หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[♠♥♦♣]

กรี๊ดดดดดดดดแตกค่ะ น้องต้อมของช้านนนน โฮะๆ
ตอนนี้นายย้ายไปอยู่สระบุรีแล้วหรอคะเนี่ย ดูเหมือนไม่ได้ไปเที่ยวเฉยๆ
ส่วนน้องต้อมจะคู่ใครเราไม่สน เชียร์น้องต้อมxพี่ปริ๊นท์สุดใจ โชตะๆจงเจริญ วู้ววว

[July_Moon]

เพิ่งเข้ามาอ่าน

แต่ก็ตกหลุมรักน้องต้อมไปซะแล้ว 

[lovevva]

 

เย้ ได้อ่านเรื่องของต้อมแล้ว

[hpsky]

น้องต้อมมาแล้ว เย้ๆๆๆ

[DEMON3132]

+1 ต้อนรับการกลับมาของน้องต้อม
ดีใจได้อ่านตอนที่น้องต้อมเป็นตัวเอกแล้ว
พี่ปริ๊นซ์น่ารักจัง ครอบครัวของพี่นายนี่สุดยอด
มากเลย ใจดีทั้งบ้านเลย ....รออ่านตอนต่อไปค่ะ
 

[nunamicky]

+ ต้อนรับเรื่องของทอมมี่ค่ะ
ว่าแต่คู่นี้เค้าจะสปาร์คกันตอนไหนเนี่ย

[kyoya11]

ต้อมมาแล้วววววววว
เกือบพลาด 55+
จะคู่กับซันนี่จังหรือเปล่าน้า

[oaw_eang]

แล้วฉันก็มีหน้าที่ให้ทำอีกหนึ่งอย่าง

คืออ่านนิยายเรื่องนี้ไง

[Mileson]

อ๊าคคคคคคคค...ไอ้น้องต้อม..เป็นพระเอกเต็มตัวแล้วเรื่องนี้...จับคู่กับพี่แพทย์ดีไหมน้อ..รึจะรอพี่ปริ๊นโต

[som]

พี่อิ๊ดอยู่มั๊ยน้อ
รู้ป่าวว่ามีคนมารออยู่เน้อ

[knightofbabylon]

เรื่องใหม่คุณอิ๊ก
  

[CminLmin]

  กรี๊ดดด น้องต้อมมาแล้ว คุณอิ๊กก็มาแล้วหลังจากหายไปนาน 
น้องปริ๊นน่ารักมากกกกก หุๆ อยากให้น้องต้อมเลี้ยงเด็ก หึๆ 
คุณนายไปเป็นชาวสวน!! ตกลงย้ายไปอยู่กะสามีแล้วใช่ไหม 
สงสารน้องต้อมจัง รักคุณนายซ่ะขนาดนั้น สุดท้ายก็ตัวประกอบ 

[ลูกลิงตัวอ้วน]

น้องต้อมมมมมมมมมมมม
คิดถึงจัง

[eiky]

Scene 2
“เราไม่มีแฟนหรอก เราไม่อยากมี คนที่นี่เขาหวังแต่จะนอนกับเรา หึหึ เราไม่ค่อยชอบน่ะ เราคงได้นิสัยมาจากแม่”
“อืม ดีนะ”
“แฟนทอมมี่สวยไหม”
“ไม่อ่ะ แฟนเราไม่สวย แต่น่ารัก”
“อ้อ คนน่ารักนี่เนอะ มีแต่คนชอบล่ะเราว่า น่ารักมันอยู่ได้นานกว่าคนสวย”
“แต่เธอก็สวยนะมิเชล น่ารักด้วย”
เธอแก้มแดงขึ้นทันทีครับ หันมายิ้มให้ผม
“บ้าเหรอ เราหน้าตาออกจะปกตินะ ไม่ได้สวย มีคนสวยกว่าเราอีกตั้งเยอะ”
“แต่เราว่าเธอสวยนะ ถ้าเราไม่มีแฟนนะ จะจีบแล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆ ไม่เอาหรอก เป็นเพื่อนกันนี่ล่ะ ยาวนานกว่า เออ แล้วทอมมี่จะเรียนเอกอะไรเหรอ”
เธอก็เปลี่ยนเรื่องได้เนียนเหมือนกันนะเนี่ย ไม่น้อยๆ
“ยังไม่รู้เลย แฟนเราอยากให้เรียนวิทยาศาสตร์เพียวๆ แต่เราคิดว่าเราคงไม่ไหว”
“เราว่าจะเรียนวิทยาศาสตร์ทางการแพทย์ น่าสนใจดี”
“โห ยากอ่ะดิ เราไม่ไหวหรอก หัวเราไม่ค่อยดี”
“เราก็ไม่เก่งหรอก แต่อยากเรียน ท้าทายดีออก”
ผมคุยกับมิเชลอยู่พักใหญ่ล่ะครับ ถามนั่นถามนี่ เธอคุยเก่งนะ ปกติผมไม่ค่อยจะคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่ แต่คุยกับเธอแล้วเพลินดี ลืมไปเลยว่ามาเรียน พอกลับเข้าไปเรียนคาบที่สองก็ค่อยยังชั่วหน่อย ผมพยายามไม่สนใจมองไอ้เชี่ยนั่นหรอกครับ มองแล้วเสียอารมณ์ ผมนั่งติดกับมิเชลแบบนี้ค่อยมีกำลังใจเรียนหน่อย ผมติดนิสัยเหวี่ยงๆมาจากเขาหรือเปล่าไม่รู้นะ แต่ผมคิดว่าผมมีจุดหมายปลายทางที่จะเดินไป และผมจะไม่ยอมเขวกับสิ่งแวดล้อมเหล่านี้ วันนี้เรียนแค่สองวิชาครับ เรียนเสร็จก็เที่ยงกว่าๆ ผมว่าจะนั่งรถกลับบ้านเอง ไปตามทางที่คนไกลเคยพาไป
“กลับเลยเหรอทอมมี่ ไปฉลองเปิดเทอมกับพวกเราไหม”
ไอ้แว่นชวนครับ โหไอ้นี่ มันมีเพื่อนใหม่เยอะแยะเลยนะ หัวทองหัวดำ หัวสีส้มสีชมพูอีก
“ไม่ดีกว่า เราจะรีบกลับ ต้องไปทำงานอีก”
“นายทำงานด้วยเหรอ ทำอะไร”
อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาอีกแล้ว พอดีมิเชลเองก็เดินมาข้างๆผม
“นั่นสิทอมมี่ ทำงานอะไรเหรอ น่าสนใจไหม”
“ร้านอาหารไทยน่ะ”
“จริงเหรอ เราชอบร้านอาหารไทย ชอบมาก”
มิเชลทำเสียงสูงสายตาบอกว่าชอบจริงๆ
“ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนเลยมิเชล เราก็ทำร้านเบเกอรี่อยู่นี่ ดีกว่านะเราว่า”
ไอ้เชี่ยนี่มันดอดขึ้นอีกครับ ผมได้แต่ถอนหายใจยัดสายฟังเข้าหูเปิดเพลงดังๆไปเลย
“อ้าว ทอมมี่ กลับเลยเหรอ”
ผมดึงสายออกจากหูแล้วพยักหน้าให้มิเชล
“ไปเถอะมิเชล ไม่ต้องไปง้อหรอก คนหยิ่งๆแบบนี้น่ะ คนเขาอยากเป็นเพื่อนก็ทำเป็นไม่สนใจ เวลาทำรายงานมาอย่ามาโอดครวญก็แล้วกัน”
ได้ยินพอดีครับ ผมพยักหน้าให้มันจะเอาเรื่อง
“มึงจะเอายังไงกับกู ไอ้เชี่ย ปากมึงน่ะหุบบ้างก็ดีนะ กูก็ไม่ได้อยากจะคบกับมึงหรอกนะ”
“อย่าทอมมี่ อย่าทะเลาะกันเลย อะไรล่ะซันนี่ มาจากที่เดียวกันคุยกันดีๆไม่ได้เหรอ เสียชื่อคนไทยหมดเลยนะ”
เสียดใจครับ เพราะมันคนเดียว ผมก็ไม่ได้อยากอะไรหรอกนะ แทนที่คนไทยด้วยกันจะรักกัน แต่นี่ดูปากมันเถอะครับ วอนส้นเท้ามาก ผมเดินออกจากมหาฯลัยด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวครับ โว้ย วันนี้มันเป็นห่าอะไรวะเนี่ย เจอไอ้ควายนี่ตลอดเวลา
“ทอมมี่ๆ กลับด้วยกันไหม เราจะกลับบ้าน ผ่านคอนคอร์ดพอดี”
เสียงร้องทัก ตอนแรกผมไม่ได้ยินหรอกครับ แต่รถมันมาจอดตรงหน้า มิเชลลดกระจกลง ตอนแรกผมดีใจนะ แต่พอเห็นคนขับผมเม้มปากกำหมัดแน่น
“ไม่เป็นไรเราจะกลับเอง”
“ไปด้วยกันเถอะทอมมี่ เดี๋ยวเราจะพาไปกินไอติมร้านที่เราชอบ นะนะ”
ไม่พูดเฉยๆนะครับ เธอเปิดประตูรถออกมาจับแขนผม
“ไม่เป็นไรหรอกมิเชล เราอยากลองกลับเองดูน่ะ เธอไปเถอะ เอาไว้วันหลังค่อยไปนะ”
“แล้วกลับรถประจำทางจะกลับทันทำงานเหรอทอมมี่ กลับพร้อมเรานี่ล่ะนะจะได้คุยกันไประหว่างทางด้วย”
“มิเชล อย่าไปง้อเลย คนอวดดีให้ไปเองเถอะ”
อีกแล้วครับ ไอ้นี่มันเกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ เออ รู้ แต่มันจะรู้ไหมว่าผมเองก็เกลียดมันมากเหมือนกัน
“ซันนี่ ไม่ได้นะ เราอยากคุยกับทอมมี่”
“มิเชลไปเถอะ”
ผมเดินจ้ำออกมา กูไม่ได้อยากนั่งรถมึงหรอกนะจะบอกให้ กูมีปัญญากลับเองได้ ไม่ได้อยากจะกลับด้วย ไม่ได้อยากจะเจอหน้า อารมณ์เสียโว้ย ผมเดินไปตรงป้ายรถประจำทาง ศึกษามาบ้างแล้วล่ะครับว่าควรจะนั่งรถสายอะไร ไกลหน่อยแต่ก็ไม่ได้รีบอะไร ถ่ายรูปข้างทางส่งไปให้เขาดูดีกว่าระหว่างทางจากรถโดยสารประจำทางผมต้องนั่งไปต่อรถใต้ดินเพื่อไปยังคอนคอร์ดครับ ตอนแรกว่าจะนั่งรถโดยสารอ้อมไปเลย แต่แม่โทรฯมาพอดี ไม่มีอะไรนะแค่ถามว่าโอเคไหม ท่านเป็นห่วงผมเสมอ
“โหยนะคนเรา กว่าจะออนได้ นานไปไหมอ่ะ”
พอทำงานเสร็จผมก็อาบน้ำเตรียมตัวจะนอนล่ะครับ แต่กิจวัตรประจำวันของผมคือการเปิดคอมฯออนเอ็มเอาไว้ เผื่อว่าเขาจะเข้ามา วันนี้นึกว่าจะซวยทั้งวันแล้วนะเนี่ย นับว่ายังโชคดีมากที่เจอเขา ดีใจว่ะ
“ยังไม่นอนเหรอต้อม”
“ยังพี่ พี่ปริ๊นนอนไปแล้ว เปิดไมค์หน่อย”
“จะเปิดทำไม เดี๋ยวชั้นแว้ดใส่แกพี่ปริ๊นก็ตื่นกันพอดี”
“ไม่ตื่นหรอก เดี๋ยวใส่หูฟัง”
“จิ๊ เยอะแยะนะแก”
“แล้วพี่ทำไรอ่ะ คิดถึงผมไหมเนี่ย”
“พอดีหาข้อมูลการทำดอกไม้สต๊าฟน่ะเลยออน แกไม่ทำการบ้านเหรอ”
“ทำแล้ว โหยนะ อย่าอ้อมค้อมได้ไหมเนี่ย คิดถึงนะรู้ไหม”
“แหวะ เลี่ยนเชียว จะคิดถึงอะไรมากมาย นี่ยังทำงานไม่เยอะพอล่ะสิถึงมีเวลาว่างมาคิดถึงชั้น”
“ทำเยอะแล้วพี่ แต่คิดถึงพี่น่ะ มันคิดถึงตลอดเวลาอยู่แล้วอ่ะ”
เงียบเสียงไปครับ ตลอดๆ
“ทำไมเงียบอ่ะพี่”
“ฟังแกอยู่นี่ไง ไม่เจอสาวๆสวยๆบ้างเหรอ ได้ข่าวเปิดเทอมนี่วันนี้”
“เออพี่ รู้จักอยู่คนนึง สวยมาก นึกว่าเทยา โรเจอร์ เข้ามาทักผมด้วยล่ะ”
“นั่นไง เป็นไงน้องเขามาจากไหน”
แหมนะ ทีแบนี้อยากรู้ขึ้นมาเชียว
“เป็นลูกครึ่งไทย อเมริกันว่ะพี่ สวยมาก”
“จีบเลยดิต้อม”
“ไม่อ่ะ ผมบอกเขาไปแล้วว่ามีแฟน”
“อ้าว แกนี่ ใครวะแฟนแก ไปแอบมีตอนไหน อย่าบอกนะว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย”
“ใช่”
“ไอ้ต้อม อารมณ์เสีย”
แหวเสียงขึ้นซะดังเชียวจนผมสะดุ้งเลยนะเนี่ย หน้าตาที่ฉายออกมาผ่านเว็บแคมคงจะโมโหผมมากทีเดียว
“ก็พี่ไงแฟนผม”
“ไอ้บ้า ใครเป็นแฟนแก อย่ามาเยอะนะ”
“ไม่รู้ล่ะ ผมเคยบอกพี่ไปแล้วนี่ว่าผมจะไปทวงพี่คืนจากไอ้นั่น”
“โว้ย อะไรเนี่ย คุยแบบนี้ไม่คุยแล้วนะ”
“เดี๋ยวดิพี่ เออ ผมเจอไอ้เชี่ยนั่นด้วยนะ พี่จำได้ไหม ไอ้เตี้ยที่นั่งเครื่องมากับเราน่ะ”
รีบเปลี่ยนเรื่องครับ เพราะถ้ามัวแต่พูดเรื่องนี้เขาจะหนีไปก่อน ผมเคยเจอแล้ว ไม่ออนอยู่เป็นเดือนนะ เจ็บปวดเลยสิผมเกือบบ้า
“อ้อ น้อง อะไรนะ ที่หน้าบู้ๆน่ะเหรอ”
“ฮ่าๆๆ ใช่ๆ ไอ้เชี่ยนั่นล่ะพี่”
“อ้าว ไม่อยากเป็นเพื่อนกันหรอกเหรอ คนไทยด้วยกันนะต้อม”
“โหยพี่ เจอหน้านะมันแทะผมตลอด มันเป็นห่าอะไรของมันก็ไม่รู้ ผมล่ะเกลียดมันว่ะพี่ มันบอกว่าผมเป็นนักเรียนทุน แล้วทำหน้าตาเยาะเย้ยผมด้วยนะ ดีนะที่ไม่เตะปากมันก่อน”
“อะไร ทำไมมันพูดแบบนั้น นักเรียนทุนแล้วยังไง เอ๊ะไอ้นี่มันวอนซะแล้ว”
“อิอิ พี่ห่วงผมเหรอ”
แอบหยอดครับ เผื่อจะมีคำหวานมาทำให้ชื่นใจก่อนนอนบ้างนะ
“ห่วงสิ ชั้นไม่อยากให้ใครมาว่าน้องชายชั้น”
นั่นไงครับ ตอบมาแต่ละทีป้องกันตัวเองตลอดไม่มีเลยแบบหวานๆให้ผมน่ะ
“อย่าไปวุ่นวายกับมันเถอะถ้างั้นน่ะ คนบางจำพวกไม่จำเป็นต้องลงไปเกลือกกลั้ว”
“ผมไม่คุยกับมันอยู่แล้วพี่ เกลียดมัน เออพี่ พรุ่งนี้ผมจะขับแจสเปอร์ไปเรียนนะ คุณแม่อนุญาตแล้ว”
“ดีๆ ขับระวังๆหน่อยล่ะ ถนนมันไม่เหมือนเมืองไทยนะ”
“เมืองไทยนั่นล่ะพี่น่ากลัวกว่า ที่นี่ถนนโล่งขับสบายจะตาย”
“จ้าพ่อคุณ ระวังหน่อยล่ะ อย่าลืมคาดเข็มขัด ไปนอนได้แล้ว ชั้นจะทำงาน”
“บอกว่าคิดถึงก่อนดิ นะนะ”
“จิ๊ มากมายนะไอ้ต้อม เออๆ คิดถึง พี่ปริ๊น อิอิ บายนะ”
อ้าวนะ ออกไปเลยครับ โหยนะคนเรา ขี้โกงนี่หว่า ผมยิ้มรอแล้วนะเนี่ย เป็นสุขทุกครั้งครับทีได้คุย จะโดนเขาด่าก็ยังเป็นสุขอยู่ เขาด่าแปลว่าเขารัก อิอิ ผมนี่ท่าจะบ้า แต่เอาเถอะ ที่ผมยืนอยู่ตรงนี้วันนี้ได้ก็เพราะเขานั่นล่ะครับ ไม่ใช่เพราะใครคนใด

มีความสุขที่สุดเลยครับ เป็นวันแรกที่ผมได้ขับแจสเปอร์ออกจากบ้านไปนอกเมือง ไปเรียนด้วยความรู้สึกที่แสนจะสุขใจ สภาพรถยังดีๆอยู่เลย ไม่เคยคิดเคยฝันนะว่าในชีวิตนี้จะมีรถขับ เขามอบมันให้ผมแล้ว ผมต้องรักษามันไว้ให้ดีที่สุด ของใช้ทุกอย่างในรถที่เป็นของเขาผมก็ยังเก็บเอาไว้อย่างดี เวลาขับรถไปไหนต่อไหนผมก็ยังรู้สึกว่ามีเขานั่งอยู่ข้างๆ
“โห ขับรถมาเรียนเลยเหรอทอมมี่”
พอจอดรถผมก็เดินไปยังอาคาร ไอ้แว่นนั่นล่ะครับ มันคงยืนมองผมอยู่นานแล้ว
“รถแฟนเราน่ะ”
“เจ๋งว่ะ มัสแตงสีแดง สวยว่ะทอมมี่”
“อืม นายพักหอหรือว่ากลับบ้าน”
“หอดิ บ้านเราอยู่ฝั่งโน้นแน่ะ ขี้เกียจกลับ นายกลับบ้านเหรอ”
“อืม เราต้องทานด้วยน่ะ”
“หือ งานไร งานพิเศษที่ร้านอาหารไทยน่ะเหรอ น่าสนใจไหม เราไปทำด้วยคนดิ อยากมีรายพิเศษ”
มันทำท่าทางสนใจจริงๆนั่นล่ะครับ แต่ผมไม่มีอำนาจตัดสินใจอะไรหรอกนะ เพราะร้านเป็นของคุณพ่อกับคุณแม่ ท่านให้ผมเรียนฟรีๆแถมยังให้เงินเดือนอีก หาได้ที่ไหนในโลกนี้
“อืม”
“ดีเลย เราอยากทำด้วย นายติดต่อให้หน่อยดิ”
“นายเรียนหนักไม่ใช่เหรอ ไม่ดีหรอก เดี๋ยวเสียการเรียน ต้องเลิกดึกนะ”
มันทำท่าคิดครับ ผมเดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ไม่อยากสนใจอะไรมันมาก ฝรั่งหัวทองเนี่ยนะจะมาขอให้คนหัวดำช่วย
“ทอมมี่ กินกาแฟไหม”
เสียงใสๆดังมาจากมุมตึกครับ ผมหันไปตามเสียง รอยยิ้มหวานๆของมิเชลนี่ดูไม่เคยเบื่อเลยนะ
“เราไม่กินกาแฟ”
“อ้าวเหรอ เอาโดนัทไหม เราซื้อมากล่องนึง”
“ไม่เป็นไร”
“แหมมิเชล จะไปชวนทำไม เขาทำงานร้านอาหารนี่ สงสัยคงจะกินออกมาแล้วล่ะ ก่อนมาเรียนน่ะ”
และนี่ก็เป็นอีกเสียงที่ทำให้อารมณ์เบิกบานของผมเมื่อครู่มันหายไป ควายเอ้ย ผมเดินหนีครับ ไม่อยากมองหน้ามัน
“กินหน่อยสิทอมมี่ เออ เราอยากจะถามเรื่องงานพิเศษน่ะ เราอยากจะเปลี่ยนงาน เราอยากทำร้านอาหารไทย”
“เอ่อ”
“มิเชล ดูท่าทางเขาสิ เขาไม่อยากให้ใครเข้าไปวุ่นวายหรอก มิเชลอย่าไปวุ่นวายกับเขาเลยนะ ไม่แน่เขาอาจจะไม่ได้อยากจะมีเพื่อนก็ได้”
“ซันนี่”
ผมกำหมัดแน่น
“มึงจะเอายังไงกับกู”
ไม่ทันแล้วครับ ผมปรี่เข้ากระชากคอเสื้อมัน มิเชลหันไปปรามมันไม่ทันระวังผม ง้างหมัดรอแล้วนะ
“อย่าทอมมี่ อย่ามีเรื่องกัน”
“เฮ้ย ใจเย็นๆ ทอมมี่”
“มึงจะเอายังไงกับกู ไอ้เชี่ย”
มันทำหน้าซีดๆไปครับ ผมนี่ไม่ไหวแล้ว ไม่เคยมีใครมาคอยแทะผมเหมือนหมาแทะกระดูกแบบนี้มาก่อน เป็นไงเป็นกันวะ
“เดี๋ยวโดนทำโทษนะทอมมี่ ใจเย็นๆ”
ไอ้แว่นครับมันมาลากตัวผมออก หนอย ไม่ได้หรอกครับ เท้าผมยื่นไปแล้วเพราะตัวผมโดนไอ้แว่นมันดึงเอาไว้
“พลั่ก โอ๊ย”
“ทอมมี่”
เสียงมิเชลร้องดังลั่นเลยครับ ฝรั่งหันมามองกันใหญ่
“มึงจะเอายังไง ไอ้เชี่ย”
ผมยังไม่ลงครับ เท้าผมยันไปที่กลางยอดอกมันหงายหลังตกลงไปในแปลงดอกไม้ข้างตึก
“พอแล้วทอมมี่ พอแล้ว ซันนี่เขาไม่ได้ตั้งใจ”
มิเชลมาจับแขนผมไว้ครับ เห็นแก่คนสวยนะมึง ไม่งั้นมึงตาย
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร แค่เล่นๆกัน”
ไอ้แว่นมันร้องบอกคนที่เดินผ่านไปผ่านมา คือฝรั่งเขาไม่มุงกันนะครับ แค่ชำเลืองมาดู ผมไม่สนใจหรอกนะมันขาดแล้วสติ หน้ามืดขอถีบสักที สมใจมึงไหมไอ้ควาย
“พาทอมมี่ไปก่อนเบน เดี๋ยวเราจะดูซันนี่เอง”
มิเชลบอกให้ไอ้แว่นลากผมไปครับ
“โห คนไทยนี่ใจร้อนเหมือนกันนะ”
มันพูดครับ ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกเข้าไว้
“อย่าดึงได้ไหม เราจะไปเรียนแล้ว”
ผมหันไปมองหน้ามัน สายตาเป็นยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่ามันปล่อยมือจากผมทันที
“เอ่อ โอเคๆ เราก็จะไปเรียน”
มันทำหน้าบอกไม่ถูก แต่ผมไม่ได้สนใจมองหรอกนะ ผมเดินเข้าชั้นเรียนด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดสุดขั้ว เลือกที่นั่งที่ไกลจากอาจารย์ผู้บรรยายโดยส่วนมากนักเรียนฝรั่งมันจะชอบนั่งข้างหน้านะครับ แต่สำหรับผมไม่หรอก เหม็นขี้ฟันอาจารย์นั่งมันไกลๆนี่ล่ะเผื่อแอบงีบด้วย
“ทอมมี่ โอเคไหม”
เสียงใสๆของมิเชลครับเธอนั่งลงข้างๆผม ให้ตายเถอะใบหน้าเธอยิ่งมองใกล้ๆยิ่งสวยเตะตา ผมยิ้มให้เธอแห้งๆครับ เพราะเห็นไอ้เชี่ยนั่นเดินไปนั่งด้านหน้ามันมองผมด้วยสายตาที่เคืองใจ จะไม่ให้มันเคืองได้ยังไงก็กินข้าวเช้าไปเต็มอกด้วยฝ่าเท้าของผมนี่ไง ผมพยักหน้าล้อเลียนมันล่ะครับ หายโกรธไหมไม่นะ ไม่มีทางยิ่งมองหน้ามันผมยิ่งอยากจะเข้าไปกระทืบมันให้มันมาเรียนไม่ได้สักสองอาทิตย์เลย
“อืม”
“เป็นเพื่อนกัน อย่า”
“อาจารย์มาล่ะ”
ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วหันไปทางหน้าชั้นเรียน เธอจึงยอมเงียบลงครับ รู้ครับว่าเธอคงอึดอัดอยู่ไม่น้อยเพราะผมไม่หันไปมองเธออีกเลย รู้นะว่าเธอหวังดีไม่อยากให้มีเรื่องกัน อยากให้เป็นเพื่อนกันไว้เหมือนหลายๆคนที่คิดว่ามาจากบ้านเมืองเดียวกันควรจะรักกันหรือช่วยเหลือกัน แต่สำหรับมัน ผมยอมเป็นคนเพียงคนเดียวในที่แห่งนี้ที่ไม่มีใครอยากจะคบ ผมเกลียดมันจริงๆนะ
“ทอมมี่วันนี้เรียนวิชาเดียว ไปกินชากันไหม ข้างๆมหาฯลัยมีร้านอยู่”
“เราจะรีบกลับไปทำงาน ขอโทษนะ”
ผมตอบทันทีครับ เธอพูดยังไม่ทันจบ นึกๆไป ผมนี่จะดูเย็นชาไปไหมเนี่ย
“เอ่อ คือเราต้องรีบไปทำงานน่ะมิเชล เอาไว้วันหลังได้ไหม”
“อืม อ้อ งั้นนายจะรังเกียจไหมถ้าเราอยากจะไปดูที่ที่นายทำงาน”
ผมมองหน้าเธออย่างพิจารณา นี่เธอชอบผมหรือเปล่าเนี่ย อิอิ คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ผมหล่อเหรอวะ น่าจะหล่อนะ หุหุ
“อืม เอาสิ แต่ขากลับเธอจะกลับยังไง”
“ก็ไปแป๊บเดียวไง เดี๋ยวเราจะนั่งรถกลับมาเอง”
ตายล่ะสิ ถ้าไปกับผมแล้วเวลากลับผมไม่มาส่งผมจะเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม
“เดี๋ยวเราโทรฯถามคุณแม่เราก่อนนะ”
ผมเดินเลี่ยงออกไปเพื่อจะโทรศัพท์ขออนุญาตคุณแม่ก่อน เพราะถ้าหากพาไปเลยคงน่าเกลียดอยู่ไม่น้อย
“เพื่อนจะมาเหรอลูกต้อม มาเลยๆ วันนี้แม่ทำข้าวเหนียวมะม่วง ไม่มีขายนะจ๊ะ รีบมาเลย มาเอาพี่ปริ๊นไปไกลๆแม่หน่อย แม่จะขายของ”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
ผมยิ้มอย่างพอใจ คุณแม่ใจดีกับผมจริงๆนะ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักและเทิดทูนทำงานอย่างถวายหัวได้ยังไง
“ได้ เธอพร้อมหรือยัง”
ผมเดินยิ้มไปหามิเชล พอพูดขึ้นเธอก็ยิ้มแป้นเชียวครับ
“จริงเหรอ เราพร้อมแล้ว แต่ชวนเอ่อ”
“ได้ เบนจามินน่ะเหรอ เดี๋ยวเราชวนเอง”
ผมรีบพูดครับเพราะรู้ว่าเธอมีจุดประสงค์อะไร นี่คงพยายามอยากให้ผมดีกับไอ้เชี่ยนั่นมากสินะ ไม่มีทาง
“เฮ้นาย อยากไปดูที่ที่เราทำงานไหม”
ผมหันไปหาไอ้แว่นครับมันเดินคู่มากับไอ้เชี่ยนั่นล่ะ มันทำตาโตขึ้นมาทันที
“ไปๆ ดีมาก เราอยากไป”
ผมพยักหน้าแล้วหันกลับ
“ซันนี่ไปด้วยกันไหม”
ว่าแล้วเชียวครับ
“ไม่หรอกมิเชล เราไม่อยากไป เรามีงานต้องทำเหมือนกันนะ เธอเองก็ต้องทำงานนี่ จะไปจริงเหรอ”
“เราเข้าหกโมงนะวันนี้ มีเวลาพอ นายก็เข้าเวลาเดียวกับเราไม่ใช่เหรอ”
“เราไม่อยากไป”
“อย่าอยากไปเลย รถเรานั่งได้แค่สามคนนั่นล่ะ”
ผมพูดขึ้นครับ แล้วมองหน้ามัน เพิ่งเห็นว่ามันทำหน้าแบบไม่พอใจมาก

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. บุคลิกน้องต้อมอย่าเพิ่งแปลกใจไปนะครับว่าทำไมมันเย็นชา น่ากลัวแบบนี้ อิอิ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปเนอะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ จะพยายามเขียนให้ดีที่สุด รักกันๆ
จุ๊บๆ

[Horizon]

เริ่มรำคาญมิเชล จะปรองดองอะไรมากมาย
น้องต้อม ใจร้อนเกินนะ เมืองนอกไม่ใช่เมืองไทย
 

[qq_oo]

คนไทยรักกันๆๆ อิอิ

[stormphoenix]

  :laugh:ซันนี่โดนทีนแล้ว



ว่าไปต้อมนี่นิสัยคล้ายพี่นายเนอะ  

[indy❣zaka]

ทำไมซันนี่มันเจือกจังวะ ทำตัวไร้สาระมาก
น่าจับมาตบให้สักหน หมั่นไส้ๆๆๆ 

[samsoon@doll]

แอบรำคาญนังชะนีนี่เล็กน้อยถึงปลานกลาง มากมายเหลือเกิ๊นแม่คุ๊ณณณณณณณณณณณณณ

[♠♥♦♣]

รำคาญทุกคนอ่ะค่ะ รักพี่ปริ๊นคนเดียว จ๊วบบบ อ้อ! พี่เจคก็ชอบนะ ฮุๆๆ

[lunar]

ดีใจที่ได้อ่านเรื่องของต้อมกับซันนี่ ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาต่อ

อยากรู้ว่าต้อมจะทำใจอย่างไรที่ต้องห่างจากคนที่รักและนานแค่ไหนที่จะลืมรักแรกและ
ใครจะมาแทนที่พี่นายของต้อมได้

เห็นด้วยกับคุณ Stormphoenix น้องต้อมนิสัยเหมือนพี่นายจริงๆและเห็นด้วยกับอีกหลายๆ รีว่า
มิเชลน่ารำคาญมาก ตาติดต้อมแจ น่ารำคาญแทน

 

[Fanun]

เข้ามาต้อนรับเรื่องใหม่ของอิ๊กกี้
ดีใจที่ได้อ่านน้องต้อม 

[a_tapha]

เป็นคนไทยเหมือนกันก็ต้องเลิฟเลิฟกันสิจ๊ะน้องต้อม 

[nunamicky]

แอบสงสารนายซันนี่เหมือนกันนะ
โดนเพื่อนทิ้ง

[ZuuZuu]

เฮ้อออออ ต้อมเอ๊ย ใจเย็นๆหน่อยไอ้น้อง
ทำแบบนี้มีแต่เสียกับเสียนะ
แล้วเรื่องพี่นายอ่ะตัดใจได้แล้วเหอะ ไม่งั้นจะยิ่งเจ็บกว่าเดิมนะ
ส่วนซันนี่คะ พี่เริ่มจะหมั่นไส้นู๋เล็กๆแล้วนะอย่าให้พี่ต้องเหวี่ยงนะจ๊ะนะ
มิเชลก็แปลกๆ หวังผลอะไรอยู่รึป่าวเนี่ย

[Ryze]

เอ๊ะ.. เห็นพาร์ทต้อมเต็มๆแล้วเพิ่งรู้กระว่างว่า น้องมันใจร้อนกว่าที่คิดนะเนี่ย
ภาคนู้นยังเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ แต่ต้อมแอบติสท์ๆอยู่เหมือนกัน

ก๊าก

[kyoya11]

รำคาญมิเชลแฮะ - -
เหมือนเขาจะดีนะ แต่รำคาญ

[evilheart]

น้องต้อมจ๊ะ เรื่องนี้คงต้องลุ้นกันอีกนาน อยากรู้จังว่าใครจะมาแทนที่พี่นาย

[hpsky]

ถ้าซันคู่ต้อมจริงๆ แล้วคู่นี้มันจะญาติดีกันยังไงเนี่ย  ส่วนพี่นายตอนนี้คงนั่งแท่นเป็นคุณนายสวนดอกไม้อยู่แน่ๆ อิอิ

[roseen]

ดุจังไม่มีควาญก็ยังงั้นแหละ