ตอนที่ 29“พลัก / โอ๊ยย”
สายตาพร่าจับภาพเบื้องหน้าไม่ได้ ความเจ็บปวดความมึนงงปะปนจนแยกแยะไม่ออก แรงกระชากที่คอเสื้อและเสียงหวานที่คุ้นหูร้องเรียกชื่อคนที่ทำร้ายผมอยู่
“แม็ค แม็ค”
ชื่อของน้องชายคนรักที่ดังออกจากปากมิคทำให้สติผมกลับคืนมา และพบใบหน้าถมึงทึงตาดุจ้องตาผมไม่กระพริบแทบจะเรียกได้ว่าจะจับผมฉีกออกเป็นชิ้น มิคที่เข้ามาจับข้อมือของน้องชายไว้ก็ยังคงเรียกชื่อนายแม็คไม่ขาด ผมนั้นรู้สาเหตุอารมณ์โกรธของแม็คดี เจ้าตัวที่เปิดประตูมาคงไม่ได้เตรียมใจว่าจะเจอพี่ชายตัวเองกำลังจูบดูดดื่มกับผม คนที่ทำให้พี่ชายตัวเองเสียใจ
“มิคครับไม่เป็นไร แม็คนายจะต่อยพี่อีกก็ได้”
ผมหันไปห้ามมิคที่ยื้อข้อมือน้องชายตัวโตเพื่อห้ามปรามก่อนหันกลับไปมองหน้าแม็คและพูดประโยคอนุญาตให้มันทำร้ายผมได้ แต่เจตนาของผมไม่ได้ต้องการยั่วโมโหหรอกครับก็แค่รู้ว่าตัวเองผิดที่ทำพี่ชายเค้าเสียใจ ผมจึงยอมรับโทษจากแม็คเพื่อให้ความรู้สึกผิดนี้มันหายไป แม็คเมื่อได้ฟังดวงตาวาวโรจน์เปล่งแสงจ้าและเงื้อหมัดขึ้น ผมหลับตารอรับแรงจากหมัดหนักที่จะเป็นบทลงโทษสำหรับผมจากน้องชายคนรัก ผมรออยู่แต่ก็ไม่มีแรงมากระทบแก้มให้เจ็บพร้อมกับแรงยึดที่คอเสื้อถูกผ่อนแรงจนผมต้องลืมตามามอง
“โว้ยยยย” เสียงห้าวสบถอย่างหัวเสียยกมือกุมขมับและทรุดนั่งลงที่โซฟา
มิคเข้าไปนั่งใกล้น้องชายตัวเองและลูบหลังลูบไหล่ให้เจ้าตัวผ่อนคลาย เวลาผ่านไปโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร มิคเงยหน้ามามองผมพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆส่งกำลังใจมาให้และหันกลับไปมองน้องชายตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้แม็คเงยหน้ามามองผมหน้านิ่งแววตาเรียบสงบไม่แสดงอารมณ์เหมือนเมื่อครู่ และเป็นแววตาที่ผมคุ้นชินแล้วสำหรับน้องชายของคนรัก
“พี่มิคไปเรียกพยาบาลมาทำแผลให้พี่ฟินเถอะครับ” แม็คพูดกับมิคขึ้นมานิ่งๆแต่ตาจับจ้องมาที่หน้าผม
มิคหันกลับมาสบตาผมมีแววห่วงใยส่งมาให้ ผมก็ยิ้มตอบกลับไปให้มิคคลายกังวลและพยักหน้าให้มิคทำตามที่น้องชายต้องการ
“อืม เดี๋ยวพี่มานะ ฟิน มิคไปตามพยาบาลมาดูแผลฟินก่อนนะ” มิคพูดกับน้องชายเสร็จจึงหันมาบอกผมและส่งยิ้มน้อยๆเป็นกำลังใจมาให้
ที่จริงเรากดกริ่งเรียกพยาบาลก็ได้ครับแต่เราต่างรู้กันว่าแม็คต้องการอยู่กับผมตามลำพัง และผมก็ยินดีที่จะคุยกับแม็คเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย มิคเดินไปที่ประตูมือจับลูกบิดแต่ยังไม่เปิดออกไป หันมามองผมและน้องชายตัวเองอย่างเป็นห่วง ก่อนถอนใจและจึงเดินออกจากห้องไป ภายในห้องที่เหลือผมกับแม็คสองคนเกิดความเงียบระหว่างเราจนผมต้องเอ่ยปากอย่างต้องการเคลียร์ปัญหาที่มี
“แม็ค ต้องการให้พี่ทำอะไรเพื่อชดใช้ความผิดครั้งนี้บอกพี่มา” ผมจ้องหน้าไอ้น้องเมียนิ่งอย่างต้องการแสดงความจริงใจที่มี
“ฮึๆๆ พี่เลิกกับพี่ผมซะ ได้มั้ยล่ะ” เสียงหัวเราะเยาะและคำพูดที่แสนกรีดใจผมออกจากปากไอ้คนที่นั่งอยู่
“ไม่มีทาง” ผมกระเด้งตัวนั่งหลังตรงส่งเสียงดังปฏิเสธสิ่งที่แม็คต้องการ
“งั้นพี่จะถามผมทำไมว่าผมจะให้พี่ทำอะไรชดเชย ในเมื่อสิ่งที่ผมต้องการพี่ทำให้ไม่ได้” เสียงและหน้านิ่งไปเปลี่ยน
ผมเมื่อได้ฟังประโยคประชดนั่นก็นั่งอึ้ง นั่นสินะแล้วผมจะชดเชยให้กับครอบครัวของคนรักยังไงเพราะก่อนหน้าก็รับปากเสียดิบดีว่าจะไม่ทำให้มิคเสียใจและสุดท้ายก็ทำไม่ได้แบบนี้ แต่สิ่งที่แม็คต้องการผมทำไม่ได้แน่นอนครับ
“ฮึๆๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผมรู้ว่าพี่น่ะหวังดีกับเพื่อนอยากช่วยเพื่อนแต่พี่ช่วยคิดถึงพี่ผมหน่อย ปากบอกว่ารักว่าแคร์ที่สุดแต่การกระทำพี่มันไม่ใช่ พี่ควรจะคิดถึงพี่ของผมก่อนใครเซ่!” เสียงเริ่มจากนิ่งเรียบเพิ่มระดับขึ้นจนตะคอกเมื่อท้ายประโยค
“พี่ขอโทษ”
ผมนิ่งไปพักหนึ่งหลังได้ฟังเสียงตะคอกของคนรักพี่ ผมไม่นึกโกรธแม็คที่ทำกิริยากับผมแบบนี้เพราะรู้ถึงความผิดของตัวเอง ก่อนจ้องตาแม็คและพูดประโยคขอโทษให้กับคนที่อายุน้อยกว่า แม็คนิ่งอึ้งคงไม่คิดว่าผมจะเอ่ยคำขอโทษออกมาง่ายๆ แต่ผมต้องการพูดคำนี้กับน้องชายคนรักจริงๆครับและมันก็ไม่มีคำไหนที่เหมาะสมเท่านี้แล้ว
“เฮ้อออ พี่นี่มัน” แม็ตสบถออกมาก่อนนั่งนิ่งอีกครั้ง
ผมเมื่อได้เอ่ยสิ่งที่สมควรพูดแล้วก็ได้แต่รอให้คนที่เค้าได้ฟังไปแล้วได้ตัดสินเท่านั้น แต่จะให้ผมเลิกกับมิคนี่ไม่มีทางครับแต่จะให้ทำอย่างอื่นอะไรก็ได้ครับผมยอมทำทุกอย่าง
“เอาเถอะในเมื่อพี่รู้ตัว ผมก็ไม่มีหน้าที่จะมาตัดสินความผิดพี่หรอก ฮึๆ ผมรู้ว่าที่ผ่านมาพี่ได้รับบทลงโทษที่สาสมแล้ว อีกอย่างถึงผมจะให้พี่เลิกกับพี่ชายผม มันก็ไม่มีผลอะไรถ้าพี่ชายผมไม่ยอมเลิกกับพี่ แต่พี่รู้มั้ยผมโคตรโมโหเลยว่ะที่พี่แทบจะกินพี่ผมแบบนั้น โว้ยยยย” แม็คคงโมโหผมมากแต่เหมือนทำอะไรไม่ได้ มันจึงตะโกนโวยวายพร้อมยกมือสองข้างถูหัวเกรียนๆของมันเพื่อระบายอารมณ์
ผมที่เคยเห็นแต่ภาพแม็คคนเคร่งขรึมพูดแทบนับคำได้ออกอาการแบบนี้ก็นึกขำ จนหลุดเสียงออกมาให้คนที่นั่งถูหัวไปมาเงยหน้ามามองตาเขียว และคงรู้ตัวว่าตัวเองหลุดมาดเคร่งขรึม มันจึงกลับมานั่งนิ่งเหมือนเดิม
“ฮึๆ อย่าคิดว่าผมจะยกโทษให้พี่นะระวังตัวให้ดีเถอะ ถ้ามีครั้งหน้าอีกผมจะซัดพี่ไม่เลี้ยงแน่ไม่ใช่แค่หมัดเดียวแบบนี้” สมกลับเป็นนายแม็คจอมหวงพี่ชายซะจริงเพราะทั้งท่าทางและคำพูดนั้นแสดงออกชัดว่าถ้ามีครั้งต่อไป อย่าได้คิดว่าผมจะได้นั่งสบายแบบนี้ครับ
เมื่อได้ฟังผมจ้องตาแม็คนิ่งไม่มีคำพูดสัญญาแต่ผมจะทำให้นายนี่ได้เห็นว่าผมจะไม่ทำให้พี่ชายเค้าเสียใจอีกแล้วครับ ผมยื่นมือไปตรงหน้า แม็คมองมือผมที่ยื่นไปก่อนลุกขึ้นเดินมาจับกระชับเป็น ‘สัญญาลูกผู้ชาย’ ที่ผมทำไว้กับน้องเมีย ก่อนผมจะเปิดยิ้มกว้างให้ไอ้น้องเมีย และก็สมเป็นนายแม็คยังเก๊กขรึมแสยะยิ้มนิดๆก่อนปล่อยมือ และเหมือนคนข้างนอกเค้าจะรู้จังหวะครับเพราะประตูห้องถูกเคาะก่อนเปิดออกเมื่อผมและแม็คเคลียร์กันเรียบร้อย คนน่ารักของผมเดินยิ้มหวานนำหน้านางพยาบาลคนเดิมกับที่เข้ามาตรวจผมก่อนหน้านี้มาถึงข้างเตียง
“พี่ครับ ผมวานพี่ช่วยทำแผลคนป่วยที่ซุ่มซ่ามเดินชนของแข็งหน่อยนะครับ” มิคพูดไปยิ้มไป
ส่วนผมเมื่อได้ฟังประโยคหยอกเจ็บๆคันๆของคนรักก็นึกหมั่นเขี้ยวอยากกดจูบปิดปากช่างพูดนั่นจังครับและนึกเสียดายฉากก่อนหน้าที่น้องเมียจะเข้ามา เพราะถ้านายแม็คไม่มาผมว่าเราทั้งคู่ได้แสดงความรักกันบนเตียงคนไข้ที่ผมนอนนี่แน่นอน แต่ไม่เป็นไรเพราะผมยังมีโอกาสผมน่าจะยังต้องนอนโรงพยาบาลอีกคืนสองคืนล่ะครับ ภาพฝันผมต้องล่มสลายเมื่อความแสบเข้ามาแทรกอารมณ์หื่น
“โอ้ยยย ซี๊ดดด” ยาแต้มแผลของคุณพยาบาลทำให้สติผมกลับมาอยู่กลับเหตุการณ์ตรงหน้าเต็มร้อยเลยครับ
“ฮิๆๆ สมน้ำหน้าใจลอยไปไหนล่ะฟิน” เสียงหัวเราะหวานพลิ้วเรียกสายตาผมให้หันมาจับภาพใบหน้าคนน่ารักชัดตา
“มิค ฟินแสบ” ผมหันไปส่งเสียงอ้อนให้คนรักที่ยืนข้างเตียงดูผมโดนใส่ยาที่มุมปาก
“อื้อ มาบอกอะไรมิคล่ะ บอกพี่พยาบาลซิ แต่พี่ครับใส่เยอะๆจะได้หายเร็วๆ คิกๆๆ” เสียงหัวเราะมิคประสานเสียงกับคุณพยาบาลที่คงขำผมที่โดนคนรักปฏิเสธจนไม่เห็นเยื่อใยกันเลย
ผมก็ได้แต่นิ่งเงียบอยากแกล้งงอนคนน่ารักแต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้เพราะเพิ่งถูกยกโทษให้หมาดๆเดี๋ยวถ้างอนตอนนี้ผมแน่ใจว่าที่รักเค้าไม่ง้อผมแน่ครับ จึงได้แต่ส่งสายตาตัดพ้อไปให้มิคแทนและก็ได้ยินแต่เสียงหัวเราะพลิ้วหวานเท่านั้น แถมเดินไปนั่งกับน้องชายเลิกสนใจผมปล่อยให้พยาบาลทำแผลผมต่อไป ผมเห็นแม็คคุยกับมิคเบาๆซึ่งผมไม่ได้ยินเลยพยายามชะโงกตัวไปใกล้จนคุณพยาบาลต้องดุให้ผมนั่งดีๆแถมผมได้ยินเธอหัวเราะเบาๆออกมาด้วยนะครับ แต่ผมไม่ได้สนใจว่าเธอจะคิดยังไงผมสนแต่สองพี่น้องที่เค้ากระซิบกระซาบกันอยู่ที่โซฟา แถมไอ้น้องชายหน้าดุมันทั้งกอดและลูบแก้มพี่ชายตัวเองใหญ่เลยครับ แม้ผมจะรู้ทั้งรู้ว่านั่นเค้าพี่น้องท้องเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่าต่อมหึงผมมันจะแยกแยะไม่ออกครับเพราะผมหึงมิคมากจนไม่อยากให้เข้าใกล้ผู้ชายคนไหนแม้แต่ไอ้น้องชายตัวดีนี่ ที่ตอนนี้มันส่งสายตาเยาะเย้ยมาสบตาผมขณะที่มันกอดมิคไว้ครับ
“มิคครับ”
นั่นเสียงผมจริงๆใช่มั้ยเนี่ยทำไมมันออดอ้อนได้ขนาดนี้เกือบขนลุกเลยล่ะครับกับเสียงของตัวเอง แต่ได้ผลครับเพราะมิคผละออกจากกอดของน้องชายและหันมามองผมส่งสายตาเป็นคำถามมาให้
“ฟินหิวน้ำจัง มิคเทน้ำให้ฟินดื่มหน่อยนะครับ”
มิครีบเดินเข้ามาหาผมและรินน้ำข้างเตียงให้ ขณะที่พยาบาลขอตัวออกไปเมื่อทำแผลเสร็จผมจึงกล่าวขอบคุณเธอไป และหันมามองหน้าไอ้น้องเมียตัวแสบที่มันแกล้งยั่วอารมณ์ผมเมื่อกี้ มันยิ้มเยาะยักคิ้วข้างเดียวส่งมาให้ผมด้วยครับ นี่ถ้าผมร่างกายปกตินะผมจะเดินไปตบหัวเกรียนๆของมันเพื่อสั่งสอนให้รู้สำนึกแล้วนะครับ
“ฟิน ค่อยๆดูดน้ำนะเดี๋ยวสำลัก” เสียงหวานข้างตัวเรียกความสนใจผมกลับมาได้และยื่นหลอดดูดน้ำมาตรงปากผม
ผมเอ่ยขอบคุณและดูดน้ำจากหลอดพร้อมส่งสายตาหวานหยอดคนน่ารักข้างกายมือก็ยื่นไปโอบเอวบางไว้รอบเอว มิคก็ส่งยิ้มน้อยๆมาให้ เราอยู่ในโลกส่วนตัวจนลืมไอ้แสบอีกคนที่นั่งอยู่
“ฟอดดด / แค่กๆๆๆ”
ผมต้องสำลักน้ำจนแสบจมูกไปหมด เมื่ออยู่ๆไอ้น้องเมียตัวแสบมันหอมแก้มที่รักผมฟอดใหญ่และยักคิ้วให้ด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบไม่เปลี่ยน
“ฟินๆ เฮ้ หายใจเข้าลึกๆ นั่นแหละๆ” เสียงหวานตกใจและเอ่ยปลอบกับอาการสำลักน้ำรุนแรงของผมมือนุ่มก็ลูบหลังผมไปมา
“พี่มิค แม็คกลับก่อนนะ” เสียงห้าวดังแว่วเข้ามาก่อนผมจะได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูตามมา
ส่วนผมก็ยังไม่หยุดสำลักเมื่อประตูปิดลง รู้สึกว่าไอจนแสบจมูกแสบคอไปหมดเลยครับแถมเริ่มปวดแผลที่ขมับและมุมปากด้วยซิ กว่าผมจะกลับมาปกติเล่นเอาเหนื่อยเลยล่ะครับ
“ฟินดีขึ้นแล้วนะ หิวมั้ยถ้าหิวมิคจะได้สั่งอะไรเบาๆมาให้ทาน”
กระแสเสียงห่วงใยจากคนรักทำเอาผมปลาบปลื้มไปทั้งใจ แต่ยิ้มกว้างมากไม่ได้ครับมันตึงที่มุมปากไปหมดเลย ผมจับมือมิคไว้ฉุดร่างบางให้นั่งบนเตียงและพยักหน้าตอบกลับคำถามของมิค
“อืม เอาข้าวต้มล่ะกันฟินทานได้มั้ย” ผมส่ายหน้าให้ข้อเสนอของมิคและยื่นหน้าไปใกล้หน้าหวาน
“ฟินหิวมิคมากกว่า”
ผมฉกจมูกหอมแก้มข้างเดียวกับที่ผมเห็นไอ้น้องเมียมันจูบมิคและแถมอีกฟอดที่แก้มข้างที่เหลือ ก่อนมาจบที่ปากนุ่มช่างพูดที่ผมเล็งไว้แต่ผมก็ลืมสภาพร่างกายตัวเองและกะแรงผิดจนต้องครางออกมา
“ซี๊ดดด เจ็บ / ฮิๆๆ” เสียงหัวเราะหวานพลิ้วที่ไม่ดังนักแต่เพราะเราอยู่ใกล้กันมากจึงทำให้ผมได้ยินชัดเจน
“พ่อคนเจ็บไม่เจียมตัวเอาซะเลยนะ คิกๆๆ”
มิคพูดเย้ยผมและกลั้วหัวเราะไปด้วยจึงทำผมงอนหน้ามุ่ยก้มหน้าหนีหน้าคนช่างเยาะ ก็ผมแค่อยากได้กำลังจากคนรักนิดหน่อยนี่ครับผมป่วยอยู่นะ แต่ดูซิแทนที่ผมจะได้กำลังใจกลับมาหัวเราะกันซะงั้น และผมก็ต้องหายงอนเป็นปลิดทิ้งเพราะ
“จุ๊บ / วันนี้แค่นี้พอแล้ว”
จูบแบบเด็กๆที่ไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนจูบที่ผมอยากจะทำก่อนหน้า แต่จูบที่ปากแบบผ่านๆมันมาจากคนรักที่เค้าเป็นคนทำให้แค่นี้ผมก็หายงอนแล้วครับ แถมคนน่ารักเค้าคงอายที่จูบผมก่อนแบบนี้ มิคซบหน้ากับไหล่ผมใบหูแดงก่ำไปหมดเลยครับ ใบหน้าหวานนี่ไม่ต้องพูดถึงคงแดงไม่แพ้ใบหู แต่ผมก็ไม่ได้เห็นหรอกครับเพราะตอนนี้ผมกอดตอบร่างนุ่มนิ่มไว้ทั้งตัว และกอดนี้ช่างอบอวลไปด้วยความรักของสองเราที่มันไม่ได้หายไปกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา และผมก็เข็ดไปจนตายไม่เอาแล้วครับกับชีวิตที่ไม่มีมิคอยู่ในอ้อมกอดแบบตอนนั้น
“ฟินรักมิคนะครับ”
......................................................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ^3^
ได้รู้กันแล้วเนอะว่าใครเป็นเจ้าของหมัดและเป็นคนขัดจังหวะวาบหวิว
ซึ่งไม่เกี่ยวกับคนแต่งน้า ฮุๆๆ หลังโดนต่อว่าว่าใจร้ายทำให้ค้างคา 555
ตอนนี้จัดให้หวานๆตามสัญญา แต่ดีกรีความหวานปนหื่นจะตามมาค่ะ
เตรียมตัวให้ดีน้า ฮุๆๆ
ตอนหน้าผองเพื่อนจะมาเยี่ยมฟิน เมื่อกัสและมายเพื่อนรักเจอฟินอะไรจะเกิดขึ้น
ติดตามได้วันพุธนะคะ
ปล.+1 ให้ทุกเม้นท์เหมือนเดิมจ้า และฝากตอนพิเศษตอนใหม่(สุดท้าย)กัสวินด้วยค่ะ
ใครยังไม่อ่านไปอ่านได้เลยจ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28474.new#lastPost 
หัวข้อ: **รีปริ้นท์** ^3^{เสน่ห์มัดใจนายเพลย์บอย} มิค & ฟิน>>>หลุดจอง2ชุด [2/5/59] (อ่าน 726103 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก