Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ “ตัวประกอบ”
Scene 1
เคยรักใครมากๆไหม แล้วเคยรักใครที่ไม่เคยคิดที่จะรักแต่ก็รัก เอ๊ะยังไง ผมงง แต่เอาเป็นว่าความรักของผมมันเป็นแบบนั้นล่ะครับ ไม่เคยคิดที่จะรักแต่พอรู้ตัวก็รักไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ คนที่ผมรักเขาเป็นมากกว่าดวงใจอีกนะเท่าที่ผมรู้สึก เขาเป็นเหมือนคนดึงผมขึ้นมาจากอนาคตที่ริบหรี่มองไม่เห็นทาง พาผมมาที่นี่มาเจอครอบครัวของเขาที่แสนจะใจดี วิเศษไปเลยล่ะสำหรับผม ซานฟรานซิสโก อย่าว่าแต่จะให้ฝันเลยครับ แค่ฝันก็ยังรู้สึกว่ามันผิดมากแล้วล่ะ เด็กทุนนักกีฬาอย่างผมได้เข้าไปเรียนในโรงเรียนเอกชนชื่อดังในกรุงเทพฯแค่นั้นผมก็รู้สึกเกินฝันแล้ว แต่ที่มันเกินกว่าฝันจริงๆก็การที่ได้เจอกับเขา ได้รู้จักเขา ได้รักเขา เออนะ ที่ผมบอกว่ารักคนที่ไม่เคยคิดจะรักก็เพราะคนที่ผมรักเขาเป็นผู้ชายเหมือนๆกับผม แต่ไม่สินะเขาเป็นเกย์ เหวี่ยงๆเสียด้วยซ้ำ โดยปกติที่โรงเรียนก็มีนะเกย์แต่ผมก็ไม่ได้สุงสิงไม่คิดจะเสวนา แต่ทำไมไม่รู้ผมถึงได้มารู้จักเขา พอรู้จักนิสัยได้เห็นเวลาเขาบ่น ได้ไปไหนต่อไหน ผมกลับมองว่าเขาเป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่ง น่ารักกว่าผู้หญิงหลายคนที่ผมเคยจีบ ผู้หญิงที่เขาอยากให้ผมพาไปที่นั่นที่นี่แล้วผมต้องดูแล หรือว่าเพราะผมจนแล้วเขาดูแลผมเป็นอย่างดี ก็มีส่วนนะที่ทำให้ผมรู้จักกับเขา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมว่าเพราะนิสัยของเขาเองเพราะตัวของเขาเองนั่นเองที่ทำให้ผมชอบเขา ชอบจนกลายเป็นรัก แต่ก็นั่นล่ะครับ อย่างผมห่างกับเขาตั้งสิบปีอะไรหลายอย่างมันก็ต่างกันอยู่บ้าง ปวดใจนะที่เขาไปเป็นแฟนไอ้หน้าเหี้ยมนั่น คิดขึ้นมาผมยังอยากจะตั้นหน้ามันไม่หาย หงุดหงิดขึ้นมาทันที นี่ผ่านมาสามเดือนแล้วนะ หายไปเลย โทรฯไปก็พูดนิดเดียว ไม่สมกับที่ผมคิดถึงเลย น้อยใจเหมือนกันนะ เหมือนเอาผมมาปล่อยทิ้งไว้ที่นี่แล้วเขาเองก็ไประเริงรักอยู่กับมัน
“ทำไมซึมๆจังเลยลูกต้อม มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ บอกแม่ได้นะ”
เสียงของคุณแม่ยุพินครับ แม่คนที่สองของผม แม้จะแค่สามเดือน แต่ทุกวันที่ท่านมอบความรักและความอบอุ่นให้ผม ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ แอบรู้สึกว่าผมเองก็เป็นลูกชายคนหนึ่งของท่าน มือที่แตะบ่าของผมแสดงความห่วงหาอาทรออกมา แววตาที่มองทอดสายตามาไม่ได้ห่างเหินแม้แต่น้อย คำที่เรียกว่าลูกเต็มปากของคุณแม่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจได้มากเหมือนว่าเธอเองเป็นแม่แท้ๆเชียวนะ
“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ ผมกำลังปรับตัว หนาวๆ”
“อ้าวเหรอ งั้นไปใส่เสื้อเพิ่มสิลูก เดี๋ยวไม่สบายนะ พี่ปริ๊น ไปหยิบเสื้อให้พี่ต้อมหน่อยลูก”
เออ ที่บ้านนี้เขาพูดกันเป็นภาษาอังกฤษกันนะครับ เพราะผม เกรงใจอยู่เหมือนกัน เจ้าตัวน้อยนี่ผมรักเลยล่ะ มันเป็นเหมือนคนที่มาเติมเต็มให้ชีวิตผมไม่เหงา เวลาจะเหงาพี่ปริ๊นก็เข้ามาคลอเคลีย ผมรักพี่ปริ๊นยิ่งกว่าน้องอย่างโต้งเสียอีก แต่คิดถึงน้องแท้ๆขึ้นมาก็อดสงสารไม่ได้ ผมเหมือนคนเห็นแก่ตัวหนีมาเรียนเมืองนอกคนเดียว ส่วนน้องยังต้องช่วยพ่อกับแม่ทำงาน นี่ล่ะครับคือเหตุผลที่ทำให้ผมกรำงานอย่างหนักเพราะคุณแม่ท่านจ่ายเงินเดือนให้ผมด้วย ค่าใช้จ่ายต่างๆแทบจะไม่มีเว้นเสียแต่ผมจะเดินไปซื้อขนมปังร้านป้าซาแมนต้าตรงหัวมุมถนน ร้านโปรดของเขา ปกติไม่ค่อยชอบกินหรอกครับ แต่เวลาที่ผมคิดถึงเขามากๆผมกะไปซื้อขนมปังที่นั่น ยืนมองอยู่นานแต่ก็ได้ชินนาม่อนมาชิ้นเดียวค่อยๆแทะ ผมนี่ท่าทางจะเป็นเอามาก แต่เอาเถอะ ผมไม่ท้อหรอกนะ ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำยังไงต่อไป
“มะเอาอ่ะ ปริ๊นขี้เกียจ ปริ๊นก็หนาวนะคุณย่า”
“นี่ตาปริ๊นทำไม ขี้เกียจแบบนี้ ไปเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปนอนพอดี ป่ะพี่ปริ๊นไปนอน”
“อิอิ ไปนอนดีกว่า กู๊ดไนท์น้าคุณย่า คุณปู่ไปหนายอ่ะ”
“อย่ามาทำปากหวานเลยพ่อตัวดี หึ ทีย่าใช้นี่ขี้เกียจนะ”
“ก็จะไปนอนอยู่แล้วอ่ะ”
“กินนมยังพี่ปริ๊น”
“คาว”
“แน่ะ”
“กินก็ได้ พี่ต้อมกินด้วยดิ”
“พี่ต้อมไม่ใช่เด็กเหมือนพี่ปริ๊นนะ”
พี่เจคเซียนเกมพูดขึ้นครับ ตาไม่ได้มองมานะเพราะมัวจ้องอยู่แต่หน้า พีเอสพี
“แอ่ะ พี่เจคนั่นล่ะเด็ก ปริ๊นเป็นหนุ่มแล้ว เมื่อเช้ามีสาวๆมาคุยด้วยล่ะ อิอิ”
“อ่า จริงดิพี่ปริ๊น ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ”
ผมก็คว้าพี่ปริ๊นมากอดล่ะครับ เด็กห้าขวบมันน่ารักนะผมว่า ยิ่งพี่ปริ๊นแก้มแดงๆตาใสๆ ผมนี่ชอบกอดนัวเนีย ท่าจะเกย์จ๋าไปแล้วผม อีกคนพี่เจคครับ คนนั้นไม่ค่อยสนใครเล่นแต่เกมเหมือนพี่แพทย์พ่อของเด็กทั้งสอง ระยะนี้พี่แพทย์จะยุ่งเรื่องร้านสาขาใหม่ที่โกลเด้นเกทไม่ค่อยได้กลับบ้าน เวลาผมว่างจากช่วยงานคุณพ่อกับคุณแม่ที่ร้านผมก็จะมาเล่นเกมกับพี่เจคนี่ล่ะครับ อีกคนคุณพ่อสกลใจดีมาก มากจริงๆ พูดน้อยต่อยหนักจะว่าไปคล้ายพ่อของผมมากทีเดียว ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงน่ารักเพราะครอบครัวของเขาน่ารักกันทุกคนนี่เอง
“พี่ต้อมๆ วันนี้ไม่เปิดคอมฯเหรอ”
เจ้าตัวน้อยของผมถามขึ้น มันขี่อยู่บนหลังผมล่ะครับ ตอนแรกๆคุณแม่ท่านไม่ยอมให้ขี่บอกว่าโตแล้ว แต่ผมบอกไม่เป็นไรเอาไปเอามามีคนขี่หลังผมขึ้นนอนทุกวันเลย
“ว่าจะเปิดก่อนนอน พี่ปริ๊นแปรงฟันก่อนมา”
“แอ่ะ ทำไมต้องแปรงอ่า ปิ๊นฟันสะอาดจะตาย”
“ไม่ดีเดี๋ยวฝันผุน้า ฟันไม่สวยสาวๆไม่ชอบนะพี่ปริ๊น”
“อ่าแปรงก็ได้ พี่ต้อมอ่ะไม่แปรงเหรอ”
“แปรงดิ มาเดี๋ยวพี่บีบยาสีฟันให้”
กิจวัติประจำวันของผมก็แบนี้ล่ะครับ มันคงไม่มีความหมายหากไม่มีพี่ปริ๊นไม่มีคุณแม่ ไม่มีทุกคนในบ้าน ผมคงเหงาแบบสุดๆไปเลย
“พี่ต้อมรอใครอ่ะ เห็นไม่ทำอะไรซักทีนะ”
“อ้อ รอคุยกับ เอ่อ เพื่อนน่ะพี่ปริ๊น พี่ปริ๊นนอนก่อนเลย”
“เอ๋ นี่มันอานายนี่”
หึหึ ดูครับมันยื่นหน้าเอาคางมาก่ายแขนผม ผมคลิกชื่อของเขาไว้รอแม้เขาจะไม่ออนไลน์ก็ตามเถอะ ผมทำแบบนี้ทุกวันเผื่อว่าบางทีเขาจะออนไลน์ขึ้นมา จะรู้ไหมเนี่ยว่ามีคนรอ
“ทำไมอานายออฟไลน์อ่ะ ทำไมไม่ออน”
“เวลามันไม่ตรงกันนี่พี่ปริ๊น ที่เมืองไทยคงเป็นเวลากลางวัน อานายคงกำลังทำงาน”
“ทำไมไม่โทรศัพท์ไปหานะ ง่ายกว่านะ”
เออนะ ผมนี่ก็มานั่งทำตาซึ้งคิดน้อยใจไปเอง แต่ก็นะโทรฯไปแต่ละทีรับที่ไหนล่ะ รับก็ช้า คุยก็สั้น ลองดูวะ
“ต้อมเหรอ”
หลังจากที่รออยู่นานมากๆ นานจนจะกดสายทิ้งไปแล้วนะแต่เขาก็รับ ใจชื้นขึ้นมาเลยผม
“โหยพี่ หายไปเลยอ่ะ ทิ้งกันแล้วดิ”
อ้อนหน่อยครับ เรียกเรตติ้งเหมือนที่เขาเคยพูด
“หายอะไร บ้าเหรอแก ชั้นทำงานสิ นี่ก็มาเป็นชาวสวน แล้วโทรฯมาทำไมมันเปลืองเงินนะ วางเดี๋ยวนี้”
“ไม่วาง ไม่โทรนมาก็ไม่ได้คุยกะพี่ดิ”
“เดี๋ยวชั้นโทรฯกลับเอง อะไรต้อมเดี๋ยวนี้กล้าหือเหรอ”
เห็นไหมครับ ผมนี่ก็ท่าจะเป็นโรคจิตไปแล้ว ชอบจังเลยเวลาที่เขาแว้ดเสียงใส่ มันมีความสุขยังไงบอกไม่ถูก
“โหยวันก่อนก็บอกจะโทรฯๆไม่เห็นโทรฯเงียบไปเลย”
“ช่าย อานายโกหกนะ”
“อ๊ะ พี่ปริ๊น อยู่กับพี่ต้อมเหรอ”
“อานายๆ โทรฯหาปริ๊นหน่อยนะ ปริ๊นจะคุย”
“จ้าพ่อคุณทูนหัว วางสิต้มอจะโทรฯกลับ”
เออนะ ผมเพิ่งจะเห็นประโยชน์ของพี่ปริ๊นก็วันนี้นี่เอง ดวงใจของบ้านหลังนี้เลยนะเนี่ย ผมยอมวางสายครับ ใจนี่เต้นลุ้นเชียว
“ช่วงนี้ยุ่งๆน่ะต้อมเลยไม่ได้โทรฯหา ทำไมคิดถึงชั้นเหรอ”
นะ ยังจะมาหยอดให้กำลังใจกันอีก
“ใช่ คิดถึง แล้วพี่ทำกับคนที่เขาคิดถึงพี่แบบนี้ได้ยังไงอ่ะ”
“ต๊าย ที่ส่งให้เรียนน่ะวิทยาศาสตร์ไม่ใช่เหรอแก แอบไปเรียนแอ้คติ้งมาเหรอ ดราม่ามาก”
“ฮ่าๆ พี่นี่ก็นะ ยังไม่เปิดเทอมเรียนภาษาอยู่ ว่าจะไปเรียนเหมือนกันล่ะเรตติ้งน่ะพี่ ว่าจะมาเรียกกับพี่นี่ล่ะแล้วเรียกแล้วเรียกได้ป่ะล่ะ”
“นะ ไหนเปิดสปีกเกอรซิจะคุยกับพี่ปริ๊น”
น้อยใจว่ะ ผมนี่จิ๊ปากทันที ผมคิดถึงเขามากนะ เขาคงไม่รู้ หรือถ้ารู้คงกำลังเลี่ยงอยู่ ใช่สินะเพราะเขามีไอ้นั่นอยู่แล้วนี่ แล้วผมล่ะ เป็นใครวะเนี่ย
“อานายๆ พี่ต้อมคิดถึงอานายอ่ะ ทำไมอานายไม่ยอมออนไลน์ ปริ๊นเห็นพี่ต้อมออนเอ็มทุกวันเลยอ่ะ คลิกแต่ชื่ออานายขึ้นมาแต่อานายก็ไม่มานะ ทำไมเหรอ”
เจ้าตัวน้อยของผมพูดเสียงแจ้วๆเชียวครับ ฝั่งโน้นเงียบเสียงไปเลยนะ
“อ้อ อานายก็ยุ่งไงพี่ปริ๊น เนี่ยดอกไม้ดอกใหญ่ๆต้องรีบตัดนะ เดี๋ยวอานายจะถ่ายรูปไปให้ดูนะ”
“ไม่ดูอ่ะ ปริ๊นไม่ชอบดอกไม้ ทำไมอานายไม่ออนเอ็มอ่ะ”
“อ้าว อะไรเนี่ยพี่ปริ๊น บอกแล้วนะถามซ้ำอีกแล้วนะ”
“ก็อานายโกหกอ่ะ ไม่ยุ่งหรอกปริ๊นรู้ อานายโกหก”
“พี่ปริ๊น ต้อมเอาโทรศัพท์ไปคุยที่อื่นซิ มีอะไรจะพูดอีกไหมจะได้วาง”
“มีสิพี่”
ผมรีบหยิบเอาโทรศัพท์มาจากเจ้าตัวน้อยที่ทำหน้างอๆเหมือนว่าอาของมันนั่งอยู่ข้างหน้าแบบนั้นล่ะครับ ต้องรีบคุยเพราะนานๆจะได้คุย บางครั้งโทรฯไปจะมีเสียงไอ้นั่นสอดแทรกเข้ามาตลอด บอกตามตรงผมไม่ชอบเลยนะมันแปลบๆในใจ
“ผมคิดถึงพี่อ่ะ”
“ชั้นก็คิดถึงแก เมื่อไหร่เปิดเทอมนะต้อม พร้อมหรือยัง เรื่องภาษาว่าไง โอเคไหม”
ผมรู้ล่ะครับว่าเขาก็พยายามบ่ายเบี่ยงออกตลอดเวลา หาเรื่องไปจนได้ แต่คนอย่างผมไม่มีทางยอม ผมไม่ยอมง่ายๆหรอก น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกรอนแล้วหัวใจของเขามันเป็นก้อนเนื้อมีหรือมันจะไม่ยอมอ่อนลงให้ผมบ้าง
“ทุกอย่างโอเคแล้วพี่ พรอ้มแล้ว แต่ผมคิดถึงพี่ว่ะ จะไม่บอกว่าคิดถึงกันบ้างเหรอ คนเขาอุตส่าห์คิดถึง”
“นี่แก มากไปไอ้ต้อม ประโยคเมื่อตะกี๊ชั้นก็บอกอยู่ว่าคิดถึง อะไรไปอยู่ไม่ทันไรทำเป็นฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องแล้วเหรอ แล้วก็อย่ามาอุตส่าห์คิดถึง ถ้าว่างมากก็อ่านหนังสือทำงานให้มันเยอะๆจะได้ไม่อุตส่าห์”
“แง่ว อิอิ ชอบจังเวลาพี่บ่นผมอ่ะ”
“ไอ้โรคจิต ว่างว่างั้นโทรฯมาให้ชั้นด่าเนี่ย”
“ไม่ว่างแต่เพื่อพี่ผมมีเวลาตลอดล่ะ”
“จ้าพ่อคุณ ดีเนอะ เออ อาทิตย์ที่แล้วพี่ไปหาโต้งมานะ พาไปปฐมนิเทศ”
“น้องบอกแล้วพี่ ขอบคุณนะ พี่อยู่ตั้งสระบุรี เหนื่อยแย่เลย”
“ชั้นมีรถนี่ แกทำตัวดีๆล่ะ เออ มีสาวๆมาจีบก็จีบบ้างนะอย่าปล่อยให้ว่างแบบนี้ แลดูจิตว่างยังไงไม่รู้”
“จิตน่ะว่างพี่ แต่หัวใจดวงนี้มีคนครอบครองแล้ว”
“ลิเก มีอะไรอีกไหมเปลืองเงินชั้นนะ”
“แค่นี้ก่อนก็ได้พี่ ผมคิดถึงพี่นะ”
“ฝันดีนะต้อม”
แน่ะ ดูสิครับ ผมนะเปิดช่องให้พูดเหมือนผมแต่ดูเอาเถอะ ไม่ยอมพูดเลย เฮ้อ ผมนี่จนปัญญาจะอะไรกับเขาจริงๆนะ คนๆนี้ แต่เอาวะ ผมไม่ยอมแพ้หรอก
“ทำไมคุยนานเหรอพี่ต้อม”
เจ้าตัวน้อยมองผมตาปริบๆ
“ก็คิดถึงพี่นายนี่พี่ปริ๊น”
“ปริ๊นก็คิดถึงนะ ทำไมอานายคุยกับปริ๊นนิดหน่อย”
“เอาน่า มาๆนอนๆ สวดมนต์กันไหม”
“อาเมน”
“แน่ะเดี๋ยวฟ้องคุณย่านะ”
“อ่า อะระหังสัมมา”
มันน่ารักนะผมว่า ว่าง่ายแม้จะรั้นไปหน่อย แต่บอกอะไรมันก็ฟังนะ สวดมนต์ผมก็พยายามทำทุกวัน เรียนโรงเรียนคริสต์ก็จริงแต่รากเหง้าผมเป็นพุทธครับ คุณแม่กับคุณพ่อที่นี่ก็พุทธ วันหยุดเราก็ไปวัดกันประจำ พี่เจคกับพี่ปริ๊นแม้จะยังเด็กอยู่แต่เรื่องสวดมนต์นี่เป็นทุกคน พอสวดมนต์เสร็จผมก็พาเจ้าตัวน้อยนอนกอดหน่อยให้หายคิดถึงคนอีกฟากที่ไกลแสนไกล
“รีบไปเถอะลูก ต้อมเดี๋ยวไปมหาฯลัยสายนะ พี่ปริ๊นจะไปกับพี่ต้อมไหมลูก”
พอเปิดเทอมก็ตื่นเต้นนะ ที่ไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมก็ไม่ตื่นเต้นเท่านี้นะ เพราะคนที่เรียนส่วนมากเป็นคนที่มาจากต่างประเทศเหมือนพวกเวียดนาม ฟิลิปปินส์ อะไรพวกนี้ คนไทยมีอยู่แค่ผมเอง ตั้งใจว่าจะได้เพื่อนใหม่สักหน่อยไม่ได้เลยผม แต่ก็ดีนะ ไม่ได้พูดภาษาไทยมานานก็เริ่มชิน การอ่านการเขียนของผมดีขึ้นมาก รู้เรื่องเยอะแล้ว มหาวิทยาลัยที่ผมจะเรียนอยู่อีกฟากของเมืองต้องขับรถไปไกลเหมือนกัน วันนี้พี่แพทย์ไปส่งครับ ไม่อยากให้ขับรถมาเอง เออ ผมได้ใบขับขี่แล้วนะครับ ยากเหมือนกันสอบสองครั้ง เพราะครั้งแรกผมอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ดีใจนะที่จะได้ขับรถของคนที่ผมรัก ผมชอบด้วยล่ะไม่เคยคิดว่าจะได้ขับรถไปเรียน มัสแตงปี ๙๐ สีแดงเลือดนกสวยเตะตา รักเลยล่ะครับ
“เป็นไรต้อมตื่นเต้นเหรอ”
พี่แพทย์ทักขึ้นครับเพราะผมมัวเหม่อออกไปนอกหน้าต่างรถ มองนั่นมองนั่นไปเรื่อย ทิวเขาสีเข้มๆ แดดอ่อนๆที่ทอแสงมามันดูอบอุ่นเสียจริง ผมมองแล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดหวนคืนถึงวันนั้น วันที่เขาพาผมมาดูมหาฯลัย รอยยิ้มนั้นยังตรึงติดตาอยู่
“นิดหน่อยครับพี่”
“เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน ฝรั่งเขาไม่สนใจกันหรอกนะ ไม่ต้องตื่นเต้น เราไปเรียน อย่าคิดอะไรมาก ขากลับแน่ใจเหรอว่าจะนั่งรถกลับเองน่ะ”
“ครับพี่แพทย์ ผมอยากจะลองดูเส้นทางครับ”
“อืมได้ ถ้ากลับไม่ถูกก็โทรฯบอกพี่แล้วกันนะ จะให้เด็กออกมารับ”
“ครับพี่ ขอบคุณครับ”
“ทำไมพ่อไม่รอพี่ต้อมอ่ะ ปริ๊นอยากรอ”
“รอไม่ไหวหรอกพี่ปริ๊น กว่าพี่ต้อมเขาจะเลิกเรียนก็บ่ายโน่นนะ”
“ก็พาปริ๊นไปกินติมไง ปริ๊นอยากกินติมอ่ะ”
“เดี๋ยวพี่ต้อมเรียนเสร็จจะรีบกลับนะครับพี่ปริ๊น กลับไปก่อนเถอะ รอพี่ต้อมนานๆ เดี๋ยวก็เบื่อน้า”
“ฮึ ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นอยากรออ่ะ นะนะพ่อนะ”
“ไม่เอาพี่ปริ๊นอย่างอแงสิ เดี๋ยวคุณย่าไม่ให้มากับพี่ต้อมอีกนะ”
หน้างอไปเลยครับ ผมเลยหันไปเอามือขยี้หัวเบาๆ
“เดี๋ยวพี่ต้อมจะซื้อหนมไปฝากนะพี่ปริ๊น”
“ปริ๊นไม่ใช่เด็กๆนะ จะได้เอาหนมมาล่ออ่ะพี่ต้อม”
ฮ่าๆ ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาครับ มันน่ารักจริงๆนะ
“คร้าบ งั้นวันหลังพี่ต้อมจะขับรถพามาเที่ยวดีไหมพี่ปริ๊น”
“อ่า เอาๆ วันไหนอ่ะ พรุ่งนี้นะ สัญญาแล้วนะพี่ต้อม”
“เออนะ เราไม่ต้องไปโรงเรียนเหรอพี่ปริ๊น”
พี่แพทย์หันมาครับ ยิ้มที่มุมปาก ผมเองก็ยิ้ม
“อ่า ให้ปริ๊นมาเรียนที่เดียวกะพี่ต้อมไม่ได้เหรอพ่อ”
“ฮ่าๆ จะเรียนรู้เรื่องเหรอลูก พี่เขาเรียนมหาฯลัยนะ แต่เราน่ะเรียนเกรดอยู่เลยนะ”
ผมเองก็หัวเราะครับ หน้างอไปใหญ่เลยคราวนี้ กว่าจะดึงตัวกลับได้ก็แทบแย่ รู้สึกเหมือนว่าผมมีลูกติดเลยนะเนี่ย มีความสุขดีเหมือนกันนะ ทางเข้ามหาฯลัยก็ใหญ่โตครับ ตอนมาคราวนั้นไม่ได้รู้สึกอย่างนี้เลยนะ พอพี่แพทย์กลับไปผมนี่รู้สึกประหม่ายังไงไม่รู้ ตึกสีน้ำตาลแก่ๆตั้งอยู่เบื้องหน้า เอาวะ แน่ไม่แน่กูก็ยืนอยู่ตรงนี้ล่ะวะ ผมปลอบใจตัวเองครับ ก่อนจะสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วสาวเท้าก้าวเข้าไปตามนักศึกษาคนอื่นๆที่กำลังเดินดาหน้ากันเข้าไป ดูไม่รู้หรอกครับว่าใครเป็นใคร ใครปีไหน เพราะต่างคนก็ต่างไม่ได้สวมยูนิฟอร์ม ผมใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ตัวโคร่งๆ ว่าจะใส่เดฟมานั่นล่ะครับ แต่พี่แพทย์บอกว่ามันเชยนะที่นี่ พวกนักศึกษาไม่ค่อยตามแฟชั่นเท่าไหร่ ถ้าเป็นฝั่งแอลเอก็ว่าไปอย่าง หรือนิวยอร์ก แต่ที่นี่ซานฟรานฯนักศึกษาส่วนมากจะแต่งตัวสบายๆหรือไม่ก็ยายเพิ้งไปเลย ผมขอเชยๆอย่างเดียวดีกว่า จะเพิ้งไปเลยคงไม่ไหว
“เฮ้ ขอถามหน่อย นักศึกษาใหม่นี่ไปรายงานตัวที่ไหน”
ผมร้องถามไอ้หัวทองฟูๆคนหนึ่ง ใส่แว่นหนาเตอะ มันหอบอะไรต่อมิอะไรมาเต็มอก บนหลังก็มีเป้อยู่ใบใหญ่แล้วนะ มันจะมาเรียนหรือว่ามาขายหนังสือเก่าวะเนี่ย มันหันมามองหน้าผม
“ไม่รู้”
อ้าว ไอ้นี่ ทำหน้าแบบเบื่อโลก ผมไม่พอใจอยู่น้อยๆแต่ก็ช่างหัวมันเถอะ ผมไม่มีทางจนปัญญากับเรื่องแค่นี้หรอกนะ
“นายเป็นนักศึกษาใหม่เหรอ”
พอผมจะเดินผละออกมามันก็ถามขึ้น ผมพยักหน้า ไอ้นี่หน้ากูออกจะอ่อนมองไม่ออกไงวะ
“เราก็ใหม่ เราไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว นายก็ใหม่เหมือนกันเหรอ เดี๋ยวเราไปถามคนอื่นดีกว่า”
ผมทำหน้าเซ็งมันครับ แหมเลือกหน้าตาคงแก่เรียนเพื่อจะถามแล้วนะเนี่ย ดันใหม่เหมือนกันอีก
“เดี๋ยวสิ เราไปด้วยได้ไหม”
ผมหันไปมองมัน อืม หน้าตามันก็ไม่น่าจะมีอะไรนะ เอาวะ อย่างน้อยก็มีเพื่อนใหม่ ได้มาแบบงงๆ
“เราชื่อเบนจามินนะ นายล่ะ”
“ต้อม”
“หือ ทอมน่ะเหรอ”
มันออกเสียงยากมากนักเหรอวะต้อมเนี่ย เออวะ ทอมก็ทอม ผมพยักหน้าเออออ คิดไปถึงคนไกลอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นชื่อ สถานที่ อะไรหลายอย่างมันสะกิดใจให้ผมคิดถึงวันเก่าๆ คิดถึงเขาขึ้นมาจับใจ
“นายมาจากไหนทอมมี่”
นั่นไงรับ เติมให้ผมเรียบร้อย
“ไทย ไทยแลนด์”
“หือ คือที่ไหน มันอยู่ตรงไหนของโลกเหรอ”
คือว่ามันทำหน้างงๆนะครับ งงจริงๆ ส่วนผมนี่หน้าแดงกำหมัดแล้ว เชี่ยนี่ประเทศกูออกจะดัง
“อยู่บนที่ที่ดีที่สุดของโลกใบนี้ไง อะไรนายไม่รู้จักเหรอ เรียนประวัติศาสตร์ หรือภูมิภาคอื่นบ้างไหมเนี่ย”
โกรธครับ โกรธมากจริงๆ ไอ้ห่า อย่ามาทำเป็นไม่รู้จัก ตอนกูเรียนกูยังเรียนเลยว่าบ้านเมืองมึงเคยโดนล่าอานานิคม ประเทศต่างๆในโลกนี้กูก็พอรู้จัก แหมนะ ใหญ่มากนะมึง
“เราไม่รู้จริงๆ เราไม่ได้เรียนมา เราเรียนแต่แคลคูลัส”
“หลักสูตรอะไรวะ ไม่สนใจโลกเลยว่างั้น”
ผมเริ่มโมโหครับหน้าตาคงออกมาก มันเหมือนจะสั่นๆ ตั้นหน้ามันสักทีดีไหมเนี่ย รำคาญตา
“ไม่ใช่ๆ นายอย่าโมโหดิ เราไม่รู้จริงๆ เราเคยยินมาบ้าง แต่ไม่ได้ใส่ใจ”
“เออ”
ผมเดินหนีไปครับ จะมาโมโหอะไรกับมันเนอะ คิดดีๆแล้ว มันไม่ผิดนี่ที่มันไม่รู้ในสิ่งที่มันไม่ได้ใส่ใจที่จะรู้
“รอก่อนทอมมี่ เราไปด้วย”
“ไปเองได้ไหมวะ จะไปห้องน้ำ”
มันทำหน้าเจื่อนลงมากครับ คงรู้สึกผิด ผมรู้สึกถูกว่ะ ไม่สนใจ ผมรักประเทศของผม และผมก็มั่นใจว่าประเทศผมแน่พอโว้ย จะในด้านไหนก็ไม่สนใจหรอก แต่ผมไม่อยากจะเสวนากับคนที่ไม่รู้จัก ไม่รู้ดิ ผมใจแคบ ช่างแม่ง
“เฮ้ย จะรีบไปไหนวะ”
พอจะหลบไอ้แว่นนั่นก็มองเห็นป้ายบอกห้องน้ำอยู่ตรงมุมตึก ด้านในตึกนะครับ ผมก็จ้ำจะเข้าไปในนั้นล่ะ ไปตั้งหลักก่อน แต่ดันชนกันก่อน ผมนี่หงายเลยนะ
“โอ๊ย เดินไม่ดูไงวะ”
มันสบถออกมาเหมือนๆกับผม เงยหน้ามองมันที่กำลังเก็บของอยู่ เชี่ยเอ้ย
“เฮ้ย มึง”
“ไอ้”
ผมก็อ้าปากค้างครับ ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ซวยซ้ำสองจริงๆ มันเองก็ทำหน้าเหมือนเห็นของไม่พึงจะมอง แหมกูอยากจะมองมึงตายนักนี่
“จิ๊ ซวยจังโว้ย วันเชี่ยอะไรเนี่ย”
ผมพูดออกไปเป็นภาษาไทยครับ
“ซวยเหมือนกันโว้ย”
ผมมองหน้ามัน เกลียดไอ้นี่จริงๆนะให้ตายเถอะ แทนที่จะดีใจนะที่เจอเพื่อนร่วมชาติ แต่ไม่เลยครับ ผมกลับอยากจะเข้าไปถีบหน้ามัน ดูมันแสยะปากใส่ผมอีกนะ
“มึงจะไปไหน”
มันร้องถามครับ ผมไม่อยากจะเจอหน้ามันแล้ว ซวยมามากพอแล้ววันนี้ อารมณ์เสียแต่เช้า
“ธุระของมึงเหรอ”
ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษ
“ไปไม่ถูกอ่ะดิ ทำเป็นเก่ง นี่ล่ะนะ พวกหัวแข็ง”
“เงียบปากไปเลยมึง ไปไหนเรื่องของกู เจอกูแค่วันนี้นะ ขอให้กูเห็นหน้ามึงแค่วันนี้”
“โด่ กูอยากเห็นหน้ามึงมากว่างั้น แน่นะมึง”
“แน่ไม่แน่มันก็ไม่ใช่เรื่องของมึง”
ผมเดินหนีมาครับ ถามคนอื่นก็ได้วะ ให้มันรู้ไปสิ ว่ามหาฯลัยนี้จะมีแต่นักศึกษาใหม่ไม่มีใครรู้ ผมเดินไปถามผู้หญิงอ้วนๆอีกคนที่กำลังเดินผ่านมา โชคช่วยครับเธอบอกซะละเอียดเลย รายงายตัวอยู่อีกตึก ทำไมทำอะไรสลับซับซ้อนจังเลยวะ ป้ายอะไรก็ไม่มีบอก แต่ก็นะ ผมบ่นไปก่อนล่ะครับ เพราะทางเข้ามหาฯลัยมันมีป้ายบอกไว้ล่ะ ผมไม่ได้มองเอง ไอ้แว่นนั่นก็คงไม่ได้มอง แหะๆ รายงานตัวก็ไม่ได้ยากเหมือนที่เมืองไทย เขาให้ลงชื่อที่เขาพิมพ์ไว้แล้วแจกกระดาษบอกรายละเอียดมาว่าปีหนึ่งต้องเรียนอะไรบ้างอยู่ตึกไหน แล้วก็เข้าชั้นเรียนได้เลย เออวะ ง่ายจัง เขาเลือกสาขาที่จะเรียนให้ผมไว้แล้วล่ะครับ วิทยาศาสตร์ เหอๆ อยากจะร้องไห้ เก่งมากนะผมน่ะไม่อยากจะคิด แต่พอได้กระดาษมาถึงพอรู้ว่าปีหนึ่งเรียนวิชาทั่วไปก่อนล่ะครับ ที่นี่เทอมสองค่อยเลือกในสิ่งที่เราชอบ เล็งไว้แล้ว วิทยาศาสตร์การกีฬา ฮ่าๆๆ เหมาะกับผมเป็นที่สุดเขารู้จะด่าผมไหมเนี่ย
“ทอมมี่ๆ เรียนชั้นเดียวกันด้วย ดีใจจัง”
โอ๊ย อะไรวะ หนีมาแล้วนะเนี่ย ไอ้แว่นครับ ผมหันไป ทำหน้าเซ็งสุดมัน
“นี่ทอมมี่ เพื่อนใหม่ๆ มิเชล นี่ทอมมี่ มาจากไท”
“ไทยแลนด์”
ผมเน้นคำให้มันรู้ว่า มึงกรุณาอย่าพูดเรื่องนี้ได้ไหมถ้าไม่อยากให้กูเตะมึง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อมิเชล แม่เราก็เป็นคนไทยนะ ดีใจจังที่ได้เจอคนจากที่เดียวกับแม่”
ผมหันไปมองตามเสียงใสๆนั้นล่ะครับ โอ๊ย พระเจ้าจอร์จ ให้ตายเถอะ นึกว่าเทย่า โรเจอร์ จะสวยไปไหนคร้าบ
“เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก เธอพูดภาษาไทยได้ไหม”
“เอ่อ ได้นิดหน่อย”
โว้ยเฮ้ย น่ารักว่ะ ยิ่งพูดภาษาไทยแบบไม่ชัดนี่ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ยิ้มด้วยแล้ว ตาโตๆ คิ้วเข้มๆแต่เป็นระเบียบ หน้านี่ไม่ต้องพูดถึง เทย่าดีๆนี่เองล่ะครับ ผมใจเต้นเลยนะ
“ฮ่าๆ เธอไม่ค่อยได้กลับเมืองไทยเหรอ”
“ไม่ค่อยได้กลับ เคยกลับตอนอยู่เกรดห้า ไปแป๊บเดียวเอง เราชอบเมืองไทยนะ คนน่ารัก”
“จริงเหรอ”
ผมดีดตัวลุกขึ้นยืนเลยครับ เจ้าชู้ไหมเนี่ย ไม่หรอกนะ นานๆจะเจอคนน่ารักแบบนี้ ไม่สิ ไม่นานแต่ไม่เคยเจอผู้หญิงสวยน่ารักขนาดนี้มาก่อน
“แหมนะ คุยกันใหญ่เลย ว่าแต่เมืองไทยสวยจริงเหรอมิเชล”
“สวยสิเบน ปิดเทอมลองไปเที่ยวสิ สวยมาก คนก็น่ารัก อาหารก็อร่อยถูกด้วย เธอสามารถซื้ออะไรก็ได้นะข้างถนน สะอาด”
“จริงเหรอ น่าไปจังเลย”
นะ ไอ้แว่นนี่ พอมิเชลพูดทำตาวาวอยากรู้ขึ้นทีเดียว รู้น้อยไปโว้ยว่าบ้านกูเมืองกูน่ะมีอะไรน่าสนใจตั้งเยอะ มัวแต่มุดหัวเป็นกบในกะลาอย่างมึงคงทันเห็นอะไรกับเขาหรอกนะ
“เออ เรามีเพื่อนอีกคนอยากจะแนะนำนะ เรารู้จักตอนก่อนจะเปิดเทอม บ้านเขาอยู่ใกล้ๆบ้านเรา เอ ไปไหนนะ”
มิเชลมองหาใครอีกคนผมก็มองตาม อ้าวๆ ไอ้ควายนั่นเดินเข้ามาครับ อย่าบอกนะว่า
“นี่ซันนี่ เพื่อนเราเอง”
ผมจิ๊ปากครับ เมินหน้าหนีเลยสิครับ ควายเอ้ย เจออีกแล้ว ดันเป็นเพื่อนคนน่ารักอีกต่างหาก
“ยินดีที่ได้รู้จัก เราชื่อเบนจามินนะ ซันนี่”
“ซันนี่ก็เป็นคนไทยนะเบน มาจากที่เดียวกับทอมมี่”
“ทอมมี่”
มันร้องเสียงสูงครับ ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“กูชื่อต้อม มึงเรียกต้อมได้ไหมล่ะ ไอ้เบน”
ผมกร้าวเสียงใส่เลย ไอ้แว่นทำหน้าผงะคงตกใจ มิเชลเองก็ตกใจ
“เอ่อ ทอมมี่ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
“เรียกได้ไหมล่ะ ต้อมน่ะ เราชื่อต้อม ไม่ใช่ทอมมี่”
คำสุดท้ายผมกระแทกเสียงใส่หน้าไอ้ควายนั่นครับ หนอยดูมันทำหน้านะ วอนตีนซะแล้วไอ้นี่
“เรียกยากนะ เราออกเสียงไม่ได้หรอก ทอมมี่นี่ล่ะ ก็เหมือนๆกันนี่”
“กระแดะ”
“มึง”
ผมก้าวเท้าเข้าไปแล้วนะ แต่พอเห็นหน้ามิเชลที่ทำหน้าตกใจ ผมก็เลยนิ่งไว้ก่อน ตายห่ากู ภาพพจน์เสียหมด เพราะไอ้เชี่ยนี่คนเดียว
“มีอะไรกันหรือเปล่า”
“นั่นสิ เหมือนรู้จักกันมาก่อนเลยนะ”
ไอ้แว่นพูดครับ มองหน้าผมแบบเกรงๆ
“ไม่หรอก เราไม่เคยรู้จัก”
ผมหันหน้าหนีแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แรงๆ โมโหว่ะ
“เรารู้จัก ต้อม เอ้ย ทอมมี่ เคยเป็นนักฟุตบอลทีมโรงเรียนที่โน่นน่ะ แต่คนละโรงเรียนกับเรา ได้ข่าวว่าเป็นนักเรียนทุน มาเรียนที่นี่ก็คงได้ทุนมา”
To be continued
หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44 (อ่าน 251258 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก