หัวข้อ: [ กลรัก ... เปื้อนสี ] แล้วนะครับ !!!!

[maxiez2p]

อ๋อ มันเปนงี้นี่เอว . . .
เกลือบละนะนายโป้

ปล.ตอนเห็นคำว่า ตอนสุดท้าย
ใจตกไปอยู่ตาตุ่ม - -"

[changnoy]

ว๊ายยยยยยยยย

น้ำตาไหลพรากกกกกกกกก

หลังเขาทำเพื่อนน้ำตาไหลได้ในตอนนี้ นายเยี่ยมมากกกก

ไปเที่ยวเผื่อด้วยนะ แล้วก็เก็บบรรยากาศดีๆ มาแต่งตอนพิเศษด้วยล่ะ

เลขาจะเร่งทุกวัน วะฮ่าๆๆๆๆๆ

[♠DekDoy♠]

โล่งอก

[SoN]

^^

[Running]

^^ ลุ้นแทบแย่ แฮปปี้ตอนรับ ปีใหม่จ้า

[yeyong]

ชอบคำพูดน้องน้ำมนต์นะ  มีหลายประโยคเลยที่แบบว่า คิดได้ไงอ่ะ
คนแต่งเก่งจัง  ยืมไปด่าคนอื่นได้เลยนะเนี่ย

[ranyoo]

สวัสดีปีใหม่ครับ......

เฮ้ออออออออ นึกว่าจะเศร้า
สู้สู้ เน้อน้ำมนต์ คงจะมีเรื่องให้เคลียร์อีกเยอะ..

[u_cosmos]

นายหัวโป้สุดยอดดดดด
บทจะพูดดีๆก็เล่นเอาเราอึ้งเชียว
แฟนน่ะไว้มีคนเดียว ส่วนเพื่อนน่ะไว้มีหลายๆคน
ตอนนี้ด่านนายหัวโป้ไม่ลง ก็รักน้ำมนต์ขนาดนี้นี่เนอะ อิอิ

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

ปีนี้เราอดเที่ยว ต้องแห้งเหี่ยวอยู่กับบ้าน TT

[LalaBam]

ปีโป้ สำนึกผิดไปเลย

[zaferianight]

น้ำมนต์ นายแน่มาก ด่าเจ็บจริงๆ แล้วกะhappy new yearนะค่ะ

[ต่ายน้อย]

พี่หลังเขาพูดว่าตอนสุดท้าย  แอบตกใจนิด ๆ แฮะ  แต่พออ่านจนจบก็โล่ง
น้ำมนต์  หนูสุดยอดมว๊าก
  สวัสดีปีใหม่ครับผม:mc2:

[patee]

น้ำมนต์พูดได้สะใจจริงๆ 

นายปีโป้เจอของจริงแบบนี้ระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะ

[lungkhao]

ตอนที่ 42

ถ้าความรักต้องผ่านอุปสรรคนานา เพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของกันและกัน .. แล้วต้องผ่านอีกสักกี่ครั้งกัน ความรักของเราทั้งสองถึงจะแข็งแกร่งพอ ..




“พี่น้ำมนต์” มีเสียงหนึ่งเรียกผม ขณะที่ผมกำลังรอรถอยู่ที่คิวรถเมล์เพื่อจะกลับบ้าน

“นัท” ผมหันไปมองก็พบกับนัท นักเรียนโรงเรียนสายสามัญที่นายปีโป้เคยพาผมไปรู้จัก

“ไม่ต้องเรียกเราว่าพี่ก็ได้ เรารุ่นเดียวกัน” ผมบอกนัท เพราะยังไงซะถ้าเทียบกันแล้ว เราก็เรียนม.4 เหมือนกัน แค่คนละสายกันเท่านั้น

“ไม่ได้ครับ นัทไม่ถนัด แล้วนี่พี่น้ำมนต์จะไปไหนเหรอ” นัทถามผม

“กำลังจะกลับบ้านครับ แล้วนัทละ”

“กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน โชคดีจังวันนี้เราได้กลับพร้อมกัน” ผมคงเคยบอกแล้วนะครับ ว่าผมกับนัทนั่งรถสายเดียวกันกลับบ้าน แต่ผมจะลงป้ายแรกเลย ส่วนนัทนั้นจะลงป้ายสุดท้าย ..

“เป็นไงบ้าง สบายดีนะ” ผมถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

“ครับ สบายดี แล้วพี่ละ”  น้องนัทพูดพร้อมกับเดินขึ้นรถเมล์ไปพร้อมผม

“สบายดีครับ เป้ละ คงสบายดีใช่มั๊ย” ผมตอบพร้อมกับนั่งลงเบาะว่างๆ กันสองคน วันนี้มีเพีอนคุยตอนกลับบ้านด้วย

“ก็งั้นๆตามประสามันนั่นแหละ  แต่นัทว่าพี่น้ำมนต์เหมือนกำลังเครียดๆอะไรอยู่นะ แววตาดูไม่ค่อยยิ้มแย้มเลย” แววตาไม่ยิ้มแย้ม .. นัทนี่ก็แปลกคนนะ มองรอยยิ้มคนอื่นจากแววตา

“ก็มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยครับ แต่ก็ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวมันก็คงหายๆไปเอง” ผมบอกไป พยายามทำแววตาของตัวเองให้กลับมายิ้มแย้ม

“เรื่องพี่ปีโป้เหรอ ?” อีกคนถามด้วยแววตาสงสัยปนห่วงใย

“เรื่องของเราสองคน ที่มีคนอื่นเข้ามาวุ่นวายมากกว่า” ผมบอกไป

“อ๋อ เรื่องแบบนี้เอง นัทเคยเจอมาเยอะแล้ว เชื่อใจกันไว้นะพี่น้ำมนต์ ของแบบนี้มันอยู่ที่เราสองคน ถ้าเราเชื่อใจกัน และพร้อมใจกันต่อสู้ไปกับมัน ไม่มีใครทำอะไรเราได้หรอก”

“ครับ เราก็พยายามคิดเช่นนั้น”

“แต่ถ้าใครเข้ามา แล้วมันหนักหนานัก เราก็ต้องจัดการมันบ้าง อย่าปล่อยไว้ให้มันได้ใจ ความรักมันเป็นของเรา อย่าให้ใครมาหยิบยืมเอาไปล้อเล่นกับหัวใจและความรู้สึก” นัทบอกผมอย่างกับผ่านอะไรมามากมาย

“ต้องจัดการเลยเหรอ นัทเคยจัดการยังไงละ” ผมชักสงสัย

“พี่น้ำมนต์รู้จักไอ้เดียวไหม แฟนเก่าพี่ปีโป้นั่นแหละ .. เอ่อ” นัทเหมือนลืมตัวไป ที่พูดถึงเด็กคนนั้น

“ไม่เป็นไรหรอก เรารู้แล้วว่าเค้าเคยคบกัน และเราก็รู้จักเด็กคนนั้นเหมือนกัน”

“นั่นแหละ มันมายุ่งกับไอ้เป้ด้วยนะ อีนี่มันร้ายมาก มันอยากได้ไอ้เป้จนตัวสั่น พอไม่ได้อย่างใจก็มาลอบกัดนัท มันเข้ามารุมตบนัทในห้องพยาบาลทั้งๆที่นัทไม่สบายไม่มีแรงจะต่อสู้กับมัน” นัทเล่ามาอย่างดุเดือด

“โห อย่างนั้นเลยเหรอ”

“แล้วรู้มั๊ย นัททำไง พอนัทหายดีนะ นัทบุกไปรุมตื๊บมันถึงห้องเลย โดนไปสลบแทบเท้า จนมันพาพี่ปีโป้มาเคลียร์ แต่พี่ปีโป้ก็ไม่ได้เข้าข้างมัน นั่นแหละเลยทำให้นัทรู้จักกับพี่ปีโป้”

“นัทนี่โหดใช่ย่อยเลยนะ” ผมพูดไปพร้อมกับชูงกให้กับความเก่งกล้าของนัท

“ไม่ได้หรอกครับ ใครทำเรา เราต้องเอาคืน เดี๋ยวมันจะหาว่าเราไม่แน่จริง แล้วคิดจะมาป้วนเปี้ยนกับเราอีก” น้องนัทตบท้ายด้วยวาจาที่ดูน่าเกรงขาม

“อืม น้องเดียวคนนี้ก็มายุ่งกับเราเหมือนกันนะ” ผมบอกนัทไป

“จริงเหรอครับ ให้นัทช่วยเอามั๊ย นัทยังไม่หายเจ็บใจมันเลย” นัทถามขึ้นเสียงสูง

“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเราจัดการเอง ถ้าให้นัทจัดการ มีหวังน้องเดียวนั้นได้ตายคาตีนนัทแน่ๆ” ผมพูดไปพร้อมกับอมยิ้ม

“แหม พี่น้ำมนต์ก็ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่นัทเคยเรียนมวยมาเมื่อตอนเด็กก็แค่นั้น” นัทพูดมาพร้อมกับยักคิ้วให้ผม



หลังจากนั้นผมกับนัทก็คุยอะไรกันเรื่อยเปื่อยครับ ถือว่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน นัทเป็นคนที่คุยสนุก และก็ดูเป็นกันเองมาก ไม่แปลกใจเลยที่นายปีโป้เคยบอกว่า เค้าชอบน้องนัทตั้งแต่แรกเห็น เพราะคนๆนี้มีทั้งความแกร่ง และความเก่งอยู่ในตัว ใครอยู่ใกล้ก็เป็นต้องรัก ต้องเอ็นดู และยิ่งถ้าใครได้เป็นแฟนนะ ต้องหวงมากๆแน่ๆ


นัทยังบอกผมอีกว่ากว่าที่เค้าจะได้รักกับเป้อย่างทุกวันนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะแยะ ทั้งเพื่อนกันเอง ทั้งคนอื่นๆ แต่ก็ด้วยความมั่นคงจึงผ่านมันมาได้ และไม่ใช่ว่าทุกวันนี้ไม่มีใครเข้ามายุ่ง เพียงแต่คงอยู่ในช่วงเฝ้าระวังภัย เพราะไม่รู้ว่าใครจะเข้ามาตอนไหน ..


ความรักบางทีก็เหมือนกับอุทกภัยน้ำท่วมนะครับ ไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดี ไม่รู้ว่าจะเอาอยู่อย่างที่ใครเขาบอกหรือเปล่า และไม่รู้ว่าเมื่อมันมาแล้ว จะหมดไปตอนไหน คนที่ประสบปัญหาก็ต้องช่วยเหลือตัวเอง อยู่ด้วยลำแข้งของตัวเอง ความรักก็คงเป็นเช่นนั้นนั่นแหละ ..






















“มึงเลิกเรียนหรือยัง” สายโทรศัพท์ของนายปีโป้ดังขึ้นพร้อมกับคำถามที่เหมือนกับคำสั่ง

“เลิกแล้ว” ผมตอบไป

“เออ เดี๋ยวกูไปรับ”

“แล้วจะไปไหนอีก”  ผมถามอย่างสงสัย

“ไปเดทกัน” เอ่อ .. เดท ?




ไม่รู้จะดีใจ หรือยังไงดีครับ เพราะว่าสำหรับผมกับนายปีโป้แล้ว เราเหมือนว่าจะเดทกับอยู่ทุกวัน  และก็ไม่เห็นว่าคนๆนี้จะมีความโรแมนติกอะไรให้ได้เห็นมากนัก นอกจากการกระทำที่ดูตรงไปตรงมา คิดอะไรก็พูด จะทำอะไรก็ทำ แต่บางครั้งมันก็ดูมีเสน่ห์ชอบกล .. จนผมคิดว่านั่นแหละคือสิ่งที่นายปีโป้แตกต่างจากคนอื่นๆ






ไม่นานนักรถคลาสสิกคู่ใจของอีกคนก็มารอผมอยู่ที่หน้าวิทยาลัย ปกติแล้วนายปีโป้จะไม่เอารถคันนี้มาขับในเมืองครับ แต่แปลกที่คราวนี้เอามาขับ

“แต่งตัวอะไรของนาย” แปลกใจเรื่องรถไม่พอ ยังต้องมาแปลกใจกับการแต่งตัวของคนนี้อีก

“เสื้อคู่ไง มึงไม่รู้จักเหรอ เอานี่ไปของมึง” นายปีโป้พูดพร้อมกับส่งถุงกระดาษมาให้ผม คาดว่าข้างในคงเป็นเสื้อเช่นเดียวกับที่อีกคนใส่อยู่

“ต้องใส่ด้วยเหรอ ไม่ใส่ไม่ได้เหรอ อายคนเค้า” ผมบอกไป พร้อมมือก็โบ้ยจะไม่รับเอาเสื้อที่นายปีโป้หามาให้นั้น

“ถ้ามึงอายมาก ก็ไม่ต้องไปกับกูก็ได้ ใช่สิ คบกับกูมันน่าอายนี่” เอาแล้วไงครับ ไปอีกเรื่องหนึ่งแล้ว นายปีโป้นี่เวลาจะเอาแต่ใจก็ใช่ย่อยนะ

“แต่ ..”

“ไม่มีแต่ เอาไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้” นั่นไง โหมดบังคับมาแล้ว




ผมรับเสื้อนั้นมาอย่างไม่พอใจ แต่ทำไงได้ อีกคนอุตส่าห์ซื้อมาให้ทั้งที ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำ เปิดมาดูเป็นเสื้อสีฟ้าอ่อนๆ ซึ่งต่างจากของอีกคนที่เป็นสีเขียวอ่อนๆ แต่ลวดลายด้านหน้าเหมือนกัน .. นี่มันไม่ใช่เสื้อคู่ครับ แต่เป็นเสื้อเหมือน เหมือนที่ลวดลายด้านหน้าครับ แต่สีแตกต่างกัน ข้อความของเสื้อเขียนว่า “Limited edition” ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าคนซื้อต้องการจะสื่ออะไร แต่ผมว่ามันก็น่ารักดี ..

เราสองคนเป็นรุ่นที่มีจำกัด .. เสื้อลายนี้อาจมีขายเกลื่อน  แต่เชื่อเหอะว่าไม่มีใครใส่แล้วรู้สึกดีเหมือนกับผมกับนายปีโป้ตอนนี้หรอก ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยรอยยิ้ม เผยให้อีกคนเข้าใจว่าผมค่อนข้างจะพอใจกับเสื้อตัวนี้ อารมณ์แตกต่างจากตอนที่ได้ไปอย่างเห็นได้ชัด




“ไงละ น่ารักใช่ป่ะละ” นายปีโป้ถามมาหน้าตากวน

“ก็โอเค เลือกเก่งนี่” ผมบอกไป

“ไม่ใช่เป็นเพราะลายเสื้อหรอก แต่เป็นเพราะมึงใส่ มันเลยดูดีเป็นพิเศษ” นั่นๆ แอบหยอด ผมยิ้มเล็กน้อย อีกคนยกมือขึ้นเกาหัวอย่างเขินๆ

“ไปกันยัง” นายปีโป้พูดพร้อมกับสตาร์ทรถคลาสสิกของเค้า

“จะไปไหนกัน” ผมถาม

“ไปร้องคาราโอเกะ”









สิ้นประโยคนั้น ไม่นานผมก็อยู่ในตู้คาราโอเกะของห้างดังในตัวเมือง เรานั่งอยู่ในตู้คาราโอเกะตู้มุมสุดของร้าน ห่างจากทางเดินและผู้คนผ่านไปผ่านมา ผมนั่งมองหน้าของอีกคนว่าจะมาอารมณ์ไหนกันอีกละเนี่ย ถึงชวนมาร้องคาราโอเกะ ร้อยวันพันปียังไม่เคยได้ยินอีกคนพูดออมาเป็นร้อยกรองเลยสักครั้ง ..


“จะเข้ามานั่งมองหน้ากันเหรอ ?” ผมถาม อีกคนยิ้มเห็นฟันครบ ตาหยีก่อนเอื้อมมือไปกดรหัสเพลง

“ทนฟังกูหน่อยนะ .. กูอยากร้องให้มึงฟัง” นายปีโป้พูดพร้อมกับหน้าจอขึ้นโชว์ชื่อเพลง ตามมาด้วยอินโทร ผมอ่านชื่อเพลงนั้นอย่างช้าๆ และยิ้มให้กับท่าทีของคนที่จะร้องเพลงนี้ ..


“จากนี้ไปจนนิรันดร์”

แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น      จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ   ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว    จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย   เธอบอกกันให้รู้
เปลี่ยนชีวิตฉันไป   อยากอยู่นานๆเพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้   ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย   เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์   ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น
รักของเราจะอยู่จนวันตาย
จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม   จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญา    จะเกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนคนนี้ไม่มีวันจะหายไป
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้    ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย  เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์    ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น
รักของเราจะอยู่จนวันตาย
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้   ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย  เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์   ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น
รักของเราจะอยู่จนวันตาย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเนื้อหา หรือว่าคนข้างหน้าที่ร้องเพลงนี้ให้ฟังกันแน่ น้ำตาของผมจึงไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว มือที่อีกคนจับไว้หลวมๆ จนกลายเป็นกำแน่นไปตามความรู้สึกนั้น .. นายปีโป้หันมามองผมเมื่อร้องเพลงนั้นจบ รอยยิ้มที่จริงใจ แววตาที่จริงจัง ทำเอาผมยิ้มสวนไปทั้งน้ำตา ..



“กูร้องแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ มึงถึงกับน้ำตาไหลเนี่ย” นายปีโป้กวนๆผมมาพร้อมรอยยิ้ม

“ไอ้บ้า จะซึ้งก็ไม่บอกกันเลย” ผมด่าไปพร้อมกับเอามือตี

“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ มาพี่โป้เช็ดน้ำตาให้ ดูสิ แค่นี้ก็ซึ้งจนน้ำตาเล็ดละ แค่เริ่มต้นเดทเองนะเนี่ย” เขาพูดพร้อมกับเอามือมาปาดน้ำตาให้ผม

“ใครใช้ให้ทำซึ้งละ” ผมดุไป

“ก็กูอยากร้องให้มึงฟังนี่ กูชอบเพลงนี้มากเลยนะ มึงลองฟังทีละประโยคนะ มันตรงกับเราสองคนมากๆเลย” อีกคนพูดพร้อมกับลูบผมของผมเบาๆ

“อืม ถ้าเราฟังอีก คงร้องอีก เอาไว้ค่อยฟังเวลาคิดถึงนายแล้วกัน”

“งั้นมึงก็ต้องฟังทุกคืนก่อนนอน โอเคมั๊ย ?” อีกคนพูดบอกเหมือนสั่งเด็กน้อย

“ครับผม” ผมตอบไปให้ด้วยรอยยิ้ม

“ดีมาก ที่รักกกกกกก  แล้วที่รักจะร้องเพลงอะไรให้พี่โป้ฟังเหรอ” เอาแล้วสิ ทำมาเป็นพูดดี แล้วจะให้ผมร้องเพลงให้ฟังอีก

“เอ่อ .. เราต้องร้องด้วยเหรอ” ผมทำหน้างงถาม

“ร้องสิ กูยังร้องให้มึงฟังเลย เป็นแฟนกันต้องไม่เอาเปรียบกัน” นายปีโป้พูดมาด้วยหน้าตาจริงจัง แต่ซ่อนความทะเล้นไว้ในนั้น

“ค่อยร้องให้ฟังนะ เรายังไม่เตรียมเพลงมาเลย นะนะ” ผมพูดอ้อนๆไป เพราะไม่รู้จะร้องเพลงอะไรดี

“งั้นมึงต้องโดนลงโทษ” นายปีโป้พูดมาหน้าเหี้ยม

“ลงโทษอะไรอีก”

“ขอหอมแก้มครั้งนึง” ช่างตอบมาหน้ายิ้มแป้นเหลือเกิน

“ก็ได้ แต่ไม่ใช่ที่นี่นะ เราอายคน”

“แน่อยู่แล้ว งั้นติดไว้ก่อนนะ ไป ไปเดทกันต่อ” นายปีโป้พูดพร้อมกับจับมือผมเดินออกจากตู้คาราโอเกะ




พอออกมาข้างนอกเล็กน้อยนายปีโป้เลยเปลี่ยนจากจับมือมาเป็นโอบบ่าไว้แทน ซึ่งทำให้ผมโอเคกับการกระทำนั้นมากกว่า อย่างน้อยๆมันก็ไม่โจ่งแจ้งจนเกินไป

“พี่ปีโป้ !!” มีเสียงผู้ชายเรียกนายปีโป้มาจากด้านหลัง ผมกับนายปีโป้เลยหันไปดู

“น้องเดียว” นายปีโป้เรียกชื่อนั้น

“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ พี่ปีโป้สบายดีมั๊ยครับ” น้องเดียวในสภาพชุดนักเรียน เดินเข้ามาคุยกับนายปีโป้

“สบายดีครับ” นายปีโป้ตอบไป

“แล้วมากับใครนี่ ไม่เห็นแนะนำให้เดียวรู้จักเลย” น้องเดียวนี่ร้อยเล่มเกวียนจริงๆนะครับ วันก่อนยังทักผม และรู้ว่าผมเป็นแฟนกับนายปีโป้ วันนี้ความจำเสื่อมซะงั้น

“พี่ว่าเรารู้จักกันแล้วนะ วันก่อนน้องยังมาทักพี่เลย” ผมพูดขึ้น พร้อมกับยิ้มให้

“อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอ” นายปีโป้สงสัย

“ไม่ครับ / รู้จักแล้ว” ผมกับน้องเดียวตอบมาพร้อมกับ

“ยังไงกันเนี่ย” นายปีโป้เริ่มงง

“รู้จักกันแล้วครับ แบบบังเอิญ” น้องเดียวเลยเป็นฝ่ายบอกความจริง

“อ๋อ ก็ดีละ จะได้ไม่ต้องแนะนำอะไรมาก งั้นพี่ไปก่อนนะน้องเดียว วันนี้พี่มีเดท” นายปีโป้พูดพร้อมกับเดินโอบไหล่ผมหันหลังมา

“เดี๋ยวครับพี่โป้” น้องเดียวยังเรียกอีก พวกเราเลยเอี้ยวตัวหันไปดู

“ว่างๆ เดียวจะโทรหานะครับ” น้องเดียวพูดมาหน้ายิ้ม  ผมหันไปจ้องหน้านายปีโป้ด้วยสายตาดุ เห็นสายตาผมแล้ว ดูซิ ว่าจะตอบไปว่ายังไง




“อย่าเลยดีกว่าครับ เมียพี่คนนี้ดุ” นายปีโป้บอกไป ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง มือที่พาดบนบ่าลดลงมากอดที่ระดับเอวเล็กน้อย ก่อนที่จะพาผมเดินต่อไป ผมหันไปมองหน้าน้องเดียวแว๊บหนึง พร้อมกับยักคิ้วเชิงเย้ยให้หนึ่งครั้ง น้องเดียวทำหน้าโกรธไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ .. นี่เป็นการประชันหน้าครั้งแรกที่เราประกาศศึกกันสินะ  เสียดายจังที่ผมชนะตั้งแต่ยังไม่ได้ออกแรงใดๆเลย




เฮ้ออ .. แย่







“คิดอะไรของมึง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว” นายปีโป้ถาม เมื่อเราสองคนนั่งอยู่กันในร้านไอติม

“เปล่านี่ แค่ดีใจที่มีมีแฟนเชื่อฟัง” ผมตอบไป

“ไหน ใครเชื่อฟังมึง กูแค่เกรงใจต่างหาก”

“แล้วมันต่างกันตรงไหนละ อย่างนี้สินะ ที่เค้าเรียกว่ากลัว ...”

“พอเลย มันไม่ใช่ความจริง อย่างกูนี่นะที่จะกลัวเมีย ไม่มีทางซะหรอก” นายปีโป้แย้งหน้าดื้อ

“ให้มันแน่เหอะ ความผิดครั้งที่แล้วยังจำได้อยู่นะ”

“โห ไรกันอ่ะ อุตส่าห์พามาเดทแล้ว นึกว่าจะไถ่โทษได้”

“ไม่มีทางซะหรอก ต้องสั่งสอนให้จดจำบ้าง ไม่งั้นจะเคยตัว”

“ถ้ากูรู้ว่ามึงจะใจร้ายแบบนี้นะ ..” นายปีโป้บ่นมาหน้าเศร้า

“จะทำไม ?”

“จะไม่ทำให้มึงเสียใจเลย สัญญา” แต่ต่อกลับมาด้วยหน้ายิ้ม

“ดีมากกกกกก”




อันที่จริงผมว่านายปีโป้ไม่ได้กลัวอะไรผมหรอกครับ แค่คนมันความผิดติดตัว เลยยอมๆผมไป เอาเข้าจริงยอมผมได้ซะที่ไหน เผด็จการซะขนาดนั้น  แต่ก็ดีครับ ขอช่วงเอาคืนบ้าง ..




“กินไอติมเสร็จแล้วไปวาดรูปกัน” นายปีโป้บอกผม

“วาดรูป ?”

“ใช่ ไปวาดรูปที่สวนกัน”

“มาอารมณ์ไหนเนี่ย แล้วจะไปวาดรูปอะไร” ผมละสงสัยในความคิดคนนี้จริงๆ

“อารมณ์อยากให้แฟนวาดรูปตัวเองให้ ได้มั๊ยครับ” ดูที่อ้อนเข้า

“ไม่สวยอย่าบ่นละ” ผมบอกไว้ก่อน

“จะสวยได้ไง พี่ปีโป้ต้องหล่อสิ” เอ่อ .. ไปไม่ถูกเลยครับงานนี้







แล้วการเดทอย่างต่อไปของเราคือการมาวาดรูปนายปีโป้ในสวนสาธาระณะที่นายปีโป้เคยขอผมเป็นแฟน แต่คราวนี้ไม่ได้นั่งเรือถีบ แค่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ร่มๆ สงบๆในสวนเท่านั้น ก่อนมาผมก็แวะไปเอาอุปกรณ์ที่วิทยาลัยมาก่อน ก็ไม่มีอะไรมาก แค่กระดาษ ไม่กระดาน ดินสอ ยางลบ และมีดเหลา

“ขอมีดหน่อยสิ จะเหลาดินสอให้” นายปีโป้พูดพร้อมกับหยิบดินสอของผมไป ขณะที่ผมกำลังตั้งขารองกระดานวาดรูป

“อยู่ในกระเป๋าด้านหน้าน่ะ” ผมบอก

“มึงหันมาดูนี่” นายปีโป้เรียกให้ผมหันกลับไปดูอีกที  ภาพที่เห็นคืออีกคนกำลังเก็กท่าเหลาดินสออยู่

“อะไรอีกละ” ผมถามอย่างงุนงง เพราะไม่มีอะไรที่น่าจะอวดผมได้เลย

“นี่เค้าเรียกว่า .. หล่อเหลา” นายปีโป้ทำท่าเหลาดินสอ พร้อมกับเก็กหน้าหล่อมาทางผม

“...” ไม่มีคำพูดใดๆจากปากผม ได้แต่ยิ้มให้กับความกล้าในตัวเค้า

“มึงอ่ะ ไม่ขำหน่อยเหรอ” เหมือนอีกคนจะไม่พอใจ

“มานั่งได้แล้ว รีบวาด จะได้รีบกลับบ้าน” ผมเปลี่ยนเรื่องคุย ไล่ให้อีกคนมานั่งหน้าผม ที่เป็นเนินเล็กน้อย นายปีโป้เลือนั่งท่าสบายๆ มองมาทางผม

“มึงนับหนึ่ง สอง สามด้วยนะ”

“จะบ้าเหรอ ไม่ได้ถ่ายรูปนะ”

“อ้อเหรอ กูล้อเล่น” ยังจะกวนอีก

“นั่งดีๆ ไม่ต้องเกร็ง ถ้านายเกร็งเดี๋ยวนายจะเมื่อย กว่าจะวาดเสร็จ ยิ้มแบบธรรมดา ไม่ต้องกว้างมากนัก เดี๋ยวปากจะแห้งเสียก่อน ทำตัวตามสบาย” ผมบอกอีกคน พร้อมกับเริ่มลงมือวาดวงกลมและขีดเส้นแบ่งสัดส่วนของหน้า





การได้มานั่งวาดรูปเหมือนของนายปีโป้ครั้งนี้ทำให้ผมได้สังเกตหน้าตาของคนตรงหน้าอย่างชัดเจนอีกครั้ง ผมไล่สำรวจใบหน้าที่ได้รูปของเขามาตั้งแต่บน ผมที่ตัดรากไทรเปิดหน้าผากเห็นความขาวของใบหน้า จมูกที่โด่งได้รูปตั้งเป็นสันอยู่ตรงกลาง คิ้วที่รับกับรูปหน้าและดวงตาโตที่มีเสน่ห์แวววาวและซ่อนไว้ซึ่งความเจ้าเล่ห์นั้น ริมฝีปากที่อมชมพู ถึงแม้จะมีรอยดำเพราะสูบบุหรี่บ้าง แต่ถือได้ว่ายังชมพูและมันเยิ้มอย่างกับคนทาลิปมันตลอดเวลา ส่วนล่างของหน้าที่มีหนวดเล็กน้อย แสดงถึงการโกนที่ผ่านมาไม่กี่วันมานี้ ตั้งแต่คบกับผมนายปีโป้โกนหนวดบ่อยขึ้น ไม่ได้ปล่อยให้ยาวเซอร์เหมือนครั้งก่อนๆ  ยิ่งดูผมก็อดยิ้มให้กับคนตรงหน้าไม่ได้ นี่ผมกำลังภูมิใจกับใบหน้าแฟนตัวเอง หรืออะไรกัน ทำไมวันนี้นายปีโป้ถึงดูหล่อจังเลยนะ






“ยิ้มอะไรของมึง” นายปีโป้ถามมายิ้มๆ เมื่อเห็นว่าผมกำลังยิ้มอยู่

“เปล่านี่” ผมบอกไป แต่ก็ยังยิ้มไม่หยุด

“อย่ายิ้มแบบนั้นสิ กูเขินนะ” อีกคนก็ยิ้มเขินไม่หยุด

“อย่าขยับดิ นั่งนิ่งๆเฉยๆ” ผมบอกอีกคน พร้อมกับพยายามกลั้นยิ้มไว้

“มึงก็อย่ายิ้มสิ” นายปีโป้บอก ผมกำลังทำอยู่ ..




ผมลงมือวาดหน้าของนายปีโป้อีกครั้ง เราใช้เวลากันพอสมควรเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้วาดรูปเหมือนแบบลงรายละเอียดเยอะมากมาย เพราะถ้าวาดแบบนั้นต้องใช้เวลาเยอะกว่านี้ เอาแค่ดูเป็นรูปเป็นร่าง เส้นอาจจะไม่คมจนมองชัดเป๊ะๆ แต่ก็ให้อารมณ์ภาพเหมือนไปอีกแบบ ผมวาดเสร็จก็เขียนบางอย่างใต้ภาพ และลงวันที่วาดไว้

“เสร็จแล้ว” ผมบอกนายปีโป้

“เหรอ ไหนดูหน่อย” อีกคนพูดพร้อมกับเดินขึ้นมาหาผม บิดซ้าย บิดขวาดัดมือ ดัดแขนมาตลอดทาง คงเมื่อยใช่ย่อย

“จากนี้ไปจนนิรันดร์  น้ำมนต์    น่ารักจังเลยมึงเนี่ย  วาดกูซะหล่อเชียว ” นายปีโป้พูดขึ้นทันทีที่เห็นรูปนั้น โดยอ่านข้อความที่ผมเขียนไว้ก่อนที่จะแสดงความคิดเห็นกับภาพวาด

“หล่อกว่าตัวจริงป่ะ” ผมถาม

“ไม่นะ ตัวจริงหล่อกว่า น่ารักกว่า ใหญ่ยาวกว่า” นายปีโป้พูดพร้อมกับมือไม้ที่รวบมาทางด้านหลังผม

“อย่ามาทำตัวทะลึ่ง เอามือออกไป” ผมพูดพร้อมกับเอี้ยวตัวหนี นายปีโป้ก็ปล่อยมือออกเหมือนกัน

“โอเค งั้นลงบัญชีไว้ ตามเก็บทีเดียว”

“พอเลย อย่ามาเยอะกับเรา” ผมยกนิ้วห้าม ทำตาดุใส่

“พอเลย อย่ามาใจร้ายกับกู” นั่น ดูที่สวน และทำหน้าดุมาเหมือนกัน ผมเลยต้องจ้องตาให้ดุยิ่งกว่าเดิมใส่

“เออ ไม่ดื้อแล้ว” ดูที่พูดเข้า อย่างกับเด็กจริงๆ ผมยิ้มให้กับเด็กเกเรคนนี้

“จะไปไหนต่อ” ผมถามถึงสถานที่เดทต่อไปของวันนี้

“ไปห้องกู” นายปีโป้บอกผม

“ไปทำไม ?” ผมสงสัยอีกแล้ว

“ก็ไปเดทกันไง” นายปีโป้ตอบมาหน้ายิ้มๆ ดูเจ้าเล่ห์ๆชอบกล

“เดทที่ห้องนายนี่นะ” ผมถามย้ำอีกที เพื่อความแน่ใจ

“อืม ใช่ มันเป็นเฟสสุดท้ายของการเดทอ่ะ”





ชัดๆ แน่ๆ ทั้งคำพูด ท่าทางที่เขินอายบอกได้ถึงความเจ้าเล่ห์ สรุปว่าที่ทำมาทั้งวันนี้ รอแค่เฟสสุดท้ายนี้ใช่มั๊ย ..  ใครมีแฟนเจ้าเล่ห์แบบผมบ้าง .. แนะนำวิธีจัดการด่วนเลยครับ




น้ำมนต์กราบละ !!

[Still_14OC]

^
^

จิ้มก่อน อ่านทีหลัง
-----------------------------------------------------------------------

ปีโป้ไม้เจ้าเล่ห์ธรรมดานะน้ำมนต์ เพราะโป้มันหื่นด้วย 

[LalaBam]

อย่าเยอะได้ป่ะ ปีโป้ หมั่นใส้อ่ะ

[yeyong]

ชอบมุขหล่อเหลาจริงๆนะ

[lovely1714]

น่ารัก

[Crossley]

อีพี่โป้้้้!! 

[gookgik]

กับมุกหล่อเหลาของโป้ นี่ถ้าหน้าไม่หล่อทำไม่ได้นะ

แค่ยกแรกอิน้องเดียวก็โดนหมัดฮุกของน้ำมนต์ซะแล้ว   น้ำมนต์น่าชวนนัทไปร่วมด้วยช่วยกันปราบอิน้องเดียวนะจะได้หายซ่า

เป็นเดทที่น่ารักดี

[greensnake]

หวานจนมดเดินตามละ เป็นวิธีไถ่โทษที่น่ารักมากเลย
นานวันเข้าน้ำมนต์ก็เริ่มจะหวานบ้างอะไรบ้างแล้วเนอะ
เริ่มแสดงความเป็นเจ้าของปีโป้มากขึ้นแล้ว ดีจังเลย
นอกจากปีโป้จะเปลี่ยนตัวเองแล้วยังเปลี่ยนน้ำมนต์ด้วย
แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดีทั้งคู่ หวังว่าจะไม่มีอุปสรรคนะ
ตอนนี้ที่เห็นๆก็น้องเดียวนี่แหละ ดูกันต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. แอบปลื้มน้องนัทอ่ะ

[gupalz]

นายหัวโป้ กริ๊ดดดดด

[patee]

มุกนายปีโป้นี่เหลือร้ายจริงๆ

แต่ก็ชอบว่ะ 

[jeeu]

อยากให้พี่โป้หวานแบบนี้บ่อยๆ
น่ารักมากกกกก
น้องน้ำมนต์ก็แลดูควบคุมสะมีได้ดี
เกรงใจเมียอย่างนี้
แม่ยกน้องน้ำมนต์ปลื้มค่ะพี่โป้

[เฉาก๊วย]

นายปีโป้นี่ก็หวานน่ารักเป็นกับเขาเหมือนกันเนาะ น่ารักดีอะ
ส่วนน้ำมนต์น่ารักมากกกกกกกก พอรักเขาเข้าไปแล้วก็เปิดใจเต็มที่เลย   

บวกเป็ดให้น้องนัท ดารารับเชิญของเรื่องนี้

[u_cosmos]

ดีนะที่เขาห้ามยิ้มกันแค่สองคน ไม่ได้เผื่อแผ่มากับคนอ่านด้วย
เพราะตอนนี้หน้าบานเป็นจานดาวเทียมไปแล้ว

น้ำมนต์มีพัฒนาการด้านความแรงเพิ่มอีกแล้ว
มันต้องแบบนี้แหละ คนของเราประกาศมันไปซะเลย

[Pupay]

อ่าน 2 ตอนรวดดด 

แหม พี่ปีโป้เนี่ยละก็ โรแมนติกจริง แต่มีความใน(ใจ)แฝง 

[Horizon]

เจ้าเล่ห์ แต่น้ำมนต์ชอบ ใช่มะ
+1

[♠DekDoy♠]

อื้อหืออออออ หมั่นไส้หล่อเหลาค่ะ 555

[ต่ายน้อย]

เจอมุก หล่อเหลาไปนี่ฮาแบบฉุดไม่อยู่เลย 555
อยากอ่านเฟสสุดท้ายของการเดทอ่ะครับ

[nunamicky]

น้องน้ำมนต์เค้าก็สู้คนแล้วนะ
อย่ามาเยอะนะน้องเดียว