มาต่อแล้วคะ เสริฟ์นิยายพิศาลแนวตบจูบน้ำเน่ายิ่งกว่าไททานิก 555555
เวอร์ไปเป่า
อยากให้โหด หื่นขนาดไหน คอมเม้นต์มาเลย จัดให้ได้สนองนีดทุกๆท่าน
อยากให้ไว อยากให้สะใจก็อย่าลืมให้รางวัลคนแต่งด้วยบวกเป็ดและคอมเม้นต์เยอะจ้า
กำลังใจมาไวแน่นอน ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ
ดวงใจพญามาร [2]
กลีบดอกชัยพฤษ์ร่วงลงมาบนหัวกลมทุยๆสีน้ำตาลนุ่มนิ่มเหมือนขนแมว
เจ้าตัวก้มหน้าก้มตาใช้ไม้กวาดทางมะพร้าวกวาดกลีบใบไม้แห้งๆแบบเงอะงะเต็มทน
ดูก็รู้ว่าไม่เคยจับของพวกนี้มาสักครั้ง เขากวาดลานหน้าออฟฟิสตั้งแต่เช้าไก่โห่จนแสงแดดส่องไปทั่วลานกว้าง
พนักงานเข้าออฟฟิสแล้วก็ยังไปไม่ถึงไหน กวาดได้แค่คืนแค่ศอก
สาวบ้านทุ่งเห็นก็อดสงสารไม่ได้ ออกมาช่วยและสอนจับไม้กวาดแบบที่ถูกต้องให้
“ตายแล้ว..” แต่ล่ะคนที่เห็นหน้าเด็กใหม่ต่างร้องเป็นเสียงเดียวกัน
“น่าเกลียดมากเหรอครับ” รูนยกมือขึ้นแตะหน้าซีกบวมเบาๆ
“เขียวบวมเชียว”
“เจ็บไหม”
“โถ...”
“ฝีมือคุณดินเหรอ”
“ต๊าย....ท่าทางแกโมโหน่าดู”
“แกก็อย่างนี้ทุกที เวลาโมโหแล้วอะไรก็ห้ามไม่อยู่ ทีหลังก็อย่าไปขัดคอแกอีกนะ
คุณดินแกเหมือนยักษ์เลย น่ากลัวจะตาย”
“เราโดนไปกี่ทีล่ะเนี่ย”
“ทีเดียวครับ” รูนยิ้มๆทำหน้าเศร้า เมื่อวานเขาโมโหจนเกือบทำเสียแผนแล้ว
ตอนที่อึ้งงงไม่รู้จะทำยังไงดี ไอ้เวรนั้นชกหน้าเขาเปรี้ยงทีเดียวกระเด็นเลย แถมเกือบถูกกระทืบซ้ำอีก
ดีที่น้องๆเขากับคุณบุญสร้างเข้ามาห้ามเลยรอดตัวมาได้ แต่....
“ปล่อยนะ กูจะกระทืบมันให้ตายเลย” ไอดินยังโมโหไม่หาย เขาจะโผเข้ามาอีกแต่โดนน้องๆขวางไว้
“พอเถอะพี่”
“ขอโทษครับ ผมตกใจ...ก็เลย....ผมขอโทษ” รูนร้องไห้น้ำตานองหน้ายกมือไหว้ขอโทษอย่างน่าสงสาร
พอจะโดนถึงตัวก็ร้องลั่นก้มลงกอดขาใครไม่รู้ไม่ยอมปล่อย
“อย่าทำผม...ผมกลัวแล้ว”
“พี่ดิน”
“พอเถอะ พี่จะทำเกินไปแล้วนะ”
“เขาเพิ่งมาใหม่ ยังไม่รู้อะไร ปล่อยเขาไปก่อนเถอะ”
“น่า....ถือว่าเด็กมันไม่รู้เรื่องล่ะกัน”
คำปลอบของทุกคนทำให้บรรยากาศเดือดดาลลดลง รูนส่งเสียงสะอื้น ทว่าลืมตามองพื้นอย่างเซ็งสุดๆ
เขาอยากจะชกปากหมอนั้นจะแย่แต่ต้องอดทนและอดทนเท่านั้น ร่างเล็กคลานมากราบลงกับพื้นเลย
“ขอโทษครับ....ผม.....อึก...ขอโทษ”
ยิ่งทำตัวน่าสงสารากเท่าไรก็จะได้รับความเห็นใจเท่านั้น ถ้าอีกฝ่ายไม่ใจยักษ์นะ
“ผม....ไม่ได้ตั้งใจ ผม...ผมเกลียดที่สุดก็คนมาตบหน้า ฮึก...ตั้งแต่เด็ก ผมโดนรังแกประจำ ก็เลย....
ทนอยู่เฉยๆไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นน่าสงสารเกินไป....แล้วคุณก็มาตบผมด้วย ก็เลย....ฮึก”
เด็กหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวใส ผมสีน้ำตาล ดูยังไงก็ลูกครึ่งร้องไห้ขอความเห็นใจ
สี่พี่น้องหันมามองหน้ากันอย่างขอความเห็นโดยเฉพาะพี่คนโตที่โดนน้องๆมองเตือนถึงอารมณ์ร้อน
“เอ่อ...ก็ได้ ช่างเถอะ แต่จำไว้..ห้ามมาจุ้นอีกเด็ดขาด”
“ครับๆๆๆ” รูนเช็ดน้ำตา
“แต่แกต้องทำงานชดใช้ความผิด”
นั้นทำให้รูนต้องตื่นแต่เช้ามากวาดใบไม้ เจ็บใจนักเชียว...เขามีแต่คนมารองมือรองเท้าแต่เล็กแต่น้อย
ตอนนี้ต้องมารับใช้คนอื่น เช้อะ!
“อุ่ย...มาโน่นแล้ว” สาวๆสะกิดก่อนพากันเข้าออฟฟิส รถฮัมวี่สีเหลืองสดวิ่งผ่านหน้าเขา ฟิ้ววววววว................
ใบไม้แห้งที่กวาดแทบตายกระจายฟุ้งยังกะเจอพายุพัดผ่าน
ร่างเล็กยืนนิ่งอึ้งไม่ใช่ด้วยความตกใจแต่ประหลาดใจมากกว่า รถฮัมวี่คันราคาเป็นล้านนะ หมอเอามาขับเล่นด้วย
เขาหันไปมองรถคันโตรูปทรงใหญ่เทอะทะ แต่กำลังแรงวิ่งลุยสนามรบหรือป่าเขาไหนสบายมาก
สีสั่งตรงเบาะหนังนกกระจอกเทศสีครีมอีกต่างหากชอบจังเลยยยย....อยากได้อะ
“เฮ่ย ไอ้เปี้ยก มานี่สิ”
เจ้าของรถอยู่ในชุดคาวบอยไทยแลนด์ เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีแดงกางเกงยีนต์เข้มดูแล้วขายาวเป็นเปรตเลย
รองเท้าบู๊ชหนังสีน้ำตาลยาวครึ่งแข้ง ก้าวลงมาถอดแว่นกันแดดอวดมาดเท่อย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด
“ไอ้เปี้ยก เรียกแล้วก็มาให้ไวสิวะ” เขาตะโกนจิกใส่
อ้าว??เรียกผมเหรอ ชี้ที่ตัวเองเพื่อความแน่ใจ
“เอ่อ! ถ้าไม่เรียกแกแล้วจะเรียกหาหมาตัวไหนวะ มาเร็ว”
ไอ้เปรต... เขาสบถเบาๆก่อนวางไม้กวาดรีบวิ่งมาหา
“ผมไม่ได้ชื่อไอ้เปี้ยกนะครับ ผมชื่อรูน เรียกไอ้เปี้ยกแล้วใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณเรียกผมอยู่”
รูนเงยหน้าต่อว่ากลายๆ ใครบ้าไรว่ะชอบแอ๊กท่าหล่ออยู่นั้นแหละ
“ชื่อแกมันน่าเกลียด คนอะไรชื่อรู” ไอดินเยาะเย้ยอย่างไม่ใส่ใจเขาเปิดท้ายรถออก
“รูนครับไม่ใช่รู รูน! Rune ภาษาแกลิค แปลว่าความลับ”
ร่างสูงหันมาขวับสายตาคมจับเขาอย่างสงสัย รูนถึงรู้ว่าเผลอไปแล้ว ไอดินมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าใหม่
เมื่อวานโมโหไปหน่อยเลยไม่ทันสังเกต นอกจากรูปร่างหน้าตาบ่งที่บอกว่าอาจเป็นลูกไข่ทิ้งของคนต่างชาติ
แต่เสียงสำเนียงบอกระดับการศึกษาเหนือกว่าพวกบ้านนอกเยอะเลย
ชายหนุ่มเม้มปาก...ดูเหมือนเขาต้องอ่านประวัติไอ้เด็กใหม่เสียหน่อยแล้ว
“ยังไงก็ตาม” เขาหันไปมองในรถ “ชื่อแกก็ยังน่าเกลียดอยู่ดี”
“รูเน่....เรียกผมว่ารูเน่ก็ได้”
ไอดินหันมามองอีก “รูเน่....”
“คนที่บ้านว่ามันเรียกง่ายกว่า รูน....แค่รูเน่”
“ชื่อฟังผู้หญิงจ๋าเชียว”
“นี่!” เขาเรียกเสียงกร้าว “คุณจ้างผมมาทำงานหรือจ้างมาให้คุณล้อชื่อผมเล่นกันแน่
จะเอาไงว่ามา...ถ้าไม่มีอะไรให้ผมทำ ผมก็จะได้ไปหาอย่างอื่นทำแทน” ว่าแล้วก็ทำท่าจะหันหลังเดินจากไป
“เฮ่....อย่ามาอวดเก่งแถวนี้” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ
“มาขนรองเท้าฉันไปเอาซักให้หมด ผ้าใบ 10 คู่ รองเท้าหนังเอาไปขัดเงา 10 คู่”
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1351257 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก