หัวข้อ: [ กลรัก ... เปื้อนสี ] แล้วนะครับ !!!!

[yayee2]

น้ำตาซึมไปกับความเป็นเพื่อนรักที่แท้จริง ความจริงใจที่มีให้กัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพที่มองเห็นในห้องผ่านช่องกระจกนั้น

[sam3sam]

รักกันๆ

[MrTeddy]

  ซึ้ง + ตื้นตัน กับความรักของเพื่อน

[Crossley]

หวานบ้างทะเลาะกันเบาๆบ้าง จะได้ไม่มีดราม่าโถมเข้ามาจนตั้งตัวไม่อยู่

[lungkhao]

ตอนที่ 44.2

“ทำไมพูดเก่งจัง ไปจำจากไหนมาเหรอ” ผมถามนายปีโป้ขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟชิวๆร้านหนึ่ง อารมณ์ไหนของเขาอีกไม่รู้ถึงอยากนั่งร้านกาแฟแบบนี้

“พูดอะไรเหรอ” นายปีโป้ถาม

“ก็พูดกับพี่โอ๊ตไง พูดซะซึ้งจนเราน้ำตาแทบไหล” ผมบอกไป

“อ๋อ ทำไมวะ ก็พูดออกมาจากความรู้สึก จากความคิด จากก้นบึ้งของหัวจายยยยย” นายปีโป้พยายามพูดจริงจัง แต่ก็ไม่วายกวนๆในตอนหลัง

“เราชอบจัง ความรู้สึกรักเพื่อนของนาย” ผมบอกไปตามความคิดของผม นายปีโป้ยิ้มให้มาเชิงงงๆ ที่ผมกลับประทับใจในเรื่องแบบนี้ของเค้า

“สำหรับนักเลงนะเว๊ย ขาดเหล้าได้ แต่ขาดเพื่อนไม่ได้ นักเลงคนไหนไม่มีเพื่อน มันไม่ใช่นักเลง มันก็แค่คนวางมาดทำซ่า ใครตีมันก็ตายเดี่ยว แล้วคนที่จะเป็นนักเลงได้ ต้องซื้อกันด้วยใจ ไม่ใช่แค่ให้เหล้าแล้วได้คำว่ามิตรภาพไป” คนตรงหน้าผมพูดอะไรที่ดูจริงจังมากในตอนนี้ แต่ผมกลับยิ้มรับความคิดของอีกคนอย่างชอบใจ

“มึงเชื่อมั๊ยว่าพวกขี้เมา ตั้งวงเหล้าทั้งหลายอ่ะ ไม่ใช่ว่ามันอยากจะกินเหล้าเท่าไหร่นะเว๊ย มันอยากจะคุย อยากจะแลกเปลี่ยนชีวิตกันมากกว่า เอาเรื่องคนนี้มาคุย เอาเรื่องคนนั้นมาเปิดใจ ใครมีอะไรก็ช่วยๆกัน เค้าถึงบอกไงว่าไม่มีความลับในวงเหล้า และเหล้าเป็นตัวเปิดปากคนเรา” ผมพยักหน้ารับในสิ่งที่อีกคนพูด

“ชีวิตกูถึงอายุแค่นี้ก็ผ่านวงเหล้ามาเยอะ รู้จักคนมาก็ไม่น้อย บางคนเข้ามาประจบสอพลอ พอได้ที่ตัวเองต้องการก็ไป บางคนก็ต้องการบารมีคุ้มครอง บางคนก็อยากได้มิตรภาพที่แท้จริง กูไม่ได้หมายความว่าเป็นนักเลงแล้วต้องเมานะเว๊ย แค่ต้องรู้จักเข้าสังคม เพื่อสร้างบารมี”

“ดูยิ่งใหญ่จริงแฮะ” ผมสวนเล่นๆ

“มึงอาจจะหาว่ากูเว่อร์ แต่กูว่ามันจริงวะ กูรักเพื่อนกูมากนะ เพราะเพื่อนมันเข้ามาด้วยจุดประสงค์ของการพึ่งพากันและกัน ใครมีไรก็ช่วยกัน อย่างกูก็พึ่งเรื่องเรียนไอ้โอ๊ต ไอ้โอ๊ตก็พึ่ง พึ่ง เอ่อ มันพึ่งอะไรก็บ้างวะ”

“ฮ่าๆๆ นั่นสิ เค้าพึ่งอะไรนายกันบ้าง มีแต่นายที่ไปพึ่งเค้า” ผมตลกกับตัวอย่างที่นายปีโป้จะยกขึ้นมา แต่กลับไม่สมบูรณ์ซะงั้น

“ไม่รู้แหละ แต่กูรู้สึกว่าเราพึ่งพากันอยู่  ส่วนแฟนนะ มันเข้ามาด้วยจุดประสงค์ที่ต่างกัน เราไม่ได้ต้องการพึ่งพากัน แต่เราต้องการกันและกัน”

“โอ้วววว เน่าซะ” นับวันผมจะเริ่มมีแฟนเป็นพระเอกลิเกแล้วครับ

“กูคิดแบบนี้จริงๆ มึงไม่เชื่อก็ตามใจ” ดูครับ ทำท่าทางงอนด้วย

“เชื่อสิ ทำไมไม่เชื่อละ”

“อืม ขอบใจนะที่เชื่อกู กูอยากให้มึงเข้าใจกูนะ ว่าสำหรับกู กูขาดเพื่อนไม่ได้จริงๆ และกูก็ขาดมึงไม่ได้เหมือนกัน” คำพูดพร้อมกับมือที่เอื้อมมาจับกันตรงกลางโต๊ะ ไม่รู้ว่ามันจะซึ้งอะไรหรือเปล่า แต่ผมก็ยิ้มให้กับมัน





คำถามระหว่างให้เลือกเพื่อนกับเลือกแฟน คงเป็นคำถามโลกแตกของทุกวันนี้ ว่าจะเลือกใครดี เพราะทั้งสองก็สำคัญพอๆกัน บางคนบอกว่าเลือกแฟน เพราะแฟนมีได้แค่คนเดียว เพื่อนมีได้เยอะแยะมากมาย บางคนก็บอกว่าเลือกเพื่อน แฟนหาเมื่อไหร่ก็ได้ .. ก็แล้วแต่เหตุผลของใครของมัน ไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก




แต่ถ้าเป็นไปได้ก็คงไม่มีใครอยากเลือก งั้นคนที่เป็นแฟนอย่างผมจึงควรเข้าใจไว้ว่า คนอย่างนายปีโป้เป็นอย่างไร และเพื่อนของนายปีโป้ก็ต้องเข้าใจด้วยสินะ .. ว่านายปีโป้เป็นอย่างไรเหมือนกัน ปัญหาระหว่างเพื่อนกับแฟนจะได้ไม่เกิดเหมือนกับคู่อื่นๆ






“น้ำมนต์” มีเสียงเรียกผมมาทางด้านหลัง ก่อนที่จะหันไปมองนายปีโป้ก็สายตาและสีหน้าเปลี่ยนแล้ว

“อ้าว แพร” ผมหันไปมองก็พบกับหญิงผมยาวเจ้าเสน่ห์ที่ผมมองทีไรก็ไม่เคยเบื่อสักที

“มาทำอะไรที่นี่เหรอน้ำมนต์” เธอถามผม

“มานั่งเล่นอ่ะ แพรละ” ผมตอบแล้วถามต่อ

“อ๋อ นี่ร้านพ่อแพรเอง” เอ่อ โลกมันช่างกลมดีเนอะ

“ดีนะมากินครั้งแรก” เสียงของนายปีโป้หลุดมาครับ

“อ่า พี่ปีโป้สวัสดีคะ” เลยทำให้แพรรู้ว่าผมมากับนายปีโป้

“กลับกันยังน้ำมนต์ เค้าง่วงแล้ว” เอ่อ ดูเขาสิครับ เพิ่งกินกาแฟปั่นไป บ่นว่าง่วง แถมแทนตัวเองว่าเค้าด้วย

“ง่วงอะไร เพิ่งกินกาแฟไป” ผมย้อนถาม เพราะพอจะจับทางได้ว่านายปีโป้ต้องมีลูกไม้อะไรแน่ๆ

“ก็เค้าไม่ชอบกินกาแฟ กินไปแล้วชอบง่วง” เหตุผลฟังขึ้นมาก

“งั้นเรากลับก่อนนะแพร ไว้คราวหน้าจะมานั่งเล่นใหม่ ร้านแต่งน่ารักมาก” ผมไม่อยากจะมากความกับนายปีโป้ เลยบอกลาแพร

“จะกลับแล้วเหรอ เพิ่งมาเอง ไปวิทยาลัยก็ไม่ค่อยเจอหน้าเลย” แพรแอบบ่นน้อยใจเล็กน้อย

“นั่นสิ ว่างๆมาทานข้าวกันตอนเช้าบ้างสิ” ผมบอกเป็นคำเชิญชวน

“ใช่น้องแพร ว่างๆมากินกับพี่กับน้ำมนต์บ้างก็ได้นะ ทานกันสองคนเหง๊า เหงา” นายปีโป้ยังไม่หยุดก่อกวนครับ

“อ่า ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะพี่ปีโป้ น้ำมนต์ ไว้คราวหน้าเราค่อยคุยกันนะ วันหลังก็มานั่งร้านอีกบ้างละ นี่ถ้ายังไม่จ่ายเงิน แพรอยากจะเลี้ยงเลยนะ” แพรเหมือนไม่อยากเล่นด้วยกับนายปีโป้จึงตอบปฎิเสธไป จึงชวนผมมาวันหลังแทน ส่วนเรื่องการจ่ายเงิน ร้านนี้จะจ่ายตั้งแต่รับเครื่องดื่มมาเลยครับ

“โอเค เดี๋ยวว่างๆเราจะมาเที่ยวอีก เรากลับละนะ เจอกันที่วิทยาลัยนะ” ผมบอกแล้วยกมือโบกลาไป ส่วนนายปีโป้ก็มองยิ้มๆ แล้วก็เอามือมาพาดบ่าผมลากผมเดินออกมา พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างเหมือนต้องการให้แพรได้ยิน

“ตัวเอง แต่เค้าไม่ชอบนั่งร้านกาแฟเท่าไหร่นะ เค้าชอบนั่งร้านเหล้าอะไรพวกนี้ คราวหน้าเราไปนั่งร้านเหล้ากัน” 





“ทำไมไปพูดแบบนั้น ไม่น่ารักเลยนะ” ผมดุนายปีโป้เมื่อออกมาถึงที่จอดรถ

“ทำไมละตัวเอง เค้าพูดไม่น่ารักยังไงอีกละ” ดูครับดู ยังไม่หยุดเล่น

“แล้วไอ้พูดเค้าตัวเองนี่อีก ร้อยวันพันปีไม่เคยพูด มาพูดเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของนี่นะ” ผมเริ่มจะไม่เข้าใจคนๆนี้มากขึ้นทุกวัน .. ไอ้เข้าใจมันก็เข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆสินะ




“ก็กู หวงของกู หึงของกู รักของกู เข้าใจมั๊ย” นายปีโป้พูดมาเหมือนไม่พอใจที่ผมประโยคก่อนหน้านี้ไป

“เข้าใจ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นกับแพรเลย เค้าไม่ได้ทำอะไรให้เราซะหน่อย” ผมก็ไม่ยอมใจอ่อนหรอก ในเมื่อผมมองว่าเขาก็ทำไม่ถูกนัก

“ไม่ได้ทำอะไร มึงคิดว่าเค้าจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ เค้าชอบมึงนะ”

“แต่เรารักกันไม่ใช่เหรอ ?”




ผมถามไปด้วยสีหน้าจริงจัง สำหรับผม แพรก็ไม่ต่างอะไรจากจอยหรือน้องเดียว ที่เป็นเหมือนคนเก่าหรือคนที่เราสองคนอาจเคยรู้สึกดี แตกต่างซะอีก ผมกับแพรเป็นแค่เพื่อนกัน เราไม่เคยมีสัมพันธ์อะไรเกินกว่านั้น ถ้าไม่นับการทำอะไรที่พลาดพลั้งของผมครั้งนั้นด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
ผมเลยมองว่าคนเหล่านี้ไม่เคยส่งผลอะไรกับชีวติคู่ผมเลย ถึงแม้ว่าเขาจะชอบผม .. แต่เรายังรักกันไม่ใช่เหรอ ?




“กูขอโทษ” นายปีโป้บอกมา

“ไม่ต้องขอโทษหรอก เราเข้าใจความรู้สึกนาย รู้ว่านายหึงเรา และเราก็ไม่โกรธด้วย เราแค่อยากบอกนายว่าแพรเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรา เราไม่อยากให้นายแสดงพฤติกรรมแบบนั้นกับเค้า ไม่ว่านายจะมองว่าเค้าเป็นศัตรูหรือยังไง แต่เค้าก็คือเพื่อนเรา เราแค่อยากให้นายให้เกียรติเพื่อนเรา เหมือนที่เราให้เกียรติเพื่อนนาย .. แค่นี้เอง”


ผมตอบไปยิ้มๆ ผมเข้าใจนะครับ ไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราก็ต้องมาคุยกัน ว่าที่ทำไปถูกหรือเปล่า ไม่อยากจะให้ครั้งหน้าผมสู้หน้าแพรไม่ติด เพราะผมก็มองมันเป็นมิตรภาพ ไม่จากที่นายปีโป้มีหรอก

“อืม กูเข้าใจแล้ว เดี๋ยวกูมานะ”

“จะไปไหน” ผมถาม

“ไปขอโทษน้องแพร” นายปีโป้พูดพร้อมกับเดินเข้าไปในร้านอีกครั้ง ผมเห็นแพรก็ยังยืนอยู่ตรงเคาวน์เตอร์ของร้านมองมาทางนี้ และมีท่าทีแปลกใจเล็กน้อยที่นายปีโป้เข้าไปคุยด้วย ก่อนจะยิ้มแย้มกับนายปีโป้ และคุยอะไรกันไม่รู้อีกพักใหญ่ และนายปีโป้ก็เดินออกมาด้วยรอยยิ้ม








“ไปคุยอะไรกันตั้งนาน เห็นบอกแค่จะไปขอโทษ” ผมถามสีหน้าอยากรู้

“เป็นนักเลงมันก็ต้องมีทักษะการพูด อยู่ๆจะเข้าไปขอโทษได้ไง” อีกคนตอบมายิ่งทำให้ยิ่งอยากรู้

“แล้วไปคุยว่าไงละ”

“ก็ไปชมว่าแต่งร้านสวย ใช้งบประมาณเยอะไหม บอกไปว่าอยากให้พ่อเปิดที่ขนอมบ้าง กาแฟชงยังไง มีสอนหรือเปล่า แล้วก็ชวนไปทานข้าวตอนเช้า แล้วก็ขอโทษที่ไร้มารยาทเมื้อกี้ แล้วก็เดินมา” นายปีโป้บอกผมมาหน้ายิ้ม

“เจ้าเล่ห์เก่งตลอดสินะ” ผมละอดหมั่นไส้กับฝีปากของอีกคนไม่ได้

“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นจะได้มึงเรอะ”

“ได้อะไร ?”

“ได้มาเป็นแฟนไง” นายปีโป้ตอบพร้อมยิ้มตาหยี ก่อนเดินไปสตาร์ทรถ แล้วหันมาพยักหน้าเร่งให้ผมรีบขึ้นซ้อนตามไป






ผมไม่รู้หรอกครับว่าชีวิตของคนอื่นๆมีใครรายล้อมรอบกายบ้าง บางคนอาจมีแค่เพื่อน บางคนอาจจะมีแฟนด้วย แต่สิ่งที่ผมรู้คือความหมายของคำว่ามิตรภาพ ไม่ว่าช่วงชีวิตไหนเราก็ต้องมีมิตร มีไว้ไม่เสียหายแน่ๆ .. ผมจึงเลือกเก็บมิตรภาพดีๆระหว่างผมกับแพรไว้ แม้อีกคนอาจรู้สึกดีมากกว่าที่ผมรู้สึก แต่เชื่อว่าสักวันหนึ่ง ความเป็นเพื่อนจะช่วยหลอมให้เรารู้สึกในสิ่งเดียวกัน



ตัวละครที่เข้ามาในชีวิตเราบางคน ถึงแม้ว่าไม่ได้ส่งผลดีอะไรกับเรามาก เช่นกันที่ไม่ส่งผลกระทบมากนั้น เราก็ไม่จำเป็นต้องตัดตัวละครนั้นทิ้งนี่ครับ ปล่อยให้เขาได้ดำเนินชีวิตในแบบของเขา ในโลกของเราได้ เว้นแต่วันหนึ่งเขาจะสร้างผลกระทบมากกว่าผลดี .. วันนั้นเราค่อยมาพิจารณาว่าเขาควรอยู่ในโลกของเราอีกหรือเปล่า





“แล้วตกลงไปเอาคำพูดว่าเค้ากับตัวเองมาจากไหน  หึ ?”








รู้สึกว่าเรื่องมันใกล้จะจบแล้วนะ .. (บอกไว้ก่อน .. จะได้เตรียมใจ อิอิ) 

[gupalz]

 

[Loveyoujung]

ซึ้ง......

[เฉาก๊วย]

นั่นนะสิ อ่านไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกว่าคนเขียนตั้งใจจะจบเรื่องเร็วๆ นี้ยังไงไม่รู้
พออ่านที่คนเขียนทิ้งท้ายไว้จบ ก็โป๊ะเชะเลยแฮะ
เคลียร์กันหมดแล้วหรือยังหนอ ทั้งแพร โอ๊ต เดช  ไอ้น้องเดียว (คนสุดท้ายยังไม่เคลียร์ แต่ดูเหมือนจะทำอะไรทั้งคู่ไม่ได้  )

ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

[kokikung]

คุณคนเขียนใจดีมากกกกกกกก
ว่าแล้วต้องมาต่อ 
อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์ดีมากๆๆๆ 
ดีที่สุดแล้วน้ำมนต์ใครได้ไปโชคดีจริงๆๆ
นายปีโป้นายโคตรๆๆโชคดีเลยหาคนแสนดีแบบนี้ได้อีกที่ไหน
ปล.รักคนเขียนจัง 
+1อีกได้ไหม ได้สินะ 555++ ถ้าไม่ได้ทำไงอ่าขอบวกไปก่อนละกันเพราะขึ้นตอนใหม่แล้วนิ

[lungkhao]

นั่นนะสิ อ่านไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกว่าคนเขียนตั้งใจจะจบเรื่องเร็วๆ นี้ยังไงไม่รู้
พออ่านที่คนเขียนทิ้งท้ายไว้จบ ก็โป๊ะเชะเลยแฮะ
เคลียร์กันหมดแล้วหรือยังหนอ ทั้งแพร โอ๊ต เดช  ไอ้น้องเดียว (คนสุดท้ายยังไม่เคลียร์ แต่ดูเหมือนจะทำอะไรทั้งคู่ไม่ได้  )

ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

ผมว่าผมพยายามลากเรื่องเยอะแล้วนะ นี่ผมรีบตัดอีกเหรอ คริๆๆ พยายามใส่ฉากหวานๆคั่นเวลาบ่อยๆด้วยซ้ำ อิอิ
ขอบใจที่ติดตามเด้อ

[Poseidon]

จะจบแล้วอ่าาา  เง้ออ  คงคิดถึงนายหัวโป้กะน้ำมนต์แย่เลย

[Still_14OC]

ก่อนจบไม่ลองให้น้ำมนต์ ได้เป็นนายเอก จีจ้า รึ จา พนม มั่งเหรอ อิอิ ล้อเล่น

[Horizon]

นั่นนะสิ อ่านไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกว่าคนเขียนตั้งใจจะจบเรื่องเร็วๆ นี้ยังไงไม่รู้
พออ่านที่คนเขียนทิ้งท้ายไว้จบ ก็โป๊ะเชะเลยแฮะ
เคลียร์กันหมดแล้วหรือยังหนอ ทั้งแพร โอ๊ต เดช  ไอ้น้องเดียว (คนสุดท้ายยังไม่เคลียร์ แต่ดูเหมือนจะทำอะไรทั้งคู่ไม่ได้  )

ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

^
ความรู้สึกเดียวกัน

[♠DekDoy♠]

ถ้าจบคงคิดถึงน้ำมนต์-นายหัวโป้และผองเพื่อนมากๆแน่เลย

[sam3sam]

เอ่อ.. โป้ อย่าพูดเค้ากะตัวเองเลยนะ คนอ่านขนลุก

[changnoy]

ขอบคุณมากครับ ช่วงนี้เลขาตรวจคำผิดไม่ค่อยว่าง เดินสายบ๊อยยยยบ่อย เลยไม่มีใครตรวจเนื้อเรื่องให้เลย ขอบคุณที่บอกครับ

อุ๊ย โดนคนอ่านแย่งตำแหน่งเลขาห้าร้อยไปซะแล้ว 55555

[ต่ายน้อย]

สองคนนี้เวลาเค้าคุยกันนี่น่ารักตลอด

[ไอ้หัวแห้ว]

ตามทันแ้ล้ว

เย้ๆๆ

ฮ่าๆ

สนุกค้าบ... อิอิ

น้ำมนต์น่ารักชะมัด

[jeeu]

จะรีบจบไปไหนคะ
ยังสนุกอยู่เลยอ่ะ
อ่านตอนแรกๆก็ซึ้งมาก
พี่โป้ นักเลงหญ๋ายยยยย
พอเจอบรรทัดสุดท้าย
ใจหายเลยค่ะ
ไม่อยากให้รีบจบ
แต่ก็ตามใจคนเขียนค่ะ

[Akamei]

ปีโป้ นายหล่อมาก 

[NumPing]

นายปีโป้ นี่มันตลกนะ แล้วก็น่ารักด้วย หึงได้อนุบาลหมีน้อยมาก แต่ก็เข้าใจในสิ่งที่น้ำมนต์รู้สึกได้รวดเร็ว คนรักกันมันต้องอย่างงี้สินะ

ว่าแต่จะจบแล้วเหรอ ใจหายจริง ๆ อ่ะ ชอบน้ำมนต์กะปีโป้มาก ๆ แต่ถ้าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วก็เข้าใจค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ

[greensnake]

อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ ซาบซึ้งไปกับคำว่าเพื่อน
โอ๊ตโชคดีนะ ที่มีเพื่อนดีๆอยู่เคียงข้าง ไม่ทิ้งกัน
ทำให้ผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้อย่างปลอดภัย
ต่อไปก็รักตัวเองให้มากๆ สมกับที่เพื่อนเค้ารักเรา
ตอนนี้โป้พูดได้ซึ้งใจมาก พระเอกสุดๆ
แต่น้ำมนต์ยังแอบติดใจ คำว่า เค้ากับตัวเองอยู่สินะ
ไม่รู้ไปได้มาจากใคร 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[CarToonMiZa]

โป้ใจนายหล่อมาก

[gookgik]

แอบสงสัยว่านายปีโป้ไปกินยาผิด มาเปล่านิ  พูดได้ดีเกินคาด   ยิ่งตอนที่พูดกับโอ๊ตนี่แบบ พระเอกสุดๆ

นายโป้แกไหลลื่นมากนะ  มีกลัวเสียฟอร์มที่จะเอ่ยปากขอโทษนะ 

เหลือเคลียร์กับอิน้องเดียวก็จบแล้วดิ     แต่ก่อนจบขอตอนพิเศษคู่เดช-โอ๊ตในแบบหวานๆ ด้วยนะคะคุณหลังเขา     

[silent_loner]

ปีโป้นึกยังไงเนี่ยใช้เค้ากับตัว 
ชอบคำของน้ำมนต์ "แต่เรารักกันไม่ใช่เหรอ?"
โดนใจมาก!! 

[u_cosmos]

น้ำมนต์น่ารักจริงๆนะเนี่ย
เป็นคนที่เข้าใจและพยายามจะเข้าใจ อดทนเป็นเลิศ
ได้คนดีๆมาอยู่ข้างตัวแล้วห้ามปล่อยไปไหนเชียวนะนายหัวโป้

[SoN]

^^

[KiissHy]

ชอบนายโป้พูดเรื่องมิตรภาพจัง พูดได้ดีมากเลย 

แต่พูดเค้ากับตัวเองนี่  ก๊ากกกกกก นายหัวโป้เอ้ย ทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ย

ไม่ว่าใครก็ทำไรไม่ได้ถ้าคนสองคนเข้าใจกันแบบนี้เนอะ

^^

ขอบคุณค่ะ

[lungkhao]

ตัวอย่างตอนต่อไป



“กูว่ากูออกไปก่อนดีกว่า” ผมพูดกับตัวเอง

“เอ๊ย ไอ้โป้ มาตั้งแต่ตอนไหน” ไอ้เดชที่เผื่อสายตามามองผมบ้าง มองกลับมาทางผมแล้วทักขึ้น

“นึกว่าจะไม่สนใจกูซะแล้ว” ผมว่ามัน

“เข้ามาตอนไหนวะ ทำไมไม่เคาะประตูบ้าง” ไอ้โอ๊ตถาม มองสีหน้ามันแล้วคงดีขึ้น เพราะว่าได้น้ำเกลือไปหลายขวดแล้ว พรุ่งนี้คงออกจากโรงพยาบาลบ้าน หลังจากนี้ก็คงต้องบำบัดกันอีกเล็กน้อย เพื่อไม่ให้มันกลับไปเล่นยาบ้าๆนั่นอีก

“เออ กูขอโทษ กูไม่คิดว่าพวกมึงจะสปาร์คกันขนาดนี้” ผมแซวพวกมัน

“สปาร์คไรมึง” ไอ้โอ๊ตสวนมาแบบอายๆ

“แหมๆ ถ้ากูเข้ามาช้ากว่านี้ กูว่ากูคงได้เห็นอะไรเด็ดๆ” ผมยังไม่หยุดแซวก่อนจะส่งถุงของกินไปให้ไอ้เดช ที่ยืนยิ้มอายๆอยู่ไม่ห่างจากเตียง มันรับไปแล้วไปจัดการ

“ทะลึ่งนะมึง กูไม่นอกใจมึงหรอก” ไอ้โอ๊ตล้อผมครับ

“ให้มันแน่นะ อย่ารักใครมากกว่ารักกูละ กูไม่ยอมจริงๆด้วย” เล่นมาก็เล่นไปครับ

“พวกมึงเล่นกันไม่เกรงใจกูเลยนะ” ไอ้เดชครับ สวนมาทันที

“พวกมึงเป็นไรกัน ทำไมกูต้องเกรงใจ” ผมย้อนถาม ทำหน้ายักคิ้วใส่ไอ้เดช ไอ้เดชถึงกับเงียบหันไปมองหน้าไอ้โอ๊ตที่ส่งสายตาไม่รู้ไม่ชี้

“นั่นไง ก็ไม่เห็นจะเป็นไรกัน ..”

“เป็น !!” ผมพูดไม่ทันจบ ไอ้เดชก็ขัดขึ้น หันหน้ามามองผมอย่างจริงจัง มึงจะต่อยกูมั๊ยเนี่ย ก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้โอ๊ต ที่มันหันมามองไอ้เดชอย่างตกใจกับคำว่าเป็นของมันเหมือนกัน

“เป็นอะไรของมึง” แต่มีเหรอที่ผมจะยอม การงัดปากคนนี้ชอบนักชอบหนาแหละ

“ไม่รู้ ถามไอ้โอ๊ตเอาเอง” ไอ้เดชมีโบ้ยครับ

“เอ๊ย โยนขี้มาทางกูอีก” ไอ้โอ๊ตหันหน้าหนีครับ

“ปากหนักกันทั้งคู่” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ และเหมือนสองคนนั้นจะได้ยิน เพราะมันสองคนก็หันมามองทางผมเป็นตาเดียวกัน ผมเดินช้าๆ มานั่งที่โซฟาเยี่ยมไข้ สายตาของมันก็มองมาทางผมอย่างกับกล้องวงจรปิด เมื่อเห็นว่าผมทำเป็นไม่สนใจ พวกมันสองคนเลยสบตากัน เหมือนต้องการจะบอกอะไรกันและกัน





“เป็นแฟนกับกูได้มั๊ย .. ไอ้โอ๊ต”









............................................................

เต็มตอน .. ตอนไหนดี 

[เฉาก๊วย]

เต็มตอน .. ตอนไหนดี 

^
^


ตอนนี้แหละ จัดมา