ตอนที่ 38
หากย้อนเวลากลับไปได้ .. กลับไปวันแรกที่รู้จักกับคนตรงหน้า กลับไปคิดถึงบทสนทนาวันนั้น กลับไปดูท่าทีของตัวเองที่เคยทำ แล้วก็ย้อนกลับมาจนถึงทุกวันนี้คงไม่มีใครเชื่อ ว่าวันนี้ของน้ำมนต์จะได้มาลงเอยกับคนบางคนที่วันแรกผมทำตัวเฉยชา เย็นชา และไม่มีแม้แต่ความสนใจให้เลยคนนี้ ..
“ตื่นนานแล้วเหรอ” เสียงของเจ้าของกระท่อมเดินออกมาทักผมที่ยืนอยู่ตรงระเบียงหน้ากระท่อม
“ตื่นได้สักพักละ อากาศดีจังเลยเนอะ” ผมหันไปตอบพร้อมกับสัมผัสกับอ้อมกอดที่สวมมาจากด้านหลังของมัน
“อืม ชอบละสิ ย้ายมาอยู่กับกูเลยมั้ย” นายปีโป้พูดพร้อมกับเอาคางมาวางบนบ่าผม เป็นท่าประจำของคนๆนี้ไปแล้ว
“ได้ไงละ เรายังมียายนะ”
“ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันให้หมด เอายายมาอยู่กับแม่”
“ยายคงมาอยู่หรอก แกติดบ้านซะขนาดนั้น” ผมบอกนายปีโป้ไป
“อีกอย่าง เราก็เกรงใจครอบครัวนาย เอาให้อะไรๆมันลงตัวกว่านี้เถอะ ไม่นานนายก็เรียนจบแล้ว ยังมีอีกหลายอย่างเลยนะที่เราจะต้องทำกัน เราสองคนยังเด็กกันอยู่เลยนะ” ผมบอกต่อ
“อืม จริงจังแต่เช้าเลยแฮะ”
“ก็คุยเรื่องจริงจังทำไมละ”
“ครับๆ พี่ขอโทษ” อีกคนพูดพร้อมกับโอบไว้แน่นกว่าเดิม
“เมื่อคืนเจ็บมั้ย ?”
“ไม่ต้องมาพูดถึงเรื่องนี้เลย ปล่อยด้วย อึดอัด” คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วยังงอนคนที่กำลังกอดอยู่ไม่หาย
“โอ๋ๆ ไม่เอาน้า กูรักมึงนะ และกูรู้ว่ามึงก็รักกู” ดูที่คิดเข้าข้างตัวเองได้สุดยอด
“อืม ไม่พูดถึงแล้ว” ผมบอกมันพร้อมกับดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดนั้น
“เขินอ่ะดิ ไปต่ออีกรอบดีป่ะ” นายปีโป้ยังแซวผมอีกรอบ
“ไม่เอา ไม่ต้องเลยนะ” ผมพูดพร้อมกับออกจากอ้อมแขนนั้น ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในกระท่อม
“แหมๆ ทำเป็นเขิน ทีเมื่อคืนแล้วร้องซะลั่น” ยังครับ ยังไม่หยุด
“ถ้านายยังไม่หยุด อย่าหวังว่าจะมีครั้งต่อไป” ผมหันไปบอกด้วยสายตาจริงจัง
“เอ๊ยยยย ได้ไง ไม่พูดแล้วๆ สัญญาว่าจะไม่พูดแล้ว” นายปีโป้พูดด้วยท่าทีร้อนรน เดินเข้ามาจับแขนจับมือผมอย่าให้ผมโกรธ
“ไม่รู้ล่ะ โกรธแล้ว” ผมพูดเดินหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ
“อย่าตามมา และอย่าพูดอะไรมาก กำลังโกรธ ไม่มีอารมณ์เถียงอะไรด้วยหรอก” ผมหันไปบอกนายปีโป้ที่ยืนทำหน้าน่าสงสารอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ
เอาไงดีละ มาถึงบรรทัดนี้ทุกคนคงอยากรู้แล้วสิว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน แล้วผมจะบอกจะเล่ายังไงดีละ ในเมื่อผมก็ยังเขินและอายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ต่างอะไรจากที่นายปีโป้ล้อผมเลย เอาเป็นว่าปล่อยให้มันผ่านไปดีกว่า ถึงแม้ทุกคนอยากรู้ แต่ผมก็เขินปากเล่าไม่ได้อยู่ดี ถ้าอยากรู้จริงๆล่ะก็ ไปคาดคั้นเอาจากนายปีโป้เอาเองละกัน รายนั้นเค้าคงเล่าได้ครบทุกอย่าง เก็บทุกรายละเอียดอยู่แล้ว
“อ่ะ นี่ข้าวต้ม กับไข่ลวก กูให้ป้าแดงทำมาให้ มึงจะได้มีแรง” อีกคนพูดขณะที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ข้าวต้มและไข่ลวกได้วางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง ชุดหนึ่งจัดการไปเรียบร้อยแล้ว เหลืออีกชุดหนึ่งของผม ผมมองที่อาหารนั้น ก่อนจะหันหน้ามองคนที่พูดกับผมแบบเรียบๆ เพื่อให้อีกคนรู้ว่าผมยังไม่หายโกรธนะ
“กูไปอาบนะ” คำพูดนั้นคือคำบอกเล่า หรือคำขออนุญาตผมไม่แน่ใจ แต่เจ้าตัวก็เดินเข้าห้องน้ำผ้าเช็ดตัวปลิวไป
“มึง หายโกรธกูยัง” นายปีโป้ออกมาด้วยสภาพเปียกท่อนบน และคาดว่าท่อนล่างด้วย แต่ถูกผ้าเช็ดตัวคาดปิดไว้
“..” ผมไม่ตอบไปครับ
“ทำไมโกรธนานจังวะ” เอ่อ .. ไม่ถึง 20 นาที นี่นานแล้วเหรอครับ
“..” อยากจะบ้ากับคนๆนี้
“เอางี้ หายโกรธกูนะ เดี๋ยวกูจะพาไปเล่นน้ำทะล” ดูครับ เอาข้ออ้างอะไรมาก็ไม่รู้
“ไปแพปลา ?” หึหึ เคยไปมาแล้วนะนั่น
“อยากไปไหนละ กูให้มึงหนึ่งวันเลยวันนี้ อยากให้กูทำอะไรให้ก็บอกมาเลย” สงสัยจะคิดไม่ออก เลยต้องตามใจผมละ
“เช็ดตัวให้แห้งแล้วไปแต่งตัว” ผมบอกไป เพราะทนเห็นน้ำจากตัวนายปีโป้ หยดลงพื้นแหมะๆ แบบนั้นไม่ได้
“แค่นี้เองเหรอ แค่นี้มึงก็หายโกรธละเหรอ แล้วทำไมไม่บอกตั้วแต่แรก” ไงละครับ พูดด้วยแล้วกวนแบบนี้ มันน่าโกรธมั้ยละครับ นายปีโป้เดินไปเช็ดตัวกับผ้าเช็ดตัวอีกผืน และหายขึ้นห้องไปแต่งตัว ส่วนผมก็จัดการกับข้าวต้มกับไข่ลวกฝีมือป้าแดง จริงๆแล้วผมไม่ชอบไข่ลวกเลยครับ มันดิบๆ แล้วก็ชวนอ้วกในคอมาก แต่ก็ไม่อยากให้ป้าแดงแกเสียใจ และคิดว่าคงเพิ่มกำลังสำหรับวันนี้ได้ เลยลองกินดู
อืม .. รสชาติก็โอเคนะครับ
“วันนี้ไม่ทำงานเหรอ” ผมถามขณะซ้อนท้ายรถคลาสสิคคันเดิมที่เคยซ้อนเมื่อครั้งที่แล้วอีกครั้ง
“อืม ป๊าให้ลา” อีกคนตอบมาหน้ายิ้ม
“โดดงานอ่าดิไม่ว่า”
“อย่ามาว่ากูแบบนั้นนะ กูอ่ะพนักงานดีเด่นนะเว๊ย ทำงานไม่เคยบ่น” โม้อีกแล้วครับ
“พอเลยๆ ไม่ต้องคุยโว จะพาเราไปไหนละ” ผมถาม
“พาไปถ่ายรูป”
“ถ่ายรูป ?”
“ใช่ กูยืมกล้องแม่มาให้แล้ว มึงคงใช้เป็นนะ วันนี้กูอยากตามใจมึง พามึงไปถ่ายรูปที่สวยๆ โดยมีกูเป็นนายแบบให้ โอเคมั๊ย” ดูครับดู ตกลงใครควรดีใจกับทริปวันนี้แน่นี่
“เราขอถ่ายวิวไม่ได้เหรอ ?”
“ได้ แต่ต้องถ่ายกูด้วย”
“นายชอบให้คนถ่ายรูปให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” ผมถามไปอย่างสงสัย เพราะเท่าที่รู้ คนๆนี้ไม่ใช่พวกบ้ากล้องหรือยังไง นายปีโป้จอดรถข้างทาง ก่อนจะหันมาทำหน้าจริงจังเพื่อตอบคำถามนั้นผม
“ตั้งแต่มีมึงเป็นตากล้อง” หน้าตาจริงจัง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ การจอดรถเพื่อพูดประโยคที่คิดว่าจะกินใจผมนั้น ทำเอาผมหมั่นไส้คนขับรถขึ้นมาทุกวันๆละ
“ไอ้บ้า !!” ไม่รู้จะด่ายังไงให้เจ็บแสบแบบไม่หยาบคายดี กับคนๆนี้ถึงขนคำหยาบมาสิบย่อหน้าก็คงจะไม่รู้สึกอะไร
นายปีโป้ยิ้มรับคำด่าว่าไอ้บ้าของผมอย่างกวนๆ ก่อนจะขับรถคลาสสิคคู่ใจของเขาไปเรื่อยๆ นายปีโป้พาผมมาแวะหาดที่ผมกับนายปีโป้เคยมาเมื่อครั้งที่แล้ว ก่อนจะจอดรถ และส่งกล้องถ่ายรูปของแม่นายปีโป้มาให้ผม
กล้องของแม่นายปีโป้เป็นกล้องฟิมล์ครับ รุ่นคลาสสิครุ่นหนึ่งเลย ตอนนั้นคงแพงมากๆ และตอนนี้ถ้าขายต่อ ก็แพงไม่แพ้กัน ผมมองมันอย่างตื่นเต้น เพราะไม่คิดว่าจะได้ใช้กล้องตัวนี้ในชีวิต
“เป็นไร ทำไมมองกล้องแม่กูแบบนั้น ใช้ไม่ได้เหรอ ?” นายปีโป้มองมาอย่างสงสัย
“ใช้ได้ แต่เรากลัวว่าจะทำของแม่นายพัง นี่มันของดีเลยนะ” ผมบอก
“ไม่ต้องกลัวหรอก ยังไงแม่ก็ไม่ค่อยได้ใช้แล้ว ถ่ายให้สวยๆล่ะ แม่ใส่ฟิล์มมาให้แล้ว” นายปีโป้บอกผม
เหมือนตัวเองกำลังย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายสิบปีที่แล้วเลยครับ เหมือนผมกำลังกลับไปอยู่รุ่นพ่อรุ่นแม่ผมเมื่อท่านๆยังวัยรุ่นกันเลย การได้มาจับกล้องคลาสสิค ถ่ายรูปทะเล โดยมีรถคลาสสิคเป็นพล็อบ ภาพรอยยิ้มกวนๆของนายแบบ ท่าทางบ้าบอของคนที่ถูกผมถ่าย ภาพวิวที่ผมหันมาจับแทนภาพนายแบบ สภาพแวดล้อมอะไรหลายอย่าง มันทำให้ผมหลงรักวันนี้จนอยากรู้ว่าอะไรดลใจให้นายปีโป้ชวนผมมา และถ้าวิธีนี้เป็นวิธีขอโทษ ไม่ให้ผมโกรธผมละก็ ผมอยากบอกเขาว่า นายปีโป้คิดถูกแล้วครับ .. เพราะวิธีนี้ ผมหายขาดเลย
ทริปถ่ายรูปของเราสองคนวันนี้จบลงด้วยดี ผมได้ถ่ายรูปในหลายๆที่ เปลี่ยนฟิมล์ไปหลายม้วนเลย การถ่ายรูปกับฟิมล์มันมีเสน่ห์ตรงที่แต่ละครั้งของการกด เราต้องตั้งใจกับมันให้เต็มที่ เราต้องเชื่อมั่นในสิ่งที่เห็น และเชื่อมั่นในตัวเอง ว่าภาพแบบนี้นะ คือสิ่งที่เราต้องการ เพราะทุกอย่างจะถูกบันทึกลงในฟิมล์นั้น ไม่สามารถนำมาลบ แล้วถ่ายใหม่ได้ (ถึงจะถ่ายซ้ำได้แบบกล้องโลโม่ แต่ก็ได้ภาพที่แตกต่างจากถ่ายครั้งแรกอยู่ดี) นายปีโป้ที่บ้าเห่อให้ผมถ่ายให้ก็เลิกบ้าไปครับ ปล่อยให้ผมได้ถ่ายรูปของผม เรามีถ่ายรูปคู่กันบ้าง เพราะนายปีโป้อยากมี ไม่มีใครช่วยถ่ายหรอกครับ หมุนกล้องเข้าหาตัวเองงั้นแหละ ภาพออกมาเป็นอย่างไร ก็อีกเรื่องหนึ่ง
“กลับเองได้นะ” นายปีโป้ถามขึ้นเมื่อมาส่งผมที่คิวรถ
“ได้ นายไปทำธุระให้ป๊าเถอะ” ผมบอก
“อาทิตย์ หน้าก็เปิดเทอมแล้ว กูจะได้มาเจอมึงทุกวันอีกแล้ว”
“ไม่เห็นจะอยากเจอเลย”
“อีกแล้วนะมึง พูดแบบนี้อีกแล้วนะ เดี๋ยวเหอะ”
“ฮ่าๆ ไปได้แล้ว เดี๋ยวร้านก็ปิดกันพอดี”
“อืม ไปแล้วนะครับ รักนะครับ” ผมยิ้มให้กับคำพูดนั้น ถึงจะเขินแต่ก็ต้องเก็บอาการ มองดูรถยนต์คันที่นั่งมาจากบ้านของปีโป้หายไปตามระยะทางที่ไกลขึ้น
.
.
.
.
“มึงว่าตรงเส้นขอบฟ้านั่นมีอะไรมั้ย ?” นายปีโป้ถามผม ตอนที่กำลังขับรถกลับ ผ่านทะเลสีฟ้าสด และสุดไกลตามองเห็นเส้นขอบฟ้าประจบกับเส้นขอบทะเล
“มีคำถาม” ผมตอบไปแบบกวนๆ
“กูเอาจริงๆ”
“ไม่รู้สิ นายคิดว่ามีอะไรล่ะ” ชอบถามอะไรแปลกๆ เดี๋ยวก็ตอบแบบอารมณ์ศิลป์ไป จะเข้าใจไหมละทีนี้
“กูว่ามันน่าจะมีอนาคตของเราสองคนอยู่”
“วันนี้เราคุยกันเรื่องอนาคต แต่ต่อไปมันจะกลายเป็นเรื่องอดีตก็ได้ .. ใครจะไปรู้” ผมไม่รู้คิดอะไรออกมา ถึงได้พูดประโยคนี้ที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเส้นขอบฟ้าเลยแม้แต่น้อย .. นายปีโป้มองมาทางผมแบบงงๆ เหมือนต้องการจะสื่ออะไร และแน่นอนผมก็ให้คำตอบแก่นายปีโป้ และตัวเองไม่ได้เช่นกัน
.
.
.
ตั้งแต่วันที่นายปีโป้เข้ามาในชีวิตผม ตั้งแต่ยายรับรู้ ตั้งแต่พ่อแม่ของนายปีโป้โอเคกับความรักครั้งนี้ ผมรู้สึกถึงความโชคดีของตัวเอง จนรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ว่าทำไมคนๆหนึ่งที่เพิ่งได้รู้จักกับคำว่ารัก ถึงโชคดีเหมือนเดินไปด้วยกลีบกุหลาบแบบนี้ พอคิดได้แบบนั้น ใจมันเลยรู้สึกว่า ตอนนี้เมื่อเจออะไรดีๆมา อีกไม่นานผมคงได้พบกับเรื่องแย่ๆ ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวรับเข้าสักวัน
“นังน้ำมนต์” เสียงหนึ่งเรียกมาด้านหลังผม ทำเอาการใจลอยของผมกระเจิดกระเจิงไปหมด ผมหันไปดูเจอกับเด็กคนหนึ่ง ท่าทางจะเป็นเด็กมัธยม แต่งตัวดูดี หน้าตาก็น่ารัก แต่เขากลับจ้องมองมาทางผม อย่างกับจะเอาเรื่อง
“เรียกเราเหรอ” ผมไม่รู้จะแทนตัวเองว่าพี่ดีไหม เลยแทนว่าเราไป เพราะไม่รู้ว่าใครแก่กว่า อ่อนกว่า
“ใช่ ชั้นเรียกแก” แต่ก็ต้องมาผงะเมื่อได้ยินสรรพนามที่อีกคนใช้แทนผม ชั้น , แก .. นี่เราสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ
“มีธุระอะไรกับเราเหรอ” ผมใจเย็นถามไป
“แกเป็นแฟนกับพี่ปีโป้เหรอ” คำถามนั้นหลุดออกมาจากปาก ทำให้ผมคิดหน้าคิดหลัง ว่าคนๆนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงรู้จักนายปีโป้ รู้จักผม และทำไมถึงรู้เรื่องนี้
“นายต้องการอะไร” ผมเลี่ยงจะตอบคำถามที่คนๆนี้ถามมา แต่ขอถามกลับไป
“ก็ต้องการรู้ว่าแกเป็นแฟนกับพี่ปีโป้เหรอ ก็แค่นั้น” ผมมองดูรอบๆ อีกที ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่คิวรถเมล์ แต่ก็ไม่มีคนอื่นเลย นอกจากผม เด็กคนนี้ และเพื่อนของเขาอีกสองคน
“แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม” ผมทำใจกล้า ถามไปแล้วยิ้มๆ เพราะยังไงซะ ผมก็ตัวโตกว่าเด็กคนนี้ แค่จำนวนน้อยกว่า ก็เท่านั้น
“ก็ชั้นอยากรู้ ชั้นเป็นแฟนเก่าพี่ปีโป้” ในที่สุดผมก็รู้ในสิ่งที่ผมไม่ควรรู้ มากกว่าที่คนๆนี้รู้เรื่องของผมอีก .. ตอนนี้ผมเริ่มเป็นต่อละ
“อ๋อ เลยอยากจะมาตามวีนเรางั้นเหรอ” การต่อปากต่อคำกับคนอื่น ถือเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับผมเลย เพราะผมไม่ค่อยอยากคุยกับคนแปลกหน้ามากนัก แล้วนี่ยิ่งมาหาเรื่องอีก ผมแทบจะไม่เคยทำตัวแบบนี้เลย
“อย่ากล้าดีให้มันมากนักนะ คิดว่าพี่ปีโป้เลือกเป็นแฟนแล้วจะมาทำซ่าส์เหรอ เดี๋ยวพี่ปีโป้เขี่ยทิ้งแล้วแกจะรู้สึก” คำพูดถากถางที่เต็มไปด้วยคำแช่งนั้น ทำเอาผมกลัวเด็กคนนี้ขึ้นมาทันที
“น้องคือน้องเดียวใช่ไหม ?” ผมกลั้นใจถามไป เพราะคิดว่าแฟนเก่านายปีโป้ที่เป็นผู้ชาย มีไม่กี่คนนัก
“ใช่ ชั้นเดียว จำหน้าชั้นไว้แล้วกัน” คำพูดนั้นเล่นเอาผมงงกับการกระทำ ว่าทำไมผมต้องจำ และนี่ยังต้องเจอกันอีกเหรอ
“เดี๋ยวก่อนน้องเดียว” ผมเรียกไว้ก่อนเด็กกลุ่มนั้นจะเดินจากไป
“มีอะไร” เสียงนั้นกระชากอย่างเสียอารมณ์
“พี่ไม่เคยมีเรื่องกับเรา และไม่ต้องการมีเรื่อง น้องกับนายปีโป้เป็นอดีต อย่ามายุ่งอะไรกับพี่สองคนเลย” ผมบอกไป
“ไม่มีทาง ชั้นจบกับพี่ปีโป้ไม่ดีนัก และชั้นก็รับไม่ได้ ถ้าพี่ปีโป้มีแฟนเป็นผู้ชาย และเป็นแก” เอ่อ ทำไมอารมณ์ร้ายแบบนี้ละ ?
“มีอะไรกันเหรอ” อยู่ๆก็มีรถมอเตอร์ไซค์มาจอดเทียบกับฟุตบาท ที่ผมกับน้องเดียวยืนอยู่
“พี่เดช” เสียงผมพูด
“มีอะไรกันเดียว น้องน้ำมนต์” พี่เดชถามน้องเดียว ก่อนหันมาถามผม
“เปล่า แค่ทักทายแฟนพี่ปีโป้” น้องเดียวตอบ
“ไม่มีอะไรครับ” ผมตอบบ้าง
“เดียว พี่ขอเตือนนะ ว่าอย่ามายุ่งกับน้ำมนต์ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” พี่เดชหันไปคุยกับน้องเดียว
“ทำไมละ ทำไมเดียวจะยุ่งไม่ได้ พี่เดชอย่ามาพูดแบบนี้กับเดียวนะ” น้องเดียวเริ่มโวยวาย
“แล้วเดียวจะหาว่าพี่ไม่เตือน”
“แล้วพี่เดชจะเห็น ว่าเดียวไม่จบง่ายๆแน่” น้องเดียวพูดพร้อมกับเดินลากเพื่อนหายไป ผมรู้สึกแย่ที่เจอะเจอเหตุการณ์แบบนี้อย่างบอกไม่ถูก รู้ว่าน้องเขาเป็นแค่แฟนเก่านายปีโป้ ก่อนที่จะมาคบกับคนชื่อจอย แต่ไม่คิดว่าจะตามมาราวีผม ซึ่งไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขาเลย
“เป็นอะไรบ้างน้องน้ำมนต์” พี่เดชถามผม
“เปล่าครับ ไม่เป็นอะไร แค่ตกใจนิดหน่อย” ผมบอกไป
“น้องน้ำมนต์ระวังตัวหน่อยนะครับ เด็กคนนี้ใช่ย่อยเลย มันจองล้างจองผลาญแฟนไอ้โป้ตลอด ตอนน้องจอยก็โดน แต่ดีหน่อยที่น้องจอยเค้าก็ใช่ย่อย ต่างคนต่างแรง เลยปะทะกันได้ไม่นาน ยังไงซะถ้าเค้ามาแรงใส่น้องน้ำมนต์ น้องน้ำมนต์ก็แรงกลับบ้างนะครับ เด็กคนนี้มันชอบหาเรื่องไปทั่ว ที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก” พี่เดชกำลังพูดให้ผมงง ตกลงว่าเค้าเป็นคนดี หรือไม่ดี
“อ่าครับ” ผมตอบไป ถึงยังไงก็รู้แค่ว่าต้องระวังตัวไว้
“แล้วนี่จะไปไหนเหรอครับ ให้พี่ไปส่งไหม”
“อ๋อ จะกลับบ้านครับ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวน้ำมนต์นั่งรถกลับเองได้ ขอบคุณพี่เดชมากครับ” ผมตอบปฏิเสธไปพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไอ้โป้นี่มันโชคดีนะครับ ที่ได้น้องน้ำมนต์เป็นแฟน” พี่เดชพูดพร้อมกับยิ้มๆให้ผม แต่เป็นยิ้มที่แฝงด้วยนัยน์ตาที่แสนเศร้า
“ไม่หรอกครับ สักวันพี่เดชก็จะเจอคนดีๆ ที่เหมาะกับพี่เดช” ผมยิ้มตอบไปเหมือนกัน แต่ผมว่าสายตาของผมมันคงเปี่ยมไปด้วยกำลังใจให้พี่เดช ให้พี่แกได้มีกำลังใจต่อสู้กับความรักของแกต่อไป
“ฮัลโหล .. ใกล้จะถึงแล้ว .. อืมๆ .. เอาไรนะ .. โอเค .. เดี๋ยวซื้อเข้าไปให้” พี่เดชหยิบเอาโทรศัพท์มารับสายเข้า พร้อมพูดบทสนทนาสั้นๆกับใครบางคน
“พี่ไปก่อนนะน้องน้ำมนต์ ไว้ค่อยเจอกัน” ก่อนที่พี่เดชจะหันมาบอกลาผม ผมพยักหน้ายิ้มให้ พร้อมกับเสียงมอเตอร์ไซค์ที่ขับผ่านพ้นไปในทิศทางของหอใครคนหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่าต้องใช่คนๆนั้น
เวลาที่มีคนพูดว่านายปีโป้โชคดีที่ได้เป็นแฟนกับผม ผมอยากให้เค้าคนนั้นกลับไปคิดดูใหม่จัง ผมว่าผมต่างหากที่โชคดี ที่ได้เป็นแฟนกับนายปีโป้ .. อย่างน้อยๆ น้ำมนต์คนใหม่ก็พร้อมจะสู้โลกมากขึ้น อย่างน้อยก็เรื่องน้องเดียวที่เพิ่งจะเข้ามา มันคงเข้ามาให้ผมรู้ว่า ผมต้องผ่านอะไรไปบ้าง ความรักมันถึงจะได้แข็งแรงและมั่นคง ..
เข้ามาน้องเดียว .. น้ำมนต์พร้อมต่อกรด้วยละ !!!
หัวข้อ: [ กลรัก ... เปื้อนสี ] แล้วนะครับ !!!! (อ่าน 279615 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก