หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558]

[littlepink]

ถ้าเจ้าคุณพ่อรู้จะเป็นยังไงละเนี่ยหนูพลีสต์ ><
เป็นกำลังใจให้น๊าา
อ่านตามตนทันแล้วจ้าาาาา คึคึ
;P

[sbeam14]

ปูาขี้แกล้งได้อีก

[Karn12]

อยากอ่านตอนลูกเขยกับพ่อตาเจอกันเร็ว ๆ จังเลย

[Amheihei]

โอ้ ! ตอนนี้หนูพรีสต์ ต้องยอม ให้ท่านปู่ ของท่านวิน ดูท่า ท่านปู่จะ ร้ายกว่า ท่านวินซะอีก ร้ายทั้งปู่ทั้งหลาน เลยแหะ
หนูพรีสต์ กัวเหลือเกินว่าตัวเองจะถูกฟันฟรีๆ   กัวสามีถูกยิงตาย กัวว่าจะขึ้นคาน งานนี้ไม่รู้คุณสามี ของหนูพรีสต์ จะผ่านด่านพ่อตาได้อะป่าว  สงสัยงานนี้หนูพรีสต์ต้องประกาศศักดาอีกครั้งแหงๆๆ

[ploylw_chery]

นู๋พรีสต์น่ารักเสมอเลยอ่ะ..แอร๊ยยยยยย

[greensnake]

โอย อ่านตอนนี้แล้วตาลาย หนุ่มๆเยอะไปหมดเลย
แต่ละคนก็นะ เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
เคยเห็นแต่รุ่นเล็กเค้าเชือดเฉือนกัน มาเจอรุ่นใหญ่
นี่แบบ...บรรยากาศกดดันสุดๆ ไม่มีใครยอมใครเลย
เอาใจช่วยโซโล่นะ คุณพ่อดุ......
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[nunamicky]

ตอนหน้าจะได้รู้เรื่องที่พรีสต์มันตกลงกับพี่เฮอร์มิตเรื่องไม่ใช้ความรุนแรงรึยังน๊า

[Vavaviz]

โซโล่อย่าถอดใจนะ

มาถึงขนาดนี้แล้ว 55555

[stdvic]

มาติดตามครับสนุกมากๆเลย

[kan]

มาต่อแล้ว เย้ๆ
อ่านๆไปไหงชอบคู่วินเซอร์ กะ ฮอยฮักมากกว่าซะงั้น แต่โซโล่ กะ พรีสต์ตี้ก้อชอบนะก๊ะ 

[stdvic]

เพิ่งมาอ่านคร้าบ ติดตามๆ นะคร้าบบ

[littlepink]

รอ ร๊ออออ รอออออออ . .. มาเถอะน๊าาาา
 

[patchylove]

 

[SuSaya]

สู้ๆนะโซโล่ เป็นห่วงฮักจัง ไม่รู้วินเซอร์จะทำอะไร

[AdLy]

กลับบ้าน เรา >//<

[loven36p]

ไปอ่าน ของฮอยฮักกับวินมาก่อนแล้วถึงมาอ่านเรื่องนี้

ในเรื่องของฮอยฮักกับวิน  เค้าสองคนก๊รักกันมาก
แต่พอบทบาทที่อยู่ในเรื่อง ของ โซโล่กับพรีสต์
ไหงเหมือนเค้าสองคน ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่
และดูเหมือน  วินจะไม่ค่อยรักรึสนใจฮอยฮักเลยอ่ะ

อยากรู้เรื่องราวของเค้าสองคนจัง  แบบว่างงมาก
ว่าเค้าทะเลาะอะไรกัน  ถึงทำให้กลายเป็นแบบนี้ไปได้

ส่วนพรีสต์กะโซโล่  โซโล่เข้าไปแสดงตัวเลย
อยากได้ลูกเสือ  ก็ต้องเข้าถ้ำเสือสิ ชิมิ
ขออวยพรให้โซโล่รอดปลอดภัยจาก
ดงกระสุน ของคุณพ่อ ด้วยนะคะ 

 

[oomossoo]

โซโล่จะรอดมั้ยหนอ

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

พรีสต์จะช่วยอะไรได้มั้ยเนี้ย

[My_yunho]

คอยตอนต่อไปนะๆๆๆๆ


คถ.พลีส โซโล่มากๆๆ

[My_yunho]

มาต่อเร็วๆนะ


รอๆๆๆๆๆๆ

[amito]

ผ่านด่านแม่สามีมาได้เรียบร้อย เหลือพ่อตาอีกคน โซโล่จะผ่านมั้ยเนี่ย

[naamsomm]

 
 
 


จากตอนที่16/2
โซโล
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

มุขนี้ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“คำนี้อ่านว่าอะไรวะ?”  - - - > “รักไงเฟ้ย รัก! อ่านแค่นี้ไม่ได้ โง่หรือไงวะ?” - - - >“เพิ่งรู้ว่ารักนี่เอง”  - - - > “อ่า รักก็ไม่บอก”

>//////////<
โอ๊ยยยยยยยยย

ไรเตอร์มุขนี้คิดได้ไงค่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[nightsza]

โซโล่เอ้ยยย สงสัยจะไม่รอดแน่เลย ฮ่าๆๆ

[ToffeE_PrincE]

ตามทันแล้ว
สนุก ทั้งสองเรื่องเลยแฮะ ชอบๆ
ติดตามต่อไป เรื่องราวของสองคู่
สู้ๆ 

 

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

 :laugh:ขอให้โซโล่เจอพ่อตาไว ๆ
ขอให้โชคดี เอ็งโดนพ่อตาจัดหนักแน่โซโล่

[poypoy]

“โซโล่”ผมพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดโผล่หน้าเข้าไปในอาณาเขตที่แสนจะกดดัน แต่ละคนทำหน้าเคร่งเครียดก้มอ่านชี้ตในมือ ไอ้ชินก็ทำหน้าจริงจังเสียจนผมตลกหน้ามันไม่ออกเลยวะ ผมเรียกไอ้โซโล่เบาๆ หมอนั้นก็หันมามองอย่างแปลกใจ


“หือ มีอะไรหรือเปล่าพรีสต์?”


“เอ่อ ปะ...เปล่า คือว่าจะเอาขนมไหม?”


“เอา! ของหวานๆ ขนมาให้หมดเลย”ไอ้ชินเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับทำตาเป็นประกายวิบวับ ง่ะ น่ากลัวชิบหายเลยว่ะ! ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเอาขนมให้ไอ้ชิน


ตอนนี้เป็นช่วงสอบไฟนอลกันครับ พวกไอ้โซโล่จริงจังแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ไอ้ชินที่ปกติจะแหกปากเสียงดังเป็นปัญญาอ่อนนั้นก็ทำหน้าเคร่งเครียดอีกด้วย หนอยแน่ะ! ไอ้วินเซอร์ก็ยังเสนอหน้ามาอ่านหนังสือที่บ้านของไอ้โซโล่อีกคน แถมคนที่ผมยังไม่เคลียร์ด้วยก็โผล่มาเสียอีก ผมเดินถือถาดขนมหวานและน้ำมาวางให้กับพวกมัน


“ขอบใจนะพรีสต์”


“ไม่เป็นไร”ผมพยายามฉีกยิ้มรับเจ้าคำขอบคุณที่ดูยังไงก็เสแสร้งของไอ้มิวสิก ชิ! ก็นี่แหละครับไอ้แขกที่ผมไม่อยากจะรับเชิญมันสักเท่าไร ผมถอยตัวมานั่งบนโซฟามองพวกมันคุยกันเรื่องข้อสอบ


“กูยังไม่ได้สรุปบทนี้เลย”


“ไม่ไหวเลยนะโซโล่ เอาชี้ตของฉันไปดูล่ะกัน”


“อะ ขอบใจหัวหน้า”


ว่าแล้วไอ้มิวสิกก็หันมามองผมแล้วยิ้มๆ แบบเหนือกว่า หึ! ผมมองไอ้โซโล่ที่ปกติวันๆ เอาแต่เล่นเกมไหงมันถึงตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือสอบแบบนี้ได้วะ ไม่เข้าใจจริงๆ หงุดหงิดโคตรๆ ช่วงที่ผ่านมาเนี่ยมันไม่ค่อยสนใจผมเลยอะ ถึงจะรู้ว่าเรากำลังสอบอยู่ก็เถอะ แต่นี่อยู่บ้านเดียวกันแต่กลับแทบจะไม่ได้พูดกันเลย แสรดดด! อึดอัดชิบหาย แถมยังมีไอ้มิวสิกที่ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหนมาเนียนเกาะแกะไอ้โซโล่เสียอีก!


“โซโล่ แฟนนายไม่ไปอ่านหนังสือสอบหรือไง เอาแต่จ้องคนอื่นอยู่ได้แบบนั้นน่ะ”ไอ้มิวสิกสะกิดไอ้โซโล่แล้วทำเป็นขยับตัวเข้าไปใกล้กระซิบกระซาบ ประทานโทษเหอะวะ พวกมึงกระซิบกันประเภทไหนวะ กูได้ยินหมดแล้ว!! ไอ้โซโล่เหลียวมองมาที่ผมแล้วขมวดคิ้ว


“พรีสต์มึงไม่อ่านหนังสือแล้วจะเอาอะไรไปสอบ?”ไม่ต้องมาทำเป็นดุกูหรอกเฟ้ย! ทำตัวเป็นคุณพ่อกูหรือไง กูอ่านอยู่แต่ตอนนี้กูพักเฉยๆ ก็มันไม่ไว้ใจไอ้จิ้งจอกมิวสิกน่ะเซ่


“กูพักอยู่”


“รีบๆ ไปอ่านดีกว่านะอย่างมึงยิ่งไม่ค่อยฉลาดอยู่”ไอ้วินเซอร์ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดลอย จิกกัดผมมาดอกหนึ่ง ไอ้ฟายนี่! กูรู้อยู่ว่ากูโง่มาตอกย้ำกูให้มันได้อะไรฟะ? ผมเมินไอ้วินเซอร์ที่กลายเป็นหนุ่มผมสีแพลทินัมบลอนด์ ไม่ใช่สีเงินหรือสีดำ ตกลงไอ้บ้านี่มันเสียน้ำยาย้อมผมไปอีกขวดกันฟะ สักวันหัวไอ้นี้มันต้องล้านเพราะแพ้สารเคมีแหงๆ


“ไม่ต้องมาสั่งกูเฟ้ย มึงอ่านของมึงเงียบๆ ไปเถอะ”


“พรีสต์น่าจะเชื่อวินเซอร์น่ะ”ไอ้มิวสิกยิ้มแบบใสซื่อแล้วเอ่ยเห็นด้วยกันไอ้วินเซอร์ นี่ถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่ผมล่ะก็คงจะเห็นว่าไอ้มิวสิกมันพูดด้วยความหวังดีจริงๆ แต่นี่มันเป็นผม มองมุมไหนก็เห็นว่ามันกำลังด่าผมอยู่! ผมกับไอ้มิวสิกจ้องกันเขม็งเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลปร้างๆ ระหว่างเราสองคน


“ว่าแต่พรีสต์ไม่ไปติวกับเพื่อนเหรอ?”พักใหญ่ที่ผมกับไอ้มิวสิกส่งสายตาส่งความเกลียดให้กันไอ้ชินก็เงยหน้าดันแว่นขึ้นแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง ช่วงนี้ผมเอาแต่อ่านหนังสืออยู่คนเดียวที่บ้าน อันที่จริงพวกเพื่อนๆ ก็ไปสุ่มหัวติวอยู่เหมือนกันแต่จะให้ผมไปได้ยังไงล่ะ ที่บ้านมีไอ้ตัวไม่น่าไว้ใจแบบนี้น่ะ!


“นั้นสิ พวกนั้นไม่ได้ชวนมึงไปติวหนังสือด้วยเหรอ?”ไอ้โซโล่มันก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย ผมทำหน้าบึ้ง นี่มึงอยากจะไล่กูไปขนาดนั้นหรือไงวะ!? กูอยู่นี่ก็เพราะใครล่ะฟะ ก็เพราะมึงนั้นแหละไอ้บ้าโซโล่ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล๊ย


“ไปไม่ไปมันเรื่องของกูน่า”


“อย่างมึงน่าจะไปให้เพื่อนติวให้นะ”


“นี่มึงจะบอกว่ากูโง่อ่านคนเดียวไม่ได้งั้นเหรอ!?”ผมหันขวับมาถามเสียงขุ่น เริ่มยัวะแล้วนะแม้กระทั่งสามีสุดที่รักก็ยังบอกว่าผมโง่งั้นเหรอ ไอ้โซโล่ทำหน้านิ่งแล้วพยักหน้ารับเฉย


“กูเป็นประเภทยอมรับความจริงก็เลยหวังดีอยากให้มึงอ่านหนังสือไง”


“...” เถียงไอ้บ้านี่ไม่ค่อยได้เลยแฮะ!


“งั้นกูทำตามความหวังดีของมึงก็ได้! กูจะไปค้างที่นั้นเลย ไม่ต้องโทรตาม!”ผมลุกขึ้นยืนแล้วพูดออกไปเสียงดัง ไม่รอให้ไอ้โซโล่มันได้อ้าปากพูดอะไร ผมรีบวิ่งขึ้นไปห้องเพื่อเตรียมตัวไปบ้านของไอ้ฮัก โทรไปหาไอ้ฮักก่อนเจ้านั้นก็บอกว่าจะมารับผม


“พรีสต์”


“อะไร!?”ผมกำลังยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ไอ้โซโล่มันก็โผล่มาด้านหลังของผม สีหน้าของเจ้านั้นก็ดูเหมือนจะจนใจกับผมซะเหลือเกิน


“ไม่เอาน่า นี่คงจะไม่ได้โกรธกันใช่ไหม?”


“ทำไมต้องโกรธมึงล่ะ มึงหวังดีนี่”ประชดเล็กๆ ส่งไปให้ไอ้โซโล่ เจ้านั้นก็ถอนหายใจเงียบไป ผมแอบเหลือบมองไอ้โซโล่เล็กน้อย เจ้านั้นยืนมองผมเฉยๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมก็ก้มหน้ายัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าต่อแล้วเอ่ยเบาๆ


“กูรู้น่าว่ามึงเป็นห่วงกู กูไม่ได้โกรธมึง”


แต่กูโกรธไอ้มิวสิกต่างหากล่ะ! เมื่อก่อนไอ้บ้านั้นน่ะไม่ชอบขี้หน้าผมจะตายเพราะผมเป็นเพื่อนสนิทที่ไอ้ฮอยฮักให้ความสนใจถึงไอ้ฮักมันจะไม่ได้ชอบผมแบบคนรักแต่ในฐานะเพื่อนมันก็ห่วงใยผมแบบสุดๆ จนเป็นเหตุให้ไอ้บ้ามิวสิกหึงหวงไม่เข้าท่าไงล่ะ เชอะ แล้วทีนี้มันจะมาแก้แค้นผมงั้นเหรอ? จะมาแย่งไอ้โซโล่ไปจากผมล่ะสิ หึ ใครจะไปยอม!!


“แล้วไอ้ท่าทางแบบนั้นมันอะไรล่ะ?”


“ก็เพราะไอ้หัวหน้าอะไรนั้นของมึงต่างหากล่ะ กูน่ะไม่ชอบขี้หน้ามันเอาซะเลย! อะไรๆ ก็โซโล่ๆ มันเป็นอะไรกับมึงนักหนาวะ!? กูเห็นแล้วไม่ชอบใจเฟ้ย ไม่ไว้ใจมันด้วย!”


“...อ้อ มึงหึง”หลังจากที่ผมระบายความคับข้องใจออกไปไอ้โซโล่มันยืนพิงผนังห้องมองผมนิ่งจากนั้นมันก็ค่อยๆ ขยับมุมปากขึ้นสูงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ ไอ้บ้า!! มันเป็นเรื่องตลกซะที่ไหนกันล่ะวะ นี่กูจริงจังนะ ผมทำหน้าบึ้งไม่เล่นกับมัน ไอ้โซโล่ก็เดินเข้ามาหาผมแล้วนั่งลงใกล้ๆ


“กูไม่รู้หรอกนะว่าหัวหน้าชอบกูหรือเปล่า แต่กูรู้แค่ว่ากูน่ะไม่ได้ชอบหัวหน้า กูชอบมึงต่างหาก”


“กูรู้”ผมก้มหน้างุด เดี๋ยวนี้ไอ้โซโล่มันพัฒนาแล้วครับ ไอ้ประโยคแบบนั้นมันก็เอ่ยออกได้หน้าตาเฉยไม่มีอายแม้แต่น้อย ทีตอนแรกน่ะอมพะนำไว้กว่าจะเอ่ยออกมาแทบจะต้องง้างปาก ไอ้โซโล่วางมือไว้บนไหล่ของผมเบาๆ


“มึงรู้ก็ดีแล้ว เพราะฉะนั้นไว้ใจกูได้”


“ทีมึงไม่เห็นไว้ใจกูเลย”ผมยื่นปากเล็กน้อยบ่นแบบไม่พอใจ ทีตัวมันหึงจนหน้ามืดตามัวแต่พอเป็นผมบ้างกลับมองว่าเป็นเรื่องขำไปได้ หึ! ไอ้โซโล่ยักไหล่แล้วพูดออกมาหน้าตาย


“ก็มึงมันแรดนี่หว่า เห็นคนหล่อหน่อยทำหน้าระเรื่อตาวาวตลอด”


“กูไปทำตอนไหนเจ้าบ้า!?”ผมอ้าปากเหวอแล้วหันมาทุบไอ้โซโล่เพื่อประท้วงทันที พูดแบบนี้กูเสียหายนะโว้ย!! มาว่าคนแมนๆ แบบกูว่าแรดเนี่ยนะ บังอาจเกินไปแล้ว!!


“ตอนงานเลี้ยงนั้นไง ตาของมึงเนี่ยเป็นประกายวิบวับตลอด”ไอ้โซโล่ทำหน้าหงุดหงิดไม่พอใจ ผมทำหน้าตูมทันที กู...กูก็แค่ตื่นเต้นเท่านั้นเฟ้ย ตื่นเต้นที่เห็นคนหน้าตาดีแบบแฟนกูไง!


“โดยเฉพาะไอ้ฮอยฮักอะไรนั่น สายตามึงอ่านกินมันตลอด”


“...”เงียบชี่เลยครับผม ไม่มีอะไรแก้ตัวได้เลย ก็...ก็ไอ้ฮักมันสเปกกูนี่หว่า!! ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเงยหน้ามองไอ้โซโล่ที่ทำหน้านิ่งอย่างรู้สึกผิด


“ถึงสเปกกูจะไม่ใช่มึงก็เถอะ แต่กูก็รักมึงนะ”


“ฮึ! แต่สำหรับกู สเปกของกูมันก็คือมึงมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”


“โซโล่”ผมมองหน้าไอ้โซโล่แล้วค่อยๆ ยิ้มกว้าง ไอ้บ้านั้นก็เก๊กหน้าเหลือบมามองผมด้วยหางตา


“อะไร?”


“มึงนี่น่า กูน่ะรักมึงที่สุดเลย!”ผมโถมตัวเข้าหาไอ้โซโล่แล้วกอดมันไว้แน่น ถึงผมจะจำอะไรตอนเด็กๆ ไม่ค่อยจะได้เท่าไรแต่ก็ต้องขอบคุณตอนเด็กๆ ที่แสนไร้เดียงสานั้นมันทำให้ไอ้โซโล่ยึดติดกับผมได้ขนาดนี้ หว่า~ นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ เราสองคนต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ เลย!! เรื่องไอ้มิวสิกผมก็ไม่ใส่ใจแล้วล่ะ มันจะเป็นยังไงก็ช่างมันเซ่แค่ไอ้โซโล่มันรักผมก็พอแล้ว ผมยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของไอ้โซโล่มันก็กอดผมไว้เช่นเดียวกัน แถมยังถอนหายใจเหมือนจนใจกับผมอีกครั้ง


“ตั้งใจอ่านหนังสือสอบล่ะ สอบเสร็จแล้วต้องรีบลับมาหากูทันที เข้าใจนะ”


“ครับผม จะตั้งใจอ่านแล้วจะรีบกลับมาทันทีเลย”





“เฮ้อ เมื่อไรจะสอบเสร็จสักทีวะ!?”ผมบ่นพึมพำหมดอาลัยตายอยากอยู่บนโต๊ะที่มีแต่หนังสือและชี้ตอ่านสอบ รอบๆ ข้างก็มีเพื่อนแก๊งเดียวกันนั่งทำหน้าดำคร่ำเครียด พวกผมมาติวหนังสือกันที่บ้านของไอ้ฮอยฮักครับ ไม่อยากจะบอกว่าบ้านหลังนี้มันเรียกว่าโคตรคฤหาสน์ชัดๆ! สมกับเป็นบ้านของท่านคิงจริงๆ ล่ะครับ เห็นทั้งท่านคิงและท่านคณบดีเดินไปมาในบ้านแล้วมันรู้สึกมันไม่หนาวๆ ร้อนๆ ยังไม่รู้สิ ผมที่รู้เรื่องนี้อยู่แล้วยังรู้สึกกดดันไอ้พวกที่เหลือเนี่ยนั่งตัวเกร็งกันถ้วนหน้าเวลาเจอท่านคิงกับท่านคณบดีเดินมาพูดคุยด้วย ผมค้างอยู่ที่นี้ด้วยทำให้รู้ว่าไอ้ฮอยฮักเนี่ยใช้ชีวิตแบบคุณชายสุดๆ ไปเลยล่ะครับ มีกระทั่งคนรับใช้ประจำตัวที่คอยทำนั้นทำนี้ให้ ถึงครอบครัวของผมจะค่อนข้างรวยแต่ก็ไม่ได้รวยโอเว่อร์แบบนี้หรอกนะ


“มึงจะบ่นทำไมวะ เหลือแค่วิชาเดียวแล้ว!”ไอ้โจ้ที่นอนทับหนังสือผงกหัวขึ้นมาว่าผม เชอะ นี่มันก็เกือบจะสองอาทิตย์แล้วนะโว้ย ไม่ได้เห็นไอ้โซโล่นานแล้วน่ะเนี่ย คิดถึงมันจะตายอยู่แล้ว! ถึงจะโทรหากันทุกวันก็เถอะได้ยินแค่เสียงมันจะไปเพียงพออะไรฟะ พวกมึงไม่เข้าใจคนอินเลิฟหรอก!


“พรุ่งนี้ก็สอบเสร็จแล้วมึงอย่าพร่ำมากนักน่า ถ้าเงี่ยนคิดถึงผัวมากก็เอานิ้วแหย่ไปพลางๆ สิวะ!”ไอ้เตี้ยสตางค์ที่กำลังเคร่งเครียดกับการอ่านหนังสือมากกว่าพวกผมสองเท่าหันมาต่อว่าผมด้วยใบหน้าหงุดหงิดงุ่มง่ามเป็นที่สุด ผมมองไอ้เตี้ยตอบกลับไปทันที ไอ้บ้านี่พูดอะไรน่าเกลียดชิบหาย!


“มึงจะมาเข้าใจอะไรกู ก็ผัวมึงนั่งให้มึงดูอยู่ทุกวันนี่!”


“เหอะ ถ้ามึงอิจฉาก็เปลี่ยนมาคบคนในกลุ่มสิวะ”ไอ้สตางค์มันชี้นิ้วไปที่ไอ้แซมทำเอาหนุ่มผิวเข้มสะดุ้งโหยงแล้วยกมือขึ้นเป็นกากบาทส่ายหน้าพัลวัน ผมทำเสียงขึ้นจมูก


“เสียใจด้วยผัวกูน่ะทั้งหล่อ ทั้งรวยแบบนี้ไม่มีที่ไหนอีกแล้วโว้ย ไอ้บู๊ลิ้มผัวมึงอ่ะเทียบไม่ติดสักมิลเดียว”


“หนอย”ไอ้สตางค์แยกเขี้ยวใส่ผมแบบเถียงไม่ออก ไอ้บู๊ลิ้มนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ เมียมันก็ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินที่ผมกับไอ้สตางค์ดถียงกัน แหงแหละ หลักฐานมันชัดเจนขนาดนั้นนี่น่า! ผมกับไอ้สตางค์เถียงกันด้วยความหงุดหงิดและความเครียดที่สะสมกันมาตั้งแต่เช้า


“พวกมึงหยุดทะเลาะกันได้แล้ว ถ้าหงุดหงิดนักล่ะก็มาพักกินของว่างกันหน่อยดีไหม?”ไอ้ฮอยฮักที่นั่งอ่านหนังสือเงียบตั้งนานก็เอ่ยแทรกขึ้นมาพร้อมกับบอกให้สาวเมดแสนสวยทั้งหลายยกของว่างแสนอร่อยมาให้พวกผม หลังจากที่ได้ยินคำว่าของว่าง อารมณ์เครียดของพวกเราก็ลอยหายไปในทันที ฮัก กูรักมึงจัง!


“สำหรับกูคนที่ดีกว่าผัวมึงมีอยู่คนหนึ่งวะพรีสต์ หล่อกว่า รวยกว่า!”ไอ้สตางค์มองไอ้ฮักด้วยสายตาอ่านกินเต็มที่ ถึงตอนนี้สภาพจืดๆ ของไอ้ฮอยฮักมันจะไม่ค่อยแสนอ่านกินเท่าไรก็เถอะ ผมไม่พยักหน้าเห็นด้วยเด็ดขาด เพราะยังไงสามีของผมก็ดีที่สุด แล้วอีกอย่างไอ้ฮักน่ะมาเทียบกับไอ้โซโล่ไม่ได้อยู่แล้วเพราะไอ้ฮักมันเป็นเมียไอ้วินเซอร์น่ะสิ มันคนละสายกันโว้ย! 


หลังจากที่พวกผมกินของว่างกันอย่างเอร็ดอร่อยผ่อนคลายความตึงเครียดจากการอ่านหนังสือสอบกันเสร็จก็พากันเคร่งอ่านหนังสือตามเดิม ความเงียบดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไอ้โจ้มันเลิกอ่านแล้วขอตัวกลับไปก่อนเพราะมันนัดกับน้องลูกหว้าไปกินข้าวเย็น เชอะ ขนาดช่วงสอบยังไม่วายจะหวานกันเหมือนเดิมเลยนะ อ่านกันถึงตอนเย็นแล้วคนอื่นๆ ก็ขอตัวกลับเหลือแต่ผมกับไอ้ฮอยฮัก เฮ้อ ตอนนี้ไอ้โซโล่มันทำอะไรอยู่วะ? อ่านหนังสืออยู่หรือทำอย่างอื่น แล้วใครทำข้าวให้มันกินเนี่ย! ผมคิดอะไรเพลินๆ จนกระทั่งไอ้ฮอยฮักมันชวนไปกินข้าวเย็น


“กินสองคนเหรอวะ?”


“อืม วันนี้พ่อดิซกับพ่อรันมีธุระน่ะ”


เป็นวันแรกที่ผมต้องกินข้าวกับไอ้ฮอยฮักสองคนแฮะ ปกติจะมีท่านคิงกับคณบดีนั่งกินด้วยตลอด เมดสาวสวยยกทุกอย่างมาวางไว้แล้วรินน้ำให้กับผมก่อนจะยิ้มหวานเดินถอยออกไป ผมมองพวกพี่ๆ เมดที่ไม่อยากจะเหลือเลยว่าเป็นสาวเทียม พี่ๆ แกสวยจะตาย! ไปประกวดมิสกิฟเฟอนี่ได้สบายๆ เลยน่ะ


พอกินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำก่อนไอ้ฮักทันที ผมนอนที่ห้องของไอ้ฮักน่ะครับถึงจะมีห้องว่างก็เถอะ นานๆ ทีได้นอนกับไอ้ฮักเหมือนเมื่อก่อนทั้งทีเรื่องอะไรจะไปนอนห้องอื่น หึๆ อาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนก็ได้เวลาโทรหาไอ้โซโล่ ไอ้ฮักมันก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพี่เมดที่มาเตรียมน้ำให้กับไอ้ฮอยฮัก ประทานโทษเถอะครับ จะไม่ให้ไอ้ฮอยฮักดูดีได้ยังไงเพราะแต่ละอย่างน่ะเน้นบำรุงมันทั้งนั้น เล่นอาบน้ำแร่แช่น้ำนมทุกวันผิวมันก็เลยเนียนนุ่มไร้ที่ติน่ะสิ!


[ ฮัลโหล ]


“โซโล่~ กินข้าวเย็นยัง?”


ทุกๆ วันก็ถามคำถามเดิมๆ เนี่ยแหละครับ และแน่นอนว่าไอ้โซโล่มันก็ตอบมาแบบเดิมๆ เหมือนกัน


[ กินแล้ว นายล่ะ ]


“...”


กูโคตรเบื่อเลย แสรดดด!!! อดทนไว้เฟ้ย พรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายแล้วด้วยเดี๋ยวก็ได้เจอไอ้โซโล่แล้ว! ผมคุยมันด้วยคำถามเดิมๆ เสร็จ ไอ้ฮักก็แช่น้ำนมบำรุงเสร็จเรียบร้อยเหมือนกัน ผมวางมือถือของตัวเองไว้บนโต๊ะแล้วกลิ้งตัวนอนบนเตียงขนาดใหญ่ ไม่มีอะไรทำเลยหรือไงนะ? ผมพลิกตัวค้นลิ้นชักบนหัวเตียงนอนเล่น มีหนังสือที่ไอ้ฮักอ่านค้างไว้ อีกช่องก็เป็นนิตยสารที่ไอ้ฮักไปถ่ายแบบ เปิดลิ้นชักถัดมาก็เห็นอัลบั้มรูป ผมหยิบอัลบั้มนั้นออกมาเปิดดู


อืม...นี่มันรูปของไอ้ฮักตอนเด็กๆ นี่หว่า มีตั้งแต่ตอนเป็นทารกเลยแน่ะ ผมเปิดดูไปเรื่อยๆ พ่อแม่ของไอ้ฮักเนี่ยหน้าตาดีสุดๆ สมกับเป็นดาราเลยวะ พี่ยิ้มเหมือนพ่อสินะส่วนไอ้ฮักเนี่ยชัดเลยว่าเหมือนแม่ของมัน ผมเปิดหน้าถัดไปแล้วชะงักมือ ไอ้เด็กในรูปนี้คุ้นๆ แฮะเหมือนเคยเจอที่ไหน ผมขมวดคิ้วมุ่นพยายามคิดว่าเจอเจ้าเด็กนี้ที่ไหน


อ๊ะ นี่มัน...ไอ้วินเซอร์(ตอนเด็ก)นี่หว่า!!!


ทำไมฮอยฮักถึงได้ถ่ายคู่กับไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ได้ล่ะ!? ผมเปิดต่อไปก็ยังมีรูปไอ้ฮักกับไอ้วินเซอร์เหมือนเดิม เปิดไปก็เจอรูปที่แม้กระทั่งตัวผมยังเข้าไปถ่ายกับสองคนนั้นด้วย อะไรกัน? ตอนเด็กๆ ผมรู้จักกับไอ้วินเซอร์งั้นเหรอ!? ผมมองดูรูปพวกนั้นแล้วพยายามคิด ทำไมกูจำช่วงเด็กๆ ไม่ได้เลยวะ!?


“ฮัก มึงรู้จักกับไอ้วินเซอร์ตั้งแต่ตอนเด็กๆ เลยเหรอวะ?”ผมเงยหน้าหันไปถามไอ้ฮัก


“อืม”ไอ้ฮักที่กำลังพยายามบำรุงผิวดูแลความงามหันมาพยักหน้าให้ ผมมองไอ้ฮักนิ่งแล้วหันมาดูตุ๊กตาหมีแสยะยิ้มแบบโรคจิตบนหัวเตียงแล้วยิ่งแน่ใจเข้าไปใหญ่ ก็ไอ้ตุ๊กตาตัวนี้ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นตุ๊กตาที่ไอ้วินเซอร์ตอนเด็กถือไว้นี่น่า! มันมาอยู่กับไอ้ฮักได้ยังไง? แล้วสองคนนี้ไปรู้จักกันได้ยังไง?


“มึงไปรู้จักกับมันได้ยังไง?”


“พ่อของวินเซอร์เป็นเพื่อนสนิทของพ่อกู”


“ยะ...อย่าบอกนะว่าที่มึงปฏิเสธกูมาตลอดเพราะจริงๆ แล้วมึงชอบไอ้วินเซอร์ตั้งแต่ตอนนั้นน่ะ!”


“จะบ้าเรอะ”ไอ้ฮักหันมาตอบหน้าตายสุดๆ อ้าว ไม่ใช่งั้นเหรอ? ผมนึกว่าไอ้วินเซอร์มันเป็นรักสมัยเด็กของไอ้ฮักเลยทำให้ตอนนี้มันยึดติดกับไอ้วินเซอร์ขนาดนี้ไง


“ก็แค่เอ็นดูเหมือนกับมึงตอนเด็ก”


“...” นั้นสินะ หมอนี้ชอบของเล็กๆ น่ารักมาตั้งแต่สมัยนู้นแล้วนี่น่า ผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ท่านเทพเขาแพ้อะไรน่ารักๆ เสมอแหละ! ผมหันมาเปิดอัลบั้มรูปต่อ รูปภาพค่อยๆ โตขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีพ่อหรือแม่เพราะพ่อแม่ของฮักเสียชีวิตตั้งแต่มันอยู่ชั้นประถมแล้วครับ มีแต่ไอ้ฮัก พี่ยิ้ม ท่านคิงและท่านคณบดี ตั้งแต่ตอนมัธยมจนกระทั่งถึงรูปปัจจุบันที่กลายเป็นไอ้จืดมันก็ถ่ายไว้อีกแน่ะ ผมมองภาพไอ้จืดกับภาพมาดหล่อแล้วหัวเราะออกมา มันช่างแตกต่างกันจริงๆ! ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมผมถึงจำมันไม่ได้น่ะ ดูหมดเล่มนี้ก็หยิบเล่มใหม่มาเปิดดูต่อ


โอ๊ะ นี่มันเป็นรูปไอ้ฮักอีกแล้ว รู้สึกเหมือนจะเป็นรูปช่วงมหาวิทยาลัยเนี่ยแหละ ผมเปิดดูไปเรื่อยๆ แล้วแปลกใจกับภาพทุกภาพในอัลบั้มนี้ รู้สึกว่าไอ้ฮักมันค่อนข้างจะเป็นธรรมชาติและอีกอย่างหมอนี้ยิ้มด้วย! ปกติเวลาถ่ายรูปไอ้ฮักจะแข็งทื่อและยิ้มไม่ค่อยนี่หว่า แล้วทำไมรูปพวกนี้ถึง... พอเปิดอีกผมก็รู้ว่าทำไม ผมมองดูรูปหน้านี้อย่างตกใจปนสงสัย นี่มันไอ้วินเซอร์กับไอ้ฮอยฮักนี่! แถมยังดูสนิทสนมกันเสียอีก!! ผมลอบมองไอ้ฮอยฮักแวบหนึ่งแล้วดูต่อไป ภาพพวกนี้มีแต่ไอ้ฮอยฮัก บางครั้งก็มีไอ้วินเซอร์เข้ามาบ้างเหมือนกัน ยิ่งดูไปผมก็ยิ่งไม่เข้าใจ ไอ้วินเซอร์ยิ้มบ้าบอแบบนี้เป็นด้วยในรูปพวกนี้ดูเหมือนพวกมันรักกันหวานหยด


“ดูพอหรือยัง?”


ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้ฮักที่ขึ้นมาบนเตียงตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ น้ำเสียงมันออกจะเย็นชาอยู่นิดหน่อย ผมรีบปิดอัลบั้มนั้นแล้วส่งคืนให้กับเจ้าของอย่างรวดเร็วก็มันเสี่ยงกับการที่ไอ้ฮักองค์ลงนี่หว่า เพราะฉะนั้นผมก็เลือกที่จะเงียบๆ ไว้ล่ะกัน ถึงอยากจะรู้มากแค่ไหนก็เถอะ ไอ้ฮอยฮักรับอัลบั้มนั้นไปแล้วมันก็ค่อยๆ เปิดดูทีละหน้าอย่างช้าๆ ผมลุกขึ้นมานั่งมองมันอย่างสงสัยใคร่รู้ ดูยังไงรูปพวกนั้นก็เหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานนี่เองแถมผมมั่นใจว่ารูปพวกนั้นไอ้วินเซอร์ต้องเป็นคนถ่ายแน่ๆ! ผมอยากจะรู้เรื่องระหว่างพวกมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ไอ้ฮักเปิดดูรูปพวกนั้นเงียบๆ ผมมองหน้าที่ไร้อารมณ์นั้นนิ่ง หน้านิ่งก็จริงแต่ทำไมผมรู้สึกถึงความเศร้าของมัน


“พวกมึงรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลยเหรอ?”


“เปล่า ตอนพ่อแม่กูตายก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย เพิ่งจะมาเจอตอนปีหนึ่งนี่ล่ะ”


“แล้วทำไมตอนที่เจอกันตอนชนคณะมึงกับมันถึงได้เป็นแบบนั้นล่ะ?”ผมถามออกไปอย่างข้องใจ ถ้าในรูปพวกนั้นเป็นช่วงก่อนขึ้นปีสามจริงๆ ล่ะก็มันก็เกิดขึ้นไม่นานนี่น่า แล้วทำไมขึ้นปีสามเปิดเทอมได้มาถึงเดือนกลับกลายเป็นว่าไอ้วินเซอร์ไม่ชอบขี้หน้าไอ้ฮักล่ะ แถมยังดูถูกสารพัดอย่าง


“น่าจะเป็นเพราะกูล่ะมั้ง ถ้าเกิดมึงรู้ว่าตัวเองเป็นตัวขวางความฝันของคนรัก อยู่ด้วยกันไปก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายเสื่อมเสียไปเรื่อยๆ มึงจะทำยังไง?”


มึงหมายความว่าไอ้วินเซอร์ทำแบบนั้นก็เพื่อมึงเหรอ? จะว่าไปแล้วช่วงขึ้นปีสามเลิฟมีอะไรนั่นก็มีข่าวคาวๆ ออกมาให้นักข่าวเล่นใส่ไข่โจมตีกันสุดๆ เลยนี่น่า ทั้งๆ ที่มันก็รักมึงแต่ก็ต้องตัดใจเพื่อให้มึงอยู่ในวงการเป็นดาราต่อสินะ จากที่ผมรู้จักกับไอ้ฮักมานาน เจ้าบ้าฮอยฮักมันไม่มีทางยอมอยู่แล้วก็เลยตามตื้อไอ้วินเซอร์ต่อแต่เจ้าบ้าหัวขาวนั้นก็ทำเป็นเกลียดสินะ ตอนนี้มันน่าจะดีแล้วนี่น่าที่ไอ้วินเซอร์มันยอมรับความรู้สึกของตัวเองแล้วทำไมถึงกลายเป็นห่างเหินกันได้อีกล่ะฟะ? เรื่องของพวกมึงมันช่างซับซ้อน! ซับซ้อนจริงๆ!


“ฮัก ทั้งๆ ที่มันก็มาชอบมึงแล้วนี่ มันทำอะไรให้มึงโกรธถึงไม่ยอมยกโทษให้มันสักที แบบนี้มึงกับมัน...”


ได้เลิกกันจริงๆ นะโว้ย!


“เรื่องนั้นกูยกโทษให้วินเซอร์ตั้งแต่นานแล้วล่ะ แค่พูดคำว่าขอโทษกูก็ยกโทษให้แล้ว”


อ้าว แล้วทำไมมึงถึง...


ตุ้บ! ไอ้ฮักปิดอัลบั้มรูปเสียงดังทำให้สะดุ้งตกใจ มันเก็บไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิมแล้วหยิบอัลบั้มรูปเล่มอื่นออกมาเปิดดูแทน ผมมองไอ้ฮักอย่างไม่เข้าใจ ถ้ามึงไม่โกรธแล้วทำไมถึงทำแบบนั้นกับไอ้วินเซอร์ล่ะ? แก้แค้นงั้นเหรอ? หรือว่ามีเหตุผลอื่น?


“วินเซอร์ต่างจากโซโล่ หมอนั้นเป็นลูกชายคนเดียวเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูล อีกอย่างดูเหมือนว่าปู่ของมันจะอยากให้มันสืบทอดตำแหน่งแทนแต่ไอ้วินเซอร์ไม่อยากได้มันอยากรับช่วงต่อจากบริษัทของพ่อมันมากกว่า ปู่มันก็เลยใช้เรื่องกูขู่ให้มันรับตำแหน่งแทนถ้าไม่มีกูมันก็ไม่ต้องรับช่วงต่อจากปู่ แบบนี้มันก็ดีกับทั้งสองฝ่ายแล้วล่ะนะ”


แต่ว่าดูเหมือนไอ้วินเซอร์มันจะไม่ยอมเลยนี่หว่า ถามจริงๆ เหอะพวกมันสองคนน่ะเคยถามความสมัครใจของอีกคนบ้างไหมวะ เห็นแต่พูดว่าจะทำเพื่อคนรักแต่จริงๆ แล้วพวกมึงทำเพื่อคนรักแล้วจริงๆ งั้นเหรอ? จากที่กูฟังมามันเป็นความคิดฝ่ายเดียวของพวกมึงเองนี่! พวกมึงเคยพูดหรือถามกันหรือเปล่าว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจริงๆ น่ะ กูว่าพวกมึงมีปัญหาแล้วว่ะ!! พวกมึงมันคิดเองเออเองหมดเลย!! บัดซบ แบบนั้นมันก็เหมือนกับตอนที่ไอ้วินเซอร์ทำน่ะสิ! แบบนี้ควรจะมีตัวช่วยใช่ไหม? ผมควรจะไปบอกไอ้วินเซอร์มันหรือเปล่า?


“พรีสต์ โซโล่ดีกับมึงไหม?”


“ก็...เออ”ผมตั้งตัวไม่ทันรีบพยักหน้าตอบไป เจ้าฮักมันก็ไม่ได้พูดอะไรต่อกลับยื่นอัลบั้มรูปมาให้กับผมแล้วมองหน้าผมนิ่ง


“พรีสต์ ถ้ามึงไม่อยากให้รูปพวกนี้ไปถึงมือไอ้โซโล่ เรื่องของกูมึงควรหุบปาก”ไอ้ฮักมันเอ่ยเสียงเรียบแต่เย็นเชียบแบบเอาจริงเอาจัง ผมอ้าปากเหวอหน้าซีดทันที โธ่เอ๊ย!! ไอ้บ้านี่มันอ่านใจกูได้หรือไงถึงรู้ว่าผมจะไปบอกไอ้วินเซอร์น่ะ ผมจับอัลบั้มนั้นขึ้นมาดูแล้วเบ้ปาก เวรจริง นี่มันรูปสมัยตอนผมเริ่มเป็นนักเลงนี่หว่า


“คิดถึงตอนนั้นมันก็ตลกเป็นบ้าเลยว่ะ จู่ๆ พี่เฮอร์มิตก็ทำหน้าแตกตื่นมาหากูแล้วบอกว่ามึงขอให้พี่แกสอนทำตัวเป็นนักเลงเหลวแหลก กูเนี่ยหัวเราะไปกลิ้งกับพื้นเลยว่ะ จริงสิ ทำไมตอนนั้นมึงหันกลายเป็นนักเลงขึ้นมาวะ?”ไอ้ฮอยฮักหันมาถามผมด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สาใดๆ ผมคิ้วกระตุกมองมันอย่างไม่เชื่อสายตา


ไอ้เวรนี่ คนที่ทำให้กูเปิดประตูเส้นทางนั้นก็คือมึงไม่ใช่หรือไงฟะ!


“ก็ตอนนั้นมึงพูดว่า ‘พรีสต์ นายคงจะไม่คิดว่าทั้งชีวิตจะมีคนตามเอาใจแบบนี้ไปตลอดหรอกใช่ไหม? นายนี่มันอ่อนจริงๆ ว่ะ แบบนี้ฉันไม่มีทางชอบนายหรอกเฟ้ย’ ไงล่ะ”


“กูพูดอย่างนั้นเหรอ? ตอนนั้นสงสัยกูจะแกล้งมึงไปเล่นๆ ล่ะมั้ง”ไอ้ฮอยฮักพูดออกมาด้วยใบหน้านิ่งแสนนิ่ง ผมเนี่ยอ้าปากเหวอทันที ว่าไงนะ!? มึงบอกว่ามึงพูดเล่น!? มึงพูดเล่นด้วยใบหน้าจริงจังสุดขีดตอนนั้นกูก็ซื่อซะด้วยสิ! สรุปว่าผมกลัวไอ้ฮักมันเกลียดเอาก็เลยตัดสินใจเดินเส้นทางใหม่เอี่ยมแต่สรุปว่าที่กูทำทั้งหมดเพราะมึงพูดแกล้งกูเล่นๆ?


บ้าบอที่สุดดด!!!   






TBC.

ตอนหน้าก็ย้อนอดีตของจริงล่ะนะ

[cocoaharry]

^
^
^
จิ้มม
 

ก่อนวิ่งไปอ่านน

-----------------------------------------------

เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เหมือนโดนสปอยเรื่องโน้น ทำไมไม่ปรับความเข้าใจกันน้า
แถมขู่พรีสต์อีกต่างหาก

อยากรู้อดีตของพรีสต์แล้ว เกิดอะไรขึ้น มิวสิกมาเกี่ยวข้องกันได้ยังไง รอตอนต่อไปค่าาา

[ploylw_chery]

นู๋พรีสต์.....

[Tiamo_jamsai]

 

[tuek]

พรีสต์น่ารักอะ

[nunamicky]

ถึงกับเหวอไปเลย
โกหกหน้าตายมันเป็นอย่างนี้เอง