หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558]

[sirikanda28]

ฮักเสน่ห์แรงจริง ๆ 

[chin-ruyze]

เพิ่งเข้ามาอ่าน
ขอพูดคำนึงนะคนแต่ง
ถูกใจมากๆว่ะ
ชอบเรื่องแนวนี้จัง
ปล. พรีสต์มันจะตายอ่ะเป่า โดนรุมอ่ะ

[poypoy]

ตอนที่ 37


เยอะชิบ!


หลบยังไงก็หลบไม่พ้นพวกมันซะที ตีมันก็แล้วถีบมันก็แล้วพวกมันก็เหมือนเป็นซอมบี้ที่ลุกขึ้นมาได้ตลอด ตอนนี้ผมเสียเปรียบเอามากๆ เลยล่ะ อ๊ากกก! ก็พวกมันใช้แท่งเหล็กกะไม้เป็นของทุ่นแรงนี่หว่า ส่วนผมไม่มีอะไรเลย ชิบหายแล้วกู! ผมซัดหมัดใส่หน้าพวกมันไปเต็มแรง ไม่ใช่แค่อาวุธที่พวกมันได้เปรียบแม้กระทั่งจำนวนคนพวกมันก็ได้เปรียบผมโคตรๆ ผมเห็นไอ้แว่นมิวสิกทะเลาะอะไรบางอย่างกับหัวโจกที่พาพวกมาเล่นงานผม


“มึงมองไปทางไหนวะไอ้เหี้ยพรีสต์!?”


“ก็หน้ามึงมันไม่น่ามองนี่หว่า สัดเอ๊ย”


“เฮ้ย! จับมันไว้!!”


ให้พวกมึงจับกูก็เดี้ยงสิ เรื่องอะไรจะโง่ฟะ! ผมถีบไอ้คนที่เข้าขวางทางแล้วหยิบไม้ที่มันทำตกพื้นเหวี่ยงไปมาใส่พวกมันจับฟาดใส่หลังพวกมันเต็มแรงจนไม้หักคามือ อูย ไม้มันผุหรือว่าตัวมึงมันด้านกันแน่วะ ผมรีบเบี่ยงตัวหลบไม้ที่พวกมันเหวี่ยงใส่ผมแล้วถอยหลังไปชิดกำแพง อ่า นี่มันกำแพงโรงเรียนสินะ


“จะหนีไปถึงไหนฟะพรีสต์ จะช้าจะเร็วมึงก็เจ็บตัวอยู่ดี”


“มันก็ไม่แน่ซะทีเดียววะ”ผมเอ่ยอย่างใจเย็นมองพวกมันที่ดาหน้าเข้ามาเป็นแผง ผมวิ่งเข้าไปหาพวกมันก้มตัวลงแล้วอัดกำปั้นใส่ท้องไอ้คนตรงกลางจากนั้นก็ผลักมันไปใส่คนข้างๆ ผมผละจากมันยกเท้าเตะสูงใส่ก้านคอไอ้คนข้างๆ อย่างรวดเร็ว ผมกำลังเงื้อหมัดชกแต่ก็โดนไม้ฟาดเต็มหลัง ชิบ! แม่งเอ๊ย โคตรเจ็บเลยวะ!! น้ำตาผมแทบจะไหลอาบหน้า กัดฟันแล้วออกหมัดใส่หน้าไอ้บ้าที่บังอาจตีกู!


“ตีมันสิวะ! ยำมันเลย อย่ากลัว!”ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงก็ตะโกนเร่งพวกลูกน้องเสียงดัง แม่ง ทีมันกลับยืนเต๊ะท่าเป็นหัวหน้าถือแท่งเหล็กชี้นิ้วสั่ง ถุย เหม็นขี้หน้าไอ้เวรนี่สุดๆ เลยล่ะครับ ผมโดนฟาดไปหลายทีจนรู้สึกเจ็บแปลบๆ ไปทั่วร่าง ปัดโธ่โว้ย! ผมเม้มปากแล้วรวบรวมสติแย่งไม้จากพวกมันแล้วโต้กลับไป


ไม่รู้ว่ามันนานเท่าไรแต่รู้แค่ว่าตอนนี้ตัวของผมอาบไปด้วยเลือดของตัวเอง หยา! น่ากลัวสุดๆ แน่เลยเรา เฮ้อ ทำไมผมโง่มาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยฟะ เหวี่ยงไม้ฟาดพวกมันจนหักแล้วบุกตะลุยแบบเอาตายกับพวกมันอยู่นาน จนตอนนี้ผมแทบจะไม่มีแรงเหวี่ยงหมัด ทำไมหมดแรงเร็วแบบนี้วะ!? แบบนี้มีหวังโดนรุมยับแน่


“เฮ้ย!! มันหมดแรงแล้ววะ จัดการมันเลย!”


“ชิบ!”พวกมันเข้ามารุมจับผมไว้แล้วใช้ไม้ฟาดเอาฟาดเอา รู้สึกมึนหัวไปหมดแล้วครับ สติเริ่มลางหายไปจากตัว อ่า เลือดแม่งไหลเข้าตากูอีกต่างหาก ให้ตายสิ เจ้าพวกนี้มันไม่ออมแรงกันเลยสักนิด โธ่โว้ย! ตอนกูตีมึงไม่ได้เอาถึงตายเหมือนมึงตอนนี้เลยนะโว้ย รู้แบบนี้กูอัดเละกว่านี้แน่!


“อึก...”พวกมันโยนผมลงกับพื้นแล้วใช้เท้ารุมยำกันมัน ไอ้พวกนี้ แม่งเอ๊ย ถ้ากูรอดไปน่ะมึง กูตามล่าพวกมึงแน่! ผมเจ็บจนแทบจะขยับตัวไม่ไหว อ่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะร้องไห้งอแงไปแล้วแต่ตอนนี้ผมไม่ร้องหรอก มันน่าอายจะตายไป แค่เรื่องตีกันมันไม่ได้เจ็บปวดขนาดที่ต้องหลั่งน้ำตาเลยนี่ ฮือ...แต่มันก็เจ็บจริงๆ นะโว้ยยย!!!


“เฮ้ย! ขอกูบ้าง ไอ้พรีสต์ ไอ้หมาเอ๊ย”ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงเดินเข้ามาถือแท่งเหล็กทำหน้าพออกพอใจเป็นอย่างมาก แต่จู่ๆ มันก็ล้มฟุบลงไปหน้าตาเฉยและไร้เสียง ผมเบิกตากว้างอย่างไม่คาดคิด ร่างสูงโปร่งที่เข้ามาอย่างเงียบเชียบเหลือบมองผมด้วยสายตานิ่งเหมือนเดิม


“ฮัก!!”


นายมาได้ยังไง!!?


“เฮ้ย! ใครวะ!!? มึงเป็นใคร ไอ้เหี้ย!!”


“...”ฮักก้มตัวลงจับแท่งเหล็กของไอ้หัวหน้าจ่าฝูงที่ทำหลุดมือไว้ ฮักเงยหน้าขึ้นมามองฝูงคนคลั่งที่วิ่งเข้าไปหาแบบหน้าตานิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ ฮักไม่พูดไปจาจับแท่งเหล็กฟาดใส่พวกมันล้มไปทีละคนสองคน ไอหยา!! ไม่พูดไม่จาแบบนี้แสดงว่ามันกำลังโกรธมากเลยนี่น่า!


ฝูงซอมบี้ที่ล้มลงไปก็ลุกขึ้นมาใหม่ตายยากตายเย็นจริงๆ วะไอ้พวกนี้ ฮักถีบพวกมันล้มแล้วเหยียบซ้ำกระทืบพวกที่ล้มครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยหน้านิ่งเฉย ง่า โคตรน่ากลัวเลยวะ! ผมที่ถูกพวกมันเมินก็พยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง เฮ้อ ดูท่าทางฝ่ายฮักจะได้เปรียบครับ เมื่อเป็นแบบนั้นผมก็เริ่มเบาใจได้แล้วล่ะ


“โธ่โว้ย!!!”ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงสบถอย่างหัวเสีย ผมก็ยิ้มเยาะมันทันที ไอ้บ้ามึงจะสู้ฮักน่ะเร็วไปร้อยปีเฟ้ย!! ฝูงหมาหมู่ก็เริ่มทยอยตายกันทีละคน ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงนั้นก็หัวรีหัวขวางหาทางจัดการกับฮัก มันแย่งเหล็กในมือของลูกน้องแล้วตรงดิ่งเข้าไปหาฮัก


เคล้ง เคล้ง เคล้ง


เอ่อ...นี่มันเป็นอย่างปะดาบของจอมยุทธ์หรือเปล่าฟะ ฮักกับไอ้หัวหน้าฝูงนั้นฟันแท่งเหล็กกันไปมาทั้งกระโดดเตะ ออกหมัด บู๊กันแหลก หว่า อย่างกับผมอยู่ในหนังจีนแน่ะ ไอ้หัวหน้าจ่าฝูงนั้นมันก็เก่งเหมือนกันน่ะเนี่ยแล้วตอนนั้นมันแพ้กูได้ยังไง หรือว่ามันจะไปซุ่มซ้อมฝีมือมาเนี่ย ต่อให้ไอ้บ้านั้นเก่งแค่ไหนสุดท้ายแล้วมันก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับฮัก เยส! ฮักดันแท่งเหล็กแล้วเหวี่ยงแท่งเหล็กใส่ไอ้หัวหน้าฝูงมันก้มตัวลงอย่างรวดเร็วแต่โดนฮักถีบซะหน้าหงาย โห โคตรๆ เลยวะ! จากนั้นฮักก็ใช้เท้าเพียวๆ กระทืบซ้ำไม่ปล่อยให้มันมีโอกาสลุกขึ้นมา


“ลูกพี่!”พวกลูกน้องก็ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นลูกพี่ของพวกมันโดนยำ พวกมันก็รีบเข้าไปช่วยลูกพี่ที่กระอักเลือด ดีนะที่ฮักไม่เล่นจุดยุทธศาสตร์น่ะ ไม่งั้นมึงเอ๊ยไม่ใช่กระอักเลือดหรอกวะ มีสิทธิ์เป็นหมันได้เลย! จู่ๆ ผมก็รู้สึกวูบเหมือนจะหลับ อ่า มึนหัวไปหมด สงสัยจะเสียเลือดมากเกินไปแล้วล่ะมั้ง ระหว่างที่ผมกำลังมึนๆ ก็มีคนมาจับตัวผมกระชากลากให้ลุกขึ้น เวร! กูกำลังจะหลับอยู่แล้ว ใครวะ!? ผมพยายามลืมตาที่มันลืมยากเย็น มองไอ้คนที่ดึงปีกผมลุกขึ้น


“ไอ้เวรนี่!! ถ้ามึงไม่หยุดล่ะก็ไอ้พรีสต์เจ็บแน่!”


เจ็บแน่ล่ะก็พวกมึงจับกูไม่เบามือกันเลย!


“เฮ้!!! ได้ยินไหมไอ้ห่านี่!! หยุดนะโว้ย!!!”


“...”ฮักหยุดแล้วหันมามองผม อ่า ไม่อยากให้ฮักมาเห็นสภาพอุบาทว์ตอนนี้ของผมเลย ขนาดแรงจะยืนผมยังไม่มี ไม่รู้หน้าตาจะเป็นยังไงบ้าง มันต้องแย่มากแน่ๆ เพราะผมรู้สึกเจ็บแปลบๆ ไปหมดทั้งตัว จะขยับมันก็จะเจ็บรวดร้าวไปทั้งตัว กระดูกของผมคงจะไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง แต่กังวลจังว่ามันจะหัก


“ทิ้งอาวุธในมือของมึงซะ!!”ไอ้พวกนี่มันใช้ผมเป็นตัวขู่ฮัก หนอย! ไอ้พวกบ้าเอ๊ย ฮักยอมให้หน่อยทำเป็นได้ใจ โธ่เอ๊ย!! ถ้าผมมีแรงมากกว่านี้หน่อยล่ะก็ยังจะไม่โดนจับไว้แบบนี้ ผมพยายามดิ้นหลุดจากการจับของพวกมัน ไอ้พวกนั้นก็ชกผมซะเต็มแรง เวรเอ๊ย เจ็บสะเทือนไปทั้งตัวแน่ะ


“เฮ้ย! ถ้ายังไม่ทิ้ง ไอ้พรีสต์โดนอีกแน่”


ฮอยฮักทิ้งเหล็กในมือไปแล้วยืนนิ่ง มันมองผมแล้วถอนหายใจเฮือก สภาพของกูมันหนักหนาขนาดที่มึงต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยเหรอวะฮัก ตอนนี้กูยังสบายๆ เฟ้ยมึงจะทิ้งอาวุธไปทำไมวะ คนขนาดนี้มึงจะเอาชนะได้ยังไง ไม่เห็นต้องห่วงกูเลย! กูยังทนไหว โดนอีกสักสองยกสามยกก็ไม่เป็นไร แค่กๆ! เวร ตอนนี้ผมสักจะครองสติให้ตื่นแทบไม่ไหวแล้วล่ะครับ อ่า อยากหลับจะตายอยู่แล้ว


“ถ้ามึงขยับล่ะก็รับรองว่าไอ้พรีสต์โดนหนักกว่านี้แน่! เฮ้ย!! พวกมึงจัดการไอ้เวรนี่สิ อย่ายั้งแรง ใส่ให้มันเต็มที่!”ไอ้จ่าฝูงนั้นทำหน้าบิดเบี้ยวแค้นจัดมันตะโกนสั่งลูกน้องแล้วหยิบแท่งเหล็กไปฟาดใส่ฮักที่ยืนอยู่นิ่งๆ หวดแต่ละทีแรงซะฮักเซถอยหลังไปเลยครับ


ฮักหนีไปเซ่!!!


“ฮักกก!!!”ผมพยายามร้องตะโกนด้วยเสียงอันแหบแห้ง พวกมันใช้เหล็กรุมฟาดโดยที่ฮักไม่ตอบโต้อะไรใดๆ เวรเอ๊ย! ผมพยายามดิ้นออกจากคนที่จับผมไว้ ปล่อยกู! ฮัก!! อย่าทำฮักสิวะ พวกมึงจะมาแก้แค้นกูไม่ใช่หรือไง!!? ตัวของผมทรุดลงพื้นเพราะไอ้พวกที่จับผมอยู่ปล่อยผมทิ้งลง พยายามมองฮักที่ยืนอยู่เหมือนเดิม สภาพยังเหมือนเดิมแค่มีเลือดเล็กน้อย


“บ้าเอ๊ย มันเป็นคนเหล็กหรือไง ขนาดนี้แล้วยังยืนได้อีก!”


“ตีมันจนกว่ามันจะล้ม!! ตีมันอีก!!!”


พวกมันก็กระหน่ำตีฮักอย่างรุนแรง พวกมึงมันบ้าไปแล้ว! หยุดตีเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวฮักก็ตายหรอก ไอ้พวกบ้า!!! ยิ่งตีพวกมันก็ยิ่งหมดแรงแต่ฮักก็ยังยืนนิ่งอยู่เหมือนเดิม พวกมันหัวเสียมากที่ทำให้ฮักล้มลงไปไม่ได้ก็ยิ่งตีหนักขึ้นแรงขึ้น ฮักยืนนิ่งแล้วเหลือบสายตาที่อาบเลือดไปมองไอ้หัวหน้าจ่าฝูงทำเอาไอ้หัวหน้านั้นผงามองฮักด้วยสายตาหวาดกลัวสุดขีด ถ้าเป็นผมผมก็กลัวเหมือนกัน ลองตีใครคนหนึ่งที่แม้ว่าจะตีเท่าไรก็ไม่ยอมล้มดูสิครับ ราวกับว่าเป็นอมตะ นี่มันปีศาจชัดๆ!! ไอ้หัวหน้ากลุ่มมันกัดฟันแล้วตะโกนบอกให้ลูกน้องจับตัวฮักไว้


“จับมันไว้!! ไอ้ห่านี้ลูกเล่นเสียจริง จับมัน!!”


“มันไม่ได้เป็นอมตะหรอก ตอนที่โดนตีไอ้นี่แค่ขยับตัวถอยหลังหลบไปทำเหมือนมันโดนแต่จริงๆ แล้วมันไม่ได้โดนตีเต็มๆ น่ะสิ! หนอย แสบนักนะมึง!”


“ดูสิว่ามันจะทนได้นานแค่ไหน!!”


แย่แล้ว!!!


ฮักโดนพวกมันจับไว้แล้วฟาดแท่งเหล็กใส่ไม่ยั้ง ไอ้หัวหน้ามันตีแต่ส่วนหน้าของฮัก ชิบ! ไอ้หน้าเหี้ยเอ๊ย อิจฉาที่ฮักหล่อกว่ามึงล่ะสิ ไอ้ชั่ว!! มันฟาดหัวของฮักซ้ำแล้วซ้ำอีก เลือดที่พอมีปะปรายกลายเป็นไหลหยดเต็มพื้นราวกับเปิดก๊อกระบายออกมา หน้าของฮักเต็มไปด้วยเลือดทำให้ผมบ่อน้ำตาแตก พวกมันปล่อยมือจากตัวฮักให้ล้มไปกองกับพื้นแล้วรุมกระทืบซ้ำ ไอ้จ่าฝูงมันหัวเราะเสียงโรคจิตตามฟาดแท่งเหล็กใส่หัวและส่วนบนของฮัก


พอแล้ว!!! พวกมึงพอสักที!!!


“พวกมึงหยุดนะ!! เดี๋ยวฮักก็ตายหรอก หยุดดด!!!”


ผมร้องไห้ไปตะโกนบอกพวกมันที่หัวเราะเยาะพวกผม น้ำตาไหลพรากปนลงเลือดหยาดตกลงพื้น ตอนนี้สภาพของฮักเจ็บหนักกว่าผมซะอีก ทั้งเหล็กทั้งไม้ฟาดใส่ร่างของเขาแบบไม่ยั้งเหมือนจะเอาให้ตายกันไปข้าง ผมจ้องฮักที่นอนจมกองเลือดด้วยดวงตาพร่างพราวไปด้วยหยาดน้ำตา ภาพข้างหน้ามันมัวสลัวไปหมด ไอ้พวกที่จับตัวผมมันก็เข้าไปร่วมลงยำกับเขาอย่างเมามัน ตอนนี้ผมนั่งปล่อยโฮอยู่ตามลำพังไม่กล้าแม้จะมองฮักในตอนนี้ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องวุ่นวายของพวกมัน


“เฮ้ย!! จับมันไว้!!”


ผมเงยหน้าขึ้นมา ถูกใครบางคนดึงแขนลุกขึ้นวิ่งอย่างทุลักทุเล ผมมองเจ้าคนที่ดึงผมวิ่งนั้นก็คือฮักนั่นเองครับ! เขาหยิบแท่งเหล็กที่ถูกวางทิ้งไว้แล้วปล่อยผมนั่งลงผิงกำแพง ผมเบิกตากว้างมองฮักที่คุกเข่าลงตรงหน้าอย่างเป็นห่วง ฮักยกยิ้มให้กับผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ


“เจ้าบ้า ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอกนะ”


ฮักลุกขึ้นแล้วยืนปะชันหน้ากับพวกนั้นโดยมีผมอยู่ด้านหลัง ไอ้บ้าฮัก! ขนาดจะม่องอยู่แล้วยังจะมาปกป้องกูอีก ไอ้บ้าเอ๊ย เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ! ผมมองด้านหลังของฮักแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม แบบนี้มันก็เหมือนเดิมนั้นแหละแล้วกูจะเปลี่ยนตัวเองเพื่ออะไร ยังไงมึงก็ยังต้องมาปกป้องกูเหมือนเดิม! เพราะกำแพงทำให้พวกมันเข้ามาพร้อมกันทั้งหมดไม่ได้ฮักถึงสู้กับพวกมันไหวแต่เพราะโดนตีจนเสียเลือดไปมากทำให้ฮักแทบจะยืนทรงตัวไม่ได้ พวกมันพยายามจัดการกับฮักด้วยคนที่มากกว่า ขณะที่ฮักกำลังสู้ก็มีพวกที่แอบเข้ามาข้างหลังเตรียมจะตีฮักผมก็รวบรวมแรงที่มีเข้าไปเตะพวกมันขวางไว้ก่อนที่จะถึงตัวของฮัก ผมถอยมาชนหลังกับฮัก หมอนั้นเหลือบมามองผมเล็กน้อย ผมก็ยิ้มแล้วพูดออกไป


“คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตายวะ!”


ฮักหัวเราะรับเบาๆ แล้วพยักหน้า


“อย่าตายก่อนกูล่ะกัน”


“มึงนั้นแหละอย่าตายก่อนกู!”


“หึ ทำเป็นเทียบรุ่น”


“แล้วไงวะ กูเพื่อนมึงนะโว้ย”


ผมยิ้มกว้างแล้วตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ฮักมองผมนิ่ง เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเมื่อพวกมันไม่ปล่อยจังหวะให้พวกเราได้มีเวลาพูด เราสองคนช่วยกันล้มพวกมันแล้วยึดเอาอาวุธของพวกมันมา ผมพยายามกระทืบพวกมันให้หนัก สมน้ำหน้าไอ้พวกหมาหมู่เอ๊ย!! ระหว่างที่ผมกำลังกระทืบพวกมันอย่างเมามันก็มีคนวิ่งเข้ามา ผมเงยหน้ามองคนที่เข้ามาใหม่อย่างระแวง มันยังไม่ได้เรียกพวกมาเพิ่มใช่ไหม?


“พรีสต์!”


“พี่เฮอร์มิต!”ผมร้องเรียกพี่ชายอย่างดีใจ ในที่สุดมันก็จบสักที พี่เฮอร์มิตวิ่งมาที่ผมแล้วจับตัวผมสำรวจดู ผมไม่เป็นไรมากหรอก อย่างมากก็น่าจะหัวแตกนิดหน่อย จริงสิ! ฮักน่ะเจ็บหนักกว่าผมซะอีก ผมหันไปมองฮักที่หันหลังยืนนิ่ง อ่า ฮักก็จัดการพวกมันเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ผมกำลังยิ้มแล้วเรียกฮักแต่จู่ๆ ฮักก็ล้มลงไปกับพื้น


“ฮัก!!”


ผมกับพี่เฮอร์มิตร้องออกมาพร้อมกันรีบวิ่งมาที่ฮัก ผมจับตัวของฮักพลิกนอนหงาย อ่า ยังหายใจอยู่! เมื่อกี้ผมกลัวแทบแย่ พี่เฮอร์มิตหน้าซีดเผือกเหมือนสมองหยุดทำงาน ผมก็รีบเขย่าตัวของพี่เฮอร์มิตให้ตามรถพยาบาลมา แต่ไม่ทันไรหน่วยพยาบาลก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับเปล เสียงไซเรนและเสียงผู้คนมากมายเข้ามาวุ่นวายไปหมด ผมเห็นพี่เฮอร์มิตอุ้มฮักขึ้นเปลไปแล้วเบาใจขึ้นมาหน่อย ฮักคงจะไม่เป็นอะไรเดี๋ยวก็ถึงมือหมอแล้ว ผมถอนหายแล้วแล้วหลับตาสลบหมดแรงไป


ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นเพดานห้องสีขาวขุ่นเป็นอย่างแรก อ่า ที่นี้คงจะเป็นโรงพยาบาลล่ะมั้ง? ผมลองขยับตัวที่มันขัดๆ ไปซะหมด เหลือบสายตามองสำรวจตัวเอง ไม่มีเข้าเผือกตรงส่วนไหนๆ เยี่ยม แสดงว่าผมไม่ได้แขนหักหรือขาหักสินะ ผมผงกหัวมองไปข้างๆ เห็นพี่เซนต์นั่งอยู่โซฟาใกล้ๆ เตียง พอเห็นผมฟื้นพี่เซนต์ก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องไม่นานก็มีคนวิ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว


“พรีสต์!”มามี้วิ่งมาพร้อมกับน้ำตาเธอกอดผมไว้แน่นราวกับกลัวอะไรสักอย่างจะมาเอาผมจากไป ผมยิ้มแล้วกอดมามี้กลับ เฮ้อ ไออุ่นของมามี้ก็ทำให้ผมรู้สึกว่าโชคดีแค่ไหนที่รอดมาได้โดยไม่เป็นอะไรมาก


“ซ่านักนะแก เป็นไงล่ะ!”พี่เซนต์ถอนหายใจเฮือกแล้วพูดประชดขึ้นมาด้วยเสียงแหลม ผมก็ยิ้มรับคำประชดนั้น เอาน่า ถึงพี่เซนต์จะปากเสียไปสักหน่อยแต่จริงๆ แล้วพี่เขาเป็นห่วงผมมากๆ เลยล่ะนะ ปะป๊าและพี่นันยืนทำหน้าเข้มแต่ดูเหมือนจะโล่งอกเมื่อเห็นผมไม่เป็นอะไรมาก


“จัดการพวกมันหมดแล้วใช่ไหมพรีสต์?”


“แน่นอนอยู่แล้วครับ”


“ดีมาก! แบบนี้ถึงกับสมเป็นลูกผู้ชาย”ปะป๊ายกนิ้วให้กับผมแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ ผมก็หัวเราะทันที คนที่ดีใจและคอยสนับสนุนให้ผมเปลี่ยนตัวเองจนกลายมาเป็นแบบนี้นั้นก็คือปะป๊านั้นแหละนะ  มามี้หันขวับเหล่มองปะป๊าเขม็ง


“เอ่อ ปะป๊าขอตัวไปจัดการเรื่องให้นะ”ปะป๊ามองมามี้อย่างลำบากใจแล้วรีบขอตัวออกไปข้างนอกห้องพร้อมกับพี่นันทันที พี่เซนต์ก็ขอตัวไปหาอะไรกินเพราะนั่งเฝ้าผมอยู่นานโดยยังไม่ได้กินอะไรเลย เหลือแต่มามี้ที่คอยสำรวจตรวจตราหาที่เจ็บให้กับผม


“โถ ลูก หน้ามีแต่รอยช้ำทั้งนั้น”


“มามี้พรีสต์ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวมันก็หาย”


“แบบนี้ไม่เอาอีกแล้วนะจ้ะ มามี้หัวใจจะวาย”


“แฮะๆ”ผมก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ รับ


“พรีสต์”พี่เฮอร์มิตเดินเข้ามาในห้องแล้วเรียกผมด้วยเสียงที่เหนื่อยๆ ผมหันไปมองพี่แล้วยิ้มให้ อ่า จริงสิ แล้วฮักล่ะ ฮักเป็นยังไงบ้าง?


“พี่เฮอร์มิต แล้วฮักล่ะครับ?”


“พรีสต์”พี่เฮอร์มิตไม่ตอบกลับเดินเข้ามาหาผมแล้วจับไหล่ของผมไว้แน่น ผมมองพี่เฮอร์มิตที่ทำหน้าจริงจังมากจนผมรู้สึกแปลกใจ อะไร? เกิดอะไรขึ้นกับฮักงั้นเหรอ? ไม่จริงใช่ไหม!? ผมมองพี่เฮอร์มิตอย่างเป็นกังวล พี่เฮอร์มิตเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก ทำไมพี่เฮอร์มิตทำท่าเหมือนจะร้องไห้ล่ะ ฮักเป็นอะไร?


“สัญญากับพี่ว่าจะไม่มีเรื่องกับใครอีก นะ? สัญญากับพี่!”


“พี่ ฮักเป็นอะไร?”ผมเอ่ยถามเสียงแหบพร่า พี่เฮอร์มิตส่ายหน้า


“สัญญากับพี่ก่อนว่าจะไม่มีเรื่องกับใครอีก”


“ได้สิ! ผมจะไม่มีเรื่องกับใครก็ได้แต่บอกก่อนสิว่าฮักอยู่ไหน เขาเป็นอะไร!?”ผมพยักหน้ารับทันทีแล้วรีบถามถึงฮัก ทำไมพี่เฮอร์มิตถึงได้เงียบไม่ตอบล่ะ ฮักเป็นอะไร!? ผมหันไปหามามี้ที่ส่ายหน้าไม่ตอบคำถามของผม อะไรกัน! ฮักเป็นอะไรงั้นเหรอ!? บอกผมมาสิพี่เฮอร์มิต!! ฮักเป็นอะไร!?


“ใจเย็นๆ พรีสต์ ฮักไม่เป็นอะไรหรอกน่า”


“ไม่เป็นไร? จริงๆ นะพี่เฮอร์มิต ฮักไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหม?”


“อืม อย่างฮักจะเป็นอะไรได้”


“ผมจะไปหาฮัก พี่เฮอร์มิตพาผมไปหน่อยนะครับ”ผมขอร้องพี่เฮอร์มิตที่เงียบไปแล้วหันไปมองมามี้ ผมหันไปมองมามี้ที่มองผมแล้วก็พยักหน้า พี่เฮอร์มิตพยุงผมลงจากเตียงแล้วพาเดินออกมา ระหว่างนั้นผมก็ได้คุยกับพี่เฮอร์มิตเรื่องหลังจากที่ผมสลบไป ปรากฏว่าผมสลบเหมือดไปสี่ชั่วโมงเต็มๆ ตอนแรกสถานการณ์มันยุ่งเหยิงวุ่นวายมากแต่ก็จบอย่างรวดเร็วเพราะอิทธิพลทั้งปะป๊าและผู้ปกครองของฮักนั้นเอง แถมโรงพยาบาลก็วุ่นวายเพราะจู่ๆ มีคนบาดเจ็บเข้ามาเยอะมาก พี่พาผมมาที่ห้องอะไรบางอย่างที่ผมเห็นพี่ยิ้มนั่งอยู่หน้าห้องทำหน้าเคร่งเครียด ไม่ห่างกันมากนักเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หล่อมากครับเขานั่งกอดอกทำหน้านิ่ง อีกคนหนึ่งก็เป็นเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง


“นี่มันอะไรกันครับพี่?”


“ฮักกำลังผ่าตัดน่ะ”


“เอ๊ะ อะไรนะครับ?”ผมหยุดชะงักเงยหน้ามองพี่เฮอร์มิต เมื่อกี้บอกว่าอะไรนะ!!? ผมเบิกตากว้าง สมองประมวลผลช้าลงไปเรื่อยๆ พี่เฮอร์มิตเม้มปากแน่นมองผมด้วยสายตาเป็นกังวล


“นอกจากจะถูกทำร้ายร่างกายบาดเจ็บสาหัสแล้วศีรษะยังได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงถึงกะโหลกจะไม่เป็นอะไรแต่มีเลือดคั่งในสมองต้องผ่าตัดด่วน แพทย์บอกว่า...ผ่าตัดทันเวลาไม่อันตรายถึงชีวิตแต่ว่า...ไม่รับรองว่าหลังจากผ่าตัดเสร็จจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราหรือพิการ”พี่เฮอร์มิตพยายามอธิบายให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่แล้วพี่เขาก็กลืนน้ำลายพูดตะกุกตะกัก ผมยกมือปิดปากตัวสั่น


ไม่จริง!! ผมไม่เชื่อ! พี่โกหก!!


ผมทรุดตัวลงกับพื้นแล้วน้ำตาไหล เพราะว่าเขามาช่วยผมใช่ไหม? เพราะผมทำให้ฮักแบบนี้ เพราะผมคนเดียวเลย!! ถ้าฮักไม่มาช่วยผมล่ะก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ เพราะผมแท้ๆ!! เรื่องเกิดจากผมแท้ๆ ทั้งๆ ที่เป็นแบบนั้นแต่ผมกลับไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไม...ทำไมล่ะ!!? ผมต่างหากที่ควรจะไปนอนในห้องนั้น!! ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตาแสบบวมไปหมด ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ ทุกคนต่างรอประตูนั้นเปิดด้วยความตึงเครียด พี่เฮอร์มิตยืนอยู่ข้างๆ ผมพี่คอยตบไหล่ปลอบผมตลอด


เจ้าคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ ผมยกโทษให้มันไม่ได้!!


ไอ้สารเลวมิวสิก!!! ผมจะต้องแก้แค้นมัน!!!


เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนกระทั่งประตูห้องผ่าตัดเปิดออกพร้อมกับร่างสูงผอมที่สวมใส่ชุดผ่าตัดเดินออกมาด้วยใบหน้าชุ่มเหงื่อ ทั้งพี่ยิ้มและผู้ชายอีกสองคนเดินเข้าไปหาแพทย์ พี่เฮอร์มิตกำลังจะลุกขึ้นเดินไปเหมือนกันแต่ผมดึงเสื้อของพี่เอาไว้ ผมกลัว ผมไม่กล้าไปฟังที่แพทย์จะพูดว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮัก พี่เฮอร์มิตยิ้มแล้วลูบหัวของผมเบาๆ


“ฮักไม่เป็นไรหรอก”


ผมพยักหน้าทำใจแข็งเดินมาพร้อมกับพี่เฮอร์มิต แพทย์บอกว่าการผ่าตัดของฮักประสบความสำเร็จและยังไม่เห็นผลข้างเคียงใดๆ แต่ต้องรอให้คนเจ็บฟื้นได้สติถึงจะเช็คสภาพอีกรอบว่าผิดปกติที่ไหนบ้าง ได้ฟังแบบนั้นผมก็เบาใจหน่อย ทุกคนถอนหายใจโล่งอกกันถ้วนหน้า


หลังจากนั้นพวกเราก็รอให้ฮักฟื้นผ่านไปสามวันทำให้ทุกคนเริ่มร้อนใจกลัวว่าฮักจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปจริงๆ แต่วันที่สี่ฮักก็ฟื้นขึ้นมา ผมเนี่ยเกือบจะปิดซอยเลี้ยงแล้วเชียว! ดีใจมากที่ฮักไม่เป็นเจ้าชายนิทราแล้วทุกคนมารอเอ่ออยู่หน้าห้องพักของฮัก คนในห้องมีพี่ยิ้มกับผู้ชายสองคนนั้นที่พี่เฮอร์มิตบอกว่าเป็นผู้ปกครองของฮัก แพทย์และผู้ช่วยแพทย์กำลังตรวจสอบอาการของฮักหลังฟื้นอยู่ครับ พอตรวจเสร็จแล้วแพทย์ทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องแถมไอ้ผู้ช่วยแพทย์คนนั้นหันมายิ้มให้กับผมอีกแน่ะ แหวะ!! ขนลุกวะ


ผมกับพี่เฮอร์มิตเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง เห็นฮักนั่งทำหน้าเฉยชาแล้วผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นก็พูดอะไรบางอย่างกับฮักแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมกับผู้ชายใส่แว่น เหลือพี่ยิ้มที่คุยกับฮักต่อก่อนจะหันมาแนะนำผมกับพี่เฮอร์มิตที่เข้ามาใหม่


“ฮัก นี่พรีสต์เพื่อนของนายกับเฮอร์มิตพี่ชายของพรีสต์ จำได้หรือเปล่า?”


“...”ฮักมองผมกับพี่แล้วส่ายหน้าไปมาเนือยๆ พี่ยิ้มก็เงียบไป ฮักมองข้าวต้มตรงหน้าแล้วจับช้อนตักข้าวแต่เขากลับตักมันไม่ได้ ตอนนี้ฮักเหมือนเด็กที่กำลังฝึกกินข้าว ผมขมวดคิ้วแปลกใจหันมามองไปหาคำตอบกับพี่ยิ้มที่มองน้องชายแล้วเม้มปากแน่น พี่ยิ้มเงยมองพวกผมแล้วส่ายหน้าไปมา พี่เขาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้พูดกับพวกผมด้วยเสียงที่สั่นเครือ


“ดูเหมือนฮักจะจำอะไรไม่ได้เลย”


ว่าไงนะ!!!?





TBC.

ตอนนี้เหมือนจะดราม่า?? ซีเรียส?? เลือดสาด??
ถ้ามีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกล่ะก็รักเขาตายเลยแหละ
อ่า!! เสียดายแทนพรีสต์จริงๆ วะ น่าจะจับปล้ำเลยนะพรีสต์!
เห็นไหมของดีๆ แบบนี้ถึงได้ตกไปอยู่กับไอ้ชั่วๆ มันเลย
เอาเถอะ ถ้าพรีสต์ไม่ยอมปล่อยฮักไม่รู้ว่าอีตาโซโล่จะมีบทยังไง 555

เดี๋ยวก็จบดราม่าเล็กๆ นี้แล้วล่ะ! อีกแป๊บพระเอกตัวจริงจะได้มีบทกะเขาบ้าง~

[wolfram]

 

[❥ʞαxiќɒ。]

ชอบฮักกกกกกกกกกกกก ! อ่านตอนนี้แล้วยิ่งชอบ..
ขโมยเมียวินเซอร์มาเป็นสามีตัวเองได้มั้ยยย ? ขอเถอะ ! 55555555

ฮักความจำเสื่อมซะแล้วววว TT
ไอ้มิวสิคหายไปไหนเนี่ยยยยยยยยย ? เหมือนจะไม่ใช่คนเลวใช่ป่ะ ? ที่ฮักเคยบอกว่า..
อะไรไม่รู้ลืม.. แต่ฮักบอกมิวสิคไม่ใช่คนเลวนี่ !? แต่ทำไมตอนนี้มันเลวจังวะ !!!!  (พูดไม่รู้เรื่อง.. 5555555)

แอบเชียร์พรีสต์ฮักเบาๆ 5555555555
คู่นี้ก็น่ารักนะเนี่ยย ><

[sirikanda28]

รอตอนต่อไป

[Poseidon]

อ๊ากก  สงสารทั้งพรีสต์ ทั้งฮัก ไอพวกนั้นต้องจับมาทารุณกรรมซะ บังอาจมาก

[AnimajuS]

ฮักมาช่วยจริงๆด้วย

แล้วตกลงฮักความจำเสื่อมจริงๆหรือแกล้งนี้

มาต่อไวๆนะ

[Horizon]

+1

[TanyaPuech]

    เกลียดอีมิวสิคเข้าใส้เลยว่ะ   ถ้าจบแบบนี้อินี้ไม่เป็นไร  คนเขียน

แอบหมั่นไส้ฮักเบาๆ  ยืนเป็นพระเอกให้คนทุบหัวเล่น

อินโว้ยยยยยยยยยยย

[Tiamo_jamsai]

     มาทำฮักที่รักเค้าได้ไงงงงงงงงงงงงงงง     แต่ก้อยังดีที่พรีสต์ไม่เป็นอะไร

[BBnuna]

มิวสิก
ไปตายซ่ะ

[Minako]

เจ็บแทนฮักกก ฮือออออ 
มันดราม่าท้งสองเรื่องเลยอ้ะ เรื่องนี้ดราม่าแล้ว
ส่วนวินเซอร์กำลังจะดราม่า 
อืดดดดดดดดดดดดดด
......อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อปายยยยย ฮักลืมจริงเรอะ 

[CarToonMiZa]

 

บวกเป็ด

[gupalz]

ฮักนายแมนมากเลย

[ToffeE_PrincE]

อ่อย กลับมาพร้อมกับชามมาม่า

 

[pinkky_kiku]

ฮักเป็นอารายเนี่ยะ ค้างอย่างแรงคร๊าา มาต่อด่วนน๊าาา

[nunamicky]

ชอบตอนพรีสต์มันทำตัวเลียนแบบพระเอกซีรี่ส์เกาหลี
แล้วมาคิดว่าที่ตัวเองทำมันเท่ห์พอรึยัง
แม้ตอนทำตัวแมนๆ ก็ยังแอบน่ารัก

[kyoya11]

อดีของทั้ง2คนช่างซับซ้อนนัก

[golove2]

ดีใจที่มาม่ากำลังจะหมด

ฮักไม่ได้ความจำเสื่ยมใช่ไหม๊

[Rafael]

อ้าวฮัก ไหงเป็นงี้ล่ะเนี่ยยยยย
ฮือออ

[Whatever it is]

โห ไอ้พวกชั่ว มันน่าจับฆ่าทิ้งให้หมด

[HISY]

ฮักกกก 

[murasakisama]

อ๊ากกกกก :m31:ฆ่าพวกมันให้หมดดดดดด 

[nutty]

เทพฮักไม่น่าเลย ไม่งั้นอาจตกหลุมรักพรีสต์ไปก้อได้

[Mocha01]

ชอบคำนี้ที่พรีส พูดสุดๆ

ไอ้สารเลวมิวสิก!!! ผมจะต้องแก้แค้นมัน!!!


ถึงถ้า มันจะสำนึกแล้วก็ไปตามฮักมาช่วย พรีสได้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะทำดีแล้วกลบเกลื่อนเรื่องที่ตัวเองเป็นคนก่อขึ้นมา

เพราะถ้า มิวสิกมันไม่ล่อพรีสมาแล้วให้พวกนักเลงรุมกระทืบเรื่องนี้ก็ไม่เกิดขึ้น
ฉะนั้นนน มันนั่นแหละที่ ผิด เต็มๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตายซะ อิดวกกกก ย๊ากกก
 

[amito]

ไอ้พวกหมาหมู่ เลวที่สุด ทำฮักเจ็บหนักขนาดนี้ เลววววว

ฮักความจำเสื่อมจริงๆเหรอ คงเป็นแค่ชั่วคราว  ใช่มั้ยยยยยย

[My_yunho]

มาแล้วววววววววว



+1

[Nunng]

แก้แค้นมันน แก้แค้นไอมิวซิกเลย!  เล่าความจริงให้ฮักฟังด้วย
โอ้ยยย มันทำให้ฮักเจ็บ เอาคืนให้สาสมเลยนะ บังอาจมาก

[bleach_pa]

หนูฮักความจำเสื่อม 
ดีนะที่พรีสต์ไม่เป็นอะไรมาก
มาต่อไวๆๆนะค่ะ