ตำนานรักดอกบัว ตอนพิเศษ
นภศรและภูผาเดินเข้ามาในร้านอาหารที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน พวกเขามองหาเพื่อนรักอยู่ครู่เดียว ก็พบ ‘ไอ้เสือ’ นั่งฉายเดี่ยวอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างกระจกบานสูง จึงเดินเข้าไปหา
“ไง ไอ้เสือ แล้วนี่คุณแยมคนดีศรีกรุงเทพฯล่ะ?”
ภูผาเอ่ยปากทักทายเป็นคนแรก แล้วทำเป็นมองหาคนรักของเพื่อนสนิท ที่นับตั้งแต่สหรัฐได้ญาณธรมาเป็นแฟน หมอนี่ก็ไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนกับพวกเขาอีกเลย จนกระทั่งวันนี้…มันถึงได้โทร.มาเรียกออกมานั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน
…แต่…แค่ทานข้าวเย็นเท่านั้น เพราะไอ้เสือบอกว่างดเที่ยวกลางคืนตลอดชีวิต!...
สหรัฐนิ่งไปอึดใจนึง ก่อนจะยอมตอบ “…แยม…อยู่ที่บ้าน”
“อ้าว คุณแยมอยู่ที่บ้าน แล้วมึงมาทำอะไรตรงนี้” นภศรถาม พลางทรุดตัวลงนั่งจ้องหน้า สหรัฐทำหน้าประหลาด เหมือนจะอึดอัดและเครียดไปในคราวเดียวกัน
“ก็…กูแค่เบื่อๆ…”
“เบื่อ!!!!!” คำเดียวของสหรัฐทำเอาภูผาร้องลั่นแถมตาแทบทะลัก รีบนั่งลงกับเก้าอี้แล้วยิงคำถามทันควัน
“เฮ้ย!! มึงเบื่อคุณแยมแล้วเหรอวะ?!”
“กูไม่ได้เบื่อแยม…แต่…เอ่อ…” สหรัฐทิ้งช่องว่างหลังคำว่า ‘เอ่อ’ นานเป็นพิเศษจนภูผาที่กลั้นลมหายใจด้วยความตื่นเต้น แทบจะตาเหลือกตายเพราะขาดออกซิเจน
“…เอ่อ…กู…” คนพูดทำหน้ากระอักกระอวน จนสุดท้ายก็ไม่ได้พูดเพราะพนักงานบริกรประจำร้านก็นำอาหารมาเสิร์ฟเสียก่อน ชายหนุ่มก้มลงมองอาหารที่ตัวเองสั่ง ซึ่งกำลังถูกกลำเลียงวางบนโต๊ะ
…ผัดเผ็ด ต้มยำ และยำทะเลสีสันจัดจ้านบอกให้รู้ว่าปริมาณรสชาติทะลุปรอทไปมากแค่ไหน แต่ยิ่งมันรสจัดมากเท่าไหร่ ก็เหมือนสหรัฐจะยิ่งรู้สึก ‘ผิด’ มากเท่านั้น…
“นี่มึงสั่งกับข้าวทำร้ายกระเพาะทั้งนั้นเลยนะเนี่ย” ภูผาเอ่ยปากอย่างหวาดๆ
ในกลุ่มพวกเขา สหรัฐเป็นคนที่กินเผ็ดมากที่สุด ยิ่งถ้าวันไหนมันกินเหล้าด้วยแล้ว กับแกล้มของมันแต่ละอย่าง รสชาติเหมือนเอาพริกมาตำแล้วกรอกเข้าปากชัดๆ!!
“…นี่แหละ…กูถึงได้ออกมากินข้าวนอกบ้าน…” สหรัฐพูดแล้วถอนหายใจยาวอย่างรู้สึกผิดที่ทิ้งแยมออกมากินข้าวข้างนอกเพียงลำพัง
“...พวกมึงก็รู้ว่ากูกินจืดๆเป็นที่ไหน แต่ว่าแยม…แยมกินจืดมาก เพราะงั้นเวลาเราสองคนกินข้าวด้วยกันทีไร ก็เลยกลายเป็นว่าแยมต้องทำกับข้าว 2 อย่าง อย่างนึงให้ตัวเอง อีกอย่างให้กู แต่…พวกมึงเข้าใจคนที่กินจืดเปล่าวะ? คนกินจืดเวลามาทำกับข้าวรสจัด มันก็ยังจืดอยู่ดีนั่นแหละ…”
…สรุปว่าเรื่องที่ทำให้ ‘ไอ้เสือ’ ไม่กินข้าวบ้านเป็นเพราะเรื่องปากท้องเหรอเนี่ย…นภศรส่ายหน้ากับตัวเอง
“แล้วมึงบอกคุณแยมรึเปล่า?” ภูผาถาม เล่นเอาสหรัฐถึงกับส่ายหน้าพรึ่บ!
“บ้าเปล่าวะ?! ถ้ากูบอกแล้วเกิดแยมเสียใจล่ะ?!”
“แล้วที่มึงไม่กินข้าวกับเขา แต่ดันนัดพวกกูมากินนอกบ้าน ทิ้งเขาไว้ที่บ้านคนเดียวแบบนี้ เขาไม่เสียใจเหรอ?” นภศรส่งคำถามแทงใจดำ คราวนี้ทำเอาสหรัฐอึกอักพูดไม่ออก
“ก็…ก็…ก็กูไม่รู้จะทำยังไง ตั้งแต่กูกับแยมย้ายออกมาอยู่ด้วยกัน กูน้ำหนักลงไปตั้ง 2 โลแล้วนะเว้ย กูกินกับข้าวฝีมือเขาน้อยลงจนเขายังถาม กูก็ได้แต่บอกว่ากูกำลังลดน้ำหนัก…” หุ่นแสนสมาร์ทที่สหรัฐภาคภูมิใจมาวันนี้น้ำหนักลดจนกล้ามเนื้อที่เคยสะสมชักจะเหี่ยวจนเจ้าตัวยังปวดหัว
“งั้นมึงไม่ต้องผอมโกรกไปตลอดชีวิตรึไง? กูว่ามึงควรบอกเขานะ เรื่องปากท้องสำคัญนะโว้ย! ดูอย่างกูกะไอ้น้องดิ มึงเห็นมั้ยเวลามันทำเค็ม กูก็บอกว่ามันเค็มไป เวลามันทำจืด กูก็บอกว่ามันจืดไป…ถ้ารักจะอยู่ด้วยกันก็ต้องบอกกันดิวะ” ภูผายกตัวอย่างเป็นตนเองและนภศรเพื่อนสนิท ซึ่งเขาฝากปากฝากท้องไว้กับมันเรื่อย จนตอนนี้เลยยังไม่คิดหา ‘แม่บ้าน’ ตัวจริงมาดูแลก็เพราะมี ‘เชฟ’ แบบไอ้น้องที่แสนจะถูกใจเขา
“ก็พวกมึงเพื่อนกัน ยังไงก็ต้องบอกกันได้อยู่ดี แต่กูกับแยมเป็นแฟนกัน มึงเข้าใจมั้ยว่าแฟนกับเพื่อน บางทีกับเพื่อนก็พูดกันง่ายกว่า” สหรัฐผู้เข้าใจหลักสูตรถ่องแท้ของการมีแฟนเอ่ยปากอย่างอัดอั้น ก่อนจะตักต้มยำรสจัดเข้าปากเหมือนหิวโหย
“…กูไม่รู้จะทำยังไง วันนี้เลยตัดสินใจมากินข้าวนอกบ้าน”
“แล้วมึงบอกคุณแยมว่าไง?” ภูผาถามอีก สหรัฐเงยหน้ามองแล้วยิ้มแหย
“บอกว่า ‘ไอ้ภู’ นัดมาปรึกษาปัญหาหัวใจ…” คนถูกยกมาเป็นข้ออ้างถึงกับยกนิ้วกลางใส่ไปที
“แล้วมึงจะอ้างไอ้ภูไปได้สักกี่ครั้ง? คราวหน้าเป็นชื่อกู คราวต่อไปก็ชื่อไอ้ภู แล้วก็วนมาเป็นชื่อกูอีก…ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆอย่างนั้นเหรอ?” เป็นอีกครั้งที่นภศรถามแทงใจดำจนสหรัฐมือไม้อ่อน วางช้อนลงบนจานข้าวตัวเองอย่างเหนื่อยใจ
“กูไม่รู้จะทำยังไงจริงๆนะน้อง…กู…กูไม่รู้ว่าจะบอกแยมยังไงเรื่องกับข้าวของเขาจืด ไหนจะสงสารที่เขาต้องทำกับข้าวตั้ง 2 อย่างทุกมื้ออีก แต่ก่อนเขาอยู่กับคุณยาย สองยายหลานกินกันง่ายๆด้วยกับข้าวอย่างเดียว แต่พอมาอยู่กับกู เขาต้องออกแรงเพิ่มอีก…มันเหมือน…กูเอาเขามาลำบากเลยว่ะ”
“…นอกจากมึงจะเอาเขามาลำบากแล้ว มึงยังเอาเขามาทิ้งๆขว้างๆด้วย…ดูได้จากวันนี้ที่พอมึงทนไม่ไหว มึงก็บอกเขาว่าเพื่อนมึงมีปัญหา ต้อง ‘ทิ้ง’ เขาออกมาหาเพื่อน…ถ้าแม่มึงรู้ แม่มึงตามมาฉีกอกมึงแน่” สหรัฐสบตานภศรด้วยแววตาอันแห้งแล้งและสำนึกผิด แต่ลึกๆในใจก็บอกตัวเองว่าไม่มีทางออกสำหรับปัญหานี้ได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“…ไอ้เสือ…ตอนมึงยังไม่ได้เขาเป็นแฟน มึงก็จะเป็นจะตายยังไงก็ต้องเอาคนนี้ให้ได้ พอมึงได้เขามาแล้ว และเห็นว่าบางอย่างในตัวเขาไม่ตรงสเป็คมึง มึงก็จะทิ้งเขาง่ายๆอย่างงั้นเหรอวะ แม่มึงเคยพูดใช่มั้ยว่าอย่าฉุดเขาลงมาตกต่ำ แต่ในเมื่อมึงฉุดเขาลงมาแล้ว กูขออย่างเดียว…อย่าทิ้งขว้างเขา…”
“…กูไม่ได้อยากทิ้งขว้าง…” สหรัฐพูดเสียงอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตานภศรที่จ้องเขาอยู่ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ตอนนี้ไม่ได้ต่างจากการ ‘ทิ้งขว้าง’ เลยแม้แต่น้อย
“มึงพูดเมื่อกี๊ว่าแต่ก่อนสองยายหลานกินข้าวด้วยกัน กับข้าวอย่างเดียว แต่พอเขามาอยู่กับมึง เขาต้องทำกับข้าว2 อย่าง แล้ววันนี้มึงก็เลยลดความเหนื่อยให้เขาด้วยการออกมากินกับพวกกูแทน คุณแยมจะได้ทำกับข้าวอย่างเดียวเหมือนเคย…ไอ้เสือ…คุณแยมได้ทำกับข้าวอย่างเดียว ไม่เหนื่อยแล้วก็จริง แต่เขาก็ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว…มึงไม่สงสารเขาเหรอ”
แค่นภศรพูดแบบไม่ต้องวาดภาพประกอบ สหรัฐก็เหมือนจะเห็นภาพกลางอากาศที่มีญาณธรนั่งละเลียดข้าวกับผัดผักอยู่ที่โต๊ะกินข้าวเพียงลำพังในห้องชุดกว้างขวางบนตึกหรูที่ดูหนาวเหน็บ เพราะความอ้างว้างและวังเวง…เพราะเขา…ทิ้งแยม…
“…แล้ว…จะให้กูทำยังไง…” สหรัฐถามเสียงแผ่ว ตักกับข้าวรสจัดที่ตัวเองชื่นชอบไม่ลงสักอย่าง
“…น้ำปลาพริก…”
“ฮะ?!...อะไรนะ” ภูผาเหมือนได้ยินไม่ชัด เมื่อกี๊ไอ้น้องผู้แสนฉลาดพูดว่าไงนะ? น้ำปลาพริก? แผนการรูปแบบไหนของมันวะ?! ตั้งชื่อซะ ‘น้ำปลาพริก’
“…เงียบไปไอ้ภู นี่เรื่องของมึงเหรอ กูคุยกับไอ้เสือ” นภศรหันมาดุ ภูผาเลยได้แต่ยกมือปิดปากตามเดิม เพราะสายตาลูกเจ้าพ่ออย่างนภศรนั้นเย็นเยียบพอๆกับน้ำแข็ง
นภศรหันกลับไปมองสหรัฐที่ยังทำหน้างง ก่อนจะพูดต่อ
“…คราวหลังเวลากินข้าวกับคุณแยม มึงขอให้คุณแยมทำน้ำปลาพริกเพิ่มอีกอย่าง ถ้าเป็นอาหารไทย ต่อให้จืดแค่ไหน ถ้ามีน้ำปลาพริก ก็น่าจะไปรอด แล้วถ้ามึงอยากกินเผ็ดมากๆ มึงก็ตักพริกในน้ำปลานั่นแหละเคี้ยว…” ภูผาฟังคำแนะนำของนภศรแล้วถึงกับตาโต แทบอยากจะจุดพลุฉลองในความฉลาดล้ำลึกของเพื่อนมากขนาดนี้
“โฮ…มึงคิดได้ไงวะ? ให้ทำน้ำปลาพริกเพิ่มอีกอย่าง…เฮ้ย! กูว่าความคิดนี้เจ๋งมากเลยไอ้เสือ มึงไม่ต้องพูดกับคุณแยมตรงๆด้วย ขอน้ำปลาพริกเพิ่ม ทุกอย่างก็จบ” สหรัฐเหมือนจะเห็นปลายทางอันสุดสว่างของปัญหานี้
…ใช่…เขาน่าจะขอน้ำปลาพริกเพิ่มจากแยมจริงๆ แถมแยมไม่ต้องเสียใจและ…แน่นอน…แยมจะได้ทำกับข้าวอย่างเดียว ทำผัดผัก ทำไข่เจียว ทำแกงเลียง เขาก็กินด้วยได้เพราะมีน้ำปลาพริก!!...
“งั้น…ต่อไปแยมก็ไม่ต้องเหนื่อยเพราะทำกับข้าว 2 อย่างอีกแล้ว ถ้าอย่างงี้กูก็น่าจะกินกับข้าวจานเดียวกับเขาได้ใช่มั้ยวะ?” สหรัฐถามเหมือนมีความหวัง
…แต่…นภศรกลับส่ายหน้าไม่เห็นด้วย…
“…ทำกับข้าว 2 อย่างแหละดีแล้ว…” ทั้งภูผาทั้งสหรัฐต่างพากันมองหน้าด้วยความงงงัน ทั้งๆที่ความโรแมนติกอยู่แค่เอื้อม… ‘พี่เสือ’ จะได้กินกับข้าวจานเดียวกับ ‘น้องแยม’ อยู่แล้ว…กินกันไป ช้อนชนกันไป…น่าจะหวานแหววแบบที่นภศรควรจะเห็นด้วยสิ!...
“…เพราะมึงคงไม่อยากแย่งกับข้าวคุณแยมกินหรอกมั้ง?” เพียงเท่านั้น หน้าตางงงันของภูผาและสหรัฐก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นรู้แจ้งเห็นจริงขึ้นมาทันที
“โฮ…ไอ้น้องแม่งโคตรโรแมนติก!! มึงคิดได้ไงวะ! ว่าทำกับข้าว 2 อย่างแล้วไอ้เสือจะไม่แย่งกับข้าวคุณแยมกิน!...เริ่ดมาก! มาให้กูจูบที!” ภูผาโผเข้าจะจูบแบบทีเล่นทีจริง แต่นภศรเอามือยันหน้าไว้ก่อน
“มึงอย่าเพิ่งวอนหาตีนกู…ไอ้เสือ…มื้อนี้มึงก็กินซะให้พอใจ กลับไปก็ไปขอน้ำปลาพริกจากคุณแยมด้วยล่ะ”
“เรื่องสิ! กูกลับไปกินข้าวแล้วดูหน้าแยมไปด้วยดีกว่ามานั่งดูพวกมึงจีบกัน…น้องๆ!” สหรัฐหันไปเรียกบริกรคนนึง พอพนักงานของร้านวิ่งเข้ามาหาปุ๊บ เขากี้นิ้วลงบนกับข้าวที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะพร่องลงไปเลย
“เอากับข้าวไปใส่ถุงให้หมดเลย แล้วมารับออเดอร์ใหม่จากพี่ 2 คนนี้ด้วย…เดี๋ยวกูเลี้ยงพวกมึงเอง เป็นการตอบแทนที่ไอ้น้องอุตส่าห์ช่วยคิดวิธีแก้ปัญหา” สหรัฐสั่งกับพนักงานเสร็จก่อนจะหันมาบอกเพื่อนแล้วโชว์รอยยิ้มกว้างแถมด้วยการยักคิ้วหลิ่วตา
“กูไปล่ะ…ต้องรีบกลับไปมองหน้าแยม!...”
หน้าตาแสนจะมีความสุขของสหรัฐ ทำเอาภูผานึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ…รู้งี้ไม่ให้ไอ้น้องมาช่วยคิดก็ดีหรอก!...
………………………..
สหรัฐหิ้วถุงกับข้าวกลับมาที่คอนโดของตัวเองที่อาศัยอยู่กับญาณธรอย่างมีความสุข ใบหน้าตอนออกไปเมื่อเช้ากับตอนกลับเข้ามานั้นเป็นคนละคนอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วร้องเรียก
“แยม…พี่เสือกลับมาแล้ว…” ไม่มีเสียงตอบกลับเหมือนทุกที จนสหรัฐนึกเอะใจ ได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำ จึงรีบเดินไปดู
“แยม…เป็นอะไรรึเปล่า” เขาถามคนที่กำลังก้มหน้าอยู่กับอ่างล้างหน้าซึ่งเปิดก๊อกเอาไว้
“พี่เสือ…” ญาณธรเงยหน้ามองด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาแดง จมูกแดงจนสหรัฐตาโตด้วยความตกใจ
“แยม! แยมเป็นอะไร?!!” เขารีบวางถุงกับข้าวลงบนเค้าน์เต้อร์อ่างล้างหน้าแล้วดึงร่างของญาณธรมาใกล้
เขาไม่รู้ว่าญาณธรร้องไห้รึเปล่า เพราะใบหน้าเปียกน้ำจนแยกไม่ได้ว่าหยดน้ำบนใบหน้าของ ‘แยม’ คือน้ำจากก็อกหรือน้ำตา
“ใครทำอะไรน่ะ?! แยม!”
“เปล่าครับ แยม…แยมแค่เผ็ด…”
“เผ็ด?!!”
“ก็…แยมอยากลองกินดูบ้าง…แยมรู้ว่าที่พี่เสือกินข้าวน้อยลงเพราะแยมทำแต่กับข้าวจืดๆ…ต่อให้ทำผัดเผ็ดก็ยังจืดอยู่ดี วันนี้พี่เสือไม่กินข้าวที่บ้าน แยมเลยลองทำกับข้าวเผ็ดๆมานั่งกินคนเดียว…แต่…มันเผ็ด…แยมกินไม่ไหว…” หน้าตาเศร้าหมองและรู้สึกผิดของญาณธรยิ่งทำให้หัวใจสหรัฐบีบรัดหนักขึ้น
…อย่างที่นภศรว่าเอาไว้จริงๆ…เขาทิ้งแยมให้อยู่คนเดียว…เขาเอาแยมมาทิ้งๆขว้างๆ…
“แยม…พี่ขอโทษ…”
“…พี่เสือ…ขอโทษแยมทำไม” สหรัฐประคองใบหน้าชื้นขึ้นมาแล้วจูบแนบริมฝีปากลงกับแก้ม เรื่อยลงมายังริมฝีปาก
“…พี่เสือ…” ญาณธรเรียกเสียงแผ่ว ดวงตาช้อนมองใบหน้าที่อยู่ใกล้ชิด
“…ต่อไปนี้พี่จะไม่ทิ้งแยมอีกแล้ว…
“พี่เสือไม่เคยทิ้งแยมสักหน่อยนี่ครับ” ดวงตาซื่อใสไม่รับรู้เรื่องที่สหรัฐโกหกเอาไว้ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดหนักขึ้น
“ก็วันนี้พี่ทิ้งแยมให้กินข้าวคนเดียว พี่ขอโทษนะแยม ต่อไปนี้เราจะกินข้าวด้วยกันทุกวัน….”
“แต่กับข้าวของแยมจืด…”
“ไม่เป็นไร แยมทำน้ำปลาพริกอีกถ้วย พี่ก็กินกับข้าวแยมได้ทุกอย่างแล้ว…”
“น้ำปลาพริกหรือครับ?”
“อือ” ใบหน้ายิ้มแย้มกว้างขวางทำให้หัวใจคนมองอบอุ่น ญาณธรขยับเข้ากอดร่างหนา…เป็นครั้งแรกที่คนขี้อายอย่างเขาเริ่มที่จะเข้าหาอีกฝ่ายก่อน และนั่น…ทำให้สหรัฐถึงกับอึ้ง
“แยม…”
“ขนาดแยมทำกับข้าวไม่อร่อย พี่เสือก็ยังเอาใจแยมเสมอเลย…ขอบคุณนะครับพี่เสือ…”
“ใครว่าแยมทำกับข้าวไม่อร่อย แยมแค่ทำกับข้าวแล้วไม่เค็มไม่เผ็ดเฉยๆ พี่ไม่ได้เอาใจแยมสักหน่อย…”
“พี่เสือเอาใจจนแยมจะเสียคนอยู่แล้ว…” ชายหนุ่มยิ้มบาง เมื่อญาณธรเงยหน้ามองเขา สหรัฐบีบจมูกคนพูดเบาๆ
“งั้นแยมก็เอาใจให้พี่เสียคนบ้างสิ…จะได้เจ๊าๆกัน…” สหรัฐตอบแล้วยิ้มกริ่มเมื่อร่างโปร่งเงยหน้ามองเขา
“เอาใจ?…”
“ช่ายยยยยย…” คนตอบลากเสียงยาว ก่อนจะใช้สองมือกอดรัดร่างของญาณธรบ้าง
ทว่า…ตำแหน่งที่มือหนาวางนั้น ออกจะหมิ่นเหม่ลงต่ำกว่าเอวเล็กน้อย
“…พี่เสือ!” และเพียงเท่านั้น ญาณธรก็ถึงกับหน้าแดงก่ำ
“นะ…แยม… ‘เอาใจ’ พี่เสือให้พี่เสือเสียคนทีนะ…” ญาณธรซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง แม้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันแล้ว และเรื่องแบบนั้นก็เป็นเรื่องที่สหรัฐ ‘ปฏิบัติ’ กับญาณธรแบบไม่มีตกหล่น แต่ยังไงก็ตาม ญาณธรก็ยังอายอยู่ดี…
…แต่…ถึงจะอาย…เขาก็ยัง… ‘อยาก’ เอาใจพี่เสือเหมือนกัน…
“พี่เสือ…จะให้…เอ่อ…ให้แยม…เอาใจยังไงหรือครับ?” ชายหนุ่มก้มลงไปใกล้ใบหูเล็กที่กำลังแดงจนแทบจะเป็นมะเขือเทศสุก ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า
“…คืนนี้…แยม… ‘อยู่ข้างบน’ ได้มั้ย?”
“…แยมจะได้พิสูจน์ให้พี่เห็นไง ว่ามีแต่กับข้าวฝีมือแยมอย่างเดียวที่จืด ส่วน…เรื่องอื่น… ‘เผ็ด’ แค่ไหน…”
ติดตามตอนต่อไปปปปป (เดี๋ยวมาลงทีเหลือให้วันพฤหัสนี้นะคะ แปะโป้งๆ ยังพิมพ์ไม่เสร็จจจจจจ)
อ่า ตอนแรกจะเอาตำนานรักดอกจิกลง แต่ว่าอยากเข็นสเป พี่เสือน้องแยมลงก่อน เลยจัดไป ฮ่าฮ่า
เดี๋ยวส่วนที่เหลือจะมาลงให้ใน 2-3 วันนี้น้า บอกไว้ก่อนว่าส่วนที่เหลือเนี่ย "ฮู้ลั้นล้า" มากๆ อิอิ 
แล้วเจอกันวันพฤหัสน้า ส่วนดอกจิกน่าจะลงปลายๆสัปดาห์นี้ได้ค่ะ ^.^
ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ 
กรี๊ดดด เข้ามาแก้ชื่อ พิมพ์ผิดไปนิดหน่อยค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33 (อ่าน 356838 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก