Scene 3
“ก็ไม่ได้อยากนั่งหรอกนะ”
“ไปกันเถอะ มิเชล เบน”
ผมรำคาญจะทะเลาะกับมันครับ ไอ้นี่แปลกๆ รู้หรอกว่าเกลียดกูแต่มึงอย่าแสดงออกขนาดนี้ได้ไหมวะ เดี๋ยวจะต่อยหน้าให้จริงๆก็คราวนี้ล่ะ
“น่าเสียดายจัง”
“ดีใจจังเราจะได้นั่งมัสแตง เร็วเลยๆ รีบไป”
ไอ้แว่นมันดันหลังมิเชลไปด้านหน้าครับ ผมก็ยิ้มที่มุมปากแล้วเดินไปที่รถ
“โห รถสวยจังเลยทอมมี่”
“รถแฟนเราเองล่ะ”
“โห แฟนนายท่าจะรวยเนอะ”
“ไม่หรอก เขาเก็บเงินซื้อเอง ตอนนี้เขาไม่อยู่แลยให้เราใช้”
“เขาเหรอ”
ทั้งสองคนมองหน้าผม นี่กูพูดผิดตรงไหนเนี่ย
“อืม เขา”
“นี่นายเป็น”
ทั้งสองคนมองหน้ากันทีหนึ่งแล้วหันมามองหน้าผม ทำท่าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“เราเป็นผู้ชาย แต่เรามีแฟนเป็นเกย์ มีอะไรเหรอ”
“อ่า เอ้อ เอ่อ”
อ้าวนะ ไปไม่เป็นทั้งสองคน ทำท่าเหมือนผมเป็นโจรที่จี้เครื่องบินที่ชนตึกเวิร์ลเทรดประมาณนั้นล่ะครับ
“จะไปได้ยัง”
ผมเริ่มรู้สึกว่าทั้งสองคนมองผมอย่างประหลาด
“เอ่อ เราว่าเรามีอะไรต้องทำนะ”
ไอ้แว่นพูดขึ้นครับ หึหึ นี่เป็นเกย์หรือมีแฟนเป็นเกย์นี่มันน่ารังเกียจขนาดนี้เลยเหรอวะ
“อ้าว ทำไมเพิ่งมีล่ะเบน”
“จริงๆนะ มิเชล เรามีอะไรทำจริงๆนะ”
“ตามใจ งั้นบายนะเบน”
ผมพูดไม่สนใจ ในใจมันก็เริ่มคิดล่ะครับว่าผมคงไม่มีเพื่อนแล้วจริงๆ เสียไปแล้วคนหนึ่ง
“แล้วมิเชลล่ะ ยังจะอยากไปกับเราอยู่ไหม”
ผมหันไปถามเธอครับ เธอทำหน้าไม่ถูกแต่ก็เหมือนคิดอะไรอยู่แล้วยิ้มออกมา
“ไปสิ เราอยากไปดู”
ผมยิ้มออกมา แม้ว่ามันจะเป็นความพยายามหรือมารยาทก็ตามที แต่ผมรู้สึกดีนะ
“อยากรู้ไหมว่าทำไมเราถึงรักเขา”
ระหว่างทางผมก็เอ่ยขึ้นครับ เพราะรู้สึกว่าเธอจะรู้สึกอึดอัดมากกับการนั่งรถผม เพราะผมยังไม่เปิดเพลง
“นายอยากเล่าไหมล่ะ”
“ไม่หรอก”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“เราอยากให้เธอถามเองน่ะ”
“ฮ่าๆๆ นายนี่แปลกคนจริงๆนะทอมมี่”
“แปลกจนมีคนเกลียดเราที่เรามีแฟนเป็นเกย์น่ะเหรอ หึหึ”
ผมไม่ได้มองหน้าเธอหรอกครับ มองถนนอยู่ แดดไม่ค่อยมีเพราะเข้าสิงหาแล้ว อากาศเริ่มเย็น
“นายหมายถึงเบนน่ะเหรอ เอ่อ เราไม่รู้หรอกนะว่าเขาคิดยังไง แต่สำหรับเรา ไม่ใช่เรื่องแปลก แค่เราตกใจนิดหน่อยที่รู้ว่านายมีแฟนเป็นเกย์ คือ ไม่น่าเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ จริงๆนะ”
ผมหันไปมองเธอครับ ยากมากขนาดนั้นเลยเหรอกับการบรรยายความรู้สึกของตัวเอง
“ดูเธอเครียดๆนะมิเชล”
“ปะ เปล่า เราโอเค แล้วนายจะเล่าได้ยังล่ะว่าทำไม”
“หือ ทำไมอะไร”
ผมกวนเธอเล่นๆครับ
“อ้าว ก็ทำไมนายถึงรักกับแฟนนายน่ะ”
“อ้อ ก็ไม่มีอะไรหรอก เขาน่ารักไง เราก็เลยรัก”
“ทอมมี่”
ผมหันไปหัวเราะเลยครับคราวนี้ แต่เธอทำหน้างอใส่ น่ารักดีนะ คนสวยงอนเนี่ย
“เขาช่วยเรา เราหมายถึง เขาเป็นคนดึงเราขึ้นมาจากที่ต่ำ จะว่ายังไงดี ที่เราได้มาเรียนที่นี่ก็เพราะเขา นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่จริงเขาน่ารักมากนะ ถ้าเธอเจอเขาเธอจะชอบเขา”
ผมยิ้มไปด้วยครับเวลาพูดถึงเขา เธอก็หันหน้ามาตั้งใจฟังมองผมตาแป๋วเลยนะ
“ท่าทางเขาคงจะน่ารักมากจริงๆนะ แต่ทอมมี่รู้ไหม นายเองก็น่ารักนะ”
เฮ้ย นี่ผมโดนชมระยะเผาขนเหรอเนี่ย เอ่อ อายจังว่ะ หน้าร้อนๆแล้ว
“อิอิ หน้าแดงด้วยนะ เรายินดีที่จะเป็นเพื่อนนายนะทอมมี่ ไม่ว่าจะยังไง”
ผมหันไปยิ้มให้เธอเขินๆครับ
“ขอบใจนะมิเชล”
ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีผู้หญิงมาจีบนะครับ ตอนเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯก็มีนะ ไม่ได้คุยนะตอนผมเตะบอลมีสาวๆมากรี๊ดให้เยอะแยะไปหมด แต่ทำไมผมไม่รู้สึกเขินเท่านี้เลยนะ อายจนรู้สึกว่าหูมันกางออกมากกว่าปกติอีก เราคุยกันมาตลอดทั้งทางล่ะครับ พอถึงร้านอาหารผมก็ไปจอดรถ
“มิเชล นี่คุณแม่ของเรา แม่ครับ นี่เพื่อนผมที่บอกว่าจะพามา มิเชลครับ”
ผมแนะนำครับ
“ดีค่ะ เอ้ย สวัสดีค่ะ”
ตอนแรกเธอทักไปว่า ไฮ ล่ะครับ แต่คงนึกขึ้นมาได้ว่าคุณแม่ผมเป็นคนไทย คุณแม่เธอก็เป็นคนไทย เธอจึงยกมือขึ้นไหว้ คุณแม่หันมามองผมแปลกๆแล้วหันไปยิ้มให้มิเชล
“สวัสดีจ๊ะ ตามสบายนะจ๊ะหนู ต๊าย สวยจังนะ หน้าตาเธอนี่เหมือนคนไทยเลยนะ”
“อ้อ คุณแม่เป็นคนไทยค่ะ แต่เสียดายหนูไม่ได้ไปอยู่เมืองไทย หนูชอบเมืองไทยมากนะคะ”
เธอยิ้มแล้วพูด คุณแม่ผมกำลังพิจารณาอยู่ครับผมรู้ดี
“พี่ปริ๊นล่ะครับคุณแม่”
“โน่นเลย กวนพ่อครัวอยู่ในครัวโน่น แม่ไม่ไหวจะเคลียร์ ไปจัดการหน่อย”
ผมเดินผละออกมาครับ ให้ผู้หญิงเขาทำความรู้จักกันเอง เดินเข้าไปในครัว พับแขนเสื้อขึ้นให้ทะมัดทะแงเตรียมจะยกจานครับ
“พี่ปริ๊น หยุดเหรอวันนี้ ไม่ไปโรงเรียน ไปกวนอะไรพี่จา มานี่มา”
ผมร้องเรียกมันล่ะครับ แล้วทักทายพนักงานในร้าน
“อ่า พี่ต้อมๆ มาแล้วเหรอ ขี่หลังหน่อย”
“มาเลยๆ วันนี้จะให้เป็นไรดี”
“เป็นม้าสามสี”
“หือ ทำไมม้าสามสี”
“ก็ปริ๊นมีนี่ไง อิอิ”
“เอ้ย สีอะไร จะทาพี่เหรอ”
“สีวาดรูปนะ ไปเรียนวาดรูปมานะ เป็นม้ากระดาษให้ปริ๊นวาดหน่อย”
“อ้าวจะเลอะไหมเนี่ย ซักไม่ออกเดี๋ยวคุณย่าว่าเอานะ”
“ซักออก ปริ๊นวาดพี่จาแล้ว พี่จาลองล้างดูแล้ว”
ผมหันไปทางเหยื่อของพี่ปริ๊นครับ รายนั้นทั้งส่ายหน้าทั้งหัวเราะ พี่ปริ๊นเป็นขวัญใจของคนที่ร้านครับ ทุกคนรักพี่ปริ๊นกันหมด รักอย่างบริสุทธิ์ใจเหมือนผม
“เหรอ ไหนลองวาดซิ”
ผมนั่งยองๆลงข้างหน้าพี่ปริ๊นล่ะครับ ยอมตามใจ ยอมทุกอย่าง พอนั่งลงก็ยิ้มแป้นเลยนะ
“ไม่เอานะ จะขี่หลังแล้วค่อยวาด วาดแบบนี้ไม่มีศิลปะนะ”
“ฮ่าๆๆ คร้าบ พ่อศิลปินใหญ่”
ผมหัวเราะแล้วหันหลังให้ พอพี่ปริ๊นขึ้นมาขี่ที่หลังผมก็กอดขาไว้ พี่ปริ๊นก็กอดคอผมหัวเราะกิ๊กกั๊กชอบใจ
“เกาะแน่นๆนะพี่ปริ๊น เดี๋ยวม้าจะวิ่งแล้วนะ”
“ฮี่ๆๆ ไปเลยๆ เอาสีแดงก่อนนะ อิอิ”
รู้สึกเย็นๆที่แก้มล่ะครับ ผมก็ทำท่าวิ่งเอากะพี่เขาหน่อย รอบครัวก่อนไปถามพี่ๆในครัวว่ามีอะไรให้ช่วยไหม พอไม่มีก็ไปหลังร้านถามพี่ๆที่ล้างจาน ผมทำได้ทุกอย่างครับ ไม่มีเกี่ยง เต็มที่กับทุกสิ่งให้สมกับที่คุณแม่กับคุณพ่อและทุกคนในครอบครัวนี้กรุณาผม
“ว้ายตาย พี่ปริ๊นไปทาสีอะไรบนหน้าพี่ต้อมเค้า ไม่ได้ๆ ลงมาเดี๋ยวนี้นะ”
พอเดินออกมาหน้าร้าน คุณแม่หันมาเจอครับ ร้องเสียงหลงเลย
“อ่า ไม่ลงนะคุณย่า พี่ต้อมเป้นม้าสามสีของปริ๊นนะ”
“ว้ายตาย หลานชั้น เล่นอะไรประหลาดแบบนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ เดี๋ยวก็ไปล้างออกครับ”
“ตามใจกันแบบนี้ล่ะ แม่ถึงปวดหัวอยู่เนี่ย”
“ไปทางโน้นเจ้ามาสีแดง”
“น่ารักจังค่ะ คุณแม่”
ตอนเดินออกมาก็เห็นแล้วล่ะครับว่าสองคนนี้หัวร่อต่อกระซิกกันอยู่ มิเชลเป็นคนคุยเก่งนะผมว่า ยิ่งถ้าเข้ากับคุณแม่ผมได้นี่ไม่ต้องห่วง
“หลานแม่เองจ๊ะ ซนยังกะลิง”
“ใครเหรอคุณย่า”
“สวัสดีจ๊ะ พี่ชื่อมิเชล เราชื่ออะไรคะรูปหล่อ”
“อ่า อิอิ”
พี่ปริ๊นดิ้นใหญ่เลยครับ ฮ่าๆ เหมือนมันเขินนะอยู่บนหลังผมเนี่ย ผมเลยนั่งยองๆให้ลงจากหลัง
“ชื่อปริ๊นนะ ทำไมพี่สวย”
“ฮ่าๆๆ ดูสิ เป็นยังไงหนู พอไหวไหม”
เราทุกคนหัวเราะขึ้นครับ คุณแม่เป็นคนถาม
“น่ารักค่ะ ท่าทางจะฉลาดนะคะ”
“กรดเลยล่ะจ๊ะ อย่าไปลองเชียว”
“อะไรเหรอคุณย่า พี่มากับใครเหรอ”
“อ้อ พี่เป็นเพื่อนพี่ทอมมี่น่ะจ๊ะ”
“อ่า อิอิ พี่ต้อมมีแฟนแล้วเหรอ”
พี่ปริ๊นหันมาหัวเราะให้ผมครับ
“เพื่อนๆพี่ปริ๊น พี่เขาเสียหายหมดนะ”
“ทำไมเสียหายนะ พี่เป็นแฟนพี่ต้อมเหรอ”
“เปล่าจ๊ะ เป็นเพื่อน”
“จริงนะ”
“จริงจ๊ะ”
“อืม ตอนนี้ปริ๊นไม่มีแฟนนะ เป็นแฟนปริ๊นไหม จะพาไปกินนมหวานที่ร้านอร่อย”
“พี่ปริ๊น”
เสียงหัวเราะดังลั่นเลยครับ โอยๆ ผมไม่ไหว คุณแม่ก็ไม่ไหว มิเชลเองหัวเราะชอบใจ นั่งลงลูบหัวพี่ปริ๊น เอากับเธอสิครับ
“เอาสิจ๊ะ พี่ก็ว่าง เรามาเป็นแฟนกันนะ”
“อิอิ จุ๊บหน่อยนะ”
ดูครับดู มันเอานิ้วจิ้มที่แก้มตัวเอง แล้วทำแก้มป่องๆให้มิเชล
“ตายแล้วแก่แดดแก่ลม นี่พ่อต้อมพาน้องดูหนังแบบนั้นหรือเปล่าหือ”
“โอ๊ย ไม่เคยครับคุณแม่ พี่ปริ๊น ไปหัดมาจากไหน”
“อะไรอ่ะ ก็เห็นคุณปู่ทำให้คุณย่าวันก่อนนะ”
“โอยๆ หลานชั้น นั่นมันผู้ใหญ่นะพี่ปริ๊น ไม่เอาๆ แก่แดด”
คุณแม่หัวเราะจนน้ำตาเล็ดครับ ส่วนผมก็นะ ท้องแข็งไปหมดแล้ว มิเชลเองก็หัวเราะ
“จุ๊บ ไม่เป็นไรค่ะ”
มิเชลเธอหอมแก้มพี่ปริ๊นเบาๆ ดูมันทำท่านะครับ ทำท่าอายเขินๆบิดตัวด้วยนะ
“ไม่ไหวๆ ไปๆ ไปกินข้าวเหนียวมะม่วงกันหนูมิ แม่ทำไว้ เคยกินไหม”
“อุ๊ย จริงเหรอคะคุณแม่ หนูเคยกินตอนกลับเมืองไทยค่ะ จำได้ว่าอร่อยมาก แต่กลับมาที่นี่คุณแม่ไม่ค่อยทำให้กิน ดีใจจังค่ะ”
“มาเลยๆ พ่อต้อมไปล้างหน้าล้างตาก่อนไปลูก เลอะเทอะหมดแล้ว เดี๋ยวลูกค้าจะตกใจเอา”
ผมยิ้มแห้งๆเดินเข้าไปในห้องน้ำครับ ล้างหน้าล้างตาแล้วเดินไปที่โต๊ะ มีลุกค้าอยู่พอสมควรเพราะเลยบ่ายมานานแล้ว ลูกค้าส่วนมากจะเยอะตอนเย็น เยอะจนต้องจองก่อน ไม่จองไม่รับ เสียงเราหัวเราะมีความสุขกับการที่ได้คุยกัน กับท่าทางของพี่ปริ๊น ความสุขที่ผมไม่ต้องไปแสวงหาที่ไหน ใครจะคบหรือไม่คบผมมันไม่ใช่ประเด็นหรอกนะครับ ความสุขแท้จริงที่ผมได้รับมันอยู่ตรงนี้เอง ความสุขที่ใครหลายคนที่บอกว่าตัวเองเป็นคนสมบูรณ์แบบหาไม่ได้หรือไม่เคยสัมผัสกับมันเลย
“เรารักพี่ปริ๊นจังเลยทอมมี่ น่ารักมาก”
“อ้าว อะไรกันตกหลุมรักพี่ปริ๊นอีกคนแล้วเหรอมิเชล”
“ก็พี่ปริ๊นน่ารักนี่ น่ารักมาก คุณแม่ก็น่ารัก นี่ยังแบ่งข้าวเหนียวมะม่วงกลับมาให้กินที่หออีก”
ระหว่างทางกลับไปส่งมิเชลที่หอล่ะครับเราก็สนทนากัน คุณแม่บอกให้ผมกลับมาส่งมิเชล ผมเองก็ตั้งใจว่าอย่างนั้น ตอนแรกพี่ปริ๊นจะมาด้วย แต่พอคุณพ่อมาจากอีกร้านก็เปลี่ยนแนวทันที ลืมไปเลยนะว่าเพิ่งจะมีแฟน
“นี่ไงเหตุผลที่เรารักเขา”
“อืม เราเข้าใจ ครอบครัวน่ารักขนาดนี้ตัวเขาเองคงจะน่ารักมากนะ นี่ทอมมี่ เราขออนุญาตคุณแม่มาทำพาสต์ไทม์ที่นี่ด้วยนะ”
“หา แล้วคุณแม่ว่าไง”
“อิอิ คุณแม่ตอบ โอเค เราดีใจที่สุดเลยนะ”
เอ่อ ผมจะทำหน้ายังไงดีวะเนี่ย ดีใจหรือเสียใจดี ดีใจที่มีเพื่อนใหม่เวลาไปเรียนจะได้ไปด้วยกัน เสียใจที่เธอจะก้าวเข้ามาในชีวิตส่วนตัวของผมมากเกินไปหรือเปล่า
“อ้อ เราดีใจด้วยนะ”
“ทำไมเหรอทอมมี่ ทำหน้าไม่ดีเลย ไม่อยากให้เรามาทำงานที่เดียวกันเหรอ”
“ปะ เปล่า ไม่ได้คิดแบบนั้น”
“แหม ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เราไม่ก้าวก่ายชีวิตของนายหรอกน่า”
“เราไม่ได้ว่าอย่างนั้นซะหน่อยนะ”
“มีความสุขจังเลยวันนี้ เอ๊ะ นอร์ร่า เพิ่มเสียงได้ไหม”
เปิดวิทยุล่ะครับ เพลงคันทรี่เบาๆ พอเธอได้ยินก็ทำท่าดีใจแล้วเอื้อมมือไปเพิ่มเสียง ฮัมเพลงตามอย่างสบายอารมณ์ เอ่อ ทำให้คนที่มองอย่างผมนี่พูดอะไรไม่ออกเลยนะ เพราะแดดที่ตอนกลางวันมันไม่โผล่มาให้เห็นแต่พอตกเย็นมันกลับสาดมาทางทิศตะวันตกสาดส่องผ่านกระจกรถเข้ามาผมสีน้ำตาลอ่อนมันดูแดงเมื่อต้องแสงอาทิตย์ ใบหน้าที่สวยหาที่ติไม่ได้ สวรรค์ดีๆนี่เองครับ
“มองจังทอมมี่ หน้าเรามีอะไรติดเหรอ”
เอ่อ ผมทำตัวไม่ถูกครับ อึกอักเลยผม ได้แต่ยิ้มแห้ง
“เปล่า ไม่มีอะไร หิวไหมมิเชล”
“ไม่หิวหรอกเพิ่งกินมาเองนะทอมมี่”
เธอหัวเราะครับ ให้ตายเถอะยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่
“จะกลับหอเลยเหรอ”
“ช่วยแวะส่งเราที่โอคแลนด์หน่อยนะ เราว่าจะไปทำงานเลย”
“เพิ่งจะห้าโมงเองนะ”
“ก็เดินเล่นไปก่อน เดี๋ยวเราจะอ่านหนังสือรอไปพลางๆ”
“อ้อ เอางั้นเหรอ”
“ขอบใจนะทอมมี่ที่พาเราไปรู้จักคุณแม่นายน่ะ ทำให้เราได้งานใหม่ที่เรารู้สึกดีตั้งแต่ยังไม่ได้ทำ ขอบใจนะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไร”
ทางหลวงหมายเลข ๒๔ ในตอนเกือบค่ำนี้รถราไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นัก ภาพบ้านเมืองรายทางที่ผมชอบเหม่อจ้องมองออกไปมันน่าดูชมอยู่แล้ว ยิ่งมีคนสวยๆนั่งข้างๆมาด้วย ทำไมรู้สึกว่ามันเร็วจังเลยนะ จากคอนคอร์ดมาที่เบิร์กเลย์ไม่ใช่ใกล้นะนานเหมือนกันแต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันเร็วมาก คงเพราะผมมีความสุข สุขใจที่ได้เจอกับเธอคนนี้ เพื่อนใหม่ของผม
Written by eiky
ปล.เอาไปอ่านขำๆก่อนน้า อิอิ เดี๋ยวเค้าๆไม่มาสองวันน้า หยุดงานที่บ้านเน็ทยังไม่มา ทีโอทีบอกว่าหมายเลขหมด รอได้รอไป 5555 ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ
ขอบคุณทุกกำลังใจ อย่าเพิ่งนอยด์ตัวละครน้า อิอิ มันมีที่มาที่ไป จุ๊บๆๆ
อิ๊กกี้
หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44 (อ่าน 249926 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก