ตอนที่ 36 อดีตที่พลิกผันของพรีสต์(2)“มามี้! มามี้จ๋า~ พี่เฮอร์มิตล่ะ?”ผมวิ่งลงมาจากห้องข้างบนพุ่งเข้ามากอดตัวของมามี้ไว้แน่น จากนั้นก็เงยหน้าถามออกไปอย่างออดอ้อนที่ใครๆ ก็ชอบบอกว่าผมทำแบบนี้แล้วน่ารักที่สุด! มามี้ยิ้มให้กับผมอย่างเอ็นดูก่อนจะตอบ
“พี่ของพรีสต์น่าจะอยู่สวนหน้าบ้านนะจ้ะ”
“พี่เขาไปทำอะไรฮะ ข้างนอกร้อนจะตายแดดก็แรง”
“แหม ก็พี่เขาไม่กลัวแดดแบบหนูนี่จ้ะ”
“ใช่ ไอ้ฤๅษีมันไม่กลัวแดดแบบแกหรอกไอ้แต๋ว”เสียงประชดประชันดังขึ้นจากพี่เซนต์พี่สาวคนรองของผมเอง ผมหันไปมองพี่เซนต์แล้วทำหน้าบึ้งแก้มป่องใส่ก่อนจะสะบัดหน้างอนๆ ให้ มาว่าผมเป็นแต๋วได้ไง! ผมเป็นน้องของพี่นะ เชอะ~! ผมไม่สนใจพี่เซนต์หันมาอ้อนมามี้ต่อ
“มามี้จ๋า พรีสต์เบื่อที่จะอยู่บ้านแล้วอ่า เราไปเที่ยวที่เย็นๆ กันดีกว่า”ตั้งแต่ปิดเทอมมาเนี่ยผมอยู่แต่บ้านมาตลอดไม่เคยออกไปไหนสักครั้ง โธ่ จะให้ออกไปได้ยังไงล่ะครับ ดูสิ ฤดูร้อนของประเทศเราน่ะทั้งร้อนทั้งแดด บ้าบอที่สุดเลย! ถ้าให้ไปเดินเบียดกับผู้คนข้างนอกน่ะนะให้ผมตายไปซะจะดีกว่า ตัวเหนียวๆ ไม่รู้กลิ่นอะไรมาจากใครอีก แค่คิดก็สยองแล้วอ่ะ แต่อยู่บ้านอย่างเดียวก็ทำให้ผมเบื่อแย่เลย กว่าจะถึงเวลาสอบเข้าเรียนต่อมอสี่ผมต้องสติแตกไปกับอากาศร้อนๆ นี่แน่ๆ
“แล้วอยากจะไปที่ไหนล่ะจ๊ะ?”
“ถ้าไปยุโรปตอนนี้ก็คงจะไม่สวยเท่าเดือนหน้า ในเอเชียก็ญี่ปุ่นดีไหมฮะ? ไปดูซากุระกัน! หรือว่าจะไปเมืองสิกขิมของอินเดียดี? ไปดูกุหลาบพันปีไงฮะ! พี่นันเคยบอกว่าอยากไปเหมือนกัน เนอะ พี่นัน!”ผมหันไปส่งยิ้มสดใสให้กับพี่สาวคนโตที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ถัดไปจากพี่เซนต์ พี่นันเงยหน้าขึ้นมายิ้มตอบกลับ
“ก็ดีนะค่ะ พรีสต์คงจะเบื่อที่จะอยู่บ้านแล้ว”
“ไปด้วยกันทั้งครอบครัวเลยนะฮะ!”ผมหันมาพูดกับมามี้ด้วยความตื่นเต้น ไปเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมหน้ากันแบบนี้ต้องสนุกแน่ๆ เลย มามี้พยักหน้ารับพร้อมกับหัวเราะเสียงใส
“มามี้เห็นด้วยจ้ะ”
“แต่หนูไม่ไปนะ!”พี่เซนต์ค้านออกมาอย่างรวดเร็ว ทำไมพี่เซนต์ชอบขัดใจผมอยู่เรื่อยเลย ผมทำหน้าบึ้งไม่พอใจแล้วเดินมาที่พี่สาวคนรอง
“พี่เซนต์ทำไมนิสัยแบบนี้เนี่ย ทุกคนต้องไปด้วยกันนะ ไม่งั้นผมไม่ยอม”
“อะไรของแกย่ะ ก็ฉันมีงานนี่น่า”
“ไม่เอา! พี่เซนต์ไปด้วยเลย”
“ไม่ย่ะ”
“พี่เซนต์อ่า~! ไปด้วยกันหน่อยสิฮะ น่าๆ ไปกับพรีสต์หน่อย~”ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างพี่เซนต์แล้วจับแขนพี่ไว้แล้วเอ่ยขอร้องด้วยเสียงน่ารัก แต่พอผมทำแบบนั้นพี่เซนต์ก็ทำหน้าแหยงผลักผมออกเหมือนขยะแขยงเต็มที อะไรอ่า! พี่เซนต์!! ผมอุตส่าห์ขอร้องดีๆ แล้วนะ ฮึ่ม! ผมจะไปฟ้องปะป๊าค่อยดูเถอะ!!
“แน่ะๆ! ไม่ต้องมาเบ้หน้าร้องไห้ย่ะ เป็นผู้ชายแท้ๆ ยังจะมาทำแบบนี้อีก! แต๋วเอ๊ย!!”พี่เซนต์สะบัดหน้าทำหน้าไม่พอใจผมอย่างแรง แต๋วอีกแล้ว คำก็แต๋วสองคำก็แต๋วผมแต๋วตรงไหนกัน! แบบนี้เขาเรียกว่าน่ารักต่างหากเล่า แง้ๆ!! พี่เซนต์บ้า พี่เซนต์แย่ที่สุดเลย ผมเกลียดพี่เซนต์แล้ว!!!
“มามี้~! พี่เซนต์แกล้งพรีสต์อ่า!”ผมเดินมากอดมามี้ไว้แน่นแล้วรีบฟ้องทันที มามี้ช่วยพรีสต์พูดหน่อยสิฮะ น่าๆ เอาพี่เซนต์ไปด้วยเลย!
“โอ๋ๆ เซนต์ อย่าแกล้งน้องสิจ้ะ”
“แกล้งอะไรกันล่ะ อย่ามามั่วนะไอ้แต๋วนี่!”
“แง้~!! มามี้จ๋า พรีสต์แต๋วเหรอ? ไม่ใช่ไหม? ไม่ใช่ไหมฮะมามี้~”
“จ้าๆ ไม่แต๋วๆ น่ารักจะตาย!”มามี้ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนแล้วปลอบโยนหัวใจดวงน้อยๆ ที่ถูกพี่เซนต์ทำลายซ้ำแล้วซ้ำอีก หึ! บอกแล้วไงว่าไม่แต๋วแบบนี้เขาเรียกว่าน่ารัก พี่เซนต์น่ะผิด!
“ตกลงพี่เซนต์ต้องไปนะ! เดี๋ยวผมจะไปชวนพี่เฮอร์มิตด้วย!”ผมกอดมามี้ซุกหาความอ่อนโยนอยู่นานก็ผละจากมามี้มาพูดกับพี่เซนต์แบบมัดมือชก ฮึ! ไม่ชอบขอดีๆ ก็บังคับแบบนี้แหละดีแล้ว ผมไม่อยู่รอให้พี่เซนต์ตอบกลับหรือประชดอะไรอีกรีบเดินออกไปข้างนอกเพื่อไปหาพี่เฮอร์มิต วิ่งมาเหยาะๆ จนกระทั่งถึงสวนหน้าบ้านเห็นพี่เฮอร์มิตกำลังถือสายยางรดหญ้าสนามหน้าบ้านอยู่
“พี่เฮอร์มิตคร้าบ~”
“มีอะไรเหรอหมวย?”
“อ๊า! พี่อ่ะ สายยาง!”
พี่เฮอร์มิตหันมาพร้อมกับสายยางยังดีที่ผมโดดหลบทัน ไม่งั้นเมื่อกี้เปียกไปแล้ว เฮอ! พี่เฮอร์มิตหันสายยางไปทางอื่นเมื่อได้ยินผมร้องเตือน
“โทษทีๆ แล้วนี่ออกมาทำไมแดดร้อนจะตาย”
“แป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอกน่า พี่ฮะ!”
“ว่าไง?”พี่เฮอร์มิตหันมายิ้มกว้างรับคำเรียกของผมเหมือนทุกๆ ครั้ง อ่า ไม่เหมือนพี่เซนต์เลยสักนิด พี่เฮอร์มิตน่ะน่ารักจะตาย ผมรักพี่เฮอร์มิตที่สุดเลย!
“มามี้จะพาพวกเราทุกคนไปเที่ยวแหละ พี่ไปด้วยกันนะ”
“เอาสิ จะไปไหนล่ะ?”พี่เฮอร์มิตพยักหน้ารับทันที นั้นไงล่ะ ผมว่าแล้วว่าพี่เฮอร์มิตต้องไม่ปฏิเสธผมแน่นอน หึๆ ก็พี่ของผมน่ะรักผมยิ่งกว่าใครในครอบครัวซะอีก ผมกำลังจะตอบแต่มีเสียงทักจากด้านหลังของพวกเราเสียก่อน อ่ะ เสียงนั้นมันเสียงของปะป๊านี่น่า
“เฮอร์มิตทำอะไรอยู่น่ะ?”
“อ๊ะ คุณพ่อ พรีสต์บอกว่าอยากจะ...”พี่เฮอร์มิตรีบหันไปตอบโดยไม่ทันได้ระวัง สายยางนั้นก็หันไปตามทิศที่พี่เขาหันไปและดันมีคนเดินเข้ามาซวยโดนน้ำจากสายยางสาดเข้าเต็มๆ หน้า พี่เฮอร์มิตชะงักตัวทำหน้าตกใจ ผมยังไม่ทันได้เห็นหน้าก็เลยไม่รู้ว่าเป็นใครแต่คนที่เดินมาด้วยกันนั้นก็คือปะป๊าของผมเองแหละ พี่เฮอร์มิต~! รีบๆ ทิ้งสายยางไปเซ่มัวแต่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่นั้นแหละ!!
“เฮอร์มิตตต! น้ำโดนน้องเปียกหมดแล้วนะ!”
“อ๊ะ โทษทีๆ ไม่เจ็บใช่ไหม?”พี่เฮอร์มิตเหมือนจะได้สติรีบโยนสายยางนั้นทิ้งไปแล้วเข้าไปถามคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง ผมหรี่สายตามองพี่ชายของตัวเองด้วยความแปลกใจ ปกติพี่เฮอร์มิตถึงจะทำตัวดีกับทุกคนแต่ไอ้อาการรีบร้อนเข้าไปถามแบบนี้มันน่าแปลกแฮะ ผมยืนมองอยู่ด้านหลังเห็นเจ้าคนโดนน้ำสาดเปียกไปทั้งตัวแล้วแอบหัวเราะขำนิดหน่อย ช่างโชคร้ายจริงๆ
“ผมไม่เป็นไร”เจ้าตัวเขายกมือปฏิเสธความห่วงใยของพี่เฮอร์มิตด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ พี่เฮอร์มิตถามอีกฝ่ายอยู่สองสามประโยคเพื่อให้แน่ใจ พี่เฮอร์มิตทำไมถึงได้เซ้าซี้อีกฝ่ายจัง เขาบอกว่าไม่เป็นไรก็ปล่อยเขาไปสิฮะ พี่เฮอร์มิตถอนหายใจยาวเหมือนได้ทำอะไรที่ไม่ดีสุดๆ ไปแล้วอย่างนั้นแหละ ผมเดินเข้ามาชะโงกมองหน้าคนที่พี่เฮอร์มิตจับไหล่เป็นห่วง
“อ๊ะ”
ผมทำตาโตทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายที่อยู่ในสภาพเปียกปอนไปทั้งตัวแต่ให้ตายเถอะ เขาช่างดูดีจริงๆ! ใช้มือเสยผมที่เปียกไปด้านหลังใบหน้าหล่อที่ผมว่ามันดูสวยสุดๆ มีเม็ดน้ำเกาะพราวยิ่งทำให้เขาดูหล่อมากกว่าเดิม หมอนั้นเหลือบสายตามามองผมแล้วริมฝีปากแดงๆ นั้นก็ยกที่มุมปากเหมือนยิ้ม ผมยืนตัวแข็งทื่อ จู่ๆ หัวใจมันก็เต้นรัว หน้าแดงก่ำทันที ให้ตายเถอะ ยิ้มแล้วหล่อเป็นบ้า!!
“พรีสต์เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าตากแดดมากเกินไป?”ปะป๊าเข้ามาแทรกระหว่างผมกับหนุ่มหล่อคนนั้น อ่า! ปะป๊าอะผมไม่ได้เป็นลมแดดสักหน่อย คือแบบว่า...อ๊า! ปะป๊าจ๋า! สงสัยพรีสต์จะเข้าสู่ช่วงผู้ใหญ่แล้วล่ะ นี่ต้องเป็นการตกหลุมรักแน่ๆ เลย!! ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“พรีสต์ไม่เป็นไรฮะ”
“เข้าบ้านไปก่อนล่ะกัน ส่วนเฮอร์มิตพาฮักไปเปลี่ยนชุด”
“อ๊า! ฮักเหรอ!?”ผมเบิกตากว้างแล้วหันมามองเขาคนนั้นอีกครั้ง ว่าไงนะ? ใช่ฮักคนนั้นหรือเปล่า!? ผมพยายามจ้องหน้านั้นแล้วอ้าปากเหวอ ฮักจริงๆ ด้วย!! เปลี่ยนไปเยอะจนผมแทบจำไม่ได้แน่ะ สูงขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ ดูดีกว่าเดิมอีกต่างหาก ฮักมองหน้าผมนิ่งๆ ด้วยสายตาที่ผมไม่เข้าใจ อ่า นี่แหละฮักตัวจริงล่ะ!
“นายลืมฉันไปแล้วงั้นเหรอเจ้าบ้านี่”
“ไม่จริง! พรีสต์ไม่เคยลืมฮักเลยนะ ปะป๊าจ๋า! พรีสต์จะพาฮักไปเปลี่ยนชุดเองนะ...นะ”ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ จริงๆ นะ ผมน่ะไม่เคยลืมฮักตั้งแต่ฮักไม่อยู่ที่นี้ก็ไม่มีใครเล่นด้วยเลย มันเหงามากเลยล่ะ แถมใครจะไปลืมคนที่ดูดีขนาดนี้ได้ล่ะ ยังไงฮักก็เป็นแฟนฉันสมัยเด็กของผมนะ! ผมถลามาอ้อนปะป๊า
“งั้นให้พรีสต์ไปก็ได้”
“เย้! รักปะป๊าที่สุดเลยฮะ~!”ผมกระโดดกอดปะป๊าแล้วหอมแก้มของปะป๊าจากนั้นก็วิ่งมาดึงฮักเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว พวกมามี้ยังอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม พอผมกับฮักเดินผ่านมาก็ทักกันทันที
“พรีสต์จ๊ะ ลูกพาหนุ่มที่ไหนมาล่ะเนี่ย?”มามี้เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม ผมก็จูงมือของฮักก็หันไปยิ้มกว้างแสนจะดีใจแล้วตอบมามี้ไป
“มามี้~ นี่ฮักไงครับ ฮักกลับมาแล้ว!”
“ตายจริง ฮักหรือจ๊ะ? แหม โตขึ้นมาแล้วหล่ออย่างที่คิดไว้เลย”มามี้หันมาสำรวจฮักแล้วเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแย้มยิ้มให้กับฮัก ฮักก็ทักทายตอบกลับไปอย่างมีมารยาทแถมยังทักพวกพี่สาวของผมอีก พี่เซนต์เนี่ยมองฮักด้วยสายตาเป็นประกายลุกขึ้นมาตบไหล่เบาๆ แน่ะ! พี่เซนต์!!
“ฮักโตมาแล้วหล่อจริงๆ นั้นแหละ แถมดูแมนสมชายอีก”
“ขอบคุณครับ”ฮักหันไปมองพี่เซนต์แล้วเอ่ยขอบคุณอย่างสุภาพ พี่เซนต์เนี่ยยิ้มหวานให้ฮักแล้วแอบให้ท่าอีกต่างหาก พี่เซนต์ชอบจีบหนุ่มหล่ออายุน้อยกว่านี่น่า ไม่ได้นะ! ฮักนะผมจองมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วนะ ผมรีบเอาตัวเข้ามาขวางพี่เซนต์เอาไว้
“พี่เซนต์! ฮักต้องไปเปลี่ยนเสื้อแล้วครับ ไปกันเถอะฮัก!”ผมรีบดึงฮักไปจากพี่เซนต์ขืนปล่อยไว้มีหวังพี่เซนต์บ้าต้องอ่อยฮักแน่ๆ เลยครับ ผมไม่ไว้ใจพี่เซนต์เด็ดขาด หึ! พอมาถึงห้องผมก็รีบหาชุดให้กับฮัก
“ฮัก~ ถอดชุดไว้นะ เดี๋ยวพรีสต์หาชุดใหม่ให้ ว่าแต่ฮักกลับมาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ? แล้วฮักจะกลับมาอยู่ที่นี้นานไหม!?”ระหว่างที่ผมค้นเสื้อให้กับฮักก็ถามรัวไปทันที ฮักเงียบไม่ตอบกลับมาผมก็เลยหันไปมองฮัก เห็นฮักกำลังมองสำรวจห้องของผมอย่างสนใจ
“ฮักมองอะไรอะ!”
“เปล่า แค่แปลกใจนิดหน่อย ห้องนายยังเหมือนเดิมเลยนะ แถมนายยังทำตัวปัญญาอ่อนยิ่งกว่าเดิมอีก”
“หือ? ฮักพูดอะไรนะ?”ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยไม่ค่อยได้ยินเสียงพึมพำในท่อนท้ายๆ เลยอ่ะ ฮักพูดว่าอะไรเหรอ? ชมผมหรือเปล่า บอกว่าผมน่ารักเหมือนเดิมใช่ไหม!? ผมหยิบชุดมาให้ฮักแล้วยิ้มแบบน่ารักๆ ฮักมองผมด้วยสายตาที่เคยมองตอนที่ผมอ้อนปะป๊าเป๊ะ มองแบบนี้หมายความว่าไงหว่า?
“ฮัก~ ชุดจ้ะ”
“...”ฮักนิ่งไม่ขยับ มองชุดในมือของผมแล้วโบกมือปฏิเสธหน้าตาย
“ฉันไม่ใส่ชุดปัญญาอ่อนหรอกนะ”
ทำไมอ่า~! ออกจะน่ารักจะตาย!! สีชมพูอ่อนๆ มีระบายลูกไม้หน่อยๆ มามี้ก็ยังบอกว่าน่ารักเลยนี่น่า ถ้าฮักใส่ล่ะก็ต้องดูดีแน่ๆ ผมยืนทำหน้างงไม่เข้าใจแล้วพี่เฮอร์มิตก็โผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับเอาชุดสมัยพี่ยังอยู่มัธยมมาให้ ฮักก็ไปรับของพี่มาใส่อย่างง่ายดาย เชอะ!
“ฮักมาเล่นกัน~!”
ตั้งแต่ฮักกลับมาผมก็รู้สึกว่าทุกวันมันสนุกจริงๆ ถึงฮักจะทำหน้านิ่งไม่มีอารมณ์ร่วมก็เถอะแต่ผมก็มีความสุขมากๆ นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ เพราะฮักผมถึงได้ใช้เวลาปิดเทอมก่อนสอบเรียนต่อได้อย่างสนุกสนาน อ่า! ผมไม่ได้ฝันไปเพราะฮักบอกว่าจะกลับมาอยู่ที่นี้กับพี่ยิ้ม ดีใจจัง! ต่อไปเราจะได้เล่นด้วยกันทุกวันสินะ และเหมือนกับทุกๆ วันผมมาที่บ้านของฮักเพื่อชวนอีกฝ่ายไปเล่นด้วยกัน
“นายเล่นทุกวันไม่เบื่อหรือไงกัน?”
“ถ้าเล่นกับฮักล่ะก็ไม่มีเบื่ออยู่แล้ว!”
“...” ทำไมผมรู้สึกว่าฮักกำลังคิดในใจว่า ‘นายไม่เบื่อแต่ฉันเบื่อ’ อยู่เลยแฮะ ไม่เอาน่า! ฮักน่ะไม่มีวันเบื่อผมหรอก แน่นอน ไม่มีทางหรอก เนอะๆ ผมน่ะชอบเล่นกับฮักแต่ไม่รู้ทำไมฮักไม่ค่อยเล่นกับผมเลย เชอะ บอกว่าไม่ว่างตลอดหรือไม่ก็จะไปเล่นกับพี่เฮอร์มิตซะอีก ฮึ! แล้วสองคนนั้นก็เล่นอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะสนุกเลยแถมยังใช้แต่ความรุนแรง เทควันโดบ้างล่ะ เคนโดบ้างล่ะ มีแม้กระทั่งมวยไทยอีกต่างหาก ผมไม่ยอมเล่นด้วยหรอก ได้เหงื่อเหนียวตัวแบบนั้นน่ะ!
“วันนี้เล่นพ่อแม่ลูกกันไหม? ฉันเป็นพ่อ นายเป็นแม่...”
“นายไปเล่นโดดยางกับพี่นายเถอะ”ฮักพูดด้วยเสียงเย็นชาแล้วเดินหนีผมเข้าบ้านของตัวเองไป อ่า! นายอยากเป็นพ่องั้นเหรอ? งั้นนายเป็นพ่อก็ได้ เดี๋ยวฉันเป็นแม่ให้นะ!! ฮักกก! อย่าเพิ่งเดินหนีกันซี ผมรีบเดินตามฮักไปแล้วติดหนึบไม่ยอมปล่อย เข้ามาในบ้านก็เห็นพี่ยิ้มกำลังคุยกับพี่บอส พี่ยิ้มเป็นพี่ชายของฮักเองแหละครับ ส่วนพี่บอสน่ะเป็นเพื่อนสนิทของพี่ยิ้มไงล่ะ ผมเห็นพี่เขามาบ้านฮักบ่อยๆ
“อ้าว พรีสต์มาเล่นอีกแล้วเหรอ?”
“ฮะ~!”
“วันนี้ก็ร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะน้องพรีสต์”
“ขอบคุณฮะพี่บอส!”
ทั้งพี่ยิ้มและพี่บอสก็ชวนผมคุยแล้วยังชวนผมกินขนมอีกต่างหาก พี่สองคนนี้นิสัยดีจริงๆ ไม่เหมือนกับฮัก เชอะ! พอผมเผลอฮักก็หายไปไหนก็รู้ครับ โธ่เอ๊ย แค่ผมมาเล่นด้วยก็วิ่งหนีไปไหนก็ไม่รู้ พอผมทำหน้าบึ้งพวกพี่ๆ ทั้งสองก็เอาใจทันที
“ขอโทษแทนฮักด้วยนะ เมื่อคืนฮักทำงานช่วยพี่เพิ่งจะได้นอนตอนเช้านี่เอง”
“เหรอฮะ พรีสต์มากวนสินะ?”
“เปล่าหรอก ตอนนี้ฮักคงจะนอนอยู่ที่ห้องนั้นแหละ พรีสต์จะไปห้องฮักก็ได้นะ”
“ได้เหรอฮะ?”
“ได้สิ แต่อย่าไปกวนเวลานอนของฮักล่ะ”
“ฮะ!”
ผมรีบโบกมือลาพวกพี่ทั้งสองคนแล้วย่องเข้ามาที่ห้องของฮัก อ่า! ตื่นเต้นจังเลย เข้ามาในห้องของคนที่ชอบเนี่ย แฮะๆ ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง รู้สึกว่าห้องของฮักเนี่ยไม่ต่างจากห้องของผมสักเท่าไรแฮะ ยกเว้นแค่ห้องของผมมันเน้นสีชมพูมากไปหน่อยแต่ของฮักจะเป็นสีฟ้ากะสีม่วงมากกว่า อ่ะ มีแต่ตุ๊กตาน่ารักๆ กับของน่ารักเต็มไปหมดเลยอ่ะครับ ให้ตายสิ แถมที่ผมช็อกสุดๆ ก็คือฮักนอนกอดตุ๊กตานอนเนี่ยแหละ!!
หน้าตอนนอนของฮักก็ดูผ่อนคลายไม่เหมือนกับตอนเจ้าตัวตื่นเลยสักนิด แถมยังกอดตุ๊กตาหมีนอนด้วย อ่า! ทำไมฮักถึงได้น่ารักแบบนี้นะ ผมยืนมองฮักนอนอยาข้างๆ ตัวสั่นไปหมดเพราะกำลังระงับอาการตื่นเต้น
“ฮัก~!”ผมกระโดดลงไปบนเตียงของฮักแล้วกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ฮักสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาพร้อมๆ กับถีบผมอย่างแรงกระเด็นตกเตียงไปอย่างน่าสงสารที่สุด ฮึก...ฮักอ่า! ถีบพรีสต์ทำไม มันเจ็บน่า! ผมน้ำตาซึมมองฮักที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ฮักค่อยๆ หันมามองผมด้วยสายตาที่เย็นเฉียบและน่ากลัวมากๆ ผมถึงกลับสะดุ้งโหยงถอยหลังกรูดไปติดกำแพงด้วยสัญชาตญาณ ตาของฮักแดงก่ำน่ากลัวสุดๆ เลยครับ ผมทำอะไรไปเนี่ย!? ไม่เอานะ น่ากลัวอ่ะ แง้ๆ ใครก็ช่วยผมที!
“พรีสต์...”
“ฮัก~ อย่าโกรธเค้าเลยน่า! ฮักแบบนี้น่ากลัวอ่า เค้ากลัว แง้...!!”
“หยุดร้องไห้โว้ย!”
“แง้ๆๆๆ!! ฮักสติแตกแล้ว!!”ยิ่งโดนตะคอกผมยิ่งร้องไห้เสียงดัง เจ้าบ้าฮัก!! ตะคอกเค้าทำไม! ฮักมองผมแบบรำคาญสุดๆ เขาลุกขึ้นยืนมองผมอย่างสมเพชมากมาย ไม่มีการปลอบใจใดๆ เดินลากตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์เดินออกไปจากห้องอย่างเย็นชาที่สุด
“ฮักกก~!”
“พรีสต์ นายคงจะไม่คิดว่าทั้งชีวิตที่มีคนตามเอาใจแบบนี้ไปตลอดหรอกใช่ไหม? นายนี่มันอ่อนจริงๆ ว่ะ แบบนี้ฉันไม่มีทางชอบนายหรอกเฟ้ย!”ฮักหันกลับมาเมื่อผมกรีดร้องเรียกเขาไว้เขาพูดช้าๆ ด้วยใบหน้าที่จริงจังและเย็นชาถึงกระดูกผมหยุดชะงักมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
“ไปหัดทำตัวแมนๆ ไม่ปัญญาอ่อนแบบนี้เถอะไป่!”
ปัง!!
“แง้!!! ฮัก!”
“ฮือ...ฮือ...ฮือ”
“เฮ้ย! หยุดร้องได้แล้วเฟ้ยไอ้แต๋วนี่!”
“ฮือ...ฮือ...ฮึก!”
พี่เซนต์หันมาตะคอกอย่างหัวเสีย ตั้งแต่ผมวิ่งออกมาจากบ้านฮักกลับก็มานั่งร้องไห้กับพี่เซนต์ที่อยู่ในห้อง ถึงพี่เซนต์จะตะคอกจะพูดอะไรมากมายทั้งปลอบทั้งขู่ผมก็ยังไม่ยอมหยุดร้อง ทำไมฮักถึงได้ใจร้ายขนาดนั้น! ฮือ...พี่เซนต์ถอนหายใจอย่างจนใจแล้วไม่สนใจผมอีก ผมนั่งร้องไห้คร่ำครวญต่อ ร้องอยู่นานจนตาบวมปูดไปหมดผมถึงได้หยุดแล้วหันไปมองพี่เซนต์ที่นั่งอยู่หน้าคอมพ์ของตัวเอง เหมือนกำลังดูซีรี่ย์อยู่นะครับ ผมเช็ดน้ำมูกให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นเดินมาหาพี่สาว
“เท่ชะมัดเลย อ๊ายยย~ จุนซองของฉัน ทั้งหล่อทั้งเท่แถมยังมาดแมนอีกต่างหาก ผู้ชายเพอร์เฟ็กท์แบบนี้หาซื้อได้ที่ไหน!”พี่เซนต์บิดตัวไปมาอยู่หน้าจอ ผมซับน้ำตามองดูซีรี่ย์ที่พี่ดูอยู่ พระเอกกำลังชกต่อยกับคนเป็นฝูงแน่ะแล้วก็พานางเอกวิ่งหนีด้วยมอเตอร์ไซค์ อ่า~ เท่จริงๆ ด้วยครับ ผมยืนดูอยู่นานจนจบตอน
...ไปหัดทำตัวแมนๆ ไม่ปัญญาอ่อนแบบนี้เถอะไป่...“พี่เซนต์ จุนซองแมนหรือเปล่า?”
“ไอ้นี่! ถ้าจุนซองไม่แมนแล้วหน้าไหนจะแมนย่ะ!”พี่เซนต์หันมาต่อว่าอย่างไม่พอใจ
“เท่มากเลยเนอะ”
“แน่นอนอยู่แล้วย่ะ จุนซองน่ะเป็นนักเลงกุมอำนาจทั้งเมืองนะจ้ะ ทั้งหล่อ เท่ หุ่นดี นิสัยก็ห่ามๆ เถื่อนๆ นี่แหละสเปกของสาวๆ ล่ะ หล่อเลวได้ใจ”
“ทำไมถึงชอบแบบนั้นกันล่ะ น่ารักแบบผมไม่ชอบเหรอ?”
“หา? อย่างแกน่ะเหรอ? น่ารักแต่ไม่แซ่บไงย่ะ โฮะๆๆๆ!”
“ผมไม่เข้าใจ”ผมเอียงหน้ามองพี่เซนต์ด้วยความงุนงง อะไรไม่เซ่บ? พี่เซนต์ก็ทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ผม
“ก็แกมันแบ๊วจนเลี่ยนไปถึงไส้แบบนี้มันน่าเบื่อจะตายนี่น่า คบไปแป๊บๆ ก็คงจะเบื่อแล้วรำคาญแน่ๆ!”พี่เซนต์อธิบายต่อและดูเหมือนมันเป็นการด่าทางอ้อมไงไม่รู้ ผมรเศร้าสลดทันที ฮักเบื่อผมเหมือนกันสินะเพราะผมมันแบ๊วจนเลี่ยนงั้นเหรอ? งั้นผมควรจะทำยังไงดีล่ะ? ผมมองพี่เซนต์ที่กลับไปสนใจซีรี่ย์ต่ออย่างครุ่นคิด
“พี่เซนต์”
“อะไร?”
“พี่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม?”
“ช่วยอะไรย่ะ?”พี่เซนต์ยังมองหน้าจอไม่หันมามองผมเลยสักนิดแถมยังเอ่ยรับด้วยเสียงหน่ายๆ
“ขอร้องล่ะ ช่วยทำให้ผมดูเท่แบบจุนซองที!”TBC.ใช้เวลานานในการแต่งเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเท่าไร
ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงสอบ อ่า! สิ้นเดือนนู้นแหละถึงว่าง
พยายามใช้เวลาเล็กน้อยๆ แต่งสะสมเอาไว้จนได้ตอนหนึ่งพอดี
ช่วงที่ยังแบ๊วของพรีสต์เป็นเช่นนี้แล ไม่รู้ว่าน่ารักหรือปัญญาอ่อน? 555
บางคนอาจจะสงสัยบักจุนซองคือใคร? คนแต่งไม่รู้เหมือนกัน ฮี่ๆๆๆ
ตอนหน้าก็ยังเป็นอดีตเหมือนเดิม และแล้วมิวสิคก็ก้าวเข้ามามีบทกะเขาด้วย
ขอโทษที่หายไปนานนะจ้ะ
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1524475 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก