผมกับซินสลับกันด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนพยักพเยิดมาทางผม “แกด้วย ไอ้อดีตน้องเขย เลิกมองขาฉันได้แล้ว มองที่หน้าฉันนี่ จะได้จำได้”
ได้ยินเสียงไอ้กายกับไอ้หัวสีน้ำตาลทองหัวเราะชอบใจ ตบโต๊ะ ตีมือกันใหญ่ ..นั่นพวกมึงไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? แต่เฮ้ย! ‘อดีตน้องเขย’ เหรอ? ก่อนหน้านี้มีคนคนนึงเคยเรียกผมว่า ‘น้องเขย’ หรือว่า...
ผมมองหน้าเธอ(ตามคำสั่ง)อย่างพินิจพิจารณา...อืม..ก็ดูคุ้นตาอยู่เหมือนกันนะ.. แถมยังเรียกซินว่า ‘ไอ้นรกกานต์’ อีก ลักษณะการพูดจาห้าวหาญแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ โหดแบบนี้ แถมยังขาสวยขนาดนี้ เอ้ย อันหลังชักไม่เกี่ยวละ
ผมกับซินหันมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนจะหันกลับไปชี้หน้าเธอคนนั้นและโพล่งออกมาเกือบจะพร้อมกัน
“เจ๊ฮัวจอมโหด!!”
ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้ารับ ยืดอกยกยิ้มราวกับภูมิใจในฉายานั่นเสียเต็มประดา ..ผมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงสติดีๆ ที่ไหนเขาชอบชื่อแบบนี้กันหรอกนะ
จะมียกเว้นก็แค่เธอคนนี้แหล่ะ!
“เออ ฉันเอง” เธอบอกพลางยักคิ้วให้พวกเรา
ฉีฮัว หรือ ชิฮัว เป็นคนรู้จักเก่าแก่ของพวกเราฝาแฝด เจอกันครั้งแรกก็ตอนที่ผมกับซินเริ่มฝึกเรียนคาราเต้ ..ตอนนั้นอายุสิบสามสิบสี่ปีเห็นจะได้
ชิฮัวเป็นลูกสาวของครูฝึกที่ชื่อว่า อาจารย์ฟ่ง เธอเรียนคาราเต้มาตั้งแต่เริ่มหัดคลานแล้ว(‘จารย์ฟ่งว่างั้น แต่ผมว่าโม้ชัวร์) พอได้สายดำก็เริ่มเป็นครูผู้ช่วยสอนของพ่อ นักเรียนคนไหนไม่เชื่อฟัง สอนไม่จำ แต่ยังปากดีกล้าเถียง(เช่นผมกับซิน) เป็นต้องโดนสอยร่วงทุกรายไม่ว่าหัวหงอกหัวดำ...หรือกระทั่งหัวทอง(ฝาแฝดโดนประจำอ่ะ) ไม่มีความอดทนใดๆ ต่อมือใหม่หัดเตะเอาซะบ้างเล้ย..
จนลูกศิษย์ของอาจารย์ฟ่งต่างก็พร้อมใจกันเรียกเธอว่า ‘เจ๊ฮัวจอมโหด’
แต่ถึงจะโหดขนาดไหน ชิฮัวก็ยังเป็นขวัญใจของคนทั้งโรงฝึกอยู่ดี ด้วยความที่ทั้งเก่ง ทั้งหน้าตาดี แถมยังตัวสูงอีก(ตอนนั้นเธอสูงกว่าพวกผมเยอะเลย) โดยเฉพาะพวกเด็กผู้หญิงนี่จะชื่นชอบเธอเป็นพิเศษ บอกว่าเท่ห์อย่างนั้น เก่งอย่างนี้ ใครได้เป็นแฟนคงจะน่าอิจฉาน่าดู(?) กรี๊ดกร๊าดกระตู้วู้กันได้ทุกวัน(..ผมก็ไม่เข้าใจสารระบบความคิดของพวกเด็กผู้หญิงเขาหรอก)
นอกจากนั้นแล้วเธอยังเป็นญาติกับ เหมยลี่ อดีตแฟนคนแรกและคนเดียวของผม และเพราะชิฮัวมีศักดิ์เป็นพี่ของเหมย ตอนที่ผมคบหากับเหมยเธอเลยมักเรียกผมว่า ‘น้องเขย’ เสมอ ..แต่ตอนนี้ผมก็กลายเป็นแค่ ‘อดีต’ อย่างที่พวกคุณได้ยินนั่นล่ะ ..แต่ที่เด็ดสุดในอัตชีวประวัติที่พวกผมมีร่วมกับเธอก็คือ...
เธอเป็นรักแรกของซิน!!
ใช่! ฟังไม่ผิดหรอกครับ ถึงซินจะเคยควงอาจารย์สอนพิเศษมาตั้งแต่อายุสิบสอง แต่เจ้านั่นเพิ่งจะมามีความรู้สึกรักจริงจังเอาก็ตอนที่ได้เจอชิฮัวนี่แหล่ะ(ตั้งแต่วันแรกเลยด้วย) แต่อย่างที่เคยบอกไปว่าตอนเด็กๆ ผมกับซินเหมือนเด็กผู้หญิงมากกว่าจะเหมือนเด็กผู้ชาย ..ซึ่งโชคร้ายมากที่มันทำให้ชิฮัวเข้าใจผิดอย่างรุนแรง
ในวันที่ซินอุตส่าห์รวบรวมพลังใจเค้นความกล้าเพื่อไปสารภาพรักครั้งแรกในชีวิต(หลังจากแอบมองมาหนึ่งวีค) ..กลางโรงฝึกที่มีสักขีพยานนับสิบคน(รวมทั้ง’จารย์ฟ่งด้วย)
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่ทอม! ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงด้วยกันนะพวกบ้า!!”
..นั่นเป็นคำตอบที่ซิน(และทุกคน)ได้ยิน
หลังจากวันนั้น..ความรักก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความแค้น! ซินประกาศตัวเป็นศัตรูกับชิฮัวอย่างโจ่งแจ้ง ปฏิญาณแน่วแน่ชัดเจนว่าสักวันจะต้องโค่นผู้หญิงคนนั้นลงให้จงได้! หัวใจที่บอบช้ำยับเยินผลักดันให้เขามุมานะฝึกคาราเต้อย่างเอาเป็นเอาตาย ทุกวัน ทุกวัน ..จนในที่สุดก็สามารถคว้าแชมป์ระดับประเทศมาครองได้อย่างสวยงาม
แต่อนิจจา..จนถึงทุกวันนี้เขาก็ยังไม่สามารถทำฝันให้เป็นความจริงได้เลยสักครั้ง ..ซินยังไม่เคยมีโอกาสโค่นชิฮัวได้สำเร็จเลย
นึกถึงตอนนั้นแล้วก็.....ฮ่าๆๆๆๆ ขำว่ะ
“หัวเราะอะไร ฉาย?” ชิฮัวเลิกคิ้วถามผม
“อ่ะ.. ก็แค่นึกถึงเรื่องเก่าๆ น่ะ” ผมตอบไปตามตรง ซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มกว้างกลับมา ชิฮัวพยักหน้าเห็นด้วยแล้วหัวเราะบ้าง
แต่มีอยู่คนนึงที่ไม่ยอมหัวเราะ น่าจะเดากันออกนะว่าใคร? ฮ่ะๆๆ
“มีอะไรให้ตลก?” ซินบ่นอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะหันไปมองอดีตรักแรกด้วยสายตามุ่งมั่น “เจอเธอก็ดีละ จะได้ตัดสินกันซักที”
“ว่าคาราเต้ของใครจะเหนือกว่า!” ซินประกาศกร้าว ลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนประจันหน้ากับชิฮัวอย่างท้าทาย ซึ่งอีกฝ่ายก็จ้องตอบกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้
บรรยากาศระหว่างทั้งคู่เริ่มมาคุขึ้นทุกขณะ รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลไปไหลมาอยู่ตรงกลาง พลอยทำเอาคนที่อยู่รอบๆ อย่างผมร่วมลุ้นไปด้วย ก็ไม่รู้ว่าบทสรุปของมหากาพย์ความรักความแค้นยาวนานหลายปีจะออกมาในรูปแบบไหนนะ? ..แต่คนที่ดูลุ้นกว่าผมเห็นจะเป็นไอ้กายกับไอ้หัวน้ำตาลทองที่จดจ้องชนิดลืมหายใจกันไปแล้ว ส่วนเอี้ยฟ้าก็นั่งมองตาปริบๆ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดเช่นเคย แต่จากประสบการณ์ทำให้ผมแน่ใจได้อย่างหนึ่งคือ...มันกำลังเก็บข้อมูลอยู่
“เฮอะ!” ชิฮัวถอนหายใจแล้วส่งเสียงแบบนั้นออกมา เธอยักไหล่ ส่ายหัว พลางมองหน้าซิน “ที่พูดนี่คิดแล้วใช่มั้ย?”
“หมายความว่าไง?” ซินขมวดคิ้วยุ่ง
“หมายความว่าแกไม่ได้มองดูสารรูปของตัวเองตอนนี้เลยรึไง กานต์?” เธอเปลี่ยนมายืนกอดอก
ขณะที่ซินก้มมองตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ “ก็หล่อเป็นปกติดีนี่หว่า”
“ตอนนี้แกตัวใหญ่หยั่งกะควาย! ส่วนฉันก็เป็นแค่หญิงสาวบอบบางตัวเล็กๆ คนนึงเท่านั้น”
แว่วเสียงพึมพำไม่เห็นด้วย(อย่างยิ่ง)ดังมาจากไอ้ผมสีน้ำตาลทอง
“เห็นแบบนี้แล้วยังจะกล้าเตะฉันได้ลงคออีกเหรอ?” ชิฮัวถามทิ้งท้าย
“..........” ซินนิ่งไปเมื่อเพิ่งจะตระหนักได้ถึงความต่างแห่งสรีระตรงหน้า
สมัยก่อนชิฮัวเคยสูงกว่าซินราวหนึ่งช่วงหัว แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตรงกันข้าม แถมขาสวยๆ ของเธอก็เล็กพอๆ กับแขนของซินเลยมั้ง ..เออ เป็นผม ผมก็ไม่กล้าเตะนะ เกิดหักขึ้นมาเสียดายแย่
“อีกอย่างนะ.. ฉันเลิกเล่นคาราเต้มาพักใหญ่แล้ว”
ข้อมูลใหม่ทำให้ผมกับซินเผลอถามออกไปพร้อมๆ กัน “ทำไม?”
ก็ไหน’จารย์ฟ่งเคยบอกว่าอยากให้ชิฮัวเป็นทีมชาติไง?
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“ขืนเห็นฉันเตะต่อยผู้ชายร่วงบ่อยๆ แล้วใครที่ไหนเค้าจะกล้าเอาฉันไปเป็นเจ้าสาวล่ะ?” ชิฮัวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเอามือประสานกันไว้ตรงอก สายตาวิบวับเป็นประกายเพ้อฝัน “..การได้เป็นเจ้าสาวถือเป็นความฝันสูงสุดในชีวิตของชิฮัวเลยนะ!”
ไอ้กายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ส่วนไอ้หัวสีน้ำตาลทองที่นั่งข้างกันกลับส่ายหน้าระอาคล้ายกับว่าเคยฟังมาจนเบื่อแล้ว ซินทำหน้าปูเลี่ยนกับสิ่งที่ได้ยิน..
อันที่จริงพวกเราก็เคยได้ยินแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วเหมือนกัน ทุกคนในโรงฝึกต่างก็รู้ถึงความใฝ่ฝันของชิฮัวกันทั้งนั้น แต่พอลืมตัวแม่ก็เตะกราดไม่ยั้งทุกที
ทั้งที่ผมกับซินเปลี่ยนไปตั้งมากมายภายในหลายปีมานี้ ความใฝ่ฝันของพวกเราเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จนไม่แน่ใจแล้วว่าตอนนี้ตัวเองต้องการอะไร หรืออยากมีอนาคตแบบไหน? แต่ผู้หญิงคนนี้ยังเหมือนเดิม ยังคงเก็บรักษาความฝันของตัวเองเอาไว้เป็นอย่างดี มันทำให้เธอดู..น่ารักไปอีกแบบนะ
“เธอนี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะ” ซินถอนหายใจ แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม หมดไฟที่จะไปท้าสู้กับศัตรูเก่าแก่ผู้ไม่ต้องการที่จะสู้อีกแล้ว
ขณะเดียวกันชิฮัวก็ไปนั่งข้างไอ้กายที่ขยับแบ่งที่ให้
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหล่ะ ว่าแต่พวกแกเหอะ ดูเปลี่ยนไปมากจนแทบจำไม่ได้แน่ะ เมื่อก่อนตัวกระเปี๊ยกเดียวเอง หน้าก็หวานหยั่งกะเด็กผู้หญิงจนฉันเองยังเข้าใจผิด แล้วดูตอนนี้สิ..” เธอพูดพลางมองผมกับซินสลับกัน
“เท่ห์ใช่มั้ยล่ะ?” ซินถามด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ
“ก็ดูสมชายขึ้นบ้างนิดหน่อย” เธอยักไหล่ตอบ
“เฮอะ นิดหน่อยเรอะ?” แต่คำตอบไม่ถูกใจซินนัก “จะเปลี่ยนใจมาชอบตอนนี้ก็ยังทันนะ แต่คงต้องรอคิวนานหน่อยแหล่ะ พอดีว่าคนมันฮอต”
“ถุ๊ย!” มีเสียงถ่มถุยหมั่นไส้ดังมาจากรอบๆ โต๊ะ ขนาดผมเป็นน้องมันผมยังหมั่นไส้เหอะ แต่ซินไม่มีท่าทีหวั่นไหวแม้น้อยนิด ยังคงทำหน้าทำตามั่นใจต่อไป
“ขอโทษเหอะ ถึงจะดูเหมือนผู้ชายขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่ใช่สเปคของฉันอยู่ดีนั่นแหล่ะ” ชิฮัวพูดพลางเบะปาก “คนที่ฉันจะสนใจต้องเป็นผู้ชายที่ดูเข้มแข็ง มาดแมน ผิวสีแทน หน้าตาคมเข้ม แล้วถ้ามีหนวดสั้นๆ ส่งเสริมความเถื่อนอีกซักหน่อยล่ะใช่เลย! นั่นแหล่ะผู้ชายในอุดมคติของชิฮัว”
“ไม่ใช่ขาวตี๋เกาหลีญี่ปุ่นเหมือนสองคนนี้” เธอชี้ไปที่ไอ้กายและไอ้ผมสีน้ำตาลทอง ก่อนจะหันมาหาเอี้ยฟ้า “หรือขาวอมชมพูคุณนู้คุณหนูอย่างไอ้หมาฟ้านี่ด้วย..”
เอี้ยฟ้าชี้หน้าตัวเองงงๆ ..แต่มันก็ขาวอมชมพูจริงๆ นั่นแหล่ะนะ ผิวสวยกว่าผู้หญิงหลายคนซะอีก ใช้ครีมอะไรเนี่ย?
“ที่สำคัญคือต้องไม่หน้าหวานเหมือนพวกแก ฝาแฝด”
“เฮอะ งั้นก็เชิญงมหาต่อไปเถอะแม่คุณ!” ซินเบะปากใส่บ้าง
“แน่นอนย่ะ!” เธอก็รับคำ
“ขอให้เจอแล้วกันนะ!” ซินพูดประชดมากกว่าจะอยากอวยพรจริงๆ
ผมต้องรีบเข้าแทรกเพื่อห้ามทับ ก่อนที่ทั้งสองคนจะเปลี่ยนจากฟาดฝีปาก ไปฟาดปากกันจริงๆ “แต่แปลกจังเลยนะ เรียนที่นี่มาก็ปีกว่า พวกเราไม่เคยรู้เลยว่าชิฮัวก็อยู่ที่นี่ด้วย”
“ฉันสิต้องแปลกใจ ฉันรู้ข่าวของพวกแก แต่พวกแกทำไมถึงไม่รู้ข่าวฉัน? ทั้งยัยเหมย ทั้งสกายไม่เคยเล่าให้ฟังบ้างเลยรึไง?”
ผมส่ายหัว เหมยไม่เคยบอก แต่ก็อาจจะเป็นเพราะผมไม่เคยถามก็เป็นได้ แต่คนหลังนี่..
“มึงรู้จักเจ๊โหดนี่ด้วยเหรอ กาย?” ซินถามในสิ่งที่ผมกำลังสงสัยพอดี
ไอ้นั่นก็พยักหน้า ก่อนอธิบายขยายความเพิ่ม “อือ รู้จักตอนประกวดดาวเดือนตอนปีหนึ่งอ่ะ ชิฮัวเค้าเป็นดาวมหาลัยนะ แต่กูไม่รู้ว่าพวกมึงก็รู้จักเค้าด้วย”
“ดาวมหาลัย? ทำไมเค้าถึงเลือกเธอเป็นดาวมหาลัยวะ?” ซินทำหน้าสงสัยอย่างรุนแรง
“แน่นอนสิยะ ก็ฉันสวยนี่!” อีกฝ่ายก็ตอบอย่างมั่นใจ จนคนถามต้องเบ้หน้า
..ผมว่าสองคนนี้ก็ดูเหมาะกันดีนะ หลงตัวเองพอกันเลย เหอๆ
“สวย? ถ้าอย่างเธอเรียกสวย ประเทศนี้คงชนะเลิศมิสยูนิเวอร์สกันทุกปีแหล่ะ!”
เกินไปมั้งซิน เขาก็ดูสวยจริงๆ นา.. ผมก็ได้แต่ลุ้นว่าคนถูกสบประมาทจะไม่วีนแตก ลุกขึ้นมาสาธิตวิธีคาราเต้คิกใส่พี่ชายผมซะก่อน
“ทำเป็นปากดี แล้วใครหน้าไหนที่เคยมาตะโกนบอกว่าชอบฉันกลางโรงฝึกน่ะ?”
“ตอนนั้นฉันก็แค่หน้ามืด มึนๆ เบลอๆ เพราะถูกเธอเตะมากเกินไปต่างหาก! ผู้ชายสติดีๆ ที่ไหนเค้าจะหลงไปชอบผู้หญิงโหดถึกอย่างเธอ!”
“นั่นปากเหรอ เชี่ยกานต์?! ถึงฉันจะแขวนแข้งไปแล้ว แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะลืมวิธีเตะปากแกนะ!” ชิฮัวชักตบะแตก ตบโต๊ะดังปัง พรวดพราดลุกขึ้นชี้หน้าฝ่ายตรงข้ามด้วยความโมโห
ซินเองก็อยู่ในอาการที่ไม่แตกต่างกัน “ถ้าคิดว่าจะเตะกันได้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อนก็เอาเซ่!”
“ใจเย็นน่า นานๆ ได้เจอกันทีไม่ใช่รึไง? คุยกันดีๆ ดีกว่าเนาะ” ไอ้กายลุกขึ้นมาห้ามทับ มันคว้าไหล่ชิฮัวไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็จับแขนเล็กๆ ของเธอบีบนวดเบาๆ อย่างเอาใจ
..นั่นทำให้ชิฮัวใจเย็นลง เธอยอมนั่งลงง่ายๆ แต่ขณะเดียวกันซินกลับดูเหมือนจะหงุดหงิดมากกว่าเก่า มันพาลมองไอ้กายตาขวางไปด้วย หากสุดท้ายก็ยอมกระแทกก้นนั่งลงตามเดิมอย่างคนขัดใจ
“เอ้อ ชิฮัวมาตามฟ้าประทานใช่มั้ย?” ผมพยายามจะเปลี่ยนบรรยากาศเมื่อซินยังมองทั้งชิฮัวและไอ้กายด้วยตาขวางๆ ไม่เลิก
..ทำไมถึงได้ดูหงุดหงิดขนาดนี้นะ?
“เออใช่!” และเหมือนเธอจะเพิ่งนึกถึงจุดประสงค์ที่มาที่นี่ได้ “ไอ้หมาฟ้า..มึงรู้มั่งมั้ยเนี่ยว่าเมียมึงนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล?”
แต่ไม่คิดว่าการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาในคราวนี้จะทำให้คนที่หงุดหงิดกลับกลายมาเป็นผมแทน... เมียเอี้ยฟ้า?
เมีย..เหรอ?
“..เมียกู?” ไอ้เอี้ยฟ้าทวนคำ กระพริบตาปริบๆ ก่อนหันมองมาทางผม..ที่มีซินนั่งคั่นอยู่ แล้วหันไปทางคนเปิดประเด็นอีกที
“อะไรๆ ที่มึงหายหน้าหายตาไปเพราะมีคนใหม่หรอกเหรอ?” ชิฮัวถามพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “คนไหนล่ะ? คนน้องหรือคนพี่? เพราะถ้าเป็นคนหลังนี่กูจะได้ไปรำแก้บนซักที? บนเอาไว้นานละ”
“บนอะไร?” ซินหรี่ตาถามคู่อริ
“ก็บนขอให้แกมีแฟนเป็นผู้ชายไง!” คำตอบที่ได้ทำคนฟังตาลุกวาว
“โห เล่นแรงไปป่ะเจ๊?!”
“ทำไมล่ะ? ทีแกยังเคยแช่งให้ฉันมีแฟนเป็นตุ๊ดเลย!”
“ก็อยากมาว่าหน้าคนอื่นเค้าเหมือนผู้หญิงก่อนทำไม? แช่งให้มีแฟนเป็นตุ๊ดก็สมควรแล้ว!”
“ปากหมาเกินเยียวยา แบบนี้ต้องรักษาด้วยส้นตีน!”
“ก็เอาเด้!”
“เฮ้ย!!” ผมกับไอ้กายต้องผวาคว้าทั้งคู่ไว้อีกรอบ ต้องปลอบ ต้องขอร้องกันพักใหญ่กว่าจะยอมสงบลง ..ให้ตายสิ ขืนเป็นแบบนี้คงได้คุยกันรู้เรื่องหรอก
“เออ ฟ้า ..จี้มันไม่สบายน่ะ มึงไปดูใจมันหน่อยสิ” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองพูดขึ้นหลังจากนั่งดูอย่างสนุกสนานมาพักใหญ่
“เป็นอะไร..ทำไมมันไม่โทรมาบอกกูล่ะ?” เอี้ยฟ้าถามเนิบๆ
ว่าแต่ ..‘เมีย’ ที่ว่านี่.. คือไอ้หน้าหวานที่ชื่อ ‘จี้’ คนนั้นเหรอ? ...หืม?
“หมอจี้มันน้อยใจมึงไงล่ะ” ชิฮัวโพล่งบอก คนถูกพาดพิงถึงกับขมวดคิ้ว
“ไข้หวัดใหญ่น่ะ ..ทางกายไม่ได้ร้ายแรงเท่าไหร่ แต่ทางใจนี่หนักเลย” ไอ้ผมสีน้ำตาลทองพูด “ที่จริงแล้วมันห้ามพวกกูมาบอกมึงนะ ..แต่เห็นสภาพมันแล้วพวกกูทนไม่ได้ว่ะ”
“ทำไม?” เอี้ยฟ้าถามอีก
“วันที่มันป่วยวันแรกมันโทรหามึง แต่มึงไม่ได้รับ มันไม่กล้าโทรเซ้าซี้อีก ก็เลยได้แต่รอให้มึงโทรกลับ แต่มึงก็ไม่สนใจจะโทรกลับ ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากรบกวน แต่ดูก็รู้ว่ามันรอมึงอยู่ตลอดแหล่ะ ..ทั้งที่ไม่ได้ป่วยหนัก แต่อาการก็ไม่ยอมดีขึ้นเลย นอนซมมาสามวันแล้ว” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองว่า
“ยังไงก็ไปดูมันหน่อยเหอะ ถ้ามึงโผล่หน้าไป เผลอๆ หมอจี้มันอาจจะออกจากโรงพยาบาลได้วันนี้เลยด้วยซ้ำ” ชิฮัวพูดเสริม
“อืม” เอี้ยฟ้าครางรับในลำคอ มันลุกขึ้นยืน ขณะที่ซินคืนกุญแจรถให้(ซินมันยึดไปใช้ตั้งแต่วันที่ได้รับอนุญาตนั่นล่ะ)
จังหวะเดียวกันนั้นไอ้พี่ชายตัวแสบของผมมันก็หันไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า มันยกยิ้มชั่วร้ายก่อนหันไปพูดกับชิฮัว
“เฮ้ย ชิฮัว นั่นสเป็คเธอเลยป่ะ?” ถามพลางพยักพเยิดไปทางด้านหลัง
ผมหันมองตามก็เห็นเมย์บีกำลังเดินหน้าดำคร่ำเคร่งมาทางพวกเรา สงสัยคะแนนที่สอบไปเมื่อวันศุกร์จะไม่ค่อยงาม ถึงได้ดูเครียดจนลืมแรดขนาดนี้ ปกติต้องวิ่งแท่ดๆ แหกปากเรียกชื่อพวกเรามาแต่ไกลแล้ว
“เออ ใช่เลย! มาดแมนแฮนซั่มล่ำบึ้กหนวดครึ้มแบบนี้สิ ค่อยเหมาะจะเป็นผู้ชายคณะวิศวะหน่อย” คนที่ยังไม่รู้ตัวว่าถูกแกล้งชมอีเมย์เปาะด้วยความประทับใจแรกเห็น
เมื่อเช้าพวกเราห้าคนวิ่งวุ่นวายแย่งกันเข้าห้องน้ำ แล้วเมย์มันดันเป็นคนที่ตื่นสายที่สุดก็เลยไม่มีเวลาเหลือมากพอที่โกนหนวดน่ะ
ซินกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น ขณะที่คนอื่นก็แอบลุ้นว่ามันจะเป็นยังไงต่อ..
จะว่าไปแล้วก็ใจร้ายกันทุกคนเลยนะเนี่ย ทั้งที่รู้ว่าอีเมย์เป็นอะไรยังไง แต่ไม่เห็นมีใครสะกิดบอกเธอสักคน(รวมทั้งผมด้วย)
“อ๊ายยยยย ฟ้าประทานนนนน~”
จากที่เดินก้มหน้าไม่สบอารมณ์จะสบตากับใคร แต่พอเหลือบมาเห็นเอี้ยฟ้าเท่านั้นแหล่ะ วิญญาณกะเทยควายกลับประทับร่างทันที มันรีบปรี่เข้าหาเจ้าของชื่อด้วยความไวแสง
“ดีจังที่ยังอยู่ให้เมย์เห็นหน้า แบบนี้ค่อยมีกำลังใจไปสู้รบปรบมือกับมารร้ายแคลคูลัสหน่อย” ร้องพลางถลาจะเข้ามากอด แต่เอี้ยฟ้าไวกว่าที่คว้าซินมาบังหน้าไว้ทัน อีเมย์ก็เลยถูกตีนซินยันท้องเอาไว้ ไม่ให้เข้ามาใกล้กว่านี้
คนโดนขัดประสงค์ทำท่ากระฟัดกระเฟียดไม่ถูกใจ ก่อนจะหันไปเห็นชิฮัวที่ช็อคเป็นหินไปตั้งแต่ได้ยินประโยคแรกของมันแล้ว
“อ้าว นี่ใคร?” มันถามไอ้กายที่ช่วยจับไหล่พยุงชิฮัวอยู่ ..นี่ถ้าไม่มีไอ้กายท่าทางว่าเธอจะทรุดไปนานแล้ว
เห็นหน้าแบบนั้นก็ให้นึกสงสาร แต่ซินเริ่มจะกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว..
“มองอะไร ชะนีสวย?” เมย์บีเอียงคอสงสัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังจ้องหน้ามันไม่เลิก
“ฮ่าๆๆๆ” ซินระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในที่สุด “แบบนี้สินะ สเปคเธอ ยัยชิฮัว ก๊ากกก ฮ่าๆๆ”
“นะ..นี่แกตั้งใจแกล้งฉันเหรอ?!”
“ก็เออน่ะสิ เป็นไงล่ะ ว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคต ถูกใจใช่มะ? กร๊ากก” ซินทุบโต๊ะด้วยความสะใจ
ขณะที่คนกลางอย่างเมย์บีได้แต่ยืนทำหน้าบ้องแบ๊วเป็นกะเทยไม่เก็ทต่อไป “อะไรกันอ่ะ?”
“แก...แกนี่มัน...” คู่กรณีถึงกับปากคอสั่น ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ชี้หน้าซิน และกระทืบเท้าเร่าๆ อย่างคนโมโหสุดขีด “โว้ยยยย! จำไว้เลยนะไอ้เชี่ยกานต์! ฉันขอสาปแช่งให้แกมีผัวในเร็ววัน! วันนี้พรุ่งนี้เลยได้ยิ่งดี! เพี้ยงๆๆ!”
“อ้าว! ไหงพูดแมวๆ งั้นวะ? อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วจะไม่กล้าเตะนะเว้ย!” ซินเปลี่ยนจากโหมดฮามาเป็นโหมดโหดแบบเฉียบพลัน
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เข้ามา! ไอ้หัวหลอด!!” อีกฝ่ายก็ใช่จะกลัว ชูนิ้วกลางท้าทายด้วยซ้ำ
ต่างคนต่างโมโห ต่างถลาเข้าหากันจนแทบจับไว้ไม่ทัน ผมกับเมย์บีต้องช่วยกันล็อคซินไว้อย่างแน่นหนา ส่วนชิฮัวก็ถูกไอ้หัวสีน้ำตาลทองกับเอี้ยฟ้าลากจากไปด้วยความไม่สมัครใจอย่างยิ่ง ..โดยมีไอ้กายโบกมือหยอยๆ ร่ำลา
ทั้งคู่ตะโกนด่าทอกันจนกระทั่งลับหายไปจากสายตากันและกัน เป็นที่ตลกขบขันแก่ผู้พบเห็นอย่างยิ่ง
และเรื่องวันนั้นได้กลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์อยู่หลายวันเลยทีเดียว เพราะทั้งซิน ทั้งดาวมหาลัยอย่างชิฮัว ต่างก็เป็นคนดังกันทั้งคู่..
..หลังจากวันนั้น ‘ไอ้ลูกเป็ด’ ก็หายหัวไปเลย...
TBC. :z2:
-
:z13:
หายไปไหนเนี่ยฟ้า
-
ขำตอนที่เจ๊แกบอกฟ้าว่าเมียนอนป่วยแล้วฟ้าหันมามองหน้าซันอ่ะ
อารมณ์แบบ เมียกูก็นั่งอยู่นี่ไง :laugh:
-
:กอด1:หายไปไหน
-
ดีใจ
เดี๋ยวมาอ่าน
_____-
ดิท ๆ
โอ้ย แบบว่า ชิฮัว อ่ะ ออกจะชอบแบบนี้ทำไมต้องแกล้งเธอด้วย
ตอนแรก อ่านประเด็นขาสวย นึกว่า เอี้ยฟ้าจะหงุดหงิด :laugh:
ตายแระ คนที่พอรู้อดีตสองแฝดก้อปรากฏตัว...
ว่าแต่ จี้ เป็นเมียเอี้ยฟ้าจริง ๆเหรอ ถ้าใช่ล่ะก้อ ฮึ่มๆ ขอให้ไม่ได้ซั่ม ซันนี่ เดือนนึง ไปเอาออกที่ไหนก็ไม่ได้ด้วย :laugh: สะใจจจจจจจจจ
รอตอนหน้าคะ
เป็น แฟนคลับเมบีย์ ยืนยันว่าหาคู่ให้เมย์บีสักคนเถอะ :กอด1:
-
เราทุกคนยังเป็นเด็ก :z1: แอ็บเด็กไว้
-
ฟ้าทำอะไรให้เคลียๆสิฟะ :z6:
-
ฟ้าประทาน...แกมีใครอยู่แล้วนิหว่า
-
อ้าววว เอี้ยฟ้าหายตามใครไปอีกล่ะไอ้นี่
-
มีเมียแล้วยังมารุ่มร่าม ไหนบอกว่าไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนไงฟระ
แบบนี้ ซันนี่ไม่ต้องไปสนใจมันอีกต่อไปแล้ว ปล่อยมันไปไหนก็ไป ชิ้ว ๆ
-
โอ้เฮียซินมีแฟนเป็นชาย!!! ดีแท้ฮิฮิ
-
หึ...ไหนบอกผู้ชายน่ะกินซันนี่คนแรกไง แล้วหมอจี้นี่มายังไง :m16:
มึนร้ายนี่ต้องเจอร้ายกว่าซะดีไหม ห๊ะ :angry2:
-
ยังคงเป็นแฟนคลับน้องเมย์บีอยู่ 5555
ฟ้ามันหายไปไหนล่ะนั่น
-
จี้เป็นเมียฟ้าหรอ แล้วเอาซันไปไว้ไหนนน :serius2:
-
o9 o9แงะ ฟ้าหายไปไหนอ่า
-
ฟ้าแกจะเอายังไง อย่ามาคาราคาซังหว่ะ สงสารซันนี่ กลัวว่าพอรักพอชอบแกขึ้นมาแล้วเสือกเกิดเปลี่ยนใจ โลเลขึ้นมา เจ็บอีก
-
T^T
ซันนี่ไม่ปวดใจหรอ
สามีหายหน้าหายตาไปทั้งคนแบบนี้
-
เอี้ยฟ้ามีตัวเลือกเยอะนะ ไหนจะจี้ ไหนจะซัน
-
+ เป็ดไปเลยจ้า
-
:กอด1:
-
โดนตัวจริงครอบครองแล้ว ซันซันปลอดโปร่ง
-
มีเมียแล้วไม่อาววว o22
-
ยังไงๆ ฟ้า เคลียร์ด่วน
-
ชอบตรงเมียกู แล้วมองหน้าซันนี่อ่ะ
ฮาๆๆๆ ชอบบ>O< แหมมมมมไม่ค่อยเลยนะพี่ฟ้า
ฟ้าน่ารักน่าหลงมากอ่ะ ชอบผู้ชายแบบนี้จัง มาเดินตามซันนี่ต้อยๆอ้ีก
ดุน่ารักน่าชังเสียนี่กระไร
ส่วนซันนี่ก้ปากร้ายไล่เขาตลอดๆอ่ะ
ก็แค่รักแล้วอยากอยุ่ใกล้ๆเท่านั้นแหละ อ๊ากกก :impress2:
ซินกับฟ้าเวลาที่กวนตีนกันก้ตลกและน่ารักดีค่ะ
เวลาซินกับฟ้ามาอยู่ด้วยกัน มันจะมีบรรยากาศฮาๆแบบแปลกๆมาด้วย ก๊ากกกก
แล้วนี่พี่ฟ้าหายไปไหนเนี่ยยย หายไปนานๆระวังซันนี่เขาน้อยใจนะ ก๊ากกกกก
-
กลิ่นมาม่าเริ่มโชยมาแต่ไกลแล้ววววววววววว :a5:
-
ฟ้า อย่าหายไปจากซันนี่นานเน้อ
เด่วจะโดนคนอื่นสอยไปรับประทาน กิ้วๆๆ :m7:
-
กลับไปดูใจเมียหมอจี้ของแกอยู่เรอะฟ้า :m16: :m16:
ที่ไม่ใช้คำว่า เมียเก่า เพราะซันนี่ไม่ใช่เมียแก ไม่ยกให้หรอก จะฟ้องซิน :fire:
เมย์บีอดได้เมียชะนีสวยเลยนะ :laugh:
-
ขำตอนที่เจ๊แกบอกฟ้าว่าเมียนอนป่วยแล้วฟ้าหันมามองหน้าซันอ่ะ
อารมณ์แบบ เมียกูก็นั่งอยู่นี่ไง :laugh:
ถูกใจจจจจจจจ :m20: :laugh: มันใช่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
มงเมียอะไรชิ พี่ฟ้าหายออกไปหาจี้ใช่มะ -w- ฮึ่ม :m16:
ชิฮัวกับเมย์บีกรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสส ฉันจะเชียร์55555555*
อยากให้อัพทุกวันเลย-.,- ทุกๆวันเป็นวันเด็ก เด็กอยากอ่าน ฮ่าๆ(หนังสือสอบช่างหัวมันนนน)
ขอบคุณค่า[/color]
-
*ยืนพ้อยต์เท้า กอดอก เชิดหน้า จิกสายตา*
เอี้ยฟ้า ไอ้คำว่า"อือ" แล้วจากไปนี่มันหมายความว่าไง
ชีวิตนี้เคยเคลียร์อะไรสักเรื่องบ้างมั้ย
แม่มม ไม่ต้องโผล่หัวหงอกกลับมาเลยนะ ถ้าเรื่องจี้ยังไม่จบน่ะ
:กอด1: เจ๊ฮัว..เจ๊มาเผื่อแฉจริงๆ :กอด1:
-
อ้าว...ฟ้ามาเคลียร์เลย มาทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ซันนี่อย่างนี้ได้ไง
แล้วก็นะ ซินอย่าหึงออกนอกหน้ามากนะ เดี๋ยวโดนจับได้
-
เมย์บี กลับมาเป็นผู้ชายเถอะ
คู่กับชิฮัวแล้วกัน เหมาะกันดีนะ 555
-
เฮ้ยๆๆๆเหมือนซินจะเริ่มมีซัมติงกับกายเอร๊ยยเชียร์ๆๆฮ่าๆ
ว่าแต่ลูกเป็ดฟ้าหายไปไหน?กลับมาได้แล้ววววว
-
ฮาอย่างแรง
กร๊ากกกกกกกกกกก :m20:
-
หายไปไหนทั้งคนเขียน กับฟ้า หายไปไหน
ชอบสุดๆๆๆอ่านไปแทบลุกไม่ขึ้นแหน๊บกินหมดแล้ววววววอ่านละสายตาไม่ได้เลย
-
จี้ไม่น่าจะเป็นเมีย
ฟ้านะ พูดเล่นหรือ
ปล่าว :m31:
-
อย่าบอกนะว่าฟ้าไปหาจี้อ่ะ
ฟ้ากลับมาด่วน กลับมาหาแม่เป็ดซันซันเลยน้า :serius2:
ฮาเจ๊ฮัวผู้ชายในฝันดันเป็นเมย์บีไปได้ :m20:
-
เจ๊โผล่มาฮา..
ไอ้ลูกเป็ดหายไป..
-
ฮะฮะ สงสารอาเจ๊
สเป็กลดลงไปหนึ่งคนแล้วนะเจ๊ ><
โหดได้ใจมากมาย
แม่เป็ดจะแอบเหงาบ้างไหมเนี้ย
-
เมียผู้หญิงป่าว
-
คำสาปแช่งนี่มีฤทธิ์แรง และเห็นผลทันตาจริงๆ
ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ :teach:
-
ฟ้ายังไงเนี่ย มีเมียแล้วหรอ !!! :m31:
-
อยู่ๆก็หายไป หายไปกับดอกไม้?
-
เมีย เมีย เมีย และเมีย ยังไงว่ะนั้น เห้ย ไอ้ลูกเป็ด เอาให้เคลียนะโว้ย :angry2:
-
Chapter :: 14 :: แค่อิจฉา?
“ในมือของฉันนั้นมีดอกไม้...แต่ฉันไม่รู้จะไปให้ใคร...เพราะว่าฉันไม่มีจุดหมาย...มันไม่มีเธอ อยู่ตรงนี้... โอ๊วโวว~”
..ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ ได้หายไปจากชีวิตผมเกือบสองวีคแล้ว
อันที่จริง..มันน่าจะเป็นเรื่องดี ผมควรจะรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ...เป็นอย่างยิ่ง ที่ไม่มีภูตผีนรกอย่างมันมาคอยตามรังควานกวนประสาทให้เสียอารมณ์อย่างที่ผ่านๆ มา ผมควรจะสบายใจ ดีใจ และน่าจะสุขใจ...
ใช่ จริงๆ แล้วมันน่าจะเป็นอย่างนั้น..
“...ในมือของฉันนั้นมีความฝัน...แต่ฉันจะฝันไปเพื่ออะไร...ฝันก็ฝันไม่มีความหมาย...มันไม่มีใคร ยังคงเหงา.. โอ๊วโวว~”
แต่...ไม่รู้สิ ผมไม่ได้มีความรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นอย่างที่ควรจะเป็น..
ตรงกันข้าม.. ผมกลับรู้สึกอัดอึดและกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก มีบางสิ่งบางอย่างคอยรบกวนจิตใจผมตลอดระยะเวลาสิบกว่าวันที่ผ่านมานี้
แต่ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามันคืออะไร..?
และนั่นทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจกับตัวเองมากพอสมควร..
“ซิน!”
จู่ๆ ไอ้กายที่ไม่รู้ว่าอารมณ์เสียมาจากไหนก็โผล่มาตบโต๊ะดังปัง จนผมที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ เผลอตัวสะดุ้ง ใบหน้าของมันดูถมึงทึง น้ำเสียงที่ใช้เรียกชื่อพี่ชายผมก็ฟังแสนจะหงุดหงิด แต่คนถูกเรียกกลับทำหูทวนลม เกากีตาร์ร้องเพลงไปเรื่อย ..นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูโมโหเข้าไปใหญ่
“บทเพลงรัก ยังคงร่ำร้อง...จากคนเหงาคนที่ยังหม่นหมอง..คนที่ยังตามหาใครจะมาจับจอง...ให้ฉันได้มีความสุข..กับวันที่สวยงาม...”
“ซินเซียร์!” สกายเรียกซ้ำเสียงดัง
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นเริ่มหันมาสนใจ แต่ซินก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันหยุดร้องเพลง แต่ยังคงเล่นกีตาร์ต่อไป..
ผมได้แต่มองพวกมันสลับกันไปมาอย่างคนไม่มีส่วนร่วม ไม่รู้ว่าพี่ชายตัวแสบไปก่อวีรกรรมวีรเวรอะไรเอาไว้กับเพื่อนซี้มันอีก แต่เดาว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ เพราะปกติแล้วสกายเป็นคนอารมณ์ดีอย่างที่ทุกคนคงรู้ น้อยครั้งมากที่จะเห็นมันอารมณ์เสีย แล้วยิ่งมาอารมณ์เสียใส่ซินแบบนี้ยิ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น? นี่ผมกำลังตกข่าวอยู่ใช่ไหม?
ตอนนี้พวกผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งประจำ ตรงใต้ตึก เรากำลังรอเวลาเข้าเรียน วิชาแรกของวันนี้พวกเราทั้งกลุ่มลงเรียนเหมือนกันหมด ก็เลยกะจะรอให้ครบคนก่อนขึ้นไป ตอนที่ผมมาถึงก็เห็นเมย์บีนั่งหาวหวอดรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นผมมามันก็ฝากข้าวของเอาไว้แล้วบอกจะไปหาอะไรกิน
ซินมาเป็นอันดับสาม.. เมื่อคืนมันไม่ได้กลับคอนโด มันบอกว่าจะไปเดทกับแฟนหมาดๆ แล้วก็หายหัวไปทั้งคืนเลย(รู้สึกจะเป็นเด็กปีหนึ่งมั้ง ถ้าฟังไม่ผิด) เห็นว่าเพิ่งคบกันเมื่อเร็วๆ นี้เอง ..ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าเร็วแค่ไหน สถิติสูงสุดที่ซินเคยตกลงคบผู้หญิงเป็นแฟนคือภายใน 1.5 ชั่วโมง ส่วนสถิติยาวนานสุดที่ซินเคยใช้เวลาจีบคือ 2 เดือน แต่คนนั้นคบกันได้แค่ 3 วันก็เลิก ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
และอย่างที่เห็นว่าสกายมาเป็นคนสุดท้าย แถมยังมาแบบคุกรุ่นๆ หาดูได้ยากอีกด้วย..
ให้ตายเหอะ นี่คงไม่เกิดเหตุโลกาวินาศตั้งแต่ชั่วโมงแรกของวันหรอกนะ ใจคอไม่ดีเลยแฮะ
“ทำไมถึงทำนิสัยแบบนี้กับกูห๊ะ?!” ไอ้คนอารมณ์ไม่ดีถามเสียงเข้ม
คราวนี้ซินเหลือบตามองนิดหน่อย ก่อนกลับไปสนใจคอร์ดกีตาร์เหมือนเดิม
“กูทำอะไร?” มันถามเสียงเรียบ
“ยังต้องให้กูบอกอีกเหรอ?” ท่าทางไอ้กายเหมือนคนที่กำลังพยายามระงับอารมณ์เต็มที่ “มึงจีบชมพู ..จีบทั้งที่รู้ว่าน้องเค้าคบอยู่กับกู! มึงทำได้ยังไงซิน? ไม่เห็นหัวกูเลยใช่มั้ย?”
เฮเฮะ~.. เรื่องผู้หญิงหรอกเรอะ? ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดนะ ‘น้องชมพู’ ที่ว่านี่คือดาวนิเทศปีหนึ่ง..? เพิ่งแสดงละครเวทีคู่กับไอ้กาย ก็เลยได้สนิทสนมกัน พอละครจบ แต่ทั้งสองคนยังไม่อยากจบ ก็เลยมาสานสัมพันธ์กันต่อนอกเวที แล้ว..
ยังไงเนี่ย ซิน? มึงไปมีเอี่ยวอะไรกับเขาด้วย? ..ผมมองพี่ชายตัวเองด้วยความสงสัยกึ่งระแวง
“เห็น” ซินตอบ วางกีตาร์ไว้บนโต๊ะ มองหน้าอีกฝ่ายพลางยักไหล่ “แล้วไง? กูก็แค่หยอดเล่นๆ แต่น้องเค้าดันเอาจริงเองนี่หว่า มึงจะให้กูทำไงล่ะ? ..ต้องให้เอาใส่พานไปคืนมั้ย?”
“กาย!” ผมลุกไปจับข้อมือไอ้กายที่คว้าคอซินเอาไว้ มือมันกำคอเสื้อซินแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน แววตาวาวโรจน์อย่างคนโกรธจัด
ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเวลาที่คนอารมณ์ดีโมโหมันน่ากลัวขนาดไหน แต่อีกคนกลับไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน มันใช้ลิ้นเขี่ยจิลที่ริมฝีปากเล่น เหมือนกับต้องการยั่วโมโหอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก
อ้อ ผมรู้ละว่าซินใช้เวลาจีบแฟนคนนี้ประมาณไหน อย่างน้อยก็ไม่น่าเกิน 24 ชั่วโมงหรอก เพราะเมื่อวันก่อนผมยังเห็นคุณน้องชมพูเธอควงกับไอ้กายอยู่เลย
แบบนี้มันเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดชัดๆ นี่หว่า ..ทำไมสันดานงี้ล่ะพี่กู?
แต่ถ้ามองอย่างเป็นกลางนะ ผมว่าเรื่องนี้ฝ่ายหญิงเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน ของแบบนี้มันตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก ..พูดก็พูดเถอะ
“ปล่อยกู ซัน” ไอ้กายพูดกับผมโดยไม่ละสายตาไปจากซิน
“มึงปล่อยพี่กูก่อนดิ” ผมต่อรอง ไอ้กายจิ๊ปากขัดใจ แต่ซินยกยิ้ม
ไม่ใช่ว่าผมอยากจะเข้าข้างพี่ตัวเองทั้งที่รู้ว่ามันผิดและสมควรโดนซัดสักเปรี้ยงหรอกนะ เพียงแต่ผมไม่อยากให้พวกมันตีกันเองเพราะผู้หญิงแค่คนเดียวต่างหาก
“เฮอะ” สุดท้ายไอ้กายก็ยอมปล่อยคอเสื้อซิน ผมเลยปล่อยข้อมือมันบ้าง ซินจัดปกเสื้อให้เข้าที่ โดยยังไม่มีท่าทีสลดเหมือนเดิม
“กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะเป็นคนแบบนี้” ไอ้กายกัดฟันพูด
จริงๆ นะ.. ผมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าซินมันจะกล้าทำแบบนี้กับคนที่ได้ชื่อว่า ‘เพื่อนซี้’ ได้ลงคอ ..มันเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?
“มึงทำให้กูเสียความรู้สึกจริงๆ ซิน” ทั้งน้ำเสียงและแววตาของไอ้กายสัมพันธ์กับสิ่งที่มันพูด มันดูทั้งผิดหวัง ทั้งเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน(อันหลังนี่ผมไม่แน่ใจ แต่คงเป็นอะไรที่ใกล้เคียง) ก่อนที่มันจะเดินขึ้นตึกเรียนไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก..
ซินมองตามไปจนหลังของไอ้กายลับหายไปจากสายตา มันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เอากีตาร์กลับมาวางบนตักอีกครั้ง แต่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเล่นมันอีก ..ไม่เหลือท่าทางของคนนิสัยเสียแย่งแฟนเพื่อนโดยไม่รู้สึกผิดอยู่อีกเลย มันดูเศร้าๆ เหงาๆ ยังไงพิกล
“..ไม่รู้หรอกนะว่ามึงคิดไงถึงทำแบบนี้” ผมเกริ่นพลางลอบสังเกตอาการของคนข้างๆ ซินไม่ได้หันมามองที่ผม มันก้มดูคอร์ดกีตาร์ แต่ผมก็รับรู้ได้ว่ามันกำลังฟังอยู่ เลยตัดสินใจพูดต่อ “แต่คิดดูให้ดีแล้วกันว่าระหว่างผู้หญิงที่มึงเองก็ไม่ได้คิดจริงจัง...กับเพื่อนสนิทอย่างไอ้กาย มึงพร้อมจะเสียอย่างไหนไปก่อน?”
“...ซันนี่” ซินเงยหน้าขึ้นมองผม ดวงตาสีอัลมอนด์ที่เหมือนกันกับของผมนั้นเต็มไปด้วยแววสับสน
เห็นแบบนั้นผมเลยยิ้มให้ซินบางๆ วางมือข้างหนึ่งไว้บนไหล่ซินพลางบีบเบาๆ ส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องคิดมาก ต่อให้เรื่องครั้งนี้ซินจะทำไม่ถูกจริงๆ หรือต่อให้อาจจะต้องเสียไอ้กายไปจริงๆ ก็ตาม..
“ไม่เป็นไรหรอก.. ต่อให้คนทั้งโลกทิ้งมึงไป กูก็จะอยู่กับมึงไปจนวันตายนั่นแหล่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองยอดตึกสูงเสียดฟ้าที่เริ่มจะคุ้นตาอย่างตัดสินใจ..
“เอาวะ...ไหนๆ ก็มาแล้วนี่”
ถ้าคุณยังสงสัย.. ผมจะบอกให้ก็ได้ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าคอนโดของเอี้ยฟ้าประทาน หลังจากคิดแล้วคิดอีกหลายตลบ ผมก็ตัดสินใจว่าควรจะมาเอาเมมโมรี่การ์ดสักที..
บางทีนั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ความรู้สึกของผมไม่ปลอดโปร่งอย่างที่ควรจะเป็นก็ได้ ที่ผมยังกระวนกระวายอาจเป็นเพราะของสิ่งนั้นยังอยู่ในมือของมัน และผมไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่ามันจะเอาไปทำอะไรยังไงต่อไป แต่ถ้าผมได้มันมาเก็บไว้เองแล้ว บางทีความรู้สึกของผมอาจจะดีขึ้นกว่านี้..
ผมไม่รู้หรอกว่าวันนี้มันจะอยู่ข้างบนนั้นหรือเปล่า? แต่ยังไงผมก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ...และไม่ได้คิดจะกลับไปมือเปล่า
ถึงจะบอกว่าเอี้ยฟ้าหายไปจากชีวิตผม แต่ก็ไม่ได้แปลว่ามันหายสาบสูญไปจริงๆ หรอก อย่างน้อยผมก็รู้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่ และไปเรียนบ้าง ไม่ไปเรียนบ้างเป็นบางวัน..เหมือนที่เคยทำมาตลอด
มันก็แค่.. เลิกเล่นเป็นแม่เป็ดลูกเป็ดกับผมเท่านั้นเอง
ซึ่งก็ดี ดีมากกกกก! อย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้นนะ แม้ความรู้สึกของผมจะ...เอ้อ ช่างมันเถอะ
ผมรู้เรื่องมันจากเหมย ..ก็ไม่ใช่ว่าผมอยากรู้ความเป็นไปของชีวิตเอี้ยฟ้านักหรอกนะ แต่เพราะว่าเหมยอยู่คณะเดียวกับเอี้ยฟ้า และเธอก็คิดไปเองว่าผมกับมันญาติดีตีสนิทกันเรียบร้อยแล้ว บางครั้งเวลาเราโทรศัพท์คุยกันเธอก็มักจะเล่าเรื่องของมันให้ผมฟังเองโดยไม่ต้องถาม เช่นว่า.. มันเกือบฆ่านักศึกษาทั้งเสคด้วยแก๊สพิษ เพียงเพราะสงสัยว่าปฏิกิริยาเคมีของสารบางตัวจะเป็นยังไง? ทำไมอาจารย์ถึงต้องเตือนแล้วเตือนอีกว่าระวังอย่าให้ผสมกัน? ..หรือมันกวนตีนอาจารย์สอนกายวิภาคในคาบเลคเชอร์ยังไง? อาจารย์แกถึงได้ปรี๊ดแตก โมโหจนจิกวิกบนหัวตัวเองเขวี้ยงลงพื้น ..แค่นั้นแหล่ะ
เย็นวันหนึ่งผมเจอชิฮัวโดยบังเอิญ เราหยุดทักทายกันตามประสาคนรู้จัก เธอถามถึงซินบ้าง แต่ผม.. เหอะ คิดเหรอว่าผมจะถามถึงเอี้ยฟ้า ไม่ใช่ธุระกงการอะไรเลย ผมถามถึงเหมยลี่ต่างหาก และตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งจะรู้ว่าชิฮัวไม่ได้เรียนอยู่คณะเภสัชเหมือนเอี้ยฟ้า เธอเรียนอยู่อักษรศาสตร์ต่างหาก ...ก็ไม่ได้ถามเหมือนกันว่าไปรู้จักพวกนั้นได้ไง?
ติ๊ง~! เสียงลิฟต์ของ วิลลี่ วองก้า ตัวเดิมตัวเดียวตรงหน้าผมเปิดออก ผมก้าวเท้าเข้าไปด้วยหัวใจที่เริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น
เฮ้อ.. อย่าให้ผมต้องคิดเลยว่ามันเกิดจากสาเหตุอะไรกันแน่ ผมเหนื่อยที่จะหาคำอธิบายให้กับอาการแปลกๆ หลายอย่างของตัวเองในช่วงหลายวันหลังมานี่แล้ว
“..........”
ติ๊ง~! เสียงลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง ภาพเบื้องหน้าคือห้องสีขาวสว่างไสวที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากครั้งสุดท้ายที่ผมเคยเห็น ..แต่ผมลังเลที่จะก้าวออกไป จนพาลนึกไปว่าผมควรจะกดปิดและกลับลงไปข้างล่างดีกว่าไหม?
ใช่.. ผมคงจะทำแบบนั้น ถ้าไม่ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นก่อน
“กลับมาแล้วเหรอ?”
!! ..ไม่ใช่เสียงของเจ้าของห้อง ไม่ใช่เสียงที่ผมคุ้น ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจ แต่ผมคิดว่าเคยได้ยินเสียงแบบนี้มาก่อน..
“ฟ้า....!..ซัน..ชายน์...?” รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหวานที่ผมเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งรีบหุบลงทันที เมื่อเห็นว่าคนที่ออกจากลิฟต์มาเป็นผม ..ไม่ใช่คนที่ควรจะเป็น
“..เอ้อ...” ผมอึกอัก ยืนเก้ๆ กังๆ อย่างคนไม่รู้จะทำตัวแบบไหน หรือแม้แต่ควรพูดอะไร? นี่มันอยู่นอกแผนที่ผมเตรียมไว้ ถ้าเป็นเอี้ยฟ้าประทานผมพอจะนึกไว้คร่าวๆ ว่าควรจะรับมือยังไง แต่กับหมอนี่.. ผมไปต่อไม่ถูกเลย
ก็แล้วทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่บนห้องนอนของเอี้ยฟ้าได้ล่ะ?!
ปกติห้องนี้...อ้อ ผมลืมไป ก็ไม่แปลกอะไรนี่นะ ถ้าจะเห็น ‘เมีย’ เขาอยู่ในห้องของ ‘ผัว’ เขาน่ะ หึ!
“มีธุระอะไรที่นี่?” น้ำเสียงเย็นชาเสียดแทงช่วยเรียกสติผมกลับเข้าร่างให้รับรู้ถึงบรรยาการอึดอัดรอบๆ ตัว
ผมกระพริบตาสองสามที กำลังถ่วงเวลาคิดหาข้ออ้างเพื่อจะตอบคำถามนั่น ..จะให้บอกตามจริงว่ามาเอาเมมโมรี่การ์ด ผมก็ไม่แน่ใจว่าไอ้หน้าหวานจี้จะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า? เพราะถ้ามันไม่รู้ ผมก็อยากจะให้มันไม่รู้ต่อไป แต่ถ้ามันรู้ แล้วรู้มากแค่ไหน? เราอาจจะคุยกันง่ายขึ้น
แต่ก็นั่นแหล่ะ ผมไม่แน่ใจเรื่องนั้น..
“เอาของมาคืน” ผมชูคีย์การ์ดที่ใช้พาตัวเองมาที่นี่ให้มันดู
หมอนั่นแบมือจะมารับ แต่ผมยังไม่ยอมให้ ถ้าผมให้ไปก็หมายความว่าผมหมดโอกาสที่จะมาตามหาเมมนรกนั่นด้วยตัวเองแล้ว ที่สำคัญคือผมไม่คิดว่าตัวเองจะกลับมาที่นี่อีกหลังจากวันนี้ ..มันเป็นไพ่ใบสุดท้าย ผมอยากจะใช้มันเพื่อต่อรอง ..แต่ผมยังนึกไม่ออกว่าจะต่อรองยังไงดี?
“ตกลงจะคืนหรือไม่คืน?” หมอนั่นกอดอก มองผมด้วยสายตาเย็นชาเหมือนกับครั้งแรกที่เคยเจอกัน(ก่อนที่มันจะเดือดน่ะนะ)
“..กูอยากจะต่อรอง” ผมพูดพลางสอดส่ายสายตาไปทั่วห้อง “ฟ้าประทานไม่อยู่เหรอ?”
“เห็นมั้ยล่ะ?” มันตอบกลับคำถามผมได้น่าตบกะโหลกมาก ..แต่เย็นไว้ซันชายน์ มึงมีเป้าหมายที่ใหญ่กว่านั้น
อันที่จริงผมก็พอจะรู้แหล่ะว่าเอี้ยฟ้ามันไม่อยู่หรอก แต่ผมอยากจะค้นหาเมมสักหน่อย ผมยังไม่รู้เลยว่าเมมนรกนั่นอยู่ตรงไหนในห้องนี้ แต่อยู่ดีๆ จะเดินไปลื้อค้นห้องโดยที่ ‘เมีย’ เจ้าของห้องเขาไม่รู้อิโหน่อิเหน่เลยมันก็ยังไงอยู่นะ
เอาไงดีวะ?
“..ฟ้าเคยพูดว่ามึงอาจจะมา...” หมอนั่นเว้นวรรคนิดนึง มันมองผมเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนจะพูดต่อ “มาเอาอะไรบางอย่าง?”
“ทำนองนั้น” ผมพยักหน้า ทำท่าเหมือนไม่ได้ใส่ใจมากนัก
แต่ข้างในเนี่ย..ลุ้นระทึกแทบตายว่าไอ้หน้าหวานคนนี้จะรู้เรื่องภาพกับคลิปโป๊ของผมด้วยหรือเปล่า?
“เดี๋ยวนะ..” มันบอกแบบนั้นแล้วเดินหายไปทางเตียงนอน ครู่เดียวก็กลับมาพร้อมกับของบางอย่าง ชิ้นเล็กๆ สีดำ.. เมมโมรี่การ์ด?!
“อ้ะ!” ไอ้หน้าหวานยัดเมมใส่มือผมที่รับมาแบบงงๆ
อะไรวะ? บทจะง่ายก็ได้มาง่ายๆ งี้เลย? แล้วตกลงเอี้ยฟ้ามันซ่อนไว้ตรงไหนเนี่ย?
“เอาคีย์การ์ดคืนมาได้แล้ว” หมอนั่นแบมือกระดิกนิ้วขอคีย์การ์ดคืนจากผม แต่ผมยังลังเล มองเมมโมรี่ในมือสลับกับหน้าคนเอามาให้
“ถ้าไม่เชื่อว่าเป็นของจริงจะลองเช็คดูก่อนก็ได้นะ”
“รู้..รึเปล่า ว่าในนี้มีอะไร?” ผมกลั้นใจถามสิ่งที่สงสัยออกมา
เอาวะ ไม่ ‘yes’ ก็ ‘no’ ล่ะ ..ผมไม่อยากคาใจ
“อืม..” หมอนั่นตอบเรียบๆ เสมองไปทางอื่น แต่ผมน่ะใจหายวาบเลย “กูรู้ว่าสิ่งที่ฟ้าทำมันผิด ..และยากต่อการให้อภัย แต่กูก็ยังอยากจะขอให้พวกมึง...เลิกแล้วต่อกัน”
“ฮะ?” ผมแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“กูคืนเมมให้มึงแล้ว และสาบานได้เลยว่ามันไม่มีก๊อปปี้ไฟล์อื่นอีกแน่นอน ..แค่นี้ก็น่าจะจบกันแล้วไม่ใช่เหรอ?” หมอนั่นมองหน้าผมด้วยแววตาที่คล้ายกับขอร้อง..
แต่ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมันสักกหน่อย แล้วมันจะมาขอร้องผมทำไม?
“มึงมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้แค่ไหน?”
“กูแค่บังเอิญรู้หลังจากที่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว”
“มีใครรู้เรื่องนี้อีกมั้ย?”
“ไม่.. เอ้อ มีอีกคนนึง”
“ใคร?!”
“เค้าเป็นจิตแพทย์ที่ปรึกษาของฟ้า ..ฟ้ามักจะเล่าทุกอย่างให้เค้าฟัง แต่..แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ แพทย์มีหน้าที่รักษาความลับของคนไข้อยู่แล้ว และรู้สึกว่าเค้าจะเคยบอกให้ฟ้าคืนเมมโมรี่การ์ดให้มึงตั้งนานแล้วด้วย” หมอนั่นรีบอธิบาย
ผมรู้ว่าการมีจิตแพทย์ที่ปรึกษาประจำตัวเป็นเรื่องปกติมากในต่างประเทศ เพื่อที่ความเครียดจากชีวิตประจำวันจะไม่ทำให้คุณเป็นบ้าไปซะก่อน แต่สำหรับในประเทศไทย..คนที่จะไปหาจิตแพทย์ ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่มีปัญหาทางจิตแล้วมากกว่า ..ก็ไม่รู้ว่าเอี้ยฟ้าอยู่ในกลุ่มไหนนะ?
“แต่มันก็ไม่ยอมคืนให้กู..” ผมพูดเบาๆ กับตัวเองมากกว่าจะพูดกับไอ้หน้าหวาน “แล้วมันจะไม่ว่ามึงเหรอที่เอามาให้กูแบบนี้?”
“ฮึ” หมอนั่นส่ายหัว “ฟ้าไม่เคยว่ากูอยู่แล้ว ..และกูก็คิดว่านี่เป็นเรื่องที่สมควรทำมากที่สุด”
“อ้อ..” ผมพยักหน้าเก้อๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก่อนจะยื่นคีย์การ์ดไปไอ้หน้าหวาน แล้วถอยกลับเข้าไปยืนในลิฟต์ตัวเดิมที่พาผมขึ้นมาที่นี่
..เท่านี้ก็จบ..
ผมก้มมองเมมในมือพลางคิดแบบนั้น ระหว่างผมกับเอี้ยฟ้าประทานไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ไม่มีอะไรติดค้างกัน..
ต่อไปนี้ก็ต่างคนต่างอยู่สินะ..?
“เอ้อ..” ก่อนที่ลิฟต์จะปิด ไอ้หน้าหวานจี้ก็เอามือมาขวางไว้ก่อน ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไรอีก มันก็มองหน้าผมนิดนึงก่อนจะเสไปมองที่หัวไหล่แทน
“ขอโทษด้วย..ที่คราวก่อนเสียมารยาทใส่..ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกแท้ๆ กะ..ก็แค่ร้อนใจเรื่องฟ้า..มากไปหน่อย” หมอนั่นพูดอ้อมแอ้มไม่เต็มปาก “โทษทีนะ..”
ผมยิ้มบางพลางส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ช่างมันเหอะ ก่อนจะกดปิดลิฟต์อีกที
จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่คนไม่น่าคบอะไรนี่นะ เพียงแต่มีบุคลิกเป็นอย่างนั้นเอง
พอประตูปิดสนิท ลิฟต์ก็เคลื่อนตัวดิ่งลงสู่ที่ต่ำอย่างรวดเร็ว แต่ที่น่าตกใจคือมีบางสิ่งบางอย่างในตัวผมกำลังจมดิ่งลงสู่ที่ต่ำด้วยความเร็วที่มากกว่านั้น แถมยังลงไปลึกกว่านั้นอีกหลายเท่าตัว
มันคืออะไรกัน..?
ติ๊ง~! ลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นล่าง และคงจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตผมสำหรับการใช้ลิฟต์มหัศจรรย์ตัวนี้ ผมไม่มีเหตุผลให้มาที่นี่อีก และคงไม่พยายามจะหาเหตุผลเพื่อมาด้วย
ก็ทำไมผมต้องทำแบบนั้นล่ะ? ไม่เห็นจะเข้าท่าสักนิด
!!.. ผมเผลอสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าใครกำลังยืนรอลิฟต์อยู่ เอี้ยฟ้าเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเมื่อเห็นผม ตอนแรกผมสับสนเล็กน้อยไม่รู้ว่าควรจะก้าวถอยหลังหรือก้าวไปข้างหน้าดี แต่ในที่สุดผมก็ก้าวออกมาข้างนอกพลางชูเมมโมรี่การ์ดให้มันดู
“....?....” พอเห็นว่าผมถืออะไรอยู่มันก็มีสีหน้าแปลกใจอยู่แวบนึง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยกยิ้มมุมปาก ขณะที่มือก็ถือโทรศัพท์แนบหู ขาก็ก้าวเข้าไปแทนที่ผม แต่ก่อนที่ประตูจะปิด เอี้ยฟ้ากลับพูดข้อความบางอย่างที่ไม่ได้สัมพันธ์กับแววตาเฉยเมยของมันสักนิด
“ยินดีด้วยนะ ซันนี่..”
ติ๊ง~! ประตูลิฟต์ปิดครั้งสุดท้าย
พร้อมกับความรู้สึกกลวงโบ๋ข้างในโดยไม่แน่ใจสาเหตุ..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“..นี่...ซันนี่?” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นใกล้ๆ ช่วยฉุดผมออกจากพวังค์ ผมหันไปมองหน้าแบรี่ที่ตอนนี้ยืนขมวดคิ้วจ้องผมอยู่
“อะไรเหรอ?”
“พี่ถามว่าเราอยากจะกินลาซัณญาหรือว่าสปาเก็ตตี้?” แบรี่ถามพลางชูวัตถุดิบให้ผมดู “..มื้อเย็นวันนี้น่ะ”
วันนี้แบรี่บอกว่าจะมาค้างที่คอนโดของฝาแฝดและจะทำอาหารเย็นให้กินด้วย หลังจากที่มัวแต่ยุ่งกับงานของตัวเองจนไม่มีเวลามาเยี่ยมเยียนเราพักใหญ่ แบรี่คิดว่าการดูแลสารทุกข์สุกดิบของฝาแฝดเป็นหน้าที่ของตัวเอง และยึดถือเป็นเรื่องที่ต้องปฏิบัติมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ..ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด เราไม่ใช่เด็กๆ แล้วสักหน่อย
“..สปาเก็ตตี้ก็ได้” ผมบอกหลังจากเสียเวลาคิดเล็กน้อย
ตอนนี้พวกเรากำลังหาซื้อวัตถุดิบที่ซุปเปอร์มาร์เกตเพื่อไปเป็นทำอาหารเย็น ก็...สปาเก็ตตี้นั่นล่ะ เรื่องอาหารนี่ต้องยกให้แบรี่เลย ไม่ว่าจะทำอะไรก็อร่อยทั้งนั้น โดยเฉพาะพวกพาสต้านี่ฝีมือชั้นอ๋องเชียว ..ไม่ได้โม้นะ ฮ่ะๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า?” เขาถามผมพลางเอียงคอมองอย่างสงสัย
“..........” ผมหลบตาโดยไม่ได้ตอบอะไร จะบอกว่าไม่มีอะไรเลยก็ต้องรู้แน่ว่าผมโกหก แต่ถ้าบอกว่ามี...แล้วมีอะไรล่ะ? เพราะผมก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่? ผมเลยทำเฉไฉเดินเลือกนู่นดูนี่ไปเรื่อย
แบรี่เข็นรถเดินตามมาเงียบๆ ผมรู้ว่าเขาสงสัย แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก เราเดินเลือกซื้อของกันโดยไม่มีใครปริปากอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจถามอะไรบางอย่าง..
“แบรี่เคยเกลียดใครรึเปล่า?”
“เกลียด?” แบรี่ทวนคำถาม ผมพยักหน้า แต่ไม่ได้หันไปมองเขาหรอกนะ ผมทำเป็นสนอกสนใจหอมหัวใหญ่ในมือแทน
“..เคยสิ” มีเสียงตอบกลับมาเรียบๆ
“จริงอ่ะ?” ผมเลิกคิ้วประหลาดใจ ..คนใจดีอย่างแบรี่ก็เคยเกลียดใครเหมือนกันเหรอ?
“ทำไมถึงคิดว่าจะไม่จริงล่ะ?” เขาถามกลับ
“ก็ไม่คิดว่าคนใจดีอย่างแบรี่จะมีศัตรู” ผมพูดอย่างที่ใจคิด
“ก็ไม่เชิงว่าเป็นศัตรูหรอก” เขาบอกพลางหัวเราะลงคอ ผมหันไปมองหน้าเขาอย่างมีคำถาม แบรี่เลยพูดต่อ “รู้อะไรมั้ย ซันนี่? ..ความรู้สึกเกลียดกับความรู้สึกรักน่ะ มันอยู่ห่างกันแค่ความรู้สึกดีๆ กั้นเอง”
ผมเอียงคออย่างไม่ค่อยเข้าใจ ..ความรู้สึกเกลียดกับความรู้สึกรัก อยู่ห่างกันแค่ความรู้สึกดีๆ กั้น.. งั้นเหรอ?
“ที่ตลกที่สุดก็คือ ..บางครั้งคนที่เราเกลียด ก็เป็นคนคนเดียวกับคนที่เรารัก”
..บางครั้งคนที่เกลียด ก็เป็นคนคนเดียวกับคนที่รัก.. เหรอ?
ตลกร้ายน่ะสิ.. จะเป็นไปได้ยังไงกัน?
“มันไม่ใช่..อะไรที่อยู่ตรงข้ามกันหรอกเหรอ?”
“ฮือฮึ” แบรี่ส่ายหัวช้าๆ “สิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับความเกลียด ก็คือ..ความเฉยชา”
“แล้วสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับความรักล่ะ?” ผมถามอีก
เขายิ้มให้บางๆ ก่อนจะตอบ “ก็..ความเฉยชา..อีกเหมือนกัน”
“ทำไมเป็นงั้นล่ะ?” ผมรำพึงกับตัวเอง มากกว่าจะถามคนที่กำลังเข็นรถตามมา
“ถ้าเรารักใครซักคน เป็นธรรมดาที่เราจะอยากรู้ความเป็นไปของคนคนนั้นใช่มั้ย? ก็เหมือนกัน..ถ้าเราเกลียดใคร เราก็ยังอยากจะรู้ความเป็นไปของเค้าอยู่ดี ..แม้จุดประสงค์อาจแตกต่างกันก็เหอะ” แบรี่เดินอธิบายไปเรื่อยๆ “..ตรงกันข้าม ถ้าเราไม่มีความรู้สึกอะไรกับเค้าเลย ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงเราก็ไม่ใส่ใจ ...นั่นล่ะคือ ‘ความเฉยชา’ ”
ถ้าสิ่งที่แบรี่พูดมาเป็นเรื่องจริง.. เอี้ยฟ้าที่มีแต่ความเฉยชานั่น(ภาพที่เจอกันครั้งล่าสุดตรงหน้าลิฟต์ย้อนกลับมาในหัวของผมอีกครั้ง) ..ต่อให้มันไม่ได้เกลียดผม แต่มันก็ไม่ได้รักผมเหมือนกัน.. อย่างนั้นสินะ?
“..........”
เอ้อ ก็แล้วทำไมมันจะต้องมารักมึงด้วยเล่า? นี่มึงคิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่เนี่ย ซันชายน์? มันจะรู้สึกอะไรยังไงก็ช่างหัวมันสิ! ไม่เห็นจะต้องไปใส่ใจ! จะเกลียดใครรักใครก็เรื่องของมัน หรือมันจะเฉยกับมึงยังไงก็ไม่ต้องไปเดือดร้อน! ไม่ต้องไปแคร์!
ก็แค่นั้น..
“แล้วในกรณีของแบรี่ล่ะ? คนที่เกลียด..คงไม่ใช่คนเดียวกับคนที่รักหรอกนะ” ผมพยายามจะเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองไปที่เรื่องของแบรี่แทน
พอเหอะ เลิกคิดได้แล้ว ถึงยังไงผมกับเอี้ยฟ้าก็ไม่มีอะไรต้องข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว ลืมมันซะ!
“ใช่สิ ..ตลกใช่มะ?” แบรี่บอกยิ้มๆ แต่แววตาของเขากลับดูหม่นเศร้าเหลือเกิน “บางครั้งพระเจ้าก็มีอารมณ์ขันที่น่าเจ็บปวดแบบนี้แหล่ะ”
“คนที่เคยบอกว่ารักมากว่าสิบปีนั่นน่ะเหรอ?”
“อืม” แบรี่พยักหน้า พลางหยิบบ็อคโคลี่มาใส่รถเข็น
“แล้วคนนั้นเค้า..รู้สึกยังไงกับแบรี่?” ผมถามอีก
คราวนี้แบรี่ส่ายหน้า “ไม่รู้สิ.. เพราะสิ่งที่พี่เห็น ก็มีแต่..ความเฉยชา”
“ใจร้าย...” ผมพูดจากใจจริง
“รู้มั้ยว่ามันตลกตรงไหน?” แบรี่ถามยิ้มๆ ผมส่ายหัว “..ตรงที่พี่เองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน..แต่ก็ยังตัดใจไม่ได้ไงล่ะ”
พวกเราหัวเราะให้กันหลังจากคำพูดนั้น
แต่เสียงหัวเราะของพวกเรามันฟังดูเศร้าพิกล..
“กลับมาแล้ว..” เสียงล้าๆ ของซินทำให้ผมละสายตาจากหน้าจอแลปท็อปหันไปมอง หน้าตาหมอนั่นดูเหนื่อยล้าไม่แพ้น้ำเสียงเลย ซินเอ่ยทักแบรี่ที่กำลังทำสปาเก็ตตี้อยู่ในครัวสองสามคำ ก่อนจะเดินมานั่งกับผมบนโซฟา..
นั่นแหล่ะ ที่ผมเพิ่งสังเกตเห็นรอยช้ำตรงมุมปากขวา และรอยแดงเป็นปื้นที่แก้มข้างซ้าย
“ไปโดนอะไรมาน่ะ?” ผมปิดแลปท็อปแล้วขยับเข้าไปดูใกล้ๆ ซินร้องซี้ดนิดหน่อยเมื่อถูกแตะบริเวณที่ช้ำ ผมเลยลุกไปหยิบยามาทาให้มัน
“นี่โดนอะไร?” ผมถามระหว่างที่ป้ายยาไปบนแก้มซ้าย
“โดนตบ” ซินตอบสั้นๆ
“ใคร?” ผมเลยต้องถามอีก
“ชมพู..” ซินเว้นถอนหายใจ ก่อนพูดต่อ “เมื่อตอนเย็นกูเพิ่งไปบอกเลิกน้องเค้า บอกว่ากูไม่ได้ตั้งใจจะไปจีบเค้าจริงๆ บอกว่ากูก็แค่หยอดเล่นๆ เค้าก็เลยตบเอาอย่างที่เห็น”
“อ้อ..” ผมพยักหน้ารับรู้ ขณะเปลี่ยนมาป้ายยาที่มุมปากขวาให้บ้าง “แล้วนี่ล่ะ?”
“โดนต่อย” ซินตอบสั้นๆ อีก
แต่คราวนี้ผมว่าผมพอจะเดาได้นะว่าฝีมือใคร
“ไอ้กาย?” ผมถาม ซินพยักหน้ารับ ผมอึ้งไปนิดนึง ท่าทางว่าจะมาถึงจุดแตกหักกันจริงๆ แล้วมั้งเนี่ย? ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันแบบนี้ล่ะก็ เฮ้อ...
แต่คิดแล้วก็แปลก ปกติไอ้กายสู้ซินไม่ได้หรอก ฝีมือห่างชั้นกันมากขนาดไหนทำไมผมจะไม่รู้ ขนาดกับผม..ไอ้กายยังสู้ไม่ได้เลย แล้วมันจะเอาปัญญาที่ไหนไปสู้กับซินที่เคยเรียนศิลปะต่อสู้มาแทบทุกรูปแบบ แค่หมัดของไอ้กายซินมันหลบได้ง่ายๆ สบายอยู่แล้ว ไม่ต้องให้ระคายเคืองผิวหรอก
นอกเสียจากว่าซินมันจะยอมให้ต่อยเอง? ..หรือไม่ไอ้กายก็อาจจะโมโหมากจริงๆ เลยสามารถดึงพลังแฝงในตัวมนุษย์ออกมาใช้ได้
เหตุผลอื่นผมก็นึกไม่ออกแล้วล่ะ
“กูไปบอกมันว่ากูเลิกกับชมพูแล้ว..” ซินพูดเสียงเบา ก้มหน้ามองต่ำ “กูคิดว่ามันคงจะอยากได้น้องเค้าคืน คิดว่ามันน่าจะดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ..แต่มันกลับชกกูเฉยเลย”
“กูไม่เข้าใจอ่ะ ซันนี่ กูทำพลาดตรงไหน? กูคืนน้องเค้าให้มันแล้ว มันก็น่าจะเลิกโกรธกูและเราก็ควรจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมมันถึงโกรธกูยิ่งกว่าเดิมอีกล่ะ? ทำไมล่ะ ซันนี่? กูไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ซินมองหน้าผมอย่างคนจนปัญญาจริงๆ ก่อนจะซบหน้าลงไปกับฝ่ามือของตัวเอง
“ซิน..” ผมขยับเข้าไปโอบรอบตัวมันเอาไว้ ตอนนี้ซินดูตัวเล็กลงไปถนัดใจ ไหล่ของมันสั่นไหวน้อยๆ เพราะความรู้สึกสับสน
“กูไม่เข้าใจจริงๆ ซันนี่ ทั้งที่กูพยายามจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น..แต่มันกลับยิ่งแย่ลง.. แย่ลงไปหมด กายมันเกลียดกูแล้ว”
“ไม่เป็นไร ซิน ..ไม่เป็นไรหรอก” ผมใช้สองมือประคองหน้าซินขึ้นมาให้อยู่ในระดับเดียวกัน ก่อนเอาหน้าผากตัวเองไปแนบหน้าผากอีกฝ่ายไว้ จ้องลึกลงไปในดวงตาสีอัลมอนด์ที่เหมือนกันราวกับส่งกระจกนั่น ผมเห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้นเพียงคนเดียว
และแน่นอน.. ในดวงตาของผมตอนนี้ก็มีเพียงซินคนเดียวเหมือนกัน
“ใครจะเกลียดมึงก็ช่าง แต่กูรักมึงนะ และจะรักตลอดไปด้วย ..อย่าลืมสิ”
“ซันนี่..” ซินเอามือมาประคองใบหน้าของผมเช่นกัน “มึงจะไม่มีวันเกลียดกูเหมือนอย่างไอ้กายใช่มั้ย?”
“แน่นอน” ผมยืนยันให้อีกฝ่ายมั่นใจ
“จริงนะ?”
“จริงที่สุด” ผมย้ำพร้อมกับจุมพิตลงไปบนริมฝีปากคนอีกคนตรงหน้า..
จากนั้นเราก็ยิ้มให้กัน ก่อนจะรู้สึกถึงฝ่ามืออบอุ่นของใครอีกคนที่มาวางแหม่ะบนหัวของเราทั้งคู่
“พี่ก็รักฝาแฝดนะ” แบรี่บอกพลางส่งยิ้มอ่อนโยนให้ เราไม่สงสัยในคำพูดนั้นแม้สักนิดเดียว เพราะทุกอย่างที่แบรี่ทำให้พวกเราตลอดมามันก็บอกชัดอยู่แล้ว
ผมกับซินมองหน้ากัน ก่อนจะพุ่งตัวขึ้นไปกอดคอแบรี่พร้อมๆ กัน ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดเข้าใส่
“เราก็รักแบรี่เหมือนกัน!” ทำเอาเจ้าตัวถึงกับเซถอยหลังไปหลายก้าว เพราะรับน้ำหนักแทบไม่ไหว ..ก็แน่ล่ะ ผมกับซินในตอนนี้ตัวเล็กๆ เหมือนเมื่อก่อนซะที่ไหน ที่ยังยืนได้นี่ก็ถือว่าสุดยอดแล้วนะ
พวกเราสามคนหัวเราะเสียงดัง(ที่จริงแค่แฝดมากกว่า ตอนนี้แบรี่กำลังลำบากอยู่ ฮ่ะๆ..) คิดถึงสมัยเด็กๆ ผมกับซินมักจะกระโดดเข้าจู่โจมแบรี่แบบนี้บ่อยๆ แบรี่เป็นเหมือนตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ใจดีของพวกเรา ไม่ว่าจะเล่นโหดเล่นแรงยังไงก็ไม่เคยปริปากบ่น นึกไปแล้วก็คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ เหมือนกันแฮะ
กว่าที่แบรี่จะแกะมือเหนียวหนึบของฝาแฝดออกจากตัวสำเร็จก็แทบหมดแรงยืน เขาชี้มือไปทางโต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้มีอาหารเตรียมพร้อมไว้รอพวกเราทั้งหมดแล้ว
“เอาล่ะ ไปล้างมือแล้วมากินสปาเก็ตตี้กันดีกว่า”
“นอนไม่หลับเหรอ?” ได้ยินเสียงคนข้างตัวพลิกไปพลิกมาก็เลยลองถาม
คืนนี้ซินต้องหอบหมอนมานอนห้องผม เพราะยกห้องตัวเองให้แบรี่นอน
“อือ..” เสียงอีกฝ่ายตอบกลับมา
“มานี่ดิ” ผมเอื้อมมือไปดึงซินเข้ามาหา เจ้าตัวก็ให้ความร่วมมือด้วยการมุดหัวเข้ามาอยู่ใต้คางผม ผมขยับตัวเงยหน้าให้ผมเดทร็อคนั่นเข้ามาได้ทั้งหมด และพาดแขนไปไว้บนเอวของซิน ซินเองก็นอนกอดเอวผมเหมือนกัน
“ยังคิดมากเรื่องไอ้กายอยู่อีกเหรอ?” ผมถาม
“อือ..กูเลิกคิดไม่ได้เลยอ่ะ ซันนี่” ซินตอบอู้อี้กลับมา
“จริงๆ นะ ซิน กูไม่เข้าใจว่าทำไมตอนแรกมึงถึงทำแบบนั้น? มึงไม่เคยแย่งของของใครนี่นา” ผมพูดจริงๆ ถึงซินจะเจ้าชู้ แต่มันก็ไม่เคยแย่งผู้หญิงของใคร
ยกเว้นแต่ว่ามันไม่รู้ หรือเพิ่งมารู้ทีหลังแล้วปล่อยเลยตามเลย
“กู...ไม่รู้ดิ พักหลังๆ มานี่...เวลาที่เห็นไอ้กายมันควงกับใคร...กู..กูรู้สึกเหมือนว่ากำลัง..อิจฉา” เสียงซินแทบหายไปในตอนท้าย
“อิจฉา?” ผมพูดทวน
ซินเป็นคนที่จริงใจเสมอ โดยเฉพาะกับผมแล้วมันยิ่งไม่เคยโกหก ผมไม่สงสัยเลยว่ามันพูดเรื่องจริงหรือเปล่า? แต่ที่ผมแปลกใจ
คือ ทำไมมันต้องอิจฉาสกายด้วย? ในเมื่อตัวมันเองก็ไม่เคยขาดผู้หญิงอยู่แล้ว..
“อือ ..กูอิจฉามัน” ซินย้ำ “อิจฉาตาร้อนทุกครั้งเวลาเห็นมันเดินกับชมพู เวลาเห็นมันยิ้มให้ชมพู ..กูก็เลยคิดตื้นๆ ว่าถ้ากูได้ชมพูมา ความรู้สึกร้อนรนของกูอาจจะดีขึ้น”
“แล้วดีขึ้นมั้ย?”
“..ไม่เลย กูกลับยิ่งอิจฉามากกว่าเดิมที่เห็นมันโกรธเพราะถูกแย่งชมพูไป” ซินสารภาพตามตรง “กูอิจฉาที่เห็นมันให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่ากู ..กูเป็นคนขี้อิจฉาที่น่ารังเกียจใช่มั้ย ซันนี่?”
ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกเมื่อรับรู้ว่าอีกร่างกำลังสั่นเทาเพราะความสะเทือนใจ
“กูน่ารังเกียจมากเลยใช่มั้ย?”
“ไม่หรอก มึงแค่เข้าใจผิดไป ซิน ..แค่เข้าใจผิดไปเอง”
“เข้าใจผิด?”
“อืม.. มึงไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นหรอก มึงไม่ได้ขี้อิจฉา ..เชื่อกูสิ”
“ซันนี่..?”
“อย่าคิดมากเลย นอนเถอะ” ผมกระชับอ้อมกอดอีกครั้ง และได้รับแรงกอดตอบกลับคืนมา
“ฝันดี พี่ชาย...”
“อือ.. ฝันดี ซันนี่”
ที่ผมบอกว่าซิน ‘เข้าใจผิด’ มันไม่ใช่แค่คำปลอบ แต่มันคือเรื่องจริง
มาลองคิดๆ ดูแล้ว ไม่ใช่แค่เข้าใจผิดอย่างเดียว แต่ผมว่าซินยังใช้คำผิดด้วย ที่ซินรู้สึกมันไม่ใช่ ‘อิจฉา’ หรอก ..แต่เป็น ‘หึง’ ต่างหาก
บางทีซินอาจจะรู้จัก ‘jealousy’ แต่ไม่ได้สังเกตถึงความแตกต่างระหว่าง..
..ความรู้สึกอิจฉา กับ ความรู้สึกหึงหวง.. ก็เป็นได้
นั่นล่ะ ผมถึงได้บอกว่าซินเข้าใจผิดไง...
TBC. :z2:
*เพลง คนบนฟ้า - Paradox
-
:กอด1:
-
คนหน้าหวานคือใครหว่าลืมบทไปแล้วอิอิ :laugh:
ซันนี่รักฟ้าแล้วอะดิ้ :impress2:
ว่าแต่ฟ้าเป็นไรอะมีจิตแพทย์ด้วย :really2:
แล้วฟ้าเอาคนหน้าหวานทำภรรเมียจริงๆเรอะ :m16:
:bye2:
-
เอ๊ะ อะไร ยังไงเนี่ย
งงกับนิสัยฟ้ามาก เป็นคนยังไงอ่ะ
ตกลงชอบซันป่ะเนี่ย แล้วฟ้าเป็นไรอ่ะ
-
ขอสบถ...เชี่ยยยยยยยยยยฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มาต่อ past2 เร็วๆเน้อออ
ฟ้ามันคงเข้าข่ายโรคจิตแหละ :z1:
-
ถ้ากลัวตอบไม่ได้..
ก็มาต่อ Part 2 เลยดีกว่า
-
อ๊ะ..อ้าววว...ได้แล้วทิ้งหรอฟ้า.. o18
-
ทำไมเป็นแบบนี้ละ :monkeysad:
-
ซัน ถ้า ฟ้ามันได้แล้วทิ้ง เชือน o18 มันทิ้งเลยงานนี้
ปอลิงสองจุด จะรอตอนต่อไปอย่าใจจดใจจ่อค่ะ :m31: :m16: :m16: :pig4: :pig4: :call: :call:
-
จี้เป็นเมียห่า เอ่ย เอี้ยฟ้าจริง ๆเร๊อะ ชิ!
ดีใจ คนแต่งมาเร็ว ตอนต่อไปพาทสองก็มาเร็วๆ นะ :call:
อูยยยย เป็นเรา เราก็โหวงแหละ มาถึงที่ดันเจอเมียเจ้าของห้อง ทั้งที่ไม่ได้อะไรแต่ก็โหวงหน่วงๆ ไม่ได้ ทั้งเอี้ยฟ้ามันก้อตามติดซันนี่ตลอดเวลา พอทีนี้ทำมาทิ้งขว้างไม่สนใจเหมือนคนไม่รุ้จักกันเลย อย่าให้ถึงทีซันนี่บ้างนะ...เว้ยยยยยยยยย
ว่าแต่ ไอ้เมมนรกนั่น...ใช่ของจริงเหรอ มีอะไรแอบแฝงเปล่า อูยยย อยากรู้ อยากดูว่ามันมีอะไร :serius2:
มาถึงคู่รอง....ยังเดาความคิดซินไม่ออก...รอต่อไป...หวังว่าคู่นี้คงไม่โหดเท่าคู่หลักนะ :laugh:
ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ คะ
-
อย่าสงสัยว่าทำไมมาเม้นได้ แค่ขี้เกียจอ่านหนังสือสอบเท่านั้นเอง :z3:
สงสารซันจัง รักใครไม่รัก ดันไปรักคนบ้า :เฮ้อ:
-
:beat: :z6: ฟ้า...
-
อ่าน Part1 จบแล้วชักชังน้ำหน้าเอี้ยฟ้าแล้วดิ :beat:
-
ถ้าจะเป็นแบบนี้นะซินก็เลิกเป็นเพื่อนกันไปเลยดีกว่า
ส่วนซันนี้อย่ายอมแพ้นะ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกถึงคำว่า 'หน่วง'
-
มีผัวแล้วมันเฮงซวย ก็มีเมียดีๆสักคนดีมั้ย ซันนี่
-
ตอบเม้นท์ไม่ต้องก็ได้ มาต่อนิยายดีกว่า :z2:
-
งง '0' :z2:
มาต่อไวๆนะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากกระโดดถีบขาคู่ใส่ผัวเมียคู่นี้จริงๆ
เอี้ยยยยมากพวกเอ็ง มาทำซันนี่แอบเสียใจ
-
สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าฟ้าคิดยังไงกันแน่ สรุปคือแค่เล่นๆเหรอ?? อย่างนี้ซันก็น่าสงสารแย่เลย
-
โอ้ ทำอย่างนี้มันเจ็บจี๊ดที่หัวใจเลยทีเดียว
บทจะคืนก็คืนให้ง่ายๆซะงั้น แถมไม่ได้คืนด้วยตัวเองด้วย
และเหมือนฟ้าจะไม่มีความลับกับจี้ด้วย
สงสารซันซันมาก เหมือนที่ผ่านมามันจบไปง่ายๆยังไงไม่รู้ :z3:
-
ยังไงกันละเนี่ยยยยย
รีบๆมาาต่อนะ
-
ตกลงฟ้าทิ้งแล้ว????
ทิ้งแล้วใช่ไหม ถ้าทิ้งแล้วจะเชียร์คนอื่นเลยนะ
จะไม่เชัยร์แล้วนะ
เสียความรู้สึกตั้งแต่ ได้ยินว่า เมียป่วย อยู่โรงพยาบาลแล้ว
-
ไม่รู้ทำไม แต่อยากร้องไห้
-
โอ้ มาด่วน และด่วนที่สุด ค้างคามากๆ :call: :call: :call:
-
ทำไมฟ้าทำแบบนี้ละ :serius2:
ได้ซันนี่เเล้วทิ้งหรอฟ้า!! :z3:
มาต่อด่วนเลยนะคะ ไม่ไหวเเล้ว :sad4:
-
เข้าโหมดมาม่าและ สงสัยจะอีกยาววววว
-
โว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(ร้องเหมือนสควอโล่ในเรื่องรีบอร์น) มันจะค้างไปไหนว่ะ เอามาลงแค่นี้จะโหดร้ายเกินไปแล้ว
-
งานนี้ใครจะหมดความอดทนก่อนกัน...ไม่รู้นะว่าจี้สำคัญต่อฟ้าแค่ไหน
แต่ไม่อยากให้ทิ้งซันนี่ไปง่าย ๆ อย่างนี้
-
ฟ้าค่ะ หนูทำอะไรอยู่ลูก ได้แล้วทิ้ง แล้วไปเอาไอ้หน้าหวานเรอะ เบื่อแล้วเหรอ ไอ้ฟ้า แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้หน้าหวานหมอจี้ ทำหน้าที่เมียได้สมบูรณ์แบบมากค่ะลูก มีการขอร้องกันขนาดนี้ รู้แทบทุกเรื่องขนาดนี้ ก็เอาฟ้าของแกกลับไป ซันนี่ต้องเจอคนที่ดีกว่าสามีแกร้อยเท่า เชอะ
ชื่อตอน แค่อิจฉา
แต่คนอ่านนะ โคตรหมั่นไส้ ผัวฟ้าเมียจี้ มว้ากกกกกกกกกกกกกกก
-
คนหน้าหวานคือใครหว่าลืมบทไปแล้วอิอิ :laugh:
ซันนี่รักฟ้าแล้วอะดิ้ :impress2:
ว่าแต่ฟ้าเป็นไรอะมีจิตแพทย์ด้วย :really2:
แล้วฟ้าเอาคนหน้าหวานทำภรรเมียจริงๆเรอะ :m16:
:bye2:
ลืมเหมือนกัน ๕๕๕
-
ชอบตอนนี้ที่สุด
ตอนของคนไม่รู้ใจ อ๊ายยยยยย :impress2: :impress2:
ซันนี่ๆ ชอบเขาแล้วใช่ไหมซันนี่ๆๆ
คัำพุดเหมือนประชดเลยเนอะ ที่บอกว่าเม่ีย ผัวเนี่ย
อยากอ่านต่อ คนอ่านทำเราค้างนะค่ะเลย :z3: :z3:
อารมณ์รู้สึกว่ากำลังจะได้กินมาม่าเลยยย
เค้าชอบบบบบ อยากกิน ฮ่าๆๆๆ
อ่าาอยากถามเหมือนกันไม่รู้จะถามไรดี ฮะฮะ
ถาม1+1ได้เปล่า ก๊ากก เจอถีบ
งั้นถามว่าคุณคนเขียน เขียนเรื่องไรอีกไหมค่ะ คุณคนนอ่านจะไปสอยมาอ่าน(มีคนถมยังหนอ)
อยากรู้ค่ะว่าไปเอาอิมเมจบุคลิกเฉื่อยๆชาๆ พี่ฟ้ามาจากไหนนน
มีตัวตนไหน ถ้ามีเค้าจะไปสอยมากบ้างงงง :-[ :-[
-
อืมมม คาใจ รอตอนต่อไป หวังว่าเอี้ยฟ้าจะไม่เอี้ยจริงๆตามชื่อ หุๆ
-
สงสารซันโว้ย ว่าเเล้วไอ้ฟ้ามันเลว!!!!!!!!!!!!!! บทง่ายก็ง่าย ถ้าเล่นเเบบนี้ :fire:
อยากให้ซินกับซันก้านคอมันสักที่2ที่เอาให้จมดิน :z6: :z6:กริ๊ด!!!!!!!!!!! อยากตบจี้
**อุย อินไปหน่อยค่ะ :L2:
อยากกดลบให้ฟ้า เเต่ใจบอกกดบวกให้คนเขียนรีบๆมาต่อนะคะ
-
Chapter :: 14 :: แค่อิจฉา? Part. 2 ...เร็วๆนี้
เมื่อไหร่ดีคะ พรุ่งนี้ดีมั้ยเอ่ย :impress2:
-
อื้อหือ เดาไม่ถูกเลยแฮ่ะ นิยายเรื่องนี้
แต่ที่แน่ๆ คนพี่แอบชอบกาย อยุ่รึเปล่าอ่ะ?
-
ซันนี่ o18แอบมีใจให้ ฟ้าแล้วใช่มั้ยเนี่ย??
ทำไมฟ้าต้องมีจิตแพทย์ ???
ฟ้าประธาน นายมีภรรเมีย แล้ว รึ???? :a5:
หมอจี้ ???
ลึกลับ ซับซ้อน น่าติดตามมากกกกกก
:เฮ้อ: :กอด1: :L1: :pig4:
รอตอนต่อไปปปปปปปป
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย เอี้ยฟ้า ทำไมทำแบบนี้ว่ะห่ะ ได้แล้วทิ้ง เลยหรอ
ซันนี่ หาคนใหม่ที่รักเราจริงเหอะ ปล่อยมันไป เนอะๆๆ
ว่าแต่ เมื่อไหร่จะมาต่อซะทีละ รอ นาน มว๊าก ลุย อ่ะ
-
สุดยอดเลย รอค่อย Part ๒ นะ
-
ความรู้สึกคนอ่านดำดิ่งไปพร้อมกับซันนี่เลย :m15: มาต่อ Part 2 เร็วๆเถอะ
ตามอ่านจนทันแล้ว รู้สึกสงสารคู่แฝด เพราะคิดว่าทั้งคู่ไม่ใช่ไม่อยากรักใคร แค่กลัวความรักที่ไม่จริงใจ เลยทำให้ดูเหมือนไม่แคร์ว่าจะมีคนรักหรือไม่ จึงยึดติดกันแค่สองคน
อยากให้กายกล้ากว่านี้ ส่วนฟ้า ถ้ากำลังเล่นเกมอยู่อยากให้หายไปไกลๆ ซันนี่เลย
-
ตกลงเอาไงกันแน่เอี้ยฟ้า
-
โหวงเลยละสิซันซัน
แต่เอี้ยฟ้าทำไมต้องกระตุกยิ้มด้วย เยาะตัวเอง?
ว่าแต่เขาคนนั้นมาอยู่ที่ห้องได้ยังไงเนี้ย
ซันซันมาหาเค้าดีกว่ามา
กะแล้วล่ะว่าซินต้องหวงกาย
ซินก็เป็นคนตรงไปตรงมาอยู่แล้วก็ไปบอกกายมันเลยเหอะ ฮ่าๆ
คนเขียนเรามาหนีไปด้วยกัน
(หนังสือกองมหึมาอยู่ตรงหน้าทู้กกกวัน เราก็ผ่านมันไปทู้กกกวันเหมือนกัน><)
-
มันต้องมีเบื้องหลัง !!!
ไม่ยอมมมมมมมมมมมมม :fire:
อยากถามว่า ...ฟ้า กับ จี้ เป็นอะไรกันแน่? :angry2:
-
อิจฉา...หมายถึง ซิน หรือซันนี่ ล่ะเนี่ย
อยากรู้ว่าระหว่างฟ้ากับซันนี่ใครจะหมดความอดทนก่อนกัน...คนหนึ่งปากแข็ง อีกคนก็ซึนได้โล่
เคลียร์เรื่องจี้ด้วย ไม่รู้นะว่าสำคัญกับฟ้าแค่ไหน แต่ฟ้าจะมาฟันแล้วทิ้งอย่างนี้ไม่ได้!!
-
ว้ากกกกกกกกกก
ได้โปรดรีบกลับมาเถอะนะ
...............................................
กลับมาทำให้ค้างกว่าเดิมอีก :a5:
-
ไอ้เอี่ยฟ้า :m31: :fire:
ตกลงจะเอาไอ้หน้าหวาน
ใช่ไหม :z6:
-
อ่ะ..เอาเข้าไป ฟ้าประท๊านนนนน!!!!!! :m16:
ถ้าหาเหตุผลดีๆมาแก้การกระทำนี้ไม่ได้นะ จะปลดจากการเป็นพระเอก! :angry2:(แกทำได้ด้วยหร๊อออ! ฮ่า)
-
ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ตอนนี้รู้สึกว่า ซินกะซัน ไม่น่ากลับมาไทยเลย
เฮ้ออออออออออออออ :เฮ้อ:
-----------------------------------------------
ซิน ซัน เค้าก็รักพวกเธอนะ รักแบรี่ด้วย
ไอ้สองฟ้านั่นน่ะ ช่างเขาเถอะ
ปล.รักคนเขียนด้วย
-
งงกับฟ้าจริงๆ เลย
จะทำอะไรเนี่ย เข้าใจยากมาก :serius2:
-
ตอน 2 มาแล้ววว
-
อยู่กันสามคน ซันนี่ ซินเซียร์ แบรี่ ก็น่าจะมีความสุขแล้วนะ
กลับไทยมาทำไมก็ไม่รู้ :เฮ้อ:
-
พักเรื่องซันนี่กับฟ้าไว้ก่อน ท่าจะยาว แต่ ซินกับกาย ใครจะง้อ ใครก่อนน้อ อยากรู้จัง ทำไมกายต้องต่อยซินด้วยอ่ะ????
-
เม้นให้พาร์ทสอง...
สนับสนุนให้พี่น้องรักกัน...เฮ้ยไม่ใช่ละ!
เชียร์กายๆ
แล้วก็อยากให้มีคนมาจีบซัน เอาแบบที่เอี้ยฟ้าจะไม่อยู่เฉยอีก
-
คุณฟ้าประทานจะเป็นยังไงต่อน้า :o8:
-
o22 ค้างกว่าเดิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :angry2: :angry2:
ส่วนคำถาม
ถ้า 2-3 ตอนก่อนหน้านี้ก็เอื่อยไปนิด แต่พอถึงช่วงสำคัญดันมาตัด สองคู่เลย โอยยยยยยยย :beat: สักที
-
ซันจะเอาไงกับฟ้า...ซินจะเอาไงกับกาย :serius2: :serius2: :serius2:อยากรู้ๆๆๆ
-
รู้สึกงง ๆ แต่
ก็พอเข้าใจ :เฮ้อ:
-
ตกลงมาฟ้าประทานมันเป็นอะไรมากป่ะเนี้ยยย จะเอายังงัย
ได้แล้วทิ้งหรือฟ่ะ มีเคืองจิงๆ นะเนี้ย มาทำอย่างงี้กะซันนี่ของเราได้งัยกัน
แล้วไอ้หน้าหวานเป็นเมียจิงๆ หรอ ตกลงแกจะเลือกใครกันเนี้ยยย
ไหนจะซิน กะกายอีกค้างคาเหลือเกิน หรือว่านู๋ซินหึงกาย 55555+ คงไม่ช่ายมั้งเนอะ
-
ซินจ๋า กายก็คงไม่ได้โกรธหนูหรอก
-
อืม วงจรในความคิดของฟ้าเป็นปริศนาเกิน คาดเดาไม่ถูกจริงๆว่าความสัมพันธ์ของฟ้ากับซันจะเป็นไงต่อไป
ไม่แน่ว่าฟ้าอาจจะแค่ถอยชั่วคราว แต่ความจริงมีแผนการอย่างอื่นเตรียมดักซัน
ส่วนคู่กายกับซินเนี่ย แค่ซินไปพูดความรู้สึกตรงๆกับกาย ก็จบแล้ว
รับรองว่ากายดีใจสุดๆถ้ารู้เหตุผล นี่ถ้าให้เดา กายคงน้อยใจที่ซินทำอะไรเหมือนไม่แคร์ตัวเอง
เรื่องนี้แต่งดีมาก ชอบบุคลิกฟ้าจริงๆ แปลกเกิน ไม่เคยเจอ แต่หวังว่าคงไม่มีคนแบบนี้จริงในโลก ไม่งั้นเราคงสยอง
-
หนูซินอีเจ๊ว่าหนูหลงรักนายกายแล้วหละคร่ะ
-
เวรกรรม ปัญหาประดังเข้ามาทั้งคนพี่คนน้อง เจ็บกันแบบคูณสอง
จะแก้ปัญหานี้ยังไงดีน้อ
-
ซินเซียร์เข้าใจผิดแล้วจ้า
แบบนี่เค้าเรียกว่าหึง แถมยังหึงผิดคนด้วย :-[
-
ซัน :o12:แม้part2จะเป็นของซินแต่ยังทำใจไม่ได้กับ
............ :z3: :z3: :z3: :z3:แงๆๆๆๆๆ :o12:ซันนี่อะ
น่าสงสารทำไมฟ้าทำแบบนั้นๆๆๆๆๆ :m31: :fire: :fire: :fire: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :bye2:
-
เอ๊า!...ตามต่อ...
-
รอ รอรอรอรอ รอ รอ รอรอรอ.........................
-
ฝาแฝดทั้งคู่ยังไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นของตัวเองนั้นเรียกว่าอะไร
ถ้าใจใช้เวลาอีกนาน
-
แหม แล้วซันนี่ล่ะ อิจฉาไหม
เรื่องของซินนี่รู้ดีจัง
-
ซินชอบกายแล้วววว :mc4:
-
กริ๊ดดดดดด ซินหึงหรอเนี้ย โอ้ยยยยยซึนอยู่นานเลยนะได้เวลากับเขาซักที
แต่ว่าฟ้า แกฟันแล้วทิ้งเรอะ เดี๋ยวปั๊ด!!!
-
เราก็ไปนั่งหาพาร์ทสองตั้งนาน ฮ่าๆๆ
ที่แท้มันก็ต่อจากพาร์ทแรกนี่่เอง
ตอนนี้สองแฝดกำลังสับสนกับหัวใจตัวเองอยู่เนอะ
คงต้องให้เวลากับสองแฝดแล้วววว
-
ทำไมทำแบบนี้ แงT^T
อ๊ากกกกกกกกกก!!
ทำไมฟ้า เป็นแบบนี้อ่ะ ทำไมอ่ะ
อ๊ากกกกกก ไอ้ฟ้าถีบมาเกิด!!
-
อ่านแล้วค้างมากมายยยยยยย :z3:ซินกับกายดูจะพัฒนาไปมากขึ้น. แต่ซันนี่กับเอี้ยฟ้ากลับถอยหลังซะงั้น :z3:
-
วิเคราะห์อารมณ์ของซินได้ชัดเจน
แล้วความรู้สึกของตัวเองละจ๊ะ
เข้าใจแล้วหรือยัง :m12:
-
อ่านแล้วหมั่นไส้เอี้ยฟ้ามากอ่ะ :z6:
จะยังไงแน่
-
ไม่เข้าใจฟ้าประทานเลยจริงๆ -_-'
-
อร๊ายยยย ซินเซียร์ รู้ใจตัวเองเร็วๆ น้าาาา :impress2:
-
อ่านตอนสองจบแล้ว มาม่าอร่อย งั่มๅ เหอะๆ
-
ขอ :fcuk: บ๊องหัวอิตาฟ้าประทานสักทีสิ๊ มีเมียแล้วมายุ่งกะซันนี่ทำไม ชิร์
ซินชอบสกายใช่มั้ยอ่าาแต่ยังไม่รู้ใจตัวเอง งื้ดดดดดด จะไม่เชียร์คู่แฝดให้ได้กะใครแล้ว :m31: :เฮ้อ: ให้แฝดได้กันเองเถอะ :กอด1: 5555555 คนแต่งสู้ๆนะคะะ มาต่อไวๆนะะ
-
ซิน หึงเเล้ว เเต่ไอ้ฟ้าน่าตบ
เชียร์คู่แฝดกินกันเองได้ไมอ่ะ
-
ให้ตายเถอะ พาส2 กินใจชะมัดอ่ะ
-
น่าสงสารซินมากๆ แอบรักเพื่อนสนิทเลยนะเนี่ย เฮ้อ...เศร้า
ส่วนฟ้าประทาน อืมรู้สึกเหมือนกับว่ายังมีอะไรๆอีกเยอะ
แบบว่ามีเรื่องทำให้มาใกล้ซันแบบเดิมไม่ได้
หวังว่าจะกลับมาเร็ววัน ฮิฮิ
แต่สงสัยว่าทำไมต้องพบจิตแพทย์ด้วย นี่สิ
-
อบอุ่นจังเลย ซันนี่ แบรี่ ซินเซียร์ สามฝาแฝด มีอุปสรรคมากเท่าไร มีกำลังใจจากพี่น้องจะผ่านฉลุย
-
อึดอัดใจไปด้วยกับทั้งคู่ ..วันนี้พระอาทิตย์ของพวกเราหม่นแสงซะแล้ว
ป.ล. เอี้ยฟ้า ผู้ชายในห้องคนนั้น(พาล!! ไม่อยากจะเรียกชื่อ)สำคัญกับแกมากนักใช่มั้ย
งั้นไม่ต้องเสนอหัวหงอกมาใกล้ซันอีกเลยนะ จบกัน!!! :m16:
ทั้งเคืองทั้งงอนแล้ว
:กอด1: ค้างยิ่งกว่าแผ่นดีวีดีกระตุกอีกค่ะ :กอด1:
-
หมั่นไส้ฟ้าประทานสุด ๆ เลย เลิกแยแสมันซะ จบ ๆ กันไป ชิ
-
หึง
เย่ๆๆๆ รู้ใจตัวเองกันได้แล้ววว
-
ฟ้าประทานเป็นอะไรไปหว่า ทำไมทำกับซันนี่แบบนี้ ซินเริ่มมีใจให้กายแล้ว :กอด1:
ขอกอดพี่น้องคู่นี้หน่อย :กอด1:
-
รวดเดียวจบเลยจิงๆ.......อ่านไปก้อมีทั้งเจ็บ จุก หัวเราะ
แต่ที่สำคัญตอนล่าสุด ตอล่าสุดนี้เล่นเอาน้ำตาไหล
ตั้งแต่ความรู้สึกของซัน ที่มันคงแย่มาก ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยรู็สึกมาก่อน
แล้วมาความรู้สึกของซิน ที่ก้อไม่รุ้ตัวเองเหมือนกาน น้ำตาไหลไม่หยุดเลยจิงๆ T^T
ยังไงก้อมาต่ออีกนะคับ ชอบๆ ชอบจิงๆนะนี่
จะรอนะ อย่าลืมมาต่อด้วยน้า
ปล......ขอสมัครเปงสมาชิกเรื่องนี้อีกคนน้า คงไม่รังเกียจกานน้อ^^!!
-
แค่ความเข้าใจผิด
แต่ อาจเป็นความไม่รู้ใจมากกว่า
-
กายโกรธยิ่งกว่าเดิมอีก นี่แหละน๊าาาทำอะไรไม่ปรึกกษาหล่ะซิน
-
แว๊บบบบบบบบบบบบบ แอบมาดู แต่ ไม่มี วี่แวว
รีบกลับมาน่ะะะะะะะ
-
ซันชายน์ - สับสนทางความรู้สึก
ซินเซียร์ - หวั่นไหวในหัวใจ แต่พยายามปฏิเสธ
สกาย - รักนะ แต่ ไม่กล้าบอก
ฟ้าประทาน - ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ? (จริง ๆ ก็ไม่เคยรู้ว่าพี่ท่านคิดอะไรในหัว )
คนอ่าน - :เฮ้อ:
-
ยังไม่มาอีกหลอเนี่ย รอรอนะค๊าฟฟ
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ สนุกมากกกกก o13
ตอนนี้เราไม่เข้าใจไอ้เอี้ยฟ้าจริงๆ ทำไมถึงเลิกตามซันนี่ง่ายๆแบบนี้ แล้วยังจะเรื่องซินกับกายอีก อยากอ่านตอนหน้าสุดๆค่ะ
-
ดันดัน อย่าลืมมาต่อด้วยนะค๊าฟฟฟ
รอรออยู่น้าา
-
ดันๆๆๆ
มาต่อไวๆ น้าาาาาา :z3:
-
แว๊บมาดู เผื่อได้แต๊ะเอีย สักตอน
-
มาปูเสื่อรอค่ะ ><
-
เข้ามารอซันนี่ :z2:
-
พาร์ท สอง เนื้อหาอยู่ไหนน้า
-
พาร์ท สอง เนื้อหาอยู่ไหนน้า
อยู่หน้า 18 ค่ะ
-
แง๊ๆ อยากอ่านต่อแระน้า
เมื่อไหร่จะมาต่อน้อ
รอรออยู่น้อนี่!!
-
Chapter :: 15 :: ช่วยสอนหน่อย?
“โอ๊ยยย อีซันซัน เอาของออกๆ เดี๋ยวนี้ๆ!” เมย์บีในสภาพทุลักทุเล กำลังแบกกล่องกระดาษขนาดใหญ่ แถมด้านบนยังมีตุ๊กตาสติทช์ยักษ์อีกหนึ่งตัว ทำให้มันเดินตุปัดตุเป๋แฉลบซ้ายทีขวาทีเพราะมองไม่เห็นทาง หลังจากรีบเคลียร์ของบนโต๊ะจนพอมีที่ว่างแล้ว ผมก็เดินเข้าไปช่วยมันถือตุ๊กตามาวางที่โต๊ะให้
“โฮ่ย!” วางกล่องได้อีเมย์ก็ถึงกับออกปากโล่ง ยกแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก ท่าทางว่ามันจะเดินมาไกล เพราะที่จอดรถตามปกติของมันกับที่นั่งประจำของพวกเราก็อยู่ห่างกันพอสมควร
ผมมองของที่มันขนมาแบบงงๆ เพราะไม่รู้ว่ามันจะเอามาทำอะไร? ขณะที่เมย์บียืนเท้าเอวหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังหาใคร?
“อีกายยังมาไม่ถึงเหรอ?”
ผมสั่นหัว ตั้งแต่เช้าจรดเย็นผมก็เพิ่งเจออีเมย์นี่แหล่ะ ส่วนไอ้กายยังไม่เจอเลย
เมย์บีเลยถามต่อ “แล้วอีซินดี้พี่มึงล่ะ?”
“ไปก๊อปปี้ชีท” ผมบอก อีเมย์แสยะยิ้มพอใจ ก่อนจะควักคัตเตอร์ในกระสอบ(กระเป๋ามันนั่นแหล่ะ)ออกมาบรรจงกรีดเทปกาวที่กล่องเพื่อเปิดออก
ผมชะโงกหัวไปดูว่าในนั้นมีอะไรบ้าง ก็ปรากฏว่าเป็นป๊อกกี้กล่องสีแดง(รสช็อคโกแลต)เรียงแน่นขนัดอยู่ ผมเห็นแต่แรกแล้วล่ะว่ากล่องใหญ่มันเป็นกล่องของ ‘ป๊อกกี้’ แต่ไม่คิดว่าข้างในจะมีป๊อกกี้จริงๆ ด้วย นึกว่ามันเอาใส่อย่างอื่นมาซะอีก
“กูขอค่าขนส่งซักสิบกล่องแล้วกัน” เมย์บีว่าพลางโกยป๊อกกี้ใส่กระสอบประจำตัว แต่ลักษณะว่ามันจะเอาไปเกินสิบกล่องนะนั่น
“ของใครเนี่ย?” ผมถาม ขณะที่อีเมย์กำลังพยายามปิดกล่องใหญ่ให้เหมือนเดิม แล้วเอาสติทช์วางทับไว้
แต่คนที่ผมถามยังไม่ทันอ้าปากตอบ ก็มีอีกคนแหกปากร้องเรียกผมขึ้นซะก่อน
“ไอ้ซานนนนน~” สกายนั่นเอง มันกำลังวิ่งหน้าแดงกระหืดกระหอบมาทางนี้ พอถึงตัวผม มันก็จับไหล่ผมเขย่าจนหัวสั่นหัวคอน “ซันซันเพื่อนรัก มึงต้องช่วยกูนะ มึงต้องช่วยกู!”
“เออ..เดี๋ยว..ปละ..ปล่อย..กู..ก่อน..” ผมพูดกระท่อนกระแท่นเนื่องจากยังโดนเขย่าไม่เลิก
“มึงต้องช่วยกูนะ มึงคนเดียวเท่านั้นที่ช่วยได้ ซัน ขอร้องล่ะ ช่วยกูด้วย!” ไอ้บ้ากายยังคงพล่ามไปเขย่าผมไปไม่ยอมเลิก
บอกให้ใจเย็นๆ ก็ไม่ฟังกันสักนิด อีเมย์บีก็ยืนดูเฉยไม่คิดจะมาช่วยกัน หงุดหงิดหนักเข้าผมเลยโน้มคอไอ้ตัวบ้าพลังลงมาขยอกเข่าไปทีแบบจัดหนัก หวังจะเรียกสติสตังมันกลับคืนมา(แต่วิญญาณอาจหลุดลอยไป.. อันนี้ผมไม่รับผิดชอบนะเออ)
“อุก!..ซัน..มึง..”
ได้ผล! ไอ้กายหยุด มันเบิกตากว้างมองหน้าผม ก่อนจะค่อยๆ ทรุดลงไปนอนตัวงออยู่ที่พื้น ..โอเค สงสัยว่าผมคงจะเล่นแรงเกินไปหน่อย
แต่ก็นะ ถือซะว่าเป็นผลกรรมที่มันบังอาจมาชกพี่ชายผมก็แล้วกัน
‘โหสิว่ะ สกาย ฮ่ะๆๆ
“อ๊ายยยย อีก๊ายยยยย!” อีเมย์แตกตื่น มันรีบถลาเข้าไปเขย่าตัวเพื่อนสมัยเด็กของมัน ปากก็ร้องฟูมฟาย “อย่าเพิ่งตายนะ อีกาย อย่าเพิ่งตายนะ ตื่นขึ้นมาสั่งเสียอะไรซักอย่างก่อน มึงอย่าทิ้งกูไปเฉยๆ แบบนี้สิ ให้กูได้ร่ำลาก่อน อีกายยยยย แอ้ก!!”
อีตัวฟูมฟายโดนคนเกือบตายยกขาฟาดจนกลิ้งหลุนๆ ออกไปอีกทาง สกายพยุงสังขารสะบักสะบอมเพราะความเป็นห่วง(แบบแปลกๆ)ของเมย์บีลุกขึ้นนั่งอย่างลุลักทุเล
“กูจะตายเพราะมึงนี่แหล่ะ อีเชี่ยอาจ!” มันชี้นิ้วไปทางอีเมย์อย่างเคืองๆ ทางนั้นก็มองกลับมาแบบเคืองๆ เหมือนกัน
“กูอุตส่าห์เป็นห่วง แมร่งยังมาทำกับกูแบบนี้ ต่อไปกูจะไม่สนใจแล้วว่ามึงจะเป็นตายร้ายดียังไง ชะมดเช็ด!” อัเมย์ออกแนวน้อยใจ
“ถ้าได้แบบนั้นจริงจะดีมาก” ไอ้นั่นก็ประชดกลับ “ถ้าห่วงกูแล้วจับหัวกูกระแทกพื้นแบบเมื่อกี๊ ก็อย่ามาห่วงจะดีกว่า”
“เชอะ!” เมย์บีสะบัดหน้าหนี มันลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวแล้วเดินไปกระแทกตูดนั่งที่ม้านั่ง
ไอ้กายก็ลุกเหมือนกัน ก่อนจะเดินกระย่องกระแย่งไปนั่งฝั่งตรงข้าม เห็นแบบนั้นนังกะเทยแสนงอนก็สะบัดหน้าหนีอีก(ไม่ได้ดูหนังหน้าตัวเองเลยจริงๆ) ไอ้กายเบะปากหมั่นไส้ แล้วหันมาสนใจผมแทน
“ซัน”
“มีเรื่องอะไร?” ผมที่ยืนเงียบกอดอกมองพวกมันปะทะคารมกันพักนึงพูดขึ้นเป็นครั้งแรก
“มึงต้องช่วยกูนะ” ไอ้กายยังยืนยันประโยคเดิม ..ซึ่งไม่ได้ช่วยให้ความกระจ่างอะไรกับผมเลย
“มึงก็บอกมาก่อนสิว่าจะให้ช่วยอะไร?” ผมว่า ก่อนจะสังเกตเห็นรอยแดงเป็นปื้นบนแก้มซ้ายมัน “นั่นแก้มไปโดนอะไรมา?”
“โดนชะนีหน้าตาดีตบเอา” แต่คนที่ตอบกลับเป็นอีเมย์ ไอ้คนต้นเรื่องหันมาถลึงตาใส่ แต่เมย์บีทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ
“ชมพูน่ะ” ไอ้กายบอกเมื่อเห็นผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
ผมพยักหน้า เริ่มรู้สึกเอียนกับชื่อนี้ยังไงบอกไม่ถูก คงเพราะพักนี้ได้ยินบ่อยเกินไปมั้ง ผมไม่อยากจะเดาเรื่องราวเอาเอง เลยรอให้มันพูดต่อ
“เมื่อเช้ากูแวะไปดูว่าชมพูเป็นยังไงบ้าง เพราะเมื่อคืนน้องเค้าโทรมาร้องไห้กับกู...คิดว่ามึงคงรู้แล้วว่าเรื่องอะไร”
ผมพยักหน้าอีก จะเรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้พี่ชายตัวแสบของผมมันไปหลอกให้ความหวังน้องเขาน่ะ เฮ้อ..
“แล้วเป็นยังไงบ้าง?” ผมถาม รู้สึกเป็นห่วงน้องเขาเหมือนกัน หวังว่าคงจะไม่ถึงขั้นคิดสั้นประชดรักหรอกนะ
“ก็ดีขึ้นแล้ว..” ไอ้กายพยักหน้า แล้วเล่าต่อ “ก่อนกลับ...ชมพูขอคืนดีกับกู ขอร้องให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม ..กูเลยพูดไปตรงๆ ว่ากูเห็นใจน้องเค้านะ แต่ไม่รู้สึกสงสารว่ะ เค้าก็ตบกูแล้ววิ่งหนีไปเลย กูยังไม่ทันได้อธิบายด้วยซ้ำ”
“สมควรล่ะ ถึงคิดงั้นจริงแต่มันก็น่าจะมีวิธีพูดที่ดีกว่านี้นี่หว่า” ผมว่า
“อืม คราวนี้กูพลาดไปหน่อย” และมันก็ยอมรับ “จริงๆ ก็เพราะกูยังโกรธน้องเค้าอยู่ด้วยแหล่ะ ทั้งที่กูคิดว่าคนนี้แหล่ะ ‘ใช่’ ..แต่เค้ากลับเปลี่ยนใจไปหาซินง่ายๆ ซะงั้น ถ้ากูยอมกลับไปเป็นเหมือนเดิม ก็ไม่รู้ว่าคราวหน้าจะเปลี่ยนใจไปหาคนอื่นง่ายๆ อีกรึเปล่า?”
มึงก็คิดว่า ‘ใช่’ ทุกคนอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง? ..ผมแอบค่อนแคะมันในใจ.. แล้วมึงเองก็เคยทำแบบนั้นบ่อยๆ ไม่ใช่เรอะ? ไอ้เรื่องเปลี่ยนใจง่ายน่ะ ครั้งนี้พระเจ้าคงคิดจะให้บทเรียนคนบาปหนักอย่างมึงนั่นล่ะ สกายเอ๊ย!
“แล้วมึงจะให้กูช่วยอะไร?” ผมถามเข้าเรื่อง
“ช่วยกูพูดกับซินหน่อย” ผมเลิกคิ้วกับคำขอนั้น
“มึงไม่โกรธมันแล้วเหรอ?”
“ตอนแรกก็โกรธ แต่ตอนนี้กูกลัวว่ามันจะเลิกคบกูมากกว่า เมื่อวานก็ดันหน้ามืดไปต่อยมันอีก...เฮ้ยซัน มันโกรธกูมากมั้ยวะ? มันบอกมึงว่าจะเลิกคบกูมั้ย?” ไอ้กายขยับเข้ามาจับมือผมอย่างคนกำลังกลัวความผิด
ผมก็ได้แต่ยืนนิ่ง กำลังคิดประหลาดใจกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ตอนแรกผมคิดว่าไอ้กายนั่นแหล่ะที่น่าจะเป็นฝ่ายโกรธและอยากเลิกคบซิน ไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลับตาลปัดไปได้ขนาดนี้ ..ได้ยังไง? นี่ถ้าซินมาได้ยินคงดีใจตาย
แต่ยังก่อน...ขอผมแน่ใจอะไรสักอย่างสองอย่างก่อน
“ก็ได้ยินบ่นๆ อยู่เหมือนกัน” ผมโกหกหน้าตาเฉย คนฟังถึงกับซีดลงไปถนัดตา ..อะไรมันจะน่าตกใจขนาดน้าน?
ผมแอบสังเกตอาการมัน แล้วพูดต่อ “กูจะช่วยมึงก็ได้นะ เห็นแก่มิตรภาพสี่ร้อยกว่าวันของพวกเรา”
“กูรักมึงจริงๆ ซันชายน์!” ไอ้กายหน้าบาน มันคว้าเอวผมไปกอดด้วยความยินดี ..แต่ไม่ต้องถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้ก็ได้มั้ง?
ผมพยายามแงะหัวมันออกจากหน้าท้อง ไอ้นั่นเลยเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยรอยยิ้มกว้าง เห็นแล้วก็... เอาเหอะ ถ้าจะดีใจขนาดนี้ ผมจะไม่ใจร้ายกับมันนักก็ได้...ถ้าไม่จำเป็นนะ(แหงล่ะ ยังไงผมก็ต้องเอาเรื่องของซินมาก่อนอยู่แล้ว)
“มึงทำถูกแล้ว อีซันซัน” แว่นเสียงอีเมย์บีบ่นพึมพำ พยักหน้าเห็นด้วยอยู่คนเดียว ..เออแน่ะ ขนาดมันงอนไอ้กายอยู่นะ มันก็ยังอุตส่าห์มีกระจิตกระใจเอาใจช่วยเพื่อนมันอีก เป็นคนดีจริงๆ เลยมึง
ปัง!!
เสียงอะไรบางอย่างกระทบโต๊ะดังสนั่นจนเราทั้งหมดสะดุ้งสุดตัว หันไปมองที่เกิดเหตุก็เห็น เทกซ์บุ๊ค(textbook) อนาโตมี(Amatomy) พิมพ์แบบสี่สีทั้งเล่ม เล่มหนาปึ้กพอๆ กับสารานุกรมวางแน่นิ่งอยู่ ดูก็รู้ว่าน่าจะหนักมาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันนี่แหล่ะที่สร้างเสียงดังจนน่าตกใจเมื่อครู่ มองเลยขึ้นไปอีกหน่อยก็เห็นเจ้าของของมันยืนหน้าตาเฉยเมยไร้อารมณ์อยู่..
ไอ้นักศึกษาหัวหงอกกับแว่นกันแดดยี่ห้อกุ๊ชชี่เจ้าประจำที่หายหัวไปนาน ...แต่ผมเพิ่งเจอมันเมื่อวานเอง
“อ๊ายยย ฟ้าประทาน!” เมย์บีเป็นคนแรกที่ได้สติก่อน “ไม่เจอกันนานยังหล่อเหมือนเดิม ไม่สิๆ หล่อยิ่งกว่าเดิมอีก มามะ มาให้เมย์ชื่นใจซักฟอดเถอะ” มันผวาเข้าไปหา แต่ก็ถูกกำแพงเทกซ์บุ๊คยันเข้าหน้าซะก่อน
“แหม.. ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไปได้ ไม่สึกไม่หรออะไรซักหน่อย” อีเมย์บีบ่นกระปอดกระแปด
“..ไม่อยากให้ทำ” ทั้งที่พูดกับอีเมย์ แต่ไอ้เอี้ยฟ้ากลับมองมาทางไอ้กายแบบไม่วางตา
วันนี้มันใส่แว่นเลนส์สีน้ำเงินจางๆ เลยพอจะมองเห็นว่าลูกกะตาดำๆ ของมันไปหยุดอยู่ที่ใคร แถมยังรู้สึกว่ามันกำลังปล่อยรังสีทะมึนแบบแปลกๆ ออกมาจากตัวด้วยสิ.. เหมือนกับวันที่ผมเจอมันครั้งแรกที่คณะเภสัชเลย ไม่ได้เห็นแบบนี้มานานแล้ว ทำเอาผมเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง
..ก็ไม่รู้หรอกว่าคนอย่างมันจะมาไม้ไหนอีก แต่คราวนี้ผมจะไม่สนใจอีกแล้ว ใช่! ไม่ว่ามันจะทำอะไรผมก็จะไม่สนใจทั้งนั้น ต่อให้มันไปตายในทุ่งข้าวสาลี แล้วเกิดใหม่เป็นโกโก้ครั้นช์ผมก็ไม่มีทางสนใจหรอก จะบอกให้!
ใช่แล้ว! ผมไม่อยากต้องรู้สึกแย่ๆ แบบเมื่อวานอีก!!
“อ้อ...” ไอ้กายที่ตอนแรกนิ่งไปร้องออกปากแบบนั้น ก่อนจะค่อยๆ คลายวงแขนออกจากเอวผม “โทษที ลืมตัวไปหน่อย”
ทั้งที่มันควรบอกผม แต่ตามันกลับมองไปที่เอี้ยฟ้าซะงั้น ..ไอ้สองตัวนี้มันอะไรกันวะ?
ไอ้เอี้ยฟ้านั่งลง บรรยากาศคุกคามเมื่อครู่ค่อยๆ เจือจางหายไป มันล้วงมือเข้าไปในรอยเปิดของกล่องใหญ่ แล้วหยิบป๊อกกี้กล่องเล็กออกมากล่องนึง ตอนที่มันกำลังจะแกะกินโดยไม่ขอเจ้าของ(ที่ผมก็ยังไม่รู้ว่าใคร) ไอ้กายก็รีบพุ่งตัวข้ามโต๊ะไปยึดไว้ซะก่อน
“อันนี้ไม่ได้โว้ย! กูจะเอามาให้ซิน” ไอ้กายโวย แล้วเก็บเข้ากล่องใหญ่ตามเดิม ผมเลยได้รู้ว่าของพวกนี้เป็นเครื่องเซ่นซินนั่นเอง ..ก็ลงทุนเนาะ
“เฮ้ย แล้วใครเปิดกล่องวะ?”
“กูเปล่านะ!” เมย์บีรีบลุกขึ้นพรวด ..ไม่ค่อยจะร้อนตัวเลยนะมึง
ผมล่ะอดขำมันในใจไม่ได้ มันยืนกระมิดกระเมี้ยน แอบกระเป๋าไว้ข้างหลัง ค่อยๆ ขยับถอยห่างออกไปเรื่อยๆ หน้าก็ส่ายรัวๆ อย่างคนไม่ยอมรับ ขณะที่ไอ้กายเริ่มตีหน้ายักษ์ใส่
“อีอาจ..” มันเรียกหัวขโมยเสียงเย็น “มึงกล้ายักยอกกูเหรอ?”
“กูบอกเปล่าไง! ..อ๊ะ เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้วันศุกร์แห่งชาติ ต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วล่ะ เดี๋ยวจะสวยไม่ทันเพื่อนสาว ไปก่อนนะทุกคน บ๊ายบาย จูบุ๊จูบุ๊” มันส่งจูบส่งท้ายอีกหลายจ๊วบ แต่ไม่มีใครกล้ารับ ..ขนาดเอี้ยฟ้ายังยกเทกซ์บุ๊คบังหน้าเหอะ
พอวิ่งแท่ดๆ ไปได้อีกระยะก็หันมาทำท่าซารังแฮแบบหนังเกาหลีอีกที ก่อนจะวิ่งลับตาไป
“โหย.. มันเอาไปกี่กล่องวะเนี่ย?” ไอ้กายรีบตรวจเช็คสินค้าทันที
“เกินสิบ” ผมช่วยตอบให้
ไอ้นั่นก็ทำหน้าเซ็งๆ แล้วนั่งลงเหมือนเดิม ..จังหวะที่มันเผลอผมเห็นเอี้ยฟ้าแอบเลื้อยมือเข้าไปในกล่อง ล้วงเอาป๊อกกี้ออกมาได้สองกล่องแบบเนียนๆ ด้วยหน้านิ่งๆ เหมือนเดิม ..เชื่อมันเลย
“เอ้อ ก่อนจะช่วยมึง กูขอถามอะไรหน่อย” ผมกลับเข้าประเด็นอีกครั้ง ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามีไอ้เอี้ยฟ้าประทานนั่งหัวโด่อยู่(แถมยังแอบหักป๊อกกี้เข้าปากด้วย) ..คิดซะว่ามันเป็นอากาศธาตุแล้วกัน
“ว่ามาเลย!” ไอ้กายฉวยมือผมไปกุมไว้ กลับมากระตือรือร้นอีกครั้ง
แต่ผมยังไม่ทันได้ถามอะไร เสียงหัก เป๊าะ เป๊าะ เป๊าะ สามครั้งรวดก็ดังขึ้นก่อน หันไปมองเอี้ยฟ้าก็เห็นมันยังนั่งนิ่ง ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ผมรู้นะว่ามือที่อยู่ใต้โต๊ะของมันกำลังทำอะไรน่ะ
บอกไอ้กายดีไหมเนี่ย..ว่าป๊อกกี้มันหายไปอีกสองกล่อง?
“อ้อ.. ลืมตัวอีกแล้ว” ไอ้กายยิ้มแหยๆ ให้เอี้ยฟ้า แล้วปล่อยมือจากมือผม ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจการกระทำของมัน มันก็ทำเป็นยิ้มประจบประแจง แล้วเร่งให้ผมถาม “ถามมาเลย ถามมาๆ ยินดีตอบทุกอย่าง”
“ทำไมมึงถึงต่อยซิน?” ผมยิงคำถามทันที
“กูโมโหที่มันล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น ทั้งชมพู ..ทั้งกู” หางเสียงมันอ่อยลงจนแทบไม่ได้ยิน
ผมพยักหน้าเข้าใจ ..จะว่าไป พี่ผมมันก็สมควรโดนจริงๆ นั่นแหล่ะ
“แล้วทำไมมึงถึงกลัวซินเลิกคบ?”
“เพราะกูชอบมันมาก กูเลยไม่อยากเลิกคบกับมัน” ไอ้กายตอบ พอเห็นผมเลิกคิ้ว มันก็รีบอธิบายต่อ “..เอ้อ ชอบ...ในฐานะเพื่อนน่ะ กูไม่เคยมีเพื่อนแบบมันมาก่อน อยู่กับมันแล้วสนุก..ดี.. แหะๆ”
“เข้าใจล่ะ” ผมพยักหน้าอีกครั้ง “งั้นกูจะขออะไรมึงซักอย่างนึง ถ้าอยากให้กูช่วยจริงๆ”
ผมไม่อยากไปคาดคั้นหรอกว่าไอ้กายจะรู้สึกยังไงกับซินกันแน่ จะมากกว่าเพื่อนหรือแค่เพื่อนจริงๆ..? มันไม่ใช่เรื่องที่ผมสมควรจะยื่นมือเข้าไปสอด ถ้าไอ้กายมันคิดจริงมันก็คงจะหาวิธีสื่อออกไปให้ซินรับรู้เอง ผมเป็นแค่คนวงนอก แต่สิ่งที่คนวงนอกอย่างผมพอจะทำได้ก็คือการช่วยปกป้องความรู้สึกของซิน..ซึ่งเป็นพี่ชายของผม ..ผมไม่อยากเห็นมันเจ็บเหมือนเมื่อวานอีก
เพราะงั้น..ก่อนวัวจะหายอีก ผมควรจะรีบล้อมคอกซะ!
“ได้ทุกอย่าง ..ยกเว้นแค่ตัวกับหัวใจนะ อันนี้ให้ไม่ได้จริงๆ ..หวง” ยังมีหน้ามายิ้มทะเล้นอีก อยากจะบอกมันจริงๆ ว่าคนที่อยากได้น่ะ ไม่ใช่กูแน่ ไอ้บ้า!
ผมถอนหายใจ แล้วพูด “หลังจากนี้..เวลามึงจะคบกับใคร ห้ามควงมาให้ซินเห็น ..กูไม่ได้ห้ามมึงคบใครนะ เพราะกูไม่มีสิทธิ์นั้น แค่อยากให้มึงระวังอย่าให้ซินรู้ก็พอ”
เพราะ ..ซินชอบสกาย... นั่นคือสิ่งที่ผมค่อนข้างแน่ใจ
แต่ที่แน่ใจยิ่งกว่าคือ ..ซินยังไม่รู้ตัว..
และผมก็ยังไม่อยากให้มันรู้ตัวด้วย มันอาจจะช็อคก็ได้ถ้ารู้ว่าตัวเองดันหลงไปชอบไอ้กาย...ซึ่งเป็น ‘ผู้ชาย’ ที่มันแสนรังเกียจ(..คือผมไม่ได้หมายความว่าซินรังเกียจไอ้กายนะ แต่มันรังเกียจ ‘ผู้ชาย’ ต่างหาก ..อ้อ แน่นอนว่ายกเว้นผม ถึงภายนอกจะไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกตินี้ก็เหอะ ..แน่นอนว่าข้อนี้ก็ยกเว้นผมอีกเหมือนกัน) ปล่อยให้ค่อยเป็นค่อยไปน่าจะดีกว่า ก็ได้แต่หวังว่าสกายจะไม่ทำอะไรที่ทำให้ผมต้องตามไปกระทืบมันแล้วกัน
“ทำได้หรือเปล่า?” ผมถามเมื่อเห็นคู่สนทนากระพริบตาปริบๆ ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึจากไอ้ตัวขโมยป๊อกกี้ ตวัดสายตาไปมองก็เห็นว่ามันกำลังแอบเอาขนมเข้าปากพอดี
“ทำได้ แต่ไม่เข้าใจว่ะ” ไอ้กายสารภาพ
ผมเลยคิดคำตอบส่งเดชไป “กูกลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เดี๋ยวพวกมึงจะผิดใจกันอีก”
“..โอเคๆ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” สกายยังทำหน้าสงสัย แต่ก็ยอมตกลง
จังหวะนั้นผมก็มองข้ามหัวมันไปเห็นซินพอดี เลยรีบผละจากไอ้กาย ลากซินไปเจรจาก่อน
“ซันนี่...ไอ้กาย?” ซินมองไปทางโต๊ะประจำกลุ่มระหว่างที่ถูกผมลากออกมาหาที่เหมาะๆ คุย
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึงก่อน” ผมกำลังจะพูด แต่ซินก็แทรกขึ้นก่อน
“ไอ้กายยังโกรธกูอยู่เปล่า? มึงได้คุยกับมันยัง? มันบอกจะเลิกคบกูมั้ย?” ซินถามรัวเป็นชุด จนผมต้องรีบยกมือห้าม
“ฟังกูนะ ซิน” ผมพูดเสียงนิ่ง เป็นการออกคำสั่งแบบกลายๆ ซินยอมหุบปาก มันพยักหน้าพร้อมจะรับฟัง ผมเลยพูดต่อ “ไอ้กายมันกำลังจะมาขอโทษมึง”
“จริงอ่ะ! มันไม่โกรธกูแล้วเหรอ?” ซินทำท่าจะวิ่งไปหาไอ้กาย ผมเลยต้องล็อคคอมันไว้ แล้วสั่งดุๆ
“ฟัง!” ซินหุบปากฉับทันที “มึงจะยกโทษให้มัน กูก็ไม่ขัดข้องหรอก แต่ขอไว้อย่าง...ห้ามบอกเรื่องที่มึงรู้สึก ‘อิจฉา’ มันให้มันรู้เด็ดขาดนะ”
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้.. ผมต่อในใจ ..เพราะถ้าขืนพูดไปล่ะก็ ไอ้กายต้องรู้แน่ๆ ว่าซินคิดอะไรกับมัน แล้วผมก็รับประกันไม่ได้ด้วยว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง
“แหม.. กูก็ไม่อยากพูดนักหรอก น่าอายจะตายไป” ซินใช้นิ้วชี้เกาต้นคอ แบบที่มันชอบทำเวลาเขิน “ถ้ามันไม่ถามล่ะก็นะ”
“ถึงมันถามมึงก็ไม่ต้องพูด” ผมย้ำอีก
“แต่กูไม่อยากโกหกนี่” ซินเถียงหน้ายุ่ง
“ไม่ต้องโกหก แค่ไม่พูดก็พอ” ซินยังคงทำหน้าไม่เห็นด้วย ผมเลยต้อง ประเหลาะ “..โอเค จะพูดก็ได้ แต่ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
ซินใช้เวลาคิดนิดหน่อย ก่อนตอบตกลง “ก็ได้ แต่ซักวันนึงกูจะบอกมันนะ กูไม่อยากเก็บไว้คนเดียว”
“เอาแบบนั้นก็ได้” ผมค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อย
พอเดินกลับไปที่โต๊ะก็เห็นไอ้กายนั่งทำหน้าลุ้นระทึกอยู่ ผมแอบยกนิ้วเป็นสัญลักษณ์ว่า ‘โอเค’ ให้มัน หน้ามันก็เลยดูมีความหวังขึ้นเยอะ
ใครจะหาว่าผมหลอกไอ้กายก็ได้ ผมไม่ได้ช่วยพูดให้มัน(เพราะซินไม่ได้โกรธมัน) แถมยังยุให้ซินปิดบังบางอย่างกับมันอีก แต่ทั้งหมดนี่ผมก็ทำเพื่อพี่ชายของผมนี่นา ผมไม่อยากให้ซินต้องกระทบกระเทือนใจไปมากกว่านี้
“ซิน..” ไอ้กายลุกขึ้นเมื่อเห็นซินเดินเข้ามาใกล้ “..กู”
“กูขอโทษ” ซินชิงพูดก่อน ไอ้กายถึงกับอ้าปากค้าง
ผมก็ได้แต่ยืนถอนหายใจ ..จะเล่นตัวสักนิดก็ไม่ได้นะพี่กูเนี่ย
“กูจะไม่ทำแบบนั้นอีก อย่าเกลียดกูเลยนะ”
“ไม่ๆๆๆ กูต่างหากที่ต้องขอโทษ กูต่อยมึงเมื่อวาน กูทำเกินไป มึงอย่าเกลียดกูนะ” เมื่อได้สติไอ้กายก็รับปฏิเสธเป็นพัลวัล
ซินส่ายหัว ยกมือขึ้นลูบรอยช้ำตรงมุมปากตัวเอง “ช่างเหอะ ไม่เจ็บเท่าไหร่”
เห็นพวกมันยิ้มให้กันได้ผมก็พลอยยิ้มไปด้วย.. แต่บรรยากาศพิลึกกึกกือแฮะ ยืนไปยืนมาก็ชักกระอักกระอ่วนใจ ผมว่าผมน่าจะย้ายตัวเองไปอยู่ให้ไกลหูไกลตาพวกมันนะ ปล่อยให้มันเคลียร์กันเองดีกว่า
“ซันนี่..?” ซินเรียกผมที่เข้าไปเก็บข้าวของของตัวเอง ผมหันมายิ้มให้มัน ก่อนกระซิบเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน
“อย่าลืมที่บอกล่ะ ห้ามพูดนะ” ผมยกนิ้วชี้แตะปากตัวเอง ก่อนถอยออกมา ทิ้งพวกมันเอาไว้ข้างหลัง
เดินมาได้สักพักก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนตามมา อ้อ...แน่ล่ะ ผมรู้ดีว่ามันเป็นใคร แต่ผมทำเป็นไม่ใส่ใจ เดินตรงดิ่งมายังรถที่จอดไว้ข้างตึก กดรีโมท เปิดประตู ยัดของเข้าไป แต่ยังไม่ทันได้ยัดตัวเองตามไปก็ถูกดึงต้นแขนไว้ก่อน..
ผมสะบัดแขนออกจากมือเย็นๆ นั่น ก่อนหันไปปล่อยหมัดซ้ายเข้าแก้มมันเต็มๆ ไอ้เอี้ยฟ้าเซถอยหลังไป แทนที่จะรีบขึ้นรถแล้วขับหนีไปให้พ้นมันซะ ผมกลับตามไปถีบท้องมันอีกที จนมันไปกระแทกกับผนังตึก ผมเตะรวบขา มันเลยร่วงลงไปกองกับพื้น ก่อนจะเตะอัดซ้ำๆ อีกหลายทีเพื่อความสาแก่ใจ
จนเริ่มเหนื่อยจึงหยุดยืนหอบ..
ผมเพิ่งรู้ตัวนาทีนี้เองว่าผมโกรธมันมากขนาดไหน
ผมโกรธที่จู่ๆ มันก็เข้ามาในชีวิตผม โกรธที่อยู่ดีๆ มันก็หายหัวไป โกรธที่เห็นใครคนนั้นอยู่บนห้องของมัน โกรธที่เมื่อวานมันทำเป็นไม่สนใจผม ผมโกรธที่มันทำให้ผมสับสนและหวั่นไหว
ใช่! หน้าตาเฉยชาของมันทำให้คนอย่างผมต้องวุ่นวายใจ!
เออ! ผมอาจจะหลงไปชอบมันอย่างที่พวกคุณเข้าใจนั่นแหล่ะ ผมยอมรับก็ได้!! ผมต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ แต่หลังจากที่นอนคิดมากเป็นเพื่อนซินมาทั้งคืน ผมก็ไม่มีข้อสรุปอื่นให้ตัวเองอีก นอกจาก..
ผมคงชอบมัน!!
ทั้งที่คนอย่างมันไม่เห็นจะมีอะไรดีเลยในสายตาผม!
ถ้าตัดเรื่องรูปร่าง หน้าตา ฐานะออกไป มันก็ไม่เหลืออะไรให้เห็นว่า ‘ดี’ แล้วแท้ๆ ..มันคือไอ้นรกส่งมาเกิด มันคือผีห่าซาตาน มันก็แค่ไอ้บ้าคนหนึ่งเท่านั้น!
พอเอาทุกอย่างที่มันทำมารวมกัน ผมก็โกรธจนอยากเห็นมันเจ็บจนร้องไห้ แต่แน่ล่ะ คนหน้ามึนอย่างมันต่อให้กระทืบจนตายคาตีนก็คงไม่ร้องสักแอะหรอก พอเห็นมันไอแค่กๆ และเริ่มขยับตัว ผมก็เตะมันซ้ำอีกทีให้กลับไปนอนตัวงอเหมือนเดิม โชคดีที่ไม่มีใครอยู่แถวนี้ ไม่งั้นความป่าเถื่อนของผมคงได้ประจักษ์แก่สายตาของชาวโลกเป็นแน่แท้
“พอใจยัง?” มันถามเนิบๆ เมื่อลุกขึ้นนั่งพิงผนังซีเมนต์ได้สำเร็จ หลังจากโดนผมเตะร่วงไปอีกหลายครั้ง
ผมก้มมองมันนิ่งๆ ยังหอบไม่หาย มันเองก็เงยหน้าขึ้นมองผมเช่นกัน สภาพสะบักสะบอมน่าดู ที่มุมปากมีเลือดไหลออกมาด้วย แต่ถึงจะเห็นสภาพแบบนั้นผมก็ยังเตะมันไปอีกทีแทนการตอบว่า ‘ยัง’
ได้ยินเสียงมันถอนหายใจเฮือกใหญ่ มันนั่งมองผมเฉยๆ ไม่ได้คิดจะโต้ตอบอะไร ..อันที่จริงมันไม่โต้ตอบเลยตั้งแต่แรก ปล่อยให้ผมซัดมันฝ่ายเดียว
“ซันนี่..?”
“...กูชื่อ ซันชายน์”
“ยังจะพูดแบบนั้นอยู่อีก” ได้ยินมันบ่น ผมเลยตบหัวมันไปอีกที แค่เฉี่ยวๆน่ะ เพราะผมขี้เกียจก้มตัวลงไป “เจ็บมากมั้ย?”
ทั้งที่นั่นควรจะเป็นผมถาม(แต่ผมไม่คิดจะถามหรอก) แต่เอี้ยฟ้ามันดันมาถามผมซะนี่ ..แล้วผมจะเจ็บได้ยังไงในเมื่อผมเป็นคนเตะ ไม่ใช่คนถูกเตะ ไม่รู้มันคิดอะไรของมัน? สงสัยจะโดนกระทืบจนสมองกระทบกระเทือนแล้วมั้ง ผมเลยยืนนิ่งๆ ไม่คิดจะตอบอะไรออกไป
“เจ็บมากรึเปล่า?” แต่มันก็ยังถามซ้ำอีก
“กูจะเจ็บได้ไง มึงต่างหากที่สมควรเจ็บ หรือว่าจะโดนกระทืบบ่อยจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรแล้ว?”
“ก็เจ็บอยู่” มันยอมรับ ไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าผม “แต่เห็นมึงทำหน้าเจ็บกว่า”
ผมเม้มปากจนเป็นเส้นตรงกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่อยากจะยอมรับนักหรอก แต่ผมก็รู้สึกปวดตรงอกจริงๆ นั่นแหล่ะ ...บางทีผมอาจจะเริ่มมีปัญหากับระบบหัวใจ?
สงสัยต้องหาเวลาไปตรวจเช็คบ้างแล้ว..
“ละเมอรึไง?” ผมว่าแล้วหันหลังกลับ ตั้งใจจะไปขึ้นรถ แต่คราวนี้ถูกคว้าขาเอาไว้
“ซันนี่..?” ไอ้เอี้ยฟ้าเรียกผมอีก “ยังไม่ตอบเลย”
“เซ้าซี้จริง” ผมสะบัดขา แต่มันไม่ยอมปล่อย ผมเลยวีนใส่อย่างหงุดหงิด “อะไรนักหนาวะ? ปล่อย!”
“กูไม่อยากเห็นมึงเจ็บ” สิ่งที่มันพูด ทำให้ผมถึงกับชะงัก
ผมหันไปมองมัน แค่นหัวเราะออกมา “หึ คนอย่างมึงเนี่ยนะ?”
“อือ” มันยอมรับง่ายๆ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนอื่นเขาประชดอยู่
“งั้นก็ไปจากชีวิตกูซะสิ หายไปเลย อย่าโผล่หน้ามาให้เห็นอีก”
“ไม่.. กูไม่อยากไป” มันพูดหน้าด้านๆ เลย ..ให้ตายสิ
“แล้วมึงจะเอายังไง?” ผมชักจะเหลืออดกับมันเต็มทน
“..ไปกินข้าวกันเหอะ หิวแล้ว” มันเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย แล้วยื่นมือมาให้ผมช่วยดึงมันขึ้น “ลุกไม่ไหว”
ผมกลอกตาไปมาแบบเซ็งๆ ก่อนจะตัดสินใจดึงมันขึ้นมา พอยืนได้มันก็เดินขโยกเขยกไปที่รถทันที ผมจิ๊ปากขัดเคืองใจแต่ก็ยอมให้มันมานั่งเบาะข้างคนขับ ขี้เกียจจะไล่ เพราะถึงจะไล่มันก็คงไม่ไป และผมก็คงจะเหนื่อยเปล่า
ก็คนอย่างมันน่ะ รู้จักแค่ ‘อยาก’ กับ ‘ไม่อยาก’ เท่านั้นแหล่ะ ถ้ามันไม่อยากไปล่ะก็ ไล่ให้ตายมันก็ไม่ไปหรอก
“จะกินอะไร?” ผมถามระหว่างที่ขับรถออกจากมหาลัย
“หมี่เกี๊ยวหมูแดง” มันตอบ
“ซันนี่?” หลังจากขับรถมาติดไปแดงแยกหนึ่ง ไอ้เอี้ยฟ้าประทานก็เริ่มเปิดปากพูดอีกครั้ง
“อะไร?” ผมถามกลับห้วนๆ
“กูชอบมึง”
“ห๊ะ?!” ผมหันควับไปมองคนพูดด้วยตาที่เบิกกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงบีบแตรไล่ของรถคันหลัง หันไปมองก็เห็นว่าไฟสัญญาณกลายเป็นสีเขียวแล้ว
“ทำหน้าตาตลกชะมัด”
“ถ้ายังไม่อยากปากแตกซ้ำซ้อนก็พูดจาดีๆ หน่อย” ผมกระชากคอเสื้อมันมาขู่ฟ่อ มันยกมือทำท่ายอมแพ้ ผมเลยปล่อย แล้วออกรถ
“มีคนบอกกูแบบนั้น” ไอ้เอี้ยฟ้าเริ่มพูดต่อ
“ใคร?!” ผมกระชากเสียงถามอย่างอารมณ์เสีย ถ้าคิดจะล้อเล่นกับความรู้สึกของผมล่ะก็ เดี๋ยวผมจะถีบมันลงไปให้รถคันอื่นทับตายเดี๋ยวนี้แหล่ะ คอยดูสิ!
“คุณพิณ” มันตอบสั้นๆ อย่างกับผมจะรู้งั้นล่ะว่า ‘คุณพิณ’ ของมันเป็นใคร ..ให้ตายเหอะ หัดพูดจาให้คนอื่นเข้าใจง่ายๆ บ้างไม่ได้หรือไงวะ?
“แล้ว ‘คุณพิณ’ น่ะใคร?”
“เป็นน้องคุณขลุ่ย” ..นั่น ‘คุณพิณ’ ยังไม่กระจ่าง ‘คุณขลุ่ย’ มาอีกละ
นี่มึงกำลังทดสอบความอดทนของกูอยู่ใช่ไหม ไอ้เอี้ยฟ้า?!
“ก็แล้ว ‘คุณขลุ่ย’ น่ะใครวะห๊ะ?!” ผมจะถามมันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ ถ้ามีคุณห่าคุณเหวอะไรงอกขึ้นมาอีกผมจะไม่คุยกับมันแล้วจริงๆ
มันใช้เวลานึกเป็นนาทีเลย กว่าจะพูดออกมาได้ “..คุณแม่”
อ้อ.. สรุป ‘คุณพิณ’ ที่ว่าก็คือ ‘คุณน้า’ สินะ? บอกว่าน้าแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ต้องให้สืบความยาวสาวความยืด อ่อนใจจะสื่อสารกับมนุษย์ต่างไฟลัมอย่างมันเหลือเกิน
เอ้อ.. ว่าแต่เอี้ยฟ้ามันมีแม่ด้วยเหรอ? ไหนเคยบอกว่าไม่มีไง?
เฮอะ แต่จะไปจริงจังอะไรกับคำพูดของคนอย่างมัน ขนาดเคยบอกว่าไม่มี ‘เมีย’ แต่ก็ยังเห็นเมียมันอยู่ทนโท่
“เมื่อวานจี้ก็พูดเหมือนคุณพิณ มันบอกว่า..กูคงหลงรักมึงเข้าแล้วล่ะ” เอี้ยฟ้าพูดด้วยสำเนียงเนิบๆ ของมันต่อไป ...แต่หัวใจของผมเริ่มทำงานหนักกับสิ่งที่มันพูด กลัวว่ามันจะได้ยินเสียงกลองในอกผม ผมก็เลยเอื้อมมือไปกดเปิดวิทยุหวังให้มันช่วยกลบเสียงอื่น
ก็ไม่รู้หรอกนะว่าไอ้หน้าหวานจี้มันพูดด้วยความรู้สึกแบบไหน? และทำไมมันถึงคิดแบบนั้น? แต่ตอนนี้ผมชักสงสัยความสัมพันธ์ของพวกมันสองคนแล้วสิ
แน่นอน ผมไม่กล้าถาม.. กลัวว่าความจริงจากปากมันจะกลับมาทำร้ายตัวผมเอง เลยได้แต่นั่งนิ่ง ฟังมันพูดต่อ
“กูไม่แน่ใจหรอกว่าสิ่งที่พวกนั้นพูดจะเป็นเรื่องจริงแค่ไหน? ..อย่างที่เคยบอกว่ากูไม่รู้จัก ‘การชอบ’ หรือ ‘การรัก’ คนอื่นมันเป็นยังไง และไม่เคยสนใจอยากจะรู้จักด้วย แต่ว่านะ ซันนี่..” เอี้ยฟ้ายื่นมือมาแตะแก้มผมในตอนที่เลี้ยวมาจอดใกล้ๆ ร้านขายบะหมี่เกี๊ยวพอดี
ผมหันไปมองมัน เป็นอีกครั้งที่เห็นเงาตัวเองฉายชัดอยู่ในดวงตาสีดำลึกล้ำของอีกฝ่าย
“ตอนนี้กูชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วล่ะ ว่าการรักใครซักคนมันเป็นยังไง?”
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า? ..แต่รู้สึกเหมือนระยะห่างของเรามันร่นเข้าหากันเรื่อยๆ ผมรีบยกมือยันไหล่ของมันไว้ กลัวว่ามันจะเข้ามาใกล้กว่านี้ กลัวว่ามันจะได้ยินเสียงหัวใจของผม
และเหมือนว่ากล่องเสียงของผมจะใช้การไม่ได้ซะแล้ว..
“..ถ้าเป็นซันนี่ล่ะก็..ต้องทำให้เข้าใจได้แน่..”
โอเค ผมไม่ได้คิดไปเองแล้วล่ะ เพราะตอนนี้จมูกของผมกับจมูกของเอี้ยฟ้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว ผมอยากจะผลักมันออกไปให้พ้น แต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงของผมจะหายไปตามหากล่องเสียงกันหมดเลย แย่ชะมัด..
“ช่วยสอนหน่อยสิ...การรักใครซักคนมันเป็นยังไง..?”
ผมไม่แน่ใจว่าเอี้ยฟ้าประทานไม่อยากได้คำตอบ หรือไม่อยากให้ผมตอบกันแน่ ก็ตอนนี้มันปิดทางออกเสียงของผมด้วยริมฝีปากของมันเสียสนิทเลยนี่นา..
TBC. :z2:
-
:z13: :z13:
-----------------------
พี่ฟ้าาาาาาาาาาาา อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก>O<
บอกรักกันแล้วววว
รู้ใจกันแล้ววว อ๊ายยยยยย
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
ซันนี่รู้ใจตัวเองแล้วซินะ กรี๊ดดดดด
อ่าาา ตื่นเต้นอยากอ่านตอนต่อไปจัง
-
ยังไม่เคลียร์เลยนะเอี้ยฟ้า ไม่ยอมให้ซันนี่สอนหรอก
-
กร๊๊ดดดดดด ดีใจ มาต่อแล้วววว แบบนี้ก้อ ค้างงงงงง เหลือเกิน
คาแรกเตอร์ฟ้าประทานนี่ไม่เหมือนใครจริงๆ
คู่นี้รักแบบโหด ๆ จริง ๆ ซันนี่เอ้ย ไปเตะมันอย่างงั้น ระวัง มันเอาคืนฟ้าเหลืองแน่ ๆ :laugh:
-
เดี๋ยวนี้เวลาเรียก "เอี้ยฟ้า" ทีไร เป็นนึกถึง "เอี้ยก้วย"ทุกที :z3:
-
แง รอมาหลายวัน จิ้มก่อนเเล้วค่อยอ่าน!!!
ตอนนี้หายมาม่ารึยังค่ะ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเป็นเช่นนั้น TT'
-
เอี้ยฟ้า มาซะซึ้งเลย
-
ตะวันฉาย แมร่งโหด! แต่เริ่มมีพัฒนาการบ้างแล้วนะคุณฟ้า (นรก) ประทาน
-
เอี้ยฟ้าสารภาพรักแบบมึนๆ เหอะๆ มึนตล๊อดๆ รีบๆเคลียร์ตัวเองเลย จะได้ happy ending ซะที อิอิ
-
เอี้ยฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ขอเตะซี่โครงอีกทีดิ๊!! :z6: << แค้นฝังใจมาตั้งแต่พาร์ทที่แล้ว
เพราะพอเจ็บตัวแล้วดูจะพูดจารู้เรื่องขึ้นนะ ซันนี่โคตรเทพอ่ะ
แต่ถูกใจฟ้าประทานค่ะ มันต้องรุกแบบนี้ แมนให้หนักจนซันนี่ระทวยไปเลย
:กอด1: รวบกอด :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ว๊ากกกกกก
มดขึ้นคอม!
ล้อเล่น โอะ โอะ โอ๊ย เธอน่ารัก
ชัเพี้ยนๆ สนุกมากกกกหวานกันจัง
หวานไปเรื่อยๆเถอะ สาธุ(แต่มึนๆก็สนุกนะ)
เป็นกำลังใจให้
เอี้ยฟ้าของซัน
ซันนี่ของเอี้ยฟ้า
ซันของกาย
กายของซัน
น้องเมย์บี กระเทยน่ารัก?
สุดท้ายยยยยย คนเขียนๆๆๆๆ
-
อิฟ้า
แล้วคนที่มึงว่าเป็นเมียล่ะ ไม่เคลียร์นะแบบนี้
ไม่ไหวใจย่ะ!!!
-
อ้ายๆๆๆๆๆๆๆตื่นเต้นๆ......รอตอนต่อไป :z3:
-
สรุปตอนนี้เหมือนจะใจตรงกันหมดครบคู่แล้ว
แต่ต่างก็ยังไม่รู้ความรู้สึกของกันและกัน (แถมคนไม่รู้ตัวด้วยหนึ่งคน)
เหลือแต่เคลียร์อะไรๆให้มันลงตัวนะ
ลุ้นมากสำหรับซันนี่กับเอี้ยฟ้า
จะทำยังไงต่อไปน้า
แล้วจี้เมียฟ้าล่ะว่าไง
-
แล้วคุณเมียอันเป็นที่รักของคุณฟ้าประทานไปไหนแล้วล่ะ o2
-
คึ คึ แอบสะใจเบาๆ ที่เอี้ยฟ้าโดนซันซันตื้บ
-
:a2: o7 เอี้ยฟ้าของตรูเริ่มเป็นมนุษย์แล้ว
แต่แอบหวานเบาๆน่ะ :m3: ซันนี่ ตกลงโลด
-
ฟ้าบางทีแกก็ซื่อตรงเกินไปนะ
-
ฟ้ามาตอนนี้คุ้มมากเลย
มีหึงมีบอกรักด้วย :-[
-
คดีเก่ายังไม่เคลียร์เลย ยังจะมาปากดีอีก เกลียดเอี้ยฟ้าจริงๆเลย :m31:
-
ซิยกับสกายน่ารักอ่ะ
ใจตรงกันแบบไม่รู้ตัวเลยวุ้ย ฮ่า
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุดฟ้าก็สารภาพกับซันนี่แล้วววว
ฟ้ารุกเนิบๆๆนะเนี่ยยยย คู่นี้เริ่มหวานกันแล้ววว :o8: :o8:
ส่วนซินนี่ก็เริ่มเกิดอาการ?กับสกายแล้ว คู่นี้เนี่ยน่าลุ้นแหะ
ว่าใครจะสารภาพก่อนใคร ตอนนี้หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยอ่า^ ^
-
ตกลงคนหน้าหวานมาทำไม??? :z3:
ฟ้าแม่งงง :fire:เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์จะ
มาทำซันนี่ช้ำอีกมั้ยเนี่ย :o12:
ปล.มีใครสังเกตไหมหว่าว่าวันที่โพสที่ขึ้นตรงชื่อเรื่องคือ 25.01.12 :really2:
คนเขียนตั้งใจโพสหรือเรามึนเองหว่า :z2:
-
เอี้ยฟ้า...ไม่อยากจะเชียร์
แต่มันก็พระเอกนิ
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :L1: :3123: :L2: :pig4:
-
เรื่องเมียจี้หน้าหวานยังมิเคลียร์ (ในสถานการณ์ของซันนี่) เลยอ้ะ อย่ายอมสอนให้ง่ายๆนะ
สกาย - ซิน น่ารักกันจริงๆ นะ เค้าแคร์กันดีจริงๆ คาแรคเตอร์ซินดูโหดๆ เนอะ แต่จริงๆแล้วใสซื่อไร้เดียงสากว่าซันนี่เยอะเลย :laugh:
ปล. อยากกินป๊อกกี้ :impress2:
-
สมควรแล้วที่ได้กินหมัดซันนี่ อย่าไปยอมมันง่าย ๆ นะ ชิ
-
ซันนี่เว้ยยยยยยยยย โอกาสมาแล้วอ่ะ ยื่นมือไปคว้าไว้หน่อย
อย่าฐิถิ อย่าเล่นตัว ฟ้าประทานมันโพล่งมาขนาดนี้แล้วอ่ะ
ใจดีสอนหน่อยเถ๊อะะะะะะะะะะะะ :impress2:
ซินกับสกาย เพี้ยนคู่ ควรแล้ววววววววววว = =
แต่ก็น่ารักดีนะ 5555555 เพี้ยงงง ขอให้รุ้ตัวกันไวๆนะจ๊ะ
-
เห้อ!!...........รู้สึกว่าเรื่องวุ่นๆมันกำลังจะเกิดขึ้นแล้วละสิ
มันคงจะวุ่นวายน่าดูเลยนะเนี่ย ความรักที่ไม่รุ็ตัว^^!!
ยังไงคนเรามันก้อต้องมีความรักสินะ
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะคับ รอรอน้า!! อย่าหายไปนานๆอีกน้อ
-
ตอนนี้ นี่เป็นหนึ่งสองเรื่องของบอร์ดที่ตามอ่าน เช้า กลางวัน เย็น
คอยชะโงกมองแล้วมองอีกว่ามายัง มายัง
สนุกมาก
ไม่นึกว่าสกายจะใจอ่อนอภัยให้ซินง่ายๆแบบนี้ แต่คู่กาย-ซินเนี่ยน่ารักจริงๆ
อยากให้ซินรู้ใจตัวเองเร็วๆ อยากเห็นซินวินาศซันตะโรตอนรู้ใจตัวเอง
ส่วนฟ้าเนี่ยก็นึกว่าจะมีแผนการอะไรเสียอีกนี่กลับเดินมาบอกรักดื้อๆ
อืมเปลี่ยนมาเล่นลูกตรงเนี่ย แต่ความจริงเดี๋ยวมีหักมุมหรือเปล่า
กายกับฟ้าแอบไปเป็นพันธมิตรลับหลังซันกับซินหรือเปล่า ฟ้าถึงมาคุตอนเห็นกายกับซันใกล้ชิด
ส่วนกายก็ท่าทางเกรงใจฟ้าแปลกๆ
ต้องติดตามตอนต่อไป
-
แอร๊ยยยยยย
เเล้วจี้กับฟ้านี่ยังไงกันนิ - -
-
คนเขียนบอกว่าตัน ได้อ่านแล้วเหมือนคนเขียนเอาหัวใจใส่ในเนื้อหาด้วย สุดยอด ฟ้าขอความรักแล้ว ซันนี่โชคดีจังเลย
-
เดี๋ยวนี้เวลาเรียก "เอี้ยฟ้า" ทีไร เป็นนึกถึง "เอี้ยก้วย"ทุกที :z3:
กำลังจะรัวนิ้วพิมพ์ เห็นเม้นนี้แล้วไปต่อไม่ถูกเลยเรา +1 ขอทดเวลาฮาเพิ่มอีกสิบวิ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เอี้ยก้วย เอร้ยยยยย เอี้ยฟ้ามันแลดูมึนๆนะช่วงนี้
ปล. รวบกอดสองพี่น้องซันนี่กะซินเซียร์ อยู่ในภาวะสับสนกันถ้วนหน้า
-
อิฟ้าอิบ้า เรื่องนี้ มันสอนกันไม่ได้ มันต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง ย่ะ จริงมั้ยซันนี่
-
ยิ่งกว่ามีคนรักเป็นมนุษย์ต่างดาวอีกมั้งเนี่ย
....การเข้าใจฟ้าประทาน คงต้องอาศัยวุ้นแปลภาษาจำนวนมาก
คนวงนอกอย่างเรายังค่อดงง แล้วคนที่โดนกะตัวแบบซันนี่ไม่ปวดประสาทแย่เหรอเนี่ย
-
ไอ้คุณฟ้ามันมาแปลกอ่ะวันนี้ ว่าแต่เรื่องจี้ ขอเคลีย์ด้วยน้า
-
หวานตามสไตร์ นายฟ้า 5555 น่ารักดีนะคู่นี้
แต่ค่กาย ซิน ก็ไม่แพ้กัน เชียร์ๆทั้งคู่ :L2: :L2:
-
กรีซซซซซซซซ ซํนโหดมาก กระทืบไม่เลี้ยงเลยยยยย
แต่ก็สมควรนะ หึๆ
-
มาบอกรักแบบงงๆ มึนๆ สไตล์ฟ้าประทาน 5555
-
สอนให้รู้จักคำว่ารักหน่อย .....ฮิ้วววว
คนเขียนนนน วันที่ผิดจ้าาา
-
ซัน โหดว่ะ ซัดเอี้ยฟ้าซะน่วมเลย :oni3:
เอี้ยฟ้าก้อไม่รู้อะไรเข้าสิง หรือโดนพรายกระซิบอะไรมา อยู่ๆก้อมาทำแบบนี้กับซัน สอนให้รักเริกอะไรกัน รู้มั้ยของแบบนี้เรียนได้ เลิกไม่ได้นะคะ
-
นึกภาพฟ้าทำหน้านิ่งๆขโมยป๊อกกี้... :m20:
-
รักกันด้วยลำแข้งจริงๆ คู่นี้ :dont2:
-
เดี๋ยวนี้เวลาเรียก "เอี้ยฟ้า" ทีไร เป็นนึกถึง "เอี้ยก้วย"ทุกที :z3:
นึกซะว่าเป็น 'แซ่' ของฟ้าประทานมันแล้วกันเนอะ น่ารักออก :laugh:
ตกลงคนหน้าหวานมาทำไม??? :z3:
ฟ้าแม่งงง :fire:เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์จะ
มาทำซันนี่ช้ำอีกมั้ยเนี่ย :o12:
ปล.มีใครสังเกตไหมหว่าว่าวันที่โพสที่ขึ้นตรงชื่อเรื่องคือ 25.01.12 :really2:
คนเขียนตั้งใจโพสหรือเรามึนเองหว่า :z2:
แหมมมม มีคนจับได้ :-[
ปล.เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ผู้แต่รีบปั่นรีบอัพจนเบลอขนาดไหน :sad4:
-
อื้อ...คู่นี้เสเอ็ม...จัดหนัก 555
-
ทั้งโกรธ + ทั้งชอบ = กำลังจะรัก
-
มึนตลอดนะไอ้เอี้ยฟ้า :really2:
-
พี่ซินกับสกายก็ดีกันแล้วเนอะ เหลือแต่เมื่ิอไหร่จะรู้ตัวว่ารักกัน5555
ส่วนคู่ซันนี่ก้ะยังไม่เคลียร์ว่าอีตาฟ้าประทานมันหายไปไหนมากลับมาถึฟงก็มาสารภาพกักซะงั้น เคลียร์ตัวเองก่อนดีมั้ยค่ะคุณฟ้า?!
-
แนวได้อีกนะตาคนนี้ :z2:
แล้วซันนี่จะตกลงมั้ยเนี่ย
ดูจากรูการณ์แล้วน่าจะโอเคนะ
แอบงง สรุปแล้วจี้เป็นอะไรกับฟ้าอ่ะ
-
เอี๊ยฟ้าเท่ห์อ่ะ
เล่นพูดซะขนาดนี้ก็สอนเค้าหน่อยละกันนะซันนี่
-
คู่นึงมาง้อด้วยป๊อกกี้กะตุ๊กตาสติชน้อยน่ารัก แต่อีกคู่มัน... :z6:
แต่ก็สะใจดีสมกะที่เอี้ยฟ้าทำคลุมเครือให้น้องซันซันต้องชีช้ำ ..
คำสารภาพของฟ้าเล่นเอาชอคแต่ก็ช่วยเครียตัวเองด้ายม้ายยยยผีเข้าผีออกจริงๆอิหล่อ :fire:
-
ได้ฤกษ์เมนต์ซะที !!!
กำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าเป็นซันนะ จะกระทืบไม่เลี้ยงเลย
คนแต่งก็ให้ซันกระทืบจริงๆด้วย สะใจ :laugh:
แต่ความจริงก็สงสารฟ้านะ คนเราทำอะไรมันต้องมีที่มาที่ไป
ถึงแม้ฟ้าจะตอบความรู้สึกตัวเองได้แค่อยากกับไม่อยาก
แต่เบื้องลึกเบื้องหลังชีวิตของเค้าเราไม่รู้นิ ไม่มีใครเลวมาตั้งแต่เกิดหรอก และแลดูว่าฟ้าจะซื่อกว่าที่คิดนะ
อีกคู่นึงกายซิน น่าร๊ากกกกกกกกก :o8:
น้องซินเห็นห้าวๆแต่แอบใสซื่อนะจ๊ะ
ส่วนกายเป็นไรไม่รู้ รู้สึกว่าบทบาทน้องเหมือนตัวประกอบอดทนเลย :a5:
-
โอ้ยย หวานซะ
มาซันนี่ มาสอนรักให้ฟ้าประทานหน่อย เร้วว :mc3:
-
ไม่เข้าใจฟ้าเลย...แล้วเมื่อวานทำไมถึงเมินซันนี่ไปอย่างนั้นล่ะ
จี้อีก เป็นอะไรักบฟ้ากันแน่ ทำไมถึงทำเหมือนได้รับอภิสิทธิ์มากกว่าคนอื่น
-
อ๊าย ... สอนหนูหน่อย ... หนูไม่เค๊ย... ไม่เคย... :z1:
-
อยากให้ซันนี่สอน ก็ต้องเคลียร์เรื่องจี้ก่อนสิ
-
แล้ว เมีย ของ ฟ้าละ ฟ้าไม่ได้เมียของนายหรอ ที่อยู่ในห้องนาย น่ะ
ซันนี่ คงจะทำให้นายรู้จัก ความรัก ไม่ได้ดี เท่าเมียของฟ้าหนอกนะ :z3:
-
ตามทันแล้ววว...
ชอบบุคลิกเอี้ยฟ้าค่ะ มึน ๆ อึน ๆ แถมตรงสุด ๆ
ซันนี่กับซินเซียร์น่ารักมากก
กายก็มึน ๆ อึน ๆ เหมือนกัน
อ้อ ชอบเมย์บีด้วยค่ะ กระเทยถึกที่น่าร๊ากกก ^^
-
แล้วจี้เป็นอะไรกะฟ้าประทานหว่า =.=?
-
เอี้ยฟ้า ได้ใจป้าไปเต็มๆ เลยนะ คริคริ
-
อดีตยังไม่เคลียร์นะเอี้ยฟ้า
-
ตามอ่าน เรื่องนี้สนุกดีค่ะ พระเอกนิสัยแปลกๆ เหมือนพวก ไอคิว สูง แต่ควบคุมอารมณ์ ความรู้สึก การแสดงออก ไม่เป็น
ต้องมีคนคอยชี้แนะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฟ้ากวนสุดๆเลย
รอตอนต่อไปจ้า
:z2: :z2: :z2:
-
จี้...โอเคว่าดีใช่มั้ย? ไม่ได้มีซัมติงแน่นะ
-
ฮึ้ยยยย
ตอนนี้ขอหวงซันนี่ได้มั้ย
อ่านไปอ่านมาหลงรักซันนี่เข้าไปซะเต็มเปาเลย
เอี้ยฟ้ามันนิสัยจริงๆ
คิดจะชอบก็ชอบ คิดจะอยากเรียนก็มาบังคับให้ซันนี่สอน
เฮอะ
-
จีเนียส กับ อิเดียต บางทีมันก็คล้ายกัน
ฟ้า(ของซัน) เป็นแบบไหนกันแน่
เดาอารมณ์พี่ท่านไม่ถูกเล้ย
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ๊าย ... สอนหนูหน่อย ... หนูไม่เค๊ย... ไม่เคย... :z1:
เหอๆ กำลังจะเม้นเห็นเม้นนี้พอดี อารมณ์เดียวกันเลย
-
เมื่อไหร่จะมาสอนคำว่ารักให้ฟ้าประธานอ่ะ
-
Chapter :: 16 :: เซอร์ไพรส์กว่า!
“ช่วยสอนหน่อยสิ...การรักใครซักคนมันเป็นยังไง”
ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย.. มันหมายความว่ายังไง?
ถ้าเป็นคนอื่นพูดผมคงจะเข้าใจว่าตัวเองกำลังถูกบอกรักแน่ๆ แต่นี่ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ เป็นคนพูด.. ผมไม่กล้ามองโลกในแง่ดีขนาดนั้น
จากประสบการณ์สอนให้ผมรู้ว่าผู้ชายคนนี้ตรรกะมันผิดเพี้ยนไปจากมนุษย์ปกติทั่วไป ผมจะเอาบรรทัดฐานอะไรไปวัดความคิดของมันไม่ได้หรอก ..ใช่ ที่ผ่านมาก็เป็นแบบนั้นตลอด ถ้าจะให้กระจ่างก็คงต้องถามกันให้รู้เรื่องนั่นแหล่ะ ถึงจะเข้าใจ
ผมควรจะถามมันใช่ไหมนะ?
หรือจะปล่อยผ่านไป? ไหนๆ ก็ปฏิเสธไปแล้ว..?
อืม ผมปฏิเสธไปแล้วล่ะ.. หลังจากที่มันพูดอย่างนั้นแล้วฉวยโอกาสจูบผมที่กำลังสบสนอยู่นานสองนาน ทั้งรสชาติหอมหวานของช็อคโกแลตและรสชาติแปร่งปร่าของเลือดที่สัมผัสได้จากปลายลิ้นของอีกฝ่าย พาเอาสติสัมปชัญญะของผมเตลิดไปไกลโข กว่าจะเรียกกลับคืนมาได้ก็ตอนที่มือซนๆ ของมันมาลูบมาเลื้อยอยู่แถวๆ ต้นขาด้านในของผมแล้ว ..แมร่ง! ถ้าผมไม่ไหวตัวทันนี่มันกะมีได้เสียกับผมในรถเลยใช่ไหมเนี่ย? อันตรายจริงๆ
พอผมผลักมันออกพ้นตัว ก็ตะโกนใส่หน้ามันไปว่า ‘ไม่!’ สั้นๆ ง่ายๆ ความหมายตรงตัว แล้วก็รีบลงจากรถมา.....มาสั่งบะหมี่แห้งหมูแดงกิน
เอิ่ม...นี่ผมกำลังทำอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย???
เฮือก! ผมสะดุ้งตัวเมื่อมีมือเย็นๆ มาแตะที่หน้าผาก พอเงยหน้าจากชามบะหมี่ก็เห็นคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกำลังจ้องมองผมอยู่ ผมปัดมือข้างนั้นออกไป ก่อนจะกลับมาสนใจใช้ตะเกียบเขี่ยหมูแดงในชามตัวเองต่อ
“อะไร?” ปากก็บุ้ยใบ้ถามเสียงแข็งอย่างคนไม่สบอารมณ์ แต่รู้สึกร้อนหน้าร้อนหูยังไงไม่รู้สิ อยู่ดีๆ ผมก็ไม่กล้าสบตาสีดำสนิทคู่นั้นขึ้นมา แถมไอ้ก้อนเนื้อในอกซ้ายยังเต้นจังหวะแปลกๆ..อีก
“เหมือนมีไข้นะ หน้าแดงๆ ตัวก็ร้อนนิดหน่อย” เอี้ยฟ้าบอกด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชาตามปกติของมัน แล้วคีบหมูแดงชิ้นสุดท้ายของตัวเองใส่ปากเคี้ยว
“กูแค่ร้อน..” ผมพูดส่งๆ จับคอเสื้อตัวเองสะบัดๆ แสร้งทำเป็นหันมองนั่นนี่รอบตัว “อากาศวันนี้แมร่งร้อน..”
พั่บๆๆๆ ...เมนูอาหารถูกเอี้ยฟ้าโบกพัดไปมาเพื่อสร้างกระแสลมอ่อนๆ หวังจะช่วยคลายร้อนให้ผม เล่นเอาผมอึ้งไปหลายวิฯเลย ไม่คิดว่ามันจะทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย หันกลับมามองหน้ามันก็ไม่ได้เห็นอารมณ์อื่นใดเพิ่มเติมนอกจากเฉยสนิท ขณะที่มือก็พัดไปเรื่อยๆ ไม่ได้หยุด
แต่ไม่รู้ทำไม..ยิ่งมันพัดให้ ผมก็ยิ่งรู้สึกร้อนมากกว่าเดิมซะอีก หัวใจก็เต้นเร็วขึ้นด้วย ท่าทางว่าผมคงจะป่วยอย่างที่มันว่าจริงๆ แล้วมั้งเนี่ย ..แย่ล่ะสิ
“..ถึงทำขนาดนี้ก็ไม่เปลี่ยนใจสอนให้หรอกนะ” กลัวว่าถ้าไม่พูดอะไรบ้าง เสียงหัวใจของผมจะดังขึ้นมาประจานตัวเองซะก่อน ก็เลยหยิบประเด็นเมื่อครู่ขึ้นมาเกทับมันซะอย่างนั้น
“ไม่เป็นไร..” เอี้ยฟ้าบอกง่ายๆ “ไว้ถามใหม่วันหลังก็ได้”
“วันไหนก็ ‘ไม่’ ทั้งนั้นแหล่ะ” ผมว่า ผลักชามบะหมี่ออกห่างตัว ยังกินไม่หมดหรอก พร่องไปนิดเดียวเอง แต่ผมอิ่มแล้ว ..ไม่สิ เรียกว่ากินไม่ลงแล้วมากกว่า
แต่พอไม่มีชามบะหมี่อยู่ตรงหน้า ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรดี ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะเอาตาไปมองอะไร? เอามือวางไว้ตรงไหน? มันเกะกะผิดที่ผิดทางยังไงชอบกล สุดท้ายเลยต้องคว้าชามบะหมี่กลับคืนมา มือหนึ่งจับตะเกียบ อีกมือกำทิชชู่ ตาก็ไล่นับใบผักชี 1 2 3 4... เออ งี้ค่อยยังชั่วหน่อย ดูเหมือนมีอะไรให้ทำ
ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ หึๆ จากคนนั่งฝั่งตรงข้าม ผมตวัดสายตาขึ้นมองเคืองๆ แต่พอเห็นว่าทางนั้นก็กำลังจ้องมา เลยรีบเอาตากลับมาไว้ที่เดิม ผักชีใบที่ 7 ผักชีใบที่ 8...
ปากก็ถามเสียงขุ่น “ขำอะไร?”
“เปล่า..” มันปฏิเสธ แต่ผมได้ยินนะว่ามันยังหัวเราะอยู่ ถึงจะเบาลงและผมก็ไม่ได้เงยขึ้นไปมองก็เหอะ มันเว้นช่วงนิดนึงก่อนจะถามต่อ “ทำไมถึง ‘ไม่’ ล่ะ?”
“ก็แล้วทำไมกูต้องตอบ ‘ได้’ ด้วยล่ะ?” ผมยียวนมันกลับ และนับใบผักชีต่อ.. ว่าแต่..ถึงใบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย?
“ไม่เอาน่า ซันนี่.. กูจะไปตรัสรู้ได้ไงว่าในหัวมึงมีอะไรบ้าง?” มันว่าเนิบๆ แอบเหลือบมองนิดนึงก็เห็นมันเปลี่ยนมือที่ถือเมนูจากขวาไปซ้าย แล้วพัดต่อ
“ก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ กูก็ไม่รู้หรอกว่าหัวหงอกๆ ของมึงมันสังเคราะห์ข้อมูลรูปแบบไหน” ผมตอกกลับ
“...........” หลังจากเงียบกันไปพักนึง ในที่สุดผมก็ตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยออกไป “...ถามจริงๆ เหอะ เอี้ยฟ้า ที่มึงพูดแบบนั้นน่ะต้องการจะสื่ออะไรกับกูกันแน่?”
“ก็สื่ออย่างที่พูด” มันตอบ “ช่วยสอนกูให้รู้จัก ‘การรัก’ หน่อย”
“แค่นั้น? ..กูไม่ต้องไปตีความมากกว่าที่ได้ยินใช่มั้ย?” ผมถามอีก
“เช่นว่า..?” มันถามกลับบ้าง ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน ก็เห็นมันนั่งทำตาปริบๆ ราวกับว่าไม่รู้จริงๆ
..ก็ได้ งั้นกูจะช่วยแปลสารให้!
“มึงกำลังบอกรักกู” ผมจ้องตามัน พูดชัดถ้อยชัดคำ
..โอ้ว ตะวันฉาย พูดได้ไม่อายปากเลยนะมึง
แต่ถ้าไม่พูดกันตรงๆ ก็คงจะไม่หายคาใจสักทีหรอก
แต่ว่านะ..รู้สึกว่าอุณหภูมิแถวนี้มันร้อนขึ้นอีกหลายองศาเลยล่ะ ฮู้ววว.. เอี้ยฟ้าพัดยังไงของมันเนี่ย ไม่เห็นจะเย็น..
หลังจากที่เอียงคอมองหน้าผมอยู่เนิ่นนาน(ในความรู้สึกของผม) มันก็พยักหน้าและพึมพำออกมาในที่สุด “..เข้าใจล่ะ”
“เข้าใจว่า..?” ผมรีบถามด้วยนึกหวั่นใจ มันจะเข้าใจไปในรูปแบบไหนล่ะนั่น?
“..แม้แต่ตัวมึงเอง ก็คิดว่ากูชอบมึง” มันพูดหน้าตาเฉยเลย
“แล้วมึงจะให้กูคิดยังไงเล่า?!” ผมโพล่งออกไป ..บ้าเอ๊ย! มึงไม่คิดว่ากูจะอายมั่งเลยหรือไง? สัด! พูดออกมาได้ ฮึ่ย!
ผมได้แต่อึกอัก เดี๋ยวกัดปาก เดี๋ยวเม้มปากตัวเองอยู่นั่นแล้ว ก็..ก็ไม่ได้มั่นใจขนาดนั้น แค่...แค่คิดว่า..เอ้อ..แต่..เป็นใครมาได้ยินแบบนี้ ก็..ก็ต้องคิดว่ามันกำลัง...กำลังบอกรัก...ผม..ไม่ใช่หรือไง?
เป็นใคร..ใครก็ต้องคิดทั้งนั้นแหล่ะ..ใช่ไหม? ....หรือว่าไม่?
ผมไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้ยังไง รู้สึกร้อนฉ่าไปทั่วหน้าทั่วหู แน่ใจได้เลยว่าถ้าตอนนี้ผมมีรูอยู่กลางหัว คุณจะได้เห็นเลือดพุ่งปิ๊ดๆ ขึ้นมาเหมือนน้ำพุบนหลังปลาวาฬชัวร์ คอนเฟิร์ม!
“ดูสิ หน้าแดงแป๊ดเลย น่ารักจัง”
“เป็นแฟนกันรึเปล่านะ?”
“ไม่เหลือ.. อุ้ย!” พวกผู้หญิงที่นั่งโต๊ะถัดไปทางซ้ายมือรีบหลบตาวูบทันทีที่เห็นผมหันขวับไป ก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองใช้สายตาแบบไหนมอง แต่เห็นพวกนั้นรีบโกยบะหมี่เข้าปาก ซดน้ำ วางชาม จ่ายตังค์ แล้วรีบเดินออกจากร้านไปแบบไม่เหลียวหลังเลย
“สุดยอด..” เสียงประทับใจ(แบบเฉื่อยๆ)จากเอี้ยฟ้าดังขึ้น หันกลับมาก็เห็นมันกำลังมองตามสาวๆ โต๊ะเมื่อกี๊ไป “ถ้าได้แข่งกันล่ะก็..ต้องเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวแน่”
“ใครเค้าจะอยากแข่งกับปอบอย่างมึง” ผมว่าเข้าให้ เหล่มองไปที่ชามบะหมี่สามชามที่เอี้ยฟ้ามันเรียงซ้อนกันเอาไว้เรียบร้อย ..กินเข้าไปได้ยังไงวะ?
เอี้ยฟ้าไม่ได้โต้ตอบอะไร มันแค่หัวเราะตามสไตล์ของมัน แล้วกลับมาจ้องหน้าผมเหมือนเดิม
..เอ้อ..นี่...ผมนับใบผักชีไปถึงไหนแล้วนะ? ..อ้ะ ไม่เป็นไร เริ่มใหม่ก็ได้ ผักชีใบที่ 1 ผักชีใบที่ 2 ผักชีใบที่ 3...
“ซันนี่..”
ผักชีใบที่ 5 ผักชีใบที่ 6...
“ซันนี่”
ผักชีใบที่ 9...
“ซันนี่”
ผักชีใบที่...
“ถึงนับไปมันก็ไม่เพิ่มขึ้นหรอก”
“.....?....” ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดทันที ..เมื่อกี๊ว่าไงนะ?
เอี้ยฟ้าชี้นิ้วยาวๆของมันมาที่ชามบะหมี่ของผม แล้วพูดต่อ “..ไอ้ผักสีเขียวๆ นั่นน่ะ”
“เค้าเรียกว่าผักชี! อ๊ะ!..” ผมโพล่งสอนมันไป แต่ก็เพิ่งมานึกได้ว่าประเด็นมันไม่ใช่เรื่องนั้น ประเด็นคือมันรู้ได้ยังไงว่าผมกำลังนับผักชีอยู่ต่างหาก? เลยได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะแถยังไงต่อดี หึยยย ..อะไรอ่ะ?! มันรู้ได้ไงอ่ะ? ผมนับของผมในใจนะ มันก็ไม่น่าจะได้ยินนี่หว่า? หรือมันอยากจะทำให้ผมเชื่อจริงๆ ว่ามันสามารถอ่านใจคนได้?
“นับอยู่จริงๆ ด้วยสินะ?” เอี้ยฟ้าพูดยิ้มๆ
ผมถึงกับตาเหลือก นี่ผมถูกมันดักควายเอาเรอะ?!
“ประหลาดคน..”
นี่ผมควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ที่ถูกคน ‘แปลก’ อย่างมันบอกว่าผม ‘ประหลาด’ อ่ะ? ฮึ่ย! ..ผมกัดริมฝีปากล่างตัวเองแน่น อายมันก็อายนะ เจ็บใจมันก็เจ็บใจ แต่เจ็บใจตัวเองมากกว่า ทั้งที่ปกติคนอย่างผมจะควบคุมอารมณ์และการแสดงออกทางสีหน้าได้ดีเยี่ยมแท้ๆ ผมมันดาราเจ้าบทบาทอยู่แล้วนี่ ..แต่วันนี้ไม่รู้เป็นไง ระบบมันรวนไปหมดเลย ศิลปะการแสดงถูกลืมไปชั่วคราว ควบคุมอะไรไม่ได้สักอย่าง แม้แต่สั่งให้หัวใจเต้นช้าลงหน่อยยังทำไม่สำเร็จเลย
ฮือ..เป็นบ้าอะไรของมึงวะ ซันชายน์?!
ผมจะไม่แปลกใจหรอก..ถ้าหากรถที่วิ่งผ่านไปผ่านมาตอนนี้จะพากันจอดนิ่งอยู่ตรงหน้าผมหมด พวกเขาอาจจะเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นสัญญาณไฟจราจรก็ได้นะ
“นะ ซันนี่ รับสอนหน่อยเหอะ” ไอ้เอี้ยฟ้าเอื้อมมือมาดึงนิ้วก้อยผม “กูอยากรู้จริงๆ”
“ถ้า..ถ้ารู้แล้วมึงจะทำไงต่อ?” ผมกลั้นใจถาม(เรื่องเมื่อกี๊จดลงบัญชีหนังหมาไว้ก่อนแล้วกัน) แม้ตาจะเพ่งไปที่ใบผักชีใบที่เท่าไหร่ไม่รู้ในชาม(โอย ตาย นี่ผมต้องเริ่มนับใหม่อีกแล้วเหรอเนี่ย?) แต่สมาธิทั้งหมดของผมเพ่งที่นิ้วก้อย เอ้ย เพ่งไปที่คำตอบจากอีกฝ่าย
“แหงล่ะ...ก็ต้องรักใครซักคนอยู่แล้ว” มันบอกพลางยักไหล่ ผมรีบชักนิ้วก้อยกลับทันที
“คนที่ชื่อ จี้ น่ะเหรอ?”
อย่าแปลกใจ หากรถราที่วิ่งผ่านไปผ่านมาแถวนี้จะชนกันให้มั่วไปหมด ไม่มีใครจอดรอใคร เพราะตอนนี้สัญญาณไฟของผมเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว เขียวทุกป้ายเลย! ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ อาการร้อนผ่าวบนหน้าเมื่อครู่เปลี่ยนไปเป็นร้อนรุ่มสุมในอกแทน
“เกี่ยวอะไรกับจี้อ่ะ?” มันถาม หน้าตาบอกว่าไม่เข้าใจจริงๆ ..เฮอะ!
“ก็มันเป็นเมียมึงไม่ใช่รึไง?” ปากพูด มือก็จับตะเกียบบี้ๆ เส้นบะหมี่ในชามเพื่อความสาแก่ใจ(เรื่องอะไรก็ไม่รู้)
“ซันนี่..ไม่เคยจำที่กูพูดไปเลยสินะ”
นี่มันว่าผมเหรอ?! มันมีสิทธิ์อะไรวะ?!
“เคยบอกไปแล้วไงว่าไม่มีเมีย”
“เหอะ ทีมึงเคยบอกว่าไม่มีแม่ แต่เมื่อกี๊มึงยังพูดถึงแม่อยู่เลย” ผมเถียงขาดใจ ...อย่ามาหาว่ากูจำไม่ได้นะ กูจำได้ทุกอย่างแหล่ะ กูไม่ได้สมองฝ่อเพราะหัวหงอกก่อนวัยอันควรเหมือนมึงนี่!
“ก็ตอนนี้กูไม่มีจริงๆ” เอี้ยฟ้ายืนยัน “แต่ก่อนหน้านี้ก็เคยมีอยู่เหมือนกัน ..กูไม่ใช่หมีแพนด้านี่ จะได้ออกมาจากกระบอกไม้ไผ่”
“มึงเข้าใจอะไรผิดป่ะเนี่ย? แพนด้ามันชอบกินไผ่ แต่ไม่ได้แปลว่ามันต้องออกมาจากกระบอกไม้ไผ่โว้ย มันก็มีแม่เหมือนกัน มึงบ้าแล้ว!” ผมล่ะอดด่าไม่ได้ นี่คือผลของการบริโภคสื่อมากเกินความจำเป็นจนข้อมูลสับสนปนเปกันหมด เลยทำให้รู้แบบขาดๆ เกินๆ สินะ ..ต้องใช่แน่ๆ
“อ่ะ...ความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย” ไอ้เอี้ยฟ้ามองหน้าผมเหมือนเลื่อมใสเต็มที่
อยากจะบอกว่า...แมร่งกวนตีนเหลือเกินนนน หมั่นไส้นักผมก็เตะหน้าแข็งมันไปที มันสะดุ้งชักขาหนี แต่ไม่ว่าอะไร เป็นผมนี่แหล่ะที่ว่ามันต่อ “ถ้าจะเข้าใจผิดขนาดนี้ กูว่ามีอีกหลายเรื่องเลยแหล่ะที่มึงต้องหาความรู้ใหม่”
“มึงอาจพูดถูก.. แต่เรื่องอื่นไว้ก่อนแล้วกัน ตอนนี้กูกำลังสนใจเรื่องความรักอยู่” ไอ้เอี้ยฟ้าประทานทำเอาผมไปไม่เป็นอีกรอบ
ท่าทางของมัน คำพูดของมัน...รับมือยากจริงๆ
“แล้วตอนนี้แม่มึงไปไหนแล้วล่ะ?” ผมพยายามหาหัวข้ออื่นมาพูด
“ทำไมถึงอยากรู้?” แต่มันถามกลับอย่างแปลกใจ
“ก็...ทีตอนมึงจะเข้าเรียนมหาลัยมึงยังต้องสอบสัมภาษณ์เลยนี่ จะเรียนกับกูก็ต้องสอบสัมภาษณ์เหมือนกันแหล่ะ ไม่ผ่านกูก็ไม่รับหรอก กูไม่ต้องการนักเรียนที่ด้อยคุณภาพ” ..ก็แถไปได้นะคุณตะวันฉาย มีหลักมีการมากซะด้วย เนียนโคตรๆ เลยมึง
“อ้อ..” เอี้ยฟ้าพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ แล้วมันก็ยอมตอบ “ไปสวรรค์นานแล้วล่ะ”
“...เสียใจด้วย” ผมรู้สึกสลดขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่วายอยากรู้อีก “ป่วยเหรอ?”
“อุบัติเหตุน่ะ.. บังเอิญรถที่นั่งถูกตัดสายเบรก ก็เลยพุ่งลงเขาไป” คนเล่าเล่าเรื่อยๆ โดยที่สีหน้าและน้ำเสียงไม่เปลี่ยนไปสักนิด
แต่คนฟังอ่ะ เกือบช็อคแล้ว!
เหยดดดดด แบบนี้บ้านกูไม่เรียกอุบัติเหตุนะ บ้านกูเรียกฆาตกรรมว่ะ! แล้วมันก็ไม่ได้เกิดจากความบังเอิญด้วย! มันจงใจและผ่านการไตร่ตรองมาแล้วชัดๆ! ..ผมถึงกับพูดไม่ออกเลย อดคิดไม่ได้ว่าคนอย่างมันโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหน? แต่ก็ไม่กล้าถามมากไปกว่านี้แล้ว และผมมีความรู้สึกลึกๆ ว่าตัวมันเองก็ไม่ค่อยอยากพูดถึงเท่าไหร่ด้วย ..แต่ก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ทั้งสาเหตุการตายของแม่มัน ทั้งรอยกระสุนตรงหน้าอกมัน
ใครเป็นคนทำกันนะ..?
“แล้วแม่มึงล่ะ?” จู่ๆ เอี้ยฟ้าก็ถามผมบ้าง
ผมกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้สมองได้ประมวลผลกับสิ่งที่ได้ยิน “ถามทำไม?”
“กูก็อยากรู้ประวัติ ‘ว่าที่’ อาจารย์เหมือนกันนี่”
นี่ผมกำลังถูกย้อนอยู่หรือเปล่าวะครับ? แต่เอาเหอะ ก็ไม่ใช่ความลับอะไร
“ก็สุขสบายดี อยู่ที่อังกฤษ” ผมบอก แล้วแถมท้ายให้อีกหน่อย “..กับสามีใหม่”
“แล้วสามีเก่าล่ะ?” มันถามอีก
“คนไหนล่ะ?” ผมถามยิ้มๆ เมื่อนึกถึงแม่ที่เสน่ห์แรงซะเหลือเกินของตัวเอง
ไอ้เอี้ยฟ้ากระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเปลี่ยนคำถามใหม่ “กูหมายถึงพ่อมึงน่ะ ไปไหนล่ะ?”
“อ้อ.. ไปที่ชอบๆ น่ะ” ผมบอก
“เสียใจด้วย..” คนฟังพูดเรียบๆ ท่าทางว่ามันคงจะเข้าใจอะไรผิดซะแล้ว
“เสียใจเรื่องอะไร?” ผมเลิกคิ้วมองหน้ามัน
“ก็ที่พ่อมึงตาย”
“พ่อมึงดิตาย สัด!” ผมตอกกลับฉุนๆ
แต่มาคิดอีกที..คงเป็นเพราะผมสื่อสารให้ชวนเข้าใจผิดเองแหล่ะ
“ถ้าจริงจะดีมาก..แต่น่าเสียดายที่ยังอยู่” เอี้ยฟ้าพูดเนิบๆ
ไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือพูดเล่น ลูกพรรค์ไหนจะดีใจที่เห็นพ่อตายกัน? ..ผมว่ามันคงพูดเล่นแหล่ะ
“พ่อกูก็ยังอยู่โว้ย” ผมว่า ก่อนอธิบายเพิ่ม “เค้าแค่เดินทางไปตามที่ที่เค้าชอบไปก็เท่านั้นเอง”
“..งี้เอง”
“แล้วคนที่ชื่อ ‘จี้’ เป็นอะไรกับมึง?” เมื่อเคลียร์ให้มันเข้าใจสถานะของป๊ะป๋าผมได้ ผมก็เริ่มยิงคำถามต่อ ..ไม่ได้อยากเจาะจงหรอกนะ ก็แค่ถามไปตามหน้าที่แหล่ะ ก็ตอนนี้ผมอยู่ในฐานะคนสัมภาษณ์นี่(จะมีคนเชื่อกูไหมวะ?)
“จี้...” ผู้สมัครของผมใช้เวลาอยู่นานพอสมควรกว่าที่มันจะนึกคำตอบออก “อืม...คงเป็นอะไรที่เหมือนกับ..ครอบครัว..ล่ะมั้ง?”
ครอบครัว..?
“เมีย?”
“เอาอีกแล้ว ซันนี่...ฝังใจอะไรกับเมียกูนักหนาเนี่ย?” มันบ่น
“..........”
“ซันนี่?”
“...ก็พวกเพื่อนมึงบอกว่ามันเป็นเมียมึง...กูขึ้นไปบนห้องมึงเมื่อวานก็เห็นมันอยู่บนนั้น...มันเป็นคนเอาเมมมาคืนให้กู...เหมือนมันจะรู้จักมึงดีไปทุกอย่าง..” พูดไปก็ใช้ตะเกียบบี้เส้นบะหมี่ไปพลาง แต่พูดจบแล้วก็อยากจะเอาตะเกียบคู่นั้นแหล่ะมาดีดปากตัวเอง ผมทำอย่างกับว่าผมกำลังหึงมันงั้นแหล่ะ
คนอย่างผมเนี่ยนะจะไปหึงมัน? ...ไม่ๆๆๆ ถึงผมจะยอมรับว่ารู้สึกชอบมัน..เอ่อ..แค่นิดหน่อย แต่ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องไปรู้สึกหึงหวงมันนี่หว่า เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ที่ถามแบบนี้ก็เพราะผมต้องการสกรีนคนที่จะเข้ามาเรียนคอร์สพิเศษกับผมต่างหาก ..ใช่ เพราะงี้แหล่ะผมเลยต้องพูด ผมต้องถามให้ละเอียด
ถูก! เป็นแบบนั้นเลย
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“เรื่องนั้น...คงเพราะกูดูเหมือนจะสนิทกับจี้มากกว่าคนอื่นล่ะมั้ง พวกเพื่อนก็เลยชอบล้อว่าพวกกูเป็น ผัว-เมีย กัน..นานๆ จี้ก็ขึ้นไปดูแลความเรียบร้อยบนห้องกูให้บ้าง...มีหลายเรื่องที่กูเล่าให้มันฟัง..ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ...จะบอกว่ามันรู้จักกูดีกว่าคนอื่นก็คงไม่ผิด..แต่ก็ไม่ได้รู้ไปหมดทุกอย่างหรอก...เชิญคำถามต่อไปได้เลยครับท่านอาจารย์” เอี้ยฟ้ายิ้มน้อยๆ คล้ายกำลังล้อเลียนผม
ผมทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วยิงคำถามต่อตามที่มันขอ “ที่พูดเมื่อวานหมายความว่าไง? ..ที่บอกว่า..ยินดีด้วย..”
“ก็ตามนั้น” มันตอบสั้นๆ แล้วเปลี่ยนไปพัดให้ตัวเองบ้าง
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..ผมไม่ควรตีความมากกว่าสิ่งที่ได้เห็นหรือได้ยินสินะ อะไรวะ? บางครั้งความคิดมันก็ซับซ้อนซะจนผมคิดไม่ถึง แต่บางครั้งมันก็ไม่ได้คิดอะไรเลยแบบนี้ ..ตกลงมันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย?
“แล้วมึงทำยังไงกับเมมฯนั่น?” มันถามผมกลับบ้าง
“หักทิ้งชักโครกไปแล้ว” ผมตอบพลางนึกถึงเมื่อวานเย็นตอนกลับถึงคอนโด ..ตอนแรกผมก็ลังเลแหล่ะว่าควรจะทำยังไงดี แต่พอลองเปิดดูแค่ไม่กี่วินาทีแรกผมก็ดึงมันออกมาหักแล้วโยนลงชักโครกแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย
“ดีแล้วล่ะ” มันพึมพำพลางพยักหน้าเห็นด้วย
“กูนึกว่าไอ้โรคจิตอย่างมึงจะเสียใจซะอีกที่ได้ยินแบบนี้” ผมล่ะไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ
“มึงแค่พูดให้กูเสียใจเหรอ?” มันถามหน้าซื่อ
“กูทำจริง!”
“อ้อ.. งั้นก็ดีแล้วล่ะ..มีเรื่องไม่คาดฝันมากมายเกิดขึ้นบนโลกใบนี้..ถ้าไม่ทำลายทิ้งซะ...ซักวันมันอาจจะตกไปอยู่ในมือของคนอื่น...ถึงตอนนั้นกูคงได้เสียใจจริงๆ” มันพูดเสียงเรียบเรื่อย แล้วกลับมาพัดให้ผมอีกครั้ง
“กูสิต้องกังวลเรื่องนั้น มันคลิปของกู มึงเกี่ยวอะไรด้วย?”
“มึงพูดก็ถูก...แต่กูไม่อยากให้คนอื่นเห็นมึงโป๊น่ะ” คำพูดของมันทำเอาผมเริ่มร้อนขึ้นมาอีกรอบ แต่ประโยคถัดมานี่ทำผมอยากหักคอมันทิ้งจริงๆ
“...เออ ซันนี่ นอกจากกูแล้ว...มึงเคยแก้ผ้าต่อหน้าใครอีกมั้ย? โอ๊ะ..”
ผมเตะหน้าแข้งมันไปเต็มแรง คนเอี้ยอะไร? กวนส้นตีนจนน่ากระทืบจริงๆ
ผมพยายามจะไม่ใส่ใจความกวนประสาทของมัน พลางนึกถึงคำถามที่จะถามต่อไป “ช่วงที่ผ่านมามึงหายหัวไปไหน?”
“กูว่านี่มันไม่ค่อยเหมือนสัมภาษณ์เข้าเรียนเลยนะ” ไอ้เอี้ยฟ้าท้วงขึ้นเหมือนเพิ่งจะนึกได้
“อ่ะ..ทำไมจะไม่เหมือน?!” ผมรีบแย้ง พยายามคิดหาเหตุผลเพื่อประกอบการแถอย่างมีหลักการ “..กูไม่ชอบนักเรียนที่ขาดเรียนบ่อยๆ ขาดเรียนนานๆ ขาดเรียนไม่มีสาเหตุ”
คนฟังเลิกคิ้วเหมือนไม่ค่อยเชื่อ มันโคลงหัวไปมา แต่สุดท้ายก็ยอมตอบ
“พอดีช่วงนี้กูยุ่งนิดหน่อย ...เอาเป็นว่า...กูจะส่งใบลาล่วงหน้าแล้วกัน..ถ้าจะหายไปอีก...มีคำถามอีกมั้ย?”
“มึงยังไม่ได้ตอบเลย..ว่ามึงจะรักใคร?” ผมวกกลับไปที่คำถามแรกๆ เม้มปากสนิท ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเริ่มทำงานหนักอีกครั้ง
“นี่มึงแกล้งโง่ หรือโง่อย่างบริสุทธิ์ใจอ่ะ ซันนี่?”
ผมถลึงตาใส่มัน ตีนก็หมายจะเตะหน้าแข็งมันอีกรอบ แต่คราวนี้มันไหวตัวทัน ชักขาหนีไปก่อน “กูถามให้มึงตอบ ไม่ได้ถามให้มึงด่ากู!”
มันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำหน้าอย่างกับจะบอกว่าผมเป็นคนที่งี่เง่าที่สุดเท่าที่มันเคยเสวนาด้วย ..เดี๋ยวเหอะมึง!
“มึงจะให้กูไปรักใครได้ล่ะ นอกจากมึง?” มันบอก แล้วเอาแผ่นเมนูเสียบกลับที่เดิม ก่อนจะหันไปโบกมือเรียกคนขายให้มาเก็บเงิน “ตกลงจะสอนให้มั้ย?”
ผมยังไม่ทันได้ตอบ พ่อค้าก็เดินมาคิดเงินก่อน เลยพอมีเวลาให้ผมนั่งปรับสภาพจิตใจและสีบนใบหน้ากับคำตอบที่เพิ่งได้รับมา.. คำที่คนหนึ่งพูดออกมาจากปากง่ายๆ คล้ายเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่อีกคนกลับยุ่งยากวุ่นวายใจ คิดแล้วคิดอีกก็ยังไม่แน่ใจว่าควรจะเชื่อดีไหม? จริงจังแค่ไหน? แล้วมันจะเป็นยังไงต่อ?
สองคนนี้จะไปด้วยกันได้แน่เหรอ? ...ผมมองไม่เห็นความเป็นไปได้เลย
“ไปเหอะ ซันนี่” เอี้ยฟ้าจ่ายเงินเสร็จก็ฉุดให้ผมลุกตามไป
พอเข้าไปนั่งในรถได้ก็ยังไม่มีใครพูดอะไร ผมขับรถออกมาโดยไม่ได้ถามผู้โดยสารว่าจะไปไหน รู้ตัวอีกทีก็ถึงคอนโดตัวเองเรียบร้อยแล้ว หันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นว่าทางนั้นมองอยู่ก่อนแล้ว
“เอ้อ.. เดี๋ยวมึงเอารถกูกลับไปก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยเอาไปคืนที่คณะ” บอกจบผมก็ทำท่าจะเปิดประตู หวังจะรีบลง แต่อีกคนกลับคว้าข้อมือผมเอาไว้
“พรุ่งนี้วันหยุด”
“ห๊ะ...งั้นค่อยคืนวันจันทร์..ก็ได้” ผมเริ่มทำหน้าทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง เมื่อถูกจับจ้องด้วยดวงตาสีดำสนิท ผมอ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็นึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไร สุดท้ายก็กลับไปเม้มปากอีก ..ให้ตายเหอะ ทำไมคนบ้าอย่างมันถึงทำให้ผมรู้สึกประหม่าได้ขนาดนี้วะ?
ตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าใครบ้ากว่าใคร..?
“ทำไมไม่ชวนกูค้างด้วยเลยล่ะ?” เสียงเนิบๆ ที่ดังขึ้นในระยะประชิดทำเอาผมตกใจจนต้องหันไปมอง แต่พอหันไปปลายจมูกก็ไปแตะกับปลายจมูกของอีกคนพอดี
“พูดอย่างกับกูเคยชวน ทุกทีก็เห็นหน้าด้านเดินตามเข้ามาเองตลอด” ผมว่า พลางขยับถอยห่าง แต่ก็ไปติดที่ประตูรถ พอจะเปิดประตู ก็ถูกมือของอีกฝ่ายเอื้อมมาจับไว้ก่อน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมถูกเอี้ยฟ้าล็อคนิ่งเอาไว้บนเบาะ
“ก็อยากให้ลองชวนดูบ้าง” คนพูดขยับหน้ามาใกล้อีกจนปลายจมูกเราเกยกัน
“ไม่” ผมเบี่ยงหน้าหนี เลยถูกมันฝังจมูกคงบนแก้มเสียเต็มเปา พอหันกลับมามองเคืองๆ ก็ถูกมันดูดปากอีกที
“เหอะน่า” เสียงมันพูด ขณะเปลี่ยนเป้าหมายไปคลอเคลียแถวซอกคอผม
“ไม่ ..อ๊ะ” ผมหลุดปากร้องเบาๆ เมื่อถูกฟันเย็นๆ ขบเอาแถวต้นคอ ผมพยายามจะผลักหน้ามันออกไปให้พ้น ปากก็ร้องประท้วง “ไม่เอา.. ไอ้เอี้ยฟ้า! มึงบอกให้กูสอนเรื่องรักนะ ไม่ใช่สอนเรื่องเซ็กส์”
“แล้วจะรับปากมั้ยล่ะ?” มันรวบมือผมไว้ แล้วย้ายมาจูบซอกคออีกข้าง
“หยุดทำแบบนี้ก่อนแล้วจะบอก” ผมต่อรอง เริ่มหายใจติดขัดกับการรุกรานของฝ่ายตรงข้าม
“บอกก่อนดีกว่า” แต่มันไม่ยอมรับข้อเสนอของผม แง่ง! แถมยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากคอผมด้วย
“ก็ได้ๆ ตกลง แค่เรื่องรักนะ ไม่รวมเรื่องเซ็กส์ ปล่อยได้แล้ว” ผมเริ่มโวยวายอีกรอบ
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องหลังนี่กูค่อนข้างมั่นใจตัวเองพอสมควร” มันเงยหน้าขึ้นมาพูดยิ้มๆ แล้วยอมปล่อยผมสักที “..อยากให้สอนให้มั้ย?”
“ไปสอนพ่องเหอะ!” ออกจากรถได้ผมก็ชูนิ้วกลางใส่หน้ามันเลย ก่อนจะเดินฉับๆ แบบไม่สนใจว่ามันจะขับรถผมกลับคอนโดตัวเองไป หรือจะตามผมไปที่ห้อง แต่พอนึกอะไรได้ผมก็หันกลับไปบอกมันที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงรถ
“บอกไว้ก่อนนะ ว่าค่าคอร์สกูแพงมาก!”
“เอาเหอะ งานนี้กูทุ่มหมดตัว” แว่วเสียงมันตอบกลับมาแบบสบายๆ สไตล์มัน
กุญแจ?! ..ห่าแล้ว กุญแจห้องไปไหนล่ะเนี่ย? หรือจะลืมไว้ในรถ?
พอถึงหน้าห้องผมก็ได้แต่ยืนล้วงกระเป๋านู้นกระเป๋านี้จนทั่ว แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววว่าจะเจอกุญแจห้องเลย ปกติผมจะแยกกุญแจรถกับกุญแจบ้านไว้คนละพวงอยู่แล้ว เพราะผมไม่ได้ใช้รถตัวเองทุกวัน เพราะงั้นเรื่องที่จะติดอยู่ในรถน่ะลืมไปได้เลย
แต่เอ.. ก็ไม่แน่นะ เอี้ยฟ้าขับรถออกไปหรือยังวะ?
!!.. ยังไม่ทันจะหันไปมองด้านหลัง ร่างของใครบางคนก็มาซ้อนอยู่ข้างหลังของผมพอดี ..มันมาได้เงียบจริงๆ
แต่..เหอะ..ถึงผมไม่ชวนมันก็หน้าด้านตามมาอยู่ดี เห็นไหมล่ะ?
“สะเพร่าจังเลยนะ ซันนี่” มันเอาคางมาเกยไว้บนไหล่ผม ส่วนมือก็เอากุญแจมาไขห้องให้ “ให้ทั้งกุญแจรถ กุญแจบ้านไว้ขนาดนี้..ถ้ากูพาคนมายกเค้าบ้านมึงนี่...โทษใครไม่ได้เลยนะ”
“ก็ลองดูดิ กูจะได้พาตำรวจไปลากคอมึงเข้าคุกซะ จะได้ไปกวนประสาทใครเค้าไม่ได้อีก” ผมว่า ดึงประตูเปิดแล้วเดินเข้าไป
“โอ๊ะยะๆ..” เอี้ยฟ้าเดินตามเข้ามาติดๆ มันคว้าเอวผมไปกอดจากทางด้านหลังทันทีที่ปิดประตู
“ปล่อยน่า” ผมพยายามจะแกะมือมันออก แทนที่มันจะยอมปล่อย มันเสือกกอดผมแน่นกว่าเดิมจนหลังผมแนบสนิทกับอกมัน ส่วนหลังของมันก็พิงประตูห้องเอาไว้ ผมเลยต้องสั่งเสียงแข็ง “กูบอกให้ปล่อย ไอ้เอี้ยฟ้า!”
“ไม่ได้เจอตั้งนาน..เหมือนกูจะคิดถึงกลิ่นมึงนะ” มันพูดด้วยสำเนียงเรื่อยๆ ตามปกติ พลางคลอเคลียจมูกไปตามคอ ตามลาดไหล่ของผม “เมื่อวานก็อยากจะลากขึ้นไปดมบนห้องอยู่หรอก..แต่ติดที่จี้มันอยู่ด้วยน่ะสิ..ขืนกูทำจริง..มีหวังโดนบ่นจนหูเปื่อย”
“ไอ้โรคจิต! มึงเป็นหมารึไง?”
ไม่รู้ทำไมคำพูดแสดงความโรคจิตของมันถึงทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาได้ สงสัยว่าโรคนี้มันจะส่งผ่านทางการออสโมสิสได้ล่ะมั้งเนี่ย หึยยย.. ไม่ได้การ ผมต้องอยู่ห่างๆ ไอ้บ้านี่เอาไว้ซะแล้ว เดี๋ยวมันจะปล่อยเชื้อแปลกๆ ซึมผ่านผิวมาใส่ผมมากกว่านี้
“ปล่อยโว้ย!” ผมเริ่มดีดดิ้นแบบไม่คิดชีวิต(ใช่สิ ถ้าคิดสักนิดคงดีดมันออกไปแต่แรกแล้ว)เมื่อมือของมันเลื้อยต่ำลงมาเรื่อยๆ จากหน้าท้อง มาเข็มขัด มา..โอ๊ยยยย พอๆๆๆๆ
“อื้อ..” พอผมแกะมือมันออกจากด้านหน้าได้ มันก็ใช้อีกมือจับคางผมให้หันไปหาแล้วประกบริมฝีปากลงมาแบบไม่คิดจะถามความสมัครใจกันสักนิดเลย..
ตอนแรกผมกัดฟันแน่น ไม่ให้ลิ้นร้อนของมันรุกล้ำเข้ามาได้ แต่เอี้ยฟ้าก็เพียรดูดเม้มซ้ำๆ ย้ำๆ ที่ริมฝีปากผมไปเรื่อยอย่างไม่รีบร้อนอะไร ส่วนมือมันก็ลากไล้ปาดป่ายไปตามหน้าท้องบ้าง สะโพกบ้าง หน้าขาบ้าง โดยมีมือของผมตามแกะตามแงะให้พ้นตัวอยู่ตลอด
พอจิตใจมัวสาละวลอยู่กับมือ รู้ตัวอีกทีก็เผลอรับลิ้นของอีกฝ่ายเข้ามาในปากเรียบร้อยแล้ว “..อือ”
ก่อนจะหมดลม.. ปากของผมก็ถูกปล่อยให้ไปช่วยจมูกเอาอากาศเข้าปอด ส่วนปากของเอี้ยฟ้าก็พรมจูบไปตามแก้ม ระเรื่อยขึ้นไปจนถึงใบหู ก่อนกระซิบเสียงพร่าบ่งบอกถึงความต้องการของร่างกาย
“ซันนี่...ของกูชักจะขึ้นแล้วล่ะ”
“..อึก..มึงนี่..ยิ่งกว่าหมาติดสัด..อีก...อื้อ”
เอี้ยฟ้าไม่ปล่อยให้ผมพูดมากกว่านั้น มันบดจูบลงมาอีกครั้ง คราวนี้ทั้งเร่าร้อนและเรียกร้องหนักกว่าเก่า มันจับผมให้หันไปหาทั้งตัว มือที่เคยลูบอยู่แถวสะโพกเลื่อนลงไปขยำก้นผมอย่างมันส์มือ
!!... แต่ก่อนที่อะไรๆ มันจะเตลิดไปไกลกว่านั้น หูผมก็จับเสียงอะไรบางอย่างได้
จังหวะเดียวกับที่ประตูห้องนอนผมเปิดผางออก ผมก็ปล่อยหมัดขวาตรงยัดพุงเอี้ยฟ้าไปเต็มแรง หมอนั่นถึงกับทรุด แต่ยังไม่ร่วงลงไปเพราะมีไหล่ผมให้เกาะ
หันไปมองทางประตูห้องนอนของตัวเองก็เห็นผู้ชายตัวผอมสูง ผมยาวหยักศก หนวดเครารุงรัง ระบุอายุไม่ได้ ท่าทางกระเซอะกระเซิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน สองแขนกางอ้าออก ปากฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี แล้วตะโกนเสียงดังตื่นเต้น
“เซอร์ไพรส์!”
!!.. แต่พอลืมตาขึ้นเห็นผมที่ยืนเบียดกับเอี้ยฟ้าอยู่หน้าประตูบ้านก็ดูเหมือนเขาจะอึ้งไป
“.........”
ก็ไม่รู้ล่ะนะ ว่าระหว่างผมกับตาหนวดนี่ ใครเซอร์ไพรส์กว่ากัน...?
TBC. :z2:
-
เหอๆ เซอร์ไพรส์กว่าจริงๆ
(ป.ล.รักเอี้ยฟ้าตลอดกาล ((เกี่ยว???)) )
-
“เซอร์ไพรส์!”
(ขัดใจเราอ่ะตาหนวด กะลังเข้าด้ายเข้าเข็ม)
-
เราว่าตาลุงหนวด คงเซอร์ไพรส์กว่าอ่ะ
:z3: :z3:
-
พ่อของซันนี่แน่นอน
ซวยไปเลยเอี้ยฟ้า :z3:
-
ใครมาอ่ะ ตัวแปรที่ทำให้ฟ้ารักเป็นหรือเปล่า
-
นี่ถ้าไม่รู้เรื่องแม่ของฟ้าจะนึกว่าเอ็งเป็นเด็กชายจากดาวอื่นจริงๆนะ คนไรแปลกจริงๆ o18
พี่หนวดคนนั้นป๊ะป๋าป่าวค้า
-
“เซอร์ไพรส์!”
ใครหว่ามาได้จังหวะจริงจริ๊งงง!!!!
-
เซอร์ไพรส์ที่สุดเลย :jul3: :jul3: :jul3:
-
อ้าๆๆๆๆๆๆๆ “เซอร์ไพรส์!” อีกนิดเดียวก็จะ....กันแล้ว จะมา“เซอร์ไพรส์!”อะไรตอนนี้ฟะ :serius2: รอดูต่อไปว่าไอ้ตาหนวดคือ o13ใคร
-
พ่อของซันนี่ หรือป่าว ? :a5:
-
สงสารเอี้ยฟ้าเหมือนกันนะ
โดนสารพัดรูปแบบ
-
เรื่องนี้อ่านกี่ตอน ๆ ก็ ฮากะฟ้าประทาน มากมาย คนอาไร้ มึนตอลด ๆ
ป.ล. ตอนล่าสุดยังมะได้อ่านนะตะเอง เซฟไว้กลับไปอ่านที่บ้าน จุ๊บุ ๆ รักคนเขียนจ้า
-
เซอร์ไพร์ส..
ตรงจบดื้อๆ นี่แหละ
-
ขอให้ตาลุงหนวดเป็น พ่อตาฟ้าประทาน ทีเถอะ คิคิ
-
Big Surprise อย่างแรง ++
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
อร๊ากกก...........มาเซอร์ไพรืทรายเนี่ย ค้างน้อT^T
อย่าลืมมาต่ออีกน้า
อย่านานด้วยไม่งั้นค้างตายเลย คนเขียนก้อช่างเซอร์ไพร์ท T^T
ทามซะคนอ่านไปไม่เปงเยย ^^!!~
-
พ่อเลือกเวลามาเซอร์ไพรส์ได้เป๊ะจริง ๆ
ลองคิดภาพว่าขนกันมาทั้งก๊ก(เพื่อน)แล้ว... :laugh:
-
คุณพ่อขอซันนี่รึเปล่า ท่าทางจะเซอร์ไพรส์กว่าจริงๆ
-
555+...เกือบเซอร์ไพรส์กว่านี้แล้วนะลุงงงงง...555+
-
:L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินแทนซันนี่เลย :-[
-
พ่อหรอ? พ่อซันนี่หรอ?
:jul3: อึ้งล่ะซี่ มาเซอร์ไพร์สเค้า เป็นไงล่ะ อึ้งกว่าอะดิ 55555555555
ฟ้าประทานแม่มมมมมมมมม หน้าด้านนนนนนนนนน
แต่อย่างว่าล่ะนะ ด้านได้อายอด :impress2:
-
ท่าทางซันนี่จะขี้อายนะ
-
พ่อใครหลงทางมารึเปล่า ช่วยบอกให้เขามารับกลับหน่อย
-
พ่อซันนี่มาแน่!! โดนจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้
ฟ้าคงต้องรีบส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอซันนี่แล้วล่ะ (^__^)
-
พ่อซันนี่แน่เลยอารมณ์มันใช่ :impress2:
-
เกือบไป
อีกนิดจะได้เล่นหนังสดให้ นายหนวดดูซะแล้ว
ถ้าเป็นคุณพ่อจริง.. อ่ะโหความประทับใจแรกต่อว่าที่ลูกเขยคงสุดยอดมาก
-
รู้ไหม หลังอ่านจบเราอยากทำอะไร
กินบะหมี่หมูแดงค่ะ
-
คุณพ่ออะป่าวววว ฟ้ารีบทำคะแนนเร็วววว
แต่ท่าทางอาจจะติดลบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม เพราะโดนเซอร์ไพรส์กว่า ฮ่าๆ
-
เซอร์ไพรส์..ใครหว่าๆ
:z2: :z2: :z2:
-
อ่านตอนนี้แล้วเราเขินนนนนนนนนนนน :impress2:
อาการมันเป็นแบบนี้ :z3: :z3:
พี่ฟ้าาาาาาาาาาาา น่ารักไปไหนเนี่ย
อ๊ากกกกกกกกก เขินอ่ะ :z3: :z3:
อ่านไปยิ้มไป ซันนี่ก็น่ารัก
ขำอ่ะเวลาสองคนคุยกัน เหมือนคุยคนละเรื่องเดียวกันเลย ฮ่าๆๆๆๆ
พี่ฟ้าตอนนี้น่ารักมาก เพิ่งเห็นพี่ฟ้าพูดเยอะๆก็วันนี้แหละ
ชอบมาหอมๆดมๆซํนนี่ อ๊ายยย มันเขินนะโว้ยยยย
ซันนี่ก็โคตรน่ารัก นึกว่าซันนี่หน้าแดงๆ
แล้วเราก็เห้ยยย น่ารักวะ
“..แม้แต่ตัวมึงเอง ก็คิดว่ากูชอบมึง” มันพูดหน้าตาเฉยเลย
คือแบบตรงนี้เราอ่านแล้วขำก๊ากอ่ะ พูดมาได้นะพี่ฟ้า เป็นน้อง น้องก็คิดแบบซันนี่แหละ ก๊ากกกก
ตอนที่บอกค่าสอนแพง แล้วพี่ฟ้าบอกทุ่มหมดตัว เห้ยมันใช่!!!
อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะตอนนี้
แต่ว่าผู้ที่มาใหม่คือใครกันหนอ
-
ตาหนวดเซอร์ไพร์สกว่า ฟันธง!!! o13
-
เซอร์ไพรส์จริงๆ :laugh:
ฟ้าอ้อน(ทีน)น่ารักมากอ่ะ
:pig4: ค่ะ
-
เหอเหอ งานนี้เซอร์ไพรส์ มากกกกกก
เรื่องนี้น่ารักดี สนุก ชอบ และรักกกกมากกกก
:กอด1:
-
ใครกัน ตาหนวดพ่อซันหรือเปล่า
-
เดาว่าเป็นพ่อแน่เลย อิอิ
-
จะมีคนมารู้ความลับอีกคนหรือเปล่า
-
เซอร์ไพรส์!
....แล้วใครหว่า :m28:
-
เซอร์ไพรส์!!!!! ตาหนวดนี่ พ่อตาฟ้าประทานแหงๆ อึ้งกว่าชัวร์
ฟ้าประทานดูเป็นคนที่มีความคิดกับบุคลิกภาพแปลกๆ แต่อ่านไปอ่านมาชักจะติดใจพ่อหนุ่มคนนี้แฮะ :กอด1:
อดีตฟ้าประทานน่ากลัวอ้ะ ที่ฟ้าพูดเรื่องพ่อนะ คิดจริงแหงๆ :o12:
-
ตาลุงหนวดนี่ใช่พ่อป่ะจ่ะ
แล้วใครจะเซอร์ไพรส์เนี้ยยย
-
พ่อซันนี่เหรอ
ชอบเอี้ยฟ้าตอนนี้จัง แต่แอบอึ้งตอนเล่าเรื่องแม่ เหอะๆ
-
ว่าแต่ว่าตาหนวดนี่ใครน้า
แต่ที่แน่ๆๆได้เซอร์ไพร์สสมใจเลย 55 เผลอๆๆอาจจะช็อคไปเลยทีเดียว
-
เซอร์ไพร์สทั้งในเรื่องและนอกเรื่องเลยค่ะ
ฉับตัดได้ค้างที่สุดเลยอ่า 5555
ลุ้นตอนต่อไป ตาหนวดนี่เป็นใคร
-
:a5: :a5: :a5:
-
พ่อ ซันนี่แหงม ๆ
:z2:
-
ไม่รู้ใครเซอร์ไพรส์ใครละทีนี้ o22
ตาหนวดนี่ใช่ พ่อซันนี่รึเปล่า
-
ใครหว่า
-
ใครมา เซอร์ไพร์สอะ :really2: เจอเซอร์ไพร์สกลับ มึนไปกว่ามั้ย :really2: :really2:
-
ตามอ่านทันแล้ว
ชอบเอี้ยฟ้าอ่ะค่ะ นิสัยมันแปลกดี ฮ่าๆๆ
-
ป๋๊ะป๋า ของซันกับซินรึเปล่านะ =[]=
-
ซันนี่จ๋า แปลกประหลาด เคยได้ยินมั้ย มันของคู่กัน :laugh:
ใครจะเซอร์ไพรส์อันนี้ไม่รู้ แต่สงสารเอี้ยฟ้า ฮ่าๆๆๆ
คนมันกำลังของขึ้นนี่
กร๊ากกกก
-
ใครอ่ะ !! o22
-
อ่านตอนนี้แล้วตัดสินใจเลือกตัวละครสุดโปรดได้เลย
"เอี้ยฟ้า" เนี่ยแหละโดนสุด
ดูมึนๆ แต่แม่งโดนใจสุดแล้ว
แต่ว่าการเรียนการสอนครั้งนี้ พี่ว่ามันสลับตำแหน่งกันรึเปล่าจ๊ะ
:z1:
-
รอ ติด ตาม ตอน ต่อ ไป
-
นี่ซันนี่เปิดคอร์สสอนรักหรือมวยไทยกันแน่เนี่ย
เอี้ยฟ้าจะช้ำในตายมั้ย? เราคงต้องรีบตัดสินใจว่าจะเศร้าสงสารหรือจะขำมันดี
ป๊าขาาาาา ลุงเขยป๊าหล่อมั้ยยยย?!
:กอด1: กอดกันๆ :กอด1:
-
จะมาขัดจังหวะทำไม :z3:
-
:confuse:
-
แหม...สอนหนูฟ้า(ประทาน)ให้รู้จักรัก เป็นการขอคบแบบที่ต้องทำความเข้าใจจริง ๆ :m21:
ตกลงซันนี่รับสอนฟ้าประทานแล้ว หมายความว่า เค้าคบกันแล้วใช่ไหมเนี่ย ? ( เรากำลังประมวลผลจากบทสนทนา)
ฟ้าประทานเข้ามาในชีวิตซันนี้อย่างเป็นทางการ เชื่อว่าเรื่อง surprise เพิ่งจะเริ่มต้น ท่าจะมีอะไร ๆ ให้มึนอีกเยอะ :laugh:
-
ซะ...เซอร์ไพรส์ :a5: ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อ้ะะะะะะะะ ใครหว่าาาา แต่ตอนนี้แต่ละคู่เหมือนจะเริ่มไปกันได้ดี แล้วสิ่นะ กรี๊สสสสสสส เอี้ยฟ้าหน้ามึนเนาะ ฮ่าาาาาาา ชอบอ้ะะ มาต่อไวๆนะคะ :-[
-
คุณพ่อรึเปล่าเน้อ
เซอร์ไพรส์จริงๆ :a5:
-
โอะยะ พลาดไปตนนึงได้ไงล่ะเรา
ไม่เป็นไรๆเข้ามาเก็บทัน โอเย่
5555
ลุ้นต่อไป
ลุงหนวดคือใครอะ
-
ใครอ่ะ พ่อ พี่ น้อง แฟน แฟนเก่า ดพื่อน หรือใครรรรรรรรรรรรร
รอ รอ รอ
-
ฮ่าๆๆ เกือบอีกแล้ว ซันนี่
-
Chapter :: 17 :: ป๊ะป๋าเซ็น!
พูดถึงป๊ะป๋า ป๊ะป๋าก็มา..
“.........” ตาหนวดที่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่บนโซฟากลางคอนโดผมตอนนี้มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า ‘คุณมัชฌิมา’ ..แต่คนส่วนใหญ่เข้าใจผิดคิดว่าเป็น ‘คุณมัชชิม่า’ และพากันเรียกแบบนั้นหมด.. นามสกุล ‘เฮย์เดน’ เช่นเดียวกับผมและซิน(..แหงสิ) ลุงแกเป็นช่างภาพมืออาชีพที่ค่อนข้างจะมีชื่อเสียง(แบบแปลกๆ)ในวงการแฟชั่นระดับโลก ..จริงๆ แล้วแกมีชื่อเล่น(ที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก)ว่า ‘คุณเซ็นทรัล’ ถ้าอยากจะเรียกให้สั้น กระชับ ฉับไวกว่านั้น จะเรียกว่า ‘คุณเซ็น’ ก็ได้
แต่ผมชินที่จะเรียกว่า ‘ป๊ะป๋า’ มากกว่า
“ไม่เป็นอะไรแล้วแน่เหรอ?” ป๊ะป๋าถามไอ้เอี้ยฟ้าประทานที่นั่งอยู่ข้างๆ “ไปให้หมอเช็คดูหน่อยมั้ย? เผื่อมีเครื่องในแตกหักเสียหายชำรุดผุพัง”
“คนนะป๊ะป๋า ไม่ใช่อาหารปลวก” ผมเหน็บเบาๆ “จะได้มีผุมีพัง”
“ฮะ..คงไม่หรอก” คนถูกถามตอบเนิบๆ แล้วหันมามองผมที่นั่งเกาะขาป๊ะป๋าอยู่บนพรมข้างล่าง
“มันอึดยิ่งกว่าแมลงสาบอีก ..แค่นี้ไม่ระคายเคืองผิวหรอกน่า” ผมพูดพร้อมกับยักคิ้วให้คนถูกพาดพิง
จะเรียกว่าโชคดีได้หรือเปล่าล่ะ? ที่จู่ๆ ป๊ะป๋าก็โผล่มาเซอร์ไพรส์(โคตรๆ)ในตอนที่ผมกับเอี้ยฟ้ากำลัง..เอ้อ..นั่นแหล่ะๆ แต่ผมดันหูไวไหวตัวทัน ป๊ะป๋าเลยได้เห็นแค่ฉากที่เอี้ยฟ้ายืนซบผม แล้วค่อยๆ ทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหมาหมดสภาพ ไม่ทันได้เห็นตอนที่ผมตุ๊ยท้องมันและก่อนหน้านั้นอีกหลายช็อตเลย เหอๆ
ผมเลยฉวยโอกาสนั้นบอกกับป๊ะป๋าเนียนๆ ว่า...เพื่อนผม(ฝืนใจสุดๆ แทบกัดลิ้น)มันโดนกระทืบมา(แต่ไม่บอกหรอกว่าผมนี่แหล่ะกระทืบมัน) ป๊ะป๋าเห็นแบบนั้นก็ทำหน้าตกใจ รีบเข้ามาช่วยผมพยุงมันมานั่งที่โซฟาอย่างที่เห็นตอนนี้
รู้สึกว่าช่วงนี้ผมชักจะโกหกบ่อยเกินไปแล้วแฮะ คล่องปากเชียว
“ชื่อ ฟ้าประทาน เหรอ?” ป๊ะป๋าถาม
เอี้ยฟ้าก็พยักหน้าอึนๆ ของมันตอบ พลางเอามือลูบๆ คลำๆ ท้องตรงบริเวณที่ถูกต่อย สงสัยจะยังเจ็บไม่หาย ..จะว่ามันสำออยก็คงไม่ค่อยแฟร์เท่าไหร่ ทั้งก่อนหน้านี้ที่โดนเตะไปหลายดอก ทั้งเมื่อกี๊ที่โดนหมัดไปจังๆ อีก
ผมว่าถ้าไม่ออกอาการเลยน่ะสิ..แปลก
หลังจากมองสำรวจอีกพักหนึ่งป๊ะป๋าก็พยักหน้าบ้าง “เหมาะดี ..คนตั้งคงเห็นเธอเป็นของขวัญจากฟากฟ้า” ป๊ะป๋าพูดยิ้มๆ “ก็คงจะเป็นเด็กที่ถูกนกกระสาคาบมาทิ้งไว้หน้าประตูบ้านล่ะมั้ง?” ผมพูดกลั้วหัวเราะ
ไม่แน่หรอกนะ ก็เอี้ยฟ้ามันดูเหมือนเด็กชายบนดาวดวงนี้ซะเมื่อไหร่
“อ่ะ..” ผมเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้เมื่อเงยขึ้นไปมองหน้าป๊ะป๋าตัวเอง “ป๊ะป๋ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”
“ประมาณชั่วโมงก่อน..” ป๊ะป๋าเล่าด้วยท่าทางกระตือรือร้นขึ้นมา “ป๊ะป๋ามาถึงไม่เห็นใคร ก็เลยมีความคิดดีๆ ว่าน่าจะเข้าไปแอบในห้องนอนเพื่อรอเซอร์ไพรส์ฝาแฝดตอนกลับมาดีกว่า เป็นความคิดที่เจ๋งไปเลยใช่ป่ะ?”
“เจ๋งมากกกก” ผมลากเสียงยาวออกแนวประชดมากกว่าชื่นชม แต่เชื่อเหอะว่าคนถูกประชดไม่รู้ตัวหรอก เพราะแกกำลังยิ้มแป้นภูมิใจกับความคิดพิเรนห์ๆ ของตัวเองอยู่
“ซันนี่ก็คิดงั้นสินะ” ป๊ะป๋ายิ้มพยักพเยิด
ผมได้แต่กลอกตาไปมา มองไปทางเอี้ยฟ้าก็เห็นมันนั่งมองป๊ะป๋าผมตาปริบๆ ท่าทางสนอกสนใจน่าดู สงสัยจะเจอมนุษย์ไฟลัมเดียวกันเข้าแล้วล่ะมั้ง..
“แต่รอแล้วรอเล่าแฝดก็ไม่กลับมากันซักที ..แล้วทีนี้พอป๊ะป๋ารอนานๆ ใช่มะ?”
“ป๊ะป๋าก็เลยเผลอหลับไป?” ผมช่วยเฉลยตอนจบ ..เดาเอาจากสภาพหัวกระเซอะกระเซิงของแกนั่นแหล่ะ นี่ถ้าป๊ะป๋าตื่นช้ากว่านี้สักห้านาทีนะ คงได้เซอร์ไพรส์สมใจแน่ ฮ่ะๆ
ผมล้อเล่นน่ะ ผมไม่ได้คิดจะยอมให้เอี้ยฟ้าทำอะไรมากมายกว่าจูบสักหน่อย ...จริงๆ นะ ..เอ๊า ไม่เชื่ออีก
“แหม.. ซันนี่ฉลาดจริงๆ เลย สมแล้วที่เป็นลูกรักของป๊ะป๋า มาจุ๊บทีมา” ว่าแล้วป๊ะป๋าก็ก้มลงมาจุ๊บหน้าผากผมทีหนึ่ง จมูกผมทีหนึ่ง และปากผมอีกทีหนึ่ง
ก็ไม่รู้หรอกนะว่าบ้านอื่นเป็นยังไง แต่บ้านผมก็เป็นแบบนี้แหล่ะ เราจุ๊บปากกันเป็นเรื่องปกติ ไม่ว่าจะเป็นผมกับป๊ะป๋า ผมกับซิน ผมกับซอลลี่ หรือผมกับแม่ มันเป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งของพวกเราน่ะ
“ไหนว่าทีเดียวไง” ผมแกล้งบ่นไม่พอใจ
“อย่ามางกกับป๊ะป๋าน่า” ว่าแล้วก็เอาหนวดมาถูไถแก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว ผมจั๊กจี้และหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆ จั๊กจี้น่า..”
แต่ก่อนที่จะได้ย้ายไปเล่นงานแก้มอีกข้าง ป๊ะป๋าก็ชะงักไปดื้อๆ แล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเดียวกัน ผมมองตามไปก็เห็นเอี้ยฟ้านั่งทำตาปริบๆ อยู่เหมือนเดิม แต่มือมันไม่ได้ลูบอยู่ที่ท้องตัวเองมันเดิมแล้ว มือของมันเอื้อมมาจับไหล่ป๊ะป๋าเอาไว้อย่างไม่มีใครเข้าใจสาเหตุ ..ผมกับป๊ะป๋ามองหน้ากัน แล้วก็หันไปมองมันอีก ส่วนมันก็มองหน้าพวกเราสลับกันไปมาเหมือนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายสายตาทั้งสามคู่ ก็ไปหยุดอยู่ที่ไหล่ของป๊ะป๋าโดยมิได้นัดหมาย
นั่นล่ะ เอี้ยฟ้ามันถึงยอมปล่อยมือ.. ผมรอฟังว่ามันจะพูดอะไร แต่มันก็ไม่ยักกะพูดแฮะ แล้วตกลงมันต้องการจะสื่อสารว่าไงล่ะนั่น? หรือจะหิวขึ้นมาอีก?
เอ๊ะ หรือยังไง? ...อะไรของมันวะ?
เกิดเดธแอร์ขึ้นแบบไม่ตั้งใจ ผมหันกลับมามองหน้าป๊ะป๋าอย่างนึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรดี ไอ้เอี้ยฟ้าแมร่งสร้างสถานการณ์แล้วก็กลับไปกลบดานในโลกของตัวเองหน้าด้านๆ เลย(มันกลับไปลูบท้องตัวเองเหมือนเดิม แต่เสตามองไปทางอื่น) ปล่อยให้เราสองพ่อลูกนั่งมึนอีกหลายอึดใจ
ก่อนจะเป็นป๊ะป๋าที่เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา “จริงสิ ป๊ะป๋าว่าป๊ะป๋าไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ไม่ได้อาบมาสองวันแล้ว”
ผมรีบถอยห่างออกมาเพื่อให้ป๊ะป๋ามีทางเดิน
“ถึงว่าล่ะ กลิ่นตุๆ” ผมพูดพลางเอามือบีบจมูกตัวเอง เลยถูกป๊ะป๋าจับหัวไปซุกจั๊กแร้ กว่าจะดิ้นหนีได้แทบขาดใจตาย
เล่นอะไรพิเรนห์ชะมัด ซกมกล่ะที่หนึ่งเลยตาลุงนี่ ..ญาติใครวะ? .. ผมได้แต่บ่นงึมงำ ขณะที่อีกฝ่ายเดินหัวเราะอารมณ์ดีหายเข้าห้องนอนของผมไป
“เฮ้ย..” ผมถึงกับผวา เมื่อจู่ๆ ไอ้เอี้ยฟ้าก็หลุดออกจากโลกส่วนตัวแล้วคว้าคอผมขึ้นไปประกบปากด้วย “อื้อ!”
ก่อนที่ผมจะได้ตุ๊ยท้องมันอีกรอบ เอี้ยฟ้าก็ยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ผมมองมันตาขวางพลางใช้แขนเสื้อเช็ดปากตัวเอง
“ทำเชี่ยไรของมึง?!” ผมตะคอกถามด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก กลัวว่าคนที่กำลังจะอาบน้ำจะได้ยิน
“..........” ทีแรกมันมองหน้าผมเฉยๆ ยังไม่ยอมตอบอะไร แต่สักพักมันก็ถอนหายใจออกมา แล้วว่า “...ก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่ดูเหมือนว่า..”
“อะไร?” ผมเผลอถามออกไป รู้สึกใจเต้นจังหวะแปลกๆ อีกแล้ว
“กูไม่ค่อยอยากเห็นคนอื่นทำแบบนั้นกับมึง” คำตอบทื่อๆ ของมันทำเอาผมงงเล็กน้อยในตอนแรก
แบบนั้น? แบบไหนวะ? ..แต่พอนึกได้ก็รู้สึกร้อนวาบขึ้นมาแถวแก้มทั้งสองข้าง แล้วลามปามขึ้นไปถึงใบหู รู้ตัวอีกทีก็ไม่เห็นหน้าขาวๆ ของมันแล้ว เห็นแต่รอยกระดำกระด่างบนพรมแทน และมุมปากทั้งซ้ายขวาก็สามัคคีกันยกยิ้มโดยพร้อมเพรียง
จะว่าไปแล้ว ไอ้นิสัยชอบพูดอะไรตรงๆ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ(แม้คนอย่างเอี้ยฟ้าจะห่างไกลคำว่า ‘น่ารัก’ มากมายหลายขุมก็เหอะ) ..แต่เอาล่ะ ในเมื่อมันกล้าพูด ผมก็กล้ายอมรับนะว่าผมรู้สึกอารมณ์ดีที่ได้ยินแบบนั้น...แม้มันจะฟังดูงี่เง่าไปหน่อยก็เถอะ
“หึงกูล่ะสิ” ผมพูดทั้งที่ยังยิ้มให้รอยด่างบนพรม
ก็นะ..ถ้าจะเอาแต่ก้มหน้านิ่ง ปิดปากเงียบ ทำเหนียมอาย มันก็ดูจะเสียเชิงคนเป็นอาจารย์ไปหน่อย ในเมื่อผมตกปากรับคำว่าจะสอนเรื่องความรักให้มันแล้ว ผมก็จะชี้แนะให้มันรู้สักหน่อยนะว่าอาการของมันตอนนี้เขาเรียกกันว่า ‘หึง’ ไงล่ะ หึงน่ะ เคยได้ยินไหม?
แต่พูดไปก็รู้สึกอายตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
คนที่ผมตัดสินลงไปว่ากำลัง ‘หึง’ นั่งเงียบกริบ ไม่ปริปากตอบโต้หรือเออออเห็นด้วยใดๆ ทั้งสิ้น เนิ่นนานเสียจนผมเริ่มเอะใจ แปลกใจ และใจเสียตามลำดับ
เหตุการณ์ต่อไปคงไม่กลายเป็นว่าผมเข้าใจผิด คิดไปเอง และหน้าแตกยับเยินหรอกนะ ...ให้ตายสิ ไอ้บ้านี่มันจะเดายากไปไหน?
“เข้าใจล่ะ” หลังจากเงียบไปนาน ไอ้เอี้ยฟ้าก็พึมพำออกมาพร้อมกับทุบกำปั้นลงไปบนฝ่ามือ
ผมขมวดคิ้วมองมันอย่างไม่ค่อยไว้ใจ มันเข้าใจไปแบบไหนอีกล่ะทีนี้?
“หึงสินะ..กูเคยเห็นในละครบ่อยๆ อาการก็ประมาณนี้แหล่ะ”
“ห๊ะ?” ผมเผลอหลุดปากออกมากับคำพูดที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากมนุษย์คนไหน
แต่เอี้ยฟ้ากลับพยักหน้าหงึกๆ อย่างมั่นอกมั่นใจ “...อืม กูคงหึงแหล่ะ” มันยอมรับพลางยกยิ้มน้อยๆ “ซันนี่ฉลาดอย่างที่ป๊ะป๋าพูดจริงๆ ด้วย”
!!.. ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะทำหน้าแบบไหน? พูดอะไร? จะดีใจ เสียใจ ร้องไห้ หัวเราะ หรือหนีไปฆ่าตัวตายดี..?
สุดท้ายก็ตบหน้าผากตัวเองดังป้าบอย่างสิ้นหวัง แล้วลุกเดินไปหาอะไรเย็นๆ กินเพื่อปรับอารมณ์
เอาเหอะ.. ต่อไปนี้กูจะไม่สงสัยแล้วล่ะ ว่ามึงใช่ผลผลิตจากสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้หรือเปล่า สาบานเลย!
หลังจากนั้นไม่ถึงชั่วโมงซินก็กลับมา พร้อมกับหนีบไอ้กายติดมาด้วย หน้าบานกันมาทั้งคู่ เห็นแล้วก็ให้นึกหมั่นไส้ โลกสดใสสีชมพูเชียวนะพวกมึง พอหันไปมองไอ้หน้ามึนบนโซฟาแล้วก็พาลหงุดหงิด เลยแอบจิกกัดไอ้กายไปบ้างประปราย(นิสัยเสียเนาะ) คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ได้แต่มองหน้าผมงงๆ คงสงสัยล่ะมั้งว่าเผลอมาเหยียบหางผมโดยไม่รู้ตัวเข้าหรือเปล่า?
เหอะๆ ไม่อยากจะบอกหรอกว่า..กูแค่พาล!
ซินกับป๊ะป๋าทักทายกันได้อึกทึกครึกโครมเหมือนเดิม เริ่มจากซินวิ่งกระโจนเข้าใส่ป๊ะป๋า(ที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ)ก่อน โดยไม่นึกสงสารสังขารของอีกฝ่ายสักนิด ตามมาด้วยทั้งคู่กอดกันกระโดดกระเต้นอย่างกับกำลังทำพิธีกรรมอะไรบางอย่าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเหวี่ยงกันไปรอบๆ ห้อง และจบด้วยป๊ะป๋าหมดแรงโซซัดโซเซมาทิ้งตัวลงบนโซฟา
“ยอมแพ้..ป๊ะป๋า..ยอมแพ้..ซินเซียร์..ชนะ” ป๊ะป๋าโบกมือไปมา พลางสูดอากาศเข้าปอดเฮือกๆ ขณะที่ซินหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจกับชัยชนะของตัวเอง
..เอ้อ ผมลืมบอก เมื่อกี๊มันเป็นการประลองกำลังตามธรรมเนียมของสองคนนี้เขาน่ะ
พอได้เห็นหน้าป๊ะป๋าของพวกเราชัดๆ ไอ้กายถึงกับอ้าปากค้าง แอบได้ยินมันร้อง ‘โห’ ออกมาด้วย
ส่วนเอี้ยฟ้าก็กระพริบตาปริบๆ แล้วหันมาถามผมหน้าซื่อ “ใครอ่ะ?”
“ป๊ะป๋ากูไง” ผมบอกพร้อมกับเบิ๊ดกะโหลกมันไปที โทษฐานความจำสั้นขนาดหนัก ได้ยินเสียงป๊ะป๋าหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
แต่ก็เข้าใจได้นะถ้ามันจะสับสน ก็ป๊ะป๋าคนนี้ไม่ใช่ตาลุงหนวดซกมกเมื่อครู่แล้วนี่นา(โกนออกหมดแล้ว) แต่เปลี่ยนเป็นหนุ่มหน้าหวานละมุนละไมใสกิ๊ง ที่ดูยังไง้ยังไงวัยก็ไม่น่าจะเกินสามสิบ ไม่น่าจะมีลูกชายตัวโตเป็นควายได้ขนาดนี้ ..ยิ่งผมยาวหยักศกสีดำคลับที่เคยรวบลวกๆ เอาไว้ถูกปล่อยลงมาล้อมกรอบใบหน้าขาวให้โดดเด่นแบบนี้ ยิ่งทำให้ป๊ะป๋าดูสวยหวานเข้าไปใหญ่
และตั้งแต่จำความได้... ผมก็เห็นป๊ะป๋าหน้าตาแบบนี้มาตลอดแหล่ะ
ถ้าถามผมนะ.. ผมว่าที่ป๊ะป๋าหน้าเด็ก(สาว)เสมอต้นเสมอปลายแบบนี้ คงเพราะแอบสูบพลังชีวิตมาจากพวกนายแบบนางแบบวัยละอ่อนแหงมๆ ไม่งั้นจะหน้าใสไร้รอยตีนกามาจนป่านนี้ได้ไง? ขณะที่แม่ผมทำเบบี้เฟรชไปหลายรอบแล้วเหอะ
แต่อันที่จริงป๊ะป๋าผมก็ยังอายุไม่เยอะมากหรอก แค่สี่สิบนิดๆ เอง พอดีว่าตอนนั้นถูกแม่ของผมที่อายุมากกว่าถึงแปดปี แถมยังเป็นนางแบบสุดเซ็กซี่ล่อลวงจนมีลูกชายคนแรกด้วยกันตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะน่ะ ฮะฮะ.. ปัจจุบันแม่ผมเลิกเป็นนางแบบและผันตัวเองไปเป็นเจ้าของเอเจนซี่ได้เกือบสิบปีแล้วล่ะ
ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าผมกับซินเหมือนใคร ก็เหมือนตาลุงในร่างนางฟ้าคนนี้นี่แหล่ะ ..มีพี่ชายคนโตของผมคนเดียวที่เหมือนแม่ รายนั้นอย่าให้บรรยาย ไม่ว่าจะหน้าตาหรือนิสัยก็ดูจะสุดขั้วไปหมด ไว้มีโอกาสจะแนะนำให้รู้จักแล้วกัน
“แล้วคนนี้เพื่อนซินเหรอ?” ป๊ะป๋าถามยิ้มๆ ขณะมองสกายที่นั่งพับเพรียบอยู่ข้างผม ทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมเรียบร้อย ประหนึ่งตั้งใจจะมาสมัครเป็นสะใภ้บ้านนี้ก็ไม่ปาน
ไอ้กายพยักหน้าหงึกๆ ด้วยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้แนะนำตัวเอง ซินเพื่อนเลิฟของมันก็ชิงพูดซะก่อน
“ช่าย~ ชื่อ สกาย ล่ะ อยู่เสคเดียวกัน” ซินบอกขณะทิ้งตัวนั่งบนที่เท้าแขนโซฟา แล้วกอดป๊ะป๋าเอาไว้ ก่อนจะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง “ไม่เจอปีกว่า ป๊ะป๋าตัวหดลงอีกแล้วนะ”
อย่างที่ซินว่า...นี่เป็นครั้งแรกในรอบปีกว่าตั้งแต่ที่พวกเรากลับมาเมืองไทยอีกครั้งที่ได้เจอกับป๊ะป๋า ก่อนมาที่นี่ป๊ะป๋าแวะไปหาเราที่บ้านแม่ครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ไม่ได้เจออีกเลย ได้แต่ติดต่อกันทางโทรศัพท์ ..ซึ่งก็นานๆ ครั้ง
อีกอย่าง.. ตั้งแต่เลิกรากับแม่ไป ป๊ะป๋าผมก็อยู่ไม่ค่อยเป็นที่นักหรอก แต่ส่วนใหญ่ก็ยังวนเวียนทำงานอยู่แถบยุโรปนั่นล่ะ นานๆ ก็มีข้ามไปฝั่งอเมริกาบ้าง แต่บางทีก็มีมาเอเชียเหมือนกัน
“เพราะแฝดตัวโตขึ้นต่างหาก แซงหน้าป๊ะป๋าไปหมดแล้วเนี่ย เห็นมั้ย?” ว่าพลางยื่นแขนยื่นขาออกมาเทียบกับพวกเราให้เห็นกันจะๆ
ตอนนี้พวกเราสูงเลยป๊ะป๋าไปหลายเซ็นต์แล้วล่ะ
“มิน่าเล่า พักนี้ใช้เงินเปลืองกันจริงๆ”
“ซินเปล่านะ” ซินรีบปฏิเสธ ..แต่คิดเหรอว่าผมจะปล่อยให้มันลอยตัว
“เพราะซินแหล่ะป๊ะป๋า กินอย่างกับเครื่องบดขยะ แถมยังชอบออกไปเที่ยวบ่อยๆ กิ๊กก็เยอะ เงินเลยไม่ค่อยพอใช้ ชอบมาไถซันตลอดๆ” ได้ทีผมก็ฟ้องใหญ่ อัดอั้นตันใจเรื่องโดนไถตังค์มานานละ เลยถูกซินแยกเขี้ยวพร้อมกับชูนิ้วกลางใส่ซะ
“จริงเหรอ?” ป๊ะป๋าทำหน้าตกใจโอเวอร์ จำเลยรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “งี้ป๊ะป๋าคงเลี้ยงไม่ไหวแล้วมั้ง? สกายสนใจเอาไปเลี้ยงต่อมั้ย?”
“ถ้าแถมข้าวสารซักสองกระสอบ ก็น่าลองคิดดูครับ” ไอ้นั่นก็รีบตบมุขทันทีเลย พาเอาหัวเราะครืนทั้งพ่อทั้งลูก
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอึ้งกับประโยคถัดมา...ของไอ้เอี้ยฟ้าประทานที่นั่งเก็บข้อมูลเงียบๆ มาพักหนึ่ง
“งั้นคนนี้ฟ้าขอได้ป่ะ? ..ไม่เอาข้าวสารก็ได้” มันหันไปบอกป๊ะป๋าหน้านิ่งๆ พร้อมทั้งชี้มือมายังผม
ป๊ะป๋ากับซินมองมันตาปริบๆ บ้าง ส่วนไอ้กายกำลังพยายามกลั้นหัวเราะอยู่ แต่ตัวผมเองกลับไม่รู้ว่าควรจะวางหน้ายังไงดี แต่ที่แน่ๆ คืออยากจะยื่นตีนไปอุดปากมันจริงๆ ให้ดิ้นตาย!
หลังจากนั่งมองหน้าคนนู้นทีคนนี้ที เอี้ยฟ้าก็ยื่นข้อเสนอสุดประทับใจออกมาด้วยใบหน้าเฉยกริบของมัน
“..ขอแค่ป๊อกกี้สองกล่องก็พอ”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“เพื่อนแฝดนี่ตลกดีนะ” ป๊ะป๋าพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงไอ้สองตัวที่ผมกับซินเพิ่งจะอัญเชิญให้กลับบ้านใครบ้านมันไปได้พักใหญ่ๆ ดูเหมือนป๊ะป๋าจะประทับใจพวกมันน่าดู ตลอดการสนทนาเกือบสองชั่วโมงนั้นพวกมันทำเอาป๊ะป๋าหัวเราะไม่ได้หยุดเลยจริงๆ
“ใช่ม้า~?” ซินที่นั่งอยู่บนพื้นเพื่อให้ป๊ะป๋าซับผมให้หันมายิ้มจนตาหยี “ยังมีอีกคนนะ มันชื่อ ‘เมย์บี’ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะแนะนำให้รู้จัก”
“งั้นเหรอ?” ป๊ะป๋าร้องด้วยท่าทางสนอกสนใจ “ป๊ะป๋าอยากเจอจัง ..นานแค่ไหนแล้วนะที่แฝดไม่เคยแนะนำเพื่อนให้ป๊ะป๋ารู้จักเลย”
“..........” ซินเงียบไป ผมเองก็ไม่พูดอะไร ไม่อยากจะไปคิดถึงเรื่องเก่าๆ เลยได้แต่หวีผมให้ป๊ะป๋าไปเงียบๆ
เมื่อกี๊ผมกับซินเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แถมซินยังสระผมด้วย ..ไม่สิ ผมซินต้องเรียกว่า ‘ซัก’ ถึงจะถูก กว่าจะเสร็จพิธีกรรมแต่ละครั้งยุ่งยากมากมาย พอซักเสร็จก็ต้องมานั่งซับน้ำทีละช่อๆ จนกว่าจะหมาด จากนั้นค่อยใช้ไดร์เป่าให้แห้งอีกที เพราะถ้าทำไม่ดีไม่แห้งก็อาจจะเกิดเชื้อราขึ้นได้ แถมถ้าวันไหนผมแตกออกจากเกลียวมากๆ ก็ต้องมานั่งใช้เข็มถักค่อยๆ สอยเก็บกันขึ้นไปอีก
ยุ่งยากจริงๆ นะ.. ถ้าใจไม่รักจริงผมแนะนำว่าอย่าทำทรงนี้เลย มันดูดีแค่เฉพาะบางบุคคล แถมผมยังเสียแบบเอาคืนไม่ได้อีกต่างหาก
ตอนนี้เราสามคนพ่อลูกก็เลยนั่งเรียงลำดับอย่างกับฝูงลิงนั่งเก็บหมัดให้กันก็ไม่ปาน โดยที่ซินนั่งขัดสมาธิเกากีตาร์ฮัมเพลงอยู่บนพื้น ป๊ะป๋านั่งห้อยขาซับผมซินอยู่ปลายเตียง ส่วนผมก็นั่งคุกเข่าสางผมให้ป๊ะป๋าอยู่บนเตียงอีกที สามัคคีครอบครัว ฮ่ะๆๆ
“ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะเห็นแค่แฝดเท่านั้น.. ป๊าป๋าดีใจนะ ที่วันนี้ได้มารู้จักกับเพื่อนของแฝดอีกครั้ง” ป๊ะป๋ายังพูดต่อไปเรื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงเสมอต้นเสมอปลาย ผมเลยละมือจากหวีแล้วเปลี่ยนไปกอดคอป๊ะป๋าจากข้างหลังแทน
“เราก็ดีใจ ที่ป๊ะป๋าชอบพวกนั้น” ผมพูดทั้งที่ซบหัวไว้บนไหล่ป๊ะป๋า แว่วเสียงซินพึมพำเห็นด้วย
“อืม..” ป๊ะป๋าตอบรับในลำคอพลางเอามือมาลูบหัวผม ก่อนจะเอื้อมไปหยิบไดร์มาเป่าผมให้ซินต่อ
“จริงสิ แล้ว เออร์เนส เป็นยังไงบ้าง ป๊ะป๋า? ทำไมไม่พามาเที่ยวด้วยล่ะ?” ผมถามถึงผู้ช่วยคนสนิทของป๊ะป๋า ที่ทำหน้าที่เป็นทั้งผู้จัดการ เลขา พ่อบ้าน คนขับรถ หรืออะไรก็ตาม..แล้วแต่ป๊ะป๋าจะนึกออกและอยากให้ทำ
“นั่นดิ” ซินพูดบ้าง หลังจากเสียงไดร์สงบลงแล้ว “จำได้ว่า.. ตอนเจอกันที่ลอนดอน เออร์เนสบอกว่ายังไม่เคยมาเมืองไทยเลยนี่นา”
“ใครจะอยากหิ้วเจ้าบ้าขี้บ่นอย่าง เออร์นี่ ติดมาด้วยในวันพักผ่อนล่ะ?” ป๊ะป๋าเบะปากเมื่อนึกถึงผู้ช่วยที่แสนจะจู้จี้ของตัวเอง ผมกับซินเลยหลุดหัวเราะออกมา
‘เออร์เนส ฟาร์ลี พีล’ เป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบตอนปลาย จากเมืองผู้ดีโดยกำเนิดที่เกิดมาเพื่อเนี้ยบไปทุกกระเบียดนิ้วตั้งแต่หัวจรดเท้า และเมื่อต้องมาติดแหง็กทำงานอยู่กับตาลุงผู้แสนจะไร้ระเบียบวินัยในชีวิต แถมยังเอาแต่ใจและชอบทำอะไรไม่เข้าท่า(ในสายตาเออร์เนส)อย่างป๊ะป๋า ก็ทำให้เขาดูเหมือนจะขี้หงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา(และยังดูแก่กว่าอายุจริงอีกเป็นสิบปี)
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังอุตส่าห์ทนทำงานมาได้ตั้งหกเจ็ดปี โดยไม่มีใครเข้าใจ ขนาดป๊ะป๋าที่โดนเขาบ่นอยู่แทบทุกวัน(ทั้งที่เป็นเจ้านาย)ก็ยังไม่เข้าใจเลย
“แล้วป๊ะป๋าให้เออร์เนสไปทำอะไรอยู่ล่ะตอนนี้?” ผมถามอีก
“ส่งไปพักร้อนที่ กวม..” ป๊ะป๋าตอบ
ผมกับซินออกอาการอิจฉาตาร้อนขึ้นมาทันที ...เกาะกวมเลยเหรอ? โหยย
แล้วป๊ะป๋าก็บ่นต่อด้วยใบหน้ายุ่งๆ “ป๊ะป๋าอุตส่าห์ใจดีซื้อตั๋วเครื่องบินแบบไป-กลับให้ตั้งสองที่..เผื่อเออร์นี่จะอยากพาใครไปด้วย แถมยังจองที่พักให้อีกเรียบร้อย เพราะเห็นว่าทำงานหนักมาทั้งปีเลยอยากจะให้รางวัลซักหน่อย แต่ตอนเอาตั๋วไปให้นะ..แทนที่จะทำหน้าดีอกดีใจให้น่าเอ็นดูสมวัย เจ้าบ้าเออร์นี่ดันทำคิ้วผูกเป็นโบว์เหมือนคนท้องผูกมาหลายวัน แล้วพูดว่า..”
“ส่งผมไปไกลขนาดนี้ ..คงไม่ได้กำลังวางแผนอะไรไม่เข้าท่าหรอกนะครับ คุณเซ็น?” ป๊ะป๋าตีหน้านิ่ง เก็กเสียงเข้มเลียนแบบต้นฉบับ ..ซึ่งดูยังไงๆ ก็ไม่เหมือนเลยจริงๆ ฮ่ะๆๆ
ซินระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ตบเข่าอย่างชอบใจ พลางพูดว่า “นั่นแหล่ะ เออร์เนส ตัวจริงเสียงจริง”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ถ้ายิ้มแย้มดีใจที่ได้ของขวัญจากป๊ะป๋าล่ะก็ คงไม่ใช่แล้วล่ะ ตัวปลอมชัวร์..
“แถมก่อนจะไปยังพูดอีกนะว่า” ป๊ะป๋าเล่าต่อ “..ผมไม่อยู่ คุณก็ช่วยทำตัวให้เรียบร้อยหน่อยนะครับ อย่าให้ผมต้องปวดหัวตอนกลับมาอีกล่ะ...งี้แหล่ะ” ป๊ะป๋าพูดเองก็หัวเราะเอง
ผมกับซินเลยยิ่งหัวเราะมากกว่าเดิม นับวันก็ชักจะทำตัวเหมือนผู้ปกครองป๊ะป๋าผมเข้าไปทุกทีแล้วนะเนี่ยผู้ชายคนนี้ ฮ่าๆๆ ..ส่วนป๊ะป๋าก็ทำตัวอย่างกับ ‘เบนจามิน บัตตัน’ ที่เด็กลงสวนทางกับอายุจริงงั้นแหล่ะ ..พอกันเลย
“งั้นเออร์เนสรู้รึเปล่าว่าป๊ะป๋ามาที่นี่?” ซินตั้งข้อสังเกต คนถูกถามส่ายหน้าพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่รู้หรอก.. ป๊ะป๋าอยากให้เออร์นี่ปวดหัวเล่น อยากปากดีกับผู้ใหญ่ดีนัก เอาให้วิ่งหาให้หัวหมุนเลย ฮ่าๆๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะสบายอกสบายใจไร้ความรู้สึกผิดโดยสิ้นเชิง ..ดู๊ ดูคนเรา นิสัยอ่ะ น่าสงสารเออร์เนสเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่ะๆ
“ร้ายกาจ!” ซินพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะลุกขึ้นมาดึงแก้มป๊ะป๋าทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว ตามด้วยจุ๊บหน้าผากอีกที “ป๊ะป๋ารีบเข้านอนดีกว่า นั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมง เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงไปเที่ยวกับพวกเรานะ”
“จะไปเที่ยวไหนกันเหรอ?” ป๊ะป๋าท่าทางตื่นเต้นขึ้นมา
ซินใช้ลิ้นเขี่ยจิลที่ริมฝีปากเล่นพลางทำตาเจ้าเล่ห์อย่างที่มันถนัด “บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ ..ฝันดีนะ ป๊ะป๋า” ว่าแล้วก็เดินนำออกจากห้องไปก่อน
ป๊ะป๋าหันมามองผมอ้อนๆ เหมือนอยากได้คำตอบ แต่บอกตามตรงว่าผมเองก็ยังไม่รู้เหมือน เลยได้แต่ยิ้มๆ แล้วเข้าไปจุ๊บหน้าผากป๊ะป๋าบ้าง
“ฝันดีครับ ป๊ะป๋า” แล้วก็เดินตามซินออกมาอีกคน
วันนี้ผมยกห้องนอนตัวเองให้ป๊ะป๋า แล้วหอบหมอนไปนอนกับซินบ้าง
“กู๊ดไนท์ มายทวิน” ได้ยินป๊ะป๋าพูดไล่หลังมา..
“โห..ลัมโบร์กินี กัลลาร์โด ไวท์ อิดิชั่น!” ซินตาโตทันทีที่เห็นเจ้ากระทิงเปลี่ยวสัญชาติอิตาลีสีขาวสะอาดตา มาจอดเฉิดฉายเรียกร้องความสนใจอยู่หน้าคอนโด มันรีบชะลอรถของตัวเองแล้วไปจอดหลบข้างทาง ก่อนจะวิ่งแป้นข้ามฝั่งไปหาทั้งรถทั้งเจ้าของที่ยืนขาวโพลนหัวจรดตีนอยู่ข้างกัน
..ไม่ใช่ใครอื่นหรอก ก็ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ ผู้ที่ไม่มีใครรู้ว่ามันไปร่ำรวยมาจากดาวดวงไหนนั่นล่ะ
เมื่อวานผมให้ไอ้กายยืมรถเต่ากลับไป และให้มันไปส่งเอี้ยฟ้าด้วย พอเมื่อเช้ามันก็เอามาคืนพร้อมทั้งรับเมย์บีติดรถมาอีกคน..
ตอนนี้พวกเราทั้งหมดกำลังจะพาป๊ะป๋าไปเที่ยวหัวหินกัน โดยเอารถของซินไปแค่คันเดียว มีซินเป็นคนขับ ไอ้กายนั่งคู่มาข้างหน้า ผม เมย์บี ป๊ะป๋า นั่งมาเบาะหลัง
ผมและคนอื่นๆ ลงจากรถตามซินไป จะว่าไปแล้วรถรุ่นนี้ผมก็ชอบเหมือนกันนะ แต่ไม่มากเท่าไหร่ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะแม้ว่ามันจะเป็นลัมโบร์กินี แต่ก็เป็นรุ่นที่ผลิตขึ้นหลังจากถูกบริษัทออดี้..ค่ายรถหรูจากเยอรมันเทคโอเวอร์ไปแล้ว มันก็เลยกลายเป็นสปอร์ตคาร์สัญชาติอิตาลีที่ถูกสร้างโดยคนเยอรมันไงล่ะ
แม้รูปลักษณ์ภายนอกและสมรรถนะจะยังคงเป็นแบบอิตาเลี่ยนแท้ก็เหอะ แต่การตกแต่งภายในที่เน้นฟังก์ชั่นมากกว่าดีไซน์นี่ดูยังไงก็รถเยอรมันชัดๆ ขนาดกุญแจยังเหมือนกับออดี้จนแทบแยกไม่ออก
แต่รถคันนี้ของเอี้ยฟ้ามันเจ๋งตรงที่เป็น ‘ไวท์ อิดิชั่น’ นี่แหล่ะ เป็นผลงานการตกแต่งจากค่าย แอนเดอร์สัน เยอรมันนี ซึ่งเป็นสำนักแต่งรถเลื่องชื่อที่สิงห์นักขับต่างก็รู้จักเป็นอย่างดี สิ่งที่น่าสนใจก็คือ..การตกแต่งภายในด้วยชุดหนังสีขาวที่หาดูได้ยาก อาจเพราะสีขาวมันมีโอกาสที่จะดูเก่าได้ง่ายกว่าสีอื่น เปื้อนง่ายกว่าสีอื่น คนเลยไม่ค่อยกล้าแต่งกันเท่าไหร่ และเพราะมันมีคนแต่งแบบนี้ไม่มากนัก ก็เลยทำให้ซุปเปอร์คาร์รุ่นนี้ดูดีในระดับสุดยอดอีกรุ่นหนึ่งเลยทีเดียว
แน่นอนว่าคาราค่าแต่งอาจแพงขนาดสามารถซื้อรถใหม่อีกคันได้เลย
ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย บ้านเอี้ยฟ้าแมร่งขายยาบ้าหรือเปล่าวะ? จะรวยข้ามหน้าข้ามตาพี่ชายนายกเกินไปแล้วนะมึงนี่
“สวดยอดดด” ซินเริ่มออกอาการน้ำลายหกเหมือนตอนที่เห็น อัลฟ่า โรมิโอ สีเงินวาววับของเอี้ยฟ้าเป็นครั้งแรก มันดึงแว่นกันแดดของตัวเองลง หันไปมองสบตาปิ๊งๆ กับเจ้าของรถ สองมือประสานไว้แนบอก ปากยกยิ้มประจบประแจง
“พี่ฟ้าครับ..”
เอาอีกแล้วมัน.. ผมได้แต่ส่ายหัวระอากับอาการบ้ารถอิตาลีกำเริบของพี่ชาย(วันนี้ผมเก็บอาการได้ดีกว่า เพราะมันไม่ใช่รุ่นที่ผมปลื้มมากเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าผมก็อยากลองขับเหมือนกัน ฮ่ะๆ.. ก็เจ้ากระทิงคันนี้มันแรงกว่าท่านโรมิโอคันนั้นซะอีกนะเออ)
“ถ้าน้องซินคนนี้จะขอทำตัวเป็นตุ๊กตาหน้ารถของพี่ฟ้าไปจนถึงหัวหิน พี่ฟ้าจะว่าไงครับ?”
ตุ๊กตาหน้ารถเรอะ? ...ถุ๊ย!! ตุ๊กตาวูดูสิมึงน่ะ ไอ้หัวหลอดเอ๊ย! ผมล่ะอยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ ช่างกล้าเปรียบนะ ฮ่ะๆๆ
เอี้ยฟ้าหันมามองหน้าผม ซึ่งผมก็มองมันกลับไปตรงๆ นั่นแหล่ะ วันนี้ผมใส่แว่นตาดำที่เข้มพอสมควร ไม่หวั่นๆ และตัวมันเองก็ใส่แว่นสีชาอยู่เหมือนกัน (กุ๊ชชี่อีกแล้วครับทุกท่าน) ..อึดใจเดียวเอี้ยฟ้าก็หันไปพยักหน้าให้ซิน
“เอาดิ” มันพูดสั้นๆ
ซินยิ้มแฉ่งทันที แต่มันไม่ใช่พวกมักน้อยที่จะพอใจแค่นั่งไปข้างคนขับหรอก ..ไม่เชื่อก็ลองดูต่อไปสิ
“ว่าแล้ว.. น้องซินรู้ว่าพี่ฟ้าใจดี ถ้ายังไงให้น้องซินช่วยแบ่งเบาภาระคนใจดีอย่างพี่ฟ้าด้วยดีมั้ย? เดี๋ยวน้องซินจะขับให้ พี่ฟ้านั่งเฉยๆ พอ จะนอนหลับไปเลยก็ได้ สบายดี...?”
..นั่นไง ได้คืบจะเอาเป็นกิโลฯ นั่นแหล่ะพี่ชายผม แต่คราวนี้เอี้ยฟ้ายังไม่ทันตอบ ไอ้กายก็โพล่งขัดลาภเพื่อนซี้มันก่อน
“แล้วใครจะขับคันนั้นล่ะ?” มันชี้กลับไปที่บีเอ็มซีรี่ย์สามสีดำสนิทของซิน แล้วก็ชี้ต่อมาที่ผม “ให้ไอ้ซันไปนั่งกับฟ้าประทานดีกว่า ข้างหลังจะได้ไม่เบียด ส่วนมึงก็กลับไปขับรถตัวเองเหอะ ซิน”
สกายถามเอง เสนอเอง และสรุปเองแบบไม่ยอมเปิดโอกาสให้ซินได้เถียง พอซินอ้าปากอีกครั้งก็ถูกผมแย่งพูดอีก
“ทำไมต้องกู?” ผมชี้หน้าตัวเอง
“มึงสนิทกับมันที่สุดแล้วนี่ มึงไปเหอะ” ไอ้กายว่า(ตัดหน้าซินอีกแล้ว)
“ใครบอกกูสนิทกับมัน?” ผมเถียงทันควัน ซินได้แต่อ้าปากเก้อ หันไปทางไอ้กายที ผมที ยังไม่มีโอกาสได้เปร่งเสียง
“ก็กูบอกอยู่นี่ไง มึงเห็นเป็น ณเดช เหรอ? ..ไปเลยซัน ย้ายตูดมึงไปนั่งเป็นเพื่อนมันแหล่ะดีแล้ว”
“นี่มึงไล่กูเหรอ เชี่ยกาย?”
“ไม่ต้องเกี่ยงกันๆ ถ้ามึงไม่อยากนะ อีซันซัน เดี๋ยวกูเสียสละตูดตัวเองย้ายไปนั่งแทนมึงก็ได้” อีเมย์รีบแทรกขึ้น มันยกมือสุดแขนอย่างกระตือรือร้น “กูอยากๆ”
“แต่กูว่ามันไม่อยากว่ะ” ไอ้กายชี้ไปที่เอี้ยฟ้าบ้าง “มึงดูหน้ามันก่อนมั้ย อีอาจ? ซัน..มึงนั่นแหล่ะไป”
“เชี่ยกาย...” ผมยังไม่ได้ด่ามัน เสียงป๊ะป๋าที่เดินใส่เสื้อดอกหอบห่วงยางไปยืนข้างรถเอี้ยฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ก็ดังขึ้นก่อน
“ป๊ะป๋าก็อยาก..” ป๊ะป๋าบอกแล้วหันมามองเราทีละคนด้วยสายตาอ้อนๆ(ของถนัดเขาล่ะ) ก่อนไปหยุดที่เอี้ยฟ้าเป็นคนสุดท้ายเหมือนจะขอคำอนุมัติ “รถฟ้าสวยดีนะ ให้ป๊ะป๋านั่งไปด้วยสิ”
“..........”
“..........”
“..........”
“..โอเค” ซินพูดขึ้นในที่สุดอย่างคน(กล้ำกลืนฝืน)ตัดใจได้ มันเดินไปเปิดประตูข้างคนขับอย่างถือวิสาสะ เพื่อให้ป๊ะป๋าเข้าไปนั่ง “เอี้ยฟ้าครับ ขับรถดีๆ นะครับมึง ถึงหัวหินแล้วกูขอป๊ะป๋าคืนแบบครบๆ ด้วย เข้าใจมั้ย ไอ้ลูกเป็ด?”
เอี้ยฟ้าพยักหน้าแล้วเดินอ้อมไปนั่งประจำที่คนขับ
เราที่เหลือทั้งหมดเลยเดินกลับมาที่รถของซิน เห็นป๊ะป๋าโบกมือหยอยๆ ตอนเอี้ยฟ้ากลับรถแล้วขับนำหน้าไปก่อน..
ก็ได้แต่หวังว่าป๊ะป๋าผมจะปลอดภัยไปจนถึงหัวหิน
และหวังใจอย่างยิ่งด้วยว่าเอี้ยฟ้าจะไม่ขออะไรแปลกๆ กับป๊ะป๋าผมอีก
..เจอกันอีกทีที่หัวหินครับทุกคน..
TBC. :z2:
Lamborghini Gallardo White Edition
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/Lamborghini-Gallardo-Anderson-White-02_900.jpg)
-
:z13:
รออยู่น้าาาาา
หวังว่าป๊ะป๋าคงจะยอมรับข้อเสนอของฟ้านะ!! :laugh:
-
ฟ้าประทานน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ขอแค่ป๊อกกี้สองกล่อง ค่าตัวซันนี่ถูกขนาดนั้น :m20:
-
รอจ้า แต่ ป๊ะป๋า โอนกรรมสิทธิ์ ยกซินให้กาย ยกซันให้ฟ้า ไปเลยนะ
-
เอี้ยฟ้าเอ๊ยยย...
น่ารักจริง :o8:
-
ขอลูกเขาไปแบบนั้นเข้าใจความหมายรึเปล่าฟ้าประทาน
-
เอี้ยฟ้าเริ่มหึง เริ่มหวงแล้ว
สอนกันเร้ว เร็วเนอะ :-[
-
5555 :L2: ฟ้าน่ารักว่ะตอนนี้ ><
-
ฟ้าประธานนนน :impress2:
-
:กอด1:
-
เชื้อพ่อแรงจริงๆ หน้าหวานมาจากป๊ะป๋านี่เอง
เอี้ยฟ้า แบบว่า...เทใจให้ว่ะ ชอบบบบบบบบ มึน ๆซึน ๆ อึนๆ แบบนี้ อยากรู้จริง ๆ บทรักจะเร่าร้อนขนาดไหน 555++
-
จะรอวันที่ฟ้าประทานเป็นมนุษย์ได้เหมือนชาวบ้านเค้านะ
เอ๋ แล้วแบบนั้นมันจะฮามั้ยเนี่ย
-
กรี้ดด สู่ขอกันด้านๆอย่างนี้เลย
ฟ้ามันกล้าขอก็ยกๆให้เค้าไปดีมั้ยป๋า ไหนๆก็ไหนๆละ :laugh:
ปล. รออีก 50% นะจ๊ะ :z10:
-
ขอป็อกกี๊
สองกล่องพอ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
55555 ฟ้ามันซื่อมาก
-
น่ารักจังตอนนี้..........เปงอะไรที่ทำให้หลุดยิ้มได้เยอะมากก่ะฟัาประทาน 55
รออีก50%น้า อิอิ
ยังไงก้อจะรอ
-
ป๊อกกี้ 2 กล่อง O.o เขยบ้านนี้ไม่กลัวพ่อตากันซักคน :m20:
-
ขอลูกเขาหน้าตาเฉยเลยเนี่ยะนะ เนียนสุด ๆ
-
ฮามาก แนวได้อีก
ถ้าจะกล้าขอลูกคนอื่นเค้าขนาดนี้แถมขอป๊อกกี้อีก2กล่อง
น่ารักอ่ะ :z2:
-
ขอแบบเนียนๆ ได้น่ารักมากค่ะน้องฟ้า
ขอโคลนนิ่งฟ้าคนนึงได้มั้ย
อยากมีมั่ง น่ารักที่สุด :กอด1:
-
"ขอป๊อกกี้ซัก 2 กล่องพอ"...ค่าตัวซันนี่แพงจริงๆ++555 :laugh5:
-
จะขอลูกเขาทั้งที....
แอบเป็นป๊ะป๋าเอฟซี... >///<
-
คุณชายฟ้าประทานฮับ
จะขอลูกเค้าไปเลี้ยง ไม่จ่ายค่าสินสอด
แถมขู่กรรโชกของแถมเป็นป๊อกกี้สองกล่องอีก
พ่อเค้าจะยกให้มั้ยล่ะนั่น :jul3:
-
ทำไมมาแค่ครึ่งล่ะ
อย่านะ เรารอเธอนะ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ราชเขยมาเกย ๕๕๕๕
-
ฮา ครอบครัวน่ารัก ช้อบชอบ
-
เอี้ยฟ้าคุยกับผู้ใหญ่มีแทนตัวเองด้วยชื่อด้วย "งั้นคนนี้ฟ้าขอได้ปะ?" น่าเอ็นดูขึ้นอีก10เท่า!!!!!
:กอด1: รออีก50%ค่ะ :กอด1:
-
“..ขอแค่ป๊อกกี้ซัก 2 กล่องก็พอ”
:laugh: หัวเราะก่อนเลย ฟ้าเอ้ยยยยยยยยยยยย
เค้าเล่นกันลูก :laugh: ตอนนี้น่ารักมากน้องเอี้ยฟ้า
ส่วนสกายเนี่ยจะมาเป็นสะใภ้บ้านนี้ หรือ "ลูกเขย" กันแน่จ๊ะ :impress2:
:pig4: นะคะ >,,<
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ฟ้าประทานขอลูกชายเค้าง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอ
คุณพ่อจะยกให้หรือเอาไม้ตะพดมาฟาดปากฟ้าประทานดี
-
:laugh:ซินค่าตัวมากกว่าซันอีก ข้าว2กระสอบกับป๊อกกี้ 2กล่อง 555
-
ฟ้าประทานขรา จะสู่ขอเจ้าสาวทั้งที จริงจังหน่อย :laugh: :laugh:
ซันนี่โหดจัง ถ้าช้ำในขึ้นมาทำไงล่ะนั่นหือ
-
ฟ้าน่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดด :man1:
-
ฟ้าน่ารักอ่าาาาาาาาาา
ว่าแต่ค่าตัวของซินถูกไปมั๊ยนั่นอ่า?
รออีก50%ฮะ
-
555 ตอนนี้เอี้ยฟ้าโคตรน่ารักเลยอะ :-[
-
ปะป๋ามาคราวนี้ได้เจอ]ลูกแฝดแล้วยังเจอ(ว่าที่)ลูกเขยอีก ^^
-
ค่าตัวซันนี่ถูกมากค่ะ ป็อกกี้2กล่อง o22
-
ฟ้าน่ารักอะ แทนตัวว่า ฟ้า น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><
ซันนี่ใจร้าย ต่อยอยุ่ได้ เจ็บนะ!
-
เอ่อ ป๊อกกี้...สมกัเป็นเอี้ยฟ้าอีกแล้ว
จริงๆแล้วก็หยิบป๊อกกี้ของกายที่เอามาง้อซินไปหลายกล่องแล้วไม่ใช่หรอ
ฮ่าๆๆๆ
-
พี่ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา>O<
“งั้นคนนี้ฟ้าขอได้ป่ะ? ..ไม่เอาข้าวสารก็ได้”
น่ารักอ่ะ เวลาแทนตัวว่าฟ้า
ซันนี่ด้วย แทนว่าซันแล้วน่าหยิกมาก
อ่านไปเพ้อไป พี่ฟ้าาาา :impress2: :impress2: :impress2:[/color]
-
555 ฟ้าน่ารักได้ใจแม่ยก
คุณป๋าก็น่าฟัดจนอยากหาคู่ให้ >_<
-
จะฮาไปไหนพ่อคู๊นนนนน :jul3:
-
ฟ้าๆๆๆๆข้ารักเอง... :laugh:
นับวันมันยิ่งน่ารักแบบมึนๆ ฮ่าๆ
-
ฟ้าประธานนนนนนนนนน
แกจะฮาแบบแบ๊วๆ ช่ายม้ายยยยยยยยยยยยย
5555555555555555
-
กลัวว่าก่อนจะได้ป็อกกี๊ ฟ้าจะได้อย่างอื่นมาแทนอ่ะดิ
-
ตอนนี้ฟ้าประทานเริ่มมีพัฒนาการไปอีกขั้น
ชอบตอนที่แทนตัวเองว่าฟ้ากับคุณป๊ะป๋า
แถมมาทำฉันฮาก๊ากเอาประโยคสุดท้าย
-
ชอบฟ้าอ่ะ ฮา
-
ตกลงที่อยากได้อ่ะ ซันนี่ หรือ ป๊อกกี้กันแน่ฟ้า ?
:m20:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
จบครึ่ง แทบตกเก้าอี้..
-
น่ารักที่สุดอ่ะซันนี่ตอนที่นั่งกอดขาปะป๋าเอาไว้ (นึกภาพออกเลย) :m20:
ซินเซียแบ๊วได้อีกลูกตอนแนะนำสกายกับป๊ะป๋า :o8:
อ่านแล้วขำก๊ากกก ตรงที่บอกว่าสกายนั่งพับเพียบเรียบร้อยปานประหนึ่งมาขอเป็นลูกสะใภ้ :laugh:
และอึ้งที่สุดกับประโยคสุดท้ายของฟ้าประทาน :a5:
ป๊ะป๋าจะแบ๊วไปไหนจ๊ะ นิสัยน่ารักอ่ะ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นตาลุงหนวดหน้าโหดๆซะอีก
น่ารักล้ำหน้าแฝดไปแล้วป๋า :impress2:
-
(http://cdn2.mixrmedia.com/wp-uploads/rekuru/blog/2012/01/pocky.jpg)
มา่ต่อนะ ให้ป๊อกกี้เลยเอ๊า :กอด1:
-
ฟ้าแก หน้าด้านมาก
แต่พวกเราก็ชอบแกมาก แม้ในบางทีอยากจะพุ่งเข้าไปตบๆๆๆๆก็ตาม
รออีก 50 จ้า
-
บร๊ะจ้าว !! เอี้ยยยยยยยยยยยยฟ้าาา
มรึงมาจากดาวดวงไหนฟร่ะเนี่ยยยย :z3:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
เอี้ยฟ้าประทานเมิงจะฮาไปถึงไหน
-
สุดยอดว่ะฟ้า
ทำไมแบ๊วซะ
ขนาดนี้ :m13:
-
:3123:เห็นก้อปิ๊งแล้วนะ ชอบบบบบบบบบบบ
-
:impress2: น่ารักอ่ะ ชอบๆๆเอี้ยฟ้า
-
:z2: :z2: :z2:
-
อยากจะบอกว่าแอบจิ้นคุณป๊ะป๋ากับคุณผู้ช่วยเล็กๆ หุหุ
ป๊ะป๋าขึ้นรถไปด้วยแบบนี้จะไปซักฟอกลูกเขยอ๊ะเปล่า?
-
สุดๆไปเลยป๊ะป๋ากับลูกเขย
-
สรุปแล้วปะป๋าใหญ่สุด........อดกานตามระเบียบ
น่ารักๆยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกน้า
รอรอน้อ ^^!!
-
เจอกันที่หัวหิน >//<
รออ่านอยู่นะ^^
-
แฝดน่าร้าก....
-
ฟ้าประทาน กำลังทำคะแนนกับพ่อตา สกาย อย่ายอมแพ้นะ
-
เสร็จป๊ะป๋าแน่ เอี้ยฟ้า 5555
-
ป๊ะป๋าน่ารักอ่ะ :man1:
-
555 สงสัยเอี้ยฟ้าเซ็งเป็ด กะจะไปกับหนูซันเซี้ยหน่อย :laugh:
-
ปะป๊าช่างน่ารัก จะมีวายรุ้นพ่อมั้ยเนี้ย :impress2:
-
ฟ้ามีหึง น่ารักอ่ะ
-
ทีหลังก็ไปรถสิบล้อเลยสิ
จะได้ไม่ต้องเถียงกัน..
-
ปมของฝาแฝดเป็นเรื่องของเพื่อนเก่าสมัยม.ต้นเหรอ อือม เรื่องอะไรกันเหรอค่ะเนี่ย o22
ป๊ะป๋าก็ทำท่าจะบอยเลิฟอีกคน ดูเหมือนจะถูกเด็ก(กว่า)กินด้วยสิ :impress2:
ฟ้าโผล่มาด้วยตอนนี้ ที่คุณป๊ะป๋าไปขอนั่งด้วยนี่มีแผนอะไรรึเปล่า :z1:
-
ฟ้านี่น่ารักแบบมึนๆ อ่ะ อ่านทุกครั้ง ก็ชอบๆๆๆ
แต่ปะป๊าก็น่ารัก คุณพ่อหน้าและนิสัยเด็ก
นึกภาพตอนอยากนั่งรถแล้วคงน่ารักน่าดู
-
ป๊ะป๊า เค้าคงไปตกลงสินสอดกับลูกเขย :impress2:
-
ขอลิ้งค์บล๊อคหน่อยค่ะ xoxo
-
ฟ้ารวยเว่ออออ
-
รถเท่ห์ระเบิด และทอมเท่ห์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ป๊ะป๋าจะอ่อยลูกเขยหรอ XP
-
งั้นฟ้าก็ใช้โอกาสนี้ขอซันนี่จากป๊ะป๋าเลยนะ :impress2:
-
ป๋า ไปคุยอาราย อิ อิ สำมะพาดลูกเขยแน่เลย
ลุ้นคู่พี่แบ์กะเจ้ฮัวนะ รึว่าพี่แบร์รอซอลลี่
-
ชอบหน้ามึน ๆ
ของเอี้ยฟ้าจริง ๆ
:m13:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฟ้าประทานนี้ไปรวยมาจากดาวไหนกันเนี่ย :z2:
รวยอย่างนี้มาสู่ขอซันนี่สักทีซิ
-
:กอด1:
-
เอี้ยฟ้าหน้ามึนอ่ะ
แต่ก็น่ารักดี
อ่านเรื่องนี้แล้วติดมาก
แถมพลอตไม่น่าเบื่อ ปลื้มๆ
แบบว่าเมื่อคืนอ่านเสร็จตีสองเกือบตีสาม
ปาดดดด แบบว่าลืมดูเวลาอ่านเพลินมาก
คนเขียนเขียนดีจริงๆค่ะ
ตอนแรกยังสงสัยว่าไอ้สองคนนี้มันจะไปรักกันยังไงว่ะ
แต่อ่านไปอ่านมา เอิ่มมมม มันเป็นยังงี้นี่เอง
อยากรู้จริงๆค่ะว่าฟ้าประทานโตมายังไง(นิสัยถึงแปลกมากกก)
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ สนุกมากกกกกกกกกกกกก
รู้สึกสงสารซันนี่จริงๆ ที่มาเจอคนอย่างไอ้บ้าฟ้า เหอๆ
พี่แกไม่ใช่มนุษย์โลกแหงๆ นิสัยเพี้ยนสุดกู่ :a5:
-
ฟ้าประทานมึน ๆ กับ ป๊ะป๋าแบ๊ว ๆ นั่งรถไปด้วยกัน
กว่าจะถึงหัวหินใครจะน่าเป็นห่วงกว่ากันเนี่ย ? (อาจจะเป็นซันนี่ที่ปวดหัว :m29:)
ท่าทางสกายกับฟ้าประทานจะมีข้อตกลง(ลับๆ) เพื่อคว้าแฝดเป็นแฟนสินะ แฝดใครเป็นของใคร เห็น ๆ กันอยู่
ทั้งส่งเสริม ผลักดันกันแบบออกนอกหน้าสุด ๆ เลย (โดยเฉพาะสกาย :m26: )
-
:z2: :z2:ว้าวๆๆเข้าทางเอี้ยฟ้าหละคราวนี้
-
Chapter :: 18 :: ศึกสายเลือด!
‘ร้ายตาใส’
คือนิยามความเป็น ‘คุณเซ็น’ ที่ มิสเตอร์เออร์เนส ฟาร์ลี พีล เคยพูดเอาไว้เมื่อกลางฤดูร้อนหนึ่ง ..ในหลายปีก่อน
“.........” ภาพของคนสองคนที่กำลังเดินเกาะแขนกระหนุงกระหนิงกันใกล้เข้ามาทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ อย่างช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะคนหนึ่งคือป๊ะป๋า และอีกคนหนึ่งคือไอ้เอี้ยฟ้าประทาน..
ถ้าไม่ใช่คนรู้จักกันมาก่อน ผมต้องคิดว่าสองคนนี้เป็นคนรักกันแน่ๆ
ก็แล้วทำไมป๊ะป๋าต้องไปเดินเกาะแขนเอี้ยฟ้าด้วยล่ะ?!
“ทำไมต้องเดินเกาะแขนกันด้วย?” ซินโพล่งถาม(เหมือนที่ผมกำลังคิด)ออกไปทันทีที่ทั้งคู่เดินเข้ามาในรัสมีพูดคุย
“ทำไมล่ะ?” ป๊ะป๋าถามกลับด้วยใบหน้าใสซื่อ ทั้งที่ยังยืนเกาะแขนเอี้ยฟ้าอยู่ “เราดูไม่เหมาะกันเหรอ?”
จังหวะเดียวกันนั้นก็มีลมพัดมาวูบหนึ่ง และหอบเอาเศษใบไหม้แห้งมาติดที่ผมป๊ะป๋าด้วย ไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างกันก็ช่วยหยิบออกให้หน้าตาเฉย แถมยังช่วยจับผมที่ปลิวมาระหน้าไปทัดหูให้อีกต่างหาก ป๊ะป๋าหันไปยิ้มขอบใจมัน พวกเราที่เหลือได้แต่เหลือบมองตากันไปมา
“เหมาะจนน่าขนหัวลุกเลยล่ะ” ซินทำท่าขนพองสยองเกล้า “ป๊ะป๋าคงไม่คิดจะเอาไอ้ลูกเป็ดนี่มาเป็นแม่เลี้ยงของพวกเราหรอกนะ?”
คนถูกถามหัวเราะเสียงใสออกมาทันที “ฟังดูน่าสนใจนี่ ..หรือซันนี่ว่าไง?”
ผมยักไหล่ส่งๆ ไม่ได้ตอบว่าอะไร แต่ข้างในกลับรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา ..ป๊ะป๋าก็แค่ล้อเล่นน่า ก็แค่มุขตลกงี่เง่า
อืม แค่นั้นแหล่ะ ใครจะหลุดโลกคิดเอาเอี้ยฟ้ามาทำเมียกัน? บ้าแล้ว..
ซินหัวเราะแกนๆ ก่อนจะถามต่อ “แล้วไปไหนกันมาเนี่ย? เรามาถึงก็เห็นแค่รถแล้ว”
อย่างที่ซินว่า.. พวกเราเพิ่งมาถึงกันเมื่อครู่ หลังจากใช้เวลาบนถนนหลวงไปร่วมสองชั่วโมง แต่พอมาถึงก็เห็นแต่รถเอี้ยฟ้าจอดอยู่หน้าบ้านพัก ทั้งคนขับและผู้โดยสารหายกริบไปไหนไม่รู้ เดินเรียกหารอบบ้านก็ไม่มีวี่แวว เห็นอีกทีก็ตอนที่ทั้งคู่เดินควงกันกลับเข้ามานี่ล่ะ
“ก็ไปเดินสำรวจเพื่อนบ้านแถวนี้แหล่ะ พวกแฝดมาช้าจังเลยนะ”
“เราก็มาเร็วตามสมควรนั่นล่ะ ว่าแต่ป๊ะป๋าเหอะ...คงไม่ใช่บอกให้ไอ้ลูกเป็ดมันเหยียบมามิดหรอกนะ ถึงได้ไวขนาดนี้?”
แหงเลยผมว่า.. ก็ดูป๊ะป๋าทำหน้าเข้าสิ เหอะๆ รู้สึกว่ารถคันนี้ท็อปสปีดจะเกิน 300 กิโลเมตรต่อชั่วโมงด้วยนะ
“ก็แหม.. ป๊ะป๋าอยากรู้นี่ว่าเวลานั่งรถแรงๆ มันจะรู้สึกยังไง? แล้วฟ้าเค้าก็ขับรถเก่งออก” ป๊ะป๋าหัวเราะอีก ก่อนจะยอมปล่อยแขนเอี้ยฟ้าในที่สุดและเดินนำพวกเราเข้าไปในบ้าน “เข้ามาในบ้านกันก่อนสิ”
“ป๊ะป๋าชอบบ้านหลังนี้จัง แฝดก็เข้าใจหานะ” ป๊ะป๋าชมพลางมองสำรวจไปรอบๆ “บรรยากาศดีมากมาย”
บ้านที่ผมกับซินช่วยกันหาข้อมูลในเน็ตและโทรมาจองแบบกะทันหันตั้งแต่เมื่อคืน เป็นบ้านพักแบบพูลวิลล่าที่ติดกับชายหาดเลย มีห้องนอนทั้งหมดสามห้อง มีห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ห้องครัว ห้องทานข้าว มีระเบียงไว้นั่งเล่น นอนเล่น อาบแดด ชมวิวก็ว่ากันไป และแน่นอน...ต้องมีสระว่ายน้ำส่วนตัว
ถามว่าใครเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด? ..จริงๆ แล้วผมกับซินก็พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง ตอนแรกเลยกะจะหารกันแค่สองคน(ไหนๆ ก็อาสาพาป๊ะป๋าไปเที่ยวทั้งทีนี่นา) แต่พอโทรไปชวนสกายกับเมย์บี พวกมันก็บอกว่าจะช่วยหารด้วย เป็นอันว่าตัวหารก็เพิ่มมาอีกสอง และพอซินโทรไปชวนเอี้ยฟ้า(อันนี้สงสัยมาก พวกมันไปแลกเบอร์กันตั้งแต่เมื่อไหร่? ..ที่จะบอกก็คือ ผมไม่รู้ และผมก็ยังไม่มีเบอร์เอี้ยฟ้าเลย(ที่โทรติดน่ะ)) ไอ้นั่นก็บอกว่าจะช่วยออกอีกคน
สิริรวมแล้วทริปนี้หารห้าครับพี่น้อง ..ประหยัดไป ฮ่ะๆๆ
อ้อ.. ที่จริงเราโทรไปชวนแบรี่ด้วย แต่ทางนั้นติดงานคณะ ก็เลยขอผ่าน
“แล้วเลือกห้องนอนกันหรือยังล่ะ? ป๊ะป๋าเห็นมีเตียงคู่อยู่แค่ห้องเดียว ที่เหลือเป็นเตียงเดี่ยวแบบคิงส์ไซส์ซะด้วย” คนพูดเดินไปทิ้งตัวตามสบายบนโซฟาในห้องนั่งเล่น พวกเราที่เหลือก็กระจัดกระจายจับจองที่นั่งกันบ้าง
“...ยังเลย” ซินว่า แล้วหันไปมองหน้าเพื่อนร่วมบ้านทีละคน “ใครอยากจะนอนห้องเดียวกับใครบ้างล่ะ?”
“.........” เงียบ.. ไม่มีใครตอบ
ไอ้กายเห็นทำท่าอึกอักเหมือนอยากจะพูด แต่สุดท้ายก็ไม่พูด เอี้ยฟ้าก็นั่งหน้าอึนไม่แสดงความต้องการใด
หันไปทางอีเมย์ มันก็ว่า “กูนอนกับใครก็ได้อยู่แล้ว”
“ถ้าไม่มีใครว่าอะไร..” ป๊ะป๋าเกริ่นพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะแจ้งความประสงค์ของตัวเอง “งั้นป๊ะป๋านอนกับฟ้านะ”
“ห๊ะ?!” ผมกับซินร้องออกมาแทบจะพร้อมกันด้วยความแปลกใจ
“ถึงยังไงแฝดก็ไม่ยอมแยกกันนอนอยู่แล้วนี่ สกายกับเมย์บีก็เป็นเพื่อนกันมานาน ต้องสนิทกันกว่าคนอื่นอยู่แล้วใช่มั้ย? ทีนี้ก็เหลือแค่ฟ้ากับป๊ะป๋าไง.. หรือว่าแฝดอยากจะมานอนกับป๊ะป๋าล่ะ?”
ผมหันไปมองหน้าซินที่นั่งทำหน้าปูเลี่ยนอยู่ข้างกัน ไอ้ผมน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้วถ้าต้องไปนอนกับป๊ะป๋า แต่ซินคงไม่ยอมนอนกับคนอื่นแน่ถ้าไม่ใช่ผม นอกเสียจากว่ามันจะไปหาสาวอกโตๆ สักคนมาช่วยกล่อมนอน..นั่นก็เป็นอีกเรื่อง
หันไปทางเอี้ยฟ้าก็เห็นมันนั่งชื่นชมลายกระเบื้องโดยไม่สนใจใครอยู่..
ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันนะว่ารู้สึกยังไงที่ป๊ะป๋าดูจะให้ความสนใจและสนิทสนมกับเอี้ยฟ้าเป็นพิเศษแบบนี้ ...รู้แค่ตอนนี้ผมอึดอัดยังไงพิกล
“ก็..ตามนั้นแล้วกัน” ซินพูดพลางยักไหล่เหมือนว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
“งั้นพวกกูขอห้องที่เป็นเตียงคู่นะ” เมย์บีหันมองผมกับซิน แล้วเลยไปพูดกับป๊ะป๋า “ขืนเป็นเตียงเดี่ยว สกายมันต้องขับไล่ไสส่งเมย์ไปนอนบนพื้นแน่ๆ”
ป๊ะป๋าหัวเราะ “เอาสิ ป๊ะป๋านอนเตียงเดียวกับฟ้าได้...ใช่มั้ย ฟ้า?”
คนถูกถามพยักหน้าง่ายๆ อย่างไม่คิดมาก แต่ผมกลับรู้สึกกระวนกระวายมากกว่าเดิม..
“เป็นอะไรรึเปล่า ซันนี่?” เสียงซินดังแทรกเข้ามาในห้วงภวังค์ของผม
ผมกระพริบตาปริบๆ เพื่อระลึกชาติว่าเมื่อครู่ตัวเองทำอะไรอยู่กันแน่ ..อ้อ ผมกำลังเอาของออกจากกระเป๋า ..ใช่ ผมกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า และกำลังจะลงไปที่ชายหาด ..ถูกต้อง ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่บนห้องพักส่วนตัว
“..เปล่านี่” ผมตอบส่งๆ เงยหน้ามองซินก็เห็นว่าทางนั้นเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นสีขาวลายดอกสีแดงเรียบร้อยแล้ว
อย่าถามว่าซินใส่เสื้ออะไร? ..ก็เพราะมันไม่ได้ใส่ไงล่ะ เดาจากท่าทางคิดว่ามันน่าจะตั้งใจลงไปทั้งแบบนี้แหล่ะ ซินตลบผมเดทร็อคของตัวเองขึ้นและเอายางรัดไว้ ปลายผมสีทองเส้นใหญ่ๆ ก็เลยชี้โด่เด่ออกมาทางด้านหน้า กระจายอยู่รอบๆ หัว หน้ามันตอนนี้ก็เลยมองดูคล้ายกับดอกทานตะวันบานยังไงยังงั้นเลย
อืมมม.. จะว่าไปแล้วหุ่นซินก็ดีกว่าผมจริงๆ ว่ะ สงสัยผมต้องเลิกขี้เกียจสันหลังยาวแล้วหัดไปฟิตเนสฟิตหุ่นกับเขามั่งแล้วแฮะ จะได้ถอดเสื้อเดินโชว์คนอื่นแบบไม่ต้องรู้สึกระอายใจอย่างซินได้บ้าง
อืมๆ ..จะว่าไปแล้วหุ่นเอี้ยฟ้าก็ประมาณนี้หรือเปล่านะ?
อ๊ะ?! ..นี่ผมกำลังคิดบ้าอะไรอยู่ล่ะเนี่ย? ดีลีทๆ
“อะไรๆ อิจฉารึไง ฮันนี่?” ซินพูดยิ้มๆ แล้วเดินเข้ามาหาผมที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียง
ซินมักจะเรียกแฟนสาวทุกคนที่เคยคบว่า ‘ฮันนี่’ ..ฟังผ่านๆ แล้วเหมือนเป็นการเรียกด้วยความรักใช่ไหม? แต่จริงๆ แล้วก็เพื่อป้องกันการเรียกชื่อผิดต่างหาก จะบอกว่ามันรอบคอบหรือกะล่อนดีล่ะ? ฮ่ะๆ(มันเคยมีประสบการณ์ไง?) และบางครั้งมันก็เอาคำนี้มาใช้กับผมบ้างเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ว่ามันกลัวจะจำชื่อผมผิดอีกคนหรอกนะ
สำหรับผมแล้วที่ซินเรียกแบบนี้ถือเป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งน่ะ
ซินเอาแขนมาคล้องคอผมไว้ หน้าของผมเลยอยู่ในระดับเดียวกับหน้าท้องของมันพอดี ผมก็เลยใช้โอกาสนั้นลองกัดซิกแพคที่มีแต่พองามของซินดู ..อืม แน่นดี
“เหนื่อยแทบลากเลือดแน่ะ กว่าจะได้แบบนี้” ซินบอกอย่างภูมิใจ แล้วแกล้งกดหน้าผมไปซุกกับหน้าท้องแน่นๆ ของตัวเอง ผมนึกสนุกขึ้นมาเลยรั้งเอวอีกฝ่ายไว้ แล้วพรมจูบเล่นไปตามร่องกล้ามเนื้อ ไล่ขึ้นไปถึงร่องอก ก่อนจะยืดตัวไปตวัดลิ้นเลียยอดอกข้างหนึ่งของซินเล่น
“ทะลึ่งแล้ว” ซินหัวเราะและเขกหัวผมเบาๆ
“ทำหวงไปได้” ผมพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเหวี่ยงซินที่ไม่ทันตั้งตัวลงบนที่นอนแล้วตามขึ้นคร่อม
แต่ถ้ายอมอยู่ข้างล่างง่ายๆ ก็คงไม่ใช่ซินเซียร์ มันพลิกตัวกลับขึ้นมาอยู่เหนือผมอย่างรวดเร็ว แต่ผมก็เร็วไม่แพ้มันหรอก เราพลัดกันหลังแตะที่นอนอยู่หลายรอบ ก่อนจะเป็นซินที่ใช้พลังลิงถึกกดผมลงกับเตียงได้สำเร็จ ..แฮ่ก เหนื่อยว่ะ
“ยังเร็วไปสิบปี ถ้าคิดจะล้มคนอย่างพี่ ไอ้น้องรัก” คนที่ตอนนี้นั่งคร่อมอยู่บนตัวผมพูดอย่างเป็นต่อ
และถ้ายอมแพ้เพียงแค่นี้มันก็ไม่ใช่ผมอีกนั่นแหล่ะ ผมคว้าคอซินลงมาประกบปาก แต่แค่นั้นไม่ทำให้ผมพลิกเกมได้หรอก ผมต้องสอดลิ้นเข้าไปในปากของซินด้วย..
ซินที่เผลอตกใจก็เปิดโอกาสให้ผมได้เป็นฝ่ายขึ้นคร่อมมันอีกครั้ง วะฮะฮ่า
โอเค ผมรู้ว่านี่มันออกจะแปลกไปหน่อยสำหรับการละเล่นของพี่น้อง แต่สำหรับผมกับซินแล้วมันค่อนข้างจะ..เอิ่ม..ปกติ..พอสมควร..น่ะ
“สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งรีบนับศพทหารสิ พี่ชาย” ผมพูดแล้วเลียริมฝีปากของตัวเอง
“...ฮึ่ม” เสียงซินคำรามในลำคอ “ตัวแสบ..”
“โอ๊ย..” ผมหลุดร้องเสียงหลง
ซินแมร่มเล่นแรงว่ะ มันยกเข่าขึ้นกระทุ้งหลังผมจนเสียหลักล้มคะมำ แล้วฉวยโอกาสนั้นพลิกตัวมาอยู่เหนือผมอีกครั้ง แต่คราวนี้มันคงไม่หยุดแค่นั่งทับผมอย่างเดียวแล้วล่ะ ดูจากรอยยิ้มชั่วๆ ที่มันแสยะออกมา ผมก็พอจะเห็นชะตากรรมของตัวเองได้ลางๆ
“เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ..” ไม่ทันขาดคำซินก็จับเสื้อยืดผมถลกขึ้น กระชากออกพ้นตัวแล้วเหวี่ยงทิ้งไป มันหัวเราะลงคอพลางทำมือขยำขยี้อากาศเพื่อข่มขวัญผม ..ซึ่งได้ผลดีทีเดียว
“อย่าเล่นบ้าๆ น่าซิน” ผมพยายามจะหนีแต่ถูกซินเอาขาหนีบไว้แน่น นาทีต่อมาคือผมแหกปากหัวเราะแทบขาดใจตาย เพราะถูกไอ้พี่ชายฝาแฝดจั๊กจี้เอา
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เอาแล้ว โอย พอๆๆ ไม่เล่น เลิกเล่น ไม่เอา ไอ้พี่บ้า ไอ้ซินบ้า ปล่อยกูน้า~ ไม่เอาแล้วววววว” ผมดิ้นไป ด่าไป หัวเราะไป สลับอยู่แบบนั้นนานเป็นนาที
จนซินมันพอใจนั่นแหล่ะ มันถึงยอมหยุด ..ถึงตอนนั้นผมก็สิ้นเรี่ยวแรง นอนหอบตัวแดงขยับไปไหนไม่ได้
“สาแก่ใจ..” คำที่พูดออกมาสัมพันธ์กับสีหน้าสะใจเหลือคณาของมันอย่างยิ่ง ผมเลยเอื้อมมือไปบิดหัวนมมันเต็มแรงด้วยความแค้นเคือง
“โอ๊ยยย เจ็บนะ” ซินสะดุ้งโวยวาย รีบเอาสองมือมาปิดหน้าอกตัวเองไว้อย่างหวงแหน
เห็นท่าทางแบบนั้นผมเลยหัวเราะออกมาอีกครั้งโดยไม่ต้องให้ซินมาจี๋
“ยิ้มอะไรน่ะ?” ผมถามเมื่อเห็นซินเอาแต่มองหน้าผมและยิ้มลูกเดียว จะพูดอะไรก็ไม่พูด
คนถูกทักยังไม่ตอบทันที แต่ยื่นนิ้วชี้กับนิ้วกลางมากดตรงหว่างคิ้วผม นวดคลึงเบาๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้น “ตั้งแต่มาถึงกูก็เห็นมึงเอาแต่ขมวดคิ้วอยู่ตลอดเลย มีอะไรไม่พอใจรึเปล่า? บอกกูมาสิ”
นี่เป็นเพราะซินสังเกตผม..? หรือเป็นเพราะว่าผมแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไปกันแน่นะ? ..ผมได้แต่เม้มปาก นึกไม่ออกว่าควรจะพูดยังไง จะโกหกว่าไม่มีอะไรซินต้องไม่เชื่อแน่ๆ แต่ถ้ายอมรับว่ามี...ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
ผมรู้สึกวุ่นวายใจเรื่องของป๊ะป๋ากับเอี้ยฟ้า
ผมกระวนกระวายที่เห็นป๊ะป๋าให้ความสนิทสนมกับเอี้ยฟ้าขนาดนั้น
ผมเป็นห่วงป๊ะป๋า...นั่นคือเรื่องจริง ผมไม่ได้แกล้งซึน เพราะป๊ะป๋าชอบทำอะไรตามใจตัวเองและเหนือการคาดเดา เลยเป็นธรรมดาที่ผมจะอดรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้ ..แต่ขณะเดียวกัน ผมกลับมีอีกความรู้สึกหนึ่งที่เกิดคู่กันมาติดๆ
ใช่.. ผมหวงไอ้เอี้ยฟ้า ผมยอมรับตรงๆ นี่ล่ะว่าผมไม่อยากเห็นสองคนนั้นสนิทกันจนเกินไป..
เห็นไหม? ..บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ซึน
“เรื่องป๊ะป๋ากับไอ้ฟ้าประทานเหรอ?” ผมเผลอสะดุ้งกับคำถามของซิน
หรือเมื่อกี๊ผมจะหลุดปากพูดอะไรออกไป? เอ๊ะ..ผมก็ว่าผมคิดแค่ในใจแล้วนะ?
“อือ..” ผมยอมรับ แต่ยังไม่ยอมพูดอะไรมากกว่านั้น ขอรอดูท่าทีซินก่อน
“อย่าห่วงเลย ซันนี่” ซินยิ้มกว้าง พลางเอามือมาขยี้หัวผม “ถึงป๊ะป๋าเราจะเป็นคนแปลกๆ แล้วก็ชอบทำอะไรเหนือความคาดหมายอยู่เรื่อย แต่ก็คงไม่คิดสั้นขนาดเอาไอ้ลูกเป็ดนั่นมาทำเมียจริงๆ หรอก เชื่อพี่!”
ผมก็อยากจะเชื่อมันอยู่นะ ฮ่ะๆๆ ท่าทางมั่นอกมั่นใจของซินทำเอาผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้
ซินลุกออกจากตัวผม แล้วคว้ากางเกงขาสั้นสีขาวลายดอกสีฟ้ามายื่นให้ “เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่างกันดีกว่า”
ผมรับกางเกงมา แต่ก่อนที่ซินจะเดินออกไปผมก็คว้าแขนมันเอาไว้ ซินหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ผมเสียเวลาลังเลนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ถามสิ่งที่สงสัยออกไป
“ถ้าเกิด..กูไปชอบ...ผู้ชายซักคน..ขึ้นมา..มึงจะว่ายังไง?” ผมกลั้นใจถามจนจบ แต่พอเห็นซินชักสีหน้ายุ่ง ผมก็เริ่มป๊อด “แค่..แค่ลองสมมุติดูน่ะ? ไม่ได้หมายความว่า..จะต้อง..ไปชอบจริงๆ”
“อย่างี่เง่าน่า ซันนี่.. มึงก็รู้ว่ากูไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้อยู่แล้ว” ผมไม่รู้ตัวว่าเผลอยิ้มออกมากับคำตอบนั้น ซินเอื้อมมือมาประคองใบหน้าผม แล้วโน้มตัวลงมาพูดใกล้ๆ “ขอแค่อย่างเดียว...ห้ามชอบผู้ชายคนไหนมากกว่ากู ..โอเคป่ะ?”
“อืม...” ผมรับคำพร้อมกับรับจูบจากอีกฝ่ายในเวลาเดียวกัน..
และในเวลาเดียวกันนั้นอีกนั่นแหล่ะ ที่ใครบางคนดันทะเล่อทะล่าเปิดประตูเข้ามาแบบไม่ส่งสัญญาณก่อน ..!!
“เอ้อ...กูแค่..กูแค่..” ไอ้กายถึงกับไปต่อไม่ถูก เมื่อบังเอิญมาเจอฉากสวีทของพี่น้องเข้า เล่นเอาลืมภาษามนุษย์กันไปชั่วคราวเลยทีเดียว
..ก็ตลกดี หน้าตามันตอนนี้ทำผมอยากหัวเราะจริงๆ ผมเห็นซินเองก็กำลังพยายามกลั้นหัวเราะอยู่เหมือนกัน
“เออ กูจะมาบอกว่าทุกคน..รออยู่ข้างล่าง...อืม..พวกนั้นให้กู..ขึ้นมาตาม...เดี๋ยวกู..จะลงไปแล้ว..ไปนะ” มันชี้ไม้ชี้มือให้มั่วทิศไปหมด ก่อนจะหันไปเคาะประตูห้องพวกผมสองที ยิ้มแหยๆ แล้วพูดทิ้งท้ายก่อนจะผลุบหายไป “โทษที...เมื่อกี๊ลืมเคาะประตู”
พอเหลือแค่สองคน ผมกับซินก็เตรียมจะปล่อยฮาออกมา แต่ต้องรีบตะครุบปากตัวเองไว้ เมื่อจู่ๆ ไอ้คนที่เพิ่งจะออกไป ก็โผล่หัวกลับมาอีกครั้ง
“เอ้อ..กูแค่สงสัยว่า...พวกมึงเล่นกันแบบนี้..ประจำเลยเหรอ?” ถามพลาง เกาท้ายทอยพลาง สีหน้าก็ดูเอ๋อๆ เก้อๆ จนทำให้นึกอยากแกล้งขึ้นมา
ดูเหมือนซินเองก็กำลังคิดไม่ต่างจากผม..
“มากกว่านี้พวกกูก็เล่น” ซินตอบพร้อมหันมายิ้มให้ผม “เนอะ ฮันนี่?”
ผมพยักหน้าเออออห่อหมก ไอ้กายยิ้มแหยๆ อีกครั้ง มันพยักหน้ารับรู้หงึกๆ ก่อนเดินเกาหูเกาหัวจากไปแบบเก้อๆ
พอแน่ใจว่ามันจะไม่กลับขึ้นมาอีก ผมกับซินก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“มาแข่งเจ็ทสกีกันหน่อยเป็นไง ซันนี่?” ซินชวนผมขณะที่เรากำลังเดินออกไปที่ชายหาด
ผมหันซ้ายหันขวามองหาเจ็ทสกีแถวนี้ก็ไม่เห็นจะมีสักลำ “ไหนเจ็ทสกี?”
“เออว่ะ” ซินยอมรับ หลังจากพยายามมองหาแล้วก็ไม่เจอเหมือนกัน
“แถวหาดหน้าโรงแรมใหญ่นั่นน่าจะมีนะ” ไอ้กายชี้ไปทางกลุ่มตึกใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปไกลพอสมควร
“อือ ลองไปดูกันเหอะ” ซินว่าแล้วก็เดินนำหน้าออกไปอย่างมั่นใจ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่แว่นกันแดดกับกางเกงขาสั้น
“รอด้วย” ไอ้กายวิ่งตามไปติดๆ ด้วยสภาพที่ไม่ต่างกัน(คือมีแค่กางเกงกับแว่น..แต่รายหลังนี่เป็นแว่นสายตา)
พวกมันนี่ก็ช่างมั่นใจในสรีระของตัวเองเหลือเกินนะ
ผมยืนพะว้าพะวงอยู่เพราะป๊ะป๋ายังไม่ออกมาจากบ้านเลย แต่ก็ถูกใครบางคนฉวยข้อมือแล้วดึงให้ออกเดินตามซินกับสกายไป
“ไปเหอะ ซันนี่” เอี้ยฟ้าบอกเนิบๆ
ตอนนี้มันอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวลายทาง ติดกระดุมตรงกลางแค่สองเม็ด โชว์แผงอกกับขนตรงร่องสะดือ(เหอๆ) สวมรองเท้าแตะหนีบสีขาว แล้วก็แว่นกันแดดอีกอัน ..ดูดีอย่าให้บรรยาย ผมเพิ่งเคยเห็นมันใส่เสื้อผ้าสบายๆ ก็วันนี้แหล่ะ ปกติเห็นใส่แต่เสื้อแขนยาวกับกางเกงฟิตเปรี๊ยะตลอดๆ
ส่วนผมอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นลายดอก(แบบเดียวกับซิน แต่คนละสี)กับเสื้อแขนกุดตัวบาง แว่นกันแดด ไม่ได้ใส่รองเท้าหรอก ผมชอบย่ำเท้าเปล่าไปบนเม็ดทราย มันให้ความรู้สึกผ่อนคลายดี
“กูรอป๊ะป๋า” ผมบอกและออกแรงขืนตัวไว้เล็กน้อย เอี้ยฟ้าไม่สนใจ มันยังดึงแขนผมเดินต่อไป
“เพื่อนมึงยังอยู่ในบ้านอีกคนน่ะ..เดี๋ยวคงออกมาพร้อมกันแหล่ะ” มันพูดเฉื่อยชาตามปกติวิสัย
ผมหันกลับไปหน้าบ้านพักอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจยอมเดินตามเอี้ยฟ้าไปง่ายๆ ..อืม เดี๋ยวป๊ะป๋าคงเดินมากับอีเมย์แหล่ะ
“..ปล่อยน่า” ผมบอกพลางขยับมือเป็นเชิงเตือนอีกฝ่าย
ตอนแรกมันก็จับอยู่ที่ข้อมือผมหรอก แต่ไปไงมาไงไม่รู้มันเลื่อนลงมาจับมือผมเฉยเลย ..แบบนี้เขาเรียกว่าเนียนหรือเปล่าวะ?
“มาทะเลก็ต้องเดินจูงมือกันดิ...ละครเรื่องไหนๆ ก็แบบนี้ทั้งนั้น”
ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่ามันดูละครจากช่องไหน? ..หือ? ช่องไหนมันมีผู้ชายสองคนเดินจูงมือกันบ้าง? มึงดูละครประเภทไหนกันแน่ห๊า?! เอี้ยฟ้าประทาน?
“กูไม่รู้นะว่ามึงไปดูละครช่องไหนมา แต่ที่รู้คือไม่มีไอ้บ้าหน้าไหนมันมาเดินจับมือกันกลางวันแสกๆ แบบนี้หรอก ปล่อยได้แล้ว!” ผมพยายามจะสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ก็ดูจะไร้ผล
ตอนนี้เริ่มมีผู้คนบนชายหาดหันมาสนใจพวกเราบ้างแล้ว ลำพังเอี้ยฟ้าเดินคนเดียวก็น่าจะเรียกร้องความสนใจได้โขแล้วล่ะ แต่นี่ยังมาทำเด่นด้วยการเดินจูงมือผู้ชายหน้าตาโคตรจะดีอย่างผมอีก(ฮ่ะๆ) คนที่ไม่สนใจก็เห็นจะมีแต่คนตาบอดล่ะมั้ง ยิ่งเข้าเขตผู้คนพลุกพล่าน ก็ยิ่งมีแต่คนหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว
นี่ถ้าผมหน้ามึนได้สักครึ่งของเอี้ยฟ้าก็คงไม่มีปัญหาหรอก แต่พอดีว่าผมไม่ใช่ว่ะ ผมยังแคร์สายตาประชาชีอยู่
“ถ้าเป็นตอนกลางคืนก็ไม่มีปัญหาใช่มั้ย?” มันหันมาถามผมหน้าซื่อ
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ช่วงเวลาไหน แต่ปัญหามันอยู่ที่..ใคร..ต่างหาก” ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสีซอให้มนุษย์ต่างดาวฟังไปทำไมให้เปลืองแรง เพราะดูจากสีหน้าแล้วมันคงไม่เก็ทอย่างรุนแรง
“งั้นก็ไม่มีปัญหาหรอก” มันพูดเนิบๆ ใช้มือข้างที่ว่างเกาคางอย่างครุ่นคิด “เพราะคนที่กูอยากจับมือด้วยคือ..มึง”
“ถามกูมั่งมั้ยว่าอยากรึเปล่า?” ผมบ่นอุบอิบทั้งที่หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียว
“ว่าไงนะ?” เอี้ยฟ้าเอียงหูเข้ามาฟังใกล้ๆ ดูเหมือนมันจะไม่ได้ยินที่ผมบ่น
ผมผลักหัวมันให้ออกไปห่างๆ แล้วว่า “แต่กูเป็นผู้ชายนะโว้ย!”
“กูไม่สงสัยเรื่องนั้นเลย..จริงๆ นะ” มันพูดหน้าตาเฉยจนผมอยากจะหันไปเสยปลายคางให้ร่วงจริงๆ “..กูก็ผู้ชายเหมือนกัน”
“นั่นล่ะปัญหา!” ผมรีบพูด
“ยังไง?” ไอ้เอี้ยฟ้าเอียงคอมองผมงงๆ หน้าตาก่งก๊งมากมาย
ผมล่ะอยากจะเอากะโหลกมันไปผ่าเพื่อศึกษาสารประกอบเคมีภายในจริงๆ เชียว ให้ดิ้นตาย!
“ก็ไม่มีผู้ชายที่ไหนเค้าเดินจับมือกันไงล่ะ ไอ้โง่!” ขอด่าสักหน่อยเหอะ หมั่นไส้จริงๆ
“แล้วนั่นอะไร?” มันชี้มือไปที่ชาวต่างชาติสองคนที่กำลังจับมือกันเดินกระหนุงกระหนิงทั้งอิงทั้งแอบแบบไม่แคร์สายตาขาวโลก ..แถมทั้งคู่ยังเป็นผู้ชายด้วยสิ
ที่แย่ที่สุด ก็คือ..พอทั้งสองคนหันมาเห็นว่าผมกับเอี้ยฟ้ามองอยู่ ก็รีบโบกไม้โบกมือยิ้มแย้มให้ ไอ้เอี้ยฟ้าก็ดันบ้าจี้ไปโบกมือตอบเขาไปอีกแน่ะ(อยากจะทุบหัวมันชะมัด) จากนั้นฝรั่งสองคนก็หันไปจูบปากกันโชว์หวานซะเลย หึยยยย..
“หรืออยากได้แบบนั้นมากกว่า?” เอี้ยฟ้าถามพลางหัวเราะหึหึ ผมเลยเตะขามันไปที แต่มันหลบก็เลยโดนไม่แรงเท่าไหร่
“พ่องดิ!” ผมก้มหน้างุด เดินจ้ำพรวดๆ ไปข้างหน้า พยายามจะไม่สนใจมือที่อยู่ในอาณัติของอีกฝ่าย และเสียงหัวเราะลงคออย่างขบขันของคนกวนประสาทที่เดินตามมา
“ได้มาแค่สามลำ กูกับซันนี่ขอคนละลำ อีกลำใครจะเอา?” ซินหันมาถามทุกคน
พอผมเดินมาถึง ซินก็จัดการเช่าเจ็ทสกีได้เรียบร้อยแล้ว(และโชคดีที่เอี้ยฟ้ามันยอมปล่อยมือผมก่อนจะเดินมาถึงตัวซินด้วย) ..หาดนี้ผู้คนพลุกพล่านพอสมควรเพราะเป็นหาดของโรงแรมใหญ่ ส่วนหาดที่บ้านพักของพวกผมนั้นค่อนข้างจะสงบและเป็นส่วนตัวมากกว่านี้
“ป๊ะป๋าขอ” ป๊ะป๋าที่เพิ่งมาถึงยกมือขึ้น
ตอนนี้ป๊ะป๋าอยู่ในชุดกางเกงขายาวแต่พับขาขึ้น กับเสื้อยืดคอวีแขนสั้น ดูสบายๆ ส่วนเมย์บีใส่กางเกงเลกับเสื้อยืดคอกลม
“ซินกับซันนี่จะแข่งกัน ป๊ะป๋าสนใจลงสนามด้วยเปล่า?” ซินถาม
“ใจเปล่าๆ?” ผมเอาบ้าง
“อย่าท้าทาย มายทวิน.. ป๊ะป๋าไม่เคยแพ้มาก่อนนะขอบอก” ป๊ะป๋ารีบคุยทับ
“พวกเราไม่ออมมือให้หรอกนะ” ผมขู่
“ช่ายยยย~” ซินเอาด้วย ทำหน้าข่มขวัญคนแก่กันเต็มที่ ฮ่ะๆๆ
“เต็มที่ได้เลย ไอ้ลูกชาย ..จะได้อ้างไม่ได้ว่าแพ้เพราะอ่อยให้ป๊ะป๋า” น่าน.. ธรรมดาซะที่ไหนล่ะ มิสเตอร์มัชชิม่าซะอย่าง เรื่องโม้นี่ขอให้บอกเหอะ ฮ่าๆๆ
“แต่ถ้าแข่งกันตัวเปล่า..ป๊ะป๋าว่ามันธรรมดาไปนะ เราน่าจะพกตัวถ่วงไปด้วยลำละคน...แฝดว่าไง?” นอกจากจะยอมใครไม่เป็นแล้ว คุณเซ็นคนนี้ยังไอเดียบรรเจิดอีกต่างหาก
“ตัวถ่วงเหรอ?” ผมกับซินมองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองไอ้สามตัวที่เหลือ
“ตัวถ่วงเหรอ??” สกาย เมย์บี เอี้ยฟ้า ถามพลางชี้หน้าตัวเอง
“ใช่แล้ว~ ตัวถ่วงจ้า” ป๊ะป๋ายิ้มร่า ชี้มือไล่ไปทีละคนๆ ก่อนจะไปหยุดที่เอี้ยฟ้า.. เอี้ยฟ้าอีกแล้ว?
“ฟ้าไปกับป๊ะป๋านะ ไม่ต้องห่วง.. ป๊ะป๋าขับเจ็ทสกีเก่งพอๆ กับที่ฟ้าขับรถสปอร์ตนั่นแหล่ะ”
“ไอ้กายไปกับกู” ซินรีบพูดขึ้นอย่างกับกลัวใครจะแย่งงั้นแหล่ะ
ผมหันไปมองเมย์บีที่ยืนทำหน้าละห้อยละเหี่ยอยู่ ..ที่นี้ก็เหลือแค่มึงกับกูแล้วล่ะ “เมย์..”
“ซันซัน.. กูไม่ไปได้ป่ะ? กูไม่อยากอ่ะ ..ลมมันเย็น” อีเมย์พูดด้วยสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึง
ผมมองเห็นลางหายนะของตัวเองมาแต่ไกลเลย ..แพ้แน่กู
ผลการแข่งขันเป็นไปตามคาด... ผมที่พ่วงอีเมย์บีผู้แหกปากร้องเร่แห่กระเชิงบ้าง กอดเอวผมแน่นจนหายใจไม่ออกบ้าง หยิกพุงผมเพราะความเกร็งบ้าง
..แพ้ราบราบครับ
ที่หนึ่งตกเป็นของซิน และที่สองเป็นของป๊ะป๋าอย่างไม่ต้องสงสัย สองคนนี้ขับเคี่ยวกันจนวินาทีสุดท้ายเลยจริงๆ ก่อนจะเป็นซินที่เบียดป๊ะป๋าเข้าเส้นชัยเป็นคนแรกไป
“ซันนี่ฝีมือแย่กว่าที่ป๊ะป๋าคิดอีกนะเนี่ย” ขึ้นบกมาได้ผมก็โดนทับถมทันที
“น่าผิดหวังจริงๆ เลย น้องชาย” ซินพลางแล้วส่ายหัว ..เอ้า เอาเข้าไป
“คราวหลังก็ลองเอาอีเทพีขี้แพ้ซ้อนท้ายกันไปบ้างสิ” ผมประชดแล้วบุ้ยใบไปทางอีเมย์ ที่นั่งหน้าซีดสูดยาดมอยู่บนพื้นทราย
“ก็กูกลัวนี่!” เทพีแห่งความพ่ายแพ้ของผมแว้ดกลับมาเคืองๆ แล้วแจกค้อนปะหลับปะเหลือกพวกเราทีละคน จนอดหัวเราะกันออกมาไม่ได้
“เกมนี้ถือว่า ซินเซียร์นำไปก่อนหนึ่งคะแนน” ป๊ะป๋าประกาศ ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย “งั้นเรามาเริ่มเกมต่อไปกันเลยดีกว่ามั้ย?”
“อะไร?” ทุกคนถามพร้อมกันอย่างสนใจ
ทุกคน...ยกเว้นอีเมย์
“ถ้าเป็นอะไรหวาดเสียวๆ แบบเมื่อกี๊อีก เมย์ขอผ่านนะป๊ะป๋า เมย์บอบบางกว่าที่ทุกคนคิดนัก” เมย์บีทำสำออยกระซิกๆ
ป๊ะป๋าหัวเราะแล้วเดินไปลูบหัวมันแบบอยากปลอบ “ไม่หวาดเสียวหรอก ป๊ะป๋ารับรอง” คนต้นคิดให้สัญญา
ผมนะสงสัยจริงๆ ว่าป๊ะป๋าต้องกำลังคิดอะไรไม่เข้าท่าอยู่อีกแน่ๆ
“เพราะเกมที่เราจะเล่นคือ...ขี่ม้าส่งเมือง”
“ขี่ม้าส่งเมือง?!!”
“ไหนม้า?” เอี้ยฟ้าหันซ้านหันขวา มองไม่เห็นม้า ก็หันมาถามพวกเราหน้าซื่อ ...โถ สงสัยที่ดาวดวงอื่นเขาจะไม่เล่นเกมนี้กันมั้ง
“ฟ้ากลับหลังหันสิ” ป๊ะป๋าว่า พอเอี้ยฟ้าทำตาม แกก็กระโดดขึ้นเกาะหลังมันทันทีเลย “นี่ไงล่ะ..ม้า”
“คู่ไหนถึงบ้านพักก่อนก็เอาไปอีกหนึ่งคะแนนนะจ๊ะ ..เอ้า ไปเลยฟ้า วิ่งให้สุดฝีเท้า” ป๊ะป๋าพูดจบเอี้ยฟ้าก็ออกวิ่งแบบไม่หยุดคิดเลย
ให้ตายสิ.. เล่นเป็นเด็กๆไปได้
“ก็แค่คนแก่ขี้เกียจเดิน” ผมบ่นพึมพำ คิดว่าซินคงไม่เอาด้วยหรอก ที่ไหนได้ หันมาอีกทีสกายแบกซินวิ่งตามเอี้ยฟ้าไปแล้ว
“เจอกันที่บ้านพักนะ ซันนี่~” ซินหันมาโบกมือให้ผม
แล้วกัน... ซินก็ดันบ้าจี้ไปอีกคน
“มะ! อีซันซัน เกมนี้กูขอสู้ตาย!” ก้มลงไปมองคนพูดก็เห็นมันย่อตัวเตรียมพร้อมแล้ว สายตามุ่งมั่นพร้อมชิงชัยเต็มที่ “เอาจริงดิ?”
“อย่าลีลา”
สุดท้ายผมก็ต้องขึ้นหลังเมย์บี ให้มันแบกวิ่งไปเหมือนคนอื่นๆ
แต่อยากจะบอกว่าสปีดมันเร็วโคตร มันทำอย่างกับวิ่งตัวเปล่า ..เอ้อ ลืมไป ปกติตอนอยู่ที่บ้านมันก็มีงานอดิเรกคือการแบกกระสอบข้าวสารเป็นร้อยกิโลฯนี่หว่า นับประสาอะไรกับผมที่หนักแค่ครึ่งร้อย ฮ่ะๆๆ
ผมเห็นแววชนะใสๆ ในเกมนี้แล้วล่ะ ..คอยดูเหอะ ซินเซียร์ ป๊ะป๋า หัวเราะทีหลังดังกว่าน่ะ เคยได้ยินกันบ้างไหม? วะฮะฮ่าฮ่า
“เป็นไปได้ยังไง? จู่ๆ เมย์บีก็วิ่งขึ้นมาแซงหน้าฟ้าเฉยเลย ป๊ะป๋าไม่เห็นจะเข้าใจ” คนแพ้บ่นหน้ายุ่ง ผมล่ะอยากจะขำเป็นภาษาเอลฟ์จริงๆ
“เฮ้ย! มึงอย่าเพิ่งตายนะ” ซินเอาน้ำเย็นมาราดหน้าไอ้กายที่นอนหงายหมดสภาพ ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ อย่างกับวาฬเกยตื้นอยู่บนหาด พวกมันสองคนมาถึงเป็นคู่สุดท้าย เล่นเอาคนแบกใกล้ตายกันเลยทีเดียว
ก็นะ.. ซินก็ใช่ว่าตัวเล็กๆ มันสองคนก็หนักพอกันแหล่ะ แถมระยะทางก็ไกลพอสมควร ไม่ใช่มืออาชีพอย่างอีเมย์ก็ไม่ไหวหรอก ..ขนาดเอี้ยฟ้าแบกป๊ะป๋าที่น้ำหนักน้อยกว่า ก็ยังต้องมานอนตายอยู่ข้างๆ กันเลย
เห็นสภาพแล้วก็สงสาร ผมส่งน้ำให้เมย์บีที่นั่งพักชิวๆ ไปขวดหนึ่ง แล้วเอามาราดให้เอี้ยฟ้าอีกขวดหนึ่ง ..อ่ะ มันขยับตัวแล้ว นึกว่าถูกอัมพฤกอัมพาตเล่นงานกล้ามเนื้อไปแล้วซะอีก
“เกมนี้ซันได้คะแนนนะ ป๊ะป๋า” ผมหันไปยิ้มอย่างเป็นต่อ
ป๊ะป๋าเลยต้องพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน แต่ก็ไม่วายบ่นอุบอิบให้ได้ยิน “คิดว่าเกมนี้ป๊ะป๋าจะได้คะแนนแล้วเชียว ..อ๊ะ วอลเล่ย์?”
จู่ๆ ก็มีลูกวอลเล่ย์บอลกลิ้งมาโดนเท้าป๊ะป๋า พอก้มลงเก็บก็มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก อายุประมาณเด็ก ม.ต้น วิ่งมาขอคืน
“ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้ป๊ะป๋าก่อนจะรับบอลกลับไป
“หนูพักอยู่แถวนี้เหรอจ๊ะ?” ป๊ะป๋าถามเด็กคนนั้น
“ค่ะ บ้านหลังนั้น” เธอบอกพลางชี้ให้ดู ..ซึ่งก็คือบ้านหลังข้างๆ กับพวกเรานั่นล่ะ
“อ้าว บ้านข้างกันเลยนี่นา” ซินพูดขึ้นอย่างแปลกใจ
“มากับครอบครัวเหรอ?” ป๊ะป๋าถามอีก
“ค่ะ มากันหกคน มีพลอย มีเพชร พี่นิล พี่เพิร์ล แล้วก็คุณพ่อคุณแม่ พี่ชายล่ะคะ?” เธอเรียกป๊ะป๋าผมว่า ‘พี่ชาย’ ล่ะเว้ยเฮ้ย ฮ่ะๆๆ
“หกคนเหมือนกันจ้ะ” ป๊ะป๋ายิ้มใจดีตอบ
“เร็วสิ พลอย มัวทำอะไรอยู่?” มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนดังมา
หันไปมองก็เห็นมีคนอยู่แถวๆ นั้นอีกสี่ห้าคน มีเน็ตวอลเล่ย์ด้วย เด็กสาวที่ถูกเรียกว่า ‘พลอย’ หันมายิ้มกว้างให้ป๊ะป๋า แล้วชวนเราทุกคนไปเล่นด้วย
“พวกพี่ชายก็มาเล่นด้วยกันสิคะ? หลายๆ คนสนุกดี”
“เอาสิ” ป๊ะป๋าตอบตกลงแบบไม่ต้องคิด ก่อนจะหันมาเร่งพวกเรา “มาเร็วเด็กๆ ไปตัดสินชะตากันในเกมสุดท้ายดีกว่า”
“เอาล่ะ นักกีฬาพร้อม กองเชียร์พร้อม ..แต่กรรมการยังไม่พร้อม รอแป๊บนะ” ป๊ะป๋าประกาศก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เซฟการ์ด(ที่ไม่มีเงาหัวเซฟการ์ด)
หลังจากพูดคุยทักทายทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านพอหอมปากหอมคอแล้ว พวกเราก็แบ่งสรรทีมกันจนเป็นที่น่าพอใจ ได้ฝ่ายละห้าคน ..โดยทีมผมมี ผม สกาย เมย์บี น้องเพชร(ฝาแฝดน้องพลอย) พี่เพิร์ล(พี่สาวน้องพลอย) และทีมคู่แข่งมี ซินเซียร์ เอี้ยฟ้า น้องพลอย นิล(พี่ชายน้องพลอย) คุณคริสตัล(แม่น้องพลอย) มีคุณแก้ว(พ่อน้องพลอย)เป็นผู้กำกับเส้น
และแน่นอน.. มีป๊ะป๋าเป็นกรรมการ
ที่ป๊ะป๋าไม่ลงแข่มเกมนี้ เพราะแกอ้างว่าตัวเองตกรอบไปแล้ว ไม่มีคะแนนสะสมสักคะแนน ให้ศึกนี้เป็นศึกตัดสินระหว่างพี่น้องผู้รอดชีวิตดีกว่า ..ก็ผมกับซินนั่นล่ะ(เรามีคนละคะแนน) แถมยังบอกอีกว่า ‘ใครชนะได้เป็นพระราชาตลอดทริป’ ทุกคนที่เหลือจะคอยปรนนิบัติพัดวีจนถึงวันสุดท้าย
งานนี้สู้ตายครับพี่น้อง เพราะผมอยากเป็นพระราชา ฮ่าๆๆ
“โอเค.. กรรมการพร้อมแล้ว” ป๊ะป๋าประกาศอีกครั้งหลังจากนั่งเรียบร้อย “ทีมซันชายน์เลือกฝั่งไปแล้ว ต่อไปทีมซินเซียร์จะเป็นฝ่ายเสิร์ฟนะ”
ปี๊ดดดดด~
สิ้นเสียงนกหวีด ซินก็เสิร์ฟเบาๆ ข้ามมา พี่เพิร์ลรับลูกเสิร์ฟได้สวย ไอ้กายกระโดดเซตได้เยี่ยม อีเมย์ที่กำลังจะเข้าไปตบแต่เกิดสะดุดขาตัวเองหน้าคว่ำซะก่อน ..แต่ซวยคนเดียวแม่งคงกลัวไม่ฮา ก่อนล้มเมย์บีก็เลยคว้าขอบกางเกงไอ้กายติดไม้ติดมือลงไปด้วย ก็เลยลงไปกองพร้อมกันทั้งคนซุ่มซ่าม(อีเมย์) ทั้งกางเกงในกางเกงนอกของคนซวย(ไอ้กาย)
“กรี๊ดดดดดดดด~” สาวๆ ข้างบ้านกรีดร้องขวัญผวากับความอลังการของไอ้กาย
“สุดยอดดดดด” แต่ไอ้น้องนิล ลูกชายคนเดียวของบ้านนั้นกลับส่งเสียงร้องอย่างประทับใจ
“โห.. มึงนี่ไม่เบาเลยนะเนี่ย?” ซินพูดชื่นชมจากฝั่งตรงข้าม มีผมกับเอี้ยฟ้าพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วย
สกายผู้ได้โชว์ของดีโดยไม่ตั้งใจรีบดึงกางเกงตัวเองกลับขึ้นมาแบบเขินๆ
“ไหน?! กูยังไม่ได้ดูเลย!” อีเมย์โวยวาย อุตส่าห์รีบเงยหน้าที่เต็มไปด้วยทรายขึ้นมาแล้วก็ยังมองไม่ทัน(..พลาดแล้วมึง อีเมย์ มึงพลาดแล้ว ฮ่าๆๆ) ก่อนจะวิ่งหนีแทบไม่ทันเมื่อถูกไอ้กายไล่เตะไปทั่วสนาม
“ฮ่าๆๆๆ” เสียงคนบนเก้าอี้เชฟการ์ดหัวเราะชอบใจใหญ่
ปี๊ดดดดดด~
ซินเสิร์ฟบอลมาอีกรอบ น้องเพชรอันเดอร์ข้ามไป ไอ้น้องนิลรับ เอี้ยฟ้าเซ็ต ซินกระโดดตบสุดแรงเกิด
“แอ้บ!!” อีเมย์บีเอาหน้ารับไปเต็มๆ ก่อนจะทรุดลงไปพร้อมกับเลือดที่ไหลออกทางจมูก
ปี๊ดดดดดด~
“ทีมซินเซียร์ได้แต้ม” กรรมการประกาศ
“ได้ไงอ่ะ? แบบนี้มันฟาวรึเปล่า?” ผมประท้วงอย่างสงสัย ก็ไม่ค่อยจะรู้กติกาของวอลเล่ย์เท่าไหร่หรอก แต่รู้สึกว่าตัดสินแบบนี้มันออกจะแปลกๆ อยู่นา..
“ลงก็คือลงนั่นแหล่ะ นักกีฬาซันนี่ อย่าทำตัวมีปัญหา เสียเวลา รีบพาเพื่อนไปปฐมพยาบาลข้างสนามซะ” ว่าแล้วก็เป่านกหวีดไล่ผมปี๊ดๆๆ
กรรมการอะไรวะเนี่ย..?
ผมกับพี่เพิร์ลเลยต้องช่วยพยุงเมย์บีออกไปอยู่ข้างสนาม ให้คุณแก้วเปลี่ยนหน้าที่จากกรรมการคุมเส้นมาเป็นพยาบาลแทน
“มึงทำแบบนี้ได้ไงซิน?” ไอ้กายเริ่มโวยวายคร่ำครวญ โอเวอร์แอคติ้งสีหน้าเจ็บปวดราวกับเพื่อนมันตาย “ใจคอมึงทำด้วยอะไร?! ถึงอีอาจมันจะเป็นกะเทยเถื่อน แต่มันก็เป็นคนดีมาก! มันยังมีความฝัน! มันยังมีความหวัง! อนาคตมันยังอีกยาวไกล ความใฝ่ฝันที่จะได้สามีก่อนจบปีสี่ก็ยังไม่ลุล่วงเลย!”
“ถึงมึงจะเป็นเพื่อนซี้ แต่เรื่องนี้กูให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด!” มันประกาศกร้าวแล้วชี้หน้าซินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ทำเอาอีกฝ่ายเอ๋อแดกไปเลย
“เอ่อ กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ” ซินทำหน้าสำนึกผิดเต็มที่ “เดี๋ยวกูจะอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้มันแล้วกันนะ”
“กูยังไม่ตาย อีช้างยิ้ม!” เสียงคนเจ็บดังแว่วๆ มาจากข้างสนาม
“ฮ่าๆๆๆๆ” คนบนเก้าอี้เซฟการ์ดหัวเราะชอบใจอีก
ปี๊ดดดดดด~
ซินได้เสิร์ฟต่อ คราวนี้น้องเพชรรับ ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ไอ้กายแก้เซ็ตได้ดี ผมเลยกระโดดตบไปเต็มเหนี่ยวแบบไม่คิดจะออมแรง
“อั้ก!!” ดอกนี้โดนหัวน้องพลอยไปเต็มๆ ร่วงผล็อยเป็นใบไม้แห้งเลยเชียว ..เอ่อ พี่ไม่ได้ตั้งใจนะน้อง ปี๊ขอโต๊ดดด~
“พลอยยยย!!”
ปี๊ดดดดดด~
“ทีมซันชายน์ได้แต้ม” กรรมการประกาศ
“เฮ้ย! มันฟาวไม่ใช่เรอะ ป๊ะป๋า?” คราวนี้ซินประท้วงบ้าง
“ลงก็คือลง นักกีฬาซินเซียร์ รีบพาลูกทีมไปปฐมพยาบาลซะ ปี๊ดๆๆ~”
จากนั้นคุณคริสตัลกับนิลก็ช่วยกันพยุงน้องพลอยออกไป
“มึงทำแบบนี้ได้ยังไง ซันนี่?” ซินมาอารมณ์เดียวกับไอ้กายเป๊ะเลย “กูจำไม่ได้ว่าเคยสอนให้มึงหยาบคายกับผู้หญิงขนาดนี้นะ น้องเค้าอายุยังน้อย หน้าตาก็น่ารัก เลี้ยงต้อยอีกซักปีสองปี เอ๊ย กูไม่ได้จะพูดแบบนั้น! ที่กูจะพูดก็คือ..มึงทำแบบนี้แล้วน้องเค้าจะไปเป็นเจ้าสาวของใครได้ยังไงกัน?! มึงต้องรับผิดชอบ ซันนี่ ..มึงต้องรับผิดชอบบบบ!”
อยากจะบอกมากเลยว่ากูแค่ตบบอลไปโดนหัวน้องเขา ไม่ได้ไปพรากพรมจรรย์น้องเขา มึงเข้าใจอะไรผิดป๊ะเนี่ย ซิน? ..แล้วที่หลุด(เรื่องเลี้ยงต้อย)ออกมาเมื่อกี๊เนี่ย...ใจจริงเลยสินะ เหอะๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะชอบใจของตาลุงบนเก้าอี้เซฟการ์ดดังขึ้นอีก
ปี๊ดดดดดด~
แล้วเกมก็ดำเนินต่อไป..
“โอ๊ยยยยย!” คราวนี้ผู้เคราะห์ร้ายคือ พี่เพิร์ล ลูกทีมผมเอง
“ทีมซินเซียร์ได้แต้ม” ตากรรมการโรคจิตยังขานคะแนนด้วยมาตรฐานเดิมเด๊ะๆ
ปี๊ดดดดดด~
เกมยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด..
“ว้ายยยยย!” ผู้เคราะห์ร้ายรายล่าสุดก็คือ คุณคริสตัล ลูกทีมของซิน
“ทีมซันชายน์ได้แต้ม” กรรมการขานคะแนนอย่างเบิกบาน
“แงงงง~” แต่คราวนี้ยังไม่ทันได้เป่านกหวีดให้เริ่มเกมต่อไป เสียงร้องไห้จ้าของหญิงสาวคนเดียวที่ยังรอดชีวิตอยู่ในสนาม..ลูกทีมของผมก็ดังขึ้นมาซะก่อน
“แงงงงง~ หนูไม่อยากเล่นแล้ว พี่ชายข้างบ้านน่ากลัวอ่า~ ฮืออออ..” น้องเพชรทรุดลงไปนั่งร้องไห้กับพื้นทราย
พวกผมหันมองหน้ากันเจื่อนๆ สงสัยว่านัดชี้ชะตาของฝาแฝดวันนี้คงต้องยกเลิกไปก่อนแฮะ
“ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะชอบใจจากตาลุงโรคจิตบนเก้าอี้เซฟการ์ดยังคงดังมาให้ได้ยินเหมือนเดิม..
TBC. :z2:
-
:laugh: ป๊า ร้ายหว่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ถ้าซันนี่นี้ยังซึนน่ะลูก เอี้ยฟ้าเสร็จป๊าแน่ๆ (แต่พี่ว่าป๊านู๋อ่ะจะเป็นเมียเอี้ยฟ้า ไม่ใช่เอี้ยฟ้าเป็นเมียป๊าน่ะลูกซิน คึคึ :m26:)
เข้ามาเม้นเพิ่ม
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮามาก จบ
-
รออ่านนะคะ :กอด1:
-
ปะป๊าาาาาาาาา แอบไปทำสนธิสัญญาอะไรกับฟ้ารึป่าววว แหม่งๆง่ะ
หู่ววววววววววววว อยากเล่นด้วยนะคะแฝด 55555555555
พี่ซินคงไม่ว่าหรอกน้องซัน ถ้ารู้ว่าเป็นฟ้าอ่ะ
พี่ซินอาจจะดีใจ กุจะมีรถให้ปล้นมาขับแล้วว๊อยยยยยยย (แลกกะน้องชาย555) :laugh:
-
ตอนนี้อ่านแล้ว งง รอมาต่ออีก 50% ให้หายงงดีกว่า
-
อ่านแล้ววิงเวียน ป๊ะป๋า ตั้งใจจะทำอะไร ทำไม่ คำพูดและการกระทำ สาวแตกขนาดนั้น อีกอย่างถ้า คนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นเอี้ยฟ้าคงจะดี??
-
:really2:ลองใจเหรอป๋า น้องซันเค้ามีอาการหึงแล้วน้า
-
ซินเค้าไฟเขียวให้แล้ว
ก็ลุยได้เลยไม่ต้องกั๊กแล้วนะซันนี่
-
twincest ชอบนะ ไม่ใช่ไม่ชอบ เปลี่ยนใจลุ้นซันคู่กับซินดีกว่ามั๊ยเนี่ยะ
-
ป๊ะป๋ามีแผน
อะไรหรือปล่าว :z13:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ตอนนี้เริ่มอยากให้พี่น้องรักกันเอง ฟ้ากายไม่เกี่ยวซะแล้ว หุหุหุ
-
อยากรู้ว่าถ้าคนที่เปิดประตูเป็นเอี้ยฟ้า..
อะไรจะเกิดขึ้น!!!!
-
ชอบฟ้าเหรอซันนี่
-
ปลดเอี้ยฟ้ากับกาย !! เอาซันนี่ กะ ซินเซียร์ขึ้นหิ้ง
ฝาแฝดคู่นี้มันเล่นกันสยิวกิ๊ว โฮกๆ
เล่นอีกๆ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
อยากไปแอบดูพี่น้องคู่นี้เค้าเล่นกันอ่ะ
สงสารน้องกาย ดันมาเห็นช็อตนี้เข้า 5555
-
รอ ร๊อ รอ ป๊ะป๋านี้แรดเนาะ :z1:
-
ง่า แฝดน่ารัก
อยากเห็นแฝดเล่นแบบนี้บ่อยๆ ^^
อยากให้ลองไปทำแบบนี้ต่อหน้าฟ้าจัง
อยากรู้ฟ้าจะทำไง จะเหวอเหมือนกายเปล่า ^^
-
แฝดอ่ะ เล่นกันงี้เหรอ อร๊าาายยย :o8:ดีนะคนมาเห็นอ่ะกาย ถ้าเป็นเอี้ยฟ้ามีหวัง ... ไม่รู้มันจะทำจะพูดไรอีก
-
โห ป๋าจะเอาเอี้่ยฟ้ามาเปนเมียเนี่ยนะ เหอะๆ
แหม แฝดเล่นกันชวนจิ้นจริงๆ :o8:
-
จะเป็นไงต่อไปเนี่ยแต่ก็หมดปัญหาเรื่องซินจะขัดขวางไปได้ก็ยังดี o13
-
อัยย๊ะ.. ฮันนี่
-
ชอบฝาแฝดหยอกกันจัง แหมะ อยากให้ฟ้าเห็นฉากนี้จริงๆ เหอๆๆๆ
-
อ่านแล้วอยากจิ้นคู่ซิน-ซันนี่ :impress2:
ปะป๊ามีอะไรแอบแฝงป่ะเนี้ยย
-
อูววววว พี่น้องเค้าเล่นกันแร๊งส์!!! จริงๆ
-
กรี้ดดอยากจิ้นแฝดแทนซะแล้ว :z1:
พี่น้องนี้มารังษีม่วงๆนะเคอะ ส่วนป๋ากะฟ้ามีไรกันป่าวสงสัยๆ
-
ฝาแฝดคู่นี้เล่นกันแรงนะ -,,-
-
ตอนนี้พูดไม่ออก เพราะมัว :m20:อยู่
-
:z2: :z2: :z2:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:really2: ไม่ รู้ จะ อธิบาย ยัง ไง
-
เห็นด้วยกับน้องเพชร แต่คนที่น่ากลัวอ่ะ ป๊ะป๋าตะหาก
-
บ้านนี้มีอาชีพเป็นตลกเหรอคร่ะ
โคตรฮาอะ
-
555 น่ารักอ่ะ
อ่านครึ่งเเรกในมือถือ ของเราใช้เเค่เเคนดี้II ธรรมดา เลยเม้นไม่ได้
T[ ] T
เเต่นี่ได้เเวะเข้าบอร์ด =_= หลังจากนั่งปั่นงานอยู่นาน ยังไม่เสร็จนะ เเต่เเวะเข้ามาก่อน ฮา...
ช่วงนี้ ขยันนะค่ะ >___<! เป็นปลื้มเอาไปเลย +1 !!!
ปล. รอตอนต่อไปนะค้า!
-
อิเมย์อย่างฮาว่ะ :m20:
-
ป๊ะป๋าทำตัวน่าสงสัยจัง อะไรก็ฟ้าไปหมด ซันนี่ระวังฟ้าโดนแย่งไปเน้อ :laugh: :laugh:
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
-
:กอด1:
-
ฮามากกกกกกค่ะตอนนี้ซินกับซันเอาจริงเอาจังมากไปแล้ว :z3:
-
ถ้าซันนี่ยังไม่เคลื่อนไหวฟ้าเสร็จแน่รุย :z3:
-
ฝาแฝดเล่นกันทีเลือดกำเดาจะหมดตัว ไม่รู้ว่าป๊ะป๋ารู้อะไรถึงไปตีซี๊กับฟ้าอย่างนั้น
สงครามวอลเล่ย์ทำเอาฮากระจาย XD
-
น่ารักอะเอออ :z1:
-
จะมีใครที่สมประกอบที่สุดมั้ยในเรื่องนี้ :z3:
-
555 อ่านฉากเล่นวอลเลย์ขำกลิ้งน้ำตาเล็ดเลยอะ :m20:
-
ฟ้ากับป๊ะป๋าสนิทกันดี๊ดี... คงไม่มีแผนอะไรใช่ไหมฟ้า
-
เพิ่งเคยเข้ามาอ่านเรื่องนี้ หนุกมากเลยจ้า :z2:
-
ซัมติ้งของป๋ามัช นี่น่ากลัวเกินไปแล้ว
ฟ้าก็สู้ต่อไปแล้วกันนะ
-
ศึกสายเลือดนี้ร้ายแรงนัก 555++
-
ป๊ะป๊าขาาาาาาาาาาา
เอี้ยฟ้าของซันนี่นะคะ ห้าม!!! :angry2:
ซันนี่แสดงตัวหน่อยสิจ๊ะ อย่ามึน+อึนมาก
:pig4: คนแต่งค่า +เป็ดด้วย :กอด1:
-
ป๊ะป๋าคิดอะไรอยู่เนี่ยยยย
-
ก๊ากกกกกกกกกกก พี่ฟ้ากับป๊ะป๋าแอบไปทำสนธิสัญญาอะไรกันมาป่ะนี่
ซันี่กับซินเล่นได้ได้หวาดเสียวมากกก
ใจจะวายตายจริงๆ อยากให้ฟ้ามาเห็นองพี่สองเล่นกันแบบนี้จัง ฮ่าๆๆ
อยากอ่านตอนต่อไปจัง อยากเห็นฟ้ากับซันนี่อีก น่ารัก :-[
ซันนี่บอกไม่ซึนๆ แต่ปากแข็งจริงนะตัว ชอบเค้าก็ไม่ยอมบอก เก็บไว้ในใจ
นี่นะไม่ซึนน่ะ หุหุ
-
ร้ายมาก ป๊ะป๋า แฝดห่างใกลหลายๆ
-
ป๊ะป๋าแรงนะเนี่ย :laugh:
-
โหดร้าย ทารุณ..
-
ชอบเรื่องนี้จัง สนุกๆ
-
สงสารข้างบ้านน้องซันน้องซิน คงจะคิดว่า "ตูทำเวรทำกรรมอะไรไว้กะพวกเมิงงงงงงงงงง"
5555 มาทะเลทั้งทีอยากได้ฉากสวีตหวานๆฟ้าซัน เอาให้น้ำทะเลยังอายไปเลยเน้อคนเขียนนนน
-
ป๊ะป๋าโรคจิตอ่ะ o22
-
อ่านตอนนี้แล้วปั่นใจให้ซินซันเลย!!!
เล่นอะไรกันแบบนี้เนี่ย โอ้ยย ชอบบบ
เขี่ยอิฟ้าประธานออกไป ชิชะ ไม่สนใจซันนี่
-
ฮาเกินคำบรรยาย....5555555555555
-
ร้ายกาจม๊วก อิอิ น่ารักดีแท้ปะป๊า
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกน้า
ต้องมีอารายดีดีแน่ๆ 555 รอรอน้อ
-
:mc4:ลุ้นทุกคู่
-
แน่ใจนะ ว่าที่กำลังเล่นอยู่นั้น คือ วอลเล่ย์บอล ???
ไอ้ที่อัดลูกบอลเข้าใส่ สอยร่วงที่ละคน นี่...มัน Dodgeball นี่หว่า ???
ป๊ะป๋าท่าจะเข้าใจกติกาอะไรผิด แต่เรื่องซาดิสต์นี่...แน่นอน :m29:
เจอซีนที่ฝาแฝดเค้าหยอกล้อกัน(แบบถึงเนื้อถึงตัว) น่ารัก น่าเอ็นดู :o8:
เราก็ไม่ต้องการ ฟ้าประทาน หรือ สกาย อีกแล้ว (โดนคนเขียนโบก / :z6: )
-
สนุกมากกกก
ชอบๆๆ ชอบแฝด
-
อ่านทันแล้วววว o13น่ารักอ้ะครอบครัวนี้
แต่ปะป๊านี่ยังไงกะฟ้าเนี่ย :really2:
-
เป็นการแข่งที่ ... เอิ่ม
น่ากลัวแฮะ
ป๊ะป๋ากะจะยั่วให้ซันนี่หึงรึเปล่าเนี่ย ?
-
ป๊ะป๊าแอ๊บเด็กได้อีก
ซันนี่รู้สึกหึงหึงฟ้ามั่งแล้ว
เกมส์นี้มีไว้ทำร้ายผู้หญิงรึเปล่าเนี่ย
ตอนนี้ชอบเมย์บีมาก ฮาได้อีก :laugh: :laugh:
-
ยีนส์ความโหดมาจากป๊ะป๋านี่เอง
หน้าใสใจโหด ตัวจริง 555555
-
มีอะไรขณะนั่งรถมากันหรือเปล่าเนี่ย
ซันนี่ที่รักชักจะไม่ปลอดภัย ฮ่าๆๆ
เพระดูเอี้ยฟ้าไม่สะทกสะท้านอะไรเลยักนิ๊ดดดด เดียว
-
55555555 ป๋าป่วนได้ใจจริงๆ :z2:
-
:impress:
-
ตั้งแต่ป๊ะป๋ามามีแต่เรื่องสนุกๆทั้งนั้นเลย ที่ป๊ะป๋าสนิทกับเอี้ยฟ้าอย่างรวดเร็วเพราะมีข้อตกลงอะไรกับรึเปล่า ดูสนิ้ทสนิท
-
:sad4:น่ารักอ่ะ มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
:call: มาต่อเร็วเน้ออ อยากรู้ว่าป๊ะป๊าจะทำอะไรอีก :กอด1:
-
:m20:ป๋าน่ารักชอบมากซันนี่มีหึง :3123:
-
ซันนี่กับเอี้ยฟ้าเมื่อ
ไหร่จะมา อยากรู้ว่า
ซันนี่จะสอนฟ้ายังไง
:z13:
-
Chapter :: 19 :: เรียกอีกสิ?
“..หือ?” ผมตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ แต่ระหว่างที่เดินผ่านหน้าต่างกลับมายังเตียง สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า..
ที่ระเบียงชั้นล่าง ตรงส่วนที่อยู่นอกตัวบ้าน ตรงนั้นมีเก้าอี้โยกอยู่ตัวหนึ่ง และตอนนี้ก็มีใครบางคนนั่งอยู่บนนั้น...กำลังโยกเก้าอี้เบาๆ
ทีแรกผมมองไม่ออกว่าเป็นใคร? เพราะท้องฟ้าคืนนี้ค่อนข้างมืด รู้เพียงอีกฝ่ายผินหน้าไปทางทะเลสีดำสนิทที่ไม่ยอมหยุดนิ่ง ..แต่พอเมฆที่บดบังเคลื่อนตัวผ่านไป แสงจันทร์ก็สาดส่องให้เห็นเส้นผมสีเงินปลิวไสวทอประกายอยู่ท่ามกลางความมืด
“..........” ผมหันไปมองคนบนเตียง เห็นซินยังคงหลับสนิท แต่ผมกลับไม่ค่อยรู้สึกง่วงแล้ว..
หลังจากที่เราเล่นวอลเล่ย์กันเมื่อตอนกลางวัน.. พอบ่ายแก่ๆ แดดเริ่มร่มลมเริ่มตกกำลังดี พวกเราก็ยกพลไปลงทะเลกัน แต่เล่นไปเล่นมาอีท่าไหนไม่รู้ จู่ๆ เอี้ยฟ้ากับไอ้กายก็เปิดศึกท้าแข่งว่ายน้ำกัน ..มีป๊ะป๋าอาสาเป็นกรรมการอย่างแข็งขัน ขณะที่อีเมย์บีทำตัวเป็นพริตตี้คอยโบกธง(มันนึกว่ากำลังแข่งรถกันอยู่หรือไง?)
พวกมันว่ายแข่งกันไปกลับหลายรอบก็ยังหาคนแพ้คนชนะไม่ได้ จนสุดท้ายก็หมดแรงนอนลอยน้ำตายด้วยกันทั้งคู่ ผมกับซินกลัวว่าซากศพของพวกมันอาจจะไปรบกวนระบบนิเวศแถวนั้นเข้า ก็เลยต้องลงไปช่วยกันลากขึ้นมาตากไว้บนฝั่ง แต่พอฟื้นคืนชีพอีกครั้งพวกมันก็ยังมีแรงกระโดดลงมาเล่นน้ำในสระกับพวกผมได้อีก ..ไม่รู้ไปโด๊ปอะไรมา อึดกันเหลือเกิน
ตอนหัวค่ำเรามีปาร์ตี้บาร์บีคิวซีฟูดส์กับพวกข้างบ้าน ทั้งกิน ทั้งดื่ม ร้องเพลง เล่นกีตาร์ แล้วก็ฮากับท่าเต้นบ้าๆ บอๆ ของเมย์บี สกาย แล้วก็น้องนิล ส่วนป๊ะป๋าก็สนทนาเรื่องกล้องอย่างออกรสกับคุณแก้ว รู้สึกว่าคุณแก้วจะเป็นช่างภาพมือสมัครเล่น ชอบถ่ายรูปเป็นงานอดิเรก พอได้เจอช่างภาพอาชีพตัวจริงเสียงจริงอย่างป๊ะป๋าก็เลยขอฝากตัวเป็นศิษย์ พูดคุยสอบถามหาความรู้เพิ่มเติมเป็นการใหญ่
กว่างานเลี้ยงจะเลิกก็สี่ทุ่มเกือบห้าทุ่ม ถึงจะยังไม่ดึกมากนัก แต่พวกเราที่บ้าพลังกันมาทั้งวันก็แทบจะต้องคลานขึ้นบันไดบ้านกันเลยทีเดียว..
เรามีปัญหานิดหน่อยตอนกำลังจะกลับเข้าบ้าน เพราะซินที่ดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับการดื่มมากไปนิด เริ่มออกอาการแอลกอฮอล์ไปบล็อคระบบการทำงานของสมอง พวกเราบอกให้เข้าบ้านก็ไม่ยอม ดื้อแพ่งจะลงทะเลให้ได้ ตอนที่กำลังลากซินผ่านสระว่ายน้ำ ป๊ะป๋าก็เกิดปิ๊งไอเดียดีๆ ที่จะช่วยให้ลูกชายคนรองสร่างเมาด้วยการถีบมันลงสระว่ายน้ำซะเลย พอมันจะโผล่ขึ้นมาโวยวาย ป๊ะป๋าก็จับหัวมันกดน้ำอีกตั้งสามสี่รอบ ผมล่ะกลัวว่ามันจะตายก่อนได้สติจริงๆ
แต่ดูเหมือนวิธีป่าเถื่อนของตาลุงโรคจิตตาใสจะใช้กับซินได้ผล เพราะหลังจากถูกป๊ะป๋าทารุณกรรมจนหนำใจ มันก็สามารถปีนขึ้นจากสระเองได้ และเดินเข้าบ้านไปโดยที่ใครก็ไม่ต้องประคอง..
ตอนนั้นผมสาบานกับตัวเองเลยว่า ผมจะไม่มีวันเมาต่อหน้าป๊ะป๋าเด็ดขาด! ไม่..แน่นอน
คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง.. ที่ผมไม่ทันสังเกตเห็นตั้งแต่แรกคงเพราะว่าท้องฟ้ามีเมฆมากไปหน่อย แต่พอเมฆหมอกเริ่มคล้อยหายไป แสงสว่างสุกใสของพระจันทร์ก็กลับมาทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม...จนน่าแปลกใจ
แสงของมันทำให้ร่างสีขาวที่อยู่บนเก้าอี้โยก...ดูงดงามราวกับภาพฝัน
ผมไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงของคนบนเตียงเอ่ยถามงัวเงีย
“ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ ซันนี่?”
“อื่อ.. นิดหน่อย” ผมหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถาม แต่เดินไปล้มตัวนอนที่เดิม ซินพลิกตัวมาเกยคางไว้กับไหล่ผม และพาดแขนกอดเอวผมไว้หลวมๆ
“ดูอะไรเหรอ?” ซินถามงึมงำ
ผมยิ้มกับตัวเอง ร่างสีขาวกระจ่างที่ราวกับเรืองแสงได้นั้นยังคงติดค้างอยู่ในห้วงความคิด ก่อนจะตอบซินไปเบาๆ “..แองเจิ้ล”
“อือ” ซินตอบรับในลำคอ เข้าใจว่าสติสัมปะชัญญะตอนนี้น่าจะเอนเอียงไปทางหลับมากกว่าตื่น
“ซิน.. กูมีอะไรจะบอก”
“หือ?” คนง่วงครางเป็นเชิงถาม
“คนที่กูชอบน่ะ.....”
เจ็ดโมงเช้า..
ผมเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับเสื้อคลุมอาบน้ำ ตั้งใจว่าจะมาว่ายน้ำให้ร่างกายสดชื่นเสียหน่อย แต่ระหว่างที่เดินผ่านโรงรถก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อไม่เห็นลัมโบร์กินีสีขาวจอดอยู่ในนั้น ..ก็ไม่รู้ว่าเจ้าของมันจะรีบออกไปไหนตั้งแต่ไก่โห่ ...หรือมันจะออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว?
ผมเดินไปก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนถึงสระว่ายน้ำ แล้วก็ต้องแปลกใจเป็นรอบที่สอง เมื่อเห็นคนที่ตัวเองคิดว่าออกไปข้างนอกนั้นกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในสระอย่างสบายใจไร้กังวล
“อรุณสวัสดิ์ ซันนี่” เอี้ยฟ้าเอ่ยทักทันทีที่หันมาเห็นผม ก่อนจะว่ายมาเกาะขอบสระใกล้ๆ กับที่ผมยืนอยู่ “..ตื่นเช้านะ”
“อือ..” ผมพยักหน้ารับส่งๆ ยังงงไม่หายว่ามันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง? “ทำไมมึงมาอยู่นี่ล่ะ?”
“อ้าว.. ก็กูอยากว่ายน้ำ กูก็ต้องมาอยู่ที่สระว่ายน้ำดิ...หรือมึงจะให้กูไปอยู่ในครัว?” มันพูดเนิบๆ ด้วยสีหน้ามึนๆ ตามปกติ “..แบบนั้นมันก็ไม่ใช่นะ ซันนี่”
กวนส้นตีนแต่เช้าเลยนะมึง! ..ผมรู้สึกคันตีนยิบๆ ขึ้นมาทันที เลยกะจะเอาปลายคางมันมาช่วยเกาให้เสียหน่อย แต่นอกจากผมจะเตะพลาดเป้าเพราะมันดันเสือกแสนรู้หลบทันแล้ว ผมยังถูกมันย้อนศรด้วยการคว้าข้อเท้าเอาไว้ ก่อนจะออกแรงกระชากจนผมเสียหลักตกลงไปในน้ำทั้งที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อคลุมเลย ..เวรของกรรมจริงๆ กู
ผมที่ไม่ทันเตรียมใจจะลงสระก็เลยได้กินน้ำไปหลายอึก โผล่พ้นผิวน้ำมาได้ก็พบว่าตัวเองตกอยู่ในวงแขนของอีกฝ่ายแล้ว ใบหน้าของคู่กรณีอยู่ใกล้มากเสียจนมองไม่ถนัดตา แถมยังมีแนวโน้มว่าจะใกล้เข้ามาอีกเรื่อยๆ ไม่ต้องใช้เซลล์สมองส่วนไหนคิดวิเคราะห์ก็พอจะเดาออกว่าเอี้ยฟ้ามันอยากจะทำอะไรต่อ
แต่อย่าคิดว่าคนอย่างซันชายน์จะง่ายขนาดนั้น!
ถึงกูจะยอมรับ(กับตัวเอง)ว่าชอบมึง แต่ไม่ได้แปลว่ากูจะยอมให้มึงทำตามใจนะโว้ย! แล้วเรื่องทำกูสำลักน้ำเนี่ย กูขอเอาคืนก่อน!
!!.. เอี้ยฟ้าถึงกับผงะเมื่อเจอวิชามารพ่นน้ำใส่หน้าของผม ก็ไอ้น้ำที่ผมกินเข้าไปโดยไม่ตั้งใจเมื่อกี๊นั่นแหล่ะ แม้จะกลืนเข้าไปแล้วบ้าง แต่ไอ้ที่ยังอมอยู่ในปากก็มี และอยากจะบอกด้วยว่ากูยังไม่ได้แปรงฟันเลย วะฮ่าฮ่า ..ไงล่ะมึง?
พอมันถอยออกไป ผมก็โจมตีต่อเนื่องด้วยการวักน้ำใส่หน้ามันรัวๆ จนมันต้องห่างออกไปอีกเป็นเมตร แต่ชั่ววินาทีที่ผมหยุดพักมือ มันก็กระโจนเข้าใส่ผมอย่างกับแมวตะครุบหนู ผมพยายามดีดตัวออกจากมันและกดหัวมันลงไปในน้ำ
..แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดหรอก
หลังจากปลุกปล้ำกันอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็มีแค่ผมคนเดียวที่อิ่มจนพุงกาง เพราะกินน้ำเข้าไปเยอะเกิน
“คิดจะฆ่ากูรึไง?” เอี้ยฟ้าถามพลางหัวเราะลงคอ
ขณะที่ผมตะเกียกตะกายว่ายมาเกาะขอบสระ ไอค่อกไอแค่กจนน้ำหูน้ำตาเล็ด หมดเรี่ยวแรงจะไปต่อกรกับสัตว์ประหลาดสายพันธุ์สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกอย่างมัน ..ฮึ่ย! กูก็แค่คิด แต่มึงอ่ะ เอาจริงเลยนี่หว่า แมร่ง! เกือบขาดใจตายแน่ะ
“เป็นอะไรมากรึเปล่า?” เอี้ยฟ้าว่ายเข้ามาดูอาการผมใกล้ๆ เมื่อเห็นผมไอมากเกินไป มันใช้มือข้างหนึ่งช่วยปัดกลุ่มเส้นผมที่มาปกหน้าออกไป ส่วนมืออีกข้างก็ประคองใบหน้าผมไว้ “ซันนี่ หน้าตาแดงหมดแล้ว”
“เพราะใครล่ะ?” ผมย้อนถามตามขวาง พร้อมกับปัดมือมันออกแรงๆ ให้รู้ว่า..กูเคือง! ไออีกสองสามที แต่ยังไม่ทันหนีไปทางอื่นก็ถูกมันรวบตัวไปกอดไว้ก่อน
ไม่รู้ว่าเสื้อคลุมของผมหลุดลอยหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าตอนนี้นอกจากส่วนล่างที่เป็นกางเกงว่ายน้ำแล้ว ที่เหลือระหว่างผมกับเอี้ยฟ้าก็มีแต่เนื้อกับเนื้อล้วนๆ เลยล่ะ
เอ่อ..นี่มันไม่ใช่สถาการณ์ที่ดีเท่าไหร่สินะ?
“ปล่อย!” ผมสั่งเสียงแข็ง ใช้มือดันอกอีกฝ่ายเพื่อเพิ่มช่องว่างระหว่างร่างกายของเรา แต่หน้ามึนอย่างมันคงจะยอมให้ความร่วมมือง่ายๆ หรอก เหอะ!
“ปล่อยน่า.. บ้านนี้ไม่ได้มีแค่กูกับมึงนะ” ผมเปลี่ยนวิธีพูดใหม่ พยายามดึงเอาหลักเหตุและผลแห่งคนปกติมาใช้ แต่ดันลืมไปสนิทว่าคนอย่างมันไม่ใช่อะไรที่จะใกล้เคียงกับคำว่า ‘ปกติ’ แม้แต่น้อย
“ถ้ามีแค่สองคนก็ไม่มีปัญหาใช่มั้ย?” มันพูดยิ้มๆ ขณะพยายามยื่นปากยื่นจมูกเข้ามานัวเนียกับร่างกายช่วงบนของผม ส่วนมือที่อยู่ในน้ำก็ลูบไล้สีข้าง เอว สะโพก และทำท่าจะเลยเถิดลงไปถึงก้น จนผมต้องรีบตะปบมือมันเอาไว้ แล้วถลึงตาใส่เป็นเชิงดุ
“ชักจะเยอะไปแล้วนะ” ผมว่า
“แค่นิดหน่อยเอง” มันเถียงหน้าด้านๆ
“เพื่อนเล่นเหรอ?” ผมมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง
“จะยอมเล่นด้วยมั้ยล่ะ?” มันต่อปากต่อคำพลางเบียดตัวเข้ามาใกล้อีกจนหลังผมไปชนกับขอบสระ
“ทะลึ่ง!” ผมเอากำปั้นทุบหัวหงอกๆ ของมันไปที มันตอบโต้กลับด้วยการคว้าจับมือข้างนั้นไว้ แล้วเอาไปกัดแบบเต็มปากเต็มคำเลย
“เจ็บนะ!” ผมถึงกับร้องลั่น จะชักมือกลับแต่มันก็จับไว้แน่น “มึงเป็นหมารึไงเนี่ย เอี้ยฟ้า?!”
“โฮ่ง” มันก็เห่าออกมาซะงั้น หน้าตาเฉยด้วย
ทำเอาผมเหวอไปเลย ก่อนจะสะดุ้งโหยงกับปลายลิ้นอุ่นชื้นที่กำลังไล้เลียหยอกเย้าปลายนิ้วของผม..ทีละนิ้ว...ทีละนิ้ว..อย่างไม่รีบร้อน
“..........” ผมรู้ว่าผมควรจะชักมือกลับมาซะ แต่ร่างกายกลับหยุดนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด ดวงตาสีดำสนิทที่จ้องมองมาทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปไหนได้ ...ผมทำได้เพียงแค่กลืนน้ำลายตัวเองเท่านั้น
“ฟ้า...” ผมตั้งใจจะพูดว่า ‘ฟ้าประทาน’ ผมตั้งใจจะบอกให้เขาหยุด แต่เสียงของผมไม่รู้ว่ามันแหบหายไปไหนหมด มันจึงหลุดรอดเหลือออกมาเพียงแค่นั้น
แต่นั่นกลับทำให้เจ้าของชื่อหยุดชะงัก ดวงตาสีดำที่มักจะดูเซื่องซึมอยู่เสมอเบิกกว้างขึ้นเป็นครั้งแรก เขามองผมเหมือนเห็นเป็นสิ่งประหลาด
ก่อนจะเอื้อนเอ่ยสิ่งที่ผมก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินเหมือนกัน..
“พูดอีกได้มั้ย?” เขาพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “เรียกแบบเมื่อกี๊อีกสิ”
“ห๊ะ?” ผมหลุดปากอย่างไม่เข้าใจ ลืมขัดขืนอีกฝ่ายที่ขยับเข้ามากอดเสียสนิท
“นอกจากคุณขลุ่ยแล้ว..” พูดพลางก้มลงพรมจูบแถวลาดไหล่ของผมไปพลาง “ซันนี่เป็นคนแรกเลย...ที่อยากให้เรียกแบบนั้น”
“..เรียกอีกนะ” ดวงตาสีดำลึกล้ำมองสบกับผมอีกรอบอย่างร้องขอ “เรียกว่า..ฟ้า”
ผมรู้สึกราวกับเห็นเด็กตัวเล็กๆ ถูกทิ้งให้นั่งร้องไห้คนเดียวอยู่ในนั้น..
มันอาจจะเป็นเพียงการอุปทานไปเองของผม แต่ผมก็เอื้อมไปโอบหลังของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยมือทั้งคู่ ก่อนจะไปกระซิบเรียกที่ข้างหูอย่างต้องการปลอบประโลม
“...ฟ้า”
อีกฝ่ายตอบรับด้วยการกอดรัดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม “..เรียกอีกสิ”
“ฟ้า” ผมทำตามคำขอนั้นด้วยความเต็มใจ
“เรียกอีก..”
“ฟ้า..”
“อยากเห็นหน้า...อยากได้ยินเสียง...อยากสัมผัส...อยากกอด...อยากให้อยู่ข้างๆ ไปตลอด” ฟ้าประทานผละตัวออก แล้วพูดพลางใช้นิ้วเกลี่ยไล้ไปตามข้างแก้มผม
“..ความรู้สึกที่ชอบใครซักคนมันเป็นแบบนี้รึเปล่า..?”
ผมยิ้มแทนคำตอบ แล้วค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายที่กำลังขยับเข้ามาเหมือนกัน..
“ยะฮู้วววววว มาแล้วจ้า ฮันนี่~” ก่อนที่จะได้ใกล้ไปมากกว่านั้น เสียงแหกปากตะโกนของพี่ชายฝาแฝดของผมก็ดังขึ้น
ถัดจากเสียงก็เป็นก้อนเนื้อปริศนาขนาดใหญ่ลอยข้ามหัวพวกผมไป ตามด้วยการแตกกระเซ็นเซ่นซ่านของมวลน้ำในสระ
เกิดละรอกคลื่นซัดโถมเข้ามาจนผมต้องหันไปเกาะขอบสระเพื่อพยุงตัว ..พอหันกลับมาอีกที ไอ้คนที่เคยอยู่ข้างกันเมื่อครู่ก็หายหัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทราบเบาะแสอีกครั้งก็ตอนที่ได้ยินเสียงซินเซียร์ร้องโวยวายขอความช่วยเหลือ เนื่องจากกำลังจะถูกฆาตรกรรมอำพลางด้วยการกดให้จมน้ำตาย โดยฆาตกรใจโหดนามว่า
..เอี้ยฟ้าประทาน!
“เฮ้ย!” จังหวะที่ผมกำลังว่ายน้ำไปช่วยชีวิตพี่ชาย เสียงของใครอีกคนก็ดังขึ้นด้วยความตกใจ ตามมาด้วยเสียงกระโจนลงน้ำ
พอผมไปถึงจุดเกิดเหตุก็เห็นไอ้กายโผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำพอดี มันตรงไปยื้อร่างของซินขึ้นมา ผมก็เลยต้องไปล็อคคอไอ้เอี้ยฟ้าก่อนที่มันจะพลั้งมือฆ่าฝาแฝดของผมไปจริงๆ
“อ๊ายยยย เล่นอะไรกันอ่ะ? เล่นด้วย~” เหตุการณ์กำลังชุลมุลชุลเก อีเมย์ก็โผล่ออกมาจากบ้านอีกคน มันกระโดดลงน้ำแล้วถลาเข้าหาเอี้ยฟ้าหวังหาเศษหาเลยตามประสา
แต่เป้าหมายถึงกับผวา เอี้ยฟ้าปล่อยมือจากซิน เอี้ยวตัวหลบอีเมย์ แล้วอาศัยจังหวะที่เมย์บีเสียหลักจับมันกดน้ำเป็นรายต่อไปซะเลย
“หนอยแน่!” ซินขึ้นสู่ผิวน้ำพร้อมกับความอาฆาตแค้น ระหว่างที่เอี้ยฟ้าวุ่นวายหมายฆ่าล้างพันธุ์กะเทยอยู่นั้น ซินก็พุ่งตัวเข้าไปเอาคืนเอี้ยฟ้าด้วยการกดหัวมันลงไปในน้ำบ้าง
“ผมเล่นด้วยซี่~” ไอ้น้องนิลที่ปีนกำแพงข้ามมาจากข้างบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ก็กระโดดลงมาแจมแบบไม่รู้สี่รู้แปดอีกคน..
สงครามขนาดย่อมกลางสระว่ายน้ำเลยต้องดำเนินต่อไปอีกพักใหญ่ โดยที่ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหนแล้ว จับกันกดน้ำให้อุตลุดไปหมด เป็นที่สนอกสนใจของสาวๆ บ้านข้างๆ ที่ปีนกำแพงขึ้นมายืนมองกันหน้าสลอน
“พวกพี่ชายข้างบ้านนี่ตลกกันดีนะ” เสียงพูดกลั้วหัวเราะนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นของน้องพลอยหรือน้องเพชร
“เค้าว่าน่ากลัวออก ..ตัวยังไม่เข็ดอีกหรือไง?”
โอเค.. อันหลังนี้ผมแน่ใจว่าน่าจะเป็นน้องเพชรที่ยังขยาดพวกเราไม่หายตั้งแต่เมื่อวาน
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“วันนี้ป๊ะป๋าว่าจะไปเพลินวาน มีใครสนใจจะไปด้วยกันมั้ยเอ่ย?” ป๊ะป๋าพูดขึ้นระหว่างที่กำลังนั่งทานมื้อเช้ากันพร้อมหน้า
“เพลินวาน?” ผมทวนคำถามอย่างสงสัย หันไปมองทางซิน เจ้านั่นก็ได้แต่ยักไหล่และส่ายหัว
“ที่มีพวกร้านค้าบรรยากาศเก่าๆ น่ะเหรอครับ?” ไอ้กายถามป๊ะป๋า
“อื้ม เห็นคุณแก้วบอกว่านี่นั่นมีทั้งขนม ของเล่น ของใช้ สมัยที่พวกเราเป็นเด็กขายด้วยล่ะ ป๊ะป๋าเลยว่าจะไปเดินดูซักหน่อย ..ลำรึกความหลังไง” ป๊ะป๋าพูดอย่างกระตือรือร้น
อ้อ.. ผมรู้แล้วล่ะว่าเมื่อเช้ารถเอี้ยฟ้าหายไปจากโรงจอดได้ยังไง.. ก็เพราะป๊ะป๋าเป็นคนขับไปน่ะสิ เห็นว่าขับไปกินลมชมวิวชมเมืองแถวนี้แหล่ะ แล้วก็ไปหาที่ถ่ายรูปสวยๆ ด้วย ออกไปตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นโน่น กลับมาอีกทีก็แปดโมงเกือบเก้าโมง.. ถึงเวลามื้อเช้าพอดีเลย
“พวกเราเหรอ?” เสียงอีเมย์พึมอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
ผมหลุดขำออกมาเบาๆ ไม่เนียนนะป๊ะป๋า ไม่เนียน ฮ่ะๆๆ
“ของเก่าๆ กับคนแก่ๆ สินะ” ซินมองหน้าเจ้าของไอเดียยิ้มๆ
“ไหน? ใครแก่?” ป๊ะป๋าตีหน้าซื่อตาใสทำเป็นไม่เข้าใจความจริงขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปถามไอ้กาย “สกายเหรอ?”
“บ่แม่นๆ ผมเด็กที่สุดในกลุ่มนี้นะ ป๊ะป๋า” คนถูกทักรีบปฏิเสธ
แต่ก็จริงล่ะนะ ไอ้กายมันเกิดปลายปีโน่น ในกรุ๊ปนี้มันเด็กสุดแหล่ะ
“งั้นเมย์บี?” ป๊ะป๋ายังไม่ยอมแพ้ โบ้ยความแก่ไปให้อีเมย์บ้าง
“ม่ายช่าย..” อีนั่นก็พูดทั้งที่ขนมปังเต็มปาก “เมย์เกิดสิงหานะป๊ะป๋า เกิดทีหลังฝาแฝดของป๊ะป๋าตั้งเดือนนึงแน่ะ”
“งั้นก็ฟ้าน่ะสิ?” ป๊ะป๋าหันไปหาคนที่เหลือเป็นคนสุดท้ายของบ้าน “ฟ้าเกิดเดือนไหนล่ะ?”
เอี้ยฟ้าค่อยๆ เงยหน้าง่วงๆ ของมันขึ้นจากจานอาหาร.. ผมล่ะสงสัยจังว่าเมื่อกี๊มันนั่งสวดส่งวิญญาณให้เบคอนอยู่หรือไง? ถึงได้ไม่สนใจฟังที่พวกเรากำลังคุยกันเลย
มันไล่ลูกตาดำๆ มองหน้าพวกเราทีละคนเหมือนกำลังโหลดข้อมูล พวกเราเองก็จ้องมันอย่างจดจ่อเหมือนกัน(ลุ้นว่ามันจะตอบอะไร) แต่สุดท้ายแทนที่มันจะตอบ มันเสือกเอาส้อมจิ้มเบคอนที่เหลือชิ้นเดียวในจานแล้วเอาเข้าปากเคี้ยวหน้าตาเฉย
“หมดแล้ว...แบ่งให้ไม่ได้หรอก” มันพูดทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่
โถ... นี่มึงคิดว่าที่พวกกูมองเพราะพวกกูอยากจะแย่งมึงกินหรือไง? ไอ้บ้าเอ๊ย! ไม่ได้ฟังที่ชาวบ้านเขาคุยกันจริงๆ สินะ เชื่อมันเลย..
นอกจากบ้าแล้วยังจะงกของกินอีก เกิดมาเพิ่งเคยเจอ เหอะๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ” ป๊ะป๋ากับซินตบโต๊ะหัวเราะชอบใจกันใหญ่เมื่อรู้ว่าเอี้ยฟ้ามันเข้าใจไปทางไหน
“ไม่ใช่ๆ” ป๊ะป๋าพยายามจะหยุดหัวเราะ แล้วถามต่อ “ป๊ะป๋า..ฮ่ะๆ..ป๊ะป๋าถามว่า...ฟ้าเกิดเดือนไหน?”
“อ้อ..” มันทำหน้าเก็ทขึ้นมาทันที “กุมภา..”
“เห็นมั้ย?! ป๊ะป๋าว่าแล้ว” ปะป๋าร้องขึ้นอย่างดีใจ “ฟ้าคือคนที่แก่ที่สุด เพราะป๊ะป๋าเกิดเดือนมีนา”
“ตลกละ ..มีนา ยุค 70 จะเด็กกว่า กุมภา ยุค 90 ได้ไง? นี่ใช้ลิ้นไก่หรือไส้ติ่งคิดอ่ะ ป๊ะป๋า?” ซินว่าเข้าให้
“สร้างสรรค์ดีออก” ป๊ะป๋าพูดอย่างไม่สะทกสะท้านพลางตักอาหารปาก
“ว่าแต่เมื่อกี๊เราคุยเรื่องเพลินวานกันอยู่ แล้วออกทะเลมาเรื่องคนแก่ไม่ยอมรับความจริงได้ไงเนี่ย?” ผมชักสงสัย
“มาทะเลก็ต้องออกทะเลดิ” ไอ้กายก็พูดไปยัดขนมปังใส่ปากไป
“ช่าย~ แต่ป๊ะป๋ายังไม่แก่หรอกนะ” ตาลุงก็ยังยืนยันคำเดิม
“แถวนี้เค้ามีเรือประมงด้วยเหรอ?” เอี้ยฟ้าถาม มือก็พยายามเอื้อมข้ามโต๊ะมาแย่งเบคอนในจานผม ..ก็เลยโดนส้อมฟาดไป
“อย่าพยายามเลย หนังหน้ามันฟ้อง..” ซินพูดไปก็สร้างสรรค์ผลงานศิลปะจากซอสมะเขือเทศบนจานที่ว่างเปล่าของตัวเองไป
“น่าจะออกไปตั้งแต่ตีสี่ตีห้าแล้วมั้ง” ไอ้กายออกความเห็น
“เมื่อคืนฝันว่าสู้กับปีศาจหอยนางรม สงสัยเมื่อวานจะกินมากไป” อีเมย์เล่า
“เคยเห็นในทีวีเค้าตกหมึกได้ก็กินกันสดๆ ตรงนั้นเลย” เอี้ยฟ้าก็เล่าบ้าง
“ถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าอายุเท่าไหร่” ป๊ะป๋ายิ้มแป้น
“ล็อบสเตอร์เมื่อวานก็อร่อย” ซินพยักหน้าหงึกๆ
“หนวดยังดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่เลย” เอี้ยฟ้าว่า
“แสดงว่าดูแลตัวเองดี” ไอ้กายสรุป
“..........” ผม..นั่งฟังเงียบๆ
จริงๆ นะ ผมล่ะสงสัยจังว่าคนพวกนี้กำลังคุยอะไรกันอยู่..?
แล้วมันรู้เรื่องกันไหม??
“ไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอ ซันนี่?” ซินถามผม ระหว่างเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปเพลินวานกับป๊ะป๋าและคนอื่นๆ
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ” ผมนอนเหยียดยาวอย่างเกียจคร้านอยู่บนเตียง “บรรยากาศเก่าๆ เก๊ๆ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจเลย คนก็เยอะ อากาศก็ร้อนอีก กูว่ากูขอนอนสบายๆ อยู่ที่นี่ดีกว่า”
“ไปถ่ายรูปไง เอาไว้เป็นความทรงจำ” ซินพยายามโน้มน้าว ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
“กับใครล่ะ?” ผมถามยิ้มๆ “ถ้ากับมึงคงไม่จำเป็น เพราะถึงยังไงเราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตอยู่แล้ว”
“ก็..จริง” ซินยิ้มบ้าง แล้วเอามือมาขยี้หัวผม ก่อนที่แววตาขี้เล่นจะเปลี่ยนเป็นจริงจัง “..ซันนี่ของพี่”
“หือ?” ผมเลิกคิ้วแปลกใจ
“ที่พูดเมื่อคืนน่ะ เรื่องจริงใช่มั้ย?” ซินถามสีหน้านิ่ง
“ไม่เห็นด้วยตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะ” ผมยิ้มบางๆ พลางยื่นมือขึ้นไปแตะแก้มของอีกฝ่าย
“เปล่าซักหน่อย..” ซินเบ้ปาก ก่อนจะซบหน้าลงมาที่ไหล่ของผม พูดเสียงอู้อี้ “แค่รู้สึกว่ามึงจะไม่ใช่ของกูแค่คนเดียวอีกแล้ว..”
“ไม่เอาน่า..” ผมตบหลังคนขี้อ้อนเบาๆ “คราวเหมยลี่ไม่เห็นมึงเป็นแบบนี้เลย”
“มันไม่เหมือนกันนี่หว่า” ซินเถียงอุบอิบ
“ซิน...รู้ใช่มั้ยว่ามึงคือคนที่กูรักที่สุด?” ผมดันตัวซินขึ้นเพื่อที่จะได้มองตากัน ซินเลยต้องเท้าแขนไว้ข้างหัวผม
“..........” ซินได้แต่มองผมนิ่ง ไม่คิดจะโต้ตอบอะไร
ผมเลยพูดต่อ “ไม่ว่ากูจะไปรักใครอีกกี่คน แต่คนที่รักที่สุดก็มีแค่มึงคนเดียว ..รู้ใช่มั้ย?”
คราวนี้ซินยอมพยักหน้า ผมเลยค่อยยิ้มได้
“ถ้างั้นก็เลิกกังวลได้แล้ว..” ผมบอกแล้วยื่นหน้าขึ้นไปจูบคนข้างบนเพื่อให้มั่นใจว่าผมจะไม่มีวันหนีหายไปไหน และไม่เกินเสี้ยววินาทีผมก็ถูกกดลงกับเตียงเหมือนเดิม ตามมาด้วยปลายลิ้นอุ่นชื้นของอีกฝ่ายที่รุกเร้าเข้ามาหนักกว่าทุกที..
“อือ..”
เราไม่ได้จูบกันแบบนี้บ่อยนักหรอก.. บางทีมันอาจเป็นเพราะท่าทีของผมที่ทำให้ซินกลัวมากกว่าครั้งไหนๆ
กลัวว่าอาจจะถูกแย่งความรักทั้งหมดไป... กลัวว่าอาจจะถูกทิ้งให้ต้องอยู่คนเดียว..ถ้าเป็นแบบนั้นซินคงอยู่ต่อไม่ได้แน่ แต่ตัวผมเองก็ไม่ต่างอะไรกันนักหรอก ถ้าไม่มีซินผมก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน..
ผมเองก็เคยกลัวว่าจะถูกทิ้งเหมือนกัน...
แม้ต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีว่ามันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่ ..แต่บางครั้งเราก็ไม่อาจห้ามความคิดงี่เง่านั่นได้
การสัมผัสกันและกันของพวกเราจึงเหมือนเป็นการยืนยันความมีตัวตนของอีกฝ่าย..
นายยังอยู่ตรงนี้ใช่ไหม?
ใช่ ฉันยังอยู่ตรงนี้
หลังจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่หลายตลบก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลับ ผมเลยตัดสินใจลงมาข้างล่างเพื่อจะไปเดินเล่นที่ชายหาด หรือไม่ก็ไปเล่นกับพวกข้างบ้าน น่าจะดีกว่าอยู่เบื่อๆ เซ็งๆ คนเดียว ตอนนี้บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความเงียบสงบ ..ผมเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่าบ้านพักหลังนี้มันใหญ่น่าดูชมเมื่อต้องอยู่ตามลำพัง
ก่อนจะออกจากบ้านผมต้องเดินผ่านห้องนั่งเล่น.. ทีแรกก็เดินผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไรหรอก แต่เหมือนหางตาจะเห็นอะไรแว้บๆ เลยต้องถอยกลับมามองอีกรอบอย่างสังเกตสังกาเสียหน่อย
ตรงนั้น...บนโซฟาตัวยาว มีกองหมอนนับสิบใบวางทับถมกันอยู่ ทั้งหมอนอิง หมอนหนุน ถูกขนลงมาวางรวมกันไว้ตรงนั้น..
แล้วก็มีเท้าคู่หนึ่งโผล่ออกมาจากกองหมอนเหล่านั้นด้วย!
ผมขยับเข้าไปดูใกล้ๆ เริ่มใจตุ๊มๆ ต่อมๆ คงไม่ใช่ว่ามีใครเอาศพมาซุกไว้ที่นี่หรอกนะ? เหอๆ แต่พอลองเข้าไปใกล้ๆ ก็ได้ยินเสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ..แค่หลับ?
ใครวะ..? ผมเริ่มลงมือคุ้ยเขี่ยหมอนออกไปทีละใบๆ จนสุดท้ายก็ได้เห็นเอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ นอนคว่ำเอียงหน้าหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ ..?
สงสัยว่าหมอนพวกนี้จะเป็นฝีมือของพวกที่เพิ่งจะออกไปเพลินวานกันแน่ๆ เห็นว่าหลับสนิทก็เลยอยากแกล้งกันล่ะสิ ฮ่ะๆๆ ไอ้นี่ก็ไม่ได้รู้ตัวเล้ย ปล่อยให้เขาแกล้งสนุกสนานกันไป เกิดขาดอากาศหายใจตายไปจะว่าไงล่ะเนี่ย?
ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับที่เอี้ยฟ้านอนอยู่ พอมาดูใกล้ๆ หน้าเวลาหลับของหมอนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ
“..........”
อืม.. ผมว่าผมพอจะเข้าใจนะว่าทำไมคนอื่นๆ ถึงได้อยากแกล้งมัน..
ผมใช้นิ้วคีบจมูกมันอย่างอดไม่ได้ มันครางไม่พอใจในลำคอ “อือ..ฮึ..” ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทาง แล้วก็นิ่งไปอีก
“ฮะฮะ..” ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเอ็นดู
อะไรจะง่วงขนาดนั้น..? จริงสิ เมื่อเช้านี้มันก็ออกมาว่ายน้ำตั้งแต่เช้า แถมเมื่อคืนผมยังเห็นมันนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้โยกตรงระเบียงตอนดึกดื่นอีก..
แล้วตกลงว่าเมื่อคืนมันไม่ได้นอนหรือไงนะ? ..ถึงหลับได้หลับดี
แล้วทำไมมันถึงไม่นอนตอนกลางคืนล่ะ? หรือจะถูกป๊ะป๋าแกล้ง? ..ไม่น่าๆ ถึงจะชอบทำอะไรแปลกๆ แต่ป๊ะป๋าก็เป็นคนรู้เวลาน่า
แล้วมันเพราะอะไรกัน?
“..........” จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเคยเห็นมันหลับ(..แบบจริงจังอ่ะนะ ไม่นับที่มันแหลเนียน) ..ขนตายาวดีจัง...ผิวก็ดี...ขาวอมชมพูเชียว...เนียนนุ่มมือดีด้วย..อย่างกะผิวเด็กแน่ะ...ริมฝีปากนี่ก็...นิ่มจัง..
เอ้อ.. ผมรีบชักมือกลับเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเพลินไปหน่อยแล้ว
ถ้าเพียงแต่ปิดดวงตาสีดำมืดมิดคู่นั้นลงซะ ..ฟ้าประทาน ทามิยะ ก็ดูไม่ต่างไปจากคนทั่วไปสักเท่าไหร่หรอก.. ดูไม่เป็นพิษเป็นภัย...ไร้ความรู้สึกว่ากำลังถูกคุกคาม แต่ถ้าเป็นแบบนั้น...
ผมจะยังรู้สึกสนใจเขาขนาดนี้หรือเปล่านะ?
“............”
ฮื่อ.. มองไปมองมาก็ชักจะง่วงเหมือนกันแฮะ ผมหันไปหยิบหมอนหนุนมาใบนึง วางเทินไว้บนหลังของคนหลับ แล้วซบหน้าของตัวเองตามลงไป
อืม นอนตรงนี้ก็คงไม่เลวหรอกมั้ง..
TBC. :z2:
-
:z13:
เค้าฟังกันรู้เรื่องหรอเนี่ย...คุยกันคนละเรื่องเลย!! :laugh:
ฟ้ากับซันนี่น่ารัก!!
รอตอนพิเศษค่ะ!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
:L2:ขอให้สอบได้นะจ๊ะสู้ๆๆๆๆๆจะเป็นกำลังใจให้ :L1:จะรออ่านนะ :bye2:
-
555+ คนแต่งอินดี้ มาก อ่ะ o13
-
เอี้ยฟ้าอ่า.. น่ารักขึ้นทุกวัน
สงครามจับกดน้ำในสระท่าทางน่าสนุกเนอะ
ไม่มีตอนพิเศษไม่เป็นไรค่ะคนเขียน
ขอแค่แวะมาบอกว่าผลสอบเป็นอย่างไรบ้าง
หวังว่าคงเป็นข่าวดีนะคะ
และอัพ 50% ที่เหลือเร็ว ๆ ^^
-
อ๊าก :z3:
กำลังจะ...เเล้วเชียว :laugh:
-
ฟ้า :o8:
-
ซันนี่เริ่มเผลอตัวบ่อยๆกับเอี้ยฟ้าแล้วนะ เอาน่า อะไรจะเกิดก้อปล่อยมันไป ตอนนี้ขอทำตามหัวใจตัวเองก่อนละนะ
-
กดบวกและให้เป็ดเพราะคุยกันท้ายเรื่องเลยนะเนี่ย
วาเลนไทน์แล้วไงฟระ ก็แค่วันกุหลาบแพง เชอะ!!
-
ฟ้าน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ :-[
-
เพราะคนอ่านก้อโสด เลยอยากอ่านตอนพิเศษ หลังจากคนแต่งรู้ผลสอบแล้วก้อได้ :mc4:
-
หวานอยู่ดีๆ ซินเซียไม่น่ามาขัดจังหวะตอนนี้เลย
ฟ้า...ฟ้า...ฟ้า...
เพ้อไปแล้ว :give2:
-
ไม่มีตอนพิเศษก็
ช่าง แต่มาต่อฟ้า
เยอะ ๆ ก็แล้วกัน
:z13:
-
เกือบแล้วเชียว :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
อาซินลื้อไม่น่าโผลมาเลย
-
โอยยยย ตายๆๆๆ เป็นพี่ พี่ตายตรงนั้นแน่ๆเลย ซันนี่
โดนเชื่ยฟ้าพูดใส่แบบนั้น เพราะเป็นเชื่ยฟ้าคำพูด ซื่อๆตรงๆ มันถึงหวานและจริงใจกว่าใครๆ โอยยย ละลาย :o8:
ส่วนตอนพิเศษ ทำไมต้องมี วันนั้นมันทำไม ก็แค่วันๆนึงในเดือนกุมภา เนอะ :angry2:
--------------------------
กร๊ากกกกกกกก :laugh: เอออ สมแล้วที่มันคบกันได้ พูดกันคนล่ะเรื่องเดียวกัน
ซันนี่หลงฟ้า เข้าแล้ว :กอด1:
คนเขียน ถ้าตอนพิเศษวันเกิดคุณชายฟ้าประทาน ก็โอเคเน๊ะ รออ่าน อยากอ่านนน
-
ซินเนี่ย ขัดจังหวะจริง จิ๊จ๊ะ :laugh:
:pig4: นะคะ อิอิ
-
อั๊ยยะ
สงสัยเอี้ยฟ้าจะเก็บกดมาจากตั้งแต่คราวป๊ะป๋ามาเซอร์ไพรส์ซะแล้วละมั้ง
อย่างนี้ทุกที!!!!!!!
สงสารเมย์บี
ซันนี่แน่ใจนะว่าจะได้นอนอย่างรอดปลอดภัยน่ะ
><
-
“ความรู้สึกที่ชอบใครซักคนมันเป็นแบบนี้รึเปล่า..?”
.
.
.
โอ๊ยยยยยย กรี๊ดกับประโยคคำถามนี้จริงๆ //อายม้วน :-[
-
สวัสดีค่ะ เป็นนักอ่านหน้าใหม่ ที่ไม่มีศาลหลักประจำการค่ะ
พอดี ได้ลองอ่านเรื่อง ตะวันร้ายที่รัก ตั้งแต่บทแรกจนบทล่าสุด (ตาแฉะแล้วแฉะอีก) ในที่สุดก็ทัน
และได้ลองอ่าน เรื่องBEMINE ใน UNDER the RORE แล้วค่ะ แต่พอดีตาไวแอบเห็นอีกเรื่องหนึ่ง
ไม่ทราบว่ามีรหัสให้อ่านมั้ยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: คนเขียน
-
ฟ้าน่ารักอ่าาาาาาา
แน่ะๆๆๆมีการอ้อนให้ซินเรียกชื่อด้วยน้าาาาาาา
หวานกันมากเลยน้าาาาาาาาาา
โอ้ววววววววววว
ขอให้สอบผ่านแบบไร้กังวลเลยนะฮะ ^ ^
-
ไม่มีตอนพิเศษไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่มาต่อตอนหลักไวๆก็พอ :z2:
-
ฟ้าหน้ารักอะ
-
ตามอ่านทันแล้ววววววว....
ตะลุยแบบตาเปียกแฉะ >w<
“ซันนี่เป็นคนแรกเลย...ที่อยากให้เรียกแบบนั้น”
ชอบประโยคนี้มากกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วหัวใจเต้นตึ๊กๆ แบบแรงสุดๆ
ฮรื่อออออ....
ชักจะหวานเกินไปแล้วนะคะ!!!
>////////////////<
-
ซินสมควรจะโดนกดน้ำ 555555555 ควรจริงๆ
-
ฟ้าาา น่ารักไม่ไหวแล้ววว :impress2:
ขอให้วันประกาศผลสอบออกมาได้ดีๆน่ะค้าาา :L2:
-
คนแต่งค่ะ แต่งสเปมาเถอะค่ะ แล้วจะแช่ง เอ๊ย อวยพร :call: ให้ได้เกรดงามๆนะคะ :o8:
-
คนแต่งฮาาา :eiei1:
ฟ้ากะซันนี่กะลังเข้าด้ายเข้าเข็มซินมาเป็นมารซะนี่ อดเลย :z3:
-
ซินมาทำไมกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียว :z3:
แต่ดูท่านู๋เพชรยังขยาดไม่หายนะ
ว่าแต่นิลเนี่ยคิดอะไรกับ 1ในนั้นป่ะเนี่ย
เหมือนตามติดจังเลย
-
ซินนึกยังไงอยากเป็นก้าง... :laugh:
-
ฟ้า ฟ้า ฟ้า ฟ้า ฟ้า แหม :L1: หวานกันเกิน ซินดี้เลยทนไม่ได้ ต้องออกมาอาละวาด :laugh:
14 กพ. ประกาศผลสอบเหรอ เราก็สอบเหมือนกัน แต่จะอ่านอ๊าาา มันอดไม่ได้จริงๆ :o8:
ปล. ป๊ะป๋าหายไปไหนน้า ไม่เห็นเลยนี่ :z2:
-
กำลังหวานกันได้ที่เลยอ่ะ สุดท้ายกลายเป็นสงครามกดน้ำ
-
น่ารักมากๆและฮามากๆ ทุกๆตอนเลย
พระเอกมีสไตล์เป็นของตัวเองดี
คิดว่าชาตินี้คงลืมเอี้ยฟ้าไม่ลงจริงๆ
มันมาจากนอกโลกรึเปล่าเนี่ย
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ
ขอให้คนเขียนสอบติดนะ จะได้มีแรงมาเขียนต่อ
สู้ๆนะคะ
-
ขอให้สอบผ่านเด้อค้าาาา
-
ถ้าซินมาช้าอีกนิดจะเกิดอะไรขึ้นน้าาาาา
ฟ้าน่ารักอ่ะ....
-
สะใจ เอี้ยฟ้าอด 5555 ยังสงสัยว่าข้างบ้านยังต้อนรับเจ้าพวกนี้อยู่เหรอ
-
เราก็โสดเหมือนกันนะ คนแต่ง ยังไม่เซ็งที่จะอ่านเรื่องรักๆเลย ยังไงๆก็ลองหักดิบแต่งมาลงฉลองความโสดตัวเองไหมล่ะ? เออ ลืมไปว่าประกาศผลสอบ วันถัดๆไปก็ได้จ้า รอนะ ชอบมากเรื่องนี้ แปลกดี(?) :กอด1:
-
so sweet มากๆค่ะ :impress2:
-
ฟ้า ฟ้า ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
5555555555555 เรียกมั่งๆ
เมื่อไร เมื่อไรจะได้รักกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
กำลังหวานกันแท้ๆ มีคนมาขัเดตลอด
ทำไม๊ ทำไม พี่ฟ้าน่ารักจัง ก๊ากกกก
ซันนี่เหมือนจะใจแข็ง แต่ก็แอบใจอ่อนนะตัวววววว>O<
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆ
-
ซินไม่น่ามาขัดเล๊ยยยยย :o8:
-
มารอๆ
-
โดนขัดจังหวะแล้วจะไปฆ่าเขาซะงั้นนะ :m20:
-
หวานๆซึ้งๆ :L2:
-
ซินนะซิน....มาขัดจังหวะเค้าทำม้ายยยยยยยยยยยยยยย :a5:
ฟ้าน่ารัก :impress2:
-
รักจัง ซันนี่
-
รออีกครึ่งที่เหลือค่า
-
ฟ้าาาาาา :-[
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกก
หลงหลงหสงหลงหลงหลงหลง
-
ฟ้าทำหวานอ่ะ :-[
นึกแล้วว่าจะต้องโดนขัด
คนเขียนสู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
จะนอนรออยู่ที่นี่ ณ ที่นี้นะค้า....
:กอด1: คนเขียน (อีกที)
-
เริ่มยอมรับใจตัวเองกันแล้ว
ฟ้าก็ยังน่ารักอีกตามเคย 5555
-
ชอบฟ้าประทานตอนหลังๆ มากๆ เลยอ่ะ รู้สึกว่าจะซึนๆ ดูแล้วน่ารักเนอะ
แต่พี่น้องคู่นี้เล่นกันแบบนี้กันบ่อยๆ หัวใจข้าน้อยจะวายนะ
แต่เปลี่ยนจากกายเป็นฟ้าเห็น เรื่องราวจะเป็นยังงัยกันนะ
ปะป๊าเหมือนกันรู้ แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้หรือป่าวนะ
-
น่ารักอ่ะ
ชอบๆ
รอตอนพิเศษนะคะ
-
บุ๋มๆๆๆๆๆๆ..
จมน้ำตามไป
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
แวะมาให้กำลังใจคนแต่ง ทำไ้ด้ฉลุยทุกข้อเลย :L2:
-
:laugh:น่ารักอ่ะ มาต่อเร็วๆนะครับ :L2: :L2:
-
พี่ซินเปิดไฟเขียวให้แล้ว
ต่อไปซันนี่ก็สอนฟ้าได้แบบฟูลครอสได้แล้วซิ
-
ฟ้าน่ารัก :กอด1:
รอตอนพิเศษรับเดือนหวานๆ :L2:
แล้วกะซินนี่ยังไง? แอบ งง เล็กๆ เคลียร์??? กระจ่างง?? แต่ไมเราไม่กระจ่างวะ = ='
-
หวานสุดๆ ฟ้าหน้ารัก
-
นึกภาพตามแล้วน่ารักอะ!!
รอตอนพิเศษนะฮ๊าฟฟฟ
ปล.ขอให้สอบผ่านฉลุยทุกด้านนะจ๊ะๆ
-
HBDให้ฟ้าประทานน้า ขอให้มีความสุข มีคนที่ใช่ มีใจที่จะรักคนอื่นเร็วๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: นะค้า
-
:กอด1: น่ารักจริงๆ ซันนี่กับเอี้ยฟ้าเนีย รอตอนพิเศษด้วยคน :-[
-
อยากรู้ว่า ถ้าฟ้าตื่นขึ้นมาจะเป็นยังไง ยิ่งไม่มีคนอยู่ด้วย :z1:
-
โอ๊ะโอไม่เลวจริงๆนั่นแหละ
แต่ถ้าคนอื่นกลับมาเห็นเนี่ย
คิกๆ ท่าจะสนุก o13
-
:-[น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ หึหึ
-
:o8:
-
รอตอนพิเศษถ้าจะหวานกันน่าดู
-
อะไรจะหวานกันขนาดนั้นนนนนน :กอด1:
-
อืม...อยู่ๆก็ชอบคู่แฝดมากกว่าซะละ
-
อร๊ายยย 50% หลังน่าร้ากอ่ะ
มีฉากพี่น้องรังษีม่วงแล้วยังมีนอนซบกันของซันฟ้าอีกแน่ะ บร๊ะหวานจริงๆ :กอด1:
-
5555 จุ่ก็ชอบคู่ฝาแฝดมากกว่า สงสัยเพราะเราเป็นสายพี่น้อง
อย่าเเยกซันกับซินนะ
-
รอตอนพิเศษ~!!!
-
นอนอ่อยเอี้ยฟ้าซะแล้ว :z1:
-
ตอนนี้ ฟ้า-ซันนี่ บรรยากาศชิลๆ มากเลย ดูไม่เครียดดี
ซินไม่ต้องกลัวไปหรอก ก็สกายไง ยังอยู่กันซิน(คงเป็นในอนาคต..อันใกล้) :haun4:
-
ฟ้าก็ยังดูลึกลับ น่าค้นหาอยู่นะ
-
รักฝาแฝด รักเอี้ยฟ้ากับซันนี่ (รักบิลกับทอมด้วย ฮ่าๆ)
ซันนี่จ๋าาาาาา ที่วางหมอนหนุนนอนนี่ ตำแหน่งของอภิสิทธิ์ชนสำหรับเธอคนเดียวเลยจ้า
:กอด1: รอ..ตอนพิเศษของคนพิเศษจากคนพิเศษ :กอด1:
-
มาอีกตอน :L2:
-
นั่นไง ตื่นมานอนเปลี่ยนท่าแน่ๆ
-
หวังว่าซันนอนท่านี้ คงจะหลับสบายนะ ^^
-
น่ารักจิงๆน้อนี้ อยากอ่านต่อไวๆจัง
อย่าลืมมาต่ออีกน้า
รอรออยู่น้าา
-
อ่านรอบเดียวยาว !
สนุกมากเลย ลุ้นๆสุดๆ 555
-
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ :กอด1: คนเขียน
-
หลังอุ่นๆ หลับอย่างอบอุ่น..
-
อ๊ายย!! ชอบตอนนี้อ่ะ :m3:
-
ั :impress2ั :impress2::น่ารัก
น่ารัก
น่ารักที่สุดดดดด
แอร้ยกรี๊ดดดด
-
ขำจนปวดท้องตอนที่คนที่โต๊ะคุยกันแล้ว
พระเอกเงยหน้ามาบอกว่าหมดแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอี้ยฟ้าาาาาาาาาา มึนไปม้ายยยยยยย
กร๊ากกกกกกกกกกกกก แล้วยิ่งขำไปใหญ่
คุยคนละเรื่องเดียวกันสุดๆ ฮ่าๆๆๆๆ
แต่เค้าชอบมากเลยค่ะ
ตอนที่ซันนี่ไปนอนซบหลังอะ มันอบอุ่นม๊ากกกกกกก
ไม่ต้องมากมาย แค่อยู่ด้วยกันก็พอ ~~ ขอบคุณค่าาาา :กอด1:
-
ฟ้าจะน่ารัก
ไปไหนเนี่ย
:กอด1:
-
คนอื่นดูตื่นเต้นฉากหวานของฟ้ากับซัน
แต่เรากรี๊ดฉากหวานคู่แฝดมากกว่า
รึเพราะเราเป็นสายแฝด :confuse:
-
ชอบตอนฝาแฝดสัมผัสกันอ่ะ น่ารัก >.<
ดีใจกับคนแต่งที่สอบผ่านแล้วค่ะ รอบหน้าก็ขอให้โชคดี :)
-
ชอบฟ้า น่ารัก แอร๊ยยย
-
ยินดีด้วยที่สอบผ่านแล้วเด้อ~ และขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ฮาๆ คลายเครียด อิอิ :o8:
-
:L1: :กอด1:เฮ้อออ น่ารักอ่่ะ
-
:o8: ไม่เข้ามาพักเดียว ฟ้าของเราทำใจซันนี่สั่นไหวซะเเล้วววว...
มีเเอบหวานกันด้วยอ่ะ... :-[ เขินวุ้ยยยยยยยย :z2:
ป๊ะป๋าน่ารักอ่ะ... คุยอะไรกันรู้เรื่องด้วยเหรอพวกนี้555
ออกทะเล มีบิดาเป็นชาวประมงๆกกันเเล้ววว... อุอุ น่าเอ็นดู
:กอด1: รักค่ะ วาเลนไทด์ย้อนหลัง(ให้ฟ้ากับซัน และซิน อิอิ สนับสนุนให้พี่น้องรักกัน)
-
น่ารักจังตอนนี้ :กอด1: แต่ก็แอบหึงบวกอิจฉาแทนสกายกับเอี้ยฟ้า ที่แฝดชอบจูบกันบ่อยๆจังเลย ฮ่าาาาาา o18
-
อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด!!!!!!
:a5:
เข้ามาอ่านแบบงงๆเบลอๆ
มารู้ตัวอีกทีเสพติดไปแล้วล่ะค่า
:o8:
แบบว่ามันน่ารักแบบเถื่อนๆดี
จีบกันไปต่อยกันไป
หยอดทีนึงถีบสองที
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ชอบอ่ะ!!!!!!!
:m3:
ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องแล้วไม่ค่อยกล้าเข้ามาอ่าน
เพราะเป็นคนไม่ชอบเรื่องที่พระเอกทำร้ายนายเอกอ่ะนะ
แต่เรื่องนี้่พระเอกเคยอัดน้องซันจริง
แต่ก็เพราะเข้าใจผิด
และหลังจากนั้นฟ้าก็กลายเป็นกระสอบทรายส่วนตัวของซันซันไป
เราเลยยกผลประโยชน์ให้จำเลยไป
:jul3:
แต่จะผิดมั้ยที่เราอยากอ่านเรื่องของซินกับกายมากกว่านี้นิสนึง
แบบว่ามันน่ารักทั้งสองคู่เลยนี่นา
เลือกไม่ได้เจงๆ
เลยอยากอ่านทั้งสองฝ่ายพอๆกันเลย
รอตอนต่อไปนะค้า
:impress:
-
Chapter :: Special Sky by คุณเพลงซอ :: เด็กชายฟ้าประทาน (I)
วันที่ 29 กุมภาพันธ์ 19xx เวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน จำได้ว่าตอนนั้นที่เชียงใหม่อากาศหนาวเย็นมากจนเกือบจะผิดปกติ เด็กชายฟ้าประทาน เทอร์ซี แบร์ลุสโคนี ก็ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกเป็นครั้งแรก..
เขาเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักมาก ปากนิด จมูกหน่อย แต่แก้มยุ้ยเชียว ผิวละเอียดเห็นเป็นสีแดงปื้นไปทั้งตัว เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนดูยุ่งเหยิง ดวงตากลมโตสีดำแป๋วแหวอย่างกับตุ๊กตา และตัวใหญ่มาก หนักตั้ง 4,100 กรัมแน่ะ กว่าคุณเพลงขลุ่ยจะคลอดออกมาได้ก็หวิดจะหมดสติไปหลายรอบ แถมตอนออกมาใหม่ๆ เจ้าหนูนั่นดันไม่ยอมส่งเสียงร้องสักแอะ ผิดปกติวิสัยของทารกแรกเกิดทั่วไปจนทุกคนเริ่มหวั่นใจ คุณหมอทำคลอดลองฟาดก้นเด็กน้อยไปหลายทีจนเห็นเป็นรอยแดง แต่เขาก็ยังไม่ยอมร้องไห้ บรรดาคุณหมอๆ รวมทั้งคุณเพลงพิณเลยเริ่มวิตกจริต พวกเขากลัวว่าเจ้าหนูของเราจะเป็นเด็กใบ้ พอได้ยินแบบนั้นคุณเพลงขลุ่ยถึงกับปล่อยโฮออกมาแล้วก็หมดสติไป..
หลังจากนั้น 3 วัน คุณขลุ่ยกับหนูน้อยฟ้าประทานก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้.. พวกเราเลิกกังวลว่าเจ้าหนูจะเป็นเด็กใบ้ตั้งแต่คุณพยาบาลจับเขาไปล้างตัวในกะละมังแล้ว เขาแหกปากร้องลั่นโรงพยาบาลทันทีที่ตัวแตะน้ำเลยล่ะ และร้องอยู่แบบนั้นทุกๆ ชั่วโมง ตลอด 3 วันที่ผ่านมา ทำเอาพยาบาลพิเศษที่เราจ้างมาดูแลถึงกับไม่เป็นอันกินอันนอน.. เรื่องที่เรากังวลตอนนี้ก็คือทำยังไงเขาถึงจะอยู่อย่างปกติสุขไม่ร้องไห้โยเยเกินความจำเป็นอย่างเด็กทั่วไปบ้าง ซึ่งคำแนะนำของคุณพิณคือให้ปล่อยเขาเอาไว้แบบนั้นแหล่ะ เดี๋ยวอีกไม่นานเขาก็จะเลิกร้องไปเอง มันเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กทารก
บอกตามตรงว่าตอนนั้นผมไม่ค่อยเชื่อถือสักเท่าไหร่ ถึงคุณพิณจะเป็นจิตแพทย์เด็ก แต่ก็ไม่ใช่กุมารแพทย์เสียหน่อย บางทีเขาอาจจะไม่รู้อะไรก็ได้ บางทีเจ้าหนูของเราอาจจะป่วยเป็นอะไรบางอย่าง เขาถึงต้องร้องไห้เกือบตลอดเวลาแบบนั้น ผมแนะนำให้คุณขลุ่ยลองพาเจ้าหนูกลับไปที่โรงพยาบาลอีกสักครั้ง แต่คุณขลุ่ยเชื่อคุณพิณมากกว่า และคุณพิณก็พูดถูก..
วันที่ 29 กุมภาพันธ์ ในอีก 4 ปี ต่อมา.. เด็กชายฟ้าประทาน เทอร์ซี แบร์ลุสโคนี เพิ่งจะมีโอกาสได้จัดงานวันเกิดเป็นครั้งแรกในชีวิต..
คุณฟ้าเติบโตมาเป็นเด็กแข็งแรงสุขภาพดี และมีพัฒนาการที่ดีกว่าเด็กในวัยเดียวกันเกือบจะทุกด้าน ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวคือการเข้าสังคม ตั้งแต่ส่งเขาไปโรงเรียน เราก็มักจะได้รับรายงานจากอาจารย์ประจำชั้นเรื่องการมีปัญหากับเพื่อนของเขาเสมอ
คุณฟ้าฉลาดเกินวัย.. เขาฉลาดเกินไป เลยมักจะพูดจะทำในสิ่งที่เพื่อนๆ ไม่รู้หรือไม่เข้าใจ และเมื่อเด็กคนอื่นรู้สึกว่าคุณฟ้าผิดแผกไปจากพวกเขา เขาก็จะถูกกีดกันออกมาจากกลุ่มในที่สุด..
ผมเคยแนะนำให้คุณขลุ่ยลองพาคุณฟ้าไปเรียนกับพวกคลาสพิเศษหรือพวกคลาสอัจฉริยะอะไรเทือกนั้นน่าจะดีกว่า ศักยภาพของเขาจะได้ถูกพัฒนาได้อย่างเต็มที่ แต่คุณขลุ่ยไม่คิดอย่างนั้น เธอบอกว่าคุณฟ้าเป็นเพียงเด็กธรรมดา และจะเป็นแค่เด็กธรรมดาแบบนี้ต่อไป ผมเถียงว่านี่มันคือการปิดกั้นโอกาสเด็ก แต่คุณขลุ่ยกลับบอกแค่ว่าดีแล้ว.. ดีแล้ว.. และสักวันคุณฟ้าก็จะปรับตัวเข้ากับเพื่อนได้เอง ผมไม่เข้าใจ ส่วนคุณพิณนั้นไม่พูดอะไรเลย..
งานวันเกิดครั้งแรกของหลานชาย ผมซื้อบ็อกซ์เซ็ตหนังสือนิทานชุดใหม่ที่เขาอยากได้ให้เป็นของขวัญ คุณพิณซื้อเครื่องบินบังคับลำเล็กให้(ก่อนหน้านี้คุณฟ้ามีรถบังคับกับเรือบังคับเล่นแล้ว) ส่วนคุณขลุ่ยลงมือทำขนมเค้กรสช็อคโกแล็ตเป็นครั้งแรกในชีวิต ..ออกจะเค็มไปสักหน่อย แต่ผมก็เห็นเจ้าของวันเกิดกินมันอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับรอยยิ้ม
มีของขวัญอีกกล่องหนึ่งซึ่งส่งตรงมาจากเมืองเนเปิลส์ ประเทศอิตาลี พวกเราต่างก็รู้ดีว่ามันถูกส่งมาโดยใคร เพียงแต่ไม่มีใครยอมพูด คุณขลุ่ยก็ทำเพียงแค่อมยิ้มน้อยๆ เท่านั้น ..คุณฟ้าเก็บกล่องนั้นไว้เปิดเป็นกล่องสุดท้าย ท่าทางเขาตื่นเต้นน่าดู ข้างในมีตัวต่อเลโก้ทั้งหมด 5 กล่อง รูปแบบธีมแตกต่างกันไป คนได้รับดูจะมีความสุขกับของขวัญชิ้นใหญ่นั่น แต่แปลกที่เขาไม่ถามถึงที่มาสักคำ และเท่าที่ผมรู้ คุณฟ้าไม่เคยเอ่ยถามถึงพ่อของตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว..
วันที่ 29 กุมภาพันธ์ ในปีที่อากาศร้อนผิดปกติ.. ปีนี้เด็กชายฟ้าประทาน เทอร์ซี แบร์ลุสโคนี จะมีอายุครบ 8 ขวบ ปกติแล้วเขาน่าจะได้อยู่ในงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของตัวเองที่ 4 ปีจะมีสักครั้ง แต่ปีนี้พวกเราทั้งหมดกลับต้องไปรวมตัวกันอยู่ที่โรงพยาบาล เพื่อยืนยันศพของคุณขลุ่ย..
ก่อนหน้านี้ 1 วัน มีโทรศัพท์สายหนึ่งโทรเข้ามา หลังจากคุณขลุ่ยพูดคุยตอบโต้กับปลายสายเพียงไม่กี่คำก็ผลุนผันออกจากบ้านไปอย่างรีบร้อน จำได้ว่าตอนนั้นผมกำลังนั่งสเก็ตรูปคุณฟ้าที่กำลังพยายามหาทางลงจากต้นมะม่วงอยู่(เขาปีนขึ้นไปนานแล้ว แต่ยังหาทางกลับลงมาไม่ได้สักที และไม่คิดจะเรียกให้ใครช่วย ผมก็เลยยังนั่งดูอยู่เฉยๆ) คุณฟ้าตะโกนถามจากบนต้นไม้ว่าคุณขลุ่ยกำลังจะไปไหน และคุณขลุ่ยก็หันมาตอบเพียงสั้นๆ ว่าเดี๋ยวกลับมา แต่เธอก็ไม่ได้กลับมา..
เราได้ข้อมูลจากตำรวจว่าเมื่อคืนนี้คุณขลุ่ยไปค้างที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เธอเพิ่งจะออกจากที่นั่นในตอนเช้า ก่อนมาประสบอุบัติเหตุ พวกเขาเจอกล่องขนมเค้กรสช็อคโกแล็ตกับหมวกไหมพรมสีขาวในกระดาษห่อของขวัญลายท้องฟ้าอยู่ในรถพร้อมกับร่างของคุณขลุ่ยและคนขับรถ จากการตรวจสอบพบว่ารถที่คุณขลุ่ยนั่งมานั้นถูกใครบางคนแอบตัดสายเบรก ทำให้พอถึงทางโค้งรถไม่สามารถชะลอได้ จึงชนเข้ากับที่กั้นอย่างจังและพุ่งลงเขาไปในที่สุด
แต่เรื่องนี้จะไม่มีการสืบสวนต่อ และพวกเราก็เข้าใจดีว่ามันเป็นเพราะอะไร..
มันอาจจะเกิดขึ้นในสักวัน... คุณขลุ่ยเคยพูดแบบนั้นมาก่อน
เราทุกคนต่างก็รู้แต่แรกแล้วว่ามันอาจจะต้องลงเอยแบบนี้ แต่ไม่มีใครคิดที่จะคัดค้าน เพราะรู้ดีว่านี่เป็นเส้นทางที่คุณขลุ่ยเต็มใจเลือกเอง แม้จะเป็นช่วงชีวิตที่ไม่ยาวนานนัก แต่ผมก็รู้ว่าเธออยู่อย่างมีความสุขในทุกวัน โดยเฉพาะตั้งแต่ที่เธอมีคุณฟ้า..
ผมไม่ได้เข้าไปดูสภาพศพของคุณขลุ่ยเพราะใจไม่แข็งพอ เลยเลือกที่จะยืนรออยู่ข้างนอกพร้อมกับคุณฟ้าแทน มีเพียงคุณพิณเท่านั้นที่เข้าไปและยืนยันกับเจ้าหน้าที่ว่าใช่คุณขลุ่ยจริงๆ พอเดินกลับออกมาอีกครั้งคุณพิณก็หมดสติไป..
ผมร้องไห้ตลอด 3 วัน 3 คืน ที่เราจัดงานไว้อาลัยให้กับคุณขลุ่ย ผมยังทำใจรับกับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ มันกะทันหันเกินไป ส่วนคุณพิณนั้นดูเหมือนจะเข้มแข็งกว่า แต่ผมรู้ว่าเขาก็แอบไปร้องไห้ในที่ที่ไม่มีใครเห็นบ้างเหมือนกัน แต่เพราะตอนนี้คุณพิณคือพี่ใหญ่สุดของบ้าน เขาคงกลัวเราจะรู้สึกเคว้งคว้างจนเกินไป จึงพยายามทำตัวให้เป็นที่พึ่งพา แต่คุณฟ้ากลับไม่ร้องไห้สักแอะ น้ำตาแม้แต่หยดเดียวก็ไม่มีให้เห็น และเขาก็ไม่ได้แอบไปร้องไห้ที่ไหนด้วย ผมเองก็นึกไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร ผมรู้ว่าคุณฟ้ารักคุณขลุ่ยยิ่งกว่าใคร แต่จนถึงวันสุดท้ายเขาก็ยังไม่ยอมร้องไห้ออกมา..
เทอร์ซีโอ แบร์ลุสโคนี มาร่วมงานศพของคุณขลุ่ยในวันเกือบสุดท้าย เขาพูดแค่ว่าผมขอโทษแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก เขาไม่ได้ร้องไห้ ไม่มีน้ำตา แต่ผมกลับสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่ภายในอย่างชัดเจน บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเราต่างก็สูญเสียผู้เป็นที่รักไปเหมือนกันก็เป็นได้
หลังจากนั้นไม่กี่วัน คุณฟ้าก็บินไปเนเปิลส์พร้อมกับพ่อของเขา..
TBC.
ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยจ้ะ
hi! AURORA (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31818.0)
เป็นเรื่องของยูริจัง กับ ซอลฟา พี่ชายของฝาแฝดอันเป็นที่รักของพวกเรานี่แหล่ะจ้ะ ฝากด้วยๆ :impress2:
-
ติสต์ติดต่อทางสายเลือดจริงๆ
:กอด1: คิดถึงฝาแฝด :กอด1:
-
:pig4:
-
ติดตามกันต่อไป..
อย่างน้อยก็ทำให้เราเข้าใจฟ้าประทานมากขึ้น
-
โถๆๆๆๆ
:monkeysad:
น้องฟ้าของพี่
พี่ไม่แปลกใจเลยว่าหนูทำไมเป็นคนแปลกๆขนาดนี้
เป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารจริงจริ๊ง
:กอด1:ปลอบน้องฟ้า
*แอบวิ่งไปเต้นที่มุมห้อง
:z2:
เพิ่งเริ่มอ่านก็มีตอนใหม่แล้ว ดีใจๆ
รอต่อไปค่ะ
:L2:
-
เป็นเด็กพิเศษจริงๆ
-
ฟ้าแกไม่มีความรู้สึกมาตั้งแต่เกิดเหรอ
-
โถ...น่าสงสารจังหนูฟ้า
ได้ฉลองวันเกิดกับแม่แค่ครั้งเดียวเอง :sad11:
-
สั้นมาก นี่แน่ะ :z6:
แต่ก็ขอบคุณก้าบบบ
-
ยังไงก็รักเด็กชายฟ้า อร้างงงงงง
-
รู้สึก...อยากกอดฟ้าจัง :กอด1:
-
ได้อ่าน ตอนพิเศษ ยิ่งทำให้ชั้นหลงรักแกร ฟ้าประทาน คนไรชีวิตมันมีแต่ปริศนา ขอให้ซันนี่ พาแกไปเจอแต่ความรักความสุขน่ะ :กอด1:
-
และแล้วเราจะก็ได้รู้สักที ว่าทำไมฟ้าประทานถึงได้แปลกขนาดนี้ ต้องรอติดตามในอีก 4 ปีถัดไป 5555
-
คุณขลุ่ยรู้ตัวอยู่แล้วเหรอค่ะ ว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นน่ะ :a5:
สงสารเด็กชายฟ้าประทานจัง :m15:
-
ปมๆๆๆ มันมีปมอ่ะอยากรู้อยากเห็นเรื่องฟ้าแล้ว 555+
-
มารอๆ ><
-
ฟ้าน่ารักนะ แต่แอบน่าสงสารอ่ะ :monkeysad:
-
กอดดดดด..เด็กชายฟ้าประทาน :กอด1:
-
น่าสงสารฟ้าจริงๆๆ :o12: :o12: :o12: :o12:
ที่ได้ฉลองวันเกิดแค่2ครั้งกับคุณขลุ่ยเองอ่ะ
ฟ้าเกิดได้แนวมากกกกกเลยอ่ะ วันที่29ซะด้วยยย
ว่าแต่ฟ้าเนี่ยติส+เงียบมาตั้งแต่เกิดเลยหรือ?
รักฟ้าน้าาาาาาาา :L2: :L2: :L2: :L2:
อ้อรักคนเขียนด้วยยยยยยยยยยยยยยย :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มารอคราบ.... :z2:
-
ฟ้าประทานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
หน้ามึนโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
ชอบเด็กชายฟ้าประธาน
ท่าทางจะมึนและแสบตั้งแต่เด็ก :กอด1:
-
มันต้องมาม่าแหงๆ เหอะๆ แง่งๆ
-
รอตอนต่อไป :z2:
-
คุณฟ้าน่าสงสาร
-
ดูมีเงื่อนงำดีจัง
แอบสงสารฟ้านิดๆ
-
พี่ฟ้าปมเยอะมากอ่ะ :monkeysad:
อยากอ่านตอนเด็กๆของพี่ฟ้ามานานแลเวว่าจะเป็นอย่างไง
จริงๆกดเข้ามาเห็นเป็นสเปพี่ฟ้าคิดว่าจะมาพูดอะไรเกี่ยวกับซันนี่ซะอีก ฮ่าๆๆ
-
:impress3:ชอบฟ้าประทานอะซื่อดีแต่ก็น่าสงสารมาต่อเร็วๆๆน้ารออยู่ :call: :call: :call: :call:
-
อดีตของเด็กชายฟ้าประทาน จะเริ่มออกมาทีละนิดล่ะ :")) :กอด1:
-
มิน่าฟ้าถึงเป็นคนแปลกๆ เด็กพิเศษ :bye2:
-
อยากได้วันเกิดปีนี้ !!!!!!!!!!!!!!!
วันที่ 29 กุมภาพันธ์ ในปีนี้ ฟ้าประทานจะไม่เดียวดาย ^ ^~ มีพวกเราคอยอวยพรด้วยความรักและเอาใจใส่อยู่ 5555++
ชื่อคุณแม่กะคุณน้าเพราะจัง
ฟ้าถูกยิงตอนไปอยู่กับพ่อใช่ไหมเนี่ย
-
เห้อ!! อดีตที่โหดร้ายแล้วมีเงื่อนงำ
มานปวดร้าวจิงๆสินะ นี่สินะสาเหตุของความเฉยชา
ยังไงก้อมาต่ออีกนะค๊าฟ รีบเลยยิ่งดี^^!!
รอรอค๊าฟ
-
โอ้ววว
เด็กชายฟ้าประทาน นานๆ จะได้ฉลองวันเกิดกับเค้าซักทีเนอะ
ถือเป็นคนพิเศษ สมกับที่ชื่อฟ้าประทานจริงๆ เลย ^^
อาร์ตกันทั้งบ้าน
ยอดเยี่ยมจริงๆ =w= b
รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณมากค่า
-
รออ่านฟ้าประทานภาคพิเศษตอนต่อไป...
สงสารฟ้าอ่ะ :sad11:
-
ฟ้านี่สุดยอดตั้งแต่
เกิดจริง ๆ :z2:
-
น่าสงสารฟ้าเหมือนกันนะเนี่ย
-
นี่แหละคือสิ่งที่อยากรู้ที่สุดของฟ้า อดีตของฟ้าประทานนน
-
เด็กชายฟ้าประธานที่น่าสงสาร :monkeysad:
-
ฟ้าเป็นพวกเข้าใจยากตั้งแต่เกิดเลยเหรอ
นึกว่ามีความหลังช่วงเด็กถึงทำให้เป็นแบบนี้
ซันนี่คนเดี๋ยวใช่ไหมที่ฟ้ายอมเปิดใจ และต้องการทำความรู้จัก
-
สรุปว่าฟ้าเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิด...แต่ดันหนักขึ้นเมื่อต้องไปอยู่กับพ่อที่อิตาลีสินะ
-
อ่านจบรวดเดียวเลย
สนุกมากค่ะ
ตัวละครเเต่ละตัว มีปมปัญหาที่เเตกต่างกัน
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
อ่านแล้วน้าาาา เราไม่ได้หายไปนะ
ครอบครัวแม่ฟ้านี้ติสดีจัง ถ้าบอกว่าเป็นกรรมพันธุ์จะไม่แปลกใจเลย
สนุกมากๆเลยน้าาาาา แต่งได้ไงเนี่ย
เป็นกำลังใจให้ต่อไป
ว่าแต่เรื่องMy Cold Prince(es) 's อะ อยากอ่านด้วยอ่าาา แต่เข้าไม่ได้
ถ้าแจกก็แจกเราด้วยคนนะ
สู๋ต่อไปทาเคชิ(ไม่ใช่ล่ะ)
-
:pig4: :pig4:
-
กอดๆๆหนูฟ้า :กอด1:
-
โอ้ มาม่าอีกอีก โอ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รออ่านนะคะ
-
ชอบป๋ามากเลย ชอบฟ้าเหมือนกัน
สนุกมากค่ะ อย่ามาม่านะ พลีส
-
จะได้รู้เรื่องฟ้าประทานเพิ่มแล้ว สงสัยอยู่เหมือนกันว่าฟ้ามาจากดาวอื่นรึเปล่า
-
นานๆได้ฉลองวันเกิดสักที ปีนี้ก็ได้ฉลองแล้วนะคุณฟ้า
-
สงสารฟ้าอ่ะ o22 o22 :o12: :o12:
-
`ฟ้าน่ารักมากอะ :-[
-
หาตามอ่านมาจากบอร์ดนะค่ะ
เรื่องนี้ชอบมาก สนุก น่าติดตาม
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
เราชอบตัวละคร ฟ้าประทานนะค่ะ
ดูมีอะไรน่าค้นหาเยอะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบตัวละครทุกตัวเรยอ่า ติดตามตอนต่อไป ลุ้นๆ ฟ้าลึกลับจิงๆ ^ _____ ^
-
:o8: :o8:มาต่อเร็วๆนะคร๊าฟฟฟ
-
Chapter :: 20 :: อยู่ข้างบน?
ระหว่างนอนเคลิ้มๆ ผมก็รู้สึกเหมือนแผ่นดินกำลังเคลื่อนตัว...
แต่.. ไม่สิ ผมไม่ได้นอนอยู่บนพื้นที่หว่า? เพราะงั้นก็ไม่น่าจะใช่แผ่นดิน งั้นแล้ว....เฮ้ย...เดี๋ยว!!
ก่อนจะไหวตัวทัน ไอ้คนที่ผมยืมหลังมันต่างหมอนก็พรวดพลาดลุกขึ้น ผมที่ยังไม่ได้ตั้งหลักเลยถูกอัปเปหิกลิ้งลงมานอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นแทน ..โอยๆๆ หลังผมๆ
“อ้าว ซันนี่? ไปนอนทำไมตรงนั้นล่ะ?” เอี้ยฟ้าหันมาถามผมด้วยหน้าตาง่วงงุน
“กูง่วงมั้ง สัด!” ผมตอบพาลๆ ก่อนจะลากสังขารคลานไปนั่งพิงโซฟาอีกตัว “แล้วเป็นเชี่ยไร จู่ๆ ก็เด้งขึ้นมา?”
เอี้ยฟ้านึกอยู่แป็บนึงก่อนตอบหน้าซื่อ “ผีอำ.. กูฝันว่าขยับตัวไม่ได้ เหมือนมีอะไรมาทับไว้ กูเลยพยายามจะดิ้น..ดิ้น...แล้วก็เลยตื่น”
“...........” เอิ่ม.. นี่ดีนะที่มันไม่ได้นอนหงาย ไม่งั้นผมคงได้โดนถีบแน่ๆ
“มึงไม่ได้ไปเพลินวานกับพวกป๊ะป๋าเหรอ?” มันถามผม มือก็พยายามจัดเผ้าจัดผมตัวเอง ..แต่กูว่ามึงไม่ต้องเสียเวลาจัดหรอกมั้ง ถึงไงก็ยุ่งเหมือนเดิม เหอะ
“ถ้าไปแล้วมึงจะเห็นกูนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้มั้ยล่ะ?” ผมตอกกลับไปอย่างหงุดหงิด
“ไปอารมณ์เสียอะไรมาน่ะ?” เอี้ยฟ้าถึงกับขมวดคิ้ว
จะว่าอารมณ์เสียมันก็ไม่เชิงหรอก แต่ผมเป็นพวกที่หากถูกขัดจังหวะการนอนในตอนที่กำลังเคลิ้มๆ หรือถูกปลุกตอนที่ยังไม่ถึงเวลาตื่น หรือนอนไม่พออะไรประมาณนี้ ผมก็มักจะหงุดหงิดงุ่นง่านและควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ ..แต่ปล่อยไว้สักพักเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง
“เปล่า..” ผมตอบปัดด้วยเสียงที่อ่อนลง พยายามจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติโดยเร็ว ก็ใช่ว่าผมอยากจะเป็นคนพาลสักหน่อยนี่ “ว่าแต่มึงเหอะ ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน กูก็นึกว่าเป็นไหลตายห่าไปแล้วซะอีก”
คนถูกถามจ้องหน้าผมเหมือนแปลกใจ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากน้อยๆ “นี่มึงแอบนั่งมองกูตอนหลับเหรอ?”
“น่ามองตายเลย” ผมว่าพร้อมถลึงตาใส่
เอี้ยฟ้าหัวเราะลงคอหึๆ ก่อนจะลงจากโซฟาแล้วคลานเข้ามาหาผม “สงสัยว่าที่อำกูจะไม่ใช่ผีแล้วมั้ง..”
“แอบลักหลับกูรึเปล่า ซันนี่?” มันถามยิ้มๆ พลางยื่นมือมาลูบแก้มผม ส่วนมืออีกข้างเอื้อมมากุมมือผมที่วางไว้ข้างตัว
“อย่ามา..” ผมปัดมือมันออกจากแก้มแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่ก็ถูกมันยื่นหน้าของตัวเองมาดักเอาไว้อีก
“สารภาพมาซะดีๆ” เอี้ยฟ้ายิ้มมากกว่าเดิม ในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นดูสนุกสนานและมีชีวิตชีวาอย่างที่ไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก(หรือแทบจะไม่เคยเห็นเลย)
ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าเวลามันทำหน้าแบบนี้แล้วดูดีชะมัด
แต่...ให้ตายเหอะ รสนิยมผมตกต่ำขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ..แย่จริง
“น่าพิศวาสมากเลยนะมึงน่ะ” ผมว่าแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
ทางนั้นถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของผมขึ้นไปจรดกับริมฝีปากตัวเอง
“แต่กูพิศวาสมึงนะ” มันพูดโดยไม่ละสายตาไปจากผม เล่นเอาร้อนไปถึงหูถึงคอ ..แย่ล่ะสิ
“เอ้อ.. กูว่าจะออกไปข้างนอก” ผมชักมือกลับ ทำท่าว่าจะลุกขึ้น แต่กลับถูกอีกฝ่ายคว้าเอวเอาไว้ก่อน ตอนนี้เอี้ยฟ้าเลยเข้ามานั่งตรงกลางหว่างขาผม จะถอยหนีหลังก็ติดโซฟา ก็เลยจำใจต้องนั่งท่านั้นต่อไปอีกหน่อย
“อะ..อะไรเล่า?” ผมถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะพูดจา เอาแต่มองหน้าผมอยู่อย่างนั้น ..เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ย
“ทำกันเหอะ” จู่ๆ มันก็ชวน ‘ทำ’ อะไรไม่รู้หน้าตาเฉย
“ห๊ะ?” ผมหลุดปากถามออกไป
“เซ็กส์น่ะ”
“....!!....”
นี่มึงไม่มีวิธีชวนที่มันน่าคล้อยตามมากกว่านี้แล้วหรือไงวะ ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน?! ..เกลียด! เกลียดจริงๆ เกลียดไอ้หน้าซื่อๆ กับคำพูดทื่อๆ ของมันเนี่ย
ฮึ่ย.. ก็แล้วทำไมผมต้องมาชอบคนอย่างมันด้วยว้า? ..ไม่เห็นจะเข้าใจตัวเองเลย
“ซันนี่?” เอี้ยฟ้าร้องเรียกพลางกอดเอวผมไว้แน่น ขณะที่ผมพลิกตัวเตรียมคลานหนี
“ปล่อยกูนะ ไอ้บ้า!” ผมด่าพลางพยายามสลัดมันให้หลุดออกจากตัว แต่มือมันก็เหนียวเหลือเกิน ...นี่มึงมีพ่อเป็นตุ๊กแกหรือไงวะ?!
“ทำไมล่ะ? ตอนนี้ทั้งบ้านก็มีแค่เราแล้วไม่ใช่เหรอ?” มันถามทั้งที่แนบหน้าไว้กับหลังของผม
“มีแค่เราแล้วไงวะ? มีแค่เราก็ไม่ได้แปลว่ามึงอยากจะทำอะไรทำก็ได้นะเว้ย!” ผมถีบกลับหลังไปแบบมั่วๆ ถูกบ้าง ไม่ถูกบ้าง แต่เอี้ยฟ้าก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี(ก็มันหน้ามึน ผมรู้อยู่แล้วล่ะ อ้อ..คุณก็รู้งั้นเหรอ? เยี่ยม!)
“แต่เมื่อเช้ามึงบอกว่า..ถ้ามีแค่เราก็ไม่มีปัญหา” มันยกเรื่องเมื่อเช้ามาอ้าง
แต่เท่าที่จำได้ ผมว่าผมไม่เคยพูดแบบนั้นนะ ..มึงไปเอามาจากไหนเนี่ย?
“กูไม่ได้พูดแบบนั้นซักหน่อย” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง ก็ผมไม่ได้พูดงั้นจริงๆ นี่หว่า
“แต่กูเข้าใจแบบนั้น” มันบอกหน้าตาเฉย
“มึงมั่วแล้ว!” ผมว่าแล้วก็ดิ้นอีก แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งหนีก็ยิ่งถูกจับเอาไว้ได้เกือบหมด
“อือ กูมั่วเองแหล่ะ...” มันยอมรับหน้าด้านๆ ก่อนจะขยับเข้ามาพูดใกล้หู หลังจากรวบตัวผมไว้ในอาณัติได้ “ก็กูอยากทำแบบนี้กับมึง..”
“เดี๋ยว..อื้อออ..” เอี้ยฟ้าไม่รอให้ผมปฏิเสธอีก มันจับหน้าผมให้หันไปหาแล้วบดจูบลงมา หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีลิ้นอุ่นชื้นก็ถูกสอดเข้ามาหา ทีแรกผมก็ตั้งใจว่าจะผลักมันออกนะ แต่..เอ้อ...
ผมคงถูกเกลี้ยกล่อมด้วยปลายลิ้นไปซะแล้ว..
“อืมมม..” ไม่รู้ว่าผมหันไปหามันเต็มตัวตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่รู้ว่าเอาแขนไปรั้งคอมันลงมาหาได้ยังไง? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสอดลิ้นตอบเข้าไปในปากของอีกฝ่ายตอนไหน? ที่รู้ตอนนี้คือ.. ถ้ามันยังไม่หยุด ผมเองก็หยุดไม่ได้แล้วเหมือนกัน!
“ซันนี่..” เอี้ยฟ้าผละออกจากผม แต่ก็ไม่นานพอจะให้ผมสูดหายใจได้เต็มปอดมันก็กลับลงมาอีกครั้ง พร้อมกับปลายลิ้นที่คว้านคลึงหนักหน่วงเรียกร้องยิ่งกว่าเก่า และมือไม้ที่ปาดป่ายไล้ลูบไปทั่วตัวผม
“อื้อ..เดี๋ยว..” ผมดันอกอีกฝ่ายออก มือเย็นเยียบที่ล้วงเข้ามาในเสื้อทำให้ผมเพิ่งนึกบางอย่างได้ แต่ต้องใช้เวลาอีกเกือบนาทีกว่าทางนั้นจะยอมเงยหน้าขึ้นจากซอกคอผม
“มาบอกว่า ‘ไม่’ ตอนนี้ กูเตะจริงๆ นะ” เอี้ยฟ้าขู่ทั้งที่ใช้ฟันกัดชายเสื้อยืดของผมเตรียมถลกขึ้น
“ไอ้โหด” ผมหลุดหัวเราะออกมา เห็นมันทำหน้าหงิกก็ตลกดีเหมือนกันแฮะ(ปกติเห็นแต่หน้ามึนๆ)
“มึงทำกูค้างหลายทีแล้ว ซันนี่” เอี้ยฟ้าบ่น
แค่นี้มึงบ่น? แค่ครั้งสองครั้งมึงก็บ่นหรือไง? ฮ่ะๆๆ
“ไม่..” ผมบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ พยายามจะไม่ให้หลุดขำออกมาอีกกับหน้าที่หงิกงอยิ่งกว่าเดิมของมัน ..น่ารักเกินไปแล้วมึง
“..ซันนี่~” เอี้ยฟ้าเรียกอ้อนๆ
ผมเลยเอากำปั้นทุบหัวมันไปทีอย่างนึกหมั่นเขี้ยว ก่อนพูดซ้ำยิ้มๆ “ไม่..”
“ไม่ใช่ตรงนี้ ..ฟ้า”
ก็..ถ้าพวกนั้นกลับมาระหว่างที่ผมกำลังทำกิจกรรม(?)แล้ว..ผมจะทำหน้ายังไงล่ะ? ..อ่ะ ขี้เกียจคิด เพราะงั้นปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า ยืดอกพกถุงกันครับพี่น้อง เอ้ย ไม่เกี่ยวแล้ว ฮ่าๆๆ
ดูเหมือนคำตอบนั้นจะเป็นที่ถูกใจ คนได้ฟังก็เลยยิ้มกว้าง ก่อนรีบยันตัวลุกขึ้นรวดเร็ว แล้วฉวยมือผมให้ลุกตาม
“..ไปข้างบนกัน”
“อือ..”
อย่าหาว่าใจง่ายหรืออะไรเลย ผมก็แค่ไม่อยากจะทำตัวให้มันยากน่ะ (ฟังดูดีขึ้นไหม? ...ไม่เรอะ? เออ ช่างมัน ฮ่าๆๆ)
“..อ่ะ..อือ..”
“กดสะโพกลงมาอีก..ซันนี่”
“..อึก..มึงน่ะ..นอน..เงียบๆ ไปเลย..อ๊ะ..”
กะ..ก็แค่ให้ผมเป็นคน ‘นำ’ แค่นี้...ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำไมผมจะทำไม่ได้...อึ่..อือออ..
แต่ที่สงสัยก็คือ...ผมขึ้นมาอยู่ตำแหน่งนี้ได้ยังไงวะเนี่ย?!
โอเค.. ผมยอมรับว่าผมเป็นคนพูดเองแหล่ะ ไอ้เรื่องที่อยากอยู่ข้างบนบ้างเนี่ย ผมก็แค่ลองเกริ่นๆ ดู ไม่ได้หวังมากมายว่ามันจะยอมหรอก
และก็ใช่.. มันยอม ตกลงกันไม่ยากเลยกับเรื่องแบบนี้(หือ?)
แต่นี่มันออกจะผิดจุดประสงค์ไปหน่อยหรือเปล่า? แบบนี้มันไม่ใช่นะ! ที่บอกว่าอยากอยู่ข้างบนเนี่ยไม่ได้แปลว่าผมอยากจะขึ้นมา ‘ออนท็อป’ นะโว้ยยย ไอ้คุณเอี้ยฟ้าประทาน!(แล้วผมไปยอมมันทำไมอีกเนี่ย? ..ฮึ่ย เกลียดตัวเอง)
“..ลึกกว่านี้..ซันนี่” เสียงคนข้างล่างดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมือที่พยายามจะรั้งสะโพกผมลงไปหาอีก
..ดะ เดี๋ยวเซ่! ของมึงก็ไม่ใช่จะเล็กนะ ใจเย็นหน่อยไม่ได้หรือไงวะ? อื้ออ..
“อุ..ก็..บอกว่า..หุบปากไป..ไง...อ๊ะ..เดี๋ยว!” ผมถึงกับซี้ดเมื่อถูกอีกฝ่ายโน้มให้ลงไปหา ก่อนจะจัดการพลิกตัวเองขึ้นมาอยู่ข้างบนบ้าง แล้วดัน ‘ฟ้าประทาน’ เข้ามาเองจนหมด
“กู..ก็มีขีดจำกัด..ความอดทนเหมือนกันนะ” ว่าแล้วก็หัวเราะลงคออย่างพอใจ พลางจับขาผมไปเกี่ยวไว้กับเอวของตัวเอง “นอนมองจากมุมล่าง..ก็ดูเซ็กซี่ดีอยู่หรอก..แต่จากมุมบนแบบนี้ก็เห็นชัดดีเหมือนกัน”
“อ๊า..” ผมหลุดปากหวีดสั้นๆ เมื่อคนที่ทำท่าว่าจะถอดถอนออกไปกลับกระแทกสวนกลับเข้ามาแรงๆ ทีนึง
“ทำหน้าได้อารมณ์ชะมัด...อย่าปิดสิ..ซันนี่” เอี้ยฟ้าก้มลงดึงแขนที่ผมยกขึ้นปิดหน้าออก แล้วจึงยิ้มพอใจในผลงานตัวเอง “นี่ไง หน้าตาทะลึ่งจริงๆ”
“ถ้า..อึก..ถ้าจะทำ..ก็ทำดีๆ...พูดมาก..อยู่ได้” ผมยื่นมือขึ้นไปดึงปากที่ดูจะใช้ผิดที่ผิดเวลานั่น เลยถูกอีกฝ่ายคว้ามือข้างนั้นขึ้นไปแนบจูบ ก่อนจะพูดบางคำที่ทำให้ตัวที่แดงอยู่แล้วของผมแดงขึ้นไปอีกจนแทบไม่เหลือที่ว่าง
“ชอบนะ...ชอบซันนี่”
!!..
ได้ยินแบบนั้นมันก็ดีใจอยู่หรอกนะ แม้จะยังไม่ค่อยแน่ใจว่าไอ้คนพูดมันจะเข้าใจความหมายของคำที่มันพูดออกมามากน้อยแค่ไหนก็เถอะ แต่ผมก็ดีใจ..
แหงล่ะ.. ถ้าคุณชอบใครสักคน คุณก็ต้องอยากจะให้คนคนนั้นเขาชอบคุณเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ..ผมเองก็คิดเหมือนคนทั่วไปนั่นล่ะ ..อืม
แต่ว่านะ ที่ผมอยากจะพูดจริงๆ ก็คือ..
นี่มันใช่เวลาที่จะมาคุยกันซะที่ไหนเล่า?!
“รู้แล้ว..” ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม แล้วใช้ขาทั้งสองข้างรั้งสะโพกอีกฝ่ายเข้ามาหา “..เร็วสิ”
“อือ..”
นั่นแหล่ะ นาทีร้อนแรงของพวกเราถึงได้เริ่มต้นขึ้น...
“นี่..ลุกไปแต่งตัวได้แล้วมั้ง เอี้ยฟ้า?” ผมทุบหัวคนที่นอนกอดและซุกหน้าเอาไว้กับหน้าท้องผมเบาๆ “พวกซินคงใกล้กลับมากันแล้ว”
“ฟ้า..” อีกคนพูดอู้อี้กับหน้าท้องของผม ทำให้ผมต้องเอามือไปขยี้หัวด้วยความหมั่นเขี้ยว
“โอเค ฟ้า..ลุกไปแต่งตัวได้แล้ว” ผมพูดกลั้วหัวเราะ ไม่รู้จะติดใจอะไรของมันนักหนานะ กะอีแค่เรียกชื่อเนี่ย ฮ่ะๆๆ
“อือออ..” ครางรับ แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะขยับตัวแม้แต่น้อย
“ฟ้า?” ผมลองเรียกอีกครั้งพร้อมทั้งดึงผมหมอนั่นเบาๆ ..หลับไปแล้วหรือไงนะ?
“ง่วง..” กว่าจะมีเสียงตอบอู้อี้กลับมาก็ผ่านไปเกือบนาที ..ท่าทางจะง่วงจริงแฮะ
เอ้อ..ผมเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อคืนนี้เห็นมันออกมานั่นเล่นตอนดึกดื่น เลยตัดสินใจถามเรื่องที่สงสัยดู “เมื่อคืน..กูเห็นมึงนั่งอยู่ตรงระเบียง ..ได้นอนบ้างรึเปล่าน่ะ?”
“นิดหน่อย” มันตอบ ...นิดหน่อยนี่หมายความว่าไงวะ?
“หมายความว่าไง?”
“กูนอนไปแล้ว...แต่ตื่นขึ้นมามันก็ยังไม่เช้าซักที” ผมถึงกับคิ้วขมวดกับคำบอกเล่านั้น ...หรือว่าที่เห็นนั่นคือมันกำลังรอให้เช้า?
“ช่วงเวลากลางคืนมันยาวนานเกินไป..สำหรับกู” เอี้ยฟ้ากระชับอ้อมแขนที่กอดเอวผมอยู่ให้แน่นขึ้นอีก คล้ายกับว่ามันกำลังหนาว..
“แล้วมันก็...มืด”
หรือไม่ก็.. เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว
“..จนหลายครั้งกูเผลอคิดไปว่า...พระอาทิตย์คงจะไม่กลับขึ้นมาอีกแล้ว ..และกูก็จะต้องอยู่กับความมืดไปจนนิรันดร์”
“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ..” ผมลูบหัวอีกฝ่ายอย่างต้องการจะปลอบประโลม
ผมรู้ว่าเขาพูดความจริง แต่ผมไม่รู้ว่าจะทำให้เขามั่นใจได้ยังไง..ว่าพระอาทิตย์จะไม่มีวันหายไปไหน เมื่อถึงรุ่งอรุณแห่งสัญญา...พระอาทิตย์ก็จะกลับมาทำหน้าที่ของมันเหมือนเดิม
..ไม่มีอะไรที่เป็นนิรันดร์หรอก ฟ้าประทาน..
“เวลาหลับนานๆ กูมักจะฝันถึงเรื่องเก่าๆ” ทางนั้นพูดต่อเรื่อยๆ
ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าน้ำเสียงนั้นฟังเป็นยังไง บอกได้แค่ว่ามันไม่ใช่น้ำเสียงที่ฟังดูเรื่อยเฉื่อยเหมือนทุกทีเท่านั้นเอง
“เพราะงั้นกูเลยต้องออกไปข้างนอก ..หรือไม่ก็นอนดูทีวีฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ”
“มันแย่มากเลยเหรอ?” ผมรู้สึกเหมือนคอแห้งผาก ปลายเสียงแทบจะกลืนหายไปกับเสียงของเครื่องปรับอากาศ ผมว่าผมพอใจจะเข้าใจเรื่องนี้อยู่นะ อย่างน้อย..ซินที่มักจะมีฝันร้ายเกี่ยวกับเรื่องในอดีตก็พอจะทำให้ผมเข้าใจได้ว่ามันน่าหวาดกลัวและเลวร้ายแค่ไหน?
สำหรับบางความทรงจำที่เจ็บปวดและไม่ต้องการที่จะนึกถึงมันอีก..
ทางนั้นนิ่งไปนิด ก่อนตอบเบาๆ “..กูแค่ไม่อยากนึกถึง”
“อืม กูเข้าใจ” ผมบอกจากใจจริง ก่อนจะไถลตัวลงไปอยู่ระดับเดียวกับเอี้ยฟ้า ใช้สองมือประคองหน้าอีกฝ่าย เอาหน้าผากไปแตะกันไว้ ยิ้มให้บางๆ แล้วว่า “คราวหน้าถ้ากลัวว่าพระอาทิตย์ดวงโตแต่หยิ่งนั่นจะไม่กลับมา มึงจะมาหาพระอาทิตย์ดวงเล็กๆ อย่างกูก็ได้..”
“ซันนี่?” เป็นครั้งที่สองของวันที่ผมมีโอกาสได้เห็นคนคนนี้เบิกตากว้างกว่าทุกครั้งที่เจอ
“..ถ้าไม่รังเกียจ” ผมพูดต่อยิ้มๆ
อีกฝ่ายก็ยิ้มกลับมาเช่นกัน “ไม่เคยคิดรังเกียจอยู่แล้ว..”
ตามด้วยคำตอบก็เป็นจูบที่ดูเหมือนจะมีรสหวานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา..
“กลับมาแล้วจ้า~” เสียงประตูบานเลื่อนเปิดออก ตามมาด้วยเสียงลั้ลลาของป๊ะป๋าที่ดังนำเจ้าตัวเข้ามาก่อน
“กลับมาแล้วเหรอ?” ผมพลิกปิดนิตยสารที่กำลังอ่านอยู่ แล้วหันไปถามไถ่เหล่าคนที่เพิ่งกลับมาจากเพลินวาน แต่ละคนก็มีถุงใส่ของฝากติดไม่ติดมือมาคนถุงสองถุง ยกเว้นป๊ะป๋าที่ดูจะเยอะกว่าชาวบ้านชาวช่องอยู่โข
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ ป๊ะป๋า?” ผมถามสงสัย เมื่อป๊ะป๋าเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆ แล้วกองบรรดาสารพัดถุงเอาไว้บนพื้น
“ของฝากๆ” ป๊ะป๋าบอกร่างเริง ก่อนจะเพิ่งสังเกตเห็นไอ้พยาธิตัวตืดที่นอนหลับเป็นตายอยู่บนโซฟาตัวยาว “อ้าว ฟ้ายังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย?”
ผมได้แต่ลอบยิ้มกับตัวเอง แล้วแกล้งทำเป็นสนอกสนใจรื้อของในถุงป๊ะป๋าออกมาดู แทนที่จะตอบคำถามนั่น
“อยู่บ้านไม่เคยได้นอนรึไงวะ?” ไอ้กายบ่นพึมพำ ขณะที่ซินหลี่ตามองผมอยู่แป๊บนึงโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะหันไปแย่งขนมอีเมย์กินหน้าตาเฉย
ผมก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะว่ามันรู้ทัน แต่..เอ้อ...ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะ ถึงยังไงนั่นก็ฝาแฝดของผมนี่นา ถึงอยากจะปิดก็คงปิดไม่มิดหรอก ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่คิดไปไกลมากมายนัก(แม้ความเป็นจริงผมจะไปไกลเกือบถึงทิเบตแล้วก็ตาม ฮ่ะๆ)
“นี่อะไรน่ะ?” ผมชูแท่งอะไรบางอย่างที่ห่อด้วยกระดาษสีขาว พิมพ์ลายสิงโต(หรืออะไรสักอย่าง)ถามป๊ะป๋าด้วยความสงสัย
“ลูกอมละครสัตว์น่ะ” ป๊ะป๋าบอก “ซันนี่ยังไม่เคยกินใช่มั้ย? ลองดูสิ”
“อร่อยนะ กูลองแล้ว” ซินว่า
“ตอนเป็นเด็กป๊ะป๋าชอบมากเลย นี่ก็กะจะเอาไปฝากริต้าด้วย ฝากซอลลี่ด้วย แล้วก็ฝากเออร์นี่ด้วย” ป๊ะป๋าสาธยายไปเรื่อย
‘ริต้า’ น่ะ แม่ผมเองแหล่ะ ..ว่าแต่ป๊ะป๋าจะเอาของไปฝากแม่กับซอลลี่ ก็แปลว่าจะป๊ะป๋าจะไปอังกฤษงั้นเหรอ?
“ป๊ะป๋าจะไปลอนดอนเหรอ?” ผมถามพลางแกะลูกอมนั่นใส่ปากเคี้ยว
..อืม เป็นรสมิ้นต์กับช็อคโกแลต คล้ายๆ กับลูกอมมายมิ้นต์แหล่ะ แต่กลิ่นมิ้นต์ไม่แรงเท่า...อือ ก็อร่อยดี
“ช่าย.. ป๊ะป๋ารับงานของชาเนลไว้น่ะ” ป๊ะป๋าพูดพลางก็เคี้ยวลูกอมไปพลางเหมือนกัน
“ถ่ายอะไรเหรอ ป๊ะป๋า?” อีเมย์บีถามด้วยท่าทางสนใจ
“เป็นคอลเลคชั่นหนังจ้ะ”
“ใครเป็นโมเดลอ่ะ?” ซินถามบ้างทั้งที่ปากเต็มไปด้วยลูกชิ้นของไอ้กาย(รายนี้ไม่ต้องแย่ง มันป้อนให้เองเลย)
“เบน ฮิล, ซอลลี่ แล้วก็มิรันด้าด้วย” ป๊ะป๋าทำหน้านึกก่อนตอบ
“หือ.. ปีนี้ซอลลี่เซ็นต์สัญญาไปเท่าไหร่ล่ะนั่น” ซินออกแนวอิจฉาตาร้อน
ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันนะ ที่แน่ๆ คือปีที่แล้วค่าตัวซอลลี่ทำเอาพวกผมอึ้งไปเลย แล้วปีนี้ก็น่าจะมากขึ้นกว่าเดิมเพราะอันดับในแรงกิ้งนายแบบของซอลลี่ดีขึ้นกว่าปีก่อนอีก รู้สึกว่าตอนนี้จะขึ้นมาติดใน 20 อันดับแรกแล้วมั้ง
ถ้าจำไม่ผิดนะ อ้อ.. ผมเคยบอกไปหรือยังว่าพี่ชายคนโตของผมเป็นนายแบบ?
“มิรันด้าด้วยเหรอ?” ผมพูดอย่างแปลกใจเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี๊มีชื่อของ ‘มิรันด้า’ ด้วย “เห..ในที่สุดก็ได้ถ่ายแบรนด์ดังๆ กับเค้าแล้วนี่”
“อื้ม.. ต่อไปนี้จะเป็นช่วงเวลาเบ่งบานของมิรันด้าเค้าแล้วล่ะ” ป๊ะป๋าว่า “เห็นริต้าบอกว่ามีหลายแบรนด์เลยที่กำลังสนใจเด็กคนนี้อยู่”
“เค้าเป็นใครเหรอครับ?” ไอ้กายถามบ้าง
“เด็กซันนี่มันน่ะ” ซินโพล่งตอบแล้วยิ้มกวนๆ
ทั้งไอ้กายและอีเมย์ก็ดูจะสนอกสนใจยิ่งกว่าเดิม ผมเหลือบไปมองคนหลับก็เห็นมันยังหลับสนิทอยู่ เลยระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ..เอ้อ แล้วทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ? เฮอะ ชักจะเพี้ยนแล้วแฮะ
“จริงสิ ตอนเจอป๊ะป๋าที่งานปารีสแฟชั่นวีค แม่หนูนั่นยังบอกว่าคิดถึงซันนี่อยู่เลย” ป๊ะป๋าพูดพลางเกาคางอย่างคนกำลังทบทวนความจำ
“โห.. นี่มึงเล่นควงนางแบบอินเตอร์เลยเหรอวะ ซัน?” ไอ้กายทำตาโตโอเว่อร์ แล้วชกเข่าผมทีแบบหยอกๆ(มันนั่งอยู่บนพื้นน่ะ)
“แมร่งแน่นอนว่ะ” มันพูดกลั้วหัวเราะ
จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใช่ไหมล่ะ? ในเมื่อแม่ผมก็ทำเอเจนซี่อยู่ ทั้งป๊ะป๋า ทั้งพี่ชายก็อยู่ในวงการนี้หมด การที่ผมจะมีโอกาสรู้จักทักทายและสนิทสนมกับพวกนางแบบนายแบบบ้างมันก็เป็นเรื่องธรรมดา ช่วงซัมเมอร์ผมก็ไปขลุกอยู่ที่ลอนดอนเป็นประจำ มิรันด้าเองก็อยู่ในความดูแลของแม่ด้วย เราก็เลยค่อนข้างจะเจอกันบ่อยนิดนึงน่ะ
แต่ไม่ใช่แค่มิรันด้าหรอกที่ผมเคยควง กับนางแบบคนอื่นผมก็เคยควงเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นความสัมพันธ์แบบคืนเดียวจบน่ะ เช้าก็ต่างคนต่างไป ไม่มีใครคิดจะจริงจังหรอก อีกอย่างผมก็รำคาญความสัมพันธ์ที่ยุ่งยากและกินเวลาหลายวันด้วย ถ้าไม่ใช่คนที่ชอบจริงๆ ล่ะก็นะ..
แต่กับมิรันด้าแล้วมันค่อนข้างจะแตกต่างจากคนอื่นนิดหน่อยตรงที่ผมเคยใช้เวลาร่วมกับเธอหลายคืนพอสมควร อืม..จะว่ายังไงดีล่ะ ก็ไม่ถึงขั้นคบกันเป็นแฟนเหมือนตอนเหมยลี่หรอก มันเป็นความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดน่ะ ..ถ้าไม่นับเรื่องบนเตียง พวกเราก็เป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้องกันนี่แหล่ะ พูดคุยได้ ปรึกษาได้...อะไรประมาณนี้
ถ้าจะให้คำจำกัดความที่ใกล้เคียงที่สุดก็น่าจะเป็น ‘เซ็กส์เฟรนด์’ ล่ะมั้ง
“ก็น้องกูมันบ้าขาอ่อนนี่” ซินพูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง คนอื่นๆ เลยพลอยหัวเราะตามไปด้วย แต่อย่าคิดว่าจะเผาผมได้ฝ่ายเดียวนะ
“ส่วนพี่กูมันบ้าโฟร์โมท” ผมเอาคืนบ้าง
คราวนี้เสียงหัวเราะเลยดังกว่าเดิม แต่ซินกลับยักไหล่แบบไม่แคร์ แถมยังแลบลิ้นเลียจิลอย่างนึกสนุกด้วย
“ดื่มนมก่อนนอนร่างกายจะได้แข็งแรงไงล่ะ” ฟัง.. ฟังมันพูดเข้า แล้วยังมีหน้ามาเลิกคิ้วรัวๆ อีก ฮ่ะๆๆ
“น้อยๆ หน่อย ไอ้หัวหลอด” แล้วก็ถูกป๊ะป๋าเบิ๊ดกะโหลกไปทีจนหัวคะมำเพราะความหมั่นไส้ แอบได้ยินไอ้กายพึมพำว่า ‘สมน้ำหน้า’ ด้วยความสะใจเบาๆ
“ป๊ะป๋าอ่ะ!” ซินเงยหน้ามามองป๊ะป๋าค้อนๆ จนคนอื่นพากันหัวเราะครืนลั่นห้อง
แต่ถึงจะเสียงดังกันแค่ไหน เอี้ยฟ้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลย..
เอาเถอะ มันคงจะง่วงจริงๆ
TBC. :z2:
-
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ฟ้าอ้อนได้น่ารักน่าหยิกมากๆๆๆๆเลยอ่ะ :impress2: :impress2: :impress2:
แลดูตอนนี้ฟ้าอารมณ์ดีมากเลยนะ หรือว่า
เป็นเพราะซันนี่เอ่ย?????
“ไม่ใช่ตรงนี้ ..ฟ้า”อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
คำพูดนี้โดนใจมากเลยอ่ะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ตอนหน้าขอNCเเรงๆๆนะฮะ
-
“ทำกันเหอะ”
อร๊ายยยยย เขินวุ๊ยย!!!!
-
“แต่กูพิศวาสมึงนะ”
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3:
มาสั้นๆแต่เจอประโยคนี้เข้าไป
คนอ่านก็นอนฟินได้เจ้าค่าเอ๊ย
มันน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m3:
-
“มาบอกว่า ‘ไม่’ ตอนนี้ กูเตะจริงๆนะ” เอี้ยฟ้าขู่ทั้งที่ปากคาบชายเสื้อยืดของผมเตรียมถลกขึ้น
-
o13 o13จัดไปซันนี่ส่งสารฟ้าประธานอิๆๆ :o8: :call: :call:
-
:m7:ย่องๆตามฟ้ากับซันไปอย่างกระชั้นชิด :z1:
-
:z3: :z3: :z3:ค้างงงงงงงงง
-
“ทำกันเหอะ” :a5:
-
เอี้ยฟ้าน่ารัก
มากขึ้นทุกวัน
:z2:
-
ฟ้าเป็นปลื้มมากเลยซัน ฮ่าๆ
-
รีบๆเบ่งออกมานะ (ฟังแล้วไม่แน่ใจว่าจะเป็นตอนใหม่หรืออะไรกันแน่ที่จะออกมา 555)
ลุ้นแทนเอี้ยฟ้า ขำอะ เอี้ยฟ้าแม่งเก็บกดไปแล้ว
-
:-[ หวายๆๆ หวานซะ
โอยยย เขิลจัง แต่หล่ะคำของฟ้าประทาน ตายๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m3:
"ทำกันเหอะ" ชวนกันง่ายๆเลยนะเอี้ยฟ้า :laugh:
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจ่อเลยทีเดียว o13
-
:-[
-
ป่ะ เค้าจองใต้เตียงละ ขอสังเกตแบบมีส่วนร่วมด้วยคน
-
ฟ้านี่ขอกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ
-
ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาน่าเกินไปแล้วว :impress2:
-
คิดถูกแล้วซันนี่
จะทำเรื่องให้มันยากไปทำไมเนอะ
-
"ไม่ใช่ตรงนี้" แหมอย่างนี้ฟ้ารักตายเลยซันนี่ หุหุหุ
-
อ๊ากกกก ค้างงงงงง
แต่ยังไงก็น่ารักเหมือนเดิม
-
ซันนี่ก็แรงพอตัวนะ
-
"ไม่ใช่ตรงนี้" :impress2:
มาต่อเร็วๆเน้อออ
-
:impress2:
-
อร๊ายยยยยย :-[ :-[
ซันนี่ในที่สุดก็ยอม
คนเขียนรีบมาแบ่งเลยนะจ้าาาาาาาา
-
อ๊ากๆๆๆๆ กรี๊ดดดดด เขินตายก่อนสอบ ข้าไม่ไหวกับกระจกเงาระนาบแล้ว!! :m3:
-
ไม่ได้จะบอกว่าใจง่าย
เพราะคนอ่านก็ชอบ :laugh5: :laugh5:
-
ไม่ใช่ตรงนี้!!!
-
“แต่กูพิศวาสมึงนะ”
เชร้ดดดดดดดดดดดดดด อ่านแล้วใจเต้นตึกตักเลยค่ะ
ฮืออออออออออ มันน่าเขินอายมากจริงๆ นะ
แต่ซันนี่ก็แหม... อิอิ ไม่ง่ายหรอก ไม่ง่ายเลยซักนิดเดียว
ขัดขืนอยู่ตั้งแป๊บนึงนี่เนอะ ^^
รอตอนต่อไปนะค้า อุๆ อิๆ
:impress2:
-
ซันนี่พอรู้ใจตนเองนี่ง่ายเลยนะ แต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะคนอ่านก็ชอบนายเอกที่ไม่เรื่องมากเหมือนกัน อิอิ o18
-
แอร๊ยยย ชอบอ่ะ รออ่านจ้า :z2:
-
หนูไม่ได้ง่ายหรอกจ๊ะ ซันนี่
หนูแค่ทำหน้าคุณภรรยาเท่านั้นเอง
-
อ้าว อ้าว :oo1: งานนี้ต้องแข่งกับเวลาแล้วสิ :z1:
-
อยากเป็นหมอตำแยช่วยนักเขียนทำคลอด 555
เอ้าเบ่งงงงง o21
-
o22
จริงๆวันนี่ก็ทนไม่ไหวใช่มั้ยล่ะ หึหึ :-[
เอี้ยฟ้าชวนซะคนอ่านเขินเลย ชวนแบบอื่นไม่เป็นหรือไง
โฮ้ยยยยยยยย
นี่มันวันมะรืนแล้วนะ(จะมั่วอ่ะ ก็เค้าอยากอ่านนี่><)
-
ซันนนนนนนนนนนนนนนนี่ :m3:
" ไม่ใช่ตรงนี้ " นี่เป็นคำปฏิเสธที่น่ารักที่สุดในโลกเลยอ้า!!!
:กอด1: เอี้ยฟ้าดีใจจนหายมึนเลยมั้งนั่น :กอด1:
-
ไม่ลืม แวะดูทุกวันเลย แต่ไม่แสดงตัวเท่านั้น คนอ่านไม่ได้หายไปไหนนะ
ตอนหน้าจัดหนักนะคะอร๊ากกก คนอื่นจะกลับมาเจอไหมอ่ะ ไอ้ฟ้ามันรอจังหวะนี่แน่มันถึงไม่ไป คนของเรา (?) ก้อเปิดโอกาสให้เค้าอยู่เหมือนกัน :o8:
-
ต้องอย่างนี้สิ ขอกันตรงๆ ไปเลย
-
คู่นี้.....ฟิน :give2:
-
ให้ว่องเลยที่รักกกกก
ซันนี่จ๋าาาาาาาา เห้อออ เสร็จฟ้าจนได้สินะ
หลงเข้าไปจนได้สินะ ดีแล้วล่ะ 55555555555
ฟ้าอ่ะ ฟ้าอ่ะ น่ารักกกกกกกกก :กอด1:
-
สั้นจริงๆ ค่า 555
รู้สึกตอนนี้ 2 คนนี้เค้าน่ารักมากๆๆๆๆ
-
ยินยอม พร้อมใจ :m20:
-
แหมมมมไม่ธรรมดานะซันนี่ โอเคๆซันนี่ไม่ง่าย แค่ไม่ยาก ฮ่าๆๆ
ทำไมรู้สึกฟ้ามันน่ารักขึ้นเรื่อยๆกันน้าาา
-
ร้ายนะเนี่ยซันนี่ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ค้างมากมาย
ซันนี่น่ารักอ่า :-[ จะรอตอนต่อไปนะค้า
-
ซันนี่น่ารักสุดๆ :-[
-
จะบอกว่าไม่ใช่ซันนี่นะที่ทำฟ้าค้างมาหลายที
คนเขียนก็ทำคนอ่านค้างเหมือนกัน >O<
เห้ยยยยยยยยยยยยย อะไรอ่าซันนี่ แบบว่าๆๆ :m18:
มันอะไร อ๊ากกกกกกกก เฝ้ารอตอนต่อไป
ไม่ได้รอเค้า "ทำ" อะไรกันนะ แต่อยากรอดูว่าซันนี่จะเป้นไงต่อไป
น่ารักมาก กระโดดใส่
-
อิ้ววววววววว ฟ้าน่ารักไปล่ะนะ !!!
-
มาตัดกันแบบนี้ซะได้ :sad4:
ฟ้าน่ารัก :impress2:
-
ซันนี่ เล่นตัวบ้างก้อได้
-
เดี๋ยวนี้ฟ้าอ่อนเก่งนะ
ปล เลือดพร้อม.... :haun4:
-
ตอนต่อไปๆๆๆๆ
เค้าจะได้กันเเล้ว กรี๊ดดดดด :m3:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
5555... อย่ายากหน่ะ ดีแล้ว....ว่ะฮะฮะฮะฮะ
-
ซันนี่นี่นี่นี่นี่นี่ o22หนูยอมเค้าง่ายไปรึเปล่า
-
ฟ้าน่ารัก(หลังจากปลงแล้วว่าไม่มีทางที่แฝดจะได้กัน)
ซันนี่ใจง่ายอ่ะ ดูดิ ยอมเค้าเฉย
-
รีบมาต่อเร็วๆนะค่า
ตอนนี้ก็น่ารัก บรรยายสีหน้าของฟ้า
จนเราจินตนาการตามแล้วยังอมยิ้มตามซันนี่เลย
ขอบคุณมากเลยค่า
-
อร๊ากกก แอบน่ารักเนอะซันนี่ อิอิ
เปงหมวยคู่ที่น่ากลัวมากกก อิอิ โหดแท้
ยังไงก้อมอาต่ออีกน้า รอรอค๊าฟฟ
-
ตามไป ข้างบน อย่างติดๆ และเงียบๆ
-
ค้างงงงเรยยยยทีเดียวววว :-[
รออ่านต่อตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
หักหลังยังไง พี่น้องได้กันเหรอ
-
ในเมื่ออะไรๆก้เริ่มเป็ฯรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วว
รอ ซิน-กาย วู้ๆๆๆๆ
-
เปลี่ยนหัวเรื่องแล้ว แต่ เนื้อเรื่องไปไหนคะ
-
:m25:ชอบที่สุดฟ้ากับซันนี่เป็นปลื้มแล้วเมื่อไรกายกับซินจะรู้ตัวว่าชอบกันซักทีอะนะ :o8: :call: :call:
-
ชอบให้ซันนี่อยู่ข้างบนจังเยยย :impress2:
-
ระวังฟ้าจะหึงนะ :m16:
-
:man1:รออ่านตอนต่อไปค่ะ ซินกายๆๆๆๆๆๆ
-
แรงอะแฝด
-
ในความมึนของฟ้าประทานมีความน่ารักแอบแฝงอยู่
ไม่เคยเจอใครมึนเท่าฟ้ามาก่อน ขอกันแบบนี้เลยเรอะ!!! 555
สงสารฟ้าเหมือนกันนะ :sad4:
-
เราว่าเอี้ยฟ้าได้ยินหมดแหละ....รอวันชำแหละ เอ๊ย! ชำระความอยู่ :haun5:
-
หวานเว้ยยยย :-[
"ไม่..ไม่ใช่ที่นี่" :m25:กรี๊สที่สุด
-
ทำนานไปป่าวง...เอี้ยฟ้าเลยเหนื่อย นอนสนิท
-
คร่อกกกกกกกกกกก
:m25: :jul1:
-
ไม่ใช่ว่าฟ้าแอบเก็บข้อมูลอยู่เหรอ
-
อ่ะนะ อยากเจอซอลลี่อ่ะ :z2:
-
เอี้ยฟ้าได้ยินแหงม
เคลียร์กันเอาเองเน้อ
-
:haun4: :haun4: ontop
เห้อออ ฟ้าหลงซันนี่ เข้าเต็มเปาแล้ว ตอนนี้ซันนี่เหมือนเป็นแสงสว่างระหว่างฟ้า
ซันนี่อย่าทำฟ้าเสียใจน่ะ ไอ้ที่หลับมันหลับจริงรึเปล่า ระวังมันงอนเอา
-
ชอบคำพูดที่ซันนี่ให้กลับมาหาดวงอาทิตย์เล็กๆ จังเลย น่ารักดี :-[
-
ซันนี่มีเด็กด้วยเว้ยเฮ้ยย :-[
-
เชียร์ให้ฟ้าได้ยิน ... จะได้มีการชำแหละ เอ๊อะ ชำระความ :haun4:
ตอนนี้ เลือดท่วมจอเลยค่า :jul1:
-
ซันนี่ออนท๊อป
-
เอี้ยฟ้าก็น่าสงสารเหมือนกันนะ
-
แต่เราว่าฟ้ามันได้ยินนะเนี่ย สังหรณ์ :laugh:
เอิ่ม ดวงอาทิตย์ของฟ้าประทานร้อนแรงจริงๆ :jul1: :jul1:
-
นั่นไง....เอี้ยฟ้าหึงแน่ๆ ทำเป็นหลับนิ่ง คืนนี้แอบจัดหนักเลย
-
ฟ้าไม่ได้ยินจริงๆเหรอ
เสียวแทนซันนี่
-
เอี้ยฟ้า offline เต็มรูปแบบ
โฟ่เพลินระวังมันตื่นขึ้นมาได้ยินเรื่องที่เม้าๆกันอยู่นะ .... บรึ๋ยฟ้าเหลืองแน่ๆ ซันนี่เอร้ยยยย !!!
:m25: :m25: :m25:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
o13
-
เอี้ยฟ้าหลับจริงหรือแอบเก็บข้อมูลอยู่เนี่ย คนเค้าคุยกันหัวเราะกันออกจะครื้นเครง :z2:
-
:haun4: ฟ้ากะซันนี่นิหวานจริงจัง :-[
อิจฉา !!! :fire:
:pig4: นะคะ
ปอลิง เกาะขอบกระทู้รอคู่ซิน :man1:
-
สงสัยจะหนักหลับไม่ตื่นเลย 555
-
:L2:
-
หนุกมากกกกกกกก เรื่องนี้
ชอบบบบบอ่ะ อ่านรวดเดียวเลยย
ซันนี่น่ารักจังงงง :impress2:
ฟ้าก็ตรงได้อีกกกกกก
"ทำกันเถอะ" :m25:
อ่านประโยคนี้แล้วแทบขาดใจตายยย
ตอนหน้าซินจะจูบกับกายแล้วใช่มั้ยย
ตั้งตารอ โอ๊ยยะๆ
-
:o8: :o8:
-
ซํนนี่เวลาพูดมีเหล่อ๊ะ
กลัวสามีรู้หรอเนี่ย คิกๆ
-
น่ารักอ่ะ แอร๊ยยย
รออ่านจ้า
-
อ่านรวดเดียวถึงปัจจุบัน
อ่านช่วงแรกชังนิสัยคุณเอี้ยฟ้า :m16: แต่ผ่านไปซักพัก เอี้ยฟ้าน่ารักเว้ยเฮ้ย :impress2:
ยิ่งตอนล่าสุดทั้งซันนี่ทั้งฟ้าน่ารักน่ากอดมั้งๆ
-
“คราวหน้าถ้ากลัวว่าพระอาทิตย์ดวงโตแต่หยิ่งนั่นจะไม่กลับมา
มึงจะมาหาพระอาทิตย์ดวงเล็กๆ อย่างกูก็ได้..”
ซันนี่น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
พระอาทิตย์ดวงนี้น่าอยู่ด้วยที่สุดเลยค่ะ
ออนท็อปด้วยนะประเด็น ฮ่าๆๆๆๆๆ
พี่ฟ้าก็แอบมีมุมน่าสงสารเนอะ
ขอให้พระอาทิตย์ที่สดใสให้ความอบอุ่นกับหัวใจต่อไปนะค้าา
ปอลิง... สุขสันต์วันเกิดพี่ฟ้าประทานด้วยยยย :))))
-
หลับสนิท หรือว่า นอนตั้งใจฟังอย่างสนิทใจ..
-
ไอ้ฟ้ามันบ้าแต่น่ารัก
-
พระอาทิตย์ดวงน้อยระวัง เอี้ยฟ้านะ
:-[
-
Chapter :: Special Sky by คุณเพลงซอ :: เด็กชายฟ้าประทาน (II)
วันที่ 29 กุมภาพันธ์ 20xx มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นมากมาย.. เพราะเด็กชายฟ้าประทาน เทอร์ซี แบร์ลุสโคนี ที่ควรจะอยู่ในงานฉลองวันเกิดครบ 12 ปี กลับหายตัวไปจากคฤหาสน์ตระกูลแบร์ลุสโคนีอย่างไร้ร่องรอย..
ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง 1 วัน.. ระหว่างที่กำลังจัดกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับขึ้นไปเคารพหลุมศพของคุณขลุ่ยที่เชียงใหม่ เราก็ได้รับโทรศัพท์ทางไกลจาก เนเปิลส์ด้วยข้อความที่น่าตกใจ...คุณฟ้าหายตัวไป พวกเขาคิดว่าคุณฟ้าอาจจะมาหาเรา เพราะมีคนเห็นเด็กคนนั้นครั้งสุดท้ายที่สนามบิน
มีความเป็นไปได้สูงที่คุณฟ้าอาจจะหนีกลับมาที่เมืองไทย ..เด็กที่เกิดจากภรรยานอกสมรสคงจะไม่เป็นที่ต้อนรับนักสำหรับบ้านที่มีพร้อมทั้งภรรยาและลูกๆ ที่ถูกต้องตามกฎหมาย คุณฟ้าคงจะอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องไปอยู่ในบ้านหลังนั้นตามลำพัง ทีแรกผมเองก็ไม่อยากจะปล่อยเขาไปหรอก ผมตั้งใจว่าจะทำหน้าที่ทั้งหมดแทนคุณขลุ่ยเอง ตอนนี้งานการของผมก็ทำท่าว่าจะไปได้สวย ผมมีกำลังพอที่จะดูแลเขา ส่งเสียเขา และชื่นชมความสำเร็จของเขา
แต่คุณพิณกลับไม่คิดอย่างนั้น คุณพิณบอกว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าปล่อยให้คุณฟ้าไปอยู่กับ ‘พ่อ’ ของเขา แทนที่จะเป็น ‘น้า’ อย่างพวกเรา และผมไม่สามารถยกข้ออ้างอะไรมาโต้แย้งได้อีก..
แม้จะเป็นเพียงเด็กอายุ 12 แต่เราเชื่อว่าถ้าเป็นคุณฟ้าล่ะก็.. เขาต้องสามารถจัดการพาตัวเองเดินทางข้ามทวีปเพียงลำพังเพื่อกลับมาที่นี่ได้อย่างไม่ต้องสงสัย
แต่เรื่องที่พวกเรากำลังเป็นห่วงก็คือ..ตอนนี้คุณฟ้าไม่รู้ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน
ตั้งแต่คุณขลุ่ยเสียไป คุณฟ้าย้ายไปอยู่กับพ่อ พวกเราสองพี่น้องก็ตัดสินใจทิ้งสภาพแวดล้อมเดิมๆ อันเต็มไปด้วยความทรงจำ แล้วมาลงหลักปักฐานอยู่กันที่กรุงเทพฯ
แต่เราขาดการติดต่อกับคุณฟ้าตั้งแต่วันนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะมาหาเราที่กรุงเทพฯ เพราะงั้น..ที่เดียวที่เขาจะไปได้ ก็น่าจะเป็นเชียงใหม่
เราเลื่อนไฟท์บินให้เร็วขึ้นอีกเพื่อจะได้กลับไปที่นั่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณฟ้าหายไปเกือบ 20 ชั่วโมงแล้ว ถ้าเขามาจริงก็น่าจะถึงที่นั่นสักพักหนึ่งแล้วเหมือนกัน..
ระหว่างนั่งรอขึ้นเครื่องที่สนามบิน เราก็ได้รับโทรศัพท์ที่น่าตกใจอีกครั้งจากตำรวจในท้องที่เชียงใหม่ที่คุ้นเคยกัน เขาแจ้งว่าบ้านของพวกเรากำลังถูกไฟไหม้ ตอนนี้ยังควบคุมเพลิงไว้ไม่ได้ แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ..พวกเขาเจอคุณฟ้ายืนอยู่หน้าบ้าน.. คุณฟ้ากับเด็กผู้ชายอีกคนที่ไม่มีใครรู้จัก สอบถามอะไรคุณฟ้าก็ไม่ยอมปริปาก ส่วนเด็กอีกคนที่อยู่ด้วยกันนั้นมีท่าทีเหม่อลอย ไม่ตอบสนองต่อสิ่งรอบด้าน เอาแต่นั่งจ้องกองเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่อย่างนั้น
นั่นทำให้เรายิ่งร้อนใจไปกันใหญ่ ผมถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความกังวลใจ
เวลาประมาณ 4 ทุ่มเศษ เราก็มาถึงเชียงใหม่โดยสวัสดิภาพ มีตำรวจมารอรับพวกเราไปยังสน.ในท้องที่อยู่ก่อนแล้ว และทันทีที่ได้เห็นหน้าคุณฟ้า คุณพิณที่เป็นคนคอยปลอบผมมาตลอดทางกลับปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ แล้วตรงเข้าไปกอดคุณฟ้าไว้แน่นด้วยความโล่งใจ
คุณฟ้าดูโตขึ้นมากจากครั้งสุดท้ายที่ผมเห็น ..โตขึ้นมากจริงๆ.. ผมเองก็เข้าไปกอดเขาด้วย พวกเราสามคนกอดกันอยู่อย่างนั้นพักใหญ่กว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้
แต่พอได้ยินชื่อเรียก ‘คุณพิณ คุณซอ’ จากปากของคุณฟ้า น้ำตาผมก็ไหลออกมาอีกอย่างช่วยไม่ได้..
คืนนั้นเราพาเด็กอีกคนกลับมาพักที่โรงแรมด้วย เพราะเด็กคนนั้นไม่ยอมปล่อยมือจากชายเสื้อของคุณฟ้า เราก็เลยต้องขออนุญาตเจ้าหน้าที่พาเขามาด้วยกัน ตอนที่ได้ฟังคำบรรยายจากเจ้าหน้าที่ทางโทรศัพท์ ผมไม่คิดว่าเด็กจะมีสภาพน่าสงสารขนาดนี้เลยจริงๆ นอกจากเนื้อตัวที่สกปรกมอมแมมไม่ต่างอะไรจากคุณฟ้าแล้ว ตามร่างกายของเด็กคนนี้ยังมีร่องรอยของการถูกทำร้ายทั้งเก่าทั้งใหม่เต็มไปหมด เด็กมีอาการหวาดกลัวสลับกับเหม่อลอยเป็นพักๆ แต่ถึงเป็นแบบนั้นเด็กกลับไม่ยอมอยู่ห่างจากคุณฟ้าแม้แต่นาทีเดียว ..และคุณฟ้าก็ยังไม่ยอม ปริปากบอกอะไรเราเหมือนเดิม
คุณพิณบอกว่าสภาพจิตใจของเด็กคนนี้คงจะถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นการถูกกระทำทารุณทั้งทางร่างกายและจิตใจเป็นเวลายาวนานจึงทำให้เด็กตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ..เด็กไม่สามารถบอกได้เลยว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน หรือแม้แต่ชื่ออะไร พอผมถามถึงพ่อแม่บ้าง จู่ๆ เด็กก็สะดุ้งตกใจ มีท่าทางหวาดระแวงขึ้นมาอีก ปากก็พึมพำว่า ‘พ่อ’ ซ้ำไปซ้ำมาปากคอสั่น ..ยิ่งเห็นก็ยิ่งสงสาร
ตอนเช้าเราพาทั้งคุณฟ้าและเด็กคนนั้นไปรับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนจริงๆ ผลการตรวจเป็นที่น่าโล่งใจว่าคุณฟ้ายังปลอดภัยดีทุกส่วน แต่ที่น่าตกใจคือผลตรวจของเด็กคนนั้นระบุว่าเด็กมีร่องรอยของการถูกล่วงละเมิดทางเพศด้วย..
จากนั้นเราก็ไปยังสถานีตำรวจกันอีกครั้งเพื่อฟังรายงานการสืบสวนของช่วงคืนที่ผ่านมา ตำรวจบอกว่าต้นเพลิงอยู่ที่ห้องรับแขกซึ่งอยู่ทางปลีกด้านขวาของตัวบ้าน จากหลักฐานที่รวบรวมได้ในจุดเกิดเหตุเชื่อว่าเป็นการวางเพลิงอย่างแน่นอน แต่ที่น่าแปลกใจคือไม่มีร่องรอยของคนร้ายหลงเหลืออยู่เลย ตำรวจบอกว่าถ้าคดีนี้มีคนร้ายจริงก็ต้องเป็นคนร้ายที่มืออาชีพมาก ถึงได้ไม่ทิ้งหลักฐานอะไรให้ตรวจสอบได้เลยแบบนี้ สอบพยานกี่ปากต่อกี่ปากก็ไม่มีใครรู้ใครเห็นสิ่งผิดปกติก่อนที่เพลิงจะลุกไหม้ แม้แต่คุณฟ้าไปถึงที่บ้านหลังนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่มีใครทันสังเกต
ความจริงแล้วเรื่องนี้น่าจะเป็นเพียงเรื่องไฟไหม้บ้านที่ไม่มีคนอยู่อาศัย แต่มันดันกลายเป็นเรื่องสะเทือนขวัญสั่นประสาทผู้คนแถวนั้น เมื่อตำรวจพบศพของชายไม่ทราบชื่อถูกไฟครอกตายอยู่ในห้องบนชั้น 2 ที่เคยเป็นห้องนอนของคุณฟ้ามาก่อนด้วย
จากการสอบพยานแวดล้อมพบว่าเมื่อเดือนก่อนมีผู้ชายท่าทางภูมิฐานคนหนึ่งเพิ่งย้ายมาเช่าบ้านอยู่ในละแวกนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำอาชีพอะไร เพราะเขาเป็นคนที่ไม่ชอบสุงสิงกับเพื่อนบ้าน แต่ทุกเช้าเขาจะขับรถยนต์หรูส่วนตัวออกจากบ้านไป กลับมาอีกทีก็มืดค่ำด้วยท่าทางเมามาย ส่งเสียงเอะอะโวยวายคล้ายกำลังก่นด่าสาปแช่งใครสักคนอยู่เสมอ และบ่อยครั้งที่พวกเพื่อนบ้านมักจะได้ยินเสียงร้องไห้เจ็บปวดของเด็กผู้ชาย แต่กลับไม่เคยมีใครเห็นเด็กคนนั้นสักครั้ง และก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งด้วยเพราะมีครั้งหนึ่งที่ผู้ชายคนนั้นถือปืนออกมายิงขึ้นฟ้าที่หน้าบ้านอย่างคึกคะนองด้วยฤทธิ์สุรา
หลังจากเกิดเรื่องไฟไหม้ขึ้นมาก็ไม่มีใครเห็นผู้ชายคนนั้นอีก ดูจากรูปพรรณสัณฐานที่ยังพอหลงเหลืออยู่ทุกคนก็ยืนยันตรงกันว่าผู้ตายน่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นอย่างแน่นอน และเสียงเด็กที่ทุกคนได้ยินก็น่าจะเป็นเด็กที่พบพร้อมกับคุณฟ้านี่เอง
เมื่อได้ฟังความคืบหน้าของคดีเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็พากันไปที่สุสานเพื่อเคารพหลุมศพของคุณขลุ่ยและบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมทั้งน้ำตา ได้ยินคุณฟ้าพูดเบาๆ ว่า ‘ขอโทษ’
ตอนนั้นผมสะดุดหูนิดหน่อย แต่ไม่ได้ติดใจอะไร ก่อนจะเลยไปดูที่เกิดเหตุที่เคยเป็นบ้านของพวกเรา..
ที่นั่นไม่หลงเหลือเค้าของความเป็นบ้านอยู่เลย มีแต่ตอดำๆ กับซากปลักหักพังเต็มไปหมด แต่มีอยู่ส่วนหนึ่งที่แทบไม่มีอะไรได้รับความเสียหายก็คือ..มุมเปียโนในห้องนั่งเล่นสีขาวของคุณขลุ่ย เป็นมุมโปรดที่คุณขลุ่ยมักจะมานั่งเล่นเปียโนอยู่เสมอๆ และเปียโนสีขาวตัวนั้นก็ไม่มีร่องรอยความเสียหายจากเปลวไฟแม้แต่น้อยนิดด้วย
นี่อาจจะเป็นปาฏิหาริย์จากคุณขลุ่ย.. ผมพูดแบบนั้น คุณพิณเพียงแต่พยักหน้า ก่อนจะสั่งให้คนมาเคลื่อนย้ายเปียโนไปไว้ที่โรงแรมก่อน ขณะคนงานกำลังยกเปียโนขึ้นรถก็มีบางสิ่งบางอย่างร่วงหล่นลงมา มันคือกล่องกำมะหยี่สี น้ำเงินซึ่งข้างในบรรจุแหวนทองคำขาววงเล็กๆ ที่ส่วนหัวประดับด้วยเพชรสีน้ำเงินคุ้นตา ..ใช่ ผมเคยเห็นมันมาก่อน มันคือแหวนแทนใจจาก เทอร์ซิโอ แบร์ลุสโคนี ..ผู้ชายที่คุณขลุ่ยรักมากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง
นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่คุณขลุ่ยไม่ยอมให้เปียโนตัวนี้ถูกไฟเผาไปก็ได้..
เพราะมีคดีไฟไหม้เกิดขึ้น ทำให้เราต้องอยู่เชียงใหม่นานกว่ากำหนดเดิมหลายวัน ระหว่างนั้นเราก็ได้รับรายงานจากตำรวจถึงความคืบหน้าของคดีเข้ามาเป็นระยะๆ ..ตอนนี้เรารู้แล้วว่าคนที่ตายนั่นเป็นใคร เพราะตำรวจไปค้นบ้านหลังที่ถูกระบุว่าผู้ชายคนนั้นไปเช่าอยู่ แต่บ้านทั้งหลังกลับไม่มีเอกสารหรือข้อมูลที่ระบุได้ว่าเด็กคนนั้นเป็นใครอยู่เลย จะมีก็เพียงรูปถ่ายใบเดียวซึ่งมีข้อความเขียนอยู่ด้านหลังว่า ‘จี้..ลูกรักของแม่’ ..เพียงแค่นั้น
แต่ที่แน่ใจได้ก็คือ..เด็กที่อยู่ในรูปเป็นเด็กคนเดียวกับเด็กที่อยู่กับเราอย่างแน่นอน และคนที่ทำทารุณกรรมเขาก็น่าจะเป็นผู้ตายที่เราก็ยังไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องยังไงกับเด็ก
จากการชันสูตรพลิกศพพบว่าสาเหตุการตายมาจากบาดแผลฉกรรจ์ตรงหน้าอกด้านซ้ายของผู้ตายที่ยังคงมีมีดทำครัวปักติดอยู่ในตอนที่พบศพ ด้านปลายของมีดแทงเข้าไปตรงกึ่งกลางของหัวใจพอดี ทำให้ผู้ตายสิ้นใจก่อนจะถูกไฟครอกเพียงแค่ไม่กี่นาที
แน่นอนว่าทั้งเด็กคนนั้นและคุณฟ้าตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคราแรก แต่หลังจากไม่พบร่องรอยอะไรในตัวที่เกี่ยวข้องกับการทำฆาตกรรมหรือการวางเพลิง รวมทั้งลักษณะการแทงที่ต้องใช้แรงมหาศาล(เพราะผู้ตายเป็นคนตัวใหญ่)ก็ไม่น่าจะใช่แรงของเด็กอายุเพียง 12 ขวบจะทำได้ พวกเขาจึงรอดพ้นจากข้อกล่าวหา
สุดท้ายแล้วเรื่องก็จบลงโดยที่ตำรวจไม่สามารถปิดคดีได้ มีประเด็นที่ชวนให้สับสนงุนงงมากมายเต็มไปหมด ..ตกลงคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? มือวางเพลิงที่จริงแล้วเป็นใคร? ทำไมถึงไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย? แล้วผู้ตายเข้าไปอยู่ในบ้านของเราได้ยังไง? ใครเป็นคนฆ่าเขา? ทำไมถึงไม่มีร่องรอยของคนร้ายอยู่เลย? เด็กคนที่เราเจออยู่กับคุณฟ้าเป็นใคร? แล้วพวกเขามาเจอกันได้ยังไง? ..ดูเหมือนทุกอย่างจะมืดแปดด้านไปหมดสำหรับคดีนี้ ผมเองก็รู้สึกเห็นใจเจ้าหน้าที่อยู่พอสมควร
โดยส่วนตัวผมเชื่อว่าคนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดน่าจะเป็นคุณฟ้าของเรานี่แหล่ะ คุณพิณเองก็คงจะคิดเหมือนกัน แต่ในเมื่อเขาไม่พร้อมที่จะพูด เราก็จะไม่คาดคั้น และปล่อยให้มันเลือนหายไปตามกาลเวลาน่าจะดีกว่า..
ผมกลับมากรุงเทพอีกครั้งพร้อมกับรับอุปการะเด็กคนนั้นมาอยู่ด้วย.. ที่จริงแล้วเด็กควรจะถูกส่งไปอยู่ในความดูแลของมูลนิธิที่รับผิดชอบด้านนี้ เพื่อฟื้นฟูทั้งสภาพร่างกายและจิตใจ และเมื่อกลับเป็นปกติก็คงจะถูกส่งต่อไปยังสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าตามลำดับ แต่ผมอยากเอาเขามาดูแลเอง ชดเชยที่ผมไม่มีโอกาสได้ดูแลคุณฟ้า และดูเหมือนคุณฟ้าเองก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นด้วย เขาดูพอใจที่ผมตัดสินใจพาเด็กคนนั้นกลับมากับเรา
จี้.. เด็กน้อยตัวเล็ก ผิวขาวซีด ร่างกายผอมแห้ง และแววตาเลื่อนลอย ไม่ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเคยเป็นใครมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะต่อไปนี้เขาคือ..เด็กชายจิรา ทามิยะ.. ลูกชายของผม ส่วนวันเกิด.. เขาน่าจะอายุพอๆ กับคุณฟ้า แต่เขาตัวเล็กกว่า งั้นผมจะให้เขาเป็นน้องคุณฟ้า 1 วันแล้วกัน ต่อไปนี้เขาจะมีงานวันเกิดทุกวันที่ 1 มีนา ..ผมจะคอยดูแล ใส่ใจ ให้ความรักแก่เขา หวังเพียงว่ามันจะช่วยรบรอยอดีตอันปวดร้าวของเขาได้บ้างไม่มากก็น้อย..
เอ้อ.. แต่ขั้นแรกผมคงต้องพึ่งจิตแพทย์อย่างคุณพิณให้ช่วยกันดูแลเขาไปก่อนสักระยะจนกว่าเขาจะดีขึ้นน่ะ
เราได้รู้สาเหตุที่คุณฟ้าแอบกลับมาคนเดียวแล้ว เขาเพียงแค่ต้องการกลับมาเคารพหลุมศพของคุณขลุ่ยเท่านั้น ไม่ได้คิดว่าทุกคนจะวุ่นวายกันขนาดนี้ คุณฟ้าบอกว่าคิดถึงคุณขลุ่ย ..คิดถึงพวกเรา นอกจากนี้เราก็ได้คุยกันเรื่องจิปาถะเกี่ยวกับชีวิตในเนเปิลส์ เช่น.. คุณฟ้าได้เรียนทั้งศิลปะการต่อสู้ การกีฬา ดนตรี และเรียนภาษาต่างๆ ทั้งฝรั่งเศส เยอรมัน จีน ญี่ปุ่น และตอนนี้ก็พูดภาษาอิตาเลี่ยนได้คล่องมากแล้วด้วย
ผมยอมรับว่ารู้สึกภูมิใจในตัวคุณฟ้าจริงๆ คุณฟ้าเป็นเด็กฉลาดอยู่แล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าตั้งใจเขาต้องทำได้ดีแน่
ผมลองแย้บๆ ถามเรื่อง ‘คุณแม่’ ที่อยู่ในบ้านหลังนั้นด้วย ถามว่าเธอเป็นคนยังไง น่ากลัวไหม ..ผมแอบกลัวมาตลอดว่าเธออาจจะทำร้ายคุณฟ้าของเรา แต่ดูเหมือนผมจะคิดมากไปเอง คุณฟ้าบอกว่าเธอเป็นคนสวยผมสีบลอนด์ที่ไม่ค่อยพูด แต่เขาไม่ค่อยได้เจอเธอบ่อยหรอก เธอมักจะอยู่ที่ตึกกลาง หรือไม่ก็ตึกตะวันออกกับลูกๆ ของเธอ แต่คุณฟ้าอยู่ที่ตึกตะวันตก ..อยู่คนเดียว
ประโยคสุดท้ายทำเอาผมสงสารคุณฟ้าจับใจ เขาคงจะต้องเหงามากแน่ๆ ..ผมไม่อยากให้เขากลับไปเลยจริงๆ
คุณฟ้ามาอยู่กับเราที่กรุงเทพได้ราวสัปดาห์กว่า เทอร์ซิโอ แบร์ลุสโคนี ก็มารับเขากลับด้วยตัวเองถึงบ้านของเรา ผมคงจะไม่ยอมให้คุณฟ้ากลับไปหรอก ถ้าเขาส่งคนอื่นมารับคุณฟ้า แต่นี่เป็นเพราะเขามาด้วยตัวเองนั่นแหล่ะ..
บรรยากาศระหว่างพ่อลูกไม่ชวนให้ผมวางใจนัก พวกเขาดูเฉยชาต่อกัน โดยเฉพาะคุณฟ้าที่มักจะทำเหมือนพ่อของเขาไม่มีตัวตน เป็นเพียงแค่อากาศธาตุที่ไร้รูปร่างเท่านั้น
..บางทีชีวิตในเนเปิลส์ที่คุณฟ้าเล่าให้ผมฟัง อาจจะไม่ใช่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็ได้
ผมกับคุณพิณและคุณจี้(ที่อาการค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ)ตามไปส่งคุณฟ้าถึงที่สนามบินในเย็นวันนั้น ก่อนจะขึ้นเครื่องกลับไปเนเปิลส์ คุณฟ้าเดินมาพูดกับพวกเราสั้นๆ ว่า
‘ขอโทษ แต่ฟ้า..เป็นคนเผาบ้านหลังนั้นเอง’
TBC. :z2:
-
^
^
^
วิ่งมาจิ้ม ก่อนไปอ่านค่า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
o22
ฟ้าน่าสงสารจัง เริ่มพอจะเข้าใจลางๆแล้วว่าทำไมโตขึ้นถึงเป็นคนแปลกๆ :sad4:
ได้รู้ประวัติของจี้ด้วย น่าสงสารมาก ตั้งแต่เด็กเลย :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:อยากรู้จังว่าฟ้าเจออะไรมาบ้างอะตอนเด็กจึงทำให้ฟ้าไม่ค่อยเข้าใจความรักเท่าไรนัก :กอด1: :กอด1:
-
แง่ง เอี้ยฟ้าน่าสงสาร :monkeysad:
ตกลงจี้ก็มีประวัติแบบนี้เหรอ ทำไมเรื่องนี้มีแต่เด็กน่าสงสาร เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: ตอนนี้ทำให้รู้อะไรเพิ่มเติมอีกเยอะเลย
แต่สงสารเอี้ยฟ้ามันอ่ะ
-
:z13: :z13:
---------------------
ยิ่งอ่านยิ่งน่าค้นหาพี่ฟ้า
ว่าเป็นไงกันแน่ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่ชอบเวลากลางคืน
หรือว่าจะเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ชอบซันนี่ ก๊ากกกกกกกกก #อันตัวเรานั้นเกรียน
-
เป็นอดีตที่ไม่ธรรมดาเลยนะคะเนี่ย
อยากรู้จิงๆ ว่าฟ้าเคยทำอะไรมาบ้างเนี่ยย ลึกลับมากๆ
-
จี้ เอ่อออ น่าสงสารว่ะ
-
อ่านๆ ดูแล้วอดีตของฟ้ามีหลายมุมมองมากๆ เลยนะเนี้ย
ไหนจะน่าสงสาร น่าแปลกใจ ทำให้เข้าใจว่าทำไมฟ้าถึงเป็นแบบนี้
แต่ว่าซันนีี่น่ารักมากๆๆ อยากให้เปิดใจให้กันมากกว่านี้อีกหน่อย
-
ชีวิตจี้น่าสงสารจัง แต่คงไม่ใช่แอบชอบฟ้าอยู่นะ
-
ฟ้านี่...ดูโตมาตั้งแต่เด็กเลยเนอะ
-
จี้น่าสงสาร ไอ้หมอนั่นจบไปแบบนั้นถือว่าโชคดีแล้วนะ
ให้มันจบไป
ฟ้าเป็นคนแปลกๆ เพราะถูกเลี้ยงมาแบบเย็นชาเหรอ?
แต่เท่าที่เห็นก็เกินระดับปกตินะ เหมือนไม่มีอารมณ์เลย
-
ชีวิตฟ้าน่าสงสารแต่เด็กเลยย
-
โอ้ชีวิตเด็กชายฟ้าประทานโชกโชนมากๆ
-
:o12: :o12: :o12:
-
:เฮ้อ: ชีวิตมนุษย์
เดาว่าจี้ พลั้งฆ่า แล้วฟ้ามาช่วยทำลายหลักฐานกับเผาบ้าน
สงสารจี้สุดๆ :m15:
-
ชีวิตคนมีเงิน แต่ไม่มีความสุขเลย
เด็กชายฟ้าประธาน น่าสงสารตั้งแต่เด็กเลย
-
:sad4:
-
จีจี้เธอน่าสงสารมั่กมาจับคู่กะเมย์บีมะ :laugh:
คุณนักเขียนจะหักมุมหักเหลี่ยมอะไรยังไงคะขอเค้าตั้งตัวนิสนุงน้า :z2:
-
ชีวิตของฟ้าประทานน่าสงสารจริง ๆ
ชีวิตของจี้ก็เหมือนกัน
ไม่แปลกใจเลยที่จี้รักฟ้ามากมายนัก
สุขสันต์วันเกิดนะฟ้า :L2:
-
ทราบประวัติน้องจี้แล้วววววววว
น่าสงสารจริง ๆ เลย เอี๊ยฟ้าถือว่าเป็นน้องชายตะหากไม่ใช่เมียหรอก (มั้ง)
วันนี้วันเกิดเอี๊ยฟ้า แฮปปี้เบิดเดย์ ขอบคุณคนแต่งนะคะ ^ ^
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
คุณฟ้า....เจ๋งว่ะ!
-
:เฮ้อ: ไม่เเปลกใจ ว่าทำไมเป็นคนเเปลกๆ
ฟ้ามีปมในชีวิตตอนเด็กเยอะมาก
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:a5: คุณฟ้า!!!
แต่ก็นะ คนที่ตายคือคนทีทำร้ายทารุณคุณจี้ใช่ไหม
แม้บ้านเมืองจะมีกฏหมาย แต่จุดจบของคนที่ทารุณเด็กบริสุทธิ์ก็สมควรโดน
-
เค้า...เค้าพูดอะไรไม่ออก
เด็กอายุสิบสอง... (ตอนนั้นเพิ่งขึ้น ม.สอง =____=; )
เจออะไรในชีวิตเยอะเกินไปนะ...
แสดงว่าช่วยน้องจี้สินะคะ จีจี้น่าสงสาร :m15:
กอดปลอบทั้งสองคน ฮึก :กอด1:
-
สงสารจี้ว่ะ
ฟ้า แม่มโหดแต่เด็ก
-
พรุ่งนี้มีสเปวันเกิด จีจี้ไหม ^++++++^
-
จี้...สงสารอ่ะ
อยากให้เจอคนดีๆ
-
ไหงเผาบ้านตัวเองล่ะฟ้า
(ฟ้าตอนเด็กๆน่ากลัวแฮะ)
-
น่าสงสารลูกเป็ดฟ้า :m15:
-
ชีวิตที่มึดมนของฟ้า
อ่านแล้วก็... :เฮ้อ:
โตมาจนได้เจอกับซันนี่ได้เนี่ยแกร่งมากเลย o13
-
Happy birth day นายฟ้าประทาน
สี่ปีจะมีวันเกิดสักทีมีความสุขมากๆล่ะ
คนเขียนก็ด้วยนะมีความสุขกับทุกๆวัน
เราจะรอตอนต่อไป
-
สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ ฟ้าประทาน
-
ไอ๊ยะ
ฟ้าแรงดีแท้เน้อ
-
สุขสันต์วันเกิดนะฟ้าประทาน ซึ่งฟ้าประทานสมชื่อจริงๆ หึหึ เค้าหมายถึงนิสัยนะนิสัย ไม่ใช่อะไรอย่างอื่น #แบ๊วๆ ใสๆ
ขอให้ตักตวงของขวัญจากซันนี่ได้เยอะๆนะ boy on top 555
แล้วมาเล่าให้ฟังด้วยนะว่าได้ของขวัญอะไรบ้าง ขอแบบละเอียดๆเน้นๆ 555
เเล้วก็ขอให้ผู้ให้กำเนิดฟ้าประทานซึ่งก็คือ *นักเขียน* มีความสุขมากๆเหมือนกันคะ :กอด1:
-
อยากกอดจี้ :กอด1:
-
:กอด1:
-
โถๆๆ
อ่านแล้วยิ่งสงสารน้องฟ้า
แถมมีน้องจี้ผู้น่าสงสารเพิ่มอีกคน
:o12:
คนอ่านว่าน้องฟ้าทำถูกแล้วที่เผาบ้านนั้นไป
เดาว่าคนที่ฆ่าไอ้ชั่วนั่นอาจจะเป็นน้องจี้
สมน้ำหน้ามัน
ตายให้หนอนแดกไป๊ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว
:angry2:
รักคนแต่ง รักน้องซัน น้องฟ้า
:กอด1:
-
รู้สึกจะแปลกตั้งแต่ตอนเด็กๆเลยนะฟ้า o18
-
อ่า จะเลยวันเกิดฟ้าแล้วๆๆ
สุขสันต์วันเกิดนะฟ้าาาา
ภูมิหลังฟ้าชางน่าตกใจ ปมเยอะมากก
ไม่แปลกที่ฟ้าจะเป็นคนอย่างนี้นปัจจุบัน
อดีตมืดมนมาก สงสารฟ้าสงสารจี้
-
น่าสงสารฟ้าเป็นที่สุดสงสารจีด้วย :undecided:
-
จี้น่าสงสาร
-
เหมือนฟ้าจะพิเศษ แต่ก็จิตหน่อยๆ นะ
-
สุขสันต์วันเกิดนะครับ
:a13:
-
:really2:มันต้องมีสาเหตุอะไรแน่ๆที่ทำให้ฟ้าประทานเผาบ้านหลังนั้น :z2:
-
HBD ค้าบ....รอวันเกิดคุณเอี้ยฟ้าตอนต่อไป
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณ White Raven
มีความสุขมาก ๆ นะคะ ^^
-
สุขสันต์วันเกิดคนแต่งด้วยนะคะ
มีความสุขมากๆ สุขภาพร่างกายแข็งแรง
วันนี้ไปทำบุญมาด้วยค่ะ งั้นก็เอาบุญมาฝากในเกิดเลยละกัน ^^
ขอกระโดดกอดคนแต่งทีนึง แอร๊ววววว อย่าหลบจิ เดี๋ยวก็ร่วง 555
:L2: :L2: :L2:
-
สุขสันต์วันเกิดฮะ :3123: :L2: :L2: :L2: :L2: :3123: :3123:
ขอให้มีความสุขและสมหวังในทุกๆๆเรื่องที่ปารถนานะฮะ
ปล.ขอให้ฟ้าอยู่อกับซันนนี่นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8: :o8:
-
:mc4: สุขสันต์วันเกิดจ้า ขอให้มีความสุขลั้นลาเกินหน้าเกินตาไม่แคร์สื่อ :mc3: เค้าไม่เรียกว่าแก่ลูก เค้าเรียกว่า มากประสบการณ์ขึ้นอีกปี :teach:
ส่วนฟ้า ความจริงก็ไม่ได้แปลกอะไรมาก (เหรอ) แต่พื้นฐานจิตใจแล้วเป็นเด็กดี ก็คงมีหลายสิ่งที่เค้าต้องพบเจอทำให้กลายมาเป็นคนทีแตกต่างแบบนี้ :laugh: แต่รักเดียวใจเดียวนะเออ :กอด1:
-
มีซันนี่แล้วฟ้า
ไม่ต้องกลัว :กอด1:
-
สุขสันต์วันเกิดทั้งคู่เลย :mc4: :L1:
-
HBD ฉลองด้วยนิยายซัก 2-3 ตอนดิ นะ นะ
-
เอี้ยฟ้าตอนเด็กเป็นแบบนี้นี่เองถึงได้ดูแปลกๆ ไม่ใช่แปลกแบบน่าสงสารนะ มันแปลกแบบว่า เฮ้ย มรึงไม่รู้เรื่องแบบนี้จริงๆเหรอ เหมือนบางอย่างที่เอี้ยฟ้าไม่สนใจ ก้อเลยไม่ทำ ไม่ดู ไม่ฟัง ไม่อยากรู้อยากเห็น เลือกที่จะรับในสิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้น
แต่ทุกอย่างของฟ้าประทานจะเปลี่ยนไป เพราะมีพระอาทิตย์เพิ่มเข้ามาในชีวิตอีก 1 ดวง
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะ :L2:
ชอบ 'ทำ' มากกว่า'พูด' :-[
-
เอี้ยฟ้่าน่ารักมาก~ แต่ชีวิตวัยเด็กนี่น่าสงสารเนอะ
เกิดวันที่ 29 กุมภา 4 ปีถึงจะได้จัดงานวันเกิดทีนึง T^T'
กรี๊ดดด ซันซันออนท็อป :m25: หลงกลฟ้าหรอเนี่ย 555.
พระอาทิตย์ดวงเล็กๆ ของฟ้่า >///< รอตอนใหม่จ้า
-
ขอให้มีความสุข ใช้ชีวิตให้สนุกและมีสติ HBD เ้ด้อ~
ว่าแล้วก็รอคอยเรื่องราวสุดหฤหรรษ์ต่อไป :-[
จริงเรื่องนี้ตัวละครแต่ละคนก็น่าสนใจแตกต่างกันไป แต่แอบชอบสกายมากเลย
ว่างๆลงเรื่องสกายเยอะๆหน่อยนะ
จาก สกาย fc อิอิ :กอด1:
-
โอ้โห :a5: นี้แกเกิดวันที่29หรอเนี่ย เกิดกันเยอะจริงๆเลยวันนี้
โหดแท้ เผาบ้านเองซะงั้น :เฮ้อ: :กอด1:
-
ทุกคนก็ต้องมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของแต่ละคน..
-
HBD คนแต่งค่ะ มีความสุขมากๆ แล้วแต่งนิยายเยอะๆนะ 555
-
เกิดวันที่ 29 ก.พ.หรอคะ สี่ปีมีครั้งเซ็งตายเลย
ยังไงก็ สุขสันต์วันเกิดนะคะ
จี้น่าสงสารอ่ะ ไม่คิดว่าจะมีอดีตที่น่าเศร้าขนาดนี้
-
ฟ้ามันลึกลับจริงๆ o18
-
HBD คนแต่งค่ะ
:กอด1:
-
HBD น่ะค้าาา :L2:
-
Happy Birthday ค่า
-
สุขสันต์วันเกิดค่าาา ^^
:L2: :L2: :L2:
-
จากที่ดูๆแล้วนะคะ รู้สึกว่าฟ้าเนี่ยเป็นพวกพฤติกรรมตกๆหล่นๆ
อย่างที่อ่านแล้วเข้าใจ ตามความจริงก็ค่อนข้างผิดปกติ
แต่...วิวชอบค่ะ ฮิฮิ เป็นความชอบส่วนบุคคลห้ามลอกเลียนแบบเดี๋ยวจะเพี้ยนไปซะก่อน
คือมีที่มาที่ไป แบบว่า ฟ้าประทาน มีนิสัยที่คล้าย แอล ในเดสโน๊ต
อืม ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ แต่ซ่อนตัวตนไว้ แบบความจริงไม่ใช่สิ่งที่เห็นน่ะ
แล้วตัวจริงๆของวิวก็ชอบคนแปลกๆอย่างนี้มาก่อนหน้าแล้วล่ะค่ะ
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะ
:L2:
-
สุขสันต์วันเกิดค่ะ :L2: :L2:
จี้น่าสงสารจังเลย ฟ้าด้วย
ฟ้าเป็นคนเผาบ้าน แล้วใครเป็นจัดการพ่อใจร้าย (มากๆ) คนนั้นหล่ะ อึ๋ยยย
เกิดเหตุการณ์บางอย่างตอนวันเกิดอายุ 16 ใช่ม้า อยากรู้แล้วล่ะ รอคุณนักเขียนมาขยายนะ
พอวันเกิดอายุ 20 ของฟ้า ก็พาซันนี่ไปฉลองสิ จะได้ไม่เหงา จะได้รู้สึกดี ดีที่ได้เจอซันนี่ ถูกมั้ย :impress2:
-
สุขสันต์วันเกิดครับ มีความสุขมากๆ คับ :L2: :mc4:
-
แฮปปีเบิร์ดเดย์ทูยู้ :mc3:
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆฮะ
-
HAPPY BIRTH DAY!!!
รอฟ้าอายุ16ปี...เกิดอะไรขึ้น??!! :serius2:
-
มาต่อเวยๆเน้อ
-
HBD Ka :mc4:
สงสารจี้กับฟ้าวัยเด็กมากเลย
อยากรู้วัยเด็กของซันนี่บ้างจัง
:z2:
-
HBD ค่าาา :L2: เกิดหลังจี้นี่นา :z2:
สำหรับบุคลิกเอี้ยฟ้า น่าติดตามดีออกไม่เหมือนพระเอกเรื่องไหนเลยออกจะโด่นเด่น 55++
-
อ่านทันแล้ว สนุกมากค่า o13
-
อ่านทันแล้ว :-[
รอตอนต่อไปจ้า สนุกมาก
-
:L2:สุขสันวันเกิดนะจ๊ะขอให้มีความสุขมากๆๆ :กอด1:(เกิดเดือนเดียวกันเลยคะแตเราเกิดวันที่8อะ) :bye2: :call:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ฟ้าประทานแตกต่างไปนะ 5555++ แร็งส์แต่เด็กจิงๆ
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะค๊าฟฟ
รอรอเหมือนเดิมน้ิอ อิอิ
-
รอตอนต่อปายยยย
-
อยากรู้แล้วสิ เด็กชายฟ้าประทาน 16 ขวบจะทำอะไร
ปอลิง ในที่สุดก้อตามอ่านทัน :z2:
-
เข้ามารอจ้ะ :oni3:
-
อ่านมาทั้งวัน ในที่สุดก็ทัน ณ ปัจจุบันซะที
ชอบตัวละครทุกตัว โดยเฉพาะแฝด น่ารักมาก
ชอบให้ซันนี่แสดงความรู้สึกเยอะๆ ไม่ต้องกั๊ก
เวลาหน้าแดง จะน่ารักขึ้นกว่าเดิม 75% อ่านแล้วอิน
-
รอค้าบ :z2:
-
Chapter :: 21 :: จูบไปแล้ว?!
“ยะฮู้~ กูได้บอลมาแล้ว มาเล่นกันดีกว่า” ซินเซียร์ชูลูกบอลที่เพิ่งไปขอ(แย่ง)มาจากน้องพลอยบ้านข้างๆ พลางวิ่งมาหาพวกเราที่บ้างนั่งเล่น บ้างก่อกองทราย ไม่ก็นอนแผ่อาบแดดยามบ่ายแก่ๆ บริเวณริมชายหาด
“เล่นอะไรดีล่ะ?” เมย์บีผุดลุกจากผ้าใบที่ใช้ปูนอนกินขนมอยู่กับน้องเพชรขึ้นถามด้วยสีหน้านึกสนุก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสยดสยองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ก่อนจะว่า “แต่วอลเล่ย์กูไม่เล่นแล้วนะ”
“วอลเล่ย์เป็นเกมที่อันตรายมาก..” พี่เพิร์ลที่นอนอ่านหนังสือนิยายอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบตัวถัดจากผมพูดพึมพำด้วยสีหน้าเป็นจริงเป็นจัง พลางขยับแว่นสายตาเลนส์หนาเตอะของตัวเองให้เข้าที่ “พี่ก็เพิ่งจะรู้นี่แหล่ะ”
“จริง!” น้องเพชรพยักหน้าเห็นด้วยสุดชีวิต
“ลิงชิงบอลเป็นไง?” สกายเสนอความคิด ขณะที่มือมันก็กำลังง่วนกับการตกแต่งกำแพงของอาณาจักรทรายที่มีทั้งปราสาท ประภาคาร วิหาร หอคอย ตึกแถว ห้องเช่า เจดีย์ โบถส์ บลาๆๆ ..ที่ช่วยกันก่อขึ้นมากับเอี้ยฟ้าประทาน น้องนิล แล้วก็คุณคริสตัล
ส่วนป๊ะป๋ากับคุณแก้วกำลังดวลโกะกันอย่างเคร่งเครียดเลยล่ะตอนนี้
“ก็ดีนะ” ผมว่า และคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยโดยพร้อมเพียง
“หนูเล่นด้วย” น้องพลอยที่เพิ่งวิ่งตามลูกบอล(ของตัวเอง)มาทันพูดพลางหอบตัวโยน ก่อนจะหันไปชวนฝาแฝดของตัวเองอย่างหวังดี “ตัวก็มาเล่นด้วยกันสิ เพชร”
“ม่ายยยยย..” คนถูกชวนปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหวาดผวา
เด็กหญิงผู้ปรารถนาดีเลยจะหันไปชวนพี่สาวตัวเองบ้าง แต่ยังไม่ทันเอ่ยปาก ทางนั้นก็รีบปฏิเสธออกมาก่อน
“พี่อยากอ่านนิยายเล่มนี้ให้จบน่ะ พลอยไปเล่นเหอะ ..ถ้ายังไม่เข็ดล่ะก็นะ” ประโยคสุดท้ายพูดอุบอิบเสียงเบา แต่ผมที่นอนอาบแดดอยู่ใกล้ๆ ก็ได้ยินอยู่ดี
ฮ่ะๆๆ ท่าทางพี่แกจะฝังใจกับแมตต์เมื่อวานน่าดูเลยนะเนี่ย
งานนี้คนที่เดินลงทะเลมาเล่น ‘ลิงชิงบอล’ ก็เลยมีแค่ ผม ซิน ไอ้กาย อีเมย์ เอี้ยฟ้า ไอ้น้องนิล แล้วก็น้องพลอย..หญิงกล้าหนึ่งเดียวของเรา ฮ่ะๆๆ
“แล้วใครจะเป็นลิงล่ะ?” เมย์บีเปิดประเด็น เมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้าแล้ว
“โอน้อยออกมั้ย?” นิลเสนอ
“เสียเวลาไป ..เอางี้ดีกว่า” ไอ้กายเสนอไอเดียสุดเจ๋งของมัน “ใครเป็นกะเทย คนนั้นแหล่ะเป็นลิง”
“อ้าว เชี่ยกาย พูดงี้มึงระบุชื่อกูมาเลยไม่ดีกว่าเหรอ? อีห่านจิก!” เสียงเมย์แหลมขึ้น
“เอาน่าๆ มึงช่วยเริ่มเป็นให้หน่อยแล้วกันนะ อีเม้ย เดี๋ยวก็เปลี่ยนคนแล้ว” ซินว่า อีเมย์เลยจำต้องพยักหน้ารับส่งๆ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหาซินด้วยความเร็วสูงเพื่อแย่งลูกบอลในมือ
“เฮ้ย!” ซินร้องตกใจ เบี่ยงตัวหลบได้ก็รีบขว้างบอลหวังส่งต่อให้ไอ้กาย
แต่คงเป็นเพราะความขวัญเสียจากการจู่โจมของกะเทยมฤตยู เลยทำให้ลูกที่ขว้างออกไปไม่ตรงเป้าหมาย แต่พุ่งมาหาน้อยพลอยซึ่งไม่น่าจะรับไหวแทน มีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังมาจากคนบนชายหาดด้วยความตกใจ
วินาทีนั้นผมไม่ได้คิดอะไรนอกจากจะต้องเข้าไปกันบอลไม่ให้โดนหัวน้อง แต่ขาเจ้ากรรมดันไปสะดุดเข้ากับห่าเหวอะไรไม่รู้ที่อยู่ใต้น้ำ ก็เลยเสียหลักถลาเอาหน้าเข้าไปรับลูกบอลแทนที่จะเป็นมือซะอย่างงั้น ..โอย ดั้งหักหรือเปล่าวะเนี่ย?
“พี่ซัน เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” น้องพลอยปรี่เข้ามาถามอาการด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรนะ ซันนี่?” ซินตะโกนถามหน้าตาแหยเหมือนคนรู้สึกผิด
ผมกุมจมูกตัวเองเพื่อสำรวจความเสียหาย ..โชคดีที่ไม่มีเลือดไหลออกมา อีกมือก็คว้าลูกบอลขึ้นมาอุ้มไว้เหมือนกลัวว่าใครจะแย่งไป คือผมก็รู้แหล่ะว่ามันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ และถ้าผมยืนอยู่กับที่เฉยๆ คนเจ็บก็คงจะไม่ใช่ผมแน่ๆ ..ใช่ เรื่องมันก็เป็นแบบนั้น ผมเข้าใจดี
แต่อย่างไรก็ตาม ..มันเจ็บ!
แล้วผมก็จะไม่ยอมเจ็บคนเดียวด้วย! ยังไงวันนี้ผมขอปิดบัญชีศึกสายเลือดที่ค้างคามาจากเมื่อวานซะเลยแล้วกัน เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดีเถอะ ไอ้พี่ชาย!
“เฮ้ย!” ซินร้องเสียงหลงทันทีที่เห็นผมเงื้อมือขว้างบอลออกไปสุดแรงเกิด แต่มันก็ฉลาดพอที่จะดำน้ำหนีลูกบอลมรณะนั่น คนที่ซวยก็เลยกลายเป็นเอี้ยฟ้าประทานที่ยืนเยื้องอยู่ข้างหลังมันแทน
อั้ก! เกิดเสียงวัตถุชนิดตันและกลวงประสานงากันอย่างรุนแรง ตามมาด้วยเสียงทั้งลูกบอลและร่างคนร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำสีคราม ตูม!
หาดทั้งหาดเงียบกริบ มีเพียงเสียงคลื่นและเสียงลมเท่านั้นที่เป็นซาวด์ประกอบเหตุฆาตกรรมในตอนนี้ ทุกคนที่เหลือต่างกำลังลุ้นว่าผู้เคราะห์ร้ายจะตายหรือแค่เกือบๆ ?
..ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น หัวสีเงินอันเปียกโชกก็ค่อยๆ โผล่พ้นน้ำขึ้นมาอย่างสโลว์โมชั่น(ในความคิดของผม)พร้อมกับแววตาอาฆาตแค้นจนผมรู้สึกเย็นหลังวาบๆ อย่างบอกไม่ถูก ..อั้ยยะ!
“..ซันนี่~” เอี้ยฟ้าเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่เนิบกว่าปกติ(แถมยังหลอนกว่าปกติด้วย) มันหยิบลูกบอลที่ลอยอยู่ข้างตัวมาถือไว้มั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคิดจะทำอะไรต่อไป
“เอี้ยฟ้า..เอ่อ.. กูไม่ได้ตั้งใจ..นะ..จ๊ะ” ผมพยายามจะเกลี้ยกล่อมมัน แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง พอเห็นมันตั้งท่าเตรียมขว้างลูกบอลสังหาร ผมก็ขยับไปทางไอ้กายอย่างคนต้องการที่พึ่ง ..สกาย ช่วยกูด้วย~
“กลายเป็นสงครามไปอีกแล้ว” แว่วเสียงพี่เพิร์ลดังมาให้ได้ยิน
“เป็นกลุ่มคนที่น่ากลัวจริงๆ..” ตามมาติดๆ ด้วยเสียงของน้องเพชร “เค้าเตือนพลอยแล้วก็ไม่เชื่อ”
“อืม” คุณแก้วกับคุณคริสตัลพยักหน้าเห็นด้วยกับลูกๆ
ขณะที่ทุกคนบนหาดทรายต่างนั่งลุ้นด้วยความระทึก แต่ดูเหมือนจะมีตาลุงคนหนึ่งกำลังหัวเราะชอบใจอยู่
“ฮ่าๆๆๆ เอาเลยๆ เด็กๆ เต็มที่ไปเลย!” แถมยังยุยงส่งเสริมการนองเลือดอีกต่างหาก ...ป๊ะป๋าใครวะเนี่ย?
“ถึงจะเป็นซันนี่ก็เหอะ.. แบบนี้เอาไว้ไม่ได้” ไม่ทันขาดคำมันก็ปล่อยลูกออกจากมือ จังหวะเดียวกับที่ผมยืมมุขซินมาใช้(ก็คือดำน้ำหนี) จึงสามารถรักษาชีวิตไว้ได้อย่างหวุดหวิด โผล่ขึ้นมาอีกทีก็เห็นเพียงแค่ลูกบอลกลมๆ ลอยเท้งเต้งเคว้งคว้างอยู่ข้างตัว ส่วนหัวของไอ้กายที่ผมเคยหวังพึ่งพาได้หายจ้อยไปเรียบร้อยแล้ว อย่าบอกนะว่า..
“ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน..” น้ำเสียงเย็นๆ บวกกับอารมณ์เคืองๆ ดังขึ้นพร้อมกับหัวเถิกๆ ของสกายที่ค่อยๆ กลับสู่เหนือผิวน้ำอีกครั้ง
“..โทษที” คู่กรณีพูดเสียงเรียบ หน้ามึน พร้อมทั้งยกฝ่ามือขึ้นเป็นเชิงขอโทษขอโพย ...แต่อย่าหวังว่าจะได้รับการให้อภัย!
“อย่าอยู่เลยมึง!” ไอ้กายประกาศกร้าว ก่อนจะขว้างลูกบอลใส่คู่แค้นเต็มแรง ลูกบอลพุ่งตรงไปทางเอี้ยฟ้าอย่างไม่มีไขว้เขว
แต่ยังไม่ทันถึงตัวเป้าหมาย อีเมย์บีที่เมื่อกี๊หลบลูกบอลของเอี้ยฟ้าพร้อมกับผมก็โผล่พรวดขึ้นจากน้ำมาพอดี บอลก็เลยไปกระแทกหัวมันอย่างจัง ก่อนจะร่วงผล็อยกลับลงสู่ใต้น้ำอีกรอบ(ตอนแรกมันอยู่ในวิถีกระสุนเดียวกันกับผม ก็เลยต้องหลบเหมือนกัน แต่มันดันโผล่ขึ้นมาทีหลัง ด้วยเวลาอันเหมาะเจาะ ก็รับเคราะห์ไปเถิดมึง ..เอเมน)
“อ้าว อีอาจ มึงโผล่มาขวางทำไมเนี่ย? เสือกจริง..” ไอ้กายดูจะไม่ค่อยพอใจที่ถูกขัดขวางการแก้แค้น
“พวกมึง...” แต่พอเจ้าตัวผู้เคราะห์ร้ายกลับขึ้นจากน้ำอีกครั้งพร้อมแววตาอาฆาต ทุกคนก็รีบหันหลังวิ่งกลับขึ้นฝั่งแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
ก็ใครจะอยากอยู่ให้กะเทยถึกและบึกบึนไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างมันขว้างลูกบอลใส่หัวกันล่ะ ขืนโดนจังๆ มีหวังได้คอหักตายคาที่กันพอดี ไม่ล่ะๆ ใครจะอยู่พิสูจน์ก็อยู่ไป แต่ผมขอแค่สามคำพอ ..โกยเถอะกู!
“จะเล่นแบบมนุษย์ธรรมดากันไม่ได้เลยใช่มั้ย? ทำไมจะต้องรุนแรงตลอด! ตลอด! ตลอด! ตลอด!..” แว่วเสียงอีเมย์บ่นพึมพำอยู่เบื้องหลัง ด้วยน้ำเสียงคล้ายกำลังท่องบทสวดส่งวิญญาณให้ใครสักคนก็ไม่ปาน
ก่อนจะตะโกนทิ้งท้ายด้วยความโมโห “เตรียมตัวตายกันได้เลย อีพวกบ้า!”
ผมหันมองทางซ้ายทางขวาก็เห็นทั้งซิน ไอ้กาย เอี้ยฟ้า กำลังวิ่งหน้าตั้งมุ่งสู่ฝั่งไม่ต่างจากผม คงเป็นเพราะทุกคนต่างรู้ซึ้งถึงอิทธิฤทธิ์อิทธิเดชของแม่นางเมย์บีเป็นอย่างดี
..แต่เดี๋ยวนะ เหมือนจะขาดใครไป? หรือจะมีใครบางคนที่ยังไม่รู้จักแสนยานุภาพของกะเทยพลังทำลายล้างสูงอย่างอีเมย์?
“กรี๊ดดดดดด!” เสียงน้องพลอยดังมาจากข้างหลัง
โอ้.. ไม่นะ หรือว่าจะ.. ผมรีบหันควับกลับไปดู ไม่อยากจะคิดเลยว่าผู้โชคร้ายจะเป็นสาวน้อยน่ารักอย่างน้องพลอย
อีเมย์..มึงจะโหดร้ายเกินไปแล้ว!
หือ? ..แต่ไม่ใช่ว่ะ น้องพลอยยังอยู่ตรงนั้น ยืนอยู่ที่เดิม ด้วยชิ้นส่วนร่างกายที่สวยงามครบสามสิบสองด้วย ..หรืออีเมย์จะยังไม่ได้ลงมือ? ..ไม่สิ ลูกบอลก็ไม่ได้อยู่ในมือมันแล้วนี่หว่า ตกลง..ใครถูกรางวัลแจ็คพ็อตงวดนี้วะ?
ระหว่างที่ผมและคนอื่นๆ กำลังยืนมองหน้ากันอย่างงุนงงสงสัยว่าชั่วแว้บเดียวที่หันหลังให้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ศพของไอ้น้องนิลก็ค่อยๆ ลอยขึ้นสู่ผิวน้ำด้วยสภาพอเน็จอนาจ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อครู่..
ไปสู่สุขคติเถอะนะไอ้น้อง เอเมน...
“นิลลลล!!” สมาชิกครอบครัวอัญมณีพากันกรีดร้องเสียงหลง
“โหยยย อีอาจ ไม่เห็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลย อีกะเทยอำมหิต!” ไอ้กายหันไปด่าเพื่อนสมัยเด็กที่ยืนหน้าซีดหน้าเสียอยู่เป็นคนแรก
“กู.. กูไม่ได้ตั้งใจ” จำเลยพยายามจะแก้ต่างให้ตัวเองด้วยสีหน้าน่าสงสาร ปากคอสั่นอย่างคนกลัวความผิด
แต่บัดนี้เหล่าเราคณะลูกขุนไม่ฟังเหตุผลอะไรแล้ว ..เอามันไปประหาร!!
“อีโรคจิต! อีใจร้าย!” ซินตะโกนด่าเป็นรายต่อมา
“ฆาตกร!” ผมร่วมด้วยช่วยประณาม
“เซาะกราว!” น้องพลอยก็เอาบ้าง(?)
“ตัวแดกยางลบ” แม้แต่เอี้ยฟ้า..
“ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของป๊ะป๋ายังดังมาให้ได้ยินแว่วๆ “เด็กพวกนี้นี่น่าสนุกกันจริงๆ..”
“..อากาศมันร้อน..ดีนะจ๊ะ..เหงื่อไหลไคลย้อย..ไม่ดีหรอกนะ...ไปเที่ยวกันไหม อ้ะ ถ้าไม่มีภาระ...กระโดดลงน้ำตูม..น้ำตูม..”
“กุ้งมาแล้วจ้า~” นั่งร้องเพลงเล่นกันไปได้สักพัก เมย์บีที่ไปช่วยคุณคริสตัลกับพี่เพิร์ลย่างกุ้ง ก็ยกกุ้งจานใหญ่ที่แกะเปลือกออกแล้วเรียบร้อยมาให้พวกเราพร้อมน้ำจิ้ม ท่าทางน่าอร่อย
“อร่อย..” ข้อสันนิษฐานของผมได้รับการยืนยันจากเอี้ยฟ้าที่เดินหน้ามึนตามจานกุ้งมาติดๆ ราวกับหมาตามกลิ่นเนื้อ และทันทีที่อีเมย์วางจาน มันก็หยิบกุ้งไปจิ้มน้ำจิ้มแล้วเอาใส่ปากเคี้ยวหน้าตาเฉยโดยที่ใครก็ไม่ต้องเอ่ยปากชวน
ทั้งที่เมื่อกี๊มันยังนั่งแข่งโกะหน้าดำคร่ำเครียดกับคุณแก้วอยู่เลยเหอะ!
“เยอะไปแล้ว ไอ้ลูกเป็ด!” ซินฟาดหลังมือเอี้ยฟ้าดังเพี้ยะ เมื่อเห็นหมอนั่นพยายามจะกำกุ้งออกไปเต็มมือ
หลังจากนั้นไม่รู้ว่ามือใครเป็นมือใครต่างยื่นมารุมแย่งกุ้งกันหนุบหนับยิ่งกว่าแร้งลง พอผมจะไปหยิบบ้างก็เกลี้ยงเอี่ยมอ่องแล้ว ไม่เหลือกุ้งเลยสักตัว..
งานนี้ไม่ต้องจับมือใครดมก็พอจะรู้ตัวคนร้าย สังเกตจากแก้มของแต่ละคนที่นั่งรอบวงสิ ป่องเป็นลิงซ่อนกล้วยเชียว แม้แต่สองสาวแฝดหรือป๊ะป๋าก็ยังอุตส่าห์ยัดเข้าไปซะเต็มสองกระพุ้งแก้ม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซิน ไอ้กาย เอี้ยฟ้า(ตัวดีเลยไอ้นี่ ไม่รู้ยัดเข้าไปกี่ตัว แก้มจะแตกแล้วนั่น) หรือแม้แต่อีเมย์ที่เป็นคนยกกุ้งมาเองกับมือก็เถอะ ฮึ่ม!
“..........” คนพวกนี้ทำเอาผมพูดไม่ออกเลยจริงๆ ไม่รู้จะด่าเป็นภาษาไหน
ไอ้พวกตะกละเอ๊ย!!
“ถ้ากุ้งหมดแล้วก็มาเอาอีกได้นะหนุ่มๆ” เสียงคุณคริสร้องบอกอย่างใจดี
ผมไล่สายตามองแต่ละคนอย่างเคืองๆ(ก็อยากกินเหมือนกันนะ!) พวกนั้นพากันหลบตาวูบ บ้างก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่มีใครหน้าไหนกล้าสบตาผมสักคน ผมเลยได้แต่ฮึดฮัดในใจ ก่อนจะลุกขึ้นคว้าจานเปล่าเดินไปหาคุณอาและพี่สาวใจดีที่ยังอุตส่าห์ยืนหน้ามันย่างกุ้งอยู่หน้าเตา สงเคราะห์เหล่าเปรตผู้หิวโหย
..เหอะ เดี๋ยวผมจะกินที่เหลือให้หมดเลย คอยดูสิ คอยดู๊!!
“เพลงต่อไปพี่ฟ้าก็ร้องบ้างสิ พวกเราทุกคนร้องกันหมดแล้วนะ?” ผมเดินกลับมาทันได้ยินน้องพลอยบอกให้เอี้ยฟ้าร้องเพลงพอดีเลย
เออ ผมก็อยากฟังมันร้องเหมือนกันแฮะ ไม่รู้จะฟังได้หรือเปล่า? ฮ่ะๆๆ
“ไหนใครอยากฟังฟ้าร้องเพลงบ้าง?” ป๊ะป๋าช่วยเด็กพลอยหาแนวร่วม ทุกคนพากันยกมือพรึ่บพั่บ ไม่เว้นแม้แต่คุณแก้วที่นั่งเอกขเนกอยู่บนเก้าอี้โยก
“มติเป็นเอกฉันท์” ป๊ะป๋าสรุป ก่อนจะหันไปบอกเอี้ยฟ้าที่นั่งดูดขาปูนึ่งมะนาวตาปริบๆ “ฟ้าต้องร้องอย่างน้อยหนึ่งเพลง โอเค้?”
“อิ่มแล้วล่ะสิ ซันนี่?” ซินพูดยิ้มๆ เมื่อเห็นผมที่หายไปนาน(มาก)เดินถือจานกุ้งกลับมาอีกครั้ง ตามด้วยพี่เพิร์ลที่ถือถ้วยน้ำจิ้มติดมือมานั่งข้างกัน
“เออ.. เอิ๊กกก” ผมยอมรับ แถมด้วยเรออีกทีเพื่อยืนยันความจริงใจ ฮ่ะๆๆ
“ทรามมาก ลูกชาย” ป๊ะป๋าทำหน้ายี้รับไม่ได้กับมารยาทลูกผู้ดีของผม คนอื่นๆ เลยพากันหัวเราะชอบใจใหญ่
“เอ้า ไอ้ลูกเป็ด ตกลงจะร้องเพลงอะไร? เลือกได้ยัง?” ซินหันไปกระทุ้งถามเอี้ยฟ้าที่ยังนั่งเงียบอยู่ ส่วนมือก็เตรียมจะเล่นกีตาร์ให้
คนถูกถามมองหน้าคนนี้คนนั้นทีเหมือนนึกไม่ออกว่าจะร้องเพลงอะไร สุดท้ายก็มาหยุดที่อยู่หน้าผม เอี้ยฟ้าขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดนิดนึง ก่อนจะเริ่มต้นร้อง.. “Words get trapped in my mind. Sorry I don't take the time to feel the way I do. Cause the first day you came into my life. My time ticks around you.”
เพียงแค่ท่อนแรกก็ทำเอาผมต้องอมยิ้ม ..จะไม่ให้ยิ้มได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเพลงที่หมอนี่เลือกมาร้องเป็นเพลงของ กรีนเดย์(Greenday) วงดนตรีวงโปรดของผม แถมยังเป็นหนึ่งในไม่กี่เพลงที่เลี่ยนที่สุดของเฮียแกด้วยสิ ฮ่ะๆๆ
ซินเหล่ตามองมาด้วยท่าทางหมั่นไส้เล็กๆ จนผมต้องรีบปรับสีหน้าไม่ให้บานจนเกินไป(เดี๋ยวมันจะหมั่นไส้ยิ่งกว่าเดิม) ได้ยินซินหัวเราะลงคอนิดหน่อย ก่อนจะเริ่มเล่นกีตาร์เป็นทำนองเพลง ‘When it's time.’ ด้วยคุ้นเคยกับคอร์ดเป็นอย่างดี(เพราะผมชอบเปิดกรอกหูมันบ่อยๆ เวลานั่งรถไปด้วยกันน่ะ)
“But then I need your voice. As the key to unlock all the love that's trapped in me. So tell me when it's time. to say…I love you.” แววตาสีดำสนิทที่มองตรงมาพร้อมกับทุกประโยคที่เอื้อนเอ่ย ทำเอาคนถูกมองอย่างผมชักทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะเอาตาไปไว้ที่ไหน? จะนั่งท่าอะไร? มือควรหยิบจับสิ่งใด? แล้วจะทำยังไงกับแก้มร้อนๆ นี่ดี?
..ฮู้ววว ไปนั่ง(แอบ)ข้างป๊ะป๋าดีกว่า ตรงนั้นท่าทางเย็นดี แต่แถวนี้ร้อนชะมัด งึมๆ
“All I want is you to understand. That when I take your hand. It's 'cause I want to. We are all born in a world of doubt. But there's no doubt. I figured out. …I love you.”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
?!.. จู่ๆ ซินก็หยุดเล่นกีตาร์ไปดื้อๆ เสียงนักร้องจำเป็นก็เลยหยุดไปด้วย
น้องพลอยที่กำลังเคลิ้มได้ที่เลยลุกขึ้นมาประท้วง “หยุดทำไมอ่ะ? กำลังเพราะเลย”
“ใช่ๆๆ” น้องเพชรพยักหน้าเห็นด้วยหงึกๆ “เสียงพี่ฟ้าฟังโรแมนติกเข้ากับเพลงมากเลย”
“ถ้ามีใครซักคนร้องเพลงแบบนี้ให้บ้างก็ดีสิ” แอบได้ยินพี่เพิร์ลบ่นพึมพำเบาๆ ทำเอาผมเผลอยิ้มออกมาอีก แต่ก็ต้องรีบหุบฉับเมื่อหันไปเจอหน้ากวนๆ ของฝาแฝดตัวเอง
“ไม่ไหวๆ..” ไอ้ตัวดีทำหน้าเหยเก แล้วก็แลบลิ้นออกมา “คลื่นไส้ว่ะ สงสัยจะกินหัวกุ้งมากเกินไป แหวะ!”
“ก็กูเคยบอกมึงแล้ว หัวกุ้งมันไม่ดีหรอก..” ไอ้กายรีบรับมุขเพื่อนซี้มันทันที ก่อนจะหันไปทางเอี้ยฟ้า “มันเลี้ยนนน..” แล้วก็หันมาทางผม “..เลี่ยนจะตาย!”
สุดท้ายก็หันกลับมาหาซิน “ใช่มั้ยล่ะ?”
“ช่ายยยย” ไอ้นั่นก็พยักหน้าเออออ ..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงๆ
โถ่ ไอ้พวกขี้อิจฉา.. ผมได้แต่แอบหัวเราะพวกมันในใจ ฮ่ะๆๆ
“มาฟังเพลงนี้กันดีกว่าครับพี่น้อง..” ไอ้กายว่าแล้วก็ลุกพรวดขึ้น พร้อมกับแย่งกีตาร์ไปจากตักซินด้วย
“สกาย แอนด์ เมย์บี พราวด์ลี่พรีเซ้นต์..(เอ๊น เอ๊น เอ๊น เอ๊น)” ประกาศเองทำเอคโค่เองเสร็จสรรพ ก่อนจะหันหลังไปทำอะไรไม่รู้ยุกยิกๆ
แต่ปากก็ยังพูดต่อได้ “กินตับ..”
“..ชิมิ~” อีเมย์รับลูกต่อด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ดัดจริตเต็มสตรีม จากนั้นจึงเดินเชิ่ดๆ แรดๆ ไปยืนคู่กับไอ้กาย(ที่ยังหันหลังอยู่) พร้อมอุปโลกน์สากกะเบือ(ที่คุณคริสเอามาตำพริกทำน้ำจิ้ม)เป็นไมโครโฟน
ทุกคนพากันปรบมือเป่าปากโห่ฮากับโชว์หลุดโลกที่กำลังจะเกิดขึ้น ..ถ้ามียี่ห้อสกายกับเมย์บีล่ะก็ รับประกันว่าได้ฮากันอย่างเต็มปอดแน่นอน คอนเฟิร์ม..
“..ไปเที่ยวกันไหม..(ไหม ไหม ไหม ไหม)” ไอ้กายขึ้นต้นเพลง โดยคราวนี้มีอีเมย์ช่วยร้องเอคโค่ให้ “จะไปก็รีบไป..(ไป ไป ไป ไป) ไปกับพี่แล้วสบาย..(บาย บาย บาย บาย) เดี๋ยวพี่พาไปกินตับ..(ตับ ตับ ตับ ตับ)”
“ลัน ละ ลัน ลัน ลา ลัน ลัน ลา ละ ลัน ลัน ลา.. ลัน ละ ลัน ลัน ลา ลัน ลัน ลา ละ ลัน ลัน ล้า~..” อีเมย์เริ่มร้องบ้าง พร้อมกับออกสเต็ปแรดบิดซ้ายบิดขวาตามประสามัน
ไอ้กายก็ไม่แพ้กัน มันกระโดดหันหน้ากลับมาหาผู้ชมอีกครั้ง นั้นแหล่ะผมถึงรู้ว่ามันหันไปเอาเชือกปอสีแดง(จากไหนไม่รู้)มาผูกสะพายกีต้าร์แทนสายสะพายตัวจริง(ที่ซินไม่ได้เอามา) แถมยังเอาอะไรไม่รู้สีดำๆ มาทาเป็นหนวดรอบๆ ปาก และยังพยายามจะทำฟันเหยินๆ ปากหุบไม่ลงแบบเดียวกับ พี่เท่ง เถิดเทิง เจ้าของเพลงอีกต่างหาก
สภาพโดยรวมของมันสองคนอย่าให้บรรยาย เพียงแค่เริ่มต้นคนดูก็พากันฮาท้องคัดท้องแข็งแล้ว โดยเฉพาะซินที่หัวร่องอหายแทบขาดใจตายอยู่แล้วนั่น..
“ตัวพี่ชอบกินตับหวาน ส่วนตัวน้องนั้น..(ชิมิ ชิมิ)” ไอ้กายเริ่มร้องอีกครั้ง ..และแน่นอนว่าอีเมย์ช่วยร้องท่อนสร้อย “ตำมั่ว ตำซั่ว ตำแตง จะมัวออกแรง..(ชิมิ ชิมิ) ตับหวานน้องสนใจไหม..(ชิมิ) ตับหวานน้องสนใจไหม..(ชิมิ) ตับหมูตับไก่อยากให้น้องกินตับ..(ชิมิ ชิมิ ชิมิ ชิมิ~)”
พอถึงท่อนโซโล่เปลี่ยนทำนองเพลง สกายก็โชว์สเต็ปเทพของมัน มือ..จับคอร์ดและดีดกีตาร์ ขา..กระโดดสลับไปมา แถไปซ้ายทีขวาที กินพื้นที่มากมาย(ถ้าไปเต้นแบบนี้ในผับคงไม่มีชีวิตรอดกลับออกมาแน่ๆ) ส่วนหัว..ก็โยกสะบัดอย่างกะคนเมายาบ้า จนเมย์บียังต้องยอมถอยหลบออกมาเพราะกลัวเจอลูกหลง
ไอ้นี่เวลาบ้ามันบ้าได้ใจจริงๆ ให้ตายสิ.. ผมหัวเราะจนปวดท้องไปหมดแล้วเนี่ย คนอื่นๆ ก็ดูจะมีสภาพไม่ต่างกัน(แม้แต่เอี้ยฟ้ายังนั่งเคาะแก้วให้จังหวะพลางหัวเราะหึๆ หึๆ ไปพลางเลย) พี่เพิร์ลนี่ถึงกับต้องถอดแว่นออกมาเช็ดน้ำหูน้ำตาเลยทีเดียว
“ที่เธอตรงเข้ามาทัก เพราะฉันน่ารัก..(ตับ ตับ ตับ ตับ)” คราวนี้ผลัดให้อีเมย์ร้องท่อนหลักบ้าง(ไอ้กายเป็นลูกคู่) มันทำบีบเสียงเล็กเสียงน้อย ทั้งมือไม้ท่าทางนี่ก็ดัดจริตไม่แพ้กะเทยชาติใดโลกเลย “แล้วที่เข้ามาใกล้ใกล้ เธอคิดอะไร..(ตับ ตับ ตับ ตับ) มานั่งหล่อหล่อได้ใจ ฉันแทบละลาย..(ตับ ตับ ตับ ตับ) มันเขินนะเธอ มันเขินนะเธอ..(ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ!)
พอถึงท่อนฮุก น้องเพชรกับน้องพลอยก็ลุกออกไปเป็นแดนเซอร์และคอรัสให้อีเมย์อย่างสนุกสนานลืมอาย จนคุณแก้วรีบคว้ากล้องวิดีโอมาถ่ายภาพลูกสาวฝาแฝดเอาไว้แทบไม่ทัน ..ไม่คิดว่าน้องเขาก็มีลูกบ้าเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
“ทำเป็นมาแวะมาเวียน ทำเนียนมานั่งมองตา ข้องใจเรื่องไรค่ะ เรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ถ้าชอบก็ลองบอกมา เพื่อว่าฉันจะถูกใจ ให้ไวให้ไว จะเก็บไปพิจารณา~..”
ผมออกจากห้องน้ำมาเห็นนาฬิกาในห้องบอกเวลาอีกสิบนาทีจะตีหนึ่ง หันมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นว่าซินจะอยู่ในห้อง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังบ่นง่วงอยู่เลย ..ไม่รู้หายไปไหนของมัน? ตอนแรกผมยักไหล่อย่างไม่คิดอะไรมาก แล้วเดินมาหาเสื้อผ้าใส่ แต่นอนรอมันอยู่บนเตียงร่วมครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เห็นโผล่หัวกลับมา สุดท้ายผมเลยตัดสินใจเดินออกไปดูมันสักหน่อย
“อ้าว มีไรเปล่ามึง?” ไอ้กายที่กำลังเช็ดหัวตัวเองอยู่ร้องถามทันทีที่เห็นผมยื่นหน้าเข้าไปในห้องของมันกับอีเมย์
ผมกวาดตาดูรอบห้องก็ไม่เห็นซินเช่นเดิม ส่วนอีเมย์นอนกรนหมดสภาพอยู่บนเตียงตัวเองนั่น “กูนึกว่าซินมาอยู่ที่นี่..”
“ไม่นะ”
“อืม เดี๋ยวกูลองไปดูห้องป๊ะป๋าก่อน” ผมบอกแล้วก็ถอยฉากออกมา ก่อนจะเดินไปเคาะประตูอีกห้อง เคาะไปสามครั้งไม่มีคนตอบ ผมเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไปเอง ..ในห้องนั้นไม่มีใคร แต่มีเสียงคนกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ
..ไม่เอี้ยฟ้าก็ป๊ะป๋าล่ะที่กำลังอาบน้ำอยู่ แล้วอีกคนหายไปไหน?
“เจอมั้ย?” ผมแทบสะดุ้งเมื่อกลับออกมาก็ป๊ะกับไอ้กายที่ยืนทำหน้าอยากรู้อยากเห็นอยู่หน้าห้อง ผมส่ายหัวแทนคำตอบ แล้วเดินเบียดผ่านมันมาทางบันได
“อยู่ข้างล่างมั้ง” ผมว่าพลางเดินพลาง
“ไปด้วย” และไอ้กายก็ตามมาติดๆ
แต่พอมาถึงข้างล่างก็เห็นแค่เอี้ยฟ้านอนดูทีวีอยู่คนเดียว ถามว่ามันเห็น ซินไหม? มันก็บอกไม่รู้ มันเพิ่งลงมาเมื่อกี๊ ไอ้กายออกไปดูที่ระเบียงกับสระว่ายน้ำก็ไม่เห็น เราเลยแยกย้ายกันออกมาเดินหาแถวชายหาด
มัวเอาหัวเดทร็อคไปมุดอยู่ที่ไหนของมันว้า?
“แล้วมึงมาเดินตามกูทำไมเนี่ย?” ผมหันไปถามไอ้หัวหงอกที่เดินหน้าอึนตามผมมาต้อยๆ ให้สมฉายา ‘ไอ้ลูกเป็ด’ ของมัน “ถ้าอยากจะช่วยกันหาซินก็แยกย้ายไปดูทางอื่นดิ”
“กูไม่สนหรอกว่าไอ้บ้าที่หัวเป็นหลอดๆ นั่นจะหายไปไหน” มันพูดหน้าตาเฉย ก่อนจะเสมองไปทางทะเล แล้วว่า “..กูแค่อยากเดินตามมึง”
“ทำตัวมีประโยชน์จริงมึง..”
จริงๆ แล้วผมควรจะโกรธแล้วก็เตะมันสักทีนะ ที่มันทำท่าไม่สนใจใยดีพี่ชายคนสำคัญของผมแบบนี้ แต่..ไม่รู้สิ ที่ผมทำตอนนี้ก็แค่..เดินอมยิ้มนำหน้ามันต่อไปก็แค่นั้น
หมับ! ..เดินไปได้ไม่กี่ก้าวมันก็คว้ามือข้างหนึ่งของผมไปจับไว้ พอหันไปมอง มันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็เดินตามมาเรื่อยๆ ผมเห็นว่าตอนนี้มันมืดและไม่มีคนอื่นอยู่แล้วก็เลยไม่ได้ว่าอะไร มันอยากจับก็ปล่อยให้จับไป ส่วนผมก็สอดส่ายสายตามองหาซินไปเรื่อย
แต่พอเดินไปอีกสักพักจากที่แค่จับมือก็เลื่อนขึ้นมาเป็นเกาะแขน ผมก็..เออ..ปล่อยมันอีก
เดินไปจนเกือบสุดหาด ไม่เห็นมีวี่แววของซินผมก็เลยหมุนตัวเดินกลับทางเก่า ตอนนี้เอี้ยฟ้าก็เลื่อนขั้นจากเกาะแขนมาโอบไหล่ผมแล้ว ผมเหล่ตามองมันปรามๆ มันก็ทำหน้าตาเฉยไม่รู้ไม่เห็น
พอเดินต่อไปอีกแป๊บ..คราวนี้มันเริ่มเลื่อนมือลงมาเกี่ยวเอวผมแล้ว..
จากนั้นก็เลื้อยมาแตะสะโพกแบบเนียนๆ แต่ก่อนที่มันจะคลำหาตำแหน่งใหม่ได้ ผมก็กระทุ้งศอกใส่ท้องมันไปเต็มแรง ..นี่แน่ะ! อยากซนดีนัก
“เยอะ..เยอะ!” ผมหันไปกอดอกว่ามันที่ลงไปนั่งกุมท้องอยู่ที่พื้นทราย
..สมน้ำหน้า!
“ขี้งก!” มันเงยหน้ามาเบะปากใส่ผมอย่างคนถูกขัดใจ
ผมก็เลยเบิ๊ดกะโหลกมันซ้ำอีกที โทษฐานทำตัวน่าหมั่นไส้เกินงาม ผมก้าวขาเตรียมเดินต่อ แต่เห็นมันไม่ยอมลุกตามมาสักที ก็เลยต้องหันกลับไปถามหน่อย “อะไรอีก?”
“มึง..ไม่ชอบให้กูแตะเหรอ?” มันถามผมหน้าซื่อ แต่มีแววกังวลเล็กๆ
ผมยืนอึ้งนิดหน่อยกับคำถามนั้น ก่อนจะกลอกตาไปมาพลางถอนหายใจ เดินเข้าไปใกล้ได้ระยะก็ทุบหัวมันเบาๆ แล้วว่า “อย่างี่เง่าน่า.. มากกว่าแตะกูก็ยอมให้มึงมาแล้วไม่ใช่รึไง?”
“ซันนี่?”
อ่ะ.. พูดเองก็อายเองว่ะ ยิ่งเห็นตาดำๆ ใสๆ ที่มองตรงมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ก็ยิ่งอยากจะมุดทรายหนีกันเลยทีเดียว
โอ้ววว ซันชายน์ เมี่อกี๊มึงพูดอะไรออกไป๊~? ..อยากจะลากลิ้นตัวเองออกมาขัดด้วยกระดาษทรายจริงๆ หึยยย ผมหันหลังเตรียมจ้ำหนี แต่อีกฝ่ายก็ไวพอที่จะโถมเข้ามากอดคอผมจากด้านหลังด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมด ..หนักชะมัด
“..ซันนี่น่ารัก” เอี้ยฟ้าพูดกลั้วหัวเราะ พลางเอาปลายจมูกมาถูไถคลอเคลียข้างแก้มผม
“ปล่อยนะ ตัวเบาซะเมื่อไหร่ล่ะมึงน่ะ” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งผมเบี่ยงหน้าหลบ ไอ้หมอนั่นก็ยิ่งเอาจมูกมาถูแก้มผมแรงกว่าเดิมคล้ายหมั่นเขี้ยว
“น่ารัก..”
“กูรู้ตัวน่า.. ปล่อยได้แล้ว” เมื่อไม่รู้จะว่าอะไรก็ยอมรับสมอ้างแมร่งซะเลย พลางเอื้อมมือไปขยี้หัวมันเล่นด้วย ฮ่าๆ
เออ! กูน่ารัก กูรู้ตัว แต่มึงเองก็น่ารักเหมือนกัน มึงเคยรู้ตัวบ้างหรือเปล่าเนี่ย? เอี้ยฟ้า ฮ่ะๆๆ
!!.. หือ? เหมือนได้ยินเสียงใครคุยอะไรกันแถวนี้เลยนะ ..ผมหยุดนิ่ง เอานิ้วจุ๊ปากเป็นสัญญาณให้อีกคนพลอยนิ่งไปด้วย ก่อนจะกวาดสายตามองหาที่มาของเสียง ตอนนี้เราเดินกลับมาจนเกือบถึงบ้านพักแล้ว เนินกำแพงที่กั้นเขตรั้วบ้านกับแนวชายหาดก็อยู่ไม่ไกลจากตรงหน้า และถ้าเพ่งมองดีๆ ก็จะเห็นเงาของคนสองคนนั่งห้องขาอยู่ข้างๆ กัน
อ่ะ..อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นผีหรือวิญญาณล่ะ ก็นั่นน่ะพี่ผมเอง ส่วนอีกคนก็น่าจะเป็นไอ้กายนะ ถ้ามองไม่ผิด.. ผมรีบลากเอี้ยฟ้าเข้ามาแอบชิดแนวกำแพง ก่อนจะค่อยๆ พากันเดินย่องเข้าไปหลบใต้เงาของต้นไม้ที่อยู่ใกล้สองคนนั้นที่สุด
อ่า.. อย่าหาว่านิสัยไม่ดีหรือขี้เสือกอะไรเลย ผมก็แค่อยากจะรู้ว่าเขาคุยอะไรกันเฉยๆ(ฟังดูดีขึ้นไหม? ..ไม่อีกแล้วเรอะ? งั้นช่างแม่งแล้วกัน ฮ่าๆๆ)
“..มึงพูดจริงอ่ะ?” เสียงซินถามคนที่กำลังคุยด้วยคล้ายไม่ค่อยเชื่อถือเท่าไหร่ ..ว่าแต่ก่อนหน้านี้พวกเขาคุยเรื่องอะไรกันอยู่หนอ?
ให้ตายสิ นี่ถ้าไม่มัวเล่นอยู่กับเอี้ยฟ้าก็น่าจะมาทันฟังตั้งแต่ตอนต้นเรื่องนะเนี่ย มาฟังเอากลางเรื่องแบบนี้ปะติดปะต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียว งึมๆ
“จริงดิ ถ้ามึงไม่ไล่กูก็ไม่ไปหรอก ไม่สิๆ ต่อให้มึงไล่กูก็จะหน้าด้านอยู่ข้างมึงอยู่ดีแหล่ะ กูไม่ไปไหนง่ายๆ หรอก กูจะเกาะติดมึงเหมือนเห็บเกาะหมาเลย คอยดูดิ” เสียงที่โต้ตอบกลับมาของสกายฟังดูร่าเริง แถมปลายประโยคยังพูดไปหัวเราะไปด้วย
อืม.. ให้ผมเดานะ ถ้าคนอย่างซินพูดเรื่องอยู่..ไม่อยู่ ไป..ไม่ไปขึ้นมานี่..ก็น่าจะมีแค่เรื่องเดียวแหล่ะ ..กลัวถูกทิ้งไงล่ะ!
เฮ้อ~ ท่าทางว่าผมจะทำให้มันกังวลกว่าที่คิดไว้มากมายมหาศาลแฮะ นึกว่าเรื่องนี้จะเคลียร์แล้วซะอีก ..เอาไงดี?
“ฮ่าๆๆ ท่าทางมึงจะชอบกูมากเลยนะเนี่ย” ซินพูดกลั้วหัวเราะ
“ที่สุดอ่ะ” ไอ้กายตอบ แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“..........” หลังจากพวกนั้นหยุดหัวเราะก็เกิดช่องว่างแห่งความเงียบงันอันน่าอึดอัดสำหรับคนแอบฟังอย่างผม..เอ่อ..ที่ผมอยากจะสื่อก็คือ เมื่อไหร่มันจะต่อบทกันสักทีล่ะ ยืนฟังนานๆ มันเมื่อยนะรู้ไหม?
“..แล้วถ้ากูตายล่ะ?” และแล้วซินก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“กูก็จะไปงานศพมึง” คนถูกถามเอ่ยตอบไปโดยไม่ลังเล เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่เสียงของไอ้กายจะดังขึ้นอีกครั้ง “อะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”
“เปล่า.. กูแค่นึกถึงซันนี่ ถ้าเป็นหมอนั่นต้องพูดว่าจะตายตามกูแน่” ซินว่า
ซึ่งก็จริง.. ผมมักจะพูดแบบนั้น และผมก็ตั้งใจจะทำแบบนั้นจริงๆ ..ซินเองก็คงจะทำแบบเดียวกับผมนั่นแหล่ะ พวกเราต่างก็รู้จักกันดี
“มึงอยากให้กูทำแบบนั้นรึไง?” ไอ้กายถามแล้วก็หัวเราะเบาๆ “ถ้ามึง..”
“ไม่ๆๆ” อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบ ซินก็รีบแทรกขึ้นก่อน
“..กูอยากให้มึงไปงานศพกูมากกว่า” ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงขึ้นกว่าเดิม
“ถ้ามึงว่าอย่างนั้นนะ” สกายหัวเราะ แต่แล้วจู่ๆ ก็หยุดไปเฉยๆ “ซิน?”
เกิดอะไรขึ้นนะ? ผมได้แต่ยืนสงสัยอยู่ในเงามืด ลืมสนิทว่ามีใครอีกคนยืนหายใจอยู่ข้างๆ ไปเลย
“กู...จะลองเชื่อมึงดูนะ กาย” เสียงซินเริ่มเบาลง..เบาลงทุกขณะ
จนผมต้องชะโงกหน้าออกไปดูอย่างอดรนทนไม่ไหว
“ซิน..?” แล้วเสียงสุดท้ายของไอ้กายก็หายลงคอไปพร้อมกับเงาที่ซ้อนทับกันของพวกมันสองคน
!!!....
จูบ?!
จูบกันไปแล้ว?!
ซิน...กับ...สกาย..?!
โอ.. ใครก็ได้บอกทีว่าผมไม่ได้ฝันอยู่?
TBC. :z2:
-
จูบกันแล้ววววว
-
ฟ้าประทาน...นายเนียนมาก!! :laugh:
ซินกับกาย จูบ กันแล้ว!! :o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
กลุ่มคนที่น่ากลัวว~ 55.
อ๊ายย >///< ซินกับกายจุ๊บกัน
อยากอ่า่นตอนของฟ้ากับซันซันเยอะๆ
-
555 แก๊งค์ีนี้ฮามากมาย :laugh:
เอี้ยฟ้าหวานแบบไม่อายสื่อ :-[
ซินกับกายจูบกันแล้ววววว o22
-
เค้าจูบกันเเล้ววววว
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:m20: :m20:
แก๊งค์นี้นี่หลุดโลกจริงๆ เลยน้า ฮ่าๆๆๆๆ
เอ่อ "ประภาคาร วิหาร คอหอย ตึกแถว " อันนี้คือ
มันต้องเป็นหอคอยปะคะ?? แหะๆ
พี่ฟ้าน่ารัก ตอนเดินตามเป็นลูกเป็ดยิ่งน่ารัก
ซันนี่ยิ่งน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
แบบนี้แหละที่อยากเห็น ไม่ต้องบอกก็รู้เนอะว่าเราคิดยังไง
:L2:
แต่ว่า ที่แย่งซีนฝุดๆ ... กายซินนนนนนนนนนนน
กรีดร้องโหยหวนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เค้าจูบกันแล้ววววววววววว แสดงว่าพี่ซินเปิดใจแล้วใช่มั้ยค้าาา
อะฮิ้งงงงงงง
:o8:
-
จูบแล้วจริงนะ :mc4: :mc4: :mc4:
ฟ้าซันนี่หวานซะ o13
-
แหมมมคู่ซินนี่ก็คืบหน้าไปเร็วนะเนี่ยยย
กรี๊ดดด จูบไปแล้วๆๆๆ
-
“ใครเป็นกะเทย คนนั้นแหล่ะเป็นลิง”
ใจร้ายมั่ก ๆ เลยค่ะสกายขา 5555
ซินกับกาย จูบกันแล้วววววว!!!!! ^^
-
ว๋า ๆ ๆ ๆ จูบกันแล้ว
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mc3: :mc2:
ในที่สุดๆ
น้องซินกับน้องกายก็เป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว
o7
(ยังว้อย!!! :z6:)
ดีใจซะ ตอนหน้าขอเป็นตอนคู่นี้มั่งนะ อิอิ
:z1:
-
แอร๊ยยยย
เค้าจูบกันเเล้วววววววววววว
รออ่านนะ :D
-
คู่นี่รักกันร้อนแรงมากเลยนะ
ส่วนคู่ของซินก็รักกันเบาๆ(แต่จูบไปแล้ว)
กดบวกๆๆๆๆ
-
สงสัยม๊ากกกกมาก ฟ้าดูโน้ตด้วยเหรอ
-
คู่ซินเริ่มแล้วเรอะ คึๆ o18
-
ซันนี่น่ารัก
ฟ้าก็น่ารักเหมือนกันรู้ตัวรึเปล่าเนี่ย
:-[
-
ลุ้นกายกะซินจนตัวเกร็งงงงงงงงงงงงงงง
ไชโย้ววววววววววววววววววว
-
เอาเว้ยยยยยย
จูยกันแล้วคู่นี้
-
อร๊ายยยยย จูบกันเเล้ว!!!
เเต่ไม่ไวไฟเหมือนคู่น้องนะ ...
ได้กันเเล้ว!!
-
เขาจูบกันด้วยอ่ะ อร๊ายยยยยย ชอบบบบบบ 55555
:impress2: :impress2:
-
จูบกันแล้ววววว :impress2:
แต่เอ๊ะ...จูบกันจริงรึป่าว เพราะซันนี่เห็นแค่เงานี่น่า
เรื่องนี้ต้องขยายยยยย
-
:-[อ๊๊ะทำงี้ก็อยากอ่านซินกะกายเลยอ่่่ะดิ :-[
-
เค้าไวกันจิงๆคู่นี้
-
จูบ!!!!!!
-
คิดถึงคนแต่ง คิดถึงซันนี่ คิดถึง ซิน คิดถึงเอี้ยฟ้า คิดถึงเมย์บี 555++ ไม่คิดถึงกายนะ มาจูบซินของเค้า 555++
-
ก็เพราะว่าจูบไปแล้ว..
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m11:
ซินกับสกายเขาจูบกันแล้วววววว
อยากไปแอบดูกับซันนี่และเอี้ยฟ้าด้วยจังเลยยย :impress2:
น่ารักมากค่ะ +1นะคะ o13
-
อย่านานกว่านี้น้าา
เดียวเราขาดใจ
5555
-
จูบ...
สัญญาณมาแล้ว :laugh:
-
จูบแล้วๆๆๆ จูบกันแล้ว :z1:
-
:pig4: :pig4:
-
เอี้ยฟ้าคงทำหน้ามึนแล้วกล่าวแบบเมา
"แล้วไง..... มากกว่าจูบกูก็ทำมาแล้ว"
ชัวร์!!!
-
:L2:
-
เดี๋ยวฟ้าทำตามแน่ๆเลย :impress2:
-
พี่ฟ้าาาาหวานไปไหม
โอ๊ยยยคุ๋นี้ หวานแบบไม่แคร์ใครเลยหรอ
ส่วนซินกับสกาย กิ้วๆๆๆ ทำอะไรกันน่ะ
มีคนแอบดูอยู่นะรู้ตัวเปล่าาเนี่ย ฮ่าๆ
-
เริ่มต้นพัฒนาความสัมพันธ์กันได้ซะทีนะ
ซิน-กาย ปล่อยให้อีกคู่เค้านำไปหลายหลุมแล้ว
:z1:
-
จูบกันแร้ววว
เปิดคู่ใหม่มา จูบกันแร้ววว o13 o13
-
ไม่ได้ฝัน!
-
รู้สึกเหมือนตัวเองสิงอยู่ข้างซันนี่ตลอดๆ :impress2:
-
นึกว่าคู่ซันนี่ ที่แท้เป็นอีกคู่นี่อง
-
จูบแล้วๆๆ เชียร์คู่นี้ ซิน-กาย วิ้ดวิ้ววว :m3:
-
ก็เพราะว่าจูบไปแล้ว..... :L2:
-
โอ้ก็อดดดดดดดดดดดดดด คือซินรู้เมื่อไรวะ ยอมรับว่าอ่านทวนไปห้ารอบแล้วค่ะ
คือไม่ได้บอกตรงๆชิมิ =_______________=
แต่ เค้าชอบจังง แววตารู้ทันเนี่ยยย 555555 น่ารักกกกก :z2:
โอ้ก็อด(อีกรอบ) กายซิน เอาแล้วไง๊ เอาแล้วววววววววววววววววว
เชียร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รุกเลยค่ะลูกพี่ ฮี่
-
ค้างงง ซินกับกายจูบกันแล้วววว
-
ชอบตอนนี้มากๆค่ะ บรรยากาสมันคือเพื่อนสนิทกันจริงๆเท่านั้นถึงจะได้ อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนๆขึ้นมาเลย :กอด1:
-
:-[ในที่สุดซินก็โดนกายจูบแล้วอิอิ :z1: :call: :call:
-
อั๊ยย๊ะ!!! จูบแล้วๆ อะไรต่อไปอ่ะทีนี้ อิอิ
-
เค้าจูบกันแล้ว ดีใจสิซันนี่ ฮ่าๆๆๆ :D
-
:-[ซินกาย เค้าประทับรับสัญญากันสินะ
-
OMG :z6: :z6: :z6:
-
จูบกันแล้ว :a5: โอ้วแม่เจ้า :o8:
-
เรียบร้อยไปอีกคู่ :z1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขออนุญาตินะคะถ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ถูกใจอ่ะ
-
ซินพุดเหมือนพร้อมจะหายทุกเวลาเลย
-
ป๊ะป๋าได้ลูกเขย
2คนแล้ว ยินดีด้วย
ค่ะ แต่อีกคนนี่จะ
ได้เขยหรือสะใภ้น้า
:z2:
-
น่ารักมากเลยค่ะ>///<
มีพี่เดี่ยวมาแจ่มด้วย 555+
-
ยังอ่านไม่จบคะ อ่านไป 3 ตอนเอง ขอแปะ ไว้ก่อน
ไปเรียนแระ
ฟ้าประทาน แมร่งดคตรเข้าใจยากเลยยย
แมร่งเต็มปะวะ
-
ไม่ได้ฝันจ้ะซันนี่
ซินกับกายจูบกันแล้ววว
-
อุ๊บส์ จูบกันแล้วววว
-
Chapter :: 22 :: ผู้บุกรุก?!
“เหวอออออออ!”
ซินเซียร์ทำผมใจหายใจค่ำอีกรอบกับเสียงร้องหลงคีย์ไปไกลหลายโน้ตของมัน แล้วไม่แหกปากเปล่าด้วยนะ มันยังทำตาโตตกใจราวกับเห็นไข่เอเลี่ยน สองมือยกขึ้นปิดปากประหนึ่งสาวน้อยเพิ่งถูกพรากจูบแรกโดยชายโฉด แล้วก็ถอยกรูดออกไปตั้งหลักซะไกลหลายหลุม.. ทั้งที่ตัวมันนั่นแหล่ะที่เป็นฝ่ายโน้มเข้าไปจูบเขาเอง!
ผมล่ะเชื่อเลย.. ทำไปได้นะพี่กู
“..ซิน?” ไอ้กายที่นิ่งเหมือนถูกสาปเป็นหินไปตั้งแต่เมี่อกี๊เริ่มกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง มันทำท่ายึกๆ ยักๆ เหมือนอยากจะเข้าไปหาซิน แต่ก็ยังอึกอักลังเลไม่กล้าเข้าไป ผมว่ามันคงจะงงล่ะ คงประมาณว่า..อะไรวะ? มาขโมยจูบกูแท้ๆ แต่ทำหยั่งกะกูไปปล้นพรมจรรย์มันงั้นแหล่ะ
สรุปกูผิด? กูผิดใช่ไหมเนี่ย? กูผิดงั้นเหรอ? ..งี้มั้ง ฮ่ะๆๆ
“ซิน?” ไอ้กายเรียกชื่อผู้ก่อเหตุอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสับสนงุนงงเต็มที่ เท้าก็ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้อย่างคนต้องการคำอธิบายให้แก่ชีวิต ในขณะที่อีกฝ่ายก็ก้าวถอยหนีกันแบบก้าวต่อก้าว
“ซิน..” สกายเรียกอีก
คราวนี้ซินส่ายหัวดิกคล้ายกับจะบอกว่า ‘อย่าเข้ามานะ’ โดยที่มือก็ยังปิดปากตัวเองอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย
ผมว่านั่นเป็นสัญญาณเตือนนะ ถ้าเป็นผมก็คงจะไม่ก้าวเข้าไปอีกหรอก แต่พอดีว่าไอ้บ้ากายมันไม่ใช่ผมไง(และผมก็ไม่ใช่ไอ้บ้าอย่างมันด้วย ฮ่าๆ) ..แล้วมันก็ก้าวเข้าไปหาซินอีกก้าวพร้อมทั้งเอื้อมมือหมายจะคว้าตัวอีกฝ่ายไว้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาไม่ใช่ตัว แต่เป็น ‘ตีน’ ..เต็มๆ
“..อั้ก!” ซินถีบเข้าไปที่ท้องของสกายอย่างแรง จนหมอนั่นเสียหลักล้มหงายท้อง ก่อนจะกลิ้งหลุนๆ ตกเนินกำแพงลงมานอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นทราย ส่วนผู้ก่อการร้ายก็วิ่งหนีเข้าบ้านไปตั้งแต่ถีบเสร็จแล้วล่ะ ไม่ทันได้อยู่ดูผลหรอก..
“ซะ..ซิน...?” อีกเสียงสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากไอ้กาย
“.........” กับเรื่องนี้ผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ แต่เดาว่านี่คงไม่ใช่ฉากจบของเลิฟซีนเพื่อนสนิทที่พวกคุณจินตนาการเอาไว้ล่ะสิ ฮ่าๆๆ
แหม อยากหัวเราะดังๆ จริงเชียว สมน้ำหน้าที่สุด! กร๊ากกก..
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
!!...
เฮ้ย ผมแค่คิดในใจนะ แต่ใครแมร่งหัวเราะออกมาซะสะใจขนาดนั้นวะ?
แต่เสียงเหมือนดังอยู่ใกล้ๆ อืม..ข้างหูขวานี่เอง พอหันไปมองก็เห็นไอ้เอี้ยฟ้ากำลังเงยหน้าอ้าปากเบ่งลมหัวเราะออกมาจากกระเพาะตามหลักการออกเสียงที่ถูกต้องเป๊ะเลย
“ฮ่าฮ่า..อุ๊บบบ” ผมเข้าตะปบปากมันเอาไว้แทบไม่ทัน แถมด้วยโบกกะโหลกมันซ้ำอีกสองทีซ้อนด้วยความหมั่นไส้
ไอ้บ้านี่นะ ปกติเคยเห็นหัวเราะเต็มปากเต็มคำแบบนี้กับเขาที่ไหน(อย่างดีก็แค่หัวเราะลงคอ) แถมหน้าตาแมร่งดูสะใจจริงๆ นะเนี่ย
มึงเกลียดอะไรไอ้กายมันป่ะวะ? ใจร้ายจริงนะมึง
“เงียบเลยมึง!” ผมดุพลางถลึงตาใส่มัน มันพยักหน้ารับหงึกๆ พอผมปล่อยมือออกมันก็ตีหน้ามึนนิ่งเหมือนปกติ ราวกับเมื่อกี๊ไม่ได้หัวเราะเยาะสะใจใครงั้นแหล่ะ ..เชื่อมันเลย
“มึงไปดูไอ้กายนะ กูจะไปดูซิน” ผมบอกแล้วจะเดินเข้าบ้าน แต่มันกลับเดินตามผมมาหน้าตาเฉย จนผมต้องหันไปบอกมันอีกรอบพร้อมกับจับตัวมันให้หันไปทางไอ้กาย “ไปดูไอ้กายโน่น ไป๊!”
คราวนี้ผมรอให้มันเดินไปหาไอ้กายก่อนผมถึงเข้าบ้าน ผมตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองเพราะคิดว่าซินต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ แล้วก็อยู่จริงๆ เห็นมันนั่งกอดหมอนหน้าเครียดอยู่บนเตียง พอเห็นหน้าผมมันก็ยิงคำถามทันที
“ไปไหนมา ซันนี่?”
“ไป..เดินเล่น” ผมตอบและรอบสังเกตปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
ซินมีสีหน้าวิตกกังวลขึ้นมาอย่างคนมีชนักปักหลัง ..อย่างที่ผมเคยบอกว่าซินมันเป็นคนที่ค่อนข้างจะจริงใจ คิดไงก็พูดงั้น หรือถ้าเจ้าตัวไม่พูด สีหน้าและแววตาก็จะเป็นฝ่ายพูดแทนทั้งหมด
ซินต่างจากผมตรงที่มันไม่เคยโกหกใครได้นี่แหล่ะ
“เดินเล่นเหรอ?” มันพูดทวนพึมพำ ก้มหน้ามองผ้าปูเตียงแทนที่จะสบตากับผม
“มีอะไรรึเปล่า?” ผมลองถามหยั่งเชิงพลางเดินไปนั่งใกล้มัน อยากรู้ว่ามันจะยอมบอกเรื่องเมื่อกี๊กับผมหรือเปล่า?
ซินนิ่งไปพักนึง ก่อนจะเรียกชื่อผมออกมาแผ่วๆ โดยที่ยังไม่ยอมมองหน้าผมเหมือนเดิม “..ซันนี่”
“หือ?”
“ตอนกูไปเพลินวาน.. มึงกับฟ้าประทานแอบขึ้นมาทำอะไรกันบนนี้?”
“ห๊ะ?” ผมถึงกับเหวอเมื่อเจอคำถามที่อยู่นอกสคริปที่คิดเอาไว้
ซินเงยหน้าขึ้นมากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมต้องอายออกมา “เตียงยับมากมาย”
“อะ..อะไรของมึง?” ผมพยายามจะเฉไฉ แต่..แมร่งเอ๊ย! เจอแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นเหมือนกันนะ
แล้วทำไมผมต้องกลายมาเป็นคนตอบคำถามล่ะเนี่ย แถมยังเป็นคำถามที่ ฮึ่ย!..
“ก็..ก็กูกับมึงเล่นนอนกลิ้งไปกลิ้งมาแล้ว..แล้วมันจะไม่ยับได้ยังไง?”
“อ๋อ เหรออออ” ซินลากเสียงยาวยียวน ตาสีน้ำตาลวาววับจับจ้องมาที่ผมอย่างรู้ทัน ..ตอนนี้เลยกลายเป็นผมเองที่พยายามจะหลบตามัน
“ก็เออสิ! มึงอย่ามาจับผิดเรื่องจุกจิกว่ะ ซิน” ผมทำเป็นใส่อารมณ์เพื่อกลบเกลื่อนความอับอายของตัวเอง แต่ยิ่งต้องอายแทบแทรกแผ่นดินหนีกับคำพูดต่อมาของพี่ชาย..
“แล้วซองถุงยางในถังขยะมันหมายความว่าไง? อย่าบอกนะว่ากูกับมึงก็เอาออกมาเล่นอีกเหมือนกัน เพราะกูจำไม่ได้ว่าเคยทำอะไรแบบนั้น แล้วก็..”
“พอเห๊อะ..” ผมรีบยื่นสองมือไปปิดปากซิน ก่อนที่มันจะพ่นอะไรน่าอายออกมาอีก รู้สึกร้อนหน้า ร้อนตัว ร้อนหัวหูไปหมดแล้ว ไม่ต้องให้ใครมาบอกผมก็พอจะเดาสภาพสีผิวของตัวเองในตอนนี้ได้ คงจะแดงเถือกไปหมดแล้วล่ะสิ
“หึหึ..” ซินหัวเราะพออกพอใจที่ไล่ต้อนผมจนมุมได้
คราวนี้คนที่ต้องก้มหน้ามองผ้าปูเตียง(ยับๆ)ก็เลยเปลี่ยนมาเป็นผมบ้าง ..ฮึ่ย ไหงคดีมันพลิกแบบนี้ล่ะวะ? ที่จริงแล้วคนที่ถูกไล่ต้อนมันต้องเป็นซินไม่ใช่หรือไง? อะไรกันเนี่ย?
“แล้ว..ใครอยู่ข้างบน?” ทันทีที่ผมดึงมือกลับมาไว้ที่ตักของตัวเอง ซินก็โพล่งคำถามน่าเตะออกมา แถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ จนผมต้องผลักหน้าของมันออกไปห่างๆ ด้วยหัวใจที่เต้นไม่ค่อยจะเป็นจังหวะนัก
‘อ๋อ ตอนแรกก็อยู่ข้างบนแหล่ะ แต่สักพักก็เปลี่ยนลงมาอยู่ข้างล่าง..’
เหอะ! ผมคงจะพูดแบบนั้นหรอก หึยยย
จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยกับการคุยเรื่องแบบนี้ของพวกเรา ก็แหงล่ะ.. เราเป็นผู้ชาย เป็นพี่น้อง แถมยังเป็นฝาแฝดที่สนิทกันสุดๆ ด้วย ไอ้เรื่องการพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบกามที่ผ่านมาจึงเป็นเพียงเรื่องธรรมดาไม่ต่างจากนั่งวิจารณ์เกมฟุตบอล บางครั้งเอามาคุยอวดทับกันก็ยังเคย แต่คราวนี้มันไม่ใช่อะไรแบบที่ผ่านมาน่ะสิ ไม่ใช่เรื่องน่าอวดเลยสักนิด(แม้วันนี้ผมจะได้เป็นคนคุมเกมส์ อยู่หลายนาทีก็ตามเหอะ) และผมก็คงจะนั่งเล่าให้ซินฟังแบบหน้าตาเฉยไม่ได้ด้วย เพราะนอกจากผมจะไม่ได้ทำประตูใครแล้ว ผมยังเป็นฝ่ายเสียประตูอีกต่างหาก..
ใครมันจะไปอยากพูดถึงวะ?!
ผมเลยได้แต่ทำหน้ากระอักกระอ่วนใจไม่รู้จะพูดยังไงดี ซินขมวดคิ้วมองผมสักครู่ก็ทำตาโต ผมว่ามันคงจะตรัสรู้ชอบได้ด้วยตัวมันเองแล้วล่ะว่าน้องของมันน่าจะเล่นอยู่ในตำแหน่งไหน
“หรือว่ามึง...?” ซินชี้หน้าผมพลางทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ แต่ก่อนที่มันจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นผมก็เอื้อมมือไปปิดปากมันเอาไว้อีก
“อย่าพูดนะ” ผมบอกทั้งที่หน้าแดงก่ำ ..ไม่อยากฟังอ่ะ มันบาดรูหู แถมแสลงใจอีกต่างหาก
“..อย่าพูด”
“ซันนี่..?” ซินแกะมือผมออกจากปากตัวเอง มันจ้องหน้าผมอย่างกับไม่ใช่คนที่มันรู้จัก คิ้วของมันเริ่มย่นเข้าหากันเรื่อยๆ และสีหน้าของมันก็ดูแย่ลงเรื่อยๆ ด้วย ..ถ้าจะอธิบายให้เห็นภาพก็คงยาก แต่เอาเป็นว่ามันน่าจะเป็นส่วนผสมของความรังเกียจ ขยะแขยง หวาดกลัว แล้วก็ชิงชัง..
..แต่ผมรู้ดีว่านั่นไม่ใช่สำหรับผมหรอก
“..แล้วมึงไม่..?” ซินอึกอักเหมือนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก
ซินกำลังพยายามที่จะเข้าใจผม ผมรู้.. แต่ประสบการณ์เลวร้ายในอดีตก็ทำให้เรื่องนี้ยังคงยากต่อการเข้าใจเกินไปอยู่ดี
ผมเลื่อนมือไปบีบที่ไหล่ของมัน ยิ้มให้บางๆ แล้วว่า “สำหรับเซ็กส์ที่เต็มใจ...ไม่มีอะไรที่เลวร้ายหรอก ซิน”
“..เหรอ อืม ถ้าซันนี่ว่าดี...มันก็คง..ไม่แย่..มั้ง...เนอะ?” ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจนัก มันมองหน้าผมเหมือนต้องการคำยืนยันอีกครั้ง
“อืมมมม..” ผมตอบลากเสียงพลางคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้ ก็เลยพุ่งตัวเข้าจู่โจมซิน ก่อนจะกดตรึงอีกฝ่ายลงกับเตียงได้สำเร็จ ..เสร็จล่ะ!
ซินดูตื่นๆ เล็กน้อยเพราะความที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ผมเลยยกยิ้มยั่วแล้วโน้มตัวลงไปกระซิบเสียชิดริมใบหูของอีกฝ่าย “จริงๆ แล้วมันเยี่ยมไปเลยล่ะ ..อยากรู้มั้ยว่ายังไง?”
“อ๊ะ!” คนข้างล่างหลุดเสียงออกมาเบาๆ เมื่อถูกผมตวัดลิ้นเลียเข้าไปในหู
“เมื่อกี๊เห็นนะ ว่าแอบไปทำอะไรกับสกาย..บนกำแพง”
!!.. ซินที่ทำท่าจะขืนขึ้นมาโค่นผมถึงกับนิ่งแข็งไปเมื่อถูกผมเอาเรื่องน่าอายของมันมาแฉบ้าง ...ฮ่าๆๆ ขอกูเอาคืนมั่งแล้วกันนะพี่ชาย
ผมอาศัยช่วงที่ซินแปลงสภาพเป็นหินลากลิ้นมาตามแนวสันกราม ปลายคาง ก่อนวกขึ้นมาเม้มหยอกจิลเย็นเยียบบนริมฝีปากของซินเล่น ส่วนมือก็ปาดป่ายไล้ไปเรื่อยตั้งแต่สีข้าง บั้นเอว สะโพก จนมาถึงเชือกผูกกางเกงนอน พอผมกระตุกมันออกนั่นแหล่ะวิญญาณของซินถึงกลับประทับร่างอีกครั้ง
“เฮ้” หมอนั่นแยกเขี้ยวใส่ผม ก่อนจะผลักผมออกให้พ้นตัวแล้วคว้าขอบกางเกงตัวเองไว้แน่น
“หือ?” ผมพลิกตัวกลับมาจังหวะเดียวกับที่ซินก็พลิกมาหาผมพอดี ตอนนี้เราเลยนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน ผมเลิกคิ้วกวนๆ แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ว่าเมื่อกี๊ตัวเองทำอะไร
ซินขมวดคิ้วมองหน้าผมนิ่ง แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้ติดใจเรื่องกางเกงหรอก
“กูว่ากูคงชอบไอ้กายว่ะ” มันสารภาพออกมาทั้งที่คิ้วยังผูกกันเป็นโบว์ “ทำไงดีวะ?”
“แล้วทุกทีเวลามึงเจอคนถูกใจมึงทำไงล่ะ?” ผมถามกลับพลางพยายามแกะมือมันออกจากขอบกางเกงตัวเอง
“ก็จีบ” ซินตอบโดยไม่ลังเล
“งั้นก็จีบดิ?” ผมก็แนะนำโดยไม่ลังเลเหมือนกัน แต่คราวนี้คนฟังมันทำหน้าลังเลว่ะ ฮ่ะๆๆ
“แต่มันเป็นผู้ชายนะโว้ย!” ซินโวย
“แล้วไง?” ผมถามกลับ มองมันด้วยสายตาจริงจัง
ซินก็เลยเสียงอ่อยลง “แล้วมันก็เป็น..เพื่อน..ด้วย”
“งั้นมึงคิดจะทำยังไงล่ะ? ที่ไปจูบมันเมื่อกี๊แล้วคิดว่าจะกลับไปเป็นเพื่อนกันด้วยความรู้สึกที่เหมือนเดิมได้รึไง?” ผมถาม “อย่างน้อยตัวมึงเองก็คิดไปไกลเกินกว่านั้นแล้วใช่มั้ยล่ะ?”
“แต่กูไม่รู้ว่ามันคิดยังไง..” ซินที่ปกติมักจะมีความมั่นใจในเรื่องแบบนี้เกินพันเปอร์เซ็น แต่คราวนี้กลับมีท่าทางไม่มั่นใจอย่างรุนแรง
“ก่อนหน้านี้เวลามึงจะจีบใครไม่เห็นมึงจะเคยกังวลเรื่องนั้นนี่ ถ้าไม่ลองจีบจะไปรู้ได้ยังไงว่าเค้าจะชอบหรือไม่ชอบ แล้วถ้าเค้าไม่ชอบมึงก็จะหาทางทำให้เค้าชอบมึงจนได้ไม่ใช่เหรอ?”
“..........”
“มึงเป็นคนอย่างนั้นนี่ ..หรือกูเข้าใจผิดไป?”
“..........”
“กูว่ามึงมาไกลเกินว่าจะถอยหลังกลับแล้วนะซิน” ..แล้วกูก็ว่างานนี้มึงมีสิทธิ์ลุ้นเยอะว่ะ.. ผมเลือกที่จะพูดประโยคหลังในใจ
..ถ้ามันไม่เกลียดที่ถูกมึงถีบตกกำแพงไปก่อนล่ะก็นะ มึงมีหวังแน่ ฮ่าๆๆ
“..........”
“ถ้าถอยล่ะมึงเจ็บแน่ๆ แต่ถ้าเดินหน้า...ก็ยังมีโอกาสห้าสิบ-ห้าสิบ” ผมพูดลอยๆ
“..พี่มึงยังแมนอยู่นะ ซันนี่” จู่ๆ ซินก็พูดขึ้นมา คิ้วขมวดแน่น
“อ้อ ตอนนี้มึงเห็นน้องมึงไม่แมนแล้วงั้นสิ?” ผมขมวดคิ้วบ้าง ลองพูดว่า ‘ใช่’ ดูดิ กูต่อยปากแตกอ่ะ พี่ก็พี่เถอะ..
“ไม่ใช่แบบน้านนน..” เหมือนซินจะรู้ตัว ก็เลยตอบไปอีกอย่าง “..กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ แบบ..ทั้งกูทั้งไอ้กายก็ผู้ชายอ่ะมึง แล้วผู้ชายกับผู้ชายอ่ะ.. เรื่องนี้ไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองกูมาก่อนเลยนะเว้ย”
“ชายได้ชายเค้าว่ายอดชายนะเว้ย ซิน” ผมพูดหน้านิ่ง
“จริงดิ?!” แต่ซินตาโต
ผมล่ะอยากจะหัวเราะออกมาให้ลั่นห้อง แต่ก็ต้องเก๊กหน้านิ่ง พูดเสียงเรียบต่อไป “ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจว่ะ” ผมเอากำปั้นขวาทุบที่อกซ้ายตัวเอง ก่อนจะชกไปที่อกซ้ายของซินบ้าง “มึงใจป่ะล่ะ?”
“.........” ซินหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างคนใช้ความคิดหนัก
“.........” ส่วนผมก็รอคอยคำตอบของอีกฝ่ายอย่างใจจดจ่อ
“มึงจีบไอ้ลูกเป็ดยังไง..?” หลังจากใช้เวลาคิดอยู่อีกเกือบนาที ซินก็โพล่งคำถามนั่นออกมา
สำเร็จ! กูได้พวกแล้ว กร๊ากกกก..
“ระดับกูไม่ต้องเสียเวลาจีบหรอก แค่กระดิกนิ้วมันก็วิ่งหูตั้งมาหาแล้ว” ผมเกทับมันดื้อๆ เลยถูกซินบิดหัวนมเข้าให้เต็มรัก
“เจ็บนะ!” ผมประท้วงหน้ายู่
“ให้มันน้อยๆ หน่อย” ซินว่าอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายคร่อมผมบ้าง
แล้วหลังจากนั้นเราก็ได้ประลองกำลังกันอีกรอบก่อนเข้านอน..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
วันรุ่งขึ้นพวกเรารีบเก็บข้าวของออกจากบ้านหลังนั้นกันตั้งแต่เช้าตรู่.. อันที่จริงไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้เพราะถึงวันนี้จะเป็นวันจันทร์ แต่ก็เป็นวันจันทร์ที่เป็นวันหยุด(งงไหม? คือมันเป็นวันอะไรสักอย่างที่สำคัญทางศาสนาพุทธนี่แหล่ะ คือผมไม่ใช่ชาวพุทธน่ะ เลยไม่รู้ รู้แค่ว่ามันหยุด ฮา..) แต่ที่ต้องรีบกลับก็เพราะอีเมย์มันมีรายงานที่ยังทำไม่เสร็จ ต้องรีบกลับไปทำ ส่วนซินกับไอ้กายก็มีเทสต์ย่อยวันพรุ่งนี้ ยังไม่ได้อ่านหนังสือกันสักตัวเลย
เออ..เอี้ยฟ้าก็เห็นว่ามีเทสต์เหมือนกัน แต่มันบอกว่ามันไม่ต้องรีบกลับไปอ่านหรอก มันบอกว่ามันรู้อยู่แล้ว(ฟังละหมั่นไส้จริงๆ)
ก็อย่างที่ว่ามานั่นแหล่ะ วันนี้เราก็เลยต้องออกกันแต่เช้าหน่อย..
ขากลับผมนั่งลัมโบร์กินีของเอี้ยฟ้ามากับซิน คราวนี้ซินไม่พลาดที่จะลองบังคับเจ้ากระทิงดุสีขาวเหมือนตอนขามา มันลากผมลงจากเตียงตั้งแต่เช้ามืด ชูกุญแจรถในมือให้ดู(ไม่รู้มันไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่) จากนั้นก็ผลักไสผมเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็จับผมไปยัดใส่รถและรีบขับออกจากบ้านโดยไม่รอใครหน้าไหนทั้งนั้น
เหตุผลน่ะเหรอ? ..ก็เพื่อหลบหน้าไอ้กายไงล่ะ มันบอกวันนี้ยังไม่พร้อม พรุ่งนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะพร้อม เดี๋ยวขอเวลาทำใจและคิดแผนการล่อลวงไอ้กายได้ก่อน ค่อยลงมือ ..มันพูดงี้จริงนะ ฮ่ะๆๆ
กลับมาถึงคอนโดผมกับซินก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นรถของแบรี่จอดรออยู่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบรี่มาทำอะไร เขาก็รู้นี่นาว่าพวกเราไม่อยู่
หรือว่าลืมของอะไรไว้? ..อาจเป็นไปได้
แบรี่มีกุญแจสำรองคอนโดผมอยู่ชุดหนึ่ง เขาเคยขอเอาไว้เผื่อว่ามีอะไรฉุกเฉินเกิดขึ้น พวกเราไว้ใจเขาอยู่แล้วก็เลยให้เอาไว้เพื่อความสะดวก แต่ที่ผ่านมาแบรี่ก็ไม่เคยเปิดเข้ามาเองตามอำเภอใจหรอกนะ ..ไม่เหมือนป๊ะป๋า รายนั้นชอบทำอะไรเซอร์ไพรส์พวกเราเสมอแหล่ะ
“เซอร์ไพรส์!!!!!”
...แต่ไม่คิดว่าคราวนี้จะได้เซอร์ไพรส์จากแบรี่แฮะ สงสัยผมคงจะวางใจเขามากเกินหน่อยไป
ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้าไปเสียงร้องน่าแปลกใจก็ดังขึ้น มีผู้บุกรุก 1..2..3..4 คน เข้ามาอยู่ในห้องของพวกผมอย่างถือวิสาสะ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพรุ่งตัวเข้ามาหาผมราวกับเป็นแม่เหล็กขั้วตรงข้าม
“ซันนนนนนน” เธอคนนั้นโอบแขนรอบคอผมพร้อมทั้งเบียดตัวเข้ามาชิดเสียจนรู้สึกได้ถึงอะไรต่อมิอะไรชัดเจนเชียว
“มิรันด้า?” ผมเรียกชื่อเธออย่างงุนงงสงสัย ..เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
“ฉันคิดถึงคุณจัง~” มิรันด้าหอมแก้มผมทั้งซ้ายทั้งขวา พลางยิ้มกว้างอย่างคนดีใจ
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ?” ซินร้องถามเป็นภาษาอังกฤษด้วยสีหน้างุนงงไม่แพ้ผม ก่อนหันไปไล่มองคนอื่นๆ รอบห้อง “แล้วทำไมพวกคุณถึงมาอยู่ที่นี่กันล่ะ?”
“เราก็มาเยี่ยมพวกเธอไงจ๊ะ ที่รัก” แม่ที่นั่งไขว่ห้างจิบไวน์อยู่บนโซฟาตอบพลางยักไหล่ “อย่าถามอะไรไม่เข้าท่าสิ”
“สวัสดีครับ ฝาแฝด” เออร์เนส ฟาร์ลี พีล ผู้ช่วยสารพัดนึกของป๊ะป๋าก็มากับเขาด้วย ตอนนี้เขากำลังช่วยแบรี่เก็บกวาดจานชามบนโต๊ะอาหารอยู่ ท่าทางว่าพวกนี้เพิ่งจะทานข้าวเช้ากันเสร็จแฮะ
“หวัดดี ..ไม่เจอกันนานนะ” ผมตอบ
“สบายดีเหรอ เออร์เนส?” ซินถามกลับไป
จากนั้นก็ตอบโต้ไปมากันอีกสองสามประโยค แต่ว่าไม่เจอกันตั้งนาน เขาก็ยังดูเหมือนเดิมเป๊ะเลยแฮะผู้ชายคนนี้ ดูสมาร์ทและออกแนวจริงจับกับชีวิตเกินไปน่ะ ฮ่ะๆๆ
“แฝดกินอะไรมารึยัง?” แบรี่ถามด้วยความหวังดี
ซินก็พยักหน้าและตอบว่า ‘เรียบร้อย’ ไป
“แล้วนี่เซ็นทรัลยังไม่มาอีกเหรอ?” แม่ถามถึงป๊ะป๋าบ้าง
“กำลังมาน่ะ พอดีพวกเราออกมาก่อน” ซินตอบแล้วเดินไปหอมแก้มแม่ทีนึง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“ว่าแต่ทำไมเออร์เนสถึงมากับแม่ได้ล่ะ?” ผมพยักเพยิดไปทางคนที่ยังสาละวลอยู่ในครัวอย่างสงสัย ขณะเข้าไปกอดและหอมทักทายแม่บ้าง
“อ๋อ จู่ๆ เมื่อวันก่อนเอิร์นก็โผล่ไปที่ออฟฟิศแม่น่ะสิ เล่นเอาตกอกตกใจหมด บอกว่าตามหาเซ็นทรัลตัวแสบไม่เจอ แม่คิดว่าเค้าอาจจะมาหาแฝดก็ได้ พอโทรถามแบรี่ก็ใช่จริงๆ บวกกับช่วงนี้แม่อยากจะว่างอยู่พอดีก็เลยหาเรื่องหนีงานชวนกันมาที่นี่ซะเลย” แม่เล่าแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “..พอมิรันด้ารู้เรื่องก็ขอตามมาด้วยอีกคน”
“นี่ให้แบรี่ไปรับที่สนามบินเหรอ?” ซินถาม “มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”
“หกโมงกว่าๆ” แม่ว่า
ผมพยักหน้ารับรู้ แล้วนั่งบ้าง แต่พอผมนั่งปุ๊บ มิรันด้าก็มานั่งทับตักผมปั๊บ ซบหัวสีใบเมเปื้ลของเธอไว้บนไหล่ผม แถมคลอเคลียไม่ยอมห่างอย่างกะแมว จนแม่ที่กำลังรินไวน์แก้วใหม่ให้ซินถึงกับต้องกระแอมไอออกมา
“ให้มันน้อยๆ หน่อย มิรันด้า เดี๋ยวลูกชายคนเล็กของฉันก็สึกหรอหมดราคาพอดี” แม่พูดแซวๆ มากกว่าจะจริงจัง
“แหม.. อย่างกไปหน่อยเลยค่ะ มาดาม” คนถูกทักหัวเราะคิกคักพลางตอบ “คุณยังมีลูกชายเหลืออีกตั้งสองคนแน่ะ”
พอพูดถึงลูกชายของแม่ ผมก็เลยนึกถึงพี่ชายอีกคนขึ้นมาได้ “แล้วซอลลี่ไม่มาด้วยเหรอ?”
ยังไม่ทันที่แม่จะตอบ ประตูห้องนอนของซินก็เปิดผางออก คนที่ผมเพิ่งจะถามถึงก็โผล่หน้ามุ่ยๆ กับหัวยุ่งๆ ออกมาให้เห็นพอดี
“มาแล้วเหรอ พวกตัวแสบ”
ช่างเป็นคำทักทายที่ชวนโบกกะโหลกเสียจริงๆ ว่ามะ?
แต่ช่างเหอะ นานๆ ถึงเจอกันที แค่นี้น้องไม่โกรธ ฮ่ะๆ แถมซอลลี่ยังอายุมากกว่าฝาแฝดตั้งสี่ปี ขืนลงไม้ลงมือกันไปเดี๋ยวจะหาว่าทำร้ายคนแก่อีก
อืม.. ถ้าจะให้บรรยายถึงหน้าตาของพี่ชายคนนี้ผมขอแนะนำให้หันไปดูที่หน้าแม่ผมเลย แม่ผมงามยังไง ซอลลี่ก็งามยังงั้นแหล่ะ ฮ่ะๆๆ ผิดแต่ว่าอยู่คนล่ะวัยเท่านั้นเอง แล้วผมของแม่ก็สีน้ำตาลแดงถูกดัดแต่งเป็นลอน ในขณะที่ซอลลี่ผมตรงและย้อมเป็นสีบลอนด์ทอง ..แค่นั้นเองที่ต่างกัน ..จริงๆ นะ
ส่วนเรื่องรูปร่างนี่.. อย่างที่เคยบอกไปว่าซอลลี่เป็นนายแบบ แน่นอนว่าเขาค่อนข้างจะสูงมาก(แต่มากกว่าผมแค่ไม่กี่เซ็นต์หรอก อาจจะประมานไอ้กายหรือเอี้ยฟ้ามั้ง) แต่ไม่มีกล้ามล่ำๆ หรือซิกแพ็คสวยๆ หรอกนะ จะมีก็แค่ขาเรียวๆ เอวค่อดๆ กับหน้าท้อง(รวมทั้งหน้าอก)ที่แบนราบเท่านั้นเอง
ในวงการแฟชั่น ซอลลี่เป็นที่รู้จักกันดีในชื่อของ ‘ออโรร่า’(Aurora)
ส่วนหนึ่งมาจากชื่อจริงของเขาคือ ‘แสงเหนือ เฮย์เดน’ และอีกส่วนหนึ่งก็มาจากความงามแบบผิดธรรมชาติของเขานั่นแหล่ะ ..แล้วทั้งช่างภาพทั้งดีไซเนอร์ ก็ชอบเหลือเกินที่จะจับเขาใส่ชุดผู้หญิง จนมีบางคนหลงคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงจริงๆ ไปแล้วด้วยซ้ำ
หลายคนถึงขนาดบอกว่าซอลลี่เป็น ‘นายแบบที่เกิดมาเพื่อเป็นนางแบบ’ ..ซึ่งข้อสันนิษฐานนี้ผมก็เห็นด้วย(นิดหน่อย)แฮะ
“ห้องรกหยั่งกะรังหนู แถมแคบจนคุณแสงดาวคงต้องดิ้นตาย ..อยู่กันได้ยังไง?” แต่ปากเขาเนี่ย ไม่ได้น่าดูชมเหมือนกับหน้าตาเลยจริงๆ
แล้ว ‘คุณแสงดาว’ ที่ว่าน่ะ ก็คือแมวตัวโปรดของคุณแสงเหนือเขานั่นล่ะ เห็นชื่อแบบนั้นแต่มันเป็นแมวตัวผู้นะ(ตั้งได้กระแดะมาก..) แถมยังเป็นแมวนรกที่ผมนึกอยากจะจับโยนลงหม้อซุปหลายครั้งแล้วด้วย(..แต่ยังไม่มีโอกาส) อย่าให้ต้องพูดถึงมันเลย..
“ปากเสียน่ะซอลลี่ ถ้ามันแคบนักก็ไปนอนโรงแรมสิ จะมาที่นี่ทำไม?” ซินถลึงตาใส่แล้วถามหน้ายุ่ง “แล้วพี่เข้าไปทำอะไรในห้องของคนอื่นตามใจชอบน่ะ?”
“ก็พอมาถึงปุ๊บ ซอลลี่ก็เลือดกำเดาทะลักปั๊บเลยน่ะสิ สงสัยช่วงนี้จะทำงานหนักเกินไป แม่ก็เลยให้แบรี่อุ้มไปนอนพักในห้องนั้นน่ะ” แต่แม่เป็นคนตอบแทน
พี่ชายของผมคนนี้เป็นพวกที่เลือดกำเดาไหลง่ายมากๆ ขอบอก แค่พักผ่อนน้อยหรืออากาศร้อนหน่อยก็จะเห็นเลือดไหลออกจากรูจมูกแล้ว นอกจากนี้ถ้ารู้สึกตื่นเต้นมากๆ ก็ไหลเหมือนกันนะ แต่ที่แย่ที่สุดคือเขาเป็นพวกกลัวเลือดด้วยน่ะสิ เห็นเลือดกำเดาตัวเองทีไรต้องเป็นลมล้มพับไปทุกที พาลลำบากคนอื่นอยู่บ่อยๆ
“ห้องนายหรอกเหรอ?” ซอลลี่เลิกคิ้ว ทำสีหน้าเหมือนไม่ใส่ใจนัก “..ถึงว่าสิ กลิ่นแย่ชะมัด”
“เดี๋ยวเหอะ!” ซินแยกเขี้ยวพร้อมทั้งแจกนิ้วกลางให้พี่ชาย ก่อนจะเดินเบียดอีกฝ่ายเข้าไปสำรวจความเสียหายในห้องของตัวเอง “..คงไม่ได้ทำเลือดเลอะเทอะหรอกนะ? ไม่งั้นพี่ถูกเตะโด่งออกจากที่นี่แน่”
“ใครสนกัน..” ซอลลี่พึมพำแล้วเดินเกาหัวแกรกๆ มาหย่อนก้นนั่งแทนที่ซิน แล้วคว้าแก้วใบใหม่มาเทไวน์ให้ตัวเอง พูดคุยโต้ตอบกับแม่ได้สองสามประโยคก็เพิ่งจะสังเกตเห็นผมกับมิรันด้าอยู่ตรงนั้นด้วย
“..ห้องก็ออกจะกว้าง เธอไม่มีที่นั่งอื่นแล้วรึไง ยัยเด็กผมแดง? ลงไปจากตักน้องชายของผมได้แล้ว”
นิสัยเสียอีกอย่างของซอลลี่ก็คือการไม่ชอบเรียกคนอื่นด้วยชื่อของเจ้าตัวนั่นล่ะ อ้อ..เว้นไว้ตัวที่ซอลลี่ชอบเรียกชื่อ ไอ้คุณแสงดาวไงล่ะ!
..ว่าแต่เมื่อกี๊พี่ยังบอกว่าห้องนี้มันคับแคบอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?
“อิจฉามิรันด้าล่ะสิ ซอลฟาคนใจแคบ แบร้~!” มิรันด้าว่าแล้วก็แลบลิ้นใส่อีกฝ่ายอย่างกับเด็กเล็กๆ แถมยังไม่ยอมลงจากตักผมเหมือนเดิม แต่มันก็ไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่หรอก เพราะตัวเธอก็ไม่ได้หนักอะไรมากมาย
ส่วน ‘ซอลฟา’ ที่เธอเรียกนั่นคือชื่อเล่นอย่างเป็นทางการของซอลลี่น่ะ(‘ซอลลี่’ ก็เหมือนกับ ‘ซันนี่’ ที่มีไว้เรียกกันในครอบครัวเท่านั้น)
“เฮอะ” ซอลลี่ร้องขึ้นจมูกก่อนจะกระดกไวน์จนหมดแก้วแล้วรินใหม่ให้ทั้งตัวเองและแม่
“มาแล้วจ้า~” เสียงป๊ะป๋าดังมาก่อนเจ้าตัวเหมือนทุกครั้ง แต่พอก้าวเท้าเข้ามาในห้องก็ต้องหน้าเหวอเมื่อเจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจออยู่ในห้องเต็มไปหมด
ป๊ะป๋าไล่สายตามองทีละคน ก่อนจะร้องถามคนในครัวด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “เออร์นี่! ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
นั่นทำเอาแม่ถึงกับร้องแว้ดเสียงสูง “หนอยแน่! เจ้าบ้าเซ็น กล้าดียังไงถึงมองข้ามฉันที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ไปห๊ะ?!”
“แหมมม.. ใครจะกล้ามองข้ามสุดสวยอย่างริต้าไปได้ล่ะจ๊ะ” ป๊ะป๋ายิ้มประจบประแจง ก่อนถลาเข้ามานั่งแทรกระหว่างซอลลี่กับแม่ “ผมก็แค่แปลกใจที่เห็นเจ้านั่นมาอยู่ที่นี่เฉยๆ น่ะ ...ไง ซอลลี่ วันนี้เสียเลือดไปกี่ไพน์ล่ะ?”
ป๊ะป๋าหันไปทักซอลลี่นิด แบรี่หน่อย และมิรันด้าอีกเล็กน้อย แต่พอจะกลับมาคุยกับแม่ อีกฝ่ายก็ดันลุกพรวดพราดวิ่งถลาไปหากลุ่มคนที่ยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ตรงประตูบ้านซะแล้ว
“โอ้ววว..” แม่ร้องออกมาอย่างถูกใจ พลางกอดหมับรวบตัวเอี้ยฟ้าด้วยความไวแสง จากนั้นก็จับไหล่ทั้งสองข้าง จับใต้จั๊กแร้ จับเอว จับสะโพก จับต้นขา และจบด้วยใช้หลังมือฟาดหน้าท้องจนดังเพี้ยะ ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากจนคนถูกกระทำได้แต่ยืนหน้ามึนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่กับที่
แม่จับคางของเอี้ยฟ้าเชิดขึ้น เอี้ยงซ้ายเอี้ยงขวาหาองศาหล่อ หลังสำรวจจนพอใจในที่สุดก็พูดออกมาว่าเป็นภาษาอังกฤษด้วยความเคยชิน
“สอบผ่านแบบร้อยเปอร์เซ็นต์.. สนใจเซ็นสัญญาเป็นนายแบบในสังกัดฉันมั้ยจ๊ะ พ่อหนุ่ม?”
“ไม่!” เอี้ยฟ้าตอบสวนกลับไปแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด ก่อนจะเดินหน้านิ่งตรงดิ่งมานั่งแทนที่แม่ และจ้องผมกับมิรันด้าตาไม่กระพริบพร้อมกับแผ่รังสีกดดันแปลกๆ ออกจากตัว
เล่นเอาแม่ถึงกับใบ้รับประทาน สมองหยุดสั่งการชั่วคราว เพราะไม่คิดว่าจะมีคนปฏิเสธตัดเยื่อใยกันได้ชัดเจนขนาดนี้ คนอื่นๆ ก็ดูจะอึ้งไป(ที่จริงก็อึ้งกันตั้งแต่ตอนที่แม่พุ่งตัวไปทำพิธีกรรมบางอย่างกับเอี้ยฟ้าแล้ว) มีแค่ผมนี่แหล่ะที่จะมัวอึ้งนิ่งอยู่ไม่ได้ ถ้าผมไม่รีบทำอะไรสักอย่าง ก็ไม่รู้ว่าเอี้ยฟ้าจะเปลี่ยนอาการของคนในห้องนี้จากอึ้งเป็นช็อคตาตั้งไปเลยหรือเปล่า
ไม่ได้ๆ ไอ้หมอนี่มันยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้อยู่ ผมต้องปลอดภัยไว้ก่อน..
“มิรันด้า” ผมเรียกชื่อคนบนตักพลางจับเอวเธอเป็นเชิงบอกให้ลุกขึ้นแล้วไปนั่งบนที่เท้าแขนด้านข้างผมแทน
โชคดีที่อีกฝ่ายอยู่ในอาการมึนงงเพราะออร่าขมุกขมัวรอบตัวเอี้ยฟ้าก็เลยยอมย้ายที่นั่งอย่างว่าง่าย แต่ก็ยังไม่วายเกาะแขนผมแน่นราวกับกลัวว่าจะถูกไอ้หัวหงอกนี่จับถลกหนังเอา
เพี้ยะ! มีเสียงคนถูกฟาดดังมาจากหน้าประตูอีกครั้ง ดึงความสนใจให้ทุกคนหันไปมอง และเห็นไอ้กายยืนงอตัว เอามือลูบท้อง ทำหน้าแหยๆ
ส่วนแม่ก็ถามเหมือนเดิม แต่คราวนี้เป็นภาษาไทย “เก้าสิบเปอร์เซ็นต์สำหรับเธอ พ่อหนุ่ม ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมาก ..สนใจอยากเป็นนายแบบบ้างมั้ยล่ะ? รายได้ดีแถมยังมีชื่อเสียงด้วยนะ”
โฆษณาเชิญชวนกันเต็มที่เลยคราวนี้
“อ้ะ อย่าเพิ่ง.. ฉันให้เวลาคิดนะ ไม่ต้องรีบตอบเหมือนพ่อหนุ่มหัวเงินเมื่อกี๊ก็ได้ เพราะเธออาจจะพลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตไป” แม่รีบดักทางเมื่อเห็นไอ้กายอ้าปากคล้ายอยากปฏิเสธ
“ฉันยังอยู่ที่นี่อีกหลายวัน ค่อยๆ คิดไปนะ” แม่ตบอกไอ้กายเบาๆ ทำท่าจะผละออกมาแต่ถูกอีเมย์เรียกร้องความสนใจไว้ซะก่อน
“แล้วอย่างเมย์นี่ผ่านมั้ยฮะ? พอจะเป็นนายแบบกับเค้าได้รึเปล่า?” เมย์บีรีบเอาตัวเองออกมาเสนอต่อหน้าแม่ ยืนหมุนซ้ายหมุนขวาให้สำรวจโดยไม่ต้องร้องขอ
แม่ปรายตาดูเพียงแว้บเดียวแล้วตอบทันที “ถ้าเธอจะสูงกว่านี้ซักสามสี่นิ้วล่ะก็นะ.. หนุ่มน้อย”
“โธ่..” อีเมย์ถึงกับคอตก
“ว่าแต่หนุ่มๆ พวกนี้เป็นใครเหรอ เซ็นทรัล?” แม่หันกลับมาถามป๊ะป๋าด้วยสีหน้าสงสัยเต็มเปี่ยม
เอ่อ.. เพิ่งจะมาสงสัยเอาป่านนี้เนี่ยนะ มาดามริต้า?
TBC. :z2:
ครอบครัวสุขสันต์มากันพร้อมหน้าแล้ว แต่ละคนใช้ได้เลยใช่มะ ครอบครัวเนี้ย~ ฮ่าๆๆ
ปล.ใครอยากเห็นหน้าซอลลี่ก็ตามไปดูกันได้ที่ hi~ Aurora (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31818.0) นะจ๊ะ
-
แอบโดดอ่านหนังสือมาอ่านซันนี่กับซินเซียร์
จีบเลยซิน จีบเลยๆๆ ที่จริงไม่ต้องจีบกายก็รักแทบตายแล้วนะ ฮ่าๆ
รออีก50เปอร์~~
-
:กอด1:
-
รออีก 50% จ้ะ :t3:
-
พี่น้องคู่นี้เล่นอะไรชวนจิ้นชะมัด -////-
-
ซินน่ารักอ่ะ :impress2: :impress2:
-
จิ้นแฝดดีกว่า :jul1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
อิอิ เมื่อกี้เหมือนซันจะกดซินเลย อิอิ :pighaun:
รอๆอีก50%จ้า
-
ซินจีบเลยๆๆๆ!! :o8:
ซินน่ารักมากๆๆๆๆ!! :L2:
-
ลุยโลดซินเซีย
สกายอยากโดนจีบอยู่รู้ป่ะ :m13:
-
o13
-
ซินดี้จะเริ่มลุยแล้วใช่ม่ะ :a2:
บุกไปเลย สกายเค้ารอตั้งรับอยู่แล้ว
ชอบจริงๆตอนฟ้าโดนเรียกว่าไอ้ลูกเป็ดเนี้ย...มันร่าร๊ากกกกก :impress2:
-
2สาวหนุ่มปรับความเข้าใจกันสินะ :o9:
-
:-[ โอยยยย ซินจ๋า กายแทบอยากจะถวายตัวให้นู๋อยู่แล้วลูก
ซินเซีนร์พี่หวังว่ากายจะสามารถลบฝันร้ายในใจนู๋ได้น่ะ :กอด1:
-
รอที่เหลือจ้า
กายบอกเรื่องสร้อยนั่นไปยัง?
ถ้าบอกรับรองว่าซินไม่มีกังวลเลยแหละ
-
:call: :call: :call:
-
รอ ร้ออออ รอออออ ~
-
เริ่ดมาซันนี่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องกายของเจ๊
แทนที่จะได้สวีทหวานกับซินนี่สุดที่เลิฟ
ดั๊นโดนถีบกระเด็นซะได้
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
สงสารนะแต่ขอขำก่อน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:jul3:
รอที่เหลือ อิอิ
-
แฝดคู่นี้มันสนิทกันเวอร์มากกกกกกกกกกกกกกกก = ='
แล้วก็รู้ทันกันทุกอย่างสินะ 55555555
สงสารสกายนะนั่น ถูกขโมยจูบ แล้วยังถูกถีบอีก (สกาย::กูทำไรผิดวะ :z3:)
จีบเลยจ้าซิน ติดชัวร์ ฮ่าาาาาา
-
รอ 50% ที่เหลือนะคะ :z2:
-
แฝดน่ารักอ่ะ ^^
-
พี่น้องคู่นี้ชอบเล่นอะไรให้เราเสียวๆเสมอ
ตอนซินพูดเรื่องนั้น.......
คนอ่านก็เขินตามซันนี่เหมือนกัน
อ๊ากกเห็นภาพเลย
ซันนี่ตัวแดงๆ
น่ารักกกกกกกกกกกกก>_<
-
ซันนี่ ซินเซียร์ ใครกดใครหล่ะ กร๊ากกกก
-
รอตอนที่เหลือจร้า
-
ไอ้ลูกเป็ด น่ารักอีกแล้วตอนนี้
-
เราชอบเรื่องนี้ ตามมาอ่านในนี้เลยจ้า
ชอบซันนี่ น่ารัก เนื้อเรื่องนี้ดูมีอะไรน่าค้นหา
เรื่องในอดีต มีการผูกเรื่องได้ดี เราชอบ
แล้วรีบมาต่ออีก 50% เร็วๆนะค่า
ขอบคุณค่า
ปล. สองพี่น้องนี่เค้าเล่นอะไรน่าหวาดเสียวดีนะค่ะ อิอิ
-
ชอบบรรยากาศระหว่างคู่แฝดจริงๆเลยค่ะ
ซันสอนซินซิว่ามันดียังไง ฮุฮุ :oo1:
-
เอาเลยซินเซียร์
สกายท่าทางจะดีใจนะ ฮ่าๆๆๆ
-
ชอบเวลาแฝดเค้าเล่นกันนะ
จิ้นเองไปไกลแระ 555
-
ชอบเวลาแฝดเล่นกันจริงๆ
ชวนจิ้นที่สู๊ดดดด
-
(นั่งรออีก 50%) สู้ๆ ครับ ^^v
ชอบเรื่องนี้จริงๆ~
-
อีก50
อีก50
อีก50
อีก50
อีก50
.
.
.
ว๊ากกกกกกก รอ รอ รอ :call:
-
:L2:
กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดดดด
ฝาแฝดมันน่ารักอ้ะ...
ซินจ๋า ไม่ทันแล้วล่ะ หุหุ เดินหน้าด่วนนนนนน *ตบไหล่ปุๆ*
เค้าชอบเวลาสองพี่น้องเล่นกันอะ
มันน่ารักปนอีโรติค กร๊ากกกกกกกก
:laugh:
-
เอาตรงๆนะ
จิ้นซิน-ซันอ่ะ
จิ้นมากกกก
กรี๊ดมากกกกกกก
ถ้าเซอวิสให้ซักนิดจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง คริๆ
-
สงสารสกาย :jul3:
-
ต้องรออ่านเปอร์เซนต์ที่เหลือสินะ ถึงจะรู้ว่า ผู้บุกรุก คืออะไร
-
รอๆ
-
รออีก 50% ที่เหลือจ้า
เชียร์ซินจีบสกาย กิกิ :o8:
-
มารอเจ้าา .. :กอด1:
-
จีบเลย ซิน วู้วๆๆๆ
:laugh3:
-
ซินกับกายไปเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย แถมซินเริ่มก่อนด้วย เชียร์อยู่น้า
-
:-[เอ๋ซินกับกายใครจะเปนรุกละแอบลุ้นอิอิ
ปล. รอตอนต่อไป :bye2: :call:
-
รออีก50% ที่เหลือค่ะ
-
:z13:
ประโยคสุดท้ายนี่...!!! :o8:
อย่าทำให้เรา(แอบ)คิดคู่นี้สิคะ
ตอนแรกเรานึกว่าเราไม่มีใครคิดแบบเราซะอีก...เรื่องคู่นี้อ่ะ 55+
รออีก50%ค่ะ!! :กอด1:
-
ร้ายกาจที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่ก้อน่ารักที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
รอจ้า
-
:z13: :z13: :z13:
-
น่าจิ้นแฝดจริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
อยากให้มีตอนพิเศษของแฝดจริงๆ 55555
-
มีฝาแฝดนี่มันช่างดีจังเล้ยยยยยยย อยากมีบ้างงงงงงงง อยากทำแบบนั้นมั่งงงงงง..อุ๊ปส์!! (ฮ่าๆๆ)
:กอด1: เลิฟ TH :กอด1:
-
นี่ก็เซอร์วิสให้เรื่อยๆแล้วนะ
แต่ถ้าอยากได้แบบถึงลูกถึงคนกว่านี้ก็คงจะต้องรอให้มีใครซักคนทนไม่ไหวแล้วเอาแฝดไปเขียนเป็นแฟนฟิคนั่นล่ะ:laugh:
จะมีใครแต่งฟิคคู่นี้บ้าง เค้าจะตามไปอ่าน 555+ :m20:
-
เค้าแต่งให้เอามะ 55 ล้อเล่นๆ
รอคนอื่นแต่งเหมือนกันจ้า!
-
o13 แฝดน่ารักอ่ะ ซินคงจะรู้ใจตัวเองเข้าแล้วหละ :z2:
-
เหอะๆ เอี้ยฟ้ามันช่างไม่เหมือนใคร 555 แต่เดาๆว่ากายคงเหวอน่าดู 555
-
ทู้ไหนอ่ะอยาก
อ่านบ้าง :z3:
-
รู้ใจตัวเองแล้วหรือซินอิอิ
-
ว่าแล้วว่ามิรันด้าต้องมา
แต่ไม่นีึกว่าผู้บุกรุกเนี่ย จะยกกันมาทั้งครอบครัวแบบนี้
โอ้ววววววว แลดูห้องแฝดเล็กลงไปเลย
อยากเห็นมิรันด้าปะทะ พี่ฟ้า ฮ่าๆๆ
-
ตอนแรกที่อ่านคำบรรยายอิมเมจของซอลลี่
ก็คิดว่า เอ๊ะ อิมเมจมันคล้ายๆกับอันเดรเลยแฮะ
พอไปดูรูปอิมเมจของซอลลี่ ปรากฎว่าเป็นอันเดรจริงๆด้วย :laugh:
-
ตอบไปเลย...ว่าเป็นลูกเขย!! :laugh:
รู้ที่มาของชื่อเรื่องนู้นละ!! >.<
อยากอ่าน กายซิน บ้างจัง!! :o8:
สู้ๆนะคะ(อย่าลืมอัพเรื่องนู้นบ้างล่ะ!!) :กอด1:
-
ฟ้าหึงชัว เล่นปล่อยรังสีพิฆาตขนาดนั้น
-
มิรันด้า ไปทำบุญสะเดาะเคราะห์ซะนะ
โดนเอี้ยฟ้าหมายหัวแบบนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าคุณเธอจะเจอไอ้หัวหงอกมันจัดเซอร์ไพรซ์สยองอะไรไว้รอบ้าง
:กอด1: ซันนนนนนี่!! :กอด1:
-
:laugh: :laugh:
มารอดูเชี่ยฟ้าหึงโหดกัน
-
เอาแล้ว ฟ้าประทานจะกลายร่างจากลูกเป็ดเป็นหมาบ้ามั้ยเนี่ย
-
ในคอนโดนั้นตอนนี้อัดเข้าไปกันกี่คนเนี่ย
-
หลัง 100% นี่รอคำตอบคุณพ่อเลยนะว่าจะตอบว่า
ฟ้าประทานเป็นอะไร อิอิ
-
ได้ดูเอี้ยฟ้าโหมดหึงบ้างละ :impress2:
-
o13 o13 o13 ชอบคุณแม่อ่ะ
-
มิรันด้าชื่อยังกะของกินแหนะ
-
มิรินด้าก็ดูน่ารักดีน่ะ
แต่อย่ามาทำครอบครัวเค้าร้าวฉานล่ะกันนนน
-
กรี๊ดดดดดด ชอบอิมเมจซอลลี่จัง ^ ^
งานนี้คุณแม่จะได้หนุ่ม ๆกลับไปสักคนไหม
อยากรู้จัง ว่าเอี้ยฟ้าอยู่แบบนี้ ซันนี่จะยังกล้ามองขา มิรันด้าอยู่ไ :laugh:หม
-
วันรวมญาติ
-
จะจิ้นแฝดต่อไป...ไม่สนเอี้ยฟ้าละ
-
ริต้า!!!!!
-
มิรันด้าอาจโดนฟ้าประทานดีดเข้าซักวัน
555+
-
ครบร้อยแล้วววววววววววว
นิยายที่ดีต้องมีชะนีมาขวางนะคะ *จิ๊ปากหมั่นไส้ยัยนั่นแหละ*
งานนี้สงสัยซันนี่โดนจัดหนักแหงๆ เบย ~~
หุหุหุห :z1:
-
งานงอกสินะ :a11:
-
มาอ่านแบบทีเดียวทั้งตอน ครอบครัวนี้สุขสันต์ดี
แต่มีแววว่าจะไม่ได้ลูกสะใภ้ คาดการณ์ว่าจะได้ลูกเขยทั้งหมดแหงมๆ :laugh:
:pig4: นะคะ :man1:
-
ครอบครัวแฝดน่ารักจัง o18
มิรันด้าระวังฟ้าถล่มใส่นะตะเอง
-
ฟ้าปล่อยออร่าได้ด้วย
:laugh3:
-
:m20: ครอบครัวนี้ป่วนได้อีก ชวนให้คนรอบข้างปั่นป่วน 55555
-
เดี๋ยวเอี้ยฟ้าาา มันก็อาละวาดกันพอดีนะเว้ยยยย
ซันนี่ให้ดีๆนะ
ซินนนนนนนนนนนนน จะกังวลไปใยจ๊ะ
สกายมันโอเคอยู่แล้วล่ะ ถ้ามันไม่ซื่อบื้ออ่ะ!
-
เอาแล้วๆ กิ๊กเก่าซํนนี่โผล่ :laugh3:
อยากเห็นฟ้าหึงจริงๆ :haun5:
หึงแบบซึนๆอึนๆมึนๆตามประสา คงจะน่ารักน่าดู :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
เออ..คุณแสงดาวใช้ตัวเดียวกับเรื่องนั้นมั้ยค่ะ
o13
เป็นอีกเรื่องที่อยากให้รวมเล่ม
:กอด1: คนเขียน
+1 ให้ด้วย โอ๊เย!!
-
เป็นครอบครัวที่ดู alert ดีนะ 55555555
:laugh: :laugh:
แต่ว่า เค้ารอ ซอลลี่ อยู่เหมือนกันนะ อย่าเป็นนิยายรายเดือนเลยได้โปรดดดด :call:
-
ฟ้าประทานจะองค์ประทับมั๊ยหนองานนี้
-
สงสัยรอบนนี้ฟ้าได้หึงโหดเรื่องมิรันด้าแน่ๆ
-
ฟ้าหึงโหดเข้าแล้วไง55555
o13
-
แม่ของแฝดเนี่ยสุดยอด~~~~~~~
-
น่ารักแบบกวนตีนดี ฟ้าประทาน แอบร้ายลึกหาผลประโยชน์จากซันตลอด
-
โคตรชอบครอบครัว
นี้เลยอ่ะ o13
-
สงสัยจะต้องเกิดศึกระหว่างฟ้าระมิรันด้า 555
ครอบครัวนี้แต่ละคน ที่สุดๆ จริงๆ
-
อะอะอ้าววว ซันนี่งานเข้า
มิรันด้าระวังโดนฟ้าประทานฆ่าหมกป่าาาา :laugh: :laugh:
-
รู้สึกไหมว่ามันป่วนๆพิกลน่ะ...
-
เผลอแปบเดียวอัพไป 2 ตอนแล้ว 55+ (ความจริงเราหายไปนานรึป่าว?)
ฮากับคำว่า "ไม่" ของฟ้าประทานจริงๆ สมเป็นเธอมาก ชัดเจน 555+ o13
อิอิ สกายยยยย :o8: น่ารักอ่ะ (ไม่มีไร แต่ขอพร่ำเพ้อ ซินเริ่มหวั่นไหวอ่ะดิ อิอิ)
เมย์บี...ถึงยังไงเธอก็สวยเสมอในสายตาเรานะ ชอบบบบบบ~ :กอด1:
รอคอยต่อไป.... :z2:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยพระเอกมีเอกลัษัณนางเอกก็เริศ 555
-
เข้าโหมดโหด.. โหดร้ายจริงๆ..
-
ผู้บุกรุก? (หัวใจ) ละมั้งแบบนี้ :laugh:
-
Chapter :: 23 :: อย่าแย่งกัน!
หลังจากแนะนำทำความรู้จักกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สกายกับเมย์บีก็ขอตัวกลับหอพักของตัวเองโดยมีแบรี่อาสาพาไปส่งและถือโอกาสกลับคอนโดของตัวเองไปเลย
ตอนนี้ในห้องของผมก็เลยเหลือแค่ ผม แม่ ป๊ะป๋า ซอลลี่ มิรันด้า เออร์เนส เอี้ยฟ้า และซิน(ที่เพิ่งจะยอมโผล่หัวออกมาจากห้องนอนของตัวเองหลังจากไอ้กายกลับไปแล้ว) ทั้งสิ้นแปดคน... ก็ยังมากเกินไปสำหรับที่นี่อยู่ดี เหอะๆ
“เอ่อ.. ฟ้าประทาน...แล้วมึงไม่คิดอยากกลับไปพักผ่อนที่คอนโดตัวเองบ้างเหรอ?” ผมลองเอ่ยถามไอ้หัวหงอกที่ยังนิ่งปล่อยไอเย็นโดยไม่มีท่าทีว่าจะขอตัวกลับเหมือนคนอื่น ..ก็ไม่ได้อยากจะไล่หรอกนะ แค่รู้สึกว่าหมอนี่มันทำให้อากาศในห้องนี้เย็นขึ้นอีกหลายองศาหรือเปล่า?
หรือผมจะคิดไปเอง? คนอื่นก็ดูปกติดีนี่หว่า? แต่ทำไมผมรู้สึกหนาวๆ วะ?
“ไม่!” มันเอาคำตอบที่เคยใช้กับแม่มาใช้กับผมซ้ำอีกอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทำเอาผมแอบผงะเพราะตกใจเล็กๆ แถมมันยังจ้องมิรันด้าไม่ยอมวางตา จนคุณผู้หญิงเธอชักรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยในชีวิตวัยสาวของตัวเอง
“ซัน เพื่อนคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า? เขายังปกติดีใช่มั้ย?” มิรันด้ากระซิบกระซาบข้างหูผม ตาก็แอบชำเลืองมองคู่กรณีอย่างหวาดระแวง “เขาทำให้ฉันกลัวนะ คุณช่วยพูดอะไรหน่อยสิ ซัน..”
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมตอบกลับไปเบาๆ อย่างพยายามปลอบใจ ก่อนจะหันกลับไปหาเอี้ยฟ้า ตั้งใจบอกให้มันเลิกจ้องมิรันด้าได้แล้ว แต่ไม่ทันได้พูดเสียงของแม่ก็ดังขัดก่อน
“แหมมม ช่างเป็นผู้ชายที่เด็ดเดี่ยวอะไรเช่นนี้ ถูกใจฉันจริงๆ เชียว ..หลบไป ซันนี่” แม่ปรี่เข้ามาดึงผมให้ลุกจากที่นั่งและผลักออกให้พ้นทางโดยไม่สนใจว่าลูกชายคนนี้จะกระเด็นกระดอนไปทางไหน แล้วตัวเองก็นั่งเสียบแทนทันที มือคว้าแขนเอี้ยฟ้ามากอดหมับ ทำหน้าตาประหนึ่งจะล่อลวงเด็กหนุ่มไปกินก็ไม่ปาน เหอๆ
ตอนนี้เอี้ยฟ้าก็เลยถูกขนาบข้างด้วยป๊ะป๋าและแม่ของผม ซอลลี่เดินถือขวดไวน์ไปนั่งชนแก้วกับซินและเออร์เนสที่โต๊ะกินข้าวตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว ส่วนผมก็ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงนั้น มีมิรันด้าที่คอยเกาะแขนแน่นไม่ยอมปล่อยยืนเป็นเพื่อน
“จะไม่ลองทบทวนข้อเสนอของฉันดูอีกรอบเหรอ? เป็นนายแบบสนุกนะ” แม่เริ่มเกลี้ยกล่อมเอี้ยฟ้าเป็นการใหญ่ “ได้เจอคนนู้นคนนี้เยอะแยะ ได้ไปที่ต่างๆ ได้ใส่เสื้อผ้าเก๋ๆ เพื่อนร่วมอาชีพก็มีแต่สวยๆ หล่อๆ ทั้งนั้น ดูอย่างมิรันด้าก็ได้ สวยใช่มั้ยล่ะ? เธอไม่สนใจจริงๆ เหรอ?”
มิรันด้าถึงกับหลบวูบไปซ่อนข้างหลังผมเมื่อเอี้ยฟ้าตวัดสายตาขึ้นมอง ทำอย่างกับไอ้บ้านั่นมันจะปล่อยเลเซอร์ออกจากตางั้นแหล่ะ
แต่เอาจริงๆ นะ.. ผมเองก็ไม่กล้ามองตามันตรงๆ เหมือนกันนาทีนี้ เป็นอะไรของมันวะ? บรรยากาศรอบตัวดูน่ากลัวชะมัด แต่ดูเหมือนท่านผู้เฒ่าทั้งสองจะไม่รับรู้ถึงมันเลย
“ไม่ได้นะ ริต้า!” ป๊ะป๋ารีบคัดค้าน ยื้อแขนอีกข้างของเอี้ยฟ้าไปหาตัวเอง “คนนี้ผมเจอก่อน ผมจองแล้ว ผมตั้งใจจะปั้นให้เขาเป็นดาวจรัสแสงเอง”
อ๋อ.. เพราะแบบนี้นี่เอง ที่ผ่านมาป๊ะป๋าถึงได้พยายามตีซี้กับเอี้ยฟ้านัก
“ไม่ได้ย่ะ!” แม่ยื้อเอี้ยฟ้ากลับไปทางตัวเอง “เขาต้องเซ็นสัญญาเป็นเด็กในสังกัดฉัน อยู่กับฉันเขาดังแน่”
“ไม่! เขาจะไปกับผม เดี๋ยวผมดูแลเขาเอง ยังไงช่างภาพมีชื่ออย่างผมก็ภาษีดีกว่านายหน้าอย่างคุณล่ะน่า ริต้า”
“ไม่เสมอไปหรอกย่ะ! เอเจนซี่ของฉันเป็นที่ไว้วางใจของแบรนด์ดังตั้งหลายแบรนด์ ไปอยู่กับฉันเขาได้เกิดแน่ รับรอง!”
“กับผมดีกว่า!”
“กับฉัน!”
ป๊ะป๋ากับแม่ผลัดกันยื้อเอี้ยฟ้าไปซ้ายทีขวาที ปากก็ตะโกนใส่กันป่าวๆ อย่างกับเด็กแย่งของเล่น ทั้งที่อายุของทั้งคู่... ก็นะ ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว
“เอ๊ะ เซ็น! เธอพูดไม่รู้เรื่องหรือไงห๊ะ?” แม่ตวาดอย่างเหลืออด แล้วพาลมาที่ผมกับซินด้วย “ดูแลกันยังไงเนี่ย ฝาแฝด? ทำไมป๊ะป๋าของลูกถึงได้ดื้อแบบนี้?!”
“คุณนั่นแหล่ะที่พูดไม่รู้เรื่อง ริต้า!” ป๊ะป๋าเองก็หายอมแพ้ไม่ หันไปดุซอลลี่ที่กำลังนั่งจิบไวน์สบายใจบ้าง “ซอลลี่เลี้ยงแม่ยังไงถึงได้ปล่อยให้มีนิสัยแบบนี้ห๊ะ?!”
เอ่อ.. เผื่อใครยังไม่รู้นะ คู่นี้เขาเลิกกันมาได้สิบกว่าปีแล้วล่ะ ตอนเซ็นใบหย่าตกลงกันว่าแม่เอาซอลลี่ไป ส่วนป๊ะป๋าเอาผมกับซินมา จากนั้นแม่ก็ย้ายสำมะโนครัวไปอยู่อังกฤษแบบถาวร แต่งงานใหม่ครั้งที่สามกับสามีคนที่สี่(คนปัจจุบัน)มาได้เกือบห้าปีแล้ว ส่วนป๊ะป๋าผมก็ครองตัวโสดตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา..
“ปล่อยมือจากฟ้าได้แล้ว มาดามแอนเดอร์สัน” เวลาป๊ะป๋าอารมณ์ขึ้นก็มักจะเรียกแม่ด้วยนามสกุล(ปัจจุบัน)แบบนี้ล่ะ
“เธอนั่นแหล่ะที่ต้องปล่อย มิสเตอร์เฮย์เดน!” แม่เองก็เหมือนกัน
..และเพราะพวกเขาเหมือนกันจนเกินไปนี่แหล่ะ ถึงทำให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่ถึงเป็นงั้น..พวกผมสามพี่น้องก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องขาดความอบอุ่นหรอกนะ เพราะจนถึงวันนี้ความสัมพันธ์ของครอบครัวเราก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง(หรืออีกความหมายหนึ่งคือมันอาจแย่มาตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว?) ..ยกเว้นแค่แม่กับป๊ะป๋าเลิกกันเท่านั้นเอง
เรื่องนี้มันไม่ค่อยสลักสำคัญอะไรสำหรับพวกเราพี่น้องนักหรอก จะอยู่จะหย่าก็ไม่เห็นจะแตกต่างกันเท่าไหร่ ส่วนตัวแล้วผมคิดว่าพวกเขาเหมาะจะเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นคู่กันน่ะ
“ปล่อย!” คราวนี้เสียงไม่ได้มาจากแม่หรือป๊ะป๋า แต่มันมาจากไอ้คนตรงกลางที่นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาลูกเป็ดให้เขายื้อกันไปแย่งกันมาอยู่ตั้งนานสองนาน เอี้ยฟ้าไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า มันฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนกำลังอึ้งกับเสียงตวาดของมันพรวดพราดลุกขึ้นแล้วคว้าแขนผมลากออกมานอกห้องพร้อมกันด้วยความเร็วเหนือแสง
“เดี๋ยวๆๆ จะลากกูไปไหน?” พอออกมาพ้นห้องผมก็ขืนตัวเองเอาไว้พลางร้องถาม ..ถามว่าทำไมไม่ขัดขืนตั้งแต่อยู่ในห้อง? ก็เพราะผมเองก็อยากออกมาจากห้องนั้นเหมือนกันไงล่ะ หนวกหูเป็นบ้า เอี้ยฟ้าลากออกมาเลยได้โอกาสเหมาะพอดี ฮ่ะๆ
“ไปคอนโดกูเหอะ กูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” เอี้ยฟ้าหันมาบอกด้วยสำเนียงการพูดที่เร็วกว่าปกติเล็กน้อยแต่ไม่ยอมหยุดเดิน ท่าทางว่าแม่กับป๊ะป๋าจะทำให้มันผวาพอสมควรแฮะ
โถ.. น่าสงสาร คงจะไม่ชินสินะ ฮ่ะๆๆ
“นี่มึงไม่อยากเป็นนายแบบขนาดนั้นเลยเหรอ?” ผมพูดกลั้วหัวเราะ ขณะยอมให้มันจูงมือไปทางลานจอดแต่โดยดี “เห็นแปลกๆ แบบนั้นแต่ป๊ะป๋ากูเป็นช่างภาพที่ชื่อดังพอตัวเลยนะ ส่วนเอเจนซี่ของแม่กูก็มีโมเดลดังๆ อยู่ตั้งหลายคน มึงจะไม่ลองคิดดูหน่อยเหรอ?”
ผมยอมรับว่าพูดเล่นๆ ไม่ได้คิดส่งเสริมให้มันทำจริงๆ หรอก แต่ถ้ามันจะสนใจเองอันนี้ก็แล้วแต่ตัวมัน ผมไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วยนี่นา “..แต่มึงต้องเลือกก่อนนะว่าจะไปกับใคร เพราะสองคนนั้นเค้าไม่นิยมร่วมงานกัน ฮ่ะๆๆ”
“ซันนี่..อยากให้กูเป็นนายแบบเหรอ?” มันหันมาถามหน้าซื่อ “มึงชอบพวกนายแบบนางแบบงั้นเหรอ?”
“จะว่าชอบก็ชอบล่ะนะ” ผมตอบตามตรง ยิ้มนิดอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก “แต่ปกติกูไม่ค่อยได้สนใจพวกนายแบบหรอก ..กูชอบนางแบบมากกว่า”
“แบบผู้หญิงผมแดงคนนั้นเหรอ?” มันถามอีก
“ก็..ใช่” ผมยอมรับ
“แล้วกูล่ะ?” มันถามพลางดันผมไปติดกับผนังตึก
“ห๊ะ?”
“มึงชอบกูมั้ย?” มันถามหน้านิ่ง
“หา..?” ผมถึงกับอึ้งไป พอตั้งสติได้ก็รีบพูดจนลิ้นแทบพันกัน “ถามอะไรของมึงเนี่ย? ..จู่ๆ ก็ถาม ไอ้บ้า”
“ชอบรึเปล่า? ตอบมาดิ” มันเริ่มคาดคั้นผม
ปกติมันไม่เคยคาดคั้นผมแบบนี้นะ ถ้าผมไม่ตอบมันก็ไม่ใส่ใจและจบประเด็นนั้นๆ ไปแบบไม่พูดอะไรอีก แต่คราวนี้มันเป็นบ้าอะไรวะ? มันดันจนหลังผมแนบกำแพงมากกว่าเดิมอีก
“ตอบมาดิ ซันนี่!”
“อย่ามาเซ้าซี้น่า!” ผมตอบปัดและดันตัวมันออก ตั้งใจว่าจะเลี่ยงออกมา เพราะชักรู้สึกว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัยยังไงพิกล แต่เอี้ยฟ้าดันจู่โจมจูบผมแบบไม่ให้ตั้งตัวเลย “อื้อ..”
ตั้งหลักได้ผมก็ผลักสุดแรงจนมันเซออกไป ตั้งใจจะต่อยเรียกสติสักหมัดแต่มันก็เอาแขนกันไว้ได้ ผมขี้เกียจจะออกแรงแต่หัววันเลยตัดใจชักมือกลับ แล้วตวาดมันเคืองๆ แทน
“..นึกบ้าอะไรของมึงขึ้นมาห๊ะ?! กูไม่ใช่นางเอกละครอย่างที่มึงชอบดูนะโว้ย! ขืนเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าเดี๋ยวพ่อก็ฟาดปากแตกหรอก!”
“กูหึง”
ห๊ะ?! คำที่มันสวนกลับมาทำเอาผมเอ๋อแดกไปเลย.. เมื่อกี๊มันว่าไงนะ? เหมือนจะได้ยินไม่ชัดแฮะ หรือหูจะมีปัญหา?
เอ๊ะ..ไหนลองพูดอีกทีซิ?
“..กูคิดว่ากูหึงมึง” เหมือนจะได้ยินคำร่ำร้องในใจผม เอี้ยฟ้าก็เลยพูดออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเนิบๆ อันเป็นสไตล์ประจำตัวของมัน(นี่แปลว่ามันกลับสู่โหมดปกติได้แล้วสิ?) พร้อมคำอธิบายเพิ่มเติมอีกยาวเยียดจนผมชักรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างไม่อาจควบคุมได้
“หึงเหมือนตอนที่เห็นป๊ะป๋าจุ๊บมึง..กูไม่อยากให้ใครคนอื่นมาแตะมึง..กูไม่ชอบเลย...ไม่ชอบจริงๆ นะ..อยากให้มีแค่กูคนเดียวที่แตะมึงได้ ..มีแค่กูคนเดียวที่กอด..ที่จูบ..ที่ชอบมึงได้...กูกำลังหึง..”
“..กูเข้าใจถูกใช่มั้ย ซันนี่?” มันขยับเข้ามาใกล้ผมอีกรอบอย่างช้าๆ และระมัดระวัง เพื่อให้แน่ใจว่าผมจะไม่ถีบมันกระเด็นออกไปอีกรอบ พอเห็นผมยังนิ่งมันก็ยิ่งโน้มหน้าเข้ามาหาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“อ่ะ..อือ” ผมตอบกลับไปแบบไม่เต็มปากเต็มคำนัก
ก็แล้วทำไมไอ้เอี้ยนี่มันถึงได้ซื่อ(บื้อ)กับเรื่องแบบนี้นักวะ?! มึงเล่นมาพูดทื่อๆ แบบนี้ มาทำหน้าอ้อน(?)ใส่กันแบบนี้ มาจ้องตากันแบบนี้.. มึงไม่จำเป็นต้องบังคับจูบกูให้เปลืองแรง(และเสี่ยงต่อเลือดสาด) กูก็ยอมให้มึงง่ายๆ อยู่แล้ว สัด!
ทำไมมึงถึงได้น่ารักขนาดนี้วะ เอี้ยฟ้าประทาน?! ใครเลี้ยงมึงมาเนี่ย?
“อืมมม..” ผมยอมรับสัมผัสอุ่นชื้นพร้อมทั้งลมหายใจร้อนๆ ของอีกฝ่ายโดยไม่คิดขัดขืนอีก
ก็..ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยนี่นา ..เนอะ?
“..กูต้องทำยังไง?” เอี้ยฟ้าถามจังหวะที่เราผละออกจากกัน และกลับเข้ามาหาใหม่..
..ผละออก แล้วจึงพูดต่อให้จบ “ทำยังไง..มึงถึงจะเป็นของกูคนเดียว?”
“..ฟ้า..” มันทำเอาผมไปไม่เป็นอีกรอบ ..โอยยย อยู่กับมันแล้วสมองผมสั่งการช้าลง 70 เปอร์เซ็นต์หรือเปล่าเนี่ย?
“บอกหน่อยสิ...กูควรทำยังไงดี?” ดวงตาสีดำลึกล้ำคู่นั้นจ้องเข้ามาในดวงตาผมราวกับจะมองให้เห็นทะลุถึงภายใน
ผมก็ตอบไม่ได้หรอกว่าเขาจะมองเห็นอะไรในแววตาของผมบ้าง อาจจะเป็นใจจริง หรืออาจจะเป็นเพียงสิ่งที่ผมสร้างขึ้น..
แต่ผมบอกได้แน่ว่าผมเห็นอะไรในตาของเขา.. ในดวงตาสีดำสนิทของฟ้าประทาน ..ผมมองเห็น ‘ซันนี่’ อยู่ในนั้น
..ชัดเจน และมีเพียงหนึ่งเดียว..
“..เป็นแบบนี้ต่อไป” ผมตอบออกไปพร้อมทั้งรอยยิ้มบางๆ ยื่นมือข้างหนึ่งขึ้นไปลูบแก้มเขาเบาๆ “แค่เป็นแบบนี้ต่อไปก็พอ ..ตราบใดที่มึงยังมองกูด้วยสายตาแบบนี้อยู่ กูสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับใคร”
“ซันนี่..?”
“โอเคมั้ย?”
“อืม” หมอนั่นรับคำพลางเอามือมาวางทับมือของผมที่อยู่บนแก้มของตัวเอง “สัญญาแล้วนะ?”
“อืม” ผมตอบ แล้วถามกลับบ้าง “เลิกหึงยัง?”
“มั้ง...นะ” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจ เขาโคลงหัวเล็กน้อย คิ้วทั้งสองข้างยังชนกันอยู่ ผมเลยหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะโน้มคอเขาเข้ามาจูบซะเอง..
“งั้นกูส่งแค่นี้แหล่ะ” หลังจากเคลียร์กันรู้เรื่องแล้วผมก็ยืนโบกมือหยอยๆ ให้มันตรงนั้นแหล่ะ ขี้เกียจเดินไปส่งมันจนถึงรถ
อ้อ..ก็ไม่ได้คิดจะตามมันไปคอนโดอย่างที่มันชวนแต่แรกหรอก ครอบครัวอุตส่าห์มาพร้อมหน้าทั้งทีนี่นา ขอใช้เวลาร่วมสักหน่อยแล้วกัน นานทีหลายปีหนน่ะ
“ขับรถกลับดีๆ นะ อย่าไปตายกลางทางล่ะ” ผมสั่งเสียด้วยความหวังดี...จริงๆ นะเนี่ย แต่ทางนั้นกลับมองหน้าผมแปลกๆ จนผมต้องถามออกไป “อะไร?”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงจะชอบแช่งกู” มันว่า
แหม ความจำดีนะมึงเนี่ย คิดเล็กคิดน้อยไปได้
“อยากให้แช่งรึไง?” ผมถามกลับ
“ไม่.. ไปนะ” มันปฏิเสธยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปทางที่รถของตัวเองจอดเอาไว้
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“ซันนี่!!” ผมถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเจอกับเสียงสูงๆ ของมาดามริต้าดาเมจเข้าเต็มสองรูหู
“อะ..อะไร แม่? ตกใจหมด” ผมถามขณะถูกแม่ลากไปนั่งบนโซฟา คั่นกลางระหว่างป๊ะป๋ากับแม่..ที่เก่าเอี้ยฟ้านั่นแหล่ะ
ชักสังหรณ์ใจไม่ดียังไงไม่รู้สิ..
“น้องฟ้าเค้าชอบอะไร?”
“หา?!” เจอคำถามแปลกๆ กับหน้าตาจริงจังของแม่เข้าไป ผมถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว
“จะอยากรู้ไปทำไมน่ะ ริต้า?” ป๊ะป๋าถามด้วยความสงสัย
แม่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบอย่างภูมิใจในความเจ้าแผนการของตัวเอง “ก็ถ้าฉันรู้ว่าน้องฟ้าชอบอะไร ฉันก็จะได้ไปหามาหลอกล่อเขาเข้าสังกัดฉันน่ะสิ ยังไงฉันก็อยากให้เด็กคนนี้ได้เป็นนายแบบจริงๆ คาแรคเตอร์โดดเด่นและชัดเจนขนาดนี้ เขาจะต้องกลายเป็นสินค้าเกรดดีของฉันแน่ๆ”
โห.. ความคิดคนเราอ่ะเนาะ
“ยัยแม่มด” แว่วเสียงซิน(เป็นภาษาอังกฤษ)มาจากโต๊ะอาหาร หันไปมองก็เห็นมันเปลี่ยนไปถือแก้วเหล้าแทนแก้วไวน์แล้ว
“ช่ายยย..” ซอลลี่กับมิรันด้าพยักหน้าสนับสนุนความคิดนั้นรัวๆ หน้าตาทั้งคู่กำลังกรึ่มได้ที่เลย ส่วนเออร์เนสนั่งจิบเหล้าไปเงียบๆ ตามสไตล์เขา
แต่แม่หาสนใจไม่ ยังคงพยายามล้วงความลับ(?)ของเอี้ยฟ้าจากผมต่อ “ว่าไง? รู้มั้ยว่าน้องฟ้าเค้าชอบอะไร?”
“ผมรู้!” ผมไม่ได้ตอบนะ แต่ป๊ะป๋าเป็นคนแทรกขึ้นมา
แม่แทบจะหมดความสนใจในตัวผมแล้วพุ่งไปหาป๊ะป๋าทันที “อะไร?”
ป๊ะป๋าไม่ตอบทันที แต่กลับหัวเราะลงคออย่างไม่น่าไว้วางใจ พลางปรายตามองผมชนิดที่ทำเอาเย็นสันหลังวาบๆ เลยล่ะ
“อย่ามาลีลา เซ็นทรัล” แม่เร่งอย่างคนไม่สบอารมณ์นัก
“คราวนี้ผมชนะนะ ริต้า เพราะสิ่งที่ฟ้าชอบเป็นสิทธิ์ชอบธรรมของผมมาตั้งแต่แรก” ป๊ะป๋าว่ายิ้มๆ
“หมายความว่าไง?” แม่เริ่มรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
“ก็หมายความว่า..” ป๊ะป๋าเว้นนิดนึงให้ผมกับแม่ได้ลุ้นระทึก “..ฟ้าเค้าชอบซันนี่ของผมไงล่ะ”
“ห๊า?!!!!”
ผมกับแม่ลุกพรวดขึ้นแหกปากพร้อมกัน แต่ซอลลี่กับซินดูไม่ค่อยจะตื่นเต้นตกใจเท่าไหร่ ส่วนมิรันด้ากับเออร์เนสดูจะงงๆ เพราะฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง ขณะที่ป๊ะป๋ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ภูมิอกภูมิใจในข้อมูลของตัวเอง
“ฟ้าเค้าเคยบอกป๊ะป๋าน่ะ” ป๊ะป๋าหันมาพูดกับผม “เป็นเด็กที่ซื่อดีนะ ถามก็ตอบตรงๆ น่ารักดี”
ระหว่างที่กำลังเอ๋อแดกเพราะไม่รู้ว่าป๊ะป๋าไปคุยกับเอี้ยฟ้าตั้งแต่ตอนไหน ..แต่ถ้าคิดดูดีๆ สองคนนี้ก็นอนห้องเดียวกันมาตั้งสองคืนนี่นะ ถ้าจะคุยกันบ้างก็คงไม่แปลกหรอกมั้ง ..แต่ทำไมต้องเรื่องนี้เล่า?! ไอ้เอี้ยฟ้า มึงนี่ก็ปากเปราะจริงนะ ใครถามอะไรก็บอกเขาหมดเลย จะซื่อไปไหนวะ?!
หมับ! ..ผมก็ถูกแม่คว้าหมับเข้าให้ที่คอ แม่เอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ผม(แม่ผมเป็นผู้หญิงที่สูงมากน่ะ เกือบๆ จะสูงกว่าป๊ะป๋าด้วยซ้ำ) ก่อนจะเจรจาด้วยน้ำเสียงของนายหน้ามืออาชีพ
“ถ้าซันนี่ช่วยแม่นะลูกรัก..”
“เดี๋ยวๆๆ ริต้า ซันนี่เป็นลูกผมนะ เค้าต้องช่วยผมสิ” ป๊ะป๋ารีบคว้าแขนผมแล้วดึงไปหาตัวเอง แต่แม่ก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
..ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกของเอี้ยฟ้าแล้วล่ะ
“เค้าก็เป็นลูกฉันเหมือนกันนะ ฉันอุ้มท้องเค้ามาเอง เป็นคนเบ่งเค้าออกมาเอง จริงๆ แล้วฉันน่ะมีสิทธิ์ในตัวเค้ามากกว่าเธอซะอีก”
“ตู้ขายเครื่องดื่มน่ะ ถ้าไม่มีคนหยอดเหรียญแล้วเครื่องดื่มมันจะไหลออกมาเองได้รึไง? ถ้าไม่มีเหรียญของผม คุณก็มีเค้าไม่ได้หรอก เค้าเป็นของผม!”
“ฉันไม่ใช่ตู้ขายเครื่องดื่ม และนี่ก็ลูกของฉัน!”
“ของผม!”
“ของซินต่างหาก!!” ซินที่กำลังกรึ่มได้ที่รีบปรี่เข้ามากระชากผมออกจากคนทั้งคู่แล้วเอาไปกอดไว้เอง
..อย่าหาว่าผมมัวนิ่งไม่ยอมพูดอะไรเลยนะ ผมแค่ไม่มีจังหวะจะแทรกเท่านั้นเอง
“ซันนี่เป็นของซินนะ จะเอาไปให้ใครหน้าไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหล่ะ!”
“แล้วถ้าป๊ะป๋าขอแลกน้องกับเฟอร์รารี่ซักคันล่ะ ซินจะว่าไง?” ป๊ะป๋าเดินเข้ามาจับมือซ้ายผมพร้อมทั้งยื่นข้อเสนอให้พี่ชายฝาแฝด
แต่.. เฟอร์รารี่เลยเนี่ยนะ ลงทุนไปหรือเปล่าป๊ะป๋า?
แล้วแม่ล่ะจะว่าไง?
แม่เข้ามาจับมือขวาผมแล้วยื่นข้อเสนอให้ซินบ้าง “แม่ขอแลกน้องกับลัมโบร์กินี่.. ซินเซียร์”
อื้อหือ.. เพิ่งจะรู้ว่าค่าตัวผมก็แพงใช้ได้เลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
เอ๊ะ แต่แบบนี้พวกเขาก็คิดว่าเอี้ยฟ้าน่าจะทำเงินได้มากกว่านั้นน่ะสิ? พวกเขาถึงกล้าเอาของแบบนั้นมาลงทุนน่ะ.. แต่เสียใจด้วยนะแม่กับป๊ะป๋า ต่อให้เอาปากินี่หรือบูกัตติมาล่อ ซินก็ไม่ไขว้เขวหรอก เพราะผมต้องมีค่าที่สุดสำหรับเขาอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ
“...เฟอร์รารี่หรือลัมโบร์กินี่ดีนะ?” เสียงซินพึมพำเหมือนตัดสินใจไม่ถูก แต่.. เชี่ย! นี่มึงกล้าเอากูไปแลกกับรถงั้นเรอะ ไอ้พี่เนรคุณ?!
ผมหันควับไปจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง ซินเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวเลยหัวเราะแหะๆ แล้วบอกว่า ‘ล้อเล่น’
“อย่ามาหลอกล่อซะให้ยาก ซินไม่ยกซันนี่ให้ใครทั้งนั้นแหล่ะ น้องของซิน ซินหวง!” ซินกอดคอผมแล้วชะโงกหน้าข้ามไหล่ไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ป๊ะป๋ากับแม่เหมือนเด็กน้อยหวงของยังไงยังงั้น
“โธ่~ ซิน..” แม่กับป๊ะป๋าทำหน้าอ้อนวอน
“นี่.. ถามจริงนะ” ผมแทรกขึ้นอย่างเหลืออด “ไม่คิดจะหวงจะห่วงซันกันบ้างเลยรึไง? ถึงคิดจะยกให้ใครก็ไม่รู้ง่ายๆ แบบนี้น่ะ”
นี่มันเข้าข่ายขายลูกกินแล้วนะเว้ยเฮ้ย!
“เรารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร” ป๊ะป๋าว่า
“ใช่ เค้าก็คือ ‘น้องฟ้า’ ไง” แม่ร่วมผสมโรง
แล้วไอ้ ‘น้องฟ้า’ น่ะมันเป็นใครมาจากไหน? รู้หรือไงเจ๊? ..ทีงี้ล่ะเข้ากันดีเป็นปี่เป็นกลองเชียวนะ เฮอะ
“แล้วลูกก็ไม่เห็นมีอะไรให้น่าห่วงนี่ อายุก็ตั้งยี่สิบแล้ว ไม่ใช่เด็กเล็กๆ ซักหน่อย” แม่กอดอก ยักไหล่ หน้าตาดูจะไม่ใส่ใจผมพอๆ กับคำที่พูดออกมานั่นล่ะ
“ใช่ แถมยังเป็นผู้ชายตัวเบ้อเร่ออีกต่างหาก ถ้าเป็นผู้หญิงบอบบางก็ว่าไปอย่าง” ป๊ะป๋าเออออห่อหมก
ผมล่ะทราบซึ้งใจบิดามารดาคู่นี้จนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นภาษามนุษย์ได้เลยทีเดียว ..ให้ดิ้นตาย
สรุปว่าผมหมดความสำคัญเพราะผมเป็นผู้ชายตัวเบ้อเร่อที่อายุยี่สิบแล้วใช่ไหม? ...โอเค ยอมรับก็ได้
แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าจะเอาผมไปเร่ขายหรือแลกกับรถอิตาลีสักคันก็ได้นะเว้ยยยยยย! โหยยย..อยากจะกรีดร้องโวยวายใส่หน้าชายหญิงคู่นี้จริงเชียว ชิชะ!
หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมป๊ะป๋ากับแม่ผมไม่แปลกใจ โวยวาย หรือรับไม่ได้ที่มีผู้ชายมาชอบลูกชายของตัวเอง ผมก็ไม่เคยถามตรงๆ หรอกนะ แต่ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะชาชินน่ะ กรณีชายหนุ่มที่เข้ามาจีบซอลลี่ก็มีให้เห็นบ่อยๆ ตลอดสิบกว่าปีมานี้ และด้วยงานที่พวกเขาทำอยู่ ผู้คนที่พวกเขาคลุกคลี ผมว่าพวกเขาคงเข้าใจดีว่าสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้มันมีหลากหลายไฟลัมน่ะ ฮ่ะๆๆ
อีกอย่าง..พวกเขาก็เลี้ยงลูกแบบแฟร์ๆ มาตลอด อยากเป็นอะไรก็เป็น ทำอะไรก็ทำ ไม่เคยบังคับหรือตัดสินใจแทนเลยสักครั้ง พวกเรามักจะคุยกันด้วยเหตุผล(แต่พักหลังๆ นี่มักจะคุยกันด้วยผลประโยชน์ ..ก็อย่างที่พวกคุณกำลังเห็น) ถ้าพวกเราเห็นว่าดี มันก็คือดี ตราบใดที่ไม่ทำให้คนอื่นหรือแม้แต่ตัวเองต้องเดือดร้อน พวกเขาก็ไม่เคยคิดจะขัดใจ
แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นปล่อยปละละเลยหรือทอดทิ้งหรอกนะ มีปัญหาก็ปรึกษาได้ ถึงจะไม่ค่อยได้เจอหน้าแต่ก็โทรหากันตลอด ..อืม ครอบครัวผมก็ประมาณนี้ล่ะ
“ไม่ต้องลงทุนกันขนาดหรอกมั้ง” ซอลลี่ที่นั่งดูสงครามแห่งผลประโยชน์อยู่พักใหญ่พูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เขาวางแก้วในมือลง ก่อนจะเทเหล้าลงไปใหม่อีก
“ถึงไงเด็กนั่นก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน..” เขาพูดต่อพลางจิบเหล้าไปพลาง “ผมว่าพวกคุณจะลงทุนสูญเปล่านะ”
“อย่าดื่มเยอะเกินไปล่ะ ซอลลี่ ที่นี่มันอากาศร้อนนะ” ป๊ะป๋าเตือนด้วยความหวังดี ซอลลี่พยักหน้ารับโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ จนแม่ทนไม่ไหวเลยต้องถามเพื่อกระทุ้งสักหน่อย(แต่ถึงแม่ไม่ถามผมก็คงจะถามอยู่ดี)
“หมายความว่าไง ซอลลี่? ลูกรู้จักน้องฟ้ามาก่อนเหรอ?”
ก็นั่นน่ะสิ แล้วซอลลี่พูดบ้าอะไรน่ะ? อย่างเอี้ยฟ้าประทานมันตายยากกว่าแมลงสาบซะอีกนะจะบอกให้ ..สงสัยจะเมาแล้วพี่ผม
“อืม.. บางทีผมอาจจะจำคนผิดก็ได้ ..มันหลายปีมาแล้วล่ะ” ซอลลี่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ เขาเงยหน้ามองเพดานห้องเหมือนกำลังทบทวนความทรงจำ “ผมเคยเห็นรูปถ่ายของเขา ..น้องชายของ โคเน่ น่ะ”
“โคเน่? ..เหมือนจะเคยได้ยินมาก่อนรึเปล่า?” แม่หันไปถามป๊ะป๋าที่กำลังทำหน้านึกอยู่เหมือนกัน
โคเน่? ..ใครวะ? ผมมองหน้าซินงงๆ แต่มั่นใจว่าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนแน่ อีกฝ่ายก็ดูจะงุนงงไม่ต่างอะไรจากผม ตกลงซอลลี่กำลังพูดถึงใครวะครับ?
“หมายถึง.. โคเนโร แบร์ลุสโคนี รึเปล่า?” ป๊ะป๋าถามซอลลี่อย่างไม่แน่ใจนัก ฝ่ายนั้นพยักหน้ารับ แม่ร้องอ๋อออกมาราวกับรู้จักชื่อนั้นเป็นอย่างดี
แต่ผมกับซินก็ยังมองหน้ากันงงๆ เหมือนเดิม(ไม่รวมอีกสองคนที่ฟังภาษาไทยไม่ออกนะ) ..โคเนโร แบร์ลุสโคนี.. ใครวะ?!
“ใครอ่ะ?” ซินโพล่งถามออกไปจนได้
“คนรู้จักคนหนึ่งของพี่น่ะ” ซอลลี่ตอบกลับมาอย่างกำกรวม(ซึ่งแปลว่ามันไม่ใช่คำตอบที่กระจ่างใจสำหรับผม)
ก็แล้วคนรู้จักของพี่มันมาเกี่ยวอะไรกับเอี้ยฟ้าของผมล่ะ?(แหม..เต็มปากเต็มคำ ฮ่ะๆ)
เขากระดกเหล้าที่มีเหลืออยู่ก้นแก้วนิดหน่อยก่อนจะลุกเดินไปทางห้องซิน
“แม่กับป๊ะป๋าก็รู้จักเหรอ?” ผมถามบ้าง
“แค่เคยได้ยินเฉยๆ น่ะ” แม่ตอบผ่านๆ แบบไม่ได้ใส่ใจ ป๊ะป๋าเองก็แค่พยักหน้า
“เขาคงตายก่อนอายุครบยี่สิบ แต่ถ้ารอดจนถึงยี่สิบ..เขาก็ต้องตายอยู่ดี” ซอลลี่พูดอะไรก็ไม่รู้ไปเรื่อยก่อนที่เขาจะหายเข้าห้องซินไป “โคเน่ เคยพูดถึงน้องชายแบบนั้น”
ขณะที่ผมกับซินมองหน้ากันด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจอะไรเลย ป๊ะป๋ากับแม่ก็แยกย้ายไปจับจองที่นั่งกันตามชอบใจ..
ดูเหมือนจะไม่มีใครติดใจเรื่องนี้อีก ผมก็เลยสรุปกับตัวเองในใจว่าซอลลี่คงจะเมาแน่แท้แล้วล่ะ ถึงได้พูดจาไม่รู้เรื่องแบบนั้น ..แต่ระหว่างที่พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง หน้าสวยๆ ของซอลลี่ก็โผล่ออกมาจากประตูห้องซินอีกครั้ง ทำเอาผมแทบสะดุ้ง
“อ้อ.. ว่าแต่เพื่อนนายนามสกุลอะไรล่ะ?” เขาถามผมก่อนจะหาวหวอดใหญ่แบบไม่เกรงใจหน้าตาตัวเองเลย
“ทามิยะ.. ฟ้าประทาน ทามิยะ” ผมตอบทั้งที่ยังงงอยู่
ซอลลี่นิ่งไปนิดนึง ก่อนจะยักไหล่แบบไม่ใส่ใจนัก แต่นั่นไม่น่าเตะเท่ากับคำพูดไร้ความผิดชอบของเขาหรอก
“อ้อ.. งั้นพี่คงจำคนผิดจริงๆ” แล้วเขาก็หายหัวกลับเข้าห้องซินไปหน้าตาเฉย ..อะไรของมันวะ?
แล้วตกลง โคเนโร แบร์ลุสโคนี นี่มันเป็นตัวอะไรกันแน่วะครับ? ..งง
TBC. :z2:
-
:laugh:เอี้ยฟ้าท่าจัหึงซันนี่ซะแล้วสิ งานเข้า
-
รออีก 50% ที่เหลือนะคะ
ฟ้าน่ารักมากกกกก :-[
-
:กอด1:ชอบซันนี่ไง
-
เอี้ยฟ้าเค้าหึงเป็นด้วย
-
เอี้ยฟ้านี่ซึนได้ใจมากกกก โอ๊ยยยยยยย น่ารัก :-[
ซันนี่แพ้เอี้ยฟ้าอย่างราบคาบเลยนะรู้ตัวมั้ยเนี่ยย :laugh:
ป๊ะเป๋ารู้แล้วละเซ่ สิ่งที่เอี้ยฟ้าชอบ ซันนี่เสร็จแน่ o18
รออีก50%ค่ะ :กอด1:
-
เอี้ยฟ้าชอบซันนี่
ใช่ป่าวป๊ะป๋า 5555
-
อีก 50%
-
ร้ายกาจเหลือเกินน้อ 555++
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกน้า ชอบๆ
อยากรุ้ว่าจะเปงยังไงต่อ วุนน้าดู 55++
-
ช่างซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองจริงๆ
-
ป๊ะป๋า มาเหนือเมฆ มีสิ่งที่ฟ้าชอบอยู่ในมือซะอย่าง
-
อ๊ายยยย มาต่อเร็วมากเลยค่ะ รักคนแต่งจัง
เอ เราว่าใครๆก็ดูออกว่าฟ้าชอบซิน
แต่ไม่แน่ อาจจะหักมุมก็ได้เนอะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ก็หมายความว่า... ซันนี่ไง ของชอบของฟ้าประทาน ไม่สิ! ของรักเลยแหละ :-[ :-[
-
เอี้ยฟ้ามึนได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อง่า~
o9
-
กรี้ดดด ค้างงงงงงงงงงงงง
-
ซันนี้ไง
-
ป๊ะป๋ารู้แล้วล่ะสิว่า ฟ้า ชอบ ซันนี่!! :o8:
รอ50%ค่ะ!! :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด
ฟ้าประทานหวานเว่อร์ แอร๊ยยย อ่านไปเขิลไป ถ้าเป็นซันนี่คงสลบตายตรงนั้น โอยยย น่ารักไปไหน ทำแบบนี้ใครจะกล้าไปมีคนอื่นฟร่ะ :-[ :-[ :-[
ส่วนป๊ะป๊า กร๊ากกก นึกว่าจะไม่รู้
-
แอร๊ยยย เอี้ยฟ้าน่ารัก :impress2:
-
ป๊ะป๋ากะใช้ซันเป็นตัวล่อรึเนี่ย
-
:m20: ฟ้าโดนแย่ง+หึงอีกต่างหาก
ซันนี่ก็น่ารักเนอะ พูดซะ :-[เขินแทน
รออีก 50%
-
>,< ทำไมไอ้คุณฟ้าประทานน่ารักจังหึ
5555 ไม่ผิดเลยที่ซันจะเขินน
หึงแบบดีก็ดีไปอีกแบบนะ หึงก็บอก
จะได้ไม่ต้องคอยถามว่าเป็นอะไร ก๊ากกก
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 ให้คนแต่งน้า ♥
-
กรี๊ดดด, :-[ ตอนนี้น่ารัก~
แต่ซันนี่ไม่พูดไม่้บอกไรเลยอะ ให้ฟ้าพูดอยู่คนเดียว
รออีก 50% >"<
-
ว๊าววววววว
มาเร็ว เครมเร็ว :กอด1:
.......................................................
ลองเดาๆนะ โคเน่น่าจะเป็นพี่คนละแม่กับฟ้ารึเปล่า เพราะคนเขียนบอกให้ไปอ่านบันทึกของคุณเพลงซอ เลยพบว่าฟ้าเป็นลูกนอกสมรสของพ่อ
แล้วที่บอกว่าฟ้าจะตายตอนอายุ 20 คือถ้าอายุ 20 แล้วก็บรรลุนิติภาวะแล้ว ทำธุระกรรมทางการเงินเองได้ รึว่าเค้าจะแย่งชิงมรดกกันหว่า แต่พ่อของฟ้ายังไม่ตายนิ เอ๊ะ รึว่าตายแล้ว
รึว่าพ่อของฟ้าเป็นมาเฟีย แล้วพ่อของฟ้าจะสละตำแหน่ง แล้วอาจจะเิกิดการแย่งชิงตำแหน่งบอส ผู้ที่มีสิทธิในตำแหน่งนี้ทุกคนเลยต้องหาทางกำจัดคู่แข่งไปให้พ้นทาง (นึกถึงการ์ตูนเรื่องนึงที่ชอบอ่าน :laugh:)
แค่เดาๆดูนะคนแต่ง ไม่กล้าเอาชื่อของคุณปู่ไปเดิมพันหรอก เรายังไม่มีความกล้า(หน้าด้าน)เท่าคินตะอิจิ :laugh:
-
ฟ้าน่ารัก ก็รักฟ้าให้มากๆ นะซันนี่ :กอด1:
-
รออีก 50% จ้าาา
:กอด1:
-
ค้างงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
รอจ้า รอ ร๊อ รอ อีก50% ที่เหลือ
-
กรี๊ดดดดด ป๊ะป๋า รู้วววววววววววววววววววววว
-
:-[ฟ้าน่ารักมากๆเลยอะอยากได้อะอิดฉาซันนี่ชะมัดเลย :กอด1:
แล้วรีบมาต่อน้ารออยู่ :L2: :call:
-
ลูกเป็ดน่ารักว่ะ ซื่อตรงจริ๊งงงงงงงง o13
-
:-[
-
:man1: :man1: หึงน่ารักอ่ะฟ้า
-
:-[อ๊๊ากกก ฟ้าน่ารักมาก
-
เอี้ยฟ้าชอบ ซันนี่ 55 :laugh:
-
ฟ้าน่ารัก :-[ ซันนี่อย่าทิ้งฟ้านะ
-
เอี้ยฟ้าน่าร้ากกกก รอ 50% ที่เหลือค่ะ
-
เค้ารู้นะว่าป๊ะป๋าอยากบอกแล้วอ่ะ คนแต่งก้อรีบๆมาต่อนะจ๊ะ
คนอ่านรออยู่ อ่อ รอซอลลี่ด้วยยย
..............................................................................
โคเนโร แบร์ลุสโคนี >> เค้าคือใคร? ซอลลี่จำคนผิดจิงๆชั่ยมะ :serius2:
-
รออีก 50% ที่เหลือ อิอิ
คุณเซ็นต้องบอกว่าของที่ฟ้าชอบคือซันนี่แหง๋ๆๆ o13
-
ตามทันแร้วจ๊าาา
น้องฟ้าชอบ ซันนี่ ไง
คะ คุณแม่ริต้า
-
โห่ อ่านแล้วมัน...จึ๊ก!! มากกกก :a5:
ค้างแบบ จึ๊กๆเลย o22
รอๆ 50%
:call:
-
ฟ้าน่ารักจัง :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2:
คำพูดของซันนี่นี่แบบ :a5: :a5: :z1:
-
เอิ๊กๆ ตอนนี้อารมณ์เดียวกะริต้าเลย
อยากรู้ว่าปะป๊าจะตอบว่าไง
เอิ๊กๆ
-
ฟ้าประทานน่ารักเป็นบ้า !
แล้วป๊ะป๋าพูดแบบนี้ก็แสดงว่ารู้แล้วสินะ หึๆ
-
ฟ้าน่ารัก ><
-
:sad4: กายซิน มีเรื่องเป็นของตัวเอง :L2:
ปอลอ พ่อเซ็นรู็????
-
ถ้าฟ้าจะน่่ารักได้ขนาดนี้
ซันนี่ก็โครตน่ารักเลยยยยย
-
ป๊ะป๋าร้ายนะ...เหมือนเอาลูกชายเป็นตัวประกันเลย ฮ่าๆๆ :laugh3:
-
“ทำยังไง..มึงถึงจะเป็นของกูคนเดียว?”
แอร๊ยยยยยยยยยย ... ที่สุดอะ ที่สุดดดดดดดดด :-[
น่ารักเมิกกกกกกกกกก...
ถ้าเค้าเป็นซันนี่คงใจอ่อนยวบยาบ *สิงซันนี่*
รอที่เหลือแบบใจจดจ่อเลยค่าาา
-
“ก็หมายความว่า..” หมายความว่าไงฟะ กำลังมัน ตัดฉับได้ทรมาณใจอีกแว้ว :z3:
-
น่ากลัวอ่ะครอบครัวนี้
o18
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
คาใจสุดๆ ตรง 20 ปีนี่ล่ะ
-
เอี้ยฟ้าน่ารัก :-[
กายซิน :กอด1:
ค้างอีกตามเดิม :z10:
-
o22
เฮ้ยยยย นี่มันนามสกุล พ่อฟ้านี่ (ใช่เปล่าหว่ะ T^T)
ซอลลี่จำผิดใช่ไหมมมมม
ม่ายเอาน่ะ ฟ้าต้องไม่ตาย :z3: :z3:
-
บอกได้คำเดียว
เรื่องนี้ญาติเยอะ!!!
:laugh:
-
ปริศนาเพิ่มขึ้นเป็นกระบุง :serius2:
-
ช่างซื่อตรงเหมือนไม้บรรทัดเลยนะฟ้า
:m20:
-
ทำไมฟ้าต้องตายก่อนอายุยี่สิบ
เกี่ยวกับการตายของคุณขลุ่ยหรือเปล่า
ที่แน่ ๆ อย่าให้ฟ้าตายนะคะ
ค้างงงงงงงงงงง!!!!!! :serius2:
-
แยกกันซะงั้นนนน
-
ฟ้าจะตาย
-
อย่างเอี้ยฟ้าน่า
จะตายยากนะ
ถ้าฟ้าตายนะ
คนเขียนโดน
:beat: :z6: แน่ ๆ
-
หาาาาาาาา !! คนเขียนทำค้างงง เคลียร์เรื่องเอี้ยฟ้าหน่อยยยยยยย :z3: :z3:
-
ฟ้าเป็นอารายคุณพี่ซอลลี่ช่วยเฉลยให้กระจ่างหน่อยด้ายม้ายยย
:z3: :z3: :z3:
-
เอี้นฟ้าของซันนี่จะเป็นอะไรรึป่าวอ่ะ
จะเป็นเหมือนแม่เค้ามั้ย :m29:
-
มาอ่านต่ออีกครึ่งนึง ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด...ปมมาอีกแล้วอยากอ่านต่อออ
-
คิดม่ายออกกกกกกกก โคเน่เป็นพี่ชายเอี้ยฟ้าไง แต่ทำไมต้องตายตอนอายุยี่สิบด้วยหว่า งงจัง
-
จงเป็นแมลงสาบที่แข็งแรง(?)นะเอี้ยฟ้า อย่าตายจากซันนี่ไปนะ
-
ก็พี่ต่างแม่ของฟ้าไม่ใช่เหรอ?
แล้วจริงๆ แล้วฟ้าเค้าชื่อ ฟ้าประทาน ทามิยะ แบร์ลุสโคนี่ใช่ป่ะ
แต่ทำไมฟ้าต้องตายก่อนหรือหลังอายุยี่สิบด้วยละ :m28:
-
เอ้ออ จะจบไม่ว่า ขอจบแบบไม่มีใครตายและ happy ending เป็นพอ นะจ๊ะคนเขียน
-
เกี่ยวกับที่ลูกเป็ดต้องกินยาตลอดรึเปล่า แล้วก็ตาบอดสีด้วยนิ หวังว่าคงไม่มาม่าน้า :serius2:
-
ปมอะไรเนี่ยยยย
เอี้ยฟ้าตายไม่ได้นะ ถ้าตายต้องตายคาอกซันนี่ !!!!
-
มีแวว ดราม่า รึป่าววววววววววว
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ทำไมล่ะ ทำไมฟ้าจะตายล่ะ อะไรกันนี่
-
ชอบอ่ะ ฟ้าเกรียนดี น่ารัก 55
-
อะไร ฟ้าจะตายหรอ
ไม่นะ :sad4:
-
พี่ชายต่างแม่ของฟ้าหรือเปล่า?
-
ครอบครัวนี้น่ารักกันจริงๆ
เอี้ยฟ้าจะตายหรอ โนววววว
เด่วซันนี่เสียใจนะ
-
โคเน่ น่าจะเป็นพี่ชายต่างแม่ของฟ้า
ส่วนที่ต้องตาย เดาว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับมรดกของฝั่งพ่อ...
:sad3:
-
จะเป็นอะไรไหมนะ คย๊า า า า า
-
:z3: มาอย่างงงเลยตอนนี้อ่ะ o13
-
ทำไมต้องตายตอนอายุ 20 ล่ะ !!
ปล.ไม่อยากกินมาม่าเล้ยย ให้ตายเหอะ :serius2:
-
:m16:รู้แต่ว่าโคเน่เป็นพี่ชายคนละแม่ของฟ้าประทานอะนะ :z13:
แต่เรื่องที่ฟ้าจะตายตอนอายุ20เนียยังงงอยู่เลย :z3:
ปล.ช่วงนี้อากาศร้อนมากเลยอะ (แอบเคืองคนเขียนชอบทำให้งง) :z13:
แล้วจะรอตอนต่อไปเน้อ :bye2:
-
ฟ้าน่ารักง๊า
-
ฟ้าเอ๊ย แกไม่ตายหรอก ฉันเชื่อว่าแกจะเป็นอมตะด้วยละ ได้ข่าวว่าแกหยุดอายุแกอยู่ที่ 17 ชิมิ 555+(ฉันจำได้นะ) :laugh:
เอ๊าาาาา ถึงจะต้องตายจริงๆ ไงๆก็เก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆกับซันนี่ไว้เยอะๆล่ะ
ฉันรู้ว่าแกไม่กลัวตายหรอก (เจ้าคนไร้อารมณ์เอ๊ย) :เฮ้อ:
แต่ฉันกลัวแทนแกจริงๆ กลัวการลาจากกันชั่วนิรัดร์นี่แหล่ะ... :sad4:(แอบอิน)
แต่ฉันเชื่อคนแต่งมากๆตรงที่บอกว่าเรื่องมันจะสบายๆสนุกๆไม่เครียด นี่แหล่ะ 55+ ที่สุดอ่ะ :กอด1: จุ๊บคนแต่งล่วงหน้า
edit เพิ่ม ป.ล. ไม่รู้ว่าเคยอ่านผ่านตรงไหนนะที่คนแต่งบอกว่าเรื่องจะฮาๆสบายๆไม่เครียดเนี่ย ไม่รู้ว่าตรงเรื่องรึเปล่า? แต่ฉันจะเหมาเอาว่า มันจะต้องเป็นเช่นนั้น อิอิ จุ๊บคนแต่งอีกที
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ ตามมา2วันเต็มๆค่า ในที่สุดก็ทันแล้ว เย้ๆ^^
สนุกมากๆเลยค่า คนอ่านชอบพี่น้องฝาแฝดสุดๆ
ชอบฉากถึงเนื้อถึงตัวของสองแฝดด้วยค่ะ ไม่ไหวแล้วววว มีอีกเยอะๆเลยนะค้่า :o8:
ฟ้าประทานค่อยๆน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะคะ ><
ปล. เดาอิมเมจพี่ซอลลี่ถูกด้วยนะ คนนี้คนอ่านก็ชอบมากกกกค่ะ ^^
-
ทั้งงานเข้า ทั้งเป็นอมตะ
เพราะถ้าต้องตาย คงไม่รอดมาถึงขนาดนี้..
-
หือ :a5:เอี้ยฟ้าจะเป็นไร
:serius2:ม่ายนะคะคุณนักเขียน เค้าไม่อยากได้มาม่าอ่ะ :monkeysad:
-
โคเน่ เป็นครอบครัวของบ้านใหญ่ของฟ้าซินะ
-
ฟ้าเป็นอะไรนะ ทำไม?
ไม่นะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ ขอให้ผิดคนจริงๆเถอะค่ะ :เฮ้อ:
-
เอิ่ม จะดราม่ามั้ยเนี่ยยย อย่าเพิ่่งสิ ยังไม่เคลียร์กายซินเลย
-
โอ้เยสสสส กายซิน! เราเชียร์คู่นี้มาตลอดนะ 5555
-
แฝดคู่นี้ชอบทำให้อะไรให้คิดไกลอยู่เรื่อย! 5555
-
หายแล้ว ถ้าเป็นคนเดียวกันจะำไงเนี้ยะ
-
พยายามเดาว่าโคโน่มันเกี่ยวอะไรกับเอี้ยฟ้า มันต่อไม่ถูกจริงๆค่ะ
แต่ตอนนี้เอี้ยฟ้าน่ารักมาก "ชัดเจน"ทุกคำตอบ หึงบอกหึง หวงบอกหวง ไม่ก้อคือไม่ อย่างนี้ซันนี้จะไปไหนได้ อร้ายยย
-
อยากถามซินเรื่องอดีต แต่คงยังไม่ถึงเวลาที่ต้องรู้
งั้นถามซันดีกว่าว่าชอบฟ้าที่ตรงไหน
แล้วก็อยากถามว่าแฝดเนี่ยเวลา"เล่นกัน"เคยเล่นกันเยอะสุดจบตรงไหนหรอ :z1:
อันนี้ไม่ใช่คำถามแต่อยากให้แฝดเซอร์วิทนิดนึง(รึเยอะก็ไม่ว่า :haun4:)
ปล.ที่บอกว่าไม่ดราม่าแต่มีคนตายซักคนสองคนนี่น่ากลัวนะคะ
-
(ถึงจะมีคนตายซักคนสองคนก็เหอะ อะฮิๆ o18 )
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใครจะตาย???? ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:sad5: o9
คำถามที่อยากรู้
ขอถามน้องซินว่าจำกายตอนเด็กๆได้มั้ย? แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงรักกายได้จ้ะ? เพราะตอนแรกดูไม่มีทีท่าเลยนะ
:z2:
-
:m15:
ใครตายยยย กรี๊ดดดด แม่ฟ้าใช่ไหม หมดแล้วใช่ไหม :z3: :z3:
ส่วนคำถาม
แฝดจ๋า มีโครงการจะกดกันเองมั่งไหมจ้ะ :oo1: กร๊ากกกกก
-
อยากให้เล่าถึงเหตุการณ์สุดประทับใจที่โดนปะป๋าเลี้ยงมาค่ะ ขนาดไปเที่ยวกัน ยังเจอปะป๋ายังโหดแบบนิ่มๆ หน้ามึนขนาดนี้ เลยอยากรู้ว่าตอนเด็กเป็นไงบ้าง
-
ม่ายยยยยยยยยยยย ต้องไม่มีให้ใครตาย
ยิ่งฟ้าประทานก็ม่ายยยยยยยย
TwT ขอร้องค่ะ Please!!!
-
อยากถามซันนี่ว่า รักฟ้าบ้างแล้วรึยัง?
:impress2:
-
อยากถามแฝดว่า
พ่อกับแม่กลัวใคร
ที่สุด
-
อยากถามซินกว่า...เคยคิดจะกดซันบ้างมั้ย?
(แต่จากรูปการที่อ่านๆมา...ซินเคยโดนคนอื่นกดโดยไม่ยินยอมใช่หรือไม่?)
-
อยากถามถึงอดีตของซินที่เหมือนจะโดนใครกดมาป่าวคะ ใครว้าช่างกล้า :m31:
-
ว่าจะถามเหมือนคุณ akihito เลยค่ะ คำถามช่างโดนใจยิ่งนัก :z1:
สองแฝดเคยเล่นกันแรงสุดขั้นไหนคะ แอร๊ยยยยยยย >/////<
-
อยากถามซินเซียร์คร่ะ
ใครเป็นคนแรกที่ทำให้ซินเกลียดคนอื่นและครั้งแรกเจ็บไหม
-
อยากถามแฝดว่า ........... (คิดไม่ออก)
เอ ... ถามอะไรดีน้อ ~~~
อืม ~~~
เอาคำถามโคตรจริงจังละกัน
.......... อนาคตแฝดคิดว่าตัวเองจะเป็นยังไง ในอีกสิบปีข้างหน้าในวันนี้แฝดคิดว่าตัวเองจะยืนอยู่ส่วนไหนของโลกและกำลังทำอะไรอยู่
-
ถามว่า.. อยู่ข้างบนเมื่อยมั๊ย
(แค่เนี๊ยแหละ คำถามไม่ยาก)
-
อยากถามซินเซียร์ว่า รถอิตาลีกะซันนี่เนี่ยอันไหนสำคัญกว่ากันจ๊ะ :laugh:
สำหรับตอนนี้ดูเหมือนฟ้ากำลังจะตกอยู่ในอันตราย แล้วโคเน่เนี่ยเป็นอะไรกับซอลลี่หรอ o18
:pig4: นะจ๊ะ
-
ถาม ฝาแฝดว่า
จะมีสวิงกิ้งไหม 5555
-
อยากถามซินว่า ตอนที่ฟ้าเข้ามาเกาะแกะซันนี่แล้วน่ะ ซินเคยคิดบ้างมั้ยว่าที่ฟ้าทำแบบนั้นเพราะชอบซันนี่ หรือแค่คิดว่าเป็นเพื่อนกันเฉย ๆ ><
อีกข้อขอถามซันนี่นะ ว่า หลังจาที่โดนฟ้ากดมาหลายครั้งแล้ว ซันนี่เคยคิดวางแผนกดฟ้าบ้างไหม? >/////<
-
อยากถามซินว่า เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกับกาย * *
-
อยากจะถามว่า...อืม...
-ซิน "เคยโดนกดบ้างไหมแล้วคิดยังไงถ้าโดนกด"
-ซัน "คิดยังไงถึงเป็นแฟนกับฟ้า"
อันนี้ถามทั้งสองคนเลยนะค่ะ "เคยอยู่ห่างกันนานที่สุดกี่วัน/เดือน ปีคงไม่ถึงใช่ไหม= = แล้วถ้าจำเป็นต้องอยู่แยกกันจะทำไง"
คิดออกได้เท่านี้ค่ะ
:bye2:
-
ถามซันว่าเคยมีแฟนที่เป็นผู้ชายมาก่อนรึปล่าวถ้ามีเล่าให้ฟังหน่อย o18
ถามซันอีกทีว่าตอนโดนเอี้ยฟ้า :z10: :m25:ครั้งแรกนี่ใช้ครั้งแรกของซันมั้ย??
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
อยากถามเอี้ยฟ้าว่า
- ทำไมถึงชอบซันนี่
- ทำไมถึงต้องมีจิตแพทย์คอยให้คำปรึกษา
- ทำไมไม่เรียกน้าว่าน้า ทำไมต้องเรียกว่าคุณ
ข้อสุดท้ายยย
- ทำไมถึงหล่อออออ :-[ :-[
-
ม่ายรู้จะถามรายอ่า แหะๆ แต่เค้ารออ่านน้า (เกี่ยวมั้ย อิอิ)
-
อยากถามซินค่ะ...ท่าทางจะเคยมีประสบการณ์โดนเพื่อนที่ไว้ใจมาก ๆ คิดไม่ซื่อ สรุปว่าตอนนั้นซินโดน"แตะ"ไปมากแค่ไหน?
อืม...ซันนี่ ถ้าให้เลือกระหว่างซินกับฟ้า...ฟ้าคงน่าสงสารเกินไป เปลี่ยนเป็น ถ้าฟ้ามีเหตุให้ต้องกลับไปอยู่กับพ่อที่ต่างประเทศ ซันนี่จะตามไปลากตัวกลับมารึเปล่า ยิ่งฟังที่ซอลลี่เล่ายิ่งไม่สบายใจ จะเกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นกับฟ้าเหมือนที่เคยเกิดกับคุณขลุ่ยรึเปล่านะ
ข้อสุดท้าย...เมื่อไหร่ซันนี่จะเอาแหวน(ที่พ่อให้กับแม่ฟ้า)ไปคืนจ๊ะ
-
อยากถามซันนี่ว่า "ชอบเอี้ยฟ้าตรงไหน???"
-
เล่นด้วยคน
- ถามแฝด เคยคิดจะเข้าวงการนายแบบหรือไม่
- ถามซัน คิดว่าเอี้ยฟ้าเซ็กซี่ตรงไหน
- ถามแฝด คำไหนที่คุณอยากบอกคนรัก
- ถามแฝด นิยามความเป็นตัวคุณ
อยากถามอีกเยอะ แต่พอก่อน เกรงใจ ฮี่ฮี่
-
ฟ้าหึงได้น่ารักอน่างที่ซันนี่บอกจริงๆ
ซื่อๆ มึนๆ ได้น่ารักมาก :กอด1:
-
อ่านไป อ่านมาถึงตอนพี่เลี้ยงเด็ก ชักเริ่มชอบฟ้าประทาน เอ๋อๆดี ดูไม่ใช่เป็นคนได้ดี ทำอะไรเพราะความอยากรู้อยากลองมากกว่า ไ่ม่เข้าใจว่าโตมาได้ไง :เฮ้อ: แล้วชื่อเรื่องบอกตรงไหนว่าซินคู่ใครอะ คิดจนปวดหัวเลยนะ คนเขียนมั่วปะเนี้ย :serius2:
-
อยากจะถามว่าซินจะเปลี่ยนทรงผมมั้ย?
อยากให้ออกมาดูเเบ๊วๆอ่ะตัวเธอ :z2:
-
ตามสบายเลยค่ะ
ยาว ๆ คนอ่านยิ่งชอบ
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้สู้
-
อยากอ่านยาว ๆ นะ อยากให้ลงถี่ ประจำด้วย เพราะถ้าห่างไปนาน กลัวจะต่อไม่ติดทางอารมณ์
-
1.ซินเริ่มชอบกาย ตั้งแต่เมื่อไหร่
2.ตอนแรกที่เจอฟ้าซันนี่รึู้ึกยังไง
3.กับซอลฟาสองแฝดสนิทกันมากไหม
4.สองแฝดชอบเล่นกันแบบนั้น*////*บ่อยไหม(แบบใกล้ชิดอ่ะ)
5.ถ้าแฝดคนใดคนหนึ่งต้องแยกไปอยู่กับแฟนจะทำยังไง
6.น้องเขยแบบฟ้าประทานซินรับได้ไหม ช ท
-
ตามอ่านครับ
ปมเพิ่มอีกแล้ว
-
คิดถึงเอี้ยฟ้าแล้วววววว :o8: :o8:
-
ฟ้าเนี่ยซื่อจังเลยแฮะ (แต่น่ารักดีนะ)
ดูเหมือนจะมีเรื่องวุ่นๆอีกแล้วสิ
-
อืม จากการเดา(อย่าไร้หลักการ) โคเน่นี่เป็นพี่ชายฟ้าจริงๆแต่คนล่ะแม่ แล้วฟ้าก็คือคนที่ซอลฟาบอกจริงๆแต่ฟ้าใช้ชื้อฟ้าเพราะฟ้าคิดว่าตัวเองเป็นลูกคุณเพลงซอป่ะ?
แล้วที่ตายก่อนยี่สิบก็คงเหมือนคุณเพลงซอที่รู้ตัวว่าถ้ายุ่งกับพ่อของฟ้ายังไงก็ต้องตาย แต่ก็เต็มใจ เหมือนฟ้าที่ทางบ้านโน้นกำหนดมาแล้วว่าจะให้มีชีวิตได้ถึงแค่ยี่สิบ
อืมมั่วนะ5555
จะรอตอนต่อไปนะ
-
เราก็อยากถามน่ะว่า แฝดเล่นๆกันแบบนั้น(?) แบบ...อ่ะ เคยคิดจะเอาจริงกันบ้างมัย แบบอารมณ์มันมาอ่ะ >///< :-[ :o8:
-
ซันรักฟ้าตอนไหน?
ซินรักกายรึยัง?
-
:L2:อยากถามว่าซินมีปมอดีตอะไรอะ
ปล. ไปนานเหมือนกันเนอะต้องสองอาทิตย์อะ
ไม่เป็นไรยังไงก็รออยู่แล้ว :monkeysad:
-
ฟ้าหึงซินด้วยอ่ะ ....... กิ้วๆๆๆ มีความสุขจิง เริ่มที่จะแสดงอาการต่างๆ เพิ่มมากขึ้นแล้วสินะ
ถ้าจะุถามก้อคงจะถามเกี่ยวกับอดีตของซินกะซันอ่ะ
แล้วก้อซินเริ่มชอบกายตั้งแต่ตอนไหน แล้วฟ้ามาหลงรักซันนี้ได้งัยประมานเนี้ยแล้วกัน
-
/ชูมือ/
ถามค่า จะถามว่า
.....ไม่รู้จะถามอะไรเพราะอ่านดูทุกคนก่อนหน้านี้ถามหมดแล้ว 555+
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ ๆนะคะ /กอดๆ/
-
รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ซันนี่น่ารักขึ้นเย้อออออออออ เลยนะเนี่ย
มักจะสมยอมเอี้ยฟ้าง่ายๆซะด้วย ชอบๆ
อย่าโหดให้มากนัก สงสารเอี้ยฟ้า
-
น่ารักอ่ะ :กอด1:
-
อยากถามซันนี่ว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกับเอี้ยฟ้า(เฉย ๆ ชอบ รัก)
ถามเอี้ยฟ้าว่าชอบซันนี่ตรงไหน
-
จะบอกว่าเข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะอิมเมจคู่แฝด
Bill & Tom :impress2:
แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ สนุกมาก
ฟ้าประทานก็ฮาได้อีก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
สู้ๆ ต่อเร็วๆนะฮับ รออยู่ :laugh: :laugh:
-
เอารูปซินเซียร์กับซันนี่จุ๊บๆกันฉบับเด็กน้อยมาฝากค่ะ 555
(http://2.bp.blogspot.com/_7X86tOt6tKQ/RpWjN5v_ltI/AAAAAAAABRI/HnohvYyL_Gc/s1600-h/ayden+027-1.jpg)
(ดูจากไอแพดภาพไม่ขึ้นแฮะ ขึ้นเปล่าหว่า?)
-
เล่นตอบคำถามด้วยคนค่ะ
ถามซันนี่ๆก่อนนะค่ะ
1.อยากรู้ว่าผู้หญิงคนแรกของซันนี่คือใคร ไม่ได้อยากจิติดเรทนะ แต่จะได้ให้พี่ฟ้าเอาระเบิดไปวางหน้าบ้านได้ถูก ก๊ากกก
2.อยากรู้ว่า ทำไมถึงเล่นกับพี่ชายติดเรทจัง ไม่รู้สึกแปลกๆ หวิวๆบ้างหรอ
ถามซินค่ะ
1.ทำไมถึงทำผมทรงนี้ คิดจะเปลี่ยนผมไหม
2.ชอบสกายหรอ? เพราะอันหยั่ง
ปล.สุดท้าย ถามซันนี่ ทำไมชอบแช่งพี่ฟ้าจังตอนแรกๆ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ^^
-
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (II)
‘มันคงเป็นความรัก’
ผมบอกตัวเองไปแบบนั้น
แหงล่ะ แล้วคุณจะให้ผมไปบอกเรื่องนี้กับใครนอกจากตัวเองได้อีกเล่า? ก็ในเมื่อตอนนี้คนที่ผมแอบหลงรักอยู่มันดันมีสถานะเป็น ‘เพื่อนสนิท’ ของผมซะเอง
ครับ.. ผมกำลังพูดถึงไอ้ซินเซียร์ตัวแสบคนนั้นล่ะ
ฟังเหมือนจะโรแมนติก.. แต่การเผลอใจไปรักคนที่ไม่สมควรรักมันก็คือ ‘หายนะ’ ดีๆ นี่เอง
..เชื่อผมสิ
ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา มีเหตุการณ์มากมายหลายอย่างที่ทำให้ผมกับซินได้กลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด เรากลายเป็นคู่ซี้ปาท่องโก๋ ที่ไหนมีซินที่นั่นต้องมีผม และที่ไหนมีผมที่นั่นก็ย่อมจะมีซิน มันกลายเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของพวกเราไปแล้ว
แต่สิ่งที่ผิดปกติไปก็คือ..ความรู้สึกของผมเอง
เหตุผลทั้งหมดของความ ‘อยาก’ ..อยากรู้จัก อยากอยู่ใกล้ อยากเห็นรอยยิ้ม อยากได้ยินเสียงหัวเราะ และพร้อมที่จะแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งเหล่านั้นมา.. ความรู้สึกแปลกๆ ทั้งหมดที่ผมทำเป็นมองข้ามและพยายามจะไม่ใส่ใจมาตลอด..
ตอนนี้ผมรู้ชัดหมดแล้วว่า...มันคือความรัก
นับวันมันจะยิ่งมากล้น...เสียจนผมเองยังแอบกลัว
กลัวว่าจะเก็บเอาไว้ไม่อยู่.. กลัวว่าจะปิดเอาไว้ไม่มิด.. กลัวว่าสิทธิ์ที่ได้เข้าใกล้ของผมจะหายไป ที่ยืนของผมจะหายไป.. รวมทั้งความไว้วางใจที่เคยได้รับมาด้วย
แม้จะเล็กน้อย.. แต่ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะสูญเสีย
ผมรู้ว่าซินไม่มีวันที่จะคิดแบบเดียวกัน ไม่มีทางที่เราจะใจตรงกันได้ หมอนั่นขีดเส้นกั้นแบ่งระดับความสัมพันธ์ไว้อย่างชัดเจน และคนที่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้มากที่สุดก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทอย่างผม
แต่ยิ่งได้เห็น ยิ่งได้ใกล้ ..ก็ยิ่งอยากครอบครอง
ผมต้องใช้เวลาอยู่พักใหญ่ในการทำความเข้าใจกับตัวเอง ตอกย้ำสถานะของตัวเอง และสิ่งที่ตัวเองควรจะกระทำ ..ผมเป็นเพื่อน เป็นได้แค่เพื่อน และควรจะทำตัวเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น ..นั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องจำให้ขึ้นใจ
แต่หลายครั้งก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหึงผู้หญิงที่ซินควง หวงทุกคนที่เข้าใกล้..
ลึกๆ แล้วผมไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนทั้งนั้นได้เห็นรอยยิ้มอันแสนเจิดจ้าของซิน ผมอยากจะกอดเก็บพระอาทิตย์สีฟ้าดวงนั้นไว้กับตัวเพียงคนเดียว
แม้แต่กับซัน.. ผมก็ยังเคยรู้สึกอิจฉาที่มันได้อยู่ใกล้ซินมากกว่าผม จนพาลคิดไปว่า...ถ้าไม่มีมันสักคน ผมก็คงจะเป็นคนที่สำคัญที่สุด.. ได้รับความไว้วางใจที่สุด.. และอยู่ใกล้ได้มากที่สุด
ผมเป็นไปได้ถึงขนาดนั้น..?
ผมคงเลยขั้น ‘บ้า’ เข้าใกล้ขั้น ‘คลั่ง’ เข้าไปทุกที
ไม่เคยนึกเคยฝันมาก่อนว่าตัวเองจะมีด้านมืด...ที่มืดได้ถึงเพียงนี้?
ผมเริ่มกลัวสิ่งที่ตัวเองคิด.. จนมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมพยายามหลบหน้าซิน แอบเจ็บปวดนิดหน่อยเหมือนกันที่หมอนั่นไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อนอะไรกับการห่างหายไปของผม เพราะถึงจะไม่มีผมอยู่ ซินมันก็ยังมีผู้หญิงอีกมากมายที่พร้อมจะอยู่เป็นเพื่อน หรือถ้ามันเบื่อ มันก็แค่กลับไปหาน้องชายที่แสนสำคัญของมัน ..ก็แค่นั้น
ถึงอยากจะตัดพ้อ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะไปตัดพ้อเอากับใคร..
นอกจากหัวใจของตัวเอง...
แต่ความรู้สึกอยากผูกขาดรุนแรงที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้ผมไม่แน่ใจว่าจะเผลอตัวทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยลงไปไม่นาทีใดก็นาทีหนึ่งหรือเปล่า ผมจึงเลือกที่จะถอยห่าง และก้มลงมองจุดยืนของตัวเอง ถ้าผมก้าวข้ามเส้นที่ซินขีดไว้ พื้นที่ตรงนี้ของผมคงจะหายไป แน่นอนว่าซินคงไม่มีทางยอมให้ผมได้เข้าไปใช้พื้นที่ร่วมกับมัน
สุดท้ายตัวตนของผมก็จะเลือนลางหายไป..
หายไปจากชีวิตของซิน ..นั่นเป็นสิ่งที่ผมทำใจไม่ได้
ผมจึงเลือกที่จะมองหา ‘ใครบางคน’ เพื่อมาเติมเต็มอะไร ‘บางอย่าง’ ในอกกลวงโบ๋ของตัวเอง แต่ไม่ว่าจะเติมจะถมเท่าไหร่มันก็ไม่เคยเต็ม ที่แย่กว่านั้นคือรูรั่วมันกลับค่อยๆ ขยายวงกว้างจนยากจะเยียวยา
กว้างใหญ่.. และกลายเป็นแผลเน่า
กี่คนต่อกี่คนที่ผ่านมาก็แค่เพียงผ่านไป คนส่วนใหญ่อาจมองว่าผมเจ้าชู้ เพลย์บอย ฟันแล้วทิ้ง ไม่จริงใจ ผมกลายเป็นตัวร้าย เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงดีๆ ไม่ควรเข้าใกล้ ..ความจริงมันก็อาจจะเป็นแบบนั้น
แต่ใครจะรู้..
ผู้หญิงเกือบทั้งหมดที่ผมเคยคบหาด้วย ต่างเป็นฝ่ายที่บอกเลิกผมก่อนทั้งนั้น
จริงๆ แล้วคนถูกทิ้งมันผมต่างหาก..
“สิ่งที่เธอกำลังตามหา ..สิ่งนั้นคงไม่มีในตัวฉันหรอก”
“กายอาจไม่รู้ แต่เวลาที่คนเรากอดกัน ร่างกายมันสามารถบอกได้ ว่ากายน่ะคิดถึงคนอื่นอยู่”
ที่ใครเคยบอกว่าผู้หญิงน่ะเซ้นต์ดี ..มันคงจะเป็นความจริง
ผมคงต้องยอมรับ.. และกลับไปยืนอยู่ในพื้นที่ที่ซินขีดเอาไว้ให้
..อยู่ในนั้นตลอดไป และไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
สุดท้าย.. สิ่งที่ผมทำได้ก็ไม่มีอะไรนอกไปจากท่าทางบ้าๆ บอๆ เหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอด ทั้งที่บางสิ่งบางอย่างมันเปลี่ยนไปจนไม่อาจเหมือนเดิม
หัวใจที่หายไป ..คงไม่มีวันได้คืน
ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนที่ผมหลงรัก ผมกำลังลิ้มรสน้ำตาของตัวเองภายใต้หน้ากากตัวตลก
มันเจ็บปวด..
แต่ผมก็ยังคงยิ้มต่อไป
ทั้งหมดก็เพื่อ..
พระอาทิตย์ที่มีสีฟ้า..ดวงนั้น
..I started a joke, which started the whole world crying,
but I didn't see that the joke was on me, oh no.
I started to cry, which started the whole world laughing,
oh, if I'd only seen that the joke was on me.
I looked at the skies, running my hands over my eyes,
and I fell out of bed, hurting my head from things that I'd said.
Til I finally died, which started the whole world living.
oh, if I'd only seen that the joke was on me...
(** I started a joke – Bee Gees)
TBC.
มันสั้นมากกกก :z3:
หายหัวไปตั้งนาน แต่กลับมาแค่เนี้ย น่าตีใช่ไหม? จะตีเค้าก็ได้นะ แต่อย่าแรงนะ เค้าไม่ค่อยฉบาย~ :monkeysad:
ก็แค่อยากจะให้เห็นอีกด้านหนึ่งของท้องฟ้าที่แสนสดใสเท่านั้นเอง :กอด1:
----------------------------
ตอบเม้นท์จั๊กหน่อย
เอารูปซินเซียร์กับซันนี่จุ๊บๆกันฉบับเด็กน้อยมาฝากค่ะ 555
(http://2.bp.blogspot.com/_7X86tOt6tKQ/RpWjN5v_ltI/AAAAAAAABRI/HnohvYyL_Gc/s1600-h/ayden+027-1.jpg)
(ดูจากไอแพดภาพไม่ขึ้นแฮะ ขึ้นเปล่าหว่า?)
น่ารักดีนะคะ กระจกป่ะ?
แต่หน้าตาแบบนี้คงเหมาะเป็นต้องตาต้องใจมากกว่า อย่างอิแฝดมันต้องหน้าฝรั่งๆหน่อย ฮ่ะๆๆ
แล้วก็จุ๊บสไตล์ ซินดี้ซันนี่ มันต้องแบบนี้นะฮ้าฟฟฟฟ~..
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/26470_387892094984_262787569984_3658702_3438967_n_large.jpg)
ใสๆ นะ กร๊ากกกกกกกกกกกก :laugh:
รักคนอ่านนะ ม้วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
อ๊ายยย :o8:
มันช่างดูดดื่มเสียนี่กระไร o13
-
April fool day อะน้าแอบนานนะ
ไม่เป็นไรๆนานแค่ไหนก็รอ
-
:-[ :-[ :-[
-
อร้ายยยย ซินกับซัน นี่จุ๊บกันแบบใสๆเหรอเนี่ย แค่นี้ยัง อร้ายยยยย
-
:z13:
รอตอนต่อไปๆ
-
จากรูป.. ระวังผมทิ่มตานะ
-
กดไลท์กับคำถามนี้ !!!
อยากรู้ว่าแฝดเล่นกันแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยมั้ย และถึงขั้นไหน.... :z1:
-
ทำไมโคเน่อะไรนั่นถึงพูดแบบนั้น ซอลลี่จะพูดก็ไม่พูดให้หมดนะ
-
อ่านความรู้สึกของสกายแล้วบีบหัวใจมากๆเลย
-
:กอด1:
-
พึ่งรู้ว่าสกายอ่อนไหวขนาดนี้
-
โอ๋ๆๆน้องสกาย :กอด1:
แฝดจุ๊บกัน โอยยยยย ตายๆๆๆๆๆ :z1:
-
เศร้าเชียวหนุ่มสกาย
อีกนิดนึง รออีกนิดนึง
ก็จะกลับมาเป็นท้องฟ้าที่สดใส คู่กับพระอาทิตย์สีฟ้านะ
เราต้องสะกอจิตคนเขียนให้เข็ญตอนหวานๆ ของคู่นี้มาให้อ่านหน่อยแล้ว :oni3:
-
:pig4: :pig4:
-
รอคนแต่งมีอารมณ์หวานก่อน จะได้อ่านหวานๆ มั่ง 55 :impress2:
อดกังวลกะเรื่องของฟ้าไม่ได้ อย่าดราม่ามากนะคะ เสพย์แต่ของหวานค่ะ :monkeysad:
-
:L2:
-
สั้นง่ะ 55555
รอตอนต่อไปคร่าาา
-
รอให้ถึงช็อตปัจจุบันไวๆนะคะ>\\\\<
เอารูปมาฝากอีกค่ะ หาตูนวายอ่านแล้วเจอแวบแรกนึกถึงแฝดคู่นี้เลยค่ะ
http://www.mangago.com/r/l_manga/manga/beat_drug/tr/view/file/28126/page/
http://www.mangago.com/r/l_manga/manga/beat_drug/tr/view/file/28126/page/23/
-
ไม่เป็นไรสกายเดี๋ยวนายก็สมหวังแล้ว เอี้ยฟ้ากับซันนี่น่ารักม้ากกกก รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ
-
อ่านแล้วนน้องกายน่าสงสารอ่า
แต่รูปนี่คือว่าติเดเรทเถอะ 5555
คงใส่ไม่ไหวแล้วแหละ 55
-
อ๋ออยยยย สก๊ายยยยยยยยยยยยย
หลงรักมาตั้งแต่เมื่อไรกันนะ นานแล้วสินะ
-
กายชีวิตแกนี้มันน่าสงสารรร :o12:
-
ไม่ต้องเศร้านะ โอ๋ๆ
รออ่านจ้า
คิดถึงฟ้า
-
มันไม่ใส ยะคะนะ
แลดูจริงๆจัง ดูดดืมเสียเหลือเกินนน
-
สกาย นายนี่มันจริงๆเลย
ทรมานล่ะสิ
เอาน่ะ ตอนหลักก็ไม่ทรมานใจละ(><)
-
:กอด1: สกาย
-
กายมันก็มีมุมดาร์คอยู่เหมือนกันนะ
-
:L2:ให้กาย
-
สงสารน้องกาย
T^T
-
เดี๋ยวอีกไม่นานก็สมหวังแล้วนะกาย :impress2:
ปล I Started a Joke เก่าจริง (เหมือนเป็นการบอกอายุตัวเองว่าแก่โคตร :z3: )
-
กายน่าสงสาร :m15:
-
มันก็เป็นเรื่องธรรมดา
ที่เราอยากอยู่ใกล้คน
ที่เรารัก ถ้าเข้าไปสิง
ได้คงทำไปแล้ว :z10:
-
กาย ... นายมันคนดีอ๊ะ!!!
-
คนที่อยู่ในสภาพแบบกายนี่น่าสงสารเนอะ เค้าเรียกว่า "กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง"
แบบจะตัดใจจากเค้าเพื่อจะไปหาคนใหม่ก้อทำไม่ได้ :o12:หรือถึงต่อให้เค้าทิ้งตัวเองไปกับคนใหม่ก้อต้องยอม :z3:
-
อูยยยยย รีบๆมาต่อน้าา
-
:L2:เพ่งรู้ตัวเหรอว่ารักซินอะกาย :L2:
-
ภาพซินจูบกับซันนี่มันใสๆแ้ล้วหรออ? :laugh:
เค้าชอบกายอ่ะ มากมากกกกกกกกก :impress2:
รอทั้งเรื่องนี้และเรื่องของซันนี่กะเอี้ยฟ้าเลย :กอด1:
-
ฮื้มมมมม สงสารกายอะ ยิ่งฟังเพลงไปอ่านไปแล้ว
มันเจ็บในอกแปลกๆๆ T^T
-
กายน่าสงสารอะ
-
รอตอนต่อไปน๊า :กอด1:
-
กายมาซะเศร้าเลย อยากให้คู่นี้ happy เร็วๆ
-
ซินรีบทำให้กายรู้ซักทีสิ ว่าตัวเองก็รักเค้าเหมือนกัน
ปล.เพิ่งจะเห็นกายมาซะดราม่าเลยแฮะ :กอด1:
-
กายสู้ๆนะ
เป็นกะลังใจให้
-
:กอด1: ให้กำลังใจสกายกับคนเขียน
-
ซันชายด์น่ารักมาก
อ่านเรื่องของฟ้าประทานแล้วสงสารอ่ะ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น><
-
ค่อยๆพิมพ์ก็ได้จ้าคนเขียน ไม่ต้องรีบ
ทายาเยอะๆ สู้ๆน้า
-
ไม่เป็นไรค่ะๆ ค่อยๆพิมพ์ ไม่ก็อย่าเพิ่งมาต่อค่ะ
ไว้หายก่อนเเล้วค่อยว่ากันนะ
สู้ๆ หายไวๆนะค่ะ!
-
ว้ายยย แล้วจะหายทันสงกรานต์ไหมเนี่ย
ถ้าเจ็บมาก ๆ ก็พักก่อนนะคะ หรือถ้าจิ้มได้ก็จิ้ม ^ ^
อยากอ่านทั้งสองเรื่องมาก ๆ เลย
กลัวคนแต่งจะสับรางแต่งไม่ไหว คนอ่านโลภมาก โลภจริง ๆนะ อยากอ่าน แวะมาทุกวันเลย
หายไว ๆ นะคะ :L2:
-
:L2: หายไวๆนะ สู้ๆๆๆๆ ^^
-
ดูแลรักษาสุขภาพก่อนน่ะ
รอได้จ้า :กอด1:
-
หายไวๆนะคะ
-
หายไวๆนะค้า สู้ๆ :L1: :L1:
-
หายเร็ว ๆ นะคะ
นิยายรอได้ค่ะ
รักษามือให้หายดีก่อน :L2:
-
หายเร็วๆนะ
-
หายไว ๆ นะคะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าเพิ่งนะ อย่าฝืนค่ะ
สู้ ๆ ค่ะ ^^
-
เอาไว้ให้หายก่อนก็ได้ครับ
:z2:
-
หายไวๆนะคะ
รอได้
(แต่ไม่นาน :laugh:)
-
หายไวๆ นะคับ
-
Chapter :: 24 :: กินอะไร?
“เร็วหน่อย ซอลลี่! พี่จะทำให้ซันสายนะ” ผมตะโกนเร่งพี่ชายคนโตที่ยังแต่งองค์ทรงเครื่องไม่เสร็จสักที นี่ถ้าไม่บอกว่าจะขอติดรถไปมหาลัยด้วยนะ ไม่รอหรอก..
วันนี้ผมมีเรียนตอนสิบโมงเช้าซะด้วย แล้วนี่มันก็จะแปดโมงครึ่งแล้ว ซอลลี่ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีก นี่มันกรุงเทพนะเว้ยเฮ้ย รถติดจะตายห่า มัวติดขนตาปลอมอยู่หรือไงกัน? ให้ตายเหอะ!
ผมยืนสไลด์หอมหัวใหญ่เพื่อทำแซนด์วิชให้พี่ชายกินประทังชีวิตในมื้อเช้าไป ก็บ่นหงุดหงิดงุ่นง่านไปพลาง คุณชายซอลลี่เธอเป็นมังสวิรัติครับ เธอจะไม่แตะต้องเนื้อสัตว์เป็นอันขาด และเลือกกินเฉพาะของที่มีประโยขน์ต่อความงามของเธอเท่านั้น เพราะงั้นสิ่งที่ผมบรรจงยัดลงไปบนแผ่นขนมปังปิ้งก็เลยมีแต่ ผัก ผัก ผัก แล้วก็ชี้สอีกนิดหน่อย บีบซอสพริก ซอสมะเขือเทศ บีบมายองเนสราดไปอีกเล็กน้อยก็เป็นอันจบพิธี
..เหมือนจะง่าย แต่จริงๆ แล้วมันค่อนข้างจะยุ่งยากสำหรับชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้น่าดูเชียว แต่ไอ้พี่บ้าบอกว่ายังไงก็จะไม่ยอมกินคอนเฟล็กซ์กับนมสดเหมือนผมน่ะสิ
ที่สำคัญ..ไม่ยอมลงมือทำเอง ..พี่บังเกิดเกล้าของแท้เลย
เมื่อคืนซอลลี่ยืนยันจะค้างกับพวกเราฝาแฝดที่คอนโด ซินก็เลยจำใจต้องยกห้องนอนของตัวเองให้(ถึงไม่อยากให้แต่ซอลลี่ก็ยึดไปแล้ว) แล้วหอบหมอนพร้อมกับใบหน้าง้ำงอมานอนที่ห้องผมแทน ส่วนตัวผมต้องหอบหมอนไปนอนเป็นเพื่อนซอลลี่ เพราะพี่ท่านไม่ชอบนอนคนเดียว(งงไหม? เราแรกห้องกันไง) พอเช้ามาซินก็รีบออกจากบ้านไปตั้งแต่ไก่โห่ เพราะมีเรียนตอนแปดโมง ทิ้งให้ผมรับมือกับพี่ชายเจ้าปัญหาแต่เพียงลำพัง
อ้ะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าฝาแฝดกับพี่ชายคนนี้มีปัญหาไม่ลงรอยไม่กินเส้นอะไรกันนะ มันไม่ถึงขนาดนั้น แต่ไอ้ครั้นจะบอกว่ารักกันดีมันก็พูดได้ไม่เต็มปาก ก็เอาเป็นว่า..ค่อยๆ ดูกันต่อไปเองเหอะ
ส่วนแม่กับมิรันด้านั้นหอบหิ้วกระเป๋าสัมภาระออกไปพักที่โรงแรมใกล้ๆ นี่แหล่ะ เมื่อเช้าสองสาวเพิ่งโทรมารายงานผมว่าวันนี้ อาเซซีล(..น้องสาวฝาแฝดของป๊ะป๋า หรือก็คือท่านแม่ของแบรี่นั่นเอง)อาสาจะพาไปกิน ไปเที่ยว ไปชอปปิ้งให้ทั่วเมืองบางกอก ฟังจากน้ำเสียงแล้วท่าทางจะตื่นเต้นกันน่าดู
แม่เองก็ไม่ได้กลับมาที่นี่หลายปีมากแล้ว ยิ่งมิรันด้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอเพิ่งจะเคยมาประเทศไทยครั้งนี้ครั้งแรกเลยแหล่ะ เห็นอะไรก็ดูจะตื่นตาตื่นใจไปหมด ผมก็เลยบอกไปว่า..ขอให้เที่ยวให้สนุกนะ.. แล้วเธอก็ตอบกลับมาว่า..เดี๋ยวจะซื้อขนมมาฝาก
แล้วป๊ะป๋าหายไปไหน? ..ฮ่ะๆๆ พูดถึงก็นึกขำขึ้นมาเลย ยิ่งนึกหน้าป๊ะป๋าตอนโดนเออร์เนสลากเข้าเกตไปก็ยิ่งฮา ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมหรอกนะ แต่สมน้ำหน้ามากมาย กร๊ากกก.. (นี่ก็ลูกบังเกิดเกล้า)
ใช่แล้วล่ะ ป๊ะป๋าผมโดนผู้ช่วยคนสนิทลากออกนอกประเทศไปเรียบร้อยโรงเรียนเออร์เนสตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ..ตอนสี่ทุ่มครึ่ง ผมกับซินยังไปส่งที่สุวรรณภูมิอยู่เลย
เหตุผลที่เป็นแบบนั้นก็เพราะป๊ะป๋าจะต้องรีบไปทำงานที่ปารีส โดยที่เจ้าตัวก็เพิ่งจะรู้นี่แหล่ะว่ามีงานต้องทำ ปกติแล้วป๊ะป๋าผมเป็นช่างภาพฟรีแลนซ์ ถ้าผู้ว่าจ้างสนใจก็จะติดต่อผ่านทางเออร์เนสซึ่งมีหน้าที่เป็นทั้งผู้ช่วยและเลขา แต่ป๊ะป๋าจะเป็นคนเลือกงานเองทั้งหมด พอใจก็ทำ ถ้าคิดว่าไม่ใช่แนวทางก็ไม่ทำ(..แต่ไม่ค่อยปฏิเสธหรอกนะ ถ้าเป็นคอลเล็คชั่นบิกินี่ ฮ่ะๆๆ)
แต่คราวนี้รู้สึกว่าเออร์เนสจะเป็นคนรับงานเองโดยพลการ ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่สามารถติดต่อป๊ะป๋าได้ ..เถียงไม่ออกกันล่ะทีนี้ เพราะป๊ะป๋าตั้งใจทำให้เออร์เนสติดต่อไม่ได้เอง สุดท้ายเลยต้องจำใจกลับไปทำงานแบบไม่เต็มใจสุดขีด ก็รับปากไปแล้ว จะไม่ทำก็คงเสียชื่อแย่ ใช่ช่างภาพโนเนมกิ๊กก๊อกซะเมื่อไหร่ เลยได้แต่โหยไห้คร่ำครวญไปจนแทบจะขึ้นเครื่องนั่นล่ะ
อันที่จริงแล้วมันเป็นแผนดัดหลังป๊ะป๋าขี้แกล้ง ที่แกล้งให้เออร์เนสตามหาไปซะทั่วหลังกลับจากวันพักผ่อนนั่นล่ะ ซึ่งแผนนี้ก็ถูกคิดขึ้นโดย..ท่านแม่ของผมเอง ฮ่าๆๆ(แม่เป็นคนหางานนี้มาให้น่ะ)
“พี่จะไปชุดนั้นจริงอ่ะ?” ผมหันไปมองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดกางเกงยีนส์รัดรูปกับเสื้อกล้ามตัวหลวมโพลกสีน้ำเงินหม่นๆ สกรีนลายกราฟฟิตี้ และแว่นกันแดดสีดำสนิทที่ถูกคาดลวกๆ เอาไว้บนหัว
..ตั้งนานตั้งนม ได้แค่เนี้ย? ไอ้ผมก็นึกว่าจะจัดเต็มเหมือนตอนไปงานแฟชั่นวีคซะอีก ฮ่ะๆๆ
“ก็อากาศมันร้อนนี่” ทางนั้นตอบอย่างไม่คิดมาก
“ใช่ อากาศมันร้อน และแดดมันก็แรงมากด้วย ..พี่ไม่กลัวผิวขาวๆ นั่นเกรียมหรือไง? ไปๆ ไปเปลี่ยนเสื้อใหม่เลย” ผมจับพี่ชายกลับหลังหัน แล้วดันหลังให้กลับเข้าห้องนอน ก่อนจะไปเลือกๆ รื้อๆ เสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางของซอลลี่เพื่อหาตัวที่ดูเข้าท่ามากกว่านี้
ก็ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงสุขภาพผิวของหมอนี่นักหรอก แต่เสื้อกล้ามตัวนั้นมันไม่ไหวจริงๆ คอคว้านลึกไปถึงไหนต่อไหน แขนก็กว้างลงไปจนเกือบจะถึงเอว ถ้าไปที่อื่นจะไม่ว่าเลย แต่นี่ไปมหาลัยนะเว้ย! วันเปิดเรียนปกติด้วย แต่งตัวให้มันดีๆ หน่อยสิ กาลเทศะน่ะรู้จักไหม?
แล้วตัวซอลลี่ก็ขาวซะอย่างกับจะเรืองแสงได้ หาอะไรมาปิดๆ บังๆ รัสมีไว้บ้างก็ดี ลำพังรูปร่างหน้าตาก็เด่นเด้งจะแย่แล้ว อย่าต้องไปเปล่งแสงให้แยงลูกกะตาและต่อมอิจฉาของชาวบ้านเขาอีกเลย
แล้วซอลลี่จะไปมหาลัยผมทำไมน่ะเหรอ?
เหอ.. ก็คงไม่ได้นึกอยากไปเยี่ยมชมการเรียนการสอนของน้องชายคนเล็กผู้หล่อเหลาอย่างผมอยู่แล้วล่ะ เป้าหมายแท้จริงของเขาอยู่ที่คณะวิทศาสตร์ต่างหาก แต่ถ้าถามว่าไปทำอะไร? ก็คง.. ไปตามหาหัวใจล่ะมั้ง ฮ่ะๆๆ
“อ่ะ เจอแล้ว!” ผมค้นเจอเสื้อยืดผ้าเนื้อบาง เป็นแขนสั้นคอวีสีเทาๆ อันนี้คงพอใช้ได้มั้ง น่าจะใส่เย็นสบายดี
แล้วก็ยื่นให้พี่ชายที่ยืนทำหน้าเมื่อยไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง “ซอลลี่?”
“เปลี่ยนให้พี่ทีสิ”
..นั่น เอาแล้วไงล่ะ ไอ้นิสัยชายน้อยแห่งบ้านทรายทองเนี่ย เอิ่ม..คือผมหมายถึงง่อยแดกน่ะ ไม่ค่อยชอบทำอะไรเอง ชอบให้คนอื่นคอยปรนนิบัติรับใช้ แม้แต่อาบน้ำบางครั้งซอลลี่ก็ยังให้คนอื่นอาบให้เลยเหอะ เอากะเขาสิ
“อย่ามาเยอะกับน้อง ขอร้อง.. ถ้ายังอยากจะออกจากบ้านในสภาพที่สวยงาม ก็รีบๆ เปลี่ยนเสื้อแล้วตามออกมาซะ” ผมปาเสื้อยืดใส่หน้าพี่ชายอย่างไม่ใยดี(แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่วนลงคอ) ก่อนจะเดินหนีไปหยิบกระเป๋า กุญแจรถ แล้วก็แซนด์วิชติดมือมา
“แซนด์วิชนี่ไปกินในรถแล้วกันนะ” ผมตะโกนบอกทิ้งท้าย
“ใจคอจะติดมันทุกแยกเลยรึไงเนี่ย?” คนที่นั่งเบาะข้างผมบ่นพึมพำด้วยความเบื่อหน่าย หลังจากจัดการกับมื้อเช้าของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เวลคัม ทู บางกอก” ผมพูดขำๆ ด้วยชาชินกับสถาพคล่องบนถนนในชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้ไปซะแล้ว ก่อนจะกดปุ่มเปลี่ยนคลื่นวิทยุเพื่อหาเพลงฟังไปเรื่อยเปื่อย
“โคเนโร แบร์ลุสโคนี.. เป็นใครกันเหรอ?” ผมถามขึ้นหลังจากเห็นไฟสัญญาณข้างหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียว
“หือ?” ซอลลี่หันมามองหน้าผมงงๆ “นายสนใจหรือไง?”
“แค่รู้สึกติดใจนิดหน่อยน่ะ..” ..อันที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเท่าไหร่หรอก แต่มันรู้สึกติดค้างในใจยังไงไม่รู้สิ
“ถึงจะบอกว่าเป็นคนรู้จักของพี่ ..แต่ถ้าทั้งป๊ะป๋าทั้งแม่ก็รู้จัก ก็แปลว่าเขาน่าจะเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปด้วยหรือเปล่า? เป็นนายแบบงั้นเหรอ? ทำไมซันถึงไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยล่ะ?”
“ไม่ใช่นายแบบหรอก” อีกฝ่ายตอบเรียบๆ ตามองนู่นนี่นอกกระจกรถไปเรื่อย “แล้วก็ไม่เชิงว่าเป็นที่รู้จักอะไรมากมาย.. นายยังไม่เคยข้ามไปอิตาลีมาก่อนใช่มั้ย?”
“ฮึ? ..อืม” จู่ๆ อีกฝ่ายก็หันกลับมาถาม ผมเลยตอบออกไปงงๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ “เคยดิ เคย ..เคยไปมิลานเมื่อปีก่อน ตอนที่ป๊ะป๋าไม่สบายน่ะ”
เมื่อช่วงซัมเมอร์ของปีก่อนมีครั้งนึงที่ป๊ะป๋าป่วยระหว่างไปทำงานที่มิลาน ตอนนั้นผมกับซินอยู่ที่ลอนดอนพอดี ก็เลยรีบตีตั๋วบินไปเยี่ยม ได้อยู่เฝ้าไข้กันสักสัปดาห์นึงได้ล่ะมั้ง ..ถ้าจำไม่ผิดนะ
“ทำไมอ่ะ? เค้าเป็นคนดังในอิตาลีรึไง?”
“ก็ไม่เชิง.. มันไม่ใช่ที่ตัวของโคเน่หรอก แต่นามสกุลของหมอนั่น.. แบร์ลุสโคนี..น่ะ เป็นที่รู้จักของคนอิตาลีส่วนใหญ่ โดยเฉพาะแถบอิตาลีตอนใต้ ..และโดยเฉพาะที่เมืองนาโปลี” ผมฟังพี่ชายพูดไปก็พยักหน้ารับรู้ไปพลาง..
เมืองนาโปลี หรือก็คือ เมืองเนเปิลส์ ในภาษาอังกฤษนั่นแหล่ะ เป็นเมืองเก่าแก่โบราณที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานมาเกือบพันปี(นี่ไม่ได้เวอร์นะ) เป็นเมืองท่าสำคัญของยุโรป เป็นเมืองใหญ่ติดอันดับ 3 ของอิตาลี และยังเป็นเมืองที่มีประชากรหนาแน่นที่สุดในอิตาลีด้วย ..อ้อ แล้วก็เป็นเมืองที่มีปัญหาอาชญากรรมสูงที่สุดด้วยนะ เท่าที่ผมรู้.. ว่ากันว่าตลาดมืดที่นั่นเฟื่องฟูสุดๆ เลยล่ะ
“เป็นพวกผู้มีอิทธิพล?” ผมลองเดาจากสิ่งที่ได้ยินมา ซอลลี่ตอบรับงึมงำในลำคอ
“นักการเมือง หรือมาเฟียล่ะ?” ผมถามเล่นๆ
ถามว่าสองอย่างนี้ต่างกันยังไง? ก็คง..ความถี่ของการออกสื่อล่ะมั้งฮะ
“อืม..จะว่ายังไงดีล่ะ” ซอลลี่นิ่งคิด เหมือนกำลังนึกหาคำอธิบายที่เข้าใจง่ายที่สุด ก่อนจะเอ่ยต่อ “แบร์ลุสโคนี เป็นหนึ่งในตระกูลเก่าแก่ที่สุดของนาโปลีน่ะ พวกต้นตระกูลเคยเป็นขุนนางหรือชนชั้นปกครองมาก่อน เลยค่อนข้างจะเป็นที่เคารพยำเกรงและมีหน้ามีตาทางสังคม”
“อ้อ..”
“แม้ปัจจุบันจะผันตัวมาทำธุรกิจได้สามสี่ชั่วคนแล้ว แต่ก็ยังคงสนุบสนุนเงินทุนให้กับพวกนักการเมืองมาตลอด นอกจากนี้ก็ยังก่อตั้งมูลนิธิช่วยเหลือสังคมอีกมายมาย แต่ก็ยังไม่วายถูกเรียกลับหลังว่า ‘มาเฟียโน’ อยู่ดี”
‘มาเฟียโน’ ในภาษาอิตาลี ก็คือ ‘มาเฟีย’ ในภาษาอังกฤษนั่นล่ะครับ
“เพราะมีเบื้องหลังล่ะสิ” ผมว่า ก็นะ.. คนเราถ้ามันขาวสะอาดจริงก็คงไม่ถูกด่าลับหลังหรอก จริงไหม? ยิ่งไปสนับสนุนแหล่งเงินให้พวกนักการเมืองก็ยิ่งชัดเลย จะมีใครจะยอมเสียโดยไม่ได้อะไรกลับคืนมา เมืองนั้นยิ่งขึ้นชื่อเรื่องการทุจริตคอรัปชั่นซะด้วยสิ
“งั้นแหล่ะ” ซอลลี่ยักไหล่แล้วตอบง่ายๆ
“แล้วพี่ไปรู้จักกับคนแบบนั้นได้ยังไงน่ะ?” ผมล่ะสงสัยจริงๆ
“คนแบบนั้น? นายหมายถึงคนแบบไหนกัน?” ซอลลี่หัวเราะลงคอเล็กน้อยขณะพูด “ส่วนตัวพี่คิดว่าโคเน่เป็นคนที่น่าคบคนนึงเลยนะ”
“น่าคบสำหรับพี่ มันไม่ได้หมายความว่าต้อง ‘น่าคบ’ สำหรับคนทั่วไปหรอกนะ” ผมเตือนจากใจจริง “เพราะลำพังตัวพี่เองก็ไม่ใช่คนที่น่าคบซักเท่าไหร่อยู่แล้ว”
“เจ้าบ้านี่!” คนถูกเหน็บหัวเราะร่วนก่อนจะยื่นมือมาผลักหัวผมทีนึงอย่างหมั่นไส้ ก่อนบอก “อย่างน้อยหมอนั่นก็หล่อมากนะ”
“พูดแบบนี้..” ผมเหลือบตามองคนข้างตัวยิ้มๆ “อย่าบอกนะว่ากิ๊กเก่าพี่น่ะ?”
ซอลลี่แค่หัวเราะโดยไม่ได้ตอบว่าอะไร จากนั้นเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระกันมาเรื่อยจนถึงมหาลัยในที่สุด
“แน่ใจนะว่าจะลงตรงนี้?” ผมถามย้ำเพื่อความชัวร์ เมื่อพี่ชายคนโตยืนยันว่าจะลงตรงหน้าคณะวิทย์นี่เลย พอเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าก็เลยถามต่ออีกหน่อย “ทำไมไม่ลองโทรหาเจ้าตัวดูก่อนล่ะ? เผื่อเค้าอาจยังไม่มาเรียน”
“อ้ะ เอานี่ไปใช้ก่อนแล้วกัน” ผมยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ยืมไปก่อน เพราะรู้ว่าซอลลี่ยังไม่ได้เปิดโรมมิ่งเลย
“ถ้าจะโทรหาซันก็กดเบอร์ใครซักคนที่ชื่อขึ้นต้นด้วยตัว EC นะ” ผมบอกทิ้งท้าย เบอร์ของเพื่อนในเสคผมจะเมมชื่อขึ้นต้นแบบนั้นทุกคนแหล่ะ จะโทรเข้าเครื่องใครก็ได้ เพราะยังไงก็นั่งเรียนด้วยกันอยู่แล้ว..
วันนี้ทั้งวันผมไม่เจอใครเลย ทั้งซิน ทั้งไอ้กายหรืออีเมย์ล้วนหายหัวเข้ากลีบเมฆไปกันหมด แต่ก็ไม่ใช่ไม่เคยเกิดขึ้น เพราะถึงเราทั้งสี่คนจะอยู่คณะเดียวกันแต่ก็เรียนกันคนละสาขา จะไม่เจอกันบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากมาย
หลังจากบอกลาเพื่อนในเสคผมก็เดินตรงดิ่งมาที่รถ ตั้งใจว่าจะแวะซุปเปอร์มาเก็ตก่อนค่อยกลับคอนโด ซินก็กินล้างกินผลาญ ส่วนซอลลี่ก็กินยากกินเย็น เลยต้องไปสรรหาเสบียงมาตุนไว้เสียหน่อย จะได้ไม่มีใครมาบ่นง้องแง้งข้างหูให้ปวดประสาท
พูดถึงซอลลี่ ตอนโทรไปถามเห็นบอกว่าเย็นนี้จะกลับเอง ก็รอดูกันต่อไปว่ากลับเองน่ะจะกลับถึงบ้านไหม? ถ้าไม่.. ก็ปล่อยไว้งั้นแหล่ะ ไม่ออกไปรับหรอกนะ ชะละล่า ฮ่าๆๆ
“อ่ะ..” กดรีโมทปลดล็อคแล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นใครบางคนมายืนหล่อพิงรถอยู่ก่อน
“ไฮ~” ไอ้หัวหงอกฟ้าประทานยกมือเซย์ไฮทักทายผม ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับแบบไม่ต้องเสียเวลาเชื้อเชิญ
ต่อไปนี้คงต้องพยายามทำตัวให้ชินล่ะมั้ง.. ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ เหวี่ยงกระเป๋าไปข้างหลัง แล้วเข้าไปนั่งประจำที่บ้าง..
!!.. แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อจู่ๆ ไอ้คนที่นั่งข้างๆ ดันมาขโมยหอมแก้มกันแบบไม่ให้ตั้งตัว ผมรีบหันควับไปมองผู้ก่อเหตุอย่างเอาเรื่อง แต่หมอนั่นกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พออ้าปากเตรียมจะด่า ก็ต้องหุบฉับเมื่อเจอกับวลีสั้นๆ ของมัน
“คิดถึง”
!!.. ก็เลยไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือควรจะเขินดีทีนี้ ..เล่นมาทื่อๆ ตรงๆ แบบนี้อีกแล้วนะเอี้ยฟ้าประทาน
แต่จะว่าไปแล้ว..โดนหอมก็โดนแค่แก้มเดียวนี่หว่า แต่ไหงมันถึงได้ร้อนฉ่าไปทั้งสองแก้มเลยว้า~? ซันชายน์เอ๊ย! เจอแค่นี้ก็ถึงกับไปไม่เป็นแล้วหรือไงเนี่ย? อ่อนหัดว่ะ แง่ง!
“มึงไม่คิดจะตอบกลับบ้างเลยเหรอ?” เสียงเนิบๆ ของมันดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังวุ่นวายกับการเสียบกุญแจรถให้ตรงรู ..เอ้ย! ทำไมมันเสียบไม่เข้าสักทีวะ?
“อะไร?” ผมถามกลับไป แต่ทำไมเสียงมันฟังแผ่วๆ ชอบกล? เฮ้ย! ไอ้มือบ้านี่ก็นิ่งหน่อยสิวะ แล้วกูจะได้กลับบ้านสักทีไหมเนี่ย?
“..คิดถึงเหมือนกัน..เงี้ย”
ผมแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองกับประโยคที่ได้ยิน สตาร์ทรถสำเร็จก็หันไปถลึงตาใส่มันที่นั่งหน้ามึนอยู่ ..ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าไอ้บ้านี่จะเป็นคนพูดสองประโยคอันน่าตกใจเมื่อครู่ หูฝาดหรือเปล่าวะกู? เหอๆ
“มึงไปจำใครมา?” ผมถามมันขณะเลี้ยวรถออกจากคณะ
“ก็เพื่อนกูบอก” มันพูดหน้าซื่อ
เออเนาะ เรื่องที่คนอย่างมันมีเพื่อนคบนี่ก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่ะ เพื่อนมันมาเห็นดีเห็นงามอะไรในตัวมันวะ? น่าสงสัย..
“ใคร?” แล้วจู่ๆ ผมก็อยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับมัน และคนรอบๆ ตัวของมันขึ้นมาซะอย่างนั้น
“มานะ” มันตอบ
มานะ.. นี่ชื่อคนใช่ไหม?
“คนไหน? กูเคยเจอป่ะ?” ผมพยายามนึกหน้าเพื่อนแต่ละคนของมันที่ผมเคยเจอ ..อืมมม ก็มีไอ้แว่นที่ชื่อ.. อะไรนะ? ผมจำไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่ามีไอ้แว่น ไอ้หน้าตี๋(ที่ผมก็ลืมชื่อไปแล้วเหมือนกัน) ไอ้ผมสีน้ำตาลทอง ไอ้หน้าหวานจี้..
อืม..ไอ้คนหลังนี่เป็นเพื่อนมันด้วยหรือเปล่าวะ? เอี้ยฟ้ามันเคยบอกว่าเป็นเหมือนกับครอบครัว ..‘เหมือน’..ก็แปลว่าไม่ใช่น่ะสิ ไม่ใช่..แล้วตกลงพวกมันสองตัวมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่วะ? ..เหมือนจะติดใจอยู่นิดหน่อยแฮะ
เอ้อ ช่างเห๊อะ! ..อ้อ แล้วก็มียัยชิฮัวจอมโหดอีกคน...เพื่อนเอี้ยฟ้าที่ผมเคยเจอก็มีแค่นี้แหล่ะ ..ยังมีคนอื่นอีกหรือเปล่านะ?
“เคย ที่ผมสีน้ำตาลทองๆ น่ะ” เอี้ยฟ้าตอบ ผมพยักหน้า ..อ๋อ ไอ้ผมสีน้ำตาลทองมันชื่อ ‘มานะ’ นี่เอง
“แล้วมันบอกอะไรมึงมาอีก?” ผมถามอีก ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ ก็เลยเปลี่ยนคำถามใหม่แบบไม่ค่อยแน่ใจนัก “ไม่สิ.. มึงเล่าอะไรให้มันฟังรึเปล่า?”
“เล่าอะไร?” มันถามกลับมางงๆ
“ก็เรื่องของกูกับมึงน่ะ มึงคงไม่ได้พูดอะไรพล่อยๆ ออกไปหรอกนะ?” พูดแล้วก็ให้นึกหวั่นใจ ตอนป๊ะป๋าถามมันยังกล้าตอบ แล้วนี่กับเพื่อนของมันเอง..
“พล่อยๆ ยังไง? กูแค่ตอบคำถามของมันเฉยๆ” มันยังคงเนิบเฉื่อยแบบไม่เดือดไม่ร้อน แต่ไอ้คำว่า ‘ตอบคำถาม’ ของมันนี่แหล่ะทำเอาผมใจหายแว้บเลย
“ถามอะไร? เพื่อนมึงถามอะไรวะ?!”
“ก็ถามว่า.. มึงกับกูมีความสัมพันธ์กันยังไง?”
“แล้วมึงตอบไปว่าไง?” ผมพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น อย่าให้อธิบายความรู้สึกตอนนี้เลย ..บอกไม่ถูกว่ะ ทั้งตื่นเต้น ทั้งสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน นึกรู้เลยว่าคำตอบของมันต้องทำให้ผมได้อับอายขายขี้หน้าชาวบ้านได้แน่ๆ ..แค่ยังไม่รู้ว่าเลเวลไหนเท่านั้นเอง
“ก็บอกว่า.. ถ้ามึงเป็นแบบนี้” เอี้ยฟ้าทำท่าทางประกอบคำพูดด้วยการยกมือซ้ายขึ้นมา จรดนิ้วชี้กับนิ้วโป้งเป็นวงกลม
“....?....”
“กูก็เป็นแบบนี้” คราวนี้มันยกมือขวาขึ้นมา งอนิ้วทั้งหมดลงเหลือไว้เพียงนิ้วชี้นิ้วเดียว
“....??...” ผมเหลือบมองมัน แล้วกลับไปมองทางตาปริบๆ ยังไม่เข้าใจสิ่งที่มันกำลังจะสื่อ จนเมื่อมันสาธิตท่าทางสุดท้ายนั่นล่ะ
ชัดเลย..
“แล้วเราก็แบบนี้กัน” มันพูดพร้อมกับเอานิ้วชี้ของมือขวาแหย่ซ้ำๆ เข้าไปในวงกลมของมือซ้าย..
!!..
ไอ้เอี้ยฟ้าประท๊านนนนนนนนน!!!
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“..กูไม่กินเห็ด”
พอได้ยินผมพูดแบบนั้น ไอ้คนที่กำลังจะคีบเห็ดเข็มทองมาใส่ถ้วยผมก็เป็นอันชะงัก มันเงยหน้ามองผมตาปริบๆ ก่อนจะวกมือกลับไปป้อนใส่ปากตัวเองแทน
“แล้วเป็ดล่ะ?” มันถามพลางคีบเป็ดย่างขึ้นมาชิ้นนึง พิจารณาอยู่สองสามวินาที จากนั้นก็เอาใส่ปากเคี้ยวหน้าตาเฉย
..นึกว่ามันจะคีบให้ผมใช่ไหม? ผมก็คิดงั้นเหมือนกัน แง่ง! แล้วจะถามหาแม่มึงเหรอ สัด!
“..........” ผมเลิกสนใจจะตอบคำถามมัน แล้วหันมาคีบนั่นคีบนี่ในหม้อไฟใส่ปากตัวเองบ้าง
สงสัยใช่ไหมว่าตอนนี้ผมกำลังนั่งกินอะไร? อยู่ที่ไหน? ..สุกี้น่ะ ที่ห้างที่เคยมาประจำแหล่ะ พอลงจากรถเอี้ยฟ้ามันก็ลากผมตรงดิ่งมาเข้าร้านนี้เลย มันบอกว่ามัน..หิว
เอ้อ.. แต่เราไม่ได้นั่งรถมาด้วยกันหรอกนะ ไอ้เอี้ยนี่มันนั่งวินมอ’ไซด์ตามหลังผมมา เพราะหลังจากฟังมันพรีเซ้นต์ความสัมพันธ์เชิงกายภาพในรูปแบบของภาษามือสุดเจิดนั่นจบ ผมก็ช็อคไปหลายวินาที ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาประสบพบเจอความอับอายขั้นแอดวานซ์มงกุฏเพชรขนาดนี้มาก่อน
ถ้ามันจะทำกันแบบนี้นะ สู้บอกไปตรงๆ เลยว่าเราสองคน..เอ่อ..มีอะไรๆ กัน ยังไม่น่าอายเท่านี้เลย ..หรือไม่ก็..เอ่อ...ถ้าเพียงแต่ผมจะเป็น..นิ้วชี้ แล้วเอี้ยฟ้ามันเป็นวงกลม..ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะไม่รู้สึกเสียหน้าขนาดนี้เลย
รู้สึกเหมือนโดนลบเหลี่ยมยังไงไม่รู้..
นึกไม่ออกเหมือนกันว่าถ้าเกิดไปเจอกับไอ้เพื่อนมานะของมันผมควรจะทำหน้ายังไงดี? ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย ยิ่งอายก็ยิ่งอยากกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้แรด หึยยย..
คอยก่อนเถอะมึง คราวหน้ากูจะต้องเป็นนิ้วชี้ให้ได้ คอยดู! ระวังหลังเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน ไอ้บ้าเอ๊ย!!
หลังจากดึงสติที่แตกกระเจิงกลับมาได้ ผมก็หักพวงมาลัยรถลงจอดข้างทาง เอื้อมมือไปเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าเรียบเฉย(อายจนชาน่ะ) จากนั้นก็ถีบแมร่งลงจากรถไปเลย พ้นหูพ้นตาซะ แถวๆ หน้ามหาลัยนั่นแหล่ะ แล้วก็ปิดประตู และบึ่งรถออกมาโดยไม่สนใจชะตากรรมของไอ้หน้าหนาจากกาแล็กซี่อื่นนั่นอีก
แต่อย่าคิดว่าพ้นนะ เพราะหลังจากผมมาถึงห้าง จอดรถเรียบร้อย ลงมาก็เห็นมันกำลังควักตังค์จ่ายพี่วินพอดี.. จำได้ว่าครั้งแรกที่มันให้ผมไปส่งที่คอนโดก็เพราะไม่กล้านั่งแท็กซี่กลับเอง มันบอกอันตราย แต่ทีมอ’ไซด์วินดันเสือกกล้านั่งมานะ เฮอะ ไอ้คุณชายเฮงซวย!
แล้วที่ยอมให้มันลากเข้าร้านสุกี้ง่ายๆ ก็เพราะเห็นแก่ความพยายามของมันที่อุตส่าห์ตามมาจนทันน่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก..
แล้วพอมานั่งกินสุกี้กัน มันก็กระตือรือร้นคีบนู่นคีบนี่ใส่จานผมไม่ได้หยุด คงจะพอรู้ตัวล่ะมั้งว่าผมเคืองมันอยู่ เพราะตั้งแต่ที่ลานจอดรถห้างผมก็ทำเป็นไม่สนใจไม่พูดไม่มองหน้ามันเลย ..จริงๆ แล้วเมื่อกี๊เป็นประโยคแรกที่ผมเพิ่งจะเปิดปากพูดกับมันเหอะ ผมไม่กินเห็ด เห็ดทุกชนิดนั่นแหล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ แค่รู้สึกไม่ชอบเฉยๆ ก็เลยไม่กิน ..แค่นั้น
“อ้ะ...” เป็ดย่างถูกคีบมาวางในจานของผมในที่สุด
ผมเหลือบตามองหน้าคนที่เอามาวาง ก็เห็นมันกำลังจดจ้องเหมือนลุ้นว่าผมจะกินหรือเปล่า? ไอ้ของที่มันขยันคีบมาให้ก่อนหน้านี้ผมก็ยังไม่ได้แตะสักชิ้น กองรวมเอาไว้จนแทบจะเต็มจาน ตั้งใจว่าจะไม่กิน เพราะยังไม่หายเคือง(..ก็ทั้งเคืองทั้งอายแหล่ะ ช่างทำกับกูด๊ายยย) แต่พอเผลอไปสบตาก็เลยต้องเสียเวลาชั่งใจ สุดท้ายก็คีบเป็ดชิ้นนั้นเข้าปากเคี้ยวด้วยความรู้สึกสงสาร...ล่ะมั้ง ก็มันเล่นกันจ้องตาแป๋วเลยนี่หว่า
“....!....” พอเห็นว่าเป็ดของตัวเองขายออก เอี้ยฟ้าก็ยิ้มออกมาทันทีเลย ถึงจะไม่ได้ยิ้มกว้างจนเห็นชัดมากมาย แต่ก็รู้สึกได้แหล่ะว่ามันกำลังดีใจ และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึก..เหมือนใจมันหวิวๆ ยังไงชอบกล..?
“อ้ะ...” จากนั้นเป็ดย่างชิ้นที่สอง ที่สาม ที่สี่ ก็ทยอยตามมาอย่างไม่ขาดสาย แต่..เฮ้ย! ใจคอจะให้กินแต่เป็ดเลยหรือไงวะ?! เอาอย่างอื่นมาบ้างสิมึง ชักเลี่ยนแล้วนะเนี่ย!
ผมเอื้อมมือไปคีบผักแล้วส่งใส่จานของมันบ้าง ..จะว่ายังไงดีล่ะ? ปล่อยให้อีกฝ่ายคีบให้ฝ่ายเดียวมันก็รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ เลยต้องคืนกำไรแก่ลูกค้าบ้าง ฮ่ะๆ แต่ดันลืมไปว่าไอ้ตัวประหลาดนอกกาแล็กซี่นี่มันไม่นิยมบริโภคผัก จนมันพูดขึ้นมานั่นแหล่ะ ผมถึงนึกได้
“กูไม่ชอบผัก” มันเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะเขี่ยผักของผมไปไว้ข้างจาน
ตามทฤษฎีผมควรจะคีบหมูคีบกุ้งส่งให้ใหม่เพื่อเอาใจมันใช่ไหม?
..แต่ไม่! ทำแบบนั้นต้องไม่ใช่ซันชายน์แน่ๆ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังจะมาเขี่ยผักทิ้งแบบนี้เห็นแล้วมันขัดใจคนหล่อนิสัยดี(?)และรักสุขภาพยิ่งนัก ผมเอื้อมมือไปคีบผักชิ้นเดิม(ที่มันเขี่ยทิ้ง)นั่นแหล่ะ แล้วเอาไปจ่อที่ปากของมันซะเลย
“กินซะ” ผมบอกนิ่งๆ
“กู...” มันทำท่าอิดออดไม่อยากกิน ราวกับสิ่งที่ผมป้อนให้เป็นกิ้งกือไส้เดือนยังไงยังงั้น ผมชักทนไม่ไหวเลยถลึงตาใส่ดุๆ พร้อมทั้งยื่นตะเกียบไปจ่อเสียจนแทบจะกระแทกปากมัน
“กิน!” ผมบอกซ้ำ
“ซันนี่..” มันพยายามจะอ้อน ..แต่ไม่ได้ผลหรอก! ผมบังคับตัวเกลียดผักอย่างซินให้กินแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก(และปัจจุบันก็ยังทำอยู่) แค่จะบังคับเด็กโข่งจากดาวดวงอื่นอีกคนทำไมผมจะไม่สามารถ? อ้อนให้ตายก็ไม่ใจอ่อนหรอก จะบอกให้! เพราะงั้นก็จงก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรม แล้วแดกๆ เข้าไปซะ!
วะฮะฮ่า แอบสะใจยังไงไม่รู้สิ ..รู้สึกเหมือนได้แก้แค้น เอิ๊กๆ
“เดี๋ยวนี้!” ผมทำหน้าตาประมาณว่า..กูจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ ไม่งั้นกูจะง้างปากมึงแล้วยัดเข้าไปเอง!.. มันทำลีลาอีกนิดหน่อยพอเป็นพิธี ก่อนจะยอมอ้าปากให้ผมป้อนผักเข้าไปในที่สุด
“อ้ะ...” จากนั้นผักชิ้นที่สอง ที่สาม ที่สี่ ก็ทยอยตามไปอย่างไม่ขาดสาย
แม้มันจะยอมอ้าปากรับ เคี้ยวลวกๆ แล้วรีบกลืนเร็วๆ โดยไม่ปริปากบ่น แต่ในใจคงกำลังคิดว่า...เฮ้ย! ใจคอจะให้กินแต่ผักเลยหรือไงวะ?! เอาอย่างอื่นมาบ้างสิมึง จะอ้วกแล้วนะเนี่ย!...แหงๆ ฮ่ะๆๆ
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแม่ไก่ที่กำลังป้อนอาหารลูกเจี๊ยบเลยว่ะ ฮ่ะๆๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบฟ้าประทานเอ๊ย! ..แต่จะว่าไปก็รู้สึกสนุกดีเหมือนกันแฮะ ได้เห็นหน้าตูมๆ เคี้ยวผักหยับๆ อย่างไม่ค่อยเต็มใจก็ให้นึกเอ็นดู ช่างเหมือนเด็กน้อยอะไรขนาดนี้นะไอ้หมอนี่
ไม่อยากจะยอมรับหรอก แต่ตอนนี้มันดูน่ารักน่าฟัดจริงๆ อยากจะยื่นมือไปขยำขยี้แก้มสีขาวอมชมพูนั่นให้สาแก่ความหมั่นเขี้ยว แต่คิดอีกที..อย่าดีกว่า คนเยอะแยะ ผมเลยเปลี่ยนใจเอื้อมมืออีกข้างไปขยี้หัวหงอกๆ ของมันแทน(..นี่ขนาดรู้ว่ามีคนเยอะแยะนะ ฮ่ะๆๆ)
“เด็กดีๆ” ผมพูดขำๆ ก่อนคีบปลาหมึกยื่นให้มันบ้าง
!!.. แล้วจู่ๆ มันก็ยิ้มกว้างเสียจนเห็นตาเป็นสระอิ ไม่รู้ว่าดีใจกับคำชมเมื่อกี๊ หรือดีใจที่ได้กินอย่างอื่นนอกจากผักสักที แต่ที่รู้แน่ๆ ก็คือรอยยิ้มนี้ของมันทำเอาหัวใจผมเต้นผิดจังหวะขึ้นมาซะเฉยๆ เลย ..งึมๆ อะไรกันเนี่ย?
“ดูดิ มีป้อนกันด้วยอ่ะแก”
“หน้าตาดีทั้งคู่เลยว่ะ ..เสียดายเนอะ”
แว่วเสียงผู้หญิงจากโต๊ะข้างๆ ดังแทรกเข้ามาในบรรยากาศสีชมพูอมฟ้าจางๆ(ยังไม่ม่วงนะ ไม่ๆ ไม่ใช่ตอนนี้ ..ฮ่าๆๆ)ระหว่างผมกับเอี้ยฟ้า จนมือที่กำลังจะป้อนผักชิ้นต่อไปต้องชะงักค้าง แล้วเปลี่ยนทิศทางโค้งเข้าปากตัวเองแทน
ก็อยากเห็นหน้าคนพูดเหมือนกันนะ แต่ไม่กล้าหันไปมอง คือแบบ...ไม่รู้ว่าหันไปแล้วควรจะทำหน้ายังไงน่ะ จะหันไปยิ้มให้? พยักหน้าทักทาย? ถลึงตาใส่? หรือแจกนิ้วกลางฟรีไปเลยดี? เอิ่ม..อย่าหันไปน่ะดีแล้วล่ะ
ก็เลยได้แต่ยกมือข้างที่ว่างฟอร์มเท้าคางพลางบังหน้าไปพลาง(รู้สึกเหมือนจะอายขึ้นมาอีกแล้วสิ) แล้วตีเนียนไม่รู้ไม่ชี้ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น คีบผักคีบเนื้อใส่ปากตัวเองคำ ปากไอ้ลูกเจี๊ยบคำ(มันเลิกจับตะเกียบ แล้วเอาแต่นั่งอ้าปากรอลูกเดียวเลยคราวนี้) สลับกันไปเรื่อยจนอิ่มหนำในที่สุด เฮ้อ..
หลังจากท้องอิ่ม ก็ถึงเวลาออกแรง..คือผมหมายถึงเราทั้งคู่ก็เข้าไปเดินเลือกซื้อของในซุปเปอร์น่ะ ก็อย่างที่พวกคุณคงเดาได้ เอี้ยฟ้าก็รื่นเริงลั้ลลาดูมีความสุขเหมือนทุกครั้งเวลาที่เรามาซื้อของกันที่นี่ เดินเลือกนั่นเลือกนี่จนคิดว่าน่าจะครบแล้วก็เอาไปจ่ายเงิน จ่ายเสร็จก็ถึงเวลากลับบ้านกันสักที
ในตอนที่เดินเข้ามาถึงลานจอดรถ ผมเห็นมีรถมาสด้า 3 สีดำคันหนึ่งเข้าไปจอดเทียบข้างๆ รถเต่าของผมพอดี มีนักศึกษาชาย(คนละสถาบันกับพวกผม)สี่คนเปิดประตูเดินลงมาพร้อมกับเสียงคุยกันแซวกันเฮฮา แต่ก็เปลี่ยนเป็นเงียบกริบเมื่อพวกมันหันมาเห็นผมกับเอี้ยฟ้าเดินเข้ามาใกล้ ทีแรกก็ว่าจะไม่สนใจ ตั้งใจจะเดินเลยไปที่รถของตัวเอง แต่พวกนั้นมันดันเดินมาขวางข้างหน้า จนผมต้องหยุดยืนจ้องหน้าพวกมันอย่างมีคำถาม
ผมว่าผมไม่น่าจะรู้จักคนพวกนี้มาก่อนนะ ไม่ค่อยคุ้นหน้าเลยสักคน
“ไง ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ไม่เจอกันนานเลยนะมึง” หนึ่งในนั้นทักขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนและหน้าตามันก็ดูกวนส้นตีนใช้ได้เลยล่ะ
ตอนนี้ผมกระจ่างแล้วล่ะว่าเป้าหมายไม่ใช่ผม
แต่ไอ้คนถูกทักที่เดินเข็นรถเข็นของซุปเปอร์ตามมาดันเสือกหันมาถามผมด้วยหน้าอึนๆ ของมัน “คนรู้จักมึงเหรอ?”
“พ่องดิ มันทักมึงไม่ใช่รึไง?” ผมตอบกลับเซ็งๆ นี่ถ้าพวกมันจะรำลึกความหลังอะไรกันก็ผมขอเข้าไปนั่งรอในรถได้ไหมเนี่ย? ข้างนอกนี่ร้อนชะมัด แล้วยืนนานๆ มันก็เมื่อยจะตายไป..
“มึงจำกูไม่ได้รึไงวะ สัดฟ้า?! ล่าสุดที่เราเจอกันก็ที่เดอะลัสต์ไง มึงสอยเด็กที่กูเล็งไว้ไป แถมยังกระทืบเพื่อนกูที่เป็นบาร์เทนเดอร์อีก ..แต่นั่นยังไม่แสบเท่าที่มึงเคยโกงบอลกูไปตั้งสองแสนหรอก!” จากหน้ากวนๆ เมื่อครู่ ก็ดูเหมือนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นขึ้นมา ตาทั้งคู่ของหมอนั่นลุกวาวอย่างเอาเรื่อง รวมทั้งไอ้สามตัวที่ยืนเป็นแบล็คกราวน์อยู่ข้างหลังก็พลอยมีอารมณ์เดือดดาลร่วมไปด้วย
..ถ้าทั้งหมดที่ไอ้นั่นพูดมาเป็นเรื่องจริง มึงนี่ก็เลวครบทุกมิติเลยนะ เอี้ยฟ้า เหอๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเป็นคนเดียวกับไอ้ลูกเจี๊ยบตัวเมื่อกี๊ ที่ดีแต่อ้าปากรออาหารจากแม่ไก่อย่างผม
“ไม่เห็นจำได้” แต่ไอ้คนที่เพิ่งถูกสาธยายความดีงามดันตอบปฏิเสธหน้าตาเฉย ดูจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรกับใครเขาสักนิด ..แบบนี้ไม่แคล้วคงมีเรื่องกัน
“มึงนี่มันวอนจริงๆ นะ” อีกฝ่ายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“เคลียร์ไปแล้วกัน กูไปรอในรถนะ” ผมบอกมันขณะหันไปคว้ารถเข็นมาเข็นซะเอง คิดว่ากะอีแค่สี่คนเอี้ยฟ้ามันคงเอาอยู่ อีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมด้วย ไม่อยากจะสอดมือไปสร้างศัตรูเพิ่มเท่าไหร่หรอก เท่าที่มีอยู่ก็แทบจะสับรางไม่ทันแล้ว ฮ่ะๆๆ
แต่ใครอีกคนในกลุ่มนั้นกลับขยับขึ้นมาขวางหน้า เอามือมาดันตะกร้ารถไว้ ไม่ยอมปล่อยให้ผมผ่านไป ผมเงยหน้ามาขมวดคิ้วมองมันอย่างต้องการคำตอบของการกระทำ แต่มันกลับยักคิ้วกวนๆ
“มึงที่ชื่อ ซันชายน์ ใช่มั้ย?” มันถาม
“ใช่” ผมตอบสั้นๆ พยายามจะเหหัวรถเข็นออกจากมัน แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย
“หน้าตาแบบนี้เองเหรอที่ปราบไอ้ฟ้าประทานซะอยู่หมัด” อีกคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้าเหยียดหยามยังไงชอบกล ..หน้าตากูก็ออกจะดี มามองกันแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ?
และไอ้คนสุดท้ายที่ยังไม่มีบทก็มาเดินวนเวียนสำรวจรอบตัวผมด้วยสายตาที่ผมไม่ค่อยชอบใจยิ่งกว่าไอ้คนเมื่อกี๊อีก มันพูดว่า “อยากรู้จังว่าใช้วิธีไหนถึงทำให้ไอ้หมาบ้า กลายเป็นหมาเดินตามตูดเจ้าของต้อยๆ แบบนี้ได้”
“เอาอะไรให้กินกันน้า~? ถึงได้เชื่องขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่า...” แล้วมันก็เดินไปซ้อนข้างหลังของไอ้คนที่จับตะกร้ารถเข็นของผมอยู่ เอามือทั้งสองข้างเกาะไหล่เพื่อนมัน ก่อนเด้งเอวไปกระแทกตูดเพื่อนมันเบาๆ สองสามที
“ฮ่าๆๆๆ” จากนั้นพวกมันทั้งสามตัวก็หัวเราะชอบใจกันอย่างสนุกสนาน ส่วนคู่กรณีของเอี้ยฟ้าแค่หัวเราะลงคอแบบเก๊กๆ เท่านั้น
“..........” ผมทำเพียงยืนมองพวกมันเฉยๆ เฉยมากกว่าที่ตัวเองคิดซะอีก ไม่ใช่ไม่โกรธ แต่โกรธอย่างมีสติ และกำลังคิดหาวิธีเอาคืนอยู่ ..ส่วนเรื่องอาย ผมว่าวันนี้ผมอายมามากแล้ว อายจนคิดว่า..พอเหอะ เก็บไว้อายวันหลังบ้างก็ได้ เพราะงั้นตอนที่เห็นพวกมันล้อเลียนด้วยท่าทางจัญไรนั่นผมถึงไม่ได้รู้สึกอับอายอะไร หนักไปทางโกรธอย่างเดียว
“อะไรจ๊ะ?” หนึ่งในสามตัวถามยิ้มๆ เมื่อเห็นผมปล่อยมือจากรถเข็น แล้วก้าวเข้าไปหาพวกมันใกล้ๆ
“อยากรู้ใช่มั้ย ว่ากูเอาอะไรให้มันกินเป็นประจำ?” ผมถามพวกมันเสียงเรียบ ไอ้ตัวเดิมก็เลยพูดคำถามเดิมว่า ‘อะไรจ๊ะ?’ อีก
ผมยิ้มเย็น ล็อกพิกัดเป้าหมายได้ก็ขยับเข้าไปหามันอีกหน่อยให้ได้ตำแหน่งเหมาะๆ มันหันไปยิ้มและยักไหล่กับพรรคพวก แต่พอหันกลับมาหาผมอีกทีก็เจอกับลูกเตะสูง 180 องศา เสยเข้าปลายคางไปแบบจังเบอร์ คาดว่าคงได้นอนยาวจนนับดาวได้หมดกาแล็กซี่ช้างเผือกนั่นแหล่ะ ...ก็ภาวนาว่ามันคงไม่ได้กัดลิ้นตัวเองขาดไปแล้วหรอกนะ หึ!
“เฮ้ย!!!” ไอ้สามตัวที่ยังเหลืออยู่แหกปากร้องพร้อมกัน มันมองศพเพื่อนมันสลับกับหน้าใสๆ ของผมคล้ายไม่อยากเชื่อสายตา สงสัยจะประทับใจจัดๆ
..เอาเหอะ ท่านี้กูไม่ได้งัดมาโชว์บ่อยๆ หรอกนะ ถือเป็นบุญตาของพวกมึงแล้วกัน จดจำทุกการเคลื่อนไหวให้ขึ้นใจเลยล่ะ แล้วก็อย่าลืมประทับตราหน้าแฟ้มข้อมูลไว้ด้วยว่า ..นี่แหล่ะ ซันชายน์!!
“ตีนกูนี่ไง อาหารหลักของไอ้เอี้ยฟ้าประทาน” ผมพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ ได้ยินไอ้คนถูกพาดพิงหัวเราะหึๆ ชอบใจอยู่ข้างหลัง
หลังจากตั้งสติได้ หนึ่งในผู้รอดชีวิตก็พุ่งหมัดเข้าใส่ผม ผมเอี้ยวตัวหลบทัน ก่อนที่มันจะกระเด็นออกไป ..กระเด็นได้ยังไงในเมื่อผมหลบ? ก็เจอตีนเอี้ยฟ้าเข้าไปยังไงล่ะ ฮ่ะๆๆ
จากนั้นก็..อย่าถามเลย ซัดกันนัวล่ะครับ..
“ไม่ขึ้นไปข้างบนก่อนเหรอ?” คนที่ผมขับรถมาส่งหน้าคอนโดหันมาถามคล้ายเชิญชวน
ผมหรี่ตามองมันอย่างรู้ทัน ก่อนจะถามยิ้มๆ “อยากให้กูขึ้นไปทำอะไรน่ะ?”
มันไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่กลับยื่นหน้าเข้ามาดูดปากผมเบาๆ ทีนึงแบบอ้อนๆ ผมหัวเราะออกมา แล้วยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บปากมันบ้าง.. ชักรู้สึกว่าบรรยากาศภายในรถมันอบอวลไปด้วยสีชมพูอมฟ้าจางๆ อีกแล้วว่ะ ฮ่ะๆๆ ดีหน่อยที่รถผมมันติดฟิล์มมืดตึ๊ดตื๋อ เลยไม่ค่อยห่วงว่าทำอะไรแล้วใครจะเห็น
“กูต้องรีบกลับไปดูพี่ชายแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้กลับถึงคอนโดรึยัง?” ผมบอกพลางตีแก้มมันเบาๆ ..นิ่มดีจัง อดใจไม่ไหวเลยหยิกแก้มมันซะงั้น
เอี้ยฟ้าจับมือผมไว้ แล้วเอาไปกัดเบาๆ ทีละนิ้วๆ ไปๆ มาๆ ชักเริ่มหยิวจนต้องรีบชักมือกลับ ..ไม่ได้ๆ เดี๋ยวจะเผลอไผลใจง่ายเดินตามมันขึ้นไปบนห้องล่ะแย่เลย ฮ่ะๆๆ
“พรุ่งนี้ลานะ” ประโยคงงๆ ของมันทำให้ผมไม่สามารถประมวลผลได้ เลยต้องร้องขอคำอธิบายเพิ่มเติมเสียหน่อย “ลาอะไร?”
“ก็มึงเคยบอกว่าถ้ากูจะหายไป ให้ลาล่วงหน้าไง” เอี้ยฟ้าบอก แต่คงเห็นว่าผมยังไม่เข้าใจก็เลยช่วยย้อนความทรงจำให้ “มึงบอกมึงไม่ชอบนักเรียนที่ขาดเรียนบ่อยๆ ขาดเรียนนานๆ แล้วก็ขาดเรียนไม่มีสาเหตุ”
“..........” ผมพยายามนึก นึก นึก.. อ้อ นึกออกแล้ว! ตอนนั้นเอง ตอนที่มันมาขอให้ผมสอนให้รู้จักความรัก..(งึมๆ พูดแล้วฟังเสี่ยวๆ ยังไงพิกลแฮะ ฮ่ะๆ)
จริงสิ พูดถึงเรื่องนี้ก็นึกขึ้นมาได้ เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเจอมุขจีบแบบนี้ครั้งแรก และคงจะเป็นครั้งเดียวด้วย ช่างเป็นคนที่มีสไตล์เป็นของตัวเองจริงๆ ไอ้ฟ้าประทาน ทามิยะ คนนี้น่ะ..
“กูไม่ได้หายไปนาน..ก็แค่วันเดียวเอง และคงไม่ได้หายไปบ่อยๆ หรอก พรุ่งนี้กูต้องไปหาคุณพิณ ไม่ได้หายไปแบบไม่มีสาเหตุ เพราะงั้นกูก็ยังไม่เข้าข่ายคนที่มึงจะไม่ชอบใช่มั้ย?” คำถามสุดท้ายของมันทำให้ผมต้องยิ้มออกมา ..ถึงอยากจะไม่ชอบ แต่ก็เผลอชอบไปแล้วล่ะ ทำไงได้? ก็น่ารักซะขนาดนี้นี่นะ ให้ห้ามใจตอนนี้คงไม่ไหวแล้วจริงๆ
“อืม..” ผมตอบรับในลำคอ แล้วบอก “ฝันดีนะ” ขณะที่มันกำลังจะลงจากรถไป
“กูจะฝันถึงมึง” มันหันมาบอกยิ้มๆ ก่อนจะปิดประตูรถ แล้วโบกมือบ๊ายบาย
โอยยย.. ไม่อยากจะบอกเลยว่าเย็นนั้นกว่าจะถึงคอนโดผมเมื่อยกล้ามเนื้อบนหน้าแทบตาย ไม่ว่าจะมองจะเห็นอะไรก็ชวนให้ยกยิ้มไปหมด เจอไฟแดง 480 วินาทีก็ยิ้ม เด็กขายพวงมาลัยมาเคาะกระจกก็ยิ้ม คนขับรถปาดหน้าก็ยิ้ม เห็นจ่าเฉยก็ยังหันไปยิ้มให้
ยิ้มมมม..อย่างกับคนบ้าแน่ะ
โอยๆๆ ผมถูกเอี้ยฟ้าทำของใส่หรือเปล่าวะเนี่ย? ชักจะเพี้ยนมากเกินไปแล้วนะ คุณตะวันฉาย~
TBC. :z2:
โอยๆๆ พิมพ์ตอนนี้ไปก็แทบสำลักบรรยากาศสีชมพูอมฟ้าจางๆ(ตามคำนิยามของซันนี่)ไป :laugh:
ผู้แต่งขอขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคอมเม้นต์จากใจจริงจ้ะ :pig4:
รักคนอ่าน :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
.........................................
อร๊ายยยยยย อธิบายได้แนวมว๊ากอ่ะ เห็นภาพหมดเลย
:z1: :z1: :z1:
ปอลิง รออีก 50% จร้าาาาาาา
ปอลิงอีกอัน ค่อยๆอัพกะด้ายเน้ออออ เดี๋ยวมือเจ็บยิ่งกว่าเดิม หายเร็วๆนะค้าาา
............................................
100% อร๊ายยยย เค้าชอบ บรรยากาศสีชมพูอมฟ้าจางๆ น่าร้ากกกกกกกกกกก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: อ๊ากกกกกกกกก ฟ้าประทานน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: ซันนี่ ไม่ใจอ่อนขึ้นห้องไปด้วยหรอ :z1: รอลุ้นยุอะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขำก็ขำแต่ก็อายแทนซัน
-
ตาย ๆๆๆๆๆๆ
เอี้ยฟ้า จะตรงไปไหนคะลูกกกก :laugh:
คนเขียนค่อย ๆ อัพก็ได้ค่ะ คนอ่านรอได้ ^^
-
ชอบที่สุด!
มาต่อไวไวนะค่ะ จะรออย่างใจจดใจจ่อค่ะ!
o13 เยี่ยมทุกตอนเลย
-
ตอบง่ายดีว่ะ o13
-
555555555555+
ฟ้าโคตรฮาอะ
-
อยากอ่านซอลลี่จัง!!
(ผิดเรื่อง 5555)
ซันนี่ ประโยคสุดท้ายนี่เขินหรอจ๊ะ!! :laugh:
หายไวๆนะคะ!! :L2: :L2:
-
ขำก๊ากกกกกกกกกกกเลยอ่ะ 55555555555555
ฟ้าจ๋าาา จะเรียกว่าอะไรดี ซื่อจนน่าตื้บบบ คึคึ
ซอลลี่น่ารักอ่าาาาา ตลกดี
-
รอเหมือนกัน :t3:
-
กรี๊ดดดดดดดด
ฟ้าประทาน!!~ นายสุดยอด :-[
-
แล้วเราก็แบบนี้กัน 555+
ฟ้าเอ้ยยยย :m20:
ซอลมาหายูริจังอ่ะดิ :m12:
-
เอิ่ม -_____-
ตกลงเอี้ยฟ้าประทานมันซื่อจริงๆใช่ไหม
กร๊ากกกกกกกกกกก :m20: :m20:
-
ฮาเงิบ :pigha2:
-
ถ้าพี่ฟ้าจะโครตตรงขนาดนี้ฮ่าๆๆ
แอบสงสารซันนี่เบาๆ
-
:o8:
:m20:
-
ไม่คิดว่าฟ้าจะอธิบายเพื่อนได้เห็นภาพมาก
-
ฟ้าอธิบายซะเห็นภาพเลย :o8:
-
ฟ้ามึนเกินไปมั้ย
แต่ก็น่ารักดีๆ นะ ตรงๆ ดี
-
555 อะโห เอี้ยฟ้านี่ ก็นะ
เอี้ยได้ตลอด ไม่ค่อยได้ ฟ้า คำเดียวนาน ๆ เลย 55
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :z1:
-
:laugh:
ท่าพระเอกตรู ชัดยิ่งกว่าเล่าซะอีก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนเขียน ดูแลร่างกายด้วยน่ะ รอให้หายก่อนก็ได้น่ะ เค้าเป็นห่วง :กอด1:
-
:a5:
-
:laugh: อายเเทนซันชายน์เลย
อิต้าฟ้าประทานก็ตรงเกินไป
รออีก 50% ที่เหลือค่ะ :กอด1:
-
:เฮ้อ:มันเต็มดีหรือเปล่าวะ ไอ้ฟ้านะ
-
White Raven สู้ๆ เน้อ ป๋า เป็นกำลังใจให้ หายเร็วๆนะ ..... :กอด1:
-
เหมือนจะตอบไปง่ายๆ...เเต่เห็นภาพชัดเจนมากกกกกก
-
:a5:ทำไปได้นะฟ้า
-
เป็นแบบนี้แบบนี้และแบบนี้ :-[ :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดด เอี้ยฟ้าทำอะร๊ายยยย :z1:
ซอลลี่เป็นชายน้อย น่าร้ากอ่า ><
-
แอร๊บบบบบฟ้าประทานอ่ะ :oo1: :pighaun: :pighaun:
-
รอได้จ้า
เอี้ยฟ้าเอ๊ยยยย ตอบมาด้ายยยย
-
เอี้ยฟ้าาาา
-
เอิ้กกกกกกกกก ฟ้า นายแน่มากกกก 55555
ชักสงสารซันขึ้นมาแล้วสิ 5555
-
คำอธิบายของนายฟ้ามันช่าง :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เอี้ยฟ้า มันตรงดีจริงๆ มีภาพประกอบแถมอีกต่างหาก
-
:laugh: :laugh: ขำนะแต่ก็อายแทนวะ
-
เขินแทนซันนน
ฮ่าๆๆ
-
อ๊ายยยยยยยยยย
-
กรี๊ดดดด ฟ้าประทานนนนน >///< //นั่งเขินแทนซันนี่
ชอบซอลลี่มากมายเลยค่ะ เก๊าอยากมีพี่ชายแบบนี้มั่ง
ปล. คนแต่งหายมาม่า(ไวไว)นะคะ //โดนชก
-
ชัดเจนและเห็นภาพ
เลเวลความอายทะลุขีดmax!! อายแทนซันนี่จริงๆ 55555+
-
อธิบายความสำคัญได้ชัดเจนมากกกกกกก :m20: นายฟ้าประทาน !!
:pig4: นะคะ
-
:sad4:เอี้ยฟ้า แร็งงงงงอ่ะ ชอบๆๆ o13
-
ป๊ะป๋าต้องกลับไปก่อน แล้วแบบนี้ศึกชิงเอี้ยฟ้าโอกาสก็ตกเป็นของคุณแม่น่ะสิ
ฮิฮิ
เอี้ยฟ้าแรงอ่ะ มาจุ๊บอะไรในที่แบบนี้วะ
เขินแทนซันนี่เลย :o8:
รออีกห้าสิบที่เหลือ
แขนหายไวๆนะคะ(จริงจัง)
-
เป็นการอธิบายด้วยภาษามือที่ชัดเจนที่สุดในโลก!! :oo1:
-
อธิบายได้คำเดียวจบมากเลยอ่ะ
-
เอี้ยฟ้ากวนตีนว่ะ555555
-
โว๊วววววอธิบายได้แบบว่าเลือดแทบพุ่ง
-
ฟ้ากะลังน่ารักเลย
ไม่อยากให้มีมาม่าเลยยยย :z3:
-
ฟ้าเข้าใจคิดนะ
:laugh:
-
ขำกับคำอธิบายของฟ้ามากเลย 555
-
ฟ้าโคตรเอี้ยเลย :m20:
-
เห็นใจซันนี่จริงๆ
จะบ้าตายกะเอี้ยยยยยยยยยยยยยฟ้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก
แต่เข้าใจชัดเจนเลยละนายฟ้าประทาน
-
หมด หมดกัน
หน้าซันนี่ไม่
เหลือแล้ว :z3:
-
:laugh:ท่าปกติเลยนะเนี่ย
:L2:หายเป็นปกติเร็วๆน้าคนแต่ง
-
เอ่ม ฟ้าประทานขา โจ่งแจ้งมากกกกก อายแทนซันเลยอ่ะ 555+
-
เมนต์ก่อนอ่าน :L2: :L2: :L2:
-
ฟ้าประทาน!!!!!!! อธิบายได้ชัดเกินไปนะ 5555
-
ชัดเจนมาก
ฟ้าเป็นคนไม่ชอบพูดสินะ ชอบทำมากกว่า ฮ่าฮ่า
-
:jul3:
-
5555555555555555
ฟ้าน่ารักอ่ะ กร๊ากก
-
ฟ้าแรงนะเนี้ย
รออีก ห้าสิบ :mc4:
-
ไม่ต้องบรรยายมากเลย เห็นภาพชัดเจน
-
น่ารักเกินไปและจริงๆ บรรยากาศสีชมพูอมฟ้า :impress2:
-
มันหวานแหววเกินไปแล้วคู่นี้
-
น่ารักกันซะไม่มี :o8:
อ่านไปยิ้มไปอยู่คนเดียว นี่เราจะกลายเป็นบ้าเพราะเรื่องนี้หรือป่าว - -?
ไม่หรอกมั้ง ^ ^
:กอด1: :กอด1: คนอ่านมากมายกายกอง
o13
-
อ่านไปยิ้มไป
แก้มจะแตกแล้ววววว
เอี้ยฟ้า.. จะน่ารักไปไหนวะคะ
-
โดน "ของ" จากเอี้ยฟ้าเต็ม ๆ เลยหล่ะ 555
-
เดี๋ยวนี้หวานไม่แคร์สื่อแล้วอ่ะ
:o8:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเขิน :-[ :-[ :-[ :-[
-
การอธิบายของฟ้าทำอึ้งไปเลยนะเนี่ย แล้วฟ้าไม่คิดจะจำหน้าใครเลยใช่ไหมนั่น มีการไปถามซันอีก ฟ้าน่ารักนะเนี่ย
-
หวานเกิน >////////////<~
-
เราก็เขินจนขี้เกียจจะเขิน
:impress2:
5555
-
อ๊ายยย อ่านไปยิ้มไปถ้าจะหวานกันขนาดนี้ละก็นะ
ฟ้าประทานน่ารักโครตๆ
-
น่าร๊ากกกกก :-[
-
ซันนี่น่ารักอ่ะ อิฟ้าด้วย
แหม หวานแววกันจริงๆ
-
:o8: :o8:
โอออยยยย ฟ้าประทาน ทามิยะ ชนะเลิศ
-
ตอนนี้คนอ่านก็ยิ้มจ๊ะซันนี่ :-[
:pig4: นะคะ
-
หวานมาก :impress2:
-
บรรยากาศสีชมพูอมฟ้าทั้งตอนเลย
เห็นหนุ่ม ๆ หวานใส่กันค่อยมีพลังขึ้นมาหน่อย
-
เพิ่งอ่าน ชอบบุคลิกของฟ้ามากๆอ่ะ คนเดียวในโลก อร๊ากกกก อยากได้แบบนี้
-
หลงสเน่ของฟ้าเข้าให้แบบจังๆแล้วสิซันซาย
ฟ้าหน้ารักอะอยากได้แบบนี้บ้าง
-
อ่านตอนท้ายแร้วเขินเรยนิ อิอิ :-[
-
อ้ายยย ฟ้าน่ประทานารักได้อีกอะ :o8:
อ่านแล้วยิ้มเลยตอนนี้ 5555 :-[
-
หวานนนนนนนนนนนนน...หลังรักฟ้าประธานเข้าเต็มเปา
-
นาทีนี้ไม่รักเอี้ยฟ้า ไม่ได้แล้วล่ะ
-
o13
-
หวานมากอะ ป้อนกันด้วย
-
พอครบร้อยแล้ว...
น่ารักอ่ะ !! :-[
-
อรื้อออออออออออออ :o8:
-
แน่ใจหรอซันนี่ ว่า ชมพูอมฟ้าอ่ะ เราว่าน่าจะเป็น ชมพูอมม่วง!! มากกว่านะ!! :laugh:
คู่นี้หวานกันมากๆเลย!! :L2:
-
อ่านอีก50ที่เหลือแล้ววววววว มันน่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดเอี้ยฟ้าน่ารัก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านไปยิ้มไป อ่านไปเขินไป อ่านไปบิดไป :-[
จนคนข้างๆ หันมามองประมานว่า "อะไรของมึงเนี้ย"
-
ไม่ไหวแล้ว...คนอ่านเขิน :-[
-
ชอบจังค่ะ
-
ซันชายน์ นายแน่มาก o13
โดนบรรยากาศชมพูอมฟ้าเข้าไปแล้ว แอร๊ยยยยย ><
-
ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่น่ารักมากๆ o13
-
เขิน แต่ฮาอ่ะ 5555
น่ารักจิงซันนี่น้อย ><
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบหัวหงอกตัวนี้มันน่ารักซะจริงๆ ฮ่าๆ
-
ซอลลี่เป็นง่อยย555.
กรี๊ดดอ่า, ฟ้าประธานน่ารัก~
บรรยากาศสีชมพูอมม่วงน๊า อิอิ
:กอด1:
-
ชมพูอ่อน ๆ ก็ หวานนนนนนนนนซะ...
:-[
แต่ตอนนี้ต่อมหื่นรุนแรงมาก อยากได้่ สีม่วงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :haun4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ตามมาอ่านอีกครึ่งที่เหลือ จบแล้วววว
หว๊านนหวานนนนน ป้อนอาหารกัน มีเรื่องก็ช่วยกัน
ขับรถมาส่งก็สวีทกันหวานๆก่อนแยกย้า้ยกันกลับบ้าน
ฮิ้ววววววว น่าร๊ากกกกกอ่ะทั้งคู่เลยย >///<
-
ชอบคู่กาย-ซิน มากกว่าอีก
-
น่ารัก~
ฟ้าอ้อนน่ารักจังเลย
ซันก็ยิ้มไม่หยุดเลย
อิจฉา :o12:
-
ไปลองผสมดูแล้ว สีชมพูอมฟ้า ผสมกันเป็นสีม่วงอ่อนนี่เอง
-
เอี้ยฟ้าน่ารัก :o8:
-
:-[ :-[ :o8:
พึ่งมาอ่าน ช้าไปไหมม
ฟ้าาาาน่ารักมาก ไม่เคยเจอเรื่องไหนบุคลิกแหวกขนาดนี้(จริงๆนะ) :m20:
นี่ยังดูปกติขึ้นมากแล้วนะ ตอนแรกๆแบบไม่ไหวจะเคลีย :laugh:
แฝดดด รักทั้งคู่เลย :กอด1: น่ารักๆชอบตอนจูบกันอ้ะ
ดูเป็นธรรมชาติ :m13: :m32:
รักเรื่องนี้ด้วยคนค่าา :L2:
รออัพๆ
-
ซันชายน์ดูเหมือนแม่เลยยย 5555
ฟ้าน่ารักได้อีกอ่ะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
กินอะไรเล่าเธอ ถึงได้งามแสนงาม..
-
ตอนนี้น่ารักดี แต่น่ารักแบบโหดๆ 55
ชอบฉากที่ซันนี่ประเคนทีนให้ไอ้สี่ตัวนั้น แล้วบอกว่า นี่ไงที่เอี้ยฟ้าแดกประจำ 555 ซันนี่เท่ห์มากมายค่ะ อิๆ
ปล. ว่าแต่จะมีวันที่ซันนี่ได้เป็นนิ้วชี้บ้างม๊ายยยย 5555
-
ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใครเน๊อะซันนี่ ตื้บๆๆพวกมันเลย!!!
ถึงว่าสิ ตอนครึ่งแรกไม่เข้ากับชื่อตอน ก็งงๆ พอมาครึ่งหลังนี่เก็ทละ เหมาะสมที่สุดอ่ะ
:กอด1: ฟ้าจ๋าาาาาาาาา :กอด1:
-
ทั้งขำทั้งเขิน ยิ่งอ่านก็ยิ่งน่ารักอ่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: น้ำตาลขึ้นแล้ววว
-
ช่วงนี้เรามาเม้นแบบดีเลย์ตลอด :laugh:
โอ๊ยยยย สกายพ่อคุณพ่อทูนหัวของอิชั้น ทำไมเป็นคนดีอย่างนี้ล่ะลูก อย่าเศร้าเลยคนดีๆอย่างนี้ ซินปล่อยไปก็โง่แล้ว :laugh:
ส่วนฟ้าประทาน นี่ก็...เด็กน้อยเอ๊ย มุมนี้ของแกนี่นะ ซันไปไหนไม่รอดแน่ :o8:
ปล.....ได้ข่าวมือเดี้ยงเหรอคนเขียน หายดียัง เป็นกำลังใจให้เด้อ :กอด1: เรื่องนี้สนุกมาก เจ๋งดีอ่ะ แล้วจะติดตามต่อไป
ปล.2 ตามคู่ซอลฟากะยูริด้วย ชอบหลาย :กอด1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: o18 o18 o18 o18
ชอบตัวละครเรื่องนี้มาก อ่านไปขำไป
คนแต่งสุดยอดจริงๆ ยิ่งถ้านึกภาพพระเอกไปด้วย ยิ่งขำ ไอ้พวกตลกหน้าตาย
เล่าเรื่องตลก ได้โดยไม่รู้ตัว ส่วนมากจะขำคนเล่ามากกว่า เผอิญคนใกล้ก้อเป็นคนแบบนั้น เลยยิ่งฮา 5555555555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ฟ้าแกจะทำตัวน่ารักไปถึงไหน :z3:
-
>///< แต่งน่ารักมาเลย
อ่านไปยิ้มไปอ่ะ
-
ฟ้าจะน่ารักไปไหนเนี่ย...ยิ้มจนเมื่อยแก้มเหมือนกัน
-
รอได้ค่ะ
ศรีทนได้
:a11:
-
:z13: :z13: :z13:
อย่าทำใจนานนักน้าาาาา~
:sad4: :sad4: :sad4:
-
โถ่ คุณน้อง พักใจก่อน รอเสมอน่ะตะเอง :กอด1:
-
อ๊าย ฟ้าประทานน่ารักเกินไปแล้วน้า
จริงอย่างซันนี่ว่า ไม่รักไม่ไหวแล้ว ^_^
-
รอได้เสมอจ้า ทำใจให้ได้น้า
-
รอได้เสมอค่า
ขอให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้นไวๆนะคะ ^^
-
เดี๋ยวเรื่องแย่ๆก็ผ่านไปเองแหละ :กอด1:
รอตอนต่อปายยย :really2:
-
รอได้ค่า :กอด1:
-
อย่าทำใจกันนานเด้อ
คิดถึงคนที่รอด้วยเน้อ
สู้ ๆ ค่ะ
:bye2:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
สู้ๆค่ะ คนอ่านรออยู่ :o8:
-
Chapter :: 25 :: มิรันด้า?
“...ฮะ..อุ๊บส์” ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ผมก็ถูกใครบางคนจู่โจมกอดแบบไม่ทันตั้งตัว ต้องรีบปล่อยข้าวของที่หิ้วมาลงพื้นเพื่อรับมือกับร่างผอมเพียวที่โถมเข้ามาใส่สุดแรงจนหลังผมไปกระแทกกับประตู อุทานตกใจได้แค่ครึ่งคำก็ถูกริมฝีปากนิ่มนั่นบดเบียดเข้ามาปิดทางออกของเสียงเสียหมด ร่างนุ่มนิ่มขยับเข้ามาแนบชิดชนิดที่แทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างเรา สองแขนเรียวเล็กโอบโน้มคอผมลงไปหาใกล้ยิ่งขึ้น จากนั้นปลายลิ้นชื้นซุกซนจึงถูกส่งออกมาเลียไล้สำรวจไปตามแนวฟันของผม สลับกับดูดดุนริมฝีปากล่างของผมอย่างยั่วเย้า..
มิรันด้า..?
แต่ไม่มีทีท่าว่าจะยอมส่งลิ้นเล็กนั่นเข้ามาในปากของผมสักที จนเป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ต้องไล่ล่างับลิ้นของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยวแทน มีเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจดังขึ้น และเงียบลงไปเพราะถูกผมกดจูบหนักๆ อย่างต้องการสั่งสอนคนซน ก่อนจะจับเธอพลิกตัว ให้เป็นฝ่ายหลังติดกับผนังห้องบ้าง แล้วส่งลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวานที่ไม่ได้เจอมานานจากโพรงปากของอีกฝ่าย
“..อือ..ฮื่อ..” เสียงหอบหนักของอีกคนดังขึ้นหลังจากผมถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย
มิรันด้าเอนตัวเข้ามาซบผมคล้ายคนหมดแรง กระซิบบอกเสียงพร่า “ซัน.. คุณทำให้ฉันแทบละลาย”
“แค่ ‘แทบ’ เหรอ? ..นึกว่าจะทำให้เธอละลายได้แล้วซะอีก” ผมเย้าอีกฝ่ายเล่น ขณะที่สองแขนก็โอบเอวเล็กของเธอไว้หลวมๆ
“คุณทำได้แน่” เธอยืดตัวขึ้นมาจุ๊บปากผมทีนึง ก่อนจะส่งรอยยิ้มและแววตาที่แฝงความนัยมาให้ ผมยิ้มหวานตอบรับอย่างรู้กัน ก่อนจะกระชับวงแขนแน่น แล้วพาสาวน้อยของผมหมุนตัวสี่ห้าก้าวไปล้มแหมะลงบนโซฟาพอดี โดยมีผมอยู่ข้างล่าง และมิรันด้านอนทับอยู่ด้านบนอีกที
“เธอตัวหนักขึ้นรึเปล่าเนี่ย?” ผมแกล้งหยอกเล่น แต่กลับถูกอีกคนทำหน้างอใส่ แถมยังทุบอกผมซะแรงอีก
“หยาบคายน่ะ!” ผมหัวเราะกับคำต่อว่านั้น ก็เลยถูกมิรันด้าบีบจมูกด้วยความหมั่นไส้
“จริงสิ.. เธอมาที่นี่ได้ยังไง? แล้วแม่ฉันล่ะ?” ผมถามเมื่อจมูกถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ...จะว่าไปผมก็ยังไม่เห็นจะมีใครอยู่ในห้องนอกจากพวกเรา ..แล้วนี่ซอลลี่ก็ยังไม่กลับมาอีกเรอะ? คงไม่ใช่หลงไปถึงสระบุรีแล้วหรอกนะ?
“บอสยังอยู่ที่บ้านอาของคุณ ท่าทางยังมีเรื่องให้เม้าส์กันอีกเยอะไม่จบสิ้น ..ฉันคิดถึงคุณ ก็เลยให้คุณแบรี่พามาส่งที่นี่ก่อน”
ผมพยักหน้ารับรู้กับคำบอกเล่านั้น ..งี้นี่เอง เพราะแบรี่มีกุญแจห้องผม มิรันด้าถึงเข้ามาอยู่ที่นี่ได้
“ตอนแรกที่เห็นหน้าอาของคุณ ฉันสับสนแทบแย่แน่ะ รู้มั้ย? นึกว่าคุณมัชชิม่าหนีคุณผู้ช่วยกลับมาอีกแล้วซะอีก” เธอพูดพลางขมวดคิ้วยุ่ง
จนผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนบอก “ก็พวกเขาเป็นฝาแฝดกันนี่นา”
ไม่แปลกหรอกที่มิรันด้าจะสับสน ยิ่งตอนนี้ป๊ะป๋าไว้ผมยาวทรงเดียวกับอาเซซด้วย กับคนที่ไม่เคยเจอมาก่อน ถ้าไม่ได้เจอพร้อมกันทั้งคู่ ก็อาจจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนเดียวกันได้ง่ายๆ เลยล่ะ นี่ขนาดเป็นแฝดคนละไข่กันนะ ฮ่ะๆๆ
“ทีคุณกับพี่ชายเป็นแฝดไข่ใบเดียวกัน ยังไม่เห็นเหมือนกันขนาดนั้นเลย” เธอตั้งข้อสังเกต แต่ผมไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่นัก หันไปสนใจกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยมาแตะจมูกแทน
“เธอเปลี่ยนน้ำหอมใหม่เหรอ? ..หืม?” กลิ่นหอมแปลกใหม่ทำให้ผมต้องผงกหัวขึ้นไปซุกไซร้หาที่มาของกลิ่นตามลำคอระหงด้วยความสงสัย จนอีกฝ่ายหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“คุณชอบรึเปล่า?” มิรันด้ายิ้มยั่ว มือหนึ่งยันหน้าอกผมไว้ แต่อีกมือหนึ่งกำลังแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาของผมเล่น ผมครางตอบรับในลำคอ อีกฝ่ายถึงกับยิ้มกว้างอย่างยินดี “ดีใจจัง”
ยิ้มสดใสเสียจนผมอดไม่ได้ต้องยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเนียนที่แต่งแต้มเครื่องสำอางเอาไว้เพียงบางๆ ซะหนึ่งทีแบบเน้นๆ “ไปเที่ยวมาสนุกหรือเปล่า?”
“มาก มากกกก” เธอเน้นเสียง พร้อมกับทำตาเป็นประกาย ก่อนจะเริ่มร่ายยาวเล่านู่นเล่านี่ให้ผมฟังด้วยความตื่นเต้นอยากอวดเหมือนเด็กๆ แรกๆ ผมก็ฟังเพลินๆ ฟังไปยิ้มไปกับท่าทางเจื้อยแจ้วนั่น ก่อนจะเหลือบไปเห็นอะไรที่มันหน้าสนใจกว่า ก็เลยกลายเป็นว่าฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เน้นหนักไปทางมองซะเยอะ ฮ่ะๆๆ
คือผมจะบอกให้นะว่าวันนี้มิรันด้าแต่งตัวยังไง.. เธอใส่กางเกงยีนส์รัดรูปเน้นโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ง(ที่มีให้โชว์) กับเสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง(กว่าตัวเธอมาก)ที่พับแขนขึ้นแบบลวกๆ และไม่ได้ติดกระดุม ส่วนด้านในก็เป็นเสื้อกล้ามสีอ่อน..ที่คอคว้านลึกพอสมควร รวมๆ แล้วก็ดูน่ารักดี ดูเซอร์ แล้วก็ดูเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน
แล้วก็..นั่นแหล่ะ เสื้อกล้ามคอลึกของเธอ..พอมานอนทับผมแบบนี้มันก็นะ.. หืมมมม หรือเป็นคุณจะไม่มองล่ะ? อย่ามาซึนๆ ฮ่ะๆๆ
เหมือนคนถูกมองจะรู้ตัว เพราะจู่ๆ เธอก็หยุดพูด ก้มมองหน้าอกตัวเองสลับกับหน้าผมด้วยสายตาเอาเรื่องนิดๆ
“คุณฟังฉันอยู่รึเปล่า ซัน?” เธอถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
ได้ทีผมก็เลยยักคิ้วกวนๆ ให้ ก่อนเอ่ยแซวกำกวมจนอีกฝ่ายถึงกับหน้าขึ้นสีเรื่อ “ฉันรู้แล้วว่าน้ำหนักส่วนไหนของเธอที่เพิ่มขึ้น”
“คนลามก!” คนหน้าแดงทุบอกผมหลายที แต่ไม่แรงมากนัก ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะชอบใจ และไม่วายแซวต่อ
“เด็กผู้หญิงคนเมื่อก่อนนั้นกลายเป็นเลดี้เต็มตัวตั้งแต่เมื่อไหร่นะ? ..เมื่อวานนี้รึเปล่า? ฮ่าๆๆ”
“คนบ้า..” อีกฝ่ายพึมพำด่าเสียงเบา ซบหน้าลงกับอกของผม ให้ผมได้ลูบผมสีแดงของเธอเล่นอย่างเพลินมือ
มิรันด้า..เป็นผู้หญิงที่น่ารัก เธอเป็นคนหัวไว เข้าใจอะไรง่าย แล้วก็ไม่ได้เรื่องมากเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ นอกจากนั้นก็ยังสดใสร่าเริง เป็นตัวของตัวเอง และบางครั้งก็ดูไร้เสียงสาเสียจนน่าแกล้ง ..แต่บางครั้งก็ร้อนแรงเสียจนคุณนึกไม่ออกเลยล่ะ(..ไม่เอาน่า คุณก็น่าจะรู้ว่าผมหมายถึงเวลาไหน?)
แต่มิรันด้าก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมจะรัก..ในฐานะคนรัก
อย่างที่เคยบอกไป.. ถึงเราจะเคยมีความสัมพันธ์ทางกายกันบ้างในบางครั้ง แต่ผมก็มองเธอเป็นเพียงเพื่อน หรือไม่ก็น้องสาว...น้องสาวซนๆ ที่ผมเห็นมาตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นเพียง ‘เด็กหญิง’ ตัวเล็กๆ
ผมรู้จักมิรันด้ามาตั้งแต่เธอยังอายุแค่ 10 ปี(แต่ไม่ได้แปลว่าผมเริ่มมีอะไรกับเธอตั้งแต่ตอนนั้นนะ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิ เหอ..) ตอนนั้นเธอเป็นนางแบบเด็กมือสมัครเล่นที่รับจ๊อบถ่ายแบบโฆษณาเล็กๆ น้อยๆ เธอเป็นลูกสาวของคนรู้จักของแม่ด้วย ใฝ่ฝันอยากจะเป็นนางแบบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เลยมักชอบไปป้วนเปี้ยนกับพวกนางแบบในที่ทำงานของแม่เป็นประจำ ผมซึ่งบางครั้งผมก็ไปที่นั่นบ้างเหมือนกัน ก็เลยได้คุยได้เล่นกับเธอไปด้วย
มิรันด้าได้เดบิวต์ในฐานะนางแบบอาชีพตอนที่เธออายุได้ 16 ปี ความฝันของเธอเป็นจริงในตอนนั้น รวมทั้งความสัมพันธ์ของพวกเรามันก็เริ่มขึ้นราวๆ นั้นด้วย จำไม่ได้แล้วว่าสาเหตุมาจากอะไร อาจเป็นเพราะอารมณ์พาไปหรือว่ามีอะไรมากกว่านั้นผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ตอนนั้นผมเองอายุได้ 18 ปี กำลังจะจบไฮสคูลพอดี และตั้งใจว่าจะกลับมาอยู่ที่เมืองไทย ซึ่งเธอก็รู้เรื่องนี้ด้วย ..อืม ประมาณนั้น
ปัจจุบันมิรันด้าอายุเกือบจะ 18 ปีแล้ว แถมยังมีรายชื่อติดอยู่ใน 50 อันดับแรกในแรงกิ้งนางแบบ และมีแนวโน้มว่าจะได้ไต่อันดับสูงขึ้นมาเรื่อยๆ ด้วยล่ะ ก็อย่างที่แม่บอก...ต่อไปนี้คงจะเป็นช่วงเวลาเบ่งบานของมิรันด้าน่ะ ฮ่ะๆๆ
“ซัน..” มิรันด้าเอ่ยเรียกชื่อผมเบาๆ เธอเงยหน้าขึ้นจากอกผม เมื่อผมขานรับในลำคอ พลางเลิกคิ้วไปเชิงถาม เธอจึงเริ่มพูดต่อ “มันนานมากแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้เจอคุณ ..ฉันคิดถึงคุณมากเลย รู้มั้ย?”
ผมยิ้มออกมากับคำออดอ้อนนั้น ..ปกติผมไปอยู่ลอนดอนทุกซัมเมอร์อยู่แล้ว พวกเราเลยมักจะได้เจอกันในช่วงนั้นของปีเป็นประจำ แต่จำได้ว่าเมื่อซัมเมอร์ที่แล้วมิรันด้ามีงานให้ต้องเดินสายตลอด กว่าจะได้กลับมาลอนดอนผมก็บินกลับไทยแล้ว ..นี่มันก็เท่ากับว่าปีกว่าแล้วสินะที่เราไม่ได้เจอกัน? อืมๆ
“แล้วคุณคิดถึงฉันบ้างรึเปล่า?” เธอถามแล้วค่อยๆ โน้มหน้าลงมาหาผม
“อืม..” และเมื่อผมตอบรับ ริมฝีปากของเราทั้งคู่ก็จรดกันพอดี..
กริ๊งงงงงงงงงงง~
!!... กำลังเคลิ้มๆ ก็ต้องสะดุ้งโหยงกันทั้งคู่ เมื่อจู่ๆ เสียงโทรศัพท์บ้านที่ร้อยวันพันปีไม่เคยดัง ดันเสือกดังขึ้นมาด้วยพลังเสียงดันน่าตกใจ(..แมร่งใครเป็นคนเซ็ตค่าไว้วะ? แสบแก้วหูจริง!) แถมยังผิดเวลาแบบสุดๆ อีกต่างหาก ..นั่น นั่น! ยังไม่ยอมหยุดอีก ยังอีกๆ เชี่ยเอ๊ย! ใครวะแม่ง?! ทำไมไม่โทรเข้ามือถือ?
ผมพยายามจะทำเป็นไม่ได้ยินไอ้เสียงโทรศัพท์นรกนั่น แล้วทุ่มเทความสนใจทั้งหมดให้กับคนที่ตอนนี้เปลี่ยนตำแหน่งลงมาอยู่ใต้ร่างผมแล้ว แต่ไอ้โทรศัพท์เวรก็ยังไม่หยุดดัง ราวกับกำลังท้าทายว่าถ้าผมทำหูทวนลมต่อไป มันก็จะแหกปากร้องต่อไปเหมือนกัน แล้วดูซิว่าใครจะมีความอดทนสูงกว่า...งั้นเรอะ?!
“แมร่ง!” ผมสบถอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้มือถือไม่ได้อยู่กับตัวนี่หว่า เออ.. อาจจะเป็นซิน ซอลลี่ หรือแม่มีธุระให้ต้องโทรมาก็ได้นี่? คิดได้ดังนั้นจึงจำใจต้องยันตัวขึ้น และยอมลุกไปรับโทรศัพท์ในที่สุด
“ครับ?” ผมกรอกเสียงเซ็งสุดขีดลงไปตามสาย เหลือบไปเห็นอีกคนบนโซฟากำลังนั่งหัวเราะคิกคักอยู่ เลยต้องส่งสายตาไปคาดโทษกันหน่อย ..เดี๋ยวเหอะๆ วางหูเมื่อไหร่เดี๋ยวจะหัวเราะไม่ออก
คนถูกมองทำเป็นกลัวจนหงอ ก่อนจะหัวเราะตัวงอมากกว่าเดิม ..ไม่มีสลด ยัยตัวแสบ เดี๋ยวโดนๆ
“ซันนี่..” เสียงที่ตอบกลับมาทำให้ผมต้องเบิกตากว้าง สำเนียงเนิบขนาดนี้มีอยู่คนเดียวเลย คนเดียวแหล่ะ ไอ้เอี้ยฟ้า! ..ว่าแต่มันมีเบอร์บ้านผมด้วยเหรอเนี่ย? ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? แล้วโทรมาทำไม? หรือจะลืมอะไรเอาไว้บนรถผม?
ข้อสัญนิษฐานในหัวผมเป็นอันต้องถูกตีแตกกระจุยเมื่อเจอประโยคถัดมาของมัน รวมทั้งตาของผมก็ยิ่งเบิกกว้างขึ้น กว้างขึ้น จนแทบจะถลนออกมานอกเบ้าเมื่อฟังจบ
“ห้ามยุ่งกับคนอื่นนะ ไม่เฉพาะต่อหน้ากู แต่ลับหลังกู..มึงก็ห้ามยุ่งกับใครนะ”
“...!!!...”
“ต้องรักษาสัญญานะ.. ซันนี่” แค่นั้น.. พูดแค่นั้นแล้วมันก็วางสายไปเฉยๆ
ทิ้งไว้แค่ความรู้สึกตกใจ แปลกใจ ..และ..เสียใจ..นิดๆ(มั้ง) เพราะความรู้สึกผิดที่เริ่มจู่โจม
ผมหันไปมองคนที่นั่งรออยู่บนโซฟา ตอนนี้เธอเลิกหัวเราะแล้ว แต่กำลังจ้องมองมาที่ผมด้วยความไม่เข้าใจระคนสงสัยใคร่รู้ ผมหันกลับมามองโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง มองอยู่อย่างนั้น.. ก่อนจะค่อยๆ วางมันกลับเข้าที่เหมือนเดิม
“..........” ผม...ลืมไปสนิทเลย..
..ตราบใดที่มึงยังยังมองกูด้วยสายตาแบบนี้ กูสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับใคร..
ผมเกือบจะทำผิดสัญญา.. ทั้งที่เพิ่งจะผ่านไปแค่วันเดียวแท้ๆ นี่ผมเป็นคนที่แย่ขนาดนี้เลยเหรอ? ..ผมมักพูดอยู่เสมอว่าไม่ชอบคนผิดสัญญา ผมเกลียดที่สุดกับคนที่หักหลังคนอื่น
แต่ตอนนี้ผมกลับกำลังจะทำแบบนั้นซะเอง? ..ผมนี่มันแย่จริงๆ
แต่ยิ่งกว่านั้นคือ...ไหงเอี้ยฟ้าโทรมาได้ถูกเวลาเป๊ะขนาดนี้วะเนี่ย?! มันรู้? มันเห็น? หรือว่ายังไง? ตกลงมึงมีพลังจิตจริงๆ ช่ายม้ายยยย ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน~?! มึงนี่จะเหนือมนุษย์จนน่าขนลุกเกินไปแล้ว!! ...ชักหลอนว่ะ
“เกิดอะไรขึ้น? ใครโทรมาเหรอ?” มิรันด้าเข้ามาเขย่าแขนผมอย่างกังวล ทันทีที่ผมเดินกลับมานั่งบนโซฟา ผมส่ายหัว พลางยิ้มให้เธอเจื่อนๆ
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมพูดให้คนฟังสบายใจ
“แต่หน้าคุณดูซีดๆ นะ?” คนข้างๆ พยายามจับหน้าของผมให้หันไปสบตากับเธอตรงๆ แต่ผมก็ยังคงยิ้มให้และไม่ได้พูดอะไรออกไป เธอทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ ก่อนจะดึงริมฝีปากบนของผมแรงๆ “คนปากแข็ง!”
พูดจบก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ผมหัวเราะน้อยๆ กับท่าทางแง่งอนนั่น ก่อนจะยื่นสองแขนไปโอบรอบตัวอีกฝ่ายไว้หลวมๆ ..เอาเถอะ เขางอน เราก็ง้อสักหน่อยแล้วกัน ฮ่ะๆๆ
“ก็มันไม่ได้มีอะไรจริงๆ นี่” คนถูกง้อหันมามองผมด้วยใบหน้าที่กลั้นยิ้มไว้เต็มที่ ก็นะ..ปกติผมไม่ค่อยได้ง้อใครนักหรอก(เพราะผมไม่ค่อยได้ทำให้ใครงอนไงล่ะ) ผมรู้ว่าเธอดีใจที่ผมยอมง้อ แต่ยังพยายามจะรักษาฟอร์มไว้ เลยไม่เผยยิ้มกว้างออกมา แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว หัวเราะออกมาในที่สุด
“มันตลก รู้มั้ย? เวลาที่เห็นคุณมาทำอะไรแบบนี้” เธอพูดไปหัวเราะไป จนผมรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ
“พูดแบบนี้.. เดี๋ยวฉันก็งอนบ้างหรอก” ผมปล่อยแขนจากร่างอีกฝ่าย แล้วแกล้งพูดไม่พอใจ
คนโดนแกล้งก็รู้ตัวว่าถูกแกล้ง หันมามองผมตาวาว ก่อนจะผลักผมให้นอนราบลงไปบนโซฟาพร้อมกับตัวเธอที่ตามมาติดๆ แล้วเอ่ยถามซุกซนด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่
“งั้นมาลองดูวิธีง้อตามแบบฉบับของมิรันด้าบ้างมั้ยล่ะ?” พูดพลางขยับเบียดหน้าอกหน้าใจให้แนบชิดกับตัวผมมากยิ่งขึ้น จนเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่ได้ตั้งใจ
..อยากนะ อยาก ผมไม่ได้กอดผู้หญิงมาพักใหญ่(มาก)แล้ว แต่..แต่...ถึงอยากยังไงตอนนี้ก็ทำไม่ได้แล้ว ..ไม่ได้จริงๆ ไม่อยากเป็นคนผิดสัญญา และยิ่งกว่านั้นคือ ...ผมหลอนเอี้ยฟ้าอ่ะ!
“เฮ้..” ผมร้องท้วงขึ้น เมื่อรู้สึกถึงมือคนซนที่กำลังลูบไล้แถวเป้ากางเกงผม
“เฮ้” อีกฝ่ายยักคิ้วและทำเสียงล้อเลียน แต่ยังไม่ยอมหยุดลากมือไปมา
ผมต้องรีบตะครุบมือเล็กนั่นไว้ ก่อนที่เจ้าน้องชายของผมมันจะอยากรู้อยากเห็นจนผงกหัวขึ้นมาดูว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นซะก่อน
“เธอเป็นผู้หญิงนะ” ผมปรามอย่างไม่จริงจังนัก และไม่ได้คิดว่าคนฟังจะสนใจ แต่มิรันด้าดันยิ้มแปลกๆ แล้วจิ้มนิ้วมาที่อกของผม
“..ส่วนคุณเป็นผู้ชาย” เธอบอก
รอยยิ้มนี้ของเธอมันดูแปลกจริงๆ นั่นแหล่ะ และแววตาของเธอก็ดูแปลกไปเหมือนกัน ผมนิ่งเงียบเพื่อรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรอีก เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธออยากจะสื่อจากประโยคเมื่อครู่
แต่คำพูดถัดมาของมิรันด้าก็ทำเอาผมถึงกับตัวชาวาบไปชั่วขณะ
“แต่ทำไมผู้ชายอย่างคุณถึงไปคบกับผู้ชายด้วยกันล่ะ?”
“...!!...”
มิรันด้ายันตัวลุกขึ้นนั่งโดยไม่ได้พูดอะไรอีก ราวกับห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงของเครื่องปรับอากาศ ผมต้องใช้เวลาพักหนึ่งกว่าจะรู้ตัวว่าควรลุกขึ้นนั่งบ้าง และต้องเสียเวลาไปอีกเล็กน้อยกับการรวบรวมลมปราณเพื่อช่วยในการเปล่งเสียงออกไป
“เธอ..หมายถึงอะไรน่ะ?” ผมถาม พยายามปรับเสียงและสีหน้าให้ดูปกติมากที่สุด
“ฉันเห็นนะ..” คนพูดทั้งก้มหน้า ทั้งเสียงเบา จนผมต้องเอี้ยงหูเข้าไปฟังใกล้ๆ “คุณกับผู้ชายผมสีเงินคนนั้น...เมื่อเย็นนี้น่ะ”
“อะไร?!” ผมอุทานออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ..มิรันด้าบอกว่าเห็น? เห็นผมกับเอี้ยฟ้า? ในร้านสุกี้อ่ะนะ?!
“บอสก็เห็น อาของคุณก็เห็น เราทุกคนเห็น..”
เห็นกันหมดเลยเรอะ?! ที่ผมนั่งป้อนสุกี้เอี้ยฟ้า? ซวยแล้ว.. ทำไมต้องบังเอิญไปเดินห้างเดียวกันด้วยวะ? โหยยย.. กรุงเทพมันชักจะแคบเกินไปแล้วจริงๆ
“เอ้อ.. นั่นมัน...นั่นมัน..” ผมอึกอัก นึกไม่ออกว่าควรจะแก้ตัวยังไงดี ให้มันไม่ดูแย่จนเกินไปนัก “..ก็แค่..ไปกินมื้อเย็นกัน..แค่นั้นเอง”
แต่มิรันด้าไม่ได้สนใจฟังผม เธอยังคงพูดของเธอต่อไปเรื่อยๆ “ฉันรู้จากบอสเมื่อวาน ว่าผู้ชายคนนั้นชอบคุณ”
อ้าว แม่.. ไหงพูดงั้นเล่า? ถึงมันจะจริงเหอะ แต่จะไว้หน้าลูกชายสุดหล่อคนนี้หน่อยไม่ได้หรือไง โธ่..
“แต่ฉันไม่ค่อยแปลกใจหรอก คุณก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทั้งผู้หญิงผู้ชายต่างก็อยากเข้าหา คุณเป็นคนมีเสน่ห์ ฉันรู้.. รู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอแล้ว ..และฉันก็คิดว่าคุณคงจะไม่สนใจเขาหรอก เพราะคุณไม่เคยทำแบบนั้น คุณไม่เคยมีท่าทางว่าจะสนใจผู้ชายด้วยกัน แต่พอได้เห็นคุณวันนี้ ที่ร้านอาหารนั่น...”
“.........” ผมพูดอะไรไม่ออก เลยได้แต่นั่งฟังเงียบๆ และพยายามทำใจยอมรับความเปลี่ยนแปลงของตัวเองในสายตาของคนอื่น ถึงมันจะดูไม่ค่อยเท่ห์เท่าไหร่ก็เหอะ
แต่ก็นั่นแหล่ะ ..มันคือความจริง
“มันทำให้ฉัน..”
“ผิดหวังเหรอ?” ผมถามลอยๆ แค่นยิ้มเยาะตัวเองไปพลาง
แต่มิรันด้ากลับส่ายหัว เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับผมตรงๆ และนั่นเองที่ทำให้ผมได้เห็นดวงตาที่เริ่มแดงก่ำของเธอ
“ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าอกหัก”
“...มิรันด้า?” นี่มันนอกเหนือจากสิ่งที่ผมจินตนาการเอาไว้จริงๆ ให้ตายสิ! นี่เธอกำลังอำผมเล่นหรือเปล่า?
“ฉันโง่ใช่มั้ย? ทั้งที่เราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้ว..” เธอหัวเราะเสียงแผ่ว ..ใช่ หัวเราะ.. แต่กลับทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้
“ฮ่ะๆๆ ให้ตายสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะบอกคุณแบบนี้หรอกนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณลำบากใจ..”
“มิรันด้า..” ผมพยายามจะพูดในสิ่งที่ควรพูด แต่กลับนึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไร
“ฉันรู้ๆ แต่ทั้งที่รู้ฉันก็ยังห้ามใจตัวเองไม่ได้.. ที่ผ่านมา ฉันพยายามปลอบใจตัวเองมาตลอด ว่าอย่างน้อยฉันก็พิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นในชีวิตของคุณ แม้จะไม่ใช่คนรัก แต่คุณก็ไม่ได้จบความสัมพันธ์กับฉันเพียงแค่เซ็กส์คืนเดียวเหมือนคนอื่นๆ ฉันคิดว่าฉันไม่เหมือนคนพวกนั้น และคิดว่าถ้าได้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ...คุณอาจจะหลงรักฉันเข้าในซักวัน” น้ำตาหยดแรกเริ่มทิ้งตัวกลิ้งลงมาจากปลายหางตา และถูกทดแทนด้วยหยดใหม่ทันที โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไง
“ฉันคิดโง่ๆ ..ใช่มั้ย?” ยิ่งพูด น้ำใสๆ ก็ยิ่งไหลออกมาจากตาคู่สวย
อยากจะเอื้อมมือไปช่วยเช็ดให้ แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าควรทำหรือเปล่า? แต่ไม่กล้าทำ ก็คนที่ทำให้ร้องไห้...มันคือผมคนนี้ไม่ใช่เหรอ?
เลยได้แต่นั่งนิ่งใบ้มองคนร้องไห้อยู่อย่างนั้นเหมือนกับคนโง่
“มิรันด้า..”
ใช่ คนโง่.. แต่ตรงนี้มีคนโง่อยู่ตั้งสองคนแน่ะ ไม่ใช่แค่คนเดียวหรอก..
“สำหรับคุณ ฉันอาจเป็นเพียงผู้หญิงซุกซนคนหนึ่ง แต่สำหรับฉัน คุณคือคนที่ฉันรักนะ ..ซัน”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“..ทำหน้าเครียดอย่างกับประจำเดือนมาไม่ตรงเวลา” ไอ้คนที่เพิ่งเปิดประตูห้องน้ำออกมาเอ่ยแซวผมซึ่งกำลังนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย
ก็..ไม่รู้สิ เมื่อกี๊ผมเพิ่งกลับจากไปส่งมิรันด้าที่โรงแรมที่เธอพักมา ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับคำสารภาพความในใจของเด็กคนนั้น รู้แต่ว่ามันใจหายยังไงชอบกลที่เป็นสาเหตุทำให้เธอต้องร้องไห้.. เห็นเธอหน้าเศร้าๆ แล้วผมรู้สึกไม่สบายใจเลย ผมไม่ได้อยากจะเห็นน้ำตาของมิรันด้าเลยจริงๆ เฮ้อ..
“ขอโทษนะ” สุดท้ายก็พูดได้แค่นั้น
เมื่อก่อนนี้ก็เอาแต่ว่าซินว่าเป็นตัวบาปหนา เป็นผู้ชายบาปหนาที่ชอบทำให้ผู้หญิงร้องไห้บ่อยๆ เพิ่งจะมารู้ตัวเอาวันนี้เองว่าผมเองก็ไม่ได้แตกต่างจากฝาแฝดของตัวเองสักเท่าไหร่..
ก็เหมาะสมแล้วที่เรามีทุกอย่างเหมือนกัน แม้กระทั่งรหัสพันธุกรรม..
“กี่เดือนแล้วล่ะ? ..หลานคนแรกพี่อยากให้เป็นผู้หญิงนะ”
เตียงที่ยวบลงทำให้ผมต้องเหลือบไปมองข้างตัว ซอลลี่ในชุดคลุมอาบน้ำกำลังนั่งเช็ดผมเปียกๆ ของตัวเองด้วยสีหน้าท่าทางสบายอกสบายใจ ไม่ได้มีความห่วงใยหรือเห็นอกเห็นใจอะไรน้องชายแม้แต่นิดเดียว
ซอลลี่กลับมาตอนที่ผมกำลังจะออกไปส่งมิรันด้าพอดี โชคดีที่มีคนพามา เลยยังไม่ได้หลงไปไหน(..แอบเสียใจนิดนึง) ก็หวานใจพี่แกน่ะแหล่ะ ไว้มีโอกาสจะแนะนำให้รู้จักแล้วกัน วันนี้ไม่อยากพูดถึงใครมาก ..เพลีย
“ไม่ตลก” ผมตอบกลับคำแซวเมื่อครู่ อีกฝ่ายเพียงยักไหล่ไม่ใส่ใจ ผมเลยบ่นต่อเซ็งๆ “เจอนางยักษ์ด้วย”
จริงๆ นะ ..ตอนที่บอกลาตรีสวัสดิ์กับคนที่ไปส่งเรียบร้อยแล้ว ผมก็กำลังจะเดินกลับ ประตูห้องข้างๆ ดันเปิดผัวะออกมาแบบไม่มีสัญญาณเตือนภัย พร้อมกับมีมือปริศนายื่นมาคว้าคอผม แล้วลากเข้าไปในห้องด้วยความเร็วแสง
ทีแรกก็ตกใจแทบแย่ แต่ที่แท้ก็...อ้าว แม่กูเอง
แต่จะผิดไปนิดหน่อยก็ตรงที่ ‘มาดามริต้า’ ที่แสนคุ้นตา ได้แปลงร่างกลับเป็น ‘นางยักษ์ริต้า’ ที่เมื่อก่อนชอบมาปรากฏตัวให้ผมกับซินสมัยยังเป็นแฝดน้อย(โคตรซน)ได้เห็นอยู่บ่อยๆ ..นางกำลังยืนเท้าเอวด้วยใบหน้าถมึงทึงไม่สบอารมณ์ใครสักคนอยู่(ก็คงไม่แคล้วเผ็นผมหรอก) ทั้งที่ก็ไม่ได้เจอแม่เวอร์ชั่นนี้มานานแล้ว ทั้งที่ผมตอนนี้ก็โตจนบรรลุนิติภาวะแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกหวาดกลัวจับขั้วหัวใจถึงยังได้เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง?
แบบนี้สินะที่เขาเรียกกันว่า ‘ฝังใจ’ ?
อยากจะบอกว่านาทีนั้นคิดถึงซินสุดๆ เมื่อก่อนเวลาเล่นซนจนเกินขอบเขตทีไร เราก็มักจะต้องมาเผชิญชะตากรรมกับนางยักษ์ริต้าผู้นี้ทุกที ตอนนั้นเรายังมีกันสองคน..ผมกับซิน ยืนกอดกัน ร้องไห้จ้าน้ำตาอาบแก้ม แขนขาสั่นพรึ่บ พรั่บเพราะความกลัว(แบบเด็กๆ) ..ไม่ใช่อะไร กลัวโดนจับหักคอจิ้มน้ำพริกอย่างที่โดนขู่บ่อยๆ
ย้อนไปคิดถึงตอนนั้นก็ทั้งขำทั้งสยอง ผมกับซินนี่กลัวแม่เวลาโกรธจริงๆ นะ ตอนนั้นรู้สึกว่าแม่ดุมาก ดุเกินมนุษย์ จนเห็นเป็นยักษ์ เป็นมาร เป็นปีศาจ แต่ถ้าลองมองในมุมกลับ บางทีแม่เองก็คงจะรู้สึกว่าพวกผมมันซนเกินเด็กมนุษย์ เป็นเด็กเปรต เด็กผี เด็กปีศาจเหมือนกันล่ะมั้ง คงจะเหนื่อยกับพวกผมน่าดู ขนาดเผาห้องนอนเพราะมีแมลงสาบเล็ดลอดเข้าไปเพียงตัวเดียวแฝดก็ทำมาแล้วนะเออ
..ก็ฝาแฝดเกลียดมันอ่ะ หน้าตาแม่งไม่โดนใจอย่างแรง กลิ่นก็แย่โคตรๆ แถมไม่อร่อยอีกต่างหาก(หือ?) จะจับก็ไม่กล้า จะไล่ก็กลัวมันวิ่งเข้าใส่ ลงทุนไปขอร้องอ้อนวอนซอลลี่ผู้ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งมีชีวิตอื่นใดในโลกหล้าให้มาช่วย หมอนั่นก็ไม่แม้แต่จะชายตาแลพวกเรา ยังคงนอนอ่านนิตสารแฟชั่นอย่างสบายใจ เมื่อไม่อาจทำอะไรไอ้แมลงสาบนรกนั่นได้ แฝดก็เลยตัดสินใจปิดประตูขัง(กันมันหนี) แล้วจุดไฟเผารังแมร่งซะเลย วะฮ่าๆๆ (กูคิดได้ไงวะ? ..แต่ฝาแฝดไม่เคยยอมแพ้ใคร ยิ่งเป็นแค่กระจั๊วะตัวเดียวก็ยิ่งยอมไม่ด๊ายยย)
สรุปว่าวันนั้นแมลงสาบไม่ตายหรอกพี่น้อง เพราะมันหนีออกไปได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าแฝดนี่แหล่ะที่เกือบตาย เพราะสำลักควัน ถ้าป๊ะป๋าไม่เข้าไปช่วยทัน ป่านนี้คงได้ไปเป็นเทวดาบนสวรรค์กันทั้งพี่ทั้งน้องแล้ว เหอๆ ..รู้สึกตอนนั้นจะ 4 หรือ 5 ขวบเองมั้ง? ไม่ค่อยแน่ใจ
อย่าให้ต้องเล่าถึงวีรกรรมวีรเวรที่ฝาแฝดเคยร่วมสร้างสรรค์กันมามากกว่านี้เลย เดี๋ยวพวกคุณทุกคนจะพากันไปเห็นใจนางยักษ์มากกว่าพวกเรา ฮ่ะๆๆ
แต่คราวนี้ผมต้องมาเผชิญชะตากรรมแต่เพียงลำพัง ไร้เงาหัวคู่ทุก์คู่ยากอย่างซินเซียร์.. ก็ไม่รู้ว่าจะโดนจับหักคอจิ้มน้ำพริกกินหรือเปล่า? หึยยย..
“คุณตะวันฉาย..” คำแรกถูกเอื้อนเอื่อยออกมาด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบยิ่งกว่าจุดเยือกแข็ง สวนทางกับเปลวไฟบรรลัยกันที่กำลังลุกโชนอยู่ในดวงตาสีน้ำเงินอมเทาของคุณมารดา
เวลาแม่โมโหก็มักจะเรียกพวกเราด้วยชื่อจริงแบบนี้ล่ะ และแน่นอนว่าไม่เคยมีใครเรียกชื่อจริงของผมได้ฟังดูสยดสยองเท่าแม่อีกแล้วด้วย
“อันที่จริงแม่เองก็ไม่อยากจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของลูกนักหรอกนะ ลูกจะรักจะชอบใครแม่ไม่เคยคิดจะไปก้าวก่ายเลยซักครั้ง ตลอดมาก็แม่ให้อิสระเต็มที่กับการเลือก และเคารพการตัดสินใจของลูกเสมอ ถ้าลูกรักใครแม่ก็ตั้งใจว่าจะรักด้วย แต่คราวนี้มันเกินไปรึเปล่า? ห๊ะ! ทำเกินไปมั้ย ซันนี่?! ...ไม่! แม่ไม่ได้หมายถึงน้องฟ้า เราไม่ได้กำลังพูดเรื่องนั้น ถ้าลูกจะคบกับน้องฟ้าแม่ก็ยอมรับได้ แม่ก็ไม่เคยกะเกณฑ์นี่ว่าลูกจะต้องคบกับผู้หญิงเท่านั้น ไม่ได้ขีดเส้นซักหน่อยว่าลูกจะต้องแต่งงานนะ ต้องมีหลานให้แม่อุ้มนะ ..เพราะส่วนตัวแม่เองก็เบื่อเด็กเต็มทน แม่เป็นนางแบบ ไม่ใช่นางงาม ไม่ต้องห่วงภาพลักษณ์อยู่แล้ว แต่ที่แม่โมโหและไม่พอใจมากๆ ก็คือ..ทำไมลูกต้องไปยุ่งกับมิรันด้า? ไปยุ่งทั้งที่ไม่ได้คิดจะรักจะชอบ? ลูกทำไปทำไม? แม่ไม่เข้าใจ ไม่คิดสงสารน้องมั่งเหรอ? เห็นกันมาตั้งแต่อายุเท่าไหร่? ยิ่งแม่ยิ่งเห็นมาตั้งแต่เด็กนั่นยังเป็นแค่ภาพอัลตร้าซาวด์ จนคิดว่าเป็นลูกสาวของแม่อีกคน แล้วดูลูกทำกับน้องสิ? แบบนี้จะไม่ให้แม่โมโหได้ยังไง? ฮึ่ย! ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์เสีย! ...นี่แม่จะบอกกับกวินเน็ธยังไงว่าลูกชายคนเล็กสุดที่รักของแม่เองที่เป็นคนทำให้ลูกสาวคนเดียวของเธอต้องร้องไห้?” ปิดท้ายประโยคด้วยการตบหัวผมอีกสองทีซ้อนแบบไม่คิดจะออมแรง
“พระเจ้าเหอะ! เจ้าบ้าเซ็นเลี้ยงลูกยังไงถึงได้เป็นคนมักง่ายขนาดนี้นะ?”
“..ซันขอโทษ” และผมก็พูดได้แค่นั้น รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้ป๊ะป๋าพลอยโดนหางเลขไปด้วย
แม่ยืนหายใจหอบพลางจ้องหน้าผมอย่างไม่หายเคือง ก่อนจะพยายามปรับอารมณ์ให้กลับสู่โหมดปกติ(หลังจากระเบิดพลังขั้นสุดยอดไปแล้ว) แล้วโบกไม้โบกมือ “ช่างเถอะๆ แค่แม่ได้พูดก็สบายใจขึ้นเยอะ ลืมมันไปซะเถอะ ที่รัก”
“ขับรถกลับคอนโดดีๆ ล่ะ ยังไงแม่ก็รักลูกนะ ซันนี่ ..ฝากจุ๊บราตรีสวัสดิ์ซอลลี่กับซินเซียร์ด้วย” ว่าแล้วก็จุ๊บแก้มซ้ายแก้มขวารวมทั้งหน้าผากและริมฝีปากของผมเป็นการสั่งลา..
“โดนตบหัวด้วย ..เจ็บชะมัด” ผมนอนบ่นไปเรื่อยเปื่อย ..ไม่ใช่ว่าโกรธแม่หรอกนะ แล้วก็คิดว่าตัวเองสมควรโดนด้วย ..แค่อารมณ์มันอยากจะบ่นให้ใครสักคนฟังเฉยๆ น่ะ
“หือ?” หยดน้ำที่หล่นใส่หน้าทำให้ผมต้องเหลือบตาขึ้นไปมองอีกคนที่นั่งชะโงกหน้าอยู่เหนือผม
“ทำไมไม่เช็ดให้แห้ง?” ผมถามเอื่อยๆ โดยไม่ได้สนใจคำตอบ ก่อนจะดึงผ้าขนหนูบนคอซอลลี่มาเช็ดผมให้เอง ทางนั้นเลยถือโอกาสปีนขึ้นมาบนตัวผมซะเลย พอดีกับนึกถึงคำสั่งลาของมาดามริต้าได้ เลยใช้โอกาสนั้นจับหัวซอลลี่ลงมาจุ๊บหน้าผากเสียทีหนึ่ง เห็นทางนั้นเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ผมเลยบอกไปว่า “ของฝากจากแม่”
“ซอลลี่~ ซันแย่ใช่มั้ยที่ทำแบบนั้นกับมิรันด้าอ่ะ?” นึกไงไม่รู้ จู่ๆ ก็ถามคนที่กำลังยุ่มย่ามอยู่บนตัวผมไปแบบนั้น ..คงจะอยากอ้อนใครสักคนล่ะมั้ง
ซอลลี่เงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าให้ “ใช่”
“จะไม่ปลอบกันเลยใช่มั้ย?” ผมเบะปาก พูดตรงไปแล้วเว้ย ไอ้พี่บ้า!
“พูดว่า ‘มันช่วยไม่ได้’..หรืออะไรทำนองนั้นก็ยังดี”
ก็นะ.. เวลาที่รู้สึกแย่ๆ มันก็ต้องนึกอยากให้มีคนมาพูดปลอบใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ปกติแล้วคนที่ควรจะอยู่ข้างผมในเวลาแบบนี้ต้องเป็นซิน แต่ตอนนี้ไม่รู้เจ้าบ้านั่นหายหัวไปไหน ดึกดื่นป่านนี้ยังไม่กลับบ้านกลับช่องอีก สงสัยว่ามันจะตัดใจจากไอ้กาย(เพราะไม่กล้าจีบ) แล้วกลับไปลั้ลลากับบรรดากิ๊กสาวๆ ซะแล้วล่ะมั้ง
แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ซอลลี่คงพอแก้ขัดได้..
“คำพูดไม่จริงใจ นายจะอยากได้ไปทำไมกัน?” อีกฝ่ายถามกลับ แล้วก้มหน้าลงไปหมกมุ่นกับร่างกายของผมต่อ
“พี่ก็ช่วยจริงใจหน่อยสิ.. ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์น่ะ ไม่มีเลยรึไง?”
“นายก็รู้ว่าพี่ไม่รู้จักของแบบนั้น”
นี่แหล่ะ! คุณแสงเหนือ เฮย์เดน ตัวจริงเสียงจริง.. ผู้ไม่มีทั้งเลือด ไม่มีทั้งน้ำตา ภายในตัวของหมอนี่คงจะกลวงเป็นโพรงไม่ต่างจากตุ๊กตาเซรามิกหรอก ผมว่านะ ..หมอนี่มันดูดีก็แค่ข้างนอกเท่านั้นล่ะ!
“เฮ้! จะซุกจะไซร้ก็ไม่ว่าหรอก แต่อย่าเอาหนอนของพี่มาเบียดจะได้มั้ย?” ผมทุบหลังของร่างข้างบนอย่างไม่พอใจ เมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างหยุ่นๆ นิ่มๆ แถวต้นขาด้านใน ..คือผมใส่กางเกงนอนที่เป็นผ้านิ่มๆ บางๆ น่ะ ก็เลยรู้สึกได้ค่อนข้างชัดเจน ส่วนซอลลี่ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียว แถมยังมัดผ้าผูกเอวเอาไว้แค่หลวมๆ ด้วย ...ไม่สิ ผมว่าตอนนี้สายรัดเอวมันคงหลุดไปแล้วล่ะ ไม่งั้นขาผมคงจะไม่รู้สึกถึงซอลลี่น้อยชัดขนาดนี้
จะบอกว่าปกติหมอนี่ชอบแก้ผ้านอนอยู่แล้ว พออาบน้ำเสร็จก็เลยไม่ต้องแต่งตัว เขาบอกว่ามันดีต่อการทำงานของเซลล์ผิวในเวลากลางคืน ผมก็ไม่รู้หรอก ว่าที่พูดมามันเป็นเรื่องจริง..หรือแค่ข้ออ้างให้ตัวเองได้แก้ผ้าอย่างสมเหตุสมผลกันแน่? แต่ที่แน่ๆ คือมันได้กลายเป็นสันดานปกติของเขาไปแล้วล่ะ
แล้วไอ้เรื่องที่ชอบมานัวเนียน้องชายอย่างผมนี่ก็เรื่องปกติอีกเหมือนกัน ตั้งแต่เด็กละ เมื่อก่อนซินเองก็โดน จนมันแทบจะกลายเป็นเหมือนการละเล่นอย่างหนึ่งในหมู่พี่น้อง(เฮย์เดน)ไปแล้ว
จะว่าไปแล้วที่เห็นผมกับซินชอบเล่นกันแบบถึงเนื้อถึงตัวนี่ก็เพราะติดนิสัยมาจากซอลลี่แหล่ะ ชวนเล่นของเล่นหรือเกมส์อะไรซอลลี่ไม่เคยสนใจจะชายตาแลฝาแฝดเลยนะ ต่างคนต่างอยู่สุดๆ แต่ถ้าชวนเล่นแบบนี้ล่ะก็..พี่แกไม่มีพลาดล่ะ(แต่เราก็ไม่เคยชวนหรอก ส่วนใหญ่มันมาของมันเอง)
แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้นซินมันก็ไม่ยอมเล่นด้วยอีก(ยกเว้นกับผม) ขืนเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้ามีหวังถูกถีบกระเด็น ซอลลี่เองก็คงพอรู้ตัวแหล่ะ เลยเบนเป้าหมายทั้งหมดมาที่ผมคนเดียว ..ซวยไปไอ้ซัน
“ถ้านายไม่ชอบที่มันเป็นหนอน ก็รีบทำให้มันเป็นมังกรซะสิ” ไอ้พี่บ้านั่นเลื่อนตัวขึ้นมากระซิบข้างหู ก่อนจะแลบลิ้นเลียเข้าไปข้างในให้ผมได้ขนลุกเล่น
“ไม่ใช่คู่ขาพี่นะ ลงไปเลย ลงไป! ซันจะนอนแล้ว” ผมดันหน้าอีกฝ่ายออก เออ! ดันตัวมันออกไปด้วย แล้วจึงพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้อย่างตัดรำคาญ
“ไม่อยากให้พี่ชายปลอบใจแล้วเหรอ?” แต่คนถูกไล่กลับหัวเราะชอบใจ แถมยังมีหน้ามาล้อกันอีก
“ไปห่างๆ เลย ไอ้โรคจิต! อย่าให้ต้องลงไม้ลงมือ”
ใช่! ซอลลี่มันเป็นโรคจิต และไม่ใช่แค่โรคจิตชนิดหนึ่งด้วยนะ หมอนี่มันเป็นหลายชนิดเลยล่ะ เป็นโรคจิตแบบรวมมิตรน่ะ รวมอยู่ในตัวมันคนเดียวแหล่ะ อย่าได้คิดไว้ใจเชียว เดี๋ยวจะหาว่าหล่อไม่เตือน
“ช่างเป็นเด็กที่หยาบคายจริงๆ” ได้ยินเสียงอีกคนหัวเราะเบาๆ ขณะลุกเดินไปปิดไฟ ..แปะ!
แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืด..
“ฝันดี น้องชาย”
“ฝันดี ซอลลี่”
เฮ้อ~ หวังว่าวันพรุ่งนี้จะเป็น ‘ซันชายน์ เดย์’ บ้างนะ..
TBC. :z2:
-
ไวมากกก!
เดี๋ยวมาเม้นท์ค่ะ ขออ่านก่อน
-
สู้ต่อไป คนเขียน
อนาคตไม่ไดอยู่ที่มหาลัยที่จะเรียน
แต่มันอยู่ที่ตัวเราเองและโอกาศต่างหาก
-
มาลองแสดงตัวดูบ้าง เหมือนจะเคยหรือยัง? อิอิ
ปกติจะอ่านทางมือถือ วันนี้อู้งานใกล้หยุดยาว ทักทายคนเขียนบ้าง
ชอบคู่แฝดมากเลย และชอบยิ่งกว่าถ้าชะนีไม่ร้าย
หมั่นใส้น้องฟ้า อ่านกี่ทีก็หมั่นใส้ ส่วนน้องกายนี่คือ สุดที่รัก <<<แต่บทน้อยจริง :monkeysad:
รออีก 50 % นะคะ
ให้กำลังใจคนเขียน สถาบันดังๆมีส่วนช่วยในเรื่องงานก็จริง แต่อย่าไปท้อ เอกชน หรือ ราชภัฎ ก็ทำให้คนประสบความสำเร็จได้เหมือนกันค่ะ สู้ๆเน้อ
-
:z13: :z13:
-----------------------
กอดคนเขียนค่ะ^^ :กอด1: :กอด1:
เคยผิดหวังรุนแรงที่สอบไม่ได้
ร้องไห้่เดินไม่รู้ทิศทาง
แต่ยักตาย ต้องใจไว้ ปีหน้าเอาใหม่
จะไปสอบใหม่อีกรอบ
ไม่ได้ก็จะไปจนมันได้
คนเขียนก็ต้องสู้ๆนะค่ะ คุณโชคดีนะที่ตอนผิดหวังยังมีหลายๆคนอยู่ด้วย
แต่ตอนนั้นเรายืนคนเดียวมันเคว้งมาก แต่โชคดีที่เดินไปเรื่อยจนมาหยุดที่งานหนังสือ
พอเห็นหนังสือแล้วก็ลืมเรื่องผิดหวังไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
สู้ๆนะค่ะ^^
ซั้นนี่ โอ๊ยยยยย เราตกใจคิดว่าจะลืมสัญญาไปแล้ว
แต่แปลกใจพี่ฟ้ารู้ได้ไง
-
เป็นกําลังใจให้คนเขียนนะคะ
พึ่งตามอ่านเรื่องนี้ทันอยากบอกว่าชอบมากกกกก
ฟ้าเป็นผช.ที่ได้ใจสุดๆไปเลย ซันนี่ก็น่ารักขึ้นทุกวัน ><
แอบกลัวดราม่าเบาๆ หวังว่าคนเขียนจะไม่ใจร้ายนะคะ ^_^
-
ฟ้า !!! นายจิตสัมผัสเหรอออ โทรมาได้จังหวะมาก :laugh:
เอ่อ.. มิรันด้า เธอดราม่าใช่ไหม???
รออีก 50% จ้า
:กอด1: คนแต่ง สอบไม่ติดไม่เป็นไร สู้ใหม่ๆ มือเจ็บก็เหมือนกัน เดี๊ยวก็หาย
-
มิรันดาก็เข้าใจง่ายดีนะ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย
ไม่โวยวาย ร้ายกาจ แถมน่าสงสารนิดหน่อยด้วย
-
วู้ว เกือบไปแล้วไหมล่ะ
ดีที่ฟ้าโทรมาก่อน :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน Fight!! :a1:
-
:จุ๊บๆ: คนแต่ง
:L1:
-
ค้างกันหมดเลย :z3:
:t3:
-
เอี้ยฟ้าสั่งกล้องวงจรปิดมาติดไว้ใช่มั้ย!? :angry2:
-
ตามทันแล้วววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักมากเลยค่ะ แม้ตอนแรกๆจะไม่ปลื้มฟ้าเท่าไร
แต่หลังมานี้ทำเอายิ้มไม่หุบเลย
คู่หวานๆน่ารักกันจัง
ตอนก่อนหน้านั้น ที่ซอลลี่พูดว่าฟ้าจะอยู่อายุไม่ถึงยี่สิบ
แอบติดใจอ่ะ อยากรู้ว่าคืออะไร TT
-
ยังไงต่ออ่ะ ค้างอ่ะ
-
:serius2: :serius2: ฟ้าเสียใจแน่เลยซันนี่จูบกะคนอื่น :monkeysad: คนอื่นๆเห็นกันหมดเลย อย่ามาม่าเลยนะสงสารฟ้าและซันนี่
-
มิรันด้า เธอตัดใจซะเถอะ!! :m16:
ฟ้า นายโทรมาได้จังหวะดีมากเลย!! :laugh:
คนเขียนสู้ๆนะคะ!! :กอด1:
-
อึ้งกับฟ้าประทานมาก
สุดยอดลางสังหรณ์เลยอ่ะ
-
สู้ๆนะคนแต่ง ชีวิตต้องเดินต่อ
-
เส้นยาแดงผ่าแปด
:m29:
ซันเอ๊ย เกือบมีได้เสียแล้วมั้ยล่ะ
คราวหน้าอย่าเผลอตัวอีกน้า
คนอ่านกลัวน้องฟ้าจะเป็นบ้า
o21
-
อ้ากกกกกก :angry2: เกือบไปแล้วนะซัน อย่าทำให้ฟ้าเสียใจนะเว่ยยยยยยยยยยย :m31:
-
ฟ้ารู้ได้ไงอ่ะ :m30:
เกือบไปแล้วนะซันนี่ :เฮ้อ:
-
ซันนี่อย่าทำให้เอี้ยฟ้าเสียใจนะ :m16:
ถึงมันจะบ้า? แต่มันก็น่ารักนะ :laugh:
ปอลิง หวังว่าพ่อกับแม่จะรับได้ มิรันด้าอย่ามาทำให้หวั่นไหวสิ !
:pig4:นะคะ
-
o13
นายฟ้าประทาน เก่งจริงๆ
-
เค้าไม่ค่อยเม้น งั้นเค้าแสดงตัวนะ *ซึ้ง*
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ!
-
ฟ้าเริ่มจะเหนือมนุษย์เข้าไปทุกที แกมีญาณพิเศษหร๊อ!! o21
ถึงจะเป็นเรื่องบังเอิญแต่ก็ถูกเวลาจริงๆ ไม่งั้นซันนี่ไปไกลแล้วนะนั่น
แล้วมิรินดาก็ต้องเสียใจเข้าไปอีกแบบว่ามีความหวัง
ตัดใจซะเถอะนะมิรินด้า เรื่องนี้ชะนีไม่ควรจะมีบท กร๊ากกกก
-
:o11: เกือบไปแล้วน่ะซันนี่ ไม่เป็นไร อย่างน้อยเชี่ยฟ้าก็ยังมีญาณวิเศษ :sad3: แต่ต้องไม่ีคราวหน้าแล้วน่ะครับ
ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ สถาบันไม่ได้กำหนดอนาคต ให้กำลังใจคนเขียน :กอด1: :กอด1:
-
เอี้ยฟ้า แกหลอนมาก สรุปแกเป็นคนป่ะเนึ่ย ซันนี่อย่านอกใจเอี้ยฟ้า ไม่งั้นคนอ่านงอน ชิ :m16:
-
รอจ้า
-
เออออออ เยี่ยมมากฟ้า โทรมาขัดจังหวะเป๊ะๆๆๆ
ความรักไม่มีอะไร ควร หรือ ไม่ควร นะคะมิรันด้า (จะอ่านเป็นมิรินด้าทุกที == )
มีแค่ รัก หรือ ไม่รัก เท่านั้นเอง
รักคนที่เค้ารักเรา มันจะมีความสุขที่สุดนะคะ
ซันนี่ห้ามผิดสัญญานะ ไม่งั้นเอี้ยฟ้าตามมาหลอกแน่ๆ!!!!!!!! :z2:
-
ฟ้าแมร่งโคตรหลอน o21
-
ซันเกือบพลาดแล้ว เฮ้อ~~~
สู้ ๆ นะคะ รออีก 50% ค่ะ ><
-
เอี้ยฟ้าเป็นอับดุลรึป่าวเนี่ย พูดอย่างกะตาเห็น 555
สงสารมิรันด้าอ่ะ T^T
ซันอย่าทำให้ฟ้าเสียใจน้า
น้องคนแต่งคงคิด เอ๊ะอิคนอ่านนี่จะเอายังไง :laugh:
-
พึ่งตามอ่านนและพึ่งอ่านตามทันรู้สึกจะแสดงตัวไปแล้วรอบนึง (?) อิอิ
- คนเขียนสู้ ๆ นะคะ ..
- ฟ้ามันติดกล้องวงจรไว้ในห้องรึเปล่า ฮ๊ะ ?
- ซันนี่อย่าใจอ่อนนะ สงสารฟ้า 'tt :o12:
-
รอ รอ รอ :call:
-
รู้สึกว่าฟ้ามีตาทิพย์อะ
และก็นะมิรันด้าเห็นแก่ตัววะ
ความรักมันห้ามกันได้ด้วยเหรอยะแกเข้าใจอะไรผิดไปหรีอป่าว
-
เครื่องดักฟัง? :pig4:
-
ทำไมเีอี้ยฟ้ารู้
เอ้ๆๆๆ
-
ฟ้า โทรมาได้จังหวะมากค่ะ
ซันนี่ อย่าลืมสัญญานะ
มิรันด้า ตัดใจเถอะ!!!
คนเขียน .. เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
ฟ้าหลอนมากเลยอ่ะ
-
มิรันด้าน่าสงสาร เค้าก็มองเปนแค่ sex friend เหอะๆ :m16:
-
ซันนี่ๆ นายเกือบผิดสัญญาแล้วนะ
สงสารมิรันด้าง่ะ
-
ง่ะซันนี่
-
ฟ้า เลี้ยง กุมารทอง ไว้ แน่ๆ
-
อ่านไปก็ลุ้นไปเกือบไปแล้วนะซันเอ๋ยย :z3: :z3:
-
เอี้ยฟ้า ของเค้าแรงจิงอะไรจิง แกแอบติดกล้องไว้ใช่ม้ายยยย
เป๊ะมากกกกก ซันเกือบไปแร้วมั้ยล่าาา
รออีก 50% คร่าาา
คนเขียนสู้ๆ คนเขียนสู้ตาย คนเขียนไว้ลายสู้ตาย สู้ๆ!!!
:z2: :z2: :z2:
...................................
เอ่อ ปิดห้องเผาแมลงสาบ :a5:
สุดยอดอ่าาาาาาาาาาา
-
ฟ้าต้องติดกล้องไว้ในห้องแน่ ๆ โทรมาทันเวลาพอดี
สงสารหนูมิรันด้า แต่ซันไม่เหมือนเดิมแล้ว มีเจ้าของหัวใจแล้วนะสิ
ให้กำลังใจคนเขียนนะคะ สู้สู้ :กอด1:
-
บอกได้คำเดียวว่าสงสารฟ้ามาก จบเหอะมิรันด้า
-
สงสารมิรันด้า :monkeysad:
แต่ก็หมั่นไส้เล็กๆในตอนแรก :laugh:
-
คุณคนเขียนเรื่องที่เลิฟจ้ะ :กอด1: ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมากกว่าที่บอกรึเปล่า? แต่ถ้าต้องการกำลังใจก็มีให้เสมอเด้อ ชีวิตคนเรามันไม่ได้สวยงามหรือโรยด้วยดอกไม้ และมันต้องมีเรื่องเจ็บปวดไม่ต่ำกว่าสิบเรื่องแน่ๆ แต่ถ้าเรายังสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อยู่ เรายังเป็นเราอยู่ ไม่ว่าวันนี้ วันนั้น วันไหน แค่นั้นมันก็สุดยอดแล้ว :กอด1:
ปล.นิยายเรื่องนี้มันทำให้ฉันฮาแตกมาก
ปล.2 ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอเด้อ
ปล.3 I love You นะจ๊ะ ^o^ :กอด1:
-
ฟ้ามีญาณพิเศษเหรอไง ทำไมโทรมาถูกจังหวะ ห๊ะ :a5:
-
ซันจะทำอะไรก็คิดถึงจิตใจฟ้าบ้างนะ
-
รออีก 50%
-
กรีดร้อง !!!! มิรันด้า !!!!
สรุปว่าฟ้าประทานมีเนตรทิพย์ใช่มั้ยเนี่ย !!! ขัดตรงจังหวะเรยทีเดียว o13
-
โอ้ยยย สุดจะบรรยาย
บอกได้คำเดียว มาต่อเถอะได้โปรดด 5555++
-
ทำให้คนอื่นร้องไห้นี่มันลำบากใจจริงๆนะ ซันนี่จะทำยังไงกับมิรันด้าดี
หลอนแทนซันนี่จริงๆที่เอี้ยฟ้าโทรมาตอนเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี มันแอบตั้งกล้องไว้ในห้องรึเปล่าเนี่ย
-
เอี้ยฟ้ามาได้ถูกเวลาจริงๆ
:L2:
-
โถ มิรันด้า น่าสงสารจริงลูก
คิดซะว่าคนนี้เค้าไม่ใช่ของเราน้า
แบบว่าน้องซันนี่เนี่ยเค้าเกิดมาเพื่อเอี้ยฟ้าโดยเฉพาะอ่ะ
-
:L2: :L2:มาให้กำลังใจคนแต่ง
พี่น้องเค้าเล่นไรกันนนนน :-[
-
สงสัยต้องเรียก
ฟ้าว่า " ฟ้าญาณ
ทิพย์ " ซะแล้วมั๊ง
รู้ได้ไงฟะ :z3:
-
แหม อีก 50% มะมีเนื้อมีหนังเลยนะเนี่ย มีแต่ความฮา 555
-
พี่น้องบ้านนี้เค้าถึงเนื้อถึงตัวกันทุกคนจริงๆ :กอด1:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ :call:
-
พี่น้องบ้านนี้เค้าเล่นกันแบบถึงเนื้อถึงตัวจังเลย อิอิ
-
อ่านครึ่งหลังแล้วอยากรู้อดีตของแฝด :z3: :z3:
-
ซันนี่เอ๊ย ชัดเจน ชัดเจน
-
ซอลลี่น่ารักอ่ะ รู้สึกอยากอ่านแนวพี่น้อง(?) :impress2:
ไลค์แล้วจ้าาา :mc4:
-
มาเม้นอีกรอบค่ะ (หลังจากอ่านตอนเต็ม)
กรี๊ดซอลลี่มากกกกค่ะ ปกติก็ชอบน้องอังเดรเป็นทุนอยู่แล้ว
ยิ่งอ่านยิ่งจิ้น โอยยย เกิดภาพมากมาย :m25:
พี่น้องตระกูลนี้เล่นกันถึงเนื้อถึงตัวดีนะคะ ดีแล้วค่ะ จะได้สนิทๆกัน >,,,,,<
-
มาแล้วๆ :กอด1:
ซันนี่ตัดไฟแต่ต้น?ลมก็ดีแล้วจ๊ะ
แล้วไปรักฟ้าคนเดียวววววววว :impress2:
:pig4: นะค้าา
-
:m20:ฟ้ามีตาทิพย์เหรอถึงได้โทราพอดีอะ5555555555
ไปเล่นน้ำกันที่ไหนอะ
-
ลูกแก้วนี่แสดงความเจ้าเล่ห์เยอะขึ้นนะเนี่ย
ทำซะคุณอาเขินไปเลย 5555
-
ตอนแรกแอบโกรธแทนฟ้าประทานนะ ซันนี่ทำไมใจร้ายงี้อ่ะ มีฟ้าแล้วไปยุ่งกับคนอื่นทำไม
(คือเรายอมรับได้แค่ซินคนเดียวเท่านั้นที่ซันนี่จะไปนัวเนียอะไรด้วยอ่ะ)
แต่มาฮาก๊ากเอาตอนฟ้าโทรมาเนี่ยแหละ อะโห ยังกะมีตาทิพย์แน่ะ
-
จะว่าไปก้สงสารมิรันด้านะ
-
มาอ่านทุกครั้ง ให้กำลังใจทุกครั้ง..
จากคนที่นั่งทำงานในวันสาดน้ำ
-
มิรันด้าน่าเห็นใจนะ แต่เราไม่สนใจอ่ะ กร๊ากกก!!!!
เพราะใจอึ้งกับความรู้สึกของเอี้ยฟ้าไปแล้วววววววววว (เรียกคะแนนสงสารเชียวนะยะ)
:กอด1: ซอลลี่เธอนอกโลกมาก..นะ :กอด1:
-
ฟ้าหายไปเลยตอนนี้
-
:man1: :man1: :man1:
-
สงสารมิรันด้าแฮะ
-
สวัสดีค่ะ ตามทันแล้วก็ถือโอกาสแสดงตัวซะที
เนื้อเรื่องสนุกน่าอ่าน น่าติดตามมาก ยังมีปมอีกเยอะรอให้เปิดอยู่ใช่ไหม
ไม่ว่าจะของแฝด หรือของฟ้า ก็รอกันต่อไปปมของใครจะมาก่อนกัน
:pig4: ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกให้ได้อ่าน o13
และเป็นกำลังใจให้ :L2:
สุดท้าย...สวัสดีปีใหม่ค่ะ มีความสุข สนุกๆ มากๆ นะ :bye2:
-
เกือบไปแล้วซิซันนี่
ถ้าไม่ได้สายด่วนจากฟ้ามีหวังกู่ไม่กลับเป็นคนสับปลับผิดสัญญาแหงม
-
เมื่่อไหร่แฝดจะกดกันจริงๆซะที :z1:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชะอุ้ยย มีคำถามเราด้วย :mc4:
เอาอันเดิมเนี่ยแหละ อยากจะรู้จริงๆรถมาประเคนตรงหน้าซินแลกกะซันนี่เนี้ยจะเอาอะไร :m20:
-
ไม่เปลี่ยนใจคับ..
-
มีคำถามของพี่ด้วยอ่า ดีใจๆๆ :impress2:
แต่ละคำถามเด็ดๆทั้งน้าน :z1:
-
17. ถามฝาแฝดว่า..จะมีสวิงกิ้งมั้ย?..จากคุณ IIMisssoMII
ขอเพิ่มรายละเอียดได้ม่ะ แบบ ถ้ามีก็ให้เล่าหน่อยว่าเป็นยังไง อะไร กะใคร
ถ้าแฝดตอบไม่มี ก็ถามลึกอีกว่า อยากลองไหม ?
ูู^^ รอคำตอบอย่างใจจดจ่อ
-
:sad4: :sad4: :sad4:มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ยืนยันคำถามเดิมจ้าา
แต่ตอนนี้อยากอ่านต่อมากกกกกกก มาต่อเร็วๆนะคะ จะลงแดงแร้ววววว :z3: :z3:
-
ไม่รู้จะถามอะไร
รอดูคำตอบดีกว่า :ped149:
-
เพิ่งมาอ่านนนน
ในที่สุดก็อ่านทัน ฮี่ฮี่
ชอบฟ้าประทานเป็นลูกครึ่งผสมแบบซื่อๆ(แอบบื้อบ้างในบางครั้ง)น่ารักๆและกวนตีน= =;
ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่ประเด็นล่าสุดของซันเรื่องมิรันด้านี่รู้สึกว่าซันก็ไม่ได้ผิดนะ =.=
ก็ซันไม่รู้นี่หว่าาา ว่าเขาชอบอ่ะ ใช่มะะ
บุ่ยๆ
ว่าแต่ฟ้าประทานรู้ได้ไงว่าซันกำลังจะผิดสัญญา? ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เป็นปริศนาที่ต้องไขกันต่อไป(?)
ปล.เห็นภาพอิมเมจแล้วอยากจะดิ้น นั่นมันandrej!!! พระเจ้าตอนที่บรรยายลักษณะของซอลลี่ก็แอบคิดไว้ในใจเองคร่าวๆว่าน่าจะเป็นแบบandrejนี่แหละเน้ออออ พอคนเขียนมาแปะรูปนี่แบบว่า แม่เจ้าใช่จริงๆด้วย ฮาาาาาาา
-
นั่งรอรายการสัมภาษณ์สองแฝด อิอิ
-
ครอบครัวนี้มีการละเล่นแบบว่า ...
ติดเรทซระ!!!!!
-
ดันๆ ฮึ้บๆ
-
ในที่สุดก็ตามทัน รอบทสัมภาษณ์นร้า
-
มีคำถามเราหมดเลย :o8:
-
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (III) Part.1
“เฮ้ยยยย ไอ้เอี้ยซิน แน่จริงมึงอย่าหนีเด้! กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ กูบอกให้กลับมาไง ไอ้ห่ารากไส้เอ๊ย!!”
เสียงแหกปากโวยวายของผมดังก้องไปทั่วหอพักในเวลาเช้าตรู่ของวันพุธสีเขียว(?) เรียกร้องความสนใจของบรรดาเพื่อนบ้านชั้นเดียวกันได้เป็นอย่างดี แทบทุกห้องต่างเปิดประตูชะโงกหน้าออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นบ้าง อยากด่าอยากตบกะโหลกบ้าง..ก็ว่ากันไป ขณะที่ไอ้ตัวดีคู่กรณีมันเปิดตูดวิ่งหนีแบบไม่คิดจะเหลียวหลัง
ผมหันไปยิ้มแหยๆ พลางค้อมหัวเล็กๆ เป็นเชิงขอโทษขอโพยที่บังอาจไปรบกวนสุนทรีในการนอนของแต่ละท่าน ก่อนที่ประตูห้องเหล่านั้นจะทยอยปิดกลับไปเหมือนเดิมราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
สาเหตุที่ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาโวยวายโหวกเหวกตั้งแต่เช้าแบบนี้น่ะมีแน่ แต่ก่อนจะมาถึงจุดนี้ ผมคงต้องขอเล่าเท้าความกลับไปราวๆ 48 ชั่วโมงก่อนโน่นเลย
0.55 นาฬิกา วันจันทร์สีเหลือง(?)
บนเนินกำแพงบ้านพัก ณ หาดหัวหิน
“มานั่งเป็นพระเอกมิวสิคอะไรตรงนี้วะ?” ผมเอ่ยทักคนที่กำลังนั่งห้อยขา เหม่อมองออกไปยังทะเลกว้างยามค่ำคืน
“อ่ะ กาย?” อีกฝ่ายหันมาเอียงคอมองและพึมพำชื่อผมเบาๆ คิ้วได้รูปย่นเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะผินหน้าเหม่อมองไปทางทิศเดิมโดยไม่พูดอะไรมากกว่านั้น
“ไอ้ซันตามหาอยู่น่ะ” ผมบอกขณะปีนขึ้นไปนั่งข้างๆ มัน มันปรายตามองผมนิดหน่อย ครางรับรู้ในลำคอ แล้วก็เงียบเหมือนเดิม เห็นแบบนั้นผมจึงอดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้ “มีอะไรรึเปล่า? เล่าให้กูฟังได้นะ”
“..........”
“...ซิน?” ผมเริ่มรู้สึกร้อนรน เมื่อคนข้างๆ ยังเอาแต่เงียบ ..แบบนี้มันแปลกเกินไป มันไม่ใช่ซินที่ผมรู้จัก คนที่ผมรู้จักมันไม่เคยมีท่าทางคิดมาก ไม่เคยต้องมานั่งเงียบแบบนี้หรอก ปกติมันหนวกหูจะตายห่า แถมคิดไงก็พูดงั้น ขวานผ่าซากล่ะที่หนึ่ง แล้วนี่..เกิดอะไรขึ้นกับมันกันแน่? ทำไมถึงมีท่าทางแปลกไปแบบนี้?
“มึงเป็นเพื่อนกูใช่มั้ย กาย?” แล้วจู่ๆ คนที่นั่งเงียบก็จู่โจมถามผมแบบไม่ให้ทันตั้งตัว
“ห๊ะ? ..ก็...ก็ใช่ไง ถามอะไรของมึงเนี่ย?” ผมตอบกลับไปงงๆ
“แล้วมึงคิดจะเป็นเพื่อนกับกูไปอีกนานแค่ไหน? เมื่อไหร่มึงจะเบื่อ? เมื่อไหร่มึงถึงจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับกู? ..แล้วเมื่อไหร่มึงจะทิ้งกูไป?” คำถามยาวเหยียดพรั่งพรูออกมาหลังจากนั้น
ถ้าเป็นเวลาปกติ.. ถ้าเป็นมันทำหน้าตายียวนขณะถามคำถามเหล่านี้ ถ้ามันทำแบบนั้นนะ.. ผมคงคว้าคอมันเข้ามาต่อยปากสักทีสองทีแล้ว มันกำลังดูถูกความจริงใจของผม ถึงผมจะคิดกับมันมากเกินกว่าเพื่อน แต่ผมจะไม่มีวันก้าวล้ำเส้นแดนที่มันขีดเอาไว้แน่ ผมจะไม่มีวันหักหลังความเป็นเพื่อนที่มันหยิบยื่นให้ พอๆ กับที่ผมจะไม่มีวันเดินจากมันไปไหนนั่นแหล่ะ!
แล้วนี่เบื่ออะไร? ทิ้งอะไร? ไปเอาความคิดเชี่ยๆ นั่นมาจากไหน? ถ้ามันรู้ตัวว่ามันมีความสำคัญต่อผมไม่ต่างอะไรกับออกซิเจนที่ใช้หายใจล่ะก็ มันคงจะไม่พูดหมาๆ แบบนี้แน่ ฮึ่ม! พูดแล้วก็ขึ้นๆ
แต่ก็นั่นแหล่ะ เพราะมันไม่ใช่เวลาปกติ และเพราะมันไม่ได้ทำหน้าตายียวนเหมือนทุกที ดวงตาสีน้ำตาลใสที่จ้องมองมามีแวววูบไหวอย่างเห็นได้ชัด
คล้ายไม่มั่นใจ หรือคล้ายกำลังกลัวอะไรบางอย่าง..
“ไม่มีวันที่กูจะทิ้งมึงไปก่อนแน่ ..แต่ถ้ามึงเบื่อหรือไม่อยากเห็นหน้ากูแล้ว มึงจะทิ้งกูไป...ก็ไม่เป็นไร” ผมเลยเลือกที่จะตอบคำถามออกไปแบบนั้น
“..มึงพูดจริงอ่ะ?” ซินเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน
ยิ่งเห็นยิ่งหมั่นไส้ นี่ผมทำตัวไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอวะ? ..แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อสุดท้ายมันก็ยิ้มออกมาจนได้ ผมเลยไม่คิดถือสาและพลอยยกยิ้มตามมันไปด้วย
“จริงดิ ถ้ามึงไม่ไล่กูก็ไม่ไปหรอก ไม่สิๆ ต่อให้มึงไล่กูก็จะหน้าด้านอยู่ข้างมึงอยู่ดีแหล่ะ กูไม่ไปไหนง่ายๆ หรอก กูจะเกาะติดมึงเหมือนเห็บเกาะหมาเลย คอยดูดิ” ผมพูดกลั้วหัวเราะในประโยคท้ายๆ
“ฮ่าๆๆ ท่าทางมึงจะชอบกูมากเลยนะเนี่ย” พูดไปหัวเราะไปด้วยคำถามที่หน้าหมั่นไส้อีกแล้ว ฮ่ะๆๆ แต่ถ้ามันจะหัวเราะได้สดใสขนาดนี้ ผมก็พร้อมจะให้อภัยมันเสมอแหล่ะครับ
“ที่สุดอ่ะ” ผมตอบตามน้ำและร่วมหัวเราะไปกับมันด้วย ..คำตอบของผมอาจไม่ได้ดูจริงจังสำหรับซิน และมันก็คงไม่มีทางรู้ว่าทุกสิ่งที่พูดล้วนออกมาจากใจ
ใช่..ซิน กูชอบมึง ชอบมากเกินกว่าฐานะเพื่อนที่มึงอยากให้เป็น แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ กูจะไม่ทำให้มึงต้องลำบากใจแน่ กูขอแค่ได้แอบรักมึงอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็พอ.. กูขอแค่นั้นแหล่ะ
ไม่รู้ว่าเสียงหัวเราะของเรามันเงียบหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็เกิดช่องว่างแห่งความเงียบงันอันน่าอึดอัดขึ้นซะแล้ว ซินหันกลับไปเหม่อมองท้องทะเลอีกครั้ง ผมเลยถือโอกาสนั่งมองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายพลางครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ..นอกจากรอยยิ้มที่สดใส เสียงหัวเราะที่น่าฟัง
ผมยังชอบซินเพราะอะไรอีกนะ? ..อืม
“..แล้วถ้ากูตายล่ะ?” คำถามไม่มีอารัมภบทของซินเข้าจู่โจมผมอีกรอบ
ผมแอบถ่วงเวลาโดยการกระพริบตาปริบๆ เพื่อรวบรวมสติกลับคืนสู่ปัจจุบัน ก่อนจะเริ่มวิเคราะห์ข้อมูลและประมวลผลเป็นคำตอบส่งกลับไป
“กูก็จะไปงานศพมึง” ตอบไปแล้วก็ต้องแปลกใจกับหน้าตาประหลาดๆ ของคนฟัง เลยต้องเอ่ยถามออกไปอย่างคนสูญเสียความมั่นใจ “อะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”
“เปล่า.. กูแค่นึกถึงซันนี่ ถ้าเป็นหมอนั่นต้องพูดว่าจะตายตามกูแน่” ทางนั้นตอบกลับ ผมก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
อ้อ.. ผมเคยพูดไปแล้วใช่ไหมว่าแฝดคู่นี้มันแปลก? จนตอนนี้ผมก็ยังยืนยันคำเดิมนะ พวกมันดูแปลกคนจริงๆ เมื่อวานผมยังเห็นพวกมัน...เอ่อ..นัวเนียแนบแน่นกันอยู่เลย เหอะๆ
“มึงอยากให้กูทำแบบนั้นรึไง?” ผมถามแล้วหัวเราะเบาๆ “ถ้ามึง..”
“ไม่ๆๆ” ซินรีบแทรกขึ้นก่อนที่ผมจะทันพูดจบ
ผมตั้งใจจะพูดว่า.. ถ้ามึงอยากให้กูทำแบบนั้น กูก็...ขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ~ ...อ้าวๆ อย่ามามองผมด้วยสายตาเหยียดหยามขนาดนั้น? ผมชอบซินมาก ซินเปรียบเหมือนลมหายใจของผมน่ะ พูดจริงนะ ไม่ได้พูดเอาเท่ห์(เพราะคนอย่างเพ่สกายนั้นเท่ห์ทุกท่วงท่าและอิริยาบถอยู่แล้ว กร๊ากกก) แต่ที่ต้องลังเล เพราะผมรู้ว่ายังมีคนที่รักและห่วงใยผมอยู่ข้างหลังอีกมากมาย อย่างน้อยๆ ก็มีป๊ากับม้าล่ะ ผมคงไม่สามารถตัดใจทิ้งพวกเขาแล้วหนีความเศร้าจากการสูญเสียไปเพียงคนเดียวได้หรอก มันดูเห็นแก่ตัวเกินไป
คนเราควรจะรักอย่างมีสติไม่ใช่เหรอ? หรือคุณว่าไง?(โวะ.. เท่ห์อีกแล้วว่ะ สกาย เฮ้อ~ ไม่ได้ตั้งใจจะเท่ห์ไปกระแทกใจใครเลยจริงๆ นะเนี่ย แต่..ก็นั่นแหล่ะ อย่าให้พูดไปมากกว่านี้เลย เดี๋ยวกายจะเท่ห์ไปมากกว่านี้ แล้วพวกคุณจะตกหลุมรักไปมากกว่านี้ กายไม่อยากทำร้ายจิตใจใคร เพราะหัวใจของกายยกให้ซินเซียร์ไปหมดแล้ว กุซิก..)
“..กูอยากให้มึงไปงานศพกูมากกว่า” ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงขึ้นกว่าเดิม ผมยิ้มกว้างตอบรับคำขอนั้น
“ถ้ามึงว่าอย่างนั้นนะ”
!.. แต่แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนระยะห่างของใบหน้าเราทั้งคู่มันจะย่นเข้าหากันมากกว่าเดิมยังไงไม่รู้ ทั้งที่ผมก็ยังนั่งอยู่ในองศาเดิมเป๊ะ หรือผมจะคิดไปเอง? ไม่รู้ว่ะ แล้วซินมันไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงมั่งเหรอวะ?
“ซิน?”
“กู...จะลองเชื่อมึงดูนะ กาย” เสียงซินเบาลงจนคล้ายเสียงกระซิบ
“ซิน..?”
ขณะที่หน้าของเราก็เคลื่อนเข้าใกล้กันจนน่าใจหาย โดยที่ผมยังไม่แน่ใจว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น สัมผัสเย็นๆ จากฝ่ายตรงข้ามก็นาบทับลงมาบนริมฝีปากของผม
!!..
วินาทีแรกผมคิดว่าตัวเองคงฝันไป.. ฝันไปแน่ๆ!
ซินกำลังจูบผม?
ใช่สิ! ซินจูบผม! แต่เรื่องแบบนั้นมันจะเกิดขึ้นได้ยังไง?! นี่ผมอาการหนักถึงขั้นประสาทหลอนไปแล้วเหรอเนี่ย? หึยยย คงถึงเวลาที่ผมต้องไปหาจิตแพทย์แบบจริงจังแล้วสินะ? ชักจะอันตรายเกินไปแล้ว ไอ้บ้าสกาย!
!!!.. แต่วินาทีถัดมาที่รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่ายผมก็เริ่มแน่ใจ
เรียวลิ้นชื้นที่ไล้เล่นกับปลายลิ้นของผมยิ่งทำให้แน่ใจ
จิลเย็นเยียบที่สัมผัสได้ทำผมแน่ใจเป็นที่สุด!
ซินตรงหน้ามีตัวตนอยู่จริง..
และกำลังจูบกับผมอยู่จริงๆ
ผมไม่ได้ฝันไป!
แต่สิ่งที่ตอกย้ำให้ผมแน่ใจที่สุดในสามโลกก็คือ...หลังเหตุการณ์ระทึกขวัญนั้นไม่ถึงนาที ผมก็โดนไอ้ตัวดีมันถีบตกลงมาจากเนินกำแพงโดยไม่ทราบสาเหตุ แถมยังวิ่งหน้าตั้งเข้าบ้านอย่างไม่คิดจะมาดูดำดูแดงกันเลยสักนิดเดียว!
ทุกอย่างมันรวดเร็วจนผมชักจะกลับไปคิดว่ามันคือความฝันอีกรอบ ถ้าไม่ติดตรงที่รู้สึกเจ็บซี่โครงอย่างจริงจังล่ะก็นะ.. โอยๆๆ
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ผมทำอะไรผิดไปป่ะวะ? สกายทำอะไรพลาดไปตรงไหนหรือเปล่าครับท่านผู้ชม? ..งึมๆ
ยิ่งคิดยิ่งงง ผมก็ว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ก็ยอมนั่งเฉยๆ ให้คนเขาจูบ มีแอบสอดลิ้นตอบกลับไปบ้างพอเนียนๆ ไม่ได้ออกนอกหน้าอะไร(ก็นะ..นานๆ ทีมีโอกาส กรั่กๆๆ)
แล้ว..มันยังไงกันเนี่ย? ซินถีบผมทำไมครับซิน? ผมผิดอะไร? นึกอยากจูบก็จูบ นึกอยากถีบก็ถีบเอาเองตามใจได้ไง สกายไม่ใช่ดอกไม้ริมทางนะเออ นั่นมันจูบแรกกับผู้ชายของสกายเลยนะ กุซิก.. ซินเซียร์ใจร้าย มาทำกันแบบนี้ได้ไง? เขาลูกมีป๊ามีม้านะ คนใจร้ายยยย..~ (โหมดสาวน้อยพร่ำเพ้อ)
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
อ้าว.. ไอ้ห่านจิกที่ไหนมันมาหัวเราะเยาะกูซะสะใจขนาดนั้นวะ? แง่ง!!
ผมเหลือบมองไปทิศที่มาของเสียงทั้งที่ยังนอนแผ่อยู่ และก็ได้เห็นเงาตะคุ่มๆ ของคนสองคนกับเสียงซุบซิบๆ อะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่ออก ก่อนที่เงาสองเงาจะแยกย้ายกัน โดยหนึ่งในนั้นกำลังมุ่งหน้ามาทางผม
สิ่งที่ค่อยๆ ปรากฏสู่สายตาก็คือหัวสีเงินสะท้อนแสงไฟวูบวาบ ตามมาด้วยใบหน้าอันเฉยชาไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเจ้าของหัว จากนั้นแสงก็ไล่สาดส่องให้เห็นลำคอ ลำตัวช่วงบน ช่วงล่าง ช่วงขา จนถึงปลายตีนในที่สุด..
ไอ้ฟ้าประทาน.. สิ่งมีชีวิตปริศนาจากกาแล็กซี่อื่นนั่นเอง(ซินเคยบอกงี้อ่ะ)
“...........” ไอ้หมอนั่นมาหยุดตีนไว้ใกล้ๆ กับหัวผม ยืนนิ่งนิดนึง ก่อนจะย่อตัวลงนั่งยองๆ แล้วชะโงกหน้าก้มมองผมด้วยสายตา...เอิ่ม..ก็ไม่แน่ใจนะ แต่ดูคล้ายมันกำลังสมเพศเวทนาผมยังไงชอบกลว่ะ..?
“ไง.. พวก?” มันเอ่ยทักด้วยสำเนียงเนิบๆ ตามแบบฉบับเฉพาะตัว พลางหัวเราะลงคอเหมือนชอบอกชอบใจอะไรนักหนา
“มึงเห็นเหรอ?” ผมถามกลับเซ็งๆ ดึงสายตาตัวเองกลับไปชมเดือนชมดาวบนท้องฟ้าต่อ ไม่เข้าใจว่าเมื่อกี๊มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่..? ตกลงไอ้ซินเซียร์มันทำอะไรกับผมเนี่ย? โอ๊ยยยย คนหล่อสับสน!
“อือ”
“แล้ว.. คิดว่าไงอ่ะ?” ผมถามโดยที่ตายังเหม่อมองดวงดาวบนฟ้าอยู่
“ก็ฮาดี” แล้วมันก็หัวเราะลงคออีก “กูไม่เคยเห็นใครโดนจูบแล้วตามด้วยโดนถีบแบบนี้มาก่อน ..เลยค่อนข้างประทับใจ”
“ขอบใจนะ.. ไอ้หัวหงอก!” ผมอดด่ามันไม่ได้ แหม..มึงนะ ว่าแล้วก็ตวัดสายตามามองมันแบบค้อนนิดๆ พอให้รู้ว่าเคือง(กระแดะว่ะ ฮ่ะๆ) ก่อนจะกลับไปชื่นชมเดือนดาวเหมือนเดิม ส่วนปากก็อธิบายขยายคำถามเพิ่มอีกหน่อย “คือกูหมายถึง...มึงคิดว่าทำไมซินมันถึงทำแบบนั้นวะ? กูไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“มึงไม่ไปถามเจ้าตัวล่ะ? กูจะไปตรัสรู้ได้ไง ..ไอ้หัวเถิก”
ซี้ดดดด แสบถึงในทรวงไปยันพวงไข่(?) ทำไมมันช่างเอาคืนได้เจ็บปวดรวดร้าวขนาดนี้เนี่ย? ดูหน้าดูตาก็ไม่น่าใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นนะ แต่ทว่าวาจาที่ตอกกลับมาช่างแสบแสน.. แง่ง! ก็แค่คิ้วต่ำไปหน่อยเองอ่ะ ไม่ใช่เถิกนะ แบบนี้ไม่เถิกสักหน่อย คนเขาเกิดมาคิ้วต่ำอ่ะเข้าใจกันบ้างไหม? ..ฮึ่ยยย มาเรียกว่าไอ้หัวเถิกได้ไง เขาสะเทือนใจนะเนี่ย ฮือออ..
“แล้วมึงจะนอนอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย?” จู่ๆ ไอ้หัวหงอกมันก็ถามผม “ซันนี่ให้กูมาดูมึงอ่ะ”
ซันนี่.. ไอ้ซัน.. อืมมม
จริงสิ จะว่าไปแล้วไอ้ซันมันก็ไม่เคยยอมให้ใครเรียกมันแบบนั้น...ยกเว้นแค่คนในครอบครัว แล้วก็มีไอ้นี่อีกคนแหล่ะที่มันอาจหาญ ไม่ใช่ว่าผมจะดูไม่ออกว่าพวกมันไม่ใช่แค่เพื่อนกันธรรมดา อันที่จริงพวกมันไม่มีท่าทางว่าน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ด้วยซ้ำ จุดเริ่มต้นก็ไม่ค่อยดี ..แล้วดูปัจจุบันนี้สิ เดินตามตูดกันต้อยๆ จนคนอื่นๆ พากันเรียกพวกมันว่า ‘แม่เป็ด - ลูกเป็ด’ ไปทั่ว
มันแปลก.. ที่อยู่ดีๆ ไอ้หัวหงอกนี่ก็มาเดินตามไอ้ซัน
และมันแปลกกว่า.. ที่คนอย่างไอ้ซันอนุญาตให้ไอ้หัวหงอกมันมาคอยเดินตาม
แต่ที่แปลกที่สุด... ก็เห็นจะไม่พ้นไอ้ซิน
ใช่แล้ว! ไอ้ซินเซียร์ที่คนทั้งคณะพากันละห้อยละเหี่ยใจกับอาการหวงน้องชายจนเกินความจำเป็น จนต้องกันท่าผู้ชายทุกคนที่ทำท่าจะเข้าไปใกล้ แต่กลับหัวเราะชอบใจเมื่อมีไอ้ผู้ชายหัวหงอกมาคอยเดินตามติดแทบประชิดตัวน้องมันซะงั้น ..ผมเคยลองแย้บๆ ถามเหมือนกันว่ามันไม่ระแวงที่ไอ้ฟ้าประทานเข้าใกล้น้องมันขนาดนี้บ้างเหรอ? รู้ไหมคำตอบที่ได้คืออะไร?
“ไม่อ่ะ มันไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นหรอก กูดูออก ที่สำคัญคือมันแปลก มันฮา มันหาดูยากดี กูชอบ ฮ่ะๆๆ”
ผมก็ไม่รู้หรอก ว่าไอ้ ‘ดูออก’ ของซินเนี่ย มันจะ ‘ออกหัว’ หรือ ‘ออกก้อย’ กันแน่ เหอๆ
แถมพักหลังๆ ซินยังเอาแต่พูดว่า ไอ้ลูกเป็ดมันฮาอย่างงั้น ไอ้ลูกเป็ดมันขำอย่างงี้ อิ๊อ๊ะจิ๊จ๊ะน่าหมั่นไส้ แล้วยังมีการยอมให้มันไปนอนค้างที่คอนโดอีกต่างหาก(..มันจะไว้วางใจกันเกินไปหน่อยแล้ว แง่ง!) จนบางทีผมก็อดรู้สึกอิจฉาปนหึงขึ้นมาตงิดๆ ไม่ได้ ..แมร่ง! มันมีดีอะไรนักหนาวะ? พูดถึงอยู่นั่น ก็แค่มันหล่อ มัน(ดูเหมือนจะ)รวย มันมีรถสวยๆ อืม..แล้วมันก็(เรียนคณะที่ดูเหมือนจะ)ฉลาด เออ! ก็แค่นั้นเอง แค่นั้นอ่ะ น่าพูดถึงกว่าสกายผู้ชายสุดแสนจะเพอร์เฟ็คเอ็กซ์แตก(?)คนนี้ตรงไหนวะ?! ..หึยยย ซินอ่ะ มีตาหามีแววไม่ มีคนดีอยู่ใกล้ตัวแบบนี้ยังอุตส่าห์มองข้ามไปอีก ชิชิชิ!
“..มึงกับไอ้ซันไปถึงไหนกันแล้ววะ?” ผมโพล่งถามออกไปด้วยความสงสัย
ไอ้คนที่ทำท่าจะลุกหนีเลยกลับมานั่งยองอีกครั้ง มันเลิกคิ้วน้อยๆ เหมือนไม่ค่อยเข้าใจ ผมเลยต้องเพิ่มช้อยส์ให้มันตอบได้ง่ายขึ้น “ก็ขั้น A หรือ B หรือ C ไงเล่า”
“ABC อะไรของมึง?” มันก็ยังไม่เข้าใจอีก
ป๊าดดดด คือโง่คักเนาะ สงสัยต้องมีภาพประกอบซะล่ะมั้ง?
ได้ๆๆ เดี๋ยวเพ่กายสุดหล่อจัดให้ ..คิดได้แบบนี้ผมก็เริ่มต้นอธิบายใหม่พร้อมทำไม้ทำมือประกอบ ..รู้สึกเหมือนกำลังคุยอยู่กับเด็กอนุบาลไงไม่รู้แฮะ
“A ก็คือ..จับมือ” ผมบอกพร้อมทำท่าจับมือตัวเองให้ไอ้หัวหงอกดู
ส่วนมันก็ดูอย่างตั้งอกตั้งใจ..เกินไปหรือเปล่าวะ? ท่าทางมึงนี่ชอบสนใจอะไรแปลกๆ อยู่นะ
“B ก็คือ..จูจุ๊บ” ผมขยุ้มปลายนิ้วมือทั้งสองข้างแล้วเอามาชนกัน
มันก็พยักหน้าหงึกๆ เป็นอันว่าเข้าใจ โอเช..
จากนั้นผมจึงเริ่มสาธิตท่าทางสุดท้ายด้วยการจรดปลายนิ้วชี้กับนิ้วโป้งเป็นวงกลมที่มือข้างซ้าย แล้วชูนิ้วชี้นิ้วเดียวที่มือข้างขวา เมื่อทุกอย่างถูกเตรียมพร้อม ปฏิบัติการต่อไปก็คือการเอานิ้วชี้ข้างขวาแยงลงไปในวงกลมข้างซ้ายซ้ำหลายที พร้อมคำอธิบายใต้ภาพ “ส่วน C ก็คือ..อะจ๊ายๆ..แบบนี้ไงล่ะ”
“ตกลงมึงกับไอ้ซันไปถึงขั้นไหนแล้ว?” อธิบายจบผมก็ยิงคำถามอีกรอบ
และคราวนี้ไอ้หัวหงอกมันตอบแบบไม่มีลังเลเลย “C”
“จริงดิ?!” ผมรีบผุดลุกขึ้นมานั่งมองมันด้วยตาโตๆ
นึกแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินไม่น้อย ..โหๆๆๆ พวกมันไปไกลกันขนาดนั้นแล้วเรอะ? คิดไม่ถึงจริงๆ นะเนี่ย ซินเซียร์แมร่งมัวทำอะไรอยู่วะ? ม.ค.ป.ด.แล้วน้องมึงอ่ะ เคยรู้บ้างไหมเนี่ย?
“แล้วมึงเป็นนี่..” ผมชูนิ้วชี้ของมือขวาขึ้น “หรือเป็นนี่..” คราวนี้ชูวงกลมของมือซ้ายบ้าง “..วะ?” เอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น ..ก็คนมันอยากรู้อยากเห็นนี่หว่า ขอเสือกอย่างเป็นทางการเลยแล้วกันนะ กูอยากรู้ไม่ไหวละ ฮ่าๆๆ
“เป็นนี่..” มันชูนิ้วชี้ขวาขึ้นมาอย่างมั่นใจ
“จริงอ่ะ?!” ผมผวาเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของมันพร้อมกับตาที่ลุกวาวด้วยความตื่นเต้นกว่าเดิมหลายสิบเท่า
มันบอกมันเป็น ‘นิ้วชี้’ งั้นไอ้ซันมันก็เป็น ‘วงกลม’ อ่ะดิ?
จริงอ่ะ?! ไอ้โหดซันชายน์ที่กระทืบได้แม้แต่พี่ชายฝาแฝดของตัวเองเนี่ยนะจะยอมให้ใครกด? โอ้วววว.. แต่ไอ้หัวหงอกมันสามารถ? แถมยังรอดพ้นส้นตีนมาโดยไม่มีรอยขีดข่วนด้วย?
มึงทำได้ยังไงวะ? ..โหยยย แมร่งเจ๋งจริงว่ะ พ่อยอดชายนายหัวหงอกของน้องกาย อร๊ายยยยย~(แรดละกู ฮ่ะๆ)
“อะไรของมึง ไอ้เถิก?” ไอ้หงอกมันปัดมือผมด้วยท่าทางรังเกียจเล็กน้อยกับใบหน้าที่ยื่นเข้าไปใกล้พร้อมด้วยสายตาแวววาวปิ๊งปั๊งเป็นประกายของผม
“กูปลื้มมึงอ่ะ หงอก มึงทำได้ไงวะ?” ผมชื่นชมจากใจ อยากจะก้มหัวคำนับแล้วฝากตัวเป็นลูกศิษย์มันเสียจริง ไม่รู้ใช้วิชามารจากสำนักไหนถึงปราบไอ้ซันลงได้? อยากเป็นได้แบบนี้อ่ะ สวดยอดลวกเพียก!!
โหยยย ปลื้มว่ะ กูยกให้มึงเป็นไอดอลของกูเลยแล้วกันนะ ไอ้หัวหงอก
หลังสารภาพความในใจไปแล้วผมก็ถอยห่างออกมาในระยะพองาม นั่งลงทับขาตัวเองแล้ววางมือไว้บนหน้าขาอย่างเรียบร้อย สีหน้าแสดงออกถึงความศรัทธาเลื่อมใสต่อไอดอลคนใหม่อย่างเต็มเปี่ยม ..เอาเหอะ ถ้ามึงอยากจะเรียกกูว่า ‘ไอ้หัวเถิก’ ก็ได้ บ่เป็นหยังดอก กูอนุโลมให้ ที่หยวนนี่เพราะเห็นมึงเป็นขวัญใจของกูหรอกนะ เชี่ยหงอก(..ปลื้มก็ส่วนปลื้ม แค้นก็ส่วนแค้น เพราะงั้นเลยไม่ยอมเลิกเรียกอีกฝ่ายว่า ‘หงอก’ เหมือนกัน ฮ่ะๆๆ)
“หึ..” ไอ้หัวหงอกส่งเสียงในลำคอและกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ มันก้มมองผมที่กำลังแหงนหน้ามองมันอีกครั้ง แล้วเคาะนิ้วชี้ไปที่หัวหงอกๆ ของตัวเอง พลางบอก “มันอยู่ที่นี่..”
ผมมองมันตาปริบๆ กระพริบตาไปก็คิดตามที่มันพูดไป.. ‘มันอยู่ที่นี่’ ..ที่หัวหงอกงั้นเหรอ ไม่สิๆ มันหมายถึงทุกอย่างอยู่ที่มันสมองของเราเองหรือเปล่า?
เออ..แบบนั้นฟังเข้าท่ามากกว่าว่ะ
“..แล้วก็ลีลา” มันพูดต่อเนิบๆ ผมพยักหน้าหงึกๆ ตั้งใจจดจำทุกคำสั่งสอนของทั่นอาจารย์ ..ลีลาสินะ ลีลา อืมๆ...หือ? ลีลาอะไรวะ? อ๊ะ หรือว่า..?
“ที่สำคัญ..” ผมต้องหยุดทุกความคิดฟุ้งซ่านในหัวเถิกๆ...เฮ้ย! เมื่อกี๊ใครพูดอะไรเถิกๆ วะ? เดี๋ยวปั๊ดโบกกะโหลกแตกเลยนี่ ลื้ออย่ามาพูดซี้ซั้วนะเว้ยเฮ้ย คำนี้อนุญาตให้แค่ทั่นบร๊ะอาจารย์หัวหงอกเรียกเท่านั้น คนอื่นอย่าแม้แต่จะคิด!
..เอาล่ะ กลับมาฟังคำสั่งสอนต่อ
เอ๊ะ เมื่อกี๊ทั่นพูดถึงไหนแล้วนะ? ..อ้อ ‘ที่สำคัญ’ ใช่ไหม? ที่สำคัญอะไรครับ’จารย์?
“..อย่าป๊อด”
TBC. :z2: (Part.2 อยู่หน้าต่อไปจ้ะ)
ทีนี้ก็รู้กันแล้วสิว่าเอี้ยฟ้ามันไปเอาอย่างใครมา?(ภาษามือน่ะ) :laugh:
อย่าแปลกใจกับความเวิ่นของนายสกาย เพราะผู้แต่งตั้งใจให้มันเป็น 'เมะที่แรดที่สุด' มาตั้งแต่แรกแล้วน่ะ o18
-
:z2:
-
:L2:
-
ท่าทางซินก็สับสน แต่ฮาเจ้ากายอ่ะ :jul3:
คิดเมื่อสาวน้อยเลยเนอะ ฮ่าๆๆๆ
ลูกเขามีป๊ามีม๊านะ กร๊ากกกกกกกกกกกกก :m20:
บวกจ้า
-
^^
^^^
ช่วยสวน
-
กาย ตลกอ่ะ เหมือนสาวน้อยวัยแรกแย้มเลย
-
สงสารกาย กายโดนถีบ :laugh:
กายสู้ๆ
:L2: :L2:
-
ซินคงจูบเองเขินเองมั้งถึงได้ถีบน่ะ
-
โถๆๆๆๆ
สกายของเจ๊ อยู่ดีๆก็โดนถีบซะงั้น
นี่ถ้าซินเป็นผู้หญิงเจ๊ต้องคิดว่ามันเป็นวันแดงเดือดเป็นแน่แท้
อารมณ์ขึ้นๆลงๆดีแท้ๆหนูเอ๊ย
:laugh:
-
สกายก็มีพ่อมีแม่นะคะซิน ผิดผีงี้แล้วต้องไปสู่ขอกายมาเป็นเมียด้วย 555+
พี่ไวท์สู้ ๆ พี่ไวท์สู้ตาย /โบกธง/
-
ใช่แล้วกาย ลูกเค้ามีป๊ามีม๊ารีบให้ซินมารับผิดชอบเลย 5555
-
กาย :jul3:
-
ซินเซียร์หนีไปไหน กลับมาก่อนนนน :dont2:
-
คุ้มไหมเนี่ยกาย :laugh:
-
แล้วหนีเพราะเขินที่ไปจูบเค้าก่อนหรือเปล่าน่ะซิน...
:impress2:
-
ได้จูบ แต่โดนถีบก็คุ้มนิดๆ(?)น่ะกาย o18
-
อีก 60 :call:
-
สรุปอิกายเป็นรับใช่ไหม เพราะตั้งแต่มันสารภาพว่าชอบซิน
มันเริ่มสาวแตกตลอด กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
-
555555สกายยย
-
ง่ะ!!! :a5: หลอกหั้ยอยากแร้วจากไปงั้นเรอะ?!
รีบๆกลับมาเคลียร์ด่วน!!!! :serius2:
รอ ร้อออ รออออ~
...................................
555555555 สรุปว่าภาษามือเอามาจาก กาย นั่นเอง
:m20: :m20:
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13:
-
ยังไงกายก็ได้จูบแล้ว
อีกหน่อยก็ได้ตัว คิคิ
-
ลุ้นแทนกาย !!!
-
555 กายฮาดีค่ะ อ่านแล้วนึกถึงเอี้ยฟ้าอะ ฮาโคตร
-
:กอด1:
-
จูบแล้วหนีไปงี้ ต้องรับผิดชอบด้วยนะซิน o18
P.S. :o8: :o8: :o8:
-
มาแสดงตัวว่าติดตามอ่านเรื่องนี้อยู่ o13
สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านแบบวางตาไม่ได้เลยทีเดียว555
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ลุ้นกับกายซินด้วยยย >__< แล้วฟ้ากะซันก็กะลังหวานอั้ยยะ :impress2:
-
สกาย(โดน)คิก!!! ของแท้
:กอด1: คิดถึงเอี้ยฟ้า :กอด1:
-
อ้าว..ซิน ทั้งจูบ ทั้งเตะ นี่สองข้อหาเลยนะ
รีบมาให้กายชำระความด่วนเลย ><
รอ ร๊อ รอ~~~ ^^
-
สกายเป็นคนดี สกายเป็นคนน่ารัก สปายเป็นคนอารมณ์ดี ฮามากมายย
มองโลกในแง่ดีมากกกกกกๆๆๆ ฮ่าๆๆ อดทนไว้นะสกายเอ้ยยย สักวันซินจะต้องเข้าใจ ฮ่าๆ
อยู่เฉยๆ ให้เค้าจูบ ให้เค้าถีบ ฮ่าๆๆ สู้ต่อไปสกายเคชิ!!~
ให้เวลาซินเค้าหน่อย ซินเค้ากำลังสับสน หึหึ >////<
กอดคนแต่ง รออ่านอยู่น้าาา สู้ๆ
:กอด1:
-
o13
-
ซินจูบแล้วแก้เขินด้วยการถีบเหรอ??? :m20:
-
รีบมาต่อนะอรีากกกกกกกกกก
กะซิกๆๆๆๆ
-
ชอบหนูกาย หนูน่ารักมากกกก :o8:
ยืนยันคำถาม ไม่เปลี่ยนคร๊าบบบบบ~~~~
-
กรรมของสกาย :laugh: อยู่ดีๆก็ถูกจูบแล้วก็แถมด้วยถีบซะงั้น :m20:
-
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (III) Part.2
10.25 นาฬิกา วันเดียวกัน
คอนโดของฝาแฝด ณ ใจกลางเมืองบางกอก
“..........” โห.. นี่มันเป็นบ้านที่รวมสิ่งมีชีวิตอันเจิดจ้าชัดๆ ระยิบระยับแสบตาจนต้องหรี่ตามอง.. เออ! แว่นๆ แว่นกันแดดอยู่ไหนวะเนี่ย?
ก่อนหน้านี้ผมก็เคยได้ยินจากไอ้แฝดมาบ้างแล้วล่ะว่าพี่ชายคนโตของพวกมันเป็นนายแบบ ส่วนแม่มันก็เคยเป็นนางแบบมาก่อน ก่อนที่จะผันตัวไปเปิดเอเจนซี่เป็นของตัวเอง ผมก็เคยคิดภาพไว้บ้างเหมือนกันนะว่าบ้านมันทั้งบ้านต้องหน้าตาดีหมดแน่ๆ ..ตอนที่ได้เจอป๊ะป๋าเซ็นครั้งแรกก็ทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง ถ้าอย่างแฝดเรียกว่าหน้าหวาน ป๊ะป๋าเซ็นก็คงจะเป็นหน้าหวานตัวพ่ออ่ะ แถมยังหน้าเด็กอย่างกับคนอายุยี่สิบปลายๆ ทั้งที่จริงๆ ปาเข้าไปสี่สิบกว่าแล้ว สุดยอดพันธุกรรมของแท้เลย รูปหน้านี่บอกยี่ห้อมากเลยว่าแฝดออกมาจากพิมพ์ใคร
แต่พอได้มาเจอทั้งคุณแม่ริต้าและคุณพี่ซอลฟานี่ยิ่ง โว้ววว.. จะแข่งกันสวยไปไหนครับ? อย่างกับฝาแฝดต่างวัย สองคนนี้หน้าคล้ายกันจนน่าใจหาย ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าพี่ซอลฟาแกเป็นผู้ชายนะ ผมต้องคิดว่าแกเป็นพี่สาวของแฝดแน่ๆ ก็เล่นสวยไม่เกรงใจผู้หญิงแท้ซะขนาดนี้
แล้วพอทุกคนมาอยู่รวมในห้องเดียวกันนะ.. ก็อย่างที่ผมบอก ระยิบระยับจนแทบอยากควักแว่นกันแดดออกมาใส่เพื่อความปลอดภัยของม่านตา
แล้วไหนจะมี พี่ฌานผู้เป็นขวัญใจมหาชนชาวมหาลัย มีผู้ชายฝรั่งหน้าตาดีท่าทางเคร่งขรึมที่ถูกแนะนำว่าเป็นผู้ช่วยของป๊ะป๋าเซ็น แล้วก็มีกิ๊กไอ้ซันที่เป็นนางแบบชื่อ มิรันด้า มาร่วมเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากด้วย ..หืมมม ช่างเป็นคอนโดที่แออัดยัดเยียดไปด้วยคนหน้าตาดีอะไรเช่นนี้?
แต่ซินของผม(?)อ่ะ.. ตั้งแต่มาถึงซินของผม(?)เอาแต่อยู่ในห้องนอนส่วนตัว ไม่คิดจะออกมาให้เห็นหน้าให้ได้ชื่นใจก่อนกลับไปหอพักเลย กุซิก..
แล้วเมื่อเช้านะ ไอ้ตัวดีมันก็หนีผมกลับมากรุงเทพก่อนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ตั้งแต่ผมยังไม่ตื่นแน่ะ สรุปง่ายๆ ก็คือตั้งแต่โดนถีบเมื่อคืนผมยังไม่ได้เห็นหน้าซินอีกเลย ฮึก..คิดแล้วมันห่อเหี่ยว ไม่รู้ซินเซียร์มันจะเอายังไงกับผมกันแน่ แล้วผมควรจะจัดการกับชีวิตของตัวเองยังไงดี..? เฮ้อ~
17.15 นาฬิกา วันอังคารสีชมพู(?)
ใต้ตึกคณะวิศวะ ณ มหาวิทยาลัยของผมเอง
“...ห๊ะ?” ผมอุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เมื่อกี๊ซินมันว่าไงนะ? มันว่าจะไปค้างกับใครที่ไหน? ผมได้ยินไม่ค่อยถนัดแฮะ ไหนพูดอีกทีซิ?
“กูบอกว่าคืนนี้ขอไปค้างที่ห้องมึงนะ” ไอ้คนที่ผมกำลังขมวดคิ้วใส่พูดซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ
ผมโคลงหัวไปมาอย่างพยายามนึกหาเหตุผลที่ฟังดูเข้าท่ามาอธิบายการกระทำนั้น แล้วก็คิดออกแค่เหตุผลเดียว.. “ไอ้ซันไล่มึงออกจากบ้านอีกแล้วเหรอ?”
นี่แหล่ะ เหตุผลหนึ่งเดียวที่ทำให้คนอย่างมันไม่สามารถกลับไปนอนที่คอนโดตัวเองได้ ถ้าเกิดทะเลาะกันหนักๆ เข้าเมื่อไหร่ ไอ้โหดซันมันเป็นอันต้องไล่ตะเพิดพี่ชายฝาแฝดของตัวเองออกมานอกบ้านทุกที ผมเห็นเป็นงี้มาหลายหนละ ครั้งล่าสุดรู้สึกจะเป็นเพราะซินมันทำไข่(ใกล้)เน่าระเบิดในไมโครเวฟมั้ง? ก็ไม่รู้คิดอะไรของมันนะ แต่นั่นก็ทำให้น้องชายบังเกิดเกล้าของมันบันดาลโทสะและเนรเทศด้วยการถีบตูดมันออกมานอกห้องล่ะ
ว่าแต่ครั้งนี้พวกมันทะเลาะกันเรื่องอะไรอีกวะ? ซินไปทำอะไรระเบิดอีก? แต่พี่ซอลฟาก็ค้างอยู่ที่คอนโดด้วยไม่ใช่หรือไง? ไม่ช่วยห้ามปรามกันบ้างเลยเหรอเนี่ย?
ซินทำเพียงแค่ยักไหล่ด้วยท่าทางไม่ใส่ใจนักแทนการตอบคำถาม เป็นอันเข้าใจได้ว่าสิ่งที่ผมสันนิษฐานนั้นน่าจะถูกต้อง
“มึงคงไม่ได้คิดจะเล่นเกมส์ทั้งคืนอีกหรอกนะ..” ผมบอกเมื่อนึกถึงครั้งแรกและครั้งเดียวที่ซินมาค้างห้องผม
ครั้งนั้น.. มันไม่ยอมนอนครับพี่น้อง แต่ดันคึกลุกขึ้นมาชวนผมนั่งดวลเกมส์กันทั้งคืนเลย พอตอนเช้านี่ตาเป็นหมีแพนด้าทั้งคู่เหอะ ..ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอก ว่ามันเป็นห่าอะไรถึงไม่ยอมหลับยอมนอนเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา เพิ่งได้มารู้ทีหลังว่ามันจะนอนไม่ได้ถ้ามีผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฝาแฝดของมันอยู่ในห้องด้วย ก็ประหลาดดี
ส่วนสาเหตุน่ะเหรอ? คงมีแหล่ะ แต่ผมไม่รู้ว่ะ ไม่ใช่ไม่เคยถามนะ แต่ถามแล้วไม่ได้คำตอบ ผมก็เลยไม่อยากจะเซ้าซี้ คงเป็นเรื่องที่มันไม่อยากพูดถึงมั้ง
และนั่นเป็นครั้งเดียวจริงๆ ที่ซินไปขอค้างกับผม ส่วนครั้งอื่นๆ ที่มันโดนไล่ออกจากบ้านมันก็ไปค้างกับแฟนบ้าง กิ๊กบ้างตามประสามันล่ะ(ทีกับผู้หญิงล่ะไม่เคยมีปัญหาเรื่องนอนไม่หลับอ่ะมัน) จะมีก็แค่ครั้งนั้นแหล่ะที่บังเอิญมันอยู่ในช่วงเพิ่งโสดพอดี ผมก็เลยกลายเป็นตัวเลือกเดียวที่มันเหลืออยู่ ...คิดว่าครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกัน(..คิดแล้วก็แอบเศร้า กุซิก)
“กูว่ามึงกลับไปง้อมันไม่ดีกว่าเหรอวะ? ป่านนี้มันน่าจะเย็นลงแล้วล่ะ” ผมลองเสนอ ..ไม่ใช่ว่าไม่มีน้ำใจ เห็นคนที่รักลำบากผมก็ต้องอยากช่วยเหลืออยู่แล้ว แต่ผมก็มีเหตุผลของผมเหอะ
“กูมันตัวรบกวนขนาดที่มึงไม่อยากให้ไปค้างด้วยเลยเหรอวะ?” คนพูดหันไปมองทางอื่นผมเลยไม่ได้เห็นว่ากำลังทำหน้ายังไงอยู่ แต่น้ำเสียงน่ะฟังออกแน่ว่าเริ่มจะไม่พอใจขึ้นมาเล็กๆ แล้วตอนนี้
“ไม่ใช่แบบนั้น กูเป็นห่วงมึงต่างหาก ถ้ามึงไปมึงก็นอนไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? แล้วพรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย มันจะไหวเหรอวะ? เสียสุขภาพเปล่าๆ นะกูว่า” ผมรีบอธิบายความตั้งใจก่อนที่มันจะเข้าใจผิดไปอีกทาง
ทันทีที่ได้ยินซินก็หันมามองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ ตาสีน้ำตาลใสมีแววตื่นนิดๆ ก่อนจะปรับเป็นโหมดปกติและอมยิ้มน้อยๆ มันพนักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจความหวังดีของผม
“มึงคิดงั้นจริง..?” มันทำเป็นขมวดคิ้วอย่างมีคำถาม ทั้งที่ปากยังอมยิ้มอยู่
ผมก็ไม่รู้หรอกว่าที่ซินมีอาการแบบนี้น่ะมันหมายถึงอะไร รู้แต่ว่ามันทำให้ผมยิ่งได้ใจ เลยถือโอกาสหยอดต่ออีกหน่อย “เออดิ ไอ้เรื่องรบกวนน่ะ ไม่คิดซักนิด ถึงมึงจะรบกวนกูไปตลอดชีวิตกูก็ไม่ว่าหรอก”
อ่า.. พูดเองก็เขินเอง แอร๊ยยย~ ซินมันจะรู้ตัวบ้างไหมเนี่ยว่าถูกผมแอบหยอดไปแล้วสองดอก อิอิ
นี่ผมกำลังปฏิบัติตามคำสั่งสอนของทั่นอาจารย์หัวหงอก..ไอดอลคนล่าสุดของผมอยู่นะเนี่ย ทั่นบอกผมว่า ‘อย่าป๊อด’ ผมจำได้ขึ้นใจเลย สองคำง่ายๆ แต่แม่งทำยากโคตรๆ แต่ผมจะลองดู ต่อไปนี้ผมจะพยายามลด ละ และเลิกอาการปอดแหกให้จงได้! สกาย สู้สู้!! เอิ้ววว..~
ผมขอสารภาพตามตรงเลยว่าผมเคย ‘ป๊อดมาก’ ผมกลัวโดนซินเกลียด กลัวโดนซินดีดออกจากชีวิต แล้วผมก็จะหมดสิทธิ์ได้อยู่มองรอยยิ้มและฟังเสียงหัวเราะสดใสของซินใกล้ๆ แบบนี้อีก..
แต่สิ่งที่ทำให้ผมฮึดสู้หลังจากท้อแท้ถดถอยมาหลายครั้ง คิดจะตัดใจมาหลายคราก็คือ..จูบนั้นของซิน ถึงแม้ผมจะยังไม่รู้เหตุผลของการกระทำ หรือหลังจากนั้นผมจะถูกซินถีบกลิ้งและแกล้งหลบหน้ามาตลอดหนึ่งวันเต็ม ..แต่วันต่อมา(หรือก็คือวันนี้) ซินกลับเป็นฝ่ายเดินเข้ามาทักผมก่อน ชวนผมไปหาอะไรกินที่โรงอาหารในตอนเช้า เข้าเรียนพร้อมกัน แถมคืนนี้ยังขอไปค้างที่ห้องอีก ..ราวกับว่าไม่เคยมีเหตุการณ์ระทึกขวัญริมหาดหัวหินเกิดขึ้น
ทุกอย่างกำลังจะกลับไปเป็นปกติ?
ไม่ใช่หรอก ..ไม่ใช่แบบนั้น
ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามีบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลงไป..
ซินไม่ได้เหมือนเดิม ทั้งแววตาที่ดูเสียความมั่นใจผิดจากทุกครั้ง ทั้งท่าทางที่ดูประหม่าเก้กังต่างจากทุกที
ทำไมผมจะดูไม่ออก..?
มีบางอย่างได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ..
อย่างค่อยเป็นค่อยไป...จนแทบไม่รู้สึกตัว
และที่สำคัญ...มันดูมีแนวโน้มที่ดีสำหรับผม
ผมก็เลยเริ่มคิดว่า..บางทีนะ...บางที..
บางทีผมอาจจะพอมีสิทธิ์ลุ้น ...หรือเปล่านะ?
“ต่อไปกู...” ซินพูดอะไรบางอย่างอุบอิบๆ กับตัวเอง ทำให้ผมได้ยินไม่ถนัดจนต้องร้องถาม
“อะไรนะ?” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ อีกฝ่ายถึงกับผงะไป ไม่รู้เป็นเพราะได้เห็นหน้าหล่อๆ ของผมในระยะประชิดแล้วมันเกินห้ามใจ หรือตกใจที่เห็นขนจมูกแพลมออกมาก็ไม่อาจรู้ได้?(หึย..กระจกอยู่ไหน? กายขอด่วน!) แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ซินมันได้หันหน้าหนีจากผมแล้วไปมองพวกรุ่นพี่ที่กำลังวิ่งไล่เตะกันแทน แต่ก็ยังอุตส่าห์พูดซ้ำเพื่อตอบกลับมาด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม
“กูบอกว่า ต่อไปนี้กูจะพยายามนอนให้หลับ..”
0.05 นาฬิกา วันพุธสีเขียว(?)
ห้อง 401 ณ หอพักแห่งหนึ่ง(ห้องผมเอง)
“..นอนไม่หลับเหรอ?” เสียงพลิกตัวไปมาของคนบนเตียงทำให้ผมอดถามออกไปอย่างเป็นห่วงไม่ได้
อันที่จริงเตียงผมมันก็ไม่ได้คับแคบขนาดนอนพร้อมกันสองคนไม่ได้หรอก แต่ปัญหามันอยู่ที่คนนอนต่างหาก แค่นอนห้องเดียวกันซินมันก็หลับลำบากแล้ว นอนเตียงเดียวกันยิ่งไม่ต้องพูดถึง และด้วยความเป็นสุภาพบุรุษสุดหูรูดของผม ผมก็เลยเสนอให้ซินเอาผ้าห่มไปปูนอนข้างล่าง แล้วผมจะเสียสละนอนแบบไม่มีผ้าห่มอยู่บนเตียงเอง ..แมนมะ? ฮ่าๆๆ
แต่ซินมันปฏิเสธความหวังดีของผมนี่สิ กุซิก.. สุดท้ายผมก็เลยต้องหอบผ้าลงมานอนข้างเตียงอย่างที่พวกคุณเห็นนี่ล่ะ
“อือ..” คนถูกถามตอบกลับมาเบาๆ ในความมืด
ผมผุดลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียง แล้วขยับเข้าไปนั่งเกาะเตียงถามอีกคนที่กำลังพลิกตัวมาทางนี้พอดี “เล่นเกมส์กันมั้ย?”
“..........” ซินนอนมองผมนิ่ง จนผมชักไม่แน่ใจว่าเผลอพูดอะไรแปลกๆ ออกไปหรือเปล่า?
“..อะไร?” ผมถาม
“เปล่า..” ซินตอบแค่นั้น แล้วก็นอนมองหน้าผมต่อโดยไม่คิดจะพูดอะไรอีก..
“ตกลงจะนอนต่อ?” ผมถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก
“อือ..” และเสียงที่ตอบกลับมาทำให้ผมตัดสินใจเอื้อมมือไปปิดไฟให้ห้องกลับสู่ความมืดเหมือนเดิม
“..กาย” กำลังจะล้มตัวลงนอนก็ได้ยินคนบนเตียงเรียกขึ้นมาเบาๆ
“หือ?”
“ขยับมานอนใกล้ๆ เตียงได้รึเปล่า?” เสียงนั้นเบาหวิวจนฟังคล้ายว่าเจ้าตัวกำลังพูดกับตัวเองมากกว่า
“อือ..” ผมขยับเข้าไปใกล้เตียงตามคำขอ อยากจะบอกมันเหลือเกินกว่าใกล้ขนาดเนื้อแนบเนื้อเลยก็ยังไงได้ ..แต่อย่าดีกว่า เดี๋ยวมันจะหาว่าผมโรคจิตคิดไม่ซื่อ งุงิ
“กูอยากจะไว้ใจมึงนะ..”
แง่ว พูดเหมือนรู้ทัน ก็พูดออกมาซะขนาดนั้น แล้วผมจะกล้าคิดอะไรได้ล่ะคร้าบ คุณซินเซียร์~?
เฮ้ย ‘จารย์หงอก นี่กูไม่ได้ป๊อดนะเว้ย! กูแค่เกรงใจแฟน(??)เฉยๆ ..งิ
7.25 นาฬิกา วันเดียวกัน
ห้องเดียวกัน ณ หอพักเดียวกัน
“ใส่อะไรลงไปบ้างเนี่ย?” ซินถามเมื่อเห็นผมยก ‘ไข่ตุ๋น’ (อาหารเช้าสำหรับเราวันนี้)มาวางบนโต๊ะ พร้อมข้าวสวยถ้วยเล็กอีกคนละถ้วย
ตอนเช้าผมชอบที่จะกินข้าวมากกว่าขนมปัง ไข่ดาว เบคอน หรือคอนเฟล็กซ์กับนมสดแบบที่ซินมักจะกินเป็นประจำ ถ้าวันไหนอารมณ์ดีและตื่นทันผมก็ชอบที่จะลุกมาทำอาหารกินเองแบบนี้แหล่ะ
“ก็มีไข่ หมูบะช่อที่เหลืออยู่ เห็ดหอม หัวหอม แล้วก็ต้นหอม เติมน้ำปลากับพริกไทยอีกนิดหน่อย แค่นี้ก็อร่อยอูมามิแล้ว สูตรเด็ดคุณนายฟ้าใส ณ ขอนแก่นเลยนะเนี่ย มึงลองกินดูดิ” ผมนำเสนออย่างกระตือรือร้น
และล้นสุดๆ ตอนที่เห็นอีกฝ่ายตักเข้าปากชิม “เป็นไง?”
“อืม.. อร่อยดี” ซินไม่ชมแค่ปาก แต่ยังยกนิ้วโป้งให้อีกด้วย
“บอกแล้ว” ผมยิ้มกว้างเต็มกำลัง รู้สึกปลาบปลื้มใจเป็นที่สุด
แหม.. เช้านี้ช่างเป็นสีชมพู~ ได้ตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารให้คนรัก(?) นั่งกินด้วยกัน คุยกัน ยิ้มให้กัน บรรยากาศข้าวใหม่ปลามันที่สุดอ่ะ อรั๊ยยยยย~
อ๊ะ แต่อย่าบอกซินนะว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ อย่านะๆ เก๊าเขินนนน..~
“ท่าทางมึงดูคล่องแคล่วดีนะ..”
!!... ขณะที่ผมกำลังเก็บถ้วยชามไปล้าง จู่ๆ ซินก็พูดออกมาแบบนั้นแล้วหัวเราะเบาๆ
“คงจะเป็นเจ้าสาวที่ดีได้แน่ ฮ่ะๆๆ”
ก็ไม่รู้นะว่าคนพูดอ่ะได้คิดหรอเปล่า? แต่คนฟังน่ะอยากจะคิดมากมาย ก็เลยลองหยอดกลับไปแบบเนียนๆ ดู
“อยากได้มั้ยล่ะ?” ผมพูดโดยไม่ได้หันไปมองหน้าคนฟัง พูดไปก็ล้างจานไปเหมือนไม่ใส่ใจกับสิ่งที่พูด ..แต่ความจริงคือใจเต้นผิดจังหวะไปแล้ว “อยากได้ก็รีบให้แม่มาขอนะ ฮ่ะๆๆ”
“อืม..”
หือ? ...อืม..อะไร? แล้วทำไมเหมือนเสียงมันอยู่ใกล้ๆ ?
ยังไม่ทันจะได้หันไปผมก็รู้สึกถึงมืออุ่นๆ ที่มาแตะตรงสะโพกทั้งสองข้าง
!!... เข้ามาประชิดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ไออุ่นจากตัวอีกคนที่แผ่นหลังของผมสัมผัสได้พาลทำให้ผมไม่กล้าขยับเขยื้อน.. ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจด้วยซ้ำ!
ซินกำลังคิดจะทำอะไร..?!
“เดี๋ยวจะลองไปคุยกับแม่ดู”
ห๊ะ?! ประโยคสุดช็อคทำให้ผมหันควับไปหวังจะมองหน้าคนพูดให้ชัด แต่ดันลืมสนิทว่าตอนนี้เราอยู่ใกล้กันมากแค่ไหน และทันทีที่ผมหันไป ปากของอีกฝ่ายก็ชนเข้ากับข้างแก้มของผมพอดิบพอดี
จุ๊บ!!!
“..ค่าอาหารเช้า” ไอ้ตัวดีพูดยิ้มๆ “จ่ายสด งดทวงนะ” ว่าแล้วก็แถมยักคิ้วให้ผมอีกทีแบบกวนๆ ก่อนจะค่อยๆ ถอยห่างออกไป
ผมซึ่งยังไม่หายตกใจกับเหตุการณ์ไม่คาด(แต่เคย)ฝันจึงได้แต่ยืนนิ่งเป็นหินแกะสลักอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก พอหันไปมองก็เห็นไอ้ตัวต้นเรื่องกำลังยืนโบกมือหยอยๆ ให้พร้อมรอยยิ้มเขินๆ ..แต่ดูน่าหมั่นไส้ยังไงพิลึก
“..ไปก่อนนะ ฮันนี่”
ปัง! เสียงประตูที่ปิดลงอีกครั้งเพิ่งทำให้ผมได้สติกลับคืนมา รีบจ้ำอ้าวตามไปหวังโวยวายกับไอ้ตัววายร้ายหน้าเป็นที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่...
แล้วเหตุการณ์หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกคุณคงเห็น ซินมันวิ่งแบบไม่คิดจะเหลียวหลังมาแลกันเลยสักนิด ทิ้งให้ผมยืนงุนงงสงสัยปนสับสนระคนดีใจมากมายก่ายกอง(..โอ๊ยย เยอะอย่าง)อยู่กับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
“..จะทำกันเกินไปแล้วนะ ซิน”
ผมถอยหลังไปยืนพิงประตูอย่างคนหมดแรง ก่อนจะค่อยๆ ไถลตัวลงไปนั่งกุมหัวอยู่บนพื้นทางเดิน
รู้สึกร้อนไปทั้งหูทั้งแก้ม
รู้สึกมีความสุขจนไม่สามารถหุบยิ้มบนใบหน้าได้
รู้สึกเหมือน...กำลังเข้าใกล้ความบ้ามากกว่าที่เคยเป็น
“จะทำให้รักมากเกินไปแล้ว...”
TBC. :z2: (Part.1 อยู่หน้าที่แล้วนะ)
นายสกายของตัวแสบซิน :)
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/sen2.gif)
(Sen - model)
สกาย : อื้ม ผมชอบซินเซียร์
ขอขอบพระคุณผู้มีอุปการะคุณทุกท่านที่สนใจและติดตามนิยายเรื่องนี้ค่ะ :pig4:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิเมะแรดดด แต๋วแตกสุดๆๆๆ
แต่เชี่ยฟ้ามันแนะนำได้สมกับเป็นผู้มีประสบการณ์จริงๆ
อย่าป๊อด สองคำง่ายๆ แต่ทำยาก
-
รักแล้ว รอได้..
-
'อย่าป๊อด' !! :m20:
แนะนำได้ดีมากฟ้า !!
o13
-
เอี้ยฟ้ากับเถิกกาย(?) น่ารักกันเกินไปล่ะ :impress2:
-
ในที่สุดเราก็ได้รู้ที่มาที่ไปของภาษามือของเอี้ยฟ้า :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮ่าสกายอ่ะ ก๊ากกกกกกกกก
แหมน้องกายคาระวะพี่ฟ้าเป็นอาจารย์หรอ ก๊ากกกกกก
รู้ละว่าเอาภาษามือมาจากไหน
ซันนี่ถ้าอยากจัดการ มาจัดการสกายเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ถ้าไม่บอกจะคิดว่ากายเป็นเคะล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
ที่สำคัยอย่าป็อด คำนี้ทรมานใจมาก สกายสู้เค้าาาา
-
เคยได้ยินแต่"ตบ-จูบ" แต่นี่ "จูบ-ถีบ" คงจะกลายเป็นเทรนใหม่ในไม่ช้า แต่ว่านู๋ซินจ๊ะ "จูบแล้วแจว" นี่มันเชยมากเลย ให้รีบกลับตัวซะเร็วๆ อิอิอิ
-
"ที่สำคัญ อย่าป๊อด" :m20:
-
เหอะๆ รู้ที่มาของภาษามือของเอี้ยฟ้าแระว่ามาจากไหน :laugh:
-
สกายฮาดีค่ะ
คนอ่านชักเริ่มปันใจ 555
-
ฮาไอหงอกกับไอเถิกจริงๆ 55555
-
o13 o13 o13รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะคับ
-
แหมๆๆน้องซิน
อยากอยู่ใกล้ๆสกายใช่มั้ยล่า :z1:
-
สกายสู้ๆ นะ :impress2:
อาจารย์หัวหงอก!! :m20:
-
สนุกค่ะ o13
ช่วงนี้คลื่นลมสงบ คงไม่มีพายุเนอะ
-
:กอด1:
-
:กอด1:งั้นนอนกอดกันเลย
-
เอิ่ม เปลี่ยนมาให้ซิน รุกกายดีกว่า ดีไหม ห้าๆๆๆ
-
มันหวานกันแปลกๆ
อยากรู้อดีตของซินจัง
-
วิ้วๆๆๆ ใกล้แล้วๆๆ
ขอให้กายรุก-ซินรับที่เถ๊อะ!! :กอด1:
-
เมะแรดที่สุดในประวัติศาสตร์จริงๆ ฮามาก
ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh: :laugh:
-
:-[ เขินแทนกาย
-
:-[ เขินแทนกาย
-
:-[ เขินแทนกาย
-
เริ่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เป็นคำแนะนำที่เมพมาก
แต่ฟ้า แกช่วยป๊อดบ้างเหอะ อย่างฟ้าเค้าเรียกคอนกรีตยังอาย
-
แอบเล็งไว้นานละ เพิ่งจะมีโอกาสมาตามอ่าน
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปแล้วนะคะ
อ่านตอนแรกก็แค่ว่างจัด(ฮา) แต่อ่านไปอ่านมา 'คุณพี่ฟ้าประทานที่รัก(ของซันนี่)!!!!!'
ชอบเรื่องนี้มากเลยนะคะ จะตามอ่านต่อไปจนจบเลยนะคะ *ยิ้มหวาน*
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แอร๊ยยย
น่ารัก
-
อิกายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไมหน้าที่มันสลับกัน สรุปแกจะเป็นเมียใช่ไหม
-
ชอบอ่าาาาเมะแรด ฮ่าๆ ดีมากสกายอย่าป๊อด ด้านเข้้าไว้ กล้าๆเข้าไว้
เอี้ยฟ้าแนะนำได้เริ่ดมากกกกกค่าาา
ซินเริ่มกล้าเปิดใจแล้วนะเจ้าสกายย ได้จุ๊บแก้มเป็นรางวัลด้วย อร้ายย
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
อ่านสองพาร์ทนี้แล้วหลงรักสกาย >///< (สารภาพว่าตอนแรกเห็นอีหนูเป็นตัวประกอบ //โดนต่อย)
ปล.ซินเองก็คิดจะกดสกายสินะคะ กร๊ากกกกก
-
อิกายยยยยย ตุ๊ดอะไรอย่างเน๊ เอ็งจะเป็นได้เร้อ "นิ้วชี้ของมือขวา" น่ะ
:กอด1:
-
“จะทำให้รักมากเกินไปแล้ว...”
อ๊าคคคคคคคคคคคค
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เขิลลลลลลลลล
ชอบมากกกกกกก
-
เห้ยยยย !! ซินได้ใจโครตตต :-[
กาย แกน่าร๊ากกกวะ :laugh:
P.S. ซินคง...ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นรุกหรอกนะ :laugh:
-
สกายจ๋านู๋เป็นเมะนะลูก อย่าแต๋วแตกบ่อย ๆ สิคะ 5555
-
ซินรุกแรงเกินไปแล้วววววววว :-[ เปลี่ยนหน้าที่กับสกายเหรอ?????? สกายก็นะ :laugh:
-
o13
-
สกายน่ารัก ซินก็น่ารัก คำแนะนำฟ้าได้ใจมาก ๆ
-
ซินจะเป็นนิ้วชี้หรอ? :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยย น่ารักอ้าาาาาา
เขินแทนเลยยยยยย อร๊ายยยยย
:-[ :-[ :-[
-
ลุ้นกายกับซินเซีย..
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: ซินนนนนนนนนนนนนนนนนนน เทอจะเป็นเจ้าบ่าวหรอ น่ารักมากกกกกก กายน่ารักอะ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ตลก ฮ่าๆๆๆ XDD
ซินเขินป่ะเหอะเลยวิ่งหนีไปแหน่ะ
ว่าแต่เมะสองคนคุยกันนี่มัน เอิ๊กๆๆๆ
-
สกายเถิกจริงๆด้วยอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ๊ายยย โลกนี้เป็นสีชมพูเชียวหรอคุณสกายยย
-
คู่ซึนแห่งปี :m20:
-
:o8:น่ารักทั้งคู่เลย อร๊ายยยยย
-
น่ารักเวอร์
-
:L2:ช่วยกันแถน่าดูเลย
-
อร๊ายยยยยยย ชอบบทสัมภาษณ์ :กอด1:
ซันนี่เขินตลอดอ่ะ :laugh:
:pig4:นะคะ
-
น่ารักมาก แอบฮาอีกต่างหาก o13
อยากอ่านตอนซินโดนกายกดจัง :laugh:
-
น่ารักดีจิงๆเล๊ยยยยยย++
-
เป็นการตอบคำถามที่จะเข้าใจในคำตอบ ดีมั๊ยยยย..
-
น่าร้ากกกกก ชอบแฝดดดดด :กอด1:
ถ้ามีอีก ขอ แฝด พ่วง สกายกะเอี้ยฟ้า ด้วยนะ
o13 o13
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มรีบนทะลุถึงคนแต่ง
ตอบคำถามได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แอบดีใจมีคำถามของเราด้วย :impress2: :impress2: :impress2: ขอบคุณคนแต่งมากนะค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สองแสบตอบคำถามกวนดีนะ ฮ่าๆๆๆ
-
ได้คำตอบเต็มอิ่มมากๆเลยค่า
ฟินนนนนนน >/////<
-
น่ารักอ่ะ :impress2:
-
น่ารักอ่ะ ชอบมากตรงความฝัน คือการอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตชอบมาก
"ไม่มีความจำเป็นอะไรทั้งนั้น ..จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต เราก็ตั้งใจจะอยู่ด้วยกัน"
"เราจะนอนในโลงเดียวกัน หลุมเดียวกัน หรือต่อให้ต้องลงนรก เราก็จะไปด้วยกัน"
"พระเจ้าก็แยกเราไม่ได้หรอก' :o8:
ชอบมากคำตอบนี้ชอบสุดๆ รักแฝดที่สุด :กอด1:
-
ตลกเเฝด
-
:laugh5: :m20: :m20: :jul3: :jul3: :jul3:
-
สนุกมากกก รอตอนต่อจ้า
-
พี่น้องคู่นี้น่ารักอ่ะ >w<
-
5555555 น่ารักอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
ได้เป็นคำถามแรกอ่ะ 5555
คู่แฝดน่ารักที่สุด ^^
-
:laugh: :laugh:
แฝดฮามากแต่ก็น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
แฝดน่ารักมาก ๆ เลย ><
ซินก็พยายามต่อไปนะ พยายามแมนอะ ฮ่าๆๆๆ ระวังโดนกายกดไม่รู้ตัว~~
ขอบคุณสำหรับคำตอนนะ มันทำให้ได้รู้ว่า แฝดรักกันมากขนาดไหน ^^
-
อ๊าง คำตอบน่ารักมากเลยค่ะ แถมมีการขยายความเพิ่มให้อีก ทำให้แฝดคู่นี้กลายเป็นขวัญใจมหาชนเลยทีเดียว
-
แอบเชียร์แฝดให้คู่กันเองดีกว่า
ต่อมจิ้นทำงานไปแล้ว.
ยิ่งอ่านตอนตอบคำถามแล้ว เอิ่ม. พี่อยากให้หนูคู่กันลูก กรี๊ดดดด :-[
-
หลงแฝดแล้วตอนนี้ ทำไงดีอ่ะ :กอด1: :impress2: :-[ :o8:
-
:impress2: :impress2:
-
น่ารัก :m20:
-
น่าร๊ากกกก น่ากด ซะ :laugh:
P.S. ซิน : รุกมันจะดีหรอ :m20: :m20:
-
ซันนี่น่ารักมาก
ซินด้วย แฝดน่ารัก
อ่านไปเห็นถึงความรักทั้งคู่เลย^^
ปลื้มๆๆ
-
แฝดน่าร้อคคคอะ มีสวิงกิ้งด้วยเว้ยเห้ยยยย 55555
-
ตอบได้ฮามากค่พ :laugh:
เกือบโดนต่อยเพราะคำถามตัวเอง :z3: :z3: :z3: :z3:
-
555+ เป็นแฝดที่น่ารัก และรักกันมากจริงๆ
ขอบคุณสำหรับบทสัมภาษณ์พิเศษนี้นะฮะ
-
ตอบคำถามได้กวนสมเป็นแฝดจริง ๆ
-
ซันกับซินน่ารักดี
-
อยากกินฝาแฝดลงกระเพาะ เก็บความน่ารักนี้ไว้กับตัวจริงๆเลย
:กอด1: จูบเธอเบิ้ล2ที :กอด1:
-
ซึ้งโคตรๆกับป๊ะป๋าที่เลี้ยงแฝดเอง o13
ช็อคตรงครูเบ็ค ครูเบ็คพรากผู้เยาว์ !! o22
-
Chapter :: 26 :: พี่สะใภ้?
“หน้าบานมาเชียว ได้เลขเด็ดมารึไงมึง?” ผมเอ่ยทักเมย์บีที่เดินแบบเขย่ง ก้าว กระโดด หมุนตัวรอบครึ่ง แล้วเริ่มเขย่งต่อ พลางแกว่งพวงกุญแจรถยิ้มร่าหน้าบ้านแฉ่งมาแต่เช้า
ที่ทักแบบนั้นก็ไม่ใช่อะไร แค่รู้ว่าอีนี่มันเป็นพวกนักล่าฝันสิบหกวันครั้ง ใกล้ถึงวันหวยออกทีไรมันมักจะดูอะเลิ้ดเป็นพิเศษแบบนี้แหล่ะ ฮ่ะๆๆ ..แต่มันไม่ได้เล่นเยอะหรือถึงขึ้นเสพติดหรอกนะ แค่นิดๆ หน่อยๆ พอให้ชีวิตดูมีความหวังแค่นั้นเอง ..มันเคยบอกงั้น
“ยิ่งกว่าเลขเด็ดอีกมึง!” อีคนถูกทักทำตาเป็นประกายวิบวับ แล้ววิ่งแท่ดๆ เข้ามากอดมาซบผมด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ “โอ๊ยยยย อีซันซัน มึงต้องเดาไม่ถูกแน่ว่าเมื่อคืนกูฝันเห็นอะไรมา~”
ฝัน..?
“สามตัวตรงๆ?” ผมเดาในสิ่งที่คิดว่าน่าจะใกล้เคียงที่สุด และพยายามแกะมือปลาหมึกหนุบหนับออกจากตัว ..เผลอเป็นไม่ได้เลยอีนี่ ฉวยโอกาสตลอดๆ
“อื๋อ ตัวแดงแจ๋เลย.. ถุ๊ย! งูเว้ย งู!! เมื่อคืนกูฝันว่าถูกงูรัด งูตัวบ๊ะละฮึ่มเลยมึงเอ๊ย!” เมย์บีพูดอย่างกระตือรือร้นด้วยดวงตาเป็นประกายฝันแวววาว
แต่พูดก็พูดเถอะ ฝันว่าถูกงูยักษ์รัดมันน่าดีใจตรงไหนวะ? ผมว่ามันน่าสยดสยองออกไม่ใช่หรือไง? บรึ๋ยยย.. ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ
“....?....” ผมเลยมองมันนิ่งด้วยสีหน้าไม่เก็ทอย่างรุนแรง
“อ่ะ..” อีเมย์ยิ้มค้างไปราวห้าวินาทีเมื่อหันมาสบสายตากับผม “เด็กฝรั่งงงว่ะ..กะเทยไทยเซ็ง” บ่นแล้วก็ยักไหล่พลางถอนหายใจอีกยืดยาว มันมองหน้าผมคล้ายจนใจ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างแล้วกลับมาอยู่ในโหมดแห่งการกระตือรือร้นอีกครั้งราวกับไม่เคยมีเรื่องที่ทำให้อารมณ์มันต้องสะดุด
“มึงไม่เคยได้ยินบ้างรึไง อีซันซัน? นี่ไง..” อีเมย์ชูนิ้วในท่าสู้ตายขึ้นทั้งสองข้างแล้วเริ่มเต้น “..เขาว่าดีว่าดีนะถ้าได้ฝันเห็นงู อูวววววว์ กำลังจะเจอเนื้อคู่วววววว~ ...”
“เนื้อคู่?” ผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ เลยได้แต่นั่งหัวเราะกับการพรีเซ็นต์ความฝันด้วยท่าเต้นกับเพลงประหลาดๆ ของเพื่อน
“เออดิ! มันเป็นคติความเชื่อแต่โบราณนานนมมาแล้วโว้ย! ถ้าเกิดฝันว่างูรัดก็แปลว่ากูกำลังจะเจอเนื้อคู่ไงล่ะ! แล้วเนื้อคู่กูก็มีงูใหญ่ๆ ด้วยล่ะมึง ฮ่าๆๆ”
“งมงายน่า” ผมพูดยิ้มๆ ไม่ได้ตั้งใจจะว่าหรอก แค่อยากแหย่เล่นเฉยๆ เห็นท่าทางมันดี๊ด๊าแล้วหมั่นไส้น่ะ ฮ่ะๆๆ คนถูกสบประมาทหน้าบูดขึ้นมาทันที แต่ก็แค่ไม่กี่วินาที แล้วมันก็กลับไปลั้ลลาเหมือนเดิม
“อยากพูดอะไรก็พูดไปเหอะ วันนี้กูอารมณ์ดี กูไม่ถือ ..กูว่ากูไปดีกว่า เดี๋ยวเนื้อคู่งูใหญ่ของกูจะรอนาน อิอิ ...รักอยู่ที่ไหนนนนน จะไปหาาาาาา กว่าที่จะได้มันมา ต้องเสียอะรายยยยย~” ว่าแล้วมันก็ร้องเพลงพร้อมทั้งเขย่ง ก้าว กระโดดเตรียมจากไป แต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อสังเกตเห็นใครบางคนกำลังเดินมาทางนี้ “โอ๊ะ นั่นมัน!”
อีเมย์เสียเวลาคิดนิดหน่อย ก่อนจะพูดต่อราวกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์ก็ไม่ปาน “ยู หรือ ยูริ แฮตเชอร์ คณะวิดยา ปีสอง ขับฟีโน่สีเขียวอ่อน เกลียดที่สุดคือคำว่า ‘ยูริจัง’ สถานะปัจจุบันคือ..โสดสนิท”
“มึงรู้ได้ไงเนี่ย?” ผมถามเพื่อนด้วยความทึ่ง ขณะที่สายตาก็จับจ้องคนที่กำลังเดินมากับคนข้างตัวสลับกัน
เมย์บีหันมายักคิ้วให้ผม “เรื่องของผู้ชายหน้าตาดีในมหาลัยนี้มีหรือที่น้องเมย์บีจะไม่รู้ ว่าแต่เด็กวิดยาจะมาทำอะไรแถวนี้วะ? ..อ๊ะ! หรือว่านี่จะเป็นเนื้อคู่งูใหญ่ที่ฟ้าส่งมาให้กูวะ อีซันซัน?! อ๊ายยยย ตายแล้ว~ อยู่ๆ ก็เจอเนื้อคู่แบบไม่ทันได้ตั้งตัว!”
“เหอะ กูว่าไม่ใช่ว่ะ” ผมรีบสกัดดาวรุ่งก่อนที่มันจะเข้าใจผิดอะไรไปมากกว่านี้
อีคนถูกขัดหันมาค้อนผมควับแบบงอนๆ “มึงอย่าขัดลาภกูได้มะ? ฟ้าอุตส่าห์ส่งเนื้อคู่มาให้กูทั้งที มึงอย่าขัดได้มะ?”
“กูก็ไม่อยากขัดนักหรอก อีเพื่อนรัก แต่มึงไม่สังเกตมั่งเหรอ ว่าข้างหลังมันมีใครเดินตามมาด้วย?” ผมชี้จุดบอดที่มันมองข้ามไป
“เออว่ะ ชะนีอิมพอร์ตหัวสีทองซะด้วย จิ๊ ..ว่าแต่หน้าคุ้นๆ นะ มึงว่ามั้ย?”
“ไม่คุ้นได้ไง ก็นั่นอ่ะพี่กู” ผมกรอกตาหน่ายๆ ทีคนสวยล่ะทำเป็นจำไม่ได้ แต่คนหล่อนี่จำได้จำดีนะมึง
“ต๊ายยย พี่ซอลฟาเองเหรอ? ถึงว่าสิหน้าคุ้นๆ พี่ชายมึงนี่สวยจริงอะไรจริงนะ ว่าแต่ทำไมวันนี้แต่งตัวสาวจังวะ? ไหนว่าคนละสายพันธุ์เดียวกับกูไง? ขนาดกูยังไม่เคยใส่กางเกงสั้นขนาดนั้นเลยนะเว้ย”
ขืนมึงใส่สิ ใครเห็นคงได้อ้วกแตกกันเป็นทิวแถว อย่าทำร้ายเพื่อนร่วมโลกตาดำๆ ที่ไม่มีความผิดเลย อีเมย์ ..ผมได้แต่เก็บคำวิจารณ์นั่นไว้แค่ในใจ
“แต่แมร่ง ขาสวยจริงๆ ว่ะ ทั้งขาว ทั้งยาว ทั้งเรียว ไม่เห็นมีน่องเหมือนกูเลย” อีเมย์พร่ำบ่นพรรณาของมันไปเรื่อย
ผมมองหน้ามันแบบไม่รู้จะเห็นใจหรือว่าขำดี ก็นะ.. เมย์บีมันต้องช่วยงานเตี่ยโดยการแบกกระสอบข้าวสารเป็นร้อยๆ กิโล ขณะที่ซอลลี่วันๆ เอาแต่ดูแลรูปร่างผิวพรรณ ไม่เคยแตะต้องงานหนักๆ ..แล้วแบบนี้ผลลัพธ์มันจะเหมือนกันได้ยังไงวะ?
แต่ก็จริงที่วันนี้ซอลลี่ใส่กางเกงขาสั้นมาก ประมาณคืบกว่าๆ เห็นจะได้ ถึงจะไม่สั้นจนน่าเกลียด แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่ผู้ชายทั่วไปเขาใส่กัน เพราะมันเป็นกางเกงสำหรับผู้หญิงยังไงล่ะ กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินกับเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีขาวและรองเท้าแตะ ..ธรรมดามากสำหรับการแต่งตัวของสาวๆ ในวันที่อากาศร้อนอบอ้าวแบบนี้ ..แต่พอดีว่าพี่ผมมันดันเป็นหนุ่มๆ น่ะสิ
“..อ้าวเฮ้ย! งั้นก็ไม่เกี่ยวกับเนื้อคู่กูอ่ะดิ พี่มึงก็ส่วนพี่มึง เนื้อคู่กูก็ส่วนเนื้อคู่กู แปลว่าเนื้อคู่กูยูริจังก็ยังโสดสนิท โอ๊ยยย!” อีคนที่เพิ่งจะกลับมาดี๊ด๊าเป็นต้องร้องเสียงหลงเมื่อถูกผมเอานิ้วชี้เสยหน้าผากจนหน้าหงาย ..เข้าใจอะไรยากจริงนะมึงเนี่ย!
“มึงมาจิ้มกูทำไมเนี่ย อีเชี่ยซัน?”
“มึงไม่เอะใจรึไงว่าทำไมสองคนถึงมาด้วยกัน?” ผมพยายามจะชี้ทางสว่างให้มันอยู่นะ
“ก็คงบังเอิญมั้ง พี่มึงมาหามึง ส่วนยูก็มาตามหาเนื้องอก เอ๊ย เนื้อคู่อย่างกู..โอ๊ยยย! คนนะไม่ใช่ขี้หมา จะได้จิ้มเอาจิ้มเอาน่ะ อีบร้า!”
“คนบ้าที่ไหนจะอยากจิ้มขี้หมาวะ? แล้วมึงน่ะเลิกงมงายได้ละ ไอ้หัวลูกชิ้นนั่นน่ะมันไม่ได้โสดสนิท ข้อมูลมึงอ่ะผิดแล้ว อีมั่ว!”
‘หัวลูกชิ้น’ เป็นชื่อเรียกเฉพาะที่ซอลลี่เป็นคนคิดขึ้นมา สามารถอธิบายลักษณะของผู้ถูกเรียกได้เป็นอย่างดี ..ก็เพราะหัวกลมๆ โล้นๆ ของมันนั่นแหล่ะ แต่ก็ไม่เชิงว่าโล้นเลี่ยนเตียนโล่งซะทีเดียวหรอกนะ แค่มันมักจะตัดผมสกินเฮดเบอร์หนึ่งเพราะความเป็นคนขี้ร้อนเท่านั้นเอง
ส่วนรูปร่างหน้าตาน่ะเหรอ? ก็ตัวสูงๆ ประมาณซินได้ หุ่นผอมๆ ประมาณผม ผิวขาวกำลังพอดีๆ หน้าตาก็ออกแนวอ้อนๆ แบบ..อ้อนตีนน่ะ เข้าใจใช่มะ? นิสัยก็ง่ายๆ ออกแนวอะไรก็ได้ ไม่ค่อยเรื่องมาก ไม่ค่อยชอบมีปากมีเสียง บางครั้งก็ดูโง่ๆ เซ่อๆ ซะจนน่าแกล้ง(แล้วก็มักจะโดนพวกเราสามพี่น้องแอบแกล้งเป็นประจำ แต่มันไม่ค่อยรู้ตัวหรอก) แต่ฝีมือการทำอาหารไทยอร่อยสุดยอดมาก ทุกคนในคฤหาสน์ ‘แอนเดอร์สัน’ พากันติดอกติดใจกันถ้วนหน้า
ทำไมผมถึงรู้ดีขนาดนี้น่ะเหรอ? ก็เพราะอยู่บ้านเดียวกันมาเกือบสามเดือนไงล่ะ เรื่องแค่นี้ทำไมผมจะไม่รู้
“มึงรู้ได้ไง? มึงรู้จักยูมาก่อนเหรอ? ไม่เห็นเคยพูดถึงเลย”
ที่อีเมย์พูดก็ถูก ผมไม่เคยพูดถึงชื่อนี้ให้มันฟัง เพราะไม่ได้คิดว่ามันสลักสำคัญอะไร แต่นั่นไม่ได้แปลว่าผมจะไม่รู้จักนี่หว่า
‘ยูริ แฮตเชอร์’ ..ผมได้ยินชื่อนี้ครั้งแรกเมื่อช่วงซัมเมอร์ของปีนี้ที่ลอนดอน ช่างเป็นความบังเอิญของโชคชะตาที่พาให้พวกเราไปรู้จักกันไกลข้ามทวีป ทั้งที่ความจริงแล้วก็อยู่มหาลัยเดียวกันนี่ล่ะ
“ก็ไม่เห็นมีอะไรน่าให้พูดถึง” ผมยักไหล่ ตอบง่ายๆ
“ตกลงมึงกับยูมีความสัมพันธ์กันแบบไหนแน่?” อีเมย์เริ่มมองผมอย่างจับผิด “รีบบอกกูมาให้กระจ่างใจเดี๋ยวนี้เลยนะ อีซันซัน อย่ามาทำอุบอิบ ไม่งั้นกูจะฟ้องฟ้าประทานว่ามึงนอกใจ”
“นอกใจเอี้ยไร? แล้วมึงจะไปฟ้องมันทำไม? เกี่ยวอะไรกัน?”
“มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงกับสุดหล่อฟ้าประทานเป็นอะไรกัน” คำพูดกับสายตาของมันทำเอาผมถึงกับสะอึก ..นี่ผมสังเกตง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
“ถึงกูจะเป็นกะเทย แต่กูก็ไม่ได้โง่หรอกนะ ดอก!”
“เออ กูรู้ว่ามึงแสนรู้ สัด!” ผมอดแดกดันมันไม่ได้ แต่ก็แค่อุบอิบเท่านั้นนะ กลัวโดนมันตอกกลับแล้วจะหน้าหงายเอา ไม่ได้ๆ ต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อก่อนจะถูกมันสาวไส้แล้ว “มึงอยากรู้ใช่มั้ยว่ากูกับไอ้ยูเป็นอะไรกัน?”
“เออ!” คนถูกถามกระแทกเสียงตอบ เหลือบไปมองก็เห็นเป้าหมายแห่งการนินทาเดินใกล้เข้ามาทุกที
“กูเป็นน้องสามีมัน..” ผมยักคิ้วให้คนฟังยิ้มๆ
“ห๊ะ ยังไงนะ?!” แต่เหมือนอีเมย์จะยังประมวลผลไม่ทัน
“มันเป็นพี่สะใภ้กูไง อีเซ่อ!” ขอด่าสักนิดเหอะ ปล่อยให้มันด่ามาหลายดอกแล้ว เห็นหน้ากะเทยเอ๋อแดกแล้วก็ให้หัวเราะสะใจ ฮ่าๆๆ หันมาอีกที พี่สะใภ้กับสามีของมันก็มายืนอยู่ใกล้ๆ แล้ว
“ไง?” ผมเป็นฝ่ายเอ่ยทักผู้มาใหม่ก่อนทั้งที่ยังหยุดหัวเราะไม่ได้ ..ก็อีน้องเมย์บีมันยังทำหน้าเหวออ้าปากหวออยู่เลยอ่ะ เห็นแล้วฮา สงสัยจะช็อคหนักนะเนี่ย กร๊ากกกก..
“เออ..” หมอนั่นตอบกลับมาแล้วหันไปมองอีเมย์ด้วยสีหน้างงงวย “เพื่อนมึงโอเคนะ?”
“เออ ฮ่ะๆๆ สงสัยโดนความหล่อของมึงกระแทกตามั้ง” ผมบอกกลั้วหัวเราะ
ไอ้ยูหัวเราะแกนๆ แบบไม่ค่อยเข้าใจ ก่อนจะเปิดประเด็นที่ทำให้มันต้องเดินไกลข้ามคณะมาถึงนี่ “เนี่ย..” มันชี้นิ้วโป้งไปทางซอลลี่ที่กำลังนั่งเอาสมุดพัดให้ตัวเองอยู่ข้างหลัง “มึงปล่อยให้ออกจากบ้านได้ไงวะ?”
ผมมองสำรวจสารรูปสาวแตกกว่าทุกวันของพี่ชายอีกรอบแล้วก็ต้องถอนหายใจหนักๆ “กูพยายามแล้ว ยู พยายามจนถึงที่สุดแล้ว”
ผมพูดจริงนะ เมื่อเช้าพอเห็นชุดนี้แล้วก็ไม่ได้อยากจะพาออกมาด้วยหรอก พยายามจะจับให้แต่งชุดใหม่ก็กลายเป็นว่าตัวผมเองจะถูกอีกฝ่ายจับแก้ผ้าไปด้วย ปลุกปล้ำกันอยู่พักใหญ่จนสุดท้ายผมต้องถอดใจยอมแพ้ และพาซอลลี่ไปส่งที่หน้าคณะวิทยาศาสตร์ทั้งแบบนี้แหล่ะ
“ก็พี่ร้อน” เสียงตัวปัญหาดังแทรกขึ้นมาเรียบๆ แบบไม่รู้สึกรู้สา
“เออ กูว่ากูพอจะเข้าใจ” ไอ้ยูพยักหน้าให้ผม แล้วถอนหายใจเมื่อหันไปมองตัวต้นเหตุ
..ก็คงงั้นแหล่ะ ไม่เข้าใจมันก็คงจะไม่มาเป็นพี่สะใภ้ผมได้หรอก แถมยังเป็นสะใภ้ที่ผ่าน QC(การตรวจสอบคุณภาพ) จากทั้งมาดามริต้าและป๊ะป๋าเรียบร้อยแล้วด้วยเหอะ
“อ้าว นึกว่าใครมาหาแต่เช้า ที่แท้ก็ ‘ยูริจัง’ นี่เอง” จู่ๆ น้ำเสียงยียวนกับใบหน้ากวนส้นตีนของซินก็โผล่เข้ามาในโสตรับรู้ของพวกเรา คนถูกทักคิ้วกระตุกทันที ใครที่รู้จักหมอนี่ย่อมต้องรู้ดีว่าคำนี้ ‘ยูริจัง’ มันเป็นคำต้องห้าม!
“บิดาอาสัญเหอะครับ ‘คุณซินดี้’ ..” อีกฝ่ายสวนกลับด้วยด้วยคำต้องห้ามเช่นเดียวกัน
“ตัวเงินตัวทองนะจ๊ะ”
“ก็ทางนั้นอหิวามาก่อนไม่ใช่รึไง?” (อหิวา = ห่า)
แม้ทั้งคู่จะใช้ถ้อยคำที่ฟังดูสุภาพ แต่ความหมายนั้นมันไม่ใช่เลย และก่อนที่พวกมันจะได้แลกหมัดกันด้วยความคิดถึงซึ่งไม่ได้เจอมานาน ผมก็คว้าคอซินไว้ได้ก่อน และซอลลี่ก็ดึงแขนไอ้ยูเอาไว้ได้ทัน จากนั้นเราก็ถามไถ่พูดคุยกันตามปกติ
จนกระทั่งยูริมันขอตัวกลับคณะ..
“อ้าว แล้วพี่กูอ่ะ มึงจะทิ้งไว้งี้เหรอ?” ซินถามไอ้ยูที่ทำท่าว่าจะเดินกลับไปคนเดียว
“กูคืนให้ว่ะ วันนี้แต่งตัวไม่ไหวจะเคลียร์ ขืนเอาไปด้วยทั้งเด็กทั้งอาจารย์คงไม่เป็นอันเรียนอันสอนกันแน่ เด่นเกิ๊นนน” ยูริพูดขำๆ ผมก็พลอยขำไปด้วย ..แล้วเอามาไว้นี่คนที่คณะผมมันจะเป็นอันทำอะไรกันไหมวะ? ออร่าเปร่งประกายซะขนาดนี้
“มึงพูดแบบนี้คิดจะไม่รับผิดชอบพี่กูเหรอ?” ซินยังไม่วายตะโกนไล่หลังพร้อมเสียงหัวเราะ
“ไว้พี่มึงท้องเมื่อไหร่ค่อยมาคุยกับกูแล้วกัน” อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะเช่นกัน “ไปนะ เจอกันตอนเย็นว่ะ”
“เออ แล้วเจอกัน ฮ่ะๆๆ” ซินหัวเราะพร้อมโบกมือ แต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อหันไปเห็นใครบางคนกำลังขับมอ’ไซด์เก่าๆ เลี้ยวเข้าคณะมา
“กูเข้าเรียนก่อนนะ ซันนี่ ค่อยเจอกันตอนเย็นที่บ้านอาเซซ” ว่าแล้วมันก็วิ่งขึ้นตึกไปทันทีแบบไม่มีเหลี่ยวหลัง ..เอ๊า อะไรของมันวะเนี่ย? นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป แล้วเมื่อคืนมันหายหัวไปนอนไหนมาล่ะนั่น?
อืมมม นี่ยังไม่ได้เคลียร์กับไอ้กายอีกเหรอวะ? เล่นวิ่งหลบกันเป็นหนังอินเดียไปได้นะพวกมึง
“..........”
?.. อ้าว แล้วนี่อีเมย์ยังไม่หุบปากอีก แมลงวันบินเข้าไปขี้รดลิ้นไก่แล้วมั้งมึง เวอร์ไปละ เห็นแล้วหมั่นไส้ ตบหัวเรียกขวัญสักทีแล้วกัน เผื่อจะรู้สึกตัว
ผัวะ!
“โอ๊ยยยย!”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
กริ๊งงงงงงงงงงง~!
เสียงโทรศัพท์นรกที่ดังขึ้นมาทำเอาผมที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนดูรายการเพลงเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งตกใจด้วยความไม่เคยชิน หันไปมองยังที่มาของเสียงก็ให้ต้องขมวดคิ้ว มันดังด้วยเสียงแบบนี้ครั้งแรกคือเมื่อวาน วันนี้เป็นครั้งที่สอง..และคนที่โทรมามีแนวโน้มสูงมากว่าจะเป็นคนเดียวกัน..
เหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องก็เห็นว่าเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว..
นี่ผมเพิ่งจะกลับมาจากดินเนอร์รวมญาติที่บ้านของ อาเซซ หรือ อาเซซีล(ก็บ้านของแบรี่นั่นแหล่ะ) แถวๆ ฝั่งธนฯ ..เพลีย แต่ยังไม่ง่วง พออาบน้ำเสร็จก็เลยเดินออกมาเปิดทีวีดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนซอลลี่เพิ่งเดินสวนผมเข้าห้องน้ำไปเมื่อกี๊ คาดว่าคงจะใช้เวลาอยู่ในนั้นอีกประมาณชาติเศษๆ
ทางด้านซินเซียร์คนซ่าส์..นอนหลับประหนึ่งตายห่าไปเรียบร้อยแล้ว จริงๆ มันก็สลบเหมือดตั้งแต่มุดหัวเข้ามาในรถได้แล้วล่ะ แต่ก็น่าอยู่หรอก ไม่รู้วันนี้มันโดนทั้งแม่ทั้งอาจับกรอกไปกี่แก้ว เพราะพลั้งปากพูดเรื่อง ‘สะใภ้ของแม่’ ให้ได้ยินนั่นแหล่ะ คนอื่นๆ เลยพากันหูผึ่งตาใสสนใจขึ้นมา(โดยเฉพาะมาดามริต้าและ มาดามเซซ) ก็นะ.. ใครๆ ก็อยากรู้ว่าสาวแบบไหนจะมัดใจพ่อปลาไหลบ้าโฟโมสต์ อย่างซินได้ แต่พอซักกันจริงๆ ซินมันดันปิดปากเงียบขึ้นมาซะเฉยๆ ก็เลยถูกคู่หู มาดามโหดจับกรอกเหล้าหวังให้คายความลับซะอย่างนั้น
สรุปแล้วมันก็ไม่ได้คายหรอก แต่อ้วกออกมาเลยเหอะ!
จะบอกให้ว่าไม่ใช่แค่หน้าหรอกที่อาเซซเหมือนป๊ะป๋า ยิ่งนิสัยใจคอ คำพูดคำจา รวมถึงความซาดิสต์นี่ราวกับคัดลอกสำเนาถูกต้องกันมาเลยทีเดียว ก็ไม่รู้ว่า อาฌอน(พ่อของแบรี่) โชคดีหรือโชคร้ายที่ได้อาเซซไปเป็นแม่ของลูก ฮะฮะ
แต่พอเมาเข้าจริงซินมันลืมเรื่องลูกสะใภ้ของแม่ไปเสียสนิท ไม่คิดจะพูดออกมาสักแอะ เอาแต่พูดว่าไอ้กายอย่างนั้น ไอ้กายอย่างนี้ จนสองมาดามเริ่มเซ็ง เล็งเห็นแล้วว่าเปลืองเหล้าไปเปล่าๆ ปรี้ๆ สุดท้ายก็เลยหมดความสนใจในตัวมัน แล้วหันไปหาของเล่นชิ้นใหม่แทน(..ขอบอกว่าเวลาสองคนนี้แท็กทีมกันแล้วอันตรายชะมัดเลย)
..ดูเหมือนจะไม่มีใครเอะใจในคำพูดของคนเมา แต่ผมพอจะรู้เลาๆ แล้วล่ะว่าลูกสะใภ้เบอร์สองของแม่มันน่าจะเป็นใคร? เหอๆ
พูดถึง(ว่าที่)ลูกสะใภ้หมายเลขสองไปแล้ว จะไม่ให้พูดถึงลูกสะใภ้หมายเลขหนึ่งก็กระไรอยู่ ขอเล่าถึงมันนิดนึงแล้วกัน เผื่อใครอยากรู้(จะมีไหม?)
วันนี้ซอลลี่พายูริไปเปิดตัวอย่างเป็นทางการกับครอบครัวของคุณอา จริงๆ ทุกคนก็พอจะรู้อยู่แล้วแหล่ะว่าหลานสะใภ้คนนี้เป็นใคร? เพศไหน? ก็เลยพอจะทำใจกันเอาไว้ระดับหนึ่ง แต่ยังไม่เคยเจอหนังหน้าแบบตัวเป็นๆ พอได้เจอก็ตื่นเต้นกันใหญ่ ..โดยเฉพาะอาเซซ รู้สึกว่าแม่จะไปคุยโม้เอาไว้เยอะถึงความเป็นพ่อศรีเรือนและเสน่ห์ปลายจวักของลูกสะใภ้คนโปรด ไอ้ยูก็เลยถูกยัดเยียดให้เป็นพ่อครัวใหญ่โชว์ฝีมือการทำอาหารไทยเลี้ยงทุกคนโดยไม่ถามความสมัครใจ ก็อร่อยอิ่มหนำสำราญกันไป ยี่ห้อ ‘ยูริ’ ล่ะไว้ใจได้อยู่แล้ว(..รู้สึกว่ามันจะเก่งขึ้นกว่าตอนที่อยู่ลอนดอนอีกนะ)
ทางผมเองก็โดนซักฟอกไปหลายดอกเหมือนกัน อย่างที่คุณคงจะจำที่ มิรันด้าพูดได้..ทั้งแม่ทั้งอาเซซเห็นตอนที่ผมอยู่ในร้านสุกี้กับเอี้ยฟ้าเมื่อวานนี้ ก็...ได้แต่ตอบอ้อมแอ้มๆ ไป ไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเดินหน้าเต็มกำลัง ก็แค่ ‘ดูๆ กันไปก่อน’ ..ซึ่งมันก็จริง ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าความรักครั้งนี้มันจะเดินไปในทิศทางไหน? รู้แค่ว่าตอนนี้แฮปปี้ดี แต่ไม่รู้หรอกว่าตอนต่อไปหรือไกลจนถึงตอนสุดท้ายมันจะกลายเป็นแซดเอนดิ้งหรือเปล่า?
อันนี้คงบอกไม่ได้ ทุกอย่างมันต้องอาศัยเวลา.. ที่สำคัญคือเรามีอะไรที่ต้องศึกษากันอีกเยอะเลยล่ะ โดยเฉพาะไอ้เอี้ยฟ้าน่ะ ต่อให้จับมันมาผ่าพิสูจน์ลงลึกไปถึงระดับเซลล์ก็ไม่แน่ว่าจะทำให้เข้าใจมันมากขึ้นหรือเปล่าเหอะ
ส่วนมิรันด้า.. เธอมางานนี้เหมือนกัน ดูหงอยลงไปนิดหน่อย แต่ไม่ได้ดูเศร้าเสียใจเหมือนเมื่อวานแล้ว ผมรู้ว่าเธอพยายามที่จะทำตัวให้เป็นปกติ เธอคงไม่อยากจะทำตัวให้เป็นปัญหาให้ผมและแม่ต้องลำบากใจ แต่ก็ยังเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับผมโดยตรงอยู่ ซึ่งผมก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ..เรื่องนี้ก็อีกแหล่ะ คงต้องให้เวลาเป็นตัวช่วย
“เมื่อไหร่จะรับโทรศัพท์ซักที พี่หนวกหูจะแย่แล้ว ..หนวกหูจะแย่แล้ว!” เสียงหงุดหงิดของซอลลี่ช่วยดึงให้สติของผมกลับสู่ปัจจุบัน
หันไปมองก็เห็นคนพูดยืนตัวเปียกแก้ผ้าหน้าหงิกงอ แถมบนหัวยังล้างแชมพูออกไม่หมดด้วยซ้ำ ..เอิ่ม ก็เข้าใจนะว่าเสียงแปดหลอดของโทรศัพท์บ้านี่มันหนวกหูน่ารำคาญ เพราะผมเองก็คิดงั้น แต่ลงทุนถึงขนาดออกจากห้องน้ำทั้งที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จนี่มัน...คงจะรำคาญโคตรๆ เลยสินะ คุณพี่?
แล้วเวลาที่ซอลลี่หงุดหงิดอารมณ์ไม่ดี หมอนี่มักจะชอบพูดจาซ้ำซ้อนเหมือนพวกย้ำคิดย้ำทำแบบนี้แหล่ะ ผมก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไม?
“เออ ก็จะรับอยู่นี่ไง รีบๆ กลับเข้าห้องน้ำไปซะไป มายืนโชว์เปรตอยู่ได้ หน้าไม่อาย” ผมเดินไปคว้าโทรศัพท์พลางไล่อีกคนกลับไปจัดการตัวเอง ..ถึงจะรู้ว่าคำสุดท้ายนั่นไม่เคยได้รับการบัญญัติไว้ในพจนานุกรมฉบับซอลฟาก็เหอะ
“จะให้ดีก็เปลี่ยนเสียงเรียกเข้าใหม่ซะด้วยนะ ได้ยินแล้วปวดประสาท” พี่ชายผู้เรื่องมากที่สุดในสามโลกบ่นทิ้งท้ายก่อนจะหายกลับเข้าห้องไป
เออ.. จะว่าไปแล้วใครมันมือบอนตั้งค่าเอาไว้แบบนี้วะ? งงมากนะเรื่องนี้ เพราะเมื่อวานถามเอาจากซินแล้วก็ได้ความว่าเจ้าตัวแทบไม่เคยแตะต้องโทรศัพท์เครื่องนี้เลยตั้งแต่ซื้อคอนโดมาก็ว่าได้ แล้วมันใครกันวะ? จะว่าผีบ้านผีคอนโดก็ดูจะงมงายเกินไป อืม..
“ครับ..” ขณะที่คิ้วยังขมวดยุ่งอยู่ผมก็กรอกเสียงลงไปตามสาย
“ซันนี่” ทางนั้นโต้ตอบกลับมาทันที ..นี่ถ้าอีเมย์บีเดาหวยที่จะออกถูกเหมือนที่ผมเดาว่าใครโทรมามันก็คงจะรวยเละไปแล้วนะเนี่ย เหอะๆ
“ว่าไง?”
“รับโทรศัพท์ช้ามาก” ..แน่ะ มีบ่นๆ
“จะโทรมาเพราะพูดเรื่องนี้รึไง?” ผมตอบกลับไปรวนๆ
“เปล่า.. คิดถึงน่ะ”
“..........” ก็นะ.. มึงนี่ตรงเกินไม้บรรทัดไปหรือเปล่าวะ ฟ้าประทาน?
แต่จะว่าไปแล้วมันก็รู้สึกดีเหมือนกันนะที่ได้ยินอะไรแบบนี้บ้าง ฮ่ะๆๆ
“อยากได้กลิ่นมึงจัง..”
เห๊...?
“วันนี้ยังไม่ได้กลิ่นมึงเลย”
เอิ่ม.. นี่มึงติดใจแค่กลิ่นของกูอย่างเดียวเลยใช่มะ? คนปรกติเขาต้องพูดว่าคิดถึง อยากเห็นหน้า หรือไม่ก็อยากได้ยินเสียงอะไรเทือกๆ นี้ไม่ใช่หรือไง? มันมีที่ไหนมาบอกว่าอยากได้กลิ่นกันเนี่ย? ให้ดิ้นตาย!
แล้วทำไมดันใจเต้นแรงกับคำพูดแปลกๆ ของคนประหลาดๆ ไปได้วะ ซันชายน์ หนักนะเนี่ยมึง หนักนะ..
“อยากจะมาดมมั้ยล่ะ?” ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปแบบนั้น ไม่ผีห่าก็ซาตานล่ะมั้ง ..แง่ม เขินเหมือนกันนะเนี่ย คบคนบ้าก็ชักจะบ้าตามแล้วแฮะกู
“อยาก”
อ้ะ ไอ้นี่ก็ตอบแบบไม่คิดเลย ฮ่ะๆๆ พอกันๆ
“..แต่ไปไม่ได้”
“หือ ทำไมล่ะ?” คำบอกเล่านั้นทำเอาผมใจกระตุก หรือมันจะเป็นอะไร? ไม่สบายหรือเปล่า? ผม...ห่วง?
“คุณพิณไม่ให้ออกไป บอกว่ามันดึกแล้ว ..รอให้เช้าก่อน”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ รู้สึกโล่งใจที่ได้ยินว่ามันไม่ได้เป็นอะไร
‘คุณพิณ’ ที่ว่านี่คือ..น้า..ของมันสินะ อืมๆ
“พรุ่งนี้จะไปดมแต่เช้าเลย” เสียงเนิบๆ ที่ดังมาตามสายให้ความรู้สึกเหมือนมันอยู่ใกล้จนจั๊กจี้รูหูยังไงชอบกล
“ไอ้บ้า..” ผมหัวเราะกับความตั้งใจเพี้ยนๆ ของคู่สนทนา
“จริงๆ นะ ..ให้ไปรึเปล่า?” มันยังอุตส่าห์
“ถ้ากูบอกว่า ‘ไม่’ มึงก็จะไม่มารึไง?” ลองแหย่มันดูหน่อย
“..........” มันเงียบไปเหมือนลังเล จนคนที่รอฟังอยู่อย่างผมหลุดหัวเราะออกมาอีก
“เอาเหอะ ..อยากมาก็มา” พอพูดไปก็แอบได้ยินเสียงระบายลมหายใจเบาๆ แล้วจู่ๆ ผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยโพล่งถามออกไป “ว่าแต่มึงรู้เบอร์บ้านกูได้ไงเนี่ย?”
“ก็..” มันอึกอักในตอนแรก แต่สุดท้ายก็ยอมพูดออกมา “กูลองเอาเครื่องนั้นโทรเข้ามือถือกูน่ะ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมเริ่มกระบวนการซักเต็มรูปแบบ
“นานละ” มันตอบเลี่ยงๆ
“แล้วมึงยุ่งกับค่าเดิมที่เคยเซ็ทเอาไว้ด้วยใช่มั้ย?” ผมว่าผมรู้ชื่อคนมือบอนแล้วนะ
“ก็กูเห็นว่าเสียงเดิมมันเบาไป เกิดใครโทรมากลัวพวกมึงจะไม่ได้ยิน”
“เสือกจริง” ผมชื่นชมจากใจ
“ไม่เป็นไร” มันดันตอบกลับเหมือนคนโดนชมซะนี่ บ๊ะ! แล้วผมจะไปต่อยังไงดีล่ะ?
!!.. จู่ๆ ก็นึกเรื่องเมื่อวานขึ้นมา แล้วภาพเดิมๆ ย้อนกลับมา ความรู้สึกผิดก็ย้อนกลับมา แต่ความสงสัยมีมากกว่า ก็เลยโพล่งถามออกไป “..เออ แล้วทำไมเมื่อวานจู่ๆ ถึงโทรมาล่ะ?”
“...........” ทางนั้นเงียบไป
“...เอี้ยฟ้า?”
“...........” ไม่มีเสียงตอบรับ
“ฟ้า ยังอยู่มั้ย?”
“..กูเผลอหลับ แล้วฝันไปน่ะ” ในที่สุดมันก็ยอมตอบ
“ฝัน?” ผมทวนคำ ฝันเนี่ยนะ? ฝันตื่นแล้วมึงก็เลยโทรมาหากูเนี่ยนะ? มึงอายุเท่าไหร่ห๊ะเอี้ยฟ้า? “ว่า..”
“มึงกำลังจะนอกใจ..”
มึงฝันตรงไปไหมอ่ะ? เป็นคนมีของหรือเปล่าวะ?
“มึงพูดจริงอ่ะ?”
“จริง”
“แล้ว..” ผมกำลังจะถามว่ามันฝันเห็นผมอยู่กับใคร แต่มันดันชิงพูดก่อน
“..อ่า คุณพิณบอกว่าถึงเวลานอนแล้ว แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปหา ฝันดี..” แล้วมันก็ตัดสายไปเฉยเลย
“ฟ้า?”
ตู๊ดๆๆๆๆๆ
เฮ้ย! เดี๋ยวดิวะแมร่ง!
เลยไม่ได้รู้เลยว่ามันฝันเห็นผมนอกใจอยู่กับใคร? ถ้าใช่มิรันด้าล่ะก็..ผมว่าจะขอหวยไปฝากอีเมย์สักสามตัวตรงๆ แม่นจริงอะไรจริง หึยยยย..
TBC. :z2:
ช่วงนี้โลกร้อนมาก สมองไม่ค่อยยอมสั่งการ ได้แต่นั่งทำตาขวาง หางตก น้ำลายฟูมปากไปวันๆ
ใครที่ยังไม่ได้อ่านบทสัมภาษณ์ก็ไปอ่านกันซะนะจ๊ะ จะได้รักแฝดหลงแฝดเป็นเพื่อนกัน อิอิ
พี่สะใภ้ :)
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/db21-700x464_large.jpg)
(ยูริ - นายแบบ)
สามีของพี่สะใภ้ :)
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/29_235942.jpg)
(อังเดร - นายแบบ)
-
จิ้ม จึกๆ :z13: :z13:
-----------------------------------------------------------
แอบตกใจที่ยูริเป็น...ของซอลลี่นะเนี่ย 5555555
รออีกครึ่งที่เหลือค่ะ^^
-
รออีกครึ่งนึงค่ะ
-
:sad4:ยิ่งกว่าอิเมย์บี เค้าจะตายเพราะรูปพี่สะใภ้กับสามีแล้วน้า
-
55555555555+
เป็นหนังอินเดียจริงด้วยนะกาย
เมื่อไหร่ยูริจายจะแต่งเข้าบ้านซะทีนะ
-
พี่สะใภ้แมนกว่าสามีอีกว่ะ 555
-
กร๊ากก สามีสาวแตกมาก
-
ยูริกับซอลลี่ ยังไง๊ยังไง มันก็ควรสลับกันจริงๆ = ='
ฟ้าประทานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ไม่มีบทเลยจ้ะ ==
-
ซอลลี่กะ ยูริจัง เนี่ยควรสลับตำแหน่งจริงจัง :m20:
P.S. เมย์บีแกโดนใจชั้นมากกกก ว่าแต่คิดถึงเหี้ยฟ้าจัง :z2:
-
คุณพี่ชายแต่งตัวได้สาวจริง ๆ 555555
ยูริทำผมแมนมาก เห็นแล้วนึกถึงซินอยากเอาเดทร๊อคออก -0-
-
แอบไปอ่านเรื่องนั้นก่อนเลยไม่ค่อยต๊กกะใจ
พี่ซอลฟานี่.....ดูแต่ภายนอกไม่ได้จริงๆ :laugh:
-
เมย์บีจะมีเนื้อคู่จริงหรอเนี่ย
-
ยูริเป็นพี่สะใภ้ 5555
อิมเมจช่างสลับกันสุดๆ
-
อะฝากเรื่องใหม่อีกละ แล้วเรื่อง hi~ AURORA ☻ 03 ☻ He is Gay. :seng2ped: หละ ไปทิ้งไว้ไหน รออยู่นะจ๊ะ ฟ้าก็คิดถึงมากกกกกกกก :z10:
-
พี่สะใภ้แมนโคตร
เมย์บีน่าร๊ากกกก
อีกครึ่งที่เหลือจะมีเอี้ยฟ้ามั๊ยนะ ^^
-อากาศร้อนจัดดูแลตัวเองด้วยนะคะ ดื่มน้ำกันมาก ๆ น๊า
-
:a5: :a5: พี่สะใภ้หรอ โอ้มายก็อด o13 o13 ขอบคุณคนเขียนค่า ตอนนี้ไม่มีฟ้าที่รักเลย มารอตอนหน้าค่ะ :L2:
-
เอ่อ คิดเหมือนกันเนอะ
สลับ ๆ กันยังไงไม่รู้... คู่นั้นอ่ะ
ส่วนอิน้องเมย์บี หนูอย่าเอ๋อนานสิลูก 55
-
เมย์บีชีวิตนี้จะมีคู่กับเค้ามั้ยนะ
สงสาารอะ 555
ตระกูลแฝดเอาไปแดกหมด กรั่กๆ
-
อุ๊บส์ (' ' ) ใช่เลย ใช่เลย ~ กร้ากกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านเรื่องของซอลลี่กับยูริอะ ไรเตออัพเหอะ
กรี๊ดกร้าดดด
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..อย่าตัดสินคนที่ภายนอก :laugh:
-
รออีก50%ค่า :mc4:
-
น่าสงสารน้องเมย์บี สงสัยงูตัวนั้น ยังมาไม่ถึงนะ รอไปก่อน :z2:
-
พี่สะใภ้แมนโคตรอ่ะ
เมย์เลยอดได้เนื้อคู่งูใหญ่เลย :m20:
-
ยูริจัง ทำไมถึงหั้ยซอลลี่ เปนนิ้วชี้ แร้วหนูเปนวงกลมได้ล่ะค้า
:laugh: ฮาาาาาาา
รออีก 50% ค่าาา
.............................
แร้วตกลง เอี้ยฟ้ามาทำไมอ่าาา?!
-
คู่พี่สะใภ้ก้อน่าร้ากกกกก อยากอ่าน ซอลฟา ยูริ จังเลย
ว่าแต่ แต่ก็จริงที่วันนี้ซอลลี่ใส่กางเกงขาสั้นมาก ประมาณคืบกว่าๆ เห็นจะได้
เอิ่ม เเสดงว่า เเ้ต๊บเก็บไว้ใช่ป่ะ
-
คู่ยูริ มันผิดคาดจริงๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากอ่านอีกเรื่องต่อทันที สรุปยูริจังเปนเมียเหรอเนี่ย นายเอกเกรียนของแท้ 5555 :laugh:
ตอนนี้อีพระเอกหายไปหนายยยย
-
อิมเมจเป๊ะเว่อ 555555
-
:L2:พีสะใภ้แล้วยูเป็นเมียใครอะ
ปล. อากาศร้อนมากเลยอะ
-
พ...พี่สะใภ้ ไหงเเมนเยี่ยงนั้น :o .....
-
พ่อเจ้าประคุณทูลหัว
:a5:
สลับข้างสร้างรักใช่มั้ยเนี่ย
555555555
:jul3: :laugh:
-
พี่สะใภ้ .. :impress2:
ปล.อยากรู้เรื่องราวจัง ว่าเป็นมายังไง
-
คิดถึงเอี้ยฟ้า ><
แมว๊กกกกกกกกกกกกกกก ยูริเป็นพี่สะใภ้เหรอ
จิ้นไม่ออกเลยเวลา ... . ซอลลี่สวยเกินอ้ะ!! !
กายกับซินก็ยังคงเล่นหนังอินเดียกันต่อไป 555
น่าสงสารอิเมย์บีจิงๆ ตอนนี้มาเพื่ออึ้งลูกเดียวเลยนะ 55555555555
-
o13 o13 o13 o13
-
ยูริจังนี่ก็จริงๆเลยนะ ฮาอ่ะ
นึกสภาพไม่ค่อยออก เอ๋อๆแล้วมาพูดกูมึง ฮื้มมมม
มันไม่ใช่ (อาจจะใช่กับสกินเฮดนั่นมั้ง ฮ่าๆ)
-
ซอลลี่น่าร้ากกกกก เค้ารักแอนเดร ><
-
คิดถึงฟ้าประทาน ไม่มีบทเลยตอนนี้ ขอตอนหน้านะค่ะ :pig4:
-
ทั้งสงสารทั้งขำน้องนางเมย์บี ไม่รู้หายช็อคหรือยัง
-
อ่านะ คู่พี่นี้เขาแปลกจริงอะไรจริง เนอะ! -_-'
-
ยูริเป็นพี่สะใภ้ของซินกับซันงั้นหรือ
-
มาต่อแล้วอิอิ
-
:pig4: :pig4:
-
แต่งตัวเกินไป
ป่าวซอลลี่ o13
-
ติดกล้อง ติดเครื่องดักฟัง ชัวร์ :laugh:
-
เอี้ยฟ้ามีการอยากดมกลิ่นซันนี่ด้วย
-
เกิดอะไรขึ้นกับฟ้าอ่ะ แต่แอบเหวอที่ซอลลี่เป็นรุก
-
เอี้ยฟ้าออกมานิดเดียวเอง ตอนหน้าขอแบบจัดเต็มน้า อิอิ :-[
-
หรือคุณฟ้าประทานเค้าจะรู้ o22
-
เอี้ยฟ้าน่ารักอะ ทำมึนๆอึนๆเนียนๆไปเรื่อย 55555555
อยากดมน้องซันนี่บ้างเหมือนกันนะเนี่ย :impress2:
-
:m20: :m20: :m20:
โอยยยยยยย ตรูจะตายเพราะบทสนทนาของอิคู่นี้
ขำตั้งแต่ฟ้าพูดว่า อยากดมกลิ่น แต่มาฮาแตก ตอนซันนี้ดันบ้าตอบไปได้ (จนแม่ บอกอินี่บ้าขำกับคอม o22)
และเดาว่าฟ้ามันต้องทำอะไรไว้ตรงโทรศัพท์
-
เอี้ยฟ้าประทาน แอบมีลับลมคมในนะยะ
อยากบอกว่า คิดถึง ><"
P.S. ซินเนี่ยหวังเผด็จศึกกายแน่แท้ ว่าแต่จะไหวหรออ :laugh:
-
ฟ้าตัดบทสนทนาได้เร้าใจมาก(ประชด)
ซินนี่นิมันเป็นสัญชาตญาณ(เขียนถูกป่าวไม่รู้)ของคนเป็นแฟนไง
-
อะไรของเอี้ยฟ้าอ่ะ โทรมาบอกคิดถึงกลิ่นซันนี่แค่นี้ พรุ่งนี้รีบมาเคลียร์แต่เช้าเลยนะ
-
ฟ้า... .. . ตกลงแกแอบเลี้ยงกุมารไว้ใช่มั้ย?
:กอด1: เมื่อไรจะเช้า :กอด1:
-
เอี้ยฟ้าจ๋า...
คิดถึงน๊า ^^
-
เอิ่ม ก้อยังงๆว่า เอี้ยฟ้า คือมนุษย์ สปีชี่ไหน เข้าใจยากมาก ห้าๆๆ
-
ฟ้ามันต้องซ่อนกลองไว้แน่ ๆ เลยยย :z2:
-
ซินจะให้กายเป็นสะใภ้จริง ๆ หรือเนี่ย ฟ้าน่ารัก ซันก็น่ารัก
-
พี่สะใภ้แมนจริงอะไรจริง ฮ่า
แต่แปลกใจตัวเองเหมือนกัน เพราะตอนแรกที่เห็นอิมเมจของทั้งยูริ/ซอลลี่ กับทั้งได้อ่านเรื่องคร่าวๆ
เราคิดตั้งแต่คนเขียนยังไม่เฉลยเลยว่าอยากให้ยูริรับ ซอลฟารุกอ่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
-
อย่าดมอย่างเดียวนะฟ้า... :z1:
-
พี่สะใภ้เเมนมาก :laugh:
-
ฟ้า ยานทิพ
-
ฟ้ามาแล้วววววววว แต่แปลกๆนะ
-
ซินดี้จะให้กายเป็นอะไรก็ได้ทั้งน้านนนนล่ะ ยังไงสกายก็ยอมซินอยู่แล้วววว
แต่ระวังๆจะโดนเมะแรดๆคนนี้พลิกสถานการณ์ยามคับขัน กร๊ากกกกกกกกก
ฟ้าประทานนนน คนนี้สปีชี่ไหนกันแน่ บางทีก็เจ้าเล่ห์ บางทีก็ซื่อบื่อ บางทีก็โหดจิต
มันจะไร้เดียงสากับเฉพาะเรื่องรักเท่านั้นจริงๆหรอฟร่ะ
หรือว่าที่แกทำมาทั้งหมด แกแอ๊บแบ๊ววว ฮ่าๆๆ แต่ถึงยังไง เอี้ยฟ้าก็มึนๆแต่น่ารักอ่ะ อิอิ
ซอลลี่กับยูริจังก็ จะแหวกแนวขัดกับบุคคลิกไปถึงไหนเนี่ยยย
อ่านคู่นี้ที่ไรส่ายตัว เอือมระอาความน่ารักของซอลลี่ตลอดเลย ฮ่าๆๆ
ถ้าซินกับซันจะมีพี่แบบนี้ น่าปวดหัวแย่เลยเน๊อะ แต่ชอบอ่ะ ไม่น่าเบื่อดี ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา :p
:กอด1:
-
หื้มมมม ยูริจางงง น่ารักวะ 555 ว่าแต่ซอลลี่เป็นสามีจิงหรอ !!!
-
สลับสุดขั้วไปมั๊ย..
-
:z2:รอตอนต่อไปว่าแต่ฟ้านี่พูดน้อยจังนะแต่ชอนอิอิ :กอด1: :กอด1:
-
ฟ้า~~~~~
พูดเหมือนเข้าไปแอบติดกล้องไว้เลยอะ ><
-
พี่สะใภ้???? นึกว่าพี่เขยซะอีก
-
ทำแบบนี้ไมไ่ด้น้าาาาาาา T^T
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เพิ่งมาได้อ่าน ติดงอมแงม
มีเรื่องเดียวที่อยากถาม จะไม่จบเศร้าใช่ม๊ายยยยยยยย
แบบว่าฟ้าประทนานป่วนเป็นโรคและตายอะไรทำนองนี้ (เหมือนได้กลิ่นตะหงิดๆ)
ฮืออออออออ
-
ไม่มีไร มาโพส หน้า 69 เผื่อมีตอนพิเศษ 69
-
ฟ้า บท น้อย :ped149:
-
เมนต์รวบ
- โหหหหหห แฝด ตอบคำถามได้แถจริงอะไรจริง :laugh:
- เอิ่ม พี่สะใภ้ แมนกว่า พี่ชายให้ตายเหอะ :m20:
- ช่วงนี้ยุ่งๆก็ไม่เป็นไรเน้อคนเขียน คนอ่านรอได้ :man1:
-
คนที่ชื่ออังเดรเหมือนผู้หญิงมากง่า อยากอ่านคู่ยูริกับซอลฟาจังน๊อ ท่าทางหยิงทั้งคู่ แลเหมือนยูริจะแมนกว่าด้วย แล้วไปเป็นสะใภ้ได้ไงหว่า
-
มาตอบเม้นต์...
นึกว่ามาเพิ่มต่อ..
-
เค้ารอ่านคุณเอี้ยฟ้าอยู่นะ (เปนชื่อมันไปแระ 555)
-
ย๊ากกกกกกกก มาอ่านเรื่องนี้
แต่ไขข้อข้องใจจากเรื่องนู้นนนน
สรุปยูริจังเป็นพี่สะใภ้สินะ
แต่............ กรี๊ดดดดดดดด มันไม่ใช่อะคนแต่งงงงงง :serius2:
-
Chapter :: 27 :: พ่อใจดี?!
“พรุ่งนี้จะไปดมแต่เช้าเลย”
แล้วมันก็มาแต่เช้าจริงๆ ว่ะ ..ฮ้าวววว~
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาโดยมีเสียงกริ่งหน้าประตูที่ดังรัวๆ เป็นตัวปลุก เหลือบมองนาฬิกาก็เป็นว่าเพิ่งจะเจ็ดโมง โงหัวขึ้นจากเตียงได้ก็เดินเกาหัวเกาพุงหน้าบูดเป็นตูดเพราะถูกรบกวนไปเปิดประตูด้วยความหงุดหงิดระคนง่วงนอน ตาเปิดบ้างปิดบ้าง สติยังตื่นไม่ครบสมบูรณ์ แต่พอเห็นว่ามีใครยืนหล่อมึนอยู่หน้าประตูเท่านั้นแหล่ะ ดูเหมือนความง่วงจะหนีหายไป ทิ้งไว้แค่ความตกใจผสมขายขี้หน้า(เล็กน้อย)กับสภาพที่ไม่พร้อมจะรับแขกของตัวเอง
ต่อให้ไอ้แขกคนนั้นมันจะไม่ใช่มนุษย์โลกปกติก็เหอะ!
“ไฮ~” มันยกมือเซย์ไฮทักทายผมตามสไตล์เดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมีแววตลกขบขันขณะมองสำรวจสภาพของผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสนใจ
ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเห็นผมตื่นนอนก็เหอะ แต่ก็ไม่ใช่วิสัยปกติของผมเหมือนกันที่จะเดินออกจากห้องมาให้คนอื่นได้เห็นทั้งสภาพยับเยินหลังผ่านการหลับฝันอันยาวนานแบบนี้ ปกติแล้วผมจะต้องจัดการตัวเองให้เรียบร้อยและดูดีก่อนออกจากห้องนอนเสมอ หรืออย่างน้อยก็น่าจะได้ลูบหน้าแคะขี้ตาสักหน่อยก็ดี
แต่นี่อะไร..
“เออ..” ผมพยักหน้าและตอบไปแค่นั้น ก่อนจะรีบหันหลังเดินกลับเข้าห้องนอนส่วนตัวเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัว
เดี๋ยวค่อยออกมาใหม่ในสภาพที่ไฉไลกว่าเดิม ส่วนไอ้แขกหัวขาวคนนั้นก็ปล่อยให้มันจัดการกับตัวเองไปตามอัธยาศัยก่อนก็แล้วกัน..
ออกมาอีกทีก็เห็นมันนั่งรออยู่ตรงโต๊ะกินข้าว ตรงข้ามกันมีซินนั่งทำหน้ามึนซดเครื่องดื่มแก้แฮงค์อยู่ ผมพอจะรู้หน้าที่ตัวเองก็เลยเดินไปเปิดตู้เย็นหาของมาเตรียมมื้อเช้าประทังชีวิตสำหรับทุกคน กว่าจะจัดการอาหารเสร็จซอลลี่ก็เดินออกมาสมทบพอดี
มื้อเช้าวันนี้ผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ทั้งที่ปกติแล้วต้องมีเสียงโหวกเหวกโวยวายของใครสักคนให้ได้บ่นหนวกหู แต่ก็คงเป็นเพราะซินมันยังแฮงค์อยู่ ซอลลี่เองก็ไม่ใช่คนพูดมากอยู่แล้ว แถมวันนี้ยังแต่งตัวดูเป็นคนธรรมดาสามัญ(กางเกงยีนส์รัดรูปกับเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งแต่พับแขนขึ้น) ผมเลยไม่จำเป็นจะต้องดุด่าให้ไปเปลี่ยนชุดอย่างทุกวัน
ส่วนเอี้ยฟ้า...แขกผู้ทำตัวตามสบายประหนึ่งอยู่บ้านของตัวเองก็กำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับมื้อเช้าโดยไม่สนใจเจ้าของบ้านหรือญาติพี่น้องคนไหนทั้งนั้น
ผมว่านี่มันไม่ได้ตั้งใจมา ‘ดม’ อย่างที่บอกเมื่อคืนหรอก มันตั้งใจมา ‘แดก’ มื้อเช้าฟรีต่างหาก..เชื่อสิ (..อ่ะ ที่พูดนี่ไม่ใช่เพราะผมรู้สึกผิดหวังอะไรหรอกนะ เปล๊า~!!)
“วันนี้ให้พี่ยืมรถหน่อยสิ ไหนๆ แฟนนายก็มารับแล้ว คงไม่ต้องใช้หรอก” ซอลลี่แบมืออกมาขอกุญแจรถเต่าของผม ขณะที่พวกเรากำลังจะออกจากห้อง
ส่วนซินเซียร์กลับเข้าห้องไปเฝ้าพระอินทร์ต่อ เห็นบอกว่าจะไปเรียนคาบบ่ายทีเดียว
ผมหันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม อีกฝ่ายเลยอธิบายเพิ่มอีกหน่อย “พี่ไม่ชอบนั่งซ้อนมอ’ไซด์ยูอ่ะ แดดมันร้อน”
..นะ ก็อย่างที่เมย์บีเคยบอกว่าหวานใจพี่แกขับฟีโน่นั่นแหล่ะ
“อ้อ..” ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ พลางควานหากุญแจรถในกระเป๋า “แล้วพี่จำทางได้แล้วเหรอ?”
“คิดว่านะ”
“คิดว่าเรอะ?” ถึงจะพูดงั้นแต่ผมก็ยื่นกุญแจรถให้ “เออ มือถือพี่น่ะ ถ้าไม่ไปเปิดโรมมิ่งก็ไปซื้อซิมใหม่มาใช้ได้แล้วมั้ง”
“ก็ว่าจะไปดูวันนี้แหล่ะ” ซอลลี่ที่เดินนำหน้าออกไปหันกลับมาชูไอโฟน เคสสีดำลายหัวกะโหลกมิคกี้เม้าส์ให้ดู “..ขอยืมใช้อีกวันแล้วกัน”
หลังจากแยกย้ายกันตรงหน้าห้อง ผมกับเอี้ยฟ้าก็ลงลิฟต์มาที่ชั้นล่างเลยเพราะเอี้ยฟ้ามันจอดรถเอาไว้ที่หน้าคอนโด แต่พอมาถึงตรงที่จอดรถมันก็ทำเอาผมต้องยืนอึ้งกับเจ้าเฟอร์รารี่ 458 สีขาวทรงเสน่ห์ที่มันขับมาจอดไว้
“ถามจริงๆ เหอะ เอี้ยฟ้า..” ผมมองหน้ามัน มองรถ แล้วก็กลับไปมองหน้ามันอีกรอบพร้อมด้วยคิ้วที่แทบจะผูกกันเป็นเงื่อนตาย “มึงมีรถกี่คันวะ?”
มึงขับมาแต่ละทีนี่ไม่มีซ้ำเลยนะ ไอ้รวยไม่รู้เรื่อง
“ก็..หลายคัน” มันไหวไหล่น้อยๆ ก่อนเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แล้วผายมือเป็นเชิงบอกให้ผมเข้าไปนั่ง
“ขอบใจ” ผมบอกเบาๆ รู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยกับการปฏิบัติที่ไม่คุ้นชิน ..แหงล่ะ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนี่จะได้ชินกับการถูกปฏิบัติแบบนี้ ปกติแล้วมันต้องเป็นหน้าที่ของผมไม่ใช่เหรอ?
“มึงชอบรถเหรอ?” ผมถามอีกเมื่อมันเดินอ้อมมานั่งประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้ว
“อือ ก็เหมือนมึงนั่นแหล่ะ” มันพูดก่อนจะสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์หวานหูมาก ขอบอก..
จริงๆ แล้วตอนนี้ผมก็แอบตื่นเต้นอยู่เหมือนกันนะ แต่ต้องเก็บอาการหน่อย เพราะจำได้ว่ามันเคยพูดว่าผมทำหน้าตาตลกตอนที่เห็น อัลฟา โรมิโอ ของมันครั้งแรก แต่ก็ไม่วายเหลือบมองสำรวจนี่นั่นภายในรถอย่างตื่นตาตื่นใจอยู่ดี ..ก็นะ คนมันชอบนี่หว่า
“กูก็แค่ชอบ.. แต่ไม่มีปัญญาถอยมาขับเล่นแบบมึงหรอก” ผมพูดอะไรไปเรื่อยขณะที่สายตายังไล่สำรวจไปตามส่วนประกอบภายในตัวรถอย่างตั้งอกตั้งใจ
“กูก็ไม่ได้ซื้อเองหรอก” มันพูดขึ้นเนิบๆ จังหวะที่กำลังเลี้ยวออกจากคอนโด “..มันเป็นของขวัญที่ถูกส่งมาให้น่ะ”
“ของขวัญ? ทุกคันเลย?”
“เกือบทุกคัน..” มันพยักหน้า สายตาจับจ้องไปยังถนน “เค้ารู้ว่ากูชอบ..ก็เลยชอบหาเรื่องส่งมาให้อยู่เรื่อย”
“ใครอ่ะ? ใจดีจัง”
“พ่อ”
ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า? แต่รู้สึกว่าน้ำเสียงที่เอ่ยว่า ‘พ่อ’ มันฟังแปร่งแปลกพิกล ..แต่ก็นั่นล่ะ ผมอาจจะคิดไปเอง
ผมปัดความคิดพิลึกๆ นั่นออกจากหัว แล้วเลือกที่จะพูดต่ออย่างไม่คิดอะไรมาก “เค้าคงรักมึงมากเนอะ อุตส่าห์ทุ่มทุนสร้างขนาดนี้”
ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะหึๆ หึๆ โดยไม่พูดอะไร
“แล้วก็คงจะรวยมากด้วย.. เออ ว่าแต่พ่อมึงทำงานอะไรวะ?”
“หือ?” มันเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่า ‘มึงจะรู้ไปทำไม?’
ผมเลยยักไหล่ ทำหน้าเหมือนไม่ใส่ใจนัก ก่อนว่า “กูจะได้ให้ป๊ะป๋าไปทำบ้างไง เผื่อจะใจดีอยากซื้อรถสปอร์ตหรูๆ ให้กูกับซินขับเล่นซักคนละคัน”
“มึงจะเอาของกูไปขับซักคันก็ได้นะ” มันพูดยิ้มๆ
“จริงอ่ะ?” ผมถึงกับตาโต ..ก่อนจะค่อยๆ หรี่ตามองมันอย่างไม่ไว้ใจ “มึงทำดีหวังผลอะไรจากกูป่ะเนี่ย?”
คนถูกจับผิดหัวเราะเบาๆ ไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ผมยังหรี่ตามองมันอีกพักนึงก่อนจะกลืนน้ำลายตัวเอง
“งั้นกูขอยืมสองคันได้ป่ะ?” มันเลิกคิ้วเชิงแปลกใจ ผมเลยยิ้มให้แหยๆ “เผื่อซินคันนึง ..ไม่อยากแย่งกัน”
“เอาดิ กูใจดีอยู่แล้ว” มันยกหางตัวเองแบบเนิบๆ เหลือบมองทางผมนิดหน่อย ก่อนพูดทิ้งท้าย “..เหมือนพ่อกูแหล่ะ”
“พ่อมึงใจดีเหรอ?” ผมถามด้วยความสนใจ
“ก็มึงพูดเองไม่ใช่เหรอว่า ‘ใจดีจัง~’ ..” มันแกล้งทำเสียงเลียนแบบผม
“ก็กูเห็นว่าเค้าลงทุนซื้อรถแพงๆ ให้มึงขับตั้งหลายคันนี่หว่า”
“อืม ไม่ใช่แค่กับกูหรอก กับคนอื่นเค้าก็ใจดี เห็นชอบให้คนนู้นคนนี้ยืมเงินบ่อยๆ ด้วย” มันเล่า
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้เรื่องพ่อของมัน หลังจากที่รู้แล้วว่าแม่มันขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์นานหลายปีแล้ว(..ด้วยอุบัติเหตุที่เกิดจากความตั้งใจ ผมยังจำได้นะ แต่ไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือเปล่า?)
“จริงดิ?”
ใจดีให้คนอื่นยืมตังค์เนี่ยนะ? มันดูแปลกๆ หรือเปล่าวะ? หรือว่าไม่? ผมก็ไม่เคยให้ใครที่ไม่ใช่ซินยืมตังค์ด้วยสิ เลยไม่รู้ว่ามันปกติหรือเปล่า?
“แล้วได้คืนป่ะ?”
“ส่วนใหญ่ก็ได้ แต่มีบ้างบางรายที่ไม่ได้คืน แล้วยังมาขอยืมเพิ่มอีกก็มี”
“แล้วพ่อมึงทำไง?” ผมถามด้วยความอยากรู้ว่าคุณพ่อผู้ใจดีของเอี้ยฟ้าจะทำยังไงกับคนที่ยืมตังค์ไปแล้วไม่ยอมคืน แถมยังหน้าด้านมาขอยืมอีก
“ก็ให้ยืม”
“โห.. พ่อพระชัดๆ” ผมพูดอย่างชื่นชม “แล้วงี้ไม่ถูกเอาเปรียบแย่เหรอวะ? ไอ้พวกที่เอาแต่ได้มันก็ยืมแล้วยืมอีกกันสนุกสนานเลยดิ”
“ก็ไม่เชิงหรอก..” คนพูดโคลงหัวไปมาช้าๆ ก่อนจะเริ่มร่ายต่อด้วยเสียงเรื่อยเฉื่อยไร้ความตื่นเต้น “แต่ละคนจะถูกประเมินลิมิตเอาไว้แล้วว่ามีความสามารถในการชดใช้เงินคืนได้มากน้อยแค่ไหน? ..หรือถ้าไม่มีจะคืนจริงๆ กรณีคนยืมเป็นผู้หญิง หรือคนยืมมีลูกมีเมียก็ยังสามารถเอาลูกเอาเมียไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินหรือของที่ต้องการได้ ..หรือกรณีคนยืมเป็นผู้ชายตัวคนเดียว..อย่างน้อยเครื่องในหรือดวงตาก็คงจะพอขายได้บ้าง ..แต่ถ้าไม่มีประโยชน์เลยจริงๆ ก็อาจจะถูกแปรสภาพไปเป็นส่วนหนึ่งของ ‘ตึกสีขาวที่ไม่มีวันสร้างเสร็จ’ ..อืม...ก็ประมาณนี้แหล่ะ”
?!!
ผม..ขอถอนคำพูดตอนนี้ยังไหม?
แบบ..มันไม่ใช่อ่ะ อย่าว่าแต่ใจดีเลย แบบนี้พ่อมันไม่ใช่คนดีด้วยซ้ำมั้ง!!
แล้วมึงพูดจริงป๊ะเนี่ย เอี้ยฟ้าประทาน?!!
“..อื้อ...เดี๋ย..ว...ฟะ..ฟ้.า..”
สำหรับผู้ที่คว่ำหวอดอยู่ในวงการ(วาย)มานานคงจะพอเดากันออกสินะ ว่าคำพูดแบบนี้ เว้นช่องไฟแบบนี้ และลักษณะน้ำเสียงแบบนี้ มันควรจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน?
ก็...คงไม่ผิดไปจากที่คุณกำลังคิดสักเท่าไหร่หรอกมั้ง..ผมว่านะ เพราะทันทีที่ผมก้าวขาเข้ามาในลิฟต์มหัศจรรย์ของ วิลลี่ วองก้า ก็ถูกไอ้บ้า(กาม)เจ้าของห้องที่กำลังจะไปเยือนคว้าตัวเข้าไปฟัดแทบจะทันใด โดยไม่ได้สนใจว่าประตูลิฟต์จะปิดหรือยังด้วยซ้ำ
“ยะ..อย่า.เพิ่ง...มึ..ง..” ผมพยายามจะผลักหน้าผลักอกมันออกไปให้ห่าง ไม่ใช่นึกอยากจะมาสะดีดสะดิ้งเล่นตัวเอานาทีนี้ รู้ดี..ตั้งแต่ถูกเอ่ยปากชวนมาที่นี่ก็รู้อยู่แล้วว่าคนชวนมันต้องการอะไร แล้วก็เต็มใจยอมตามเขามาแบบไม่คิดขัดข้อง แต่ที่ต้องร้องห้ามนี่เพราะว่ายังเหลือยางอาย..
ถึงพักหลังนี่จะง่าย แต่ซันชายน์ก็ยังอายเป็นอยู่นะโว้ย!!
“กล้.อ.ง..ฟ้า...เดี๋ยว..ว.” แม้ปากจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ผมกลับเริ่มพูดไม่เป็นคำ เพราะคนที่ถูกผลักออกห่างก็ใช่จะยอมห่าง แถมยังเบียดตัวแนบชิดเสียยิ่งกว่าชิดจนแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ทั้งปากทั้งจมูกซุกไซร้จู่โจมผมไม่ได้หยุดหย่อน อีกทั้งมือเย็นซุกซนก็ยังคลึงเค้นก้นผมอย่างคนย่ามใจ แถมยังไม่มีท่าทีใส่ใจหากจะมีใครสักคนกำลังนั่งมองพวกเราผ่าน CCTV ตัวเขื่องที่ถูกติดตั้งโดดเด่นเหมือนตั้งใจให้เห็นอยู่ตรงมุมเหนือหัว
“..กล้.อ..ง...อืมมม” ความพยายามอีกครั้งของผมต้องกลืนหายลงคอเพราะถูกปิดด้วยกลีบปากนุ่มของอีกฝ่าย ปลายลิ้นอุ่นชื้นที่ยื่นเข้ามาหยอกเย้า ยากนักที่จะไม่ตอบสนอง และยิ่งตอบสนองก็ยิ่งยากที่จะยั้งใจ
“อืม..ซันนี่” เสียงพึมพำหลงใหลจากปากอีกฝ่ายดังขึ้นทุกครั้งที่เราผละออกจากกัน ก่อนกลับเข้าหาใหม่ด้วยแรงปราถนาที่ลุกโชนมากกว่าเดิม
เออ ช่างแม่งแล้ว!! ผมตัดสินใจทิ้งความตั้งใจแต่แรกเริ่ม ถ้าห้ามไม่ได้ก็ช่างหัวมันแล้วกัน
มือที่ตอนแรกตั้งใจผลักไสจึงเริ่มปาดป่ายขึ้นไปเกี่ยวรั้งต้นคอ เอี้ยงหน้าปรับมุมเปลี่ยนองศาใหม่เพื่อการแลกเปลี่ยนเอนไซม์จะได้ราบรื่นและถึงทรวงยิ่งกว่าเดิม
ติ๊งงงง~
สิ้นเสียงสัญญาณเปิดลิฟต์ตัวผมก็แทบปลิวไปตามแรงมือของอีกฝ่าย ตั้งสติได้อีกทีก็ตอนที่หลังแตะเข้ากับโซฟานุ่มตัวใหญ่ใจกลางห้องสีขาว ขณะที่เจ้าของห้องเดินไปคว้ารีโมทแอร์คอนดิชั่นเพื่อกดเปิดให้เริ่มทำงาน ส่วนอีกมือก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองไปพลาง
และเมื่อกลับมายืนต่อหน้าผมอีกครั้ง ท่อนบนของหมอนั่นก็เปลือยเปล่าเรียบร้อยแล้ว เข็มขัดถูกถอดทิ้งไป กระดุมถูกแกะคลายออก บางอย่างกลางลำตัวเริ่มแสดงอาการเด่นชัดภายใต้สกินนี่เดฟฟิตเปรี๊ยะ แต่เจ้าตัวยังคงยืนนิ่งงัน ไม่มีท่าทีว่าจะโผเข้าหา ราวกับอยากโชว์เรือนร่างน่ามองของตัวเองให้ผมได้สำรวจ
แต่มีหรือที่คนอย่าง ตะวันฉาย จะมองแต่ตา หึ.. ผมเงยหน้าขึ้นสบกับคนชอบโชว์ ยกยิ้มมุมปากด้วยอยากยั่วเย้า ก่อนจะชันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งเอวอีกฝ่ายเข้ามาหา จนหมอนั่นต้องขึ้นมาคุกเข้าคร่อมตัวผมที่นั่งอยู่ในตำแหน่งต่ำกว่า
เอาสิ! ถ้าอยากให้สำรวจ พ่อก็จะสำรวจให้ถี่ถ้วนทุกเส้นขนเลย!!
ผมเริ่มต้นบทบาทนักสำรวจสัตว์(นอก)โลกด้วยการยืดตัวขึ้นไปกดริมฝีปากตรงลิ้นปี่ของอีกฝ่ายแบบหนักๆ แล้วค่อยพรมจูบเรื่อยไล่ไปตามใต้ราวนม ก่อนจะลองตวัดลิ้นเลียตุ่มไตนูนแข็งของร่างตรงหน้า ใช้มือหนึ่งช่วยบี้คลึงอีกข้าง ส่วนอีกมือใช้ลูบไล้แผ่นหลังกว้างเล่นอย่างเพลิดเพลิน แว่วเสียงพึมพำในลำคออย่างพอใจ ผมช้อนตาขึ้นมองด้วยอยากรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้าแบบไหน แต่พอได้พบกับดวงตาสีดำสนิทแวววาวจ้องมองอยู่ก่อนก็ต้องรีบหลบตาด้วยหัวใจที่เต้นโครมครามยิ่งกว่าเดิม
“อืม ซันนี่..” เสียงพึมพึมเรียกชื่อ ขณะที่กำลังลากลิ้นร้อนไล่ลงมาตามร่องกล้ามเนื้อจนถึงสะดือ หยุดแยงลิ้นคว้านคลึงในแอ่งหลุมจนพอใจ ก่อนที่มือเย็นจะพยายามผลักไสหัวของผมให้เลื่อนลงไปต่ำกว่า เพื่อบอกความต้องการ
ตรงนั้น...?
ผมแอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก็ตั้งใจตั้งแต่รั้งมันเข้ามาหาแล้วว่าจะลองทำให้ แต่พอเอาเข้าจริงก็ชักไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้จริงเหรอ? ..ข้อแรกเลยคือผมไม่เคยทำ ส่วนข้อสอง...ก็นะ ของผู้ชายอ่ะ ของผู้ชายนะเว้ย! มันก็ผู้ชาย ผมก็ผู้ชาย แล้วจะให้ใช้ปากทำให้มันก็..เง้อออ
แต่เอาวะ! จนป่านนี้ละ แวร์ๆ อีส แวร์ๆ แล้ว ทีมันยังกล้าเอาของผมเข้าปากหน้าตาเฉย ผมเองก็ต้องทำให้ได้เหมือนกัน ..ซันชายน์ สู้เว้ย! (นี่กูฮึดผิดทางป่ะวะ? ฮ่าๆๆ)
ผมตัดสินใจดึงซิปของคนตรงหน้าลง ก่อนจะรูดรั้งกางเกงทั้งตัวนอกตัวในลงไปพร้อมกันในคราเดียว และสิ่งที่ปรากฎสู่สายตาและกำลังชี้หน้าผมอยู่ตอนนี้ มันก็ทำให้ผมถึงกับน้ำลายติดคอ..ก็...ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยเห็น แต่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นในระยะประชิดติดจอเรติน่าแบบนี้
อะโหย.. ให้มาเยอะซะ ดูท่าพ่อมึงจะใจดีเกินหน่อยไปแล้ว!
“ซันนี่..” คนด้านบนส่งเสียงกระตุ้นเมื่อเห็นว่าผมยังรีๆ รอๆ จดๆ จ้องๆ โดยไม่ยอมทำอะไรสักที
ผมหลับตา ตั้งสมาธิ สะกดจิตตัวเอง.. เอาวะ! คิดซะว่าเป็นไอติม..เอ่อ..แท่งใหญ่ ก็..ก็แล้วกัน...เนอะ?
ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพาลพาให้อยากหลับตาหนีอีกรอบ แต่ไม่ได้ๆ ขนาดนี้แล้วคงต้องเดินหน้าต่อ
คิดได้แบบนั้นก็ขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด ค่อยๆ แลบปลายลิ้นออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ และโดยไม่ทันตั้งตัว หัวของผมก็ถูกมือของอีกคนกดจนหน้าถลาเข้าไปซุกกับกลุ่มพวงพี่น้องของมันแบบเต็มๆ เฮ้ย!!
“ฟ้า!” ผมรีบผงะออก ตวัดสายตาขึ้นไปแหวใส่เจ้าของมือมืดขี้แกล้ง อารมณ์กึ่งเคืองกึ่งขวัญเสียระคนกันไป
“มึงช้าอ่ะ” มันบ่นเสียงกระเส่า ..เออนะ ดีที่มันยังกระเส่า นี่ถ้ามันบ่นด้วยน้ำเสียงเนิบนาบตามปกติล่ะได้เจอท่าหักงวงไอยรา ข้อหากวนส้นตีนโดยใช่เหตุเป็นแน่แท้
“ลองชิมเหอะ ..อร่อย” ไอ้ตัวกวนตีนพูดยิ้มๆ “..แล้วจะติดใจ มาขอกินบ่อยๆ เอง”
“เอี้ย!” ผมถลึงตาด่ามันแบบไม่เต็มเสียงนัก เพราะถูกหมอนั่นดัน ‘ฟ้าประทาน’ มาส่งให้แทบชิดริมฝีปาก เลยต้องหลับหูหลับตาส่งลิ้นชื้นออกไปต้อนรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อืม..ซันนี่”
จากที่แค่ไล้เลียเฉพาะส่วนปลายที่ฉ่ำเยิ้ม พอเริ่มมั่นใจก็ไล่กวาดลิ้นลงไปจนจรดส่วนโคน แล้ววนวกกลับขึ้นมาใหม่ซ้ำไปซ้ำมา สลับกับมือที่ช่วยขยับรับส่งจังหวะกันไป ...อืมมม ก็ไม่ยากเท่าไหร่นี่นะ กลิ่นก็ไม่แย่อย่างที่คิดไว้ด้วย อือๆๆ
“กลืนเข้าไปให้หมดเลย..สิ” เสียงกระเส่าของเจ้าของไอติม(ยักษ์)ฟังเหมือนขอร้องมากกว่าจะเป็นคำสั่ง ผมจึงยอมทำตามอย่างไม่คิดลังเลใจ ห่อปากแล้วรับ ‘ฟ้าประทาน’ เข้าไปข้างใน(..แต่แน่นอนว่าไม่ทั้งหมด ใครทำได้ก็เทพแล้ว! ตั้งขนาดนั้นนี่นะ) แล้วเริ่มขยับจังหวะให้สัมพันธ์กับมือที่ชักนำอยู่ก่อน และเมื่อสะโพกของอีกฝ่ายเริ่มโยกสวนเข้ามาก็ทำเอาผมแทบหายใจไม่ทันจนต้องใช้มืออีกข้างยันหน้าขาตรงหน้าไว้
“อือ..เก่งมาก ซันนี่” เสียงพึมพำในลำคอ เสียงสูดปาก สลับกับเสียงครางเครืออย่างพอใจทำผมอดไม่ได้ที่จะช้อนตาขึ้นไปมองเจ้าของเสียง
..สิ่งที่เห็นคือใบหน้าที่มักจะเฉยเมยมีเม็ดเหงื่อผุดพลายตามไรผม ตาสีดำลึกล้ำที่หรี่มองลงมาเยิ้มฉ่ำไปด้วยแรงอารมณ์ ปลายสิ้นสีชมพูแลบเลียริมฝีปากตัวเองคล้ายกำลังยั่วยวน
ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าภาพที่เห็นมันเซ็กซี่จนเกินห้ามใจ!
“..ฟ้า” ผมคายสิ่งที่อยู่ในปากออกแล้วเหนี่ยวคอคนที่อยู่เหนือกว่าลงมาประกบปากด้วยอย่างโหยหา
!.. แต่เมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองกำลังถูกผลักให้นอนราบไปกับโซฟาผมก็รีบขืนตัวขึ้นนั่งดังเดิม ก่อนจะรั้งเอวของคู่กรณีลงต่ำจนกลายเป็นว่าหมอนั่นกำลังนั่งทับตักของผมอยู่
“ฟ้า..” ผมเลื่อนริมฝีปากไปกระซิบบอกเสียงพร่าเสียชิดริมใบหูของอีกฝ่าย ขณะที่มือหนึ่งยังรูดรั้งไอติมร้อนเล่น ส่วนอีกมือล็อกเอวที่ไม่หนาไม่บางไปกว่าของผมไว้แน่น ป้องกันการกระโดดหนีหลังจากได้ฟังคำขอต่อไป(ฮะฮะ..)
“วันนี้ซันขอนะ...ฟ้า” แจ้งความประสงค์ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนปนกระเส่า พลางขบเม้นดูดดุนติ่งหูอีกฝ่ายเล่น
คนอยู่บนตักสะดุ้งเล็กน้อยในคราแรกเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มที่เรียกร้องการปลดปล่อยอยู่เบื้องล่าง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มมุมปากและสายตายั่วยวนขณะกดสะโพกตัวเองลงมาบดเบียดนวดคลึงน้องชายใต้ร่มผ้าของผมอย่างจงใจ
มึงจะยั่วเก่งเกินไปไหม ไอ้คุณเอี้ยฟ้า!
งั้นมามะ มาเป็นเมียพี่ซันนี่ดีกว่า ดาร์ลิ้ง~ ..ไร้ซึ่งความอดทนอีกต่อไป ผมเบี่ยงตัวไปตามแนวยาวของโซฟา แล้วกดคนบนตักให้นอนราบหลังแตะบุหนังเนื้อนิ่ม วินาทีต่อจากนั้นเสื้อผ้าได้หลุดกระจายหายไปจากตัวด้วยความเร็วเหนือแสง สกินนี่เดฟที่ว่าถอดยากแสนยากดูจะไม่เป็นปัญหาเลยในเวลา(หื่น)แบบนี้ และเมื่อริมฝีปากได้กลับมาพบปะกันอีกครั้ง เนื้อตัวพวกเราก็ต่างเปล่าเปลือย ผมไล่ประพรมรสจูบและรอยเขี้ยวจนทั่วผิวเนื้อขาวชมพูระเรื่อของร่างข้างใต้ มือหนึ่งเร่งรูดรั้งเราทั้งสองที่เบียดชิดกันอยู่ อีกมือหนึ่งเลียบเคียงลูบคลำลงไปหวังสำรวจถ้ำของมนุษย์ต่างดาว(?)
!.. แต่จู่ๆ เจ้าของสถานที่กลับเอื้อมมือมาปิดปากทางเข้าไว้แน่น
“บอกแล้วไงว่าวันนี้ ‘ซันขอ’ ..นะ นะ” ผมเงยหน้าพูดอ้อนวอน ขณะพยายามดึงมือข้างนั้นออกให้พ้นทาง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอม ยังคงกดมือแน่นไม่ให้บุกรุกเข้าไปได้ง่ายๆ
“กลัวเหรอ? ..สัญญาว่าจะทำเบาๆ ..นะ ฟ้า นะ ทีซันยังยอมฟ้าเลย ฟ้าก็น่าจะยอมให้ซันบ้างสิ..นะ..นะครับ” ผมพยายามหว่านล้อมและออดอ้อนเต็มที่
เป็นครั้งแรกที่พูดแบบนี้กับผู้ชายเลยนะเนี่ย แอบขนลุกอยู่เหมือนกันว่ะ
เอี้ยฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตอบ “ก็ว่าจะ ‘ให้’ ..แต่ขออย่างนึง”
“ได้สิ ว่ามาเลย” ด้วยความดีใจหวังจะได้เป็น ‘นิ้วชี้ขวา’ ทำให้ผมรีบตอบรับไปโดยไม่เฉลียวใจแม้แต่น้อย..
“ทำให้กูก่อน ..แล้วกูจะยอมให้ทำ”
?!!
และนั่นก็เป็นประโยคที่ทำให้ผมต้องเปลี่ยนท่าจากช้อนก้นคู่กรณีขึ้นมาวางบนหน้าขา เป็นขึ้นไปนั่งทับหน้าท้องมันแทน.. ก็...คงไม่ต้องอธิบายรายละเอียดแล้วมั้งว่าผมได้อาจหาญลงมือลงแรงกระทำการอันใดต่อ?
สรุปย่อๆ เลยแล้วกัน.. กว่ายกนั้นจะจบลง และกว่าที่ไอ้เอี้ยฟ้ามันจะพอใจไปถึงฝั่งฝัน ผมก็ถึงกับเหนื่อยจนหมดแรงแข็งขาอ่อน ไม่มีปัญญาลุกขึ้นมากินตับมันอย่างที่ตั้งใจไว้ได้
ถามว่าผมยอมทำตามคำขอมันทำไม?
ก็..เออเนาะ นี่ผมซื่อหรือผมโง่กันแน่วะ ดันไปหลงกลให้โดนมันตัดกำลังจนแพ้ราบคาบแบบนี้เนี่ย? มาคิดได้เอาตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ เพราะนอกจากจะไม่ได้ยิงประตูมันอย่างที่หวังใจไว้ ก็ยังโดนมันจับยิงรัวๆ อีกสองลูกซ้อนด้วยเหตุผลที่ว่า...ผมหมดแรง แต่มันยังมีแรง มันเลยให้ผมนอนเฉยๆ เพื่อออมแรง ส่วนมันจะเป็นคนออกแรงเอง..
สรุปใจความสำคัญก็คือ...วันนี้ นายตะวันฉาย เฮย์เดน ก็ยังคงสถานะเป็น ‘วงกลมของมือซ้าย’ ..ต่อไป
TBC. :z2:
ตอนแรกตั้งใจว่าจะเขียนแบบจัดเต็ม แต่ยิ่งเขียนไปเขียนมาชักยิ่งแปลก เลยตัดใจเอาแบบนี้แล้วกัน เหอๆ
คนแต่งไม่ถนัดฉากแบบนี้อย่างรุนแรง อาจช้าไปบ้าง ดูประหลาดไปบ้าง ก็ขอสูมาเต๊อะ
Ferrari 458
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/Ferrari-458-white-510x380.jpg)
ตอบเม้นต์
:m25: ทำไมครั้งนี้บรรยายละเอียด
เพราะว่าครั้งอื่นๆ ซันนี่มันนอนเฉยๆ เลยเน้นบรรยายอารมณ์ที่ได้รับมากกว่า
ส่วนคราวนี้ซันนี่มันลงมือเอง ก็เลยต้องเน้นบรรยายถึงวิธีการบ้างอ่ะจ้ะ o18
ซันนี่ พี่ขอเถอะ
พี่นึกภาพฟ้าโดนกดไม่ออก
พี่ยังไม่อยากฝันร้าย o21 o21
หลายคนอาจจิ้นไม่ออก.. อิอิ
แต่ความจริงก็คือ..ซันนี่เป็นหนุ่มลูกผสมที่สูงตั้ง 183 ซม.นะจ๊ะ ไม่ใช่ผู้ชายเอวบางร่างน้อยอรชอนอ้อนแอ้นอะไร
ขณะที่เอี้ยฟ้าก็เป็นลูกผสมเหมือนกัน สูง 186 ซม.
ส่วนต่างแค่ 3 ซม. แทบจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำถ้ายืนคู่กัน แต่อาจจะดูตัวหนากว่าซันนี่นิดหน่อยเท่านั้นเอง
เพราะงั้นไม่น่าแปลกใจหรอก หากซันนี่จะมั่นใจว่าสามารถกดลงอีกฝ่ายได้
..และนี่จึงเป็นที่มาของการพยายามจะเปลี่ยนสถานะจาก 'วงกลมซ้าย' ไปเป็น 'นิ้วชี้ขวา' ของหนูซันนี่เขาล่ะจ้ะ
(แต่พวกเราก็รู้ใช่ม้า ว่ามันจะสำเร็จรึเปล่า? อิอิ)
-
:z13: :z13: จิ้มคนเขียนให้หายง่วงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:mc1: :mc1: แรววิ่งไปอ่าน ขอบคุณค่าาา :กอด1:
ไปอ่านมาแล้ว อยากเจอพ่อฟ้าจังอะ ดูเหมือนใจดี แต่ น่ากลัวแท้ o22
-
เอิ่ม คือ พี่เอี้ยฟ้า โหดเวอร์ น่ากลัว ลูกเหมือนพ่อนี่เอง
-
พ่อของฟ้ามาเฟีย
ชัด ๆ :z3:
-
:m7: และเรื่องราวก็คงดำเนินต่อไป
เมื่อไหร่เบื้องหลังความเป็นมาของฟ้าจะเปิดเผยสักที ... :กอด1:
-
คุณพ่อเป็นมาเฟียชัด ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ฟ้ามาแล้ว
:man1: :man1: คิดถึง
รอที่เหลือคร้าบ
-
ยังไม่ "ดม" กันเลยอ่ะ
-
รอเอี้ยฟ้า ดอมดม ซันนี่อยู่
-
จิ้มจึกๆสักรอบเดี๋ยวรอครบค่อยมาเมนท์น้า
แค่ 70% ก็ตายแล้วพ่อฟ้าเอ๊ย
:jul1: :m2:
-
นั่นมันมาเฟียชัด ๆ เลยอ่ะ
รออีก 60%ที่เหลือ
เอี้ยฟ้าคงได้ "ดม" ซันนี่ให้หายคิดถึงเนอะ ^^
-
จะ จะ ใจดี :m29:
-
ฟ้าชักเริ่มพูดมากขึ้นแรกนะเนี่ย
-
แทบอยากมุดเข้าไปกลิ้งๆตัวเองบนรถเอี้ยฟ้า.....พ่อใจดีสัด!อ่ะครับ 555+
-
พ่อดูใจดีมาก -.-"
-
จะ..ใจดีจังเลยเน๊อะพ่อฟ้าเนี่ย แหะๆ :try2:
-
พ่อฟ้าออกแนวหน้ากลัวน่ะเนี้ย
:a5: :a5:
-
เอ่ออ คุณพ่อเอี้ยฟ้าใจดีมากค่ะ!!!
โฮกกกกกก ปล่อยเงินกู้?นอกระบบกับบุคคลประเภทไหนกันเนี่ย
ได้เงินมาซื้อรถนอกแบบนี้ได้หลายๆคัน =[]=
ไหนว่าจะมาดม สรุปว่ามาแีด๊กข้าวเช้าสินะ กร๊ากกกกกกก
รออีกครึ่งที่เหลืออต่อไปปปปป
:กอด1:
-
แน่ใจเหรอว่าพ่อใจดีอะ
-
พ่อฟ้าน่ากลัวแฮะ
-
พ่อฟ้าเป็นพ่อพระจริงๆด้วย ใจดีมากๆๆๆ ถึงว่าฟ้าใจดีเหมือนพ่อนี่เอง ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า :กอด1:
-
gเหยดดดด ใจดีไปมั้ยค่ะพ่อ 55
-
Chapter :: 27 :: พ่อใจดี?!
คิดถึงจัง
-
คุณพ่อช่างจิตใจดียิ่งนัก
รออีก60%โดยประมาณค่าา :กอด1:
-
จะเป็นยังไงต่อไป
-
พ่อใจดี !! :a5:
:pig4:นะคะ จุ๊บ :กอด1:
-
o22พ่อฟ้าโหดไปไหมอะ o22
แล้วจะรออีก60%ี่เหลือนะค่ะคิดถึงจังเลย :bye2: :bye2:
-
ฟ้าใจดีเหมือนพ่อจะดีไหมนะนั่น
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: o13 :bye2:
-
พ่อใจดีมากเลยนะเธอ - -
-
โอ้มายก๊อดดดด !!!!! พ่อของฟ้าโคตร xXx เลยอะ
-
เหอะๆ ใจดีมากกกก
รอส่วนที่เหลือค่ะ
-
แล้วยังงี้ยังจะกล้วยืมรถเค้าอยู่เหรอเนี่น
-
:L2:รอตอนดม
-
แงะน่ากัวววววววววววว
-
โอ๊ะ นั่นมันไม่ใจดีแล้วมั้ง
อ๊ายยย รถสวยอ่ะ
รอที่เหลือค่ะ^^
-
ฟ้า!!!!!!! พี่จะมึนไปไหนเนี่ย? บอกซันนี่ไปว่าพ่อเป็นเจ้าพ่อเงินกู้เลยดีกว่ามั้ย? = =
แต่ฟ้าประทาน ป๋าซะขนาดนี้ ซันนี่สูบให้หมดตัวเลย ยึดทุกอย่างมาเป็นของพี่น้องเฮเดนเลย (เดี๋ยวไปยุซินด้วยกว่า ฮ่าๆๆ)
-
พ่อฟ้าใจดีมากเลยเนอะ o22
-
ใจดีแบบนี้ขอขี่ฟีโน่แบบยูริจังดีกว่า เหอๆ
รออีกหกสิบที่เหลือค่ะ
แอบคิดถึงเรื่องพี่สะใภ้ตะหงิดๆแฮะ
><
-
คุณพ่อใจดีจัง :o8: o22
-
ซันนี่ควรจะสำนึกได้แล้วนะ...ว่าเอี้ยฟ้าไม่เคยพูดเล่น o18
-
คุณพ่อเอี้ยฟ้าดูใจดีแบบแปลกๆแฮะ
-
พ่อพระทั้งพ่อ และ ลูกจริง จริง :laugh:
เป็นไงซันนี่ ไอ้ติมแท่งของเอี้ยฟ้า :m25:
ถึงว่าทำไมวันนี้ซันนี่ ร้อนแรง ><" ที่แท้หวังผลนะตัวเอง
P.S. คิดจะรุกกะเหี้ยฟ้า สายไปนร้าน้องงง o18
-
o18 o18 o18
มาต่อเต๊อะ
-
ไหนว่าจะมาดมซันนี่งัย ยังไม่ได้ดมเลยนี่หว่า
-
อร๊ากกกก..........มาต่อด้วยน้า อิอิ
-
อีก 30% ที่เหลือ สงสัยนู๋ซันนี่จะขึ้นคร่อมแระมั้ง 555 เห็นหมายมั่นปั้นมือมานาน ว่าจะเป็นนิ้วชี้ให้ได้นิ :laugh:
-
:jul1:
มันดมกัน ถึงรูขุมขน กรี๊ดดดดดดดดดดดด
-
“..อื้อ...เดี๋ย..ว...ฟะ..ฟ้.า..”
สำหรับผู้ที่คว่ำหวอดอยู่ในวงการ(วาย)มานานคงจะพอเดากันออกสินะ ว่าคำพูดแบบนี้ เว้นช่องไฟแบบนี้ และลักษณะน้ำเสียงแบบนี้ มันควรจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน?
รอประโยคนี้เเหละ :o8:
สรุป ซันนี่ ดม ก่อนน่ะสิ ซันนี่ อาศัยจังหวะเอี้ยฟ้าเคลิ้ม เสียบ เลยเถอะ :z2:
-
ตัดฉับเลยทันที
บอกคำเดียวว่า ค้างงงง
-
โอ๊ยยยยยย พ่อใจดี? :a5: ไม่ใช่ละๆ โหดแท้เหลา
ง่ะ เอนซีค้างงงงงงง เลือดกำลังกระฉูดเลยง่ะ
รอ 30% ที่เหลือจร้าาาาา
-
ซันนี่!!!!!ร้อนแรงง
-
สาบานว่าแค่ดมๆ
:z1: :z1:
-
นี่แค่ดม :haun4:
-
ฆ่าเค้าหรอ อ๊ากกกกกก
มาให้อยากแล้วก็จากไป รู้งี้ยังไม่เข้าดีกว่า TAT!!
-
:pighaun:ค้างอีกล่ะ มาต่อเร็วๆนะคับ :กอด1:
-
อร๊ายยยย
นี่แค่"ดม"นะเนี่ย :m25:
-
กินไอติมกันอร่อยเลย :z1: :z1: :z1:
รออีก30 % ก็กินติมรอ :-[ :haun4:
-
ไหนว่ามา..ดม.. :z3: :z3:
รออ่านครึ่งหลัง :impress2: :impress2:
-
อ่านตามทันแล้ววววววววววว ^^ ,,
รอจ้าาาาาา
ฟ้าประทานมึน ๆ ไปนะ เหมือนคนเมาเลย ฮ่า ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!! ฟ้าไม่พูดพล่ามทำเพลงเลยว่างั้น :z1:
-
:m25: ทำไมครั้งนี้บรรยายละเอียด
-
โห ฟ้าประทาน นี่แค่ดมแบบซอฟต์ใช่ไหมเนี่ยยย
-
ชอบนักของแบบนี้ 54555555
-
:m28:
-
ถ้าจะทำให้ค้างกานขนาดนี้ ก้อข้าการเลยดีกว่า แง๊ๆ
-
อย่าให้ซันนี่กดฟ้า
ได้นะ :z2:
-
ฮ่าๆๆ อดกินตับฟ้าเลย หวังไปเถอะซันนี่ ฮ่าๆๆ
-
ก้ากกกวงกลมมือซ้าย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :jul3:
-
55555555555555555
เค้าเรียกว่าตามเล่ห์คุณฟ้าประมานไม่ทันจ้ะ
ดีแล้วววววววววววววววน่า นึกว่าฟ้าจะยอมจริงๆซะอีก
น่าสงสารซันนี่นะเนี่ยย แต่นอนอยู่เฉยๆสบายออกนะ
ไม่เหนื่อยด้วยย ซันนี่ไม่ชอบหรออ
-
หนูไม่มีทางรุกได้หรอกลูก
-
ครบร้อยแ้ล้ว ทำไมมันดูน่ารักดี o13 :bye2: :mc4:5555
-
สุดท้ายซันนี่ก็ไม่ได้ทำ
-
ละเอียดยิบๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยย ซันนี่อดเปลี่ยนเปน นิ้วชี้ขวาเลยอ่ะ 5555555555
:m20: :m20: :m20:
มีสถานะเปนวงกลมมือซ้ายก้อดีแร้วนะ 555555555
-
รักฟ้าอ่ะ//วิ่งหนี
-
ซันนี่ พี่ขอเถอะ
พี่นึกภาพฟ้าโดนกดไม่ออก
พี่ยังไม่อยากฝันร้าย o21 o21
-
ฟ้าน่ารักวะ 555 วงกลวมือซ้ายก็ซื่อจิงจริ้งงง
-
ถึงซันนี่จะเหมาะเป็วงกลมมือซ้ายมากๆ แต่ก็อยากเห็นคุณฟ้าเป็นบ้างอ่ะ คริๆ o18
-
เอิ๊กสสสสส์ ซันนี่ื มีหวังป่ะเนี่ย ท่าทางไร้ความหวังนะ ฮ่าาาาา :laugh:
-
ฮาาาตอนท้าย :z1:
-
:m20: :m20: :m20:
โถ่ๆๆๆ ซันนี่ที่รัก
-
55 ซันเป้นวงกลมน่ะดีเเล้วไม่เหนื่อย อิอิ
-
แหมเอี้ยฟ้าาาาา หล่อแล้วยัง(เหมือนจะ)ใจกว้างอีกแน่ะ เข้าใจคิดนะยะคุณพระเอก
:กอด1: โอบกอดเธอด้วยร้ากกกก :กอด1:
-
ฉันเหมือนคนกำลังจะตาย....... :pighaun:
ครึ่งหลังนี่มัน โอ้ บร๊ะ ฉึก ๆ อะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
พลาดแล้วหละ ซันนี่
:pig4:
-
ถึงฉากฟ้าทีไร อ่านแล้วอมยิ้มทุกที
คาแร็คเตอร์เขาชัดเจนดีจริง
-
ตัดได้อึ้งมากเลยค่ะ ลุ้นอยู่นานว่าซันจะทำภารกิจสำเร็จไหม และแล้วก็เป็นไปตามเดิมซะงั้น
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อ่านครบถ้วนร้อยเปอร์เซ็นแล้ววววว ซันนี่รู้สึกจะชั่วโมงบินน้อยกว่าเอี้ยฟ้านะ ฮ่าๆ
ถึงได้ไปหลงเชื่อคนอย่างเอี้ยฟ้า โดนตัดกำลังซ้าาา ก็ยังคงเป็นวงกลมมือซ้ายต่อไปนะ
แหมม แอบลุ้น ให้ซันนี่ทำประตูนะเนี่ย จะได้พลัดกันไม่มีใครเสียเปรียบ คึหึหึ
ฟ้าาาามันเจ้าเล่ห์อ่าาาาาาา ไอ้เด็กเอ๋อเอ้ยยย ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปน้าาา
:กอด1:
-
ชะอูยยยยยยยยยย ><
ยังฉลาดไม่ทันฟ้าประทานยะซันนี่
ฟ้ามอบสิ่งนี่มาให้จิงๆ 55555555++ เยี่ยม!!
-
อร๊ากกกกกกกกกก อย่างฮาอ่ะ
แหมนะน้องซัน ซื๊อ~ ซื่อ เอิ๊กส์ ๆๆ
หลงกลเอี้ยฟ้า จนได้สิน่า
-
หว่่่ังว่า จะมีวัน ของนายนะ ซันนี่
-
ซันนี่เป็นวงกลมต่อไปเถอะ 555555
ให้ฟ้าเป็นนิ้วชี้ดีแล้ว เค้าชอบแบบนี้ ><
-
โธ่เอ้ยยยย ซันนี่ :jul3:
ให้ฟ้ากดดีละลูก :laugh:
:pig4:นะจ๊ะ
-
เฮ้อ~ ซันนี่เอ๊ยเลิกพยายามเหอะ เป็นวงกลมต่อไปเรื่อยๆแหล่ะ อีกไม่นานเดี๋ยวแกก็จะหลงอิฟ้าแบบโงหัวไม่ขึ้นแระ ไม่ต้องเป็นมันหรอกนิ้วเนิ้วอะไร เป็นวงกลมสิ แซ่บ!! o13 ในสามโลก สิบอกให้เด้อ~
แล้วเมื่อไหร่สกายพ่อยอดขมองอิ่มของอิชั้น :o8: จะทำได้เท่าท่านอาจารย์ของมันมั่ง(ฟะ) :laugh:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไป เราไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านบ่อย แต่มาอ่านทีไรก็จะเม้นให้เสมอเด้อ~ สนุกมาก :กอด1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เหอะๆ ซันนี่มันบื้อ หรือเอี้ยฟ้ามันเจ้าเล่ห์เนี่ย 555
-
ก็นึกอยู่ว่าซันจะกดฟ้ายังไง
สุดท้ายก็โดนหน้าหล่อๆกระชากลงไปกดเหมือนเดิม
ดีแล้วลูก
กดเค้าทำไมเดี๋ยวก็เหนื่อยแย่หรอก555++ :L2: :L2:
-
...อ่า...(ปาดเลือด)
อยากเห็นคุณพ่อของเอี้ยฟ้าจังค่ะ
ใจดีแบบนี้....
(เจอกับสะใภ้จะเกิดอะไรขึ้น)
คุณฟ้า! ดมซันนี่อิ่มอกอิ่มใจดีมั๊ยยย
ปล. บทสัมภาษณ์..อ่านแล้วอยากฉกแฝดกลับบ้านมากมาย
-
เลือดกำเดากระชูดด
ันนี่ยังคงเป็นวงกลมมือซ้าย ฮาอ่ะ
-
ซันนี่เนี่ยเคลิ้มเกินจนไม่ได้คิดล่ะมั้ง ?
-
ชอบวงกลมกับนิ้วชี้อะ เปรียบเทียบได้ดีจริงๆๆ ซันนี่ต้องมีชั้นเชิงกว่านี้ถ้าอยากเป็นวงกลม :-[ :-[ :-[
-
Chapter :: 28 :: การรอคอย?
“มึงงอน..” จู่ๆ ไอ้คนที่นั่งหน้ามึนสังเกตผมซึ่งนอนแบ่บทำตาขวางอยู่บนเตียงมานานก็พูดขึ้นพลางพยักหน้าราวกับเพิ่งหาข้อสรุปที่น่าพอใจให้กับงานวิจัยของตัวเองได้ก็ไม่ปาน
“งอนเชี่ยไร? ใครงอน? มึงพูดดีๆ นะ สัด!” ผมขู่ฟ่อพร้อมชูนิ้วกลางใส่หน้าไอ้คนที่นั่งพิงหัวเตียงเบาตัวสบายใจ
ขณะที่ผมได้แต่นอนคว่ำแน่นิ่งไม่มีทีท่าว่าจะกระดุกกระดิกส่วนอื่นเพิ่มเติมแม้แต่น้อย ..เอาจริงๆ คือตอนนี้ผมระบมไปทั้งตัว(โดยเฉพาะช่วงล่าง)จนแทบไม่อยากจะขยับเลยเหอะ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมสังขารผมกับมันถึงได้ต่างกันมากมายหลายขุมนัก
ใครว่านอนเฉยๆ แล้วไม่เหนื่อยวะ? แม่ง! กูเถียงขาดใจเหอะ!!
“แล้วมึงเป็นอะไร?” มันยกนิ้วขึ้นถูริมฝีปากล่างพลางมองผมด้วยสายตาพิจารณาใหม่อีกรอบ
“กู..” เจอแบบนั้นเข้าผมก็ถึงกับอึกอักไปไม่ถูกเหมือนกัน
หน้าตามึงจริงจังไปป่ะ? ฮึ่ย! แล้วเออ.. กูเป็นอะไรวะ? กูเสียรู้ กูหงุดหงิด กูโง่ กูโมโห เออ!
“กูโกรธมึง” ผมโพล่งออกไป
“เรื่อง?” มันเลิกคิ้วน้อยๆ ด้วยท่าทางสนใจ ...หรืออีกนัยหนึ่ง มึงกำลังกวนส้นตีนกูอยู่ใช่ไหม ไอ้เอี้ย?!
ก็เรื่องที่มึงหลอกกูไง ไอ้งั่ง! มึงหลอกให้กูขึ้นขย่มมึง! มึงหลอกตัดกำลังกู! พอกูหมดแรงมึงแม่งแทงข้างหลัง! มึงมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย! ไอ้หน้าตัวเมีย! ไอ้เควี่ยตัวผู้! ไอ้มีงูตัวใหญ่(??) มึงมันคบไม่ได้! จัญไร! มึงแมร่ง..มึง..ฮึ่ย..ไม่รู้จะด่ายังไงให้สาสม มึงหลอกให้ความหวังกูทั้งที่มึงไม่ได้คิดจะยอมกูตั้งแต่แรกแล้วใช่ม้ายยยยย?!
โอ๊ยยย อยากจะกรีดร้องโวยวาย ถ้าพ่นไฟได้กูจะพ่นไฟใส่หน้าขาวๆ ของมึงคนแรกเลย ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน กร๊าซซซซซ นี่กูเสียค่าโง่ไปสี่น้ำถ้วนเลยนะเว้ย ไอ้สัดเอ๊ย! เสียของ!!
“มึงหลอกกู..” คิดตั้งมากมาย แต่แค่นั้นล่ะ ที่พูดออกไป(เพราะคนอย่างซันชายน์ถูกเสี้ยมสอนมาดีครับท่านผู้ชม ไม่ด่าใครไฟแล่บแบบออกหน้าออกตาแน่นอน หึยย..)
“เรื่อง?” มันยังถามด้วยคำเดิม เพิ่มเติมด้วยการเลิกคิ้วขึ้นอีกข้าง แต่คนฟังอย่างผมยิ่งโมโหหนักขึ้นอีกสิบเลเวล
“มึงรู้! ไอ้เอี้ยฟ้า อย่ามาทำหน้าโง่” พูดจบผมก็พลิกหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากเห็นหน้ามัน เคือง!
“ต่อไปกูจะไม่เชื่ออะไรมึงอีกแล้ว ไอ้ขี้โกง! ..มึงโกงกูตลอดๆๆๆ” ผมบ่นพึมพำด้วยความแค้นเคือง
ได้ยินไอ้ตัวต้นเหตุหัวเราะลงคอ หึๆ หึๆ แล้วอยากจะลุกขึ้นไปซัดปากให้ฟันร่วงนัก เอาเป็นฟันคู่หน้าด้วยนะ จะได้เสียหล่อเป็นไอ้หลอลี่ ฮึ่ม! แต่ก็ได้แค่คิดแหล่ะ นึกสบถสาปแช่งมันในใจไปเรื่อยเปื่อย ทำไงได้ เพราะความจริงก็คือ..เออ! กูโง่เอง
“You don’t fight fair...never fight fair!” บ่นงึมงำพึมพำไปสักพักก็รู้สึกถึงมือเย็นๆ ที่มาจับหัวไหล่ ตามด้วยน้ำหนักกดทับลงมาบนหลัง ผมพยายามจะสะบัดออก แต่มันก็กดลงมาแน่น แถมยังแนบริมฝีปากนุ่มๆ ลงมาบนหลังเปลือยเปล่าของผมอีก
“ไม่เอาน่า ซันนี่ จะมึงเสียบ..รึกูเสียบก็ไม่สำคัญหรอก ..น้ำออกเหมือนกันทุกฝ่าย...Win - Win”
“ไอ้เอี้ย!”
ตรรกะบ้านพ่องสิ! ผมถองศอกกลับไป แต่ก็ได้เป็นเสียงหัวเราะเบาๆ ตอบกลับมา “กูหนัก ออกไปเลย ไอ้อ้วน!”
“อย่างอแงดิ ถามจริง.. มึงซีเรียส?” หลังจากดูดๆ ดมๆ แผ่นหลังผมจนพอใจมันก็หยัดตัวขึ้นโดยที่ยังใช้สองแขนคร่อมตัวผมเอาไว้ ผมเลยใช้โอกาสนั้นพลิกตัวนอนหงายมาเผชิญหน้ากับมันด้วยสายตาขุ่นเคือง
“เออ!” ผมกระแทกเสียงตอบ “กูซีเรียส ..ก็ถ้ามึงไม่ซีเรียสคราวหน้ามึงก็ยอมให้กูเสียบดิ!”
“..กูก็ซีเรียสเหมือนกัน” มันพูดหน้าตาเฉย
อ้าว ไอ้เอี้ยนี่! ผมเตรียมเงื้อหมัดแล้วนะ ติดตรงที่เห็นมันอ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ ผมก็เลยยั้งไว้ก่อน รอให้มันพูดจบแล้วค่อยตัดสินชะตาก็ยังไม่สาย ...มา! มีอะไรจะสั่งเสียก็ว่ามาเลยมึง!
“กูอยากกอด..คนที่กูชอบ..ยิ่งชอบมาก..ก็ยิ่งอยากกอดมากๆ...อยากให้รับความรู้สึกทั้งหมดของกู..ให้รู้สึกถึงตัวตนของกู แล้วก็..เป็นของของกู”
นอกจากคำพูดซื่อๆ ก็ยังมีแววตาที่สะท้อนเพียงเงาของผม และมือเย็นๆ ที่มาช่วยเกลี่ยปอยผมอย่างทนุถนอมอีก หมัดที่เคยกำแน่นเพื่อหวังซัดคนตรงหน้าจึงค่อยๆ คลายออกช้าๆ พร้อมอารมณ์โกรธที่ถูกเจือจางด้วยความ..เอ่อ..ความเขิน ..ก็! เป็นคุณคุณจะไม่เขินหรือไงเล่า?! กับคำพูดแบบนี้ สายตาแบบนี้! สัมผัสอ่อนโยนแบบนี้! ใครอดไม่รู้สึกรู้สาได้ก็หน้ามึนเต็มทนแล้ว!
แต่ว่ากันจริงๆ ผมก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรมันนักหนาหรอก ก็แค่รู้สึกเสียหน้าเท่านั้นที่ต้องเป็นฝ่ายอยู่ข้างล่าง เป็นฝ่ายถูกกอดตลอดๆ แบบนี้ ..ผมก็ผู้ชายนะเว้ย ใครจะอยากเสียทีผู้ชายด้วยกันแบบนี้ล่ะ จริงไหม?
“ซันนี่...ให้กูไม่ได้เหรอ? ให้กูเป็นคนที่ได้กอดมึง..”
..เอาเหอะ ถ้ามันคิดอย่างที่พูดจริง บางที..เอ่อ..บางทีการยอมให้มันสักคนก็คง..คง..(ยักไหล่)..ไม่เสียหลายหรอกมั้ง...เนอะ?
หรือไม่..มันก็อาจจะพูดให้ผมตายใจ จะได้เลิกหวังที่จะแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจของมันสักที...งี้เปล่า?
เอิ่ม..แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะมองโลกในแง่ร้ายนักหรอกนะ เอาเป็นว่าผมจะลองเชื่อซันนี่ฝั่งสีขาวดูก็แล้วกัน ฮ่ะๆๆ
“ควายเหอะ! มึงก็ได้ไปหมดแล้วไม่ใช่รึไง? ยังต้องขออะไรอีก ไอ้เบื๊อก..” กลบเกลื่อนความเขินสไตล์ซันชายน์ฮะ พูดไปก็หน้าแดงเถือกไปหมดแล้วมั้งเนี่ย? รู้สึกร้อนผะผ่าวๆ ชอบกล งือ..
“น่ารัก..” มันหัวเราะเบาๆ ก่อนก้มลงมาจูบแก้มผม แล้วพรมไล่ไปเรื่อยจนถึงขมับ และถึงหน้าผาก ปากก็พึมพำบอก “เป็นไปได้กูอยากจะกลืนมึงเข้าไปทั้งตัวเลย...กลิ่นน่ากินชะมัด”
กำลังเคลิ้มๆ มันดันงับเข้าให้ที่เหม่งของผมจนต้องร้องเสียงหลง “โอ๊ยยย”
“อืมมม..กินไม่ได้” มันยืดตัวขึ้น ทำหน้าจริงจังราวนักชิมมืออาชีพ
กวนส้นตีนจริงๆ ให้ดิ้นตาย!
“สัดนี่! กูคนนะ ไม่ใช่มาร์ชเมลโล่ จะได้ละลายหายไปในปากมึงได้ง่ายๆ น่ะ” ผมเอามือถูหน้าผากตัวเองป้อยๆ แอบน้ำตาซึมเบาๆ ..อูยยย แมร่งนี่คิดจะกินกูจริงๆ เหรอเนี่ย? กัดลงมาได้เต็มปากเต็มคำ ไอ้บ้าใหญ่! ตกลงนี่กูได้กับมนุษย์ต่างดาวใช่ไหมเนี่ย?
“แต่กูแน่ใจอย่างนึง..” มันยกยิ้มมุมปาก ก่อนก้มลงมาป้อนจูบหวานๆ ให้กับริมฝีปากของผม จูบซับระเรื่อยไปจนถึงกกหู แล้วกระซิบบอกริมใบหู “มึงหวานกว่ามาร์ชเมลโล่จมเลย”
!! อ่า.. ผมรู้สึกเหมือนระดับน้ำตาลในเส้นเลือดกำลังพรุ่งปรี๊ดๆ ยังไงไม่รู้สิ เกิดช็อคตายไปทั้งสภาพแบบนี้ขายขี้หน้าแย่เลยนะเนี่ย ฮ่ะๆๆ
“อืมมม..”
“เฮ้!” ผมที่กำลังเคลิ้มกับปลายลิ้นสว่านนั่นต้องรีบดึงสติกลับมาและร้องขึ้น พลางจับมือซนที่เริ่มลูบลงไปยังบางส่วนของร่างกายผมที่อยู่ภายใต้ผ้าห่ม ขณะที่ปากของมันยังทำหน้าที่นัวเนียคลอเคลียกับปากและจมูกผมไม่ได้ห่าง
..อย่าบอกว่ามันคิดจะต่อ? เกินไปละ แดกโด่ไม่รู้ล้มมาหรือไง? ห่านี่!
“ซันนี่..” มันมองหน้าผมเหมือนหมาขอข้าวเจ้าของยังไงยังงั้นเลย ..แต่ไม่เว้ย! กูไม่ใจอ่อน อย่ามาอ้อน วันนี้มึงสูบกูจนจะซีดแล้ว พอๆๆ
“..มือเย็น” แทนที่จะบอกปัดไปตรงๆ ดันพูดอะไรก็ไม่รู้นะ..กู
“ตัวมึงอุ่น” มันเงยหน้าขึ้นมาตอบกลับ แต่มือยังไม่หยุดลูบๆ คลำๆ
“ก็กูเป็นคน เป็นสัตว์เลือดอุ่น ตัวก็ต้องอุ่นเป็นธรรมดาดิ ส่วนมึงตัวเย็น ก็คงเพราะมึงเป็นสัตว์เลือดเย็นล่ะมั้ง” ผมพูดยิ้มๆ
อีกฝ่ายขมวดคิ้วอย่างคนไม่ค่อยเข้าใจ ผมอาศัยจังหวะที่มันงุนงงสงสัยต้องใช้ความคิดชันตัวลุกขึ้นนั่ง คนที่ใช้สองแขนคร่อมผมอยู่เลยต้องเปลี่ยนเป็นท่านั่งด้วยเหมือนกัน
“สัตว์เลือดเย็น? เต่า..?”
“เหี้ยน่ะ” ผมเฉลยพร้อมยิ้มกว้าง
“ซันนี่!” ไอ้สัตว์เลือดเย็นแยกเขี้ยวใส่ผมก่อนกระโจนเข้ามาหา
ใจผมน่ะไม่ได้อยากอยู่รอให้มันมาฟัดหรอกนะ วิ่งหนีได้คงวิ่งไปไกลแล้ว แต่สังขารดันไม่เอื้ออำนวย สุดท้ายเลยได้แต่ดิ้นกระแด่วๆ อยู่บนเตียงนั่นแหล่ะ
เหนื่อย...แต่ก็สนุกดี รู้สึกเหมือนเวลาที่เล่นกับซิน จะต่างไปนิดก็ตรงที่เอี้ยฟ้ามันเข้าคลุกวงในได้ถึงลูกถึงคนมากกว่าซินนี่แหล่ะ
“ฮ่าๆๆ โอ๊ยยยย ฟ้าปล่อย พอแล้วๆ ยอมแพ้แล้วก็ได้ เอ้า ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า...”
ออกมาจากห้องน้ำอีกทีก็พบว่าท้องฟ้าที่มองเห็นผ่านผนังกระจกใสมืดสนิทแล้ว ผมมาที่นี่ตั้งแต่บ่ายสาม เลิกเรียนลงตึกมาก็เจอเอี้ยฟ้ามารอรับอยู่ ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้กี่โมงกี่ยามไปแล้ว ห้องนี้ไม่มีนาฬิกาติดผนังหรือแม้แต่ตั้งโต๊ะเสียด้วย
ราวกับว่าเจ้าของห้องไม่ต้องการรับรู้วันเวลา..
“....?....” เสียงเปียโนบรรเลงเพลงเหงาทำนองคุ้นหูร้องเรียกผมออกจากโมงยามปัจจุบันเพื่อหันไปมองยังที่มา แต่พอจะเดินไปหาก็สะดุดกับกลิ่นหอมฉุยของโจ๊กชามโตที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่มซะก่อน
“..........” ผมหยุดชะงัก.. ลังเลว่าจะเดินไปที่บาร์หรือว่าจะเดินเลยไปที่เปียโนดี แต่พอมองไปยังคนที่นั่งเล่นเปียโนอยู่ก็ราวกับเขาคนนั้นได้หลุดเข้าไปอยู่ในโลกของตัวเอง โลกอีกโลกหนึ่ง..ซึ่งใครก็เข้าไม่ถึง และไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของสิ่งใดๆ ภายนอกอีก ผมเลยตัดสินใจเดินวกกลับมานั่งบนเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์แทน บนเคาน์เตอร์มีชามโจ๊กอยู่สองชาม ชามหนึ่งถูกจัดการหมดไปเรียบร้อยแล้ว อีกชามหนึ่งคงจะเป็นของผม ผมเลยหยิบช้อนขึ้นมาจ้วงใส่ปากด้วยความหิว
“..อร่อย” ผมพึมพำกับตัวเอง
รู้สึกว่าก่อนที่ผมจะเข้าไปอาบน้ำ เจ้าของห้องได้โทรไปสั่งโจ๊กกับใครสักคน และเขาคนนั้นก็คงจะเอาขึ้นมาให้ในตอนที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่ ..จะว่าไปแล้วก็แปลกดี เพราะดูเหมือนการใช้ชีวิตของฟ้าประทานจะถูกจัดเตรียมทุกสิ่งอย่างให้พร้อมสรรพ แต่ผมกลับไม่เคยเห็นใครคนอื่นนอกจากมัน
เห็นมันอยู่คนเดียว ..แต่กลับไม่เหมือนมันอยู่ตัวคนเดียว
หรือมันจะมีเอลฟ์รับใช้ประจำบ้านเหมือนอย่างใน แฮร์รี่ พอตเตอร์? ก็ดูเอาเถอะ ห้องนี้ผมขึ้นมากี่ทีก็อยู่ในสภาพเรียบร้อยไฉไลตลอด ไม่มีทั้งเศษขยะ ไม่มีทั้งเสื้อผ้าที่ใช้แล้ว(ของผมและของมันที่ถอดเรี่ยราดเมื่อกี๊ก็อันตธานหายไปหมด ตอนนี้ผมเลยต้องอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ) ผ้าปูที่นอนยับเยินเมื่อครู่ก็ถูกถอดเปลี่ยนเรียบร้อย(ผมก็ว่าผมอาบน้ำไม่นานเท่าไหร่นะ ..หรือจะนาน?) ไม่มีห้องครัว แต่ก็มีอาหารร้อนๆ ใหม่ๆ มาเสิร์ฟให้ถึงที่ ..ซึ่งผมไม่คิดว่าคอนโดหรูขนาดนี้(โดยเฉพาะชั้นพิเศษอย่างที่มันอยู่เนี่ย)จะอนุญาติให้พ่อค้าร้านโจ๊กเอาโจ๊กขึ้นมาส่งถึงบนนี้หรอก แล้วการจัดชามก็ดูพิถีพิถันมาก ไม่เหมือนซื้อใส่ถุงแล้วแกะเท แต่เหมือนตักขึ้นมาจากหม้อเลยต่างหาก รสก็เลิศ
อืม.. มันน่าแปลกใจใช่ไหมล่ะ? บางทีเอลฟ์อย่าง ด๊อบบี้ อาจจะมีอยู่จริงก็ได้นะ ฮ่ะๆๆ
“..........” ผมกินโจ๊กไปก็ฟังเพลงบรรเลงจากเปียโนตัวใหญ่ในห้องไป รู้สึกจะเป็นเพลงเดิม แต่เล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นตลอดเวลา ตั้งแต่ผมออกจากห้องน้ำมากระทั่งนั่งกินโจ๊กจนหมดชามก็น่าจะผ่านรอบที่สี่ไปแล้ว
เพลงอะไรนะ? ..เอ คุ้นมาก เพลงนี้ แต่นึกไม่ออกว่าเป็นเพลงอะไร มันเหงาๆ เศร้าๆ อืม.. อะไรน้า? ติดอยู่ตรงริมฝีปากนี่แหล่ะ เพลง..เอ่อ..เพลง..
จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เพลงบรรเลงล้วน เป็นเพลงที่มีเนื้อร้อง แต่เนื้อร้องมันร้องว่าไงนะ? ..ฟังผ่านๆ เหมือนจะนึกออก ..แต่พอลองนึกดีๆ กลับนึกไม่ออกซะงั้น รู้แต่ว่ามันน่าจะเป็นเพลงที่เก่ามาก เหมือนเคยได้ยินมาตั้งแต่เด็กๆ ..เพลงอะไร?
“Wherever you go whatever you do, I will be right here waiting for you..” เมื่อเพลงวนมาจนถึงท่อนที่น่าจะเป็นท่อนฮุคหรือไม่ก็เป็นท่อนที่น่าจดจำที่สุดในเพลง ปากผมก็พึมพำร้องเนื้อเพลงที่แสนคุ้นเคยออกมาได้เองในที่สุด แต่ก็ได้แค่นั้น เพราะผมจำท่อนต่อจากนั้นไม่ได้แล้ว
ตึง~!!
?!.. เสียงเปียโนหยุดลง หันไปมองต้นทางก็เห็นว่าคนหน้าเปียโนกำลังมองมาทางผมเหมือนกัน ..อ่า..ดูเหมือนว่าผมจะเผลอไปกระชากเขาคนนั้นออกมาจากโลกเหงาๆ ของตัวเองเสียแล้ว
ผมส่งยิ้มบางๆ ไปให้อีกฝ่าย ก่อนจะลงจากเก้าอี้ทรงสูงแล้วเดินไปหานักเปียโนหนึ่งเดียวในห้องนี้
“..........” ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก แต่เก้าอี้แคบๆ หน้าเปียโนก็ถูกขยับแบ่งพื้นที่ให้ผมได้นั่งลงข้างๆ
“โจ๊กอร่อยดี” ผมเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนอย่างไม่รู้จะเริ่มยังไง อีกคนเพียงหันมายิ้มให้น้อยๆ แล้วเริ่มพรมนิ้วลงไปบนแป้นไม้อีกครั้ง
เพลงเดิม..?
“ฝีมือเมรันดรี” ปากพูด แต่นิ้วก็ขยับไปเรื่อย ..จะว่าไปแล้วนิ้วมันก็เรียวสวยจังเลยแฮะ
“ใครนะ?” ผมถามเพร่ะได้ยินไม่ถนัดเท่าไหร่
“เมรันดรี” เอี้ยฟ้าย้ำอีกครั้ง ผมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่มันจะขยายเพิ่มอีกนิดหน่อย “พ่อบ้านน่ะ”
“อ้อ.. ไม่ใช่ ด๊อบบี้ สินะ” ผมพึมพำกับตัวเองแบบติดตลก
“ห๊ะ?” คนข้างๆ เอียงหูเข้ามาใกล้เหมือนได้ยินไม่ถนัด
“เปล่าๆ” ผมรีบตอบปัดพลางนึกขำความเพ้อเจ้อของตัวเอง ก่อนเปลี่ยนเป็นเรื่องที่สงสัย “มึงชอบเพลงนี้เหรอ?”
“เปล่า” คนถูกถามตอบเรียบๆ ..อ้าว
“เห็นเล่นซ้ำๆ” ผมว่า
“ก็เป็นเพลงเดียวที่เล่นได้”
“ซะงั้น” ผมหัวเราะเบาๆ “เล่นได้เพลงเดียว แต่ซื้อเปียโนตัวใหญ่เนี่ยนะ? ลงทุนไปเปล่า?”
“เปียโนของคุณขลุ่ยน่ะ..”
“คุณขลุ่ยที่ว่า..” ผมนึกทบทวนความจำของตัวเอง เหมือนครั้งหนึ่งจะเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน “หมายถึงคุณแม่น่ะเหรอ?”
มันพยักหน้าตอบ ผมเลยยิงคำถามเพิ่ม “แล้วทำไมไม่เรียกว่า ‘คุณแม่’ ล่ะ?”
“ชิน” สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ และผมเองก็พยักหน้ารับแต่โดยดี
อันที่จริงบ้านผมก็มีแบบนี้อยู่คนนึงเหมือนกัน ใช่แล้ว! ซอลลี่ ไงล่ะ รู้สึกว่าตอนที่ซอลลี่เกิดแม่ยังเป็นนางแบบสุดฮอตอยู่ และป๊ะป๋าก็เพิ่งจะเป็นนักศึกษาวัยใส แม่ยังไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่ามีลูก พอซอลลี่พูดได้ก็เลยสอนให้เรียกว่า ‘ริต้า’ แทนการเรียก ‘แม่’ เหมือนเด็กคนอื่น หมอนั่นก็เลยชินปากเรียกติดมาจนถึงทุกวันนี้
“ที่เล่นเพลงนี้ได้ก็เพราะได้ยินคุณขลุ่ยเล่นบ่อยๆ” เสียงเล่าเรื่อยๆ ช่วยดึงผมหลุดจากภวังค์ หันมองคนข้างๆ ก็หันก้มหน้าก้มตาดูคีย์ทุกคีย์ที่ตัวเองกดอย่างตั้งใจ “..ถึงอยากลืมก็ลืมไม่ลง”
บางที...หมอนี่อาจจะไม่ชอบเพลงนี้ก็ได้
“เมื่อก่อน...เวลาคุณขลุ่ยเล่นเพลงนี้ จะชอบเหม่อออกหน้าต่าง มองเลยไปถึงทางเข้าบ้าน เหมือนกับหวังว่าจะได้เห็นใครบางคน...คนที่ให้สัญญาว่าจะกลับมาหา ..แต่ต่อให้เค้าคนนั้นจะไม่เคยโผล่หน้ามา คุณขลุ่ยก็ยังคงมีความสุขกับการได้เฝ้ารอ..”
ทำนองเศร้าๆ ที่ดังคลอไปกับความหลังเหงาๆ ของคนข้างกายทำเอาผมรู้สึกหงอย จนจำไม่ได้ว่าเอียงหัวลงไปซบกับบ่าของอีกฝ่ายตั้งแต่ตอนไหน ..แม้จะไม่รู้รายละเอียด และไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ผมกลับรู้สึกว่าอยากปลอบ ..อยากให้รู้ว่าตอนนี้มันมีผมอยู่ข้างๆ
“คุณขลุ่ยคงเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก”
“ใช่.. ใจดีมาก”
“แล้วก็คงจะสวยมาก”
“อืม สวยเหมือนนางฟ้า”
“ที่สำคัญ..คงจะรักมึงมาก”
“ข้อนี้มึงผิด” คนค้านหัวเราะเบาๆ “มีแค่คนเดียวที่คุณขลุ่ยรัก...คุณขลุ่ยรักคนที่รอ”
“ฟ้า..” ผมยืดตัวขึ้นตรง มองหน้าอีกคนที่หันมามองเหมือนกัน เพิ่งสังเกตว่าเสียงเพลงบรรเลงได้หยุดไปแล้ว
“..รักจนหมดหัวใจที่มี.. ‘สักวันฟ้าจะเจอคนที่อยากเฝ้ารอ’ คุณขลุ่ยเคยพูดไว้แบบนั้น”
มือเย็นเยียบที่เย็นกว่าปกติยื่นมาสัมผัสแก้มผมอย่างแผ่วเบา ความเหน็บหนาวไร้สาเหตุแล่นลิ่วจากปลายนิ้วนั้นเข้าจู่โจมหัวใจของผมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ชั่วขณะหนึ่งผมรู้สึกเหมือนถูกตรึงเอาไว้บนแผ่นน้ำแข็ง..
“..ซันนี่”
..ที่ทั้งเหน็บหนาว โดดเดี่ยว และน่าหวาดกลัว.. จนเผลอเอาสองมือไปทาบทับมือข้างนั้นเอาไว้ หวังเพียงว่าความอบอุ่นน้อยนิดที่มีอยู่จะส่งผ่านไปถึงหัวใจของเจ้าของมือได้บ้าง
“มึงคือ..คนนั้นใช่มั้ย?”
“กู...”
“ทุกครั้งที่แยกกัน กูก็เฝ้ารอที่จะได้เจอมึงอีก รอที่จะได้ยินเสียงของมึงอีก ได้สูดกลิ่นของมึงอีก สัมผัสผิวของมึง สบสายตากับมึง กูรอที่จะได้อยู่ใกล้ๆ กับมึงแบบนี้อีก ..ทุกครั้ง ..ทุกครั้ง”
“..........”
“ซันนี่ ตั้งแต่เจอมึง...ทุกวันของกูคือการเฝ้ารอ”
“ฟ้า...”
“และมันก็เหมือนกับกูจะมีความสุข...ความสุขอย่างที่คุณขลุ่ยเคยมี”
“กู...”
“ตอบหน่อย ซันนี่ ..มึงคือคนนั้นของกูใช่มั้ย?”
ผมได้แต่ส่ายหน้ากับคำถามนั้น ไม่ใช่ส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธ แต่ส่ายเพราะความไม่รู้.. กูไม่รู้หรอก ฟ้า กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะใช่คนนั้นของมึงไหม? กูไม่กล้าฟันธงลงไป แต่ถ้าเป็นไปได้นะ ถ้าเลือกได้ล่ะก็...
“กูอยากจะเป็นคนนั้นของมึง ฟ้า..” ผมสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจออกไป และสิ่งที่ได้รับกลับมาก็เป็นจูบแสนหวานที่เจือไว้ด้วยความขมปร่าของอะไรบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้..
บางทีมันอาจจะเป็นน้ำตา ..หรือบางทีมันอาจจะเป็นความเจ็บปวดแห่งความทรงจำอันยาวนานก็เป็นได้
“ร้องเพลงให้ฟังบ้างดิ ..จำเนื้อได้รึเปล่า?” ผมขอยิ้มๆ
อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะเริ่มพรมนิ้วไปตามทำนองเพลง...
..Oceans apart day after day
And I slowly go insane
I hear your voice on the line
But it doesn't stop the pain
If I see you next to never
How can we say forever
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you
I took for granted, all the times
That I thought would last somehow
I hear the laughter, I taste the tears
But I can't get near you now
Oh, can't you see it baby
You've got me going crazy
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you…
การรอคอยของกู.. มันเริ่มต้นตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอมึงแล้วล่ะ ฟ้าประทาน
กูคอยที่จะได้แก้แค้นมึงน่ะ ฮ่ะๆๆ
แต่ตอนนี้ไม่คิดงั้นแล้วนะ :-)
TBC. :z2: หวานๆ เบาๆ สำหรับตอนนี้นะจ๊ะ
อันนี้เป็นเพลงที่ฟ้าร้องจ้ะ :) (ปู่แกก็หล่อดีนะ ผมสีเดียวกะเอี้ยฟ้าด้วย อิอิ)
http://www.youtube.com/v/S_E2EHVxNAE
-
ว๊ากกกกกกกกก
ไม่เอาพายุนะเธอ!!
แงๆ
โพสวิดีโอพลาดค่ะ
ปล. จิ้มหรอเนี่ย 55
^
^
^
ปล2. รีล่างโดนเค้าจิ้มนะ
-
เพลงนี้ความหมายดีจริงๆนั่นแหละ
-
หวานอ่ะ น่ารักมาก
บรรยากาศสีชมพูอมเทา
กำลังดีเลย ไม่หวานเกินไม่หนักเกิน
-
:-[หวานมากมายยยยยยยยชอบอะ
-
เปิดคอมมา ได้กลิ่นซันนี่ ได้ตอนใหม่อ่านเลย อิอิ
รัีกกัน ๆ :-[
-
มาซะซึ้งเลยนะฟ้าประทาน ^^
ปูลู อยากใหน้องซันได้กดกะเค้าเหมือนกันนะฮ้า :z1:
-
จิ้มก่อน
อ๊าก หวานนนแบบซึ้งอ่ะ ฟังเพลงไปอ่านไปเข้ากันเลยอ่ะ
หวังว่าฟ้าจะพบคนที่รอนั้นซะทีนะ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเหงาอีกแล้ว
เพราะมีซันนี่อยู่ข้างๆ อ๊ากกก ชอบฟ้า รักซันนี่
-
หวานมากกก :impress2:
-
หวานกันจริงๆ
ที่บอกว่าคลื่นลมสงบนี่
พายุจะมาต่อช่ายมะ
-
ชอบมากกกกกกกกกกค่ะ แอร๊ยยย มีความสุขกับซันนี่และฟ้าจังเลย
-
:กอด1:
หวานแบบดาร์กๆ
-
เอี้ยฟ้าเคยเห็นคนที่ได้แต่เฝ้ารอความสุข แต่ไม่เคยเห็นคนๆนั้นมีความสุขจริงๆซะทีซินะ ฟ้าถึงได้เป็นมนุษย์ประหลาดแบบนี้
ขอให้ซันนี่เป็นคนที่ใช่ของฟ้าประทานนะ
-
หวานน ซึ้งงง
สักวันฟ้าจะพบกับการรอคอยนั้นนะ ไม่สูญเปล่าหรอก
ซันนี่อาจจะเป็นคนๆนั้นของฟ้าก็ได้ ในเมื่อ ซันนี่ก็อยากจะเป็นคนนั้นเหมือนกัน
อร๊ายยยยยยยย ตอนนี้มันน่ารักชะมัดด ชอบจังง :กอด1:
-
ความสงบก่อนเกิดพายุใหญ่ :z3:
-
หวานๆ เเต่เหมือนจะเทาๆ
-
:o8:ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขมากมายอะ :-[
รักฟ้าประทานกับซันนี่ที่สุดอะ :กอด1: :กอด1:
-
หวานมากอ่ะ
เป็นคนนั้นของกันและกัน
-
ฟ้าเริ่มพูดจาดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นแล้วนะคะ
แต่ตอนหน้ามึนๆ พูดขวานผ่าซากนี่ก็โคตรน่ารักเลยค่ะ :o8:
-
:-[ ฉันก้รอคอยอยู่เหมือนกัน
-
พี่ฟ้ามีความหลังที่เจ็บปวดมากเลยเนอะ
แต่ก็ดีแล้วนะที่ได้มาเจอซันนี่ o13
-
หวานมาก ๆ อ่านตอนนี้แล้วเห็นความเหงาของฟ้าประทานมาก ๆ เลยล่ะ
พายุจะเข้างั้นหรอ? งั้นขออย่าให้มาจากครอบครัวขอฟ้าได้ไหม โดยเฉพาะป๊ะป๋าของฟ้าอะ
เป็นห่วงซันนี่ ><
-
ไมมันออกหวานปนเศร้านิ แง้ๆๆๆ เอี้ยฟ้าน่าสงสาร
-
ไม่มีอะไรจะพูด
แค่อยากบอกทั้งคู่ว่า
ทั้งสองคน "ได้เจอ คนที่เป็นเจ้าของที่แท้จริงแล้ว" :กอด1: :กอด1:
-
โอ้ยๆๆ :m1:
-
ตอนนี้หวานปนเศร้า นะค่ะ แต่ก็ชอบค่ะ :L1:
-
:pig4: :pig4:
-
แอ้เกกกก น้ำตาลขึ้นนน หวานมากกก
หวานปนขมนิดๆด้วย สงสารฟ้า
-
ฟ้าหวานมากๆ แต่ยังรู้สึกเหมือนเศร้าๆ เนอะ
-
งั้นมอบ Now and Forever ให้คู่ฟ้ากับซันได้มั้ยค่ะ ^^
เนื้อเพลงช่างเข้ากับฟ้าประทาน
I'm holding a fortune that heaven has given to me
I'll try to show you each and every way I can
Now and forever I will be your man
Now I can rest my worries and always be sure
That I won't be alone anymore
If I'd only known you were there all the time
All this time
กดไล่ตามยูทูปแล้วมันเข้ากั๊นเข้ากัน
ตั้งแต่วรรคแรก
ได้พบโชคชะตาตามที่ฟ้ากำหนดไว้ให้
จะพิสูจน์ทุกสิ่งและทุกทางที่ทำได้
จากนี้จนนิรันดร์ผมเป็นของคุณ
ทิ้งทุกข้อกังวลและมั่นใจยิ่งว่า
ผมไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวอีกต่อไป
ขอแค่รู้ว่าคุณอยู่เคียงข้างตลอดกาล
ชั่วกาล
(แปลเองแบบเอาซึ้ง) ^^
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยหวาน
-
ฟ้าประทานมาซะซึ้งเลยนะ :กอด1:
-
ชอบเพลง ฟ้าประทานน่าสงสารจัง :monkeysad:
ขอให้มีความสุขไปนานๆน้าา ชอบทั้งคู่มากเลย
-
พึ่งรู้ว่าเอี้ยฟ้าขี้อ้อน หวานขนาดนั้น ซันนี่ไปไหนไม่รอดแน่
-
วันนี้มาแบบหวานปนขมยังไงไม่รู้เนอะ
:monkeysad:
แต่บรรยากาศแบบนี้ไม่เคยเจอในเรื่องนี้เท่าไหร่นะเนี่ย
ถือเป็นมิติใหม่แห่งวงการของซันนี่เลยนะเนี่ย
:laugh:
อ่านจบแล้วก็อยากให้น้องซินกับกายมีคอนแบบนี้บ้างไรบ้าง
*ทำตาปิ๊งๆ วิบวับๆ
:impress2: :impress:
-
เวลาผ่อนคลาย อยู่ในโลกที่มีแค่เรา
:กอด1: เน๊อะ :กอด1:
-
ฟ้าจะหวานไปไหมเนี่ย
ว่าแต่คู่อื่นๆ จะอินเลิฟได้แบบนี้หรือเปล่าน้า
-
น่ารักมากค่ะ โดนใจ :กอด1:
-
หวาน ซึ้งมาก ๆ
-
:-[ แอร๊ยยยย อยากเอาเอี้ยฟ้ากลับบ้านอ่า ><"
P.S. เห็นด้วยกะฟ้าอย่างแรง วิน-วิน โน๊ะซันนี่ :laugh:
-
:o8: :กอด1:
-
:sad4: ฟ้าช่างมีเบื้องหลังอันปวดร้าวววววววว
ไม่เป็นไร ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องปวดร้าวอีกแล้ว เพราะมีซันนี่ที่รัก
ช่วยดูแลดี ๆ หน่อยนะ เอี้ยฟ้า ๕๕๕๕๕๕๕ คนนี้อะ ฟ้าประทานของจริง :laugh:
-
หวาน...ปนเหงา
สงสารฟ้าจังเลย...ว่าแต่ คุณพ่อบ้านเนี่ยใช่คนของฝ่ายคุณพ่อฟ้าส่งมาดูแลรึเปล่า?
ถ้าเป็นของฝั่งแม่ ก็ออกจะแปลก ๆ ไปหน่อย
-
อยู่กันในโลกส่วนตัวสีชมพู
-
ตอนนี้หวานที่สุดแล้ว
โคตรชอบอ่ะ :z1: :jul1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
กรี๊ดรอบเล้า หวานจริงจิ๊งงงงงงงงงงง แบบว่ารุ้สึกว่าซันนี่ซอฟลงไปมากอยุ่นะ ฮรี่ๆ
:กอด1:ผู้เขียน เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
หวานอ่ะ อยากเห็นฟ้าหวานออกสื่อบ้าง
หลังจากที่คู่นี้เตะกันล้มพับกลางมหาวิทยาลัยแล้ว
-
อร๊ากกก>< มีความสุขจังอ่านตอนนี้
ตวามเจ็บปวดเมื่อถูกแทนที่ด้วยความสุข ก้อไม่มีอะไรมาทำร้ายได้เนอะ อิอิ
-
บ๊ะ!หวานจัง :m1:
เข้ามาผิดเรื่องป่ะเนี่ยกรู
-
ทำไมเค้าอ่านแล้วร้องไห้ YOY
-
ขอให้ทั้งคู่มีความสุข ตอนนี้มันสุขเหมือนจะสุดแต่ไม่สุด เหมือนจะเศร้าแต่มันปนซึ้ง บอกไม่ถูก อยากรู้สึกสุขที่เห็นคนที่ถูกรอและคนที่รอได้เจอกัน แต่หลายๆอย่างในตัวฟ้าประทานมันไม่เอื้อให้ชีวิตดำเนินไปอย่างง่ายและราบเรียบเหมือนคนอื่น ขอให้ทั้งฟ้าและตะวันฉายและกานต์ระพี หลุดออกจากอดีตที่ทำให้ทั้งสามคนดูเหมือนจะสุขกับปัจจุบันได้ไม่เต็มที่ซะทีนะ ชอบตอนนี้นะ ภาษาบรรยายดีจังค่ะ ขอบคุณนะสำหรับตอนใหม่
-
ตอนหน้าจะเลือดสาดหรอคะ สาดแบบไหนเนี่ย
ขอให้เป็นแบบนี้ :pighaun:
-
มาสปอยซะ อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
อ่านมาห้าตอน รู้อย่างเดียวว่าน่าติดตาม
แมน&แรงดีจริงคู่นี้ พระเอกคาแรกเตอร์ไม่ค่อยเจอ
ปล ที่สำคัญชื่อน่ารักทั้งแฝด&ฟ้า (แค่ฟังก้อหล่อแล้ว 555)
-
สาดแบบไหนฟระคะ คุณน้อง
ถ้าสาดแบบนี้ :jul1: ก็แล้วไป
แต่ถ้าสาดอีกแบบ คุณน้องก็เตรียมเลือดสาดได้เลย :z4: :z4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คอยลุ้ยและคอยเชียร์
และก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ
-
มาสปอยคนอ่านเล่นซะงั้น มาเร็วๆนะคะ รอ
-
อร๊ายยยยยยยยยยย :-[
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
อย่าให้ถึงขนาด
ตายจากกันเลย :call:
-
Chapter :: 29 :: งานเปิดตัว?
“คิดว่าติดแฟนจนลืมแม่ซะแล้ว” ดอกแรกจากมาดามริต้าถูกซัดใส่ทันทีที่ผมเยี่ยมหน้าเข้าไปถึงอาคารผู้โดยสาร ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
ผมยิ้มแหยๆ นำไปก่อน แล้วจึงเดินเข้าไปกอดคนเป็นแม่ที่อ้าแขนรอรับอยู่ก่อนแล้วอย่างประจบประแจงตามประสาลูกคนเล็ก “แหะๆ มีแม่สวยเฉี่ยวเปรี้ยวจี๊ดขนาดนี้ ใครจะบังอาจลืมลง?”
คนถูกชมซึ่งหน้าหัวเราะโฮะๆ อย่างถูกใจ(ประเหลาะง่ายจริง แม่ใครเนี่ย? ฮ่าๆๆ) พลางลูบหลังลูบไหล่ผมไปพลาง
“แล้วทำไมคนสวยถึงได้รีบกลับจังล่ะฮะ? น่าจะอยู่ต่ออีกหน่อยนะ ยังไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เลย”
เมื่อกี๊..ขณะกำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่กับเอี้ยฟ้าเพลินๆ จู่ๆ มือถือของหมอนั่นก็ดังขึ้น คนที่โทรมาเป็นซิน และบอกว่าแม่กำลังจะกลับลอนดอน ตอนนี้อยู่ที่สุวรรณภูมิ มันถามว่าผมจะมาส่งไหม? ก็ต้องมาส่งสิคร้าบ แม่ทั้งคนนะเออ จะปล่อยไปตามยถากรรมได้ไง ถ้าเป็นซอลลี่ก็ว่าไปอย่าง ฮ่ะๆๆ
..ก็นั่นแหล่ะที่เป็นเหตุผลให้พวกเราทุกคนมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ในนาทีนี้
“ก็เพราะใครไม่รู้มัวแต่ขลุกอยู่กับแฟน แม่ก็เลยน้อยใจ อยู่ไปก็ไม่มีความหมาย เลยคิดว่ากลับบ้านไปหาสามีดีกว่า” ..น่าน มาอีกดอก ซันก็เพิ่งจะขลุกอยู่กับมันแค่วันนี้แหล่ะคร้าบ มาดาม ก่อนหน้านี้เคยทำที่ไหน ซันเป็นเด็กดี รักพี่ รักแม่ รักป๊ะป๋านะ อย่ามาพูดให้ต้องรู้สึกผิดสิ หึยย
“โธ่~ แม่อ่ะ” ผมเบะปาก ทำตาอ้อนๆ แม่ก็เลยหัวเราะชอบใจแล้วขยี้หัวผมซะยุ่งเลย แง่ว!
“พูดเล่น!” แม่บอกพลางยิ้มจนตาหยี “พอดีทางโน้นโทรมาบอกว่าที่ออฟฟิศมีเรื่องยุ่งนิดหน่อยน่ะ ..ก็เรื่องเดิมๆ นั่นแหล่ะ แม่เลยว่าจะกลับไปดูซักหน่อย แล้วก็ต้องไปคุยเรื่องสัญญาของมิรันด้ากับแบรนด์ใหม่อยู่แล้วด้วย”
“มิรันด้า..” พอเอ่ยชื่อขึ้นมา ผมก็หันไปมองหญิงสาวร่างสูงที่ยืนอยู่ถัดจากแม่แค่ไม่กี่ก้าว และพบว่าอีกฝ่ายยืนมองผมอยู่ก่อนแล้ว
เธอเรียกชื่อผมเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆ มาให้อย่างเป็นมิตร เห็นเธอยังยิ้มได้ผมก็ใจชื้นขึ้นเยอะ ความรู้สึกผิดเบาบางลง พอเธอขยับขาก้าวมาหา ผมจึงอ้าแขนรอรับอย่างเต็มใจ
“ฉันขอโทษจริงๆ นะ มิรันด้า” ผมกระซิบบอกกับกลุ่มผมนุ่มสีแดงของคนที่อยู่ในอ้อมกอดตอนนี้
“คุณพูดมันบ่อยเกินไปแล้ว รู้มั้ย?” อีกคนตอบอู้อี้กลับมา
“ฉันทำผิดกับเธอ”
“รู้ก็ดี.. คุณทำร้ายจิตใจผู้หญิงน่ารักอย่างฉันโดยการไปเลือกผู้ชายน่ากลัวคนนั้น คุณมันตาถั่ว ซัน”
“ฉันขอโทษ”
“ฉันขี้เกียจฟังแล้ว คุณพูดคำอื่นบ้างไม่เป็นหรือไง?” คำตอบกลับที่แสนเอาแต่ใจเรียกร้อยยิ้มจากผมได้อย่างไม่ต้องสงสัย
“ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่เธอมีให้กับฉันนะ”
“แน่ใจได้เลยว่าคุณจะไม่ได้รับมันอีก ไม่มีทาง”
ผมหัวเราะเบาๆ กับคำประกาศนั้น “ยังไงก็ขอบคุณ ..ที่ไม่เกลียดฉัน”
“ฉันไม่ใช่คนใจแคบขนาดนั้นหรอก ..ซันชายน์”
เราผละออกจากกัน มิรันด้าเชิดหน้าขึ้น ถึงเธอจะพยายามทำเป็นว่าไม่รู้สึกอะไร ไม่แคร์ แต่ผมก็แอบเห็นว่าดวงตาของเธอมันรื้นขึ้นมาอย่างปกปิดไม่มิด
“แต่จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันทำให้ฉันได้รู้ความจริงข้อนึงว่า..” เธอพูดด้วยท่าทางเริ่ดๆ เชิดๆ พลางไหวไหล่น้อยๆ “คนโง่อย่างคุณน่ะ ไม่คู่ควรกับฉันหรอก!”
“ยะ..ยัยตัวแสบ!” ผมอึ้งไปนิด ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายอย่างเจ็บใจกับคำจิกกัด มิรันด้ามองหน้าผมอย่างท้าทาย ขณะที่ผมก็จ้องเธอตาเขม็ง
“ฮ่ะๆๆๆ” ก่อนที่เราทั้งคู่จะหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด ..เอาเถอะ จบแล้วนี้ก็ดีแล้ว ผู้หญิงน่ารักอย่างมิรันด้าน่ะ ควรจะได้เจอคนที่ดีกว่าผมจริงๆ นั่นแหล่ะ..
“เสียงประกาศเรียกแล้ว แม่ต้องไปล่ะ ไว้เจอกันช่วงซัมเมอร์นะ มายทวิน ..ยูจังด้วยนะ ซัมเมอร์นี้ก็ไปหาแม่อีกล่ะ คนที่โน่นบ่นถึงเธอแทบทุกวัน ไปพร้อมแฝดเลยก็ได้ เดี๋ยวแม่ให้คนส่งตั๋วมาให้ ..น้องฟ้า น้องกาย ถ้าอยากไปเที่ยวก็เชิญเลยนะ คฤหาสน์แอนเดอร์สันยินดีต้อนรับหนุ่มๆ หน้าตาดีเสมอจ้ะ ..อ้อ ฝากชวนน้องเมย์บีด้วย ..แล้วก็ซอลลี่ วีคเอนด์หน้าลูกมีถ่ายแบบของชาเนลนะ เซ็นทรัลเป็นช่างภาพด้วย อย่าไปกลับเอาวันที่จวนตัวเกินไปล่ะ”
“ฮะ” ซอลลี่รับคำสั้นๆ หอมแก้มแม่ทั้งซ้ายทั้งขวาก่อนถอยออกมา
“เดินทางปลอดภัยนะครับ” ไอ้ยูหัวลูกชิ้นอวยพรด้วยรอยยิ้มซื่อบื้อของมัน
“ถึงแล้วโทรบอกด้วยนะ เจ๊สุดสวย” ซินบอกแม่แล้วยิ้มกว้าง
“ฝากความคิดถึง ถึงมาร์ตินด้วยฮะ” ผมเข้าไปกอดแม่อีกครั้งพร้อมกับฝากไปถึงพ่อเลี้ยงที่อยู่ลอนดอน
“สวัสดีครับ คุณแม่” ไอ้กายยกมือไหว้ลาแม่ผมซะสวยเลย ท่าทางมันนี่นอบน้อมสุดฤทธิ์ มารยาทดีจนกุลสตรียังต้องชิดซ้าย ก้มหัวจนแทบจรดถึงเข่าเหอะ ผมว่าถ้ามันไม่เกรงใจสายตาผู้โดยสารร่วมอาคารนะ มันคงจะหมอบลงไปกราบเบญจางคประดิษฐ์เป็นแน่แท้
ส่วนแม่ยกมือรับไหว้แบบงงๆ คงเพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเอ็นดูแล้วลูบหัวไอ้กายเบาๆ ปกติแล้วบ้านเราไม่ค่อยได้ทักทายกันแบบนี้น่ะ เราชินกับการกอดกันหอมกันมากกว่า เจอแบบนี้เข้าแม่เลยชะงักไปเล็กน้อย
“มารยาทงามนะน้องกายเนี่ย สนใจอยากมาเป็นลูกสะใภ้แม่อีกคนมั้ย?” แม่ชวนเองก็ฮาเอง
เชื่อว่าเจ้าตัวคงไม่ได้คิดอะไร แต่ไอ้คนถูกชวนดันทำกระมิดกระเมี้ยนเอียงอายจนน่าหมั่นไส้ กระแดะมากครับมึง เห็นแล้วรู้สึกคันตีนยิบๆ ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจแม่ผมถีบตูดมันจริงๆ นะเนี่ย แรดจริง เชี่ยกาย ทำไปด๊ายยย..
ส่วนซินก็หัวเราะท้องคัดท้องแข็งไปตั้งแต่แม่ชวนไอ้กายแล้ว และยิ่งหัวเราะไม่หยุดเมื่อไอ้กายดันทำดัดจริตเขินอาย
นี่พวกมึงคืนดีกันแล้วใช่ไหม? ..ตอนผมมาถึงก็เห็นพวกมันยืนตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เชียวเหอะ
“น้องฟ้า~” หลังจากลูบหัวไอ้กาย แม่ก็โผเข้าไปกอดเอี้ยฟ้าแบบเต็มรัก กอดรัดฟัดเหวี่ยงขยำขยี้มันจนหนำใจจึงยอมผละออกด้วยสีหน้าสุดเสียดาย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มชื่นมื่นในเวลาอันรวดเร็ว “แหม.. ได้กลิ่นเนื้อหนุ่มแน่นๆ แล้วมันทำให้กระชุ่มกระชวยช่วยเพิ่มพลังชีวิตจริงๆ เสียดายที่ฉันไม่โสดซะแล้ว ไม่งั้นล่ะก็นะ.. โฮะโฮะโฮะ”
โฮะทำไม? ไม่งั้นแล้วไง? ได้ข่าวว่าลูกสาม สามีสี่ สะใภ้อีกหนึ่งหน่อแล้วนะป้า ปีหน้าอายุก็ขึ้นเลขห้าแล้วด้วยเหอะ อย่ามาๆ
ผมว่าแล้วเชียว เอี้ยฟ้ามันถูกตาต้องใจแม่มาตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอแล้ว ก็เล่นพุ่งเข้าไปหาซะขนาดนั้น ไม่ใช่แค่ในฐานะนายแบบอย่างเดียวหรอก อย่างเอี้ยฟ้าเนี่ย..สเป็กป้าแกเลย ได้ทีก่อนจากก็มาหาเศษหาเลยกันซะพอหอมปากหอมคอ ไว้ใจไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวฟ้องคุณตามาร์ตินเลย เดี๊ยะๆ (..ไม่ได้หวงเอี้ยฟ้านะเนี่ย ไม่ได้หวงเลยยย แต่ห่วงความรู้สึกของสามีป้าแกต่างหาก ..จริงจริ๊งงงง)
“แม่ไปแล้วนะทุกคน โชคดีจ้า” แม่ที่เพิ่งลากกระเป๋าเดินออกไปหันกลับมาโบกมือให้อย่างร่าเริง
“โชคดีคร้าบบบ~”
“โชคดีค่ะ ซัน ..จุ๊บ!” มิรันด้าก็เข้ามาจุ๊บแก้มผมที ก่อนรีบลากกระเป๋าตามแม่ไปอีกคน
“โชคดี มิรันด้า..” ผมพูดเบาๆ พลางโบกมือ
รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกัน ขณะมองตามแผ่นหลังบอบบางนั่นไป..
“ตาละห้อยเชียว ซันนี่ที่รัก” ระหว่างเดินไปลานจอดรถซินก็เข้ามากอดคอผม กระเซ้าแซวปนเสียงหัวเราะ “นึกเสียดายยัยเด็กผมแดงขึ้นมารึไง?”
“สลัดไอ้ลูกเป็ดทิ้งตอนนี้ก็ยังทันนะ คิดผิดคิดใหม่ พี่สนับสนุน โอ๊ยยย” ยังเสี้ยมไม่ทันจบไอ้ตัวดีก็ต้องร้องลั่นเพราะถูกใครบางคนกระตุกผมเดทร็อคจนหน้าหงาย
..ก็ไม่ใช่ใครหรอก ไอ้ลูกเป็ดที่กลัวว่าจะถูกทิ้งนั่นแหล่ะ เดินตามมาทันตอนไหนไม่รู้ เมื่อกี๊ยังเห็นเดินอ้อยอิ่งรั้งท้ายคุยกับไอ้กายงุ้งงิ้งๆ อยู่เลย(ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ไม่รู้ด้วยว่ามันไปตีซี้กันตั้งแต่ตอนไหน แต่ดูจากท่าทางแล้ว คนที่ตีซี้น่าจะเป็นทางไอ้กายมากกว่า เพราะหน้าตาเอี้ยฟ้าดูไม่ค่อยเต็มใจจะสนิทชิดเชื้อด้วยสักเท่าไหร่หรอก เหอะๆ)
“ไอ้เอี้ยลูกเป็ด! มึงกล้าทำกับพี่ชายสุดที่รักของแฟนมึงแบบนี้เหรอ? อยากตายใช่มั้ยห๊ะ ไอ้เป็ดขนหงอก?” ซินที่ตั้งตัวได้หันไปแง่งๆ ใส่คู่กรณีทันทีด้วยหน้าตาแค้นเคือง มันถลกแขนเสื้อเตรียมมีเรื่องเต็มที่
แต่ก็ใช่ว่าไอ้หน้ามึนที่ถูกท้ามันจะกลัว หักนิ้วหักข้อสะบัดคอวอร์มอัพรอมีเรื่องเต็มที่เหมือนกัน ..เอา เอาเข้าไป ฟัดกันตรงนี้กูไม่อยู่ห้ามนะ กูอายเขา
ว่าแต่ตอนนี้ทุกคนพากันเข้าใจว่าผมกับเอี้ยฟ้าเป็น ‘แฟน’ กันสินะ? ทั้งแม่ ทั้งซอลลี่ ทั้งซิน.. เอาวะ! แฟนก็แฟน (ยักไหล่)
เอ้อ แต่ที่แม่ยังไม่นับญาติให้เอี้ยฟ้ามาเป็นลูกสะใภ้..เอ้อ..หรือ..หรือลูกเขยก็..ก็แล้วแต่ คงเป็นเพราะแม่ยังไม่คิดว่าผมจะจริงจังกับมันเหมือนอย่างที่ซอลลี่จริงจังกับไอ้ยูล่ะมั้ง ก็คงต้องรอดูกันต่อไป..
“อย่างี่เง่าน่า” ผมตบอกเอี้ยฟ้าเบาๆ เป็นเชิงปราม ขณะที่ไอ้กายก็กระตุกชายเสื้อซินยิกๆ เหมือนไม่อยากให้มีเรื่อง ทั้งเอี้ยฟ้าเอี้ยซินก็เลยสะบัดหน้าหนีไปคนละทาง ..เอาเหอะ
“เออนี่ วันนี้นายจะไปค้างกับแฟนใช่มั้ย? พี่จะได้ให้ยูไปนอนเป็นเพื่อนที่ห้อง” ซอลลี่ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าหันกลับมาถามผมหน้าตาเฉย
โดยที่ผมเองก็ยังไม่รู้ตัวเลย.. เฮ้ย! วันนี้กูจะไปค้างกับแฟนเหรอ? หันไปมองเอี้ยฟ้าคนข้างตัวก็เห็นมันยกยิ้มมุมปากคล้ายถูกใจ ..ม่ายยยยย! วันนี้ซันจะกลับไปนอนบ้าน ขืนอยู่กับมันทั้งคืนน้ำซันหมดตัวแน่..
หันไปมองซินก็เห็นมันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เลยอดถามออกไปไม่ได้ “แล้วมึงอ่ะ นอนไหนคืนนี้?”
คนถูกถามหันไปมองหน้าไอ้กายเหมือนปรึกษา ก่อนจะกลับมามองผมแล้วชี้นิ้วโป้งไปทางไอ้กายที่ยืนยิ้มแฉ่งคล้ายจะบอกว่า ‘กูจะนอนกับไอ้นี่’
..นอนกับไอ้กาย? เดี๋ยวนี้มึงกล้านอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่กูแล้วเหรอ ซิน?
หืมมม...ผมขมวดคิ้วจ้องหน้าไอ้กายอย่างคลางแคลงใจ มึงเล่นของกับพี่กูป่ะเนี่ย เชี่ยกาย? ทำไมมันถึงได้ยอมไปค้างกับมึงได้? สงสัยจะต้องสาวไส้กันขนานใหญ่แล้วมั้ง พวกมึงสองตัวพัฒนาไปถึงขั้นไหนกันแล้วเนี่ย? ชักอยากรู้..
แต่พอมองเลยไปถึงไอ้ยูก็เห็นมันมองผมตาปริบๆ อย่างคนไม่รู้อิโหน่อิเน่ ไม่ทันเล่ห์คนร้ายลึกอย่างซอลลี่หรอก วกกลับมามองคนเปิดประเด็นอีกรอบก็พอจะเข้าใจอะไรได้คร่าวๆ
ผมขยับไปประชิดตัวพี่ชายคนโตแล้วพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน “ทำไมพี่ไม่ไปบ้านไอ้ยู หรือไม่ก็ไปโรงแรมวะ?”
“ไปโรงแรมมันยุ่งยาก จะไปบ้านยูก็เกรงใจยายของยู” ซอลลี่บอก
รู้สึกไอ้ยูมันจะอยู่กับยายแค่สองคนล่ะครับ
“อีกอย่าง.. ยายยูก็ยังไม่รู้ว่าเราคบกันแบบไหน”
“พี่ยังไม่ได้แนะนำตัวอีกเหรอ?” ผมสงสัย
“อือ ยูกลัวยายรับไม่ได้ เลยแนะนำไปแค่ว่าเป็นเพื่อน” คนพูดไหวไหล่น้อยๆ ดูก็รู้ว่ามีแค่ไอ้ยูคนเดียวที่คิดมาก ส่วนซอลลี่น่ะคงไม่แคร์อะไรหรอก
“ใช่ว่าทุกครอบครัวจะเหมือนครอบครัวเรา..” ซอลลี่ว่า
ผมได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไป ..จริงสินะ ผมคงชินกับความเปิดกว้างของครอบครัวตัวเองจนลืมคิดไปเลยว่าแต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน คิดแล้วก็อดที่จะเหลือบไปมองเอี้ยฟ้าไม่ได้ ..แล้วครอบครัวมึงล่ะ จะรับเรื่องที่มึงมาคบกับผู้ชายอย่างกูได้ป่ะวะ?
เออ เหมือนผมจะเริ่มมองเห็นเค้าลางความยุ่งยากของความสัมพันธ์รูปแบบใหม่นี้แล้วว่ะ..
“พี่คงต้องให้เวลากับยูอีกหน่อย..” เสียงซอลลี่ดึงความสนใจของผมกลับมาอยู่ที่เดิม
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนพยักหน้าบอกอย่างจำใจ “เออๆ อย่าทำห้องซันเลอะก็แล้วกัน”
ตกลงกันได้ก็ควรจะถึงเวลาแยกย้าย แต่จู่ๆ มือถือเอี้ยฟ้าก็ดังขึ้นมา เห็นมันกดรับแล้วพูดแค่ไม่กี่คำก็วางสายไป
“ไปปาร์ตี้วันเกิดชิฮัวกันมั้ย?” มันชวนผมเสียงเฉื่อยชาตามสไตล์
แต่ก่อนที่ผมจะได้ตอบซินที่บังเอิญได้ยินก็โพล่งขึ้นก่อน “วันนี้วันเกิดยัยโหดเหรอ? ฉลองกันที่ไหนวะ?”
..ถามแบบนี้แปลว่ามันจะไปแจมด้วยชัวร์ๆ
แล้วก็ไม่ผิดจากที่ผมคิดไว้ พอเอี้ยฟ้าบอกชื่อผับซินก็ยิ้มร่า บอกค่อยเจอกันที่นั่น แล้วขับบีเอ็มของตัวเองออกไปก่อนพร้อมกับไอ้กาย ซินไปผมก็ต้องไปอยู่แล้ว วันเกิดเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ทั้งทีนี่นะ แต่ที่ผิดคาดคือซอลลี่ขอตามไปด้วยนี่แหล่ะ คงจะอยากเห็นแสงสียามค่ำคืนล่ะมั้ง ตั้งแต่มานี่ก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยนี่นา
ก็เป็นอันว่าคืนนี้พวกเราสามพี่น้อง พร้อมทั้งเอี้ยฟ้า ไอ้กาย และไอ้ยูริ จะบุกไปถล่ม..เอ่อ..อวยพรยัยชิฮัวจอมโหดกันทั้งหมดนี่แหล่ะ
ระหว่างทางจากสนามบินไปยังผับ.. ด้วยความเพลียจากกิจกรรมในร่มเมื่อช่วงเย็น บวกกับแอร์เย็นฉ่ำในรถและเสียงบรรเลงเพลงคลาสสิกที่เปิดคลอตลอดทาง(ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเอี้ยฟ้าจะฟังเพลงแนวนี้ใช่มะ? ฮะฮะ..) พาเอาผมถึงกับเคลิ้มหลับฝันดี มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีตัวอะไรไม่รู้มานัวเนียคลอเคลียอยู่แถวหู คอ จมูก ปาก จนพาลให้รู้สึกรำคาญ ต้องปัดป่ายมือไม้ส่ายหน้าหนีเป็นพัลวัล แต่ด้วยความง่วงจัดจึงยังไม่ยอมลืมตาตื่น
“ฮื้อ..” ผมครางในลำคออย่างขัดใจกับการถูกรบกวนเวลาชวนฝันแบบนี้ พยายามพลิกตัวหนีแต่ก็ถูกจับเอาไว้ไม่ให้ทำดังใจ ชักหงุดหงิดหนักเข้าก็ยกเท้าขึ้นเตรียมยันโครมอีกฝ่าย จะตัวอะไรก็ช่างแมร่ง! สบถพำพึมในใจแต่ยังไม่ทันจะได้ทำอย่างที่ตั้งใจก็ต้องลืมตาโพลงเมื่อสัมผัสได้ถึงมือเย็นๆ ของใครบางคนกำลังจู่โจมแถวเป้ากางเกงผมอยู่ เฮ้ยยย!!
“อื้อ!!..” ร้องได้แค่ในใจเมื่อช่องทางการออกเสียงถูกปิดสนิทด้วยริมฝีปากของคนนิสัยเสียนามเอี้ยฟ้าประทาน ผู้มีงานอดิเรกเป็นการแอบลักหลับชาวบ้าน แถมยังอาศัยช่วงที่ผมตกใจสอดลิ้นเข้ามาดุนดันล้อเล่นกับจิลบนลิ้นของผมอีก
แล้วถามว่าผมทำไงต่อ? ก็...เคลิ้มสิครับ ..ฮึ่ย! เกลียดตัวเอง
“ฮื่อ..” ผมปล่อยให้มันจูบจนพอใจจนมันยอมล่าถอยไปเองนั่นแหล่ะ จึงได้เริ่มเปร่งเสียงออกมาอีกครั้ง
“จู่ๆ เล่นบ้าอะไร?” ผมพูดได้ไม่เต็มเสียงนัก เพราะยังหอบอยู่ สองมือยันอกคนที่กำลังเอาจมูกถูๆ ไถๆ แถวข้างแก้มไว้ เพื่อรักษาระยะห่างก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้กว่านี้จนสามารถสิงร่างของผมได้
“ก็เรียกแล้วไม่ตื่น” มันตอบเนิบๆ และยังไม่ยอมถอยห่าง แถมมือยังลูบเป้าผมเล่นอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจด้วย
ป๊อก!! ..เสียงกระดูกนิ้วโดดดีดแบบเต็มข้อดังขึ้นก่อนที่มือซนไม่เลือกสถานที่ข้างนั้นจะยอมชักกลับไปสลัดเบาๆ เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าเจ็บ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ส่งเสียงโอดโอยอะไรตามประสาคนหน้ามึน
“ไม่มีวิธีปลุกที่ดีกว่านี้แล้วไง๊?” ผมพูดพลางถลึงตาดุใส่
“ก็อยากปลุกแบบนี้อ่ะ...โอ๊ะ” เสียงร้องหลุดออกมาเบาๆ เมื่อคราวนี้ถูกผมดีดเหม่งอีกป๊อกนึง คนโดนลงโทษเบ้ปากขัดใจเล็กน้อย แล้วยอมถอยกลับไปนั่งที่เบาะของตัวเอง และผมเพิ่งจะรู้ตัวเดี๋ยวนั้นเองว่าเบาะของตัวเองถูกปรับลงจนเกือบจะ 180 องศาแล้ว ..นี่ถ้าผมไม่รีบตื่นมันกะจะทับผมในนี้จริงเหรอวะ? หึยยย.. อันตรายชะมัด!
“ถึงแล้วเหรอ?” หลังจากส่งสายตาเขียวปั้ดไปคาดโทษคนข้างตัว ผมก็ลองหันมองรอบๆ ตัวและพบว่าตอนนี้เรากำลังอยู่ในลานจอดรถ ..ที่ไหน?
“ฮื่อ” คนถูกถามตอบรับในลำคอ ก่อนถามกลับ “จะกลับกันเลยมั้ย?”
“หือ?” ผมส่งเสียงขึ้นจมูก ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ..กลับเลยไหม? กลับไปไหน? ก็เพิ่งมาถึงไม่ใช่หรือไง? จะรีบกลับไปทำไม?
“ก็เห็นง่วงๆ ..เลยคิดว่าอยากจะกลับไปนอนมากกว่ารึเปล่า?”
อ้อ.. ผมพยักหน้าหงึกหงัก ไอ้อยากกลับก็อยากอยู่นะ คิดถึงที่นอนนุ่มๆ มากมายเลยตอนนี้ แต่ไหนๆ ก็มาถึงที่แล้ว ลงไปดริ๊งค์สักหน่อยน่าจะดีกว่า
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยไว้ใจ “แน่ใจว่ากลับไปแล้วกูจะได้นอน?”
“ถ้าอยากนอนก็จะไม่กวน...แต่ถ้าอยากให้กวนก็สะกิดได้” มันพูดยิ้มๆ เลยโดนผมชกต้นแขนไปทีแบบไม่แรงมากนัก
“ไอ้บ้า..” ผมด่าแบบไม่จริงจัง ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถพลางอมยิ้ม “ลงมาเร็วๆ เหอะ พวกนั้นเข้าไปข้างในกันหมดแล้วมั้ง”
กำลังจะเข้าร้านก็เห็นว่ารถของซอลลี่กับไอ้ยู(ก็โฟล์คของผมแหล่ะ)เพิ่งจะมาถึง เลยตัดสินใจยืนรอแป๊บนึงแล้วค่อยเดินเข้าไปพร้อมกันทั้งสี่คน..
แสงไฟสลัวหลากสี จังหวะหนักๆ ของเครื่องดนตรี กลิ่นเหล้าเคล้ากลิ่นน้ำหอมนานายี่ห้อของนักท่องราตรีก็พาเอาผมครึ้มอกครึ้มใจโยกหัวไปพลางมองหาพี่ชายฝาแฝดของตัวเองไปพลางท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา ..ก็นะ เหมือนผมจะไม่ได้มาเจอกับบรรยากาศแบบนี้พักใหญ่แล้วนะเนี่ย ครึกครื้นดีจัง
“ซันนี่!!!” พลังเสียงแปดหลอดของพี่ชายผู้เป็นที่รักพุ่งแหวกอากาศมากระแทกโสตประสาทของผมพอดี ไม่ต้องเสียเวลาหาให้เมื่อย แค่หันไปยังทิศที่มาก็เจอไอ้ตัวดียืนกวักมือเรียกยิกๆ แล้ว
ผมส่งยิ้มนำไปก่อนจะเดินฝ่าผู้คนเข้าไปหา ระหว่างทางก็รู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมายังหมู่คณะของผมด้วยความสนใจ.. แหงล่ะ ก็หนึ่งในนี้มีไอ้หัวหงอกก่อนวัยอันควรอย่างเอี้ยฟ้ารวมอยู่ด้วยนี่นะ ไปโผล่ที่ไหนก็เด่นทุกที่แหล่ะมัน และถ้าผมไม่ได้คิดมากไปเอง นอกจากแววตาสนใจ สงสัย ใคร่รู้ และอยากหิ้วกลับห้องคืนนี้ด้วยแล้ว มันก็ยังมีแววตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรปะปนอยู่ในนั้นด้วย ..อืม
“ร้านพี่ตินตินว่ะ” พอผมไปถึงซินก็ตะโกนพูดแข่งกับเสียงเพลงพร้อมกับชี้นิ้วโป้งไปยังผู้ชายหน้าใสไซส์มาตรฐานชายไทยคนหนึ่งซึ่งผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมพยักหน้าทักทายแก แกก็พยักหน้าตอบ
“เปิดร้านใหม่อีกแล้วเหรอ เสี่ยติน?” ผมถามยิ้มๆ
ที่ถามแบบนี้เพราะผมรู้ว่าพี่แกมีคลับหรูที่ไว้ต้อนรับเฉพาะพวกกระเป๋าหนักอยู่แล้วร้านนึง แล้วก็มีร้านอาหารที่ดริ๊งค์ได้อีกร้านนึง และไอ้ร้านหลังนี่ผมกับซินก็เคยไปรับจ๊อบพิเศษร้องเพลงเล่นดนตรีอยู่บ้างเหมือนกันเวลาร้อนตังค์ ฮ่ะๆๆ
แล้วที่ผมรู้จักกับพี่แกก็เพราะพี่แกเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่คนแรกและคนเดียวของซอลลี่สมัยที่ยังอยู่เมืองไทยน่ะสิ
“เออๆ รู้แล้วก็มาอุดหนุนบ่อยๆ นะเว้ย เดี๋ยวคิดราคาพิเศษ แบบ..แพงเป็นพิเศษอ่ะ” พี่แกพูดแล้วก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างคนอารมณ์ดีเป็นนิตย์
ถ้าใครบอกว่าหัวเราะแล้วจะเด็กลงผมเชื่อนะครับเนี่ย ดูจากพี่ตินเป็นตัวอย่างได้ หน้าตาอย่างกะเด็กม.ปลายเหอะ
“ว่าแต่พวกมึงหายหัวไปเลยนะช่วงนี้ ไม่ไปร้องเพลงที่ร้านมั่งวะ ลูกค้าสาวๆ บ่นถึงแย่แล้ว”
“ไม่ค่อยว่างน่ะพี่” ผมตอบกว้างๆ “ไว้หาเวลาได้แล้วจะไปนะ”
“เออดี รีบๆ เลย แล้วไหนไอ้เหนือล่ะ? เห็นแฝดมึงบอกว่าไอ้เหนือกลับมาไม่ใช่เหรอ?” พี่ตินถามพลางพยายามชะเงื้อชะแง้ข้ามไหล่ผมไป
‘ไอ้เหนือ’ ที่ว่านี่ไม่ได้มาจาก..เหนือมนุษย์..แต่อย่างใด(แม้มันจะดูเหมาะกว่าก็เหอะ ฮ่าๆ) แต่มันคือ..ไอ้คุณพี่แสงเหนือของผมเองล่ะครับ ดูเหมือนเมื่อก่อนเพื่อนๆ ที่โรงเรียนจะเรียกหมอนั่นแบบนี้น่ะ
แต่ยังไม่ทันได้เจอคนที่ต้องการก็เจอะกับไอ้คนหัวขาวที่เดินตามหลังผมมาซะก่อน พี่ตินทำตาโตแล้วฉีกยิ้มกว้างร้องถามเหมือนคนรู้จักคุ้นเคย “อ้าว~ น้องรูปหล่อฟ้าประทานนี่เอง ไปไงมาไงวะครับเนี่ย?”
“มาวันเกิดเพื่อน” เอี้ยฟ้าตอบหน้าตาเฉยเมยตามแบบฉบับ
“อ๋อ ที่จองโซนวีไอพีไว้รึเปล่า? ขึ้นไปดิ อยู่ชั้นสองอ่ะ” พี่แกคาดเดาและบอกทางให้เสร็จสรรพ จากนั้นก็หันมาคุยกับผมต่อ
“แล้วนี่มาด้วยกันรึเปล่า?” ถามพลางชี้ผมกับเอี้ยฟ้าสลับกัน ผมพยักหน้า คนได้รับคำตอบทำตาวาวสนใจทันที ผมเลยถือโอกาสถามกลับบ้าง
“พี่รู้จักมันด้วยเหรอ?” ผมชี้นิ้วโป้งไปที่คนข้างตัว
“ก็ต้องรู้จักดิ คนดังนี่หว่า”
ผมเลิกคิ้วกับคำตอบนั่น เหลือบไปมองคนที่กำลังตกเป็นหัวข้อสนทนานิดหน่อย ก่อนจะดึงความสนใจกลับมาที่คู่สนทนาตามเดิม
“คนเที่ยวย่านนี้เค้ารู้จักมันหมดนั่นแหล่ะ ถามดิ..ใครไม่เคยได้ยินชื่อ ‘ฟ้าประทาน’ มั่ง?”
ผมเบ้ปากกับคำบอกเล่าที่เหมือนจะเว่อร์นั่น ก็ไม่รู้ล่ะนะว่าจริงหรือเปล่า? แล้วไอ้ที่ดังเนี่ยมันดังในด้านไหน?(แต่คงเดาไม่ยาก)
พี่ตินหัวเราะร่วนก่อนหันไปพูดกับเอี้ยฟ้าบ้าง “ว่าแต่ช่วงนี้หายหน้าหายตาไปเลยนะ ไม่ค่อยเห็นออกมาล่าเหยื่อเหมือนอย่างเคย”
“ล่าเหยื่อ?” ผมเลิกคิ้วพลางพูดทวน
“ก็เออดิ คนหล่อฟ้าประทานออกมาทุกทีอย่างน้อยก็ต้องได้ติดไม้ติดมือกลับไปซักคนสองคนล่ะ ผู้หญิงเค้าก็รอจนแทบจะต่อคิวกันให้มันมาหิ้วไปอยู่ ดูอย่างทางนั้นดิ จ้องตาเป็นมันเชียว” คนพูดชี้ไปยังกลุ่มผู้หญิงชุดดำสุดเซ็กซี่ที่มุมหนึ่ง ..พอเห็นพวกผมหันไปคนที่ดูเหมือนจะเด่นที่สุดก็ยกแก้วขึ้น สายตาพุ่งตรงมายังเอี้ยฟ้าแบบเปิดเผย ไอ้นั่นเองก็ตอบรับไมตรีโดยการยกแก้วในมือขึ้นเหมือนกัน แต่หน้าตาก็ยังเฉยชาหามีอารมณ์ร่วมไม่
..มันดูมีเสน่ห์ตรงไหนวะ? ผมล่ะงง
“ไอ้เหนือ?! ไอ้เหนือใช่เปล่า?” เสียงพี่ตินตื่นเต้นดีใจทันทีที่ซอลลี่เดินฝ่าผู้คนมาถึงจุดที่พวกเราอยู่ พออีกฝ่ายพยักหน้าตอบรับ พี่แกก็รีบพุ่งไปกอดไปจับไหล่จับมือด้วยท่าทางดีใจ “ไอ้เหนือจริงๆ ด้วย กี่ปีแล้ววะที่ไม่เจอมึง? สิบปี? สิบเอ็ดปี?”
“สิบเอ็ดมั้ง” ซอลลี่ตอบอย่างไม่แน่ใจนัก
“นานเนอะ เมื่อก่อนกูว่ามึงสวยแล้วนะ แต่ดูตอนนี้ดิ โหยยยยย แมร่ง! ไอ้เหนือเป็นสาวแล้ว ฮ่าๆๆ”
ผมล่ะอดหัวเราะตามไม่ได้ ..จริงๆ แล้วพี่ตินแกออกจะเป็นคนล้นๆ รั่วๆ ออกแนวไฮเปอร์น่ะ
“แต่นายดูไม่โตขึ้นเลยนะ” ซอลลี่พูดยิ้มๆ เพื่อพิจารณามองเพื่อนเก่าตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน
ผมกับซินพยักหน้าเห็นเด้วยหงึกๆ เลยล่ะกับข้อสังเกตนี้ แต่อีกคนกลับย่อนจมูกอย่างไม่ค่อยพอใจเมื่อถูกทักว่าไม่ยอมโต(ฮ่ะๆ)
“กูไม่เกิดในตระกูลเปรตอย่างพวกมึงบ้างก็แล้วไป เหอะ” แว่วเสียงบ่นอุบอิบคล้ายแง่งอน เรียกเสียงหัวเราะจากพวกผมสามพี่น้องได้อีกระลอก
“อ้าว ไอ้น้องยู มึงมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย? งานการไม่ยอมไปทำนะ มึงหยุดไปกี่วันแล้วอาทิตย์นี้? ถ้ากูหักตังค์อย่ามาโอดครวญที่หลังล่ะ” คุยกับซอลลี่ได้อีกสองสามประโยคพี่ตินก็สังเกตเห็นไอ้หัวลูกชิ้นมายืนอยู่ด้านหลังทุกคน
“ก็บอกแล้วไงว่าขอลาหยุดอาทิตย์นึง” ไอ้ยูตอบหน้าเมื่อย ท่าทางเหมือนมันจะคุ้นเคยกับเจ้าของร้านคนนี้ดีซะด้วย ...ว่าแต่ รู้จักกันเหรอ?
“รู้จักยูด้วยเหรอ?” ซอลลี่ถามในสิ่งที่ผมกำลังสงสัยอยู่พอดี
“อือ ไอ้นี่มันทำงานอยู่ที่คลับของกูน่ะ แล้วมึงล่ะ ไปรู้จักมันได้ไง?”
“อ้าว เดี๋ยวนี้มึงเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์ของเสี่ยไฮโซเหรอ ยูริจัง” ซินแทรกขึ้นแล้วหัวเราะกิ๊กกั๊กชอบใจ เลยถูกอีกฝ่ายชูนิ้วกลางใส่หน้าไปเต็มๆ
“ยูเป็นนักเรียนที่เดียวกับแฝด แล้วก็..” ซอลลี่ตอบเสียงเรียบ ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบไหล่ไอ้หัวโล้นที่กำลังแง่งๆ แข่งกับซินอยู่ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าซอลลี่กำลังพูดอะไร “..เป็นแฟนผมด้วย”
“อ๋อ..” พี่ตินพยักหน้ารับเหมือนจะเข้าใจ
แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นตาโตแหกปากด้วยความตกใจแทน “ห๊า?!!”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“ยู้..ยู้ฮู้ว~ เฮ้ๆ เอิ๊วๆ ทางนี้...ทางนี้..ไอ้หมาฟ้า...หันมามองทางนี้ดิ๊!!”
ระหว่างที่พี่ตินกำลังช็อคและไอ้ยูกำลังเอ๋อแดก จู่ๆ ก็มีเสียงแหลมๆ เมาๆ ของสาวเจ้านางหนึ่งตะโกนโหวกเหวกแทรกขึ้นมาด้วยเสียงอันดัง ไม่ยากที่จะหาที่มา แค่ขวาหันและมองไปยังชั้นสองก็เห็นแม่นางเจ้าของวันเกิดกำลังทำท่าจะปีนราวกั้นกระจกโบกไม้โบกมือพลางแหกปาก โดยมีเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนช่วยกันจับไว้คนละข้าง ไม่รู้ว่ากลัวคุณเธอจะกระโดดลงมาเองหรือหัวทิ่มลงมาแบบไม่ตั้งใจกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ดูเหมือนยัยนั่นจะเมาได้ที่แล้วล่ะ สงสัยจะฉลองกันมาพักใหญ่
ผมควักโทรศัพท์ที่ซอลลี่เพิ่งจะคืนให้มาดูเวลาก็เห็นว่ามันเลยเที่ยงคืนมาไกลโขแล้ว คงเป่าเค้กกันเรียบร้อย..
และตอนที่ชิฮัวตะโกนประโยคถัดมาก็ดันเป็นช่วงที่ดีเจกำลังจะเปลี่ยนจังหวะเพลงพอดี ทุกถ้อยคำเรียกขานจึงได้ยินกันทั่วถึงทั้งผับอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไอ้หมาฟ้าประทาน...ไอ้แฝดนรกกานต์ฉายด้วย..ทางนี้เว้ย...ชิฮัวซามะอยู่บนนี้ ขึ้นมาเร็วเร้ววววว~ จะเอาของขวัญ! จะเอาๆๆ”
ผมว่าตอนเรียกชื่อ ‘ฟ้าประทาน’ รอบตัวมันดูเงียบลงไปแบบแปลกๆ แล้วนะ แต่พอมีชื่อ ‘แฝดนรกกานต์ฉาย’ หลุดตามมาอีกก็เหมือนกับผับทั้งผับมันเงียบลงไปถนัดใจยังไงไม่รู้สิ
..หรือผมจะคิดไปเอง? เพราะพอเสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้ง ก็ราวกับทุกอย่างจะกลับคื่นสู่ปกติ...หรือเปล่า?
“ไปกันเหอะ” ไอ้กายเอ่ยชวนขึ้นมาพร้อมกับฉุดแขนซินที่ดูเหมือนอึ้งๆ ให้เดินตาม แน่นอนว่าเป้าหมายคือชั้นสองที่ยัยชิฮัวขี้เมาอยู่ ซินหันมาสบตากับผมนิดนึงอย่างรู้กันก่อนจะเดินตามไอ้กายไปโดยไม่พูดอะไร
ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ดีสิ คืนนี้..
“ไป..” เอี้ยฟ้าพูดพร้อมรุนหลังผม
ผมเลยขอตัวกับพี่ตินเจ้าของผับแล้วเดินตามพวกนั้นไปบ้าง ปล่อยให้ซอลลี่กับยูริอยู่คุยกับพี่แกต่อตามประสาเพื่อนเก่า
ระหว่างทางเดินไปยังชั้นสองผมว่าผมคงไม่ได้คิดไปเองแล้วล่ะ สายตาแทบทุกคู่กำลังแอบมองมาทางเรา พอผมหันไปก็จะถูกหลบสายตา แต่ไม่ผิดแน่ เรากำลังถูกจับจ้อง คนที่นี่ได้ยินที่ชิฮัวเรียกพวกเราอย่างชัดเจนแน่ๆ
จากนั้นเสียงกระซิบกระซาบก็ค่อยๆ ตามมา แม้จะอยู่ท่ามกลางเสียงเพลงแต่บางประโยคกลับลอยมาเข้าหูผมอย่างชัดเจนจนไม่น่าเชื่อ
“แฝดนรกในตำนานคู่นั้นน่ะนะ?”
“แฝดนรกกับฟ้าประทาน?”
“จับคู่ได้น่ากลัวจริงๆ”
“เลวกับชั่วมาเจอกัน? สยองว่ะ”
“ก็ไหนเค้าว่ากันว่าพวกมัน...”
ผมก็ไม่รู้นะว่าคนพูดคิดว่าตัวเองพูดเบาแล้ว? หรือคิดว่าเพลงมันดังมากพอ? คิดว่าผมจะไม่ได้ยิน? หรือไม่ได้คิดอะไรเลย? แค่อยากรู้อยากเสือกเรื่องชาวบ้านเฉยๆ? ..จะอะไรก็ตามแต่ แต่มันทำให้ผมรู้ว่าจนถึงตอนนี้ชื่อ ‘แฝดนรก’ ก็ยังมีคนจดจำได้ ในทางที่ประเสริฐยิ่งเสียด้วย หึ!
มีรถขายรถ มีบ้านขายบ้านพนันได้เลยงานนี้ ไอ้พวกที่กำลังซุบซิบอยู่เนี่ยไม่ได้รู้จักหรือเคยเจอกับ ‘แฝดนรก’ ตัวจริงมาก่อนหรอก น่าจะฟังคนเขาเล่าแบบปากต่อปากต่อปากและต่อมาอีกหลายปากมากกว่า ถึงได้มโนเอาว่าพวกผมเป็นยักษ์เป็นมารชั่วเลวบัดซบนรกส่งมาเกิดซะขนาดนั้น
ทั้งที่จริงๆ แล้ว.. พวกผมมันก็แค่อดีตเด็กแสบที่ไม่ยอมถูกรังแกฝ่ายเดียวเท่านั้นเอง พวกผมไม่ใช่เด็กเหลือขอ ไม่ใช่เด็กเกเร ไม่เคยหาเรื่องใครก่อน ไม่ใช่ลูกมาเฟียหรือพวกอิทธิพลอยู่เหนือกฎหมายสักหน่อย ..ก็ใส่สีตีไข่กันเข้าไป
ที่เขาว่าปากคนยาวกว่าปากกานี่ท่าจะเรื่องจริง..
สายตาที่มองมามีทั้งอยากรู้อยากเห็นเสียเต็มประดา ขยาดหวาดกลัว และความรู้สึกในแง่ลบต่างๆ นานากับข่าวลือที่เคยได้ยินมา แต่พวกที่สนใจในรูปร่างหน้าตาและชื่อเสียของพวกเราก็คงจะมีอยู่บ้างแหล่ะ
หรือถ้ามองโลกในแง่ร้ายหน่อย.. ก็อาจจะมีพวกที่มองมาอย่างเป็นปฏิปักษ์กับพวกที่มองมาเหมือนอยากลองของรวมอยู่ในนั้นด้วยเหมือนกัน ..พอนึกถึงพวกหลังสุดนี่ก็ทำเอาผมต้องถอนหายใจหนักหน่าย พวกนี้ล่ะคือสาเหตุใหญ่ที่ทำให้ชีวิตวัยใสของผมกับซินวุ่นวายอยู่บ่อยๆ คิดแล้วก็เหนื่อยใจ..
“ไง” จู่ๆ เสียงทักก็ดังขึ้นใกล้ๆ หู หันไปมองก็เห็นผู้ชายคนนึงพยักหน้าและส่งยิ้มมาให้ราวกับคนรู้จัก ผมเลยพยักหน้าตอบแล้วส่งยิ้มกลับไปโดยอัตโนมัติตามนิสัยคนมนุษย์สัมพันธ์ดี แล้วค่อยมาขมวดคิ้วงงกับตัวเองหลังจากเดินผ่านหมอนั่นแล้ว เพราะค่อนข้างแน่ใจว่าไม่น่าใช่คนที่ผมเคยรู้จัก แต่ก็คิดว่าช่างเหอะ เขาคงแค่อยากทักทายตามประสาคนมนุษย์สัมพันธ์ดีเหมือนกันกับผมล่ะมั้ง เหอะ
“มาแล้วๆ นั่งๆๆ” เจ้าของงานตบโซฟาปุๆ เชื้อเชิญให้นั่ง ก่อนจะแบมือยื่นมาตรงหน้าพวกเรา ยิ้มตาหวานเชื่อม “ของขวัญชิฮัวล่ะ? มามะๆ”
“แฮปปี้ๆ นะ เจ๊โหด ของขวัญวันหลังแล้วกันเนอะ วันนี้เตรียมไม่ทันว่ะ พอดีเพิ่งรู้..” ซินที่นั่งลงแล้วเอื้อมมือไปตบไหล่ยัยโหดแปะๆ
“ฮึ!” คนขี้ทวงแถมยังขี้เมาเบะปากหน้างอขึ้นมาทันที
บรรยากาศด้านบนโดยรวมแล้วน่านั่งกว่าด้านล่างเยอะ เพลงไม่ดังมากจนเกินไป คุยกันรู้เรื่องกว่า คนไม่เบียดเสียดและแสงสลัวบนนี้ก็สว่างกว่าเล็กน้อยด้วย หันมองรอบๆ ก็เห็นคนคุ้นหน้าบ้าง อย่างเช่นไอ้แว่น ไอ้ตี๋ และไอ้หัวน้ำตาลทองที่ชื่อ..มานะ(ผมคงจะจำชื่อมันไปได้อีกนานจากกรณีนิ้วชี้วงกลมนั่นล่ะ) เพื่อนของเอี้ยฟ้า ..แต่ไม่ยักกะเห็นไอ้หน้าหวานจี้?
แต่ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยคุ้นหน้าและเป็นสาวสวยแทบทั้งนั้น คาดว่าคงเป็นสาวๆ จากคณะอักษรเพื่อนเจ๊เจ้าของงานเป็นแน่แท้ ที่ว่ากันว่าสาวอักษรมีแต่แจ่มๆ นี่ท่าจะจริงแฮะ ไอ้ผมก็ไม่เคยไปสำรวจตรวจสอบตามคณะด้วยสิ เลยไม่รู้มาก่อน ผู้หญิงที่เคยคั่วก็เก็บได้ตามผับทั้งนั้นแหล่ะ แต่ดูท่าซินกับสกายจะรู้จักอยู่หลายคน เพราะเห็นพวกมันส่งยิ้มทักทายตอบโต้คนนู้นคนนี้เสียรอบตัว
แต่ตลกตรงที่พวกมันต่างคุยกับสาวไปก็แอบเหลือบมองกันเองไปคล้ายระแวงอะไรยังไงชอบกล ท่าทางพิลึกชะมัด
ส่วนเอี้ยฟ้า.. ทันทีที่มันนั่งลง สาวๆ ก็พากันมารุมล้อมทักทายจนเหมือนมันไม่รู้จะฟังจะตอบใครก่อนดี ..สุดท้ายก็เลยได้แค่นั่งทำหน้ามึนอึนเหมือนเวลาปกติไป ...เชื่อแล้วว่ามันเนื้อหอมหึ่งๆ จริง เหอะ!
“เหมือนกัน” ผมทำแบบเดียวกับซินและได้รับการตอบกลับแบบเดียวกันไม่ผิดเพี้ยนจากชิฮัว
“แล้วทำไมปล่อยให้เมาขนาดนี้เนี้ย? ไม่กลัวว่าที่เจ้าบ่าวหายหมดรึไง?” ประโยคแรกผมถามเหมยลี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เจ้าของวันเกิด ส่วนประโยคหลังแค่แซวขำๆ หวังให้หัวเราะ แต่ดันทำเอาคนฟังน้ำตาเล็ดซะงั้น ..อ้าวเฮ้ย?!
ผมมองหน้าคนร้องสลับกับญาติผู้น้องของเธอด้วยความตกใจระคนไม่เข้าใจ
“ว่าที่เจ้าบ่าว..ฮึก..” ชิฮัวหยุดสั่งน้ำมูกฟืดใหญ่ใส่ทิชชู่ที่เหมยส่งให้ก่อนจะเริ่มพูดต่อด้วยเสียงเศร้าปนเหวี่ยง “ไอ้คิน..ฮึก..ไอ้เชี่ยคินมันมีชู้...ฉันไม่ยอมมันก็เลยไปเอากับคนอื่น...ฮึก..ไอ้เลวคินมันทิ้งฉัน..ฮือ...คินทิ้งชิฮัวได้ไง...แงงงงง”
ผมพยายามทำความเข้าใจกับประโยคกระท่อนกระแท่นนั่นสลับกับมองหน้าเหมยอย่างต้องการคำอธิบายให้แก่ชีวิต
แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่ออีกฝ่ายสามารถสร้างความกระจ่างแก่ผมได้ด้วยคำแค่ไม่กี่คำ “เจ้เพิ่งเลิกกับแฟนมาน่ะ”
“คิน? ใช่ไอ้คินที่เป็นนักบอลมหาลัยป่ะ?” ไอ้กายถามขึ้นด้วยคิ้วที่ขมวดเหมือนกำลังนึกหน้าคนที่พูดถึงอยู่
เหมยพยักหน้าตอบแทนเจ้าของเรื่องที่เริ่มเป่าปี่แบบเต็มรูปแบบ ขี้มูกก็สั่งฟืดๆ แบบไม่ห่วงสวยกันเลยทีเดียว
“ถ้าเป็นไอ้เชี่ยนั่นเลิกกันไปอ่ะดีแล้ว แม่งหน้าม่อจะตาย” คราวนี้ซิน สอดขึ้นบ้าง
“มึงรู้ได้ไง?” ผมหันไปถามซินด้วยความสนใจ
ว่าแต่ไปว่าคนอื่นเขาแบบนั้น.. ตัวมึงนี่ดีมากเลยนะซิน ดูหูซิ ดำปี๋เชียว
“ก็กูเคยเจอมันที่สนามบอลบ่อยๆ เวลาเล่นแม่งชอบโชว์พราวโชว์หญิง โคตรน่าหมั่นไส้เหอะ กูกะจะสกัดดาวรุ่งหลายทีแล้ว แต่ติดตรงที่เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันนี่แหล่ะ กูเลยไม่อยากสร้างศัตรูโดยไม่จำเป็น ..เนอะ” คำสุดท้ายมันหันไปพยักพเยิดกับไอ้กายซึ่งก็เออออห่อหมกตามน้ำไป..
“อ้าว ยังร้องอยู่อีกเหรอหล่อน? ไหนบอกจะไม่ร้องแล้วไง? ก็แค่ผู้ชายเชี่ยๆ คนเดียว จะเสียใจทำไมนักหนา” ระหว่างที่กำลังคุยกันไปเรื่อย ก็มีเสียงดัดจริตคุ้นหูดังขึ้นในระยะประชิดจนทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ต้องตาโต..
“อีเมย์?!” ผมกับซินแหกปากขึ้นพร้อมกันทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร
ส่วนไอ้กายก็ดูท่าจะตกใจอยู่เหมือนกัน แต่คงไม่มากเท่าพวกเราแน่นอน
ที่ตกใจไม่ใช่เพราะจู่ๆ มันก็มาปรากฏตัว แต่ตกใจตรงเสื้อผ้าหน้าผมที่มันบรรจงทรงมาวันนี้น่ะสิ เริ่มจากร้องเท้าหนังขัดมันวับ กางเกงแสล็คสีดำ แจ็คเก็ตสูทสีดำ ข้างในเป็นเชิ้ตสีน้ำเงินปลดกระดุมสามเม็ดโชว์ขนหน้าอก บนหน้ามีหนวดอยู่รำไรและทรงผมก็เซ็ตจนเรียบแปร้...คืออยากจะบอกว่าดูป๋ามาก แมนมาก ลุคเพลย์บอยสุดๆ นี่ถ้าไม่อ้าปากพูดไม่รู้เลยนะว่ากะเทย จริงจริ๊งงงง!
“ก็กูน่ะสิ มึงเห็นเป็นทิฟฟานี่ จากเกิร์ลเจเนอเรชั่นรึไง อีแฝด?” คนถูกทักตอบโต้ตามสไตล์มัน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ คนขี้แย
“ถุ๊ย! อีทิฟฟานี่” เสียงไอ้กายถ่มถุย “งั้นกูก็คงชีวอนแล้วล่ะ”
“ถุ๊ย!! ไอ้ชีวอน” คราวนี้เป็นเสียงถ่มถุยจากฝาแฝดบ้าง พวกที่นั่งฟังอยู่เลยพากันหัวเราะครืน ...ว่าแต่ทิฟฟานี่กะชีวอนนี่ใครวะครับ??
“คุณองอาจ..ฮือ” พออีเมย์นั่งชิฮัวก็โผเข้าไปซบทันที
ผมไม่รู้ว่าจะขำหรืออะไรดีกับคำเรียกขานเต็มยศนั่น เลยได้แต่ทำหน้าปูเลี่ยนระคนสงสัย คือมันเข้ากับหน้าคนถูกเรียกนะ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ชอบใจสักเท่าไหร่
“จะดีมากถ้าหล่อนจะเลิกเรียกฉันแบบนั้นซักที แล้วเรียก ‘เมย์บี’ เหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้าบ้าง” พูดไปก็ลูบหลังลูบไหล่คนร้องไป
แต่ชิฮัวกลับส่ายหน้าพรืด ก่อนว่าด้วยสำเนียงคนเมา “เห็นคุณองอาจมาดนี้แล้วชิฮัวทำใจเรียกม๊ายยยลง โต้ดกั๊บเพ่”
ซินกับไอ้กายรวมทั้งผมและเพื่อนเอี้ยฟ้าหัวเราะก๊ากออกมาทันที แต่อีคุณองอาจของชิฮัวดันหน้าหงิกไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรง มือที่ลูบหลังอยู่ถึงกับชะงักแล้วเปลี่ยนเป็นกำหมัดแน่นเหมือนอยากจะทุบคนพูดนัก แต่สุดท้ายก็ไม่ทำ
เห็นมันเป็นแบบนี้ ชอบเรียกผู้หญิงว่า ‘ชะนี’ แต่เมย์บีไม่เคยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงหรอกนะ มันบอกว่ามันเป็นสุภาพกะเทยน่ะ
“แล้วอะไรดลใจให้มึงแต่งตัวแบบนี้วะ? ถ้าไม่อ้าปากพูดกูไม่รู้เลยนะว่าเป็นมึง ..แมนเอี้ยๆ” ซินถามไปขำไป “เออ แล้วมึงมางานนี้ได้ไง? ไปสนิทกับเจ๊นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เป็นชุดนะมึง.. ก็เพิ่งสนิทกันวันนี้แหล่ะ พอดีบังเอิญไปเห็นมันตอนถูกบอกเลิกหน้าห้องน้ำเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ไอ้ผู้ชายแม่งก็เล้วววเลว แค่มาบอกเลิกในวันเกิดยังไม่พอ มันยังควงเมียใหม่มาเย้ยด้วย พวกมึงว่าเลวมั้ยล่ะ? ตอนแรกกูก็กะยืนลุ้นอยู่เฉยๆ นะ เห็นชะนีสวยนี่มันก้านคอแฟนเก่าแล้วสะใจแทน แต่พอเห็นผู้ชายอีกคนวิ่งเข้ามาช่วยไอ้เลวนั่น..คงจะเป็นเพื่อนมันแหล่ะ กูก็เลยเข้าไปร่วมวงเพื่อความเสมอภาคและผดุงความยุติธรรมในสังคมไทย” ประโยคสุดท้ายพูดด้วยสายตามุ่งมั่นพร้อมกำหมัดชูขึ้นด้วยท่าทางแข็งแรง
“มึงเป็นกะเทยที่แมนมาก” ไอ้แว่นเพื่อนเอี้ยฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ชื่นชมศัทธาเต็มเปี่ยม ส่วนคนอื่นที่ได้ฟังวีรกรรมสุดแมนของอีเมย์พากันปรบมือชื่นชมยกใหญ่ ..แหงล่ะ รวมทั้งผมด้วย โหยยย เพื่อนเมย์กูสุดยอด!
คนได้รับคำชมยืนขึ้นโค้งรับคำชมด้วยสีหน้าปราบปลื้ม ก่อนจะนั่งลงแล้วเริ่มจีบปากจีบคอเล่าต่อ “แล้วที่เห็นแต่งตัวแบบนี้ก็เพราะวันนี้กูต้องไปทำธุระให้เตี่ยน่ะสิ ขืนไปแบบแรดๆ เหมือนทุกวันญาติกูคงต้องโทรไปเล่าให้เตี่ยฟังแหงๆ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ เคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าเวลาอยู่บ้านอีนี่มันแมนสัด หมาไม่กล้าเห่า เตี่ยมันเลยไม่รู้ว่าเวลาอยู่ที่นี่มันเป็นกะเทยที่แรดที่สุดคนหนึ่ง เหอๆ
“แต่ที่ต้องมาทั้งแบบนี้ก็เพราะอีเจนนี่น่ะสิ มึงจำได้ใช่มั้ย? ..นั่นไง อีเจนจัด เอ๊ย เจนจบน่ะ”
หันไปมองทางที่มันชี้ก็เห็น ‘เจนนี่’ ที่ว่ากำลังโบกมือพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ ..เป็นสาวประเภทสองที่สวยงามจริงๆ ให้ดิ้นตาย ดูเผินๆ ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าของปลอม เหอๆ ต่อไปคงต้องขอดูบัตรประชาชนกันอย่างเดียวเลยมั้งเนี่ย
“อีนั่นแหล่ะมันไปจกกูมาจากหอทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด บอกให้กูมางานวันเกิดเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนเป็นเพื่อนมันหน่อย มาถึงก็เพิ่งจะรู้ว่าเป็นงานของอีชะนีสวยนี่แหล่ะ”
“เฮ้ย แล้วนั่นไอ้จี้มันจะไปไหนกับใครวะ?” เสียงตื่นๆ ของไอ้หน้าตี๋เพื่อนเอี้ยฟ้าดึงความสนใจของทุกคนให้หันไปมองที่มันได้ ก่อนจะพากันมองต่อไปตามทิศทางที่มือมันชี้อยู่
ผมชะโงกมองข้ามไหล่เอี้ยฟ้าลงไปยังโซนชั้นล่าง ใกล้ๆ กับทางออก ผมเห็นไอ้หน้าหวานจี้ซึ่งตอนนี้ถูกประกบซ้ายขวาด้วยผู้ชายสองคนกำลังจะเดินออกจากร้านไปแล้ว
?!!... จู่ๆ คนที่ผมเอาคางเกยไหล่ไว้ก็ลุกพรวดขึ้น ถ้าถอยไม่ทันมีหวังลิ้นขาดได้นะเนี่ย แต่นั่นยังไม่น่าตกใจเท่าตอนที่มันวิ่งไปตรงราวกั้นกระจกแล้วกระโดดลงไปยังชั้นล่างจากตรงนั้นเลย เฮ้ยมึง!
“กรี๊ดดดดดด!” ลูกค้าด้านล่างร้องขึ้นเสียงหลงคงเพราะอยู่ดีๆ ก็มีคนจากชั้นสองกระโดดลงไป
แต่จะว่าชั้นสองมันก็ไม่เชิงหรอก ความสูงของมันคงประมาณชั้นลอยได้น่ะ กระโดดลงไปได้ ไม่อันตรายถ้ารู้วิธีลงที่ถูกต้องล่ะนะ แต่เชื่อว่าคนส่วนใหญ่คงไม่มีใครคิดจะลงไปโดยทางนี้กันหรอก
ผมกับคนอื่นๆ รีบวิ่งไปเกาะราวกั้นเพื่อติดตามสถานการณ์ทันที..
เอี้ยฟ้ามันวิ่งไปคว้าแขนไอ้หน้าหวานจี้ไว้ แล้วเหมือนจะพยายามดึงเข้าหาตัว แต่ไอ้สองคนที่ประกบอยู่ก็ดึงกลับไป ..ผมว่าท่าทางไอ้จี้มันดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นะ เหมือนจะไม่มีสติยังไงชอบกล
“เป็นเรื่องแล้วไง” ไอ้แว่นเพื่อนเอี้ยฟ้าพูดก่อนจะรีบวิ่งลงบันไดไปชั้นล่าง
ผมหันกลับไปมองจุดเกิดเหตุอีกทีก็เห็นฝ่ายตรงข้ามปล่อยหมัดใส่เอี้ยฟ้าพอดี
“กรี๊ดดดดดดดด!!” ความแตกตื่นโกลาหลเกิดในบัดดลเมื่อมีการวางมวยขึ้น และดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะไม่ได้มีแค่สองคนอย่างที่เห็นซะแล้ว
ไอ้แว่นที่เพิ่งวิ่งลงไปเมื่อกี๊ไม่ได้ไปช่วยเพื่อนหัวหงอกของมันแต่อย่างใด กลับพุ่งตรงไปชาร์จไอ้หน้าหวานจี้ทันที เหมือนมันพยายามจะลากไอ้นั่นออกมาจากจุดชุลมุน แต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าวงล้อมของหมาบ้าที่กำลังฟัดกันนัวออกมา
“ตื่นๆ มีเรื่องแล้ว” ซินที่กำลังกรึ่มได้ที่ร้องขึ้นก่อนจะแถแท่ดๆ ไปทางบันได ไม่ต้องเสียเวลาเดาก็รู้ว่ามันตั้งใจจะเข้าไปร่วมวงด้วยแน่ๆ
“เฮ้ย ซิน!” แต่ก็ถูกไอ้กายคว้าแขนเอาไว้ได้ก่อน
“กูจะไปช่วยไอ้น้องสะใภ้ มึงไม่เห็นรึไงว่ามันโดนรุมอยู่” ซินสะบัดแขนจนหลุดจากการรั้งของอีกฝ่ายแล้ววิ่งลงบันไดไป โดยมีไอ้กายตามไปติดๆ
“กูไปด้วย” อีเมย์ก็ลุกตามลงไปอีกคน
“สาวๆ ครับ มาทางนี้ๆ” ไอ้หน้าตี๋ต้อนผู้หญิงทั้งแท้และเทียมที่อยู่บนชั้นสองออกไปทางหนีไฟ เพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนจะไม่โดนลูกหลง ก่อนจะเข้ามาช่วยเหมยลี่ลากยัยชิฮัวขี้เมาตามออกไปเป็นคนสุดท้าย เพราะเจ้าตัวเอาแต่ร้องโวยวายว่าจะลงไปช่วยเพื่อนหมาฟ้าท่าเดียว
“กรี๊ดดดดดดดด!!!” การตะลุมบอนเริ่มขยายวงกว้างจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ทั้งแก้ว ทั้งขวด โต๊ะ เก้าอี้ปลิวลอยให้ว่อนจนน่าหวาดเสียวว่าหัวใครจะเจอแจ็คพ็อต ..ผมพยายามมองหาซอลลี่และไอ้ยูที่ไม่รู้ว่าป่านนี้อยู่ตรงไหน จะโดนลูกหลงจากใครบ้างหรือเปล่า? แล้วก็ต้องโล่งใจเมื่อเห็นว่าสองคนนั้นกำลังถูกพี่ตินเจ้าของร้านต้อนออกไปทางประตูหลังเคาน์เตอร์บาร์พร้อมกับพนักงานคนอื่นๆ
“น้องสะใภ้เหรอ? ฮึฮึ..” มีเสียงหัวเราะกวนส้นตีนดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลจากหูมากนัก หันไปมองก็เห็นไอ้มานะหัวสีน้ำตาลทองยืนเท้าราวกั้นกระจกอยู่ข้างๆ พลางอมยิ้มน้อยๆ ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่อาละวาดอยู่เบื้องล่าง “กูไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าฟ้าเป็นเมียมึง ฮ่าๆๆ”
“เสือก!” ผมจัดไปหนึ่งดอกสั้นๆ ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับมัน แน่ใจว่าไอ้หมอนี่มันรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร ..ก็เพราะมันไม่ใช่หรือไงที่จุดประเด็นเรื่องนิ้วชี้กับวงกลมขึ้นมาน่ะ?
คิดแล้วก็อับอาย แต่ต้องคอแข็งเข้าไว้ ..กูไม่สน กูไม่แคร์
“แล้วมึงไม่ลงไปช่วยเพื่อนมึงรึไง?” ผมถาม ทั้งสงสัยที่เห็นมันยืนมองอย่างใจเย็น ทั้งอยากเปลี่ยนประเด็นด้วยนั่นแหล่ะ
“แล้วมึงล่ะ ทำไมไม่ลงไปช่วยแฟน?” แทนที่จะตอบมันดันย้อนกลับซะได้
“กูถามมึงก่อนนะ” ผมท้วง มันแค่ยักไหล่โดยไม่ตอบอะไร สุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายตอบก่อน “กูรู้ว่ามันไม่ตายง่ายๆ หรอก”
..นอกจากนั้นผมก็ยังอ่อนเปรี้ยเพลียแรงเพราะถูกเอี้ยฟ้าตัดกำลังตั้งแต่ตอนบ่าย ไม่อยากจะฝืนสังขารโดยไม่จำเป็น ถ้าเอี้ยฟ้ามันยังเหลือแรงคึกอยู่มากนักก็ปล่อยให้อาละวาดไปเหอะ ผมขอดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ดีกว่า เอาไว้มันสู้ไม่ได้จริงๆ แล้วค่อยลงไปช่วยก็ยังไม่สาย
“ทีนี้มึงตอบได้ยัง?” ผมหันไปถามคนข้างๆ อีกครั้งก็ยังเห็นมันกวาดสายตามองไปตามกลุ่มคนด้านล่างอยู่
“กูก็คิดเหมือนมึงแหล่ะ”
..อ้าว ห่านี่ ลอกกันซึ่งหน้าเลยนี่หว่า
“ปล่อยให้มันได้อาละวาดบ้างก็ดี กูกลัวมันจะเก็บกด เห็นพักนี้สงบเสงี่ยมเกิ๊นนน ฮ่ะๆๆ”
ตรรกะพรรค์ไหนวะเนี่ย?
“แต่มีมึงอยู่นี่ก็ดีนะ” อยู่ดีๆ มันก็หันมามองหน้าผมยิ้มๆ ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม มันหันไปกลับทางเดิมก่อนพูดต่อ “มึงรู้รึเปล่าว่าเวลาที่ฟ้ามันรู้สึกเบื่อขึ้นมาล่ะโลกาแทบวินาศทุกที ก่อเรื่องก่อราวให้ได้ใจหายใจคว่ำกันตลอด ..แต่พอมาเจอมึง มันก็เอาแต่หมกมุ่นเรื่องของมึงจนไม่มีช่วงเวลาให้เบื่อหน่ายอีกเลย ชีวิตพวกกูก็พลอยสงบสุขไปดะ..เวรเอ๊ย!”
“เฮ้ย?!” ยังพูดไม่ทันจบไอ้มานะหัวน้ำตาลทองก็กระโดดลงไปชั้นล่างจากจุดที่ยืนเลย ..เชื่อแล้วว่าเป็นเพื่อนกันจริง แมร่งไม่กลัวแข้งขาหักกันบ้างหรือไงวะ?
แต่แทนที่มันจะวิ่งไปฟาดแขนฟาดขากับไอ้พวกที่กำลังตีกันอยู่ มันดันวิ่งดิ่งไปตรงมุมร้านซึ่งอยู่อีกฟากแล้วหายลับไปตรงทางเดินไปห้องน้ำพอดี
อ้าว..? อะไรของมัน? ตกลงที่รีบร้อนนี่ไม่ได้จะไปชวยเพื่อน? แต่ไปห้องน้ำ? ปวดขี้? ..หรืออะไร? ..เออเว้ย ไอ้กลุ่มนี้มันมีแต่คนแปลกๆ ว่ะ เพราะงี้ถึงคบกันได้สินะ?
ผมได้แต่เกาหัวแกรกๆ ก่อนจะดึงสายตากลับมาที่ศูนย์กลางหายนะอีกครั้ง ..เอี้ยฟ้าอยู่ตรงนั้น ถัดไปนั่นมีซิน มีไอ้กายที่คอยกันท่าให้ราวกับบอดี้การ์ดส่วนตัว อีเมย์ก็นัวเนียจับผู้ชายโชคร้ายแห่งปีฟัดอยู่แถวๆ นั้น ความพยายามของไอ้แว่นยังไม่เป็นผลเพราะไอ้จี้ยังตกอยู่ในวังวนแห่งสงคราม
ฝ่ายตรงข้ามเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และถ้าสังเกตดีๆ ก็จะเห็นว่าหลายคนไม่ได้แต่งตัวเหมือนพวกมาเที่ยว พวกมันไม่ได้อยู่ในร้านตั้งแต่แรก ราวกับว่าเพิ่งมีใครโทรตามให้มันมา.. หันไปอีกมุมหนึ่งของร้าน ก็เห็นเจ้าของร้านกำลังคุยโทรศัพท์ไปกุมขมับไปอยู่
อีกไม่นานตำรวจคงโผล่มา.. คิดได้ดังนั้นผมเลยตัดสินใจลงไปข้างล่าง ตั้งใจจะลากซินกลับบ้านก่อนจะติดร่างแหไปด้วย ถ้าซินกลับ สกายกับเมย์บีก็คงจะกลับด้วย ส่วนเอี้ยฟ้ากับเพื่อนของมันผมแน่ใจว่าพวกมันน่าจะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้และคงจะรู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดีอยู่แล้ว จึงไม่ได้คิดห่วงเท่าไหร่
“เอ้า ฝากด้วย!” แต่ยังไปไม่ทันถึงตัวซินไอ้กายก็โผล่ออกมาจากกลุ่มคนซะก่อน พร้อมกับผลักร่างของคนที่แทบจะไม่เหลือสติมาให้ ..ไอ้หน้าหวานจี้!
ผมรับร่างอีกฝ่ายไว้แล้วเงยหน้ามองไอ้กายงงๆ
“นี่กุญแจรถกับคีย์การ์ด ‘จารย์หงอกบอกให้มึงพามันกลับไปคอนโดก่อน” มันบอกพร้อมกับยัดของที่ว่ามาให้
แล้ว ‘จารย์หงอก’ นี่ใคร? ..เอี้ยฟ้า?
“แล้วซิน..”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูดูมันเอง” ไอ้กายแทรกขึ้นทั้งที่ผมยังพูดไม่ทันจบ ก่อนจะหายลับไปท่ามกลางผู้คนอีกครั้ง..
ผมยืนลังเลอยู่แป๊บนึง นึกห่วงพี่ชายก็ห่วง แต่คนที่พยุงเอาไว้ตอนนี้ก็ดูท่าจะไม่ไหวแล้ว ยืนก็แทบไม่อยู่ มีเสียงครางงึมงำ หน้าแดงคอแดงไปหมด ..สงสัยจะโดนยา
สุดท้ายต้องตัดใจกลับหลังหันแล้วพาไอ้หน้าหวานเดินออกจากร้านทางด้านประตูหลัง เดินทะลักทุเลมาเรื่อยๆ เกือบจะถึงเฟอร์รารี่สีขาวที่จอดรออยู่ก็ต้องชะงัก เมื่อจู่ๆ ก็มีผู้ชายสามคนมายืนขวางทางฝันไว้ ดูหน้าก็รู้ว่าไม่ได้มาดี
แล้วนั่น.. !!
“ไง ไอ้ฉาย พี่มึงยังไม่กลับแล้วมึงจะรีบกลับไปไหน?”
“ไอ้ครีส..” ผมพึมพำเบาๆ กับชื่อของโจษย์เก่าที่แว้บเข้ามาในหัว
หน้าตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ถึงจะไม่ได้เจอมาหลายปีแต่ใช่มันไม่ผิดแน่ ไอ้เวรนี่แหล่ะที่เมื่อก่อนชอบมาตอแยกับแฝดเป็นประจำ ไม่รู้ว่ามันเป็นโรคจิตหรือฝังใจอะไรกับฝาแฝดนักหนา?
..แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้สิ! ทำไมต้องเสือกโผล่มาตอนนี้ด้วยวะ? นอกจากผมจะตัวคนเดียวไม่มีพี่ชายฝาแฝดมาร่วมชะตากรรมเหมือนทุกทีแล้ว วันนี้ผมยังมีภาระอย่างไอ้ตัวชนวนสงครามนี่มาด้วยอีกต่างหาก!
เว้ยยยย นี่มันวันซวยแห่งชาติหรือไงเนี่ย?!
“อ่ะ..” ผมกลับหลังหัน กลยุทธที่ 36 ถูกงัดมาใช้อีกครั้ง ในสถานการณ์วิกฤติแบบนี้ไม่มีอะไรดีกว่าไปกว่าการถอยหนีอีกแล้ว แต่ก็ต้องกลืนน้ำลายฝืดคอเพราะพอหันมาก็เจอะกับศัตรูเก่าแก่อีกคน.. !!
“กูรีบมานี่เพราะได้ยินว่าพวกมึงมาเลยนะเนี่ย ใจคอจะกลับไปโดยไม่ทักไม่ทายกันหน่อยรึไง น้องฉาย?”
“ไอ้โด้..” ผมครางเบาๆ สิริรวมรอบตัวตอนนี้ก็ถูกล้อมกรอบไปด้วยผู้ชายห้าคนพอดิบพอดีไม่ขาดไม่เกิน
ไอ้เหี้ย.. งานเข้า!!
TBC. :z2:
-
คืนนี้จิไปส่องที่ห้องนอนซันนี่ สนใจน้องยูเป็น พิเศษ อิอิ
-
อัพบ่อยๆเราชอบจัง ฮ่าาาาาาา
ซันนี่น่ารักขึ้นแบบไม่รู้ตัววว
ยอมรับไปเถอะจ้าาาาาา เป็นแฟนฟ้าไม่ค่อยเสียหายเท่าไรหรอกมั้ง คึ
ซินอ่ะ พัฒนานะคะ
-
เผลอแปปเดียว อัพเฉยเลย :really2: :really2: :really2: มารออีก ครึ่งค่าาาาา :z2: :z2: :z2:
อ๊ากกกกค้างงมากมายยยยยยย :z3: :z3:
รีบมาต่อนะค่ะ :3123:
-
เปิดตัวววว
-
มาอ่านตรงย่อหน้าสุดท้าย
บางทีเราก็ลืมไปว่า อดีตของซิน มันโหดร้ายแค่ไหน :เฮ้อ:
-
รออีกครึ่งนึงค่ะ
ช่วงนี้อัพบ่อยนักอ่านชื่นใจ ฮิฮิ
-
:pig4: :pig4:
-
มันต้องมีเรื่องบ้านของ เจ้าลูกเป็ด (ฟ้าประทาน) ที่ทำให้ ต้องแยกกันแหงเลย ,,
แต่ เจ้าลูกเป็ดนี่ นับวัน นับวัน ยิ่งน่ารักขึ้น น่ารักขึ้น
-
ช่วงนี้ขยันเนอะอัพทุกวันเลยเห็นแล้วชื้นใจ
-
ยูริจังเนี่ย ดูซื่อบริสุทธิ์โน๊ะ ไม่ซื่อบื้อเหมือนเอี้ยฟ้า :laugh: :laugh:
มิรินด้า ดีแหละที่ทำใจได้ :กอด1: ปล่อยซันนี่มันไปจมปลักกะเหี้ยฟ้าเทอะ ><"
P.S. ว้าวววว สามคู่ชู้ชื่นตะเวนราตรี อยากอ่านแย้ววว
-
ไม่ใช่ถึงจุดพีค แล้วให้ค้างยาวหน่า :z3:
รออี่50%ค่าา :กอด1:
-
มาเป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ สู้ๆนะคะ o13
รักเอี้ยฟ้า รักน้องซันนี่ :-[
-
:z1:มาบ่อยๆไม่ว่าอะ
แต่ถ้าหายไปเลยอะนะแย่แน่ๆอะ :กอด1: :กอด1: :bye2: :bye2:
-
อืม ถึงจะไม่ราบเรียบเหมือนคนอื่นง่ายๆ แต่อย่าให้ขรุขระจนแทบกระอักเลือดนะคะ อิอิ ตอนนี้ฟ้าประทานไม่ค่อยมีบทเลยนอกจากจะโดนแม่แฟนลวนลามและจะวางมวยกับพี่แฟน ชอบที่เขียนบรรยายความรู้สึกของมิรันด้านะคะ ถึงเราจะไม่ใช่คนที่ถูกเลือก ถึงเราจะเสียใจ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกให้เห็นว่าเราเสียใจแค่ไหน เพราะสุดท้ายมันก็ช่วยไม่ได้เพราะเค้าก็ไม่รักเราอยู่ดี ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะและก็ขอบคุณที่ชอบเม้นท์เรานะ เพราะเราก็ชอบเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวเหมือนกันโดยเฉพาะฟ้าประทาน เค้าเป็นคนที่มองโลกในแง่ที่แตกต่างจากเรา จนบางทีเราก็คิดว่าฟ้าคิดได้ไงอ่ะ แล้วเค้าก็มีแง่มุมที่ลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนน่าค้นหาดีค่ะ อันนี้คงต้องยกความดีความชอบให้คนแต่งเนาะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :L2:
-
ยายของยูรับได้อยุ่แล้วเคอะ
-
มาเร็วมากกกกกกก :กอด1:
-
งานวันเกิด ซิน ไปด้วย ดูท่าจะยุ่งนะ
-
สามคู่ชูชื่น หุๆ จะมีความสุขกันได้อีกนานแค่ไหนน้อ
-
ค้างงงงงงงงงอ่ะคับ. มาต่อเร็วๆนะคับ
-
ไปนอนกะพ่อลูกเป็ดจะไม่เป็นไรหรอจ๊ะซันนี่
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
รออีกครึ่งมา เด๋วรอเม้นทีเดียวจ๊ะ อิอิ
-
คิดถึงยูริจังง่ะ
อ้าวทวงผิดห้อง เหอๆ
ตอนนี้ฟ้าโหดอ่ะ กระชากหัวคุณพี่ชายเลย
ฮ่าๆ
-
ดีจังอัพบ่อย ๆ จะได้
เจอเอี้ยฟ้ากับน้องซัน
บ่อย ๆ :impress2:
-
อยากอ่านตอน ของซอลลี่กับ ยูจังเลย >//< :o8: o18 o18
o18 o18:z13:
-
ฮี่ๆๆ วันนี้งานรวมญาติชัดๆ
เปิดตัวทั้งเขย ทั้งสะใภ้ครบเลย
:z1:
แต่บ้านนี้แปลกเนอะ
ฝาแฝดดูออกจะแมนมากกว่าซอลลี่แต่ดันเป็นเคะทั้งคู่
ซอลลี่นี่ออกจะสาว(?)สวยขนาดนี้ดันมีเมียซะได้
:oo1:
โลกเราไม่เที่ยงจริงจริ๊ง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
-
ตอนที่28 หวานเว่อร์ มดกัดตา
-
:impress2: มาตามอ่านทันจนได้ แอร๊ยยย
ติดตามๆ รอตอนต่อไปฮะ o13
-
รออีก 50% จ้าาาาา
:กอด1: :L2:
-
อ่านตอน 28 แล้วเขินเบาๆๆ :-[
ยังงี้น้องซันก็คงต้องเป็นวงกลมไปตลอดชีวิตล่ะนะ :z1: :z1:
รออีกห้าสิบเปอร์คร่าา
-
กรี๊ดๆๆๆๆ ซอลลี่ของป้า (เป็นของเราตอนไหนเนี่ย 555) :-[
น้องซันยอมรับว่าเป็นแฟนเอี้ยฟ้าแล้วใช่ม้า ><
-
ครบคู่เลยนะสามพี่น้อง
-
มารอความน่ารัก อิอิ
-
ซันคิดมากเรื่องครอบครัวฟ้าหรือนั่น ซอลลี่ยูริน่าสนใจนะเนี่ย
-
แฟนก็แฟนเนอะ ? :laugh3:
-
เค้าจะเปิดตัวกันแล้วอ่ะ :-[
-
อยากชมงานเปิดตัวของ 3 คู่ชู้ชื่นแล้วค่ะ
มาต่อที่เหลือเร็วๆ เน้อ
-
เพิ่งตามอ่านทัน เอี้ยฟ้าน่ารักมากค่ะ :-[ :-[
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง สู้ๆนะค่ะ :3123: :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งานช้างอีกต่างหาก
-
ซันนี่เอ้ย ซวยจริงๆลูก
เอี้ยฟ้ามาช่วยซันนี่เร็วๆๆเลยนะ
รอๆๆๆๆๆ โอย อยากอ่านอีกๆๆ
-
โอ๊ะ มันวันโลกแตกรึไงนะ 555++
รอๆมันส์แน่ๆ
-
เอาจี้ มาทำไมเนี่ย อ่านเจอละรมณ์เสีย :m16:
ใกล้เข้าอดีตเเล้ว
-
เวรแล้วซันนี่ :seng2ped:
-
งานเข้าของแท้ =[]=
-
กำลังตื่นเต้น :laugh:
อยากอ่านต่อจังเลย :กอด1:
-
:a5: นี่คือนิยายบอย เลิฟ เลือดสาดเรอะ!!! :a5: ...จะว่าไปมันก็ตีกันตั้งแต่เริ่มแล้วนี่หว่า :เฮ้อ:
ซันกับซิน นี่ไปๆมาๆมันต้องกลายเป็นราชินีเคะบู๊เลือดสาดแน่เลย o22
-
รักฟ้า
:-[
-
มีเลือดสาดกันจริงๆด้วย 555
น้องซันจะเป็นอย่างไรบ้าง โปรดติดตามกันต่อไป
-
ซันนี่งานเข้า!!!!!!
คัยจะมาช่วยเนี่ยยยยยย
:z3: :z3: :z3:
-
ซันนี่จะเป็นไรป่าวเนี่ย
-
วันรวมญาติคู่ปรับเก่าหรือไงเนี่ย
-
ซวยจริงไรจริง
-
ฟ้า...มาช่วยซันนี่ด่วน!!
-
ซันนี่ ซวยแล้ววว :z3:
ฟ้ามาช่วยที่รักเร็วๆ :monkeysad:
:pig4:นะคะ
-
งานเข้าจริงๆด้วย
-
งานเข้าซันนี่แล้ว
เอี้ยฟ้าอย่ามัวแต่เมามัน
มาช่วยซันนี่เร็วเข้า!!
-
ชอบ ยูริ+ซอลฟา
-
ลุ้นกับฉากบู๊ยิ่งกว่า ฉากวงกลมนิ้วชี้ 5555+
เอาล่ะเหว่ย ต่อยเลยลูก
-
ฟ้าประทานนนนนนนนน มาช่วยซันนี่ด่วนนนนน งานเข้าแล้วนะ
-
เอี้ยฟ้าเมียงานเข้าแล้วววววววมรึงอยู่หนายยย :z3:
-
งานเข้าอย่างแรง ในร้านยังไม่เคลียร์
ซันนี่เดินออกมาคนเดียว(ตัวทวงอีกหนึ่ง) เจอรุมตั้ง5คน
โอ้ยยๆ จะรอดมั้ยเนี่ย ใครก็ได้ออกมาช่วยซันนี่ด่วนนนนนน
รู้นะว่าแฝดเก่ง เอี้ยฟ้าก็เก่ง คงไม่เป็นไรม้างงงงงง
อ๊ากกกก ลุ้นอ่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่น้าาา
:กอด1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ไอ้หมาหมู่
แล้วทุกคนก็ไปรวมตัวกันอยู่ข้างใน
จะมีใครผ่านมาเจอซันนี่มั้ยวะเนี่ยยยยยยย
ยิ่งไม่สมประกอบอยุ่ ==
-
ว๊ายยย
ปู้ชายมากันให้พรึ่บเลยตอนนี้ :laugh:
-
เผลอแป๊บเดียวได้เรื่องซะแล้ว
ใครก็ได้มาช่วยซันนี่ทีว้อยยยยยยยยยยยยยยยย
:o12:
-
งานเข้าของจริง กำลังมันส์ รีบมาต่อนะค่ะ :กอด1:
-
ซันนี่จะรอดไหมเนี่ย
-
คุณๆข้างในคะ! คนข้างนอกแย่แล้วค่ะ!
ซันนี่~ งานงอกอย่างจังอริรายล้อม
อย่าตายนะซันนี่~(อินี่ปากเสีย :z6: 55)
-
ซันงานเข้า! :a6:
-
เหมือนจะเอโชค(ร้าย)สุดๆเลยนะซันนี่
-
ซันนี่ที่รัก ได้เวลาโชว์เทพ!!! ไม่ถึงตายหรอก ชิวๆเน๊อะ << ..o_O
p.s. เรารู้สึกเหมือนจี้เป็นหนามเล็กๆที่เกี่ยวกระโปรงอยู่ยังไงไม่รู้ดิ่ อึ่มมมมม มม
:กอด1: กอดแฝดนรก :กอด1:
-
ชอบประโยคนี้อ้ะ :laugh: >>>“ถ้าอยากนอนก็จะไม่กวน...แต่ถ้าอยากให้กวนก็สะกิดได้” <<<
พออ่านไปอ่านมาแล้วก็.....ค้างงงงงงงงง :a5: ....ซันนี่จะเป็นอะไรมั้ยอ่า?????? ไม่มีใครอยู่ช่วยเลย แหง่งงงงง :serius2:
เอี้ยฟ้าาาา รีบๆออกมาช่วยเมียเร็วๆๆๆๆ :angry2:
-
ซันนี่ซวยซ้ำซวยซ้อน งานเข้าไม่ใช่งานมดแต่ดูท่าจะเป็นงานช้างนะซันนี่ สิริรวมแล้วห้าต่อหนึ่งแถมหนึ่งที่ว่ายังพ่วงภาระมาด้วย จะยังไงต่อล่ะเนี่ย ข้างในก็ยังอีรุงตุงนัง ข้างนอกก็ท่าจะแย่ จะมีใครเป็นฮีโร่มาช่วยซันนี่บ้างรึเปล่า หรือว่าซันนี่คนเดียวก็เอาอยู่ รอลุ้นต่อไป ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า :pig4:
-
เฮ้ยยยยยย เอี้ยฟ้าซันนี่แย่แล้ว :a5:
มานะเนี่ย ก็แปลกพอ พอกะเอี้ยฟ้า จริง :laugh:
P.S. ไม่นะ ซันนี่ของเจ๊ :sad4:
-
ง่ะ ซันนี่งานงอก - -"
-
แอบอยากอ่านคู่ ยูกับซอลลี่ อะน่ะ :m17:
///
ไอ้พวกหมาหมู่ :angry2:อย่าบังอาจทำอะไรซันนี่ นะ :m31:
-
เอิ่บบบบบบบบบบบบบบบ งานงอกเป็นไร่เลยค่าคุณน้องซันนี่!
คุณสะมีก็ตะลุมบอนกันอยู่
โจทก์ซันนี่ก้โผล่มาอีก แถมยังต้องดูแลจีจี้อีก
โอววววว งานนี้พังแน่ๆร้านคุณพี่ติน 555
-
จะรอดมั๊ยเนี่ย ?
:a5:
-
ยูเป็นพี่สะไภ้ งั้นยูก็รับอ่ะดิ โห แมนมากกกกกกก
ส่วนซอลนี่สาวมากเลยเหอะ สลับตำแหน่งกันป่ะเนี่ย หรือเกิดการเข้าใจผิด
เอาเถอะๆ ยังไงซะก็ได้กันอยู่ดี ฮ่าๆๆๆๆ
ฟ้านี่ก็มีเรื่องให้ข้องใจทำให้อยากรู้ตลอดเลยนะเนี่ย
-
แย่แล้ว! ซันนี่โดนรุม
จะเอาตัวรอดได้มั๊ยเนี่ย 1 คน กับอีก 1 ภาระ
จะได้เห็นซันนี่ออกสเต็ปเทพ แต่ไม่มีซินเซียร์แล้วจะไหวอะเปล่าเนี่ย
-
ซันจะทำยังไงนะนั่น ฟ้า ซินกายมาช่วยซันให้ได้นะ
-
งานเข้าชุดใหญ่เลยด้วย
ร่างกายยังไม่พร้อมรบ แล้วจะสู้เค้าไหวเหรอเนี่ย
ลุ้น ลุ้น :L2: :L2:
-
:m31:งานเข้าซันนี่แล้วใครจะมาช่วยละ
งานนี้บอกได้้คำเดียวและแน่ๆๆ
แล้วจะรอตอนต่อไปเน้อ :bye2: :bye2: :call:
-
งานช้างด้วยสิ จะรอดกันไหมนิ :เฮ้อ:
-
ซันนี่สู้เค้านะ
-
ซันนี่สู้ๆ คนเขียนรีบๆมาลงต่อน้า~ มันค้างอ่ะ :z3: :z3:
-
ติดตามจนจบแน่นอนอยู่แล้ว o13
-
อิชั้นขอนำเหนอ
คุณเมย์บีเคอะ
-
ไอ่พวกด้านใน มาสนใจซันนี่ก่อน :m31:
-
Chapter :: 30 :: เจ็บที่ใจ?
“ไอ้เอี้ยโด้ มึงอย่ามาเสือก กูเจอมันก่อน มันเป็นของกู มึงถอยไป!”
“มึงเป็นใครมาสั่งกู สัดครีส ถ้ากูเชื่อกูก็กลัวมึงดิ ไอ้เด็กน้อย!”
“มึงอยากมีเรื่องกับกูใช่มั้ย?”
“กูต่างหากที่ต้องพูดแบบนั้น ไอ้ลูกหมา”
“..........” เอิ่ม...ก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจนะ ที่ตัวเองดูจะเป็นที่ต้องการของไอ้ตะกวดพวกนี้เสียเหลือเกิน ถึงกับต้องทะเลาะด่าทอเพื่อแย่งชิงผมกันเลยนะเนี่ย ..แหม เนื้อหอมจริงเนาะกู
เฮอะ! แต่นี่ไม่ใช่เวลามาปลื้มอกปลื้มใจยืนหันซ้ายหันขวาเชียร์ให้พวกมันซัดกันเองหรอก ผมว่าผมควรจะฉวยโอกาสอันเหมาะนี้แอบพาไอ้หน้าหวานจี้หนีจะดีกว่า ..ลาล่ะ
“นั่นมึงจะไปไหน น้องฉาย?” ห่า! ปากด่ากันอยู่ก็ยังอุตส่าห์เหลือบตามาเห็นกูอีกนะ เชี่ยโด้
ไอ้นี่มันแก่กว่าผมปีหรือสองปีนี่ล่ะครับ รู้สึกมันจะชื่อ ‘โดโด้’ มั้ง แต่ผมกับซินชอบเรียกมันว่า ‘ไอ้ดิลโด้’ มันเคยเป็นเด็กนานาชาติแต่คนละโรงเรียนกับผม ก็ไม่รู้ไปไงมาไงถึงกลายมาเป็นอริกันได้ รู้แต่ว่าเจอกันทีไรมันก็ตามจองล้างจองผลาญฝาแฝดตลอดๆ และผมก็เกลียดสายตาเวลาที่มันมองมามากๆ ด้วย รู้สึกขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูก
ส่วนไอ้ครีสนี่รุ่นเดียวกัน เคยเป็นเด็กโรงเรียนกางเกงน้ำงินแถวนี้แหล่ะ เจอกันครั้งแรกเพราะมันเข้ามาขอเบอร์ซิน ..ใช่ครับ ตอนแรกไอ้ครีสมันตั้งใจเข้ามาจีบซิน และคุณคงพอจะเดาได้ว่าซินจะตอบมันกลับไปยังไง แล้วหลังจากนั้นไอ้เชี่ยครีสมันก็เลยเปลี่ยนไฟรักให้เป็นเพลิงแค้นเหมือนอย่างที่ซินเคยทำกับชิฮัวนั่นล่ะ ..ไม่รู้กงกรรมกงเกวียนหรืออะไร
“กลับเด่ะ พอดีกูมีธุระ ไม่ว่างมาเล่นกับพวกมึงหรอก เอาไว้คราวหน้าแล้วกันว่ะ” ผมพูดไปก็รีบจ้ำไป ไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าต้องรีบไปจากตรงนี้ก่อน แต่ไอ้เวรตัวถ่วงที่ต้องพยุงอยู่ดันไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่ เลยเดินเร็วไม่ได้ดังใจนึก
ท่าทางตอนนี้คือผมกอดเอวมันเอาไว้ แล้วให้มันกอดคอผม แต่เอาเข้าจริงก็คือผมแทบจะอุ้มมันเหน็บเอวอยู่แล้วเหอะ รู้สึกเหมือนตัวเองมีแฝดสยามที่เป็นเพียงแค่ก้อนเนื้อไร้ประโยชน์งอกออกมายังไงยังงั้นเลย หรือผมจะอุ้มแมร่งไปเลยดีวะ ยุ่งยากลำบากกูจริงนะมึงเนี่ย เดี๋ยวทิ้งแม่งเลย ฮึ่ย!
“คราวนี้แหล่ะ มึงไม่ต้องมาเนียนหนีเลย ไอ้หน้าตุ๊ด!” คำด่าสุดท้ายนั่นทำเอาผมปรี๊ดแตกเลย
กูว่าจะไปเงียบๆ แล้วนะ ไอ้เวรตะไลครีสปี้ครีม วอนส้นตีนพ่อซะแล้ว!
“หน้าพ่องดิตุ๊ด!” ผมหันไปถีบโครมเข้าท้องน้อยของไอ้ครีสที่วิ่งตามมาแบบพอดิบพอดี มันเสียหลักล้มหงายท้องเพราะไม่ทันตั้งตัว
แต่อย่าคิดว่าผมจะได้หนี พอไอ้เอี้ยครีสล้มไปแล้ว ไอ้เพื่อนเอี้ยๆ ของมันอีกสองตัวก็พุ่งเข้ามาหาผมทันที
วิกฤติ !! ..ขณะที่คิดแบบนั้น หนึ่งในสองที่วิ่งเข้ามาก็ถูกไอ้ดิลโด้กระชาก กลับไปต่อยจนหน้าหงาย ..อ๊ะๆ อย่าคิดว่ามันเปลี่ยนใจมาช่วยผมล่ะ ตอนนี้เรากำลังสู้กันแบบหลายหนุ่มแต่สามมุมอยู่น่ะ(งงมะ?) ต่างฝ่ายต่างรับศึกทั้งสองด้าน รู้สึกเวียนหัวดีพิลึก
เพื่อนไอ้ครีสที่เหลือรอดอยู่อีกคนถูกผมวาดลูกเตะสูงเข้าใส่(ตอนนี้ใช้ได้แค่ขาเท่านั้นแหล่ะ) แต่มันยกมือขึ้นกันไว้ได้จึงเซไปแค่เล็กน้อย แล้วปล่อยหมัดสวนกลับมา ผมคิดว่าคงหลบไปทันแน่ๆ แต่จู่ๆ ไอ้จี้ก็ยกตีนขึ้นถีบท้องไอ้หมอนั่น แม้จะไม่แรงนัก(เพราะร่างกายไม่เต็มร้อย ส่วนสติแทบจะติดลบ) แต่ก็สามารถทำให้ศัตรูชะงัก และเปิดโอกาสให้ผมได้เตะซ้ำอีกทีจนมันล้มพับลงไปกองกับพื้นได้สำเร็จ ..เย้~! หนูทำได้!!
เว้ยยย นะ! มันใช่เวลามาดีใจไหมเนี่ยกู?
ว่าแต่มึงนี่ก็รู้จักทำตัวให้เป็นประโยชน์เหมือนกันนะเนี่ย ไอ้หน้าหวาน
“ฮะ..ฮืมม..” เสียงเครือครางข้างหูทำให้ผมต้องหันไปมองดูโอ้ของตัวเอง และก็เห็นว่ามันท่าทางจะแย่แล้ว เหมือนคนหายใจไม่ค่อยจะออก หน้าแดงคอแดงอย่างกับเป็นลมพิษ อีกมือของมันที่ไม่ได้กอดคอผมก็ลูบๆ คลำๆ อยู่แถวเป้ากางเกงตัวเองให้ผมต้องนึกหวั่นใจ ..เอาไงดีวะกู? ขืนไม่รีบไปจากตรงนี้เกิดไอ้จี้มันงัดหนอนออกมาเล่นล่ะงามไส้(เลื่อน)เลย
อั้ก!! เพราะมัวแต่พะวักพะวงเลยไม่ทันระวังตัว ได้สติอีกทีก็ตอนนี่เห็นอะไรแว้บๆ แถวหางตา เลยยกแขนขึ้นป้องกันหัวเอาไว้ตามสัญชาติญาณ ความเจ็บแล่นแปล๊บจากใต้ข้อมือไปถึงข้อศอก หันไปมองเต็มตาก็เห็นไอ้หน้าเอี้ยเพื่อนของไอ้โด้มันกำลังเงื้อแป๊บเหล็กในมือขึ้นอีกรอบ ขืนปล่อยให้มันซ้ำมาอีกทีคงมีกระดูกแตกกันล่ะงานนี้
ไวเท่าความคิด ผมรีบดีดตัวถอยหลังให้พ้นรัสมีท่อเหล็กที่หวังหักกระดูกนั่นโดยหนีบไอ้ตัวถ่วงจี้ติดแน่นไม่ยอมปล่อย แต่ศัตรูก็ยังตามมาติดๆ อย่าถามถึงการตอบโต้ เพราะแค่หลบให้พ้นวัตถุอันตรายนั่นก็เต็มกลืนแล้วตอนนี้ ผมต้องหลบไปกระเตงไอ้เชี่ยจี้ไปอย่างกะ เฉินหลง ในกระเตงสู้ฟัดไม่ผิดเพี้ยน รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นพ่อลูก(ปัญญา)อ่อนยังไงยังงั้น
โชคดีหน่อยตรงที่ไอ้เอี้ยโด้กับไอ้เอี้ยครีสมันกำลังกัดกันนัวอยู่ ผมเลยยังพอเอารอดได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรอดไปได้นานแค่ไหน
อุก!! ไอ้มือแป๊บถูกผมฉวยโอกาสตอนที่มันวืดจัดการซัดไข่มันด้วยคอนเวิร์สที่ใส่อยู่นี่แหล่ะ ร่วงไปอีกหนึ่ง ฮัดช่า!!
“ปิ๊ก! มึงไปจับไอ้ฉายไว้ก่อน!” โล่งใจยังไม่ถึงวินาที ไอ้ครีสที่กำลังติดพันอยู่กับไอ้โด้ก็ตะโกนให้เพื่อนอีกคนที่เหลืออยู่ของมันเข้ามาจับผมไว้
โอ๊ยยย อะไรนักหนาวะ ไม่จบไม่สิ้น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยต้องสู้ในสภาพที่ทุลักทุเลแอนด์ทุเรศทุรังขนาดนี้มาก่อนเลย ให้ตายเหอะ!
ที่แย่กว่านั้นคือผมคิดว่าแบตเตอรี่ผมกำลังจะหมดเร็วๆ นี้ล่ะ ล้าแขนขาเต็มทน หึยยย ..จะใครก็ได้ พระเจ้า! ช่วยส่งอัศวินขี่ม้าขาวม้ามืดหรือม้าลายก็ได้! ส่งมันมาช่วยผมสักคนสองคนเถอะ จะไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย!
“อ๊ากกกกก” เสียงแหกปากปานควายถูกเชือดดังลั่น ก่อนที่เพื่อนของไอ้เอี้ยครีสจะทรุดลงไปคุกเข่ากุมท้ายทอยตัวเองอยู่บนพื้น
!!.. อัศวินคิ้วหนาหน้าเข้มปรากฏตัวตามคำเรียกร้องของผม มันไม่ใช่ใครที่ไหน แต่มันคือไอ้คนที่ทักผมอย่างเป็นมิตรตอนที่ผมกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปหา ชิฮัวเมื่อคราแรกที่มาถึงผับนั้นแล ..แต่ผมก็ไม่รู้จักมันอยู่ดี(ซะงั้น) เอาเป็นว่าจู่ๆ มันก็พาหุ่นล่ำๆ กับกล้ามโตๆ โผล่มาเป็นฮีโร่รัตติกาลของผมในค่ำคืนนี้แล้วกัน
แหม..อยากกระโดดหอมแก้มสักฟอดจริงๆ
“เอี้ยคิ!!” ไอ้โด้กับไอ้ครีสเลิกต่อยกันแล้วหันมาสมัครสมานสามัคคีเรียกชื่อผู้ชายกล้ามปูคนนี้พร้อมๆ กัน ..เอี้ยคิ? คิ? ชื่อ ‘คิ’ เหรอ? คิ...อะไร?
อืมมม คิคิคิ..? เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าวะ? ..เอ ไม่น่า
“รีบหนีไปสิ” ผมที่กำลังทบทวนความจำในส่วนที่ลึกที่สุดถึงกับสะดุ้ง เมื่อคนที่ถูกเรียก ‘เอี้ยคิ’ หันมาบุ้ยใบบอกให้ผมหนีเอาตัวไปก่อน
โหยยย เพ่! นอกจากหุ่นเพ่จะแมนแล้ว ใจเพ่ยังแมนมากเหอะ
แต่ถึงจะพูดงั้น..ผมหันไปมองฝ่ายตรงข้ามแล้วก็.. มันจะดีเหรอ? ถ้าจะทิ้งเขาเอาไว้แบบนี้ ถึงจะกล้ามใหญ่ไซส์ยักษ์ก็เหอะ แต่ตอนนี้ดูเหมือนทั้งไอ้เอี้ยดิลโด้ไอ้เอี้ยครีสปี้ครีมมันจะทำสนธิสัญญาผนึกกำลังกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะสายตามันทั้งสองตัวต่างพุ่งตรงมาที่พวกเราอย่างแน่วแน่ แถมไอ้คนที่ผมเตะร่วงไปคนแรกกับไอ้คนที่ถูกผมเตะไข่ไปเมื่อกี๊มันยังลุกขึ้นมายืนได้แล้วด้วย ถ้าทิ้งพี่แกเอาไว้ก็กลายเป็นสี่ต่อหนึ่ง ..จะไหวเหรอวะ?
“แล้วคุณ..” ผมเอ่ยออกไปอย่างลังเล
ก็นะ..คนเขาอุตส่าห์มาช่วย จะปล่อยทิ้งให้กินตีนอยู่คนเดียวก็ดูจะใจจืดใจดำเหลื่อมล้ำค่อนไปทางเนรคุณเกินไปหรือเปล่า? ผมคนดีนะเออ
“ไม่เป็นไร พี่มากับเพื่อน ฉายรีบไปเหอะ”
ได้! ผมเชื่อคนง่าย งั้นผมเชื่อพี่เลยแล้วกัน ไปล่ะ..~
ไม่ต้องเสียเวลาคิด พอได้ยินแบบนั้นผมก็กลับหลังหันใส่เกียร์หมามุ่งหน้าไปหาเฟอร์รารี่ที่จอดอยู่ไม่ไกลแทบจะทันที.. นี่ไม่ได้จ้องจะทิ้งอยู่แล้วนะ ก็พี่แกบอกว่ามีเพื่อนมาด้วย เดี๋ยวเพื่อนพี่แกก็คงมาช่วย แล้วผมมันก็ดันเชื่อคนง่ายด้วยไง เพราะงั้นผมเลยรีบโกยตามที่พี่แกบอกนี่ล่ะ(..จะมีใครเชื่อกูไหมวะ?)
ได้ยินเสียงตุ้บตั้บชุลมุนฝุ่นตลบอยู่ข้างหลัง แต่ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะหันไปมองว่าใครได้เปรียบเสียเปรียบ ถึงรถก็เปิดประตูแล้วยัดไอ้ตัวภาระเข้าไปข้างใน ก่อนจะรีบวิ่งอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ ปิดประตูได้ค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อย รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาในระดับหนึ่ง..
และก็เหมือนว่าสมองผมเพิ่งจะเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง..
?!.. เอ๊ะ เมื่อกี๊พี่เอี้ยคิตัวล่ำนั่นมันเรียกแทนตัวว่า ‘พี่’ แล้วก็เรียกผมว่า ‘ฉาย’ ...เหรอวะ?
หมายความว่ามันรู้จักผม...ได้ไง?
ก็พอจะรู้นะว่าตัวเองก็ดังพอควร แต่ไอ้ท่าทางคุ้นเคยเรียกได้สนิทปากแบบนั้นมันคงไม่ใช่แค่คนที่เคยได้ยินเพียงข่าวลือมาหรอกมั้ง? มันต้องรู้จักผมตัวเป็นๆ มาก่อนแน่ๆ แต่ผม..ผมจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักหมอนั่นว่ะ และมั่นใจมากด้วยว่าความทรงจำของผมอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดีไม่มีขาดหายไปบางช่วงบางตอนเหมือนละครน้ำเน่าบางเรื่องเป็นแน่แท้ คือแบบ..ความจำอ่ะ มันไม่ใช่ของที่จะหายกันได้ง่ายๆ เหมือนในนิยายนะเว้ย! แต่...ผมก็จำเขาไม่ได้อยู่ดีว่ะ แง่ว!
“อ๊ะ..อา..อือ..” เสียงเพื่อนร่วมชะตากรรมเริ่มครางกระเส่าเร้าอารมณ์เรียกความสนใจ พอหันไปดูก็เห็นมันงัดเอาน้องชายออกมาเล่นนอกกางเกงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ..ก็...อืม นะ คงทนไม่ไหว อันนี้เข้าใจได้ แต่ที่น่าแปลกใจคือผมสามารถมองดูมันช่วยตัวเองได้ด้วยอารมณ์ที่ปกติมาก
คือตอนแรกผมคิดว่าตัวเองคงจะตื่นเต้นตกใจที่มาเห็นอะไรจะๆ ตามากกว่านี้น่ะ ..แต่ก็เปล่าเลย ผมสามารถหยิบทิชชู่ยื่นให้มันได้โดยไม่รู้สึกรู้สาใดๆ
มันแปลว่าอะไร? แปลว่าถึงผมจะมีอะไรกับเอี้ยฟ้าซึ่งเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องมีอารมณ์กับผู้ชายทุกคนสินะ? แบบนี้มันแปลได้ว่าผมยังเป็นผู้ชายปกติอยู่..หรือเปล่าอ่ะ? ผมยังไม่ถึงขั้นเบี่ยงเบนใช่ไหม?
ใช่เนาะ? ใครก็ได้ช่วยตอบว่า ‘ใช่’ ทีสิ พลีสสสส~
แต่ถ้าลองคิดว่าคนตรงหน้านี้ไม่ใช่ไอ้หน้าหวานจี้ล่ะ?
ถ้าคนตรงหน้านี้เป็น...
!!.. ผมรีบเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่างทันที คิดอะไรบ้าๆ จู่ๆ ก็...เฮ้อ รู้สึกวูบวาบหวั่นไหวขึ้นมาในอก ไม่เอาไม่คิด เลิกๆๆ หยุดๆๆ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดพิลึกพิลั่นของตัวเองออกไปพลางบิดกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับภาพเคลื่อนไหวที่กำลังปรากฏอยู่ในกระจกด้านข้างเข้าโดยบังเอิญ
!!!.. พวกศัตรูเก่าของผม(ที่เพิ่งถ่ายโอนไปให้คนอื่น)กำลังเพลี่ยงพร้ำให้พี่เอี้ยคิตัวล่ำกับเพื่อนตัวสูงของเขาอีกคน ซึ่งมัน...มันเป็นคนที่ผมไม่คิดอยากจะเจออีกในชาตินี้ หรือแม้แต่ชาติหน้าชาติไหน! แม้จะเห็นแค่ไกลๆ แม้จะเป็นภาพเคลื่อนไหวที่สะท้อนในกระจก แต่ผมก็ยังจำได้ดี..
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร ไม่ว่าคนคนนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปสักแค่ไหน แต่ผมก็ยังจำได้ และคงจะจำไปจนวันตาย!
“ไท่หลัน...” ผมไม่รู้ว่าตัวเองเอ่ยชื่อนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงแบบไหน รู้แต่ว่าตอนนี้ผมขบกรามแน่นจนเริ่มปวดหนึบเมื่อย้อนนึกถึงรอยระลึกที่คนคนนั้นเคยฝากไว้กับเรา
ใช่! ‘เรา’ ..ซึ่งหมายถึงผมกับซิน
‘เรา’ ..ซึ่งหมายถึงฝาแฝด
‘เรา’ ..ซึ่งต้องติดอยู่กับฝันร้ายไปจนวันตาย
และที่ ‘เรา’ เป็นแบบนี้ก็เพราะ ‘มัน’ นั่นแหล่ะ!
สองมือผมยึดพวงมาลัยรถเอาไว้มั่น เหยียบคันเร่งเพื่อหยั่งถึงขุมพลังของรถ สายตาจับจ้องเงาสะท้อนในกระจกแน่วแน่ ..คราวที่แล้ว...สามปีก่อน..มันรอดจากมือผมไปได้ แต่ต้องไม่ใช่คราวนี้ ไม่ใช่แน่!
พอสบโอกาส.. กลุ่มไอ้ครีสและไอ้โด้บ้างก็นอนโอดโดยอยู่บนพื้น บ้างก็พยายามลากสังขารร่อแร่ของตัวเองหนี ผมกะองศาดีๆ ที่จะไม่เหยียบใครคนอื่นตายนอกจากเป้าหมายที่เล็งไว้ได้ก็เหยียบคันเร่งในเกียร์ถอยทันที ..ใกล้เข้าไป ..อีกนิด ..สิบเมตร ..ห้าเมตร ..หนีไม่ทันแน่ เสร็จล่ะ!
“ปัดโธ่เว้ย!!” ผมสบถขัดใจเมื่ออะไรๆ มันไม่เป็นตามที่หวัง
ผมพลาด ใช่! เสี้ยววินาทีที่รถเกือบจะพุ่งไปถึงตัวของไอ้คนที่กำลังยืนหันหลังอยู่ ไอ้ฮีโร่ตัวล่ำก็กระโดดเข้าชาร์จเพื่อนของมันจนพากันกลิ้งหลุนๆ หลบตีนผีของผมไปได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ตั้งใจจะซ้ำให้ได้เรื่องเสียงไซเรนรถตำรวจก็เสือกดังมากระทบโสตประสาทเข้าพอดี จนผมเสียจังหวะ มองไปยังเป้าหมายอีกครั้งก็เห็นว่ามันกระโดดข้ามรั้วพุ่มไม้เตี้ยๆ ไปยืนมองผมจากจุดที่ปลอดภัย รถไม่สามารถเข้าไปทำอะไรมันได้แล้ว
“เว้ยยยยยยย!!!” ผมทุบพวงมาลัยรถด้วยความโมโห ทำเอาคนข้างๆ สะดุ้งสุดตัว
สุดท้ายเมื่อลงมือต่อไม่ได้ก็ต้องหักใจขับรถจากมาพร้อมไฟที่คุกรุ่นไปทั่วทั้งอก เหลือบมองกระจกหลังก็ยังเห็นมันคนนั้นยืนมองมาทางผมอยู่เช่นกัน
..เจอกันคราวหน้า มึงไม่รอดแน่ กูสาบานเลย!!
“ซิน..” นึกถึงพี่ชายฝาแฝดได้ผมก็ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาทันที
“ซันนี่! มึงอยู่ไหน? เป็นอะไรรึเปล่า? กูขึ้นรถออกมาแล้วนะ ตำรวจมาแล้ว..” ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรทางนั้นก็ใส่มาเป็นชุดจนแทบฟังไม่ทัน แต่เท่าที่จับใจความได้ก็ทำให้ผมสบายใจขึ้น ซินออกมาแล้ว งั้นคงไม่ได้เจอกับไอ้บ้านั่นหรอก ดีแล้วล่ะ ดีแล้ว..
“ออกมาแล้วเหมือนกัน มึงปลอดภัยดีนะ? คนอื่นๆ ล่ะ?”
“เออ ไม่มีใครเป็นไรมาก ไอ้กายกับอีเม้ยแล้วก็เพื่อนไอ้ลูกเป็ดอีกสองคน..เฮ้ย มึงชื่อไรกันมั่งวะ?...เออ ไอ้ปอกับไอ้ฝู นั่นแหล่ะๆ เฮ้ย! อีเม้ย อีกะเทยฉวยโอกาส มึงไปล้วงมันทำเอี้ยไร?...เออๆ ซันนี่ ทั้งหมดนี่อยู่กับกูแหล่ะ กำลังจะเอาไปปล่อยทีละตัว ส่วนไอ้ลูกเป็ดเห็นเพื่อนอีกคนของมัน...มันชื่อไรนะ? เฮ้ย หันมาตอบกูก่อน...เออ ไอ้มานะ กูเห็นไอ้มานะมันลากไอ้ลูกเป็ดออกไปพร้อมกันน่ะ ไม่ต้องห่วง แล้วนี่มึงจะกลับคอนโดเราเลยเปล่า?” เสียงจากปลายสายโหวกเหวกโวยวายกันพอสมควรเลย
และนั่นทำให้ผมยิ้มออกอีกครั้ง “ฮึ เดี๋ยวกูไปคอนโดฟ้าประทานก่อน”
“เออ งั้นไว้ค่อยเจอกันนะ”
“อืม แล้วเจอกัน”
ผมกดวางสายแล้วหักรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนที่จะพาเราไปยังคอนโดซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“..นะ...หนาว” คนที่ตอนนี้กำลังถูกผมเปิดน้ำเย็นๆ จากฝักบัวรดจนเปียกโชกไปทั้งเนื้อทั้งตัวร้องบอกปากคอสั่น
อะไรของมันวะ? เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เพราะเมื่อกี๊มันบอกว่าร้อนหรอกนะ ผมเลยพามันเข้ามาในห้องน้ำแบบนี้ แล้วกว่าจะขึ้นมาถึงห้องนี้ได้ก็โคตรทุลักทุเล โชคดีหน่อยก็ตรงที่ลิฟต์ของ วิลลี่ วองก้า ตัวนั้นมันเป็นเอกสิทธิ์เฉพาะห้องเอี้ยฟ้าห้องเดียวนี่แหล่ะ เลยไม่ต้องกลัวว่าใครจะเปิดเข้ามาเห็นสภาพทุเรศทุรังของพวกเราระหว่างเดินทางขึ้นมาสู่ยอดตึก
“..รู้สึกดีขึ้นบ้างยัง?” ผมปิดน้ำแล้วย่อตัวนั่งยองถามอีกฝ่ายที่ตอนนี้เนื้อตัวแทบจะเปลือยเปล่า เหลือเพียงเชิ้ตสีดำที่ถูกปลดกระดุมออกหมดแล้วเท่านั้นที่ยังติดตัวอยู่
ไอ้หน้าหวานจี้เงยขึ้นสบตากับผมแล้วก็สั่นหัวเป็นเชิงตอบคำถาม ไม่อยากจะบอกเลยว่าหน้าตามันตอนนี้ดูน่าสงสารมากเหอะ ตัวก็สั่นเป็นลูกนกเลย เห็นเอาออกไปตั้งหลายน้ำแล้วก็ยังไม่ค่อยยังชั่วอีกเหรอ?
“ไหวป่ะเนี่ย?”
“..มะ..ไม่” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นถูกเอ่ยตอบพร้อมกับมืออันสั่นเทาผวาเข้ามาเกาะแขนผมไว้ ตากลมโตแดงก่ำและรื้นไปด้วยน้ำตาช้อนมองราวกับต้องการขอร้อง
“อยากให้ช่วยรึไง?” ผมขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะต้องของหวงของอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจนัก
คือ..จะว่ายังไงดีล่ะ? ก็ไม่ได้อยากจะจับของใครที่ไม่ใช่ของตัวเองนักหรอก แต่สภาพคนตรงหน้ามันก็น่าสงสารเสียจนผมอดเห็นใจไม่ได้ ครั้งหนึ่งผมก็เคยโดนยาแบบนี้ มันทรมาน...ทำไมผมจะไม่รู้ ไหนๆ ก็ช่วยมาจนถึงตอนนี้แล้ว จะช่วยต่ออีกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ..บริสุทธิ์ใจนี่หว่า
“อ๊ะ..ฮือ..อือ” เสียงครางกระเส่าเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางที่ถูกเจ้าตัวกัดจนแดงช้ำทันทีที่ผมเริ่มขยับมือไปมา บริเวณต้นแขนสัมผัสได้ถึงลมหายในอุ่นร้อนของคนที่ซุกหน้าอยู่ สองมือขยุ้มแขนเสื้อเชิ้ตของผมไว้แน่น..
“อ๊ะ..อ๊ะ..จะ...อ๊ะ..” ผมเร่งมือเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการไปให้ถึงฝั่ง จังหวะที่จะก้มหน้าลงไปมองการทำงานของมือตัวเองก็ประสานสายตาเข้ากับฝ่ายตรงข้ามโดยบังเอิญ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ และยิ่งไม่รู้เลยว่าอีกคนนั้นคิดอะไร? แต่คล้ายกับมันมีแรงดึงดูดของบางสิ่งบางอย่าง...หรือบางทีอาจจะเป็นแรงโน้มถ่วงของโลกก็ได้ที่ทำให้ผมโน้มหน้าลงไปแนบริมฝีปากกับคนที่เผยอปากรออยู่ก่อน..
“..อื้อออ”
“ทำอะไร ซันนี่?!” เสี้ยววินาทีที่น้ำเสียงเฉยชาทว่าฟังแข็งกระด้างกว่าทุกครั้งดังขึ้น ร่างทั้งร่างของผมก็ถูกใครบางคนเข้ามากระชากจากทางด้านหลัง แรงเหวี่ยงนั่นทำให้หัวของผมไปกระแทกกับฐานของอ่างล้างหน้าเต็มแรง ความเจ็บแล่นลิ่วจากหางคิ้วเข้าสู่สมอง รู้สึกมึนๆ เบลอๆ อยู่ชั่วขณะ สะบัดหัวไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทุกอย่างมันรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว
แต่พอสติกลับมาสายตาก็เริ่มปรับโฟกัสได้..
ภาพที่เห็นเบื้องหน้าตอนนี้คือ..ฟ้าประทานกำลังยืนขมวดคิ้วมองมาที่ผมอย่างไม่ค่อยพอใจ แววตาสีดำสนิทแสดงออกถึงความหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยคล้ายเห็นอะไรที่น่าตกใจ หมอนั่นอ้าปากตั้งท่าจะพูด ขยับเท้าจะเข้ามาหา แต่ทุกอย่างก็หยุดชะงักเมื่อมีเสียงร้องเรียกของใครอีกคน..
“คุณ..คุณฟ้า..”
“จี้..” เจ้าของชื่อหมุนตัวไปอีกทางแล้วรีบเข้าไปดูคนเรียกทันที
“คุณ.ฟ้า..คุณ...ฟ้.า...ช่.วย..ช่วย..จี้..ด้ว.ย..” ไอ้หน้าหวานผวาเข้ากอดผู้มาใหม่คล้ายลูกน้อยโผเข้าสู่อ้อมอกแม่
“ไหวรึเปล่า?” เสียงหมอนั่นถาม มือก็ลูบหน้าลูบตาให้อีกฝ่าย
“คุณ..ฟ้า...ฮือ..จี้...จี้..”
“มีสติหน่อย จี้”
“...........” ผมค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า จู่ๆ ก็รู้สึกว่าออกซิเจนในห้องนี้มีน้อยเกินไปสำหรับคนสามคน และผม..คือคนที่ต้องถอยออกไป เพราะถ้าไม่...
ผมอาจจะขาดใจตายอยู่ตรงนี้ก็ได้..
ผมเดินออกจากห้องน้ำมาด้วยอาการของคนที่ต้องการอากาศหายใจ พอมาถึงโซฟากลางห้องผมก็ทิ้งตัวลงอย่างหมดเรี่ยวแรงพร้อมกับสูดอากาศเข้าปอดเสียเฮือกใหญ่
“...........” เหมือนระบบหายใจจะเริ่มดีขึ้น แต่ระบบหัวใจกลับแย่ลง เพราะภาพที่เห็นยังคงติดตา..
ภาพของเอี้ยฟ้าที่ช้อนคนคนนั้นขึ้นอย่างระมัดระวัง ภาพของเอี้ยฟ้าที่วางคนคนนั้นลงในอ่างอาบน้ำอย่างทนุถนอม ภาพของเอี้ยฟ้าที่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยคนคนนั้นเป็นพิเศษ..
ทั้งท่าทางที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน.. ทั้งแววตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ทั้งหมดนั่น...เป็นของคนคนนั้น ..ซึ่งไม่ใช่ผม
จริงๆ แล้วผมมันก็ขี้อิจฉาไม่ต่างจากพี่ชายฝาแฝดของตัวเองหรอก..
“ทำแผลซักหน่อยน่ะครับ คุณซันนี่”
!.. ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งเหม่ออยู่แบบนั้นนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงทุ้มๆ กับภาษาไทยสำเนียงแปร่งประหลาดเอ่ยอย่างสุภาพอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
นั่นทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง หันไปมองก็เห็นผู้ชายต่างชาติ ตาสีฟ้า ผมสีดำ อายุคงประมาณ 40-50 ปี แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย ยืนอยู่ด้วยท่าทางน้อบน้อมพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลในมือ
ใคร? เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมผมไม่รู้ตัวเลย?
“เมรันดรี ครับ” เหมือนเขาจะอ่านความสงสัยจากนัยน์ตาผมออก เลยรีบเอ่ยแนะนำตัว “..ผมเป็นพ่อบ้านของคุณหนูฟ้าประทาน”
ผมพยักหน้ารับรู้ ..เมรันดรี.. ชื่อนี้เพิ่งจะได้ยินจากปากเอี้ยฟ้าเมื่อตอนหัวค่ำนี่เอง พูดถึงพ่อบ้าน..พ่อบ้านก็มา ฮ่ะๆๆ ..ว่าแต่นี่ เป็นเพราะผมจมจ่อมอยู่ในความคิดของตัวเองลึกเกินไป หรือเป็นเพราะผู้ชายคนนี้เข้ามาได้เงียบเชียบเกินไปกันแน่?
“..........”
เสียงครางและเสียงเรียกชื่อ ‘คุณฟ้า’ ก็ยังคงดังออกมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ จนอดหันไปมองประตูห้องน้ำไม่ได้
“ขออนุญาตนะครับ” เสียงของพ่อบ้านดึงสติผมกลับเข้าร่างอีกครั้ง หันกลับมามองก็เห็นเขาขยับมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับผมแล้ว กล่องยาถูกเปิดฝาและวางไว้คั่นกลางระหว่างเรา มือคล่องแคล่วหยิบสำลีออกมาชุบแอลกอฮอล์ แล้วยื่นเข้ามาเหมือนจะป้ายหน้าผมจนผมต้องผงะหนี
“จะทำอะไร?” ผมร้องถามด้วยไม่เข้าใจ จะเอาแอลกอฮอล์มาเช็ดหน้าผมทำไม? ผมก็ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนสักหน่อยนี่หว่า? เอ๊ะ..หรือหน้าตาผมมันจะสกปรกมอมแมมจนผู้ชายคนนี้นึกอยากจะทำความสะอาดด้วยแอลกอฮอล์วะ?
“คิ้วคุณแตกนะครับ ต้องทำแผลก่อน” เขาพูดแบบนั้น ก่อนจะยื่นกระจกขนาดเหมาะมือมาให้ผม “นี่ครับ”
ผมรับเอามาส่องหน้าของตัวเองก็เห็นเลือดที่เริ่มจะแห้งกรังติดอยู่ตรงหางคิ้วด้านขวา สงสัยว่าจะเป็นตอนที่ถูกเอี้ยฟ้าเหวี่ยงไปโดนฐานอ่างล้างหน้าเมี่อกี๊
..มิน่าล่ะ ตอนนั้นถึงรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ แต่ไม่ใช่แผลใหญ่ถึงขนาดตั้งเย็บหรอก เลือดก็ออกแค่นิดเดียวเอง
ก็แค่แผลเล็กๆ ที่คิ้ว แต่ทำไมถึงเจ็บลึกลงไปถึงได้อกก็ไม่รู้..
“ขอโทษนะครับ” พ่อบ้านเอ่ยสำเนียงประหลาดบอกก่อนจะป้ายสำลีชื้นแฉะลงมา ผมถึงกับซี้ดปากเบาๆ เพราะความแสบ แต่ก็ต้องกัดฟันทนจนทุกกระบวนการเสร็จสิ้นไปอย่างเรียบร้อยโดยดี
“ขอผมดูแขนหน่อยนะครับ” หลังจากปิดผ้าก๊อตที่แผลแตกแล้ว มือใหญ่ๆ ทว่าดูคล่องแคล่วนั่นก็ยื่นมาแตะที่แขนขวาของผม
“เอ๊ะ?” ผมชักแขนเข้าหาตัวเล็กน้อย เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะขอดูไปทำไม โดยลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองเพิ่งจะเอาแขนข้างนี้ไปรับแป๊บเหล็กมาแบบเต็มๆ ข้อ
“ผมเห็นมันช้ำ ขอดูหน่อยเถอะครับว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า?”
ได้ยินแบบนั้นผมเลยนึกขึ้นได้ ก้มดูแขนตัวเองก็เห็นว่ามันเป็นสีช้ำเลือดจริงๆ เลยตกลงยื่นไปให้คุณพ่อบ้านตรงหน้าดู เขากดลงตรงที่ช้ำเบาๆ ก่อนจะสอบถามอาการอีกเล็กน้อย แล้วบอกว่ามันไม่ถึงขึ้นหักขั้นร้าว แต่คงต้องนวดยาไปสักระยะหนึ่งกว่าจะหายเจ็บ ..ผมชักไม่แน่ใจแล้วแฮะว่าเขาเป็นพ่อบ้านหรือเป็นหมอกันแน่?
“มีที่บาดเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่าครับ?” พ่อบ้านถามอีกครั้ง
ผมมองแขนตัวเองที่ถูกนวดยารวมทั้งพันผ้าให้เรียบร้อยแล้ว และเงยขึ้นมองหน้าคนตรงข้ามพลางกระพริบตาปริบๆ ..เจ็บตรงไหนอีกเหรอ? ก็ไม่นะ ไม่น่าจะมีแล้วล่ะ ตอนแรกตั้งใจจะส่ายหัวเป็นการตอบ แต่เสียงจากห้องน้ำที่แว่วมากระทบโสตก็ทำให้เผลอชะงักไป
“อ๊ะ..คุณฟ้า...คุณ..ฟ้.า”
“..........”
จริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้อยากจะรู้สึกอะไร เข้าใจว่าไอ้จี้มันกำลังลำบาก ถ้าเอี้ยฟ้าไม่ช่วย ผมก็คงจะเข้าไปช่วยอยู่ดี แต่เหมือนหัวใจของผมมันจะไม่ยอมฟังเหตุผลของใครเอาซะเลย ยังคงบีบรัดตัวเองให้เจ้าของของมันต้องรู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งอกอย่างเอาแต่ใจ..
ใช่ ถ้าตอนนี้ถามว่าเจ็บตรงไหน ก็คงจะเป็น..
“..ที่ใจ” ...นั่นแหล่ะ
“ครับ?” อีกฝ่ายเลิกคิ้วถามคล้ายได้ยินไม่ถนัดเท่าไหร่ และนั่นเองที่ทำให้รู้ตัวว่าเผลอหลุดปากพูดอะไรออกไป
“ฮะ...เปล่าๆ” ผมรีบส่ายหน้าพร้อมโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “..เอ่อ ขอบคุณมากฮะ”
“ครับ ถ้างั้นผมต้องขอตัวก่อน” เมรันดรีพยักหน้าแล่วลุกขึ้น จากนั้นจึงค้อมหัวให้ผมเล็กน้อยก่อนหมุนตัวเตรียมจากไปอย่างที่พูด
“เดี๋ยว...” แต่ก็ต้องชะงักเท้า เมื่อถูกผมเรียกเอาไว้
เมรันดรีหันกลับมามองพลางเลิกคิ้วน้อยๆ “ครับ?”
“คือ..ผมชื่อ ซันชายน์”
ใช่ ‘ซันชายน์’ ..ไม่ใช่ ‘ซันนี่’
TBC. :z2:
ใครอยากเห็น อิมเมจตัวละครที่น่าสนใจ(แต่ไม่ใช่ตัวละครหลัก) ไปคอยตามกันได้ที่ แฟนเพจ (http://www.facebook.com/WhittyRaven) นะคะ
จะทยอยอัพเรื่อยๆ พร้อมลายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ สร้างเสริมจินตนาการ
หรือถ้าใครสนใจตัวละครไหนอยากจะลองรีเควสดูก็ได้ค่ะ ถ้าหาคนที่ตรงใจได้เราสัญญาว่าจะเอามาให้ดูแน่นอน
คราวนี้ประเดิมคนแรกที่ คุณเพลงขลุ่ย แล้วกันค่ะ
เราเชื่อว่ารายนี้คงฉีกจินตนาการของใครหลายคนขาดกระจุยเป็นแน่แท้ อิอิ o18
-
ท่าทางแฝดกานต์ฉายที่จะนรก(โคตร)จริงๆ...
พอประกาศชื่อ อริก็ปรากฎ
ไหนจะผัว เอ้ย!!! แฟนซันนี่อีก...
เอี้ยฟ้า แ_'งก็นรกพอกัน....ฮือออออ
ผัวเมียคู่นี้ไปเป็นมาเฟียท่าจะรุ่ง...โหดซะ!!!!
อยากอ่านแล้วคะ ฮาๆ..รออีก 50% ค๊าาา
-
โจทย์เก่าเพียบเลยวุ๊ย
-
เย้ย อยากอ่านต่ออีก
เอี้ยฟ้าจะเป็นอะไรมากรึเปล่านะ
-
:กอด1: ลุ้นมากว่าซันจาสู้ไหวไหม แต่ก็ผ่านมาได้ รออีกครึ่งค่าาาาาาา
-
รอจ้าาา
-
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
อุแหม่ อะไรมันจะชุลมุนวุ่นรักซันนี่ขนาดนี้ค้า
(แน่ใจว่ารัก? :a5:)
รอที่เหลือน้อ
:bye2:
-
อดีตของแฝดใกล้จะเปิดเผยแล้ว...
-
เจ็บที่ใจ?
ใครจะเจ็บ...เดาว่าซันนี่นะ
-
รออีก50% ขออย่างเดียวอย่าเอาจี้มาเกี่ยวกะฟ้า :m31: ยิ่งเจ็โดนยาอยู่
-
รอต่อ ลุ้นสุดขีด :z3:
:pig4:นะคะ
-
ทำอะไรกับแฝดไว้
-
รอจ้าาาาาาา :z2:
-
ค้างอ่ะ. มาต่อเร็วๆนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ
-
ซินนี่บางทีนายก็โหดเกินไปนะ
-
ไท่หลัน ไอ้ชั่ว แกรใช่ไหมที่ทำซิน
สกายยยยย ฆ่ามัน :angry2: :angry2: ไม่อยากให้ซินเจอเลย ฝันร้ายมันกำลังจะกลับมาหาน้องแล้ว
-
ใครคือไท่หลัน !!
o22
-
:sad4: เพียงแค่เอื่อมมือ ก็จะรู้ความจริง แย้วววว ><"
P.S. อ่านไปก็ทั้งลุ้นทั้งฮา ซันนี่กะจี้ จริงจัง :laugh:
-
โอยยยยยย ลุ้นแทบตายยยยย
คนคนนั้นเคยทำอะไรแฝดอ่าาาาา
รอๆๆ อีก 50% จ้าาาา
-
โจทย์เก่ารุมเร่า :เฮ้อ:
ไม่น่ารอด ยังรอด
-
และแล้วซั่นนี่ก็รอดมาได้ ว่าแต่ไท่หลันคือใคร
-
ฮึ่ยๆๆๆ เจ็บจี๊ดแทนซันนี่เลย อีกนิดเดียวจะเหยียบศัตรูตายแล้ว ทำไมสวรรค์ต้องกลั่นแกล้งซันนี่ให้แก้แค้นไม่สำเร็จด้วย (จริงๆก็ยังไม่รู้ว่าเค้าโกรธแค้นกันเรื่องอะไร แต่ก็ธรรมดามนุษย์เราใครที่เราชอบไม่ว่าเค้าจะถูกหรือผิดเราก็อยู่ข้างเค้าเสมอ :laugh: )รอลุ้นตอนหน้าว่าใครจะบาดเจ็บกันมากน้อยแค่ไหน ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
-
โอ๊ะโจทย์เก่ามาช่วยแล้วจะเปงไๆงละนี่ รอๆค๊าฟฟ
-
ตั่งหน้าตั่งตารออยู่นะ :bye2: :bye2:
-
อดีคของแฝดกานต์-ฉายกำลังจะมาแล้ววววว :z3: มันจะมาม่ามั้ยอะ :monkeysad:
-
อริเพียบเชียวนะ แฝดคู่นี้
ส่วนหนุ่มกล้ามล่ำที่มาช่วยนี่
มีปมกันมาก่อนใช่มั้ย ไม่น่าเลย
รู้สึกเหมือนจะเป็นคนดีนะ 555
-
คู่แข่ง(?)ตัวฉกาจปรากฏตัว
ลูกเป็ดรีบกลับมาให้แม่ซบด่วน
-
ตามทันแล้ว :a2:
น้องแฝดนี่ท่าทางจะศัตรูเยอะมากนะ
รอติดตามครึ่งหลัง
:กอด1:
-
เจอคนเก่าๆที่เคยทำเจ็บ
แต่พาจี้ไปส่งแบบนี้จะได้กลับเหรอซัน
-
บู๊กันมันเลยจ้าาาาา
เม้นแรกกับเรื่องนี้ เพราะอ่านรวดเดียวจบ
อิย้ะ
สนุกมากเลยค่าาาาา
แฝดนี่แฝดนรกจริงๆ
555555
เจ้าลูกเป็ดนี่ก็เอ๋อมากสุดๆ
ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักชิงๆ
-
ใกล้ได้รู้อดีตอันแสนเจ็บปวดของแฝดแล้ว
มันยังไงกันละเนี่ย แล้วอัศวินคิเค้ามีเอี่ยวกับเรื่องนี้มั๊ย
-
ใกล้เวลาเจาะเวลา
หาอดีตกันแล้วซินะ
o7
-
ซันนี่ ช่างเป็นที่รักของหลายๆ คนจริงๆ (?) o22
ตอนแรกนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ววว
ีรออีก 50% ที่เหลือ นะ
เอี้ยฟ้า หายไปไหนเนี้ยยย :m31:
-
มาแต่งต่อเร็วๆน้า เรารออยู่จ้า :bye2: :bye2:
-
ไท่หลันใช่คนที่ทำให้ซินเป็นแบบนี้ใช่หรือเปล่า
-
:z13: :z13: วันก่อนไม่ได้จิ้มมาจิ้มตอนนี้ล่ะกัน
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:
:o12: สงสารซันนี่อะ ฟ้าทำซันนี่คิ้วแตกได้ไง
-
อย่าได้มีเรื่องกันเลยเน้อ
แต่แบบอีกใจก็หวังให้มีเรื่อง จะได้เข้าใจกันมากกว่าที่ผ่านมา มีอะไรก็เล่า
งัดเรื่องข้องใจออกมาเคลียร์
สับสนจริงเรา
-
อ่านะ มันเป็นเรื่องจำเป็นนิ ใช่ม่ะ :z3:
-
เจ็บที่ใจไปพร้อมกะซันนี่ด้วยคนค่ะ รับไม่ไหวเหมือนกันถ้าต้องเจอสถานการณ์แบบนี้
มาต่อไวๆนะคะ ค้างมากมาย ^ ^
-
:sad4: ป๊าดดดดด เข้าใจผิดมะรุมมะตุม จริง
ผิดแรก >> ซันนี่ช่วยจี้ไม่ผิดแต่จูบไมอ่ะ :a5:
ผิดสอง >> เอี้ยฟ้าทำรัยกันในห้องน้ำนะ เจ๊อยากรุ :laugh:
P.S. ใจเย็นซันนี่ ไม่มีรัยหรอ แม้เจ๊จะอยากรู้เหมือนนู๋ก็ตาม ><"
-
ถึงจะรู้ว่าจำเป็นแต่เอี๊ยฟ้าทำงี้กะซันนี้ไมเนี่ยยยย :serius2:
-
ฟ้าทำซันนี่เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ
รู้ตัวบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ :a14:
-
ฟ้าทำกันแบบนี้ ซันนี่ก็ควรจะห่างๆออกมาเถอะ แมร่ง จะเพราะอะไรก็ช่าง
แต่ไม่ชอบแบบนี้เลย เมิงไปเดินตามแม่จี้ของเมิงเถอะ ครั้งที่สองแล้วนะ
-
เจ็บที่ใจจริงๆด้วย เซ็งลูกเป็ดฟ้าสุดๆ โกรธ :m31: :m31:
-
:z3: ตั้งเเต่เริ่มอ่านจนมาถึงตอนนี้... :เฮ้อ:
ไม่รู้ดิ ตั้งเเต่จี้โผล่มา รู้สึกได้เลยมาไม่ชอบใจเท่าไหร่ เเต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าไม่มีไรหรอก
แต่มาตอนนี้ เซนต์ผู้หญิงนี่เเเรงจริงๆพับผ่าสิ... :m16: (ทายผิดบ้างไม่ได้เลยยยย)
ซันผิดที่ไปจูบ แต่มันคงเป็นเพราะเรื่องในอดีตรึป่าว??? เลยสงสารเห็นใจ
แต่ฟ้าน่ะ ในเมื่อซันคือคนที่ตัวเองนั่งเฝ้ารอ นั่งคิดถึง แล้วทำเเบบนี้กัยคนที่ตัวเองพูดแบบนั้นด้วยงั้นเหรอ
:o12: ตอนเเรก บอกว่า เจ็บที่ใจ... งงเลย เลยทายว่า คงเป็นเรื่องในอดีตเเน่ๆ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่อง
ปัจจุบันทันด่วนขนาดนี้... ได้ยินเเค่เสียงเป็นใครก็คิดไปไกล แบบนี้มันตำใจยิ่งกว่าเห็นด้วยตาอีก แล้วยัง
สายตาที่ฟ้าใช้ กริยาที่ฟ้าทำ จะให้คิดยังไง เป็นใครก็เข้าข้างตัวเองไม่ไหวหรอก...
ซันถอยออกมาดีกว่ามั้ย ถ้าอยู่ใกล้เเล้วต้องทนฟัง ทนมอง ก็กลับบ้านเหอะ... อย่างน้อยๆก็มีซอลลี่อยู่ที่บ้าน
ส่วนฟ้าซันอย่าไปรอเลย คงอีกนาน(ปลอบน่ะปลอบกันอีกนาน) :serius2:
ปล. เจ็บจริงอะไรจริง กลางใจเลย ถ้าคนที่เรารักทำเเบบนี้ใส่ มันไม่ต่างอะไรกับยื่นไม้หน้าสาม ให้ศัตรูมาตีเเสกหน้าเราเลย
ไม่ต่างกันเลย... อินมากกกกก :กอด1:
-
เอี้ย ฟ้าไปตายซะ :angry2: :angry2:
ใช่ซํนนี่อาจจะผิดที่เผลอ
แต่ถึงขนาดทำซันเจ็บขนาดนี้แกยังไม่แล แกเลิกกับมันแล้วไปดูแลจี้คนสำคัญของแกเถอะ ขึ้นหว่ะ :beat: แค่นี้ก็รู้แล้วใครมันสำคัญกว่า แล้วนี่ครั้งที่สองแล้ว แถมยังมาทำอะไรแบบนี้ ต่อหน้าอีก ไม่มีใครมันทนได้หรอกโว้ยยย
อย่ายุ่งกับซันนี่อีกไอ้เชี่ยฟ้า :z6: :z6:
-
แอบไม่ชอบจี้เบาๆถึงแม้จะมีอดีตที่รันทดก็เถอะ :z3: :z3: :z3: :m15: :m15:
-
เอี้ยฟ้าาาาาาาาาาา
ซันนี่มันหมดหวานล้ะเหรออออออออ
:o12:
-
ตอนจี้มาครั้งแรกนี้โคตรจะหมั่นไส้จี้เลย หลังๆเริ่มเฉยๆล่ะ แต่ตอนนี้อี้จี้มันเป็นมารผจญความรักถ้ามากของฟ้ากับซันนนน :angry2:
ขออย่าให้ฟ้าทำอะไรจี้เลยน่ะ ถ้าทำอย่างมากก็แค่ภายนอกไรงี้ ย้ำเลยว่าแค่ภายนอกเท่านั้น !! ถ้าเลยไปกว่านั้นน่ะ ขอให้ซันนี่นอกใจไปมีคนอื่นบ้าง และให้ฟ้าเป็นวงกลมของซันนี่ด้วยยยยยย :fire:
-
โจทย์มาเรื่อยๆ แก้ปัญหากันไม่ตก..
-
มันก็คงผิดที่ซันนี่เผลอไปจูบจี้
แถมสถานการณ์ตอนนี้มันจำเป็นที่ต้องช่วยคนที่กำลังโดนยา
และทั้งฟ้ากับจี้ก็ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ
แต่แบบซันนี่ก็โดนมาไม่น้อยเหมือนกันนะเว้ย แถมที่เหวี่ยงนั่นยังเป็นการไปเพิ่มแผลให้ซันอีก
อย่างน้อยถามไถ่สนใจกันซักนิดเหมือนไม่มี ไอ้ลูกเป็ดเอ๊ย ถ้าจะเป็นแบบนี้ฉันว่าเอ็งไปหาแม่ใหม่เหอะ
คือถามว่าเข้าใจที่ทำไหม ก็พอเข้าใจ แต่มันก็เจ็บตามซันนี่ไปด้วยอ่ะ
เรื่องจี้นี่คิดว่ามันเป็นแผลนึงในใจซันนี่นะ ถ้ายังคิดจะเดินไปด้วยกันต่อก็ขอให้ทำอะไรซักอย่างเหอะ
-
เอี้ยฟ้า!!!!!!!!
โกรธ!!!!!!!
บังอาจทำซันนี่เจ็บที่ใจ - -
-
นรกจริงว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หงุดหงิดอ่ะ แง่งงง กำลังจะดราม่ามั้ยคะ?
ปมของซินกำลังจะเผยใช่มั้ย
แล้วซันนี่ล่ะ ต้องมานั่งเจ็บปวดใจ
เพราะไอ้ลูกเป็ดที่มาขอให้สอนความรัก เหอะ
ไม่พอใจฟ้าประทาน แล้วที่เหวี่ยงอ่ะ ตกใจที่ซันนี่ไปจูบจี้เรอะ
กรี๊ดดดดดดดด เอี้ยฟ้า ไปไหนก็ไปเลยป๊ายยยยยยยย
ความดีที่ทำมา หมดแล้วว๊อยยยยยยยยยยย
มาทำซันนี่เจ็บอ่ะ อย่าอยู่เลย คะแนนเป็นศูนย์แล้วแก :seng2ped:
-
ต้มยำกุ้งหม้อใหญ่ ต้องกินอีกกี่มื้อเนี่ย
-
:m31:ซันซายน์คงจะหึงเอี้ยฟ้าแน่ๆเลย
-
อยากจะกรี๊ดซักร้อยครั้ง กรี๊ดดดดดดดดดดด ><
ทั้งน้องซันกะเอี้ยฟ้า"ช่วย"คนอื่นง่า แอร๊ยยยยยยย (เป็นไรมากกป่ะเนี่ย 555)
น้องซันอย่าน้อยใจไปเลยน้า
ที่เอี้ยฟ้าทำไปเพราะต้อง"ช่วย"จริงๆ (จะเน้นคำว่าช่วยทำม๊ายยยยย ><)
เดี๋ยวเค้าจัดคืนให้ อ๊ายยยยยย :z1:
-
เกลียดจี้เลยบอกตรงๆ หมั่นไส้ด้วยยย อ๊ากกก :z3:
สงสารซันนี่ :m31: ฟ้าประทานคะ! ถ้าซันนี่เป็นอะไรขึ้นมาแกจะรับผิดชอบมั้ยฮะ
ไปรับผิดชอบอิจี้เลยไป๊
//กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง :serius2:
-
เจ็บแทนซินเลย
มานั่งฟังเขา....
-
มัน หนึบมาก
-
อ้าว...ฟ้าประทาน ทำซันนี่บาดเจ็บได้ไงอ่ะ
เคือง :m16:
-
เอี้ยฟ้า :fire:
ทำซันนี่เจ็บแล้วยังไม่สนใจ
ซันนี่อย่าใจอ่อนง่ายๆอีกน้าาา
-
เจ็บสองเด้งสามเด้งเลยเนาะซันนี่ เจ็บตัวแล้วยังต้องเจ็บที่ใจกำลังสองอีก นั่งอยู่ตรงนั้นก็เจ็บกลับไปหาซินก่อนดีกว่ามั้ยซันนี่ ซินรออยู่ที่คอนโดนะ ยังไงซินก็ไม่มีทางทำให้ซันนี่เจ็บแน่นอน ตอนนี้แอบเคืองฟ้านะทำซันนี่เจ็บอ่ะ รู้บ้างรึเปล่าว่าซันนี่เจ็บตัวด้วยอ่ะ ระวังเหอะซันนี่โกรธขึ้นมาจะซวย :laugh: รอตอนต่อไปว่าใครจะเจ็บเป็นรายต่อไป :เฮ้อ: ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
-
ฟ้าโหด ผลักซันนี่แบบนั้นได้ไง
ง่า อยากอ่านอีกๆๆ
-
:m15: :m15: :m15:
ไม่ชอบบนังจี้เลย ฮึ้ยยยย
-
เง็ง เซง
-
ไอ้ลูกเป็ดแกทำอะไรลงไป
-
อยากจะร้องไห้......
:z3:
-
อ่านจบแล้วปวดที่ใจอะ ลูกเป็ดทำอย่างนี้กับแม่เป็ดได้อย่างไร :z3: :z3: :z3:
-
เจ็บแทนซันนี่ ถึงจะรู้ว่าฟ้าไม่ผิดก็เถอะ
-
ปวดที่ใจ ขอตอนต่อไปอย่างด่วน :sad4:
-
ว่าแล้วมันต้องเป็นอะไรแบบนี้ ตั้งแต่เห็นชื่อตอนแล้วรู้ว่าจี้โดนยาล่ะ
แต่ก็อดเจ็บแทนซันนี่ไม่ได้จริงๆ ตอนนี้โคตรโกรธฟ้าอ่ะ
ไม่ชอบจี้มาตั้งแต่แรกล่ะ ตอนแรกนึกว่าแค่พี่น้องกัน แต่นี่คงไม่ใช่แล้วม๊างงง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว่าเเล้วต้องเกี่ยวอีจี้กริ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอิฉันเดาถูก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
OMG ฉันไม่ชอบตั้งเเต่เห้นเเล้ว ยัยจี้ :m31:
:m31:ลูกเป็ดชั่ว
-
ตอนแรกก็เดาว่าเจ็บที่ใจจะเป็นใครเพิ่งมารู้
ตอนนี้เองสงสารซันจังเลย โกรธเอี้ยฟ้าแล้ว
ทำซันเจ็บตัว :m31:
-
โอยยยย อยากจะกระโดดถีบขาคู่เอี้ยฟ้าจริงๆ
ทำไมทำแบบนี้กับซันนี่ได้
หนีไปเลยซันนี่ หมันไส้ฟ้ามัน
อ่านตอนนี้แล้วเจ็บที่ใจจริงๆคะ ฮือออออออออออออ สงสารซันนี่ TT
-
ขอ :z6: เอี้ยฟ้าก่อน!!
แมร่ง ! ซันนี่คิ้วแตกเลยเห็นไหม :angry2: โกรธฟ้าโคตรๆ
เข้าใจอารมณ์อากาศไม่พอเลย เคยเป็นมันเหมือนจะตายให้ได้ เค้ามองไม่เห็นเราสินะ :sad4:
ไม่ให้อภัยฟ้า เกลียดอิบ้าจี้ รักแฝดฉาย :กอด1:
:pig4:นะคะ รอตอนต่อไป
-
อ่านแล้วหน่วงอย่างแรง!!!!!
ทำไมเอี้ยฟ้าทำกับซันนี่แบบนั้นอ่ะ ถึงซันนี่มันจะเผลอไปจูบจี้แต่ก็ไม่ควรทำกับซันนี่รุนแรงแบบนี้อ่ะ แล้วดูดิ่ ตัวเองทำซันนี่คิ้วแตกก็ยังไม่สนใจ คือถ้าจี้มันสำคัญนักก็เลิกมายุ่งกับซันนี่เหอะ
แล้วก็นะ...ซันนี่ก็กลับคอนโดไปหาซินดีกว่า เพราะต่อให้นั่งอยู่ในห้องต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ได้แต่นั่งทนเจ็บใจไปเปล่าๆ มันไม่สนเราก็ช่างหัวมัน
เอี้ยฟ้า! แกทำซันนี่เจ็บมาก ชั้นขอแบนแก!!!! *อินมาก*
-
เจ็บที่ใจแทนซันนี่
นี่เป็นครั้งแรกที่เราโกรธเอี้ยฟ้าจริง ๆ
แม่ม..ถ้าห่วงจี้นัก
ก็อยู่กันไปสองคนเหอะ
ซันนี่อาจจะผิดที่ไปจูบจี้
แต่เอี้ยฟ้ามีสิทธิ์อะไรไปทำซันคิ้วแตก
แถมยังไม่เหลียวแลอีกด้วย
ซันนี่..
แม่ว่านู๋ห่างเอี้ยฟ้าหน่อยดีกว่า
ให้มันสำนึกเสียบ้าง
โอ๊ยยย น้ำตาจะไหลสงสารซัน :m15:
-
เจ็บที่ใจจริงๆ
ก็รู้ว่าฟ้ากับจี้ผ่านอะไรๆมาด้วยกัน
แต่ถ้าทำแบบนี้ก็อย่ามารักซันเลย
ซันไปหาซินดีกว่า อย่าอยู่กับคนแบบนี้ให้เสียใจเลย
อีกอย่างตอนนี้ก็มีเรื่องในอดีตขึ้นมาสะกิดอีก
โอ้ยยยย เครียด อิลูกเป็ดบ้าาา อิจี้บ้าาาาา :fire:
-
อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
ส่วนเกินงั้นเหรอ
เครียดจัง
หวังว่าเจ้าลูกเป็ดจะมีทางออกดีดีนะ
เฮ้อออออออออออออ :L2: :L2:
-
ไม่ใจแค่ซันนี่ที่เจ็บที่ใจ คนอ่านก็เจ็บเหมือนกัน :m15:
หน่วงก่อนนอนอีกแร้วววววววว :sad4:
-
เจ็บที่ใจไปกับซันนี่.
อะไรจะขนาดนั้นวะเอี้ยฟ้า. ขนาดคิ้วแตกนะ
ยังไม่มาสนใจกันเลย
ฮึ่ยยยยยย
-
เจ็บที่ใจจริงๆ :sad4:
ก็เข้าใจนะว่าจี้โดนยานะ แต่ฟ้าไม่ทำซันนี่ขนานนี่เลยนิ
ทำคิวซันนี่แตกแล้วยังไม่รู้อีก เนี่ยนะที่บอกรักซันนี่อ่ะ
อยาก :z6: ฟ้าสักที และ :beat: จี้ ที่เรียกแต่ฟ้าอยู่นั้นล่ะ
-
ใช่ ผมชื่อ"ซันชายน์"
ซันนี่ไว้ให้เฉพาะคนพิเศษเรียกเท่านั้น!!
ซึ่งต่อไปนี้ไอ่ลูกเป็ดก็ไม่มีสิทธิพูดคำว่าซันนี่อีก
หมันไส้ไอ่ลูกเป็ดกะจี้โว้ย ย :m31:
รักกันนักก็ไปอยู่ด้วยกันเลยไป๊!! :angry2:
-
ซันนี่คนดี ยังพอมีแรงเหลืออยู่มั้ย
ลุกออกมาเถอะ ถ้าฟ้ามันรักไอ้หน้าหวานนั่นนักก็ปล่อยให้มันเทิดทูนกันไป
p.s. ถึงชั้นจะอวยเมะ แต่ชั้นเข้าข้างเคะสุดที่รักคนนี้เฟ้ย ไอ้เอี้ยยยยยยยฟ้า!!!
หลายคดีแล้วนะ ไม่มาช่วยแล้วยังมาทำร้ายซ้ำอีก
:กอด1: หนามยอกใจต้องเอาอะไรบ่งกันล่ะเนี่ยยย :กอด1:
-
เข้าใจว่าฟ้าคงมีเหตผลที่ต้องทำแบบนั้นนะคะ
แต่แบบนี้เหมือนเห็นคนอื่นสำคัญกว่าซันนี่อะ
ทำได้ยังงายยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :seng2ped:
-
โกรธลูกเป็ดว่ะ ทำไรนี่คิดถึงซันนี่บ้างมั้ยเนี่ย :fire:
-
อ่านแล้ว :a5: ปวดม้ามค่าาาาาาาครึ่งหลัง :monkeysad: อิฟ้าประทานมาเคลียร์ด่วนๆเลยจ้าาาาาไม่งั้นโดน :z6:
-
ว่าแต่ซันนี่แนะนำตัวทำมั้ยนะ อิอิ
ต้องมีอารายแน่ 5555555
-
กลายเป็น "ส่วนเกิน" ซะงั้น
ซันอาจจะผิดจูบ แต่ซันไม่ได้เริ่มก่อนนี่นา
ที่สำคัญก็แค่ช่วยคนเมายา
ฟ้าทำเกินไปหน่อยนะ ดีเท่าไรซันพาจี้กลับมาอย่างปลอดภัยอ่ะ
ทั้งๆที่ซันก็แย่เหมือนกัน
ก็ไม่รู้นะว่า ฟ้าคิดอะไรอยู่หรือรู้สึกยังไง
แต่เราจะเข้าข้างซันนี่อ่ะ เบื่อฟ้าว่ะ
สุดท้ายก็ยังคิดอยู่ดีว่า ซินกะซัน ไม่น่ากลับมาไทย เฮ้อออ
ปล.นอนไม่หลับอ่า อินเกิ๊น!!! มันไม่เคลียร์ มาต่อไวๆนา
-
:o12: :o12:
ซันนี่~ เศร้าอ่าาาาาาา
ฟ้านายทำซั่นนี่คิ้วแตกอ่ะ ทำไมทำงี้อ่ะ
:z3: :z3:
-
น้องซันของป้า ลุกออกมาจากตรงนั้นเถอะ
หนูซันเจ็บ ป้าก็เจ็บนะ :m15:
-
เค้ารับไม่ด้าย :เฮ้อ:
-
ซันเอ้ยยยยยยยยยยย...เจ็บแทนว่ะ
ปล่อยเอี้ยฟ้ามันไปเหอะ กับไปหาซินนะลูก ชิงซินมาจากกาย
(อย่าถือสาเม้นนี้เลย)(ฮา)
-
อยากจะ :z6: เอี้ยฟ้า หลายๆ รอบ
ไอ้ลูกเป็ด :fire: กล้าทำแบบนี้กับซันนี่ได้ยังไงงงงง
ว่าแล้ว ทะแม่งๆ ตั้งแต่ชื่อตอน ยัน ซันนี่หิ้วอิจี้มา
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :m31:
ไม่พอใจ เอี้ยฟ้าสุดๆ อะ กล้าทำ ซันนี้เค้า เจ็บได้ยังไง
บังอาจมากกกกกกกกกกก :angry2:
-
เป็นใครก็เจ็บที่ใจว่ะซันนี่ เฮ้ออออออออออออ กระทืบเอี้ยฟ้าเล่นแม่ง
-
หึ โกรธเอี้ยฟ้าแล้ว
มาอธิบายให้ซันนี่หน่อยก็ได้ ทําแผลให้ซันนี่แปปเดียวเอง
ค่อยกลับไปทําอะไรๆกับจี้ก็ได้ ปล่อยให้แผลของซันนี่แห้งขนาดนั้น
หึ รีบมาต่อเลยนะ งอนจริงๆ นะเนี่ยทั้งคนเขียน ทั้งเอี้ยฟ้าเลย
-
เจ็บที่ใจ โอ้ยยย แกทำอาร๊ายยไอ้ลูกเป็ด!! :z3:
-
แอบงอนฟ้าทำเย็นชากับซันนี่ หรือฟ้าโมโหหึง คนเขียน
ตอนมาเลยด้วยนะคะ อยากรู้ๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ:ซันนี่ปวดใจอะ :monkeysad:
ฟ้าจะททำอย่างไงต่อไปนะ :z3: :z3:
:bye2: :bye2:รอตอนหน้าคะ :กอด1: :กอด1:
-
ซันนี่จ๋า...งอนนานๆเลยลูก จับทำเป็ดย่าง ไปเลย บังอาจทำซันนี่ได้ :seng2ped:
-
ไอ้ลูกเป็ด ไปตายซะ :z6: :z6: :z6:
เฮ้ออ ซันนี่จ๋า อุตส่าห์ฝ่าดงตีนอริมาได้ ยังมาโดนไอ้ลูกเป็ดทำร้ายจิตใจอีก :กอด1:
แต่เหมือนคนที่โผล่ออกมาพร้อมพี่กล้ามปูนั้นจะมีอดีตกับแฝดนะ ถึงขั้นจัขับรถชนเลย ท่าทางจะเรื่องใหญ่
-
แอบอยากให้ซันนี่ไปกิ๊กกับพ่อบ้าน(โดนFCเอี้ยฟ้าถีบกระเด็น)
อยากให้ฟ้าโดนคืนมั่งจังเลย(ซาดิสละหล่อน)
:m16:
-
ฟ้าาาาาาา ทำอะไรกับจี้
กรุณามาอธิบายด่วน :fire:
สงสารซันนี่ที่สุด :monkeysad:
ย้ากกกกก :m31:
-
เหอะๆ มาม่า อีเอี้ยฟ้าแม่งคบไม่ได้ เลิกแม่งเลย 5555
-
คุณขาได้โปรดจัดมา ถ้าคิดว่ายังเจ็บกันไม่พอ ซิก ซิก
-
ข้อข.จะดีกว่า ยังไงซะก็ต้องมีเรื่องต่อ ถ้าซ้ำเดิมนานๆ จะไม่ดี
-
เราขอหน่วงเป็นระยะ แล้วกัน รีบง้อให้กระชุ่มกระชวยซักนิด
แล้วจะหน่วงอีกแป๊บก็ไม่ว่ากัน ดีกว่าปล่อยให้หน่วงนาน พาถ่ายไม่ออกนะคะ
-
เค้าจะเอาข้อ ข.ไข่ โฮกกกกกกก
เอี้ยฟ้ารีบๆง้อให้ไวเล๊ยย สงสารซันนี่
เอ่อ ง้อก่อน แล้วค่อยไปหน่วงทีหลังก็ยังดีฟร่ะ
ดีกว่าหน่วงแล้วหน่วงอีก อ๊ากกกกกก
จะงอนเอี้ยฟ้าแล้วนะ รีบง้อซันนี่ให้ไวเลย มีไรก็เคลียร์กันเซ่
ซันนี่อย่ามัวแต่หงอย ลุยโล้ดด ตบหัวเอี้ยฟ้าให้หลุดเลย ชอบไม่ชอบอะไรบอกมันไป
มันกำลังหัดเรียนรู้?ความรักอยู่นิ สั่งสอนยัดใส่สมองมันซะ โฮกกกกก
โวยวายๆ ตะกุยคนแต่ง สู้ๆน้าา
:กอด1:
-
ขอเป็นข้อ ข.ไข่ ดีกว่าค่ะ จะได้ดำเนินไปสู่ความหน่วง ที่เร้าใจ?? กว่าเดิม 5555555+
-
ตอบข้อไหนก้อหน่วงเหมือนกันหมดอ่าาาาาาาาาา
:z3: :z3: :z3:
กอ.ไก่ ละกัน รีบๆหน่วง รีบๆหายหน่วงไวๆ ทำจายไม่ด้ายยยยยยยย
ขอ.ไข่มันดูหน่วงครั้งยิ่งใหญ่ ม่ายยยยเอาาาาาาาา เด๋วขาดใจตาย ถึงฟ้าจะง้อก่อนก้อเหอะ
ปล.ความเห็นของเค้าเค้าคิดว่างี้อ่ะนะ
กอไก่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z10:
-
:z3:เอาแบบค่อยเป็นค่อยไปได้ปะ
หน่วงมากๆเดี๋ยวเคลียดอะ :เฮ้อ:
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปเน้อ :bye2: :bye2:
-
ขอเป็นหน่วงต่ออีกนิด แล้วง้อเลย ในตอนเดียวกันได้มะคะ
ขอ กอไก่ ครึ่งนึง ขอไข่ครึ่งนึง เอามามิ๊กๆๆๆกัน ^^
:L2: :L2:
-
ตามใจคนแต่งค่ะ อย่าถามเลย เดี๋ยวจะมีทางเลือกที่ 3 4 5 มาให้ลังเลอีก
แบบไหนก็รออ่าน รอโบกกบาลไอ้ลูกเป็ดงี่เง่าเหมือนเดิมน่ะแหละ
-
หน่วงเหมือนกันทั้งคู่เลือกไม่ถูก เอาเป็นข้อข.ไข่ดีกว่า ฟ้ารีบไปง้อแล้วให้ซันเล่นตัวแล้วจะได้หน่วงกันต่อ หุหุหุ
-
เอาก.ไก่ดีกว่า
ถ้าข.ไข่มันต้องพบกับความหน่วงครั้งใหญ่อีก
ไม่อยากเจอเลย
-
เลือกไม่ถูกเลย งั้นเอาเป็นว่า
แต่งอะไรมา เค้าก็อ่านแล้วกัน :m15:
แต่ขออย่าให้หน่วงนานๆ นะ
หายใจไม่ออกตายพอดี :กอด1:
-
เอาเป็นก ไก่หน่วงต่ออีกนิด แล้วตามด้วย ข ไข่ ฟ้ามาง้อเลยได้เปล่า --
-
ข.ไข่) ให้เอี้ยฟ้ามันรีบง้อซันนี่ซะตั้งแต่บัดเดี๋ยวนี้เลย เรื่องจะได้ดำเนินต่อไป ..สู่ความหน่วงครั้งใหม่ที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม
หน่วงบ่อยดีกว่าหน่วงนาน
-
ข.ไข่ ละกัน
อยากให้ฟ้าง้อซันนี่ก่อน เรื่องหน่วงครั้งใหญ่ ก็ค่อยรอไป
-
ข.ละกัน นะ
-
ข้อ ข. ล่ะกันค่ะ อย่างน้อยรีบง้อซันก่อนเดวซันจะเสียใจกว่านี้ แต่จริงๆในใจก็โรคจิตนะแบบถ้าหน่วงต่อไปทรมานใจดี แต่ เอา ข.ดีกว่า :3123:
-
ข. อ่ะ อย่างน้อยเอี้ยฟ้า
ก็ง้อไปเรื่องนึงแระ :m29:
-
ขอ ก.ไก่ แต่หน่วงครั้งใหญ่ก้อขอให้มานมีอีกนะนะนะ อิอิ><
มันรู้สึกแบบว่าจุกได้อีก แหะๆ^^!!
รอรอนะค๊าฟฟฟ
-
ถ้าเลือกข้อ ก ไก่ เรื่องหน่วงครั้งใหญ่นี้อีกนานถึงจะมาหรือว่ามาเร็วเหมือนเดิมอ่ะ
ถ้ายังมาเร็วเหมือนเดิมเราจะเลือกข้อ ข ไข่แทน :laugh:
-
ก. ล่ะกันค่ะ ไม่อยากเจอหน่วงครั้งใหญ่
-
ข้อ ข. ดีกว่า
เพราะดูแล้วข้อ ก. หน่วงต่อไปอีกตอน ยังไงก็ได้เจอหน่วงครั้งใหญ่เหมือนกัน
ให้มันกระชุ่มกระชวยหัวใจก่อนดีกว่า เนอะ
-
ข้อ ข. ละกันค่ะ พี่ฟ้ารับมาง้อซันนี่ไวๆน๊าา
-
ข้อไหนก็ได้ค่า
ถ้าอยากทำร้ายจิตใจคนอ่าน กระซิกๆ
:o7:
เพราะข้อไหนมันก็หน่วงเหมือนกัน
แต่ใจแอบเอนไปทางข้อ ก
เพราะตอนนี้โกรธไอ้เอี้ยฟ้ามากถึงมากที่สุด
โกรธกันนานๆเลยมันจะได้สำนึกซะมั่ง
เชอะ!!!
:a14:
-
ข้อไหนก็ได้ค่า
ถ้าอยากทำร้ายจิตใจคนอ่าน กระซิกๆ
:o7:
เพราะข้อไหนมันก็หน่วงเหมือนกัน
แต่ใจแอบเอนไปทางข้อ ก
เพราะตอนนี้โกรธไอ้เอี้ยฟ้ามากถึงมากที่สุด
โกรธกันนานๆเลยมันจะได้สำนึกซะมั่ง
เชอะ!!!
:a14:
(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.sbothailand.net)(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.sportzeed.net)(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.newsportpro.net)sports
-
ข.ไข่) ให้เอี้ยฟ้ามันรีบง้อซันนี่ซะตั้งแต่บัดเดี๋ยวนี้เลย เรื่องจะได้ดำเนินต่อไป ..สู่ความหน่วงครั้งใหม่ที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม
:o12: ทิ้งท้ายซะไม่กล้ากดเลือกเลย
แต่ไม่ไหวอ่ะสงสารซันนี่!
จิ้ม ข. ไปแรงๆ
-
เจ็บ ที่ใจ อุ๊ย ว้ายยย
-
:m15: แค่นี้ก็เจ็บตับจนอวับวะสำคัญพิการเเล้ว...
มีหน่วงกว่านี้อีกเหรอ เป็นฟ้าหรือซันนี่ล่ะที่ทำให้หน่วงหนักขึ้น...
คนอ่านก็อ่านเเล้วหน่วงจริงๆ ทั้งหนักหน่วง และปวดหน่วงๆ?
:z13: สะกิดต่อมรับความรู้สึกคนเขียน...
:z10: พบว่าคนเขียนเป็นพวกS คนอ่านจึงเป็นM ตายละวา คุณตูเป็นMไปแล้ววววว
ยังไงก็อยากอ่านอยู่ดีเเหละน่า :กอด1: อยากอ่านต่อไวๆจัง หุหุ(อ้อนหน่อย!)
-
อยากให้เอี้ยฟ้ารีบมาง้อ
แล้วให้ซันนี่งอนนาน ๆ
อย่ายอมดีด้วยง่าย ๆ
ให้มันสำนึกว่าอย่าทำแบบนี้อีก o12
ที่เลือกข้อนี้เพราะโกรธเอี้ยฟ้าจริง ๆ
เชอะ!!!! :a14:
-
เราตามเข้ามาอ่านตามที่ไปแนะนำไว้อ่ะคะ
กรี้ดมาก ชอบฝาแฝดแบบนี้อ่ะ อ่านแล้วเคลิ้ม :a5:
แต่อ่านอ่านไปเหมือนโดนฟ้าขโมยซีนเลย 55
อยากเมนท์มากกว่านี้แต่มึนมาก อ่านรวดเดียวข้ามคืนเลย :t3:
ขอบคุณมากที่แนะนำนะคะ
-
สงสารซัน ฟ้าทำไมทำแบบนี้
-
มันเจ็บที่ใจจริง ๆ เวลาอ่าน
โอย อินจัีด TT
-
ซันนี่หึงอ่ะ
เอี้ยฟ้ามาง้อด่วนน
-
Chapter :: 31 :: ความคาดหวัง?
“อ๊ะ..คุณฟ้า...คุณ..ฟ้.า”
ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา..
มีบางสิ่งที่ผมไม่เคยตระหนักเกี่ยวกับตัวเองมาก่อน..
นั่นก็คือ... บางทีผมอาจจะเป็นมาโซคิสม์ก็ได้
“หึหึหึ..”
ตลกตายล่ะ! ผมแค่นหัวเราะแล้วเอนหลังพิงโซฟาในสภาพของคนหมดแรง ก่อนจะค่อยๆ ปิดตาลงช้าๆ ด้วยรู้สึกอ่อนล้าเต็มทน ปล่อยให้เสียงอะไรต่อมิอะไรที่เล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำผ่านเข้าสู่หูซ้ายแล้วทะลุออกไปทางหูขวาอย่างที่ไม่คิดจะเหนี่ยวรั้งให้มันเข้ามารกรุงรังอยู่ในสมอง..
ผมโกหก...?
อ๋อ แหงสิ ก็ถ้าไม่คิดอะไรจริงผมจะมีสภาพแบบนี้งั้นเรอะ?!
เหอะ นึกแล้วก็ให้สมเพสตัวเอง ทั้งที่ตอนที่ผมยอมรับหมอนั่นเข้ามาในชีวิตอย่างเป็นทางการก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องได้สิ่งใดตอบแทน หรือแม้แต่จะต้องสูญเสียสิ่งใดไป แค่รู้สึกว่าไม่ได้ลำบากใจหากจะมีเขาคอยอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็เท่านั้น
ความเจ็บปวดจากความผิดหวังในอดีตสอนให้ผมเรียนรู้ที่จะอยู่อย่างไม่คาดหวัง เพราะนั่นเป็นหนทางเดียวที่จะเยียวยาหัวใจที่มีรอยร้าวให้คงอยู่ต่อไปได้โดยไม่แตกสลายไปซะก่อน
ผมรู้ตัวดีว่าอ่อนแอเกินกว่าจะทนรับความผิดหวังได้อีกเป็นครั้งที่สอง..
ดังนั้นผมจึงไม่ได้หวังว่าจะต้องได้หัวใจทั้งหมดของหมอนั่น พอๆ กับที่ไม่ได้ตั้งใจจะยกหัวใจทั้งหมดของตัวเองให้เขาเช่นกัน เพราะผมแน่ใจว่าพื้นที่ส่วนใหญ่ในใจของผมถูกยึดครองโดยซิน เหมือนกับที่ใจของซินก็ถูกยึดครองโดยผม เราอาจจะมีคนสำคัญเพิ่มขึ้นมาอีกมากมายตลอดการเดินทางแห่งชีวิต แต่คนที่สำคัญที่สุดก็ยังคงเป็นกันและกันอยู่ดี
และตราบใดที่ใจของผมยังอยู่ที่ซิน ผมจะไม่มีวันเจ็บอีก..
แต่วันนี้ ..มันไม่ใช่
ผมประเมินตัวเองสูงเกินไป!
ทั้งที่เคยเจ็บปวดเจียนตายมาแล้วครั้งหนึ่ง มาถึงวันนี้ผมรู้แล้วล่ะว่าตัวเองยังคงไม่เข็ดขยาดกับการคาดหวัง
ผมหวัง.. หวังว่าตาของเขาจะมองมาที่ผมเพียงคนเดียว หวังว่าหูของเขาจะคอยฟังแค่เสียงของผมเพียงคนเดียว หวังว่าในหัวของเขาจะมีแต่เรื่องราวของผมเพียงคนเดียว และหวังว่าในใจของเขา..ก็จะมีแค่ชื่อของผมเพียงคนเดียว
ยิ่งกว่านั้น..
ผมหวังว่าตัวเองจะไม่ต้องเจอกับความผิดหวังอีก..
หากแม้นผิดหวังครั้งนี้.. หัวใจของผมอาจแหลกเหลวไม่มีชิ้นดีเลยก็ได้
ผมควรทำยังไง..
กับความคาดหวังครั้งใหม่ที่เสี่ยงต่อการทำลายหัวใจของตัวเอง
จะเดินหน้าต่อไป..
หรือหยุดทุกอย่างเอาไว้เพียงเท่านี้ดี..?
“..นี่..ซันนี่”
“..อือ” น้ำเสียงโทนคุ้นเคยบวกกับแรงเขย่าเพียงเล็กน้อยทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัว ก่อนจะค่อยๆ ปรือหนังตาอันหนักอึ้งขึ้นอย่างเชื่องช้า
“ฟ้า...” สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าขาวของคนที่อยู่ในห้วงคำนึงแม้ยามหลับกำลังขมวดคิ้วยุ่งพร้อมกับส่งสายตาเป็นกังวลมาที่ผม
ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นกำลังสะท้อนเพียงเงาของผม ..เงาของผมคนเดียว..
“ซันนี่?”
“.........” ผมไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองกำลังฝันอยู่หรือว่าตื่นขึ้นมาแล้วกันแน่ แม้แต่ฝ่ามือเย็นเฉียบที่เอื้อมมาแตะบนหน้าผากอย่างอ่อนโยนก็ไม่อาจทำให้ผมมั่นใจได้ อยากจะลองยื่นมือไปสัมผัสให้รู้แน่แก่ใจ แต่ก็กลัวว่าสิ่งที่คว้ามาได้จะมีเพียงความว่างเปล่า ..จึงชะงักมือค้างไว้อย่างนั้น
“ซันนี่?” จนกระทั่งมือเย็นเยียบที่แตะหน้าผากเมื่อครู่เปลี่ยนมาจับมือที่ยกค้างไว้ของผมนั่นล่ะ ผมจึงมีความกล้ามากพอที่จะลองยื่นมันขึ้นไปอีกนิดเพื่อที่จะได้แตะแก้มของเขา คิ้วของเขา จมูกของเขา และริมฝีปากของเขา
“..........” สุดท้ายจึงสอดมือเข้าไปที่ท้ายทอยแล้วโน้มใบหน้านั้นลงมาหาเพื่อทำการยืนยัน
ผมเพียงแค่อยากแน่ใจ ..ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นของจริง
“อืมมม” สัมผัสหยุ่นนิ่มของริมฝีปาก อุณหภูมิร่างกายที่แตกต่าง ลมหายใจกลิ่นเมนทอล และรสชาติหวานของไซลิทอล.. ทั้งหมดถูกถ่ายทอดมายังผมเหมือนเป็นคำตอบของคำถาม ..ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่ความฝัน
“ซันนี่..” เสียงกระซิบเรียกชื่อทุกครั้งที่ผละออก น้ำหนักตัวที่กดทับลงมา รวมทั้งแรงกอดรัดที่เพิ่มขึ้นทุกขณะก็ยิ่งตอกย้ำว่ามันคือความจริง
ฟ้าประทานที่ผมกำลังกอดอยู่นี้มีตัวตนจริงๆ
“อะแฮ่ม” เสียงปริศนาที่ดังขึ้นขัดจังหวะเคลิ้มทำเอาผมถึงกับสะดุ้งตัว รีบผละออกจากวงแขนของคนที่โอบกอดเอาไว้และผุดขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ สติสัมปะชัญญะกลับคืนเข้าร่างเกินกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็น เลิ่กลั่กหันซ้ายหันขวาพลันสายตาก็ไปปะทะเข้ากับ เมรันดรี ..พ่อบ้านหน้าตาดีของเอี้ยฟ้ากำลังยืนส่งยิ้มบางๆ มาให้..
!!.. ผมหันกลับมามองหน้าเอี้ยฟ้าแบบตื่นๆ ทั้งสับสน ทั้งตกใจ
เฮ้ย! อะไรวะ? เขาเข้ามาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่? นานแค่ไหน? แล้วเห็นอะไรบ้าง? ..โอยยย ตายกู ตายๆ โชว์ไปกี่ช็อตวะเนี่ย? อับอายขายขี้หน้าเขาไหม ซันชายน์~?
“หึๆ หึๆ” แต่ขณะที่ผมกำลังสับสนจนไม่รู้จะเอาหน้าหล่อๆ ของตัวเองไปไว้ที่ไหนดีนั้น ไอ้เอี้ยเจ้าของห้องดันนั่งกุมขมับหัวเราะขบขัน จนผมต้องตวัดสายตามองมันแบบเคืองๆ
ฮึ่ม! ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกเรอะมึง? นอกจากไม่เตือน ไม่ห้าม แมร่งยังเสือกทำเนียนไหลตามน้ำพากูโชว์เลิฟซีนให้อีตาพ่อบ้านนี่ดูซะงั้น มึงนะมึง ไอ้เอี้ยฟ้า! ฮึ่ย!!
“โอ๊ะ..” ไอ้บ้าหัวหงอกหลุดปากร้องเบาๆ เมื่อถูกผมซัดต้นแขนมันไปทีแบบไม่มีออมแรง แต่ก็แค่นั้นแหล่ะ ไอ้คนหน้ามึนมันยังนั่งหัวเราะต่อได้หาระคายเคืองไม่ ..กูล่ะหมั่นไส้เป็นบ้า ฮึ่ย! แล้วแม่งจะขำเอี้ยไรนักหนาวะ? เดี๋ยวปั๊ดโบกกะโหลกแตก
ไวเท่าความคิด ผมเงื้อมือขึ้นอีกครั้งหวังทำดังตั้งใจ แต่พอนึกได้ว่าห้องนี้ไม่ได้มีแค่ผมกับมันก็เลยชะงักกระทันหัน ก่อนจะลดมือลงแล้วค่อยๆ เหลือบไปมองคุณพ่อบ้านที่อยู่อีกฟากของเตียงอย่างไม่แน่ใจนัก และก็ได้เห็นว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรพวกผมแล้ว แต่กำลังวุ่นอยู่กับการปรับสายน้ำเกลือ
น้ำเกลือ? ของใคร? ..ผมเริ่มงงอีกครั้ง ไล่สายตามองต่ำตามเสาน้ำเกลือลงมาก็เห็นว่ามีใครอีกคนกำลังนอนห่มผ้าหลับตาพริ้มสีหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียงเดียวกับผม ..ไอ้หน้าหวานจี้?!
ผมหันกลับมามองเอี้ยฟ้าด้วยสายตาของคนที่ต้องการคำอธิบาย และเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ความหมาย เลยเอ่ยบอกด้วยสำเนียงเนิบช้าตามปกติ
“จี้มันมีไข้น่ะ..แล้วก็ร่างกายอ่อนเพลียมาก” เอี้ยฟ้าเว้นช่วงนิดนึง เราทั้งคู่หันไปมองคนที่ถูกอ้างอิง ก่อนจะหันกลับมามองหน้ากันเอง “..ส่วนมึง กูเห็นว่าหลับบนโซฟาดูท่าจะไม่สบายตัว ก็เลยอุ้มมานอนบนนี้”
อุ้มมา? ..เหอ กูว่ากูก็ไม่ได้ตัวเล็กๆ นะ แต่เอาเหอะ ถ้ามึงสามารถล่ะก็นะ
“..ขอบใจ” ผมบอกสั้นๆ รู้สึกหน้าตึงขึ้นมาทันทีเมื่อย้อนระลึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก่อนจะตัดสินใจลุกลงจากเตียง เตรียมเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ก็ถูกมือเย็นคว้าแขนไว้ได้ก่อน
“จะไปไหน?”
“กลับคอนโด” ผมตอบเสียงเรียบ พยายามขืนแขนออกจากมืออีกฝ่าย แต่หมอนั่นดันไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“โกรธอะไร?” ทันทีที่คำถามนั้นหลุดออกมา ผมที่เสหน้าไปทางอื่นจึงหันกลับถลึงตาใส่มัน
“โกรธเชี่ยไร?”
“ก็เนี่ย โกรธอยู่เห็นๆ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของมันยังคงดูเฉื่อยชาใจเย็นตื้บเหมือนทุกที ..และเหมือนกับที่มันแสดงออกต่อทุกคน จนทำให้ผมอดคิดถึงท่าทางของมันเมื่อคืนไม่ได้..
ท่าทางร้อนรนกระวนกระวายที่ไม่ได้มีสาเหตุมาจากผม แต่เป็นเพราะคนที่กำลังนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงนั่นต่างหาก!
“โกรธเรื่องเมื่อคืนเหรอ? ..ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ ..เจ็บมากรึเปล่า?”
“ไม่ได้โกรธ” ผมปัดมือที่ยื่นมาหมายจะแตะแถวๆ หางคิ้วออก แล้วตอบปัดเสียงต่ำ พยายามใจเย็นให้ถึงที่สุด
“ซันนี่?” อีกฝ่ายเริ่มขมวดคิ้วยุ่ง
“แผลแค่นี้ไม่สะเทือนกูหรอก ไม่ต้องห่วง! ปล่อยได้แล้ว จะกลับ” ผมสะบัดแขนจนหลุดจากการเกาะกุม ..ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งควบคุมระดับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านในอกของตัวเองไม่ได้ คำขอโทษอะไรก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
“เดี๋ยว ซันนี่!”
“กูชื่อ ซันชายน์!” ผมหันกลับไปสาดนิ้วกลาง ทำตาขวาง เน้นย้ำทีละคำด้วยเสียงกดต่ำเพราะไม่อยากรบกวนคนป่วยกับพ่อบ้านที่ยืนหัวโด่อยู่ ขณะกำลังเดินเลี่ยงออกมาจากโซนที่เป็นห้องนอน แต่พอเดินผ่านชั้นหนังสือที่ใช้ต่างกำแพงห้อง ไอ้บ้านั่นก็ตามมาคว้าแขนไว้ได้อีก
“ไม่เอาน่า ซันนี่ จนป่านนี้แล้ว” มันพูดพลางรั้งให้ผมหยุดเดิน “มีอะไรก็พูดกันตรงๆ ดิ มึงงอนอะไรกูก็บอกมาเลยดีกว่า อย่าให้กูต้องตรัสรู้เอง เพราะกูทำไม่ได้”
“กูไม่ได้งอน!” ผมหันกลับไปตวาดด้วยเสียงไม่ดังนัก “อย่าเอาคำตุ๊ดๆ มาใช้กับกูอีกถ้าไม่อยากปากแตก”
“ก็ถ้าไม่ตุ๊ดงั้นก็มาคุยกันแบบลูกผู้ชายดิ เอาตรงๆ แมนๆ ..มา” มันยักคิ้วกวนส้นตีน ก่อนจะพยายามลากผมไปตรงโซฟากลางห้องให้ได้
..ไม่ได้รู้อารมณ์กูเลยใช่ไหม? ได้! ถ้ามึงอยากได้ตรงๆ เดี๋ยวกูจัดให้ กูก็ใจดีไม่น้อยกว่าพ่อมึงหรอก!
“..ฟ้า” ผมเอ่ยเรียกเสียงเรียบ
เจ้าของชื่อชะงัก จังหวะที่มันหันมามองผมก็จัดขวาตรงส่งไปเสยปลายคางมันแบบแม่นยำตรงเป๊ะ พลั่ก!!
ตึง!!! คนถูกหมัดพิฆาตซัดถึงกับล้มหงายท้องไปนอนนับดาวบนพรมสีขาวแบบไม่ทันรู้ตัว ..ไงล่ะมึง? ตรงแหนวเลยเปล่า?
หึหึ รู้จักซันชายน์น้อยไปซะแล้ว ไอ้หงอก!
“คุณ..” พ่อบ้านที่เดินออกมาเห็นเหตุการณ์พอดีถึงกับอึ้งแดก
และก่อนที่ใครจะทันได้ตั้งตัวผมก็ฉวยโอกาสนั้นวิ่งหายเข้ามาในลิฟต์ของ วิลลี่ วองก้า ทันที..
ออกจากลิฟต์ได้ผมก็รีบวิ่งมาหน้าคอนโด ..มันจะตามมาเอาคืนหรือเปล่าไม่รู้ แต่กูขอปลอดภัยไว้ก่อนแหล่ะ
(ต่อ)
-
(ต่อ)
หลังจากให้พี่ยามด้านหน้าเรียกแท็กซี่ให้ ระหว่างที่รอก็ควักโทรศัพท์ออกมาดูวันเวลาและได้เห็นว่านี่มันเกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว ..อืม วันนี้วันเสาร์เหรอวะ? ดีๆ ไม่มีอารมณ์จะไปเรียนพอดี กลับไปนอนที่คอนโดดีกว่า
..แล้วซินล่ะ? พอคิดถึงพี่ชายฝาแฝดขึ้นมาผมก็กดโทรหาทันที เสียงสัญญาณดังแค่สองสามครั้งก็มีคนกดรับ
“ไอ้ซันเหรอ?” เสียงที่ดังตามสายทำให้ผมถึงกับคิ้วกระตุก หือ..?
“ไอ้กาย? พี่กูล่ะ?”
“ยังไม่ตื่นเลยเนี่ย กูเรียกก็แล้ว สะกิดก็แล้ว ก็ยังนอนอืดเป็นหมาเน่าไม่ยอมขยับ จะเหลือก็แต่ถีบลงจากเตียงนี่แหล่ะที่ยังไม่ได้ทำ” ไอ้กายบอกกลั้วหัวเราะ ผมเลยพลอยหัวเราะไปแล้ว
นี่แปลว่าซินมันสามารถนอนหลับสบายใจไร้กังวลในห้องไอ้กายได้แล้วงั้นเหรอ? เหอ.. ใครได้ประโยชน์ล่ะงานนี้? ฮ่ะๆๆ
“ถ้ากล้าถีบพี่กูเดี๋ยวมึงจะโดนมิใช่น้อย” ผมขู่ไม่จริงจังนัก แล้วถามต่อ “ว่าแต่ซินมันเจ็บมากรึเปล่าวะ? มีแผลมั้ย?”
“แค่ฟกช้ำดำเขียวนิดหน่อยเอง” ได้ยินแบบนั้นผมก็โล่งใจ แต่ประโยคถัดมาทำเอาต้องเลิกคิ้วแปลกใจ “ที่เจ็บมากกว่าคนอื่นก็เห็นจะมีแต่กูนี่ล่ะ เหอะๆ”
“อ้าว มึงไปโดนอะไรตรงไหนล่ะ?”
“ขวดว่ะ กลางหัวเลย แมร่งเล่นทีเผลอ โดนเย็บไปตั้งสิบสี่เข็มแน่ะ”
โห.. เมื่อคืนไม่เห็นซินมันพูดไรเลยวะ?
“สิบสี่เข็ม? แค่เนี่ย? จิ๊บๆ น่า”
“เย็บสด เจ็บตาแหกเหอะ” เสียงไอ้กายบ่น
“เออ แล้วตอนนี้ยังเจ็บอยู่ป่ะ?” ถามสักหน่อย เดี๋ยวมันจะหาว่าไม่ห่วงเพื่อนห่วงฝูง
“ไม่อ่ะ พาราฯช่วยได้ แล้วมึงล่ะ เป็นไงมั่ง?”
ผมขมวดคิ้วกับคำถามนั้น ก่อนจะเกทับมันซะเฉยๆ “ก็ไม่เป็นไง สบายดี ไม่มีใครเซ่อเอาหัวไปรับขวดเหมือนมึงหรอก ฮ่าๆๆ”
“ถ้าไม่โดนหัวกูก่อน รับรองว่าหัวพี่มึงโดนเต็มๆ มึงควรจะสำนึกบุญคุณกูนะ ไอ้น้องชาย”
“ลามปามๆ ใครน้องมึง เชี่ยกาย? แล้วถึงมันจะโดนซินจริง กูก็ว่าหัวมันไม่แตกหรอก ทั้งหมวกแก๊ปหมวกผ้าที่มันใส่ซ้อนกัน แล้วไหนจะเดทร็อคเส้นหนาๆ อีก แค่ขวดเหล้าเล็กๆ น่ะไม่ระคายเคืองถึงหนังหัวมันหรอก มึงเสียสละผิดโอกาสแล้ว ควาย!”
“เออว่ะ กูก็ลืมคิดไป..” แว่วเสียงอีกฝ่ายพึมพำเบาๆ ผมเลยหลุดหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
“แต่ยังไงก็ขอบใจมากว่ะที่ช่วยดูแลพี่กู” ผมพูดออกไปจากใจจริง
“ไม่เป็นไร กูเต็มใจ..” ไอ้กายบอกอุบอิบด้วยน้ำเสียงแอ๊บแบ๊ว นึกภาพออกเลยว่ามันต้องกำลังทำท่ากระบิดกระบวนเหนียมอายตามสไตล์ผู้ชายแรดของมันอยู่แน่ๆ ถ้าอยู่ใกล้ๆ นี่โดนตบหัวทิ่มไปแล้ว แต่ไม่ปฏิเสธหรอกว่ามันทำให้ผมยิ้มกว้างออกมาได้
เราคุยกันต่ออีกสองสามประโยคพี่ยามก็มาบอกว่ารถที่ให้เรียกมาแล้ว ผมเลยขอตัววางสาย บอกขอบคุณพี่ยาม แล้วเดินมาขึ้นรถ บอกชื่อคอนโดตัวเองเสร็จสรรพก็กลับมามองหน้าจอมือถืออีกรอบ..
กำลังชั่งใจว่าจะโทรไปเช็คซอลลี่ก่อนดีไหม? ใจจริงก็ไม่อยากจะกลับไปขัดจังหวะสวีทหวานของหมอนั่นกับไอ้ยูรินักหรอก ยิ่งวันนี้วันเสาร์ด้วย เดาได้เลยว่าซอลลี่จะต้องรั้งไอ้ยูให้ขลุกอยู่กับตัวเองทั้งวันแน่ๆ
..หรือว่าจะไปนอนเล่นคอนโดแบรี่ก่อนดี? แบรี่เพิ่งจะแยกออกมาอยู่คอนโดคนเดียวเมื่อครึ่งปีก่อน แต่อยู่แถวลาดพร้าวโน่นแน่ะ เอาไงดี? ไปหรือไม่ไป? โทรเช็คก่อนดีไหม? เผื่อเขามาทำงานที่คณะจะได้ไม่ต้องไปเก้อ หรือไม่ก็แวะไปขอกุญแจเขาก่อน? งืมๆ..
เอี๊ยด!! ระหว่างที่ยังตัดสินใจไม่ได้ จู่ๆ แท็กซี่ที่นั่งอยู่ก็เบรกจนผมซึ่งกำลังเผลออยู่ในภวังค์ถึงกับหน้าทิ่มพรวดไปกระแทกเข้ากับเบาะข้างคนขับเต็มแรง เจ็บแปล๊บแถวๆ แผลเก่าทันที
โอยๆๆ แล้วทำไมต้องมาโดนซ้ำที่เดิมด้วยวะเนี่ยกู จะซวยซ้ำซ้อนไปถึงไหน? ให้ตายเหอะ!
“อุ้ย! ขอโทษครับน้อง เป็นอะไรมากรึเปล่า?” พี่โชเฟอร์รีบกระวีกระวาดหันมาถามผมด้วยอารามตกใจ แล้วก็ต้องแหกปากไปใหญ่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับผ้าก๊อตที่หลุดออก เผยให้เห็นแผลตรงหางคิ้วที่เริ่มมีเลือกซึมออกมาอีกรอบ “เฮ้ย! หัวแตกเลยเหรอ แค่นี้แตกเลย ตายห่า! แตกจริงด้วย?! ซวยแล้วกู ทำไงดีๆ ทำผู้โดยสารหัวแตก หัวแตกอ่ะ หัวแตก!! โอ๊ยยย ต้องโทรบอกเมียก่อน”
“ใจเย็นพี่ ใจเย็น ..มันแตกอยู่แล้ว” ผมยกมือขึ้นในท่าปรางค์ห้ามญาติ พลางขยับผ้าก๊อตที่เลื่อนหลุดขึ้นมาปิดแผลเอาไว้ตามเดิมก่อนที่พี่คนขับแกจะสติแตกไปมากกว่านี้
“แล้วเกิดอะไรขึ้นพี่?” พอทุกอย่างกลับสู่ความสงบเรียบร้อยผมเลยถามออกไปพลางสอดส่ายหาสาเหตุ..
แล้วก็พอจะเข้าใจเมื่อเห็นท้ายรถเฟอร์รารี่สีขาว ซึ่งไม่ใช่รุ่น 548 เหมือนของเอี้ยฟ้า แต่เป็นรุ่น 599XX สุดไฮโซ(..มันไฮโซตั้งแต่มีเฟอร์รารี่ขับแล้วไหม?)จอดนิ่งสนิทไฟท้ายแดงแจ๋อยู่ข้างหน้า ..ใครวะแมร่ง! บังอาจมาทำให้ตะวันฉายซามะผู้นี้เจ็บตัวซ้ำซ้อนอยู่ได้ เดี๋ยวพ่อก็ออกไปโบกสลบแล้วขโมยรถกลับบ้านซะเลยนี่ ฮึ่ม!
ว่าแต่เจ้าของรถมันหายหัวไปไหนวะ? สตาร์ทรถจอดทิ้งไว้ไม่พอ ยังเสือกเปิดประตูฝั่งคนขับทิ้งไว้ด้วย! จะกล้าหาญชาญชัยไปหน่อยไหมครับท่านผู้มีเงิน?
“ซันนี่ ลงมา” เสี้ยววินาทีแห่งความสงสัยเพิ่งจะผ่านพ้นไป ประตูรถแท็กซี่ฝั่งที่ผมนั่งก็ถูกเปิดออกพร้อมกับแขนยาวๆ มือเย็นๆ และเสียงเนิบๆ พุ่งจู่โจมเข้ามาพร้อมกันแบบไม่ทันระวังตัว ..รู้อีกทีก็ตอนที่ตัวเองถูกฉุดลงมานอกรถแล้วนั่นแหล่ะ
“เฮ้ย! อะไรของมึง? กูบอกกูชื่อซันชายน์! แล้วแม่งจะลากไปไหนวะเฮ้ย! ปล๊อย!!” สติมา แต่ปัญญายังไม่เกิด จึงได้แค่แหกปากโวยวายดีดดิ้นให้ชาวโลกเขารับรู้ไว้ก่อนว่ากูไม่เต็มใจ! ม่ายยยยยย!!
ขณะที่ผู้ก่อเหตุหาสนใจไม่ มันยังบีบต้นแขนผมแน่นไม่ยอมปล่อย แล้วเอื้อมมือไปยื่นแบงค์แดงๆ ให้พี่โชเฟอร์ที่เอ๋อแดกไปแล้วใบนึงทั้งที่เพิ่งจะเลี้ยวพ้นเขตคอนโดมายังไม่ทันถึงสองเมตรด้วยซ้ำ จากนั้นก็จัดการกระชากลากถูผมมายัดใส่ราชรถสีขาวคันล่าสุดที่เพิ่งเปิดตัว(ต่อหน้าผม)
“ทำเอี้ยอะไรของมึง?!” พอต่างคนต่างเข้ามาอยู่ในรถได้ผมก็ตวาดใส่ด้วยความโมโหทันที ..นาทีนี้ต่อให้เป็นอิตาลีคาร์รุ่นท็อปสุดยอดแค่ไหนก็ไม่มีเวลามาสนใจแล้ว โมโห!!
“กูต้องเป็นคนถามมากกว่ามั้ย?” มันสวนกลับทันที ทั้งน้ำเสียงและแววตาดูมีอารมณ์คุกรุ่นๆ ขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน “เป็นเอี้ยอะไร? อยู่ดีๆ ก็ซัดกูซะหน้าหงายแล้ววิ่งหนีมาแบบนี้”
“.....!....” ผมเสียเวลาอึ้งไปนิดหน่อยกับการแสดงอารมณ์อีกรูปแบบของมันที่เพิ่งจะเคยเห็น
ใช่! และคราวนี้มันก็เกิดขึ้นเพราะผมเอง ไม่ใช่ใครอื่น ถึงมันจะไม่ใช่อารมณ์ที่คนปกติเขาอยากจะเจอกันนักก็เหอะ ..แต่เอาล่ะ พอเห็นมันเป็นแบบนั้นอารมณ์พลุ่งพล่านของผมก็ลดลงไปเกินครึ่ง ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะ...อะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะแอบพอใจอยู่ลึกๆ ..มั้ง(โรคจิตสินะกู?)
ก็..เอาเป็นว่าช่างแม่งมันก่อนแล้วกัน
“ไม่ได้หนี กูแค่จะกลับคอนโด” ผมไหวไหล่เล็กๆ พลางมองผลงานตัวเองที่เห็นเป็นรอยแดงเด่นเด้งอยู่ตรงปลายคางของอีกฝ่ายอย่างนึกสะใจ ..กูไม่เอาเลือดเอี้ยมึงออกเหมือนที่มึงทำกับกูนี่ก็ถือว่าใจดีแค่ไหนแล้ว เฮอะ!
หมอนั่นยกมือลูบคางตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นว่าผมกำลังมองอยู่ ผมเลยยักคิ้วยั่วโมโหมันไปทีนึง ก่อนถาม “แล้วไง เสือกตามมาทำไม? หรือจะมาเอาคืน?”
“เออ!”
!!.. เสียงที่กระแทกตอบกลับมาทำเอาแอบเหวอไปเหมือนกัน
ก็แบบ..คิดว่ามันจะมาง้อไง ต้องทำเสียงอ่อนเสียงหวานไรงี้(พูดเหมือนมันเคยทำ?) ..เฮ้ย! นี่ไม่ได้หลงตัวเองนะ แค่พูดไปตามที่เคยเห็นอ่ะ ก็คนปกติเขาต้องทำแบบนั้นกันไม่ใช่หรือไง? แล้วไอ้เอี้ยนี่อะไรวะ?
..เออ! ลืมไป ไอ้บ้านี่มันเป็นข้อยกเว้นของทุกทฤษฏีที่มีบนโลกนี่หว่า
โอยยย คิดมาก สับสน แต่ต้องเก็บอาการ เชิดไว้ ซันชายน์ เชิดหน้าเอาไว้ มันจ้องมาก็จ้องกลับไป ถ้ามันต่อยมาก็แค่สวนกลับไป ..เอาเด่ะ ยอมเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวก็ไม่ใช่กูหรอก ชิชะ!
“แต่นั่นจะเป็นทางสุดท้าย ซันนี่” มันชี้หน้าผมเหมือนคาดโทษ ก่อนจะหันไปมองทางข้างหน้า มันเข้าเกียร์แล้วกระชากรถออกด้วยความแรง “ถ้ายังไม่ยอมคุยกันให้รู้เรื่องกูเอาคืนทบต้นทบดอกแน่”
“เหอะ นึกว่ากลัวรึไง..” ผมแค่นหัวเราะพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ดังพอที่อีกฝ่ายจะได้ยิน
“อย่าท้าทาย” เสียงเนิบๆ เย็นๆ ขู่กลับมา ..อาฮะ นี่มึงกล้าขู่กูงั้นเหรอ? ไอ้เอี้ยฟ้าประทานอย่างมึงกล้าขู่คนจริงอย่างกูงั้นเหรอ?
ผมหันไปมองหน้ามันเพื่อประเมินสถานการณ์เล็กน้อย แล้วก็ได้คำตอบในใจตัวว่า ..โอเค ถ้ามึงกล้าขู่ งั้นกูจะกล้ากลัวก็ไว้วะ!
แง่ว! เป็นคุณคุณจะไม่กลัวหรือไง? ก็ไอ้บ้านี่มันขู่ผ่านทางสีหน้าหรือแววตาเหมือนคนอื่นเขาซะที่ไหน แต่มันเล่นกดดันผ่านชั้นบรรยากาศโทรโพสเฟียร์ราวกับสามารถสั่งขั้วอิเล็กตรอน นิวตรอน โปรตอน ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศให้เคลื่อนไหวตามใจมันได้งั้นแหล่ะ!
ให้ตายเหอะ! ผมล่ะเกลียดไอ้ความสามารถในการปล่อยไอสังหารของมันจริงๆ เลย ..บึ๋ยยย
“เมื่อคืนกูไม่ได้มีอะไรกับจี้หรอกนะ” หลังจากต่างคนต่างอยู่ในโลกของตัวเองมาพักใหญ่ จู่ๆ เสียงเนิบๆ ในโทนคุ้นเคยก็ดังขึ้นเป็นผลให้ผมต้องหลุดออกมาจากโลกส่วนตัวอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
“กูรู้ ไม่ได้โง่!” ผมตอกกลับ
ก็นะ.. ประตูห้องน้ำก็เปิดอ้าซ่าไว้ขนาดนั้น พ่อบ้านเมรันดรีก็เดินเข้าเดินออกอยู่ตลอด แถมกูก็ยังนั่งหัวโด่อยู่บนโซฟาอีก(..ถึงตอนหลังจะเผลอหลับไปก็เหอะ) ถ้ามึงยังกล้ามีอะไรกันก็ดูจะใจกล้าหน้าหนาเกินมนุษย์โลกไปหน่อยแล้ว!
ผมคิดอย่างหงุดหงิดในหัวใจ ก็นั่นมันไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้ผมรู้สึกแย่สักหน่อยนี่หว่า
“แม้แต่จูบก็ไม่ได้ทำ” ประโยคนั่นทำให้ผมต้องหันไปมองมันตาขวาง
“นี่จะประชดกูใช่มั้ย?!” ผมถามด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง มันเหลือบมามองนิดนึง ก่อนหันกลับไปสนใจถนนตรงหน้าต่อ ..นั่นทำให้ผมหมดความอดทน
“เออ! กูผิดที่กูเผลอ! เพราะอารมณ์มันพาไป กูขอโทษแล้วกัน ..แต่ก็แค่นั้น! กูไม่ได้คิดจะทำอะไร ‘ไอ้จี้ของมึง’ มากกว่านั้นอยู่แล้ว ไม่เห็นว่ามึงจะต้องโมโหถึงขนาดนั้นเลย ถึงมันจะไม่ได้เจ็บอะไรมากมายก็เหอะ แต่มาเหวี่ยงกันแรงแบบนั้นมึงไม่คิดว่าฟันว่าดั้งกูจะหักบ้างไง๊? ถ้าห่วงกันมากขนาดนั้นแล้วเสือกฝากมันไว้กับกูตั้งแต่แรกทำไม? ทำไมมึงไม่พามันมาเองวะ? ..แมร่งเอ๊ย! กูไม่น่ามายุ่งกับพวกมึงเลย ให้ตายเหอะ! มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรวะ?!” ผมระเบิดสิ่งที่อัดอั้นตันอยู่ในใจออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนปิดท้ายด้วยการทุบคอนโซลรถมันซะดังโครมด้วยไม่รู้จะไประบายความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นจากการกระทำของคนข้างๆ ที่ไหนดี
แต่ดูเหมือนยังไม่สาแก่ใจ เลยจัดการปิดท้ายของท้ายด้วยการถีบรถมันไปอีกสองทีซ้อนแบบไม่กลัวมันพัง ..จะพังก็พังไป ไม่ใช่รถกู!
หลังจากนั้นรถทั้งคันก็ตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจของเราเท่านั้นที่ดังสลับกันอยู่
“..จี้ไม่ใช่ของกูซักหน่อย” ผ่านไปอีกสักพักเสียงเนิบจึงพูดขึ้นมาเบาๆ
“ใครจะเป็นของใครหรือไม่ใช่ของใครกูไม่สนใจหรอก!” ผมหันไปตวาดอย่างเหลืออด ..โอเค ยอมรับก็ได้ ไอ้นิสัยวีนแตกแหกปากนี่ผมก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่า มาดามริต้า แอนเดอร์สัน นักหรอก ..ก็แม่ลูกกันนี่ หรือใครจะเถียง?
“มึงต้องสนใจดิ” แต่ไม่ว่าผมจะร้อนใส่ไปยังไง อีกฝ่ายก็ยังคงสกิลความเฉื่อยเอาไว้เท่าเดิม “..ก็กูเป็นของมึงนี่นา”
“..ไม่ใช่เหรอ?” มันยังมีหน้ามาถาม
“.........” ผมเบือนหน้าหนีจากคำถามและแววตาที่คล้ายกับกำลังออดอ้อนนั่น เม้มปากจนแทบจะเป็นเส้นตรง ..ผมไม่อยากจะเชื่ออะไรง่ายๆ อีก ถ้าเพียงแค่ลมปากพล่อยๆ ของหมอนั่น มันไม่ช่วยให้ผมมั่นใจอะไรได้เลย
ผมยังไม่ได้ตัดสินใจ ว่าจะเดินหน้าต่อไป หรือหยุดทุกอย่างเอาไว้เพียงเท่านี้?
“กูไม่รู้ ..มึงถามตัวเองดีกว่า ฟ้า” ผมเอ่ยบอกด้วยความรู้สึกที่อ่อนล้าเต็มทน
จากนั้นเราต่างฝ่ายก็ต่างเงียบกันไปอีกพักใหญ่ จนกระทั่งเอี้ยฟ้าได้เริ่มพูดก่อนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “จี้ก็เหมือนน้องชายกู คงเพราะเรามีหลายอย่างที่คล้ายๆ กัน...ก็เลยรู้สึกว่าทอดทิ้งมันไม่ได้ ..แต่ที่กูโมโหเมื่อคืนไม่ใช่เพราะจี้ ซันนี่...แต่เป็นเพราะมึง”
“..........”
“กูเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่อยากให้ใครทำแบบนั้นกับมึง กูไม่อยากเห็น กูไม่ชอบ” จู่ๆ มือที่วางทิ้งไว้บนตักก็ถูกดึงไปกุมไว้แน่น
จากนั้นคนทำจึงเริ่มพูดต่อ “เคยบอกไปแล้วไง ว่ากูหึง”
“..........” แต่ผมก็ยังไม่ปริปาก
“แต่เมื่อคืนกูอาจจะเผลอตัวรุนแรงไปหน่อย ..ขอโทษจริงๆ” มือเย็นที่ใช้กุมมือผมเมื่อครู่ เปลี่ยนไปลูบเบาๆ บนผ้าก๊อตที่ติดอยู่เหนือคิ้วขวา
“..........” ผมเอี้ยงหน้าหลบแล้วเอนหัวไปซบที่ขอบประตู หลับตาลงและเลิกสนใจเพื่อนร่วมทางชั่วคราว..
สุดท้ายหมอนั่นก็มาส่งผมจนถึงคอนโดโดยที่ผมไม่ต้องตัดสินใจว่าจะไปหาแบรี่หรือไปไหนดี ..แถมยังไม่ได้โทรขึ้นไปเช็คซอลลี่ด้วยว่าอยู่บนห้องกันหรือเปล่าด้วย
“แล้วมึงจะตามมาทำไมเนี่ย? ไม่กลับไปดูไอ้จี้รึไง?” ผมหันกลับไปถามไอ้คนขับรถไฮโซที่แปลงร่างกลับมาเป็นลูกเป็ดแล้วเดินตามผมต้อยๆ เหมือนเดิมโดยไม่คิดจะถามความสมัครใจของผมแม้แต่น้อยนิด
“ไม่ต้องหรอก เมรันดรีก็อยู่” มันยักไหล่ตอบง่ายๆ ก่อนจะเลิกคิ้วเอียงคอมองผมด้วยท่าทางสงสัย “ยังไม่หายโกรธอีกรึไง?”
“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ..” ผมตอบออกไปเพลียๆ
เฮ้อ~ ..ถอนหายใจยืดยาวเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ตลอดทางที่นั่งรถมากับมัน เพราะหลังจากฟังที่มันบอกว่า ‘มันหึง’ ผมก็เงียบไปไม่ได้พูดตอบอะไรอีก บอกตามตรงว่าเลิกโกรธไปนานแล้ว เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าควรจะดีใจหรือเปล่าเท่านั้นเอง
เพราะงั้นก็เลยเงียบ.. แล้วมันก็เลยเอาแต่ถามซ้ำๆ ซากๆ ว่าผมยังโกรธมันอยู่อีกเหรอ? จนผมเหนื่อยที่จะฟัง ..แต่ก็นั่นแหล่ะ ผมยังไม่ได้ตอบอะไรไปให้ชัดเจน ผมต้องการใช้เวลาคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกสักหน่อย
“กลับไปได้แล้วไป ไม่ต้องมาคอยตามหรอก กูอยากพักผ่อน” ผมต้องหันไปใช้น้ำเสียงขอร้อง
“..กูไม่รบกวนหรอก” แต่มันก็ยังหน้ามึนเดินตามมาอยู่ดี
ผมเลยต้องถอนหายใจอีกครั้งและอีกครั้ง ส่ายหัวเป็นเชิงยอมแพ้ แล้วเดินนำมันต่อ ..จนตอนนี้เราเดินเข้ามาถึงในส่วนที่เป็นล็อบบี้ของคอนโด ปกติแล้วจะได้ยินเสียงเพลงป๊อบใสๆ ตามสมัยนิยมดังมาจากห้องของนิติบุคคล แต่วันนี้ดันเปิดเพลง Paparazzi ของ เลดี้ กาก้า แฮะ ..สงสัยคงจะอยากเปลี่ยนแนว ฮ่ะๆ
“I'm your biggest fan, I'll follow you until you love me” เสียงร้องเพลงเบาๆ คลอตามท่วงทำนองที่ได้ยินผ่านหูดังขึ้นจากคนข้างหลัง
พอผมหันไปมองมันก็ยักคิ้วให้รัวๆ พลางร้องเพลงต่อ “Baby, there's no other superstar, you know that I'll be, your papa-paparazzi”
หนังหน้าอย่างมันก็ฟัง เลดี้ กาก้า กับเขาด้วยเหรอ? จะเหนือความคาดหมายไปถึงไหนเนี่ย? ..ผมแค่นหัวเราะกับตัวเอง ท่าทางว่าคงจะมาจากดาวเดียวกันล่ะมั้ง ถึงจูนคลื่นเข้าหากันได้น่ะ เหอะๆ
!.. กำลังจะก้าวเข้าลิฟต์ แต่ก็ถูกไอ้บ้าปาปารัซซี่ที่อยู่ข้างหลังวิ่งตัดหน้าเข้าไปก่อน ผมชะงักนิดนึงเพราะความงง? แต่มันยังคงร้องเพลงท่อนต่อไป พร้อมทั้งชี้ที่หน้าตัวเอง “Promise I'll be kind”
เหอะ ใจดีพ่องดิ! ทำกูคิ้วแตกอ่ะ ไอ้บ้า..
จากนั้นก็เปลี่ยนมาจิ้มที่หน้าอกผม ส่งสายตาเป็นแวววาว พลางร้อง “But I won't stop until this boy is mine”
“ไม่ยักรู้ว่ามึงฟังเพลงแบบนี้ด้วย” ผมก้าวเข้าไปในลิฟต์บ้าง ถามก่อนจะหันหลังให้มันแล้วเอื้อมมือไปกดปิดลิฟต์
“My Idol”
ผมหลุดหัวเราะออกมากับคำตอบนั้นอย่างอดไม่ได้ ขณะที่ไอ้บ้านั่นยังร้องเพลงงุ้งงิ้งๆ ของไอดอลมอนสเตอร์ของมันต่อไปอย่างอารมณ์ดี
..เอาเถอะ คงจะมาจากดาวเดียวกันจริงๆ นั่นแหล่ะ..
TBC. :z2:
Ferrari 599XX
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/BS-White-Ferrari-599XX.jpg)
-
:a5: :a5: อ่านไปแรวค้างกว่าเดิม
แต่ยังไงก็ขอบคุณค่า รอที่เหลือนะค่ะ :กอด1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
อดีตที่น่าเ็จ็บปวดปัจจุบันที่ปวดร้าวและไม่เคลียร์ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ฟ้าง้อด่วนอ่านแล้วสงสารซันนี่อะ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
แค่เนี้ยยยยยยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ซันมีอดีตอะไรกันนะ แต่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็เหมือนจะดีกับฟ้าหรือเปล่า เพราะดูเหมือนฟ้าจะมีความสำคัญกับซันมากนะนั่น
-
มาต่อไวๆนะค๊าาา
-
มาโหวตไม่ทันอ่ะ o18
แต่ก็คงเลือก ข.ไข่แหละ อยากให้ง้อซันนี่เร็วๆ :เฮ้อ:
ถ้ามาม่าครั้งต่อไป ขอให้ไอ้ลูกเป็ดเป็นยิ่งกว่าที่ซันนี่เป็นสักล้านเท่า สะจายยย :laugh:
ตอนนี้ค้างไปนิดแต่ไม่โกรธจ๊ะ หึหึ :oo1:
:pig4:นะจ๊ะ รอตอนต่อไปค่า :bye2:
-
ค้างจริง เมื่อไหร่เอี้ยฟ้าจะออกจากห้องน้ำเนี่ย
-
:a5: :a5:
ให้ซันเฉยชาใส่ไอ้ลูกเป็ด.......................ซักวันนึงก็พอ
แล้วจัดการปล้ำไอ้ลูกเป็ดซะเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
ง่าา สงสารซันนี่อ่ะ
-
:กอด1: ซันนี่
:z6: เอี้ยฟ้า
-
อิฟ้าบ้าาาาา ซันกลับไปหาซินเถอะ
ไม่เอาแล้วพระเอกแบบนี้ :m31:
-
ซันนี่ T__T
ง่า .. ค้างอย่างแรง
-
:dont2: :dont2:
สงสารซันนี่
ยิ่งอ่านความรู้สึก ซันซํน ยิ่งเกลียด :o211: :o211: เอี้ยฟ้า
-
ดูก็รู้ว่าซันนี่เข้มแข็ง
ถ้าเป็นคนอื่นคงออกจากห้องนี้ไปตั้งนานแล้ว
ไม่มาทนนั่งฟังอะไรแบบนี้ให้มันฟุ้งซ่านหรอก
แต่เมื่อไหร่เสียงในห้องน้ำมันจะเงียบไปซะทีเนี่ย :angry2:
-
:z3:
-
โหดร้ายเกินไปนะคะ
มาต่อแบบนี้อ่ะ :m15: :m15: :m15:
-
:a9:
:sad2:
เอี้ยฟ้า
ทำซันนี่เจ็บทำไม
ผู้ชายมันห่วยยยยยยยยยย
-
มาแต่นี้ฆ่ากันเถอะ สงสารซันนี่
มาต่อที่เหลืออย่าด่วนให้มันเคลียร์ซะที
-
ค้างอย่างแรง อิอิ
-
แฮ่!!
:m31:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
*วิ่งล้มโต๊ะ
:o211:
-
:z3:อ้าาาาาา... เริ่มทำร้ายตัวเอง...
:เฮ้อ: สงสารซันนี่หนักกว่าเดิม การต้องคิดอะไรไปเองคนเดียวมันทำให้รู้สึกไปได้ต่างๆนานาแหละนะ
ฟ้าจะอยู่ในนั้นอีกนานมั้ย ถ้าซันนี่เกิดตัดสินใจเลิกคาดหวังในตัวเเกมากไปกว่านี้ คงมีอันเป็นไปแน่ๆ
:m15: รออยู่นะคะรีบมาไวๆ ตอนนี้คนอ่านกำลังอยู่ในภาวะหัวใจล้มเหลว สมองขาดออกซิเจน...
ขอถังออกซิเจนจากคนเขียนโดยไว หุหุ (เหมือนขู่ไปในตัว ไม่เอามาให้บาปนะคะ) :กอด1:
-
น่ารักมากอ่า
ตามอ่านยุน้า แต่ตอนนี้ เพิ่งผ่านไป 9 ตอนเองอ่า
แวะพัก เม้นให้กำลังใจคนเขียน ซักหน่อย ^^
-
:เฮ้อ:
-
ก็...คิดตามในวงเล็บของคนเขียนล่ะนะ
(ฮา)
-
อ๊าาา.. :z3: กดดันมากก :serius2:
ซันนี่จ๋า อย่าเพิ่งตัดใจเลยนะ..
ไอ้ลูกเป็นมาเคลียร์ด่วยเลยนะยะ :angry2: :angry2:
-
:a5:
นิดจริงๆ
-
อยากให้ตายตามที่ซอลลี่บอกจริงๆ
เกลียดนักพวกไม่ทําตามคําพูด
จริงดังเสียงที่แว่วมารึไม่ ไม่สน ยังไงความรู้สึกคนมันก็เสียไปแล้ว
ถ้าแค่ช่วยด้วยมือก็ยังเคือง แต่ถ้ามีอะไรกันจริงๆ บ่วงที่มีจี้อีกคนจะยุ่งยาก
หน่วงนักเดี๋ยวก็ไม่อ่านซะหรอกเรื่องนี้ ร้องไห้ตาบวมแทนซันนี่มาหลายรอบล่ะ
-
:a6: :a6: :a6:
:กอด1: คนอ่อนแออยากรู้ว่าคนเข้มแข็งจะทำยังไง :กอด1:
-
ซันนี่ ไม่เอานะโอ้ๆ ยังไงเค้าก้ออยู่ข้างซันนี่น้า
รอรอรอรอ
-
เอิ่มมม น้ำจิ้มใช่ไหมเนี่ย ><"
ซาบซ่าถึงตับ จริงจริง :sad4:
P.S. ซันนี่เชื่อใจเอี้ยฟ้าดิ อย่าหยุดนะเจ๊ขอ :laugh:
-
นิดหน่อยจริงๆ 5555
แต่มาโหวตไม่ทัน 555 ก็ยังไงก็ได้ล่ะค่ะ แต่ขอร้องว่าแต่งพระเอกมันเท่ห์ได้เท่านายเอกด้วยนะคะ เด๋วความเท่ห์มันไม่เท่ากัน บอกตรงๆว่าจะเสียดายนายเอก 5555
-
กลับบ้านสิซันนี่ อยู่ทำไมต่อ
-
สงสารซันนี่ T_T
แต่อย่างที่บอกไป ในภาพรวมของสถานการณ์นี้เราพอจะเข้าใจในสิ่งที่เกิด (แม้จะปวดใจมิน้อย)
ดังนั้นจึงอยากให้ออกมาคุยกันให้เข้าใจทั้งสองฝ่าย
ปูลู.ขอให้ซันนี่รุกไอ้ลูกเป็ดซักทีก่อนถึงจะหายแค้น กร๊ากกก
:laugh:
-
โถๆๆซันนี่ที่รัก มาหาพี่มามะ :กอด1:
-
...เอิ่มมม นิดเดียวจริงๆด้วย--;; :z3: :z3:
-
ค้างมาก อยากให้มาต่อไวๆ
แล้วจะรอค่ะ :pig2:
-
:z2:มาแบบกึ่มๆแฮะ555555
-
มาต่อแบบนี้เอามืดมาแทงกันเลยดีกว่าคะคนเขียน
ถามว่าสงสารจี้มัน ก็สงสารนะ แต่ฟ้าเริ่มไม่ชัดเจนนะ
จัดหนักให้ฟ้าสักรอบดีมัย เอาแบบมาตามง้อๆๆๆ แต่ซันนี่ก็ไม่สนใจ
โกรธฟ้าๆๆๆๆ
-
มาแค่นี้เองเรอะ?!?!?
เคืองฟ้าประทาน!!!!!!!!!!!!!
ขอให้ซันนี่โกรธแก 10 วันไปเลย!~~!
-
มานิดเดียว แต่เจ็บน๊านนานเนาะคนแต่ง ก็จริงนะให้ร้อยเจ็บร้อย ให้ห้าสิบยังพอเหลือพื้นที่ให้พอพักใจได้ถ้าผิดหวังครั้งใหม่ แต่เรื่องนี้จบไม่เศร้าถ้าจะมีดราม่าบ้างก็โอเค เพราะชีวิตจริงบางครั้งเจ็บกว่าในนิยายก็มีใครจะรู้เนาะ บางทีเราคิดว่าเราแกร่งพอสำหรับการเริ่มต้นรักครั้งใหม่กับคนใหม่ แต่พอต้องมาเจออะไรที่มันตอกย้ำความรู้สึกเจ็บเดิมๆ มันก็ทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิมได้เหมือนกัน ตอนนี้บรรยายความคิดความรู้สึกของซันนี่ดีจริง มันอึดอัดได้อีก ไม่รู้จะเอายังไงกับลูกเป็ดได้อีก เอ้าๆๆ ยังไงก็ตามใจคนแต่งค่ะ อยากให้เราสุข เศร้าแล้วแต่ปลายนิ้วจะพรมแป้นเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ :L1:
-
:angry2:ทำแบบนี้ได้ไงอะ
มาต่อด่วนเลยนะค้างแบบนี้อึดอัดนะ :serius2: :serius2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารซันนี่ โฮ~~~~~~
ไม่มีอะไรจะเอ่ยแล้ววววน้าาา
ซันนี่หรือเอี้ยฟ้าก็ได้ทำไรสักอย่างเซ่
โฮกกกกกกก รออ่านต่อไป~~
-
ฟ้าใจร้ายอะ
นิสัยไม่ดี
-
ฟ้าคงไม่ได้ทำอะไรกะไอ้หน้าหวานนั่นหรอก เนอะๆๆๆ
ฟ้าเข้าไปยืนมองมันเฉยๆ (หลอกตัวเอง)
(เราโลกสวย แต่ในใจกำลังเจ็บปวด 5555)
-
ไม่เคยอ่านตอนที่สั้นขนาดนี้มาก่อน :a5:
รอคะ รอ รอ :call:
:pig4:
-
:a5: :a5: :a5: ค้างอย่างแรง
อ๊ากกกกกกก อยาก :z6: เอี้ยฟ้า สักที
:กอด1: ซันนี่
-
ค้างงงง รออีกเสี้ยวของตอนนี้
ฟ้าประทานมาแก้ตัวด่วน
ปล่อยซันนี่ให้เจ็บที่ใจ คนอ่านก้อปวดตับอิ่มมาม่า
-
ค้างงงงงงค่าาาาา
รออ่านต่อด้วยอาการลงแดง :z3: :z3:
-
ใช่ ผมชื่อ"ซันชายน์"
ซันนี่ไว้ให้เฉพาะคนพิเศษเรียกเท่านั้น!!
ซึ่งต่อไปนี้ไอ่ลูกเป็ดก็ไม่มีสิทธิพูดคำว่าซันนี่อีก
หมันไส้ไอ่ลูกเป็ดกะจี้โว้ย ย :m31:
รักกันนักก็ไปอยู่ด้วยกันเลยไป๊!! :angry2:
+1ค่ะคิดเหมือนกัน
-
:angry2:อาไรอ่ะ. ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วค้างด้วยคนค่ะ ได้แต่หวังงานนี้จะให้หนูซันจะเอาคืนฟ้าได้ด้วยการจับกดแล้วหายโกรธแทน เอิ๊ก
-
สงสารซันนี่ อย่าเพิ่งคิดไปไกลนะลูก มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิด T T
พรุ่งนี้
โอเคนะ
จะรออ่าน
(มัดมือชก วะฮ่าๆๆๆๆๆ)
-
ซันกับซินเคยมีอดีตอะไรที่เจ็บปวดจนไม่สามารถจะเชื่อใจใครอีกแล้วนอกจากกันและกัน
และทำไม เอี้ยฟ้าอ่อนโยนกับจี้มาก
ช่างเป็นเรื่องที่ค้างคาใจอย่างแรง
-
+1ค่ะคิดเหมือนกัน
o13 o13 คิดเหมือนกันเลยคะ อย่าไปยอมไอ้ลูกเป็ดเกเรมันง่ายๆ นะคะซันนี่
-
ถ้าจะมาเอาแค่นี้ ;____________________;
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3: สั้นขนาดนี้ ไม่ไหวจะเคลียร์ ฮ่าๆ
-
ทำอย่างกับอยากหยุดแล้วฟ้าจะให้ความร่วมมืองั้นล่ะ
-
นิดหน่อยมากกกกกกกกก
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
จากการวิเคราะห์เสียงของจี้ที่รอดออกมาจากในห้องน้ำ สรุปได้ว่า
- ฟ้าไม่ได้จูบจี้แน่นอน เพราะ ถ้าจูบบเสียงคงไม่รอดออกมา
-ฟ้าน่าจะใช้แค่มือช่วย เพราะ เสียงที่ออกมามีแค่เสียงจี้คนเดียว (แต่ไม่แน่เอี้ยฟ้ามันอาจกระซิบ--)
จบการสรุปเพียงเท่านี้ -*-
-
อยากให้เอี้ยฟ้า
มันเข้าใจซันนี่บ้าง
ไม่งั้น :a14:
-
เศร้า
เกินไปแล้ว
:L2: :L2:
-
ยังไม่ทันได้เลือกเลย..
ปิดโหวตซะแล้ว
-
โอ๊ยสงสารซันนี่มาก อ่านไปด้วยความเจ็บปวด
อยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรไว้กับแฝดมาก
ตอนนี้พี่ฟ้าใจร้ายมาก รู้ตัวไหม
ตอนหน้าต้องมาง้อนะ
ซันนี่โครตเข้มแข็งอ่ะ
-
รออ่านอยู่นะคะ
หน่วงเป็นเพื่อนซันนี่ด้วยคน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:m7:เมื่อไหร่จะมานะ
:amen:ทำพิธีเรียกเลยละกัน :laugh:
-
:call: :call: รอและรอ
-
ใจ จะ ขาด แล้ว.........แอร้ยยยยยยยยยย
-
เกิดเรื่องอย่างนี้คงต้องชั่งใจแหละนะ ว่าอยู่กับจากอันไหนมันเจ็บน้อยกว่า
ถ้าไม่รักก็คงจะไม่รู้สึกอะไรเลย เหนี่ยวรั้งกับปล่อยวางมันเหมือนกับเป็นเนื้อเยื่อบางๆมากั้นเอาไว้
แต่ก็เป็นเนื้อเยื่อที่เต็มไปด้วยความรู้สึก ถ้าหากฉีกผ่านเพื่อก้าวข้ามไปสู่การปล่อยวาง
บางทีก็ต้องแลกมากับความรู้สึกที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส บางทีการทนอยู่แบบเจ็บเรื้อรัง
สำหรับบางคนอาจจะดีกว่าเพราะอย่างน้อยยังหวังเอาไว้ว่าสักวันความเจ็บปวดจะหายไป
แล้วกลับมามีความรกที่ดีเหมือนเดิม
-
เออ มันนิดไปรึเปล่าหว่า
ฟ้า ทำอะไรอ่า ดูแล ซันบ้างสิ
ถึงจะเข้าใจว่าเป็นจี้ก็เหอะ
ซันนี่ เข้มแข็งไว้นะลูก
-
เหตุผล พอให้อภัย
แต่ o22
ทำซันนี่เจ็บ แล้วทำไมแกไม่รีบมาดูมัน ห่ะ ไอ้เชี่ยฟ้า :angry2: :angry2:
โกรธตรงนี้
ปล. ตรูไม่สงสัยแล้ว ว่าทำไมแกเป็นแบบนี้เพราะแกมี กาก้า เป็นมาม่านี่เอง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้กลายเป็นงี้ได้ไง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เลดี้กาก้าเมื่อเช้าเพิ่งดูข่าว :z2:
-
ฟังเหตุผลแล้ว มันก็เหมือนไม่เคลียเท่าไหร่เลย
ฟ้ามองจี้เหมือนน้อง แล้วจี้ เห็นฟ้าเป็นอะไร
ยังหน่วงไม่หาย ถึงจะแอบตกใจกับ ไอดอล ของเอี้ยฟ้าก็เหอะ
ซันนี่ของเราก็หายโกรธง่ายเหลือเกิน แต่ว่านะ ซันนี่ของเราไม่ใช่ตุ๊ด แต๋ว
งอนมากไปก็ดูไม่งาม เน๊อะ (ดูระดับความรัก >>>ซันนี่ของเรา /เอี้ยฟ้า)
ขอฉาก ซิน กายบ้างจิคะ ไปไงมาไง นอนร่วมเตียงกันได้เนี่ย :impress2:
-
เหตุผล พอรับได้ แต่ยังไม่ให้อภัยอยู่ดี เพราะทำซันนี่เจ็บ :a14:
แต่หลุดขำ ตอนเอี้ยฟ้า ร้องเพลง เลดี้กาก้า :m20:
"มาย ไอดอล" เลยเรอะ ! o22
ว่าแล้ว ทำไมแกถึงกลายเป็นแบบนี้ เพราะมี มาม๊า แบบนี้นี่เอง :เฮ้อ:
ปล. อยากไปดู คอนฯ เลดี้กาก้า แต่ซื้อบัตรไม่ทัน :monkeysad:
-
เค้าดีกันแล้ว กริกริ
บางครั้งบุคลิกมึนๆอึนๆแบบฟ้าก้อน่ารักดีเน๊าะ
ไหนๆก้อตามมาส่งที่คอนโดแล้ว ตอนหน้าก็จัดเต็ม 18+ ช่ายยยป่ะ
:impress2:
-
อยากบอกว่า ถ้าเราเป็นซันนี่ เราก็คงคิดเหมือนกัน
มันอารมณ์น้อยใจ ไม่แน่ใจ ว่ารักที่ให้เรามันเต็มร้อยหรือป่าว?
ไม่โกรธ แต่อธิบายความรู้สึกหนักๆในใจไม่ได้ :เฮ้อ:
เข้าใจว่าฟ้าแปลก แต่จะแตกต่างจากเดิมเพื่อคนที่รักไม่ได้หรือไง ฮือๆ คิดแล้วเศร้า
ต้องมีเรื่องหนักๆกว่านี้แน่ๆ ขอให้ซันนี่ผ่านพ้นมันไป :L2:
:pig4:นะคะ สนุกมากเลย เราอินจัดได้อารมณ์เต็มๆ :o12:
-
ดูแล้วซันนี่จะปวดใจเพราะฟ้าอีกหลายเรื่องล่ะนะ
-
แอบผิดหวังเล็กน้อย อยากให้ดราม่ามากกว่านี้อีก 55+ (โรคจิต --)
ก็พอรู้แหละว่าฟ้าไม่ได้คิดไรกับจี้หรอก เพราะถ้าคิดจี้คงเสร็จไปนานแล้ว
(ดูได้จากที่ฟ้าทำกับซันนี่) แต่ไม่รู้ว่าจี้คิดอะไรกับฟ้าหรือเปล่า --
-
ฟ้าไม่คิดแต่จี้คิดหรือเปล่า ?
แอบหน่วงเหลืออยุ่เล็กน้อย แต่ตอน this boy is mine นี่ :-[
อยากดราม่าต่อออออ (โรคจิต -0-)
-
เหอะๆ ไงเราก็เชียร์ซันนี่ ฆ่ามานนนนน :angry2: อ้าว ไม่ใช่เหรอ 555
ซันนี่เท่มากค่ะ อิอิ loveๆ :กอด1:
-
อ่านแล้วเจ็บหน่วงๆที่ใจเหมือนซันนี่เลยค่ะ
แบบว่าคนเคยเจ็บมาแล้วพอจะเริ่มใหม่มันก็ไม่เต็มร้อยซะที ถ้าจะให้ใจหมดก็เจ็บงี้แหละ
เข้าใจที่ซันนี่ย้ำว่ากรูชื่อ "ซันชาย" แบบว่าถอยออกมาก่อนก้าวนึงดีกว่าเดี๋ยวเจ็บอีกทีอาจจะทนไม่ไหว o18
-
นึกภาพเอี้ยฟ้าร้องเลดี้กาก้าแล้ว................................ :a5: :a5: :a5:
-
อ่านแล้วก็ยังรู้สึก"เจ็บ"แทนซันนี่อยู่อ่ะ
เอี้ยฟ้า ชั้นยังไม่หายโกรธแกนะยะ :m16:
-
เค้าก็ว่า เลดี้กาก้า มาจาก ดาวดวงเดียวกะเอี้ยฟ้าแหง o22
รักกัน รักกัน นะ ซันนี่ :กอด1:
P.S. มากอดที เอี้ยฟ้า ><"
-
ขึ้นไปบนห้องคงจะไปเจอฉากเด็ดของซอลลี่แน่ๆ
-
รอ นะ จ๊ะ :call:
-
แล้วไปนะฟ้า แต่ยังเคืองว่ะ ทำคะแนนด่วน
อย่ามาทำซันนี่เจ็บหัวใจอีกนะว๊อยยย
-
เล่นแรงขนาดนั้นซันนี่อย่ายอมเด๊ะ
ควงคนอื่นเย้ยคืนซะวันสองวันให้ปวดใจเล่นๆไปเล๊ยยยยยย
เอาคืนอ่ะเอาคืนนนนนนนนน
-/โดนFCอิฟ้ายำ :z6:
-
เหตุผลพอฟังได้แม้ความรู้สึกจะเสียไปแล้วก็ตาม
อย่าให้มีกรณีแบบนี้อีกนะเอี้ยฟ้า ชิ
-
:เฮ้อ:มาไม้นี้ซันนี่ไปไม่เป็นเลยนะฟ้า :กอด1: :กอด1:
-
เหตุผล เพราะหึงซันแกเลยเผลอเหวี่ยงซันเนี่ยนะ! :angry2:
จิบ้าตาย กับไอ้ลูกเป็ดหัวเผือก
ไอ่ลูกเป็ด แกเป็นlittle monsterของแม่ก้าด้วยหรอเนี่ย!! o22 ฮาาาอะ
ถ้าเป็นตอนปกติคงเอ็นดูฟ้าแทบตาย นึกภาพเวลาฟ้าร้องเพลง my idal คิดแล้วน่ารักไม่หยอก
แต่ตอนนี้ไม่ปกติ!แกทำซันนี่ชั้นเลือดออก ชั้นเคืองเธอ!
ไอ่ลูกเป็ดปีศาจจจจ!!!!!!!!!! 555+
-
o13
อ่านแล้วอยากไปดูกาก้า
-
ยังเคืองอยู่นะ ชริ
-
:เฮ้อ: ค่อยยังชั่ว 555 อย่างน้อยก็เกลียดฟ้าน้อยลง หุหุ
แต่ก็ยังไม่ชอบปฏิกิริยาของฟ้าอยู่ดี :กอด1: รักซันนี่!!!!!!
มายไอดอล555 เพ้อๆนะฟ้า น่าร๊ากกกก ขึ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ :z2:
-
อืมเป็นเพราะมาจากดาวอื่นนี่เองเอี้ยฟ้าถึงปะหลาดขนาดนี้ o22แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับที่แกทำแบบนี้กับซันนี่เฟ้ยยย :angry2:เพราะฉะนั้นแกกกกก :z6:
-
ฮาอิตรง มายไอดอลอ่ะ
-
อ๋อออออ เพราะว่าเอี้ยฟ้า มาจากดาวดวงเดียวกับเจ้าแม่กาก้านี้เอง
ถึงได้หลุดโลกแบบนี้ :laugh: :laugh:
แต่!!!ถึงตอนนี้จะมาง้อซันนี่ เราก็ไม่ยกโทษให้หรอกนะ
-
ดูเหมือนจะไม่เคลียร์เลยนะ ฟ้าประทาน~~~~
แต่ก็นะ..ทำซันนี่ไม่ไว้ใจแล้ว ก็ช่วยไม่ได้แหละ ตัวใครตัวมันนะฟ้า ไม่เชียร์แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
ซันนี้ก็จัดหนักเลย ขอกดซะ กร๊ากกกกกก
-
ฟ้ายังไม่กระจ่าง..นะ
:กอด1: ซันนี่จ๋าาาาา :กอด1:
-
“But I won't stop until this boy is mine”
อ๊ากกกกกกกก ฟินนนนนนนนนนน
:impress2: :impress2:
-
ซันนี่หึงน่ารักอ่ะ
เอี้ยฟ้าก็กว่าจะพูดได้ ต้องทำซันนี่ที่รักแผลปริอีกรอบนึงนะ
-
ซันนี่คงยังไม่หายโกรธ(แม้จะบอกว่าไม่โกรธแล้วก็เหอะ)
แล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิม ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ในเร็วๆนี้หรอกมั้งคะ
ก็ทำกันไว้ซะขนาดนั้น :m16: :m16:
-
ป่ะฟ้า! เดี๋ยวเราจะพาไปดูยัวร์ไอดอล o18
5555555555555555555
-
ฟ้าคงสังหรณ์ใจ ซันนี่กำลังเจอทางตัน
จะหยุดแล้วหันหลังกลับไป หรือปีนข้ามกำแพงแล้วเดินต่อ
เป็นกำลังใจให้นะ
-
แง่ม เป็นการเคลียร์ที่ไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่เลยแฮะ
-
กร๊ากกกกกกกกกก.......ไอดอลฟ้าประมานเลิศมาก
ฟ้าไปดูไอดอลมั้ยนะ5555
ชอบๆถึงจะอึนๆ และซันนี่ก้อใจอ่อนเกิ๊นนน o22 o22
-
เป็นลูกแม่กาก้านี่เอง :laugh3:
-
ว๊ากกก แม่ก้าคือไอดอลของฟ้า เอิ่มคือออ
-
:o8: :o8:
:-[ :-[
เอี้ยฟ้าตามมาง้อได้แบบ o13
-
ไม่รู้ว่า "โรคจิต" ป่าว แต่อยากกิน "มาม่าชามโตๆ" แหะๆ :m23:
-
เราว่าเหตุผลที่อธิบายมา ก็พอฟังได้ พอเข้าใจ รู้สึกว่าเคลียร์เกือบหมดแล้ว
แต่ก็แค่'เกือบ'นะ เพราะรู้สึกเหมือนมันยังติดค้างอยู่หน่อยๆ แม้จะอธิบายไม่ได้ว่าตรงไหนก็เถอะ
ส่วนเรื่องความรู้สึกก็อย่างที่หลายคนพูดไป ว่าส่วนที่มันเสียไปแล้วมันเอาคืนมาไม่ได้
เพราะฉะนั้นเอี้ยฟ้ากรุณาทำคะแนนและสร้างความมั่นใจให้ซันนี่หน่อยเถอะ ก่อนที่จะเสียซันนี่ไปจริงๆ
อย่างตอนนี้ก็เริ่มเห็นสัญญาณไม่ดีแล้วล่ะสิ
-
ตกลงฟ้าประทานมาจากดาวดวงเดียวกับ กาก้า เหรอเนี่ย
สุดโต่งพอกัน
แต่พี่ว่า
ซันนี่ก็น่าจะเคยไปดาวดวงนั้นมาแล้วแน่ๆ ตรงได้ใจ หมัดเดียวพระเอกจอดแบบนี้
ได้ใจพี่เลยคร้าบบบบบ :L2: :L2:
-
สะใจเล็กๆ ซันนี่ซัดซะเอี้ยฟ้าหมอบพื้นเลย ฮ่าๆ
ง่าา นี่คือ เอี้ยฟ้าง้อซันนี่แล้วใช่มั้ย เหอๆ ที่เหลือก็ ซันนี่ไม่หายงอน มันคงเรียกว่างอนไม่ไ้ด้หรอกเน๊อะ
จริงๆมันคือ ซันนี่เริ่มกลัว แล้วก็เริ่มไม่แน่ใจ ในอนาคตซะแล้วว เง้ออ
ฟ้าก็ตั้งใจทำอะไรให้ชัดเจนมากๆๆกว่านี้น้าาา
แต่เท่าที่ดูฟ้าอธิบายแล้วพูดออกมา ฟ้าก็พูดตรงๆ บอกหมดทุกอย่างนะนั่น เห็นใจฟ้าเหมือนกันนะเนี่ย
มันติดที่แฝดเค้ามีความหลังกับอดีตนี่สิ ทำให้เป็นแบบนี้ เอาน่าาา คนนึงง้อ คนนึงงอน เดี๋ยวก็ดีกันเองล่ะ
แต่ที่สำคัญอย่างอน มึนตึงกันทั้งคู่หล่ะ ที่นี่หล่ะ ดราม่าของแท้เลยอ่ะ =[]= โฮกกก
รออ่านตอนต่อไปค่าา
:กอด1:
-
เห็นด้วยกับหลาย ๆ คนว่า สิ่งที่ฟ้าเคลียร์สำหรับเรา เราว่าเคลียร์ไม่หมดอ่ะ
กูหึงมึงนะ กูเลยกระชากมึงอย่างแรงไปกระแทกกับอ่างน้ำ คิ้วแตก
เออ กูเห็น แต่กูต้องดูแลไอ้จี้ก่อน อ๋ออออ ที่ทำแบบนี้แปลว่ามึงแคร์ซันนี่มากเลยงั้นสิ
คือ มันเข้าใจยากว่ะ และอยากให้ซันนี่อย่าไปใจอ่อนให้ฟ้าง่าย ๆ
เราอยากให้ซันนี่ห่าง ๆ จากฟ้าแบบที่ให้ฟ้ารู้ตัวไปเลยว่า กูไม่เหมือนเดิมกับมึงแล้ว
จนกว่ามึงจะมีเหตุผลที่ดีกว่านี้มากมายมาบอก
-
เอี้ยฟ้า มันรวยไปแล้ว
รถมึงจะเยอะไปไหนฟระ
แต่ว่า เอี้ยฟ้า นี้มาดางดวงด้วย กับ กาก้า รึนี้
-
ง้อเยอะๆ เลย
ทำซันนี่เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ
-
สงสัยหลุดโลกเหมือนไอดอลตัวเอง :laugh:
:กอด1:
-
ง้อดี ๆนะแก เอี้ยฟ้า o22
-
ยิ่งอ่านยิ่งค้าง :a5:
แต่เอาใจช่วยให้ซันเข้าใจใจตัวเอง อย่าลังเลนะ
ฟ้าอย่าซึนมากนะดิ
-
ยังไงก้ยังไม่พอใจฟ้า เเมร่ง ความรู้สึกมันไม่ได้กลับมาง่ายๆ
ซันนี่อย่าใจอ่อนง่ายๆ เซงจี้ -*- ฟ้าเเคร์จี้ก็ไปกะจี้ดิ มันไม้เคลียส์เลย
-
ซันนี่งอนน่าร้ากกกกก ><
เอี้ยฟ้าชอบเลดีกาก้าหรอเนี่ย
-
อย่ายอมนะซันนี่ มันไม่เคลียร์อะ เพราะว่าหึงเลยเหวี่ยงซันนี่ทิ้งแต่ รีบเข้าไปหาจี้เนี่ยนะ
ฟังไม่ขึ้นเลย ถึงจะเป็นไอ้บ้าฟ้าที่มาจากดาวเดียวกันกับกาก้า ก็เหอะ
มันคาใจตรงที่ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้น ระหว่าง จี้กับซันนี่ แปลว่า ยังไงๆ ฟ้าก็เลือกจี้มากกว่า ซันนี่สินะ
ขอโทษที่คิดแบบนี้ แต่ การกระืำทำมันฟ้อง โอเค ว่า ฟ้า น่าจะชอบซันนี่ แต่ ความชอบมันยังไม่มากพอให้ซันนี่มีอิทธิพลในใจของฟ้าแบบเป็นอันดับ 1
เผื่อใจไว้บ้างนะซันนี่ ไม่ได้บอกให้สร้างกำแพงกับฟ้านะ แต่ 50/50 น่ะ
ปล.คงไม่ทันแล้วล่ะ ซันนี่หลงไอ้บ้าฟ้าไปเต็มๆแล้วล่ะม้างงง
-
lady gaga is the idol ฟ้าประทาน :z2:
:call: :call: อยากอ่านต่อร็วๆ สนุกมากกกกกก
-
ฟ้าหึงซันนี่งั้นหรือ แต่ทำแรงไปไหมนั่น ซันนี่เจ็บเลยนะเนี่ย
-
ชอบฟ้ากับซันนี่มากอะ
โดยเฉพาะนิสัยของคุณชายฟ้าประทาน 555 น่าร๊ากกก :z6: :z6:
คือเรื่องนี้พึ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านครั้งแรกวันนี้
แบบว่าสนุกจนอ่านครั้งเดียวถึงตอนสุดท้าายที่อัพ
(อ่านแบบไม่สนใจงานที่กองอยู่ข้างๆ เลย!!!!)
สนุกมากๆ อ่านแล้ว ยิ้ม เขิล หัวเราะทุกตอน
ชอบลักษณะการเล่าเรื่องมาก บวกกับนิสัยตัวละคร
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ไม่อยากให้มีดราม่าระหว่างฟ้ากับซันนี่เลยอะ
คนอ่านเจ็บปวด :z3: :z3: :z6: :z6:
เป็นกำลังใจให้ ติดตามและรอคอยตอนต่อไปอย่าใจจดใจจ่อ
o13 o13
:bye2: :bye2:
-
เหตุผลไม่ดีพอ ยังคาใจอยู่เรื่องจี้อ่ะ
ถ้าซันนี่ไม่ใช่ที่หนึ่งก็พอเหอะ ซันนี่จะได้ไม่ต้องเจ็บมากว่านี้ :เฮ้อ:
-
เค้าก้อไปดูกาก้ามาเหมือนกัน ^ ^
ไอดอลของเอี้ยฟ้า 555
-
:haun4:เอี้ยฟ้าน่ารักอ่ะ
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีเพราะชีวิตรันทดกันเกือบทุกคน พออดีตแต่ละคนเริ่มมา ดราม่าก็เริ่มบังเกิดแบบลักปิดลักเปิด 555 ตลกที่ซันนี่ลืมไปว่าฟ้าน่ะเป็นข้อยกเว้นของสิ่งมีชีวิตทุกสปีชี่ส์ทั้งในและนอกโลกนะ ดูมายไอดอลท่านฟ้าก็พอทราบว่าท่านแบบสุดยอดมาก เหมือนฟ้าจะชัดเจนนะแต่ก็ยังมีมุมที่อ่านแล้วรู้สึกว่ายังไม่อยากให้ซันนี่มั่นใจเท่าไหร่นัก เพราะการกระทำบางทีมันบรรยายได้ดีกว่าคำพูดเยอะ พยายามกันต่อไปเพราะเราก็หวังให้คุณทั้งคู่เป็นคนที่ใช่ของกันและกันจริงๆ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
อ่อ พอรู้ว่าไอดอลของเอ็งเปนใคร ก็เข้าใจเรยว่าทำไมเมิงแปลกเช่นนี้ไอ่ฟ้าาาา :z3: :z3:
แต่นู๋ก็ชอบนะ อิอิ ชอบทั้งกาก้า ทั้งฟ้าเรย :-[
-
ทยอยตามอ่านจนทัน ขอบอกว่าสนุกมว๊ากกกกก o13
ชอบชื่อพระเอก ฟ้าประทาน น่าร๊ากกกกก :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดด T/////////T
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก ตามอ่านตาแฉะเลยทีเดียว ฮ่าาาา
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักฟ้าประทานมากขึ้นเรื่อยๆ ... ชอบมาก หลงรักผู้ชายคนนี้ ฮือออออออ
ซันนี่อย่าใจร้ายกับฟ้ามากนะ ฮึก.. ยังใจไม่ดีกับเรื่องที่พี่ซอลลี่เคยบอก ว่าฟ้าจะมีอายุไม่ถึงยี่สิบ ........
คนเขียนสู้ๆนะคะ เรื่องนี้ดีมากเลยอ่ะะะ
เชียร์คุ่ กายxซิน อยุ่ด้วยน้าาาาาา
-
นั่งอ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เลยค่ะ XDD
จะชิงคอมเม้นต์ตอนก่อน ๆ ไปเรื่อย ๆ ก็กลัวจะสแปม เพราะเดี๋ยวอ่านจบก็ต้องมาคอมเม้นต์อีกอยู่ดี รอรวบยอดทีเดียวเลย แฮ่ ๆ
อยากบอกว่าน่ารักมว้าาาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกก!!!!! เลยค่ะ!!!!
ปกติเรามักจะนิยมกรี๊ดเคะมากกว่าเสะค่ะ แต่ขอยกเว้นไว้กันพ่อยอดชายนายฟ้าประทานคนนึง คงอย่างที่คุณคนเขียนบอก หมอนี่มันเป็นข้อยกเว้นของทุกกฎในโลก 5555
น่ารักจริงค่ะ น่ารักและหน้ามึนมาก ๆ ด้วย เหมือนจะซื่อ ๆ ตรงไปตรงมา แต่ไอ้ที่ตรงนั่นก็ช่าง....แหม....... พูดไม่ถูกค่ะ รู้แต่มันก๊าว =////=
ชอบทุกตัวละครเลย ทุกคนดูมีเสน่ห์...น่ารัก ที่สำคัญมนุษย์ออร่าวิ้ง ๆ พวกนี้จะหล่อรวยกันไปไหน 5555 แม้แต่เมย์บีอ่านแล้วยังเคลิ้มตามเลยค่ะ (แอบสารภาพว่ารู้สึกเมย์บีชิฮัวน่ารักมาก ๆ เลย XDD)
ขำฟ้าตอนล่าสุด ไอดอลคือกาก้าหรือนี่..นึกดูก็เหมาะไม่ใช่น้อย
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^
-
Chapter :: Special Sky by คุณเพลงซอ :: เด็กชายฟ้าประทาน (III)
วันที่ 29 กุมภาพันธ์ปีนี้ เด็กชาย..ไม่สิ..นายฟ้าประทาน เทอร์ซี แบร์ลุสโคนี จะมีอายุครบ 16 ปีบริบูรณ์ ผมนึกไม่ออกเลยว่าป่านนี้เขาจะโตขึ้นขนาดไหนแล้ว แต่ไม่เป็นไร ยังไงวันนี้ผมคงจะได้รู้..
ตั้งแต่ช่วงกลางปีที่แล้วที่ผมตระเวนเดินสายแสดงนิทรรศการรวมผลงานภาพวาดลำดับที่ 2 ของตัวเองอยู่ในยุโรป เริ่มจากเกาะอังกฤษ ข้ามไปสเปน ปิดท้ายที่อิตาลี ผมจงใจเลือกไปอิตาลีเป็นประเทศสุดท้าย เพื่อที่ว่าจะได้มีโอกาสหาข่าวคราวของคุณฟ้าก่อนกลับเมืองไทย แต่คงไม่เป็นการดีหากผมจะโผล่ไปที่เนเปิลส์ทั้งที่ตกลงกันไว้แล้วว่าเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก แต่ไม่ว่ายังไงคุณฟ้าก็ยังเป็นหลานชายของผม เป็นลูกชายของคุณขลุ่ย ข้อนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง แม้ไม่อาจไปเจอหน้าได้ อย่างน้อยให้ผมได้รับรู้บ้างว่าเขาเป็นอยู่ยังไง สุขสบายดีหรือเปล่า แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว..
ยิ่งกว่านั้น ก่อนมาผมให้สัญญากับคุณจี้ว่าจะเอาคำอวยพรวันเกิดของเขาฝากไปถึงคุณฟ้าให้ได้ และผมก็ตั้งใจจะทำตามสัญญา
ผมติดต่อไปหา เทอร์ซิโอ แบร์ลุสโคนี โดยตรงตามช่องทางที่เขาเคยให้ไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ผมถามเขาว่าเป็นไปได้ไหมหากผมจะอยากรู้ความเป็นไปของคุณฟ้าบ้าง เทอร์ซิโอไม่ได้ขัดข้อง เขาถามว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ผมบอกผมอยู่โรม นิทรรศการของผมถูกจัดขึ้นในแกลอรี่ที่เมืองฟอเรนซ์และโรม แน่นอนว่าโรมคือเมืองสุดท้ายของการมาทำงานในครั้งนี้ และวันนี้คือวันสุดท้ายที่ผมจะอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้ผมจะกลับเมืองไทย เทอร์ซิโอบอกว่าเขาเสียดายที่ไม่รู้มาก่อนหน้านี้ ไม่งั้นเขาคงมีโอกาสได้มาชื่นชมผลงานของผมบ้าง ผมได้แต่บอกขอบคุณไป แค่เขาแสดงความสนใจในงานของผมผมก็ดีใจแล้ว..
ระหว่างผมกับเทอร์ซิโอ นี่เป็นการคุยกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้เราเคยแค่ทักทายกันเพียงไม่กี่คำ บอกตามตรงว่าผมไม่เคยมองเห็นว่าเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้อยู่ตรงไหน นอกจากรูปร่างหน้าตาและฐานะที่ชวนให้สงสัยแล้ว ผมก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรให้น่าสนใจอีก ไม่รู้ทำไมถึงทำให้คนอย่างคุณขลุ่ยตกหลุมรักจนถึงขั้นยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองได้ แต่พอได้ลองพูดคุยกันครั้งนี้ มันก็เหมือนกับว่าผมเริ่มมองเห็นอะไรบางอย่างในตัวเขา..อะไรบางอย่างที่เหมือนกับมีแรงดึงดูด..
สรุปเรานัดเจอกันที่วาติกัน เทอร์ซิโอบอกว่าเขาต้องไปธุระแถวนั้นพอดี และมันก็ไม่ไกลจากโรงแรมที่ผมพักมากนักด้วย นั่งรถไฟใต้ดินไปไม่นานก็ถึง เขาว่าหากเป็นที่นั่นจะคุยได้สะดวกกว่า จุดนัดพบคือหน้ารูปปั้นเพียต้า ในมหาวิหารเซนต์ปีเตอร์ เวลาเที่ยงครึ่ง เขาบอกว่าเขาจะใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าไปยืนรอผมอยู่แถวนั้น หรือถ้าผมกลัวว่าเขาจะดูกลมกลืนกับนักท่องเที่ยวคนอื่นจนเกินไป เขาจะคาบดอกกุหลาบสีแดงเอาไว้ในปากด้วยก็ได้ ผมก็เพิ่งจะรู้ว่าเขาเป็นคนมีอารมณ์ขันขนาดนี้ ..แต่ถ้าเขากล้าทำจริงๆ ผมก็คงจะไม่กล้าเข้าไปทักแน่ๆ
หลังจากเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมที่พักในตอนสิบโมงเช้า ผมรีบเดินทางต่อไปยังวาติกันเพื่อให้ทันตามนัดพร้อมกับเป้ประจำตัวหนึ่งใบ ส่วนข้าวของสัมภาระส่วนใหญ่ผมสั่งให้เลขาส่วนตัวขนไปรอที่สนามบินหมดแล้ว และอย่างที่เทอร์ซิโอบอกว่ามันใช้เวลาไม่นานในการเดินทาง แต่มานานตรงที่ต้องต่อคิวรอเข้าไปในตัววิหารนี่ล่ะ กว่าจะเข้ามาได้ผมก็ต้องยืนขาแข็งตัวแข็งอยู่พักใหญ่ เพราะอากาศข้างนอกค่อนข้าวหนาวพอสมควร แต่เข้ามาได้แล้วก็ยังไม่ถึงเวลานัด ผมเลยถือโอกาสเดินดูสถาปัตยกรรมสมัยยุโรปกลาง ทั้งรูปปั้น ทั้งจิตกรรมฝาผนังที่อยู่โดยรอบก่อน ..เพลิดเพลินจนลืมเวลา กว่าจะรู้สึกตัวว่ามีนัดสำคัญนาฬิกาก็บอกเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว ผมจึงรีบวิ่งกระหืดกระหอบไปหารูปปั้นเพียต้า ผลงานอันลือลั่นของศิลปินเอกอย่างมิเคลันเจโล(ไมเคิล แองเจโล)
ผมพยายามมองหาผู้ชายท่าทางคุ้นตาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าซึ่งน่าจะอยู่แถวๆ นั้น แต่กลับไม่เห็นมี พาลนึกกลัวไปว่าเขาอาจจะกลับไปแล้วเพราะคนอย่างเขาคงไม่มีเวลาว่างมากมายนัก ขณะกำลังนึกด่าตัวเองที่ไม่รู้จักตรงเวลาอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีคนมาแตะที่ไหล่ หันไปมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ ผู้ชายในชุดลำลองแบบสบายๆ โดยมีเสื้อเชิ้ตซึ่งพับแขนขึ้นเป็นสีฟ้า ผมมองหน้าเขางงๆ ถึงจะจำหน้าได้ว่าใช่แต่ก็ยังไม่กล้าทัก เพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าผมคนนี้ไม่เหมือน เทอร์ซิโอผู้ลึกลับของคุณขลุ่ยที่ผมเคยเจอมาก่อนเลยสักนิด เขาคนนี้ไม่มีทั้งมาด ไม่มีทั้งบรรยากาศคุกคามน่ากลัว แถมยังไม่มีคนติดตามเหมือนอย่างทุกทีเทอร์ซิโอคนนี้ดูเหมือนคนธรรมดาสามัญมากเกินไปจนผมชักไม่แน่ใจว่าจะใช่คนเดียวกัน จนกระทั่งเขาพูดประโยคแรกออกมา
‘ผมนึกแล้วว่าคุณต้องจำไม่ได้ เพราะงั้นผมเลยพยายามจะไปหาดอกกุหลาบแดงมาคาบไว้ แต่หาไม่ได้เลย’
‘..ผมดีใจที่เป็นแบบนั้น’ ผมตอบไปอย่างนั้นพร้อมด้วยรอยยิ้ม
จากนั้นเราก็ได้พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันตามประสาคนรู้จัก(เรียกแบบนั้นคงได้มั้ง) เทอร์ซิโอชวนผมคุยไปพลางเดินชื่นชมศิลปะภายในมหาวิหารไป เขาดูสบายๆ และเป็นกันเองอย่างที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน แต่ถึงกระนั้นดวงตาสีเทาซีดของเขาก็ยังดูทรงอำนาจอยู่เสมอ
ผมเพิ่งจะได้รู้ว่าเขากับคุณขลุ่ยเจอกันครั้งแรกที่นี่ ตรงหน้ารูปปั้นเพียต้านี้ ขณะที่เขากำลังยืนลอบมองใบหน้าด้านข้างของคุณขลุ่ยอย่างสนใจ จู่ๆ คุณขลุ่ยที่ยืนนิ่งจดจ้องรูปปั้นพระแม่มารีทรงอุ้มพระเยซูไว้บนตักมาพักใหญ่ก็หันมาพูดกับเขาด้วยสีหน้าว้าวุ่นใจว่า
‘คุณรู้ไหมคะว่าตอนนี้ฉันคิดอะไรอยู่?’
‘ไม่ ผมไม่รู้’
‘ฉันกำลังอยากมีลูกแบบนี้สักคนน่ะค่ะ’
‘อ้อ เหรอครับ’
‘แต่ก่อนหน้านั้นฉันคงต้องหาพ่อของลูกให้ได้ก่อน’
ผมหลุดหัวเราะออกมากับคำพูดคำจาสไตล์คุณขลุ่ย แม้แต่คนที่เล่าเองก็ยังร่วมหัวเราะไปด้วย เขาบอกว่าตอนนั้นเขารู้สึกงงมากที่อยู่ดีๆ ผู้หญิงคนนี้ก็หันมาพูดอะไรแบบนั้นกับคนแปลกหน้าอย่างเขา เล่นเอาเขาทำหน้าไม่ถูกไปต่อไม่เป็นอยู่พักหนึ่ง นั่นยิ่งทำให้ผมหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่เมื่อนึกถึงสีหน้าของเทอร์ซิโอในขณะนั้น .. แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้พูดคุยสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว
คุณขลุ่ยเคยเล่าให้ผมกับคุณพิณฟังแค่ว่าเจอเทอร์ซิโอตอนมาเที่ยวอิตาลี แต่ไม่เคยบอกรายละเอียดว่าเจอกันในวิหารเซนต์ปีเตอร์แห่งนี้
ช่วงที่ตลกที่สุดคงเป็นตอนที่ทั้งคู่ไปเที่ยวเวโรนาด้วยกัน เทอร์ซิโอบอกว่าตอนนั้นเขาขอแยกตัวไปคุยโทรศัพท์ ระหว่างทางเดินกลับมาเขาก็เห็นคุณขลุ่ยไปหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าบ้านเลขที่ 27 บนถนนแคปเปลโล บ้านที่ว่ากันว่าเป็นบ้านของสาวจูเลียต แห่งตระกูลคาปุเล็ต ผู้เป็นที่รักของหนุ่มโรมิโอ แห่งตระกูลมอนตาคิว เทอร์ซิโอหยุดเดินด้วยอยากรู้ว่าคุณขลุ่ยจะทำอะไรต่อ จะเข้าไปในบ้านหลังนั้นหรือเปล่า ..แต่แล้วก็เปล่า หลังจากยืนมองคล้ายลังเลใจอยู่พักใหญ่ จู่ๆ คุณขลุ่ยก็หันไปทางซ้ายมือซึ่งมีรูปปั้นบรอนซ์ของจูเลียตยืนอยู่ เธอเดินตรงเข้าไปลูบหน้าอกของรูปปั้นและลูบอยู่อย่างนั้นร่วมหลายนาทีจนนักท่องเที่ยวแถวนั้นเริ่มหันมามองด้วยความสงสัยปนหวาดระแวง(..ที่นั่นมีความเชื่อว่าถ้าใครอยากสมหวังในรักให้ไปลูบที่หน้าอกของจูเลียตแล้วอธิษฐาน)
ผมฟังมาถึงตรงนั้นก็หัวเราะจนน้ำตาไหลด้วยรู้จักนิสัยของคุณขลุ่ยดี เทอร์ซิโอบอกว่าหลังจากนั้นคุณขลุ่ยก็เดินหายเข้าไปในบ้านของจูเลียต นักท่องเที่ยวที่ยืนออกันอยู่ตรงทางเข้าต่างแหวกทางให้เธอโดยพร้อมใจ และอึดใจต่อมาโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เสียงที่ดังมาตามสายไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคุณขลุ่ยนั่นเอง
‘ฉันโทรมาจากบ้านของจูเลียตค่ะ บางทีคุณคงจะเคยได้ยินตำนานของที่นี่มาบ้าง เมื่อกี๊ฉันก็เพิ่งไปจับหน้าอกของเธอมา..นานมากเลย จนคนอื่นๆ พากันมองฉันแบบแปลกๆ แต่ฉันไม่สนใจหรอก ที่ฉันสนใจก็คือ..คุณจะว่ายังไงถ้าฉันจะขอให้คุณมาเป็นพ่อให้ลูกของฉัน ..ได้ไหมคะ?’
ต้องใช้เวลากว่าพักใหญ่ที่ เทอร์ซิโอ แบร์ลุสโคนี จะเข้าใจว่านั่นคือการสารภาพรักในแบบฉบับของ คุณเพลงขลุ่ย ทามิยะ..
นั่นเป็นเรื่องราวความรักต้องห้ามที่เริ่มขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ แต่สุดท้ายกลับจบลงพร้อมคราบน้ำตา..
เทอร์ซิโอพาผมมานั่นพักในจุดที่สามารถนั่งได้ในวิหาร เขายังชวนคุยเรื่องสัพเพเหระที่สามารถเรียกเสียงหัวเราะจากผมได้เรื่อยๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าเรื่องของคุณฟ้าซึ่งเป็นจุดประสงค์หลักที่เรามาเจอกันในวันนี้สักที จนผมต้องเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้น เทอร์ซิโอเงียบไป และนั่นทำให้ผมเริ่มใจไม่ดี..
‘ได้โปรดเถอะ เทอร์ซี, บอกผมทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้น?’
‘..เขาถูกลักพาตัว’
คำตอบนั้นทำเอาผมเนื้อตัวเย็นเฉียบ รู้สึกเหมือนเลือดภายในกายทั้งหมดเหือดหายไป ต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะสามารถเค้นคำถามออกมาด้วยเสียงอันแหบแห้ง
‘ทำไม? ตั้งแต่เมื่อไหร่?’
สิ่งที่ผมได้รับรู้จากนั้นก็คือ.. คุณฟ้าถูกพวกแก๊งค์กาซาเลซีที่เริ่มตั้งตัวเป็นมาเฟียในเนเปิลส์ตอนใต้ได้เพียงไม่กี่ปีลักพาตัวไป เทอร์ซิโอบอกว่าเพราะพวกนั้นเข้าใจผิดคิดว่าคุณฟ้าคือทายาทคนโตของแบร์ลุสโคนี ..‘โคเนโร แบร์ลุสโคนี’ ลูกชายของเขาที่เกิดจาก ‘เวเนสซา เวนโดลา’ ภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย ทีแรกพวกนั้นตั้งใจจะใช้โคเนโรเป็นข้อต่อรองในการเจรจาแลกเปลี่ยนบางอย่างกับตระกูลแบร์ลุสโคนี แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะข้อมูลผิดพลาดหรือเข้าใจผิดอะไรสักอย่างจึงได้จับคุณฟ้าไปแทน และเพราะคุณฟ้าเป็นเพียงทายาทลำดับสองของแบร์ลุสโคนี ตามธรรมเนียมจึงไม่ได้มีการให้คนมาคอยคุ้มกันความปลอดภัยแน่นหนานัก คุณฟ้าจึงถูกจับตัวไปได้ไม่ยาก
เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่วันอังคาร ขณะที่คุณฟ้ากำลังจะกลับบ้านหลังเลิกเรียน บอดี้การ์ดที่ถูกส่งไปคุ้มกันถูกยิงบาดเจ็บสาหัสกลับมา จนวันนี้ก็วันศุกร์แล้ว ..ผ่านไปแล้วสี่วัน ผมถามว่าเขาไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือไง? จะปล่อยให้คุณฟ้าอยู่กับพวกนั้นอีกนานแค่ไหน? ไม่รู้ว่าจะถูกทำร้ายอะไรบ้างหรือเปล่า?
เทอร์ซิโอเงียบไปอีกครั้ง สีหน้าจริงจังขณะเล่าเรื่องเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ความรู้สึกทั้งหมดถูกเก็บซ่อนไว้อย่างแนบเนียน ผมไม่สามารถจับอะไรได้เลยในตอนที่เขาเริ่มเล่าด้วยประโยคต่อมา
‘สิ่งที่พวกนั้นเรียกร้องมันมากเกินกว่าที่แบร์ลุสโคนีจะยอมได้ มติจากที่ประชุมโดยสมาชิกของตระกูลสาขาทั้งหมดเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าแบร์ลุสโคนีจะไม่เสี่ยงในครั้งนี้..’
‘หมายความว่ายังไง?’
‘เพื่อความมั่นคงของแบร์ลุสโคนี พวกเขาต้องการให้ผม...สละเด็กคนนั้น’
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำไปได้ยังไง แต่ผมก็ทำไปแล้ว ทันทีที่เทอร์ซิโอพูดประโยคโหดร้ายเลือดเย็นนั่นจบ หมัดของผมก็เหวี่ยงออกไปกระแทกกับใบหน้าของเขาเต็มแรง มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมชกคนอื่น เสียงดังที่เกิดขึ้นเรียกความสนใจจากนักท่องเที่ยวที่เดินอยู่บริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี แต่ผมไม่มีเวลามาใส่ใจ ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของเทอร์ซิโอมาเขย่าพร้อมกับถามว่า ‘ทำไม’ ซ้ำๆ ซากๆ อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งทหารสวิสเข้ามาลากพวกเราออกไปจากตัววิหาร
ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เพราะคุณฟ้าไม่ใช่ทายาทคนสำคัญอย่างนั้นหรือ? เพราะคุณฟ้าเป็นเพียงลูกที่เกิดจากภรรยานอกสมรสอย่างนั้นหรือ? หรือเพราะสิ่งที่คนร้ายขอมันมีค่ามากเกินกว่าชีวิตของคุณฟ้า? ผมไม่เข้าใจ จะมีอะไรสำคัญไปกว่าเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองอีก?
หลังจากที่ถูกเนรเทศให้ออกมายืนหนาวอยู่ด้านนอก ผมหันไปถามเทอร์ซิโอว่าเขาเคยรักคุณฟ้าบ้างไหม? ตอนที่คุณฟ้าเกิดเขาก็ไม่เคยมาใส่ใจดูแล แล้วตอนนี้เขาก็ยังคิดจะทอดทิ้งคุณฟ้าอีกหรือ? สำหรับคุณขลุ่ยแล้วคุณฟ้าเกิดจากความรัก รักที่ยอมสละได้ทุกอย่างแม้กระทั่งศักดิ์ศรีและลมหายใจ ไม่มีใครในโลกนี้หรอกที่อยากจะมีชีวิตอยู่อย่างเงียบเหงา ไม่มีใครหรอกที่อยากจะเป็นคนรักลับๆ ของคนอื่น และไม่มีใครหรอก..ที่แม้จะรู้ดีว่าหากเลือกเส้นทางนี้ ชีวิตอาจต้องแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่ก็ยังพร้อมที่จะเลือก รักของคุณขลุ่ยไม่เคยมีเงื่อนไข ไม่เคยมีข้อแม้ ..แล้วสำหรับเขาล่ะ คุณฟ้าเกิดขึ้นจากอะไรกันแน่?
ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้นนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าเทอร์ซิโอเอาเสื้อโค้ทของเขามาคลุมกันหนาวให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะมันไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นแม้แต่น้อย ความหนาวเหน็บที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ได้มาจากภายนอก หากแต่เกิดขึ้นภายในใจต่างหาก ไม่รู้ว่าป่านนี้คุณฟ้าจะเป็นอย่างไรบ้าง จะมีห้องอุ่นๆ ให้นอนไหม? จะมีอะไรตกถึงท้องบ้างหรือเปล่า? ผมรู้สึกสงสารเขาเหลือเกิน
โชคชะตาช่างโหดร้ายกับเขาเหลือเกิน..
‘ได้โปรด เทอร์ซี, ช่วยเขา ผมขอร้อง ช่วยเขาด้วย ได้โปรดเถอะ’ ผมได้อ้อนวอนทั้งน้ำตาซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น
เทอร์ซิโอดูลำบากใจที่จะรับปากผม ผมรู้ว่ามันไม่ง่ายที่เขาจะตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของแบร์ลุสโคนี ต่อให้เขาอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของตระกูลเขาก็ไม่อาจทำอะไรตามอำเภอใจได้ เราทุกคนต่างมีหน้าที่รับผิดชอบของตัวเอง ..แม้จะเข้าใจดี แต่ผมก็ยังโวยวาย
‘ผมเสียคุณขลุ่ยไปคนหนึ่งแล้ว ผมจะไม่ยอมเสียคุณฟ้าไปอีก คุณจะต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น เทอร์ซิโอ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะคุณนั่นแหล่ะ ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะคุณ! เพราะตระกูลของคุณ! ทั้งหมดเป็นเพราะคุณคือแบร์ลุสโคนีงี่เง่านั่น!!!’
เทอร์ซิโอไม่ได้ปฏิเสธหรือตอบโต้ข้อกล่าวหาใดๆ ไม่ว่าผมจะโวยวายด่าทอหรือร้องขอเขาก็ไม่อาจให้ในสิ่งที่ผมต้องการได้ ผมรู้ดี..
สุดท้ายวันนี้เทอร์ซิโอก็มาส่งผมที่โรงแรมเดิมที่เพิ่งเช็คเอาท์ออกไปเมื่อเช้า ผมตัดสินใจว่าจะอยู่ต่อเพื่อรอฟังข่าวของคุณฟ้า โดยให้เลขาล่วงหน้ากลับเมืองไทยไปก่อน
ก่อนจากกัน เขาทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ว่า
‘เด็กคนนั้นเป็นลูกของผม เขามีเลือดต้องสาปของแบร์ลุสโคนีอยู่เต็มตัว เขาแข็งแกร่งพอที่จะมีชีวิตรอดกลับมา ได้โปรดเชื่อใจเขา เพลงซอ, เชื่อเหมือนที่ผมเชื่อ’
ผมเช็คอินแล้วกลับขึ้นมาบนห้องพัก ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างคนหมดเรี่ยวแรง นอนนิ่งจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองพักใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นมาเทกระเป๋าเป้ใบเดียวที่พกติดตัว สิ่งที่ต้องการคือไดอารี่สีครีมที่ผมมักจะพกไปไหนมาไหนด้วยเสมอ อยู่ดีๆ ผมก็นึกอยากจะบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับคุณฟ้าเอาไว้ ทั้งที่ปกติผมก็เขียนไดอารี่ทุกวันอยู่แล้ว แต่พอเริ่มจรดปากกาผมกลับรู้สึกว่าอยากจะแยกเรื่องราวของคุณฟ้าออกต่างหาก ผมอยากทำบันทึกที่มีเพียงเรื่องราวของคุณฟ้าเท่านั้น ไม่ต้องมีชีวิตประจำวันของผมเข้าไปปะปน ดังนั้นผมเลยหันไปคว้าสมุดสเก็ตภาพมาฉีกออกส่วนหนึ่ง แล้วนำไปเย็บเข้าด้วยกันจนเป็นเล่มใหม่ด้วยเชือกป่าน ห่อปกด้วยภาพวาดสีน้ำมันรูปท้องฟ้าที่เคยวาดเอาไว้ ก่อนจะปิดทับด้วยพลาสติกใสอีกที เป็นอันเสร็จพิธี
สุดท้ายผมก็ได้ไดอารี่ทำมือแบบง่ายๆ เล่มนี้มา เพื่อที่จะบันทึกเรื่องราวทั้งหมดนี้ลงไป..
ผมกลับมาเขียนบันทึกเล่มนี้อีกครั้งในคืนวันเสาร์ ที่ 1 มีนาคม 20xx หลังจากรอฟังข่าวของคุณฟ้าอยู่ที่โรงแรมแห่งนี้ร่วมหนึ่งวันเต็ม เมื่อกี๊ผมเพิ่งโทรไปอวยพรวันเกิดให้คุณจี้ และบอกขอโทษที่ผมผิดสัญญาที่ว่าจะกลับไปให้ทันงานฉลองวันเกิดอายุ 16 ปีของเขา คุณจี้บอกว่าไม่เป็นไร ตราบใดที่ผมยังรักษาสัญญาว่าจะเอาคำอวยพรของเขาไปให้คุณฟ้าเขาก็จะไม่โกรธ ผมบอกเขาว่าผมกำลังทำตามสัญญา ผมกำลังจะไปหาคุณฟ้า เพื่อเอาคำอวยพรของเขาไปให้..
ผมไม่ได้โกหก เพียงแค่ไม่ได้บอกคุณจี้ว่าตอนนี้คุณฟ้ากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนเท่านั้น แต่ถึงยังไงพรุ่งนี้ผมก็กำลังจะไปหาเขาจริงๆ
เทอร์ซิโอแว่บมาบอกข่าวเกี่ยวกับคุณฟ้าเมื่อตอนเย็น เขาว่าเขารู้แล้วว่าพวกนั้นจับตัวคุณฟ้าไปไว้ที่ไหน มันคือบ้านหลังใหญ่ของตระกูลซากาเรีย ซึ่งเป็นของ ‘กามอร์ ซากาเรีย’ เจ้าของธุรกิจท่าเรือและเรือสำราญรายใหญ่รายหนึ่งในเนเปิลส์ เทอร์ซิโอบอกว่าผู้ชายคนนั้นแอบสนับสนุนเงินทุนให้กับแก๊งค์กาซาเลซี อย่างลับๆ มาพักใหญ่แล้ว ด้วยหวังว่าหากมาเฟียกาซาเลซีสามารถผงาดขึ้นมาเป็นใหญ่ในเนเปิลส์ได้ ก็คงไม่ใช่เรื่องยากหากตระกูลซากาเรียของเขาจะขึ้นมาแทนที่ตระกูลแบร์ลุสโคนีบ้าง และการที่เขากล้าเอาคุณฟ้าไปซ่อนไว้ที่บ้านของตัวเองแบบนั้นคงเป็นเพราะวางใจว่าจะไม่มีใครนึกเอะใจสงสัยตัวเองนั่นล่ะ
..แต่ก็ดูเหมือนเจ้าซากาเรียอะไรนั่นจะคิดผิด ในเมื่อตอนนี้เทอร์ซิโอก็รู้แล้วว่าลูกชายของเขาอยู่ที่ไหน
เทอร์ซิโอยังบอกอีกว่าการจับผิดตัวในครั้งนี้มีเกลือเป็นหนอนอย่างแน่นอน เพราะนอกจากคนในตระกูลแล้วไม่มีใครเลยรู้ว่าคุณฟ้ามีฐานะอะไรในแบร์ลุสโคนี ต่างจากโคเนโรที่มักจะมีรูปออกสื่อพร้อมกับเขาและสมาชิกครอบครัวคนอื่นอยู่บ่อยๆ เขามั่นใจว่างานนี้ต้องมีคนชี้ตัวเป้าหมายให้พวกคนร้ายดู และต้องเป็นการจงใจชี้ผิดตัวด้วย ผมถามว่าทำไมถึงต้องทำแบบนั้น เทอร์ซิโอหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนบอกว่า
‘มีคนบางกลุ่มในตระกูลที่ต่อต้านการมีตัวตนของเด็กคนนั้น’
ผมว่าผมเริ่มจะเข้าใจ ทั้งการตายของคุณขลุ่ย ทั้งการถูกลักพาตัวของคุณฟ้า คนพวกนั้นจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่ๆ ผมรู้สึกเจ็บแค้นแทนพี่สาวและหลานชาย แต่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากตะโกนใส่ผู้ชายที่ผมคิดโยนความผิดทั้งหมดไปให้เขารับอย่างไม่สนความยุติธรรมใด
‘ไหนคุณบอกว่าเขาจะปลอดภัยที่สุดถ้ามาอยู่ภายใต้ปีกของคุณ?!’
เป็นอีกครั้งที่เทอร์ซิโอเลือกที่จะปิดปากเงียบโดยไม่คิดจะแก้ต่างใดๆ ให้ตัวเอง
หลังจากที่ทิ้งเวลาให้ผมได้สงบสติอารมณ์ลงแล้ว เขาจึงได้เริ่มพูดต่อ.. เขาบอกว่าพรุ่งนี้เขาจะไปที่บ้านตระกูลกาซาเรีย พร้อมกับคนสนิทไม่กี่คน ในฐานะของผู้นำสูงสุดของตระกูลเขาควรจะเคารพมติที่เป็นเอกฉันท์ของที่ประชุม ดังนั้นการไปเยือนกาซาเรียครั้งนี้เขาจึงไม่สามารถออกหน้าออกตาได้ แม้จะรู้ว่าการทำแบบนั่นมันค่อนข้างจะเสี่ยง เพราะอีกฝ่ายคงมีการป้องกันอย่างหนาแน่นแน่นอน
‘แต่ในฐานะของพ่อ ผมจำเป็นต้องไป’
‘ผมจะไปด้วย’
ผมตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าเทอร์ซิโอจะห้ามปรามหรืออ้อนวอนใดๆ ผมก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด พรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณฟ้า พร้อมกับเอาคำอวยพรของคุณจี้ไปให้..
พรุ่งนี้ผมจะไปรับเขากลับบ้านของเรา..
................................
................................
................................
มือเรียวพลิกเปิดหน้าสุดท้ายของสมุดบันทึกทำมือปกรูปท้องฟ้าสดใสค้างไว้อย่างนั้น แว่นสายตาไร้กรอบถูกถอดออก ดวงตาคู่เรียวสีดำสนิทปิดลงอย่างเชื่องช้า ความทรงจำสุดท้ายเกี่ยวกับเจ้าของบันทึกเล่มนี้เริ่มหลั่งไหลเข้าสู่สมอง..
เหตุการณ์สังหารหมู่ตระกูลซากาเรียเป็นข่าวโด่งดังไปทั่วยุโรป โศกนาฏกรรมครั้งนั้นคร่าชีวิตผู้คนไปมากถึง 14 รายด้วยกัน และหนึ่งในนั้นมีชื่อของ เพลงซอ ทามิยะ รวมอยู่ด้วย ไม่มีใครรู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คนที่เห็นเหตุการณ์ก็คือคนที่เสียชีวิต ส่วนคนเดียวที่รอดชีวิตจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา
เทอร์ซิโอ แบร์ลุสโคนีบอกได้แค่ว่าตอนที่เขาไปถึงที่นั่นก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นหลายนัดแล้ว ไฟในบ้านหลังนั้นมืดสนิท เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังระงมโหยหวนไปทั่วบริเวณบ้าน เพลงซอวิ่งถลาเข้าไปในนั้นด้วยความเป็นห่วงหลานชาย เทอร์ซิโอวิ่งตามเข้าไปแต่ก็คลาดกันเพราะความมืดมิดที่ปกคลุมไปทั่วตัวบ้าน กว่าจะหาเจออีกครั้งก็เห็นเพลงซอนอนหมดสติแน่นิ่งอยู่ข้างร่างของฟ้าประทาน หลานชายคนเดียวของพวกเขา..
นั่นเป็นชะตากรรมสุดท้ายของน้องชายที่เขาได้รับรู้จากบุคคลที่มีศักดิ์เป็นพี่เขย นอกจากนั้นแล้วเขาก็ไม่รู้อะไรอีก..
ครั้งแรกเขาได้สูญเสียพี่สาวอันเป็นที่รักไปแล้ว..
และครั้งนั้นเขาต้องสูญเสียน้องชายไปอีกคน..
พร้อมทั้งหลานชายก็กลายเป็นคนคลุ้มคลั่งเสียสติไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง แม้ตอนนี้จะหายดีแล้ว แต่เด็กคนนั้นก็ไม่อาจเหมือนเดิมได้อีกต่อไป..
แล้วครั้งนี้ล่ะ.. เขาจะต้องสูญเสียสิ่งใดไปอีก?
ดวงตาสีดำล้ำลึกเปิดขึ้นอีกครั้ง มือเรียวข้างเดิมเอื้อมไปหยิบกรอบรูปเล็กๆ ที่มีรูปของเด็กแฝดซึ่งมีหนึ่งหญิงกับอีกสองชายยืนกอดคอกันยิ้มแป้นโชว์ฟันขาวให้กล้องอยู่ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มบางเบาตอบรับรอยยิ้มสดใสของเด็กทั้งสาม
“ต่อไปก็ถึงตาผมแล้วสินะ คุณขลุ่ย คุณซอ..”
**ปิดบันทึก**
อธิบายซักเล็กน้อยนะ ถ้าใครยังพอจำที่ซอลลี่พูดได้ว่าแบร์ลุสโคนีเป็นตระกูลเก่าแก่(มว้ากกกก) เพราะงั้นนอกจากตระกูลหลักของพ่อของคุณฟ้าแล้ว ก็ยังมีตระกูลแยกย่อยที่เกิดจากการแต่งงานผสมพันธุ์กันของญาติแต่ละฝ่ายจนกลายเป็นตระกูลสาขาที่แตกแขนงแง่งหน่อราวกับรากฝอยของต้นไม้ก็ไม่ปาน และแต่ละตระกูลสาขาก็จะมีผู้นำตระกูลเป็นของตัวเอง แต่ที่สุดแล้วคนที่เป็นผู้นำของตระกูลหลักอย่างพ่อของคุณฟ้าก็จะควบตำแหน่งผู้นำสูงสุดในองค์กรไปด้วยจ้ะ
ใช่แล้ว~ แบร์ลุสโคนีเหมือนองค์กรใหญ่ๆ องค์กรหนึ่งนี่ล่ะ
งั้นก็พอจะมองภาพออกแล้วใช่มั้ยว่าตำแหน่งทายาทของตระกูลหลักน่ะมันสำคัญขนาดไหน? แล้วสถานภาพของคุณเอี้ยฟ้ามันง่อนแง่นเพียงใด? อั๊ยยะ!!
ส่วนที่ว่าอิครอบครัวนี้มันทำมาห่าเหวอะไรก็สามารถเปิดกลับไปอ่านได้ตรงที่ซอลลี่เคยบอกไว้ได้เลยจ้ะ ตามนั้นแหล่ะ(ขี้เกียจพิมพ์ละ อิอิ)
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/Day14_22_resize.jpg)
*เพียต้า(Pieta) เป็นรูปปั้นพระแม่มารีประคองร่างของพระเยซูหลังจากสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน อยู่ในมหาวิหารเซนต์ปีเตอร์ นครวาติกัน
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/images.jpg)
**หน้าระเบียงบ้านจูเลียต ในเมืองเวโรนา มีรูปปั้นบรอนซ์ของจูเลียต เชื่อกันว่าถ้าใครอยากสมหวังในรักให้ไปจับที่หน้าอกของนาง แต่ระวังนางจะตบกลับเอา (มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า!)
-
ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมฟ้าแปลกๆ
ดูแม่ซิ โอ้โห สุดยอด o22
ปล.ยังไม่หายโกรธฟ้าหรอกนะ หึ
-
คุณขลุ่ยน่ารักอ่ะ ชอบคนแบบนี้ดูพ่อฟ้าก็น่ารักดีนะดูน่าค้นหาแต่คงต้องติดตามต่อไป. รออีกครึ่งค่าา
:pig4:
สงสารรคุณขลุ่ย คุณซอค่ะ :m15: คุณพ่อฟ้าน่าจะทำอะไรเพื่อคนที่รักมากกว่านี้นะค่ะ. สงสารฟ้าแต่ตอนนี้ฟ้ามีซันนี่แรวนะอย่าเศร้าไปเลย
-
แม่ของฟ้าช่างเป็นคนที่ตัวของตัวเองแบบสุด ๆ เน้นสุด ๆ 55555
ไม่แปลกเล้ยยย ทำไมลูกถึงแบบนั้น >O< !!
ชอบชื่อพี่น้องตระกูลนี้จัง เพลงขลุ่ย เพลงซอ เพลงพิณ :)
-
mild-dy เค้าเป็นใคร เม้นอะไรไร้สาระใช่มั้ยค่ะ?
เดี๋ยวหาก่อน จะพิมพ์ด่าให้ (การบ้านอีนี่ไม่ทำ กร๊ากก)
เนื้อเรื่องสนุกนะค่ะ ช๊อบชอบ
-
ฟ้าได้รับนิสัยมากจากคุณขลุ่ยทั้งนั้นเลยใช่มั้ยเนี่ย เรียกได้ว่าสี่มิติทั้งคุณขลุ่ยและฟ้าเลยทีเดียว
...............................................
อ่านจนจบแล้วเศร้าอ่ะคะ เสียทั้งคุณขลุ่ย เสียทั้งคุณซอ ทีนี้เหลือแค่คุณพิณซินะคะ ว่าแต่สามคนนี้เค้าเป็นแฝดสามใช่มั้ยคะเนี่ย
-
คุณขลุ่ยโคตรเจ๋งอ่ะ
o13
-
หลายคนคงคิดเหมือนคุณเพลงขลุ่ย แต่ไม่กล้าลงมือทำ
อ่า...คุณเพลงซอไม่อยู่แล้วหรือ ทำไมล่ะ เราพึ่งรู้จักกันและเราก็ชอบเธอเข้าแล้ว ไม่นะ.. :monkeysad:
-
:-[ขอสารภาพว่า ตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น. ถึงจะมึนๆ. อึนๆซึนๆหลายๆอย่างแต่เราก็ชอบนะ คือคุณคนเขียนเก่งมาก. ที่ทำให้เราอ่านแล้ว. ยังสามารถดึงความทรงจำที่อ่าน. ณ. ตอนนั้นมานึกถึงอยู่เรื่อยๆ(ไม่รู้คนอื่นเป็นป่ะ :m29:). อย่างตอนlady gagaที่เป็นidol ของฟ้าประทาน. ก็ยังนึกถึงอยู่ o17อย่างฮาาาาาาาา. (ต้องไปเปิดyoutube. Paparazziเลยทีเดียว). สรุป. เค้าชอบโน๊ะะะะะะะะะ. ตัวเอง รอตอนต่อไปใจจดใจจ่อง่ะ :L2:
-
o13ชอบคุนขลุ่ยจังอะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณขลุ่ยเป็นติสตัวแม่
ฟ้าประทานเป็นติสตัวลูกละกัน
ฮ่าๆๆ:z1:
-
อืมม เปนของแปลกทั้งตระกูลเหรอ เหอะๆ พ่อฟ้าก็ดูเหมือนคนปกติเลย แต่ก็นะ เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน เหอะๆ
-
ทำไมเรากลัวป๊าของฟ้าประทานล่ะเนี่ย (._.?
ดูเป็นคนซับซ้อนเกินกว่าจะทำความเข้าใจ เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจเลยแฮะ
แต่ละคนที่เล่าเรื่องป๊า เหมือนไม่ใช่คนเดียวกันเลย
-
โอ๊ะ เอาไม้มาตีแซกหน้ากานเถอะ แง๊ๆ
ยังไงก้อจะรอน้าาาาา><
-
โอยยยย อยากอ่านต่อ
ทำไมหล่ะ ทำไมถึงจบไม่สวย
-
อ่านตอนนี้แล้วขำเลยอ่ะ
ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเอี้ยฟ้าเป็นอย่างนี้ ได้เชื้อแม่มาเต็มๆ(แต่แอบเกินคุณแม่ไปเยอะหน่อย ฮ่าๆๆ)
ดูท่าทางคุณพ่อของฟ้าก็ไม่น่าเลวร้าย(มั้ง?)
แต่พอตอนนี้ฟ้ายังไม่มีบท คิดถึงความมึนของฟ้ามากกกก
เป็นเรื่องแรกที่เราหลงพระเอกมากกว่านายเอกเลยมั้งเนี่ยย!!! :D
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L2:
-
ฟ้ารับนิสัยนี้มาจากคุณขลุ่ยโดยตรงเลย
:กอด1:
-
รอๆ รีบมาน้า :กอด1:
-
คุณเพลงขลุ่ยเจ๋งว่ะ o13
-
คุนขลุ่ยติสท์มากอ่ะ เเนวโคตรรร
o13 o13
-
เราก็นึกว่าได้นิสัยมาจากใครที่แท้ :z3: :z3: :z3:
คุณขลุ่ยยคุณช่างงสุดยอดติสตัวแม่ค่ะ :m15: :m15:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ของแท้ แน่นอน
:z2:
-
uhmmm ไม่แปลกเลยที่ เอี้ยฟ้าจะเป็นแบบนี้ :laugh:
ก็พันธุกรรมมันส่งมายังลูกอะโน๊ะ เข้าใจ o22
P.S. งี้ก็แปลว่าจะเฉลยแล้วดิว่ามัยเอี้ยฟ้าเป็นงี้ ตื่นเต้น :z2:
-
สรุปเอี้ยฟ้าเป้นเพราะกรรมพันธุ์สินะ
-/นั่งกุมท้องแล้วขำ :m20:
-
คุณขฝุ่ยคงถือคติที่ว่า รักต้องลุยน่ะ เหมือนฟ้ามั๊ยก็คงเหมือน
แต่ตอนนี้เราไม่ปลื้มฟ้าอยู่ ชิ สนับสนุนให้ซันนี่เมินฟ้าซักพักใหญ่ๆ ลงโทษมัน
....
ไม่ได้จะซ้ำเติมนะ แต่น้อง mild-dy จะเมนท์ประมาณว่า "รอจ้า" ทุกกระทู้ในเล้านี้ ในห้องนิยายจบแล้วก็เช่นกัน
คือมันก็เกินไปนิด เพราะกระทู้ติดๆกันเลย มันแสดงถึงว่าน้องไม่ได้อ่านน่ะ แล้วจะรอทำเพื่อ
-
นั่งอ่านไป นั่งขำไป :laugh:
คุณขลุ่ย สุดยอด เชื่อแล้วว่า ฟ้า นิสัยเหมือนใคร o22
รอ อีก 50% อย่างใจจดใจจ่อ พร้อมนั่งฟังเพลง paparazzi ไอดอล เอี้ยฟ้า ไปด้วย :jul3:
-
:sad4:สั้นมาก. ค้างๆๆ มาต่อไวๆนะครับ. รอๆๆ :z2:
-
รอตอนต่อไปปปปปปป ไอ ไอ ไอ~~ *แอคโค่*
รีบมาน้าาา อยากอ่านต่อ
ชอบคนครอบครัวนี้จังเรียกกันคุณๆ ตลอด น่ารักกก
-
ฟ้าประทานลูกแม่เพลงขลุ่ยจริง ๆ
เราชอบบุคลิกคุณเพลงขลุ่ยอ่ะ ^^
-
น่าจะจริงนะคะดูฟ้าประทานให้ดูแม่ เพราะแม่ก็แบบว่าติสต์มากอ่ะค่ะ ฟ้าก็มึนๆงงๆ 555 แต่โดยรวมแล้วฟ้าประทานน่ารักนะ มีความคิดแบบเด็กๆดีนะคะ ยิ่งตอนที่แล้วที่เดินตามซันนี่เนี่ยเหมือนลูกเป็ดอย่างที่ซินเซียร์ว่าไว้จริงๆด้วยนะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า
-
คุณเพลงขลุ่ย มาจัดการเด็กชายฟ้าประทานด้วยค่ะ :laugh:
เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1: :L2:
:pig4:น้า
-
อ่อ คุณขลุ่ยเปนแบบนี้ มิน่าฟ้าถึงได้เป็นแบบนี้ ลูกไม้หล่นใต้ต้นเลยนะเนี่ย
รออ่านต่อค่าาา เป็นกำลังใจให้นะคะ o13 o13 o13
-
555พอกันทั้งแม่ทั้งลูก
-
แม่ของฟ้านี่นะ แปลว่าเลี้ยงกันมากับมือ
-
ลูกแม่ขลุ่ยจริงๆน้าาา ฟ้าประทานเนี่ย
จริงๆแล้วคุณพ่อก็คงรักฟ้าเหมือนกันแหละ แต่อาจจะแสดงความรักไม่ถูก..มั้ง?
เพราะว่าคุณฟ้าเหมือนแม่มาก TwT
สู้ๆนะคะคนเขียนนน เรื่องคอมเม้นท์กวนใจอย่าไปใส่ใจเลยน้าาา ;))
-
คุณขลุ่ยแปลก ๆ นะนั่น เทอซีโอคงงงน่าดูที่คนแปลกหน้ามาพูดแบบนั้นกับตัวเอง แล้วยังการกระทำแต่ละอย่างอีก คุณขลุ่ยพึ่งพบเทอซีโอได้ไม่เท่าไรเองไม่ใช่หรือไง ช่างกล้านะนั่น ท่าทางเทอซีโอคงเป็นคนที่มีเสน่ห์น่าดูเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆๆๆ o13
-
:m28: แอบสงสัยในความรู้สึกของคุณเพลงซอเบาๆฮะ ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้คิดมากไปป่าว
แต่ว่า ยังไง ก็อยากกินมาม่า อ่ะ :oni2:
-
คุณขลุ่ยสุดยอดเลย ฮ่าๆๆ o13
-
จะเป็นอะไรไหม
ถ้าอยากให้คุณเพลงซอได้กับคุณพ่อ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ่านตอนนี้เเล้วรู้เลยว่าเอี้ยฟ้านิสัยเหมือนใคร
เรื่องของคุณแม่ก็น่าสนใจไม่แพ้เรื่องของคุณลูกเลย
คิดถึงซันนี่นี่นี่นี่นี่นี่นี่นี่ :man1:
-
อ่า สั้นจิงเลยอ่า
ดูท่า ฟ้าประทาน จะได้นิสัยแม่มาเยอะนะเนี่ย
-
ดูฟ้าประทานต้องดูที่คุณเพลงขลุ่ยจริงๆ :laugh:
เหมือนมากก
-
ตามมาเป็น เอฟซีท่านฟ้าประทานค่ะ
คือเราอึ้ง แบบไม่คิดว่าคุณเพลงซอเธอตายแล้ว
มาถึงท่อนสุดท้ายคุณเพลงพิณอ่านจากบันทึกเหรอ
เศร้ากับชีวิตวัยเด็กของท่านฟ้าประทาน มิน่าถึงดูเป็นคนแปลกแหกกฎมาก
ฟ้าอาจจะดูเข้าใจยาก แต่เราอยากให้ซันนี่เข้าใจ
ตอนที่แล้วเคืองที่ทำร้ายซันนี่ แต่ตอนนี้หายล่ะ 5555+
เรื่องสนุกมากค่ะ ตามอ่านหลายวันเลย
เป็นกำลังใจให้ แล้วก็รอตอนต่อไปนะคะ
-
เห้อ!! มารอนะ........พูดไม่ออก o22 o22
-
สงสารคุณฟ้า ;_______________;
เราชอบคุณเพลงซอมาก จี้ก็น่าสงสารที่จู่ๆต้องเสียคุณซอไปนะ Y Y คนดูแลครอบครัวตอนนี้คือคุณเพลงพิณสินะ TwT (ชื่อเพลงพิณรึเปล่า 555)
แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้กลับมาอยู่ที่ไทยล่ะ . . .
โฮวววววว อดีตของคุณฟ้าช่างขมขื่น..
ซันนี่เอ้ย รักและดูแลคุณฟ้าเยอะๆนะ T^T
-
ก็คิดมานานแล้วว่าฟ้าเป็นคนซับซ้อน แต่ไม่คิดว่าวัยเด็กจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมายอย่างนี้ เล่นเอาน้ำตาคลอเลย
-
ดูลูกให้ดุเเม่ ก๊ากๆ เหมาะกะฟ้ามากๆ
สงสารฟ้า T-T
เเต่ยังไม่เคลียร์เรื่องจี้เลยนะ ฟ้านะ
-
แม่ถ่ายทอดได้ทุกอย่าง จนกระทั่งนิสัย..อิอิ
-
ชีวิตดั่งต้องคำสาปจริงๆ ฟ้าเสียสติไปพัก มันก็สมควรหละนะ
แต่สำหรับเรา คุณซออาจจะยังไม่ตาย
ส่วนปัจจุบันยังคงเคืองมันอยู่ ยังไม่อยากให้ซันนี่ดีกับมัน เพราะซันนี่ไม่ใช่ของตายสำหรับมัน :กอด1:
-
ชีวิตดั่งต้องคำสาปจริงๆ ฟ้าเสียสติไปพัก มันก็สมควรหละนะ
แต่สำหรับเรา คุณซออาจจะยังไม่ตาย
ส่วนปัจจุบันยังคงเคืองมันอยู่ ยังไม่อยากให้ซันนี่ดีกับมัน เพราะซันนี่ไม่ใช่ของตายสำหรับมัน :กอด1:
-
ไม่ใช่แค่ฟ้า แต่ครอบครัวนี้ ..น่าสงสาร
:กอด1: ต่อไปนี้มีแฝดนรกขาใหญ่อยู่ด้วยก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วเน๊อะฟ้าเน๊อะ กร๊ากกกกก!!! :กอด1:
-
คุณขลุ่ยช่างเป็นตัวของตัวเองจริงๆ o13ไม่แปลกใจแล้วหล่ะที่เอี้ยฟ้าเป็นแบบนี้
-
สงสารฟ้าประทานมาก ๆๆๆ เลย (ในวัยเด็กน่ะนะ = =)
คุณเพลงพิณจะทำอะไรต่อไปนะ ไม่อยากให้เป็นอะไรไปอีกคนเลย T^T
คุณขลุ่ย สุดโต่งมากกกกก ><
-
:m15: คุณเพลงซอ ตายซะงั้น
ขอให้สิ่งที่เราคิดไม่เป็นจริง สาธุๆ
ตอนนี้สงสารฟ้าประทานมากอ่ะ
-
:monkeysad:สงสารคุนเพลงซอจังเลยอะ :m15:
:bye2: :bye2: :กอด1: :กอด1:
-
:o8:คุณขลุ่ยโรแมนติกจัง
-
เจอบันทึกเล่มนี้กำลังคิดว่าเรื่องนี้จะจบไงเนี่ย :z3: :z3:
ตอนอาจทะลุ200ตอน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ชีวิตของฟ้าเป็นแบบนี้อยากให้ซันนี่มีอดีตลึกลับใหญ่กว่านี้ปิดไว้อิอิ o18
เราบ้าคนเดียวคลุ่มคลั่งข้ามเม้นนี้ไปเถอะ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คุณขลุ่ย คุณซอ คุณพิน เค้าเป็นแฝดสามหรอ อ่านจบตอนคาใจอยู่เรื่องเดียว :z3:
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารฟ้าประทานจังเลยอ่ะ :o12: ชีวิตอะไรมันจะรันทดได้ขนาดนี้ พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมฟ้าถึงไม่รู้จักความรัก อ่านแล้วรู้สึกเหมือนฟ้ายังมีความเป็นเด็กอยู่ในตัว บางทีดูเหมือนจะโดแต่ก็ไม่ได้โตแบบเป็นผู้ใหญ่ ความคิดของฟ้าประทานบางทีดูน่ากลัวเหมือนกันนะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ แล้วก็รอตอนต่อไปจ้า
-
อ่านแล้ว งง
ตกลงว่า ใครเป็นอ่านบันทึกเล่มนี้คะ ที่คุณซอเขียน
-
รู้สึกอยากไปจับน๊มจูเลียตขึ้นมาทีเดียวเชียว
-
ไม่ใช่ว่าคุณซอเข้าไปขวางระหว่างที่คุณฟ้ากำลังจัดการกับพวกนั้นอยู่หรอกนะ น่าสงสารจัง...ฟ้าคงเอาแต่โทษตัวเอง
-
คุณเพลงซอตายเหรอวันนั้นอ่ะ สงสารจัง :sad4:
แต่ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเอี้ยฟ้าถึงมีนิสัยแบบนี้ 555
-
อ่านแล้วสงสารพี่ฟ้าขึ้นมาจับจิตจับใจ
เป็นคนที่เกิดมาเหมือนโดนคำสาปเลย T^T
-
อ่านแล้ว งงๆ แหะ
ครอยครัวนี้ มันมึนๆ กันจริงๆๆ
-
รู้แล้วว่าฟ้าสืบเชื้อสายไม่ธรรมดาจากใคร พ่อแม่สุดยอดอ่ะ
-
อ้ากกกกกก ปันหาเยอะเกิ๊นนนนน
:z3: :z3:
-
เกิดอะไรขึ้นกับคุณเพลงซอกันแน่ เพลงซอเข้าไปกับเทอซิโอไม่ใช่หรือ แล้วทำไมไปอยู่กับฟ้าคนเดียวท่ามกลางคนที่จับตัวฟ้าไป
-
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วสงสารฟ้า
-
อ่านตอนนี้แล้วขอสารภาพบาปว่าจิ้นพ่อคุณฟ้ากับคุณเพลงซอค่ะ //โดนสาป
ฮืออออ คุณเพลงซอน่าสงสาร คุณเอี้ยฟ้าก็น่าสงสาร TT^TT
ปล.ชอบการเรียกกันของคนบ้านนี้จังค่ะ คุณขลุ่ย คุณพิณ คุณซอ คุณฟ้า อยากให้พี่กับน้องเรียกเราแบบนี้บ้างจัง 555
ปล2. ตอนแรกนึกว่าคุณเพลงพิณเป็นผู้หญิงซะอีกค่ะ (คิดไปเอง 555//โดนต่อย)
//เม้นท์นี้ไร้สาระค่ะ ข้ามไปก็ได้ OTL
:pig4:
-
ทำไมชีวิตเอี้ยฟ้าถึงดูยุ่งเหยิงเอี้ยๆอย่างนี้
คงเพราะเจอกับอดีตแบบนี้สินะ ตอนโตถึงดูเป็นคนที่ไร้ความรู้สึก
-
มันเป็นอย่างงี้นี่เอง o7 ตกลง คือ คุณเพลงซอตาย :sad4:
สงสารเอี้ยฟ้า อ่ะ มา มา เจ๊กอดที :กอด1:
P.S. :o11: ได้กลินตุตุ แห่งดราม่าละ ไม่นะ
-
ช็อกมากมาย
อยากให้คุณพ่อได้กับคุณเพลงซอ
แต่คุณเพลงซอตาย
ไอ้ตระกูลนี้มันน่าจะล่มจมไปเลยนะ
อำมหิต
-
กลายเป็นว่าต้องตาย
ไปถึง2คน ที่เกี่ยวข้อง
กับตระกูลนี้ ไม่น่าให้
เอี้ยฟ้าไปอยู่กับพ่อเลย :z3:
-
ชิชะ อุตส่าห์แอบจิ้นเทอร์ซิโอกับเพลงซอ สรุปว่าเทอร์ซิโอเป็นผู้นำตระกูลที่ดีมั้ยเนี่ยะ
-
อีกครึ่งมาแล้ว
อีกคนนี่ใช่คุณพิณรึเปล่า? *ความจำปลาทอง*
ภาวนา...
หวังว่าครั้งนี้เอี้ยฟ้า จะไม่ต้องเสียใครไปอีก
-
คะ คุณซอ :sad4: ตายเฉยเลย คุณซอ ~ (ทำใจไม่ได้ :o12:)
แอบช๊อค เบาๆ คุณเพลงพิณ เป็นผู้ชายยยย o22 เราก็หลงนึกว่าเป็นผู้หญิงมาตั้งนาน
-
ต๊ายยยย กำลังจะจิ้นคุณเพลงซอกะพ่อฟ้าประทานเลยเธอ ดันตายซะก่อน :o12:
ไปอ่านย้อน2-3 ตอนก่อนที่มาไม่ทันแอบอึ้งนะคะ อิฟ้าชอบกาก้า :laugh: แต่ก็ตั้งสติได้ไวค่ะ ว่ามันก็นะ ไม่น่าแปลกใจแต่อย่างใด
ซันนี่ เธอเริ่ดมากค่ะ ชอบตอนเธอเหวี่ยงที่สุด :o8: ช่างน่ารักกิ๊บก๊าวอะไรขนาดนี้ :impress2:
สกายยยยยยยยพ่อยอดขมองอิ่มของอิชั้นถึงจะออกมาแว่บๆ แต่ก็แอบกรี๊ดนะคะ คริคริ :o8:
-
ตอนต่อไป คุณอยากเห็น 'เอี้ยฟ้า & ซันนี่' แบบไหน?
กด 1 ถ้าอยากเห็นแบบนี้........( っ '๐')づ ซันนี่~....... (* '/\') ฮึ! หรือ..
กด 2 ถ้าอยากเห็นแบบนี้........( っ 'o')づ ซันนี่~....... ('-'。) เฮ้อ~
ขำๆ :) มีในใจแล้วล่ะ(กำลังปั่นอยู่) แค่อยากรู้ว่าแฟนเรื่องนี้จะซาดิสต์หรือแค้นฝังหุ่นกันขนาดไหน อิอิ
-
กดไม่ถูกค่ะ ยกตัวอย่างที่เราคิดนะ
กด 1 ซันนี่งอนต่อไปเอี้ยฟ้าง้อ ชอบนะ แต่ถ้าเอี้ยฟ้ามันเบื่อง้อขึ้นมาแล้ว สวมบทโหดอย่างวันแรกที่เจอกันหล่ะ จับขึงแล้วฟาดเรียบ :m25: สาแก่ใจคนอ่านดี 55555
กด 2 ซันนี่ใจอ่อน ยอมเอี้ยฟ้าตลอดๆ อันนี้ก็ชอบ ผู้ชายแมนๆ งอนไรเย๊อะแยะคะ แต่อยากให้ซันนี่ทำให้เอี้ยฟ้ารู้ว่า ซันนี่ไม่ใช่ของตาย >>>> ซันนี่โหมด ดาร์ก :fire:
เรื่องจี้ คาใจคนอ่านอยู่นะคะ อิอิ
-
กด 1 แบบรัวๆจนคีบอร์ดพัง*
:o211:
ถึงตอนนี้เอ็งจะน่าสงสารมากถึงมากที่สุดก็เหอะนะ
แต่ชั้นยังโมโหแกอยู่เว้ยอิฟ้าประทาน
ฉะนั้นซันนี่ของเจ๊งอนต่อไปลูก
:laugh:
-
มันดูซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ จะมีฉากเครียดออกมาเป็นระยะๆสินะ
-
กดหนึ่ง ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
แบบที่หนึ่ง ข้อซันนี่จัดหนักบ้างงงงงงงงงงงง 555555555
ก้มกราบกานเลยทีเดียว อิอิ
-
กด1รัวๆๆๆๆ อ้ากกกก อย่าได้ให้อภัยมันง่ายนะซันนี่
-
1 จ๊าา พอดีเราซาดิส 555+
-
ท่านฟ้าประทานเจ้าคะ
ขออภัยนะเจ้าค่ะ อิชั้นขอกด1
ฮ่าฮ่า.. แบบอยากให้ซันนี่โกรธนานๆบ้างไรบ้าง
ปกติแล้วซันนี่เสียรู้ตลอด โกรธจริงจังเลย
ให้ฟ้ารู้ว่า ซันนี่สุดหล่อไม่ใช่ของตายนะไรงี้
กร๊ากกกกก
-
สงสารฟ้าประทาน
ทำไมชีวิตถึงได้เจอแต่เรื่องแย่ๆ
-
ถึงจะสงสารลูกเป็ดฟ้า :monkeysad:
แต่อยากให้รู้ว่าซันนี่ไม่ใช่ของตายนะ หึหึ :fire:
ให้ฟ้ามาง้อเยอะๆหน่อย
-
กด1 ด้วยคนค่า .( っ '๐')づ ซันนี่~....... (* '/\') ฮึ! :m20:
อ่านเรื่องน้องฟ้าเราสงสารคุณเพลงซอ :sad4:
แต่ฟ้าเหมือนแม่จริงๆนั่งแหละ :give2:
-
กด 1 ด้วยคนเจ้าค่ะ
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่อิชั้นเคืองที่เอี้ยฟ้าทำหนูซันของอิชั้นหน้าแหกจนได้เลือดเจ้าค่ะ :fire:
เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ ฉะนั้น... เอามันให้ตายไปเล้ย หนอย..
-
กด 1 น้าา
ถึงช่วงนี้จะรักจะหลงฟ้าประทานก็เถอะ XD
-
กด 1 แบบรัว ๆๆๆๆๆ
ให้ซันนี่งอนต่อแล้วถอยห่างออกมานิดนึง
ให้เอี้ยฟ้ารู้ว่าซันนี่ไม่ใช่ของตาย
จะมาทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แบบนี้ได้ไง
คนเขียนจ๋า
ประเด็นจี้ ขอขยายความหน่อยนะคะ
อยากรู้ความเป็นไปของจี้กับเอี้ยฟ้า ^^
-
กด 1 ค่ะ
-
กด1 จัดให้ฟ้าซักชุดซิ :beat:
เผื่อฟ้าจะยอมโดนกดบ้างไรบ้าง :laugh: o18
-
กด 1 จนปุ่มทะลุ!!
เคือง เอี้ยฟ้าไม่หาย น่าสงสารยังไงฉันก็ไม่สน!
-
กด 1 รัวๆ หึหึ :interest:
เราไม่ได้อะไรนะ ฟ้า แต่เราหมั่นไส้ ส่วนตัว o16
ถึงล่าสุด นายจะน่าสงสารเพียงไหน มันก็ไม่สามารถ เปลี่ยนใจเราได้ :laugh3: :laugh3:
-
กด 1 ถ้าอยากเห็นแบบนี้........( っ '๐')づ ซันนี่~....... (* '/\') ฮึ!
-
กด หนึ่งงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!
-
กด 1 ค่ะ อยากให้ฟ้ามีพัฒนาการด้านอารมณ์บ้าง
และแน่นอนว่าหมั่นไส้แม่ง!!
-
เอิ่ม...อิชั้นไม่ค่อยเข้าใจคำถามค่ะ (กรี๊ดดดด ชั้นมาทันคำถามกับเขาด้วย)
แต่จากที่สังเกตเม้นบนๆ อารมณ์ว่าจะให้ซันนี่งอนฟ้าอะไรยังไงต่อ ประมาณนี้เหรอ?
ก็อยากให้ซันนี่เหวี่ยงใส่ฟ้าประทานนะคะ ชอบค่ะตอนเธอเหวี่ยงมัน วุ๊ย!! :o8: น่ารักอ่ะ!!
แต่ก็อยากให้จบแบบเข้าใจกันนะคะ เพราะสำหรับฟ้า ซันนี่คงเป็นเหมือนของขวัญจากสวรรค์และเป็นหนึ่งเดียวในใจของฟ้าแน่นอน :-[
(กรี๊ดด อิชั้นอินอะไรขนาดนี้) ก็อยากให้ซันนี่เข้าใจฟ้าเยอะๆค่ะ(แอบเข้าข้าง) :กอด1: .....แต่ที่อยากเห็นสุดคือ สกายเหวี่ยงซินอ่ะ คริคริ :impress2:
-
เลือกไม่ถูกเลยนะเนี่ย ใจหนึ่งก็อยากให้งอนต่อไปอีกใจก็สงสารฟ้า เฮ้อ... แต่สรุปแล้วก็เลือกข้อหนึ่งก่อน ณ ตอนนี้ ฟ้าจะได้รู้บ้างว่าต่อไปอย่าทำอย่างนี้กับซันนี่อีก มันจี๊ดใจมากรู้ป่าว
-
กด1 เเบบไม่คิดชีวิต เอามันบ้าง ฟ้ามันหลายครั้งละเรื่องจี้ ต้องเอาซะบ้าง หึ
-
กด 1 อยากให้เอี้ยฟ้าโดนซันนี่เคืองไปนานๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
ขอกด หนึ่ง ด้วยคนค่ะะะ :call: :bye2:
-
กด 1 ค่ะ เราเปนพวกช่างคิดช่างแค้น 555
-
กด1แบบแป้นคีย์บอร์ดกระเด็นหลุดเข้าหน้าค่ะ o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18
:bye2: :bye2:
-
กด 1
:pig4:
-
กด 1 รัวววววววววววววววววววววววววววว 34 เย้ย!!!!! ไม่ใช่(มุกแป้ก o1 o1)
ซันนี่ไม่ใช่ที่สอง ซํนนี่ไม่ใช่ของเล่น เราไม่ได้บอกว่าฟ้าควรแคร์จี้ มากกว่า ซันนี่ แต่ในสถานการณ์นั้น มันก็บอกได้แล้วว่า ใครที่สำคัญสำหรับฟ้า
ถ้าซันนี่จะโกรธแล้วฟ้าไม่ง้อ ก็ช่างมัน ถือว่าจบเท่านี้ ดีกว่า ซันนี่ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ในอนาคต :o211: :o211:
-
ตอนต่อไป คุณอยากเห็น 'เอี้ยฟ้า & ซันนี่' แบบไหน?
กด 1 ถ้าอยากเห็นแบบนี้........( っ '๐')づ ซันนี่~....... (* '/\') ฮึ! หรือ..
กด 2 ถ้าอยากเห็นแบบนี้........( っ 'o')づ ซันนี่~....... ('-'。) เฮ้อ~
ขำๆ :) มีในใจแล้วล่ะ(กำลังปั่นอยู่) แค่อยากรู้ว่าแฟนเรื่องนี้จะซาดิสต์หรือแค้นฝังหุ่นกันขนาดไหน อิอิ
เอาแบบแรก!!
เห๊อะอย่างเดียวไม่พอ
ควงเย้ยด้วย!!
เอาให้เจ้บๆจะได้จำปายยยยยยยย
ฮิ๊ววววววววว
-
กด 1 จ้า
อีกแบบดูง่ายเกินไป ทำกันเสียประสาทขนาดนี้ขอหน่อยเถอะน่า
-
กด 1 เพราะหมั่นไส้เอี้ยฟ้าสุดๆในหลายเรื่อง :angry2: :angry2:
ซันนี่งอนเข้าไว้นะลูก :call: :impress2: :call: :impress2:
เอี้ยฟ้ามันจะได้รู้ว่าสิ่งที่มันต้องการไม่ได้มาง่ายๆเสมอไป :laugh: :laugh:
-
ขอกด 1 เจ้าค่าาาา :laugh: :laugh:
เอาให้แบบสุดๆไปเลยนะ
หมั่นไส้มานานและ :beat:
-
กด 1 โดนสุดง้อแล้วไม่หายงอนก้ปล้ำแมร่งเลย
-
กด1แบบไม่ลังเลค่ะ
อยากให้ฟ้ามาง้อเยอะๆ ไม่ใช่แบบมาง้องแง้งๆนิดหน่อย แล้วซันนี่ยอมใจอ่อนให้ตลอดอ่า =3=
อยากรู้ว่าคุณฟ้าเค้าจะมีมุกอะไรมาปล่อยใส่อีกอ๊ะเปล่าค่า ^o^ //หาเรื่องให้คนเขียน =v=
-
เห็นเมนท์แต่ละคนแล้วสงสารฟ้าอ่ะ
:dont2:
-
+1 แถมกด 1
-
ไม่มี 1.5 เหรอคะ ฮ่าาา (อิฉันนี่ก็แอบนอกคอกตลอด -_-)
คือก็ไม่อยากให้ซันนี่งอนจนเกินงามนะ(ทั้งที่ปรกติเราจะเป็นพวกแค้นนานนะ *w*) เพราะการกระทำของเอี้ยฟ้าค่อนข้างมีเหตุจำเป็นด้วย
แต่ในฐานะที่ฟ้าทำเกินไปหน่อย ก็ขอให้ซันนี่งอนต่อไปแล้วกัน พอดีๆ เอาให้สาสมกับที่เจ็บไปแล้วกันเนอะซันนี่เนอะ
ฉะนั้นคิดแล้วก็ขอร่วมกดเลข 1 ด้วยคน เย้~
-
กด 1 ตามกระแส เอ้ย!! ตามประสงค์ ฮิฮิ
-
Chapter :: 32 :: ไม่อร่อย?
ทันทีที่เปิดเข้าประตูห้องมาก็ได้ยินเสียงหวืดๆ ของเครื่องดูดฝุ่นกำลังทำงานอยู่ ..แน่นอนว่าคนที่กำลังใช้มันทำความสะอาดห้องต้องไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีอย่างซอลลี่อยู่แล้ว แต่เป็นพี่สะใภ้ที่แสนดีอย่างไอ้ยูริต่างหากที่กำลังชอนไชไถเครื่องดูดฝุ่นไปตามพื้นพรมที่เริ่มมีรอยกระดำกระด่างกลางห้องนั่งเล่น
ส่วนสามีมันน่ะเหรอ? ก็นั่งไขว่ห้างตะไบเล็บดู FTV อยู่บนโซฟานั่นไง บางทีก็มีชี้นิ้วบอกไอ้ยูด้วยนะว่าตรงไหนยังไม่สะอาด ..เชื่อเขาเลย นี่มันคู่ผัวเมียหรือแม่เลี้ยงใจร้ายกับนังซินคนซื่อกันแน่วะ? ดูไม่ออกจริงๆ เหอๆ
สงสัยช่วงนี้ห้องผมจะเลอะเกินไปจริงๆ ไอ้ยูผู้มาอาศัยแค่ไม่กี่ชั่วโมงถึงอดใจไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาทำความสะอาดให้แบบนี้..
ปกติแล้วไม่ผมก็ซินนั่นแหล่ะที่ต้องช่วยกันทำ กิ๊กๆ ก๊อกๆ ที่พอทำได้ก็ทำไปตามประสาหนุ่มโสด แม่บ้านจะจ้างแค่เดือนละครั้งเท่านั้นแหล่ะ มาบิ๊กคลีนนิ่งทีเดียว จ้างทั้งเดือนไม่ไหว ไม่มีตังค์ ฮ่ะๆ ..แต่ผ้านี่ต้องส่งซักตลอด
จริงๆ จะซักเองก็ได้นะ ไม่ยากเย็นเท่าไหร่ แค่โยนใส่เครื่องซักผ้าเท่านี้ก็จบ แต่เรื่องรีดนี่ไม่ไหวจริงๆ ก็เลยตัดปัญหาด้วยการส่งร้านซักรีดไปเลยดีกว่า
“กลับมาแล้วเหรอ?” ซอลลี่ที่หันมาเห็นผมเอ่ยทัก ก่อนจะกลับไปจับจ้องหน้าจอทีวีต่อ ผมพยักหน้าตอบแบบขอไปทีให้ไอ้ยูที่กำลังหันมามองเช่นกัน
“เจ็บมาด้วย?” คำถามลอยๆ จากซอลลี่ที่กำลังดูทีวีทำเอาผมงงไปเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นได้เมื่อเห็นแขนขวาของตัวเองมีผ้าพันอยู่ ..คงหมายถึงเรื่องนี้ล่ะมั้ง? ..เออ คิ้วกูก็แตกด้วยนี่หว่า ถึงว่า รู้สึกปวดตรงคิ้วหนึบๆ ลืมไปได้ไง?
“นิดหน่อย ไกลหัวใจ” ผมตอบส่งๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก
“ก็ว่างั้น” อีกฝ่ายก็ดูจะไม่ได้ใส่ใจผมเท่าไหร่เช่นกัน แง่ง!
ขณะกำลังเอื้อมมือไปจับลูกบิดห้องนอนซิน เสียงพี่ชายคนเดิมก็ดังขึ้นอีก “แล้วกินข้าวกินยามารึยัง?”
ผมชะงัก เลิกคิ้วนิดนึงด้วยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถาม เพราะปกติซอลลี่ไม่ค่อยจะสนใจหรอกว่าผมหรือซินจะเป็นตายร้ายดียังไงอยู่แล้ว ..เอ๊ะ นี่ผมมองพี่ตัวเองในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่าวะ?
ไม่น่าๆ ผมว่าผมมองอย่างเป็นกลางที่สุดแล้วนะ ..อ๊ะ หรือว่าไอ้ยูจะเอาอะไรผิดสำแดงให้กิน? ..เออ ทฤษฎีนี้ค่อยฟังเข้าท่าหน่อย เหอะๆ
“ยัง” ผมตอบสั้นๆ แล้วผลักประตูห้องซินเปิดเข้าไป
ตอนแรกตั้งใจว่าจะนอนอีกสักหน่อยเพราะยังง่วงอยู่ แต่รู้สึกเหม็นตัวเองตงิดๆ เลยคิดว่าไปอาบน้ำก่อนดีกว่า
“จะทำอะไร?” ขณะกำลังถอดเสื้อผ้าก็เหลือบไปเห็นไอ้ลูกเป็ดที่มันเดินตามตูดมาตลอดทางกำลังทำเช่นเดียวกันพอดี
“แล้วมึงจะทำอะไรอ่ะ?” มันไม่ตอบ แต่เสือกย้อนถามแบบหน้ามึนๆ เดี๋ยวปั๊ดแบ็คแฮนด์ท้ายคอร์ดซะดีไหมนี่?
“กูจะอาบน้ำ” แต่ก็ตอบมันไปล่ะ
“กูก็จะอาบเหมือนกัน”
“กูอาบก่อน” ผมบอก แล้วไม่ได้สนใจมันอีก ถอดเสื้อโยนลงตะกร้า คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอวไว้แล้วค่อยถอดกางเกงออก จากนั้นจึงเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำ..
แกร่ก! เสียงประตูห้องน้ำที่เพิ่งเปิดออกทำให้ผมที่กำลังยืนหลับตาพริ้มเย็นสบายอยู่ใต้ฝักบัวให้หันไปมอง..
ไอ้เอ้ยฟ้า.. มันเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พันแค่ท่อนล่าง ผมหลี่ตามองมันอย่างมีคำถาม แต่มันกลับยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรแปลก แล้วหันไปสนใจเงาตัวเองในกระจกแทน มันหันซ้ายหันขวาก่อนจะหยิบที่โกนหนวดไฟฟ้ากับขวด โฟมขึ้นมาตั้งท่าจะโกนหนวด ..เห็นแบบนั้นผมก็เลยกางม่านกั้นสายตาบริเวณที่อาบน้ำเพื่อปิดการมองเห็นระหว่างผมกับมัน แล้วจึงอาบน้ำต่อไปเหมือนไม่มีสิ่งแปลกปลอมร่วมห้องใดๆ ทั้งสิ้น
มันเป็นเรื่องปกติที่เวลาอาบน้ำผมจะไม่ค่อยล็อคประตู เพราะผมคิดว่านี่มันคอนโดของผม ห้องนอนของผม(หรือซิน) เลยไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องล็อคไปทำไม? ..แล้วบางทีซินก็เข้ามาล้างหน้าบ้าง แปรงฟันบ้าง ไม่ก็โกนหนวดตอนที่ผมกำลังอาบน้ำแบบนี้เหมือนกัน หรือถ้ารีบๆ ก็มีเข้ามาอาบน้ำพร้อมกันก็ออกจะบ่อยไป(ในกรณีที่มีคนอื่นมาค้างที่คอนโด แล้วเราต้องระเห็จมานอนห้องเดียวกันอ่ะนะ) เพราะงั้นตอนที่เห็นเอี้ยฟ้าเปิดประตูเข้ามาผมถึงไม่ได้ตกใจเท่าไหร่ แต่ออกแนวแปลกใจมากกว่า(..เพราะมันไม่ใช่ซินไงล่ะ)
?!.. ระหว่างที่ผมกำลังฟอกสบู่ จู่ๆ เอี้ยฟ้ามันก็แหวกม่านออกแล้วแทรกตัวเข้ามายืนใต้ฝักบัวเดียวกับผม
“อะไรของมึง?” ผมผงะถอยห่างจากมันเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่ามันเข้ามาใกล้จนเกินไป...ไหม?
“อาบด้วย” สกิลความหน้ามึนของมันยังคงสูงส่งเช่นเดิม
“รอหน่อยไม่ได้รึไงวะ?” ผมบ่น
“ขี้เกียจ มึงอาบนาน” ดูมันว่าเข้า
ผมอาบนานตรงไหนวะ ไม่เข้าใจ แค่ยี่สิบสามสิบนาทีเนี่ยนะนาน? หึยยย ถ้าอย่างผมนานอย่างซอลลี่จะเรียกว่าอะไร?
“เออ แมร่ง!” ผมขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง บวกกับเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตอนนี้เราต่างก็ยืนโป๊เป็นชีเปลือยกันทั้งคู่ เลยขยับเบี่ยงตัวออกมาถูสบู่ให้ห่างจากมันอีกสักหน่อย เอ่อ.. ถึงจะผู้ชายเหมือนกัน แต่กับมันผมรู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ ทีตอนอาบกับซินไม่เห็นรู้สึกงี้เลย งึมๆ
“มานี่ เดี๋ยวถูให้” กำลังก้มหน้าก้มตาขัดเขิน เอ๊ย ขัดตัวเพลินๆ มันก็มาแย่งใยขัดตัวออกไปจากมือผมเฉย
“เฮ้ย! ไม่ต้อง!” ผมพยายามจะยื้อกลับมาแต่มันไม่ยอมง่ายๆ
“เหอะน่า” มันยังดื้อดึง
“ก็บอกว่าไม่ต้อง” ผมยังยืนยัน แต่มันก็ยังไม่ยอม
แล้วจากยื้อแย่งกันธรรมดา ไปๆ มาๆ ดันกลายเป็นกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..?
“อย่าดื้อดิ ซันนี่” รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โดนมันกระซิบพูดข้างหู แถมยังเป่าลมใส่จนผมหดคอหนีแทบไม่ทัน อยากจะตะโกนใส่หน้ามันเหลือเกินว่า มึงแหล่ะไอ้ดื้อ เชี่ยยย! มาทำแบบนี้กูหยิวนะโว้ย หึยยย..
“ฟ้า.. เดี๋ยวกูอาบเอง” เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้(สู้แรงมันไม่ไหว) เลยลองหันมาใช้ไม้อ่อนลองอ้อนมันแทน ส่วนมือก็พยายามแกะแขนมันที่รัดเอวผมแน่นออกตอนนี้อกมันกับหลังผมแทบจะแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว “นะ..ปล่อยก่อน”
แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด เมื่อเจอคำอ้อนที่อ้อนยิ่งกว่าตอบโต้กลับมา
“ให้ฟ้าอาบให้..นะ”
แอร้กกกกกก! ถ้าจะอ้อนขนาดนี้มึงเอามีดมาแทงคอกูเลยเหอะ!
หึยๆๆๆ เกิดกูละลายแล้วไหลลงท่อไปพร้อมกับฟองสบู่นี่ใครจะรับผิดชอบวะห๊ะ? ถามหน่อย!
“..เอ่อ..ฟ้า” หลังจากยืนนิ่งเกร็งเป็นหุ่นขี้ผึ้งมาดามทุสโซ่ให้อีกคนขัดๆ ถูๆ ตามใจชอบอยู่ไม่นาน ผมก็เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจนัก
“ครับ?”
แน่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยได้ยินมันพูดคำนี้มาก่อนนะ อย่างดีก็แค่ ‘ฮะ’ เวลาพูดกับแม่หรือป๊ะป๋าผม ..แล้ววันนี้มันอะไร?
มึงจะพูดเหมือนคนสามัญปกติเกินไปไหม? กูไม่ชินนะแบบนี้ กูชอบแปลกๆ เอ๊ย ไม่ใช่ๆ นี่กูจะพูดอะไรกันแน่วะ? ..เออ! เอาเป็นว่าเจ้าของชื่อมันก็ตอบรับแล้ว แต่มือมันก็ยังกำใยขัดตัวถูวนไปวนมาตรงหน้าอกผมอยู่นั่น ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดหรือย้ายไปที่อื่นบ้าง ..โดยที่ตอนนี้มันยืนซ้อนอยู่ข้างหลังแล้วเอาคางเกยไหล่ผมไว้อีกต่างหาก
“คือ..มึงจะขัดตรงนั้นอีกนานมั้ย?” ผมถามเกร็งๆ ..จริงๆ อยากจะบอกด้วยว่าหัวนมกูจะเปื่อยแล้ว พอสักทีเห๊อะ แต่ยั้งปากทันก่อน แล้วเปลี่ยนคำพูดใหม่ “..มันสะอาด..แล้ว”
“เหรอ.. งั้นถูตรงไหนต่อดี?” มันพูดเนิบๆ แล้วเริ่มเลื่อนมือไปถูแขนซ้าย แขนขวา กลับมาหน้าอกอีกที จากนั้นก็เริ่มต่ำลงมาเรื่อยจนถึงหน้าท้อง ถูวนซ้ำๆ ตรงนั้นจนผมเริ่มเกร็งเพราะความรู้สึกแปลกๆ ..มันถูต่ำลงไปอีกแต่จงใจเว้นช่วงกลางลำตัวของผมไว้โดยเบี่ยงลงไปที่หน้าขาขวา แล้วย้ายมาหน้าขาซ้าย ..จากนั้นมันก็จับผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหามัน ดึงผมเข้ามาใกล้จนคางไปเกยกับไหล่มัน แล้วมันก็เริ่มขัดหลังให้ผม เรื่อยต่ำลงไปจนถึงสะโพก แก้มก้น มันวนอยู่ตรงนั้นอีกพักใหญ่จนผมตั้งใจจะอ้าปากท้วง แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ดีๆ มันก็เอานิ้วแหวกก้อนเนื้อหนั่นแน่นเข้ามาทักทายประตูหลังผมแบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัวมาก่อน
“ฟ้า!” ผมเอามือยันอกมันหวังผลักออก แต่มันดันรู้ทันเลยล็อคเอวผมไว้แน่นไม่ปล่อยให้หนีง่ายๆ แถมยังกดนิ้วนวดคลึงแถวนั้นไม่ยอมหยุดด้วย
“ไม่เอา..” ผมทุบไหล่มันไปสองทีพร้อมบอกปฏิเสธ ส่วนอีกมือก็พยายามจะจับมือของผู้รุกรานออกไป “ฟ้า..หยุด!”
“ทำไมล่ะ?” มันกระซิบถามข้างหู แลบลิ้นเลียหูผมจนขนลุก ต้องรีบหดคอหนี แค่นั้นไม่พอ มันยังเบียดสะโพกเข้ามาแนบชิดกับสะโพกผมจนแทบจะรวมร่างกันอยู่แล้ว “น้องชายมึงก็ลุกขึ้นมาทักทายกับน้องชายกูแล้วนี่นา”
ผมเม้มปากแน่นเพราะไม่อาจจะปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายพูดได้ มันจริงที่ผมเริ่มมีอารมณ์ เพราะมันไม่ใช่แค่ขัดแค่ถูด้วยใยขัดตัวและฟองสบู่นี่หว่า มันเล่นเอาเนื้อหนังของตัวเองมาถูไถนัวเนียผมไปด้วยแบบนี้ ..ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยก็กามตายด้านแล้วมั้ง
“มันแค่เซ็กส์เหรอ ฟ้า?” ผมตัดสินใจถามในสิ่งที่สงสัย
เรื่องนี้ไม่เคยรบกวนจิตใจผมมาก่อนเลย จนกระทั่งเกิดเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา ..บอกตามตรงว่ามันทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจจนอดที่จะถามออกไปไม่ได้
“ที่มึงมาคอยตามกูต้อยๆ ทุกวันนี้ จริงๆ แล้วมึงสนใจแค่เซ็กส์ใช่รึเปล่า?”
“จะว่าใช่ก็..ใช่” มันตอบด้วยน้ำเสียงปกติ(ของมัน)
แต่นั่นทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกทุบหัวด้วยค้อนน้ำแข็ง คำตอบช่างทิ่มแทงใจจนอยากจะร้องไห้ แต่สุดท้ากลับแค่นหัวเราะออกมาอย่างหาคำอธิบายไม่ได้..
แค่นี้สินะ.. เหตุผลที่ผมได้รับความสนใจจากมัน ..ก็แค่นี้เอง
นี่ผมคาดหวังอะไรกันนะถึงได้ถามออกไป? ..โง่จริงๆ เลย ไอ้บ้าซันชายน์
“เดี๋ยว ซันนี่ ฟังก่อน! ..ฟังก่อน” มันร้องห้าม ขณะที่ผมพยายามดิ้นเพื่อสะบัดตัวออก แต่อีกคนก็กอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนผมเริ่มหมดแรง จึงยอมนิ่งให้มันลูบหลังลูบไหล่คล้ายกำลังปลอบ “...เพราะว่าเป็นมึง ซันนี่ ..แค่มึงเท่านั้นที่ทำให้กูรู้สึกอยากกอดมากขนาดนี้ ..มีมึงคนเดียว”
“..กูควรดีใจใช่มั้ยเนี่ย?” ผมพูดอุบอิบไม่เต็มเสียง เสตามองไปที่ไหล่ตรงหน้าแทนที่จะสบตากับอีกฝ่ายตรงๆ
เพราะดวงตาสีดำล้ำลึกที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกคู่นั้นมันกำลังแสดงความจริงใจออกมาล้นพ้นจนผมกลัวว่าจะตาฝาด ..เพราะอยากคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวจะลอยได้ หัวใจกำลังจะติดปีกบินยังไงไม่รู้ ..ไม่คิดว่าแค่คำพูดไม่กี่คำของคนคนนี้จะมีอิทธิพลต่อจิตใจของผมมากมายขนาดนี้
คำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกผลักลงเหว..
คำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกฉุดขึ้นไปบนปุยเมฆ ..ทั้งหมดนั่นล้วนเป็นคำพูดที่มาจากคนคนเดียวกัน
..สงสัยว่างานนี้ผมจะถลำลึกเกินกว่าจะหันหลังกลับได้แล้วมั้ง..
“ไม่รู้หรอก ..กูแค่พูดไปตามที่คิด” เอี้ยฟ้าดึงผมเข้าไปกอด มันพูดพลางลูบหลังผมไปพลาง “ซันนี่.. ถ้ากูทำอะไรไม่ดี..ทำให้มึงไม่ชอบใจ..หรือไม่ใช่สิ่งที่คนรักกันควรทำ ..ขอให้มึงบอกกูมาตรงๆ...ให้กูได้รู้ ..กูกำลังพยายามเรียนรู้ ..บอกแล้วไงว่ากูอยากให้มึงสอน” มันดันตัวผมออกนิดนึง ก่อนจะแนบหน้าผากเราเข้าด้วยกัน ประสานสายตาเข้าด้วยกัน “นะ.. รับปากแล้วก็อย่ามัวอู้ดิ ช่วยทำหน้าที่บ้างไรบ้าง เกิดกูไปรู้ไปจำอะไรมาผิดๆ มึงนั่นแหล่ะที่จะเดือดร้อน”
“นี่ขู่กูรึไง?” ผมถามไม่จริงจังนัก พยายามกลั้นยิ้มอยู่
“กูแค่เตือน” มันพูดยิ้มๆ
ก่อนจะหยอดตบท้ายให้ได้เขินเบาๆ อีกหนึ่งดอก “..ด้วยรัก”
“โอ๊ะ” มันหลุดร้องออกมาเพราะถูกผมเอาเหม่งโขกเหม่งมัน แล้วเบี่ยงตัวหนีออกมา ..ก็ไม่แรงนักหรอก ไม่ถึงกับเจ็บ แค่พอมึนๆ(?)
“ที่พูดมานั่นเข้าใจรึเปล่าเหอะ?” ผมถามลอยๆ เอื้อมมือไปเปิดน้ำเพื่อล้างตัว
“ก็กำลังพยายามอยู่ไง” มันตอบกลั้วหัวเราะ ก่อนที่แขนยาวๆ มือเย็นๆ จะสอดเข้ามากอดเอวผมไว้หลวมๆ ตอนนี้เราทั้งคู่เลยยืนอยู่ภายใต้สายน้ำอุ่นจากฝักบัว ..คนข้างหลังจูบที่หัวไหล่ผมเบาๆ แล้วว่า “กูยังไม่ได้บอกอีกอย่าง..”
“อะไร?” ผมถามไปก็หยิบสบู่เหลวมาบีบใส่มือแล้วลูบๆ ถูๆ ในส่วนที่เอี้ยฟ้ายังไม่ได้ถูไปด้วย
“มึงทำให้กูกลายเป็นผู้ชายเซ็กส์จัด...เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ..แถมเวลาได้กลิ่นมึงใกล้ๆ ทีไรเป็นต้องของขึ้นทุกที” มันกระซิบข้างหูก่อนขบเม้มและเริ่มเล็มเลีย แต่นั่นยังไม่ชวนสะดุ้งเท่ากับ ‘ฟ้าประทาน’ ที่เริ่มกรึ่มๆ มันกำลังมาจ่อถูไถแถวร่องก้นผมหรอก!
“..ไม่คิดจะรับผิดชอบกันหน่อยเหรอ?” มันพูดไปก็แทบจะกินหูผมไปอยู่แล้ว หึยยยย
“..........” ผมไม่ได้ตอบทันที แต่รีบล้างสบู่ลื่นๆ ออกจากตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะสะบัดเอี้ยฟ้าที่เริ่มกลายร่างเป็นปลาหมึกหื่นออกไปให้พ้นตัว คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว แล้วกระโดดหนีออกจากห้องน้ำด้วยความเร็วเหนือแสง
“ซันนี่?” หันกลับไปอีกทีเห็นเอี้ยฟ้ามันยืนกอดอกขมวดคิ้วพิงกรอบประตูห้องน้ำ ซ้ำร้ายยังปล่อยน้องชายชี้หน้าผมแบบไม่อายผีบ้านผีเรือนเลย ดูมันทำ ดู๊!!
“อ่ะ? ไอ้หน้าไม่อาย รีบกลับเข้าห้องน้ำไปเดี๋ยวนี้เลยนะมึง” ผมไล่มันแล้วรีบหันกลับมาลื้อค้นหาเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ในตู้ซินต่อ รู้สึกร้อนแก้มร้อนหูขึ้นมาผะผ่าว ..ก็นะ ถึงมันไม่อายแต่ผมอายแทนว่ะ ไอ้บ้าเอ๊ย! ช่างกล้านะมึง
“ซันนี่..”
“ไม่ต้องมาเรียก กูบอกให้กลับเข้าห้องน้ำไป!” ผมพูดโดยไม่ได้หันไปมอง
“แล้วจะให้ทำไงกับไอ้นี่ดีล่ะ?” น้ำเสียงที่ถามฟังเหมือนคนคิดไม่ตก เลยทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้
ไอ้นี่? ไอ้ไหน? อะไรวะ? ..พอหันไปมองเท่านั้นแหล่ะ ชัดเลย! ..เอิ่ม มันกำลังยืนอมยิ้ม มือชี้ ‘ไอ้นั่น’ ของตัวเองอยู่ด้วยสีหน้าและท่าทางที่ไร้ยางอายโดยสิ้นเชิง! ..โอ๊ยยยยย
ผมหันซ้ายหันขวาแลเห็นกรรไกวางอยู่หน้ากระจกพอดีเลยรีบไปคว้ามาถือไว้มั่น
“ตัดทิ้งเลยดีมั้ย? ถ้าไม่รู้ว่าควรทำไงเอามานี่ เดี๋ยวกูตัดให้” ผมชูกรรไกพลางสาวเท้าเข้าไปหามัน
“โอ๊ะยะๆ” มันอุทานพร้อมกับรีบเอาสองมือกุมน้องชายตัวเองไว้แน่นอย่างหวงแหน พอผมขยับเข้าไปอีกก้าว มันก็รีบผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ..แกร่ก! ตามมาด้วยเสียงล็อคประตูเรียบร้อย
“หึๆ หึๆ หึๆ” ผมยืนหัวเราะข่มขวัญมันอยู่หน้าประตู
รู้สึกเหมือนตัวเองคล้ายโรคจิตยังไงชอบกล หึหึหึหึหึหึ..
อันที่จริงก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับมันหรอกนะ(ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้กามตายด้าน) แต่ปัญหาก็คือ.. เมื่อวานมันเล่นผมซะไม่บันยะบันยัง จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังรู้สึกระบมอยู่ ขืนยอมให้มันถอนซ้ำวันนี้อีกมีหวังผมคงได้หลอนเวลาเข้าห้องน้ำไปอีกหลายวันแน่ หึยยย..
อ้าวเฮ้ย! ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยพูดถึงเลยก็ไม่ได้แปลว่าผมจะชิลล์ จะไม่เจ็บไม่แสบนะโว้ย! เจ็บเหมือนกัน สะ..แสบด้วยเหอะ ก็ดู ‘ฟ้าประทาน’ ดิแม่ง เล็กตายห่า!(ประชด) ..ก็นี่มันไม่ใช่ทางเข้าที่พระเจ้าเขาสรรสร้างมานี่หว่า ปกตินี่มันทางวันเวย์เว้ย! ตีตั๋วแค่ขาออกเท่านั้น ไม่มีขาเข้า! แล้วจู่ๆ ก็เอา..เอ่อ..เอาไอ้นั่นยัดสวนเข้ามา ไม่เจ็บก็บ้าแล้ว ฮึ่ย!
ผมเดินออกจากห้องนอนซินมาก็เห็นสองสามีภรรยา(ซินเดอเรลล่ากับแม่เลี้ยงใจร้าย)กำลังนั่งสุมหัวชนกันอยู่บนโซฟา ..เอิ่ม รู้สึกเหมือนจะช่วยกันตัดเล็บอยู่ แต่ไม่รู้เล็บใคร ผมก็ไม่ได้สนใจนัก เดินเลยไปที่โต๊ะกินข้าวก็เห็นอาหารไทยทั้งหวานทั้งคาวตั้งรอท่าพร้อมให้เอาใส่ปากอยู่ก่อนแล้ว
“กินได้เลย พวกเรากินกันแล้ว” ไอ้ยูริเงยหน้าขึ้นมาบอก ก่อนจะก้มกลับลงไปใหม่ ผมเบนสายตาไปที่นาฬิกาบนฝาผนังก็เห็นว่ามันเกือบจะบ่ายโมง
ถึงว่า.. หิวโคตร ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
บนโต๊ะมีซี่โครงหมูทอดกระเทียมพริกไทย ต้มยำซี่โครงอ่อน(สงสัยมันจะซื้อซี่โครงมาเยอะแฮะ) ปลากระพงนึ่งมะนาว แล้วก็ผัดผักรวมมิตร ส่วนขนมก็เป็นพวกทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง แล้วก็อะไรไม่รู้อีกสองสามอย่าง(ผมไม่รู้เขาเรียกว่าไง รู้แต่เป็นขนมไทยนี่ล่ะ) อย่างละนิดละหน่อย ..สงสัยจะเอามาจากบ้านยายมัน เห็นว่ายายมันเปิดร้านขายขนมไทยน่ะ
นี่แหล่ะข้อดีของการมีไอ้ยูเป็นพี่สะใภ้ ฮ่ะๆๆ
กำลังจะตักคำแรกเข้าปากก็พอดีกับที่เอี้ยฟ้ามันเดินถือกล่องยาเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ ..ทำตัวประหนึ่งอยู่บ้านตัวเองมากเลยนะมึง ทั้งเสื้อทั้งกางเกงของพี่กูก็ไปค้นออกมาใส่ได้หน้าตาเฉย เอากับมันสิ
“ซี้ดดดด..” ผมเผลอร้องเบาๆ เมื่อมันเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาป้ายตรงหางคิ้วผม ก่อนจะหันไปกินข้าวต่อแล้วปล่อยให้มันทำแผลให้เงียบๆ
“จุ๊บ!”
เคล้งงง.. ช้อนในมือผมถึงกับหลุดร่วงกระแทกจาน เมื่อจู่ๆ ไอ้บ้าฟ้ามันก็มาจุ๊บลงบนแผลหลังจากใส่ยาและแปะพลาสเตอร์เรียบร้อยแล้ว
สองผัวเมียนั่นเงยหน้าขึ้นมามองเราด้วยความสงสัย แต่ก็แค่แว้บเดียว แล้วกลับไปสุมหัวคุยกันงุ้งงิ้งๆ ไม่สนใจโลกต่อ
“จะได้หายเร็วๆ” เอี้ยฟ้าพูดยิ้มๆ
“มันจะติดเชื้อก็เพราะมึงทำแบบนี้นี่แหล่ะ” ผมเบ้ปากใส่ แล้วจับช้อนขึ้นมาตักข้าวใส่ปากต่อ แต่ก็ต้องปล่อยช้อนอีกครั้งเมื่อเอี้ยฟ้ามันจะนวดยาที่แขนขวาให้ผมอีก
“เจ็บมากมั้ย?” มันถามพลางลูบยาไปบนรอยช้ำอย่างเบามือ
“ไม่เท่าไหร่..”
“...........”
“....ฟ้า”
“หือ?”
“ถ้า..กูกับจี้กำลังจะจมน้ำ..” ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงพูดออกมาแบบนี้ แต่ทันทีที่ดวงตาสีดำนั่นเงยขึ้นมามองสบ คำถามที่รบกวนจิตใจทั้งหมดก็ถูกกดเก็บลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดตามเดิม “..เอ้อ ช่างมันเหอะ”
..ผมกลัวคำตอบ.. หรือไม่ผมก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
ดูจากปฏิกิริยาเมื่อคืนนี้ก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้ว เอี้ยฟ้ามันเลือกจะเดินไปหาไอ้จี้ ..ไม่ใช่ผม
ใช่.. ผมน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว เพียงแต่กลัวที่จะยอมรับความจริงเท่านั้น
ลึกๆ แล้วผมยังแอบหวังว่าตัวเองจะเป็นคนที่ถูกเลือกอยู่.. ผมเสหน้ามองไปทางอื่น แต่ก็ต้องรีบหันกลับทางเดิมเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยบางอย่างออกมา
“..จี้”
“ฮะ?” ผมเลิกคิ้วด้วยไม่รู้ว่าเอี้ยฟ้าต้องการจะสื่ออะไร
“มึงจะถามว่ากูจะเลือกช่วยใครก่อนใช่มั้ย?” มันถามกลับ แต่ผมเม้มปากไม่ตอบ มันเลยถามต่ออีก “แล้วถ้ากลับกันล่ะ?”
“...?....”
“ถ้ากูกับพี่ชายหัวหลอดของมึงกำลังจะจมน้ำ มึงจะเลือกช่วยใครก่อน?”
“....!....” ยอมรับว่าคำถามนั้นทำเอาผมถึงกับจุกจนพูดไม่ออก
แหงล่ะ คำตอบมันก็ชัดอยู่แล้ว ..ผมต้องเลือกซิน..
“แต่ก็ไม่ได้คิดจะทิ้งกูใช่มั้ย? ถ้ายังมีโอกาสมึงก็จะกลับมาช่วยกูใช่มั้ย?” เอี้ยฟ้าถามราวกับอ่านใจผมออก ผมพยักหน้ายอมรับ เพราะคิดแบบนั้นจริงๆ
“ก็เหมือนกันแหล่ะ” เอี้ยฟ้าว่า คราวนี้ผมขมวดคิ้ว “สำหรับมึง..ซินสำคัญ สำหรับกู..จี้ก็สำคัญเหมือนกัน ..เมื่อมีสัญญา ก็ควรจะรักษาสัญญา นั่นถึงจะเรียกว่าลูกผู้ชาย ..ไม่ใช่เหรอ?”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็อดที่จะถามไม่ได้ “ซินเป็นเหมือนอีกครึ่งชีวิตของกู กูอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีมัน แล้วจี้ล่ะ..เป็นอะไรสำหรับมึง?”
“จี้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากคนที่รักกูมากที่สุดคนหนึ่ง เพราะงั้นกูเลยทิ้งขว้างมันไม่ได้”
“ของขวัญชิ้นสุดท้าย?” ผมทวนคำเบาๆ ก่อนที่ทั้งสองมือจะถูกคว้าขึ้นไปแนบกับริมฝีปากของฝ่ายตรงข้าม
“เหตุผลนี้พอจะให้อภัยได้รึเปล่า ..ที่กูไม่ได้เลือกมึงมาเป็นอันดับแรก?”
“.........” ให้อภัยได้หรือเปล่างั้นเหรอ? ผมมีสิทธิ์โกรธมันด้วยเหรอ? ในเมื่อผมเองก็ไม่สามารถเลือกมันมาเป็นอันดับแรกได้เหมือนกัน
..เราต่างคนต่างก็มีสัญญาที่ต้องรักษา.. ผมว่าผมพอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรตอบไปอยู่ดี
“แต่ความรู้สึกทั้งหมดของกู...เป็นของมึงนะ ซันนี่” มันจับมือของผมไปวางทาบไว้บนหน้าอกของมัน ..แรงสั่นสะเทือนจากก้อนเนื้อที่เต้นตุบๆ อยู่ในนั้นทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบบริเวณฝ่ามือ..ลุกลามมาจนถึงหัวใจ
แม้มือที่จับมือผมไว้จะเย็นแค่ไหนก็ตาม..
“จะรับไว้พิจารณา..” ผมตอบพลางอมยิ้ม แล้วดึงมือกลับ เตรียมมาจับช้อนกินข้าวต่อ แต่นึกอะไรได้ก่อนเลยหันไปพูดกับมันอีกหน่อย
“แล้วกูก็ไม่จมน้ำง่ายๆ หรอก กูว่ายน้ำเก่งจะตาย” ผมพูดพลางอวดแขนที่ไม่ค่อยจะล่ำให้มันดู มันหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะตักข้าวใส่จานของตัวเองบ้าง
“เหมือนกัน” เอี้ยฟ้าพูดกลั้วหัวเราะ “ไม่ต้องกลัวว่าจะลำบากใจเพราะไม่ได้ช่วยกูก่อน ..ยังไงกูก็ไม่มีวันจมน้ำตายหรอก”
“ฮ่ะๆๆ”
“เห็นมั้ยว่าเราเหมาะกันแค่ไหน?” มันหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ผม ก่อนจะเริ่มตักข้าวกิน ..เหมาะกันงั้นเหรอ?
อืม บางทีมันอาจจะพูดไม่ผิดนักก็ได้นะ คู่สร้างคู่สม..ราวนรกส่งมาเกิด ..อะไรประมาณนั้น ฮ่าๆๆ
“ฮึ่ย?!” ผมที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยต้องรีบชักเท้าหนีเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาใต่ที่นิ้ว พอก้มไปดูก็ต้องแหกปากลั่นเมื่อเห็นว่ามันคือ..
แมลงสาบ!!!
มาไงวะเนี่ย?!!
“ว้ากกกกกก” ไม่รอช้า ผมรีบกระโดดขึ้นเหยียบเก้าอี้ทันที แต่ไอ้แมลงสาบอัปรีย์มันเสือกใต่ขาเก้าอี้ตามขึ้นมาอีก
แสรดดดดดด มึงจะจองเวรจองกรรมกูไปถึงไหน? กูเคยไปไล่เหยียบโคตรเหง้าศักราชมึงตั้งแต่เมื่อไหร่? มารังแกกูทำไม?! จะไปไหนก็ไป! ชิ่วๆๆ! กูขยะแขยง แง่งงงงงง!!
พอเห็นมันใต่ขึ้นขาเก้าอี้มาผมก็รีบกระโดดต่อขึ้นไปบนโต๊ะแบบไม่คิดชีวิต โดยมีอีกคนกระโดดตามขึ้นมาติดๆ เช่นกัน
ผมหันไปมอง.. “อะไรของมึงเนี่ย? ขึ้นมาทำไม? ไปจัดการมันซี่ กูไม่ชอบขี้หน้ามัน! เร็วๆ” ว่าแล้วก็ชี้นิ้วสั่งมันทันที แต่อีกฝ่ายกับส่ายหัวดิกไม่ยอมเชื่อฟัง
เฮ้ย! อะไรวะ? พึ่งพาไม่ได้เลย ไร้ประโยชน์สิ้นดี!
ตุ้บ! เสียงฝ่าเท้า(ในรองเท้าแตะ)กระทบกับเก้าอี้เต็มแรง แมลงสาบคงแบนแต๊ดแต๋อย่างไม่ต้องสงสัย ผมกับเอี้ยฟ้ามองหน้ากันอึ้งๆ ก่อนจะหันกลับไปมองวีรบุรุษคนใหม่ด้วยสายตาชื่นชมผสมยินดี ปรบมือเปาะแปะอีกสามทีซ้อนเป็นการสรรเสริญ แปะ! แปะ! แปะ!
“ก็แค่เนี้ย แหกปากกันอยู่ได้” ซอลลี่พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้ารำคาญเต็มทน ก่อนจะยกเท้างามๆ นั่นออกแล้วเยื้องย่างกลับไปหย่อนก้นลงบนโซฟาด้วยมาดของนางพญา
ผมก้มมองแมลงสาบผู้เคาระห์ร้าย ..โห แบนแต๊ดแต๋จริงด้วย
“อ่ะ เรียบร้อย” ไอ้ยูบอกหลังจากใช้ทิชชู่เก็บกวาดเศษซากกระจั๊วพร้อมทั้งเช็ดเก้าอี้ให้จนสะอาดเอี่ยมดังเดิม
ผมมองมันด้วยสายตาซึ้งใจ ..ขอบใจจริงๆ ว่ะ ยูริจัง เพราะกูคงไม่กล้าแตะแม้มันจะตายแล้วก็ตามที
แต่พอหันไปมองคนข้างตัว.. เอิ่ม..เห็นหน้ามึนๆ ของมันแล้วก็อดถามไม่ได้จริงๆ “ทำไมมึงถึงกลัวแมลงสาบวะ?”
“กูไม่ได้กลัว ..แค่ไม่ชอบ”
“เออ ก็แล้วทำไมถึงไม่ชอบล่ะ?”
“ก็..” มันอึกอัก
“อะไร?” ผมเลยต้องกระทุ้งถาม
“..มันไม่อร่อย”
!!..
ผมหันไปมองหน้ามันแบบอึ้งๆ อ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็คิดว่าไม่ดีกว่าจึงหุบปากลง แล้วเอื้อมมือไปบีบไหล่มันอย่างให้กำลังใจแทน ..มันมองผมด้วยสายตาสงสัย ผมเลยพยักหน้าให้เป็นเชิงว่า ‘กูเข้าใจ’ ก่อนจะส่ายหัวอีกสองสามทีอย่างคนที่เคยมีประสบการณ์มาก่อน.. ‘มันไม่อร่อยจริงๆ’
TBC. :z2:
-
:z13:
ให้ตายเทอะ โรบิน แมลงสาบบิน มันไม่อร่อย :laugh:
เอี้ยฟ้า จะน่าร๊ากกกกไปไหน เจ๊ละลาย :z1:
P.S. แมนนนน มาก ซอลลี่ o13
-
ตอนจบฮาดีค่ะ
แต่ตอนอ่านช่วงที่ซันนี่กับฟ้าถามตอบกันนี่ บอกตรงๆคำตอบมันน่าเศร้ามากอะ เหอะๆ
ถ้าจะต้องรักคนที่ไม่มีวันเห็นเราเปนที่หนึ่งนี่ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เหรอ อ่านแล้วเศร้าแทนสองหนุ่มนี่ ไม่รู้สิ อ่านแล้วรู้สึกว่ามันอาจไม่ใช่ความรัก ก็แค่ความหวั่นไหวเพราะความใกล้ชิดมากกว่ามั้ง น่าสงสารจังทั้งสองคนเลย :เฮ้อ:
-
ประเดี๋ยวก่อน!!!! (ขอโบราณนิดนึง)
แมลงสาบไม่อร่อย....พวกนายเคยกินกันจริงๆเร๊อะ! o22
อารมณ์ซึ้งหนูหดเพราะแมลงสาบ :laugh:
-
ยังไงหนูก็ไม่ชอบขี้หน้าจี้อยุ่ดี
เเต่ก้นะ เชียร์ให้ซันช่วยซินก็ฟ้าอยู่เเล้ว ก๊ากๆ
เเมงสาปมันไม่อร่อยเเสดงว่าเคยกินเเล้วดิ ฟ้า ซัน :laugh:
-
ฮะ! ไม่อร่อย??
ฟ้าเคยกินแล้วหรอเนี่ย!!!
(//ตกใจ)
ซันนี่...ไม่นึกว่านายจะกลัวแมลงสาบนะ
ว่าแต่...นึกยังไงถึงหยิบกรรไกร...
ส่วนซอลลี่กับยูริจัง...เหมือนแม่มดใจร้ายกับนางซินมากเลยค่ะ...
-
เอ่อ ที่ว่าไม่อร่อย อย่าบอกนะว่าเคยกิน
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ชอบเพราะมันไม่อร่อย55555ฮามากแอบเสียใจที่ไม่เลือกซันนี่ก่อนแต่ก็เข้าใจค่ะ
ขอบคุณและเปนกำลังใจค่ะ :L2:
-
มันเหมือนจะค้างๆกันทั้งคู่
ถ้าเป็นเรา เราคงไม่ตอบแบบทั้งคู่ เพราะเราคงเลือกใครไม่ได้ เพราะทั้งคู่คือคนที่เรารักที่สุดทั้งคู่ มันไม่ได้แบบว่าเห้ยยยต้องรักตายแทนกันได้ แต่ลองคิดจริงๆ ใจเรามันสามารถเลือกได้จริงๆเหรอ ว่าเราจะเลือกช่วยใคร เอาเหอะ เราไม่ใช่ทั้งซันนี่และฟ้าเค้าคงมีระบบความคิดในแบบของเค้า ถ้าเค้า สองคนเข้าใจกันเราก็โอเค
แต่บอกตรงๆว่ามันไม่เคลียร์ทั้งคู่ หรือว่าสองคนนี้ยังไม่ถึงขั้นรัก แต่แค่ชอบ ความคิดเข้ากัน
รอตอนต่อไปครับ
-
วันนี้บิวท์ตัวเองจนดราม่าตั้งแต่เช้าแล้ว
พออ่านซันนี่กับเอี้ยฟ้า ก็ร่ำๆจะร้องให้ไปเรื่อย <<เอี้ยฟ้า : เศร้าเสียใจกับการตายของแมลงสาบตัวนั้นใช่มั้ย?
พูดถึงแมลงสาบนี่นะ เป็นแมลงที่หน้าด้านที่สุดในโลก ยิ่งหนียิ่งตาม
ไอ้ท่าโผบินกับหน้าท้องลายๆนั่น!!
เคยต้องผ่าท้องมันด้วยเพื่อศึกษาระบบร่างกายมัน ตัวอะไร..ตัดหัวออกแล้วหัวใจยังเต้นได้อีกถึง10นาที
:กอด1: กอดๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
มันไม่อร่อยเรอะ แกเคยกินแมลงสาปเหรอไอ้ลูกเป็ด :a5: ก็เข้าใจว่าแกแปลกแต่นี่มันจะแปลกเกินไปแล้วนะฟ้่าประทาน ทามิยะ :z3: :z3: :z3:
-
....อุ...ฉากในห้องน้ำเล่นเอาใจสั่นค่ะ =////=
ตอนนี้น่ารักมากค่ะ อ่านช่วงบทสนทนาแล้วน่าอึดอัดใจแทนทั้งสองคน ถึงจะมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน แต่ความรู้สึกที่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเป็นที่หนึ่งได้นี่มันก็ชวนให้รู้สึกเศร้าอยู่ลึก ๆ นะคะ
ชอบซอลลี่มาก..เหยียบแมลงสาบได้สวยงามสุด ๆ ค่ะ 555
ตอนจบนี่...เอ่อ....ทั้งสองคนมีประสบการณ์สยอง(?)เหมือนกันมาสินะคะ 55555
-
:laugh: มันจี๊ดค่ะ ที่แมลงสาบ ไม่อร่อย เรื่องหื่นเรื่องเศร้าที่ค้างๆ มันเลยหดไปเลย :pigha2:
-
คืนดีกันง่ายจัง แต่ช่างเถอะ
พอจะเข้าใจเอี้ยฟ้านิดๆ แล้ว (เหรอ?)
นาทีนี้ ซอลลี่เป็นวีรบุรุษตัวจริง ฮ่ะๆ
ฮาเอี้ยฟ้ามาก โดดตามขึ้นมาด้วย
ตัดจบได้เอ่อ .. มันไม่อร่อย(?)
หมายความว่าไงน่ะ ฟ้าประทานนนนนนน o22
-
มันหมายความว่ายังไงฟ้าประทาน ทาคูมิยะ
นายเคยกินแมลงสาบเหรอ
-
ซอลลี่นี่ ....สุดยอด
-
ฟ้าตอนนี้ตอบคำถามซันนี่ได้ดีเลยอ่ะ
ค่อนข้างโอเคเลย แต่ก็ยังไม่ชอบจี้อยู่ดี(เอ๊ะอินี่!--)
ตอนหน้ามาต่อเร็วๆน่ะค่ะ จะรอ >< o13 o13 o13
-
้เค้าสอง คนเกิดมาเพื่อกัน จิงๆ ('.') 555 :m20:
อยากอ่านตอนพิเศษของซอลลี่ กับยูจังเลย o18
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :call: :call: :z13:
-
55555 มันไม่อร่อยจริงๆ
-
ขำจนปวดท้องหมดแล้ว!!
ซันนี่กินแมงสาบมาก่อนสินะ
หุหุหุหุ :m20:
-
อ่านตอนนี้แล้วก็ชอบมุมมองที่คนเขียนเขียน
การที่ต้องเลือกระหว่างสิ่งที่รักเพียงหนึ่ง ตัดสินใจยาก
และตัดสินใจเลือกแล้วก็มีเหตุผลรองรับทั้งคู่
ว่าแต่คนเขียนรู้ได้ยังไงว่าแมลงสาบไม่อร่อย :z2:
-
แมงสาปไม่อร่อยฟ้าเคยโดนอะไรมาอ่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่ ๆๆๆๆๆ เอี้ยฟ้า
แกเคยกินแมลงสาปเรอะ
ถึงได้รู้ว่าไม่อร่อย
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเศร้า
การที่เราไม่สามารถเป็นที่หนึ่งได้
มันเจ็บนะ!!
-
เอ่อ ฟ้า มันไม่ใช่ของกินนะ
-
แต่ละคู่ช่างเหมาะสมกันจริง ๆ จับคู่ได้ถูกฝาถูกตัวมาก
แมน ๆ แต่กลัวแมลงสาป เอิ๊ก...
เอี้ยฟ้ามีอิทธิพลต่อซันนี่มากขึ้นเรื่อย ๆ ก็เพราะรับเข้ามาหมดใจแล้วสินะ
-
สำหรับเหตุผลไม่อร่อยนี่รับไม่ได้อะ แต่ถ้าถามประสบการณ์ของตัวเองขอบอกว่าเพราะว่ามันมีหนวดและบินได้แข็งแรงมาก และมักมาลงจอดที่ที่ไม่สมควรจอด เช่น บนตัวเราอะ
:z3: :z3: :z3: :z3:
อยากระทืบมันแต่ไม่กล้า อาศัยยาฆ่าแมลงลูกเดียว ณ ตอนนี้
-
หมายความว่าทั้งแฝดและเอี้ยฟ้า เคยกินแมลงสาบ?
อาเมน....มาจากดาวเดียวกัน แต่คนล่ะวงสังคมหรือเปล่าเนี่ย!! = =
-
และแล้วผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือพี่สาวสุดสวยซอลลี่นี่เอง ฮา
ส่วนเรื่องการทุ่มเทให้ความสำคัญนั้น ขึ้นว่าต่างฝ่ายต่างให้ความสำคัญมากอยู่ดี แม้ว่าจะไม่ใช่หมายเลขหนึ่งก็ตาม
-
55555 พึ่งมาเข้าใจชื่อตอนก็ตอนท้าย
-
:m20: อ่านรวดเดียวเลยสนุกมากกกกกกกกกก
เรื่องนี้ทำเราอมยิ้มตลอด แต่ที่ฮาตกเก้าอี้คือ ตอนกายบอกว่า ศรีธันญาเรียกมันว่าคนไข้ กับ แมงสาปไม่อร่อยของฟ้านี่ละ เรากินน้ำอยู่ น้ำกระจายเต็มหน้าจอเลย ดีนะที่ไม่ชอต
ปล.หลงรักซอลลี่มากกกกกก
-
:m20:แมงสาบไม่อร่อย :pigha2:
ว่าแต่จี้เป็นใครอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เคยอ่านการ์ตูนชื่อเรื่อง "ไซเฟอร์" ที่เป็นเรื่องฝาแฝดคู่หนึ่งที่มีเหตุผลบางอย่างทำให้แกล้งทำตัวเป็นคนๆเดียวกัน
แต่นางเอกมาจับได้ว่าความจริงเป็นฝาแฝด
มีอยู่ตอนหนึ่ง "ศิวะ" ที่เป็นแฝดคนพี่ ถาม "ไซเฟอร์" แฝดคนน้องว่า ถ้าสมมติว่าเขากับ "แอนนี่" นางเอกกำลังจะตกหน้าผา
"ไซเฟอร์" จะช่วยใคร "ไซเฟอร์" ตอบว่าช่วย "แอนนี่" เพราะ "แอนนี่" เป็นผู้หญิง
แต่ว่าถ้า "ศิวะ" ตกลงไป เขาก็จะขอโดดตามลงไปด้วย
ทั้งฟ้าทั้งซันนี่ ท่าทางจะไม่ยอมโดดตามกันแฮะ
-
ห๊ะ? เอี้ยฟ้า.. เคยกินแมลงสาปเหรอว่ะ ถึงรู้ว่าไม่อร่อย :laugh:
ว่าแต่ตอนนี้ชอบฉากที่เอี้ยฟ้ากับซันนี่อยู่ในห้องน้ำจังเลยอ่ะ หวานๆแบบไม่น้ำเน่าดี :-[
-
เอ่อ...นับวันฟ้ายิ่งเปลี่ยนไป :jul3:
พูดมากขึ้นนะเธอ :laugh:
แต่เรื่องแมลงสาบทำเอาสะอึกเหมือนกันนะ :a5:
-
เคยอ่านการ์ตูนชื่อเรื่อง "ไซเฟอร์" ที่เป็นเรื่องฝาแฝดคู่หนึ่งที่มีเหตุผลบางอย่างทำให้แกล้งทำตัวเป็นคนๆเดียวกัน
แต่นางเอกมาจับได้ว่าความจริงเป็นฝาแฝด
มีอยู่ตอนหนึ่ง "ศิวะ" ที่เป็นแฝดคนพี่ ถาม "ไซเฟอร์" แฝดคนน้องว่า ถ้าสมมติว่าเขากับ "แอนนี่" นางเอกกำลังจะตกหน้าผา
"ไซเฟอร์" จะช่วยใคร "ไซเฟอร์" ตอบว่าช่วย "แอนนี่" เพราะ "แอนนี่" เป็นผู้หญิง
แต่ว่าถ้า "ศิวะ" ตกลงไป เขาก็จะขอโดดตามลงไปด้วย
ทั้งฟ้าทั้งซันนี่ ท่าทางจะไม่ยอมโดดตามกันแฮะ
เคยอ่านเหมือนกัน..
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาเหมือนอิมเมจของซันนี่กับซินนี่เหมือนสองพี่น้องนี้มาก..
ส่วนเอี้ยฟ้า..
คงจะเป็นอเล็ก
-/โดนตบ
-
:a14: หายงอนง่ายไปอ่ะ อารมณ์เสีย
ความรักของสองคนนี้ ดูอึดอัด หน่วงๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ ไม่เคลียร์ซักที เฮ้อออ
--- แมลงสาบ มันไม่อร่อยย :a5: :a5:
-
ตอนนี้พี่ฟ้าน่ารักมากกกกกกกกกกกกก
เอาไปเลยคะแนนเต็ม
อ่่านแล้วเขินนนน >O< :-[ :-[
ชอบตรงแมลงสาปอ่านแล้วนึกถึงพี่ที่รู้จักที่เค้าไม่ชอบมันมากๆคนหนึ่งเลย
ฮ่าๆๆ ก้มันไม่อร่อยจริงๆนี่นา
-
งอนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
o9
งอนซันนี่แล้วด้วย
ทำไมไปยกโทษให้เอี้ยฟ้ามันง่ายๆแบบนี้คะ??
แบบนี้คุณแม่ไม่ปลื้มเล้ย
:m16:
-
เอ่อ...เคยเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้สองหนุ่มมีประสบการณ์ "ไม่อร่อย" กันคะเนี่ย :oak:
-
คำถามซันเป็นคำถามที่ตอบยากนะนั่น แต่ฟ้าก็ตอบ ดีที่ฟ้าเลือกจะพูดสิ่งที่คิดออกไปจริง ๆ ซื่อตรงทั้งต่อตัวเองและซัน เพราะถ้าฟ้าตอบอีกอย่าง ซันก็ไม่น่าจะเชื่อหรอก เพราะซันเองก็คาดการณ์คำตอบที่ฟ้าจะตอบออกมาอยู่แล้ว ดังนั้นซันจึงไม่กล้าถามต่อ การที่ซันคิดจะถามฟ้าแบบนั้นอาจเป็นเพราะซันกำลังไม่มั่นใจและหวั่นไหว เพราะตอนนี้ซันรู้แล้วว่าฟ้าสำคัญสำหรับซันมากมายแค่ไหน การที่ฟ้าสำคัญสำหรับซัน ทำให้ซันเองก็อยากให้ฟ้ามองตัวเองเป็นคนสำคัญมากกว่าใครเหมือนกัน แต่ซันควรจะมั่นใจในตัวเอง และความรักของฟ้านะ คนเราไม่แปลกที่จะมีคนสำคัญหลายคนในชีวิต แต่แต่ละึคนที่สำคัญก็แตกต่างกันออกไป ทำไมต้องเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่น ฟ้าบอกว่าจี้เป็นของขวัญที่คนสำคัญเหลือไว้ให้ใช่หรือเปล่า ชีวิตฟ้ามีแต่เรื่องน่าสงสัยนะนั่น ซันก็ไม่ต่างกัน แต่แปลกใจซันไม่คิดจะบอกคนอื่นเรื่องที่พบมางั้นหรือ หรือจะบอกกับซินคนเดียว ตกลงคนนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับซินและซันกันแน่ ฟ้าอย่างฮาเลยนะนั่น คิดได้ไงเหตุผลนั้นเนี่ย แต่ซันว่าฟ้าแปลก ซันก็แปลกไม่ต่างกันที่เข้าใจฟ้าเนี่ย ซอลลี่เท่มากเลยนะนั่น ยูริแม่บ้านแม่เรือนมาก ๆ
-
มาลงชื่อค่ะ ว่าชอบเรื่องนี้เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่องแล้ว
แต่ยังอ่านไม่ถึงไหนเลยก็ง่วงซะแล้ว (จะตีสองแล้วนี่)
ตลก ขำ เฮฮา และบ้าบอมาก
รักแฝดนะ
-
มันไม่อร่อยนี่เคยกันงั้นหรอ? :m12: :m12:
เข้าใจๆ เคยได้กลิ่นระยะประชิด มัน...สุดยอดมาก!!!(ท่าทางจะไม่อร่อยจริงๆ) :m30:
เอี้ยฟ้าน่ารัก ถ้ามีแฟนก็อยากได้แบบนี้แหละ เด็กน้อยของช้านน~!! :m3:
-
กร๊ากกกกกกกกกกก...........ฮาตอนท้ายโคตรๆ จะรอตอนขยายตอนนี้
คงจะฮาพิลึก รุ็แค่ซันนี่ไม่ชอบและเผ่าห้องเพราะแมลงสาบมาแล้ว
แต่ฟ้าประทานนี้ ฮาาาา!!
รอรอน้า
-
เป็นอะไรที่ทั้งหื่น ทั้งฮา ทั้งซึ้ง o13
'พี่ชายหัวหลอด' :m20:
เรียกซะเสียเลย ฮ่าๆ
-
คือ น้องฟ้า อย่าบอกนะว่าอยากรู้เลยลองกิน ประมาณแมลงทอดไรงี้
ไม่เอาน่ะ ไม่ใช่ใช่มั้ย *กรีดร้อง*
ซันน่ารักมากกกกก
แต่ซอลไม่น่าเป็นเมะเลย สวยเกิ้น 555
-
คุณจี้ เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายของใคร?
ของขวัญ จากคุณเพลงซอรึป่าว
ท่านฟ้าประทานถึงได้ปกป้องอย่างดี
เหอ เหอ คู่รักที่กลัวแมลงสาบ
ซอลลี่กับยูริ จงเจริญญญญญ
ท่านฟ้าประทาน นี่มันอึนสุดๆจริงๆ
ฮ่าฮ่า สนุกมากๆเลยค่า ขอบคุณนะคะ
-
รอจ้ารอๆ :z2:
-
ซอลลี่ o18 o18 o18
มันไม่อร่อยจริงๆแหละ :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแต่รู้ได้ไงเนี่ย o22
-
คำถามของฟ้าไม่แฟร์ไปนิด เพราะซินเป็นพี่ชายฝาแฝดของซันนี่
มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด และคู่แฝดย่อมผูกพันธ์กันมากกว่าพี่น้องปกติอยู่แล้ว
เพราะอยู่ใกล้ชิดกันตั้งแต่ปฏิสนธิทีเดียว ดังนั้น เราจะเคยได้ยินว่าแฝดจะมีลางสังหรณ์หรืออะไรบางอย่างร่วมกัน
ถึงแม้ว่าจี้อาจจะผ่านจุดที่วิกฤตที่สุดในชีวิตมาด้วยกันกับฟ้า แต่ก็ยังไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกัน
แฝดสัญญาว่าจะอยู่ร่วมกันไปตลอด และอาจจะหมายถึงการปกป้องชีวิตกันและกันอย่างเต็มกำลัง เฉกพี่น้อง
ถ้าฟ้ากับจี้จะคิดแบบนั้นและมีพันธสัญญาต่อกันแบบเดียวกับแฝด ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิด
แต่คนที่จะคบกับฟ้าต้องใจกว้างมาก ๆ ๆ ที่จะยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่คนแรกที่ฟ้าจะให้ความสำคัญหรือการปกป้อง
...
เราว่าบางทีฟ้าเองก็ต้องแยกแยะว่าเรื่องของหัวใจมันอ่อนไหว และการกระทำที่เป็นไปโดยอัตโนมัติแบบนั้น
มันก็แสดงให้เห็นถึงอะไรบางอย่างที่ถ้าเราเป็นซันนี่คงสะเทือนไปทั้งใจ และถอยห่างออกมาแน่
จริงอยู่ที่ว่าไม่ควรเปรียบเทียบ แต่ก็ต้องเข้าใจซันนี่นะ เพราะความสัมพันธ์ของฟ้ากับจี้คืออะไรซันนี่ไม่ได้รับรู้ด้วย
และถึงแม้ว่าจะรับรู้แล้ว และเข้าใจ แต่ยอมรับได้หรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง
.... อันนี้ความคิดเห็นส่วนตัวนะ เพราะโดยส่วนตัวแล้วใจไม่กว้างพอที่จะยอมรับเงื่อนไขนี้ได้
เคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง พระเอกจำเป็นต้องเลือกคนหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่รักอีกคนหนึ่ง โดยที่สองคนนั้นเป็นแฝดกัน
แฝดที่ถูกเลือกรู้ว่าตัวเองไม่ได้ถูกรัก ก็ถามว่าถ้ามีเหตุการณ์ ... ซักอย่างนี่แหละ พระเอกเลือกที่จะช่วยใครก่อน
พระเอกตอบว่า เลือกช่วยเธอก่อน แล้วก็บอกต่อ (ในใจ) ว่า แล้วจะกลับมาตายกับอีกคนหนึ่ง ซึ้งมากกกกกก
.. ซึ่งคงไม่เหมาะกับหน้าอึน ๆ อย่างฟ้าแน่นอน ก็คนละแบบกันนี่เนาะ
-
ไม่อร่อย แต่ก็ ลิ้มลอง..
-
กระอักกระอ่วนมาตลอด มาอาเอาตอนท้ายนี่ล่ะน้าาา
ที่ว่าไม่อร่อยเนี่ย เพราะเคยไปกินอาหารแล้วมันมีแมลงสาบอยู่รึป่าว
หรือเคยแอบจะลองกินจริงๆคะ =___________=????
เป็นเรานะ เราก็ลำบากใจที่จะเลือก
ความรักของคนสองคนมันไม่ใช่ทุกสิ่ง
สำหรับบางคนความรักอาจจะมาที่หนึ่ง
แต่สำหรับใครหลายๆคน ครอบครัวคือที่หนึ่ง
ถ้าระหว่างคนรัก กับครอบครัว ใครบางคนจะเลือกครอบครัวมันก็ไม่แปลกหรอก
ไม่ใช่เค้าไม่รักกันนะ แค่มันมีสิ่งที่ต้องชั่งใจและเลือกมันออกมา
-
แม่จ๋า หนูเกลียดแมงสาบบบ
:o12:
-
แมลงสาบไม่อร่อย เอิ่บ!! งงนะบางที นายก็เข้าใจยาก ฮ่าๆๆๆ
-
o22 มันไม่อร่อย .........................................................................
เชื่อเค้าเลย!!!
ตอนนี้แอบน้ำตาซึมๆ รอหลุดออกจากกลิ่นมาม่าไวๆ :เฮ้อ:
-
เคยกินมาก่อนรึเปล่าถึงรู้ว่าไม่อร่อยเนี่ย ! =[]=
-
อยากถามพวกแกเคยกินแมลงสาบกัยเรอะ!? o22 o22 โดยเฉพาะเอี้ยฟ้า
ปล.ซอลลี่ไม่เคยกลัวอะไรจริง
-
เอิ่มมมมม...พวกนายเหมาะกันมาก
ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่อ่านแล้วรู้สึกว่าซอลลี่แมนมากกก :impress:
-
สำหรับเราคิดว่าสิ่งที่
ทั้ง2คนตอบมาก็ไม่ใช่
สิ่งที่ผิด ลองคิดว่าเรา
จะเลือกระหว่างตัวเอง
กับคนอื่น จริงๆ แล้วเรา
จะเลือกใคร คำพูด ๆ
อะไรก็ได้แต่จริง ๆ แล้ว
เราก็เลือกตัวเองกันทั้ง
นั้น :เฮ้อ:
-
ยูเป็นเมียหรอ?
-
o22 ฟ้ากับซันรู้ด้วยว่ามันไม่อร่อย !! แสดงว่าต้องเคยกินอ่ะดิ
-
โลกนี้คงมีแต่ซันนี่กับฟ้าประทานที่คุยกันเข้าใจเนาะ ขนาดเรื่องแมลงสาบไม่อร่อยยังคุยกันรู้เรื่อง ตกลงว่าเคยกินกันจริงๆใช่ไหมเนี่ย เหมาะกันแท้หนอสามีภรรยาคู่นี้ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า
-
แมลงสาป ไม่อร่อย?! แหยะๆๆๆ
o22 o22 o22
-
ซอลลี่ กลายเป็นผู้พิชิต แมลงสาบไปแล้ว
เอี้ยฟ้า แมลงสาบไม่มีใครเค้ากินกันนะลูก
-
:laugh:
คู่สร้่างคู่สม กินแมลงสาบทั้งคู่
ตอนนี้ฟ้าประทานน่ารักอ่ะ :o8:
-
เอิ่ม ถึงขนาดว่าไม่อร่อยนี่
เมิงเคยกินแมลงสาบด้วยหรือฮะ นายฟ้าประทาน :laugh:
:กอด1:
-
อืม เคลียร์กันไปหนึ่ง!
เราเอาใจเข้าข้างซันนี่เพราะได้รับรู้ความเจ็บปวดของสองแฝดมาด้วยมั๊ง
แต่ฝั่งของฟ้า มันมึนไง.. เราเลยไม่อินไม่เข้าใจที่ฟ้าเป็นแบบนี้
รอคู่สกายกะซินดีกว่า ไปอยู่ด้วยกันแล้วเป็นไงมั่งน๊า?
-
:oak:
:oak:
:oak:
มันคงไม่อร่อยจิงๆแหละ ดีนะไม่ได้กินข้าวอยู่
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ เป็นอีกเรื่องที่ต้องติดตาม ชอบเอี้ยฟ้ามากอ่ะ มึน ซึน ได้ใจ
ชอบเรื่องนี้เหมือนจะมาม่าแต่ก็ไม่มาม่าเพราะพระเอกมันมึนจนนายเอกโกรธไม่ลงนี่เอง
ชอบ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านไปก็ฮาไป ชอบทุกคู่เลย
คุณพี่ซอลลี่นี่ราชินีมาก ๆ ว่าแต่คุณพี่ซอลลี่นี่เมะหรือเคะอ่ะ อีคนอ่านสงสัยอย่างแรงงงงงง
-
o18แมลงสาบทอดกรอบอร่อยจะตาย แฮะๆ
-
ไม่อาจเลือกเธอเป็นที่หนึ่งแต่ไม่ได้ทิ้งนะ
ฟังคำตอบของสองหนุ่มถึงเข้าใจแต่แอบเศร้าอ่ะ
อย่างซันกับฟ้าไม่เหมาะเป็นที่สองของใครเลย
-
ไม่อร่อย o22 o22 o22
ตอบแบบนี้แสดงว่าเคย"ชิม"มาแล้วใช่มั๊ยทั้งสองคนเลย
-
เอ่อ....คือว่า ฟ้ากับซันนี่ เคยทดลองชิมกันใช่มั้ยเนี่ยถึงรู้ว่ามันไม่อร่อย :z3: :z3: :serius2: :serius2:
-
เป็นเหตุผลที่..เอิ่ม.. รู้สึกดีที่ตัวเองไม่ได้เกลียดแมลงสาบด้วยเหตุผลเดียวกันนี้
ไม่น่าเชื่อว่าบาทาประทานพรที่กำจัดแมลงสาบออกไปจะเป็นซอลลี่ =[]=
แร้วก็ดีนะที่ฟ้าวิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อน ไม่งั้นถ้าซันนี่ตัดขึ้นมาจิงๆนี่..คงช็อก.. :z3: :z3:
สุดท้ายนี้ รออ่านต่ออยู่นะคะ ^ ^
-
แงะแมลงสาบไหนอร่อย
-
เหตุผลของเอี้ยฟ้า เอิ่มมมม :z3:
ซันนี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยคะ ^^
-
:pig4: :pig4:
-
เหมือนกันขนาดนี้ถ้าเผอิญอยู่ด้วยกันสองคนแล้วกองทัพแมลงสาบบุก
แล้วใครจะวิ่งก่อนกันเนี่ย :m20:
-
ฟืดดดด...1....2....3...
อ่านทันแล้วโว้ยยยยค่ะ คงยังไม่เบื่อที่จะฟังคำนี้นะ
ทุกคนในเรื่องที่กล่าวมา น่ารักเว่อร์ !!!!!! เนื้อเรื่องเยี่ยม !!!!!!
ขอบคุณ คุณไวท์ ที่เขียนเรื่องดี ๆ มาให้เราอ่านนนน
รออ่าน รออ่าน
ปล.อยากอ่านเรื่องของซอลลี่กะยู ใครใจดีแปะลิงค์ให้เราได้บ้างงงงขอบคุณล่วงหน้าจ้าาา :impress2:
-
ปิดท้ายด้วยความสงสัยปนพูดไม่ออก
ฟ้าเคยลองแล้วใช่มั้ย O_O
-
ชื่อตอน "ไม่อร่อย" นี่คือแมลงสาป?
แล้วเฉลยประโยคสุดท้าย โอ้วววว ลึกซึ้งงง
-
"ไม่อร่อย" = เคยเอาเข้าปาก !!! จริงดิ่ อึยยยย
-
อิมเมจฟ้าเหมือนพระเอกการ์ตูนมากอ่ะค่ะ เดาไม่ถูกจริงๆ ว่าจะจบไงอ่ะ ย้าก ยาก
-
ไอ้พวกบ้า :m20: :jul3:
-
ก็เข้าใจว่าสัญญามาก่อน เป็นเราเราก็คงเลือกตอบความจริง แม้มันจะทำให้ดูอึมครึมหนักกว่าเก่า
แต่ไม่เข้าใจที่เอี้ยฟ้ามันเหวี่ยงซันไปจนคิ้วแตก หึงยังไงให้ซันเจ็บตัว -*-
แต่ไม่เป็นไร ให้อภัยที่บอกว่า" แมลงสาบไม่อร่อย "
:m20:
:pig4:
-
:pig4:
-
เรารักฟ้าประทานนนนนนนนนน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด *โบกธงFCพระเอกเรื่องนี้*
นายมันฮามาก โอ้ย .. TTwTT แต่บางทีเราก็สงสารซันนี่ที่ต้องรับมือกับนาย 5555555555555555
แต่ที่ไม่ชอบแมลงสาบเพราะมันไม่อร่อยนี่ ..
เราเข้าใจนะ .. กลิ่นมันสาป แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกฝาดคอแล้วเนอะ - -
คนเขียนสู้ๆนะคะ ไฟท์ติ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ตามจนถึงตอนล่าสุดแล้วค่ะ
ชอบมากค่ะ ทุกตัวละครเลยล่ะค่ะ
มันลงตัวมาก เฮฮา บ้าบอ เกรียนแตก ใช้กำลัง แต่ก็ยังน่ารัก
-
Chapter :: 33 :: พอดีเป๊ะ!
“..อือ” เตียงที่ยวบลงตามน้ำหนักของสิ่งที่กดทับกับสัมผัสอ่อนโยนแผ่วเบาแถวข้างแก้มทำให้ผู้เริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆ สะลึมสะลือลืมตาตื่นช้าๆ และได้พบกับใบหน้าของใครอีกคนที่ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่แรกของแรกสุดในชีวิต..
“ซิน..” ผมพึมพำเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นมาเบาๆ จับมืออุ่นที่เกลี่ยผมปรกหน้าให้มาแนบแก้มตัวเองเอาไว้ “กลับมาแล้วเหรอ?”
“..กลับมาแล้ว” ซินเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะก้มลงมาจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากของผม เรื่อยเลยไปจนถึงหางคิ้วข้างที่มีพลาสเตอร์แปะอยู่
“โดนอะไร? ใครทำ?” ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาของซินเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยจนน่ากลัว ขณะจับจ้องคิ้วขวาของผมสลับกับแขนขวาที่มีผ้าพันอยู่ “นี่ก็ด้วย?”
ผมกระพริบตาถี่ๆ พยายามรวบรวมเศษเสี้ยวของสติที่ฟุ้งซ่านล่องลอยไปกับความฝันกลับคืนมา ขณะที่สมองเริ่มประมวนผลได้ว่าซินเพิ่งถามอะไร และผมควรจะตอบยังไง ผมก็ยันตัวหมายจะขยับลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแต่กลับรู้สึกถึงก้อนเนื้อปริศนาที่เบียดตัวซุกอยู่ทางด้านหลังซะก่อน
“อ่ะ..” เอี้ยวตัวไปมองก็เห็นเอี้ยฟ้านอนขดตัวซุกหน้าหลับอยู่ตรงนั้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ..ถึงว่าสิ ตอนนอนรู้สึกอุ่นๆ แผ่นหลังชอบกล ว่าแต่มันเข้ามานอนตอนไหนวะ? จำได้ว่าหลังจากกินข้าวเสร็จ นั่งเล่นรอข้าวเรียงเม็ดอยู่สักครู่ผมก็กลับเข้ามานอนในห้องซิน รู้สึกตอนนั้นเอี้ยฟ้าจะไปนอนดูการ์ตูนอยู่บนโซฟา ..ส่วนผัวเมียซินเดอเรลล่ากับแม่เลี้ยงใจร้ายพากันออกไปข้างนอกตั้งแต่ผมยังกินข้าวไม่อิ่มแล้ว เห็นบอกว่าจะไปบ้านไอ้ยูกันมั้ง อืมๆ รู้สึกคืนนี้จะไปนอนที่นั่นกันเลยด้วย ถ้าผมได้ยินไม่ผิดล่ะก็นะ.. ดีล่ะ ผมจะได้ยึดห้องคืนซะเลย
“ท่านอนอย่างกะหนูน้อยขาดความอบอุ่น” ซินว่าขำๆ ผมพยักหน้าเห็นด้วยพลางยันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียงได้สำเร็จ ..ก็มันเล่นนอนขดตัว เก็บสองแขนชิดหน้าอก ส่วนมือก็กำแนบกับริมฝีปากไว้อย่างกับเด็กทารก ดีนะที่มันไม่ดูดนิ้วโป้งมือจ๊วบๆ ด้วย ไม่งั้นคงเป็นภาพที่ฮาดีพิลึก เหอะๆ
ผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอเอื้อมมือไปจับเส้นผมสีเงินที่ร่วงลงปรกใบหน้าขาวไปทัดหูให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงซินแซวติดตลกนั่นล่ะ
“เหมือนแม่กับลูกเลยว่ะ”
“..ลูกเป็ดด้วยสิ” ผมยิ้ม ลูบผมสีหงอกแต่นุ่มมือนั่นเบาๆ เมื่อนึกถึงพฤติกรรมที่ชอบเดินตามหลังผมต้อยๆ ของมัน
ผมว่ามันเป็นคนที่น่ารักน่าเอ็นดูมากคนหนึ่งเลยล่ะ ถ้าตัดไอ้นิสัยแปลกๆ กับตรรกะประหลาดๆ ออกไปล่ะก็นะ ..แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะถ้าไม่แปลกหรือไม่ประหลาด นั่นก็คงจะไม่ใช่เอี้ยฟ้าประทานตัวจริงแน่นอน ฮ่ะๆๆ
“นั่นแหล่ะ มันเลย” ซินหัวเราะ ก่อนจะเงียบไปแล้วหันมาจ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง “ยังไม่ได้บอกกูเลยว่าคิ้วกับแขนนี่ไปโดนอะไรมา? ไหนไอ้กายบอกกูว่าตอนเห็นมึงครั้งล่าสุดยังไม่มีรอยขีดข่วนตรงไหนเลยนี่นา”
“ก็...ไม่รู้ว่ะ คนมันเยอะ..มันมั่วไปหมด เลยไม่รู้ว่าไปโดนอะไร ตอนไหน ยังไง?” เป็นอีกครั้งที่ผมจำต้องโกหกซิน ..ซึ่งก็จำไม่ได้แล้วว่านี่มันครั้งที่เท่าไหร่ตั้งแต่ผมได้เจอกับไอ้หัวหงอกที่ยังนอนหลับอุตุสบายใจอยู่นี่ แต่ถึงจะไม่อยากโกหกมากแค่ไหน ความที่ไม่อยากบอกความจริงกลับมีมากกว่า
..เพราะขืนบอกไปคงได้มีเรื่อง..ไม่สิ..คงได้มีเลือดกันแน่ๆ
ผมไม่อยากให้ซินผิดใจกับเอี้ยฟ้า ..ผมไม่อยากให้พวกมันมีปัญหากัน
พวกมัน...ต่างเป็นคนสำคัญสำหรับผม
ซินขมวดคิ้วหรี่ตามองหน้าผมคล้ายไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ผมพูดสักเท่าไหร่ ผมเลยต้องรีบหาเรื่องมาเบี่ยงประเด็นให้มันเลิกสนใจ “เออ แล้วไอ้กายเป็นไงมั่ง? ได้ยินว่าหัวแตกนี่”
“อือ เย็บสิบสี่เข็ม มันเข้ามาขวางตอนที่ไอ้บ้าหน้าไหนไม่รู้จะเข้ามาฟาดหัวกู ก็เลยซวยไป”
ได้ผล! ซินเหมือนจะลืมเรื่องที่พูดกันก่อนหน้านี้ไปเลย
“..แต่ไม่เป็นไรแล้ว แผลแค่นี้สบายมาก” มันยักคิ้วต่อท้ายคำพูดแบบกวนๆ
“สบายสิ คนเจ็บไม่ใช่มึงนี่” ผมเหน็บ
“แหงล่ะ เพราะคนเจ็บไม่ใช่กู ฮ่าๆๆ” ซินหัวเราะชอบใจ ผมเลยอดไม่ได้ที่จะผลักเหม่งมันไปที แต่ไม่แรงนัก
“ไม่ห่วงมันรึไง?” ผมถามยิ้มๆ
“ห่วงทำไม?” ซินถามกลับพลางยักไหล่ “มันได้พยาบาลดีจะตาย สบายหายห่วง”
“ใคร?” ผมสงสัย ..ใครวะ พยาบาลดีของไอ้กาย?
“ก็กูไง” ซินยืดอกยิ้มกว้างพลางชี้นิ้วโป้งไปที่หน้าอกของตัวเอง “ตั้งใจดูแลอย่างดีทั้งตัวทั้งหัวใจเลยล่ะ”
“อ้วกกกกก” ผมทำท่าสำรอกใส่หน้ามัน ..ช่างกล้าพูดนะ
“อ้าว นี่ไอ้ลูกเป็ดทำน้องกูท้องแล้วเหรอ?” ไอ้ตัวดีแกล้งตีหน้าเซ่อ ผมเลยอดผลักหัวมันไปอีกทีไม่ได้
“ไอ้บ้า..” ผมด่ากลั้วหัวเราะ “มันไม่เป็นไรมากก็ดีแล้วล่ะ กูก็กลัวว่าพี่ชายจะตกพุ่มหม้ายตั้งแต่ยังไม่ทันได้แต่ง”
“แหม.. นะ” ซินหยิกแก้มผมเบาๆ แล้วแกล้งทำเขินบิดไปบิดมา ..ซึ่งดูตอแหลมากกกก ผมสงสัยว่ามันจะได้เชื้อกระแดะมาจากไอ้กายแน่ๆ ..นี่ขนาดไปค้างด้วยกันแค่ไม่กี่วันเองนะ เกิดตกล่องปล่องชิ้นได้กันขึ้นมาจริงๆ อาการมันจะหนักขนาดไหนเนี่ย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว หึยยยย..
“ว่าแต่นี่มึงกล้าไปค้างกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่กูแล้วเหรอ? ใจแตกนะเดี๋ยวนี้ นิสัยไม่ดี..” ผมว่ายิ้มๆ กึ่งขำกึ่งอย่างรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน ฮ่ะๆๆ ..เอาน่า หรือพวกคุณไม่อยากรู้กันล่ะ ผมถามให้แล้วนี่ไง
“แล้วนี่พวกมึงไปถึงขั้นไหนกันแล้วล่ะ?”
“ยังไม่ได้กันเหมือนพวกมึงหรอก” ซินสวนกลับหน้าระรื่น แต่คนถูกรีแอคชั่นกระแทกหน้าจังเบอร์อย่างผมนี่ถึงกับจุกจนพูดไม่ออก ไม่นึกว่าจะโดนสวนด้วยหมัดฮุกขวาตรงแบบนี้ ...มึงเล่นแรงมากพี่ชาย แล้วกูจะไปยังไงต่อล่ะเนี่ย? ไปต่อไม่เป็นเลยทีนี้
“หน้ามึงฮามาก ซันนี่ ฮ่าๆๆๆ” ซินชี้หน้าผมแล้วหัวเราะสะใจจนงอหาย
ส่วนผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ อย่างปลาขาดอากาศเพราะไม่รู้จะเถียง จะแถ จะแก้ตัวหรือด่าว่าตอบโต้อีกฝ่ายกลับไปยังไงดี ..มึงนะมึง จำไว้เลย ซินเซียร์ ฮึ่ย!!
“โอ๋ งอนเหรอ? ไม่งอนนะ ไม่งอน แต่ช้าแต่ๆ.. พี่ไม่ล้อฮันนี่แล้วก็ได้ ดีกันนะๆ” ซินพยายามกลั้นขำแล้วทำหน้าทำมือก๊องแก๊งง้องแง้งประจบง้อผม เห็นแล้วอยากจะถีบสักโครมให้หายหมั่นไส้ แต่ที่ผมทำจริงๆ ก็คือยิ้มกว้างกับทางทางปัญญาอ่อนของมันแทน
“ดีกันๆ” มันยังไม่เลิกเล่น ท่าทางจะชอบใจด้วยนะนั่น แถมยังชูนิ้วก้อยมากระดิกยิกๆ ตรงหน้าผมอีก ..แล้วคิดว่าผมจะยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับมันไหม? ไม่ปัญญาอ่อนขนาดนั้นครับ ผมยื่นปากไปงับนิ้วก้อยมันเลยต่างหาก ฮ่าๆๆ
“โอ๊ยยย!” เจ้าของนิ้วร้องลั่น ในขณะที่ผมหัวเราะสะใจ
“หนอย..” ซินกำหมัดขึ้น ทำท่าจะมะเหงกหัวผม แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจไม่ทำ หรืออันที่จริงมันไม่ได้คิดจะทำแต่แรกแล้ว แค่ทำท่าทำทางไปงั้นเอง
“เออ กูว่าเมื่อคืนกูเห็นพวกไอ้ดิลโด้ว่ะ..” จู่ๆ ซินก็พูดขึ้นพลางทำหน้าครุ่นคิดไปด้วย “..ไม่ค่อยแน่ใจว่าใช่มันเปล่า ..แต่กูว่าน่าจะใช่ว่ะ”
“ใช่” ผมช่วยยืนยันให้มันมั่นใจว่าสิ่งที่มันคิดน่ะถูกต้องแล้ว ไอ้พวกเอี้ยนั่นมันโผล่มาจริงๆ “กูก็เจอเหมือนกัน ทั้งไอ้เอี้ยดิลโด้ ทั้งไอ้เอี้ยครีสปี้ครีมเลย”
“เฮ้ย! จริงดิ” ซินทำตาโตเมื่อได้ยินชื่อโจทย์เก่าทั้งคู่ “มันมาไงวะ?”
“เห็นบอกว่าได้ยินว่าพวกเรามา ..มันก็เลยมา” ผมนึกถึงคำที่พวกมันพูดเมื่อคืนแล้วก็ให้เซ็งจิต ไม่รู้จะตามจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหน ไอ้พวกเวรนั่น เฮ้อ~ “..เป็นเพราะยัยโหดชิฮัวมันตะโกนชื่อพวกเราแท้ๆ เลย”
“อย่าไปโทษใครเลย ชื่อเสียงเรามันไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว” ซินว่าแล้วยักไหล่
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนพึมพำต่อเบาๆ “ก็จริง.. นี่ถ้าไม่มีคนมาช่วยล่ะกูซวยแน่ๆ ไหนจะไอ้เวรจี้ ไหนจะไอ้เอี้ยพวกนั้นอีก..”
“ใครมาช่วยมึง?” ซินถามด้วยความสนใจ
!!.. ผมรู้สึกใจหายแว้บขึ้นมาทันทีเมื่อหน้าของใครบางคนที่ได้เจอเมื่อคืนลอยวาบเข้ามาในสมอง ไม่ได้! จะให้บอกซินได้ยังไงว่าไอ้เอี้ยนั่นมันโผล่มา ไม่ได้หรอก ต่อให้เอาปืนมาจ่อหัวผมก็จะไม่มีวันเอ่ยชื่อนั้นต่อหน้าซินอีกเด็ดขาด
ไม่มีวัน!!
ผมเสียเวลาอึกอักอยู่ชั่วครู่ แต่พอมองสบเข้าไปในดวงตาสีอัลมอนด์ใสคู่นั้นแล้วก็ต้องฝืนปั้นหน้ากวนตีนๆ ใส่มันไป
“ฮีโร่รัตติกาล” ผมตอบพลางยักคิ้วรัวๆ
“พ่องดิ!” เลยโดนด่าเข้าให้
“พ่อกูก็พ่อมึงแหล่ะ สัด!”
“เออว่ะ..” ซินทำหน้าเอ๋อเหมือนเพิ่งนึกได้จริงๆ คราวนี้ผมเลยหัวเราะออกมาได้โดยไม่ต้องเสแสร้ง แต่ซินก็ยังไม่คลายความอยากรู้อยู่ดี “เอาจริงๆ ซันนี่ ..ใคร? กูจะได้ไปขอบคุณมันถูกที่ช่วยดูแลดวงใจของกู”
“อย่าเลี่ยน ซินเซียร์” ผมเบะปากยิ้มๆ
“อย่าเฉไฉ ซันนี่” มันเลียนแบบรูปประโยคผมบ้าง ..ไม่คิดเองเลยนะมึง
“กูก็ไม่รู้หรอก.. จู่ๆ มันก็เข้ามาช่วย เห็นตัวล่ำๆ กล้ามโตๆ อย่างกะ คริสเตียน เบล เลยสงสัยว่าอาจจะเป็นแบทแมน”
อันนี้ไม่ได้โกหกนะ หุ่น ‘เอี้ยคิ’ อะไรนั่นประมาณนั้นจริงๆ แล้วความจริงอีกข้อก็คือ ผมไม่รู้จักมัน ..แต่รู้จักไอ้ตัวเอี้ยที่มาด้วยกันกับมัน!
“ไอ้บ้า!” ซินว่าพลางผลักหัวผม ก่อนถอนหายใจหนักๆ “จะเป็นไปได้ไงวะ? แต่เอาเหอะ..เออ แล้วไอ้จี้อะไรนั่นเป็นไงมั่งล่ะ? เห็นว่ามันโดนยาไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ไม่เป็นไง ป่านนี้คงหายดีแล้ว..” ผมยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ “..มั้ง”
..แต่ไม่รู้สิ
ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืน..จากนั้นพอได้ยินชื่อนี้ทีไรผมดันรู้สึกเจ็บแปลบๆ แถวคิ้วทุกที ให้ตายเหอะ ว่าจะไม่สนใจแล้วนะ แต่ท่าทางว่าผมจะนอยด์กว่าที่ตัวเองคิดไว้มากมายนักนะเนี่ย ..เฮ้อ ทำไมอ่อนไหวได้ขนาดนี้วะกู? ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ถึงจะได้ยินคำอธิบายจากปากเอี้ยฟ้าถึงสถานะของพวกมันไปบ้างแล้วก็เหอะ แต่มันก็อดที่จะรู้สึกแปล๊บๆ ไม่ได้อยู่ดี..
ผมก็แค่คนธรรมดาเดินดินกินข้าวแกงเหมือนคนทั่วไปนี่หว่า รัก โลภ โกรธ หลง ผมมีครบหมดแหล่ะ โดยเฉพาะโลภเนี่ย.. ยอมรับก็ได้ว่าผมไม่ได้อยากถูกแบ่งความสำคัญกับใคร ผมอยากได้ทั้งหมด ทั้งความสำคัญ ทั้งความสนใจ..
ผมอยากเป็นคนที่ได้รับมันทั้งหมด..
ผมโลภ.. ผมรู้ ทั้งที่ผมเองก็ไม่อาจหยิบยื่นสิ่งนั้นให้อีกฝ่ายได้ทั้งหมด ผมต้องแบ่งความสำคัญของมันไปให้ซินด้วยเหมือนกัน ผมรู้.. แต่ผมก็ยังโลภ
บอกแล้วไงว่าผมก็เป็นเพียงคนธรรมดา..
แต่ถึงจะโลภยังไงผมก็ต้องยอมรับ ..ผมไม่อาจเรียกร้องหาสิ่งที่ตัวเองก็ไม่สามารถให้แก่คนอื่นได้
“..มึงรู้มั้ยว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้ายังไง ซันนี่?” จู่ๆ ซินก็ยื่นหน้าเข้ามาจ้องผมใกล้เสียจนผมเผลอผงะหนีโดยอัตโนมัติ มันยกยิ้มมุมปากอย่างไม่น่าไว้ใจ ก่อนว่า “มึงทำหน้าเหมือนเด็กขี้อิจฉาเลย รู้ตัวเปล่า?”
“ยะ..ยังไง? กูไม่ได้ทำ?!” ผมพยายามจะปฏิเสธ รู้สึกร้อนหน้าวูบวาบยังไงชอบกล จะหันหน้าหนีก็ถูกซินมันเอามือขนาบข้างแก้มไม่ให้หันไปไหนได้อีก
“มึงไม่ชอบไอ้จี้อะไรนั่นใช่มั้ย? อย่าคิดว่าจะปิดกูได้นะ หน้ามึงมันฟ้อง” ซินทำหน้าแบบคนรู้ทัน ผมรีบเอามือจับหน้าจับตาของตัวเอง นึกไม่ออกเหมือนกันว่าตอนนี้กำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ ..นี่กูดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
“ท่าทางไอ้ลูกเป็ดเมื่อคืนนี้ ดูมันจะห่วงไอ้นั่นมากเลยนี่ ...มึงกังวลเรื่องนี้ใช่มั้ย ซันนี่? มึงหึงมันล่ะสิ?” ตาซินดูสนุกแวววาวขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่ากำลังไล่ต้อนผมได้
“ห๊ะ? พูดอะไรของมึง? ไม่ต้องเสือกมาทำรู้ดีเลย ไอ้มั่ว!”
มันพูดจริงไม่จริงไม่รู้ แต่กูขอแถไว้ก่อนเหอะ
“อย่ามาๆ หึงล่ะสิ ซันนี่ หึงงั้นเหรอ?”
ยัง.. มันยังไม่เลิก จะเอากูให้จนมุมให้ได้ใช่ไหม?
“นั่นดิ มึงหึงหรอกเหรอ?”
“ก็เออสิวะ!.. เฮ้ย!!” ตอบไปแล้วก็ต้องตาเลือก เมื่อคำถามสุดท้ายเมื่อกี๊มันไม่ได้ออกมาจากปากของซิน ซินไม่มีทางพูดเนิบๆ เฉื่อยๆ แบบนั้นแน่ คนพูดมันเป็นไอ้ลูกเป็ดที่ตื่นขึ้นมาทำหัวยุ่งตาแป๋วตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ต่างหาก!
“อ้อ งี้เอง..” มันยังมีหน้ามาทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือ หน้าก็พยักหงึกหงัก เหมือนกำลังฟังเลกเชอร์ก็ไม่ปาน
“อ่ะ..” ผมได้แต่อ้าปากค้างไปไม่เป็นอีกครั้ง ขณะที่ซินลงไปชักดิ้นชักงอหัวเราะชอบใจอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว
“อะไร?!” ผมเผลอตวาดออกไปเมื่ออีกฝ่ายเอามือเย็นๆ มาแนบแก้มทั้งสองข้างของผม แต่มันก็ไม่ได้ปล่อยมือแต่อย่างใด
“ไม่รู้ดิ ..เหมือนกูจะดีใจที่ได้รู้ว่ามึงเองก็หึงกูบ้างเหมือนกัน” มันพูดยิ้มๆ คล้ายกำลังดีใจอย่างที่บอกจริงๆ ก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาหา
!.. แต่ยังไม่ทันที่จะได้สัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน ตัวของผมก็ถูกกระชากให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของใครอีกคนซะก่อน
“มึงคิดจะทำอะไร? ..อย่าๆ นี่ห้องกู เตียงกู แล้วนี่ก็น้องกู กูไม่อนุญาตให้มึงทำอะไรทั้งนั้น ไอ้ลูกเป็ด!” ซินว่าพลางกอดเอวผมไว้แน่น(ตอนนี้มันนั่งซ้อนอยู่ข้างหลังผม)
“แต่นี่แฟนกู..” เอี้ยฟ้ามันเถียงด้วยหน้าอึนๆ ของมันนั่นแหล่ะ ส่วนมือก็ดึงแขนผมหวังจะให้ออกจากอกของซิน
“กูไม่สนใจ แฟนใครกูไม่รับรู้ แต่นี่อยู่ในห้องกูกูต้องใหญ่สุด และมึงต้องเชื่อฟัง เข้าใจมั้ย ไอ้หัวหงอก?” ซินพูดเอาแต่ใจเหมือนเด็กเล็กเลยตอนนี้
“ไม่เข้าใจ แล้วกูก็ไม่สนใจด้วย ไอ้หัวหลอด” ส่วนเอี้ยฟ้าก็ยอมน้อยหน้าที่ไหน มันเถียงไปก็กระตุกแขนผมไป
นี่มันไม่ต่างอะไรกับเด็กอนุบาลแย่งของเล่นกันเลยนะเนี่ย ..พวกมันเถียงกันไป ด่ากันไป(ส่วนใหญ่คนที่ด่าคือซิน) แล้วก็ยื้อแย่งผมกันไป โดยไม่สนใจว่าคนกลางอย่างผมจะพูดจะห้ามอะไรเลยสักนิด
หนักๆ เข้าผมชักรำคาญเลยพยายามจะยื้อตัวเองออกมาจากสงครามปัญญาอ่อนของพวกมันบ้าง ทีนี้มันก็เลยกลายเป็นการยื้อยุดฉุดกระชากกันระหว่างผู้ชายตัวควายๆ สามคนบนเตียงขนาดควีนไซส์ของซิน ..แล้วก็ไม่รู้ว่าทำอีท่าไหน สุดท้ายผมก็กระเด็นหลุดออกมาจากวงโคจร ส่วนซินก็ล้มคะมำหน้าทิ่มไปทับเอี้ยฟ้า
!!.. แต่ที่ทำเอาผมต้องอ้าปากค้างเป็นรอบที่สามของวันก็คือตอนที่เห็นว่าปากของพวกมันดันไปประกบกันเข้าแบบพอดิบพอดีนี่สิ!
อะไรจะเป๊ะขนาดนั้น?!!
“ซิน!!” สกายที่เพิ่งผลักประตูห้องเข้ามาร้องลั่นตาโตด้วยความตกใจ กระถางกุหลาบหินในมือร่วงหล่นกระแทกพื้นห้องแตกกระจาย..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
ดูเหมือนเสียงโครมครามจากไอ้กายจะเป็นแสงทำทางให้วิญญาณที่หลุดลอยของพวกเรากลับเข้าร่างตัวเองได้ถูก และทันทีที่สติมา..ทั้งซินและเอี้ยฟ้าต่างก็รีบดีดตัวออกจากกันราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นของร้อน...ไม่สิ มันคงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นตัวพ่อของเชื้อโรคมากกว่า
“อี๋~!!!!!” น้ำเสียงที่ร้องแสดงความรังเกียจของซินสัมพันธ์กับสีหน้าเป็นอย่างยิ่ง มันใช้แขนเสื้อเช็ดปากตัวเองอย่างแรงซ้ำไปซ้ำมาแบบไม่คิดชีวิต ขณะที่คู่กรณีอย่างเอี้ยฟ้ายังดูมึนๆ งงๆ กับเหตุการณ์เหนือจินตนาการเมื่อสักครู่อยู่
ส่วนสกายนั้นไม่ต้องพูดถึง.. สงสัยว่าตอนที่ทำพิธีเรียกวิญญาณพวกเราเมื่อกี๊ มันคงจะจ่ายเครื่องเซ่นเป็นวิญญาณของมันเองไปล่ะมั้ง ถึงได้ยืนเหม่อ ตาลอย อ้าปากค้างอยู่แบบนั้น
“พอ.. ซิน พอแล้ว!..อื้อ?!!” ขณะที่ผมเข้าไปจับซินให้มันหยุดเช็ดถูด้วยกลัวว่าปากมันหายไปซะก่อน แต่ก็ต้องตกใจตาเหลือกอีกรอบ เมื่อจู่ๆ ซินก็คว้าคอผมไปประกบจูบด้วยแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ตอนแรกผมก็ว่าจะผลักมันออกแหล่ะ แต่พอระลึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็น ‘ซิน’ ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลย “อืมมม..”
“..........” ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ดูเหมือนพวกเราจะลืมไปแล้วว่าไม่ได้อยู่กันตามลำพัง(..หรืออาจจะเป็นผมคนเดียวที่ลืม?) ผมยอมตามใจซินจนปล่อยให้มันสอดลิ้นเข้ามาในปาก แต่ในจังหวะที่ผมกำลังจะดุนดันลิ้นตอบโต้กลับไป ร่างของพวกเราทั้งคู่ก็ถูกแยกออกจากกันด้วยน้ำมือของคนสองคน..
“ซันนี่?”
คนแรกคือ เอี้ยฟ้า.. ที่ตอนนี้มานั่งซ้อนอยู่ข้างหลังผม มันเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ผมและกอดเอวผมไว้แน่นเลย
“ซิน?”
และแน่นอนว่าอีกคนคือ ไอ้กาย(ที่ไม่รู้ว่าวิญญาณกลับเข้าร่างตั้งแต่เมื่อไหร่?) มันดึงซินจนตัวปลิวติดมือลงจากเตียงไปยืนกอดเอาไว้แน่นเหมือนกัน(มันยืนซ้อนหลังซิน)
“.........” ตอนแรกผมกับซินที่เพิ่งจะถูกแยกออกจากกันก็ได้มองหน้ากันงงๆ เหมือนคนเมาจูบ ไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ค่อยแน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พอมองเลยไปยังหน้าบูดๆ ของไอ้เอี้ยฟ้าและไอ้บ้ากายก็เหมือนว่าเราจะเริ่มระลึกอะไรได้(ไม่อยากจะบอกเลยว่าหน้าไอ้กายเหมือนเด็กหวงของเล่นมากมาย)
“อ่ะ!” และยังไม่ทันที่ผมหรือซินจะได้เอ่ยปากพูดอะไร ซินก็ถูกไอ้กายพยายามทั้งดึงทั้งลากออกจากห้องแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง
“ซันนี่~” ซินเอื้อมมือหมายจะมาหาผม
ขณะที่ผมเองก็เอื้อมมือหมายจะไปหาซินเช่นกัน “ซิน~”
ปัง! ..แต่แน่นอนว่าสุดท้ายฝาแฝดก็ถูกแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิงด้วยประตูและกำแพงห้องนอนซิน..
“ซิน!.. ไอ้กาย?! ..ไอ้เอี้ยฟ้า..ปล่อยกู!” พอประตูปิดลงผมก็เกิดอาการหวาดระแวงว่าไอ้กายมันจะทำอะไรพี่ชายของผมขึ้นมาเฉยๆ เลยพยายามทั้งดิ้นทั้งทุบให้อีกคนที่เกาะผมไว้แน่นยอมปล่อยมือ “ปล๊อยยย.. กูจะไปหาซิน!”
แต่คนหน้ามึนก็คือคนหน้ามึนวันยันค่ำยันดึกนั่นแหล่ะ นอกจากมันจะไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ อย่างใจนึกแล้ว มันยังจับผมเหวี่ยงจนหัวไปโขกกับหัวเตียงดังโป๊กเลยเหอะ ..เจ็บ
“โอ๊ยยย!” ทั้งเจ็บทั้งมึนจนตาพร่าเห็นดาวลอยเต็มไปหมดเลยผม
“เฮ้ย! โอ๊ย!” และแทนที่มันจะหยุดแค่นั้นแล้วรีบมาดูอาการ มาถามไถ่ มาเป็นห่วงผมบ้างอะไรไรบ้าง ..ไม่มี้! ไม่มีหรอก ที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือมันโถมเข้ามาทับผมซ้ำ ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมา แถมยังกดตรึงข้อมือผมไว้แน่นกับเตียงอีกต่างหาก
“โอ๊ยยย ฟ้า! กูเจ็บนะ!!” ผมแหกปากร้องออกไป แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ไปสะกิดต่อมรับรู้อะไรของฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย ไอ้เอี้ยฟ้ายังคงรักษาระดับความรุนแรงและน้ำหนักที่กดทับตัวผมเอาไว้เท่าเดิม มันจ้องหน้าผมนิ่งโดยไม่มีท่าทางว่าจะยอมปล่อย..หรือแม้แต่เอ่ยปากพูดอะไรบ้าง และ..
ให้ตายเหอะ! ผมไม่มีทางเดาได้เลยว่าตอนนี้มันกำลังอยู่ในอารมณ์ในกันแน่? ..แล้วที่แย่ที่สุดนะ ตอนนี้ผมเห็นเงาของตัวเองเลือนรางมากในแววตาของมัน
นั่นทำให้ผมเริ่มกลัว...
“..........”
“ฟ้า...กูเจ็บ” ผมร้องบอกมันอีกครั้ง แต่คราวนี้ลดระดับเสียงและอารมณ์ลงหน่อย(..เพราะเริ่มรับรู้ถึงความไม่ปลอดภัยในชีวิตไงล่ะ) หวังจะไปช่วยเรียกสติมันกลับมาบ้าง...แต่เปล่าเลย
“กูเจ็บ..ปล่อย..” ผมลองอีกครั้ง
“..........” ก็ยังเหมือนเดิม.. (ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก.. อารมณ์ผมประมาณนี้เลย)
“ฟ้า...ซันนี่..เจ็บ..”
อุก..! กูอยากกัดลิ้นตัวเองตาย อายนะเนี่ย ไม่ใช่ไม่อาย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยต้องอ้อนใครด้วยการเรียกตัวเองว่า ‘ซันนี่’ แบบนี้เลย กับซินก็ไม่เคย กับป๊ะป๋าก็ไม่เคย กับใครก็ไม่เคยทั้งนั้น
แล้วมันเป็นใครวะ? ไอ้เอี้ยหัวหงอกนี่มันเป็นใคร๊รรรรรร?! ทำไมมึงถึงต้องไปยอมมันขนาดนี้ด้วย ซันช้ายยยยยยน์ แง่ง!!
“ซันนี่..?”
!!.. แล้วจู่ๆ ก็เหมือนว่าเราจะจูนกันได้ ช่องสัญญาณเกิดตรงกันกะทันหัน สื่อสารภาษาเดียวกันได้สักที
ไอ้เอี้ยฟ้ามันมีปฏิกิริยาตอบโต้กับชื่อนี้! ผมคิดไม่ผิดจริงๆ!
“ซันนี่..” เอี้ยฟ้ายอมปล่อยมือจากข้อมือผม ความอุ่นวาบแผ่ซ่านไปทั่วฝ่ามือทันที รู้สึกได้เลยว่าเลือดบริเวณนั้นไม่ได้หมุนเวียนมาพักใหญ่
“อย่าทำ..อีก..” เจ้าของใบหน้าที่เพิ่งจะซบลงไปแถวซอกคอของผมเอ่ยบอกเสียงด้วยอู้อี้ แต่ผมก็ยังได้ยินถนัดชัดเจน “อย่าทำให้เห็น..อีก..”
“ฟ้า?”
“เหมือนวันนี้...เหมือนเมื่อคืน....กูไม่อยากเห็น..” คนพูดยืดตัวขึ้น เท้าแขนคร่อมผมเอาไว้ มองประสานสายตา เงาของผมกลับมาชัดเจนอีกครั้ง คิ้วมันย่นเข้าหากันจนแทบจะเป็นเส้นเดียว ส่ายหน้าช้าๆ แล้วพูดต่อ “อย่าทำอีก..”
“...........”
“นะ.. ซันนี่”
“...........”
“นะ..ซันนี่?” ใบหน้าของคนพูดโน้มต่ำลงมาจนตอนนี้ปลายจมูกเราแทบเกยกัน น้ำเสียงที่ใช้เอ่ยออกมานั้นฟังดูขอร้องมากกว่าจะเป็นคำสั่ง..
“...........” ที่ผมยังเงียบ..ไม่ใช่ไม่อยากรับปาก ไม่ใช่ไม่ใจอ่อนกับท่าทางและแววตาอ้อนวอนนั่น ...อันที่จริงผมนั้นใจอ่อนตั้งแต่มันฟุบหน้าลงมากอดผมเอาไว้แน่นแล้ว เพราะอ้อมกอดของมันเต็มไปด้วยความรู้สึก ความอ่อนไหว ร่างกายของผมสามารถรับรู้ได้.. มันชัดเจนยิ่งกว่าใบหน้าเฉื่อยชาและแววตาไร้อารมณ์นั่นเสียอีก แต่ถึงอย่างนั้น...
“ซินเซียร์..เป็นพี่กู” ผมก็อยากจะพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดให้มันได้ฟัง..
เอี้ยฟ้ายันตัวถอยห่างออกไปเล็กน้อยเพื่อที่เราจะได้มองเห็นกันชัดมากขึ้น ดวงตาสีดำสนิทจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม ผมตัดสินใจพูดต่อ..
“..ไม่ว่ายังไงมันก็คือ ‘พี่ของกู’ บางครั้งเราอาจจะมีถึงเนื้อถึงตัวกันบ้าง แต่สถานะของเราไม่มีวันเปลี่ยน ..ต่างจากมึง...ฟ้า..” ผมเอื้อมมือขึ้นไปลูบแก้มสีขาวอมชมพูที่ลอยเด่นอยู่เหนือใบหน้าตัวเอง ก่อนจะตบเบาๆ สองสามทีพลางพูดต่อ “มึงเป็นคนที่กูยอมรับกับใครๆ ว่าเป็น ‘แฟนของกู’ ..เพราะงั้นสบายใจได้ ตราบใดที่มึงยังอยู่ในสถานะนี้ล่ะก็นะ.. กูไม่เคยมีประวัติว่านอกใจแฟนมาก่อน”
“..ถึงกูจะเคยมีแฟนมาแค่คนเดียวก็เหอะ” ผมพูดทิ้งท้ายยิ้มๆ “มึงไม่จำเป็นต้องหวั่นไหวง่ายขนาดนั้นก็ได้ ฟ้าประทาน”
“กูรู้...ซันนี่” เอี้ยฟ้าพูด จับข้อมือข้างนั้นของผมไว้มั่น แล้วกดจูบลงไปตรงกลางฝ่ามือ ก่อนจะพรั่งพรูบางสิ่งที่อยู่ในใจของมันออกมา “กูรู้.. แต่บางครั้งกูก็ควบคุมมันไม่ได้...อะไรบางอย่างในตัวกู...มันอาจผลักดันให้กูเผลอทำสิ่งที่เลวร้ายกับมึงอีก...ซันนี่ ..กูเคยพูดว่าไม่อยากเห็นมึงเจ็บ..ใช่มั้ย? ..แต่กูก็ทำให้มึงเจ็บตัวครั้งแล้วครั้งเล่า...ด้วยความตั้งใจของกูเอง...เหมือนอย่างเมื่อกี๊...ทั้งที่ใจนึงกูไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยจริงๆ...แต่อีกใจกลับอยากเห็นมึงเจ็บ..มึงปวด..เห็นมึงร้องไห้...ใจมันกรีดร้องโวยวายให้กูทำลายมึงซะ...กูจะได้ไม่ต้องทนเห็นอะไรที่ไม่อยากเห็นอีก ..ไม่ต้องมาทนกับความรู้สึกที่ว่าวันนึงกูอาจจะต้องเสียมึงไป..ให้ใคร..หรืออะไรก็ตาม...ที่กูไม่ต้องการ”
ฟ้าประทานจับมือผมไปแนบที่แก้มตัวเองแล้วพูดต่อ “..เพราะมึงคือคนสำคัญ...คนสำคัญที่กูไม่คิดว่าได้จะเจออีกตั้งแต่เสียคุณขลุ่ยไป...และถ้าจะต้องเสียมึงไปอีก..กูขอเป็นคนทำลายมึงด้วยมือของกูเองดีกว่า..”
“ฟ้า...”
“มันน่ากลัว...ใช่มั้ย? ..บางครั้งกูก็กลัวความคิดของตัวเองเหมือนกัน.. ซันนี่” คนพูดลดมือลงมาเกลี่ยปลายนิ้วที่ข้างแก้มของผมอย่างแผ่วเบา “เพราะงั้นอย่าทำอีก..นะ...อย่าทำให้เห็น...อย่าให้กูต้องรับรู้...เพราะกูไม่แน่ใจ..ว่าจะควบคุมตัวเองได้มากแค่ไหน...กูไม่ได้อยากทำแบบนั้น...ไม่อยากให้มันกลายเป็นว่า..สุดท้ายแล้ว..คือกู..ที่ทำร้ายมึง...จริงๆ”
“...........” มันน่ากลัว.. ใช่!
และผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าผมรู้สึกกลัวความคิดนั่นจริงๆ ผมไม่มีทางรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้างถ้ายังทู่ซี้คบกับคนอย่างมันต่อไป สักวันผมอาจจะตายคามือของมันก็ได้ ใครจะรู้..?
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมจะเอามาอ้างเพื่อปล่อยจากมันหรอก!
“..มึงชอบกูใช่มั้ย ฟ้า?” ผมถามพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำคู่นั้นอย่างจริงจัง แม้คำตอบมันจะฉายชัดอยู่แล้วในแววตาที่มองตอบกลับมานั่น แต่ผมก็ยังอยากจะแน่ใจอีกสักหน่อย
“ชอบ...มาก” อีกฝ่ายตอบ แล้วก้มลงมาจูบเบาๆ ที่หน้าผากของผม จมูกของผม แก้มของผม ก่อนจะจบลงที่ซอกคอ และซบหน้านิ่งอยู่ตรงนั้น ..มันกอดผมเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน “..ชอบซันนี่...มากที่สุด”
“ถ้าชอบมาก.. มึงก็ต้องเรียนรู้ที่จะชอบให้ถูกวิธีด้วย ..เข้าใจมั้ย?” ผมยกมือขึ้นกอดตอบ พูดบอกมันไปก็ลูบหลังมันไปพลาง “ไม่มีใครหน้าไหนหรอก..ที่อยากจะเห็นคนที่ตัวเองชอบและให้ความสำคัญต้องเจ็บปวดน่ะ ..มึงเองก็เหมือนกัน ถ้าชอบกู...ก็อย่าคิดที่จะทำร้ายกู อย่าทำให้กูเจ็บ..ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจก็ตาม ..และที่สำคัญต้องเชื่อใจกู ..เชื่อว่ากูจะไม่ไปไหน...กูจะไม่ทิ้งมึงไปหาใคร..หรืออะไรก็ตามที่มึงไม่ต้องการ”
ผมลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะดันตัวเขาขึ้นเพื่อที่จะสามารถสบตากันได้ แล้วพูดในสิ่งที่เพิ่งตัดสินใจ ..แต่ผมมั่นใจว่าตัวเองได้ใคร่ครวญมาแล้วอย่างดี
“กูสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือจากมึงก่อนเด็ดขาด ...เพราะงั้นไม่ต้องกลัวว่าจะเสียกูไปในวันที่มึงยังไม่พร้อม”
“ซันนี่..?” คนฟังถึงกับขมวดคิ้ว มันยังไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านั้นผมก็รั้งมันลงมากอดแน่นอีกครั้ง เพราะคำพูดต่อจากนี้ทำให้ผมไม่กล้าพอที่จะสบตากับมันได้
“..กูเองก็ชอบมึงมากเหมือนกัน ฟ้าประทาน ..ไม่ว่ามึงจะทำกูเจ็บมากี่ครั้ง กูก็ไม่เคยคิดเกลียดมึงจริงจังได้ซักที...” ผมพูดอู้อี้เพราะซุกหน้าเอาไว้กับไหล่ของมัน
“..ซันนี่” เอี้ยฟ้ายันตัวขึ้นอีกครั้ง มันกำลังยิ้ม.. ยิ้มกว้าง..ยิ้มเหมือนดีใจมากกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน
“แต่นั่นไม่ได้แปลว่ามึงจะทำอะไรกับกูก็ได้หรอกนะ ไอ้บ้า!” ผมต้องรีบกลบเกลื่อนอารมณ์เขินอายด้วยการปรับเปลี่ยนตัวเองเข้าสู่โหมดโหด พร้อมทุบต้นแขนมันไปที..เต็มแรง
แล้วชี้หน้าขู่สำทับมันอีก “ขืนมึงทำกูเจ็บตัวอีกทีล่ะก็.. พ่อจะกระทืบให้ม้ามเล็ดเลยคราวนี้ จำไว้!”
“อือ จะจำไว้” มันพูดทั้งที่ยังไม่หุบยิ้ม.. ก่อนจะโน้มหน้าลงมามอบจูบที่เปรียบเสมือนการทำสัญญาระหว่างพวกเราสองคน..
“อืมมมม...กาย...”
เปิดประตูห้องนอนออกมาก็เจอฉากเด็ดระหว่างซินกับสกายพอดีเลยผม
อื้อหือ... ไม่อยากจะบรรยายเลยว่าเจ้าซินเซียร์ตัวดีมันกำลังวาดลวดลายเลื้อยนัวเนียอยู่บนตัวไอ้กายที่นอนอยู่บนพื้นพรมหน้าโซฟาอีกที
ประเจิดประเจ้อที่สุดอ่ะ! ..กูล่ะอุตส่าห์เป็นห่วงนึกกลัวว่าไอ้กายมันจะทำฆาตกรรมอำพรางจัดการมึงไปแล้วซะอีก?
สรุปคือมึงใช่ไหมที่เป็นฝ่ายจัดการมันน่ะ ซิน?
“อะแฮ่ม!” ผมต้องแกล้งกระแอมไอเสียงดังนั่นแหล่ะ พวกมันถึงจะรู้สึกตัวว่ามีคนกำลังมองอยู่ ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะโว้ย!
“อ่ะ ซันนี่?” ซินผละขึ้นจากตัวไอ้กายมามองหน้าผม มันปาดน้ำลายที่ไหลเลอะมุมปากพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม หน้าตามันเหมือนอยากจะพูดว่า ‘มึงมีธุระอะไรกะกูป่ะ ยุ่งอยู่นะเนี่ย เห็นป่ะ’ งี้เลย...จริงๆ ไร้ซึ่งความกระดากเขินอายโดยสิ้นเชิง ต่างจากไอ้กายที่พอรู้ว่ามีคนมองอยู่ก็ทำแก้มแดงแปร๊ด(หรือไม่ได้ทำวะ?) รีบดึงชายเสื้อที่ถูกเลิกขึ้นไปกลับลงมาปิดพุงขาวๆ เอาไว้ตามเดิม ..กระแดะได้อีก แฮ่ดกาย!
ผมแว่วเสียงคนข้างหลังหัวเราะหึๆ หึๆ มาเข้าหูด้วย ไม่รู้ชอบใจอะไรของมัน ผมไม่ได้สนใจนัก แต่พุ่งเป้าหมายไปที่ไอ้กายแทน
“มึงทำอะไรเกลื่อนกลาดไว้ในห้องซินน่ะ ไปจัดการซะให้เรียบร้อยเลย” ผมพูดพลางชี้นิ้วโป้งไปทางด้านหลังตัวเอง
“เฮ้ย ลูกป๊า?!” คนถูกทักร้องลั่น มันตาโตเหมือนเพิ่งจะนึกได้ แล้วรีบผุดลุกขึ้นโดยไว ไม่สนใจว่าซินที่นั่งคร่อมมันอยู่จะหงายหลังล้มไม่เป็นท่าไปยังไง ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องนอนซิน
“โอย.. เชี่ยกาย” ซินบ่นงึมงำหลังจากลุกขึ้นมานั่งใหม่ได้เรียบร้อยแล้ว
“ลูกป๊า..?” ผมพูดทวนเป็นเชิงถามซิน ขณะเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา โดยมีเอี้ยฟ้าตามมาไม่ห่าง “คืออะไรวะ?”
“อ๋ออออ” ซินลากเสียงยาวแล้วพยายามจะปีนขึ้นมานั่งข้างผม แต่ตูดยังไม่ทันจะติดโซฟาดี ไอ้เอี้ยฟ้าที่เดิมนั่งทำหน้ามึนอยู่ทางซ้ายมือผมก็รีบปรี่เปลี่ยนมานั่งทางขวา แทรกกลางระหว่างผมกับซินซะอย่างนั้นเลย
“....?....” ผมกับซินมองหน้ามัน มันก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ หยิบรีโมทมาเปิดดูทีวีหน้าตาเฉย(มึนกว่านี้มีอีกไหม?) ผมกับซินชำเลืองมองหน้ากันเอง ก่อนที่ต่างฝ่ายจะต่างถอนหายใจออกมาโดยไม่คิดจะโวยวายอะไร
..เอาเหอะ ถ้ามึงสบายใจล่ะก็นะ เอี้ยฟ้า
“แล้ว...ยังไง?” ผมเลยต้องคุยกับซินต่อไปทั้งที่มีเอี้ยฟ้านั่งคั่นกลางอยู่อย่างนั้นแหล่ะ
“มึงจำกุหลาบหินที่เราเคยไปซื้อให้มันได้มั้ยล่ะ? ตอนมันแสดงละครเวทีน่ะ?” ซินว่า
“อือ ..ที่เอามาก็ต้นนั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ๆ มันเป็นลูกเป็นหลานของต้นนั้นอีกทีน่ะ”
“ลูกหลาน?”
“อือ ..ก็ไอ้กายมันเลี้ยงดีจัดไง พอแตกหน่อแตกต้นใหม่ออกมามันก็ไปหากระถางใหม่มาแยกปลูกซะดิบดี ปลูกไปปลูกมาก็เริ่มจะเต็มระเบียงห้องมันแล้วตอนนี้ มึงก็รู้ว่าระเบียงห้องมันแคบแค่แมวดิ้นตาย กูบอกให้มันถอนทิ้งบ้างไรบ้างก็เสือกไม่ยอมอีก มันบอกมันรักเหมือนลูก เรียกแทนตัวเองว่าป๊าอย่างงั้น ป๊าอย่างงี้ คุยกับต้นไม้ได้เป็นวรรคเป็นเวร มึงคิดดูเหอะ ..ก่อนหน้านี้กูเคยคิดว่ามันแค่เหมือนคนบ้าเฉยๆ นะ แต่ตอนนี้กูคิดว่ามันเป็นคนบ้าไปจริงๆ แล้วว่ะ” ซินพูดแล้วหัวเราะ
“..แล้วไอ้กระถางนั่นมันก็ตั้งใจจะเอามาให้กูเลี้ยง มันบอกว่าเป็นลูกของ ‘เรา’ ..มึงดูความเพี้ยนของมึนเหอะ”
“แล้วให้มึงเอามาเลี้ยงเนี่ยนะ? ..มึงไม่ได้บอกมันรึไงว่าขนาดกระบอกเพชรที่ตายยากโคตรๆ มึงยังเลี้ยงให้ตายมาแล้วอย่างอนาถเลย”
“กูบอกแล้ว แต่มันไม่ฟังเลยว่ะ ฮ่ะๆๆ” แล้วทั้งผมทั้งซินก็ต่างคนต่างหัวเราะฮาให้กับความบ้าบ๊องของไอ้กายไปพักนึง ..ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นได้อีก
“เออ ว่าแต่เมื่อกี๊มันเกิดอะไรขึ้นวะ? มึงไปปล้ำมันทำไม?” ผมถามจบซินก็หัวเราะก๊ากออกมาเลย
“ก็เห็นมันบ่นน้อยอกน้อยใจ หาว่ากูจูบไอ้ลูกเป็ดได้ จูบมึงได้ แต่ไม่เห็นจูบมันเลย” ซินพูดพลางเอื้อมมือมาสะกิดไหล่ผม ผมเลยชะโงกผ่านหลังเอี้ยฟ้าไป ก็เห็นว่าซินมันยักคิ้ว เลียจิลด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์อยู่
“กูก็เลยจัดไป ..เพื่อความทั่วถึง”
คราวนี้เป็นผมบ้างที่ปล่อยฮาก๊ากออกมา
นี่แหล่ะ ซินเซียร์...คนจริง! ฮ่าๆๆๆ
“จัดชุดใหญ่พิเศษซะด้วยสิ” ผมพูดพลางหลิ่วตาใส่มันอย่างรู้ทัน
ซินเดาะลิ้นด้วยท่าทางชอบใจ หน้าระรื่น “อ่ะนะ.. ก็คนพิเศษนี่”
ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้เลยเอื้อมมือ(แน่นอนว่าต้องผ่านหลังเอี้ยฟ้า)ไปผลักหัวมันทีนึง แล้วถามอีก “แล้วตกลงยังไงวะ? สถานะมึงกับมันเนี่ย?”
ตอนนี้เอี้ยฟ้ามันกำลังตั้งหน้าตั้งตาดูพาวเวอร์พัฟเกิร์ลอยู่ ไม่ได้สนใจพวกเราหรอก แต่ก็ไม่ยอมลุกออกไปไหนเหมือนกัน...เกะกะชิบ!
“เออ กูว่าจะบอกมึงเลย” ซินยิ้มแป้น “เพิ่งจะตกลงคบกันก่อนกลับมานี่แหล่ะ”
“จริงอ่ะ? ยินดีด้วย..” ผมพูดยิ้มๆ
“อือ..” ซินอมยิ้มแล้วยักคิ้วตอบกลับมา
เห็นซินท่าทางมีความสุขแบบนี้ผมก็ดีใจ..
จริงๆ นะ.. ผมว่ามันคงจะถึงเวลาที่ซินต้องหัดไว้ใจคนอื่นนอกจากผมบ้างแล้วล่ะ
TBC. :z2:
(http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/248048_159505080841075_566550969_n.jpg)
ซินเซียร์ : วันนี้จัดไปอย่างทั่วถึง อิอิ..
ทำไม ไวท์ ฯ ถึงสร้างพระเอกอย่าง 'ฟ้าประทาน' ขึ้นมา?? (http://www.facebook.com/WhittyRaven) <--ไปอ่านกันได้นะ อิอิ
-
โอ๊ะๆโอ :z2:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :) :)
-
:jul3: :jul3:
สกายของพี่
แต่ 4p ก็เวิร์คนะเด็ก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
โอ๊ะโอ..... พอดีเป๊ะจริงๆด้วย กายมาเห็นพอดีเลยจะทำยังไงเนี่ย ><
อยากให้ซินกระชากคอซันนี่มาจูบล้างปากอ่ะ 55+ ฟ้าคงกระชากกลับทันที ><
-
ตาเถรรรรร :a5:
ผิดคู่ผิดฝาแล้วนู๋ซิน ไอ้ลูกเป็ดกับซันนี่อ่ะไม่เท่าไหร่
สกายนี่สิ คิดไปไหนละ อุตส่าหิ้วกุหลาบมาด้วย :serius2:
เล่นจนได้เรื่องเลย :เฮ้อ:
:pig4:นะคะ :กอด1:
-
อะไรมันจะเป้ะ ขนาด 5555555555
กายไหวไหม อึ้งกิมกี่เลยทีเดียว =[]=
-
น่าสงสารซันนี่มีแต่เด็กโข่งอยู่ขนาบซ้ายขวา แต่ชอบตอนแย่งซันนี่กันนี่แหละเหมือนเด็กแย่งของเล่นกันจริงๆ แต่ดูท่ากายจะตกใจมากเลยนะนั่นถึงขั้นทำกระถางตก รอตอนต่อไปว่ากายจะรู้สึกยังไงกับภาพที่เห็นจะจะตอนนี้ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
ปล. เข้าไปอ่านเหตุผลที่แต่งพระเอกแบบฟ้าประทานแล้วค่ะ ก็จริงนะทำให้ดูแตกต่างดีค่ะ ไม่ติดลุคพระเอกแบบที่หลายๆคนติดใจกันทั่วบ้านทั่วเมืองดีค่ะ
-
แอร๊ยยยย สกาย นายช่างมาได้จังหวะเหมาะ :laugh:
-
อุ๊บส์!! เข้าล็อคเป๊ะ
(//นั่งขำ)
เอาแล้วไงซิน กายเปิดเข้ามาเจอพอดีเล้ยยยยย
ส่วนซันนี่...ไม่อยากซันนี่โกหกซินเลย...
แต่ฉากยื้อยุดฉุดกระชากฮามาค่ะ!
...ว่าแต่ฟ้าประทาน..นายนอนท่าแบบนั้นหรอ
สมแล้วล่ะที่ซินจะบอกว่าแม่กับลูกเป็ด
(เปลี่ยนสถานะจากภรรยาเป็นแม่แล้วหรอคะซัน? หึๆ)
-
ซันนี่หลุดปากไปฟ้าดูดีใจมากเลยอะ :กอด1:
-
รออีกครึ่งจ้าาาา
-
o22
อะจ๊ากกกกกก!!
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยฮาไอ้ลูกเป็ด
:m20:
ชอบซันนี่จังเลยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
-
o22เอ๋อ ผิดคู่อะเปล่าค่ะ 555
กายตกใจโคตรๆ :m20:
-
กายแกเข้ามาจังหวะดีจริง ๆ เอี้ยฟ้าโดนต่อยแน่ ฮ่า ฮ่า
:L2: :L2:
-
งานเข้าซินเซียร์~~~~
อธิบายให้สกายฟังดี ๆ น่ะซิน สู้ ๆ ^^
-
ช็อตเด็ดพอดีเลยนะน้องกาย 55555
-
งานเข้าเลย
-
-0-
ซวยแล้วไงสกายมาไงเนี้ย
-
กรี๊สสสสสสส
ไม่รู้ว่าจะมีใครในเรื่องหลุดสาวแตกกรี๊ดออกมาบ้างหรือเปล่า
เราเลยกรี๊ดให้ งานเข้าเลย
ซินเพิ่งประกาศว่าจะดูแลทั้งตัวและหัวใจ ยังไม่ทันข้ามวันก็มีเรื่องทำให้สกายช้ำใจซะแล้ว
-
อ้าว....สกายยยย
พอดีเป๊ะ! จริงๆด้วย
งานเข้าเพ่ซินสุดหล่อซะแล้ว
55555+
ล่วงมาสามตอน ท่านฟ้าประทานพึ่งรู้ว่าซันนี่หึง
บร๊ะ!!! ความรู้สึกช้าจริงเว้ย
-
พนันว่าสกายไม่กริ๊ด แล้วฟูมฟายวิ่งหนีหายไปแน่นอน (รึเปล่าว่ะ)
แต่ก็นะสกายไม่ธรรมดา จะทำอะไรกันแน่แต่ไม่ทำอะไรซินอยู่แล้ว
-
ฟ้าจะควบสองเลยหรอ !!
:laugh3:
-
เรือหายแล้วพรรคพวก...
จะใหญ่โตมั้ยวะ อุบัติเหตุครั้งนี้
-
ไม่ใช่กายล้มทับซันปากเป๊ะอีก :z3: :z3: :z3: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
:sad4:
น้องกายของเจ๊
อย่าเพิ่งตกอกตกใจขนาดนั้น
มันแค่อุบัติเหตุนะค้า
มิใช่กิจกรรม 3P แต่อย่างใด
:laugh: :z1:
ปลล.ตัดแบบนี้มันค้างงงงงงงงงงงงงงงง
:z3:
-
ตอนนี้ชอบซินมากเลยค่า
สกายตาค้างไปแ้ล้ว เหอๆๆๆ
-
ฮ่าๆๆน่าสงสารสกาย
ถึงกับทำกระถางต้นไม้ตกเลย
-
กรี๊ดดดดดดดส์!!!! ดันมาเจอช็อตเด็ด =[]=!!!!
กายเอ๊ยยยยย 5555555 //เดี๋ยวสิ..ทำไมดันขำล่ะ (ฮาา)
ชอบแฝดทั้งสองตอนเค้นความจริงกันมากเลย แถมตอนฟ้าตื่นขึ้นมาถามพอดีมันช่างได้ใจสุด ๆ น่ารักโฮกค่ะ!!!
รอลุ้นตอนหน้านะคะ
โถ ๆ สกายยย XD
-
จูบเเล้ว 55 สงสารใครดี :m20:
-
:-[อย่างนี้ก็งานเข้าแล้วอะดิซิน :laugh:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
อุ๊ยต๊ายยยคุณพระคุณเจ้าาา ตาเถรรรรรรรร
เป็นไงละะ 55555555555555555555555
ซินกับฟ้าเนี่ย อยู่ได้กันบ้านคงแตก นิสัยง๊องแง๊งน่ารักด้วยกันทั้งคู่
แต่ที่ฮาที่สุดคือสกายเนี่ยแหละนะ 55555555 ตกใจถึงขั้นทำกระถางต้นไม้ตก
โอ้ยยย 555 มาต่อเร็วๆนะคะ >W<
-
รีบๆหายตกใจ แล้วลุกไปเคลียร์กับสกายก่อนนะซินนะ :o8:
-
555 เป๊ะมากกกก
-
:m20: สกายหงายเงิบ
-
สกายจะสติแตกไปเลยมั้ย 5555 สงสัยว่าคู่ซินกับสกายนี่ใครกดใคร
-
กายคงช๊อกน่าดู
แต่ไม่รู้ทำไมเราฮามากอ่ะ :m20: :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
-
สกายยยยยย ไม่ใช่อย่างที่เห็นนะ แต่ก็เห็นแบบนั้นแหละ
-
รอตอนต่อไปนะคะ o18
-
เป๊ะเลยหละทีนี้ :a5: :a5:
-
:a5:
-
:a5: ฮาโรยยยยยยย จูบกันแหล่ววว :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแต่ 4p เลยกะได้เน้ออออ
:oo1: :oo1:
-
ฮาอ่ะ ผัวเมียซินเดอเรลล่ากับแม่เลี้ยงใจร้าย
มาว่ายูริจังกับสามีแบบนี้ได้ไง หาาาา เคืองอ่ะ เคือง
จบห้าสิบเปอร์แบบละครไทยมากก
มีครบทุกองค์ประชุม ฮ่าๆ
-
แล้วสกายเข้ามาเป๊ปขนาดนี้เพื่อ
ฮ่าๆๆๆ
สมกับชื่อตอนอ่ะ 55
-
มีงานเข้ามีงานเข้าจ๊ะมีงานเข้า.....อ่านแล้วยิ้มได้กะความอึน
น่ารักงะ><
-
สกายเข้ามาได้จังหวะตลอดอ่ะ
มีญาณบอกอะไรรึเปล่าเนี่ย
-
:m20:
ซินนายพลาดแล้วล่ะ
-
พอดีเป๊ะ !!
-
พอดีจริง ๆ ด้วยอะไรจะพอดีขนาดนั้น สกายก็ช่างเข้ามาได้พอดิบพอดีจริง ๆ คนคนนั้นที่ซันไม่กล้าบอกชื่อให้ซินรู้คือคนที่ทำให้ซินมีอาการแบบนั้นใช่ไหมนั่น แล้วถ้าคนนั้นมาวุ่นวายอีก ซันจะจัดการยังไง แล้วถ้าซินมารู้ทีหลังจะเป็นยังไง ฟ้าน่ารัก นี่ไม่ได้รู้เลยใช่ไหมว่าซันไม่ชอบให้ฟ้าใกล้ชิดกับจี้เพราะอะไร ไม่ชอบให้ฟ้าสนใจจี้แบบนั้นเพราะซันรู้สึกยังไง
-
อะไรจะเป๊ะขนาดนี้!!
ว่าแต่ทำไมเราจิ้นคู่ซิน-ซันหว่า ชอบอ่า
-
เวรแล้วไงซิน ต้อง
ง้อนานไหมเนี่ย :กอด1:
-
อ้ากกกก บังเอิญหรอก บังเอิญ
-
ฮ่าๆๆๆ พอดีเป๊ะ!!! จริงๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
มันจุ๊บกันพอดีเป๊ะนี่เอง
แต่ที่น่าสนใจคือมันเป็นเอี้ยฟ้า กับ ซินเซียร์เนี่ยซิ
แล้วเผอิญสกายเข้ามาเห็นพอดีอีก
มาเชลยเร็วๆ เน้อน้องไวท์
-
งานเข้า.. พร้อมรอตอนที่เหลือ..
-
:sad4:เอาแล้วไงซินงานงอกอีกแล้ว
-
งานนี้มีเคลียร์คับ
-
ง่ะ งานงอกกกกก นุ้งกายโผล่มาได้จังหวะพอดิบพอดีเลยนะ
:m20: :m20: ซินเซียร์เคลียร์ด่วนนนนน
รออีก 50% จ้าาาาาาา
-
อุบัติเหตุจงเจริญ งานนี้ซินงานเข้าบ้างล่ะ :laugh: :laugh:
-
5555+ กระถางกุหลาบหินตกแตกกระจาย 55555+
ถ้าไม่ใช่กุหลาบหินแม่งตกใจแห้งตายแล้ววว
สงสารซันอ่าซินกะฟ้านอกใจ(me// โดนโดดถีบ) 555+
สงสารสกายอะช็อตเด็ด 5555+
-
5555
แต่ละคน ไม่ไหวเล้ยยย
ฟ้าแอบเนียนป่ะเนี่ย นอนนิ่งเลย
ที่จริงแอบลุ้นให้แฝดนัวเนียกันหน่อย ฟ้าจะได้ชักดิ้นชักงอ 555
หมั่นไส้มากนาน
ปล.สกายอย่าเอาหัวไปโขกกำแพงกับภาพที่เห็นนะ
-
เฮ้ย งานเข้า แล้วซินเอ้ย
ไม่ไหวนะเนี่ย สกายมาพบช๊อตเด็ดขนาดนั้นเนี่ย
-
นู๋ฟ้า "แงๆๆ ฮือ......ไม่เอา...ไม่เอา...ซิน...จะหาซันนี่...ฮืออออ...ขอจุ๊บ..ล้างปากหน่อยยยยยย"
..........ล่ะมั๊ง...อิอิอิ :z2:
-
งานเข้า งานงอก เป๊ะขนาดนี้ ต้องมีเคลียร์นะคะ
-
รอร้อยจ้า
-
อะไรมันจะพอดีเป๊ะขนาดนั้น :laugh:
:กอด1:
-
:z3: :z3: พอดีเป๊ะ
เอิ๊กๆ ไม่รู้จะสงสารดีรึเปล่า เล่นจนได้เรื่อง
:m20: :m20:
----------------------------------------
ทั่วถึงมากๆๆๆๆ เลยซิน
-
อร๊ากกกกก :serius2: เป๊ะเวอร์
เสียจูบ ให้เอี้ยฟ้าซะแล้วซินเซียร์ :laugh: :laugh:
P.S. หวังว่าคงไม่ติดโรคจากเอี้ยฟ้าหรอกนะ ซิน ><"
-
กายตามลงโทษแกแน่ซิน ขอให้ซินโชคดี :laugh:
-
ขี้หวงนี่หว่า โห่ แต่ทำรุนแรงชะมัด ซันนี่เจ็บตัวอีกแล้ว
-
ทำไมฟ้าไม่ให้ทำอีกเหมือนมีอดีตมากกว่าคำว่าหึงนะ :m15:
-
:beat:
ทำซันนี่เจ็บอีกแล้วไอ้บ้าฟ้า ไอ้นี่หึงแรง หน้ามืด สมน้ำหน้าเจ็บหละซิ
จำไว้ซันนี่ก็เจ็บไม่แพ้แก
แต่ ขออีกที :z6: :z6: :z6: :z6: พวกแกจะมาขัดขวางทำไม แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หะ อิกายกับอิฟ้าประทาน อิพวกบร้า
โมเม้นท์ ซินซันนี่ ในฝันของฉัน
ปล. อยากรู้ ว่าอินังสกายมันจะหึงแบบไหนจัง
-
อย่างนี้ต้องปล้ำให้เข็ดหลาบนะฟ้า
:m26:
-
หวงของ จิ๊ไอมึน
-
วันนึงฟ้ามันจะน๊อตหลุดก๊องแก๊งออกจากตัวแล้วเผลอทำร้ายซันไปจริงๆไหมเนี้ย
หลอนม๊ากกคุณฟ้า :sad3:
-
ซันนี่~~~~~
อ๊ากกกก แทนตัวเองแบบนี้ ไม่ชินอย่างแรง
แต่ ท่านฟ้าประทานชินเว้ย
ชื่อซันนี่ เรียกสติเด็กขี้หวงโดยแท้
-
พี่น้องเขาเล่นกันถึงเนื้อถึงตัวดีจริง ๆ * 0 * !
ฟ้ารุนแรงตลอดอะ หึงแรงตลอดด น๊อตจะหลุดไหมเนี่ย - -
-
:pig4: :pig4:
-
เขาเป็นแฝดพี่น้องกันแบบไหนเนี่ย o22
-
ฟ้าเอ๊ย หึงแรงไปหรือเปล่า
ไม่มีสติเลยนะ
ทำซันนี่เจ็บอีกแล้ว :เฮ้อ:
-
“ซันนี่~” ซินเอื้อมมือหมายจะมาหาผม
ขณะที่ผมเองก็เอื้อมมือหมายจะไปหาซินเช่นกัน “ซิน~..”
ฮาฉากนี้มากมาย แฝดถูกแยกคู่กันซะแล้ว
อ่านตอนนี้แล้วอยากกรี๊ดดด จิ้นแฝดอีกแล้ว
เปลี่ยนเป็น4พีเลยมั้ย อย่างน้อยๆแฝดจะได้คู่กัน 555+
-
หึหึ ตอนแฝดถูกแยกออกจากกันเหมือนเด็กๆเลยนะเนี่ยเรียกหากันซะ รอดูตอนต่อไปว่ากายจะจัดการกับซินยังไงดูฟ้าจัดการซันนี่ไปแล้วต่อไปก็คิวซินเซียร์ขึ้นเขียงบ้าง ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า :3123:
-
"อย่าทำให้เห็นอีก" ---> ถ้าไม่ให้เห็นได้มั้ยคะเอี้ยฟ้า
คนอ่านยังกรี๊ดฉากถึงเนื้อถึงตัวของสองแฝดอยู่นะคะ :-[
ซันนี่แทนตัวเองว่าซันนี่ด้วย น่าร้ากกกก แอร๊ยยยยยยยย ><
-
รอจ้ารอ :)
-
70% ทายถูกด้วยอ่ะว่าซินต้องจูบซันนี่ล้างปาก
แล้วฟ้าก็เข้ามากระชาก >< รออีก 30% ที่เหลือน๊าา~~♥
-
ตายๆๆๆ เขินนนนน ตาย เลย
:-[
-
ซันนี่น่าจะดีใจนะเนี่ย ฟ้าเกิดอาการแบบนี้เพราะซันนี่คนเดียวเลยนะเนี่ย สองวันติดกันแล้ว ฟ้าน่ารัก
-
ไม่ผิดใช่มั้ย...ชอบฉากซินซันมากกกกกกกกกกกกกกกกกก >.,<
-
อย่าให้เห็น
แปลว่าถ้าไม่เห็นก็ได้สินะ..
o18
-
อย่าทำอีกนะ ซันนี่ ><" :-[
P.S. kiss me only เจ๊กดไลท์คร๊าาา
-
อืมมม "สกาย" รึ ก็ต้อง .....ร้องไห้ สะอื้นๆ แต่ก็กอดซินไว้ โวยวายไปเรื่อยๆ...."ซินไม่รักกายแล้วใช่มั๊ยๆๆๆๆๆๆ กายไม่น่ารัก ไม่น่ากอด ซินเลยไม่รัก ใช่มั๊ยๆๆๆๆ" :m15:
-
ฟ้าประทาน พระเอกผู้น่าสงสาร เจอฉากเด็ดสองวันติดเลยเรอะ
แต่เราชอบให้ซินกับซันหวานๆ กันอยู่นะ
(หัวเราะเยาะ)
ถ้าฟ้าประทานและสกายจะทำใจไม่ได้ อันนี้ก็ช่วยไม่ได้แฮะ
แค่ไม่ทำให้เห็นก็พอใช่ไหม
หุหุหุ
-
“ซันนี่~” ซินเอื้อมมือหมายจะมาหาผม
ขณะที่ผมเองก็เอื้อมมือหมายจะไปหาซินเช่นกัน “ซิน~..” >>>บทนี้ว่าแฝดน่ารักแล้ว
แต่......
“ฟ้า...ซันนี่..เจ็บ..” >> เจอชอร์ตนี้เข้าไป ซันนี่กินขาด!!! น่ารักเกินไปแล้ว~~
หลังจากซันนี้อ้อนซะขนาดนี้ แล้วฟ้าจะทำอย่างไรต่อไป.... >.,<
-
ชอบเวลาแฝดจูบกันวะ
-
ซันนี่น่ารัก
ซินลองอ้อนกายแบบซันนี่สิ
-
รอ ครบ 100 ยุน้า
ฟ้า มันบาดใจ ชิมิล่า
เจอ แฟนจูบกับคนอื่นงี้อ่า
-
อ้ายยยยยยยยยยยยย เขินงะ ถึงจะดูแปลกแต่เขินนนน มากกกกกก
5555555555+
-
พูดยากนะ...ยิ่งกับซินอ่ะ ซันนี่ไม่กล้าผลักซินออกหรอก
อย่างนี้ฟ้าต้องไปเคลียร์กับกายแล้วล่ะ ทำยังไงถึงจะแยกฝาแฝดออกจากเรื่องอย่างนี้ได้
-
อ้ากกก เลิศ ซันนี่น่าจะเคลียร์แล้ว
เหลือกายกะซินเนี่ยแหละ
ยังไม่ลงตัวอะไรสักอย่าง แฟนก็ไม่ใช่ แค่ดพื่อนด้วย
หรือจะจับกดเลยดี ห็ะ?!!!!
555
ไม่ได้ดิ ซินมีปมอ่ะ ㅠ ㅠ
-
อื่มอย่าทำอีกนะซันนี่เค้าทำใจไม่ได้อะ :impress3:
-
อย่าทำเลยนะซันนี่ :m15:
-
สกายเข้ามาเห็นฉากเด็ดแล้วสินะ o22 หวังว่ามันจะไปกระตุ้นต่อมอะไรของหนูได้นะลูก คริคริ :impress2:
เผด็จศึกเลยลูก!!!! :fire: จัดการซินเซียร์ :z1: ................. ...... :เฮ้อ: แต่ด้วยนิสัยอิกายแล้ว มันคงไม่ทำ .....
:call: เซ่นคนเขียนเรื่องด้วยอะไรดี กายกับซินมันถึงจะได้อะซะบร๊ะเฮ้ย :o8: กันซะที ~
-
เอี้ยฟ้าอารมณ์อ่อนไหว และเผลอใช้ความรุนแรงบ่อย
ถ้าซันนี่ละเลยละก็เป็นเรื่องแน่
ชอบตอนสองหนุ่มออดอ้อนและหวานใส่กัน อิป้าจะละลาย
-
ฟ้า....
-
โอ้ยย..น่ารักมากกกก สุดจะบรรยายจริงๆ :m3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน..
..พยายามเค้นต่อไปจนมันออกมาให้ได้นะคะ ฮ่าๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
อ่ะแหมม นึกหน้ากายเขินแล้วมันน่ารักขนาดดด
อยากเห็นบ้าง แต่คาดว่าอาจจะต้องฝ่าด่านของซินไปเสียก่อน
เพื่อความทั่วถึงสินะ ฮะๆ
-
ตอนนี้สุดยอด o13 o13
-
ตอนนี้สุดยอด o13 o13
-
หน้ารักอะคู่แฝด
ขอแบบนี้ซักคนได้ไหม
-
เป็นฝั่ง เป็นฝาไปอีกคนละ ซินเซียร์ :o8: :really2: เย้ เย้
แหม บทจะเขิน ก็เขิ๊น เขินโน๊ะ :a14:
P.S. ว่าแต่ตกลงกายมันจะเคะ หรอวะ :m21:
-
กายจะเป็นสะใภ้ตามที่ซินบอกไว้จริง ๆ หรือเนี่ย กายน่ารักดี ฟ้าซันน่ารักดีพูดเปิดใจกันแบบนั้น ดีแล้ว
-
อ๊ากกกกกก ซินคบกับกายแล้ว!!!! *จุดพลุฉลอง~~*
ซันนี่กับฟ้าก็หวานกันซ้า~~ อ่านไปยิ้มไปกับตอนนี้ ^^
-
:D :D :D รอจ้ารอ
-
ฟ้าประทานไม่ต้องเป็นกังวล
ไม่ใช่ท่านผู้เดียวที่กลัวความคิดของตัวเอง
เราก็กลัวนาย และกลัวมากขึ้นตั้งแต่แกยอมรับว่าแมงสาบมันไม่อร่อยแล้ว
(หัวเราะ)
ซินเท่มาก ทั่วถึงยิ่งกว่าสัญญาณโทรศัพท์
สกายคงต้องทำใจหน่อยอ่ะ
เราว่าคู่ฟ้ากับซัน ออกแนวขาดๆ เกินๆ
แต่คู่สกายกับซินนี่ ออกมาล้นทั้งคู่
ป่วยจิตมาก
-
110% นี้ไม่น่าเชื่อ...
เอี้ยฟ้าพูดมากที่สุดตั้งแต่เปิดเรื่องมา!!!!! o22
ปล.ยินดีกะซินกายด้วยนะจ๊ะ :impress2:
-
ซินกับกายคืบหน้าเร็วมากค่ะ
คนอ่านยังไม่เห็นเลย :-[
ซันนี่เอี้ยฟ้าก็หวานกันแบบฮาร์ดคอร์(?) ><
-
เหมือนซันนี่จะแอบเหงาเลยแฮะ...ที่ไม่ได้เป็นคนสำคัญเพียงคนเดียวของซินอีกต่อไป
แต่ก็เอาเถอะ แอบลุ้นอย่างเดียว สรุปสกายจะยอมให้ซินกดจริงอ่ะ ???
-
อะไรนี่ จูบกันนัวเนียไปหมด = ='
ซินคุ้มสุดป่ะ ได้จูบทุกคน ทั่วถึงจริงๆ 5555555555
ฟ้าแอบน่ากลัวจริงๆนั่นแหละ
แต่คนแบบนี้ เราว่ามีเยอะนะคะ = =
-
555 ชอบซินเซียร์คนจริง ทั่วถึงแบบชุดใหญ่
-
ซันนี่ น่ารัก :กอด1: ถั่วต้ม ฟ้าต้องเรียนรู้
ว่าความรักที่แท้จริง คือการที่ เราอยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข ไม่ใช่ ถ้าเราไม่ได้ คนอื่นก็ไม่ได้ ทำลายมันซะ
ซันนี่ค่อยๆสอนมันนะ ฟ้าประทานโตมาแบบผิดรูปแบบจริงๆ :กอด1: :กอด1: แต่ชั้นก็ยังโกรธนะ รู้แล้วช่วยปรับปรุงด้วยนะ อย่ามาทำซันนี่เจ็บอีกนะ :angry2: :angry2:
แต่ อินังกายยยยย ตกลงมันยังไง สรุปแกจะเป็นเมียซินใช่ไหม แอร๊ยยย สะดิ้งเหลือเกิน
แต่ดีใจจังคบกันแล้ว :m11: :m11:
-
:-[โอ้ยมีความสุขจัง :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
ดีใจด้วยนะ กาย&ซิน :a1:
-
ความเงียบสงบดูเป็นลาง...
-
กายเอ๋ยกายย บอกกันทีใครรุกใครรับ 555
คนอ่านคนนี้ชักไม่แน่ใจ :laugh:
-
ตามมาอ่านให้ครบ น่ารัก ลงตัว!!! :impress2:
-
โห...คนแต่งเรื่องนี้เกินร้อยมากๆค่ะ ในที่สุดกายกับซินก็คบกันเป็นการเป็นงานซักที แต่ชอบซันนี่จังจะกระทืบให้ม้ามเล็ด โหดมากอ่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ :กอด1:
-
เราคิดมาตลอดว่าซินเป็นรับ ..รึว่าความคิดนี้มันแปลผกผันกับความจริง?! กรี้ดดดดดด!!!
:กอด1: จับกอดแล้วหอมมม :กอด1:
-
เย้ คบกันแล้ว
และก็ยัง งง ว่าใครกดใคร อันนี้รอลุ้น
-
โถ.. ฟ้าประทานที่รัก โดนเลี้ยงดูเลยโตมาแบบผิดๆ ไม่เข้าใจวิธีให้ความรักและก็ดูแลรักษามันอย่างถูกต้องสินะ
ซันนี่ ,, เห็นใจและก็ค่อยๆสอนเขาไปน๊า พระเอกคนนี้บางทีก็ดูไร้เดียงสาแต่บางทีก็ร้ายเสียจนน่าสะพรึง
ส่วนซิน ................ จ่ะ พ่อคนทั่วถึง ไม่มีแพ้ทางหนุ่มกายบ้างเรอะ 5555555
ยังไงก็อยากเห็นซินโดนกายกดนะ แฮร่ ..... -//////-
-
ฟ้าอย่าทำรุนแรงกับซันนี่นักสิยะ คนนะไม่ใช่กระสอบทราย :m16:
ถึงจะรักมากก็เถอะ ชิ แต่อภัยให้เพราะซันนี่ไม่ว่าอะไรหรอกนะ
ซินนี่ร้อนแรงสุดๆ กำลังสงสัยว่าใครรุกใครรับ กายกับซิน? :really2:
:pig4:นะคะ :กอด1: แรงๆ
-
เปิดเผยอย่างเป็นทางการ :m4:
-
ชอบใจที่ซู้ดที่กายกับซินคบกันแล้ว
แต่ฟ้ามันหวงจริงไรจริงนะ ขอให้หวงได้ตลอดเถอะ
กลัวจะทิ้งไปช่วยจี้อีก
-
ฟ้าประทานช่างซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง แต่ที่เด็ดสุดก็คือซันนี่ที่มีวิธีการจัดการประคับประคองให้ผ่านไปได้นี่แหละที่เจ๋งกว่า
-
ครั้งแรกเลยหรือป่าวที่เอี้ยฟ้ามันพูดประโยคยาวๆ พูดได้นานๆติดๆกัน
และแสดงความคิดความรู้สึกออกมามากกว่าทุกๆครั้ง เง้อออ
ซันนี่ทุ่มเทขนาดนี้ เอี้ยฟ้าก็เรียนรู้ทำความเข้าใจกับวิธีบอกรักแสดงความรักตอบแทนซันนี่ให้มากๆด้วยน้า
ซิินกับสกาย ฮ่าๆๆ แหม สกายเอ้ย อยากได้จูบจากซิน ยังต้องใช้วิธีน้อยใจเอาคนนุ้นคนนี้มาอ้าง กร๊ากกก
ดีนะที่เป็นซิน ยังไงก็ทั่วถึง ฮ่าๆๆ สุดยอดดด ชอบฉากที่เอี้ยฟ้ามานั่งตรงกลางขวางระหว่างแฝดอ่ะ
แล้วแฝดก็หันหน้ามองกันแล้วทำนองว่าเออเข้าใจก็ได้ฟร่ะ ถ้าสบายใจก็ปล่อยมันไป อะไรแบบนั้น ฮ่าๆ
จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไปน้าา รออ่านตอนต่อไปค่าา สู้ๆ
:กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ><
เขิลเปงบ้าเลยจิงๆ อย่าแบบนี้บ่นนะเค้าเขิล >< น่ารักงะ
กวน มึน ฮาได้โล่จิงๆ :laugh: :laugh:
-
โอวววว ในที่สุดก็อ่านทันแว้ววว
ปฏิกิริยาตอบสนองแบบไม่รู้ตัวของนายฟ้าประทานนี่แอบน่ากลัวอ่า
หึงแล้วทำร้ายร่างกายคนรัก
แต่ตอนที่แฝดโดนจับแยกตอนจูบกันนี่ได้ใจมาก
เหมือนโดนจับแยกคู่รักยังไงยังงั้น
-
ว้าว กายคบกับซินแล้ว
-
ยิ้มแก้มแทบแตก อิอิ ตกลงกายแกเป็นรับหรอกรึเนี่ย 55555+
เอี้ยฟ้า หึง โหดดดดดดด
-
ตกลงซินกับกายใคร
เป็นเมะกันแน่เนี่ย :m21:
-
มาต่อให้ได้อมยิ้ม
:pig4:
-
ตกลงสกายนี่จะโดรซินกดใช่ปะเนี่ย :laugh:
-
เป็นเรื่องที่เอิ่มม อธิบายยากจริงจัง 555
แฝดกับฟ้า มีปมเยอะดีเนอะ เหลือยังไม่เคลียร์อีกตั้งหลายอย่าง (รึเปล่า)
อ่านวันเดียวจบ ยอดมาก *0* (ชมตัวเองก่อน)
สนุกแล้วก็น่าติดตามมาก ๆ แต่คนเราย่อมมีคนสำคัญกว่าด้วยกันทั้งนั้นแนะ
แต่เคืองฟ้านะ ทำซะซันนี่คิ้วแตกเลย แรงไปนะ 555
เหมือนเด็กที่แบบ คล้ายกับ2บุคคลิกอะ อาจจะเป็นเพราะเรื่องของจี้กับเรื่องราวตอนเด็ก ๆ ด้วยรึเปล่า
ที่ทำให้ฟ้าเป็นแบบนั้น น่าสงสารเนอะ แต่พอโตมานิ น่ากลัว 5555
ติดตามตอนต่อไปน้าา *0*
-
:z1: :z1:5555555555555 ฟ้าน่ากลัว
-
ฟ้า..
ความรู้สึกรักแรงเกลียดแรงแบบนี้
มันกลัวนะลูก
ให้ซันนี่ค่อย ๆ สอนนะคะ
ค่อย ๆ เรียนรู้ไป ไม่ยากหรอกนะฟ้านะ :กอด1:
ซินนนน
แน่ใจเหรอว่าจะกดกายน่ะ :m20:
-
รูปน่ารักอ่ะ..
-
ซินนนน มาทั่วถึงกับฉันบ้างเส้ :impress2:
-
ฮา ซินกับซันนี่5555 :m4:
ฟ้าน่ากลัว(มาก) :o
โอ๊ะ ร้อยหน้าพอดี :mc4:
-
ตกลงซินจะกดสกายเหรอเนี่ย 555
-
555555555+ สกายเคะเหรอ โอ้มายก็อดดด 5555+
แต่ฟ้า น่ากลัวไปน้า หรือสายเลือดมันแรงงง???
แต่ซันน่ารักมากกกกกกก หวานขนาดนี้ยอมอะ
-
ซันนี่กับซินร้อนแรงมาก!! ต่อหน้าไอลูกเป็ดกับสกายสุดหล่อเลยนะนั่น :pighaun:
ลูกเป็ดน่ารัก อยากได้มาเลี้ยงที่บ้านซักตัว :impress2:
ปอลิง กระบองเพชรอึดขนาดนั้นยังตาย แล้วต้นกุหลาบหินลูกป๊า(?) มันจะไปเหลืออา๊ร๊ายย<<<วิบัติเพื่อเสียง :jul3:
-
:-[ อ่านตอนนี้จบ รู้สึกว่าชอบฟ้าประทานจัง :-[
-
อ่านวันเดียว รวดเดียวสามสิบสามตอน ถึุกไป๊
แต่อ่านแล้วหยุดไ่ม่ได้เลยจริงๆ ที่จริงแล้วที่ซินรุกคืบได้ขนาดนี้ เพราะเมะของเราแรด ต้องแรงกว่าคุณเซเมะใช่มะ?
หัวใจจะวายตามสกายจริงๆ โถ โถ
ส่วนอารมณ์คุณพระเอกนี่ก็เอิ่มม หึงได้น่ากลัวมากๆ
แต่ถูกหึงชัดๆมันก็ไม่ได้แย่หรอก น่ารักดี ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปค๊าบ
-
สกาย แฟนนาย ทั่วถึงไปนะ
กุหลาบ แกปลูกเก่งมาก เป็นป๊า ที่มีลูกดกเต็มระเบียงเชียวนะ
-
:haun4:ซินเซียร์น่ารักอ่ะ
-
ทั่วถึง จริงๆ ซินเซียร์ ก๊ากกกก กายอย่าได้น้อยใจ ต่อไป จะได้เต็มๆ
-
ส่งเมล์ไปจองแล้ว :mc4:
-
Chapter :: Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ (IV)
มันจะฟังดูบ้าเกินไปไหม..
ถ้าผมจะบอกว่ารู้สึกดีที่มีโอกาสได้ ‘หัวแตก’..?
ไม่เรอะ? ..ปกติผมก็บ้าอยู่แล้ว? ...อ้อ.. เข้าใจๆ.....อรั๊ยยยย~ ปากร้ายอ่ะ! คนอ่านนิสัยไม่ดี บุ่ยๆ T3
แต่เอาเหอะ ถึงสกายจะบ้า สกายก็เป็นคนดีนะครับทุกคน~ ไม่เคยฉกชิงวิ่งปล้นใคร ไม่เป็นภัยต่อสังคมหรอกนะเออ อิอิ..
กลับเข้าเรื่องต่อดีกว่า ..คือเมื่อเย็นวานหลังจากที่ผมกับซินตัวแสบ รวมทั้งไอ้ซันกับไอ้’จารย์หงอก และคุณพี่ซอลฟากับภรรยาหัวโล้นๆ(เอ่อ..รู้สึกว่าจะชื่อ ‘ยูริ’ น่ะ) ไปส่งคุณแม่ริต้ากับน้องหนูนางแบบผมแดงที่สนามบินสุวรรณภูมิเรียบร้อยแล้วใช่มะ? จากนั้นพวกเราทั้งหมดก็ไปต่อกันที่ผับแห่งหนึ่งซึ่งมีปาร์ตี้วันเกิดของแม่หญิงชิฮัว(ดาวมหาลัยและเพื่อนเก่าของแฝด ..ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกลุ่มไอ้’จารย์หงอกด้วย) ...แล้วก็มีเรื่อง
อย่างที่ทุกคนคงรู้...ว่าผมหัวแตก...เย็บสด(กรุณาอย่าสะกดผิด) 14 เข็ม
ที่แตกก็เพราะเอาหัวเข้าไปรับขวดแทนไอ้ตัวแสบซิน... อันที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่ว่าผมอยากจะเป็นฮีโร่แบบโง่ๆ หรอกนะ ผมไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น ถึงจะบ้าแต่ว่าไม่โง่นะเออ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ..ก็ใครจะอยากเจ็บตัวบ้างล่ะ? ไม่มีหรอก แล้วผมก็ไม่ได้เป็นมาโซฯด้วย ..ผมแค่กะจังหวะพลาดไปหน่อยเท่านั้นเอง มันก็เหมือนตอนก่อนหน้าโน้นที่ผมเคยเอาพุงเข้าไปรับมีด และก่อนหน้านี้ที่ผมเคยเอาหน้าเข้าไปรับหมัดแทนมันอยู่เนืองๆ นั่นล่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตัวเองเจ็บ ที่คิดตอนนั้นก็แค่ไม่อยากให้ไอ้ตัวแสบของผมเจ็บ แล้วสุดท้ายคนที่เจ็บก็เลยกลายมาเป็นผมซะงั้น...เรื่องมันก็ประมาณนี้
แต่ที่ผมบอกว่าหัวแตกแล้วรู้สึกดีนี่ก็เพราะ... เพราะผมกำลังใจดี อารมณ์ดี และหน้าตาดีไง ฮ่ะๆๆ(..อันหลังสุดนี่เกี่ยวรึเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่ามันจริงที่สุด กร๊ากกก) ..อ่ะ จริงจังๆ คืองี้...ก็ตั้งแต่ที่ผมหัวแตก ซินก็เฝ้าพะเน้าพะนอดูแลเอาใจใส่ผมไม่ห่าง เรียกว่าผมแทบไม่ต้องขยับตัวทำอะไรเองเลยล่ะ กายอยากได้อะไรเดี๋ยวซินหามาให้ได้หมด! ...แหม ถ้ามันจะดูแลกันดีขนาดนี้นะ ผมล่ะอยากจะหัวแตกสักปีละ 365 วันเลยเชียว ฮะฮะ..
จริงๆ นะ.. อย่าหาว่าโม้หรืออะไร ผมไม่เคยเห็นซินมันเป็นแบบนี้มาก่อน ยกเว้นแค่ตอนที่ไอ้ซันป่วยเท่านั้น ...แบบนี้มันหมายความว่ายังไง? ก็หมายความว่าผมสำคัญสำหรับมันไม่แพ้ไอ้ซันยังไงล่ะ ชะละล่า! (เข้าข้างตัวเองมากไปเปล่าไม่รู้ แต่ผมจะเชื่อแบบนี้แล้วกัน มันมีความสุขดี ฮ่ะๆๆ) ..นี่แหล่ะคือสาเหตุที่ผมอดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจไม่ได้ ที่ตัวเองหัวแตกน่ะ แต่จะออกนอกหน้ามากไม่ได้เด็ดๆ เพราะแทนที่มันจะสงสารเห็นใจ เดี๋ยวมันจะหมั่นไส้พาลเตะผมซ้ำแทน ไม่เอาๆ นาทีนี้ต้องแสร้งตีหน้าเศร้าสำออยเข้าเส้นไว้ก่อน อิอิ
“ตัวรุมๆ ปวดหัวรึเปล่า?” น้ำเสียงห่วงใยดังขึ้นหลังจากเตียงข้างที่ผมนอนซมอยู่ยวบลงพร้อมกับมือของใครบางคนที่เอื้อมมาจับๆ คลำๆ แถวหัวแถวคอผมอยู่ครู่หนึ่ง
“อือออ..” ผมช้อนตาละห้อยขึ้นมองคนถามพลางตอบออกไปด้วยเสียงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเต็มกำลังทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรมากมายนอกจากระบมแผลเท่านั้น(ตอแหลจริงเลยเรา~)
“งั้นเดี๋ยวไปเอายามาให้นะ..” ซินว่าก่อนจะทำท่าลุกขึ้น แต่ถูกผมคว้าข้อมือเอาไว้ได้ก่อน เจ้านั่นเลยหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
ผมส่ายหัว ก่อนว่า “เพิ่งกินไปยังไม่ถึงสี่ชั่วโมงเลย”
“เหรอ..” ซินทำหน้าลังเล “งั้นทำไงดี?”
“นอน.. นอนกันเหอะ ง่วงแล้วอ่ะ” ผมพูดอ้อนๆ
ก็นะ.. นานๆ ทีจะมีโอกาสทำตัวงุ้งงิ้งง้องแง้งแบบนี้กับซินบ้าง ตามประสาคน(แอบ)รัก ขอหน่อยแล้วกัน ..นี่สำคัญคือตอนนี้มันจะตีสี่อยู่รอมร่อแล้ว
“อืม งั้นนอนกัน” ซินยิ้มใจดี แล้วช่วยดึงผ้าห่มมาคลุมตัวผม(แต่ไม่เห็นจูจุ๊บราตรีสวัสดิ์แฮะ แง เค้าอยากได้อ่ะ เค้าอยากได้จูจุ๊บ~!) จากนั้นจึงเอื้อมมือไปกดเปิดไฟหัวเตียง แล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ ก่อนกลับมาหยิบหมอนเพื่อเอาลงไปนอนข้างเตียง...ที่เดียวกับที่ผมนอนประจำเวลาซินมาค้างด้วย
“จะนอนตรงนั้นเหรอ?” ผมพลิกตัวตะแคงข้าง หันไปถามคนที่เตรียมล้มตัวลงนอน
“อือ..” ซินตอบง่ายๆ พลางจัดหมอน จัดผ้าปูนอน
“ได้เหรอ?” ผมถามอีก คราวนี้ซินแค่ยักไหล่
ผมเลยลองพูดหยั่งเชิง “มันเจ็บตัวนะ”
“แค่คืนเดียวคงไม่เป็นไร” ตอนนี้ซินทิ้งตัวลงนอนเรียบร้อยแล้ว
แต่ผมยังนอนขมวดคิ้วมองมันอยู่ และสุดท้ายก็อดปากพูดไม่ได้ “มานอนบนนี้มั้ย?”
“ฮื่อ.. วันนี้มึงเจ็บ นอนบนเตียงไปเหอะ กูนอนข้างล่างได้” ซินพูดโดยไม่ได้ลืมตา
“..........”
“..........”
“ซิน..”
“อะไร? ไหนว่าง่วง? ไม่นอนซักทีล่ะ?” เสียงถามกลับมาเรียบๆ ไม่ได้มีวี่แววหาเรื่องหรือหงุดหงิดแต่อย่างใด ผมเลยใจชื้นกล้าพูดต่อ
“นอนพื้นมันเจ็บตัวจริงๆ นะ”
“อือ”
“มันนอนไม่สบายหรอกนะ”
“เออ”
“ตื่นมาพรุ่งนี้ระบมไม่รู้ด้วยนะ”
“เหอะน่า..”
“ซิน..”
“อะไรอีกวะ?” เหมือนไอ้ตัวแสบของผมจะเริ่มรำคาญขึ้นมาบ้างแล้วตอนนี้
“มานอนบนเตียงเหอะ”
“กูไม่เอาเปรียบคนเจ็บหรอกน่า มึงเจ็บมึงก็นอนเงียบๆ ไป หายเมื่อไหร่ค่อยมานอนข้างล่างเหมือนเดิม ถึงตอนนั้นกูจะไม่แย่งที่มึงเลย...จริงๆ” ซินว่ายาวเหยียด
“แล้วใครบอกว่ากูจะลงไปนอนข้างล่างล่ะ..” ผมบ่นอุบอิบ แต่ก็ดังพอที่อีกคนจะได้ยิน
“เออ งั้นก็หุบตูดแล้วนอนซะที!” ซินพูดแบบรำคาญเต็มแก่
“มานอนบนเตียงเหอะ” ผมยังยืนยันเจตนารมณ์เดิม
คราวนี้ซินผุดลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางหัวเสีย “อะไรของมึงเนี่ย เชี่ยกาย? กูบอกแล้วไงว่าไม่เอาเปรียบคนเจ็บ แล้วมึงก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ลงมานอนข้างล่าง แล้วจะเรียกกูขึ้นไปทำห่าเหวอะไรวะ?”
“ก็นอนด้วยกันไง”
“..........” ซินเงียบไป มันนั่งมองหน้าผมอยู่พักหนึ่งก่อนจะล้มตัวลงนอนตามเดิม แต่คราวนี้มันนอนตะแคงหันหลังให้ผมคล้ายกับต้องการบอกกลายๆ ว่าอยากจบบทสนทนาทั้งหมดในค่ำคืนนี้แล้ว “มึงนอนไปเหอะ กูนอนตรงนี้แหล่ะ ..เดี๋ยวก็เช้าแล้ว”
“ซิน...” แต่ผมยังไม่คิดจะยอมแพ้
“..........”
“ซิน...”
“..........”
“..รังเกียจกูขนาดนั้นเลยเหรอ?” ผมตัดสินใจถามสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจมานานออกไป
และนั่นทำให้ซินยอมพลิกตัวหันกลับมาคุยกับผมอีกครั้ง “หมายความว่าไง? ทำไมถึงถามแบบนั้น?”
“ก็กูคิดเหตุผมอื่นไม่ออก.. เตียงกูก็ไม่ได้แคบขนาดที่จะนอนด้วยกันสองคนไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่มาค้างที่นี่มึงก็แยกที่นอนตลอดทั้งที่ไม่จำเป็น..”
“มันจำเป็น!” ซินสวนขึ้นทั้งที่ผมยังพูดไม่ทันจบ มันผุดลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง “มันจำเป็น..สำหรับกู มึงไม่เข้าใจหรอก กาย..”
“งั้นก็อธิบายให้กูเข้าใจดิ เราเป็น..เป็น...เป็นเพื่อนกัน...ไม่ใช่เหรอ?” เสียงผมแผ่วลงในตอนท้าย
ผมไม่ได้อยากพูดคำว่า ‘เพื่อน’ ออกไปเลย คำว่า ‘เพื่อน’ ที่ผมเคยชอบที่สุด พยายามทุกทางเพื่อให้ตัวเองเข้าไปยืนในตำแหน่งนั้นสำหรับซินให้ได้ แต่ตอนนี้...มันไม่ใช่...เพราะตอนนี้ผมไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนกับมัน...ไม่อยากเป็นแค่นั้น
แต่นอกจากสถานะนั้นแล้วผมก็ไม่แน่ใจว่าจะมีสถานะไหนให้ผมเป็นได้อีก? ..ในตอนนี้
ถึงช่วงวันสองวันนี้ซินจะมีท่าทีที่แปลกไป...ที่ทำให้ผมดีใจ...และอยากคิดเข้าข้างตัวเอง...แต่มันก็ยังไม่ได้มีอะไรชัดเจนระหว่างพวกเรา ..ผมคงจะเหมารวมเหมือนอย่างที่ตัวเองอยากให้เป็นคนเดียวไม่ได้หรอก
ความบ้าของผมยังคงมีลิมิตของมันอยู่..
“ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน..” ซินรับคำเสียงเบา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูดสบตากับผมจริงจัง “..แต่มึงจะโกรธมั้ย ถ้าตอนนี้กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงแล้ว สกาย?”
“....!!....”
ผมไม่รู้ว่าคำถามนั่นหมายความว่ายังไง? ผมต้องการคำไหนก็ได้มาช่วยขยายความให้มันฟังเข้าใจง่ายกว่านี้ แต่...แต่สมองของผมมันกลับประมวลผลไปในทางลบจนจิตใจเริ่มสั่นไหวเพราะความรู้สึกเลวร้ายเข้าจู่โจม..
ทำไม? ทำไมถึงพูดแบบนั้น?
ไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม? มันหมายความว่าไง?
หมายความว่ามันไม่อยากจะคบกับคนอย่างผมต่อไปแล้วงั้นเหรอ?
เราจะเลิกคบกัน? ไม่เป็นเพื่อนกัน? ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้วอย่างนั้นงั้นเหรอ?
ที่พูดมานั่นต้องการจะบอกแบบนั้นใช่มั้ย? ใช่รึเปล่า?
ไม่เอานะ! ..ผม..ยัง..ผม...ไม่..ผม.....
“ซิน...กู...มึง..” ผมพยายามจะบังคับเสียงไม่ให้สั่น บังคับให้มันฟังปกติที่สุด แต่ดูเหมือนผมจะทำไม่ค่อยสำเร็จเท่าที่ควร มันยังคงฟังดูสั่น และขอบตาผมก็เริ่มร้อนผ่าว “มึงจะไม่เป็นเพื่อนกับกู...แล้วเหรอ?”
“ถ้ามึงอนุญาต” แต่ซินยังคงพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้ามั่นคงเช่นเดิม
ผมเม้มปากแน่น ก่อนกลั้นใจถามต่อ “แล้วถ้า...ถ้ากู..ไม่อนุญาตล่ะ..?”
“...........” ความนิ่งของซินไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อนเลย
“ซิน...กู...” ผมพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับนึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไร สมองผมมันเหมือนอยากจะลาพักร้อนตั้งแต่ได้ยินคำถามนั้นของซินแล้ว
“..มึงจะโกรธมั้ย ถ้าตอนนี้กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงแล้ว สกาย?”
ทำไม? ทำไมถึงพูดแบบนั้น? มันหมายความว่ายังไงกันแน่??
“กูจะไม่ฝืนใจมึงหรอก กาย..” ในที่สุดซินก็พูดออกมา แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นสักนิด “แต่กูก็จะไม่เลิกล้มความตั้งใจง่ายๆ เหมือนกัน”
“..........”
“กูต้องทำให้มึงคิดเหมือนกูให้ได้” ซินบอกน้ำเสียงหนักแน่นด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง พลิกตัวหันหลังให้ผมเช่นเดิม ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมต้องนอนตาค้างทั้งคืนออกมา..
“เพราะกูชอบมึงจริงๆ”
“...!!!...”
ห๊ะ?! อะไรนะ?!!!
“หือ...?”
พอผมออกมาจากห้องน้ำหลังเข้าไปทำธุระส่วนตัวในยามเช้า(ตรู่) ก็เห็นไอ้ตัวแสบที่ยืนยันว่าจะนอนที่พื้น แถมยังทำผมตาค้างทั้งคืน แอบปีนขึ้นมานอนหลับสบายอยู่บนเตียง กางแขนกางแขนขาเสียเต็มที่ขนาดนั้น ..ท่าทางจะคิดถึงที่นอนนุ่มๆ เต็มแก่แล้วสิ ฮ่ะๆๆ
“จริงๆ เล้ย~...” ถึงจะถอนหายใจลากยาว แต่ผมกลับยิ้มกว้างพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงและนั่งลงมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่นอนค่ำอยู่อย่างอารมณ์ดี
ก็ทำไมจะไม่อารมณ์ดีล่ะ? ในเมื่อ...
“เพราะกูชอบมึงจริงๆ”
..แบบนี้ต่อให้ต้องตาค้างไปอีกสามคืนติด ผมก็แน่ใจว่าผมยังลั้ลลาได้สบาย ไม่คิดเหวี่ยงคิดวีนใครเพราะความอดนอนให้เสียอารมณ์หรอก อิอิ
“ซิน...ซิน...ซิน~...” ผมเอ่ยเรียกชื่อคนหลับเล่นเป็นทำนองเพลง ขณะเอื้อมมือไปจับผมสีทองเส้นหนาที่แผ่กระจายปรกเสี้ยวหน้าด้านข้างออกให้เจ้าตัว
“ถ้าคำว่า ‘ชอบ’ ของเรา มันความหมายเดียวกัน....” ผมลากปลายนิ้วชี้และนิ้วกลางอย่างแผ่วเบาไปตามขมับ แนวคิ้วเข้มที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ สันจมูกโด่ง ลงมาถึงปลายจมูก ปิดท้ายริมฝีปากนิ่มสีชมพูอมส้มของอีกฝ่าย และจิลเย็นเยียบ ..ก่อนจะเอามาแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง แล้วยิ้มกว้างจนตาแทบปิด
“กูจะคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้ใช่มั้ย...ซิน...ซิน...ซิน~”
“ชะอุ้ย!”
มันเป็นเวลาสายมากแล้ว.. ขณะที่ผมกำลังยืนคนข้าวต้มในหม้อ ปากก็จ้อคุยโทรศัพท์กับไอ้ซันไป เลยไม่ทันสังเกตว่ามีใครอีกคนกำลังมองอยู่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่วางสายไปแล้วและรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ พอเหลียวไปมองก็ต้องสะดุ้ง เพราะที่มาของความเสียว เอ้ย ความรู้สึกของการถูกจับจ้องก็คือสายตากลุ้มกริ่มสีน้ำตาลใสของคนที่กำลังนั่งเท้าคางอมยิ้ม หัวชี้โด่เด่ อยู่ตรงโต๊ะที่ปกติผมใช้นั่งกินข้าวนั่นล่ะ ..มาไงเนี่ย?
“ตื่นแล้วเหรอ? ..ไม่ส่งเสียงเลยนะ” ผมพูดเบาๆ แล้วหันกลับไปคนข้าวในหม้อต่อ ..มันเขินๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ ยิ่งคิดถึงคำพูดที่ได้ยินเมื่อคืน ยิ่งเห็นสายตาเจ้าชู้กรุ่มกริ่มที่มองมา..ก็อยากจะบิดตัวเป็นเกลียวซัก 360 องศาให้สาสมกับความเขินอาย อรั๊ยยยยย อารมณ์สาวน้อยได้อีก สกาย~
“ซันนี่โทรมาเหรอ?” เจ้านั่นไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามผมกลับพร้อมเสียงหัวเราะลงคอเบาๆ
“อือ.. มันโทรมาถามว่ามึงเป็นไงมั่ง” ผมตอบทั้งที่ไม่ได้หันกลับไปมองคู่สนทนา
“แล้วมันเป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า มันบอกสบายดี”
“อืม.. แล้วนั่นทำอะไรกิน?”
“ข้าวต้มปลากะพง”
“มีปลากะพงด้วย?” เสียงทางนั้นครางถามเบาๆ
“อือ ซื้อมาแช่ตู้เย็นไว้หลายวันแล้ว ยังไม่มีโอกาสได้กินซักที ..ไปล้างหน้าแปรงฟันดิไป เดี๋ยวมากินข้าวกัน” พูดไปก็ยิ้มเขินกับตัวเองไป รู้สึกเหมือนเป็นภรรยาที่ตื่นขึ้นมาเตรียมกับข้าวกับปลาให้สามียังไงไม่รู้สิ อรั๊ยๆ~
...หือ? ภรรยา? ...ภรรยาก็แปลว่า ‘เมีย’ อ่ะดิ? ...นี่ตกลงสกายจะเป็นเมียซินยังงั้นเหรอ....?
เมีย...งั้นเหรอ?
เมีย...
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!! ......แล้วมันต้องทำอะไรมั่งวะเนี่ย?! เกิดมายังไม่เคยเป็นเมียใครมาก่อนเลย!!
“อือ..” สิ้นเสียงรับคำผมก็ได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้ พอหันไปมองก็เห็นหลังมันไวๆ หายเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“...........” ผมเลยหันกลับมามองเข้าต้มในหม้อพลางขมวดคิ้วเพราะกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
..เป็นเมียนี่มัน...ดีป่ะวะ?..
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่.. ซินออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันปิดแค่ช่วงล่าง ขณะที่ผมกำลังจัดการตระเตรียมข้าวต้มปลากะพงขึ้นตั้งโต๊ะ ..ทั้งที่เป็นสภาพที่ธรรมดามาก ไม่ว่าจะไปค้างห้องมันหรือห้องผมซินก็มักจะออกมาจากห้องน้ำในสภาพนี้เป็นปกติ ผมเองก็เห็นหลายครั้งจนชินตา
แต่...วันนี้ผมกลับรู้สึกแปลกตาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ก็..ไม่รู้ดิ แต่ผมรู้สึกว่ามันดูเซ็กซี่ยังไงชอบกล ..หยดน้ำใสยังเกาะพราวตามผิวเนื้อสีแทนสวย..ที่ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวคงจงใจไปตากแดดให้มันเกรียมด้วยตัวของตัวเอง รูปร่างสมส่วนเห็นมัดกล้ามแต่ละจุดชัดเจน..แต่ไม่มากเกินงาม ผมเดทร็อคถูกมัดรวบสูงรวมกันไว้ ประกอบกับท่าทางที่กำลังก้มๆ เงยๆ ลื้อหาเสื้อผ้า(ของมัน)ในตู้ของผม ช่วยเผยให้เห็นต้นคอเนียนพร้อมรอยสักรูปพระอาทิตย์ที่ใจกลางดวงมีอักษร S หันสลับข้างชนกัน...ซึ่งไม่ใช่ภาพที่เห็นได้บ่อยนัก...
นั่นทำให้ผมเผลอมองจนเกือบลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่อีกฝ่ายหันมาถามหากางเกงบ็อกเซอร์ของตัวเองที่เคยเอามาทิ้งไว้ที่ห้องของผมนั่นล่ะ
“เอ้อ..ดู..ลิ้นชักล่างสุด..ดิ” ผมเอ่ยตอบไปตะกุกตะกักเพราะไม่ทันตั้งตัว
ซินยกยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก สายตาที่มองมาดูเจ้าเล่ห์เหมือนกับกำลังจะบอกว่า ‘รู้นะ ว่าแอบมองอยู่’ ..นั่นทำเอาผมถึงกับใจหายใจคว่ำ แต่ความเป็นจริงก็คือซินหันกลับไปลื้อลิ้นชักหาตามที่ผมบอกโดยไม่ได้พูดอะไร ผมจึงลอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอก แล้วกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ แต่ตาก็ไม่วายแอบมองมันเป็นระยะๆ อยู่ดี
ระหว่างกินข้าวเราพูดคุยกันน้อยมากจนแทบนับคำได้ ส่วนใหญ่เน้นแอบมองกันไปแอบมองกันมามากกว่า ..จากที่ลอบสังเกตมาพักหนึ่งนะ ผมบอกได้เลยว่าไม่ใช่แค่ผมที่รู้สึกประหม่าเขินกับบรรยากาศที่แปลกไประหว่างพวกเราหรอก ซินเองก็ดูจะเกร็งไม่น้อยเหมือนกัน แต่มันพยายามทำตัวชิว ทำตาเจ้าชู้กลบเกลื่อนไปงั้นเอง เพราะพอผมลองทำใจกล้าผมจ้องตามันตรงๆ มันเองก็เป็นฝ่ายหลบตาไปบ้างเหมือนกัน ..แต่พอมันกลับมาสู้ตาอีกครั้ง ก็เป็นผมเองที่วูบหลบ
ก็..ไม่รู้เหมือนกัน..ว่าตัวเองทำหน้ายังไง รู้แต่ว่ามีความสุขเหมือนกำลังวิ่งเล่นเริงร่าอยู่บนสวนเฮเดนก็ไม่ปาน แต่เป็นสุขที่ยังไม่ถึงขีดสุดสักเท่าไหร่ วิ่งๆ ไปก็เหมือนจะสะดุดยอดไม้ยอดหญ้าบ้างไรบ้าง นั่นคงเป็นเพราะมันมีบางอย่างที่ยังรบกวนใจผมอยู่เล็กๆ ..ก็แค่เล็กๆ เท่านั้นแหล่ะ
...ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นเมียซินได้มั้ยเท่านั้นเอง...
หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วเราก็มานอนกลิ้งตีพุงอยู่บนพื้นห้องพลางหาหนังมาเปิดดูไปพลาง ..เรื่องอะไรน่ะเหรอ? ‘อัลวิน แอนด์ เดอะชิฟมังค์’ น่ะ รู้สึกจะดูไปสามรอบเป็นอย่างต่ำแล้วด้วย หนังการ์ตูนนี่เป็นอะไรที่ซินโปรดปรานมากพอๆ กับป๊อกกี้รสช็อคโกแล็ตเลยล่ะ และผมก็รู้ดีมากจนไปสรรหามาไว้ที่ห้องแทบครบทุกเรื่องที่ฮอลลีวูดทำออกมา เพื่อเอาไว้เป็นข้ออ้างให้ซินมาเยี่ยมเยียนห้องผมบ่อยๆ ด้วยล่ะ กรั่กๆๆ
ซินนั่งดูหนังไป ผมก็นั่งดูหน้าซินไป พอซินมองมา ผมก็เสมองไปทางอื่นตามฟอร์ม แต่ซินมันคงรู้แหล่ะ เพราะผมยินมันหัวเราะลงคอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางมุมห้อง ผมมองตามไปก็เห็นมันคว้ากีตาร์ตัวเก่ากึกที่ผมซื้อมือสองมาตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ เวลาเหงาๆ ไม่มีอะไรทำผมก็เอามันมาเกาเล่นแก้เซ็งไป แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นเท่าไหร่...เพราะไม่ค่อยเหงาน่ะ อิอิ
ไอ้ตัวแสบของผมเดินกลับมาพร้อมกีตาร์ของผม แต่มันไม่ได้กลับมานั่งที่เดิม มันเปลี่ยนไปนั่งไขว่ห้างตรงปลายเตียงแทน นั่นทำให้ผมต้องแหงนหน้ากระพริบตามองปริบๆ เพราะไม่คิดว่าอยู่ดีๆ มันจะมีอารมณ์สุนทรีอยากเล่นกีตาร์ขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยตอนนี้
“...ยิ้มของเธอ..มันช่างหวาน...เธอยิ้มให้กันแบบนั้นหมายความว่าไง?” ซินเริ่มร้องท่อนแรกก่อนจะดีดกีตาร์ซะอีก มันยกยิ้มมุมปากพลางยักคิ้วให้ผมด้วยท่าทางกลุ้มกริ่มตลอดเวลาที่ร้อง “สายตาเธอมันช่างซึ้ง...แบบนี้ก็คงต้องคิดว่าเธอมีใจ...เธอรักกัน?”
ซินเลิกคิ้วกับท่อนสุดท้ายคล้ายต้องการถามผมตามนั้น..
“เธอยังไม่ทันได้พูดหรอก...แต่ที่เห็นก็ดูจะหมายความอย่างนั้น”
ขณะที่ร้องซินไม่ได้ละสายตาไปจากผมเลย..
“เดาใจไว้แล้วว่าเธอรักฉันแบบที่ฉันรัก...ผิดถูกไม่รู้คนเดียวที่รู้คือเธอเท่านั้น...ช่วยบอกสักนิดทุกเรื่องที่คิดทุกเรื่องที่ฝัน...ตรงใจเธอนั้นไม่ใช่แค่ฉันรักเธอฝ่ายเดียว”
และผมเองก็ไม่อาจละสายตาไปจากซินเหมือนกัน
“รักเธอ..รักจริง...หวังให้เธอมีใจ โวว..”
สายตาเจ้าชู้ทรงเสน่ห์นั่น.. ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน ความสนใจแรกของสาวๆ ถึงพุ่งเป้าไปซินก่อนจะเป็นผม เพราะถ้าเป็นผมที่ถูกจับจ้องด้วยสายตาแบบนั้น...ผมก็คงไม่คิดจะหันไปมองทางอื่นเหมือนกัน ..อย่างตอนนี้..
“รักกัน...ใช่ไหม...หวังว่าคงเดาถูก..”
“..ถูก...” ผมตอบทันทีที่เพลงจบ พร้อมทั้งยิ้มกว้างโดยไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป..
..และนั่นก็ทำให้ผมได้รับรอยยิ้มที่กว้างไม่แพ้กันตอบกลับมา...
TBC. :z2:
สกาย...ผู้ชายสายพันธุ์สตรอว์เบอร์รี่ :laugh:
Sky : อ่ะ หืม.. Sincere : อืม.. ขาวนะ
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/sky-1.gif) vs (http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/sin.gif)
แล้วก็ hSS เปิดจองหนังสือแล้วจ้า~!! :mc4:
รายละเอียดอยู่หน้าแรกเนาะ เมล์ไปจองกันก่อนได้
ส่วนใครที่เมล์มาแล้ว เราจะตอบเมล์กลับทีเดียวตอนที่เปิดโอนแล้วนะจ๊ะ
-
อ๊ากกกกกก ซินบอกชอบแล้ว ><
สกายอึ้งไปเลย อิอิ
รออีก 50 นะคะ รอเวลาที่จะตกลงเป็นแฟนกัน -///-
-
กายยยยย แรดดจริงเลยยยนะแกเพิ่งเคยอ่านเมะแบบกาย
-
น้องกายยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3:
หนูอย่าทำให้อาเจ๊หวั่นใจสิจ้ะ
เป็นเมะที่เข้มแข็งหน่อยสิ
อย่าอ่อนไหวเกินเหตุ
แค่นี้เจ๊ก็ใจตุ้มๆต่อมๆ
กลัวหนูจะเจริญรอยตามยูริคนงามเข้าไปทุกทีๆ
:m29:
เจ๊ยังหวังและฝันใฝ่ให้สกายสุดที่รัก
เป็นเมะที่น่ารักของคนอ่านนะจ้ะ
อย่าเสียอธิปไตยล่ะ!!!
o17
-
นั่นไง....นั่นงายยยยยย~
ป๋าซินเริ่มแล้วว้อย
หนูสกายจะทำยังไงล่ะคราวนี้
ฮะฮะ ป๋าซินสุดยอดจริงๆ
-
:z3บอกไปแล้วๆ
-
อยากได้แต่ตังไม่พอหงะ
-
:impress2:บอกไปแล้ว นายแน่มากซิน เหอๆ
-
...เพิ่งรับรู้...
ว่าซินจะพูดได้ตรงขนาดนี้..
-
ซินเซียร์นายแน่และแมนมากกกก :laugh:เล่นเอาสกายเหวอไปเลยยย
-
น้องสกาย อึ้งแดรกไปแล้ววว :pigha2:
-
อิกายอิแรด นั่งบีบน้ำตา ทำตัวพ่อไม่เข้าใจอยู่นั้น
โอยยยย เมียในอนาคตแกนี่มันช่างแมนจริงอะไรจริง
อยากจะรู้เหลือเกินว่ามันจะกดกันอีท่าไหน :laugh: :laugh: :laugh: เมะแรดกับเคะแมนเนี่ย
-
:z3: :z3:
ค้างงงง
-
รออีก 50 สุดท้ายอยู่นะคะ
สกายจะบื้อไปอีกนานไหมเนี่ย
กระโจนลงไปฟัดซะเลยดิ
ซินจะได้ยำเละกลับมาไง (หัวเราะ)
-
โอย ตายๆๆๆ สกายน่ารักเกินไปแล้วค่า ><
-
เอ๋ คนไหนจะเป็นเคะเมะแน่
สกายโดนซินรุกจีบซะงั้น
-
+1 ให้
รูปโดนมากกกกกกกกกกก o13
:pig4:
-
ซินแมนอะ 555 หลังจากเริ่มหมดอารมณ์กับอีฟ้าไป เลยหันมานิยมคู่นี้แทน กร๊ากกกก ใจง่ายจริงกรู 5555
-
:serius2:ทำเค้าค้างอะ :z13:
สกายโดนแน่ๆอะงานนี้ซินเอาจริงแล้ว :o8:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
รู้สึกว่าสกายนี่ตอแหลเก่งขึ้นทุกวัน
และไม่น่าจะกดซินได้เลย
แต่ว่าให้เป็นรุกที่แรดๆก็ดีนะ
แปลกดีไม่ค่อยมีแบบนี้
:z1: :z1:
-
ซิน ชิงบอกก่อน สกายอีกเว้ย
ชอบคู่นี้จังเลย แอบชอบ มากกว่าคู่หลักอีกนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
รอ อีก 50 ที่เหลือนะจ้า ลุ้นๆๆๆๆ
-
:-[ อร๊ายยย เขินจัง
ตกลงคู่นี้ใครเคะใครเมะละเนี่ยยย
:angry2:คนเขียนใจร้ายอะ ไม่ลงให้ครบอะ
-
กายน่ารักนะนั่น ที่ไม่อยากให้ซินเจ็บ เพราะรักซินสินะ แล้วกายก็ช่างคิดไปได้นะนั่น ซินไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย แต่ก็ดีแล้วให้ซินพูดออกมาแบบนี้ กายได้ยินแบบนี้แล้วจะว่ายังไงนะ
-
:o8: :o8: :o8:
ซิน นายแน่มาก หัวใจวายแทนกายไปเบยแจ้
-
:กอด1:กายเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
ซินรุกใหญ่แล้ว
-
โอ๊ะ ช้ดเจน คริคริ รออีก50 ><
-
:give2: สกาย แรดนะ ฮ่าๆๆ
-
แหม ซินไฟเขียวชัดเจนซะขนาดนี้ คุณกายยังงงอะไรอีกอ่าคะ
ดับเครื่องชนโลด
-
สกายยยยย. เจ๊ไม่ไหวแล้ว :o8: :o8:
ซินรุกหนัก ขนาดนี้ :laugh: เป็นแฟนกันเลยเทอะ
P.S. งี้ก็หมายความว่า ถ้านอนเตียงเดียวกัน มันจะ :z1:
-
ซินเซียร์ นายเกรียนอะ 5555555+
แต่สกายเกรียนกว่า 55555+
สรุปใจตรงกันแล้วทำไรอยู่ๆๆๆ 555555+
-
ฮาาาาา
ภาพสุดท้ายเป็นอะไรที่ฮามาก ฮ่าๆ ><! (ก๊ากกก)
ผู้ชายพันธุ์สตรอเบอรี่..
..เอิ้ว..ไม่อยากเป็นเมีย พันธุ์สตรอเบอรี่แบบนี้จะเป็นซะมีไหวหรอ? =w= หึๆ
(แอบอยากเห็นซินอยู่ข้างบน..แบบซันนี่น่ะนะ ฮ่าๆ)
ตอนนี้ก็...แหม่..=w=
ให้อารมณ์ร้องเพลงจีบ...สุดยอดค่ะ ฮ่าๆ
-
มันเขิน ๆ ยังไงไม่รู้ 55555 ตอนร้องเพลงเนี่ยยย
กายนีให้อารมณ์แบบการ์ตูนผู้หญิงตาหวานดีอะ
เพ้อเจ้อดีแท้ 555 ><
เขินนนนนนน :o8: :o8:
-
ฮ่า ฮ่า หน้าสกายมันสตอจริงงง ได้เป็นเมียซินแน่ ๆ เลยแก
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3:
มีแววจริงๆด้วย
น้องสกายจะหักหลังเจ๊แล้วเหรออออออออออออออออออออออ
:sad4:
แต่เจ๊จะพยายามนะน้องกาย
กระซิกๆ o7
-
อะนะ คู่นี้ตกลงใครรับบทไหนเนี่ย 5555 :o8:
-
สกายสาวน้อยไปป่ะ แฮ่ดดีจริงๆ
ซินอยู่ด้วยคงไม่มีเหงาหรอก
ฟ้าประทานก็เกรียน สกายก็แฮ่ด
บ้าบอจริงๆ พระเอกเรื่องนี้
-
ตกลงสกายจะยอมเป็นเมียใช่รึเปล่าเนีย
ทำตัวเหมือนสาวน้อยในการ์ตูนตาหวาน
เข้าไปทุกทีแล้ว
-
พึ่งได้อ่านอ่ะครับ
ชอบมากกกกกกกก
ได้ใจสุดๆเลยอ่ะครับ
เป็นคนที่ชอบเรื่องเกี่ยวกับฝาแฝดอ่ะครับ
จะรอตอนต่อไปนะครับ
-
:m3: :m3: :m3:
-
จะแบบไหนไม่รู้แต่รับตำแหน่งแร่ดสุดในปฐพีไปครองเลยลูกสกาย
5555555555555555
ภาพประกอบเหมาะจนหัวเราะท้องแข็งเลยเนี่ย
-
สกายยย อย่าเพิ่งคิดเปลี่ยนฝั่งเด้ ทำใจให้เข้มแข็งหน่อยพวก
ท่องไว้ กูเมะ กูเมะ กูเมะ!!!!!
:กอด1: ท่านปรมาจารย์เอี้ยฟ้า มาลากคออิลูกศิษย์ไปติวด่วนๆค่า :กอด1:
-
รอตอนนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
อั๊ยยะ!!! สกายคนดีจะกลายพันธุ์รึ!!!? :m30:
ปกตอฉากนี้ต้องเป็นกายที่เล่นกีตาร์แล้วร้องเพลงไม่ใช่เอะ มันดูกลับๆกันชอบกล? :m28:
รอเด็กชายฟ้าประทานมามอบความฟินให้กับผู้อ่านอยู่นะ :m3:
-
:laugh: :laugh:
กร๊ากกกกกกกกกกก มันแรดกว่าชะนีอย่างตรูอีกอินังสกาย สะดิ้ง เขินอายสุดฤทธิ์
ส่วนพี่ซิน ก็นะ แมร่งจะแมนไปไหน แอร๊ยยยยยย หยอด ร้องเพลงจีบ :o8: :o8:
แต่เอาหว่ะ อย่างน้อย อินังกายมันก็เริ่มคิดได้ว่ามันไม่อยากเป็นเมีย :jul3:
-
หลงรัก สกายซะเเล้วสิเรา
อิอิ ผู้ชาย ตอแหลนิดๆๆ มันน่ารักดีเนอะๆ
-
สกายทำไมหนูถึงคิดว่าต้องเป็นเมียหละ
ยอมซะตั้งแต่ยังไม่มีใครขอเลยนะเธอ
-
สกายดูยังคงกังวลอยู่นะนั่น แต่ซินนี่ไม่ค่อยเลยนะ รุกสกายไม่หยุดไม่หย่อนเลยนะนั่น
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่น้าาาาไม่อยากให้กายเป็นวงกลม!
รับไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ย *แดดิ้น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กายแกสาวแตกมากกกก ฮ่าๆ
ไม่นะๆ หวังว่าคงไม่มีการสลับขั้วกันเกิดขึ้น ฮ่าๆ
-
ลงไปดิ้นตาย ฟังเพลงเดาใจ ของลาบานูน
พร้อมอ่านไปด้วยนี่มัน ฟิน ~
ฮ่ะๆ สกาย นายจะเป็นเมียซิน จริงเหรอ
อ๊ากกกกก เปิดจองแล้ว ~ นั่งนับตังค์ตัวเอง :o11:
แง ~ :sad4: ตังค์ไม่พอ เก็บด่วนนนนนน !
-
ออร่า เคะ แอบแผ่ซ่านนะกาย
อย่าเชียว ๆ เข้มแข็งหน่อย ๆ 55
-
:o8: อาการที่เหมือนจะสตรอเล็กๆน้อยๆของสกายนั้น มันช่างน่ารักขนาด~ :-[
แต่อิชั้นก็หวังว่าจะเห็นอิกายมันเจริญรอยตามอาจารย์ของมัน เป็น คิง ออฟ เมะ ให้ได้นะ สกาย!! :fire:
-
ศรีภรรยาทีดี จริง จริง :laugh:สกายของเจ๊
ว่าแต่ ตรงลงกายมันจะเป็นเมียช่ายมะ ขนาดยังไม่เป็นยังแรดขนาดนี้
P.S. ไม่ว่ากายจะเป็นเมีย หรือสามี เจ๊ก็ได้ทั้งนั้นแหละ :z1:
-
ฮาอ่ะ สกายผู้ชายสายพันธ์สตอเบอร์รี่
-
อื้มมมม ตกลงใคร รุก ใครรับอ่ะ
-
:o8:
มาร้องเพลงให้ฟังมั่งดิ
-
เข้าทางสกายพอดีเลยสินะ :impress2:
:กอด1:
-
:-[อร๊ายยยยย อิจฉาคู่นี้จัง
-
สกาย น่ารักมว๊ากกกกก..
-
-////////////- ตกลงสกายจะเป็นภรรยาจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย?
ลังเลแบบนี้มันไม่ค่อยดีนะสกาย~~~ ฮ่าๆๆๆ
ส่วนซินก็ยังแมนแบบต่อเนื่อง แต่ก็นะ เคะไม่ไหวหรอก โดนสกายแย่งซีนไปหมดแล้วนี่ ฮ่าๆๆ
-
สกายยย
แรดเหลือเกินนนนนนน :z1: :z1: :3123:
-
Chapter :: 34 :: พี่คิริน?
“ไงมึง? ทำได้มั้ย?” ผมถามยิ้มๆ ยักคิ้วเย้ยๆ ใส่อีเมย์บีที่เพิ่งเดินหัวฟูหน้าเป็นตูดลงจากตึกเรียนมา
เมื่อกี๊พวกเราขึ้นไปสอบพร้อมกัน มันเป็นวิชาเลือกของทางคณะ ผมกับเมย์เลยได้ลงเรียนด้วยกัน แต่ผมทำเสร็จก่อนก็เลยลงมานั่งรอมันข้างล่าง ที่โต๊ะหินตัวประจำแหล่ะ ซินกับไอ้กายก็อยู่ด้วย วันนี้ไอ้สองตัวนี้มีสอบตอนบ่ายทีเดียว วิชาเดียว แต่รีบออกจากบ้านมานั่งติวหนังสือกันก่อน
เอ้อ.. ถึงจะไม่ค่อยได้พูดถึงเท่าไหร่ แต่พวกผมก็ยังเรียนกันอยู่นะครับ(ฮ่ะๆๆ) และตอนนี้ก็กำลังอยู่ในช่วงสัปดาห์ของการสอบไฟนอลแล้วด้วย เลยดูหน้าดำคร่ำเครียดไปตามๆ กัน..
ถ้าถามถึงสถานการณ์หลังจากเกิดเรื่องเกิดราวคราวนั้นก็...กลับสู่ปรกติแล้วล่ะ ..อย่างว่าแหล่ะ มันผ่านมาตั้งเกือบสองวีคแล้วนี่ ที่ใครเขาว่าคนไทยลืมง่ายท่าจะเป็นเรื่องจริง เหอๆ ..ถึงช่วงที่เกิดเรื่องใหม่ๆ ทุกคนในมหาลัยจะทำท่าขยาดหวาดกลัวพวกเรา(ฝาแฝด)เพราะข่าวที่หน่วยข่าว(ไม่เคย)กรองประจำคณะและมหาลัยของผมคาบมากระจายหลังจากเกิดเรื่องแบบไม่ทันข้ามคืนก็เหอะ ..แต่พอเวลาผ่านไป ทุกคนก็ได้ประจักษ์แจ้งแก่สายตาตัวเองว่า..ผมกับพี่ชายที่เคยได้ชื่อว่าเป็น ‘แฝดนรก’ สุดเกเรคู่นั้น จริงๆ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจาก ‘ซันซัน’ และ ‘(ตัว)แสบซิน’ ที่พวกเขารู้จักกันดี.. พวกเขาเลยสรุปกันเอาเองว่ามันคงจะเป็นแค่ข่าวลือเกินจริง ผมกับซินอาจจะร้าย แต่คงไม่ได้เลวอย่างที่เคยได้ยินมา ..ทุกอย่างก็เลยกลับสู่ปรกติสุขอย่างที่เห็น
แต่ไอ้พวกที่จ้องจะมาระรานหรือลองของก็มีบ้างเหมือนกันนะ ประปราย แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการดำเนินชีวิตประจำวันของพวกผมสักเท่าไหร่หรอก ..ก็แค่พวกแมลงหวี่แมลงวัน
“เชอะ!” พอเมย์มันเห็นผม มันก็สะบัดหน้าพรืดอย่างคนแสนงอน ก่อนจะแหกปากร้องเพลงแทนการตอบคำถามตามปกติมนุษย์ซะงั้น ..ตามอารมณ์มันไม่ทันเลยทีเดียว
“จบได้แล้ว หยุดได้แล้ว หมดไปแล้ว...”
ถ้าร้องเพลงอย่างเดียวก็คงจะไม่ใช่เมย์บีแน่ๆ มันทั้งทำสีหน้าปวดไต..เอ่อ..ใจ อ้าปากกว้างเกินจริง ออกเสียงสำเนียงเว่อร์ๆ แถมยังทำไม้ทำมือ ขยับคอยึกยักๆ ประกอบด้วย ..เรียกว่าแอ็คติ้งนี่ไม่แพ้เจ้าของเพลงอย่าง หวาย kamikaze เลยทีเดียว
“พอได้แล้ว สอบเสร็จแล้ว อย่ารื้อฟื้น~” มันขมวดคิ้วพยักหน้าใส่ผมเหมือนกึ่งถามกึ่งขอร้อง ก่อนจะไล่มองไปทางสกายและซินเซียร์ที่นั่งหัวเราะอยู่อีกฟากของโต๊ะด้วย “...ขอฉันคิดเรื่องอื่นๆ ใช้ชีวิตแบบส่วนตัว...ได้ไหม?”
..จ้ะ แม่ซุป’ตาร์ ฮ่ะๆๆ ผมล่ะฮาหน้ามันจริงๆ ให้ดิ้นตาย
“ก็ไม่ต้องรับรู้ ฉันรอลอก ลอกเธอแทบตาย...ก็ไม่ต้องรับรู้ ทำร้ายฉัน ร้ายแรงเท่าไหร่...ก็ไม่ต้องรับรู้ ทิ้งฉันแล้ว ฉันจะทำได้ไหม...รู้ไปก็เท่าน้าน อ๊ะ อ๊านนน~” ..มีลูกคอด้วยเว้ย ฮ่าๆๆๆ
แต่ที่ฮากว่าท่าทางและเสียงร้องของมันก็เห็นจะเป็นเนื้อหาในเพลงที่มันแปลงเองร้องเองนี่ล่ะ เข้ากะชีวิตมันสุดๆ
ไม่อยากจะเล่าเลยว่าตอนกำลังสอบอีเมย์แมร่งจ้องจะลอกผมลูกเดียว เพราะข้อสอบเป็นแบบช้อยส์ และมันก็นั่งห่างจากผมไม่เท่าไหร่ แถมยังได้ข้อสอบชุดเดียวกันอีก ประกายตามันวิบวับขึ้นมาทันทีเลยแหล่ะตอนที่รู้เรื่องนี้ ..แล้วถ้าแค่สองข้อสามข้อหรือห้าหกข้อผมจะไม่อะไรเลยนะ แต่อีนี่แม่งถามตั้งแต่ข้อแรกไล่เรื่อยมาจนถึงข้อยี่สิบกว่า หนักๆ เข้าผมชักรำคาญ บวกกับหมั่นไส้เพราะตอนก่อนขึ้นสอบบอกให้มันอ่านมันก็เอาแต่จิ้มบีบีจึ้กๆ ปากก็บอกว่าวิชานี้กระจอก หลับตากาก็ถูก ไม่ต้องอ่านหรอก ..แล้วเป็นไงล่ะ? กระจอกเทศตัวบ๊ะเลิ่มเลยใช่ไหมมึง?
พอถึงข้อหลังๆ ผมเลยทำเป็นไม่ได้ยินเสียงมัน รีบอ่าน รีบตอบ แล้วรีบหนีออกจากห้องสอบมานั่งรออยู่ข้างล่างอย่างที่เห็นนี่ล่ะ
“..แค่คะแนนที่หล่นหาย แค่วิชานึงผ่านไป...เมื่อต้องเข้าสอบ..ถึงทุกครั้งสู้จนหมดแรง..ยังไงคงจะมีบางทีมันก็เอฟฟฟ(F)...” อีเมย์ยังคงมุ่งมั่นระบายความในใจผ่านเสียงเพลงต่อไป ขณะที่ซินกับไอ้กายหัวร่องอหายกันไปแล้ว
“ก็แค่น้ำตาที่มันไหล...แค่นอนพัก..ไม่นานมันก็สร้างใหม่...หยดที่เสียให้กับเธอไป..บอกเลยฉันก็แค่เสียใจ..แต่ไม่แคร์”
ปัง!.. ผมที่นั่งหัวเราะสะใจอยู่ถึงกับสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ เมย์บีมันก็ตบโต๊ะเสียงดัง ทำสีหน้าจริงจัง ชี้หน้าผมอย่างมาดหมาย ก่อนเอ่ยเอื้อนท่อนสุดท้ายออกมา
“เมื่อจะไปไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแต่จำไว้ ..รู้ไหมว่าเธอได้ทำ...พลาดไปแล้ววววววววว~” ปิดท้ายด้วยเสียงกะเทยโหยหวนที่เรียกเสียงโห่ฮาหัวเราะกลิ้งจากบรรดาญาติพี่น้องร่วมคณะที่นั่งติวนั่งเม้าส์อยู่โต๊ะรอบๆ ข้างได้เป็นอย่างดี
ฮ่าๆๆ อีนี่มันฮาจริงจัง ขนาดมันเครียดอยู่นะเนี่ย
“กูถามจริงเหอะ ช่วงนี้มึงแชตกับใครนักหนาวะ?” ในที่สุดผมก็ถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว เมื่อลงมานั่งได้พักเดียวก็เห็นอีเมย์หยิบบีบีขึ้นมาจิ้มอีกแล้ว “เห็นว่างเป็นไม่ได้เลย ต้องหยิบบีบีขึ้นมากดตลอดๆ”
“เออ! หนังสือหนังหาก็ไม่รู้จักอ่าน ..ชักนิสัยเสียแล้วนะมึงเนี่ย” ไอ้กายเงยหน้าจากชี้ทมาร่วมสำทับอีกแรง “กูว่ามึงขายบีบี แล้วซื้อ อาม่า มาใช้ดีกว่ามั้ย? เผื่อพฤติกรรมจะดีขึ้น”
“กูก็อ่านเหอะ แต่วิชาเมื่อกี๊กูไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้นี่หว่า ได้ยินว่าออกช้อยส์ด้วย กูเลยชิลล์..ไปนี้ดดด..นึง” ยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งพูดเสียงอุบอิบเบาลงไปทุกทีตามประสาคนมีชนักปักหลัง
“รู้ไหมว่าเธอได้ทำ...พลาดไปแล้ววววววว~” ซินได้ทีเลียนเสียงโหยหวนของเมย์ขึ้นมาเรียกเสียงหัวเราะอีกรอบ และคนถูกล้อเลียนก็ทำค้อนประหลับ ประเหลือกไม่พอใจ ..เลยยิ่งฮากันไปใหญ่
“แล้วตกลงมึงคุยกับใครแน่?” ผมถามอีกหลังจากหยุดหัวเราะได้แล้ว
“เดี๋ยวนี้มีอะไรไม่ค่อยเล่าให้พวกกูฟังเลยนะ งุบงิบอุบอิบอยู่คนเดียวเลย อีเม้ย” ซินเอาบ้าง
“มึงหัดมีความลับเหรอ อีอาจ?” ไอ้กายช่วยกันไซโคอีกแรง
เมย์บีที่ทนแรงกดดันและสายตาจับผิดไม่ค่อยไหวอยู่แล้วก็เลยแว้ดออกมาเสียงดัง “แล้วทีพวกมึงล่ะ เคยมีเวลาให้กูบ้างมั้ย? ..อีกาย? ..หือ อีแฝด? โดยเฉพาะมึงเลย อีซันซัน ตั้งแต่มีผัวเป็นตัวเป็นตะ..อุ๊บส์!!”
ผมพุ่งตัวเข้าไปอุดปากมันโดยอัตโนมัติ มันดิ้นอึกอักแบบคนขาดอากาศแต่ผมยังไม่ยอมปล่อย.. ก็เรื่องอะไรจะปล่อยให้มันพล่ามต่อล่ะ? เสียงก็ไม่ได้เบานะนี่ แถมที่นี่มันก็เป็นใต้ตึกคณะอีก ไอ้พวกที่นั่งอยู่รอบๆ ที่ทำเหมือนกำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออยู่นั่น ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วพวกมันอาจจะกำลังตั้งใจเงี่ยหูฟังพวกผมคุยกันอยู่ก็ได้ ‘หน้าต่างมีหู ประตูมีลูกบิด’ น่ะเคยได้ยินกันไหม?(..เอ๊ะ? ไม่ใช่แบบนี้เหรอ? เออน่ะ! ก็คงประมาณนี้แหล่ะ)
และที่สำคัญเลย...มึงพูดอะร้ายยยยย~?! อีเชี่ยเมย์ มึงพูดอะไรได้แสลงรูหูกูมากครับ! ไม่อยากมีปากไว้กินแทะกระดูกไก่แล้วใช่ไหม? เดี๋ยวปั๊ด! หึยยยย..
“เฮ้ยๆ มึง.. ผ่อนแรงบ้างก็ได้ อีอาจมันจะตายแล้วนั่น” ไอ้กายร้องเตือนขณะพยายามแกะมือผมออกจากปากอีเมย์ ..คงห่วงว่าผมจะทำฆาตกรรมเพื่อนในวัยเด็กของมันด้วยฝ่ามือล่ะมั้ง
“อื้อๆๆๆๆ” อีเมย์ส่งเสียงอื้ออึง เริ่มดิ้นปั้ดๆ หน้าตาแดงก่ำ ..เอ่อ สงสัยว่าผมจะจริงจังเกินไปนะเนี่ย ท่าทางมันเหมือนคนใกล้จะตายแล้วจริงๆ ว่ะ
สุดท้ายผมก็เลยต้องยอมปล่อยมันไปด้วยความจำใจ แต่ก็ยังไม่วายคาดโทษมันไว้ “มึงพูดดีๆ นะ อีเมย์ พูดดีๆ ..แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“ฮึ!” คนถูกขู่ค้อนควับใส่ผม แล้วหันไปไอค่อกแค่กอีกทาง
ท่าทางน่าสงสารอยู่เหมือนกัน...แต่ก็แค่นิดเดียวเองแหล่ะ
“สรุปคือตอนนี้มึงเป็นกะเทยขาดความอบอุ่น..เหรอ อีเม้ย?” ซินพยายามจะประมวลผลจากข้อมูลที่ได้มา
“พวกกูขอโทษแล้วกันที่ลืมใส่ใจมึง” ไอ้กายพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ถ้ามีปัญหาอะไรมึงมาปรึกษากูได้เสมอนะ” ผมพูดบ้าง แม้จะยังไม่ค่อยสบอารมณ์จากสิ่งที่เพิ่งได้ยินไป แต่ที่ผมพูดไปก็ออกมาจากใจจริงๆ
“มึงเป็นเพื่อนกู” ซินพูดตบท้ายหนักแน่น
“พวกมึง..” เมย์บีลุกขึ้นยืน ทำหน้าซาบซึ้งสุดประมาณ มันยกปรายนิ้วกรีดกายปาดน้ำตาที่ปริ่มอยู่ตรงหัวตาออก อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างก็พอดีกับเสียงเตือนของ BBM ดังขึ้น มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันที ก่อนจะรีบนั่งลงตามเดิมแล้วก้มหน้าก้มตาพิมพ์ตอบกลับไป
“....??....” ทิ้งพวกผมสามคนเอ๋อแดก ได้แต่มองหน้ากันไปมาตาปริบๆ
เฮ้ย! พวกกูอุตส่าห์ทำซึ้ง แต่มึงแค่ข้อความเข้าก็ลืมพวกกูเลยเรอะ? น่าหมั่นไส้เกินไปแล้ว!
ผั้วะ! ผั้วะ! ผั้วะ! เสียงกะโหลกกะเทยโดนตบสามครั้งรวดจากสามฝ่ามือดังขึ้นไล่ๆ กัน ตามมาด้วยเสียงโหยหวนชวนให้ซ้ำอีกสักสองทีแบบเน้นๆ ของเจ้าของกะโหลก
“โอ๊ยยยยยยย~ ..พวกมึงตีกูทำไม? อีพวกบ้า สันดานหมา รังแกแม้แต่กะเทยตัวเล็กๆ ที่ไม่มีทางสู้! อีหูหมี!!” ด่าเป็นชุดทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า
“แมร่งคุยกับใครวะ? เอามาดูดิ๊?” ไอ้กายไม่พูดพร่ำทำเพลง มันเข้าไปแย่งบีบีจากมือเจ้าของทันที
“เฮ้ยยยย เอาคืนมานะ!” อีเมย์พยายามจะยื้อคืน แต่สกายก็รีบส่งต่อให้ซิน และซินก็ส่งต่อมาให้ผม แล้วผมก็ส่งต่อกลับไปให้ไอ้กายอีกที ตอนนี้มันเลยกลายเป็นเกมกะเทยชิงบีบีไป(..เมย์มันเตี้ยที่สุดในกลุ่มเราแล้ว เวลาเล่นกันแบบนี้ก็สนุกพวกผมล่ะ ฮ่ะๆๆ)
แต่ก่อนส่งไปให้ไอ้กายผมทันได้อ่านนะว่าอีเมย์บีมันขึ้นสเตตัสว่า.. ‘อย่ายอมเสียตูด เพื่อพิสูจน์รักแท้!!’ ..น่ะ
“ล้างตีนต้องใช้สบู่ ล้างคนเจ้าชู้ต้องใช้ส้นตีน! ...ใครวะ? รุนแรงอ่ะ” ไอ้กายอ่านสเตตัสของคู่สนทนาของอีเมย์พลางทำหน้าแหย
“เอามานี่!” ก่อนจะวนไปถึงซินอีกรอบ เมย์บีก็เข้ามาแย่งกลับคืนไปจนได้
“แต่ดิสเพลย์น่ารักดี เพื่อนสาวมึงเหรอ?” ซินถาม
“ก็นังชะนีสวยเพื่อนเก่ามึงไง จำไม่ได้เหรอ อีซิน?”
ซินทำหน้านึกก่อนจะหันมามองหน้าผม แล้วหันไปทางอีเมย์อีกที “ชิฮัว?”
“เออ!” อีเมย์กระแทกเสียงตอบก่อนจะก้มหน้าจิ้มบีบีตอบอีกฝ่ายไปอีก ปากก็บ่นพึมพำ “อะไรของพวกมึงเนี่ย เพื่อตัวเองแท้ๆ ยังจำไม่ได้ สมองอ่ะ”
ชิฮัวเองหรอกเหรอ? เหอๆ ผมไม่แปลกใจเลยเมื่อรู้ว่าใครคือเจ้าของ สเตตัสโหดสัสนั่น..
“เพราะกูมองผ่านๆ หรอก” ซินแก้ตัวพลางแอบจิกกัดศัตรูเก่าไปด้วย “แถมในรูปก็เหมือนจะดูดีกว่าตัวจริงอีก..”
“แล้วพวกมึงคุยอะไรกันนักหนา?” ไอ้กายถาม
“ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมถามด้วย
“ก็ตั้งแต่คืนที่เกิดเรื่องนั่นแหล่ะ” อีเมย์ปากตอบพวกเราไป มือก็กดตอบ ชิฮัวไป ..ช่างแยกประสาทได้ดีจริงๆ
“ที่คุยนี่ก็เพราะมันชอบบีบีมาปรึกษากูเรื่องนี่นั่นอยู่เรื่อย โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย ดูเหมือนมันยังนอยด์เรื่องแฟนเก่ามันไม่หาย พอมีคนนู้นคนนี้เข้ามาจีบ มันก็ดันยึดกูเป็นสิราณีประจำตัวซะงั้น”
“ยัยนั่นไม่รู้รึไงว่าตัวมึงเองก็ยังเอาตัวไม่รอดเลย?” ซินว่าเหยียดๆ
“ยังหาเป็นของตัวเองไม่ได้เลยซ้ากกกคน” ไอ้กายส่ายหน้าแล้วยักไหล่
“ช่ายยยยย” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“เพราะกูเลือกเหอะ!” เมย์เงยหน้าขึ้นมาเถียง “เห็นแบบนี้ก็กูเลือกเหอะ! ถึงจะอยากมีผัว แต่กูก็รู้จักรักนวลสงวนตัวยิ่งกว่าแม่หญิงเรไรอีกนะเว้ย!”
“โอโฮะ..” ผมหลุดปากออกมาแกนๆ
“ถ้าไม่เจอคนที่ใช่ กูยอมอยู่ยงคงกระพันสองหมื่นปีอย่างที่พวกมึงเคยพูดไว้เลย” อีเมย์พูดอย่างแน่วแน่
ได้ยินไอ้กายพึมพำว่า ‘กูจะรอดู’
“จะกลับรึยัง ซันนี่?” เสียงทุ้มคุ้นหูที่ดังขึ้นเรียกร้องความสนใจให้ผมหันไปมองยังที่มา
แต่ไม่ทันได้พูดตอบโต้อะไร สำเนียงดัดจริตของอีเมย์ก็แหลนแทรกขึ้นมาก่อน “พี่ฌานจะกลับแล้วเหรอฮะ?”
ทั้งน้ำเสียงและหน้าตาระริกระรี้ได้อีกมึง ท่าทางมึงนี่ไม่เหมือนคนที่จะยอมอยู่โยงสองหมื่นปีอย่างที่บอกเมื่อกี๊เลยนะ อีเมย์บี้!
“ครับ” แบรี่ตอบพลางแจกยิ้มเป็นมิตรประจำตัว แค่นั้นก็ทำเอาอีเมย์ถึงกลับเคลิ้มจนเข้าโหมดฝันกลางวันไปเรียบร้อยแล้ว
ผมเก็บข้าวเก็บของ ลุกเดินไปยืนข้างแบรี่ แล้วหันมาล่ำลาอีกสามตัวที่ยังต้องสอบต่อ ขณะที่ผมสอบหมดแล้ว(สำหรับวันนี้) “กูไปแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
“เออ แล้วเจอกัน” ไอ้กายว่า
“แล้วเจอกันอีกนะฮะ พี่ฌาน~” อีเมย์พูดเพ้อๆ
“ฝันถึงพี่บ้างนะ ฮันนี่~” ซินพูดพลางยิ้มกว้าง
ผมยิ้มรับขันๆ ก่อนจะเดินจากมา..
ผมไปค้างคอนโดแบรี่มาหลายวันแล้วล่ะ เพราะมันสะดวกเวลาติวหนังสือ ถ้ามาติวกับเพื่อนๆ พี่ๆ ที่คณะผมก็จะมากับแบรี่ หรือถ้าขี้เกียจก็ให้แบรี่ติวให้ที่ห้องเลย เพราะยังไงเราก็เรียนเสคเดียวกันอยู่แล้ว ข้อสอบแบบที่ผมต้องทำ แบรี่ก็ผ่านมาหมดแล้วทั้งนั้น สงสัยอะไรก็ถามได้หมด และแบรี่ก็ตอบได้หมดเช่นเดียวกัน ..ผมล่ะคิดว่าตัวเองโชคดีชะมัด
ขณะที่ซินกับสกายก็ค้างด้วยกันตลอด ที่คอนโดผมบ้าง ที่หอไอ้กายบ้างสลับไปมาแบบนี้เป็นวีคแล้ว ..ก็เรียนเสคเดียวกัน สอบห้องเดียวกัน แถมยังเป็นแฟนกันอีก เรียกว่าพวกมันอยู่ด้วยกันแทบ 24 ชั่วโมงเลยล่ะช่วงนี้
แต่ก็นะ...ช่วงข้าวใหม่ปลามันก็เงี้ย ฮ่ะๆ
ส่วนเมย์บี.. ไม่ใช่ว่าไม่มีใครสนใจมันหรอกนะ แล้วมันก็ไม่ได้อยู่คนเดียวเป็นหมาหัวเน่าด้วย รูมเมทมันก็มี(สปีชี่ย์เดียวกับมันแหล่ะ) เพื่อนสาวมันก็มี(ยั้วเยี้ยเหอะ) ไหนจะเพื่อนร่วมเสคมันอีก(..จริงๆ แล้วมันมีเพื่อนเยอะกว่าเพื่อนพวกผมสามคนรวมกันด้วยซ้ำ) ผมรู้ว่ามันก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรนักหรอกที่ช่วงนี้ห่างๆ จากพวกผมไปบ้างน่ะ คงแค่บ่นไปเรื่อยตามประสามันแหล่ะ
“วันนี้พี่ว่าจะไปฟิสเนต.. จะไปกับพี่รึเปล่า?” แบรี่หันมาถามหลังจากที่เราขับรถออกนอกมหาลัยมาแล้ว
“อือ ไปดิ” ผมพยักหน้าตอบ ไปออกกำลังกายบ้างก็ดี ช่วงนี้ยิ่งมีเรื่องบ่อยๆ อยู่ เดี๋ยวร่างกายจะฝืดหมด “..ที่ไหนอ่ะ?”
“แถวๆ คอนโดพี่แหล่ะ เป็นฟิสเนตของคนรู้จักน่ะ” แบรี่ตอบ “ไม่รู้ว่าซันนี่จำได้มั้ยนะ? แต่พี่เค้าเคยเป็นกัปตันทีมรักบี้ของโรงเรียนเก่าเราน่ะ แก่กว่าพี่ปีนึง..”
กัปตันทีมรักบี้? ถ้าแก่กว่าแบรี่ปีนึง...ก็ต้องแก่กว่าผมสองปีสินะ?
อืม....นึกไม่ออกเลยแฮะ
“ชื่อ พี่คิริน น่ะ”
พี่คิริน...?
“ตกลงพี่ซอลเค้าไม่กลับแล้วเหรอ?” แบรี่เอ่ยถามผมในขณะที่เรากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของฟิตเนส
“อือ บางทีอาจจะอยู่ยาวถึงคริสต์มาสเลยก็ได้..” ผมตอบเซ็งๆ เมื่อนึกว่าอาจจะได้อาศัยร่วมบ้านกับซอลลี่ตั้งเกือบสองเดือน ..มันเป็นโชคดีของซอลลี่ที่งานของชาเนลมีอันต้องเลื่อนออกไปก่อนอย่างไม่มีกำหนด หมอนั่นก็เลยได้มีเวลาอยู่กับหวานใจอย่างไอ้ยูริอีกหลายวัน
แต่มันเป็นโชคร้ายของผมกับซิน..
“แล้วอาริต้าไม่ว่าอะไรเหรอ?”
งงไหมที่แบรี่เรียกแม่ของผมว่า ‘อา’ ขณะที่ผมก็เรียกแม่ของแบรี่ว่า ‘อา’ เหมือนกัน? ..เรื่องนี้ไม่มีอะไรซับซ้อน ไม่ต้องไปคิดให้ปวดหัวก็ได้ ก็แค่มาดามผู้สูงวัยไม่ยอมรับในความเป็นจริงเท่านั้นเอง ..เดือดร้อนลูกหลานต้องมานั่งเรียงลำดับญาติกันใหม่ตามความพึงใจของเจ้าตัวน่ะ
“ถึงงานนี้เลื่อน แต่คิวงานอื่นๆ ก็น่าจะมีอีกยาวเป็นหางว่าวเลยไม่ใช่เหรอ?” แบรี่ตั้งข้อสังเกตอีก
“ไม่มีหรอก..” ผมยักไหล่ “ดูเหมือนเจ้าตัวจะวางแผนหยุดยาวไว้ตั้งแต่แรกแล้วน่ะ พองานสุดท้ายถูกเลื่อนออกไปก็สบายแฮเลยทีนี้”
“อ้อ..” แบรี่พยักหน้ารับรู้ หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินนำผมออกจากห้องแต่งตัว “เอ้อ..จริงสิ พักนี้พี่ไม่ค่อยเห็นแฟนเราเลย ..หายไปไหนเหรอ?”
!.. คำถามใหม่ของแบรี่ทำเอาผมเผลอชะงักเท้าโดยอัตโนมัติ ยืนทำหน้า ปูเลี่ยน ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยเมื่อแบรี่หันกลับมาเลิกคิ้วมอง
คือ.. จะว่ายังไงดีล่ะ? ถึงผมจะยอมรับกับคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทว่าเอี้ยฟ้าเป็นอะไรกับผม และต่อให้แม่หรือซอลลี่จะชอบเรียกแทนเอี้ยฟ้าว่า ‘แฟนของผม’ อยู่บ่อยๆ เวลาที่เราคุยกัน ผมก็ไม่เคยรู้สึกตะขิดตะขวงใจอะไรนะ
แต่พอคนที่เรียกแบบนั้นเป็นแบรี่...ไม่รู้ทำไมฟังแล้วมันถึงได้ชวนให้จั๊กจี้รูหูยังไงชอบกล กึ๋ยยย..
“..ก็ปกติเห็นเดินตามกันตลอด” แบรี่พูดต่อ พลางหัวเราะลงคอเบาๆ “เหมือนอะไรนะ? ‘แม่เป็ดกับลูกเป็ด’..ใช่มั้ย? ที่เค้าเรียกกัน?”
อ่ะนะ เดี๋ยวนี้ใครๆ เขาก็พากันเรียกคู่ผมอย่างนี้ทั้งนั้นแหล่ะ กลายเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับใหม่ประจำมหาลัยไปซะแล้ว..
“เห็นบอกว่ายุ่งๆ น่ะ” ผมตอบแล้วเดินแซงหน้าแบรี่ไป
“อืม ช่วงชอบนี่นะ” แบรี่พยักหน้าเข้าใจพลางเดินตามหลังมา “เรียนคณะเภสัชใช่มั้ย? คงจะต้องอ่านหนังสือโหดกันพอควร..”
ผมไม่คิดว่าข้อสันนิษฐานนั่นจะถูกต้องนักหรอก.. เอี้ยฟ้ากับตำราเรียนเนี่ยนะ? ..นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ ถึงหัวหงอกๆ ของมันจะดูคงแก่เรียนดีก็เหอะ แต่ลักษณะท่าทางรวมทั้งหน้าตาของมันเนี่ย ..ไม่เหมือนเลยจริงๆ
ที่สำคัญคือมีวันนึงก่อนหน้านี้ที่ผมบังเอิญเจอกับไอ้แว่นและไอ้หน้าตี๋เพื่อนของมัน(ผมลืมชื่อพวกมันไปอีกแล้ว) แล้วไอ้พวกนั้นก็ดันมาถามผมว่าช่วงนี้เอี้ยฟ้าหายไปไหน? ไม่เห็นมาติวด้วยกันเลย พวกมันนึกว่าไอ้นั่นมัวมาขลุกอยู่กับผมจนไม่ยอมไปอ่านหนังสือสอบ
แต่ขอโทษเหอะ! ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน?
แต่พอตอนมันโทรมา และผมถามว่าช่วงนี้มันทำอะไรอยู่? มันก็หลีกเลี่ยงที่จะตอบตรงๆ บอกแค่ว่ายุ่งๆ และคิดถึง(กลิ่น)ของผมมาก อยากเจอ(..แต่ก็ไม่เห็นโผล่มาเจอสักที) ผมก็เลยไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรมาก ไม่อยากบอกก็อย่าบอกเหอะ เดี๋ยวจะหาว่าผมจุกจิกจู้จี้ขี้ระแวงเป็นพวกผู้หญิงไปได้..
แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่อยากรู้หรอกนะ ..ก็รออยู่ รอว่าเมื่อไหร่มันจะเล่า?
แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายแล้วมันจะยอมเล่าหรือเปล่า? ..เอาเป็นว่าตอนนี้ก็ทำได้แค่รออย่างเดียวเลย
แต่..!! (นี่ผมใช้คำว่า ‘แต่’ มากี่ย่อหน้าแล้วนะ?) อย่าให้รู้เชียวนะว่ามันเป็นลูกเป็ดหลงแม่! ถ้ารู้ว่ามันแอบไปเดินตามแม่เป็ดตัวอื่นล่ะก็..หล่อแน่ๆ (ไม่ขอใช้คำว่า ‘สวย’ นะ เพราะมันไม่สวย ฮ่ะๆๆ)
“อ๊ะ! ขอโทษครับ..” ด้วยความที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พอถึงตรงหัวมุมทางเดิน ก็เลยบังเอิญไปชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง โชคยังดีที่มีแบรี่เดินตามหลังมาติดๆ เขาก็เลยช่วยรับผมไว้ทันก่อนจะหงายหลังล้มไม่เป็นท่า
“ไม่เป็นไรนะ” แบรี่ถามเบาๆ ผมส่ายหัวตอบขณะพยุงตัวขึ้นยืนตามเดิม
“ขอโทษนะ ทางนี้เองก็ไม่ทันระวัง” เสียงแหบๆ ทุ้มๆ ที่ฟังคุ้นหูตงิดๆ ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“เฮ้ย!!” แล้วก็ต้องเบิกตาโตเมื่อเห็นว่ามันเป็นใคร
“เสียมารยาทน่ะ ซันนี่” แบรี่จับมือข้างที่ชี้หน้าไอ้ตัวล่ำนั่นของผมลง ปรายสายตามองมาแบบตำหนิๆ ก่อนจะหันกลับไปมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “สวัสดีครับ พี่คิ ..วันนี้ผมพาน้องชายมาด้วยน่ะ”
แบรี่ทักทายไอ้หมอนั่นที่กำลังมองมาทางผมพลางอมยิ้มน้อยๆ
“พี่จำได้..น้องฉาย...ฝาแฝดของน้องกานต์...คนดังประจำโรงเรียนเรา” หมอนั่นหัวเราะเบาๆ หลังพูดจบ แบรี่ก็พลอยหัวเราะไปด้วย
แต่ผมนี่ยืนหน้าหงิกแล้ว ไม่รู้ไอ้เอี้ยคิที่ผมเจอมันที่ผับวันเกิดเรื่องนี่มันโผล่มาได้ไง? รู้จักแบรี่ได้ไง? แล้ววันนี้มันจะมาไม้ไหน?
ที่สำคัญคือ... ผมพยายามชะเง้อชะแง้มองข้ามไหล่มันไปเพื่อหาใครบางคน...ใครบางคนที่ผมนึกอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือทุกครั้งที่นึกขึ้นได้
“มองหาใครเหรอ?” ไอ้ล่ำถามยิ้มๆ
ผมรู้ว่ามันรู้ว่าผมมองหาใคร แต่มันทำไก๋แอ๊บไม่รู้เรื่อง ผมก็เลยถลึงตาใส่(อยากจะชูนิ้วกลางใส่หน้าอยู่หรอก แต่เกรงใจแบรี่) มันก็ดันหัวเราะซะงั้น ไม่รู้มีอะไรน่าขำนักหนา รู้สึกคันตีนยิบๆ ขึ้นมาเลยผม
“ซันนี่รู้จักพี่คิแล้วสินะ” แบรี่พูดขึ้นหลังจากยืนสังเกตปฏิกิริยาของผม
“ไม่รู้จัก!” ผมตอบเสียงแข็ง
คราวนี้แบรี่ทำหน้างง เสียงร้อง ‘อ้าว’ เบาๆ “ก็ พี่คิริน ไง เจ้าของที่นี่ อดีตกัปตันทีมรักบี้ของโรงเรียนเรา..ที่พี่เคยบอกไง”
“เรอะ?” ผมรับคำสั้นๆ ไม่ค่อยสบอารมณ์กับเหตุการณ์โลกกลมและแคบเกินความจำเป็นครั้งนี้นัก
“ท่าทางน้องนายจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ ฌาน” ไอ้บ้านั่นทำท่าทางสบายๆ
“เมื่อกี๊ยังดีๆ อยู่เลย” แบรี่หันมามองผมและพูดขึ้นเบาๆ อย่างไม่เข้าใจ
ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน... ไม่เข้าใจว่าไอ้คิตัวล่ำนี่มันเกี่ยวข้องอะไรยังไงกับไอ้ระยำไท่หลัน คืนนั้นมันมาด้วยกันได้ยังไง? แล้ววันนี้มันหายหัวไปไหน? ทำไมไม่มาด้วยกัน? ผมจะได้จัดการแม่งซะเลย ฮึ่ม!
“แล้วนี่พี่จะกลับแล้วเหรอครับ?” แบรี่เลิกสนใจผม แล้วกลับไปสนใจคุยกับไอ้บ้านั่นแทน
“ใช่ พอดีพี่เลิกคลาสสอนแล้วน่ะ เลยว่าจะกลับ” หมอนั่นตอบแบรี่ แต่ปรายตามองมาทางผมเล็กน้อย “งั้นพี่ว่าพี่กลับเลยดีกว่า ขอตัวนะ ออกกำลังกายกันให้สนุกล่ะ อย่าหักโหม..”
“เดินทางปลอดภัยครับ”
“หมอนั่นเป็นเทรนเนอร์ด้วยเหรอ?” ผมถามแบรี่หลังจากที่แยกกับหมอนั่นแล้ว
“อืม..” ถึงว่าสิ หุ่นอย่างกับกัปตันอเมริกา..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
!!.. ผมเล่นเครื่องนั่นเครื่องนี่ไปได้พักใหญ่ก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย เลยออกมาพัก เข้าห้องน้ำ และล้างหน้าล้างตาสักหน่อยพอให้สดชื่น ขากลับก็เห็นไอ้พี่คิยืนกอดอกตัวล่ำบึ้กคล้ายกำลังรอใครอยู่ตรงทางเดิน
“พี่รอเราอยู่” พอเห็นผมออกมามันก็เดินเข้ามาหา พูดด้วยท่าทางเป็นมิตร “..มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยน่ะ”
“..........” ผมยังไม่ทันตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงแต่เงียบและประเมินอีกฝ่ายพร้อมทั้งสถานการณ์โดยรวมอยู่
“ข้างล่างมีคอฟฟี่ช็อปอยู่...” ไอ้นั่นชี้นิ้วโป้งไปทางด้านหลังมันซึ่งเป็นทางออก
ผมเสียเวลาคิดนิดหน่อย ก่อนพยักพเยิดไปทางที่มันชี้ “..นำไปดิ”
ผมเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับมันอยู่เหมือนกัน..
“..........” ผมสั่งเอสเพรสโซเย็นมานั่งดูดจนแทบไม่มีอะไรเหลือ หมุนหลอดเล่นก็แล้ว เขี่ยน้ำแข็งเล่นก็แล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าไอ้พี่คิตัวล่ำ อดีตกัปตันอเมริกา เอ้ย กัปตันทีมรักบี้ของโรงเรียนเก่ามันจะยอมเปิดปากพูดอะไรสักคำ เห็นเอาแต่นั่งมองนั่นมองนี่(บางทีก็มองมาทางผม)พลางจิบชาเขียวใส่นมอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนหรือเร่งรีบอะไร ..จนผมเริ่มจะหงุดหงิด
“ไหนว่ามีเรื่องอะไรจะพูด?” ในที่สุดผมก็อดรนทนไม่ไหว ต้องเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน
ไอ้บ้านั่นหันกลับมามองผมที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม มันทำหน้าเหมือนจะหัวเราะออกมา แต่พอเห็นหน้าหงิกๆ ของผมมันก็เปลี่ยนเป็นกระแอมไอคล้ายพยายามกลั้นขำแทน ..ยิ่งดูก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ ฮึ่ม!
“พี่นึกว่าเราจะไม่ยอมพูดซะแล้ว” ไอ้นั่นว่ายิ้มๆ
อ๋อ.. นี่มันกำลังรอให้ผมพูดก่อนอยู่งั้นเหรอ? ว่างมากหรือไง? ไม่มีอะไรทำเหรอวะ? ให้ตายเหอะ ทำไมผมต้องมาเสียเวลากับไอ้บ้านี่ด้วย?
“มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความหงุดหงิดชัดเจน
หมอนั่นเลิกคิ้วมองหน้าผมนิ่งๆ แป๊บนึง ก่อนว่า “เรา..นิสัยเด็กกว่าที่พี่คิดไว้เยอะเลยนะ”
“ห๊ะ?!” ผมหลุดปากออกไปอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ชอบหน้าคนคนนึง..ก็เลยพาลไม่ชอบคนรู้จักของเค้าไปด้วย” ไอ้เอี้ยนั่นเว้นวรรคเพื่อยกชาเขียวขึ้นมาจิบ ก่อนพูดต่อด้วยท่าทางสบายๆ “เนี่ย...เด็กมั้ยล่ะ?”
“..........” หลังจากเสียเวลาประมวลผลไปเล็กน้อยผมก็พอจะเข้าใจว่ามันกำลังพูดถึงอะไร
“แถมยังทำอะไรไม่รู้จักยั้งคิดอีก”
“มันจะมากไปแล้วนะ!” ผมข่มเสียงต่ำพูดรอดไรฟันอย่างพยายามข่มอารมณ์โกรธ ..ไอ้เอี้ยนี่มันเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาว่าผมฉอดๆ แบบนี้? รู้จักกันเป็นการส่วนตัวหรือก็เปล่า แถมยังเป็นคนรู้จักกับไอ้ระยำไท่หลันอีก แล้วมันยังมีหน้ามา... ฮึ่ย! ทำไมผมต้องมาเสียเวลานั่งคุยกับมันด้วยวะเนี่ย? ชักโมโหแล้วนะ!
“ถามจริงๆ เหอะ” ไอ้เอี้ยนั่นไม่ได้สะดุ้งสะเทือนกับสายตาอาฆาตจ้องจะกินเลือดกินเนื้อจากผม มันยังคงพูดต่อด้วยท่าทางชิลล์ๆ “เคยคิดบ้างมั้ย..ถ้าเกิดคืนนั้นพี่กระโดดเข้าไปผลักไท่หลันหลบไม่ทัน...มันจะเกิดอะไรขึ้น?”
ผมย้อนนึกไปถึงวันที่ผมตั้งใจถอยรถเฟอร์รารี่ของเอี้ยฟ้าไปชนไอ้บ้านั่น แต่ไอ้เวรพี่คิคนนี้ดันเสือกกระโดดมาผลักมันหลบไปได้อย่างหวุดหวิดเป็นที่น่าเสียดาย
“ถ้าโชคดีหน่อยก็คงตาย.. แต่ถ้าโชคร้ายก็คงพิการ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นชิงชังเมื่อนึกถึงอดีตที่เคยมีร่วมกันกับผู้ชายคนนั้น “..ซึ่งก็สาสมกับสิ่งเลวระยำที่มันเคยทำเอาไว้”
“พี่ก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเรากับไท่หลันเคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกันมาก่อน.. แต่ถึงขนาดคิดจะเอาชีวิตกันเนี่ย.. มันไม่ทำเกินกว่าเหตุไปหน่อยเหรอ?”
“ถ้าไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องเสือกออกความคิดเห็น!” ผมตอกกลับชนิดที่ทำให้หมอนั่นต้องหน้าชา นั่งนิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ..แต่พอสำนึกได้ว่าตัวเองชักจะพาลเกินไป ไร้เหตุผลกับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง(ถ้าสิ่งที่มันพูดมาเป็นเรื่องจริง) แถมเขายังอายุมากกว่าผมอีก ผมเลยปรับระดับเสียงและสีหน้าให้อ่อนลงกว่าเดิมเล็กน้อย
“ไอ้เลวนั่นมันสมควรตาย..”
“ไม่มีใครสมควรตายหรอก” ไอ้พี่คิพูดเสียงเรียบ “..แม้แต่คนที่เลวร้ายที่สุด..ก็ต้องมีใครซักคนที่รัก..และปรารถนาที่จะให้เค้ามีชีวิตอยู่”
“..........”
“เราไม่ควรจะไปตัดสินใครแบบนั้น.. มันโหดร้ายเกินไป”
“..........” โหดร้ายงั้นเหรอ?
ใช่สิ มันโหดร้าย... สิ่งที่พวกเราฝาแฝดต้องเจอต่างหากที่มันโหดร้าย! คนที่ไม่ได้เจอกับตัวจะไปเข้าใจอะไร! แค่คำพูดน่ะ จะพูดให้ฟังสวยหรูยังไงก็ย่อมได้อยู่แล้ว! ไม่มีใครเข้าใจหรอก! ไม่มีใครเลย! ทั้งความเจ็บปวดของพวกเรา! ทั้งความหวาดกลัวของพวกเรา! ทั้งฝันร้ายของพวกเรา! ไม่มี! ไม่มีใครสักคนที่เข้าใจ!!
ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา... แม้จะพยายามลบภาพความทรงจำอันเลวร้ายนั่นออกไป แต่ก็ไม่เคยมีสักวินาทีที่จะทำได้สำเร็จ ...ภาพของซินที่พยายามดิ้นรนและกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ภาพของซินที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดและเสียใจ ดวงตาสีน้ำตาลใสที่มองมาอย่างขอร้องวิงวอน..
แต่ผมกลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย!
มันเจ็บปวด..ที่ทำได้เพียงแค่ยืนมองความเจ็บปวดของคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนจะตายเสียให้ได้ อยากจะวิ่งหนีไปให้พ้น เฝ้าย้ำกับตัวเองว่าผมทนมองมันต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ผมกลับไม่สามารถละสายตาไปจากความโหดร้ายที่กำลังเกิดขึ้นได้
ผมกลัว...กลัวว่าหากผมพลาดไปเพียงเสี้ยววินาที ซินอาจจะหนีผมไปยังที่ที่ผมไม่สามารถตามมันไปได้
ผมยืนมองจนกระทั่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นค่อยๆ จบลง...
“ถ้าเกิดวันนั้น..” เสียงทุ้มที่ดังแทรกขึ้นมาในห้วงแห่งความทรงจำทำให้ผมกลับมามีสติอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง และเลิกคิ้วมองคนตรงข้ามเป็นเชิงถาม หมอนั่นก็เลยพูดต่อ “ถ้าวันนั้นสิ่งที่เราต้องการมันเป็นจริง...ไม่ว่าไท่หลันจะตาย.. หรือพิการ...อย่างที่เราหวัง แล้ว...มันจะเป็นยังไงต่อเหรอ?”
“...........” เป็นยังไงต่องั้นเหรอ..?
นั่นสินะ..
“ถึงจะเป็นประเทศสารขัณฑ์ แต่บ้านเมืองนี้ยังมีขื่อมีแปรอยู่นะ คงไม่คิดใช่มั้ยว่าฆ่าคนตายซักคนแล้วเราจะหนีพ้นไปได้ตลอดน่ะ? ..แล้วถ้าเกิดเราถูกจับไป..คนข้างหลังจะเป็นยังไงล่ะ? พ่อแม่? ครอบครัว? ฌาน? ..หรือแม้แต่กานต์? ..คนพวกนั้นจะอยู่กันยังไงเหรอ? ..เราเคยคิดถึงเรื่องนี้บ้างมั้ย ฉาย?”
“...........” ไม่.. ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้น...
แต่หมอนี่...คนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่หรือคุ้นเคยกันมาก่อน...กลับคิดถึงขนาดนั้น? ..เพราะอะไร?
“นาย..เอ่อ....เกี่ยวข้องยังไงกับหมอนั่น”
“ก็เป็นเพื่อนรุ่นน้องในกลุ่มน่ะ รู้จักกันเพราะชอบเล่นกีฬาเหมือนกัน กับฌานก็ด้วย.. แต่พอหมอนั่นย้ายกลับไปอยู่กับพ่อที่ไต้หวันก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เพิ่งบังเอิญไปเจอกันอีกครั้งก็ที่งานแต่งงานของรุ่นพี่ที่เคยเป็นนักกีฬาด้วยกัน เมื่อราวๆ สองเดือนก่อนนี่เอง ..ตอนนั้นถึงได้รู้ว่าหมอนั่นจะกลับมาไทยแค่บางซัมเมอร์เท่านั้น แต่ช่วงนี้เห็นว่าเริ่มเข้าไปช่วยงานที่บริษัทของพ่อบ้างแล้ว ก็เลยต้องมีการเดินทางไปๆ มาๆ บ่อยขึ้น เพราะต้องติดต่อกับลูกค้าน่ะ” ไอ้พี่คิยกชาเขียวขึ้นจิบเล็กน้อยหลังจากเล่าเสียยืดยาวเกินความจำเป็น “..ช่วงหลังๆ เวลาที่หมอนั่นมา เราก็เลยมีการนัดพบปะสังสรรค์กันบ้างน่ะ”
ที่หายไป.. เพราะย้ายไปอยู่ไต้หวันหรอกเหรอ?
“แล้วตอนนี้หมอนั่น..”
“ฮื่อ กลับไปแล้วล่ะ”
“...........”
“พี่ไม่รู้นะ..ว่าไท่หลันเคยไปทำอะไรให้เรารู้สึกโกรธเกลียดได้ขนาดนี้” พี่คิเริ่มพูดต่อหลังจากหยุดพักจิบชาจนพอใจ “แต่ที่พี่พอจะรู้ก็คือ..หมอนั่นได้รับสิ่งตอบแทนที่สาสมแล้วล่ะ”
“สาสม?”
“พี่รู้ว่าที่ผ่านมา.. หมอนั่นต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ตัวเองเคยทำลงไป ..ไม่มีวันไหนเลยที่หมอนั่นจะไม่เสียใจกับการกระทำของตัวเอง” คนพูดวางถ้วยชาลง แล้วมองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง “ถ้ามีโอกาสได้ขอโทษ...เค้าก็อยากจะขอโทษ ถ้ามีอะไรให้เค้าทำเพื่อเป็นการไถ่บาป...เค้าก็พร้อมจะทำทุกอย่าง แต่ถ้ากานต์กับฉายจะไม่ให้โอกาส และโกรธเกลียดเค้าต่อไป...เค้าก็เข้าใจ ...เค้าเป็นคนบอกกับพี่อย่างนั้นเอง”
“คิดว่าการสารภาพบาป มันจะช่วงลบล้างความผิดได้จริงๆ งั้นเหรอ? เฮอะ..” ผมพูดอย่างดูแคลน ..คำพูดต่อให้สวยหรูดูดียังไงมันก็เป็นเพียงแค่คำพูด! มันไม่อาจลบรอยแผลเป็นที่เกิดขึ้นแล้วได้หรอก! ชีวิตมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!! และผมก็ไม่ใช่พ่อพระใจดีที่พร้อมจะให้อภัยใครก็ตามที่ทำให้ผมเจ็บหรอก แม้มันผู้นั้นจะเสียใจและสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแล้วก็ตาม!
ผมเป็นเพียงคนธรรมดา มีอัตตาเต็มเปี่ยม ยังไม่สามารถปล่อยวางอย่างผู้บรรลุแล้วได้หรอก..
“ถ้าไม่สามารถให้อภัยได้จริงๆ ...ก็ลืมมันไปซะเถอะ”
“..........” ให้ลืมงั้นเหรอ? แล้วที่ผ่านมาตลอดเจ็ดปีนั่นคืออะไร?
ถ้ามันสามารถลืมได้จริงๆ แล้วทำไมทุกอย่างถึงยังชัดเจนอยู่..?
“ชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าจะมานั่งฝังใจอยู่กับอดีตนะ..” พี่คิพูดพลางเหม่อมองสายฝนที่เริ่มโปรยปรายอยู่ด้านอกของกระจก “แค่พริบตาเดียว..”
“แค่พริบตาเดียว..?”
“คนที่เคยอยู่ข้างเรา..อาจจะไม่อยู่แล้วก็ได้” พี่คิหันมายิ้มเศร้าๆ ให้ผม ก่อนบอกปิดท้าย
“เรา..ควรจะทุ่มเทความสำคัญให้กับคนที่รัก...ไม่ใช่คนที่เกลียด...หรืออดีตที่ชิงชัง.. ฉาย”
“เพื่อนพี่จะมาถึงกี่โมงเนี่ย?” ผมเอ่ยถามซอลลี่ที่กำลังนั่งทำหน้าเบื่อเซ็งอยู่ข้างๆ กันในอาคารผู้โดยสารฝั่งขาเข้า ณ สนามบิน
วันนี้หลังจากสอบเสร็จ ผมก็ถูกซอลลี่โทรเรียกให้มารับเพื่อนที่สนามบินเป็นเพื่อน เพราะเจ้าตัวยังไม่คุ้นเคยเส้นทางเท่าไหร่ ไม่แน่ใจว่าขับมาคนเดียวแล้วจะถึงหรือเปล่า ลำบากลำบนให้ผมต้องไปขอแลกรถกับซินมา(เพราะรถผมมันเล็กเกินไป)และขับพามาจนถึงนี่แหล่ะ
ทั้งที่วันนี้ผมควรจะอยู่ในปาร์ตี้ฉลองสอบเสร็จกับพวกเพื่อนๆ ในเสคแท้ๆ แต่กลับต้องมานั่งแกร่วอยู่แถวนี้ เซ็งเลย..
“น่าจะใกล้แล้วนะ” ซอลลี่ตอบหลังจากพยายามเพ่งมองรายชื่อเที่ยวบินด้านบน
“พี่ว่าเค้ามาจากไหนนะ?” ผมเริ่มสอบถามข้อมูลเพื่อนของพี่หลังจากที่รู้สึกว่าอยู่เฉยๆ ก็ไม่มีอะไรให้ทำ
ก่อนหน้านี้ที่ซอลลี่บอกผมก็จำได้แค่ว่าเขาเป็นนักท่องเที่ยว และเพิ่งจะเคยมาเที่ยวไทยครั้งนี้เป็นครั้งแรก
“ดูไบ”
“เป็นคนดูไบเหรอ?”
“เปล่า.. แค่ไปเที่ยวดูไบ แล้วเลยมาที่นี่ต่อ”
“อ้าว..” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ซักถามให้กระจ่าง เสียงประกาศชื่อเที่ยวบินที่เรากำลังรออยู่ก็ดังขัดจังหวะซะก่อน
“ไปเหอะ” ซอลลี่ว่าก่อนจะเดินนำไปทางเกต ผมลุกเดินตามไปอย่างไม่กระตือรือร้นเท่าไหร่
เรารอกันได้ไม่นานคนที่ต้องการก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า...
“นี่ ซันนี่.. น้องชายคนเล็กของผม” หลังจากกอดทักทายกันด้วยความดีใจไปพอหอมปากหอมคอ ซอลลี่หันก็หันมาหาผมแล้วผายมือไปทางเพื่อนของตัวเอง
“ส่วนนี่.. โคเนโร แบร์ลุสโคนี ..เพื่อนพี่”
TBC. :z2:
จากตอนพิเศษก่อนหน้านี้.. ถ้าใครกำลังกังวลหรือสับสนเกี่ยวกับสถานะภาพของ สกาย ว่ามันจะเปลี่ยนขั้วเปลี่ยนตำแหน่งรึเปล่าล่ะก็.. ผู้แต่งขอบอกตรงนี้เลยนะคะว่าไม่มีการเปลี่ยนบทกลางอากาศอย่างแน่นอนค่ะ สบายใจได้ อิอิ
จำเป็นมั้ยว่าเมะจะต้องแมนกว่าเคะ?
จำเป็นมั้ยว่าเมะจะต้องเก่งกว่าเคะ?
จำเป็นมั้ยว่าเมะจะต้องขี้อายน้อยกว่าเคะ?
และจำเป็นมั้ยที่เมะจะต้องแรดน้อยกว่าเคะ?
ที่ว่ามานั่นมันจำเป็นมั้ย ซอลลี่~ ??
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/No.gif)
ชัดเนาะ..
ตามนั้นแหล่ะ กร๊ากกกกกก..
-
...ใครคือคิริน??...
ว่าแต่...
ทำไมถึงทำกับเค้าด้ายยยย
มาอัพเร็วๆเลยน้าาาา T[]T!!
-
คิรินมีส่วนเกี่ยวกับเรื่องในอดีตของสองแฝดรึป่าวนะ. รอนะค่ะ :call:
ขอบคุณค่าา :L2:
-
...คิรินคือใคร ??...
...แล้วใครคือ คิริน ??...
ว่าแต่ เอี๊ยฟ้าหายไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ~
ฮือ :sad4: มาต่อไวๆ นะ คิดถึงเอี๊ยวฟ้าอะ
50% หลัง
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ~ ซันนี่นายมีอดีตอะไรกัน ~
อ่านมาทั้งตอน พึงรู้ที่มาของชื่อตอนก็ตอนนี้แหล่ะ
แอร๊ยยยย ฟ้าประทานหายไปไหนนนนนนนนน~ :z3: :z3:
-
คิรินเป็นใครนิ
-
ฟ้าหายไปไหนนนนนนนนน
-
:z3: :z3: :z3:
เอี๊ยฟ้าไปไหน???
พี่คิรินคือใคร
มาต่อเดี๋ยวนี้เลยนะ :m31:
-
คิดถึงฟ้าฮ่ะ
สงสัยเจ้จะได้ผัวตุ๊ดจริงๆละครานี้ หุหุ
-
ไม่มีฟ้าเลยนะเนี่ย
-
ฟ้าไม่ออกเลยตอนนี้
หายไปหนายยยยยย
-
ฟ้าไม่มีค่าตัวเหรอเนี่ย ไม่โผล่เลยนะ แอบอยู่ไหน คนเขียนผลักออกมาหน่อยค่ะ รอเจอเอี้ยฟ้าอ่า แต่ชอบเพลงเมย์บีมากเลยอ่ะ เข้ากับชีวิตตอนเรียนมหาลัยที่สุด ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
-
:call: :call:มาต่อเร็วๆน้า~ว่่าแต่ชื่อคิรินนี่คุ้นๆนะ
-
งานนี้นองเลือดแน่ๆ
-
ใครโผ่มาอีกละทีนี้นะ :เฮ้อ:
แล้วฟ้าประทานหายไปไหนอะเค้าคิดถึงนะ :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไป :bye2: :bye2:
-
:z3:
ค้างๆ รีบมาต่อน้า :call:
-
ฟ้ามาตอนหน้า?
:z13:
-
เมย์บีฮามาก น่ารักเนาะ
ชอบเมย์บีนะ ชอบมากที่สุดเลยมั้งเนี่ย
อยากให้เจอเนื้อคู่ เจอคนที่ใช่นะคะ
หวังไว้ว่าจะเป็นชิฮัวนะ (หัวเราะ)
ใครคือคิริน?
-
คิริน คุ้นๆแฮะ :z2: เจ๊ว่ามันต้องเกิด ซัมติงแน่นอน
แหมมมม. เมย์บีให้คำปรึกษาเค้าเหมือนตัวเองมีเลยโน๊ะ :laugh:
P.S. แต่เจ๊เข้าใจนะหัวอกเดียวกัน :sad4:
-
500 ขาดตัว
อีก 50 % เอาคุณฟ้าประทานเข้าฉากด้วย
ว่าแต่คิรินเป็นใคร จะมาม่าอีกแล้วใช่ไหม
-
:pig4: :pig4:
-
ศิริน เป็นใคร
อยากรู้ใจจะขาดอยู่แล้วอ่ะ
เอ๋แล้วพี่ฟ้าประทานเราหายไปไหนเนี่ยะ
รอๆๆๆๆ
-
ฟ้าหาย =[]= ~~~~
พี่คิรินนี่ใช่คนเดียวกับที่มาช่วยหรือเปล่า? เพราะเห็นแนะนำว่าชื่อ คิ ?
รออีก 50 ค่ะ ^^
-
คิริน พี่เอี้ยฟ้าปะ
-
คิริน...?
หึ...เพื่อน "ไท่หลัน" หรือเปล่านะ...
-
:sad4: ค้างอ่าา
คิริน ชื่อหล่อนะ คิกๆๆๆๆ :o8:
-
รอตอนต่อไปจ้า :z2:
-
คิรินเป็นใครกันนะนั่น สงสัย
-
ชื่อคุ้นจริง ๆ แต่นึกไม่ออก = [ ] =
-
คิริน ไหนอ่า???
-
เค้าเป็นใครหน๊อ เค้ามาจากไหน..
-
คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริคิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน คิริน
ใครหว่าาาาาาาาาาาาาาาาา
:z3: :z3:
-
ฟ้าหายยย
-
แหมช่วงหวานหวานของสกายเนอะ :laugh:
-
คิริน คือใคร หรือจะเป็นกิ๊กของแบรี่ 5555+ คิดได้นะเรา เห็นแบรี่ยังไม่มีคู่เลยจับให้ซะเลย
เอี้ยฟ้ามาตอนครึ่งหลังด้วยนะ คิดถึงงงง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เมย์บี-ชิฮัว คือโมเมนต์เพื่อนสาวคุยกันชิมิ ชอบๆเมย์บี
-
คุณน้องเมย์นี่ฮาได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะคะ
แต่ไม่รู่ว่าคุณพี่ชิฮัวคิดยังไงถึงไปปรึกษาคุณน้องราวกับที่ปรึกษาส่วนตัวเช่นนี้
แล้วคิรินนี่คงไม่ใช่คนรู้จักของอดีตศัตรูคู่อาฆาตหรอกใช่ไหม
-
ใครอ่ะ คิริน !!!! ขอให้มาดีด้วยเถอะเพี้ยง
-
:m11: :m11: :m11: ขอบคุณค่าา
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m11: :m11:
ขอบคุณน้องไวท์คนสวยที่ออกมาแถลงไข
อะไรก็ไม่ทำให้คนอ่านคนนี้ดีใจได้ไปกว่านี้แล้ว
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3: :m3:
สกายน้อยของเจ๊ในที่สุดที่เราเชียร์กันมาก็ไม่สูญเปล่าแล้วนะลูก
o7
ซาบซึ้งสุดๆ รอวันที่เมะจะได้เป็นเมะจริงๆ
อุวะฮะฮ่า
:laugh3:
(รู้สึกว่าที่เมนท์จะไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องวันนี้เลย กราบขออภัย o1)
เดี๋ยวรีบจรลีไปวิ่งแก้บนก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆ
ปลล.เจ๊คนอ่านแก้บนให้ น้องกายก็แก้ล่างละกันเนอะ
:z1:
-
กิ กิ กิ กี๊กกกกกก
:laugh:
-
ซอลลี่ ชัดเจนมากกกก ฮ่า ฮ่า
จำเป็นมั้ยที่เมะจะต้องแรดน้อยกว่าเคะ? ฮ่า ฮ่า เหมาะกับคุณกายอย่างแรงงงงง
-
ว่าแล้วว่า พี่คิริน คนเดียวกันกับพี่คิที่มาช่วยไว้ ^^
ว่าแต่ คุยเรื่องอะไรกันหว่า~~
ส่วนเอี้ยฟ้า ถึงไม่โผล่หัวหงอก ๆ มา แต่ก็ยักก่อเรื่องไว้อีกนะ - -*
รออีก 25 งับ ^__^
-
ซอลลี่...นายตอบได้อย่างแจ่มแจ้ง หุๆ
ว่าแต่ พี่คิจะคุยอะไรกับซันนี่น่ะ!! o[]0
-
นึกว่ามาบอกว่าเปลี่ยนบท
เพราะ
อิฉัน จะโกรธมากกกกกกกกกกก อินังกายต้องเป็นเมะ แรดที่สุดในเล้าแห่งนี้เท่านั้น :laugh: :laugh:
แต่อยากรู้อีก 25% ที่เหลือจัง จะตรงตามที่คิดไหม
ปล.คิดถึงลูกเป็ดมอนสเตอร์
-
คุยอะไรกั๊นนนนน
แล้วไอ้เอี้ยฟ้าหายไปไหนอะ ชักห่วงด้วย TT
-
เคลียร์ค่ะเคลียร์ 555555555555555
รอฟ้าประทานนน หายหัวไปไหนของมันวะ
-
ฟ้ประทานหายไปนานนนนนนนนนนนนมากอ่ะ
ไปไหนหว่า
-
จะคุยอะไรกับซันนี่ของเราอะ :m16:
รักซันนี่คิดถึงฟ้าประทาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
โลกกลมไปแล้ววว
ฟ้าประทานไปไหนเดว ม.ค.ป.ด หรอก 55555555+
ว่าแต่คิรินนี่ใคร 555555+
-
จะคุยเรื่องไรกันอ่ะ
-
นั่นสิ ฟ้าหายไปไหนเนี่ย
-
ฟ้าโดนลักพาตัว!!
มั่วอีกและตู :angry2:
ค้างอ่า รีบมาต่อน้า :call:
-
คิดถึงฟ้าจัง..คิดถึงลูกเป็ด :กอด1:
-
ชัดเจนมากค่ะซอลลี่ :z3:
-
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:z3: :sad4:
-
พี่ชายเด็กชายฟ้าประทานโผล่!!!
เอี้ยฟ้าที่รักหายไปไหน เหตุใดไม่เห็นหน้าเลย ~
-
โคเน่มาแล้ว :z2:
-
ฟ้ายุ่งเรื่องอะไรเนี่ย เรื่องพ่อฟ้า เรื่องพี่ชาย หรือว่าเรื่องอะไร พี่ชายฟ้ามาแล้วนี่นา จะได้รู้อะไรเีกี่ยวกับฟ้ามากขึ้นหรือเปล่าเนี่ย ว่าแต่ฟ้าเนี่ยสนิทกับพี่ชายไหม คุยกันบ้างหรือเปล่าเนี่ย ซันยังเด็กอยู่้จริง ๆ นั่นแหละ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง เอาแต่สะใจไม่ได้นะซัน เพราะซันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ซันยังมีฟ้า มีซิน มีพ่อแม่ มีซอลลี่ มีสกลาย มีเมย์บี และคนอื่นๆ อีก ทำอะไรไปคิดถึงคนที่รักซันและซันรักบ้างนะ ไท่หลานอะไรนั่นทำอะไรซินกันแน่ ซินถึงเป็นแบบนั้น แต่ยังไงซินก็ค่อย ๆ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม เพราะซินยังมีสกาย และมีซันอีกด้วย คิอะไรนี่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ดีนะ พูดอะไรให้แง่คิดดีเหมือนกัน ว่าแต่ว่าคิรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องซันและซิน กับไท่หลานอะไรนั่นมากน้อยขนาดไหนนะ น่าสงสัยจัง
-
พี่ชายฟ้ามาทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
วางแผนการอะไรเอาไว้ พี่โผล่แต่น้องหายเนี่ยนะ
รีบๆกลับมาอีลูกเป็ด เราเป็นห่วงง
-
งานเข้าแล้ว
-
ที่ฟ้าหายตัวไปเนี่ยะเกี่ยวกับพี่ชายที่มาด้วยหรือเปล่านะ
-
พี่ชายมา แต่เอี้ยฟ้ากลับหายตัวไป
จะมีมาม่าอีกหรือเปล่าเนี่ย
-
ซินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
T^T
ไอ่เลววววววววววว ถึงมันจะสำนึกผิดแล้ว แต่มันก็เคยเลวมาก่อน
แต่บางที อะไรๆมันน่าจะดีขึ้น ถ้าปล่อยวางมันไปซะ
อดีตมันก็คืออดีต ที่มันไม่สามารถกลับไปแก้ไข
แล้วจะมัวปล่อยให้อดีตทำร้ายเราอยู่ทำไม
ในเมื่อมันคือสิ่งที่เลวร้าย ลืมไปซะ มันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วนะ
จำไว้ทำไม ในเมื่อมันทำให้เราเจ็บ
ถูกของพี่คินะ เวลาของชีวิตคนเรามันสั้นจะตาย
เอาเวลาไปจดจำสิ่งดีๆที่มีความสุขกับคนที่รักเราน่าจะดีกว่านะ :)
ปอลิง สงสารซิน สงสารซันนี่ TTTTTTTTTTTT
ปอลิง (อีกที) เอี้ยฟ้าไปไหน???
-
จัดโคเนโร่มาเป็นมือที่สามคู่ฟ้าซันเลย
อยากหายหัวไม่ตามติดดีนัก
-
สิ่งที่ สัตว์นรก นั่นทำ ไม่สมควรได้รับการอภัยจริงๆ
แต่ ถ้าเป็นอย่างพี่คิรินพูด ปล่อยมันไปเถอะ ซันนี่ ซินเซียร์ "ปล่อยให้มันสำนึกผิดกับบาปที่ไม่ได้รับการอภัย" แค่นี้ทั้งชีวิตของมันก็คือการทรมานตลอดชีวิต
“เรา..ควรจะทุ่มเทความสำคัญให้กับคนที่รัก...ไม่ใช่คนที่เกลียด....หรืออดีตที่ชิงชัง.. ฉาย”
ชอบมากกกก o13
เดินหน้าแล้วอยู่กับความสุขแบบพี่คิรินบอกดีกว่า นะแฝด
ปล. โคเน่มา จะดราม่าแล้วใช่ไหมจะได้ไปต้มน้ำ :oni1: :oni1: :oni1:
-
นามสกุลนั้น!!!!!!
พี่ชายของเอี้ยฟ้า~~~~~~ ><
ตอนนี้ฟ้าประทานสาบสูญสินะ มาแต่นาม ไม่เห็นตัว T^T
-
อ๊าาาาา เอี้ยฟ้าก็ยังไม่ได้ออกซักที
-
กร๊ากกกกกกกกก มาเจอ "No" ของซอลลี่ประโยคเดียว(บวกหนังหน้างามๆ)
ทำอิชั้นเพ้อออออออ เนื้อเรื่องที่อ่านข้างบนลืมหมด พระเจ้า!!!
:กอด1: ลูกเป็ดอยู่ไหนหนอ :กอด1:
-
เราเข้าใจซันนะ คนถูกกระทำอ่ะ มันลืมไม่ได้หรอก
มันคืออดีตของเรา และมันก็จะยังอยู่ตรงนั้น
แต่ตั้งแต่แฝดมาเจอกับสกายและเมย์บีแล้ว
เราว่าแฝดอยู่กับปัจจุบันมากขึ้นนะ
พอมีฟ้าเข้ามา ก็เก็บเกี่ยวความสุขเป็นด้วย
คิดว่าน่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ (ถ้าไม่มีอะไรมาสะกิดให้สะเทือนใจ)
ฟ้าประทานหายไปไหน เป็นห่วงมาก
-
คิรินยังไม่เครียล์ ยั้งจะมีโคโรเนโร่วองโกเล่อะไรเข้ามาเกี่ยวอีกล้ะหน้ออออออออ
:z2:
-
ในที่สุดพี่ของฟ้าประทานก็โผ่ลมาแล้ว :เฮ้อ:
จะเป็นยังไงต่อไปน๊า :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
ฟ้าก็ยังไม่มา :L2: :L2: :L2:
-
อืมมม รอตอนต่อปาย
-
555 ซอลลี่ส่ายหน้าได้เด็ดขาดมาก No!!
อ่านช่วงกลาง ๆ แล้วน้ำตาไหล สรุปแล้วซินโดนไท่หลันข่มขืนจริง ๆ หรอ...ไหนว่าไม่ถึงขั้นนั้นไงอ่ะ
แต่เรื่องนั้นไว้ก่อน โคเนโร่โผล่มาอย่างนี้ จะเกิดเรื่องกับฟ้ารึเปล่าเนี่ย ไม่คิดว่าพี่น้องจะลงรอยกันนักหนาหรอกนะ
คงไม่มีพี่ชาย(ที่รักน้อง)คนไหนบอกว่าน้องไม่น่าจะอยู่รอดเกิน 20 ปี
-
ชอบจังเลย กับคำพูดประโยคนี้
“ชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าจะมานั่งฝังใจอยู่กับอดีตนะ..”
“แค่พริบตาเดียว..”
“คนที่เคยอยู่ข้างเรา..อาจจะไม่อยู่แล้วก็ได้”
“เรา..ควรจะทุ่มเทความสำคัญให้กับคนที่รัก...
ไม่ใช่คนที่เกลียด....หรืออดีตที่ชิงชัง..”
กดไลค์รัวๆๆๆ เอาสิ่งที่เกลียด มาใส่ใจ จน เราไม่มีความสุข
หลงลืมไปหรือป่าว สิ่งที่ควรใส่ใจจริงๆคืออะไร >[]<b
โคเน่ ญาติของเอี้ยฟ้าโพล่มาแล้ว จะมีบทบาทอ่ะไรกับซันนี่มั้ยเนี่ย
เอี้ยฟ้าหายไปทั้งตอนเลย คิดถึงเด็กเอ๋อๆ มึนๆเหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณสำหรับประโยคโดนๆนะคะ
รออ่านตอนต่อไปน้าาา สู้ๆจ้าา
:กอด1:
-
กึ๊ดฮอดเอี้ยฟ้าขนาด
-
ไม่ขอพูดอารายมาก ฮ่าน้ำตาไหลตอนคนเขียนพูดปิดท้าย 555++
-
จะเกิดศึกชิงนายรึเปล่าเนี่ย
'จารย์หงอกไปไหนกลับมาได้แล้ว
:z2:
-
ลูกเป็ดหัวหงอกหายไปไหน?
โอ๊ะๆๆมีบุคคลเกียวข้องกับลูกเป็นโผล่มา
อดีตลูกเป็ดกำลังจะเปิดเผยยย(หรือเปล่า?) ฮ่าๆ
-
เรื่องไซเฟอร์ของนาริตะ มินาโกะค่ะ สำนักพิมพ์วิบูลย์กิจ แต่ว่ามันเก่ามากแล้ว
ถ้าไปหาอ่านไม่รู้จะเจอหรือเปล่า มีอีกวิธีคือถ้าภาษาอังกฤษแข็ง ก็ลองเสิร์ชเว็บการ์ตูนที่เขาเอาการ์ตูนมาแปลเป็นอังกฤษดู
-
:-[ พี่คิรินเนี่ย ดูอบอุ่นจังเลยนะฮะ ฮิ้ววววว
-
เพิ่งเจอพี่คิริน เมื่อก่อนซันกับซินเคยมีอดีตที่เลวร้ายมากซินะ จริงอย่างซินพูดคำพูดสวยหรูจะให้พูดยังไงก้อได้เพราะมันเป็นแค่ลมปาก จะลืมว่าใครเคยทำให้เราเจ็บขนาดไหนมันคงยาก เอาเป็นว่า "ให้อภัยได้แต่ไม่ลืม" คงได้แค่นี้แหละ
เดี๋ยวจะได้เจอ โคเรโน่ (พี่ชายเอี้ยฟ้า) แล้ว อยากรู้ว่าจะมีอะไรต่อไป
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน วะฮะฮ่า!
ยาวแท้เหลา :laugh:
แต่จะบอกว่า ประทับใจเรื่องนี้แบบ สุดๆๆๆ อ่ะ :-[
สนุกมากๆๆๆๆ แทบตัวละครแต่ละตัวก็นะ.. น่ารักซะ!
โดยเฉพาะฟ้า า า า~ พระเอกแบบนี้ ไม่เคยพบเคยเจอ 555+
รักเรื่องนี้มากๆ!
รออ่านต่อนะคะ ^___^
-
มาแปะไว้ตอนที่ 8 แล้วนร้าครับ กำลังเร่งตามให้ทันครับ
-
ถ้าเจอแบบที่ซันนี่เจอ (ก็ไม่รู้ว่าเจออะไร) แต่ถ้ามันฝังใจ
คงทำใจลืมยากเหมือนกัน คงต้องใช้เวลาสักนิด พูดนิดพูดหน่อยมันลืมไม่ด้ายยย
เพื่อนซอลลี่เกี่ยวกับฟ้าแน่เลย คุ้น ๆ ชื่อ (อีกแล้ว) 55555
-
เริ่มได้ดีครับ ....
-
ใก้ล ความจริงเค้ามาแล้วสิเนี่ย เจ๊อดกลัวไม่ได้ :sad4:
ไม่นะเอี้ยฟ้า สรุปตอนนี้ไม่มีสุดที่รักของเจ๊ เลยอ่ะ ><"
P.S. เจ๊เข้าใจซันนี่ พูดว่าให้อภัยนะง่ายแต่ความรู้สึก เนี่ย :เฮ้อ: สู้เค้า
-
อดีตที่คนอ่านอยากรู้มากๆ
-
เราเห็นด้วยกับซันนี่นะที่แค้นแล้วไม่มีวันลืม
ถึงแม้ว่าเราจะทำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม
ความเจ็บปวดที่ถูกกระทำนั้นมันยากที่จะลืม
ถ้าศิรินมาบอกให้ลืมง่ายๆ อ่ะ มันง่ายไปหรือเปล่า
ไม่โดนเองไม่มีวันรู้หรอก
โอเคนะ ศิรินอาจจะพูดถูกว่าชีวิตของเราสั้นนักไม่ควรจบอยู่กับความแค้น
แต่ทำไมศิรินไม่มองมุมกลับบ้างว่าถ้าเป็นศิรินโดนบ้่างอ่ะจะพูดคำนี้ออกมาหรือเปล่า
เราอ่านอ่ะเรารู้สึกชอบซันนี่มากขึ้นอีกแถมเริ่มเกลียดศิรินที่เข้ามาพูดแบบนี้อีก
แค้นนี้ต้องชำระ ตายไม่ต้องมาเผาผีกัน :fire: :fire: :fire:
-
NOOOO คำโตๆๆๆ
-
Chapter :: 35 :: ทัวร์ลูกเป็ด!
โคเนโร แบร์ลุสโคนี เป็นผู้ชายที่ดูดีจนน่าตกใจ..
ที่ว่าน่าตกใจก็คือ...ทั้งรูปร่างหน้าตา ผิวพรรณ บุคลิกลักษณะ หรือแม้แต่บรรยากาศแปลกๆ รอบตัวของผู้ชายคนนี้ช่างละม้ายคล้ายคลึงกับเอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ อย่างกับถ่ายมาจากสำเนาเดียวกันงั้นแหล่ะ ..ถ้าไม่ติดว่าเขาคนนี้อายุมากกว่า ท่าทางเป็นมิตรกว่า ดูเป็นผู้เป็นคนกว่า และเป็นอิตาเลี่ยนแต๊ๆ ล่ะก็..
ผมคงจะอดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจจะเป็นฝาแฝดที่มาจากดาวดวงเดียวกับเอี้ยฟ้าเป็นแน่แท้
มันค่อนข้างน่าตกใจหากคิดว่าอาจจะมีสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวกับเอี้ยฟ้าอยู่บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้มากกว่าหนึ่ง..
ฮืมมม หรือว่าเทรนด์นี้กำลังมา..?
แต่จะว่าไปแล้วก็อย่างกับมองภาพเนกาทีฟของเอี้ยฟ้ายังไงยังงั้นเลย แม้เสื้อผ้าหน้าผมจะมาสไตล์เดียวกัน แต่สีสันกลับดูตาลปัดไปหมด.. ขณะที่เอี้ยฟ้าชอบใส่เสื้อผ้าสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่โคเนโรกลับแต่งดำอย่างกับอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ตั้งแต่เท้าจรดหัว ..เอี้ยฟ้าหัวขาว(เงิน) ส่วนโคเนโรหัวดำ ..เอี้ยฟ้ามีดวงตาสีดำสนิท แต่ผู้ชายคนนี้มีดวงตาสีเทาซีด..ที่ดูมีเสน่ห์น่าเข้าใกล้และอันตรายน่าถอยห่างในเวลาเดียวกัน..
ก็ไม่รู้หรอกว่านิสัยใจคอจะกลับตาลปัดกับเอี้ยฟ้าด้วยหรือเปล่า? แต่ที่ผมแน่ใจอย่างหนึ่งคือ...ไม่น่าจะธรรมดา (อย่างน้อยนามสกุลของหมอนี่ก็ไม่ธรรมดาล่ะ ..อ้างอิงจากที่ซอลลี่เคยเล่าให้ฟังอ่ะนะ)
“หวัดดี..” ทันทีที่ขับรถมาจอดเทียบหน้าโรงแรมหรูระดับเจ็ดดาว ผมก็เปิดประตูออกไปทักทายคนที่มายืนรออยู่ก่อนแล้ว ..จับไม้จับมือทักทายกันตามธรรมเนียมพอหอมปากหอมคอ ผมก็ชักชวนอีกฝ่ายขึ้นรถ
“โทษทีที่มาช้า พอดีรถติดน่ะ” ผมเอ่ยประโยคแก้ตัวสุดคลาสสิกของพลเมืองบางกอกแลนด์พลางยิ้มแหย
หลังจากที่เราเข้ามาอยู่ในรถกันเรียบร้อย ผมก็ขับรถออกจากโรงแรมเพื่อไปยังเป้าหมายแรกของวัน...วัดพระแก้ว
วันนี้ผมต้องกล้ำกลืนฝืนใจมาทำหน้าที่ไกด์จำเป็นให้กับ โคเนโร แบร์ลุสโคนี แขกพิเศษที่ซอลลี่โบ้ยมาให้โดยไม่ถามความสมัครใจกันสักแอะ.. แทนที่จะได้นอนกลิ้งไปกลิ้งมาพักผ่อนคลายให้สบายอารมณ์หลังจากตรากตรำทำข้อสอบมาเป็นเวลายาวนานร่วมสองวีค แต่ผมกลับต้องมาถูกซอลลี่พี่ชายที่แสนดีโขกสับประหนึ่งทาสในเรือนเบี้ยแบบนี้เนี่ยนะ? พระเจ้าเหอะ! รู้งี้นอนกลิ้งอยู่คอนโดแบรี่ต่ออีกสักสองสามวันก็ดีหรอก ไม่น่ารีบกลับคอนโดตัวเอง(ที่ตอนนี้ถูกยึดโดยแม่เลี้ยงใจร้ายของนังซิน)เลย หึยยย..
และหลังจากโยนหน้าที่รับผิดชอบอันควรจะเป็นของตัวเองพร้อมกับคู่มือนำเที่ยวกรุงเทพฯขนาดพกพาเล่มนึงมาให้ผม เจ้าตัวก็ออกไปลั้ลลาหรรษาอยู่ที่บ้านไอ้ยูริที่เพิ่งจะสอบเสร็จอย่างสบายใจ.. แง่ง! ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน?!
จะบ่ายเบี่ยงหรือโบ้ยต่อให้ซินเซียร์ก็ไม่ได้ด้วย เพราะวันนี้มันกำลังเก็บข้าวเก็บของเตรียมจะไปขอนแก่นพร้อมกับสกายและเมย์บี.. ไอ้สองตัวหลังอ่ะพอเข้าใจ เพราะปิดเทอมทีไรพวกมันก็เกิดอาการสำนึกรักบ้านเกิดกันทุกที(เห็นคราวนี้บอกว่าจะไปสักวีคนึง) ..แต่ไอ้คนแรกอ่ะ ไอ้พี่ชายหัวหลอดของผมอ่ะ! มึงจะไปทำม้ายยยย? ไปเกี่ยวอะไรกับเขาเนี่ย? ...ฮืออออ มึงทิ้งกู(อ้าว?)
เอาล่ะ! เลิกเวิ่น สรุปสั้นๆ คือวันนี้ผมต้องรับหน้าที่พาอิตาเลี่ยนบอยนายนี้ทัวร์กรุงเทพฯ ..ตามนั้น
“ไม่เป็นไร ผมยังรอไม่ถึงสองชั่วโมงดีเลย” นักท่องเที่ยวของผมพูดตอบเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งด้วยท่าทางอารมณ์ดี
..แต่ถ้าจะพูดขนาดนี้ มึงด่ากูเลยเหอะ!!
“..........”
“ฮ่ะๆๆๆ ล้อเล่นน่ะ.. คุณทำหน้าตลกจัง” โคเนโรเฉลยพร้อมหัวเราะชอบอกชอบใจที่อำผมได้สนิท ..ฮึ่ม ถ้าเป็นเพื่อนเป็นฝูงพ่อจะตบให้หัวทิ่มเลย เดี๊ยะๆ
“มีอารมณ์ขันนะ” ผมหัวเราะแกนๆ
“แล้วนี่เรากำลังจะไปไหนกันเหรอ?” พอนั่งรถมาได้ระยะนึงผู้โดยสารของผมก็ถามขึ้นเหมือนเป็นการชวนคุย
“คุณอยากไปไหนล่ะ?” ผมถามกลับ
“อืม..” อีกฝ่ายทำหน้าครุ่นคิด ก่อนดึงคู่มือเที่ยวกรุงเทพฉบับเดียวกับที่ซอลลี่โยนให้ผมขึ้นมากางดูแล้วพูดไปพลาง “เวลาผมไปเที่ยวที่ไหนผมก็มักจะสนใจศึกษาเกี่ยวกับรากเหง้าของท้องถิ่นนั้นๆ ด้วยน่ะ ..อืม งั้นเอาเป็นว่า..เราไปพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติกันก่อนดีกว่า”
“ผมจะพาคุณไปวัดพระแก้ว” ผมตอบหน้าตาเฉย ก่อนแอบยิ้มสะใจเล็กๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหวอๆ ประมาณว่า ‘แล้วมึงจะถามกูเพื่อ..?’ ฮ่าๆๆ
ผมอ่านคู่มือมาแล้วล่ะ ..10 สถานที่ในบางกอกที่ชาวต่างชาติน่าจะสนใจ อันดับแรกคือ..วัดพระแก้ว ต่อมาก็เป็น..วัดโพธิ์, พระบรมมหาราชวัง, วัดแจ้ง, วัดเบญจฯ, พระที่นั่งวิมานเมฆ, บ้านไทย จิม ทอมป์สัน, พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ, วังสวนผักกาด และตลาดนัดสวนจตุจักร ..วันนี้คงไปได้ไม่ครบ แต่เอาเป็นว่าจะพยายามพาไปให้ได้มากที่สุดแล้วกันนะ
แล้วอยากจะบอกว่าบางที่ผมก็ยังไม่เคยไปเลยเหอะ อย่างบ้านจิม ทอมป์สันอะไรเนี่ยก็ยังไม่เคย ส่วนวัดพระแก้วกับพระราชวังนี่เคยมาเมื่อสิบปีก่อนเห็นจะได้(ทำเหมือนไม่ได้อยู่กรุงเทพเนาะ?) รู้สึกตอนนั้นจะเพิ่งเข้ามิดเดิลสคูล แล้วคุณครูก็พามาทัศนศึกษา ..อืม น่าจะประมาณนั้นแหล่ะ
โคเนโรเปลี่ยนเป็นยิ้มและหัวเราะเบาๆ แล้วว่า “ที่นั่นผมก็อยากไปอยู่เหมือนกัน”
“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ” ผมพูดยิ้มๆ
หลังจากได้คลุกคลีตีสนิทกันมาครึ่งค่อนวันก็ทำให้ผมได้รู้จัก โคเนโร แบร์ลุสโคนี มากขึ้น(เล็กน้อย).. ผมว่าเขาเป็นคนที่น่าคบคนหนึ่ง(อย่างที่ซอลลี่ว่า)เลยนะ เขาดูสบายๆ ยิ้มง่าย พูดคุยเก่ง และเป็นกันเองกว่าที่ผมคิดไว้มากโข ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะมีท่ามีมาดหรือเรื่องเยอะมากมายกว่านี้(เพราะเห็นว่าเป็นคุณชายจากตระกูลผู้ดีเก่าและมีอิทธิพล)ซะอีก
เสียอย่างเดียว.. ดวงตาสีเทาซีดของเขามันไม่ชวนให้ผมรู้สึกสนิทใจสักเท่าไหร่.. มันทำให้ผมนึกถึงเอี้ยฟ้า ..ตอนที่เรายังไม่ได้มีสถานะเช่นปัจจุบัน
“คุณพูดไทยได้ด้วย?” ผมเลิกคิ้วถามคนที่นั่งตรงข้ามอย่างแปลกใจ เนื่องจากเพิ่งได้ยินเขาถามหาน้ำเปล่าจากเด็กเสิร์ฟเป็นภาษาไทยเมื่อครู่
ขณะที่ตอนนี้เขากำลังชื่นชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยาพลางตักน้ำแข็งใสใส่ปากอย่างรื่นรมย์ หลังจากที่เราหลบร้อนเข้ามาหาอะไรเย็นๆ ทานในร้านขนมริมแม่น้ำเจ้าพระยายามบ่าย
“นิดหน่อยครับ...” เขาเอ่ยขึ้นเนิบๆ
..ใช่ล่ะ เขาพูดสำเนียงเนิบเหมือนกับเอี้ยฟ้า(ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทย และผมเดาว่าภาษาอิตาเลี่ยนของเขาก็คงจะพูดเนิบอีกเหมือนกัน) เพียงแต่ว่าไม่ได้มีหน้าตาง่วงงุนสัมพันธ์กับสำเนียงเนิบนาบเหมือนอย่างเอี้ยฟ้าด้วยเท่านั้น
นี่มันชักจะเหมือนกันเกินไปแล้วหรือเปล่า?
“ผมมีน้องชายคนนึง..ที่เกิดที่นี่...เขาพูดภาษานี้..” โคเนโรเล่าเป็นภาษาไทยที่ค่อนข้างกระท่อนกระแท่น แต่ก็ไม่น่ารำคาญเกินไปที่จะทนฟัง “หลังจากที่เขาย้ายไปอยู่กับเรา..ที่อิตาลี...เราเข้ากันได้..ไม่ดีนัก..ผมก็เลย..ลองไปเรียนภาษาไทยดู...เผื่อว่ามันจะช่วยให้..เข้าใจเขาได้มากขึ้น..”
“แล้ว..?” ผมเลิกคิ้วอีกครั้ง เว้นช่องว่างเป็นเชิงถามว่ามันได้ผลไหม?
โคเนโรส่ายหน้าและหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเปลี่ยนกลับมาพูดภาษาอังกฤษที่คล่องแคล่วกว่า “ดูเหมือนปัญหาจะไม่ได้อยู่ที่การสื่อสาร..”
ผมพยักหน้าว่าเข้าใจ ต่อให้เกิดในประเทศเดียวกัน หรือแม้แต่บ้านเดียวกันก็ใช่ว่าจะเข้ากันได้ดีนักหรอก
..ว่าแต่ทำไมน้องชายของเขาถึงมาเกิดอยู่ที่นี่ล่ะ?
อืม.. น่าสนใจ แต่ไม่อยากถาม เดี๋ยวจะหาว่าละลาบละล้วงเกินงาม
“แต่ถ้าพูดได้ขนาดนี้ผมไม่เรียกว่า ‘นิดหน่อย’ แล้วนะ” ผมเอ่ยชม อีกฝ่ายยิ้มรับ
“ผมอิจฉาซอลฟานะ ที่มีน้องชายน่ารักอย่างคุณ..” เสียงทางนั้นว่า
ก็ไม่รู้ว่าพูดจริงหรืออยากแค่ล้อเลียนกันแน่.. ผมเลิกคิ้วนิดหน่อย ตักน้ำแข็งใสใส่ปาก ก่อนพูดยิ้มๆ “แน่นอน เขาน่ะน่าอิจฉาที่มีน้องชายสุดแสนจะน่ารักและเป็นคนดีมีน้ำใจอย่างผม ..แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ค่อยจะรู้ตัวซักเท่าไหร่”
คราวนี้โคเนโรหัวเราะออกมาเสียงดังจนโต๊ะข้างๆ พากันหันมามอง
..โอเค คำพูดเมื่อกี๊มันอาจจะฟังดูหลงตัวเองไปนิด แต่ก็ไม่ได้คิดจริงจังนี่หว่า ก็แค่พูดเล่นๆ อ่ะ โจ๊กน่ะ โจ๊ก! เข้าใจไหม? จะขำจะฮายังไงก็ช่วยไว้หน้ากันบ้างสิเฮ้ย! อายเป็นเหมือนกันนะเนี่ย แง่ง!!
“พอได้แล้วมั้ง..” ผมพูดอุบอิบไม่เต็มเสียง แต่แอบตวัดสายตาใส่เคืองๆ เมื่อเห็นหมอนั่นหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาเล็ด ยิ่งมองหน้าผมก็ดูเหมือนเขาจะยิ่งหยุดขำไม่ได้ เชื่อได้เลยว่าตอนนี้หน้าผมต้องแดงเถือกและดูตลกมากแน่ๆ
“โทษที..โทษที..” โคเนโรหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตา ขณะพยายามหยุดหัวเราะอย่างลำบากลำบน “ซอลฟาเคยพูดถึงคุณ..และฝาแฝดของคุณให้ผมฟังหลายอย่างน่ะ”
“เช่นว่า..” ผมตอบโต้อย่างไม่ค่อยจะมีอารมณ์ร่วมนัก
“พวกคุณเป็นเด็กที่หนวกหูมาก..”
“เยี่ยม!” แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะมีอารมณ์บ้างแล้วล่ะ อารมณ์ครุกรุ่นๆ น่ะนะ
ฮึ่ม! ซอลลี่นะ ซอลลี่! ไม่รู้ว่าไปแอบนินทาผมกับซินเสียๆ หายๆ ยังไงกับใครไว้บ้าง? ให้ตายเหอะ พี่บ้า!
“แล้วก็น่ารักมากเหมือนกัน..”
คำบอกเล่าต่อมาของโคเนโรไม่ได้รับความเชื่อถือจากผมสักเท่าไหร่(แม้มันจะฟังใกล้เคียงความเป็นจริงมากกว่าข้อแรกก็เหอะ ฮ่ะๆๆ)
และดูเหมือนคนพูดจะรู้ตัว เขาเลยรีบพูดเสริม “เขาพูดแบบนี้จริงๆ นะ”
“คุณโกหก” ผมเบ้ปาก หยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดูดเพื่อล้างรสชาติหวานๆ ของน้ำแข็งใสที่เพิ่งกินหมดไป
“ทำไมผมต้องทำแบบนั้นล่ะ?” เขาพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นยิ้มนิ่งๆ “เพียงแต่เขาไม่ได้บอกผมว่าคุณจะน่ารักมากถึงขนาดนี้”
“เขามักจะประเมินผมต่ำเสมอแหล่ะ” ผมพูดไปด้วยอารมณ์ที่ยังครุกรุ่นต่อเนื่อง กว่าจะสำนึกได้ว่าตัวเองเพิ่งจะพูดอะไรไป โคเนโรก็เริ่มหัวเราะอีกแล้ว..
ให้ตายเหอะ! ตกลงนี่ผมมาเป็นไกด์หรือมาเป็นโจ๊กเกอร์กันแน่เนี่ย?
ก็ไหนป๊ะป๋าเคยบอกว่าความมั่นใจเป็นสิ่งที่ดีไง? หึยยยย..
ขากลับผมเลือกจะไปเดินตากแอร์เย็นๆ ที่พารากอน แทนที่จะไปทนเดินอบอ้าวอยู่ตลาดนัดจตุจักรอย่างที่ลูกทัวร์ของผมต้องการ(เป็นไกด์ที่โคตรตามใจตัวเองเลย ฮ่าๆๆ) ..ระหว่างที่เดินดูโน่นดูนี่และพูดคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กันไปเรื่อย โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น หยิบมาดูก็เห็นหน้าจอโชว์ชื่อ ‘Duckie’ พร้อมกับใบหน้ายามหลับของเจ้าของฉายาที่ผมแอบถ่ายไว้เด่นหรา จนผมอดยิ้มขำกับตัวเองไม่ได้
ตอนแรกผมไม่ได้ตั้งใจจะเมมด้วยชื่อนี้หรอก แต่ซินน่ะสิ สาระแนแย่งไปพิมพ์ให้ว่า ‘Ducky’ ..ทำเอาขนลุกพรึบพรับ ถึงความหมายหนึ่งจะเหมาะกับเจ้าของเบอร์ก็เหอะ แต่อีกความหมายมันก็...นะ กระดากบ้างไรบ้าง
สุดท้ายผมก็เลยเปลี่ยนใหม่จากตัว ‘y’ เป็นตัว ‘ie’ ซะ ..ออกเสียงเหมือนกัน แต่ความหมายชัดเจนและเจาะจงกว่ากันเยอะเลย ฮ่ะๆๆ
“ว่าไง?” ผมกดรับและกรอกเสียงลงไปอย่างคุ้นเคย
ช่วงนี้มาแต่เสียงตลอดอ่ะคนเนี้ย ไม่เคยได้เห็นหน้าเห็นหนวดหรอก แล้วโทรมาก็ไม่ค่อยจะมีเวลาแน่นอนเหอะ เหมือนกับนึกอยากโทรตอนไหนก็โทร ..แต่ไม่เป็นไร ยังไงผมก็แอบดีใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงมันล่ะนะ เพราะอย่างน้อยนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่ามันยังปลอดภัยดี..
คือ..ไม่รู้สิ ถึงผมจะไม่รู้อะไรเลย(ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากรู้ แต่เพราะมันแทบไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังต่างหาก)แต่ก็รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ยังไงชอบกล ..ปกติลูกเป็ดอย่างมันถ้าไม่มีเหตุขัดข้องหรือจำเป็นจริงๆ ป่านนี้ต้องแจ้นมาเดินตามผมต้อยๆ แล้ว แต่นี่อะไร? หายหัวไปเลย?(ถึงจะมีเสียงตามสายมาก็เหอะ)
เอ้อ...ก็ไม่ใช่ว่ามั่นใจในตัวเองอะไรนักหนาหรอกนะ แค่ผมเชื่อว่าสิ่งที่มันพูดน่ะเชื่อถือได้ ก็ทุกครั้งที่มันโทรมามันมักจะพูดว่า ‘คิดถึง’ ผมน่ะสิ
“คิดถึง..” เสียงจากปลายสายตอบกลับมาทันที
นั่นไงล่ะ! ..ผมร้องในใจ
“แต่กูไม่เห็นจะคิดถึงมึงเลย” ผมตอบกลับไปพลางอมยิ้มกับตัวเอง “แล้วถ้ามึงยังมีมาแต่เสียงแบบนี้นะ อีกไม่นานกูก็จะลืมมึงด้วยเหอะ”
“ซันนี่อ่ะ” เสียงเนิบร้องกลับมาแบบอ้อนๆ
“กูถามจริงเหอะ มึงกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ เอี้ยฟ้า?” ผมตัดสินใจถามในสิ่งที่เคยถามไปแล้วครั้งหนึ่ง...แต่ไม่เคยได้รับคำตอบ ขณะที่ขาก็ก้าวเดิน และสายตาก็มองนู่นนี่ตามโคเนโรไปเรื่อย
“ก็...หลายๆ อย่างน่ะ” แล้วมันก็เลี่ยงที่จะตอบเหมือนเดิม
“...........”
“ซันนี่?” เอี้ยฟ้าเรียกชื่อผม เมื่อเห็นว่าผมเงียบไป “..งอนเหรอ?”
“กูไม่เคยงอนมึง” ผมตอบกลับแทบจะทันที ด้วยเสียงที่แข็งขึ้นเล็กน้อย
“งั้นโกรธ?” มันเปลี่ยนข้อสันนิษฐานใหม่
“แน่นอน!” ..จากใจเลยนะเนี่ย
จากนั้นก็ต่างคนต่างเงียบไปพักนึง.. ผมไม่รู้ว่าอีกฟากสายกำลังคิดอะไร? แต่ผมกำลังคิดว่าที่ผ่านมาผมรออะไร? รอแล้วจะได้อะไรงอกเงยขึ้นมาไหม? และสมควรจะรอต่อไปอีกหรือเปล่า? ถ้าเพียงแต่มันจะทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ผมได้มั่นใจมากกว่านี้ ผมก็จะไม่นึกลังเลแบบนี้เลย ...จริงๆ
ขณะที่เดินคิดเล็กคิดน้อย(?)อยู่นั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายผมสีน้ำตาลทองหน้าคุ้นๆ นั่งอยู่ในร้านไอศกรีมฝั่งตรงข้าม แต่ที่ดึงดูดสายตาผมไปยิ่งกว่านั้นก็คือผู้ชายผมสีเงินที่นั่งหันหลังให้กระจกต่างหาก!
ไม่ผิดแน่! นั่นมันไอ้เอี้ยฟ้า กับไอ้มานะเพื่อนมันนี่!!
จังหวะที่ผมกำลังยืนมึนงงผสมโมโหขึ้นมาตงิดๆ ก็มีเสียงถอนหายใจยืดยาวดังมาตามสาย ก่อนเสียงพูดจะตามมา “..ไว้เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังนะ”
“เมื่อไหร่?” ผมถามกลับไปเสียงแข็ง ขณะที่ขาพาตัวผมตรงดิ่งไปทางร้านนั่นแล้ว และดูเหมือนเพื่อนของมันจะยังไม่ทันสังเกตเห็นผมด้วย
“เฮ้..” แว่วเสียงเรียกและเสียงฝีเท้าที่วิ่งตามหลังมาของโคเนโรที่ผมเกือบลืมไปแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้หันไปสนใจ เพราะตอนนี้เป้าหมายของผมมีเพียงร้านไอศกรีมตรงหน้าเท่านั้น
“เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย...” ทางนั้นตอบกลับมาในตอนที่ผมไปหยุดยืนตรงกระจกหน้าร้าน ..ซึ่งอีกฝั่งมีเอี้ยฟ้าและเพื่อนของมันกำลังนั่งกินไอติมอยู่
!!.. ดูเหมือนไอ้มานะจะสังเกตเห็นผมแล้ว
“...ไม่จำเป็นแล้วมั้ง” ผมตอบกลับเอี้ยฟ้าพลางส่งเสียง ‘หึ’ ขึ้นจมูก ก่อนจะเคาะกระจกเบาๆ สองสามที..
ไอ้หัวหงอกหันมาตามเสียงและเบิกตาโตขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นผม “ซันนี่?”
“นี่ใช่มั้ย...ธุระอันยุ่งเหยิงของมึง ฟ้าประทาน?” ถามจบผมก็กดตัดสายแล้วตรงดิ่งเข้าไปในร้านด้วยอารมณ์คุกรุ่นจนพนักงานต้อนรับยกมือไหว้กันแทบไม่ทัน แต่ละก้าวที่ก้าวเดินผมก็คิดไปด้วยว่าจะทำยังไงกับไอ้เอี้ยนี่ดี? ตบกะโหลกสักที? สองที? หลายทีรัวๆ? หรือถีบแม่งตกเก้าอี้ เตะซ้ำอีกสองที? กระทืบอีกสามที? แล้วค่อยถามหาเหตุผลกันอีกที?..แบบนี้ดีไหม?
ฮึ่ม! ตอบไม่ดีมีตายคาถ้วยไอติมแน่ ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน ทามิยะ!!
“ไง มึง? ไอติมอร่อยมั้ย?” เดินไปถึงโต๊ะมันผมก็พยักหน้าถามนิ่งๆ พยายามระงับอารมณ์จนถึงที่สุด
“ก็ดีนะ..ลองชิมมั้ย?” มันตอบหน้าซื่อตาใส แถมยังมีน้ำใจยื่นช้อนไอติม(ที่มันเพิ่งเลีย)มาให้ผมชิมด้วย
!!... นี่มึงตั้งใจกวนส้นตีนกูอยู่ใช่ไหม? ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!!!!!!
กูพยายามแล้วนะ! กูพยายามจะใจเย็นกับมึงแล้ว แต่...โว้ยยยยยยย! โมโห โมโห โกรธ!!
ผัวะ! ..เสียงผ่ามืออรหันต์ของผมกระทบหัวหงอกๆ ของไอ้หน้ามึน
เคร้ง!! ..เสียงช้อนไอติมอันเต็มไปด้วยน้ำใจ(ผสมน้ำลาย)หล่นกระทบโต๊ะ
“โอ๊ะ..” เสียงร้องเบาๆ ของผู้ถูกกระทำหลังจากหน้าคะมำลงไปกระแทกกับถ้วยไอติม
โครม! ..เสียงถ้วยไอติมล้มไปโดนแก้วน้ำเปล่าที่วางใกล้ๆ กัน และ...
“เฮ้ยยยย..!!” เสียงหลงของไอ้มานะที่ถูกน้ำเปล่าไหลไปราดเป้ากางเกงแบบพอดิบพอดี
“มีอะไรกันรึเปล่าครับ คุณลูกค้า?” ส่วนอันนี้เป็นเสียงพนักงานในร้านที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาถามด้วยกลัวว่าอาจจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น
“ไม่มี!” แน่นอนว่านี่เสียงผม.. ผมหันไปตอบทันทีด้วยเสียงที่แข็งจนแทบจะกลายเป็นตวาด แต่พอเห็นอีกฝ่ายที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยถึงกับสะดุ้งเฮือก หน้าถอดสี(นี่มันไม่สู้คนอยู่แล้ว หรือว่ากูดูน่ากลัวเกินไปวะเนี่ย?) ผมก็รู้สึกผิดขึ้นมาตงิดๆ เลยพยายามปรับโทนเสียงและสีหน้าให้อ่อนลงใกล้เคียงปกติมากที่สุด
“...ก็แค่ทักทาย..ด้วยความคิดถึง” ผมพูดต่อพลางเหล่กลับมาทางเอี้ยฟ้า
“..อย่างแรงนิ” แว่วเสียงชายผู้โชคดี(?)บ่นพึมพำเบาๆ
ผมหันกลับมามองก็เห็นมันนั่งคลำหัวคลำหน้าผากตัวเองป้อยๆ หน้าตามึนๆ งงๆ เหมือนน็อตในหัวจะกระเด็นหายไปหลายตัว
“ระ..เหรอครับ” พนักงานมองผมกับเอี้ยฟ้าสลับกันเหมือนไม่ค่อยเชื่อ..
แต่ก็เชื่อ..เอ๊ะ?..ยังไงก็ไม่รู้ว่ะ...รู้แต่ว่ามันคงกลัวเกินกว่าจะกล้าถามไปมากกว่านี้แล้วล่ะ มันเลยหนีตายด้วยการไปหาผ้ามาช่วยไอ้มานะเช็ดโต๊ะเช็ดเป้ากางเกงแทน
“ซันนี่..มาได้ไง?” หลังจากเก็บน็อตใส่กลับเข้าที่เรียบร้อยแล้ว เอี้ยฟ้าก็เริ่มกลับมาสนทนาภาษามนุษย์โลกได้อีกครั้ง มันเงยหน้าขึ้นมาถามผมพลางยึดข้อมือผมเอาไว้แน่น
นี่มึงกลัวกูจะหนีหรือไง เอี้ยฟ้า? ..ไม่ต้องห่วง ยังไงวันนี้กูก็ไม่หนี ไม่มี ไม่จ่าย ไม่หายไปไหนแน่ๆ ถ้ากูยังไม่กระจ่างเรื่องที่มึงกำลังทำอยู่กูก็จะเกาะติดมึงประหนึ่งผีอีแพงนั่นแหล่ะ วางใจได้เลย!
แล้วถ้าผล(ที่กูเป็นคนตัดสินเอง)มันออกมาว่ามึงกำลังคิดปั่นหัวกู มึงก็เตรียมตัวหัวกุดได้เลย ไอ้เอี้ย!!
“กูขี่ไม้กวาดมาไง สัด!” ผมกัดฟันตอบเสียงต่ำ ไม่อยากจะเป็นจุดสนใจไปมากกว่านี้(แต่ตอนนี้ก็หันมามองกันทั้งร้านแล้ว) ส่วนมือก็พยายามแกะมืออีกฝ่ายออกไปให้พ้น ทั้งแอบหยิกแอบบิดแต่ไอ้หน้ามึนมันก็ทนเหลือเกิน ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เลยยื้อกันไปมาจนกระทั่งมีอีกเสียงหนึ่งที่ถูกหลงลืมไปดังขึ้นขัดจังหวะ
“เอ่อ..โทษนะ ซันนี่...คือผม...” ภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้เราทั้งหมด(ผม เอี้ยฟ้า ไอ้มานะที่สาละวนอยู่กับเป้าตัวเอง รวมทั้งพนักงานหน้าแหยที่สาละวนอยู่กับเป้าไอ้มานะอีกคน)พร้อมใจกันหันไปมอง
“เอ้อ..โทษที โคเนโร ผมลืมคุณไปซะสนิทเลย..” ผมเอ่ยขอโทษลูกทัวร์ที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง
ว่าแต่...ผมยังไม่ได้บอกหมอนี่หรือไงนะว่าผมชื่อ ‘ซันชายน์’ ?
สงสัยจะเรียกตามซอลลี่ ให้ตายสิ..
“จริงสิ!” หลังจากยืนเก้ๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูกอยู่แป๊บนึง ผมก็นึกได้ว่าควรจะแนะนำเขาสักหน่อย
“โคเนโร...นี่เพื่อนผม..ฟ้าประทาน ทามิยะ” ผมผายมือมาทางเจ้าของชื่อ และเห็นว่าอีกฝ่ายก็มองลูกทัวร์ของผมอยู่ก่อนแล้ว ..มองนิ่งๆ แบบไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ..ซึ่งแปลกมาก เพราะนี่ไม่ใช่วิสัยการมองแบบปกติของมัน
ถ้าเผื่อใครไม่รู้นะ ผมจะบอกให้ว่าปกติเอี้ยฟ้ามันจะมีวิธีการมองอยู่สองแบบด้วยกัน.. แบบแรกคือ...จดจ้อง ถ้ามันมองแบบจดจ้อง นั่นแปลว่ามันกำลังสนใจ แม้จะไม่พูดอะไรออกมา แต่มันก็กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัวกะโหลกหงอกๆ ของมันแน่นอน(ทั้งในทางที่ดีและไม่ดี อันนี้ก็ต้องไปสังเกตกันต่ออีก...เอิ่ม..ตกลงนี่กำลังเล่นเกมทายใจหรืออะไรเนี่ย?)
แบบที่สองคือ...มองผ่านๆ แล้วก็เลิกสนใจ หันไปมองอย่างอื่นแทน ซึ่งนั่นก็แปลว่ามันไม่ได้สนใจ และไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับสิ่งนั้นเลย...
ดังนั้นการมองนิ่งๆ ของมันในครั้งนี้จึงทำเอาผมรู้สึกตะขิดตะขวงข้างในใจในระดับนึง ยิ่งผมมองหน้ามันสลับกับหน้าโคเนโรก็ยิ่งรู้สึกว่าสองคนนี้ช่างเหมือนกันจริงๆ
เหมือนกันเกินไป...
แต่เมื่อลอบสังเกตปฏิกิริยาของทั้งคู่ก็ไม่เห็นจะมีท่าทางอะไรผิดปกติเพิ่มเติมอีก(นอกจากการมองของเอี้ยฟ้า) ทั้งคู่ก็พยักหน้าทักทายกันตามสมควร ผมเลยสลัดความคิดสงสัยคาใจทิ้งไปก่อน(ชั่วคราว) แล้วผายมือต่อไปทางไอ้มานะซึ่งก็มองหน้าโคเนโรนิ่งๆ อีกเหมือนกัน(อะไรของมันวะ ไอ้สองตัวนี้?)
“ส่วนนี่...มานะ..เพื่อนของฟ้าประทาน”
“นี่..โคเนโร แบร์ลุสโคนี...เพื่อนพี่ชายกู” ไอ้มานะก็พยักหน้าให้พลางยิ้ม(แบบฝืนๆ ยังไงไม่รู้? หรือผมจะคิดไปเอง??) ส่วนโคเนโรก็ยิ้มตอบทั้งคู่ด้วยท่าทางเป็นมิตรไม่ต่างจากที่ยิ้มให้ผม “เค้ามาเที่ยวน่ะ”
“มึงอิ่มยัง?” เสร็จพิธีแนะนำตัวผมก็หันไปถามเอี้ยฟ้าอย่างไม่ต้องการคำตอบ เพราะผมเตรียมคำตอบไว้ให้มันแล้วไง มีแค่คำตอบเดียวด้วย “ถ้าอิ่มแล้วก็ตามมา ..มาคุยกันหน่อยดิ๊”
“คุณรออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมกลับมา” ผมบอกโคเนโรพลางกดตัวเขาให้นั่งลงไปแทนที่เอี้ยฟ้า เขาทำหน้างงๆ เหมือนอยากจะพูดจะถามอะไร แต่ผมไม่ได้สนใจ กลับหลังหันแล้วเดินนำเอี้ยฟ้าออกมานอกร้านเลย..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
ปึก!!.. หาทำเลเหมาะๆ ที่ไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปมาได้ ผมก็คว้าคอเอี้ยฟ้าที่เดินตามหลังต้อยๆ มาแบบไม่ให้มันทันตั้งตัว แล้วจัดการเหวี่ยงไปกระแทกกับผนังเต็มแรง ก่อนจะเท้าแขนกับผนังคร่อมตัวมันไว้อีกทีกันหนี(..ถึงไม่คิดว่าคนอย่างมันจะหนีก็เหอะ แต่นาทีนี้ต้องข่มขวัญกันไว้ก่อน หึ!)
“เอาล่ะ.. สารภาพบาปมาซะ ฟ้าประทาน ทามิยะ”
“..........” จำเลยโคลงหัวไปมาช้าๆ เหมือนกำลังใช้ความคิด คิ้วทั้งสองข้างย่นเข้าหากันจนแทบจะเป็นเส้นตรง ก่อนถามออกมาอย่างคนคิดไม่ตก “..กูต้องเริ่มจากตรงไหนอ่ะ?”
“เฮ้อ.. มึงนี่นะ” ผมถอนหายใจอย่างละเหี่ย พลางถอยห่างออกมายืนเท้าเอวมองหน้ามัน พยายามจะทบทวนหาเหตุผลว่าผีห่าซาตานตนไหนมันดลใจให้ผมตรงลงปลงใจคบกับไอ้บ้านี่ได้?
นี่มันอาจจะเป็นความผิดพลาดที่สุดของที่สุดของที่สุดในประวัติชีวิตยี่สิบปีของนายตะวันฉายคนนี้เลยก็ได้..
“ซันนี่..” ไม่เรียกเปล่า แต่ไอ้หัวหงอกมันยื่นมือมาเกี่ยวเอวผม แล้วรั้งให้กลับไปยืนที่เดิมด้วย ..ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร(กำลังเหนื่อยใจอยู่ แล้วมันก็ไม่ได้ใกล้จนน่าเกลียดอะไรด้วย) “โกรธมากเลยเหรอ?”
“เออสิ!” ถามมาก็ตอบไป ก่อนจะถอนหายใจอีกทียาวๆ
“ขอโทษนะ” มันพูดพลางยื่นมือมาแตะข้อศอกผม(..ผมเปลี่ยนมายืนกอดอกแล้ว)
“มึงทำอะไรผิดล่ะ ถึงต้องขอโทษ?”
“กูทำให้มึงโกรธ..”
“แล้วรู้ตัวรึเปล่าว่าถูกโกรธเรื่องอะไร?”
“....ก็สงสัยอยู่” มันตอบหน้าซื่อตาใส ดูจริงใจเสียจนผมอยากจะจับหัวมันโขกกับกำแพงสักที ฮึ่ม!
“กูจะบอกอะไรมึงซักอย่างนะไอ้คุณเอี้ยฟ้า..การที่คนสองคนจะคบกันยืดน่ะ...ความจริงใจ..เป็นสิ่งที่สำคัญมาก..”
“ความจริงใจ?”
“ใช่! จริงใจ.. เหมือนที่กูจริงใจกับมึง”
“กูก็จริงใจกับมึงนะ”
“แต่มึงมีเรื่องปิดบังกู! มึงไม่พูดความจริงกับกู! มึงบอกว่ายุ่ง! มาเจอกูไม่ได้! แต่มึงมานั่งกินไอติมกับไอ้มานะได้? นี่เหรอความจริงใจของมึง ฟ้า?” ยิ่งพูดก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นทุกขณะจิต จนต้องหันหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อระงับอารมณ์ ขืนมองหน้ามึนๆ ของมันนานๆ มีหวังได้มือไม้กระตุกขึ้นมาอีก ..เย็นไว้ซันชายน์ เย็นไว้มึง มีเหตุมีผลไว้ ใช่ๆ เหตุและผลๆๆๆ ท่องไว้ๆ
“กูแค่อยากกินไอติม..” มันตอบเสียงอ่อย “..ถ้าเป็นไปได้กูก็อยากจะมากินกับมึง แต่ช่วงนี้ชีวิตกูมันวุ่นวายนิดหน่อย...เลยคิดว่าอยู่ให้ห่างๆ มึงน่าจะดีที่สุด”
“อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้น?” ผมถามสวนทันทีที่มันพูดจบ
เอี้ยฟ้ายืนมองหน้าผมนิ่งๆ พักนึง ก่อนจะพูดออกมา “ซันนี่.. ถ้าวันนึงกูไม่อยู่แล้ว มึงจะคิดถึงกูเหมือนที่กูคิดถึงมึงมั้ย?”
..ซึ่งก็ไม่ใช่การตอบคำถามของผม
“แล้วมึงจะไปไหน?”
“..........” คราวนี้มันเงียบ
“..กูไม่คิดถึงคนที่ทิ้งกูไปหรอก ชีวิตกูไม่จนตรอกขนาดนั้น” ผมไม่แน่ใจว่าจะทำได้อย่างที่พูดหรอก ก็ปากดีไปงั้น ..แค่อยากจะรู้สึกว่าตัวเองก็มีทางเลือก ...ไม่จำเป็นต้องง้อมันคนเดียว
“..........” แต่มันก็ยังเงียบ ...เงียบจนผิดปกติ
“ฟ้า...มึงกำลังมีปัญหาอะไรกันแน่? บอกกูไม่ได้เลยเหรอ? กูไม่สมควรจะได้รับรู้เรื่องของมึงเลยใช่มั้ย?” พูดเองก็จุกอกเอง ตกลงนี่ผมมีความสำคัญต่อมันบ้างไหมเนี่ย? ผมเคยมีความหมายต่อมันไหม? ..ให้ตายสิ! มันทำให้ผมรู้สึกคล้ายตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย
“ถ้ามึงอยากรู้...กูก็จะให้มึงได้รู้ทุกเรื่อง ซันนี่” เอี้ยฟ้าเอื้อมมือมาลูบแก้มผมเบาๆ “ตอนแรกกูแค่คิดจะกันมึงออกห่างจากเรื่องที่กูกำลังเจออยู่ กูไม่ได้อยากจะปิดบังหรอกนะ..เชื่อเถอะ แต่เรื่องนี้มันอันตรายเกินกว่าที่กูจะดึงมึงเข้ามาเกี่ยวด้วย..”
อันตรายงั้นเหรอ?
มึงกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไรกันแน่ ฟ้าประทาน? ..อันตรายที่ว่ามันคืออะไร? ..อะไรที่ทำให้คนเฉื่อยชาอย่างมึงดูกังวลใจได้ขนาดนี้? ..อะไรกัน? ..มันคืออะไรกันแน่? ..ในหัวผมมีแต่คำถามเต็มไปหมด
“แต่ตอนนี้มันคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ..”
ผมไม่เข้าใจว่ามันกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่ แต่พอจะถามก็เห็นมันมองข้ามไหล่ผมไปทางด้านหลัง หันไปมองก็เห็นโคเนโรเดินยิ้มร่าดีใจพลางโบกไม้โบกมือมาทางผม โดยมีไอ้มานะเดินหน้านิ่งตามมาติดๆ
เอี้ยฟ้าบีบไหล่ผม แล้วเข้ามากระซิบเบาๆ ตอนที่สองคนนั้นมาถึงพอดี “ไว้กูจะเล่าให้ฟังทีหลังนะ”
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” ผมถามผู้มาใหม่ที่จำได้ว่าบอกให้รออยู่ในร้านไอศกรีม ..แล้วเดินมานี่ทำไม?
“ผมเห็นว่าคุณหายออกมานานแล้วน่ะ ห่วงว่าจะเป็นอะไรรึเปล่า? เลยลองมาหาดู” โคเนโรตอบ
“ขอบคุณที่เป็นห่วง.. พอดีผมคุย..ธุระติดพันไปหน่อยน่ะ” ผมยิ้มแหยให้
“แล้ว..คุยเสร็จรึยังครับ?” โคเนโรถามด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นแบบแปลกๆ
ผมหันไปมองเอี้ยฟ้า มันพยักหน้าให้
ผมก็เลยหันกลับไปตอบคนถาม “ครับ”
“ดีเลย พอดีผมอยากจะซื้อของนิดหน่อยก่อนกลับเข้าโรงแรมน่ะ”
“ไปสิ คุณอยากได้อะไรล่ะ? เดี๋ยวผมพาไป” ผมบอกลูกทัวร์กิตติมศักดิ์ แล้วหันไปลาเอี้ยฟ้า “กูไปก่อนนะ ..ไว้ค่อยเจอกัน”
หลังจากโคเนโรแจ้งความประสงค์ของตัวเองแล้ว ผมก็ออกเดินนำไปยังร้านเป้าหมายทันที ระหว่างทางก็พูดคุยนั่นนี่กันไปเรื่อย แต่เดินได้สักพักก็รู้สึกตงิดๆ เหมือนไม่ได้มีแค่อิตาเลี่ยนบอยตามมาคนเดียว พอหันไปมองก็..นั่น ชัดเลย!
ห่างออกไปราวห้าเมตรมีเอี้ยฟ้าเดินใส่แว่นกุ๊ชชี่เลนส์สีม่วงมือล้วงกระเป๋าเดินตามมาห่างๆ อย่างสบายอารมณ์ และเลยหลังมันห่างไปอีกราวสองเมตรก็มีไอ้มานะหัวน้ำตาลทองเดินสะพายเป้(ไม่รู้มันใส่อะไรมา แต่ตุงเชียว)ตามมาอีกคน
ผมขมวดคิ้วพลางพยักหน้าส่งสัญญาณถามว่ามันจะเดินตามมาทำไม? เดี๋ยวก็เจอกัน(ผมกะว่าไปส่งโคเนโรเสร็จก็จะแวะไปหามันที่คอนโดน่ะ) แต่มันกลับยักไหล่ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ และขยับเข้ามาตามในระยะใกล้ทันทีเมื่อเห็นว่าผมรู้ตัวแล้ว(แน่นอนว่าไอ้มานะก็ขยับเข้ามาด้วย)
โคเนโรหันไปมองมันงงๆ แล้วหันกลับมามองผมเหมือนต้องการจะถามว่า ‘พวกมึงเล่นอะไรกัน?’ ผมก็เลยยืมท่าเอี้ยฟ้ามาใช้(ยักไหล่) แล้วส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่า ‘อย่าใส่ใจ’ ก่อนจะออกเดินต่อ
?!.. ขณะที่เดินผ่านกระจกร้านร้านนึงเข้าก็เลยสังเกตเห็นเงาสะท้อนของตัวเองและหมู่คณะที่เดินต่อแถวเรียงหนึ่งกันมาอย่างน่าตลก ..มิน่าล่ะ ทำไมเดินไปทางไหนถึงมีแต่คนมองกันแปลกๆ แถมมีแอบยิ้มแอบชี้ชวนกันดูอีกต่างหาก เพราะสภาพมันเป็นแบบนี้นี่เอง เหอะๆ
ผมได้แต่หัวเราะแกนๆ กับตัวเอง
นี่ถ้าผมมีผ้าพันคอสามเหลี่ยมหรือถือธงสามเหลี่ยมอยู่ในมือด้วยนะ
ใช่เลย.. คณะทัวร์ลูกเป็ดชัดๆ
“ก้าบ ก้าบ ก้าบ..”
!!.. เสียงร้องประหลาดที่ดังมาจากข้างหลังทำผมต้องชะงักกึก แล้วหัน ควับไปมองหน้าโคเนโร..ลูกทัวร์หมายเลขหนึ่งที่ด้านหลัง ..โคเนโรเองก็มีหน้าตางงงวยจากเสียงปริศนาเมื่อครู่ไม่แพ้ผม ก่อนจะหันหลังกลับไปมองหน้าเอี้ยฟ้า..ลูกทัวร์หมายเลขสองบ้าง
เอี้ยฟ้าขยับแว่นนิดนึง มองหน้าผมกับโคเนโรสลับกันแบบมึนๆ แล้วจึงหันหลังไปมองหน้าไอ้มานะ..ลูกทัวร์คนสุดท้ายอีกทอดหนึ่ง
ไอ้มานะมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อถูกจ้องมองด้วยตาทั้งสามคู่หกข้างพร้อมๆ กัน มันเลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นคล้ายกับจะบอกว่ามันเองก็งงเหมือนกันว่าเสียงมาจากไหน?
สุดท้ายเราทั้งสี่คนจึงพร้อมใจกันมองไปทางด้านหลังของไอ้มานะโดยมิได้นัดหมาย ตอนแรกก็ไม่เห็นว่ามีใครอยู่ตรงนั้นหรอก แต่พอไล่สายตาต่ำลงมาจนถึงระดับหัวเข้าก็เจอเข้าเต็มๆ เลย... ลูกเป็ดยักษ์!!!
มาไงวะเนี่ย?! ..พวกผมมองหน้ากันเองเลิ่กลั่ก ก่อนกลับไปจ้องมองเจ้าเด็กน้อยที่อายุไม่น่าจะเกินสามขวบ ระบุเพศไม่ได้ ระบุสัญชาติไม่ได้ แต่มีหัวสีน้ำตาลเข้ม ตาสีเขียวใส ใส่ชุดเป็ดสีเหลืองตั้งแต่หัวจรดเท้า(..คือมันเป็นแบบชุดหมีอ่ะนะ แต่มันเป็นชุดเป็ด งงไหมเนี่ย?) ยืนพุงกลม แก้มกลม ยิ้มแป้นแล้นโชว์ฟันกระต่ายสองซี่ข้างหน้าให้พวกเราทุกคนดู ..ลูกใครวะเฮ้ย?!
“ก้าบ ก้าบ ก้าบ ..เอิ๊ก~” เจ้าลูกเป็ดหลงฝูงร้องก้าบๆ อีก แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากพลางตบไม้ตบมือชอบใจเมื่อรู้ว่าตัวเองได้กลายเป็นจุดสนใจของพวกผมเรียบร้อยแล้ว
“ก้าบ ก้าบ...เดินๆ” เจ้าหนูนั่นเข้าไปจับขาไอ้มานะ แล้วพยายามจะจับให้มันกลับหลังหัน ก่อนผลักให้เดินต่อไปข้างหน้า “ก้าบ ก้าบ..เดินต่อจิๆ...ก้าบ ก้าบ”
“อะไรของเอ็งเนี่ย เจ้าหนู?” ไอ้มานะที่โดนพันแข้งพันขาร้องขึ้นแบบกึ่งขำกึ่งงง ก่อนจะก้มลงไปยกเจ้าลูกเป็ดพุงกลมขึ้นมาเขย่าเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว “กินอะไรเข้าไปมั่งฮึ? ตัวหนักได้อีก ฮ่ะๆๆ”
“บินๆ..ฉูงอีกๆ..เอิ๊กกก..ฉูงๆๆ~” เจ้าหนูส่งเสียงดังอย่างสนุกสนาน กางแขนออกเหมือนกำลังจะบินจริงๆ เมื่อถูกมานะจับยกขึ้นสูงจนสุดแขน ไม่ได้มีท่าทางว่าจะกลัวคนแปลกหน้าแม้แต่น้อย
“เป็ดน้อยน่ารักจัง~” โคเนโรเดินเข้าไปร่วมวงเล่นกับเจ้าลูกเป็ดยักษ์หลงฝูงอีกคนอย่างเอ็นดู
“นี่แก้มหรือซาลาเปาเนี่ย..?” จากที่ยืนดูแบบเฉยๆ ก็ชักอดใจไม่ไหว สุดท้ายผมเลยเลยเข้าไปดึงแก้มกลมๆ แดงๆ ของเด็กนั่นให้มันแดงขึ้นไปอีก แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ร้องโวยวายอะไร กลับหัวเราะชอบใจที่ถูกคนนั้นคนนี้รุมหยิกแก้มหยิกพุงซะอีก
คนเดียวที่ยังไม่เข้ามาร่วมวง(ทึ้งเด็กอ้วน)ด้วยก็คือ เอี้ยฟ้า.. มันไม่พูดไม่เข้ามาจับ แต่ยืนจ้องเขม็งแบบไม่วางตาเลยทีเดียว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่คงไม่ใช่ว่ากำลังหิวอยู่หรอกนะ เหอๆ
“ปู่~...ปู่~..” พอสังเกตเห็นเอี้ยฟ้า เด็กน้อยก็ชี้ไม้ชี้มือใส่ ปากก็ร้อง ‘ปู่ๆๆ’ จนพวกผมงงกันอีกรอบ
“อะไรเหรอ?” ไอ้มานะถามเจ้าหนู
“คนนั้นผมสีขาวเหมือนปู่หนูเยย..ปู่~!” พูดแล้วก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอีก แต่คราวนี้ทั้งผมทั้งไอ้มานะและโคเนโรร่วมหัวเราะฮาตามไปด้วยอย่างกลั้นไม่อยู่
ฮ่าๆๆๆ ..โถ เอี้ยฟ้า เด็กมันว่ามึงแก่เหมือนปู่มันอ่ะ ฮ่าๆๆ ไอ้แก่เอ๊ย!!
!.. คราวนี้เอี้ยฟ้าเดินตรงดิ่งหน้านิ่งเข้ามาหาเด็ก(ที่อาจไม่มีโอกาสได้โต)อย่างรวดเร็วจนผมตกใจ และยิ่งตกใจไปใหญ่เมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าครั้งหนึ่งมันเคยจะต่อยคณะบดี(ของคณะอะไรไม่รู้)เพราะเคยไปวิจารณ์สีผมของมันเมื่อครั้งประกวดดาวเดือนตอนปีหนึ่ง
นี่คงไม่ใช่ว่ามึงคิดจะต่อยเด็กด้วยหรอกนะ เอี้ยฟ้า?!!
“เอิ๊กกก.. ฉูงอีกๆ...ฉู๊งงงงฉูง~ ฮ่าๆๆ”
!!... แต่การณ์ก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคาด เอี้ยฟ้าไม่ได้เข้าไปต่อยเด็กแต่อย่างใด แต่มันเข้าไปดึงเด็กจากไอ้มานะมาอุ้มซะเอง แถมยังเล่นกับเด็กด้วยท่าทางสนุกสนานซะด้วย
“สูงอีกมั้ย?...สูงอีกมั้ย?” อี้ยฟ้ายกตัวเด็กไปก็ถามไป ..แถมยังยิ้มไปอีกด้วย?
“ฉูงอีกๆๆ~”
“กูไม่เคยรู้เลยว่าหน้าอย่างมันจะเล่นกับเด็กเป็นด้วย..” ผมขยับเข้าไปยืนดูข้างไอ้มานะ ปากก็พูดกับมันเบาๆ ด้วยความทึ่งกึ่งสงสัย
“ฟ้ามันรักเด็กจะตายไป” ไอ้มานะพูดยิ้มๆ โดยไม่ได้ละสายตาไปจากเด็กตัวเหลืองและผู้ใหญ่ตัวขาวตรงหน้า
“....?!...” ผมมองหน้าคนพูดแบบอึ้งๆ ก่อนกลับไปมองไอ้สองตัวที่เอาแต่ร้อง ‘สูงๆ’ ตรงหน้า
มึงนี่มันเป็นปริศนาแห่งจักรวาลจริงๆ ว่ะ เอี้ยฟ้า..
“ว่าแต่.. เด็กนี่มันตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?” ผมถามไอ้มานะอีก
“ไม่รู้ว่ะ” คนถูกถามส่ายหน้า “รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันร้องก้าบๆ นั่นแหล่ะ”
“ตายห่า.. ลูกใครเค้าล่ะเนี่ย?” ผมบ่นกับตัวเองมากกว่าจะถามหาคำตอบ
“แล้วคุณจะทำยังไงกับเด็กคนนี้เหรอ ซันนี่?” โคเนโรที่ยืนไม่มีบทอยู่นานถามขึ้นบ้าง
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบ เสียงเอี้ยฟ้าก็โพล่งขึ้นก่อน “ซันชายน์!”
“ห๊ะ?! // What?!” ผมกับโคเนโรร้องขึ้นแทบจะพร้อมกัน
“คนนี้ชื่อ..ซันชายน์..ต่างหาก...ไม่ใช่..ซันนี่..ซักหน่อย” เอี้ยฟ้าบอกโคเนโรด้วยหน้าตาเอาจริงเอาจัง บุ้ยใบ้มาทางผม
ผมกำลังจะพยักหน้าเพื่อยืนยันคำพูดนั้นกับโคเนโรแล้วเชียว ถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดมาของเอี้ยฟ้าซะก่อน
“..เนอะ ซันนี่?” คนพูดพูดพลางพยักพเยิดหน้าอึนๆ ใส่ผม
“..........” ไอ้ห่านี่.. ทำเอาไปต่อไม่เป็นกันเลยทีเดียว
“เนอะ เป็ดน้อย?” แล้วมันก็หันไปพยักพเยิดกับเจ้าลูกเป็ดยักษ์ด้วย แต่...
หงับ!!
“....!!...” ก็ไม่รู้จะหัวเราะหรืออะไรดี เพราะนอกจากจะไม่เอออ่อห่อหมกด้วยแล้ว เจ้าเป็ดอ้วนยังงับจมูกเอี้ยฟ้าเข้าให้เต็มคำ
“เจ็บ...” เสียงไอ้หน้ามึนร้องขึ้นเบาๆ
ถึงมึงจะรักเด็ก แต่ท่าทางเด็กเขาไม่ค่อยจะรักมึงเท่าไหร่เลยว่ะ เอี้ยฟ้า..
“น้องคลี!!” มีเสียงทุ้มแหบที่เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนดังขึ้น ดึง ความสนใจของพวกเราทั้งหมดให้หันไปมองได้ทันที
?.. แล้วผมก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นพี่คิรินตัวล่ำกำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางนี้ด้วยสีหน้าร้อนรน
“แด๊ดดี้~!” เจ้าเป็ดหลงแม่ยอมคลายเขี้ยวจากจมูกเอี้ยฟ้าและดิ้นออกจากมือมันไปเข้าอ้อมอกของคนที่เพิ่งเรียกว่า ‘แด๊ดดี้’ ด้วยท่าทางดีใจ
“โอ้ ขอบคุณพระเจ้า..” พี่คิรินกอดหนูน้อยในชุดเป็ดไว้แน่นราวกับว่ากลัวจะหายไปไหนอีก “ขอบคุณที่หนูปลอดภัยดี หนูทำแด๊ดดี้หัวใจแทบวายแน่ะ รู้มั้ย? อย่าทำแบบนี้อีกนะ...”
“..เอ่อ...เด็กนี่ลูกพี่เหรอ พี่คิ?” ผมขยับเข้าไปถามพ่อลูกอ่อนตัวล่ำอย่างไม่แน่ใจนัก จำได้ว่าแบรี่บอกว่าหมอนี่อายุแก่กว่าผมแค่สองปีเอง งั้นก็ไม่น่าจะเกินยี่สิบสอง? ..แล้วลูกนี่...ยังไง? ..หมอนี่มันมีลูกเร็วไปป่ะวะ?
“อ้าว.. ฉายเองเหรอ?” พี่คิเงยหน้าขึ้นมามองผมงงๆ ราวกับเพิ่งจะสังเกตเห็น ก่อนจะกวาดสายตายไล่ไปยังบรรดาลูกเป็ดอีกสามตัวของผมที่ยืนหน้าสลอนอยู่ด้วย “ใช่ ลูกพี่เอง ชื่อ ‘น้องคลี’ ..เออ แล้วทำไมน้องคลีถึงมาอยู่กับพวกฉายได้ล่ะ? เมื่อกี๊พี่เผลอไปนิดเดียว หันกลับมาอีกทีน้องคลีก็หายไปแล้ว ตกใจแทบแย่..”
“ก็ไม่รู้ว่ามาไงเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็เห็นมาเดินตามกันแล้ว” ผมตอบไปตามจริง
“หนูตามแม่เป็ดมาล่ะ แด๊ดดี้” เจ้าหนูเอ่ยขึ้นอย่างกระตือรือร้นที่จะเล่าตามประสาเด็ก
“หนูว่าอะไรนะ?” พี่คิยกตัวลูกขึ้นมาอุ้มไว้ ก่อนถามซ้ำอีกรอบอย่างไม่เข้าใจนัก
“หนูเป็นลูกเป็ด...ลูกเป็ดเก๊าะต้องเดินตามแม่เป็ด...เดินเป็นแถวๆ” พูดเจื้อยแจ้วพลางชี้มือมาทางผมที่ทำหน้างง “เนี่ย! แม่เป็ดๆ”
!!... ขนาดเด็กตัวกระเปี๊ยกก็ยังเห็นผมเป็นแม่เป็ดงั้นเรอะ?! ..เจริญล่ะกู
มีเสียงหัวเราะคิกคักที่เจ้าตัวพยายามกลั้นไว้ของไอ้มานะและโคเนโรดังขึ้นจากข้างหลัง รวมทั้งเสียงหัวเราะหึๆ หึๆ จากเอี้ยฟ้าด้วย
ผมตวัดสายตาไปมองพวกมันพร้อมกันแบบให้รู้ว่าเคือง พวกนั้นเลยรีบหุบปากฉับแล้วเสหน้าหนีไปแอบหัวเราะต่อทางอื่น.. แง่ง!! หันกลับมาอีกทีก็เห็นสองพ่อลูกกำลังหัวเราะคิกคักชอบใจกันอยู่อีก แต่พอเจอสายตาผมเข้าไปไอ้พี่คิรินก็รีบหุบทั้งปากตัวเองและปากลูกน้อย แล้วส่งยิ้มเจื่อนๆ มาให้ผมแทน
..ให้ตายสิ แต่ละคน
“แล้วนี่กำลังจะไปไหนกันเหรอ?” ไอ้พี่คิรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเรื่องอื่นอย่างรวดเร็ว
“ผมพา..เพื่อนพี่ชายมาเที่ยวน่ะ” ผมชี้มือไปทางอิตาเลี่ยนบอยที่อยู่ด้านหลัง พี่คิพยักหน้ารับรู้ คราวนี้ผมเลยถามบ้าง “ชื่อน้องคลีเหรอ? ผู้หญิงผู้ชายเนี่ย?”
“น้องคลีตอบอาฉายหน่อยซิ หนูเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย? หืม..” คนเป็นพ่อถามคนเป็นลูกต่อ
“หนูเป็นปู้ชาย..มีไอ้เจี๊ยวด้วย!” เด็กน้อยตอบแล้วหัวเราะชอบใจ
ผมเลยพลอยหัวเราะไปด้วย ก่อนจะเข้าไปแกล้งด้วยความหมั่นเขี้ยว “ไหนเอามาดูหน่อยดิ๊? ไอ้เจี๊ยวจริงเปล่า?”
“จริง จริ๊งงงง! แต่ปู่บอกว่าหนูจะมีไอ้แก้วแหล่ะ” เด็กน้อยทำปากจู๋เหมือนไม่เห็นด้วยกับคำของปู่ “ไอ้แก้วเขียวๆ...แต่หนูขาวจั๊วะนะ!”
“ไอ้แก้ว...นี่คือ?” ผมหันไปถามพ่อเด็กงงๆ
“หนอนแก้ว.. หนอนผีเสื้อตัวเขียวๆ น่ะ” พี่คิรินตอบยิ้มๆ “พ่อพี่ชอบปลูกต้นไม้ดอกไม้ ที่บ้านก็เลยมีพวกนี้มาอยู่เยอะ พ่อก็เลยเลี้ยงเอาไว้ด้วย บอกที่สวนจะได้มีผีเสื้อสวยๆ แต่น้องคลีชอบไปจับมันมาเล่นอยู่เรื่อย ก็เลยถูกปู่ขู่ว่าถ้าเอามาเล่นบ่อยๆ เดี๋ยวไอ้เจี๊ยวจะกลายเป็นไอ้แก้ว”
ผมอดหัวเราะไม่ได้กับวีรกรรมปู่-หลานที่คนกลางอย่างพี่คิเล่าให้ฟัง
“แล้วนี่มากันแค่สองคนพ่อลูกเหรอ? แม่เด็กไปไหนล่ะ?” ผมถามยิ้มๆ ขณะมองเจ้าหนูคลีวิ่งไปเล่นกับเอี้ยฟ้า มานะ และโคเนโร
“เสียไปแล้วน่ะ”
คำตอบที่ได้รับทำเอาคนถามอย่างผมถึงกับสะอึก “เอ่อ..เสียใจด้วย”
“อืม..” พี่คิรับคำในลำคอพลางมองเจ้าหนูน้อยที่กำลังหัวเราะเล่นกับพวกนั้นด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรัก “แต่เค้าก็ทิ้งของขวัญที่มีค่าที่สุดเอาไว้ให้พี่ล่ะ”
“พี่...แต่งตัวให้ลูกน่ารักดีนะ” คราวนี้ผมเป็นคนเปลี่ยนเรื่องบ้าง
“น้องคลีชอบสีเหลืองน่ะ”
“เหรอ..”
หลังจากแยกกับพ่อตัวล่ำและลูกตัวอ้วนแล้ว คณะทัวร์ลูกเป็ดของผมก็เดินทางต่อไปยังจุดหมาย โดยมีผมเป็นแม่เป็ด..เอิ่ม..ไม่ใช่...มีผมเป็นไกด์นำขบวน มีโคเนโรเดินถือกล้องตามมาเป็นลูกทัวร์อันดับหนึ่ง มีเอี้ยฟ้าเดินลูบจมูกแดงๆ แฝงรอยเขี้ยวเล็กๆ ตามมาเป็นลูกทัวร์อันดับสอง และมีมานะเดินแบกเป้ใบใหญ่ปิดท้ายขบวน..
ก้าบ ก้าบ ก้าบ~
TBC. :z2:
ซันนี่โหมด 'รมณ์เสีย
(ก็ยังน่าฮัก อิอิ)
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/photo_44627146_11-65c611.gif)
-
:call:
-
โหยยยยยยยย จบค้างคามากมายยยยย
อยากจะกระชากคอเสื้อเอี้ยฟ้า มาเขย่าๆๆๆให้หัวหลุด ฮึ่ยยยย
ซันนี่ จัดการเหวี่ยงวีนใส่เอี้ยฟ้าเล๊ยยย ตบท้ายด้วย จูบเน้นๆสักที ฮ่าๆๆ
คิดถึงลูกเป็ดอ่า เมื่อไหร่จะมาเดินตามซันนี่ต้อยๆเหมือนเดิมน้า
กำลังทำอะไรอยู่น้อ คุยไรกับมานะอ่ะเนี่ย
โคเน่ พี่ชาย ของ เอี้ยฟ้า ใช่ป่าว จะเจอหน้ากันแล้วด้วย หึหึ
เอี้ยฟ้าจะหึงป่าวน้อ ฮ่าๆๆ เรื่องน่าสงสัยน่าลุ้นเยอะแยะเลย
รออ่านอยู่น้าาา สู้ๆจ้าา
:กอด1:
-
กิ กิ อย่างอนนะ มิบมิบ
-
เหมือนซันนี่จะลืมใครบางคนที่ด้วยกันตั้งแต่แรก??
...
ว่าแต่ เจอไปแบบนี้...สังหรณ์ไม่ค่อยดีกับคำว่าทัวร์ลูกเป็นแฮะ..=^=
-
เอ๊ย ค้างอ่ะ ทำงานเครียดๆมาเจอเอี้ยฟ้า รู้สึกดีขึ้น แต่!!!
(มีแต่มา เพราะฉะนั้นมีนนิ่งจะมาแบบตรงกันข้ามกะประโยคแรก)
แย่กว่าเดิมเพราะค้างอ่ะ (อย่างที่ได้บอกไปแล้วด้านบน)
แต่ก็ได้ความคิดบางอย่างกลับมานะว่า อาทิตย์หน้าเราจะออกไปเที่ยว
ให้ครบทั้ง 10 ที่ๆว่ามาดีฟ่า อ่านแล้วรู้สึกอยากออกไปเที่ยวตามรอยเลยอ่ะคะ
(แม้จะไม่ได้ตามรอยคู่หลักอ่ะนะ 555) อารมณ์ว่าเครียดเพราะค้าง :z3:
-
ตอนหน้านอกจากจะตาค้างที่เจอซันนี่
คงมีงงที่เจอพ่ีชาย ฟ้าคงเกาะติดไม่ปล่อยแน่
555มาเข้าใจชื่อตอนก้อตอนจบครึ่งแรกนี่เอง
-
ตัดจบได้แบบว่า
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
พี่น้องเค้าจะเจอกันแระ 55++
เอี้ยฟ้าเอ้ยยยยยย คราวนี้คงเกาะ ไม่ปล่อยเเน่
-
ชื่อตอนน่ารักอ่ะ รอเอี้ยฟ้า
มาเดินตามซันนี่ต้อยๆ อยู่นะ
-
โคเนโรจะชอบซันนี่รึป่าววววว :impress2:
-
เอี้ยฟ้า..งานเข้า
เจอซันนี่จัง ๆ แถมพี่ชายอีกคน
จะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย
-
เจอซันนี่ไม่พอ เจอพี่ชายด้วย
เยี่ยมเลย -0-
-
อั้ยย่ะ นานไปไหมอ่าตัววว ><" :z3: :z3:
-
เอี้ยฟ้าน่ารัก ถึงจะทำไมผิดยังไงก็อภัยได้ ยกเว้น....โกหกซันนี่ที่น่ารักสุดๆแบบนี้ :ซูโม่:
แต่ว่า...เอี้ยฟ้าก็น่ารักอยู่ดีแหละ Sunshine's Duckie~
-
มรึงทิ้งซันนี่เองนะ เอี้ยฟ้า
ซันนี่เค้าได้ลูกเป็ดตัวใหม่แล้วววววววววววว :angry2: :angry2: เบื่อนักไอ้พวกชอบทำไรไม่บอก ไม่รู้ถ้าบอกมันจะตายไหม
ค้างงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
ไอ้ลูกเป็ด เจอหน้าก็มีเรื่องเลยนะ เจ๊อุสาคิดถึง :z2:
เหอะๆ มีมนุษย์มาจากดาวดวงเดียวกะเอี้ยฟ้าละ. เป็นพี่น้องกันด้วย
P.S. คงไม่รสนิยมเดียวกัน มาชอบซันนี่ด้วยกันนะ เจ๊ละเพลีย :laugh:
-
ค้างงงงงอ่าาาา T^T
-
งานนี้มีเคลีย์ :m16: :m16:
ตอบไม่ดีมีตายได้แน่นๆฟ้าประทาน :angry2: :angry2:
รออีก50ที่เหลือจ้า :bye2: :bye2:
-
ฟ้าก็ยังมาแค่เสียง
และใกล้เคียงจะได้เจอตัวแระ 555
-
เลิกเลยๆซันนี่
-
ช่างฉับได้ทำร้ายกันเหลือเกิน..
-
แกตายแน่ฟ้าประทาน :laugh: ถ้าคำอธิบายไม่ฟังไม่ขึ้น :m20: อยากให้ซันนี่ทำอย่างนี้กะฟ้าประทานอ่า :z6: คงตลกดี
-
:serius2:อ๊ากกกกกกค้างงงงงมากมาย
แต่ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆถึงทุกอย่างจะยังไม่เคลียร์แต่ก้อร้สึกว่าตัดสินใจไม่ผิดที่สั่งหนังสือเรื่องนี้. สนุกทุกตอนเลยค่าาาาาาารออีก50%
-
:serius2:
มาเร็วๆนะคะ
ไม่รู้ว่าพี่ชาย รึว่า น้องชาย จะเป็นเป็ดมากกว่ากันนะ
เอี๊ยฟ้าระวังพี่ชายตัวเองไว้ให้ดีหล่ะ o18
-
ป๊าดดดด พี่น้องจะเจอหน้ากันแล้ววววว
จะเกิดศึกชิงนายไหมเน่ย
-
อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปคะเนี่ยยยยย โอยลุ้นน
-
เอี๊ยฟ้า~~ นอกใจซันนี่ไปนั่งกินไอติมกับมานะหร๊อ~~~~
ตายแน่ ๆ ฟ้าประทาน *เตรียมเก็บศพเอี้ยฟ้า* ฮ่าๆๆๆ
ที่เหลือ ฟ้าจะได้เจอพี่ชายแล้วใช่ไหม? ><
-
เจอกันแล้ววว ซันนี่จัดการเลย
ให้พี่น้องเจอกันก็ดีนะ เราก็อยากรู้ความลับของเอี้ยฟ้าอ่ะ
-
ทัวร์ลูกเป็ด จะกลายเป็นฆาตกรรมลูกเป็ดมั้ยอ่ะ
-
ฟ้ากับพี่ชายจะได้พบกันแล้วนี่ จะได้รู้อะไรเกี่ยวกับฟ้าเพิ่มขึ้นบ้างใช่ไหมนั่น
-
ส่งมาแต่เสียงไม่รู้หรือไงว่าซันนี่ถูกหนุ่มอื่นจีบแล้วเอี้ยฟ้า
-
อ้าว ท่านเอี้ยฟ้าครับงานเข้าแล้วงับ
คิดจะทำอะไรไม่บอก พูดอะไรก็ไม่เคลียก็เงี้ย
แถมมีเค้าลางว่าจะต้องรับศึกหลายด้าน ทีนหลายขนานพร้อมกันอีกตะหาก หุหุ
-
ฟ้า จะตกใจกว่านี้ถ้าเห็น คนที่ตามซันนี่มาก
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
รอๆๆๆๆจ้าาา
-
กำลังสนุกเลยยย :z3:
ตาฟ้าา ทำอะไรเนี่ยย
เดี๋ยวปั๊ดไปเชียร์โคเนโรเลย :laugh:
รออัพค่า กำลังค้างง :L2:
-
เอี้ยฟ้า
ทำอะรายอยู่
ถ้ายังมึนอยู่อย่างนี้ เค้าจะเชียร์ให้ซันซันได้กะพี่ชายแก :3125:
หึหึ
ค้างค่ะ รออีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์ :เฮ้อ:
-
ซันนี่เจอเอี้ยฟ้าแล้วตายแน่
รอตอนต่อไปนะครับ
:z3:
-
ฟ้าเห็นคุณพี่ชายมาพร้อมซันนี่อย่างนี้จะเกิดเรื่องมั้ยเนี่ย
-
ซวยแน่ฟ้าประทาน :laugh:
:pig4: นะคะ
-
:a2: :a2: :a2:
เย้ๆๆๆๆๆๆ
จะเอาดราม่า จะเอาดราม่า
ฮ่าๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาเคลียร์เลไอ้เอี้ยฟ้า ไหนว่ายุ่งนักยุ่งหนา มาเคลียร์โดยไว
-
ดูท่าฟ้างานจะเข้านะ
:laugh:
-
พี่เอี้ยฟ้าน่ารักดี แต่คู่นี้ดูปวดหัวเนอะ เงื่อนงำเยอะ 555
-
ท่านฟ้าประทาน ทำไมทำยังงั้น
ซันนี่ใจเย็นๆนะ
ขำชื่อตอน ไหนจะตอนท่านฟ้าโทรมาคุยกับซันนี่อีก
ทัวร์ลูกเป็ด เหมาะมากจริงๆ
-
น้องเอี้ยฟ้าอาจจะกระอักกว่าในสถาณการณ์นี้นะคับ 555
-
ฮึ่ย เอี้ยฟ้า
ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
แต่ยุให้ซันนี่ฆ่ามันก่อนเลยดีกว่า
o18
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย
อ่านซ้ำหลายรอบมาก
โคเนโร่มานี่ไม่ได้จะทำอะไรฟ้าใช่ไหม
ซันนี่อย่าพึ่งโกรธน๊า
ฟังเหตุผลฟ้าประทานก่อน
-
งานนี้มีคลายปมหรือปล่าว
แล้วพี่น้อง2คน จะฆ่ากันหรือ
ปล่าวเนี่ย :m28:
-
ฟ้ามีอะไรก็ไม่ค่อยบอก ต้องรอให้มันวิกฤตก่อนแล้วค่อยพูด
ถ้าเราเป็นซันนี่คงเสียความรู้สึก หลายครั้งแล้วด้วย
อยากให้มีคนอื่นเข้ามาในชีวิตซันนี่บ้าง เผื่อฟ้าจะคิดได้ว่าซันนี่สำคัญกับตัวเองหรือไม่ ขนาดไหน ชิ
-
รออีก 50% เหมือนว่าจะเห็นลางพินาศ..
-
ทำไมคนอ่านหลายคนถล่มฟ้าใหญ่เลย ฮ่าๆ
คิดว่าฟ้าคงมีเหตุผล แต่ข้อเสียของเจ้าตัวคือไม่พูดไม่อธิบายนี่แหละ
ซันนี่ก็ปล่อยๆขนาดนี้แล้ว ไม่มีใครทนแกได้เท่าซันนี่หรอกฟ้า
ทำอย่างนี้บ่อยๆไม่ดีนะ แกจะไม่เหลือแฟนคลับแล้วรุ้ตัวมั้ย ฮ่าๆๆๆ
รอตอนหน้า อยากรู้ปฏิกิริยาของ2พี่น้องลูกเป็ดเวลาเจอกัน (แต่ปฏิกิริยาของซันนี่ นี่ไม่ต้องเดา แกตายแน่ฟ๊าาาา!!)
-
รอจ้ารอ :)
-
และแล้วพี่น้องมาเจอกัน...
จะเกิดอะไรขึ้นไหมหว่า?
50% หลัง เราอาจจะได้ดู ตบล้างถ้วยไอติม หรือเปล่า ?
ฟ้าเอ๊ย ไม่รอดแน่แก กร๊ากกกกกกกก !!!
Edit 20 % ต่อมา
กร๊ากกกกกกกกกก ! :m20:
ตบล้างถ้วยไอติมจริงๆด้วย :laugh:
สองพี่น้องนี่เนียนเนอะ ทำอย่างกับไม่รู้จักกันแน่ะ
แต่ว่าแต่ มานะ นายหน้าซีดทำไมล่ะ
ฮา ตอนท้าย สารภาพบาป เลยเรอะ ซันนี่
รออีก 30 เปอร์ ที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อ
ฟ้า นายจะรอดหรือไม่ ขึ้นอยู่กับคำตอบนายแล้วนะ !!!
Edit
น้องคลี น่ารักอะ ขบวนลูกเป็ด
ก๊าบ ก๊าบ :laugh:
ว่าแต่ฟ้า นายรักเด็กเรอะ !!!
-
:call:
:fire:
:pig4:
-
เพิ่งเจอพี่คิริน เมื่อก่อนซันกับซินเคยมีอดีตที่เลวร้ายมากซินะ จริงอย่างซินพูดคำพูดสวยหรูจะให้พูดยังไงก้อได้เพราะมันเป็นแค่ลมปาก จะลืมว่าใครเคยทำให้เราเจ็บขนาดไหนมันคงยาก เอาเป็นว่า "ให้อภัยได้แต่ไม่ลืม" คงได้แค่นี้แหละ
เดี๋ยวจะได้เจอ โคเรโน่ (พี่ชายเอี้ยฟ้า) แล้ว อยากรู้ว่าจะมีอะไรต่อไป
เราน่ะ อดีตให้มันผ่านไป อย่าให้มันมาทำให้เราสูญเสียปัจจุบัน แต่ว่า...ไม่มีคำว่า อภัย เพราะเราไม่ใช่นางเอก เจ็บเเล้วจำ ไม่อย่างนั้นใครทำผิดขนาดไหน แค่อภัยก็จบรึไง :fire:
-
เบื่ออาร์ตตัวพ่อแร้ว อยากได้พี่ชายโคเนโร่แทน 555+ (ล้อเล่นๆ :o8:)
ฟ้าแอบไปทำไรของมันอ่าาาา อยากรู้ๆๆๆ
-
เอาถ้วยมารอมาม่าจ้า
ถ้าจาอร่อย ฮ่าๆๆ
-
ซันนี่อารมณ์เสียจะทำไงดีนะฟ้า o18 o18
-
ซันนี่อย่ารุนแรงกับฟ้าสิ... o18
-
พี่ น้อง เป็ดๆ จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
-
ค้างอ่ะ ต่อคราวหน้าขอ 30+100% นะคะ :L1:
-
มานะก็รู้จักพี่ชายฟ้าด้วยใช่ไหม แล้วทำไมฟ้ากับพี่ชายต้องทำท่าทางเหมือนพึ่งเจอกันด้วยนั่น มีอะไรกันแน่นะ
-
ทำยังกับไม่รู้จักกันแน่ะ = =
ได้เวลาสารภาพบาปแล้วฟ้าประทาน ฮ่าๆๆๆๆ
รออีก 30 งับ ^^
-
เออเว้ยยยยยยยยยยย ซันนี่ตบให้หัวหลุดเลย
กว่ามันจะโผล่มาได้ แถมยังเอ๋อ
สารภาพมาซะ ว่าหายหัวไปทำไรมา!
-
5555555+ โหดสมเป็นแฝดกานต์ฉาย 5555555+
ฟ้าประทานพบพี่ชาย 55555+
รอตอนต่อไปกะ 30 เปอ ที่เหลือ 5555555+
-
ฟ้างานเข้าซันนี่โกธรจริงตอบไม่ดีมีตาย :m16: :m16: :m16:
ว่าแต่พี่เขาเจอน้องแล้วอะ :L2: :L2: :L2:
รออีก30ที่เลือจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
ซันนี่ ตบฟ้าเลยยยยยย เย้
-
ฟ้าเอ๊ย...ตอบดีๆนะลูก o18
-
ชอบรูปซันนี่งอน หุหุ อยากไปง้อจริง ๆๆๆๆๆ
แล้วเอี้ยฟ้าจะตายไหมเนี่ย ตอบไม่ดีมีหวังตายยย
-
ซันนี่มีงอนด้วย
:laugh:
-
คณะทัวร์ลูกเป็ด 55555555555 :laugh: :laugh: :laugh:
ที่มาของชื่อตอนนั่นเองค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฟ้ากังวลเรื่องอะไรอยู่กันแน่นะเนี่ย แล้วฟ้าทำไมไม่คุยให้รู้เรื่องไปเลยนะ แล้วพี่ชายฟ้าก็ช่างเข้ามาได้จังหวะจริง ๆ
-
มาทีละนิดจิตแจ่มใส5555
รอจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
แนะนำให้ผูกผ้าพันคอแล้วถือธงเดินนำค่ะ กันหลง
-
ทำไมต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน ทำไมไม่บอกซันนี่
คงไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ซันนี่หน้าแตกหรอก
มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น!!!
ดราม่าจงซับซ้อนขึ้นอีก
แต่ช่วงนี้ซันชายน์ไม่อยู่นะ รอให้คู่แฝดอยู่ด้วยกันก่อนดิ๊
ไม่อยากให้พลาดเรื่องสำคัญกันอ่ะนะ
รีบๆ กลับมานะ
-
เล่าเหอะฟ้าประทาน คนอ่านก็อยากรู้ ซันนี่ก็อยากรู้ สงสารซันนี่นะ น้อยใจเลยเห็นป่ะ นิสัยนะเอี้ยฟ้า รู้ไหมว่าบางทีการที่คิดว่าการปิดบังอะไรบางอย่างมันเป็นการดีกับคนที่เรารัก จริงๆแล้วมันไม่เป็นอย่างที่คิดแม้แต่น้อย ยิ่งรู้ช้าเท่าไหร่มันยิ่งคลางแคลงและเจ็บใจมากเท่านั้น :เฮ้อ: ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ รออีก 500 % ที่เหลือ :laugh:
-
แม่เป็ดซันนี่ กะ คณะลูกเป็ดทัวร์ :laugh: เจ๊อยากจะเป็นคณะทัวร์นี้จัง
เอี้ยฟ้า ความลับแกเยอะ นะคายออกมาเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวปัด !! จูบเลย :laugh:
P.S. เจ๊ก็ยังแอบหวังว่ามันจะไม่อันตรายมานะ เรื่องที่เกิดขึ้นเนี่ย
-
พอคิดภาพตามคณะทัว
แล้วรู้สึกว่าฮามากเลย
:laugh:
มาแบบกระปิดกระปรอย
เหมือนเป็นนิ่วเลยนะ
-
ยกไว้แป๊บนึงนะเอี้ยฟ้า ระฆังช่วยพอดี เดี๋ยวตัวต่อตัวกันซันเมื่อไหร่ เคลียร์ไม่ใส :z6:โดนแน่
-
พี่น้องมีปัญหากันก็อย่าเอามาลงกับซันนี่นะ
-
ตามกันต้อยๆเชียว :laugh:
:pig4: นะคะ
-
แล้วทำไมไม่บอกซันนี่ เฮ้อออ
รู้หลัง คงได้มาม่ากันแน่
-
:fire:มีเรื่องต้องเคลียร์กันยาวแน่เอี้ยฟ้ประทาน
-
นี่คือที่มาของชื่อตอน...555++
ปกติท่านฟ้ากับซันนี่ ก็เหมือนแม่เป็ดกับลูกเป็ดอยู่แล้ว
เพิ่มหมู่คณะเข้าไปอีก 5555++
ท่านฟ้าประทาน มันกวนอารมณ์ได้ใจจริงๆ
-
อยากไปทัวร์นี้บ้าง :really2:
-
:z13: หน้าเดิมๆๆ
-
:laugh:
ฟ้าเป็นปู่ไปซะแล้ว
-
555 ก้าบ ก้าบ ก้าบ
-
แหมไม่น่าเชื่ออยากให้น้องคลีมีบทบ่อยๆอิอิ
ซันนี่จะได้เป็นแม่เป็ดไม่ใช่เห็นโคเนโรเป็นแม่เป็ดนะอิอิ
ไม่งั้นโดนฟ้าตบแน่
ปล.สรุปโคเนโรก็เรียกว่าซันนี่เหมือนเดิม :laugh:
-
กร๊ากกกก
อ่านบทนี้แล้วฮาก๊าก คณะทัวร์ลูกเป็ด :pandalaugh: :laugh5:
น่ารักกันทุกคนอ่ะ
-
นึกภาพซันนี่เดินนำหน้า
แล้วมีสุดหล่อหน้ามึนเดินตามเป็นพรวน
ทัวร์ลูกเป็ดน่ารักแบบนี้
ขอร่วมขบวนด้วยคน ^^
-
ฮามากก็ไอ้ตรง ก้าบ ก้าบ ก้าบ เนี่ย :m20: :m20:
-
น้องคลีออกเยอะๆ ได้มั้ย
ชอบอ่า น่ารักน่าฟัดมากกกกกก
-
ฮ่าๆ ลูกเป็ดตัวที่สามถูกงับจมูกเป็ด
-
โคเนโร่คนนี้จะนำเรื่องดีหรือเรื่องร้ายมาให้เอี้ยฟ้ากับซันนี่กันแน่หนอ อยากรู้จังค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า
-
ชักอยากเป็น 1 ในคณะทัวส์ลูกเป็ดนี้แล้วอ่ะ อิอิอิิอิ
ว่าแ่ต่ ซินเซียร์(ซินดี้) หายไปเลยไม่ค่ิอยมีบทเลยอ่ะช่วงนี้
-
ห๊ะ ปู่ของฟ้าประทาน น้องคลี~~ มาเกี่ยวมาดองกันยังไงล่ะนี่
แต่น้องคลีน่ารักนะ เอ็นดูลูกเป็ดอ่ะ
-
ชอบ ชอบ ชอบ
คณะ ลูกเป็ด โดยเฉพาะน้องคลี โดนใจมาก
o13 o13 o13
-
คลีน่ารักนะนั่น ฟ้าบอกพี่ชายแบบนั้นแล้วลงท้ายแบบนั้นพี่ชายฟ้าคงจะงงน่าดูนะนั่น
-
น้องคลี น่ารักจังเลย
ก๊าบๆๆๆ
-
5555555555555555
นึกว่าฟ้าร้องก้าบก้าบ
ที่แท้ก็ลูกเป็ดยักษ์นี่เองงง
แล้วอีสองพี่น้องมันจะไม่พูดไม่จาไม่สื่อภาษาอะไรกันหน่อยเรอะ
หรือยังไงของเค้าวะ
แล้วสรุปที่ฟ้ามันหายไปนี่ หายไปทำม๊ายยยยยยยยยยยยยย
งง =______=
-
ขอเดินตามด้วยคนสิ แอบรักแม่เป็ดมานานแล้วอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
อิอิ ฟ้าอ่ะ แอบหวงไม่ให้ใครมาเรียกซันนี่ สินะ :-[
-
ตอนหน้าจะดราม่า? ลุ้นๆๆๆๆ
-
อืม เหมือนแม่เป็ดจริงๆด้วย
แต่หน้าอย่างเอี้ยฟ้าเนี่ยนะรักเด็ก?
-
เฮียคิเป็นพ่อลูกอ่อน(?)อ่ะ ลูกเป็ดน่ารัก กัดจมูกฟ้าด้วย แสบใช่ย่อย
-
น่ารัก~ :กอด1:
ฟ้าประทานอย่างฮาอ่ะ(แต่ก็น่ารัก)
คณะทัวร์ลูกเป็ด เข้าใจคิดแฮะ :laugh:
-
น้องคลีน่ารักอ่ะ
เรื่องเคเนโรเนี่ย
นึกยังไงถึงมา
เมืองไทยได้เนี่ย
มันเกี่ยวกับเอี้ยฟ้า
แน่ ๆ
-
ทัวร์ลูกเป็ดของจริง :jul3:
ฟ้าได้ฉายาใหม่ละ ปู่หัวหงอก :laugh:
:กอด1: :pig4: นะคะ
-
Chapter :: 36 :: สไนเปอร์?!
“เฮ้ย?!” ผมถึงกับสะดุ้ง ร้องเสียงหลง เมื่อจังหวะที่กลับเข้ามานั่งในรถกลับพบว่ามีใครบางคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ..ทั้งๆ ที่ก่อนลงไปส่งโคเนโรกลับขึ้นห้องพักผมจำได้ว่าล็อครถเรียบร้อยแล้วนะ!
..แล้วมันเข้ามาได้ไง?
“เอี้ยฟ้า? ..มึงเข้ามาได้ไงเนี่ย?”
ถึงตอนอยู่ในห้างมันจะเดินตามผมเป็นขบวนลูกเป็ดก็เหอะ แต่หลังจากโคเนโรซื้อของที่ต้องการครบแล้ว เราก็แยกย้ายกันทางใครทางมัน ผมมาส่งโคเนโรที่โรงแรม ส่วนเอี้ยฟ้าก็กลับไปพร้อมกับไอ้มานะ โดยที่ผมนัดกับมันไว้ว่าจะไปหาที่คอนโดหลังเสร็จธุระแล้ว มันก็พยักหน้าเออออเหมือนว่าจะเข้าใจกันดีแล้ว
แล้วไหงมาโผล่นี่ได้เนี่ย?
“กูเก่ง” มันตอบสวนทันทีแบบหน้าตาเฉย ก็เลยโดนผมเสยกบาลจนผม(หงอกๆ)กระจุย
ผมมองมันนิ่งๆ นิดนึงก่อนถอนหายใจอย่างละเหี่ยจิต บิดกุญแจสตาร์ทรถ “เอาเหอะ กูจะไม่สนก็ได้ว่ามึงจะใช้วิชานินจาจากสำนักไหนมาเปิดประตูรถคันนี้ แต่ถ้ามันเกิดมีรอยขีดขวนหรือเสียหายแม้น้อยนิดล่ะก็.. กรุณาเอาตูดของมึงไปรับผิดกับตีนซินเองก็แล้วกัน งานนี้กูไม่เกี่ยว”
ใช่สิ ก็นี่มันรถซิน ยืมไปรับโคเนโร(กับซอลลี่)ตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้ก็เลยยืมต่อเพื่อจะพาหมอนั่นเที่ยวอีก ..ส่วนรถผมน่ะเหรอ? ก็โดนคุณชายใหญ่นามแสงเหนือ ยึดยาวตลอดทิปเยือนไทยคราวนี้ไงล่ะพี่น้อง เหอๆ
“ไม่มีหรอก มือชั้นนี้แล้ว” มันหันมาบอกพลางยกนิ้วโป้งขึ้นด้วยหน้าที่ยังอึนอยู่เหมือนเดิม
ผมมองมันทางหางตา ขณะหักเลี้ยวออกจากโรงแรมพอดี “กูชักสงสัยแล้วดิว่ารถที่มึงขับอยู่ทุกวันนี้ได้มายังไงกันแน่?”
“กูไม่ได้ขโมยใครมาหรอกน่า” เอี้ยฟ้าตอบผม แต่สายตามองไปที่กระจกด้านข้างรถ
“เรอะ” ผมแกล้งทำเสียงสูง ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อเท่าไหร่
คราวนี้เอี้ยฟ้ามองผมทางหางตาบ้าง ก่อนกลับไปมองกระจกด้านนอกต่อ ปากก็พูด “กูเป็นคนดีนะ”
“ถ้างั้นโลกนี้ก็ไม่มีคนบ้าแล้ว” ผมสวนกลับยิ้มๆ เลยถูกมันผลักหัวเข้าให้ แต่ก็แค่เบาๆ แหล่ะ
“เออ แล้วมานะล่ะ?” ผมถามเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ ..ก็ตอนแรกมันนั่งรถไปกับไอ้มานะ ก็แปลว่าไอ้มานะมาส่งมันที่นี่น่ะสิ? แล้ว..ไปไหน? กลับไปแล้ว? ..หรือยังไง?
“คงอยู่แถวนี้แหล่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาเสียงเรียบ
“แถวนี้?” ผมทวนคำพลางเลิกคิ้ว ..แถวนี้? หมายความว่ายังไง? หรือมันจะขับตามมา? ..คิดได้แบบนั้นก็เลยเหลือบมองกระจกหลัง แต่ก็ไม่เห็นมีรถผู้ต้องสงสัยแต่อย่างใด
..ก็แล้วไอ้มานะมันจะต้องขับตามมาเพื่ออะไรล่ะ? เฮอะ ชักไปกันใหญ่แล้วแฮะผม นี่คงเป็นผลพวงจากการคบหากับคนบ้าสินะ เหอๆ
สุดท้ายก็เลยต้องตัดเรื่องนี้ออกไปจากสมองอีกเรื่อง รกๆๆ
แต่เรื่องอื่นก็ยังมีอยู่ เช่นว่า...
“รู้อะไรมั้ย ฟ้า..” ผมเกริ่นเพื่อดึงความสนใจของคนข้างๆ มาจากกระจกด้านข้างรถ
“ฮึ?” มันส่งเสียงให้รู้ว่าสนใจ แต่ก็ไม่ได้หันหน้ามามองผมหรอก
แต่ไม่เป็นไร ยังไงผมก็ถือว่ามันกำลังฟังอยู่ เลยพูดต่อ “ในโลกนี้น่ะ.. มึงจะหาแฟนที่ใจกว้างงงงง ..ยิ่งกว่าทะเลเดดซี..”
“ซันนี่.. เดดซีมันขึ้นชื่อเรื่องความเค็ม.. ไม่ใช่ความกว้าง” เสียงเรียบๆ ที่สอดขึ้นมาทำเอาผมต้องส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ
“เออน่า! เอาเป็นว่ามึงจะหาแฟนที่ใจกว้างยิ่งกว่าทะเล..ท้องฟ้า..ทุ่งข้าวสาลี(?) ไม่เซ้าซี้ ไม่โทรจิกโทรตาม แม้ว่ามึงจะหายหัวไปนานๆ แบบไม่มีการชี้แจงแถลงไขอะไรเลย ..แล้วก็จะหาแฟนที่มีความอดทนสูงสุดยอดกับความกวนส้นตีนทะลุปรอทตลอดเวลาของมึงอย่างกูไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ”
เอี้ยฟ้ามองผมหน้างงๆ หน้าตาก่งก๊งได้ที่เลยล่ะ
“แล้ว..” มันพูดแล้วเว้นช่องว่างเพื่อให้ผมได้พูดต่อ
“พ้นจากกูแล้ว ไม่แน่ว่าชาตินี้มึงอาจจะหาแฟนที่แสนดี เพอร์เฟ็ค สเปคในฝันของคนส่วนใหญ่แบบนี้ไม่เจออีกเลยก็ได้ รู้รึเปล่า?”
คุณเคยเห็นใครที่มั่นใจ(หรือหลงตัวเอง)ขนาดนี้มาก่อนไหม?
ถ้าไม่...ก็เห็นกันซะนะ คนนี้แหล่ะ คนนี้เลย ชื่อซันชายน์ ลูกป๊ะป๋าเซ็น น้องซินเซียร์ แฟนเอี้ยฟ้า หน้าตาดีแบบนี้เลย ดูไว้ๆ ฮ่าๆๆๆ ..เอาน่าๆ มันเป็นการพูดเพื่อหวังผลบางอย่าง ทนอ่านไปอีกหน่อยแล้วกัน อย่าเพิ่งสำรอก เสียดายของ กร๊ากกก
“ตกลงมึงจะหลอกด่ากูหรือจะยกหางตัวเองให้กูฟังกันแน่? ..เอาชัดๆ ซันนี่” เอี้ยฟ้าพูดด้วยหน้าตาที่เฉยสนิท
กูไม่มีหางเว้ย! ไอ้บ้า! ..แล้วกูแค่ว่านิดว่าหน่อยทำเป็น.. เดี๊ยะๆ
‘รมณ์เสียว่ะ!
“กูแค่จะบอกว่า...มึงควรจะซาบซึ้งบุญคุณกูที่ยอมทนคบกับมึงอย่างทุกวันนี้ซะบ้าง”
“เออ กูซาบซึ้งเอี้ยๆ แล้ว ที่รัก” มันพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์แบบสุดๆ สายตาก็เหลือบมองไปทางกระจกข้างรถเป็นระยะๆ
“ฟังดูจริงใจมาก” ผมแอบเหน็บเบาๆ ก่อนจะพูดสรุป “งั้นมึงก็ควรจะตอบแทนกูผู้ประเสริฐด้วยการเล่าความจริงมาซักที”
“เรื่องนี้ใช่มั้ยที่มึงอยากจะพูดจริงๆ?” มันถามพลางหรี่ตามองผม
แต่ผมยังลอยหน้าลอยตาขับรถต่อไม่แบบไม่รู้สึกรู้สา “ใช่”
“ฮื่ออออ” เสียงถอนหายใจของคนข้างๆ ดังยาวยืดไปจนเกือบถึงทิเบต(เว่อร์ไป!) แล้วพูดอะไรบางอย่างที่ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าใช่คำตอบของคำถามหรือเปล่าออกมา ..ด้วยเสียงเนิบๆ เฉื่อยๆ ไม่แตกต่างไปจากปกติ
“...กูกำลังโดนหมายหัว”
“ห๊ะ? หมายหัว?” ผมเลิกคิ้วสูง ไม่เข้าใจความหมายที่มันต้องการจะสื่อ
“หมาย...จะยิง..หัว..แบบนี้...” มันยกนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้นจ่อขมับตัวเอง แล้วทำท่าเหมือนถูกยิง ปากก็ร้อง ‘ปิ้ว’ เบาๆ
“มึงดูละครมากไปแล้วรึเปล่า เอี้ยฟ้า? เอาจริงๆ ดิ กูซีเรียสอยู่นะเนี่ย” ผมขมวดคิ้วยุ่ง ชักมีน้ำโหขึ้นมาตงิดๆ “อย่าเพิ่งมากวนประสาทจะได้มั้ย? ที่มึงหายไปตั้งหลายวันโดยไม่อธิบายอะไรเลยมันก็มากเกินไปแล้วนะ ไม่มีใครเค้าจะมาทนมึงได้แบบกูหรอก จะบอกให้! ..และที่กูยอมทนดูเหมือนคนโง่งี่เง่า ยอมไม่เซ้าซี้อะไรมึงเลยทั้งที่กูก็อยากรู้ใจแทบขาดก็เพราะว่ากูเชื่อใจมึงไง! กูเชื่อว่าสุดท้ายแล้วมึงก็จะมาบอกกูเอง ..มึงคงไม่หลอกกู ..ใช่มั้ย?”
“..เพราะมึงชอบกู ..เหมือนที่กูก็ชอบมึง” ผมเว้นช่วงเพราะกลืนก้อนอะไรบางอย่างที่เริ่มขึ้นมาจุกตรงคอลงไป ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ล้าเต็มทน “จริงๆ นะฟ้า.. ความอดทนของกูก็มีขีดจำกัดเหมือนคนอื่นๆ ถ้ายังอยากจะคบกันอยู่ก็พูดความจริงออกมาซักทีเหอะ ..ขอร้องล่ะ”
“กูไม่เคยหลอกมึงซักครั้ง ซันนี่..” เสียงเรียบๆ ที่เอ่ยออกมาหลังจากเงียบไปพักนึง ทำให้ผมต้องละสายตาจากถนนเบื้องหน้าเพื่อหันไปมอง ..หันไปค้นหาคำยืนยันในแววตาสีดำที่แทบไม่เคยเผยอะไรให้ผมได้รู้เลย
“กูไม่เคยหลอกมึง” เอี้ยฟ้าพูดย้ำอีกครั้ง “ทั้งก่อนหน้านี้..หรือต่อจากนี้...ทุกคำที่กูพูด..ทุกเรื่องที่กูบอก...มันคือความจริงทั้งหมด ซันนี่..”
“..........” ผมหันกลับไปมองถนนอีกครั้งโดยไม่พูดอะไร
ผมต้องการเวลาทบทวนสักหน่อย..
“ซันนี่?”
“มึงเคยหลอกกู..” ผมพูดออกมาด้วยเสียงที่เบากว่าปกติเล็กน้อยเมื่อนึกบางเรื่องขึ้นได้
“ตอนไหน?” มันถามสวนทันที
“มึงเคยหลอกว่าจะยอมให้กู..เอ่อ..กด...วันนั้นอ่ะ..” ยิ่งพูดเสียงผมก็ยิ่งเบาลงไปเรื่อยๆ “..แต่สุดท้ายมึงก็ไม่ยอม มึงหลอกกู!”
คุณหลอกดาว!
“.........” เอี้ยฟ้านิ่งไป เหมือนว่ามันจะอึ้ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นรถ “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“ขำเอี้ยไร?!” ผมตวาดแว้ดกลบเกลื่อนความอายพร้อมกับทุบต้นแขนมันไปอีกที “หุบตูดมึงเดี๋ยวนี้เลยถ้าไม่อยากโดนถีบลงจากรถเหมือนวันนั้นอีก”
“โอเค..” มันรับคำแล้วก็หยุดขำแบบทันทีทันใด กลับมานั่งทำหน้าอึนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เฮ้ย?! คือมึงจะปรับอารมณ์เร็วไปไหม เอี้ยฟ้า? กูตามไม่ทันว่ะแมร่ง
“มึงซีเรียส?” มันถามมา
“กูซีเรียส” ผมตอบไป
กูเป็นผู้ชายนะเว้ย! กูไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นวงกลมข้างซ้ายของใคร แล้วมันจะแปลกอะไรที่กูจะอยากเป็นนิ้วชี้ข้างขวาเยี่ยงผู้ชายทั่วไปบ้าง? อย่างน้อยก็เพื่อรักษาเสถียรภาพความเป็นชายที่ป๊ะป๋ากูอุตส่าห์ให้มาแบบไม่น้อยหน้าใครน่ะ ฮึ่ย..
“ก็ได้...งั้นกูจะบอกมึงไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยว่า...ทำใจซะเหอะ...เพราะมึงคงไม่มีวันนั้น..โอ๊ะ” มันพูดยังไม่ทันจบดี ผมก็เอื้อมมือไปผลักหัวมันจนกระแทกกับกระจกรถดังโป๊ก
“เจ็บนะ” มันบ่นพลางคลำหัวตัวเองป้อยๆ
“สม!” ผมเบ้ปากใส่ ปลายตามองมัน ในใจก็มาดหมาย...ระวังประตูหลังให้ดีเหอะ เอี้ยฟ้า เผลอเมื่อไหร่มึงได้เจอ ‘ซันชายน์’ ของกูแน่ หึๆ หึๆ
“..ถึงซอยข้างหน้าแล้วเลี้ยวเข้าไปเลยนะ” จู่ๆ เอี้ยฟ้าก็บอกพร้อมกับชี้ไปยังซอยเป้าหมาย ทำผมที่คิดอะไรเพลินๆ ถึงกับตั้งตัวไม่ติด
“ห๊ะ มึงจะไปไหน? ซอยนั่นไม่ได้ตัดไปโผล่ถนนเดียวกับคอนโดมึงหรอกนะ” ผมบอกงงๆ
“กูรู้น่า เลี้ยวเข้าไปเหอะ” เอี้ยฟ้าบอกเหมือนตัดรำคาญ ขณะที่สายตาก็จับจ้องกระจกด้านข้างรถ คิ้วขมวดแทบเป็นโบว์
ผมไม่ทันได้ถามอะไรอีกก็ถึงซอยที่มันว่าพอดี เลยต้องหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไป พอเหลือบมองกระจกส่องหลังก็เห็นว่ามีรถเบนซ์สีดำ ติดฟิล์มมืดสนิทหักเลี้ยวตามเข้ามาด้วย
?...
จะว่าไปแล้ว.. รถคันนี้มันขับตามหลังรถผมมาพักนึงแล้วหรือเปล่าวะ?
หรือจะคิดไปเอง? ..ลักษณะจะเป็นรถเช่าด้วยแฮะ ขับตามรถผมมาในระยะยี่สิบเมตรเห็นจะได้
“รถเบนซ์คันนั้น...ตามเรามารึเปล่าวะ?” สุดท้ายเลยตัดสินใจหันไปถามคนข้างตัว
“มึงเพิ่งรู้ตัวรึไง?” เอี้ยฟ้าพูดโดยไม่ได้ละสายตาไปจากกระจกข้าง
“แล้วมันจะตามมาทำไม?” ผมก็เหลือบตามองกระจกหลังเป็นระยะๆ เช่นกัน ทางนั้นยังคงรักษาระยะห่างไม่มากไม่น้อยไปกว่าเดิม
“กูว่ากูบอกมึงไปแล้วนะ...เลี้ยวซ้ายๆ”
“ห๊ะ ซ้ายเหรอ?” ผมหักพวงมาลัยแทบไม่ทัน เพราะมันเล่นมาบอกในระยะกระชั้นชิด ตอนนี้พวกเราเลยโผล่มาที่ถนนที่ผมไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่ “ตามมายิงหัวมึงน่ะเหรอ? ..บ้าแล้ว นี่มันกรุงเทพเมืองฟ้าอมรนะเว้ย ไม่ใช่บางกอกแดนเจอรัชอย่างที่ต่างชาติมันเข้าใจ จะได้มีมาไล่ยิงกันกลางเมืองน่ะ”
ผมก็พูดๆ บ่นๆ ไป ทั้งที่ใจเริ่มไม่ดีแล้วตอนนี้ ก็ไอ้รถเบนซ์คันนั้นมันยังตามมาแบบไม่ลดละเลยนี่หว่า ...นี่มันเรื่องจริงเหรอวะเนี่ย? กูไม่อยากจะเชื่อ!
แต่ท่าทางเอี้ยฟ้ามันดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยนี่หว่า ตกลงมึงแค่อำกูเล่นหรือเปล่าเนี่ย? ชิลล์เกิ๊นนนน
“คราวนี้มึงไปทำอะไรใครเค้าไว้อีกล่ะ? คงไม่ได้ไปขโมยลูกสาวเจ้าพ่อ เชิดยามาเฟีย หรือโกงไพ่ในบ่อนนักการเมืองหรอกนะ” ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งอริของมันเคยบอกว่ามันโกงโต๊ะบอลด้วยนี่หว่า?
ไอ้ห่านี่ขยันสร้างเรื่องจริงๆ ให้ตายเหอะ!
“มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย?” มันขมวดคิ้วถามผม
“ใครจะรู้.. หน้ามึนอย่างมึงอ่ะมาเหนือความคาดหมายตลอดแหล่ะ ฮึ..อื้อ!..” จู่ๆ มันก็จับหน้าผมหันไปประกบปาก แล้วดูดแรงๆ คล้ายหมั่นไส้ทีนึงก่อนปล่อยออก
“เชี่ย! เดี๋ยวก็ได้ตายห่ากันทั้งคันหรอก” ผมรีบกลับมาบังคับรถที่แฉลบไปจนเกือบชนถังขยะให้มาวิ่งตรงทางตามเดิม
“ปากดี เดี๋ยวปล้ำตรงนี้เลยดีมั้ย?” เอี้ยฟ้าพูดยิ้มๆ พลางเอามือมาลูบต้นขาด้านในของผมแบบหยอกๆ เลยโดนผมดีดมะกอกดังป๊อก ชักมือกลับแทบไม่ทัน
“ทะลึ่งแล้ว เวลาแบบนี้ยังจะหื่นขึ้นอีกนะมึง”
“กูของขึ้นได้ตลอดแหล่ะ เวลาอยู่ใกล้มึง...แยกหน้าเลี้ยวขวานะ” มันชี้มือบอกเมื่อเราเจอทางแยกอีกครั้ง
“มึงจะขยันเลี้ยวไปไหนนักหนาเนี่ย?” ถึงปากบ่น แต่มือก็ทำตามที่มันบอกแหล่ะผม
!.. แต่พอเลี้ยวพ้นโค้งมาได้ไม่เท่าไหร่ ไอ้รถเบนซ์ที่หายไปเมื่อครู่ก็กลับเข้ามาอยู่ในระยะมองเห็นอีกครั้ง แถมยังดูเหมือนจะเร่งเครื่องเร็วขึ้นจนขยับเข้ามาประชิดรถผมมากกว่าเดิมด้วย
“..มันมาใกล้แล้วอ่ะ ฟ้า ..เอาไงดี?” ผมขับรถไปก็ระแวงหลังไป กังวลว่ามันจะชักปืนออกมาเมื่อไหร่? จะมีฉากยิงกันเปรี้ยงปร้างเหมือนในหนังไหม? แล้วตกลงกูกำลังขับรถหนีอะไรกันแน่เนี่ย?
“แล้วนี่ถนนอะไร? กูไม่เห็นคุ้นเลย”
“กูก็ไม่คุ้นเหมือนกัน” เอี้ยฟ้าตอบหน้าตาตาย
ทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง ..ห่าแล้ว!
“ไอ้เอี้ยฟ้า!!” ผมตวาดลั่นรถ “ตกลงว่านี่เรากำลังจะไปไหน? แล้วหนีเชี่ยอะไรอยู่? เจ้าหนี้มึงเรอะ? มึงรีบบอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้เวรตะไล!” มือนึงบังคับพวงมาลัยไป อีกมือก็คว้าคอเสื้อเอี้ยฟ้ามาเขย่าๆ จนหัวสั่นหัวคอน ตาก็มองทางข้างหน้าบ้าง ข้างหลังบ้าง ..โอ๊ยยย สามารถจริงกู!
บอกได้เลยว่าตอนนี้ผมเริ่มจะสติแตกแล้ว ไอ้พวกเอี้ยข้างหลังก็สลัดไม่หลุดสักที แต่มันก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะลดกระจกลงแล้วยื่นปืนออกมายิงเหมือนที่เคยเห็นในหนังหรอกนะ ..ที่จริงแล้วพวกมันไม่ได้มีท่าทีอะไรเลยด้วยซ้ำ นอกจากขับรถไล่ตามมาอย่างเดียว และถนนนี้ก็ยังมีรถพลุกพล่านอยู่มากด้วย พวกมันคงไม่กล้าทำอะไรกระโตกกระตากหรอก...มั้ง?
“โอยๆๆ ซันนี่.. มึงปล่อยมือก่อน หัวกูจะหลุด..” เอี้ยฟ้าพูดไปก็พยายามแกะมือผมออกไป
ผมเลยสะบัดมือออกแบบโมโหๆ “ว่ามา! อย่าลีลา ไม่งั้นมึงได้ตายคามือกูก่อนจะถึงมือไอ้พวกบ้าข้างหลังแน่”
“โอเคๆ” เอี้ยฟ้ายกมือทั้งสองข้างขึ้นระดับไหล่เป็นเชิงยอมแพ้ “..ที่จริงกูก็ยังไม่ค่อยแน่ใจนักหรอก...แต่คิดว่าน่าจะเป็นคนที่ลุงกูส่งมาน่ะ”
“ลุง?” ผมทวนคำ “ลุงเนี่ยนะ? แล้วลุง..จะส่งคนมายิงหัวทำไม???” ผมงงสุดๆ แล้วนาทีนี้
“อืม...มึงอาจจะพอรู้แล้วว่าครอบครัวกูไม่ค่อยปกติเหมือนครอบครัวอื่นเท่าไหร่”
“ถ้า ‘เรื่องอุบัติเหตุของคุณขลุ่ย’ กับ ‘เรื่องพ่อใจดี’ ที่มึงเคยเล่าให้กูฟังเป็นเรื่องจริงล่ะก็นะ” ผมว่าพลางพยักหน้า
“ก็ตามนั้นแหล่ะ กูบอกแล้วไงว่าไม่เคยหลอกมึง..”
“..........”
“ซันนี่?”
“พวกนั้น...จะฆ่ามึงจริงๆ เหรอ ฟ้า?”
“..........” คราวนี้เอี้ยฟ้าเป็นฝ่ายเงียบบ้าง
ทำไมถึงไม่พูดอะไร? ทำไมถึงไม่บอกว่าล้อเล่น? ..ถ้ามันบอกแบบนั้นผมก็จะไม่โกรธเลย ผมจะไม่ว่าอะไร จะยอมให้มันหลอกสักครั้งด้วยความเต็มใจ ขอเพียงแค่มัน...พูดว่าทั้งหมดนั่น...ไม่ใช่เรื่องจริง
“..นี่คือเหตุผลที่มึงไม่มาหากูเป็นวีค?”
“กูไม่อยากให้มึงพลอยโดนลูกหลงไปด้วยน่ะ”
“..........”
“แต่พอได้เห็นหน้ามึงวันนี้..กูก็ห้ามใจไม่ไหว...ตามมึงมาจนได้...พามึงมาซวยด้วยจนได้..”
“งั้นมึงก็เปิดประตูแล้วลงจากรถกูไปเดี๋ยวนี้เลย?” ผมจอดรถแล้วหันไปบอกมันด้วยสีหน้าจริงจัง
“ซันนี่?” มันหันมามองผมด้วยแววตากึ่งสับสนกึ่งผิดหวัง และยังไม่มีท่าทีว่าจะยอมลงไป
“ถ้ามึงไม่ไป..งั้นกูไปก่อนนะ จะนั่งรอให้ญาติพ่องตามมายิงหัวก็ตามใจ” ผมพูดแล้วเปิดประตูเตรียมลง “..ไม่เห็นรึไงว่ามันไม่มีทางให้รถไปแล้วน่ะ?”
“....?....” เอี้ยฟ้าหันไปมองทางข้างหน้าตามที่ผมพยักพเยิด
สิ่งที่มันเห็นก็คงจะเหมือนกับสิ่งที่ผมกำลังเห็น นั่นคือ...ทางตัน
ช่ายยยย เราเลี้ยวเข้ามาในซอยตัน! นี่มันยิ่งกว่าซื้อล็อตตาลี่ถูกรางวัลที่หนึ่งสองใบซ้อน แถมยังโดนเลขแจ็กพอตอีกยี่สิบล้านเลยนะเนี่ย! บร๊ะไหมๆ
ดังนั้นสิ่งที่พอจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในเวลานี้ก็เห็นจะมีแต่ตรอกเล็กตรอกน้อยสองสามเส้นที่น่าจะเชื่อมไปยังชุมชนแออัดซึ่งอยู่ด้านหลังนั่นแหล่ะ
“..แมร่ง บอกทางได้นรกชิบหาย กูไม่น่าโง่เชื่อมึงเลย สัด! ..แล้วจะไปทางไหนต่อดีล่ะเนี่ย?” ผมลงจากรถมายืนเท้าเอวหันซ้ายหันขวาเลือกไม่ถูกว่าจะไปทางไหน มือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอบอกเวลาอีกไม่กี่นาทีก็จะสี่ทุ่มแล้ว ผมกดๆ จิ้มๆ โปรแกรมจีพีเอสจนสามารถหาพิกัดของตัวเองในขณะนี้ได้ ปากก็ก่นด่าไอ้หัวหงอกไปเรื่อย แก้หงุดหงิด ดีที่ว่าไอ้เบนซ์ดำคันนั้นมันยังตามมาไม่ทัน..
หรือไม่มันก็จงใจไม่ตามเข้ามา? หรือไม่มันก็อาจจะถอดใจเลิกตามไปแล้ว? หรือไม่ก็..โอ๊ยยยย ไม่รู้โว้ย! เอาเป็นว่าตอนนี้มันยังไม่โผล่เข้ามาแล้วกัน!
“มาทางนี้ดีกว่า” ไม่พูดเปล่า แต่มันฉวยข้อมือผมให้เดินตามไปอีกด้วย
“นี่มึงยังกล้าบอกทางกูอีกเรอะ? กูไม่ไปเว้ย! กูจะไปทางนี้” ผมสะบัดมือออกจากการเกาะกุม แล้วเลือกที่จะมาอีกทางแทน
เรากึ่งเดินกึ่งวิ่งจนมาถึงสะพานไม้เก่าๆ เล็กๆ ซึ่งพอข้ามไปแล้วก็เป็นพื้นที่ของชุมชนแออัดอย่างที่คิดไว้จริงๆ ..ผู้คนในนั้นพลุกพล่านพอสมควร ผมเลยสามารถเรียกถามคนที่คนเดินสวนไปมาเพื่อหาทางออกไปยังถนนที่ต้องการได้..
เราเดินกันมาพักใหญ่.. เดินไปเรื่อยๆ.. โดยที่ไม่มีใครปริปากพูดอะไร ผมก็เงียบ เอี้ยฟ้าก็เงียบ... เงียบจนกระทั่งผมเริ่มรู้สึกกังวลในใจ.. คนที่เดินตามผมมาเป็นใคร? ยังใช่เอี้ยฟ้าอยู่ไหม? มันแยกไปทางอื่นแล้วหรือเปล่า? เรายังเดินอยู่ด้วยกันหรือเปล่า? ผม..
“..........”
ปึก!!.. วินาทีที่ผมชะงักเท้า คนข้างหลังที่คงไม่ทันระวังก็เลยก้าวเข้ามาชนโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ซันนี่..?” เอี้ยฟ้าส่งเสียงถามแบบงงๆ “มีอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า.. ไม่มีอะไร” ผมตอบเสียงเรียบแล้วเริ่มออกเดินอีกครั้ง “แค่อยากแน่ใจว่าเราเดินมาด้วยกัน...แค่นั้นเอง”
!!.. ผมชะงักเท้าอีกรอบเมื่อรับรู้ถึงอุณหภูมิที่แตกต่างของฝ่ามือที่เอื้อม มากอบกุมมือของผมเอาไว้ ..ทั้งที่มันเย็นเฉียบ...แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ..
“ที่กูไม่ชอบเดินนำ...ก็เพราะไม่มั่นใจว่ามึงจะยอมเดินตาม...ที่กูไม่เดินข้างมึง...ก็เพราะมันทำให้กูมองเห็นมึงได้ไม่ถนัด...และที่กูชอบเดินตามมึง...เพราะมันทำให้กูมั่นใจ..ว่ามึงอยู่ตรงนี้..อยู่ในสายตาของกูตลอดเวลา” สำเนียงเนิบๆ ที่เอ่ยเรียบเรื่อยสม่ำเสมอพอๆ กับจังหวะเท้าที่ก้าวเดิน กำลังทำให้จังหวะหัวใจของผมเต้นนำไปเร็วกว่านั้นหลายบีท
“แล้วทำไมไม่คิดบ้าง..” ผมตอบโต้กลับไปโดยไม่ได้หันไปมองอีกฝ่าย ขายังก้าวเดิน และมือก็ยังเกี่ยวกุมกันอยู่อย่างนั้น..
“ว่ากูเองก็ไม่ได้ชอบเดินนำ...เพราะกูไม่รู้เลยว่ามึงจะหายไปตอนไหน..จะเลิกเดินตามกูเมื่อไหร่...แต่ก็ไม่ได้อยากเดินตาม...เพราะกลัวจะตามไม่ทัน...กลัวมึงลืม..กลัวมึงทำกูหล่นหาย..”
“ซันนี่?”
ผมหยุดเดินเป็นรอบที่สาม หยุดรอให้มันก้าวขึ้นมายืนในระดับเดียวกัน ก่อนจะเริ่มออกเดินอีกครั้ง ..ในย่างก้าวที่ไม่ได้มีเพียงผมลำพังอีกต่อไป
“แต่ถ้าเราเดินข้างกัน...แม้ไม่ชัดในสายตา..แต่มันมั่นคงกว่าในความรู้สึก...มันทำให้กูอุ่นใจ..และมั่นใจที่จะก้าวต่อไป...ไปพร้อมมึง”
“ซันนี่..” เสียงเรียกที่ไม่ได้ดังมาจากข้างหลังเหมือนทุกที เพราะครั้งนี้มันดังมาจากด้านข้างตัว และพอผมหันไปหา คนเรียกก็โฉบเข้ามาจุ๊บริมฝีปากของผมแล้วผละออกด้วยความเร็ว
“อ่ะ!...เดี๋ยวเหอะ” ถึงจะเอ่ยปากคาดโทษ แต่กลับไม่รู้สึกโกรธแม้แต่นิดเดียว ที่สำคัญยังหันหนีไปแอบอมยิ้มคนเดียวเสียอีกแน่ะ
..แล้วกันสิ ซันชายน์ หึยยย~
เสียงหัวเราะเบาๆ กับมือที่กระชับแน่นของคนข้างตัวทำให้ผมรู้สึกอุ่นในหัวใจจริงๆ ..อุ่นมาก อุ่นจนเกินไป จนเกือบลืมไปสนิทว่าเรากำลังอยู่สถานการณ์แบบไหน? ถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นถนนใหญ่ที่ห่างออกไปอีกไม่กี่เมตรถูกรถเบนซ์สีดำคันเดิมขับปาดมาปิดทางออกเสียสนิท ...!!!
กระจกที่ถูกลดลงพร้อมกับการปรากฏของวัตถุกลมๆ สีดำ..ซึ่งไม่น่าจะเป็นอะไรไปได้นอกจากปากกระบอกปืนทำให้ผมกับเอี้ยฟ้าหันหลังกลับและออกวิ่งมาตามทางเดิมแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“วิ่ง! ซันนี่ วิ่ง!!”
ปัง!!!!!
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวทางเบื้องหลังทำให้ผมหยุดวิ่งและหันหลังกลับไปมองด้วยความตกใจ..
มันไม่ใช่เสียงปืนหรอก แต่เป็นเสียงคาดิแล็กคันงามอีกคันที่พุ่งเข้ามาชนท้ายเบนซ์เจ้าปัญหาจนแรงปะทะทำให้มันไหลไปอัดก๊อปปี้กับเสาไฟฟ้าด้านหน้า ผู้ชายสองคนในรถเบนซ์กระโดดออกไปทางประตูฝั่งติดถนนใหญ่และวิ่งหนีไป โดยมีผู้ชายรูปร่างผอมสูง ผมออกทองๆ ท่าทางคุ้นๆ(เห็นไม่ชัดเพราะไฟแถวนั้นมันไม่ค่อยสว่าง)กระโดดลงจากรถคาดิแล็กวิ่งไล่ตามไปอีกที
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ คุณหนู?” ภาษาไทยสำเนียงแปร่งดังขึ้นพร้อมกับที่ผมเห็น เมรันดรี พ่อบ้านของเอี้ยฟ้าเปิดประตูฝั่งข้างคนขับของรถคาดิแล็กแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหาเอี้ยฟ้าที่ยืนพิงผนังตึกพลางกุมต้นแขนขวาอยู่
!!... เดี๋ยวนะ คงไม่ใช่ว่า..
ผมรีบวิ่งกลับไปหามันด้วยความร้อนใจ “ฟ้า?”
“ถูกยิงนี่ครับ” พอไปถึงก็เห็นเมรันดรีจับแขนเสื้อยืดสีขาวที่เริ่มชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงของมันขึ้นมาดู
ผมใจหายวาบทันทีที่เห็น “ฟ้า..มึง..”
ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมผมถึงไม่รู้สึกตัวเลย? ปืนเก็บเสียงงั้นเหรอ?
“ไม่เป็นไร แค่ถากๆ” คนเจ็บยิ้มบางราวกับจะบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง
แต่มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงเล่า!
“รีบกลับไปทำแผลก่อนเถอะครับ” พ่อบ้านบอกแล้วทำท่าจะช่วยพยุงเอี้ยฟ้าเดิน แต่มันโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร มันเดินเองได้ พ่อบ้านก็เลยเดินนำเรากลับไปที่รถ เอี้ยฟ้ายื่นมือข้างที่ไม่ได้เจ็บมาคว้ามือผมไปกุมไว้ บีบเบาๆ ราวกับจะย้ำกับผมอีกครั้งว่ามันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ก่อนออกแรงดึงให้ผมตามไปขึ้นรถ
จากนั้นพวกเราทั้งสามคนจึงมุ่งหน้าไปยังคอนโดของเอี้ยฟ้าด้วยคาดิแล็กที่มีกันชนหน้าหลุดห้อยต่องแต่งไปตลอดทาง..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
ซิลวีโอ เวนโดลา คือเบื้องหลังเหตุการณ์ระทึกขวัญในครั้งนี้ และอาจจะรวมไปถึงก่อนหน้านี้ด้วย..
ฟ้าประทานเล่าให้ผมฟังว่า.. คนที่มันเรียกว่า ‘ลุง’ หรือชื่อจริงคือ ‘ซิลวีโอ เวนโดลา’ นั้นเป็นพี่ชายแท้ๆ ของ ‘เวนเนสซา เวนโดลา’ ภรรยาถูกต้องตามกฎหมายของพ่อของมัน(..หรือก็คือแม่เลี้ยงของมันนั่นเอง) มันบอกผมว่า..จริงๆ แล้วคุณขลุ่ยเป็นภรรยานอกสมรส และตัวมันเองก็เป็นลูกนอกสมรส ..ทั้งคู่ถูกปฏิเสธการมีตัวตนและอยู่นอกสายตาของคนในตระกูลพ่อมันมาตลอด...แต่นั่นก็ทำให้มันมีช่วงเริ่มต้นของชีวิตที่สุขสงบดี
จนกระทั่งเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในตระกูล...
เกิดการรวมตัวของกลุ่มอำนาจใหม่ขึ้นมาคานอำนาจกับกลุ่มเก่า โดยกลุ่มใหม่มี ‘ตระกูลคาวัวร์’ เป็นตัวชูโรง ส่วนกลุ่มเก่ามี ‘ตระกูลเวนโดลา’ เป็นตัวชูโรง เอี้ยฟ้าบอกผมว่าพวกนี้เป็นตระกูลสาขา(หรือกลุ่มเครือญาติ)ของตระกูลพ่อมันอีกที(..จะซับซ้อนไปไหน? ไปลำดับญาติกันเอาเองนะ ส่วนใครที่งงก็จงงงต่อไป อันนี้ช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะผมเองก็มึนไม่แพ้พวกคุณหรอก) ขนบธรรมเนียมประเพณีในตระกูลที่มีการสืบทอดต่อๆ กันมาร่วมสี่ศตวรรษจึงมีการหยิบขึ้นมาปัดฝุ่นใหม่
จากเดิมที่ผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลหลักจะต้องเป็นลูกชายคนโตของผู้นำคนเก่า และต้องเป็น ‘สายเลือดแท้’ เท่านั้น(..แมร่งแบ่งวรรณะกันหยั่งกะชนเผ่าแวมไพร์ ..แต่พวกผู้ดีเก่าแถบยุโรปก็มักจะเป็นแบบนี้แหล่ะ ที่อังกฤษก็มีเหมือนกันนะ ดูเหมือนคนพวกนั้นจะให้ความสำคัญกับที่มาของนามสกุลของคุณเหลือเกิน แค่แนะนำชื่อกับพวกเขาอย่าคิดว่าจบ กับบางคนคุณต้องไล่เรียงไปถึงโคตรเหง้าศักราชว่าวิวัฒนาการมาจากลิงพันธุ์ไหนเลยเชียว)
แต่พวกคาวัวร์กลับเสนอให้มีการคัดเลือกจากความสามารถมากกว่า ..ไม่เกี่ยวกับเป็นลูกคนโต ไม่เกี่ยวกับสายเลือด และไม่เกี่ยวกับเพศ.. ว่าที่ประมุขของตระกูลควรจะเป็นคนที่มีความเหมาะสมกับตำแหน่งมากที่สุด เพื่อที่จะรักษาและนำพาตระกูลไปสู่ความรุ่งเรืองได้ไม่น้อยหน้าบรรพบุรุษ(..ผมล่ะสงสัยว่าใครมันต้นคิดเรื่องที่คนอย่างเอี้ยฟ้าจะนำพาตระกูลได้? จะฉิบหายวายวอดกันทั้งตระกูลล่ะไม่ว่า เหอะๆ)
ซึ่งในกรณีพ่อของเอี้ยฟ้า(ผู้นำคนปัจจุบัน)นั้นมีลูกทั้งหมดสามคน(..สองคนเกิดจากเวนเนสซา) คนแรกเป็นผู้ชาย คนที่สองคือเอี้ยฟ้า ส่วนคนที่สามนั้นเป็นผู้หญิง แต่เอี้ยฟ้าบอกว่าน้องสาวมันเป็นเด็กพิเศษที่มีพัฒนาการช้ากว่าเด็กทั่วไป งานนี้ก็เลยถูกตัดสิทธิ์ไปโดยปริยาย
แน่นอนว่าพวกเวนโดลาต้องค้านข้อเสนอนี้แบบหัวชนฝา เพราะถ้ายอมรับก็หมายความว่า...ลูกชายคนโต..ที่มีเลือดของเวนโดลาอยู่ครึ่งหนึ่ง อาจมีสิทธิ์ไม่ได้รับตำแหน่งผู้นำคนต่อไปก็เป็นได้ ..หากผลการคัดเลือกออกมาว่าเอี้ยฟ้ามีความสามารถและเหมาะสมยิ่งกว่า
และนั่นก็หมายความไปได้อีกว่า...พวกเวนโดลาอาจถูกลดทอนอำนาจและความสำคัญภายในตระกูลลงไปอีก ..ซึ่งเป็นเรื่องที่พวกนั้นคงไม่ยอมง่ายๆ
สรุปก็คือ...มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์และการเมืองภายในตระกูลล้วนๆ
พวกตระกูลคาวัวร์มีความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะพา ‘ทายาทลำดับสอง’ กลับคืนสู่เนเปิลส์ แต่อุปสรรคที่พวกนั้นต้องเจอไม่ใช่เพียงแค่ตระกูลเวนโดลาที่คอยขัดขวางเท่านั้น ก้างชิ้นเขื่องชิ้นสำคัญเลยก็คือ..คุณขลุ่ย!
คุณขลุ่ยไม่ต้องการให้เอี้ยฟ้าเข้าไปสู่วังวนแห่งมรดกเลือด คุณขลุ่ยต้องการให้มันเป็นเพียงเด็กชายธรรมดา ใช้ชีวิตแบบธรรมดา และอยู่ท่ามกลางเหล่าคนธรรมดาสามัญที่ไม่คิดจะฆ่าแกงกันเพียงเพราะผลประโยชน์และอำนาจที่จับต้องไม่ได้ และตราบใดที่เธอยังอยู่ เธอจะไม่มีวันปล่อยเอี้ยฟ้าออกจากอ้อมอกแน่ ..ซึ่งนั่นทำให้เธอถูกพวกคาวัวร์พิพากษาว่าเป็น ‘เสี้ยนหนาม’ ที่ต้องถูก ‘กำจัด’ (..เอี้ยฟ้าบอกว่าเรื่องนี้มันบังเอิญไปรู้หลังจากที่ย้ายไปอยู่อิตาลีได้เกือบสี่ปีแล้ว)
นั่นเป็นเพียงการเริ่มต้นของความเลวร้ายที่ยังหาจุดสิ้นสุดไม่ได้..
“พวกนั้นไม่ได้ต้องการกูจริงๆ หรอก ที่เค้าต้องการก็มีแค่ผลประโยชน์ของตระกูลเท่านั้น” เอี้ยฟ้าพูดด้วยเสียงเรียบเรื่อย
แต่กลับเศร้าลึกไปถึงก้นบึ้งหัวใจคนฟังอย่างผม..
และหลังจากที่ได้ย้ายไปอยู่อิตาลีสมใจพวกคาวัวร์ เอี้ยฟ้าก็ถูกพิพากษาว่าเป็น ‘เสี้ยนหนาม’ ที่ต้องถูก ‘กำจัด’ เช่นเดียวกับแม่ของมัน ..แต่ครั้งนี้ตัดสินโดยพวกเวนโดลา..
“จะอยู่..ก็ขัดตาฝ่ายหนึ่ง ..จะตาย..ก็ขัดใจอีกฝ่ายหนึ่ง ..ตลกดีมั้ย?” คนพูดพูดพลางยิ้มขื่น “ที่ใครเค้าว่า ‘ไม่มีอะไรเป็นของเรา’ นี่ท่าจะเป็นเรื่องจริง ..เพราะขนาดชีวิตกู ก็ยังไม่ใช่ของกูเลย”
ตลอดแปดปีที่อยู่อิตาลีพวกเวนโดลาไม่เคยละความพยายามแม้สักวินาทีที่จะเขี่ยเอี้ยฟ้าออกไปให้พ้นทาง แต่พวกนั้นก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะอย่างน้อยตอนนั้นเอี้ยฟ้าก็อยู่ภายใต้ความคุ้มครองของพ่อของมันอย่างใกล้ชิด ..ปีกใหญ่ที่คอยปกป้องอันตรายช่วยยืดลมหายใจให้อยู่กับร่างกายมาได้อีกหลายปี
จนกระทั่งตอนที่มันมีอายุครบสิบหก เอี้ยฟ้าบอกว่าตอนนั้นมันถูกพวกแก๊งมาเฟียในพื้นที่จับตัวไป พอถูกช่วยกลับมาได้มันก็ล้มป่วย(แต่ป่วยเป็นอะไรมันไม่ยักเล่าแฮะ) คุณพิณ(หรือน้าของมัน)ก็เลยขอรับมันกลับมาดูแลรักษาด้วยตัวเองที่เมืองไทย
และนั่นก็เป็นการเปิดโอกาสให้พวกเวนโดลาเดินหน้าได้เต็มกำลัง..
ที่ผ่านมา.. พวกนั้นมีความความพยายามที่จะส่งคนมาลอบสังหารเอี้ยฟ้าหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีครั้งไหนที่จะสำเร็จเห็นผล(..แหงล่ะ ไม่งั้นมันคงไม่มีโอกาสได้มานั่งเล่าอัตชีวประวัติบัดซบนี่ให้ผมฟังหรอก) ส่วนใหญ่แล้ว..ถ้าไม่ถูกคนของพ่อมัน(ที่ส่งมาคอยคุ้มกันอยู่ห่างๆ)จับได้ก่อน ก็ถูกคนของพวกคาวัวร์(ที่คอยมาป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวมัน)จัดการหมด ..แต่ก็มีบ้างเหมือนกันที่พวกมันลอดหูลอดตาพวกการ์ดจนเข้ามาถึงตัวเอี้ยฟ้าได้
“ก็มีเจ็บบ้าง.. ยังแต่ไม่เคยตายซักที” เอี้ยฟ้าบอกด้วยท่าทางไม่รู้สึกรู้สาตามประสามัน
“มึงเคยนึกกลัวบ้างมั้ย ฟ้า ..ที่ต้องมีชีวิตอยู่แบบไม่รู้ว่าจะถูกยิงหัวเมื่อไหร่แบบนี้?” ผมอดถามไม่ได้เมื่อยังเห็นปฏิกิริยาเฉื่อยชาแม้วันมามาก(?)ของมัน
“กู...เคยกลัว..เมื่อนานมาแล้ว...กลัวมาก...กลัวจนชิน..จนลืมไปแล้วว่าความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไง” ..นั่นแหล่ะ คำตอบที่ผมได้รับ
เอี้ยฟ้าว่า..ยิ่งมันอายุใกล้ครบยี่สิบมากเท่าไหร่ พวกเวนโดลาก็ยิ่งกระวนกระวายมากขึ้นเท่านั้น..
“ทำไมต้องยี่สิบ?” ผมแทรกถามขึ้น รู้สึกคุ้นๆ ว่าเคยได้ยินเรื่องทำนองนี้จากที่ไหนหรือเปล่า? หรือจะเป็นเดจาวู??
“เพราะถ้ากูอายุครบยี่สิบปีเมื่อไหร่...ทรัพย์สินหนึ่งในสี่ของตระกูลจะถูกโอนเป็นชื่อกูทันที..รวมทั้งบุคลากรในหน่วยต่างๆ ขององค์กรด้วย”
“..นั่นก็หมายความว่าการกำจัดมึงทิ้งก็จะทำได้ยากมากขึ้นไปด้วย?” ผมสรุปตามที่เข้าใจ
“ใช่” เจ้าของเรื่องพยักหน้า แล้วเริ่มเล่าต่อ..
ตอนนี้หน่วยข่าวจากทางอิตาลีรายงานมาว่าครั้งนี้พวกนั้นได้ส่งสไนเปอร์มือดีที่สุดเข้ามาในไทยเรียบร้อยแล้ว(..นี่พวกมึงเรียกใช้สไนเปอร์กันเลยเรอะ? ไม่เล่นกันแรงไปหน่อยเหรอวะ?) พวกการ์ดในไทยก็กำลังไล่ล่าตามหาตัวมันให้ควัก
แต่ก็ยังไม่เจอแม้เงา.. ยังไม่มีใครรู้ว่ามันไปกลบดานอยู่ในซอกหลืบไหนของกรุงเทพ และตราบใดที่ยังตามหาตัวมันไม่เจอ หัวเอี้ยฟ้าก็มีสิทธิ์ถูกระเบิดได้ตลอดเวลา(..แต่ไม่ใช่ไอ้สองตัวที่มากับเบนซ์สีดำหรอกนะ เอี้ยฟ้าบอกว่านั่นน่าจะเป็นพวกมือปืนระดับล่าง)
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมช่วงนี้มันถึงไม่ไปหาผม.. หรืออันที่จริงแล้วมันแทบจะไม่ได้กระดิกตัวไปไหนเลยด้วยซ้ำ ..มันบอกว่าถึงมันอยากจะไป แต่คุณพิณกับเมรันดรีก็ไม่ยอมให้มันออกไปอยู่ดี และที่วันนี้ผมได้เจอมันที่ห้างก็เพราะว่ามันแค่อยากจะไปกินไอติมเท่านั้น
“นี่มึงห่วงกินมากกว่าห่วงหัวตัวเองอีกเรอะ?” ผมถามอย่างไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ก่อนถอนหายใจยืดยาวกับความคิดประหลาดๆ ของมัน “แล้วนี่พ่อมึงเค้าไม่คิดจะจัดการอะไรเลยเรอะ? ทั้งเรื่องมึง ทั้งเรื่องคุณขลุ่ยน่ะ ..เพราะเท่าที่กูฟังมาก็ไม่เห็นว่าเค้าจะพยายามทำอะไรเลย? เค้าไม่รู้รึไงว่ามันเป็นฝีมือของคนในตระกูลเอง? หรือรู้..แต่ไม่ยอมทำ?”
พูดก็พูดเถอะ ผมรู้สึกว่าพ่อเอี้ยฟ้าไม่ค่อยจะมีบทบาทอะไรเท่าไหร่เลย ทั้งที่เป็นถึงผู้นำตระกูลแท้ๆ ..แบบนี้ตำแหน่งมันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ? เพราะยังไงก็ถูกพวกมากลากไปทางนู้นทีทางนี้ทีอยู่นั่นแล้ว
“กูก็ไม่รู้..” เอี้ยฟ้าตอบ “กูไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่..”
“ไม่ใช่ว่านายใหญ่ไม่เคยพยายามจะทำอะไร..” เมรันดรีที่นั่งทำแผลให้เอี้ยฟ้าอย่างเงียบๆ มาพักใหญ่เอ่ยแทรกขึ้น “..แต่การจะล้มล้างพวกอำนาจเก่าอย่างเวนโดลา และการจะกำราบพวกหัวใหม่อวดดีอย่างคาวัวร์ แล้วนำพาอำนาจกลับคืนสู่ตระกูลหลักอย่างแท้จริงนั้น จำเป็นจะต้องอาศัยเวลาและวิธีการอัน แยบยลเพื่อไม่ให้เกิดการนองเลือดภายในตระกูลขึ้น ..จริงๆ แล้วนายใหญ่กำลังพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะให้ทุกอย่างมันดีขึ้น..โดยไม่มีการเสียเลือดเนื้อ ..หรือถ้าต้องเสีย..ก็ให้เสียน้อยที่สุด”
“ไม่มีพ่อคนไหน.. อยากเห็นลูกของตัวเองต้องอยู่ท่ามกลางอันตรายตลอดเวลาแบบนี้หรอกครับ” เมรันดรีพูดปิดท้ายแล้วก้มหน้าก้มตาทำแผลต่อไปเงียบๆ
“..........” ผมกับเอี้ยฟ้าก็เลยพลอยเงียบไปด้วย
“เออ ฟ้า.. ว่าแต่ครอบครัวมึงทำมาหากินอะไรวะ? ทำไมถึงได้มีผลประโยชน์มากมายที่ใครก็ไม่อยากจะเสียส่วนแบ่งแบบนี้น่ะ?” ผมยกหัวข้อใหม่มาพูด เมื่อเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศมันชักจะเงียบจนน่าอึดอัดเกินไปแล้ว
“ก็หลายๆ อย่าง.. ทั้งบนดิน...ใต้ดิน...ในน้ำ..” เอี้ยฟ้าหยุดชะงักนิดนึงเมื่อเห็นผมทำหน้างง
ก็นะ.. ไอ้บนดินกับใต้ดินน่ะพอเข้าใจ ก็พวกธุรกิจถูกกฎหมายกับผิดกฎหมายใช่ไหมล่ะ? แต่ไอ้ในน้ำนี่มันยังไงวะ? ทำประมงเหรอ? ..แต่ลักษณะไม่น่าจะใช่นะ เหอะๆ
เอี้ยฟ้าก็เหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไร เลยอธิบายเพิ่ม “คือ..เรามีท่าเรือ..แล้วก็มีบริการขนส่งทางเรือกับพวกเรือสำราญด้วยน่ะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆ เข้าใจ ..อ้อ เนเปิลส์ก็เป็นเมืองท่าสำคัญในแถบยุโรปด้วยนี่นะ
“ธุรกิจส่วนใหญ่ในเนเปิลส์ก็มักจะมีชื่อของคนในตระกูลเข้าไปเอี่ยวด้วยทั้งนั้นแหล่ะ..” ไอ้คนมีพ่อรวยเว่อร์พูดเสริมอีกหน่อย
“งั้น..ไอ้หนึ่งส่วนสี่ของทรัพย์สินทั้งหมดนี่ก็คงจะเยอะน่าดูเลยสิ?” ตาวาวครับงานนี้ ฮ่าๆๆ (ทำเหมือนไปมีส่วนแบ่งกับเขาเนาะกู ฮ่ะๆๆ)
“..ก็คงพอจะทำให้กูกับมึงอยู่ได้แบบสบายๆ ไปอีกสองสามชาตินั่นล่ะ” เอี้ยฟ้าว่าเนิบๆ
“อ่อ.. แล้วทำไมต้องกับกูวะ?” ผมถามงงๆ เมื่อเพิ่งนึกได้
“หรือมึงจะให้กูหาเมียใหม่มาช่วยใช้ตังค์ล่ะ?” มันถามยิ้มๆ
“ถ้ากล้าก็ลองดู” ผมชูกำปั้นขู่มันโดยอัตโนมัติ ..แต่เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ หาเมียใหม่? เมียใหม่? งั้นก็แปลว่า..ผม..เมียเก่า?
เมีย..เก่า? เมีย...เรอะ? เฮ้ย! เมีย?!
“หึหึหึหึ..”
“นี่มึง..?!” ผมเงื้อมือกะฟาดไอ้หน้ามึนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงหัวเราะสบายใจอยู่ ..หนอยแน่มึง! กล้ามาหาว่าสุดหล่อซันชายน์คนนี้เป็นเมียมึงงั้นเรอะ?!
ไม่เป็นเว้ย! กูไม่ใช่เมียใครทั้งนั้น! กูก็แค่..กูก็แค่...เอ่อ..กูเป็น..เป็นแฟน.. เออ!~ กูเป็นแฟนมึงเฉยๆ เว้ย! ไม่ใช่เมียสักหน่อย!
!!.. แต่ยังไม่ทันได้ออกแรง แขนของผมก็ถูกมือแข็งปานคีมของเมรันดรีคว้าเอาไว้ก่อน
“คุณหนูกำลังเจ็บอยู่นะครับ คุณซันนี่” พ่อบ้านพูดเสียงเรียบ หน้านิ่ง ทำเอาผมสลดขึ้นมาทันที
“เอ้อ..โทษที...ลืมไป” ผมบอกอึกอัก มองไอ้ ‘คุณหนู’ กับพ่อบ้านสลับกันไปมาด้วยท่าทางเจี๋ยมเจี้ยม เอามือข้างที่เงื้อขึ้นไปเกาหัวแก้เก้อ(..เอ่อ ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะ แต่เมรันดรีโหมดนี้ดูน่ากลัวจริงๆ) “แล้วก็..ผมชื่อ..ซันชายน์...ไม่ใช่..ซันนี่..ซักหน่อย”
“ครับ” พ่อบ้านรับคำสั้นๆ แล้วเก็บอุปกรณ์ทำแผลกลับลงกล่องตามเดิม
ผมไล่สายตามองไปที่หัวไหล่ขวาของเอี้ยฟ้าก็เห็นมันถูกพันผ้าพันแผลไว้เรียบร้อยแล้ว
“เสร็จแล้วเหรอฮะ?” ผมถามพ่อบ้าน
“ครับ แผลไม่ได้ร้ายแรงเท่าไหร่ กระสุนแค่ถากๆ แขนไปเท่านั้น” พ่อบ้านทำท่าเหมือนจะเดินออกไป แต่จู่ๆ ก็ชะงักเท้าแล้วหันกลับมาถามพวกเรา “พวกคุณหิวกันรึเปล่าครับ? นี่ก็ดึกมากแล้ว ให้ผมไปหาอะไรเบาๆ มาให้ทานมั้ย?”
“นมปั่น” เอี้ยฟ้าตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“นมอุ่นดีกว่ามั้ยครับ? จะได้หลับสบาย” พ่อบ้านเสนอ ทำเอาหน้าเอี้ยฟ้าหงิกลงราวสองนิ้ว ฮ่ะๆ
“จะเอานมปั่น” มันยังยืนยันคำเดิม
“ครับ.. นมปั่นก็นมปั่น” สุดท้ายพ่อบ้านก็ต้องยอมแพ้ไอ้คุณหนูหน้ามึน จากนั้นเขาก็หันมาถามผมบ้าง “แล้วคุณซันนี่ล่ะครับ จะเอานมปั่นด้วยมั้ย?”
เอิ่ม.. จริงๆ แล้วก็หน้ามึนพอกันทั้งเจ้านายลูกน้องนั่นแหล่ะ! ให้ตายสิ..
“นมปั่นเมรันดรีอร่อยนะ ซันนี่” เอี้ยฟ้ารีบพรีเซนต์
ผมกลอกตาไปมาอย่างละเหี่ยใจ ก่อนหันไปปฏิเสธความหวังดีของพ่อบ้าน “ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่ชอบกินอะไรตอนดึกๆ”
“ครับ” พ่อบ้านรับคำแล้วเดินออกไป(..ออกไปทางประตูอ่ะ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าห้องนี้มันมีประตูทางออกอื่นนอกจากประตูลิฟต์ด้วย อยู่ข้างๆ ชั้นหนังสือที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนมันเท่าไหร่ กลมกลืนกับผนังจนแทบมองไม่ออกเลยล่ะ)
ผมขยับไปนั่งใกล้ๆ เอี้ยฟ้าที่บนเตียง แตะแขนข้างที่เจ็บของมันเบาๆ ก่อนถาม “ยังเจ็บอยู่มั้ย?”
“เจ๊บบบบ..เจ็บ..”
“ตอแหลแล้วมึง” ผมหัวเราะกับความพยายามจะสำออยแต่ไม่ค่อยจะเนียนเอาซะเลยของมัน
“ก็อยากจะอ้อนเหมือนพระเอกในทีวีมั่งอ่ะ ..มึงก็ช่วยเอาใจกูหน่อยดิ...แบบนางเองไง..นางเอกน่ะ”
“กูไม่ใช่นางเอก สัด! ..แล้วหน้ามึนอย่างมึงเนี่ยนะ จะเป็นพระเอก?” ผมตีหน้าผากมันเบาๆ พลางทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม
เอี้ยฟ้าเลยทำหน้าตูมอย่างคนงอนเลยทีนี้ ..แหมมึง แอ๊บได้อีก
..จะว่าไปก็ดูน่ารักดีนะ แต่ไม่ชินอย่างแรงว่ะ ฮ่ะๆๆ
“กูหล่อนะ” มันเถียง
ชมตัวเองหน้าตาเฉยก็ทำได้เนาะมึง ..เออะ แต่ตัวกูเองก็ชอบทำแบบนี้บ่อยๆ นี่หว่า? ฮ่าๆๆ
“โอเค.. วันนี้กูจะยอมให้มึงเป็นพระเอกก็ได้” ผมบอกยิ้มๆ แล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้จนลมหายใจเราสัมผัสกัน “..ส่วนกูก็จะเป็นพระเอกอีกคนแล้วกัน”
“อืมมม.. เดี๋ยว..เดี๋ยว...ซันนี่” เอี้ยฟ้าดันตัวผมออกเมื่อเริ่มรู้สึกว่ามือของผมชักจะเลื้อยไปทั่วตัวมันแล้ว
“อือ.. อะไร?...หรือมึงไม่อยาก” ผมถามทั้งที่ยังคลอเคลียริมฝีปากอยู่ใกล้ๆ กับปากของมัน
“อยาก” มันตอบแบบไม่มีลังเลเลย ..ซึ่งผมก็คิดเอาไว้แล้วล่ะ
“งั้น...” ผมทำท่าจะต่อ แต่เอี้ยฟ้าก็เอามือมายันต้นแขนผมไว้อีก
“..แต่กูเจ็บอยู่นะ” มันมองไปที่ไหล่ขวาของตัวเอง
ผมก็มองตามไป ไล้มือแตะเบาๆ บนผ้าพันแผล “มึงเจ็บตรงนี้..” จบคำผมก็ลากปลายนิ้วลงมาตามแขนของมัน เลยไปจนถึงหน้าขาของมัน ก่อนจะไปหยุดที่กลางลำตัว และบีบสิ่งที่อยู่ตรงนั้นผ่านผ้าเนื้อบางของกางเกงบ็อกเซอร์ ผมนวดคลึงสิ่งนั้นเบาๆ พลางถามต่อ “..หรือเจ็บตรงนี้ล่ะ?”
“อืม.. ซันนี่..” ยิ่งผมเค้นคลึงน้องชายมัน มันก็ยิ่งมองผมตาเยิ้ม เริ่มเคลิ้มไปกับสัมผัส
!.. แต่สักพักก็เหมือนมันจะเรียกสติกลับมาได้ มันเอื้อมมือมาจับข้อมือผมไม่ให้ขยับต่อ
“ฟ้า.. ถ้ามึงยังเรื่องมากมากเรื่องอยู่ กูจะเลิกสนใจมึงแล้วนะ” ผมบอกอย่างเริ่มเซ็ง ..และเริ่มอาย
เออ! กูยังอายเป็นอยู่นะเว้ย! หนังหน้ายังอยู่ในระดับสามัญธรรมดา ไม่ได้โบกซีเมนต์อย่างหนาตราช้างแต่อย่างใด! นี่ก็อุตส่าห์ทำใจกล้าหน้าด้านสุดๆ เพราะอยากปลอบใจและเอาใจคนเจ็บ(แถมไม่ได้เจอกันหลายวัน)สักหน่อย ..แต่ถ้ามึงยังทำสำออยอยู่แบบนี้ กูก็จะไปอาบน้ำนอนแล้วนะ
จิ๊! เสียยึก(?)หมด คนเขาอุตส่าห์ลงทุนยั่ว....เฮ้ย! หรือว่าสกิลยั่วยวนของผมมันไม่ชวนเซ็กส์ แต่ชวนเสื่อมมากกว่าวะ?
หึยยย.. เสียความมั่นใจอ่ะ
“แป๊บเดียว..” เอี้ยฟ้าบอกแบบนั้นก็หันไปหยิบมือถือมากดโทรออก
ผมได้แต่นั่งมองมันตาปริบๆ ไม่รู้ว่ามันโทรไปหาใคร?
และพอมีคนรับสายมันก็กรอกเสียงลงไปเป็นประโยคสั้นๆ ใจความว่า “ไม่เอานมปั่นแล้วนะ”
“.........”
หลังจากวางสายมันก็เงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาอ้อนๆ จับมือผมไปลูบน้องชายมันต่อ
“..ต่อกันนะ ซันนี่~”
“.........” ผมออกจากห้องน้ำมาอีกที(หลังจากเข้าไปอาบน้ำ)ก็เห็นเอี้ยฟ้านอนหลับปุ๋ยสบายตัวอยู่บนเตียงไปเรียบร้อยแล้ว ทีแรกกะว่าจะปลุกมาเช็ดตัวให้สักหน่อย แต่เห็นแบบนี้ก็เลยคิดว่าเอาไว้ค่อยอาบตอนเช้าทีเดียวเลยแล้วกัน
“หืม..?” พ้นจากเอี้ยฟ้า สายตาผมก็เหลือบไปเห็นผ้าม่านตรงผนังกระจกที่ปกติมักจะเปิดทิ้งไว้ในช่วงเวลากลางคืน เพื่อที่จะได้มองเห็นวิวทิวทัศน์ของเมืองกรุงยามค่ำคืนดึกดื่นได้ แต่คืนนี้กลับปิดสนิทจนผมรู้สึกแปลกหูแปลกตา เลยเดินเข้าไปหาหมายจะดึงให้มันเปิดออกเหมือนทุกที..
“ซันนี่!!!” และนาทีที่ผมแหวกผ้าม่านออก เสียงตะโกนอย่างตื่นตกใจจากคนที่น่าจะกำลังหลับฝันดีก็ดังลั่นห้อง
จังหวะที่ผมหันหลับไปมอง เอี้ยฟ้าก็กระโดดพุ่งเข้ามารวบตัวผมจนพากันล้มกลิ้งไปกับพื้นทั้งคู่
เพล้งงงงงงง!!!
เสี้ยววินาทีต่อจากนั้น ผนังกระจกที่ตอนนี้อยู่ตรงหัวเราพอดีก็แตกกระจายและพังครืนลงมา...
TBC. :z2:
มีใครจับสังเกตได้มั่งว่าซันนี่มันลืมถามเรื่องอะไร?? .......................นามสกุลพ่อของเอี้ยฟ้าไง ฮ่ะๆๆ ซันนี่เอ๊ยซันนี่ o18
-
จิ้ม :z13:
-------------------------------------------------------------
เฮ้ยซันนี่เอาจริงดิ o22
-
ค้าง!!! :call:
-
ถ้าฟ้าจะไม่เชื่อใจซันนี่ขนาดนี้ก็ย้ายก้นลงไปจากรถเดี๋ยวนี้เลย
ประมาณนี้ป่ะซันนี่ ฮ่าๆๆๆๆ
อ่ะโธ่ เคะอย่างซันนี่อ่ะลุยไม่ถอยอยู่แล้ว ดูจากฉายาอดีตเมื่อก่อนสิเอี้ยฟ้า
ซันนี่อ่ะถึงไหนถึงกันอยู่แล้วว หึหึ
เอี้ยฟ้า มึนๆอึนๆอีกแล้ว เข้าซอยมั่วซั่ว ถ้าเกิดเจอทางตันขึ้นมาจะทำไงอ่ะ
สู้ขับบนถนนที่รถพลุกพล่านยังจะดีซะกว่ามาซอยมั่วๆแบบนี้น้า
อ่าจบแบบค้างคา เดาไปต่างๆนาๆ เคะอย่างซันนี่เค้าก็ว่ารั่วจริงๆนะ แต่ตอนบู้อ่ะเท่ห์มากเลย
ชอบเคะแบบที่ไม่อ่อนแอ ชอบเคะแบบเท่ห์ๆ
ชอบเคะที่นิสัยแบบเมะ แต่ยอมเป็นเคะให้กับเมะ ของตัวเองคนเดียว งงป่ะ ฮ่าๆๆ :P
รออ่านที่เหลือน้าา สู้ๆนะคนแต่ง เอี้ยฟ้าากับซันนี่สู้ๆ
:impress2:
-
มาเกือบทัน 45%..
-
ไม่ทันแล้วมั้งซันนี่55555
เอี้ยฟ้าหน้ามึนจะตาย
-
:z3: :z3: :z3:
ซันนี่จะให้จอดรถแล้วลงไม่ฆ่าพวกที่ตามมาใช่ไหมมมมมมมม
o18 o18
ฟ้าก็ใจร้ายไปบอกซันนี่ว่าไม่มีทางได้เป็นคนกด น่าจะให้ความหวังกันบ้าง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฉากนี้หวานจังเลยยยย
:impress2:
-
ซันนี่ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
รั่วตั้งแต่เปิดเรื่องเลยค่ะ 5555
-
ชอบเอี้ยฟ้า มึนอึนได้โล่ห์ o13
-
ซันนี่ที่รัก มันรั่วมานานแล้วนะ
อิอิ รีบๆมาต่อนะค่าา
เอี้ยฟ้า ตามมาจนได้ แถมพาความซวยมาให้ ซันนี่ ตู้มเบ่อเร้อ
-
รักแบบมึนๆ เหอะๆๆๆ :a5:
ทั้งคู่แหละเนี่ย สงสัยซันนี่จะติดโรคจากฟ้ามา ฮ่าๆๆๆๆ 555+++ :laugh:
-
:laugh: มันน่าจะเป็นฉากที่ลุ้น ระทึกแอ็กโคนะ แต่เจ๊ขำได้ไงก็ไม่รู้ :m20:
เอิ่...ม. เรื่องคุณพ่อที่แสนดี กะอุบัติเหตุของคุณขลุ่ย และเซอร์ไพซ์เล็ก เล็ก ด้วยการยิงหัวเอี้ยฟ้า
ดูเอี้ยฟ้า ชิ้วชิว o22
P.S. ในความคิดของเจ๊ ซันนี่มันเกินคำว่า รั่วมานานแหละ :laugh:
-
:a5: :a5: :a5:
-
ครึ่งแรก?
โถ่ คบกับฟ้าประทานได้ ยังมีอะไรที่ซันนี่ทำไม่ได้อีกเหรอจ๊ะ
สำหรับ 70%
เท่?? อืม..... ตอนโดดเตะก็เท่หรอก แต่มันไม่เคยเกิน 30 วินาทีเลยค่ะคนเขียน
จะกลับมารั่ว เพี้ยน เฮี้ยน เวิ่นในทันใด
แต่ถ้าไม่ใช่แบบนี้จะเข้าใจความเหม่อของฟ้าได้ไงจริงมะ
-
เราว่าซันนี่มันรั่วตั้งแต่เริ่มเจอฟ้าประทานแล้วนะ รั่วได้รั่วดีจริงๆ แต่เพราะรั่วนี่แหละเราว่ามันคือเสน่ห์ของซันนี่ อ่านตอนนี้แล้วตลกดีนะเข้าใจชมตัวเองเนาะซันนี่เนี่ย น่ารักอ่ะ ขอบคุณสำรับตอนใหม่ค่ะ
-
ซันนี่~~~ จะทิ้งฟ้าจริง ๆ หรอ? =[]=!!!!!
รอลุ้นว่าจะสลัดหลุดมั้ย? ฟ้าโดนลุงหมายหัว แล้วพี่ชาย...
มาเพื่อช่วยฟ้า หรือช่วยลุงเนี่ย = =
-
ซันนี่เท่?ไปเลยจ้า
ฟ้าหัวหงอกนี่ลืมไปหรอจ๊ะ ว่าฉายาสองแฝดคืออะไร :z2:
:pig4: นะจ๊ะ
-
สำหรับเราซันนี่เป็นมหาเคะ
เคะที่สุดแสนจะมีจิตใจกว้างใหญ่ยิ่งกว่าท้องฟ้า มหาสมุทร
หลงตัวเอง บ้าบอ รั่ว เอ๋อ
จิก ตบ เตะ ถีบ แต่ก็เซ็กซี่อิ๊บอ๋ายยยอ่ะ
เราเข้าใจฟ้าประทานนะที่จะทนไม่ไหวอ่ะ
ก็แต่ละทีพกมาหลายอารมณ์ซะเหลืิอเกิน มันน่าเข้าใจ น่าคลุกวงในจริงๆ นั่นแหละ
เช่นพาร์ทนี้เป็นต้น ไล่ฟ้าประทานลงจากรถซะด้วย
เท่ มาดแมนมั่กๆ
-
อ่าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
อะไรวะซันนี่ = ='
ปล่อยเป็ดทิ้งเลยเรอะ ไม่หรอกเนอะ
ซันนี่รั่วววววววววจริงๆนะ รั่วๆ บ้าๆ บางครั้งก็ติงต๊อง 5555555
แต่น่ารักกกกกกกกกกกกก
-
ยังมองว่าซันนี่เป็นเคะที่เท่นะ
ถึงจะรั่วไปบ้าง แต่หลุดเพราะรักหรอก
-
ซันนี่จะให้ฟ้าลงจริง ๆ หรือนั่น ลุงฟ้าต้องการอะไร ทำไมต้องคิดจะทำแบบนั้นกับฟ้าด้วย
-
ซันนี่ เท่ห์มากกก คำไล่ฟ้าประทานลงรถเนี่ยยยย
55555555+
สะใจมากกกก 555555555555+
-
แหงะ หนูซันนี่กลายเป็นสารถีหนีการไล่ล่าไปแว้วง่า T T
-
ซันนี่ เป็นเคะที่เท่ และ มีเสน่.... ตอนไหนเหรอครับ 5555+ ... โอ๋เอ๋ ผมล้อเล่นนะคุณผู้แต่ง.... (ว่าแต่ ตอนไหน?!!!.... )
-
คิดอะไรอยู่บอกคนอ่านมั่งนะซันนี่
:a5:
-
ลุงจะฆ่าเอี้ยฟ้าทำไมเนี่ย
-
ปล่อยลงไปเลย
-
ไล่ลงรถซะงั้นอ่ะ
-
บอกซันนี่ไปเหอะ
ซันนี่ช่วยได้ ว่าแล้ว
ว่ามันต้องเกี่ยวกับ
ครอบครัวเอี้ยฟ้า แล้ว
อีตาพ่อไม่คิดจะปกป้อง
ลูกตัวเองบ้างหรือไง :z6:
-
ซันนี่โหดมาก o22
-
วันนี่ใจร้ายไล่ฟ้าลงรถ
-
เรื่องนี้เกี่ยวกับพี่ชายฟ้าด้วยใช่มั๊ยเนี่ยะ
-
ซันนี่เป็นเคะในดวงใจเรา
หล่อ เท่ห์ ฉลาด แถมยังเซ็กซี่สุด ๆ
ถึงแม้ว่าบางครั้งจะรั่วและมึนก็เถอะ!!!
ตอนนี้เป็นตอนที่เอี้ยฟ้ากับซันนี่เปิดใจกันเนอะ
หวานปนตื่นเต้น
ใครว๊า.. ตามมายิงเอี้ยฟ้า
จะเกี่ยวเนื่องกับโคเนโร่หรือเปล่า
-
ทรมานเล็กน้อยถึงขั้นมากค่ะ 55555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ใครกล้ามาแหยม ลูกเสือ
เดี๋ยวโดนเจ้าพ่อจัดการ
:กอด1:
-
พวกแกยังจะหวานกันได้ ฮ่าาา
ไปทำแผลเถอะพ่อคู๊ณณณณณ เดี๋ยวติดเชื้ออ
ทีนี้ฟ้ามันจะสำออยมั้ยเนี่ยยย ให้ซันนี่ดูแล :laugh:
-
o13
รีบมาต่อน้า
-
ตามมาอ่านต่อจนถึง 70% อิอิ
นี่ๆกำลังเดทกันอยู่หรือไง ฮ่าๆๆ มือปืนกำลังไล่ล่านะเฟ้ยย
แต่ว่าช่างมันเถอะ เน๊อะๆ ชอบจังเลยย ฟ้ากับซันนี่ ปรับความเข้าใจกัน
เดินตามต้อยๆเพราะแบบนี้นี่เองความคิดของฟ้า น่ารักอ่าาา
ส่วนความคิดของซันนี่ก็ไม่แปลกใจหรอกที่คิดแบบนั้น อิอิ สรุปว่าต่อไปนี้ก็เดินข้างๆกันแล้วสิเนี่ย อร๊ายยย
แบบนี้จะอดเห็นลูกเป็ดเดินตามแม่เป็ดแล้วอ่าดิ กร๊ากกกกกก
อ่ะเอี้ยฟ้า ซวยแล้วไง โดนยิงเข้าไปซะแว้วว ว๊ากกกก แค่ถากๆเฉยๆจริงๆป่าว
ซันนี่ดูแลเอี้ยฟ้าด่วนเลยยย กรี๊ดดดดดด ส่วนที่เหลือๆอีกกี่เปอร์เซ็นไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไปน้า รออ่านต่อไปจ้าสู้ๆน้า
:กอด1:
-
เฮ้อ...โล่ง~~ ^^
แล้วก็นะ หวานกันจริง ๆ เลยให้ตายสิ ฟ้าประทานน่ารักที่สุดเลย แต่ซันนี่น่ารักกว่าอยู่แล้ว >,.<
คุณพ่อบ้านเท่มาก ๆ ค่ะ ถือเป็นอัศวินเลยนะเนี่ย ^^
-
ซันนี่เป็นเคะที่ไม่สมควรเป็นวงกลมของใคร นอกจากท่านฟ้าอ่ะนะ
ซันนี่น่ารักมาก ใจเย็นด้วย
เป็นแฟนที่ดีมาก ตามที่ซันนี่ด่าท่านฟ้าตามนั้นล่ะ
แต่70%นี้ ท่านฟ้าโดนยิง อยากจะบร้า
ถึงกระนั้น คุณพ่อบ้านก็เท่ห์สุดยอดนะคะ 5555+++
-
โห เพิ่งเห็นคู่นี้คุยกันมีสาระตอนจะเลือดสาดนี่แหละ ชอบตอนนี้จังทำให้รู้ว่าความรู้สึกของฟ้ากับซันนี่นี่ลึกซึ้งเหมือนกันนะคะ แค่การเดินนำ เดินตาม เดินข้างๆนี่ก็คิดได้แบบสุดยอดมากเลยอ่ะ คนเขียนเรื่องนี้น่ารักดีๆ มีความพยายามที่น่ายกย่องมาก คนอ่านไม่ทรมานหรอกค่ะ เพราะคนเขียนทรมานและลำบากกว่า เอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอกอดทีในฐานะที่ทำให้เราชอบมากอ่ะ :กอด1:
-
นึกว่าโดนทิ้งจริงๆซะอีก
เอาซะตกอกตกใจหมด :เฮ้อ:
-
อ๊ายยย หวานซึ้งงงงง ถึงจะดูเหมืนผิดเวลานิดนึงก็เหอะ ฮ่าๆ
ชีวิตฟ้าเริ่มบู้แล้ว จะเป็นยังไงต่อไป :really2:
-
รอ 30% ลั๊ลลา :really2:
-
หลงเข้าใจซันนี่ผิดไป จะโดนซินหมายหัวไหมเนี่ย
แต่นี่เป็นโอกาสของซันนี่แล้วนะ
ในช่วงบู๊ล้างผลาญ เลือดสาดกระจาย ระเบิดภูเขา เผากระท่อมนี่แหละ!!!
(ได้ข่าวว่าฉากนี้อยู่กลางเมืองกรุงเทพฟ้าอมร)
ที่ซันนี่จะได้แสดงความแมนออกมา
พยายามเข้านะ
-
ซึ้งโคตรๆ :impress:
-
ซันนี่เท่ จิงดิ อืม...เอาเป็นว่าเรารอดูยูริจังดีกว่าคะ
อาจจะเห็นภาพมากกว่า แต่นึกไปถึงท่าโกยแมงสาบ
แหม..โมเอ๊..โมเอะเนอะ 555 (ยูริจังภาพนี้ติดตาเค้าที่สุดเลย)
ชอบตอนนี้จังคะ รักกันไปวิ่งกันไปสนุกดีจัง ฮา
น่ารักมากคะ เลยรู้ซะทีว่าฉายาลูกเป็ดน้อยได้มาจากอะไร
หว๊านหวานอ่ะชอบ :o8:
รอที่เหลือคะ
-
หวังว่าโคเนโลคงไม่มีเอี่ยวหรอกนะ...ถ้าพ่อของฟ้ารู้จะหาทางเอาคืนให้ลูกชายมั้ยเนี่ย
มานะอย่างเท่ห์น่าจะโดนฝึกมาเพื่อเป็นการ์ดให้ฟ้าในเมืองไทยอ่ะนะ นาน ๆ ได้เจ็บทีก็ถือโอกาสอ้อนซันนี่ให้คุ้มนะฟ้า
-
ตอนแรกสับสนว่าทำไมซันนี่พูดแบบนั้นกับฟ้า และก็เข้าใจในที่สุด ฟ้าทำไมไม่ศึกษาเส้นทางก่อนเนี่ย บอกทางอะไรให้ซันนี่เนี่ย ฟ้าซันนี่หวานกันน่าดูเลยนะเนี่ย ดีนะเนี่ยที่เมรันดีมาช่วย ฟ้าจะเป็นยังไงบ้างนั่น
-
เรื่องราวเริ่มเข้มข้น
อยากรู้มากมายว่าใครเป็นคนยิง
:z3:
-
Chapter :: 36 :: สไนเปอร์?!
“ที่กูไม่ชอบเดินนำ...ก็เพราะไม่มั่นใจว่ามึงจะยอมเดินตาม...ที่กูไม่เดินข้างมึง...ก็เพราะมันทำให้กูมองเห็นมึงได้ไม่ถนัด...และที่กูชอบเดินตามมึง...เพราะมันทำให้กูมั่นใจ..ว่ามึงอยู่ตรงนี้..อยู่ในสายตาของกูตลอดเวลา” สำเนียงเนิบๆ ที่เอ่ยเรียบเรื่อยสม่ำเสมอพอๆ กับจังหวะเท้าที่ก้าวเดิน แต่กลับทำให้จังหวะหัวใจของผมเต้นนำไปเร็วกว่านั้นหลายบีท
“แล้วทำไมไม่คิดบ้าง..” ผมตอบโต้กลับไปโดยไม่ได้หันไปมองอีกฝ่าย ขายังก้าวเดิน และมือก็ยังเกาะกุมกันอยู่อย่างนั้น “..ว่ากูเองก็ไม่ได้ชอบเดินนำ...เพราะกูไม่รู้เลยว่ามึงจะหายไปตอนไหน..จะเลิกเดินตามกูเมื่อไหร่...แต่ก็ไม่ได้อยากเดินตาม...เพราะกลัวจะตามไม่ทัน...กลัวมึงลืม..กลัวมึงทำกูหล่นหาย..”
ชอบตรงนี้จัง ดูซึ้ง อบอุ่นดี :กอด1:
-
:z3: :z3: :z3:ใครบังอาจมาทำร้ายฟ้าได้ :angry2: :angry2: :angry2:
รออีก30ที่เหลืออยู่จ้า :bye2: :bye2:
-
ซึ้งอยู่หรอกนะ แต่ตามอารมณ์ไม่ทัน
อยู่ดีๆทำไมกลายเป็นหนังแอ๊คชั่นมาเฟียไปได้ฟะ
ถึงจะได้กลิ่นจางๆมาซักพัก แต่ไม่คิดว่าจะจัดมาขนาดนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 มาแล้วๆ
ค้างอ่ะ ค้างๆๆๆๆๆ :m31:
-
ลงทุนเว้ยยยยยยยยยยย 5555555555
ไอ่นี่ก็เจ็บไม่เจียมบอดี้เลยนะ
อะไรพุ่งคะะะ อย่างแรงงง
อันตรายอ่า TTTTTTTTTTTTTTT
รู้งี้ให้เอี้ยฟ้ามันหมกตัวต่อไปก็ดี
กลัวซันนี่เจ็บ 55555555555
-
:mc4: :mc4: :mc4:
นุกๆๆๆๆมาต่อเร้ว ๆ นะฮับ ชอบทั้งซันนี่ และฟ้าด้วย
-
พระเอกคนรองค่ะ (หมายถึง ซันนี่)
จะไหวมั้ยค่ะ ตกลงตั้งอกตั้งใจเป็นวงกลมจริงจังแล้วใช่มั้ย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนล่าสุดนี่ ครึ่งแลกกับครึ่งหลัง ยังกับฟิล์มคนละม้วนเลย
เนื้อเรื่องแน่นสุดยอดด ฮ่าๆๆ ซันนี่ รู้เรื่องมากขึ้นแล้วเน๊อะ
แต่มาตกม้าตายก็ตอนที่ไม่ถามนามสกุลพ่อสามี ฮ่าๆๆ
แล้วไอ้ฉากนั้นมันหายไปไหนกันล่ะเนี่ย อุตส่าห์ไม่กินนมปั่น หันมากินซันนี่แทน อิอิ
อ๊ากกกกกกก จบได้ลุ้นอีกแล้ว มีใครเป็นอะไรมั้ยเนี่ย
ซันนี่เอ้ย หัดคิดเยอะๆหน่อยสิ ปิดผ้าม่านก็เพราะไม่อยากเจอสไนเปอร์ส่องหัวนะเซ่ เง้ออออ
แต่เอี้ยฟ้าก็สุดยอดความรู้สึกไวมาก พุ่งตัวมาได้ทัน หวาดเสียวฟร่ะ
จะปะทะกันแล้ววว โอ้วววว รออ่านตอนต่อไปน้าา สู้ๆจ้าคนเขียน ^^
ยิ่งอ่า่น ก็ยิ่งได้รับรู้ว่า ซันนี่ รั่ว จริงๆนั่นหล่ะ กร๊ากกกกกก
:กอด1:
-
ซันนี่มันรั่วซึมลึก มาจากเอี้ยฟ้าแหละ :really2:
-
:impress2:
-
ฟ้าจะรอดมั๊ยเนี่ย :sad3:
-
เฮ้อ...จะรอดกันมั้ยเนี่ย สามีภรรยาคู่นี้อ่ะ ซันนี่จะโดนลูกหลงกะเค้ามั้ยเนี่ย น่าสงสารฟ้าจังเลย ชีวิตเศร้าได้อีก อยู่รอดมาได้เพราะผลประโยชน์แท้ๆ คอยดูว่าพ่อฟ้าจะทำอะไรที่ล้ำลึก แยบยลขนาดไหนเพื่อช่วยลูกชายคนนี้ อยากรู้มากๆอ่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
-
อ๊ากกก ลุ้นชะมัดเลยยยย
-
ฟ้าประทานรู้สึกตัวไวดีมาก
ดูแลซันนี่ดีๆ นะ
-
ตระกูลนี้วุ้นวายดีแท้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารฟ้าจังเลยอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เป็นตระกูลที่สับสนวุ่นวายดีแท้
คยเรายิ่งมีมากก็ยิ่งไม่รู้จักพอ
-
เกือบโดนเจาะกะโหลกแล้วมั้ยล่ะ ซันนี่ - -*
ซันนี่ขี้ลืม เหมือนจะจำได้ลาง ๆ แต่ซันนี่ก็ลืมต่อ เรียกว่า หน้ามึนได้มั้ยเนี่ย อิอิ ><
-
รอจ้ารอ ;)
-
เกือบไปแล้วนะซันนี่ o7
-
เหอะๆๆ :pighaun: ยั่วเอี้ยฟ้าหรอ ซันนี่
มันต้องยังนี้สิ การพัฒนาสกิลที่เริดมากคร้าาาา :laugh:
เอี้ยฟ้าของเจ๊ ชีวิตช่างรันทดดีแท้ ขอกระดาษเช็ดชู่สั่งขี้มูกหน่อย :sad4:
P.S. อะไรมันจะตามล่าฆ่ากันขนาดนี้ ระเหี่ยใจ
-
จริงอย่างที่ซันนี่ว่านั่นแหละ
ตระกูลท่านฟ้าสับสนแล้วก็งงได้อีก 555+
แต่ เราไม่แคร์สิ่งนั้นเนอะ
วันนี้ซันนี่ทำตัวน่ารักมากๆ ยั่วก็เป็นเนอะคนเรา กิ้วๆ ฮ่าฮ่า
-
โอ๊ย....ลุ้นตลอด....
-
น้องลูกเป็ด(<<พยายามจะเอ็นดู)น่าสงสารสุดกำลัง
:กอด1: กอดกันๆนะ :กอด1:
-
มาเดิน ข้างกันแล้ว
แมเป็ด กับลูกเป็ด จะยังยุไหมเนี่ย
แต่ชอบ ประโยค แถวนั้นจัง ที่เกี่ยวกับการเดินตามอ่า โดนมาก
-
เกือบไปแล้วนะซันนี่
หวังว่าคงไม่เป็นอะไรกันนะ
-
สงสารฟ้าอ่ะ TT
-
ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่มันตอนน่าตื่นเต้นนะ แต่กลับรู้สึกว่า ซันนี่น่ารักมากกกกกกกกกก
-
ง่า. . . เกือบได้ทานกระสุนเป็นมื้อดึกเสิร์ฟตรงถึงศีรษะแล้วสินะซันนี่
-
พี่ชายฟ้ามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยไหมเนี่ย แล้วซันนี่ก็ยังไม่รู้ว่าพี่ชายฟ้าคือใครสินั่น
-
อยู่รอใช้ตังค์ก่อนนะ
ฟ้าซันนี่ แต่โคตรซวย
เลยที่เกิดมาในตระกูล
นี้ :3125:
-
เกิดอะไรขึ้นY^Y
ค้างๆๆอ่า
-
ซั่นนี่เกือบโดนเป่าแล้วมั้ยล่ะ
-
เฮ้ยย ค้างนะ!!!!!!!!
วอทแฮพเพ่น!!!
-
กระจกน่าจะกันกระสุนนา
-
ไม่มีคนคอยคุ้มกันเลย แบบนี้ก็แย่สิ
ซันนี่ของอิฉันพลอยเดือดร้อนไปด้วย
-
ชิ ข้มฉากนั้นไปอย่างน่าอารมณ์เสีย
แล้วเอาฉากระทึกใจมาแปะท้าย คิดว่าจะลืมรึไง ชิชิ :angry2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขออนุญาตแปะก่อนมาอ่าน
-
เหอออ ฟ้าเลิกกลัวแล้วหันมาเทพปนมึนแทนสินะ 55555+
ซันนี่เอาหัวไปรับตะกั่วเหรอคะ เค้ากะอยู่ว่าสไนๆๆ เหอๆๆ
แต่ชอบที่ซันนี่ปลอบอะ ^^
-
ประเด็นที่สนใจที่สุดตอนนี้คือ
งวด(?)นี้ใครเป็นวงกลม!!!!!!!!
/โฟกัสผิดประเด็นแล้วว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย *โดนคนแต่งถีบ/
แต่ซันนี่ยั่วขนาดนี้ก็คงนะ อิอิอิอิอิอิอิ ><
-
ฟ้า ซันนี่ อย่าเป็นไรน้า :monkeysad:
:pig4: นะจ๊ะ
-
:a5: เกิดอะไรขึ้นนนนนนนนนอีก?
ชีวิตฟ้านี่แบบ เป็นฉันกัดลิ้นตายไปละ จะได้จบ ๆ
-
Chapter :: 37 :: บอดีการ์ด?
“..........” ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนผมไม่อาจจะเข้าใจได้ในทันที จนกระทั่งวินาทีที่ทุกอย่างสงบลง เหลือเพียงเสียงลมจากด้านนอกซึ่งพัดผ่านเข้ามาทางผนังกระจกที่เพิ่งถูกทำลาย จนผ้าม่านสีขาวหนาหนักถูกพัดสะบัดไหวไปตามแรงของลม...
กลิ่นคราวเลือดและกลิ่นเหม็นไหม้ที่ลอยมาแตะจมูกเพิ่งจะช่วยให้ผมเข้าใจ...ว่าได้ทำอะไรที่แสนโง่เง่าลงไปซะแล้ว
“ฟ้า?! ..โอ๊ย!” อารามตกใจทำให้ผมรีบผุดลุกขึ้นนั่งโดยไม่ทันระวัง มือก็เลยไปเท้าเอากับเศษกระจกชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ตกอยู่รอบตัวจนถูกมันบาดเข้า
“ไม่เป็นไรนะ ซันนี่?” คนที่นอนตะแคงหอบหายใจอยู่ข้างกันถามขึ้นเบาๆ ขณะมองมาที่มือของผม ก่อนมองเลยมายังใบหน้าผมด้วยสายตาเป็นห่วง
ผมก้มมองเลือดที่เริ่มไหลอาบไปตามง่ามนิ้วและข้อมือของตัวเอง.. แต่มันเทียบอะไรไม่ได้เลยกับเลือดที่สาดกระจายอยู่บนไหล่เปลือยเปล่าของฟ้าประทาน(ยังใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวอยู่)
“ฟ้า!..มึง..กูขอโทษ..โอ๊ยยย..กู..ทำอะไรลงไปเนี่ย?...ฟ้า..มึงเป็นไงมั่ง..?..เจ็บมากมั้ย?..ทำยังไงดี?...กูขอโทษนะ..ขอโทษจริงๆ...กูไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้..กูคิดน้อย...กูมันโง่!..ขอโทษนะฟ้า...” ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองพร่ำพูดคำขอโทษไปกี่สิบครั้ง แต่ตอนนี้ผมสติแตก ผมทำอะไรไม่ถูก อีกฝ่ายก็นอนหายใจนิ่งๆ ไม่มีท่าทีว่าจะขยับตัว ไอ้ผมจะแตะมันก็ไม่กล้าอีก กลัวว่าจะไปทำให้มันเจ็บกว่าเดิม เพราะเท่าที่เป็นอยู่ก็น่าจะเจ็บปางตายอยู่แล้ว
แผลของมันน่ากลัวมาก.. ที่ตรงหัวไหล่ ข้างเดียวกับที่เพิ่งจะถูกยิงไปเมื่อหัวค่ำ แต่อยู่เหนือแผลเก่าราวหกถึงเจ็ดเซ็นต์ เห็นชัดเลยว่าถูกกระสุนพุ่งถากไป แต่คราวนี้มันดูใหญ่กว่าคราวที่แล้วมาก(อาจจะเป็นเพราะขนาดของหัวกระสุนที่ใหญ่กว่าเดิม) บริเวณที่เคยเป็นผิวหนังและกล้ามเนื้อตรงนั้นถูกฉีกกระจุยรุ่งริ่งหาชิ้นดีไม่ได้ กระดูกสีขาวโพลนโชกชุ่มไปด้วยน้ำเลือดสีแดงข้นโผล่พ้นออกมาจนเห็นได้ชัด ...ผมไม่เคยเห็นบาดแผลไหนที่ดูน่าสยดสยองเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิตจริง!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าเมื่อกี๊ฟ้าประทานไม่พุ่งเข้ามาชาร์จผม ป่านนี้หัวกลมๆ ของผมก็คงจะได้กลายสภาพเป็นเศษเนื้อไปแล้วเรียบร้อย
“ไม่...ซันนี่..ใจเย็น...กู..ไม่เป็นไร..” ฟ้าส่งยิ้มบางๆ มาให้ ทั้งที่ใบหน้าหล่อนั้นแทบจะไม่มีสีเลือดเหลืออยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรอะไรเล่า! ไม่เป็นไรซะที่ไหนกัน!..”
“คุณหนูเป็น....โอ้..ไม่!” เมรันดรีโผล่พรวดพลาดเข้ามาด้วยความร้อนรน แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นสภาพของคุณหนูคนดีของเขามีเลือดท่วม “โอ้พระเจ้า...”
“ตาแก่! คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่า?!” น้ำเสียงคุ้นหูที่ฟังดูร้อนรนไม่แพ้พ่อบ้านดังขึ้นพร้อมๆ กับการปรากฏตัวแบบกระหอบกระหอบของ..มานะ..เพื่อนของฟ้าประทาน
“แกขึ้นมาทำไม? ทำไมไม่ตาม มัลเลอร์ ไป?” พ่อบ้านหันไปถามเสียงเข้มขณะช่วยผมประคองคนเจ็บขึ้นนั่ง “คุณหนูถูกยิง”
“พวกคาวัวร์อยู่ใกล้ตัวมันมากกว่า ผมเลยปล่อยให้พวกนั้นตามไป” อีกฝ่ายตอบโต้พลางสาวเท้าเข้ามาใกล้ “..บาดเจ็บหนักรึเปล่า?”
“กระสุนแค่ถากไป แต่แผลสาหัสน่าดู ..น่าจะเป็น .50” พ่อบ้านตอบมานะไปก็พยายามจะห้ามเลือดที่ไหลไม่ยอมหยุดของฟ้าประทานไปด้วย “..พวกปลายแถวแบบนั้นจะไปได้เรื่องอะไร แกน่าจะจัดการเอง”
“Barrett M82 A1** นั่นล่ะที่มันใช้.. ขนาดกระจกนิรภัยชั้นดียังแตกละเอียดได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ..ให้ตายสิ!” มานะมีท่าทางหัวเสีย หันซ้ายหันขวาสำรวจความเสียหายของกระสุนมรณะ ที่ทำลายทั้งผนังกระจกหนา ไหล่ของเจ้าของห้อง รวมไปถึงชั้นหนังสือไม้ที่อยู่ห่างออกไปราวสิบเมตรก็หักพังลงมาจนหนังสือหล่นกระจัดกระจาย ( **เป็นชื่อของปืนไรเฟิลซุ่มยิง(Sniper rifle)ชนิดหนึ่ง นิยมนำมาใช้ในภารกิจซุ่มยิงขบวนรถหรือบุคคลสำคัญที่ชอบนั่งรถหุ้มเกราะหรือเฮลิคอปเตอร์ ระยะหวังผลอยู่ที่ 1,800 เมตร)
..ไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นผลงานของกระสุนเพียงแค่นัดเดียว
“ถ้าคืนนี้มันโชคดีรอดจากมือพวกคาวัวร์ได้ พรุ่งนี้ผมจะไปล่าหัวมันเอง” มานะไล่มองไปรอบห้อง ก่อนมาหยุดที่เจ้าของห้องอีกครั้ง “..แล้วทำไมเลือดไม่เห็นหยุดไหลซักที ตาแก่? มัวทำอะไรอยู่น่ะ?”
“โดนเส้นเลือดใหญ่ด้วย.. ต้องรีบพาไปโรงพยาบาลก่อนที่คุณหนูจะเสียเลือดไปมากกว่านี้ ..แกสั่งคนให้เคลียร์เส้นทางเดี๋ยวนี้เลย” ทันทีที่พ่อบ้านสั่งจบ มานะก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
ตลอดเวลานั่นผมได้แต่นั่งนิ่งงันราวคนใบ้ ฟังบทโต้ตอบของคุณทั้งคู่อย่างไร้ส่วนร่วมโดยสิ้นเชิง(และเหมือนพวกเขาเองก็ลืมผมไปแล้วด้วย) ..ผมไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร? ความสัมพันธ์ของคนพวกนี้แท้จริงคืออะไร? แล้วฟ้าประทานของผมจะเป็นอะไรมากไหม? จะตายหรือเปล่า? ..โอ้ ไม่นะ!
“อดทนหน่อยนะครับ คุณหนู” พ่อบ้านเอาผ้ามากดแผลฟ้าไว้ แล้วพยุงหวังจะให้ลุกขึ้น “ลุกไหวรึเปล่า?”
“เหมือนขาจะแพง..” คนเจ็บบอกพลางขมวดคิ้วยุ่ง หลังจากพยายามจะลุกแล้วแต่ไม่สำเร็จ
“ผมเอง!” จู่ๆ มานะที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จก็เดินเข้ามาช้อนร่างฟ้าประทานของผมขึ้นจนตัวลอย แล้วอุ้มเดินนำออกจากห้องไปแบบไม่พูดพร่ำทำเพลงใดอีก
“คุณซันนี่ก็ต้องไปทำแผลด้วยนะครับ ..มาเถอะ” พ่อบ้านเข้ามาฉุดข้อมือผมที่นั่งเอ๋อแดก สับสนงุนงงกับทุกสิ่งอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น(..สาบานว่าทั้งหมดนี่ไม่ถึงสิบนาทีแน่นอน)ให้ลุกตามออกจากห้องไปพร้อมกัน..
การรอคอยทำให้ผมทรมาน เวลาแต่ละวินาทีที่ผ่านพ้นไปแสนจะเชื่องช้าในความรู้สึก.. ฟ้าประทานหายเข้าไปในห้องฉุกเฉินพร้อมทีมแพทย์และพยาบาลพักใหญ่แล้ว แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นมีใครสักคนโผล่หัวกลับออกมา ..และนั่นก็ทำให้ผมใกล้จะเป็นบ้าเข้าไปทุกที
สิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้จึงมีแค่...ภาวนา
ระหว่างทางที่พวกเรานั่งรถมายังโรงพยาบาล อาการของฟ้าแย่ลงเรื่อยๆ อย่างน่าตกใจ ..เลือดจากบาดแผลไหลทะลักออกมามากจนน่ากลัว ทั้งผ้าที่พ่อบ้านเอามากดห้ามเลือดไว้ ผ้าขนหนู เสื้อเชิ้ตของมานะ เสื้อยืดของผมต่างชุ่มโชกไปด้วยเลือดของคนเจ็บ กว่าจะถึงมือหมอฟ้าประทานก็หมดสติไปแล้วเรียบร้อย
ทำยังไงดี? ถ้าฟ้าเป็นอะไรไป..ผมจะทำยังไงดี?
มันเกิดขึ้นเพราะผม เป็นความผิดของผม
ผมต้องทำยังไง...ควรทำยังไง..?
พระเจ้าหรือใครก็ได้ช่วยบอกผมที...
ได้โปรด... ได้โปรด...
ขออย่าให้ฟ้าเป็นอะไรเลย..
ได้โปรด... อย่าเพิ่งพรากเขาไปจากผม..
ผมรักเขา
?!.. เสื้อคลุมที่ถูกวางลงบนไหล่ทั้งสองข้างทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือตัวเอง ผมหันไปมองเจ้าของเสื้อตัวอุ่นอย่างแปลกใจ มานะส่งยิ้มบางอย่างต้องการให้กำลังใจพลางตบที่ไหล่ผมเบาๆ แล้วนั่งลงข้างกัน
หลังจากขับรถมาส่งฟ้าประทานจนถึงโรงพยาบาลแล้ว เมรันดรีก็ขอตัวกลับไปทันทีโดยบอกว่ามีธุระต้องรีบไปจัดการ และปล่อยให้ผมกับมานะยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉินกันเพียงสองคน
“..วางใจเถอะ ถึงมือหมอแล้ว ฟ้าต้องไม่เป็นอะไร?” มานะคงอยากจะพูดให้ผมสบายใจ
แต่มันไม่เป็นผลเลยสักนิดเดียว ..ไม่เลยจริงๆ
“แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่มีใครออกมาเลย...พวกเค้าทำอะไรกับฟ้า? ..แล้วฟ้าจะเป็นยังไงบ้าง?” ผมพูดเสียงแหบแห้งเจือสั่นเครือ เหหน้ากลับมามองมือที่ประสานกันไว้ของตัวเอง “กูกลัว..มานะ...ถ้าฟ้าเป็นอะไรไป..กูจะทำยังไงดี? มันเป็นความผิดของกู...ถ้ากูไม่เปิดม่านนั่น..”
“เฮ้ย! มึงอย่าโทษตัวเองดิ ซัน..” มานะเข้ามาจับมือผมที่บีบกันแน่นจนผ้าพันแผลสีขาวที่พยาบาลเพิ่งจะพันให้เริ่มมีเลือดสีแดงไหลซึมออกมาอีกรอบออกจากกัน เขาพูดพลางขมวดคิ้วยุ่ง “อย่าทำแบบนี้...มันไม่ใช่ความผิดของมึงซักหน่อย มึงไม่รู้ มึงไม่ผิดหรอก”
ผมส่ายหน้าไม่ยอมรับคำปลอบประโลมนั่น.. ผมจะไม่รู้ได้ยังไง? ในเมื่อฟ้าก็เล่าให้ผมฟังหมดแล้ว ฟ้าบอกผมแล้วว่ามีสไนเปอร์จ้องจะเล่นงานเขาอยู่
ใช่! เขาบอกผมแล้ว แต่ผมก็ยัง... ผมมัน.. โธ่โว้ย!!
“ถ้าเรื่องนี้จะมีใครซักคนที่ผิด..คนนั้นก็คงเป็นกูมากกว่า..” น้ำเสียงที่ฟังหม่นหมองลงถนัดใจของอีกฝ่ายทำให้ผมต้องหันไปมอง “..กูทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ.. คุณหนูก็เลยต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”
“หน้าที่? คุณหนู??” ผมทวนคำอย่างงุนงง จะว่าไปแล้วหมอนี่ก็เรียกฟ้าว่า ‘คุณหนู’ มาตั้งแต่ตอนอยู่ที่คอนโดแล้ว..?
ตกลงหมอนี่เป็นใครกันแน่? เกี่ยวข้องยังไงกับฟ้าประทาน?
มานะปล่อยมือจากผม แล้วถอยไปนั่งเอาหัวพิงกำแพงด้วยท่าทางสบายๆ ขัดกับคิ้วที่ยังขมวดแน่นจนเป็นแทบปมนั่น “จริงๆ แล้วกูไม่ได้เป็นเพื่อนกับฟ้าหรอก กูเป็น...บอดีการ์ดของฟ้าน่ะ”
“บอดีการ์ด?” ผมเลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจ
สาบานได้เลยว่าเรื่องนี้ไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองผมมาก่อน..
ไอ้มานะหัวน้ำตาลทองที่ปกติก็ดูท่าทางชิลล์ๆ เพี้ยนๆ พอๆ กับไอ้บ้ากายเนี่ยนะ..เป็นบอดีการ์ด? ..แถมยังเป็นบอดีการ์ดของฟ้าประทานด้วย?
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“มึงเองก็ถูกส่งมาจากอิตาลีเหมือนเมรันดรีงั้นเหรอ?” ผมถามงงๆ อย่างไม่รู้จะถามอะไรที่ดีไปกว่านี้
“ไปก่อน..แล้วถึงกลับมา..” มานะตอบยิ้มๆ
“ยังไง?” ผมไม่เข้าใจ
“กูน่ะ.. ก่อนหน้านี้เคยเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีอะไรเลย ทั้งพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ที่ซุกหัวนอน หรือแม้แต่ ‘ชื่อ’ ..สัญลักษณ์ที่แสดงถึงการมีตัวตนบนโลกใบนี้ ..กูก็ไม่เคยมี” มานะแค่นหัวเราะ ขณะเล่าย้อนความหลังที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่อยากจดจำสักเท่าไหร่ “ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึงอนาคตเลย.. แค่ลำพังจะเอาชีวิตรอดจากความหิวโหยในแต่ละวันก็อยากแสนยากจนนึกอยากจะตายวันละหลายๆ รอบแล้ว ..แต่เด็กก็คือเด็กนั่นแหล่ะ ไอ้จะให้ไปฆ่าตัวตายหนีความลำบากหรือทำร้ายตัวเองแบบผู้ใหญ่ก็คงไม่ทำหรอก.. กลัวเจ็บ ฮ่ะๆ ...ก็เลยต้องอยู่ต่อไป แม้จะไม่รู้ว่าอยู่ไปเพื่ออะไรก็เหอะ..”
มานะเงียบไป ตาคู่สีน้ำตาลเข้มทอดมองไปตามทางเดินยาวเหยียดและเงียบเหงาของโรงพยาบาลยามดึกอย่างไร้จุดหมาย ..เมื่อเสียงระบายลมหายใจอย่างแผ่วเบาสิ้นสุดลง เจ้าตัวจึงเริ่มเล่าต่อ..
“ตั้งแต่จำความได้ก็เป็นแบบนั้นมาตลอด.. จนกระทั่งวันหนึ่ง...กูก็ถูกตาแก่หน้าฝรั่งที่อยู่ดีๆ ก็มาบังคับให้กูเรียกว่า ‘พ่อ’ เก็บไปเลี้ยง”
“เมรันดรี?” ผมครางออกมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ก็จำได้ว่าหมอนี่มันเรียกพ่อบ้านว่า ‘ตาแก่’ นี่นา
“อือ..” คนเล่าพยักหน้า “วันนั้นพ่อพากูขึ้นรถกระป๋องคันเก่าๆ กลับไปบ้านด้วย ..เป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่บนเขา แยกห่างออกมาจากกลุ่มบ้านหลังอื่นๆ ไกลพอสมควร หลังจากที่พ่อหาข้าวให้กูกินจนอิ่มแปล้ เค้าก็จับกูอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนหนังกูแทบลอก ร่องรอยคราบไคลสกปรกด่างดำถูกขัดออกจนหมด แถมยังกล้อนผมที่พันกันจนแกะไม่ออกของกูซะเหี้ยน แล้วพ่อก็เอาเสื้อผ้าที่ทั้งสะอาดทั้งหอมที่กูจำไม่ได้ว่าเคยมีมาให้ใส่ กูแทบไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือกูหลังจากได้เห็นเงาของตัวเองในกระจกบานใหญ่อีกครั้ง”
มานะหัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาที่ทอดมองอย่างไร้จุดหมายนั่นมีแววของความคิดถึง “..พ่อตั้งชื่อให้กูด้วย เป็นชื่อที่เอามาจากแบบเรียนภาษาไทยสมัยไหนก็ไม่รู้ ชื่อแรกที่เปิดเจอ ..ชื่อ ‘มานะ’ ..”
“..........” ผมนั่งฟังอีกฝ่ายเล่าไปเงียบๆ เส้นประสาทตรึงเครียดเมื่อครู่ค่อยผ่อนคลายลงโดยไม่รู้ตัว
“สิ่งที่ทำให้กูตัดสินใจยอมตามมาอยู่กับพ่อก็คือคำตอบของคำถาม ‘คนเรามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?’ ... ‘คนเรามีชีวิตอยู่เพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ’ ... ‘แล้วสิ่งสำคัญในชีวิตคนเราคืออะไร?’ ... ‘อาจเป็นบุคคล สิ่งของ หรือความฝัน..นั่นเป็นเรื่องที่แต่ละคนจะต้องค้นหาด้วยตัวของตัวเอง’ ... ‘แล้วเมื่อไหร่ถึงจะเจอ?’ กูถามต่ออีก... ‘บางคนเจอเร็ว บางคนเจอช้า บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตก็หาไม่เจอ บางคนเจอแล้วแต่ไม่รู้ตัว..จนกระทั่งทำมันหล่นหายไป หรือบางคน..อาจจะเจอในวันสุดท้ายของชีวิต’ ..”
สำหรับผม...สิ่งสำคัญนั้นค้นพบตั้งแต่วินาทีแรกสุดของชีวิต
ซิน คือ สิ่งนั้น ..และผมไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรสำคัญเกินกว่า
แต่ว่าตอนนี้ วินาทีนี้ ฟ้าประทานเป็นอีกสิ่งสำคัญสำหรับผม
เป็นสิ่งที่ผมอยากปกป้อง
เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากสูญเสียไป..
“ระยะเวลาปีกว่าๆ ที่กูอยู่กับพ่อที่เชียงใหม่ พ่อได้สอนหลายๆ อย่างให้กับกู ทั้งหนังสือ ภาษาไทย ภาษาอิตาเลี่ยน ทั้งงานบ้าน งานครัว ทั้งศิลปะการต่อสู้ การใช้อาวุธ และการเอาตัวรอด.. มีหลายครั้งที่กูเกิดความรู้สึกท้อ กูเหนื่อย กูไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องเรียนอะไรเยอะแยะมากมายขนาดนั้น กูก็แค่เด็ก อายุก็แค่แปดเก้าขวบเอง ทำไมกูถึงไม่ได้ออกไปเล่น? ไปโรงเรียน ไปมีเพื่อนเหมือนเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันบ้าง? ..แต่พ่อบอกว่าคนพวกนั้นไม่จำเป็นสำหรับกูหรอก กูจะมีเพื่อนเล่น เพื่อนเรียน เพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆ ด้วยแน่นอน ..ถ้ากูคู่ควร”
คู่ควร? เพื่อนพรรค์ไหนกันที่ต้องคู่ควรก่อนถึงจะคบกันได้?
“จนวันนึง.. พ่อก็เดินมาบอกให้กูเก็บกระเป๋า พวกเราจะไปอิตาลี..” คนพูดยกยิ้มที่ดูมีความสุขยามได้คิดถึง แล้วว่าต่อ “และที่นั่นกูได้ก็เจอ...สิ่งสำคัญในชีวิต...สิ่งที่กูมีชีวิตอยู่เพื่อปกป้อง...คนที่พ่อเรียกว่า ‘คุณหนู’ ..”
คุณหนู...คงหมายถึง ฟ้าประทาน สินะ..
“แต่ชีวิตมันก็ไม่ได้ง่าย.. กว่าที่กูจะ ‘คู่ควร’ ก็เล่นเอาเลือดตาแทบกระเด็น สิ่งที่กูเคยคิดว่าหนักหนาสาหัสตอนฝึกกับพ่อ มันเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เข้าไปฝึกในสำนักบอดีการ์ด ที่กูเคยคิดว่าเจ๋ง คิดว่าตัวเองแน่..แต่กลับแพ้ย่อยยับให้กับเด็กที่อายุอ่อนกว่าซะอีก” คราวนี้มานะหัวเราะคล้ายกำลังสมเพชตัวเอง
“เป็นจุดเริ่มต้นที่ค่อนข้างจะเลวร้ายเลยทีเดียว.. เพราะหลังจากนั้นกูก็ถูกพวกนักเรียนในคลาสล้อเลียน ดูถูก เหยียดหยาม รวมหัวกันกลั่นแกล้งอีกสารพัด จนเคยคิดอยากจะหนีไปตั้งหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่นึกถึงหน้าคุณหนู นึกถึงคำพูดของคุณหนู คำพูดที่บอกว่า ‘จะรอ’ ..รอวันที่กูคู่ควรที่จะไปยืนข้างๆ มันก็ทำให้กูมีแรงฮึดขึ้นมาได้ทุกครั้ง ...จนในที่สุดก็สามารถก้าวขึ้นมายืนข้างๆ ได้จริงๆ” คนเล่าหัวเราะเบาๆ อีกครั้ง ..แล้วก็เงียบไป คล้ายกับว่ากำลังจมจ่อมอยู่ให้ห้วงอดีตที่อยู่ลึกเข้าไปในความทรงจำ
“แต่วันนี้...กูกลับทำได้ไม่ดีพอ” หมอนั่นเปิดปากพูดอีกครั้งหลังจากเงียบไปนาน พร้อมทั้งยิ้มขื่น
“ทำไม..” ผมถามขึ้นหลังจากที่นั่งฟังเสียงหายใจของตัวเองและคนข้างๆ มาอีกพักใหญ่ “ทำไมมึงถึง..ต้องทุ่มเทเพื่อฟ้าขนาดนั้น?”
มานะหันมายิ้มให้ผม ..แค่ยิ้มเท่านั้น โดยไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเขาอีก
“.........”
ผั้วะ!! ..ประตูห้องฉุกเฉินที่ถูกเปิดออกโดยแรงเรียกความสนใจของพวกเราทั้งคู่ให้หันไปมอง ก่อนจะรีบพุ่งตัวเข้าไปหาพยาบาลที่วิ่งออกมาด้วยท่าทางรีบร้อน
“เดี๋ยวๆ พี่สาว ..เพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง?” ผมเข้าไปจับแขนพยาบาล ร้องถามด้วยความร้อนใจ
“คนไข้ช็อคเพราะเสียเลือดมาก ตอนนี้คุณหมอกำลังช่วยอยู่ค่ะ ขอตัวนะคะ ดิฉันรีบมาก!” พี่พยาบาลแกะมือผมออกแล้วรีบวิ่งต่อไปตามทางเดิน
อะไรนะ?!
อะไร? เมื่อกี๊พยาบาลว่ายังไงนะ?!
ไม่นะ..!!
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“หมอมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายจะมาบอกนะครับ ..พวกคุณอยากฟังข่าวไหนก่อนเอ่ย?” คุณหมอหนุ่มหน้าตาดีท่าทางมีอารมณ์ขันแบบผิดสถานการณ์(จนน่าเตะ)เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินในชุดกราวนด์สีฟ้าพร้อมคำถามที่ชวนให้คนรอฟังข่าวอย่างใจจดจ่ออย่างผมถึงกับอึ้ง..
หมอเอี้ยไรวะเนี่ย?! มันมีด้วยเหรอไอ้บทพูดแบบนี้ ในสถานการณ์แบบนี้น่ะ? ..มึงจะมามีอารมณ์สุนทรีแบบผิดกาลเทศะเกินไปหน่อยไหมวะ? นี่มันเป็นช่วงนาทีแห่งความเป็นความตายของคนคนนึงเลยนะเว้ย มาพูดเหมือนกำลังล้อเล่นได้ไง? ไอ้บ้าเอ๊ย!!
ในขณะที่ผมได้แต่สบถสาปแช่งอยู่ในใจเงียบๆ ใครอีกคนที่อยู่ด้วยกันกลับไม่ทำแบบนั้น
“มันใช่เวลาเล่นมั้ยเนี่ย เชี่ยหมอ?!” มานะเข้ามากระชากคอเสื้อไอ้หมอบ้าโดยแรง
“โอ๊ะยะๆ ..ยังเป็นบอดีการ์ดเลือดร้อนเหมือนเดิมเลยนะครับ มานะคุง~” ไอ้หมอเวรพูดยิ้มๆ ด้วยท่าทางสบายๆ คล้ายกำลังยั่วโมโหอีกฝ่าย ส่วนมือก็แกะมือของมานะออกจากคอเสื้อตัวเองไปด้วย “แต่แบบนี้แหล่ะที่เร้าใจ~”
“ส่วนแกยิ่งแก่ก็ยิ่งโรคจิต ไอ้บ้าเคย์!” มานะกัดฟันพูดเสียงต่ำอย่างพยายามข่มอารมณ์
“เค้าเรียกว่ามีพัฒนาการไงจ๊ะ เบบี๋~”
“เบบี๋พ่องดิ!”
“โอ๊ะยะ หยาบคาย~”
“..........” ผมขมวดคิ้วมองสองคนนั้นสลับไปมาก็ได้ข้อสรุปให้ตัวเองว่า.. พวกมันคงรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ ..แต่นี่มันไม่ใช่เวลาจะมามัวยืนหยอกล้อกันหรอกนะเว้ย! ไอ้พวกบ้า!! อาการของฟ้าประทานของกูต่างหากที่พวกมึงควรจะให้ความสำคัญ!
“ฟ้าเป็นยังไงบ้างฮะ หมอ? เค้าปลอดภัยแล้วใช่มั้ย?” ผมโพล่งขึ้นเสียงดังด้วยความเป็นห่วงระคนโมโห(นิดหน่อย.. ก็มันใช่เวลาเล่นไหมล่ะ? พระเจ้าเหอะ!)
คนที่กำลังแง่งๆ ใส่กัน(คนแง่งคือไอ้มานะ ส่วนไอ้หมอเอี้ยนั่นดูดี๊ด๊าจนน่าตบกะโหลกมากมาย)เลยต้องหยุด และเริ่มเข้าเรื่องกันสักที
“อ้อ ใช่ครับ นั่นเป็นข่าวดี..” หมอบ้าหันมายิ้มให้ผมพลางจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง “ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว”
“ขอบคุณพระเจ้า..” ผมพึมพำออกมาอย่างโล่งอกกับสิ่งที่ได้ยิน
“ต้องขอบคุณหมอสิครับ.. หมอเป็นคนช่วยเค้ากับมือ ไม่ใช่พระเจ้าที่ไหนหรอก หมอเองแหล่ะ” ไอ้หมอบ้าพูดแล้วยิ้มแฉ่ง
“ขอบคุณมากกกกกกกฮะ คุณหมอ!” ผมพูดออกแนวประชดประชันเล็กน้อย(เรอะ?)
“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว” แต่คนฟังกลับไม่มีสะทกสะท้าน ยิ้มรับหน้าชื่นตาบานเลยทีเดียว
ทำไมถึงได้เป็นคนที่โคตรน่าหมั่นไส้ขนาดนี้วะเนี่ย? เชื่อเขาเลย..
“เมื่อกี๊แกบอกว่ามีข่าวร้ายด้วย? ..แล้วข่าวร้ายคืออะไร?” โล่งใจได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกมานะสกัดดาวรุ่งซะแล้วสิผม
เฮ้ย! จริงด้วย! แล้วข่าวร้ายคืออะไรวะ? พ้นขีดอันตรายแล้วยังมีอะไรที่ไม่ดีอีก?
“อ้อ.. เมื่อสักครู่หมอได้ให้เลือดกรุ๊ป Rh – positive กับคนไข้ เพื่อช่วยให้อาการของคนไข้พ้นขีดอันตรายก่อน แต่ความจริงแล้วคนไข้มีกรุ๊ปเลือดเป็น Rh – negative ..เลือดที่ให้ไปจึงอยู่ได้เพียงชั่วคราวและสามารถให้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น เนื่องจากร่างกายของคนไข้เป็นลบ พอรับเอาเลือดที่เป็นบวกเข้าไป มันก็จะมีการสร้างแอนติบอดี้ขึ้น ทำให้เม็ดเลือดแดงของคนไข้ถูกทำลาย ถ้ามีการให้ครั้งต่อไปอาจเป็นอันตรายจนถึงขั้นเสียชีวิตได้ ..และเป็นที่เข้าใจกันว่าเลือดกรุ๊ป Rh- เป็นกรุ๊ปเลือดพิเศษ หรือกรุ๊ปเลือดหายากในไทย ประชากรไทยที่มีเลือดกรุ๊ปนี้มีเพียง 0.3 เปอร์เซ็นต์ของประชาการทั้งหมดเท่านั้น ส่วนใหญ่แล้วเราจะพบเลือดกรุ๊ปนี้ในชาวยุโรปมากกว่า แล้ว...”
“เอาเนื้อๆ เน้นๆ ดิ๊ ไอ้หมอโรคจิต” มานะเอ่ยแทรกการอธิบายยืดยาวนั่นด้วยท่าทางรำคาญ
“โอเค ข่าวร้ายที่หมอกำลังจะบอกพวกคุณก็คือ...ทางโรงพยาบาลของเรากำลังขาดแคลนเลือดกรุ๊ปนี้อยู่พอดีเลยน่ะสิ” ไอ้หมอกวนส้นตีนแจ้งข่าวร้ายทั้งที่ใบหน้ายังระยายด้วยรอยยิ้มไร้กังวล ..แต่คนรับสารอย่างผมแทบลมจับเมื่อฟังจบ
“หมายความว่าไงวะ?!” มานะโพล่งถามขึ้น
คือ.. ผมคิดว่ามันเข้าใจในสิ่งที่หมอพูดแหล่ะ แต่ไม่อยากจะยอมรับมากกว่า(..มันเรียนเภสัชไง คงพอรู้บ้างล่ะมั้งไอ้เรื่องกรุ๊ปเลือดห่าเหวอะไรเนี่ย ผิดกับวิศวะอย่างผมที่ฟังไปงงไป เพิ่งมาเข้าใจก็อีตอนท้ายที่บอกว่าจะไม่มีเลือดถ่ายให้ฟ้านี่แหล่ะ)
“ขาดแคลน..ก็หมายความว่า ‘ไม่มี’ ไงจ๊ะ บอดีการ์ดบอย ..ที่มหาลัยไม่เคยสอนหรือไง?” ไอ้หมอแหย่มานะพอหอมปากหอมคอ แล้วก็หันมาพูดกับผมต่อแบบไม่ทุกข์ร้อน “ตอนนี้ทางเราไม่มีเลือดกรุ๊ปนี้สำรองไว้เลย และเราก็ไม่สามารถเอาเลือดที่มีอยู่ให้กับคนไข้ได้อีกแล้ว ดังนั้น.. ถ้าคืนนี้คนไข้ไม่ได้รับบริจาคเลือด Rh- จากผู้ใจบุญ เค้าก็อาจจะมีชีวิตอยู่ไม่ทันได้เห็นพระอาทิตย์ของเช้าวันนี้ก็ได้”
เดี๋ยวสิ! อะไรกัน? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
“คุณพอจะมีเพื่อนหรือคนรู้จักที่มีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้บ้างมั้ยล่ะครับ? จะเป็น O A B หรือ AB ก็ได้ ขอแค่เป็น Rh- ก็พอ เพราะคนไข้เองก็เป็น AB ที่รับได้ทุกกรุ๊ปอยู่แล้ว”
เท่าที่ผมนึกออกตอนนี้คือ...ไม่มีเลย
หันไปมองมานะ ก็เห็นไอ้หมอนั่นมีสีหน้าจนปัญญาไม่แพ้กัน
“มานะคุง.. ทำไมเธอไม่ไปขอร้องคนคนนั้นล่ะ หมอได้ข่าวว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่นี่แล้วนี่นา” หมอเพี้ยนพูดขึ้นลอยๆ แต่ทำเอาผมหูผึ่ง
ไอ้หมอจะพูดถึงใครผมไม่รู้หรอก แต่ผมรู้สึกเหมือนกำลังเห็นแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิดขึ้นมาทันทีเลย
ในขณะที่มานะเองก็ดูมีความหวังขึ้นมาเช่นกัน แต่คิ้วเข้มนั่นยังขมวดยุ่งคล้ายลำบากใจ
“หมอนั่น...จะยอมช่วยเหรอ?” มานะเปรยเสียงเบาคล้ายถามตัวเองมากกว่า
“ไม่ลองก็ไม่รู้” หมอว่าแบบนั้นแล้วยักไหล่
มานะเสียเวลาคิดอีกเพียงเล็กน้อย ก่อนจะควักโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินออกไปคุยห่างจากที่ผมอยู่
ไม่ว่าคนที่มานะโทรไปหาจะเป็นใคร ผมขอภาวนาให้คนคนนั้นตอบรับคำขอร้องของพวกเราด้วยเถอะ...
“เดี๋ยวหมอขอตัวกลับเข้าไปดูคนไข้ก่อนนะครับ”
“อ๊ะ เดี๋ยวครับ” ผมละสายตาจากแผ่นหลังของมานะ แล้วหันกลับมาที่หมอประหลาดแทน “ผมขอยืมโทรศัพท์หมอหน่อยได้มั้ย? พอดีผมไม่ได้พกติดตัวมา”
หมอพยักหน้า แล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมายื่นให้ผม “นี่ครับ” ก่อนหายกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
พอได้โทรศัพท์มาผมก็ออนไลน์ทั้งเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์ แล้วทวีตแจ้งความประสงค์ขอบริจาคเลือดกรุ๊ปที่ว่าทันที ..ไม่นานก็มีคนเข้ามาช่วยแชร์ช่วยไลค์ช่วยกันรีทวีต แต่ยังไม่มีใครสักคนที่สามารถตอบรับคำขอของผมได้
!.. จู่ๆ ก็มีคนส่งข้อความเข้ามาทางอินบ็อกซ์ของเฟซบุ๊ค แอ็คเคาน์ที่ใช้เป็นชื่อของไอ้ยูริ แต่ข้อความน่าจะมาจากซอลลี่มากกว่า
AB (Rh-)
Konelo Berlusconi
และบรรทัดสุดท้ายเป็นเบอร์โทรภายในประเทศไทยที่สามารถติดต่อหมอนั่นได้!
โอ้ ขอบคุณซอลลี่ พี่คือเทวดามาโปรดน้องแท้ๆ !!
ผมท่องจำเบอร์จนขึ้นใจ แต่จังหวะที่กำลังจะกดโทรออกก็ต้องสะดุ้งเฮือกกับเสียงสบถอย่างหัวเสียพร้อมกับเสียงแตกหักของอะไรบางอย่าง
“โธ่เว้ยยยยยย!!”
หันไปมองก็เห็นมานะยืนขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด เศษซากมือถือแตกกระจายอยู่เต็มทางเดิน ท่าว่าหมอนั่นจะเป็นคนปาเองกับมือ
นี่หมายความว่าคนคนนั้นไม่ยอมช่วยฟ้าประทานงั้นเหรอ?
“นั่นมึงจะไปไหน มานะ?” ผมร้องถามเมื่อจู่ๆ หมอนั่นก็เริ่มออกวิ่งไปตามทางเดิน
“กูจะไปลากคอคนที่มันมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคุณหนูมา มึงรออยู่นี่แหล่ะ” เสียงมานะตะโกนตอบมาก่อนที่เจ้าตัวจะเลี้ยวหายลับตาไป
ผมเลิกสนใจมานะชั่วคราว แล้วกลับมาจดจ่อกับการโทรหาโคเนโรอีกครั้ง
“ติดแล้ว!” ผมร้องดีใจกับตัวเองเมื่อโทรติด เหลือแค่รอว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะรับเท่านั้น
รับสักทีสิ... รับสิ.. รับสิ... รับสิโว้ยยยยยยย
“Ciao~ ..” ในที่สุดก็มีคนรับ!
ผมไม่รอให้อีกฝ่ายได้ถามอะไร รีบกรอกเสียงของตัวเองลงไปเลย “ฮัลโหล! โคเนโร.. ผมซันชายน์นะ ผมมีเรื่องอยากขอร้องคุณ”
“โอ๊ะ ซันนี่?” ทางนั้นส่งเสียงแสดงความประหลาดใจ
แต่กูบอกหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือไงว่ากูชื่อ..ซันชายน์! ไอ้ห่านี่!
ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่าไอ้พวกที่มาจากอิตาลีมันหน้ามึนแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง? ..แต่ช่างเหอะ ตอนนี้ผมมีเรื่องที่สำคัญมากกว่านั้นจะพูด
“โคเนโร..ได้โปรดช่วยเพื่อนของผมด้วย..มีคุณคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้ในตอนนี้..เขากำลังแย่..เขาแย่มาก..เลือดของคุณสำคัญกับเขามาก..ผมขอร้อง..ช่วยเพื่อนของผมด้วย..ช่วยฟ้าด้วย..”
“ใจเย็น ซันนี่.. คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ? ผมไม่ค่อยเข้าใจ เพื่อนของคุณเป็นอะไร? แล้วเลือดของผมมันทำไม?”
“ฟ้าประทาน.. เขาเสียเลือดมาก..แต่ทางโรงพยาบาลไม่มีเลือดกรุ๊ปที่จะใช้กับเขาได้เลย..ซอลลี่บอกผมว่าคุณมีเลือดกรุ๊ปที่เราต้องการ...คุณต้องช่วยเขานะ โคเนโร..ผมมองไม่เห็นใครแล้วนอกจากคุณ...ได้โปรดเถอะ” ผมพยายามใจเย็นอย่างที่อีกฝ่ายแนะ และพยายามเรียบเรียงคำพูดให้ฟังเข้าใจง่ายที่สุดเท่าที่สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่ตอนนี้จะสามารถทำได้
“อ่า.. ผมว่าผมพอจะเข้าใจแล้วล่ะ.. แต่ขอโทษนะ ซันนี่.. ผมไม่แน่ใจว่าผมจะช่วยอะไรเขาได้..”
“ทำไม?!” ผมเผลอตวาดใส่ไปด้วยความตกใจ
“..คือผมไม่ค่อยสบายน่ะ” หมอนั่นตอบคล้ายไม่อยากจะตอบซักเท่าไหร่
“ผมก็เห็นคุณแข็งแรงดีนี่นา” ผมท้วง
“ก็..ไม่รู้สินะ แค่กๆ อื้ม.. ผมแค่รู้สึกว่าผมไม่ค่อยสบายเท่าไหร่..”
ตอแหล!!!~ ตอแหลชัดๆ เสียงไอแม่งฟังตอแหลโดยสิ้นเชิง! แบบนี้มันตั้งใจบ่ายเบี่ยงกันนี่หว่า! แต่อย่าคิดว่าซันชายน์คนนี้จะยอมง่ายๆ นะ! กูจิกไม่ปล่อยแน่ และถ้ายังไม่ให้กูก็จะตามหลอกหลอนมึงไปตลอดชีเวี้ยดดด! ไอ้แล้งน้ำใจ! ไอ้ไร้จิตเป็นกุศล! ไอ้คนไม่มีมนุษยธรรม! ไอ้อำมหิต! คนจะตายอยู่ตรงหน้ายังไม่คิดจะช่วย จวยเอ๊ย!! ..ทำไมซอลลี่ถึงไปคบกับคนแบบนี้ได้วะ?
กร๊าซซซซซซซ กูอยากกระทืบชาวต่างชาติ!
“คุณมาให้หมอตรวจร่างกายดูก่อนก็ได้ คุณแค่รู้สึกว่าตัวเองอาจป่วย มันก็ไม่ได้แปลว่าคุณจะต้องป่วยจริงๆ นี่นา” ผมพยายามระงับอารมณ์ที่กำลังพุ่งปรี๊ดๆ ข้างในอกไว้ก่อน แล้วกัดฟันทนสนทนาภาษาสุภาพชนกับคนไร้น้ำใจต่อไป
“...แต่ผมไม่ชอบไปโรงพยาบาล” ไอ้หมอนั่นยังอิดออด “และผมก็กลัวเข็มด้วย”
สรุปคือมึงจะไม่ยอมช่วยกันจริงๆ ใช่ม้ายยยยย?! ไอ้..ไอ้...โหยยย กูนึกไม่ออกแล้วว่าจะด่ามึงว่าอะไรดี! ไอ้หอยจุ๊บเอ๊ย!!
“มันไม่น่ากลัวอย่างที่คุณคิดหรอก มาเถอะนะ ถ้าหมอบอกว่าไม่ได้จริงๆ ผมจะไม่รบเร้าคุณอีกเลย ..นะ โคเนโร ผมขอร้องนะ นึกว่าเห็นแก่ผมที่เป็นน้องของซอลลี่เพื่อนของคุณนะ”
“...........” คราวนี้เสียงจากปลายสายเงียบไปเหมือนกำลังตัดสินใจ
“โคเนโร ได้โปรด...”
“..โคเน่” จู่ๆ ทางนั้นก็พูดขึ้นมาแบบนั้น
“ห๊ะ?” ผมร้องถามไปงงๆ ..มันคืออะไร? มันไม่ใช่คำตอบที่ผมต้องการนี่!
“เรียกผมว่า ‘โคเน่’ เหมือนพี่ชายคุณสิ”
“โอเค โคเน่.. มาที่โรงพยาบาลเถอะนะ ตอนนี้เพื่อนผมต้องการคุณ”
นาทีนี้ให้เรียกอะไรก็ยอมทั้งนั้นล่ะ จะให้เรียก ‘พ่อ’ กูก็ยอมเหอะ!
“ผมไม่สนหรอกว่าเพื่อนคุณจะต้องการผมมั้ย..” เหมือนคนจะได้ยินเสียงหัวเราะแว่วๆ จากปลายสาย ..หรือจะหูฝาดไปเอง?
“ไหนคุณลองพูดซิว่า...คุณต้องการผม”
“ได้ๆ ..ผมต้องการคุณ โคเน่ ได้โปรดมาที่นี่..เดี๋ยวนี้” ผมยอมทำตามที่อีกฝ่ายขอโดยไม่เสียเวลาลังเล
“..โอเค ผมจะไป” ในที่สุดอีกฝ่ายก็ตอบตกลง
“ขอพระเจ้าคุ้มครองคุณ โคเน่.. คุณคือพ่อพระของเรา..” ผมพึมพำด้วยความโล่งอกผสมดีใจ กำลังจะยิ้มออกมาเชียว ถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดมาจากคู่สายซะก่อน
“..แต่มีข้อแม้นะ”
!!.. ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนคนที่เพิ่งจะตะเกียกตะกายปีนขึ้นจากก้นเหวได้สำเร็จ กำลังจะโห่ร้องดีใจให้สาแก่ความเหน็ดเหนื่อย แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากก็ถูกไอ้บ้าหน้าไหนไม่รู้มันถีบจนร่วงกลับลงก้นเหวอีกรอบ ..ฉันใด ฉันนั้น
“รับปากสิ.. ว่าถ้าผมให้เลือดกับเพื่อนของคุณตามที่คุณขอ คุณเองก็จะยอมทำตามที่ผมขอเหมือนกัน” อีกฝ่ายเร่งเร้าเมื่อเห็นว่าผมเงียบไป
“ผมจะทำตามทุกอย่างที่คุณขอ” ผมตอบไปโดยไม่ได้คิดด้วยซ้ำ ตอนนี้จิตใจของผมพะวงอยู่กับความอยู่รอดของฟ้าประทานอย่างเดียว
“เยี่ยม” เสียงโคเนโรหัวเราะเบาๆ มาตามสาย
“โอเค แล้วคุณจะให้ผมไปรับมั้ย? คุณมาที่นี่ถูกรึเปล่า?” ผมถามเมื่อเราตกลงกันได้แล้ว
“ไม่ต้องมารับหรอก จะเสียเวลาเปล่า เดี๋ยวผมไปเอง..”
จากนั้นอีกฝ่ายก็กดตัดสายไป ..ผมเพิ่งจะมานึกได้เองว่าตัวเองไม่ได้เอารถมา แล้วนี่ถ้ามันให้ไปรับจริงๆ ผมจะเอาอะไรไปรับมันวะ? ..พูดไม่คิดอีกแล้วกู
แต่เอ๊ะ..
ที่ผมลืมคิดนี่มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวหรือเปล่าวะ?
“โคเนโร?” ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำที่เจ้าของชื่อมาปรากฏตัวต่อหน้าผมหลังจากวางสาย ทั้งที่โรงแรมกับโรงพยาบาลมันไม่ได้ใกล้กันเลยสักนิด แถมทั้งพ่อบ้าน ทั้งมานะยังเดินตามกันมาเป็นพรวนอีก
บังเอิญเจอกัน.. หรือยังไง? ไหนมานะบอกว่าจะไปลากคอคนที่มีเลือดกรุ๊ปเดียวกับฟ้ามาไง? แล้วทำไมถึงเดินหน้าบูดเป็นตูดตามโคเนโรมาได้?
เมรันดรีอีก...ไหนว่ามีธุระเร่งด่วน??
“โคเน่ต่างหาก” หมอนั่นพูดยิ้มๆ
“ทำไมคุณมาเร็วขนาดนี้เนี่ย?” ผมถามงงๆ สลัดเรื่องของสองพ่อลูกบุญธรรมนั่นออกไปก่อน
“ผมก็นึกว่าคุณอยากจะให้ผมมาเร็วๆ ซะอีก รู้งี้ไม่น่ารีบเลยแฮะ” โคเนโรพูดทีเล่นทีจริง
ก่อนที่เราจะได้ต่อความยาวสาวความยืดกันไปมากกว่านั้น คุณหมอเพี้ยนคนเดิมก็เดินออกมาจากห้องคนไข้อีกรอบ ผมเลยรีบคว้าข้อมือโคเนโรเข้าไปหาหมอทันที
“หมอ.. คุณคนนี้เค้าจะมาบริจาคเลือดให้ฟ้า ให้บริจาคได้เลยมั้ยฮะ?” ผมถามด้วยความร้อนใจ
“อ้อ ครับ” หมอมองผมยิ้มๆ ก่อนกันไปเขย่ามือทักทายกับโคเนโรอย่างอารมณ์ดี “สวัสดีครับ เวลคัม ทู ไทยแลนด์”
“สบายดีนะ หมอ?” โคเนโรทักตอบเป็นภาษาอังกฤษ
“สบายบรื๋อเลยล่ะ” แต่หมอยังสตีลโชว์สกิลภาษาไทย จากนั้นหมอก็หันไปเรียกพยาบาล แล้วหันกลับมาผายมือเชื้อเชิญโคเนโรให้เดินตาม “งั้นเชิญตามมาทางนี้เลยครับ”
“เดี๋ยวผมมา อย่าลืมสัญญาล่ะ ซันนี่” คนพูดหันมาขยิบตาให้ผม ก่อนเดินตามทั้งหมอและพยาบาลไป
“ได้เลือดจากคนคนนั้น คุณหนูก็ปลอดภัยแล้วล่ะครับ วางใจเถอะ” พ่อบ้านเดินมาแตะไหล่ผมเบาๆ คงเพราะเห็นผมยังทำหน้ากังวลนั่นล่ะ
“อืม...” ผมเม้มปาก พยักหน้ารับคำของพ่อบ้าน ก่อนจะต้องเลิกคิ้วกับเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายยื่นมาให้
“ไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะครับ ชุดของคุณเลอะเลือดคุณหนูเต็มไปหมด”
ผมก้มมองตัวเอง เสื้อยืดบางๆ กับกางเกงนอนที่เอาของฟ้ามาใส่ ตอนนี้มีแต่คราบเลือดเกรอะกรังเลอะเทอะไปหมด
“ขอบคุณ” ผมบอกและรับเสื้อผ้ามา แล้วรีบเอาไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำของโรงพยาบาล..
“เป็นไงบ้างครับ คุณหมอ?” ผมลุกจากเก้าอี้นั่งรอ แล้วรีบปรี่เข้าไปหาคุณหมอที่เพิ่งออกมาจากห้องหลังจากได้รับเลือดบริจาคและหายเข้าไปดูฟ้าประทานพักใหญ่ๆ
“หมอเหรอ? สบายมากเลยล่ะ?” คำตอบของหมอทำผมแอบอึ้งไปเล็กน้อย
ผมยังคงยืนยันคำเดิมนะ.. หมอเอี้ยไรวะเนี่ย?!
“ใครเค้าสนใจแกกัน เค้าถามถึงคุณหนูต่างหาก” เสียงมานะแทรกขึ้นอย่างหงุดหงิด(..คือมันดูหงุดหงิดงุ่นง่านมากๆ ตั้งแต่กลับมาตอนนั้นแล้วล่ะ ท่าทางมันเหมือนอยากจะอาละวาดอยู่หรอก แต่พอเหลือบตาไปมองเมรันดรีที่นั่งนิ่ง แต่ส่งสายตาปราม ก็เหมือนว่ามันจะพยายามระงับอารมณ์ไว้)
“อ้อ.. คนไข้ปลอดภัยหายห่วงแล้วครับ” ไอ้หมอบ้าว่างั้น แล้วมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนกับไม่เคยเห็น “คุณนี่.. พอล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วดูดีชะมัดเลยแฮะ”
“หา?!” ไม่รู้ว่าตั้งแต่เจอกันไอ้หมอเพี้ยนนี่มันทำผมอึ้งไปกี่รอบแล้วนะวันนี้(..เกินจะนับ)
“โอ๊ะยะ ..ทำหน้าแบบนั้นมันเสียมารยาทนะครับ พริตตี้บอย” ..สงสัยว่าผมจะแสดงสีหน้ารังเกียจออกนอกหน้าไปหน่อยมั้ง มันเลยพูดแบบนั้นออกมา เหอๆ
“..แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ หมอชอบสไตล์บอดีการ์ดบอยมากกว่า” แล้วมันก็หันไปลวนลามมานะทางสายตาแทน “ดูร้อนแรงดี~”
“พ่อง!” ก็เลยโดนอีกฝ่ายมอบนิ้วกลางให้ด้วยความดุดัน
“โอ๊ะยะ หยาบคายอีกแล้ว~”
“เอ่อ หมอ.. ผมขอเข้าไปดูฟ้าหน่อยได้มั้ย?” ผมถามแทรกการละเล่นหมาหยอกแมว(?)ของทั้งคู่ด้วยความรำคาญ แง่ง!
“ไม่ได้ครับ” หมอบ้าตอบสวนทันควัน
“ทำไม?!” ผมกับมานะตะโกนขึ้นแทบจะพร้อมกัน
“อาการของคนไข้ยังไม่นิ่ง ขอหมอดูอาการอีกซักหน่อยแล้วกัน”
อะไรวะ? ก็ไหนบอกว่าปลอดภัยแล้วไง? แมร่ง.. ผมได้แต่บ่นอุบอิบอยู่ในใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ยังหล่อจนน่าหมั่นไส้เหมือนเดิมนั่นล่ะ” ไอ้หมอว่ายิ้มๆ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ตอนเช้าค่อยเข้าไปดูนะ ..อีกไม่กี่ชั่วโมงหรอก หมอว่าตอนนี้พวกคุณไปพักผ่อนกันก่อนดีกว่า หมอก็ว่าจะไปแอบงีบเหมือนกัน ง้วงง่วง...ฮ้าววว~”
“แต่ว่า..” ผมอิดออดไม่อยากไป
“กลับไปพักผ่อนอย่างที่คุณหมอเคย์ว่าเถอะครับ คุณซันนี่” พ่อบ้านที่ยืนเงียบมานานพูดขึ้นบ้าง “ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรไปอีกคน คุณหนูคงไม่สบายใจ”
“ผมไม่เป็นอะไรหรอก.. ผมห่วงฟ้ามากกว่า”
“มึงไปเถอะ ซัน..” มานะก็เห็นด้วยกับคนอื่นๆ
“แล้วมึงล่ะ?” ผมถามมัน
“กูต้องอยู่ดูแลความปลอดภัยให้คุณหนู”
“งั้นให้กู..”
“อย่าดื้อเลยครับ คุณซันนี่ กลับไปกับผมเถอะ” เมรันดรีเอ่ยตัดบทอิดออดของผม
“ไม่หรอก ซันนี่จะไปกับผม” เสียงที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้พวกเราทุกคนหันไปมอง
โคเนโรเดินยิ้มสบายๆ ทั้งที่หน้าตาดูซีดเซียวจากการเสียเลือดไปไม่น้อยเมื่อครู่ เขาเดินเข้ามาฉุดข้อมือผมแล้วทำท่าจะเดินออกไปโดยไม่อธิบายอะไรอีก แต่ผมขืนตัวเองไว้ด้วยไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะพาไปไหน
โคเนโรหันกลับมามองพร้อมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม
“คุณจะให้ผมไปไหน?” ผมยังขืนตัวเองไว้ แต่ไม่ได้แกะมืออีกฝ่ายออก
“คุณสัญญาแล้วนะว่าจะให้ทุกอย่างที่ผมขอ” โคเนโรทวงสัญญา
“ก็..ใช่” ผมตอบอึกอัก รู้สึกใจคอไม่ดียังไงชอบกล..
คนได้รับคำตอบยิ้มดีใจจนตาหยี แต่นั่นกลับทำให้ผมรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงไขสันหลังเลยทีเดียว
“ผมขอให้คุณนอนกับผม ซันนี่”
TBC. :z2:
โอเค ณ จุดนี้ ..คนเขียนยอมรับก็ได้ว่าซันนี่มัน ... รั่ว ซึม ลึก ... กร๊ากกกกกก
บางทีก็รู้สึกอยากให้เรื่องมันดราม่าเหมือนกันนะ แต่ด้วยคาแรคเตอร์ของแต่ละคนในเรื่องนี้แล้ว... มันทำไม่ได้จริงๆ ว่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
--------------------------------------
มานะ มานี ปิติ ชูใจ ปิติมีม้า ม้าชื่อเซ็กเทาว์... :laugh:
ก็ไม่รู้ว่ามีคนอ่านในนี้เรียนทันเล่มนี้รึเปล่านะ
แต่คนเขียนไม่ทันหรอกนะเออ คนเขียนเรียน กล้า แก้ว น่ะ (เดี๋ยวจะหาว่าแก่ ..เอ๊ะ รึแก่วะ? ฮ่าๆๆ เดี๋ยวนี้เค้ามีแบบใหม่รึยังอ่ะ? หนูไม่ยู้~)
--------------------------------------
รออ่านเรื่องราวเต็มๆ ‘กว่าจะเป็นบอดีการ์ด’ (<- ว่าไปนั่น) ของนายมานะได้ในตอนพิเศษ Your Highness นะจ๊ะ (แต่มีเฉพาะในหนังสือนะ ฮ่ะๆๆ)
--------------------------------------
ปืนที่ใช้ส่องหัวเอี้ยฟ้า(แต่เกือบพลาดไปโดนหัวซันนี่)ค่ะ
(http://www4.pantown.com/data/9908/board8/129-20071017071353.jpg)
ปืนไรเฟิลซุ่มยิง Barrett M82A1 หรือชื่อเล่นคือ "Light Fifty"
นิยมนำมาใช้ในภารกิจซุ่มยิงขบวนรถหรือบุคคลสำคัญ ที่ชอบนั่งรถหุ้มเกราะหรือเฮลิคอปเตอร์ (ตัวนี้สอย ฮ.ร่วงนะฮัฟ)
ใช้กระสุนขนาด .50 BMG (BMG : Browning Machine Gun) หรือขนาด 12.7×99 mm. NATO
ใช้ระบบปฏิบัติการแบบ Short Recoil, Semi-Automatic ความจุ 10 นัด ความแม่นยำ 1.5-2 MOA
ระยะหวังผลอยู่ที่ 1,800 เมตร(เห็นบางที่ว่าไกลสุด 2,500 บางที่ก็ว่า 3,500 ..ก็ไม่แน่ใจว่าอันไหนจริงกว่า แต่ 1,800 นี่ชัวร์ฮัฟ)
รู้สึกว่าในกองทัพไทยก็มีใช้นะฮัฟ ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็นะ แต่ถ้าจำผิดก็ขอสูมาเต๊อะ
(พอดีหาข้อมูลจากหลายๆ แหล่ง นั่งอ่านจนมึนเบลอไปเลยล่ะค่ะ)
และถ้าใครสนใจหนังเกี่ยวกับ สไนเปอร์(เกรียนๆ) แนะนำเรื่อง Shooter ฮัฟ หนังเก่านิด(2007 มั้ง) แต่มันส์มว้ากกกก
ที่สำคัญ จ่าบ๊อบ(พระเอก)เซะซี่สุดๆ อิอิ o13
--------------------------------------
สืบเนื่องจากตอนกระโน้นนนนนนนนนน(นานเนอะ ฮ่ะๆ)
เห็นหลายคนสงสัยว่าทำไมเอี้ยฟ้าถึงรู้ว่าแมลงสาบไม่อร่อย??? มันเคยกินใช่มั้ย?? แล้วกินทำไม?
อ่ะ ...ก็ไปถามสิ
"น้องเอี้ยฟ้า น้องเอี้ยฟ้า~ ทำไมหนูถึงได้กินแมลงสาบล่ะลูก?"
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/fahhhhhhhhhhhhh.gif)
"ก็ฟ้าหิวอ่ะ"
ปล. ขำๆ นะ ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด ไม่อยากให้เครียดกันน่ะ อิอิ
-
หายไวๆ นะฟ้า
:m29:
-
มานะคงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแล้วสิ :z2:
ซันนี่อย่าโทษตัวเองเลยจะโทษก็ไปโทษคนยิงเถอะ. จับได้ซันนี่เอาให้ตายเลย :beat:
-
หะ..โหดมาก o22
-
ไม่อยากจะคิด ถ้าซันนี่โดน
เห็นขนาดปืนและโอ้ววว ม๊ายยยย เลยทีเดียว
-
แบบว่ากำลังเข้มข้น แต่พอมาเจอ จึ๋งเดียว พรุ่งนี้ค่อยมาต่อ หน้าเค้าเป็นแบบนี้เลย o22 ฮ่าๆๆๆ
ไม่เป็นไรค่ะ รออ่านๆๆ
ปล เอี้ยฟ้าน่ารักเกิ๊นกับคำถามแมลงสาบ ฮ่าๆๆ
-
โฮ ! ฟ้าอย่าเป็นไรมากเลยน้า :m15:
นายมานะเป็นบอดี้การ์ดนี่เอง แล้วที่เหลือล่ะเพื่อนที่เหลือใช่ป่าวหว่า?
:pig4: นะจ๊ะ รอตอนต่อไป
-
เจ็บตัวอีกแล้วนะเอี้ยฟ้า :เฮ้อ:
อะไรมันจะโหดขนาดนั้น
อำนาจมันหอมหวานจนถึงกับจะฆ่ากันเชียวหรือ
-
อ้อ มานะคือบอดี้การ์ด
-
:เฮ้อ: o22
-
โอ้ ซันนี่ลูกแม่ รอดไปนะคะ
แต่ฟ้าซวยยยยย แผลเก่ายังไม่ทันหาย แผลใหม่มาเสริมอีก
รอบนี้ดันหนักอีกก ฮืออ
อะไรกันนักกันหนาวะ ซันนี่ขวัญหายไปหมดแล้วเว้ยย
-
โหยยยยย
ยิงกันเลือดสาดไปแล้ววววว ><
-
ชีวิตฟ้าประทานเศร้าแท้หนอ แต่อยากบอกว่านายแมนมากอ่ะฟ้าประทาน ส่วนซันนี่ก็จิตตกเลยนะเนี่ย ฟ้าอย่าเป็นอะไรมากนะสงสารซันนี่อ่ะ แล้วซินเซียร์กับกายและเมย์บีจะมีบทกับเค้าบ้างรึเปล่าคะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
-
:z1: มานะหล่อมากคร่าาาา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้เอี้ยฟ้าเป็นเจ้าหญิงไปซะแล้ว ถูกเจ้าชายมานะอุ้มตัวปลิววว
เอาเลยเอี้ยฟ้าเรียกคะแนนสงสารจากซันนี้เยอะๆเลย :-[
-
อารมณ์เครียดๆจากเนื้อเรื่องหายวับหลังจากเจอคำว่า
'ก็ฟ้าหิว'...(ฮาลั่นบ้าน..ปากยังขยับคล้ายๆกันอีกแหละ ฮาาา ><!)
...มานะ..นายเป็นบอดี้การ์ด??...
โอเค อันนี้ไม่แปลกใจเท่าไหร่...
แต่แปลกใจคือ...นายถึกขนาดอุ้มฟ้าประทานได้จนตัวลอยเลยหรอ =_=
-
มานะเป็นมากกว่าเพื่อน เป็นอะไรกับคุณพ่อบ้าน ??555
-
คุณมานะ จริงๆแล้วคือใครน้อ...??
ซันนี่อย่าโทษตัวเองสิ ซันนี่ไม่ผิด แค่คาดไม่ถึงเอง
ไม่เป็นไรเนอะ เดี๋ยวฟ้าก็หายแล้ว
-
ลูกเป็ดอย่าเป็นอะไรน้าาาาาา :sad4:
-
แก ร้ายกราจที่สุดดดดดด :angry2: ทำร้ายเอี้ยฟ้าของเจ๊ :sad4:
ทำไงละทีนี้ เหี้ยฟ้าคงต้องใส่ชุดเกราะกันกระสุนซะแล้วสิ
P.S. ชิวิตเทอมัน มันดีแท้ฟ้าประธานของเจ๊ :laugh:
-
มิน่าหล่ะ มานะอยู่ข้างๆเอี้ยฟ้าตลอดเลยยยยย
บอดี้การ์ดในคราบเพื่อน เพื่อจะได้อยู่รับใช้ดูแลได้ใกล้ๆ พยักหน้าเข้าใจ อืมๆ
แต่ว่าาา เอี้ยฟ้าาาาา!!!~ โดนยิงเพิ่มอีกแล้วว ข้างเดิมแต่สาหัสกว่าเดิมมากกกกกกก
โอ้ยยยย ฟ้าเอ้ย ทำใจดีดีไว้นะ ซันนี่ก็เรียกสติคืนมาได้แล้ววว โฮกกกก
ซันนี่คอยพยาบาลเอี้ยฟ้าดีดีน้าา ขอให้ฟ้าให้เป็นปกติไวไว แล้วจะมีใครมาส่องหัวอีกมั้ยเนี่ย
=[]= ฟ้าสู้ๆ ซันนี่สู้ๆ คนเขียนก็สู้ๆค่ะ
:กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดราม่าเป็นห่วงฟ้ามาเงิบตรง ก็ฟ้าหิวอะ เนี่ยแหละค่ะ
-
:m31: :m31:บังอาจมาทำร้ายฟ้าได้ไงกัน :angry2: :angry2: :angry2:
รออยู่จ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
ฟ้าอย่าเป็นอะไรน้า
-
ซันนี่อย่าคิดมาก อย่าโทษตัวเอง ยิ่งซันนี่เป็นกังวลฟ้าก็ยิ่งห่วงนะ
-
= = T^T ไม่รู้ว่ายังไง
ปล อินไป อิ้งแดกตามซันนี่ 5555+
-
กินแมลงสาบ...เพราะหิว
:a5:
-
อาวุธหนักมาก
ฟ้าประทานหายเร็วๆ นะ
ตกลงว่ามานะเป็นใครกันแน่
-
ฟ้าหิวเหรอลูก มานี่มา แม่มีfullmoonเหลือขวดนึ่ง :laugh:
สงสารน้องฟ้าาา อย่าตายนะลูก :monkeysad:
-
เอิ่ม โหดดี o13
-
โหดจริง ๆ ขนาดฟ้า
ก็เป็นลูกมาเฟียนะเนี่ย
ตาย ๆๆๆ อย่างนี้จะรอด
ไหมเนี่ย :a5: o22
-
ชีวิตน่าสงสารมากมาย ฟ้าประทาน
-
ง่า. . . คนเขียนมาทำเลือดสาดกระจายแล้วก็หนีไปง่า T T
ม่ายน้าาาาาาา. . .
-
น้องฟ้าพ่อยอดขมองอิ่มของเดี๊ยนนน แขนพรุนไปแล้วมั้งน่ะ :sad4:
วันเดียวโดนไปซะหลายดอก
มานะแกเท่มาก อุ้มฟ้าซะตัวลอย บอดี้การ์ดนี่เอง
เป็นห่วงซันนี่ด้วยเช่นกัน ดูยังมึนๆไม่หาย
กรี๊ดด จะบ้าตายนี่มันนิยายBLสงครามหรือไร เลือดสาดดดกันขนาดนี้ฮ่าๆ แต่ชอบบ
ปล.เอี้ยน้องฟ้าตอนเอ๊าะๆน่ารักนะ ก็ฟ้าหิว ฮ่าๆๆ
-
หลังจากที่ตามอ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุด...เหนื่อยแล้วก้อปวดตา ที่สำคัญปวดแก้มอ่ะ เพราะมันยิ้มไม่หุบเลย
รู้สึกชอบทั้งซันนี่แล้วก้อฟ้า(หน้ามึน) ฮ่าๆๆๆ
คนเขียนแต่งได้เยี่ยมเลยนะ ขอชมจากใจ >____<
แต่งให้เราได้ต่อไปเรื่อยๆนะคร้าพพพพ
เค้าชอบอ่ะ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
มานะ...นายมานะได้สมชื่อจริงๆ...
อ๊ากกก ชอบอ่าาาา
(ไม่น่าเชื่อ...คนที่สายพันธุ์เดียวกับกายจะมีอดีตแบบนี้ได้...)
-
อดีตของมานะมีแต่ความเศร้า
จะว่าไป อดีตของทุกตัวละครในเรื่องนี้น่าเศร้ากันทุกคน
จะรออ่านที่มาของบอดี้การ์ดในหนังสือนะคะ
เป็นห่วงฟ้าอ่ะ อย่าเป็นอะไรไปนะ T__T
-
มานะ มานี นี้มันรุ่นไหนกันละนี้
ซันนี่ อย่าคิดมากนะจ้า อย่าโทษตัวเองไปเลย
เด้วฟ้า จะเป็นห่วง ฟ้าก็รีบๆ ฟื้นมาปลอบใจกันได้แล้วว
-
เหมือนจะเกิดทันรุ่นมานะ ' '
ฟ้าอย่าเพิ่งตาย ตายไม่ได้ลูกเป็ดตายตอนนี้ไม่ได้ :sad4:
-
มานะ แม้ง หล่อขึ้นมาเยอะเลย :o8:
ฟ้าาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3:
:z3: :z3:
:z3:
-
...สนุกเนอะ อ่านแล้วตื่นเต้นดี แถมได้ความรู้อีก ชอบทั้งพระเอกอึน กับนางเอกซ่าส์ๆๆเลย เป็นนิยายที่แหวกแนวดี
...ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆๆให้อ่าน น้องเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆๆเหมาะที่จะเป็นนักเขียนที่สุด
...พี่อ่านมาหลายวันแล้ว สนุกและน่าติดตามจริงๆๆ เนี่ยยังอยากอ่านตอนต่อไปต่ออีกเลย :3123:
-
ซันนี่จะเป็นคนบริจาคเลือดช่วยฟ้ารึปล่าว :z3: :z3: :m15:
-
สงครามกลางเมือง..
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ฟ้าประทานอย่าเป็นไรน้า :o12:
:pig4: นะคะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้าาาาาาาาาาาาาาาา ~ #วิบัติเพื่อเสียง
ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ~ อย่าเป็นอะไรนะ !!!! :sad4: :sad4: :sad4:
Edit
เห้ย !!! เล่นง่ายนะ โคเน่ !!!!!!!! :angry2:
ฟ้าาา รีบตื่นมา โดดถีบขาคู่ใส่พี่ชายตัวเองด่วน :fire:
ภรร..เมี. อุ๊บ! ฟะ แฟน *โดนอำนาจมืดเล่นงาน* กำลังจะโดนพี่ชายตัวเองงาบไปแล้วนะเว่ยย :serius2:
ปล.บอดีการ์ดบอย ร้อนแรง ด้วยหร๋อคุณหมอ หึหึ /จิ้นไปถึงดาวเสาร์
-
เอาแล้วไง!!!
ไม่นะ ฟ้าประทาน!!!!! :sad4:
-
โนวววววว :o12:
ปล :pig4: คนแต่งมากคร๊าบบบ
-
มานะทำดีแล้วนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ฟ้าเป็นไรมากไหมอะ :m15: :m15: :m15:
รออีก45%ที่เหลือจ้ามาต่อเร็วๆน๊า :bye2: :bye2: :bye2:
-
อย่าเป็นไรนะฟ้า
:sad5:
-
ฟ้าาาาาาาาาา อย่าเปนอะไรนะ
-
ฟ้าอย่าเป็นอะไรนะฟ้า แงๆๆ
-
ก้อแอบคิดอยู่เหมือนกันนะว่า มานะเป็นบอดี้การ์ด แต่ทำไมถึงได้ยอมปกป้องฟ้าขนาดนั้น
ขอให้ฟ้าอย่าเป็นไรนะ มีชีวิตอยู่บนเส้นด้ายจริงๆ ถูกหมายหัวตั้งแต่ยังเด็กจะโดนส่องเมื่อไหร่ก้อไม่รู้ ชีวิตแบบนี้น่าสงสารจริงๆ
-
ฟ้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก :z3:
-
เราทันได้เรียนมานะ มานี ปิติ ชูใจด้วยค่ะ เขินจังงงงงงงงงง :-[
-
ก็น้อยป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านต่อเเล้ววววววววววววว
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
รออีก20ที่เหลือต่อไป :m15: :m15: :m15: :m15:
-
โอยยยยยลุ้นอ้ะ :z3: ลุ้นว่ามานะจะคู่ใคร :laugh: แล้วก็ลุ้นด้วยว่าคนๆนั้นจะช่วยเอี้ยฟ้ามั้ย
รออีก 20% คร๊าบบบบ
:pig4: คุณคนแต่งเช่นเดิม อิอิ
ปล แค่อยากบอกว่า คิดถึงซอลลี่xยูริแล้วอ้ะ แหะๆๆ :z2:
-
มันจะเอาอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยนรึเปล่าเนี่ย?
ไม่อยากจะบอกเลยว่าทัน มานะ มานี :laugh3:
-
555 ตอนนี้ตลกดีอ่ะ ชอบๆมานะก็น่ารัก ซันนี่ก็น่ารัก แต่ฟ้านี่ไม่มีบทพูดมีแต่บทนอนอย่างเดียวเลยนะคะ รอดูว่าโคเนโร่จะช่วยฟ้าประทานมั้ยหนอ อยากรู้ว่าความรู้สึกต่อกันของพี่น้องคู่นี้มันจะลึกซึ้งขนาดไหนกันหนอ
-
กรี๊ดดด มาช่วยฟ้าเดี๋ยวนี้ พี่ชาย!
-
ซันนี่น่าจะเลือดกรุ๊ปเดียวกับฟ้า :z3: :z3:
-
ลุ้นให้ติดต่อได้ซะที
ปล ทันรุ่นมานี มานะ ชูใจ ปิติ เพชร
-
อีก20% :sad4: :sad4: :sad4:
Ps.มีหลายคนทันได้เรียนมานะมานีเหมือนกันหสายคนนะเนี่ย o13
-
แล้ว นายแบร์ลุสโคนี่ จะเรียกร้องอะไรจากซันนี่มั้ยนะ กลัวจัง
-
ตกใจไปกับซันนี่ด้วยเลย
เอี้ยฟ้าก็ไวปานสายฟ้า แต่ก็ช้ากว่ากระสุนอยู่
ประหลาดใจว่ามานะคือบอดี้การ์ดของฟ้า
ชีวิตน่าเป็นห่วงนะ มานะจับไอ้สไนเปอร์นั่นให้ได้เร็วๆเถอะ
-
ค้างมากค่าาาาาาาาาT^T
-
แอะะะ :เฮ้อ: อีก 20% ทำเราค้างเลย
-
จะมาไหมนะ :z3:
:กอด1:
-
เป็นคำขอที่ทรมานใจคนอ่านยิ่งนัก
โอ้ว ม่ายยยยยยยยยยย T^T
-
ตอบตกลงไปเห๊อะ
พี่น้องท่าทางหล่อไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ >.,<
-
แย่ละโคเน่ขออะไรซัน ไม่นะแค่นอนข้างๆเพราะเสียเลือดมากแค่นั้นใช่ป่ะ หึหึหึ
-
ทำไปเถอะก็แค่นอนไม่ได้บอกว่าให้มีอะไรกันซะหน่อย
ตื่นมาก็แยกย้ายทางใครทางมัน
-
ตายล่ะ โคเน่ ไปนอนนี่ใช่นอนเฉยๆป่ะ? o22
ซันนี่ อย่าไปยอมให้เขากดนะลูก โคเน่นายนิสัยไม่ดีเลยง่ะ ซันนี่ของฟ้านะ :angry2:
:pig4: นะคะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ม่ายยยยยยย
นอนเฉยๆนะ อย่าทรมานคนอ่านเลย :sad4:
-
หยา~ม่ายน้าาาาาาาาาา :z3:
:pig4: คุณคนแต่งครับผม
-
'จารย์หงอก รีบฟื้นเร็วสิ จะโดนแย่งเมียไปแล้วนะ
o21
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:z3:
ไอ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เชี้ยคอนแน่(??)
กรูจะฆ่าเมิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:angry2:
ซันนี่ของพี่อย่าไปน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:sad4:
(วันนี้อินี่เยอะ 55555 :laugh:)
-
ป๊าดดดด. เจ๊คิดไว้แล้วเชียว! ไอ้คาโบนาร่า อะไรเนี่ยมัน เลวร้าย :sad4:
จะนอนกะซันนี่หรอ ไม่นะ ไอ้ลูกเป็ดดดดด.
P.S. มานะ ปิติ ชูใจ ไม่ค่อยคุ้นแฮะ. แบบว่าคงเกิดไม่ทัน :laugh: :laugh:
-
ก็หมั่นไส้คนๆนี้มาตั้งแต่เปิดตัวแล้ว
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ฟ้ารีบตื่นมานะ มาโดนขาคู่ใส่พี่ชายนายที
ถึงแม้เค้าจะไม่ได้ทำอะไรซันนี่แต่ก็นะ
แค่เรียกว่าซันนี่ก็รู้สึกอยากจะขาคู่ขึ้นมา5555555
โคเน่อ่าาาาอย่านุ่งกะซันนี่เลยมาหาเราดีกว่า(อ้าว)
-
ตบเข้าฉาด!!! ด้วยความเคืองใจ อิชั้นค้างงง ฮ่าๆ
นอนนี่ยังไงคะ นอน นอนหลับ หลับไปตื่นมาแยกย้าย? อย่างนั้นใช่มั้ย?!?
คงแค่นั้นแหละ เพราะถ้ามากกว่านั้นชั้นไม่ยอม ว๊ากกก :m31:
-
ฟ้าปราะทานหายไวๆนะจ้า
ซันนี่เอ่ย ไปสัญญาแบบนั้นได้ยังไงกันละนี้ เรืองยุ่งแน่ต่อไปจากนี้
แต่ชอบหมอจัง อิอิ
-
โคโนโรก็ ขออะไรไม่รู้
ฟ้าตื่นมารู้เข้านี่แย่เลยนะ
อาละวาดแน่นอนเลย
-
:m31: ไอ้โคลัมโบ แกจะทำรัยซันนี้ของเอี้ยฟ้า ไ่ม่ยอมนะเฟร้อย :a5: :z6:
-
ว่าแล้ว
แต่นอนมีหลายความหมายนะคะ
นอนแบบไม่ทำอะไรแค่นอนข้างๆกัน :laugh:
แต่ถ้าไม่ใช่แล้วซันนี่จะทำยังไง :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:z3: :z3:อ๊ากกกกกจาทำยังไงดี ซันนี่จาทำยังไงงงงง. ถ้าฟ้ารุ้เปนเรื่องแน่อะ
-
โห โคเนโรกวนจัง
แล้วดูข้อแลกเปลี่ยน
ขอนอนกับซันนี่
ฟ้าตื่นมาอาละวาดแน่ๆ
-
ตอนที่โคเน่เล่าว่าเรียนภาษาไทยเพราะอยากสื่อสารกะน้อง
เราก็หลงคิดไปว่าตัวโคเน่เองคงไม่ได้เกลียดไม่ได้อยากทำลายฟ้า
แต่พอมาตอนนี้ที่อิดออดไม่ช่วยแล้วยังเข้ามายุ่งกะซันนี่ ..อยากจะใส่ส้นเข็มแล้วโดดถีบแม่มมม
มาหลงเสน่ห์เองหรืออยากให้ฟ้าเสียใจก็ไม่รู้ (แต่จะอันไหนก็ไม่ดีซักอย่างเหอะ)
:กอด1:
-
กูว่าแล้ววววววววววววว!!!!!!!!!!!
ซื้อหวยไม่ถูกสิน่าาาาาาา
อะไรของเอ็งวะโคเนโร ต้องการอะไร ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา?
อารมณ์เสียกับโคเนโรจริงๆ =*=
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ไอ้บ้านี้มันทำอย่างนี้ได้ไง :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
แล้วซันนี่จะทำไงอะ :m15: :m15: :m15: :m15:
รอตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
นอนเลยเรอะ?!?!? อ๊ากกกกกกก
ฟ้าประทาน รีบตื่นไปช่วยซันนี่เดี๋ยวนี้เลย !!!!!!!! - -++
หมอ กวน..ค่ะ มานะน่าจะฟาดก้านคอหมอสักที ฮ่าๆๆ
-
เอาจริงๆนะ ถ้าไม่หักมุมว่า แค่นอนเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน
หรือถ้ามีอะไรกันไปจริงๆ
เค้าจะเผาพริกเผาเกลือแช่งให้คนเขียนสอบตกจริงๆด้วย!
-
โอ้ เดาถูกอะว่าโคเนโร่ต้องขอแบบนี้ 555 นายคนนี้ไม่ค่อยประหลาดเท่าเอี้ยฟ้าเนอะ เดาง่าย
-
นอนกับผม นี่คือ
ก นอนกอดกันเฉยๆๆ แบบว่าขาดหมอนข้าง
ข นอนจริงจัง มีไรกัน ยังงี้เหรอ
คำตอบละ
ขอแบบ ก แล้วกันนะ ขอร้อง :z3: :z3: :z3:
-
อืม ฟ้าๆรีบๆตื่นนะ ซันจะโดนขโมยเเล้ว
-
บททดสอบยาก ๆ มาอีกแล้ว
-
อั้ยยะ โคเน่แรงเว้ย แล้วซันนี่จะทำยังงัยล่ะทีนี้
-
นะ นะ นะ นอน!!
อย่าให้เป็นแบที่คิดเล๊ยยยยยยยยยยย o22
-
คุณพี่ โคเน่ แรงมาก
-
แค่นอนด้วยเฉยๆ ใช่ไหม
ไม่ใช่แค่นอนกอดนะ :serius2:
:กอด1:
-
โคเน่ อ๊ากกกกกกกกกกก
ทำไมขอแบบนี้อ่า แล้วซันนี่จะยอมไหมเนี่ยย
ถ้าฟ้าตื่นมาแล้วรู้ทำไงอ่ะ TT
-
ฟ้าตื่นนนนน!!! มาช่วยซันนี่เดี๋ยวนี้เร็ว
ไม่นึกว่าโคเซ่จะเป็นคนแบบนี้นะเนี่ย ตกลงฮีมาร้าย?
-
อ้ายเลี่ยนนี่ อยากโดนฝังที่วัดไทยใช่ม่ะ ไม่รู้จักแฝดนรกซะเเล้วววววว ขาคู่ใส่มันหนักเลยลูกซัน :z6:
-
ไอ้บ้าโคเนโร แกขออะไรแบบนี้วะ
ซันนี่โดดขาคู่ใส่มันเลยลูก
เอี้ยฟ้า ตื่นซะทีสิฟะ
ซันนี่จะโดนไอ้เลี่ยนบ้านี่งาบแล้ววว :serius2:
-
อัยยะ โคเน่ แกๆๆๆๆๆ กล้ามากกกก
ใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกก
-
แอร๊ย ขอให้แค่นอนนิ่ง ๆ กันเถอะ
ไม่งั้นฟ้าตื่นมากรีดเลือดที่ได้ไปทิ้งแน่
555
-
การรับปากเพราะอยากช่วยชีวิตฟ้า ทำเรื่องซะแล้ว
ก็คิดๆไว้ว่าตาพี่โคเน่คงไม่ได้มาดีเท่าไรแถมเหล่ๆซันนี่ไว้อีก
แล้วก็จริงจนได้ แล้วฟ้าฟื้นขึ้นมาจะเป็นไงละเนี้ย :monkeysad:
-
ถ้าฟ้าตื่นขึ้นมารู้เรื่องล่ะจบแน่ ซันนี่...
-
กรีดร้องค่ะ
ให้มันได้อย่างนี้เส่ะโคเน่..
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อะเห้ย เอาแล้วไง
ช่างเป็นคำขอที่. . .
ถ้านายฟ้าประทานมาได้รู้คงอยากกลับไปนอนเหมือนเดิมไม่ก็ตามไปจัดการมันไม่ให้มีชีวิตรอดมาทวงสัญญา
-
โคเน่ อะไรของแกค่ะ
ดอาซันนี่ไปนอนด้วย เป็นพวกขาดความอบอุ่นสินะ 555
แล้วถ้าฟ้ารู้ว่าได้เลือดพี่ชายไป ยังจะยิ้มอยู่มั้ย โฮะๆ
-
จะโดนถีบมั้ยอ่ะ
ถ้าจะบอกว่า เป็นของโคเน่เถอะนะ ฮ่าาา
วิ่งออกจากกระทู้อย่างรวดเร็ว
-
เข้ามาเจอเรื่องนี้โดยบังเอิญ
อยากจะบอกว่าชอบมากกกกกกกกก อ่านแค่ตอนแรกก็ติดงอมแงม
ครบรสมาก ทั้งตลกเศร้า เหงาซึ้ง ฮาเงิบไปหลายตลบ :laugh:
เว้ยยยยย เอาเปนว่าไอไลค์อิทเวรี่มัช!!!!!!
อ่านหมดนี้ในเวลาสองวันบ้าคลั่งมาก :z3: :z3: สนุกอ่ะชอบบบบ
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ รออยู่อย่างใจจดใจจ่อ o13 :z2: :z2:
-
ดูคำขอของโคเน่ กรี๊สสสสสสสสส จะทำอะไรซันนี่อ่ะ????? ไม่นะ ;__;
-
ถ้าเอี้ยฟ้ารู้ว่าได้เลือดมาจากใคร ด้วยวิธีไหน แล้วแลกด้วยอะไร เหอๆไม่อยากจะคิด
สงสัยเอี้ยฟ้าอยากจะรีดเลือดออกจากตัวเลยมั้งนั่น
ว่าแล้วเชียว โคเน่ ต้องอยากได้สิ่งตอบแทนแบบนี้ ซันนี่สรุปว่าซื่อใสไร้เีดียงสาใช่ป่ะ
มาดตัวร้ายสมัยก่อนนี่หายไปหมดแว้วว ซันนี่ดูท่าจะไม่ไหวแล้ว ซินเซียร์มาช่วยซันชายน์หน่อยเร็ว
ปัญหานี่ใหญ่หลวงนัก น้องแฝดนายสงสัยจะรับมือมิไหว โฮกกกกก
แต่ว่าโคเน่ขอแค่นอนเฉยๆ งั้นก็นอนเฉยๆแล้วกันนะ ห้ามทำมากกว่านอน =[]= แถแบบเน้ได้ป่ะ เหอๆ
เอี้ยฟ้าไม่เป็นไรแล้วใช่ป่าว หายไวไวนะเอี้ยฟ้า ตื่นมาช่วยซันนี่ของนายได้แล้ววว อ๊ากกก
ลุ้นต่อไป โคเน่จะทำอะไรซันนี่จริงๆหรือป่าวฟร่ะ เง้อออ
:กอด1:
-
ใครชอบไม่ชอบไงไม่รู้ แต่เราโคตรชอบโคเน่ หึหึ ลึกลับแปลกๆดี(แอบจิต)
มานะกับหมอเคย์ต้องมีวัมติงกันแน่ๆ
อ๊ะๆๆๆ ขอให้ได้กัน >[]<
ส่วนซันนี่...แกพลาดแล้ว ถ้าฟ้าฟื้นขึ้นมาเจอความจริงที่แสนเจ็บปวด
และรู้ว่าเลือดนั่นของโคเน่...โอ้ว ไม่อยากจะคิด ขอแค่นายพักให้หายดีแล้วลุยต่อเราจะโอเคมากนะ
อย่าแบบ..หุนหันพลันแล่นออกจากโรงพยาบาลทั้งที่เพิ่งฟื้น ขอร้อง...
-
“ผมขอให้คุณนอนกับผม ซันนี่”
นอนเฉยๆใช่ไหมโคเน่
นอนหลับที่ไม่ใช่หลับนอนอ่ะ :m16:
ไม่งั้นเอี้ยฟ้ามันตื่นมาอาละวาดแน่
อ้ากกกก ลุ้นๆ
ซันนี่สู้ๆนะจ้ะ
-
โคเน่ ว๊ากกก ขออะไรเนี่ยแล้วซันนี่จะยอมไหมหล่ะเนี่ยยยยย
-
พี่ชายฟ้าคิดอะไรอยู่ทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรกันแน่ แล้วซันนี่จะว่ายังไง แล้วฟ้ารู้เข้าจะว่ายังไง หมอชอบมานะใช่ไหมนั่น
-
นอนกอดกันเฉยๆใช่มั้ยยยยยยยย no sexนะซันนี่ :z3:
-
โคเน่พูดงี้ได้ไง
“ผมขอให้คุณนอนกับผม ซันนี่”
(นอนจับมือกันเฉยๆ ใช่ป่ะ ฮ่าๆๆๆ) :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แล้วซันนี่เราจะทำไงล่ะทีนี้
-
“ผมขอให้คุณนอนกับผม ซันนี่”
กวนตีนล้ะ o18
-
ขอนอนด้วยเลยหรอY^Y
-
ฉิบแล้วเอี้ยฟ้า
ซินหรือซอลก็
ได้มาช่วยน้อง
หน่อยเหอะ :z3:
-
โอ้ววว โคเน่ อยากให้ซันนี่เสียบ ? 5555
-
ขอให้ สลีป ด้วย
-
ป่ะซันนี่เดินตามโคเน่ไปเลย ไปนอนกันเนาะ เอ่เอ๊ เอ่เอ๊ (หวังว่าคงจะนอนเฉยๆนะโคเน่ อย่าพาซันนี่ไปทำอะไรนะ นั่นของน้องนะคะ) อยากรู้อ่ะจะเป็นยังไงต่อ อยากจองหนังสือแต่กลัวตอนจบดราม่าจังเลย :monkeysad:
-
Your highness~
แอร๊ย คุณพ่อบ้านของอลัวส์ :z1: (มั่วเรื่องและๆ)
ถ้าฟ้ารู้จะต้องเป็นเรื่องแหงมเลยซันนี่ เอ้ย ซันซายน์
o22
-
เราก็ว่าดราม่ายากจริงๆ
เพราะแต่ละคน รั่ว บ้า ฮา เกรียนกันหมด
เต็มที่กับความหลุดโลกได้อีก
(หรือว่าเป็นปกติของพวกเขากันนะ)
เพราะฉะนั้น โคเน่จะทำอะไรอีก (ขอเรียกบ้างได้ไหมอ่ะ)
-
โอ้ยอะไรจะขนาดนั้น :m31: :m31: :m31:
-
เกิดอะไรขึ้นนนนนนนนนอีก?
ชีวิตฟ้านี่แบบ เป็นฉันกัดลิ้นตายไปละ จะได้จบ ๆ
o13 เห็นด้วยค่า
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
:pig4:
-
:z6: ขอถีบโคเน่ซักรอบ
กล้ามากนะที่มายุ่งกับซันนี่ กรี๊ด!!!!!!!!!!!
-
Chapter :: 38 :: เลือกทางไหน?
“..อือออ ทำอะไรของคุณแต่เช้าน่ะ ซันนี่?” เสียงคนบนเตียงนุ่มเอ่ยถามงัวเงีย ..ขณะที่ผมกำลังแต่งตัวหลังอาบน้ำชำระล้างร่างกายเรียบร้อยแล้ว
“โทษที ผมทำให้คุณตื่นรึเปล่า?” ผมหันไปถามเจ้าของห้องอย่างเกรงใจ เห็นทางนั้นพลิกตัวอย่างเกียจคร้าน แล้วคว้าเอาหมอนที่ผมใช้หนุนนอนเมื่อคืน(..จริงๆ คือเกือบเช้าแล้วตอนนั้น)มากอดไว้แทนหมอนข้าง
“กลิ่นหอมๆ ของคุณติดอยู่เต็มหมอนเลย” หมอนั่นยิ้มคล้ายกำลังแกล้งยั่ว ซบใบหน้าเอาไว้ที่หมอนใบนั้น ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามเนื้อสมส่วนอย่างคนที่ดูแลตัวเองดี ขณะที่ท่อนร่างมีผ้าห่มปิดไว้อย่างหมิ่นเหม่น่าหวาดเสียว
อืม.. จะว่าเซ็กซี่ก็เซ็กซี่ล่ะนะ นี่ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ผม แต่เป็นสาวๆ สักคนล่ะก็.. คงได้ละลายกันไปข้างแล้ว แต่พอดีว่านี่เป็นผมไง เลยไม่มีใครละลาย
ก็นะ.. อกก็แบนราบยิ่งกว่าสาวสองมิติ เรียวขาก็ขนหน้าแข็งขึ้นให้รึ่ม(ก็ผู้ชายนี่หว่า..) ถ้าไม่ใช่เอี้ยฟ้าล่ะก็.. ทำน้องซันชายน์ของผมกรึ่มไม่ได้หรอก ..จริงๆ
“แหงล่ะ เมื่อคืนผมนอนน้ำลายไหลด้วย แถมก่อนนอนยังไม่ได้แปรงฟันอีกต่างหาก ..กลิ่นมาดามหอมชื่นใจดีมั้ยล่ะ?” ผมยักไหล่ พูดทีเล่นทีจริงพลางติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ตัวเองไปด้วย ทำเอาโคเนโรหัวเราะชอบใจกับความหน้ามึนของผม
“แล้วนี่.. คุณจะไปโรงพยาบาลเหรอ?” เขาถามผมหลังจากหยุดหัวเราะแล้ว
“ใช่” ผมตอบสั้นๆ
“แต่เช้าเนี่ยนะ?” คนถามเลิกคิ้ว ก่อนจะบิดขี้เกียจด้วยลีลาที่ชวนให้คนมองอย่างผมพลอยนึกขี้เกียจตามไปด้วย ตบท้ายด้วยการหาวนอนอีกหวอดใหญ่
อะไรมันจะง่วงขนาดนั้น?
“ฮ้าวววว... คุณไม่ง่วงบ้างรึไง? ตั้งแต่กลับมาคุณก็ไม่ยอมนอนเลยนี่”
“ผมนอนไม่หลับน่ะ..” พูดแล้วก็นึกไปถึงคนที่อยู่โรงพยาบาล ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง? จะฟื้นหรือยัง? ทำไมไม่เห็นมีใครส่งข่าวมาบอกเลย?
ผมมองหน้าจอไอโฟนที่แสนจะเงียบเชียบของตัวเอง(ได้มาจากพ่อบ้านพร้อมเสื้อผ้าแหล่ะ)แล้วก็ต้องทอดถอนใจ ..ทั้งมานะ ทั้งเมรันดรี ไม่มีใครส่งข่าวเลย ให้ตายสิ..
“แล้วนี่มันก็เกือบจะสิบโมงอยู่แล้ว คุณชาย..” ผมบ่นพึมพำไม่ดังนัก “เช้าอิตาลีบ้านคุณสิ”
“..เป็นห่วงจังเลยนะ” เสียงพูดลอยๆ นั่นทำให้ผมต้องหันไปขมวดคิ้วมองด้วยไม่ทันฟัง
“ฮะ?”
“ดูคุณเป็นห่วงเพื่อนคนนั้นจังเลยนะ” โคเนโรพูดยิ้มๆ หลี่ตามองผมเหมือนจับผิด “เมื่อวานก็เห็นทำท่าร้อนรนจะเป็นจะตาย ..แค่เพื่อนแน่เร้อออ~?”
“...ถ้ามากกว่าเพื่อนแล้วไง?” ผมยักไหล่ แล้วหันไปหยิบแป้งฝุ่นหน้ากระจกมาลูบหน้าลูบคอสักหน่อย
“ฮะฮะ.. คุณนี่เปิดเผยเหมือนพี่ชายคุณเลยนะ” หมอนั่นพูดกลั้วหัวเราะ
“คงเพราะเราเป็นญาติกันมั้ง” ผมตอบอย่างไม่คิดมาก เหลือบไปเห็นขวดน้ำหอมยี่ห้อหรูอิตาเลี่ยนแท้วางอยู่ใกล้มือพอดี เลยหยิบมาลองฉีดเล็กน้อย
อืม.. หอมดี(เนียนเนาะกู ฮ่ะๆๆ)
“แล้วคิดจะคบกันไปอีกนานแค่ไหนล่ะ?” จู่ๆ โคเนโรก็ถามอะไรแปลกๆ
“หมายความว่าไง?” ผมเลิกคิ้ว ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายพยายามจะสื่ออะไร? ต้องการคำตอบแบบไหน? แต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่เห็นความนัยจากสีหน้าและแววตาที่ดูเหมือนจะรื่นรมย์ตามประสาคนอารมณ์ดีของหมอนั่นแม้แต่น้อย
“ก็แค่สงสัย..” หมอนั่นยักไหล่บ้าง “..ว่าความรักแบบนี้มันจะอยู่ได้นานซักเท่าไหร่กัน?”
“ความรักแบบนี้งั้นเหรอ?” ผมพึมพำ หันไปมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ...ความรักแบบนี้งั้นเหรอ?
นั่นสินะ มันจะอยู่ได้อีกนานสักเท่าไหร่กัน?
“เอ้อ.. ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกหรือวิจารณ์รสนิยมของคุณของนะ” โคเนโรรีบออกตัวเมื่อเห็นผมเงียบไป
“ผมเข้าใจ..” ผมพยักหน้ากับตัวเอง ก่อนจะหันไปยิ้มบางให้คู่สนทนา “ผมเข้าใจ.. แต่คำถามของคุณ...คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นแหล่ะที่ตอบได้..”
ใช่.. พระเจ้าเท่านั้นแหล่ะที่จะตอบได้
ผมก็เพียงแค่มนุษย์ธรรมดา.. เมื่อตอนนี้มีหน้าที่รัก ก็ทำได้แค่รัก เรื่องของอนาคตน่ะ ผมไม่รู้หรอก..
“งั้นผมไปก่อนนะ” ผมบอกพลางก้าวตรงไปยังประตู “อ้อ.. ถ้าคืนนี้คุณกลัวจะถูกผีอำอีก ผมแนะนำให้คุณรีบไปหาเช่าพระเครื่องดังๆ มาซักองค์สององค์แล้วกันนะ เพราะผีที่นี่ไม่กลัวกระเทียมกับไม้กางเขนของคุณหรอก.. และผมก็ไม่ว่างจะมานอนเล่นเป็นเพื่อนคุณทุกคืนด้วย”
นี่แหล่ะเหตุผลที่ผมถูก โคเนโร แบร์ลุสโคนี แห่งอิตาลีแลนด์แดนพิซซ่าลากกลับมานอนที่โรงแรมด้วย เห็นหมอนี่บอกว่าคืนแรกที่มาก็เจอดีเลย
โดนผีอำ.. ซะงั้น
พอคืนที่สองเลยสยองจนไม่อยากนอนคนเดียว สุดท้ายก็ลากผมมานอนด้วยอย่างที่เห็น เหอๆ
ตอนระหว่างนั่งรถกลับมาก็เห็นบ่นง้องแง้งงอแงตลอดทางว่าผีไทยเฮี้ยน น่ากลัวมั่ก ไม้กางเขนก็เอาไม่อยู่ บอกไม่อยากนอนเลย ว่ายังไงคืนนี้ก็คงหลับไม่ลงแน่ๆ แต่พอตัวกลับถึงห้อง หัวลงถึงหมอน เท่านั้นแหล่ะ ..หลับเป็นตาย
ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำอะไรปัญญาอ่อนไม่ได้เข้ากับหน้าหล่อๆ นั่นสักนิด ให้ตายเหอะ.. แล้วมาเห็นผมเป็นเทวรูปศักดิ์สิทธิ์มีฤทธิ์กันผีไปได้ไงวะ?
อ้อ.. แล้วที่เห็นมันนอนแก้ผ้าน่ะ ไม่ใช่วิธีแก้เคล็ดเวลากลัวโดนผีหลอกแบบภูมิปัญญาชาวบ้านแต่อย่างใด อย่าเข้าใจผิด ..รู้สึกจะเป็นสันดานปรกติของเขาน่ะ ชอบแก้ผ้านอนเหมือนกับซอลลี่เลย ..ถึงว่าสิคบกันได้
มีแต่ผมสิที่ตาค้าง นอนยังไงก็นอนไม่หลับ ห่วงเอี้ยฟ้าก็ห่วง คิดถึงซินก็คิดถึง เพราะเวลาวิกฤติแบบนี้ไม่เคยมีหรอกที่ผมต้องอยู่คนเดียวเหมือนครั้งนี้ ทุกทีต้องมีซินคอยอยู่ข้างๆ ผมเสมอ..
สุดท้ายไม่รู้จะทำอะไรเลยโทรไปหาซิน เล่าทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ซินฟัง พอฟังจบซินไม่ออกความเห็นอะไรเลย บอกแค่ว่าจะรีบกลับมา แล้วก็วางสายไป ..แต่นั่นกลับทำให้ผมรู้สึกดีและอุ่นใจกว่าคำปลอบประโลมใดๆ มากมายหลายเท่าซะอีก ..เพราะถ้าซินบอกว่าจะรีบมาหาผม มันก็หมายความตามนั้นจริงๆ
และอีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะได้ซินกลับมาอยู่ข้างๆ เหมือนเดิม..
“ซันนี่?” เสียงเรียกดังขึ้นจังหวะเดียวกับที่ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูพอดี
ผมชะงัก หันกลับมาเลิกคิ้วถาม “ฮะ?”
“ถ้าเพื่อนคุณฟื้นแล้ว ฝากบอกเค้าด้วยนะ..ว่าคนที่ช่วยชีวิตเค้าไว้เมื่อคืน ชื่อ โคเนโร แบร์ลุสโคนี..”
“ซันนี่!!”
!!.. เสียงเรียกเนิบๆ แต่ฟังกังวานลั่นห้องตั้งแต่วินาทีแรกที่เปิดประตูห้องพักฟื้นผู้ป่วยเข้าไป ก็ทำเอาเจ้าของชื่ออย่างผมถึงกับสะดุ้งสุดตัว มองหาที่มาก็เห็นเป็นเอี้ยฟ้าท่าทางแข็งแรงดี กำลังนั่งทำหน้ากึ่งบูดกึ่งมึนอยู่บนเตียงคนไข้ รอบกายรายล้อมไปด้วยแขกตาหน้าคุ้นๆ ทั้งนั้น
“..........” ผมใช้เวลาราวสามวินาทียืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น กระพริบตาปริบๆ ในสมองไร้ซึ่งความคิดใดๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวถอยหลังกลับออกมาตามทางเดิม และปิดประตูห้องลงอย่างเบามือที่สุด..
“..ฮืมมม” ผมครางฮึมฮัมกับตัวเองด้วยความสงสัย ยืนกอดอกเอียงคอมองป้ายหน้าประตูก็เห็นชื่อ ‘ฟ้าประทาน ทามิยะ’ เขียนกำกับไว้ชัดเจน
ก็..ไม่มีอะไรพลาดนี่หว่า? งั้นถ้าจะผิดก็คงผิดที่ตาผมแล้วแหล่ะ
อืม.. ใช่ๆ เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงคนที่มีอาการโคม่าแบบนั้นจะฟื้นตัวเร็วขนาดสามารถลุกขึ้นนั่ง แถมยังมีท่าทางเตรียมพร้อมจะอาละวาดแบบนี้ได้ไง?
เป็นไปไม่ได้น่า.. ปรกติแค่ฟื้นคืนสติได้ภายในเวลาไม่ถึง 12 ชั่วโมง ก็น่าดีใจจะตายห่าแล้ว ..เป็นไปไม่ได้เด็ดๆ ตาฝาดแหงมๆ
“..สงสัยจะอดนอนจนเบลอแล้วกู เหอะๆ” ผมขยี้หูขยี้ตา หัวเราะแกนๆ กับตัวเองแล้วตั้งใจจะผลักประตูเข้าไปใหม่
“แล้วมัวไปทำอะไรถึงไม่ได้หลับได้นอนล่ะจ๊ะ?”
!!!.. เสียงปริศนา(มหาหื่น)ที่ดังอยู่ใกล้ๆ หู พร้อมกับลมอุ่นๆ ที่ถูกเป่าเข้าใส่ ทำเอาผมถึงกับผวาร้องลั่นขวัญบินหนีด้วยความตกใจ “ว้ากกกกก?!”
“ตกใจหมด ไอ้บ้า!” ผมหันไปตวาดอย่างลืมตัว “อุ้ย!” แต่พอเห็นหน้าคู่กรณีก็ต้องรีบปิดปากตัวเองไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันเสียมารยาท
“โอ๊ะยะ ท่าทางคึกคักแต่เช้าเชียวนะ ..ฮ้าววววว~” แต่ไอ้หมอพันธุ์บ้าคนเดียวกับเมื่อคืนก็หาใส่ใจไม่ มันยืนหาวหวอดๆ ด้วยท่าทางเกียจคร้านสุดจะบรรยาย เอาซะตาน้ำหูน้ำตาเล็ด ก่อนเอ่ยทักทายผมด้วยรอยยิ้มระรื่น “อรุณสวัสดิ์ พริตตี้บอย”
“ผมชื่อซันชายน์” ผมบอก กรอกตาเซ็งๆ
“อ้อ.. เหมาะดีนะ” หมอนั่นพูดยิ้มๆ มองสำรวจทั่วตัวผมด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ แล้วยื่นมือออกมาข้างหน้าพร้อมทั้งพูดแนะนำตัว “เคอิ ทานิซาวะ ครับ..”
ผมก็เลยจำใจต้องยื่นมือ(แบบส่งๆ)ไปจับทักทายตามมารยาทอันควร
“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะ ..ซันนี่”
“ซันชะ..” ผมกำลังจะแก้เป็น ‘ซันชายน์’ แต่ไอ้หมอหน้ามึนกลับไม่สนใจจะฟังกันสักนิด มันเดินผ่านผมพลางหาวหวอดๆ แล้วผลักประตูห้องเข้าไปเฉยเลย
เฮ้ย! ฟังคนอื่นพูดบ้างสิวะ!
“อ้าว คนไข้ตื่นแล้วเหรอครับ?” เสียงไอ้หมอเวรร้องทักคนในห้อง “โอ้ ดูดีเลยนี่นา ..สงสัยพรุ่งนี้คงกลับบ้านได้เลยมั้งเนี่ย ..หนุ่มๆ นี่ดีจังนะ~”
“แหงล่ะ ต้องดีกว่าแก่ๆ อย่างแกอยู่แล้ว” แว่วเสียงมานะกัดหมอดังลอดออกมา
“..........” ผมค่อยๆ แง้มประตู แล้วเบียดตัวแทรกเข้ามาในห้องอย่างเนียนๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเองที่เห็นเอี้ยฟ้ามันลุกขึ้นมานั่งทำหน้ามึนได้ตามปรกติแล้ว
“ไปไหนมา ซันนี่?” เอี้ยฟ้าเอ่ยถามเสียงเย็น จ้องตรงมาที่ผมเขม็ง ไม่ได้สนใจหมอที่กำลังจับสำรวจชิ้นส่วนนั่นนี่บนร่างกายตัวเองแม้แต่น้อย
“เมื่อกี๊เหรอ? คือกู...งงๆ น่ะ นึกว่าเข้าห้องผิด” ผมยิ้มแหยตอบอีกฝ่าย แล้วค่อยสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียง “แล้วนี่มึงไม่เป็นไรแล้วเหรอ? ทำไมรีบลุกจังล่ะ?”
“มึงไปไหนมา? เมื่อเช้ากูตื่นมาไม่เห็นมึง ถามใครก็ไม่มีใครบอกกูได้ซักคน” เอี้ยฟ้ายิงคำถามสวนทันที หาใส่ใจจะตอบคำถามของผมไม่
ผมกระพริบตาปริบๆ กำลังงงอยู่ว่าพ่อบ้านกับมานะไม่บอกอะไรมันเลยหรือไง? สองคนนั้นก็รู้นี่นาว่าผมไปไหนมาเมื่อคืน.. หันไปมองพ่อบ้านก็เห็นว่ากำลังก้มหน้าก้มตาเตรียมน้ำเตรียมยาให้คนป่วยอยู่ พอหันไปมองทางมานะที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างก็เห็นมันขยิบตายิกๆ รัวๆ ..ก็ไม่รู้ว่าอะไรเข้าตามันเหมือนกัน ทำไมไม่ไปล้างออกวะ? เดี๋ยวก็เป็นตาแดง
ผมหันกลับมายังคนบนเตียงที่กำลังรอคอยคำตอบ ก็เลยตอบออกไปตรงๆ แบบพาซื่อ “กูก็..ไปนอนกับโคเนโรมาน่ะ”
เพล้งงงงงงง~!!
เสียงแก้วน้ำหล่นกระทบพื้นและแตกกระจายด้วยฝีมือของเมรันดรีทำให้ทุกคนพากันสะดุ้งและหันไปมองโดยพร้อมเพรียง
“เอ้อ ขออภัยครับ ผมซุ่มซ่ามไปหน่อย” พ่อบ้านหันมาขอโทษขอโพย
“..ไปนอนกับโคเน...” ขณะที่ทุกคนพุ่งความสนใจไปที่เมรันดรีและเข้าไปช่วยเก็บกวาด เอี้ยฟ้ากลับนั่งนิ่ง พูดทวนคำของผมเหมือนกำลังป้อนข้อมูลเข้าสู่ระบบสมองของตัวเองอีกที ก่อนจะเบิกตาโตกว่าเดิมเล็กน้อยเมื่อกระบวนการประมวลผลเสร็จสิ้น
“โคเน่!!” แล้วอยู่ดีๆ มันก็พรวดพราดจะลงจากเตียงทั้งที่มีสายอุปกรณ์ช่วยชีวิตห้อยระโยงระยางรอบตัวไปหมด
“เฮ้ยยยย!” ผมแทบคว้าตัวมันเอาไว้ไม่ทัน คนอื่นๆ ก็รีบขยับเข้ามาล้อมเตียงกันผู้ต้องหา..เอ้ย..คนไข้หลบหนี
เอี้ยฟ้านั่งฮึดฮัดน่าเป็นตูดด้วยความขัดเคืองใจ แขนข้างที่เจ็บใส่ผ้าผูกคล้องเอาไว้กับคอกันแผลกระทบกระเทือน แถมข้อเท้าข้างหนึ่งยังมีผ้าพันเอาไว้เนื่องจากเกิดข้อเท้าพลิกเมื่อคืนด้วย
สารรูปแบบนี้มึงยังคิดจะซ่าส์ไปไหนอีกวะ ไอ้คุณเอี้ยฟ้า? ช่างไม่เจียมบอดี้เอาซะเลย ให้ตายสิ!
“เป็นอะไรของมึงเนี่ย?” ผมถามขณะที่มือก็กดขามันไว้กับเตียงอย่างไม่ไว้ใจ(กลัวมันจะลุกอีก) “แล้วจะรีบลุกไปไหน? ปวดฉี่ไปห้องน้ำเหรอ? ให้กูช่วยพาไปดีกว่ามั้ย?”
ผัวะ!!
?!.. สาบานได้ว่าผมถามด้วยความหวังดีโดยบริสุทธิ์ใจหามีสิ่งใดเจือปนไม่ ...แล้วทำไม? ทำไมผมถึงวูบ? ..ไม่สิ..ไม่ใช่วูบนี่หว่า...แต่เอี้ยฟ้าแมร่งตบหัวกูทำไมวะเฮ้ย?! เอาซะเกือบหน้าคะมำลงไปจูบตีนมันแล้วไหมล่ะ? ..เจ็บน้า~
“....?....” ผมยกมือขึ้นคลำหัวตัวเองแบบมึนๆ มองหน้าอีกฝ่ายอย่างงุนงงสงสัยและใคร่อยากรู้เหตุผลของการถูกกระทำ
ขณะที่ห้องทั้งห้องเงียบกริบราวกับคนอื่นๆ ได้แปลงสภาพตัวเองไปเป็นอากาศธาตุกันหมดแล้ว..
“มึง – นอก – ใจ – กู !” เอี้ยฟ้าพูดเน้นทีละพยางค์ ชัดๆ หนักๆ ราวกับต้องการให้คำพวกนั้นมันสลักฝังลึกลงไปบนกะโหลกหน้าผากของผมยังไงยังงั้น
“หา?!!” และนั่นก็เล่นเอาผมถึงกับอ้าปากหวอไปเลยทีเดียว
“มึงแย่มาก ซันนี่..” ไอ้คนเจ็บแต่ไม่รู้จักเจียมพูดพลางทิ้งตัวนอนบนเตียง แล้วพลิกตัวตะแคงข้างหันหลังให้ราวกับไม่อยากมองหน้าผม ปากก็บ่นงึมงำๆ อย่างคนไม่สบอารมณ์ “คลาดสายตาแป๊บเดียวมึงก็หาเขามาสวมให้กูซะแล้ว ไอ้นิสัยไม่ดี! ..เค้าว่าสามวันจากนารีเป็นอื่น แต่มึงแมร่งยังไม่ถึงสามชั่วยามดีเลยมั้ง ไอ้คนใจง่าย! ..ไหนป๊ะป๋าบอกสอนมาอย่างดีไง? ไอ้ลูกพ่อสอนไม่จำ! ไอ้ใจดำตับเป็ด! ไอ้..”
“ไอ้เอี้ย!!” ผมชิงด่ามันอย่างเหลืออด “มึงหยุดเลยนะ!”
คนถูกขัดส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ มันพลิกตัวกลับมานอนหงาย เหลือบตามองผมอย่างเอาเรื่อง(ตะแคงมาทางผมไม่ได้ เดี๋ยวทับแผล)
“มึงเข้าใจไปถึงโลกไหน สัด?!” ผมเริ่มโมโหขึ้นมาตงิดๆ “ดูปากกูนะ.. กูบอกว่ากูไป ‘นอน’ กับโคเนโร! ไม่ได้บอกว่าไป ‘เอา’ กับโคเนโร! ..ชัดมั้ย หงอก? ไม่มีใครเค้าโรคจิตจ้องแต่จะแทงข้างหลังกูเหมือนมึงหรอก ไอ้เวรเอ๊ย! ด่ากูเสียหมาหมด”
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า? แต่ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงสอนหายใจอย่างโล่งอกของคนอื่นนอกจากเอี้ยฟ้าด้วยล่ะ
แต่พอหันไปมองก็เห็นมานะส่งยิ้มแหยๆ คล้ายสำนึกผิดมาให้ .....ทำไม?
อย่าบอกนะว่า... เฮ้ย! นี่มึงก็คิดว่ากูไป ‘อย่างว่า’ กับโคเนโรมาเหมือนกันงั้นเรอะ ไอ้เปรตมานะ?! ผมรีบหันไปหาเมรันดรีบ้าง ทางนั้นรีบหลบสายตาวูบทันที แล้วทำเป็นจับนู่นจัดนี่บนรถเข็นที่ใส่ยาและอาหาร.. แต่อย่าคิดว่าจะเนียน! ผมเห็นแล้วโว้ยยย! ..โหยยยย แม้แต่พ่อบ้านที่ดูเป็นผู้ใหญ่สุดก็ยัง...ฮึ่ม! ผมจะทำยังไงกับเจ้านายลูกน้องบ้านนี้ดีวะ? อยากจับมาตบกะโหลกเรียงตัวซะเหลือเกิน!
แต่จะว่าไปเมื่อคืนโคเนโรมันก็พูดไม่เคลียร์ด้วยแหล่ะ แล้วหลังจากขอให้ผมไปนอนด้วย หมอนั่นก็ลากผมออกมาท่ามกลางสายตาอึ้งๆ ของสองพ่อลูก(บุญธรรม)นี่เลย กว่าจะให้เหตุผลและเริ่มเล่าเรื่องโดนผีอำให้ผมฟังก็ตอนที่ขึ้นมานั่งบนแท็กซี่กันแล้วโน่น...
แต่นั่นก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้พวกคุณมึงเข้าใจกูผิดได้นะเว้ย!! เห็นกูเป็นคนยังไงกันวะห๊ะ? แค่ไปค้างกับผู้ชายก็ต้องได้เสียเป็นเมียผัวกับผู้ชายด้วยหรือไง?! พวกมึงลืมไปหรือเปล่าว่ากูก็ผู้ชายเหมือนกันนะโว้ย! กูไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นวงกลมข้างซ้าย! ไม่ได้ฝักใฝ่ใคร่อยากเป็น! และไม่คิดจะเป็นให้ใครด้วย!! (เอิ่ม..ยกเว้นเอี้ยฟ้าสักคนก็ได้) ..โหยยย บัดซบจริงๆ เลย!
“แล้วทำไมต้องไปนอนกับเค้าด้วยอ่ะ?” คนบนเตียงถามด้วยสีหน้า แววตา และน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมเล็กน้อย
ผมระบายลมหายใจอย่างล่ะเหี่ย ก่อนตอบ “ก็คืนก่อนหมอนั่นโดนผีอำ เมื่อคืนเลยไม่กล้านอนคนเดียว..”
ยังพูดไม่ทันขบ เอี้ยฟ้าก็ถามต่อตาใส “แล้วทำไมต้องเป็นมึงอ่ะ?”
“คงเพราะกูโทรไปขอร้องเค้าตอนนั้นพอดีมั้ง?”
“แล้วทำไมมึงต้องไปขอร้องเค้าด้วยอ่ะ?”
“ก็กูอยากได้เลือดเค้าไง”
“แล้วทำไมมึงต้องอยากได้เลือดเค้าด้วยอ่ะ?”
“เฮ้ย นี่มึงเป็นเจ้าหนูจำไมรึไงวะ?! เอาแต่ถามว่า ‘ทำไมๆ’ อยู่ได้” ผมชักรำคาญ ผลจากการอดนอนเริ่มแผลงฤทธิ์ให้รู้สึกหงุดหงิดง่ายขึ้นมาแล้ว..
“แล้วทำไมต้องตวาดกันด้วยอ้ะ?!” ไอ้เอี้ยฟ้าขึ้นเสียงสู้อย่างไม่ยอมแพ้ ท่าทางมันเอาแต่ใจสุดฤทธิ์เดชอ่ะวันนี้
นี่มึงเจ็บหนักจนประสาทกลับเลยหรือไงวะ? คิดว่าตัวเองอายุกี่ขวบกันห๊ะ? เดี๋ยวปั๊ด...หลังแหวนซะดีมะ? ..ผมเท้าเอวมองคนบนเตียงอย่างไม่อาจทำความเข้าใจในอาการเอาแต่ใจแบบแปลกๆ ของมัน ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาอีกยาวเหยียด ...เฮ้ออออออ สุดปอด
“โทษที.. กูไม่ได้ตั้งใจ” ผมบอกแล้วยิ้มบางให้มัน
ไม่ได้อยากจะต่อความยาวจนกลายเป็นทะเลาะกันไปจริงๆ ไหนๆ มันก็อุตส่าห์รอดตายมากวนประสาทผมได้เหมือนเดิมแล้ว ผมควรจะดีใจมากกว่าจะมาหงุดหงิดโมโหใส่มันนี่นา
ฮึบ!.. เอาล่ะ จงเย็น จงเย็น ซันชายน์.. จงยิ้ม จงให้อภัย และจงดีใจที่ไม่ต้องตกพุ่มหม้ายตั้งแต่ยังหนุ่มสิมึง(..ฮ่ะๆๆ ผมพูดอะไรของผมเนี่ย?)
“เมื่อวาน.. มึงเสียเลือดมากไง” ผมเริ่มพูดดีๆ กับมันอีกครั้ง ส่วนมันก็ลุกขึ้นมานั่งฟังตาแป๋ว(..ท่าทางจะยังไม่มีใครเล่าอะไรให้มันฟังจริงๆ นะเนี่ย ..ทำไมวะ?) “แล้วเลือดของมึงก็ดันเป็นกรุ๊ปที่ทางโรงพยาบาลขาดแคลนอยู่พอดี ..มันไม่มี มึงเข้าใจใช่มั้ย? แล้วซอลลี่พี่กูก็บอกมาว่าโคเนโรมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับมึง ทีนี้กูก็เลยโทรไปขอร้องให้เค้ามาบริจาคเลือดให้มึง แล้วเค้าก็มา ..เรื่องมันก็ประมาณนี้ ..อ้อ แล้วก่อนที่กูจะมาที่นี่เค้าก็ฝากมาบอกมึงด้วยว่า...คนที่ช่วยชีวิตมึงไว้เมื่อคืนชื่อ โคเนโร แบร์ลุสโคนี ..จบป่ะ?”
“จบ” เอี้ยฟ้าพยักหน้ารับหงึกๆ ..เป็นอันว่าเข้าใจตรงกัน
แต่ที่ผมไม่ค่อยเข้าใจคือมันเอื้อมมือไปฉวยมีดปลอกผลไม้จากมือไอ้จี้ที่นั่งอยู่ข้างเตียงมาถือไว้มั่น(..ฟังไม่ผิดหรอก ไอ้จี้มันก็อยู่ในห้องนี้ด้วย) แล้วมันก็กวักมือเรียกหมอเพี้ยน(ที่ถอยห่างไปยืนข้างไอ้มานะตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้)เข้ามาหา
“เคอิจัง..” เอี้ยฟ้าเรียกหมอพลางกวักมือยิกๆ
“ครับ บ๊จจัง” หมอรับคำแล้วขยับเข้ามาใกล้
..ว่าแต่ไอ้ ‘บ๊จจัง’ นี่มันแปลว่าอะไรวะ? รู้สึกพวกมึงจะเรียกกันน่ารักน่าชังซะเหลือเกินนะ ไอ้หมอกับไอ้คนไข้จากดาวมฤตยูคู่นี้..
“มีอะไรเหรอครับ?” หมอถามหน้าระรื่น
แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นแตกตื่นเมื่อถูกไอ้คนไข้ตัวป่วนคว้าหมับที่ข้อมืออย่างรวดเร็ว ถึงจะมีแขนแค่ข้างเดียวแต่นั่นกลับไม่เป็นปัญหา เอี้ยฟ้าใช้เข่าข้างหนึ่งกดทับมือข้างที่ยึดจากหมอมาได้ไว้กับเตียงแน่น ก่อนเงื้อมือที่ถือมีดปลอกผลไม้ขึ้นสูงเตรียมจ้วงแขนหมอ! ..เฮ้ยมึง!!
“ม่ายยยยยยย” ไอ้หมอแหกปากร้องลั่นห้อง
“เดี๊ยวววววว!!!” ผมรีบไปคว้าแขนข้างที่กำลังจะทำฆาตกรรมแขนของหมอเอาไว้ก่อน “จะทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย เอี้ยฟ้า?”
“จะเอาเลือดไปคืนหมอนั่นน่ะ...ไม่อยากให้เป็นบุญคุณ” เอี้ยฟ้าตอบหน้าตาเฉย
“เดี๋ยวนะๆ” ผมยกมือขึ้นด้วยตามความคิดบรรเจิดของมันไม่ทัน “โคเนโรให้เลือดกับมึง...แล้วมึงก็เลยจะเอาเลือดจากหมอไปคืนเค้า..เพื่อไม่ให้ติดค้างบุญคุณกัน...เนี่ยนะ?”
“ใช่” มันตอบชัดเป๊ะ!
ผมตบหน้าผากตัวเองดังป้าบ ..หลังจากที่ได้คบหากันมาสักระยะหนึ่ง ผมหลงคิดว่าตัวเองเริ่มจะเข้าใจสารระบบความคิดของฟ้าประทานขึ้นมาในระดับหนึ่งแล้ว....แต่เปล่าเลย ความจริงในวันนี้ก็คือ...ผมไม่เข้าใจอะไรมันเลย ..จริงๆ
“ก็แล้วทำไมมึงไม่เอาเลือดตัวเองไปคืนเล่าโว้ย?!” ผมถามออกไปอย่างคนสับสนกับชีวิต ก่อนจะแย่งทั้งมีดทั้งมือหมอออกมาจากมือมาร..อย่างมัน “จะไปเอาของหมอเค้าทำไม?”
“จะเอาได้ไง..” เอี้ยฟ้ากลับไปนั่งขัดสมาธิเหมือนเดิม แต่หน้าบูดบึ้งกว่าเดิม “..กูยังเจ็บอยู่นะ”
“อ้อ.. เรอะ?” ผมพยักหน้าแกนๆ กวาดสายตามองมันตั้งแต่หัวจรดเข่า(ก็มันนั่งขัดสมาธิไง) “..ดูไม่ออกเลยนะ”
“กูเจ็บ..” แล้วมันก็หงายหลังตึงลงไปเลย แถมยังพลิกตะแคงหันหลังให้ผมอีกแล้ว ปากก็บนพึมพำ “..แฟนก็ไม่ค่อยจะสนใจ”
กูว่ามึงเรียกร้องความสนใจมากเกินไปแล้วมากกว่า ไอ้คุณเอี้ยฟ้าครับ..ผมก็ได้แต่ส่ายหัวปลงๆ
“ทำไมมันถึงฟื้นตัวได้เร็วจนน่าตกใจขนาดนี้ล่ะหมอ?” ผมหันไปถามหมอที่หน้าเริ่มกลับมามีสีเลือดอีกครั้งด้วยความสงสัย “เมื่อวานยังเกือบจะไม่รอดอยู่เลย”
“อ๋อ ก็เป็นแบบนี้ทุกทีแหล่ะ โชกเลือดมาหาหมอทีไรก็ไม่เห็นจะตายจริงซักที” ไอ้หมอตอบพลางทำหน้าคล้ายผิดหวัง “ตามความเห็นส่วนตัวที่ยังไม่มีงานวิจัยไหนรับรองนะ.. หมอคิดว่าบางทีเค้าอาจจะเป็นสายพันธ์อมตะที่ไม่รู้จักตายก็เป็นได้”
“ตลกแล้วหมอ” ผมหลี่ตามองหมอ(ด่าทางสายตาน่ะ) “แปลว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก?”
“ฮือฮึ..” หมอส่ายหน้า “มาบ่อยไป”
“แล้ว...ต้องให้เลือดแบบนี้บ่อยด้วยรึเปล่า?” ผมสงสัย
หมอทำหน้านึก “ก็หลายครั้งอยู่นะ..”
“งั้นทุกทีเอาเลือดมาจากไหนล่ะ?”
“ถ้าโชคดีเราก็มีเลือดกรุ๊ปนี้สำรองอยู่”
“แล้วถ้าโชคร้าย...?”
“ก็ต้องใช้เลือดหมอน่ะสิ” หมอถอนหายใจพลางส่ายหัว
“แปลว่าหมอก็เลือดกรุ๊ปเดียวกับมัน..?” ผมชี้หน้าหมอสลับกับคนที่นอนหันหลังให้แต่เสือกเอี้ยวคอกลับมามองคนเขาคุยกันด้วยท่าทางอยากรู้
ไอ้หมอมองหน้าผมสลับกับเอี้ยฟ้าแบบอึ้งๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะร้องออกมาพร้อมทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือตัวเอง “โอ๊ะ ใช่!”
“..หมอลืมไปสนิทเลย~” พูดพลางทำหน้าตาบ้องแบ๊วสุดขีด
“..........”
รู้งี้ปล่อยให้โดนเอี้ยฟ้ามันเฉาะแขน เลาะกระดูก แล้วเอาเลือดบ้าออกซะบ้างก็ดีหรอก ไอ้หมอนรก!
(ต่อ)
-
(ต่อ)
หลังจากหงุดหงิดโมโหทั้งไอ้คุณหมอ ไอ้คุณแฟน ไอ้คุณบอดีการ์ดของแฟนที่แม่งก็เสือกลืมเหมือนกันว่าเจ้านายมันมีเลือด(บ้า)กรุ๊ปเดียวกับหมอ ปล่อยให้ผมต้องว้าวุ่นวิ่งหาเลือดมาให้มันแทบเป็นแทบตาย แถมยังโดนโคเนโรปั่นหัวจนหมุนแบบเมื่อคืนอีก ผมก็เลยประท้วงพวกมันทุกตัวด้วยการปิดปากตัวเองเสียสนิท ไอ้เอี้ยฟ้างอนผมก็ไม่ง้อแม่ง ไอ้หมอบ้าพูดแหย่ผมก็ไม่ใส่ใจ จะไอ้มานะหรือพ่อบ้านเข้ามาชวนพูดคุยถามไถ่อะไรผมก็ไม่หือไม่อือด้วยทั้งนั้น
ผมเคืองมาก ณ จุดนี้!!
จากนั้นผมก็เดินหน้าบูดมาทิ้งตูดลงบนโซฟาที่มีไอ้จี้นั่งอยู่ก่อนแล้ว ไอ้หมอนี่เป็นคนเดียวที่ไม่คิดจะเปิดปากพูดกับผม และผมเองก็ไม่ได้สนใจจะเปิดปากพูดกับมันเช่นกัน(ตอนนี้ปวดประสาทเกินทน) เราต่างคนต่างนั่งเงียบๆ อยู่คนละด้านของโซฟา ..จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้นที่ผมได้เจอกับมัน
นึกถึงเรื่องคืนนั้นขึ้นมาผมก็อดที่จะมองไปทางมันไม่ได้ ไม่รู้ฟื้นขึ้นมาแล้วเป็นไงมั่ง? จำอะไรต่อมิอะไรได้บ้างหรือเปล่า? แต่พอผมหันไปก็เหมือนว่ามันจะคอยหลบตา และพอผมดึงสายตากลับมาก็เหมือนว่ามันจะแอบมองผมอยู่...
อะไรของมันวะ?
รอบตัวมึงนี่จะหาคนธรรมดาที่สติดีๆ สักคนไม่มีเลยใช่ไหม เอี้ยฟ้าประทาน?
ระหว่างที่ผมเล่นเกมส์แอบมอง(?)กับไอ้จี้อยู่นั้น.. ไอ้มานะที่ถอดใจจะคุยกับผมแล้วก็เอ่ยขอตัวจากทุกคนในห้อง เห็นบอกว่ามีบางอย่างที่ต้องไปจัดการ แต่เพราะเห็นว่ามันไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน ไอ้หมอนรกเลยบอกว่ามันควรจะไปพักผ่อนมากกว่า ไว้ร่างกายพร้อมค่อยออกไปก็ได้ แน่นอนว่าไอ้มานะต้องไม่ฟังอยู่แล้ว มันรั้นจะออกไปให้ได้ แต่ไอ้หมอก็ไม่คิดยอมง่ายๆ เหมือนกัน พวกมันเลยทะเลาะกันใหญ่โตในห้องพักผู้ป่วยนั่นล่ะ โดยมีเจ้าของห้องนอนดูตาแป๋ว ไม่คิดจะมีส่วนร่วมหรือห้ามปรามใดๆ ทั้งสิ้น เมรันดรีเองก็ยืนมองเฉยๆ เช่นกัน ยิ่งผมกับไอ้จี้นี่ไม่ต้องพูดถึง ต่างคนต่างนั่งมองประมาณว่า..ไม่ใช่เรื่องของกู กูไม่เกี่ยว
สุดท้ายไปไงมาไงไม่รู้ จู่ๆ ไอ้หมอเวรก็ชี้ออกหน้าต่างไปยังตึกตรงข้าม แล้วร้อง ‘อ๊ะ! สไปรเดอร์แมน!!’ ไอ้หนูน้อยมานะรีบหันควับตามนิ้วไปทันทีด้วยหวังจะได้เจอฮีโร่ในดวงใจ(..อันหลังนี่ผมเดาเอาน่ะ ฮ่ะๆ) ไอ้หมอผีเลยฉวยโอกาสนั้นสับเข้าที่ต้นคออย่างชำนาญ....ก็ล่วงสิครับงานนี้ ..แล้วหมอบ้ายังมีหน้าหันมาชูสองนิ้วพร้อมยิ้มแฉ่งให้ผู้ชมในห้องผู้ป่วยอีกต่างหาก(ตกลงมึงเป็นหมอแน่ป่ะวะ ไอ้โหด?! ..แต่ผมรู้สึกเหมือนเดจาวูยังไงไม่รู้สิ คล้ายๆ เรื่องปัญญาอ่อนทำนองนี้ก็เคยเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน เหอะๆ)
ยกนี้หมอเฮี้ยนชนะบอดีการ์ดซื่อ(บื้อ)อย่างไม่ต้องสงสัย ..จากนั้นมันก็แบกไอ้มานะผู้ไม่ได้สติขึ้นบ่าแล้วพาออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี
“ผมฝากด้วยนะครับ หมอ” คุณพ่อบ้านฝากฝังลูกบุญธรรมด้วยท่าทางสุภาพเช่นเคย
หมอหันมาชูนิ้วโป้งพร้อมยิ้มกว้าง “เชื่อใจได้เลย!”
พ่อบ้านจะเชื่อหรือเปล่าไม่รู้ แต่ผมคนนึงล่ะที่ไม่เชื่อมัน..
“อืม..” ผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนหลายคนคุยกันเหมือนอยู่รอบๆ หัวผม
ผมขยับตัวเล็กน้อยแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น กว่าจะปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างก็เสียเวลาไปอีกครู่หนึ่ง แต่พอเริ่มจับโฟกัสได้ ใบหน้าแรกที่ผมมองเห็นกลับเป็นใบหน้าหวานๆ ที่ดูกระอักกระอ่วนของไอ้จี้ ...ไหงงั้น?
ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ก่อนจะจับรู้สึกได้ว่าที่ตัวเองกำลังหนุนนอนอยู่มันไม่น่าจะใช่หมอน...แต่เป็นตักของไอ้หน้าหวานนี่ต่างหาก! เฮ้ยยยย!
“โอ๊ยยย! // อูยยย..” ผมซึ่งพรวดพลาดลุกขึ้นก็เลยหัวโขกกับเจ้าของตักซึ่งหลบไม่ทันแบบจังเบอร์ ..วิ้งเลย~
“เป็นอะไรมากรึเปล่า ซันนี่?” ซินเซียร์ที่ไม่รู้ว่ากลับมาถึงกรุงเทพตั้งแต่ตอนไหนรีบปรี่เข้ามาดูผมด้วยท่าทางเป็นห่วงแบบเว่อร์ๆ ผมโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร..
“เจ็บมากรึเปล่าครับ คุณจี้?” พ่อบ้านก็เข้ามาถามอาการของผู้ร่วมชะตากรรมของผมเช่นกัน
“ไม่...จี้ไม่เจ็บเท่า..ไหร่..” คนพูดเสียงแผ่วหายไปเมื่อหันมาสบตากับผม ..แล้วก็หลบตาไปอีก ..อะไรวะ?
“โทษทีนะ” ผมเอ่ยขอโทษจากใจ ..ท่าทางว่าผมจะเผลอหลับแล้วไหลไปหนุนตักมันแน่ๆ แถมตื่นมายังเนรคุณด้วยการเอาหัวไปโขกเขาอีก กูเนาะกู..
“แล้วก็ขอบใจ..ที่ให้ยืมตัก” ผมพยายามยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร ทางนั้นเหลือบมามองแค่นิดนึง แล้วก็รีบก้มหน้างุดทันที
“มะ..ไม่เป็นไร” มีเสียงพูดตอบกลับมาเบาๆ
“ให้ผมเอายามาทาให้มั้ยครับ?” พ่อบ้านถามเราทั้งคู่
“คุณเมรันดรีเอามาทาให้..ให้ ซันชายน์ เถอะ ..เดี๋ยวจี้ขอตัวไปห้องน้ำก่อน” ว่าแล้วก็รีบลุกหนีกันไปดื้อๆ ซะงั้น
อะไรของมันวะ? แล้วถ้าผมตาไม่ฝาด ผมว่าแก้มมันแดงๆ ด้วยนะนั่น? หรือจะไม่สบาย? ก็เลยดูเพี้ยนๆ ไปอีกคน?
ตกลงรอบตัวมึงนี่มีแต่คนเพี้ยนจริงๆ สินะ เอี้ยฟ้า?
ผมโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไรให้พ่อบ้าน แล้วหันกลับมาสนใจซินและคนอื่นๆ ในห้องบ้าง ..ตอนนี้นอกจากซินกับเมรันดรีแล้ว ห่างออกไปยังมีซอลลี่ยืนกอดอกหน้าตาเรียบเฉยอยู่ด้วย ถัดออกไปมีสกายกับเมย์บียืนยิ้มอยู่(..นี่พวกมันก็ตามซินกลับมาจากขอนแก่นด้วยเหรอ? ยังอยู่บ้านเกิดไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงกันด้วยซ้ำนะนั่น) และข้างๆ เตียงของเอี้ยฟ้า มีผู้ชายใส่แว่น(แบบเปลือยกรอบ) ท่าทางสุภาพ อายุประมาณสามสิบกว่าๆ ยืนส่งยิ้มบางมาให้ผมด้วย ..ใครหนอ?
แล้วมากันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ทำไมไม่มีใครปลุกผมบ้างเลย? ไม่รู้นอนน้ำหลายไหลหรือเผลอกรนโชว์แขกไปบ้างหรือเปล่า? หึยยยย..
“ซันนี่..” เอี้ยฟ้าเรียกชื่อผม(ดูจากสีหน้าท่าทางแล้ว.. สงสัยว่ามันจะลืมเรื่องที่งอนผมอยู่ไปแล้วล่ะ) แล้วผายมือไปทางผู้ชายใส่แว่นคนนั้น “..นี่คุณพิณ”
“อ่า.. สวัสดี..ครับ” ผมยกมือไหว้แบบเก้ๆ กังๆ
ทางนั้นก็ยกมือรับไหว้ผมซะอย่างสวยเลย แถมยังยิ้มมากกว่าเดิมอีก “สวัสดี ซันนี่ ..เคยเห็นแต่ในรูปกับฟังเรื่องเล่ามาบ้าง ดีใจจังที่วันนี้ได้เจอตัวจริงซักที”
“ตัวจริงดูดีกว่าในรูปเยอะใช่มั้ยล่ะฮะ?” ผมถามทีเล่นทีจริง ไม่อยากให้บรรยากาศมันดูทางการจนเกินไป เดี๋ยวผมจะทำตัวไม่ถูก ฮ่ะๆๆ
“ถุ๊ย!!” แว่วเสียงถ่มถุยจากไอ้อีสองตัวที่ติดสอยห้อยตามซินมา
“นั่นสินะ” คุณพิณหัวเราะเบาๆ และหัวเราะดังขึ้นเมื่อซินยืดอกขึ้นและพูดอย่างภาคภูมิว่า ‘น้องผมๆ’
..ท่าทางว่าตอนที่ผมหลับทุกคนจะแนะนำตัวกันไปหมดแล้วสินะ
ผมลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะอย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังไม่ถูกแอนตี้จากคนในครอบครัวของ ‘แฟน’ ล่ะน่า
เอ้อ.. เห็นแบบนี้แต่ผมก็แคร์ญาติมันเหมือนกันนะ ไม่อยากให้เกิดกรณีแบบ..แม่ผัว-ลูกสะใภ้เหมือนในละครหรอก ..เฮ้ย!! ใครพูดอะไร ‘ผัวๆ’ วะ? ใครผัวใครห๊ะ? เดี๋ยวปั๊ดตบปากกลบเลือดเลยนี่ ชิชะ!
เราพูดคุยทำความคุ้นเคยกันอีกหลายประโยค ก่อนที่คุณพิณจะยื่นนามบัตรของตัวเองมาให้ผม “..นี่ครับ”
จะว่าไปแล้ว.. แววตาดำๆ ทึบๆ ของคุณพิณนี่ดูเหมือนของเอี้ยฟ้าชะมัดเลยแฮะ จะต่างไปหน่อยก็ตรงที่มันแฝงนัยเศร้าแปลกๆ ชอบกลด้วย ..ก็ไม่รู้ว่าเป็นมาแต่กำเนิด หรือเกิดจากประสบการณ์ชีวิตกันแน่?
ผมรีบยื่นมือทั้งสองข้างออกไปรับกระดาษแผ่นเล็กๆ นั่นมา แล้วอ่านออกเสียงตามมารยาทสังคมที่เคยถูกเสี้ยมสอน “นายแพทย์ เพลงพิณ ทามิยะ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ สาขาจิตเวชศาสตร์เด็กและวัยรุ่น คลินิก...”
เดี๋ยวนะ.. ก็ไหนเอี้ยฟ้าบอกว่าคุณพิณเป็นน้องคุณขลุ่ยไง? คุณขลุ่ยก็แม่มันใช่ไหมล่ะ? แล้วทำไมน้องของแม่ถึงมาใช้นามสกุลเดียวกับมันได้ล่ะ? ..ยังไงเนี่ย? หรือผมเข้าใจอะไรผิด? เอี้ยฟ้าใช้นามสกุลน้ามัน? ไม่ได้ใช้นามสกุลของพ่อมันหรอกเหรอ? แล้วตกลงพ่อมันนามสกุลอะไร??
เอ๊ะ.. ทำไมอยู่ดีๆ หางตาขวาก็กระตุกแบบนี้วะ?
“ทามิยะ...” ผมพูดออกมาแค่นั้น ก็เหมือนว่าเอี้ยฟ้าจะเดาความคิดของผมออก มันเลยพูดตอบสิ่งที่ผมไม่ได้ถาม(แต่คิด)ออกมาด้วยเสียงเนิบๆ
“กูใช้นามสกุลคุณขลุ่ยน่ะ”
“แล้ว..นามสกุลพ่อมึงล่ะ?” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
รู้สึกคล้ายๆ กำลังหวาดระแวงอะไรบางอย่างที่แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร?
“แบร์ลุสโคนี”
คำตอบนี้ไม่ใช่มาจากปากคนที่ผมถาม แต่ออกมาจากปากบางๆ ของซอลลี่ที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ใกล้หน้าต่างต่างหาก!
“พี่ว่าอะไรนะ?!” ผมหันไปถามซอลลี่ด้วยความตกใจ ห้องทั้งห้องเงียบกริบลงอีกครั้งอย่างไม่ตั้งใจ
แบร์ลุสโคนี..?!
งั้นหมอนี่กับโคเนโรก็... ..แล้วทำไม?? ทำไมถึงไม่มีใครพูดอะไร?
“พี่แปลกใจนะ ที่นายยังไม่รู้เรื่องนี้” ซอลลี่ขยับเข้ามาใกล้ผม พลางกวาดสายตาไล่มองคุณพิณ เอี้ยฟ้า และเมรันดรีที่ต่างยืนเงียบ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาทางใบหน้าสวยๆ นั่นแม้แต่น้อย ..ท่าทางซอลลี่ดูจริงจังอย่างที่ผมแทบไม่เคยเห็นเลยล่ะ “หมอนี่เป็นคนของตระกูลแบร์ลุสโคนี พี่ว่าพี่เคยบอกนายไปแล้วไม่ใช่รึไง?”
“แต่ตอนนั้นพี่บอกว่าจำคนผิด!” ผมเถียงเท่าที่พอจะจำได้
“พี่ก็พูดไปงั้นแหล่ะ” ซอลลี่ยักไหล่ง่ายๆ “นายไม่เห็นรึไงว่าหน้าตาแฟนนายมันแทบจะเป็นพิมพ์เดียวกับโคเน่อยู่แล้ว”
“..........” ข้อนี้ผมเถียงไม่ออก
นั่นน่ะสิ.. ต่อให้โง่แค่ไหนก็ต้องนึกสงสัยบ้างแหล่ะว่าทำไมมันสองคนถึงได้หน้าคล้ายกันขนาดนี้? แต่ผมกลับไม่เอะใจอะไรเลย..
ผมนี่มันเป็นที่สุดของความโง่เง่าเลยสินะ?
เฮอะ! แล้วไง? ก็ไม่เห็นมีใครบอกผมเลยนี่หว่า? แล้วไอ้ผมมันก็คนซื่อด้วย(?) จะไม่รู้ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน?
ผมแอบเหล่ไปทางเอี้ยฟ้าอย่างคาดโทษ ก็เห็นว่ามันกำลังจ้องผมอยู่เช่นกัน ดวงตาสีดำนั้นแสดงออกถึงความกังวล ...กังวล??
“แล้วที่วันนี้พี่อุตส่าห์ถ่อมาถึงนี่ก็เพราะอยากจะพูดกับนายเรื่องนี้แหล่ะ” ซอลลี่เริ่มเข้าเรื่อง ขณะที่ผมเริ่มใจไม่ดี “ในฐานะที่พี่เป็นพี่นาย และพอจะรู้เรื่องราวเกี่ยวกับคนในตระกูลนี้มาบ้าง..”
“พูดตามตรงนะ พี่อยากจะให้นายถอยห่างออกมาจากหมอนี่จะดีกว่า”
“พูดอะไรน่ะ ซอลลี่?” คราวนี้เป็นซินที่ร้องถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “พี่ไม่ควรจะมาก้าวก่ายเรื่องของซันนี่แบบนี้นะ”
“พี่ก็ไม่ได้อยากก้าวก่าย ถ้าแฝดของนายไม่ใช่น้องชายของพี่..” ซอลลี่ว่าแล้วหันไปทางคนบนเตียง “..แล้วหมอนี่ก็ไม่ใช่น้องชายของโคเน่”
“ทำไม.. พี่เองก็เป็นเพื่อนกับโคเนโรนี่นา”
“ใช่.. พี่เป็นเพื่อนกับโคเน่ และรู้จักหมอนั่นดีเกินกว่าจะยอมปล่อยให้นายคบกับน้องชายของเขาต่อไปโดยไม่คิดจะทำอะไรเลย...” ยิ่งฟังซอลลี่พูดผมก็ยิ่งไม่เข้าใจ ซอลลี่กำลังพูดอะไร? แล้วทำไมผมจะคบกับฟ้าประทานต่อไม่ได้?
“ตามพี่ไปคุยข้างนอกดีกว่า” ซอลลี่พูดแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
ผมกับซินเลยต้องจำใจลุกขึ้นเดินตาม.. แต่ก่อนไปยังไม่วายหันไปมองเอี้ยฟ้าอย่างคนต้องการกำลังใจหรือความมั่นใจอะไรสักอย่าง แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความกังวลและคล้ายกับกำลังอ้อนวอนอยู่ในแววตาสีดำคู่นั้น ส่วนเมรันดรีกับคุณพิณทำเพียงมองพวกผมพี่น้องด้วยความสงบเท่านั้น
“ตอนนี้นายก็รู้แล้วใช่มั้ยว่าแฟนของนายน่ะมีวิถีชีวิตยังไง?” ทันทีที่หามุมเงียบๆ ในโรงพยาบาลได้ ซอลลี่ก็เปิดประเด็นต่อ “ต่อให้ครั้งนี้โชคดีรอดมาได้ ก็ไม่แน่ว่าครั้งต่อไปจะยังเหลือโชคให้ใช้อีกหรือเปล่า? ..แล้วมันก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอดถ้าหมอนั่นยังเอาแต่วิ่งหนีชะตากรรมของตัวเองอยู่แบบนี้..”
ชะตากรรม? วิ่งหนี??
“ตราบใดที่หมอนั่นยังไม่ยอมหันไปเผชิญหน้า ปัญหามันก็จะไม่มีวันจบ หรือไม่หมอนั่นก็ต้องจบชีวิตลงไปอย่างหมาขี้แพ้ ..นายทนได้เหรอ ซันนี่? ต้องทนอยู่กับคนที่ใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้ายโดยไม่รู้ว่ามันจะขาดลงเมื่อไหร่แบบนี้..?”
“..........” ผมพูดไม่ออก
ซอลลี่เหมือนจะรู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องที่เกิดขึ้นกับเอี้ยฟ้ามากมายหลายขุมกว่าผมนัก ..แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่เพียงพอที่จะทำให้ผมทอดทิ้งเอี้ยฟ้าไปในช่วงเวลาแบบนี้ได้หรอกนะ!
“..ที่พูดทั้งหมดเนี่ย เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของนายหรอกนะ ถ้าเกิดนายเป็นอะไรไป แล้วฝาแฝดตัวแสบของนายจะอยู่ยังไง? ไหนจะริต้า ไหนจะตาลุงอีก? ..รวมทั้งพี่ด้วย ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกแต่พี่ก็ไม่เคยลืมหรอกนะว่าเราเป็นอะไรกัน”
..ที่พูดนี่เพราะซอลลี่ห่วงผมหรอกเหรอ?
“..รู้ใช่มั้ยว่าพวกเราทุกคนเป็นห่วงนาย ซันนี่?” ซอลลี่ถามพลางมองไปทางซินที่นั่งเงียบอยู่ข้างผม “..โดยเฉพาะแฝดพี่ของนาย”
“ซิน..” ผมเองก็หันไปมองซินด้วยเหมือนกัน
“พี่มาเพื่อที่จะเตือนสตินายแค่นี้ล่ะ ..จะเลือกทางไหนก็คิดดูให้ดีแล้วกัน แต่ไม่ว่าจะเลือกทางไหน...ก็เตรียมใจรับผลที่จะตามมาเอาไว้ด้วยล่ะ” พูดจบซอลลี่ก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่มีคำล่ำลาใด เหมือนกับตอนมาที่ไม่มีคำทักทายใด
หลังจากร่างของพี่ชายคนโตลับสายตาไปแล้ว ผมก็เอื้อมมือที่ยังมีผ้าพันแผลพันไว้ไปกุมมือของซินที่วางอยู่บนโต๊ะ ซินก็เลยเอามืออีกข้างมากุมทับผมไว้อีกที เราสองคนบีบมือกันเบาๆ โดยไม่มีคำพูดใด เพียงแต่ส่งความรู้สึกให้แก่กันและกันผ่านทางอุณหภูมิของร่างกายและสายตาเท่านั้น
ก่อนจะเป็นซินที่ยิ้มอย่างมั่นใจออกมา แล้วพูดว่า “..ถ้ามึงเลือกที่จะเสี่ยง กูก็พร้อมที่จะเสี่ยงไปกับมึง ซันนี่”
“ซิน..” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายอีกครั้ง
แต่ผมจะเอาซินเข้าไปเสี่ยงด้วยได้ยังไง? ผมจะอยู่โดยไม่รับผิดชอบชีวิตซินได้ยังไง? ผมทำไม่ได้...
แต่ถ้าผมถอยออกมา.. แล้วฟ้าล่ะ?
จะให้ผมทิ้งฟ้าไปงั้นเหรอ? ..นั่นผมก็ทำไม่ได้อีกเหมือนกัน
แล้วผมควรจะทำยังไงดี..?
“ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น.. ทำตามหัวใจตัวเองเถอะ” ซินบีบกระชับมือผม “เพราะหัวใจของซันนี่ ก็คือหัวใจของพี่”
“ซิน..” ผมโผเข้าไปกอดซินไว้แน่นด้วยซาบซึ้งใจ “ขอบคุณ ..พี่ชาย”
“ถ้าซินเสี่ยง กูก็พร้อมจะเสี่ยงด้วยคน” จู่ๆ สกาย(ที่คงจะแอบฟังมานาน)ก็ปรากฏตัวขึ้นจากมุมตึก พร้อมกับเมย์บีที่ยืนอยู่ข้างหลังเป็นกำลังเสริม
“กูไม่มีทางปล่อยให้สุดที่รักของกูต้องไปเสี่ยงอันตรายตามลำพังเด็ดขาด!” ไอ้กายพูดอย่างมุ่งมั่น แล้วชู่กำปั้นขึ้นฟ้า (..เพื่อ??)
“อ้วกกกกก!!” ผมกับอีเมย์ร้องขึ้นแทบจะพร้อมกัน
แต่คนหน้าด้านอย่างสกายมีหรือจะระคายเคือง ..ยิ่งกว่านั้น ‘สุดที่รัก’ ของมันยังทำหน้าปลาบปลื้มดีใจเห็นดีเห็นงามไปกับความโอเวอร์ของมันซะอีก
“กายยย~” ซินผละจากผมแล้วโผไปหาไอ้บ้ากายแทน “กูรักมึงจัง เมียรัก”
“กูก็รักมึงเหมือนกัน~” ไอ้กายยิ้มกว้างกอดตอบ พร้อมลูบหัวลูบไหล่ซินไปด้วย “..แต่กูไม่เป็นเมียได้มะ?”
“มึงไม่เป็นแล้วหมาที่ไหนจะเป็น?” ซินว่า
“แต่กูไม่อยากเป็นอ่า..” ไอ้กายอิดออด
“งั้นเราเลิกกัน!” ซินประกาศตัดความสัมพันธ์ด้วยความขัดใจ
“ไม่น้าาาาา~” และไอ้บ้ากายก็แหกปากร้องตามสูตร
“..........”
นี่พวกมึงนึกว่ากำลังเล่นขายของกันอยู่หรือไง? ปัญญาอ่อนได้อีก..
“มันเป็นแบบนี้กันมาตลอดทางแหล่ะ จากกรุงเทพถึงขอนแก่น จนขอนแก่นกลับมากรุงเทพ ..มันก็ยังตกลงกันไม่ได้ว่าใครจะเป็นเมีย” อีเมย์พูดหน่ายๆ ขณะยืนมองสองผัวผัว(ไม่มี ‘เมีย’ เพราะยังไม่มีใครยอมเป็น)ทะเลาะกันล้งเล้ง “..กูเสนอจะเป็นเมียให้เอง แมร่งก็ไม่เอาอีก เรื่องมากกันชิบหาย”
“เป็นกูก็ไม่เอาเหอะ..” ผมพึมพำเบาๆ โดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน
“แต่มึงไม่ต้องห่วงนะ อีซันซัน..” อยู่ดีๆ เมย์บีก็เอื้อมแขนมาพาดคอผม พร้อมกับพูดอะไรงงๆ จนผมต้องหันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ก็เรื่องของมึงไง ..ยังไงกูก็พร้อมจะยืนข้างมึงและคนที่มึงรักเสมอนะ”
“เมย์..” ผมกำลังจะซึ้งแล้วเชียว
ถ้าไม่ได้ยินมันพูดประโยคถัดมาซะก่อน..
“เพราะกูถือคติ.. ผัวเพื่อนก็เหมือนผัวกู”
“โอ๊ย!!”
นั่นแหล่ะ.. มันก็เลยโดนผมตบกะโหลกแทนคำขอบคุณไป
TBC. :z2:
-
: :z3: :z3:ฟ้าตื่นขึ้นมารู้จะเปนยังไงนะ. แล้วซันนี่เขาบอกนามสกุลแล้วรู้รึยังว่า ชายคนนี้เปนครายยยยยย ซันนี่เอ้ยยยยย :laugh:
:laugh: ผัวเพื่อนคือผัวเราคตินี้ดีนะ. ซันนี่ตัดสินใจได้ดีมาก o13. สงสารฟ้าคงกลัวซันนี่เปลี่ยนใจ :กอด1:
-
โล่งอก เฮ้อ นึกว่าจะมีศึกสายเลือดซะอีก
-
o13 โล่งอก
-
โดนผีอำ !! :m29:
โล่งอกไปที :try2:
-
แบบนี้เค้าเรียกหักมุม
ถ้าอยู่บนถนน นี่มันก็โค้งหักศอกช้าดๆ
พลิกกันตกเก้าอี้หม๊ด!!!!
:a5:
-
มาไวมากก ดีค่ะ กันอารมณ์ค้างดีสุดๆ
หายนอยด์ด้วย 5555555555555
โอเคๆๆ โคเนโรก็ไม่ได้เลวร้ายมากมั้ง
แต่ไม่รุ้ว่าตอนฟ้าตื่นมา แล้วรู้ว่าได้เลือดจากใคร
จะอาละวาดเงียบมั้ยวะ ฮ่าา
เอาเหอะ ยังไงก็รอดตายแล้วว เรื่องอื่นช่างมันเหอะน่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รักคนเขียนค่ะ
ตอนที่แล้วก็ใจหายไปแล้ว แต่ก็ไม่เป็นแบบที่คิด ฟุ้งซ่านจิงๆเล๊ยยยคนอ่าน ><
รอๆ เมื่อไหร่ฟ้าจะฟื้น TT
-
เฮ้ออออ ค่อยโล่งหน่อย
-
ฝรั่งกลัวผีอำ o22
-
โคเน่ นะ เว้ย เฮ้ย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เรียน หมอ มา รัก ษา เอี้ย ฟ้า ดี กว่าาาาาาาาาาา 55 เว้ย เฮ้ย :really2:
:m1: :m1: :m1: :m1: ชอบโคเน่
-
:laugh: เจ๊ฟุ้งไปไกลล่ะ.
ซินแกไม่กลับบ้านกลับช่องเลยนะ ติดเมียซะ. (ใช่ป่าวว่า o18) :laugh:
จริง. จริงนะไอ้คาโบนารา. มันต้อง want something sure ! เชื่อเจ๊สิ :z1:
P.S. หายหัว เฮ้ย หายไวไวนะที่รักของเจ๊ :haun5:
-
มนุษย์จากนอกโลกอีกคนซินะ :serius2:
-
สมัครสมาชิกเพื่อมาเม้นบอกว่า
เราชอบโคเน่อ่ะค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ใช่นะ คือเราชอบฟิคเรื่องนี้ม้ากมากกกกกกก ตามอ่านอย่างเดียวชักไม่มันส์ ขอกระโดดมาเม้นด้วยคนนะคะ :-[
-
มันมาอีกคนละนิสัยแบบนี้ถึงว่า พี่น้องกัน :laugh:
-
เอิ่มสรุปคือไม่ได้กันใช่มะตกใจหมด
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: โล่งอก นึกว่าจะเกิดศึกสายเลือดซะแล้ว
พลิกซะ แทบหงายตกเก้าอี้
โคเน่ นายกลัวผีอำ !! ไม่น่าเชื่อ o22
มันมีอะไรให้น่ากลัวไปกว่า ตัวนาย และ น้องชายของนาย กันฮ๊าาาาาาาา :m31:
Edit
จี้ นายหน้าแดงทำไม !!!
ชอบจัง มิตรภาพระหว่างแฝด ~ และของเพื่อนๆด้วย
ดีใจแทนซันนี่จัง ที่มีเพื่อน และ พี่ชาย ที่ดีแบบนี้
ปล. นายยังตกลงกันไม่ได้อีกเรอะ ซิน-กาย ว่าใครจะเป็น ภรรเมีย...
-
อ่านะ บอกทั้งชื่อ แล้วยังซันนี่ที่เอาน้ำหอมไปฉีดอีก
อารมณ์หมาฟ้ามันต้องกลบกลิ่นแน่ ๆ 55++
-
เฮ้อออออออออออออออออออ โล่งอกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ลุ้นแทบแย่ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทำเราคิดไปถึงสุไหงโกลกเลยนะเนี้ย ฮ่าๆๆๆ
-
อ้อ มันเปนอย่างนี้นี่เอง อืมๆ
-
หลังจากที่เหมือนจะด่าไว้ซะเยอะเลยเมื่อตอนที่แล้ว
มาตอนนี้เค้าก็อยากจะขอโทษคุณพี่ชายนะคะ ^/\^
พี่ชายดีจริงใช่ไหมเนี่ย? เพื่อซอลลี่ก็ต้องเป็นคนดีสิเนอะ? ><
-
โอ๊ยยยย แอบหวังให้โคเน่เป็นพี่ที่ห่วงและอยากสนิทกับน้อง#พอจะมีหวังมั้ย?
ขอกำลังเสริมด่วน รับมือไม่ไหวแล้วตอนนี้
ซินจ๋าาาาา กลับมาเร้วววววววววววว
:กอด1:
-
โล่งงงงงงงงงงงอก....
แบบว่านะ..นึกว่า....
แต่สิ่งที่นึกไม่ถึงคือ..
นายเป็นคนกลัวผีหรอโคเน่? -_-
(แต่จะว่าไป ผ สระ อี ของไทยนี่ก็น่ากลัวจริงๆล่ะ..)
ปล. สั้นนนนนนนนนน T[]T!!!!
-
กลายเป็นเรื่องโอละพ่อเลย แต่คนอ่านก็ดีใจที่ไม่เป็นแบบที่คิดไว้ ไม่งั้นช้ำใจแน่
-
ดีนะเนี่ย ถึงจะมาสั้นๆแต่ก็ไม่ใช่อย่างที่คิดเอาไว้
อ่านสองบรรทัดแรกๆ เริ่มกลัวล่ะ...ปรากฎว่า..ฮุ้!!! :เฮ้อ:
โล่งอกไปที o13
-
มีสอบพรุ่งนี้เก้าโมง แต่เสือกมานั่งอ่านนิยายที่มาแค่ฉากเดียว นี่ตูทำอะไรอยู่ฟร่ะ?
กราบงามๆที่มาลงให้ตั้ง!! ฉาก!! นึง!! แน่ะ!! ป้าดดดดดดดดด(โดนตบ)
โคเนโร...หากนายต้องการใครสักคนมาหาเรานะ เราชอบนายมว้าก!!
55555555555555
-
กร๊ากก โคเน่กลัวผีเหรอเนี่ย =_=
-
ขอให้...คุณพี่โคเน..จงเป็นแมนเป็นแมนเถิด ....เค้าจะได้เลิกสนใจนู๋ฟ้าให้ครองคู่กะซันนี่ต่อไป เพราะกลัวอนาคตตระกูลจะด้วนไง ไปหวังคุณพี่เถอะ :call:
-
คิดแล้วเชียวว่ามันคงไม่ใช่ในความหมายนั้น
ก็แต่ละคน เกรียนแตก แหกโค้งกันขนาดนี้
นี่คงกะแกล้งน้องชายที่น่ารักล่ะสิ
เรียกร้องความสนใจ กลัวน้องชายไม่รัก ไม่สนใจ เหอะ!!!
ว่าแต่ เมื่อฟ้าประทานรู้ว่าเป็นเลือดของโคนี่จะเป็นไงหว่า
จะหน้ามึน ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวเหมือนเดิม
หรือว่าจะซาบซึ้ง น้ำตาไหล แต่คงไม่ใช่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงล่ะมั้ง
ถ้าจะโกรธ คงโกรธเพราะซันนี่ให้ความสนิทสนมด้วยซะมากกว่า
-
โคเนโร่ ท่าทางมึนๆ เหมือนกันนะ
ชวนมาเป็นเพื่อนเพราะกลัวผี
ตอนแรกหน้าคิดไปไกลแล้วนะเนี่ย
-
ชักอยากรู้แล้วสิว่า โคเนโร แบร์ลุสโคนี.. จาคู่กะใครน้า
-
ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้มั่ง 555 เดาถูกจริงๆด้วย
แต่ว่าเรื่องที่กลัวผีนี่ดูยังไงๆ โคเน่คิดไรกะซันนี่ของฟ้าป่าว o18
:pig4: นะคะ
-
:beat:
อิคุณซิน
เมื่อไหร่จะกลับบ้านห๊ะ
-
ดีนะที่แค่นอนหลับ
โคเน่ นี่ก็หน้ารักเหมือนกันเน๊าะ :-[ :-[
เอี้ยฟ้าฟื้นมาทำหน้ามึนเร็วๆน๊า
-
จงเป็นเคะเป็นเคะเถิดอย่าได้มาเบียดเบียนฟ้าและซันนี่เลย
-
พี่ฟ้าทำไมต้องฝากซันนี่ไปบอกฟ้าด้วยนะ แล้วไม่คิดจะไปดูฟ้าหรือไงกัน
-
ไม่คิดจริงๆนะ ว่าจะกลัวผี
:z3:
-
ห๊ะ!!? ลากไปนอนด้วยเพราะกลัวผี ช่างเป็นเหตุผลมึนๆสมกับเป็นคนมีเชื้อสายเดียวกันกะเอี้ยฟ้าจริงๆ
-
กวนประสาทพอกันทั้งพี่ทั้งน้องเนาะ อยากรู้ว่าเวลาโคเน่กับฟ้าประทานอยู่ด้วยกันจะน่าร้ากขนาดไหน เพราะแลดูกวนทั้งคู่ หึหึ แต่ดูโคเน่เหมือนจะชอบแหย่น้องชายเอามากๆ เอ่อ...ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าซันนี่มีพี่ชายด้วยเนี่ย หายหัวไปเลยอ่ะ ปล่อยซันนี่เผชิญชะตากรรมเพียงลำพัง เจอกันอีกทีสงสัยจะโผเข้าหาซันนี่อย่างโอเว่อร์แอ็คติ้งแน่เลยอ่ะ เรื่องนี้หลายรส หลายชาติแท้ๆ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ มาต่ออีกไวๆนะคะ :L2:
-
โล่งอกมากๆ
-
ที่ว่า "อย่าเพิ่งด่วนตัดสินโคเน่ และโปรดจำไว้เสมอว่า ผู้ชายคนนี้คือ.. เพื่อนของซอลลี่ และพี่ของเอี้ยฟ้า ..นะจ๊ะ"
ในส่วนที่เป็นพี่ของเอี้ยฟ้านั้น พอเข้าใจ ถ้าจำไม่ผิดเคยเรียนภาษาไทยเพื่อคุยกับฟ้าด้วยนี่นะ ^_^ คงไม่แ่ย่งซันนี่กับน้องหรอก (มั้ง)
แต่ในส่วนที่เป็นเพื่อนของซอลลี่นี่ซิ -_-" ไม่รู้ว่าคุณพี่ของฟ้าจะมีอะไรแปลก ๆ บ้าง แต่หวังว่าคงไม่เป็น "รับ" ให้กับ คุณองอาจ นะ
-
สั้นทำร้ายจิตใจมากกกก
มานอนเป็นเพื่อนเพราะกลัวผีเนี่ยนะ !!!
-
เพราะว่าเป็นพี่ของเอี้ยฟ้า
น่ะสิถึงต้องห่วง :a5: o22
-
คุณพี่โคเน่ ทำอิชั้นใจหายใจคว่ำ ดมยาหอมไปสามรอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
โล่งงงงงงงงงงงงงงงง o18
-
:m20: :m20: :m20:
หักมุมมากมาย
-
อ่านตอนนี้แหล้วเหมือนรถคว่ำ 5555++
โค้งซะตีลังกากลับหลังกันเลยทีเดียว -^-
-
:a5: ความรู้สึกนี้เลยหลังจากที่ได้รู้เหตุผลของอีตาโคเน่
:pig4: คุณคนแต่งคร๊าบบ
-
:m20:
ลากไปนอนเพราะกลัวผี
เข้าใจแต่งเรื่อง
-
ทวงบุญคุณเรอะ...แกรเอาแฟนเค้ามากก ถือว่าเจ๊ากันแล้วเฟร้ย...
-
โถ......โคเน่!!
มาม่ะเดียวนี่ไปนอนเป็นเพื่อนนนนน :impress2:
-
ไหนสัญญา ว่าจะมาต่อ :a6: :a6: :a6: :a6:
-
เด็กน้อยฟ้างอนๆ ด้วยแหะ
-
ปกติเฉยๆกับฟ้า แต่วันนี้ฟ้าน่ารักมากกก
มีงงมีงอน โอ้ยยยย น่ารัก
พี่หมอก็โครตฮา
-
ฮา ซันนี่ อ่ะ :really2:
รอ อีก 35%
-
ฟ้าประทานน่ารักเกิ๊น!!!!!! งอน ด่าซันนี่ซะเสียหมาเลยทีเดียว = =
ส่วนหมอ...หมอ!!!! ไม่ต้องมาแบ้วกลบเกลื่อนเลย ให้มานะลงโทษสักทีดีมั้ย? ><
สงสัยอย่างมาก บ๊จจัง คืออะไรอะ แลดูน่ารักนะ ฮ่าๆๆ
-
พอฟ้าป่วยแล้วดูขี้อ้อนเนอะ
:m1:
-
ไอ่หมอนี้ มันบ้าจริงๆ
-
แฟนก็ไม่ค่อยจะสนใจ 5555555555
-
หมอกวนทรีนที่สุดในสามโลกกกกก ฮ่า ฮ่า
น่าให้่เอี้ยฟ้าดูดเลือดไปคืนโคเน่จริง ๆๆๆๆ
-
หมอสุดยอด :3125: :3125: :3125:
-
:กอด1: :กอด1:น้องฟ้าน่ารักนะเนี่ย
เคอิจัง นายนี่มัน :z3:
-
เอี้ยฟ้าตอนนี้ น่าร๊ากกกก มากๆๆๆๆเลยอ่ะ
แล้วไอ้หมอหลุดโลกคนนั้นก็โคตรจะกวนทรีนเลยอ่ะ น่ารักอ่ะ
ซันนี้เอ้ยยย อย่าไปคิดเลยว่าจะเข้าใจคนอย่างฟ้าประทาน ฮ่าๆๆๆ
รออ่านต่อไปน้าา สู้ๆๆ
:กอด1:
-
:m20:
ไม่รู้จะขำโคเน่ รึว่า หมอนรกก่อนดี
แต่ว่าเอี๊ยฟ้าแอบบบ่นงุงงิง ดูแสดงออกเยอะขึ้นนะ :o8:
-
หมอสมควรโดนซันนี่ :z6:
จริง ๆ เลย กวนแท้ ๆ
เอี้ยฟ้าก็ทำตัวน่ารักไป
ไหม
-
หมอ แม่ง! เกรียน อ่ะ :z2:
-
อีตาหมอนี่กวนส้นอ่ะ
มีเลือดกรุ๊ปเดียวกันแท้ๆ เกือบเกิดปัญหาครอบครัวแล้วไหมล่ะ
-
“..แฟนก็ไม่ค่อยจะสนใจ” :laugh: ถ้าตื่นมาแล้วเอี้ยฟ้าของเจ๊ จะ. จะ น่าร๊ากกกขนาดนี้ :-[
ตอนนี้ อยากกดไลด์สักล้านครั้งให้สุดหล่ออ่ะ แบบโตตะระน่ารัก จริง :z2:
หมอเนี่ย ชอบมานมาดี ปิติชูใจ. หรอ??
P.S. ไอ้คุณหมอ -- เอาเลือดแกไปใช่ไอ้คาโบนาร่าเลยนะ มันจะได้ไม่ต้องยุ่งกะซันนี่อีก
-
ฟ้าง้องแง้งเรียกร้องความสนใจอะ 55555
หมอนี่มันน่านัก !!
-
ฟ้ากลับมาแล้วดีจัง พี่แก่ยังคงความมึนตลอดๆๆ ชอบๆ
-
รีบๆมาต่อนะ ^,^
-
ตอนนี้ขำกรามค้าง :laugh: :laugh:
:pig4: นะคะ
-
คนรอบๆตัวฟ้าประทานจะมีแบบปกติมั่งมั้ยเนี่ย กรรมแท้ๆ หมอที่ขนาดเป็นอาชีพเทวดาแท้ๆ ยังติ๊งต๊องไปด้วย น่าปวดกะโหลกแทนซันนี่ทั้งแฟน ทั้งพี่ ทั้งคนรอบข้าง รอดูกันต่อไปว่าโคเน่จะนำอะไรมาสู่น้องฟ้า น้องชายที่น่าร้ากมากมาย อิอิ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า
-
“เพราะกูถือคติ.. ผัวเพื่อนก็เหมือนผัวกู”
อ่านมาทั้งตอนชอบประโยคนี้สุดเลย 555+
-
อูยๆ...คุณหมอเคย์ไม่น่าไว้วางใจอย่างแรง...
ทำไมคุณเมรันดรีถึงยอมปล่อยคุณบอดี้การ์ดซื่อๆไว้ับหมาป่าได้ยังไง!!!
ส่วนซิน สกาย และเมย์บี...พวกเธอยังคงความฮาเหมือนเดิม...
แอบซึ้งเล็กน้อยฉากของฝาแฝด
ปล. ตกลง...ผู้ชายพันธุ์สตรอเบอรี่กับคนจริงของเรา...ใครคือซะมี?? "w"
-
หรือว่า.......... จี้จะชอบซันนี่เนี่ย -[]-
-
จี้เขินซันนี่ทำไมอ่ะ รึว่าจะชอบซันนี่ซะแล้วววว
-
ชอบหมออ่ะ กวนได้น่ารักดีนะ
-
สรุปว่ามติเป็นเอกฉันท์สินะ
-
อยากอ่านคู่หมอกับมานะด้วย
:m1:
-
หมอเหมือนไม่ใช่หมอ สุดยอดเกิน 555
-
555+... เมย์ นี่น่ารักค่อดๆ... คู่ผัวผัว ก็ผลัดกันไปละกันนะเพื่อความเสมอภาค 55555555+
-
หวา!!!!!!!!!
ในที่สุดซันนี่ก็รู้ความจริงแล้ว
-
((: รอๆ
-
ฟ้าแข็งแรงเร็วดีแท้ :L2: :L2: :L2:
ยังไงซันนี่ก็ต้องเลือกฟ้าอยู่แล้วอะไม่งั้นสงสารฟ้าแย่เลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอติดตามตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
มันฮาตรงที่ อิเมย์บี บอกว่า "ผัวเพื่อน ก็เหมือนผัวกูนี่แหละ" :laugh:
-
สู้ๆซันนี่ ถ้าไม่สู้ คนอ่านก็จะบังคับให้สู้
-
ซันนี่กับเอี้ยฟ้าต้อง
ร้องเพลงเราสู้ซะแล้ว
อย่าไปกลัวเรามีกอง
หนุนเยอะ :a5: o22
-
ผัวเพื่อนก็เหมือนผัวกู < ฮาาาาาา 5555
ซินยอมเป็นเมียให้กายไปเถอะ คนอ่านคนนี้จะได้สบายใจ 55
-
เครียดแอบฮา o22
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ากลัวจังเลย..
-
เอี้ยฟ้า 55555555555555
ฮาได้อีก การงอนของคุณเธอซึนได้ใจ
แล้วจี้นี่เป็นอะไรรึเปล่า ชอบซันเหรอ?
คิดนะเว้ยๆๆๆ
-
555555555+ ซินเท่ห์มากกก 555555+
แต่ซอลลี่เท่ห์กว่า 555555+
โคเน่แกโหดสินะ 55555+
ยังไม่มาม่าไม่กลัว 555555+
-
ดูท่าทางแล้วเลือกทางไหนก็เจ็บทั้งนั้น งั้นก็เลือกทางที่เจ็บแต่ได้มีความสุขรวมอยู่ด้วยได้มั้ยอ่ะซันนี่ เค้าก็รักซันนี่นะ แต่เค้าก็สงสารฟ้าด้วย เฮ้อ...คนอ่านเองยังเลือกไม่ถูกเลย งั้นมารอดูเหตุผลของคนแต่งให้ซันนี่เลือกแล้วกันเนาะ อยากเห็นซันนี่กับซินเซียร์บู๊ด้วยกันจัง ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะจ๊ะ
-
สู้สิ สู้ไปพร้อมๆกัน
ซันนี่ทิ้งไม่ลงหรอก ไม่ว่าจะซินหรือฟ้า
เพราะทั้งคู่ก็คือคนที่ซันนี่รักนี่นา
และในเมื่อทุกคนพร้อมที่จะต่อสู้ไปด้วยกัน
ก็ต้องเชื่อใจแล้วสู้ไปด้วยกันนะ
ตอนนี้นึกหน้าฟ้าประทานออกเป็นหมาหงอยอ่ะ =_=
-
คือสถานการ์มันควรจะเครียดนะ เครียดหนักเลยนะเว่ย ที่ต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง
แต่แบบ เมย์บี ทำให้ทุกอย่าง มันฮาอะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฟ้างอนได้น่ารักอ่ะ มีตบหัวซันนี่ด้วยอ่ะ
-
ท่ามกลางเส้นทางที่ต้องเลือกเดิน
เพื่อนๆ นี่แหละ ที่จะคอยอยู่เคียงข้าง ให้กำลังใจ เชื่อใจ
และที่สำคัญ ทำให้ผ่อนคลายด้วย
-
ซินจ๋า..
ยอมเป็นวงกลมเหอะน๊า
ให้สกายเป็นนิ้วชี้เหอะ
ซันนี่ คิดถูกแล้วที่ยืนอยู่ข้างหัวใจตัวเอง
กองเชียร์ตรึมมขนาดนี้
แฝดแอนด์เดอะแกงค์สู้ตาย!!!!
-
ถึงจะไม่ค่อยได้เม้นท์ แต่ก็ตามอ่านตลอด...
เอี้ยฟ้าฮาได้โล่ห์ 55555555
ชักสงสัยว่าน้องซันนี่อยู่ไปนานๆ จะบ้าตามเอรี้ยฟ้ามันป่าว
ตระกูลนี้ ไม่มีปกติสักคน :laugh:
จะรอตอนต่อไป หวัีงว่าจะจบแฮ้ปปี้นะคะ
-
เปลี่ยนชื่อตอน งงเลยทีนี้ 555
แต่ก็นะ ไม่ว่าซันนี่จะเลือกทางไหน เราก็จะยังตามอ่านต่อไป
^^^ ความจริงคือ ไม่ค่อยมีเรื่องไหนถูกใจแล้วในเล้า
-
:เฮ้อ: ซันนี่ของเจ๊แมนที่สุด. :z2:
กายนี้ยอมพลีเพื่อเอี้ยฟ้าสุดที่รัก ซึ้งแบบหน่วง
จะว่าไปเจ๊ก็ยึดคตินี้เหมือนกัน ผัวเพื่อนก็เหมือนผัวเรา :laugh:
P.S. :sad4: ใก้ลถึงวันแดงเดือดแล้วแน่เลยอ่ะ เจ๊กลัว
-
:-[ :-[
-
ชอบตรง...ไปนอนกับโคเนโร ไม่ได้ไปเอากับโคเนโร 555+
ซันนี่อย่าทิ้งเป็ดน้อยเลยนะ :z3:
-
ซันนี่ที่รักเรารอเธออยู่นะจ๊ะ :man1:
-
:impress2: :impress2:
-
ความคิดฟ้าบางทีก็งง และแปลก ๆ นะนั่น ซอลลี่จะเตือนจะพูดทำไมไม่พูดให้หมดนะ ฟ้าน่าจะบอกเรื่องของตัวเองให้ซันนี่รู้เพิ่มมากขึ้่นกว่านี้นะ ซินกายน่ารัก
-
โคเน่ทำเอาลุ้น แหมก้อเอาซันไปนอนด้วย ตกลงคนรอบๆตัวเอี้ยฟ้านี่มันประหลาดทุกคนเลยใช่ป่ะ
ซินกับกายป่านนี้ยังตกลงกันไม่ได้อีก เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่จะมีหลานซะที
-
น่ารัก~
โคเน่ ชื่อสั้นๆน่ารักจัง
เอี้ยฟ้าก็น่ารัก โอยย เรื่องนี้ผู้ชายน่ารักหมดเลย!!! :กอด1:
-
เมย์บีแย่งซีนมากกกกกกกก :laugh:
-
ชอบคำของเมย์บี o13
-
สนุกมาก เนื้อหาแน่น(มาก)
ชอบๆ มาลงอีกๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบอ่ะ
อิอิอิอิอิ
ซินกับซัน เป้นแฝดที่รักกันมากกกกอ่ะ
อยากมีแฝดบ้างอ่ะ
-
Chapter :: 39 :: แฝดนรก!
“ตกลงว่ามึงไม่ใช่ลูกครึ่งญี่ปุ่น?”
“หน้ากูมันบอกแบบนั้นรึไง?” ดู.. ดูไอ้หน้ามึนบนเตียงคนไข้ตอบ เดี๋ยวปั๊ดโบกตกเตียงซะนี่
แต่จะว่าไปแล้ว.. หน้าตามันก็บ่งบอกชาติพันธุ์คอเคซอยด์ชัดเจนนี่หว่า
สรุปคือกูโง่เอง..อีกแล้วเหรอวะ? หึยยยย.. สงสัยช่วงนี้ไม่ค่อยได้กินโอเมก้า 3 แหงเลย
แต่ เฮ้อ.. แล้วนี่ยังมีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกไหมวะเนี่ย? รู้สึกเหมือนตัวเองไม่รู้เอี้ยอะไรกับเขาเลยว่ะ ถูกปล่อยให้โง่อยู่คนเดียวเลยแม่ง! ..แต่ถึงเรื่องนี้จะทำเอาผมหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้คิดจะโทษใครหรอกนะ เพราะส่วนหนึ่งมันก็เป็นเพราะผมไม่รู้จักถามเอง ทางเอี้ยฟ้าก็ไม่ใช่คนช่างจ้ออยู่แล้วด้วย ส่วนคนอื่นๆ...
เออ ช่างแมร่งเหอะ ไหนๆ ตอนนี้ผมก็ได้รับรู้แล้วนี่นะ (แต่จะรู้หมดหรือเปล่า? อันนี้คงต้องคุยกันอีกที) ก็ปล่อยผ่านมันไปแล้วกัน คิดมากเยี่ยวเหลือง..
“งั้นแม่กับน้ามึงก็เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น?” ผมถามอีก ยังติดใจเรื่องนามสกุล ‘ทามิยะ’ ของมันอยู่นิดหน่อย
หลังจากคุยเล่นหัวกับพวกซิน สกาย เมย์บี อยู่ข้างนอกพักใหญ่ พอกลับเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยอีกที คุณพิณกับไอ้หน้าหวานจี้ก็พากันกลับไปแล้ว เห็นเอี้ยฟ้าบอกว่าคุณพิณมีนัดกับคนไข้ ส่วนไอ้จี้ก็ไปขับรถให้คุณพิณอีกที คงจะมาหากันอีกรอบตอนดึกๆ ..ทางไอ้กายกับอีเมย์ขอตัวเอาของกลับไปไว้ที่หอพักก่อน(พวกมันตรงจากขอนแก่นมาที่โรงพยาบาลเลย) บอกเดี๋ยวค่ำๆ จะมาใหม่พร้อมเสบียงเผื่อพวกผมด้วย ..พ่อบ้านเพิ่งจะออกไปเมื่อกี๊เอง แกฝากผมดูเอี้ยฟ้าเดี๋ยวนึง แกจะกลับไปเตรียมมื้อเย็นมาให้มันก่อน(มันไม่ยอมกินข้าวโรงพยาบาล เรื่องมากชิบ) ..หมอเคอิที่เข้ามาดูอาการเอี้ยฟ้าก็เพิ่งออกไปเหมือนกัน ..ส่วนไอ้มานะหายเงียบไปเลยตั้งแต่ถูกหมอแบกออกไปตอนนั้น
ตอนนี้ในห้องเลยเหลือเพียงเอี้ยฟ้า ผม และซิน ..สามคนเท่านั้น ..แต่หน้าห้องมีผู้ชายต่างชาติตัวใหญ่ๆ ใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์อีกสองคนมาคอยเฝ้าอยู่ด้วย คิดว่าคงเป็นบอดีการ์ดที่ถูกส่งมาดูแลความปลอดภัยของไอ้คุณหนูหน้ามึนแทนไอ้บอดีการ์ดหน้าเป็นที่หายหัวไปนั่นล่ะ
“เปล่าหรอก..” เอี้ยฟ้าตอบเนิบๆ กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายสบายอารมณ์มากกว่าเมื่อกี๊เยอะ..
ไม่อยากจะบอกว่าตอนที่ผมเดินกลับเข้ามาในห้องนี้อีกครั้ง ตอนที่ผมมองไปที่มัน มันทำหน้าเหมือนลูกหมาที่กลัวว่าเจ้าของจะเอาไปปล่อยวัดยังไงยังงั้นเลย เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ผมรู้ว่ามันกังวลว่าผมจะเปลี่ยนใจ มันคงกลัวว่าผมจะทำตามที่ซอลลี่แนะ ถึงมันจะไม่พูดออกมา ไม่เอ่ยรั้ง ไม่ขอร้องให้ผมอย่าปล่อยมือมันก็ตาม แต่แววตาของมันสื่อมายังผมชัดเจน..
และมีหรือที่ผมจะไม่ตอบรับคำขอนั้น ...คำขอจากคนที่ผม ‘รัก’
ทันทีที่ผมส่งยิ้มไปให้มันแทนคำตอบ มันก็ระบายลมหายใจอย่างคนโล่งใจ ก่อนจะยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน..
“อันที่จริงแล้ว คุณขลุ่ย คุณพิณ แล้วก็คุณซอ...เคยถูกครอบครัวชาวญี่ปุ่นรับไปอุปการะตอนเด็กๆ น่ะ ก็เลยใช้นามสกุลของครอบครัวนั้น ..ส่วนครอบครัวจริงๆ...กูก็ไม่รู้หรอก ..ไม่เคยมีใครพูดถึง..แล้วกูก็ไม่เคยถามด้วย”
“คุณซอ...” ผมทวนเบาๆ ..ชื่อนี้เพิ่งเคยได้ยินแฮะ
“คุณซอเป็นน้องชายอีกคนของคุณขลุ่ย” เอี้ยฟ้าพูดเสริม “..แต่เสียไปแล้วล่ะ”
“เสียใจด้วย” ผมกับซิน(ที่นั่งฟังอยู่)พูดขึ้นพร้อมกัน
เจ้าของเรื่องชะงักไปนิดนึง เหมือนสิ่งที่พวกเราพูดมันไปสะกิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนจะพยักหน้าและตอบรับเบาๆ “..อืม”
“ชีวิตมึงนี่อย่างกะถูกสาปเลยว่ะ ..ไม่น่าเชื่อว่าจะรอดมาจนป่านนี้ได้” ซินพูด แต่สายตาจดจ้องอยู่กับเกมส์บนหน้าจอโทรศัพท์ ผมพยักหน้าเห็นด้วย(ผมนั่งอยู่ข้างเตียง ส่วนซินนั่งอยู่บนโซฟา)
“กูคงถูกสาปจริงๆ..” เอี้ยฟ้าพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม “..แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอกนะ ซันนี่ ..กูจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรมึง.. ไม่ว่าหน้าไหน..”
ผมยิ้มรับคำพูดนั้นพลางเอื้อมมือไปกุมมือเย็นของอีกฝ่ายที่วางไว้ข้างตัว “กูรู้.. ขอบใจนะ”
ก็ไม่ใช่เพราะมันเหรอ ..หัวผมถึงยังอยู่ดีมาจนถึงตอนนี้น่ะ?
ที่จริงแล้วผมก็กลัวว่าตัวเองอาจจะไปเป็นตัวถ่วงของมันเหมือนกัน
แต่ผมได้เลือกไปแล้ว.. อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราไม่สามารถห้ามลิขิตของพระเจ้าได้ หน้าที่ของเราต่อจากนี้คือต้องดูแลและประคับประคองกันและกันให้เดินต่อไป ..แม้อาจ จะไม่ถึงปลายทาง แต่ก็ขอให้เราได้อยู่ด้วยกันนานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก็พอ..
“มึงไม่ต้องห่วงซันนี่หรอก ลูกเป็ด.. น้องกู กูปกป้องได้” เสียงที่ดังแทรกขึ้นของซิน ช่วยดึงผมออกจากภวังค์ พอหันไปมองก็เห็นปากมันพูด มือมันก็จิ้มเกมส์ไม่ยอมหยุด ท่าทางจะมันส์มาก “มึงเหอะ.. เอาตัวเองให้รอดแล้วกัน อย่าทำให้น้องกูต้องเสียน้ำตาเพราะมึงชิ่งตายห่าไปซะก่อนล่ะ ..ไม่งั้นกูตามไปกระทืบถึงในนรกแน่!”
คนถูกขู่เพียงยิ้มน้อยๆ ขณะที่ผมหัวเราะออกมาเบาๆ กับคำขู่นั่น ..รู้สึกอุ่นใจขึ้นมากจริงๆ เวลาที่มีซินคอยอยู่ข้างๆ แบบนี้
“เออ.. แล้วทำไมมึงกับโคเนโรถึงต้องแสดงท่าทางเป็นคนไม่รู้จักกันแบบนั้นด้วย” ผมเพิ่งนึกอีกเรื่องที่ยังสงสัยได้ “..ทำเนียนแล้วปล่อยให้กูบ้าบอแนะนำอยู่ได้ แมร่ง..”
“อย่างที่กูเคยบอก.. บางทีมึงก็เซ่อจนน่าใจหายนะ ซันนี่” เอี้ยฟ้าหัวเราะลงคอ เลยโดนผมตีหน้าผากไปที
“ช่ายยยย บางทีซันนี่ก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ” ซินเออออโดยไม่ได้ละสายตาไปจากเกมส์ ผมหยิบชมพู่จากจานผลไม้ที่วางอยู่แถวนั้นมาขว้างหัวมัน แต่มันดันหลบได้ แถมยังเก็บเอาชมพู่ลูกนั้นไปกัดกินหน้าตาเฉย
“เห็นๆ กันอยู่ว่าหน้ากูกับหน้าโคเน่แทบจะเป็นพิมพ์เดียวกันขนาดนั้น” เสียงเฉื่อยๆ ดังขึ้นอีกครั้ง “..กูล่ะแปลกใจจริงๆ ที่เห็นมึงไม่เอะใจอะไรเลย”
“เออ! เรื่องนี้กูพลาด กูเซ่อ กูยอมรับ! แต่กูถามให้มึงตอบ ไม่ได้ถามให้มึงมาทับถมกูแบบนี้ สัด!” ผมหันกลับมาแยกเขี้ยวใส่คนบนเตียง มีเสียงซินหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจอยู่ด้านหลัง
“มึงถามว่าไงนะ?” มันตีหน้ามึนถาม แต่ผมตีหน้ายักษ์ใส่ แล้วจู่ๆ ก็เหมือนว่ามันจะนึกขึ้นได้เอง “..อ้อ เรื่องกูกับโคเน่...เรื่องนั้น..มัน...ซันนี่..ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ..”
“หือ? อะไร?” ผมขยับหนีอีกฝ่ายที่ชะโงกหน้าเข้ามาทำจมูกฟุดฟิดๆ ใกล้ๆ
“กลิ่นมึง...” คนพูดย่นคิ้ว สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเหมือนตอนแรกสุดที่ผมเข้ามาในห้องนี้ “..เหมือนโคเน่เลย”
“มึงเป็นหมารึไงเนี่ย?” ผมว่าพลางสำรวจกลิ่นตัวเองบ้าง “..จมูกดีชิบ”
“ทำไมตัวมึงถึงติดกลิ่นโคเน่มาล่ะ?” ..เอาแล้วไง เจ้าหนูจำไมเริ่มแผลงฤทธิ์อีกแล้ว
“อ๋อ กูฉีดน้ำหอมของหมอนั่นมาน่ะ แหะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆ รู้สึกกระดากเล็กน้อยที่ถูกจับได้ว่าเอาของคนอื่นมาใช้
“ทำไมต้องไปเอาของหมอนั่นมาฉีดด้วยล่ะ?”น้ำเสียงที่ปกติเฉื่อยชา ตอนนี้เริ่มแสดงความหงุดหงิดออกมาชัดเจน
“ก็เห็นว่าหอมดี..”
“ไม่เห็นจะหอมตรงไหน กลิ่นน่าคลื่นไส้จะตายห่า มึงรีบไปเปลี่ยนเสื้อเลยไป ..เออ ไปอาบน้ำเลยดีกว่า ล้างกลิ่นออกให้หมดเลยนะ กูไม่ชอบ ..เสื้อผ้ากูอยู่ในลิ้นชักนั่น เอาไปเปลี่ยนได้เลย อ้อ.. น้ำหอมกูก็มี เอาไปฉีดด้วย ..เดี๋ยวนี้เลย” เอี้ยฟ้าสั่งเป็นพรืดพร้อมกับโบกมือขับไล่ไสส่งให้ผมไปอาบน้ำเฉยเลยเว้ย
อะไรจะขนาดนั้นวะ? ..ผมได้แต่เกาหัวแกรกๆ หันไปมองซินก็เห็นมันยิ้มขำๆ ไม่ร่วมแสดงความคิดเห็นใด หันกลับมามองคนบนเตียงอีกทีก็เห็นหน้าบูดเป็นตูดหมาเชียว
“เออๆๆ เสื้ออยู่ในลิ้นชักนี่ใช่มั้ย? น้ำหอมด้วยใช่มั้ย?” ผมตัดใจเดินไปเปิดลิ้นชักเตรียมไปอาบน้ำตามคำบัญชาของไอ้คุณหนูหน้ามึน ..เห็นว่าเจ็บอยู่หรอก เลยไม่อยากทะเลาะด้วย ตามใจสักหน่อยคงไม่เสียหลาย เดี๋ยวจะหาว่า ‘แฟนไม่ค่อยจะสนใจ’ อีก เหอะๆ
“เอาหอมๆ เลยนะ” เอี้ยฟ้าบอกพลางยิ้มพออกพอใจ
อะไรของมันวะ? เดี๋ยวก็หน้าหุบ เดี๋ยวก็หน้าบาน ..ตกลงที่เสียเลือดนี่มึงเพราะโดนยิงหรือมึงเป็นเมนส์กันแน่ เอี้ยฟ้า? แปรปรวนได้อีก!
“คร้าบบบบ~” ผมรับคำออกแนวประชดเล็กๆ
กว่าผมจะอาบน้ำเสร็จ เมรันดรีก็กลับมาแล้ว(ไม่รู้ว่าพ่อบ้านเร็ว หรือผมช้ากันแน่?) พร้อมด้วยโจ๊กหอมๆ อีกหนึ่งหม้อเล็กๆ พ่อบ้านบอกให้ผมกับซินมากินพร้อมกันกับเอี้ยฟ้าเลย แต่ซินไม่ได้อยู่ในห้อง เอี้ยฟ้าบอกว่าซินออกไปเดินเล่นข้างนอก ผมก็เลยต้องออกไปตามซินอีก กว่าจะหากันเจอก็เสียเวลาไปหลายนาทีอยู่..
ระหว่างทางเดินกลับ พวกผมสวนกับขบวนพาเหรดชาย(ต่างชาติ)ชุดดำด้วย.. ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรนักหนาหรอก ก็เห็นว่าโรงพยาบาลนี้มันเป็นระดับอินเตอร์ ส่วนคนมาใช้บริการก็ไฮโซกันพอสมควร เลยไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ถ้าจะเห็นคนจำพวกนี้มาเดินขวักไขว่คอยคุ้มกันใครอยู่แถวนี้
?.. แต่อยู่ดีๆ ไอ้คนหัวขบวนที่เหมือนจะเดินผ่านเลยพวกเราไปก็วกกลับมา และเรียกผมเอาไว้
“ขอโทษครับ คุณ..” ผู้ชายคนนั้นพูดภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งเหมือนโคเนโรเลย ..อย่าบอกนะว่าคนพวกนี้ก็เป็นคนของบ้านเอี้ยฟ้า?
ผมแอบสำรวจอีกฝ่ายอย่างพิจารณา ..หมอนี่น่าจะอายุสักยี่สิบปลายๆ ไม่ก็สามสิบต้นๆ ได้ ท่าทางคงไม่ใช่แค่บอดีการ์ดเหมือนพวกที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งอยู่ข้างหลังนั่นด้วย(ถึงจะแต่งตัวคล้ายๆ กันหมดก็เหอะ) ถ้าไม่ใช่ระดับหัวหน้าหน่วย ก็คงจะเป็นระดับบอสล่ะ ผมว่านะ..
“มีอะไรให้พวกเราช่วยรึเปล่าครับ?” ผมถามกลับไปอย่างรักษามารยาท
“คุณคือ ‘ซันนี่’ ใช่รึเปล่าครับ?” ผู้ชายคนนั้นถามพลางยิ้มยินดีเสียเต็มหน้า ..มันมีอะไรให้น่าดีใจอะไรเหรอวะ?
“ผมชื่อ ซันชายน์” ผมแก้ใหม่ให้ถูกต้อง
“โอ้.. ขอโทษที่เสียมารยาทครับ คุณซันชายน์” เขาว่าพร้อมกับส่งมือมาเช็คแฮนด์กับผม “ผม.. มาริโอ คาวัวร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ครับ..” ผมเขย่ามือกับหมอนั่นพลางนึกทบทวนความจำไปด้วย
คาวัวร์...นี่มันญาติเอี้ยฟ้านี่หว่า? อ๋อออออ.. ไอ้พวกที่ว่าสนับสนุนเอี้ยฟ้า แต่ส่งคุณขลุ่ยไปสวรรค์อ่ะนะ?! ไอ้พวกนี้นี่เอง จำได้แล้ว!
“แล้ว.. ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับผมรึเปล่า?” ผมเริ่มมองอีกฝ่ายอย่างมีอคติขึ้นมาทันที
“อืม.. ก็ไม่เชิงว่าเป็นธุระอะไรหรอกครับ” ไอ้คนตระกูลคาวัวร์นั่นพูดยิ้มๆ “ผมเพียงแต่อยากจะคุยกับคุณสักหน่อยน่ะ”
“คุยกับผม?” ผมเลิกคิ้ว “เรื่อง?”
“คุณหนูฟ้าประทาน..”
เอี้ยฟ้า..?
“ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป..” หมอนั่นพูดแล้วขยับถอยหลังไปก้าวนึง ก่อนเบี่ยงตัวและผายมือออกไปด้านหน้า “..เชิญไปด้วยกันหน่อยได้มั้ยครับ?”
“ซันนี่..” ซินที่ยืนเงียบมานานกระตุกแขนผมและกระซิบเรียกชื่อเบาๆ ผมหันไปสบตากับมันนิดนึง ก่อนหันกลับมาหาคู่กรณีอีกครั้ง
“ไปไหน?” ผมถามด้วยความรู้สึกที่เริ่มหวาดระแวงขึ้นมาเล็กน้อย
แต่ถ้าให้ไปสวรรค์ล่ะก็ กูไม่ไปนะเว้ย! กูยังไม่พร้อม ภาระกูเยอะ ห่วงกูก็แยะ ไหนจะพี่ ไหนจะ..เอ่อ..แฟนอีก
“ตอนนั่งรถมาที่นี่ผมเห็นร้านเค้กน่ารักๆ อยู่ร้านนึงน่ะ เลยกะว่าจะชวนคุณคุยไปทานไปที่นั่นดีกว่า พอดีผมเป็นคนที่ชอบทานเค้กมากๆ เลยน่ะ” หมอนั่นทำแววตาชวนฝันเมื่อพูดถึงเค้ก ..ไม่ได้เข้ากับหน้าเข้มๆ และชุดดำๆ นั่นสักนิด
ให้ดิ้นตาย! ตกลงคนรอบตัวมึงนี่หาแบบปกติมนุษย์ไม่ได้เลยจริงๆ สินะ เอี้ยฟ้าประทาน?
“นะครับ.. ไปทานเป็นเพื่อนผมหน่อย” หมอนั่นเริ่มคะยั้นคะยอ แล้วชี้นิ้วโป้งไปทางด้านหลังตัวเอง “จะให้ไปนั่งกับเจ้าพวกนี้มันก็ดูพิลึกอยู่ ลูกค้าคนอื่นคงพากันกลัวหมดแน่”
มันก็ดูพิลึกตั้งแต่หน้าอย่างมึงชอบกินเค้กแล้วล่ะเว้ย! ไอ้คุณมะลิโอ้วว~!
“ผมก็ชอบเค้ก โดยเฉพาะเค้กช็อคโกแล็ตผมจะปลื้มเป็นพิเศษเลยล่ะ” ซินแทรกทะลุกลางปล้องด้วยแววตาเพ้อฝันไม่แพ้เจ้าแบล็คอิตาเลี่ยนนั่น “..ให้ผมไปกับคุณด้วยสิ กำลังหิวอยู่พอดีเลย ..ผมชื่อ ซินเซียร์ เป็นพี่ชายฝาแฝดสุดที่รักของซันนี่”
“จริงเหรอครับ? ผมก็ชอบเค้กช็อคโกแล็ตเหมือนกัน แหม.. โชคดีจังเลย.. ผม มาริโอ ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” แบล็คอิตาเลี่ยนเขย่ามือกับซินด้วยท่าทางยินดี “งั้นพวกเราไปกันเลยมั้ยครับ คุณพี่ชาย?”
“ไปสิ ไปกัน ไปกินเค้กช็อคโกแล็ต~” ซินก็ตอบตกลงแบบไม่คิดเลย แทบจะเดินกอดคอ(คุยกันเรื่องเค้กช็อคโกแล็ต)กับเจ้าคนแปลกหน้านั่นอยู่แล้ว
..พวกมึงจะตีสนิทกันเร็วไปไหม?!
ซินนะซิน แค่เอาขนมมาล่อก็ตามเขาไปละ ..ใจง่ายจริงพี่กู
“ไปเร็วซันนี่ พี่หิวแล้ว”
“มาครับ คุณซันนี่”
กูเพิ่งบอกว่าชื่อ ‘ซันชายน์’ ไปหยกๆ.. ไอ้พวกอิตาเลี่ยนนี่หน้ามึนเหมือนกันทุกคนเลยหรือไงวะ? แสรดดดด!
‘ท่าทางจะสลัดยาก.. ลองตามน้ำไปก่อนดีกว่า ..ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันต้องการอะไร’
ถึงซินจะพูดแบบนั้นก็เหอะ แต่ว่า..
“คนสวยคร้าบบบ~.. ขอช็อคโกแล็ตลาน่าอีกชิ้นนึงครับผม” ซินร้องบอกพนักงานเสิร์ฟสาวพลางยิ้มแป้นโชว์ฟันที่ยังมีร่องรอยของเค้กช็อกโกแล็ตชิ้นก่อนหลงเหลืออยู่
“ได้ค่า” เธอขานรับพร้อมส่งยิ้มหวาน(การค้า)ตอบกลับมา ก่อนจะรีบไปเปิดตู้กระจกเพื่อหยิบช็อคโกแล็ตลาน่าตามที่ลูกค้าหัวหลอดต้องการ
แต่ประเด็นก็คือ... นี่มันรอบที่สามแล้วนะ ซิน!
ออเดอร์รอบที่สามกับเค้กชิ้นที่สี่!! ..นี่มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะ? จะแดกอะไรนักหนาหา?! เกินไปละ เกิ๊นนนนน! แล้วคงไม่ใช่ว่าเขมือบของฟรีเพลินจนลืมจุดประสงค์ที่ทำให้เรายอมตามไอ้แบล็คอิตาเลี่ยนมาจนถึงนี่หรอกนะ ไอ้พี่บ้า!
ก็...ใช่! เรายอมตามไอ้คนแปลกหน้าในชุดสีดำนี่มา ..ถึงมันจะฟังงี่เง่า แต่ก็ดูเหมือนเราจะไม่มีทางเลือกมากเท่าไหร่ ท่าทางเชิญชวนของผู้ชายที่ชื่อ มาริโอ คาวัวร์ คนนี้ แม้จะดูเป็นมิตร แต่ก็ไม่ได้มีที่ว่างเผื่อไว้สำหรับการปฏิเสธ และถึงแม้วันนี้ผมจะชิ่งหนีไปได้ แต่รับรองได้เลยว่าวันข้างหน้ามันจะต้องโผล่มาอีกแน่..
ถ้าคนพวกนี้มีส่วนเกี่ยวพันกับการตายของคุณขลุ่ยจริง การเข้าหาผมครั้งนี้..ก็ต้องมีจุดมุ่งหมายบางอย่างแน่นอน..
และนั่นแหล่ะคือเหตุผลจริงๆ ที่ทำให้พวกผมยอมตามมันมา ..ก็อย่างที่ ซินบอก อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ว่าพวกมันต้องการอะไร? และควรจะเตรียมรับมือยังไง? ..รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง แม้จะไม่ชนะทั้งร้อยครั้ง แต่ก็คงจะไม่แพ้หมดทั้งร้อยครั้งหรอกน่า.. จริงไหม?
ส่วนเอี้ยฟ้าน่ะเหรอ? ..สามรอบแล้ว สามรอบแล้วที่มันใช้ให้พ่อบ้านโทรมาตามผมกลับ มันไม่ยอมโทรมาเองด้วยนะ พ่อบ้านบอกผมว่ามันงอนผม(อีกแล้ว) แถมครั้งล่าสุดมันยังฝากพ่อบ้านมาขู่ผมด้วยว่าถ้าผมยังไม่กลับไป มันก็จะไม่ยอมกินข้าว มันจะรอจนกว่าผมจะกลับไปป้อนข้าวมัน! ..เอาเถิด
ผมเลยให้พ่อบ้านเอาโทรศัพท์ไปแนบหูมัน แล้วว่า.. ‘เยอะละมึง เยอะเกินไปละ.. รีบๆ แดกเข้าไปเลยข้าวน่ะ แล้วก็อย่าลืมแดกยาตามไปด้วย ถ้าเกิดกูกลับไปแล้วมึงยังจัดการตัวเองไม่เรียบร้อยนะ โดนเตะแน่ เข้าใจ๋~?’
ผมบอกมันแค่ว่าออกมาทำธุระกับซิน นอกจากนั้นแล้วก็ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรอีก..
“แหม.. คุณพี่ชายนี่ทานเก่งจริงๆ เลยนะ ผมขอยอมแพ้เลย” มาริโอพูดขึ้นด้วยท่าทางชื่นชม หลังจากเจ้าตัวเพิ่งจะกินเค้กชิ้นที่สามหมดไปและหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปากเรียบร้อยเป็นเชิงบอกว่าอิ่มแล้ว
“มันแน่นอนอยู่แล้ว” ซินหันกลับมายกนิ้วโป้งพร้อมทั้งฉีกยิ้มกว้าง
ส่วนผมยังจมปรักอยู่กับชิฟฟ่อนนมสดชิ้นแรกและชิ้นเดียว แถมยังพร่องไปไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ ..ก็อย่างที่เคยบอก...ผมไม่ค่อยชอบอะไรหวานๆ
“คุณซันนี่..”
“ซันชายน์” ผมรีบแทรกขึ้นก่อนที่เจ้ามะลิสีดำนั่นจะได้พูดอะไรต่อ พลางกรอกตาเซ็งๆ ..ทำไมพวกมึงถึงอยากจะเปลี่ยนชื่อเล่นกูกันจังเลยวะ? เซ็งห่าน!
“โอ้ โทษทีครับ ผมลืมอีกแล้ว” หมอนั่นผงกหัวเป็นเชิงขอโทษขอโพย ก่อนพูดต่อ “..แล้วทำไมคุณซันชายน์ถึงไม่ค่อยทานเลยล่ะ? ไม่อร่อยเหรอ? ลองเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นดูดีมั้ย?”
“ไม่ล่ะ ผมไม่ค่อยถูกกับของหวานๆ เท่าไหร่”
“ซันนี่กลัวอ้วนน่ะ” ซินพูดแทรกทั้งที่ปากยังเต็มไปด้วยเค้กสีเข้ม
“อย่าใส่ไคล้ ไอ้อ้วน!” ผมหันไปเอ็ดซินเบาๆ พร้อมถลึงตาใส่ แต่เจ้านั่นหาสลดไม่ แถมยังยิ้มยิงฟันดำๆ โชว์อีกต่างหาก
หึยยย.. นี่มึงอายุยี่สิบหรือสองขวบกันแน่ ซินเซียร์?
“เห.. ไม่หรอกน่า ผมว่าคุณออกจะผอมเกินไปด้วยซ้ำนะ” เจ้ามะลิพูดด้วยสีหน้าแปลกใจ “..น่าจะทานเยอะๆ หน่อย”
“ผมเปล่า...เอ้อ..ช่างเหอะ” ทีแรกก็ว่าจะอธิบายล่ะนะ แต่ช่างมันเหอะ ปวดปากเปล่าๆ มาเข้าประเด็นกันเลยดีกว่า “ว่าแต่คุณมีธุระจะคุยกับผมไม่ใช่เหรอ? เกี่ยวกับฟ้าประทานใช่มั้ย? เรื่องอะไรล่ะ?”
“อ้อ.. ใช่ เรามาเพื่อพูดเรื่องนั้นกันนี่นะ” ไอ้เจ้ามะลิสีดำทำหน้าเหมือนเพิ่งจะนึกได้ ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นงานเป็นการ แล้วเข้าเรื่อง “..งั้นผมขอพูดตรงๆ เลยแล้วกันนะ”
“....?....” ผมนั่งรอฟังอยู่ว่าทางนั้นจะว่าไง? ขณะที่ซินยังตั้งหน้าตั้งตายัดช็อคโกแล็ตลาน่าสลับกับดูดชาเขียวอย่างเมามันส์
“ผมอยากให้คุณหยุดความสัมพันธ์ที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้กับคุณหนูฟ้าประทาน..”
เข้าได้ตรงประเด็นดีนี่.. ผมคิดในใจ
“ไม่ว่าระหว่างพวกคุณมันจะเป็นอะไรก็แล้วแต่.. ผมอยากให้คุณหยุดทุกอย่างเอาไว้เพียงเท่านี้ ..แล้วเดินออกไปจากชีวิตของคุณหนูซะดีกว่า”
“เหตุผลล่ะ?” ผมถามเสียงเรียบ
“บางทีคุณอาจจะรู้แล้วว่าคุณหนูเป็นทายาทลำดับที่สองของตระกูล แบร์ลุสโคนี ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้มีสิทธิ์ได้รับตำแหน่งผู้นำสูงสุดขององค์กร..คนต่อไป”
“ก็เหมือนจะเป็นแบบนั้น” ผมพยักหน้า “แล้ว..”
“แล้ว..” ทางนั้นทวนคำ “..ทางเราก็อยากจะให้เขากลับไปที่เนเปิลส์เพื่อเรียนรู้งานและหน้าที่รับผิดชอบที่ตัวเองอาจจะได้รับ ..ไม่สิ ทั้งหมดก็เพื่อให้เขาได้รับตำแหน่งนั้น ..ซึ่งที่ผ่านมาคุณหนูก็ได้บ่ายเบี่ยงมาโดยตลอด เขาอ้างนู่นอ้างนี่จนในที่สุดก็หมดข้ออ้าง และตกลงกันแล้วว่าจะกลับไปเนเปิลส์พร้อมกับพวกเราตั้งแต่เมื่อสองเดือนที่แล้ว”
สองเดือนที่แล้ว..? ตอนที่เพิ่งเจอกับผมหรือเปล่านะ?
“แต่อยู่ดีๆ เขาก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน ..โดยไม่ชี้แจงเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น ..แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถของผมที่จะหาสาเหตุนั้นจนพบด้วยตัวของตัวเอง ..และมันก็คือคุณ.. ซันชายน์ คุณคือเหตุผลทั้งหมดที่ทำให้คุณหนูฟ้าประทานเปลี่ยนใจไม่ยอมกลับไปกับพวกเรา ..ซึ่งนั่นไม่เป็นผลดีกับใครเลย ทั้งต่อตัวเขา และต่อตัวคุณ”
“..........”
“อย่างที่คุณก็คงจะได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว..เมื่อคืนที่ผ่านมา มีคนบางกลุ่มจ้องจะทำลายเขาอยู่ตลอดเวลา และการคุ้มกันของเราก็ไม่สามารถทำได้อย่างเต็มที่ ตราบใดที่เขายังอยู่นอกเขตคุ้มครองของแบร์ลุสโคนี ..และถ้าคุณยังอยู่ใกล้ๆ เขาแบบนี้.. ไม่แน่ว่าคนต่อไปที่ต้องไปนอนโรงพยาบาลอาจจะเป็นคุณก็ได้ ..หรือถ้าโชคดีหน่อย ก็อาจจะได้ไปนอนสบายในหลุมเลย..”
“...........” ผมยังนั่งฟังหมอนั่นพล่ามต่อไปด้วยอาการสงบ
“มันคงจะดีกว่า.. ถ้าคุณจะถอนตัวเสียตั้งแต่ตอนนี้ แล้วเดินเข้าไปบอกคุณหนูว่าคุณจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก ..ต่างคนต่างไป”
“คนสวยคร้าบ~ เอาช็อคโกแล็ตลาน่าใส่กล่องให้ผมสองชิ้นนะ จะเอากลับบ้านด้วย” เสียงสั่งเค้กกับพนังงานสาวอีกรอบของซินทำเอาผมต้องหันไปขมวดคิ้วมองหน้ามัน ..นี่มึงยังไม่อิ่มอีกเรอะ?!
“ฮึ” เหมือนจะอ่านความนัยจากสายตาผมออก ซินรีบส่ายหัวปฏิเสธทันที “จะเอาไปฝากไอ้ลูกเป็ดน่ะ เห็นมันชอบกินขนมเหมือนกัน”
อ้อ.. ผมพยักหน้ารับรู้ “งั้นเอาไปสี่ชิ้นเลย ..แค่สองชิ้นไม่พอกระเพาะหลุมดำของมันหรอก”
“คนสวยคร้าบ~ เพิ่มเป็นห้าชิ้นเลยนะ” ซินหันไปสั่งพนักงานทันที แล้วกลับมายิ้มแห้งๆ ให้ผมที่มองมันอย่างมีคำถาม “แหะๆ กูขออีกชิ้นแล้วกันนะ~”
มึงจะแดกเอาเหรียญทองโอลิมปิกหรือไง ซินเซียร์? ..ผมหรี่ตามองพี่ชายฝาแฝดของตัวเองอย่างระอาใจ ก่อนจะหันกลับมามองคู่สนทนาในสูทสีดำที่กำลังรอคำตอบอยู่
“ทำไมต้องเป็นผม? ทำไมคุณไม่ไปบอกกับเขา?” ผมไม่ได้ตอบทันที แต่ตั้งคำถามกลับไป “..แล้วให้เขาเป็นคนมาตัดความสัมพันธ์กับผมเอง”
“เพราะคุณหนูปฏิเสธที่จะทำแบบนั้น” หมอนั่นตอบ ..ซึ่งผมก็คิดเอาไว้อยู่แล้ว
“แล้วถ้าผมก็ปฏิเสธอีกคนล่ะ? คุณจะว่าไง?” ผมถามพลางกระตุกยิ้มมุมปาก “จะพิพากษาให้ผมเป็น ‘เสี้ยนหนาม’ ที่ต้องถูก ‘กำจัด’ รึเปล่า?”
“..คุณพูดถึงอะไร? ผมไม่เข้าใจ” หมอนั่นตีหน้าซื่อ “ผมเพียงแต่ชี้หนทางที่คิดว่าดีที่สุดให้กับคุณและคุณหนูก็เท่านั้น ...ความสัมพันธ์ที่อยู่ท่ามกลางดงกระสุนน่ะ มันจะไปกันได้ซักกี่น้ำเชียว? สุดท้ายแล้วมนุษย์ก็รักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น..”
ก็อยากจะตอบอยู่อ่ะนะ ว่าได้ไปหลายน้ำแล้วเหอะ ..แต่อย่าดีกว่า
“อะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด..‘เรา’..ผมกับฟ้าประทาน..จะเป็นคนตัดสินเอง” ผมลุกขึ้นจังหวะที่พนักงานเอากล่องเค้กมาให้ซินพอดี “ขอบคุณสำหรับความหวังดี ..และเค้กเลี่ยนๆ นี่ด้วย ..ขอตัว”
“ขอบคุณที่เลี้ยงนะ บ๋ายบี~” ซินโบกมือบ๊ายบาย แล้วลุกขึ้นบ้าง
“ผมถือว่าคุณได้เลือกแล้วนะ ..อย่าเสียใจทีหลังล่ะ ซันนี่” เสียงเจ้าแบล็คอิตาเลี่ยนนั่นดังไล่ตามหลังมา
ผมกับซินชะงักเท้าแทบจะพร้อมกัน แล้วหันกลับไปแจกนิ้วกลางแบบแพ็คคู่ใส่หน้าไอ้บ้านั่น(สามัคคีพี่น้อง ฮา..)
“ซันชายน์!!” เราตะโกนเป็นเสียงเดียวกัน
ก่อนกลับหลังหัน แล้วเดินออกจากร้านนั่นมาเลย..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
!!.. กะจะโบกแท็กซี่กลับไปหาเอี้ยฟ้าสักหน่อย แต่ยังเดินไปไม่ทันถึงถนนดี ก็มีกลุ่มชายชุดดำกรูกันเข้ามาขวางหน้าเราไว้ก่อน
“นายบอกให้ผมไปส่งพวกคุณ” หนึ่งในนั้นก้าวออกมาแล้วพูดภาษาอังกฤษที่ทั้งแปร่งทั้งห้วน
ที่สำคัญ...นี่มันคนหรือยักษ์วะเฮ้ย?! ตัวใหญ่ได้อีก! ขนาดว่าผมสูงเมตรแปดสิบกว่าก็ยังต้องแหงนหน้ามองมันเหอะ!
หลังจากยืนอึ้งทึ่งในความใหญ่โตของคนตรงหน้าอยู่หนึ่งอึดใจถ้วน ผมกับซินก็หันมองหน้ากันเองโดยมิได้นัดหมาย ก่อนจะหันหลังกลับไปมองไอ้คนที่ยังนั่งแช่อยู่ในร้านที่พวกเราเพิ่งจากมา.. สิ่งที่เห็นผ่านกระจกใสคือใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาแตกต่างจากคราแรกที่ได้พบเจอกันมากนัก..
ถอดหน้ากากออกมาแล้วสินะ
เรากลับมามองหน้ากันเองอีกครั้ง.. ก่อนเป็นซินที่เอ่ยขึ้นเป็นคนแรก “ลักษณะงานจะงอกว่ะ ไอ้น้อง..”
“..เป็นไร่เลยล่ะ พี่ชาย” ผมกระซิบตอบกลับไปในทำนองเห็นพร้องต้องกัน
“เชิญขึ้นรถ..” เจ้ายักษ์อิตาเลี่ยนผายมือไปทางรถเบนซ์สีดำวาวที่เพิ่งเลื่อนมาจอดเทียบฟุตบาทซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว หนึ่งในชนชุดดำรีบเข้าไปดึงประตูตอนหลังให้เปิดออก ค้อมหัวลงเล็กน้อยเป็นเชิงบอกให้เราเข้าไปนั่ง
แต่ขอโทษเหอะ ไม่ทราบว่าหลังจากขึ้นไปบนนั้นแล้วฝาแฝดจะได้ไปโผล่ยังที่หมาย หรือได้ไปโผล่ที่โลกหน้ากันแน่วะครับ?
“บอกที ซันนี่.. นั่นประตูรถหรือประตูนรกกันแน่อ่ะ? พี่มองไม่ค่อยชัด” ซินขมุบขมิบปากพูดให้ได้ยินกันแค่สองคน ขณะที่สายตาจับจ้องอยู่ที่ประตูรถเบนซ์อย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“ประเสริฐอย่างมึงมันจะมีซักกี่ประตูกันที่กล้าเปิดรับ” ผมตอบกลับไปในระดับเสียงเดียวกัน
“ก็ว่างั้น..” ซินพึมพำเห็นด้วย
“ต้องงั้นแหล่ะ” ผมพยักหน้าเบาๆ
“เชิญ..” เจ้ายักษ์พูดซ้ำเมื่อไม่เห็นทีท่าว่าฝาแฝดจะยอมขยับเขยื้อนจากจุดที่ยืนอยู่
“เอ้อ.. โทษทีนะพี่ชาย พอดีผมกับน้องกะว่าจะเดินชมวิวชิลล์กันไปเรื่อยๆ น่ะ ..พวกเราไม่ได้รีบ เลยคิดว่าคงไม่รบกวนเวลาอันมีค่าของพวกพี่ดีกว่า ฝากขอบคุณเจ้านายที่แสนดีของพี่ด้วยนะ พวกเราขอตัวล่ะ ..Ciao~” ซินพูดยิ้มแย้ม แล้วคว้าคอผมไปกอดไว้เตรียมพาเดินหนีไปจากจุดไม่ปลอดภัยนี้แบบเนียนๆ
!!.. แต่ยังไปไม่ครบก้าวดี ข้อมือข้างหนึ่งของผมก็ถูกมือใหญ่เท่าใบลาน ของไอ้คนยักษ์ยึดเอาไว้ซะก่อน
“ปล่อย..” ผมหันกลับไปบอกเสียงเรียบพลางดึงมือของตัวเองกลับ
“นายบอกให้ผมไปส่งพวกคุณ” ไอ้ยักษ์ทวนคำสั่งเดิมที่ได้รับมาราวกับเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์
“ก็บอกว่าจะเดินไปเองไงวะ!” ผมหลุดเสียงตวาดอย่างคนเริ่มมีน้ำโห
“เชิญขึ้นรถ..” แต่ไอ้ยักษ์บ้าใบ้พูดได้แต่คำเดิมๆ นั่นก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ยิ่งผมออกแรงยื้อมากขึ้นก็ยิ่งโดนมันบีบแรงขึ้นจนเริ่มชาไปทั้งมือทั้งแขน
“ไม่ไปโว้ย!!” ผมยื้อสุดแรงเกิดเมื่อมันเริ่มลากผมไปทางที่มันต้องการ
“เชิญ..”
“ปล่อยน้องกูนะ ไอ้ยักษ์!” ซินแผดเสียงพร้อมฟาดลูกเตะสูงใส่ แต่ก็สูงได้แค่ต้นแขนของไอ้ยักษ์ปักหลั่นนั่นเท่านั้น(เป็นคนปกติคงโดนก้านคอไปแล้วเหอะ) มันเพียงเสียหลักเซถลาไปเล็กน้อย(ถือว่าฐานมั่นคงกว่าคนทั่วไปมาก) แต่ผมไม่ปล่อยโอกาสนั้นให้หลุดลอย รีบปล่อยอัปเปอร์คัทเข้าปลายคางมันเต็มเหนี่ยว(เจ็บมือฉิบหายเหอะ! นี่คนหรือก้อนหิน?) ไอ้ยักษ์ถึงกับหน้าหงาย มันเซถอยหลังและเผลอปล่อยมือจากแขนผม
“ทวินคิก!!” ผมกับซินอาศัยช่วงวินาทีได้เปรียบนั้นถีบเข้ายอดอกของมันโดยพร้อมเพรียง
อั้ก!! ..ยักษ์ก็ยักษ์เหอะ เจอตีนแฝดคู่กู้พิภพสยบยักษ์เข้าไปก็หงายท้องได้เหมือนกันล่ะเว้ย! ชะละล่า~!
“เยส!!” ฝาแฝดแท็กมือกันด้วยความสะใจ ก่อนจะหันกลับมามองรอบกายและพบว่าได้ถูกล้อมกรอบไปด้วยชายชุดดำราวห้าถึงหกคน
ซินหันมามองหน้าผม...
ผมเองก็หันไปมองหน้าซิน ..
จากนั้นเราต่างคนต่างก็ยิ้มให้กันอย่างมีความหมาย
“บางทีเราน่าจะต้อนรับพวกต่างถิ่นนี่อย่างเป็นทางการซักหน่อยนะ ซันนี่” ซินพูดกับผมเป็น(ภาษาอังกฤษ) แต่หันไปมองพวกนั้นพลางกระตุกยิ้มมีเลศนัย
ผมรีบรับมุขพี่ชายด้วยการโค้งให้ฝ่ายตรงข้าม แล้วประกาศชัดถ้อยชัดคำ
“แฝดนรกแห่งราชอาณาจักรไทย ยินดีต้อนรับ~”
“ฮ่าๆๆๆ สนุกเป็นบ้า! ไม่ได้อาละวาดด้วยกันแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ฮู้ววว!!” ซินตะโกนลั่นรถด้วยความสะใจ มือก็ตบพวงมาลัยถูกอกถูกใจทั้งที่ใบหน้าเริ่มปรากฏรอยฟกช้ำเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ
“ไอ้สนุกก็สนุกอยู่อ่ะนะ” ผมพูดพลางแตะนิ้วลงบนบริเวณแก้มข้างที่รู้สึกเจ็บ ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดกระจกส่องหลังมาส่องดูความเสียหายบนใบหน้าของตัวเอง “..แต่รอยตรงนี้แมร่งช้ำเด่นเป็นสง่าเลยว่ะ”
หึยยยย ช้ำขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? อีกไม่นานมันจะต้องกลายเป็นสีม่วงแล้วก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวแน่เลย ให้ตายสิ.. กี่วันจะหายวะ?
“ถ้าแบรี่เห็นล่ะถูกสวดยับไปสามวันเจ็ดวันอีกแน่” แค่คิดก็เหนื่อยจะฟังแล้วผม “ซี้ดดด เจ็บ..”
โอยยย.. กรามก็เจ็บแฮะ ไม่รู้มีฟันซี่ไหนนึกอยากสลัดเหงือกทิ้งบ้างหรือเปล่าเนี่ย? ..หมัดหนักชะมัด กร๊วกเอ๊ย!!
“นิดๆ หน่อยๆ น่า ...ซี้ดดดด” ซินหันมาฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่เจียมบอดี้ ก็เลยไปสะเทือนแผลแตกแถวๆ มุมปากเข้า
“โชคดีที่มันไม่เอาปืนออกมาเป่าหัวเรา” ผมว่า ..นึกๆ ย้อนไปแล้วก็รู้สึกเสียวสันหลังอยู่เหมือนกัน นี่ถ้าพวกมันเอาปืนที่พกไว้ออกมาใช้ ป่านนี้ฝาแฝดคงได้ไปนั่งหัวเราะกันอยู่บนสวรรค์มากกว่าจะมานั่งขำกันอยู่ในรถเบนซ์แบบนี้แน่
รถเบนซ์? ..อ๋อใช่ รถเบนซ์คันนี้เราปล้นไอ้พวกชุดดำมาล่ะ ฮ่ะๆ ก็ใช้ช่วงที่ชุลมุนชุลเกกันนั่นแหล่ะ พวกเราสู้ไปก็ค่อยๆ ขยับเข้าใกล้รถไปเรื่อยๆ พอได้จังหวะก็กระโดดเข้าไปถีบไอ้คนขับลง แล้วแย่งรถขับหนีพวกมันมาอย่างที่เห็น
ช่ายยย.. ต้องหนีแหงล่ะ นี่มันไม่ใช่หนังการ์ตูนนะเฮ้ย! ที่ฝ่ายพระเอกสุดหล่อ(?)จะสอยพวกผู้ร้ายที่มีมากกว่าให้ลงไปนอนระเนระนาดแน่นิ่งอยู่บนพื้นได้ง่ายๆ น่ะ ..ล้มได้พวกมันก็ลุกได้(ลุกไวยิ่งกว่าตุ๊กตาล้มลุกอีกเหอะ!) แล้วยิ่งสู้นานพวกเราก็ยิ่งเหนื่อย แถมพวกมันยังมีคนมากกว่า (ส่วนใหญ่)ก็ตัวใหญ่กว่าด้วย ที่สำคัญคือพวกมันเป็นบอดีการ์ดที่ถูกฝึกมาโดยเฉพาะ ไม่ใช่แค่นักศึกษาธรรมดาหน้าตาดีไปวันๆ(?)เหมือนพวกเราสักหน่อย
ใช้กำลังอย่างเดียวไม่รอดหรอกงานนี้ มันต้องรู้จักใช้สมองด้วย เข้าใจ๋~?
แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถึงเราจะเป็นฝ่ายถอย(..ถอย..ไม่ได้แปลว่าแพ้นะเออ มันเป็นแค่กลยุทธ์หนึ่งในการสงครามน่ะ ..ถอยหนีพึงถอยเลี่ยงอย่างมีแผนเป็นฝ่ายกระทำ..ไง ..ใช่! ก็กลยุทธ์ที่ 36 นั่นล่ะ เอ้อ..แล้วอย่าถามว่าอีก 35 กลยุทธ์ก่อนหน้านี้คืออะไรนะ ...เพราะตอบไม่ได้ กร๊ากกก) แต่เราไม่ใช่ฝ่ายที่ขาดทุนแน่นอน ซันชายน์คอนเฟิร์ม! (ไม่อยากจะบอกว่ากำไรบานเหอะ แถมยังได้เบนซ์มาอีกคันด้วย กรั่กๆๆ)
“จะว่าไปแล้วมันก็ออกจะแปลกๆ ไปหน่อยป่ะว่ะ? ทั้งที่พกปืนติดตัวอยู่แท้ๆ แต่พวกมันกลับไม่เอาออกมาใช้กับเรา” ซินตั้งข้อสังเกต “แทนที่จะเอาออกมายิงเราแค่โป้งเดียวก็จอดแล้ว จะมาสู้กับเราให้เหนื่อยแรงแถมเจ็บตัวไปทำไม?”
ข้อสงสัยของซินเริ่มทำให้ผมนึกเอะใจขึ้นบ้างเหมือนกัน ..นั่นน่ะสิ มันแปลกไปหน่อยป่ะวะ?
แต่ก็พยายามมองโลกในแง่ดี “มันคงไม่อยากทำอะไรประเจิดประเจ้อในที่ชุมชนมั้ง.. คงตั้งใจจะจับพวกเราไปเชือดทิ้งที่อื่นมากกว่า..รึเปล่า?”
ที่ที่เราวิวาทกันมันก็เป็นแถบของร้านรวง ใกล้ถนนใหญ่ ผู้คนพลุกพล่านซะด้วยสิ(ตอนเราตีกันคนแถวนั้นพากันวิ่งหนีกระเจิงเลย)
“..ก็อาจเป็นไปได้” ซินพยักหน้า แต่คิ้วยังขมวดอย่างใช้ความคิดอยู่อีกสักพักก่อนจะสะบัดหัวแรงๆ เหมือนขี้เกียจคิดต่อ “เออ! กล่องเค้กอยู่ข้างหลังอ่ะ กูขว้างเข้ามาก่อนจะขึ้นรถ ..หยิบมาดูดิ๊ว่าเป็นไงบ้าง”
“เละเทะ” ผมตอบสั้นๆ ขณะเอี้ยวตัวไปหยิบกล่องเค้กบนเบาะหลังมาดู “แต่ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่เป็นขนมหวานเหอะ หน้าตายังไงเอี้ยฟ้ามันก็แดกได้ทั้งนั้นแหล่ะ”
“กูด้วย” ซินรีบพูดขึ้น
“เออ มึงด้วย” ผมหัวเราะแล้วโยนเค้กไว้ที่เดิม จังหวะที่จะหันกลับมาสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นเบนซ์สีดำอีกคัน(รุ่นเดียวกับที่เราขับเป๊ะ)กำลังไล่ตามมาในระยะที่ประชิดมากขึ้นเรื่อยๆ “..เฮ้ยซิน! ไอ้พวกยักษ์มันตามมาว่ะ”
ซินเหลียวหลังมามองนิดนึง ก่อนเปลี่ยนไปมองผ่านกระจกแทน
“หึ มาเลย.. มาเล่นบางกอกดิฟท์กันหน่อยไปไง” จบคำซินก็เหยียบคันเร่ง แล้วเริ่มออกลายปาดซ้ายปาดขวารถคันอื่นที่อยู่บนถนนเดียวกันจนโดนบีบแตรด่าบ้าง แจกนิ้วกลางบ้าง ประปรายตลอดรายทางสร้างความสนุกสนานชอบใจให้แก่คนขับยิ่งนัก “ฮ่าๆๆๆ”
“วู้วววว~!!” ผมเองก็พลอยสนุกไปด้วย และคอยช่วยซินแจกจ่ายนิ้วกลางคืนสู่ประชาชนพลขับ(ที่มันแจกให้เราก่อน)ด้วยความคะนอง
“ท่าทางว่าคนที่อยากจะเอาปืนมายิงหัวเราคงไม่ได้มีแค่ไอ้พวกที่ไล่ตามมาแล้วว่ะ” ซินพูดกลั้วหัวเราะ
“ก็ว่างั้น ฮ่ะๆๆ” ผมเห็นด้วย หลังจากเพิ่งละสายตาจากรถคันล่าสุดที่เราได้เบียดแซงปาดหน้ามาและฝ่ายนั้นก็ชูนิ้วกลางหราออกมานอกรถด้วยท่าทางโมโห
ผมหันไปมองด้านหลังและยังเห็นเบนซ์อีกคันขับตามมาอย่างไม่ยอมลดละ “แมร่งตามติดเป็นขี้ปลาทองเลยว่ะ”
“ถ้าคิดว่าจะตามทันก็ตามมาเล้ยยยยย! ไอ้พิซซ่าหน้าหอยจุ๊บเอ๊ย!!” ซินร้องเสียงดังพลางเหยียบคันเร่งจนมิดเลยคราวนี้
“GO! GO! GO!!” ผมตะโกนเชียร์พี่ชายสุดใจ ฮ่าๆๆ
!!.. หัวเราะสะใจได้ยังไม่ทันสุดใจ ก็สังเกตเห็นรถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์กำลังจะเลี้ยวยูเทิร์นข้างหน้า ห่างออกไปเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเมตร
“เฮ้ยซิน! รถบรรทุกจะยูเทิร์น” ผมรีบบอก
“เห็นแล้ว” ซินตอบกลับ แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดความเร็วลง
“เห็นแล้วก็เบาสิวะ!”
“เบาไม่ได้” ทั้งเสียงทั้งสีหน้าของซินดูตื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด
“อะไร?!” ทำเอาผมเริ่มใจเสีย
“เบรกไม่ทำงาน!” คำตอบของซินราวกับฟ้าผ่าลงกลางหัวผมเลยทีเดียว
“ว่าไงนะ?!!”
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนน!!
ซินไม่ได้เสียเวลาตอบคำถามผม มันบีบแตรลั่นถนน หวังให้ไอ้รถบรรทุกคันนั้นชะลอการยูเทิร์นของตัวเองเอาไว้ก่อน
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล ไอ้รถบ้านั่นใช้พื้นที่ตีโค้งกว้างขวางเสียจนปิดถนนหมดทุกเลนส์ ..ปิดทุกทางรอดของพวกเราพี่น้องไม่มีเหลือ!!
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!
เหตุการณ์ต่อจากนั้นมันรวดเร็วมากเสียจนผมไม่อยากจะเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจริง.. ซินหักหลบจนรถพุ่งตกจากไหล่ทาง วินาทีที่ผมมองเห็นเสาไฟฟ้าอยู่ตรงหน้าก็คิดว่าตัวเองคงไม่รอดแน่คราวนี้ แต่ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายรถก็เบี่ยงออกเพราะการหักพวกมาลัยอีกรอบของซิน จังหวะเดียวกับที่มืออีกข้างของซินได้ยื่นมาผลักผมอย่างแรงจนเซไปกระแทกกับประตูรถ
เสาไฟฟ้าไม่ได้อยู่ตรงหน้าผมแล้ว...
โครมมมมมม!!!!!!!!
เสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว...การสั่นสะเทือนที่รุนแรง...ความเจ็บแปลบที่แล่นลิ่วมาจากข้างขมับ...ทั้งหมดนั่นทำเอาโลกของผมหมุนติ้วอยู่ชั่วขณะ กว่าจะตั้งสติได้ก็ตอนที่มีมือชื้นๆ ของใครอีกคนมาแตะตรงแขน
“ซิน!!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีดกับสภาพของพี่ชาย
รถในแถบที่ซินนั่งถูกอัดก๊อปปี้กับเสาไฟฟ้า และซินก็ถูกล็อคติดอยู่ตรงนั้น! ในสภาพที่อาบโชกไปด้วยเลือด! ส่วนเดียวที่ยังพอขยับได้ก็คือมือข้างที่เอื้อมมาจับแขนผม..
“...ไม่..เป็นไรใช่.มั้ย...ซัน..นี่....” ซินพยายามเปล่งเสียงออกมาทั้งที่หายใจติดขัดเต็มที “..ไม่.เป็.น..ไร...นะ...” เสียงสุดท้ายหายลงคอไปพร้อมกับมือที่ตกลง หัวที่ตกลง และสติที่หลุดลอยไปของซิน..
“ซิน!! ซิน!! ซิน!!” ผมเขย่าแขนซิน แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบสนองโดยสิ้นเชิง
“ไม่นะ! ไม่! ซิน! อย่าเป็นแบบนี้ ซิน! อย่าเป็นแบบนี้! อย่านิ่งแบบนี้ซิน!” ผมพยายามจะดึงซินออกมาจากตรงนั้น แต่ดึงเท่าไหร่ก็ดึงไม่หลุด และเลือดของซินก็ไหลออกมาไม่หยุด ทั้งจมูกทั้งปากซินก็มีเลือดไหลออกมาด้วย “ไม่นะ! ไม่! ออกสิ! ออกสิโว้ย! ทำไมไม่ออก!”
“ซิน! ซิน!! มึงตอบกูหน่อยสิ! อย่านิ่งแบบนี้! อย่าเป็นแบบนี้ ซิน! ไม่เอานะ! ไม่เอา! อย่าเป็นแบบนี้!! อย่า...”
!!.. แรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงทำเอาผมสะดุ้งตกใจ ก่อนจะรีบกระวีกระวาดหยิบขึ้นมากดรับและกรอกเสียงลงไปทันทีที่เห็นว่าใครโทรมา
“ฟ้า! ฟ้า ช่วยซินด้วย! ช่วยซินด้วยฟ้า! ช่วยด้วย...ฮืออ...ช่วยซินด้วย...”
ฮืออออ... ใครก็ได้...ช่วยซินของผมด้วย...
TBC. :z2:
-
ขอhappเถอะค่ะเอาไว้อ่านเป็นกำลังใจให้ตัวเองเวลาที่วันมามากกกก(เรื่องเครียดๆนะคะอย่าคิดเป็นอื่น)แต่แหมก่อนจะไปกินเค้กเนี่ย เข้าไปลูกเป็ดมันซะหน่อยดีมั้ยคะมันจะได้ไม่อาละวาด o18
-
จมูกดีเกิ๊นนน นะฟ้า
มาลิโอ้ว นายจะพาซันนี่ไปคุยอะไรน่ะ
ปล.ผู้ชายหน้าโหดชอบกินเค้ก !!!
ปล2. ปกติหาไม่ค่อยเจอ อ่ะ
รอครึ่งหลังนะฮะ
ซินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :sad4: :sad4:
อย่าเป็นอะไรไปนะ !!
ฟ้า รีบมาปลอบซันนี่ด่วน !!
-
ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :-[ :-[ :-[ :-[
มาต่อเเล้วเว่ย!!! :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ซันนี่ ยอมรับชื่อตัวเองได้แล้ว 555
-
หวังว่าพวกคาวัวร์จะไม่ขัดขวางนะ กฎมาเฟียนี่ห้ามเป็นเกย์ไม่ใช่หรอ
-
จะดีใจดีมั้ยเนี่ยที่ไม่แซดเอนดิ้งแต่จะแฮ้ปปี้รึเปล่า จะงงดีมั้ยเนี่ย อย่าให้ลุ้นจนเลยกำหนดจองหนังสือนะจ๊ะ เดี๋ยวลงชื่อจองไม่ทันแล้วเราจะอดได้ซันนี่มากอดที่ห้อง อิอิ ญาติๆฝั่งฟ้าประทานที่ธรรมดาที่สุดคือใครเนี่ย อยากรู้จริงๆ ดูหลุดทะลุโลกกันทุกคนเลยอ่ะ ขอบคุณสำหรับครึ่งแรก รอครึ่งหลังจ้า
-
ฟ้าจมูกดีมากๆเลย ถึงกับต้องให้ซันนี่ไปอาบน้ำเลยทีเดียว 55+
แล้วมาริโอนี่ใครอีกเนี่ยยย หวีงว่าคงไม่หลอกซันนี่ไปทำอะไรน๊าาา
-
ฟ้าน่ารักอ่ะ
หึงแบบซื่อๆ บางทีก็โมโห แต่ก็น่ารักดี
รอครึ่งสองนะคะ
-
เอี้ยฟ้านี่ไร้เดียงสากับเรื่องความรักจริงๆนั่นล่ะ
คิดอะไรก็แสดงออกมาทันที น่ารักอ่าาา >////<bb
ตัวละครโผล่มาอีกแล้ว ไอ้ตระกูลคาร์วัวไรนั่นหน่ะสนับสนุนฟ้าแต่ฆ่าคุณขลุ่ย อ๊ากกก
แล้วซินจะตามไปเค้าไปทำไม ดูยังไงก็ไม่ปลอดภัย
แต่ถึงจะไปด้วยกันสองแฝดก็น่าห่วงอยู่ดีนั่นล่ะ เง้ออ อีกฝ่ายเป็นมาเฟียเชียวนะ
ง่า แต่ยังไงซินก็คงไม่ปล่อยให้ซันนี่ไปคนเดียวหรอกต้องตามไปด้วยอยู่แล้วเอาเค้กมาอ้างใช่ม๊า
เค้ารู้หรอกน่ายังไงซินก็รักและห่วงซันนี่มากมายยย
((ซิน : ไม่อ่ะ ชั้นอยากกินเค้กเฉยๆ ตอบมางี้หงายเงิบเลย ฮ่าๆ))
เรื่องเยอะเรื่องแยะ ค่อยๆเคลียร์กันไปเน้อ เลือดตกยางออกใครจะได้รับอันตรายอีกล่ะเนี่ย
รออ่านอีกครี่งจ้าา คนเขียนสู้ๆ ^^
:กอด1:
-
ฟ้าน่ารักนะ มีงอนกับเค้าด้วย :laugh:
-
ฟ้าประทานน่ารักอ่ะ >.<
มีหึงกับเขาด้วย ป่วยแล้วน่ารักจริงๆ
แต่ซันนี่จะเป็นอะไรรึเปล่าน้อ
เป็นห่วงจัง .____.
-
ใครมาอีละเนี้ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L2: :L2:รอจ้า :call: :call:
-
เจอบอสตัวใหม่แล้ว และก็โดนคุณพี่ชายก็ลากตัวเดินตามบอสไปหน้าตาเฉยด้วย
-
ซันนี่จะเปนอาไรไหมเปนห่วงๆ :กอด1:
-
โอ๊ยฟ้าน่ารักนะเนี่ยยย แกหึงได้น่ารักมากก ฮ่าๆ
คาวัวร์นี่ไว้ใจได้มั้ยนี?
ปล.ปกเลิศมากก ชอบมากกก
-
ตามเค้าไปจริงดิ
จะดีหรอวะ = = แต่ซินไปด้วย สี่ขา เอาวะ
-
o22
ซินนะซิน จะฝากผีฝากไข้ได้ป่ะล่ะ
-
เอ่อซิน จะไม่เห็นแก่กินไปนิดเหรอ :z6:ไปกับคนแปลกหน้าง่ายๆไม่ดีน้า
-
อิมาริโอนี่มาดีมาร้ายเนี่ย
-
แู้ชายหน้าโหดดีหรือร้ายเนอะ :z3: :z3:
-
ถ้าเค้าจับซันนี่ไปทำไงอ่ะ :o12:
:pig4:
-
ไปกับเขาง่าย ๆ ได้ไงกัน
แต่มีซินอยู่ด้วยก็เบาใจ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
รอๆๆๆๆ อยากอ่านต่ออีกจ้า!!!!!!!!
-
เอาอีกแว๊วซันนี่ ของเรา มีแต่ผู้ชายเข้าหา 55+
เด๋วก็ผิดกลิ่นจนเอี้ยฟ้าไล่ไปอาบน้ำอีกหรอกกกก
-
....คนที่น่าสงสารที่สุดคือ ฟ้าสินะ แต่มันไม่ใช่ฟ้าหนึปัญหา ไม่ใช่เหรอแต่เหมือนฟ้าเป็นแพะหรือเปล่า
....คนที่ต้องรับชะตากรรมมันต้องพี่ชายเค้าไม่ใช่เหรอ อ่านไปอ่านมางง หรือเปล่าหว่า ว่างๆคงต้องย้อนกลับไปอ่านอีกรอบ
....แต่แฝดนรก เค้าก็รักกันจริงๆๆ ตอนนี้คงต้องลุ้นแล้วว่าซันจะตัดสินใจยังไง ถอยเพื่อคนในครอบครัว หรือสู้เพื่อนคนที่ตนรัก :L2:
-
อย่าทำอะไรแฝด
เลยน้า เดี๋ยวแฝด
เค้าจะโกรธไม่รู้ด้วย
:m16: :m31: :fire:
-
ชอบฟ้าอ่ะตอนดมกลิ่น น่าพาไปหาสารเสพติดนะเนี่ย กร๊ากกก
-
อ้าวๆๆๆ ใจง่ายตามเค้าไปเฉยเลย :angry2: :angry2:
-
เหอะๆ ซิินเซียร์มันตามคนอื่นไปง่ายไปมั้ย
-
แหม ไปอาบน้ำม่ทั้งที
เอี้ยฟ้า ยังไม่ทันดม ก็ถูกลากตัวไปแล้วนะ ซันนี่
-
ค้างตลอดดด จะไปคุยกันเรื่องอะไรน้า :z2:
-
ชีวิตของท่านฟ้าประทานนี่ช่างซับซ้อนเนอะ ซับซ้อนมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่เลยเหอะ
ชอบเวลาเธองอแงแบบซันนี่ผิดกลิ่นไป แล้วพอได้ดั่งใจก็อารมณ์ดี น่ารักกกก
เอิ่ม...นั่นซันนี่กับซินไปกับใครอีกละนั่น มาดีมาร้่ายอะไรยังไง ยังดีนะไปแพ็คคู่
รอติดตามต่อนะคะ
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
และแล้วสองฝาแฝดก็ถูกล่อลวงไปด้วยของกิน ฮ่าๆๆๆๆ
หายไปไม่บอกกล่าวแบบนี้ ฟ้าได้รอคอยืดคอยาวพอดี กลับมาเดี๋ยวมีเฮนะซันนี่!
(ซันนี่อาจบอกว่า ขอให้รอดกลับมาก่อนเถอะ ฮ่าๆๆๆ)
-
เอี้ยฟ้าป่วยแบบนี้ก็โอนะเจ๊ว่า ซันนี่ตามใจเวอร์ ออ!ลืมไปเดี๋ยวจะหาว่าแฟนไม่สนใจ :z1:
จะคุยอะไรกับซันนี่อ่ะ ขอฟังด้วยคนดิ :laugh:
P.S. มานะปิติชูใจคงหลับใหลอยู่มั้ง ไอ้หมอมันต้องปิ๊งมานะแน่เลย แอบชงคู่นี้ละ o18
-
ฟ้านี่อะไรกับกลิ่นนักนะ จมูกดีด้วยนะนั่น
-
:กอด1:
-
ฮ่าๆๆ ต้องอยู่เป็นคู่งี้สิ ไม่ต้องกลัวใคร ฮ่าๆๆๆ
แฝดนรกเริ่มงาน ฮ่าๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชีวิตฟ้าช่างวุ่นวายดีแท้ พ่อฟ้าก็ช่างไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือไง
-
ผิดกลิ่นไม่ได้เนอะฟ้า
ซินจ๋า นั่นกินเหรอลูก แถวบ้านเรียกว่าเขมือบอ่ะ
กอดฟ้ากอดซันนี่ :กอด1:
อะไรจะเข้ามาก็ไม่หวั่น
ขอแค่อยู่เคียงข้างกัน ผ่านทุกปัญหาไปด้วยกันนะคะ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เม้นท์ส่วนที่มาต่อจ้ืา...
ฮาสองพี่น้องมากกกก แทนที่จะหวั่นใจเรื่องเค้าขู่ฆ่า หันไปแว้ดเรื่องเรียกชื่อผิดเฉย กรั่กๆๆๆ
ไม่รู้เหรอว่าครอบครัวสองแฝดเค้าก็ไม่ธรรมดานะจ๊ะ ไม่หมูค่ะไม่หมู
ดีใจที่ซันนี่ตอบแบบนั้นจัง ดูแบบไม่ลังเลและมั่นใจมาก กดไลค์ๆๆ ต่อไปก็คงมีเรื่องยุ่งอีกเนอะ
แต่ถ้าได้อยู่คู่กันก็โอแหละ...
ขอบคุณค่ะ
-
รักกันดีจริง
-
:3125: :3125:บังอาจมาสั่งให้ซันนี่เลิกกับฟ้าได้ไง :m16: :m16:
รอจ้า :bye2: :bye2:
-
ฟ้างอนน่ารักอ่ะ :impress2:
:pig4:
-
อย่าให้นับค่ะว่ากี่น้ำ 55555555555555555
-
o18 o18 o18
คนสวยคร้าบบ บบ~~~~
ขอร้องละอย่า sad ending เลยนะ :sad4:
รอตอนต่อไปอย่างตั้งใจ
-
เข้ามารอวันละหลายรอบกะลังหนุกเลยแบบว่าค้างอ่าครับ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เจอแพ็คคู่เป็นไง :z6:
-
ชอบจัง เวลาฟ้า ดมกลิ่นซันนี่ มันมีความรู้สุกว่ามันน่ารักกกก :impress2:
ลูกเป็ดแม่เป็ด จะจัดการยังไงกับปัญหานี้นะ
:pig4:
-
กินจุแบบนี้ สกายจะเลี้ยงไหวหรอ
:laugh:
-
:laugh: :laugh:ชอบท่าซินกับซันนี่จังง
คราวนี้สามมัคคีพี่น้องเลย :m20: :m20:
-
ไม่ sad แต่อย่าให้เอี้ยฟ้ากะซันนี่อยู่คนละประเทศน๊าาา เค้าไม่ยอม :z3:
-
กอนเค้กเก่งจริ๊ง!!!!
-
ยังฮา อีสองพี่น้องฝาแฝกยังฮา
รับรู้สถานการณ์บ้างมั้ยยยยยยยยยยยยย โธ่
ซันนี่ กลับไปป้อนข้าวเด็กไป
ถ้าซันนี่ไปบอกเลิก สงสัยเอี้ยฟ้าจะเป่าสมองซันนี่เอง 55555
-
รอลุ้น part 3 อย่างใจจดใจจ่อ ซันนี่กับซินคงได้มานั่งลับสัญชาตญาณที่อาจจะทื่อไปบ้างเพราะอยู่อย่างสงบมานานกันหน่อย
-
o22 o22 o22
-
สู้ๆๆๆๆๆๆวันนี่กับซิน :z6: :z6:
รออออออออออออออ
-
ง่ะ ลุ้น ๆๆ :serius2:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
จัดการไปเลยแฝด
ถ้าเรื่องนี้เอี้ยฟ้ารู้จะ
เป็นไงเนี่ย อยากรู้
จัง :z6:
-
หึหึ รอเอาใจช่วยตอนหน้าให้แฝดนรกล้มยักษ์ทั้งคณะได้ ฟ้าประทานคะไม่ส่งคนมาช่วยแฟนหน่อยเหรอคะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า
-
โอย เสยมันให้ตายไปเลยย 55555555
มายุ่งกะซันนี่ทำด๋อยอะไรเนี่ยยย
-
ไหวแน่นะแฝด?
:a5:
-
รออีกนิด..
-
เริ่มสมกับชื่อตอนแล้ว
แต่จะสู้พี่ยักษ์ทั้งหลายไหวมั้ยเนี่ย
-
:a5:
ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ!!
สนุกมากกกกก............. o13
ชอบซันนี่มากอ่ะ!!!
รักฟ้าประทานมากๆ ด้วย คึคึ
หลังจากนี้เอาให้สมฉายา แฝดนรกเลยนะคะ
อยากเห็นหนุ่มๆ โหดกว่านี้ คึคึ
สู้ๆ นะคะ!!!
-
จะเป็นลม กรี๊ดดดซินเซียร์ของเดี๊ยน!!!!!! :sad5:
-
ซินนนอย่าเป็นอะไรนะ T T
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
พ่องงงงงงงง ได้เรื่องแล้วมั้ยล่ะ
ซินเซียร์ แข็งไว้ก่อนนะคะ
โอ้ยยยยยยยยยยยย อยากมีแฝดจัง
รักกันมาก รักกันเหมือนมันคือคนๆเดียวกัน
น้ำตาจะไหลล วินไม่เป็นไรหรอก กระดูกแข็งยังกะเหล็ก
สกายยยยยยยยยยยยยมาช่วยเร็วๆว๊อยยยยยยยยยยย
TTTTTTTTTTTTTTT :sad4:
-
ซินนนนนน!!!!!!!!
ทำไมเป็นแบบนี้ว๊อยยย!!!!
-
พวกแกไม่ตายดีแน่เลยอ่ะ ทำซินขนาดนี้ โดนซันนี่และคณะจัดหนักแน่ หวังว่าซินคงไม่เป็นอะไรนะ สงสารซันนี่ ไม่อยากให้ซันนี่เสียใจอ่ะ
-
ง่า ไหนว่าไม่sadไง
แค่นี่เราก็ saddddddddddddd แล้วนะ
o22 o22
-
:sad4: ซินของเจ๊จะเป็นรัยไหมอ่ะ ไม่เอานะ
มันต้องมีพวกอีกกลุ่มมาตัดสายเบกแน่เลยอ่ะ แล้วซันนี่ก็จะเลิกกะเหี้ยฟ้าแน่เลย
แอร๊ยยยย โอดครวญอย่างเป็นตุเป็นตะ. แต่เจ๊จะร้องไห้จริง จริงนะเออ
P.S. สุขสันต์วันแม่แห่งชาติค่ะ
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
เห้ยยยยยยย ซินไม่ทิ้งซันนี่หรอกใช่ไหม TT ''
ฟ้าแกไปจัดการไอ้พวกยักษ์นั่นเลย
จบไม่ sad แต่ตอนนี้เริ่ม sad TT
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:sad4: :sad4: :sad4:ซินนอย่าเป็นอะไรนะ :o12: :o12:
คนอ่านใจจะขาดแล้วอะมาต่อไวๆๆน๊า :call: :call:
-
ซินจ๋า อย่าเป็นอะไรน้า :sad4:
ฟ้ารีบมาช่วยซันนี่เลย :o12:
:pig4: นะคะ
-
แฝดจะปลอดภัยใช่ไหม
เป็นห่วงตัวซิน และความรู้สึกของซันนี่มาก
รอตอนต่อไปใจขาดเลยค่ะ
ฟ้ามาช่วยเร็วๆ นะ
-
กรี้ดดดดดดดดดดด ม่ายยยยยยยยยยยย
ซิ๊นนนนนนนน :serius2:
(ไม่มีสติในการคอมเมนต์)
ฟ้ามาช่วยซันนี่เร็วๆนะ
ฮือออออ
-
:m11: :m11: :m11:โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร มันส์เลย!!!!!!!!!!
พูดเเล้วก็อยากดูtotelrecallอีกรอบ
-
มะลิโอ้ววว ไปตายซะไอ้บ้า!!!!!
จะให้เอี้ยฟ้าซ้อม ที่บังอาจมาทำให้ซันนี่เจ็บ
จะให้สกายตัดคอซะ!! โทษฐานทำซินเจ็บหนัก T__T
-
ม่ายๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
ซินอย่าเป็นไรน้า
-
ซินอย่าเป็นอะไรนะ :sad4:
-
หลายอารมณ์มากๆเลยตอนนี้
ตอนแรกก็งอนๆน่ารักๆ
แล้วมาบู๊
ตอนนี้มาเศร้าได้ไงเนี่ย
-
ว่าแล้วเชียวว่าต้องรถ!
-
ซินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อย่าเป็นอะไรไปนะ !!
โอ้ไม่นะะะะะะะะะ T^T
ป.ล. สุขสันตืวนแม่ค่ะ
-
ซินจะเป็นไงต่อ :z3:
พวกนั้นชั่วมาก :sad4:
-
เฮ้!!! ทำไมพลิกล็อคแบบนี้อ้ะ!! :serius2:
มะลิโอ้วสีดำ เอ็งต๊ายยยยยยยยยยยย ><! :m31:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ไม่นะ...มันต้องไม่เป็นแบบนี้นะ
-
เม้นท์ 3/3 ค่ะ
ง่าาาา ซินอย่าเป็นอะไรนะ ขนาดนาทีวิกฤติยังปกป้องน้องไว้สุดฤทธิ์ เป็นพี่ชายที่สุดยอดมาก
สองแฝดเก่งเนอะ แต่คนเยอะกว่า แถมมันวางแผนมาโอกาสจะรอดก็ยาก
ฟ้าช่วยแฝดด้วย...
ขอบคุณค่ะ
-
ซันนี่ชอบมองโลกในแง่ดีจนพลาดง่ายๆหลายครั้งแล้วนะ ปกติถ้ากำลังเผชิญสถานการณ์ร้ายๆมันควรคิดถึงผลที่ร้ายแรงที่สุดเอาไว้ก่อนเพื่อหาวิธีรับมือสิ ไม่รู้พวกคาวัวร์จะโดนฟ้าจัดการยังไงโทษฐานทำซันนี่ร้องไห้
-
โฮวววววววววววว ซินอย่าเป็นอะไรน๊า
ฮืออออ ไม่เอานะ แฝดทั้งสองอย่าเป็นอะไรเลย เจ๊ใจจะขาดรอนๆแบ๊ว ฮือออออออออออออ
-
ซินนนนนน ไม่น้าาาาา
นี่เป็นแผนของพวกนั้นแหงๆ :m31:
-
เย้!!!
อ่านทันแล้วภานในวันเดียว
เป็นเรื่องที่สนุกมากเลย ชอบๆ o13
รอตอนต่อไปค่ะ (ค้างมากอ่ะ) ขอร้องอย่าให้ซินเป็นอะไรเลยนะ :sad4: :sad4:
-
อ่านแล้วน่ำตาซึม ซิน อย่าเป็นอะไรนะ
-
ซิน อย่าเป้นไรไปนะ ถ้าซินเป้นไรไป ซัน จะอยู่ยังไงอ่ะ
-
ซินรักซันมากจริง ๆ ซันที่จริงน่าจะบอกฟ้าแต่แรกว่าออกมากับใคร ซินจะต้องไม่เป็นไรนะ คิดถึงซัน คิดถึงสกายเข้าไว้นะ ถ้าสกายรู้เข้าจะเป็นยังไงนะเนี่ย พวกนั้นจะเข้ามายุ่งอะไรกับซันอีกหรือเปล่าเนี่ย ฟ้าช่วยซันกับซินให้ได้นะ
-
ฮึ้ยยยยยยยย ซินอย่าเป็นไรนะ ที่แท้ก็เป็นแผนอยู่แล้ว :m16:
ฝาแฝดโดนลับลวงพรางเลย :m29:
-
คิดว่าซินไม่น่าเป็นอะไร แต่กลัวความสัมพันธ์ของฟ้ากับซันนี่จัง
-
ง่า ซิน. . . T T อย่าเป็นอะไรเน้อ. . .
-
ตามอ่านรวดเดียวจนทัน
ชอบการดำเนินเรื่องของคุณไวท์มากเลยค่ะ
ไม่รู้จะคอมเมนท์อะไรเพิ่มอีก คือชอบไปหมด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปค่า
ปล.ขออย่าให้ซินเป็นอะไรไปเลยนะ :monkeysad::monkeysad:
-
โอเคแล้ว
-
แงงงงงง ซินอย่าเป็นรัยนะ :monkeysad:
ฟ้าช่วยซันด้วยเร็วๆๆ :m15:
-
o22
ซินไม่นะอย่าตายนะ
ต้องอยู่ต่อไปอ้ากๆๆๆ
:serius2:
-
โอ้ โน
ไม่จิงใช่ป่ะ
มาเร็ว ๆๆๆ อยากรู้ใครจะมาช่วยซ้ำ หรือเปล่า เหมือนจะมีเลย
ไม่ย่อมอ่ะ
-
:z3: :z3:
ได้โปรด อย่าทำร้าย ด้วยการทำกับซินอย่างนี้นะ
:sad4: :sad4:
-
ไม่นะ ซินต้องไม่เป็นอะไรนะ
เด้ว กายมันจะแรดไปมากกว่านี้ นะจ้า ซินจ้า
อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ไอ่อิตาเลี่ยนบ้า มาทำแบบนี้ได้ยังไงกัน ฮือๆๆๆ
-
อ้าก มาม่า ซินๆๆๆๆ แงแง
ไม่เอาเศร้าๆๆน้าาาา
ไม่เอา แงแง
-
การี้ดดดดดด กรี้ดดดๆๆๆๆๆๆๆ
คุณนักเขียนที่รักขา ได้โปรดอย่าฆ่าตัวละครเล้ยยย :call: :call:
-
Chapter :: 40 :: ไม่ให้ไป!
“ซิน! ซิน! ซิน!!” ผมส่งเสียงเรียกพี่ชายฝาแฝดตลอดทางไม่ได้หยุด ขณะอยู่บนรถแอมบูแลนซ์ของโรงพยาบาลเดียวกับที่ฟ้าประทานแอดมิด(ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้สุดแล้วในขณะนั้น)
หลังจากฟ้าติดต่อมาไม่เกินนาที บอดีการ์ดสองคนที่ผมเคยเห็นเฝ้าอยู่หน้าห้องของฟ้าก็โผล่มาด้วยหน้าตาตื่นตกใจ(..ผมมารู้ทีหลังว่าสองคนนี้ตามผมมาห่างๆ ตั้งแต่ตอนออกจากโรงพยาบาลแล้ว และคอยโทรรายงานฟ้าเป็นระยะ แต่ที่ไม่แสดงตัวเพราะเห็นว่าพวกผมไม่ได้เป็นฝ่ายเพรี่ยงพร้ำ และไม่คิดว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันกับพวกเราแบบนี้ด้วย) พวกนั้นพยายามเข้ามาช่วยผมพาซินออกไปแต่ไม่สำเร็จ ..ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นหน่วยรถกู้ภัยพร้อมด้วยรถของโรงพยาบาลก็มาถึง
เจ้าหน้าที่ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงจึงจะสามารถงัดชิ้นส่วนรถเพื่อพาซินออกมาจากจุดนั้นได้ เวลาแต่ละวินาทีของผมผ่านไปอย่างเชื่องช้าจนน่าหงุดหงิด ผมไม่ได้สนใจตัวเองเลยว่าจะบาดเจ็บหรือเลือดตกยางออกตรงไหนบ้าง เพราะนาทีนี้คงไม่มีอะไรจะทำให้ผมเจ็บปวดไปกว่าการได้เห็นซินตกอยู่ในสภาพสาหัสเช่นนี้อีกแล้ว ตอนพยาบาลเข้ามาขอดูแผล(ตรงไหนก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ใส่ใจ)ผมก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือ แถมยังตวาดไล่เธอไปอีก จิตใจของผมพะวักพะวงจดจ่ออยู่กับการช่วยซินเท่านั้น ..และหลังจากพาซินออกมาจากซากรถนั่นได้ เจ้าหน้าที่ก็รีบพากซินไปขึ้นรถพยาบาล
ระยะทางจากจุดเกิดเหตุไปถึงโรงพยาบาลใช้เวลาแค่ประมาณสิบนาที ..แต่นั่นก็ยังนานเกินไปอยู่ดีในความรู้สึกของผม ทีมเจ้าหน้าที่ได้ทำการช่วยชีวิตซินเท่าที่จะสามารถทำได้ในเบื้องต้นจนกว่าจะส่งซินไปถึงมือหมอ อาการของซินหนักมากถึงขนาดที่พวกเขาต้องใส่ท่อช่วยหายใจ(Endotracheal tube)เข้าไปในปากและคอยบีบที่ปั๊มอากาศ(bag)ให้ตลอดเวลา
แต่ในสองสามนาทีสุดท้ายของการเดินทางซินกลับหยุดหายใจไปดื้อๆ จนเจ้าหน้าที่คนหนึ่งต้องขึ้นปั๊มหัวใจให้ ..ในขณะที่ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งข้างๆ กุมมือซินไว้ และคอยเรียกชื่อของซินเท่านั้น
พอถึงโรงพยาบาล ทุกคนก็รีบลงจากรถด้วยความรวดเร็ว เจ้าหน้าที่ย้ายร่างซินขึ้นเตียง มีหมอผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมารับช่วงต่อ เธอแตะดูชีพจรซินเล็กน้อยก่อนกระโดดขึ้นไปบนเตียงเดียวกับซินและทำการปั๊มหัวใจอย่างต่อเนื่อง พยาบาลคนเดิมยังต้องคอยบีบ bag เพื่อช่วยซินหายใจอยู่ตลอด ขณะที่บุรุษพยาบาลก็รีบเข็นเตียงผู้ป่วยมุ่งหน้าไปห้องฉุกเฉินด้วยความเร็ว พยาบาลอีกคนวิ่งมาข้างๆ คอยรายงานสถานการณ์ความดันเริ่มต้น ชีพจร การตอบสนองของม่านตาและอะไรต่อมิอะไรที่ผมแทบไม่มีสติจะรับรู้และจดจำได้ในเวลานั้นให้หมอรับทราบ
“ซิน!”
“เข้าไม่ได้นะคะ ห้ามเข้าค่ะ!” พยาบาลรีบกันผมไม่ให้ตามพี่ชายเข้าไปในห้องฉุกเฉินและพยายามจะปิดประตู
“คนไข้เป็นยังไงบ้าง?” หมอเคอิที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางนี้ร้องถามขึ้นก่อนที่พยาบาลจะทันได้ปิดประตู ท่าทางดูสุขุมจริงจังราวกับไม่ใช่คนเดียวกันกับไอ้หมอบ้าที่มารักษาฟ้าประทานก่อนหน้านี้เลย
“คนไข้ arrest ค่ะ คุณหมอมะรินทร์กำลังปั๊มหัวใจอยู่” พยาบาลรีบตอบแล้วผละออกจากประตูเพื่อหลีกทาง หมอพยักหน้า ทำท่าจะเดินตามเข้าไปในห้อง
“หมอ! ช่วยซินให้ได้นะ ได้โปรด..” ผมร้องบอกด้วยเสียงสั่นเครือ
“หมอจะพยายามเต็มที่ครับ” หมอหันมาตอบแค่นั้นแล้วหายตามพยาบาลเข้าไป
“ไอ้ซัน! ซินล่ะ? ซินเป็นยังไงบ้าง?” สกายวิ่งมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ หน้าซีดเผือด แต่ตาแดงก่ำ มันมาเขย่าตัวผม ถามด้วยเสียงสั่นเครือเช่นเดียวกับผม โดยข้างหลังมีเมย์บีที่สีหน้าดูย่ำแย่ไม่แพ้กันยืนลุ้นคำตอบอยู่
“เพิ่ง..เข้าไปในห้องฉุกเฉิน..เมื่อกี๊...หมอกำลัง..ปั๊มหัวใจ” ผมตอบออกมาอย่างยากลำบาก รู้สึกจุกร้าวไปทั่วทั้งอก ภาพของซินที่ทั้งร่างอาบไปด้วยเลือด ภาพของซินที่คุณหมอกำลังปั๊มหัวใจยังชัดเจนอยู่ในหัวผมทุกวินาที...
พอผมพูดจบก็ดูเหมือนคนถามจะช็อคไป หน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดลงกว่าเก่าราวกระดาษ “ซิน...”
“ขอให้พระคุ้มครองอีซินดี้ด้วยเทิ้ดดดด ..สาธุ” เมย์พึมพำพลางหยิบสร้อยพระที่คอมาพนมไหว้ขอพรจากสิ่งศักดิ์ด้วยสีหน้าเป็นกังวลจนคล้ายจะร้องไห้ ก่อนหันมาพูดกับผม “ทำไมมึงไม่ไปทำแผล อีซันซัน?”
“กูไม่ได้เป็นอะไร?” ผมตอบส่งๆ แล้วหันไปเกาะกระจกประตูห้องฉุกเฉินด้วยหวังว่าจะได้รู้ความเคลื่อนไหวของซิน แม้จะมองไม่เห็นเพราะข้างในเขาก็รูดม่านปิดอีกที แต่ผมก็ยังอยากจะมองอยู่ดี
“ไม่เป็นห่าอะไร? หน้ามึงอาบเลือดขนาดนี้” เมย์บีพูดพลางเข้ามาดึงผมออกห่างจากประตู “ไปทำแผลเหอะ กูขอร้อง อย่าให้กูต้องมาเป็นห่วงมึงอีกคนเลย”
“กูไม่ได้เจ็บ” ผมตอบ ยังไม่ยอมถอยห่างออกจากประตู
“ไม่เจ็บก็ต้องทำแผล เลือดมึงออกเยอะมากเลยนะ อีซัน”
“กู...” ผมยังพูดไม่ทันจบ เสียงหวานของพยาบาลหน้าสวยอีกคนก็ดังขึ้นก่อน
“คุณคะ ไปทำแผลกันก่อนนะคะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไร” ผมยังยืนยันคำเดิม และยังหันหน้าเข้าหากระจก “ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ..ถ้าพี่ผมยังไม่ออกมาผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“แต่คุณศีรษะแตก เลือดออกมากเลยนะคะ ไปทำแผลก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวค่อยกลับมาใหม่ก็ได้”
“..ไม่เป็นไร”
“อีซันซัน..”
“ไม่เป็นไรไม่ได้นะคะ ถ้าเลือดออกเยอะเกินไปอาจจะเป็นอันตรายต่อร่างกายได้ แล้วแผลก็อาจจะติดเชื้อด้วย.. ดิฉันว่าไปทำแผลกันก่อนเถอะค่ะ ..นะคะ”
“ไปนะ อีซัน”
“ก็บอกว่าไม่เป็นอะไรไงวะ! ฟังไม่รู้เรื่องกันเหรอ?!” ผมหันมาตวาดทั้งเมย์ทั้งพยาบาลอย่างหัวเสีย “จะแตกไม่แตกก็ช่างหัวผม! จะเลือดออกหมดตัวหรือติดเชื้อตายห่าก็ช่างแมร่ง! ไม่ต้องมายุ่ง!! ไม่ต้องมาสนใจ! คนที่ควรจะสนใจคือซินที่ อยู่ข้างในโน่น! ถ้าซินไม่กลับออกมาผมก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ต่อเหมือนกัน! ถ้ากลัวผมตายนักก็ไปช่วยซินโน่นไป! ไปเซ่!! ไป!!!”
“ว้ายยย!” พยาบาลรีบกระโดดหนีด้วยความตกใจเมื่อผมทำท่าจะเข้าไปจับเธอยัดเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกคน
“มึงใจเย็นหน่อย อีซัน ..มีสติหน่อยสิมึง” เมย์บีเข้ามาห้ามปรามและดึงตัวผมเอาไว้
“กูเย็นไม่ไหวแล้วเมย์ มึงไม่เห็นสภาพซินเมื่อกี๊! มึงไม่เห็นอาการซินเมื่อกี๊! ซินไม่หายใจ! มึงรู้มั้ย? ซินกำลังจะตาย!! เมย์! ซินกำลังจะทิ้งกูไป! แล้วกูจะอยู่ได้ยังไง? ถ้าไม่มีซินแล้วกูจะอยู่ยังไง? มึงตอบกูสิ! ตอบกูหน่อย ถ้าซินไม่อยู่แล้วกูจะอยู่ต้องไปทำเหี้ยอะไรอีก?! เมย์ มึงบอกกูมา..ฮือออ...ตอบกูสิ ..ถ้าซินตายแล้วกูจะต้องอยู่ไปเพื่ออะไรอีก?” ผมปล่อยน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น กอดเมย์บีเอาไว้แน่นหวังให้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวที่ผมพอจะมีอยู่ในตอนนี้
...ถ้าซินไป ผมก็จะไป..
มันไม่ใช่แค่การรักษาสัญญา.. แต่ผมไม่เคยอยู่ในโลกที่ไม่มีซิน.. ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมลืมตาขึ้นมา..โลกใบนี้ก็มีซินอยู่ก่อนแล้ว ..แล้วถ้าวันหนึ่งซินต้องหายไป...ผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าผมจะอยู่ได้ยังไง? ..มันโหดร้าย...มันโดดเดี่ยวเกินไป ..ผมอยู่ไม่ได้ และไม่เคยคิดจะอยู่
ถ้าซินไป ยังไงผมก็จะตาม..
“อีซัน.. กูเข้าใจมึงนะ กูรู้ว่ามึงรักพี่มึงมากแค่ไหน แต่มึงไม่ลองคิดถึงใจอีซินมันมั่งล่ะ? ถ้ามันฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เจอมึงมันจะรู้สึกยังไง? ..ถ้ามึงเป็นอะไรไปมันก็คงจะไม่อยากอยู่เหมือนกัน ..มึงต้องรักษาตัวเองด้วยนะซัน ..รักษาตัวเองให้ปลอดภัยรอพี่มึงกลับมา” เมย์บีพูดพลางลูบหลังลูบไหล่ผมอย่างปลอบโยน
“ซินจะไม่เป็นไรใช่มั้ย เมย์? ซินจะกลับมาใช่มั้ย?” ผมถามอู้อี้ปนเสียงสะอื้น ขณะซบหน้าลงบนบ่าของเพื่อน
“..กูเชื่อว่ามันจะกลับมา” เมย์บีบอกพร้อมกับตบหลังผมเบาๆ
“งั้น..” เสียงใสๆ ของพยาบาลคนเดิมเกริ่นขึ้น ผมผละออกจากเมย์แล้วหันไปมองเธอ ก็เห็นเธอยิ้มบางอยู่ “ไปทำแผลกัน..นะคะ?”
!!... ยังไม่ทันที่ผมจะตกปากรับคำคุณพยาบาล ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดผางออก หมอเคอิในสภาพเหงื่อซึมทั่วหน้าโผล่ออกมาด้วยท่าทางรีบร้อน เขาทำท่าจะวิ่งผ่านพวกเราไปแต่ถูกผมดึงมือเอาไว้ก่อน
“หมอ! หมอ ซินเป็นยังไงบ้าง?” ผมรีบถาม
“คนไข้กลับมาหายใจเองได้แล้วครับ แต่ความดันเลือดยังต่ำอยู่ อาการยังน่าเป็นห่วงอยู่มาก อวัยวะภายในได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง มีเลือดออกภายในหลายจุด โดยเฉพาะช่องท้อง เรากำลังเตรียมการผ่าตัดด่วนอยู่ แต่ตอนนี้หมอขอตัวซักครู่นะครับ” พูดจบหมอก็รีบวิ่งออกไปทันที
ผมถึงกับทรุดลงไปนั่งที่พื้นหลังจากได้ฟังอาการล่าสุดของพี่ชาย น้ำตาที่หยุดไปแล้วเริ่มไหลออกมาอีก “ซิน..”
“โธ่ อีซิน!” เมย์บีร้องตกใจเอามือทาบอก
“ซิน..” เสียงสกายที่ทรุดตัวนั่งพิงผนังฝั่งทางเดินตรงข้ามพึมพำขึ้นเบาๆ
“อีซินจะต้องปลอดภัย หมอกำลังช่วยมันอยู่ มันต้องไม่เป็นอะไร ..มึงต้องเข้มแข็งเอาไว้นะ ซัน” เมย์บีย่อตัวลงมานั่งปลอบผมทั้งที่ตัวมันเองก็หน้าซีดเผือด
“คนไข้จะต้องปลอดภัยค่ะ คุณหมอเคอิกับคุณหมอมะรินทร์เป็นหมอที่เก่งมาก และโชคดีมากที่วันนี้ทั้งคู่อยู่เวรพร้อมกัน” คุณพยาบาลคนเดิมพูดพลางแตะที่แขนผมอย่างต้องการจะให้กำลังใจ “..ไปทำแผลกันก่อนนะคะ”
“หลีกทางหน่อย เคสฉุกเฉิน!” เสียงร้องบอกของบุรุษพยาบาลทำให้พวกเราทั้งหมดหันไปมองพร้อมทั้งขยับหนี
มีคนไข้ฉุกเฉินรายใหม่กำลังถูกเข็นมาทางนี้ บนเตียงคนไข้มีคุณหมอเคอิกำลังพยายามปั๊มหัวใจกู้ชีวิตอย่างเอาเป็นเอาตาย ในปากคนไข้มี tube ถูกสอดเข้าไป มีพยาบาลคนหนึ่งคอยบีบ bag และพยาบาลอีกคนคอยรายงานสถานการณ์ ...สภาพการเหมือนกับซินเมื่อครู่ไม่มีผิดเพี้ยน
ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกเพื่อต้อนรับผู้ป่วยรายใหม่ และจังหวะที่เตียงถูกเข็นเลี้ยวเข้าไปในห้องนั่นเอง ผมถึงได้เห็นว่าใครคือผู้โชคร้ายรายล่าสุด..
มานะ!!!
มานะในสภาพที่เปลือยท่อนบน เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด กำลังนอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนนั้น!!
ปัง! ประตูห้องฉุกเฉินปิดลงอีกครั้ง.. ผมกับเมย์บีหันมองหน้ากันเองด้วยความตกใจกับสิ่งที่เพิ่งได้เห็น ถ้าไม่ได้จินตนาการบรรเจิดไปเอง ทั้งสองแผลที่ผมเห็นอยู่บนลำตัวของหมอนั่นน่าจะเป็นผลงานของกระสุนปืน! ..หมอนั่นถูกยิง?!!
ดูเหมือนเมย์บีเองก็คิดไม่ต่างจากผม แต่ยังไม่มีใครทันได้เอ่ยปาก สำเนียงเนิบๆ เฉื่อยๆ ของฟ้าประทาน..ผู้ป่วยรายแรกสุดก็ดังขึ้นก่อน
“ซันนี่..” เสียงนั่นเรียกให้ผมหันไปมอง และได้เห็นฟ้าในสภาพของคนพิการ(ชั่วคราว)ที่ต้องนั่งวีลแชร์ มีถุงน้ำเกลือห้อยอยู่เหนือหัว มีพ่อบ้านเมรันดรีเป็นคนเข็นรถให้
“..ไม่เป็นอะไรนะ?” คนบนรถเข็นถามพลางกวาดสายตามองสำรวจทั่วร่างผม “ทำไมไม่ไปทำแผล?”
แต่น้ำเสียงเรียบๆ บวกกับใบหน้าเฉยๆ ไร้ซึ่งการแสดงความรู้สึกใดๆ นั่นทำเอาผมรู้สึกปรี๊ดขึ้นมาอย่างระงับไม่อยู่ ..ก็เข้าใจว่าปกติก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นแบบนี้ แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติ! ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน! อันที่จริงแล้วมันไม่ควรจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ!
“ที่ไม่ไปก็เพราะว่ากูไม่เป็นไรไง.. ใช่! กูน่ะไม่เป็นไร! สบายมาก!” ผมพูดพลางสาวเท้าเข้าไปหาคนที่นั่งบนรถเข็น ยิ่งพูดเสียงผมก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ สัมพันธ์กับอารมณ์โกรธแค้นที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน ..แบบควบคุมไม่ได้ “ต่อให้ต้องเจ็บกว่านี้อีกสิบยี่สิบเท่ากูก็ไม่มีปัญหา! แต่พี่กูน่ะ ฟ้า! พี่กูกำลังจะตาย! ซินที่อยู่ในนั้นกำลังจะตาย!! มึงได้ยินมั้ยว่ากูกำลังจะเสียซินไป?!!”
ผมเอาอารมณ์มาตั้งไว้เหนือเหตุผลโดยสิ้นเชิง สมองของผมเลิกสั่งการไปนานแล้วตั้งแต่ได้เห็นเลือดของซิน ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากความเจ็บแค้นของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการห้ามปรามหรือเตือนสติของเมย์บี ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าหรืออาการที่ดูผิดไปจากปกติของฟ้าประทาน ผมไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าผ้าพันแผลที่พันมือซ้ายของฟ้าประทานนั้นมาได้ยังไง? ตั้งแต่เมื่อไหร่? และเพราะอะไร? ..ผมไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น นอกจากตัวเอง!
“..ทำไมฮึฟ้าประทาน? ทำไมพวกกูถึงต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้? ทำไมซินต้องมาเจ็บหนักขนาดนี้? ทำไมมันถึงเลวร้ายได้ขนาดนี้? ..มึงรู้มั้ยว่าทำไม?” ผมย่อตัวลง ยื่นมือไปแตะที่ไหล่ข้างที่เจ็บของฟ้าประทาน ก่อนออกแรงบีบลงไปบนนั้นจนมีเลือดสีแดงซึมออกมาให้เห็นตามผ้าสีขาว
ฟ้าประทานเพียงขมวดคิ้วแน่นแต่ไม่ได้ร้องออกมาสักแอะ ..หรือแม้แต่ชักสีหน้าหมอนั่นก็ไม่ทำ พ่อบ้านทำทีว่าจะขยับมาจับผมแต่ก็ถูกคนบนรถเข็นยกมืออีกข้างห้ามปรามไว้ จึงจำใจต้องยืนนิ่ง ปล่อยให้ผมบีบจนคิดว่าสาแก่ใจ แต่กลับไม่หายเจ็บปวดใจอย่างที่คิด
ไม่สิ มันปวดเสียยิ่งกว่าเดิมอีก..
“ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะมึงนั่นแหล่ะ!! ที่ซินต้องมาเจ็บหนักแบบนี้ก็เพราะมึง! ที่กูต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ก็เพราะมึง! มานะก็ด้วย! ที่หมอนั่นต้องมาบาดเจ็บก็เพราะเรื่องของมึงอีกใช่มั้ยล่ะ?! มึงมันตัวซวย ฟ้า! มึงมันตัวหายนะ!! ใครที่อยู่รอบตัวมึงก็พลอยหายนะไปด้วย! เหมือนกับกู!! เหมือนกับซิน!! เหมือนกับมานะ!! หรือแม้แต่แม่ของมึงเอง!! มึงมันไม่สมควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ ฟ้าประทาน!!!”
ผมกำลังเจ็บปวด.. ผมกำลังทุรนทุรายเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้.. และหลงคิดไปว่าถ้าได้เห็นใครบางคนเจ็บกว่า ทุรนทุรายกว่า.. บางทีผมอาจจะหาย.. ใครบางคนที่ผมจะสามารถร้ายกาจใส่.. โยนความผิดทั้งหมดไปให้อย่างไม่ต้องคำนึงถึงความยุติธรรม.. ใครบางคนนั้น..ผมเลือกให้เป็นฟ้าประทาน..
คนที่ถูกผมตัดสินอย่างอยุติธรรมว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด!! ..โดยลืมไปเสียสนิทว่าทุกอย่างคือสิ่งที่ผมเต็มใจเลือกเอง
แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิดเดียว ...ผมคิดผิดถนัด..
บริเวณโถงทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินกลายเป็นเงียบสนิท.. ดูเหมือนว่าคำพูดร้ายๆ ของผมจะทำให้ทุกคนตรงนั้นถึงกับช็อค ...แม้แต่ตัวผมเองก็ยังอดช็อคไม่ได้ ..นี่ผม..ทำอะไร..?
ดวงตาคู่ดำสนิทที่มองสบมามีแววไหวระริกอันสะท้อนถึงความรู้สึกสั่นไหวจากภายใน...
ผมน่าจะรู้... น่าจะรู้ว่าฟ้าประทานไม่ใช่คนที่ชอบเปิดเผยความรู้สึก
แต่การไม่แสดง... ไม่ได้แปลว่าเขาไม่มี
ความเจ็บปวดที่ผ่านมาทั้งหมดถูกอำพรางไว้ภายใต้สีมืดมิดของดวงตาคู่นั้น...
ผมน่าจะรู้...
ผมมันร้ายกาจ.. ที่คิดจะปัดความผิดพลาดทั้งหมดไปทิ้งไว้ที่เขา
ผมมันเห็นแก่ตัว...
“...........” น้ำตาของผมไหลออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น ผมทรุดลงนั่งกับพื้น กอดขาของฟ้าประทานและซบหน้าไว้บนตักของเขา “...ขอโทษ..ฮือ...ฟ้า..กูขอโทษ...ขอโทษ..ฮือออ...ขอโทษ...”
ขอโทษ...
ฟ้า..กูขอโทษ...
ซิน...กูขอโทษ...
ฮืออออ...ขอโทษ...
..กูขอโทษ..
“ซันนี่.. ซันนี่!”
“อีซันซัน!”
“คุณซันนี่!”
“คุณคะ?!”
“ไอ้ซัน!!”
“ซันนี่!!!!”
ทำไม..
ทำไมเสียงของทุกคนถึงฟังดูห่างไกลจากผมเหลือเกิน...
แล้ว..ทำไม? ที่นี่ที่ไหน? ทำไมถึงมีแค่ผมอยู่คนเดียว?
(ต่อ)
-
(ต่อ)
ตึก ตึก ตึก ตึก
ใครน่ะ?! เสียงใคร?!
ตึก ตึก ตึก ตึก
ใคร?! ออกมานะ!
ตึก ตึก ตึก ตึก
ซิน?!! ซินใช่ไหม?
ซิน! ซิน! ซิน..จะไปไหน?
ซิน! จะไปไหน? รอด้วยสิ!
ซิน! รอด้วย! อย่าเพิ่งไป! รอด้วย!! อย่าไป...
“ระวังหน่อย ซันนี่ ..วิ่งแบบนั้นเดี๋ยวก็หกล้มขาเจ็บอีกหรอก”
“ถ้าขาเจ็บอีกพี่ก็แบกซันกลับบ้านอีกสิ”
“ไม่ได้ วันนี้พี่ไม่ว่าง เพราะงั้นนายห้ามล้มเด็ดขาด เข้าใจ๋?”
“ไม่เข้าใจ ไม่ว่างได้ไง? พี่จะไปไหน?”
“ก็ไปดูอาไท่แข่งไง พี่ว่าพี่บอกนายไปแล้วนะ”
“แล้วจะทิ้งให้ซันกลับบ้านคนเดียวเนี่ยนะ?”
“งั้นนายจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ?”
“จะไปได้ไง? พี่ก็รู้ว่าวันนี้ซันถูกครูทิมทำโทษให้ทำการบ้านเยอะแยะไปหมด”
“นั่นเป็นเพราะนายมัวแต่คุยในชั่วโมงเรียนไงล่ะ พี่เตือนนายแล้วก็ไม่เชื่อ”
“จะยังไงก็ช่างเหอะ พี่ต้องกลับไปช่วยซันทำการบ้าน”
“แต่นั่นมันการบ้านของนายนะ”
“แล้วไง? จะไม่ช่วย?”
“...โอเค ช่วยก็ช่วย แต่ต้องเป็นหลังจากที่พี่กลับมาจากสนามแข่งแล้ว”
“แต่ซันไม่อยากกลับบ้านคนเดียว”
“แค่วันเดียวเองน่า..นะ พี่สัญญาว่าจบเกมแล้วจะรีบกลับไปช่วยนายทำการบ้านทันทีเลย โอเคป่ะ?”
“ไม่โอเค พี่ต้องกลับพร้อมซัน”
“เฮ้.. นายก็รู้ว่าวันนี้เป็นนัดสำคัญของอาไท่ แล้วพี่ก็สัญญาไว้แล้วว่าจะไปเชียร์”
“สัญญาได้ก็ยกเลิกได้”
“ซันนี่?”
“โทรไปบอกหมอนั่นสิว่าพี่ไปไม่ได้แล้ว ถ้าพี่ไม่โทรเดี๋ยวซันโทรเอง เอาโทรศัพท์มา..”
“ซันนี่!”
“เออ! ก็ได้! อยากไปไหนก็ไปเลย! กลับคนเดียวก็ได้วะ!”
“เฮ้ ซันนี่?”
“จะไปไหนก็ไป! ไม่ต้องตาม!”
“ไม่เอาน่า ซันนี่”
“ปล่อย! ไม่ต้องมายุ่ง! ไม่อยากเห็นหน้าแล้ว!!”
“โอเคๆ พี่ยอมแล้ว..ยอมแพ้แล้ว ..อย่าโกรธเลยนะคนดี เดี๋ยวพี่จะรีบโทรไปบอกอาไท่เดี๋ยวนี้เลยว่าไม่ไปแล้ว”
นั่นผมเหรอ..?
ใช่สิ.. นั่นผมเอง..
ผมคนที่เอาแต่ใจ.. ผมคนไม่ที่เคยฟังเหตุผลของใคร.. ผมคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้..
นั่นคือตัวผมก่อนหน้านี้...
“น้องกานต์คร้าบ~ น้องกานนนนนนนต์”
“อ้าว พี่โต๊ด มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าฮะ?”
“มีครับ.. ช่วยอวยพรให้พี่ทีสิ พรุ่งนี้พี่ต้องพาทีมเทนนิสโรงเรียนเราไปแข่งแล้ว น้องกานต์คนน่ารักช่วยอวยพรให้ทีมเราชนะหน่อยนะ พลีสสสสสส~”
“ฮ่ะๆๆ อะไรกัน เรื่องแค่นี้เอง..”
“ขอให้ตกรอบแรกนะฮะ พี่โต๊ด”
“อร๊ายยย! ไหงน้องฉายพูดงั้นล่ะคร้าบ? มันไม่ดีน้า~ ทำเสียฤกษ์หมดเลยเรานี่ ...นะ น้องกานต์ อวยพรพี่ทีสิ”
“ขอให้ชนะ เอาถ้วยกลับมาประดับฝาห้องลุงหนวด ผอ. ให้ได้นะฮะ ..พี่โต๊ด สู้ๆ”
“สู้ๆ ! เยสสส!! เทพีแห่งชัยชนะยืนข้างโต๊ดแล้ว ..ไปก่อนนะ ไว้เดี๋ยวพี่จะเอาแชมป์กลับมาฝากนะคร้าบ~”
“ฮ่ะๆๆ โชคดีฮะ”
“น้องกานต์จ๋า อวยพรพวกพี่ด้วยสิ มะรืนพวกพี่ก็จะไปแข่งวอลเล่ย์หญิงเหมือนกันนะ”
“ขอให้ชนะนะฮะ พี่ศิคนสวย”
“ฮิ้ววววว~ งานนี้พี่ศิคนสวยของน้องกานต์สู้ตายค่า!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
และนั่นก็คือซิน..
‘กานต์ระพี’ ..คนดีที่ใครๆ ก็รัก
พระอาทิตย์อันเป็นที่รัก.. พระอาทิตย์อันแสนสดใส..
ซินเกิดมาเพื่อเป็นที่รักของทุกคน ..รวมทั้งผมด้วย
“ซิน? ซิน? อยู่แถวนี้รึเปล่า?”
“..........” หืม..? เสียงใครคุยกัน?
“..........” ซินกับ..อาไท่?
อ๊ะ ตรงนี้ได้ยินไม่ถนัดเลยแฮะ ..ต้องเข้าไปอีกหน่อย
“...อืม ก็แบบนั้นแหล่ะ เราขอโทษจริงๆ นะ ที่วันก่อนผิดสัญญา”
“ไม่เป็นไร ไท่เข้าใจ ยังไงเรื่องของฉายก็ต้องมาก่อน..”
“ไท่ไม่โกรธเรานะ?”
“ไม่หรอก ใครจะไปโกรธกานต์ลง.. แต่รอบหน้าไท่จะเข้าชิงแล้ว คราวนี้ยังไงกานต์ก็ต้องไปเชียร์ให้ได้นะ”
“อื้ม สัญญา.. คราวนี้ไม่เบี้ยวแน่”
หลายครั้งที่ผมรู้สึกหวง..
และอีกหลายครั้งที่ผมรู้สึกอิจฉา...
ผมไม่ชอบให้ใครมาสนใจซินมากกว่า..
รวมทั้งไม่ชอบให้ซินไปสนใจใครมากกว่าผมด้วย!
“..ขอโทษจริงๆ น้า~”
“กานต์...ไม่อยากไปเชียร์ไท่เหรอ? บอกมาตรงๆ ก็ได้นะ ..ไท่ไม่โกรธหรอก ..แล้วก็จะไม่ทำให้ลำบากใจอีกด้วย”
“ไม่ๆๆ ไม่ใช่แบบนั้นนะ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ..เชื่อเราสิ ไท่ ..เมื่อวานน้องเราปวดท้อง ป๊ะป๋าก็ไม่อยู่บ้าน แล้วจะให้เราทิ้งน้องให้อยู่คนเดียวทั้งแบบนั้นได้ยังไง? ..จริงสิ! เมื่อวานไท่ชนะนี่นา ยินดีด้วยนะ เอางี้ดีมั้ย.. เย็นนี้เราไปกินไอติมกัน ..นะ? เราเลี้ยงเอง ถือว่าฉลองแชมป์ให้ไท่ไง”
“จริงนะ?”
“จริงสิ เดี๋ยวเลิกเรียนเราไป..”
“ไปไหนกันเหรอ? ..ไง อาไท่? ได้ข่าวว่าได้เป็นแชมป์อีกแล้วนี่นา ยินดีด้วยนะ ..แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปเชียร์ พอดีเราไม่ค่อยสบายน่ะ”
“อืม.. กานต์บอกเราแล้วล่ะ ..แล้วนี่ฉายหายดีแล้วเหรอ?”
“ก็ดีขึ้นเยอะล่ะ.. ว่าแต่เมื่อกี๊พูดว่าจะไปไหนกันเหรอ? ฉลองรึเปล่า? ไปด้วยคนได้มั้ย?”
“ก็กำลังจะชวนอยู่นี่ไง งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เราสามคนไปกินไอติมที่ร้านเดิมกันนะ พี่เลี้ยงเอง”
“ไชโย~ ได้กินของฟรีอีกแล้ว”
“ฮ่ะๆๆ ท่าทางนายดีใจกว่าเจ้าของแชมป์อย่างเราอีกนะ ฉาย”
“นั่นน่ะสิ ..เห็นของฟรีเป็นไม่ได้เลย”
“ก็นะ.. ฮ่ะๆๆ”
“ว่าแต่ว่าเอาตังค์มาให้พี่ยืมก่อนสิ เดือนนี้พี่ใช้เกินงบแล้วอ่ะ”
“ว่าไงนะ?!”
“พี่บ่จี๊~”
“ฮ่าๆๆๆ”
“หุบปากนะ อาไท่! ..ไม่ ซันไม่ให้พี่ยืม!”
“ซานนนนนี้~”
“เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวไท่เลี้ยงเอง”
“จริงนะ?!!”
“แหม ถามพร้อมกันเชียว”
“ฮ่าๆๆๆ”
แม้จะห่างกันหนึ่งชั้นปี แต่ไท่หลันก็เป็นเพื่อนที่ผมกับซินสนิทมาก..
ไท่หลันไม่เคยบ่นเรื่องความเอาแต่ใจไร้เหตุผลของผม..
ไท่หลันมักจะใจดีกับผมเสมอ...
“...ไม่ต้องขอโทษแล้วกานต์ มันซ้ำซากเกินไป ..ไท่เบื่อที่จะฟังแล้ว”
“ไท่โกรธเรา? แต่เราไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดจริงๆ นะ ..เป็นเพราะน้องเราไปรับปากทางนั้นไว้ แล้วถ้าเราไม่ไปเป็นเพื่อนน้องเราก็จะไม่ยอมไป ..เราไม่อยากให้น้องผิดคำพูด”
“กานต์ก็เลยยอมผิดคำพูดซะเองด้วยการยกเลิกนัดดูหนังของเรางั้นสิ? ..ทั้งที่ไท่เป็นคนนัดกานต์ก่อนแท้ๆ”
“เราขอโทษ..”
“ก็บอกว่าไม่ต้องพูดแล้วไง ..ช่างมันเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว”
“แต่ไท่ยังไม่หายโกรธเรา”
“ไท่ไม่ได้โกรธกานต์! ไม่เคยคิดจะโกรธด้วย ไท่ก็แค่...ไท่แค่น้อยใจ ..ไม่ว่าเมื่อไหร่ในหัวของกานต์ก็มีแต่เรื่องของฉาย ..ไท่..แค่อยากจะมีพื้นที่เล็กๆ อยู่ในนั้นบ้าง ..สักหนึ่งส่วนพันก็ยังดี”
“ไท่..?”
“กานต์.. ไท่ชอบกานต์นะ ..ชอบ..มาตั้งนานแล้ว”
“เราก็ชอบไท่เหมือนกัน ไท่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา”
“ไม่ กานต์.. ไท่ไม่ได้หมายถึงชอบแบบนั้น ไท่หมายถึงชอบแบบ..แบบ..เออ! แบบที่กานต์เคยชอบพี่แจนน่ะ”
“...หมายถึง ไท่..อยากเป็นแฟนกับเรา...งั้นเหรอ?”
“อืม.. ได้มั้ย?”
“..........” อาไท่..ชอบ...ซิน..?
ผมเคยคิดว่าไท่หลันเข้าใจซิน.. เข้าใจผม..
แต่เปล่า...
ไท่หลันแค่อยากเอาใจซิน
ไท่หลันก็เหมือนกับคนอื่นๆ
เขาให้ความสนใจแก่ซินมากกว่าจะเป็นผม!
“ขอโทษนะ ไท่ ..เราไม่ได้..คิดกับไท่แบบนั้น”
“เหรอ... ไม่เป็นไร.. ไท่ขอโทษนะ.. ที่ทำให้ต้องลำบากใจ กานต์อย่าเกลียดไท่เลยนะ”
“ไม่ๆๆ เราไม่มีวันเกลียดไท่หรอก ไท่เป็นเพื่อนรักของเรา”
“ขอบใจ... เอ่อ เราขอร้องอะไรกานต์ซักอย่างได้มั้ย? อย่าเอาเรื่องที่เราพูดกับกานต์วันนี้ไปบอกใครได้มั้ย? ..แม้แต่กับฉาย ..ปล่อยให้มันเป็นความลับ ที่รอวันเลือนหายไปพร้อมความทรงจำของเราสองคน ..ได้มั้ย กานต์?”
“ได้สิ เราสัญญาว่าจะไม่บอกใคร ..แต่เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่มั้ย ไท่?”
“อื้ม เราจะเป็นเหมือนเดิม”
“.........” ซินไม่จำเป็นต้องเล่า เพราะเราได้ยินทั้งหมดแล้ว อาไท่..
ซินเป็นของผม
และผมไม่มีวันอภัย.. ให้กับคนที่คิดจะหักหลังผม!
“สกปรกที่สุด! ไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้เลยนะ ซูไท่หลัน!”
“เดี๋ยวฉาย นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร เราไม่เข้าใจ”
“แล้วเมื่อตอนพักกลางวันนายไปพูดอะไรกับซินมาล่ะ? ทุเรศมาก! ตัวเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังกล้าไปพูดแบบนั้นกับซินอีก วิปริต!!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะซันนี่! ห้ามว่าอาไท่แบบนั้นนะ!”
“ทำไมจะว่าไม่ได้?! ก็มันเรื่องจริง! ถ้าพี่รังเกียจก็พูดออกไปตรงๆ เลยนะซิน ไม่ต้องไปทนฝืนใจคบกับคนโรคจิตวิปริตแบบนี้หรอก!”
“พี่ไม่ได้..”
“นั่นสิ กานต์.. ถ้ารังเกียจก็บอกกันมาตรงๆ เลยก็ได้ ไท่ยอมรับได้ ..ไม่เห็นต้องแกล้งทำเป็นรับปาก แล้วมาหักหลังกันแบบนี้เลย เกลียดไท่ขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“ไม่ใช่นะ ไท่! เราไม่ได้คิด..”
“ใช่! ทั้งเกลียดแล้วก็รังเกียจมากๆ จนไม่อยากจะเห็นหน้านายอีก! ต่อไปนี้ไม่ต้องมาให้พวกเราเห็นหน้าอีกนะ!”
“ซันนี่!!”
“ได้! ต่อไปนี้เราจะไม่มาให้พวกนายเห็นหน้าอีก แต่..”
“โอ๊ย ไท่! จะพาเราไปไหน? เราเจ็บนะ ปล่อยเราก่อน..”
“ปล่อยซินนะ ไอ้โรคจิต! บอกให้ปล่อยไงวะ!”
“ปล่อยแน่.. แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“อาไท่?”
“..ไหนๆ ก็เกลียดกันแล้วนี่ ..ไท่เองก็เกลียดคนชอบหักหลัง หน้าไหว้หลังหลอกอย่างกานต์เหมือนกัน ..งั้นเราก็มาเกลียดกันให้สุดๆ ไปเลยดีมั้ย? เอาให้จำได้ไม่ลืมไปตลอดชีวิตเลย”
“ไม่นะ ไท่! ไท่กำลังเข้าใจเราผิด”
ปัง!
ปึง! ปึง! ปึง!
“เปิดประตูนะ! ปล่อยซินออกมาเดียวนี้นะ ไอ้บ้า!! เปิดนะ! เปิดเซ่! ฮือออ.. เปิดประตูนะไอ้โรคจิตบ้า!”
ใช่แล้ว..
เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผมเอง..
ผมเป็นสาเหตุของเรื่องเลวร้ายทั้งหมด
ผมเป็นสาเหตุแห่งฝันร้ายของซิน
ผมทำให้ไท่หลันเข้าใจผิด
ผมหักหลังทุกคน..
ปึง! ปึง! ปึง!
“ฮือออ...เปิดประตูนะ! เปิดประตู.. เอาซินกลับมา.. ฮือออ.. ปล่อยซิน ออกมานะ..ไอ้บ้า ..ปล่อยซิน..”
แต่ผมกลับเอาแต่โทษคนอื่น..
ทั้งที่คนที่สกปรกที่สุด...ก็คือตัวผมเอง
ผมทำลายทุกอย่างด้วยมือของผมเอง..
ตึก ตึก ตึก ตึก
ใครน่ะ?
ตึก ตึก ตึก ตึก
ใคร?! ออกมานะ!
ตึก ตึก ตึก ตึก
ซินใช่ไหม? ใช่ซินหรือเปล่า? ออกมาเถอะ
“พี่มาเพื่อที่จะเตือนสตินายแค่นี้ล่ะ ..จะเลือกทางไหนก็คิดดูให้ดีแล้วกัน แต่ไม่ว่าจะเลือกทางไหน...ก็เตรียมใจรับผลที่จะตามมาเอาไว้ด้วยล่ะ”
ตึก ตึก ตึก ตึก
ฟ้า? ..ฟ้าเหรอ?
“มันคงจะดีกว่า.. ถ้าคุณจะถอนตัวเสียตั้งแต่ตอนนี้ แล้วเดินเข้าไปบอกคุณหนูว่าคุณจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก ..ต่างคนต่างไป”
ตึก ตึก ตึก ตึก
ฟ้า! เดี๋ยวก่อน ฟ้า! จะไปไหน?! รอก่อน!!
“อะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด..‘เรา’..ผมกับฟ้าประทาน..จะเป็นคนตัดสินเอง”
ตึก ตึก ตึก ตึก
ไม่นะ ฟ้า! อย่าเพิ่งไป! ฟ้า! อย่าไปนะ! ไม่! อย่าไป...
“ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะมึงนั่นแหล่ะ!! ที่ซินต้องมาเจ็บหนักแบบนี้ก็เพราะมึง! ที่กูต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ก็เพราะมึง! มานะก็ด้วย! ที่หมอนั่นต้องมาบาดเจ็บก็เพราะเรื่องของมึงอีกใช่มั้ยล่ะ?! มึงมันตัวซวย ฟ้า! มึงมันตัวหายนะ!! ใครที่อยู่รอบตัวมึงก็พลอยหายนะไปด้วย! เหมือนกับกู!! เหมือนกับซิน!! เหมือนกับมานะ! หรือแม้แต่แม่ของมึงเอง!! มึงมันไม่สมควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ ฟ้าประทาน!!!”
ตึก ตึก ตึก ตึก
อย่าไปนะ ฟ้า!!!!!
อีกแล้ว..
ผมทำพลาดอีกแล้ว
ผมทำทุกอย่างพัง..
ผมทำลายทุกอย่าง.. ด้วยอารมณ์ที่ไม่รู้จักระงับ ..ด้วยคำพูดที่ไม่รู้จักคิด ..ด้วยความกลัวที่ไม่มีจุดสิ้นสุด
กลัวที่จะสูญเสีย.. กลัวที่จะเจ็บปวด.. กลัวที่จะถูกลืม...ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
เหมือนกับครั้งนั้น.. ครั้งก่อนนั้น.. และก่อนหน้านั้นๆ อีก..
ผมทำแต่เรื่องผิดพลาด
ผมทำให้ซินเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า
แล้วผมก็ยังทำให้ฟ้าเจ็บอีก
คนที่ไม่สมควรจะเกิดมาน่ะมันผมต่างหาก!
ตึก ตึก ตึก ตึก
?!
“ไม่เป็นไรนะ ซันนี่?”
“..ซิน?”
“อย่าร้องไห้สิ น้ำตาไม่เหมาะกับมึงหรอก”
แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้ง.. ที่ซินจะโกรธ.. จะเกลียดผม..
ไม่ว่าผมจะร้ายกาจแค่ไหน ..ซินก็ให้อภัยผมได้เสมอ
ตึก ตึก ตึก ตึก
?!!
“ไม่เป็นไรนะ ซันนี่?”
“..ฟ้า?”
“ร้องไห้ไม่แมนนะ”
แล้วฟ้าล่ะ? ..ฟ้าจะโกรธผมไหม? ..จะเกลียดผมหรือเปล่า?
ฟ้าจะยอมให้อภัยกับความงี่เง่าของผมได้หรือเปล่า?
ผมยังพอมีหวังที่จะได้รับโอกาสนั้นไหม?
“ไปก่อนนะ ซันนี่ // ลาก่อน ซันนี่”
“เดี๋ยว!! เดี๋ยวก่อน ฟ้า! เดี๋ยวก่อน ซิน! พวกมึงจะไปไหน? อย่าเพิ่งไป! อย่าทิ้งกูไป!!”
ผมได้แต่มองตามหลังซินเดินไปทาง ฟ้าเดินไปอีกทาง และตะโกนเรียกแบบนั้นซ้ำๆ จนเสียงเริ่มแหบแห้ง แต่ก็ไม่มีใครสักคนที่จะหันกลับมามอง..
“อย่าไปนะ ซิน! อย่าไปเลย ฟ้า! ไม่ให้ไป!! อย่าไป! อย่าทิ้งกูไปแบบนี้! กลับมา! อย่าไป...”
ทุกคนกำลังจะหายไป..
ทุกคนกำลังจะทิ้งผมเอาไว้..
ผม...ไม่เหลือโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้วจริงๆ เหรอ?
ผม...ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ เหรอ?
“อย่าไป...ฮือออ..”
TBC. :z2:
อ่านจบตอนนี้แล้วมีใครคิดจะเปลี่ยนใจจากรักเป็นเกลียดซันนี่มั้ย?
อย่านะ อย่า.. รักแล้วรักเลย ไม่รับเปลี่ยนคืนนะเออ ไม่ๆๆๆ
เราก็เตือนคุณไปตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้วไง ว่า ‘ตะวัน’ น่ะ ‘ร้าย’
ทำไมไม่มีใครเอะใจ? ฮะฮะ..
ก็มารอดูต่อไปว่าร้ายแบบนี้แล้วจะยังเป็น ‘ที่รัก’ ของนภาต่อไปได้มั้ย...เนาะ :)
-
ดราม่าจัดเต็มมาก
ขอให้ซินกับมานะปลอดภัยนะ
ซันนี่ใจร้ายมาก
พูดแบบนี้กับฟ้าได้ไงเนี่ยยย
-
:z13:
-
:m15: น้ำตาร่วงเลย ตอนนี้สงสารทุกคนมาก ๆ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
“ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะมึงนั่นแหล่ะ!! ที่ซินต้องมาเจ็บหนักแบบนี้ก็เพราะมึง! ที่กูต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ก็เพราะมึง! มานะก็ด้วย! ที่หมอนั่นต้องมาบาดเจ็บก็เพราะเรื่องของมึงอีกใช่มั้ยล่ะ?! มึงมันตัวซวย ฟ้าประทาน!! มึงมันตัวหายนะ!! ใครที่อยู่รอบตัวมึงก็พลอยหายนะไปด้วย! เหมือนกับกู!! เหมือนกับซิน!! เหมือนกับมานะ!! เหมือนกับแม่ของมึง!! มึงมันไม่สมควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ!!!”
^
^
^
คำพูดที่พูดออกมาแล้ว เอากลับคืนไม่ได้ :เฮ้อ:
-
ซันนี่น้อยอย่าเป็นอะไรนะ
:sad4:
แต่ก็นะ..เวลาที่เรากำลังจะเสียคนที่เรารักเราผูกพันธ์มาตั้งแต่เด็ก..ใครจะไประงับอารมณ์ไหว :เฮ้อ:
-
ซันนี่ปล่อยให้อารมณ์มาเป็นนาย
ด่าว่าฟ้าแล้วดีขึ้นไหมล่ะซัน
มีแต่เจ็บปวดมากขึ้นใช่ไหม
สงสารทุกคน :เฮ้อ:
-
ช็อคจนไม่สามารถอ่านฉากซันนี่ว่าฟ้าได้มันเจ็บปวดเกินไป :sad4: :z3: :z3:
-
สงสารทุกคนจริงๆ พอจะเข้าใจอารมณ์ของคน :เฮ้อ:
ฟ้าอย่าโกรธอย่าน้อยใจซันนี่เลยนะ :monkeysad:
:pig4: นะคะ
-
เริ่มจะหน่วงๆ
-
เราอ่านได้ถึงตอนที่มานะเข้าไปอ่ะคะ
ที่เหลือไม่กล้าอ่านต่อ กลัวมาม่า :z10:
ฮือออออออออ
ขอทำใจอีกสองวันเด่วกลับมาอ่านต่อ :sad4:
-
ซันใจร้ายมากเลยที่พูดแบบนั้นออกมา สงสารฟ้ามาก ๆ แล้วฟ้าไปทำอะไรถึงบาดเจ็บเพิ่มมาเนี่ย แล้วตอนที่ฟ้าได้ยินสิ่งที่ซันพูด ฟ้าคิดอะไรอยู่ แล้วฟ้าจะทำอะไรต่อไป
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:สงสารทุกคนเลยอะ :sad11: :sad11: :sad11:
รออีก50ที่เหลือจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call:
-
ถ้าจะมีการสูญเสียเกิดขึ้นนะ
เอาเป็นแบบให้ซินตายแล้วซันก็จะตายตาม
โดยมีฟ้าตามไปด้วยอีกคน
เอาแบบไม่ต้องเหลือใครเลย
-
อืมๆๆ เหอะๆ รอดูต่อไป จะมีใครตายมั้ยหว่า
-
พึ่งเขามาอ่าน
สนุกคับติดตามตอนต่อไป
-
คือมันแรงเกินไปนะ ถ้าซินไม่ฟื้นแล้วจะให้ฟ้าตายแทนเหรอ?
กลัวว่าฟ้าจะไม่เปิดใจกับใครอีกแล้วน่ะสิ ถ้าฟ้าไม่อยู่ขึ้นมาจริงๆจะทนไหวมั๊ยหล่ะซันนี่
-
จุกมากกับฉากที่ซันนี่ว่าฟ้า น้ำตาไหล ทำไมซันนี้ต้องว่าฟ้าขนาดนั้น รู้ว่ากำลังเสียใจ กำลังรู้สึกเหมือนจะสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไป แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่จะเอาไปว่าฟ้าขนาดนั้นเลยจริงๆนะ :sad4: :sad4: :sad4:
ถ้าเลือกได้ก็ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก แต่นี่มันเลือกไม่ได้
ก็เหมือนกัน ถ้าฟ้ามันเลือกได้ มันคงเลือกที่จะไม่ต้องเกิดมาเพื่อทำให้คนที่มันรักรอบๆตัวมันหายกันไปทีละคนๆแบบนี้หรอก
ได้โปรด ขอให้ซินกับมานะปลอดภัย ไม่ให้ใครไปทั้งนั้น !!!
-
ซันนี่ ไม่น่าพูดเลยอ่ะ o7
ฟ้าคงเสียใจมากกก แต่คำพูดของคนก็เรียกกลับไม่ได้ :เฮ้อ:
-
โอ๊ย ใจจะขาด ช่วยมาต่อโดยเร็วค่ะ :m15:
ซันนี่พูดสิ่งต้องห้ามไปแล้ว งือ TT เข้าใจว่าเสียใจ แต่พูดแบบนั้นมันก็ไม่ถูก
สงสารฟ้าประทาน สงสารซันนี่ เป็นห่วงซิน...ไม่ใช่ว่าจากนี้ไปต้องพรากจากกันหรอกนะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊ากกกกก จะร้องไห้แล้วนะ :o12: :o12:
-
กินมาม่าอีกรอบ
ฟ้าโดนซันจัดหนัก
คำพูดเอาคืนไม่ได้
เดี๋ยวฟ้าหนีกลับอิตาลี
อย่ามาหงอยล่ะกันนะซัน
-
เป็นคำพูดที่เจ็บแสบที่สุด :a5:
-
โฮวววววววววววววววววววววววว บ่อน้ำตาแตกเบยยยยย
ซันนี่ของเจ๊สติหลุด้ลยเหรอลูก แต่ก็ไม่น่าจะไปว่าฟ้าแบบนั้นเลยน๊าา แต่เจ๊ก็เข้าใจ คนเราพอถึงทางจน อะไรก็ทำได้ทั้งนั้น
กอดดด รวบทั้งคู่เลย ทั้งซันนี่และฟ้า ยังไงซินก็ต้องรอดลูก
โฮวววววววว วิ่งไปเข็ดน้ำตา
-
แล้วบอกว่า "เรา"จะเป็นคนตัดสินใจ ตัวเองเลือกเองนะ ซันนี่! เลือก มาตั้งแต่ต้น
-
สงสารซันนี้จัง :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ศัตรูทำร้ายเรายังไม่พออีกหรือ เราถึงหันมาทำร้ายกันเอง
-
ซันนี่แรงมาก แต่ก็เข้าใจอารมณ์นะ
เพราะกลัวมาก เลยพาลไปหมด
แต่ยังไงก็ขอให้ฟ้าใจแข็งๆนะ อย่าหนีซันนี่ไป
เอ๊ะ! หรือหนีไปจะดีกว่า ให้ได้คิด ว่าตัวเองทำไรไว้
ปล.ซันนนน หายเร็วๆนะ ฮืออออออ
-
ด่าฟ้าแล้วมันช่วยอะไรได้วะซันนี่
-
จะร้องไห้ ถ้าฟ้าทิ้งไปแล้วจะสมน้ำหน้านะซันนี่
ทำไมต้องว่าฟ้าอย่างงั้นหละ เสียใจแทนฟ้า TT TT
-
อ้ากกกกก อึดอัดดดด
T T
-
:sad4: น้ำตาจะไหลแล้วคร้าบ สงสารมากมาย มาต่อไวๆน้า
-
อ่านแบบผ่านๆไปก่อน T^T ไม่ไหวอ่ะ ดราม่ามากๆๆๆเลย
กลัวรับไม่ไหววว ซินจะเป็นไรไหมเนี่ยยย
แล้วมานะถูกใครยิงมาาาาาา
-
ว้อทแฮพเพ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตามง้อยาวแน่ๆ :เฮ้อ:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อืม ดราม่า ดี
แต่งง อ่ะ มานะโด่นยิงตอนไหนเนี่ย
อยากรู้คำตอบ ๆๆๆๆ เร็ว อ่ะ
มาต่ออีกครึ่งเร็ว ๆ นะ รอ จะขาดใจแล้วววว
-
ขอให้รอดกันทุกคนน๊าาา :m15:
-
เครียด!!!!!!!!!!
อะไรกันนักหนาฟร่ะ โอ๊ย!!!!!!!!
อยากยิงทิ้งแมร่งทั้งหมดเลยทั้งแบรรุสโคนี่และคาวัวร์ :z6: เลิกยุ่งกับซันนี่และฟ้าประทานซักที
ซินฟื้นเร็วๆนะ หายเร็วๆ :sad4:
-
เจ็บกันถ้วนหน้า แบบไม่น้อยหน้ากันเลยทีเดียว
แต่ซินมันไม่ตายหรอก มันถึกจะตายไป จริงมะ
เจ็บที่กาย กับเจ็บที่ใจ อันไหนมันแยากว่ากันนะ
พูดไม่ออก บอกไม่ถูกกันเลย จะสงสารใครมากกว่ากันดีนะ
ตัวซวยอย่างฟ้าประทาน หรือคนเสือกซวยอย่างคนรอบข้างฟ้าประทาน
แต่คนรอบข้างนี่รู้อยู่แล้วปะ ว่าต้องซวย ถ้าอยู่ใกล้มัน
แล้วเต็มใจจะอยู่เองรึป่าว?
เหมือนโกรธซันนี่ ฮ่าาาาาาาาาาา
เออ โกรธ ไม่ได้เข้าข้างฟ้านะ แต่ซันนี่มันไร้สติ
รู้ว่ากลัวซินตาย แล้วตอนที่ก่อนเรื่องมันจะเกิดน่ะ
มีคนมาเตือนแล้วนี่ ถ้าไปตั้งแต่ตอนนั้น ซินก็ไม่เป็นงี้หรอก
มันเพราะตัดสินใจกันมาเองแล้วไม่ใช่หรอ
แล้วมาโทษฟ้าประทานทำไม!
โอ้วว ตรูโกรธซันนี่จริงๆด้วย -*-
-
เรารู้นะว่าซันนี่รู้สึกยังไง
แต่ทำแบบนี้เราก็ไม่ปลื้มเหมือนกัน
:a14:
คำพูดมันไม่เหมือนเงิน ไม่เหมือนข้าวของ
ที่พอเอาออกแล้วจะเอากลับไปตั้งคืนที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
คำพูดครั้งนี้ของซันจะทำให้ฟ้าประทานตายทั้งเป็น
เพราะคนที่คิดว่ารักว่าห่วงสุดหัวใจยังคิดแบบนี้ได้
แล้วจะอยู่ไปทำซากอ้อยอะไรอย่างที่ซันว่าน่ะแหละ
แล้วซันนี่จะต้องเสียใจ
:seng2ped:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
จัดเต็มกันมาเลยทีเดียว มาม่าชามโต
สงสารลูกเป็ดอ่ะ ตัวเจ็บ แฟนเจ็บ เพื่อนเจ็บ
แล้วโดนคำพูดทำร้ายจิตใจเข้าไปอีก(ถึงแม้ซันนี่จะได้ไม่ได้ตั้งใจอ่ะนะ)
ขอให้ลูกเป็ดเข้าใจและไม่โกรธซันนี่ :a2:เอาแรงมาร่วมกันไปถล่มมันดีกว่าเยอะ
-
โถ ซิน อย่าเป็นไรนะ ขอให้คุณหมอช่วยซินได้ด้วยเถอะ
ซัน !! ทำไมพูดจาร้ายกาจอย่างนั้นใส่ฟ้า แค่ที่มันเป็นอยู่ฟ้ามันก้อแทบไม่อยากหายใจแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่มีใครผิดทั้งนั้น
ช่วงเวลาแบบนี้ช่วยกันภาวนาให้ซินกับมานะไม่เป็นไรดีกว่าน้า
-
ซันนี่ใจร้ายยยยยยยยย แงแง
สงสารซิน สงสารฟ้าอะ
ซันนี่เสียใจ ใจร้าย ปากร้าย แงแง
-
ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ซัน... คำพูด ที่ออกจากปากแล้ว เอากลับคืนไม่ได้ง่ายๆด้วยซิ
-
ซันร้ายกาจมากนะ ฟ้าจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนกัน
-
ข่าวว่าตัดสินใจอยู่กับฟ้าประทานเองนี่ ทั้งที่พี่ชายเตือนแล้วว่าจะเกิดเรื่องทำนองนี้...ไม่มีใครเอามีดไปจี้นะรู้สึกว่า
มีเรื่องแบบนี้เพราะคิดน้อยไปไม่ใช่เหรอ เค้าถึงว่า เวลา สายน้ำ เรียกคืนไม่ได้ จะพูดจะทำอะไรถึงต้องคิดไตร่ตรองให้รอบคอบน่ะ
เฮ้อ..ท่าจะจบไม่สวยรึเปล่าเนี่ย :เฮ้อ:
-
เซ็งอ่ะ แต่ละคน
ถ้าจะมีคนผิด ก็ต้อง
เป็นโคตรพ่อฟ้านั่น
แหละเห็นแก่ตัวสุด ๆ
ทำได้ทุกอย่างไม่
สนใจว่าคนนั้นจะเป็น
ใครก็ตาม :เฮ้อ:
-
โป้งซันนี่แล้ว พูดอะไรไม่คิด
:m16: :m16:
-
น้ำตาไหลเลย
สงสารซิน เข้าใจซัน สงสารมานะด้วย
แต่สงสารที่สุดคือฟ้า
ยิ่งตอนที่ซันนี่ด่าฟ้า โยนความผิดทั้งหมดให้ฟ้า มันทำเอาเราอยากดิ้นตายแทนฟ้าจริง
รู้ว่าซันนี่โกรธ เข้าใจซันนี่
แต่ในเมื่อซันนี่เลือกที่จะคบกับฟ้าต่อ เลือกที่จะอยู่ข้างๆฟ้า
ซันนี่ไม่น่าหลุดคำพูดอะไรที่อาจจะทำให้ฟ้าขาดใจตายได้เลยจริงๆ
ยิ่งฟ้าบอกว่าซันนี่คือคนสำคัญ ที่รออยู่ทุกเวลา
อยากให้ซันนี่เป็นอีกคนที่เรียกฟ้าประทาน ว่าฟ้า
มันยิ่งทำให้เราสงสารฟ้าจับใจ
ฟ้ายังเจ็บไม่มากพออีกเหรอ ตั้งแต่เด็กคุณแม่เสีย คุณอายังไม่เสียเพราะช่วยฟ้าอีก
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
เราว่าฟ้าคงเข้าใจที่ซันนี่พูดแบบนั้น
แต่หลังจากซันนี่ฟื้นหรือมีสติแล้ว(เราไม่รู้ว่าซันนี่เป็นอะไร ทำไมทุกๆคนที่เรียกซันนี่ถึงกระวนกระวาย :sad4:)
หวังว่าซันนี่จะทำยังไงก็ได้ให้ฟ้าเชื่อมั่น มั่นใจว่าซันนี่อยากอยู่กับฟ้าต่อจริงๆ และพร้อมที่จะยืนข้างฟ้าจริงๆ
ขอให้ซิน มานะ ฟ้า ซันนี่ปลอดภัย
ปล.รออีก 50% ที่เหลือนะค้า
ปล.2 คอมเม้นท์นี้อาจดูเหมือนไม่สนใจซันนี่เท่าไร จริงๆเราสนใจซันนี่น้า :กอด1: แต่เราก็สงสารฟ้าจับใจเหมือนกัน
-
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงง ไม่เอาแบบนี้นะ
ซันนี่ ซิน อย่าเป็นอะไรเลยนะ
ฟ้า ก็อย่าคิดมากด้วยนะ
-
สงสารฟ้าปัญหาชีวิตก็เจอมาเยอะ โดนคนที่รักว่าว่าเป็นตัวซวยอีก
ซันนี่ใจร้ายมาก ถึงจะไม่ตั้งใจก็เหอะ ทางก็เลือกเอง
พอผิดฟ้ามันไม่ได้ผิดคนเดียวนะ :o12: :o12: :o12: :o12:
บทนี้มันโศกได้อีกกกก มาม่าชามโตมาก TT''
สงสารทุกคนเลย ตามไปยิงไอ่พวกนั้นทิ้งซะหนิ - -
-
เอา 50% ที่เหลือมานะ :z13: :z13:
ไม่งั้น....เค้าจะ :m15: :m15:
-
ไม่เป็นไร ซันนี่ ซินต้องไม่เป็นอะไร...
อ่านไปน้ำตาร่วงเผาะๆๆ :m15:
-
น้ำตาไหลเลยอ่ะ เจ็บโคตรๆ
อินเป็นฟ้าประทานเองเลยยยย :sad4:
ซันนี่ใจร้ายโคตรร พูดแบบ โอ้ยยย
ถ้าเค้าเป็นฟ้านี่โคตรจะช็อค o22
ชื่อตอนแบบนี้ แสดงว่าฟ้าตัดสินใจกลับบ้านแล้วแหงๆ
ซันเอ้ยยย ไม่น่าเล้ยยยย
-
ซันนี่ ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า
รู้ว่าเสียใจอยู่ แต่คำพูดที่พูดไปแล้ว มันเอากลับคืนมาไม่ได้แล้วนะ
สงสารฟ้าจัง :sad4:
-
....โอ๊ยอ่านตอนนี้แล้ว เจ็บจี๊ดๆๆในใจแทนฟ้าประทานเลยทีเดียวเชียว ซันมันเล่นโยนความผิดให้ทั้งหมดแบบนี้ อ่านไปน้ำตาซึมไปนะจะบอกให้
....แล้วถ้าเกิดฟ้ามันเกิดน้อยใจ แล้วคิดว่าจะไม่อยู่ประเทศนี่้แล้วมันจะไปต่อสู้กับคนในตระกูลขึ้นมา หรือไม่กลับมาหาซันอีก ซันจะทนได้เหรอออออออออออออออ
....ซินจะตายได้ยังไงละซัน เค้ายังไม่รู้เลยว่าเค้าจะได้เป็นผัวหรือเมียของสกาย ยังไม่ตายง่ายๆๆหรอก เนอะคนเขียนเนอะ
....อีกอย่างที่ซันยังไม่รู้ ฟ้าอาจจะออกไปถล่มกับพวกคาวัวร์มาแล้วก็ได้นะกับมานะไง ถึงมีแผลเพิ่มที่แขน เรียกสติกลับมาหน่อยซันนี :laugh:
-
น้ำตาตกใน เดี๋ยวซักพักจะเอ่อล้นออกมาจากเบ้าตา เข้าใจซันนี่เข้าใจฟ้า แต่ช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งรออ่านอ่ะ สงสารฟ้านะตอนที่โดนซันนี่ระเบิดใส่ เพราะแต่ละคำพูดที่ซันนี่พูดไปมันเหมือนโดนตีซ้ำๆลงไปที่เดิม ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ก็เข้าใจซันนี่เพราะนั่นคือครึ่งชีวิตของตัวเอง ตอนนี้อยากบอกว่าสงสารฟ้าประทานจับใจมาก จะแย่แค่ไหนถ้าต้องรู้สึกว่าเพราะตัวเอง เลยทำให้คนรอบข้างที่เรารักและรักเราต้องบาดเจ็บไปทีละคนๆ คนหนึ่งคนจะจุความเจ็บได้ซักเท่าไหร่กัน เอ่อ...สรุปแล้วพ่อกับพี่ชายจะมาช่วยยังไงบ้างอ่ะ อยากรู้จังค่ะ รออีกห้าสิบที่เหลือนะคะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ :pig4:
-
ไม่นะ.. ตะวันร้ายที่รัก นี่เธอ.. :a5:
ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องซันนี่จะเคยร้ายกาจขนาดนั้น
ใจขณะที่แฝดผู้พี่ช่าง.. :a5: :a5: กร๊าวใจมาก 555
แต่.. แอบเกลียดซันซันแล้วล่ะ :m15: ไม่นะ แต่ก็ยังรักอยู่
ทั้งรัก ทั้งชัง ทั้งหวาน และข่มขื่นไงล่ะ! (แอบดักแก่) :z2:
รอรอ รอตอนใหม่อยู่นะคะ
-
มาอ่านต่อ 50 เปอร์ที่เหลือแล้วนะครับ
ยังจะีรักซันซันกะซินซินต่ิอไป
ซันซันก้อเหมือนกับหวงพี่ชายแถมเป็นแฝดด้วยแล้ว...
อยากเก็บไว้คนเดียวไม่อยากให้ใครมาแย่งพี่ชายของตนไป(ก้อเหมือนซินซินในตอนแรกๆที่ใครๆ้เข้ามาจีบซันซันเค้าสกัดหมด)
สำหรับซันซัน เราเค้าใจนะว่ากำลังจะสูญเสียพี่ชายที่รักไป เลยพูดออกไปแบบไม่ได้มีสติคิดไดร่ตรองก่อน
(ผมเชื่อว่าถ้าใครเจอเหตุการณ์แบบนี้ก้อต้องสติแตกแทบทุกคนล่ะและจะทำอะไรแบบไม่คิดด้วย น้อยคนนักที่ถ้าเจอเหตุการณ์
แบบนี้แล้วสติยังคงครบอยู่)
เรื่องนี้ไม่มีใครผิดอย่างที่เม้นข้างบนตอบมา
คนที่ผิดคือคนที่ตามล่าฟ้าและคนที่คิดจะเอาฟ้ามาคลองต่ำแหน่งตั้งหากล่ะถ้าไม่งั้นไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นหรอก
ทั้งๆที่ฟ้าไม่อยากรับแล้วแท้ๆแถบยังหนีมาอยู่เมืองไทยเพื่ออยากเป็นคนธรรมดาด้วยซ้ำ
-
สงสารซินกับฟ้าที่สุด ทำไมมันเศร้าอย่างนี้
-
อาจจะเป็นคนอ่านที่โบราณมาก คือไม่ชอบที่ตอนจบรักกันไม่ได้ ไม่ใช่ไม่รัก
หรือตอนจบไม่ได้อยู่ด้วยกัน ด้วยเหตุผลต่างๆ นาๆ
เศร้าก่อนละกันตอนนี้ :monkeysad:
-
ถึงตะวันจะร้าย แต่ก็ยังรักอ่ะ :กอด1:
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความเด็กและความรักทั้งนั้นที่ซันแสดงออกแบบพูดไม่คิด
อย่างไท่หลันนี่ถ้ารักซินจริงๆคงไม่ทำแบบนั้น ส่วนฟ้ามั่นใจว่ารับได้เพราะคนมันร้ากอะนะ :impress2:
-
ไม่โทษซันนี่หรอก เพราะถ้าเป็นเราตอนนั้นก็อาจจะพูดแบบนั้นก็ได้
อารมณ์ตอนนั้น พูดไม่ถูกเหมือนกัน ปวดตับ :z3:
-
:monkeysad: ตอนนี้บรรยากาศมันอืมครืมบอกไม่ถูก
เอาใจช่วยซันนี่ กับ เอี้ยฟ้านะ
ซินหายไวๆหล่ะ
-
ซันนี่ T^T
-
เราเลือกในส่ิงที่ดีที่สุดให้กับชีวิต.....
แต่ลืมไปว่าสิ่งที่เราเลือก...ได้ทำร้ายใครไปบ้าง????
ด้วยรัก...แสงแห่งตะวัน.....
-
ยิ่งอ่านครึ่งหลังแล้วสงสารซินมากกกกกกกกกกกกกกกก
ซินเป็นพี่ที่ดีจริงๆ
แล้วเรื่องในอดีตทั้งหมด ก็เพราะไทหลั่นมีอะไรกับซินใช่มั้ย
ไทหลั่นทำเพราะโกรธซัน เข้าใจผิดซิน
และซันกับซินก็โกรธไท่หลั่นที่ไทหลั่นทำแบบนั้นกับซิน
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหงุดหงิดซันต่อเนื่องตั้งแต่ด่าฟ้าละ ชิชิ น้องซันทำไมเอาแต่ใจตัวเองจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ถึงซันเอาแต่ใจแค่ไหน ซินกับฟ้าอย่าทิ้งซันเลยนะ อย่าทิ้งกันนะ :sad4:
ปล.รอตอนต่อไปนะค้า อยากรู้ว่าแต่ละคนปลอดภัยกันมั้ย
-
อย่าให้ใครตายก็พอ
-
แค่โกรธ ยังไม่ค่อยหายด้วย
แต่ลดลงนิดนึงแล้วล่ะ - -*
สงสารแม่มทุกคนเลย ฮือออออออ
ซันนี่แค่รักซินมากไป เลยหวงมากไป
เพลียยยยยยยย ขอตอนหน้าด่วนค่ะ ค้างงง :z3: :z3:
-
เราสงสารซินมาก ใครจะนึกว่าเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตมันเริ่มมาจากจุดเล็กๆจุดเดียวเอง
ไท่หลันผิดไม่น่าให้อภัย แต่คนที่มีส่วนก็ผิดนะ แล้วซันนี่ยังโทษคนอื่นจนลืมมองตัวเองอีก ซินไม่โกรธหรอกเรารู้ แฝดรักกันมาก
แต่ไม่รู้สิ จุดนี้แล้วซันนี่ควรจะโตขึ้นมาบ้าง ไม่ใช่โวยวายจนลืมนึกถึงความรู้สึกคนอื่นแล้วก็กลายมาเป็นเจ็บไปซะทุกคนแบบนี้
-
ไท่ทำอะไรซินกันแน่ ซินไม่ีรู้เรื่องด้วยเลยนะ ซันทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมเอาแต่ใจแบบนั้นกันนะซัน
-
ไม่รู้ซันนี่จะพูดจาทำร้ายฟ้าประทานไปถึงไหน คำพูดคำนึงอาจฆ่าคนๆหนึ่ง
ได้เลย แต่ก็พอเข้าใจนะซันนี่กำลังขาดสติและกำลังอยากได้ใครสักคนเพื่อ
ความโกรธในใจจะได้เบาบางลง แต่ลืมโทษตัวเอง มาเสียใจทีหลังบางทีมันอาจจะสายไป
-
...ไม่เกลียดซันนี่หลอก ซันนี่ก็แค่เด็กผู้ชายที่...หวง..ความรักของพี่ชายมากไปหน่อยเท่านั้นเอง
...เหมือนกับคน คนหนึ่งที่มีแผลอยู่ในใจตลอดเวลา น่าเห็นใจมากกว่าที่จะเกลียด :L2:
-
:m15:อ่านแล้วมันก็น่าสงสารซินเนอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รออ่านจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call: :call: :call:
-
นี่แหละคือนิสัย(สันดาน)
ที่แท้จริงของมนุย์ จะว่า
ผิดไหมมันก็ไม่ผิดซะที
เดียว แต่ก็ไม่ถูกต้อง มัน
ก็แค่ความกลัวที่จะเสียไป
ก็เท่านั้น :เฮ้อ:
-
เมื่อรู้ว่าผิดแล้ว ก็อย่าทำซ้ำอีก
ผลของการกระทำไม่ตกอยู่ที่เราก็ตกอยู่กับคนรอบตัว
เป็นคนที่เรารักทั้งนั้น
-
อืมม เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
คิดว่าในตอนนี้ซันน่าสงสารนะเพราะคนที่เจ็บปวดที่สุดในตอนนี้ก็น่าจะเป็นตัวซันเองนี่แหละ
เจ็บปวดจากการกระทำของตัวเอง :เฮ้อ:
อ่าาา ค้างงงงขอตอนหน้าด่วนฮ่าๆ
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
อ๊ากกกก อึดอัดสุดๆ
-
โอ้ย!! หัวใจจะวาย ตั้งแต่ 50% แล้ว T^T
มาเจออันหลังนี่อีก อ๊ากกกกก เราลืมคิดถึงชื่อเรื่องจริง ๆ แหละ
ไม่คิดว่าก่อนหน้านี้ซันนี่จะร้ายกาจขนาดนี้ แต่ยังไงก็รักซันนี่ตลอดไปนะ
มันแค่ความฝันใช่ไหมล่ะ ถ้าซันตื่นขึ้นมา ก็มีทั้งซิน ทั้งฟ้า อยู่รอบข้างนั่นแหละ
ปวดตับ เฮ้อ~~~
-
คำพูดคนอื่นก็ไม่ร้ายกาจเท่าคำพูดของคนที่เรารักพูด
เจ็บแทนฟ้าเลย ซันนี่ใจร้ายมาก :monkeysad:
-
แล้วผิดที่ฟ้า?
:m16:
-
อืม...ซันนี่ก็ร้ายจริงๆแหละนะ คนธรรมดานี่เนอะ มีรัก โลภ โกรธ หลงเป็นทำมะดา...เฮ้อ น่าสงสารๆ
-
ทุกคนอย่าทิ้งซันนี่ไปนะ ฮือออ :sad4:
เรายังรักซันนี่อยู่นะ :o12:
:pig4: นะคะ
-
ขอตอนต่อไปอย่างด่วนค่า 55555
อย่าพึ่งมีใครทิ้งซันนี่ไปน้าา :o12: :o12:
-
จะว่าซันนี่น่าสงสารมันก็น่าสงสารอยู่
แต่เรื่องซินกับไท่หลันนี่แบบ แค่ต้นตอเรื่องนิดดดด เดียว
ตะวันร้ายจริง ๆ ด้วยไม่เคยเอะใจเ้ล้ย 5555
แต่มันก็ยังเคือง ๆ ซันนี่อยู่ลึกๆ T T
-
อ่านแล้วแบบน้ำตาซึมสงสารซันนี่มาก...อาจเพราะสองคนเป็นแฝด มันเหมือนคน ๆ เดียวกัน
มันยิ่งกว่าพี่น้องอีกอ่ะ ซันเลยหวงซินมาก เพราะเด็กด้วยแหละ สังเกตจากตอนนี้น้องก็ไม่หวงถึงขนาดนั้น
แต่ความเ็ด็กมันดันนำเรื่องโคตรเศร้ามาให้แฝด :m15: เจ็บปวดนะสิ่งที่ทั้งสองคนเจอ
คือไท่ก็ทำเกินไปมั้ยอ่ะ
จะบอกว่ายังไง ๆ ก็รักซันนี่นะ คนเราต้องเคยผิดเคยพลั้งมาบ้างเป็นธรรมดา และหวังว่าทุกคนจะรัก
และเข้าใจซันนี่เหมือนเดิม ตอนนี้ดาร์คมากค่ะ...ต่อไปดาร์คกว่านี้มั้ยคะ...
คิดถึงฟ้าประทานมาก...เธอคิดยังไงกับเรื่องนี้...ซินเซียร์ ขอให้ปลอดภัยหายเร็วๆ นะ
ขอบคุณค่ะ :L1:
-
เมนซินเซียร์มาตั้งแต่ต้น บอกไม่ถูกเลยค่ะว่าจะโกรธซันนี่ดีมั้ย
เข้าใจก็ส่วนเข้าใจ แต่ที่ทำมันก็ไม่ถูก
แต่ก็นั่นแหละ น้องมันก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องจะออกมาเป็นอย่างนี้
ได้แต่ว่าหวังไท่จะไม่ได้ทำอะไรซินเซียร์
*วิ่งร้องไห้ออกจากกระทู้ไป*
-
เหตุการณ์ที่เกริ่นไว้แรกๆเลยสินะ..
ที่ซินโดน..
เฮ้อออออออออออออ :เฮ้อ:
-
ซินเป็นพี่ชายที่แสนดีสุดๆเลยง่ะ
-
สงสารซันจังเลยย ซันรู้ตัวแล้วแต่จะทำให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย
ซินจะกลับมามั้ย ฟ้าจะเป็นยังไง ไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ
อย่ามารู้ค่าในตอนที่เสียไปนะไม่เอานะ ไม่เอามาม่าา :o12:
:pig4:
-
รักซินซินยิ่งกว่าเดิม1000%
ส่วนซันนี่เข้าวัดเข้าวาบ้างก็ดีนะลูก :เฮ้อ:
-
ตอนนี้มันบีบหัวใจจจจจ
และแล้วก็ได้รู้สักทีว่าฝีันรายของซินเป็นอะไร
และเพราะใครกันแน่
แต่อย่างไงก็ยังรักซันนี่อยู่นะค่ะ สงสาร ฮื่อออกอดๆ :กอด1:
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วปวดหัวใจมากก
น้ำตาร่วงเลยล่ะ
สงสารทุกคน T__T
-
ในที่สุด อดีตของฝาแฝดก็ทำให้เราเข้าใจแล้ว
ไท่ก็เหลือเกินนะ มันง่ายมากเลยเหรอ ข่มเหงคนที่ตัวเองบอกว่ารักเนี่ย
คงเจ็บปวดไม่ต่างกันหรอก
ตอนนี้ฟ้าประทานก็ยิ่งเสียใจอยู่ด้วย
ทั้งซันนี่และฟ้าประทาน ต่างคนพอจะเป็นหลักยึดให้กันและกันได้หรือเปล่านะ
-
อืม เข้าใจล่ะ ที่เมย์บีชอบเรียกซันนี่่ว่า สร้างภาพ สองหน้า อะไรแบบนี่อ่ะ ก็เพราะเมย์บีรู้ลึกรู้จริงนี่เอง เฮ้อ :เฮ้อ:
-
เราสงสารซันนี่น่ะ เข้าใจเลยความรู้สึกหวงพี่ไม่อยากให้ซินสนใจใครมากกว่าตัวเอง
แล้วในขณะเดียวกันก็ไม่อยากให้คนอื่นสนใจซินมากกว่าตัวเองเหมือนกัน แต่ว่าซันนี่
อาจจะแสดงออกชัดเจนมากเกินไปเท่านั้นเอง แต่ซินรักซันนี่มากๆเลยน่ะ
เพราะว่าซินก็คงรู้ดีที่สุดแหละว่าซันนี่เป็นยังไง ทำอะไรไว้ แต่ก็ด้วยความที่เป็นพี่ชายอ่ะ
แล้วก็เป็นฝาแฝดกันด้วยมันก็เลยแบบน้องทำอะไรก็ไม่ผิด ออกแนวโอ๋น้องมากเกินไปอ่ะ
แต่ตอนนี้สงสารซันนี่จริงๆ ทุกๆอย่างมันมาลงที่ซันนี่หมดเลย กลัวโดนทิ้งด้วยอ่ะ TT
อยากบอกว่าไม่มีใครทิงแกหรอกน่ะซันนี่ ไม่ร้องน่ะ TT (ร้องไห้ตามซันนี่ไปเรียบร้อยแล้ว)
-
:serius2: :serius2: :serius2:
สงสารฟ้ามากเลย ซันนี่ใจร้าย อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไท่หลันคือจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด ที่ทำไว้กับซินซินะ ในที่สุดก็ได้รู้แล้ว ซินเข้มแข็งไว้นะ !!!!!!
ถ้านั้นคือสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิต ซินก็ผ่านมันมาได้แล้ว ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ซินต้องผ่านไปให้ได้
ไท่หลันผิดมากนะที่ทำแบบนั้น แต่สิ่งที่ทำให้มันเดินมาถึงจุดนั้น ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน ว่าซันนี่ก็มีส่วนทำให้เกิด
ส่วนซันนี่ อารมณ์ที่มีกับซันนี่ มันก็ซอต์ฟลงนะ แต่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า คำพูดคนเรามันเรียกกลับคืนมาไม่ได้
ถ้าซันนี่จะต้องเจ็บปวดบ้าง มันก็โอเคแล้วมั้ง
-
ตะวันร้ายจริง ๆ นั่นแหละ สงสารซินที่สุด
ซินกับไท่จะเข้าใจกันไหม ถึงไท่หลันจะทำร้ายซินไปแล้วก็ตามแต่ก็อยากให้ซินให้อภัยอ่ะ
ฟ้าคงเจ็บปวดกับคำพูดตะวัน แต่ก็คงต้องผ่านไปให้ได้
ส่วนตะวัน...เจ็บปวดจากการกระทำของตัวเองบ้างเถอะ ไม่ได้เกลียดนะแต่อยากให้ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไปบ้าง จะได้ไม่ผิดอีก
คนรอบข้างต้องเจ็บปวดเพราะตัวเราเองเนี่ยมันเลวร้ายมากเลยนะ
-
ตั้งเป็นสมาชิกบอร์ดมาเรายังไม่เคยเม้นเลย o22 o22
ครั้งนี้ครั้งแรก :z6:
เราอยากบอกว่า ชอบเรื่องนี้นะ สนุก(แปลกๆ โดยเฉพาะพระเอก :o8:) อาจเป็นเพราะเรารู้สึกชอบอะไรหลายๆอย่างเหมือนคนเขียนมั้ง
เเล้วคนเขียนก็เอาสิ่งที่ตัวเองชอบ ถ่ายทอกออกมาได้ดีมากอ่ะ
-
งะ มาอ่านที่เหลือ สงสารทุกคนเลย แงแง
ทุกคนมีบาปเป็นของตัวเองงะ แงงแง
น้ำตาไหลพรากอะ มาม่าชามใหญ่ไปแล้ววววววววววววววววววว
-
ไท่ หลัน !! :5779: :m31: :angry2:
มามะซันนี่กับซิน :กอด1: (ไม่ค่อยลำเอียง)
-
ฮืออออ รู้สึกปวดใจมากเลย
ทุกคนอย่าทิ้งซันนี่ไปนะคะ T^T
-
:sad4: ไม่รู้จะสงสารใครเลย. เจ๊สงสารตัวเองละกัน สูดน้ำมูก....
เหี้ยฟ้า เจ๊ไม่รู้ว่าฟ้ากำลังทำอะไรรึป่าว แต่แบบเจ๊ว่า ฟ้าต้องทำบางสิ่งนะ ไม่งั้นก็จะเสียทุกคนไปเหมือน คุณขลุ่ย คุณซอนะ o22
ไม่ได้หมายความว่าจะโทษฟ้า นะแต่แบบก็เข้าใจทุกคน แบบเจ๊อยากให้มัน happy endingอ่ะ เข้าใจ :z2: เพราะงั้นทำไรสักอย่างเทอะ :sad4:
P.S. เจ๊ดูอินไปป่ะวะ :laugh: ก็มันจี๊ดดดดด ซันนี่รู้แล้วก็แก้ไขซะนะยะ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารซันนี่อ่ะ
ถ้ามองในมุมที่กลับกัน
ระหว่างซินที่ได้รับความรักความใส่ใจจากคนรอบข้าง
กับซันนี่ที่มีซินเพียงคนเดียว มันก็น่าสงสารนะ
บางที่สิ่งนี้อาจจะเป็นตัวหล่อหลอมให้ซันนี่มีนิสัยแบบนั้นก็ได้
-
ร้องไห้เลยสงสารฟ้ามากเลย
ขอให้ซินหายเร็วๆนะ
-
สงสารทุกคน :monkeysad: :m15:
-
ที่มาของตะวันร้าย เป็นอย่างนี้นี่เอง
แต่ก็ร้ายสมชื่อจริงๆอ่ะ
เหมือนเด็กขาดความอบอุ่น ขี้อิจฉา
เห็นแก่ตัว เพราะต้องการให้คนมาสนใจ...
สงสารซินเลยอะ โดนไท่หลันทำร้ายเลย
ซันนะซัน รีบเปลี่ยนนิสัยด่วนเลยนะ
ถ้าไม่เปลี่ยน เค้ากลัวว่าฟ้าจะหนีไปอีกคนน่ะสิ :o12:
-
:o12:
ซันนี่ไม่น่าทำพลาดอีกเลย
สงสารฟ้าประทาน
:z3:
-
เศร้า :m15: :monkeysad: :sad11:
-
อึ้งไปนิดนึง สำหรับความหวงพี่ของซัน
บางครั้งการพูดโดยไม่คิด มันทำให้ทุกอย่างเลวร้ายไปหมด
-
เต็มเหนี่ยวไปเลยพี่ เต็มที่ไปเลยเธอ..
-
อ่านตอนนี้แล้วกรีดร้อง
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย :sad4:
:o12:
-
Chapter :: 41 :: เกาให้หน่อย?
ในตอนที่ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งนั้น.. ผมเห็นป๊ะป๋ากำลังมองมาที่ผมด้วยสีหน้าโล่งใจระคนดีใจ ผมเห็นแม่มีน้ำตาไหลแต่กลับหัวเราะ ผมเห็นซอลลี่ส่งยิ้มกว้างที่สุดในรอบหลายปีมาให้ ผมเห็นแบรี่ เห็นสกาย เห็นเมย์บี.. ทุกคนมีสีหน้าไปในทิศทางเดียวกัน ..ผมเห็นคุณหมอเคอิยืนยิ้มบาง
แต่ผมไม่เห็นฟ้าประทาน..
หมอถามอะไรผมสองสามอย่าง ซึ่งผมทำได้เพียงพยักหน้ากับส่ายหน้าตอบ หลังจากนั้นเขาก็บอกให้ผมลองหันไปมองที่เตียงข้างๆ และผมก็ทำตาม..
บนนั้น.. ผมเห็นซินกำลังนอนหลับตานิ่งอยู่ หัวที่เคยถูกปรกคลุมไปด้วยเดทร็อคเส้นหนา บัดนี้ถูกจับจองด้วยผ้าพันแผลเต็มพื้นที่ ผมทั้งหมดถูกกร้อนออกไป ในปากของซินยังคงมีท่อช่วยหายใจสอดไว้ ข้างๆ เตียงมีเครื่องช่วยหายใจ (ventilator)ส่งเสียงดังฟืดฟาดๆ อยู่ตลอดเวลา อันเป็นสัญญาณว่าซินยังคงหายใจ ข้างกันนั้นยังมีหน้าจอแสดงคลื่นไฟฟ้าหัวใจเพื่อติดตามการเคลื่อนไหวของระบบหัวใจของซินด้วย
แต่มันมีอยู่สองเครื่อง.. และห้องนี้ก็มีอยู่แค่สองเตียง..
นั่นความหมายว่าอีกเครื่องเป็นของผม..?
ผมเพิ่งมารู้ตัวเอาเดี๋ยวนั้นเองว่าที่หน้าอกของผมก็ถูกติดอุปกรณ์ตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจเอาไว้เหมือนกัน.. นอกจากนั้นแล้วในจมูกของผมยังมีสายให้ออกซิเจน(nasal cannula)ที่เป็นท่อเล็กๆ สองอันสอดเข้ามา และข้อมือทั้งสองข้างของผมก็ถูกเจาะเพื่อให้น้ำเกลือ(หรืออะไรก็ตามแต่) จะต่างกับซินก็ตรงที่ผมไม่ต้องให้เลือดด้วยก็เท่านั้น..
มันเกิดอะไรขึ้นกับผม?
แล้วทำไมป๊ะป๋ากับแม่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
“ลูกทำแม่เกือบใจสลาย ซันนี่” แม่เข้ามาจับๆ คลำๆ ตัวผม แล้วจูบหน้าผากของผมอีกหลายครั้ง จนหมอเคอิขอตรวจผมอย่างละเอียดอีกรอบนั่นล่ะ แม่ถึงยอมถอยออกไป
หมอใช้เวลาพักใหญ่กับร่างกายของผม เขาตรวจนั่นเช็คนี่จนแน่แก่ใจและสุดท้ายก็จดอะไรยุกยิกๆ ลงไปในแฟ้มที่เขาถือมาด้วย หมอบอกว่าแม้จะรู้สึกตัวและตอบสนองต่อสิ่งเร้าได้แล้ว แต่ระดับออกซิเจนในเลือดของผมยังต่ำอยู่ เขาจึงจำเป็นต้องให้ออกซิเจนแก่ผมต่อไปอีก ..นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
“ซิน..” นั่นเป็นคำแรกที่ผมพูดออกไปด้วยเสียงอันอ่อนระโหยจนแทบไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นเสียงของผม ..ผมอยากรู้อาการของซิน อยากถามว่าซินไปยังไงบ้าง? ปลอดภัยแล้วหรือยัง? แต่ผมกลับเปล่งเสียงออกไปได้แค่นั้นเอง ขณะที่สายตาก็จับจ้องอยู่เพียงเตียงข้างๆ
“เขาปลอดภัยแล้วครับ” คำตอบออกมาจากปากหมอที่คงพอจะเดาคำถามของผมได้ ..ได้ยินแบบนั้นผมก็ใจชื้น ค่อยยิ้มออกมาได้หน่อย แต่ประโยคถัดมาของหมอก็ทำเอาอารมณ์ของผมดาวน์ลงไปโข
หมอบอกว่า.. อาการของซินยังแย่อยู่มาก เพราะอวัยวะภายในได้รับความบอบช้ำมากพอสมควร แต่ถ้าเทียบกับตอนที่ถูกหามมาที่นี่ก็ถือว่าดีขึ้นเยอะแล้ว ..แต่หลังจากนี้.. ถ้าไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อน ซินก็จะค่อยๆ ดีขึ้น แต่คงต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง..
ผมพยักหน้ารับรู้ด้วยอาการที่ซึมลง..
หลังจากนั้นเมย์บีก็เริ่มเล่าเรื่องที่ทำให้ผมต้องมามีสภาพแบบนี้ให้ฟังในฐานะของคนที่อยู่ในเหตุการณ์.. มันบอกว่าผมหมดสติไปในตอนที่อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ผมก็เลยถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉินไปอีกคน..
ทีแรกก็ดูเหมือนผมจะไม่เป็นอะไรมาก นอกจากมีบาดแผลแตก ฟกช้ำตามร่างกายและอ่อนเพลียจากการเสียเลือด รวมทั้งถูกกระทบกระเทือนทางด้านจิตใจเท่านั้น หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยพวกเขาก็ย้ายผมไปอยู่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย ผมหลับยาวตั้งแต่ตอนนั้น..
ซอลลี่เป็นคนรับช่วงเล่าเหตุการณ์ต่อจากนั้น.. ซอลลี่บอกว่าตกดึกของวันเดียวกัน จู่ๆ ยูริที่เขาลากมานอนเฝ้าผมเป็นเพื่อนก็ได้ยินเสียงเหมือนผมสะอื้น มันเลยปลุกซอลลี่ให้ลุกมาช่วยกันดู แล้วก็เห็นเหมือนว่าผมกำลังหายใจสะอึก พวกเขารีบกดปุ่มเรียกพยาบาล แล้วหลังจากนั้นผมก็ถูกพาเข้าไอซียู(ICU) ..ซึ่งมีซินนอนรออยู่ก่อนแล้ว(พวกเขาย้ายซินมาจากห้องผ่าตัด)
อาการของผมแย่ลงอย่างน่าตกใจและไร้สาเหตุ.. หมอบอกว่าจู่ๆ ชีพจรผมก็อ่อนลงจนแทบหาไม่เจอ หัวใจเต้นช้ามากจนถึงกับหยุดเต้นไปเลยครั้งนึง พวกเขาต้องปั๊มหัวใจสลับกับใช้เครื่องกระตุ้นหัวใจ(defibrillator)และให้ยากับผมอยู่หลายนาทีกว่าหัวใจของผมจะกลับมาเต้นได้อีกครั้ง ..ทั้งที่ร่างกายของผมไม่ได้มีบาดแผลใดๆ ร้ายแรงพอที่จะส่งผลให้ร่างกายเป็นถึงขนาดนั้นแท้ๆ
หมอบอกว่าบางทีมันอาจจะเป็นเพราะจิตใจของผมปฏิเสธการมีชีวิตอยู่ ร่างกายของผมก็เลยตอบสนองโดยการหยุดหายใจ ..แต่นั่นก็เป็นเพียงข้อสันนิษฐาน
พวกเขาบอกว่าผมเพิ่งจะกลับมาหายใจได้เองโดยไม่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง และผมก็นอนอยู่ในห้องนี้มาเกือบ 36 ชั่วโมงแล้วด้วย..
นั่นจึงสามารถอธิบายได้ว่าทำไมตอนนี้ครอบครัวที่อยู่คนละซีกโลกของผมจึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่โดยพร้อมหน้าได้ ..แม่ผมบินตรงมาจากลอนดอนทันทีที่ได้รับข่าวของฝาแฝดจากซอลลี่ ขณะที่ป๊ะป๋าก็ยกเลิกงานทั้งหมดในแอลเอ(LA) แล้วรีบนั่งเครื่องกลับมาหลังได้รับข่าวจากแบรี่เช่นกัน
หมอเคอิพูดติดตลกว่าผมทำให้พวกเขาเกือบหน้ามืด เพราะในตอนที่ผมหัวใจหยุดเต้น พี่ชายของผมก็หัวใจหยุดเต้นด้วยเช่นกัน แล้วตอนนั้นมานะก็ดันมาหัวใจหยุดเต้นไปอีกคน เขากับคุณหมออีกคนเลยต้องวิ่งวุ่นสลับไปสลับมาเตียงนู้นทีนั้นทีเพื่อต่อลมหายใจให้พวกเรา
พอหมอพูดถึงมานะ.. ผมก็เลยถามถึงอาการของมานะบ้าง หมอนิ่งไปนิด ก่อนจะยิ้มบางแต่ดูเศร้าสร้อยยังไงชอบกล ..เขาบอกว่ามานะก็ปลอดภัย แต่คงไม่ฟื้นขึ้นมาในเร็ววันนี้.. ผมขมวดคิ้ว
หมอเลยเสริมอีกว่าเพราะมานะหยุดหายใจนานเกินไป ออกซิเจนไปเลี้ยงสมองของเขาไม่เพียงพอ เราเลยไม่รู้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ ..หรืออันที่จริงคือไม่รู้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาอีกหรือเปล่าด้วยซ้ำ
มานะ.. อาจกลายเป็นเจ้าชายนิทรา?
ข่าวร้ายนั่นทำเอาผมซึมสลดลงยิ่งกว่าเดิม
แล้วฟ้าล่ะ? ผมอยากรู้ว่าตอนนี้ฟ้าเป็นยังไงบ้าง?
เขาคงได้รับข่าวร้ายนี้แล้วสินะ.. แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?
ทำไมผมถึงไม่เห็นเขา..?
“ลาก่อน ซันนี่”
ภาพสุดท้ายในห้วงฝันอันยาวไกลย้อนกลับเข้ามาในมโนสำนึกของผมอีกครั้ง และมันทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างเงียบเชียบจนแม้แต่เจ้าของอย่างผมยังไม่รู้ตัว ...ถ้าแม่ไม่ทัก
“ซันนี่? ลูกร้องไห้ทำไม?”
1 วันผ่านไป..
2 วันผ่านไป..
เวลาแต่ละนาทีช่างเนิ่นนานในความรู้สึกของผม ในที่สุดผมก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่ผมก็ยังไม่ยอมกลับหรอก ตราบใดที่ซินยังอยู่ที่นี่ผมก็จะยังไม่ไปไหน ..ผมบอกกับทุกคนว่าผมจะอยู่เฝ้าไข้ซิน ไม่มีใครคัดค้าน แต่พวกเขาบอกว่าจะผลัดกันมาอยู่เป็นเพื่อนผม..
อาการของซินค่อยๆ ดีขึ้นอย่างที่หมอบอกจริง สีหน้าของซินก็เริ่มดูมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อวานตอนเย็นๆ เป็นครั้งแรกที่ซินรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมา ทุกคนในครอบครัวรวมทั้งเพื่อนฝูงแทบจะไชโยโห่ร้องลั่นโรงพยาบาล ถ้าไม่ถูกนางพยาบาลเขม่นเอาซะก่อนล่ะก็นะ ..แต่ตอนนั้นซินยังไม่ค่อยรับรู้หรือตอบสนองต่อสิ่งเร้าสักเท่าไหร่ หมอนั่นเพียงแต่กระพริบตาช้าๆ ยังมีอาการค่อนข้างเหม่อลอยเหมือนสติยังไม่สมประกอบดี แต่แค่นั้นก็ทำให้พวกเราดีใจมากแล้ว เพราะอย่างน้อยซินก็ตื่นขึ้นมามองพวกเราได้อีกครั้งหลังจากนอนอาการโคม่ามาร่วมสองวันเต็ม
แต่พอตอนเช้าของวันนี้.. อาการของซินดูดีขึ้นผิดหูผิดตา(หมอเองก็ยังพูดแบบนั้น) ซินตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยสติอันครบสมบูรณ์ สามารถตอบสนองต่อเสียงเรียกของทุกคนที่กระตือรือร้นอยากจะทักทายพูดคุยกับเขา และยังสามารถพยักหน้าหรือส่ายหน้าแทนการตอบคำถามสุขภาพกับหมอได้ด้วย แต่คงต้องอยู่ดูอาการอย่างใกล้ชิดในไอซียูไปอีกสักระยะก่อน ถ้าแน่ใจเมื่อไหร่ว่าคนไข้จะไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อน ก็คงจะให้ย้ายไปอยู่ห้องพักฟื้นได้
ส่วนฟ้าประทาน... จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นหน้าเขา ไม่มีใครสักคนเอ่ยถึงเขา และตัวผมเองก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะถามหาเขาด้วย..
ก็แน่ล่ะ ผมกลัวคำตอบ.. เพราะผมรู้ตัวดีว่าตัวเองทำอะไรเอาไว้ ก่อนจะหนีหายเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในโลกแห่งความฝัน ..ผมทำร้ายเขา
ใช่.. ผมทำร้ายฟ้าประทาน ทั้งที่ผมบอกกับตัวเองว่าผมรักเขา ทั้งที่ผมเป็นคนเลือกเองว่าจะยืนอยู่ข้างเขา
แต่พอเกิดเรื่องขึ้น...ผมกลับเป็นคนแรกที่ทำร้ายเขาด้วยมือของผมเอง
ผมโยนความผิดทั้งหมดให้เขา เหมือนกับที่ครั้งนึงผมเคยโยนความผิดทั้งหมดให้ไท่หลัน..
ผมเห็นแก่ตัว
ผมน่าจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้...
หากฟ้าประทานจะถอดใจและเดินออกจากชีวิตของคนเห็นแก่ตัวอย่างผมไปก็คงไม่แปลก..
ก้มหน้ายอมรับความจริงไปเถอะ.. ซันชายน์
“นั่นลูกกำลังจะไปไหนน่ะ ซันนี่?” แม่ที่เพิ่งกลับเข้ามาในห้องร้องทักทันทีที่เห็นผมเดินออกจากห้องน้ำมาด้วยชุดธรรมดาที่ไม่ใช่ชุดคนไข้ของโรงพยาบาล
..ก็อย่างที่บอกไปว่าแม้คุณหมอจะอนุญาตให้ผมกลับ แต่ผมก็จะยังคงหน้าด้านยึดพื้นที่ในห้องพักฟื้นผู้ป่วยพิเศษนี้เป็นแหล่งพักพิงต่อไปจนกว่าซินจะหาย ถึงผมจะไม่ได้รับอนุญาตให้ไปอยู่ดูแลซินในไอซียูก็เถอะ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ซินมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ผมก็อุ่นใจแล้ว
และวันนี้แม่ก็จะมานอนเป็นเพื่อนผมด้วย ..ส่วนป๊ะป๋ากลับไปนอนคอนโดพร้อมกับซอลลี่และยูริที่เพิ่งเอาปิ่นโต(ทำเอง)มาส่งตามคำเรียกร้องของแม่
“ซันว่า.. จะไปเดินเล่นแถวนี้น่ะ” ผมตอบเลี่ยงๆ “ซันขลุกอยู่แต่ในห้องนี้มาสองวันแล้ว เบื่อ..”
แม่มองผมอย่างช่างใจเล็กน้อย “แล้วลูกไม่ใส่ชุดคนไข้แล้วเหรอ?”
“ก็หมอบอกว่าซันไม่ได้เป็นคนไข้แล้วนี่นา ..ใส่แล้วมันก็ไม่เห็นจะเท่ห์ตรงไหนด้วย” ผมพูดยิ้มๆ ในประโยคท้าย
“ย่ะ!!” แม่ทำหน้าหมั่นไส้ ขณะเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟา หยิบรีโมทมากดเปิดทีวี
ผมหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปที่ประตู “เดี๋ยวซันมานะ”
“อย่าไปเล่นซนจนพยาบาลเค้ามาฟ้องแม่ล่ะ” เสียงแม่กำชับไล่หลังมา
“ซันไม่ใช่เด็กนะแม่ พูดไปได้..” ผมได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองหลังออกมาจากห้องนั้นแล้ว..
??..พอเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ผมก็ต้องหยุดขมวดคิ้วมองป้ายชื่อที่ติดไว้หน้าห้องพักห้องหนึ่ง ..ห้องที่ฟ้าประทานเคยพัก ผมแน่ใจว่าจำไม่ผิด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ของฟ้าประทานแล้ว เป็นชื่อของชาวต่างชาติสักคนที่ผมคงไม่รู้จัก
หรือว่าสิ่งที่ผมคิดไว้จะเป็นจริง?
ฟ้าประทานไปแล้วจริงๆ??
แม้จะพยายามทำใจมาบ้างแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงผมก็แทบจะเดินไปต่อไม่ไหว.. ผมต้องหยุดนั่งพักรวบรวมแรงใจอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นเดินต่อไปยังเป้าหมายที่ตั้งใจไว้แต่แรก
“..........” ผมจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ว่าตัวเองเดินมาที่นี่ยังไง? หรือตอบรับคำทักทายของพยาบาลและเจ้าหน้าที่คนไหนไปบ้าง? รู้ตัวอีกทีผมก็มาหยุดยืนหน้าห้องผู้ป่วยไอซียูอีกห้องหนึ่งที่ไม่ใช่ห้องของซินแล้ว..
ผมอยากรู้ว่าคนในนั้นเป็นยังไง? เขาจะดีวันดีคืนเหมือนอย่างที่ซินกำลังดีขึ้นบ้างหรือเปล่า? ผมเดินไปติดต่อขออนุญาตจากเจ้าหน้าที่ ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือที่สุด..
“..........”
!!.. มีเสียงถอนหายใจหนักๆ ดังมาจากเตียงคนไข้ที่หมอเคยบอกกับผมมาว่าเขาอาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ทำเอาผมตกใจ แปลกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดีใจเมื่อตระหนักขึ้นได้ว่าเขาอาจจะฟื้นขึ้นมาแล้ว
หรือปาฏิหาริย์จะเกิด?!
?!!.. ผมรีบพุ่งตัวเข้าไปแต่ก็ได้พบกับความตกใจที่ยิ่งกว่า เมื่อเห็นว่ามานะที่ผมหลงคิดไปว่าอาจจะฟื้นขึ้นมาแล้วยังคงนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงพร้อมด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิตรายรอบตัว ..ใครอีกคนที่นั่งซึมอยู่ข้างเตียงต่างหากที่เป็นเจ้าของเสียงถอนหายใจ!
“ฟ้า...” ผมส่งเสียงออกไปเบาๆ อย่างไม่อยากเชื่อสายตา
เจ้าของชื่อหันมา ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียกเขา “..ซันนี่?”
“..........”
“..........”
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปแล้วเท่าไหร่ อาจจะ 1 นาที.. 2 นาที.. 5 นาที.. หรืออาจจะ 10 นาที.. ผมไม่รู้.. ที่ผมรู้ก็แค่ฟ้าประทานกำลังยืนอยู่ต่อหน้าผม เขาอยู่ในชุดปกติที่ไม่ใช่ชุดคนไข้ แต่คอของเขายังมีผ้าคล้องไว้เพื่อใช้พักแขนข้างที่บาดเจ็บ
เขายังไม่ได้หายไปไหน ..ยังไม่ได้ทิ้งผมไปอย่างที่ผมกลัว
เราต่างคนต่างยืนจ้องตากันอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีใครยอมเปิดปากก่อน
ผมไม่รู้หรอกว่าความเงียบของฟ้ามันหมายถึงอะไร? ..ฟ้าอาจจะโกรธผม เกลียดผม เหม็นขี้หน้าผมจนพาลไม่อยากพูดด้วย ..ก็สุดที่จะคาดเดา ..แต่ก็นั่นล่ะ ไม่ว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อผมจะติดลบสักแค่ไหน ผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว..
ส่วนความเงียบของผมนั้น.. มันเป็นเพราะผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าควรจะพูดอะไรออกไป ผมไม่ได้เตรียมใจมาเพื่อที่จะเจอเขาหลังจากได้พูดจาร้ายกาจใส่แล้วเขาก็หายหน้าไป ผม..ควรจะเริ่มพูดยังไง? จะทักทายเขาก่อนดีไหม? แล้วถามว่าสองสามวันนี้เขาหายไปไหน? ทำไมผมถึงไม่เห็นหน้าเขาเลย? ..ผมจะทำเหมือนว่ามันไม่เคยมีอะไร? ทำเป็นลืมเรื่องราวร้ายๆ ที่ผ่านมา? ..หรือผมจะถามไปเลยตรงๆ ว่าเขาโกรธผมเหรอ? เกลียดผมแล้วใช่ไหม? อยากจะเลิกกับผมหรือเปล่า? ...ยิ่งคิดจินตนาการของผมก็ยิ่งเลวร้ายลงเรื่อยๆ
เลิกกันยังงั้นเหรอ? ..นั่นสินะ ฟ้าคงไม่อยากจะคบกับผมต่อไปแล้วมั้ง ใครจะอยากอยู่กับคนเห็นแก่ตัวแถมยังชอบพูดจาทำร้ายจิตใจอย่างผมกัน?
ไม่มีหรอก ..เป็นผมผมก็คงไม่อยู่
“..........”
แต่ผมอยากให้ฟ้าอยู่
ผมเห็นแก่ตัวอีกแล้ว... ใช่ ..แต่ผมอยากรั้งฟ้าเอาไว้
ผมโลภ ผมรู้.. แต่ผมไม่อยากเสียใครไป
..ไม่ว่าจะเป็นฟ้าหรือซิน..
ผม...ควรทำยังไง?
“ขอโทษ..” จินตนาการมากมายถูกลบทิ้งด้วยจิตใต้สำนึกที่รู้สึกผิดของผม ..ผมเอ่ยขอโทษฟ้าประทานออกไปทั้งที่ไม่เคยมีอยู่ในแผนไหนด้วยซ้ำ
..แต่นั่นคงเป็นคำพูดที่ดีที่สุดและผมสมควรจะพูดมากที่สุดแล้วในนาทีนี้ ไม่ว่าเขาจะให้อภัยหรือไม่ก็ตาม ผมแค่อยากจะบอกว่าผมขอโทษ อยากให้เขารู้ว่าผมรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป
ถ้าเพียงแต่เขาจะให้โอกาส.. ผมก็ขอสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก
ไม่..อย่างแน่นอน
และผมหวังว่าผมจะได้รับโอกาสนั้น..
“ขอโทษนะ..” แต่ฟ้าประทานกลับเอ่ยปากพูดในประโยคคล้ายๆ กัน ..ในเวลาไล่เลี่ยกัน
“..........” เราต่างคนต่างมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง ช่องว่างระหว่างความเงียบถูกเติมเต็มด้วยเสียงฟืดฟาดของเครื่องช่วยหายใจและเสียงสัญญาณจากอุปกรณ์ตรวจคลื่นหัวใจไฟฟ้าของมานะ
ผมไม่เข้าใจ.. ฟ้าจะขอโทษผมทำไม? มันผมไม่ใช่เหรอที่เป็นคนผิด?
หรือว่าเขาอยากจะพูดอะไรต่อจากนี้อีก? ..ไม่นะ อย่าเพิ่ง!
“ฟ้า.. // ซันนี่..” เราเอ่ยปากขึ้นในจังหวะเดียวกัน ..ก่อนจะเงียบกันไปอีก
“เอ่อ.. ฟ้า...คือ..มึงพูดก่อนสิ” ผมหักใจให้อีกฝ่ายได้พูดในสิ่งที่เขาต้องการก่อน แม้นั่นจะทำให้ผมรู้สึกใจเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ ก็ตาม
แล้วถ้าเกิดฟ้าจะบอกเลิกผมล่ะ? ..หรือผมควรจะพูดก่อนดี?
“มึงพูดก่อนก็ได้..” เสียงเนิบๆ ตอบกลับมา สีหน้าเขาก็ดูจะลุ้นกับคำพูดของผมอยู่บ้างเหมือนกัน
“งั้น...” ผมตัดสินใจแล้วว่าจะพูด จึงแอบสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกพลังแห่งกำลังใจ ..แต่พอมองสบเข้าไปในดวงตาสีดำคู่นั้นก็รู้สึกป๊อดขึ้นมาอีกจนได้
“แต่กูว่ามึงพูดก่อนดีกว่านะ” ผมโยนกลับไปให้อีกฝ่าย
“ไม่เป็นไร กูฟังมึงก่อนก็ได้” แต่ทางนั้นก็ยังไม่ยอมรับไว้
“ไม่เป็นไรเหมือนกันเหอะ ให้กูฟังมึงก่อนดีกว่านะ ฟ้า” ผมเองก็ยังไม่พร้อมจะรับไว้เหมือนกัน ..ยิ่งอีกฝ่ายเลี่ยงที่จะพูดก่อนแบบนี้ ผมก็ยิ่งรู้สึกป๊อดมากขึ้นเท่านั้น
“งั้น..” ฟ้านิ่งไปอย่างคนใช้ความคิด ก่อนจะเสนอไอเดียบรรเจิดขึ้นมา “มาพูดพร้อมกัน?”
“แล้วใครจะฟัง?” ผมแย้งด้วยความสงสัย
หมอนั่นหันซ้ายหันขวาเหมือนอยากจะหาสักขีพยานมาร่วมรับฟัง แต่ในห้องนี้ก็มีแค่ผม ฟ้า แล้วก็มานะที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงเท่านั้น
หรือจะให้มานะฟัง? ...บ้าแล้ว
“ก็มานะไง”
“..........” ...บ้าจริงๆ ด้วย
“ทำไมทำหน้างั้นล่ะ?” ฟ้าถามผมด้วยหน้าอึนๆ อันเป็นเครื่องหมายการค้าของเขา “..มานะได้ยินนะ แต่อาจจะยังออกความเห็นไม่ได้เท่านั้นเอง”
“..........” ผมถอนหายใจกับความคิดอันล้ำเลิศนั่น..
ก่อนจะรวบรวมความกล้าขึ้นมาใหม่ แล้วตัดสินใจโพล่งสิ่งที่อยากจะพูดออกไปโดยวางความป๊อดทิ้งเอาไว้ก่อน
“..กูขอโทษนะ ฟ้า! กูขอโทษจริงๆ” ผมพูดไปก็ยกมือไหว้เขาไป “..แต่กูไม่ได้ตั้งใจจะว่ามึงแบบนั้นนะ คือกูไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ นะ ฟ้า เชื่อกูเถอะ! กูแค่...คือกู...กูมันปากพล่อย! ใช่! กูปากไม่ดี! เห็นแก่ตัว! เอาแต่ใจ! นิสัยเสีย! ขี้โมโห! ชอบโวยวาย! ชอบลงไม้ลงมือ! ..กูชอบทำร้ายร่างกายมึงบ่อยๆ แล้วครั้งนี้ก็ยังมาทำร้ายจิตใจของมึงอีก กูมัน...กูมันไม่มีอะไรดีเลยซักอย่าง! ..ใช่ กูเป็นแบบนั้น แต่ฟ้า...” ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกแย่กับตัวเองลงไปเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรขึ้นมาจุกตรงคอ ขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าว.. แต่ผมไม่ได้อยากจะร้องไห้ ผมไม่อยากจะแสดงอะไรที่มันน่าสมเพชต่อหน้าฟ้าประทานอีกแล้ว ผมจะต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ อดทนให้มากกว่านี้ แล้วก็จะปรับปรุงตัวให้ดีกว่านี้ เพื่อที่อนาคตจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ..ผมจะพยายาม
“..อย่าเกลียดกูเลยนะ”
“ซันนี่..” ฟ้าครางชื่อของผมออกมาเบาๆ ดูเหมือนเขาจะอึ้งไปกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“กูขอโทษ.. กูสัญญาว่าจะไม่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้นอีกแล้ว ครั้งนี้กูรู้สึกผิดจริงๆ ..ยกโทษให้กูเถอะนะ.. นะ” ผมอ้อนวอน
“..........” แต่คราวนี้ฟ้ากลับปิดปากเงียบ ไม่เอ่ยปากตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ เขาเพียงแค่จ้องมองผมนิ่งๆ เหมือนอยากจะค้นหาอะไรบางอย่าง
แต่ความเงียบนั่นทำให้ผมยิ่งร้อนรน ผมรีบเดินเข้าไปใกล้ตัวฟ้า จับมือเย็นของเข้าขึ้นมากุมเอาไว้แน่น “ถ้ามึงยังไม่หายโกรธ.. มึงจะด่ากูก็ได้นะ! จะตีกูก็ได้! เตะเลยก็ได้เอ้า! กูยอมมึงทุกอย่างแล้ว ฟ้า ..ยอมทุกอย่างเลย ..ขอแค่อย่าเกลียดกูก็พอ”
“..........”
ผมเอามือของเขามาแนบแก้มของตัวเอง “กูรักมึงนะ ฟ้า..”
“..........” ฟ้าไม่ได้พูด แต่เขาค่อยๆ บิดมือออกจากการเกาะกุมของผม
“กู...หมดโอกาสแล้วเหรอ?” ผมถามแล้วเม้มปากแน่น กล้ำกลืนก้อนอะไรบางอย่างที่มาจุกตรงคอกลับลงไปพร้อมกับหัวใจที่หล่นหาย..
ผมมาพูดในวันที่สายเกินไป?
ผมพยายามจะยื้อมือของฟ้าเอาไว้แล้ว ..ยังไม่อยากจะยอมรับว่ามันคือความจริง ..แต่ฟ้าก็ยืนยันที่จะดึงมันกลับไป
คำตอบสุดท้ายของฟ้าประทานคือความจริงอันเจ็บปวดสำหรับผม แต่ความจริงที่ทำให้ผมเจ็บปวดได้มากที่สุด ก็คือความจริงที่ผมพยายามจะเถียงกับตัวเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี่.. ‘มันไม่จริง’ !
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“เปล่า.. กูคันหลังอ่ะ”
ฟ้าประทานพูดเสียงเนิบหน้าตาย ก่อนจะพยายามเอื้อมมือที่มีอยู่แค่ข้างเดียวนั่นไปปัดๆ เกาๆ ที่ด้านหลังของตัวเอง “ไม่รู้มีตัวอะไรไต่ยุกยิกๆ ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว ..ช่วยดูให้หน่อยดิ”
“..........” อย่าให้อธิบายว่าผมรู้สึกยังไงหรือกำลังทำหน้าแบบไหนกับประโยคพวกนั้น ผมอึ้งอยู่!
“โอ๊ะ โอ๊ะ.. ดูหน่อยซันนี่ มันเริ่มกัดกูแล้ว” มันขยับตัวหยุกหยิกอยู่ไม่สุข ก่อนจะหันหลังมาให้ผมจัดการกับตัวอะไรก็ตามที่กำลังก่อกวนมันอยู่
“อ่ะ..ไหน?” ผมเลิกเสื้อเชิ้ตของมันขึ้นทั้งที่ยังอึ้งไม่หาย ตอนแรกก็ไม่เห็นอะไร แต่พอมองไปมองมาก็เห็นว่ามีแมลงปีกแข็งตัวเล็กๆ สีดำๆ ไต่อยู่ในเสื้อ ..ก็ไม่รู้หรอกว่าตัวอะไร แต่ผมก็จับมันออกแล้วเอาไปใส่ในถังขยะให้แต่โดยดี
“คันอ่ะ เกาให้หน่อย” หลังจากพยายามจะเกาเองแล้ว แต่ไม่สามารถ สุดท้ายหมอนั่นก็หันหลังมาให้ผมอีกรอบ “..ตัวอะไรรู้จักรึเปล่า?”
ผมเกาไปพูดตอบไป “ไม่รู้ดิ.. ไปเอามาจากไหนเหรอ?”
“คงจะติดมาจากสวนมั้ง เมื่อกี๊ไปนั่งเล่นแถวสวนมา” ฟ้าตั้งข้อสันนิษฐาน เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับผมหลังจากให้ช่วยเกาจนพอใจแล้ว แต่ปากก็ยังบ่นงึมงำ “จะแพ้หรือเปล่าเนี่ย?”
“เคยแพ้เหรอ?” ผมสงสัย ทั้งเรื่องที่ฟ้าแพ้แมลง และเรื่องที่ว่าเรากลับมาคุยกันเป็นปกติแบบนี้ได้ยังไง?
อืม.. ตกลงคำตอบของฟ้ามันคืออะไรกันแน่เนี่ย? แล้วผมอกหักแน่แท้แล้วหรือยัง? ...เอ๊ะ มันยังไง? โอ๊ยยย หล่องง!
“ถ้าเป็นพวกแมลงก็มีบ้าง..” ฟ้าตอบผ่านๆ ก่อนจะขยับมาชิดแล้วเกี่ยวเอวผมไปกอดไว้ “ว่าแต่ที่พูดเมื่อกี๊น่ะ.. พูดแล้วพูดเลยนะ”
“....?....” ผมเลิกคิ้วน้อยๆ ด้วยยังตามอารมณ์และการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาของอีกฝ่ายไม่ทัน ขณะที่ความชิดใกล้ส่งผลให้ปลายจมูกของพวกเราแทบจะแตะกันแล้วตอนนี้
“พูดแล้วพูดเลย...รักแล้วก็รักเลยด้วย” ฟ้าพูดยิ้มๆ ด้วยท่าทางที่เหมือนกำลังดีใจ ก่อนจะแยกเขี้ยวขู่ตบท้ายหลังงับจมูกผมเบาๆ ไปแล้วหนึ่งที “ถ้ากลับคำคืน...มะรืนตายแน่ๆ”
“ใครจะตาย?” ผมถามพลางยิ้มกว้างดีใจ ..ที่ฟ้าพูดแบบนี้แปลว่าฟ้ายกโทษให้ผมแล้วงั้นเหรอ? ฟ้าไม่โกรธผมแล้วเหรอ? ...จริงๆ เหรอ?!
และคำตอบน่ารักๆ ของหมอนั่นก็เรียกรอยยิ้มของผมให้กว้างมากขึ้นจนมุมปากแทบจะฉีกไปถึงใบหูอยู่แล้ว..
“ฟ้าไง.. ต้องขาดใจตายแน่เลย”
“กูรักมึงนะ ฟ้า..” ผมโอบสองแขนรอบตัวฟ้าแล้วกอดฟ้าเอาไว้แน่นเพื่อความมั่นใจว่าผมไม่ได้เพ้อเจ้อไปเองคนเดียว(แต่ก็พยายามระวังไม่ให้กระทบกระเทือนแผลของเขา) ฟ้าเองก็กระชับวงแขนข้างเดียวที่มีกอดตอบผมแน่นขึ้นเช่นกัน ..เราต่างคนต่างฝังหน้าลงบนไหล่ของอีกฝ่าย สูดกลิ่นอายที่ห่างหายไปหลายวันอย่างแสนคิดถึง พูดจาตอบโต้กันด้วยเสียงอู้อี้อันน่าตลกแต่ก็ทำให้รู้สึกดีที่สุดในช่วงเวลานี้ “..ขอบใจที่ไม่เกลียดกู”
“จะเกลียดได้ไง? ..ก็รักไปแล้วนี่นา” คำตอบของฟ้าตอบทำให้หัวใจที่ฟีบมาหลายวันของผมได้ขยายจนพองโตคับอก
“มึงเข้าใจคำว่ารักแล้วเหรอ?” แต่ก็ยังไม่วายถามกลับไป
“ก็ไม่รู้ดิ..” ฟ้าว่า ขณะที่เราผละออกจากกันเพื่อมาจ้องตาบ้าง “แต่กูมั่นใจว่าความรู้สึกของเราคงไม่ต่างกัน”
“งั้นมึงก็คงรักกูจริง” ผมเอาบรรทัดฐานความรู้สึกของตัวเองที่มีต่ออีกฝ่ายมาเป็นตัวสรุป
“ใช่” แม้จะเป็นน้ำเสียงเฉื่อยๆ ทว่ากลับฟังดูหนักแน่นพอที่จะให้เชื่อถือได้
“แบบหัวปักหัวปำเลยด้วย” ผมพูดกลั้วหัวเราะในตอนท้าย ขณะเราแนบหน้าผากไว้ด้วยกัน
“ใครกันแน่?” ฟ้าประทานเองก็หัวเราะออกมาเช่นกัน
จากนั้น.. ริมฝีปากของเราก็ค่อยเคลื่อนเข้าหากันโดยไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดอีก...
“อะแฮ่ม!~” น้ำเสียงลั้ลลาคุ้นหูในช่วงหลายวันมานี้ดังขึ้นขัดจังหวะการทำพิธีกรรมแลกสารเอนไซม์ขั้นสุดยอด(ล้วงกันถึงคอแล้ว)ของผมกับฟ้าจนต้องแยกออกจากกันด้วยความจำใจ(?)
“เคอิจัง..” ฟ้าพึมพำชื่อผู้มาใหม่เบาๆ
“จะสวีทหวานแหววกันยังไงก็ช่วยเกรงใจคนไข้ของหมอบ้างสิครับ บ๊จจัง” ทางนั้นพูดต่อยิ้มๆ แต่คำพูดนั่นก็ทำเอาผมรู้สึกกระดากอายระคนรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อยที่มายืนจูบกันทั้งที่เจ้าของห้องกำลังนอนป่วยหนักอยู่แบบนั้น
“มานะไม่ถือหรอก” ฟ้าบอกหน้าตาเฉย
“แต่หมอถือครับ! หมอไม่ชอบเห็นใครมารักกันแถวนี้ หมออิจฉามากกก!” เจ้าหมอบ้าเริ่มออกอาการเพี้ยนขึ้นมาแล้ว ..จะว่าไปสองสามวันมานี้ผมก็ไม่ได้เห็นท่าทางล้นๆ เกินๆ ของไอ้หมอนี่เลยนะ ช่วงนี้เห็นแต่เดินหัวยุ่งเสื้อยับเข้าห้องนู้นออกห้องนี้อยู่ตลอด
“งั้นก็รีบปลุกมานะขึ้นมาดิ” คู่สนทนาหน้าอึนแนะนำ
“ก็พยายามอยู่นี่งายยย..” หมอทรุดตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียง ก่อนจะพาดหัวเอาไว้กับราวกั้นเตียงผู้ป่วยที่ยกขึ้นมาเล็กน้อยด้วยท่าทางอ่อนเปลี้ยเพลียแรง “แต่มานะคุงของบ๊จจังก็ช่างใจแข็งกับหมอเหลือเกิน.. เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น”
“บางทีถ้าเคอิจังไปอยู่ให้ไกลหูไกลตา ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็นอีก ..มานะก็อาจจะตื่นขึ้นมาก็ได้”
“ใจร้ายอ่ะ บ๊จจัง” หมอต๊องหัวมาค้อนคนพูดด้วยท่าทางงอนๆ
“ไปดีกว่า..” ฟ้าพูดแบบนั้นแล้วหันมาคว้าข้อมือผมจูงเดินไปยังทางออก แต่พอถึงประตูก็ชะงัก ก่อนหันกลับไปกำชับคนเป็นหมอด้วยหน้าซื่อๆ “อย่าลักหลับมานะนะ.. เคอิจัง”
“มานะจะมีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกมั้ย ฟ้า?” ผมถามฟ้าขณะที่พวกเราขึ้นมากินลมชมวิวอยู่บนดาดฟ้าตึกของโรงพยาบาล
เมื่อกี๊ที่ฟ้าจูงผมออกมา เขาก็ไม่ได้บอกว่าจะพาผมไปไหน และผมก็ไม่ได้ถาม แค่เดินตามมาเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็มาโผล่ที่นี่แหล่ะ
แต่ระหว่างทางนั้นฟ้าประทานก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับมานะให้ผมฟังด้วย(ผมเป็นคนถามก่อนเองล่ะ) ..ฟ้าบอกว่าวันนั้นมานะออกไปตามล่ามือสไนเปอร์อย่างที่เคยประกาศไว้ เขาตามไปจนเกือบจะถึงรังไอ้ของบ้านั่น แต่แล้วจู่ๆ ก็ถูกซ้อนแผน ทางนั้นวางกำลังไว้เยอะกว่าเพื่อรอตลบหลังอยู่แล้ว ดูเหมือนมือ สไนเปอร์พอจะรู้อยู่แล้วว่ามานะต้องมา ฟ้าบอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันในสำนักบอดีการ์ดของแบร์ลุสโคนี รู้ทางกันเป็นอย่างดีและเป็นคู่แข่งคนเดียวที่มานะยังไม่เคยเอาชนะได้
มันมีชื่อว่า ‘มัลเลอร์’ เป็นลูกหลานของผู้ติดตามของตระกูลเวนโดลาที่ทำงานมาหลายชั่วคน(จึงไม่แปลกใจว่าทำไมมันถึงยอมรับคำสั่งจากเวนโดลาให้มาเด็ดหัวฟ้า ทั้งที่ตัวเองก็ทำงานให้กับองค์กรของพ่อฟ้า) มัลเลอร์มีพรสวรรค์ในด้านแม่นปืนและการซุ่มยิงสูงมาก มันจึงถูกส่งไปอยู่ในหน่วยปฏิบัติการ(จริงๆ ก็พวกมือปืนนั่นแหล่ะ) และเป็นมือดีที่สุดที่องค์กรของแบร์ลุสโคนีมีอยู่ในขณะนี้
ในขณะที่มานะถูกส่งไปอยู่หน่วยคุ้มกัน(หรือก็คือพวกบอดีการ์ดที่ต้องคอยตามประกบคนสำคัญในตระกูล)ตามความใฝ่ฝันของเจ้าตัว
วันนั้นมานะไปคนเดียว เขาปฏิเสธผู้ช่วยเพราะบอกว่าเอาไปก็รังแต่จะเป็นตัวถ่วง พอรู้ว่าเพรี่ยงพร้ำมานะก็งัดความสามารถทั้งหมดที่มีออกมาสู้สุดชีวิต ...ด้วยตัวคนเดียว..หมอนั่นสามารถเก็บลูกสมุนทั้งหมดของมัลเลอร์ได้ และเป็นครั้งแรกที่สามารถเอาชนะมัลเลอร์ได้ ..แต่ตัวเขาก็เจ็บหนักจนต้องกลายมาเป็นเจ้าชายนิทราอย่างที่เห็นอยู่ในตอนนี้
ผมถามฟ้าว่ามันจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เหรอที่พวกเขามาฆ่ากันกลางเมืองกรุงเทพแบบนี้? แต่ฟ้าบอกว่า ‘ไม่เป็นปัญญาหรอก คนของแบร์ลุสโคนีเอง เราจัดการเก็บกวาดกันเองได้ ตำรวจที่นี่รู้ดีว่าควรทำยังไง พวกนั้นจะไม่เข้ามายุ่งหรอก..ตราบใดที่เราไม่ไปยุ่งกับคนของพวกนั้นก่อน’
“ตอบไม่ได้หรอก..” ฟ้าตอบคำถามด้วยเสียงเนิบช้าเหมือนเคย เขายืนเกาะกำแพงดาดฟ้าด้วยท่าทางซึมๆ สายตาเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้างที่กำลังครึ้มเมฆครึ้มฝนอยู่ในขณะนี้ “ก็ได้แต่ภาวนาว่ามันจะตื่นขึ้นมาในซักวัน..”
“ฟ้า...” ผมเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้จากด้านหลังด้วยนึกอยากจะปลอบใจ ทั้งที่หมอนี่ต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายและความสูญเสียมามากมาย แต่ผมก็ยังใจร้ายไปซ้ำเติมให้เขาเจ็บช้ำเข้าไปอีก ..ผมมันแย่จริงๆ
“กูไม่เป็นไรหรอก ซันนี่” คนพูดตบเบาๆ บนหลังมือผม ก่อนจะกุมมันเอาไว้ “..ไม่เป็นไรจริงๆ”
“กูขอโทษ..”
“พอแล้วล่ะ..” ฟ้าพูดพลางแกะมือผมออกจากเอวเขา แล้วหันมาเผชิญหน้ากัน “มึงพูดขอโทษมามากเกินพอแล้ว ..ให้กูได้ขอโทษมึงบ้างนะ”
?.. ผมขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าฟ้าจะต้องขอโทษอะไรผม? ..อันที่จริงนี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่เขาพูด ‘ขอโทษ’ กับผม
“กูขอโทษที่ทำให้มึงกับพี่มึงต้องมาซวยด้วยกันแบบนี้.. กูมันตัวซวยจริงๆ นั่นแหล่ะ ..ขอโทษนะ”
“ไม่ ฟ้า.. มึงไม่ได้เป็นแบบนั้น กูขอโทษที่พูดอะไรงี่เง่าออกไป กูไม่ได้ตั้งใจจะว่ามึงแบบนั้น มึงลืมมันไปซะเถอะนะ กู..กู...”
“ไม่เป็นไร...ไม่ต้องคิดมาก ..กูไม่ได้ซีเรียสเรื่องนั้นหรอก” ฟ้าพูดอย่างใจเย็น “..ชินแล้วล่ะ เมื่อก่อนก็เคยได้ยินบ่อยๆ ..ไม่ว่ากูจะไปอยู่ที่ไหนก็มักจะมีคนบาดเจ็บล้มตายอยู่เสมอ.. จะถูกเรียกว่า ‘ตัวซวย’ มันก็ไม่แปลกหรอก...แต่ดูเหมือนกูจะอึ้งนิดหน่อยตอนที่ได้ยินมันจากปากมึง..”
“กูขอโทษ...” ผมก้มหน้าพูด รู้สึกผิดจากใจจริง
ฟ้าหัวเราะลงคอเบาๆ เขาเอามือมาขยี้หัวผมพลางว่า “รู้อะไรมั้ย ซันนี่? ..กว่ากูจะอยู่รอดมาจนถึงวันนี้ได้...กูเจอมาแทบทุกรูปแบบแล้วล่ะ.. แค่นี้ไม่สะเทือนถึงต่อมไร้ท่อของกูหรอก ..มึงไม่ต้องคิดมาก ..นะ?”
“มึงไม่โกรธกูเหรอ?”
“ไม่”
“ซักนิดก็ไม่เหรอ?”
“อยากให้โกรธรึไง?”
คราวนี้ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“งั้นก็เลิกพูดเรื่องนี้กันเหอะ.. กูเบื่อแล้ว” ฟ้าว่า
“แต่มึงหายไป..” ผมยังมีเรื่องสงสัย “สองวันที่กูอยู่ไอซียูกับอีกสองวันที่กูอยู่ห้องพักฟื้น.. มึงไม่เคยโผล่หน้าไปให้กูเห็นเลย ..รู้มั้ยว่ามึงทำกูนอยด์แตกแค่ไหน?”
“กูไปนะ” คนถูกกล่าวหารีบแก้ตัว “แต่ไปทีไรมึงก็หลับทุกที..”
“มึงตั้งใจไปแต่ตอนที่กูหลับ!” ผมเองก็รีบตั้งข้อกล่าวหาใหม่ทันที
“..ก็..ใช่” คราวนี้จำเลยยอมรับสารภาพแต่โดยดี
“ทำไม?”
“กูกลัวว่ามึงจะไม่อยากเห็นหน้ากู..” ฟ้าพูดเบาๆ “วันนั้นมึงดูโกรธกูมาก.. กูเลยคิดว่าอย่าโผล่หน้าไปทำให้มึงอารมณ์เสียอีกจะดีกว่า ..เอาไว้รอให้มึงลืมๆ เรื่องนี้ไปก่อน ...กูค่อยกลับไปแบบเนียนๆ”
“...........” จริงๆ นะ.. ผมคิดว่าถ้ามันไม่พูดไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นออกมา มันจะดูเป็นพระเอกขึ้นมาทันทีเลยล่ะ เชื่อผมสิ!
เสือกมาตกมาตายเอาตรงประโยคท้ายๆ นี่เอง ..กรรมของเวร
“ไม่เห็นมีใครบอกกูเลยว่ามึงมา” ผมยังไม่เลิกสงสัย
“กูบอกทุกคนไว้ว่าถ้ามึงไม่ถามก็ไม่ต้องพูด ..เผื่อมึงจะไม่อยากได้ยินชื่อของกูด้วย”
เออนะ แล้วผมก็ดันเสือกไม่ถามจริงๆ อีก... ให้ดิ้นตาย
“เอาเหอะ.. ยังไงตอนนี้กูก็ได้เจอมึงแล้ว” ผมถอนหายใจก่อนจะยกแขนขึ้นโอบตัวอีกฝ่ายไว้อีกรอบ ซุกหน้าไว้ที่ซอกคอของเขา พูดเสียงอู้อี้ “..อย่าหายไปไหนอีกนะ ..อย่าปล่อยให้กูต้องเดินคนเดียวโดยที่ไม่มีใครคอยเดินตามสิ ..ไอ้ลูกเป็ด...ของซันนี่”
“อือ..” ฟ้าตอบรับพลางกระชับอ้อมแขนและฝังจมูกลงกับซอกคอของผมเช่นกัน “..จะไม่ไปไหนอีกแล้ว.. ถึงไล่ก็จะไม่ไป...จะคอยเดินตามไม่ห่างตูดเลยล่ะ ...แม่เป็ดของเอี้ยฟ้า”
“เอี้ยฟ้าเหรอ?” ผมหัวเราะกับคำที่มันใช้ขานเรียกตัวเอง
“ก็มึงชอบเรียกกูแบบนั้นอ่ะ” ฟ้าทำหน้าง้ำลงเล็กน้อย คราวนี้เลยโดนผมงับจมูกเอาบ้าง
“ก็มึงมันเอี้ยจริงๆ นี่หว่า ..รึว่าจะเถียง?” ผมยิ้มจนตาหยีใส่
“ไม่เถียง” เอี้ยฟ้าของผมก็กลับมาตีมึนเหมือนเดิมอีกครั้ง
ก่อนที่เราทั้งคู่จะต่างคนต่างหลุดหัวเราะออกมา..
“แหม.. ซึ้งจังเลยนะ~”
ภาษาไทยสำเนียงประหลาดๆ ที่ดังมาจากด้านหลังทำให้เราทั้งคู่รีบหันไปมองหาต้นตอทั้งที่ยังไม่ได้แยกออกจากกันด้วยซ้ำ
ตรงนั้น... บนหลังคาบันได้ดาดฟ้ามีผู้ชายหน้าตาละม้ายคล้ายเอี้ยฟ้า สวมใส่เสื้อผ้าสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า กำลังนั่งเท้าแขนห้อยขาแกว่งไปมาอยู่อย่างสบายอารมณ์ ..!!
“โคเนโร?!”
TBC. :z2:
ก็นะ.. ถ้าจะมานั่งนอยด์นั่งน้อยใจก็คงจะไม่ใช่ ‘ไอ้เอี้ยฟ้า’ ของน้องซันนี่แล้วล่ะ
เอี้ยฟ้าตัวจริงมันต้องแบบเน้! มันต้อง ‘หน้ามึน สไตล์’ !! (ไม่ใช่ กังนัม สไตล์ นะฮัฟ ฮ่ะๆๆ)
ตะวันจะร้ายยังไงก็ร้ายมาเถอะ ร้ายมาเลย.. ภูมิคุ้มกันระดับฟ้าประทานแล้ว ทุ่มเข้ามาได้เลยสุดตัว! วะฮะฮ่า :laugh:
---------------------------------------
**อ้างจากตอนที่แล้ว**
ขอพูดถึงพื้นฐานจิตใจของซันนี่น้อยจั๊กหน่อยนะ
ซันนี่เป็นลูกคนเล็ก..
แล้วตามประสาลูกคนเล็ก(ส่วนหนึ่ง)ก็มักถูกโอ๋ ถูกตามใจจากพ่อแม่พี่ๆ ก็เลยมักจะเอาแต่ใจจนเคยตัว เมื่อเคยได้..ก็ต้องได้ (คำว่าไม่ได้ไม่มีอยู่ในพจนานุกรม ฮา) ชาชินกับการได้รับความรักความใส่ใจ แล้วหากวันหนึ่งต้องถูกแบ่งความสำคัญไป จึงทำใจรับไม่ค่อยได้
โดยเฉพาะการเกิดเป็นน้องคนเล็กของซิน ซันนี่ก็เคยบอก(ในตอนแรก)แล้วว่าซินนั้นคอยสปอยเธอมาตลอด จึงไม่น่าแปลกใจหากซันนี่น้อยจะได้ใจและเอาแต่ใจสุดพลังขนาดนั้น
ครอบครัวไม่สมบูรณ์..
ในตอนที่เกิดเรื่องนั้นพ่อแม่ของซันนี่น้อยเพิ่งจะแยกทางกันได้ไม่กี่ปี แล้วบางทีพ่อก็ต้องออกไปทำงานข้างนอกนานๆ ไม่ค่อยได้อยู่กันพร้อมหน้าครอบครัว ..เอ้อ ที่พูดนี่ไม่ได้จะบอกว่าเธอทำตัวมีปัญหาเพราะขาดความอบอุ่นหรอกนะ แต่จะบอกว่าเพราะเหตุผลนี้มันเลยทำให้เธอยึดติดกับพี่ชายซึ่งอยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง เพราะพี่ชายคือคนที่ใกล้ชิดกับเธอที่สุด เข้าใจเธอที่สุด เธอก็เลยฝังใจว่าชีวิตเธอมีแค่พี่ชายและพี่ชายก็ต้องรักเธอที่สุดด้วย เพราะพี่ชายเป็นของเธอ!! หน้าไหนก็จะมาแย่งพี่ชายไปไม่ด๊ายยยยยย
โดยเฉพาะพี่ชายที่แสนดีอย่างซิน ใครจะยอมยกให้คนอื่นกัน?!!(ฮา..)
พวกเขาเป็นฝาแฝด..
อืม ตามนั้น.. เอ๊ะ? ยังต้องให้พูดอะไร? ก็ฝาแฝดไง แค่นี้ไม่จบเรอะ?
เออ โอเคๆ ..ก็อย่างที่หลายคนเคยบอกว่าฝาแฝดจะมีบางสิ่งบางอย่างที่พิเศษกว่าพี่น้องทั่วไปไงล่ะ ซันนี่กับซินก็คงเป็นแบบนั้นล่ะ
พวกเขายังเป็นเด็ก..
เรื่องมันเกิดราว 7 ปีที่แล้ว แน่นอนว่าทุกคนในเหตุการณ์ยังเด็กอยู่มาก(รวมทั้งเก๊าด้วย ฮี่ฮี่ :) ) วุฒิภาวะ การยั้งคิดและอะไรหลายๆ ก็เลยลดต่ำสัมพันธ์กับอายุและความสูง(?)ไปด้วย
ผ่านไป 7 ปี ตอนนี้ซันนี่น้อยก็คงไม่น้อยแล้ว(?) และความหึงหวงยึดติดกับพี่ชายก็ลดลงเยอะแล้ว นิสัยดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ก็คงยังดีไม่พอ(..ไม่งั้นคงไม่เผลอทำร้ายร้ายจิตใจเอี้ยฟ้า)
เอ้อ.. สำหรับการกระทำของไท่หลัน ตัวผลักดันก็อยู่ที่ความเข้าใจผิดคิดว่าถูกคนที่รักและไว้ใจหักหลัง(ไท่ขอให้ซินสัญญาว่าจะไม่เล่าเรื่องสารภาพรักให้ใครฟังใช่มั้ยล่ะ?) สำหรับบางคนการโดนหักหลังก็อาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ สามารถให้อภัยได้ แต่สำหรับบางคนมันเป็นเรื่องที่ใหญ่มากกกกก ..ก็นานาจิตตังจ้ะ
ที่พูดมาทั้งหมดทั้งมวลนี้ ไม่ได้จะเข้าข้างหรือขอความเห็นใจให้ใคร แต่เพื่อจะชี้ถึงแรงขับดันของการกระทำของแต่ละตัวละครเท่านั้น ส่วนใครจะถูก ใครจะผิด ใครจะทำเกินกว่าเหตุ ใครไม่น่าให้อภัย หรือใครน่าสงสารที่สุด อันนี้ก็แล้วแต่วิจารณญาณของผู้อ่านจ้ะ
-
จิ้มๆ
...
:o12: เข้าใจซันนี่นะ แต่ก็สงสารฟ้าประทาน TToTT
-
ง่า แต่ละคนอาการหนักกว่าที่คิดนะเนี่ย
แต่นั่นสิ เอี้ยฟ้าหายไปไหน แถมไม่มีใครพูดถึงอีกตะหาก
-
ฟ้าไปไหนเนี้ย ??
:a6:
:pig4:
-
ยังคงถามคำเดิม 'แล้วผิดที่ฟ้า?'
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารฟ้ามาก
-
มารอต่อๆ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ฟ้า....ไปแล้วง่า~~~
ไม่น๊า!!!!!! ToT
-
:z3: :z3:
ฟ้าไปไหนน ฟ้าอย่าไป ซันนี่แค่เบลอ และอารมณ์ชั่ววูบไปเท่านั้น
อย่าทิ้งกัน กลับมาก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ปลอดภัยทุกคนก็ดีแล้วล่ะ
-
คิดถึงตอนที่ ซิน ซัน และมานะ หยุดหายใจพร้อมๆกัน หมอพยาบาลคงวุ่นวายน่าดูเลย แต่ดีแล้วหล่ะที่ รอดกันมาได้
ไม่รู้ว่าฟ้าเป็นไงบ้าง หนีออกจากชีวิตซินรึยัง
-
ฟ้าของซันนี่หายไปไหน เอาคืนมาน๊าาา :m15:
-
ฟ้าอยู่ไหนอะ :o12:
-
เรื่องมันเกิดเพราะ
ความโลภจริง ๆ :เฮ้อ:
-
งิบๆเงิบๆ
-
ไม่นะ มันต้องไม่ใช่แบบนี้นะ :m15: :m15: :m15:
-
มานะคงไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม มานะต้องฟื้นนะ สงสารหมอเคอิ ฟ้าไปไหนนะเนี่ย
-
เอี้ยฟ้าอย่าถอดใจเพราะซันนี่เลยนะ
เฮ้อ เจ็บหนักกันทุกคนเลย
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้นะ :เฮ้อ:
-
:sad4: มาม่าต่อกันอีกชามโต
ขอให้ฟ้าไปจัดการคนที่ทำซันนี่ ซิน กะมานะบาดเจ็บที่เถิดดดด
เอาซะให้อยู่หมัด
-
เข้าใจการกระทำของซันนี่
แต่ต่อไปก็ให้ระวังคำพูดบ้าง
บางทีมันทำร้ายคนได้เจ็บปวดยิ่งกว่าอาวุธซะอีก
หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
เจ็บทั้งกาย ป่วยทั้งใจมาหลายตอนแล้ว
-
ฟ้า ไปไหน??
คงยังไม่ได้ กลับอิตาลี ไปใช่ไหม
-
ต่อจากนี้ไปซันนี่ก็ต้องคิดให้มากๆก่อนจะพูดอะไรออกไป คำพูดร้ายๆจากคนที่รักมันเจ็บยิ่งกว่าบาดแผลใดๆในโลกนี้
ซินสู้นะ ต้องผ่านไปให้ได้นะ มีคนรอให้ซินตื่นขึ้นมาเยอะเลยนะหาย
ส่วนมานะะะะะ ขอร้องงงงงงงงง ไม่เป็นแบบนั้นได้ไหม ได้โปรดดดด ไม่เป็นเจ้าชายนิทราได้ไหม ตื่นขึ้นมาเถอะนะ ไม่งั้นคุณหมอเคอิจะอยู่กับใคร ตื่นเถอะนะ TT__________TT ไหนบอกจะเป็นคนคอยดูแลฟ้าไม่ใช่หรอ ตอนนี้ฟ้าไปไหนไม่รู้ มานะต้องตื่นขึ้นมาปกป้องฟ้าซิ ฮรืออออออออออออออออ
ส่วนฟ้าให้ไปแค่ชั่วคราวนะ จัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จ จะต้องกลับมานะ ต้องกลับมา ....
-
สงสารทุกคน..โดยเฉพาะคู่แฝด
-
เฮ้ย ซันนี่ป่วยเยอะมาก แบบที่เราไม่คาดคิด คงเพราะน้องเสียใจมากจากที่ซินเป็นเยอะแหละ
ซินก็ยังเป็นเยอะ น่าเป็นห่วงเนอะ แต่เชื่อว่าซินต้องหาย เพราะซันนี่รออยู่
พระเอกเราหายไปไหน...คิดถึง ไปทำอะไรอยู่รึป่าว ห้ามหายไปนะ กลับมาหาซันนี่ด้วย
ขอบคุณค่ะ
-
หัวใจหยุดเต้นพร้อมกัน :o12: :o12:
นึกแล้วมันคงแบบหัวหมุนอะ
แต่ไม่อยากให้มานะเป็นเจ้าชายนิทราเล้ย TT
-
อาการหนักทุกคน เอี้ยฟ้าหายไปไหน :เฮ้อ:
-
เอี้ยฟ้าาาาาาาาาาาไปไหน TT
สงสารมานะด้วย งืออออออออออออ หวังว่ามานะจะไม่กลายเป็นเจ้าชายนิทรา
ส่วนซันนี่ กับ ซิน ขอให้หายไวๆ
ปลอภัยทั้งคู่ก็โล่งใจ แต่ตอนนี้อยากให้เอี้ยฟ้ามาอออออออออยู่กับซันนี่จังเลย
อยากให้ซันนี่ได้ขอโทษฟ้าอีกครั้ง
อยากให้เอี้ยฟ้าบอกให้อภัยซันนี่ หรืออะไรก็ตามแต่
รอตอนต่อไปค่า
-
โอยปวดตับ ปวดใจ ปวดไปหมด :sad4:
-
จำได้ว่าตอนนึงซินบอกว่าตั้งใจทำให้ซันขาดซินไม่ได้เองล่ะ คงจะเพราะรักกันมากสินะ
คนนึงหยุดหายใจอีกคนก็หัวใจหยุดเต้นไปด้วย ฝาแฝดนี่มีอะไรเกี่ยวพันกันอย่างประหลาดจิงๆ
แต่ตอนนี้ซันฟื้นแล้วซินก็ควรจะฟื้นด้วยชิมิคะ ลองไม่ฟื้นสิ :z4: :z4:
ปล.ขอเดาว่าฟ้ากลับบ้านไปสะสางปัญหาครอบครัวใช่ป่าว กลับมาไวไวนะฟ้า :z2:
-
งานนี้จะมีขบวนขันหมากไปขอลูกเขยที่อิตาลีมั๊ย....อยากเห็นนนนนน ทุกคนมีความสุข :call:
-
สงสารมานะ แงแง
ฟิ้วววววววววววว ออกจากกระทู้ไปด้วยความเศร้า
-
ฟ้าไปหนายอะ :m15:
-
ฟ้าไปหนายยยยยยยยอ่ะ :m15:
-
ฟ้าไปแล้วสินะ อุณหภูมิติดลบทะลุจุดเดือด
-
ซันทำผิดไปครั้งนั้นเรื่องซิน
แล้วมาพลาดเรื่องฟ้าอีก
สงสัยรอบนี้ถ้าอยากเจอฟ้า
คงต้องไปตามง้อที่อิตาลีแล้วมั้ง
ปล พี่ชายฟ้าก้อรักน้องนะ
แต่ครอบครัวนี้มีกรรมอ่ะ
อยู่ไม่สุข มีแต่คนอยากทำลาย
-
โอ๊ะ ฟ้า! ยังอยู่ อภัยให้ซันนี่นะ :sad4:
:pig4: นะคะ
-
อย่าบอกนะว่าที่ฟ้าถอนหายใจอยู่ข้างเตียงซิน เพราะคิดว่าซิน คือซัน!
-
งอนนานๆเลยนะฟ้า
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
:z3: :z3:
ยังอยู่ แล้วเอ็งเงียบหายหัวไปไหนมา
ไม่โผล่ไปสักแอะ ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น้อยใจจริงหรอวะ เอ็งก็ทำหน้ามึนไม่รับรู้ไปเด่
ซันนี่มันแค่บ้า อย่าถือสาคนบ้าน่าาาาาา
ถึงจริงๆแล้ว จะอยากให้ซันนี่มีบทเรียนบ้างก็เถอะ
แต่สงสารง่ะ สงสารตัวเองนะ 55
-
ฟ้าอย่าเพิ่งเกลียด
ซันนี่นะ ฟังซันนี่สัก
นิด :z3:
-
มารอออ ตอนต่อไป ของฟ้าาา
-
ซิน เอี้ยฟ้า อย่าเพิ่งถอดใจนะ ทำความเข้าใจกันเร็วๆ :monkeysad:
-
ขอร้อยไวๆน่ะ อยากรุ้อยากเห็น :sad4: :sad4: :sad4:
-
หายหัวไปตั้งหลายวัน จนลืมไปละว่าตัวเองอ่านถึงไหนเรื่องราวถึงไหน
จำได้ว่าขับรถชน ซินแย่แล้ว พอได้อ่านก็ เฮือกกกก อดีตที่ผ่านมา =[]= ความเอาแต่ใจของซันนี่ ก็นะ
บทเรียนที่ผ่านๆมา ซันนี่ต้องหัดเรียนรู้นะ ไม่งั้นจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญไปนะ
ไม่อยากให้ซันนี่กับฟ้าต้องจากกันน๊าาาา กล้าๆหน่อยสิซันนี่ แล้วมานะจะฟื้นมั้ยเนี่ย เกิดเรื่องราวมากมายเลยแฮะ
สุดท้ายซันนี่กับฟ้าก็ได้เจอหน้ากันแล้ว จะคุยกันให้รู้เรื่องหรือจะทิฐิกันต่อไป เฮ้อออ
โฮกกกกกกกก ฟ้าโกรธซันนี่หรอออ น้อยใจซันนี่หรออ ซันนี่ทำอะไรสักอย่างเซ่ อ๊ากกก ลุ้นๆๆ
รออ่านต่อไปจ้าาา คนเขียนนสู้ๆ
:กอด1:
-
ฟ้ายังอยู่รึนี้ ไปปลอบใจกันเลย นะสองคนนี้อ่า ทำร้ายจิตใจกันเอง แบบนี้ได้ยังไง
แล้ว หมอไปไหน?? ไม่มาเฝ้า มานะรึไงเนี่ย
-
รอๆ o13
-
มาทีละ100%ไม่ได้เหรอ คนรอมันท้อออ :o12: :o12: :o12:
-
ดีใจที่ซินหาย ฟ้ายังอยู่
เสียใจนิดมานะเป็นเจ้าชายนิทรา
-
ฉับ!
เอี้ยฟ้า เรียกชื่อซันนี่ แล้วก็ตัดฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
แงงงงงงงงงงงงงงงง ฮรืออออออออออออออออออออออออออ
ดีใจที่ทุกคนอยู่ดี ปลอดภัย
หวังว่ามานะจะฟื้นขึ้นในเร็ววันด้วย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อ้าวฟ้าโผล่มาได้ไงเนี่ย
-
อัพวันที่ 20 *O* !!!!!! วันเกิดเค้า ^^ เสียดายเมื่อวานไม่ได้เข้ามาดู ดีเลย์เลย ฮือๆๆ
เข้าใจว่าซันนี่ลูกคนเล็ก เค้าก็ลูกคนเดียวแถมเป็นน้องเล็กของเครือญาติอีก ไม่แปลกหรอก เพราะเค้าก็เคยทำให้พี่ชายเลิกกับแฟน เพราะหวงพี่เกิน!! ><
ขอให้มานะฟื้น หมอจะได้ไม่เศร้า~~ แล้วก็.....
ค้างอ้าาา~~~ ตัดจบได้ค้างมาก แต่ฟ้ายังอยู่ใช่ไหม ฟ้ายังอยู่กับซันนี่ ฟ้าเข้าใจซันนี่ใช่ไหม?
ต้องใช่นะ ฟ้าประทาน ไม่งั้น....ฮึฮึ!!! - -+
ตอนนี้อยากรู้อย่างเดียว ซินโดนไท่หลันทำไปมากแค่ไหน ขอให็ไม่มาก เค้าอยากให้คนแรกของซินเป็นสกายนี่นา ><
-
เอาใจช่วยทุกคนละกันเนาะ เจ็บปวดกันหมดนี่นา แบ่งๆกันไป เจ็บมากเจ็บน้อย เจ็บจากกระทำเค้าหรือเจ็บจากถูกเค้ากระทำก็เจ็บเหมือนกัน แต่ทุกเหตุการณ์มันมีทางดำเนินไปแน่นอน จะไปทางไหนก็อยู่ที่แต่ละคนจะเลือก เมื่อเลือกแล้วก็ต้องยอมรับสิ่งที่ต้องเจอที่ปลายทางเหมือนกัน หึหึ แต่ซันนี่ก็ยังน่ารักนะ เอาแต่ใจนิ๊ดสสสสสนึง แต่โอเค อภัยได้เพราะน่ารัก o18 ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
-
เจอกันแล้ว ซันนี่คุยกับฟ้าประทานดีๆนะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :m31: :m31:
ค้างอ่ะ หึหึ o18 o18
-
แล้วไม(มึง)ไม่โผล่หัวโผล่หางไปเยี่ยมเมีย(วะ)ครับ อีฟ้าาาา
-
เจอกันแล้ว ตอนนี้ก็ยังยืนยันว่า สงสารฟ้าประทานที่มักจะโดนซันนี่วีนใส่ตลอด
ทุกคนย่อมมีแผลและความกลัวอยู่ในใจ แต่ใช่ว่าซันนี่จะมีอยู่คนเดียว
เราจะไม่ว่าอะไรหรือจะไม่โทษอะไรซันนี่เลยหากว่าซันนี่ไม่รู้เรื่องนี้ แต่นี่ซันนี่เป็นคนเลือกเองแท้ๆ
และรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร แล้วพอเจอจริงๆก็โทษสะบัดไปหมด มันไม่fair เลยสักนิด และถ้าฟ้าประทาน
เลือกที่จะจากไปเราจะไม่โทษฟ้าประทานและจะไม่สงสารซันนี่สักนิด เพราะคนเราต้องยอมรับในผลของการกระทำตัวเอง
แต่เราเลือกที่จะคอยเป็นกำลังใจและให้อภัย เพราะคนที่ทำผิดพลาดย่อมอยากให้มีคนให้อภัย
-
ฟ้ามานั่งเฝ้ามานะ แล้วอาการของฟ้าเป็นยังไงกันนะนั่น
-
เป็นกำลังใจให้ทุกฝ่าย.... :เฮ้อ:
ซันกะฟ้าขอให้มีกันและกันไปตลอด ถือไม้เท้ายอดตะบองเพชรไปเลย o22 ไม่ว่าจะฮาหรือดราม่า ขอแค่นี้ แค่อยู่กันไปตลอดๆก็พอนะ ....ส่วนสกายของอิชั้น :-[ ซินโดนถอนผมไปแล้ว หลังจากนี้ความเถื่อนอาจจะลดลง...ได้โอกาสรุกแล้วลูก :fire: ....ซิน ตายครั้งนี้ก็เกิดใหม่ไร้กังวล หมดเคราะห์หมดโศกซะทีนะ :กอด1:......จิ้นมานะกะหมอเคอิอ่ะ อย่าดราม่าเหอะ ขอร้อง!!! :serius2: เป็นกำลังใจให้คนเขียนเรื่อง สู้ๆนะ :bye2:
-
คิดว่าตอนนี้เป็นตอนที่น่ารักที่สุดอ่ะ
o13
-
เอี้ยฟ้าโคตรน่ารักจริง ๆ นะ ซันนี่ก็ด้วย ขอโทษจนปากจะเปื่อยแล้วค่ะ พอเถอะ พระเอกพี่ไม่เคยโกรธเลย
เค้าไลค์ "หน้ามึนสไตล์" ของฟ้ามากอ่ะ ฮาตรงแบบคันหลัง อารมณ์นี่แบบพลิกมาก :m20:
แล้วตอนที่บอกว่าฟ้าจะขาดใจก็น่ารักมากมันต้องอย่างงี้สิ จะมากงโกรธกันทำไมเสียเวลารักกันหมดเนอะ
บอกรักกันชุ่มปอดเลยทีเดียวเชียวตอนนี้ แม่เป็ดน้อยกับเอี้ยฟ้าต้องรักกันนาน ๆ นะ คนอ่านรักคู่นี้จริง ๆ
คุณพี่ชายโผล่ค่ะ เรื่องราวบ้านฟ้ายังวุ่นวายมากมาย
ขอบคุณค่ะ
-
:z3: :z3: ค้างงงมากมายยยยยยย ฟ้ากะซันนี่หวานอะ อิจฉา :-[ :-[
มานะรีบตื่นขึ้นมาเร็วๆคุณหมอเหงาแรวววววววว :กอด1:
-
แหม รั่วได้ มึนได้แม้ในฉากงอนง้อสุดซึ้ง!! ช่างสมกับเป็นคู่นี้ นับถือจริงๆ
ส่วนมิสเตอร์โคเนโร มาแอบดูเค้าง้อกันนี่ เข้าใจความมึนขึ้นมั่งไหม หรือมีเต็มเปี่ยมอยู่ในสายเลือดแล้ว
-
ซันนี่กะลูกเป็ด มันง้อกันน่ารักนิ :impress3:
-
ดีกันแล้ววว
ดีใจที่ไม่โกรธกันนาน
คิดว่าอย่างน้อยฟ้าก็คงน้อยใจซันนี่อยู่
คำพูดด่าว่าของคนอื่น
มันไม่เจ็บเท่าคำด่าว่าของคนที่เรารักหรอกเนอะ
ซันนี่อย่าทำอีกนะ สงสารไอ้ลูกเป็ดบ้าง
แค่นี้ก็เกิดเรื่องจนมันจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว
-
กำลังซื้งเลย โท o22 o22 o22
-
พี่ชายอิจฉาเรอะ?
-
โกรธๆอยู่นะ เห็นซันนี่มาง้อแล้วก็ใจอ่อนเลย ฟ้าก็คงเป็นแบบนั้นเหมือนกัน
แต่ฟ้าไม่โกรธอยู่แล้วนี่นา ฉากงอนง้อคู่นี้หวานแบบแปลกๆดี มีหลุดฮาเป็นระยะได้อีกกะความมึนของเอี้ยฟ้า
เค้ากำลังจู๋จี๋(?)กันอยู่ดีๆ จะโผล่มาขัดทำไมอีกละเนี่ย โคเนโร!!!
-
โคเนโรโผล่มาทำหยัง???
คือแบบอ่าน ๆ มา เหมือนโคเนโรก็ไม่ได้จะอะไรกับศึกนี้เลย (หรือคิดไปเอง orz)
ขำที่เอี้ยฟ้าแทนตัวเองว่าเอี้ยฟ้า
(เพราะตอนนี้เราก็เรียกเอี้ยฟ้ากันจนติดปาก //โดนต่อย)
ดีใจที่ไม่โกรธกันนาน สงสารฟ้ามากๆ แต่ก็ดีใจที่ฟ้าไม่ติดใจไรมาก T^T
เรื่องเข้มข้นจนนึกไม่ออกจะจบยังไงแล้ว กร้าก
รอกอดแบบรวมเล่มอย่างใจจดใจจ่ออยู่นะคะ *กอด
-
น่ารักอ่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
รักกันๆๆ โอยลุ้นจะตายแล้วค่า
-
ต้องรออีกทีสิ้นเดือนหน้า!!!! คนอ่านสิ้นใจแน่ๆเลยอ่ะ
โคนี่ออกมาแล้ว หึๆๆๆ จ๊วบๆ กันล่ะงานนี้
-
เอี้ยฟ้าไม่เคยโกรธซันนี่เลยสินะดีจัง
ต่อไปนี้จะพูดอะไรออกมาก็คิดให้มันเยอะ ๆ นะ..ตะวัน
-
ดีแล้ว ที่คุยกัน :กอด1:เราอยากจะยิ้มทั้งน้ำตาเลยแหละ
ทั้งซันนี่ ทั้งฟ้า ตอนนี้เจอเรื่องใหญ๋ด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ สมัครสมานสามัคคีเป็นกำลังใจให้กันและกันดีกว่า เนอะ
โคเน่ ทำไมโผล่มาตอนนี้ :a5:หวังว่าคงเป็นเรื่องดีนะ
-
เฮ้อ ปรับความเข้าใจกันซะทีนะ
-
โคเน่โร่ ถ้าคิดจะทำอะไรนะ....ให้เมย์บีจัดการเลย
-
โอเค สรุป ฟ้าประทานมันมึนกว่าที่คิดค่า 5555555
แค่นั้นไม่สะเทือนถึงต่อมมันเลยยยย
เครียดให้เปลืองเวลาจริงๆ - -**
รักกันนนนนนนนนนน ฮิ้ววววววว
ตอนนี้จะมีความสุขมากๆ ถ้าตอนท้ายไม่จบด้วย โคเนโร -*-
เฮียแกมาขัดความสุขอ่า แค่ชื่อก็หมดสุขแล้วววววววววววววว
ห๊ะ!!!!!!!!! อีก 2 ตอนจบ
ห๊ะ!!!!!!!!! มาอีกทีปลายเดือนหน้า
:z3: :a5:
-
ดีแล้วดีที่สุดที่ฟ้าไม่ไปไหน :monkeysad:
-
....เออ เข้าใจกันแบบที่ฟ้า เอ๋อๆๆ แบบนี้ก็ดีนะ แตกต่างจากเรื่องอื่นดี ไม่ต้องง้อ งอนกันมาก พี่ชอบ555
....อ้าวแล้ว พี่ชายคุณฟ้าประทาน มาทำอะไรนี่เค้าจู่จี๋กันอยู่ แต่พี่ชายคนนี่ก็รักน้องนี่เนอะ ไม่น่ามีอะไร :L2:
-
:z3:
โคเน่อย่ามาดราม่านะ
-
ดีใจที่เอี้ยฟ้าไม่นอยด์
เก่ง ไม่งั้นมีเลิกแน่นอน
:z2:
-
ปริ่มๆ..
-
จะจบแล้วง๊ะ เฮ่อ ม๊ะเป็นไรสั่งจองหนังสือเรียบร้อยแย้ว อิอิ o13 o13 o13 :really2: :really2:
-
ว่าละอย่างเอี้ยฟ้าอ่ะมันไม่มีทางโกรธซันนี่ได้หรอก
นอกจากมันจะหึงเท่านั่น
เราว่ากลับมาอัพแบบกระปริบประปอยเหมือนเดิมเถอะค่ะ
อย่างน้อยก็ชุ่มชื่นหัวใจวันละนิด
ให้รอเป็นเดือนนี่เหมือนใจจะขาด :z3:
-
ดีกันแล้ว แล้วโคเน่มาทำไรเนี่ย
-
โอ๊ยยย น่ารักเป็นบ้าาาเลยยย :m3:
-
ป๊าดดดด! ฟ้าขาดใจตาย แต่เจ๊ปากจะฉีกตาย แม่งนั่งยิ้มปากจะขาด :laugh:
เอี้ยฟ้าของซันนี่ น่าร๊ากกกกอ่ะ ซินหายไวไวนะ มานะด้วยเจ๊คิดฮอดแท้หลา :กอด1:
คุณหมอ จะลักหลับมานะหรอ ดูด้วยคนดิ :laugh:
P.S. จะจบละหรอค่ะเรื่องนี้ :sad4: เจ๊ยังอยากอ่านอยู่เลยอ่ะ ไม่เป็นไรซอลลี่รออยู่ :z1:
-
ฟ้าตอนนี้น่ารักๆมากๆ
เหมือนเด็กสุดๆ เลย
แต่โคเนโร่โผล่มาแบบนี้
จะดีหรือร้ายเนี่ย
-
เอี้ยฟ้า ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว
ว่าแต่คุณพี่โคเนโร จะมาดีหรือมาร้าย
-
โคเรโนจะมาขัดทำไมอ่ะ ยุ่งจริงตาลุงนิ
-
ขอบคุณที่ไม่ดราม่ามากไปกว่านี้
พอดีเลย ซินโดนโกนผมไปแล้ว อยากให้เปลี่ยนทรงผมนะ
เพราะโดยส่วนตัวแล้ว เราไม่ชอบผมทรงนี้ (หัวเราะ)
ขอให้มานะหายดี หายเร็ว หายวัน หายคืน
กลับมาเป็นปกติเร็วๆ นะคะ มีแต่คนคอยให้กำลังใจแบบนี้
คงไม่หลับยาวหรอกเนาะ
-
ซันซัน ดูโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยค่ะ ดูเค้าได้ทบทวนอะไรหลายๆอย่าง
ต่างจากตอนแรกๆ ที่บทบรรยายอาจขัดใจคนอ่านอยู่บ้าง นิดหน่อย
ด้วยนิสัยพื้นฐานของซันซันด้วยแหละค่ะ แต่ตอนนี้เค้าคิดได้เยอะขึ้นมากกกกก
บทบรรยายตอนนี้เป็นอะไรที่ ซันซันสำนึกผิดแล้วจริงๆนะ แล้วเราก็เข้าใจซันซันแบบสุดๆ
น้องฟ้าก็น่ารักกกกก มากกกกก คงจะรักซันซันมากอะค่ะ ถึงไม่โกรธเลย
เอาจริงๆตามพื้นฐานของคนทั่วไปที่เค้าเป็นกันเนี่ย ใครโดนแบบนี้ก็โกรธมากค่ะ
ถึงน้องฟ้าจะไม่ค่อยเหมือนคนทั่วไปเค้า ถึงน้องจะบอกว่าไม่โกรธ แต่เราว่าเป็นเพราะน้องฟ้ารักซันซันมากก มากกว่าค่ะ
เค้าถึงไม่โกรธเลย ตอนนี้ซํนซันกับน้องฟ้าคงเข้าใจกัน แล้วก็รักกันมากขึ้น :z2:
ห๊ะ o22 อีกสองตอนจบ เจอกันเดือนหน้า ไม่เป็นไรค่าา เราตามมานาน ขออย่าให้มีเรื่องอะไรร้ายๆก่อนจะ happy ending
เลยนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนด้วยค่ะ เรื่องนี้จบแล้วเดี๋ยวเราจะติดตามเรื่องอื่นๆของคุณคนเขียน
ซอลลี่กะยูริจางงง นี่ยังไงค่ะ :laugh:
ติดตามตลอดไปค่ะะ :3123:
-
จะเกิดการแท็กทีมปฏิวัติมั้ยอ่ะ ฟ้านิ่งเกินคาด ไม่คิดเอาคืนหน่อยหรอ
-
อ๊ากกกก น่ารักอ่า...น่ารักทั้งฟ้า ทั้งซัน
ฟ้าประทาน อยากเจอคนแบบนี้จริง ๆ ในโลกนี้จะมีปะ? ><
ฉากสุดท้าย!!!! โคเนโร =[]=?? ปรากฎตัวเพื่อ~~~
เดี๋ยวมานะก็ฟื้น คุณหมอเรียกบ่อย ๆ สิ ><
-
:mc4: :mc4:กลับมาอ่านได้แล้วคอมเสียไปหลายวันเลยอะ :z2: :z2:
ดีใจจังที่ฟ้าไม่โกรธซันนี่อะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รออ่านจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
:-[
:pig4: นะคะ
-
ดีกันแล้ว กีใจด้วยนะ
อ่านแล้ว มีความสุขดี
ว่าแต่ โคเนโร มาทำไมละนี้
-
โคเน่ แกจะมาเพิ่มดราม่าชามโตหรือเปล่า ถ้าคำตอบคือใช่ กลับบ้านแกไปเดี๋ยวนี้เลยนะะะะะะะะ !!!
มานะ เมื่อไหร่จะฟื้นนนนนนนนน เมื่อไหร่จะหายยยยย ตื่นเร็วๆๆเถอะนะ ได้โปรด
ไม่งั้นหมอเคอิไม่มีคนทะเลาะด้วยนะ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เฮ้อ!!! โล่งอก
สู้ๆต่อไปนะทั้งสองคน ประคองความรักให้ไปตลอดรอดฝั่งนะจ๊ะ
-
ฟ้าเรื่องที่ฟ้าจะพูดคือเรื่องหลังเนี่ยนะ ฟ้าน่ารักมีการเรียกตัวเองตามที่ซันนี่เรียกอีก มานะฟื้นเร็ว ๆ นะ โคเนโรนี่ยังไง
-
55555555+ นึกว่าจะดราม่าต่ออีกตอน เหอๆๆๆ
แต่ฟ้าก้คือฟ้า ไม่รักตะวันแล้วจะไปรักใคร 5555+
แต่แบบอยากเปลี่ยนคู่ซินไปเคลียร์กะไท่หลัน 55555+
(ME// สกายกระโดดขาคู่ 555555+)
-
ตามอ่านจนทันแล้ว หลงรักซินสุดลิ่มทิ่มประตู
ซินรักซันมากเลยอภัยและตามใจหมดทุกอย่าง
สงสารกับอดีตของซินจริงๆ บอบช้ำทั้งที่ไม่ใช่ความผิดตัวเอง
-
มานะ รีบตื่นขึ้นมาเร็วๆน๊าาา
ซินไม่เป็นไรแล้วดีใจจัง
ลูกเป็ดกับแม่เป็ด น่ารักที่สุดเลยยย
:pig4:
-
:n1:
เย้ คืนดีกันแล้ว นึกว่าม่าม่าจะท่วมจอ
แต่โคเน่โร่มาทำไรอะ
อยากรู้มากๆ
:z3:
-
อยู่กับเรื่องนี้มานาน ผูกพันและไม่อยากให้จบเลย ฮื่อออออ
พี่ฟ้าน่ารักตลอด
ชอบคำพูดที่บอกว่าฟ้าจะตาย อ๊ายยยน่ารักน่าชังจริง
แอบเจ็บปวดรงที่บอกไปตอนที่หลับ
อ๊ากกกก>< มันตึบๆในหัวใจเล็กน้อย
น่าสงสารพี่ฟ้ามาก มีความสุขันแบบนี้น่ะดีแล้ว
อยากให้ซินกับมานะหายไวๆ แล้วเราจิพับนกใส่ขวดอธิฐานให้นะ
-
น่ารัก~ ดีกันแล้วๆ :-[
ลูกเป็ดน่ารัก คืนดีกันแบบแปลกๆเนอะ?
ทำเอาใจแป่วไปเลยตอนกุมมือ แต่...แมลง..ดันมาอยู่ที่หลังเอาดึงมือกลับเพื่อไป..เกา? :a5: :a5:
ช่างมันเต๊อะ~ ว่าแต่โคเน่จัง มีเรื่องอะไรถึงมันยืนดูคนเขากำลังสวีทกัน? น่าสงสัยๆ :m16:
-
o13น่ารักสุดๆๆ เลยเรื่องนี้หลงรักตัวละครทุกๆคนเลยค่ะ หลงรักในทุกๆตัวละครที่มีสีสันต่างกัน แต่ก็มารวมกันได้ โดยเฉพาะฟ้าประทานอึนๆมึนๆแต่แรงงงได้ใจยิ่งเวลาจู่โจมแต่ละทีซันนี่ไปไม่เป็นเลย อ่านมาได้ยังไม่ถึงครึ่งแต่บอกได้เลยจองด่วนจ้า โชคดีมากค่าที่พึ่งเข้ามาอ่านช่วงเปิดโอนพอดี เพราะถ้าเข้ามาอ่านตอนปิดโอนแล้วคงเสียดาย ทึ่ไม่ได้มาเก็บไว้ เดี๋ยวโอนเงินไปให้นะค่า เดินผ่านตู้ทีไรพึ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมบัตรทุกทีผ้สุดยอดจริงคิดมาได้แต่อย่างฮามากจนปวดแก้มเลยค่ะ
-
:กอด1:
:L2:
-
รับทราบบบค่าา รอๆๆๆ
-
ทราบและรอค่า o13
-
โอเคเจ้าค่า
ข้าน้อยรับทราบ!!!! :กอด1:
-
รับทราบค่าาาา แต่ช่วงนี้ทำกิจกรรมที่มหาลัยกลับดึกมากกกกลัวพลาดโอกาสจัง :serius2:
-
ทราบ....
และรอคอยตอนต่อไป
คิดถึงซันนี่........
-
รอ~~~~ อยากได้ เอี้ยฟ้า!!! >< //ป๊าบ!!! โดนซันนี่โบกหัวทิ่ม T^T
-
น้องเป็ดเอี้ยฟ้าน่ารักมากกก
:กอด1:
-
อยากได้น่ารักอ๊าาาาาาา!!!! :laugh: :laugh: :laugh: :call:
-
รอ รอ รอ :)
-
...
-
ส่งเมล์จองไปวันที่25 แต่ยังไม่ได้รายละเอียดการโอนเลยค่า
ช่วยเช็คหน่อยน้า กลัวไม่ทัน :sad11: :sad11: :sad11:
-
อ่านหลายว้นเลยครับกว่าจัทัน
หลายอารมณ์มากครับ.......สนุก
แล้วจะต้องไปแดนมักโรนีหรือเปล่า
ใครจะไปเฝ้าพระผู้เป็นเจ้าก่่อนกัน
happy or sad ending ครับ
-
Chapter 42 หนีตามกัน?
“โคเนโร..”
“Ciao~..” เจ้าของชื่อยกมือทักทายสไตล์อิตาเลี่ยนด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนจะกระโดดลงมาจากที่ที่นั่งอยู่ แล้วเดินมาหาพวกเรา เขาทำหน้าตากึ่งทึ่งกึ่งล้อเลียนตอนพูดประโยคหลัง “ไม่คิดเลยนะว่าเรื่องมันจะจบสวยแบบนี้ได้ ว้าว~”
“หมายความว่าไง? แล้วทำไมคุณถึงไปอยู่ตรงนั้น?” ผมถามด้วยความแปลกใจ ขณะที่คนข้างกายยืนนิ่งเงียบไม่คิดจะปริปากใดๆ
“ผมขึ้นมานั่งรับลมน่ะ..” เขาเหล่ตาไปทางฟ้านิดนึง ก่อนดึงสายตากลับมาที่ผมแล้วพูดต่อยิ้มๆ “..ไม่คิดว่าจะมีคนมาโชว์หวานให้นึกอิจฉากันถึงบนนี้”
ผมถึงกับทำหน้าไม่ถูก กำลังนึกย้อนความจำว่าเมื่อกี๊เผลอโชว์ไปแล้วกี่ช็อต เหอๆ
“ว่าแต่คุณสบายดีนะ ซันนี่?” โคเนโรถาม
“ก็ดี.. แล้วคุณล่ะ?” ผมถามกลับตามมารยาท
“ก็ดีเหมือนกัน” อีกฝ่ายตอบยิ้มๆ “แล้วผมก็หวังว่าพี่ชายของคุณจะดีขึ้นในเร็ววันนี้ด้วย”
“ขอบคุณ ..ผมก็หวังอย่างนั้น” ผมบอก ..ท่าทางโคเนโรคงจะรู้เรื่องที่เกิดกับพวกเราหมดแล้วสินะ
“แล้วนายล่ะ ไม่คิดจะทักทายพี่ชายคนนี้หน่อยรึไง ฟาฟา?” แล้วโคเนโรก็เปลี่ยนไปพูดภาษาไทยแปร่งๆ กับคนข้างกายผม “เลิกทำเป็นไม่รู้จักกันได้แล้วน่า พี่ชายก็เจ็บปวดใจเป็นนะ”
“..........” นอกจาก ‘ฟาฟา’ จะไม่ยอมเอ่ยปากทักทายอย่างที่ ‘พี่ชาย’ ต้องการแล้ว ‘ฟาฟา’ ยังหันหน้ามึนๆ หนีไปมองนกมองเครื่องบินทางอื่นด้วย ..เล่นเอา ‘พี่ชาย’ ถึงกับคิ้วกระตุก เขาคำรามขัดใจในลำคอเบาๆ ก่อนจะยิ้มพรายออกมาเหมือนเพิ่งคิดแผนการชั่วได้
ช่ายยย แผนการของ ‘พี่ชาย’ ช่างชั่วได้ใจจริงๆ เลย ไม่เชื่อก็ลองฟังสิ
“หันแบบนี้แสดงว่าอยากให้พี่ชายดีดหูนาย” พูดจบก็ยกมือเตรียมจะดีดหู ‘ฟาฟา’ หน้ามึนทันที
“อย่านะ!”
แล้ว ‘ฟาฟา’ น้อยก็ดันเสือกมีรีแอ็คชั่นกับคำขู่โหดสัสนั่นอย่างไม่น่าเชื่อ! เขารีบร้องห้ามพร้อมทั้งยกมือปิดหูของตัวเองไว้เอาแน่น ไม่ยอมให้ ‘พี่ชาย’ ใจร้ายมาทำอันตรายติ่งหูหนูได้เป็นอันขาด! ...โหยยยย ปัญญาอ่อนสัสทั้งพี่ทั้งน้องเหอะ!!
ผมได้แต่ยืนมองสองพี่น้องจากดาวดวงอื่นด้วยความรู้สึกที่ทั้งอึ้งทั้งทึ่ง คือแบบ...ต่อให้หน้าพวกมันไม่ต้องหน้าเหมือนกันขนาดนี้ ผมก็เชื่อหมดใจนะว่าเป็นพี่น้องกันจริงๆ ..หึยยยย แล้วไอ้ ‘ฟาฟา’ นี่มันอะไรวะครับ? ชื่อเล่นมิติที่สี่ของมึงเรอะ ฟ้า? น่ารักเกินตัวไปหรือเปล่า?
“เอามือออก” โคเนโรออกคำสั่งทั้งยังตั้งท่าจะดีดหูคนเป็นน้องให้ได้ ดวงตาสีเทาซีดมีประกายวิบวับของความสนุกที่ได้แกล้ง
“ไม่!” ขณะที่คนถูกแกล้งเริ่มเดินหนีโดยใช้มือที่ใช้การได้แค่ข้างเดียวปิดหูที่มีอยู่สองข้างสลับไปมา ..ตอนนั้นแหล่ะที่ผมเพิ่งจะเอะใจว่ามือซ้ายของฟ้ามีผ้าพันแผลพันอยู่
เป็นอะไร? ตั้งแต่เมื่อไหร่? ..จริงๆ ก็เห็นตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วหรือเปล่า?
“ฟาฟา” คนเป็นพี่ยังเดินตามไปราวีน้องไม่เลิก
“ไม่!”
เอิ่ม... แล้วตกลงไอ้สองพี่น้องนอกกาแล็กซีนี่มันมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่วะ? ..ก่อนหน้านี้ผมก็แอบคิดนะว่าสองคนพี่น้องคงไม่ลงรอยกันเท่าไหร่ ทั้งท่าทางที่ดูห่างเหิน(ของฟ้า) ทั้งสถานะที่ถูกจับให้ต้องมาเป็นคู่แข่ง(ชิงตำแหน่งผู้นำ)กันเอง ไหนจะเป็นลูกที่มาจากคนละแม่อีกล่ะ ..ผมก็เลยอดคิดไม่ได้ว่าพวกเขาคงไม่ใช่พี่น้องที่สนิทสนมหรือรักกันดีเท่าไหร่หรอกมั้ง? แต่พอมาเห็นแบบนี้มันก็ ..ไม่รู้สินะ บางทีผมอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปก็ได้
“ซันนี่..” หลังจากเดินวนบนดาดฟ้าจนครบหนึ่งรอบถ้วน ฟ้าประทานก็มาแอบหลบอยู่ด้านหลังผมเหมือนต้องการให้ช่วย
“อะไรกันๆ ..เดี๋ยวนี้นายรู้จักขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเป็นแล้วเหรอ?” โคเนโรหยุดยืนมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาเลิกคิ้วน้อยๆ ขณะมองน้องชายที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผม “ถ้าเป็นเมื่อก่อน.. ไม่ว่าจะถูกแกล้งแค่ไหนนายก็ไม่เคยขอให้ใครช่วย ไม่วิ่งไปฟ้อง แถมยังไม่ร้องซักแอะ ..จนพี่ชายหลงนึกว่านายคงออกมาจากโรงงานทำตุ๊กตา มากกว่าจะเป็นท้องของแม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ ซะอีก”
ฟ้าประทานไม่ได้ตอบโต้อะไร แต่ขยับเข้ามาชิดผมมากกว่าเดิมเหมือนอยากจะซ่อนให้พ้นจากคนขี้แกล้ง ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเป่ารดต้นคอผมแล้วตอนนี้
“แต่ยังไงก็เหอะ.. คิดว่าซันนี่จะ..”
“ซันชายน์!!” ฟ้าโพล่งขึ้นก่อนที่คนเป็นพี่จะทันได้พูดจบประโยค เขายื่นหน้าออกมาเถียงพี่ชายแบบเนิบๆ โดยเอาคางเกยไว้บนไหล่ของผม “สมองเสื่อมรึไง? บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าซันนี่ชื่อ ‘ซันชายน์’ ไม่ใช่ ‘ซันนี่’ ..อย่ามาเรียกซันนี่ว่า ‘ซันนี่’ อีก เพราะซันนี่ไม่ชอบ!”
เอิ่ม.. ผมคิดว่าโคเนโรคงไม่ได้สมองเสื่อมหรอก แต่เขากำลังจะเป็นเอ๋อก็เพราะการสื่อสารของ ‘ฟาฟา’ น้องรักนี่ล่ะ! ..โหยยยย มึงจะพูดย้ำพูดซ้ำซ้อนไปไหน?
“ใช่มั้ย? ซันนี่ไม่ชอบเนอะ..” พอบอกพี่ชายจบก็เปลี่ยนมากระซิบกระซาบ(ให้ได้ยินกันทั้งสามคน)ข้างหูผมอีก
ว่าแต่.. มึงรู้เหมือนกันเหรอว่ากูไม่ชอบน่ะ ฟ้า? เพราะแรกเริ่มเดิมทีกูก็เห็นมึงเรียกงี้มาตลอดเลยนะ นึกว่าที่พูดๆ ด่าๆ ไปนั่นจะไม่เคยซึมผ่านกะโหลกเข้าไปเลยซะอีก เหอๆ
โคเนโรกระพริบตาปริบๆ คิ้วขมวดแน่นจนแทบจะเป็นปม มือเกาหัวแกรกๆ อย่างคนหาทางออกให้แก่ชีวิตไม่ได้ “หือ?” แต่แล้วจู่ๆ เขาก็สะดุ้งตัวนิดๆ เหมือนถูกบางอย่างจู่โจม ก่อนจะควักโทรศัพท์เครื่องบางในกระเป๋ากางเกงสกินนี่เดฟฟิตเปรี๊ยะไม่แพ้น้องชายออกมาดู ..เจ้าของโทรศัพท์ย่นคิ้วเล็กๆ ขณะมองหน้าจอ อาจจะมีสายเรียกเข้าหรือข้อความผมก็ไม่ทราบได้ เห็นทางนั้นเพียงเขี่ยๆ จิ้มๆ นิ้วอยู่ไม่กี่ครั้งก็เก็บมันยัดลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม
“หมดเวลาสนุกแล้วสิ” โคเนโรเงยหน้าขึ้นมาพูดแปลกๆ พร้อมทั้งยิ้มประหลาดๆ ให้น้องชายที่ยังยืนเอาคางเกยไหล่ผมไว้ไม่ไปไหน แต่ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่กระตุกไปห้วงหนึ่งของคนข้างหลัง จะหันไปมองให้แน่แก่ใจจมูกเจ้ากรรมก็ดันไปฝังลงบนแก้มขาวอมชมพูที่อยู่ใกล้เกินไปพอดี(ก็อยู่บนไหล่นี่นะ)
!.. หลังจากต่างคนต่างชะงักไปนิด ฟ้าก็ดีดตัวออกห่างไปราวก้าวเศษ มือซ้ายกุมแก้มข้างที่โดนจมูกผมเอาไว้ เบ้ปากพลางพูด “ฉวยโอกาสอ่ะ”
“...!!...” ผมงี้แทบอยากจะเสยอัปเปอร์คัทเพราะความหมั่นไส้ ..แต่ดีที่ยั้งใจเอาไว้ทัน เห็นแผลเต็มตัวซะขนาดนั้น เลยไม่อยากจะซ้ำเติมผู้ประสบภัย เดี๋ยวจะหาว่าใจร้ายเกิน ..แต่ แหมนะมึง ท่าทางสะดิ้งได้อีก กูดูชั่วไปเลยงานนี้ หึยย.. อยากจะลองดีดหูมันจริงๆ ให้ดิ้นตาย!
“อ๋อ.. ที่แท้ซันนี่ขี้ฉวยโอกาสแบบนี้นี่เอง” โคเนโรที่ยืนสังเกตการณ์มาครู่หนึ่งร้องขึ้นเบาๆ พยักหน้าหงึกๆ กับตัวเอง “ฟาฟาของผมก็เลยพลาดท่าเสียทีสินะ”
“เฮ้ย คุณ..!!” ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะพูดจะอธิบายด้วยคำไหนดี ข้อสรุปจากมุมมองของบุคคลที่สามทำเอาผมอึ้งจนไปต่อไม่เป็น ..ตรงไหนที่ทำให้คิดแบบนั้นวะเฮ้ย?! ใครกันแน่ที่พลาดท่า? ใครกันแน่ที่เสียที? แล้วที่สำคัญ..ใครมันขี้ฉวยโอกาสวะ ไอ้บ้า?! พูดแบบนี้ผมเสียหมานะ! ให้ตายเหอะ!
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” แล้วสองพี่น้องจากนอกโลกก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันจนลั่นดาดฟ้า
ผมซึ่งยืนอยู่ตรงกลางเอ๋อแดกอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะสำนึกได้ว่าถูกไอ้บ้าสองตัวมันหลอกปั่นหัวเข้าให้แล้ว
“Shut your ass!!” ผมตะโกนขึ้นอย่างหัวเสีย ก็มันเรื่องอะไรถึงมาเห็นผมเป็นตัวตลกเล่า? เดี๋ยวปั๊ดเตะตกดาดฟ้าทั้งพี่ทั้งน้องเลยนี่ ฮึ่ย!
“Yes, sir!!” พี่น้องต่างดาวรับคำจริงจังหนักแน่นและพร้อมเพียง ก่อนจะหุบปากแบบทันทีทันใดแล้วกลับมาทำหน้าไร้อารมณ์ตามเดิม เล่นเอาผมไปไม่เป็นอีกรอบ ..คือ..พวกมึง..เหมือนกันจนน่ากลัวไปแล้วนะกูว่า..
“..........” ผมไม่รู้จะว่าไงต่อก็เลยได้แต่ตวัดสายตาเขียวปั้ดมองพวกนั้นสลับกันให้รู้ว่า..กูเคืองนะ ชิชะ!
“เออ จริงสิ” สองคนนั้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันไปเปิดหัวข้อใหม่คุยกันด้วยหน้าตาเป็นงานเป็นการแบบเนียนๆ เลย ..ให้ตายสิ
“ตกลงเรื่องที่เคยเกริ่นไว้กันก่อนหน้านี้ นายจะเอาไง?”
“..........” ฟ้าประทานตอบกลับภาษาไทยไม่รื่นหูของพี่ชายด้วยภาษาอิตาเลี่ยนหน้าตาเฉย
?.. ทำเอาผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะกิดใจ ก็หมอนั่นทำราวกับไม่ต้องการให้ผมร่วมรับรู้ด้วยงั้นแหล่ะ ..กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่นะ?
คำตอบของฟ้าทำให้คนถามเหลือบมาทางผมนิดนึง ก่อนถามต่อ “แน่ใจแล้วเหรอ?”
คราวนี้ฟ้าเพียงพยักหน้าแทนคำตอบ
“แค่ครั้งแรกก็มีปฏิกิริยาขนาดนี้แล้ว ..แล้วครั้งต่อๆ ไปล่ะ? แน่ใจได้เลยว่ามันจะต้องเกิดขึ้นอีก และมีแต่นายเท่านั้นแหล่ะที่จะเจ็บมากขึ้น ..คนธรรมดาน่ะมีขีดจำกัดความอดทนต่างจากนายเยอะนะ อย่าเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานสิ”
“..........” ผมพยายามจะมองสบตากับฟ้าขณะที่เขาพูดตอบโต้กับพี่ชาย เพราะผมรู้สึกว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องที่อาจจะเกี่ยวกับผม..หรือเปล่า? ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ก็เหมือนว่าฟ้าจงใจทำเป็นมองไม่เห็นสายตาของผม
“หึ นายก็แค่อยากจะเชื่ออย่างนั้น.. นายหลอกตัวเอง เพื่อที่ว่านายจะได้ไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองนั้นโดดเดี่ยวจนเกินไป แต่ความจริงก็คือนายมันหัวเดียวกระเทียมลีบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ..แต่เอาเหอะ นั่นมันก็เรื่องของนาย พี่ชายไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว ประเด็นที่อยากจะรู้ตอนนี้ก็คือ...นายจะไม่กลับไป?”
กลับไป? หมายถึงกลับไปอิตาลีน่ะเหรอ? ...เมื่อพึ่งใครไม่ได้ผมก็เลยต้องมายืนปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเองจากคำพูดของโคเนโร
ฟ้าพยักหน้าอีกครั้ง..
โคเนโรมองน้องชายเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนจะส่ายหัวและถอนหายใจออกมาในที่สุด “พี่ชายนึกว่านายจะฉลาดกว่านี้ซะอีก ..สงสัยจะประเมินกันสูงเกินไปจริงๆ”
“..........” ฟ้าพูดอะไรบางอย่างออกไปเป็นภาษาอิตาเลี่ยน แต่ยังไม่ทันจบประโยคดีคู่สนทนาก็รีบส่ายหน้าไม่เห็นด้วยแล้ว
“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่านายต้องการอะไร มันขึ้นอยู่กับว่าคนพวกนั้นต้องการอะไรต่างหาก ที่ผ่านมามันยังไม่ชัดพออีกเหรอ? ไม่ว่านายจะเปลี่ยนนามสกุลไปอีกกี่สิบนามสกุลมันก็ไม่อาจลบล้างความเป็นแบร์ลุสโคนีในตัวของนายได้หรอก เลือดต้องสาปมันวิ่งอยู่ทั่วร่างของนาย และมันจะกระชากนายกลับมาทุกครั้งที่คิดจะตีจาก.. กับครั้งนี้ก็เหมือนกัน.. ไม่ว่านายจะยอมสละหรือไม่สละสิทธิ์ที่มีอยู่ในตระกูล..มันก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร เพราะไม่มีใครคิดจะฟังนายอยู่แล้ว”
“..อย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลย ตอนนี้นายก็ไม่ต่างอะไรกับเบี้ยตัวหนึ่งบนกระดานหมากหรอก ดีหน่อยก็อาจจะถูกแต่งให้เป็นม้า เป็นควีน เป็นคิง.. แต่หมากก็คือหมากวันยันค่ำ จะหันซ้ายหันขวาก็ต้องเป็นไปตามแต่ใจของคนเล่น ..ถ้านายอยากไปตามใจตัวเอง อยากให้ทุกคนเลิกเข้ามายุ่มย่ามบงการชีวิตนาย นายก็ต้องเลิกทำตัวเป็นเพียงหมาก แล้วพลิกบทบาทขึ้นมาเป็นคนเล่นเกมกระดานนั้นซะเอง นายต้องอยู่เหนือทุกคนให้ได้ ..ถึงตอนนั้นแล้วทุกอย่างก็จะเป็นไปตามที่นายต้องการ” โคเนโรพูดแบบนั้นพลางเดินไปเกาะกำแพงดาดฟ้าแล้วแหงนหน้ามองก้อนเมฆขมุกขมัวด้านบน
“อำนาจจะบันดาลทุกสิ่งให้นาย ..แต่ของพรรค์นั้นมันไม่เคยวิ่งมาหาใคร ถ้าอยากได้นายต้องไปไล่จับมันเอาเอง”
ฟ้าประทานนิ่งเงียบคล้ายกับว่าเขากำลังคิดตามในสิ่งที่คนเป็นพี่พูด..
“ลองคิดดูให้ดีแล้วกัน..” คนพูดหันกลับมามองคู่สนทนา เขายืนเอาหลังพิงกำแพงด้วยท่าทางสบายๆ “..แค่ตัวนายน่ะรอดแน่ พี่ชายรู้.. นายเคยบอกกับพี่ชายเองนี่ว่ายังไงนายก็ต้องรอด นายจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ทุกคนได้เห็น นายสัญญากับแม่ของนายไว้แบบนั้นใช่มั้ย? ..แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ถ้านายรอด แต่คนรอบๆ ตัวนายค่อยๆ หายไปจนหมด?”
“...........” ฟ้าพูดบางอย่างด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูหนักแน่นพอควร แต่คนฟังกลับหัวเราะราวกับได้ยินเรื่องตลก
“ฮ่ะๆๆ ละเมออยู่หรือไง เจ้าหนู? ลำพังหัวของตัวเองนายยังแทบไม่มีปัญญาจะดูแลรักษาเองด้วยซ้ำ ยังกล้าคิดจะไปปกป้องใครเขาอีก? ..ตลอดมานายก็ดีแต่ให้คนอื่นปกป้องทั้งนั้น ทั้งแม่นาย น้านาย แล้วรายล่าสุดนี่เป็นไง?บอดีการ์ดที่แสนสำคัญของนาย หมอนั่นจะมีโอกาสฟื้นขึ้นมาอีกมั้ยก็ยังไม่มีใครรู้”
“..จนถึงตอนนี้นายน่าจะได้เรียนรู้อะไรบ้างแล้วนะ” โคเนโรยืดตัวขึ้นตรงอีกครั้ง เขาเดินเอามือล้วงกระเป๋ามาหยุดยืนหันข้างต่อหน้าฟ้า เอามือข้างหนึ่งไปวางบนไหล่ของฟ้า แต่ตากลับมองตรงไปทางประตูที่อยู่ห่างออกไป “นายหนีมานานเกินไปแล้ว ฟาฟา.. อย่างน้อยถ้าไม่อยากจะเสียใครไปอีก...นายก็น่าจะเริ่มลงมือทำอะไรให้มันเป็นเรื่องเป็นราวซักที”
โคเนโรตบไหล่ฟ้าสองสามครั้ง ก่อนจะเดินไปทางประตู แต่จู่ๆ ก็หยุดชะงักเท้า แล้วหันกลับมาพูดยิ้มๆ “อ้อ.. แต่มันคงไม่ง่ายนักหรอกนะ หากนายอยากจะไปให้ถึงจุดนั้นจริงๆ ..เพราะพี่ชายเองก็มีสิ่งที่ต้องการ..และจำเป็นจะต้องอยู่เหนือทุกคนให้ได้เช่นกัน หึหึ”
“มันคงถึงเวลาที่เราจะต้องแข่งกันแบบจริงจังแล้วล่ะนะ น้องชาย” ว่าแล้วโคเนโรก็หันหลังกลับแล้วเดินต่อ เขายกมือโบกเป็นเชิงล่ำลากับผมโดยไม่ได้หันมามอง “ลาก่อน ซันนี่.. คิดว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก ยังไงก็ขอให้คุณโชคดีนะ”
“..........” โคเนโรหายไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือเพียงผมกับฟ้าและความเงียบท่ามกลางสายลมที่พัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามสภาพอากาศที่เริ่มแปรปรวนเท่านั้น
“..........” ยิ่งทิ้งช่องว่างไว้นานเท่าไหร่ ความอึดอัดใจก็ยิ่งแทรกซึมเข้าสู่ห้วงอารมณ์ของเราทั้งคู่มากเท่านั้น
จนในที่สุดผมก็ทนเงียบต่อไปอีกไม่ไหว จึงเริ่มเปิดปาก “ฟ้า..// ซันนี่..” ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายก็นึกอยากจะเปิดปากพอดี เราต่างคนต่างเลิกคิ้วมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ
แต่ครั้งนี้ผมจะไม่เกี่ยงให้ฟ้าพูดก่อนอีกแล้ว ผมตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป “อย่าไปนะ // ไปด้วยกันมั้ย?” และเป็นอีกครั้งที่ฟ้าเองก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดเช่นกัน
“ไปไหน?” ผมรีบถามต่อทันที
ที่ผมพูดเมื่อกี๊เพราะผมไม่อยากจะเสียฟ้าไป ผมไม่รู้ว่าเขาจะไปแล้วไปลับหรือเปล่า? ผมไม่รู้ว่าเขาไปแล้วจะกลับมาหาผมไหม? ..ผมไม่อยากจะถูกทิ้งเอาไว้ ..ผมกลัว.. เพราะงั้นก็เลยพูดจาเอาแต่ใจ ..ใช่ ผมเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว นิสัยเสียนี้คงแก้ไม่หายแล้วล่ะ ..แต่ฟ้าเป็นคนบอกเองนี่ว่าเขาจะไม่ไปไหน ต่อให้ผมไล่เขาก็จะไม่ไป งั้นผมก็มีสิทธิ์ใช่ไหม? มีสิทธิ์ที่จะทวงถามหาสัญญา..?
“ไปไหนก็ได้..” ฟ้าพูดเรียบๆ แต่แววตาของเขาเหมือนกำลังคาดหวังอะไรบางอย่างจากผม “ที่ที่จะมีเพียงแค่เรา.. ที่ที่จะไม่มีใครหาเราเจอ.. ที่ที่เราจะได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างอิสระ ..ตามลำพัง”
“ฟ้า..”
เขาต้องการแบบนั้นงั้นเหรอ? ที่ที่จะมีแค่เราสองคนอย่างนั้นเหรอ?
“แบบนั้นก็จะไม่มีใครต้องโชคร้ายเพราะกูอีก...และเราก็ไม่ต้องแยกจากกัน...ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลัง...แล้วหนีไปด้วยกัน..แค่เราสองคนเท่านั้น...แค่ฟ้ากับซันนี่” ดวงตาสีดำสนิทที่จับจ้องมานั้นกำลังรอคอยคำตอบ
“..แค่ฟ้ากับซันนี่...” ผมพูดทวนสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
เราทำแบบนั้นได้เหรอ? ..แต่ถ้าทำแบบนั้นผมก็ไม่ต้องเสียฟ้าไป ..และจะไม่มีใครต้องโชคร้ายอีก ..เพียงแค่ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลัง ..ทุกอย่างงั้นเหรอ? ทุกอย่าง.. ภาพของซินลอยเข้ามาในหัวของผม ..จะไม่มีใครต้องเจ็บอีก...แต่ถ้าผมต้องแยกกับซิน... ภาพของเมย์บี สกาย ป๊ะป๋า แม่ แบรี่ ซอลลี่ ก็ทยอยวนเข้ามาในหัวผมทีละภาพราวกับฟิล์มหนัง ..หากผมต้องทิ้งทุกคน..เอาไว้ข้างหลัง..ผม...
แล้วภาพของซินก็ย้อนกลับมาซ้อนทับภาพทุกคนอีกครั้ง..
“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ซันนี่”
“เราเกิดพร้อมกัน เราก็จะตายพร้อมกัน”
“พระเจ้าก็แยกเราไม่ได้หรอก”
ผมอยากไปกับฟ้า...แต่ว่า...แต่ซิน...ผม..จะทำยังไงดี...ควรทำยังไงดี..
“สงสัยจะล้อเล่นแรงไปจริงๆ” เสียงเนิบๆ ของฟ้าเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ดวงตาที่พร่าเลือนเพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมมองหน้าเขาไม่ถนัด เห็นแต่มือขาวๆ ที่ยื่นเข้ามาปาดหยดน้ำตาออกจากแก้มให้
ผมเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนั้นเองว่าตัวเองยืนร้องไห้ ยิ่งฟ้าบรรจงเช็ดมันออกอย่างอ่อนโยนเท่าไหร่มันก็ยิ่งได้ใจไหลออกมาไม่หยุด สุดท้ายฟ้าก็เลยดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้ “ขอโทษนะ อย่าร้องเลย ..ฟ้าไม่แกล้งแล้ว”
“อย่ามาล้อเล่นแบบนี้อีกนะ ไอ้บ้า” ผมพูดอู้อี้กับไหล่ของคนที่กอดผมเอาไว้ ก่อนจะงับเข้าให้เต็มเขี้ยวเพื่อแสดงให้รู้ว่าโกรธ คนถูกกัดสะดุ้งเล็กๆ แต่ไม่ว่าอะไร
“อือ ขอโทษ..” ฟ้ารับคำพลางลูบหลังผมเบาๆ “ซันนี่.. สัญญาได้มั้ยว่าจะรอ?”
“ไม่รอ” ผมตอบอย่างเอาแต่ใจทั้งที่ยังซุกหน้าไว้กับไหล่ของคนถาม
“ซันนี่..” ฟ้าเรียกด้วยเสียงอ้อนๆ
“ไหนบอกว่าจะไม่ไปไหนอีกแล้วไง? ถึงโดนไล่ก็จะไม่ไปไง?” ผมทวงถาม “แค่คำพูดของหมอนั่นไม่กี่คำก็ทำให้มึงเปลี่ยนใจได้ง่ายๆ แล้วเหรอ?”
“แต่โคเน่พูดถูก.. กูควรจะทำอะไรซักอย่าง..ไม่ใช่แค่กูที่รอด แต่ทุกคนจะต้องรอดด้วย กูไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว ..โดยเฉพาะมึง กูนึกไม่ออกเลยว่าจะมีแรงอยู่ต่อไปยังไงถ้าไม่มีมึง”
“ไม่เอา” ผมยังไม่อยากจะยอมรับ “ถ้ามึงไม่กลับมาล่ะ? ถ้ามึงหายไปเลยล่ะ?”
“กูต้องกลับมาอยู่แล้ว กูไม่มีวันหายไปไหนหรอก.. แต่ขอเวลาหน่อยได้มั้ย? ขอให้กูได้เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน แล้วสัญญาว่าจะกลับมาแน่ๆ”
“..........”
“นะ ซันนี่ ...กูหนีมานานเกินไปแล้วจริงๆ”
“เมื่อไหร่?”
“หือ?”
“เมื่อไหร่จะกลับมา? ให้รอนานๆ เดี๋ยวกูลืมมึงไม่รู้ด้วยนะ กูยิ่งความจำสั้นอยู่ และจะสั้นมากๆ กับคนที่ไม่รักษาสัญญา”
ฟ้าเงียบไปเหมือนลังเลใจในตอนแรก แต่สุดท้ายก็ตอบออกมา “สองปี”
“นานไป.. ให้ปีเดียวพอ” ผมผละออกมาจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง “แล้วถ้าถึงเวลายังไม่กลับมา กูจะหาคนอื่นมาแทนที่มึง”
“ซันนี่?”
“..มึงก็รู้ว่ากูนิสัยไม่ดี กูเอาแต่ใจ แล้วก็ไม่เคยยอมเสียเปรียบใครด้วย”
“อย่าทำแบบนั้นเลยนะ ..นะ?” ฟ้าคว้ามือผมไปกุมไว้ ส่งสายตาออดอ้อนขอความเห็นใจ
“งั้นมึงก็ต้องรักษาสัญญา” ผมคาดคั้น
“รักษาดิ” ฟ้าขยับเข้ามาใกล้และดึงผมไปกอดไว้อีกครั้ง “ต้องรักษาอยู่แล้ว ..มึงเองก็ต้องรอกูด้วยนะ”
“อือ”
“กูไม่อยู่ก็ห้ามนอกใจล่ะ”
“รู้แล้วน่า เห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย?” ผมบ่นแล้วแกล้งหยิกสีข้างเขาไปที
“เป็นคนนิสัยไม่ดีอ่ะดิ” ฟ้าพูดกลั้วหัวเราะ
“เออ!” ผมกระแทกเสียงตอบ
“ไว้จะติดต่อมาบ่อยๆ”
“อือ”
“รักนะ”
“อือ”
“..........”
“เออ รักเหมือนกันแหล่ะ” ผมจำต้องพูดออกไปเมื่อรู้สึกได้ถึงความกดดันที่ส่งผ่านมาทางชั้นบรรยากาศและความเงียบ
“น่ารักที่สุด” ฟ้าหัวเราะลงคอก่อนจะงับหูผมคล้ายหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ยยย ไอ้บ้า! มันเจ็บนะ” ผมโวยวายหลังจากฟ้าดีดตัวหนีไปอยู่นอกรัศมีมือเท้าปาก(?)แล้ว “กัดมาได้เต็มปากเต็มคำ”
“อืม.. ยังกินไม่ได้เหมือนเดิม” ฟ้าทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนักชิม
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่มาชเมลโล่ ไอ้โง่นี่!” ผมด่าไปก็ไล่เตะไอ้คนพูดไม่รู้จักจำแถมยังหน้ามึนที่สุดในสามโลกนั่นไป
“อ่ะ..” แต่จู่ๆ คนที่กำลังวิ่งหนีก็หยุดชะงักและหันกลับมาแบบไม่ให้สัญญาณ ผมที่เบรกไปทันก็เลยพุ่งเข้าไปปะทะกับอกของเขาพอดี
ฟ้าใช้แขนข้างที่ยังอยู่ดีล็อคเอวผมเอาไว้แน่น ดวงตาสีดำสนิทจ้องลึกเข้ามาในตาของผมเพื่อส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดที่มี ก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาแนบริมฝีปากบนกลีบปากผม
ผมหลับตาลงรอรับความรู้สึกที่อีกฝ่ายบรรจงมอบให้ด้วยความเต็มใจ
“อือ..”
..ก็แค่ปีเดียว เดี๋ยวก็ผ่านไป
ไม่เป็นไรหรอก ซันชายน์
ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี...
“อ้าว กาย? มายืนเป็นปลาดูดกระจกอยู่ทำไมตรงนี้?” ผมเดินมาถึงหน้าห้องที่ซินนอนรักษาตัวอยู่ก็เห็นสกายยืนทำหน้าหมาเหงาเกาะกระจกเป็นปลาเทศบาลเชียว “ไม่เข้าไปล่ะ?”
“ซิน.. มีแขก” ไอ้กายพูดด้วยท่าทางหงอยๆ
อะไรของมัน? กินยาผิดขวดเรอะ?
!!.. งงกับท่าทีของเพื่อนได้ไม่กี่วิฯก็ต้องกระจ่าง เมื่อมองผ่านประตูกระจกเข้าไปแล้วเห็น ‘แขก’ ที่ว่านั่นกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของซิน ..แม้จะเห็นแค่แผ่นหลังและเสี้ยวหน้าด้านข้างเพียงเล็กน้อยแต่ผมก็ยังจำได้ดี ..นี่สินะคือสาเหตุที่ทำให้สกายซึมไป
แม้จะยังไม่สามารถพูดตอบโต้ได้ และจมูกกับปากก็ยังมีหน้าหน้ากากออกซิเจนครอบเอาไว้ แต่ซินก็สามารถรับรู้และเข้าใจในสิ่งที่ทุกคนอื่นอยากจะสื่อสารกับมันได้ทั้งหมดแล้ว แถมบางครั้งยังขยับไม้ขยับมือตอบโต้ได้ด้วยซ้ำ ..แล้วที่ซินกำลังทำอยู่ตอนนี้ก็คือเอื้อมมือไปกุมทับมือของอีกฝ่ายที่วางประสานกันไว้ข้างๆ เตียง ..เหมือนคนคนนั้นจะกำลังก้มหน้าก้มตาพูดอะไรบางสิ่งบางอย่าง ส่วนซินก็รับฟังด้วยสีหน้าที่สงบ
หมอนั่นคงจะรู้เรื่องมาจากพี่คิริน เมื่อวันก่อนพี่คิรินเพิ่งพาน้องคลีมาเยี่ยมพวกเรา คงจะเป็นเขานั่นแหล่ะที่ส่งข่าวต่อให้หมอนั่น..
ผมรู้.. รู้มาตลอดแหล่ะว่าซินไม่เคยเกลียดไท่หลัน ซินอาจจะช็อคเพราะผิดหวังและโกรธที่ถูกทำร้าย แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จะเกลียดหมอนั่นได้ลง ..แม้ซินจะไม่เคยพูดถึงหมอนั่นอีกเลยหลังจากเกิดเรื่อง แต่ผมก็สามารถรับรู้ได้
มีแต่ผม.. ผมเท่านั้นที่เครียดแค้นชิงชังฝังใจ...ผมเท่านั้นที่ไม่มีวันอภัยให้กับสิ่งที่หมอนั่นทำกับซิน
ผมรู้.. รู้ว่าเรื่องครั้งนั้นตัวผมมีส่วนผิดเต็มๆ ผมเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด ผมเป็นคนบิดเบือนความเข้าใจของทุกฝ่าย ผมทำร้ายทุกคน ..ใช่ ผมเสียใจ และสำนึกผิดในบาปที่ตัวเองได้ก่อไว้ ..ผมอยากจะขอโทษในส่วนนั้น..
แต่ถึงยังไง..ผมก็ไม่สามารถให้อภัยในสิ่งที่ไท่หลันทำได้อยู่ดี
“ผู้ชายคนนั้น.. ดูเหมือนซินจะให้ความสำคัญกับเค้ามากเลยนะ” เสียงแผ่วๆ ของสกายช่วยปลุกผมออกจากภวังค์แห่งอดีต
พอหันกลับมามองก็ต้องคลี่ยิ้มบาง.. ถึงปกติจะดูบ้าๆ บอๆ เหมือนไม่เคยคิดอะไร แต่ลึกๆ ข้างในแล้วสกายเป็นคนที่อ่อนไหวและคิดมากพอสมควรเลยล่ะ ..นี่ก็คงจะกังวลกับท่าทีของซินสินะ คงเป็นเพราะไม่เคยเห็นแสดงซินท่าทีอ่อนโยนกับผู้ชายคนไหนนอกจากผมล่ะสิ
“ไม่มีใครสำคัญไปกว่ามึงหรอก” ผมพูดยิ้มๆ และนั่นก็พอจะทำให้คนคิดมากยิ้มออกมาได้บ้าง
“มั่นใจในตัวเองหน่อย” ผมพยักหน้าและตบบ่าเพื่อนอีกสองสามครั้งอย่างให้กำลังใจก่อนก้าวขาจากมา
“อ้าว แล้วมึงจะไปไหนอีกล่ะนั่น?” เสียงไอ้กายร้องถาม ผมโบกมือแทนคำตอบโดยไม่ได้หันกลับไป
ผมยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้า ..กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนทุกครั้งอีก ..ความโกรธความเกลียดของผมมันยังคงชัดเจนเกินไป ..แต่ผมจะพยายาม มันอาจจะไม่ใช่ในเร็ววันนี้ แต่ก็หวังว่าสักวันพวกเราคงจะมีโอกาสได้กลับมาคุยกันเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง..
ถึงตอนนั้นผมก็คงจะสามารถมองหน้าเขาได้อย่างเต็มตา และพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ..
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“อ้าว ฉาย?” ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในมินิมาร์ทก็เจอเข้ากับเหมยลี่และชิฮัวที่เพิ่งซื้อของเสร็จพอดี เห็นสองคนนั้นถือถุงใบใหญ่คนละใบที่ข้างในน่าจะอัดแน่นไปด้วยเครื่องดื่มและขนมนานายี่ห้อ “กินอะไรกันเยอะแยะ? แล้วนี่มาเยี่ยมมานะกันอีกแล้วเหรอ?”
“อือ หมาฝูกับหมาปอก็มานะ แต่พอบอกว่าหิวขนมแม่งก็รีบยัดตังค์ใส่มือแล้วฝากพวกฉันให้ซื้อไปเผื่อพวกมันด้วยหน้าตาเฉย สุภาพบุรุษสุดตรีนเลยมั้ยล่ะ เพื่อนฉันแต่ละตัว?” ชิฮัวบ่นกระปอดกระแปดไม่สบอารมณ์
ผมก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ ..พวกนี้มาขลุกอยู่โรงพยาบาลกันแทบทุกวันตั้งแต่เกิดเรื่อง(สงสัยจะว่างจัด) ตอนที่ผมยังนอนพักฟื้นอยู่บนเตียง บางทีก็มียกโขยงกันไปเม้าส์มอย(ไม่ก็กัดกันเอง)ที่ห้องผมบ้างเหมือนกัน หนวกหูได้อีก(..โดยเฉพาะชิฮัวกับเมย์บีนี่แมร่งจับคู่กันได้เมื่อไหร่ล่ะไม่รู้ว่าสรรหาอะไรมาคุยกันได้น้ำไหลไฟดับ) ก็ไม่รู้มานะทนนอนฟังเฉยๆ ได้ไงวันละตั้งหลายชั่วโมง เป็นผมลุกขึ้นมาไล่เตะโด่งออกจากห้องกันไม่ทันละ ฮ่ะๆๆ
ว่าแต่วันนี้มากันซะเย็นเลยแฮะ สงสัยตอนกลางวันคงติดธุระ เพราะปกติมักจะเห็นมาตอนสายๆ แล้วก็กลับกันตอนบ่ายๆ ..ประมาณนั้น ช่วงนี้ก็ปิดเทอมพอดีด้วยสิ
“แล้วนี่ฉายหายดีแล้วเหรอถึงได้ออกมาเดินร่อนแบบนี้?” เหมยถามผมบ้าง
“เดินร่อนอะไรกัน? แค่ออกมาหาอะไรกินนิดหน่อยเอง ..แล้วหมอก็อนุญาตให้เราหายป่วยแล้วด้วย”
“อนุญาตให้หายป่วยนี่มันมีด้วยเรอะแก?” ชิฮัวว่า
“งั้นไปกินด้วยกันมั้ยล่ะ? ซื้อมาเยอะแยะเลยเนี่ย” เหมยชวนพร้อมทั้งชูถุงขนมใบโตให้ดู “..หรือว่าต้องรีบกลับไปเฝ้ากานต์?”
“ไม่หรอก.. มีคนคอยเฝ้าอยู่แล้วน่ะ” ผมบอกยิ้มๆ ก่อนจะตัดสินใจตามสองคนนั้นไปจนได้..
ผมกลับเข้าไปหาซินอีกครั้งตอนประมาณเกือบสามทุ่ม ตอนนั้นซินหลับไปแล้ว ผมต้องแอบๆ เข้าไปโดยไม่ให้พยาบาลรู้ เพราะปกติแล้วพยาบาลจะงดให้เยี่ยมซินตั้งแต่เวลาสองทุ่มเป็นต้นไป ตอนแรกก็กะจะเข้าไปดูหน้าและสำรวจอาการโดยรวมไม่นานก็ว่าจะกลับไปนอนห้องพักของตัวเอง แต่ตอนที่ลุกขึ้นเตรียมจะกลับชายเสื้อก็ถูกคนป่วยยื่นมือมาคว้าไว้ก่อน
ดูเหมือนว่าผมจะมาทำให้ซินตื่นซะแล้ว..
“ซิน..” ผมหันกลับมามองพี่ชายที่นอนลืมตาอยู่ ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงตามเดิม ซินยื่นมือออกมาเหมือนอยากให้ผมจับ ผมก็เลยเอามาจับ แล้วซินก็บีบมือผมตอบเบาๆ “อาการเป็นยังไงบ้าง? รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมบ้างมั้ย?”
“ฮือ” ซินครางตอบในลำคอเบาๆ ดูเหมือนการหายใจจะยังลำบากอยู่บ้างเล็กน้อย นอกจากอวัยวะภายในที่ได้รับความบอบช้ำอย่างหนักแล้ว กระดูกซี่โครงของซินยังหักถึงสามซี่ แต่หมอบอกว่าโชคดีมากที่มันไม่ไปทิ่มเอาปอดทะลุเข้า ไม่งั้นคงจะสาหัสกว่านี้
ผมประคองมือของซินขึ้นมาจุมพิตเบาๆ ก่อนจะเอามาแนบกับแก้มของตัวเอง หลับตาลง และเอ่ยขอบางสิ่งบางอย่างซึ่งจะนำไปสู่การปลดปล่อยผมออกจากคำโกหกมากมายที่มัดผมติดเอาไว้กับความรู้สึกผิด
“ซิน.. ช่วยรับฟังกูหน่อยได้มั้ย?”
คืนนั้นผมเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เก็บไว้ในใจมาตลอดเจ็ดปีให้ซินฟังทั้งหมด มันไม่ต่างอะไรกับการสารภาพบาป ..บาปที่เกิดจากน้ำมือของผม แต่พระเจ้ากลับตีตราลงไปที่ซินราวกับอยากกลั่นแกล้ง อยากสั่งสอนให้ผมรู้จักกับความเจ็บปวด ความอัดอั้นตันใจของผมทะลักทลายไหลออกมาเป็นคำพูด คำขอโทษ ผสมคลุกเคล้าเข้ากับหยดน้ำตาที่กลิ้งลงมาเป็นสาย ผมจำไม่ได้แล้วว่าร้องไห้ไปกี่รอบตั้งแต่เกิดเรื่อง มันคงเป็นเพราะอารมณ์ของผมยังไม่เสถียรดี ผมเลยค่อนข้างจะอ่อนไหวง่าย ต่อมน้ำตาก็เลยต้องทำงานหนักหน่อยในช่วงนี้
ซินยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ราวกับจะปลอบ ซินคงอยากจะบอกว่า ‘ไม่เป็นไร ซันนี่.. ไม่เป็นไร’
จบเรื่องของเรา.. ผมก็เล่าเรื่องของฟ้าประทานให้ซินฟังด้วย เล่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน...จนถึงปัจจุบันที่เป็นอยู่ เห็นซินหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นพักๆ คงจะโกรธแทนผมในช่วงแรกๆ และบางช่วงที่ฟ้าทำให้ผมรู้สึกแย่ แต่บางช่วงซินก็ยิ้มขำกับความประหลาดปนหน้ามึนไม่ซ้ำแบบใครของฟ้าที่ผมเอามาเล่าให้ฟัง ..คิดแล้วก็ใจหาย ไม่อยากจะเชื่อว่าอีกไม่นานผมกับฟ้าก็ต้องแยกย้ายกัน แม้มันจะเป็นการจากลาเพียงชั่วคราว แต่ก็ทำเอาอดรู้สึกโหวงในอกไม่ได้จริงๆ..
ซินเองก็คงคิดเช่นนั้น ถึงได้บีบมือผมราวกับต้องการให้กำลังใจ เป็นอีกครั้งที่ซินคงอยากจะพูดว่า ‘ไม่เป็นไร ซันนี่.. ไม่เป็นไร’ …
เวลานั้นได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนแทบไม่น่าเชื่อ.. ซินใช้เวลานอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลราวสามสัปดาห์เศษ ก่อนที่หมอจะอนุญาตให้กลับมาพักฟื้นที่คอนโดได้ แต่ดูเหมือนพระราชฐานอันแสนโอ่อ่าของฝาแฝดจะคับแคบเกินไปสำหรับการรองรับสมาชิกทั้งหมดในครอบครัวเฮย์เดน ที่จู่ๆ ก็เกิดอยากจะอยู่กันแบบพร้อมหน้าพร้อมตาขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
สุดท้ายเพื่อความสะดวกสบายและโล่งกว้าง พวกเราทั้งหมด พ่อ แม่ และลูกอีกสามคน ก็เลยพากันยกโขยงไปอยู่บ้านคุณหญิงย่าชั่วคราว(บ้านที่พวกเราเคยอยู่ด้วยกันเมื่อก่อนขายทิ้งไปนานแล้ว) คฤหาสน์เฮย์เดนที่เงียบเหงามานานก็เลยดูมีชีวิตชีวา(จนถึงขั้นวุ่นวาย)ขึ้นมาอีกครั้ง
ถึงผมกับซินจะดูสถุลๆ แบบนี้ แต่จริงๆ แล้วเราก็พอจะมีเชื้อสายผู้ดีอยู่กับเขาบ้างเหมือนกันนะ ฮ่ะๆๆ คุณปู่ของผมท่านเคยเป็นทูตแคนาดาที่มาประจำที่ประเทศไทยน่ะ หลังจากเสียภรรยาคนแรก(ชาวแคนาดา)ไปเพราะอุบัติเหตุ ท่านก็ได้มาพบรักและแต่งงานอีกครั้งกับคุณย่า(ซึ่งเป็นชาวไทย)ของผมที่นี่ มีลูกด้วยกันสามคน นอกจากป๊ะป๋ากับอาเซซีล ก็มีคุณลุงซึ่งเป็นลูกชายคนโตของตระกูลอีกคน แต่ตอนนี้ทั้งคุณปู่และคุณลุงของผมไม่อยู่แล้วล่ะ พวกท่านเสียไปนานหลายปีแล้ว ที่บ้านหลังนี้ก็เลยเหลือแค่คุณย่า ป้าพรรณี(ภรรยาของคุณลุง) และพี่แบลล์(ลูกสาวคนเดียวของคุณลุงและเป็นหลานสาวคนเดียวของตระกูลด้วย) แค่สามคนเท่านั้น(ไม่นับคนทำงานในบ้าน) แต่เห็นว่าอีกไม่นานพี่แบลล์ก็จะแต่งงานกับคู่หมั้นแล้ว เดี๋ยวก็คงจะมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมากกว่านี้แหล่ะ
แต่อันที่จริงแล้วผมไม่ค่อยอยากมาที่นี่นักหรอกหากไม่จำเป็น ผมไม่ค่อยถูกจริตกับท่าทางเชิดๆ และคอแข็งๆ ของคุณย่าเท่าไหร่น่ะ เห็นแล้วเมื่อย.. แถมเวลาที่ถูกตาสีดำขลับของคุณย่าจับจ้องมามันก็ทำให้ผมหายใจหายคอไม่ค่อยทั่วท้องด้วย รู้สึกเหมือนถูกกดดันแปลกๆ ยากแก่การอธิบาย ..อยู่บ้านนี้จะเดินจะนั่งผมนี่หวาดระแวงแทบจะทุกฝีก้าวเหอะ ยังจำฝังใจว่าตอนเด็กๆ เคยถูกคุณย่าเอาไม้เรียวมาฟาดตาตุ่มเพราะวิ่งขึ้นบันไดด้วย หึยยย..
ผ่านไปอีกสัปดาห์กว่า.. อาการของซินก็ดีวันดีคืนจนตอนนี้สามารถเดินเหินไปไหนมาไหนได้คล่องแล้ว แต่ยังออกแรงมากไม่ได้เพราะร่างกายยังไม่เข้าที่เข้าทางดี ดูเหมือนนั่นจะทำให้ไอ้ตัวดีรู้สึกขัดอกขัดใจอยู่ไม่น้อยที่ยังไม่สามารถปล่อยพลังบ้าได้ ยังดีหน่อยที่มีเพื่อนฝูงและคนรู้จักมากหน้าหลายตาแวะเวียนมาเยี่ยมมาเล่นด้วยไม่ขาดสาย ซินเลยไม่ค่อยมีเวลาให้รู้สึกเบื่อมากนัก
ไท่หลันเองก็เคยมาหาครั้งนึงตั้งแต่ซินย้ายออกมาพักที่นี่ ..แน่นอนว่าผมก็หลบออกไปอยู่ที่อื่นอีกตามเคย
อีกเรื่องหงุดหงิดใจที่เห็นซินมักจะบ่นอยู่บ่อยๆ ก็คือ..เมื่อไหร่ผมจะยาว? ทรงต่อไปที่ซินเล็งเอาไว้รู้สึกจะเป็นเดทร็อคแบบเปีย ซินว่าคราวนี้จะได้ไม่มีใครมาเรียกว่า ‘ไอ้หัวหลอด’ ได้อีก.. แต่ผมคิดว่าไม่ทำเดทร็อคอีกเลยน่าจะเวิร์คกว่านะ
ฟ้ามีกำหนดกลับอิตาลีก่อนคริสต์มาสเพียงแค่ไม่กี่วัน ..จนกว่าจะถึงตอนนั้นเราจึงพยายามใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่ามากที่สุด ฟ้าบอกผมว่าตอนแรกเขาจะขออยู่ไปจนถึงเดือนกุมภาฯด้วยซ้ำ แต่ไม่ได้รับอนุญาต ..เขาบอกอยากจะอยู่ฉลองวันเกิดกับผม(ผมเพิ่งรู้ว่าฟ้าเกิดวันที่ 29 กุมภาฯ ปีถัดมาจากปีที่ผมเกิด เขาเป็นน้องผมตั้งหลายเดือนแน่ะ พอผมแกล้งแหย่ว่า ‘ไอ้เด็กน้อย’ เขาดันสวนกลับว่า ‘ไอ้แก่’ หน้าตาเฉยเลย น่าโบกจริงๆ ให้ดิ้นตาย..) ตั้งแต่เกิดมาฟ้าเคยฉลองวันเกิดแค่ครั้งเดียวตอนอายุสี่ขวบ หลังจากนั้นก็มักจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นในช่วงวันเกิดของเขาเสมอ ทั้งที่สี่ปีจะมีสักครั้งแท้ๆ
ฟ้าบอกผมอีกว่าเขาอยากเกินเค้กช็อคโกแล็ตเหมือนเมื่อครั้งแรกที่เขามีงานวันเกิด อยากให้ผมเป็นคนป้อนเค้กให้เขาเหมือนที่คุณขลุ่ยเคยทำด้วย(นี่เขาเห็นผมเป็นแม่หรือเป็น..เอ่อ..แฟนกันแน่นะ?)
ก่อนฟ้าจะเดินทางหนึ่งวันผมได้จัดงานเซอร์ไพรส์วันเกิดล่วงหน้า(หลายเดือน)ให้แก่เขา เราทุกคน(หมายถึงผมกับพวกเพื่อนของผมและเพื่อนของฟ้า)แอบนัดมารวมตัวกันที่ห้องพักฟื้นของมานะก่อนเวลาที่ฟ้ามักจะมาประจำเล็กน้อย(จนถึงตอนนี้มานะก็ยังไม่ฟื้น แต่อาการของเขาค่อนข้างทรงตัวและไม่ท่าทีว่าจะทรุดลง หมอเคอิจึงย้ายเขามาพักที่ห้องพิเศษแทนไอซียู) พอฟ้าเข้ามาเราก็จุดเทียนและร้องเพลงอวยพรให้
ดูเหมือนฟ้าจะตกใจอยู่ไม่น้อย ดวงตาสีดำล้ำลึกฉายแววตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ผมเป็นคนถือเค้กช็อคโกแล็ตอย่างที่เขาอยากกินไปให้ตามคำยุยงส่งเสริมของคนอื่นๆ แต่แทนที่เขาจะเป่าเทียนบนเค้กเขาดันคว้าผมไปจูบโชว์ต่อหน้าทุกคนเฉยเลย ผมที่ทั้งตกใจทั้งอับอายก็เลยเผลอยัดเค้กใส่ท้องของเขาไปทั้งก้อน ...เละอย่างไม่ต้องสงสัยเลยงานนี้
ท่ามกลางเสียงโห่ฮาหัวเราะชอบใจของบรรดาเพื่อนฝูงและสายตาเขียวปั้ดเอาเรื่องของผม ฟ้ายังมีหน้าเอานิ้วป้ายเค้กที่เสื้อไปดูดกินหน้าตาเฉย
โชคดีที่เหมยลี่ไม่ว่างมางานนี้ด้วย ไม่งั้นผมคงจะรู้สึกเสียหน้ามากกว่านี้แน่(ก็แฟนเก่านี่นะ แล้วดูหน้าแฟนใหม่ของผมสิ หึยย) แค่ยัยชิฮัวคนเดียวก็ล้อจนผมไม่กล้าสบตาใครแล้ว
หลังจากจบงานฉลองเล็กๆ ที่นั่น.. ผมก็ตามฟ้ากลับมาค้างที่คอนโดของเขา เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งคืน นอนคุยกันจนถึงเช้า.. ฟ้าเล่าหลายเรื่องที่ผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตของเขาให้ผมฟัง ทั้งเรื่องของแม่ เรื่องของน้า เรื่องที่ว่าเขาเก็บไอ้หน้าหวานจี้ได้ที่หน้าบ้านเก่าของตัวเองด้วย(แต่ไม่ได้เล่าหรอกว่าหมอนั่นไปไงมาไงถึงไปโผล่ที่บ้านฟ้าได้) เขาเล่าเรื่องของพ่อใจดีที่ไม่เคยรู้ว่าคิดอะไรอยู่ เล่าเรื่องของพี่(โคเนโร)ขี้แกล้งที่ก็ไม่เคยรู้ว่าคิดอะไรอยู่เช่นกัน..
ผมรู้แล้วว่ามือซ้ายของฟ้าเป็นอะไรถึงต้องใช้ผ้าพันแผล ฟ้าเล่าว่าหลังจากผมและซินตาม มาริโอ คาวัวร์ ออกจากโรงพยาบาลในวันนั้น เขาก็ได้ส่งบอดีการ์ดสองคนที่คอยเฝ้าอยู่หน้าห้องตามพวกผมออกมาด้วย ..จังหวะนั้นเองที่ศัตรูได้อาศัยช่วงที่ไม่มีคนคุ้มกันบุกเข้าไปหมายจะเก็บงานของตัวเองให้เรียบร้อย ฟ้าว่ามันมาแค่คนเดียว คงจะเป็นพวกนักฆ่ารับจ้าง ตอนนั้นเขากำลังนอนอยู่ และเมรันดรีก็ออกไปติดต่อธุระที่เคาน์เตอร์ด้านนอกพอดี ที่เห็นมือเจ็บนี่ก็เกิดจากการต่อสู้ขัดขืนกันนั่นแหล่ะ ..ฟ้าบอกคิดว่าจะแย่ซะแล้ว ถ้าจู่ๆ โคเนโรไม่โผล่เข้ามาพร้อมกับปืนเก็บเสียง ป่านนี้ก็คงจะเป็นฟ้าเองนั่นแหล่ะที่โดนเก็บ
เรื่องเล่านั้นทำเอาผมยังสยองไม่หาย ไม่อยากจะเชื่อว่าโคเนโรจะลงมือฆ่าคนได้ด้วย ..คนนะเว้ย ไม่ใช่แค่ยุงสักตัวที่จะตบเลือดสาดได้โดยไม่คิดอะไร ..พอผมรำพึงออกไป ฟ้าก็เลยเสริมอีกว่าโคเนโรน่ะเหนี่ยวไกได้ทั้งที่หน้ายังยิ้มอยู่ด้วยซ้ำ ..หึยยย ทำไมถึงได้เป็นคนที่น่ากลัวขนาดนั้นนะ? ท่าทางก็ดูเป็นมิตรดีแท้ๆ
ผมเลยอดถามต่อไม่ได้ว่าฟ้าเองล่ะเคยฆ่าใครหรือเปล่า? แอบกลัวคำตอบนิดๆ เหมือนกัน แต่เขาก็เพียงแค่ยิ้มๆ แล้วเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นซะงั้น
พูดถึง มาริโอ คาวัวร์.. หมอนั่นช่างเป็นคนที่ร้ายกาจและทำได้ทุกอย่างเพื่อเป้าหมายจริงๆ ..เพียงแค่ต้องการจะพาฟ้ากลับไป เขาถึงกับวางแผนฆ่าผมทิ้ง!
ใช่! มันเป็นแผนทั้งหมด ตั้งแต่หลอกล่อผมออกจากโรงพยาบาล พูดจาหว่านล้อม สุดท้ายพอไม่สำเร็จก็ไล่ต้อนผมเข้าสู่แผนฆาตกรรมอำพราง!
มาริโอเตรียมการเอาไว้แล้วทั้งหมด เขาแกล้งให้ลูกน้องบอกจะไปส่งผม แต่ให้ทำท่าทางเหมือนอยากจะพาไปเชือด ให้พวกผมหวาดระแวงจนต้องขัดขืนและลุกลามกลายเป็นเรื่องวิวาท แล้วพวกนั้นค่อยไล่ต้อนจนผมต้องเข้าไปชิงรถพวกมันเพื่อขับหนี ..ทุกอย่างถูกคำนวณเอาไว้แล้ว มันเป็นฉากที่ถูกเซ็ตมาอย่างดี รถถูกทำให้มีปัญหาเรื่องเบรกตั้งแต่แรก เพราะงั้นพวกมันก็เลยปล่อยให้ผมแย่งไปได้ง่ายๆ จากนั้นค่อยขับรถไล่ตามเพื่อให้ผมต้องเร่งความเร็วสูงสุด พอถึงจุดนัดพบก็...ปัง! ..จะผิดแผนไปบ้างก็ตรงที่ผมรอดมาได้นี่ล่ะ
ถ้าไม่ได้รู้จากปากฟ้าผมก็อาจจะโง่งมคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุต่อไป(ใช่.. ก่อนหน้านี้ผมนึกว่าเรื่องเบรกกับเรื่องรถบรรทุกที่โผล่เข้ามาในรัศมีการชนนั่นเป็นเรื่องไม่คาดฝันซะอีก ที่ไหนได้...)
ฟ้าบอกว่ามาริโอถูกเรียกตัวกลับเนเปิลส์ด่วนหลังจากเกิดเหตุ เห็นว่าถูกเรียกกลับไปเพื่อสอบสวนกรณีที่เกิดกับพวกผมนี่ล่ะ ดูเหมือนหมอนั่นจะทำผิดข้อตกลงบางอย่างที่พ่อของฟ้าเคยขอ(สั่ง)เอาไว้ แน่นอนว่าเขาจะต้องปฏิเสธการมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องครั้งนี้แน่(แหงล่ะ ก็เขาอุตส่าห์ตั้งใจทำให้มันเหมือนอุบัติเหตุซะขนาดนั้นนี่) ถ้าไม่มีหลักฐานแน่นหนามามัดตัว เขาจะต้องดิ้นจนหลุดอย่างไม่ต้องสงสัย ..เหมือนครั้งของคุณขลุ่ย..
แต่ฟ้าบอกว่างานนี้เจ้ามาริโอนั่นคงจะรอดยากหน่อยแหล่ะ เพราะคนของโคเนโรเฝ้าติดตามพฤติกรรมของหมอนั่นมาพักใหญ่แล้ว และที่โคเนโรทำแบบนั้นก็เป็นเพราะถูกคนเป็นพ่อขอร้องมาอีกที นั่นจึงสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขามาปรากฏตัวที่นี่ ..ส่วนสาเหตุอื่นๆ ฟ้าบอกว่ายังนึกไม่ออก แต่คิดว่าต้องมีแน่ๆ เพราะคนอย่างโคเนโรไม่เคยทำอะไรเพื่อใครโดยไม่มีเป้าหมายเป็นของตัวเอง
แต่ก็นั่นล่ะ.. ไม่มีใครเคยรู้หรอกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
นอกจากนี้ฟ้ายังเล่าเรื่องของ ‘ริเน่’ นางฟ้าของ ‘ฟาฟา’ ให้ผมฟังด้วย.. ‘ริเน่’ เป็นน้องสาวคนเล็กของพวกเขา เป็นเด็กที่มีพัฒนาการช้ากว่าเด็กทั่วไปอยู่มาก ทั้งที่ปีนี้เธอจะมีอายุครบ 16 ปีแล้ว แต่พัฒนาการทางด้านสมองยังเท่ากับเด็กอายุ 5-6 ขวบเท่านั้น ..แต่ริเน่มีความสามารถทางด้านดนตรีค่อนข้างสูง เธอสามารถอ่านและจดจำโน้ตได้ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ได้เริ่มเรียนดนตรีเป็นเรื่องเป็นราวด้วยซ้ำ ริเน่ชอบเล่นเปียโนที่สุด เธอชอบเล่นเพลงแคนอน(Canon in C)ซ้ำไปซ้ำมา เล่นได้เป็นวัน ..แต่ถ้าอยู่กับฟาฟา ริเน่จะเล่นแต่เพลงที่ฟาฟาชอบ
ริเน่ชอบฟาฟามาก.. ที่เรียกว่า ‘ฟาฟา’ นั้นเป็นเพราะว่าเธอไม่สามารถออกเสียงว่า ‘ฟ้า’ อย่างในภาษาไทยได้ เธอพูดได้แค่ ‘ฟา’ แล้วก็เลยเติม ‘ฟา’ เข้าไปอีกตัวจนติดปาก(โคเนโรก็พลอยเรียกตามไปด้วย) ..ดูเหมือนว่าฟ้าจะเอ็นดูน้องสาวคนนี้อยู่มากทีเดียว ผมสังเกตได้จากแววตาเวลาที่เขาพูดถึงเธอ
ฟ้าบอกว่า..ในบ้านหลังใหญ่ที่พ่อเอาแต่ทำงาน แม่เลี้ยงทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน พี่ชายขี้แกล้ง ญาติบางส่วนก็จ้องแต่จะเขี่ยเขาออกไปให้พ้น ...มีแค่ริเน่คนเดียวเท่านั้นที่ใจดีกับเขา..
สุดท้ายฟ้าก็เล่ามาถึงเรื่องของผม.. มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมไม่คาดคิดว่าฟ้าจะจดจำเกี่ยวกับตัวผมได้ ..แต่เขาก็ทำได้ แม้แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ตัวผมเองยังไม่ใส่ใจจำ ฟ้าก็ยังจดจำได้หมด ..ไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาของเขาไปได้เลย
ฟ้าทำให้ผมตื้นตันกับความรู้สึกมากมายที่เขามอบให้ จนอดคิดไม่ได้ว่านอกจากซินแล้ว ก็คงมีแค่เขานี่แหล่ะที่ทุ่มเทเพื่อผมได้ขนาดนี้ ..มีบางช่วงบางตอนที่ฟ้าทำผมหลุดยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ อย่างเช่น.. ตอนที่เขาบอกถึงสาเหตุที่ชอบใส่แว่นตากันแดดเวลาอยู่ต่อหน้าผม(แต่พักหลังๆ นี้ไม่ค่อยทำแล้ว) เขาบอกเวลาที่เขามองผมแล้วมักจะรู้สึกแสบตา มันเหมือนกับว่าผมสามารถเปล่งแสงได้ด้วยตัวเอง(แบบเดียวกับดวงอาทิตย์) เขาบอกไม่ค่อยชินกับความสว่างในระดับนี้ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งติดใจ ยิ่งละสายตาไม่ได้ ก็เลยต้องควักแว่นออกมาใส่เพื่อความปลอดภัยของสายตาแทน ...ผมว่าเขาเพ้อเจ้อได้อีกนะ ฮ่ะๆๆ
ก่อนจากกันวันนั้น.. ผมได้เอาแหวนที่มันแอบติดตัวผมไปตั้งแต่ครั้งแรกที่มาสำรวจห้องนี้คืนให้ฟ้าด้วย แต่ฟ้ากลับไม่รับคืน เขาบอกว่าแหวนวงนี้เป็นของที่คุณขลุ่ยรักมาก เลยเปรียบเสมือนเป็นของสำคัญมากสำหรับเขาไปด้วย เขาบอกว่ารู้มานานแล้วว่าแหวนอยู่กับผม แต่ที่ไม่ทักท้วงก็เพราะคิดว่ามันคงไม่เป็นไรหากจะให้ผมเก็บไว้ ฟ้าบอกว่าเขาจะฝากผมเอาไว้ก่อน ให้เหมือนเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาจะต้องกลับมาเอามันคืนแน่นอน ..ในตอนที่เขากลับมาหาผมอีกครั้ง
มานะยังคงเป็นเจ้าชายนิทราต่อไป เขาถูกพาไปอิตาลีพร้อมกับฟ้า เมรันดรี และคุณหมอเคอิด้วย ..ผมเพิ่งได้รู้ว่าจริงๆ แล้วหมอเคอิเป็นหนึ่งในทีมแพทย์ของแบร์ลุสโคนี ที่เขามาอยู่ที่นี่ก็เพราะถูกพ่อของฟ้าส่งมาเหมือนกับมานะและเมรันดรีนั่นล่ะ
ผมเริ่มต้นนับถอยหลังรอวันที่เราจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง...
คริสต์มาสปีนี้ช่างเป็นคริสต์มาสที่ยิ่งใหญ่และน่าจดจำที่สุดเท่าที่ผมเคยร่วมฉลองมา มันเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ครอบครัวเครือญาติของพวกเราได้มาร่วมฉลองกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ ทั้งครอบครัวของผม ครอบครัวของแบรี่ และครอบครัวของพี่แบลล์ เราช่วยกันจัดปาร์ตี้วันคริสต์มาสพ่วงด้วยปาร์ตี้ฉลองที่ซินหายดีที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ทั้งร้องเพลง เล่นเกม ดื่มกินกันอย่างสนุกสนานเต็มที่ ทุกคนมีแต่เสียงหัวเราะและร้อยยิ้มให้แก่กัน แม้แต่คุณหญิงย่าก็ยังยอมสลัดมาดนิ่งนางพญาทิ้งหนึ่งวัน แล้วหันมาหัวเราะเสียงดังแบบไม่มีกั๊กกับพวกแม่และอาเซซ ..เป็นอีกหนึ่งคืนในชีวิตที่ผมคงจะจดจำไปได้อีกนานเลยล่ะ
แต่ทุกงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา.. หลังผ่านพ้นเทศกาลคริสต์มาสเราทุกคนต่างก็ต้องแยกย้ายไปตามวิถีทางของตัวเอง ป๊ะป๋ากลับไปทำงานของตัวเองต่อ แม่ก็กลับอังกฤษไปพร้อมกับซอลลี่ ส่วนฝาแฝดก็ย้ายกลับมาอยู่คอนโดตามเดิม
ครอบครัวขนาดใหญ่สลายหายไปทิ้งไว้เพียงความทรงจำ..
ฤดูกาลหมุนเปลี่ยนไปตามวันเวลา ..จะว่าเร็วก็เร็ว จะว่าช้าก็ช้า.. ขึ้นอยู่กับว่าเราจดจ่อกับการรอคอยมากแค่ไหน
ช่วงแรกๆ ที่แยกกันไป ผมกับฟ้าติดต่อกันบ่อยมาก เราติดต่อกันทุกช่องทางเท่าที่จะสามารถทำได้ แต่พอเวลาผ่านไป..ช่องว่างแห่งความห่างไกลก็ค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น.. มากขึ้น.. มากขึ้น.. จนสุดท้ายความมีตัวตนของอีกฝ่ายก็ค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา..
ผมคิดว่ามันคงเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่สามารถเกิดขึ้นกับใครก็ได้ เพราะระยะตัวอยู่ไกล ระยะใจก็เลยไม่เท่าเดิม ..แต่ก็ยังพยายามจะมองโลกในแง่ดี บางทีฟ้าอาจจะยุ่ง เขาคงไม่ค่อยมีเวลา มีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่รอให้เขาไปจัดการ ถ้าสะสางปัญหาเรียบร้อยแล้วฟ้าก็คงจะติดต่อกลับมาเอง...สักวันหนึ่ง
แต่ก็เปล่า..
เขาหายไปเลย..
หายไปพร้อมกับคำสัญญาที่ว่าจะกลับมาภายในหนึ่งปี
มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในช่วงท้ายๆ ของชีวิตนักศึกษาของผม.. เดี๋ยวนี้ผมมักจะแวะไปหาคุณพิณทุกวันพฤหัสฯที่ 2 และ 4 ของทุกเดือน เพื่อระบายสิ่งต่างๆ และบอกเล่าเรื่องราวร้อยแปดที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ..ใช่ อย่างที่คุณคิดนั่นล่ะ ตอนนี้คุณพิณกลายเป็นจิตแพทย์ที่ปรึกษาของผมไปแล้ว
อันที่จริงแล้วผมไม่ได้เจอกับคุณพิณอีกเลยตั้งแต่จบเรื่องของฟ้าคราวนั้น เพิ่งเมื่อครึ่งปีก่อนนี่เองที่ผมบังเอิญไปเจอเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ในคอฟฟี่ช็อปใกล้กับมหาลัย ผมเป็นฝ่ายเดินเข้าไปทัก แล้วเราก็เลยได้คุยกัน คุณพิณสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างในตัวผม เขาบอกว่าผมอาจจะแย่ถ้ายังเก็บความเครียดสะสมเอาไว้ในใจแบบนี้ เขาแนะนำให้ผมลองแวะไปที่คลินิกสักครั้งหากมีเวลาว่าง ..ตอนแรกผมก็ลังเลอยู่หลายวัน แต่ความรู้สึกที่ว่าอ่อนล้าเต็มทนกับการมีชีวิตอยู่ก็ทำให้ผมตัดสินใจได้ ..และการไปที่นั่นก็ช่วยผมได้จริงๆ
ผมได้รู้จากคุณพิณว่าฟ้ายังอยู่สบายดี แต่ที่ผมไม่รู้ก็คือ ..ทำไมเขาไม่กลับมา?
ชิฮัวท้อง.. นั่นยังไม่น่าช็อคเท่ากับคนที่รับเป็นพ่อคือเมย์บี ..ถึงพักหลังๆ สองคนนี้จะทำตัวติดกันประหนึ่งฝาแฝดก็เหอะ แต่มันก็มีโอกาสเป็นไปได้น้อยกว่าหนึ่งส่วนล้านเสียอีกที่คนอย่างเมย์จะทำชิฮัวท้องได้ ..ที่มั่นใจแบบนั้นเพราะผมรู้ดีว่าเมย์บีคือสิ่งมีชีวิตชนิดที่เรียกว่า ‘กะเทย’ ไงล่ะ เมย์บีไม่เหมือนผมหรือว่าเกย์คนอื่นๆ มันไม่ใช่แค่ชอบผู้ชายด้วยกัน แต่มันมีจิตใจที่ฝักใฝ่อยากจะเป็นผู้หญิงด้วย
แต่ที่เราไม่เคยเห็นมันพยายามจะทำตัวให้เหมือนผู้หญิงเลยก็เพราะว่ามันรักเตี่ยของมันมาก มากจนยอมกดเก็บความต้องการลึกๆ ในจิตใจของตัวเองแล้วพยายามจะเป็นในสิ่งที่เตี่ยมันภูมิใจ ผมรู้มาว่าบ้านมันมีแค่มันสองคนกับเตี่ย ส่วนแม่มันหอบผ้าหนีตามชายชู้ไปตั้งแต่มันยังเป็นเด็กแดงแล้ว เตี่ยเป็นคนเลี้ยงมันมาตามลำพัง มันก็เลยทั้งรักทั้งผูกพันจนไม่สามารถทำร้ายจิตใจของเขาได้ลง เมย์เคยบอกผมว่าไม่อยากทำให้เตี่ยเสียใจเหมือนที่แม่มันเคยทำ
แต่พวกเราต่างก็รู้ดีว่าจริงๆ แล้วเมย์บีเป็นยังไง เพราะงั้นไม่มีทางเป็นไปได้แน่ที่มันจะเผลอมีอะไรกับชิฮัวซึ่งมันเชื่ออยู่เสมอว่าเป็นเพศเดียวกันกับมัน แถมผมยังบังเอิญไปได้ยินมาอีกว่าชิฮัวเพิ่งจะเลิกกับแฟนเก่าที่ขึ้นชื่อกระฉ่อนเรื่องฟันแล้วทิ้ง(ผมว่าเธอโชคร้ายนะ ที่มักจะได้เจอแต่กับผู้ชายประเภทนี้) บางทีหมอนั่นอาจจะเป็นพ่อที่แท้จริงของเด็กที่กำลังจะเกิดมาก็ได้(เห็นว่าตอนเลิกกันชิฮัวก็ไปเตะก้านคอเขาอีกแล้ว) แต่ไม่ว่าจะพยายามคาดคั้นยังไงเมย์บีก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ
นั่นยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าสิ่งที่คิดต้องไม่ผิดแน่ๆ ผมถามมันไปว่า ‘คิดว่าทำแบบนี้มันดีแล้วเหรอ?’ เมย์ตอบผมว่า ‘ดีหรือเปล่ากูก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ากูได้เลือกแล้ว และที่สำคัญเตี่ยกูดีใจมากที่จะมีหลาน’ ..ดูเหมือนว่าพักหลังๆ เตี่ยเมย์จะเริ่มระแวงบ้างแล้วล่ะว่ามันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ เพราะงั้นพอได้ยินว่าจะมีหลานก็เลยดีใจมากสินะ
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลงเอยแบบนี้มันดีแล้วหรือเปล่า ..แต่ในเมื่อเจ้าตัวได้เลือกแล้ว เราก็คงต้องเคารพการตัดสินใจ
ส่วนซินกับสกาย.. สองคนนี้ระหองระแหงกันมาตลอดในระยะสองสามเดือนหลัง ..เรื่องมันเริ่มที่ว่าครอบครัวของสกายบังเอิญมารู้และรับไม่ได้กับความสัมพันธ์ของลูกชายกับอดีตเพื่อนสนิทที่ผันตัวมาเป็นคนรักอย่างซิน
ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้.. กายเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว ป๊ากับม้าของมันก็คงจะหวังเอาไว้เยอะพอควร แล้วอยู่ดีๆ ต้องมารับรู้ว่าลูกชายคนเดียวไปคบกับผู้ชายด้วยกันก็คงจะทำใจยอมรับได้ยากเป็นธรรมดา ขณะที่ลูกของเพื่อนสนิท(เตี่ยของเมย์)ที่มีท่าทีว่าอาจจะเป็นตุ๊ดกลับกำลังจะมีหลานให้อุ้ม ..ผมว่าป๊ากับม้าของสกายคงจะเครียดหนักพอควรเลยล่ะ(..คิดมาถึงตรงนี้แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีจริงๆ ที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่กับป๊ะป๋า)
ตอนแรกทั้งคู่ก็ว่าจะสู้ จะเอาความรักมาพิชิตใจผู้ใหญ่ให้ยอมรับให้ได้ แต่ด้วยอะไรหลายๆ ที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิต โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงที่มักจะมีเข้ามาพัวพันกับชีวิตของซินอยู่เสมอ แถมพักหลังๆ ซินยังติดต่อกับไท่หลันบ่อยจนสกายเริ่มหวาดระแวง และเพราะซินไม่เคยคิดจะทำอะไรให้เคลียร์ ตัวสกายเองก็เป็นคนคิดมาก.. จากจุดร้าวเล็กๆ ในใจก็เลยค่อยๆ ขยายวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ จนยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้..
ทั้งคู่เลิกลากันในวันสุดท้ายของการเป็นนักศึกษาพอดี
ถึงชีวิตจะทำร้ายเรายังไง เราก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป..
หลังจากเรียนจบ ผมกับซินตัดสินใจขายคอนโดและรถที่มีอยู่ แล้วย้ายไปลงหลักปักฐานกันที่ลอนดอนตามคำแนะนำของแม่และคุณพิณ..
ถึงเวลาปล่อยให้อดีต..ได้เป็นเพียงอดีตอย่างแท้จริงสักที..
...ลาก่อน ทุกความทรงจำ...
TBC. :z2:
^
^
^ ถ้าเปลี่ยนจาก TBC. เป็น END จะมีคนอยากกระทืบตรูไหมหนอ?? o17
ทำไมล่ะ? ถ้าจบแบบนี้ก็ดูชีวิตจริงดีออก :laugh: ก็ชีวิตคือชีวิต! เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกปายยยย~ :oni1:
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ยังเป็น TBC. อยู่นะฮัฟ (อย่าเพิ่งข่วนหน้าหนูนะ แอร๊ยยย)
ปล. ทนเสียงเรียกร้องไม่ไหว มาต้นเดือนตอน ปลายเดือนอีกตอนแล้วกันเนาะ
ปล2 ตอนนี้อัพเดทเนื้อหาทุกตอน(รวมตอนนี้ด้วย)เป็นเวอร์ชั่นเดียวกับในหนังสือเรียบร้อยแล้วนะฮัฟ ใครว่างจัดจะลองอ่านซ้ำดูอีกรอบก็ได้ ถ้าเจอคำผิดก็บอกด้วย ช่วยๆ กัน :o10: (กร๊ากกกก เนียนอีกแล้วตรู)
-
อ่าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
อะไรวะนี่ แต่ยังที่ยังไม่จบ
ซินสกายยังไง? อะไร??
แล้วฟ้าหายไปไหน โอยยยยยยยย
กลับมาหาซันนี่สิวะ ไปมุดอยู่ที่ไหนเนี่ยย
-
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สกายเลิกกับซิน คืออะไรรรรรรรรรรรรรรร ยังไง วูบเลยนะะะะะ TT :z3: :z3: :z3:
ไม่มีทางอะ สกายรักซิน แอบชอบซินมาตั้งนาน เป็นไปไม่ได้ !!!!!!!!
ฟ้าก็ยังไม่กลับมา
เมย์บีรับเป็นพ่อของลูกซิอัว เห้ยยยยยยยยยยยยยย
ทุกคนเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยจะทิ้งวันเก่าำว้ข้างหลังหรอ
ปวดใจจจจจจจจจจจ เค้าปวดใจ ไม่เอาแบบนี้ดิ ฮรือออออออออออออ :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
อ่านตอนนี้จบแล้วเจ็บจื้ดๆๆๆๆๆ
แบบจะสาหัสปางตายก็ไม่ แต่มันเจ็บตลอดเวลา
คงไม่หายจนกว่าจะได้อ่านตอนต่อไปล่ะมั้งเนี่ย
-
:sad4:มันค้างได้ใจสุดๆๆเลยค่า แต่เสียใจเรื่องซินกับกายจัง แง้ๆๆๆๆ :o12:
ถ้าเป็นไปได้ ตอนต่อไปขอพรุ่งนี้เลยจะแจ่มมากค่า ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
ตามความคิดเห็นของตัวเองถ้าคนเขียนจะจบตรงนี้ก็โอนะคะ
อนาคตก็ว่ากันไป...แต่คนเขียนว่ายังมีอยู่ต่อ ดังนั้นเราก็หวังต่อไปค่ะ. :กอด1:
-
ทำมสยถึงเป็นแบบนี้ TTTTOTTTT ขอร้องไห้คำครวญหน่อยยยยยยยย
ไหนบอกว่าไม่จบแบบเศร้าๆไง แบบนี้มันก็เศร้าน่ะ ถึงยังไม่จบก็เถอะ
แล้วซินกับกายจะเลิกกันจริงๆเหรอ ไม่อยากให้คู่นี้เลิกกันเลยอ่ะ
ปล.อยากได้หนังสือแล้วววว
-
อ่านตอนี้แล้วเหงาใจจัง
ซินกะสกายจบได้ไง
ฟ้าหายไปไหน ไม่รีบกลับมาหาซันนี้ไวๆ
-
โอ้ม่ายยย เกิดอะไรขึ้นนน -..- รอตอนต่อไปค่า
-
รวบรัดเกินไป (เหมือนจะรีบให้จบ )
กลายเป็นเรื่องเล่า มันง่ายดี
แต่...เสียดายฝีมือการเขียน
ดีมาตั้งแต่ต้น[/color
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กายกับซินเลิกกันไม่รู้ว่าจะสงสารใครดีอะ :m15: :m15:
รออ่าน :m15: :m15:
-
ฟ้าหายไปไหน ฟ้าต้องกลับมาแน่มาทำตามคำสัญญา
ซันนี่ย้ายไปอยู่ลอนดอนซะแล้ว แต่เชื่อว่ายังไงฟ้าก็หาเจอ
มีอะไรเกิดขึ้นเยอะแยะมากมายเลยเนอะ ซินกับสกายเลิกกัน ช็อคมาก
รอคอยตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เหี้ยฟ้า :sad4: กลับมาหาชั้นเทอะนะคนดี ~ต่อจากนี้ไม่ร้องไห้~~
แบบ มันจะเป็นศึกชิงบังลังค์ สองพี่น้องต่างดาวป่ะ :laugh: ไม่นะ โหยหวนนน
o13 ฟ้าสมควรทำอะไรสักอย่างจริง จริง แต่แบบส่งข่าวมาบ้างไรบ้าง....เป็นห่วงนะ :z2:
P.S. ซินกะสกายจะไม่happy ending หรอ งี้ท้องฟ้าก็ขาดพระอาทิตย์สิ แอร๊ยยยย เจ็บปวดใจ
-
:z3:
-
T^T จุกไปหมดเลย ทำไมเป็นแบบนี้อะ
ส่วนตัวแล้ว รู้สึกว่า เรื่องที่เมย์รับเป็นพ่อของลูกชิฮัว ยังไม่ช็อคเท่า กายเลิกกับซิน
อ๊ากกกกก เค้าไม่ยอม!!!! ล้อเค้าเล่นใช่ไหม? ไม่เอาแบบนี้ไม่ได้หรอ ฮือ~~~
-
ตอนนี้อ่านแล้วอารมณ์เหงาๆ มาเลย
เรื่องซินกันสกายนี่ก็พอเข้าใจ เมื่อมีพบก็ต้องมีการจากลา :เฮ้อ:
ถึงจะเศร้าไปหน่อยก็เถอะ
แล้วเมื่อไหร่เอี้ยฟ้าน้อยจะกลับมาเนี่ย ซันนี่เหงาจะตายละ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ o18
:pig4: นะคะ
-
:serius2:
:monkeysad:
-
โอยยย ค้างคาใจมากกก
รออ่านต่ออย่างเดียวค่าาา
ฟ้าหายหัวไปเลยนะเนี่ย :fire:
-
OMG!!!!!!!!พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ซินกับกายจะกลับมาคืนดีกันได้มั้ย?
(จะหวังจนกวาจะมีคำว่า THE END ถึงTHE END แล้วก็จะรอspecial หวังมันทุกทางฮ่าๆ)
ส่วนฟ้า เอาอีกแล้วนะ!เป็นพระเอกที่คาดเดาอะไรไม่ได้จริง ฮ่าๆ(ด่าฟ้าไม่ค่อยลงพอดีFCฟ้า <<ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด55)
จะรอตอนต่อไปฮ่ะ!
-
เรื่องเมย์กับซิฮัวนี่ยังเป็นไปตามคาด
แต่ซินกับสกายนี่สิ :z3:
มันไม่น่าเป็นไปได้อ่ะ ไม่สงสัยความรักที่สกายมีต่อซินเลยนะแต่ความรักที่ซินมีต่อสกายนี่สิ
หรือว่าจะเปลี่ยนใจกลับไปหาไท่หลันก็เลยปล่อยสกายไปง่ายๆงั้นเหรอ :serius2:
ไม่งั้นซินก็ต้องเคลียร์บ้างสิ ไหนว่าจะพิสูจน์ความรัก?
อ้ากกกกกก ดรามาไม่ไหวจะเคลียร์
คนอ่านอินจัด จนอยากกระชากซินกับสกายมาถามให้รู้เรื่อง
ส่วนฟ้าประทาน เดี๋ยวก็กลับมาอ่ะ จะไปไหนรอด
เพราะคงจะรักคนอื่นได้ยาก ถ้าจะหายไปเลยคงมีเหตุผลเดี่ยวคือตาย
-
ถ้าเป็น END จะพังกระทู้
:z3: :z3: :z3: :z3:
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
แบบว่า จุกใจอกมากอ่ะ! :sad4:
สกาย ซิน ไม่นะ เป็ดฟ้า ไม่นะ เมย์บีนี่พอทำใจได้ แต่ก็ไม่นะ :o12:
ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ
-
รอฟ้ากลับมาล่ะกัน :กอด1:
(ไม่ใช่พาลูกเมียมาด้วยนะ)
-
อ่านมาแต่ละตอนเคยค้างยังไง...
ก่อนจบก็ยังคงค้างอยู่อย่างนั้นแลย
:a5:
-
โอยยยยย
เมย์บี หัวใจนายแมนมาก ไม่เสียแรงที่เราโหวตให้นายนะ
ซินกะสกาย ทำไมกลายเป็นแบบนี้ล่ะ เฮ้อ ชีวิตนะ ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ต้องการเลยจริงๆ
ลุ้นแค่ของซันนี่ เอี้ยฟ้า คงยุ่งมากอ่ะ แต่ก็แอบงอนนะ ทำไมไม่ติดต่อกลับมาบ้าง
ไม่เข้าใจรึไง ว่าคนที่รออ่ะ มันทรมานมากแค่ไหน รอโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะสมหวัง หรือผิดหวัง
มันทรมานนะฟ้า อย่าทำแบบนี้เลย
กลัวว่าพอเวลาผ่านไปนานๆ ความรู้สึกของทั้งสองคนจะจืดจางไปด้วยน่ะสิ ทำใจไม่ได้นะ
อ่านตอนนี้แล้วโคตรหน่วงอ่ะ
ไม่ไหว นอนต่อไม่หลับละ
-
เอาฟ้ากลับมาหาซันนี่เลยนะ เค้าไม่ยอม :z6:
-
ไม่นะๆๆๆ เค้ายังอยากให้ฟ้ากับซันนี่แฮปปี้เอนดิ้งกันนนนนนนนนนนนน
ฟ้าหายไปไหน?? ซันนี่อย่าคิดมากนะ ทำใจร่มๆรอวันที่ฟ้ากลับมา ;__;
-
จะโกรธซินก็โกรธ หมั่นไส้นิดหน่อย...เฮ้อ...
-
ทีแรกคิดว่าจะจบแบบนี้เขาไม่ยอมนะะ
-
ทำไมซินทำกับกายแบบนี้ล่ะ ไม่อยากให้คู่นี้เลิกกันเลย
-
ถ้าเปลี่ยนจาก TBC เป็น END
คงโดนไม่ใช่น้อย 5555+++
ซินรักสกายมาก...อันนี้เข้าใจนะ เพราะการที่ปล่อยให้บุคคลหลายๆคนมาทำให้ลมพัดผ่านไป..มันยาก
แต่ถือว่าพยายามกันมากมาแล้ว อันนี้รับได้ ถึงมันจะเจ็บปวดใจนิดๆ ก็ตาม.... :z3:
รอคอยตอนต่อไปจร๊า!!!!
-
อ่านแล้ววูบโหวงในอก ชอบการบรรยายของคุณเจ้าของเรื่องจริงๆค่ะ
เป็นเรื่องอ่านแล้วอินมาก เหมือนเป็นเรื่องจริง
และขออ่านตอนเก่าๆมา เป็นรอบที่สามอีกทีดีกว่า อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ทุกอย่างชะตาเป็นคนกำหนดไว้ให้หมดแล้ว..
-
เริ่มอ่านตั้งแต่แรกๆ แล้วว่าต้องติดเรื่องนี้แน่
ตามอ่านถึงตอน 20 ฝ่าๆ ก่อนข้ามมานี่ก่อน
อ๋อย เมย์บีที่รัก อ่านไปกลัดหนองช้ำจี้ดๆ ตาม
แต่เด็กไม่มีความผิด ชีวิตเรา (มีหน้าที่) ต้องสู้นะ
รอฟ้าใน TBC กลับมาตามคำสัญญา
หวังว่าคงมีภาคสกายกับซินรอบใหม่ (กัดปากน้ำตาปริ่ม)
บวกเป็ดน้อย
-
ไม่เอาน้า ห้ามจบแบบนี้น้า
ขอแบบแฮปปี้ๆเถอะ งั่กๆๆๆ
-
โอโห ! ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากมากมากมาก
o22
ตกใจจ ซินกับสกาย :sad4: ทำไมทำไม๊ :o12:
ยังดีที่แฝดมีกันและกัน :กอด1: แล้วตาเป็ดฟ้าไปไหน :serius2:
ขอให้เรื่องนี้จบhappy ending ด้วยเถิด อย่าได้เสียใครไปเลย
:L2:
-
เหอเหอเหอ ชีวิตพลิกผันตลอด
ความแน่นอนที่สุดคือความไม่แน่นอน
ยังจบไม่ได้หรอกนะผู้แต่ง ซินยังไม่รู้ว่ากายคือคนที่ช่วยชีวิตไว้
-
แงแงแง แต่ชีวิตต้องก้าวต่อไป แงแง
เราจะรอตอนจบที่สวยงามนะ(ไม่งามเคือง ฮ่าๆๆ)
ฟ้ากลับมาก็มาเฟียตัวเอ้ละ โฮะๆๆๆ
-
ไหนบอกตอนจบไม่เศร้าไงคะนี่เศร้าสุดๆเลยเนี่ย :z3: :z3: :sad4: :sad4: :o12: :o12:
-
คำผิดเราเจอตรงที่ซันนี่เปล่งเสียงแทนที่จะเป็นแสงอ่ะคะ
อ่านตอนง่วงๆถึงกะมึน แล้วฟ้ามันจะใส่แว่นกันเสียงซันนี่ทำไม่ฟระ ฮาๆ
ตอนนี้อ่านแล้วมันเป็นความสุขแบบหน่วงๆนะเนี่ย
แต่ขำเมย์บีอ่ะ คิดอยู่เหมือนกันว่าต้องเป็นอะไรคล้ายๆแบบนี้
ส่วนคู่ซินถือว่ามีพัฒนาการ 555
นึกภาพกายแต๋วแตกตอนนี้แล้วขำ(เกี่ยวกันมาก-*-)
เราว่าสองคนนี้ต้องโตกว่านี้อีกหน่อยถึงจะได้ไปกันรอดแล้วละมั้ง
รอตอนต่อไปรอหนังสือด้วย อยากอ่านแล้วววววว
-
ไม่อยากให้จบแบบนี่เลยอะ
เมื่อไหร่ฟ้าจะโผล่มานะ
แล้วทำไมกายกับซินต้องเลิกกันด้วย ไท่หลั่นโผล่มาทำไมอะ
โอ้ยยยยยยยเต็มไปด้วยคำถาม
-
เมย์บีเป็นลูกที่ดีมากๆ นะ o13
-
แล้วเอี้ยฟ้าหายไปไหน o22
-
รอจ้า
-
คำถามยากอ่ะ TT
-
ถ้าเปลี่ยนเป็น The end นี่ร้องอ่ะ
เพราะทุกคู่แยกกันไปหมดเลย
หายไปไหนเนี่ยฟ้า
กลับมาหาซันนี่เลยนะ
-
ฟ้าหายไปไหน ฟ้าจะกลับมาใช่มั้ยย
:pig4:
-
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
เศร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เป็นตอนแรกของเรื่องนี้ที่รู้สึกเศ้ราาา
-
ทำไมเรื่องมันกลับตาลปัดแบบนี้อ่ะ
มึนจ้ามึน :serius2:
-
อ่าาา เป็นพาร์ทที่อธิบายทุกอย่างเกือบหมดแล้ว
อะไรเป็นไงมาไง
หวังว่าฟ้าจะกลับมา แล้วเรื่องกายกับซิน
กายอาจจะไม่เข็มแข๊งพอ ไม่เชื่อใจ อาจจะรู้สึกว่าตัวเองด้อย รักฝ่ายเดียว
แต่ต้องเข้าใจซินด้วย ซินไม่ได้ทำอะไร ซันต่างหากที่ทำ
เพราะฉะนั้นจะดีกันก็ไม่แปลกนะ
ฟ้าเลือกถูกแล้ว อยากที่โคเน่โร่บอก จะมักนิอยเป็นแค่หมาก หรือจะมักมากยอมขึิ้นมาคุม
เสียสละตัวเอง ดีกว่าหนีแล้วทุกคนต้องมาเสียสละชีวิตแทนนะ
-
ชีวิตคนจริง ๆ ก็คงประมาณนี้แหละ
แต่...เราอยากให้มันเศร้าน้อยกว่านี้หน่อย
ฟ้าคงมีภารกิจที่ไม่อยากให้มากระทบกับซันนี่ เลยเงียบหายไป
ซินเจ้าเสน่ห์ที่คงยังไม่ถึงเวลาลงหลักปักฐานกับใคร
สกายก็มีข้อจำกัดทางครอบครัวที่ยากจะหันหลังให้ได้
เมย์บี...เธอเป็นนางฟ้าโดยกำเนิด นับถือ ๆ
-
เป็นตอนที่เต็มไปด้วยบทบรรยายมากมาย
รู้สึกรวบรัดตัดความมาก คงเพราะการรอคอยมันทรมาน
เล่าเรื่องนั้น เล่าเรื่องนี้มากๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด
รอหนังสือ ฮิ้ววววววว
-
ถ้าเปลี่ยนจาก TBC เป็น END จริงๆละก็...ขอไม่อ่านตอนนี้เลยจะดีกว่า
(แต่เค้าอ่านไปแล้วอ่ะ ถ้าจบแบบนี้จริง :เฮ้อ: เครียดดดดดดด)
คู่หนึ่งแยกจากเพราะห่างไกล อีกคู่เลิกกันแล้วยังดีกะคนที่เคยขมขื่น T^T
:sad5:
-
ส่งคำตอบไปละ รอลุ้นๆ :-[
-
คืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆอ่ะ
เราไม่เข้าใจ ทำไม! ซินกะสกาย ไม่นะ!!! เราไม่คิดว่าสองคนนี้จะแยกกัน
สกายรักซินมาก มองมานาน นานจนได้เป็นเพื่อน เป็นคนข้างๆซินมาตลอด จนมาได้เป็นแฟนกัน
แล้วแบบ คู่นี้เลิกกัน! เฮ้อ สงสารทั้งคู่ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย.
ขอรอลุ้นคู่ฟ้ากะซันนี่ เราว่าทุกอย่างต้องมีเหตุผล ฟ้าต้องกลับมา
-
เมย์บีแมนมากกกก !!
แต่เรื่องซินกับกายนี่มันขัดใจจริง ๆ นะ
มันแบบ โอยไม่เอาแบบนีไ้ด้ไหม TT
:o12:
-
ซินกายทำไมอย่างนั้นนะ ซินไม่คิดจะให้ความมั่นใจอะไรกับกายบ้างหรือไง แล้วซินคิดยังไงกับไท่หลันกันแน่ ฟ้าทำอะไรอยู่ สงสัยจัง
-
เป็นตอนที่ยาวม้ากกกก
ว่าแต่ฟ้าเมื่อไหร่จะมารับซะที
สกายไหนว่ารักนักหนาไง
เลิกกับซินง่ายๆ ไม่จริงอ่ะ
ขอภาคพิเศษคู่นี้ด่วนเลย
-
เหมือนโดนเตะอัดผนังหลังจากอ่านตอนนี้จบ
ดีใจที่ตอนนี้ยาว และทั้งๆที่ยาวแต่อ่านไปยังไงๆก็รู้สึกสั้น
เพราะมีหลายเรื่องที่ยังค้างคาใจเหมือนกับที่ซันนี่ค้างคาใจว่า ทำไมฟ้าไม่กลับมา
เรื่องเมย์บีกับชิฮัวไม่ค่อยแปลกใจเท่าไร
ที่แปลกใจคือซินกับสกาย สุดท้ายก็ไม่ได้ลงเอยกัน?
แอบเสียใจนิดๆ
ชอบการบรรยายในพาร์ทนี้มาก ดูเป็นการบรรยายที่ครอบคลุม ชัดเจน
และถึงแม้ไม่มีบทพูดเยอะ แต่ทำให้คนอ่านอินมากเลยทีเดียวค่ะ
อาจเพราะซันนี่เริ่มโตขึ้นด้วย การบรรยายเลยดูเหมือนผู้ใหญ่ที่ใจเย็นขึ้น รวมๆแล้วเราชอบพาร์ทนี้มากๆเลย
ไม่อยากให้จบเลยแฮะ แต่ว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
ปล.ในนี้จะมีตอนพิเศษให้อ่านมั้ยคะ :impress2:
ปลล.เป็นกำลังใจให้คุณไวท์กับการแต่งนิยายทุกเรื่องเลยค่า จะติดตามทุกๆเรื่องที่คุณไวท์แต่ง :L2:
-
โอนเงินไปแล้วรอรับหนังสือค่ะ และกำลังอ่านรอบที่สอง แต่มาถึงขั้นนี้แล้วขอเปลี่ยน คู่ซินจากสกายเป็นอาไท่ได้มะ{แอบปลื้มไม่มีเหตุผลค่ะ) :beat: :z6:(แง สกายทำไมต้องรุนแรงด้วยอ่ะ ก็แค่ปลื้มอาไท่มากกว่าแค่เนี้ยต้องรุนแรงด้วย) อยากได้ฟ้าน้อยค่ะ แต่คำถามยากอยู่แอบเยอะด้วย รออ่านรอบสองเสร็จก่อนได้ป่ะ
-
โคเนโรเป็นพี่ชายที่น่ารักดีนะ แทนตัวเองว่าพี่ชายตลอดเลยด้วยอ่า
แต่ซินเป็นพี่ชายที่น่ารักกว่า เสียสละได้ตลอด
แต่เอี้ยฟ้าหายเงียบไปเลย หายไปไหนกันแน่นะ
-
ถ้าทจบแบบนี้จะโกรธจริงๆด้วย
-
ปวดใจอ่ะ
-
รวบรัดตัดความมาก ทั้งเรื่อง ซิน+สกาย เมย์บี+ชิฮั่ว
ซันนี่กับเอี้ยฟ้าจะจบเพราะ ระยะตัวไกล ระยะใจห่าง จริงๆเหรอ "จืดจางกันไป ไม่ทันพบหน้า จึงต้องมา มาหาเธอ" รอวันที่ฟ้าจะกลับมาหาซันนี่นะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเราขัดใจนะ
:3125:
ทำไมทุกเรื่องจะต้องมะรุมมะตุ้มอัดกันในตอนนี้ด้วย?
ทำไมน้องกายถึงยอมเลิกกับซินได้ทั้งๆที่รักซินออกขนาดนั้น?
ทำไมฟ้าถึงไม่กลับมาซะที?
ทำไม ทำไมและทำไม?
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะบอกแล้ว
รู้แต่ว่าเคืองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:serius2:
คนเขียนทำร้ายน้องกายของเรา
-
ฟ้าหายไปหนาย ซันนี่รอนานๆ ก็มีเหนื่อบ้าง ท้อบ้างนะ เดี๋ยหาแฟนใหม่โลด
-
ใช่ ๆๆๆๆ หายไปนานขนาดนี้ จะเลิกกันแล้วเหรอ หว้า เสียดาย แต่ก็อาจจะดีจะได้ไม่ต้องเสี่ยงตาย ซันนี่
แต่ก็เสียใจนะ เอาเป็นว่ารอต่อไปดีกว่า เนอะ
ว่าแต่ กายกันซินเลิกกันแล้ว แล้วซินจะไปหาไท่หลัน ใช่ไหม แล้วยังไงอ่ะ
รอตอนต่อ ไป ๆๆๆๆๆ
ปล อดเล่นเกมส์อ่ะ เข้ามาก็หมดเวลาเล่นแหละ มีอีกไหมอ่ะ อยากเล่นด้วย ดีใจมาเห็นคำว่าเล่นเกมส์ พออ่านจบ หมดเขตไปแล้ว
โอ้ย อดๆๆๆๆ
-
ถ้าจะจบแบบนี้ก้อฆ่ากันเลยดีกว่า อย่าใจร้ายตัดจบเลยนะค่ะ :sad4: ตกใจนึกว่าจะหนีตามกันจริงๆซะอีก โล่งไป555 สู้ต้อไปนะซันนี่และเอี้ยฟ้า :n1:
-
OMG อะไรวะคะ ทำไมมันเป็ยเเบบนี้วะค่ะ
ตกใจไปหน่อยเผลอ หยาบไปนิด เกินอะไรขึ้นนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :a5: :a5: :a5: :sad4: o22
-
เอ้ยยยยยยย!! ไม่เคลียร์อย่างเเรงอะไรกัน?
ชิฮัวท้อง ซินเลิกกับสกายฟ้าไม่ยอมกลับมา
ซันต้องไปพอจิตเเพทย์คือคุณพิณเป็นประจำ
ซินกับซัน ยัายไปเรียนต่ออังกฤษ o22
โอ้มายก็อตตตตตตต!! :serius2:
เรื่องมันชักจะยังไงๆ เเล้วน้ะ
ขอร้องงงงง อย่ามามาเลยเหอะ :call:
ไม่เอาชีวิตจริงงงงงงงงงงงงงงงง!
นี้มันนิยายเฟ่ยยย! :beat:
ขืนจบเเบบนี้ เราเจ็บ จึก! จึ้ก! น้ะT^T
-
ฟ้าาาาา ถ้านายยังไม่กลับมา เราจะแช่งให้ซันนี่คบกับจี้นะ 5555 //โดนต่อย
รอตอนจบ+หนังสือค่ะ >< :L1:
-
หึยยย สกายกับซินเลิกกันจริง อ่ะ!! :o12:
เอี้ยฟ้าหายหัวไปไหน? กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!
ซันนี่ห้ามลืมเด็ดขาดต้องรอเอี้ยฟ้านะครับ :sad4:
-
ไม่นะ..........ฟ้าหายไปไหน
กลับมาเร็วๆเข้านะ
รู้ไหมว่าซันนี่คอยอยู่น่ะ
:m15: :m15:
-
L a s t C h a p t e r
ตึง! ตึง!! โครม!!!
เฮือก!.. เสียงเอะอะจากด้านนอกกระชากผมออกจากห้วงฝันอย่างไร้มารยาทถึงขีดสุด ผมผวาลืมตา หัวใจเต้นรัว เกร็งตัว และเหงื่อซึมอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนจะระลึกได้ว่าตัวเองได้ตื่นขึ้นมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้งแล้ว...
“กาย..กลับมาแล้วเหรอ?” ผมพึมพำกับตัวเองขณะยันตัวลุกขึ้นนั่ง และนั่งแช่อยู่อย่างนั้นพักใหญ่กว่าจะตัดสินใจได้ว่าควรจะลุกไปอาบน้ำ
แล้วหลังจากนั้น...ค่อยว่ากันอีกที
ปัง!
เสียงเดินตึงตัง เสียงโครมครามจากการกระแทกประตูปิดเปิดยังมีดังเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะ ขณะผมยืนสำรวจเงาตัวเองในกระจกและพบว่าหนวดเคราพรอมแพรมที่อุตส่าห์เลี้ยงไว้มันเริ่มชี้โด่เด่ไม่ค่อยสามัคคีกันแล้ว ผมเดินออกไปหากรรไกและกลับเข้ามาใหม่เพื่อตัดเล็มขนบนหน้าให้เข้ารูป ..อืม ผมได้ไอเดียนี้มาจากตอนที่เห็นซินไว้แหล่ะ มันดูเท่ห์ดี แล้วอีกอย่างเวลาที่เราต้องโกนหนวดโกนเคราทุกวันๆ มันก็ทำให้ผิวของเราหยาบกร้านด้วย เลยคิดว่าโกนเท่าที่จำเป็นดีกว่า
..นะ ก็เพราะขี้เกียจด้วยแหล่ะ
เสร็จจากหนวดก็มาสำรวจหัวตัวเองบ้าง.. เมื่อหลายวันก่อนนอนดู MTV เห็นทรงผมนักร้องนำวงร็อควงนึงแล้วชอบใจชะมัด เมื่อวานเลยลองไปให้ช่างตัดให้บ้าง ไถเอาผมด้านข้างทั้งสองข้างออกไปเลย แต่ปล่อยข้างบนเอาไว้เซ็ตให้มันตั้งๆ ..เท่ห์ซะ ฮ่ะๆๆ โชคดีที่บริษัทของผมค่อนข้างจะฟรีสไตล์เรื่องการแต่งตัว
ว่าแต่ตัดแบบนี้ก็เย็นสบายหัวดีเหมือนกันนะ เข้าใจเลยว่าทำไมยูริมันถึงได้ปลื้มสกินเฮดนัก
“อย่าหนีนะ! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
ผมถอนหายใจกับเสียงโวยวายที่ดังเล็ดลอดมาเข้าหู ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าไปในส่วนที่ใช้อาบน้ำ..
วันนี้วันหยุด ผมไม่ต้องไปทำงาน.. ปกติแล้วผมจะนอนอืดอยู่บนเตียงไปเรื่อยๆ กระทั่งหิวจนทนไม่ไหวนั่นล่ะถึงจะยอมลุกออกมา ซึ่งบางทีมันก็กินเวลาข้ามวันเลยทีเดียว
ปัง!! ตึง! ..แต่วันนี้คงนอนต่อไม่ไหวหรอก
เดี๋ยวนี้ผมทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์อยู่ในบริษัทผลิตเกมส์แห่งหนึ่ง สำนักงานอยู่แถวมารีลโบน(Marylebone)นี่เอง ทำมาได้ปีนึงแล้ว ซินพยายามชวนผมไปช่วยงานที่บริษัทนำเข้าส่งออกดอกไม้สดของมาร์ตินอยู่หลายครั้ง แต่ผมยังรู้สึกสนุกกับงานที่ทำอยู่ตอนนี้พอควร เลยขอผ่านไปก่อน
..ก็ใช่ ตอนนี้ซินทำงานอยู่ที่นั่น เริ่มทำตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ(ประมาณ 2 ปี) ปัจจุบันก็ขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารแล้ว คงเพราะมาร์ตินเองก็อยากจะวางมือเต็มแก่แล้วเหมือนกัน ..ปีหน้าก็จะครบ 70 แล้วนี่นา คงหวังจะให้ซินรับช่วงต่อแหล่ะ
แต่อย่าคิดว่าท่านผู้บริหารหญ่ายอย่างซินเซียร์คนจริงจะใส่สูทเรียบเนี้ยบนิ้งดูภูมิฐานเหมือนผู้บริหารเมืองผู้ดีคนอื่นเขาหรอกนะ อย่างดีสุดก็แค่ใส่แจ็คเก็ตสูททับเสื้อยืด กางเกงสแลคบ้าง ยีนส์บ้าง แล้วแต่อารมณ์ แล้วก็รองเท้าผ้าใบ ..อะไรประมาณนั้น ทรงผมอาจไม่ได้หลอดหรอยสีทองเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ก็เป็นเปียสีดำแทน ..อือ ก็เดทร็อคแบบถักเปียทั้งหัวนั่นล่ะ ไม่รู้สึกปวดหัวบ้างหรือไงก็ไม่รู้? แน่นซะ... ส่วนเรื่องหนวดเคราก็.. ถ้าหวานใจไม่มามันก็ไม่โกนหรอก ไว้เป็นปียังเคย.. คงเป็นผู้บริหารที่ดูถ่อยที่สุดในลอนดอนแล้วล่ะ (บริษัทของมาร์ตินก็เป็นผู้นำเข้าดอกไม้รายใหญ่สุดของลอนดอนด้วยสิ)
แต่ดูเหมือนสาวๆ เมืองนี้จะคลั่งกันมากมายเลยนะกับไอ้พ่อค้าขายดอกไม้ลุคโคตรพ่อแบดบอยชื่อ ซินเซียร์ เนี่ย..
หลังอาบน้ำเสร็จผมก็ออกมาหาเสื้อผ้าใส่อย่างไม่ค่อยกระตือรือร้นนัก.. จริงๆ แล้วผมไม่ค่อยชอบวันหยุดสักเท่าไหร่หรอก คงเพราะไม่รู้จะทำอะไร นั่งๆ นอนๆ อยู่เฉยๆ มันก็เบื่อ ไอ้ครั้นจะออกไปเตร็ดเตร่บริหารเสน่ห์ที่ข้างนอกอย่างที่ ซินชอบทำ..ผมมันก็ขี้เกียจเกินไป แม่เคยบอกว่าผมชักทำตัวเหมือนขอนไม้แห้งๆ ที่ลอยคอรอคอยให้น้ำพัดเข้าฝั่งเข้าไปทุกที ทั้งที่ผมเพิ่งจะอายุยี่สิบต้นๆ แท้ๆ ..ซึ่งมันก็อาจจะจริง บางทีผมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างอะไรจากขอนไม้แห้งๆ กลวงๆ รอวันผุพังเลยจริงๆ ทุกวันนี้ผมก็แค่ตื่นขึ้นมา ทำกิจวัตรประจำวัน ออกไปทำงาน เลิกงานแล้วก็กลับมานอนบ้าน(..บ่อยครั้งที่ต้องหอบงานกลับมาทำที่บ้านด้วย)
วันไหนเปลี่ยวๆ หน่อยก็อาจจะออกไปดื่มที่บาร์ มองหาสาวขี้เหงาสักคนมาใช้เวลายามค่ำคืนด้วยกัน แล้วก็แยกย้ายกันก่อนที่พระอาทิตย์ของวันใหม่จะโผล่ขึ้นมา.. เป็นวัฏจักรซ้ำๆ ซากๆ อยู่แค่นั้นเอง ความตื่นเต้นในชีวิตผมมันหดหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้
ให้ตายสิ แค่คิดว่าต้องอยู่แบบนี้ไปอีก 80 ปี ผมก็ขี้เกียจหายใจแล้ว(..อืม เห็นซินบอกกะจะอยู่สัก 100 ปีน่ะ ผมก็เลยต้องอยู่เป็นเพื่อนมันน่ะ)
!!.. แรงสั่นสะเทือนที่ดังครืดๆ อยู่บนหัวเตียงทำให้ผมต้องผละจากกระจกตรงหน้า แล้วไปคว้ามือถือขึ้นมากดรับแทน
“ว่าไง?” ผมกรอกวลีสั้นๆ ลงไปด้วยความคุ้นเคย
“วันนี้หยุดใช่รึเปล่า? มีโปรแกรมอะไรรึยัง?” ถามเกริ่นนำมาแบบนี้แสดงว่างานกำลังจะเข้าผมอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไม่มี.. จะให้ช่วยอะไรล่ะ?” ผมถามทั้งที่พอจะเดาได้ลางๆ บ้างแล้ว
“มาเล่นกับพวกตัวเล็กซักพักสิ พอดีต้องเอาของที่คุณซอลลืมไว้ไปให้ที่ค็อตสวอลด์สโน่นน่ะ ..วันนี้พี่เลี้ยงก็ลาหยุดด้วย เลยไม่มีใครดูเด็กๆ ให้”
“ซอลลี่ไปทำอะไรที่ค็อตสวอลด์ส?”
ค็อตสวอลด์ส(Cotswolds) เป็นแถบชนบทที่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยงามสไตล์อังกฤษโบราณ(มีแต่บ้านที่สร้างด้วยหินปูน) อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของลอนดอน ห่างออกไปราวร้อยไมล์เห็นจะได้
อืม.. ก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะ ถ้าขับรถเองคงใช้เวลาไปกลับไม่ต่ำกว่า 3 ชั่วโมง ..จะให้ผมดูเจ้าตัวยุ่งพวกนั้นตั้ง 3 ชั่วโมงเนี่ยนะ? จะรอดเหรอวะ?
“ไปถ่ายโฆษณาน้ำหอม”
“อืม.. เดี๋ยวไป” ถึงใจจะไม่อยากเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็รับคำขอนั้น..
เอาเหอะ ยังไงก็ว่างอยู่แล้วนี่นะ
ซอลลี่กับยูริแต่งงานกันเมื่อปีก่อน พิธีถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายในโบสถ์เล็กๆ แถบเชลซี(Chelsea) แขกก็มีเฉพาะครอบครัวกับเพื่อนสนิทเท่านั้น หลังสาบานเป็นคู่ชีวิตต่อหน้าสักขีพยาน ทั้งคู่ก็ได้จดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายอังกฤษด้วย ปัจจุบันจึงอยู่กินกันฉันสามีภรรยาอย่างเปิดเผย มีเบบี๋ด้วยกันแล้ว 2 คน เป็นเด็กแฝดสุดแสบที่เกิดจากการนำสเปิร์มของทั้งคู่มาผสมเทียมกับไข่และฝากไว้ในท้องแม่อุ้มบุญ
ผมเคยถามยูรินะว่านึกยังไงถึงยอมมาอยู่บ้านเลี้ยงลูกให้ซอลลี่?(คือมันไม่ใช่วิสัยปกติของผู้ชายทั่วไปไง) ไอ้ยูบอกตัวมันเองก็ไม่ได้มีอะไรที่อยากจะทำเป็นพิเศษอยู่แล้ว ลองอยู่บ้านให้ผู้ชายหาเลี้ยงดูก็คงไม่เลวนัก.. เฉื่อยสนิทจริงๆ ผู้ชายคนนี้
แกร่ก.. ผมเปิดประตูห้องส่วนตัว เดินลงบันไดมาสี่ห้าขั้นก็พบกับห้องนั่งเล่นที่ใจกลางมีคนสองคนกำลังยืนเผชิญหน้ากันอยู่ หนึ่งในนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ชายฝาแฝดของผม.. มันกำลังยืนก้มหน้า กัดปาก กำหมัดแน่นอยู่ต่อหน้าใครอีกคน ..ท่าทางแบบนี้ ดูก็รู้ว่าคงไปทำอะไรผิดมาสักอย่าง ถูกจับได้ และกำลังเถียงไม่ออก
ว่าแต่..โกนหนวดออกแล้วนี่นา
“ไง? ผมทรงใหม่เท่ห์ดีนะ” คนที่ยืนกอดอกตีหน้านิ่งอยู่ตรงข้ามซินพยัก พเยิดถามผมทันทีที่เหลือบมาเห็น
“แหงล่ะ” ผมยักไหล่ตามประสาคนมั่นใจในตัวเอง(ฮ่ะๆ) “แล้วนี่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตีสองกว่า” อีกฝ่ายตอบสั้นๆ
ผมพยักหน้าเข้าใจ ..เข้าใจแล้วว่าเช้านี้มันเกิดโลกาวินาศอะไร ถ้าจำไม่ผิดเมื่อคืนวานซินบอกว่าลูกค้าชวนไปปาร์ตี้(แน่นอนว่าต้องเป็นลูกค้าสาวๆ) แต่ผมจำไม่เห็นได้ว่ามันกลับมาตอนไหน ..ถ้าให้เดาจากบรรยากาศคุกรุ่นรอบตัวตอนนี้ก็คงมีแค่ช้อยส์เดียว...เช้า..ชัวร์
“วันหยุดแบบนี้จะออกไปไหนแต่เช้า?” ไอ้ตัวดีขมวดคิ้วถามหลังสังเกตเห็นผมอยู่ในชุดเตรียมพร้อมออกไปข้างนอกเต็มที่ มือข้างหนึ่งมีถุงมือ ผ้าพันคอ และร่ม ส่วนมืออีกข้างมีโทรศัพท์มือถือกับโค้ทหนังตัวยาว
..ก็ช่วงนี้อุณหภูมิที่ลอนดอนไม่ถึงสามองศาด้วยซ้ำ ไม่รู้เมื่อไหร่จะผ่านพ้นเดือนกุมภาฯไปสักที ..แต่ฝนน่ะตกตลอดปีตลอดชาติอยู่แล้ว
ส่วนหิมะน่ะเหรอ? ...ยาก ไม่ใช่ของที่จะหาดูได้ทุกปีสำหรับเมืองนี้แน่ๆ
“ไปดูพวกตัวแสบน่ะ ยูริมันจะออกไปทำธุระข้างนอก”
“แล้วพี่เลี้ยงเด็กไปไหนหมด?”
“ลาหยุด” ผมตอบขณะเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น
“ตกลงว่าไง?” ได้ยินเสียงสองคนนั้นเริ่มปะทะคารมกันต่อ
ผมหยิบรองเท้าจากชั้นวางมาใส่.. ใส่ถุงมือ..
“ก็บอกว่าขอโทษแล้วไง! จะเซ้าซี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา?”
เหวี่ยงโค้ทคลุมตัว มัดสายคาดเอว ผูกผ้าพันคอ ..เป็นอันเสร็จพิธี แค่นี้ก็ออกจากบ้านได้
“ให้ได้ ‘สำนึก’ ไง เคยมีซักครั้งมั้ยที่..”
ปัง.. เดินออกมาแล้วก็งับประตูปิดอย่างเบามือ ลมหนาวและละอองฝนเย็นเฉียบจู่โจมเข้ามาปะทะใบหน้าก่อนจะทันได้ทันกางร่มเสียอีก
ดูเหมือนผู้คนในละแวกนี้จะยังหลับฝันดีกับเช้าที่ไม่ต้องรีบออกไปทำงาน
“Taxi!” ผมโบกมือเรียกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านเข้ามาพอดี ..มันจอด และผมก็เสือกไสตัวเองหนีอากาศเหน็บหนาวเข้าไปในนั้น บอกชื่อเขตและถนนที่ต้องการจะไปเรียบร้อย
ผมมาอยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่อพยพมาลอนดอนได้ราวสี่เดือน มันอยู่ในเขตเมย์แฟร์(Mayfair) ย่านกรุงเก่าสุดหรูหราใจกลางมหานครลอนดอนนี่ล่ะ แม่เป็นคนแนะนำให้ เห็นว่าเป็นบ้านของคนรู้จัก ส่วนตัวเจ้าของบ้านนั้นย้ายหนีความวุ่นวายออกไปอยู่แถบชานเมืองแทน
ผมชอบบ้านหลังนี้ตรงที่มันค่อนข้างจะกว้างขวาง(อย่างน้อยก็กว้างกว่าคอนโดเก่าที่กรุงเทพล่ะ) ถึงตัวตึกภายนอกจะดูเก่าๆ ตามสภาพบ้านเมืองแถบนี้(แต่ก็ให้อารมณ์คลาสสิกแบบอังกฤษแท้ๆ) แต่ภายในนี่ใหม่มากเลยนะ ตกแต่งสไตล์วินเทจ ดูเก๋ดี.. ทำเลก็ดี อยู่ใกล้กับไฮด์ปาร์คด้วย ที่สำคัญคือมันอยู่กึ่งกลางระหว่างที่ทำงานของผมกับซินพอดี เรียกว่าลงตัวสุดๆ เลยแหล่ะ
เสียอยู่อย่างคือมันไม่มีโรงจอดรถเป็นของตัวเอง(แต่บ้านส่วนใหญ่ในละแวกนี้ก็ไม่มีกันหรอก) และโรงจอดรถเอกชนที่เปิดขายหรือให้เช่าในแถบนี้ก็แพงระยับ ขนาดที่ว่าราคาโรงจอดรถสำหรับ 1 คัน นั้นสูงกว่าราคาบ้าน 1 หลัง 2-3 เท่าตัวเลยทีเดียว(แค่ที่จอดรถตามริมถนนยังคิดราคากันตั้งวันละ 40-50 ปอนด์แน่ะ แพงเวอร์ไหมล่ะ?) ..เพราะงี้แหล่ะผมถึงยังไม่ซื้อรถมาใช้ ค่าใช้จ่ายมันออกจะสูงเกินมนุษย์เงินเดือนอย่างผมไปหน่อย
อีกอย่าง.. ขนส่งมวลชนของที่นี่ก็ค่อนข้างสะดวกสบายอยู่แล้ว เลยคิดว่ารถยนต์ส่วนตัวคงยังไม่จำเป็นเท่าไหร่(อย่างน้อยก็ในตอนนี้)
แต่ซินเพิ่งถอย Aston Martin DBS สีเงินเมทาลิค แบบของ เจมส์ บอนด์ มาคันนึง เช่าโรงเก็บอยู่ถนนถัดไปนี่เอง ..ก็อย่างว่าแหล่ะ ต้องให้มันดูสมฐานะทั่นผู้บริหารหญ่ายหน่อย ฮ่ะๆๆ
พูดถึงไอ้ผู้บริหารหญ่าย สงสัยงานนี้จะโดนมิใช่น้อย เพราะดูจากสีหน้าท่าทางของสกายเมื่อกี๊แล้วท่าจะโมโหเอาเรื่องอยู่(..ถึงจะตีหน้านิ่งก็เหอะ) แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้น มันมีมาเรื่อยๆ แหล่ะ ตั้งแต่ทั้งคู่ตัดสินใจเริ่มต้นกันใหม่ที่ลอนดอนเนี่ย..
ก็หลังจากที่เลิกร้างและแยกย้ายทางใครทางมันเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ซินกับสกายก็ขาดการติดต่อกันไปเลย ผมเองก็พลอยห่างเหินจากมันไปด้วย มารู้ข่าวอีกทีก็ตอนที่เมย์บีโทรมาบอกว่าสกายจะบวชนั่นแหล่ะ เมย์มันโทรมาปรึกษาผม กลัวว่าไอ้กายจะบวชไม่สึก ไม่ใช่ว่าซึ้งในรสพระธรรม แต่อกหักชีช้ำไม่สมหวังในรักมากกว่า(ได้ยินว่าตั้งแต่กายมันเลิกกับซิน ป๊ากับม้าก็พยายามหาสาวๆ มานำเสนอให้มันตลอด)
แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เมย์บีกลัว จริงๆ แล้วสกายตั้งใจจะบวชให้ป๊ากับม้าอยู่แล้วต่างหาก ..และหลังจากบวชทดแทนบุญคุณครบหนึ่งพรรษาถ้วน(ราวๆ 3 เดือน) สึกออกมาไอ้ทิดกายผู้ประเสริฐก็เนรคุณด้วยการหอบผ้าหอบผ่อนพร้อมหัวโล้นๆ หนีมาตามหาผู้ชายที่ลอนดอนทันที(ฮ่ะๆ)
จนถึงตอนนี้ก็ปีนึงแล้ว.. ป๊ากับม้ามันก็เหมือนจะเริ่มทำใจยอมรับได้บ้างแล้วล่ะ ไม่งั้นคงไม่โทรมาชวนให้กายพาซินกลับไปเที่ยวบ้านช่วงสงกรานต์ที่จะถึงนี่หรอก
แล้วตอนที่สกายจะมาที่นี่น่ะไม่มีใครรู้เลยนะ รู้กันอีกทีก็ตอนที่แม่ไหว้วานให้ซินไปรับนายแบบคนใหม่ในสังกัดที่สนามบินนั่นแหล่ะ ..ก็อึ้งกันไป เจอ เซอร์ไพรส์เด็ดจากมาดามริต้าผู้ยังเปรี้ยวซ่าส์ได้แม้วัยจะเลยเลข 5 มาแล้วก็ตาม
ปัจจุบันสกายก็เป็นนายแบบที่กำลังไต่อันดับในแรงกิ้งนายแบบอยู่ นี่ก็ไปทำงานที่มิลานตั้งแต่สามวันก่อน เพิ่งกลับมาถึงตอนตีสองกว่าอย่างที่บอก ..และคงจะมาเจอว่าสุดที่รักของมันไม่ได้นอนรออยู่ในห้อง แต่ออกไปลั้ลลากับลูกค้าสาวจนกลับมาเช้านั่นล่ะ
แต่เรื่องนี้ผมไม่โทษซินหรอก.. ไม่ใช่ว่าเข้าข้าง เรียกว่า ‘เข้าใจ’ จะถูกต้องกว่า ก็ตลอดมาซินมันมั่นใจจะตายกับไอ้เรื่องเสน่ห์ทางเพศกับลีลาบนเตียงของตัวเองเนี่ย ..ที่สุดของความภูมิใจในชีวิตมันแล้ว แต่วันดีคืนร้ายดันต้องกลายไปเป็น ‘วงกลมซ้าย’ ให้สกายซะงั้น..
ผมก็ไม่รู้ล่ะนะว่ามันตกลงกันยังไง(ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นี่หว่า) รู้แต่ว่าเรื่องนี้ทำเอาซินสูญเสียความมั่นใจไปมหาศาลเลยทีเดียว บางครั้งถึงได้แสดงอาการต่อต้านออกมาในรูปแบบของการแอบไปกิ๊กกั๊กกับสาวๆ ยังไงล่ะ อย่างน้อยก็เพื่อเรียกความมั่นใจกลับคืนมาบ้าง ..ซึ่งก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนักหรอก ถ้าสกายมันไม่รู้ก็แล้วไป แต่ถ้ารู้เมื่อไหร่ก็จะเกิดเหตุการณ์ประมาณเช้านี้แหล่ะ
แต่ไม่ต้องห่วงนะ กายมันไม่เคยลงไม้ลงมือกับซิน(ขืนทำแบบนั้นก็อาจจะโดนสวนกลับให้เจ็บหนักได้) แล้วซินมันก็มีวิธีง้อแบบเฉพาะตัวของมันด้วย ..เชื่อเหอะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวก็เรียบร้อย ..เอิ่ม คือผมหมายถึง ‘เคลียร์’ กันเรียบร้อยน่ะ
ผมว่าทั้งคู่รู้อยู่แก่ใจดีแหล่ะว่าต่างฝ่ายต่างก็ขาดกันไม่ได้ ช่วงระยะหนึ่งปีเต็มที่เลิกกันไปนั่นคงทำให้มีเวลาได้หยุดทบทวนความรู้สึกและคิดอะไรต่อมิอะไรได้เยอะพอควรเชียวล่ะ โดยเฉพาะซิน.. หมอนั่นทำตัวเหี่ยวเฉาจนเกือบจะแห้งตายด้วยซ้ำในตอนที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ สาเหตุมาจากอะไรพวกเราต่างก็รู้กันดี
ส่วนสกาย.. ผมว่ามันนิ่งขึ้นเยอะเลยนะ ต่างจากสองสามปีที่แล้วมาก อาจจะเพราะโตขึ้นด้วย แล้วก็ผ่านการบวชเรียนมาแล้วด้วยมั้ง เลยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นจมหูเลย ให้นึกภาพ ‘ไอ้บ้ากาย’ ตอนนี้ผมก็นึกไม่ค่อยออกแล้วล่ะ
อ้อ.. แต่มีอยู่อย่างที่ผมว่ามันออกจะบ้าไปนิด ก็สกายมันเล่นสักคำว่า ‘Sincere’ แบบตัวเขียนไว้บนคอ แถวๆ ใต้หูด้านซ้ายเลยน่ะสิ นี่คงกะผูกขาดซินไปตลอดชีวิตเลยมั้งเนี่ย ..ซวยแล้วพี่ผม ฮ่ะๆๆ
อะไรนะ? ไท่หลัน? ทำไม? ...อ๋อ ที่ซินติดต่อกับหมอนั่นน่ะเหรอ? ก็ตามประสาคนรู้จักทั่วไป ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เพราะถึงจะดีกันแล้วก็ใช่ว่าความรู้สึกมันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้นี่นา ที่มันเป็นปัญหาเมื่อก่อนก็เพราะสกายมันชอบคิดมากไงล่ะ ..ส่วนตัวผมเองทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้คุยกับหมอนั่นเลย แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะพร้อมที่จะคุยด้วย
เอ้อ.. ไหนๆ ก็เอ่ยถึงเมย์บีแล้ว ขอเล่าสักหน่อยแล้วกัน.. พักหลังๆ มานี้มันชอบสไกป์(Skype)มานำเสนอพัฒนาการของ ‘เมย์เดย์’ ซะเหลือเกิน เห่อลูกสาวยิ่งกว่าอะไรดี ตั้งแต่แรกเกิดจนปีนี้ก็อายุครบ 2 ขวบแล้ว..ก็ยังไม่เลิกเห่อ ฮ่ะๆ แต่เห็นหน้าเมย์เดย์แล้วก็รู้เลยว่าลูกใคร ทั้งรูปหน้า ตา จมูก ปาก ถอดแบบยัยชิฮัวมาเป๊ะๆ เรียกว่าสำเนาถูกต้องเชียวแหล่ะ ..ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะถ้าถอดแบบคนอื่นมาคงได้แสลงใจกันไม่รู้จบ
เมื่อวานเห็นบอกว่าพาลูกไปเล่นที่สวนธารณะแถวบ้าน ปล่อยให้ลูกวิ่งไล่จับนกไล่จับแมวแถวนั้นไป ส่วนพ่อกับแม่ก็ชี้ชวนกันดูผู้ชายหล่อๆ ล่ำๆ ที่มาออกกำลังกายไปพลางๆ ..เออนะ ก็คิดกันได้ ฮ่ะๆๆ
เห็นครอบครัวมันดูสุขสันต์ดีแบบนี้ ผมก็พลอยดีใจไปด้วย ..มันทำให้ผมนึกถึงคำพูดของใครสักคนที่เคยผ่านเข้ามาในหัว ..คู่แท้ บางทีก็ไม่จำเป็นต้องเป็น คู่รัก.. อืม.. ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ของแบบนี้มันต้องดูกันยาวๆ
นี่เห็นว่าจะรอให้เมย์เดย์โตกว่านี้อีกสักหน่อย แล้วค่อยพามาเยี่ยมพวกเราที่ลอนดอน ..จริงๆ ไม่ใช่อะไรหรอก แค่อยากจะพามาอวดเฉยๆ ..ตามประสาคนขี้เห่อแหล่ะ ฮ่ะๆๆ ท่าทางมันจะหลงลูกสาวคนนี้มากจริงๆ นะ
!!..
ระหว่างที่รถซึ่งขับเลียบไฮด์ปาร์คมากำลังจะเลี้ยวเข้าสู่ถนนสโลนเพื่อมุ่งหน้าไปเชลซี(บ้านซอลลี่)นั้น พลันสายตาของผมก็ไปปะทะเข้ากับผมสีเงินแวววาวของใครบางคนที่เดินอยู่แถวนั้นเข้า..
“..........”
ผมเกลียด... เกลียดตัวเองที่ยังหัวใจกระตุกทุกครั้งเวลาได้เห็นอะไรแบบนี้ เพราะมันยิ่งตอกย้ำว่าผมไม่เคยลืมเขาคนนั้นได้เลย ..แม้สักวินาที
ใช่.. แม้สี่เดือนที่เรารู้จักและคบหากัน มันเทียบอะไรไม่ได้เลยกับสี่ปีที่ผมถูกทิ้งให้เฝ้ารออย่างไม่มีจุดหมาย ..เขาใจร้ายกับผมขนาดนั้น
แต่ทุกวันนี้ผมยังคอยติดตามข่าวคราวความเป็นไปของเขาอยู่เสมอ.. ผมรับรู้เรื่องราวของเขาจากคุณพิณบ้าง(เดี๋ยวนี้ผมก็ยังโทรไปคุยกับคุณพิณเดือนละครั้ง) จากจี้บ้าง(เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้ว แต่ไอ้จี้มันชอบทำท่าเหมือนเขินผมอยู่บ่อยๆ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ..แต่น่ารักดี ฮ่ะๆๆ) และนานๆ ทีก็มีข่าวจากซอลลี่บ้างเหมือนกัน(ซึ่งคงฟังมาจากโคเนโรอีกที)
มันน่าเจ็บใจอยู่ไม่น้อยที่ผมต้องคอยฟังข่าวของเขาจากปากของคนอื่น ..แต่ผมไม่มีทางเลือก เพราะเขาไม่ยอมติดต่อผม ผมรู้ว่าเขาติดต่อทุกคนยกเว้นผม เขาบ่นคิดถึงผมให้ทุกคนฟัง แต่คนเดียวที่ไม่ได้ฟังก็คือผม ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร? ถ้าคิดถึงผมจริงทำไมไม่มาหา?(อังกฤษกับอิตาลีก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง) หรืออย่างน้อยก็น่าจะติดต่อกันมาบ้าง ส่งข่าวบอกให้ผมรู้ว่าเขายังสบายดี แต่มีเหตุจำเป็นบางอย่างจึงมาหาผมไม่ได้ ผมจะได้มีข้ออ้างให้รอต่อไปโดยไม่รู้สึกสมเพชตัวเองอย่างที่เป็นอยู่ และไม่ต้องคิดมากกับความสัมพันธ์ที่คาราคาซังไร้บทสรุปแบบนี้
เขาจะเอายังไงกับผมแน่? ...ผมไม่มีทางเดาได้เลย
จริงๆ ผมว่าจะตัดใจตั้งหลายครั้งแล้วนะ อุตส่าห์ตั้งปณิธานแน่วแน่ตั้งแต่สองปีแรกที่เขาจากไปและผมย้ายมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ ..แต่สุดท้ายก็เหลวไม่เป็นท่า ผมทำไม่ได้.. ทั้งนี้ก็เพราะไอ้หัวใจไม่รักดีของผมนี่แหล่ะ ยิ่งเวลาเห็นซินกับ สกายอยู่ด้วยกันทีไร ผมก็ยิ่งคิดถึงเขา คิดถึงวันเวลาเก่าๆ ของเรา ถึงมันจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ แต่ผมก็ยังจำได้ไม่เคยลืม ยิ่งได้ยิน(จากคนอื่น)ว่าเขาเองก็ยังคิดถึงผม ผมก็ยิ่งตัดใจไม่ลง ..ผมยอมรับว่ามีหลายครั้งที่รู้สึกเหงา ..และบางครั้งความเหงามันก็ทำให้ผมแทบอยากจะหยุดหายใจ
แต่... เฮ้ย! แล้วผมจะมาคร่ำครวญหวนไห้อาลัยดราม่าไปทำไมเนี่ย? ไม่ๆๆๆ ผมไม่ใช่พระเอกนิยายโศกสักหน่อย พอที! อย่างผมต้องเป็นพระเอกนิยายบู๊ต่างหาก คอยดูนะ เจอหน้าเมื่อไหร่จะตั๊นให้ดั้งเบี้ยวเลยเชียว เฮอะ!
ล่าสุดนี้ผมเห็นข่าวของเขาอยู่บนหนังสือพิมพ์แท็บลอยด์ในหน้าแวดวงธุรกิจเมื่อสองสามเดือนก่อน เนื้อหาข่าวขึ้นต้นประมาณว่า ‘ฟ้าประทาน เทอร์ซี แบร์ลุสโคนี บุตรชายคนที่สองของ เทอร์ซิโอ แบร์ลุสโคนี ขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารอาณาจักรธุรกิจแบร์ลุสโคนีคนใหม่’ (ใช่.. เขาไม่ใช่ ‘ฟ้าประทาน ทามิยะ’ ที่ผมรู้จักอีกแล้ว) ..มีการลงรายละเอียดเล็กน้อยๆ เล็กๆ เกี่ยวกับตัวคนเป็นข่าว เช่นว่าเกิดที่ไหน อายุเท่าไหร่ จบการศึกษาอะไร แต่ไม่มีการลงรูปแต่อย่างใด
จากนั้นก็เขียนถึงธุรกิจของครอบครัวเขา ว่ามีทั้งนำเข้าส่งออกรถยนต์หรู สายการบินท้องถิ่น ท่าเรือ เรือสำราญ เรือขนส่งสินค้า อสังหาริมทรัพย์ บลาๆๆ เอาเป็นว่าไอ้ตระกูลนี้มันแทบจะยึดครองอิตาลีตอนใต้ไว้ได้หมดแล้วล่ะ(นี่แค่ธุรกิจที่ออกสื่อได้นะ หึ!) ..นอกจากนี้ก็มีเขียนชื่นชมความใจดีมีเมตตา ทั้งบริจาคเงินช่วยเหลือสังคม อุปถัมภ์องค์กรการกุศล จัดตั้งมูลนิธิเพื่อนู่นนั่นนี่(สร้างภาพสิ้นดี!)
..แต่ไม่มีข่าวศึกสายเลือดอย่างที่หลายคนหวั่นใจ ทั้งนี้คงเป็นเพราะลูกชายคนโตอย่างโคเนโรได้หายสาบสูญไปตั้งแต่ครึ่งปีก่อนแล้ว
ใช่แล้ว.. ก่อนหน้านี้มีข่าวว่า โคเนโร แบร์ลุสโคนี หายตัวไปอย่างลึกลับ หลังข่าวการเสียชีวิตด้วยโรคประจำตัวของพ่อของเขาเพียงแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น แน่นอนว่าคนที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยของสังคมคงหนีไม่พ้นผู้ท้าชิงตำแหน่งผู้นำอีกคนอย่าง ฟ้าประทาน..
ผมเองก็เคยหวั่นใจว่าเขาอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้(หรืออย่างน้อยก็เป็นสาเหตุ) จนต้องวิ่งโร่ไปถามซอลลี่ แต่ซอลลี่กลับหัวเราะและบอกว่าอย่างฟ้าจะมีปัญญาไปทำอะไรคนอย่างโคเนโรได้? ตอนนั้นผมสับสนมาก แล้วงั้นโคเนโรหายตัวไปได้ยังไง? เขายังมีศัตรูที่ไหนอยู่อีกงั้นเหรอ?
คำบอกเล่าจากซอลลี่ทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง.. โคเนโรจงใจทำให้ตัวเองหายสาบสูบ! ซอลลี่บอกว่าหมอนั่นวางแผนเรื่องนี้มานานมากแล้ว เพราะโคเนโรเกลียดแบร์ลุสโคนี เขาเกลียดทุกอย่างที่เป็นของตระกูลนี้ ไม่ว่าจะชื่อเสียง เงินทอง หรือผู้คนในตระกูล...รวมทั้งตัวเขาเองด้วย
ใช่ เขาเกลียดที่ตัวเองมีเลือดของแบร์ลุสโคนีอยู่เต็มเปี่ยม
ตั้งแต่เด็กโคเนโรถูกกดดันด้วยความคาดหวังจากบรรดาเครือญาติ(โดยเฉพาะญาติทางฝ่ายแม่)ว่าจะต้องขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป เขาจะต้องยิ่งใหญ่กว่าพ่อของเขา โดยไม่มีใครคิดจะถามความสมัครใจของเจ้าตัวแม้แต่คนเดียว และความกดดันนั้นยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อจู่ๆ เขาก็มีน้องชายโผล่มาจากไหนไม่รู้อีกคน ..แน่นอนว่าในบรรดาสิ่งที่โคเนโรเกลียดนั้น น้องชายคนใหม่ของเขาถูกยกไว้เป็นอันดับหนึ่ง
ในขณะที่เขาถูกโจมตีด้วยความกดดันจนร่างแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ น้องชายผู้ถูกอุปโลกน์ให้เป็นคู่แข่งกลับทำตัวเหมือนไม่แยแสต่อสิ่งใดในโลก นึกอยากทำอะไรก็ทำตามใจโดยไม่สนใจที่จะทำตัวให้สมกับเป็นคู่แข่งของเขาเลยแม้แต่น้อย ..นั่นยิ่งทำให้โคเนโรรู้สึกเกลียดน้องชายมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า
แต่เหนือสิ่งอื่นใด.. เขาอิจฉาน้องชาย ..ไม่มีใครคาดหวังในตัวน้องชาย ไม่มีใครมาคอยพร่ำบอกน้องชายว่าจะต้องยิ่งใหญ่ในวันข้างหน้า ไม่ว่าน้องชายจะคิดจะทำอะไรก็ไม่มีใครสนใจเขา ..น้องชายมีอิสระอย่างเต็มที่
..ใจจริงแล้วโคเนโรอยากเป็นเหมือนน้องชายต่างหาก
เพราะเหตุนี้เขาจึงคิดวางแผนปลดปล่อยตัวเองออกจากความเป็นแบร์ลุสโคนี แม้รู้ดีว่าตราบใดที่เลือดในกายยังไหลเวียนอยู่เขาจะไม่มีวันหลุดพ้น ..เขาจึงจำเป็นต้องหาตัวตายตัวแทน และคนคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องชายที่เขาเกลียดมากกว่าทุกคน
แม้เบื้องหน้าโคเนโรจะทำเหมือนอยากได้ตำแหน่ง ทำเหมือนอยากจะแข่งกับคนเป็นน้อง เหมือนเขายังแบกรับความคาดหวังจากแม่และลุงเอาไว้(ทั้งที่เขาเขวี้ยงมันทิ้งไปนานแล้ว) ..แต่ลับหลังเขากลับพยายามทำทุกอย่างเพื่อผลักดันให้ฟ้าประทานมีโอกาสขึ้นมารับตำแหน่ง เขาแอบสนับสนุนพวกคาวัวร์ แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็สนับสนุนพวกเวนโดลาด้วย โคเนโรใช้ทุกคนรอบตัวเขาให้เป็นประโยชน์ ทั้งคาวัวร์ทั้งเวนโดลาต่างก็เป็นหมากในกระดานของเขา ทุกคนวิ่งไปตามเกมของเขาโดยไม่รู้เลยว่าฉากจบนั้นถูกเตรียมเอาไว้ให้แต่ละคนแล้ว
สุดท้ายโคเนโรก็ตลบหลังพวกนั้นตามคำบัญชาของพ่อของเขา..
ใช่.. มันเป็นข้อตกลงระหว่างพวกเขาพ่อลูก ว่าถ้าโคเนโรอยากจะบินหนีไปจากแบร์ลุสโคนีจริงๆ เขาจะต้องเด็ดปีกพวกที่คิดจะขวางทางบินทั้งของเขาและของฟ้าประทานที่จะขึ้นมารับตำแหน่งแทนเขาเสียก่อน ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่มีวันสมปรารถนา ..และถ้าเขาทำสำเร็จ พ่อก็จะไม่คัดค้านหากเขาอยากไปตามทางของตัวเอง
แล้วก็อย่างที่คุณหรือผมรู้ ..โคเนโรทำมันสำเร็จ เขาสามารถตัดกำลังหลักของพวกคาวัวร์ ลดทอนอำนาจของเวนโดลา(ซึ่งเป็นลุงแท้ๆ ของเขาเอง) ..จากนั้นจึงเนรเทศตัวเองไปเป็นบุคคลสาบสูญ ซอลลี่บอกผมว่าปัจจุบันเขาสุขสบายดีอยู่ที่ไหนสักที่บนโลกใบนี้แหล่ะ
สรุปว่าทุกคนถูกหลอก.. ถูกโคเนโรกับพ่อผู้ล่วงลับของเขาหลอกต้มจนเปื่อย พวกเขาทั้งคู่ถีบตัวเองให้หลุดพ้นจากบ่วงของแบร์ลุสโคนี ..พวกเขาได้รับอิสระ ในขณะที่ฟ้าประทานยังต้องแบกรับคำสาปแห่งสายเลือดนั้นต่อไปเพียงลำพัง
ไม่รู้ว่าป่านนี้ฟ้าจะเป็นยังไงบ้าง? จะมีใครคอยกดดันเขาเหมือนที่เคยกดดันโคเนโรไหม? แล้วยังมีใครคอยจ้องจะเขี่ยเขาออกไปให้พ้นทางอยู่อีกหรือเปล่า? ..ผมคิดกังวลไปหมด
ทั้งที่เขาทิ้งผมเอาไว้ข้างหลังอย่างไม่คิดจะเหลียวแล แต่ผมก็ยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้อยู่ดี ..ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้จริงๆ
“Hello! Sunshine.”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“ฮะ? ฮึ?” ผมหลุดออกจากภวังค์อย่างไม่ตั้งใจ เผลอส่งเสียงครางสงสัยในลำคอ ..เหมือนเมื่อกี๊จะได้ยินคนขับแท็กซี่พูดอะไรหรือเปล่า? หรือเขาจะทักผม?
ไม่น่าใช่.. เขาจะรู้จักชื่อผมได้ไง? ผมยังไม่รู้จักเขาเลย..
“I haven't seen sunshine in a week.” โชเฟอร์พูดยิ้มๆ ขณะสายตามองตรงไปยังทางข้างหน้า ..มันเป็นเพียงประโยคบอกเล่าที่ไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเศษ
ผมเลิกคิ้วนิดหน่อย ทั้งที่นั่งมองอยู่นานแต่กลับเพิ่งสังเกตเห็นว่านอกหน้าต่างรถไม่มีปอยฝนที่จู่โจมผมเมื่อครู่แล้ว เมฆหมอกก็เริ่มจางหาย ท้องฟ้าเริ่มเปิด และแสงแดดเริ่มสาดส่องผ่านชั้นบรรยากาศขมุกขมัวของกรุงลอนดอนลงมาสู่เหล่าประชากรผู้หม่นหมองที่เบื้องล่าง
“Me either.” ผมพึมพำพลางเหม่อมองแสงแดดแรกของสัปดาห์ด้วยความรู้สึกราวกับกำลังมองเห็นแสงแห่งความหวัง ..นั่นสินะ ไม่ได้เห็นกันนานเลย
Hello! Sunshine. ..ขอให้วันนี้มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นบ้างเถอะ...
“ฮึ” ผมหัวเราะในคอเบาๆ นึกขำความคิดของตัวเองไม่น้อย นี่ผมกำลังขอพรจากแสงแดดงั้นเหรอ? ..ท่าจะถูกทิ้งไว้นานจนเพี้ยนไปแล้วมั้งเนี่ย
รถเริ่มขับเข้ามาในเขตเชลซี.. ย่านอันเป็นที่รู้กันดีว่าพวกเศรษฐีเขาชอบมาซื้อบ้านอยู่ ร้านรวงริมทางเริ่มบางตาลงทุกขณะ ความสงบเงียบเข้ามาแทนที่ความจอแจวุ่นวาย เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเราได้เข้ามาถึงเขตชุมชนของคนมีอันจะกินแล้ว ..จริงๆ ผมก็ชอบบรรยากาศส่วนตัวของที่นี่มากเลยนะ เป็นไปได้ก็อยากจะมีบ้านอยู่แถวนี้สักหลังเหมือนกัน แต่มันติดตรงที่ผมไม่ใช่เศรษฐี ไม่ค่อยมีตังค์ เลยไม่มีปัญญามาซื้อบ้านพร้อมที่ดินแพงๆ แถวนี้ไงล่ะ ..เศร้าไป ฮ่ะๆๆ
รถมาจอดที่หน้าบ้านเดี่ยวขนาดกลางหลังหนึ่ง ตัวบ้านถูกทาเป็นสีขาว รั้วระแนงก็ถูกทาเป็นสีขาว ติดตู้ไปรษณีย์สีชมพู ..ทำไมต้องสีชมพู? อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไม่เคยถาม เจ้าของบ้านมันคงจะเบื่อสีแดงล่ะมั้ง ..ก็เดาไปเรื่อย
ผมจ่ายเงินแล้วลงจากรถ ตั้งใจจะกดกริ่งก็พอดีกับที่ยูริเปิดประตูออกมาเสียก่อน..
“มาแล้วๆ” ยูในชุดเตรียมพร้อมออกไปข้างนอกกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาเปิดประตูรั้วให้ผม มันหยุดยืนพิจารณาหน้าหนวดๆ กับผมแนวๆ ของผมนิดหนึ่งก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะ “ว้าว~ ลุคใหม่นี่เท่ห์น่าดู..”
“กูร็อค” ผมชูนิ้วก้อยกับนิ้วชี้พร้อมยักคิ้วให้ ยูริหัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินนำเข้าบ้าน
“วันนี้มีแดดให้ตากผ้าด้วยล่ะ ดีจังเนอะ” ยูพูดขึ้นมาลอยๆ เหมือนเป็นการชวนคุย(แต่เรื่องที่มันคุยนี่โคตรจะแม่บ้านเลยว่ะ) ผมก็ได้แต่พยักหน้าอือออส่งเดชไป(..ใครจะไปสนใจเรื่องตากผ้ากันล่ะ)
เราเดินผ่านสนามหญ้าขนาดเล็กที่หน้าบ้าน มีมุมกระบะทรายมุมโปรดของเจ้าแฝด แปลงลาเวนเดอร์เล็กๆ สองแปลง และกระถางดอกไม้หน้าตาแปลกๆ ที่ผมไม่รู้จักอีกหลายกระถาง เรียงรายตามขั้นบันได(สี่ขั้น)ขึ้นไปจนถึงระเบียงบ้าน
“ฝีมือเบบี๋?” ผมเลิกคิ้วประหลาดใจเมื่อเหลือบไปเห็นเศษซากกระถางแตกๆ กองอยู่มุมระเบียง
แต่เจ้าของบ้านส่ายหัว “ป๊ะป๋าของเบเบี๋ต่างหาก ไม่รู้เมื่อคืนเดินกลับมาท่าไหน เตะร่วงลงไปเฉยเลย แตกทั้งกระถางทั้งนิ้วคนเดินไม่ดูตาม้าตาเรือนั่นล่ะ ..นี่ยังไม่มีเวลาเก็บไปทิ้งเลย”
ที่บ้านนี้ ซอลลี่คือ ‘ป๊ะป๋า’ ส่วนยูริ.. ไม่.. ไม่ใช่ ‘หม่ามี้’ ฮ่ะๆๆ ยูริมันเป็น ‘พ่อ’ น่ะ เห็นบอกตั้งใจจะให้ลูกเรียกแบบนั้น แต่ปัจจุบันยังเรียกไม่ได้หรอก เจ้าแฝดเพิ่งจะ 11 เดือนเอง อีกสองวีคถึงจะครบ 1 ขวบเต็ม ..แต่เดินกันเก่งแล้วนะ
“อ่อ” ผมพยักหน้าขณะก้าวตามเข้ามามาในตัวบ้าน ถอดโค้ทกับผ้าพันคอแขวนไว้กับที่แขวนข้างประตูพร้อมกับร่มที่ถือมา แล้วเดินผ่านโถงแคบๆ ด้านหน้าจนมาโผล่ที่ห้องนั่งเล่น
..เงียบกริบ ไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตใด ไม่รู้ทั้งเจ้าหนูทั้งเจ้าแมวหายไปไหนกันหมด?
“เด็กๆ ยังหลับอยู่น่ะ” เจ้าของบ้านหันมาบอกเมื่อเห็นผมหันซ้ายหันขวาหาตัวต้นเหตุที่ทำให้ต้องมาที่นี่ “แสงดาวก็นอนอยู่ในห้องนั้นด้วย มันไม่เคยยอมอยู่ห่างจากพวกเด็กๆ เลยรู้มั้ย ไม่ว่าเบบี๋ของเราจะร้องไห้โยเยหรือเล่นกันเสียงดังเอะอะแค่ไหนมันก็ไม่เคยเดินหนี ทั้งที่ปกติมันขี้รำคาญจะตาย ..บางทีมันอาจจะคิดว่าเป็นหน้าที่ของมันที่ต้องคอยจับตาดูพวกเด็กๆ ไว้ไม่ให้คาดสายตาล่ะมั้ง” แล้วมันก็เล่าอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ผมว่านับวันยูริมันจะยิ่งทำนิสัยเหมือนพวกแม่บ้านจริงๆ เข้าไปทุกทีนะ สงสัยเป็นเพราะยามว่างมันชอบไปปาร์ตี้น้ำชากับสมาคมแม่บ้านย่านนี้แน่ๆ(ซอลลี่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังน่ะ แต่ยูริแก้ตัวว่ามันไปปรึกษาแลกเปลี่ยนความรู้เรื่องการเลี้ยงดูลูกจากผู้มีประสบการณ์ต่างหาก ฮ่ะๆๆ เหตุผลน่ารักจริงๆ ให้ดิ้นตาย)
“หลับอุตุเลย..” ยูพูดยิ้มๆ เมื่อเราเข้ามาในห้องนอนของเบบี๋
ตอนนี้เจ้าแฝดกำลังหลับสนิทอยู่ในท่านอนคว่ำหมอบตูดโด่งทั้งคู่เลย ..ท่าจะลมเย็น ฮ่ะๆ ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่าพวกมันนอนหลับด้วยท่าทางแบบนั้นได้ยังไง? แล้วไม่มีปัญหาเรื่องการหายใจกันเหรอวะ?
“เมื่อเช้าเล่นตื่นมาโวยวายกันตั้งแต่ตีห้า ร้องตามป๊ะป๋าจะไปด้วยให้ได้ ..เพิ่งจะแบ็ตฯหมดไปเมื่อต้นชั่วโมงนี่เอง คงอีกสักพักใหญ่แหล่ะกว่าจะตื่น”
“เมี้ยว~” แสงดาวที่นอนเฝ้าอยู่ข้างเตียงเด็กเงยหน้ามาส่งเสียงเหมือนทักทายผมเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปซบขาหน้าของตัวเองด้วยท่าทางไม่ค่อยอยากจะสนใจมนุษย์หน้าไหนนัก
ไอ้นี่มันเป็นแมวตัวโปรดของซอลลี่ เก็บได้ในวันฝนพรำ(ซอลลี่ว่างั้น)เมื่อหลายปีที่แล้ว เห็นชื่อแบบนี้แต่เป็นตัวผู้นะ เป็นแมวไทยแท้แต่โกอินเตอร์ สายพันธุ์วิเชียรมาศ(ไอ้ที่หุ่นเพรียวๆ ตัวสีขาวๆ ครีมๆ แต่หน้าดำๆ น่ะ) ตาสีน้ำเงินอมเทาแบบเดียวกับเจ้าของมันเปี๊ยบเลย.. ท่าทางหยิ่งๆ เชิดๆ แถมยังชอบมองคนด้วยหางตาตามแบบฉบับแมวสยามนั่นล่ะ ..เห็นทีไรก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ทุกที
“ยังไม่ได้กินอะไรมาใช่มั้ย? มีข้าวต้มทรงเครื่องอยู่ในครัวนะ เปิดไฟอุ่นหน่อยก็กินได้” ยูว่า จากนั้นก็ก้มมองนาฬิกาข้อมือ “..ต้องรีบไปแล้วล่ะ ยังไงฝากลูกด้วยนะ ..เอ้อ กับข้าวสำหรับมื้อเที่ยงก็อยู่บนโต๊ะนั่นล่ะ จะกินก็เวฟซะก่อน ส่วนนมของเด็กๆ อยู่ในตะกร้า ชงไว้ให้แล้ว เอามาใช้ได้เลย”
แหม.. มันสั่งเสียอย่างกับจะไปทั้งวันเลย สามชั่วโมงเว้ย สามชั่วโมงเท่านั้น มากกว่านั้นไม่รับฝาก ไม่ใช่เนอร์เซอรี่ ..ว่าแต่มันดีตรงที่เวลามาบ้านหลังนี้ก็มักจะได้กินอาหารไทยอร่อยๆ แถมยังไม่ต้องจ่ายสักบาทนี่ล่ะ ..อ้ะ งั้นจะยอมให้เลทสักครึ่งชั่วโมงก็ได้
“ไปดีมาดีล่ะ” ผมบอกขณะเดินตามมันออกมาเพื่อปิดประตูบ้าน
เห็นยูริเอารถ Mini Cooper 50s Camden ที่จอดอยู่ในโรงจอดข้างบ้านออกไปใช้ นั่นเป็นรถคันแรกที่ซอลลี่ซื้อหลังจากซื้อบ้านหลังนี้ ส่วนคันที่สองเป็น Audi RS4 Avant รถครอบครัวมหาโหด(โหดยังไง? ก็มันเล่นพกมาตั้ง 450 แรงม้า เหยียบได้สูงสุดถึง 280 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเลยน่ะสิ ..คิดดูเอาเถิด ถ้ารถครอบครัวจะแรงขนาดนี้ ก็พาลูกเมียไปถึงสวรรค์ได้ง่ายๆ เลยนะเนี่ย หึยย..)ที่เพิ่งจะถอยมาใช้เมื่อไม่กี่เดือนนี้เอง ..ก็คนมันมีครอบครัวแล้วนี่นะ
ตอนเดินกลับเข้าบ้านมาก็ลังเลว่าจะไปกินข้าวต้มก่อนหรือจะไปดูเจ้าตัวเล็กอีกสักรอบก่อน ..แต่พอคิดว่าอีกพักใหญ่กว่าเจ้าพวกนั้นจะตื่นเลยตัดใจไปหาเสบียงใส่ท้องก่อนไปสู้รบปรบมือกับเจ้าพวกนั้นดีกว่า..
“ต๊า~!!” กลับเข้าห้องเด็กมาอีกที่ก็เห็นเจ้าหนู ‘ชิพ’ หรือ ‘เด็กชายชีรภัทร เฮย์เดน’ แฝดผู้พี่ลุกขึ้นมานั่งยิ้มคล้ายดีใจที่ได้เห็นหน้าผม “แอ๊ะ ..หิหิ”
..สวรรค์ ผมยังนึกหวั่นๆ อยู่ว่ามันจะตื่นขึ้นมาแหกปากเพราะไม่เห็นหน้าพ่อมันซะอีก
“ตาตาต๊า~” เจ้าหนูนั่นยื่นไม้ยื่นมือมาเหมือนอยากให้อุ้มออกจากเตียงที่มีราวกั้นรอบด้าน ..แต่แล้วจู่ๆ มันก็หันไปหา ‘เดล’ หรือ ‘เด็กชายดลภัทร เฮย์เดน’ น้องชายฝาแฝดที่ยังนอนดูดนิ้วหลับอุตุอยู่ข้างกันเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
“ต่าต๊า~” ตอนแรกเหมือนมันจะพยายามปลุกน้องด้วยการเรียก “ตาตาตาต๊า!” แต่แผดเสียงดังขึ้นก็แล้ว น้องก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น สุดท้ายเจ้าชิพเลยเงื้อมือขึ้น และก่อนที่ผมจะทันได้ห้ามเจ้าตัวแสบนั่นก็ฟาดมืออูมๆ ลงไปบนแก้มแดงๆ ของน้องดัง เพี้ยะ!
“แอ๊~!!!” ..ได้เรื่อง เจ้าหนูเดลแหกปากร้องลั่นทั้งที่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ
“โอ๋ๆๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา” ผมรีบเข้าไปจกหลานคนเล็กออกจากเตียงทันที ท่าทางจะตกใจมากกว่าเจ็บนะเนี่ย ดูสิ สะอื้นฮักเลย โอ๋ๆ นะ โอ๋ๆ
“เอิ๊ก..หิหิ” หลังจากทำน้องร้องไห้จ้า เจ้าวายร้ายชิพก็ยิ้มแป้นคล้ายกำลังภูมิใจในผลงานตัวเอง “หิหิหิ ..ต๊า หิหิ” มันหัวเราะแล้วชี้มาที่เจ้าเดลน้อยคล้ายกับจะอวดผมว่า ‘ผมทำเอง อาซัน ผมทำมันร้องเองแหล่ะ’
เจ้าหนูน้อยพวกนี้ไม่ใช่แฝดที่เกิดจากไข่ใบเดียวกันเหมือนผมกับซินหรอก เป็นแฝดคนละฝาน่ะ หน้าตาก็เลยไม่เหมือนกันเท่าไหร่(แต่ก็คล้ายๆ) เจ้าแสบชิพตัวใหญ่กว่าเจ้าหนูเดลอย่างเห็นได้ชัด แถมยังชอบแกล้งน้องประจำ แล้วเจ้าเดล เดอะสตาร์ ก็ขยันแหกปากร้องเหลือเกินด้วย เล่นกันแป๊บๆ เดี๋ยวก็ ‘แอ๊’ ขึ้นมาอีกแล้ว วันนึงๆ ต้องปลอบกันไม่รู้กี่รอบ แต่พอลองจับแยกกันพวกมันก็อยู่ไม่ได้นะ ต่างคนต่างร้องโวยวายจะไปหาอีกฝ่ายให้ได้ แล้วพอกลับมาได้ก็...เหมือนเดิม
คนนึงชอบแกล้ง อีกคนนึงก็ชอบให้แกล้ง ..คู่แฝด SM โดยแท้ เหอๆ
แต่แปลกอยู่อย่าง.. ถึงเจ้าชิพมันจะชอบแกล้งน้องตัวเอง แต่ถ้ามีคนอื่นมาแกล้งน้องมันมันสู้ขาดใจเหอะ(สงสัยจะเก็บไว้แกล้งเองคนเดียว ไอ้งก!)
เมื่อวีคที่แล้วมันก็เพิ่งไปตีกับเด็ก 2 ขวบในซุปเปอร์ฯมา(ตัวมันน่ะยังไม่ถึงขวบด้วยซ้ำ เปรี้ยวไหมล่ะหลานผม?)..ชนะด้วยนะเออ! ธรรมดาซะที่ไหน
เรื่องมันเริ่มประมาณว่า..จู่ๆ เด็ก 2 ขวบคนนั้นก็มาแย่งของเล่นในมือไอ้หนูเดล แล้วไอ้หนูเดล เดอะสตาร์ ก็ไม่พลาดที่จะโชว์พลังเสียงเหมือนอย่างทุกที พอไอ้แสบชิพ ศิษย์เดอะร็อค หันมาเห็นเข้าก็พุ่งเข้าแท็กเด็ก 2 ขวบจนล้มกลิ้งกันไปทั้งคู่ เมื่อเห็นศัตรูเพลี่ยงพร้ำไอ้หนูเดลเลยหยุดทำหน้าที่เดอะสตาร์ชั่วคราวแล้วเปลี่ยนมาเป็นกองหนุนให้พี่ชายมันแทน สองแรงแข็งขันช่วยกันรุมตื้บลูกชาวบ้านจนแหกปากร้องลั่นซุปเปอร์ฯ
วุ่นวายพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายต้องมาไกล่เกลี่ยกันอีก ..เอวัง นี่ขนาดพวกมันยังไม่ถึงขวบนะเนี่ย มองเห็นอนาคตหลานรำไรเลยล่ะผม เหอๆ
ซอลลี่เป็นคนเล่าเรื่องนี้เพราะเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น ผมก็ถามนะว่าเห็นแล้วทำไมไม่เข้าไปห้าม?(ยูริเองก็เคยโวยเรื่องนี้เหมือนกัน) คำตอบคือ..‘ลูกพี่กำลังได้เปรียบ’ ...อืมนะ นี่ก็เปรยๆ ว่าปีหน้าอยากจะได้ลูกสาวอีกสักคน ก็ไม่รู้ว่าได้ปรึกษาคนเลี้ยงแล้วหรือยัง เพราะเท่าที่มีอยู่นี่ผมก็เห็นไอ้ยูมันปวดหัววันละหลายรอบแล้ว
“เดี๋ยวเหอะ!” ผมชี้หน้าคาดโทษเจ้าตัวดีพร้อมทั้งแยกเขี้ยวใส่ แต่ดันลืมไปว่าเจ้านี่มันเป็นผู้ชายอ่อนไหว..
“แอ๊~!!” ..นั่นไง ไม่น่าเลยกู
จะบอกให้ว่า ต่อให้ทะเลาะตบตีกับลูกคนอื่นจนโดนเขาข่วนหน้ามา ไอ้ชิพคนซ่าส์ก็ไม่เคยร้องสักแอะ แต่ถ้ามีใครเผลอไปชี้หน้ามันแบบไม่รักษามารยาทผู้ดีเหมือนที่ผมทำเมื่อกี๊ล่ะก็....ชิพปี้รับไม่ด้ายยยยย เหอะ!
“แอ๊~!!!” แล้วจากนั้นมันสองตัวก็โก่งคอแหกปากประสานเสียงพร้อมเพรียงสามัคคี ..โอยยย ปวดหัว เมื่อไหร่ไอ้ยูจะกลับมา~
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ผมกึ่งนั่งกึ่งนอนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่บนโซฟา ขณะดูเจ้าแฝดชิพแอนด์เดลกำลังพยายามเต้นตามเกมส์ Just Dance บนเครื่อง Xbox 360 ที่ผมเปิดให้อย่างเอาเป็นเอาตาย ..แสงดาวก็นั่งดูอยู่กับผมด้วย
หลังจากทั้งปลอบทั้งขู่จนสามารถทำให้ชิพและเดลหุบปากได้แล้ว ผมก็ต้องคิดหากิจกรรมอะไรมาทำเพื่อฆ่าเวลา เพราะกว่ายูริจะกลับมาก็อีกตั้งสองชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ผมคงประสาทกินถ้ายังปล่อยให้เบบี๋พวกนี้มาเดินเตาะแตะส่งเสียง ‘ต๊าต๊า’ อยู่รอบตัว พอเบื่อก็ปีนขึ้นมาทึ้งหัวทึ้งหนวดผมเล่นแบบนี้(..มันเจ็บนะเว้ยเฮ้ย! ทำไมไม่ไปเล่นของเล่นกันว้า? ไอ้แสงดาวก็ไม่ช่วยกันบ้างเลย)
ระหว่างที่พยายามแงะเจ้าแฝดตังเมออกจากตัว ผมก็เหลือบไปเห็นเครื่อง Xbox อยู่ชั้นใต้ทีวีในห้องนั่งเล่นพอดี จำได้ว่ามันเป็นเครื่องที่ยูริซื้อมาไว้เล่นเองยามว่าง(มันชอบเล่นพวกเกมส์บู๊ล้างผลาญ) แต่สามีของมันก็ชอบเอามาเล่นเกมส์เต้นอยู่บ่อยๆ(เป็นการออกกำลังกายรูปแบบหนึ่งของซอลลี่น่ะ) แล้วพอเปิดทีไรเจ้าแฝดก็มักจะชอบใจเข้ามาร่วมแจมด้วยตลอด ..ผมยิ้มพรายออกมาเมื่อเห็นทางสว่าง รีบจัดการไปต่อเครื่องเกมส์เข้ากับทีวีทันที
ด้วยสีสันที่ฉูดฉาดสดใสของภาพเคลื่อนไหวในเกมส์ พร้อมกับจังหวะเพลงมันส์ๆ ที่อัดเข้ามาให้เลือกจนตาลาย แม้ภาพจะไม่สมจริงอย่างที่ผู้ใหญ่หลายคนชอบ แต่สำหรับเจ้าแฝดแล้วมันจอร์จมาก เกมส์นั้นสามารถดึงดูดความสนใจของแฝดจอมวุ่นวายได้อยู่หมัด..
ผมเอาจอยสติ๊กให้หลานถือคนละอัน จะเข้าใจว่ามันคืออะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ แต่พวกแฝดก็ไว้ถือแน่นไม่ยอมปล่อยล่ะ สองตาจับจ้องหน้าจออย่างจดจ่อ แขนขาก็พยายามจะเหวี่ยงไปทางนั้นทีทางนี้ทีตามตัวอย่างภาพที่ได้เห็น(เหมือนพวกมันจะเคยถูกสอนมาแล้วว่าควรทำยังไง)
..เป็นอะไรที่ฮามากขอบอก ก็ลำพังแค่เดินปกติพวกมันยังไปไม่ค่อยตรงทางเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่...กำลังเต้น? จริงจังด้วยนะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า จี้ชะมัด!
!!..
จู่ๆ โทรศัพท์บ้านก็แผดเสียงร้องขึ้นกะทันหัน ผมต้องหยุดฮาหลานตัวเองเอาไว้แค่นั้นก่อน แล้วลุกเดินไปรับสาย ..แต่เพียงแค่ยกหู ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก อีกฟากของปลายสายก็รีบโพล่งขึ้นมา
“ยูจางงงงงง~”
เสียงแบบนี้นี่มัน...?!
“ว่าไง ป๊ะป๋า?” ผมกรอกเสียงตัวเองลงไป
“ซันนี่? ..ทำไมเป็นซันนี่ล่ะ?” เสียงทางนั้นแปลกใจน่าดู
“แล้วเป็นซันไม่ได้รึไง?” ผมแกล้งทำเสียงหาเรื่องนิดๆ
“ไม่.. คือ..ป๊ะป๋าโทรผิดเหรอ?” ได้ยินทางนั้นพึมพรำเหมือนถามตัวเองมากกว่า
“ไม่ผิดหรอกน่า.. ซันมาดูเบบี๋แทนยูริที่ออกไปธุระข้างนอกน่ะ”
“โอ้ ดีมาก มายซันชายน์ รู้จักทำตัวให้มีประโยชน์เหมือนกันนี่นา ป๊ะป๋าภูมิใจในตัวลูกจัง” ป๊ะป๋าแซวกลั้วหัวเราะ ผมเลยพลอยหัวเราะไปด้วย
“แล้วตกลงป๊ะป๋ามีอะไรกับไอ้ยูล่ะ? ฝากซันไว้ได้มะ?”
“ไม่มีหรอก ป๊ะป๋าแค่กะจะไปเซอร์ไพรส์หลานๆ ซักหน่อย คิดถึ๊งคิดถึง~ ..แล้วตอนนี้ชิพกับเดลหลานรักของแกรนด์ปาปากำลังทำอะไรกันอยู่เอ่ย?”
“เล่นเกมส์เต้นน่ะ” ผมหันไปมองไอ้เปี๊ยกสองตัวที่ยังเต้นเหยงๆ แถมไม่ได้สัมพันธ์กับจังหวะแม้แต่น้อยแล้วก็อดฮาขึ้นมาอีกไม่ได้
แมร่งรุ่นนี้ใส่ถ่านกี่ก้อนวะ? แรงดีไม่มีตกจริงๆ
“อยากเห็นจัง~” เสียงป๊ะป๋าเพ้อมาตามสาย
ตั้งแต่เจ้าแฝดคู่นี้คลอด ป๊ะป๋าก็บินมาลอนดอนเป็นว่าเล่น ขนาดรับงานยังเลือกรับแต่ในโซนยุโรป(แทบจะปักหลักอยู่อิตาลีแล้วด้วยซ้ำ) บอกว่าจะได้มาหาหลานได้สะดวก เห่อแค่ไหนคิดดูเถอะ
แต่มาดามริต้าก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกันนะเรื่องนี้ นี่ขนาดเคยประกาศว่าไม่ใช่นางงามไม่รักเด็กนะ แต่พอมีหลานขึ้นมาจริงๆ ..โอยยยย แว่บมาหากันแทบจะวันเว้นวัน ยิ่งคฤหาสน์แอนเดอร์สันอยู่ห่างจากที่นี่ไปแค่สองถนนก็ยิ่งสะดวกโยธินมาดามแกเลย
“จะมาตอนไหนล่ะ? ให้ออกไปรับหรือเปล่า?” ผมดึงความสนใจกลับมาที่คู่สายอีกครั้ง
“ไม่ต้องๆ ออกมาแล้วใครจะดูหลาน ..เดี๋ยวป๊ะป๋าไปเองดีกว่า”
“งั้นตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว?” ผมถามอีก
“ที่ไหนซักแห่ง.. บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ” ว่าแล้วก็หัวเราะชอบใจเอง
“แล้วโทรมาบอกก่อนว่าจะมานี่เซอร์ไพรส์มากเลยนะ คุณปู่”
“ฮ่าๆๆ เอาน่า เดี๋ยวเจอกัน มายซัน”
“ฮะ เจอกัน”
“ตาต่าต๊า” พอวางหูจากป๊ะป๋า เจ้าชิพก็เดินมาตีขาผมแปะๆ แล้วชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปทางทีวี “ต่าต๊า”
เจ้าเดลที่ยืนแทะจอยฯอยู่ตรงนั้นรีบรับไม้รายงานสถานการณ์ต่อ “ตาตาตาต่า ตาตาต่า”
“อ่อ..” ผมพยักหน้าเข้าใจ ..ไม่ใช่ว่าฟังรู้เรื่อง แต่เพราะเห็นหน้าจอมันกำลังโชว์คะแนน มันไม่มีคนมาเต้นนำให้เจ้าแฝดแล้วต่างหาก
“Go! Go!” ผมไล่ต้อนเจ้าหนูชิพกลับไปหน้าทีวีอีกครั้ง ก่อนจัดการทำให้พวกมันได้แดนซ์กันต่อ
!!.. แต่พอจะกลับมาหย่อนก้นนั่งบนโซฟา เสียงกริ่งจากหน้าประตูรั้วก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียอีก..
“ป๊ะป๋ามาถึงแล้วเหรอ?” ผมพึมพำกับตัวเองพลางรีบเดินออกมาเปิดประตู “อย่าบอกนะว่าโทรมาตอนอยู่หน้าบ้านน่ะ? ให้ตายสิ เล่นอะไรของเค้า..”
??..
แล้วก็ต้องชะงักไป เมื่อออกมาเห็นว่าคนที่ยืนสูงเด่นเป็นสง่าอยู่นอกรั้วนั่นไม่ใช่ป๊ะป๋าของผม แต่ก็แต่งตัวดูดีมีระดับเกินกว่าจะมาเสนอขายปั๊มน้ำหรือคัมภีร์ไบเบิ้ล ..แถมข้างหลังยังมีลีมูซีนจอดนิ่งเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากเสียด้วยสิ
ผมหยุดยืนมองอยู่ตรงระเบียงบ้านอย่างไม่ค่อยแน่ใจ.. เพราะแสงแดดที่สาดแยงตาเข้ามาทำให้เห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดนัก รู้แต่ว่าเขาคนนั้นสวมโค้ทตัวยาว สีดำเรียบหรูสไตล์ Inverness coat (คล้ายๆ เสื้อคลุมพ่อมด)ปิดหมดทุกส่วนจนถึงลำคอ ผมสีน้ำตาลถูกจัดทรงมาอย่างดี ท่าทางไฮโซโก้หรูจนนึกไม่ออกว่าจะมีธุระอะไรกับบ้านหลังนี้?
ญาติยูริน่ะคงไม่ใช่แน่ๆ เพราะหมอนั่นมีแค่ยายคนเดียว จะว่าเพื่อน ซอลลี่ก็...อืม เพื่อนซอลลี่ส่วนใหญ่เป็นนายแบบนี่นะ สูงยาวเข่าดีแบบนั้นก็อาจจะใช่ ...ว่าแต่รูปร่างเค้าโครงแบบนี้เหมือนจะคลับคล้ายคลับคลายังไงชอบกลแฮะ?
ขณะที่ผมกำลังลังเลว่าจะตะโกนถามเขาดีไหม? ว่ามีธุระอะไร? ..ผู้ชายคนนั้นก็ตะโกนแทรกขึ้นมาก่อน
“ซันนี่!”
?!!..
เสียงนี่มัน... ไม่จริงน่า...
“..........” ผมได้แต่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น
ก็ไม่ได้อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองมากนัก ..แต่เสียงเมื่อกี๊มัน...ไม่ผิดแน่!
ถึงเขาจะไม่ได้มีผมยุ่งๆ สีเงินเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ได้ขับรถสปอร์ตจากอิตาลี และที่สำคัญ...ไม่ได้ดูเป็นผู้เป็นคนขนาดนี้
แต่..
“ซันนี่~ ออกมาเปิดประตูให้หน่อยสิ”
แต่น้ำเสียงคุ้นหูนั้นยังคงรักษาระดับความเนิบเฉื่อยเหมือนเมื่อสี่ปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน!
“ฟ้า!” ผมรีบถลาลงจากระเบียงมายังประตูรั้วทั้งที่ใส่แค่สเวตเตอร์คอเต่ากับรองเท้าแตะ อากาศหนาวภายนอกดูจะไม่มีผลอะไรต่ออุณหภูมิในร่างกายของผมตอนนี้เลย
“ซันนี่..”
ยิ่งเข้ามาใกล้ก็ยิ่งแน่ใจ ..เป็นเขาจริงๆ นั่นแหล่ะ
“ฟ้า..” ผมลนลานรีบเปิดประตูรั้วโดยไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้าของอีกฝ่าย ..แม้แต่กระพริบตาผมก็ยังไม่กล้าทำ กลัวว่าเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่ทำแบบนั้นคนตรงหน้านี้จะหายไป ผมกลัวว่ามันจะกลายเป็นเพียงภาพลวงตา กลายเป็นว่าผมหลอนไปเอง ..ไม่ ผมไม่อยากให้มันกลายเป็นแบบนั้น
ผมไม่อยากให้เขาหายไปไหนอีก!
“ฟ้า..” ผมดึงประตูเปิด แล้วก้าวออกมาหา ..มายืนเผชิญหน้ากับคนที่ปล่อยให้ผมรอมาถึงสี่ปีเต็ม
“ซันนี่..” เขาเรียกชื่อผมอีกครั้ง ..ด้วยน้ำเสียงที่ผมอยากจะได้ยินมาตลอด
น้ำเสียงที่แสนคิดถึง..
ใบหน้าที่แสนคิดถึง..
แววตาที่แสนคิดถึง... ของคนที่ผมแสนคิดถึง
“ฟ้า..” ผมค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่ง
เขากางแขนทั้งสองข้างออกเตรียมรอรับผมเข้าสู่อ้อมกอด ปากก็เอ่ยเอื้อนประโยคที่สมควรจะพูดมาตั้งแต่สามปีที่แล้ว..
“กลับมาละ..อั้ก!!”
คนถูกหมัดขวาตรงกระแทกปากก่อนพูดจบถึงกับเซถอยหลังสองก้าวครึ่ง
ใช่!! เขาควรจะพูดมันตั้งแต่สามปีที่แล้ว ไม่ใช่มาพูดเอาจนป่านนี้!
“ซันนี่?” ฟ้ามองผมอย่างอึ้งๆ สีหน้าแววตาบอกออกมาหมดว่าเขาไม่เข้าใจการกระทำของผม มุมปากสีชมพูค่อยๆ มีเลือดสีแดงไหลซึมออกมา..
แต่มันก็ยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่เขาทำกับผม!
เขาทิ้งให้ผมรออยู่ตั้งสี่ปีโดยไม่มีความหวังอะไรให้เลย ปล่อยให้ผมค้างเติ่งอยู่กับความทรงจำที่ไม่ว่าจะหลับตาลงกี่ครั้งมันก็ยังชัดเจน ..เขาทรมานผม!
แล้วยังมีหน้ากลับมาเรียกหาผมราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เขาทำราวกับว่าช่วงเวลาสี่ปีที่หายไปนั้นเป็นเพียงแค่สี่วันที่ไม่น่าสนใจ เขาก็ทำเหมือนกับทุกครั้งเวลาที่เขาหายไป ..เขาไม่เคยเห็นใจผมบ้างเลย!
“....!!....”
มีผู้ชายชุดดำสองคนรีบลงจากรถลีมูซีน คนหนึ่งเข้าไปดูฟ้า อีกคนหนึ่งทำท่าจะถลามาหาผม แต่ถูกฟ้ายกมือเป็นเชิงห้ามก่อน เขาหันไปพูดอะไรบางอย่างกับสองคนนั้นก่อนที่ทั้งคู่จะยอมถอยกลับไปขึ้นรถด้วยสีหน้าไม่เต็มใจนัก หนึ่งในนั้นมองมาที่ผมด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ
“เดี๋ยว! ซันนี่..”
เพราะความรู้สึกที่ประเดประดังถาโถมเข้ามาในชั่วเวลาไม่กี่วินาทีนี้ทำให้ผมสับสนกดดันจนรับแทบไม่ไหว ทั้งความรู้สึกเก่าๆ ความรู้สึกใหม่ๆ ดีใจ เศร้าใจ ผสมผเสปนเปกันให้มั่วไปหมด สุดท้ายผมจึงตัดสินใจหันหลังกลับเข้าบ้าน แต่ก็ถูกอีกคนตามมาคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยว..” ผมหันกลับไปปล่อยหมัดใส่เจ้าของมืออีกรอบ แต่คราวนี้เขาหลบทันและคว้าข้อมือผมไปกำไว้แน่น “รู้นะว่าโกรธ ..แต่จะไม่ฟังคำอธิบายก่อนซักหน่อยเหรอ?”
“..........” ผมเงียบ ไม่ตอบรับอะไรกับคำเสนอนั้น ทำเพียงแค่พยายามบิดข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุม ..แต่แน่นอนแหล่ะว่ามันไม่สำเสร็จ เขายังยื้อผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ซันนี่.. ขอร้องล่ะ” ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาของเขากำลังอ้อนวอนผม
“กู..ควรจะฟังอะไร?” ผม..พยายามจะเปล่งเสียงออกไป แต่มันก็ยากเย็นเหลือเกินเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างมาจุกอยู่ที่คอ “..จากผู้ชายที่สัญญาว่าจะกลับมาตั้งแต่สามปีที่แล้ว?”
“ขอโทษ.. ขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้...มันมีอะไรหลายอย่างเกิดขึ้นที่โน่น กว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางก็เลยสัญญามาสองปีครึ่งแล้ว ..ที่จริงกูควรจะมาหามึงตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว แต่เพราะโคเน่ทิ้งระเบิดไว้หลายลูกก่อนจะหายตัวไป.. กว่าจะเก็บกวาดทุกอย่างได้เรียบร้อย..กูก็เสียเวลาไปอีกครึ่งปี..”
“ถึงมาตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้วมันก็ยังช้าไปอยู่ดี!!” ผมแผดเสียงใส่เขาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย มันมีทั้งส่วนผสมของความน้อยใจ เสียใจ โมโห โกรธ รวมอยู่ในนั้น ..ผมอยากจะร้องไห้ ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลต่อจิตใจของผมขนาดนี้นะ
“มึงไม่..ติดต่อมา..เลย..”
“ขอโทษ.. เพราะกูทำแบบนั้นไม่ได้...ยิ่งได้ยินเสียงมึงทางโทรศัพท์.. ได้เห็นหน้ามึงผ่านวีดิโอคอล..กูก็ยิ่งอยากจะมาหา อยากทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังแล้วมาพามึงหนีไปด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอด ..แต่เพราะกูรู้ว่ามึงไม่ต้องการแบบนั้น ..กูก็เลยหักดิบด้วยการไม่ติดต่อมึงแล้วก้มหน้าก้มตาทำสิ่งที่ควรทำให้สำเร็จก่อน”
“อีเมลมาก็ได้นี่ โซเชี่ยลเนตเวิร์คอื่นๆ ก็มี หรือจะข้อความสั้นๆ มาก็ได้! มีอีกตั้งหลายช่องทางที่มึงจะส่งข่าวให้กูรู้ แต่มึงก็ไม่ทำ!”
ผมพยายามจะบิดข้อมือออกจากมือเขาอีกรอบ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเหมือนเดิม แถมยังเลื่อนมาจับมือที่เย็นจนเริ่มชาของผมไปถูกับมือตัวเองราวกับต้องการให้มันอุ่นขึ้น ..นี่เขาไม่รู้ตัวหรือไงว่ามือของเขามันเย็นจะตาย!
แต่ก็น่าแปลกที่มันสามารถทำให้ผมรู้สึกอุ่นขึ้นได้จริงๆ ..ไม่ใช่แค่มือ แต่ลามมาถึงอกข้างซ้ายด้วย
“กูทำนะ” เขาพูดแบบนั้นหลังจากเป่าลมอุ่นๆ รดมือผมอยู่หลายที
“ไม่เห็นมีอะไรซักอย่าง!” แต่ผมค้าน ..ก็ผมไม่เห็นจะมีอะไรส่งถึงผมเลยสักตัวอักษร “กูต้องคอยถามหาข่าวมึงจากคุณพิณจากไอ้จี้เองตลอด”
“ก็สองคนนั้นไง ..เป็นคนส่งข่าวให้กู” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย “สองคนนั้นรับฝากคำคิดถึงของกูมาให้มึง และส่งความคิดถึงของมึงกลับไปให้กู ..ทำให้กูแน่ใจว่าจะไม่ถูกลืม ..นี่ไงวิธีของกู”
“..........”
“ซันนี่..”
“..........” ผมว่าไม่ใช่แค่ภายนอกแล้วที่เขาเปลี่ยนไป
“กูต้องทำยังไง ซันนี่? ..ต้องทำยังไงมึงถึงจะยอมยกโทษให้”
“..........” วิธีการคิดของเขาก็เปลี่ยนไป
“กูเสียใจกับความไร้ความสามารถของตัวเองจนปล่อยให้มึงต้องรอนานขนาดนี้ ..แต่..กูขอโอกาสอีกซักครั้งได้มั้ย?”
“..........” และวิธีการพูดของเขาก็เปลี่ยนไปด้วย(ถึงจะยังสำเนียงเนิบเหมือนเดิมก็เหอะ)
“..นะ ซันนี่? สงสารคนที่หลงรักมึงหัวปักหัวปำหน่อยเถอะ”
“..........” เขาไม่เคยพูดอะไรที่มันเลี่ยนแบบนี้
“นี่มันเกินลิมิตของกูแล้ว ..กูอยู่โดยที่ไม่มีมึงต่อไปอีกไม่ได้แล้ว”
“..........” หรือการกินแต่มักกะโรนีกับพิซซ่าจะทำให้สมองของเขาเพี้ยนไป?
“ได้โปรดเถอะ ที่รัก..”
(ต่อ)
-
(ต่อ)
“ตาตาตาตาตาตาตาต่าต๊า” เสียงตะแบงรัวๆ คล้ายกำลังเรียกถามของหนึ่งในหลานแฝดของผมดึงความสนใจของเราให้คู่ให้หันไปมอง แล้วก็เห็นว่าเจ้าหนูสองคนนั้นกำลังเกาะราวระเบียง ชะเง้อคอมองหาผมด้วยความสงสัย เสื้อผ้าที่ใส่ก็ไม่ได้พร้อมจะออกมาข้างนอกเลยแม้แต่น้อย ..และในมือก็ยังถือจอยฯเอาไว้คนละอัน
!!.. ผมอาศัยจังหวะที่ฟ้าเผลอมองเด็กพวกนั้นกระชากมือของตัวเองกลับคืนมา พอเขาผวาจะมาคว้าตัวผมผมก็ถีบส่งไปอีกที แต่เขากระโดดหนีได้อย่างฉิวเฉียด ผมรีบวิ่งกลับมาที่ระเบียงบ้าน คว้าเจ้าแฝดเหน็บเอวได้คนละข้างได้ก็หนีเข้าบ้านมาปิดประตูเงียบ
“ซันนี่! ซันนี่!”
ผมไม่ได้สนใจเสียงร้องเรียกและทุบประตูจากข้างนอก รีบต้อนเจ้าหนูชิพแอนด์เดลกลับไปที่ห้องของตัวเอง รื้อค้นเสื้อผ้าที่น่าจะใส่อุ่นมาแต่งองค์ทรงเครื่องให้พวกมันใหม่ ทั้งเสื้อกันหนาว ถุงเท้า รองเท้า ถุงมือ แล้วก็หมวกไหมพรม เห็นแสงดาวเดินตามเข้ามาอีกตัว ผมก็เลยจับมันใส่เสื้อกับเขาด้วย ก่อนจะเดินไปหยิบขวดนมที่ยูริเตรียมไว้ให้มาแจกคนละขวด เจ้าแฝดท่าทางดีใจจนลืมจอยฯที่ถือไม่ปล่อยเมื่อกี๊ไปเลย
ระหว่างนั่งรอเจ้าสองคนนั้นเติมพลัง ผมก็ครุ่นคิดว่าควรจะทำยังไงกับคนที่อยู่ข้างนอกดี ..ผมดีใจที่เขากลับมา ใช่! ถึงเขาจะทิ้งผมไปตั้งสี่ปี แต่ก็ช่างหัวมันประไร ในเมื่อสุดท้ายแล้วเขาก็กลับมา
ถูก! ..มันไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรีหรืออะไร แต่นี่มันเป็นเรื่องของหัวใจล้วนๆ และผมก็จะไม่ทรมานใจตัวเองด้วยตั้งแง่กับเขาหรอก ผมอุตส่าห์รอเขามาตั้งนานแล้วจะไล่เขาไปง่ายๆ เพราะทิฐิได้ยังไง ผมไม่ใช่พระเอกละครไทยที่เอาแต่งอนกันไป ประชดกันมา กว่าจะได้กันสักทีก็จบเรื่องพอดี ..ไม่! ชีวิตนี้แสนสั้นนัก และพวกเราก็ข้ามขั้นไปไกลกว่านั้นเยอะแล้ว
ส่วนเหตุผลของเขาจะพอยอมรับได้หรือเปล่าผมก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ตั้งใจฟังนัก หูของผมได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเอง ส่วนตาของผมก็จับจ้องอยู่แต่ใบหน้าเขา ใจของผมก็มีแต่เขา และสมองของผมก็เลิกงานก่อนเวลา.. ผมรู้แต่ว่าผมใจอ่อนตั้งแต่ปล่อยหมัดแรกไปกระแทกหน้าขาวๆ ของเขาแล้ว ตอนนี้มันเป็นสีแดงช้ำ แต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะกลายเป็นสีม่วง แล้วก็เป็นสีเขียว ตามลำดับ ..แต่ใครจะสน
ผมลุกขึ้นเมื่อเห็นเจ้าแฝดซัดนมจนพร่องไปเกือบครึ่งขวดแล้ว ..ได้เวลาชำระความกันสักที
!.. กำลังจะเดินออกไปก็พอดีโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นซะก่อน
“มีอะไร?” กดรับสายผมก็ยิงคำถามทันที เพราะไม่ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครยาวๆ ..ผมมีเรื่องสำคัญกว่านั้นจะต้องไปทำ
“กายบอกกูว่าไอ้ลูกเป็ดมันกลับมาแล้ว มันมาถามหามึงที่นี่ แต่กูไม่ทันเห็นมันหรอกนะเพราะเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ว่าแต่ตอนนี้มันไปหามึงที่บ้านซอลลี่แล้วยัง?”
“อือ ตอนนี้มันอยู่ข้างนอกนั่น”
“แล้วมึงจะเอาไง?”
“ไว้จะเล่าให้ฟัง” ผมบอกแล้วกดตัดสายทิ้งโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรอีก(..ก็บอกแล้วไงว่ายังไม่มีอารมณ์คุย) ก่อนจะก้มมองลูกสมุนที่ปากยังดูดนมแต่แหงนหน้ามองผมราวกับจะถามว่า ‘เอาไงเพ่?’
“ไป แฝด.. ไปต้อนรับแขกหน่อย” ผมบอกและเดินนำไปหยิบเสื้อโค้ท มีเบบี๋ดูดขวดนมเดินเตาะแตะตามหลังมา พร้อมทั้งแมวอีกหนึ่งตัว
“ซันนี่!” ฟ้ามีท่าทางดีใจที่เห็นผมเปิดประตูออกมาอีกครั้ง
ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเบียดเขาออกมา ลงจากระเบียงได้ก็ไม่ลืมที่จะหันไปยกเจ้าแฝดลงตามมาทีละคน ตอนนี้เราทั้งหมดจึงมายืนอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้าน(ยกเว้นแสงดาวที่นั่งสังเกตการณ์อยู่บนราวระเบียง)
“แล้วนี่..” ฟ้าเป็นคนเอ่ยปากขึ้นก่อน เขามองมาอย่างกับจะถามว่านี่เจ้าเปี๊ยกพวกนี้มันคือตัวอะไร?
เจ้าแฝดก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเป็นที่สนใจของอีกฝ่าย มันเลยมายืนจังก้าขนาบข้างผมราวกับต้องการประกาศตัว ในมือถือขวดนม ส่วนปากก็ยังงับจุกนมแน่นไม่ปล่อย ขณะที่สายตาจับจ้องคนแปลกหน้าราวกับกำลังตรวจสอบ
“กองหนุน” ผมตอบอย่างมั่นใจ เหลือบไปมองนอกรั้วก็เห็นลูกสมุนชุดดำของฟ้าออกจากรถมายืนตีหน้านิ่งอยู่หน้าประตูรั้วแล้ว
“มึงมีมาสอง กูก็มีมาสองเหมือนกัน”
ฟ้ายกมือขึ้นกุมหน้าผากแล้วหันเลี่ยงไปทางอื่น ผมรู้ว่าเขาอยากจะหัวเราะ แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้เพราะรู้ว่ามันไม่ใช่เวลา ..โอเค เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ นั่นแหล่ะ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้จักคำว่า ‘กาลเทศะ’ มากขึ้น
แต่อย่ามาดูถูกนะเว้ย! เบบี๋พวกนี้เคยตีชนะเด็ก 2 ขวบมาแล้วนะ ชิชะ!
“แล้ว...จะยกโทษให้รึยัง?” ฟ้าที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วขยับเข้ามาคว้ามือข้างหนึ่งของผมไปกุมไว้อีกครั้ง(ตอนนี้ใส่ถุงมือแล้ว)
“ง่ายไปรึเปล่า?” ผมถามกลับ แต่ไม่ได้ชักมือกลับแต่อย่างใด
“แล้วจะให้ทำยังไง?”
“คิดเองไม่เป็นรึไง?”
ฟ้านิ่งไปเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะยอมปล่อยมือจากผม แล้วถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว ก่อนพูดเชิญชวน(?) “อ้ะ จะอัดกูก็ได้นะ ถ้ามึงต้องการ ..ถ้ามึงอยากได้แบบนั้นกูก็ยินดะ..อั้ก!!”
ผมชิงทำให้เขาสมปรารถนาก่อนที่เขาจะทันขอพรเสร็จด้วยซ้ำ ..อยากได้ก็จัดให้ ดูซิจะกล้าขออีกไหม?
“ซี้ดดด..” ฟ้าที่เซถอยหลังไปสองก้าวร้องครางเบาๆ ขณะเช็ดเลือดตรงมุมปากออก ..ท่าจะเจ็บไม่น้อยอยู่ล่ะ ก็ผมจงใจซ้ำแผลเก่าแบบเน้นๆ เลยนี่นา
“แอ๊ะ หิหิหิหิ ..เอิ๊ก” เจ้าแสบชิพคายจุกนมออกจากปากมาหัวเราะ ตบมือกับขวดนมแปะๆ อย่างชอบอกชอบใจ ส่วนเจ้าหนูเดลเพียงแค่ยืนมองตาปริบๆ ปากก็ยังมุ่งมั่นกับการดูดนมต่อไปอย่างไม่ลดละ(สงสัยจะรีบโตให้ทันพี่มัน)
ขณะที่กองหนุนของฟ้าก็ได้แต่ยืนเกาะรั้วกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วงเจ้านายอยู่ตรงนั้น(สงสัยว่าฟ้าจะห้ามเข้ามา)
ดีล่ะ งานนี้เบบี๋ของผมมีประโยชน์กว่าเห็นๆ
“พอใจรึยัง?” ฟ้าถามผม
“แค่นี้เองเนี่ยนะ? สองหมัดกับสี่ปีเนี่ยนะ? คุ้มสุดๆ!” ผมประชด
“โอเค ก็ได้..” ฟ้าที่ยืนมองหน้าผมนิ่งๆ อยู่พักนึง จู่ๆ ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นหญ้า จากนั้นก็นอนราบลงไปเฉยเลย เขาผงกหัวขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนว่า
“งั้นเอาเลย ..กระทืบมาเลย เอาซะให้พอใจ”
“อย่ามาท้านะ!” ผมชักปรี๊ดขึ้นมาอีกรอบ ก็กะขอสักห้าหมัดเท่ากับจำนวนปีที่เสียเวลารอ บวกดอกเบี้ยแค่เนี้ย ถึงกับต้องประชดประชันกันแบบนี้เลยเรอะ?! เดี๋ยวเหอะ อย่าคิดว่าไม่กล้านะ!
“ไม่ได้ท้า.. อนุญาต ..เอาให้สบายใจแล้วค่อยหยุด” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าท่าทางของฟ้าบอกหมดว่าเอาจริง “แต่มีข้อแม้ว่าถ้าพอใจแล้วต้องหายโกรธกันนะ”
“ก็ได้!” ผมรับคำ ก่อนย่างสามขุมไปหา ..ขอมาก็จัดให้ จัดหนักจัดเต็มด้วย อย่ามานึกเสียใจทีหลังแล้วกัน ซันชายน์ก็คนจริง ไม่แพ้ซินเซียร์นะขอบอก!
“เดี๋ยวๆๆๆ” แต่พอผมเตรียมเงื้อเท้า เขาก็รีบยกมือร้องห้ามก่อน
หรือว่าจะเปลี่ยนใจ? ป๊อดอ่ะดิ โถ่ว.. ไม่แน่จริงนี่หว่า
“มีอีกเรื่องที่อยากจะขอ..”
“มีอะไรจะสั่งเสียก็รีบว่ามา” ผมอนุญาต
ขนาดนักโทษประหารยังมีโอกาสได้ขอคำขอสุดท้าย แล้วนี่กับคนที่ผมรักหมดหัวใจ..ทำไมผมจะให้โอกาสนั้นไม่ได้ จริงไหม?
“ถ้ากระทืบเสร็จแล้ว..”
“....?....”
“มีเซ็กส์กันนะ”
โอเค ผมยอมรับก็ได้ว่าผมเข้าใจผิดไปทั้งหมด เขาไม่ได้เปลี่ยนไป ไม่เลยสักนิด! ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังเป็นเขา ยังเป็น ‘เอี้ยฟ้า’ คนเดิมที่ผมเคยรู้จัก และหลงรักนั่นล่ะ!
“ถ้ามึงยังไหว” ผมพูดพลางยิ้มเหี้ยม
“สู้ตาย..” เขาทำใจดีสู้เสือแถมยังชูสองนิ้วให้ผมด้วยด้วย
ผมก็ไม่รู้หรอกว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่าจะที่เกิดเรื่องแบบนี้ วันข้างหน้าเขาอาจจะทิ้งผมไปอีกก็ได้ใครจะรู้ ..แต่ก็นั่นแหล่ะ เพราะมันไม่มีใครรู้ งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องไปคิดมากกับเรื่องที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ เวลานี้ ผมมีเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว เรามีโอกาสได้กลับมามีกันและกันอีกครั้ง ดังนั้นสิ่งที่ควรจะทำตอนนี้ก็คือการเก็บรักษาช่วงเวลาแบบนี้เอาไว้ให้ยาวนานที่สุด
จนกว่าจะถึงวันที่เราต้องแยกจากกันไปตลอดกาล..
ผมจะรักเขาอย่างสุดความสามารถเท่าที่คนคนหนึ่งจะรักใครอีกคนหนึ่งได้ ..ผมสัญญา
“แฝด จัดการ!!” ผมสั่งสมุนที่เตรียมพร้อมรออยู่แล้ว
“ต๊าต้า!!”
" จบ "
(http://i953.photobucket.com/albums/ae19/Inozence/faa.gif)
The End.
Every end is a new beginning.
----------------------------------
ขอบคุณทุกคนที่อุตส่าห์ติดตามอ่านนิยายที่เกิดจากความว่างจัดของเรามาจนถึงตอนสุดท้าย
ขอบคุณเล้าเป็ดที่เปิดโอกาสให้เรามาใช้พื้นที่แห่งนี้ระบายความฟุ้งซ่านเว้อเวิ่นของตัวเอง
ขอบคุณคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตที่ทำให้เราส่งต่อความเพ้อเจ้อสู่นักอ่านในโลกไซเบอร์ได้
ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้สติปัญญาระดับปั้นน้ำเป็นตัว เป็นเรื่องเป็นราวได้ยาวเป็นมหากาพย์ขนาดนี้
ขอบคุณครูสอนภาษาไทย
ขอบคุณ ก – ฮ
ขอบคุณ...
และขอบคุณ
ขอบคุณมากค่ะ
-ไวท์ เรเวน-
ติดตามความเคลื่อนไหวอื่นๆ ได้ที่ http://www.facebook.com/WhittyRaven
-
:pig4: :pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายที่ดีเรื่องหนึ่งค่ะ จะติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ ส่วนตัวคิดว่านิยายเรื่องนี้ ลงตัวและสนุกน่าประทับใจมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไป o13 o13 o13 o13 :bye2: :bye2:
-
้อ๊าาาาาาา จบแล้ววววววววว นี่เค้าจะอดอ่านตอนพิเศษสกายซินด้วยหรอเนี่ย T^T
ขอบคุณ ที่ส่งเอี้ยฟ้าพระเอกมึน หลุดกรอบ มาแหวกแนวตลาด
ขอบคุณ ที่ส่งคนหล่ออย่างสกายมาบ้าๆบอๆใ้ห้ได้ฮา
ขอบคุณ ที่ส่งกะเทยหล่อล่ำอย่างอิเมย์บีมาให้ถูกใจ
และสุดท้าย ขอขอบคุณส่งคู่แฝดมาให้หลงรักนะครับ
เรื่องนี้ผมไม่ได้เมนต์เท่าไหร่ เพราะมาสมัครสมาชิกทีหลัง แล้วก็มีช่วงยุ่งๆทำให้หยุดอ่านช่วงท้ายๆเรื่องไป เดี๋ยวจะไปไล่อ่านให้จบ
แต่ตามข่าวคราวใน fb เสมอ แค่อาจไม่รู้ว่าเป็นคนไหนที่คุณไวท์เคยคุยเท่านั้นเอง 55 ขอโทษด้วยนะครับ
สุดท้าย...รอพระรถ-เมรี กะคุณแสงเหนืออยู่นะครับ มาต่อไวๆเน้อ สัญญาว่าจะตามเม้นท์ตลอดแล้วเน้
-
สามตอนสุดท้ายกระชากมากค่ะ
จากที่ขำแตก บู๊ ตื่นเต้น กลายเป็นเศร้าซึม
อยากได้รายละเอียดช่วงที่เป็นวิธีเล่า แต่คิดเอาเองว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ตอนที่เศร้าเราไม่อยากจำเท่าไหร่หรอก
5555 เป็นมนุษย์สุขคติอย่างแรง
ปล.เตรียมโอนเงินรวมเล่มดีก่า
-
อ้ากกกก
อยากรู้ว่าฟ้าจะเป็นยังไง
อยากอ่านตอนซนๆของชิพกับเดลด้วยย (ประมาณสัก10ขวบ) น่าจะน่ารักน่า...ดู 555
4ปี สมควรแล้วฟ้า นานโคตรรร
คนรอจะตายก่อน ถ้าไม่รักมากทำยากนะเทอ
สุดท้าย อยากบอกคนแต่งว่า ชอบมากก
เวลามาอัพทีไร กดอ่านตลอด
เค้าชอบแฝดด้วยแหละ แถมเรื่องก็บู๊ๆ ไม่ตุ๊ดดี ชอบบบบ
ไว้จะตามผลงานต่อไปนะค่ะ จุ๊ฟ *กอด*
-
แฝดน้อง..แสบพอๆกับซินนี่ซันนี่เลย
:z3:
อยากเห็นเมย์เดย์ :o8:
-
ซินไหนบอกว่าจะให้กายเป็นภรรยาไง แล้วอะไรกันนั่น ซันนี่คิดได้ให้ชิพกับเดลจัดการฟ้าเนี่ยนะ ยูแม่บ้านมาก ๆ ซอลลี่เป็นป๊ะป๋าหรือนั่น ชิพไม่ค่อยเลยนะ ทำไมแกล้งเดลแบบนั้น แต่ชิพกับเดลคงจะเป็นพี่น้องที่รักกันน่าดู
-
แฝดหน้ารักอะ
-
จบแล้ว~~~ ชอบมากกกกกกกก ขอบคุณไวท์ที่แต่งนิยายดี ๆ อย่างนี้ให้อ่าน จะติดตามทุกเรื่องแน่นอนค่ะ
เรื่องต่อไป~~ ยูริจังน้า~~~ ^^
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆครับ
นิยายเรื่องนี้ทำให้ผมยิ้มได้ตลอด อาจมีเศร้าซึมไปเพราะอินกับเนื้อเรื่องไปบ้าง
ก็คนเขียน เขียนได้ดีนี่นา o13
คนเรามุมมองแตกต่างกันครับ ใครจะมองว่ามันรวบรัด
ให้จบเร็วยังไง ก็แล้วแต่ ผมกับคิดว่า เนื้อเรื่อง
จบได้ดีมาก อ่านได้ไม่สะดุด ทุกการกระทำของตัวละคร
ก็อธิบายถึงสาเหตุการกระทำได้ดี สรุปผมชอบครับ!!
เสียดายนะครับที่จะไม่ลงตอนพิเศษต่อ ผมว่าคงมีอีก
หลายคนที่อยากอ่านเหมือนผม เสียดายๆๆ
เอาเป็นว่าจะรออ่านผลงานชิ้นต่อไปครับ
เด๋วผมไปรอในเรื่องของซอลลี่นะ //แอบทวง 55
ปล. มีเรื่องใหม่อย่าลืมมาสะกิดบอกกันบ้างนะครับ
จะตามไปอ่านแน่นอน ไว้เจอกันครับ
:bye2: :bye2:
-
จบแล้วอ่า ม่ายยยย หนูจะเอาตอนพิเศษ(ดิ้นๆ) :z3: :z2:
ปล.อย่าไปสนใจตัวที่เวิ่นอยู่นั้นเลย คืออยากจะบอกว่าขอบคุณเหมือนกันสำหรับเรื่องสนุกๆ อย่างนี้ ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :pig4:
-
ยังไม่ได้อ่านนะครับ แต่ขอมาขอบคุณนักเขียนเรื่องนี้ก่อน ขอบคุณมากๆนะครับ ที่มาแต่งนิยายให้เราได้อ่านกัน เป็นกำลังใจให้กับเรื่องต่อๆไปด้วยนะครับ ขอบคุณมากๆครับ.....ซีซี :L1:
-
รอหนังสืออยู่นะคะ ^^
-
อืมม ฟ้าพูดเก่งขึ้นนะ พูดมากซะด้วย ฮ่าๆ
แต่มึนเหมือนเดิม ขอมีเซ็กส์หน้าตายมากก ก ก!
อัดให้น่วมเลยนะซันนี่และเจ้าหนูแฝดดด!!
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ชอบมากกเรื่องนี้ :กอด1:
-
ช่างเต็มไปด้วยบทบรรยาย มากมาย ล้านแปด
เหมือนโดนตัดจบเลยอ่ะ
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก ปัญหาคือเราไม่อาจตัดใจได้อ่ะ
อยากอ่านต่อยาวๆ อยากอ่านอีกไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเร็วอ่ะค่ะ
เพราะฉะนั้น ขอตอนพิเศษที่นอกเหนือจากในหนังสืออีกเหอะนะคะ
แต่แค่ตอนนี้ก็รอหนังสือไม่ไหวแล้ว
อยากอ่านตอนพิเศษแล้ว แค่ชื่อตอนก็ใช่เลย
มีมานะเข้ามาแล้ว ก็แอบโลภอยากได้เมย์บีชิฮัวด้วยอ่ะ มันคงเฮฮาร่าเริงอ่ะ
เราว่าแฝดชิพเดล SM นี่ตอนโตก็น่าสนใจนะ
ออกแนว incest ได้มากกว่าซันซินซะอีก กร๊ากกกกก
-
แล้วหลังจากนี้อะ
ตอนพิเศษๆๆๆๆ รอๆๆๆ รุนะว่าต้องมา อิอิ
-
:L2: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ. แอบฮากับภาพเอี้ยฟ้าตอนจบ. เราเป็นคนนึงที่รแตอนพิเศษน๊าาาาาาาาาาาาา :laugh: :m20: :jul3:
-
:m23: :m26: :m1: :m14: :m14:
ดอนที่อ่านครั้งที่แล้ว
ผมมีความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
แต่บทส่งท้ายช่วยกู้ความรู้สึกที่ดีๆมาให้
และยอมรับว่าจะกลับมาอ่านเรื่องนี้อีก
เพราะเป็นเรี่องทีดีเรื่องหนึ่ง
( ไม่ใช่ดีแต่ " เยี่ยม " ต่างหาก )
ผมจะติดตามผลงานของคุณต่อไป
ด้วยรัก/ เล็ก จอมพล
:mc4: :mc4: :mc4: :L1: :L1: :L1: :z9: :z9: :laugh5:
คำสนทนากัน ถ้าในเชิง negative
ผู้ฟังมีความเห็นสอดคล้อง
จะใช้ me either (adv) มากกว่า me too
ดูจะสวยกว่า
-
จบแล้วหรอคะ
ยังไม่หายคิดถึงฟ้าเลยอ่ะ
หายไปตั้งหลายปี กลับมาแค่ให้ซันนี่ตื๊บ?
ยังคิดถึงอยู่เลย ฮาๆ
ฝาแฝดชิพกะเดลน่ารักมากเลยอ่ะ
มีภาคต่อไปของสองคนนี้ป่ะคะ
น่ารักน่าหยิกมากกกกกกก
ปล.คำที่เขียนว่าซินผู้ยิ่งหย่าย เหมือนจะเห็นแว๊บๆว่าเป็นตัว ญ
อยู่ที่นึง ไม่แน่ใจนะคะลองดู เรารีบอ่านเพราะคิดถึงฟ้าอ่ะ
ยังไม่หายคิดถึงเลยน้า รอหนังสือนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ
เราว่าส่วนของคอมเมนท์ให้เทียบเป็นเปอร์เซนให้เป็น ร้อยเปอร์เซนต์ดู
จะเห็นว่า ส่วนที่เป็นคอมเมนท์ที่บอกให้ปรับปรุงเทียบเป็นสัดส่วนกับที่ชื่นชมมันต่างกันนะคะ
มองในแง่ลบแค่ไหนก็ให้ยอมรับในความคิดเห็นนะคะ เพราะความคิดของคนเรามันต่างกัน
ถ้าเราทำไม่ดีจริงๆให้เอาไปปรับปรุง ดูให้แน่ใจก่อนนะคะ
แล้วอย่าลืมคิดถึงคนที่ให้การสนับสนุนด้วยคะ สงสารทางนี้บ้างนะ เราเชียร์สุดใจ
แต่คนเขียนคิดถึงคนอื่นก่อน เราน้อยใจเป็นนะ :o12: ฮาๆ
-
สนุกมากค่ะ ตามอ่านมาตลอดแต่ไม่ค่อยได้เข้ามาเม้นเท่าไหร่
ใจหายเหมือนกันที่จบแล้ว คงคิดถึงฟ้ากับซันนี่ และคนอื่นๆ
มากๆเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
กายนี่แน่นอนจริงไรจริง บวชเสร็จไปเลย 55555
คิดถึงฟ้ามากกกกก โผล่มาก็ยังเกรียนนิ่ม ๆ เหมือนเดิม
แล้วจะรออ่านในหนังสือนะคะ :)
-
จบแล้วเหรอเนี่ยยยยยย :sad4:
เอี้ยฟ้าได้ออกมานิดเดียวเอง(โดนผาแฝดแย่งซีนหมด)
ชอบเรื่องนี้มากมาย
น่าจะมีต่ออีกซักจิ๊ดนะค่ะ
จิ๊ดหนึ่งก็ยังดี :impress2:
ในที่สุดสกายกับซินก็กลับมารักกัน :monkeysad:
-
:-[ กลับมาอ่านอีกที อ๊ะ!!! จบซะเเล้ว ขุดๆอ่านใหม่...
ฟ้าหายไปปปปปปปปป แต่สุดท้ายก็กลับมา และถูกสำเร็จโทษด้วยเเฝด555
(หนีไม่พ้นเเฝดว่างั้น) เป็นฉากจบที่เซอร์ไพรซ์มากอ่ะ555 ชอบชอบ น่าร๊ากกก
ว่าเเต่ซอลลี่มีลูก อยากให้ฟ้ากับซันรับเด็กมาเลี้ยงเป็นลูก เอาชื่อดัคกี้ กับมายด์ซันไง 555
ฟินนนนน!!! o13 แฮปปี้เอ็นด์สุดๆ
ปล. ตื่นเต้นระทึกที่สุดไปกับการที่เมย์บีมีครอบครัว 555 เป้ฯพ่อเเม่สุขสันต์ขนาด==! หึหึ
-
จบซะแล้ว
:impress:
แอบใจหายนิดๆที่จะไม่ได้มานั่งรออ่านความมึนของไอ้เจ้าฟ้า
ความซึนของซันนี่กับซิน
แถมจะความมึนของสกายสุดที่รัก(อวยฉุดๆ :laugh3:)
ถึงตอนที่แล้วจะทำให้คนอ่านนอยด์แดร๊กไปสักนิด
แต่ตอนจบก็เคลียร์แฮปปี้กันไปตามๆกัน
ตอนนี้ก็ตอบคำถามทุกอย่างได้รู้เรื่องเกือบหมดและ
ถ้าอยากรู้ที่เหลือต้องตามไปอ่านในหนังสือสิเนอะ
ถ้าไม่เป็นการรบกวนจะเก็บไว้ให้สักชุดได้มั้ยเนี่ย
แบบว่ากว่าเงินเดือนจะออก แหะๆๆ
:m23: :m23:
ปลล.เราโกรธซินแล้วด้วย ชอบแกล้งสกายของเรา เชอะ!!!
-
อยากอ่านแฝดSM
ฟ้าขนาดนี้ยังจะขออีก
ซันนี่ขอมาจัดไป
สนุกดีน่ารัก แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามที่มันควรจะเป็น
ถึงจะแปลกๆกับซิยและกายแต่ก็น่ารัก
เรื่องนี้สนุกมาก เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ขอบคุณคนเขียนนะค่ะ เลิฟๆๆ :pig4:
-
จบซะแล้ว
อยู่กับเรื่องนี้มานานอยู่นะเนี่ย
แต่ไม่เป็นไร
เรื่องนี้จบก็จะรอเรื่องต่อๆไปอยู่นะคะ
ชอบฝาแฝดมากเลย
ท่าทางจะน่ารัก
แล้วก็ดีใจมากที่สกายกับซินกลับมาคืนดีกันได้ อิอิ
-
จบแล้ว
-
อืม สั้น .... ตอนนี้สั้นนะคะ
เพราะความรู้สึกเรายังคิดถึงเอี้ยฟ้าอยู่เลยรู้สึกว่าสั้น ทั้งๆที่เนื้อหายาวมากๆ 55555555555555
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนดูหนังเรื่องนึงเลยแฮะ อาจเพราะตอนนี้มีเนื้อหาอยู่ในอังกฤษ
และคุณไวท์ก็บรรยายสถานที่ได้เห็นภาพมากๆ ทำให้เราอ่านแล้วเห็นภาพในหัวเป็นฉากๆ เลย
นึกภาพตามแล้วทั้งเหงาหงอย หนาวเหน็บ และอบอุ่นตามซันนี่เลย
อืม . . . ไม่รู้จะพูดอะไรแฮะ อิน
ทั้งๆที่ใจจริงอยากคอมเมนท์เยอะๆ แต่ในหัวมันตื้อๆ แบบจบแล้ว เฮ้ย! ฉันยังคิดถึงเอี้ยฟ้า คิดถึงแฝดอยู่เลย
แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ตอนนี้เป็นอีกตอนที่เราชอบ แต่ถ้าเทียบกับตอนที่แล้วเราชอบตอนที่แล้วมากกว่า
(แหงละ เพราะตอนที่เราไม่ขึ้น END นี่นา 555555555555
เอาตรงๆ ยังไม่อยากให้จบ แม้จะพยายามปลอบตัวเองว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา :monkeysad:)
อ่านตอนนี้แล้วเราละเมียด ละไมอ่านมาก เนื่องจากเห็นคำว่า END ตรงหัวกระทู้แล้วมันแป้วๆ
พยายามอ่านให้ช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้ เผื่อจะได้อยู่กับซํนนี่ เอี้ยฟ้า ซินเซียร์ สกาย
...
ถ้าคุณไวท์ยังจำคอมเมนท์เราของตอนที่แล้วได้ หรือจำที่เราเคยคอมเมนท์ไว้ในเฟซบุ๊ค
ที่ให้การสนับสนุนกับตอนที่แล้วมากๆ ก็แค่อยากจะบอกว่า หากคุณไวท์น้อยใจ เสียใจ
เราก็หวังว่าคอมเมนท์เราครั้งที่แล้ว จะทำให้คุณไวท์อมยิ้มได้ และมีกำลังใจเขียนต่อนะคะ ^^
:L2:
-
แอ๊วววว เค้าคงคิดถึง สองแฝดและเอี๊ยฟ้าน่าดูชมเลย ><
ยังไงก็จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
-
ตอนจบ!! รอมานานเหมือนรอแฟนมาขอเลย 555
ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามวัฏจักรของมันละนะ (ไม่นับที่เอี้ยฟ้าขอข้อสุดท้ายนะ อิอิ)
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่น่าติดตามนี้ค่ะ และรอหนังสือด้วยใจจดจ่อ :bye2:
-
จบลงอย่างแฮปปี้ดีใจค่ะ ว่าแต่แฝดกานต์ฉายมีทายาทกระสือแล้วชิบเดลนี่ท่าจะฮานะคะมีแววแต่เด็กเลย :laugh:
ปา.รอหนังสือเช่นกัน เดี๋ยวไปรออ่านเรื่องยูกะซอลลี่ต่อค่ะ
-
จบแล้ววววววววววววว
จบแล้วววววววววววว
ซอลลี่กับยูริมีลูกด้วยยยจุดพลุ ปุ๊งๆๆ
โโยส่วนตัวคิดเหมือนคุณคนที่คุณนักเขียนเอามาแปะให้อ่านนะค่ะ
แต่ไม่ได้คิดว่าฝฝีมือคุณด้อยพัฒนานะ
แต่คิดเหมือนตรงที่ออกจะเร็วไปนิด มาแบบรัวๆเลยทีเดียว
แต่ภาษาของคุณยังโอเคเหมือนเดิมไม่ได้แย่ลงตรงไหน
แค่เนื้อเรื่องแลดูเร็วๆไป
สุดท้ายพี่ฟ้าชะเริ่ศ
-
ในที่สุดฟ้าก็กลับมาาา
อยากให้มีฉากฟ้าโดนชิพกะเดลตื้บนะเนี่ย อยากอ่านมากๆๆๆ หุๆๆๆ :impress2: :impress2:
ตอนนี้นั่งรอหนังสือละค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :กอด1:
มันเป็นอะไรที่อ่านแล้วติด เป็นนิยายที่ยอดมากเรื่องหนึ่งในความคิดของเราเลยค่ะ o13
-
จบแล้ววววววววว
-
ฟ้าหายไป แต่สุดท้ายก็กลับมา
และถูกทำโทษด้วยเเฝด อีกแล้ว
:angellaugh2:
-
จบน่ารักมากกกกกกกกก
แต่ใจหายนะเนี่ย จบไปอีกเรื่องแล้วกับนิยายดีๆ
-
เอี้ยฟ้าก็ยังมึนอยู่เหมือนเดิมเลยย น่ารักที่สุดอ่ะ ><
อยากได้ตอนพิเศษหลังจากตอนนี้ด้วยอ่ะ รู้สึกว่าบางเรื่อง
มันยังไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่อ่ะค่ะ(เปล่าหรอกอินี่อยากอ่านอีก-*-)
อยากอ่านตอนที่ฟ้ากับซันนี่มี :oo1: :oo1: :oo1: กันตอนกระทืบเสร็จด้วยอ่ะ ><
จบตอนนี้แล้วก็ต้องรอตอนพิเศษในหนังสือสิน่ะ จะรอน่ะค๊าาา ♥
-
้เย้ๆ เอี้ยฟ้ากลับมาแล้ว ปล่อยให้ซันนี่รอนานเกิ้น
แต่ถ้ากลับมาแล้วเป็นผู้ใหญ่ขึ้นก็ยังสติลความน่ารักแบบนี้อยู่ก็โออยู่นะ
ทุกคนดูมีความสุขดี เด็กแฝดน่ารักมาก ดูท่าทางจะแสบไม่ใช่เบา
ฮาตอนเอี้ยฟ้ายอมให้กระทืบแล้วขอมีเซ็กซ์ด้วยนี่แหละ อืม ตัวจริงเสียงจริง
จิ้นภาพฟ้าแบบหล่อฟ้าประทานจริง ๆ อ่ะ กริ้บกริ้ววว หลงพระเอกเอาตอนสุดท้ายค่ะ
ขอบคุณค่ะ รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
-
:L2: :L2: :L2: :3123: :L1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีนะ เราชอบนะ
ใครจะว่าไงก็ช่างแต่เป็นเรื่องที่เราชอบที่สุด ติดที่สุด ถึงขนาดเฝ้ารอว่าจะอัพตอนเลยอ่ะ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:bye2: :bye2:
-
ขอบคุณณณณณณณณณณณณณณ
เรามีความสุขกับเรื่องนี้จริงๆ
ได้รอยยิ้มจากเรื่องนี้ไปเยอะมาก
ไม่อยากให้จบเลย หวังว่าจะมีโอกาสได้อ่านตอนพิเศษพวกเขาบ้าง
จะรอติดตามเรื่องใหม่ด้วยค่ะ :กอด1:
-
จบแล้ว คงคิดถึงเอี้ยฟ้าแย่เลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:pig4: :L2:
-
จบแร้วฟ้ามาตอนจบเลย
-
จบเร็วจังเลย ยังไม่ทันตั้งตัวเลยยยยย
เอี้ยฟ้า จะจัดไหวมั้ยนะ หึหึ
ชิพกับเดล น่ารักกกกกกกกก
:pig4:
-
แม้จะเป็นการจบแบบไม่ค่อยเคีลย์เท่าไหร่
แต่...มันก็สมกับเป็นฟ้าประทานกับซันชายน์จริงๆ
อยากอ่านเรื่องของเด็กแฝดอ่ะ 555 :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบสวยดีแฮะ ขอบคุณ
สำหรับนิยายดี ๆ อีกเรื่อง
หลังจากนี้ก็รอหนังสืออย่าง
เดียว กับรออ่านซอลลี่กับยู :bye2:
-
ชะ อ้าว จบแล้ววว โฮกกกกกกก จบแล้ววววว
อ่ะ จุดพลุ ร่วมแสดงความยินดีกับคนเขียนนะค๊าาา
แล้วในที่สุดฟ้าก็กลับมาหาซันนี่ ซะที เง้อออปล่อยให้รอให้เหงาตั้งหลายปี
เจอหมัดเข้าไปสักสองสามหมัดแหม มันน่าโดนกระทืบ ฮ่าๆ สองแฝดจัดการซะเลย อิอิ
ส่วนคู่ของซินก็กลับมาคบกับสกายอีกครั้ง เย้
แล้วก็อย่างที่ว่าเมะแรดๆอย่างสกายก็ได้เป็นเมะกดซินจริงๆด้วยสิน๊า ฮ่าๆ ถูกใจๆ
คู่เมย์มีกับชิฮัวก็นะ เลี้ยงลูกไป พ่อ?กะแม่ก็ช่วยกันส่องหนุ่มหล่อ ฮ่าๆ คู่นี้ก็ฮากันไป
ซอลลี่กับยูริก็ หืมมม ยูริเนี่ยกลายเป็นแม่บ้าน?ตัวจริงไปแล้ว ปรับตัวได้โคตรดีเลยอ่ะ กร๊ากกก
สรุปว่าจบแฮปปี้ทุกคู่เลย อมยิ้มมีความสุข ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆเกี่ยวกับแฝดมาให้อ่านกันนะค๊า
รักซันนี่รักเอี้ยฟ้า รักซินรักสกาย รักทุกคนในเรื่องเลย รักคนแต่งด้วย อิอิ
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปน๊าา สู้ๆจ้า
:กอด1:
-
happy ending ก็โอเคแระ หุๆ
-
ฮ๊ากกกกกกกก สามตอนสุดท้าย จะมาม่าไปไหนนนนน สนุกมากๆค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษอ๊าาาาาาาาา
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ในที่สุดดด...ก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งงงง....
รักฟ้า รักซันนี่ รักเมย์บี รักสกาย รักซินที่สวดดด
ในเมื่อจบแล้วว...จะมีตอนพิเศษไหมเอ่ย???
ปล.มีเหอะน้าาา รักคนแต่งที่สุดด :กอด1:
-
ขอตอนพิเศษ!!!!!!!!!!!!!!
-
กดบวกปล่อยเป็ด
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวตะวันร้าย
ที่หลงรักไปเรียบร้อย
4 ปีไม่ทำให้ตะวันหายร้ายได้เลย
กลับน่ารักมากกว่า
อุอุ มีเซ็กส์กันนะ
ชอบบบบบบ!!!!
:L1:
-
จบซะแล้ว ประเด็นทุกอย่างชัดเจน :pig4:
-
ถึงตอนนี้ก็นั่งรอนอนรอหนังสืออย่างเดียว อิอิ :o8:
ว่าแต่ จะได้ซักเมื่อไรอ่ะค่ะ อยากเชยชมเร็วๆ ฮี่ๆๆๆๆ :z1: :z1:
-
o13. o13 :กอด1: :t2: :impress:
-
ขอบคุณนะครับ o13
-
o13 o13 o13
จะรอตอนพิเศษของซันนี่ กับฟ้านะฮับ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
สนุกมากเลย
-
:-[ ชอบค่ะ สนุกมากกกก แล้วจะติดตามผลงานต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
ในที่สุดกายก้อตามมา
เซอร์ไพรส์ซอลกับยู
มีแฝดนรกเพิ่มมาอีกคู่
ปล สมเป็นฟ้ามาง้อแบนี้
ปล 2 คนอื่นว่าไงไม่รู้แต่เราว่าส่วนใหญ่คนอ่านเสียดายเนื้อเรื่องมากกว่าเพราะำกำลังสนุกเลย
-
น่ารักเกินไปแล้ววว แฝดน้อยทั้ง 2
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ แต่ก็อยากรู้ต่อว่าฟ้าจะเป็นยังไงต่อ
แล้วแฝดน้อยทั้ง 2 จะทำยังไร
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้
-
อยากอ่านฟ้ากะซันนี่หลังโดนกระทืบแล้วอ่ะ 555555555
-
จบแบบไม่ธรรมดา เพราะพระเอกโดนรุมตื๊บ ฮ่าๆๆ (แกนนำก็ไม่ใช่ใคร คนคุ้นเคย ซันนี่นี่เอง)
จัดไปเยอะๆเลยแฝด ปล่อยให้น้าซันนี่รอนานขนาดนี้ได้ไง
ดีใจมากๆที่จบแบบนี้ ฟ้ากลับมาแล้ว เย้! นานไปหน่อย แต่กลับมาแบบเคลียร์ทุกอย่างจบ ก็ปล่อยให้มันจบ
แล้วเริ่มกันใหม่กันอีกทีนะซันนี่ ความสุขมันก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเอง อย่าไปคิดไรมาก
เซอร์ไพส์สุดๆของเราต้องกายกะซินมากกว่า ดีใจมากกกกก ที่กลับมาดีกัน
ไม่มีใครรักซินได้เท่าสกายแล้วจริงๆ ในความรู้สึกเรา อันนี้ไม่นับซันนี่และครอบครัวนะ
กายไม่ยอมแพ้อ่ะ หนีตามผู้ชายมาจนครอบครัวยอมรับในที่สุด เข้าข่ายแรดมั๊ย? แต่ก็เท่ห์ด้วย ลุคใหม่พี่แกเท่ห์จริงๆเหอะ
สุดท้าย ชอบเรื่องนี้มากกกกก รอหนังสือมาถึงมือไวๆ อยากอ่านตอนพิเศษแล้วว...
-
ตายตอนจบตรงบอกไม่ลงตอนพิเศษ :z3:
โอวโน้วววววววววววววว เค้าอยากอ่านเอี้ยฟ้า :z10:
ถ้าใครบอกตอนนี้จบไม่ดี เราว่าไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย
ตอนนี้มันให้ความรู้สึกเป็นสุขดีออก เหมือนฟ้าหลังฝน
Chip 'n Dale ก็มาเป็นผู้สืบทอดแฝดนรกที่รักไปซะ (เอ่าฮิ้ววว)
เอี้ยฟ้าก็ยังติสต์แตกเหมือนเดิม ชอบตรงชู้นิ้วสู้ตาย แอร๊ยสามที 5555
ยังไงก็จะติดตามต่อไปนะค้า o13 ขอบคุณไวท์เรเวนท์ที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่าน
-
ขอบคุณเรื่องราวดีดี ที่มีมาให้อ่านกันนะจ้าา
-
อ่านมา 2 วัน ... ตอนนี้อ่านจบแล้วววว
แต่งได้ดีมาก ๆ เลยค่ะ ... ยังไงก็รักฟ้าประทาน
ประทานมาให้ซันนี่ ....
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ อ่านแล้วสนุกมาก
เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องต่อ ๆ ไป ^^
-
จบแล้ววว จริงๆไม่อยากให้จบเลยย กำลังสนุก
น้องฟ้ากำลัง :m25: เอ้ย กำลังน่ารัก
ขอบคุณมากค่าา สำหรับนิยายดีๆอย่างนี้ :กอด1: กอดๆ
รักจัง แฝดดกับเอิ้ยฟ้า :m1: :m13:
,,เรื่องคอมเม้นเราว่าอย่าเครียดเลยนะคะ :L2: คนเราอ่านนิยายก้มีหลากหลายความคิดเห็นอ่าเนอะ
คนนั้นชอบนี่ คนนี้เกลียดนู่น จะไปให้ทุกคนชอบถูกใจหรือไม่ชอบอะไร เหมือนกันหมดคงเป็นไปไม่ได้
ความคิดแต่ละคนไม่เหมือนกัน (ความคิดคนนี่แหละค่ะวุ่นวายที่สุดแล้ว :a6:)ไม่งั้นทุกคอมเม้น ก็เขียนเหมือนกันหมดเลยสิ... :a5:
ความเห็นว่าชมว่าชอบก็เก็บเป็นกำลังใจ ความเห็นติหรือวิจารหรืออะไร ก็อย่าไปเครียดเลย เก็บไว้เผื่อไปแก้ปรับปรุงอะไรที่่มีคนคิดว่าบกพร่องเนอะ แต่ถ้าคิดว่าส่วนนี้ดีแล้วหรือยังไงก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามพล๊อตที่วางไว้แหละค่ะ อำนาจอยู่ในมือคนเขียน :a1:
คนอ่านบางทีก็อินๆ ที่อินก็เพราะอ่านนิยายแล้วคล้อยตามนี่แหละ ก็ระบายความรู้สึก ระบายความคิดตัวเองออกมา
สรุปแล้ว ส่วนตัวรักเรื่องนี้มาก
ขอบคุณคนแต่งมากๆอีกครั้งนะคะ ที่เขียนนิยายดีๆอย่างนี้มาให้ปลื้มกัน
ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนค่า :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
....มาอ่านแว้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13 :laugh: ในที่สุดสกายก็ทำสำเร็จแล้วนะ :เฮ้อ: :-[ :o8: ส่วนซันก็พยายามได้ดีมาก รอคอยฟ้ามาตลอดเลย :กอด1: ....ชอบทุกคนในเรื่องนี้จังเลย ฮาดี...เป็นกำลังใจให้กับเรื่องต่อๆไป ว่างๆก็มาแต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านอีกนะ ....สำหรับคอมเม้นไม่ว่าจะดีร้ายประการใด ก็เก็บไปใช้ปรับแก้ แต่ไม่ต้องไปคิดมากหรอก นิยายก็คือนิยาย มันไม่ใช่สงคราม 555+ :z2: สู้ๆนะ :bye2:
-
สี่ปีที่รอคอย ในที่สุดฟ้าก้อกลับมาหาซันนี่ซะที แฝดจ๋า เราฝากด้วยสองที โทษฐานที่ให้รอนานเหลือเกิน ตุ๊บ ตุ๊บ
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ดีมากๆ สำหรับเรา การดำเนินเรื่องสนุกมาก มีพลิกผันให้เดาไม่ออกบอกไม่ถูกอยู่เสมอๆเชียว ภาษาก้อสวย วิธีการเล่าตัวละครแต่ละตัวก้อสื่อได้อย่างเห็นภาพเลยค่ะ อย่างที่คุณไวท์บอกไว้เอง มีหลายจุดเหลือเกินที่ค้างคา กายกับซินและไท่หลัน มานะ เอี้ยฟ้ากับโคเน่ เมย์บีชิฮัว ฯลฯ ซึ่งถ้าเล่าให้ละเอียดกว่านี้อีกนิด ขยายความอีกสักหน่อยจะสมบูรณ์มากขึ้น
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ แบบนี้นะคะ จะคอยติดตามผลงานนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆครับ
อ่านแรกๆกลัวเรื่องในอดีตมากๆ แต่ที่ไหนได้คนที่น่าสงสารที่สุดคือไท่หลัน
แล้งเรืองนี้นางฟ้าที่สุดก็คือซิน ไม่เคยเกลียดไท่หลัน ตินนั้นซินเองก็คงยังไม่รู้เหมือนกันหล่ะมั๊งว่านั่นคือความรัก
แต่ก็นะ ซันก็เป็นคนๆนึงๆเท่านั้น ความโลภ ริษยาต่างๆก็เป็นเรื่องปกติ สุดท้ายคิดได้ก็ดีมากๆแล้ว
จะว่าไปเรื่องนี้น่ารักมากๆทุกคนเลย ความรักของกายกันไท่หลันนี่ยิ่งใหญ่มากๆเลย อิจฉาซินมากเลย
รักทุกตัวละครครับ ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องน่ารักๆนี้ครับ :pig4:
-
ชอบมากอ่ะ ซันนี่เป็นคนที่น่ารักมากแล้วยิ่งตอนจบคือแบบ รักก็รัก ไม่ต้องมาเล่นตัวไรมากด้วย ส่วนฟ้าก็เป็นคนที่แบบ.....เอิ่มมมมมมม ก็น่ารักดีนะ ยังไงก็ขอบคุณคุณ white raven มากนะคะที่เอานิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน
ปล.น่าจะมีตอนพิเศษนะ อยากอ่านมากเลย~~~~~~~~~~
-
น่ารักมากมาย ไม่ว่าจะเป็นซันนี่ เอี้ยฟ้า กาย ซิน ซอลลี่ และน่ารักสุดคงเป็นยูริและแฝด 555+ ตาต่าต้า
โอยพูดไม่เหมือนนะหนูชิพ หนูเดล แต่น่ารักเหลือหลายเป็นกองหนุนที่น่ากลัวม้ากกกก
ไม่รู้คนแต่งไปเจออะไรมา แต่ขอให้ดีใจที่มีคนตามอ่านและอินไปกับเรื่องที่คุณแต่ง
และยังรอเรื่องอื่นๆที่กำลังจะแต่งอย่างมีความหวัง
ขอบคุณอีกครั้งที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านฮะ
-
อ่าจบซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆงับ
-
แฝดรุ่นเล็กนี่แสบน่าดู เล่นยกพวกตีกันตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบ :laugh:
จบได้แนวมากๆ ชอบทุกตัวละครเลย
ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
สนุกมากเลยจ้า :z6:
-
สวัสดีคะคุณไวท์ พึ่งจะมาตามอ่าน 3 วัน จบรวดเลย o14
อยากจะบอกว่าสนุกมากเลย เราเป็นคนไม่ค่อยจะอ่านนิยายจบซักเท่าไหร่พอเบื่อก็จะเลิกอ่านไปแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่เราชอบเลยนะ o13
บางครั้งการสร้างความเเตกต่าง ก็ทำให้พวกที่กลัวการเปลี่ยนเเปลงไม่อยากจะยอมรับ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ :กอด1:
-
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลย
55555
-
ดีใจที่ได้ตามเรื่องดีๆ อีก 1 เรื่อง..
ตามกันใหม่ในเรื่อง ต่อๆ ไป
-
:pig4:
-
ขอบคุณที่เขียนและเอาเรื่องดีๆแบบนี้มาให้เราอ่าน ขอบคุณครับ ^^ :pig4:
-
จบแล้วชอบนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่าจบซะแล้วT^T
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
แต่งได้น่าติดตามแบบเดาไมู่ถูกเลยค่า
-
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยาย อยากอ่านเรื่องต่อไปไวๆจัง
คิดถึง :L1:
-
ได้รับแล้วจ้าาาาาาา...
น้องเป็ดก็มาเรียบร้อย อิอิ
-
ซันนี่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยยยย! ชอบตอนจบมาก มันฮา กร๊ากกกกกกกกกกกกก
:oo1:
-
ได้หนังสือมาแล้ว ตอนพิเศษสามตอนเราชอบหมดอ่ะ
เราชอบวัยเด็กของฟ้ามันผ่านอะไรมาหลายอย่างจริงๆ แต่ตอนโตมาแล้วเจอซันนี่ ฟ้าน่ารักอ่ะ
ยิ่งตอนสุดท้ายเราแอบฮา นี่ฟ้าจริงดิ่ มันเป็นคนแบบนี้เองเหรอ? เอี้ยฟ้าเอ๊ยย!
-
ได้ัรับหนังสือแล้วค่ะ อ่านแบบวางไม่ได้เลย ชอบจริงๆ :-)
-
อ่านจบแล้วตาแฉะกันเลยทีเดียวแอบอ่านเวลางานอีกต่างหาก
สนุกมากค่ะชอบแฝดน่ารักสุดๆๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ครับ :pig4: :pig4:
:กอด1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษจัง
ต่อจากนั้นจะเป็นยังไงกันนะ
อยากอ่านๆๆๆๆๆ
จะรออ่านต่อน้า
-
:man1: สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณ ที่เขียนเรื่องสนุกให้อ่าน :กอด1:
-
ได้หนังสือแล้วนะค่ะ ขอบคุณค่ะ จะมีตอนพิเศษของน้องฟ้า-ซันนี่ สกาย-ซิน ไปที่เรื่องของซอลลี่บ้างไหมค่ะ ยูริน่ารักสุดๆ อยากอ่านอีก ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ ยิ่งตอนท้ายตัดบทจบเร็วมากค่ะ เอาตอนพิเศษไปขออาศัยกะซอลลี่ก็ได้ ซอลลี่เต็มใจ ถึงตอนรวมเล่มจะมากขึ้นก็ไม่เป็นไร ยินดีซื้ออยู่แล้ว ปล เมย์บีเธอมีหัวใจที่แ o13
-
3 คำ ให้กะเอี้ยฟ้า ... "มึน อึน ซึน"
แต่ก็รักกกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่อยากให้จบเบยยยยย ชอบฟ้ามากกกกกก ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านน้าาาา :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วอินสุดๆ
หลงรักฝาแฝดหมดใจเลยย :impress2:
-
ขอแปะไว้ก่อนนะครับ
-
แง้ๆๆๆ สั่งไม่ทันอ่ะ
-
ตามมาจากเรื่องheartlessเพราะติดใจฟ้าประทาน :-[
พออ่านแล้วกรี้ดดดด หลงรัก555 o13
-
อ่านจบละจ้า
หลังจากอดหลับอดนอนอ่าน
(อ่านแล้วหยุดตัวเองไม่ได้จริงๆ)
จนถึงขนาดไม่สบายเลยเอ้า
(ทำตัวเองล้วนๆค่ะ)
สนุกมากกกกกกกกกกกกก
ให้ตายเถอะ! (ขอสบถนิดนึง)
สนุกมากขนาดนี้ ขอซื้อหน่อยได้ไหมคะ555
ตอนแรกเรากำลังจะตีโพยตีพายชกอกทุบท้องตัวเองละ
แต่เข้าไปในแฟนเพจแล้วเห็นว่าคนเขียนจะรีปริ้น
ทำเอาน้ำหูน้ำตาแทบไหล ดีใจมากจริงๆ
(หนีไปร้องไห้ห้านาที)
เรื่องของซันนี่กับฟ้าตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องเป็นที่น่าประทับใจมาก
อ่านเรื่องนี้แล้วเพ้อไปได้หลายวันเลยทีเดียว
ถึงขนาดเก็บฟ้าประทานไปฝันถึงเลยนะ
ยอมรับตรงๆแมนๆว่าชอบฟ้าประทานมาก
แต่คงชอบไม่เท่าซันนี่หรอกเนอะ 5555555555
ทุกปมในเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องของซินเซียร์
หรือเรื่องอดีตของฟ้าก็เฉลยปมมาหมดแล้ว
ถือว่าไม่มีข้อข้องใจอะไรอีก สบายอกสบายใจมากค่ะตอนนี้
ตอนแรกที่เราอ่านจนถึงตอนที่สี่สิบ
แอบหวังในใจเล็กน้อยว่าอยากให้จบซะตอนนั้นไปเลย
จบอะไรแบบนี้ก็แอบสะใจเบาๆอยู่นะ เจ็บปวดดี (ซาดิสต์จ้า)
แต่นั้นก็เป็นเพียงแค่ความโรคจิตลึกๆภายในจิตใจเท่านั้น
ความต้องการทึ่มากกว่ายังไงก็ต้องจบแบบแฮปปี้อีนดิ้งอยู่แล้วจ่ะ
เรื่อง Hello sunshine ตะวันร้ายที่รัก คงจะฝังอยู่ในใจเราอีกนาน
หากผ่านไปสักสิบปีแล้วได้หยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่านอีกครั้ง
เรื่องนี้ก็ยังคงสร้่งรอยยิ้มให้เราได้อีกครั้งเหมือนดั่งตอนนี้
(สนับสนุนให้รีปริ้นสุดๆเลยค่ะ เราจะรอซื้อ)
รักเรื่องนี้มาก ขอบคุณคุณไวท์นะคะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา
-
ขอบคุณมากเลยจ้า นิยายเรื่องนี้ถูกจริตเราจริงๆ
สนุกมากเลย ไม่ได้เจอเรื่องอ่านสนุกแบบนี้มานานแล้ว
ดีใจที่ได้เข้ามาอ่าน เย้ๆ
-
ตอนที่บอกว่าสกายกับซินเลิกกัน รู้สึกแปลกๆ ไม่นึกว่าจะเกิดขึ้น เหมือนกับเป็นคู่ที่พิสูจน์ว่าความรักอย่างเดียวไม่สามารถทำให้ชีวิตคู่อยู่รอด ดีใจที่กลับมาคืนดีกัน เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมรับกลับมารุกบ้างไม่ได้เหรอ ถ้ามันจะทำให้ชีวิตคู่ราบรื่นขึ้น ตอนจบก็น่ารักดี เพียงแต่เค้าความวุ่นวายยังคงอยู่ แบบนี้ก็เหมือนจบแบบไม่จบ ซึ่งก็สะท้อนความจริงของชีวิตว่าไม่มีตอนจบตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
ขอบคุณที่เอาผลงานมาฝากกันนะ
-
ว้าว เพิ่งเข้ามาอ่าน อยากอ่านตอนพิเศษ แบบที่คนเขียนคิดถึงเลยมาลงแบบมึนๆ เหมือนฟ้า เราชอบคู่ฟ้า-ซันนะ เป็นส่วนผสมที่ลงตัว ชอบแฝดนรกด้วย เราว่าคนแต่งสื่ออกมาถึงความรักพี่น้องคู่นี้ได้ดีเลย ชอบตอนที่ซินรถคว่ำ แล้วซันหมดสติ คือ ตอนที่ทั้งคู่หยุดหายใจไปพร้อมกัน รู้สึกว่าตอนนั้นเป็นตอนที่สื่อได้ชัดที่สุดว่าอีกคนจะไม่ยอมมีชีวิตอยู่ ถ้าอีกคน ไม่อยู่
ขอตอนพิเศษ แบบพิเศษๆ ด้วยก้อดีนะ หุหุ :กอด1: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า
-
:z1: :z1: :z1:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบ สนุกมากเลยค่า ชอบฟ้ามากๆ น่ารักอ่ะ
ตอนต้นเรื่องก็ฮาได้ใจ ตอนท้ายๆก็ทั้งเศร้าทั้งมันส์? ฮ่าๆๆๆ
ว่าแต่มานะนี่ฟื้นรึยังคะ ผ่านมาตั้งสี่ปีหายบ้างรึยัง..ตอนพิเศษของมานะนี่ คือช่วงวัยเด็กใช่ป่ะคะ
ที่จริงแล้วอยากอ่านเรื่องของมานะจังเลย มานะกับหมอเคย์ อิอิ แบบว่าท่าจะคึกคักดี
(ถ้ามานะฟื้นน่ะนะ = =ll)
-
สนุกมากเลยค่าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ขอปาดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านไปได้ 20 ตอนแย้ววว
เดี๋ยวมาอ่านต่อนะฮ้าบบบบ o18
-
อ่านจบแล้วจ้า สนุกมากๆ เลย
สุดท้ายก็สมหวังกันทุกคู่เนอะ ลุ้นแทบแย่แน่ะ o18
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ จ้ะ แล้วก็จะรออ่านนิยายเรื่องต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
สารภาพว่า ตามมาจากคุณน้องโรคจิตเรื่องโน้น ที่กำลังเลือดอาบ
พอมาอ่านเรื่องนี้ถึงขั้นอุทานกับตัวเองว่า นี่ชั้นไปอยู่ที่ไหนมานะ ถึงไม่ได้อ่านเรื่องนี้แต่แรก
อยากซื้อหนังสือเก็บไว้จัง ไม่รู้ยังทันมั้ย
พูดถึงความรู้สึกกับเรื่องนี้ เป็นอะไรที่ชอบมากกกกกก คาร์แรกเตอร์แต่ละตัว เท่สุดๆไปเลย
ชอบชื่อตัวละครด้วย ตั้งได้เก๋มาก ที่ชอบเป็นพิเศษคือ ฟ้าประทาน กับพี่น้องตระกูลเพลง
ชอบที่นายเอก ไม่งี่เง่า เท่มาก ชอบที่พระเอกมึนๆ
ตอนนี้อ่านจบแล้วยังคิดถึงคุณเอี้ยฟ้าอยู่เลย เพราะถึงจะอ่านมาตั้ง40กว่าตอนแต่เป็นการเล่าเรื่องผ่านซันนี่ เลยยังไม่รู้เลยว่า จริงๆแล้ว มีอะไรอยู่ในหัวหงอกของพ่อหนุ่มสุดหล่อ ที่ผ่านเรื่องราวมาร้อยแปดตั้งแต่เกิดนี่ ฮีมีชีวิตอยู่มาได้อย่างไร
ยกมือสนับสนุนเต็มที่กับภาคต่อ คุณนายมาเฟีย ขอเป็นแอคชั่นโรแมนติกคอมเมดี้แบบเดิมนะเจ้าคะ อยากรู้ว่าคุณฟ้ากับเส้นทางมาเฟีย จะเป็นยังไง อยากรู้ว่าคุณนายซันนี่จะอยู่เคียงข้างมาเฟียแบบนั้นได้ยังไง จะยังคงเป็นตะวันที่ฉายแสงสดใสอยู่มั้ยในโลกสีเทา น่าสนใจมากเลย
-
อ่านจบแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีอย่างนี้คะ :L2: :L2: :pig4:
ฟ้าประทานน่ารัก :-[
อยากอ่านเรื่องของหมอกับมานะ
-
เรื่องสนุกมาก ตัวละครไม่ธรรมดากันเลย ฮ่าๆๆ
ชอบความผูกพันระหว่างคู่แฝด การได้รู้ว่ามีคนๆหนึ่งรักเราตลอดไปไม่ว่าเราจะเป็นยังไงเนี่ยเป็นอะไรที่สุขที่สุดแล้ว :กอด1:
ชอบอ่าน Special Sky :: พระอาทิตย์สีเทอร์ควอยซ์ เป็นพิเศษ
ฟีลมันอุ่นๆเคลิ้มๆ แล้วใจเต้นตึกตักดี :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ :pig4:
บวกๆจ้าูู^^
-
เยี่ยมค่ะ o13
ตามยาวมาจากเด็กดี สิงอยู่ในเล้าตั้งนานแต่ดันไม่เห็นเรื่องนี้เหอะๆ o22
ขอบอกว่าเรื่องสนุกมากๆ ฮาได้ไม่เว้นวัน แต่ตอนเศร้าก็เล่นเอาน้ำตาร่วงหยิบทิชชู่ไม่ทันกันเลยทีเดียว :monkeysad:
ตัวละครแต่ละตัวมีเอกลักษณ์และโดดเด่นสุดๆ การเดาเนื้อเรื่องก็ยากเพราะแต่ละคนความคิดพิลึกๆกันทั้งนั้น :a5:
แอบอยากให้มีตอนพิเศษนะเนี่ย อยากรู้จริงๆว่าซันนี่ตอนได้เป็นคุณนายมาเฟียจะเป็นยังไง :-[
+1 โล้ดค่ะ
-
ไม่อยากให้จบเลยอ่าาาาา :serius2: :serius2:
ชอบฟ้าประทานกับซันนี่ เอ๊ย ซันชายน์ สุดๆๆ :m1: :m11:
รักคนเขียนขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านนะค้าา
เรื่องต่อไปขอเมะอีนๆแบบนี้อีกนะ ชอบ55555
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณคุณ White Raven ที่เขียนนิยายดีๆ แบบนี้ให้อ่าน
ขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้เข้าใจถึงความรักระหว่างครอบครัว เพื่อน และคนรัก
:o8: :-[ :impress2:
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนะคะ สนุกมากค่า
:pig4:
-
อ่านจบแล้ว~(ประมาณ2-3วัน) ชอบฟ้าประทานมากๆเลย มึนๆอึนๆพึ่งเคยเจอพระเอกแบบนี้ เรื่องนี้มีครบทุกรสจริงๆประทับใจ~ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ >___<
กว่าจะตามอ่านจนจบ เล่นเอาเหนื่อยเลย
แต่ก็คุ้มมม o13
-
เย้ในที่สุดก็ได้เม้นสักที อ่านตั้งแต่ลงมาตอนแรกๆแล้ว ซันนี่น่ารุก? เอี้ยฟ้าน่ามึน
ขำตอน อยู่ข้างบน? อ่ะชื่อตอนอ่านตอนแรกก็นึกว่าซันนี่จะรุกแต่สุดท้ายก็....หึหึ
ขอเม้นแค่นี้ก่อนนะคะขออ่านก่อนอีกรอบก่อนไปอ่านมาดามของมาเฟีย
-
ฉากจบน่ารักมากๆอ่ะ :L2:
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้วจ้า :o8:
อยากจะบอกว่าชอบไอ้เอี้ยฟ้ามากก เป็นคนที่มึนๆแต่ยังพอคุยกันรู้เรื่อง555
เดี๋ยงเราจะไปตามอ่านเซ็ตนี้ให้หมดเลย
ของเค้าดีจริง o13
ขอขอบคุณมากเช่นกันค้า ^^
-
อ่านจบแล้ว เรื่องนี้ตลก ฮา เศร้า ซึ้งครบรสดีมาก ตัวละครแอบเยอะจนจำไม่ไหว มึนนิดหน่อยตรงนับญาตินี่แหละ
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ เดี๋ยวจะสั่งมาเก็บไว้อ่านหลายๆรอบ สนุกมากค่าาา
-
o13 o13
สนุกมากเลย ขำตลอด
-
ชอบอ่า ><
เป็นอะไรที่มีทุกรสชาติมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
ขอตัวไปอ่านพี่ซอลลี่ละ 555
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านตอนตกลงกันระหว่างซินกับกายอะว่าใครเป็นรุก ใครเป็นรับ
-
หลงรักค่ะ.... หลงรัก "ซันนี่" หลงรัก "แฝดนรก" หลงรัก "เอี้ยฟ้า" หลงรักทุกคนเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีนะคะ อ่านไปก็อดยิ้มตามไม่ได้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณมีเขียนนิยายสนุก ๆ ให้อ่านนะคะ
-
เย้ๆ อ่านจบแล้วๆ บอกตรงๆ ชอบคาแรคเตอ เอี้ยฟ้าสุดๆเลย หลงรักหัวปักหัวปัมเลย :-[
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ คนแต่งเก่งมากมาย ออกเรื่องอื่นมาอีกเยอะๆนะครับ จะเป็นกำลังใจให้ :L1:
-
พลาดไปแล้ว แต่ก้อมาแก้ตัวแล้ว^^!
มันมีอะไรเกินขาดอยู่เริ่ม ขอบคุณที่ทำนิยายดีดีให้อ่าน
จะตามอ่านเรื่องอื่นต่ออีก ^^
-
น่ารักมากเลยค่ะ
ฟ้ามึนสุดๆ 555
ซันซันน่าร้ากกกก
:L1:
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ สนุกมากๆ ดราม่าฝุดๆ(?)
อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย :sad11:
-
ขอบคุณคนเขียน สำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้คนอ่านอย่างผม ติดตามจนคำพูดสุดท้าย อยากตะโกนดังๆ ว่า เยี่ยม
-
กว่าจะอ่านจบ สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
=v=
ชอบซันนี่ :katai2-1: :katai3: :katai3: :katai3:
-
:monkeysad:
เราชอบเรื่องนี้มากเลยน่ะ คนเขียนแต่งมาได้โอ๊ยโดนใจ ชอบเชี่ยฟ้าจริงเหมาะกับซันนี่สุดๆแล้วล่ะ
:mew1:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบฟ้ามากอ่ะจริงๆ :กอด1:
แอบคิดถึงโคเน่
-
เราเข้ามาอ่านเรื่องนี้ประมาณ 2 วันจบ อยากบอกว่าประทับใจตัวละครทุกตัว เนื้อเรื่องยิ่งสนุกมาก เราต้องบอกตรงๆว่าเราอ่านนิยายมาก็เยอะ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เรารู้สึกถึงจิตใจของการกระทำและจิตใจของตัวละครได้จริงๆ โดยเฉพาะฟ้า ที่ความจริงแล้ว ไม่ได่เป็นคนเข้าใจยากอะไรเลย ออกจะคิดน้อยไปด้วยซ้ำ ที่ว่าฟ้าแปลก คงเป็นเพราะเราคิดมากกว่าฟ้าก็แค่นั้น ความรึ้สึกแรกที่อ่านเรื่องนี้จบคือฟ้าคือคนที่รักมากกว่า ไม่รู้สิ แต่เราคิดว่าคนแบบฟ้า ถ้าได้รักแล้วก็คงจะรักได้แค่คนเดียว แล้วก็คงขาดซันนี่ไม่ได้จริงๆ คนเขียนสามารถบรรยายให้เราคิดแบบนั้นได้จริงๆอะ แต่งเก่งมากกก ขอบคุณนิยายดีๆแบบนี้นะคะ รักมากเลยค่ะเรื่องนี้
-
จบแล้วเย้ ซุ่มอ่านมาสองสามวัน จบสักที
สนุกมากค่ะ ดีใจที่ได้อ่านเรื่องดีดีแบบนี้นะคะ
ชอบคู่แฝดแฮะ ^0^
-
เราชอบสกายที่สุดในเรื่องเลย
เธอช่างบ้าฮามึนอะไรอย่างนี้
ชอบแฝด สกาย ฟ้า เมย์บี จี้ มานะ ปอ ฟงฝู ซอลลี่ ยูริ ชอบทุกคนเลย
นิยายสนุกมาก
ขอบคุณนักเขียนที่สร้างผลงานดีๆ แบบนี้ค่ะ
เลิฟมากมาย
:L2:
-
ไม่รู้จะอธิบายยังไง...แต่ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ! :m2: :m2: :m2: :m2:
-
กรี๊ดดดดด สนุกค่ะะ เดี๋ยวไปอ่านภาคต่อ :impress2:
-
จบ จบ จบ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กุซิกๆๆ ดีใจนะ มากๆๆๆ ที่
.
.
.
มีภาค 2 เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สรุปคือ ภาคนี้จบ แต่ภาคสองยังไม่จบ เย้ๆๆๆ เตรียมพุ่งหลาวไปหาภาค 2 ต่อ มาดามมาเฟีย เย้ๆๆ
ก่อนพุ่งขอจุดพลุดีใจกับการคืนดีอีกครั้งและกลับมาแหววหวานมากกว่าเดิมของ สกายกับนู๋ซินเซียร์ ซินจ๋า ไม่ต้องเสียใจไปนะลูก ถึงซินจะเป็นวงกลมซ้าย คอยรองรับ แต่ พ่อหนุ่มสกายเค้าก็รับบทภรรเมียสาวน้อยหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามสามีอย่างซินแทน นะเออ ซินน่ะยอดชาย ทำให้ผู้ชายหนีตามได้เชียวนา แค่หน้าที่สลับกันตอนอยู่บนเตียง ไม่มีใครเขารับรู้ด้วยหรอก 555+
หนูซันกับหนูฟาฟา(โอ้ยชอบชื่อฟาฟาของเอี้ยฟ้าชะมัด) ถึงซันนี่จะไม่ได้เสียบ แต่ก็ได้รับเกียรติอยู่บน เอี้ยฟ้า มาเฟียใหญ่นะเออ น่าภูมิใจจะตาย 555+
คู่เมย์บีคุณพ่อองอาจคุณแม่ชิฮ้ว เค้าอยากให้เมย์เดย์เป็นลูกเมย์บีจริงๆๆจัง แง แต่ไม่เป็นไร ต้องบอกว่าแอบเชียร์คู่นี้อยู่ อิอิ ในที่สุดก็ลงเอย ถึงจะไม่ลงเอยแบบที่หวัง แต่ก็ถือเป็นมุมมองในรูปแบบความรักที่ดีอีกแบบ
หม่ามี้ยูริกับป๊ะป๋าซอลลี่ ดีใจด้วยที่ได้ลูกแฝดน้า จะตามไปอ่าน Hi aurora ด้วย อยากรู้ความเป็นมาของคู่นี้
ส่วนคู่อื่นๆ คู่พี่แบรี่กับรักข้างเดียว? คู่คุณหมอเคกับมานะ เรื่องของโคเรโน(ชื่อนี้ป่าวหว่า) เรื่องของไท่หลัน คงต้องไปหาความกระจ่างใน ภาค 2 คงมีใช่ม้ายยย แหงะ
เข้าเรื่องต่อ...
ประทับใจความรักของแฝด ความผูกพัน สายใยที่ตัดไม่ขาด เข้าใจและเห็นใจซันชายน์ แต่สงสารซินเซียร์ที่สุด ตั้งแต่เรื่องไท่หลัน ถ้าเราเป็นซัน เราก็ไม่มีวันที่จะคุยกับไท่หลันได้อีกหรอก ถึงซันจะเป็นต้นเหตุกลายๆ แต่ไท่หลันที่ไม่มีความยับยั้งชั่งใจนั้นก็ยังผิดอยู่ดี ถ้าเราเป็นซินก็คงจะไม่ให้อภัยเช่นกัน เข้าใจถ่องแท้ว่าทำไม ซินถึงได้ชื่อว่าความจริงใจ ซินมีหัวใจที่ยิ่งใหญ่จริงๆ คู่ควรกับ ผู้ชายรักมั่นอย่าง สกายที่สุด แอบคาใจเรื่องสร้อย ไม่รู้ว่าซินรู้เรื่องยังว่า คนที่ตัวเองให้สร้อยไปน่ะคือสกาย T___Tคงมีในภาค 2 ใช่ม้ายยๆๆๆๆๆแหงะ เข้าเรื่องๆๆ ตอนเกิดอุบัติเหตุ เราน้ำตาซึมอ่ะฉากนั้น อยากสลบไปพร้อมๆซันซินจริงๆ แต่ซันปากร้ายชะมัด ว่าฟาฟาของเค้าอ่า แงๆๆๆ แหะๆๆ
อ่านเรื่องนี้ ได้ความรู้สึกหลายอย่างเลย ทั้งฮา หวาน เขิน ซึ้ง เศร้า สลด ปวดใจ ลงตัวมากถึงมากที่สุด
ขอขอบคุณคุณWhite Raven ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
อ่านจบแล้ววววววว กับสองวัน แฮร่
ชอบอ่าแต่หมั่นไส้ซันมากกกกกกกก แล้วก็ชอบฟ้า น่ารักเหอะ อิอิ
ตอนแรกไม่ชอบจี้เลยนะ แบบจี้คือระชอบฟ้าอ๋อ ? แต่หลังๆคือแบบ จี้ชอบซัน ? หืมมมมมมมม -,.-
ส่วนป๊าของซันตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบตอนมาเกาะแกะฟ้า คือหึงแทนอ่ะ แต่ก็เดาๆไว้อยู่ว่าอาจจะลองใจ ?
แง่มมมมมม ใช่ๆต้องบอกว่าสนุกมากเลย ชอบค่ะ อินมากอ่ะ
ตอนแรกคิดว่าชอบฟ้าที่สุด(โหวดไปแล้วด้วยฮ่าๆๆ) แต่คิดว่าตอนนี้คงชิบซินที่สุด
ไม่รู้สินะ แค่คิดว่าซินน่ี่สุดยอดไปเลยเนอะ อยากมีพี่ชายแบบซิน พี่ชายที่พร้อมจะใหอภัย
ยังไงน้า พี่น้องกันส่วนใหญ่ก็ต้องคิดแบบนั้นหมดแหละ แต่เหมือนซินดูมากกว่านั้นตามความคิดเรา
ชอบๆประทับใจนางมากมาย อิอิ แถมเรื่องนี้เคะก็ดูแมน ไม่ออกแต๋วเกินจนน่าเกลียด ชอบบบบ
เออชิฮัวกับองอาจในที่สุดพวกนางก็เหมือนจะได้คู่กัน แต่ชอบนะ ตอนที่นางปลอบตอนชิฮัวร้องไห้
มันน่ารักดี แถมยีงรับผิดชอบชิฮีวอีก 55555555
แต่นะ ซันนี่คือโหดร้ายมากอ่ะบางครั้ง เอาแต่ใจเกินไปรึเปล่าอ่ะ มันแบบอะไรว้าขัดใจจจจจ
แง่งงงงงงง
เออ แล้วตอนที่เกิดอุบัติเหตุกับซินอ่ะ น้ำตาไหลเลย ตอนที่ย้อนวันเก่าๆย้อนเรื่องในอดีตแล้วรู้ความจริงมันแบบ เห้ย อะไรละนั่นน่ะ ทำอะไรลงไป เฮ้อออ เอาเถอะย้งไงก็ยังเด็ก ..
ตอนที่โถมความโกรธไปที่ฟ้าก็เหมือนกัน .. ตัวเองเป็นคนเลือกเองแท้ๆ แต่ก็ดีที่ยังสำนึกได้
โอ๊ยยย ตอนจบคือน่ารัก ดีใจที่กลับมา แหม่ไอ่ตอนแรกเราก็คิดว่าจะวิ่งเข้ากอดด้วยความคิดถึง
แต่ดันประเคนหมัดให้เต็มๆซะงั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แต่ก็สมเป็นซันดี
แล้วเด็กแสบคือระ? ซ่าแต่เด็กเลยอ่ะ แต่น่ารักกกกกก โตมาจะกินกันเองไหมเนี่ย? #ผิดดดด
อิอิยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆจ้า :))
o13 o13 o13
-
เพิ่งได้ฤกษ์มาอ่านเรื่องนี้
เนื่องจากไปอ่านมาดาม มาเฟียมา 555+
-
สนุกมากกกกกค่ะเรื่องนี้
ชอบมากกกกกกเลย น่ารักสุดๆ
ฟ้าน่ารักมากจริงๆ แบบมึนอึนได้น่ารักโคตรๆ
รู้สึกว่าคำพูดนี่น่ารักน่าเอ็นดูมากกกกกกก (ไม่นับตอนกวนตีนนะ555555)
แบบพูดออกมาตรงๆตามสไตล์ ถามออกมาซื่อๆ
ทำให้รู้สึกว่าน่ารักจริงๆ ดูจริงใจ หลงรักฟ้าประทานนนนนน
เวลาอยู่ในโหมดเด็กน้อยเช่นไปซุปเปอร์นี่ก็แบบ
โอ้ยยยยน่ารักแบบอยากฟัด 555555555
ซันนี่ก็น่ารักกก รุนแรงกับฟ้าตลอด แต่ก็ดูยอมฟ้าตลอดเหมือนกัน 5555555
ซินก็เป็นพี่ที่ดีมากจริงๆ แฝดคู่นี้ทำให้รู้สึกกริ้บกริ้วได้ตลอด
บางช่วงรู้สึกอยากเชียร์คู่สองแฝดแบบสุดๆ 555555555
บอกตรงๆว่าตอนที่เฉลยออกมาถึงอดีตของสองแฝด
แอบรู้สึกไม่ดีกับซันนี่ไปนิดนึงนะ แอบหมันไส้! 55555
อึ้งอ่ะที่ซันนี่ว่าฟ้าไปแบบนั้น ร้องไห้เลย TT สงสารฟ้ามากง่ะ
แต่ก็นะ ยังโอเคอยู่ ยังรักซันนี่อยู่ดีแหล่ะ 55555555555
มีเพื่อนอย่างสกายและเมย์บีก็โชคดีจริงๆ เฮฮากันไป
ซอลลี่ยูริ อิมเมจคู่นี้ทำให้แปลกใจมาก และทำให้ต้องยอมรับว่า
เมะไม่จำเป็นต้องแมนกว่าเคะเสมอไป 555555555
ส่วนคู่หมอเคอิกับมานะ ก็ขอเอาใจช่วยให้หมอจีบมานะสำเร็จไวๆนะ
รักเรื่องนี้ <3
ท้องฟ้าก็ต้องมีพระอาทิตย์ควบคู่กันไปเนอะ
เพราะพระอาทิตย์จะทำให้ท้องฟ้าสดใส :)
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
-
โฮกกกกก อ่านจบแล้วค่ะ เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ ชอบนิสัยของตัวละครหลายๆตัว (เรียกได้ว่าทุกตัวเลยก็ว่าได้ 55555+)
โดยเฉพาะ ซินเซียร์ แฝดพี่ ที่เหมือนจะชอบทำตัวเถื่อนๆ แต่ว่าอ่านๆไปแล้ว ซินเป็นคนที่นิสัยดีมากๆเลย (ยกเว้นนิสัยเจ้าชู้ ในตอนแรกๆ และในตอนเกือบจบ) ตอนที่ฟ้าโดนนักเลงรุมกระทืบที่จอดรถที่ห้าง แล้วซินบอกว่า ซันนี่ อย่าแล้ง ตอนนั้นแบบ ทั้งๆที่ซินไม่ชอบขี้หน้าฟ้ายังยอมช่วย T^T (แต่เพราะยังไม่รู้ว่าฟ้าทำอะไรซันไป 5555+) ส่วนซัน ปากเร็วใจเร็ว ทำตามใจไปหน่อย แต่ก็ฉลาด ชอบฉากที่ซินกับซันอยู่ด้วยกันมากๆค่ะ เผลอจิ้นไปหลายรอบ 555555+ ผูกเรื่องได้ดีมาก ทุกอย่างดีหมดเลยค่ะ ทำให้อยากตามไปอ่านเรื่องอื่นๆ :hao7:
เดี๋ยวจะตามไปอ่านทุกเรื่องเลยค่ะ ชอบบบบบ
ู
-
ThankS
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก เราพึ่งเข้ามาอ่าน
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ !!! รักเอี้ยฟ้า!!
-
สนุกค่ะ เพิ่งมีโอกาสมาอ่าน รักหนุ่มๆ ทุกคนเลย
เอี้ยฟ้าคือที่สุด :really2:
-
สนุกมากค่ะ ขอตามไปอ่านเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ
-
กริ๊ดดด จบฟินแล้วก็สนุกกไปด้วยในตัว
-
ซันนี่คนใจร้ายยย ...แต่รักนะ :laugh:
ความคิดนี่มาจากที่อ่านตอนก่อนจบน่ะค่ะ
ตอนนั้นมันก็ดูเป็นชีวิตดีหรอกค่ะ ถ้าจะจบอย่างนั้นอะ
แต่คุณไวท์เขียนนิยายนะคะ อย่ามาแบดเอ็นให้ปวดใจเล่นเลยค่ะ
(น้ำตาแทบเล็ดเลยเนี้ย กลัวจริงไรจริง) อุตส่าห์ผจญกรรมกันมาขนาดนี้แล้ว
ทั้งสกายกับซินดี้ยังเลิกกันอีก :hao5:
แต่ในที่สุดฟ้าก็กลับมาสินะ :man1:
ชอบนิสัยมึนๆของเอี้ยฟ้ามาก ฮาดี
แล้วก็แอบเห็นว่าแสบซินก็น่ารักไม่แพ้ซันนี่เลยเหมือนกัน
หลานแฝดน่ารัก โตไปคงไม่ปกติเหมือนป๊ะป๋าแอนด์เดอะแฟมมิลี่5555
... ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้สนุกมากจริงๆ
อยากรู้จริงๆว่ามานะเป็นไงมั่ง จะฟื้นไหมน๊อออ...
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทิ้งไปนานมาก กลับมาปัดฝุ่นใหม่ สนุกมาก ลุ้นจนตอนสุดท้ายเลย
-
ในที่สุดดดก็อ่านจบบ ชอบมากกกก
แบบว่าชอบอ่ะะะ เอี๊ยฟ้าาหลงเลออคนนี้ :ling1:
อ๊ากกก....แอบอยากให้มีตอนพิเศษอีกน๊าาา
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆนะ ^^
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปเนอะะ o18
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เย้~~หนูอ่านจบแล้ว!ไม่เป็นอันนอนกันเลยทีเดียวฮ่าๆๆ(วางไม่ลง)
สนุกและประทับใจมากเลยค่ะ ขอบคุณมากๆที่แต่งนิยายดีๆมาให้ได้อ่านกัน :pig4:
-
มีเพลงมาจีบน้องซันค่ะ //หลบตรีนเอี้ยฟ้ามาอย่างหวุดหวิด
(เพลงนี้ร้องกับน้องสาววัยสี่ขวบที่ห่างกันยี่สิบปีๆๆ)
You're my sunshine... My only shunshine.
You make me happy... When sky are grey.
You never know dear... How much i love you.
Plz don't take my sunshine away.
Luv คนแต่งฮับ ของตามไปอ่านน้องยูก่อนเน้อ มานะล่ะ เป็นไงบ้าง ฯลฯ อยากถามเยอะ แต่เกรงใจ
:mew4:
-
กลับมาอ่านรอบที่สองงงงงงง ยังน่ารักปนฮาเหมือนเดิมจริงนายฟ้าประทาน :m20:
ชอบแฝด รักแฝดทุกคู่เลย ฟินนนนนน
รักคนแต่ง :กอด1:
-
น้องซันโดนรุกหนักมาก :hao6:
-
ชอบเด็กแฝดที่สุดเลย
แก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่าสุดๆ
เอาเลยซัน กระทืบให้กระอัก แต่เสร็จก็ให้เค้า...ด้วยนะ55
........
ขอบคุณนะคะ สนุกมากเลย
-
รู้สึกตัวเองช้ามากกกกกก ที่เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
ความคิดหลายอย่างของตัวละครมันเรียลอ่ะ
คือไม่ได้มีแต่ด้านดีสุดเลวสุด ทุกคนมีโซนมืด โซนสว่าง หรือเทาๆทั้งนั้น
ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน ชอบมากๆๆ
บอกตรงเป็นเรื่องแรกที่เลือกไม่ถูกว่าจะชอบใครที่สุด
มีเด่นกันคนละด้าน 555555
-
อ่านจนจบที่อยากเม้นสุดคือ
ฟ้าประมาณ ทำให้นึกถึง
แอลเดทโนตเลยวะ5555
-
สนุกมาก แต่ยังไม่อยากให้จบเลย
พี่ชายทิ้งภาระให้ซะงั้นนะฟ้า
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
ชอบแฝดชิพ-เดล โตขึ้นมาต้องเท่เเน่ๆเลย :laugh3: :pig4:
-
โหยยยยยย หลงรักทุกตัวละครเลยอ่ะ เอี้ยฟ้าน่ารักมว๊ากกกกก แม้จะมาจากต่างดาว(?)ก็เหอะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ชอบภาษาของคุณนักเขียนนะ ไหลรื่น มีอารมณ์ขัน ติดตรงผูกเรื่องราวเว่อร์วังอลังการไปหน่อย แล้วขมวดปมจบห้วนไปนิด แต่โดยรวมก็สนุกดี ให้ 9 กะโหลกละกัน แต่แอบสงสัยอย่างหนึ่งนะว่าทำไมตัวละในนิยายวายถ้าเป็นลูกครึ่งส่วนมากต้องเป็นลูกครึ่งอิตาลีด้วย คือสงสัยมานานแล้วเห็นในหลายๆเรื่องเลย ลูกครึ่งฝรั่งเศส สเปน เยอรมัน อังกฤษ อเมริกัน มีน้อยมาก ใครพอจะให้ความกระจ่างได้บ้างว่าทำไมต้องอิตาลี
ปล.ขอตอนพิเศษกายซินหน่อยเถอะ อยากรู้เรื่องราวของสองคนนั้นบ้าง :impress2: :impress2:
-
กลับมาอ่านหลายรอบแต่ยังยืนยันว่าชอบอิเม้ยที่สุด ฮา
-
อ่านรอบที 2 จบแล้วววววว เย้ๆๆๆๆ
:hao7: :hao6:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ คือแบบชอบมากกกก
ชอบซันนี่ และคาแรคเตอร์ฟ้า (ให้อารมณ์เหมือนแอลเดทโน๊ตเลยอ่ะ)
น่ารักอ่ะเวลาสองแฝดแสดงความรักต่อกัน :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2:รอรอรอ :3123: :3123: :3123:รอรอรอ :serius2: :serius2: :serius2:รอรอรอ :katai1: :katai1: :katai1:รอรอรออออ
-
เพิ่งตามมาอ่านจ้า คุณฟ้าประทานนี่ซึนจริงๆ ซันซันน่าร๊ากกกก
-
กรี้ดดดดดดด เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พึ่งเคยอ่าน
ชอบมากจริงๆ ทั้งวิธีการบรรยายเรื่อง นิสัยตัวละคร
ชอบความมึน ความเกรียนของฟ้ามาก
ไม่มีความรู้สึกที่อยากจะอ่านข้ามๆไป หรือน่าเบื่อเลย
นั่งอ่านไปขำไป ขำแบบแหกปากขำอ่ะ555555555
จนคนในบ้านถามว่าเป็นบ้าหรอ?...
ชอบที่สุดก็ตอนที่คุยกันเรื่องกินแมลงสาบอ่ะ ชอบบบบบบบบบ5555555
ขอบคุณที่สร้างสรรค์เรื่องราวดีๆให้อ่านนะคะ :กอด1:
ติดตามภาค2แน่นอนค่ะ :katai2-1:
-
:katai2-1: o13 o13 o13 :katai2-1:
:กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 เพิ่งมาอ่านตอนนี้ คือมันดีเว้ยยยย
-
มาอ่านอีกรอบแล้ววววว
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็หลงรักตัวละครอีกครั้ง น่ารักจริงๆ
-
มาอ่านอีกรอบบบ คิดถึง
-
กลับมาอ่านอีกครั่ง ..รู้สึกคิดถึงเรื่องนี้ 555
-
มันดีจริงๆ นะ ดีต่อใจสุดๆ
-
อยากอ่านต่ออีก :katai4:
-
“มึงเป็นสตอกเกอร์รึไง?!
เป็นคนเดียวจริงๆที่อ่านคำว่า Stalker ได้ถูกต้อง อ่านนิยายมาเป็นร้อยเรื่อง เขียนกันผิดๆทั้งนั้นว่าสโตรกเกอร์
ชื่นชมครับ
-
“คงจะเป็นเจ้าสาวที่ดีได้แน่ ฮ่ะๆๆ”
ได้เหรอ? ไหนว่าของๆกายอลังการไง จะให้กายรับได้ไงเสียกายของอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
คิดถึงงงง :mew1: :mew1:
-
:pig4: