ตอนที่ 18 ดินเนอร์ใต้แสงเทียน (ครึ่งแรก)“วันนี้ไม่ต้องทำข้าว รีบไปอาบน้ำซะ”
“จะไปกินข้าวที่ร้านเหรอวะ?”ผมมองไอ้โซโล่เบิกตากว้าง ก็ดีนะ เหนื่อยแหละ ขี้เกียจทำเหมือนกัน ไอ้โซโล่ส่ายหน้าไปมา
“ป้าอรทำไว้ให้แล้วต่างหาก”
ผมพยักหน้าแล้วคว้าผ้าขนหนูที่ไอ้โซโล่โยนมาให้ อะไรของมึงวะ? ไล่กูไปอาบน้ำอยู่นั้นแหละ กูเหม็นขนาดนั้น? ผมก็ลุกจากเตียงปิดทีวีแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ไอ้โซโล่เปิดตู้เสื้อผ้าออกแล้วยืนเลือกชุดอยู่ มันเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมานั้นแหละครับ ผมไม่สนใจแหละ อาบน้ำดีกว่า! เผื่อไอ้โซโล่ไอ้คุณชายนั้นจะอาบน้ำเสร็จผมก็เกือบจะไปเฝ้าพระอินทร์ ดีที่มีเสียงทีวีรั้งผมเอาไว้
ผมอาบน้ำขัดถูตัวไปเรื่อย เพลิดเพลินไปกับกลิ่นหอมๆ ของสบู่เหลวของไอ้คุณชาย เหอะๆ จิ๊กมันใช้บ่อยจนผมกับมันจะมีกลิ่นเหมือนกันล่ะ แต่มันหอมดีนี่น่า เดี๋ยวถามมันว่าขายมาจากไหน? เพื่อจะซื้อมาใช้บ้าง ผมล้างสบู่ออกจากตัวพร้อมๆ กับแชมพูบนหัว จากนั้นก็สะบัดขน เอ๊ย สะบัดน้ำออกจากตัวมาคว้าผ้าขนหนูมาซับน้ำจากตัวให้หมาดแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
ไอ้โซโล่ไม่ได้อยู่ในห้องแล้วครับ ผมก็เช็ดตัวมองไปรอบๆ ห้อง สงสัยมันจะลงไปล่ะมั้ง ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็ว จะให้เทียบล่ะก็ผมอาบน้ำแต่งตัวเร็วกว่าไอ้โซโล่ตั้งสองเท่าแน่ะ ไอ้บ้านั้นมันทำอะไรไม่รู้น๊านนาน แมนๆ อย่างผมไม่ต้องขัดนาน! ผมส่องกระจกหวีผมที่เป่าจนแห้งเข้าทรง วันนี้ปล่อยผมเลยล่ะกัน เดี๋ยวก็นอนแหละ มัดไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมหวีผมที่เริ่มยาวเกือบจะถึงหลังได้ สองปีมันยาวเร็วจังนะ เขาว่ากันว่าคิดเรื่องอย่างว่ามากๆ ผมจะยาวเร็ว ท่ามันจะจริงวะ ฮ่าๆ
~~ หลับตาลงก็เห็นแต่ใบหน้าเธอ กี่เช้าตื่นมาก็เจอว่าคิดถึงเธออยู่เป็นประจำ ใจมันก็ลอยออ ไปหาเธออยู่ทุกเช้าค่ำ ไม่รู้จะทำยังไง อยากมีเธออยู่เคียงข้างกายให้เธอ เป็นคนรักคนสุดท้ายตลอดชีวิตไม่คิดให้ใคร แค่เธอผู้เดียวที่ใจฉันเห็นว่าใช่ ถ้ายังไม่มีผู้ใดได้ใจก็ถือโอกาสตรงนี้บอกกันซะเลย จะคิดยังไงกับฉัน ก็แล้วแต่เธอ ~~ผมหวีผมเสร็จก็หันไปสนใจเจ้ามือถือที่ส่งเสียงเพลงเรียกเข้าดังขึ้นมา ผมเดินมาหยิบมือถือดูแล้วขมวดคิ้ว มองซ้ายขวาอย่างงุนงง มันจะโทรมาทำไมวะเนี่ย!? เดินมาพูดเองสิวะ ผมมองหน้าจอที่โชว์เบอร์ของไอ้โซโล่แล้วตัดสินใจกดรับ
“อะไรของมึงวะ?”
[ มองไปที่เตียง มีชุดวางไว้อยู่ ใส่ชุดนั้นซะ ]
“ห๊ะ? ทำไมกูต้องใส่วะ”ผมมองไปเตียงมันมีชุดวางไว้อยู่จริงๆ ด้วยครับ ผมลองหยิบขึ้นมาดู โอ๊ะ! ชุดมันจะคิขุไปไหนเนี่ย มีโบว์ด้วยแน่ะ!!
[ ใส่ๆ ไปเถอะน่า มึงอยากออกจากห้องไหม? ]
“อะไรนะ?”ผมถามอย่างไม่แน่ใจ มันพูดว่าถ้าไม่ใส่จะไม่ได้ออกจากห้องนี้งั้นเหรอ? หมายความว่าไงวะ? ผมเดินมาที่หน้าประตูห้องแล้วจับกลอนหมุนไปมา เวร! มันล็อกจริงๆ ด้วย!! ผมพยายามเปิดมันอยู่หลายครั้งก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังจากมือถือของตัวเอง
“มึงโรคจิตหรือไงวะ ล็อกทำเหี้ยอะไร!?”
[ ก็อาจจะใช่ กูอาจจะโรคจิต แต่แน่ใจนะว่ามึงจะอยู่ในห้องนั้นไปถึงวันพรุ่งนี้เลยน่ะ? ]
“อยู่ก็อยู่สิวะ!”
[ โอเค งั้นกูจะไปจัดการตัดอเล็กซานเดอร์ลูกรักมึงให้เรียบเลย เอาสิ! ]
“ไม่ได้นะโว้ยยยย!!!”
ห่านี่ มันไปรู้จักลูกรักของกูได้อย่างไงวะ!!? อเล็กซานเดอร์ ลูกกูยังเป็นโสดอยู่ อย่าไปยุ่งกับมันนนนนน!!!! ผมหุบปากเงียบไปบัดดล มันไปรู้ได้ไงวะ!? อะไรกันเนี่ย!? เสียงหัวเราะของไอ้โซโล่ดังลอดออกมา ผมแทบอยากจะถีบมัน!
“กูใส่ก็ได้!”
[ ใส่ๆ ไป มันไม่ได้ทำให้มึงน่ารักขึ้นมาหรอก ]
“หา? อะไรนะ!? ทำไมกูจะต้องน่ารักด้วย!! ถึงกูจะน่ารักกูก็ไม่ให้มึงเห็นหรอก!!”
[ พูดมากกูจะวางสายแล้วไปตัดอเล็กซ์! ]
“เฮ้ยๆ! เดี๋ยว!! อย่างเพิ่งวางนะโว้ย!!”
[ ไม่วางก็ได้ เห็นแก่คำขอร้องของมึงน่ะเนี่ย ]
ถุย!! คำขอร้องของกูงั้นเหรอ? ได้ข่าวว่ากูยังไม่ได้ขอร้องมึงเลยเหอะ!! ไอ้บ้าโซโล่มันบอกให้ผมไปใส่ชุดได้แล้ว อย่าลีลา โธ่เอ๊ย!! ใส่ก็ใส่โว้ย ยังดีที่มันไม่ใช่ชุดอะไรโรคจิตตามที่กูจินตนาการไว้ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว อะไรเนี่ย!? ชุดมันแหววได้อีกอ่ะ ยี๊!
“แล้วไงวะ? ต้องการอะไรอีก!”
[ กุญแจอยู่ที่หนังสือที่กูเพิ่งอ่านไปเมื่อวาน ]
“หนังสืองั้นเหรอ?”ผมเอ่ยทวนเบาๆ แล้วหันไปมองหัวเตียง ไม่เห็นมีสักเล่มแล้วผมก็เดินเกาหัวแกรกๆ มาที่ชั้นหนังสือในห้อง หนังสือที่มันอ่านเมื่อวาน กูจะไปรู้ไหมเนี่ย!? ผมทำหน้าบึ้งแล้วนึกย้อนไปเมื่อวาน มันอ่านหนังสืออะไรวะ?
“มึงอ่านตอนไหน?”
[ ก่อนนอน ]
ก่อนนอน? ผมขมวดคิ้วจมความคิดของตัวเอง อ่า...ก่อนนอน? รู้สึกว่าเมื่อวานมันอ่านอยู่เล่มหนึ่งนั้นแหละนะ ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เห็นมันอ่านอยู่ทุกวัน ก็คุณชายนี่เนอะ! รู้สึกว่าปกสีหวานหน่อยๆ สีชมพูอ่อนๆ ผมเริ่มค้นจากสันปกสีชมพูที่มีอยู่ค่อนข้างน้อย ปกติเจ้านี้มันอ่านอัพเดทพวกคอมพ์หรืออะไรพวกนี้มากกว่า อะไรนะ? ถามว่าทำไมสังเกตมันขนาดนั้นน่ะเหรอ? ไม่ได้สังเกตก็คนมันเห็นเอง!
อะ! นี่ไงหนังสือเล่มนี้แหละ!!!ในที่สุดผมก็หาเจอจนได้ แล้วกุญแจอยู่ไหนล่ะวะ? ผมพลิกหนังสือมาแล้วขมวดคิ้ว โห~ เหี้ย! ไอ้โซโล่แม่งอ่านหนังสือไม่เข้ากับตัวเองเลยสักนิด อะไรกันวะเนี่ย
‘How to love รักอย่างไงให้ดีที่สุด’ มึงจะเอาไปรักใครวะ? เหอะๆ ผมเขย่าหนังสือนั้นแล้วกุญแจมันก็ร่วงลงมา แหงล่ะ ผมขี้เกียจเปิด เขย่ามันเลยดีกว่า ผมก้มเก็บกุญแจแล้วเก็บหนังสือเข้าที่เดิม มองกุญแจดอกเล็กๆ ที่มีพวงกุญแจเป็นรูปตัว ‘T’
“ได้กุญแจมาแล้วทำไงต่อ?”
[ มึงก็ไปเปิดซี! ]
เออวะ ก็ไปเปิดสิวะ ทำไมกูโง่งี้! ผมเดินมาที่ประตูแล้วไขกุญแจออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดออกไป ข้างนอกมืดไปหมดเลยครับ ทำไมไม่เปิดไฟฟ่ะ!? หรือว่าไฟดับ? แต่ในห้องมันยังมีไฟอยู่นี่น่า อ้าว เฮ้ย!!!! พอผมหันกลับมาดูไฟในห้องเท่านั้นมันก็ดับพรึบทันที!
ผมยืนนิ่งทันที มึงเป็นคนปิดใช่ไหมวะ!? อย่าเล่นแบบนี้สิ กูยิ่งเป็นคนตกใจง่ายอยู่!! ผมเดินคลำประตูอยู่สักพักใช้แสงจากมือถือดู แล้วเสียงของไอ้โซโล่ก็ดังลอดมาจากมือถือ
[ เดินไปที่บันไดสิ ]
ให้กูเดินไปทั้งๆ ที่มันมืดแบบนี้น่ะเหรอ!? ผมเริ่มเหวี่ยงแหละครับ ทำไมกูต้องทำตามมึงด้วยวะ!? ไอ้บ้านั้นมันก็พูดว่าอเล็กซ์ๆ อยู่นั้นแหละ กูรู้แล้ว!! กูทำตามก็ได้! ผมค่อยๆ เดินมาที่บันได เสียงของไอ้โซโล่ก็ดังขึ้นจากมือถืออีกครั้ง มึงคิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย!? มาเล่นเกมอะไรตอนนี้ฟ่ะ!?
[ หาพวงกุญแจแถวๆ หัวบันได ]
เกมหาของหรือไง!? ผมส่องไฟจากมือถือที่มีอยู่น้อยนิดหาพวงกุญแจที่มันบอก แล้วผมก็ไปเจอพวงกุญแจที่เหมือนกับตัวเมื่อกี้แต่อันนี้เป็นตัว ‘A’ อะไรวะทีเอ? มันกำลังจะด่ากูทางอ้อมหรือเปล่า? เสียงไอ้โซโล่เอ่ยขึ้นดังมากเพราะในบ้านมันเงียบไร้เสียงของผู้คน ดูๆ ไปบรรยากาศเริ่มสยองเกล้าขึ้นทุกที!
[ เอาล่ะ เดินลงบันไดแล้วก็เก็บมือถือไว้ซะ ]
หา? ให้เดินลงบันไดเนี่ยนะ มันจะฆ่ากูทางอ้อมหรือไงวะ!!!? มองไม่เห็นแบบนี้แล้วยังจะให้กูเดินลงไปอีก!! ผมกำลังจะพูดประท้วงแต่ไอ้โซโล่เสือกตัดสายไปก่อน โธ่เอ๊ย!! จากนั้นไม่นานก็มีแสงไฟส่องไปที่บันได ผมกำลังจะหันไปมองแต่เสียงของไอ้โซโล่ก็เอ่ยปรามเสียก่อน
“อย่าหันมา เดินลงไป!”น้ำเสียงบังคับมาก ผมถอนหายใจแล้วเดินลงบันไดไปจนกระทั่งขึ้นขั้นสุดท้าย ไอ้โซโล่ที่เดินลงมาตามหลังก็เอ่ยขึ้นในความมืด
“หาพวงกุญแจซะสิ”
ให้หาอีกล่ะ!? ผมนั่งลงหากุญแจโดยมีแสงจากไฟฉายล่ะมั้ง? ส่องลงมา แสงประกายวับสะท้อนแสงไฟผมก็รีบคว้าไปทันที พวงกุญแจตัวนี้เป็นตัว ‘O’ ครับ ทีเอโอ? อะไร? ชื่อวงบอยแบรนด์วงใหม่เหรอ!!!? ผมกำลังหันไปมองไอ้โซโล่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไอ้นั้นก็เอ่ยเสียงดุทันที
“ก็บอกว่าอย่าหันมาไง มองไปข้างหน้าอย่างเดียว!”
ก็กูลืมอ่ะ!! แล้วมันก็บอกให้ผมเดินไปที่โซฟาห้องนั่งเล่น ผมลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนั่งเล่น อะไรอ่า!! ไอ้โซโล่มันทำอะไรกันวะ!!? รู้สึกว่าห้องมันจะสว่างขึ้น ได้ยินเสียงแซะๆ ด้วย แล้วทำไมผมต้องใจเต้นแรงขึ้นมาด้วยเนี่ย ผมเดินมาถึงโซฟาห้องนั่งเล่น มันก็บอกให้ผมหาพวงกุญแจอีก อีกแล้วเหรอวะ? หาอีกแล้ว!
ผมก้มลงหาพวงกุญแจโดยแอบเหล่มองไปด้านหลัง ไอ้บ้านั้นก็มันจ้องจับผิดอยู่นั้นแหละ! แค่แอบเหล่ๆ มันยังดุเสียงซะโหดเชียว กูไม่เหล่แล้วก็ได้ ไม่ได้อยากเห็นหน้ามึงขนาดนั้นหรอก!! ผมหาพวงกุญแจเห็นแล้วครับ ไม่นานหรอกเพราะมันเป็นเงินสะท้อนแสงไฟได้ดี อันนี้เป็นตัว ‘I’ หือ?? ทีเอโอไอ? อะไร? องค์กรอย่างหนึ่งของโลกเหรอ?
“เอาล่ะ หลับตาซะ”
เฮ้ยยยยย!!!!มันเดินเข้ามาใกล้ผมตอนไหนเนี่ย!!? แถมยังมากระซิบข้างหูกูอีก!!! น้ำเสียงแบบว่า...ทุ้มต่ำนุ่มนวลแบบที่ไว้ใช้ล่อเหยื่อที่เคยใช้กับพี่เซนต์นี่น่า!! แล้วตอนนี้มาใช้กับกูทำไมมมมม!!!? กูเป็นเหยื่อมึงเหรอ? แม่งงงง!!! เสียงไม่พอมันเล่นเข้าโอบด้านหลังเลยอ่ะ เล่นแบบนี้กู...กู...ขะ...เฮ้ย! กูตกใจ!!!
ผมดิ้นเล็กน้อยจะมากอดกูทำไมวะ!? แล้วไอ้บ้าโซโล่มันก็ยกมือขึ้นมาปิดตาของผมไว้ อะไรวะ? จะทำอะไรวะ!!? มันกระซิบข้างหูผม แม่งงงง!!! กูบอกแล้วว่าจุดอ่อนกูอยู่ที่หู!! มึงก็เล่นมากระซิบข้างหูกูอยู่ได้ กูสยิว!!!
“เดินไป”
เดินไปไหนล่ะวะ? มึงปิดตากูแบบนี้แล้วจะให้กูใช้ตาไหนไปดูทางล่ะ!? ไอ้โซโล่ขยับดันผมให้ออกเดินไป ผมก็ต้องเดินไปตามจังหวะมันนั้นแหละครับ แล้วมันก็ทำอะไรไม่รู้ แซะๆ อีกแหละ แถมยังรู้สึกร้อนๆ อีก ผมเดินอ้อมโลกได้ล่ะมั้ง รู้สึกนานมากจนรู้สึกร้อน ก็ไอ้บ้าโซโล่มันเล่นกอดไว้ตลอดเลยนี่น่า กูร้อนน่ะโว้ย!!!
มันพาผมมาลงบนเก้าอี้โดยที่ยังปิดตาผมไว้อยู่ อะไรวะ? เมื่อไรจะเลิกปิดตาชาวบ้านด้วยฝ่ามือสักที แค่นี้ก็หน้ามืดตามัวพอแล้ว!! แล้วเสียงทุ้มต่ำโทนนุ่มๆ นั้นก็ดังข้างหูผมอีกครั้ง บอกให้หลับตาจนกว่ามันจะบอกให้ลืม ผมก็หลับตาทันที อ้าว แล้วทำไมผมต้องเชื่อฟังมันด้วยเนี่ย แต่ช่างเถอะ!! ตอนนี้ผมกำลังตื่นเต้นอยู่นะ!!!
“เอาล่ะ ลืมตาได้”
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่ผมเห็นในตอนแรกคือแสงเทียนมากมายในห้องที่แข่งกันส่องสว่างนวลๆ กลิ่นหอมของดอกกุหลาบที่มากมายในห้อง ผมมองไปรอบๆ ตัว ดอกกุหลาบสีต่างๆ ถูกนำมาจัดไว้อย่างสวยงามและประณีตสุดๆ แถมมันยังสวยลงตัวกับแสงของเทียนในแก้วเล็กๆ นั้นด้วย!!
บนโต๊ะตรงหน้าของผมเป็นช้อนส้อมที่ถูกไว้อย่างเป็นระเบียบ ตรงหน้าแจกันใสสีต่างๆ ที่มีเทียนอยู่ข้างในเสียบดอกกุหลาบเอาไว้ ผมกระพริบตาปริบๆ เมื่อพวงกุญแจที่เป็นตัว ‘M’ ร่วงลงมาตรงหน้าโดยมีมือของใครบางคนถือเอาไว้ ผมยื่นมือไปจับอย่างงุนงง แล้วไม่ทันตั้งตัวเจ้าคนที่อยู่ด้านหลังก็ขโมยหอมแก้มผมดังฟอด!
“ไอ้บ้า!!”
หันไปด่ามันแต่กลับเห็นแค่หลังไวๆ เดินเข้าไปในห้องครัว อะไรอ่า!? มาหอมคนอื่นแล้วหนีงั้นเหรอ!!? ผมก้มมองพวงกุญแจในมืออย่างงงๆ ตัวอักษรภาษาอังกฤษ
ที...เอ...โอ...ไอ...เอ็ม? อะไร? มันหมายถึงอะไรกัน? ขณะที่ผมคิดไม่ออกก็ตัดสินใจเงยมองบรรยากาศในบ้านที่ถูกตกแต่งไปตอนไหนผมก็ไม่ได้สังเกต เพราะตอนกลับมาผมก็รีบขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ได้มองเลยสักนิด อะไรวะ? ทำซะโรแมนติก!
แล้วผมก็เบิกตากว้างเมื่อไอ้โซโล่เดินยกอาหารมา มันใส่ชุดพนักงานเสิร์ฟตามภัตตาคารหรูๆ ซะด้วย!! ผมมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ มันเดินมาถึงโต๊ะแล้วเสิร์ฟอาหารอย่างเป็นระเบียบแบบแผนมาก พ่อบ้านมาก!!! เซบาสเตียนโคตร!!! ว่าจะไม่ยิ้มแล้วนะแต่มันก็ทำให้ยิ้มออกมาอย่างอัตโนมัติ
“คุณหนูต้องการอะไรเพิ่มไหมครับ?”
“...”ผมมองหน้ามันที่หันมาถามหลังจากที่ตักข้าวอะไรเรียบร้อยเสร็จสรรพ ใบหน้าหล่อๆ นั้นนิ่งเหมือนเดิม มันบริการทุกอย่างแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆ ดีนะ ก็ปกติผมเป็นคนทำนี่น่า แถมยังมาแบบคุณพ่อบ้านสุดหล่อ ฮ่าๆๆๆ!!! ผมก็ได้แต่ยิ้มนั้นแหละน่า ก็ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว!!!! ผมมองไปรอบๆ ห้องแล้วมองอาหารตรงหน้าแล้วเหลือบมองหน้าไอ้โซโล่
มึงเตรียมทุกอย่างไว้เหรอวะ?
ทำไมล่ะ?
ทำให้กูเหรอ? “ถ้าไม่ต้องการอะไรเพิ่มกระผมขอตัว รออีกสักครู่คุณผู้ชายจะเดินทางมาถึงครับ”มันพูดแค่นั้นแล้วลุกเดินออกไป ผมมองตามมันอย่างสงสัย คุณผู้ชาย!? ผมหัวเราะออกมาทันที มีเปลี่ยนตัวละครด้วยเว้ยเฮ้ย!!! ผมนั่งรอคุณผู้ชายอยู่สักพักอย่างตื่นเต้น แล้วร่างสูงในชุดสูทสีเทาเรียบร้อยก็เดินเข้ามาแทนที่คุณพ่อบ้านสุดหล่อ โห~! ไอ้คุณผู้ชายเปลี่ยนชุดได้เร็วมาก!! มันทำให้ผมหัวเราะออกมาโดยไม่ตั้งใจ ไม่รู้ว่าหัวเราะอะไรหรอกแต่ผมอยากจะหัวเราะ!!
ไอ้โซโล่เดินมานั่งตรงกันข้ามกับผม รู้สึกว่าโต๊ะนี้ก็ถูกเปลี่ยนให้เล็กลงเพราะโต๊ะทานข้าวก่อนหน้านี้มันยาวเหยียดซะ แต่ตอนนี้มันเล็กลงจนผมกับมันนั่งตรงข้ามกันแต่รู้สึกว่าใกล้กันอยู่ดี ไอ้โซโล่เทไวน์ใส่แก้วของผมและมันครึ่งหนึ่งแล้วมันก็ยกขึ้นมา
“ฉลองให้กับวันครบรอบสองเดือนที่เราอยู่ด้วยกัน”“...”
อะไรนะ? ครบรอบสองเดือน!!? วันนี้เหรอ? ทำไมผมลืมนับไปเลย!! ผมมองไอ้โซโล่อย่างแปลกใจสุดๆ มึงนับงั้นเหรอวะ? แทนที่จะเป็นกูที่ต้องนับวันเวลา! ผมนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ทำอย่างกับว่ากูกับมึงแต่งงานกันแล้วว่าฉลองวันครบรอบอย่างไงอย่างนั้น!!? กูเป็นทาส มึงเป็นเจ้านายไม่ใช่หรือไง!!?
อย่างนี้เขาเรียกกว่าดินเนอร์ใต้แสงเทียนป่ะ?
ดินเนอร์กับผู้ชายเนี่ยนะ!!?
“ฉลองให้กับความเป็นทาสของกูหรือไง?”“ใช่ มึงเป็นทาสของกู”คำพูดมันเป็นแบบนั้นก็จริงแต่ไงตามันถึงเชื่อมขนาดนั้นวะ? เล่นเอาผมใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ มันมองมาแบบนั้นทำเอาผมไปไหนไม่เป็น!! ผมฉวยเอาแก้วไวน์ขึ้นมายกชนแก้วในมือของมันตามคำชวน ก็ไม่รู้จะทำอย่างไงนี้!! หลังจากจิบไวน์ไปเล็กน้อย ผมกับมันก็ลงมือทานเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะ....
สายตาของไอ้โซโล่นั้นแหละ!!!!!มันมองผมอย่างกับ...จะกลืนกินลงไปทั้งตัว มันมองมาที่ผมอย่างกับว่า...รักผมมากมาย หว่า!!! เล่นมองมาแบบนี้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกน่ะสิ!! ขนาดกินอะไรเข้าไปผมยังไม่รับรู้รสชาติเลย รู้แต่ว่าหน้าของผมมันแดงและร้อนผ่าวขึ้นทุกทีเพราะไอ้ผู้ชายที่นั่งตรงกันข้ามเนี่ยแหละ!!! สายตาแบบนั้นน่ะ....
ฆ่ากูซะเถอะ!!TBC.โรแมนติกมากถ้าคุณเปิดเพลง 'จะอยู่กับฉันทั้งคืนได้ไหม' ของหนึ่ง ETC คลอไปด้วย!
เอาโรแมนติกๆ ก่อนล่ะกัน และเอาไปแค่ครึ่งก่อนล่ะกัน
เฮ้อ~ แค่นี้จะไปเรียนสายอยู่แล้ว!! 
โซโล่เขาไม่ได้อ่อนหรอกนะ เขาแค่อ่อนกับคนที่ชอบจริงๆ
ฮ่าๆ แต่เอาจริงล่ะก็โซโล่ก็เยี่ยมนะจ้ะ 
ขอบคุณสำหรับกำลังที่ทุกคนให้และรอคอยเรื่องนี้อยู่เสมอ
หลังจากเคยเขียน Nc ฮา Nc หื่นมาตลอดยังไม่เคยเขียน
Nc ที่มันโรแมนติกสักที แต่ก็จะเขียนอย่างไงก็ขอกำลังใจกันหน่อย
เอ๋...ถ้าขอเป็น +เป็ด สัก 30 ตัวจะได้ป่ะ? หรือขอมากไป?
อย่างไงก็จะรอดูนะจ้ะ!!! 
ปล.คุณคิดว่าใครเป็นคนวางแผนให้โซโล่ ใบ้ให้นิดหน่อย
คนๆ นี้เขาโรแมนติกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! ฮ่าๆๆๆ
บ๊ายบาย ขอตัวไปเรียนก่อนนะจ้ะ! 
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1399432 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก