หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Flood เพราะน้ำมันท่วม!? Up!!! 3 /1/55 P.18 [END]+ตอนพิเศษมาแล้วว!

[ratnalin]

กดไลคืให้คุณครูและน้องคนนั้น กระทืบไลคืพี่ไทม์รัวๆๆๆๆๆๆๆๆ >>> สละโสด อรั๊งมากมาย >///< ถือคติด้านได้อายอดสินะพี่ไทม์

ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป

[ิbenejeng]

มีคนมาร่วมลุ้นด้วยซะงั้นอ่ะ

[พี่วันเสาร์]

คนแต่งมาลงแต่ละตอนมีแต่ฮากับฮา

[kinjikung]

สละโสด ด่วนเลยจ้าาาพี่ไทม์ ฮ่า ฮ่า
ดูทุกอย่างเป็นใจให้แปง เลิฟ เลิฟ กับพี่ไทม์ 

[Pigstar]

 

รีบๆตกลงเหอะครับ

เห็นใจน้องเค้าหน่อย

อุตส่าห์นั่งลุ้นซะจน

ไม่ได้ทำธุระตัวเองเลย

[sbeam14]

 

แหม่ะ ขนาดขี้ไม่ออกกันไปข้างเลยทีเดียว

[chaoyui]

 
ขำน้องที่นั่งลุ้นมาก

[NumPing]

ชั้นชอบไอ้เด็ก ม.ปลายคนนั้นจริง ๆ

[ben~ya]

55555555
ตอบตกลงเลยแปง

[silverphoenix]

ตอนนี้พี่ไทม์ได้ใจกว่าตอนที่แล้วอีก 

ส่วนแปง...ก็รีบๆตอบๆซะนะ  น้องเขาจะได้เบ่งออกซะที  55555555

[TheWanFah]

นายความรู้สึกช้ามากเลย แปง
 

[golove2]

 

เจอเด็กเหวี่ยงใส่เลยอะแปง

[gumrai3]

    มีสักชีพยานในการตกลงด้วย  น้องเค้าลุ้นนะ รีบๆตอบไปเถอะ

[zhai]

โอ๊ย  ฮาแตก ขำกลิ้ง กะไอ้น้องที่ผลักประตูออกมาตอนจบอ๊ะ
 
รีบๆ ตกลงกันน่ะ  น้องเขาจะได้ ... ออกซะที สงสารน้องเขา

[fahsai]

       ขำประโยคสุดท้ายแบบ สุดๆๆๆ  ฮามากกกกก 

[kdragon]

  

ไม่ได้เข้ามาสองวัน พลาดอย่างเเรงเลยนะนิ
ฮาจริิงๆ ฮาทั้งเรื่อง ชอบๆ รอลุ้นเหมือนน้องในเรื่อง

ตอนนี้ตั้งเเต่ชลบุรีลงมา รถติดมากจริงๆ ยิ่งในศรีราชา จากที่ติดอยู่แล้วยิ่งหนักกว่าเดิมอีก
แต่ยังไงก็ต้องเห็นใจเขาอ่ะเนอะ ดีแล้วที่บ้านเราไม่ท่วม
ว่าเเต่บ้านคนเเต่งอยู่ชลบุรีเหมือนกันเหรอคะ? อยู่แถวไหนเอ่ย? เผื่อบ้านเราอาจจะอยู่ใกล้กัน

[kun]

ฮ่าโครตอ่ะ
ตกลงไปเลย ไหนๆๆก่ไหนๆๆแล้ว อิอิ

[Yunatsu]

 

ชอบน้องคนในห้องน้ำ

ขำมากเจงๆ

 

[malula]

แปงคงหนีไปไหนไม่รอดหรอก ดูเหมือนทุกคนเป็นใจให้พี่ไทม์เหลือเกิน

[coon_all]

ฮาน้ำตาไหลกันเลยทีเดียว
น้องก็อุตส่าห์เปิดประตูเข้ามาเนอะ
ลุ้นนานเกิน ฮ่าๆ

[Akamei]

อื้ม โตแล้วก็สงสารน้องบ้างนั่งรอลุ้นมาตั้งนานแหละ
ทำให้สมใจสะทีเถอะนะ
55555555555
ชอบๆมุขพี่ไทม์

[dawnthesky]

น้องนั่งลุ้นซะเห็นภาพเลย 5555

[ronlbb]

ที่บอกรักโรแมนติกมาก

ชอบน้องคนนั้นอ่ะ

[Pizeiro]

พี่ไทม์ รุกเร็วมากกกก

เด็กมันขึ้ไม่ออกแล้วเห็นมั้ยน่ะ

แต่ละตอน ... ฮาท้องแข็งมากกกกก

[bangkeaw]

  พี่ไทม์แอบมองมาตั้งนาน พอได้โอกาสก็รุอย่างรวดเร็วเลยนะ
ฮาน้องที่อยู่ในห้องน้ำ

[heefever]

ก๊ากกกกกกกกกกกก 

ฮาตอนสุดท้ายมากก รีบตกลงไปเลย มันบาปนะน้องแปงทำคนขี้ไม่ออกเนี่ย 

[MaRiTt_TCL]

ไทม์ หนีตามแปงมาหรออ 55

[BeeRY]

ต้องรีบเข้ามาอ่านเพราะเดี๋ยวจะตกเทรนด์รักตามกระแส(น้ำท่วม)กับชาวบ้านเขา
แล้วไงล่ะน้องแปลง พี่ไทม์เขารุกจีบขนาดนี้ ให้ไปขอกับมามี๊ที่บ้านเลยป่ะ
รออ่านตอนต่อไปค่า

[cotone]

เข้าสถานการณ์มว๊ากกกก!!!!!!

5555 ตอนนี้ฝ้ายก็กำลังหนีน้ำท่วมอยู่เหมือนกันค่ะ แต่หนีมาอยู่สุราษฎร์เลย ที่บ้านน้ำเมตรครึ่งแล้วTwT

[Rafael]

 

.


.

ไทม์ Mode :


“ง่วงหรอแปง...”
เห็นน้องนั่งหาวหวอดๆแล้วสงสารครับ ท่าทางจะง่วงมาก ก็เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลยนี่นา
 “...”
“ยังโกรธพี่อยู่หรอแปง...ดีกันเถอะนะ...นะ”
“...” ผมยื่นนิ้วก้อยไปให้น้องแต่น้องก็ยังเมิน
“โอเค...ไม่หายก็ไม่หาย พี่ไม่รบกวนแปงแล้วก็ได้”
“...”

“...”

“...”

“...”
พอผมเงียบทำท่าถอยเท่านั้นแหละ น้องก็เริ่มหลุกหลิกหันรีหันขวาง...แหม จะให้พี่ง้อต่อก็บอกกันดีๆก็ได้ไม่ต้องหันมาทำตาเขียวใส่พี่ขนาดนั้นหรอก
“แน่ะๆ อย่าเพิ่งด่าพี่ในใจครับแปง พี่ล้อเล่น...เรื่องอะไรพี่จะถอดใจง่ายๆ อ้อ...พี่ลืมบอกอะไรไปอย่างแหละ...”

“…Happy Birth Day ครับแปง...”


ฟอดดดด!!!


ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูน้อง ก่อนจะลักหอมแก้มใสนั่นไปฟอดนึง น้องทำหน้าตกใจก่อนหันมาทำตาขวางใส่ผม ยอมรับครับว่าช่วงนี้ตัวเองหน้าด้าน แต่ทำไงได้ล่ะครับ...


ก็ด้านได้...อายอด!!!


“ประกาศๆ...ขณะนี้มวลน้ำก้อนใหญ่จากทางเหนือได้เคลื่อนที่ลงมาใกล้เขต...เต็มที ทางเราจึงจำเป็นต้องทำการอพยพทุกท่านไปอยู่ที่ศุนย์อพยพจังหวัดชลบุรีซึ่งเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้หมดภายในวันนี้...ก่อนที่ระดับน้ำจะเพิ่มสูงขึ้นจนไม่สามารถขนย้ายได้...”

สิ้นเสียงประกาศเท่านั้นแหละ น้องทำหน้าเหมือนดีใจมากก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แต่ดูเหมือนจะยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็มีสายเข้ามาซะก่อน
 
“ฮัลโหลแม่...แปงกำลังจะโทรหาแม่อยู่พอดีเลย”
.
 
“สนุกกับผีอะไรล่ะแม่ ตอนนี้แปงอยู่ศูนย์อพยพ คิดถึงบ้านจะตายอยู่แล้ว แม่ไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนแปงเจออะไรบ้าง มันน่ากลัวมาก” แน่ะ แล้วประโยคนี้ทำไมต้องเหล่ตามาทางผมด้วยล่ะ
.

“โหแม่ ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับ แต่แปงมีงานที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จ ซึ่งมันเยอะมว๊ากก...แล้วแปงก็ไม่คิดว่ามันน้ำมันจะท่วมขนาดนี้...”
.
 
“อ้อ...แม่ วันนี้แปงคงได้กลับบ้าน”
.

แล้วบทสนทนาก็จบลงตรงนี้แหละครับ น้องทำหน้าเซ็งๆก่อนจะยัดโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋ากางเกง สงสัยแบตจะหมดล่ะสิท่า

“คุยกับแม่กรรณิกาหรอแปง...” หึหึ เรื่องข้อมูลสำคัญผมไม่พลาดอยู่แล้ว
“เออ!”
“พูดกับพี่แบบนี้ หายโกรธพี่แล้วสิ...”
“ยังหรอกเหอะ! อย่ามามั่ว”
“ฮ่าๆ เด็กดื้อ ยอมรับมาเหอะ ว่าหายแล้ว”
“ยัง! ก็บอกว่ายังไงเล่าไอ้พี่ไทม์บ้า”
เอ้อ อย่าหาว่าผมโรคจิตเลยนะครับ เวลาได้แหย่น้องแล้วเห็นน้องงอแงใส่แบบนี้ล่ะผมว่ามันน่ารักดี แต่อย่าให้งอนแล้วไม่พูดกับผมนะ แบบนั้นอะโคตรจะทรมาน 


“เอ้า...ผัวเมียคู่นั้นน่ะ ค่อยไปงอนง้อกันวันหลังได้มั้ย...รีบๆเก็บของเข้า รถจะมารับแล้ว เดี๋ยวจะหาว่าลุงไม่เตือน...”


กดไลค์ครับลุง!!!  ลุงช่างเป็นบุคคลที่มีสายตาเฉียบแหลม มองเหตุการณ์ได้ทะลุปรุโปร่งมาก
ผมล่ะโคตรนับถือลุงเลย!.
.

.

แล้วการอพยพขนย้ายคนก็เสร็จสิ้น รถพาพวกผมมาถึงศูนย์อพยพที่จังหวัดชลบุรีในสภาพเสื้อผ้าชุดเดิมกับเมื่อวานเพราะเมื่อเช้าไม่มีใครได้อาบน้ำ ศูนย์ที่ผมกำลังยืนอยู่เนี่ยเป็นโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดครับ ค่อนข้างใหญ่เลยทีเดียวแหละ
อ้อ...แต่ถ้าถามถึงพ่อผมล่ะก็ บอกได้เลยว่าไม่ต้องเป็นห่วงครับ ก่อนมาผมโทรเช็คเรียบร้อย พ่อบอกว่าเดี๋ยวจัดการธุระในมหา’ลัยเสร็จพ่อค่อยตามมาทีหลัง
“จะไปไหนอะแปง”
ผมรีบทักเมื่อเห็นน้องตั้งท่าจะเดินไปไหนก็ไม่รู้ ไม่ได้ครับ มาถึงขนาดนี้แล้ว ใครจะไปยอมให้หนีกลับบ้านได้ง่ายๆ 
“เรื่องของกู! ชัดมั้ยไอ้พี่ไทม์”
“พูดไม่เพราะ...ทีเวลาพูดกับแม่ยังเรียกแทนตัวเองว่าแปงเลย”
“ก็นั่นมันแม่...แล้วพี่เป็นใคร ทำไมต้องพูดดีๆด้วย”


“เป็น...ลูกอธิการบดีมหา’ลัยที่แปงเรียนอยู่ไง”
ตอนนี้เป็นอะไรไม่ได้ก็ยกอันนี้ขึ้นมาอ้างก่อนแหละครับ


“...จะแวะไปหาอาจารย์ที่เคยสอน...” เสียงน้องอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด สงสัยจะกลัวพ่อผมจริงๆ
“เออใช่...แปงจบม.6จากที่นี่สินะ งั้น...พี่ไปด้วยคน”
ไม่ต้องรอให้น้องอนุญาตหรอกครับ เพราะถ้างั้นล่ะก็ผมคงไม่ได้ตามไปเป็นแน่แท้
.

.

“สวัสดีครับจารย์...” น้องเดินนำผมไปห้องที่ห้องพักครูในหมวดสังคมก่อนจะกล่าวทักทายอาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่ง
“อ้าว...เจ้าแปง เป็นไงมาไงเนี่ยเรา”
“ก็ไม่เป็นไงหรอกครับจารย์ แค่เพิ่งหนีน้ำท่วมมาสดๆร้อนๆเลยเนี่ย”
“อ่า...ลำบากเลยสินะ...แต่ก็ดีแล้วกลับมาบ้านได้...จังหวัดเรายังโชคดีนะที่น้ำไม่ท่วม”
“นั่นสิครับจารย์ โชคดีจริงๆ”
“ว่าแต่...แล้วพ่อหนุ่มนี่ล่ะ หนีน้ำท่วมมากับเจ้าแปงมันด้วยเหรอ”
พอได้พูดคุยทักทายกับลูกศิษย์กันพอเป็นพิธีอาจารย์แกก็หันมาสนใจถามผมที่ยืนอยู่ข้างๆน้อง ผมเลยยิ้มให้อาจารย์แกก่อนจะตอบ

“ผมไม่ได้หนีน้ำท่วมมาหรอกครับ...แต่...” ผมหยุดพูดแล้วหันไปมองแปงที่ตอนนี้ทำหน้างงกับคำตอบผมสุดฤทธิ์



“...ผมหนีตามลูกศิษย์อาจารย์มาต่างหาก”



แล้วความเงียบก็แผ่เข้าปกคลุมบริเวณนั้นประมาณห้าวินาที คือ...อึ้งกันขนาดนั้นเลยเหรอครับ
“อะ...เอ่อ อาจารย์ไม่ต้องไปสนใจที่มันพูดครับ มันบ้า!” น้องพูดแทรกขึ้นทำลายความเงียบ
“ไม่ต้องแก้ตัวไปหรอกเจ้าแปง...ครูเข้าใจว่าโลกสมัยนี้มันเปลี่ยนแปลงไปเยอะ...”
“แต่จารย์ครับ...มันไม่ใช่...”
“...พอแล้วแปง ครูบอกแล้วว่าครูเข้าใจ แก้ตัวมากๆเดี๋ยวพี่เค้าก็น้อยใจแย่หรอก...”
เท่านั้นแหละครับน้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อเพราะอาจารย์ไม่เปิดโอกาสให้แก้ตัว ซึ่งตรงข้ามกับสีหน้าของผมโดยสิ้นเชิง


อาจารย์ครับ...อาจารย์เข้าใจได้ถูกต้องที่สุดเลยครับ!


“ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์ แปงก็ชอบเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ พวกไม่ยอมรับความจริง...”
มีทัพเสริมแบบนี้ผมก็บุกเต็มกำลังแหละครับ เข้าทำนอง


น้ำขึ้นให้รีบตัก ถ้าอยากรักต้องรีบรุก!


“พอดีผมนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับอาจารย์ แล้วว่างๆจะแวะมาเยี่ยมใหม่ สวัสดีครับ...ไปได้แล้วไอ้พี่ไทม์ พูดจาไร้สาระว่ะ”
เมื่อเห็นท่าไม่ดี อยู่ไปก็ทำอะไรไม่ได้แถมเหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง น้องเลยรีบลาอาจารย์ก่อนจะดึงแขนผมให้ออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันได้ออกหรอกครับ อาจารย์แกก็ตะโกนไล่หลังตามมาอีก
“ไปดีมาดีนะลูก...แล้วก็หัดยอมรับความจริงได้แล้วนะแปง ครูสงสารพี่เค้า”


แบบนี้ก็...เอาใจผมไปเลยครับอาจารย์


“นี่ ไอ้พี่ไทม์ จะเล่นอะไรก็หัดดูกาลเทศะบ้างนะ พูดไปแบบนั้นคนอื่นเค้าจะคิดว่าไง”
 “คิดว่าไงล่ะครับ”
 “ก็คิดว่ากู...”
“อะแฮ่ม...พี่บอกเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะ พูดเพราะๆสิครับ”
“ชิส์...ก็คิดว่าเราเป็นแฟนกันไงล่ะโว้ยย!!” ก็นั่นแหละที่พี่ต้องการ
“อ้าวเหรอ งั้นก็ดีสิ...ห้องน้ำไปทางไหนอะแปง...”
“โว้ย พูดกับพี่แล้วปวดหัว ห้องน้ำก็นู่น ตรงไปเลี้ยวขวา...”


“ไปเยี่ยวกันมั้ย...จะไปก็รีบไป...ไปกับพี่ไม่ต้องอาย...เดี๋ยวพี่จะพาไปกิน ตับ...”


เห็นน้องทำหน้างอก็เลยอยากจะคลายเครียดให้หน่อยเท่านั้นเอง แต่ดูท่าทางน้องจะไม่มีอารมณ์เล่นนะครับเนี่ย
“จะไปก็รีบไป...ไม่ต้องลีลา แปงไม่ปวด”
หึหึ...น้องเรียกแทนตัวเองว่าแปงกับผมแล้วครับ แสดงว่าความพยายามของผมไม่เสียเปล่า
“พาพี่ไปหน่อยสิครับแปง นะ นะ”
“เรื่องมากว่ะ...ก็ได้ๆ เร็วๆเลย จะตามมาทำไมก็ไม่รู้ น่าเบื่อที่สุด!”
.


.

“แปง หยิบเสื้อในกระเป๋าเป้ให้พี่ตัวนึง ตัวไหนก็ได้”
 “หยิบให้แล้ว มาเอาไปเอง...”
“เอามาให้หน่อยสิครับ”
“ยุ่งจริงวะ...”
น้องเดินบ่นอุบอิบเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยท่าทางสงสัย   
 “มองอะไรครับแปง หรือไม่เคยเห็นคนหล่อ”
 “แหวะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเหอะ ก็แค่สงสัยว่าจะเปลี่ยนเสื้อทำไม”


“ไม่มีอะไรหรอก...พี่ก็แค่นึกอยากจะสละ ‘โสด’ ตอนนี้ก็เท่านั้น”


อย่าหาว่าผมรุกเร็วอะไรเลยครับ แอบมองมาตั้งนานกว่าจะได้มีโอกาสมาคุยกัน รู้จักกันแบบนี้ ผมไม่อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเหมือนที่ผ่านมา
“เลิกกวนตีนได้และไอ้พี่ไทม์ จะทำอะไรก็รีบทำ”

เห็นมั้ยครับ ขนาดผมรุกขนาดนี้ น้องยังไม่เข้าใจ หาว่าผมกวนตีนอีก! แล้วถ้าผมไม่ทำอะไรเลย เราสองคนไม่กลายแค่คนเคยรู้จักเหรอครับ

“ก็ทำอยู่นี่ไง”
“ทำอะไร ไม่เห็นจะทำอะไรซักอย่างนอกจากยืนกวนตีนอยู่เนี่ย!”
“เด็กโง่ ถามจริงๆเหอะ ที่พี่พูดที่พี่ทำไปทั้งหมดเนี่ยรู้สึกอะไรบ้างมั้ย”
“รู้สึกสิ...”
“ว่า...”
“กวนตีน โรคจิต นิสัยเสีย ชอบแกล้ง!”
“แค่นี้? ”
“เออ แล้วจะให้รู้สึกอะไรอีกล่ะ”

ชัดรึยังครับว่าน้องความรู้สึกช้าขนาดไหน นั่นแหละเหตุผลว่าทำไมผมต้องรีบรุก!

“หึหึ งั้นพี่ก็จะบอกเอาไว้ให้รู้ตัวซะตอนนี้ละกัน...ว่าพี่...‘จีบ’ แปงอยู่”

“...”
น้องอึ้งไปเลยครับ ท่าทางจะช็อกอยู่เหมือนกันที่ผมพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็นะครับ ถ้าผมไม่บอกไปตรงๆ แล้วเมื่อไหร่น้องจะรู้ล่ะครับว่าผมคิดยังไงกับน้อง

“พี่ชอบแปงนะ...”

“...”

“แล้วแปงล่ะ ว่าไงครับ...”

“...” 

“...” ที่ผมเงียบไม่ใช่ผมไม่ลุ้นนะ แต่คงต้องปล่อยให้น้องใช้ความคิดซักพัก

“...”

.



.



.

ผลัวะ!



“พี่ครับ! จะตกลงหรือไม่ตกลงกันยังไงก็รีบๆตอบซะทีเหอะครับ…ผมนั่งลุ้นจนขี้ไม่ออกแล้วเนี่ย!”



เอ่อ...ผมว่าผมลุ้นแล้วแต่ดูท่าทางจะมีคนลุ้นมากกว่าผมอีกนะ!



น้องครับ...พี่เข้าใจว่ามันลุ้น

แต่น้องทำใจให้สบายแล้วไปนั่งขี้ต่อเถอะครับ…

เดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการเอง!



>>>TBC.

ตอนแรกว่าจะไม่เขียนพี่ไทม์และ แต่...ก็ทำใจไม่ด้ายยยยย ต้องขอให้พี่แกมีสิทธิมีเสียงมีโอกาสอธิบายอะไรกับเค้าบ้าง
เดี๋ยวมองแต่มุมน้องแปงคนเดียวจะไม่เข้าใจอารมณ์พี่ไทม์ เอิ๊กก ต่อไปนี่ก็คงจะมีสลับๆกันไป พี่ไทม์บ้างน้องแปงบ้าง จะได้ไม่ลำเอียง 555
เท่าที่ดูมา คนชลบุรีก็เยอะเหมือนกันนะคะเนี่ย หุหุ อยากรู้คนเขียนอยู่แถวไหน ไม่บอกหรอก แต่ถ้าโรงเรียนล่ะก็โรงเรียนในเรื่องเป็นคำใบ้  เราเป็นชาวไร่อ้อยนะเออ อิอิ ส่วนใครอยากรู้บ้านจักน้องแปง จะที่ไหนกัน ก็อ้างอิงจากบ้านคนเขียนทั้งเพ กร๊ากก

เป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยน้ำท่วมทุกคนนะคะ เห็นแล้วก็ดีใจอย่างน้อยเราก็ช่วยคลายเครียดให้กันได้บ้าง สู้ไปด้วยกันค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่า