ตำนานรักดอก…ไม้
By : Dezair
…………………………
ตอน ตำนานรักดอกบัว 4
ญาณธรอึดอัด ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เขานั่งนึกว่าตั้งแต่จำความได้ ตัวเองเคยทำให้คุณยายเสียใจเรื่องอะไรบ้างไหม?...ไม่มี…เขาเป็นเด็กดี มุมานะตั้งใจเรียน สอบเข้ามหาวิทยาลัย และเรียนจบออกมาแบบที่คุณยายผู้เลี้ยงดูเขาแทนพ่อและแม่มีแต่ความสบายใจ…ทว่า…วันนี้…วันนี้ญาณธรรู้ดีว่าคุณยายในวัยเกือบจะ 80 กำลังทุกข์ตรมในใจ
“ยายครับ…”
“แยม…ยายถามหน่อยได้มั้ย แยมรักพ่อเสือรึเปล่า” ญาณธรเหลือบมองชายหนุ่มที่ยังนั่งอยู่ในบ้านด้วย
“…มองใจตัวเองให้แน่นอนนะแยม ถ้ารักเขา แยมก็บอก ถ้าไม่รักเขา ก็บอก…เขาจะได้ไม่เสียเวลากับเรา” ร่างโปร่งเงยหน้ามองหญิงชรา ฝ่ามือที่กอบกุมมือเหี่ยวย่นบีบกระชับอย่างอัดอั้น
“ยายแก่แล้วนะแยม…อยู่อีกไม่นานก็ต้องไป แต่แยมยังเด็ก…แยมต้องอยู่ต่อไป แยมจะตอบเอาใจยายแล้วทิ้งใจแยมไม่ได้ ถ้ายายต้องไปจากโลกนี้ทั้งๆที่หลานของยายเจ็บปวดกับการตัดสินใจของยาย ยายคงไปพบหน้าพ่อแม่ของแยมไม่ได้หรอก…”
คุณยายโสภาไม่ได้รับรู้เรื่องนี้ในวันนี้ ประสบการณ์และการผ่านโลกมามากทำให้พอจะมองเห็นท่าทีแปลกประหลาดของชายหนุ่มผู้ที่ชื่อสหรัฐ และเมื่อลองถามกับคุณภัสสร ก็ถึงได้รู้ความจริงว่าชายหนุ่มผู้นี้สนใจในตัวหลานชายของหล่อนจริงๆ
“พ่อเสือ…ได้ยินที่ยายพูดนะ ว่ายายจะไม่ยอมไปจากโลกนี้และไปพบหน้าพ่อแม่ของแยมโดยที่ทิ้งแยมเอาไว้แบบไม่มีความสุข การตัดสินใจครั้งนี้ ยายยกให้เป็นหน้าที่ของแยม ยายจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยหรอก พ่อเสือสบายใจเรื่องยายนะ…” สหรัฐรีบยกมือไหว้ที่หญิงชราไม่มีอคติต่อเขาซึ่งเป็นผู้ชาย
“ขอบคุณครับ คุณยาย” คุณยายโสภาหันมาทางหลานชายที่ยังนั่งขนาบข้าง
“แยม…เราจะตัดสินใจยังไง หือ?”
“แยมไม่รู้หรอกยาย…แยมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกแบบไหน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้พ่อเสือเขาย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันดีมั้ยล่ะ” สหรัฐตาโตเป็นไข่ห่านทันทีที่คุณยายโสภาชี้ทางให้ ‘เสือ’ ตัวนี้ เขาอยากจะเข้าไปกราบงามๆบนตักคุณยายสัก 3 ทีที่ยกญาณธรให้แบบไม่ต้องสู่ขอ!!
“พ่อเสือสะดวกรึเปล่าจ้ะ เดี๋ยวยายจะลองถามคุณภัสดู ว่าถ้าพ่อเสือเข้ามาอยู่ที่นี่ คุณภัสจะสะดวกรึเปล่า?”
“สะดวกครับ! ทั้งผมทั้งแม่สะดวกมากๆเลยครับ! ว่าแต่คุณยายจะให้ผมย้ายเข้ามาอยู่เมื่อไหร่ดีครับ หรือจะให้ผมทำตามประเพณีก่อนก็ได้นะครับ ผมจะไปคุยกับแม่เอง” ในขณะที่ญาณธรยังอึ้งเพราะตามความคิดหญิงชราไม่ทัน สหรัฐกลับความคิดนำโด่งตีคู่ไปกับคุณยายเรียบร้อย
คุณยายโสภายังคงยิ้มบางอ่อนละมุนเช่นทุกที
“พ่อเสือจะย้ายมาก็ต้องรอยุทธกลับต่างจังหวัดไปก่อนล่ะจ้ะ แล้วนี่ตายุทธไปไหนล่ะแยม ยังนอนไม่ตื่นเหรอ?” คุณยายตอบเสร็จก็ลุกจากเก้าอี้มองขึ้นไปยังบันไดถามหาหลานชายคนเล็ก
“ต้องรอยุทธกลับต่างจังหวัด? เอ่อ…หมายความว่า…” สหรัฐเริ่มดึงสติกลับมาจากความดีใจ เมื่อคุณยายพูดจาไม่ชัดเจน
คุณยายโสภาหันกลับมามองชายหนุ่ม ก่อนจะยิ้ม
“ก็ถ้าพ่อเสือมาอยู่บ้านนี้ พ่อเสือก็ต้องนอนห้องของยุทธไงล่ะจ้ะ…พ่อเสือคงไม่คิดว่ายายจะให้พ่อเสือนอนห้องเดียวกับหลานชายสุดที่รักของยายใช่มั้ย แน่นอน…ยายไม่ปล่อยให้หลานชายของยายอยู่ห้องเดียวกับพ่อเสือหรอก โอกาสมีคืนเดียว…เมื่อคืนนี้ใช่มั้ย ที่พ่อเสือนอนห้องเดียวกับแยม นั่นแหละจ้ะ หมดโอกาสแล้ว…”
แล้วคุณยายก็หันมาเรียกญาณธรให้เข้าครัวไปด้วยกัน ร่างโปร่งเหลือบมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเป็นเสาหินแล้วได้แต่หัวเราะเบาๆ เมื่อ ‘พี่เสือ’ ถูกคุณยายของเขาตลบหลังเสียอยู่หมัด
……………….
เสียงหัวเราะดังลั่นของคุณภัสสรบ่งบอกความสะใจปนสมใจอย่างเห็นได้ชัด แม้จะเป็นเวลาทานอาหารและควรจะรักษาไว้ซึ่งสมบัติผู้ดีมากแค่ไหนก็ตาม
“ภัสต้องขอโทษคุณยายด้วยนะคะ ที่เจ้าลูกชายคนนี้มันคิดอะไรไม่เจียมกะลาหัว และก็ต้องขอบคุณคุณยายมากๆ ที่จะให้ตาเสือมานอนที่นี่ในห้องของ…เอ…ของ…” คุณภัสสรหันไปถามบุตรชายคนเล็กที่ร่วมรับประทานอาหารมื้อกลางวันด้วยกันในบ้านของคุณยายโสภา
“ห้องของไอ้…เอ่อ… ‘น้องยุทธ’ …” ไม่ใช่ห้องของแยม! โธ่เว้ย!! รู้งี้เมื่อคืนเผด็จศึกซะก็ดีหรอก!! โอกาสพลาดแล้วพลาดเลยจริงๆ!!
“แล้วนี่ ยุทธจะกลับมากี่โมงหรือครับ พี่เสือ” แม้สหรัฐจะไม่หน้าบูดให้เห็น แต่ญาณธรก็พอจะเดาใจออกว่าชายหนุ่มออกจะเซ็งอยู่บ้าง เขาจึงถามไปยังเรื่องของน้องชายที่ไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน
“เย็นๆนั่นล่ะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องไอ้ภู” สหรัฐลืมเรื่องน้องชายของญาณธรไปเลย จนกระทั่งมาคิดถึงมันอีกทีตอนที่คุณยายแทงข้างหลังยอมให้เขาอยู่ที่นี่แต่ให้นอนห้องไอ้เวรนั่น เขาก็เลยโทร.ไปถามความเป็นอยู่ของไอ้น้องชายที่พี่เขยอย่างเขาอยากลืม ปรากฏว่าไอ้น้องบอกว่ามันยังมีชีวิตอยู่แบบแฮงค์ๆ เนื่องจากเมื่อคืนถูกมอมเหล้าจนเมาเละ ตอนนี้หมดสภาพอยู่ห้องไอ้ภู
…ก็แค่หมดสภาพ นึกว่าจะกลับต่างจังหวัดไปแล้วซะอีก!!...
“…ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวไอ้น้องให้คนของมันมาส่งให้ แยมทานกับเยอะๆสิ” ชายหนุ่มตอบแล้วหันมาสนใจเรื่องของคนข้างกายดีกว่า เขาตักไข่เจียวให้อีก…ช่างเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายอะไรแบบนี้! เมื่อกี้กินแต่ผัดผัก ทั้งๆที่ไข่เจียวก็อยู่ตรงหน้า…
“ขอบคุณครับ…”
“แฮ่ม!!” คุณภัสสรกระแอมไอจนลูกชายที่กำลังบริการญาณธรอยู่ต้องเงยหน้ามอง คนเป็นแม่เลยต้องส่งสายตาให้สหรัฐเกรงใจคุณยายที่นั่งร่วมโต๊ะบ้าง
“ไม่เป็นไรหรอกคุณภัส ให้พ่อเสือทำอย่างที่เขาคิดว่าดีเถอะ หลานชายของยายจะได้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้นว่าเขาชอบหรือไม่ชอบพ่อเสือ” สหรัฐสบตาคุณยายโสภา อยากจะย้อนให้เจ็บแสบว่าคุณยายนี่เห็นหน้าตาใจดี ยิ้มละมุนละไม แต่ที่ไหนได้! หวงแยมยิ่งกว่าจงอางหวงไข่!! มีอย่างที่ไหนชวนเขาผู้ซึ่งเป็นว่าที่หลานเขยเข้ามาอยู่ในบ้าน แต่ให้นอนคนละห้องกะแยม! เหอะ!! อย่างงี้เรียกมือถือสากปากถือศีล!! ปากว่าให้แยมตัดสินใจเอง แต่มืองี้ถือสากรอตีหัวกบาลเขาตลอดเวลา!!!
“คุณยายก็ทานเยอะๆนะครับ” โบราณว่าพูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสีย ‘พ่อเสือ’ ทอง…สหรัฐเลยทำแย้มยิ้มหวานเจี๊ยบเอาใจคุณยายพร้อมกับตักกับข้าวใส่จาน
“ขอบใจจ้ะ แต่ไม่ต้องตักให้ยายหรอก ยายชอบออกกำลังกายแขน…” กะให้แขนมีแรงเงื้อมสากฟาดหัวเขาทุกเมื่อล่ะซี่!!!
“คุณยายคะ แล้วตาเสือมานอนที่นี่จะรบกวนอะไรรึเปล่าคะ ภัสล่ะเป็นห่วง เจ้าลูกคนนี้มารยาทอะไรก็ไม่ค่อยมีเหมือนมนุษย์ทั่วๆไปซะด้วย” คุณภัสสรเดินหน้าตัดหางปล่อยวัดลูกชายเสียแต่เนิ่นๆ กลัวมันบุกเดี่ยวเข้าห้องญาณธรตอนกลางคืน แล้วคุณยายโสภาจะมาถอนหงอกหัวหล่อน
นอกจากจะกลัวเด็กถอนหงอกแล้ว ภัสสรเชื่อว่า ‘คนแก่ๆ’ ก็ถอนหงอกได้เก่งไม่แพ้เด็กๆหรอก!!!
“ถ้าพ่อเสืออยากจะให้แยมรัก พ่อเสือก็จะมีมารยาทขึ้นเอง เพราะแยมชอบคนมีมารยาท” คุณยายพูดเรียบๆ แต่สหรัฐหูผึ่งเก็บเป็นความรู้เต็มที่ และตลอดทั้งมื้อนั้น สหรัฐผู้แสนจะไม่เคยสงบเสงี่ยมก็รู้จักวิธีทานข้าวอย่างมีมารยาทเป็นครั้งแรก
…………………..
ยุทธพลไม่ได้อยู่เป็นก้างขวางคอ ‘เสือ’ นาน เพราะทันทีที่เจ้าตัวกลับมาหลังจากออกไปเที่ยวกับผองเพื่อนของสหรัฐมา 1 คืน กับอีก 1 วันเต็มๆ รายนั้นก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินคอตกมาบอกกับคุณยายและญาณธรด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มว่าต้องกลับต่างจังหวัดด่วน สหรัฐเลยได้แพ็คกระเป๋าเข้ามาอยู่ในบ้านของ ‘แยม’ ที่รักในวันนั้นเลย
‘กูบอกมันว่า มันติดค่าเหล้าห้าหมื่น’ ไอ้น้องบอกแบบนั้นตอนที่สหรัฐโทรศัพท์ไปถามไถ่ว่าพวกมันทำอะไร ยุทธพลถึงยอมจากไปแต่โดยดี
‘ค่าเหล้าห้าหมื่น!! นี่พวกมึงพามันกินเหล้า หรือพามันเทเหล้าทิ้งวะ!!’
‘ก็แค่กินเหล้านั่นแหละ ความจริง 500 ยังไม่ถึงเลย แต่กูโกหก แล้วแม่งก็เชื่ออีกต่างหาก พอกูบอกว่าถ้าไม่จ่าย กูจะให้คนของกูตัดหูตัดจมูกมันทิ้งซะไอ้ภูเลยเสนอว่าให้หนีหนี้…’
‘แค่เงินห้าหมื่นแม่งก็หนีหนี้แล้ว?’ สหรัฐย้อนถามไปแบบนั้น ถ้า ‘ไอ้ยุทธ’ ฉลาดสักหน่อย มันก็น่าจะมาบอกเขาให้เขาไปช่วยเคลียร์กับเพื่อนให้
ปลายสายตอบกลับมาเป็นเสียง หึ…
‘แสนนึงต่างหาก ของกูห้าหมื่น ของไอ้ภูห้าหมื่น’ เป็นอันลุล่วงเข้าใจ ณ จุดนี้สหรัฐขอยกความดีความชอบทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองจริงๆ
……………………..
ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งวางสายจากเพื่อนรักลงกับเตียง หงายหลังผึ่งลงนอนตาม แม้จะไม่ใช่เตียงของญาณธร ไม่ใช่ห้องของญาณธร แต่เขาก็ยังรู้สึกดีว่าอย่างน้อยตัวเองก็ได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายมากขึ้น ถึงตอนกลางคืนจะแยกย้ายเข้าห้องตัวเองตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่มก็เถอะ
…แต่…นอนเร็วๆก็ดีเหมือนกัน จะได้ตื่นขึ้นมาใส่บาตรตอนเช้าไหว…
เสียงเคาะประตูดังเบาๆ ทำเอาคนกำลังนอนคิดอะไรเพลินๆ ต้องผงกศีรษะขึ้นมองบานประตูไม้ ก่อนจะเดินไปเปิด
“แยม…ยังไม่นอนอีกเหรอ”
เขาถามเมื่อเห็นญาณธรยืนอยู่หน้าประตูในชุดนอนอันได้แก่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น
…แต่แค่นี้สำหรับสหรัฐก็เซ็กซี่ขาดใจแล้ว…โดยเฉพาะเสื้อเก่าๆแบบนี้ คอเสื้อมันก็ต้องยืดบ้าง แล้วพอคอเสื้อมันยืด มันก็ยิ่งเปิดพื้นที่ท้ายทอยขาวๆที่มีปลายผมปรกรำไร เล่นเอาสหรัฐหายใจฟืดฟาดตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแยมออกจากห้องน้ำ
…วุ้ย!! เซ็กซี่จริงๆ!!...
“เอ่อ…พี่เสือชอบดูบอลมั้ยครับ”
“บอล?” สหรัฐกะพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจในคำถามนัก แต่ก็พยักหน้ารับ
“ชอบ…ทำไมเหรอ”
“ก็…วันนี้ตอนตีหนึ่งมีบอล ผมเลยจะมาชวนพี่เสือลงไปดูด้วยกัน”
“แยมก็ชอบดูบอลเหรอ?” สหรัฐย้อนถาม ตัวเขาน่ะโคตรจะแฟนพันธุ์แท้เลย แมทช์คืนนี้ก็คู่สำคัญซะด้วย แต่ว่า…เขาเกรงใจคุณยายกับแยม ถ้าหากตัวเองลงไปนั่งเชียร์เสียงดังอยู่หน้าโทรทัศน์ข้างล่างในขณะที่เจ้าของบ้านนอนอยู่ชั้นบน แม้จะอยู่คนละชั้น แต่สหรัฐก็ยังนึกเกรงใจอยู่ดี
“เปล่าครับ แต่ว่าคิดว่าพี่เสือน่าจะชอบดู”
“หมายความว่าแยมไม่ชอบดูเหรอ?” ร่างสูงย้อนถาม
“ก็…ไม่เคยดูเลยครับ ส่วนใหญ่แล้วบอลมาดึก”
“อ้าว แล้วทำไมมาชวนพี่ดูล่ะ? แมทช์นี้ก็ดึกเหมือนกัน” ญาณธรนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงพลางยกมือทัดหูแก้เขิน
“ก็…ก็…ผม…อยากลองปรับตัวเข้าหาพี่เสือดูบ้าง มีแต่พี่เสือที่ปรับอยู่คนเดียว ทั้งเลิกเที่ยว ทั้งตื่นเช้า…” คำสารภาพเสียงแผ่วทำเอาสหรัฐใจเต้นแรง เขาอยากเอื้อมมือออกไปคว้าร่างโปร่งมากอด แล้วกดจูบทั่วใบหน้า อยากกอดรัดแน่นๆเป็นการตอบแทนกับความเอาใจใส่ที่ญาณธรก็อยากทำให้เขาเช่นกัน
“งั้นพี่ขอแยมเรื่องอื่นนอกจากดูบอลได้มั้ย”
“เรื่องอะไรครับ?”
“เรียกตัวเองว่าแยมกับพี่…ได้รึเปล่า” ญาณธรยิ้มบาง
“ครับ…ผม…เอ่อ…แยมจะพยายาม”
…………………
เกือบตีสองแล้ว…ฟุตบอลที่ถ่ายทอดสดจากประเทศแถบตะวันตกเพิ่งเริ่มแข่งไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ญาณธรง่วงจนทนไม่ไหว ตาจะปิดอยู่หลายครั้งแต่ก็พยายามฝืนทนนั่งดูต่อไปจนกระทั่งสหรัฐเหลือบตากลับมาเห็น
“แยม…ถ้าง่วงก็ไปนอน” เขาเอ่ยปากอย่างห่วงใย หยิบรีโมทจะปิดโทรทัศน์ แต่ร่างโปร่งดึงมือไว้
“ไม่เป็นไรครับ”
“แต่แยมตาจะปิดอยู่แล้ว”
“พี่เสือดูต่อเถอะครับ ผม…เอ่อ…แยมนอนตรงนี้ก็ได้…” ญาณธรหมายถึงนั่งหลับ เขารู้ว่าสหรัฐออกจะเกรงใจอยู่บ้าง ที่จะดูบอลดึกๆดื่นๆทั้งที่เจ้าของบ้านหลับกันอยู่ชั้นบน
“งั้นมานอนตักพี่มา” สหรัฐตบมือลงบนต้นขาตัวเองเบาๆ ญาณธรนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยอมพยักหน้าตกลงแล้วกระถดตัวลงไปนอนตัก สหรัฐลูบเส้นผมบนศีรษะเล็กเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู
“ราตรีสวัสดิ์ แยมของพี่” ไม่มีเสียงตอบกลับมา นอกจากการซุกหน้าลงกับหน้าขาคนพูดมากขึ้นและหลับตาลงอย่างเป็นสุข สหรัฐเงยหน้ามองโทรทัศน์ที่เสียงพากย์บอลยังอื้ออึงเหมือนเคย ทีมสุดที่รักถูกยิงประตูนำไปแล้ว แต่น่าแปลก…สหรัฐกลับยิ้มได้อย่างประหลาด…
เขาก้มลงมองคนที่นอนตักอีกครั้ง…การมีอยู่ของแยม การได้เคียงข้างกับแยม…เป็นความสุขของเขาจริงๆ…
……………….
คุณยายโสภายืนแอบดูสองหนุ่มอยู่บนบันไดขั้นบนสุด พลางยิ้มบางกับตัวเอง
…แยม…เปิดใจตัวเองให้ผู้ชายคนนี้จริงๆ…
คุณยายเลี้ยงญาณธรมาแต่เล็ก มีหรือจะไม่รู้นิสัยของคนที่ดูอ่อนเพียงภายนอก แต่ภายในนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผา ทั้งรูปร่างทั้งหน้าตา อาจทำให้เห็นว่าญาณธรเรียบร้อยและอ่อนโยน ทว่าภายในนั้น ยึดมั่นในตัวตนจนไม่คล้อยตามใคร แต่…กับผู้ชายคนนั้น…ญาณธรยอมแม้กระทั่งนอนดึกมานั่งดูโทรทัศน์ด้วยแบบนี้…
…เห็นที…หัวใจคงจะยกให้เขาไปแล้ว…
…………………..
“อะไรนะครับคุณยาย!! จะไปสวดมนต์ข้ามคืนที่วัด!!”
สัปดาห์ต่อมา สหรัฐก็ได้ข่าวดีจนเนื้อเต้น เมื่อหญิงชราเจ้าของบ้านเปิดโอกาสให้เขาอีกครั้ง ด้วยการมาบอกว่าจะไปค้างคืนที่วัดเพื่อปฏิบัติธรรม
“แต่…ยายเพิ่งไปมาไม่ใช่เหรอครับ” ญาณธรถามเสียงเบา แค่คิดว่าตัวเองต้องอยู่กันสองคนกับสหรัฐ ใจเขาก็เต้นระส่ำจนคิดอะไรไม่ออก
คุณยายโสภาเดินเข้ามาจับแขนหลานชาย พลางส่งยิ้มให้
“เพิ่งไปมาก็ไปอีกได้ แยมอยู่บ้านกับพ่อเสือสองคนนะลูก…อย่าลืม ว่าโอกาสไม่ได้มีบ่อยๆ เมื่อมีแล้วต้องใช้ให้คุ้มค่า สำรวจใจตัวเองว่ารู้สึกแบบไหนกับเขา ถ้ารู้สึกไม่ดี พอยายกลับมา ยายจะได้ให้พ่อเสือกลับบ้านเขาไป” ญาณธรนิ่งชะงักกับคำพูดของหญิงชรา
…หมายความว่าจะไม่ให้สหรัฐอยู่ที่นี่แล้วอย่างนั้นหรือ…
“หรือแยมอยากให้เขาอยู่ที่นี่ต่อ…”
“ครับ…แยม…อยากอยู่กับเขา…” สหรัฐตาโตพรวดในวินาทีนั้น แม้คำพูดของญาณธรจะเบาแสนเบา แต่เขาได้ยินชัดแจ่มแจ้ง
…แยมอยากอยู่กับพี่เสือ!! แยมอยากอยู่กับพี่เสือ!!!!...
คุณยายโสภายิ้มละมุน ก่อนจะหันมาทางสหรัฐ
“ยายไม่อยู่คืนนึง ยายฝากพ่อเสือดูแลแยมด้วยนะ อย่าทำให้ยายผิดหวังในโอกาสที่ยายให้พ่อเสือล่ะ” สหรัฐแทบอยากจะตะเบ๊ะรับคำสั่งอย่างมุ่งมั่นว่าเขาจะไม่ใช้โอกาสไปอย่างเปล่าประโยชน์แน่นอน คุณยายโสภาหมุนตัวจะกลับเข้าห้องไปเก็บของ แต่นึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน จึงต้องหันกลับมามอง
“อ้อ…ยายขอพ่อเสืออีกเรื่องนึง…ยายขอว่าอย่าชิงสุกก่อนห่าม…”
“ยาย!” ญาณธรร้องเสียงหลง พร้อมกับใบหน้าแดงก่ำ ในขณะที่สหรัฐเหมือนฝันค้างกลางอากาศดึงสติกลับมาแทบไม่ทัน
“คุณยายว่ายังไงนะครับ?”
“ยายบอกว่าพ่อเสืออย่าชิงสุกก่อนห่าม ถ้ายายไม่ใช่คนส่งตัวแยมเข้าหอกับพ่อเสือ พ่อเสือก็ห้ามทำอะไรเกินเลยกับแยมเด็ดขาด ถึงยายจะให้แยมเป็นคนตัดสินใจเรื่องพ่อเสือ แต่เรื่องจะอนุญาตให้พ่อเสือได้อยู่กับแยมหรือไม่ก็เป็นการตัดสินใจของยายนะจ้ะ…” แล้วคุณยายก็ยิ้มหวานละมุนอีกครั้งนึง พลางสำทับกับตัวเอง
“ถ้าเล่าให้คุณภัสฟัง คุณภัสคงหัวเราะร่วนเชียว…พ่อเสือว่าอย่างนั้นมั้ย?”
…อย่าว่าแต่แม่เขาจะหัวเราะเลย เพราะคุณยายนั่นแหละ! หัวเราะร่วนคนแรก!!!...
………………………
บ้านทั้งหลังเหลือเพียงแค่ญาณธรกับสหรัฐอีกครั้ง เมื่อคุณยายไปค้างที่วัดกับคุณภัสสร ร่างโปร่งอาศัยช่วงเวลาที่สหรัฐอาบน้ำ ออกมานั่งเล่นที่ศาลาริมรั้วระงับความตื่นเต้นในใจ แม้จะไม่ต่างจากคืนนั้นที่อยู่กันสองคน แต่…แต่ไม่ว่าอย่างไร ญาณธรก็ยังเขินอยู่ดี…
“แยม…” เสียงเรียกทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก
“พี่เสือ…อาบน้ำเสร็จแล้วหรือครับ”
“อือ…แยมนั่งคิดอะไรอยู่ พี่เห็นนั่งเงียบตั้งนาน” ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งร่วมศาลาด้วยกัน ญาณธรจะลุกเดินหนีก็เกรงใจ เลยได้แต่ขยับตัวถอยห่างออกไปอีกเล็กน้อย
“แยม…ไว้รอคุณยายกลับมา พี่จะขอแยมจากคุณยาย” ชายหนุ่มเอ่ยปากอย่างจริงใจและจริงจัง จนคนฟังต้องหันมอง
“เมื่อกี๊พี่เข้าไปขอแยมกับรูปคุณพ่อคุณแม่ของแยมในห้องพระแล้ว…ท่านไม่เห็นว่าอะไรเลย แสดงว่าท่านยกแยมให้พี่ดูแล” สหรัฐอาศัยความโมเมของตัวเองว่ารูปภาพขาวดำของสองสามีภรรยาผู้เป็นบุพการีของญาณธรไม่ได้ส่งซิกส่งแซกใดๆกับเขาตอนเขาขอ ก็แสดงว่าพวกท่านยินดีกับเขาเป็นอย่างยิ่ง!...
“พี่เสือ พ่อกับแม่จะว่าอะไรได้ยังไง พ่อกับแม่เสียไปตั้งนานแล้ว”
“อ้าว แยมไม่รู้อะไร ตอนแฟนเก่าพี่ชายของพี่มาบ้านน่ะ ผีพ่อพี่จัดการซะพี่สิงห์เลิกกับแฟนไปเลย ถ้าผีพ่อพี่ไม่จัดการนะ ป่านนี้พี่ชายพี่ไม่ได้แต่งงานมีลูกมีเต้าแบบนี้หรอก” ญาณธรตาโต มองซ้ายขวาที่มืดสลัว
“พี่เสือ ทำไมพูดเรื่องนี้ตอนกลางคืน!” สหรัฐยิ้มบาง แล้วขยับเข้าหาคนที่เริ่มกลัวผี
“ไม่เห็นต้องกลัว แยมมีพี่อยู่ด้วย จะกลัวอะไร…หรือถ้าคืนนี้แยมนอนไม่หลับ เดี๋ยวพี่ไปนอนเป็นเพื่อน” สร้างโอกาสทองบนโอกาสที่คุณยายให้มา สหรัฐขอสาบานว่าไม่คิดชิงสุกก่อนห่ามจริงๆ แต่บางทีก็อยากแทะเล็มบ้างเพื่อเป็นกำไรให้ชีวิต
“พี่นอนเป็นเพื่อนอย่างเดียว พี่สัญญา…แต่ถ้าขอแยมจากคุณยายได้เมื่อไหร่ พี่บอกไว้ก่อนว่าพี่ขอ ‘นอนเป็นสามี’ นอนเป็นเพื่อนไม่เอาแล้วนะ” ญาณธรหน้าแดงก่ำกับคำพูดคนข้างกาย
“..นะ…คืนนี้ขอนอนเป็นเพื่อนแยมนะครับ ขอครั้งนี้แล้วพี่จะไม่ขออีกแล้ว” เพราะขอครั้งหน้าจะขอนอนเป็นสามีอย่างเดียว!!!
“…ก็ได้ครับ…” สหรัฐยิ้ม ก่อนจะขยับเข้าไปจูบเบาๆบนริมฝีปากหวาน
“พี่เสือ…นี่นอกบ้าน”
“แต่ก็ยังอยู่ในเขตรั้วนี่ มืดแล้ว ไม่มีคนเห็นหรอก วันนี้พี่ยังไม่ได้จูบแยมเลย พี่ต้องจูบแยมวันละ 2 ครั้งนะ เราสัญญากันแล้วนะ” แล้วจูบอีกครั้งก็ตามมาอย่างที่ญาณธรแทบขาดใจ ร่างโปร่งอ่อนยวบอยูในวงแขนที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ริมฝีปากร้อนผ่าวที่เคลื่อนไหวอยู่บนริมฝีปากของเขาก็กำลังขยับความร้อนนั้นไปทั่วใบหน้า ฝ่ามือสากลูบไล้แผ่นหลังราวกับสำรวจ
“พี่เสือครับ แยมหายใจไม่ทัน” ญาณธรพูดเสียงแผ่ว
“งั้นเดี๋ยวพี่ผายปอดให้แยมเอง” สหรัฐพูดแล้วยิ้มบาง เขากดร่างโปร่งลงนอนราบกับเก้าอี้ในศาลาแล้วมอบจูบดูดดื่มให้อีกฝ่ายได้รู้จักและคุ้นเคยกับมันไปจนกว่าจะได้อยู่ร่วมกันอย่างแท้จริง…
“พี่รักแยมนะครับ พี่เสือคนนี้รักแยม…”
เขาบอกอีกครั้งท่ามกลางแสงสลัวของค่ำคืนนี้…ค่ำคืนที่…เขาได้ยินเสียงแผ่วดังมาจากร่างข้างใต้
เสียง…ที่สหรัฐรู้ว่าเป็นเสียงของญาณธร เสียง…ที่สหรัฐสาบานว่าเขาได้ยินจากปากของญาณธร เสียง…ที่เอ่ยว่า
“ครับ…แยมก็เหมือนกัน…”
FIN
อ่า…เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นในซีรี่ส์รวมเรื่องสั้น (ตำนานรักดอก…ไม้)ค่ะ
เดี๋ยวจะมีเรื่องสั้นเรื่องอื่นในซีรี่ส์นี้มาลงต่อ ขออนุญาตใช้กระทู้เดียวกันไปเลยได้มั้ยคะ
จะได้ไม่เปลืองหลายกระทู้แล้วมันจะได้ยาวเป็นซีรี่ส์เดียวกันไปด้วยเลย หรือถ้าทางโมฯ มีอะไรชี้แนะก็รบกวนด้วยนะคะ บัวไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ แหะๆ
ภายใน 2 อาทิตย์ จะมาต่อเรื่องสั้นเรื่องต่อไปค่ะ
……………………….
ความจริงจะมาลงพรุ่งนี้ แต่ปรากฏว่าต้องไปต่างจังหวัดด่วนไม่อยู่ทั้งสัปดาห์เลย เลยต้องมาลงก่อน
อ่า เรื่องนี้จบแล้ววววว มาเร็วไปเร็ว ฮ่าฮ่า เป็นเรื่องสั้นนี่เนาะ ความจริงมีอะไรหลายอย่างในวัดที่อยากเขียน แต่ไว้เป็นสเปหวานๆ 
ละกันเนอะ
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตาม การอ่าน การคอมเม้นท์ และทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ 
แล้วเจอกันเรื่องสั้นเรื่องต่อไป “ตำนานรักดอกจิก” นะคะ 
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33 (อ่าน 357120 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก