-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบกรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่างๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
เรื่องที่1ค่ำคืนแห่งความเหงา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3690)
เรื่องที่2ศึกวันชิงนาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.30)
เรื่องที่2ศึกวันชิงนาง 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.60)
เรื่องที่3ศพสยองหลอนหึหึ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.90)
เรื่องที่3ศพสยองหลอนหึหึ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.120)
เรื่องที่4ให้เหล้า..เท่ากับแช่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.180)
เรื่องที่5ทาส...ที่รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.210)
เรื่องที่5ทาส...ที่รัก2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.270)
เรื่องที่6กรงแห่งปรารถนา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.300)
เรื่องที่7 The good wife (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.360)
เรื่องที่7 The good wife2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.390)
เรื่องที่7 The good wife3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.420)
เรื่องที่8คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.450)
เรื่องที่8คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.450)
เรื่องที่8คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.510)
เรื่องสั้นที่9ผมโดนหลอกไปxxx (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.540)
เรื่องสั้นที่9ผมโดนหลอกไปxxx2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.600)
เรื่องสั้นที่9ผมโดนหลอกไปxxx3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.660)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.750)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.900)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.810)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.840)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.900)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.960)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1020)
เรื่องที่11 นรกใครว่าไม่มีจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1080)
เรื่องที่11นรกใครว่าไม่มีจริง2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1140)
เรื่องที่12 เหงา.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1170)
เรื่องที่12เหงา... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1230)
เรื่องที่13Rome เพลิงรักริษยา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1290)
เรื่องที่13Rome เพลิงรักริษยา2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1350)
เรื่องที่13Rome เพลิงรักริษยา3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1380)
เรื่องที่15 ร้าย..เดียงสา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1410)
เรื่องที่16ชู้รัก..พิษลึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1470)
เรื่องที่17 แรงพิสวาท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1530)
เรื่องที่17 ดื้อนักจับมารักซะเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1590)
เรื่องที่18 แววตาปีศาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1710)
เรื่องที่19 คำลวงของปีศาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1740)
เรื่องที่20มนตราปีศาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1800)
เรื่องที่21เล่ห์ร้ายอสูร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1830)
เรื่องที่22ปรารถนาซาตาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1860)
เรื่องที่23มนตราปาฏิหารรย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1920)
เรื่องที่24มนตราปาฏิหารรย์ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1980)
เรื่องที่25มนตราปาฏิหารรย์3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2040)
เรื่องที่26มนตราปาฏิหารรย์4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2070)
เรื่องที่27ลูกหนี้ โหด บ้า อึด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2100)
เรื่องที่28แม่ครับ ลูกชายแม่น่ะสามีผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2160)
เรื่องที่28แม่ครับ ลูกชายแม่น่ะสามีผม2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2220)
เรื่องที่29 เหยื่อมาร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2250)
เรื่องที่29เหยื่อมาร2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2310)
เรื่องที่29เหยื่อมาร3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2400)
เรื่องที่29เหยื่อมาร4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2430)
เรื่องที่29เหยื่อมาร5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2520)
เรื่องที่29เหยื่อมาร6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2550)
เรื่องที่30คืนวันพระจันทร์กระจ่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2610)
เรื่องที่31ดวงใจพญามาร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2640)
เรื่องที่31ดวงใจพญามาร2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2730)
เรื่องที่31ดวงใจพญามาร3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2760)
เรื่องที่31ดวงใจพญามาร4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2820)
เรื่องที่32ไฟกลางฝน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2880)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2940)
เรื่องที่33พอทีได้ไหม ไอ้พวกเอาแต่ใจ2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3000)
เรื่องที33พอทีได้ไหม ไอ้พวกเอาแต่ใจ3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3060)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3090)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3150)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3180)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3270)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ7.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3300)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3360)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ พิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3450)
เรื่องที่34ความรักป้ายแดง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3510)
เรื่องที่34ความรักป้ายชมพูอมม่วง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3600)
เรื่องที่34ความรักป้ายเหลือง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3660)
-
คือ ลูกชายจะ 3P ตามพ่อ :haun4:
อนันชัย นี้ไนนท์ หรือป่าวน่ะ ???
5555+
แต่แบบ Nc ตายขาดจริง :jul1:
เลือดไหลหมด ไม่มีต่อจริงๆหรอ :m15:
-
แอบฮาตอนจบ
5555 ได้อีก
:z3: :z3:
-
ขอบริจาคเลือดหน่อยนะคะ
แรงได้ใจจริงๆเลยอ่ะ :jul1:
จบแล้วหรอคะ ลืมๆ แถมตอนท้าย
ควบสอง โอ้มายก๊อด :serius2:
-
ให้มัได้อย่างนี้สิลูกพ่อ
หนึงไม่พอล่อสองคนเลยดีกว่า o13 o13
:mc4:
-
ลูกพ่อจริงๆ 55555
-
:jul1: :jul1: :jul1:
สรุปคืออนันชัยคือไนทใช่ไหมค่ะ
ถ้างั้นก้ 3P ทั้งพ่อทั้งลูกหน่ะสิ :-[
-
:pighaun:เลือดพุ่ง คุณลูกได้ใจมากควบสองเลยทีเดียว
-
โอยยย เล่น 3P ทั้งพ่อทั้งลูกเลยเฮ้ย!! :m25:
-
ง่ะ :haun4:
-
อ๊ะ เชื้อไม่ทิ้งแถวช่ายมั้ยเนี่ยะ o22
-
:jul3:5555+
-
:pighaun: :haun4:
ลงท้ายด้วย
:m20: :m20:
-
พ่อควบสอง
ลูกก็ควบสอง
555
-
อะหือสายเลือดเดียวกัน
ลูกตามพ่อมาเลย
-
จบได้เยี่ยมมาก!!!!!
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:m25:มันถึงกับตายกันไปข้างหนึ่งเลยน่า ของอย่างนี้
-
:laugh:
จบได้เยี่ยมมากค่ะ
3P ทีเดียว
-
เล่น3pเลยแฮะ
-
มีหักมุมตอนจบ
แจ๋วววว
-
โอ้ว ตอนจบได้ใจสุด ๆ :m20:
-
3p
เลพหรอเนี่ย
555
:z3:
-
จะให้เรียนว่าไรดี
เชื้อไม่ทิ้งแถว
หรือ
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
-
5555 ลมจับเลยเหรอคุณพ่อไนท์ ทีเมื่อคืนยัง 3P เลย
พอลูกชายเปิดตัวแบบ 3P บ้าง ลมใส่เลย เอื้กๆๆ
สนุกมากๆจ้า
ขอบคุณมากๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
เจอคนเมื่อวันวานเหรอคุณพ่อ
-
ฮาาาาาาาาาาาาาาา
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขออีกได้มิคะ
-
เชื้อไม่ทิ้งแถวจิงๆ :m20: :m20:
แห๋ม!! กำลังมันกับ 3P อยู่ดีๆ แอบมาฮาตอนจบซะงั้น อิอิ
-
ลูกไม้หล่นใต้ต้น ก๊ากกกกก
-
^^
-
เหมือนกันทั้งครอบครัว
-
nc กระจาย เลือดไหลหมดตัวแล้ว
:haun4:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ป๊าดดดด จบฮาเวอร์
:laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ร้ายกาจมากมายยยยย
แอบอิจฉา :z3:
-
ลูกไม้หล่นใต้ต้นเลยนะ o18
สมกับเป็นพ่อลูกดีจริง ๆ :laugh:
ว่าแต่น่าจะมีต่อยเน้อะ ไหน ๆ ลูกก็ควงสองมาแล้ว
ก็อยากให้คุณพ่อควงสองต่อบ้าง :haun4:
-
อืม
เพิ่งจะเข้าใจทสุภาษิตที่ว่า
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นของแท้เป็นแบบนี้นี่เอง
นอกจากทั้งลูกและพ่อจะชอบหนุ่มๆเหมือนกัน
ยังน้องพลับขอสองเหมือนกันอีกต่างหาก
กร๊ากกกกกกกกกกก
:jul3:
-
:m20: อะไรกันแว๊ ตอนจบขำแบบไม่ไหวจะเคลีร์ย
-
ใช่ไนท์กับพีทรึเปล่าน้อ คุคุ :impress2:
-
อะไรเนี่ยคุณลูกชายก็ควงหนุ่มสองคนเลยเหรอสุดยอดจริงๆๆครับขอบคุณมาก
-
ลูกควบสองเหมือนพ่อเลย
-
เรื่องสั้นอีกแล้ว รู้สึกพักนี้ชอบเรื่องสั้นเหลือเกิน แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่นๆไม่ทิ้งแน่นอนจ้า คอยติดตามผลงานนะคะ อย่าลืม.....ไม่เม้นต์ก็ไม่มีแรงเขียนนะ :z13: :z13:
เรื่องสั้นตอนที่ 2 ศึกวันชิงนาง
“ไอ้เตี้ย!!!” เสียงตะโกนชื่อผมดังลั่นโรงอาหาร นักเรียนเป็นร้อยหันไปมองไอ้กระจอกนั้น มันชื่อเปี้ยก ใครๆก็รู้จักไอ้แสบเปี้ยก ถึงมันจะชื่อนั้นแต่มันก็ไม่ได้ตัวกระเปี้ยกนะ สูงตั้ง 183 ส่วนผมชื่อเตี้ยแต่ผมก็ไม่ได้เตี้ยนะ สูงตั้ง 171 แน่ะ ผมทิ้งช้อนกินข้าวลุกขึ้นไปหามันทันที
“มึงเรียกชื่อพ่อมึงหาไรวะ ไอ้สาด”
“มึง! มึงกล้าไปจีบน้องอ้อยแฟนกูเหรอ”
“น้องอ้อยไหน....ที่กูจีบมีหลายอ้อย ลองบอกชื่อชั้นมาหน่อยสิ เผื่อจะอยู่ในสา....ระ....บบของกู” ผมประชดด้วยการล้วงสมุดจดเล่มเล็กในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดมั่วๆไปงั้นแหละ “แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอกนะ....ถ้าน้องอ้อยของมึงอยู่ในบัญชีกู รับรองเลยว่ากูเบื่อเมื่อไรกูก็คืนให้มึงเมื่อนั้นแหละ”
ผัวะ!!! ไม่ทันระวังตัวให้ดีเล้ย....ผมเจอหมัดไอ้เปี้ยกสอยอับเปอร์คัทเข้าที่ปลายคางจนลอยขึ้นไปบนโต๊ะเลย ผมล่ะมึนตึบจนตั้งตัวไม่ถูกเลย แต่ดีหน่อยที่เพื่อนๆผมมาช่วยไว้ ถาดหลุดใส่ข้าวไข่พะโล้กับน้ำแกงปลิวว่อนเลย โรงอาหารอันเงียบสงบของโรง
เรียนวัดสะเทิ้งวุ่นวายที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมาเลย และนั้นทำให้.....
“พักการเรียน....ทั้งคู่เลย”
“ผ.อ คะ” แม่ผมเสียงสั่นจะร้องไห้อยู่แล้ว
“นานแค่ไหนคะ” แม่ของไอ้เปี้ยกถามตัดหน้า
“เดือนหนึ่ง”
“เดือนหนึ่งเชียว.....ผ.อช่วยผ่อนผันหน่อยเถอะคะ ดิฉันต้องทำงานเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว ตั้งแต่ 6 โมงเช้ายันทุ่มหนึ่ง ไม่มีเวลาอบรมมันเลย ถ้าปล่อยให้ไอ้เปี้ยกมันอยู่บ้านล่ะก็ได้สำมะเรเทเมาก่อเรื่องยุ่งๆอีกแน่ๆ อย่างนี้ท่านผ.อก็เท่ากับส่งเสริมให้เด็กมีความประพฤติเหลวไหลนะคะ ให้มันมาโรงเรียนเถอะคะ จะใช้ให้ทำอะไรก็ได้ กวาดถูห้องเรียน ล้างส้วมก็ได้ อย่าปล่อยให้มันอยู่บ้านเฉยๆเลย”
แม่ไอ้เปี้ยกขอร้องซะจนเห็นภาพะเลยว่าเวลามันอยู่บ้านนั้นโคตะระจะเหลวไหลจนแม่มันเหลืออดแล้ว ผมยิ้มเยาะในใจ ยังไงผมก็ยังดีกว่ามันตั้งเยอะ เน้อะแม่....
“จริงด้วยคะ ผ.อ ลูกดิฉันอยู่บ้านมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ไอ้ตัวนี้นะคะสั่งสอนมันจนปากเปียกปากแฉะก็เข้าหูซ้ายออกหูขวา วันทั้งวันมันนอนขี้เกียจจนเชื้อราเกือบขึ้นเลย พักการเรียนอยู่บ้านไปก็เปล่าประโยชน์คะ ให้มันมาทำกิจกรรมที่โรงเรียนดีกว่าคะ”
“แม่....” ผมตาขวางใส่ เรื่องอะไรต้องมาเผาผมในห้องนี้ด้วย ได้พักผ่อนอยู่บ้านตั้งเดือนหนึ่งดีจะตาย
“ที่พวกคุณแม่พูดมาก็ถูกนะ งั้น....พักการเรียน 3 วัน หลังจากนั้นผมจะจัดกิจกรรมให้พวกเขาทำทุกวันไปทั้งเดือนเลย”
“ผ.อ..” ผมร้องลั่น ทำอย่างนี้ได้ไงก๊าน....
“ดีคะ ดิฉันเห็นด้วย”
“คะๆๆๆ” พวกผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามกันไปหมด มีแต่ผมกับไอ้เปี้ยกล่ะมั่งที่ไม่เห็นด้วย แต่เอาว่ะ 3 วันยังดีกว่าไม่ได้พักสักวัน อันที่จริงมันกับผมก็ไม่เคยมีเรื่องกันจริงๆหรอกครับ แค่ไม่ชอบหน้า คนเรามันก็ต้องมีคนที่ไม่ถูกชะตากันบ้างใช่ไหม ครั้งแรกที่เห็นหน้ามันผมก็หมั่นไส้มันอย่างบอกไม่ถูก อะไรที่ทำให้ได้แขวะมัน ได้ถากถาง ได้แกล้งมัน ผมทำหมดแหละ หลังออกจากห้องผ.อ ผมก็ไปส่งแม่ที่บ้าน อาบน้ำ ทานข้าวเย็นด้วยกัน และฟังโอวาทจากพ่อผมพอหอมปากหอมคอ ท่านก็ไม่ได้ด่าอะไรมาก นอกบอกว่าให้คิดถึงอนาคตตัวเองบ้าง คร้าบ....ผมเก็บไปไว้คิดพรุ่งนี้ล่ะกัน กว่าจะได้กลับมานอนที่หอพัก ก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าแล้ว เฮ่อ...เซ็งตาย
“ไอ้เตี้ย!!!!” ผมเปิดประตูห้องเปิดไฟ หยิบรีโหมดเปิดทีวีแต่ยังไม่ทันปิดประตูห้องได้ด้วยซ้ำก็ได้เสียงคุ้นหู จากข้างหลัง ผมหันไปมอง ใช่มันจริงๆด้วย ไอ้...
ผัวะ!!! รองเท้าไนกี้ถีบเข้าเต็มอกผมเลย ไม่ต้องบอกนะว่าผมหงายหลังไปในท่าไหน รู้อย่างเดียวว่าขนมกับเสื้อใหม่ที่หิ้วมาจากบ้านลอยขึ้นฟ้าเลย อูยยย....จุกอกชะมัด ผมตะลีตาเหลือกลุกขึ้นมา ไอ้เปี้ยกเข้ามาชี้หน้าผมว่า
“วันนี้แหละกูจะเตะมึงให้เหมือนเตะหมาเลย”
“ไอ้ควายเปี้ยก มึงต่างหากที่ได้ตายแน่...” ผมโมโหสิ เรื่องอะไรจะยอมโดนเตะฟรีว่ะ เมื่อเช้ายังไม่ได้เอาคืนเลย ผมถลาเข้าไปต่อยปากมัน เราสาวหมัดใส่กันแบบมวยวัดมวยวาคนล่ะตุ๊บล่ะตั่บล่ะครับ เพราะจริงๆก็ไม่ได้หัดมาจากไหนเลย แต่ผมโดนเยอะเพราะแขนไอ้เปี้ยกยาวกว่าเลยพุ่งเอาหัวชนท้องมัน ตูม...
“เฮ่ยยย..” มันหงายหลังล้มลงบนเตียงผมก่อนเด้งลงมากลิ้งที่ซอกเตียงแคบๆขนาดพอดีคนนอน แย่ล่ะสิผมดันอยู่ข้างล่างซะด้วย
“ไปให้พ้นนะเว้ย ไอ้สันขวาน” ผมพลั่กมันออกไปได้ระยะก็ชกเข้าดั้งจมูกมันแบบไม่เต็มหมัดดี
“อูยย..ไอ้เตี้ยหมาตืด มึง!โอ้ยย” ไอ้เปี้ยกง้างหมัดจะชกผมแต่ศอกกระแทกกำแพง ปึ่ก...มันหดศอกทำหน้าเจ็บแต่มือข้างหนึ่งก็ยังบีบคอผมกดอยู่กับพื้น โอยย ตัวหนักชิบเป๋ง หายใจไม่ออกแล้ว ผมดันมือมันออกได้นิดเดียวเอง พอจวนตัวแล้วผมก็ไม่เลือกวิธีแล้ว ผมกัดนิ้วมันเลย
“โอ้ยๆๆๆๆ ไอ้บ้า...ปล่อยนะเว้ย” มันแหกปากลั่นสมใจผมล่ะเลยกัดแรงอีกหน่อย ไอ้เปี้ยกดึงตัวผมลุกขึ้นมา ไอ้หัวทื่ออย่างมันดันเอาหัวโขกกับหัวผม โป้ก!!! เข้าให้
ผมหน้าหงายเงิบเห็นดาวระยิบระยับเลย เจ็บชะมัด
“ไอ้....โอ้ยย...ไอ้คนคิดน้อย มึงเอาหัวโขกมาได้ไงวะ เกิดกูปัญญาอ่อนขึ้นมา มึงจะรับผิดชอบยังไงวะ” ผมชี้นิ้วด่ามัน
“ไอ้สันดาน...เสือกกัดมาได้ มึงเป็นหมาเรอะไง”
“ถ้ากูเป็นหมา มึงก็เป็นเชื้อบ้าของกูล่ะวะ” ผมตบกะโหลกมันที ไอ้เปี้ยกตบคืนอีกหลายที เราแลกกันตุ๊บตั่บเหมือนเดิม แต่ผมเสียเปรียบกว่าเพราะอยู่ข้างล่างในซอกแคบๆด้วย ก็ต้องใช้วิธีโน้นคอมันลงมากัดหูมันเลย
“โอ้ยยยยย...!!!!!!” ไอ้เปี้ยกผวาลุกขึ้นมาผมที่กอดคอมันอยู่ก็ติดขึ้นมาด้วย คิดว่าได้โอกาสแล้ว แต่ที่ไหนได้มันหันมากัดที่ซอกคอผมสุดแรง
“อ๊า!!!!!! ปล่อย ไอ้เปรต....เจ็บๆๆๆๆๆ ปล่อยนะเว้ย” มันเล่นขบเนื้อซะแรงเลย ผมเขกกะโหลกมันไปหลายทีถึงยอมปล่อยปาก ผมรีบโดดข้ามเตียงไปเลย
“มึงจะหนีไปไหน” ไอ้เปี้ยกกระชากเสื้อด้านหลังซะจนกระดุมหลุดไปเป็นแถบเลยครับ เสื้อตัวโปรดของผมด้วย แต่เรื่องอะไรผมจะยอมกลับไปอยู่ในซอกแคบๆนั้นอีก มีหวังโดนมันบีบคอตายแน่ ผมสะบัดเสื้อหลวมๆนั้นออกไปอย่างไม่เสียดายเลย แต่มือมันก็ไวเหลือเกินคว้าขอบกางเกงยีนต์ไว้อีก
“ปล่อยนะเว้ย” ผมพลิกตัวขึ้นมาถีบมันออกไป แล้วเขยิบหนี ไอ้บ้านี้ก็ไม่ยอมถอยง่ายๆ มันโดดเข้าใส่ทันที “เฮ้ยยยยย”
ผมยกเท้ายันมันไว้ตัวเลยไถลตกลงมาที่พื้นขาพาดบนเตียง ไอ้เปี้ยกดันตกลงมาทับผม แอ่ก!! ปากมันทับปากผมพอดี ลืมตาขึ้นมาพรึ่บ! ตาสบตาใกล้จนขนตาติดกันเลย ผมหัวใจจะวาย! หน้าติดหน้า สิวมันผมยังได้กลิ่นเลย พอตกใจจะอ้าปากร้อง ปากไอ้เปี้ยกก็จะขยับเวลาเดียวกัน กลายเป็นปากเราถูไถบดบี้กันใหญ่ เอ๊ะ...รู้สึกแปลกๆแฮะ
เราหยุดค้างกันอยู่ในท่านั้น ผมนอนหงายขาพาดบนเตียง มือยันอกมันอยู่ ไอ้เปี้ยกคว่ำหน้ามือยันพื้นข้างหัวผม เราหายใจแรงพืดพาด นี่กลิ่นน้ำยาบ๊วนปากหรือเปล่านะ ขนตาเกลี่ยที่เปลือกตาไปมาแต่ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นผมก็ไม่กล้าลืมตามองตรงๆ ทำไงดีนะ....ผมสูดลมหายใจแรงแล้วลืมตาขึ้น เป็นจังหวะที่ไอ้เปี้ยกมันยันตัวขึ้นพอดี
“คุณภาค คุณจะทำอะไร” เสียงจากทีวีแทรกเข้ามาในโสต
“ฉันจะทวงสิทธิ์ที่ฉันควรได้น่ะสิ ฉันจะเป็นผัวเธอจริงๆเสียที” หว่า....ฟังแล้วสยิวจริงเว้ย
“อย่านะคะ ปล่อยฉัน..”
ไอ้เปี้ยกลุกหนีไปทันที มันคงทนฟังละครน้ำเน่าฉากนี้ไม่ไหวเหมือนผมแน่ๆ พอลุกขึ้นมาประตูห้องก็ปิดสนิทเหมือนเดิม ผมนั่งพิงตู้เสื้อผ้ามองสภาพกระจุยกระจายในห้องแล้วยกมือขึ้นทาบบนทรวงอก ตุ๊บ....ตุ๊บ หัวใจผมเต้นแรงยังกะวิ่งมาราธอนมา แถมอาการหวิวที่ท้องน้อยนี่มันยังไงกันนะ ผมไม่เข้าใจเลย.....
(โปรดติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นึกว่าจะได้ตอนนี้เลย อิอิอิ
-
ประโยคในทีวีนั่นช่างเข้ากั๊นเข้ากันกับบรรยากาศตอนนี้จริงๆ ฮิๆๆ
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ ว่าเจ้าสองคนนี้จะไปลงเอยกันยังไง
-
น่าติดตามตอนต่อไป
อิิอิ
-
ดุเดือดเลือดพล่านจริง ๆ คู่นี้ :z1:
-
ซาดิสจริ๊งงงง
เสียงในทีวีก็นะ อะไรจะพอดีขนาดนั้น
-
เสียง TV น่ารักจัง อิอิ
-
เชียร์ๆๆๆๆ ทีวี เป็นใจนะค๊าาแบบนี้ เอาเรยคร๊าาา อย่าช้า
-
โอ๊ยขำไม่ไหวแล้ว
สุดยอดมากกกกกกก รักกันด้วยลำแข้งและแรงเข่าชัดๆ 55++++
-
เสียงทีวีนี่พอดีเป๊ะเลย :laugh: :laugh:
-
555 เป็นเราก็ชะงักไปวูบนึง
แล้วทำตามในทีวีกันไปเลย :z1:(แอบหื่น)
-
ดุเดือด เลือดพล่านมากคู่นี้ :z1:
แต่จะดีมาก ถ้าจะเดือดกันบนเตียง เอิ้กๆๆ :haun4:
รออ่านตอนต่อไปค่า ^_^
-
นางที่ชิงกันก็แรดดีจังรู้ทั้งรู้วาตัวเองมีผัวอยู่แล้วยังจะให้คนอื่นๆจีบ
ฟายจริงๆไอ้พวกที่แย่ง แย่งกันอยู่ได้ :เฮ้อ:น่าสงสาร
-
มารอตอนต่อไป อิอิ o18
-
มารออออออออ
เริ่มหวั่นไหวกันแล้วววว
-
ค้าง มาก มา ย ยย
-
:laugh
:call:
-
ไอ้เตี้ยเสร็จคุณภาค เอ๊ย ไอ้เปี๊ยกแน่ o3
-
คุณภาคพูดได้จังหวะพอดี 555
สองคนนี้เลยได้เรื่องกลับไปคิดเลย
-
ช่างได้อารมณ์ปลุกปล้ำ ใช้กำลัง จับกด ตบจูบ SM ยิ่งนัก...
ฟัดกันไป กัดกันมา สุดท้ายได้มาฟันกันเอง :laugh:
-
แวร๊ยยยย เข้ามาอ่านค่ะ
เรื่องแรกนี่มัน.... :haun4: วะฮ่าๆๆ 3P โดนใจอิชั้นเม้กกกกก เลือดไหลจนหมดสายเลย
ส่วนเรื่องสองน่ะหรือ.....
ค้างว่ะค่ะ :serius2:
ลาก่อนน้องอ้อย กร๊ากก (จำชื่อได้ด้วยยยยว่ะะะ)
รอตอนหน้าค่ะ :call:
-
ต่อไวไว
กำลางสนุกๆ
-
ค้างเติ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ใครชิงใครกัน
-
กร๊ากกกกกกกกกกก
:jul3:
ตีกันอีก เอาอีก นานๆจะเจอคู่ซาดิสแบบนี้
นอนรอดูศึกวันทรงชัยต่อ
:laugh:
-
ศึกวันชิงนาง (2)
“เฮ้ยๆๆๆ วันนี้อาจารย์มีประชุมว่ะ บอกว่าให้เรียนเอง”
“ไชโย” ทุกคนในห้องเฮลั่นทันทีที่ได้ยิน ไอ้โน้ตวิ่งมาบอก ผมมาเรียนวันแรกก็โชคดีแล้วที่อาจารย์ติดประชุมแต่เช้า แต่ล่ะคนเต้นแร้งเต้นกาโยนกระดาษใส่กันอุตลุด ส่วนผมเหรอ...หันไปมองไอ้เปี้ยกแวบหนึ่ง ไอ้นี้ก็นั่งเงียบมองเพื่อนเล่นกันเฉย จู่ๆมันก็แลตามามองผม เฮือก!!!! ใจหายเลยกู
“เฮ้ย ไอ้เตี้ย..ไปห้องโสตกัน”ไอ้โน๊ตเข้ามากระซิบข้างหู
“มีอะไรวะ”
“ไอ้จ๊อดมีของดีมา ไปดูด้วยกันเร็ว” มันทั้งลากทั้งจูงผมออกไปด้วย อย่างไอ้จ๊อดจะมีอะไรดีนอกจากหนัง AVจากญี่ปุ่น แต่ผมก็ไปดูเป็นเพื่อนมัน ห้องโสดมีทีวีกับเครื่องเล่นDVD ด้วย ผู้ชายเกินครึ่งห้องมามรสุมหัวดูหนังโป้กัน รวมทั้งไอ้เปี้ยกด้วย ผมแลมันแวบ มันก็แลมันแวบ ไม่รู้จะทำยังไงดีวะ ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นซะหรือลุยกับมันตรงๆเลย
“ปิดไฟเว้ย ปิดไฟๆๆ” ไม่รู้มันจะปิดไฟหาหอกอะไร ดูหนังทั้งมืดๆสายตาเสียหมด แต่ผมก็ไม่บ่นอะไร ปล่อยมันไปครับ พอแสงสลัวมีแค่แสงไฟจากทีวีบรรยากาศก็เปลี่ยนไปอีกแบบ ไตเติ้ลหนังเริ่มชายหนุ่มสองคนเดินเล่นริมชายหาด ผมก็เอ๊ะในใจแล้ว หนังฝรั่งเหรอ นึกว่าหนังญี่ปุ่น
“เอ๊ะ” ไอ้จ๊อดหยิบกล่องมาดู เป็นAV ญี่ปุ่นแต่หนังเป็นฝรั่งคู่เลย
“เฮ่ย...แก้แล้วเว้ย” พวกเรามองกันตาโตเลย ตอนไอ้หนุ่มฝรั่งแก้ผ้าหมด โชว์ตอปิโดดุ้น มโหฬารท้าแดด ท้าลม แล้วลงไปเล่นน้ำทะเล ผมกลืนน้ำลายเฮือก ฝรั่งนี้ใหญ่ชิบหาย
“เฮ้ยยยยยยยยยยย” พวกเราร้องลั่นห้อง เมื่อไอ้หนุ่มสองคนแลกลิ้นกันกลางทะเล
“ไอ้จ๊อด....มึงเอาหนังไรมาวะ”
“ไม่รู้กูหยิบมาจากห้องพี่กู”
“พี่มึงเป็นตุ๊ดเรอะไงวะ”
“หุบปากนะมึง ขืนมาว่าพี่กูล่ะก็มึงเจอดีแน่” ไอ้จ๊อดชี้หน้าว่าเพื่อนไว้ก่อน พวกเราถึงได้หุบปาก “เพื่อนเขาอาจแกล้งพี่กูก็ได้ พวกนั้นชอบมายืมหนังพี่กูอยู่แล้ว”
“เฮ้ย อย่าๆๆ” ไอ้โย่งร้องห้ามตอนไอ้จ๊อดจะกดปิด
“อะไร”
“ดูต่อเถอะ”
“มึงจะดูเหรอ”
“เอ่อ กูอยากรู้ว่าพวกมันทำกันยังไง” ไอ้โย่งแย่งรีโหมดมาเร่งสปีดมาถึงตอนสองหนุ่มล่อกันสดๆริมหาด ผมใจเต้นโครมๆร้อนหน้าไปหมดเหมือนมีใครมาก่อไฟใกล้ๆนี้ ในคอแห้งผากเลยตอนเห็นพวกเขา ดูดท่อตอปิโดกันอย่างเมามัน ยิ่งภาพชัดเสียงสนั่นแก้วหูอย่างนี้ ผมรู้สึกสั่นเหมือนกัน เมื่อวาน....ถ้าไอ้เปี้ยกไม่ลุกหนี ผมกับมันคง.....??
“โว้ๆๆๆๆๆ” พวกเราร้องกันใหญ่ ฉากเสียบกันอย่างดุเดือด ไม่มีใครกระพริบตาเลยเมื่อชายเสียบชายโจ่งแจ้ง มันก็เหมือนชายหญิงปกติ เพียงแต่....เร้าอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกแข็งตรงหว่างขา ภาพสองชายร่วมรักกันทำให้ผมนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น หากไอ้เปี้ยกไม่ลุกหนีไป บ้าจริง...ทำไมถึงสลัดภาพเมื่อวานไม่ได้นะ ผมตัดสินใจลุกออกจากห้องไปเงียบๆ
เฮ่อ...อากาศข้างนอกสดชื่นกว่าข้างในเยอะ ผมเดินจ้ำไปตามทางเดินกำลังจะหาห้องน้ำ ต้องเอาออกสักน้ำ ตัวจะได้เบาขึ้นเลิกฟุ้งซ่านเสียที “เฮ้...”
ผมหันไปมองคนที่ตามมาข้างหลัง “มึงจะตามมาทำไมวะ”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ไม่ต้องคุยแล้ว กูเกลียดมึง แล้วเรื่องเมื่อวาน..ชาตินี้กูก็ไม่มีวันจำมันไว้ในหัว”
“ดี....กูก็ไม่อยากจำเหมือนกัน”
ผมอยากตั้นหน้ามันเหลือเกิน ผมเกลียดมัน เกลียดมันๆๆๆๆ ผมอยากลืมเรื่องเมื่อวาน แต่กลับไม่อยากให้มันเป็นฝ่ายลืม ผมเดินเร็วเกือบจะเป็นวิ่งไปที่ห้องน้ำ แต่กลับเจอเด็กนักเรียนกำลังจะไปเป็นกลุ่ม ผมจึงเปลี่ยนใจขึ้นไปอีกชั้นหนึ่ง
“ไอ้เตี้ย”
“อะไรอีกเล่า” ผมหันไปตวาดใส่มัน
“พี่เปี้ยก” บุคคลที่สามมาแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัว เราสองคนหันไปมองน้องอ้อยที่แสนน่ารัก ผมรู้อยู่หรอกว่าไอ้เปี้ยกตามจีบน้องม.สามคนนี้อยู่ ที่ไปเกาะแกะน้องแกก็แค่อยากยั่วมันเล่นเท่านั้น ผมไม่ได้คิดอะไรกับน้องแกเลย น้องอ้อยเข้ามาเกาะแขนไอ้เปี้ยก
“พวกพี่ทำอะไรกัน?? อ้อยเห็นวิ่งไล่กันแบบนี้ ไม่ดีนะคะ อย่าทะเลาะกันเลย”
“มันมาจีบอ้อยใช่ไหม” ไอ้เปี้ยกถาม
“ก็....”
“บอกมาตรงๆนะ อ้อยชอบมันหรือเปล่า” ไอ้เปี้ยกชี้หน้าผม แปลก...ที่ผมรู้สึกไม่ชอบสายตาของมันเลย ไม่ใช่เพราะคำถามของมัน
“จะให้อ้อยตอบว่าไงล่ะ”
“บอกมาตรงๆเซ่” ผมตวาดใส่
“อ้อยชอบทั้งสองคนแหละ” อีนังชะนีตอบได้น่าตบมากเลย ผมแทบจะอยากปรี่เข้าไปสั่งสอนซะหน่อย “พี่เปี้ยกก็ดี พี่เตี้ยก็น่ารัก อ้อยตัดสินใจไม่ถูก อ้อยชอบพี่ทั้งสองคนเลย”
“อีนังตอแหล” ผมทนไม่ไหวเงื้อมือจะตบ ไอ้เปี้ยกก็ง้างหมัดจะต่อยผม
“อย่านะคะ อย่าทะเลาะกันเพราะอ้อยเลย”
“เราน่ะเงียบไปเลย” ไอ้เปี้ยกว่า มันลากแขนผมเข้าไปในห้องทดลองวิทย์ “มานี่”
“พี่เปี้ยก...”
“เงียบน่า” มันปิดประตูลงกลอนซะเรียบร้อยพอหันมา ผมก็ต่อยปากมันเปรี้ยง “โอ้ยย”
“มึง มันไอ้ไง่ที่สุดที่กูเคยเจอเลย”
“ไอ้หมาบ้า” ไอ้เปี้ยกชกผมคืน เราต่อยปากกันอีกแล้วชกกะนัวเนียจนถอยไปชนชั้นวางโหลแก้วดองสัตว์ทดลองดัง เกร้งกร้าง ผมดันมันออกมา มันดันเหวี่ยงตัวผมหงายลงบนโต๊ะทดลองผิวหน้าเป็นไฟเบอร์เรียบลื่น ผมพยายามดันมือมันออกไปแต่สู้แรงไม่ไหวเลย เหนื่อยหอบเลยกู
“พี่เปี้ยก....พี่เตี้ย พอเถอะคะ” ข้างนอกน้องอ้อยเคาะประตูเบาๆส่งเสียงเหมือนแมวร้องแง๊วๆของหล่อนไป ขณะที่เรามองจ้องกันไม่กระพริบตา
“กูเกลียดมึง กูเกลียดมึงๆๆๆ”
“เอ่อ! กูก็เกลียดมึงเว้ย”
มันตะโกนใส่หน้า ผมจิกหัวมันกระชากแรงจนมันหน้าเบ้เลย มันปัดมือผมออกแล้วจิกหนังหัวผมคืน ผมปัดมือมันแต่ไม่ออกครับ มันจิกแรงยังกะผู้หญิงเลย ผมหันมาดึงหูมันสองข้างซะ ไอ้เปี้ยกปล่อยมือแล้วพลั่กผมเซหลังไปกระแทกขอบโต๊ะ ผมหันมาเจอฝ่ามือมันตบเข้าเต็มบ้องหูเลย
เพี้ยะ...
ช๊อค! ผมอ้าปากค้างยังไม่ทันคิดอะไรได้ ไอ้เปี้ยกก็โผเข้ามากระชากคอผมแทบหัก ปากมันมาอยู่บนปากผมได้ยังไงผมไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มันไม่ได้อยู่เฉยเหมือนคราวก่อน ไอ้เปี้ยกบดปากไปมาเหมือนอย่างในหนังที่ดู เราแลกลิ้น แลกน้ำลายกันอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ ผมตัวอ่อนยวบไม่มีแรงขัดขืน
“พี่เปี้ยก....พี่เตี้ย”
ข้างนอกส่งเสียงน่ารำคาญเสียจริง ผมโอบแขนไปรอบคอไอ้เปี้ยกไม่อยากให้มันหยุด ไม่อยากมันจากไปในตอนนี้ เราจูบกันเสียงจ๊วบจ้าบอย่างไม่อายใคร ผมใจเต้นระทึกตอนปากเราผละจากกันช้าๆ ลมหายใจร้อนๆรินรดใบหน้ากันและกัน มันมีกลิ่นกระสันอยากชัดเจน
“กูเกลียดมึง...” ผมบอกเสียงเหมือนคนไม่มีแรง
“กูเกลียดมึงยิ่งกว่า” ไอ้เปี้ยกกระชากเสื้อผมแรงจนกระดุมเม็ดแรกกระเด็น ผมดันมันถอยไปชนชั้นวางโหลแก้วอีกครั้ง เคร้ง!!!!
“มึงตายแน่คราวนี้” ผมตะกุยเสื้อนักเรียนมันออก มันก็กระชากเสื้อผมออกจากขอบกางเกง
“นึกว่าแน่เหรอ...นี่!” ไอ้เปี้ยกรั้งผมเข้ามาในวงแขน มันขบกัดซอกคอผมไปมา อา....จักกะจี้จัง ตอนนี้เราแค่เปลือยอกเข้ามาเบียดถูกัน แค่นี้ทำไมมันวาบหวามขนาดนี้ก็ไม่รู้ มันดันผมถอยกลับมาที่โต๊ะอีก ดันผมเอนหลังลงบนโต๊ะมันเลื่อนปากมาที่ยอดอก โอ้....ผมรู้สึกอยู่ในสวรรค์ตอนที่ปากมันดูดดุนแรงๆ
“โอ้ย....มีแรงแค่นี้เรอะวะ ไอ้กระจอก” ผมขยี้ผมมันซะให้หายมันเขี้ยว
“พี่เปี้ยก.....พอเถอะ หยุดทะเลาะกัน อ้อยจะไปตามอาจารย์นะ”
“ไม่ต้อง!!” เราสองคนตะโกนออกไปพร้อมกัน
“นี่เป็นเรื่องของลูกผู้ชาย เราไม่ต้องยุ่ง”
“ใช่...ถ้าอ้อยไปเรียกใครมานะ เราขาดกัน” เราว่าไปคนล่ะคำสองคำจนน้องอ้อยได้แต่ยืนอึ้ง อยู่ที่หน้าต่างบานเกล็ดมัวๆ หล่อนมองไม่เห็นเราหรอก พอหันมามองหน้ากันอีก เราก็ฟัดกันต่อ
“อืมมมม....อือ” ผมแลกลิ้นนัวเนีย เพิ่งรู้นะว่าปากมันหวานขนาดนี้เชียว ไอ้เปี้ยกขึ้นมาคล่อมผมบนโต๊ะมือมันพยายามทึ้งกางเกงผมออกไปให้พ้นทาง
“มึงเจ๋งนักเรอะ ห๊า!!!” ผมไม่ยอมแพ้ถอดเข็มขัดกับตะขอกางเกงมันได้ก็สอดมือเข้าไป
“เอ่อ กูเจ๋งกว่ามึงแน่” ไอ้เปี้ยกเงยหน้ามาสบตายิ้มเยาะผม
“กล้านักนะ” ผมตบหลังมันดัง เพี้ยะ!!!
“เดี๋ยวมึงคอยดู” มันถอยลงมาจากโต๊ะ ขาเตะโดนประตูใต้โต๊ะ ปัง! สองมือจับหัวเข่าผมแหกออกกว้าง
“เหวอ..อย่านะ” ผมร้องลั่น ไอ้เปี้ยกจูบไล่ลงมาตั้งแต่หน้าอกลงมาถึงหน้าท้อง ส่วนมือทั้งสองเลื่อนขึ้นมาบีบยอดอกผมไปมา มันเสียวซ่านรู้สึกดีเหลือเกิน แต่พอตอปิโดผมเจอปากของเปี้ยกเข้าไปเท่านั้น ผมเหยียดตัวเกร็งไปทั้งร่างเลย
“โอ้ยยย....” ผมครางเบาๆ ปากพยายามขบไว้แน่นแต่ก็ทนไม่ไหว “อูยยยยย...”
“พี่เตี้ย...” อีนังชะนีนี้น่ารำคาญจริงเว้ย
“กูทนไม่ไหวแล้วเว้ย” ผมดันไอ้เปี้ยกออกไป
“เอ่อ...อยากตายนักใช่ไหม ได้...กูจัดให้” มันโดดขึ้นบนโต๊ะดังโครม จัดแจงเอาขาผมขึ้นพาดบ่าทั้งสองข้าง จนก้นผมลอยโด่งตรงกับตอปิโดอวบใหญ่ของมันพอดี ผมเสียววาบชะตาตูดของผมสิ้นสุดวันนี้แล้ว
“มึงเจอกูแน่” ว่าแล้วมันก็กดหัวเข้ามา
“โอ้ยยย...” ผมกัดฟันแน่น เจ็บชิบหายแต่ไอ้คนหอบแฮ่กๆกลับเป็นไอ้เปี้ยก มันหน้าแดงก่ำเหมือนกำลังถูกบีบปีกั๊ดจู ผมต้องกระตุ้นมันอีกหน่อย “มีดีแค่นี้เรอะวะ ไอ้กระจอก ไอ้ไร้น้ำยา แน่จริงเอาอีกเซ่”
“เอ่อ....มึงคอยดู นี่แนะ!!!” ป้าบ....
“โอ้ยยยยยย...” ผมร้องลั่น แหกแล้วเว้ย
“เป็นไงล่ะ หายซ่าส์เลยมึง”
“พี่เปี้ยก..อย่ารุนแรงกับพี่เตี้ยนะ เดี๋ยวเลือดตกยางออก ผ.อเค้าก็พักการเรียนอีกหรอก”
“อึ่ยยยยย” ไอ้เปี้ยกไม่สนล่ะครับ ก็ผมกระชับมันซะแน่นขนาดนี้ มันต้องออกแรงหนักสักหน่อยถึงจะออกจากหลุมของผมได้ “ฮ้า.......อะ....อ๊าววววววววววววววว”
“ไอ้.....ไอ้เปี้ยกกกกก.....กกก.....” ผมเองก็ทั้งเจ็บจี้ดๆ ทั้งเสียวแปล้บๆเหมือนยังไม่เข้าที่ดี พอมันกระแทกกลับลงมา ผมถึงกับตาเหลือกเลย “อ่า.....อ๊า.....อ๊า”
“ตายแล้ว....พี่เตี้ย เจ็บแล้วเหรอ เลือดออกไหม ให้อ้อยไปตามครูพยาบาลไหม”
“ไม่ๆๆๆๆ ไม่ต้อง เดี๋ยวก็เข้าที่ เอ้ย เดี๋ยวก็ดีเอง” ผมละล่ำละลักบอก หันมามองหน้าให้ไอ้เปี้ยกเร่งเร็วเข้า “ไอ้สาด...ไอ้สากกะเบือ ไอ้หอกหัก แน่จริงก็แรงอีกสิวะ”
“ได้เลย...มึงอยากเจอหนักใช่ไหม” ไอ้เปี้ยกหน้ามันสมหวังซะจริง มันเท้าแขนข้างๆผมแล้วโหย่งตัวขึ้นกระแทกผมแรงๆ “นี่ไง!!! หนักพอไหม!!! พอเรอะยัง ห๊า!!! นี่แนะ มึง ตายซะ ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“อะ อะ อะ อะ อะอ๊ะ....” ผมร้องไม่เป็นคำ ไอ้เปี้ยกมันซัดผมแรงจริงๆ บนโต๊ะมีแก้วบีเกอร์กับขวดทอดลองอะไรหลายๆอย่าง มันสะเทือน เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! อูยยย...มันจริงเว้ย “อะ...ไอ้เปี้ยก......อะ....อ๊าวววว”
“เป็นไง สะใจไหม”
“อือ.....อึ่ก...ฮ้า...เอาอีก...เก่งจริง มึงซัดมาแรงๆเลย”
“ย้า!!!!!!!!” มันสาวตูดกระแทกผมเป็นระวิง ผมหอบฮักรู้สึกปั่นป่วนไปหมด โดยเฉพาะที่ประตูหลังผม เวลาถูกอัดเข้ามาจะรู้สึกถึงตัวตนของมันเข้ามาในตัวผม มันเป็นของผม แค่คิดเท่านี้ผมก็มีความสุขเหลือเกิน และยิ่งสุขล้มเมื่อเห็นสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุขของมัน ผมชอบมัน ผมชอบมันๆๆๆๆๆๆ
“โอ้อออออออออ” ผมร้องลั่น น้ำแห่งความสุขพุ่งกระจายขึ้นมาถึงอก ไอ้เปี้ยกก็ตะบี้ตะบันไล่ตามมาจนทัน มันพุ่งในตัวผมแรงจนรู้สึกได้ถึงความถี่ของลูกกระสุน เราผละออกจากกันรีบแต่งตัวให้เร็วที่สุด เพราะได้ชั่วโมงเรียนวิชาวิทย์พอดี
“มายืนอยู่นี่ทำไมไม่ไปเรียน ...แล้วใครล๊อคประตูห้อง ห๊า”
“ขอโทษคับอาจารย์” ผมโผล่ออกมาก่อน หน้าตาคงดูไม่ได้แน่ เนื้อตัวผมโชกเหงื่อยังกะน้ำ ทุกคนข้างนอกถึงมองกันตาโต
“นี่....ทำอะไรกันข้างในหา??”
“เราเคลียร์ปัญหากันครับ และเสร็จเรียบร้อยแล้ว” ไอ้เปี้ยกว่า
“อ้อย.....โชคดีนะ” ผมบอกลาน้องอ้อยเพราะผมไม่ต้องการหล่อนแล้ว
“เอ๊ะ??”
“ลาก่อน” ผมบอกแล้วเดินจากมา ชั่วโมงเรียนต่อไปจะเริ่มแล้วแต่ผมไม่สนใจ เก็บกระเป๋าแล้วออกไปรอที่ป้ายรถเมล์เลย ไอ้เปี้ยกหิ้วกระเป๋าวิ่งตามมาทัน เรายืนเงียบๆไม่พูดอะไรกัน จนรถเมล์มาถึงเราขึ้นด้วยกันและจนถึงที่แห่งหนึ่งไอ้เปี้ยกก็ดึงแขนผมให้ลงด้วยกัน
“จะไปไหน” ผมถาม
“หอพักกู” มันบอกก่อนเดินนำขึ้นไปชั้นที่ 5 ห้องมันก็รกสมเป็นห้องชายโฉดจริงๆสกปรกรกรุงรังไปหมด แต่ผมไม่สนใจรายละเอียดหรอกครับเข้าไปก็หยิบรีโหมดเปิดแอร์ไว้ก่อน ไอ้เปี้ยกปิดประตูลงกลอน โยนกระเป๋านักเรียนทิ้ง เรามองตากันและแน่นอนว่า....ผมเห็นอารมณ์ความรู้สึกเช่นเดียวกับผม
“ที่รักจ๋า” มันโผเข้ามากอดผมแน่น เราจูบกันนัวเนียเสียงดังจ๊วบๆ เสื้อแสงนั้นปลิวว่อน “อ๊ะๆ ไม่ต้อง” มันห้ามไม่ให้ผมถอดกางเกงเอง ไอ้เปี้ยกยิ้มหวานมันคุกเข่าลงตรงหน้าผมบรรจงถอดให้ และมันก็ทำให้ผมสุขสมเหมือนเป็นดั่งราชินี
“อ่า....อูววววว....อูวววววว” ผมแทบลอยไปสวรรค์ ขายืนไม่อยู่แล้ว ผมหงายหลังผึ่งลงบนเตียง ไอ้เปี้ยกตามเข้ามาเอาขาผมพันเอวมันไว้ ปากมันซุกไซ้ซอกคอกับหน้าอกผมอย่างมามัน “อืมมม....ดีจัง อ๊ะ...อย่า...อย่ากัดสิ”
“ไม่กัดได้ไง มึงนะน่ากัดจะตาย ฮิฮิ...เมียจ๋า”
“ไอ้เวร...ทีเมื่อก่อนน่ะปากร้ายนักนะมึง” ผมพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนบ้าง กัดหูมันแรงๆไปทีหนึ่งแล้วจูบไล่ลงมาถึงหน้าอกมัน ขบนมมันเล่นแรงๆ ไอ้เปี้ยกหัวเราะคิกๆเลย
“ปากกูร้ายเฉพาะกับมึงเท่านั้นแหละ เมียจ๋า..ใช้ปากให้ผัวหน่อยนะ”
“หนอย....” ผมหมั่นไส้เลยกัดที่ตอปิโดมันไปทีหนึ่ง
“โอ้ยย....มึงทำอะไรว่ะ” มันเด้งตัวหนีเลย
“มึงน่ะคำก็เมีย สองคำก็ผัว ได้กูไปทีเดียวก็ตู่ง่ายๆเลยนะมึง มานี่!! ตากูเป็นผัวมึงบ้าง”
“เฮ้ยยย ได้ไง กูไม่รับนะเว้ย ประตูหลังกูปิดตายสำหรับเรื่องนี้เว้ย”
“ไอ้คนเห็นแก่ตัว” ผมด่า
“เอ่อ! เรื่องนี้เท่านั้นที่กูยอมไม่ได้ ตายเป็นตาย”
“งั้นมึงก็ตายซะ” ผมถีบมันเปรี้ยงหงายหลังลงบนเตียง แล้วโดดเข้าใส่หวังเผด็จศึก แต่มันดันพลิกตัวได้จับขาผมแหกกว้างแล้ว กระแทกทีเดียวมิดดุ้น “โอ้ยยยย....ไอ้บ้า”
“เห้อะ...เป็นไงล่ะ รสของกู มึงเป็นเมียกูแล้ว มึงก็ต้องเป็นตลอดไป”
“ไอ้..ไอ้สาด”
“ฮะฮะ....นี่ไง!! นี่ๆๆๆๆๆ รสชาติของกู เป็นไง ถึงใจไหม” มันแทงผม สวบ! สวบ! ไม่ยั้งเลย จะให้ทำไงได้ล่ะตอนนี้โดนกระหน่ำจนตั้งตัวไม่ติด ผมได้แต่อ้าปากร้องโอดโอย “อึ่ยๆๆๆๆๆ จำไว้ทีหน้าทีหลังอย่ามากำแหงผัวมึงอีก”
ผมเสียวจี้ดเลยแต่จะยอมแพ้ได้ไง เลยออกแรงดันตัวมันให้กลิ้งไปอยู่ข้างล่าง ผมนั่งคุมหอบัญชาการแล้ว “จำไว้เหรอ....ใครกันแน่ที่ต้องจำ ห๊า! มึงต่างหากที่ต้องสำนึกไว้ ถ้าไม่มีกู ตอปิโดมึงก็เน่าตายในกางเกงล่ะเว้ย นี่แนะ นี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมขย่มมันสุดแรงจนเตียงมันครางเอี้ยดๆๆๆๆๆๆ มันกันทั้งคู่เลยครับ
ไอ้เปี้ยกปล่อยให้ผมเล่นจนเพลินไปหน่อย มันจับผมพลิกลงข้างล่างอีก แต่เตียงมันเล็กเราสองคนเลยตกเตียงดัง แอ๊ก!! แต่ก็ไม่ยอมเสียโอกาสครับ มันจับผมคลานสี่ขาแล้วกระแทกอย่างดุเดือดจนผมทำอะไรไม่ได้อีก ต้องปล่อยให้มันได้ใจก่อนครับ วันพระไม่ได้มีวันเดียวนี้ ตอนนี้ขอสุขสุดๆก่อนเถอะ
“อ้า.....อ้า...ไอ้เปี้ยก กูเสียว เสียวแล้ว....โอ้วววว”
“กูก็เสียว...เมียจ๋า”
“ผัวจ๋า....” ผมหอบแฮ่กเลย มีความสุขจังที่ได้เรียกมันอย่างนี้ แต่ก็ไม่ลืม “ ถ้ามึงนอกใจกูเมื่อไรล่ะก็.....ตาย!!!”
“จ๋าจ๊ะ” มันยิ้มรับแบบไม่เต็มหน้าเท่าไร แต่ช่างเถอะ เราได้เป็นคนๆเดียวกันแล้ว วันนั้นตั้งแต่ก่อนเที่ยงวันจนข้ามมาเช้าอีกวัน เราไม่ได้หยุดร่วมรักกันจนเตียงเก่าๆเส็งเคร็งของไอ้เปี้ยกขาหักเลย ต้องย้ายมาบรรเลงที่โซฟาแทน ตื่นเช้ามาฟ้านั้นเหลืองไปหมด ต้องนอนเอาแรงข้ามไปอีกวัน ผลก็คือเราสองคนโดนด่าครับที่โดดเรียนไป 3 วันเต็มๆ แต่ก็มีความสุขมากเพราะมันเหมือนช่วงเวลาฮันนีมูนของเรา เวลาที่อยู่โรงเรียนเราทำมึนตึงกันบ้างแต่ก็ทะเลาะกันน้อยลง มีช่วงเวลาไหนว่างมีที่ปลอดคน เราก็ไม่รอล่ะครับ ไปหาความสนุกเพิ่มอะลีนารีนให้แก่ตัวเองบ้าง คุณๆล่ะ....อิจฉาไหม??
The End
ป.ล ไอ้พวกเพื่อนๆในห้องที่ไปดูAV ด้วยกันแต่กลายเป็นหนังเกย์ฝรั่งไปนั้นน่ะ ตอนหลังๆนี้ผมกับไอ้เปี้ยกสังเกตว่าพวกมัน 10 กว่าคนทำตัวค่อนข้างเงียบๆแต่จับกลุ่มกันเหนียวแน่นเชียว ได้ยินว่าพวกมันตั้งคลับลึกลับกัน ทุกอาทิตย์จะมีการจับสลากใครได้ใบที่กาบาทแดง อาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ไอ้คนจับได้นั้นหน้าตาโทรม เหลืองเชียว ยังกะอดหลับอดนอนมา ส่วนคนอื่นๆน่ะเหรอหน้าใสปิ๋งยังกะอะไรดี ผมชักอยากลองไปดูคลับนี้จัง แต่คิดอีกที....ไม่เอาดีกว่า มีแค่ไอ้เปี้ยกคนเดียวผมก็สุขขีแล้ว ฮิฮิฮิ....
(โปรดตดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2: :bye2:
-
ดุเดือดเลือดพล่านเลยคู่นี้
โหดเหลือเกิน :haun4:
-
แอร๊ยยยยย เลือดไหลหมดตัว :jul1:
คู่นี้มันดุเดือดมาก :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
:jul3:
คู่นี้ โหด มัน หื่นของแท้และแน่นอน
ชอบอิน้องเตี้ยจริงๆ 55555
ตอนหน้าจะตีกันอีกมั้ยเนี่ย
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ๊ากกก คู่นี้ดุเดือดจริง
ตีกันไป รักกันไป
เลือดสาดดด
-
เป็น ไร มาก ป่ะ เนี่ย...อิคู่นี้....
ป้า หัวใจจะวาย ตาย.....
-
มันๆๆ ครับ
ชอบ
:haun4: :haun4:
-
:haun4: :haun4:
-
SM สุดๆ :haun4:
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆชอบมากๆ อ่ะ ทั้งหื่นทั้งฮา ผัวจ๋า เมียจ๋า จ๋าจ๊ะ 55555555
-
ดุเดือดเลือดกระฉูดจริง ๆ เลย 555
-
ใจไปตอนหน้าแล้วอ่ะ
อยากไปดูชมรมลึกลับนั้นว่ามีกิจกรรมอะไรก๊านนนนนนนน
-
:laugh: :haun4: :pighaun: :haun4:
-
เป็นศึกชิงนาง ที่นางไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ว่าคนคิดจะชิงหล่อนน่ะ เค้าได้กันเองเรียบร้อยแล้ว :laugh:
NC รุนแรง ดุเดือด เลือดพล่าน SM ได้ใจจริง ๆ
ถ้ามีเวลา ว่าง ๆ ก็พาไปดู "คลับลับ" ที่ว่านั่นบ้างนะค่ะ อยากรู้ว่าเค้าทำอะไรกันน่ะ? :o8:
-
:jul3: o13
-
คลับลึกลับ กาบาทแดง :m28:
ทำอะไรกันน้า น่าเข้าร่วมจริงๆ
-
มันจะรุนแรงกันไปไหนสงสารเตียงบ้าง
555
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เล่นกันฟ้าเหลืองเลยหรอเด็กๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:haun4:
-
ยังกะดูหนังเงียบแล้วเปิดวิทยุฟังไปด้วยเลย หนังคนละม้วนซะ...
-
อยากจับได้ กากบาทแดง :z1:
-
ร้ายนักนะ
คนข้างในห้องวิทย์กับคนนอกห้องเหมือนอยู่คนละโลก
-
อันนี้สไตล์ใหม่เหรอเนี่ย โหด มัน หื่น เหอะๆ :laugh:
-
เอ็นซีกันดุเดือจริงๆ :haun4: :haun4:
เสียงเหมือนตีกัน ที่ไหนได้....
อยากเป็นน้องอ้อย จะแอบส่องดู ฮ่าๆๆ :z1:
ไม่ค้างแว้ว แต่รอตอนอื่น ฮ่าๆ :mc4:
-
นี่คือ ศึกวัน "ชิ่ง" นางใช่มะ 55555
ดุเดือด เลือดหยดติ๋งเลย :haun4: :haun4:
-
คลับบ้าไร น่าเกลียด 555555555
รักกันสองคน
-
มาเรื่องใหม่แล้วจ้า สนุกปนสยองนองเลือดถึงใจแน่นอน แต่ไม่รู้จะมีใครอยู่อ่านหรือเปล่านะ สงกานต์เราได้อยู่บ้าน อดเที่ยว เฮ่อ.....เหงาจัง ใครอยู่รายงานตัวด้วยเด้อ :sad11: :sad11: :sad11:
เรื่องสั้น ตอนที่ 3 ศพสยองหลอน หึหึ!
ณ.ห้องดับจิตโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง สถานที่ที่ไม่ค่อยมีใครกล้ามาเยือนโดยเฉพาะกลางคืนอันเงียบสงบ เมื่ออาทิตย์ลาลับที่ขอบฟ้าสถานที่แห่งนี้ก็เหมือนอยู่ในแดนสนทยา คนที่มาอยู่ที่นี่ได้คือคนที่ใจแข็งและคนที่ไม่เชื่อเรื่องผีเท่านั้น และนี่เป็นเรื่องของคนสองคนที่ต้องเกี่ยวข้องกันในห้องดับจิต
เห้อ.......
เห้อ.......
เห้อ.....
“300 ว่าไง”
“แค่นี้เองเหรอ” ประณต หรือ อู้ ทำหน้าไม่ค่อยอยากเท่าไรตอนไอ้อ่ำเพื่อนซี้เสนอเงินแลกกับการทำงานแทนคืนหนึ่ง เขาที่ตอนนี้กำลังแห้งกรอบยิ่งกว่าข้าวเกรียบก็ต้องลังเล เพราะคืนเดียวได้ถึง 300 บาทก็ถือว่าเยอะแล้ว ซื้อข้าวกินได้ตั้งหลายมื้อ
“น่า...ช่วยๆกันหน่อย กูต้องไปง้อเมียจริงๆ ไม่งั้นมันเอาลูกไปด้วยแน่ๆ นะๆๆๆ”
“แต่กูไม่เคยเป็นอาสาหน่วยกู้ภัยเลย หัวหน้ามึงจะไม่ว่าเอาเหรอ”
“เอ่อน่า....เฮียแกเป็นคนจำหน้าคนไม่เก่ง มึงตู่ไปว่าเป็นกู แกก็ไม่รู้หรอก”
“แล้วพวกเพื่อนๆมึงล่ะ ไม่ถามเอาเหรอ”
“คืนนี้กูต้องเฝ้าห้องดับจิต ไม่ต้องไปกับรถ มึงไม่ต้องห่วงไปหรอก เตรียมหนังสือไปอ่าน เตรียมเพลงไปฟังดีกว่า มึงได้นั่งว่างทั้งคืนแน่ อ๋อ...ลูกอมกาแฟก็ดีนะ จะได้ไม่ง่วง ไปเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวกูก็รีบไปเหมือนกัน”
“แล้ว 300 กูล่ะ”
“กลับมาแล้วกูมาจ่ายน่า” ไอ้อ่ำรีบแจวไปไม่เหลียวหลังเลย เบื่อมันจริงๆ มีอะไรก็ชอบมากวนอยู่เลย อู้ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปทำงานแทนเพื่อน
อีกด้านหนึ่ง
“เข้าใจงานทั้งหมดไหมครับ โม” ผจญ รุ่นพี่สอนงานเสร็จหันมาถาม นัฐพลหรือโมเมทำหน้าสยองไม่เลิก เขาส่ายหน้าดิกเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว ยิ่งเห็นเขาทำหน้าแบบนี้ใครเห็นเป็นอยากแกล้งให้ร้องทุกที “เป็นอะไรครับน้องโม”
“ผมต้องทำอย่างที่พี่บอกจริงเหรอ พี่ก็รู้นะว่าผมกลัวผี กลัวเลือดที่สุด”
“ฮะฮะ โมไม่ต้องกลัวหรอกครับ พี่อยู่ที่นี่มานานบางทีไม่มีศพมาเป็นอาทิตย์ก็มี โมอยู่แทนไอ้ปานแค่คืนเดียวไม่ต้องกลัวครับ ไม่ต้องกลัว” ผจญถือโอกาสโอบไหล่รุ่นน้องที่แสนน่ารักแน่นๆทีหนึ่ง
“แล้วถ้าเผื่อคืนนี้มีมาล่ะครับ”
“ไม่มีหรอกน่า รอบๆนี้ก็ยังมีโรงบาลใหญ่ๆตั้งอยู่รอบๆเยอะมาก กว่าจะมีศพมาถึงที่นี่น่ะก็ต้องมีเป็นร้อยศพโน่นแหละถึงจะหลุดมาได้ เชื่อพี่เถอะ คืนนี้โล่ง....น้องโมเอาหนังสือกับเอาหนังมาดูได้เลย รับรอง” ผจญหัวเราะร่าหยิบกระเป๋าส่วนตัวจะออกไปแล้ว
“เอ่อจริงสิ น้องโม”
“ครับ”
“โบราณเขาว่าไม่เชื่ออย่าลบลู่นะ ก่อนหน้าพี่จะประจำอยู่นี่มีลุงที่ทำงาน แกบอกเเคล็ดลับไล่ผีให้พี่ฟัง”
“ครับ เขาว่าไง”
“เขาบอกว่า ถ้าเห็นผีล่ะก็.....”
“ครับ??”
“แก้ผ้าให้ผีดูซะ”
“หา??”
“จริงนะ ถ้าโจ๊ะพรึ่มพรึ่บให้ผีดูด้วยยิ่งดีใหญ่ ผีไม่กล้าโผล่มาให้เห็นเลย”
“พี่ล้อผมเล่นใช่ไหมเนี่ย” โมเมหน้าแดงไปหมด
“อึ่ย ไม่ได้ล้อเล่น พูดจริงนะแต่เพราะพี่ไม่เคยเจอผีเลยไม่ได้พิสูจน์ นี่ฝากไว้เผื่อเจอ....ลุงเขาบอกว่าใช้ได้ผลนะ ผีมันไม่ชอบเรื่องอุจาดบาดตา ถ้ารู้สึกไม่ดีละก็แก้ผ้าเลยนะ ไปล่ะ”
“พี่นี่ก้อ...” เด็กหนุ่มอยากหาอะไรขว้างจริงเชียว ล้อมาได้คนยิ่งกลัวๆด้วย แต่พอรุ่นพี่ไปแล้วทั้งห้องก็เหลือเขาอยู่คนเดียว โมเมมองไปรอบๆห้องที่เย็นเฉียบ รู้สึกขนลุกจริงๆ เสียงแอร์ยังดังเสียกว่า ตอนนี้เพิ่งทุ่มหนึ่งเอง ทำอะไรดีนะ อ้อ...ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า
โมเมล้วงเอามาม่าคัพออกจากกระเป๋าเป้ กำลังจะออกไปอีกคนก็พรวดพราดเข้ามา
“โอ๊ะ ขอโทษ”
“ครับ....” โมเมมองคนแปลกหน้าตาโต หนุ่มอายุมากกว่า ตัวโต หน้าตาดีมีแววขี้เล่น ดูแล้วลักษณะแบบพี่ชายในอุดมคติจริงๆ เขายิ้มกว้างทักทาย “มีอะไรหรือครับ”
“เอ่อ...ผมเป็นอาสา....อยู่เวรคืนนี้”
“อ้อ..ผมก็อยู่เวรคืนนี้เหมือนกัน”
“จริงเหรอ โฮ่...โชคดีจังนึกว่าจะได้อยู่คนเดียวเสียแล้ว เอ.....แล้วนี้” อู้ ยิ้มร่ารีบเอากระเป๋าเป้วางที่โต๊ะเวร หันมาเห็นมาม่าคัพในมืออีกฝ่าย
“อาหารเย็นผม”
“เหมือนกันเลย งั้นไปด้วยนะ” เขาล้วงเอามาม่าคัพออกมาเหมือนกัน
“ห้องครัวทางนี้ครับ กลางเดือนอย่างนี้ลำบากเหมือนกันเลยนะครับ”
“ใช่....ของผมนะเดือนชนเดือน บางทีก็ไม่ถึงกลางเดือนด้วยซ้ำ เอ่อ...ผมชื่อ อู้ แต่ไม่ใช่คนชอบอู้นะ”
“ผมโมเมครับ เรียกโมเฉยๆก็ได้ แล้วก็ไม่ใช่คนขี้โมเมเหมือนกัน”
“อืม...โมอายุเท่าไรเหรอดูเด็กจังไม่เหมาะกับงานเฝ้าห้องนี้เลย”
“ผมมาแทนพี่ชายครับ ผม 19 แล้ว”
“ผม 25”
“เอ๊ะ...เบญจเพสพอดี ไม่กลัวเหรอครับพี่อู้”
“กลัวสิ....แต่มันเป็นงานนี่นา” ทั้งคู่กดน้ำร้อนกลับมานั่งทานในห้อง คุยกันสนุกจนลืมเวลาไปเลย ยิ่งมีหนังมาดูก็ยิ่งสนุก อู้กับโมเมนั่งเก้าอี้ตัวติดกันหลังโต๊ะเวรดูหนังแอกชั่นระทึกใจจนจบ เวลาล่วงไปถึง 3 ทุ่ม
“สนุกเน้อะ ดูเรื่องอะไรต่อดี หนังผีไหม”
“ไม่เอา พี่อู้ หนังผีไม่เอา ผมกลัว”
“เรื่องนี้ไม่น่ากลัว แค่เสียวเป็นพักๆ” อู้กดเปิดไม่ถามอีก เขามานั่งชิดๆไหล่ติดไหล่ เด็กหนุ่มหน้าตาแบ๊วแบบนี้ใครเห็นเป็นต้องอยากแกล้ง เขาเองก็เหมือนกัน โมเมนั่งกอดเข่ามองจอทีวีผ่านร่องระหว่างหัวเข่าเท่านั้น อู้อดขำไม่ได้เขาถือโอกาสโอบไหล่เล็กนั่งดูเป็นเพื่อน
“อูยยย...น่ากลัวง๊ะ”
“ไม่เห็นน่ากลัวเลย” เขาหัวเราะมือกระชับไหล่เล็กเข้ามาแล้วรู้สึกว่าไหล่เล็กจัง กลิ่นก็....
ปัง!!! “มีศพมาแล้ว....”
ประตูห้องเปิดผ่างออกมา ทั้งคู่โดดดึ๋งลุกขึ้นด้วยความตกใจ ไหนว่าไม่มีอะไรไง
“อ้าว พี่ผจญไปไหน” อาสาหันมาถาม
“ลาพักครับ อาทิตย์หน้ากลับ”
“แล้วเรามาแทนเหรอ” เขาถามตอนนี้เองที่มีรถเข็นศพเข้ามาเรื่อยๆ
“แค่คืนนี้ครับ พรุ่งนี้พี่วรวีก็จะมาแล้ว”
“ก็ดี งั้น....ถ้าเราทำไม่เป็นก็เอาไว้ก่อน รอพี่วรวีก็ได้”
“ครับๆ...แล้วนี้เป็นอะไรมาหรือครับ ทำไมเยอะจัง” โมเมมองเตียงเข็นเข้ามาถึง 5 เตียงด้วยกัน ถึงจะมีผ้าคลุมมาเรียบร้อยก็เถอะน่ากลัวทั้งนั้น
“ป้ายโฆษณาโดนลมพัดล้มใส่สายไฟฟ้าขาดลงไปในสระน้ำของบ้านหลังหนึ่งเข้านะสิ น่าเสียดาย สาวๆทั้งนั้น เห็นว่ามาปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนด้วยแต่ดันมาดับพร้อมกันอีก” อาสากำลังเซ็นชื่อลงบันทึกไว้
“มาอีกรายแล้วจ้า...” เพื่อนอีกคนเข็นเข้ามาอีกเตียง
“อะไรกันเนี่ย วันนี้หวยออกหรือไงถึงมาครึ้กครืนกันที่นี่” อู้บ่นอุบเลย
“ช่วยไม่ได้ บ้านลุงแกอยู่ถัดไปซอยเดียวเอง นี่หัวใจวายมาหมาดๆเลย” สองหนุ่มได้แต่มองตาปริบๆ ทั้งหมด6 ศพอัดเข้ามาในห้องดับจิตภายในคืนเดียว ทุกคนเซ็นชื่อลงบันทึกเสร็จสรรพก็แยกย้ายไปกันหมด เหลือเขาสองคนที่ได้แต่ยืนมองเงียบจนได้ยินเสียง ชิ้งงงงงงงงงงง.......อย่างในการ์ตูนเลย
“เรา.....เราต้องทำอะไรไหม” อู้ถาม
“เอ่อ....ถ่ายรูป พิมพ์ลายนิ้วมือแล้ว....เอ่อ.....ผมจำไม่ได้แล้ว” โมเมทำหน้าจะร้องไห้จนอู้ต้องดึงให้มาอยู่หลังโต๊ะเวร
“ไม่เป็นไรนะ พี่ๆเขาบอกแล้วนี่ ถ้าทำไม่ได้ก็รอพี่ที่เข้าเวรพรุ่งนี้ทำนะ”
“ครับ”
สองหนุ่มลากเก้าอี้มานั่งตัวติดกันยิ่งกว่าเก่า ตาก็มองข่าวในทีวีให้หายกลัว จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึง 5 ทุ่ม จู่ๆหลอดไฟในห้องก็กระพริบปริบๆ
“พี่อู้!!!” โมเมร้องลั่นเขากอดแขนอีกฝ่ายแน่น
“ไม่มีอะไรหรอก ใจเย็นๆ แค่.......”
เฮ่ออออออออออออ............เสียงลมหายใจเบาๆแต่ชัดเจนแว่วมาได้ยินถนัดถี่ทั้งสองหู ชวนให้ขนลุกขนพองเหลือเกิน สองหนุ่มหันมามองหน้ากันพยายามยิ้มปลอบใจกันและกันสุดฤทธิ์
“หูฟาดใช่ไหม พี่อู้”
“ใช่...คงเป็นเสียงลมแหละ ไม่ก็เสียงแมลง พี่ว่า..เรามาร้องเพลงกันดีกว่าไหม” เขาชวนแต่โมเมเอาแต่จ้องนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ผนัง “มีอะไร?”
“จะเที่ยงคืนแล้ว...เขาว่ายิ่งดึก.....มันก็ยิ่งดุ” เด็กหนุ่มสะอื้น
“เฮ่ย ไม่จริงหรอกน่า โมอย่าคิดมาก มาเถอะ ร้องเพลงกันดี....ก่า” อู้พูดไม่จบ เขานิ่งไปโมเมถึงหันมามองทำไมถึงเงียบไปล่ะ
ผ่าง!!!!!
ความรู้สึกเหมือนมีเสียงฆ้องจีนดังลั่นไปทั่วห้อง หัวใจของโมเมร่วงไปอยู่ตาตุ่มทันทีที่เห็นร่างผอมซีดเซียวของชายแก่ผมขาวยืนตรงข้ามมีโต๊ะเวรกั้นระหว่างพวกเขา ลุงยืนนิ่งจนไม่รู้สึกถึงการมีชีวิตเลย โดยเฉพาะดวงตาที่จ้องมองมาอย่างน่ากลัว สองหนุ่มยืนตัวแข็งแทบไม่กล้าหายใจ คน...หรือว่า...?? ทั้งคู่มองเตียงที่ยังอยู่ครบ 6 เตียงแล้วลุงแกมาเมื่อไร ทำไมถึงไม่ได้เสียงเปิดประตูล่ะ
“พี่อู้ออออออ” โมเมกอดร่างสูงแน่น
“ลุง.....ลุงครับ” อู้ถามเสียงสั่น
“บ้า......น” เสียงเย็นยะเยือกลอดจากปากแกช่างน่ากลัวจนพวกเขาหลับตาปี๋ “ชา...น...อยู่...หน่ายยย”
“บ้านลุง....ผมไม่รู้”
“ว่าไงนะ!!!!” แกถลึงตาใส่
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ทั้งคู่ร้องลั่น ผวากอดกันตัวชิดติดกำแพงเลย
“พี่อู้ๆๆๆๆๆ แก้ผ้าเร็ว”
“ว่าไงนะ”
“แก้ผ้าเร็ว....ผีไม่ชอบเห็นของอุดจาด แก้เร็ว!!!” โมเมถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็ว
อู้เห็นก็รีบถอดบ้าง ทั้งคู่หันมาโชว์ตัวหราต่อหน้าผีแก่ “ไปให้พ้นนะ....ไปเดี๋ยวนี้”
“ไปสิ ไปเร็วๆ ไปซะ” อู้ตะโกนใส่ ตาแก่นิ่งเงียบสุดท้ายแค่กระพริบตาปริบๆ ชายหนุ่มหน้าเสียเห็นขนาดนี้ยังไม่ยอมไปอีกเรอะ เขาขึ้นไปยืนบนโต๊ะ แยกขาออกกว้างและแกว่งสะโพกควงตอปิโดแทนเข็มนาฬิกาซะเลย “เป็นไง!!! อุดจาดพอรึยัง.....ไปซะที ไปได้แล้ว”
ลุงแกพ่นลมหายใจเฮือกพลางส่ายหน้า “ทุเรศชะมัด”
แกเดินผ่านประตูหายออกไปเลย สองหนุ่มได้แต่ยืนมองอึ้งกิมกี่ ผี....ใครว่าไม่มีจริง
“พี่อู้” ชายหนุ่มเพิ่งได้สติ เขารีบลงจากโต๊ะ ร่างเล็กโผเข้ากอดทั้งที่ยังโป้ด้วยกันทั้งคู่ “ผมกลัว”
“ไม่เป็นไรแล้ว.....ไม่เป็นไรแล้ว” ไม่รู้ว่าเขาปลอบใจตัวเองด้วยหรือเปล่า เพราะยังขนหัวลุกไม่หาย เขาดันร่างเล็กออกห่างเล็กน้อย “คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ เรื่องที่เราเห็นเมื่อกี้....ตาฟาดชัดๆ เน้อะ”
“กอดกันให้ดูอีกทีได้เป่า” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นมา พวกเขาหันไปมองสาวผมยาวเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้าหน้าซีดเป็นกระดาษ ยืนแสยะยิ้มให้ ตรงจุดเดียวกับที่ตาลุงเมื่อครู่ยืนอยู่
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
จบตอนที่ 1
(ติดตามตอนต่อไปจ้า) :bye2:
-
ผีสาววายเร๊อะ :m20: :m20:
:L1:
-
ว๊ากกกกก
น่ากลัวชิบ
-
ว๊ากก
ผีสาววาย??
เพิ่งรู้ว่าแก้ผ้ากันผีได้นะนิ
-
:m20:
เอาล่ะซิผีตัวที่สองอยากให้กอดแล้วตัวต่อไปล่ะจะให้ทำไร
วันนี้เราก็อยุ่บ้านนนนนนน
-
:m20: อย่าบอกนะว่าทั้ง 5 คนเป็นผีสาววาย งานเข้าล่ะงานนี้
-
เพื่อนบอกเหมือนกัน ว่าถ้าผีมาใหเแก้ผ้าให้ดู :laugh:
แต่ผีสาววายนี่เจ๋งอ่ะ มีการรีเควสต์ด้วย :m20:
อยากดูบ้าง :jul3:
+1 ขอบคุณค่า สงกรานต์ก็ไม่ได้ไปไหนเหมือนกัน รออ่านตอนต่อไปน้า
-
แรกๆก็สยองๆนะคะไปๆมาๆ ฮาซะงั้น 55555555555555555555
-
เยี่ยมๆแบบนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย
-
รอตอนต่อไป :z1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ เพราะก็อยู่บ้านนะ
-
ผีสาววาย??? กร๊ากกกกๆๆ
-
สาววาย แม้ตายก็ไม่ทิ้งภารกิจในการจิ้น ก๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ตามอ่านๆ :pighaun:
รอตอนต่อไปจ้า
-
555 ผีสาววาย
-
:jul1:
-
สาวๆ ที่มาตายหมู่กันเพราะมางานปาร์ตี้ชุมนุมสาววายกันหรือเปล่าเนี่ย
ชักสงสัย แล้วสองหน่อนี่จะถึงขั้นจ้ำจี้ให้ผีดูมั้ยเนี่ย?
-
ฮ่าๆๆๆ ฮาเรื่องสุดท้ายมาก
ท่าทางจะถึงขั้นแนบชิดไม่ยาก
------
เอ... เรื่องศึกวันชิงนาง สงสัยเพื่อนกลุ่ม 10 คนนั่น น่าจะ... (จุด จุด จุด)
-
อิอิ ผีสาววายจะรีเควสแบบจัดนักเกินกว่ากอดมั้ยอ่ะ
แต่สองเรื่องที่ผ่านมาดุเด็ดเผ็ดมันมากค่ะ :jul1:
-
ผีสาววายชัวร์ แทงเสียๆ
-
ลืมไป เราอยู่บ้านเหมือนกัน อ่านหนังสือๆ
-
ผีสาววายแน่ ๆๆ :m20:
-
เรื่องแรก ตายล่ะลูกไม้ช่างหล่นได้ไกลต้นดีแท้
เรื่องสอง หื๊น หื่น
เรื่องสาม ผีสาววายรีเควส์มาเชียวตายล่ะ นั่นดิกอดกันให้ดูอีกทีได้ป่ะ
-
แหม พี่สาววาย :laugh: :laugh: ภารกิจพวกเราไม่มีวันสิ้นสุดจริงๆแม้ตายแล้วก็ต้องปฏิบัติต่อไป :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผีเป็นสาววายแน่เลยอ่ะ อิอิ
-
มารอตอนต่อไป ผีสาววายใช่ไม๊เนี่ย??? :laugh:
-
หุหุผีสาววาย
-
ผีสาววายพรึบ ชัวร์ 555.
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
:z2: ฮ่าๆ ผีสาววายแหงมม ม
-
เจอผีไรไม่เจอ ดันเจอผีสาววาย
-
ผีสาววาย ตายได้ถูกที่กูกเวลาจริงๆ~!
-
สัส นี่อ่านยังกลัวเลย ผีสาววาย
-
55555
-
55555
ผีสาววายยย 555555
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
แก้ผ้า ควงตอปิโด :m20: :m20:
รอตอนต่อไป :z1:
-
เฮ้ยยยย ผีจริงป้ะเนี่ย 555+
-
อย่างไง ๆ น้องโมเมกับพี่อู้ ก็จัดหนังสดให้ผีสาววายเหล่านั้นได้ทัศนาสักรอบ สองรอบ
แล้วพวกชีจะได้จากไปอย่างสงบ ไม่มีอะไรค้างคาใจเนอะ...
กลัวอย่างเดียว ได้ชมไป เดี๋ยวติดใจ ไม่ยอมไปผุด ไปเกิด
กลายเป็นวิญญาณเกาะหลัง ขอตามมาดูอีกเรื่อย ๆ นะสิ... :sad3:
-
ผีสาววายแน่ๆ :call:
อิจฉาผีอ่ะ แวร๊ยยยย
-
ชอบ สนุกทุกตอน
-
แอบฮาเล็กๆ 55 ผีสาววาย~ มีให้กอดอีกทีให้ดูด้วย
รออ่านต่อคร๊าบบบ
-
แหม ๆ พี่อู้ น้องโม ผีสาวเจ้าขอมาอย่างนี้ก็จัดหนักเลย :laugh:
-
o13 o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ... !!!
แต่ก็แอบอะจึ๋ยๆ ~.,~"
-
อยากอ่านต่อ อยากอ่านต่อออออออออออออออออออ อิอิ
-
รอๆๆ มาต่ออีกนะครับ
-
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
โคตรฮ่าอ่าาาาาา
มาต่อน้าาาา
-
สาววายนี่ช่างน่ากลัว ขนาดเป็นผียังไม่ละเรื่องได้อีก... แต่ก็เข้าใจนะ :o8:
-
O เลยคะ แปลกดี
-
ปักหมุด
-
สนุกดีค่ะ น่ารักมากเลย
-
เรียกเลือดทุกตอน :pighaun:
:กอด1:
-
o18มาต่อเถอะ นะๆ อยากรู้ว่าต่อจากให้กอดจะให้ทำไร
-
:pighaun: :pighaun:
-
ตลกอ่ะพี่สาววายป่ะเนี่ย
-
น้องโมเมกับพี่อู้ คร้าบบบบ
ผีสาววายลุกมาแระ รีบๆทำพิธีไล่ผีเลยซิคร้าบ เค้ากลัวววววววววววว :oo1:
-
มาต่อแล้วจ้า อาจจะหื่นน้อยหน่อย เอาไว้แก้ตัวเรื่องหน้านะคะ :laugh: :laugh:
ศพสยองหลอนหึหึ! 2
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
สองหนุ่มแหกปากร้องมา3 รอบแล้ว แม่สาวนั้นก็ยังยืนจ้องหน้าอยู่เหมือนเดิม อู้ตัดสินใจกระโดดมายืนหราต่อหน้าแอ่นเอวสู้ทั้งที่หน้าซีด ปากสั่น
“ไปนะ ไปเดี๋ยวนี้”
ชิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สาวผมยาวมองหน้าอย่างไร้อารมณ์ก่อนแลตามองเบื้องล่างจนคนยืนแอ่นชักเมื่อยเอว ตกลงยังไงกันเนี่ย ไม่ได้ผลกับผีผู้หญิงหรือไง หล่อนชี้นิ้วที่อาวุธเขา
“กุ้งเสียบใช่ไหม”
อู้หน้าถอดสี มองของตัวเองสลับกับแม่สาวนั้นไปมา แม้จะพยายามฮึดสู้ไม่ยอมรับคำวิจารณ์แล้วแต่สุดท้ายก็คอตกสู้หล่อนไม่ได้
“ฮือ....” เขาสะอื้นกลับไปหาโมเมยังกะเด็กโดนตี เด็กหนุ่มกอดปลอบใจ ถึงจะกลัวผีแต่ตอนนี้เขากลับโกรธแทนอู้ เพราะเรื่องนี้สำคัญมากสำหรับผู้ชาย โดนหาว่าเป็นกุ้งเสียบได้ไง ทั้งที่มันใหญ่กว่าตั้งเยอะ
“เมเปิ้ล......” เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น สองหนุ่มถึงรู้สึกตัว มีสาวๆมาเพิ่มตั้งแต่เมื่อไรกัน
“น้องอาย.....”
อู้คว้ามือโมเมวิ่งฝ่ากลางระหว่างสองสาวไปเร็วที่สุดในชีวิตเลย คิดอย่างเดียวว่าต้องหนีไปให้ไกลที่สุด เขาลากร่างเล็กวิ่งออกมาถึงทางเดินไปตึกใหญ่ โมเมยันเท้ากับพื้นเสียงดังเอี้ยดดดดดดด
“พี่อู้!!! เราไม่ได้นุ่งผ้านะ”
เฮ้ยยยย! อู้เพิ่งนึกได้ ตอนนั้นเองที่ญาติคนไข้กลุ่มหนึ่งเดินผ่านหันมามองพอดี
“เหวอ!!” โมเมร้องลั่นตอนถูกกระชากล้มข้ามพุ่มไม้เตี้ยริมทางเดินก่อนที่จะมีคนวิ่งมาดูใกล้ๆ
“มีอะไรเหรอ คุณ”
“ไม่รู้สิ ยังกะเห็นใครแวบๆแถวนี้ ไม่ได้นุ่งผ้าเสียด้วย” เขาเหลียวมองไปรอบๆ แต่เพราะมืดมากเขาไม่มีไฟฉายเสียด้วย
“ตายแล้ว อย่าพูดอะไรออกมานะ รีบกลับห้องได้แล้วคุณ”
“อะไรล่ะ ผมจะดูให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฟาด”
“ตาฟาดสิ ตาฟาดแน่ๆ รีบไปได้แล้ว” ภรรยาลากแขนสามีถู่ลูถู่กังออกไปไกลจากสองหนุ่มมากขึ้น
“อะไรของเธอนะ”
“คุณก็....ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ บางอย่างที่คนทั่วไปไม่เห็นน่ะมีออกเยอะแยะ ยิ่งดึกๆยิ่งน่ากลัว ห้ามพูดถึงอีกนะ”
“เมื่อกี้น้าเขาพูดถึงอะไรน่ะ” เสียงเด็กๆถามแซ่งแซ่ ขณะที่อู้กับโมเมนอนตัวแข็งใจเต้นตึกๆในความมืด เพราะความอายเลยต้องโดดหลบคนอื่น แต่ตอนนี้มันกลับน่าอายมากยิ่งกว่าเก่าเสียแล้ว เมื่อต้องนอนประกบกันแบบไม่มีเสื้อผ้าขวางกั้นเลย
โมเมไม่กล้าวางหัวลงกับไหล่กว้างเลยทั้งที่เมื่อยมาก นั้นไม่เท่าไรไอ้ที่เมื่อยยิ่งกว่าคือเอวที่ต้องโย่งก้นให้สูงเท่าที่จะสูงได้ ไอ้นั้นของพวกเขามันแนบชิดติดกันจนชักจะร้อนวาบๆแล้ว
“ปะ....ไปกันแล้วมั่งครับ”
“เหรอ” อู้เองก็ชักร้อนๆหนาวๆเหมือนกัน ร่างเล็กบอบบางอย่างนี้ ตัวนุ่มทาบอยู่บนตัวเขา ไม่รู้สึกก็ไม่ใช่คนแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้ทำให้เขาไม่สะดวกจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ได้
ทั้งคู่โผล่หัวจากแนวพุ่มไม้แค่ลูกตามองซ้าย มองขวาแน่ใจว่าไม่มีใครผ่านมาแล้ว ถึงหันมามองหน้ากัน
“ไม่มีเสื้อผ้าอย่างนี้จะทำไงดีครับ”
“โมกล้ากลับไปไหม?”
“ไม่ครับ ให้ตายก็ไม่เอาหรอก”
“งั้น....พอรู้ไหมว่าจะหาเสื้อผ้าสำรองก่อนได้ที่ไหน ชุดหมอ พยาบาลหรือคนไข้ก็ได้”
“อ้อ ตึกข้างหน้านี้มีห้องเก็บเสื้อคนไข้อยู่ครับ”
“งั้นไปกันเลย”
อู้ย่องนำไปในความมืด พวกเขาไม่กล้าเดินในที่สว่างกลัวว่าใครจะมาเห็นอีก ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้วทางเดินบนตึกนั้นเงียบสงัด วังเวงยิ่งกว่าหนังผีเสียอีก แม้จะมีเสียงเปิดปิดประตู เสียงคนคุยกันลอดจากห้องต่างๆบ้างก็ตาม บรรยากาศก็น่ากลัวตลอดทาง
“ทางนี้ครับ ทางนี้” โมเมชี้ให้เข้าไปในห้องเก็บของที่มีเสื้อผ้าคนไข้เก็บสำรองไว้ แค่เอื้อมมือไปหยิบเท่านั้น
“นั้นใครน่ะ” หัวหน้าพยาบาลเดินผ่านมาเห็นประตูห้องเปิดอ้าอยู่ก็เข้ามากระชากเปิดกว้างทันที “ว้ายยยยย เปรต!!!!”
“เหวอ!!!! ไม่ใช่นะ ไม่ใช่” โมเมโวยวาย อู่คว้ามือเขาวิ่งหน้าตั้งออกมาทันที ตอนนี้อธิบายไปก็เท่านั้น หนีไปตั้งหลักก่อนดีกว่า
“ช่วยด้วย....เจ้าขาเอ้ย เปรต...อุ้ย! ไม่ใช่ ขโมย!!!! ขโมยๆๆๆ ยามอยู่ไหน” พยาบาลตะโกนลั่นไปสามบ้านแปดบ้าน คนไข้ตื่นกันหมด ไฟในห้องสว่างพรึ่บกันหมด สองหนุ่มได้แต่วิ่งเข้าหาความมืดเพื่ออำพางตัว จู่ๆก็ปรากฏร่างหนึ่งขวางทาง
“จะหนีไปไหน” หญิงสาวหน้าขาวกว่าส่องด้วยสปอร์ตไลท์นั้นน่ากลัวกว่าโดนจับได้ทั้งที่ล่อนจ้อนอีก
“แว้กกกกกกก”
“ข้างบนๆๆ” โมเมวิ่งตามาได้แต่เลี้ยวกะทันหันโดยไม่ลืมคว้าแขนอู้ให้วิ่งตามมาด้วย ทั้งคู่วิ่งขึ้นไปชั้นที่สอง ขณะที่ชั้นล่างเสียงตะโกนขโมยไล่หลังมา
แฮ่ก....
แฮ่ก....
แฮ่ก....
“ทำไงดี พี่อู้....พวกนั้นคิดว่าพวกเราเป็นขโมยไปแล้ว”
“โมหยิบเสื้อคนไข้มาได้หรือเปล่า”
“เปล่าครับ” เด็กหนุ่มชูมือให้ดูทั้งสองข้างเลย พวกเขาได้แต่มองหน้ากันในมืดสลัวมีแสงสว่างลอดเข้ามาเล็กน้อย
โครม!!! ประตูเปิดผัวะเข้ามา ทั้งคู่สะดุ้งเฮือกมือเกาะกันและกันแน่น อู้ยกนิ้วแตะริมฝีปากบอกให้เงียบไว้ก่อน
“เจอไหม” ยามถามเสียงดัง
“ไม่เจอ ห้องนี้ว่าง”
“เฮ้ย ไปดูห้องน้ำกับตู้เสื้อผ้าด้วย กูจะดูห้องถัดไปเอง”
“เอ่อๆ” แย่แล้ว โดนเจอแน่คราวนี้ โมเมใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว เขาหันหน้าเข้าผนังเกาะอู้ไว้เป็นเกราะกำบัง มีหวังเขาได้เป็นตัวตลกโดนเล่าขานเป็นตำนานของโรงพยาบาลแน่ๆ
แอ๊ดดด.... ประตูตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออกทั้งคู่ผวากอดกันแน่นจบสิ้นกันแล้ว
“ว้ากกกกกกกก!!!!!” ห้องข้างๆร้องลั่น ยามที่เปิดประตูตู้ตกใจรีบไปดูเพื่อนทันทีโดยไม่ทันมองภายใน
“เฮ้ยย....มีอะไร”
“ผีหลอกกกกกกกกกก....”
“กลับมาก่อนสิเว้ย...เฮ้ย อย่าทิ้งกูไว้คนเดียว” ยามวิ่งตามเพื่อนไม่คิดชีวิตเหมือนกัน ถึงจะทำงานที่นี่มานานแต่ก็รู้ว่าสถานที่นี่มีคนเสียชีวิตมากที่สุด ย่อมมีอะไรที่อธิบายไม่ได้เยอะเหมือนกัน เสียงฝีเท้าวิ่งหายไปเหลือแต่ความเงียบสงัด ในตู้เสื้อผ้าแคบๆสองหนุ่มกอดกันแน่นด้วยความกลัว หัวใจนั้นเหมือนจะหยุดไปหลายวินาทีตอนที่ประตูถูกเปิดออก แต่ก็เหมือนมีสวรรค์ช่วยที่ยามไม่เห็นพวกเขา
อู้สงบจิตสงบใจลงได้แล้วถึงรู้สึกอะไรบางอย่าง ในวงแขนเขานุ่มจัง กลิ่นก็หอมด้วย แป้งเด็กหรือไง
ลองดมดูสิ..
ความคิดนี้ตรงใจเขาที่สุด ชายหนุ่มแอบก้มลงสูดกลิ่นหอมที่ผมนุ่ม อา....หอมจัง หอมกว่าแฟนคนแรกของเขาเสียอีก ชักอยากหอมเนื้อนุ่มๆจัง จะหอมกว่านี้ไหม
กอดแน่นๆกว่านี้ก็ได้
ใช่...แน่นอีกนิด อืม...ตัวเล็กพอดีกอดเลย ชักอยากขย้ำให้มันเขี้ยวจัง อู้รู้สึกหื่นขึ้นไวแบบยั้งไม่อยู่เลย แต่แล้วร่างเล็กก็ขยับดันอกกว้างเบาๆ
“พี่ครับ ผมอึดอัด”
“โทษที”
“เราออกไปข้างนอกดีไหมครับ”
“อย่าเพิ่งดีกว่า หลบอยู่อีกสักพักดีกว่านะ”เมื่อเขาพูดอย่างนี้โมเมก็ไม่เถียง พวกเขาเงียบไม่มีเรื่องพูดคุยกันอีก ได้แต่เงี่ยหูฟังเสียงจากภายนอก อู้เลยหาเรื่องคุยแก้ความอึดอัด
“เอ่อ.....รู้ไหมพี่สงสัยอยู่นะว่าทำไม....ผีพวกนี้ถึงไม่กลัวเราเลย ทีไอ้ผีแก่ยังยอมไปง่ายเลยใช่ไหม” คำถามนี้ทำให้เด็กหนุ่มหน้าร้อนผ่าวไปหมด เขาไม่ตอบแต่อู้ก็มีคำถามต่อไปอีก
“จริงด้วย ตอนแรกคนที่บอกให้แก้ผ้าไล่ผีก็คือโมนี่นา รู้มาจากไหนล่ะเรา”
“เอ่อ....จากรุ่นพี่ครับ”
“แล้วเขาไม่ได้บอกอะไรมากกว่านี้เหรอ จะไล่ผีไปได้ยังไง”
“บอกครับ....แต่ว่า....ผมไม่กล้าบอก”
“ทำไมล่ะ บอกพี่มาสิ เขาว่ายังไง หา??”
ร่างเล็กตัวร้อนขึ้นจนรู้สึกได้ เขาอาย “คือ....เขาบอกว่า....ถ้าเจอผีก็ให้.....เล่นจ้ำจี้ให้ผีดู ผีจะไม่กล้ามาอีก”
โอ้....ของขึ้นทันทีทันใดโดยไม่ต้องดูหนังปลุกอารมณ์เลย อู้หื่นจับจนกลืนน้ำลายไม่ลง หัวใจเขาเต้นตูมๆ ขอบคุณรุ่นพี่ที่ส่งเสริมได้ดีมั่กๆ
“พี่อู้??....อะไรแข็งๆทิ่มหน้าท้องผมเนี่ย พี่หยิบไรมาด้วย”
“อย่าจับ!!!!” ชายหนุ่มร้องลั่น แต่สายไปแล้ว มือของโมเมจับเข้าไปเต็มมือเลย ทั้งคู่นิ่งค้างราวกับถูกสต้าฟในนาทีนั้น
โมเมไม่ทันจะคิดเรื่องพรรค์นี้ในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน แต่อีกฝ่ายไม่คิดอย่างนั้น หลักฐานคือของที่ใหญ่กว่ากุ้งเสียบอยู่ในมือเขา มันพองโตและร้อนวาบไปหมด
กอดเลย....กอดเลยๆๆๆๆ
เสียงเชียร์ดังสนั่นในหัวอู้ และเขาก็อยากจะทำเช่นนั้นด้วย เมื่อโมเมเงยหน้าขึ้นมอง แสงไฟลอดผ่านระหว่างประตูเข้ามาเห็นประกายในแววตา น่ารักจนเขาอดใจไม่ไหวแล้ว อู้กระชับวงแขนโอบกอดร่างเล็กขึ้นแนบอก
“พี่...” คำพูดลอดจากปากสีชมพูได้เพียงเท่านี้ มันถูกปิดด้วยริมฝีปากอุ่นประทับหนักหน่วง ลิ้นชอนไชไปสัมผัสลิ้นนุ่มเกี่ยวพันอย่างดุเดือดให้รู้จักรสชาติหวานละมุนละไม ร่างเล็กถึงกับสะท้านวาบหวิวขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“อือ....อืมม..พี่..” พอริมฝีปากเป็นอิสระ เขาถึงกับหอบกระเส่าร้อนวาบไปทั้งตัวโดยเฉพาะตรงกลางท้องน้อย มันร้อนและถวิลหาบางอย่างที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร
มือที่กุมท่อนกุ้งเสียบนั้นขยับไปมาอย่างเผลอไผล แม้ไม่ต้องมีใครสอนสัญชาติญาณก็สั่งให้ทำอย่างนั้น ยิ่งมันแข็งขืนก็ยิ่งได้อารมณ์ โมถอกมันอย่างมันมือขณะที่อู้ไล้ลิ้นจากริมฝีปากนุ่มลงมาที่ซอกคอ
“พี่....พี่จะทำอะไรผมน่ะ”
“อืม....เล่นจ้ำจี้ไง โมให้พี่ทำนะ” เขาขบกัดที่ยอดอกสีชมพูเบาๆ โมถึงกับผวากอดคอเขาแน่น มือขยุ้มผมย้อมสีน้ำตาลแรงๆ “โมน่ารักมากเลย พี่ชอบโม ชอบจนทนไม่ไหวแล้ว ให้พี่ทำนะครับ นะๆๆๆๆ”
อู้พร่ำบอกปากก็ดูดดื่มยอดอกทั้งสองข้างสลับไปมา ร่างเล็กแอ่นโค้งตัวขึ้นอย่างเผลอไผลราวกับเสนอร่างกายให้อีกฝ่ายอย่างเต็มใจ มิหน้ำซ้ำเรียวขายังยกขึ้นพาดเอวหนาทำให้ส่วนกลางบดเบียดเสียดสีกันรุนแรงด้วย
“พี่อู้.....อ๊ะ” โมเมหลับตาพริ้ม ความเสียวซ่านเสียดแทงเขาแรงจนคิดหาคำพูดห้ามปรามไม่ออก บางอย่างในร่างเขากำลังต้องการ ถวิลหา และคำตอบอยู่ที่สัมผัสของอู้ที่กำลังเลื่อนลงต่ำลงเรื่อยๆ
“อะ ไม่ๆๆ อย่า....” เขาพร่ำร้องห้าม แต่ก็ไม่ขัดขวางเลยตอนถูกยกขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า ร่างสูงคุกเข่าตรงหน้าและทำรักอย่างหวานซึ้ง ปากนั้นกำลังทำให้เขาละลายกลายเป็นน้ำ “อ๊ะ อ๊ะๆๆๆ ปล่อย....อ๊า พี่...”
อู้ซุกหน้าอยู่อย่างนั้นจนพอใจ เขาถึงปล่อยโมเมเป็นอิสระ ร่างเล็กเข่าอ่อนจะร่วงลงพื้น ดีที่มีร่างแกร่งช้อนขาอีกข้างพันรอบเอวหนาไว้ ก่อนดันเขาขึ้นมาอยู่บนร่าง ผนังตู้ช่วยรับน้ำหนักส่วนหนึ่ง อีกส่วนอยู่ที่เอวแกร่ง โมเมต้องโอบรอบคออู้ไว้เป็นหลัก พวกเขาสบตากันในระยะประชิด จมูกชนจมูก ได้กลิ่นหอมหวานของผิวเนื้อผสมกับกลิ่นของความต้องการอันเหลือล้น
เขาต้องการกันมากเหลือเกิน ความรู้สึกนี้โมเมรับรู้ได้และมันทำให้เขาไม่ปฏิเสธความแข็งขืนที่ค่อยๆแทรกเข้ามา แม้จะรู้สึกเจ็บปวดแต่สายตาที่จ้องประสานกันตลอดเวลา มีถ้อยคำขอโทษ เห็นใจ ขอร้อง อ้อนวอนให้อดทนกับเขาให้มากด้วย อู้เม้มปากสะกดกลั้นอารมณ์ตอนดันตัวเองขึ้นสูง
“พี่อู้....ผมเจ็บ” โมเมกระซิบบอก
“อีกนิดเดียว” เขากระซิบเช่นกัน ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดใบหน้าปลอบประโลมก่อนดุนดันเข้าไปอีกครั้ง ทุกอย่างถึงเข้าที่เข้าทางได้อย่างพอเหมาะพอดี
“ฮ่า....” อู้ครางกระเส่า เขากัดฟันกรอดๆอดทนไม่ให้ตัวเองกระเหี้ยนกระหือรื้อไปมากกว่านี้ ขณะที่โมเมนั้นรู้สึกตึงเปรี้ยะภายในมากๆ มากจนบอกไม่ถูกว่าเจ็บหรืออึดอัดกันแน่ อย่างเดียวที่รู้คือเขาถูกเติมเต็มฟิสแน่นไปหมด
“โม....ข้างใน...อา....หวานจัง” เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้าอ่อนวัย
“พี่ฮะ....พี่อู้....พี่อย่าทิ้งผมนะ อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว” ความรู้สึกเติมเต็มแน่นซ่านไปทั้งตัว แต่ก็เหมือนจะยังไม่พอ เขายังต้องการมากกว่านี้ และอู้ก็รู้สึกเช่นกันเขาทิ้งจูบนุ่มนวลที่เรียวปาก ก่อนขยับไหวเป็นระลอกคลื่นแห่งความสุขเข้าสาดซัดโมเมเบาๆ ช้าๆก่อน
“ฮ้า...อูวววว....อืมมม พี่ฮะ”
“อืมมม...ดีจัง....ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม โม ไม่เจ็บใช่ไหม”
“ฮะ...ไม่เจ็บเลย....อูวว....แรงอีกหน่อย”
“อืมมม!!!” อู้ครางในลำคอ เขาทำตามคำขอโมเม ร่างแกร่งเสือกไสตัวเองขึ้นจ้วงแทงหนักขึ้น หนักขึ้นจนกลายเป็นความรุนแรง ตู้เสื้อผ้าสั่นกึกๆๆๆบ่งบอกถึงความดุเดือดภายในที่ไม่มีใครมารับรู้ได้ นอกจากคนสองคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งสุขสม
“อืมมม....อ๊า!!! อ๊า....”
“โม....แรงอีกได้ไหม” ไม่ว่าจะยัดเหยียดตัวเองลึกเพียงใดก็เหมือนจะไม่หนำใจ เขากระสันอยากความล้ำลึกมากกว่านี้
“ได้ ได้ๆๆ แรงๆเลยครับ” โมเมรู้สึกเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว เขาถูกกระแทกเร็วและแรงเท่าไรก็เหมือนไม่เต็มอิ่ม ช่องทางคับแคบฉ่ำไปด้วยน้ำจากการเสียดสี มันซาบซ่านรัญจวนใจเหลือเกิน อู้ยกเรียวขาขึ้นพาดบ่าทั้งสองข้าง ทำให้เด็กหนุ่มสามารถยันเท้ากับผนังตู้ได้ เขาเหนี่ยวตัวกับราวเหล็กแขวนเสื้อเหนือหัว อู้ก็ไม่ต้องรองรับน้ำหนักตัวเขาอีก แค่ประคองสะโพกไว้เท่านั้น
เหมือนร่วมรักกลางอากาศยังไงยังงั้น โมเมแหงนหน้าขึ้น แอ่นสะโพกลงรับการเคลื่อนไหวที่ดุดัน เสียงพวกเขากระแทกกระทั้นกันนั้นฟังแล้วน่าอาย แต่ก็เร้าอารมณ์จนกลั้นไม่ไหวแล้ว
“ฮ้า!!!!!! ถึงแล้ว โอ้ยยยยยยยยย” ร่างเล็กเกร็งเครียดสุดขีดตอนถึงจุดสุดยอด น้ำขาวขุ่นพุ่งกระจายไปทั่ว อู้กอดเอวเล็กไว้แน่นปากเล็มเลียความสุขของโมเมอย่างไม่รังเกียจ เขาโอบอุ้มร่างเล็กออกจากตู้เสื้อผ้า ข้างนอกยังเงียบสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงวางเขาลงบนเตียงที่ว่างอยู่ นี่ถ้าไปเล่าให้ใครฟังคงโดนหัวเราะเยาะแน่ๆ ที่อุตริเล่นจ้ำจี้กันในตู้เสื้อผ้า
โมเมหอบแฮ่กไม่เคยเหนื่อยอะไรมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต เขายังไม่ทันหยุดหอบก็ถูกแยกเรียวขากว้างอีกครั้ง ร่างแกร่งเข้ามาครอบครองเขาอีกครั้ง
“พี่ขออีกครั้งนะ” ชายหนุ่มขออนุญาตก่อนลงมือจากนิ่มนวลไปสู่จังหวะที่โจนทะยานเร็วและแรง เหมือนเรือสปีดโบ้ทที่พุ่งแรงในทะเลคลั่ง มันมุ่งมั่งผ่าคลื่นลมแรงด้วยการทะลวงผ่ากลางคลื่น แหวกน้ำที่สาดซัดมากระจายเป็นหยดเล็กหยดน้อย
โมเมได้แต่สะบัดหน้าไปมา มือจิกหมอนผ้าปูที่นอนแทบขาดเป็นริ้วๆตอนถูกอู้โถมใส่อย่างดุเดือด เตียงคนไข้ไหวยวบยามเป็นจังหวะสปริงใต้เตียงลั่นเอี้ยดอ้าดไม่หยุด
ชั้นล่างลามไปถึงตึกข้างเคียงแตกตื่นกันยกใหญ่เมื่อได้ยินเสียงสยองแว่วมาเป็นระยะ หัวหน้าพยาบาลคุมยามออกเดินตรวจยังต้องหยุดเมื่อได้ยินบางอย่าง
อูวววววววววววววววววววววววววว
โอ้ววววววววววววววววววววววววววว
อ้า.........................
พี่จ๋า............................
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...
ย้ากกกกกกกกกกกกกกก.....
กูถึงแล้วเว้ยยยยยยยยยยยย
“พี่คะ....พี่” สองพยาบาลวิ่งหน้าตื่นมาหา
“มีอะไร”
“คนไข้โวยวาย ขอออกกันเป็นแถวเลยคะ”
“ไปดูหน่อยเถอะคะ พวกหนูเอาไม่อยู่แล้ว พวกเขาแห่กันออกไปอยู่ที่สนามหน้าตึกแล้ว”
“อะไรกัน?? ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ”
“พวกเขาบอกว่าไม่กล้าอยู่ในห้อง ผีมันดุคะ”
“หา??” หัวหน้าพยาบาลกลับมาพบบรรดาคนไข้กับญาติพี่น้องแห่กันมานอนนอกตึกเป็นแถว ขนาดคนไข้ห้อง VIP ก็ไม่เว้นออกมานอนบนสนามหญ้าด้วย
“ทุกคน...ใจเย็นๆคะ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกคะ ที่นี่ไม่มีผีหรอก กลับเข้าห้องเถอะคะ”
ทุกคนโห่ฮ่าไล่หัวหน้าพยาบาลไม่มีใครยอมกลับ ปลอบก็แล้ว ขู่ก็แล้วก็ไม่มีใครกล้ากลับเข้าห้อง แถมมีคนโทรไปตามทีวีมาทำข่าวด้วย
รุ่งเช้า
“อรุณสวัสดิ...” วรวีเวรวันนี้เข้ามาหน้าตาสดใส แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นห้องเต็มไปด้วยเตียงที่มีผ้าคลุม ไม่มีวี่แววเวรเมื่อคืนเลยเดินดูทั่วห้องแล้วก็ไม่เห็นใครเลย
“ เฮ้ยยยย” เขาตกใจเมื่อหันกลับมาเจอคนยืนหน้าซีดอยู่ข้างหลัง แถมยังนุ่งแต่ผ้าขนหนูผืนคืบเดียวอีกต่างหาก “อะไรกันเนี่ย??”
“มาแล้วเหรอครับ งั้นผมออกเวรเลยนะ” อู้เดินตัวแข็งมาเก็บกวาดเสื้อผ้ากับกระเป๋าเป้
“นายเป็นใคร น้องโมล่ะ”
“อยู่ข้างนอก ผม.....จะพาเขากลับบ้านก่อน”
“เมื่อวานทำงานยันสว่างเหรอ หน้าซีดเชียว”
“ครับ.....6 ยก เอ้ย...หนักยันสว่างเลย” เขาเดินอย่างคนอ่อนแรงออกไป ทิ้งให้วรวีมองอย่างไม่เข้าใจ ไหนว่ายันสว่าง...ไม่เห็นทำรายงานหรือชันสูตรเบื้องต้นเลย
อู้แบกโมเมขึ้นหลังพาออกมาข้างนอกจะขึ้นแท๊กซี่แต่ก็เจอกองทัพนักข่าวที่รายล้อมราวกับที่นี่เป็นสมรภูมิรบ
“คุณคะ หน้าตาซีดเซียวอย่างนี้เพิ่งเจอผีมาใช่ไหมคะ”
“ที่นี่มีผีจริงหรือเปล่า”
“มีเยอะไหมครับ กี่ตัว” เขาไม่ตอบได้แต่เดินฝ่าด่านนักข่าวโบกแท็กซี่กลับหอพักให้เร็วที่สุด เหนื่อยจัง ง่วงจนจะทนไม่ไหวแล้ว..
ณ. สถานที่แห่งหนึ่งไม่เป็นที่รู้จัก
เฮ่อ......
“อิ่มอกอิ่มใจแล้วสิ” สาวนางหนึ่งว่ากระแหนะกระแหนเพื่อนที่ยิ้มหน้าบานแก้มแทบปริ
“แห๋งสิ ได้ดูจนพอใจแล้ว ฉันก็สุขใจแล้วล่ะ”
“งั้นก็ไปกันได้แล้วสิ” ทุกคนพร้อมใจกันมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง แต่กลับมีคนสุดท้ายที่ช้ากว่าเพื่อน
“น้องอาย”
“ฉันอยากดูอีกรอบ...”
The end
(ติดตามตอนต่อไปค่า) :bye2: :bye2:
-
อยู่แล้วต้องติดตามอยู่แล้ว
อ่านไปขำไป :m20: :m20:ฮาแตก :m20: :m20:
-
ฮา 55+
ติดตามตอนต่อไปจ้า^^
-
ผีสามสาวน่ากลัวที่สุด -.,-
-
ว๊ายๆ ขอตามไปดู อีกรอบ ที่ว่าด้วยคนสิเจ้าคะ
อยากดูมากเลย โฮ่ๆๆ
สองคนนั่น คงลืมผีไปเลยมั่งเนี่ยเล่นกันไปตั้ง 6ยก :-[
มาต่อด่วนเลยค่า
-
ผีที่แอบดึเค้าไปสู่สุขคติแล้ว แล้วผีที่แอบอ่านที่นี่เม้นต์รึยังคะ
6ยก เมท่าทางจะขาวซีดหนักกว่าเดิมอีกนะเนี่ย
-
ฮ่า ... ฮ่า อีกรอบ
-
เร่าร้อนรุนแรง แต่ ฮามากๆๆๆๆ
555
-
ผีสาววายหื่นจริงๆ
-
กลัวผีมากกกกกก
ตั้งหกยก :haun4:
-
:jul3: ปลดปล่อยผีกันเลยทีเดียว เอ้ยย หกทีสินะ
-
ไอ๊หยา
ว่าแล้วว่าผีสาวจะต้องเป็นพวกเดียวกับเรา
:jul3:
เข้าใจหัวอกเลย
อยากดูอีก
อยากอ่านอีก
จะอาววววววววววววววววว
:oo1:
-
6รอบ เต็มอิ่มเลย ผีสาววาย
-
อ๊าย...สุดยอด ฝีมือผีสาววายนี่เอง แหมเล่นเอาน้องดมสลบเหมือดเลยน้า :o8:
-
5555 ดูแล้วติดตาอยากดูอีกเหรอเนี่ย
-
กรี๊ดๆ ฮามาก
6ยก อิอิ
แต่ผีสาววายนี่นางเฮี้ยนจิงๆ
-
อ่านไปหัวเราะไป ฮามากกกกก
กด like ผีสาววายได้ป่ะเนี่ย :laugh:
-
ว๊ากกก 6 ยก เต็มอิ่มมม
ต้องขอบคุณผีสาววายนะเนี่ยยย
-
6 ยก
ผีสาววายเป็นปลื้มเลย :laugh:
-
:z1:เขาเล่นให้ดูตั้ง 6 ยก ยังจะตามไปดูอีกเหรอ
ถ้าเป็นเรา เราก็อยากไปดูต่อเหมือนกัน ฮ่าๆ
-
สุดยอดค่ะ 6 ยก :z1: :z1:
-
55555555555 ฮาค่ะ
:pighaun:อยากเป็นน้องอาย >< (เย่ย ไม่ดีมั้งงงงง )
-
5555
โรงพยาบาลได้ดังกันล่ะคราวนี้ :m20:
-
ป้าดดดด 6 ยก :o8:
-
ขำอิผีมากๆค่ะแร๊งได้ใจพี่แกก็เล่นสะ6ยกเชียว 55
-
ผีสาววายไม่ยอมไปที่ชอบๆ ซะด้วย งานนี้เวรต่อไปงานเข้าแล้วล่ะ
-
ผีหื่นอ้ะ ห้าๆ
อยากลุ้นจัง
(ท่าแรกน่าเหนื่อย )
-
ผิดไหมคะที่นั่งฮา
ว่าแล้วก็กลับมาทำให้น้องอาย + คนแถวนี้ดูอีกก็ได้นะคะ
555
-
6 ยก
กรรมการผีสาววาย
:m20:
-
ก๊ากกกกกกก 6 ยกที่ว่านี่ฟัดกันเองหรือแม่สามสาวบังคับอะ 555+ ผีไปยอมไปอยากดูต่อซะด้วย โอ้ย!ฮา คิกๆๆๆ
-
เพิ่งได้มาอ่าน นับถือเลยครับ
เขียนได้แนวมากๆ แถมฮาได้ใจ ครบแทบทุกรส
มอบโล่ไปเลยครับ o13 แถม + อีก 1
-
:haun4: :haun4: :haun4:
6 ยกกันเลยทีเดียวเชียว :jul1:
แถมผีสาว Y อยากดูอีกรอบด้วย พี่อู้น้องโม อย่างนี้ต้อง :oo1:จัดอีกสักหน่อย
-
อารมณ์เตลิดเพราะผี....หื่นปนฮา
-
ผีน้องอายอยากดู คนอ่านก็อยากดู
ฉะนั้นขออีกรอบค่า :pighaun:
-
ขออย่างน้องอายด้วยคน :-[
แต่ไม่เอาเป็นผีนะ :laugh:
-
5555555
ผีสาววายยยยยยยยยย
-
6 ยกนี่มัน..... :pighaun:
ไลค์ผีน้องอายได้มั้ยยยย :man1:
คนอ่านอยากดูอีกรอบ :z1:
-
น้องอาย ตามไปดูที่พักพี่อู้เรย รับรองมีโชว์อีกรอบแน่ อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !
+1 เลย มันครบทุกรสเลยจริง
แต่รสหื่นนี้ชอบมาก ๆ อิอิ
-
เค้าได้กันเลย 55555 แล้วสองคนนั้น เปนแฟนกันป่ะ
-
อิจฉาได้ดูกะนัยย์ตา เราอ่านจินตนาการไม่เท่า 5555
-
ผีสาวเลือดYดูไป6ยกแล้วยังไม่หนำใจอีกเหรอ :laugh:
-
เรื่องสั้นๆ พอเป็นกระสัย เอาใจตัวเองจ้า
เรื่องสั้นที่ 4 ให้เหล้า....เท่ากับแช่ง
พั่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงอะไรน่ะ?? ยังกะเสียงคนตีกันเลย หื้อ?? ผมลืมตาขึ้นอย่างยากเย็นเห็นห้องมีแสงสลัว ผ้าม่านเปิดไม่มิดสั่นไหวเป็นจังหวะ
‘แผ่นดินไหว’ ผมคิดออกได้เท่านี้ แต่ทำไมมันไหวแปลกๆหว่า แทนที่จะไหวแค่เตียง แต่มันกลับไหวที่ตัวผม อูยยยย.....ทำไม.....เสียวตรงนั้นจัง
บางอย่างกำลังเสียดแทงเข้าออกในตัวผมสุดแรง
“อืมมมม....อือ” ผมครางหงิงได้เท่านี้ครับ ทั้งที่ข้างในนั้นร้องสุดเสียงเลย
“เฮ้ย รู้สึกตัวแล้วว่ะ”
“ยังหรอก แค่สะลืมละลือเท่านั้น ล่อเข้าไปซะขนาดนั้นตื่นได้ก็แปลกแล้ว อืมมม...สุดยอดเลย อา...ข้างในคุณยอดมากเลยครับ” เสียงนั้นครางกระเส่า ก่อนจะมีจูบอุ่นๆแนบไปทั่วใบหน้า นี่พูดถึงผมอยู่เหรอเนี่ย??
ตัวผมเด้งพั่บๆๆๆๆหลายสิบครั้ง มันเกิดอะไรขึ้นผมไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเสียวมากยิ่งโดนแทงรัวไม่นับแบบนี้
“ซี้ดด....อา” เสียงผมลอดออกไปได้ไงไม่รู้ ทั้งที่แหกปากสุดๆแล้วไม่ลอดสักแอะ แต่ครางแง๊วหน่อยเดียวดันเสือกหลุดมาได้
“ฮะ...ชอบล่ะสิครับ คุณชอบให้ทำแรงๆใช่ไหม” ใครที่อยู่บนตัวผมจูบซุกไซ้ผมแรงๆฟัดด้วยความมันเขี้ยว เอวก็เด้งใส่ไม่หยุด
“เฮ้ย พอๆ มึงทำมานานแล้ว ตากูมั่ง”
“กูยังไม่สุดเว้ย”
“หลีกไป...มึงน่ะล่อไปตั้งยี่สิบนาทีแล้ว ตากูมั่ง” ไอ้ที่อยู่ในตัวผมถูกดึงออกไปอย่างแรง ผลั๊วะ...เสียงน่าเกลียดเชียว แต่ผมนั้นทั้งเสียดาย ทั้งโล่งอย่างบอกไม่ถูก
“ตากูมั่ง หึ! ได้ฟัดสมใจกูล่ะเว้ย” ขาผมถูกยกขึ้นแหกแข้งแหกขาท่าแปลกๆ เอ่อ...ฝันมันเหมือนจริงเลย ยังกะตัวเองโดนข่มขืนแน่ะ
ร่างหนักๆทาบทับลงมาบนตัว ปากจมูกซุกไซ้ผมไปมายังกะอดอยากมานาน
“อืมม.....รู้ไหม คุณน่ารักมากเลย ผมชอบคุณ ชอบคุณๆๆๆ เป็นของผมนะครับ ที่รัก”
“อือ...” ผมสะดุ้งตอนถูกดันเข้ามาอย่างแรง ยังกะโดนสวนทวารอยู่งั้นแหละ ทำไมถึงได้ฝันว่าโดนผู้ชายเอานะ หรือว่า....นี่เป็นจิตใต้สำนึกของผมจริงๆ ผมชอบผู้ชายเหรอ โอ้ยยย...เจ็บเว้ย
“อา...อูยยย แน่นจริงๆ อะ อ๊าววว แม่ง...” บนร่างผมครวญครางแต่เอวนั้นร่อนใหญ่เลย ผมถูกกระแทกไม่ยั้งจนเจ็บกลายเป็นเสียวแล้ว เอ่อ...เพิ่งรู้นะนี่ว่าเอากันแบบนี้ก็มันส์ได้ ยังไงในความฝันจะทำอะไรก็ได้นี่ ใครก็ไม่รู้นอกจากกูคนเดียว ฮะฮะฮ่า
“อืม....แรง.....อีก”
“ชอบเหรอครับ งั้นผมทำแรงๆนะครับ ที่รัก”
“อืมมม.....แรงๆ” อูว....ต้องบอกเลยว่าผันนี้สุดยอดเลย ผมโดนเอาแบบสะใจมาก ทั้งเสียว ทั้งมันโคตรๆ
“เฮ่ย เบาหน่อยเว้ย เก็บไว้ให้กูทำบ้างสิวะ”
“เว้ย...อย่ามาขัดคอ กูกำลัง อึ่ย...เสียว คุณเขาชอบแรงๆ มึงไม่ต้องกลัวว่าจะอดหรอก คืนนี้ได้หลายยกแน่ ฮะฮ่า”
เอ่อๆ จะทำไรก็ทำเห้อะ ขอให้กูเสียวเป็นพอ ผมรู้สึกว่าเป็นฝันดีจริงๆ ปกติผมเป็นคนธรรมะธรรมโมจะตาย เรื่องพรรค์นี้ไม่เคยฝันสักครั้ง ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอให้ฝันดีสุดๆเลยล่ะกัน เอาอีก!!!!
ปรี๊ดดดดดดดดด.......
เฮือก!!! เสียงนาฬิกาปลุกบ้านี้ทำผมหัวใจจะวายจริงๆ สักวันกูจะโยนมึงทิ้งแน่ ผมกระพริบตาปริบๆ เอ.....ห้องนอนกู ที่นอนกู ผมผงกหัวขึ้นมาดู ทุกอย่างปกติ คอนโดเช่ามา 3 ปียังอยู่ในสภาพปกติ เฮ่อ...ฝันดีชิบเป๋งเลย ผมสอดมือลงไปใต้ผ้าห่มคลำดูว่าเปียกไหม
แห้งสนิท แปลก??ขนาดในฝันยังชุ่มฉ่ำซะขนาดนั้นแต่กลับไม่เล็ดออกมาเลย อืม?? เอ๊ะ...สายแล้วนี่
“โอ้ยยยยยยยยย!!!!” ผมร้องลั่นจนตกเตียงเตียงลงมาอั่ก! หลังโผ้ม!!!
“เอวเคล็ดธรรมดาครับ คงนอนผิดท่าสินะถึงได้เจ็บขนาดนี้” หมอบอกก่อนฉีดยาแก้ปวดที่ก้นเข็มหนึ่ง ผมไปทำงานในสภาพสะบักสะบอมที่สุด
“อรุณสวัสดิครับ” ผมโผล่เข้ามาในห้องพักครูในเวลาพักกลางวันพอดี ในห้องมีอาจารย์ ประทานเทพ หรือครูเทพ ครูพละตัวล่ำ อาจารย์ กรรชัย ครูวิชาภาษาอังกฤษ หนุ่มนักเรียนนอกที่นักเรียนสาวๆกริ๊ดที่สุด นั่งคุยกันอยู่ แปลกที่มี นายเป็นไท นายภราดรสองคนนี้เด็กเรียนติดอันดับ แต่นายทรงยศนี่สิ ตัวแสบประจำโรงเรียนเลย ทุกคนมาสุมหัวทำไมกัน?? ผมคิดว่าอาจารย์คงมีพูดคุยแนะแนววิชาอยู่กระมั่ง แต่พอเห็นหน้าผม ทุกคนลุกพรวดพราดกันหมด
“คุณ อรชุน”
“ครับ”
“คุณไม่เป็นไรนะ” ครูกรรชัยลุกมาหาผมสีหน้าเหมือนจะดีใจ แต่ก็คล้ายจะกลัวๆเกรงๆอยู่
“ผมจะเป็นอะไรได้ล่ะ ผมสบายดี มีประชุมอะไรเหรอครับ” ผมมองหน้าทุกคนที่เหมือนกำลังอมบ๊วยอยู่ ไม่มีใครตอบ ผมเลยเอากระเป๋าไปไว้โต๊ะทำงานของตัวเอง พอจะนั่งลง
“อูยยย..”
“เป็นไรครับ เจ็บใช่ไหม” ทุกคนแห่เข้ามาล้อมโต๊ะผมไวเป็นจรวดเลยทำเอาตกใจหมด
“มะ....ไม่เป็นไรครับ”
“แต่ท่าทางคุณเจ็บมากนะ” ครูเทพว่า
“อ้อ ผมปวดหลังนิดหน่อย นี่เพิ่งไปฉีดยามาน่ะครับ ผมไม่เป็นไรหรอก” พอจะหย่อนตัวลงนั่ง นายภารดรเอาเบาะรองนั่งแทรกเข้ามาพอดี
“เอ๊ะ??....อ้อ ขอบใจ”
“อาจารย์ สีหน้าไม่ค่อยดีนะครับ ดื่มน้ำเกลือแร่หน่อยดีไหม” เป็นไทถาม
“ไม่งั้นก็เอานมถั่วเหลืองก็ได้บำรุงร่างกายดี” นายทรงยศเสนอ ผมได้แต่มองตาปริบๆ
“ไม่ต้องหรอก พวกนายไม่มีอะไรทำหรือไง ใกล้หมดพักเที่ยงแล้วนะ กลับไปที่ห้องได้แล้ว”
“แล้วอาจารย์ล่ะ”
“ครูก็อยู่ที่ห้องนี้สิ ต้องเตรียมการสอนอีก” ผมจัดเตรียมเอกสารอยู่ ท้องก็ร้องโครกข้าวเช้ายังไม่ได้ทานเลยแฮะ “เอ่อ...เดี๋ยวไปแวะที่โรงอาหารก่อนดีกว่า ชักหิวแล้ว”
“ผมไปให้ครับ”
“ผมครับ”
“ผม” แต่ล่ะคนเสนอหน้ากันให้ตกใจเล่นซะอย่างงั้น อยู่ดีๆมาเอาใจทำไมว่ะไอ้พวกนี้
“พวกนายจะไปซื้อมาให้เหรอ”
“ครับ อาจารย์อยากทานอะไร ข้าวหน้าหมูทอดไหมครับ ทานกับเกาหลาเนื้อเปื่อย น้ำส้มคั้นหรือนมสดด้วยดีไหมครับ”
“มีแต่เนื้อจะมีประโยชน์อะไร อาจารย์ครับ เพิ่มสลัดผักหรือกั๊วยเตี๋ยวหลอดลุยสวนด้วยดีไหม”
“ผลไม้ด้วยก็ดีนะครับ เสริมสร้างภูมิต้านทานทำให้ร่างกายแข็งแรงด้วย”
ผมมองนักเรียนสามคนตาปริบ พวกมันกินยาลืมเขย่าขวดหรือไงถึงได้มาเอาใจผม ที่ไม่เค้ยไม่เคยเข้าสอนพวกมันสักวิชา
“ครูอยากได้ บะหมี่น้ำหมูแดงเอง”
“แค่นั้นไม่พอหรอกครับ พวกเราจัดการให้เอง” พูดจบทั้งสามคนก็เผ่นออกไปเร็วยังไม่ทันที่จะล้วงเอากระเป๋าตังค์เลย
“อะไรของพวกมันกันเนี่ย” ผมล่ะงงจริงเชียว
“คงอยากเอาใจคุณล่ะมั่ง” ครูเทพว่า
“ผมไม่ได้มีวิชาสอนพวกเขาสักหน่อย เอาใจผมก็ไม่มีประโยชน์หรอก เอ๊ะจริงด้วย ครูเทพครับ เมื่อคืนวันศุกร์”
เคร้ง! อาจารย์กรรชัยกำลังค้นกาแฟอยู่ถึงกับทำช้อนร่วง ทั้งคู่ดูเครียดขึ้นมาทันควัน ครูเทพหันมามองผมตาโต “ครับ?”
“คืนวันศุกร์เราไปกินที่ไหนกันหรือครับ ผมจำไม่ได้เลย เสาร์-อาทิตย์ก็ด้วยตื่นมาก็เช้าวันนี้เลย พวกเราไปทำอะไรที่ไหนหรือเปล่าครับ หรือว่ากลับบ้านกันเลย”
“กลับบ้านกันเลยครับ” ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน
“เอ....แล้วทำไมผมถึงหลับยาวขนาดนั้นนะ ผมกลับถึงบ้านได้ไงก็จำไม่ได้ เอ๊ะ ผมคง.....ไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดไปใช่ไหม”
“ม่ายครับ” ทั้งคู่ตอบพร้อมกันอีก “ไม่มีอะไรน่าเกลียดเลย....น่ารักมากกว่า” คำนี้พูดเสียงเบ้าเบา
หื้อ?? ผมมองตาปริบๆ “คุณคงเหนื่อยมาก ถึงได้หลับสนิทไม่รู้ตัวเลย”
“นั้นสิ...เฮ่อ....ไม่ไหว ต่อไปผมคงต้องเลิกดื่มเหล้าแล้ว”
ทั้งคู่หันมามองขวับ “ครูอรชุน อย่าพูดอะไรที่ฟังแล้วแสลงใจสิครับ พวกเราทำงานหนักมาตลอด มันก็ต้องมีดื่มแก้เครียดบ้างพอเป็นกระสัษล่ะครับ ไม่ดื่มจนเมาหัวราน้ำหรอก”
“นั้นสิ อย่าบอกว่าจะเลิกเลย ถ้าพวกเราไปดื่มแล้วไม่มีคุณไปด้วยล่ะก็เหงาแย่เลย”
“พูดแล้ว อาทิตย์หน้ามีวันหยุดชดเชยนี่นา เสาร์-อาทิตย์-จันทร์ งั้นคืนวันศุกร์เราไปหาร้านอาหารอร่อยๆกันดีไหม”
“อืม....อาหารอร่อยผมชอบครับ แต่ขอเว้นเหล้าก็แล้วกัน”
“เอางั้นก็ได้ ตกลงวันศุกร์หน้านะครับ ผมจะจองโต๊ะไว้เลย”
“เอ่อ....คิดอีกทีโยกไปคราวหน้าได้ไหมครับ” ผมยิ้มแฮะๆ “คือทานบ่อยแล้วเดี๋ยวเดือนนี้กระเป๋าผมจะช๊อตเอา”
“โอ้ย ไม่ต้องๆ คุณไม่ต้องห่วงเลย” ทั้งคู่กล่อมผมสุดฤทธิ์ “ผมกับกรรชัยออกเอง คุณไม่ต้อง”
“ไม่ดีมั่งครับ”
“ดีสิ” ทั้งคู่ประสานเสียงแข็งขัน
“อะไรดีเหรอครับ” เด็กๆยกถาดอาหารมา ผมล่ะตกใจเชียว เล่นยกมาเต็มถาดทุกคนเลย
“ครูนัดทานข้าวกับครูอรชุนวันศุกร์หน้านี่แหละ”
“ดีจังเลย”
“นี่...ครูอยากทานบะหมี่ชามเดียวเอง ทำไมยกมาเยอะแยะขนาดนี้ล่ะ แล้วใครจะจ่ายไหว”
“พวกผมจ่ายครับ ถ้าครูทานไม่หมด พวกผมจัดการต่อเอง เชิญครับ” ทุกคนช่วยกันยกกองเอกสารออกจากโต๊ะผมจนโล่งหมด อาหารหลายอย่างวางเต็มไปหมด ไม่พอ ทุกคนยกเก้าอี้มานั่งล้อมวงทานด้วยยังกะครอบครัวเดียวกันเลย
ผมไม่ชอบเลยที่ทุกคนทำอะไรตามใจอย่างนี้ แต่มาคิดอีกที.....ทานข้าวด้วยกันเยอะๆแบบนี้ก็สนุกไปอีกแบบ เหมือนได้ทานร่วมกันพร้อมหน้ากับครอบครัวตัวเอง
**********
อืมมม....อีกแล้วเหรอ ฝันแปลกๆอีกแล้ว ผมรู้สึกอ่อนแรง ตัวเบาหวิว ตาลืมไม่ขึ้นอีกแล้ว
“ผมก่อนสิ คราวนี้ต้องตาผมก่อน”
“ฉันเป็นคนวางแผนทั้งหมด ฉันต่างหากที่ต้องได้ก่อน”
“โอ้ยย เงียบไปให้หมดเลย”
เงียบกริบกันไปหมด
“เอางี้...เพื่อความยุติธรรม”
“อืม!!”
“โอน้อยออก”
“เอาก็เอา มะ! โอ......น้อยออก! น้อยออก!...ออก!....มาเล้ย.....เป่ายิงฉุบ!”
“เย้!!!! กูได้ก่อนเว้ย”
“เฮ้ยๆๆ เบา....ฟังให้ดีนะ ทุกคน.....คราวนี้อย่าให้หนักเหมือนคราวที่แล้ว ยังไง....นี่ก็เมียของพวกเรา ถนอมไว้หน่อย คราวนี้ คนละยกก็พอ โอเคไหม”
“ม่ายยยย.....นี่อุตส่าห์อั้นมาเป็นอาทิตย์แล้วให้คนล่ะยกแค่เนี้ยะ มันพอที่ไหน มือตัวเองยังได้วันล่ะ 3 รอบเลย”
“ขืนทำตามใจทุกคนมีหวังได้พาเมียไปหาหมอหรือปอเต็กตึ้งน่ะสิ คนล่ะยกพอแล้ว”
“นี่ๆๆ เอางี้....วันศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ เราลุยให้เต็มที่ วันจันทร์เบรคให้พักเต็มๆหนึ่งวันอย่างนี้ดีไหม”
“ก็ไม่เลวนะ ว่าไหม”
“อีกอย่างต้องระวังท่าที่เป็นอันตรายต่อ เอว ขา และคอด้วย”
ปัดโธ่เว้ย....ผมรำคาญแล้วนะ
“เฮ้ย....พวกมึงน่ะ” ผมออกเสียงออกมาจนได้ “จาเอา...ก้อ....รีบ..รีบ....กูรอ....เบื่อแล้วเว้ย....จากี่ยกก้อด้าย...กูอานุยาด เต็มที่เล้ย”
เท่านั้นเองทุกคนกระโจนขึ้นเตียงราวกับกลัวว่าผมจะเปลี่ยนใจ มือเป็นสิบยุ่บยั่บบนตัวผม อา...ทั้งซอกซอน ทั้งชอนไช เนื้อตัวผมทุกซอกทุกมุมจนฉ่ำเยิ้มไปหมด แบบนี้สิ ฝันแสนสุขของผม แล้วมหากาพย์แผ่นดินไหวก็เริ่มแบบนัทสต๊อปเลย โอ้...ผมล่ะชอบเสียงเตียงครางเอี้ยดๆๆๆๆจัง
The End
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
กร๊ากๆๆ
อยากไห้คุนครูรู้สึกจาง
5P อิอิ
-
คุณครุสอนที่ไหนจ๊ะ จะตามไปเป็นลูกศิษย์
-
โหๆๆ รวมหัวกันรุม เรยอ่า o22 o22
น่าฉงฉาน ครู น่าจะเอาตอนมะเมานะ อิอิ
-
:m25: เลือดหมดตัว
น่าจะยาวกว่านี้ อิอิ
-
โอ้วววววววว 6P :jul1:
ขอตอนพิเศษของตอนนี้เยอะๆๆๆ :o8:
-
ขี้เกียจจะเดาแล้วว่ากี่P
555 คิดได้ไงครับเนี่ย o13 +ไปเลย
-
โอ้ว กี่ P เนี่ย นับไม่ไหวววววว :jul1: :jul1:
-
ทั้งฮาทั้งหื่น ทุกเรื่องเลยค่ะ :pighaun:
-
บระเจ้า!
สุดยอด โดนแล้วยังไม่รู้ตัวอีก เอิ๊ก~ :z1:
-
โอ้ หลาย p เหลือเกิน ครูก็นะ โดนไปขนาดนั้นยังไม่รู้สึกตัวอีก :try2:
-
น่าจะมีตอนครูอรชุนไม่เมาด้วยนะเนี่ย :z1:
-
อ๊า มันกี่p เนี่ย เค้านับมะถูกแย้ว
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยกี่ดุ้นต่อกี่ดุ้นกันหละเนี้ย ไม่ไหวนะมีสามีทีละครึ่งโหลแบบนี้ บานแน่ๆ 5555
-
5555555555 ฮาสุด ๆ เลย กี P กันเนี้ย
-
:jul1:
จมกองเลือดตายเรียบร้อยค่ะ เมาขนาดไหนกันคะเนี่ย
สุดยอดจริงๆ~~~ :-[
-
อาจารย์สองนักเรียนอีกสาม... :m25:
มันจะความรู้สึกช้าไปไหน...ถึงจะอาทิตย์ละครั้ง แต่ก็ครั้งละหลาย ๆ คนหลาย ๆ ยกเลยนะนั่น :laugh:
-
ขนาดไม่รู้ตัวยังขนาดนี้แล้วถ้ารู้ตัวมันจะขนาดไหนเนี่ย
แอร๊ย ขอไปเติมเลือดก่อน
-
แอบอยากให้รู้ตัวเหมือนกัน...
ฮาาาา
-
อ๊าย...ไม่ไหวจะเคลียร์ แล้วเมื่อไรคุณอรชุนจะรู้ตัวว่าที่โดนน่ะ ไม่ใช่แค่ฝัน ไม่งั้นเจอมอมเหล้าทุกอาทิตย์แน่
ให้เหล้า...เท่ากับแช่ง หมายถึง แช่งให้มีสามี(ทีเดียว)หลายคนเหรอเนี่ย :o8:
-
พ่อคุ๊ณณณณณณณณณจะฝันดีอะไรขนาดนั้นโดนเขาเอาจนเตียงแทบหักยังนึกว่าฝันอีก
เอาอีกกกกกๆๆๆๆร้องออกมาได้ :oo1: :oo1: :m20: :m20:
-
:m20: สู้ดดดยอดดดดดดด !
55555555.
ขออีกซักตอนไม่ได้หรอ ? ชอบครูแกยัง
อยากให้แบบ รู้สึกตัวพอดีอะไรงี้อะ ฮ่าๆ
รออ่านต่อไปจ้า
-
ถ้ารู้ว่าไม่ได้ฝันจะเปนไงหว่า :m20:
-
คนเยอะมากกกกกกก
-
นอกจากสะโพกครากแล้ว คงเป็นตับแข็งอีกอย่าง555
-
ตอนนี้หื่นจริงๆ แต่แอบน่ารักยังไงไม่รู้
-
กี่pเนี่ย:m10:
-
:oo1: :oo1: :m20: :m20:
-
อืม เยอะมากกก ถ้าตื่นมาแล้วรู้ว่าไม่ได้ฝัน จะเป็นไงน๊ะ :haun4: :z1:
-
สุราทำให้ขาดสติ
:pighaun:
-
ุ6P ??
ป๊าดดดดดดดด อะไรจะฝันดีปานนี้
ขอตอนพิเศษแบบไม่เมาบ้างได้ไหมอะ
หรือแบบโดนๆอยู่แล้วฟื้นมาเห็นพอดี จะเป็นยังไง :a5:
-
เยี่ยมมากครับ
-
ถ้าชีรุ้ตัวว่ามีผัว 5 คน จะทำไง?
-
55555555555555555
ถ้ารู้ว่าไม่ได้ฝันจะทำไงเนี่ย โดนมาสองหน(แต่หลายรอบ)แล้วยังไม่เอะใจอีกนะ อะไรมันจะเมาได้ขนาดน้านนนนน
-
ชอบทุกตอน
โดยเฉพาะตอนล่าสุด
จะรู้ไหม๊ว่าไม่ใช่ฝัน
:z1: :m25: :m25:
-
ว่าที่คุณครู ขอนอนจมกองเลือดตายก่อนค่า :jul1:
แอร๊ยยย อยากไปสอนโรงเรียนเดียวกัน จะขอตามไปดูข้างๆเตียง กีสสสส :haun4:
-
ไอย้ะ!!!
กี่คนกันล่ะวะเนี่ย
:haun4:
แอบสงสารคุณครูจังเลย
-
สุดยอด 6P กันเลยทีเดียว
วุ้ยอะไรจะไม่รู้ตัวปานนั้น
-
อ๊าย......5-6p มันต้องอย่างนี้สิ อิอิ ด้วยความยิยยอมพร้อมใจ
-
ชอบค่าาาา :z1:
รออ่านต่อไป :pig4:
-
6pป่ะ? ไม่แน่ใจ
แต่ไอเดียเรื่องนี้ คิดได้ไงเนี่ย
-
อ่านรวดเดียวทุกเรื่องเลยอ่ะ
สนุกมากค่ะ รู้สึกหนูหื่นจัง55+
ชอบพี่อายพี่สาววายมากค่ะ ฮาดี
เเล้วก็เรื่องของคุณอรชุนจะมีต่อไม่อ่ะ อยากอ่านอีก 55+
-ขอให้ความหื่นจงเจริญ-
-
คุณอรชุนคิดว่าฝันเลยเต็มที่เชียว...ด้านมืดนะเนี่ย
ส่วนคนอื่นๆ กะจะลักหลับไปนานแค่ไหนอ่ะ สงสารคุณครู ...
-
:jul3: ตอนนี้น่าจะชื่อ ได้เหล้า เท่ากับฝัน นะอิอิ :-[
-
เรื่องที่ 5 มาแล้วจ้า ไวเท่าความไวแสงและความหื่นไว :fire: จึงออกมาเป็นเรื่องนี้ อยากลองแนวโบราณไทยๆดูบ้าง แต่รายละเอียดอาจ
ตกหล่นบ้าง ผู้ใดรู้ก็ติติงได้นะคะ แนวไทยๆแบบนี้เราไม่เคยเขียนมาก่อน อาศัยความจำจากการดูละครเก่าๆน่ะ
เรื่องสั้นตอนที่ 5 ทาส...ที่รัก
สถานที่แห่งนี้ใหญ่โตสวยงามกว่าที่บุญยอดคิดไว้มาก แค่มาเยือนถึงประตูใหญ่ก็ต้องตาโตที่เห็นข้าทาสบริวารมากมาย เรือนของคุณหลวงเรืองศักดิ์ ดิษย์เสถียร์นั้นเหมือนในรั้วในวังดั่งคำล่ำลือจริงๆ เพียงแค่นี้ ไอ้ยอดก็จักเหงื่อกาฬไหลด้วยความกลัว หากเขากระทำผิดสิ่งใดไปคงไม่แคล้วถูกเฆี่ยนหลังลายแน่แท้
“ทางนี้” พ่อของเขาบุญเชิดเดินนำขึ้นบันไดเรือนใหญ่อย่างช่ำชอง ท่านเคยเป็นข้าทาสที่นี่มาก่อนจะเป็นไทเนื่องจากอ่อนแอป่วยบ่อยครั้งมีแววจะไม่รอด คุณหลวงท่านก่อนจึงให้ไปบวชที่วัด อาการอ่อนแอจึงหายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนได้สึกออกมาทำนามีครอบครัวร่วม ๒๐ ปี วันนี้ท่านพามากราบเจ้านายเก่า
“นั่งรออยู่ที่นี่นะ” พ่อสั่งเบาๆให้เขารอที่หัวบันได ตัวเองคลานเข่าเข้าไปกราบกรานผู้ที่นั่งล้อมวงกลางลานบ้าน
ยอดเห็นหญิงสูงวัยผมสีดอกเลา ผิวพรรณผุดผาดมีราศีคงเป็นแม่ของท่าน หญิงอ่อนวัยลงมาอีกหน่อยสวยๆทั้งสองคนกำลังร้อยมาลัยอยู่ข้างๆคงเป็นภริยาทั้งสองแน่ๆ แค่สไบสีสดใสก็รู้แล้วว่าชั้นสูงกว่า
ตรงกลางชายในเสื้อสีขาวสะอาดสวมทองเส้นโต ใบหน้าคมเข้มต้องเป็นคุณหลวงแน่ๆ ยอดยิ้มกว้างที่ตนเองได้เห็นเจ้าขุนมูลนายกับคนอื่นเขาบ้าง เอ๊ะ?? เขาสะดุดตาชายหนุ่มที่นั่งข้างๆคุณหลวง ใบหน้าสดใสอายุน่าจะพอๆกับเขา แต่ผิวขาวดูนุ่มนวลมือไม้หยิบจับสิ่งใดก็ต้องตาไปหมด เขาเป็นใครกันนะ อยากเข้าไปคุยด้วยจัง
“ไอ้ยอด” พ่อเรียกกวักมือให้เข้าไปหา ชายหนุ่มค่อยๆคลานเข่าเข้าไปช้าๆระมัดระวังกิริยา เขาก้มกราบคุณหลวงและทุกคนที่นั่งในที่นี่
“มันชื่อบุญยอดขอรับ ปีนี้อายุ ๑๘ แล้ว”
“เหรอ...อายุเท่ากับพ่อแดงน้อยของข้าเลย แต่ตัวโตกว่ามากนะ” คุณหลวงกล่าวน้ำเสียงนั้นนุ่มลึกกังวานมีอำนาจ ไม่เหมือนคนเสียงแหบแห้งอย่างพ่อเขาเลย
“ขอรับ ไอ้นี่ทโมนแต่เด็กวิ่งเล่นตั้งแต่ชายทุ่งขึ้นไปถึงบนเขาได้สบายๆเลยขอรับ หัวมันแข็งด้วยเกิดมายังไม่เคยป่วยไข้สักครั้ง เสียแต่ว่ามันกินจุนี่สิขอรับ กระผมจึงไม่มีปัญญาหาเลี้ยงมันไหว ไคร่ขอความเมตตาท่านรับไว้ให้ได้รับใช้สักคนเถอะขอรับ”
“ไอ้เรื่องรับคนข้าไม่มีปัญหาหรอกนะ ไอ้เชิด แต่ข้ายังแคลงใจอยู่ว่า...ดวงมันอาจไม่ถูกโฉลกกับบ้านนี้เหมือนเอ็งก็ได้ อยู่ๆไปเกิดป่วยไข้ขึ้นมาต้องเสียค่าหยูยาไปอัตโข พอออกนอกรั้วนอกเขตบ้านแล้วกลับแข็งแรงกระปรี้กระเปร่าผิดหูผิดตา อย่างนี้ล่ะมันน่าเหนื่อยใจไหมล่ะ”
“โอ้ยยย...ไม่เป็นเช่นนั้นหรอกขอรับ กระผมมั่นใจ ไอ้หนูลุกขึ้นถอดเสื้อให้ท่านดูหน่อยสิ” พ่อหันมากระซิบบอก ยอดลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อเก่าๆของตัวเองออก ให้คุณหลวงได้เห็นร่างกำยำเต็มไปด้วยกล้ามมัดแน่น ผิวสีทองแดงทำให้ดูแกร่งเหมือนเหล็ก คุณหลวงเห็นแล้วถึงกับกลั้นยิ้มพออกพอใจไม่อยู่ เนื้อแน่นของวัยหนุ่มนั้นทำให้ท่านใจเต้นตึกๆ ทว่ายอดกลับมองแต่คุณแดงน้อยเสียมากกว่า
“กระผมแข็งแรงนะขอรับ โอ่งมังกรใบใหญ่ยักษ์กระผมก็แบกหามไหว.....อย่างคุณแดงน้อยหรือคุณท่าน ผมก็อุ้มไหวขอรับ”
“ฮะฮะ...ขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“จริงขอรับ เอ่อ....ขออนุญาตขอรับ” ยอดถือวิสาสะเข้ามาหาคุณแดงน้อยช้อนอุ้มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน เขามองใบหน้าชายหนุ่มใกล้ๆตาโต ปากเป็นกระจับ ผิวขาวเนียนกว่าอีสาวแถวบ้านตั้งเยอะแน่ะแถมหอมกว่าด้วย
สุรไกร หรือแดงน้อยมองคนห่ามบ้าบอด้วยใจระทึก ใครเขาสั่งเขาสอนให้บุ่มบ่ามหยาบกระด้างเกินทน เขานึกโกรธขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่กลิ่นกายมีสาบดิน สาบหญ้าใหม่ๆระคนเหงื่อ มันสะท้านความรู้สึกลึกๆได้อย่างประหลาด ทั้งคู่มองตากันนิ่งจนบุญเชิดเห็นไม่งามแล้ว
“ไอ้ยอด เอ็งจักทำกระไร วางคุณแดงน้อยลงเดี๋ยวนี้เลย” พ่อดุด่าว่ากล่าว ยอดหัวหดรีบวางคุณแดงน้อยลงหมอบกราบหัวจรดพื้น สุรไกรเข้ามานั่งใกล้ๆพ่อ ไม่กล้าสบตาท่านเลยว่าจะมองเช่นไร
“กราบขออภัยด้วยนะขอรับ ไอ้นี้ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าใด แต่สั่งสอนมันหน่อยก็ใช้ได้ขอรับ มันหัวไว”
“ออกจักห่ามไปสักนิด มือไม้ก็กระด้าง คงได้ช่วยงานได้ไม่มากเท่าใดนะ พ่อเล็ก”คุณหญิงเนียม มารดาท่านว่า คุณหลวงก็ได้แต่ยิ้มๆ บุญเชิดก็ชักสีหน้าไม่ถูก
“วันก่อนเห็นไอ้สักมันว่างานในสวนยังขาดคนอีกเยอะ กระผมกำลังว่าจักหาคนมาเพิ่มอยู่พอดี อย่างไรเสียก็ให้มันทำไร่ ทำนาก็แล้วกันนะขอรับ”
“ถ้าพ่อเล็กว่างั้นก็ตามใจ” คุณหญิงมีสีหน้าไม่พึงใจเท่าใดนัก
“แต่ข้ามีข้อแม้อยู่อย่างนะไอ้เชิด”
“ว่าไงขอรับ”
“ถ้าไอ้ยอดลูกชายเอ็งมาอยู่บ้านข้า แล้วมันป่วยไข้ออดแอดให้เสียงาน ข้าจักส่งมันคืนแล้วริบค่าตัวมันคืนทั้งหมด เอ็งจักว่าอย่างไร”
คำกล่าวนี้ทำให้คุณหญิงท่านมีสีหน้าดีขึ้นบ้าง ท่านล่ะเข็ดหลาบกับคนพ่อที่ทำให้เสียอัตไปโขในสมัยโน้น จึงไม่อยากได้คนลูกให้เสียงาน เสียอัตอีก เมื่อมีข้อแม้นี้ท่านจึงสบายใจหน่อย ผิดกับบุญเชิดที่ทำหน้ายุ่งยากใจ เขามองหน้าลูกชายก็ตัดสินใจเชื่อในคิดของตัวเอง
“ตกลงขอรับ เอาตามท่านว่าเถอะขอรับ”
“ดี....งั้นเดี๋ยวข้าจะไปนับเงิน เอ็งล่ำลาลูกชายซะแล้วตามไปรับเงินที่ห้องหนังสือ”
“ขอรับ” บุญเชิดพาบุญยอดลงมาพูดคุยกันใต้ต้นพิกุลห่างจากเรือนไม่มาก “เอ็งอยู่ที่นี่ก็จักทำตัวให้ดี ขยันขันแข็งนะไอ้ยอด คุณหลวงน่ะท่านมีเมตตา ถ้าเห็นเอ็งขยันขันแข็งไม่เกียจคร้าน ยามที่ข้ามาไถ่ตัว ท่านคงตบรางวัลให้อย่างงามแน่”
“จ๊ะพ่อ...วางใจเถอะ อยู่ที่นี่ข้าจะไม่ขี้เกียจเด็ดขาด”
“พ่อบุญเชิดใช่ไหม” บ่าวคนหนึ่งเข้ามาหา
“จ๊ะ นี่ไอ้ยอดลูกข้าที่จะมาทำงานที่นี่”
“งั้นก็ตามข้ามาเลยจะพาไปดูเรือนนอน ส่วนพ่อเชิดก็ไปหาคุณท่านได้แล้วนะ ปล่อยท่านคอยมันไม่ดี”
“ได้ๆ ข้าไปแล้วนะ แล้วข้าจะรีบมาไถ่ตัวเอ็ง”
“ไม่ต้องรีบหรอกพ่อ ข้าคิดว่าข้าอยู่ที่นี่ได้ เก็บอัตไว้เป็นทุนรอนทำนาเถอะ”
สองพ่อลูกอิดออดเล็กน้อย เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาแยกกันอยู่คนล่ะทาง ไกลห่างคนล่ะเมืองเยี่ยงนี้ บุญยอดมองพ่อขึ้นไปบนเรือนตาล่ะห้อย ใจหายจนน้ำตาเล็ดเลย เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสีขาวอยู่บนชานเรือนกำลังเด็ดดอกพุตซ้อนตามที่มารดาชี้ ตาสบตาชั่วครู่ ดอกพุตซ้อนร่วงหล่นจากมือข้างนั้น ทำให้อดยิ้มมิได้ที่คุณแดงน้อยยอมสบตาจนลืมสนใจเรื่องอื่นใดไปเลย
“พอแล้วล่ะ มาเถอะ” คุณหญิงได้ดอกไม้มาร้อยมาลัยพอแล้ว จึงพากันเข้าในเรือนไป บุญยอดไม่รอช้ารีบหยิบดอกช่อนั้นที่หล่นจากมือคุณแดงน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอันใดถึงได้ตรึงตา ตรึงใจเพียงนี้ ดอกไม้ช่อนี้จึงมีค่าเหลือพรรณนา
ในห้องหนังสือ บุญเชิดนั่งกับพื้นไม้สีน้ำตาลเงาวับอย่างตื่นเต้น คุณหลวงท่านนับเงินใส่ถุงผ้าใบเล็กๆยื่นมาให้ เขายกมือไหว้ก่อนรับมานับกับมือ ตาแก่อย่างเขาถึงกับตาโตเท่าไข่ห่าน
“ทะ...ท่านขอรับ นิมัน...ตั้ง ๑๐ บาทเชียว”
“ข้าให้ ใครถามเอ็งก็ไม่พูดให้มากความ”
“แต่...แต่เงินขนาดนี้ ต่อให้ทำนาขายข้าวได้ กระผมไม่แน่ใจว่าจะหาเงินมาคืนให้ได้หรือเปล่า มันมากเกินไปนะขอรับ”
“เอ็งไม่ต้องคืนข้าหรอก....ข้ามั่นใจว่าไอ้ยอดของเอ็ง ต้องทำงานได้ดีแน่ๆ คิดเสียว่าข้าให้รางวัลเอ็งล่วงหน้าก็แล้วกัน”
“ขอบคุณขอรับ คุณท่าน บุญคุณครั้งนี้กระผมจะไม่มีวันลืมเลยขอรับ” บุญเชิดดีใจเป็นล้นพ้นจนน้ำตาไหลอาบแก้ม คุณหลวงยิ้มๆไม่ว่ากระไร หากในใจวาดหวังบางอย่างอยู่เงียบๆ
**************
“โอ้โห..กว้างจัง” บุญยอดเห็นเรือนนอนแล้วต้องตาโต ที่นี่กว้างกว่าบ้านเขาไม่รู้กี่เท่า ใหญ่กว่าวัดเสียอีก
“ไอ้อิน ไอ้ศรมานี่สิ นี่คนงานใหม่ชื่อไอ้ยอด ไอ้สองคนนี้มีหน้าที่ดูแลสวนดอกแถวสระน้ำของคุณหญิง เอ็งก็ไปทำกับมันสองคน เอ้า...สอนงานกันเองนะ”
“ได้จ๊ะ” คล้อยหลังบ่าวผู้นั้นไปแล้ว บุญยอดหันมาไหว้ทั้งสอง “หวัดดีจ๊ะ ข้าชื่อบุญยอด”
“ข้าชื่ออิน เอ็งนี้ตัวโตบึกบึ้นดีแท้ อายุเท่าใดแล้ว”
“๑๘ จ๊ะ”
“ข้าสองคน ๒๐ งั้นเอ็งก็เป็นน้องใหม่ คอยฟังพวกข้าให้ดี ถ้าเอ็งใช้สอยคล่องไม่เกียจคร้าน เราก็อยู่ร่วมกันง่ายแน่”
“สบายมาก พี่สองคนว่าไง ข้าว่าตามนั้นแหละ มีการใดก็สั่งมาได้เลย”
“ต้องงั้นสิ ไปกันเถอะเดี๋ยวแดดแรงแล้วจะทำงานลำบาก” อินและศรหยิบเสียมไปคนล่ะอัน ยอดก็หยิบตามไปด้วย งานที่นี่ไม่ต่างจากการวิ่งเล่นตามลำคลองแถวท้องนาเท่าใด แค่ลอกขี้โคลนกับจอกแหนในสระออก จัดดอกไม้ในสระและรอบๆให้สวยงามเป็นพอ ยอดยังรู้สึกว่าอยู่ที่นี่สบายกว่าบ้านตั้งเยอะ
กลางวันทุกคนมาทานอาหารที่โรงครัว น้ำพริกปลาย่างคลุกกับข้าวทานบนใบบัว อร่อยอย่าบอกใครโดยเฉพาะดอกแคทอดใหม่ๆ เขาชอบที่สุด หลังอาหารก็ตามกันไปกวาดเศษหญ้าไปไว้หลังสวนถมบนแปลงปลูกผัก ที่นั้นคนงานจะอาบน้ำทำธุระที่บ่อน้ำ เขาก็นึกว่าจะอาบน้ำกันที่นี่เลย
“พวกเราต้องไปอาบน้ำอีกทีหนึ่ง”
“ทำไมไม่อาบที่นี่เลยล่ะ”
“เถอะน่า เอ็งเพิ่งมาใหม่ยังไม่รู้อะไร สำหรับ ข้า ไอ้อิน และเอ็ง มีที่พิเศษอยู่ เอ็งอยู่นานๆไปก็เข้าใจเองแหละ”
ศรโอบรอบคอพาเขาไปยังสระน้ำที่เพิ่งลอกโคลนเมื่อตอนกลางวัน ณ.เวลานี้เย็นย่ำอาทิตย์อัศดงอากาศเริ่มเย็นสบาย ทั้งคู่ถอดโจงกระเบนออกเหลือตัวล่อนจ้อน ยอดเห็นยังตกใจ
“เอ้ย....อะไรกัน”
“ฮะฮ่าฮ่า ดูเอ็งทำหน้ายังกะเห็นผีแน่ะ ไอ้ยอด”
“ก็พี่เล่นแก้ผ้าอย่างนี้ ไม่อายผีสางมันหรือไร ค่ำหัวฟืนหัวไฟเยี่ยงนี้ ผีพรายได้มาเห็นดอก”
“จะกลัวอาไร้ แถวนี้ไม่มีผีพรายหรอก มีแต่ผีกระหังเท่านั้นแหละว่ะ” สองหนุ่มหัวเราะร่วนก่อนลากคอเขาเหวี่ยงลงน้ำ ตูมมมม...
“เว้ยยย..” น้ำในสระเย็นเจี้ยบจนสะดุ้ง ยอดตกใจผวาขึ้นมาที่น้ำตื้น แต่กลับโดนลากลงจับถอดโจงกระเบนเสียนี่ “เอ้ย.....ไม่เอานะ”
“ฮะฮะ...ไอ้ยอด อู้ออ...มึงนี้ยอดสมชื่อจริงว่ะ ขนาดเท่าไม้ตีพริกเลย”
“พอแล้ว ข้าไม่เล่นนะ” ยอดเอื้อมมือจะแย่งผ้ามานุ่ง แต่อินกับศรไม่คืนให้ง่ายๆ โจงกระเบนเปียกๆลอยไปมาปล่อยให้ยอดวิ่งไล่ตามโท้งเท้งอยู่นานสองนาน เสียงหัวเราะพวกเขาก้องไปสระ
ยอดวิ่งจนเหนื่อยต้องหยุดหอบ ทั้งอาย ทั้งเคือง แต่ตอนนี้ ทั้งเหนื่อย ทั้งหนาว เขาหันมาจะเล่นงานทั้งคู่ ตอนนั้นเองที่เห็นหน้าต่างบนเรือนปรากฏคนยืนมองอยู่
ไอ้ยอดถึงกับเข่าอ่อนรีบทรุดลงนั่งใต้น้ำ ท่าน....ท่านจะว่ากระไรหรือเปล่า จะโกรธหรือไม่ เขาล่ะไม่อยากนึกถึงโทษที่ต้องรับ
“ไม่มีอันใดหรอก เอ็งอาบน้ำตามสบายเถอะ” ศรว่า เขายืนอวดเรือนร่างอย่างกลัวผีสางเทวดา กึ่งกลางลำตัวชูชันท้าสายตา ไอ้อินก็เดินลุยน้ำเล่นกวักน้ำลูบไล้เนื้อตัวราวกับเชิญชวนให้มองมากกว่าจะปกปิด
ยอดหันกลับไปมองหน้าต่างบานนั้น คุณหลวงมองอย่างพึงพอใจ แต่เมื่อเขานั่งนิ่งไม่กล้าขยับไปไหน ท่านก็ลุกจากไปเงียบๆปล่อยให้เขาใจเต้นตึกๆ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย นี่เขา....คิดผิดหรือเปล่านะที่ว่าอยู่ที่นี่ดีกว่าบ้านน่ะ??
(ติดตามตอนต่อไป)
-
ฮาเร็ม!!!
OoO
อ่ะนะ ยอดนะยอด มัวมองหนุ่มหน้าหวาน อยู่ๆก็กลายเป็นมะม่วงขบเผาะให้หนุ่มใหญ่
-
:L1:
:L2:
-
เอาละสิ...พ่อยอดเราจะได้ลูกหรือเสร็จพ่อกันละเนี่ย
หรือจะหักมุมให้เราตกเก้าอี้ก็สุดจะคาดเดา
เช่นนั้นเราจักปูเสื่อรอตอนต่อไปนะท่าน
-
ยอดจะได้ลูก หรื่อได้พ่อเนี่ยยยยย
-
จะำได้ลูกหรือจะเสร็จพ่ออะเนี่ย
หรือจะ 3P
-
หือออ ค้าง!!!!
รอลุ้นล่ะทีนี้ ว่าตายอดจะได้คนลูกหรือจะเสร็จคนพ่อ ฮาาาาา
-
แล้วจะได้เข้าหาลูกมั้ยล่ะเนี่ย...โดนคนพ่อหมายตาไว้ซะแล้ว :z1:
รอ รอ รอ :call:
-
รีบมาลงให้สำเร็จนะขอรับ
-
ได้ทั้งพ่อได้ทั้งลูกซะมั้ง
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขนาดเท่าไม้ตีพริกเลย
-
จะสงสารหรืออิจฉายอดดีล่ะเนี๊ยะ
:z1: :z1:
-
อุ๊ย งานนี้จะพ่อหรือลูก หรือทั้งสองเลย :haun4:
-
ขนาดเท่าไม้ตีพริกนี่.....ใหญ่แฮะ อ๊ายยย พิมพ์อะไรไปเนี่ย>//<
-
ตายห่าค่ะ ไอ้ยอดเอ๊ย~
-
ปูเสื่อรอลุ้นอนาคตพ่อหนุ่มน้อย จะได้เป็นเมียน้อยหรือลูกเขยก็ไม่รู้
-
ยอด ครั้ง นี้ จะ ได้ กี่ คน น่ะ 555+++
-
ท่าทางจะเสร็จพ่อก่อนลูกนะเราว่า เอๆๆๆๆๆๆ หรือว่าควบหว่า มาต่อไวๆนะจ๊าาาา
-
ยอดจะรุกหรือจะรับหว่า :laugh:
-
สนุกตอนเลย มารอตอนต่อไปของพี่ยอด
-
พยายามขูดหารอยตอนต่อไปงะ
หยุดดื้อๆงี้เลยหรอ
-
หืม..ใหญ่นะคะนั่น :m25:
เหอๆ มารอตอนต่อไปเช่นกันค่ะ :laugh:
-
:z2:!!!~สวิงกิ่ง~!!!! :z2:
-
รอ..
อยากอ่านอ่ะ หนุกดีค่ะ
-
เท่าไม้ตีพริก!!!!! :m25:
เข้าหาลูกระวังจะโดนพ่อเขาเชือดนะ
แต่ถ้าเข้าพ่อนี่สบายเลยนะนายยอด :z1:
-
ตกลงว่า แผนกคนทำสวน คือ ที่รวมของ "เด็กคุณหลวง" ใช่ไหมค่ะเนี่ย? ท่าจะสำราญน่าดูนะนั่น ~
ว่าแต่ พ่อยอด เวลาปรกติ(?) ก็เท่าไม้ตีพริก แล้วถ้าเวลาตื่นเต็มที่(?) จะขนาดเท่าไหนเนี่ย???
ไม่อยากจะคิด.... :m25:
-
สมัยก่อนเงินแค่สิบบาทคงเยอะน่าดูกาลเวลาเปลี่ยนค่าเงินก็เปลี่ยนไปเนอะ
-
ได้ทั้งหมด อิน ศร ท่านเจ้าคุณ แดงน้อย 55
-
อยากอ่านอีกๆ
ต่อด่วนๆ
-
อ่านมาหลายตอนแล้วยังไม่เคยคอมเม้นท์เลย
ก็เลยอยากให้กำลังใจคนเขียน ชอบมาก หื่นดี 555 :m25: ขอให้คิดพลอตหลากหลายแนวอย่างนี้ได้เรื่อยๆ จะได้อ่านต่อไปเยอะๆนะจ๊ะ :man1:
-
มาต่อนะ พลีสส
-
นะ...นี่มัน
กรี๊ดดดด เสร็จคุณท่านแหงมๆ คนอื่นก็โดนมาหมดแล้วสินะ แต่แหม อยากรู้จังว่าท่านเจ้าคุณรับ รุก บนล่าง ซ้ายหรือขวา555
-
อุ้ย! คุณท่านส่อแววนะเจ้าคะ 555+
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่ละเรื่องเรียกเลือดได้จริงๆ :haun4: :haun4:
+1 นะคะ
-
ฮาเร็ม ของ คุณท่านเหรอ? แล้วคุณแดงละ?
-
อยากอ่านต่อมากกกกกกก...
-
งวดนี้จะเอากี่ p ดี ที่แน่ๆ ขอ 3 ก่อนล่ะกัน :haun4: :haun4:
คุณท่าน ไอ่ยอด คุณแดงน้อย อิอิ
-
ไม่อยู่สองวันงอกมาสองเรื่อง เยี่ยม! :haun4:
เจ้าของเรื่องไฟแรงมากกกก :fire:
รออ่านตอนต่อไปแบบลุ้นๆ :mc4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยอยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พล็อตแต่ละตอนคนแต่งช่างคิดได้ o13
-
มาเป็นคู่เลยอ่า ^_________________^
คุณพ่อกับคุณลูกนี่ไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย :laugh:
:กอด1:แหมะ! น่าจะมีต่อเน่อ อยากอ่านคู่คุณลูกจริงๆ หนา แฮ่~
หรือว่ามีต่อเน่อ ไปอ่านต่อดีกว่า
-
ใครจะได้ใครไม่รู้อิชั้นไม่สนเจ้าค้ะ
ตอนนี้อิชั้นสนอย่างเดียว o18ขนาดเท่าไม้ตีพริก :laugh:
-
วันนี้จะอัพต่อเลยมั้ยหนอ คิคิ
-
ค้างงงงงงงงงงง
รออ่านต่อน้าาาา :o8:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากอ่าน อยากอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
รออ่านต่อค่าาาาาา
ชอบทุกเรื่องเลย :L2:
-
UP เรื่องนี้ด้วย ชอบอ่ะ
-
ชอบ o13
-
กรี๊ดนี่คุณท่าน ? เอิ่มมม
แอบอึ้งนิดหน่อย
จะได้พ่อรึได้ลูกละเนี่ยะ ฮ่าๆ
ตามอ่านต่อไปจ้า +1 จุ๊บๆ
-
ตอนที่ 2 จ้า :-[ :-[
วันนี้อากาศเย็นสบาย ลมพัดเอื่อยเฉี่อย ยอดตื่นมากวาดเศษไม้ใบหญ้าแต่เช้า แต่อินกับศรโผล่มาเอาตอนสายโด่ง ผิดจากบ่าวคนอื่นๆ ทั้งคู่ถางหญ้า ริดกิ่งไม้หลังเรือนใหญ่อย่างแข็งขัน ยิ่งบ่ายคล้อยอากาศยิ่งร้อน ทุกคนถอดเสื้อเหลือแต่โจงกระเบนทำงานใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ เย็นสบายตัวการถ้วนหน้า
“ยอด....ไอ้ยอด”บ่าวบนเรือนตะโกนเรียก
“ขอรับ”
“คุณหญิงเรียกแน่ะ”
“ขอรับ” เขาวางไม้กวาดลงแล้วรีบไปพบ คุณหญิงภริยาของท่านกำลังลงบันไดมาทั้งสองท่าน ชายหนุ่มคุกเข่าลงรอคำสั่ง
“ไอ้ยอด ประเดี๋ยวข้ากับคุณเนียมจักไปทำธุระซื้อของให้คุณหญิงแม่ แต่ว่าตอนนี้คุณท่านเกิดไม่ค่อยสบายเนื้อตัว ปวดเมื่อยไปหมด ข้าเห็นเอ็งยังหนุ่มแน่นแข็งแรงดี อยากให้ช่วยไปนวดคลายเส้นให้ท่านหน่อยจะได้ไหม”
“ได้ขอรับ กระผมถึงจะไม่ค่อยเก่งแต่เรื่องใช้แรงกระผมถนัดนักแล”
" ดีแล้ว ข้าฝากด้วยละกัน ประเดี๋ยวข้าจักต้องรีบไปแล้ว เอ็งก็ระวังหน่อยล่ะ คุณหญิงแม่งีบกลางวันอยู่ อย่าเอะอะมะเทิงให้ท่านตกใจ รู้ไหม"
“กระผมจะระวังขอรับ” คุณหญิงทั้งสองขึ้นรถที่มารออยู่แล้ว ยอดจึงล้างมือล้างไม้ก่อนขึ้นไปบนเรือน ข้างบนค่อนข้างเงียบเพราะบ่ายแก่เช่นนี้บนเรือนไม่ค่อยมีการงานใด บ่าวไพร่ส่วนใหญ่จึงไปอยู่โรงครัวเสียมากกว่า เขาเดินเบาเท้ามาที่ประตูบานใหญ่สุดในบ้าน
" คุณท่านขอรับ กระผมยอดขอรับ"
" เข้ามาสิไอ้ยอด "ในห้องมีเสียงลอดออกมา เขาจึงเปิดประตูช้าๆ ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปด้านในให้เงียบที่สุด ภายในหอมกลิ่นดอกไม้เย็นชื่นใจ พื้นไม้ในห้องเงามะเมื่อมงามกว่าพื้นข้างนอกเสียอีก ชายหนุ่มคลานเข่าเข้ามาถึงกลางห้อง
คุณหลวงนั่งรออยู่แล้วที่เตียงฝรั่ง เสาเหล็กโค้งคล่อมทั้งเตียง ผ้าลูกไม้สีขาวสวยงามที่สุดแปลกตายิ่งนักคลุมทั้งเตียง ท่านสวมเสื้อบางๆสีขาวผ้าโสร่งเย็บด้วยผ้าแพรสีเข้ม
“เอ็งปิดประตูด้วย”
“ขอรับ” เขาคลานกลับไปปิดประตูแล้วกลับมาอย่างรวดเร็ว ท่านถึงกลับยิ้มถูกใจ
“วันนี้ข้าเมื่อยเนื้อตัวเหลือเกิน เส้นสายมันคงตึงไป เอ็งช่วยมานวดคลายเส้นให้หน่อยเถอะ”
" ท่านถอดเสื้อออกก่อนดีไหมขอรับ กระผมจักได้นวดได้ถนัดสักหน่อย "
" งั้นเอ็งก็มาช่วยถอดให้ข้าหน่อยสิ ตอนนี้ข้ารู้สึกปวดเมื่อยไปหมด ไม่มีแรงเลย" น้ำเสียงท่านอ่อนล้าจนรู้สึกได้ ยอดคลานเข่าไปหาค่อยๆเอื้อมมือไปแกะกระดุมเสื้อของท่านออกทีล่ะเม็ด เขาได้กลิ่นหอมเย็นคล้ายยาเส้นแต่หอมกว่ามาก ท่านคงไม่สูบบุหรี่ม้วนอย่างพ่อเขากระมั่ง ท่านต้องสูบยาเส้นดีกว่าหลายเท่าแน่ ถึงได้หอมปานนี้ เขาเหลือบตาขึ้นมองสบตาเมื่อแกะถึงเม็ดสุดท้าย เสื้อสีขาวบางๆถึงหลุดออกจากตัวเผยให้เห็นร่างกายที่แข็งแรง สมส่วนของชายวัย ๓๔ คุณหลวงท่านดูแลตัวเองดีตั้งแต่เด็ก หมั่นออกกำลังเสมอ ยิ่งได้ไปฝึกในกองทหารแล้ว ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจเข้มแข็งสมชายชาตรี
“คุณท่านขอรับ กระผมเรี่ยวแรงดีก็จริง แต่เรื่องนวดเฟ้นนี้กระผมแค่เคยเห็น อาจนวดได้ไม่ดี ยังไงขอความกรุณาให้ท่านบอกกล่าวเถอะขอรับ อยากให้จับเส้นนวดตรงไหน”
“งั้นมาเริ่มที่ไหล่ทั้งสองข้างก่อนนะ” ท่านพลิกตัวนอนคว่ำ “เอ็งขึ้นมานั่งคล่อมข้าได้เลยจะได้ออกแรงหนักๆหน่อย”
" งั้น....ขอประทานโทษนะขอรับท่าน "
“เอ่อๆ ลงมือเถอะ”
ยอดขึ้นไปบนเตียงด้วยความระมัดระมัด เขากางขานั่งคล่อมบนร่างของเจ้านายแต่ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงบนหัวเข่าตัวเอง ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆวางลงที่ต้นคอด้านหลัง นิ้วหัวแม่มือค่อยๆคลึงวนเป็นวงกลม
" อืมมม...นวดกว้างๆหน่อย " คุณท่านสั่งเสียงพึงพอใจที่สุด มันเพิ่มความมั่นใจให้เด็กหนุ่มอย่างยอดว้าทำได้ถูกต้องแล้ว เขาเลื่อนนิ้วนวดคลึงจากต้นคอลงมาที่หัวไหล่และแผ่นหลัง นิ้วเขาหยุดแค่กระเบนเหน็บ
“เลื่อนลงไปอีกนิดซิ” คำสั่งของท่านทำให้ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆ เขาไม่กล้าแต่ก็.... “นวดต่ำลงไปอีก ใช่....อย่างนั้นแหละ ตรงนั้นมันปวดนั้นแล "
ยอดเม้มปากแน่นยามลงน้ำหนักที่นิ้วหัวแม่มือสองข้างบนแก้มก้นแข็งแน่นหนั่นไปมา คุณท่านโย่งตัวขึ้นเล็กน้อยแกะปมโสร่งออก คลายผ้าให้หลวมๆเผยให้เห็นร่องก้นนิดๆ ยอดมองแล้วรู้สึกอย่างไรก็บอกไม่ถูก เขามิเคยเห็นผู้ใหญ่เปลือยมาก่อน ถ้าเด็กๆก้นเขียวๆล่ะก็เห็นมานับไม่ถ้วน แต่นี่ทำให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจพิกล
"อืม....ดี กดแรงอีกนิดสิ "
" ขอรับ " ยอดกดบีบเนื้อแน่นหนั่นแรงๆวนเป็นวงกลมไปมาจนโสร่งหลุดลุ่ยลง คุณท่านถึงกับหายใจแรงกระเส่า
“ไอ้ยอด เอ็งแหวกก้นข้าออกสิ”
“ขอรับ” เขาทำตามที่สั่ง
“นวดตรงกลีบในๆหน่อย อูยยย...อย่างนั้น แรงๆ” ร่างขาวเกร็งจนกล้ามเนื้อขึ้นเป็นลูกๆ กล้ามเนื้อก้นกบบีบนิ้วติดคาอยู่อย่างนั้น กลิ่นของความหื่นกระหายโชยมาแตะจมูก ยอดถึงจะยังเด็กแต่รู้ความแล้ว กลิ่นนี้และเสียงกระเส่าของท่านทำให้เขามีอารมณ์ร่วมอย่างช่วยไม่ได้ ในกระโจงกระเบนนั้นปวดตุ๊บๆเลยทีเดียว
"โอ้ววววว ข้าจักทนไม่ไหวแล้ว” คุณหลวงพลิกตัวขึ้นมา กางเกงร่นลงไปต่ำกว่าต้นขา อวดแก่นกายใหญ่ที่ไม่น้อยหน้าใครเลย ยอดใจเต้นตึกตักอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อมันพองโตท้าทายสายตา ท่านคว้ามือเขาให้จับหัวปลาชะโด
“เอ็งช่วยข้าหน่อยเถอะ ตรงนี้ข้าปวดเหลือเกิน”
“ทะ...ท่านขอรับ มัน..มันไม่ดีนะขอรับ กระผมเกรงว่า...” ด้วยความกลัวทำให้ยอดไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้
“ข้าสั่ง เอ็งก็ต้องทำสิ”
“แต่ว่า....” เขายังไม่กล้า คุณท่านพลั่กเขาหงายหลังบนเตียง ยอดตกใจร้อง ชิปหายแล้ว!!ในใจ ร่างแกร่งขึ้นมาคล่อมเขาแทน
“งั้นข้าจะทำให้เอ็งก่อน เอ็งจักได้รู้ว่าปรนนิบัติข้านั้นต้องทำเช่นไร” ท่านกระชากโจงกระเบนเขาออกอย่างบ้าคลั่ง
“ท่าน....” ยอดหวาดกลัวสุดขีด คิดว่าตนเองต้องตายแล้วแน่ๆ แต่กลับถูกจับขาแหวกออกกว้าง
“โอ้....คุณพระ คุณเจ้า ของเอ็งมันใหญ่ดีแท้ ถูกใจข้าจริงๆ” คุณหลวงตาลุกวาวราวกับได้เห็นทองล้ำค่าตรงหน้า ท่านก้มลงสูดกลิ่นอับๆกลางหว่างขาไอ้ยอดราวกับภมรดอมดมบุบผา
“อะ..อา” จมูกปากที่แตะต้องสิ่งหวงห้ามนั้นแผ่วเบาแต่หนักแน่นชัดเจนในความรู้สึกของยอด มันวาบหวิวสะท้านซาบซ่านทรวงอย่างที่ไม่เคยได้ประสบมาก่อน มันถึงสั่นเป็นเจ้าเข้า คุณท่านทั้งหอม ทั้งจูบไปทั่ว ก่อนซุกหน้าเคล้าคลึงจนเกือบจะขยี้ให้แหลกคามือ “โอ้วววววววว....อะ....อ้าวววว ท่าน....ท่านขอรับ”
“ชอบแล้วใช่ไหม ข้าทำให้เจ้าเสียวถึงใจหรือเปล่า” คุณหลวงย่ามใจก้มลงอ้าปากอมมันเข้าไปสุดคอหอย ยอดถึงกับตาเหลือกทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมาเลย
“อ๊าวววววววววว !!!!!!!!!!”
“อืมมมมมมมมม อืมๆๆๆ” ผมดกดำมีสีขาวแซมเล็กน้อยก้มๆเงยๆกลางหว่างขาไอ้ยอดเอาเป็นเอาตาย เสียงดูดดุนดังจ๊วบๆ “ฮะ...ของเอ็งอร่อยจริงๆ ข้าไม่เคยลิ้มรสของใครอร่อยเท่าของเอ็งเลย ไอ้ยอด”
ท่านหันมาจูบถุงเงินถุงทองเขา ลีลาดูดดุนนั้นเหลือร้าย ร่างกำยำของยอดดิ้นพร่านราวกับปลาถูกทุบหัว
“อ๊าววววววว ข้า ไม่ไหวแล้ว ข้าจักออกแล้ว”
“ปล่อยมาเลย ข้าอยากได้น้ำแรกของเอ็ง” คุณหลวงว่าก่อนก้มลงดูดเม้มหัวปลาชะโดตัวใหญ่คับปาก ก้มๆเงยๆดูดดื่มมันหนักๆเข้า ยอดก็ร้องโหยหวนหน้าท้องเกร็งขึ้นเป็นลูกๆ น้ำอยากพุ่งเข้าเต็มปากคุณหลวงสุดแรง ท่านกลืนกินอย่างตะกละตะกามเล็มเลียจนหยาดสุดท้าย ไอ้ยอดถึงหมดแรงทิ้งตัวแผ่หลาบนเตียง หายใจหอบแฮ่กๆ
“อืม....เป็นไง ไอ้ยอด” ท่านจูบไล่ขึ้นมาถึงหน้าอกแล้วนอนซบอยู่อย่างนั้น “เอ็งชอบไหม”
“ถึงวิมารชั้นฟ้าชั้นดาวดึงส์เลยขอรับ....ข้า....ข้าไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย”
“อยากเสียวสุดยอดกว่านี้ไหม”
“ขอรับ??” เขาพงกหัวมอง คุณท่านลุกขึ้นคลานสี่ขาโก่งโค้งปั้นท้ายให้เห็นรูสีชมพูชัดเจน
“ไอ้ยอดเอ็งเอานิ้วแหย่เข้าไปในรูตูดข้าสิ เร็วเข้า " คำสั่งน้ำเสียงกระเหี้ยนกระหือรื้อยิ่งนัก จนยากจะขัดขืน ยอดเหงื่อตกรู้สึกกล้าๆกลัวๆ แต่ก็กระสันอยากไคร่รู้ด้วยเช่นกัน
" มะ...มันจักดีหรือขอรับ มันมิเจ็บหรือ "
" ข้าสั่งให้ทำ เอ็งก็รีบทำเร็วเข้า ไม่ต้องกลัวว่าข้าเจ็บดอก เกิดสิ่งใดขึ้นข้าไม่โกรธเอ็งเด็ดขาด รีบๆแยงเข้าไป "
"ขอรับ " ยอดค่อยหายกลัวหน่อย เขาสอดนิ้วชี้และนิ้วกลางเข้าไปในหลืบคับแคบนั้นผิวเปียกชื้นนั้นมีเหงื่อชุ่มช่วยให้ไหลลื่นต่อไปได้ถึงหูรูดที่ย่นยับ เขาดันนิ้วเข้าไป จนสุดแล้วถอนเข้าออก
"ซี้ดดดดดดด!!!!!! อะ...อูย อะ...ไอ้ยอด อา....อย่างนั้น อ๊าววววว ข้าเสียวเหลือเกินอูวววว” ก้นแน่นๆขาวเนียนโก่งรับกับนิ้วเขาตลอดเวลาแถมมีตอดด้วย ไอ้ยอดแทงนิ้วเข้าไปแรงๆตลอดเวลา เขาลำคอแห้งผาก นี่ถ้า....เป็นปลาชะโดของเขาล่ะก็ คงเสียวพิลึก
" อา.....ไอ้ยอด ข้าเสียวเหลือเกิน แทงข้าแรงๆอีก ข้าอยากมากกว่านี้” ร่างแกร่งบิดร่าสองมือจิกผ้าปูที่นอนแรงจนยับยู่ยี่ ยอดแยงเร็วมือเป็นระวิงจนร้อนวูบวาบตาม อยากเสียวเช่นนี้เหมือนกัน
"โอ้ววววววววววววววว!!!!!!!! ไอ้...ยอด เอาของเอ็งยัดเข้ามาที ข้าจักอยากโดนแล้ว"
" มะ....ไม่ดีขอรับ ขะ ข้าเกรงว่าท่านจะเจ็บนะขอรับ "
"ปัดดิโธ่ เอ็งไม่รู้อะไร ตูดข้ายัดเข้าได้สบายมาก ยิ่งใหญ่ยิ่งดี ข้าชอบนักแล ไม่ต้องกังวลอันใดทั้งนั้น ยัดเข้ามาเร็วเข้า” ก้นแน่นหนั่นสั่นระริกด้วยความกระสัน
ยอดมองรูที่ขมิบตลอดเวลาด้วยความสับสน ใจหนึ่งรู้ว่ามันผิด แต่อีกใจก็ใคร่ลิ้มลอง พอถูกสั่งว่าเร็วเข้า ตัณหาในใจก็เป็นฝ่ายชนะ เขาเข้าประกบจับปลาชะโดหัวบานจ่อที่ปากทางคับแคบ ดุนดันเพียงเล็กน้อยก็ผลุบเข้าไปอย่างง่ายดาย
“ซี้ดดดด..”
“อ้า.....อูวววววว” คุณท่านแหงนหน้าร้องยาวเหมือนสุนัขติดสัดก็ไม่ปาน แถมน้ำลายไหลเยิ้มที่มุมปากด้วยความสมอยาก "โอ้ววว... ข้าเสียวยิ่งนักไอ้ยอด ของเอ็งทั้งใหญ่ทั้งแข็ง เต็มลำไปหมด ข้าจะขาดใจแล้ว"
“ท่าน....อะ...โอ้ยยย ข้าเสียวเหลือเกิน ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้ชายเหมือนกันจักเอากันได้เยี่ยงนี้”
“แฮ่ก....เอ็งยังอ่อนต่อโลกนัก ความสุขยังไม่จบแค่นี้หรอก เพราะผู้ชายอย่างเรายังแสวงหาความสุขได้อีกมากมาย เอ็งกระแทกข้าเร็วเข้า กระแทกแรงๆเลย”
“ขอรับ” ยอดยินดีทำตามคำสั่งด้วยความยินดี สองมือคว้าเอวท่านกระชากเข้ามาหา ส่วนเอวเขาก็เด้งรับ หัวปลาชะโดแทรกผ่านรูอันคับแคบ พรวดๆๆๆซะน้ำเมือกไหลเยิ้ม คุณท่านอ้าปากค้างเพลินกับลีลากระหน่ำได้ถึงใจที่สุด
“ฮ้า!! ฮ้าๆๆๆๆ เยี่ยงนั้นแล อ๊าว...แรงๆอีก โอ๊ะๆๆๆๆ อูยยยย ใหญ่ดีแท้...ไอ้ยอด...มานี่ให้ข้าขย่มเอ็งดีกว่า” ท่านเบี่ยงตัว ยอดก็ยอมทำตามทุกอย่าง มันนอนราบท่านขึ้นคล่อม ปากท่านครอบปลาชะโดเขาอีกครั้ง ดูดดุนและขบเม้นอย่างเมามันจนตูดเขาลอยไม่ติดเตียง
“อูยยยย ซี้ดดดด”
“อืมม....ของเอ็งนี่กินเมื่อไรก็อร่อยเมื่อนั้นจริงๆ” ท่านคลายมันออกมาพร้อมน้ำลายฉ่ำเยิ้ม ร่างแกร่งขึ้นนั่งทับ หัวบานๆแหวกช่องทางคับแคบออกกว้าง แม้ยากแต่ก็ไม่เกินความสามารถของคุณหลวง ท่านกลืนกินไอ้ยอดได้หมดจดหมดด้าม
“อ่า.....เสียว...เสียวเหลือเกิน ท่านขอรับ” ยอดรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดด้วยเครื่องทรมานที่แข็งแรง มันทำให้เสียวใจแทบขาดรอนๆ
" อ๊า!!!!!!!!!!โอ้อออออ.....ข้าเสียวเหลือเกิน " ท่านครางซี้ด ขณะที่กดตูดลงมาจนสุดลำ แล้วนิ่งไปครู่ ให้ทุกอย่างเข้าที่ท่านก็เริ่มขย่มยอดช้าๆ เนิบๆแล้วเร็วขึ้น แรงขึ้น ผ้าลูกไม้คลุมเตียงถึงกับสั่นไหวตามแรงโยก พั่บๆๆๆๆๆ
“ฮ้า....ฮ้าๆๆๆๆ ไอ้ยอด...ข้ามีความสุขเหลือเกิน อะ...โอ้ย” ร่างกำยำสะดุ้งเฮือก เรี่ยวแรงขย่มนั้นชะงัก ไอ้ยอดทนไม่ไหวแล้วมันพลิกตัวท่านลง แล้วยกขาทั้งสองขึ้นพาดบ่า ก่อนเสือกปลาชะโดเข้าไปสุดลำ เขาหลับหูหลับตากระแทกอย่างไม่บันยะบันยัง เหมือนคนอดอยากมานาน
“โอ้วววว โอ้วๆๆๆ มันดีแท้ ตูดท่านช่างสุดยอดขอรับ ท่าน...ข้าชอบ...ข้าชอบเหลือเกิน โอ้วววว” ยอดหลับตาพริ้มแหงนหน้าขึ้นในหัวเขาวาดภาพคุณแดงน้อยที่เป็นฝ่ายอยู่เบื้องล่าง รองรับร่างแกร่งของเขาชำเราเข้าสุดลึกครั้งแล้ว....ซ้ำแล้วซ้ำอีก
“แฮ่กๆๆๆๆ โอ้ยยยยย...ข้าจัก! .....ข้าจักออกแล้ว โอ้ออออออออออออออ” เขาครวญครางปิ่มจะขาดใจ ขณะที่เอวนั้นกระหน่ำใส่ไม่ยั้ง ทั้งบ้าคลั่ง ทั้งรุนแรง จนเหงื่อโชกทั่วร่างเกร็งแน่นเมื่อภายในตอดรัดปลาชะโดเขาได้ถึงใจจริงๆ ไอ้ยอดปลดปล่อยความสุขออกมามากมายเหลือล้น ร่างกำยำหมดแรงพุบลงบนร่างที่อ่อนปวกเปียก
กามครั้งแรกกับชายชาตรีนั้นเป็นอะไรที่จะจดจำไม่มีวันลืม เขาหอบแฮ่กอยู่ครู่ใหญ่คิดว่าคงได้เวลาคุณหญิงกลับมาแล้ว
“ข้ามีความสุขเหลือเกิน ท่านขอรับ.....ท่าน.....เหวอ!!!!” ชายหนุ่มผวาหนีจนตกเตียงโครม!!! รีบตะเกียกตะกายหนีไปสุดผนังห้องด้วยความกลัวขนหัวลุก ท่าน.....
คุณหลวงนอนลืมตาโพลง ตัวแข็งทื่อใบหน้าเปื้อนยิ้มอันสุขเหลือล้น ปลาชะโดตั้งโด่เด่นสง่าเป็นลำ ขนหัวไอ้ยอดลุกชันในบัดนั้น เขา.....เขาทำให้ท่าน......
ก๊อก...ก๊อก...
“คุณพ่อ ผมแดงน้อย กลับมาแล้วขอรับ ขอเข้าไปหน่อยนะขอรับ” เสียงใสกังวาลดังอยู่หน้าห้องและเปิดประตูเข้ามาโดยไม่รอคำสั่ง ยอดหน้าซีดเผือด รู้อยู่อย่างเดียวเลยว่า ‘ชิปหายแล้วกู’
The End
(ติดตามตอนไปนะจ๊ะ) :bye2: :bye2:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ ข้าจักอยากโดนแล้ว
o13 o13
-
โอย จะเป็นลม คุนหลวงน่ะคุนหลวง
คิดว่ายอดจะคู่กับคุนแดงน้อย
-
คุณหลวง เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ นอนตัวแข็งหรือว่าตายแล้ว
-
:laugh: >>>> ถุงเงินถุงทอง
อ้าวววว คุณหลวงเป็นไรล่ะนั่น??
-
คุณหลวงเป็นอะไร สำลักความสุขตายคาอกไอ้ยอดหร่อ
-
สุขกายจนค้างไปเลยเหรอท่านหลวง
-
ฮู้ว เลือดทะลัก แดงน้อยมาแล้ว จะเป็น 3p ปล่าวน้า
-
คุณหลวงอาการแบบนั้นตายแล้วเหรอเนี่ย
แล้วทีนี่ยอดจะทำยังไงต่อไปมารอลุ้นเจ้าค่ะ
-
ไม่โดนกินแต่กินเองซะงั้น
ส่วนคุณท่าน ตายคาอกไป (ไปต่อไม่เป็นกันเลยทีนี้)
-
o22 คุณหลวงตายคาอกกกกกกกกกก :haun4:
หรือคุณแดงน้อยจะเป็นรายต่อไป ฮี่ๆๆๆ :z1:
-
ตายคาอกรึเจ้าคะ คุณหลวง :jul1:
-
:m25: :m25: :m25:
-
OMG!!! คุณหลวง ทำไปได้ :jul1:
-
เฮ้ย คุณหลวงไปแล้วเร้ออออ :m25:
-
คุณหลวง ตายคาอกเลยเร๊อะ!! :jul1: :jul1:
-
ตายคาอกไปแล้วคุณหลวง
:jul1:
-
จบแล้วหรอ ยังค้างอยู่เล้ยยย
คุณหลวงช็อคตายไปแล้วหรอเนี่ย!!!
-
กำอย่าเพิ่งตายเสะ -*- คุณหลวงอ่ะ :z3:
-
จบแล้ว? :a5:
คุณหลวงตายคาอกเลยหรอ...แล้วเจ้ายอดจะเป็นไงล่ะเนี่ย :m25:
ฉุดคุณแดงหนีไปด้วยกันเลย :z1:
-
ตอนต่อไปเป็นตาของคุณแดงน้อยแล้ว
ไม่พลาด ไม่พลาด
หึหึหึหึ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
คุณหลวงงงงงงงงงงงงงง
-
ตกลงว่า ตายคาอกเหรอนั่น สุขเกินไปหน่อย
-
มันส์ดีแท้ o13
-
คุณหลวงตายคาอก แล้วไอ้ยอดจะทำไงละนั่น คุณแดงน้อยมาเห็นแล้วด้วย
:serius2:จบจริงอ่ะ
-
อะโห ตายคาอก.. จิ้นตามแล้วแอบน่ากลัวน่ะ
-
ตะ ตายคาอก o22 o22 o22 o22
-
ท่าทางเสร็จทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะเนี่ย 55.
-
คุณหลวง so hot มาก ๆ เลยเจ้าค่ะ อ่านแล้วเลือดกระฉูด :m25:
ตอนนี้เป็นห่วงคุณหลวงมาก ๆ ขืนท่านตายคาอกไปแบบนี้ ( ท่าทางจะหัวใจวายเฉียบพลัน )
แล้วไอ้ยอดจะเป็นเยี่ยงไร? ฉาก XXX ยังจะมีอยู่อีกไหม??? ( ห่วงเรื่องหลังที่สุดแล้ว :o8:)
-
ตอนจบหักมุมอีกแล้ว
อย่างฮาเลย
-
อื้อหือ คุณหลวงไปสวรรค์? ถึงสวรรค์จริงๆสินะ
-
ุคุณฯหลวงเป็นอะไรไปแล้วหรือเปล่าคะ
-
คุณแดงน้อยรายต่อไป 55
-
อ่า..คงมิใช่ตายคาอกดอกนะเจ้าคะ คริคริ
-
คุณหลวงตายตั้งแต่ขย่มอยู่ข้างบนแล้วล่ะมั้ง ที่เอ็งไม่รู้คงเป็นเพราะมัวแต่เมามันอยู่ละสิไอ้ยอด
-
ตายคาอก?จ๊ากกกกกกกกกกกก จิงง่ะ โถ....ซะงั้นน่ะคุณหลวง เอิ๊กๆๆ สงสัยจะใหญ่จริงอะไรจริง^^
-
:a5: :a5: o22 o22 :a5: o22
ช๊อคค้างตามคุณหลวงไป :pighaun:
ไปต่อไม่ได้เลย :a6:
ทว่าข้านั้นอยากจักเห็นฉากบู๊บนเตียงของหนูแดงนัก ฮ่าๆๆ สนองฮื้อได๋ก๋อ :haun4:
-
what's happen?????
แดงน้อยเอ็งเสร็จแน่ หึหึ
-
แดงน้องมา ....
-
คุณหลวงม่องเท่งแล้วหรือนี่
-
ตาค้างแข็งทื่อไปซะแล้ว
แตงน้อยก็มาซะแล้ว
จะทำไงดีละทีนี้ :z1:
-
:a5: คุนหลวง o22จริงอ่ะตายจริงหรอ
-
สุดยอดของความหื่นเลยครับ.. :pighaun: :jul1:เลือดหมดตัวแล้ว ขอเลือดด่วน
-
ตอนใหม่ล่าสุดจ้า :z1: :z1:
เรื่องสั้นตอนที่ 6 กรงแห่งปรารถนา
ผมชื่ออโณทัย ชื่อเล่นน้ำตาล เพื่อนๆเรียกน้ำ หรือตาลแยกอย่างนี้จะไม่เหมือนชื่อผู้หญิงเท่าไร ชื่อนี้ได้มาเพราะแม่ผมตอนแพ้ท้องนั้นชอบกินน้ำตาลปึ้ก น้ำตาลปี๊บ ที่ชอบที่สุดคือน้ำตาลทราย พ่อเลยตั้งชื่อเล่นให้ว่าน้ำตาลเสียเลย
บ้านผมประกอบด้วยพ่อ แม่ ปรียานุชพี่สาวห่างกัน 5 ปีและผม พี่นุชเป็นลูกติดจากภรรยาคนแรกของพ่อ เธอจึงไม่ค่อยชอบผมเท่าไร ความรู้สึกนี้ผมเข้าใจตั้งแต่จำความได้ เพราะเธอชอบแอบหยิกผม ตีผมเวลาแม่เผลอ และชอบพูดอยู่เสมอว่า ผมมันลูกเก็บ ลูกไข่ทิ้ง พ่อแม่รับมาเลี้ยง แต่พอเบื่อแล้วจะเอาผมใส่ตะกร้าไปทิ้งข้างถนน ผมร้องไห้ประจำ แล้วไม่ชอบที่จะอยู่ใกล้พี่
พอผม 5 ขวบแม่มีน้องสาวให้ผม เมธิตา หรือน้องเบล เธอน่ารักมากเลย นั้นทำให้ผมตัดสินใจถามพ่อแม่ตรงๆว่าผมใช่ลูกท่านหรือเปล่า เรื่องที่ผมถามทำให้พ่อแม่รู้ว่าพี่นุชรู้สึกยังไงกับผม พ่อทะเละกับพี่ในวันนั้น ไม่นานเธอถูกส่งไปโรงเรียนประจำ ผมยังจำสายตาที่เธอมองผมเป็นครั้งสุดท้ายได้ เธอเกลียดผม เราไม่ได้พบกันอีกเลย
ปีที่ผมอายุ 16 ปีทางบ้านก็เกิดเรื่องใหญ่เมื่อ พ่อล้มป่วยทำงานหนักไม่ได้อีก บริษัทของพ่อล้มละลายความเป็นอยู่ของพวกเราลำบากขึ้น ทุกคนต้องทำงานบ้านเองแต่ก็ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรนัก แม่ตัดสินใจเรียกพี่นุชกลับ และนั้น.....คือหายนะ
ปริ๊น!!! ผมกำลังฉีดน้ำรดสนามหญ้าหน้าบ้านได้ยินเสียงแตรรถ เป็นรถเก๋งสีดำจอดข้างรั้วหน้าบ้าน คงกดเรียกข้างบ้านมั่ง ผมไม่ได้สนใจเพราะบ้านนี้ไม่มีแขกมาเยือนนานมากแล้ว รถเก๋งที่มีอยู่ 4 คันขายเหลืออยู่คันเดียวเท่านั้น ลานจอดรถจึงกลายเป็นที่ตากเสื้อผ้าไปแทน
ปริ๊นๆ ผมหันไปมองอีกที
“ไอ้ตาล! มานี่เดี๋ยวนี้นะ” ผู้หญิงผมฟูสีทองสวมแว่นดำกันแดดตะโกนใส่เล่นเอาอึ้งกิมกี่ไปเลย ใครกันหว่า??
“ฉันเรียกแกไม่ได้ยินหรือไง มาขนของเดี๋ยวนี้” เธอยกแว่นตาขึ้นเหน็บบนหัวฟูๆ เห็นใบหน้าแต่งเติมสีสันจัดจ้านขนาดนั้น ผมได้งงเดินไปปิดน้ำและเปิดประตูเล็กออกมาดูหล่อนใกล้ๆ ตอนนั้นเองที่เห็นความคุ้นตา
“พี่นุช”
“เอ่อสิ มาขนของเร็วๆเข้า จะให้ฉันขนเองหรือไง” เธอว่าด้วยน้ำเสียงกระด้างที่จางหายไปจากความรู้สึกผมไปนาน ประตูท้ายรถเปิดให้ขนของลง ผมก็ไม่ว่าอะไรครับ ดีใจเสียอีกที่พี่สาวกลับบ้านมาเสียทีพ่อต้องดีใจแน่เลย พี่นุชหิ้วกระเป๋าถือเดินเข้าบ้านก่อน ผมแบกกระเป๋าใบเขื่องออกมาอย่างทุลักทุเล
“ไม่ต้องยกหรอก”ผมเงยหน้ามองคนพูด อาทิตย์ตรงหัวสาดแสงลงมาทำให้ไม่เห็นหน้าคนที่ก้มมองผมอยู่ เขาสวนแว่นดำกันแดดอยู่ จึงเห็นแต่สันจมูกโด่งเป็นสัน กับริมฝีปากได้รูป กลิ่นเขาเย็นชื่นใจจัง
“กระเป๋าหนักให้คนงานยกเถอะ” เขาว่าก่อนเดินเข้าบ้านไป ผมมองตาปริบๆคนงานไหน?? แล้วก็เห็นรถเก๋งที่แล่นมาจอดข้างหลังอีกคัน ผู้ชายในชุดซาฟารีสีเข้มลงมาช่วยยกกระเป๋าพรึ่บพรั่บแป๊บเดียว ผมก็ไม่มีอะไรที่ต้องทำเลย
ในบ้านตื่นเต้นกันใหญ่ โดยเฉพาะพ่อที่ยิ้มกว้างสีหน้าสดใส แม่ยกน้ำเย็นๆมาให้ ขณะที่พี่นุชนั่งไข้วห้างสีหน้าไม่ยินดียินร้าย ผมล่ะไม่ชอบสีหน้าแบบนี้ของเธอเลย ถ้ายิ้มบ้างเธอจะสวยยิ่งกว่าใครแท้ๆ หันมาอีกทางผู้ชายที่มาพร้อมพี่เดินมองไปรอบๆบ้านเหมือนสำรวจตรวจตรา ผมไม่ชอบใจเลยที่เขาเอานิ้วเขี่ยที่กรอบหน้าต่าง จะหาฝุ่นหรือไงกัน บ้านนี้ไม่ได้สกปรกขนาดนั้นนะ
“นั่งก่อนครับ ผมจะชงกาแฟให้” ผมดึงความสนใจเขาให้ถอยจากหน้าต่างได้ ก็รีบคว้าผ้าเช็ดโต๊ะไปเช็ดตรงที่เขาเขี่ยเสีย
“เพื่อนของหนูเหรอ นุช” แม่ถาม
“ไม่ใช่เพื่อนคะ นี่ เทวัญสามีหนู เราแต่งงานกันที่นิวยอร์คเมื่อปีที่แล้ว” พี่สาวผมโพล่งเรื่องที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินออกมาทำเอาพวกเราตกใจกันหมด ผมถือแก้วกาแฟค้าง สิ่งแรกที่ผมห่วงคือความรู้สึกของพ่อ
“แทรี่ นี่พ่อแม่ของฉัน แล้วนั้น” เธอหันมามองผม “น้องบื้อของฉัน น้ำตาลจะเรียกหนูตาลก็ได้นะ”
“นุช” พ่อเรียกเสียงสั่น “นี่มันเรื่องอะไรกัน จะแต่งงานทำไมไม่บอกกล่าวพ่อสักคำ”
“บอกไปก็ยุ่งยากเปล่าๆ พ่อกำลังป่วย บ้านก็วุ่นๆอยู่ ถ้าบอกแล้วพ่อจะทำอะไรได้ล่ะ พ่อไม่ต้องห่วงหรอกคะ แทรี่เขาจัดการทุกอย่างได้เพอร์เพ็กมาก แล้วตอนนี้เขาจะช่วยเหลือดูแลพวกเราเอง เอ....หนูจำได้ว่ามีน้องอีกคนนี่นา ไปไหนแล้วล่ะ”
“น้องเบลไปเรียนครับ เย็นๆผมถึงจะไปรับ”
“อ๋อ....แล้วเราไม่ไปเรียนหรือไร”
“ผมเลิกเรียนแล้ว”
หึ! เธอหัวเราะแค่คำเดียว แต่เป็นคำเดียวที่แสลงหูมาก ไม่ใช่ผมคนเดียวที่รู้สึก มันกระทบไปถึงพ่อด้วย ผมยืนอยู่ที่ประตูห้องครัวยังรู้สึกได้ความเสียใจ แล้วพี่นุชที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำไมถึงไม่รู้สึกนะ
“สีหน้าคุณลุงไม่ค่อยดีนะ” นี่เป็นประโยคแรกที่เขาเอ่ยปาก “ไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ”
“ไม่ต้อง...ไม่ต้อง” พ่อถึงกับหอบ
“ท่าทางจะไม่ดีเสียแล้ว ไปโรงพยาบาลเถอะ คุณป้าประคองท่านด้วย” เทวัญเขาไม่ได้บอก แต่เขาสั่ง ลูกน้องที่มาด้วยเข้ามาช่วยประคองพาออกไปข้างนอก
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะให้คนดูแลเอง ไปดูคุณลุงเถอะครับ ส่วนน้ำตาลกับน้องเบลผมจะพาไปอยู่ที่บ้านเอง”
“เอ๊ะ” แม่ผมได้แต่งง
“ผมจะไปรับน้องเบลก่อนแล้วค่อยไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่นะครับ” ผมรีบบอก มือก็ค้นหากระเป๋าเงินกับมือถือ จู่ๆก็ถูกคว้าแขนหมับ!
“ไปอยู่โน่นก็เกะกะเปล่าๆ” เขาพูดแบบนี้ใส่หน้าผม
“แหม....ใจร้อนจังนะแทรี่ จะพาไปวันนี้เลยหรือไง” พี่นุชว่าน้ำเสียงระรื่น คนนอกฟังอย่างไงก็เหมือนคนแปลกหน้าสองคนพูดคุยกันไม่เหมือนสามีภรรยากันเลย
“ฉันจะพาเขาไป เธอก็จัดการทางนี้ให้เรียบร้อยซะ”
“ขอไปด้วยคนสิ ฉันอยากเห็นอะไรดีๆก่อนกลับ”
“ตามใจ” เขาว่าก่อนลากผมออกไปข้างนอก
“เดี๋ยวสิ?? จะพาผมไปไหนล่ะ ผมต้องไปรับน้องเบลก่อน” ผมพยายามขืนตัวมองไปที่พ่อแม่ พวกท่านก็ถูกพาขึ้นรถไปแล้ว
“ฉันจะพาไปเอง อยู่ที่ไหนล่ะ” เทวัญยัดผมเข้าไปในรถจนได้ เขานั่งที่คนขับ ส่วนผมกับพี่นุชนั่งด้านหลัง ผมไม่เข้าใจเลยแต่ก็ต้องบอกเส้นทางไป คิดว่ารับน้องเบลก่อนแล้วค่อยไปหาพ่อแม่ทีหลัง
น้องเบลปีนี้ 9 ขวบ กำลังนั่งรออยู่หน้าโรงเรียนพอดี เธอดูรถคันนี้แบบงงๆแต่ก็ยอมขึ้นรถโดยดี
“น้องเบล...สวัสดีพี่นุชสิ นี่พี่สาวของเรานะ ส่วนนี่พี่เขย พี่เทวัญ” ผมแนะนำเธอยกมือไหว้มองทั้งคู่ตาโต
“น้องเบลหรือ น่ารักดี”
“เอ่อ....พี่เทวัญ” ผมเรียก เขาเหลือบมองสายตาเย็นชายังไงไม่รู้ “รบกวนส่งผมไปโรงพยาบาลหน่อยเถอะครับ ผมอยากรู้ว่าอาการของพ่อเป็นยังไงบ้าง”
“พ่อเข้าโรงพยาบาลเหรอคะ”
“จ้า แต่ไม่เป็นไรมากหรอก” ผมปลอบใจน้อง
“ไม่ต้องหรอก ฉันจะพาเราสองคนไปบ้านใหม่ก่อน”
“พี่เทวัญครับ”
“จากนี้ไปเราสองพี่น้องต้องไปอยู่บ้านเทวัญเขา” พี่นุชเป็นคนบอก ผมล่ะงงไปหมด รถสีดำขับพาพวกเราข้ามไปอีกฟากเมืองเลย เป็นชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านหลังใหญ่ เสาประตูรั้วทำด้วยไม้สักทองท่อนเบ้อเร่อ ผมกับเบลได้แต่มองสวนสวยหลังรั้วอย่างตื่นตา เขารวยขนาดนี้เชียวหรือ รถจอดหน้าบ้านหลังใหญ่มีผู้หญิงหลายคนลงมาต้อนรับ
“น้องเบล ลงมา” พี่นุชลงจากรถ ผมก็ลงด้วยสิ แต่เธอกลับลากแขนน้องเบลออกจากมือผม “เรากลับขึ้นรถไป พี่เขยเขาจะพาไปบ้านพักของเรา”
“เอ๋??” ทำไมต้องแยกกันด้วย มือแข็งๆดึงผมกลับไปที่รถ “ทำไมต้องแยกอยู่คนล่ะที่ด้วยครับ ผมกับน้องเบลอยู่ด้วยกันได้”
“อยู่ด้วยกันมันยุ่งยาก น้องเรากำลังเป็นสาวแล้วนะแยกกันอยู่ตอนนี้ล่ะดีแล้ว” คุณเทวัญเขาดันให้ผมไปนั่งข้างคนขับ ผมมองพี่นุชพูดอะไรบางอย่างกับผู้หญิงพวกนั้นให้พาน้องเบลเข้าไปในบ้าน ส่วนเธอกลับมาขึ้นรถอีกครั้ง
“พี่นุช...พี่จะกลับไปดูพ่อแม่อีกครั้งใช่ไหม”
“ใช่” เธอว่าเสียงกระด้าง แล้วไม่ยอมพูดอะไรอีก ในรถเงียบจนน่าอึดอัด ผมมองสองข้างทางที่เป็นสวนผลไม้ มีคนงานกำลังทำงานอยู่ปะปาย ในที่สุดรถก็มาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง
ดูจากระยะห่างแล้ว มันไกลจากตึกใหญ่ออกโข ผมจะไปหาน้องเบลคงต้องมีจักรยานไม่ก็มอเตอร์ไซด์คันถึงจะไหว บ้านที่มาถึงนี้เป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดี่ยวหลังคาสีฟ้าโดดเด่นรอบด้านปลูกต้นมะม่วงเว้นระยะห่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“มานี่” เทวัญดึงแขนผมเข้าไปข้างใน อากับกิริยาเขาน่ากลัวเหมือนกำลังทำกับคนใช้หรือศัตรูมากกว่าจะเป็นญาติกัน ผมกลัวและได้แต่มองพี่นุชที่ตามเข้ามา พวกเขาพาผมมาห้องสี่เหลี่ยมพื้นปูพรมอย่างดี ผนังปุนวมคล้ายห้องซ้อมดนตรี แว่บแรกที่เห็นก็รู้เลยว่ากันเสียงได้ สิ่งที่แปลกคือมีเสาเหล็กติดตั้งบนพื้นยกสูงเหมือนฟอร์ไว้ขึ้นไปร้องเพลง หันไปอีกด้านก็มีเตียงใหญ่ กับห้องน้ำ ห้องแต่งตัว อย่าบอกนะว่านี่เป็นห้องผม
“จะเอายังไง” เทวัญเขาถามอะไรแปลกๆออกมา
“ขอฉันก่อน” ชายหนุ่มทำหน้าไม่ชอบใจ “เถอะน่า...ครั้งเดียว แล้วฉันจะไม่ยุ่งอีกเลย...ตลอดไป”
“ตามใจ อย่าหนักมือก็แล้วกัน” เขาว่าแล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวปิดประตูเสีย ผมหันไปมองพี่นุช
เพี้ยะ!!! ฝ่ามือบางตบเข้ามาเต็มแรง ผมถึงกับผงะหน้าชาดิก อะไรกันนี่?? ผมมองเธอตาโต
“นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยากทำกับแกมาตลอด ไอ้ตาล”
“พี่นุช โอ้ยยย..” ผมร้องลั่น เธอกางเล็บเข้ามาจิกผมกระชากลงมาแรงจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น เธอตบผมไม่นับทั้งที่หน้า ที่หัว และหลัง
“เพราะแก!!! เพราะแก พ่อถึงเกลียดฉัน เพราะแก!!!”
“อย่า....พอ...พี่นุช” ผมปัดป้องตัวเองเต็มที่ สุดท้ายก็โผเข้ากอดขาเธอไว้ “พี่นุช...พ่อไม่ได้เกลียดพี่นะ พ่อไม่เคยเกลียดพี่เลย”
เพี้ยะ!!! เธอตบเข้าที่กกหูผมจนอื้ออึงไปหมด ก่อนสะบัดขาออกมากระทืบเข้าที่ท้องผมซ้ำๆ จุกจนของเก่าเกือบละลักออกมา
“กล้าพูดได้นะแก....แล้วที่พ่อด่าฉัน ตบฉัน ส่งฉันไปโรงเรียนประจำล่ะ นี่เหรอไม่ได้เกลียด ทั้งหมดเป็นเพราะเขาหลงแก ไอ้ลูกอัปรีย์ ทั้งแก ทั้งแม่แกนั้นแหละที่ทำให้พ่อลืมแม่ของฉัน ลืมกระทั่งลูกในไส้ของตัวเอง อย่างฉัน!!!”
“พอแล้ว...พอ” ผมร้องลั่น เธอตีผมอย่างบ้าคลั่ง มันทำให้ผมกลัว แล้วเจ็บไปหมด ทำไมเธอต้องระบายอารมณ์ใส่ผมด้วย ทั้งที่ผมไม่ได้เป็นสาเหตุของปัญหานี้เลย
“พอแล้ว” เทวัญเขาออกมาในชุดเปลือยท่อนบน กางเกงแสดสีดำในมือถือบางอย่างมาด้วย พี่นุชร้องเห้อะออกมาคำหนึ่งก่อนจิกหัวผมแรง
“รู้อะไรไหม สามีของฉันคนนี้น่ะเป็นลูกผู้ดี ตระกูลเขาใหญ่โตมากนะ เสียแต่ว่า....เขาชอบผู้ชายและเป็นพวกเซ็กส์ซาดิสม์น่ะสิ ตอนอยู่นิวยอร์คเกิดเรื่องฉาวโฉ่ขึ้นมา ทางบ้านก็บังคับให้เขาแต่งงานปิดเรื่อง ฉันเลยอาสาแต่งงานบังหน้าให้ แลกกับการที่เขาออกเงินช่วยเหลือครอบครัวเราไง ฮะฮะ....คิดดูสิ พ่อจะได้หมอดีๆดูแลสุขภาพ แม่ของแกก็จะอยู่อย่างสบาย น้องเบลที่น่ารักของแกก็จะได้เรียนสูงๆ”
ผมมองหน้าพวกเขาสองคนไปมา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย พี่นุชจับหน้าผมให้หันมามองตรงๆ “และเพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันก็เลยยกแกให้เขาเป็นการตอบแทน”
“พี่นุช”
เธอลุกเดินไปที่ประตู ผมตะเกียกตะกายจะหนีออกไปจากที่นี่ด้วย เทวัญคว้าแขนผมเหวี่ยงกลับไปที่เตียง ก่อนตามมานั่งคล่อมทับตัว แล้วฉีกเสื้อผมออกเป็นชิ้นๆ
“อย่า!! พี่นุช....พี่นุช” ผมเรียกร้องให้ช่วย แต่สิ่งที่เห็นกลับกลายเป็นว่าเธอหยิบกล้องวีดีโอออกมาติดบนขาตั้ง เล็งในมุมดีๆ
“ทำตัวดีๆหน่อย แกน่ะแบกความหวังของครอบครัวอยู่นะ ถ้าอาละวาดมากๆเกิดแทรี่เขาเปลี่ยนใจหันไปหาน้องเบลแทนล่ะก็ จะหาว่าฉันไม่เตือน”
ผมหยุดตัวแข็งเป็นหินทันที นี่น้องเบลเป็นตัวประกันไปแล้วหรือ ผมกำลังฝันร้ายหรืออยู่ในโลกเสมือนจริงกันแน่ ทำไมพี่สาวผมถึงทำแบบนี้ได้ลงคอ
“ตามสบายนะ หวังว่าคงจะสนุก” เธอกดปุ่มเริ่มถ่ายแล้วออกไปจากห้อง ผมรู้สึกคลื่นเหียนอยากอาเจียน แต่อาเจียนไม่ออก ผมหันมามองคนที่นั่งคล่อมผมอยู่
“อย่า....ได้โปรด อย่าทำผม”
เทวัญลดตัวลงมาจับหน้าผมหันแก้มให้ เขาสูดกลิ่นที่ข้างหูไล่ลงมาถึงซอกคอ “ฮ่า.....กลิ่นอย่างที่ฉันคิดเลย...รู้ไหมว่าตั้งแต่ฉันเห็นรูปของเราแล้ว ฉันแทบคลั่ง...ฉันอยากสัมผัสเนื้อหนังของเธอ อยากทำให้มันแดงห้อเลือดด้วยมือของฉันมากแค่ไหน”
“อย่า!!” ผมร้องลั่นตอนเขากระชากกางเกงออกจากปลายเท้า เขาจับผมพลิกคว่ำแล้วพาดแส้ในมือลงมาใส่แผ่นหลังแบบไม่ยั้ง
เพี้ยะ!! เพี้ยะ! เพี้ยะ! เสียงแส้กระทบกับตัวผมดังไม่หยุด เจ็บ.....เจ็บแสบเหลือเกิน ผมกลัว แต่ท่ามกลางความหวาดกลัวนั้นผมกลับรู้สึกเสียวแปลกๆขึ้นมา อาวุธผมตั้งลำสู้ทั้งที่ไม่ได้มีอารมณ์สักนิด ผมเป็นอะไรไปเนี่ย?? ผมพยายามตะกายหนี เขาจับข้อเท้าไว้มือหนึ่ง อีกมือก็ตีตลอดจากหลังลงมาที่สะโพก โดยเฉพาะที่ก้น เขาลงแส้หนักทีเดียว โอ้ย....เจ็บ แล้วสะใจอย่างบอกไม่ถูก ต้นขาผมรู้สึกแข็งขึ้นมา
“พอแล้ว...พอทีเถอะ” ผมสะอื้นอยากให้ทุกอย่างมันหยุดเสียที ตอนนี้ตัวผมร้อน เจ็บปวดไปหมด เทวัญคล่อมลงมาเอาลิ้นเลียแผลให้ แต่มันทำให้เจ็บแสบยิ่งกว่าโดนทิงเจอร์ซะอีก
“อะ โอ้ยยย...พะ...พอแล้ว โอ้ยยย...ผมเจ็บ อะ...อ่า....”
“อย่างนี้สิ เสียงของเธอมันเร้าอารมณ์ดีจริง” เขาเลียลงมาเร็วๆพอมาถึงสะโพกเขาก็แหวกแก้มก้นออก กว่าจะรู้ตัวว่าเขาจะทำอะไร แส้ที่ใช้เฆี่ยนผมก็แทงเข้ามาพรวด..
“อ้า!!!!!!” เจ็บ...มันเจ็บเจียนตายในเวลานั้น ผมรู้สึกได้การฉีกขาดและเลือดที่ไหลออกมา มันคว้านแส้ในมือไปมาก่อนกระชากออกแรงๆ ผมไม่รู้ว่าร้องออกไปยังไง แต่รู้ว่ามันสะใจกับเสียงของผม สองมือมันแหวกกันผมออก แล้วเลียเลือดของผมทั้งหมด รวมถึงบาดแผลที่อยู่ภายในด้วย
“อึ่ก....อะ...ฮ่า....อ่า.....อ่า” ผมร้องตามความรู้สึกที่กำลังดิ้นพล่านข้างใน ลิ้นของมันชอนไชรูผมอย่างไม่รังเกียจเลยว่าจะเป็นรูระบายของเสีย มันทำเหมือนกำลังเล็มเลียของอร่อยอยู่ มันทำให้ผมเสียวซ่าน ผมไม่เจ็บอีกแล้ว
“มานี่..” มันจิกหันผมให้คลานตามมา ผมถึงรู้ว่ามันหยิบเอาที่หนีบกระดาษมาหนีบหัวนมผม เจ็บมากในนาทีแรกแต่ต่อมามันก็ไม่เจ็บแล้ว แค่ตึงๆพอโดนนิ้วดีดใส่ก็รู้สึกแปล้บๆได้อารมณ์ดี และสิ่งที่มันหยิบอันต่อไปคือนมข้นหวานครับ
เขาเทมันลงอาวุธที่ตั้งฉากกับพื้นซะทั่วยังกะไอติมแท่งราดนมข้น ผมรู้เลยว่าเขาจะให้ทำยังไงต่อไป
“กินมันซะ” เขายืนเท้าเอวตรงหน้าผม เจ้าสิ่งนั้นจ่อมาถึงริมฝีปาก ผมจะบอกว่าไม่ได้ยังไงต้องอ้าปากตามคำสั่ง ลิ้นผมลิ้มรสหวานที่แทรกเข้ามาจนสุด หวานฉ่ำแล้วอร่อยอย่างบอกไม่ถูก ผมไล้ลิ้นไปทั่วชิมรสชาติให้หนำใจ พลางถอนปากไปจนสุดขบเม้นที่หัวแล้วดูดเล่นลงมาตามความยาว
“อืมมมม...ดีมาก” เขาช้อนหน้าผมขึ้น “เธอเป็นนักเรียนที่หัวไวมาก ฉันชอบ”
เขาว่าแล้วก็จูบผมหนักหน่วง เรียกได้ว่าบดขยี้ปากผมซะเจ่อ ถึงตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่า ผมเป็นใคร มาจากไหน มาทำอะไรที่นี่ ผมรู้อย่างเดียวว่าสัมผัสนี้ให้ผมได้พบกับโลกใบใหม่ มันฉีกตัวตนเก่าๆออกไปอย่างสิ้นเชิง
เราจูบกันจนเมื่อยลิ้น เทวัญเขานั่งไข้วห้างที่เก้าอี้นวมให้ผมเลียรองเท้าหนังของเขา ถ้าผมเลียได้ถูกใจเขาก็จะให้ผมได้เลียนมข้นบนอาวุธเขาอีก
“อูววววว....ดี......วิเศษ อ่า....น้ำตาล เธอยอดเยี่ยมมาก ดีอย่างที่ฉันคิดจริงๆครั้งแรกที่เห็นรูปของเธอ ฉันก็รู้ทันทีว่าหลังดวงตาเศร้าๆของเธอนั้น ปรารถนาอะไรกันแน่ เธอเป็นแค่ลูกหมาตัวน้อยๆที่อ้างว้างเศร้าและเหงา สิ่งที่เธอต้องการจริงๆในชีวิตคือเจ้านายอย่างฉันไง อ่า.....แรงๆอีก ฉันรู้เลยว่าเราเกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆ”
เทวัญทั้งขยุ้มทั้งจิกหัวผมอย่างสะใจ ก่อนดึงผมขึ้นให้โก้งโค้งเท้าแขนกับเก้าอี้หนัง เขาอยู่ข้างหลังเสียบแทงผมอย่างแรง
“อ้า............อ้า!!!! อ้า...” ผมร้องเสียงหลง ยังไม่พอเขาเฆี่ยนหลังผมไปตอนจ้วงแทงผมไม่นับ ในหูนั้นอื้อไปหมดตลอดเวลาที่ถูกกระหน่ำเข้ามาไม่ยั้ง ทั้งเจ็บ ทั้งเสียวแปล้บ ยิ่งถูกตี ก็ยิ่งมีความสุข
“อ้าๆๆๆ ตรงนั้น....แรงๆครับ”
“ดี....ต้องอย่างนี้สิ ฮะฮะฮะ” เขาหัวเราะชอบใจ แล้วจับมือผมดึงไปข้างหลังให้ตัวแอ่นขึ้น ให้ปั้นท้ายรับเขาได้เต็มที่ อาวุธเขาเข้าออกในตัวผมเร็วและแรง เสียงร่างกายเรากระทบกันนั้นช่างไพเราะถึงใจจริงๆ
ผมลำลักความสุขออกมามากมาย ขานั้นอ่อนล้าจนต้องนอนกระแตกับพื้น แต่นั้นยังไม่หนำใจ เขาลากผมไปแขวนในห้องน้ำแล้วตีผมท่ามกลางสายน้ำพร่างพรม เราเสพสมอีกหลายเกมจนผมไม่มีน้ำออกเลย
ตลอดเวลาอย่างไม่รู้วัน รู้คืน เขาข่มขืนผมนับครั้งไม่ถ้วน ชั่วโมงหนึ่งเขาทำไปถึง 10 กว่าครั้งแล้วเว้นชั่วโมงให้ผมได้พัก หรือจะเว้นยาวๆก็ช่วงที่เขาออกไปทำธุระข้างนอก ผมก็จะถูกล่ามโซ่ที่คอเป็นสุนัขที่ต้องรอเจ้าของ เขาทำให้ผมซึมซับทุกท่า ทุกลีลาทุกความรู้สึกให้เข้าไปในเส้นเลือด จนสามัญสำนึกผมไม่มี
ผมจะตื่นเมื่อเขาให้ตื่น ผมจะนอนเมื่อเขาให้นอน ผมจะทำทุกอย่างที่เขาสั่ง และแน่นอนว่าเขาจะทำให้ผมลืมโลกใบนี้ไปเมื่อเป็นของเขา
“ฮ่า...ฮ่า!!! โอ้วววววววว ซี้ดดดดดดด ฮ่า” เทวัญระบายความสุขออกมาในช่องทางของผม มันชุ่มฉ่ำทะลักออกมาข้างนอก เขายิ้มกว้างและจูบผมอย่างอ่อนหวาน
“เยี่ยมมากเลย น้ำตาล ฉันคิดว่าเธอพร้อมแล้ว”
“ครับ??” ผมกระพริบตาปริบ
“ฉันจะพาเพื่อนมาสนุกด้วย 2-3 คน รับรองเลยว่าพวกเขาจะทำให้เธอสำลักความสุขเลยล่ะ”
“ครับ” ผมไม่พูดอะไรแค่ยิ้มที่มุมปาก ใจไม่คิดเรื่องใดๆทั้งนั้นนอกจากความสุขที่กำลังจะมาถึง ขาผมถูกแยกออกจากกัน ร่างสูงเข้ามาแทรกตรงกลางแล้วช่องทางผมก็ถูกเบิกกว้างอีกครั้งก่อนถูกกระทบกระแทกอย่างรุนแรงจนช่องทางนั้นชุ่มโชกด้วยอารมณ์ ความรู้สึกที่ข้นเหนียว
อา.....
Tne End
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
:haun4: :haun4:
-
อื้อหือ ติดใจซะอย่างนั้น 55. รอค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
:-[
เพราะเราคู่กันจริงๆด้วย แหม อยากเห็นคู่นี้เขาโรแมนติกบ้าง!
-
ใช้นมข้น ระวังมดขึ้นนะคะ ~ :fox2:
SM เลือดสาด หืนกระจาย dark กว่าเรื่องอื่น ๆ ที่เคยผ่านมาเลย
ว่าแต่ยังสงสัยเรื่องคุณหลวงอ่ะค่ะ จบแบบนั้นค้างคาใจเหลือเกิน ว่าง ๆ มาต่อให้หน่อยสิค่ะ ,please
-
แรงงงงงงงงงงงงงงงงมาก
:jul1:
-
หื่นเวอร์ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แร็งส์มาก จริงยิ่งกว่ารึเปล่าน๊า
-
หมดตัวแล้วววววว กระหายเลือด :jul1:
ps. มาต่อคุณหลวงด้วยก็ดีนะคะ มันค้างอ่ะจบแล้วจริงหรอ
-
รุนแรงมากกกกกกกกกกกกก :haun4: :jul1:
-
Oh god damn น้องน้ำตาลถูกล่อลวงมากระทำชำราว
-
โอ้โหเฮะ! พี่สาวนี่มันเลวดีจริงๆ
แต่ถ้าไม่เลวหนูน้ำตาลคงไม่ได้มาเจออะไรแบบนี้หรอกเนอะ >//<
-
เฮ้ยยย คุณหลวงจบแล้วเหรอ? ตัวเองลืมลงอีกตอนรึเปล่า?
ส่วนเรื่องใหม่ ... เค้าไม่ค่อยปลื้มแนวนี้อ่ะ เค้าสงสารเคะน้อยๆ >_<
-
:เฮ้อ:เวร
-
น่าสงสาร น่ากลัว
:m15:
-
สงสารน้องน้ำตาลง่ะ
-
แร๊งงงงงงงงงงงงง
-
อ่านตอนแรกนึกว่าเป็นเรื่องออกแนวเศร้าๆ
แบบนายเอกถูกข่มขืน น่าสงสารประมาณนั้น
ที่ไหนได้ แร๊งงงงงงงงงงงง :haun4: :haun4: :haun4:
+1ให้เลยค่ะ สุดยอดดดดด
-
:haun4: :haun4:
-
:m25: :m25:
-
สรุปน้ำตาล ชอบ :oo1:
-
ค้นพบตัวเองซะแล้ว ว่างั้น....เค้าเกิดมาคู่กันนี่เนอะ :a5:
-
ตอนแรกมาทำเราสงสาร
แต่กลายเป็นชอบสะอย่างนั้น
-
เรื่องนี้... แร๊งค์!!
แต่ก็ชอบ 55
จบแล้วหรอก อยากให้ต่อเรื่องนี้จัง :-[ :-[
รู้สึกว่า.. ค้าง 555
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แรงดีไม่มีตกกกกก :haun4:
:L2:
-
แร๊ง ไม่มีคำบรรยาย
-
เหมือนจะดราม่า...แต่ดัน SM อย่างไม่น่าเชื่อ
ซาดิสมาเจอมาโซคิส= :haun4:
-
เริ่มต้นเหมือนจะน่าสงสาร แต่กลับเป็นเข้ากันซะงั้น...
-
อืม...
ตอนนี้ขอข้ามแล้วกันค่ะ :เฮ้อ:
-
น้องน้ำตาลมาโซมาก :-[
แต่เรื่องคุณหลวงค้างคาใจได้อีกค่ะ
อยากให้มาต่ออีกๆ
-
โอ้ยตายๆๆๆน้องน้ำตาลเป็น M แน่ๆๆเลยอ่ะ
-
ง่ะ คือ...สงสัยแนวนี้จะไม่ถูกกับเราแฮะ น่ากลัวอ่ะ
-
อ่านมาตอนแรงถึงกลางเรื่อง สงสารน้ำตาลจับใจ สาปแช่งพี่สาวเลวๆของน้ำตาล
พออ่านจบ
ลืมบรรทัดบนไปแล้วกัน....
น้องเป็น M หรอกหรือ กร๊าซซซ เหมือนกันเลย ฮ่าๆๆ (ล้อเล่น )
-
โอ้ว sm ได้ใจอย่างแรงอ่ะ ><
-
กำลังสงสารน้ำตาลอยุ่แล้วเชียว
เจอตอนท้ายเข้าไป
:m25: :m25:
-
อ่านแรกๆ กำลังจะสงสาร อ่านไปอ่านมา
อ้าว! ซะงั้นอ่ะ เอ่อ..งั้นก็ต้องยินดีด้วยสินะ
ต้องขอบคุณนังพี่นุชด้วยที่พาน้องมาเจอคู่แท้ _ _
-
:m25: :m25: :jul1:
ตายคากองเลือดไปเรียบร้อย
-
:jul1:
เลือดหมดตัว ตายไปเลยเรา
-
มาต่อเรื่องสั้นๆอีกแล้วคะ แต่เรื่องนี้จะต่อได้หรือไม่ อยู่ที่คนอ่านแล้วเม้นต์ถูกใจหรือเปล่า หึหึหึ ถูกใจมีจัดหนักให้แน่ :z1: :z1:
เรื่องสั้นเรื่องที่ 7 The good wife
ผมชื่อธัญนาริน ชื่อเล่นแมว เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้....ขอบอกไว้เลยว่าผมไม่อยากเล่าจริงๆ แต่สาววายอย่างพวกคุณอ้อนวอนถึงขนาดนี้แล้ว..... ผมเล่าให้ฟังก็ได้
มันเริ่มมาจากพ่อของผมทำงานที่โรงงานผลิตยางแห่งหนึ่งตั้งแต่หนุ่ม ท่านขยัน จริงจังกับงาน แม่ผมก็ขยัน รับจ้างซักผ้าด้วย ไม่ยอมอยู่เฉยทั้งที่ท้องโต เถ้าแก่เห็นก็ชอบใจเลยทำโรงเก็บของในบริเวณบ้านให้พ่อแม่ผมมาอยู่จะได้ประหยัดค่าเช่าบ้าน อยู่ไปอยู่มาแม่ก็เลิกซักผ้า หันทำงานในบ้านให้อาซ้อเมียเถ้าแก่ด้วย เลยสนิทกันจนเหมือนพี่น้อง
อาซ้อมีลูกชายสองคน ลูกสาวหนึ่ง ลูกชายคนโตชื่อธานินทร์ หรือหยู อายุมากกว่าผม 2 ปี คนรอง ณัฐพลหรือจิ่ว อายุมากกว่าปีหนึ่ง ตอนเล็กๆเราสนิทกันมากเล่นด้วยกันทุกกัน บางครั้งผมก็เผลอคิดว่าตัวเองเป็นลูกบ้านโน่นมากกว่า
ความสัมพันธ์ระหว่างเราก็ดีเรื่อยมาจนกระทั่ง ผมอายุ13 จิ่ว 14 เฮียหยู 15 แกได้หนังโป้มาจากเพื่อน มาเปิดดูในห้องตอนที่พวกผู้ใหญ่ไม่อยู่ เรา 3 คนนั่งมองกันตาแป๋วเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้จักเซ็กส์ ผู้หญิงฝรั่งผมทอง นมโตน่าดู ร้องได้ซี้ดมากเลย ทำเอาผมเสียวนั่งตัวแข็งไปหมด
“เห็นแล้วอยากทำมั่งจัง” จิ่วเอ่ยขึ้นมา
“ไว้วันหลังเฮียจะพาเราไปเที่ยวแบบนี้”
“เฮียเคยไปมาแล้วเหรอ”
“อืม...รุ่นพี่ที่โรงเรียนพาไปน่ะ”
“เฮียจะพาผมไปเมื่อไรล่ะ” จิ่วคะนั้นคะยอเป็นไปได้เขาอยากไปวันนี้ด้วยซ้ำ ผมว่านะ
“เอ่อๆๆ ไม่นานหรอก ถ้าอยากนักวันนี้มึงว่าวไปก่อนล่ะกัน” เฮียหันมามองหน้าผม “มึงล่ะไอ้เหมียว เป็นไงแข็งล่ะสิ”
“ปิดเถอะเฮีย ใครมาเห็นมันไม่ดีนะ” ผมพูดถึงหนังที่ยังอยู่ แม่สาวนั้นโดนกระแทกไม่มียั้งเห็นแล้วจี้ดที่ปลายหอกเลย
“ล็อคห้องไว้แล้ว ใครจะมาเห็น มานี่สิ” แกดึงมือผมให้นั่งตรงกลางหว่างขา “ท่าทางมึงอั้นน่าดู ว่าวเป็นหรือยังล่ะ”
“ยัง...” ผมว่าเสียงสั่น เฮียแกะตะขอกางเกงขาสั้นออก ผมรีบตะครุบหนอนน้อยไว้ก่อน ก็อายนี่นา เฮียก็ดึงมือผมออก ที่นี้ก็เห็นกันหมดล่ะสิ
“อู้....ไม่เบาเลยนี่” มืออุ่นๆจับของผมไว้ มีคลึงด้วย แค่นี้ผมก็สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว รู้สึกหวิวในท้องจัง จิ่วมองของผมตาไม่กระพริบเลย “น่ารักจัง.....เดี๋ยวเฮียสอนวิธีว่าวให้เอาไหม”
“ไม่เอา” ผมกลัว มันรู้สึกโดยสัญชาติญาณเลยว่าเรื่องแบบนี้มันไม่สมควรทำ แต่เฮียหยูแกปั่นผมซะอยู่หมัดเลย ยิ่งอีตอนซอยมือเร็วๆนั้น ผมเสียวจนสันหลังกระตุกเลย ตัวอ่อนพิงกับอกแกอย่างอ่อนระโหยโรยแรง
“เฮียหยูยย....” ผมเรียกเสียงสั่น หายใจแรง ตอนนั้นรู้สึกได้เลยว่าเฮียหยูนั้นหน้าซีเรียดมาก หายใจแรงพอๆกับผม มือที่กอดผมกับกำหนอนน้อยนั้นแน่นมาก ผมว่าแกหื่นแล้ว
“ไอ้จิ่ว มึงถอดกางเกงไอ้เหมียวออกไปสิ” จิ่วถอดกางเกงผมออกไปตามที่คำสั่ง เสื้อยืดผมก็หลุดตามไปด้วย เฮียหยูจับผมนอนราบกับโซฟา ก่อนถอดเสื้อยืดออก
“วันนี้เราสามคนมาเล่นผัวเมียกันดีไหม ไอ้จิ่ว”
“ครับ”
ผมมองตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่าผัวเมียเล่นกันยังไง (ตอนนั้นพ่อแม่ผมสุภาพมาก ผัวเมียไม่เคยเรียกเลย แต่เรียกสามีภรรยาให้ได้ยินตลอด) เฮียหยูก้มลงมาเอาปากกระกบผม ทีแรกนึกว่าแค่ประกบเฉยๆ แต่แกแหย่ลิ้นเข้ามาในปาก น่าหยะแหยงแต่พอลิ้นมาโดนลิ้นผมเข้า อืม....มันให้ความรู้สึกซาบซ่านแบบมึนๆ คุณพอเข้าใจไหมประมาณขนกี่เส้นบนตัวนั้นเรารู้สึกได้เลย เพราะมันลุกโชนเหมือนโดนไฟช๊อตเบาๆ แปล้บๆพอสยิวแต่ชอบมั่กๆ
“ไอ้จิ่ว มึงมานี่” เฮียหยูดึงจิ่วเข้ามาให้ประกบปากผมเหมือนที่แกทำ แถมจัดแขนของเราให้โอบกอดกันยังไง “บดปากไปมาด้วยสิ....แล้วสอดลิ้นเข้าไปถูกับลิ้นไอ้เหมียวด้วย....อย่างนั้น ถูนานๆ แรงๆด้วย....หึ ชอบแล้วสิมึง”
ผมกับจิ่วแลกลิ้นกันจนน้ำลายเลอะไปหมด แต่ก็สนุกครับ ผมเพิ่งรู้ว่าแลกลิ้นนั้นก็ทำให้รู้สึกดีเหมือนกัน ตอนนั้นเฮียหยูเลื่อนลงมาเล่นข้างล่างผมแทน สัมผัสของคนเรานั้นให้อารมณ์ที่หลากหลายยากจะอธิบายจริงๆ ทว่าเนื้อหนังที่ถูไถบดเบียดกันแรงๆนั้น บอกเล่าความรู้สึกได้ดีกว่าคำพูดเยอะเลย เหมือนที่พวกเราทำกันอยู่นี่ เป็นเพราะเราไคร่รู้ เพราะต้องการปลดปล่อยกันจริงๆ
ดูได้จากแรงสัมผัสที่แรงขึ้นจนตัวผมนั้นเริ่มแดงขึ้น เฮียหยูถ่างขาผมออกแล้วจูบไปทั่วเลย มันให้รสเสียวซ่านมากกว่าจูบจริงๆ แต่ผมก็ชอบจูบของจิ่วด้วย เรานัวเนียกันถึงพริกถึงขิงเลย จิ่วเลื่อนลงมาจูบที่นมผม
“อ้า...เสียวจัง”
“อืม....ชอบจังเลยที่เหมียวบอก”
“จริงด้วย เหมียวร้องออกมาให้เต็มที่เลยไม่ต้องอาย”
“ไม่เอาอ๊ะ เฮีย พอเถอะ ไม่เล่นแล้ว”
“ได้ไง....เล่นแล้วต้องเล่นให้จบสิ เหมียว” เฮียหยูเลียหนอนน้อยผม แค่นี้ผมก็เถียงไม่ออกแล้ว มันเสียวชวนให้อยากเหลือเกิน
จิ่วเลียยอดอกสีชมพูของผมทั้งสองข้าง ทั้งขบกัด ทั้งดูดเม้นแรงจนผมเผลอครางเสียงดังออกมา “อูยยยย...ดีจัง”
ตอนนั้นผมครางออกมาด้วยความหฤหรรษ์หลงใหลในรสสัมผัสหวานหอม มันเป็นอะไรที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต ดังนั้นผมไม่อยากให้หยุดแล้ว สองพี่น้องฟัดเนื้อตัวผมแรงทั่วไปหมด โดยเฉพาะหนอนน้อยของผมที่ตั้งชันเป็นเสาธงเลย
ขาผมแหกกว้างสุดเหยียด มีสองพี่น้องที่มองหนอนผมอย่างกับเป็นสมบัติส่วนตัว
ลิ้นร้อนๆเลียเข้าที่ปลายยอดเบาๆ แผล่บ!
“อ๊า....” ผมสะท้านตัวกระตุกสั่นด้วยความ
รู้สึกที่ล้นปรี่ มันพร้อมที่จะทะลักทะลายได้ทุกเมื่อ แต่พวกเขาไม่ปล่อยให้ผมถึง ลิ้นเปียกๆเลียหนอนที่แข็งขันของผมตั้งแต่หัวจรดโคนเลยไปถึงถุงนุ่มๆและรูเล็กๆนั้นด้วย ผมนั้นขนลุกชันแล้วชันอีก
“ อ๊า อ๊า....ยะ... อย่าหยุด” ผมครางเสียงโหยหวนไม่แพ้ผู้หญิงในCD ยิ่งโดนเฮียหยูแหย่นิ้วเข้าไปด้านในช่องทางลับช้าๆแล้วกดแช่อยู่อย่างนั้น
“คับชิปเป๋ง อย่างนี้แหย่ได้มันแน่ๆ” แกหัวเราะแล้วควานนิ้วไปมาเล่นผมผวาตัวกระตุกเฮือกๆ ส่วนจิ่วเลียแล้วอม สลับไปมาอย่างนั้น ท่าทางเขาเหมือนจะคลั่งเสียให้ได้ เขาอ้าปากอมผมลึกๆ ดูดแรงๆ
“อ๊า...โอ้วววว อย่างนั้น นั้นๆๆๆ อ๊า” ผมร้องไม่เป็นภาษาจนไม่ทันรู้สักว่านิ้วที่แหย่ผมนั้นจมลึกเข้าไปมากแค่ไหน ในเวลานั้นอย่างเดียวที่รู้สึกคือความเสียวซ่านจนไม่มีสติคิดอะไรได้อีก นิ้วเฮียหยูเพิ่มเข้าในช่องทางผมเป็นสองนิ้วตั้งแต่เมื่อไรนะ ผมคิดแวบหนึ่งก่อนมันจะควานไปทั่วผนังด้านในของผมไปมา แถมเขี่ยโดนจุดกระสันที่อยู่ด้านในแรงๆ
“ อ๊า!!!! อ้าๆๆๆ โอ้ววววว” ผมหวีดร้องเสียงดังเมื่อโดนแหย่ที่จุดเสียวเดิมๆหลายครั้ง ตอนนั้นผมสติหลุดลอยไปเลย ไม่ต้องอะไรอีกแล้ว นอกจากเฮีบหยูและจิ่ว ผมแยกขากว้างขึ้นอีก
“เฮียครับ....ผมไม่เอานิ้วแล้ว ผมอยากได้อย่างอื่น นะครับ” ผมขออย่างไม่อายแล้ว ช่องทางนั้นมันต้องการอย่างอื่นที่ใหญ่แล้วแข็งกว่านิ้ว
“เฮีย ขอผมก่อนเถอะ จะไม่ไหวแล้ว” จิ่วลุกขึ้นมา เสื้อผ้าเขาปลิวว่อนเลย หนอยน้อยเขาใหญ่กว่าผมนิดหน่อย แต่ความยาวนั้นมากกว่าผมไปนิ้วกว่าๆ เฮียหยูลุกไปหยิบถุงยางกับน้ำมันเบบี้ออย์ลมา เขาใส่ให้น้องแล้วเทน้ำมันใส่ตูดผมเยอะมาก
“มึงทำเป็นนะ”
“ครับ” จิ่วขึ้นคล่อมผมจับขาผมยกสูงไว้แล้วจ่อหนอนเขาตรงกับช่องแคบที่ย่นยับ
“ อ๊ะ อ๊ะ...โอ้ยยยยย” อารมณ์เสียวหายไปเมื่อช่องทางผมถูกเติมเข้ามาช้าๆ มันตึงเปรี้ยะในหู อึดอัดและเจ็บขึ้นเรื่อย ผมกำลังจะอ้าปากร้องว่าเจ็บอยู่แล้ว เฮียหยูเข้ามาจูบผมทันท่วงที ลิ้นเขาบดขยี้ลิ้นผมไปมา มือก็จับหนอนน้อยสาวเบาๆ
ผมร้องอู้อี้ในคำคอ ขณะที่จิ่วครางซี้ดอย่างอร่อยปากเขาฝังตัวลึกแช่อยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนกระทุ้งเข้ามาแรงๆจนมิด สองมือจับสะโพกผมยกสูงขึ้นให้อยู่ในตำแน่งที่เขาถนัดแล้วกระแทกกระทั้นรัวเข้ามาแบบไม่นับ ผมร้องไม่เป็นภาษาคนเลย มันรู้สึกดีจนแทบจะเป็นบ้า ร่างกายผมเหมือนได้เกิดใหม่ มันเริงร่าปานผีเสื้อที่ได้แสงแดดแรกชีวิต
“อูยยย....เหมียว....เหมียว.....กูเสียวชิป” จิ่วกัดฟันกรอดๆพูดลอดไรฟันออกมา หน้าเขานั้นเกร็งเครียดเหมือนทรมาร แต่ลีลานั้นตรงข้าม หนอนเขาแข็งแรงไม่ใช่หนอนอีกแล้วแต่เป็นอาวุธต่างหาก เขากระเสือกกระสนขยับเข้าออกเอาเป็นเอาตาย ส่วนผมนั้นแลกลิ้นกับเฮียหยูอย่างเมามันในอารมณ์
“ อูว.....มึงนี่สุดยอดเลย เหมียว ของมึงบีบกูแน่นไปหมดแล้ว โอ้วววว” จิ่วละล่ำละลักเอวเขากระหน่ำใส่ผมไม่ยั้ง แรงกระแทกนั้นทำให้ผมสั่นสะท้านเป็นจังหวะ ผมแอ่นสะโพกขึ้นรับจิ่วที่กระหน่ำเข้ามาไม่ยั้งด้วยความเต็มใจ เฮียหยูลุกขึ้นถอดกางเกงลงแค่ต้นขางัดเอาอาวุธใหญ่โตออกมาจ่อถึงปาก
“เฮียก็ไม่ไหวแล้ว ช่วยเฮียด้วยนะ เมียจ๋า” แกดับท่อนอวบใหญ่เต็มปากเข้ามาแล้วขยับเข้าออกไปมา ไม่นานก็จังหวะก็เข้ากับจิ่ว ผมถูกพลิกตัวคว่ำคลานสี่ขา คนพี่เล่นข้างบน คนน้องเล่นข้างล่าง อารมณ์พวกเขารุนแรงพอๆกัน ทำเอาผมสะท้านสะเทือนไปหมด พอทั้งคู่จวนเจียนจะถึงก็หยุดแล้วเปลี่ยนท่า เปลี่ยนมุมเล่นไปทั่วห้อง ส่วนผมนั้นถึงแล้วถึงอีก แต่เพราะยังเด็กเลยไม่แต่น้ำใสๆเยิ้มเท่านั้น พวกเราเล่นกันตั้งแต่บ่ายจนถึงเกือบหัวค่ำ ถึงหมดแรงนอนเกยก่ายกันบนเตียง ผมง่วงอยากนอนเต็มทน แต่เพราะมือที่คอยลูบวนสลับขยำแก้มก้นทั้งสองข้างถึงทำให้ไม่ได้หลับเสียที
“เหมียว...เรื่องวันนี้อย่าบอกใครนะ” เฮียหยูว่า
“ผมรู้”
“นอกจากเฮียกับจิ่วแล้ว ห้ามเหมียวไปทำกับใครนะ” ผมตะแคงหน้าหันไปมองอย่างสงสัย “เหมียวเป็นเมียของเฮียกับจิ่วแล้ว ห้ามไปทำกับคนอื่น รู้ไหม”
“แล้วเฮียกับจิ่วล่ะจะทำกับคนอื่นหรือเปล่า”
“ไม่เด็ดขาด จิ่วไม่ทำกับคนอื่นหรอก ถ้าเหมียวเป็นเมียจิ่วแล้ว จิ่วก็จะมีเมียคนเดียว”
“เฮียก็ให้สัญญานะ เฮียจะไม่มีใครเด็ดขาด นอกจากเหมียวคนเดียว”
ผมยิ้มดีใจที่ทั้งคู้ให้สัญญามั่นเหมาะ ผมมีผัวแล้ว (ถ้าตอนนั้นผมรู้ว่าผัวคืออะไรล่ะก็ ผมไม่มีรับปากพวกมันเด็ดขาด)
อ๊ะๆ คิดว่าจบแล้วสิ ไม่ใช่หรอก...เรื่องของผมยังไม่จบ อยากรู้ว่าต่อจากนั้นพวกเราเป็นยังไงต่อไหม ถ้าอยากรู้ล่ะก็.....
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
จิ้มมมมมมมมมม :z13:
โอ้วว เรื่องนี้จะเป็น 3p หรือนี่ :m10:
บวกเป็นกำลังใจให้นะคะ ><
-
:haun4: :haun4:
-
หลอกเด็กวินะเฮียทั้งหลาย o18
หลอกกินเด็ก :o8:
-
:jul1: :jul1:
-
อ่า หนูเอ๋ย ครั้งแรกก็เจอ 3p เข้าไปแล้วหรือนี่ แล้วกว่าจะโต.....หึหึหึ :z1:
-
น้องเหมียวมีสามีแล้ว :jul1:
อิจฉาดีมั้ยเนี่ย 3P อีกต่างหาก :haun4:
โอ๊ยๆๆ เลือดไหลหมดตัว พร้อมบวก 1 ขอบคุณค่า :m25:
-
วะฮะฮ่า ๆๆๆๆๆๆ
มีผัวตั้งแต่เด็ก ๆ เลย ><
3P ด้วยร้ายไม่เบา 5555555
+1 ให้เลย อิอิ
-
ได้ผัว เอ้ย สามีทีเดียวสองคนเลย :pigha2:
:กอด1:
-
3P :haun4: :haun4:
:jul1:
-
เรื่องนี้ชอบบบบบ :z1:
อยากอ่านต่อ โฮกกกกกก :pighaun:
-
แรงได้อีก :haun4: น้องเหมียวมีผัวตั้งแต่อายุ13เลยรึลูก :haun4:
-
ครั้งแรกก็ได้ 2 เลย
:oo1: :oo1:
-
อ๊ายย ยังละอ่อนอยู่เลยหนิ จะฉามพีซะแล้ว รอที่เหลือ^^
-
อูย ประเดิมเริ่มแรกก็ 3p เสียแล้ว :haun4:
รอตอนต่อไป
-
:m25:
:z1:รีบมาต่อนะคะ เค้ารออยู่
-
:a5: แร๊งงงงงง นู๋อายุยังน้อยมีปั๋วเร๊วเร็ว
แถมได้ที 2 คนอีกกก :pighaun: :pighaun:
เลือดจะหมดตัว
+ 1 ด้วยความอิจฉาาาาาาาาาาาาา
(อยากได้บ้างอะเซ่ะ :-[)
-
ตายๆ :jul1: :jul1: มีสามีตั้งแแต่เด็กเลยนะนั่น หึหึ รอตอนต่อไป
-
อยากรู้ๆเป็นไงต่อ มาต่อไวไวนะ
-
กระแส 3P แรงจริง! >//////<
เจิดมากกกก!
NC กระฉูด :pighaun:
-
ยังจะมีต่ออีกหรอ...ขอเป็นตอนโต(วัยรุ่น)เลยก็ดีนะคะ
อยากรู้ว่าเหมียวยังจะคิดยังไง...แล้วจะเป็นของเฮียหยูกับจิ่วแค่สองคนรึเปล่า :z1:
ลุ้นสุด ๆ ก็ตรงที่พ่อแม่จะบังเอิญไปรู้เรื่องรึิเปล่านี่สิ :o8:
-
ไอ้เด็กแก่แดด......แต่เค้าชอบนะ
:pighaun:
หื่นได้อีก คนอ่านเรื่องนี้
-
อิจฉาน้องเหมียว อยากได้แบบนั้นมั่ง
-
อ่านกี่ตอนก็เสียเลือดตลอด ~ :haun4:
-
:pighaun: :pighaun:
-
กรี๊ดดดดด ขอสามเรยงานนี้ ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :jul1:
-
อีหนูเหมียวเสียไปแล้วน้ะลูก
เพราะงั้นเป็นเมียที่ดีของเฮียๆไปซะ
ห้าๆๆ
หนูเป็นเมียที่น่าร๊ากกกกกกมาก
:haun4:
-
แร๊งงงง :haun4:
-
นอกจาก3Pแล้วยังเป็นโชตะ อ๊ากกกกกกก สวดยวดดดดด
ว่าแต่ตกลงชื่อจริงๆคือแมวใช่ไหม แต่สองพี่น้องเรียกเหมียว?แหมเรียกซะน่ารัก อิๆ
ปล.สงสารพ่อหนูน้อยโดนหลอกให้เป็นภริยาของทั้งสองท่าน เอิ๊กๆ
-
เหอเหอ :m25:
-
3P อิอิ
ชอบๆอ่ะ
อยากอ่านอีกจาง
ต่อด่วนๆ
-
ชอบจิ่วจังเลย ฮ่าๆๆ
อยากรู้จังว่าตอนที่เหมียวรู้ว่าเมียแปลว่าอะไรจะเป็นยังไง
สนับสนุนตอนต่อไป - -Y
เพราะรู้สึกว่าจบตอนแต่อารมณ์ยังไม่จบ หุหุ :z1:
-
เด็กหนอเด็ก :haun4:
-
มีผัวแต่เด็กเลยน้าาาาาาา
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
อยากรู้ต่ออออออ
-
แต่เด็กแต่เล็กเลยน่ะเนี่ย
ตั้งแต่บ่ายยันเย็นเหมียวเหี่ยวไปเลยทีเดียวอิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยย กินเด็ก
-
อยากอ่านต่อจังเลย จะเกิดอะไรขึ้นน้อ
คนเขียนอย่าใจร้ายนะ รอๆๆๆ
-
ถ้าป๊าม้ารู้ไม่โดนเอาตายเหรอหยู จิ่ว ไม่มีลูกชายสืบสกุลเนี่ย
-
หื่นแต่เด็กต่อไปโตขึ้นคงเยอะกว่านี้ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มีผัวสองคนเลยเริ่ดๆ
-
น้องโนเนะเกินไปป่ะ....
-
โอ๊ะ!!!!! ครั้งแรกก็ 3p เลยรึ?
ตอนต่อไป เปลี่ยนให้เหมียวกดพี่สองคนบ้างนะ ก๊ากกกกกกกกกกก
ปล.รู้สึกช่วงนี้ในเล้ามีนิยาย 3P หลายเรื่องจัง ....... ชอบ :-[
-
3P เป็นอะรที่ชอบมาก :pighaun:
-
The good wife (ต่อ)
เอาล่ะ.....เรื่องอันดับต่อมาที่พวกคุณสาวๆทั้งหลายอยากรู้ต่อคือเรื่องราวของพวกเราเป็นอย่างไรล่ะสิ เฮ่อ....ผมล่ะอยากลืมช่วงเวลาที่ว่าจัง
หลังจากมีอะไรกันครั้งแรกแล้ว มันก็ต้องมีครั้งต่อๆไปตามประสาเด็กไฟแรงล่ะครับเลยทำให้สนุกกันระเบิดเทิดเทิงเลย ชนิดว่าสะกิดบุ๊ปก็ทำปั๊บ จนรู้ทางกันดี และแล้ววันหนึ่งก็มีบางสิ่งให้ความคิดใหม่แก่ผม
เย็นวันนั้น ผมนั่งทานข้าวเย็นกับพ่อแม่ ข่าวทีวีรายงานเรื่อง พ่อแม่คู่หนึ่งแจ้งความจับเด็กชายอายุ 15 ล่อลวงลูกสาวอายุ 13 ให้หอบเสื้อผ้าหนีไปอยู่ด้วยกัน พ่อผมพูดขึ้นว่า
“เด็กสมัยนี้มันยังไงนะ ยังเรียนรู้โลกนี้ไม่ทันไร กลิ่นน้ำนมในปากไม่ทันจางก็อยากมีแฟนซะแล้ว ลองโตเป็นผู้ใหญ่ก่อนเถอะแล้วเสียใจที่ทำไปในวันนี้”
“เด็กสมัยนี้โตแต่ตัวนะพ่อ ฮอร์โมนมันคงพุ่งพล่านน่ะ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ คิดว่ามีแฟนแล้วมันเท่ห์ มันเก๋ หึ....ดีแล้วนะที่แม่มีลูกชายอย่างแมว ถ้ามีลูกสาวล่ะก็แม่คงกลุ้มแย่”
“ทำไมล่ะแม่” ผมสงสัย
“ก็ถ้าแมวเป็นลูกสาว แม่คงต้องคอยระวังไง สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ค่อยได้ แมวก็เคยได้ยินข่าวใช่ไหม ที่พ่อบ้าง ลุงบ้าง เพื่อนข้างบ้านบ้างที่ทำมิดีมิร้ายเด็กผู้หญิงบ่อยๆ แม่ไม่อยากให้เรื่องไม่ดีไม่งามเกิดขึ้นกับลูกตัวเองหรอก”
“ใช่ มีลูกสาวล่ะต้องคอยเป็นห่วง.....แมวอายุ 13 แล้วอีกหน่อยก็คงสนใจผู้หญิงบ้าง จำไว้นะถ้ามีผู้หญิงเข้ามาสนใจเราก่อนนี่ อย่าไปยุ่งเด็ดขาด”
“มีผู้หญิงมาชอบมันไม่ดีตรงไหนล่ะพ่อ?”
“ผู้หญิงดีๆเขาไม่เข้าหาผู้ชายก่อนหรอก ถ้าเขามาหาเราก่อนแสดงว่าเขาต้องการอะไรบางอย่าง ยิ่งผู้หญิงที่มีผู้ชายหลายๆคนนี่เราเรียกว่า ร่าน”
อึ่ก! ร่านเรอะ เล่นเอาจี้ดเข้าที่ใจอย่างจัง ผม.....ร่านงั้นรึ?? คำพูดนี้ตามหลอกหลอนผมตลอดเวลาแม้ยามหลับ ช่วงเวลาต่อมาผมก็ค่อยๆได้คำตอบทีล่ะเล็กล่ะน้อย จากหนังสือ จากหนังจากละครบ้างถึงเข้าใจว่า ผัวเมีย สามีภรรยาคืออะไร และสิ่งที่ ผม เฮียหยู กับจิ่วทำร่วมกันนั้นเรียกว่าความไคร่ล้วนๆ แน่นอนว่ามันสนุกแต่คนที่เสียหายที่สุดคือผม
“เราเลิกทำแบบนี้กันเสียทีดีกว่า” ผมตัดสินใจพูดกับทั้งคู่ ในเย็นวันต่อมา
“ว่าไงนะ”จิ่วทำหน้าแปลกใจ ขณะที่เฮียหยูถอดเสื้อนักเรียนโยนลงตะกร้า เขาหันมามองหน้าผมอีกคน
“เลิกทำแบบนี้กันเถอะ ฉันไม่อยากนอนกับนาย กับเฮียแล้ว”
“เหมียวเป็นไรไปน่ะ”เฮียเข้ามาหา
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมสบายดี เพียงแต่ว่า....ผมเพิ่งรู้ตัวว่า ผมไม่ได้ชอบเฮียหรือจิ่วเลย” ผมบอกตรงๆและมองสีหน้าทั้งคู่ พวกเขาแปลกใจและไม่ชอบใจ ไม่เห็นแววเสียใจหรือใจหายเลย “ผมหมายถึง....ผมชอบเฮียกับจิ่วนะ แต่ชอบในฐานะเพื่อน ในฐานะพี่ชายเท่านั้น”
“แล้วยังไง...เรา.....นอนด้วยกันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว ทำไมอยู่ดีๆถึงมาพูดแบบนี้ เฮียบอกแล้วว่าเหมียวเป็นเมียของเฮีย....เฮียจะดีเหมียวตลอดไป”
“ เมียเขาใช้กับคนที่รัก คนที่ชอบครับเฮีย ผมคิดว่าผมไม่ใช่คนๆนั้นหรอก เราแค่....ระบายอารมณ์กันเท่านั้น” บางอย่างจุกในคอผม ไม่ใช่เสียใจ แต่เป็นเสียดายต่างหาก ผมไม่น่าเผลอตัวไปนานขนาดนี้ “อีกหน่อยเฮียกับจิ่วก็ได้เจอสาวๆ สวยๆเยอะแยะ แล้วจะมานึกเสียดายทีหลังนะ”
ผมว่าติดตลกแล้ว ออกจากห้องมาซะเพื่อจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมากกว่านี้แล้ว ผมทำถูกแล้ว แต่ทำไม....ถึงใจหายนักนะ
:laugh: :laugh:
-
:z13:
อ่า ทำไมมันสั้นจังอ่ะคะ เค้าค้างน้า อยากรู้ๆๆ ว่าเป็นไงต่อ :monkeysad:
-
ไรท์โพสไม่จบใช่ไหมค้าาาาาาา !
มันค้งอ่า ฮืออออออออ tt"
-
ไม่คิดจะรั้งกันไว้หน่อยหรอ...มาแบบสั้น ๆ แล้วค้างคา
ตอนหน้าขอให้เคลียร์กันได้ด้วยดีนะคะ :serius2:
-
ง่ะ สั้นจัง :z3:
มาต่อเร็วๆนะคะ :3123: :pig4:
-
ง่ะ น้องเหมียว :monkeysad:
คุณสามีทั้ง 2 อย่ายอมน๊า
-
อย่ามาทิ้งคนอ่านไว้อย่างนี้น้า คนเขียนใจร้าย
:o12:
-
ทำไมเราค้างจัง :o12:
-
สั้นเกินไปแว้ว :a5:
อย่าบอกนะว่าจบแค่นี้
o22 o22 o22
-
:a5: มันยังไม่จบใช่มั้ยอ่ะ ยังใช่ม้ายยย :o12:
-
จบแบบนี้หรอ
ไม่ยอมๆ
ต่ออีกเลย
-
จบแล้วแงะ
ไม่เอาแบบนี้ดิ :serius2:
-
สั้นเศร้าเง้อรออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ค้าง = ="
ยังไงๆ มาต่อด่วนค่ะ
-
สั้นและค้าง
-
อ่าวววว เลิกง่ายๆซะงั้นอ่ะอิหนู ป้าเสียดายยยยย
-
มันค้างอ่ะ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง :o12: :o12:
-
อ่าววววววววววว ยังไงหว่า แต่น่าจะยังไม่จบนะ เพราะยังไม่มี -END- สัญลักษณ์ จบนี่นา ถ้าจบแบบนี้มันก็....ใจร้ายเกิ๊นนนนนน :serius2:
-
นางเอกเว่อออออออออออ
-
จบหรือยังเนี่ย
ถ้าจบแล้วจะบอกว่า... ค้างง
ไม่เอานะ :serius2: :serius2:
-
เอ้ย แค่นี้หรอ
-
หื้มมมมมมมมมมมมมมม?? เฮียๆจะยอมเรอะ
เหมียวโตจนคิดได้แล้วดีใจด้วยๆ
แต่แน่ใจแค่ไหนว่าจะรอด?
-
o22
-
รู้สึกเหมือนคนอื่นๆ
ค้างงงงอย่างแร๊งนิ!!!
-
แต่ละพล็อตช่างคิดได้
-
แง๊ๆๆๆๆ ขออีกนิดได้ไหมอ่ะ
มันค้าง :z3:
-
ขออีกนิดได้มั้ยยย
-
ทั้งสั้นทั้งเศร้าอะ ค้างงงง :monkeysad:
-
It's a short!!!! อ่านแล้วยังมิหายค้าง งุงิๆ แต่น้องเหมียวเอ้ย ใจหายแบบนี้มีใจให้เค้าแล้วล่ะเซ่ กิ้วๆๆ
-
ง่ะ มาอัพจิ๊ดเดียว จบตอนแล้วเขียนTBCด้วยจ้า^^
-
ตัดจบตอนได้ค้างมากค่ะ ขอบอก... o22
เมื่อความไร้เดียงสา ถูกล่อลวงด้วยความอยากรู้อยากเห็น
น้องแมวเริ่มรู้ความ อยากจะ keep คุณค่าของตัวเองไว้ กุลบุรุษจริง ๆ ลูก~ ( คล้าย ๆ กุลสตรีมั้ง? )
ผู้ชายบางคน แยก sex ออกจากความรัก ซึ่งเฮียหยูกับจิ่วในตอนนี้ก็เป็นแบบนั้น
อืม...แล้วเรื่องนี้จะจบแบบไหนกันนะ?
-
ค้าง.............. :a5: :a5:
เพิ่งเข้ามาอ่าน(เรื่องสั้นทั้งหมด) ตอนนี้อ่านทันเเล้วเย้ๆ
ชอบทุกตอนเลยไม่ว่าจะ 2P 3P หรือหลายๆP :m25: :m25:
-
The good wife
หลังจากบอกเลิกสองพี่น้องไปแล้ว ผมก็พยายามทำตัวปกติล่ะครับ พยายามไม่อยู่กับพวกเขาตามลำพัง ไม่อยากพูดเรื่องส่วนตัวนัก ช่วงเวลาที่อยู่ตามลำพังนั้นรู้สึกโดดเดี่ยวมากเลย แม้จะมีอะไรให้ทำมากมาย ความรู้สึกเหงาก็ตามมาติดๆก็คนมันเคยตัวแล้ว พอห่างเหินนิดหน่อยก็อดไม่ได้ที่จะ....ใช้นางทั้งห้าช่วยระบายความอัดอั้น
“อืม.....อึ่ก....อือ!!!” ผมกัดชายเสื้อของตัวเองแน่นตอนถึงขีดสุด น้ำขาวขุ่นเปื้อนมือผมหมด แต่นั้นไม่ใช่เรื่องที่ผมรู้สึกว่าความอดทนของตัวเองน้อยลงทุกวัน แต่เป็นเรื่องจิตนาการในหัวต่างหาก ที่ผมวาดภาพหนุ่มหล่อ ล่ำ มาทำรักให้ต่างหาก ทำไมผมถึงไม่วาดภาพสาวสวยนมโตฟะ หรือว่า...ใจผมมันเบี่ยงซะแล้ว
เพื่อพิสูจน์ความจริง วันที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ผมปิดประตูลงกลอน ปิดผ้าม่านทุกบาน เมื่อพร้อมแล้วก็ติดโปสเตอร์สาวสวยหมวยเอ็กซ์ทาวขวามือ ทางซ้ายมือพระเอกหนุ่มสุดฮอตโชว์อกล่ำกล้ามโตหน้าท้องซิกแพก เอาล่ะว่ะงานนี้ ใครจะช่วยตูเข้าวินกัน มาเลย!!!
ผมสาวว่าวไปขณะที่มองภาพยั่วยวนของสาวทรงโต ผิวหล่อนดูนุ่มคงเนียนพอๆกับฟองน้ำ เต้าโตๆเวลาขย้ำคงมันมือเหมือนเยลลี่ โอ๊ะ! เยลลี่ ผมแวบไปนึกถึงปีโป้ ว่ะ! หมดอารมณ์เลย
หันไปมองฝั่งผู้ชายมั่ง กล้ามล่ำๆเนื้อแน่นฟิสปั๋งอย่างนี้ น่าจะเป็นที่โรงยิมน่าจะดี ผมออกกำลังกายที่นั้นกำลังวิ่งอยู่บนลู่แล้วสบตาเขาในกระจก ผู้ชายหล่ออายุราวๆ 25-30 มองผมอยู่เช่นกัน เขายกดัมเบลอันใหญ่กล้ามแขนหนาขึ้นเป็นลูก เหงื่อไหลยอ้ยลงมาลำคอและกล้ามอกช้าๆจนอยากจะเข้าไปเช็ดใกล้ๆให้ได้กลิ่น อา......
สายตาดุดันนั้นมองอย่างทะลุถึงหัวใจเชิญชวนว่า มาสิ....ตามฉันมา ผมตามเขาไปอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้ เขาให้ผมยกน้ำหนักโดยคอยช่วยอยู่ข้างหลัง มือเขาโอบล้อมผมไว้เหมือนปราการเหล็ก
“อย่าปล่อยนะ” เสียงนั้นครางกระเส่าข้างหู เร้าอารมณ์จริงๆ แถมเป้ากางเกงยังถูไถร่องตูดผมด้วย โอ้วววววววววววว แม่จ๋า
“ยกค้างไว้นะครับ อย่างนั้น” ลมปากอุ่นเขารดติ่งหูผม แถมมือยังมาลูบท่อนแขนผมไปมา แล้วบีบหน้าอกซะเต็มมือ “ดีครับเกร็งกล้ามอกไว้ อืม.....อกน้องแน่นดีจัง พี่ชอบ”
“พี่ครับ.....” ผมสยิวกิ๋วเลย ไอ้หนูพองคับกางเกงไปหมด
“มา..พี่ช่วยนะครับ ตรงนี้น้องยังปวกเปียกมาก พี่จะสอนวิธีบริหารไอ้หนูให้แข็งแรงนะครับ” เขาถลกกางเกงผมลงแล้วลูกคลำขยำขยี้เห็ดน้อยของผมอย่างมันมือ โอ้วววว...เสียวจัง
“ฮะฮะฮะ.....มันล่ะสิ นี่...ต้องปั่นอย่างนี้ไอ้หนูถึงแข็งแรง” แกปั่นยิกๆจนผมเสียวเข่าอ่อนลงคลานสี่ตีนกับพื้นเลย
“โอ้ยยย อ้าวววว...ซี้ดดดด” ผมครางอย่างมันปากอยู่ก็เห็นเท้าใครหลายๆคนยืนล้อมรอบผม อึ่ย!.....หนุ่มๆที่ออกกำลังกายทั้งนั้น แต่ล่ะคนล่ำกล้ามโต หุ่นน่าเจี้ยะมากๆ แถมมองผมตาเป็นมันยังกะไอ้หื่นเลย
“น้องท่าจะชอบแบบนี้นะ พวกพี่ช่วยนะครับ”
“นั้นสิ จะเอาให้ถึงใจเลย รับรองน้องชอบแน่”
แต่ล่ะคนย่างสามขุมเข้าหาผม มือเป็นสิบเป็นร้อยรุมขยำผมแล้วกระซวกอย่างเมามัน
“อ๊า!!!!!!!!” น้ำเปียกมือผมหมด เฮ่อ........แค่คิดว่าโดนรุมก็ถึงแล้ว คุณพระช่วย....ผมกลายเป็นเกย์เต็มร้อยแล้ว
***********
ระหว่างกลุ้มใจกับสุภาพจิตของตนเองอยู่นั้น ข่าวร้ายก็เกิดขึ้นเมื่อเถ้าแก่เรียกพ่อแม่กับผมไปคุยด้วยที่บ้าน นาทีแรกที่เห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้า ผมเสียวขึ้นมาวูบเลย ความแตกแล้วเหรอ!!! ยิ่งเห็นหน้าเครียดๆของเฮียหยูกับจิ่วแล้วผมเหงื่อหยดติ๋งๆเลย
“มานั่งก่อน”
“มีอะไรสำคัญหรือครับเฮีย”
“เรื่องของหยูกับจิ่วน่ะ เฮียกับซ้อปรึกษากันแล้วเรื่องเรียนต่อที่ลอนดอน ตอนแรกก็ว่าจะให้จิ่วจบหกก่อน แต่ดูสภาพกิจการโรงงานช่วงนี้กำลังดี โรงเรียนและบ้านพักที่โน้นก็ว่างพอเหมาะพอดีเลย ก็ว่าจะให้สองพี่น้องไปเร็วกว่าที่กำหนดหน่อย”
“ก็ดีนี่ครับ”
“แล้วที่นี้เรื่องบ้านกับความเป็นอยู่น่ะ พวกเราปรึกษากันแล้วก็ว่าอยากจะให้เหมียวไปเรียนภาษาที่โน่นด้วยเลย จะได้อยู่เป็นเพื่อนหยูกับจิ่วแล้วดูแลบ้านไปด้วย เราเห็นว่าไง”
หา?? เมืองนอกเหรอ
“จะให้แมวมันไปด้วยเหรอครับ” พ่อหน้าตาดีใจมากเลย
“ใช่ ค่าเรียน ค่ากินอยู่ เฮียจะออกให้เอง หยูกับจิ่วก็เห็นด้วยเราจะว่ายังไงล่ะ เหมียว”
“โอ้ยยย ไม่ต้องถามหรอกครับ มันต้องว่าดีอยู่แล้ว จริงไหม” พ่อผมยิ้มร่าตกลงทันทีเลย ถึงผมจะส่ายหน้าก็เถอะ ไม่มีใครสนใจเลย แต่ล่ะคนพูดคุยรายละเอียดกันยกใหญ่ ผมหันไปมองสองพี่น้องที่ยิ้มกว้างจ้องผมตาเป็นมัน งานนี้ไม่รอดครับ ฮือ....
วันออกเดินทาง ผมตื่นเต้นจนลืมเรื่องกลุ้มใจไปหมด ก็ได้ขึ้นเครื่องเป็นครั้งแรกในชีวิตนี้ครับ ก็ต้องตาโตมองโน่นมองนี้ตลอดเวลา แล้วที่ขาดไม่ได้เลยคือถ่ายรูปทุกช๊อต ทุกนาที
“แมว.....หยุดซะทีได้ไหม มานี่ก่อน” พ่อดึงก่อนออกจากมือผม ลากให้มาคุยกันตามลำพัง “ฟังนะ ไปทางโน่นก็ตั้งใจเรียนล่ะ ดูแลบ้านช่องให้ดี แม่เขาจดสูตรอาหารให้หมดแล้วใช่ไหม”
“ครับหมดแล้ว”
พอดึงผมไปกอด “อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยล่ะ”
ผมกอดพ่อแน่นไม่อยากไปเลย ไม่อยากไปจริงๆ แต่เวลาก็ไม่รอใครในที่สุดก็ต้องเดินทางกันแล้ว แต่ล่ะคนร่ำลากันไม่หยุดหย่อนจนกว่าจะลับสายตาโน่น ผมตามเฮียหยูกับจิ่วไปขึ้นเครื่องพอถึงที่นั่งไหงตัวเองได้นั่งกลางก็ไม่รู้
“ผมนั่งริมก็ได้ครับ”
“ไม่ได้” เฮียหยูรุกให้ผมนั่งลงจนได้ เรานั่งแถวกลางรอบตัวมีแต่คนเดินพล่านไปหมดดูแล้วเวียนหัวมากเลย ผมมองหยิบทุกอย่างที่อยู่รอบตัวมาดูจนหมด พอหันมาอีกทีก็เห็นเฮียหยูมองตาไม่กระพริบเลย
“ในที่สุดก็มีเวลาคุยกันจริงๆจังๆเสียทีนะ”
“คุยเรื่องไรครับ”
“เรื่องของพวกเรา ก่อนหน้านี้พี่ต้องสอบเลยไม่มีเวลาคุยกับเหมียวซักที”
“เรื่องมันแล้วไปแล้วครับ”
“อย่าพูดเหมือนมันไม่มีความหมายอะไรได้ไหม” จิ่วว่า ผมหันไปมองเขาที มองเฮียหยูที
“จริงอยู่ว่าพวกเรายังเด็ก ยังมองโลกได้น้อยมาก แต่บางอย่าง....มันชัดเจนมากสำหรับเฮียนะ” แกเอนตัวมาหาผม
“ชัดเจนยังไง สำหรับผมแล้วมันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบหรือ...ระบายอารมณ์เท่านั้น”
“งั้นลองดูอีกทีไหม” เขาทำให้ผมงงไปหมด “ลองจูบดูอีกทีสิ ถ้ายังพูดคำเดิมอยู่แล้วล่ะก็ เฮียจะเลิกยุ่งกับเราเลย”
ทั้งที่อยู่ในเครื่องตอนที่คนเดินพล่านยังกะมด เฮียหยูยังกล้าดึงผมมาจูบได้ ด้วยความตกใจเลยเผลออ้าปากค้าง เป็นเรื่องล่ะสิครับผมโดนแกชอนไชซะ....ขนลุกเลย รสจูบที่ห่างเหินไปพักใหญ่ๆนี่หวานขึ้นไปถึงหัวใจเลย ผมปากสั่นน้อยตอนโดนขบปากล่างเบาๆ แทบละลายลงตรงนี้เลย จนเฮียละปากออกไป ผมถึงกับใจหวิวเลย
“ไงล่ะ...”
จะไงล่ะอะไรอีก ผมมึนจูบอยู่แล้วอายหน้าแดงด้วยที่เคลิ้บไปกับแก ผมต้องการเขาเหลือเกิน ความรู้สึกวาบหวามไม่ทันจางจิ่วก็ช้อนหน้าผมให้หันไปมอง เขาจูบผมด้วยอีกคน ตลกที่ไม่ได้ยินเสียงหวีดว้ายตกใจอะไรเลย มีแต่เสียงโล้งเล้งหนวกหูหยิบของวางโครมๆ ขณะที่เราแลกลิ้นกันอย่างเมามัน จูบเขาหวานซะ ไม่อยากให้ลิ้นเขาหยุดเลย ยิ่งโดนมือขยำเบาๆอกผ่านเสื้อยืดบางๆนี้ก็ของขึ้นทันที ผมต้องการพวกเขาจริงๆ
โฮ่...ไม่อยากเชื่อ ทั้งที่ผมพยายามเลิกกับพวกเขาแล้วนะ แต่ใจนั้นรู้เลยว่าพวกเขาสำคัญมากแค่ไหน พวกเรานั่งเงียบๆจนผู้โดยสารพร้อมทุกคน เครื่องบินขึ้นฟ้านานจนได้ยินเสียงบางอย่าง ผู้โดยสารถึงลุกขึ้นเดินได้
“เหมียว มานี่” เฮียหยูลุกขึ้น ผมกับจิ่วก็ตามไปด้วยพวกเรามาที่ห้องน้ำด้านหลัง เฮียเข้าไปก่อนเอาฝาชักโครกลง แล้วหันมามองผม “ถ้าต้องการเฮีย ก็เข้ามา ไม่งั้นแล้ว....เฮียจะไม่ปล่อยเราไปเด็ดขาด ต่อให้เหมียวไม่รักเฮียก็ตาม เฮียจะมัดเราไว้แล้วนอนกับเราทุกวันจนกว่าเราจะรักเฮียจริงๆ”
โห.....โหดได้ใจจริงๆ ผมเพิ่งรู้ว่าการที่คนๆหนึ่งมีความหมายต่อเรานั้นเป็นอย่างไร บางทีเซ็กส์ก็เป็นส่วนหนึ่งของความรักเช่นกัน ผมก้าวเข้าไปข้างในห้องแคบๆประตูลงโดยมีจิ่วยืนเฝ้าข้างนอกให้
ข้างในเรากอดกันกลม ปากนัวเนียกันเร่าร้อน รสชาติที่ห่างเหินไปนานพอได้สัมผสอีกครั้งก็เหมือนน้ำมันมาเจอไฟ มันลุกโชนได้อย่างง่ายดาย เรากอดรัดกันไปมามือไม้ชนผนังกันอุตลุดแต่ก็มันได้อารมณ์ไปอีกแบบ เฮียหมุนตัวผมมานั่งบนโถชักโครก แกถอดกางเกงผมลงแค่หัวเข่า
“เฮียคิดถึงเหมียวที่สุด ไม่ได้กอดเหมียวมาตั้งนาน” แกดึงสะโพกผมให้ไถลตัวลงมากหน่อย แล้วเอาไอ้หนูผมเข้าปาก
“โอ้ววว....อูยๆๆๆๆ เฮียครับ....อา” ผมครางซี้ดเลย ไม่ได้โดนดูดนานแล้ว ถึงใจดีจัง ผมกระดกก้นเข้าในปากแกเป็นจังหวะ ปากเปียกชื้นอุ่นๆนี่สุดยอดแล้ว นางทั้งห้านั้นชิดซ้ายเลย ผมกำลังเคลิ้มได้ที่เฮียก็ลุกขึ้นรูดซิบกางเกงออก
“ขอโทษนะ แต่เฮียไม่ไหวแล้ว อยากเข้าไปเต็มทน” ผมยกขาขึ้นแหวกช่องทางให้ความสะดวกเต็มที่ อาวุธแดงก่ำแข็งโป้กอวดโฉมตรงหน้า มันจ่อที่ปากทางแล้วกดไหลเข้าไป พรืดดดด....
อา....ช่วงเวลาที่ไหลลื่นนี้สุดยอดจริงๆ ผมอ้าปากค้างปล่อยความสุขอ้อยอิ่งนานๆจนมันเข้าไปมิดด้ามความรู้สึกเต็มจนล้นออกมานี้ท่วมท้นข้างในผม
“เฮีย....อึ่ก....แน่นจัง”
“เจ็บไหม”
“ไม่ครับ เฮียกระแทกแรงๆได้เลย ผมชอบ” ผมละล่ำละลักบอก และก็ได้รับการตอบสนองตามที่ขอ แกกระแทกกระทั้นผมสุดแรง เสียงเรากระทบกระแทกกันดังพั่บๆๆๆๆ สั่นห้อง
“อ้า....อะ” ผมร้องได้ไม่กี่คำ เฮียก็เอามือปิดปากผมแน่น แต่ก็ไม่หยุดร่อนสะโพก แกขยับพั่บๆๆๆๆต่อ อาวุธชุ่มไปด้วยเมือกลื่นไหลเข้าออกในตัวผมไม่หยุด ยิ่งโดนแกกระทุ้งแบบเนื้อๆเน้นๆนี่ผมแทบอยากร้องให้สุดเสียง แต่บนเครื่องบินเราต้องทำกันแบบเงียบๆเท่านั้น
เฮียหยูอัดผมซะหัวโยกหัวคลอนแต่สุขขีมั่กมาก ตอนดึงออกนี้น้ำเยิ้มไหลนองออกมาเลย พอแกเสร็จก็ถึงตาจิ่วบ้าง เสียดายที่ไม่มีเวลาทำกันนานๆ เราต้องทำเวลาเพื่อไม่ให้โดนสงสัย จึงได้แค่เสียบแล้วขย่มกันให้ตายไปข้างหนึ่งเลย ยกแรกเอียกับจิ่วเสร็จไปคนล่ะ 2 น้ำ ผมนั้นออกไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง พวกเราพากันกลับมานอน และเมื่อใกล้จะถึงลอนดอนก็พากันไปเอาอีกหลายรอบ กว่าจะถึงพื้นดินผมน่ะเดินเป๋ไม่เป็นเส้นตรงเลย แต่ก็สุขสุดๆ
ตลอดเวลาที่อยู่ลอนดอน เราอยู่กับแบบสามคนผัวเมียจริงๆ เรียนเป็นเรียน เล่นเป็นเล่น หน้าที่ผมเรียนวันล่ะ 3 ชั่วโมงเท่านั้น หลังจากนั้นก็ทำความสะอาดบ้าน เอาเสื้อผ้าไปซัก ทำอาหารเช้า-เย็น แล้วอำนวยความสะดวกเรื่องบนเตียงทุกวัน ฮี่ฮี่ฮี่...เรื่องสุดท้ายนี่ของโปรดของพวกเราเลยล่ะ
The end
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
:L2: :pig4:
-
ฮี่ฮี่ฮี่ เรื่องสุดก็เรื่องโปรดของนักอ่านทุกคนค่า
ตกลงไม่เลิกใช่ไหมมมมม 55555555555555
+1 ค่า รอตอนต่อไปค่า อิอิ
-
อ๊า มาต่อแล้ว ดีใจจัง รอตอนต่อไปด้วยใจระทึกค่ะ
-
ฮี่ๆๆๆๆๆ :haun4:ของโปรด
-
ตกลงเรื่องนี้จบแล้วใช่ป่ะ?
แรงได้ใจกันทั้งสามคนเลย...โดยเฉพาะน้องเหมียว :laugh:
-
ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองนะแมว
:z1: :z1:
-
ในที่สุดเหมียวก็รู้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการซะที เล่นเอาเราลุ้นแล้วลุ้นอีกนะเนี่ย :impress2:
-
เล่นส่งไปนอก มีหรือจะรอดด
เป็นภรรเมียที่ดีซะน้องหมียว เค๊ยกกก!!!
-
ตื่นเต้นนนน 3 p :haun4: :haun4: :haun4:
-
ดีนะเครื่องบินไม่ตก!!!!!!!
-
จบแล้วม่ะ
แต่น่ะเหมียวเปงภรรยาที่ดีสมชื่อที่เดียว 555
-
รออ่านนะคะ :man1:
-
เรื่องของสามคนผัวเมีย :-[
-
ในที่สุดก็ลงเอยกันจนได้ หึหึ :haun4: :haun4:
-
โอ้โห่...นี้มัน3Pนี้หว่า แต่คงมันส์น่าดูเชียวน่ะเนี้ย
-
อนาคตของชาติ!
-
หนีใจตัวเองไม่รอด หนูเหมียว
-
ดีแล้ว จงเป็นเมียที่ดีของจิ่วและเฮียนะ
-
ของชอบเราเหมือนกัน :z1: :z1: :m25: ตายคาอก ฮ่าๆ
-
รักสองพี่น้องที่สุด รอนะ
-
อ่ายเรื่องไหนๆ ก็เฮ่อออออออออออออออออ ทำไมชั้นไมไ่ด้แบบนี้บ้างวะ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m25:
:z1:
:pighaun:
:haun4:
:jul1:
:oo1:
บรรยายไม่หมดอ่ะ
-
:m25: :m25:
สุดท้ายแล้วก็ลงเอยจนได้
น้องเหมียวเป็นภรรยาที่ดีซะ
-
เมื่อความรักและ sex มาประกอบกัน ด้วยสัดส่วนที่ลงตัว
ชีวิตแต่งงานของหนูเหมียวจึง Happy อย่างอิจฉาเป็นที่สุด ~ :m3:
-
รักยั่งยืน
-
ถึงใจสุดๆๆ 55.
-
ฮี่ฮี่ฮี่ ชอบชอบ :-[
-
พ่อแม่สนับสนุนโดยไม่รู้ตัว
...หรือรู้หว่า? :o9:
-
เวรกรรม คุณพ่อ ส่งอ้อยเข้าปากช้างทีเดียวเชียว...
-
ห้องน้ำบนเครื่องนี่มันแคบมากๆ ยังอุตส่าห์....กันได้นะ ^^'
-
สุดท้ายเหมียวก็ไปไหนไม่รอดอิอิ
รออ่านต่อไปค้าบบบบบบบบบ
-
สามพี~~~ แฮปปี้ ปี้ ปี้ ปี้ เอ็นดิ้ง :man1:
-
อ๊ากเรียกเลือดจริงๆเลยน้า... เล่นกันกลางอากาศเลยเหยอ เหอเหอ
-
อัพฉลองวันสิ้นเดือนหน่อย เมื่อวานดูพิธีแต่งงานวิลเลี่ยมและเคท แห่ม...อารมณ์หวานพุ่งปรี้ดเกิดมาเป็นเรื่องนี้จนได้(เกี่ยวกันไหมเนี่ย??)
เอาเห้อะ ห่าเหตุให้มันเกี่ยวกันสัหน่อยล่ะกัน 5555 :-[ :-[
คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา
กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ แวมไพร์ผู้ยิ่งใหญ่ราชาแห่งรัตติกาลได้สยายปีกแห่งความน่าสะพรึงกลัวไปทั่วผืนฟ้าในยามราตรี
หลังจากดื่มด่ำโลหิตของหญิงสาวผู้งดงามอิ่มหนำ เขาทิ้งเชื้ออันชั่วร้ายไว้เบื้องหลัง แล้วโบยบินหาเหยื่อรายต่อไป
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า....” เขาหัวร่อให้กับความสำราญในค่ำคืนนี้
ก๊อง!!!
แอ๊กกกก.....ค้างคาวตัวกระจ๊อยชนเข้ากับป้ายโฆษณาถุงยาง เซฟเซ็กส์ของมูลนิธิป้องกันเอดล์
อู้ออออ...มันครางเสียงล่ะห้อยก่อนร่วงเป็นเศษกระดาษลงสู่ทางด่วนโทลเวย์ รถคันหนึ่งแล่นผ่านมา เฟี้ยววววววว...
อู้วววววววววว.....เจ้าค้างคาวเคราะห์ร้ายโดนชนเป็นคำรบสอง มันกระเด็นกระดอนตกลงยังเบาะหลังรถเปิดประทุนคันงาม
“โอ้ยยยย....” ปีศาจแห่งรัตติกาลครวญคราง หรือนี่จะเป็นวาระสุดท้ายของเขา ช่างน่าอดสูยิ่งนัก เขาเอื้อมมือไปเบื้องบน
ถวิลหาดวงดาวที่หมายสิงสถิต ตูมมมม!!!
“แอ๊กกกก..แม่คู๊ณ เอาตูดหล่อนออกจากตัวฉันนะ”
“หา?? อาไร้” แม่หมูสาวอวบแก้มยุ่ยผงกหัวขึ้นมามองแต่ไม่เห็นใคร
“ข้างล่างนี้เว้ย เอาตูดออกไปเสียที” มีมือดำๆโผล่ออกจากข้างล่างบกมือหย๊อยๆ
“เฮ่อ...ฉันลุกไม่ไหวแล้ว ทนหน่อยล่ะกัน”
“ลุกไปเว้ย กูจะตายอยู่แล้วนะ”
“อูยยยย....โทษทีทนหน่อยล่ะกัน ฉันกำลังจะคลอดลูกแล้ว”
“ที่รัก คุณพูดกับใครน่ะ” พ่อหมูกำลังเหยียบคันเร่งมิดตะโกนถามเสียงตื่นตระหนก
“ไม่มีอะไรก็แค่.....”
“เว้ย!!!” ค้างคาวเคราะห์ร้ายสุดทน มันฝังเขี้ยวลงที่ปั้นท้ายใหญ่โตของแม่หมูทันที อี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!
“ว้ายยยย บ้า!!! คนทะลึ่ง” แม่หมูทะลึ่งพรวดลุกขึ้นเอากีบเท้ากระทืบ ตุ๊บๆๆๆไม่เลี้ยง สุดท้ายราชารัตติกาลก็อวสานภายใต้กีบเท้าหมูอวบอั๋น
แต่!!!! เรื่องไม่ได้จบแค่นี้ หลังจากนั้นแม่หมูคลอดลูกหมูน่ารักถึง 8 ตัว แต่มีเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่มีปีกค้างคาวงอกขึ้นที่กลางหลัง
แม้จะประหลาดแต่เขาก็เป็นหมูที่น่ารัก แม่ของเขาตั้งชื่อให้ว่า เอ็ดเวิรด์ แห่งบิวตี้เบค่อน ซานฟานซิสโก
18 ปีต่อมา ณ. ทะเลน้ำแข็ง ไซบีเรีย
“ราชาแห่งไซบีเรียนฮักกี้เสด็จแล้ว” เหล่าสุนัขแห่งท้องทุ่งน้ำแข็งเรียงแถวต้อนรับราชาขาวผู้ยิ่งใหญ่ เขามีขนสีขาวแซมเทาฟูฟ่องสวยงาม
ดวงตาสีฟ้าโคว์บอนด์โดดเด่นต้องตาทุกครั้งเห็น เขาพร้อมราชินีและรัชทายาทเดินผ่านแถวเหล่าผู้ภักดีมายืนอยู่บนราชบังลังค์อันงดงาม
“กินได้” ราชาประกาศทุกตัวรีบกินข้าวในชามหน้าตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ล่ะตัวซัดงั่มๆๆๆน้ำลายกระเด็น
“ใครมีเรื่องจะรายงานหรือไม่”
“ฝ่าบาท งั่ม....คือ....งั่ม...อเมริกาติดต่อมาแล้ว”
“ว่าไง”
“ตระกูลดันแคน เอิ้กกกก..พบสายเลือดที่สาบสูญไปแล้ว เขาพร้อมจะส่งคู่สมรสให้แก่เราในไม่ช้านี้”
“การสมรสเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่าง ตระกูลไซบีเรียนฮักกี้และแวมไพร์คัลแลนครั้งที่ 12 จะผิดพลาดไม่ได้ ทางเราคัดเลือกเจ้าบ่าวหรือยัง”
“เลือกแล้วพะยะคะ เป็นเจคอป บุตรแห่งอดัม”
“ดีมาก เตรียมทุกอย่างให้พร้อมแล้วส่งเขาไปอเมริการับเจ้าสาวมาได้แล้ว”
“พะยะคะ”
*************
มหาลัยดับบิ้ส ซานฟานฯ
“เอ็ดดดดดดดดเวิรรรรรรรรรรด์” ทันทีที่ชั่วโมงหมดลง เหล่าสัตว์กินเนื้อทั้งหลายแหล่ต่างวิ่งหาชายหนุ่มรูปงามกันเจ้าล่ะหวั่น ทำให้มหาลัยแห่งนี้
ไม่เคยสงบสุขเลยตั้งแต่เขาเข้ามาเรียน
“เอ็ดจ๋า”
ผัวะ! แค่ทักทายคำแรกเท่านั้น เสือแพนเตอร์แห่งวิสคอนซิสก็ถูกซัดโครมลงไปกองกับพื้นทันที ก่อนที่จะถูกบดขยี้อยู่ใต้รองเท้าผ้าใบอีกที
“บอกแล้วไงว่า อย่าสะเออะมาให้ฉันเห็นหน้า เดวิด”
“อา....หมัดของนายช่างทรงพลังชวนฝันจริงๆ ทุกครั้งที่นายเหยียบย่ำ จะมีแต่ทำให้ฉันมีความสุข”
“ไปให้พ้น”
ชายหนุ่มเดินออกจากอาคารเรียนท่ามกลางสายตาของเหล่ามุนษย์เชื้อสายสัตว์โลกทั้งหลาย ด้วยเหตุที่เขาแตกต่างโดยสิ้นเชิงจากพวกคนเหล่านี้
เขามีใบหน้าคมเข้ม ผมยักศกสีน้ำผึ้ง ขนตายางงอนรอบดวงตาสีเทาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง ร่างพรียวบางนั้นดูอ่อนแอทว่ามีพละกำลังมหาศาล
อีกทั้งเสน่ห์ยั่วยวนเชิญชวนแสนเซ็กซี่ของแวมไพร์ อีกด้านก็มีความน่ารักน่าหยิก ด้วยผิวขาวอมชมพู ปั้นท้ายงอนฟิสแน่นยามเดินจะยั่วยวนสายตา
ของเหล่าเสือหิว ไม่ว่าเขาจะไปไหนยี่ห้อความ ‘น่ากิน’ก็จะตามไปทุกที่ เพราะส่วนหนึ่งของสายเลือดคือ หมูสุดอร่อยของบิวตี้เบค่อน
ซึ่งคติประจำตระกูลคือ ‘อร่อยเป็นหนึ่งไม่มีสอง’
“คุณ บิวตี้เบค่อน”
ชายในชุดสูทสีดำหลายคนยืนรอต้อนรับเขาในที่จอดรถจักรยาน ชายหนุ่มเห็นหน้าก็ต้องถอนหายใจเฮือกอย่างเบื่อหน่าย
“พวกนายอีกแล้ว อะไรอีกล่ะวันนี้”
“ท่านมาคัสรอคุณอยู่ครับ” พวกนี้ผายมือไปยังรถลีโมที่จอดซุ่มอยู่ไม่ห่างนัก คนขับรถเปิดประตูรถรถ ภายในมีคนๆหนึ่งที่ยิ้มกว้างต้อนรับ
“ฮัลโหล เอ็ด”
“คุณมาคัส” ชายหนุ่มยิ้มเจื่อนแต่ก็ยอมไปหา คนๆนี้ดีกับครอบครัวเขามาก พ่อแม่และพี่น้องทุกคนอยู่ดีมีสุข งานการมั่นคงทุกอย่างก็ล้วนแต่เพราะเขาคนนี้
“มีอะไรหรือครับทำไมถึงมาหาได้”
“ไม่มีก็มาหาได้ไม่ใช่หรือ”
“ครับ”
“แต่วันนี้มีเรื่องสำคัญจริงๆ”
“อย่าบอกนะว่า....”
“อือหื้อ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างใบหน้าสีซีดอายุราว 30 นี้จริงๆอายุร่วมหลายร้อยแล้ว เป็นแวมไพร์สายเลือดแท้ที่เหลือเพียงตนเดียว ไม่มีลูกหลาน
แวมไพร์ที่เหลือล้วนแต่เป็นพวกที่เกิดจากการกัดเท่านั้น
“ไม่เอาน่า มาคัส....ผมไม่ใช่พวกเลือดแท้นะ”
“เอ็ดๆๆ เอ็ดเวิรด์ที่รัก....” เขายกนิ้วแตะที่ริมฝีปากเขา พลางเชยคางขึ้นมองใกล้ๆ “จริงอยู่เธอไม่ใช่เลือดแท้ แต่ก็ถือกำเนิดมาจากสายเลือด
ที่หลงเหลือเพียงหนึ่งเดียวของพี่ชายฉัน ลูเชียส ภาระหน้าที่ที่ตกทอดมานี้เป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้นะ”
เอ็ดเวิรด์นึกเคือง เป็นเพราะแม่เขาถูกกัดแท้ๆเชียว เลือดแวมไพร์ในตัวแม่ส่งต่อมาให้เขา ทำให้แม่นั้นเป็นแวมไพร์เต็มตัว แต่เขาเป็นเพียงแค่ครึ่งเดียว
“ผมไม่ทำไม่ได้หรือ”
“ไม่ได้...หากการแต่งงานครั้งนี้ไม่สำเร็จ พวกไซบีเรียนฮักกี้จะถือว่าพันธะสัญญาสงบศึกสิ้นสุดลง สงครามระหว่างเผ่าพันธ์จะเริ่มขึ้น ที่นี้แหละ....
ทุกคนจะเดือดร้อนกันหมด รวมถึงครอบครัวเธอด้วย เอ็ด”
“ผม....ไม่อยากเชื่อเลย”
“พรุ่งนี้ 10โมงเช้า โรงแรมนิวยอร์คพาราไดร์ ใส่ชุดนี้มาด้วย” เขาหยิบชุดสูทสีขาวในถุงพลาสติกป้องกันอย่างดีให้ เท่านี้ก็แปลได้ว่าเขาปฏิเสธไม่ได้แล้ว
“แค่ไปพบใช่ไหมครับ”
“ใช่ ไปดูสิว่าพวกนั้นจะแน่แค่ไหน บางทีมันอาจไม่น่ากลัวอย่างที่คิดก็ได้นะ...แล้วพบกัน”
เอ็ดเวิรด์ลงจากรถในมือถือชุดสีหน้าเซ็งสุดๆ ถ้าโลกนี้มีหลุมล่ะก็เขาอยากโดดลงไปจังเลย
**********
“ฉันไม่ได้อยากมางานเลี้ยงนี้ เธอก็รู้” เสียงขุ่นเคืองพูดใส่มือถือโดยไม่สนใจว่าใครจะได้ยินบ้าง เหล่าสาวใช้และเลขาส่วนตัวต่างเดินรอบตัว
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เพื่อให้เสื้อผ้าหน้าผมบนตัวเขาเรียบและเพอร์เพ็กที่สุด
เจคอป ฮั้กกี้ ว็อทซักส์ซัมติงด์ (แปลเอาเอง) ไม่สนว่าใครจะคิดยังไง เขาไม่ได้อยากจะมางานเลี้ยงต้อนรับของเหล่าแวมไพร์นี้เท่าไร
เพียงแต่ในหมู่ตระกูลไซบีเรียฮักกี้ มีเขาที่อายุเหมาะสมที่สุด และยังไม่มีคู่ครอง
ปัดโธ่เอ้ย รู้งี้รีบแต่งกับเบลล่าตั้งแต่ปีก่อนก็ดี ถ้าหล่อนไม่มัวแต่มีปัญหากับครอบครัวเขา เบลล่าสวย มีเสน่ห์แต่เจ้าปัญหามากชอบทำหน้าบูดเหมือนปวดท้อง
ตาปรือเป็นสาวเมายาแถมชอบส่ายหน้าเป็นตูดเป็ด ชอบก็ส่าย ไม่ชอบก็ส่ายท่าเดียว เฮ่อ...ตูล่ะกลุ้ม
“รู้ๆๆๆ พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง ทำอะไรบ้างสิ เธอจะปล่อยให้ฉันหัวใจสลายหรือไง ที่ต้องนั่งรอเธออยู่ที่นี่ หนาวก็หนาว ขนตาฉันโดนน้ำแข็งเกาะจนไม่เด้ง
ขณะที่เธอไปสำราญนั่งดูสาวๆสวยๆที่นั้น” เธอร้องไห้โฮลั่นจนต้องเอามือถือออกห่างๆหู
“เบลล่า....ฉันไม่ได้นั่งดูสาว”
“โกหก”
“พูดจริง คู่ที่มาดูตัววันนี้เป็นผู้ชาย”
“จริงเหรอ” ปลายสายเสียงใสขึ้นมาทันที
“จริง เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะว่าฉันจะดูสาวไหนอีก แค่พูดคุยกันตามพิธีเท่านั้น แล้วฉันจะรีบกลับนะ”
“เจค....ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องรับเขาคนนั้นไว้เป็นภรรยาหรือ”
“ใช่....แต่ก็แค่ในนามเท่านั้น ฉันจะไปรับใครเป็นภรรยาได้ล่ะนอกจากเธอ”
“ฉันรักเธอ เจค”
“ฉันก็รักเธอ รอฉันกลับไปนะ”
“บายจ๊ะ” วางหูได้ก็โล่งอกขึ้นเยอะ ปัญหาๆๆทำไมมันถึงไม่หยุดไล่ตามเขาเสียทีนะ ชายหนุ่มมองตัวเองในกระจก ถึงพบว่าชุดสูทนี้ชั้นดีของแท้เลยล่ะ
สีเทาเข้มออกดำทำให้ดูสูง บึกบึน สง่าในทุกท่วงท่าแม้จะเป็นเสื้อผ้าที่ไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ดินแดนแห่งน้ำแข็ง แต่ที่นี่...มัน สุดยอดจริงๆ
“เยี่ยมมาก เจ้าดูดีจริงๆ” ฟรานซิส ญาติผู้ใหญ่ตัวแทนฝ่ายไซบีเรียนฮักกี้มองเขาอย่างชื่นชม
“ขอบคุณครับ”
“งานเลี้ยงวันนี้เป็นงานเลี้ยงเล็กๆก็จริง แต่สำคัญต่อเผ่าพันธุ์ของเรามาก อย่าให้ทางโน้นรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร เก็บทุกอย่างไว้ข้างใน
จำไว้ด้วยว่าเจ้าแบกความภาคภูมิแห่งเผ่าพันธ์เราอยู่”
“ครับ” อึดอัดจัง....คำๆนี้เขาได้ยินมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ว ทำไมต้องมาทำเรื่องที่ไม่อยากทำนี้ด้วยนะ ชายหนุ่มนั่งรอเวลาขณะที่เข็มนาฬิกาเคลื่อนไปเรื่อย
“ผมออกไปสูดอากาศหน่อยนะ” เขาบอกกับเลขาประจำตัว
“ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องแค่ระเบียงหน้าห้องนี่เอง” เลขาพยักหน้ายินยอมเพราะระเบียงมีบริเวณไม่กว้างมาก ไม่มีทางออกไปไหนได้จึงปล่อยให้อยู่ตามลำพังชั่วครู่
เจคอปสูดกลิ่นอากาศสดชื่นเข้าเต็มปอด แม้จะไปบริสุทธิ์เท่าไซบีเรียแต่ก็มีความหลากหลาย กลิ่นรถ กลิ่นฮอดดอก กลิ่นเนยและชีส น่าสนใจทั้งนั้น
ร่างสูงกำยำเท้าแขนกับขอบตึก มองลงไปยังสวนย่อมที่อยู่ต่ำลงไปอีก หลายชั้น นั้นอะไรน่ะ??
สายตาแหลมคมของไซบีเรียนฮักกี้เห็น ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวสะอาดตา เดินออกรับลมข้างนอก ถึงจะอยู่ท่านกลางพันธ์ไม้นานาชนิดที่มีกลิ่นเฉาพะตัว
แต่เขาก็ยังได้กลิ่นเขาคนนั้น หอมน่าอร่อยจริงๆ และเมื่อคนๆนั้นเงยหน้ามาขึ้นมาสบตากันโดยบังเอิญ ดวงตาสีเทาเศร้าๆนั้น....ชัดเจนที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลย
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
สนุกมากจ้ะ รอตอนต่อไป
ปล. ชื่อเต็มพระเอกอย่างฮา 'เจคอป ฮั้กกี้ ว็อทซักส์ซัมติงด์'
-
:L1: :L1:
:L1:
-
เจค็อป เบลล่า เอ็ดเวิร์ด ก๊ากกกกก
-
ชื่อแต่ละคน จำยากทั้งนั้น ><
ทำไมให้คนอ่านค้างล่ะจ๊ะ
มาต่อเถอะน้า Pleaseeeeeeeeee T^T
-
ชื่อแต่ละคน คุ้นๆๆ
ลูกหมูจะโดนหมาป่างาบสะแล้ว
-
เอาเข้าไป จะเอาชื่อของทไวไลท์มาทั้งเรื่องป่ะเนี่ย 555ขำไปไหน
ตอนนี้ท่าจะฮา รอตอนต่อไปจ้า
-
ตอนแรกเห็นชื่อเอ็ดเวิร์ดนี่เรายังไม่คิดอะไร
เจอเจคอปแอนด์เบลล่าแล้วขำก๊ากเลย
ยังกะแฟนฟิคทไวไลท์(ภาคพิสดาร) ฮ่าาาาาา
จะรอดูตอนหน้า ว่าเจคอปจะจัดการยังไงกับว่าที่เจ้าสาวกับแฟนสาวตัวจริง หึหึ
-
ตัวละครคุ้นๆ :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกก ฮาชื่ออ่ะ :jul3:
-
ชื่อฮาไม่ไหวแล้วอ่ะ :m20:
ทั้งบิ้วตี้เบค่อนกับเจคอป ฮั้กกี้ ว็อทซักส์ซัมติงด์ อ่ะ
-
อ๊ากกกกกกก :m31:
ค้างงงงงงงง
อยากอ่านต่อ :o12:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ขอใช้ซาวด์นี้) :laugh:
แต่ละชื่อนี้มันนนนน 55555555 ขำมาก นี่มันทไวไลท์ชัดๆ
รอตอนหน้าค่า :mc4:
-
อ๊าค้างอ่ะ อยากอ่านต่อแว้ว มาต่อด่วนจี๋
-
เอาแล้วเจค ตกหลุมรักเอ็ดเข้าอย่างจังล่ะสิ ยัยเบลตกกระป๋องไปเลย :laugh:
แต่บิวตี้เบค่อนน่ากินมากเนอะ อยากกินบ้างไรบ้าง :jul3:
-
ขำม่ายไหวแระ
กร้ากกกกกกก ^^
-
อยากอ่านต่ออ่ะ มาต่อไวๆนะคะ :call:
-
หมูจะโดนกินแล้ววววววว
:L2: :L2:
-
แต่งเอาฮาอย่างเดียวเลยใช่ไหม กร๊ากกกก สนุกมาก
รอเจคอป กินบิ้วตี้เบคอนอยู่นะ หุหุหุ
-
สรุปน้องหมูเรา น่ารักด้วย น่าอร่อยด้วยใช่มั้ยนี่ อิอิ :laugh:
-
มาต่อๆๆๆๆ :z1: :haun4:
-
ลูหหมูน้อยเสร็จแน่หมาป่าได้กลิ่นแล้วโดนงาย
เป็นแน่แท้จ๊ะน้องหมูน้อย
-
:z1:รอค่ะ
-
ตอนนี้ออกแนวฮา กร๊ากก รอที่เหลือจ้า^^
-
อร๊าย หลงรักลูกหมู!!
-
:m20: :m20: :m20:
-
หุหุ มิรอดแน่ เอ็ด เอ๊ยยยยย
เบลล๊า ก้เบลลาเถอะ
:z1:
-
ฮ่าๆๆๆ เกิดอาการตกหลุมรักซะแล้วหล่ะมั่ง คุณหมาป่า
ดูท่าทางงานนี้เอ็ดจะไม่รอดซะแล้ว ฮุฮุฮุ
ชอบทุกเรื่องเลยจร้า
สนุกมากๆ
-
จะออกแนวฮาปนหื่นนะเนี่ย o18
รอค่ะ
-
มันคืองานศิลปะชั้นเลิศ :haun4:
-
กร๊ากกกกก แน่ใจเหรอว่าแรงบันดาลใจมาจากวิลเลี่ยมเคทน่ะ555
รีบเอามาต่อด่วน ติดแล้ว
-
ฮ่าปนหื่นจริงๆๆ
-
ฮ่าๆๆ :m20:
ชื่อนี่ฮาจริง
:3123: :pig4:
-
เเค่ชื่อก็น่าอ่านเเล้ว
-
อ่านะ ชื่อคุ้นๆนะเนี่ย หุๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย อ่านไปฮาไป คิดได้นะคะ รอดูหมากินหมู อิอิ
-
สบตาแล้วไงต่อ
ฉุดเข้าห้องเลย
-
รอๆๆ หมากินหมู
-
ปิ๊งๆกานแร้ว
รอตอนต่อไปไจจดไจจ่อ
-
ฟากกระโน้นเล่าขานกันว่า "ทไวไลท์ ซาก้า" ฟากกระนี้เล่าจะเรียกขานกันว่าไง
-
ย๊าก สบตาปิ๊งๆๆ
-
หายไปแล้วอ่ะ
-
มาแล้วจ้า ช้าไปหน่อยเพราะเพิ่งไปตัดแว่นใหม่มาแล้วปวดหัวมาก เขียนไม่ออกเลย ต้องรอให้ชินอยู่ 2-3 วัน(เขาเรียกว่าแว่นเขียว ใส่ดูคอมฯโดยเฉพาะ)
เพิ่งรู้นะว่้ามีแว่นแบบนี้ด้วย ปกติไม่ใส่เลย ตอนนี้เขียนเสร็จมาหมาดๆเลย น้ำหมึกยังไม่แห้งดังนั้นเขียนกตกหล่นไงก็ขอโทดด้วยน้า o13
คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา 2
เอ็ดเวิรด์ออกมาเดินสูดอากาศนอกสวนย่อมระเบียงห้องอาหารชั้นที่ 50 อาหารเช้าสไตล์ฝรั่งเศลสุดหรูนั้นอร่อยก็จริง แต่วงดนตรีบรรเลงแต่เพลงชวนง่วงแต่เช้านี้สิ ทำเอาหนังตาหย่อยพอดี ชายหนุ่มมองทิวทัศน์เมืองใหญ่ที่คุ้นสายตา พลางคิดว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นมัน แต่พระเจ้าช่วยด้วยเถอะ ขอให้อีกฝ่ายไม่เห็นด้วยกับการดูตัวครั้งนี้ที ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็อาจไม่ต้องไปจากที่นี่
โครม!!!
เอ็ดเวิรด์ตกใจหันไปมองขวับ อะไรหล่นลงมาน่ะ พุ่มดอกลิลลี่ยุบลงไปเป็นแถวเลย ส่วนของที่ตกลงมานั้นกระเด็นไปหลายวาเลย ทีแรกนึกว่าถุงขยะมาจากไหน แต่มันลุกขึ้นได้แถมสะบัดฝุ่นปัดแถวๆไหล่ กระชับเสื้อนอกสีเข้มด้วยมาดโคตรเท่ห์ สุดเท่ห์เหลือหลาย หมูน้อยมองตาไม่กระพริบ ความประทับใจแรกพุ่งปรี้ดทันที
ช่างเป็นฮักกี้หนุ่มที่น่ารักอะไรอย่างนี้ แม้ตาคู่นั้นดุโหดแต่ก็น่ารัก ขนฟูๆดูนุ่มนิ่มน่ากอดแรงๆสักที หางเขาส่ายดิกส่งสัญญาณเป็นมิตรจ๋า ทั้งที่หน้าไม่ให้ เขาเป็นใครกันนะ??
“ฮาย...”
“ฮาย.....” เอ็ดเวิรด์ยิ้มตอบ ใบหน้าที่บึ้งตึงแต่เขาก็ดูออกว่ายิ้มอยู่ข้างใน
ตะลึ่งตึ่งตึ้ง!!!!!!!
ดนตรีข้างในเปลี่ยนเป็นจังหวะแทงโก้กะทันหัน เสียงดังออกมาถึงข้างนอก เจคอปตกใจสัญชาติญาณกระตุกวูบ เขาคว้าร่างในชุดสูทสีขาวเหวี่ยงเข้ามาในวงแขน เอนตัวโค้งเกือบระนาบกับพื้น เอ็ดเวิรด์ตกใจเหมือนกัน เขาโอบรอบคออีกฝ่าย ฉีกขาข้างหนึ่งสูงตั้งฉาก 90 องศา ทำไมตูต้องงี้ด้วยฟะ??
“โทษที ผมแพ้เพลงนี้น่ะ” เจคอปขอโทษขอโพย
“เหรอ...ผมก็เหมือนกัน” ทำไมเขาว่ายังงี้ไม่รู้ แต่เสียงเพลงดำเนินต่อไปไม่หยุด วงแขนที่โอบอุ้มอยู่ก็ไม่หยุดที่จะเหวี่ยงพาเขาไปตามจังหวะที่เร้าใจ เอ็ดเวิรด์เหวี่ยงขาเสียดสีกับขาคู่เต้นในเชิงเกี้ยวพาฉันท์ชายหนุ่มหญิงสาวอย่างเผลอไผล เพราะวงแขนที่ประคองหลังเขารั้งไว้ไม่ยอมให้หยุด ทำให้เผลอวาดลีลายั่วยวนตามสไตล์แทงโก้เร้าใจ ในจังหวะสุดท้ายเขากระโดดนั่งไข้วห้างบนท่อนขาแข็งแรงได้อย่างสวยงาม
วี้ดดดดดดดดด!!!
แขกของโรงแรมเป่าปากเฟี้ยวฟ้าวบรมมือให้เกรียวกราวถูกใจในลีลาของทั้งคู่ ทำเอายิ้มหน้าบานหุบไม่ลงทั้งสองคนเลย จนถอยออกมาและมีเวลาที่ได้มองกันตรงๆอีกครั้ง
“คุณเต้นได้ไม่เลวนี่”
“คุณนำได้ดีต่างหาก จนผมนี่เผลอไปเลย”
“ฮะฮะ.....ปกติผมไม่ทำอย่างนี้หรอกนะ แต่จังหวะมันทำให้อดไม่ได้... ผมเจคอป”
“ผมเอ็ด.....เอ็ดเวิรด์ เอ็ดดีกว่า.....เอ็ดดีแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มกว้างพูดตะกุกตะกักได้ไงก็ไม่รู้ เขาเขินจนร้อนหน้าไปหมด ส่วนเจคอปนั้นยิ้มกว้างถูกใจอากับกิริยานี้ที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นบางอย่างในตัวชายหนุ่มคนนี้บอกเขาว่า ‘น่ากิน’ ‘ห้อเจี้ยะ’ ‘โออิชิ’ ‘yummy’
“เอ็ด....ชื่อเพราะมาก”
เห้อ เห้อ เห้อ....บรรยากาศหวานชื่นมื่นเป็นใจมั่กๆ หนุ่มหน้าหวานได้แต่ยิ้มกว้างอวดฟันขาวเกือบครบ 32 ซี่เลย ไม่ได้แล้วยิ้มอย่างเดียวเดี๋ยวจะหาว่าปัญญาอ่อน ชวนคุยเรื่องอื่นอวดสาระบ้างดีกว่า
“เจคอป....คุณมาจากไหนหรือ”
“ไซบีเรีย รัสเซีย”
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่หรือ ธุรกิจหรือเปล่า”
“ก็ทำนองนั้น”ชายหนุ่มว่าเสียงเรียบๆ แต่สายตาคู่นี้มองอย่างรู้ทันความคิดเขา คุยธุรกิจอะไรสูทหรูเหมือนกำลังจะดินเนอร์หรือไปงานแต่งมากกว่า เขาจึงหัวเราะแก้เก้อ “อันที่จริง ผมมาดูตัวน่ะ”
“จริงเหรอ...ผมก็เหมือนกัน”
“ไม่น่าเชื่อ อะไรจะบังเอิญอย่างนี้” เจคอปออกจะแปลกใจที่พวกเขาทำอะไรเหมือนกันในวันเดียวกันด้วย คงเป็นพรมลิขิตแน่ๆ น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้พบกันเร็วกว่านี้ ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าให้เห็น
“คุณคงไม่อยากมาเท่าไรหรอกใช่ไหม” เจคอปว่า เอ็ดเวิรด์เหลือบมองสายตาที่มองอย่างเห็นใจ ทำให้รู้ว่า
“คุณก็เช่นกันหรือ”
“อืม.....ใครจะชอบใจที่ถูกบังคับทำโน่นทำนี้ล่ะ”
“นั้นสิ มีแต่คำว่า ต้อง! อยู่ตลอดเวลา คุณต้องทำนี้นะ คุณต้องทำโน่นนะ ต้องๆๆๆ ตลอดเวลาไม่คิดหรือไรว่าเราก็มีหัวใจเหมือนกัน”
“ใช่....เรามีหัวใจเหมือนกัน แต่ใครจะฟังล่ะ” พวกเขามองตากันอย่างเข้าใจ น่าแปลกที่โลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ แต่พวกเขาก็ได้พบกับคนที่รู้ใจได้ ต่างก็รู้สึกยินดีที่ได้พบคนที่เข้าใจเสียที
“เอ็ด....” เสียงเรียกจากคนในห้องอาหาร ทำให้ความสุขทั้งมวลมลายหายไปในที่สุด “ได้เวลาแล้ว”
เอ็ดเวิรด์หันมามองเจคอปด้วยความเสียดาย เขาไม่อยากให้ช่วงเวลานี้สิ้นสุดเลย แต่.... “ผมต้องไปแล้ว ลาก่อนนะ”
เขาว่าเสียงเศร้าจนเจคอปใจหายวาบ เขาไม่อยากให้มันจบลงแบบนี้ มือแข็งๆคว้าแขนไว้ “เจคอป??”
“ไปเถอะ”เขาดึงให้ตามไปที่ประตูฉุกเฉิน
“คุณจะทำอะไร??”
“ล้มงานเลี้ยงวันนี้น่ะสิ”
“เอ็ด!!!! คุณจะทำอะไรน่ะ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ไปตามเขามาเร็วเข้า!” มาคัสเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รีบสั่งให้ลูกน้องไล่ตามไป
“เจค!!!” เสียงตะโกนลั่น ก่อนจะมีคนกระโดดลงมาบนระเบียง “กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”
“อ้าว....คุณ.....??”
“ท่านมาคัส?? อยู่ที่นี่หรอกเหรอ เอ๊ะ! งั้น....คนชุดขาวนั้น” ทั้งคู่เคยพบกันมาแล้วตั้งแต่คู่วิวาห์เมื่อร้อยกว่าปีก่อน
“ตัวแทนของทางเรา.....แล้วคนชุดดำนั้น”
“ตัวแทนของเราเช่นกัน” หมาป่าและแวมไพร์มองตากันปริบๆ ก่อนจะหัวเราะลั่น
“ฮะฮะฮะ....เด็กบ้าสองคนนั้น ไม่ทันรู้จักกันดีก็หนีไปด้วยกันซะแล้ว”
“นี่ถ้ารู้ว่าเป็นคู่ดูตัวกันนี่จะทำหน้ากันยังไงล่ะเนี่ย”
“คงตลกน่าดูชมล่ะ”
“ฮะฮะ....งั้นปล่อยพวกเขาไปเถอะนะ”
“เห็นด้วยเลยล่ะ”
**********
เอ็ดเวิรด์นึกกลัวขึ้นมา แต่มืออุ่นที่ชักนำเขานั้นทำให้ลืมเรื่องที่ตามมาไปเสีย พวกเขาวิ่งไปตามถนนให้ไกลจากโรงแรมมากที่สุดแล้วหัวเราะกับอิสรภาพ
หมาป่าและหมูน้อยวิ่งเล่นกันสนุกสนานไปทุกที่ทั่วทั้งเมือง สนุกกับอาหารอร่อยๆข้างถนน เจคอปนั้นพลังงานเหลือเฟือเขาเล่นบาสกับเด็กๆในตรอกเล็กๆอย่างไม่สนจะระวังเสื้อสูทราคาแพง เขาสนุกอย่างที่สุด ส่วนเอ็ดเวิรด์นั้นวิ่งเล่นได้เดี๋ยวเดียวก็หอบแฮ่กเหงื่อโทรมทั้งตัว แม้จะชักชวนให้มาเดินเล่นในพาร์คใจกลางเมืองเพื่อผ่อนคลายก็เถอะ ที่นี่มีการแข่งบาส แข่งเอ็กซ์ดรีมสารพัดชนิด
“ว้าว.....ที่นี่มัน.....สุดยอดเลย” หมาป่าชอบอกชอบใจวิ่งแล่นไปเล่นทุกอย่างที่ขวางหน้า เอ็ดเวิรด์นั้นหรือนั่งหอบแดดอยู่ไม่ไกล เขานั่งตากลมให้เหงื่อแห้งมองหมาป่าจอมพลังร่าเริงสุดฤทธิ์ด้วยความเอ็นดู
รายนี้พลังงานเยอะ สนใจทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเด็กไปนิดแต่ก็สนุกดี พอได้เห็นร่างกายที่ทรงพลังนั้นทำได้ดีกว่าคนอื่นๆ ก็อดชื่นชมไม่ได้ เขามองร่างเปลือยท่อนบนเล่นโรเลอร์เบลตีลังกาได้อย่างสวยงาม เป็นครั้งแรกน่ะที่เพิ่งเห็นว่าเรือนร่างของผู้ชายนั้นสวย.....
เอ็ดเวิรด์นั่งมองตาไม่กระพริบจับจ้องไปที่คนๆเดียวโดยไม่ทันรู้สึกว่าตัวเองปล่อยฟีโรโมนเชิญชวนจากเหงื่อไปมากขนาดไหน เจคอปกระโดดลงมาสู่พื้นอย่างปลอดภัย เขานึกว่าจะได้ยินเสียโห่ฮ่าไม่ก็เสียงบรมมือบ้าง แต่เปล่าเลย
แปะแปะแปะ....
มีอยู่คนเดียวที่บรมมือให้ หันไปมองก็โบกมือให้หยอยๆไม่ดูเลยว่ารอบตัวนั้นมีสัญญาณอันตรายแล้ว ชายหนุ่มได้กลิ่นบางอย่างโชยมา มันบอกว่า ‘มามะ มาฟัดกันเถอะ’
“เอ็ด!!!” ร่างสูงวิ่งเข้ามาหา
“เมื่อกี้ ยอดไป....”เขาพูดไม่ทันจบก็
โดนคว้ามือวิ่งสุดกำลัง “อะไรกัน??”
“ยังมาอะไรอีก!!! ทำอะไรไปน่ะรู้ตัวบ้างไหม”
“หา??” หมูน้อยก็ยังเป็นหมูน้อยวันยังค่ำ ไม่เข้าใจตัวเองทำอะไรไปบ้าง เขาหันไปเห็นสารพัดสัตว์วิ่งไล่กวดซะฝุ่นตลบ “แว้กกกก เจค!!!”
เขาแหกปากลั่นเมื่อเห็นจากัวร์ป่ากระโจนเข้าใส่ เจคอปคว้าเอวกระโจนหลบไปอีกทางจนพ้นออกมานอกพาร์ค เขากระโดดข้ามหลังคารถที่แล่นผ่านมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งพวกที่ไล่ตามมาไปไกลสุดกู่ ก่อนกระโดดกางเล็บจิกผนังตึกหลังหนึ่งปีนขึ้นไปถึงบนดาดฟ้า
“เหวอ!” เอ็ดเวิรด์ร้องลั่นตอนโดนพลั่กซะล้มกลิ้งไม่เป็นท่า แรงดีแต่เถื่อนชิป เขารีบลุกขึ้นมาปัดฝุ่นออกจากชุดขาวๆนี้ คุณมาคัสต้องโกรธแน่ถ้าเห็นเขาเอาชุดนี้ไปคืน
“ยังจะมาห่วงชุดอีก เมื่อกี้ทำอะไรไปรู้ตัวบ้างไหม” เจคอปหันมาต่อว่า
“อะไรเหรอ?” อีกฝ่ายหันมามองตาโตใสปิ๋งซะโมโหไม่ขึ้นเลย หมาป่ามองตาโตก่อนมองต่ำลงมา เนื้อสด ขาว อวบ หอมน่ากิน เหงื่อที่ไหลลงมาตามลำคอทำให้นึกถึง น้ำมันที่ไหลเยิ้มบนเนื้อย่างหอมๆบนเตา หึหึหึหึ.....น่าอร่อยจัง
เอ็ดเวิรด์รู้สึกชักไม่ค่อยดีแล้วสิ ที่คู่สนทนาเงียบกริบแบบนี้ หนีก่อนดีกว่า “ผมว่าเราควรกลับได้แล้ว”
เขาเดินหนีเข้าไปในตึกที่ค่อนข้างเงียบและสกปรก ตึกนี้กำลังซ่อมบำรุงอยู่ มีบางส่วนที่ทำไม่เสร็จ ติดแผ่นพลาสติกกรองอากาศเป็นชั้นๆ เขาเดินหาทางออกไม่เจอ ทันใดนั้น
“เหวอ!!!” มือแข็งๆกระชากแขนเขาเหวี่ยงล้มลงบนกองแผ่นพลาสติก หันมาเป็นเจคอปนั้นเอง ทว่าตอนนี้สีหน้าเขาโหดยิ่งกว่าโหดอีก “เจคอป....คุณจะทำอะไร....เจคอป!!”
“ฮะฮะฮะ” อีกฝ่ายหัวเราะลั่นตรงเข้ามากระชากฉีกเสื้อผ้าเขาออกไม่เป็นชิ้นดี
“อย่า....” ชายหนุ่มร้องลั่นก็ไม่อาจหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้ได้ หมาป่าแสดงสัญชาติญาณสัตว์ป่าออกมาด้วยการเลียหมูน้อยอย่างเอร็ดอร่อยตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้จะห้ามปรามอย่างไรก็ไร้ผล ตรงข้ามยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ หมาป่าเลียแพล่บๆๆๆๆๆๆอย่างเมามันซะน้ำลายโชก
กว่าจะพอใจ หมาป่าหนุ่มเอนหลังพิงผนังคลุมพลาติกสูบบุหรี่พ่นควันอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่หมูน้อยนอนร้องไห้กระซิกๆตัวสั่นอยู่ข้างตัว
“ไม่เอาน่า....จะร้องไปทำไม”
“ตัวเองไม่ได้เป็นคนโดนนี่ ก็พูดได้สิ ลองเป็นฉันบ้างสิ ฮือ....”
“เฮ่ย.....กะอีแค่ชิมเอง ไม่มีอะไรสึกหรอสักหน่อย” เขาว่าแค่นี้ ร่างขาวเนียนอวบอั๋นหันมามองตาขวาง สีหน้าโกรธสุดๆแล้วก็ยังน่ารักน่าเอ็นดู เจคอปเห็นแล้วก็อดเปรียบกับเบลล่าไม่ได้ รายนั้นโกรธ เกลียด ดีใจ ร่าเริง ก็มีอยู่หน้าเดียว ตาปรือ หน้าขาวซีดเหมือนคนปวดท้องขี้ ต่างกันคนล่ะขั้วเลย นั้นทำให้อดใจอ่อนไม่ได้
“เอ่อ....ยังไงเขาก็จะรับผิดชอบตัวล่ะน่า”
“จริงนะ” สีหน้าโกรธนั้นจางลงชั่วครู่ ก่อนขยับมากอดอย่างยอมศิโรราบ “ตัวเองอย่าทิ้งเค้านะ เค้าชอบตัวจริงๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว”
“จริงเหรอ” ไม่รู้มาก่อนนะนี่ ว่าจะมีความประทับใจแรกเหมือนเขาที่ถูกใจตาเศร้าๆคู่นี้ เจคอปขยี้บุหรี่ทิ้งเหมือนทิ้งเบลล่าออกไปจากความคิด ร่างอวบอั๋น หอมๆน่ากินนี้น่ากอดมากกว่าร่างผอมเย็นชืดเป็นร้อยเท่า เขาพลิกตัวขึ้นเหนือร่างยั่วยวน
“งั้นตัวเองก็เป็นของเค้านะ”
เอ็ดเวิรด์กระพริบขนตาชุ่มน้ำเบาๆ ลังเลและกลัว แต่สุดท้ายก็พยักหน้าด้วยความเขินอาย เมื่อได้สัมผัสกันเบาๆที่ผิวปากมันเป็นเหมือนรักแรกพบที่นุ่มละมุนแล้วหวานเอามากๆ เอ็ดเวิรด์รู้สึกเหมือนได้ฟองน้ำหวานๆมาอยู่ในปากมากกว่าจะเป็นจูบ พวกเขาสองคนจูบกันเบาๆก่อนจะเริ่มนัวเนียดุดันตามความกระสันอยาก
มือสำรวจกันและกันด้วยความร้อนรน ปลายนิ้วขูดไปตามแผ่นหนังเร่งเร้าให้อารมณ์ดุเดือดยิ่งขึ้น เจคอปถลกกางเกงของตัวเองลงใต้ร่างก็ยกเรียวขาขึ้นพันรอบเอวหนาอย่างรู้หน้าที่ เนื้อหนังพวกเขาเสียดสีกันได้อย่างเสียวซ่านได้อารมณ์เหลือเกิน
“อือ....อืมม...อืม” เอ็ดเวิรด์ครางอย่างพอใจในลำคอ จูบองพวกเราเร่าร้อนลามเลียลงตามลำคอและทรวงอก เขาแอ่นร่างขึ้นยกตัวเองเสียดสีร่างแกร่งเต็มที่โดยเฉพาะตรงนั้น
“อืม....ดี” เจคอปหัวเราะ เขาขบกัดผิวอ่อนนุ่มเป็นรอยแดงไปทั่วแล้วดูดดื่มยอดอกสีชมพูแรงๆ
“อูวววว....”เอ็ดเวิรด์แทบคลั่งที่ถูกดูดแรงๆเขาสอดนิ้วเข้าในเรือนผมดกดำดึงขยุ้มให้รู้สึกว่าเขาชอบแค่ไหน เจคอปรั้งขาที่พันเอวถ่างออกกว้าง มองอวัยวะพองโตอย่างพอใจ
“ฮะฮะ...” หมูน้อยหัวเราะลั่นตอนโดนจมูกเย็นๆแตะเข้าที่ร้อนๆแต่หลังหัวเราะแล้วก็ต้องสะอึก ตาเริ่มปรือปากเผยอค้างเมื่อถูกแตะต้องหนักหน่วงยิ่งขึ้น “อะ...อึ่ก....อือ....โอ๊ะ...โอ้ววว ซี้ดดดดดด อะ...เจคอป....เจคๆๆ เบาหน่อย ผมจะ.....โอ้ววววว อย่า....พอแล้ว พอๆๆๆ อูววววววว....อูว”
มือน้อยๆขยุ้มแผ่นพลาสติกใต้ร่างทึ้งอย่างแรงตามอารมณ์ที่ถูกชุดกระชากไปมาอย่างแรง มือแข็งแรงจับข้อเท้าทั้งสองข้างฉีกกว้างเป็นตัววีทำให้เรียวขาตึงดิ้นรนหนีไม่ได้ ต้องปล่อยให้ศีรษะผมดกดำขยับขึ้นสลับกับวนไปมาช้าๆเนิบๆ เร้าอารมณ์เขาให้ขมึงเกรียวถึงขีดสุด ก่อนขยับปากเร็วขึ้นแรงขึ้น รางที่ทอดกายเหยียดยาวถึงกับบิดร่าเป็นงูเขียวเลย
“อ้า..ปล่อย....ผมจะ....ออกแล้ว..ออกแล้วๆๆๆ โอ้วววววว” เอ็ดเวิรด์เหยียดร่างขึ้น สะโพกแอ่นโค้งเข้าบดขยี้กับปากนุ่มนั้นสุดกำลัง ความรู้สึกสุขสมระเบิดออกมาในที่สุด
“ฮ่า.....ฮ่า...โอ้ยยยย...” เขาสำลักความสุขออกมามากมายจนนอนพังพาบหมดแรง เขาหอบฮักอยู่นาน พอปรือตาขึ้นมาก็เห็นเจคอปคายเมือกขาวขุ่นใส่ในมือ เขาถูมันกับช่องทางที่คับแน่นนิ้วแทรกเข้ามาเบาๆ
“อืมมม...”
“เจ็บเหรอ”
“ไม่....” พอบอกไปเช่นนี้ นิ้วก็สอดแทรกเข้าออกคว้านไปรอบๆอย่างมันเมา จนเจ้าของช่องทางครางกระเส่า น้ำชุ่มชื้นนองบอกให้รู้ว่าเขาพร้อมแล้ว ขาทั้งสองข้างก็ถูกยกโน้นมาเกือบชิดอก ร่างสูงตามเข้ามาคล่อมใบหน้าได้สบตาใกล้ๆ ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
“อา............” เอ็ดเวิรด์อ้าปากค้าง ครางเสียงกระเส่ายาวตามจังหวะที่ถูกรุกล้ำเข้ามาช้าๆ ความใหญ่โตเบิกตัวเขาให้เปิดกว้างจนสุดความสามารถ ชายหนุ่มหอบน้อยๆพยายามผ่อนคลายให้ตัวเองรับทั้งหมดให้ได้ ความตั้งใจของเขาทำให้เจคอปยิ้มปลื้มใจ
“ใจเย็นๆนะครับ....หายใจลึกๆ” เขาบอกพอใต้ร่างทำตาม ร่างแกร่งก็จ้วงลึกเข้าไปอีก
“โอ้วววว.....”เอ็ดเวิรด์หลับตาปี๋น้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บปวดและอึดอัด ภายในเขาตึงแน่นไปหมด แค่หายใจเบาๆก็รู้สึกท่อนแกร่งข้างในกำลังเต้นตุ้บๆ
“อ้า......ดีจัง ซี้ดดด...” เจคอปเองก็หลับตาเป็นพักๆ เขาปล่อยตัวเองให้ดื่มด่ำกับรสชาติอันฟิสแน่นอยู่ครู่ใหญ่
เจคขยับเนิบๆแล้วเขาก็พบว่ามันวิเศษกว่าที่คิด รสชาติการเสียดสีนี้รัญจวนใจเกินทน สะโพกแกร่งจึงอดไม่ได้ที่จะเร่งจังหวะกระชั้นขึ้น....กระชั้นขึ้น
“อืมมม....อืม....อืม” เอ็ดเวิรด์เม้มปากไม่ยอมครางจึงโดนกระทุ้งแรงๆเสียงครางหวานๆจึงลอดออกมาให้ได้ยิน
“อูวววว...แรงๆ”
“ว่าไงนะ” เจคอปยิ้มถูกใจ สะโพกสาวยาวๆกระทุ้งแบบไม่แรงนัก
“แรงๆครับ.....แรงอีก อีกนิด” เขาจิกเล็บบนแผ่นหลังให้เร่งอีกนิด หมาป่าหนุ่มเร่งจังหวะตามคำขอทันที เขากระแทกเข้าไปสุดลำใต้ร่างสะเทือนเฮือกๆ เสียงพลาสติกรองใต้ร่างเสียดสีดังพั่บๆๆๆๆๆๆ
“อูวววว โอ้ววว ดี...ดี”
“เป็นไง ถึงใจไหม”
“เจค...ผมเสียวไปหมดแล้ว” เอ็ดเวิรด์จิกข่วนแผ่นหลังกว้างอย่างบ้าคลั่ง จังหวะรักของพวกเขารุนแรงไม่สนใจว่าพื้นจะครางครืน พละกำลังของหมาป่านั้นเหลือล้นกระหน่ำสุดฤทธิ์ยังไงก็แรงดีไม่มีตก ทำเอาหมูน้อยดิ้นพล่านด้วยความสุขสมที่ถึงอกถึงใจ
“อ๊า...... ไม่ไหวแล้ว” เอ็ดเวิรด์ร้องออกมาสุดเสียงก่อนที่ปลดปล่อยความสุขสมทะลักล้นออกมานองเปรอะเปื้อนเนื้อตัว เขาหายใจหอบฮักขณะที่เหนือร่างยังกระเสือกกระสนสุดตีนอยู่หลายสิบครั้ง
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกก” เขาคำรามลั่นตอนฝังลึกสุดขีด
ก่อนถอนตัวออกมาพ่นความสุขรดใบหน้าอ่อนหวาน
“อา...” น้ำอุ่นวาบแทนความรู้สึกทั้งหมดไหลเยิ้มลงมาถึงคาง เจคอปเข้ามาเลียคราบและจูบเนิ่นนานบนเรียวปาก ไม่นานความแข็งแกร่งที่อ่อนตัวลงเมื่อครู่ก็กลับมาแข็งขึงอีกครั้ง ทั้งสองมองส่วนนั้นแล้วมองตาหัวเราะคิกคักกันอย่างถูกใจ
“ มาลองท่านี้บ้างไหม” เจคอปยิ้มขี้เล่น ก่อนจะอุ้มร่างเล็กกว่าลุกขึ้นยืน เขารั้งแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบคอไว้แล้วช้อนอุ้มให้ขึ้นขี่บนเอว เอ็ดเวิรด์เกี่ยวเอวหนาไว้แน่น แค่ขยับโจนจ้วงขึ้นแรงๆทีเดียว
“ อ๊าววววว.....” ชายหนุ่มร้องสุดเสียงกับความสุขที่สอดแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาอ้าปากค้างใบหน้านิ่วด้วยความเสียวซ่าน พลางเอนตัวไปข้างหลังสุดเหยียดทำให้ช่องทางหรรษาเบียดท่อนแร่งให้จมลึกยิ่งขึ้น เจคอปอุ้มเอวเล็กไว้และขยับเอวให้เป็นจังหวะ
ร่วมรักในท่ายืนนี้มันสุดยอดและเร่าร้อนมากว่าเดิม ช่องทางภายในถูกท่อนลำใหญ่โตเสียดสีอย่างหนักหน่วงล้ำลึก ผนังส่วนที่ไวต่อความรู้สึกถูกกระแทกกระทั้นไม่ยั้ง ยิ่งรุนแรงก็ยิ่งเหมือนไม่เคยพอ
“โอ้วๆๆๆๆ เจค.....ตรงนั้น....ผมมันมากเลย เอาอีก” เอ็ดเวิรด์ร้องครวญครางไม่เป็นภาษา เขาครางโอดโอยปานจะขาดใจ
“นี่ใช่ไหม....อ่า.....ขมิบแรงๆ อูวววว....ผมชอบ” เจคอปซี้ดปากไม่หยุด สะโพกรัวกระแทกกระทั้นไม่หยุดเหมือนเครื่องยนต์ 8 สูบกระแทกแต่ล่ะทีได้ทั้งน้ำ ได้ทั้งเนื้อ สองหนุ่มกอดรัดกันสุดเหวี่ยง เสียงครางสูงๆต่ำๆในลำคอ
ทำให้รู้ว่าต่างก็มีความสุขกันมากแค่ไหน
“ อ๊า อะ....อ้า!!!!!!!!” เอ็ดเวิรด์ร้องออกมาเมื่อถึงขีดสุด เขาสำลักความสุขพวยพุ่งออกมาเปรอะเปื้อนเนื้อตัวกันและกัน ส่วนเจคอปเขาเร่งจังหวะดุเดือดเลือดพล่านก่อนที่จะปลดปล่อยฉีดพุ่งเข้ามาข้างในอย่างมากมาย
“โอ้วววววว......โอ้ยยยย” ร่างแกร่งกอดรัดร่างเล็กแน่นปลดปล่อยออกมาจนหยาดสุดท้ายถึงหมดแรง พาตัวเองมานั่งหอบแฮ่กๆ มีร่างอ่อนปวกเปียกนั่งคล่อมตักหายใจรวยรินด้วย
เลิก.....เจคอปบอกกับตัวเองเลย กลับไปแล้วเขาจะบอกเลิกเบลล่า เด็ดขาด!!! เขาหายใจแรงอยู่ครู่ใหญ่จนเหงื่อเริ่มชื้น ทั้งสองเหลือบมองกันอย่างยิ้มพราวด้วยความสุข
“อีกรอบไหม”
“อื้อหื้อ” หมูน้อยพยักหน้าอย่างเขินอาย แล้วพวกเขาก็สำเริงสำราญกันอย่างไม่รู้จักอิ่มไปอีกหลายชั่วโมงจนข้ามวันข้ามคืนเลยทีเดียว
The end
(ขอบคุณทุกรีพายคะ แล้วติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
หา....จบแล้วเหรอ
แล้วได้คู่กันหรือเปล่าอ่ะ
-
เรื่องนี้แต่งเอาฮาเลยใช่ป่ะ555555
ปล. ไปต่อเรื่องโน้นบ้างเน้อ รออยู่^^
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
อิอิ
หนีตามกานซะง้าน
-
ในที่สุดหมูก็ถูกหมากินจนได้
:jul1: :jul1: :jul1:
-
แหม๋ ดุเดือดกันจริงๆ คู่นี้ :haun4:
แล้วสรุปนี่ได้แต่งกันตามประสงค์ของผู้ใหญ่ชิมิ แล้วยัยเบลล่ายอมง่ายๆเหรอนี่ o18
-
ช่งคิดช่างแต่ง เลยจิ้นภาพตามไปด้วยเลย อิอิ
-
ทั้งฮาทั้งหื่น ฮ่าๆ
ตลกเจคอปจริงๆ
เลิก.....เจคอปบอกกับตัวเองเลย กลับไปแล้วเขาจะบอกเลิกเบลล่า เด็ดขาด!!!
^
^
กร๊ากกก
-
:m25:
ในที่สุดหมูน้อยก็ถูกหมาป่ากินจนได้ :z1:
-
ถูกกินแว้ววววววว :jul1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เรื่องนี้ฮามาก ชอบ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ อยากรู่จังว่าถ้ารู้ความจริงเเล้วทั้งคู่จะเป็นยังไง?
-
ที่มาของสำนวน 'หมาคาบไปแดก'เอิ๊กๆ
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจริงๆ ชอบๆ
-
ดุเด็ดเผ็ดมันส์มากกกกก
-
:m25: :m25:
ในที่สุดก็ถูกกิน
-
:m25:ในที่สุดเจคก็คู่กับเอ็ด 555+
-
ต้องเรียกว่า ได้หลังลืมหน้าเลยทีเดียว
2ท่าไม่พอขอท่าที่3 กร๊ากกกกกกกกกกก
o13
-
หนีตามกันซะงั้นละอีหนูเอ๊ย ((( o13)))
รีบร้อนกันไปไหนจ้ะ เดี๋ยวก็จะได้เข้าห้องหออยู่แล้ว :haun4:
-
:-[
โดนเขมือบไปเสีบแล้ว หมูน้อย
-
โดนกินไปจนได้นะหมูน้อย
-
ดีใจค่ะ ทำชะนีตกกระป๋องไปเลย
-
ทั้งหื่น ทั้งฮา :haun4:
ก็หมูมันน่ากินนี่นา เลยโดนหมาเขมือบจนหมดตัวเลย :m20:
ตอนนี้หื่น ฮา และน่ารักนะคะ :กอด1:
-
คิดถูกแล้วที่จะกลับไปเลิกกับเบลล่า :mc4:
แล้วสองคนรู้มั้ยน่ะว่าเป็นคู่ดูตัวกัน ฮาาา
-
เรื่องนี้ออกแนวฮาๆนะเนี่ย อ่านแล้วอยากกินหมูทุบไงไม่รู้ :o8:
-
เรื่องสุดท้ายฮามากกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วหัวเราะ ยิ้มไปตลอดเลย สุดยอดจริงๆ
-
แอบมารีเควสกระทู้นี้บ้าง คิคิ
เค้าอยากอ่าน 2 เคะ 1 เมะบ้างอ่ะ >///<
-
เรื่องหื่นมาแล้วจ้า (แต่ในตอนต่อไปนะ) ช่วงนี้หื่นไม่ออกเท่าไร แต่ยังไงก็จะยังมาต่อแน่นอน ส่วนเรื่องที่รีเควสมา 1 เมะ 2 เคะ
จัดให้เลยในเรื่องหน้า ไอเดียมาพอดี 5555 :laugh:
เรื่องสั้นตอนที่ 9 ผมโดนหลอกไปxxx
ผมชื่อ เอม ครับแต่เพื่อนๆกลับชอบเรียกว่า อ่อน หรือน้องอ่อน ไอ้อ่อน เพราะว่าผมหน้าอ่อน แล้วขาว เหมือนเด็กขนาดขึ้น ม.4 แล้วยังโดนแซวว่าอยู่ประถมอยู่เรื่อย แต่โดนแซวหนักยังไง ผมก็มีแฟนกับเขาจนได้ เขาชื่อ ไมล์ ครับ เป็นรุ่นพี่ม.6 หนุ่มหล่อนักกีฬาแถมเรียนเก่ง ป๊อปบูล่าของโรงเรียนเลยล่ะ สาวๆนั้นกรี๊ดตลอดเวลา ส่วนผมน่ะเหรอไม่เคยหวังสูงนอกจากแอบปลื้มอยู่ห่างๆก็พอใจแล้ว วันหนึ่งพี่เขามาคุยกับผมก่อน มันเหมือนฝันเลยที่พี่ไมล์ชวนทานกลางวันด้วยกัน ไปดูหนัง ชวนไปโน่นมานี้ด้วยกันบ่อยๆ
ผมกับพี่ไมล์คบกันได้อาทิตย์หนึ่ง เราก็มีจูบแรกกันแล้ว โอ้โห.....ยังกะฝันเลย ผมมีความสุขมากที่ได้เป็นแฟนพี่เขา แม้จะยังไม่มีคำบอกว่า ชอบหรือรักจากปากพี่ไมล์ก็ตาม แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว เราคบกันได้เดือนเศษวันหนึ่งพี่ไมล์ก็บอกว่า
"เอม วันนี้ทุ่มหนึ่งมาบ้านพี่นะ มีเลี้ยงสุกี้พวกเพื่อนในชมรมน่ะ พี่อยากให้เอมมาสนุกด้วยกัน "
"จะดีเหรอ ผมไม่รู้จักใครเลยนะเดี๋ยวจะทำให้พวกเพื่อนๆพี่ไม่สนุกหรือเปล่า"
"เถอะน่า.....ไม่รู้จักใครก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เพื่อนพี่ก็พาสาวๆไปหลายคน รับรองสนุกน่า ไปนะ" เขาออดอ้อนให้ผมใจอ่อน และเพราะไม่ค่อยได้เที่ยวบ่อยนัก ผมไม่คิดว่าจะมีอะไรไปมากกว่า กินสุกี้กับเหล้าเบียร์แค่นั้นไปสังสรรค์ซะบ้างจะได้ไม่เป็นคนเก็บตัวเกินไป ผมตกลงใจจะไป
คืนวันนั้นไมล์ขับรถมารับผมที่หอพักไปบ้านของเขา พี่ไมล์เช่าบ้านไว้ทั้งหลัง เพราะทางครอบครัวอยากให้อยู่เป็นส่วนตัวจึงสามารถพาเพื่อนมาค้างได้ด้วย ที่บ้านผมพบว่ามีเพื่อนชมรมบาสอยู่ถึง 5 คนแต่ไม่มีผู้หญิงหรือคนอื่นอีกเลย ทุกคนนั่งดื่มเหล้าดูหนังโป้กันโจ่งครึ่ม ผมกลับเป็นฝ่ายอายแทนเสียนี่
"กว่าจะมาได้นะ ไอ้หอก ปล่อยให้พวกกูรอจนตอแห้งหมดแล้ว" หนึ่งในนั้นด่าเล่นๆ ผมมองแล้วไม่ค่อยชอบเลยแต่ล่ะคนหน้าตาไม่ขี้เหร่แต่ก็ไม่หล่อถึงขั้นน่ามองสักคน ทั้งชมรมคนที่ดูดีที่สุดก็คือพี่ไมล์แหละครับ
"เอ่อ..... ไอ้เฮี้ยนี่ เรื่องมากจริงเว้ย กูไปเดี๋ยวเดียวแค่นี้ก็บ่นเป็นอีตุ๊ดไปได้ นี่แฟนกูน้องเอม....ทำตัวดีๆหน่อยนะมึง เอม นี่ไอ้โชค พีท แม็ก อ๊อฟ แล้ว เคน เพื่อนพี่ คงเคยเห็นกันมาแล้วนะ”
เคยเห็นครับแต่ไม่อยู่ในสารบทความจำ ผมนึกในใจ ยังไงพี่ไมล์ก็ดีกว่าเห็นๆ ผมยิ้มให้ทุกคนตามมารยาท "หวัดดีครับทุกคน"
“ให้น้องนั่งด้วยสิ” พี่ไมล์ดันไหล่ผมให้เข้าไปนั่งระหว่าง พี่โชคกับพี่เคน ผมต้องมองไปทางอื่นไม่มองทีวีที่ฉายภาพผู้หญิงทรงโตร้องโอดโอย
“น้องเอมดื่มอะไรไหม”
“น้ำอัดลมก็พอครับ”
“ไม่เอาน่า...มาสนุกกันทั้งทีจะดื่มแต่น้ำอัดลมได้ไง เดี๋ยวพี่ผสมให้นะ เอาอ่อนๆให้พอดื่มได้ เราต้องหัดดื่มไว้นะจะได้คอแข็งเหมือนพวกพี่ๆไง” พี่ไมล์ใจดีจังวันนี้ แต่ผมรู้สึกแปลกๆ ดูพี่แกพูดมากจัง ปกติแกพูดน้อยกว่านี้เยอะเพราะคนที่พูดจะเป็นผมซะส่วนใหญ่ พี่ไมล์ชงเหล้าแบบอ่อนๆผสมโค้กให้ ผมจิบนิดเดียวรู้สึกรสชาติไม่ขมเลยดื่มไปอีกหลายอึก
“น้องเอมชอบAV ญี่ปุ่นไหม” พี่โชคถาม แกยกแขนมาพาดพนักพิงกึ่งๆไหล่ผม
“ก็ชอบครับ” ตอบไปงั้นแหละ ผมไม่ค่อยชอบญี่ปุ่นเท่าไร ฝรั่งยังเข้าท่ากว่าเยอะ ผมชอบตอใหญ่ๆครับ แต่ไม่กล้าพูด เสียงกรี้ดเร้าอารมณ์กับภาพร่วมรักแบบไม่มีเซ็นทำให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆเลย ผมรู้สึกประหม่าดูหนังไม่มีสาวๆอยู่ด้วยเดี๋ยวมีอารมณ์ขึ้นมาพวกนี้จะทำยังไงล่ะเนี่ย ผมหันไปมองพี่ไมล์ที่สนใจแต่ชงเหล้าหลายๆแก้วให้เพื่อน ยังกะตัวเองเป็นขี้ข้างั้นแหละ ส่วนคนอื่นๆนั่งเฉย บ้างดูหนัง บ้างก็มองผมอยู่
พี่โชคโอบไหล่ผมเอานิ้วเขี่ยแก้มเบาๆ “เอมนี่น่ารักนะ ผิวขาวน่าฟัดดีจัง”
“น่ารักอะไรกันครับ ยังไงผมก็น่ารักสู้แฟนๆพี่ไม่ได้หรอกครับ” ผมหัวเราะแก้เก้อ พลางยกแก้วดื่มหมดแก้ว พี่เคนดึงแก้วผมยื่นให้พี่ไมล์เติมอีก
“ไอ้ไมล์เติมให้น้องอีกดิ”
“ผมชงเองครับ”
“ไม่ต้อง เอมนั่งเถอะวันนี้พี่บริการเอง”
“ไอ้ไมล์ เติมโซดาหน่อยสิ”
“ว่ะ...โซดาหมด เดี๋ยวไปซื้อที่เซเว่นปากซอยก่อน เอมอยู่เป็นเพื่อนพี่ๆก่อนนะ เดี๋ยวมา” พี่ไมล์หยิบกระเป๋าตังค์กับมือถือ
"ผมไปช่วยถือของให้นะ"
"อย่าเลย ร้านอยู่หน้าปากซอยนี่เอง เดี๋ยวพี่ก็มาแล้ว"
"เอ่อๆ รีบไปเลย พวกกูหิวจะแย่แล้ว" พี่โชคเร่ง พี่ไมล์แทบจะเผ่นออกไปแทบไม่ทัน ผมอึดอัดยังไงไม่รู้กลุ่มเพื่อนที่ไม่คุ้นเคย กับหนังโป้ที่ดุเดือดเลือดพล่านจนไม่รู้จะวางสายตาตรงไหนดี
“เอม อีกสักแก้วไหม”พี่อ๊อฟชงเหล้าผสมโค้กให้ ผมก็ดื่มรวดเดียวเกือบหมดแก้วเลย ทำไมเครียดจังหว่าไม่รู้ชวนคุยเรื่องอะไรดีนา
"นี่.....เอมเป็นแฟนไอ้ไมล์มานานแล้ว มีอะไรกันหรือยังล่ะ”
ผมหัวเราะแห้งๆไม่ตอบแค่ส่ายหน้า “อะไรกัน....น้ำหน้าอย่างไอ้ไมล์น่ะเหรอ ยังไม่ได้น้องเอมอีก ผิดคาดว่ะ”
“นั้นดิ รู้ไหมว่าพวกพี่คบไอ้ไมล์มานานไม่เคยเห็นมันปล่อยให้ใครลอยนวลเกินอาทิตย์เลยนะ” พี่แม็กว่า ตอนนี้เองที่ผมรู้สึกว่าไม่มีใครสนใจหนังโป้แล้ว พวกเขามองผมอยู่คนเดียว ชักไม่ดีแล้วสิ
“เอ่อ....ผมอยากหาไรกินหน่อย ขอไปตามพี่ไมล์ก่อนนะครับ” ผมจะลุกแล้ว แต่มือที่โอบไหล่ผมอยู่ไม่ปล่อยง่ายๆ พี่โชคกดแขนลงไม่ยอมให้ผมลุกขึ้น
"ไม่ต้องไปหาไอ้ไมล์หรอก มันหนีไปนอนที่หอพี่แล้วล่ะ"พี่โชคพูด
“ว่าไงนะครับ”
"มันไม่กลับมาแล้ว ความจริงคือ ไอ้ไมล์มันติดหนี้พวกพี่ทั้ง 5 คนรวมแล้วก็ 3 หมื่นกว่า พอไม่มีปัญญาจ่าย มันเลยบอกว่าจะยกเอมให้อยู่กับพวกเราอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ”
ผมอึ้งไปเลย สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
โหๆเล่นแบบนี้เลยเหรอไอ้ไมล์
เอาแฟนมาใช้หนี้นิสัยเหี้ยฉิบหาย
-
โคตรเชี่ย จริงๆ ตามนั้น
-
โหว ไมล์มันเลว ว!
-
อ้าวๆไหงเงี๊ยะอ่ะ
-
โหยไมล์ เลวมากทำงี้ได้ไงเนี่ย
-
ไอ้ไมล์ทำไมถึงทำแบบนี้เลวที่สุด :beat: :z6:
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
สัตว์!!!
แต่ก็รออ่านตอนหน้า โฮะๆ
-
ชั่วมาก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
แกเลวมาก ไอ้ไม,,,,
-
ทำไมคนเรามันถึงเลวไดอย่างนี้หนอ..คบกันแค่ 1 เดือนหลอกมาให้เจ้าหนี้ข่มขืนซะงั้น..ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆผมคงหื่นไม่ออกครับเศร้าครับสำหรับคนที่โดน :m15:
-
ไมล์โครตชั่ว โครตเลว คบกันเพื่อเอาเอมมาใช้หนี้
ปล.หื่นไม่ออกเลยง่ะ สงสารเอม :o12:
-
แรงอ่ะ แบบนี้จะเหลืออะไรหลังจากผ่านไปหนึ่งอาทิตย์มั้ยเนี่ย
-
:m31:
เปิดเรื่องเลวมาเลย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :fire:
-
แฟนกันมีค่าแค่นี้เองเหรอ เลวอ่ะ
-
ไมล์เลวมากอ่ะ :z6:
-
โหหหหหหหหหห ไมล์เลวอ่ะ -*-
ปล. ไม่ชอบเรื่องแนวนี้เลย
-
ไมล์โคตรเลวอ่ะ น่าจับมากระทีบ :z6:
-
มาปุ๊บเลวปั๊บเลย ผู้ชายเฮงซวย สารเลว!! :beat: :beat: :z6: :z6:
-
หือออออ ไอ้พี่ไมล์...
เลวววว
-
โหย เลวว่ะค่ะ
-
ง่า ไม่เอาแบบดราม่านะ TT^TT
-
:pighaun: :haun4: :jul1: ทั้งหื่น ทั้งแอบมาม่าไปในตัว แต่หื่นสุดโค่ยยยยยยยยย
กด+ให้กับความหื่น ของคนเขียนนนนนนน o13 รอตอนต่อไปง๊าบบบบบ
-
หยั่งงี๊ต้องจัดการหาคนข่อมขืนไอ้ไมล์1อาทิตย์รวดบ้าง เอาคืน แม่งงง
-
ไอ้เลว :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เลวเกินไปแล้วมั้ง :angry2:
-
ชั่วอ่ะ ไมล์ เอี้ย!
สารเลวมากกกก ชิชะ ไม่อ่านนะค่ะ ตอนหน้า
ไม่ชอบเลย เเนวนี้ (เข้าขั้นขยะเเขยง ไม่รักกันเเล้วมามีอะไรกันนี่ หื่นไม่ออกอ่ะ)
:fire: :m31:
-
เลวว่ะ
ชั่วมากกกกกกก :m31:
-
:m31:โคตร ๆ :z3: :z6: :z6:
-
ง่า ไมทำงี้ว่ะ เหี้ยวะ :fire:
โฮ ส่งสารน้องอ่อน รออ่านตอนต่อไป
ดูสิ จะมาม่าได้แค่ไหน :z13:
-
รับไม่ได้ กับผู้ชายแอ๊พปรีจังไร เยี่ยงนี้ ข้อหาจัดหาให้มีการรุมโทรมและหรืออนาจารผู้เยาว์
อายุต่ำกว่า 18 ปี
คุกๆๆ ไม่มียอมความค่ะ
-
เฮ้ย ทำไมมันเลวอย่างงี้ :serius2:
สงสารน้องเขาอ่ะ ปูเสื่อรอต่อไป อย่าแรงมากนะ เด๋วน้องเขาพัง
-
เลววะ
-
ทำได้ยังง้าย!!!! :angry2:
ทำไมเล๊วอย่างงี้ :fire:
-
สงสารเอม TTOTT
ไมล์ ทำไมแกเลวแบบนี้ :z3:
:angry2: มันน่า :z6: :z6: :beat:
ฮึ่ยยย :fire: :fire:
-
เต็มที่ ไปเลย
แต่ว่าเลวไปนะ ไมล์
-
หวังว่าพี่ ๆ จะถนอมหน่อยนะ เอิ่ม...5 คน :o12:
มีแฟนเลวต้องทำใจ...ครบสัปดาห์ค่อยไปกระโดนถีบยอดหน้า :z6:
แล้วเลิกกะมันมาอยู่พี่ ๆ เขาแทนดีกว่า สะใจ o18
-
เลวทั้งไมล์และเพื่อนมันเลย
เหี้ยจริง :z6:
อย่างนี้มันต้องเอาคืน
-
เลวชิบเป๋ง แล้วนายเอกจะทำยังไงละเนี่ย
-
อ่าว ไอ้เลววววววววววววววว แล้วน้องเอมจะทำไงต่อละทีนี้
-
อ้าว~! มาซะเลว
ไม่ใช่หลังๆมา เอมชอบ~
-
อ้าวซะงั้นอ่ะซวยแล้วเอม
-
แร๊งงงงงงงงงงงงงงงมาก ขายแฟน
:angry2: :angry2: :fire: :beat:
-
คุณภาคพูดได้จังหวะจิงๆๆเลยค่ะ
-
ดุเดือดจิงๆๆคู่นี้
:pighaun: :haun4: :jul1:
-
ผีสาววายชัว
:z1:
-
ชั่วได้ใจอะ :z6:
ไม่ค่อยชอบแนวนี้
ชอบรักสมหวังน่ารักๆ
:call:
-
:jul1:
ผีสาวน่ากลัวมากค่ะ
-
หน้า 7 แล้ว
-
555+
ไม่ไหวจะเคลียค่ะ
-
เลววที่สุด :fire:
-
เกินไปแล้วน้าาาา :m31:
-
หล่อ แต่เลว
จะเป็นไงต่อ
-
เกินไปนาเนี่ยะ :z3: :z3: :z3: :beat: :beat: เซ็งเรยอ่ะแบบเน้
-
อึ้ง....แดร๊กกกกกกกกกกค่ะ
-
น้องเอมโดนอะไรบ้าง
-
อ่า...ตอนนี้มันดูน่ากลัวง่ะ o22
-
ชั่วไมล์ :angry2: :fire:
-
อ่าว นึกว่าเมะ1 เคะ2ซะอีก = = ไม่เป็นไรค๊าบบบ แบบไหนก็ได้ :-[ :-[
-
เลวมากอ่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์
-
เชี่ยจริงๆๆๆ :z6: :z6: :z6:
เลว ไม่ไหวจะเคลีย์
-
เห้ยเปิดมาก็เลวเลยยยย :beat:
อาทิตย์นึงเลยน้าาาาาาา :a5:
รู้สึกว่ามันดาร์ค........
-
อ่า ไม่ชอบแนวข่มขืน ขืนใจ เช่นกัน - -"
-
ไมล์เลวว่ะ น้องเอมจะโดนไรมั่งเนี่ย
-
ไม่ชอบแนวนี้เลยอ่า
-
โห ไมลล์ เลวสุดๆ สมควรตัดสินให้ตัดไอ้ไมลล์น้อยโยนให้เป็ดกินบัดนาว!
-
:serius2:อ๊าก
มันจะมากไปละนะ แค่เอาลมปากมาอ้าง แล้วมาทิ้งไว้งี้อ่ะ :angry2:
ดีนะที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยรู้จักคนแบบนี้ ไม่ง้านคงแย่
ขอบคุณมากนะครับ
:L2:
-
ไมล์ แกเลวมากกกกกก
เอาแฟนมาใช้หนี้
-
เอิ่ม ทำไมไมล์นิสัยแบบนี้ - -* ขัดดอกซะงั้น
-
สุดจะเลว ทำงี้ได้ไง
-
มาเร็ว มาไว แต่่ยังมะหื่นนะ 55555 :laugh: :laugh:
ผมโดนหลอกไปxxx [2]
"ดะ....เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้พูดว่าไงนะ” ผมคิดว่าตัวเองต้องหูฟาดไปแน่ๆ “พี่ไมล์ติดเงินทุกคนเลยหรือ??” ทุกคนพยักหน้า
“มันไม่เกี่ยวกับผมนะ ผมไม่ได้ยืมเงินพวกพี่เลย " ผมสะบัดตัวออกจากมือพี่โชคลุกออกไป ทุกคนมองหน้าเหมือนจะงงๆผสมกับไม่พอใจเท่าไร
"ไม่เกี่ยวเหรอ ไอ้ไมล์ว่าเอมเต็มใจให้พวกเราเอาเพื่อใช้หนี้ให้มันไง มันบอกว่าจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น อาทิตย์หนึ่ง แล้วตกลงยังไงกัน หา??"
" ผมไม่รู้เรื่อง ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น.....ผมไม่ได้มาทำเรื่องอย่างว่านะ" ผมกลัวน้ำตาเล็ด บอกเสียงสั่นพยายามมองหาทางออกไปจากที่นี้
แต่ผู้ชายตัวโตตั้ง 5 คน สามคนนั่งที่โซฟา อีกสองยืนขวางทางออกอยู่ห่างๆ ผมจะทำยังไงดีนี่??
“ตกลงว่าไม่รู้เรื่องหนี้ไอ้ไมล์มันเลยเรอะ” พี่โชคถาม
“ไม่รู้ ถ้ารู้ผมไม่มาหรอก”
“เอาไงว่ะ” พี่พีทหันมามองเพื่อน “กูอุตส่าห์อั้นมาเป็นอาทิตย์กะจะสนุกเสียหน่อย นี่ต้องมาแดกแห้วเรอะ เชี่ย...เวรเอ้ย”
“มึงไปแดกเหล้าก่อนแล้วกัน” พี่โชคลุกขึ้นมาหาผม หยิบมือถือออกมากดเบอร์แล้วเปิดเสียงให้ได้ยินกันทุกคน “ไอ้ไมล์ นี่กูเองนะเว้ย”
“เป็นไงวะเรียบร้อยไหม” เสียงนั้น พี่ไมล์ ผมจำได้
“เอ่อ ไอ้แม็กกับไอ้เคนหิ้วไปที่ห้องแล้ว เดี๋ยวก็สนุก”
“เอ่อ แล้วอย่าลืมเรื่องหนี้ของกูนะ ตกลงเจ๊ากันแล้วนะเว้ย”ผมหูผึ่ง นี่เป็นความจริงหรือนี่
“เอ่อ กูไม่ลืมหรอก ว่าแต่เด็กมึงนี่ไม่ได้หลอกมาใช่ไหม มันอาละวาดใหญ่ ถีบไอ้แม็กซะกระเด็นเลย” พวกเพื่อนๆหัวเราะคิกคักที่พี่โชคเล่าซะสมจริงเลย
“เอ่อน่า...พวกมึงก็รีบจัดการให้เสร็จไปซะสิ เจอเข้าหลายๆดอกเข้าก็ยอมเองแหละ”
“ไอ้เฮี้ยเอ้ย...”
“มึงอย่าบ่นน่า กูมีเด็กให้มึงฟัดก็ดีถมไปแล้ว อีกอย่างกูใส่ยาให้น้องไปเม็ดหนึ่ง เดี๋ยวก็ว่าง่ายร้องจะเอาอีกแน่ เชื่อกู เอ่อแค่นี้นะ แฟนกูมาแล้ว”
ปลายสายวางหูไปแล้ว ผมยืนนิ่งรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบหัวแรงๆหลายๆทีจนตอนนี้เหลือแต่ตัว แต่หัวใจสลายไม่มีดี พี่ไมล์มีแฟนแล้ว...แล้ว...
แล้วเอาผมมาขัดหนี้แทน
“ไอ้....”ผมสรรหาคำด่าไม่ออก มันอั้นอยู่ข้างในจนทนไม่ไหวผมทรุดตังลงนั่งร้องโฮออกมา “อ๊า!!!”
แค้นใจเหลือเกิน แล้วเสียใจด้วยผมไม่น่ามองเห็นเขาเป็นเทวดา เป็นคนดีเลยจริงๆ ผมนี่มันตาถั่วเห็นคนหน้าตาดีก็คิดว่าดีไปหมด ทั้งที่มันเลวที่สุด
เลวจนไม่รู้จะเปรียบกับตัวอะไรดี ผมร้องไห้จนเหนื่อย พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นพวกพี่ๆนั่งมองผมสีหน้าเซ็งผสมกับสงสาร
ไม่มีสีหน้าหื่นอยากเอาท่าเดียวอย่างที่คิด ผมควรพูดอะไรดีล่ะ
“เป็นไงบ้าง...ดีขึ้นไหม” พี่พีทถาม ผมพยักหน้ามือเช็ดน้ำตาทิ้งเสีย
“จะกลับรึยัง ให้พี่ไปส่งไหม” พี่โชคถามอีกคน
“แล้ว.....พวกพี่ล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก....แค่แดกเหล้ากันต่อเท่านั้น” เขาว่าพลางหัวเราะแต่โทนเสียงหงอยชัดเจน แต่ล่ะคนนั้นเงียบจนน่าอึดอัดใจ
“พวกพี่.....ทำแบบนี้กันบ่อยหรือ” ผมหมายถึงรวมตัวมาสนุกกันแบบนี้ ทุกคนส่ายหน้าหมด
“นี่เพิ่งครั้งแรกเอง” พี่แม็กว่า
“พวกเราเพิ่งรู้ว่ามันยืมเงินทุกคนแบบไม่เลือกหน้าเลย คนอื่นๆในชมรมนั้นไม่เท่าไร แต่พวกเรา 5 คนมากที่สุดเลยทวงถามให้มันใช้หนี้ได้แล้ว
ไอ้ไมล์เลยเสนอเรื่องนี้ขึ้นมา”
“พี่ไม่เคยทำ.....แบบหมู่มาก่อน ก็เลย....อยากลองบ้างสักครั้งก็ยังดี ไอ้ไมล์บอกว่าเอมเคยบ่อยแล้ว พี่เลยคิดว่าไม่น่ามีปัญหา”
พี่โชคว่า ผมรู้สึกเห็นใจทุกคนนะ แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น
“ผมจะเอาคืน” ทุกคนร้อง หื้อ?? พร้อมๆกัน “ผมจะเอาคืนพี่ไม....ไอ้ไมล์ คนเห็นแก่ตัวแล้วเลวอย่างนี้ปล่อยเอาไว้ไม่ได้แล้ว ผมจะเล่นงานเขา....
พวกพี่ๆต้องช่วยด้วยนะ”
“หา??” แต่ล่ะคนทำหน้าไม่แน่ใจ “ เอมจะทำอะไรล่ะ?”
“ไม่รู้ ยังคิดไม่ออก”
“โธ่....”
“อย่าทำเสียงอย่างนี้สิ พวกพี่ไม่เสียดายเงินที่เสียไปหรือไง ไม่โกรธเหรอที่โดนหลอกน่ะ”
“คนที่โกรธที่สุดน่าจะเป็นเอมมากกว่านะ” พี่อ๊อฟแซว ซึ่งจริงเลยล่ะ คนที่โกรธที่สุดคือผมนี่แหละ
“ถ้าพวกพี่ช่วยเอมแล้ว....พวกพี่จะได้อะไรล่ะ” เป็นพี่เคนถาม “ไม่ใช่ว่าเห็นแก่ได้นะ แต่ไอ้ไมล์หลอกพวกพี่ไปรอบหนึ่งแล้ว
พวกพี่ไม่อยากโดนหลอกรอบสองหรอกนะ มันเจ็บ....ไม่สิ เสียใจมากกว่า”
ผมนั่งนิ่ง เรื่องเงินนั้นผมมีไม่มากหรอก นอกจาก.....ก่อนที่จะมาพวกพี่ๆดูหนังโป้อยู่ ป่านนี้คงแข็งสลับเหี่ยวไปหลายรอบแล้วไม่รู้
“ผม.....ว่าวให้พวกพี่เอาไหม”
แน่นอนล่ะว่าได้เห็นสีหน้าดีใจน้อยๆจากบางคน แต่ดีใจไม่สุดเพราะ “ผมทำให้ได้แค่นี้นะครับ....ไม่อยากให้พวกพี่ผิดหวังนัก”
เงียบเป็นเป่าสากเลย หนุ่มๆพวกนี้คล้ายจะเคอะเขินกันอยู่บ้างไม่รู้ว่าใครจะเริ่มก่อนดี ผมเลยลุกขึ้นซะ “ห้องน้ำอยู่ด้านในใช่ไหม
พวกพี่ตกลงกันเองนะว่าใครก่อนใครหลัง แล้วตามไปล่ะกัน ผมจะรอในห้องน้ำ”
หว่า.....นี่กูใจกล้าหน้าด้านไปหรือเปล่าว่ะ ที่อาสาจะว่าวให้คนอื่นน่ะ
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
:z13: :z13:
มันจะไม่แค่ว่าวนะนู๋เอม
-
ด้านเข้าไว้เอม
แล้วไป ถล่มไอ้ไมล์ กัน
:fire: :fire:
-
แอบนับถืออิพี่ 5 คนนี้แฮะ
คือ ที่จริงมันก็เป็นเรื่องควรทำ แต่ว่าตอนหน้ามืด แถมยังบิ้วท์ตัวเองมาเป็นอาทิตย์แล้วพอรู้ความจริง
แต่ยังทนได้ ขอนับถือเลย
ชอบความคิดเอม ที่คิดจะเอาคืนด้วย
บทพลิกได้สะใจมาก รออ่านเลย
-
:z6: ไอ้ไมล์ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: สาดเอ้ย
-
เอามานให้ตายยยยยยยยย,,,,
-
ดีที่พี่ทั้ง 5 ไม่คิดจะทำ พอรู้ความจริง :L2:
แต่กลัวมันจะมากกว่านั่นอะเซ่ะน้องเอมมม
ไอ้เชี่ยไมล์ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
มันจะจบแค่ว่าวจริง ๆ เหรอ
-
ดีใจด้วยที่ไม่โดนทั้งห้าคน แต่มาเจอแบบนี้ก็ลำบากใจเหมือนกันนะน้องเอม เพราะว่าของชอบ :jul3: :haun4:
ส่วนไอ้ไมล์ต้องเอาคืนมันให้เจ็บแสบกับที่มันหลอกมาจะให้คนอื่นเขา :oo1:นะน้องเอม
หลอกมันมาให้พี่เขา :oo1:มันแทนสิน้องเอมไหนๆก็ไหนๆแล้วนิ
มันจะได้รู้รสชาติของการโดนหลอกซะบ้างว่ามันเป็นอย่างไร
-
จะจบลงแค่นั้นจริงๆเหรอหนูเอม แต่ก็นะ กับไอ้ไมล์ต้องเอาคืนน ไอ้เลววว :angry2:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งชั่วเลวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จับมาให้เอมกดแม่งเลย
-
อย่างน้อยๆพี่ๆเขาก็ยังเป็นคนดีเนอะ^^
ว่าแต่โดนยาไปไม่ใช่เรอะ!
-
เอาคืนหนักๆเลยเอม เอาให้ไมล์มันจำไปจนตายเลย
ไหนๆก็มีผู้สมรู้ร่วมคิดแน่ๆอยู่แล้ว
-
หนูเอมใจกล้ามากเอาคืนมันให้สาสมกับที่มันทำกับเราเลยลูก :fire:
-
ค้างโคตร
แต่ 6P รึเปล่าเนี่ย :haun4: ก๊าก
ฮิฮิ คนดีจริงๆ เหมาะกับเอม ฮ่าๆ :-[
มาต่อเร็วๆนะ ปูเสื่อรออยู่
-
พี่ ๆ เป็นคนดีจริง ๆ
ส่วนไอพี่ไมลล์ไปตายซะ ไอเวรรรรรรรรรรรรรรรร !
สาธุ ! แก้แค้นสำเร็จน้ะ เอาแบบให้สะใจสวด ๆ
-
เอาใจช่วยเอมแก้แค้นให้สำเร็จให้จนได้นะ จะรอดูวันที่ไอ้พี่ไมค์น้ำตาเช็ดหัวเข่า เหอะ
สันดานมาก :beat: :beat:
-
ไปลง ทัณห์ ไอ่พี่ไมล์กันเองเหอะ
น้องเอม อย่าไปยุ่งเร้ยยยยยยยยย นะ
-
เลวซ้ำเลวซ้อน
ดีที่มาเจอพวกพี่ ไต่ถามกันก่อน
งั้นเข้าแถวเลย ใครเข้าก่อนดี
-
ใจกล้าเว่ย
:haun4:
รอน้องเอมแก้แค้นนะจ๊ะ
-
ยังดีที่ 5 คนนี้เค้ายังมีสติอยู่นะเนี่ย เอมสู้ๆๆ แต่...5 คน ไม่เมื่อยเลยเหรอ คิกๆๆๆ^^
-
โดนวางยาซะแล้วว เสร็จแน่ 555 ช๊อบบบ (เพราะเป็นนิยายแล้วชอบ แต่ถ้าชีวิตจริงคงหัวเราะไม่ออก)
-
5คนนี้เป็นคนดีกว่าที่คิดนะ ไม่ได้หน้ามืดซะทีเดียว โชคดีนะเอม
-
ดีใจด้วยที่ไม่โดนทั้งห้าคน แต่มาเจอแบบนี้ก็ลำบากใจเหมือนกันนะน้องเอม เพราะว่าของชอบ :jul3: :haun4:
ส่วนไอ้ไมล์ต้องเอาคืนมันให้เจ็บแสบกับที่มันหลอกมาจะให้คนอื่นเขา :oo1:นะน้องเอม
หลอกมันมาให้พี่เขา :oo1:มันแทนสิน้องเอมไหนๆก็ไหนๆแล้วนิ
มันจะได้รู้รสชาติของการโดนหลอกซะบ้างว่ามันเป็นอย่างไร
เห็นด้วยๆ วิน-วิน ทุกฝ่าย 555
-
ทำหน้าที่อาสาสมัครได้ดีมาก o13
-
รอวันเอมแก้แค้น..แต่เออ..พวกพี่ๆเขาจะยอมแค่เล่นว่าวเหรอครับ..เผื่อเขาหน้ามืดมาอยากได้มากกว่าเล่นว่าวทั้งหมด..เอมจะไม่แย่เหรอ
-
พี่ๆทั้งห้าเป็นคนดีจัง เอมด้านไปก่อนลูก
หลังจากตอบแทนพี่ๆเค้าแล้ว :-[
ไปซัดไอ้ไมล์กัน
:m31:
-
หน้า 11 แล้ว
-
ตกลงปลงใจกับทั้งห้าคนไปเลยดีกว่าค่ะ หุหุ
-
ใช่ต้องเอาคืน
แต่หว่าจะช่วยพวกพี่แค่นั้นจริงๆๆๆหรอ อิอิ
-
อือออออออออออออออ
รอตอนแก้แค้น น่าจะสนุกน้ะ
-
ไปรุมโทรมอิพี่ไมล์กันเหอะ!!
-
นู๋เอมฮะ เราว่ามันจะไม่ใช่แค่ว่าวอ่ะดิ
แต่หาวิธีจัดการอิพี่ไมล์ให้เจ็บแสบไปเลยนะฮะ :fire: :beat:
-
อ๊ะๆ ลองเข้ามาอ่าน เเบบว่า ลองเลื่อนผ่านๆ ถ้ามี อ อ่าง มาเยอะๆก็ปิดไป เเต่ไม่เห็นมี โล่งงง :เฮ้อ:
หึหึ ไอ้เอี้ยไมล์ ตายซะเถอะ! :z6: :fire:
เอ่อ น้องเอมจ๊ะ มันจะจบเเค่ว่าวหรอจ๊ะ o18
-
ต้องวานแผน จับไมค์มาหมู่เลย :z1:
:กอด1:
-
เอมส์ นู๋แรงเกินไปป่ะคะ
ถึงพี่ๆ ทั้ง 5 เค้าจะยั้งใจได้
ไม่ปล้ำหนูก็เถอะ แต่เล่นเสนอ
ตัว...ว่าว ให้พี่เค้าแบบนั้นหาก
เขาอารมณ์ขึ้น ขึ้นมาแล้วยั้งไม่
อยู่คนที่ซวยก็หนูอยู่ดีนะลูก
ปล. สนับสนุนให้เอมส์แก้แค้น
แต่ผู้ชายเลวๆ แบบนั้นอย่าหวนกลับ
ไปหาเค้าอีกนะ คนเราเจ็บแล้วต้องจำไว้ค่ะนู๋เอมส์
-
อ่านมาเรื่องนี้ดูมีคนนิสัยดีเยอะจัง
รอตอนต่อไป
-
ดีที่พวกเพื่อนๆ เขายังมีสำนึกกันนะ น้องเอมเอาคืนมันให้เจ็บเลยครับ
-
ไอ้ไมล์เลวสุดๆๆเลย ระยำมาก!!! :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6:
แล้วน้องเอมไปเสนอว่าจะ ว่าวให้
ไปทำให้ไอ้พี่ 5คนมันเกิดอารมณ์
เดี่ยวจะยุ่งกันหมด
จะรอตอนต่อไป
-
ไอ้ไมค์ๆๆๆๆ เลวมากกกกก
-
จัดการเลยเอมเลวขนาดนี้มันน่านัก
-
ไอ้ไมล์ เลวสมบูรณ์แบบจริงๆ
-
เฮ่ย ไมล์เลยวะครับ แต่ยังดีที่เพื่อนมันดี
-
แรงนะเธอออ :z1: :z1:
-
จะแก้แค้นยังไงเนี่ยน้องเอม?
-
เฮ้อ โล่งอกทีน้องไม่โดนบังคับ
-
หลอกเอาไอ้ไมล์มาโดนแทนเลย ง่ายจะตาย 5555
-
พี่ๆ ดูเป็นคนดีจัง...
เอมถูกมอมยาไปแล้วนิ...สงสัยยาจะไปออกฤทธิ์ตอนหน้า
-
อิเชี่ยไมล์ พาพวกไปรุมโทรมมันเลยดีกว่า ให้เอมรุกมันด้วย อิอิ
-
เฮ้ยพลิกล็อค
-
... :laugh:..กลัวว่ามันจะไม่จบเเค่ว่าวน่ะซิ :oo1: :haun4:
แค้นนี้ต้องชำระ ไมล์นิสัยเเย่อ่ะ เอาให้ตายไปข้าง :fire:(เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก)
รออ่านนะค ะะ :L2:
-
เอาใจช่วยให้น้องเอมแก้เเค้นสำเร็จนะค่ะ
เลวๆอย่างนายไมล์ต้องโดนหนักๆ
555+
-
อิเหี้ยไมล์ งามไส้แนเมิง เหอๆ o18 o18
-
ต้องเอาคืนให้สาสมเลยนะน้องเอม
แต่ว่า พี่อยากดูมากกว่า ว่าว อ่ะ :z1: :z1: :z1:
-
อ่านจนทันแล้ว..
-
เลวๆๆๆๆ อย่างนี้มันต้อง :beat: :beat:
-
ต้องแก้แค้นไอไมล์ให้สาสมเลยน่ะ
เอมใจกล้าจัง อิอิ
-
แก้แค้นสำเร็จก็อย่าลืมโบนัสให้พี่ ๆ เขาด้วยนะเอม :z1:
-
เอมสู้ๆ ส่วนไอ้ไมล์ไปตายซะ :beat:
อยากรู้จังว่าเอมจะเอาคืนยังไงน้อ :z1:
-
ก็ยังดีที่ 5 คนนี้ยังพอมีจิตสำนึกบ้าง
ตอนแรกนึกว่าเอมจะโดนขมขื่นซะแล้ว
ยังไงเอมก็ต้องเอาคืนไอ้ไมล์มันนะ :m16:
-
เฮ้อ ค่อยยังชั่วที่พี่ๆ สุภาพบุรุษพอ รอดไป
แต่น้องเอม กลัวมันจะไม่ว่าวอย่างเดียวอ่ะเด่ะ เหอๆๆ :z1:
-
ไอ้ไมล์ ไอ้สารสีเขียนในถั่วงอก ขอให้แฟนมึงโดนรุม ทุเรศที่สุด แย๊กกกกกกกกกกก :z3:
-
เอาเลย!
แก้แค้นมัน!!
มันเลว!!! เลว!!!!
-
รีบๆ แก้แค้ซะเอมม รอยู๊ๆๆ
:haun4: :haun4: :haun4:
-
:fire: ไอ้พี่ไมล์แม่-เลวววววว
ดีนะ ที่พี่ๆห้าคนนั้นใจดี ไม่ทำไรน้องเอมอ่ะ :o8:
ท่าทางคนดีอย่างนี้ น้องเอมเลือกเอาซักคนดีมั้ยคะ :laugh:
-
มันจะจบแค่ว่าวเหรอเนี่ย >.<
เอาเถอะนะใจกล้า ด้านไม่อายเข้าไว้
เพื่อแก้แค้นไอ้เชี่ยไมล์ จงพยายาม สู้ๆ
-
ถ้าว่าวๆ อยู่แล้วยาที่น้องเอมกินไปออกฤทธิ์
แล้วมันจะออกมาเป็นว่าวแบบไหนล่ะ
-
:laugh:
แก้แค้นมันๆ
-
มาต่อแล้วคะ หื่นแบบน๊อทสต๊อปกันเลย 555 :laugh: :laugh:
ขอบคุณทุกรีพายนะคะ
ผมโดนหลอกไป xxx [3]
ในห้องน้ำกว้าง สะอาด มีที่พอให้ยัดเข้ามาเป็นสิบคนได้ แต่มันกลับไม่พอให้ผมเดินไปมาได้ แถมหายใจไม่คล่องคอด้วย รู้สึกกระวนกระวายยังไงไม่รู้
ผมนึกอะไรอยู่เนี่ยถึงพูดออกไปอย่างนั้น ออกไปบอกพวกเขาดีไหมว่าผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ได้น่า.....เดี๋ยวพวกเขาหื่นขึ้นมาแล้วจับข่มขืนจะทำไงล่ะ??
โอ้ย....ปวดหัวจัง
ก๊อก ก๊อก....
“น้องเอม....พี่เข้าไปนะ”
หว่า....มาแล้วๆๆๆ ผมใจเต้นโครมๆไม่เป็นส่ำ “ครับ”
เป็นพี่โชคก่อนอย่างที่คิด ในหมู่5 คน แกดูเป็นพี่คนโตที่คอยบอกว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควร พี่โชคมายืนใกล้ๆผมแล้วรู้สึกได้ว่า
แกสูงกว่าที่คิดไว้เยอะ ไหล่ก็กว้าง กลิ่นลมหายใจหอมดีจัง ตอนนี้ผมเพิ่งเห็นว่าพี่แกหน้าตาดี แม้จะด้อยกว่าไอ้เลวไมล์ไปนิดหนึ่งก็เถอะ
“ถ้าเอมไม่อยากทำก็ไม่ต้องฝืนใจก็ได้นะ”
ดูสิ...ขี้เกรงใจจัง ถ้าเป็นคนอื่นผมคิดว่าคงจับผมข่มขืนไปนานแล้ว ผมอมยิ้มรู้สึกว่าแกน่ารักจังเลย “ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจทำให้”
เอ.....แล้วเริ่มยังไงดีล่ะ ผมเก้ๆกังๆอยู่ตรงหน้าพี่โชค แกเองก็คอยดูอยู่ว่าผมจะเริ่มยังไง เอาว่ะคิดว่าว่าวให้ตัวเองล่ะกัน
ผมตัดสินใจวางมือบนเป้ากางเกงก่อน ลองจับขยุ้มเบาๆ โอ๊ะโอ๋...
“ใหญ่จัง....” ใหญ่เกือบเท่าข้อมือแล้ว ผมอุทานออกมา คิดในใจว่าแกต้องยัดอะไรไว้ข้างในแน่ๆ เลยกลั้นใจถอดเข็มขัดแกะกระดุมกางเกงออก
แล้วสอดมือเข้าไปด้วยความอยากรู้
“อุ๊บ...” พี่โชคอุทานเบาๆ สีหน้าแดงแบบอารมณ์พุ่งปรี้ดอย่างรวดเร็ว ผมได้กลิ่นหื่นจากลมหายใจร้อนๆรดใบหน้า
มันทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมด้วยอย่างช่วยไม่ได้ ในมือกำสิ่งนั้นไว้เต็มมือ ว้าว....ทั้งใหญ่ ทั้งร้อน แล้วแข็งมากด้วย ทีแรกผมทำอย่างไม่เต็มใจแท้ๆ
แต่ตอนนี้ผมลูบคลำอย่างมันมือเลย ว้าว....ได้อารมณ์ดีจังแฮะ
“อะ....เอม....” พี่โชคหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า สองมือกุมไหล่ผมแน่น แกหอบหายใจระรัว
“เสียวเหรอครับ” ผมถามเสียงกระเส่า โอ้....อยากทำให้ได้อารมณ์กว่านี้จัง พี่โชคพยักหน้า แหม....ทำเป็นอายที่แท้ก็หงี่หนักแล้ว
ผมงัดออกมาให้มันได้สูดอากาศข้างนอกบ้าง แล้วก็ต้องตาโตเมื่อเห็นหนอนน้อย เอ้ย หนอนยักษ์จังๆ “โห....พี่โชค”
ผมใจเต้นรัวยังกะกลองตี ตูมๆๆ มัน.....มันสวยมากเลย หัวบานๆสีแดงก่ำ พองโตแข็งเต็มมือผม ว้าว....ตื่นเต้นจัง ผมร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
ในท้องก็ร้อนวูบวาบตาม ทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้ก็ไม่รู้ ที่ไอ้ไมล์ว่าใส่ยาให้ผมเม็ดหนึ่งไม่รู้เกี่ยวหรือเปล่านะ แต่ตอนนี้ผมน้ำลายสอจนต้องกลืนน้ำลายเอื้อก....
“เอม......ระ...เร็วหน่อย พี่จะ...ไม่ไหวแล้ว” พี่โชคละล่ำละลักบอก เหมือนจะถึงในนาทีนั้นเลย ผมกระสันอยากโคตรๆ ความรู้สึกนี้มันพุ่งแรง....
แรงจนไม่อยากสนใจอะไรแล้ว ผมชักมือเร็วจนได้เห็นสีหน้าเสียวซ่านของพี่โชค ยิ่งเห็นสีหน้าแบบนี้ก็ยิ่งชักได้มันมือจริงๆ
แล้วจู่ๆพี่โชคก็รั้งหน้าผมไปจูบอย่างอดใจไม่ไหว
ผมช๊อคตัวแข็งไปเลย ในหัวเหมือนมีดอกไม้ไฟสว่างจ้า ตูมๆๆๆ โอ้อออ....มันวาบ....หวาม....ซะจนใจสั่นแต่ก็อิ่มเอมเหลือเกิน
ปากผมลิ้มรสชาติที่หวานนุ่มอย่างที่ไม่เคยได้ลองมาก่อน ลิ้นพี่โชคเกี่ยวกับลิ้นผมดุนดันเสียดสีไปมา ปากเราบดกันดุเดือดจนหอบฮัก เฮ้อ..เหนื่อย
“โทษที” พี่โชคถอนจูบช้าๆว่าอ้อมแอ้มไม่กล้าสบตา ตรงข้ามกับผมที่ไฟลุกแล้ว ลุกเลย
“ไป....ที่เตียงดีไหมครับ” ผมชวนเสียงสั่น จะหาว่ากูหน้าไม่อายก็ไม่สนล่ะ ที่เตียงสะกวดกว่าเยอะพี่โชคพยักหน้าหงึกๆรีบเปิดประตูให้เลย
ผมนั่งรอบนเตียงเลยพอเห็นพี่แกเดินโชว์หนอนอ้วนพีมาหาก็อดใจคว้ามันมาไว้ในมือไม่ได้ แข็งซะรูดได้มันมือชิบ ผมเงยหน้ามอง
“พี่อยากให้ผม.....” พูดได้แค่นี้ล่ะครับ ไม่กล้าพูดตรงๆ แต่พี่โชคก็รู้ว่าผมต้องการอะไร แกพยักหน้ายินดีให้ทำทุกอย่างเลย
ผมอ้าปากแลบลิ้นเลียหัวบานๆของแก แผล่บ....
“ซี้ดดดดด....” แหม...แค่นี้ก็ร้องซี้ดแล้ว มันน่าทำให้ร้องมากกว่านี้จัง ทำไมผมถึงได้กระสันอยากอย่างไม่รู้จบอย่างนี้
ยิ่งคำว่าอายนั้นหายไปจากหัวหมดเลย ที่ต้องการในเวลานี้มีอยู่อย่างเดียวคือ.....
“พอแล้ว..” พี่โชคเจอปากผมไปแค่ไม่กี่ทีก็ทำท่าจะไม่ไหวแล้ว แกดันผมให้นอนเหยียดยาวลงไป ปากเราพบกันอีกครั้งหนึ่ง
ที่นี้อะไรต่อมิอะไรก็ลุกวาบไปหมด ผมกอดคอพี่โชคแน่น ปากบดปากกันเมามัน มืออุ่นๆสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดลูบเนื้อตัวผม
โอ้โห คุณๆเอ้ย.....สยิวยังกะอะไรดี ผมของขึ้นแทบทนไม่ไหวต้องยกสะโพกขึ้นถูไถกับแกแรงๆ
“อือ....อืมมมม” ผมชอบจนเผลอครางออกมา
“เอม ถอดนะ” พี่โชครั้งเสื้อผมขึ้น ไม่ว่ากันล่ะตอนนี้อะไรก็เกะกะผมไปหมด พอเสื้อปลิวออกไปแกก็ก้มลงจูบที่ยอดอกแรงๆ
“อูยยย.....พี่ฮะ....ผมเสียว”
“อืมๆ....ชอบไหม” แกงับนมผมแรงๆ
“ฮ้า...แรงๆครับพี่”
“เกะกะจัง ถอดอีกชิ้นนะ” พี่ดึงหัวเข็มขัด ผมรีบโย่งตัวให้แกถอดง่ายๆ ผมน่ะเหลือกางเกงในตัวเดียว พี่โชคถึงถอดเสื้อออกบ้างเหลือกางเกงยีนต์อยู่
พอเนื้อแนบเนื้อลงมา ผมถึงได้รู้ว่ามันให้อารมณ์ที่แตกต่างมากเลย ยามที่เนื้อเสียดสีไปมานี่ช่างวิเศษเหลือเกิน พี่โชคกอดรัดฟัดเหวี่ยงผมซะเต็มที่
เราพากันกลิ้งไปซะทั่วเตียงเลย แกเลื่อนตัวลงมาแยกขาผมออกแล้วขบหนอนน้อยผมเบาๆผ่านกางเกงในสีขาว
“อูววววววว.....” ผมเด้งก้นขึ้นด้วยความเสียวซี้ดสุดๆ เสียวใจจะขาดอยู่แล้ว ผมเคลิ้มไปถึงไหนต่อไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่โชคยกขาผมขึ้นสูง
แล้วทำให้ผมมีความสุขเหลือเกิน ผมได้แต่ร้องแล้วจิกผมแกแรงๆ ก่อนจะรู้สึกตัวว่ามีมือมาบี้นม
เอ๊ะ?? มือพี่โชคดันขาผมอยู่สองข้างแล้วนี่มือใครว่ะ
ลืมตาขึ้นมาเห็นพี่แม็ก พี่พีท พี่อ๊อฟ พี่เคนล้อมวงมองตาโต สีหน้ากระสันกันทุกคนเลย ผมผวาลุกขึ้น แต่ติดหัวพี่โชคที่ยังนัวเนียหว่างขาผมไม่เลิก
“พี่....”
“เห็นเงียบกันนานเลยมาดู ไหนๆเอมก็ยอมแล้วพวกพี่ขอด้วยนะ” มือเกือบสิบข้างยุ่บยับบนตัวผมแล้ว ทั้งลูบ ทั้งบี้ทำเอาสยิวไปหมดเลย
แย่แล้วอารมณ์หื่นกระจายรอบตัวอย่างนี้ ผมตายหยั่งเขียดแน่
“ เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อน” ผมดันพี่โชคออกไปแล้วเขยิบไปติดหัวเตียงกอดหมอนบังตัวไว้ก่อน สีหน้าหื่นจับทุกคนบางคนก็ถอดเสื้อออกเหลือแต่กางเกงแล้ว
ผม.....อ่า.....ผมจะทำยังไงดีเนี่ย ไอ้หนอนน้อยผมก็โด่ซะ อูยย.....
“พวกพี่.....อยากทำก็คิดให้ดีนะ” ผมพยายามเตือนสติพวกเขา “ผมไม่ใช่พวกมั่วไม่เลือก น้ำแตกแล้วแยกทางนะ ถ้าพี่ๆเป็นของผมแล้วก็ต้องเป็นตลอดไป
ห้ามนอกใจ ห้ามมีคนอื่นลับหลัง พวกพี่ทำได้หรือเปล่า ถ้าทำไม่ได้ก็อย่าเลยนะครับ ผมไม่อยากเกลียด ไม่อยากแค้นใครไปทั้งชีวิตนะ”
เงียบ....อารมณ์หื่นหายไปเกือบหมด ผมมองหน้าแต่ล่ะคนเห็นชัดว่าพวกเขาไม่ได้เห็นผมเป็นวัตถุที่ใช้ระบายอารมณ์ เพราะไม่เห็นความลังเลหรือยุ่งยากใจเลย
ตรงข้ามทุกคนยิ้มกว้างดีใจกัน
“รู้ไหมว่าทำไมพวกเรามาร่วมวงกันได้” พี่เคนถาม ผมส่ายหน้าไม่รู้หรอก
“พอไอ้ไมล์ว่าเป็นน้องเอม พวกเราก็ตกลงทันทีเพราะที่ผ่านมาพวกเรามองเอมตั้งนานแล้วรู้หรือเปล่า แต่เอมไม่สังเกตเลยเอาแต่มองไอ้ไมล์อยู่นั้นแหละ”
ผมอึ้งไปเลย จริงหรือนี่?? ถ้าผมไม่สังเกตเห็นคนตั้ง 5 คนมองนี่ผมคงตาบอดไปแล้วจริงๆ ถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วครับ ทั้งอาย
ทั้งเขินพวกพี่ๆทุกคน อายที่ซื่อบื้อมาตลอด และเขินที่นั่งจ๋องอยู่กลางวงล้อมอย่างไม่รู้จะสานต่อยังไงดี จนมีมือมาช้อนปลายคางให้หันไปมอง
“น้องเอมเป็นแฟนพี่นะครับ พี่สัญญาเลยว่าจะพี่จะไม่ทำให้เอมเสียใจเด็ดขาด” พี่เคนว่า ตาสบตายืนยันหนักแน่นจนคนฟังอย่างผมล่ะอ้ายอาย เขินจัง
“ไอ้เชี่ย ไอ้ที่กำลังจะทำอยู่นี่จะเรียกแค่แฟนได้ไงว่ะ ต้องเรียกเมียแล้วเว้ย” พี่แม๊กด่า ทุกคนหัวเราะฮ่าชอบใจกัน
“จริงด้วย...น้องเอมเป็นเมียของพี่ๆทุกคนนะครับ”
โห....เมียของผู้ชายตั้ง 5 คนเลยหรือแค่คิดหนอนน้อยผมก็เสียววาบ แข็งโด่จนต้องบีบขาชิดๆ ผมต้องระบมตูดแน่ๆ
แต่ข้างในและเนื้อตัวผมกำลังต้องการสัมผัสที่เร่าร้อน ผมไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าน้อยๆ พี่เคนดีใจกอดผมแน่นเลย ปากผมถูกบดเคล้าอย่างดุเดือด
ไม่อ่อนหวานเลยแต่ถูกใจ ผมถูกรั้งลงนอนเหยียดยาว หมอนที่กอดไว้เลื่อนออกไปจากมือ พี่เคนผละจากปากแล้ว ผมเห็นพวกพี่ทุกคนค้ำอยู่เหนือตัว
“น้องเอม....พี่ถอดนะครับ” พี่โชคขออนุญาต มือแกอยู่ที่ลิงผมแล้วไม่รอคำตอบ มือคู่นั้นค่อยๆรูดมันออกไป หน้าผมร้อนไปหมด
อายจัง...ทุกคนมองจุดศูนย์กลางของผมเป็นตาเดียว แถมยังมีอีกหลายมือช่วยกันดึงขาผมแยกออกกว้าง
แล้วมือยุ่บยั่บบนตัวผมยักะหนวดปลาหมึก ลูบไล้ผิวไปมาโดยเฉพาะหัวนมทั้งสองข้างและกลางหว่างขา
“ฮ้า......” ผมอดครางไม่ได้ ผิวผมเหมือนจะเพิ่งตื่น ทุกที่ที่ฝ่ามือลูบไล้มันเหมือนมีไฟฟ้าสถิตแล่นปร้าดไปมา มันซาบซ่านหวาบหวิวไปหมด
โดยเฉพาะแถวๆต้นขา มันสยิวเหลือเกิน
“แม่ง....ขาวจริงนะเอม ทั้งขาว ทั้งอวบยังกะผู้หญิงแน่ะ”
"ผิวนุ่มเด้งดีจังนะ" มีเสียงแซวมาพร้อมกับนิ้วขยี้หัวนมแรงๆ
“บ้า...อ๊า...” ผมเสียวจี้ดที่อก ชอบจังเลย
“เสียวแล้วสิ” ทุกคนหัวเราะชอบใจ ส่วนผมนั้นสนใจแต่รสสัมผัสซาบซ่านนี้มากกว่าทำให้อดไม่ได้ที่จะแอ่นตัวสู้มือให้สัมผัสมากๆ
หลายมือลูบคลำหนอนน้อยผมและวนเวียนแถวๆประตูหลังด้วย
“เอม” พี่แม็กคนแรกครับที่โน้นตัวลงมา เขาจูบปากผมเบาๆ นุ่มนวลแล้วหวานมากด้วย ผมอยากกอดพี่เขา แต่ติดที่มือโดนดึงให้จับอะไรแข็งๆ
อุ่นๆทั้งสองมือเลย ผมรูดมันเท่าที่ทำได้ เพราะติดตัวคนอื่นๆที่กำลังนัวเนียอยู่ ตอนนี้ทุกคนใช้ปากขบเม้มเนื้อตัวผมอยู่ทุกที
คนหนึ่งแลกลิ้นกับผมอย่างเมามัน อีกสองคนที่ยอดอกทั้งสองข้าง และอีกสองที่หนอนน้อยกับถุงไข่ แถมมีแยงนิ้วเข้าประตูหลังผมด้วย
อา.....สุดยอดไปเลย
“อื้อ.....อืมมมมม” ผมทุรนทุรายด้วยความเสียวซ่าน ทนไหวแล้ว ตรงนั้นผมไหลเยิ้มเลย อยากของแรงๆกว่านี้เหลือเกิน และความต้องการของผมทุกคนก็รับรู้ได้
“ตรงนี้เหมือนจะพร้อมแล้วนะ” ใครไม่รู้ว่า ทำให้หนอนน้อยเป็นอิสระจนได้ ขาผมโดนแหกกว้างมีนิ้วช่วยแยงขยายช่องเพิ่มเข้าไปอีก
แถมเขี่ยรอบๆข้างในด้วย ผมถึงกับดิ้นพล่านเลย
“โอเคแล้ว กูขอก่อนเถอะว่ะ” เป็นพี่โชคนั้นเอง เขาแกะถุงยางใส่แล้วบีบน้ำมันใส่ร่องของผม พี่พีทช่วยชโลมให้ผมพร้อมเต็มที่
ผมเห็นพี่โชคแค่แกะกระดุมกางเกงร่นลงเล็กน้อยเท่านั้น หนอนยักษ์อวบแดงโชว์ตัวมาแล้ว น่ากลัวจัง....แต่ก็อยากได้ด้วย
พี่พีทกับพี่แม็กช่วยกันยกขาผมถ่างกว้างอำนวยความสะดวกให้พี่โชคเต็มที่
ผมรู้สึกถึงของแข็งๆมาจรดที่ปากทาง ใจเต้นจัง มันจะเป็นยังไงนะ ผมเกร็งตัวรอรับ พี่โชคประกบตัวอยู่กลางหว่างขาแล้วดันเข้ามาเบาๆ
“อ่า.....” ผมอึดอัดข้างในเหลือเกิน ช่องทางถูกดันเบิกกว้าง
“เข้าแล้วเว้ย.....เป็นไงวะ” พี่เคนถาม ตามองการสอดใส่ไม่กระพริบ
“อืม....ดี.....ดีๆๆๆ” พี่โชคหลับตาพริ้มสีหน้าสุขล้น แกดันเข้ามาอีก ผมถึงกับจุกแต่ดีที่มีมือคลึงหนอนน้อยช่วยผ่อนคลาย
ผมหายใจออกยาวๆ พี่โชครีบกระแทกเข้าไปมิดด้าม
“โอ้ยยยย.....”
“ขอโทษนะ” ทุกคนเห็นสีหน้าผม ก็ช่วยเร่งมือทำให้ผมมีความสุขอีกครั้ง พี่โชคบดขนหยาบของแกกับง่ามก้นผมไปมา
มันเสียวจนลืมเจ็บไปเลย ผมดิ้นร่ากระสันอยากสุดๆ
“พี่โชค..”
“อูยยยย.....แน่นชิปหาย เอม.....ข้างในเอมสุดยอดเลย”
“ไอ้โชค เร็วๆเข้า กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
“เอ่อๆๆ” พี่โชคเริ่มขยับเบาๆเนิบๆ ผมหลับตารับรู้รสชาติของการเสียดสีข้างใน โอ้.....วิเศษจริงๆทุกครั้งที่ถูกชำแรกเข้ามาลึกๆ
ต้นขาของพี่โชคกระทบก้นของผม พั่บๆๆๆ หนอนน้อยผมโดนกระแทกและเสียดสีกับตัวพี่โชค มันเสียวซ่านสุดๆไปเลย
จังหวะของพี่โชคเริ่มดุเดือดกระแทกผมอย่างแรงได้ใจจริงๆ จังหวะของเราเข้าที่เข้าทางทำให้ทุกครั้งที่สอดลึกจะรู้สึกเมามันอย่างที่สุด
“อ๊า!!!! โอ้วๆๆๆๆ พี่จ๋า”
“โอ้อออออ....มันจริงเว้ย”
“แรงๆอีกครับ โอ้ยยยยย” ผมร้องสุดเสียง รู้สึกร่านสุดๆเลย
“อึ่บๆๆๆๆๆๆ” พี่โชคระดมใส่ผมสุดแรงจนตัวผมงี้เด้งกระเพื่อม หงึ่กๆ สะใจจริงๆ โอ้ยยยย....
"อูย....ทนไม่ไหวแล้ว น้องเอม.....ช่วยพี่หน่อยนะ" พี่เคนขึ้นมานั่งคร่อมหน้า หนอนยักษ์ขนาดเขื่องไม่ด้อยกว่าของพี่โชคจ่อที่ปาก
แกไม่ให้ผมปฏิเสธหรอก ยัดเข้ามาเลย ผมเกือบลำลักแน่ะ ดีที่แกยั้งๆไม่ให้ถึงคอหอยผม หนอนยักษ์เต็มปากขยับเข้าออกในปากผมอย่างแรง
และแรงขึ้นๆ มันคับปากคับตูดไปหมด ในขณะมือผมช่วยสาวว่าวให้พี่พีทและพี่แม็ก พี่อ๊อฟเป็นคนเดียว ที่ใช้ปากเอ็นดูหนอนน้อยของผม
ทุกคนช่วยกันป้อนความสุขให้ผมอย่างเต็มที่
"ไอ้โชค.....เร็วๆสิเว้ย กูจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย" พี่แม็กเร่งทำให้พี่โชคเร่งความเร็วแบบหูดับตับไหม้ไปเลย ตัวผมถึงกับสั่นพั่บๆๆๆๆๆๆ
“อือออออออออออ” ผมร้องเสียงหลงทั้งที่ปากยังเต็มไปด้วยหนอนของพี่เคน ประตูหลังผมถูกทะลวงซ้ำแล้วซ้ำอีกจนชุ่มฉ่ำน้ำนอง
ผมแตกเข้าเต็มปากพี่อ๊อฟ เสียวจนเผลอตอดพี่โชคสุดแรง
“โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้วเว้ย กูไม่ไหวแล้ว อ่า.....” พี่โชคร้องลั่น แกกระหน่ำใส่ผมอีกหลายสิบครั้งก่อนกระตุกเฮือกๆ
ข้างในหนอนยักษ์ฉีดน้ำแรงจนผมรู้สึกได้ ขณะที่พี่เคนเร่งจังหวะกับปากผมอย่างเมามัน
“อูยยยย....เสียวว่ะ กูจะถึงแล้วๆๆๆๆ โอ้ววววววววว” ปากผมระบมไปหมดตอนแกเร่งเอานาทีสำคัญ ก่อนจะดึงออกมาพ่นใส่เต็มหน้าผม
พี่เคนก้มลงมาจูบไปทั่วหน้าผมเล็มเลียน้ำของตัวเองแล้วจูบผมที่ปากให้ลิ้มรสชาติของแกด้วย ผมมีความสุขเหลือเกิน ต่อจากพี่โชคก็เป็นพี่อ๊อฟ
“น้องเอม พี่ขอนะครับ” แน่ะ...มีขออนุญาตด้วย น่ารักจริงๆผัวของผม พี่อ๊อฟจับตัวผมนอนตะแคงยกขาขึ้นข้างหนึ่ง แล้วเข้ามาประกบผมด้านหลัง
หนอนอวบใหญ่แหวกประตูผมช้าๆ มันไหลลื่นเข้าไปอย่างสะดวกโยธิน
“อา.....”
“ชอบไหมครับ” พี่อ๊อฟดุนดันมันเข้าไปหมดอย่างรวดเร็ว
“ครับ....หนอนพี่ใหญ่ดีจัง”
“งั้นพี่เอาเลยนะครับ” พี่อ๊อฟยิ้มน่ารักมาก แกเร่งดันหนอนที่คับแน่นเข้าออกใส่ผมไม่ยั้ง เหมือนแกจะซาดิสม์หน่อยๆด้วย
เพราะกระหน่ำใส่แบบไม่ปรานีปราศัยสักนิด
“โอ้วววว...เบาครับ พี่...อ้า!!!! อ๊าววว...”
“นี่ๆๆๆๆๆ ฮ่า....มันสะใจดีเว้ย น้องเอมชอบไหม”
“อ๊าๆๆๆๆ พี่จ๋า” ผมร้องลั่นเลย ข้างในมันเสียววูบวาบไปหมด ชอบจังที่โดนกระหน่ำแบบนี้
“เฮ้ย....ใครเอาปากน้องสักคนสิ จะได้ไม่เสียเวลา” พี่อ๊อฟบอก ผมลืมตามาเห็น พี่พีทอยู่ใกล้ที่สุด
“พี่พีท....มาเถอะครับ” ผมกำลังมันทะลุเดือดกับพี่อ๊อฟเลยยอมตามที่แกบอกทุกอย่าง พี่พีทยิ้มดีใจรีบคลานมาหายื่นหนอนให้ผมจัดหาร
“น้องเอม คนเก่ง ช่วยผัวด้วยนะจ๊ะ” แกปากหวานดีจัง ผมเลียหัวหนอนเบาๆทำความคุ้นเคยกันก่อน แล้วอ้าปากครอบลงไปสุดลำ
“โอ้ววววว.....ดีๆๆ เอมเก่งจัง อูยๆๆๆๆๆๆ อ่า....” พี่พีทครางกระเส่า ผัวใหม่สองคนร่วมแรงร่วมใจดีครับต่างกระแทกกระทั้นเข้าจังหวะดี
ตัวผมสั่นพั่บๆๆๆๆ แทบสำลักความสุขตายเลย
“โอ้ยยยยยย......กูใกล้แล้ว อูยๆๆๆๆ ซี้ดดดดดดด” พี่อ๊อฟอัดผมอย่างแรงถี่ยิบก่อนจอดป้ายเดียวกับผม น้ำผมพุ่งเลอะเต็มเตียงเลย
แกล้มพุบทับผมในท่าตะแคงข้าง พี่พีทรีบดันเพื่อนออกไปให้พ้นทาง จับผมนอนหงายเหมือนเดิมแล้วเข้ามาเป็นผัวคนที่สาม
“อืมมมมมม....” ผมครางซี้ด ข้างในนั้นร้อนวาบเหมือนเตาเผา แต่ก็ยังเหมือนไม่เต็มอิ่มดี พี่พีทกดหนอนที่ผอมไปนิดแต่ยาวสะใจดี
ผมหลับตาพริ้มยิ้มที่แกสาวยาวๆไปกระแทกจุดเสียวข้างใน “อูยยยย....พี่พีท....ดีจัง....ตรงนั้นแรงๆครับ ผมเสียว”
“ตรงนี้ใช่ไหม อึ่ย!!!” แกเสียบแทงให้ตรงจุด ผมถึงกับดิ้นพล่านเลย โอยยยย....ทำไมอร่อยอย่างนี้นะ
ผมยกขาพันเอวแกให้ขย่มได้แบบเนื้อๆเน้นๆ มันสะใจดี
“พี่จ๋า...อูววววว แรงๆ” ผมโน้นตัวพี่ลงมาจูบแลกลิ้นกันเมามัน มีความสุขจนไม่อยากสนใจใครแล้ว
พี่พีทยกขาผมขึ้นพาดบ่าแล้วโหมเร่งแบบไม่ยั้งเลย “โอ้วๆๆๆๆๆๆ อ๊า!!!!”
ผมถึงจุดอีกจนได้ พี่พีทเร่งตามทันทีหลังแกร้องลั่นก่อนดึงออกมาพ่นแรงถึงหน้าอกผม ตอนนี้ผมเหนื่อยแทบหมดแรงแล้ว
พี่เคนเป็นคนที่4 แกดึงผมลงมาที่ปลายเตียง จับผมขึ้นอุ้มเล่นในท่าลิงอุ้มแตง โอ้โห ท่านี้สุดๆ ผมชอบจัง ดีที่พี่เคนแกแข็งแรง
ตัวโตเลยเล่นท่านี้ได้ไม่ยากนั้น ผมเกาะแน่นเป็นลิงเกาะต้นมะพร้าวเลย ส่วนแกก็กระหน่ำใส่ผมได้ลึกสุดๆ เล่นเอาน้ำ
เอาเหงื่อกระเด็นหยดลงพื้นแปะๆ เสียวโคตรๆเลยผมร้องปานจะขาดใจกับความสุขที่ทุกคนบรนเปรอให้ กว่าพี่เคนจะถึงจุด
ผมน่ะปล่อยออกมาถึง 2 รอบแล้ว
คนสุดท้ายพี่แม็ก แกจับผมนอนคว่ำโก่งตูดขึ้นเล่นในท่าที่ผมเหนื่อยน้อยที่สุด แต่ได้ใจไม่ยิ่งหย่อนกว่าคนอื่นๆ
เพราะแกกระหน่ำเสียบไม่ยั้งเลยเล่นเอาผมหัวโยกหัวคลอนร้องไม่เป็นภาษา ผมนอนแผ่หมดแรงเนื้อตัวเลอะความสุขไปทั่ว
ผมลืมตาขึ้นมาเพราะพี่โชคช้อนผมลุกขึ้นป้อนน้ำเย็นจากขวดให้ดื่มแก้กระหาย ชื่นใจจัง....
“เหนื่อยไหมครับ คนดี” แกเช็ดหน้าเช็ดตาให้ ผมยิ้มดีใจทำได้แค่พยักหน้าให้เท่านั้น แล้วแกก็ถามว่า “อีกรอบไหวไหมครับ”
โห.....อึดกันจัง ผมเหนื่อยจะแย่ แต่ข้างในตัวบอกว่า สู้ตายเว้ย ผมยิ้มๆพยักหน้าน้อยๆ “อีกรอบพอนะครับ”
“น่ารักจัง คนเก่งของพี่” ทั้งที่ยังรู้จักกันไม่ลึกซึ้งเท่าไร แต่ก็เหมือนจะรู้ใจกันดีครับ พวกพี่ๆเอ็นดูผมอีกคนล่ะรอบจนอิ่มหนำ นอนแผ่หรากันเต็มเตียงเลย
รุ่งเช้าพวกพี่ตื่นทำอาหารเช้ากินกัน ผมลุกมาเดินย่องแย่งขาถ่างเลย แถมเจ็บเอวจนยกขาไม่ขึ้นเลยใส่กางเกงไม่ไหว
ต้องใส่แต่เสื้อยืดตัวโตๆยาวถึงต้นขาออกมาเท่านั้น อาหารเช้าเป็นขนมปังปิ้ง ไข่ดาว เบค่อน กาแฟแค่นี้ ก็อร่อยมากสำหรับผม
แต่ก็อายเหมือนกันสำหรับวันแรกที่ได้อยู่พร้อมหน้ากับผัวทั้ง 5 คน
และแน่นอนหลังเติมพลังกันอิ่มดีแล้ว ผมก็โดนพวกพี่ๆจับฮันนีมูนบนโต๊ะอาหารคนล่ะ 2-3 รอบชุ่มฉ่ำแต่เช้า ยังมีไปต่อในห้องน้ำ ห้องครัว
แถมสวนหลังบ้านตอนค่ำๆอีก เราเล่นสุดเหวี่ยงใต้ท้องฟ้าที่มีดวงดาว ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์พวกพี่ๆทำให้ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด
มีแต่พวกเราทั้ง 6 คนเท่านั้น ผมอิ่มหนำกับความสุขทางกายที่พวกเขาผลัดกันบรนเปรอให้ไม่เว้นแต่ล่ะวัน
แต่ความสุขทางใจนั้นสำคัญกว่าเพราะพวกพี่ๆน่ารักมาก ดูแลผมดี แล้วไม่นอกใจผมอย่างที่รับปากไว้จริงๆ
ผมเลยย้ายจากหอพักไปอยู่ร่วมบ้านที่พี่ๆรวมเงินกันเช่าไว้ทั้งหลังเลย ถึงไม่ใหญ่โต ไม่สวยนัก แต่ก็มีความเป็นส่วนตัวดี
ผมดูแลเรื่องความสะอาด เสื้อผ้า อาหารให้เท่านั้นแหละครับ เรื่องเงินนั้นไม่ต้องเลย
ส่วนเรื่องไอ้ไมล์น่ะเหรอ ผมลืมมันไปจากใจได้สนิท เพราะไม่รู้จะแก้แค้นมันยังไง บังเอิญพี่สาวของพี่เคนทำงานให้กระเทยเจ้าของโมเดลลิ่งแห่งหนึ่ง
กำลังอยากได้นายแบบเลยมาถามไถ่น้องๆว่าพอรู้จักใครหน้าตาดีๆบ้าง ไอ้ผมก็นึกว่าพี่สาวน่าจะสนับสนุนน้องสักหน่อย พี่เคนก็ใช่ว่าขี้เหร่
แต่พี่สาวบอกว่าไม่อยากเพราะเจ้านายนั้นนิสัยไม่ค่อยดี ผมเลยส่งรูปไอ้ไมล์ไปให้ดู
ได้ผลครับ ไอ้ไมล์คุยโอ่ไปทั่วเลยว่ามันจะได้เป็นนายแบบแล้ว หน้ามันตอนนั้นกวนบาทาจริงๆ ผมล่ะอยากระทืบให้หายแค้น
แต่พระท่านสอนไว้ให้ปล่อยวาง สาธุ......หลังจากนั้นเดือนหนึ่งมาเจอมันอีกทีกลายเป็นคนล่ะคนเลย จากหน้ากวนๆยะโส กลายเป็นผอมซีดเซียว
หน้าอมทุกข์โคตรๆ เวลาเดินหลังงุ้มก้มหน้างุดหมดราศีหนุ่มหล่อ หมดเขี้ยวเล็บ มันไม่กล้าจีบผู้หญิงอย่างแต่ก่อนเลย
ได้ข่าวว่า มันโดนกระเทยมอมยาข่มขืนซะยับเลย แถมถ่ายคลิปไว้ด้วย ไม่รู้จริงหรือเปล่า แต่ผมเห็นรถเก๋งมารับมาส่งมันทุกวัน
คนในรถนั้นเห็นหน้าไม่ชัด แต่เป็นสาวใหญ่หน้าตาสยองมาก (ขนาดเห็นไกลๆนะ)
สงสัยเป็นเจ้กระเทยเจ้านายพี่สาวของพี่เคนซะล่ะมั่ง ฮะฮะฮะ....ถ้าใช่ก็ดีสิ
The end
(ติดตามตอนต่อไปจ้าป
-
:angry2: :angry2:สะใจทั้งในทั้งนอก
:z6:ไอ้ไมล์เป็นไงละมึง
-
แรงส์
-
ในที่สุดก็ 6P :pighaun:
-
สะใจแทน 5 5 5 5 5
-
กรี๊ดดดด สุดท้ายก็เสร็จเรียบร้อยโรงเรียน 6P 555+ สะจายยยย
-
6P ที่รอคอย ต่อจ้าต่อ
-
หื่นนนน ก๊ากกกก สุดท้ายก็ 5p อิอิ น่ารักจังเลย สมอีไมล์โดนกระเทยข่มขืนนนนน
-
โฮะๆ สรุปนู๋เอมก็ได้แฟนตั้ง 5 คน :pighaun: :pighaun:
สมน้ำหน้าไอ้ไมล์มัน
-
กลัว 5 คนนนั้นทิ้งไปอ่ะ
อย่าทิ้งเอมน่ะ
-
แอร๊ย ดีจังมีผัวต้อง 5 คน
-
ลงเอยได้สะใจมาก แต่ก็น่าสงสารไมลืหน่อย ๆ นะ :z1:
-
:m25: อั่ก!!!! เลือดหมดตัวแล้ว :jul1:
-
นั่นไง...ว่าแล้วเชียว ในที่สุดเอมก็มีแฟน(?)ทีเดียว 5 คน
ส่วนไมล์ก็นะ เหอๆๆ
-
ร้อนเเรงมากค่ะ :haun4: .........สมน้ำหน้าไมค์อ่ะ o13
-
ใช้งานน้องซะหนักเชียวหนุ่มๆนี่น๊า แต่เจ๊ชอบ 555+ :haun4:
-
สุดท้ายก็วินวินกันทุกฝ่ายเนอะ :laugh:
น้องเอมก็ได้กำไรด้วย มีซะมีทีเดียวตั้ง 5 คน :haun4:
แต่สมน้ำหน้าไอ้ไมล์มันจริงๆ อย่างว่าแหละ เวรกรรมติดจรวด ตามทันเร็วจะตายไป :z1:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
สะใจไอ้ไมล์
-
:-[
โอ้แม่เจ้า 1 ต่อ 6
จัดตารางคนละวัน ส่วนวันอาทิตย์รวบยอด 6p อิอิ
-
เลือดทะลักทลาย
-
โอ้ยยยยย อ่านแล้วเลือดจะพุ่งกับ 6P จริงๆ :pighaun: :pighaun:
แอบสะใจไอ้ไมล์เล็กน้อยถึงปานกลาง :laugh:
-
กรี๊ดดดดด เอมแร๊งงง
6P
ส่วนไอไมล์สะใจมากกกกก 555
-
6 p :haun4: :haun4: :haun4:
เลือดหมดตัวแล้ว
อยากบอกว่าชอบบบบบบบ
ร้อนเเรงมาก .........สมน้ำหน้าไอ้ไมค์
ได้กับกระเทย กร๊ากก :impress2: :impress2:
-
:jul1: อ่า 6p เลยเหรอเนี่ย แต่ถ้าน้องเต็มใจก็ช่างเหอะ
สมน้ำหน้าไอ้ไมล์
-
โอ้วว สุดๆไปเลยเอม1ต่อ5
-
6P กร๊ากกกๆๆๆ :pighaun:
สะใจๆ เเหมๆ อื่มเลยสินั่น หุ๊ๆ :haun4:
ปล. เลือดขาดแคลน ต้องการเลือดสำรอง ด่วน! ด่วนมาก! :jul1:
-
:jul1: 6P จริงๆด้วย เลือดจางกระทันหัน
สมน้ำหน้าไอ้ไมล์สุดท้ายก็กรรมตามสนอง :oo1:
+1 ค่ะ
-
6P เต็มขั้นจริงๆค่ะ ^^
-
บนโต๊ะอาหารเลย..ขอไปกินข้าวบ้านด้วยสิ
-
สุดยอก :m25:
-
แรงม๊ากกกก
กรรมตามทันไอ้ไมล์เร็วดีแฮะ
-
อยากได้เลือกสำรองด่วนเลย :pighaun:
-
สมน้ำหน้าไอ่ไมล์ ดีใจกับเอมได้มาตั้ง 5 คน :z1:
-
"อิ่ม" เอมสินะ
-
แต่ละเรื่องเข้มข้นจริงๆ :haun4:
น้องเอมเหมาคนเดียวเลย เอิ้กๆๆ สะใจไมล์จริงๆกรรมตามทันเร็วมาก
-
เป็นไงล่ะไมล์ เเบบน่ารักๆไม่ชอบ ชอบของเเปลกก็ไม่บอกนะคะ
อิ่มเอม!!
-
เหอะๆ สมน้ำหน้าอีพี่ไมล์ :laugh:
-
สะใจเจ้าไมล์ นั้นแหละ กรรม
-
โฮก 6P เป็นอะไรที่ได้ใจมาก
สมน้ำหน้าไมล์ อิอิ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
โอ๊ยยยย อิจฉาน้องเอมเว้ยเฮ้ย เค้าอยากได้มั้งอ่า o18
หื่นกันทุกคนเลยเว้ย :impress2:
สะใจไอ้ไมล์ :laugh: :laugh: :laugh:
-
สมน้ำหน้าไมล์ฺที่สุดแล้วค่ะถูกใจหญิงมากเลยนะค่ะคุณพี่ โฮะ ๆๆๆๆ
ส่วนพวกน้อง ๆ หญิงรู้สึกสงสารคุณน้องค่ะกลัวจะช้ำ โฮะๆๆๆๆ :z2:
-
แร๊งงงงงงงงงงง
อิ่มเลยนู๋เอม
สะใจไอ้ไมล์กรรมตามสนอง
-
แรวงงงงงงง :haun4:
6P แต่หนำใจสินะเอมน้อย :impress2:
สะใจไอ้ไมล์เว้ย ฮ่าๆๆๆๆ :beat:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:สุดๆๆๆๆๆๆๆ+สะใจโคตรๆๆๆๆๆ
-
ตั้งฮาเร็มส่วนตัวเลย o3
-
ในที่สุด นู๋เอมก็ได้ครอบครองสามีทั้ง 5 หุๆ
น่าอิชชี่เป็นที่สุด มีหนุ่มๆ ในครอบครอง เปลี่ยน
แนวได้ทุกวันเอิ๊กๆ แต่ ต้องปรนเปรอให้ครบทั้ง 5
เนี้ยะเหนื่อยใช่เล่นนะเอม ไหวเหรอ? อย่างนี้
สามีทั้งหลายก็ต้องโด๊ป นู๋เอมเขาหน่อยนะ หาก
ไม่อยากให้เมียโทรมก่อนกำหนดอ่ะ :bye2:
-
มีสามี5คน :o8:
สะใจตรงนายไมล์นี่แหละ :beat:
-
6พี สุโค่ยได้อีก :pighaun:
-
สามีน้องเอมน่ารักทั้งนั้นเลย
ขอสักคนสิ :haun4:
-
6P สุดยอดมากกกกกกกกกกก
เลือดหมดตัวว
อีไมล์ กรรมตามทันแล้วน่ะแก
-
ไม่ไหวแล้ว~~!!!
:m25: :m25: :m25:
-
โถ อย่างนี้เขาเรียกว่ากรรมตามสนองสินะไมลล์
เหอๆๆ
-
สะใจค่ะ :call:
-
กร๊ากกกกก ไม่ข่มขืนแต่สมยอมแทนเลย น้องเอมเก๋มากกกกก
ส่วนไมล์ก็สมน้ำหน้าเบาๆ 555
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เรียบร้อยโรงเรียน6p
-
พี่ๆ ทั้ง 5 คน เหมือนจะเป็นคนดี
-
เยี่ยมครับ !!!
-
ฮี่ๆๆๆ อ่านทันแล้วค่า! :haun4: :haun4:
แต่ละเรื่องนี่ สุดยอดดดดดดด :pighaun:
ส่วนตอนล่าสุดนี่ สมน้ำหน้าไอ้ไมล์มากถึงมากที่สุด :laugh: ขอแถม :beat: :beat:
นึกว่าตอนนี้จะเศร้าๆ แต่ที่ไหนได้ พี่ๆน่ารักกันทุกคนเลย อ่ะคึๆๆ
รอตอนต่อไปค่า!! เห็นว่าจะเป็นเคะ2 เมะ1หรอคะ :z1: :m25:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย เลือดหมดตัวแล้ว :jul1:
-
ตอนสุดท้ายอยากเปลียนชื่อตอนเป็น ผมสมยอมแล้วครับ :laugh:
-
เหอๆ อ่านครบทุกเรื่องแล้วเรื่องแวมไพร์ ฮามากเลย ฮิฮิฮิ
สุดท้ายเรื่องล่าสุด เหอๆ รักทำให้ลืมแค้นสินะ ดีแล้วๆ ฮิ ฮิ
-
ขอบคุณนะคะ ว่าเเต่ที่ยังไม่จบเนีี่ย คือตอนใหม่เรื่องใหม่ หรือว่าตอน นี้เรื่องนี้คะ
-
สะใจไมค์ จริงๆ ดีแล้วหล่ะ ที่น้องเอมมีความสุขเน๊อะ
-
:jul1: แรวงงงงงงงงงงงง
5 คนเลยหรืคะหนูเอมมม o13
-
สุดยอดไปเลยยย
6p อิอิ
-
6p สุดยอดมากก
ซะใจไอไทล์ :laugh: :laugh:
-
:m25: :pighaun:
แบบนอนสต๊อป :pigha2:
:กอด1:
-
ตอบแทนความเลวได้ทันใจ สุขที่สุด 6 คน เคยอ่าน 3 คน
-
:jul1: จนกองเลยอ่ะ 55555+
น้องเอมสุดดดด ดุแลสุขภาพด้วยน่ะ อิอิ
อีเพ้ไมค สมน้ำหน้า โดนเลย
-
บรรดาสามีน้องน่ารักจังนะ
นี่แหระคนเราทำอะไรไว้ เป็นไงล่ะไมค์
-
แต่ละเรื่องนี่สุดยอดจริงๆ :haun4: :jul1: :pighaun:
+ 1 นะคะ
-
เพิ่งบ่นตอนอัพเรื่องมนตราทาสบำเรอเมื่อเช้ามาหยกๆว่าไม่มีใจจะเขียนเรื่องสั้น พูดไม่ทันขาดคำก็ไปเจอแรงใจจากคุณ prince tae เรื่องเล่ห์ร้าย
ไม่รู้มาได้ยังไง แต่เหมือนมีอะไรมาสะกิดต่อมจิ้นของเรา ยังไงก็ตามขอบคุณคุณ prince tae ด้วยที่เรื่องของคุณทำให้เรามีกำลังใจด้วย ถึงเรื่อง
ที่เขียนนี้ไม่เกี่ยวกันก็ตาม 555 :laugh: :laugh: ของแบบนี้นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป แต่พอมาแล้ว แค่10 นาทีเราก็ได้เรื่องมาแล้ว ดีใจจัง ดีใจเอ้ย ดีจ้ายจัง
เรื่องสั้นที่ 10 มนต์รักทะเลใต้
ร้อน....
หิวเหลือเกิน.....
มองไปทางไหนก็มีแต่ทะเลเวิ้งว้างสุดขอบฟ้า แดดกลางหัวเปรี้ยงๆแทบจะทำให้แห้งเป็นปลาแดดเดียวได้ ท่ามกลางทะเลกว้างมีเรือเร็วจอดคว้างลอยนิ่ง สิ่งมีชีวิตบนเรือพยายามนั่งนิ่งรักษาพลังงานไว้ ร่มสีเหลืองกับร่มสีขาวเกยกันราวกับคู่รักในช่วงเวลาหวาน จู่ๆลมพัดเอาร่มทั้งสองลอยหวืดไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยยยย....” ด้วยความตกใจและพยายามจะคว้ามันกลับคืนมาทำให้ร่างผอมบางกระโดดลงจากเรือ ตูมมมม.....
“ไอ้กัน....มึงทำอะไร รีบขึ้นมา เร็วๆๆ” คนบนเรือรีบคว้าแขนเพื่อนลากกลับมา “มึงทำบ้าอะไรว่ะ”
“บ้าอะไร นั้นร่มของเรานะ ไม่มีกันแดดแล้วทำไงล่ะ” กันย์นที หันไปมองร่มสองคันที่ลอยละลิ่วไปตามแรงลมก่อนร่วงลงบนผืนน้ำแล้วลอยห่างออกไป “ปัดโธ่เว้ย!!!!”
“ไม่เอาน่า ช่างมันเถอะ” นนทร์ดึงเพื่อนให้กลับขึ้นมาบนเรือ ลมพัดมาเย็นก็จริงแต่ก็ไม่ช่วยให้พวกเรารอดจากไอแดดที่แผดเผาตลอดเวลา ยิ่งเคลื่อนไหวพวกเขาก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งหิว
“โธ่เว้ยๆๆๆ รู้งี้กูไม่น่าตามใจมึงเลย” กันย์บ่นดังๆ
“อะไร??.....มึงจะโทษกูเหรอ”
“เอ่อสิ! ถ้ามึงไม่อุตริอยากดูโน่นดูนี่ ดูห่าเหวอะไรของมึงล่ะก็ เราก็ต้องมาติดแหง็กที่นี่เป็นวันๆหรอกเว้ย เรือตัวเองแท้ๆก็เสือกไม่ดูเกย์น้ำมัน แล้วเสือกไม่เอาน้ำมาด้วย”
“ใครจะไปรู้เล่าว่าน้ำมันหมด กูไม่ได้จัดการเองทุกอย่างนี่หว่า แล้วก็ไม่ใช่ความผิดกูคนเดียวด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะมึงอยากจัดงานเลี้ยงที่ทะเลนี่ด้วย เป็นไงล่ะนี่ไงทะเล!!! ทะเลของมึงไง”
ผัวะ!!! นนทร์ชกเพื่อนด้วยความเหลืออด กันย์หมดความอดทนเหมือนกันเขาโผเข้าใส่ชกมวยวัดแบบงูๆปลาๆโดนกันคนล่ะตุ๊บล่ะตั๊บ เรือลำเล็กหมุนคว้างเป็นวงตามแรง
ผัวะ... ร่างผอมบางล้มกระแทกก้นจ้ำเบ้าจังๆ
“โอ้ยยย.....”
“ไอ้สัด”
“มึงล่ะไอ้ทุย”
“ไอ้เฮีย” สองหนุ่มเถียงไปเถียงมาก็ถีบกันไปถีบกันมาคนล่ะอึ่กล่ะอั๊ก ยิ่งทะเละก็ยิ่งเหนื่อยสุดท้ายนอนแผ่หมดแรงทั้งคู่ ไม่ว่าจะโทษกันยังไงพวกเขาก็โดนแดดเผาอย่างเท่าเทียม หนีไปไหนก็ไม่ได้ เรื่องของเรื่องมาจากงานวันเกิดของกันย์นที เจ้าตัวเอ่ยว่าอยากจัดงานที่ทะเล เอาเป็นที่รีสอทร์หรือโรงแรมไหนก็ได้
นนทร์ที่เป็นเพื่อนตั้งแต่เด็ก ครอบครัวเขาสองคนก็เป็นเพื่อนกันมานาน มีธุรกิจเกี่ยวดองกันด้วย ฐานะนั้นจัดว่าเศรษฐีมีเงินเหลือเฟื้อ พ่อเขาซื้อเรือยอร์ทไว้ลำ เขาเลยขออนุญาตจัดงานเลี้ยงกลางทะเลพร้อมเพื่อนๆอีกกลุ่มใหญ่ เรือมีคนขับให้พร้อม พวกเขาลอยลำกลางทะเลในคืนพระจันทร์เต็มดวง สนุกกันทั้งเหล้าเบียร์ ผู้หญิงกันโต้รุ่ง
เช้าแรกของวันที่อายุครบ 18 ของกันย์ นนทร์อยากถ่ายรูปอาทิตย์แรกเป็นของขวัญให้เพื่อน สองหนุ่มเลยแอบออกเรือมาตอนที่ไม่มีใครตื่น พวกเขาแล่นเรือออกมาได้ชั่วครู่ก็พบว่าน้ำมันหมด เรือลอยคว้างตั้งแต่ตีห้าจนสาย บ่ายก็ไม่เห็นวี่แววใครจะตามมาเจอเลย
“เราจะตายกันที่นี่” กันย์ว่าเสียงแหบแห้ง
“ไอ้เวร.....กูไม่ยอมตายที่นี่หรอกเว้ย”
เป็นไปได้เขาก็ไม่อยากตายเหมือนกัน กันย์นึกก่อนหน้ามืดหมดสติไปทั้งอย่างนั้น ชายหนุ่มจมอยู่ในห้วงของความทรมานอย่างไม่รู้จบ คอนั้นแห้งเป็นผง เหนื่อย ร้อนด้วย....
“กัน....กัน ตื่นเร็ว” มือแข็งๆเขย่าเขาแรงๆ ทำให้รู้สึกตัวขึ้นเห็นท้องฟ้าสีอ่อนลง ลมที่พัดมาเย็นกว่าปกติไม่มีไอแดดแล้วด้วย ร่างเล็กจะลุกขึ้นแต่เรี่ยวแรงนั้นไม่มีเอาเสียเลย เขากระเสือกกระสนพลิกตัวคว่ำหน้าลงแล้วยันตัวขึ้นช้าๆ สิ่งที่รับรู้ได้คือ ตอนนี้เย็นมากจะค่ำแล้ว ท้องฟ้าท้องทะเลยังเวิ้งว้างเหมือนเดิม แต่พอเขาหันไปหานนทร์ก็ต้องตาโต เมื่อเห็นเกาะอยู่เบื้องหน้า เกาะจริงๆด้วย
“เกาะ??”
“เอ่อ รอดแล้วมึง” เขาสะกิดให้ช่วยกันกวักน้ำให้เรือไปถึงเกาะเร็วๆ พลังงานมากมายมาจากไหนไม่รู้ทำให้สองหนุ่มพายด้วยมือแบบลืมตายมาถึงชายหาดจนได้ นนทร์ทิ้งตัวลงจากเรือนอนแผ่กลางผืนทรายอย่างมีความสุขที่สุดในชีวิต พวกเขาไม่ตายแล้ว แผ่นดินอยู่นี่
“ฮะฮะฮะ...”
“น้ำ......น้ำอยู่ไหน” กันย์คลานขึ้นมาได้ก็รวบรวมแรงยืนขึ้น ที่นี่ต้องมีน้ำสิ แต่เบื้องหน้าเป็นภูเขาป่ารกชัฏมองทางไหนก็ไม่มีทางเดินเลย
“กัน ทางนี้” เพื่อนชี้ให้ดูชายหาดที่ยาวไปจนสุดขอบ อาจจะมีทางเดินต่อไปได้ เขาตัดสินใจเชื่อเพื่อนตามกันไปด้วยเรี่ยวแรงอ่อนลงเรื่อยๆ กว่าจะอ้อมชายหาดมาได้ก็ลากขาแทบตาย น้ำ....ถ้าไม่ได้น้ำล่ะก็ เขาตายแน่
“กัน.....นั้น” นนทร์ดีใจสุดขีดที่เห็นกระท่อมโทรมๆที่ปลูกไว้หลังแนวต้นมะพร้าวไม่ไกลนักแสดงว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆ ทั้งคู่รีบวิ่งเท่าที่มีกำลังไปยังที่หมาย และยิ่งมั่นใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นคอกไก่อยู่ใกล้ๆ มีคนอาศัยอยู่จริงๆ
โครม! สองหนุ่มพังประตูเข้าไปสิ่งแรกที่มองหาคือ ห้องครัว ตุ่มน้ำใบเขื่องสูงเกือบถึงอกตั้งอยู่มุมห้อง นนทร์ปราดเข้าไปหา ขณะที่กันย์คว้าหม้อมาตักดื่ม อึกๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบไม่ลืมหูลืมตา
เพล้ง.... นนทร์รื้อค้นหาอาหารใส่ท้อง ปลาย่างค้างคืนหรือปลาตากแห้งแขวนไว้กับขื่อ เขากระชากลงมาหมด สองหนุ่มกินและกินอย่างหิวโหย ของมีเท่าไรก็เหมือนไม่พอ ทั้งคู่ค้นไปทั่วจนข้าวของพวกแป้ง พริก กระเทียมกระจายเต็มพื้น ยังดีมีน้ำตาลให้พวกเขาเล็มเลียกินแทนของหวาน
“เฮ้ยยยยยย!!!” เสียงดังเหมือนฟ้าถล่มลงมา สองหนุ่มตกใจจนถุงน้ำตาลร่วงจากมือ ประตูห้องครัวมีร่างหนึ่งยืนจังก้าในมือถือมีดพร้าคมวาววับ ตัวเปล่าเปลือยผิวดำแดงสวมแต่กางเกงปุปะผมเผ้าหนวดเครายาวรุงรังไปหมด ที่น่ากลัวที่สุดคือดวงตาที่จ้องมองมาราวกับคนบ้า
“แว็กกกก....” นนทร์แหกปากร้องลั่นก่อนวิ่งไปที่หน้าต่าง กันย์ตกใจลุกไม่ขึ้น เขารีบก้มลงเอามือป้องหัวไว้ตอนไอ้บ้านั้นถลาเข้ามา มันกระชากเสื้อของนนทร์จากด้านหลังเหวี่ยงกลับเข้ามา ร่างผอมบางกว่าชนเข้ากับตู้กับข้าวทำจากไม้ไผ่หักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาล้มคว่ำหมดสติไป
เจ้าของบ้านจับมัดติดกับเสาให้แน่นหนาก่อนจะเห็นอีกคนกำลังคลานหนีออกไป กันย์ที่กลัวจนเข่าอ่อนเขาคลานอย่างอ่อนแรง นึกกลัวว่าเขาไม่น่ามาที่นี่เลย ไม่น่าเลย
“เฮ้ยยย” เสียงน่ากลัวนี้ดังอยู่เหนือหัว
“อย่า....อย่าทำผม ผมกลัวแล้ว”
“มึงเป็นใครว่ะ” มันกระชากคอเสื้อด้านหลังให้หันกลับมา แต่เสื้อเจ้ากรรมดันขาดง่ายยังกะกระดาษ แค่ทีเดียวหลุดออกไปทั้งชิ้นเลย กันย์ร้องลั่นเขาดิ้นหนีไปได้แค่ก้าวเดียวก็โดนกระชากล้มลงกับพื้น ร่างกำยำแข็งแรงกว่าจับกดลงกับพื้นดินแข็งๆด้วยการนั่งคล่อม จับสองมือตรึงไว้เหนือหัวชายหนุ่มสะอื้นไห้อย่างไม่อาย เขาต้องตายแน่ๆแล้ว ตายแบบอนาจด้วย
“อย่าทำผม.......อย่าทำผม”
เสียงร้องไห้กระซิกน่ารักกับแผ่นอกขาวๆหัวนมสีชมพูสะท้อนขึ้นลงต่อหน้า ทำให้คนมองเสียสมาธิไปเลย กลิ่นหอมๆของผิวยั่วกิเลสของคนที่ปลีกวิเวกมานานอย่าง สุรสิงห์เหลือเกิน 14 เดือนแล้วที่เขาไม่ได้หาความสุขเลย
“อึ่ก...” กันย์สะอื้นอยู่ก็รู้สึกได้ถึงความเงียบ เขาค่อยๆหันไปมองคนที่คุกคาม น้ำตาจางแล้วก็ต้องใจหายวาบที่เห็นดวงตาวาววับน่ากลัว ไอ้บ้านั้นเลียปากตัวเองแผล่บ...
คุณพระช่วย เขากำลังจะถูกกิน!!!!
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
:z1:
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
:z1:
-
:z1: 3P อ่ะป่าววววว
-
3p มั้ยน้า
-
น่ากลัวอ่ะ
จะโดนกินไม่เหลือซากใช่ม๊ายยยยยยยยยยย XD
-
ติดตามอ่านเรื่องสั้นของ nariza6 มาตลอดเลยค่ะ เพิ่งเม้นให้ก็วันนี้แบบว่าขออภัยอย่างแรง
สัญญาว่าต่อไปจะเป็นกำลังใจแบบเปิดเผยค่ะ55
ตอนล่าสุดนี้แนวแปลกดีน้ำมันหมดติดเกาะ รักเพื่อน(ป่ะ) โดนรุมโทรม มีแต่คนลุ้นให้3p เราขอลุ้นด้วยคน :laugh:
ปล.เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องสั้นแนวหื่นๆต่อไปค่ะ ชอบทุกเรื่องเลย o13
-
โดนกิน :z1: 3Pอะป่าวเอ๋ยย
-
อืม...........14 เดือน มิใช่เล่น แบบนี้จะไหวไหมเนี่ย :z1:
-
3p เลยเหรอ
นึกว่า 2 เพื่อนรักจะได้กันเอง
-
:z1:
-
จะโดนกินซะแล้ววววววว :haun4:
-
ตัดฉับ!!!! กึ๊ยยยยยยยยย
-
3p และ 2 เคะ 1 เมะ ชิมิ ก๊ากกกกกกกกกกกก
-
ต่อด่วน! อยากเห็นเค้ากินกัน หุๆ
-
เฮ้ย ตัดตอนกันแบบดื้อ ๆ เลยอะ :z3:
-
รอรอรอร รอถูกกิน
-
1 2 หรือจะ 3 กันเนี่ย :z1:
ตัดตอนแบบดื้อๆ เลย
ค้างอย่างแรงเลยค่ะ :monkeysad:
-
เอิ่ม...กินกันณ์แล้วอย่าลืมนนทร์นะ :z1:
-
:z3:ตัดกันได้ลงคอ แต่รอตอนต่อไป
-
รออยู่จ๊ะรออยู่ รอตอนต่อไป....
-
จะโดนกินแล้วว
แต่จะกินยังไงอะ กันย์โดนกินรึว่าจะกินทั้งกันย์ทั้งนนท์ :z1:
-
ฮาาาาาาา
โดนกินไม่เหลือแน่...
-
:L2: :L2: :L2:
-
5555 ค้างได้น่าอ่านมากๆ คนเขียนใจร้ายยย รีบมาต่อนะครับ แหะๆ ^^
-
กันจะโดนกินเเว้ววว
รออ่านนะคะ :L2:
-
อืม แบบนี้ยังไม่เคยเจอ :z1:
1 เมะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกก อยากเห็นตอนโดนกิน ฮิฮิ
(ปาดน้ำลาย) มาต่อเร็วๆเน้อ
-
โดนกินแน่ๆเลย
-
กันย์โดนกิน ส่วนนท์ต้องเป็นแขกรับเชิญมองเพื่อนโดนกินแหงมๆ
-
คุณพระช่วยผมกำลังจะถูกกิน ตูด 55555555555555555555
-
ถูกกิน...หมดไม่เหลือแม้แต่กระดูก ฮา
-
ขอให้กินให้อร่ิอยๆๆ
:laugh: :laugh:
-
จะโดนกินแล้ว :z1:
รอนะคะ รีบมาต่อน้า
-
กินหัว กินหาง กินกลางตลอดตัว ไม่รอดแน่ๆ
-
มาต่ออย่างว่องไว เรานี่ถ้าอารมณ์มาก็ง่ายนะ 10 นาทีก็ได้แล้ว แต่ถ้าไม่ได้หลายๆวันก็ยังไม่ได้อยู่นั้นแหละ อารมณ์พวกนี้มาไว ไปไว
ขอบคุณทุกรีพาย.... :pig4:
มนต์รักทะเลใต้ [2] :L2:
“ปล่อยนะ ปล่อย!!!!” กันย์นทีดิ้นรนบนไหล่กว้างแข็งแรงยังกะเบาะรถที่ไม่มีความรู้สึก เขาทุบไปกี่ทีก็ยังเฉย สุรสิงห์แบกร่างเล็กเข้ามาในห้องนอนที่กว้าง สะอาดกว่าข้างนอกมากเขาโยนลงบนเตียง โครม...
ร่างเล็กกลิ้งไปอีกฟากของเตียงพอลุกขึ้นมาได้เขาก็ตาโต อ้าปากค้าง ไอ้บ้านี้แก้ผ้าเร็วชิบแป๊บเดียวล่อนจ้อนโชว์ของดีหราเชียว ชายหนุ่มหน้าแดงซ่านที่เห็นขนาดบานใหญ่น่ากลัวชูชันบ่งบอกถึงความต้องการชัด เฮ้ยยยยย....อย่าบอกนะว่ามึง.....
“อย่าเข้ามานะ” พูดไปแค่นี้แหละมันตรงเข้ามาเลย กันย์ถอยไม่เป็นท่า “อย่า....”
เขาหันหลังคู้ตัวซุกในซอกมุมอย่างหวาดกลัว ท่อนแขนแข็งแรงสอดเข้ามาอุ้มเขายกขึ้นทั้งตัวพากลับมาที่เตียงอีกครั้ง คราวนี้ร่างสูงใหญ่ตามลงมาด้วย
“อย่าทำผม...อย่าทำ...” กันย์ขอร้องทั้งที่รู้ว่าไม่ได้ผล กลิ่นของความหื่นกระหายนั้นชัดเจนมาก ร่างหนาหนักทาบทับลงมาทั้งตัว จมูกซุกไซ้ซอกคอสูดกลิ่น ปากขบเม้นชิมรสชาติผิวอ่อนผสมกลิ่นแดดอ่อนๆไปทั่ว ตัวที่ใหญ่กว่าและเรี่ยวแรงเหนือกว่าสามารถทำอะไรได้ตามใจขณะที่กันย์เรี่ยวแรงยังกลับมาไม่ถึงครึ่ง เขาเบือนหน้าหนีจูบที่เคลื่อนเข้าหา
“อย่า...ปล่อยผม ปล่อยสิ”
“แม่ง ทั้งขาว ทั้งนุ่ม ฮะฮะฮะ” มันหัวเราะสะใจ มือสัมผัสเขาอย่างหยาบโลน ชายหนุ่มน้ำตาเล็ด เขาไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้ ไม่เอา....
“อ๊า..” เขาร้องเสียงหลงตอนปากอุ่นเจอหัวนมเข้า ขนาดเจ้าตัวเจอเข้ายังตกใจเลยที่หลุดปากออกมา ปากนั้นดูดเม้มแรงๆเล่นเอาสติแทบหลุดลอย “โอ๊ะ...อูยยยย”
ไอ้บ้า!!! ใครใช้ให้มึงครางว่ะ มึงต้องร้องแหกปากสิเว้ย กันย์นึกด่าตัวเองตอนที่กำลังงงงวยอยู่นั้น มือแข็งแรงรูดกางเกงขาสั้นออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่!!! อย่านะ....อย่าถอด” สายไปแล้วกางเกงหลุดไปไกลว่าจะคว้าไว้ได้ แถมยังโดนมือแหวกขาออกตัวหนากำยำแทรกเข้ามาระหว่างกลางทำให้หุบขาไม่ลง
“อืม....อืม....หอมชะมัด” หมอนี่ไม่สนใจเลยว่าเขาจะดิ้นรนด่าทอยังไง มันทำยังกะสำรวจหม้อดิน มือหยาบกระด้างบี้นมเขาซะเละ ปากดูดสลับไปมาทำเอาเขาตัวอ่อนหมดปัญญาต่อต้านแล้ว
“พอ....พอแล้ว อืม” กันย์น้ำตาไหลทั้งที่รู้สึกปั่นป่วน ร่างที่ทาบทับเขาอยู่เลื่อนลงไปเรื่อยๆแล้วหยุดตรงวาบหวิวที่สุด ชายหนุ่มเม้มปากโดยไม่รู้ตัว เมือกใสๆไหลเยิ้มออกมามากมายเหมือนน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ มันอ้าปากอมหัวบานใหญ่แล้วดูดอย่างแรง
“โอ๊ะ....โอ้ววววววว โอ้ว ซี้ด อ่า...อ๊ะ...อ๊ะ” ร่างผอมบางดิ้นพล่านราวกับปลาถูกทุบหัวเมื่อโดนปากกับลิ้นเต็มสตีมเข้า ปลายเท้าเหยียดเกร็ง สะโพกเด้งขึ้นรับกับจังหวะปากที่กดลงมา กันย์นั้นสติหลุดลอยไปแล้วจริงๆ เขาเคยกับผู้หญิงมาก็เยอะจริง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำได้ถึงใจขนาดนี้มาก่อน
“โอ้ว...ซี้ดดดดด อ๊า....อะ....โอ้ววววว”
“อืมมม...อื้อ.....อืมมม” มันครางในคออย่างสะใจเหมือนไม่ได้กินมานานแล้วจึงโขกหัวลงกินเขาหมดทั้งลำ สุดแล้วมันขยี้ปากไปมาอย่างเมามัน
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” กันย์ร้องสุดเสียง เขาถึงจุดอย่างไม่คาดฝัน ร่างกายผอมบางทะลักทะลายความสุขออกมาจนถึงขีดสุด “อ๊า...อ่า...แฮ่ก...แฮ่ก...”
เขาหอบแฮ่ก หัวใจเต้นถี่ยิบแทบจะทะลุออกมาแล้ว ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะถึง แล้วไม่อยากยอมรับด้วยว่ามันยอดมาก เจ้าคนบ้านั้นผงกหัวขึ้นมามองหน้าขณะที่เขายังหวานอิ่มใจอยู่ มือดันใต้ข้อพับหัวเข่าขึ้นจนดูดลอยโด่ง และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ตาม
“อ๊า....ไม่..อย่า!!! อย่าๆๆๆ โอ้ววววว...โอ้ยย อ๊าวววว....อูยยย ซี้ดดดดด” เสียงแหกปากอย่างหวาดกลัวสุดเสียงเมื่อเจอลิ้นแยงเข้ามาในรูยับย่นแรงๆ เสียงแหกปากจึงค่อยๆลดระดับลงมาครางอ๋อย เสียงกระเส่า
“อ้ายยยย...อย่า....อูย....โอ้ว....อย่า..พอ....พอแล้ว...พอแล้ว” เขาร้องเสียงหลงยิ่งร้องปากนั้นก็ยิ่งขยี้ร่องแคบๆนั้นแรงๆ ชายหนุ่มถึงกลับหลับตาพริ้ม กัดฟันซี้ดปากให้ถึงใจ อารมณ์กลัวและขยะแขยงหายไปหมดแล้ว ตอนนี้เขาใจจดจ่อรอสิ่งที่จะเกิดขึ้นอันดับต่อไป สุรสิงห์ถมน้ำลายลงกลางร่องล่อลื่นให้ทั่วแล้วแยงนิ้วเข้าไป
“โอ้ยยยย....เจ็บ....โอ้ย เจ็บ กูบอกว่าเจ็บไง เอาออกไป” ร่างเล็กพยายามดิ้นรนหนีมือที่คาอยู่ในตัว แต่เรี่ยวแรงเขายังไม่มากพอจะทำให้ตัวเป็นอิสระได้ สักพักนิ้วนั้นก็ขยับเข้าออกหลายๆครั้งเข้า ก็รู้สึกได้ว่าช่องนั้นขยายตัวมากแล้วความเจ็บก็หายไปด้วย นิ้วจึงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนถึงสามนิ้วแล้ว
กันย์เผลอตัวเสียวซ่านไปกับนิ้วหรรษาจนลืมความเจ็บไป มันยัดเข้ายัดออกอยู่นานจนเริ่มงุ่นง่าน เขาอยากได้ไอ้ที่มันเจ๋งกว่านิ้วอีก และไอ้ความอยากได้ทำให้เขาบีบรัดนิ้วทั้งสามแรงๆ
“ไม่....ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว” เขาละล่ำละลักบอก ทำให้ร่างที่คล่อมอยู่ผละออกไปดื้อๆ กันย์ตกใจที่นิ้วในตัวเขาหลุดหายไปทำให้คว้างอย่างน่าเสียดาย โธ่เอ้ย....
สุรสิงห์หันไปค้นตะกร้าสานที่วางอยู่มุมห้อง เขารื้อของซะกระจุยรีบเร่งหาของสำคัญที่ไม่ได้ใช้มาแรมปี ในที่สุดวันนี้แหละ....กูจะล่อให้ฉ่ำไปเฉย
“เจอแล้ว!!!!” เขาร้องอย่างดีใจ ทำให้กันย์เพิ่งรู้สึกตัว และก็ได้เห็นซองฟรอย์สีเงินซองเล็กร่วงลงมายาวพรืดเป็นพวงเลย มันบอกว่าไอ้บ้านี้ไม่ใช่คนบ้า แล้วไม่ใช่คนป่าชาวเกาะอะไรเลย มันอยู่ในเมืองมาก่อนและมัน.....ใช้เยอะเป็นบ้า
มือแกะถุงออกถึงกับสั่นเกือบจะทำร่วงซะแล้ว ดีแต่ว่ามันใส่ได้เร็วแบ๊ปเดียวก็อยู่ในชุดที่พร้อมออกศึก เขาตรงเข้าหาชายหนุ่มเพิ่งนึกได้ว่ามัวแต่เอ๋อนานไปหน่อย
“เดี๋ยวก่อน อย่านะ....อย่า”
สายไปเสียแล้วร่างหนาหนักกว่าจับเขาอยู่ในท่าเดิมเมื่อครู่ แล้วอารมณ์หวานซานกลับมาหากันย์อีกครั้งเมื่อโดนสะโพกหนาบดเบียดถูไถตรงกลางหว่างขาแรงๆ แรงที่ยันอกกว้างไว้อ่อนปวกเปียกไปเลย จมูกปากซุกไซ้เขาไปทั่วทำให้ยากที่จะต้านทานแรงกระสันได้ เพราะมันหวานยั่วยวนเหลือเกิน
“อาหหหห..มะ..ไม่เอา.....พอ....ซี้ดดดด”
ขนาดตัวเองได้ยินเสียงนี้ยังอายแทนเลย ก็เล่นร้องซะหวานกระเส่าอารมณ์สุดๆ และมันเหมือนส่งสัญญาณบางอย่าง ไอ้บ้านั้นถึงจับขาเขายกขึ้นแยกกว้างทั้งสองข้างจนตูดลอยจากเตียง กันย์ยกหัวขึ้นมองเห็นมือจับหัวบานใหญ่จ่อที่รอยย่นยับสีอ่อนนั้น คุณ.....พระ....ช่วย
กูเจ็บแน่ๆ ชายหนุ่มนึกไว้ในใจตอนหลับตาปี๋รอเวลาแหกด้วยความกลัว ไม่นานก็รู้สึกถึงหัวบานใหญ่แตะลงมาเบาๆ ก่อนแหวกปากทางย่นๆให้ขยายออกกว้าง.....กว้าง.....แล้วกว้างอีก ไอ้บ้า!!!จะกว้างไปถึงไหนวะ สุดขีดกูแล้วเว้ย
“โอ้ยยยย....เจ็บ” เขาน้ำตาเล็ดเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วพยายามดิ้นรนหนี แต่ถูกล๊อกไว้ใต้ร่างอย่างแน่นหนา ตัวหนักอึ้งกดเขาไว้ สองมือถูกกดไว้กับเตียง สองขาอยู่บนบ่าที่แข็งเหมือนเหล็ก เขาทำได้อย่างเดียวคือร้องสั่นสุดเสียง
“อ๊า!!!!!!” หัวบานใหญ่แทรกผ่านประตูทวารใหม่เอี่ยมไม่เคยมีสิ่งใดมาแผ้วผ่านนอกจากขับถ่ายของตัวเอง กันย์ร้องด้วยความเจ็บปวด ทรมานแทบขาดใจแล้วแต่มันยังยาวเหมือนไม่มีวันสิ้นสุด “เจ็บเว้ย......”
“อื๊มมมมมม อูววววว ซี้ด ฮ่า......” ขณะที่เขาเจ็บปวดแต่ไอ้บ้าหัวฟูนี้กลับซี้ดปากอย่างสุขสมสบายอารมณ์โคตรๆ มันจมลึกเข้ามาสุดจนได้ ข้างในตัวเขาฟิสแน่นเปรี้ยะขนาดหายใจเบาๆยังรู้สึกได้ถึงขนาดของมัน ความรู้สึกในขณะนั้นมันอึกอัด จะว่าทรมานก็ไม่ใช่ จะเจ็บก็ไม่เชิง ทันทีที่มันขยับออก กันย์ถึงกับตาโตตกใจ ลำไส้ข้างในเหมือนถูกกระชากตามแต่แทนที่จะเจ็บมันกลับซาบซ่านรัญจวนใจที่สุด
“อะ...โอ้วววววว” เขาเหยียดร่างขึ้นด้วยความเสียว ข้างในทุรนทุรายด้วยความเสียวสุดๆแทบจะขาดใจแล้ว ขณะที่เหนือร่างขยับเนิบๆแต่เริ่มกระทบอย่างหวานซ่านเบาๆ เขาไม่ไหวแล้ว
“อะ...โอ้ยย..มะ ไม่ไหวแล้ว จะ...จูบที”
สุรสิงห์แนบจูบลงมาดุดันเมามันในอารมณ์ สะโพกโย่งขึ้นกระแทกเบาๆ เบาๆ แล้วค่อยๆแรงขึ้น แรงขึ้น เขาสาวยาวๆกระทุ้งแรงๆถึงจุดกระสันข้างใน ทำให้กล้ามเนื้อบีบรัดด้วยความเสียว
“อ๊า.....นั้น....อย่างน๊านนนนน อ๊า....ดี...กูเสียว...เสียวแล้ว ขมิบแรงๆ อูววซี้ดดดด....ดีๆๆคนเก่ง” เขาแหกปากร้องไม่เป็นภาษา ยังสั่งกำกับให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ตลอดเวลา ชายหนุ่มดิ้นทุรนทุรายอยู่ข้างใต้ สำลักความสุขกับหัวบานๆลื่นไหลเข้าออกในตัวอย่างเมามัน มันฝังลึกให้เขาได้ตอดบีบรัดรูแน่นๆครู่หนึ่ง แล้วสาวไส้ยาวๆสลับกับคว้างสะโพกเบียดผนังลำไส้เขาไปทั่ว
ลีลากามาสูตรนั้นเหนือชั้นกว่ากันย์หลายขุมนัก เขาอายุยังน้อยเพิ่งเป็นนักรักได้ไม่นาน กับสาวๆนั้นก็แค่บดๆ บี้ๆ แล้วขยี้นิดหน่อย แต่นี่มันแตกต่างอย่างลิบลับ มันทำได้ถึงใจเขาสุดๆยิ่งบดขยี้ขนหยาบกับง่ามขาแล้วล่ะก็ ทั้งเสียว ทั้งจักกะจี้ เขาหลุดยิ้มออกมาจนได้
“ชอบของกูไหม...” มันถามขณะแสดงลีลาสะโพกมหากาฬกับช่องของเขาซะชุ่มฉ่ำ
“ครับ....ชอบ” กันย์มองตาสีน้ำตาลคู่นั้น เห็นความสุข ความพอใจเต็มปรี่เฉกเช่นเดียวกับตัวเอง
“ดี....ตอดกูแรงๆ อ๊า....อย่างนั้น....รัดกูแน่นๆ” เขาเร่งจังหวะกระหน่ำปานเครื่องยนต์หกสูบเลยทีเดียว ชายหนุ่มถึงกับอ้าปากค้างไปกับความสุขที่ยัดเยียดเข้ามาเต็มสตีม “แม่ง....ข้างในมึงนี่ฟิสแน่นชิบหาย กูชอบเว้ยยย นี่ๆๆๆๆๆๆๆ”
“อ่าหหหห...” ใต้ร่างร้องสุดเสียงไปกับหัวบานใหญ่แสดงอนุภาพสุดยอดออกมาได้สุดๆ ช่องรักเขาถูกกระทบดังพั่บๆๆๆๆ ทั้งเจ็บ ทั้งสะใจสุดๆ “อ๊าๆๆๆๆ พี่จ๋า.....พี่จ๋า”
“ซี้ดดดดดด สะใจกูจริงๆ อาสสสสสสส ....เรียกกูว่าผัวสิ เรียกเร็ว” มือจิกผมเขาจนหน้าหงาย
“ผัว....ผัว!! เอาผมอีก เอาผมแรงๆ”
“อูยยยย.....อย่างนี้สิเมียกู ฮ่าฮ่าฮ่า” มันหัวเราะแล้วประกบปากจูบแรงๆ ลิ้นแทรกเข้ามาควานหาลิ้นเขามาดูดดื่มแรงๆ ทุกสิ่งทุกอย่างก็หวานฉ่ำสุดๆ ความหฤหรรษ์พุ่งถึงขีดสุดในนาทีนั้น กันย์ระเบิดออกมาโดยที่ไม่ได้แตะต้องสักนิด ใต้เปลือกตาเขาเห็นแสงสว่างของดอกไม้ไฟแตกกระจายซ้ำแล้วซ้ำอีก มันช่างสวยงามอะไรอย่างนี้เขาชอบมัน นี่คือความสุดท้ายก่อนทุกอย่างดำมืดไปหมด
เขารู้สึกตัวขึ้นช่วงสั้นๆเมื่อถูกกระแทกแรงๆซ้ำๆในท่านอนคว่ำ ลีลาเถื่อนๆนั้นเขาเริ่มจำได้แล้ว แต่ไม่มีแรงจะทำอะไรได้นอกจากยอมรับการทะลุทะลวงที่ถึงใจนี้ สุดท้ายเขาก็หมดสติไปอีก
“โอ้ๆๆๆๆ....พะ....พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว” เสียโอดโอยนั้นลอยมากระทบหู กันย์ลืมตาตื่นมาก็พบว่าทั้งห้องตกอยู่ในความมืด มีแสงไฟจากตะเกียงเก่าๆแขวนบนเพดาน มันสั่นไหวไปมาน่าเวียนหัว เขาไม่มีแรงแล้วหิวมากด้วยจึงขยับพลิกตัวมาอีกด้าน ภาพที่เห็นเล่นเอาใจหายวาบ......
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
เกิดอะไรขึ้นอีก
อยากรู้มากๆ มาต่ออีกได้ไหม :impress2:
-
หันไปเล่นกับอีกคนล่ะซิ
-
ท่าทางอีกคนก็มิรอดแน่ๆๆ
อดมาขนาดนี้ อิอิ
รอตอนต่อไป
-
:pighaun:
เกินบรรยายค่ะ กันต์ตื่นมาแล้วมารับความจริงว่ามีอีก1ที่โดนเหมือนกัน
แต่ต้องมาดูว่าจะช่วยกันหนีหรือเข้าไปร่วมด้วย :laugh:
-
อีกคนก็คงจะโดนด้วยแน่ๆ
-
:haun4: :oo1:
-
เลือดหมดตัวตายคาที่
ลุงอัดอั้นมาเป็นปีสินะ
-
ดีนะที่มีมาสองคน
ถ้ามาคนเดียว อาจถึงตายได้
เพราะตาลุงแกเก็บไว้นาน
-
:z1:
-
เอาแล้วๆๆ เพื่อนสนิทได้ผัวคนเดียวกัน โฮะๆๆ
-
:m25:อีกคนก็คงโดนเหมือนกันสินะ
-
:haun4:
-
แว่วมาแต่ไกล 3p แน่ๆ
-
แว่วมาแต่ไกล 3p แน่ๆ
^
^
น่านจิ :pighaun:
:pig4:
-
ขอเลือดมาเติมด่วน!!!!!! :jul1: :jul1:
-
โถลุง อะไรจะเก็บไว้นานขนาดน๊านนนน
-
ค้างอ่ะ แงๆๆ
-
อีกคนอ่ะอยู่ไหน มาแตะมือเปลี่ยนตัว ด่วนนนน......
-
ค้างงงงงอิอิ
นนท์ก็คงไม่รอดอิอิ
รออ่านต่อครับ
-
กรี๊ดมาก ๆค่ะ พูดอะไรไม่ออก o22 :z3: :z2: :z10: :z13:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
รอเสียเลือดให้อีกคนอยู่
-
*0*:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:likeมากมาย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อื้ออออ....จะ3P ไหมเนี่ย?
-
:pighaun: :pighaun:
-
ท่าทางจะต้องแบ่งผัวกันแล้วละ :haun4:
-
พลังงานเหลือเฟือนะพี่สิงห์...เล่นเอากันย์สลบแล้วยังมีแรงไปต่อกับนนทร์ได้อีก :m25:
-
:pighaun: :pighaun: :-[
-
:jul1:
หมดตัว เลือดหมดแล้ว
-
ไปเล่นกับอีกคนใช่ไหมเนี่ย
-
รอ :o8: :o8: :o8:นะคะ
-
:haun4:
-
กรี๊ด...สลบ... เลือดจริงอะไรจริง หุหุ^^
-
บอกได้คำเดียวว่า :jul1: เลือดท่วมเจ้าค่าาาา
แต่ว่านะ...ได้กลิ่น 3P มากลายๆล่ะ :laugh:
-
อีกคนคงต้องมาตามๆกัน
-
:haun4:
อิตาพี่สิงห์นี่แกอึดจริงอะไรจริง ท่าทางนนทร์จะไม่รอด :z1:
-
โหพี่ ยังไหวอีกเหรอ :a5:
-
:jul1:
o13
-
มาอีกแล้วจ้า เฮ่อ.... :เฮ้อ:ไม่รู้จะขยันไปถึงไหนนะเราเนี่ย อิอิอิ... :laugh: :laugh:
มนต์รักทะเลใต้ [3]
นนทร์ หนุ่มวัย18 ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองจะต้องมีประสบพบเจอเรื่องร้ายแบบนี้ เขาพยายามขัดขืนทั้งที่กลัวจนตัวสั่น แต่แล้วบางสิ่งก็เกิดขึ้น ไอ้บ้าหัวฟูนี้ทำให้เขารู้สึกหวานไหวไปกับรสสัมผัสหยาบเถื่อน นี่มันไม่ใช่รสที่เขาเคยลิ้มลองมาก่อน เขาที่เป็นผู้กระทำ กับเขาที่เป็นผู้ถูกกระทำ มันช่างแตกต่างอะไรอย่างนี้
“โอ๊ะๆๆๆ สุดยอด...” ร่างกำยำสีทองแดงขยับเหนือร่างของนนทร์แรงจนตัวกระเพื่อมหงึ่กๆ กันย์มองเพื่อนของเขาถูกมัดมือไว้เหนือศีรษะ เขาหลับตาแน่นปากอ้างค้างมีเสียงกระเส่าลอดมาตลอดเวลา
“เจ็บ.....ผมเจ็บนะ พอเถอะ..โอ้ยย” นนทร์น้ำตาเล็ดละล่ำละลักบอกให้หยุดทรมานเขาเสียที และแล้วสิ่งที่ได้รับคือจูบที่อ่อนหวานช่วยชีวิตเขาได้ทันท่วงที ชายหนุ่มคลายอาการเกร็งช้าๆ ทำให้ท่อนแกร่งลื่นไหลตอกย้ำเข้ามาในร่างไม่ยั้ง มันแรงและเร็วทั้งพลั่ก ทั้งดันให้เขาลอยละลิ่วขึ้นไปบนฟ้า “อูยยย....พอ...พอ....อ๊า!!!!”
“ข้างในฉ่ำดีจัง เมียจ๋า ชอบไหม อาหหหหหห.....ชอบของพี่ไหม ฮะฮะฮะ” มันหัวเราะน้ำเสียงนั้นระรื่นจนแสลงหู ทว่ามันไม่สำคัญเท่าข้างในที่กำลังดิ้นพล่านด้วยความต้องการอันเหลือล้น มือหนาลูบไล้ผิวนุ่มไปทั่ว นิ้วบี้หัวนมสีชมพูไปมาเล่นเอานนทร์ร้องเสียงหลง สะโพกมนขยับรับท่อนแกร่งเสือกไสเข้ามาอย่างเต็มใจ
“โอ้ววว....อ้า อ้า...”
“หยุด...หยุดนะ” กันย์ยันตัวลุกขึ้นแล้วก็พบว่าเรี่ยวแรงเขาแทบไม่มีเอาเสียเลย เขาตะกายเข้ามาคว้าแขนไอ้บ้านั้น
“หยุด ปล่อยนะ อย่าทำเขา อย่า...โอ้ย” สุรสิงห์กำลังเมามันอยู่ เขาหันมารวบมือของกันย์หักไข้วหลังทั้งสองข้างได้อย่างง่ายดาย โดนรั้งแขนขึ้นเบาๆตัวเขาก็แอ่นโค้งหนี พอเงยหน้ามาก็เจอจูบบดขยี้ลงมาแรงๆ “อื้อ!!!”
เขาบดปากกับกันย์ดูดดื่มขณะที่ร่อนเอวใส่นนทร์ตลอดเวลา ลีลานั้นเร่าร้อนทำให้ความกระหายในตัวชายหนุ่มลุกโชนราวกับเบนซิลเจอไฟ
“อย่า....โอ้วววว” นนทร์ร้องลั่นเมื่อจู่ๆท่อนแกร่งถอยออกถึงปลายสุดเขาบีบรัดความแข็งแกร่งเอาไว้ทันทีเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะเอาออก แต่มันกลับเข้ามาด้วยการจ้วงแทงพรวดเดียวมิดดุ้น ยังไม่ทันช่องทางจะตั้งตัวทันเขาก็บดคว้านอวัยวะไปทั่วผนังลำไส้
“อ๊าหหหหหหห .....อูวววววซี้ดดดดด” นนทร์ซี้ดปากด้วยความรัญจวนใจ มันเสียวซ่านข้างในสะใจเหลือเกิน สุรสิงห์ดันกันย์ให้ลุกขึ้นยืน ปากนั้นบรนเปรอความสุขให้อย่างเต็มที่ ทำให้สองหนุ่มน้อยติดอยู่ในวังวนตัณหาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เหนื่อยล้า....แต่ก็เต็มอิ่มอย่างบอกไม่ถูก ต่างคนต่างหมดแรงหลับไปโดยไม่รู้ตัว หากก่อนความรู้สึกจะดำดิ่งในห้วงนิทรา กันย์และนนทร์ก็รู้สึกได้ถึงจูบเบาๆที่ขมับคล้ายจะแทนคำขอบคุณ
***********
“ตื่น!!!!!”
เสียงดังยังกะฟ้าผ่าทำเอาทั้งคู่สะดุ้งเฮือก อะไรกันหว่า??
“แดดแยงตูดแล้ว พวกมึงไม่แดกข้าวหรือไง ถ้ากูนับสามแล้วไม่ออกมา กูจะโยนให้หมาแดกหมดแน่ หนึ่ง!!!” กันย์ลุกพรวดพราดทันที แต่ไม่ทันจะยืนดีๆก็เซถลา ล้มคว่ำใส่โต๊ะเตี้ยที่ปลายเตียง โครม!!
“เอ้าๆๆ ระวังหน่อยสิเว้ย”
“โอ้ยยย”
“กัน....ไอ้กัน” นนทร์คว้ากางเกงขาสั้นมานุ่งอย่างทุลักทุเล ก้นกบนั้นเจ็บไปหมด ขาก็ยกไม่ขึ้นด้วย แต่ก็ฝืนทนใส่จนได้ เขาเข้ามาพยุงเพื่อน
“สอง”
“ไอ้....ไอ้....” กันย์จะด่าแต่โดนเพื่อนลากแขนออกมาข้างนอกเสียก่อน เรื่องกินนั้นเรื่องใหญ่กว่า ทั้งคู่ออกมาเจอเสื่อกกปูกลางบ้าน ข้าวหุงกับปลาย่างตัวเบ้อเร่อเลย นนทร์ดีใจรีบเดินตุปัดตุเป๋มานั่งบนเสื่อทันที
“เฮ้ย ห้ามเตะ” ไอ้หัวฟูตวาดคำเดียว ก่อนที่มือเขาจะแตะข้าวของ ขณะที่กันย์ฝืนเจ็บเอว เจ็บก้นใส่กางเกงจนได้ พอจะนั่งก็ต้องนั่งพับเพียบเก็บเท้ารองก้นเอาไว้ นั่งท่าอื่นแล้วมันเจ็บ ทั้งคู่มองหน้าเจ้าของบ้าน ที่เดินเอื่อยเฉื่อยมานั่งตรงหน้า
“มึงตักข้าวสิ” มันชี้นิ้วสั่งนนทร์ ชายหนุ่มสะดุ้งน้อยๆแค่คืนเดียวเท่านั้นเขากลายเป็นคนขวัญอ่อนไปเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะพูดมาก ข้าวสำคัญกว่า เขาเปิดฝาหม้อดินตักข้าวใส่จานสังกะสียื่นเจ้าของบ้าน
“มึงสองคนตักคนล่ะทัพพีครึ่งเท่านั้น ต้องเหลือไว้มื้อเย็นอีก” มันสั่งพลางแลตาใส่ตลอดเวลา ทั้งคู่แบ่งข้าวตามที่สั่ง
“ไม่มีช้อนหรือ”
“ไม่มี ใช้มือไปสิวะ กินแบบนี้แหละอร่อยที่สุด ไม่ต้องล้างให้เมื่อย แดกเร็วเข้า” มันแว๊ดคำเดียวทั้งคู่ก็รีบลงมือกิน ข้าวเปล่ากับปลาย่างเปล่าๆไม่มีน้ำปลาจิ้ม ทีแรกก็นึกว่าจะไม่อร่อย แต่กลับถูกปากกว่าที่คิด ต่างคนต่างรีบกินอย่างหิวโหย เรียกพลังงานกลับคืนมา
“มึงสองคน.....ชื่ออะไร”
“นนทร์”
“กันย์นที”
“อืม...เรียกกูว่า สิงห์ แล้วมานี่ได้ยังไง”
“เรือสิถามได้” กันย์ว่า
“เรือเราน้ำมันหมดน่ะ”
“ฮะ....ขอเดานะ มึงสองคนแอบเอาเรือออกกันแค่สองคนใช่ไหม แล้วเสือกไม่มีตาดูเกย์น้ำมันให้ดี เลยลอยเท้งเต้งหลงมาถึงที่นี่” มันว่ามาถูกเป๊ะเลย
“ที่นี่ที่ไหนกัน”
“เกาะส่วนตัว”
“ไม่มีคนอื่นอยู่เหรอ”
“ไม่มีเกาะนี้มีกูคนเดียว”
“ไกลไหม....จะติดต่อแผ่นดินใหญ่ได้ยังไง”
สิงห์ส่ายหน้า “ติดต่อไม่ได้ ต้องรออีก10 เดือนถึงจะมีคนมารับ”
“ว่าไงนะ???”ทั้งคู่ร้องเสียงหลง “10 เดือนเชียว ทำไม....”
“ก็บอกแล้วว่าเกาะส่วนตัว กูตัดสินใจมาอยู่นี่กำหนดไว้ 2 ปี นี่ก็ 14 เดือนแล้ว อีก10 เดือนถึงจะมีคนมารับ”
“แล้วไม่มีวิทยุหรือ ถ้าคุณป่วยแล้วไม่ต้องไปหาหมอหรือไง”
“กูแข็งแรงยังกะวัว ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”
“แข็งแรงยังกะวัวเรอะ เห้อะ...สมองเท่ากับวัวมากกว่า” กันย์ว่าประชด “ผมต้องการไปจากที่นี่ มันต้องมีทางติดต่อแผ่นดินใหญ่สิ”
“เขียนจดหมายใส่ขวดลอยน้ำสิ อีก 20 ปีก็คงถึงฝั่งเอง” สิงห์หัวเราะเยาะ กันย์นั้นเดือดปุดๆส่วนนนทร์นั้นนั่งหน้าเครียด เขาจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตั้ง10 เดือนแล้วพ่อต้องเป็นห่วง ส่วนแม่ต้องร้องไห้แน่ๆ สองหนุ่มสีหน้าคนล่ะอย่างแต่ก็ตลกดี ชายหนุ่มยิ้มกว้างโบกมือให้ใจเย็นลง “เอ้าๆๆ ไม่ต้องหน้าเครียดไปหรอก วิทยุน่ะมี”
ทั้งคู่ตาโตดีใจทันที “จริงเหรอ อยู่ไหนเรียกคนเอาเรือมารับพวกผมหน่อย”
“ไม่” ชายหนุ่มว่าเสียงไม่ยินดียินร้าย “ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“ไม่ใช่ตอนนี้แล้วมันตอนไหนว่ะ” กันย์โมโหสุดขีด เขาทิ้งจานสังกะสีลงกระทบจานเปล่าๆของนนทร์ เคร้ง! สุรสิงห์ขมวดคิ้วไม่พอใจ
“กัน....” มือเล็กดึงกางเกงเพื่อนให้สงบสติอารมณ์หน่อย
“ตอนที่กูอารมณ์ดีน่ะสิ อยู่ๆมึงสองคนก็โผล่หัวมาที่เกาะของกู ทำลายข้าวของๆกู แล้วไอ้ปลาตากแห้งนั้นต้องใช้เวลากี่วันกว่าจะจับมาได้ขนาดนั้นรู้ไหม พวกมึงแดกหมด”
“ก็คนมันหิวนี่นา ไม่แดกของที่หาได้แล้วจะให้ไปแดกหม้อ แดกไหหรือไง”
“ในเมื่อแดกแล้วก็ต้องชดใช้ค่าเสียหายสิ” เขาว่าหน้าตาเฉย
“ค่าเสียหาย??”
“เอ่อ! ทั้งปลาตากแห้ง ข้าวสาร ไข่ แป้ง น้ำตาล และอื่นๆอีก”
“คุณ....คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไง ก็ทีคุณ.....” นนทร์พูดตะกุกตะกักพูดไม่ออกว่าทีตัวเองเจอหน้าก็จับพวกเขาขึ้นเตียงเลย นั้นมันไม่ต้องคิดค่าเสียหายหรือไง
“ใช่ ทีมึงยังหน้าด้านลากพวกเราขึ้นเตียงเลย นั้นข้อหาข่มขืนกระทำชำเรานะเว้ย ถ้ามีคนมาช่วยเมื่อไรล่ะก็มึงได้เจอคุกแน่”
“เห้อะ นั้นข่มขืนซะที่ไหน ไหนใครกันที่เรียกหาผัว แล้วบอกเอาผมแรงๆน่ะ หา??ใครกัน”
กันย์และนนทร์หน้าแดงร้อนผ่าวไปหมด ถึงจะน่ากลัวและถูกกึ่งๆบังคับแต่สุดท้ายต่างก็เป็นฝ่ายร้องขอเสียเอง หลายรอบด้วยซ้ำหลักฐานก็อยู่ที่อาการปวดก้นกบตุ๊บๆอยู่นี่แหละ
“ไอ้....ไอ้คนสารเลว เฮียที่สุด”
“เอ่อๆ จะด่ายังไงก็ช่าง กูไม่สน กูสนแต่เรื่องปากท้องที่เพิ่มขึ้น ข้าวสารที่ตุนไว้พอสำหรับคนเดียวตลอด 2 ปี มีพวกมึงมาเพิ่มด้วยก็ต้องหาอาหารอย่างอื่นมาทดแทน ถ้ามึงสองคนจะอยู่ที่นี่ก็ต้องทำงานช่วยหาอาหาร ดูแลบ้าน และทำหน้าที่เมียด้วย”
ทั้งคู่อึ้ง กันย์แสดงท่าทีโกรธไม่พอใจทันที ส่วนนันทร์นั้นโกรธอยู่บ้างแต่ก็น้อยกว่าเพื่อน เขาจึงพูดต่อว่า “แต่ถ้าคิดว่าพวกมึงเอาตัวรอดเองได้ก็เชิญ.....ไปอยู่อีกหาดหนึ่งเลย แล้วหากินเองล่ะกัน”
“เอ่อ!!! นึกว่ากูจะง้อมึงเรอะ ไอ้กร๊วก พวกกูอยู่กันสองคนได้ไม่ต้องพึ่งมึงหรอก ไอ้สัด กูขอให้มึงเป็นไส้เลื่อนตายไปเลย” ชายหนุ่มด่าทอ อันที่จริงอยากด่าให้แสบไส้กว่านี้แต่เขานึกสรรหาคำด่าไม่ได้แล้ว เขาลากแขนเพื่อนออกไปข้างนอก
“กัน....กัน” นนทร์ได้แต่เรียกหวังว่าเพื่อนจะใจเย็นสักนิด อย่างพวกเขาน่ะเหรอจะเอาตัวรอดในที่อย่างนี้ได้ เขาหันกลับไปมองกระท่อมอย่างหวั่นใจ สุรสิงห์ยิ้มเยาะเขาจะรอดูว่าจะพ้นวันนี้ไปหรือเปล่า ถ้าไอ้หนูทั้งสองนี่ร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับมาล่ะก็ เขาจะยกโทษให้ก็ได้
“-#฿!+*=>=<o[8๑@/\@” กันย์ก่นด่ามาตลอดทาง เขาคว้าของอะไรที่หาได้ขว้างใส่ทะเล เตะทรายระบายอารมณ์ เขาทำแต่สิ่งไร้ประโยชน์จนมาถึงหาดเดิมที่เรือมาถึง มันยังอยู่นั้นเขยื้อนเบาๆตามแรงคลื่น
“เราจะทำยังไงดี กัน....จะรอดหรือ”
“รอดสิ ไอ้สัดนั้นยังรอดได้ เราก็ต้องรอดสิ”
เห้อะ! นนทร์หัวเราะเยาะในใจ ไม่ประมาณตัวเองเลยไอ้บ้า พวกเขาอยู่สบายมาตลอดปีตลอดชาติ วันๆใช้กราด์รูดซื้อพิซซ่า ซูชิ ดูหนัง ฟังเพลงแล้วเที่ยวสาว ไอ้เรื่องจับปลาสักตัวนั้นความสามรถมันห่างไกลเหมือนยอดฟ้ากับก้นเหว
“ไอ้นัน มึงช่วยกูลากเรือขึ้นมาหน่อย เราจะใช้มันเป็นที่นอนในคืนนี้”
“ที่นอน??”
“เอ่อ...ลากมาใกล้ก้อนหินเรียบๆนั้นปูพื้นด้วยใบตอง เวลานอนก็คว่ำเรือลงก็เหมือนห้องแล้ว ใช่ไหมล่ะง่ายจะตาย มาเถอะ” กันย์เร่งให้ทำตามความคิดเขา ซึ่งนนทร์ก็ได้แต่เอ่อออไปตามเรื่อง แต่ไอ้การลากเรือขึ้นมานั้นพูดง่าย แต่ทำยากยิ่งกับคนที่มีอาการปวดเอว ปวดหลังแล้วก้นกบแล้วด้วย กว่าจะลากขึ้นมาได้ ทั้งคู่ใช้เวลาถึงสองชั่วโมง แล้วพากันมานั่งแผ่หายใจแฮ่กๆ
“กูว่าไม่ไหวว่ะ เหนื่อยชิบหาย”
“เอ่อ....เดี๋ยวก็หาย นั่งพักสักเดี๋ยวเถอะ”
วิ๊งงงง วิ๊งงงงง วิ๊งงงงง เสียงแมลงดังหนวกหูแล้วแมลงตัวเล็กๆบินตอมหน้าตาไม่หยุดทำให้พวกเขานั่งเฉยๆอยู่ได้ไม่นาน
“กูว่าไปหาอะไรกินเถอะ หิวแล้ววะ”
“แถวนี้จะมีไรกินวะ นอกจากหญ้าน่ะ”
“เอ่อน่า ลองเข้าไปดูก่อนเผื่อเจอไรดีๆ” กันย์เดินนำเข้าไปในพงหญ้าคิดว่าน่าจะผลไม้พอจะกินได้บ้าง
“ไอ้กัน ระวังนะในป่ามันมีปลิงนะเว้ย กูล่ะแหยงมันที่สุด แล้วไหนจะงูอีก ตะขาบ แมงมุม แล้ว....”
“มึงจะพูดทำเฮียอะไรวะ” เขาหันมาเอ็ดใส่เพื่อน ก่อนเท้าจะเหยียบใส่อะไรบางอย่าง เป๊าะ!! หวืด....เสียงเชือกครูดอะไรบางอย่างแรงๆ ทั้งคู่หันมามองหน้ากันก่อนก้มลงมองข้างล่าง
หวืด!!!
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”
“ไอ้กัน!!!!” นนทร์ร้องลั่นเมื่อเห็นเพื่อนตัวลอยขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
“ช่วยด้วย!!!!!!”
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
5555555 ขำกลิ้งอ่ะ
-
ความจริงของการติดเกาะอันโหดร้ายสินะ
=__= ใครไม่เคยตั้งแคมป์ ไม่รู้ แถมมีมาแต่ตัวไม่รอดหรอก
-
o22 o22 คุณสามีใจร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล่อยให้ภรรยาทั้ง 2 ลำบากได้ไง
-
o22แล้วกันย์กับนนทร์จะรอดไหมเนี่ย
อิพี่สิงห์รีบมาช่วยเมียด่วน :z3:
-
เค้ามีแต่ถบ่วงแร้วดักสัตว์ อันนี้ดันดักได้เมียขึ้นวีนไปย :m20: โชดดีนะคุณนายพราน
-
ไม่รอดแหงมๆ o18
-
เดี๋ยวคันก็ออกมาตามหาเมียเองหละ 555
-
คุณภรรยาทั้งสอง ยอมง้อคุณสามีจะดีกว่านะ 555
-
ใครมันไปทำกับดักไว้วะ...สิงห์ก็อย่าใจร้ายนักเลย(แค่นี้ก็เถื่อนพอแล้ว)
-
คนอะไรมาอยู่เกาะ2ปี คำพูดสุดยอด แต่ไม่จำเป็นต้องโหดนี่
ก็เคยอยู่แผ่นดินใหญ่มาก่อนอ่ะ
แล้วกันต์โดนใครทำไรเนี่ย
รอๆๆๆๆค่ะ
-
ใจดีกับเมียหน่อยเหอะจะโหดไปไหน
อยากรู้จังว่าถ้าอยู่แผ่นดินใหญ่สิงห์จะเป็นใคร
ไม่น่าจะเป็นคนธรรมดามั้ง
-
อย่างน้อย กันก็ยังคิดจะช่วยเหลือตัวเองพร้อมพยุงศักศรีอยู่บ้าง ไม่คอยแต่แบบมือ หรือ วอนขออย่ร่ำไปแหละนะ อย่างพระเจ้าท่านว่าไง ช่วยตัวเองก่อนแล้วพระเจ้าจะช่วยท่าน เหอๆๆ
-
กันย์เอ้ยยย โถ เป็นคนที่รั้นจริงๆ
แต่ก็เอาเถอะ พี่สิงห์คงปราบพยศกันสนุกล่ะทีนี้ 555+[/color]
-
ตอนสิบนี่ยาวจริงๆ
แต่เราชอบตอน คุณภาค ของเปี้ยกกะเตี้ยที่สุด รองลงมาก็ฮาทุกห้าบรรทัดกะ เจคอป เอ็ดเวิด ฮา ฮา
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ค่ะ
-
จะดูว่าสองหน่อนี่จะดื้อไปได้นานไหม ท่าทางจะทำอะไรกันไม่เป็นสักอย่าง
:really2:
-
กับดับ สิง แน่ๆๆ
-
555+ แบบนี้ไม่น่าจะรอดนะ
-
:L2:
-
สิงห์นี่สุดบรรยาย
มาอยู่เกาะคนเดียว 2 ปี
อึ่ง ทึ่ง เอ๋อ
มารับภรรยากลับบ้านเร็ว
-
:impress2:
:call: :call:
-
กร๊ากกกกกกกกกก โถ คนเคยสบายติดเกาะยังไงก็เอาตัวไม่รอด เอิ๊กๆ
แต่แหม เกาะส่วนตัว รวยใช่ย่อยนะคะเนี่ย!
-
สงสัยจะตกหลุมรักสุรสิงห์แน่ๆเลย
หุหุหุ
-
จะรอดูว่า สิงห์จะใจดำกับเมียทั้งสองได้ลงเหรอ แล้วสองเมียจะโดนอย่างไรบ้าง ในตอนหน้า
-
กำลังจะกลายเปน Happy Island ไปซะละ
:laugh: :laugh:
-
ส่งสัยจะเจอกับดักของสิงห์ซะแล้ว ยังไม่ข้ามวันเลย อิอิ
-
เรื่องนี้น่ารักดี พี่สิงห์แรงเหลือเฟือ ทำกันต์จนสลบ แล้วยังไปต่อกับนนทร์ได้อีก
ว่าแต่พี่สิงห์วางแพลนมาอยู่เกาะคนเดียว 2 ปี แล้วจะเอาถุงยางมาทำอะไรมากมายหลายอัน???
เหมือนจะรู้เลยว่าจะได้มีเมียที่นี่ แถมทีเดียว 2 คนน่ะ...
-
อาจจะรอดจากสัตว์
แต่
ถ้าจะไม่รอดจากสิงห์
-
สิงห์นี่ออกมาบำเพ็ญพรตหรือย้งไง?
-
มาไวอีกแล้วจ้า :laugh: :laugh: :laugh:
มนต์รักทะเลใต้ [4]
“ช่วยด้วย.....ช่วยด้วย!!!” ร่างเล็กผอมบางวิ่งพรวดพราดหน้าตาตื่นเข้ามาในกระท่อม สุรสิงห์หันไปมองนาฬิกาน้ำทำเอง 3 ชั่วโมงเศษถึงวิ่งตาลีตาเหลือกมา เร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก
“คุณ.....คุณ.......” นนทร์หอบแฮ่กๆหายใจไม่ทัน “ช่วย....ช่วย”
“ใจเย็น.....ใจเย็น” ร่างสูงลุกขึ้นกุมไหล่เขาไว้มั่น นนทร์ถึงรู้สึกดีขึ้น เลิกหายใจถี่กระชั้นได้เสียที เขาเงยหน้ามองใบหน้าที่ซ่อนใต้หนวดเคราครึ้ม
“ช่วยกันที เขา.....เขาโดนกับดัก ตัวห้อยอยู่ในป่า ผมเอาเขาลงมาไม่ได้ คุณไปช่วยเขาที นะ” นนทร์น้ำตาปริด้วยความเป็นห่วงเพื่อน เขาดึงแขนอีกฝ่ายแรงให้ตามไปด้วย แต่สุรสิงห์ยังเฉยอยู่
“ใจเย็น เขาไม่เป็นไรหรอก เราคงตกใจสินะ....ข้างนอกเป็นไงล่ะคิดว่าอยู่ได้ไหม” สายตาคู่นั้นฉายแววไม่มั่นใจออกมาโต้งๆ ก่อนจะมองไปอื่นอย่างขายหน้าที่ไม่เอาไหนอย่างนี้ ปลายนิ้วเชยคางเขาขึ้นให้มองสบตาสีน้ำตาลเข้ม
“ไม่ต้องเสียความรู้สึกขนาดนั้นหรอก เพราะไม่มีใครทำเป็นตั้งแต่แรกหรอก มันต้องอยู่นานๆถึงจะเป็น.....ฉันสอนให้เอาตัวรอดได้นะ”
นนทร์เห็นอีกฝ่ายเปิดประตูให้ความหวังเล็กน้อย เชื้อเชิญให้ก้าวเข้าหา “คุณจะสอนผมเหรอ”
“อืม...ไม่ยากหรอก” สุรสิงห์หันไปหยิบมีดพร้าที่ผนังมาเหน็บเอว “ฉันจะดูเพื่อนของเราให้ อยู่รอที่นี่ล่ะกัน อ้อ....ไหนๆก็อยู่แล้ว ช่วยทำความสะอาดครัวหน่อย เมื่อวานเรากับเพื่อนทำรกเอาไว้นะ”
ชายหนุ่มหันไปมองสภาพห้องครัวที่เละแทะด้วยฝีมือตัวเองกับกันย์ก็ยิ้มแหยงๆเขาหันกลับมา เจ้าของบ้านก็หายไปแล้ว หมอนี้เป็นใครกันนะ ทำไมถึงมาอยู่บนเกาะตามลำพัง คำถามนี้คงไม่มีใครตอบได้หรอก เขายืนมองไปรอบๆกระท่อมคิดว่ารอกันย์เฉยๆคงไม่มีประโยชน์ ทำความสะอาดอย่างที่ถูกไหว้วานดีกว่า
*************
“ช่วย....ด้วย....”
“นนทร์....นายอยู่ไหน”
“ช่วยด้วย....เจ็บไปหมดแล้ว ฮือ”
กันย์หมดเรี่ยวแรงไปกับการดิ้นรนและตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ตอนนี้ปวดหัวปวดหน้าไปหมดเลือดจะตกหัวตายไหมเนี่ย?? ทำไมนนทร์ไปนานจังเลย เขาเจ็บจะตายอยู่แล้ว
เป๊าะ!! เสียงกิ่งไม้หักดังทำให้เขาดีใจที่สุด
“นนทร์ๆ มาช่วยกูเร็วๆ เจ็บจะตายห่าอยู่แล้ว”
“โอ้ ท่าทางยังแข็งแรงดีอยู่นี้” เสียงนั้น?? ไอ้บ้า ไอ้กร๊วกที่ไม่อยากเจอหน้าที่สุดนี่เอง กูเกลียดมึงชิบหายแล้วมึงเสือกมาทำไม!!! “เป็นไงบ้างล่ะ”
“ยังไม่ตาย”
“เห็นอยู่....”
“ปล่อยกูลงไปซะทีสิ เร็วๆเข้า”
“พูดจาให้มันดีกว่านี้หน่อย” สุรสิงห์เตือน
“ขอโทษครับ ช่วยปล่อยผมลงไปหน่อยได้ไหม” เขาว่าน้ำเสียงเดือดปุดๆ
“ค่อยน่าฟังหน่อย” เขาแกะเชือกที่มัดกับต้นไม้ใหญ่ค่อยๆหย่อนเชือกลงมาช้าๆ กันย์ลงลงมาถึงพื้นอย่างปลอดภัย แต่พอเห็นข้อเท้าตัวเองแล้วต้องตกใจ มันกลายเป็นสีม่วงแล้ว
“ตายโหง...”
“ไม่ตายหรอก อีก 2-3 วันก็ดีขึ้นเอง” สุรสิงห์ดึงเชือกออก แล้วจับข้อเท้านวดคลึงแรงๆ
“โอ้ย เจ็บๆๆๆๆ ไอ้บ้า ไอ้....โอ้ยยยย”
“เลิกแหกปากเสียที มันไม่ได้เจ็บขนาดนั้นเสียหน่อย”
“ลองมาเป็นดูเองสิวะ จะได้ซึมเข้ากะโหลกมึงมั่ง” เขาตวาดแว้ดใส่
“หุบปาก เราจะปากเสียเกินไปแล้วนะ”
“กูจะใช้ปากยังไงก็เรื่องของกู มันหนักหัวมึงเรอะ โอ้ยย” กันย์ตกใจ ข้อเท้าเขาโดนทิ้งลงพื้นหญ้าแรงๆเจ็บจนต้องลงไปนอนกลิ้งกับพื้น ขณะที่อีกฝ่ายเก็บเชือกมาวางกับดักเหมือนเดิม
“มึง....ไอ้”
“ปากเก่งนักก็ช่วยตัวเองไปล่ะกัน ฉันไปล่ะ”
“เห้อะ....นึกว่ากูง้อเรอะ มึง...”
“เลิกนอนอย่างนี้ดีกว่านะ ตามพื้นหญ้ามีปลิงเยอะ” เท่านั้นเองกันย์ก็เห็นตัวอะไรเป็นเส้นๆกำลังไต่ที่รองเท้า เขากระโดดดึ๋งขึ้นมาเต้นแรงเต้นกาใหญ่
“หย๋า.....ปลิงๆๆๆๆ....ช่วยด้วย” เขากระโดดอย่างลืมเจ็บก่อนจะโดดขึ้นขี่หลังสุรสิงห์ทันที
“ลงไป..”
“ไม่ๆๆๆ เอามันออกไปที” เขาดิ้นร่าๆ
“บอกให้ลงไปไง”
“ไม่เอา ช่วยด้วยเซ่”
“ช่วยเหรอ อ๋อ....ได้” ร่างสูงเดินออกจากพื้นที่ป่ามีร่างเล็กกว่าเกาะติดเป็นลูกลิงเลย เขาลงมาไม่ไกลก็ถึงริมหาด กันย์มัวแต่เอี้ยวตัวมองหาปลิงตามตัว เลยถูกจับโยนลงน้ำ ตูมมมม
“แว้กกกก” เขาทะลึ่งพรวดขึ้น ไม่ทันไรก็ถูกจับไหล่เอาไว้ทั้งสองข้าง
“ปลิงมันไม่ชอบน้ำทะเล เพราะงั้นต้องล้างหลายๆน้ำหน่อย” ว่าแล้วก็จับกดลงใต้น้ำที่ลึกไม่มาก แต่เพราะตกใจมากเกินไปทำให้ชายหนุ่มเอาแต่ดิ้นพราดๆยันตัวไม่ขึ้น
“ฮ่า!!!!......มึง” เขาชี้นิ้วใส่
“หายใจลึกๆ อีกทีหนึ่ง” ใบหน้าใต้หนวดเครานั้นแสยะยิ้มสะใจก่อนกดเขาลงอีกครั้งหนึ่ง
ปุ๋ง ปุ๋ง ปุ๋ง.....กันย์พ่นลมออกมาทางปาก หายใจไม่ออก อึดอัดจัง เขาจะหมดลมหายใจอยู่แล้วถึงถูกดึงขึ้นมา เขาหอบหายใจแฮ่กๆ ละล่ำละลั่กบอกทันที “พอแล้ว.....พอแล้ว”
“พอแล้วเหรอ แน่ใจนะ” กันย์พยักหน้าหงึกๆ “ดี.....แล้วจำไว้ด้วยว่า ที่นี่เป็นเกาะของกู มึงหลงมาก็ต้องสังวรด้วยว่าใครเป็นเจ้าของบ้าน อยู่ที่นี่ห้ามขึ้นมึงกู เพราะคนที่พูดได้คนเดียวคือกูเท่านั้น เข้าใจหรือเปล่า”
เอ่อ...ทีมึงล่ะกูไม่ว่า แต่ทีกูมั่ง มึงก็อย่าโวยล่ะกัน กันย์นึกในใจเขาพยักหน้าเข้าใจ สุรสิงห์ถึงเลิกกดหันมาลากร่างเล็กขึ้นมานั่งบนผืนทราย
“กลับไปกระท่อมได้แล้ว กูไม่อยากเห็นคนตายบนเกาะนี้”
“ผมเดินไม่ไหว ขามันเจ็บ”
“เฮ่อ...ภาระชิบหายมึงเนี้ยะ” ชายหนุ่มบ่นก่อนเข้ามาดึงคนตัวเล็กกว่าให้ขึ้นขี่หลัง จมูกกันย์อยู่ใกล้ผมยุ่งเยิงยังกะรังนกแล้วนึกขยะแขยง แต่ไม่นานก็รู้สึกว่ามันเป็นกลิ่นเหงื่อสะอาดไม่ใช่กลิ่นหมักหมมอย่างที่คิด สายตาเขาตกมาที่มือเกาะบ่าแข็งแรง เนื้อแน่นชิบเป๋งเลย...
“กัน...” นนทร์ขนขยะออกมากองข้างนอกพอเห็นหน้าเพื่อนก็ดีใจรีบมาหา “เป็นไงบ้าง”
“แค่ข้อเท้าเคล็ดเท่านั้น 2-3 วันก็หายแล้ว” สุรสิงห์บอก เขาวางกันย์ลงนั่งที่แคร่หน้ากระท่อม “เก็บกวาดเสร็จหรือยัง”
“เก็บเสร็จแล้วครับ เหลือล้างพื้นเสียหน่อยก็เรียบร้อย”
“อืม...ตอนนี้บ่ายแล้วต้องหาของกินเย็นนี้ นนทร์ว่ายน้ำเป็นไหม”
“เป็นครับ”
“งั้นตามมา พี่จะสอนจับปลาให้” อยู่ๆก็ปากหวานขึ้นมาเรียกตัวเองว่าพี่เฉยเลย สุรสิงห์หยิบสน๊อคเกิ้ลมาให้พร้อมฉมวกสามง่าม เขาจูงมือนนทร์ออกมาด้วย
“เอ๊ะ...แล้ว...??”
“ช่างเขาเถอะน่า” เขาว่าอย่างไม่สนใจ ปล่อยให้กันย์นั่งมองขบเคี้ยวฟันไม่สบอารมณ์อยู่คนเดียว ทั้งคู่ว่ายน้ำออกไปไม่ไกลสุรสิงห์ก็ดำลงไปใต้น้ำ นนทร์สวมสน๊อคเกิ้ลลองดูใต้น้ำ เขาร้องว้าวออกมาเลย
ใต้น้ำระดับ2-3 เมตรเต็มไปด้วยปะการังสีสันสดใสและปลาสวยๆแหวกว่ายเต็มไปหมด ว่าแหล่งดำน้ำที่เคยไปเที่ยวนักต่อนักแล้วยังเทียบที่นี่ไม่ได้เลย มันสวยจริงๆ ชายหนุ่มว่ายเล่นกับปลาอย่างสนุกสนานจนเห็นอีกคนกวักมือให้ลงมาที่โขดหินใหญ่ สุรสิงห์ยื่นเหล็กแหลมอันหนึ่งให้ก่อนชี้ให้แกะก้อนตะปุ่มตะปั่มบนหินดู เขาต้องออกแรงแซะสุดกำลังกว่าจะหลุดออกมาทั้งอัน
อ้า..... นนทร์ร้องลั่นตาโตด้วยความดีใจ หอยนางรมตัวเบ้อเร่อเลย เขารีบหยิบใส่ถุงตาข่ายที่เหน็บเอวสุรสิงห์ แถวนี้หอยเกาะเยอะแยะเต็มไปหมดแถมปูม้าอีก สองคนช่วยกันเก็บให้เร็วที่สุดก่อนลอยขึ้นหายใจ
“ฮ่า.....ฮะฮะ...หอยตัวเบ้อเร่อเลย”
“วันนี้โชคดีจริงๆ ได้ทั้งปู ทั้งปลากับปลาหมึกด้วย”
“เอ๊ะ มีปลาหมึกด้วยเหรอ อยู่ไหน ผมไม่เห็นเลย” อีกฝ่ายชูถุงตาข่ายให้ดู ได้ปลาหมึกกล้วยมาตัวหนึ่ง
“ข้างล่างแหละ อยากได้อีกไหม”
“อยากสิ ผมชอบกินปลาหมึกที่สุดเลย”
“งั้นจับอีกคนล่ะตัวเป็นไง”
“ได้ครับ” นนทร์รีบสูดลมหายใจดำดิ่งลงไปไล่จับปลาหมึกที่ว่องไว เขาว่ายไม่ทันแต่สุรสิงห์จับได้ทีเดียว 2 ตัวเลย พอได้แล้วก็ขึ้นไปเหนือน้ำ
“ขี้โกง เล่นรอดักเฉยๆนี่”
“เขาเรียกว่าใช้หัว ฮะฮ่า มื้อเย็นนี้หม้อไฟเป็นไง”
“หม้อไฟ ย้าฮู้....ผมชอบๆๆ” ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเพราะหมายถึงอาหารดีๆมีให้กินเพียบเลย อารามดีใจเขาโผเข้ากอดอีกฝ่ายแน่น ด้วยความเคยชินนึกว่าอยู่กับกันย์เพื่อนสนิท พอนึกได้ก็รีบถอยแต่โดนดึงหน้าเอาไว้ สุรสิงห์อดไม่ได้ที่จะจูบนนทร์หวานๆสักที ข้างในบอกเขาว่านี่แหละสิ่งที่เขาโหยหา แม้จะปลีกตัวมาอยู่ตามลำพังด้วยข้ออ้างมากมายแค่ไหน แต่สุดท้ายสิ่งที่เขาต้องการจริงๆคือคนที่อยู่เคียงข้างต่างหาก
รสจูบนี้ทำให้นนทร์ขนลุกเกรียวเสียววาบที่ท้องน้อยเพราะมันหวานเหลือเกิน และเต็มไปด้วยความเว้าวอนจนเผลอไผลแลกจูบตอบอย่างดุเดือด เขาชอบจูบนี้เหลือเกิน สองมือโอบกอดลูบไล้กันนัวเนียกลางน้ำและก่อนที่จะยั้งใจไม่อยู่ สุรสิงห์ถอนจูบเสียก่อน ต่างฝ่ายต่างมองสบตาคนหนึ่งนั้นสับสนแกมประหลาดใจตัวเอง ส่วนอีกคนนั้นไม่เลย เขาจูบเบาๆที่ปากย้ำให้รู้ว่าเขาต้องการอะไร
“คืนนี้....ให้พี่เอ็นดูอีกครั้งนะ” คำพูดกระซิบข้างหูทำเอานนทร์หน้าร้อนผ่าว นี่ถ้าอยู่ในเมืองกลางผับละก็ได้มีการต่อยปากแน่ เขาไม่สนตุ๊ด กระเทยหรอก แต่กับสุรสิงห์นั้นต่างออกไป เขาทำให้หวั่นไหว และตอนนี้มีคำพูดนุ่มหูกับปากอุ่นแนบที่ซอกคอเล็มเลียเนื้อหนังราวกับเป็นของหวาน ได้เป็นของชายแท้ที่แข็งแกร่งกว่ามันให้ความรู้สึกแบบนี้เองเหรอ
“นะครับ” เขาจูบเบาๆที่แก้มอีกที
“หนวด...”
“หื้อ??”
“หนวดพี่....จักกะจี้ ....ผมไม่ชอบ” ชายหนุ่มว่าเสียงสั่นเขินอาย เขาคิดหาข้ออ้างเอาตัวรอดได้ทุเรศมาก แต่ก็ว่าไปแล้ว สุรสิงห์มองตาปริบๆก่อนหัวเราะ เขาจูบแก้มอีกครั้งก่อนว่ายนำกลับไปที่หาด นนทร์ขึ้นมาก็เหนื่อยหอบแต่อีกคนยังเฉยไม่เห็นวี่แววเหนื่อยหรือหายใจแรงเลย
“แค่นี้ก็หอบแล้ว นี่นับว่ายังอึดไม่พอนะ” เขาขยี้ผมหนุ่มอายุน้อยกว่าซะกระจาย
“พูดได้สิ ตัวเองน่ะชินแล้วแท้ๆ ผมยังไม่เคยว่ายหน้าวิบากขนาดนี้ก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา”
“มาเถอะ เดี๋ยวพาไปดูผักต่อ”
“มีผักด้วยเหรอ” ชายหนุ่มตื่นเต้น คนๆนี้ทำให้เขาประหลาดใจได้ตลอดเวลาเลย ต้องเดินเลยกระท่อมไปสักระยะก็มีแปลงผักปลูกเองเยอะแยะไปหมด สองคนช่วยกันตัดใส่มาเต็มตะกร้าเลย
“ทำไมไปนานจัง” กันย์เห็นหน้าเพื่อนก็ต่อว่า เขานั่งจ๋อมอยู่นานจนอาทิตย์ตกแล้วถึงหน้าทั้งคู่ นึกว่าตัวเองโดนทิ้งเสียแล้ว
“โทษที เก็บของเพลินไปหน่อย ดูสิมีทั้งผัก ทั้งของทะเลเยอะแยะเลย เดี๋ยวจะทำหม้อไฟกินกัน”
“ไปล้างน้ำก่อนไป้” สุรสิงห์สะกิดให้เข้าครัวกัน สองคนคุยหัวเราะกันสนุกปากปล่อยให้เขานั่งหง่าวอีกรอบแล้ว กันย์รู้สึกเหมือนถูกทิ้ง ไร้ประโยชน์ ทำให้โกรธเพื่อนเหลือเกินทำไมทิ้งเขาไว้อย่างนี้นะ
อาหารเย็นคืนนี้นอกจากหม้อไฟทะเลแล้วยังมีหอยนางรมย่างเตาถ่านร้อนๆ เป็นที่สนุกสนาน ทีแรกกันย์นึกสมเพชที่กินของพื้นๆกระจอกอย่างนี้ แต่พอเห็นหอยนางรมตัวโตๆย่างทั้งเปลือกแล้วต้องตาโต น้ำในหอยเดือดปุดๆส่งกลิ่นหอม พอกัดแล้ว มันหวานฉ่ำ รสชาติดีขนาดที่เขาชอบกินบุปเฟ่ต์โรงแรมห้าดาวทุกวันยังไม่เคยได้ลิ้มรสแบบนี้เลย เขาทั้งดูด ทั้งเลียเปลือกหอยด้วยความเสียดาย เขาได้ตัวเดียวเอง ทั้งที่สองคนนั้นได้คนล่ะ2 ตัว
“อร่อยไหม”
“ครับ อร่อยที่สุดเลย” นนทร์ยิ้มดีใจก้มหน้าก้มตากินไม่มองสายตาอีกฝ่ายเลยที่แทบจะอยากกินเขาแทนมื้อเย็นนี่แล้ว สองหนุ่มอิ่มหนำสำราญกับมื้อเย็นกันสุดๆ ขณะที่สุรสิงห์เฉยๆเพราะกินอยู่ทุกวันจนเริ่มเบื่อแล้ว
“นนทร์ เสร็จแล้วเก็บล้างให้หน่อยนะ พี่จะไปอาบน้ำก่อน”
“ครับ”
“เชอะ...เก็บล้างให้หน่อยนะ พี่จะไปอาบน้ำ อยากจะอ๊วกเรียกตัวเองว่าพี่ได้ไม่อายปากเลย แก่เป็นลุงแล้วแท้ๆ ไอ้บ้ากาม” ลับหลังปุ๊ปกันย์ก็ก่นด่าทันที
“ไม่เอาน่า กัน”
“มึงยอมตามมันต้อยๆได้ไง มันว่าไงมึงก็ว่างั้นเลยนะ ครับๆๆอยู่ได้”
“กัน....อย่าว่างั้นสิ นี่บ้านเขานะ”
“แต่มันเป็นไอ้บ้ากาม”
“จะยังไงก็เถอะ เรื่องนี้ฉันไม่อยากพูดถึง นายก็จะไม่พูดใช่ไหม...ถ้าเรากลับไปได้นายจะไม่พูดถึงมัน” นนทร์ว่า นั้นเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว ใครจะไปพูดได้ล่ะว่าโดนตาลุงลามกข่มขืนเอา กันย์หน้าร้อนวาบเมื่อเผลอนึกถึงรสสัมผัสเร่าร้อนเมื่อคืน
นนทร์ล้างจานเสร็จในห้องน้ำยังไม่ออกมา เขาเหนียวตัวจะแย่แล้วเลยหิ้วถังน้ำจืดออกมาอาบน้ำหน้ากระท่อม ล้างคราบเกลือออกจากตัว
“นัน ตักน้ำให้กูถังสิ” กันย์ก็อยากล้างตัวเหมือนกัน เขาเดินกระเพลกมานั่งที่แคร่ไม้ไผ่หน้ากระท่อม เพื่อนเดินไปไม่ถึงห้องครัว เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นในห้องน้ำออกมา แสงไฟจากตะเกียงส่องแสงต้องใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา ไม่เหมือนที่เคยเห็นมา
กันย์เห็นในกระท่อมเงียบเหลือเกินเลยลุกขึ้นมองลอดช่องระบายลมที่ประตู เขาหยุดกึกเหมือนได้สิ่งสิ่งแปลกประหลาด นนทร์ใจเต้นไม่เป็นส่ำกับชายหนุ่มหน้าตาดีกว่าที่คิด คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ที่ตลกคือรอยบาดที่ปลายคางเห็นได้ชัดเลย สุรสิงห์ยิ้มเก้อเขิน
“ไม่ได้โกนนานแล้ว เลยไม่คล่องเท่าไร”
นี่?? ทำเพื่อเขาหรอกหรือ นนทร์ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดี มัน....เหนือความคาดหมายจนได้แต่อึ้ง สุรสิงห์เข้ามาหา ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากกุมมือเขาไว้ แค่ดึงเบาๆ ร่างเล็กกว่าก็ตามไปอย่างว่าง่าย และประตูไม้ไผ่สานโทรมๆก็งับลงเบาๆ
กันย์ยืนมองตาปริบๆ เฮ้ยยยย....
เฮ้ยยยยย.....
เฮ้ยยยยย.....
(ติดตามตอนต่อไป ตอนหน้าncจ้า) :bye2: :bye2:
-
:z1: รอตอนหน้า
-
โดนทิ้งแล้วหนูกันย์...นนทร์น่ารักจัง ว่าง่ายจนพี่สิงห์ใจอ่อนขนาดนี้ :o8:
แต่ทำไมพี่เขาถึงเรียกนนทร์ว่า "นัน" บ่อยจังเลยล่ะ? ชื่อเล่น? หรือแค่พิมพ์ผิด?
-
เอาแล้ววุ้ย มีเขิน จะได้ทั้ง 2 คนมั้ยเนี่ย
-
กันย์โดนทิ้งสะแล้ววว
เอ๊ะ เห็นตอนพี่สิงห์ไม่มีหนาวเคราแล้วตกหลุมรักรึป่าวเนี่ยยย
-
โถ หนูกันย์ถูกทิ้งให้เปลี่ยวเหงาเดียวดายT^T
-
โดนทิ้ง กร๊ากกกกก
สมน้ำหน้า
-
กันย์โดนทิ้งซะแล้ว เราชอบกันย์มากกว่านนท์อีก ฉะนั้น ถ้านายหนวดไม่เอา เราจะแว๊บไปเอามาแล้วนะ 55+
-
นู๋กันย์ตามไปดูสิ ว่าเขาทำไรกัน
-
นายสิงห์เห็นหนูกันย์ปากดีเกินมั้ง เลยอยากสอนบทเรียนบ้างน่ะ
รอNCตอนหน้าจ้ะ
-
แอบย่องไปเปิดประตูดูด้วยคนซิ :m22:
-
สรุปแล้วเอาคนเดียว หรือ ควบ2 นี่ แต่ดูๆแล้วคงเอาทั้งคู่แหง๋ม ก็ได้ทั้งคู่ไปแล้วนี่นา หึหึ
-
ตายหละ ทำไงดีหละทีนี้
-
อย่าทิ้งกันต์สิค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
น่าสงสารน้องกันย์ โดนทิ้งซะแล้ว :serius2:
-
อ่านแล้วรู้สึกชอบกันย์มากกกว่า จริงๆ นะคนเขียน
นนท์ดูว่าง่ายไป มันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ไม่โดนใจคนอ่านคนนี้เท่าไหร่
ต้องดื้อๆ ปากเสียๆ เหมือนกันย์กำลังดีนะ
ว่าง่ายไปดูไม่ค่อยมีรสชาติ :o12:
ชอบตอนกันย์ด่าสิงห์มากอ่ะ โดนใจสุดๆ เลยพี่น้อง!
ปากโคตรหมา คือไม่เกรงใจใครอะไรทั้งนั้น ก็กูจะทำอะไรแบบนี้
แต่สิงห์ลำเอียง! ทิ้งน้องกันย์
สงสารกันย์นะ ที่โดนเพื่อนทิ้ง อ่านไปรู้สึกเสียใจแทน 10 วินาที
อยากรู้ว่าสิงห์กับกันย์จะเป็นไงต่อไป รอค่ะ :กอด1:
-
เค้าโกนหนวดโกนเคราแล้วหลงรักแล้วละซิ คิคิ
-
:haun4: ต่อด่วนที่สุด :z3: :z3:
-
สมน้ำหน้่า กันย์โดนทิ้ง 5555
สะใจเป็นที่สุดค่ะ o13
เป็นบุคคลประเภทที่ "อย่าให้เจอ" ไม่ชอบเลยยยย เสียมารยาทมาก อวดดีทั้งที่ไม่มีดีให้อวด ปากเก่งจนลากนนท์ไปเดือดร้อนด้วย ดูเป็นเพื่อนที่ไม่ดีเลยอ่ะค่ะ (จำได้ว่าตอนแรกที่นนท์จะโดนข่มขืน ตอนนั้นนนท์ล้ม ส่วนกันย์วิ่งหนีอย่างเร็ว! เป็นเรานี่มีตัดเพื่อนอ่ะ :o12:) ดูเป็นพวกลูกคุณหนที่ทำอะไรไม่เป็นซักอย่างแถมยังชอบดูถูกคน //ป้าว่าดูถูกตัวเองก่อนเถอะหนู o18
ชอบแบบนนท์อ่ะค่ะ รู้อะไรควรไม่ควร ดูเป็นผู้ใหญ่ แถมยังมีมารยาท ว่าง่าย ไม่ตีโพยตีพายหรืออวดรู้
-
หื่นมันทุกเรื่องเลยอ่ะ :pighaun: :haun4: :jul1:
PSC- คิดถึงฤสายกะนิวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สมควรแล้วน้องกันย์ นังเรยา! อยู่คนเดียวไปซะ!!!
-
อ่าว
อ่าวววว
อ่าวววววววววววววว
แล้วกันย์ละเฮ้ย โฮกกกก เค้าชอบกันย์อ่ะ ปากหมาดี
แต่ไหงทิ้งกันดื้อๆเลย โฮกกกกกกก
-
อ๊ากกกกกกก
รอตอนหน้าาาาาาาา
-
อะไรกันล่ะวะเนี่ย :laugh:
-
อ่าว กันย์โดนทิ้งซะแล้ว
-
แอบคิดว่าดัดนิสัยกันย์บ้างก็ดีนะ
นันว่าง่ายชะมัด แบบว่าศรีภรรเมียในอุดมคติ?
-
ไม่เว้านะกันย์ เด๊๋ยวตอนหน้าจะดีเอง o13
-
ท่าทางสิงห์จะหลงเสน่ห์นนท์เข้าแล้ว
กันย์เลยไม่มีใครสน
-
ง่านันง่ายไปไม่อ่าถึงจะ...กัลแล้วแต่ว่ามันเร็วไปไหม ม ม
ไอ้คุณพี่สิงค์ เอากันย์ไปไว้ไหน น
ง่าสงสารกันย์อ่ะ ซิก ๆ
:z3: :z3: :z3:
-
ถือเป็นเพื่อนรัก 2 คน 2 สไตล์เลยนะนั่น ~
น้องนนทร์ น่ารัก ว่าง่าย มีเหตุผล ชวนเอ็นดู
น้องกันต์ คุณหนูเอาแต่ใจ ดื้อ ปากเสีย น่าปราบพยศ
ไง ๆ พี่สิงห์ก็คงจะ "เก็บเธอเอาไว้ทั้ง 2 คน" อ่ะแหละ
มีแค่เมีย 2 คนนี้ ชีวิตพี่สิงห์คงมีรสชาติน่าดู... :laugh:
-
โถ กันต์โดนทิ้งแล้ว เป็นนนท์กับสิงห์แทน
-
สิงห์คงได้ทั้งสองคน คนหนึ่งหวานปานน้ำผึ้ง อีกคนก็เปรี้ยวเข็ดฟัน
-
กันย์กลายเป็นคนไม่มีใครต้องการไปซะแล้ว สงสารน้องมั่งเต๊อะ พี่สิงห์อย่าโหดนักเลย
-
จากลัวอาไร้กะแค่โดนทิ้ง กันย์ก็เดินตามไปดิ :z1:
-
สงสารกันย์อ่ะ :m17: :m17: :m17:
-
:serius2:ทิ้งกันได้ไง
-
เอ็นดูแต่ นนท์ได้ไง
เดียวกัณน้อยใจพอดีอะ
:impress2: :impress2:
-
สงสารกันนะ
แต่กันก้อใจร้อนเกินไป
-
:jul1: ตอนหน้าเลือดท่วมแน่คุณเอ๊ยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
จะสงสารกันย์ ดีม่ะอ่า :really2:
-
นนท์น่ารักอ่า
กันต้องมีปัญหาแน่นอน 5555
-
เฮ้ย...พี่สิงห์ลืมกันย์ได้ไง :serius2:
-
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย
นนท์ใจง่ายจังงง
-
55555555
คืนนี้กันก่เหงาคนเดียวอะดิ
-
นนท์น่ารักน่ะ :กอด1: พูดจาดีก็มีคนรักเป็นธรรมดา ว่าแต่พี่สิงห์นี่ดูๆไปก็แข็งนอกอ่อนในนะ แล้วพี่สิงห์เป็นใครกันนี่ทำไมมาอยู่เกาีะ แต่เรื่องนี้เก็บไว้ก่อนก็ได้
เอาตอนหน้าก่อนนนท์เดินตามพี่สิงห์เข้าไปแล้วยังไงต่อ :z1:
-
กันย์ อย่าได้แคร์ เคะนางพญาอย่างเรา ต้องเริด เชิด หยิ่ง เข้าไว้ลูก
หยิ่ง ทั้งๆ ที่ทำไรก็ไม่เป็น ไปแบบนี้แหละพี่ชอบ กรี๊ดดดดดดดดด
น้องนนท์มันน่ารักเกิน จนรู้สึกธรรมดาอ่ะ มันแพทเทิรน์ ของเคะเลย
จนไม่ค่อยหลงเสน่ห์ เท่าอิคนปากร้าย ขี้ใจน้อย แล้วก็ทำอะไรไม่เป็น
อย่างนู๋กันต์เลย อิๆ อยากเห็นน้องเป็นนางพญาน้อยของเกาะ พี่สิงห์
ทั้งรัก ทั้งหลง
ถ้าอิพี่สิงห์มันข่มขู่มากนัก ก็หาไรทุบหัวมันไปเรยย
สู้ๆ กันต์ เป็นเมียหลวง ต้องอดทน (ก็มันได้แกก่อนหนูนนท์นิ เพราะ
ฉะนั้น นนท์ เป็นเมียน้อยอ่ะ ถูกแล้ว เอิ๊กๆ)
-
กันย์ อย่าได้แคร์ เคะนางพญาอย่างเรา ต้องเริด เชิด หยิ่ง เข้าไว้ลูก
หยิ่ง ทั้งๆ ที่ทำไรก็ไม่เป็น ไปแบบนี้แหละพี่ชอบ กรี๊ดดดดดดดดด
น้องนนท์มันน่ารักเกิน จนรู้สึกธรรมดาอ่ะ มันแพทเทิรน์ ของเคะเลย
จนไม่ค่อยหลงเสน่ห์ เท่าอิคนปากร้าย ขี้ใจน้อย แล้วก็ทำอะไรไม่เป็น
อย่างนู๋กันต์เลย อิๆ อยากเห็นน้องเป็นนางพญาน้อยของเกาะ พี่สิงห์
ทั้งรัก ทั้งหลง
ถ้าอิพี่สิงห์มันข่มขู่มากนัก ก็หาไรทุบหัวมันไปเรยย
สู้ๆ กันต์ เป็นเมียหลวง ต้องอดทน (ก็มันได้แกก่อนหนูนนท์นิ เพราะ
ฉะนั้น นนท์ เป็นเมียน้อยอ่ะ ถูกแล้ว เอิ๊กๆ)
แรงง่ะ.....
-
แหมๆแล้วอย่างนี้กันย์คู่ใครอ่ะค้ะ....หรือว่า..... อิอิ
-
โดนทิ้ง..หรือจะโดนรอบที่ 2
-
หวานซะ มีการเอาอกเอาใจ...
-
:laugh:
แอบสะใจกันนิดๆ อิอิ
แต่นนท์น่ารักกก
พี่สิงห์ก็เท่ อิอิ
-
ชอบหนูกัรย์พยศดูมีรสชาติสีสรรสันดี
หนูนนท์ใจอ่อน ง่ายไปนิด แต่ก้น่ารักดี แต่ก้น้ะใครเข้าหามันง่ายไปหน่อย
รอคนปราบพยศอยู่น้ะ หุหุ เรียกเลือดๆ
-
nc ที่รอคอยอาจจะอืดสักนิดนะ ตอนนี้ไม่ค่อยคืนหน้าเท่าไร เฉพาะฉากนี้ก็เล่นเอาเหนื่อยเลย :เฮ้อ:
ไม่คิดว่าจะมีคนชอบกันย์มากกว่านนทร์ สงสัยต้องดีกรีความดื้อด้านกับฉากตบจูบซักหน่อยแล้ว ฮิฮิฮิ :laugh:
ขอบคุณทุกรีพายนะคะ
มนต์รักทะเลใต้ [5]
กันย์อึ้งกิมกี่ไปนานสองนาน ไม่รู้สึกกระทั่งแรงลมที่พัดมา เขาลืมเจ็บข้อเท้ารีบตามเข้าไปเกาะติดสถานการณ์ถึงบานประตูโกโรโกโส
พยายามมองหาช่องที่จะมองลอดเข้าไป เมื่อไม่เจอก็แนบหูฟังราวกับตัวเองมีหูพิเศษ ฟังชัดทุกความถี่
“ไม่เอา..” นนทร์ว่าเสียงเบาแต่คนข้างนอกได้ยินชัดสองหู เมื่อปลายนิ้วเชยคางเขาขึ้น
“นนทร์” สุรสิงห์ลากเสียงอ่อนตะล่อมน้อยๆ
“ผมไม่อยาก.....ทำให้มันเป็นเรื่องชั่วครั้งชั่วคราว”
/ดีมาก!!!/ กันย์แทบร้องไชโยเลย /แต่แม่งเอ้ย....มึงปฏิเสธแบบแมนๆหน่อยได้ไหมฟะ ไอ้ห่า บอกปัดเหมือนนางเอกหนังเลย...สัด/
“ถ้าไม่ใช่เรื่องชั่วครั้งชั่วคราวก็โอเคใช่ไหม”
เงียบ...ไม่มีคำตอบอะไร
“กลัวเหรอ” /ใครกลัวมึงกันไอ้ลุงตัณหากลับ/
นนทร์ส่ายหน้า เขาไม่กลัวหรอกแค่อึดอัด สถานการณ์แบบนี้เขาก็เคยเจอเพียงแต่สถานะกลับกันเท่านั้น เขารู้สึกถึงการเชิญชวนที่ยั่วใจเหลือเกิน
และเขาไม่เคยรู้สึกจะรู้สึกกับผู้ชายคนไหนนอกจากคนนี้คนเดียว สุรสิงห์สอดมือมารั้งเอวเล็กเข้ามากอดหลวมๆด้วยท่าทีสบายๆไม่กดดัน
ชายหนุ่มมองแผงอกเปลือยเปล่าสีน้ำตาลก่อนเงยหน้าขึ้นสบตา
“พี่เข้าใจ.....แต่ก็อยากให้รู้ว่า.....ถ้านนทร์อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงจัง พี่ก็จริงจังได้นะ...ผู้ชายเราเรียนรู้เรื่องระหว่างกันได้ดี.....ตอนมีเซ็กส์”
เขาทำให้นนทร์ขำ อารมณ์ดีขึ้นทันตา
/หัวเราะไรกันวะ.....อย่าไปหลงคารมมันนะเฟ้ย มันหวังจะแอ้มมึงอย่างที่มึงกับกูชอบทำกับสาวๆง๊ะ จำไม่ได้เหรอ ไอ้นนทร์..../
“อ๊ะ...” นนทร์ตกใจที่จู่ๆฝ่ามือใหญ่เลื่อนลงตะบบแก้มก้นเขายกขึ้นแรงๆจนต้องเขย่งเท้าขึ้น ทำให้ส่วนหน้าแนบชิดต้นขาอีกฝ่ายถนัดถี่
รู้สึกได้ถึงส่วนที่พองโตเหมือนไม้กระบอกถูไถกับของเขาแรงๆ หัวใจเขาเต้นถี่ยิบใบหน้าร้อนวูบวาบราวกับเป็นครั้งแรกในชีวิตเลย
“นนทร์....เสียงเซ็กซี่จัง พี่อยากฟังมากกว่านี้”
/ไปฟังเสียงเตี่ยเอ็งสิ มาฟังไรของเพื่อนกูกกกกก...../
“พี่สิงห์...” นนทร์เบือนหน้าหลบริมฝีปากที่มาใกล้ ทั้งที่รู้สึกวาบหวิวต้นขาเหลือขาเหลือเกิน ชอบอีตอนที่ถูไถกันนี่แหละ
ฮะฮ่า...จะหาว่ากูลามกไปไหมเนี่ย เขาเกาะบ่ากว้างไว้ยังไม่พลั่กไส ยังไม่โอบกอดทั้งสิ้น
“นะ....ให้พี่เถอะ”
/หน้าด้าน....มาขอยังกะเพื่อนกูเป็นสาว/
“ไม่”
“ไม่ของเรานี่ หมายถึงอะไร...ไม่ปฏิเสธใช่ไหม รู้ตัวหรือเปล่าว่าเราน่ะมีกลิ่นหวานๆนะ กลิ่นของ....ผู้หญิง”
คำสุดท้ายกระซิบเบาๆข้างหู ทำเอานนทร์ขนลุกเกรียว ปากนุ่มจรดเข้าที่กกหูและเลยลงมาที่ซอกคอ ขณะที่มือกดสะโพกมนแนบชิดหว่างเขาแรงๆ
“อ๊า....” นนทร์เสียวซ่านขนลุกเกรียวทั้งตัว
/เฮ้ยยย...อย่าครางงั้น/ กันย์ทนฟังไม่ได้เขาทุบประตูโครมๆ “นนทร์....ข้างในทำอะไรกันน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
อารมณ์หวานๆปานอยู่ในสวรรค์ล่มครืน สุรสิงห์เดือดดาลไอ้เด็กเปรต หมูจะหามดันเอาคานมาสอด มึง!!!
“กัน?? พี่สิงห์...” นนทร์ตกใจที่จู่ๆอีกฝ่ายผละจากเขาเปิดประตูพรวดพราดออกไป และก่อนที่เขาจะทันออกไปด้วยประตูก็ปิดลงกลอนข้างนอกด้วย “พี่สิงห์??”
“มึง ไอ้ตัณหากลับ แกทำอะไรเพื่อนฉัน” กันย์โผเข้าหาจะต่อยปากไอ้บ้ากามสักที แต่โดนคว้าตัวจับพาดไหล่พาออกจากกระท่อมทันที
“เฮ้ยยยย มึงจะพากูไปไหน ปล่อยนะ”
“โอ้ยยย..” ร่างผอมบางกว่าถูกโยนลงกระแทกพื้นทรายก้นกบเพิ่งหายระบมต้องเจ็บจี้ดอีกรอบแล้ว เขาเอามือลูบก้นได้แป๊บเดียว
ก่อนถูกกระชากหลังพิงต้นมะพร้าวมัดเอาไว้แน่น
“ปล่อยกูนะ มึงจะทำอะไร....” เศษผ้าเก่าๆมัดปากเขาได้ทันจะด่าว่าอะไรได้มากกว่านี้ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่เริ่มส่องแสงเห็นสีหน้าสะใจได้ชัด
“อยู่อย่างนี้ไปก็แล้วกัน ไอ้ตัวน่ารำคาญ” สุรสิงห์ว่าแล้วก็กลับไปในกระท่อม ทิ้งให้ชายหนุ่มตะโกนด่าอู้อี้ในลำคอไป เขาเปิดประตูมือคว้าตัวนนทร์ไว้ได้ทันควัน
“กันล่ะ พี่ทำอะไรเขา?”
“ไม่ได้ทำอะไร แค่มัดเอาไว้เฉยๆ” เขาดันร่างเล็กกว่าเข้าไปในห้องและลงกลอนเสีย
“มัดเอาไว้?? พี่ทำงี้ได้ไง เขาเป็นห่วงผมนะถึงได้โวยวาย ผมจะไปปล่อยเขา” นนทร์ดันร่างสูงใหญ่กว่าให้พ้นทางแต่เหมือนดันก้อนหินไม่มีผิด
นอกจากไม่เขยื้อนแล้วยังลากเขาถอยมานั่งบนเตียงด้วย
“ไม่เอา ผมไม่มีอารมณ์จะสนใจอะไรแล้ว ปล่อยผมนะ”
“นนทร์”
“ผมบอกให้ปล่อยไง” ชายหนุ่มจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาจริงจนสุรสิงห์ต้องถอนหายใจเฮือก
“เอ้า....ก็ได้ๆ พี่จะปล่อยเขาก็ได้” คำพูดเขาทำให้อาการต่อต้านคลายลง “รู้ไหมว่าเพื่อนเรามันน่ารำคาญที่สุด”
“เขาก็เป็นอย่างนี้ ไม่เห็นต้องใจร้ายมัดไว้เลย”
“ถ้าพี่ปล่อยกันเขาแล้ว นนทร์ให้รางวัลพี่หน่อยได้ไหม” ชายหนุ่มว่าสายตากรุ่มกริ่มขึ้นมาทันที นนทร์ปรับสีหน้าแทบไม่ทัน เขาเสมองไปทางอื่น
“รางวัลอะไร ผมไม่มีอะไรจะให้เสียหน่อย”
“แค่จูบล่ะกัน..3 นาทีแล้วพี่จะเลิก ปล่อยให้นนทร์นอนตามสบายเลย” เป็นข้อแม้ที่น่าฟัง แค่ 3 นาทีอย่างมากก็จูบปากเท่านั้น คงไม่เป็นไรมั่ง กำลังคิดว่าจะพูดยังไงดีก็โดนเชยคางขึ้น ริมฝีปากแนบลงมาเลยเหมือนจะขี้เกียจรอแล้ว
มือไวจริง นนทร์คิดได้แว่บเดียวก็เคลิ้บไปกับรสจูบหวานๆ วงแขนโอบกอดเขาแน่นลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเร้าอารมณ์ให้ซาบซ่านดั่งฟองพาย
จนไม่รู้สึกถึงมือที่เลื่อนมาด้านหน้า ฝ่ามือใหญ่ขยุ้มเป้ากางเกงเบาๆ ทำเอาเสียวจี้ดที่ขั้วหัวใจ
“อืมมมม....” นนทร์ครางกระเส่ากับปากสุรสิงห์ มือเขารูดซิปกางเกงไวเป็นบ้า แป๊บเดียวก็สอดเข้าไปกำจุดอ่อนของชายทุกคนบนโลกไว้
ขยำเบาๆแล้วรูดขึ้นลงเท่านี้สติก็หลุดลอยไปถึงอวกาศเลย
“พะ.....พี่สิงห์ ไหน....ไหนว่าแค่จูบไง” ชายหนุ่มห่อไหล่ตัวสั่นสะท้านเมื่อโดนปลายนิ้วเขี่ยรูเล็กๆที่ปลายท่อนแกร่ง เสียววาบๆไปหมดแล้ว
อูยยยย ห่าเอ้ย....เหมือนเกาโดนที่คันเลย ทำไมถึงรู้สึกดีขนาดนี้ว่ะ
“จูบน่ะมีหลายแบบ ให้พี่จูบครบ 3 นาทีนะคนดี” ว่าแล้วก็ทิ้งจูบหนักๆที่ซอกคอ เขาฟอนเฟ้นซะเรี่ยวแรงหายไปหมดปล่อยให้จูบไปทั่ว
กว่าจะรู้ตัวเสื้อก็หลุดออกไปแล้ว ปากอุ่นดูดดื่มที่ยอดอกแรงๆ ทั้งสองข้าง
“อ่า.....อูยย เบา..อ๊ะ ยะ อย่ากัดดิ อ่าหหหหห” นนทร์ยันไหล่กว้างเท่าที่มีแรงเหลือ แต่มันกลับรุกไล่ดันให้เอนราบบนเตียง
ร่างหนาทาบทับลงมาแค่ครึ่งตัวเท่านั้น เขาเคลิ้บไปกับปากที่ยอดอกกับมือที่ชักเร็วขึ้น มันให้ความรู้สึกยิ่งกว่าทำกับผู้หญิงอีกเหมือนลอยล่องอยู่กลางฟ้า
และสูงขึ้นเรื่อยๆ พอถูกทาบทับลงมาทั้งตัว ถึงรู้ว่ากางเกงเขาหายไปแล้ว
“พอ..พอแล้วครับ....พี่....พอแล้ว”
“อืม....ยังครับ ยังเหลือจูบอีกทีหนึ่ง” สุรสิงห์ยิ้มเจ้าเล่ห์กับอกนุ่ม ก่อนเอนตัวลงพร้อมทิ้งจูบไปตามทาง หยุดแวะที่ร่องสะดือน่ารักครู่หนึ่ง
ลิ้นละเลงร่องนั้นทำให้สั่นระริกอย่างคนเป็นไข้หนักเขาถึงเลื่อนลงอีก
“มะ ไม่ๆๆๆ อย่านะ” นนทร์ผวาเฮือกเลย ตอนถูกแหกขาขึ้นไปวางบนบ่า ตรงกลางอยู่ตรงกับหน้าอีกฝ่าย เขารีบเอามือปิดตัวเองไว้ก่อน
แต่ก็โดนจับดึงออกไปให้พ้นทาง
“นนทร์.....อย่าดื้อสิ ให้พี่จูบดีๆนะ”
“มะ ไม่ อ๊า!!!!” ร่างเล็กผวาเฮือก ตัวแอ่นโค้งขึ้นราวกับโดนฟ้าผ่าลงมาในร่าง ปากที่ครอบครองเขานั้นทำให้พุ่งปรี้ดขึ้นไปเลยไกลกว่าสวรรค์ทะลุ
ไปถึงอวกาศเลยทีเดียว เสียวสะท้านกว่าปากผู้หญิงเป็นร้อย เป็นพันเท่า
“ฮ้า....อาหหหห...ปล่อย...ปล่อยสิ...โอ้ววววว” ชายหนุ่มดิ้นทุรนทุราย และแล้วก็รู้สึกถึงบางอย่างที่รุกรานด้านหลัง
นิ้วเปียกชุ่มน้ำลายค่อยๆแซะประตูแคบๆของเขาให้เปิดออกช้าๆ และบังคับให้กว้างขึ้นอีกด้วยนิ้วที่สอง
สุรสิงห์หายใจกลิ่นหื่นกระหายรดหน้าเขา ทุกอย่างเหมือนจะหยุดไม่อยู่แล้วในนาทีนั้น นิ้วนั้นทำให้ข้างในเขาปั่นป่วนไปหมดทั้งข้างหน้าข้างหลัง
ก่อนจะโดนคลื่นตัณหากระหน่ำระลอกสอง ด้วยปากที่ย้ายจากท่อนแกร่งมาที่ประตูหลัง ลิ้นร้อนๆละเลงลงขอบประตูนั้นแรง
“อ๊า!!!....อ้า...อ้า....อ้า” นทร์ร้องเสียหลง ขนาดที่กันย์โดนมัดอยู่ยังสะดุ้งโหยง สุรสิงห์สอดลิ้นเข้าไปข้างใน ตื้นๆแต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้ใต้ร่างทุรนทุราย
ปานจะขาดใจ รสชาติแบบนี้เขาไม่เคยได้รับมาก่อน มันเข้าถึงข้างใน...ในใจ ในวิญาณเลยก็ว่าได้ อารมณ์เขาพุ่งขึ้นถึงเกือบสุด เกือบแล้ว.....
“เอาละ....” ร่างสูงลุกขึ้น ทิ้งให้นนทร์ตกสวรรค์เอาดื้อๆ เขาลืมตามองอย่างงุนงง “พี่จะไปนอนแล้ว ราตรีสัวสดิ์”
“อะ...พะ..พี่....เดี๋ยวสิ” เขาทั้งงง ทั้งโกรธ ที่ถูกทิ้งกลางคันอย่างนี้ ช่องทางเขาโดนเล่นซะชุ่มโชกไปด้วยน้ำลายและเมือกเหนียวเยิ้ม
อีกนิดเดียวแท้ๆ อีกนิดเดียว “อย่าไป”
“หื้อ...ว่าไงนะ” สุรสิงห์หันมามองอย่างเป็นต่อ
“อย่าไป...ผม....ผมต้องการ....” นนทร์รู้สึกขัดแย้งในตัว เขาสอดนิ้วตัวเองไปในช่องทางหวังจะเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายไป
แต่ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ ทำยังไงความรัญจวนใจอันแข็งแกร่งก็ทำให้เต็มเหมือนเดิมไม่ได้ โอ้ยย....อารมณ์หวานซ่านกำลังจะหายไปหมดแล้ว
“ต้องการอะไรครับ”
“พี่....ผมอยาก...อยากได้..พี่ ผมต้องการพี่....เดี๋ยวนี้นะครับ”
“โอ้....นนทร์ เสียงเราเซ็กซี่ชะมัด เวลาขอร้องอย่างนี้ ดีใจจัง...” เขาก้าวมายืนข้างเตียงแล้วปลดกางเกงเก่าๆออก อวดความเป็นชายหรา
“แต่พี่ยังสู้ไม่เต็มที่เลย คนเก่งช่วยพี่หน่อยได้ไหม”
เขาดึงมือชายหนุ่มให้มาคุกเข่าตรงหน้า ความสูงของเตียงทำให้เขาได้ระดับพอดีกับความใหญ่โต อยู่ใกล้แค่นี้ก็รู้สึกถึงความร้อนผ่าว
“เก็บฟันหน่อยนะครับ แล้วคิดถึงไอติมไว้”
อุ้งมือใหญ่กดหัวเล็กๆเข้าหา ชายหนุ่มร้องประท้วงเบาๆเสียงอู้อี้นั้นไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเบามือเลย เขารุนรานเข้าไปจนสุดคอหอย
“อูววววว......วิเศษจริงๆ อะ อูวว...เก็บฟันอีกหน่อย อา...อย่างนั้น”
เขาสาวยาวๆกับปากนุ่ม น้ำลายที่ชุ่มโชกช่วยให้จังหวะไหลลื่นดีไม่มีสะดุด สุรสิงห์แหงนหน้าซี้ดปากเอร็ดร่อยรสชาติที่ไม่ได้ลิ้มรสมานาน
มันช่างวิเศษจริงๆ เขาปล่อยตัวเองให้สนุกเพียงครู่เดียวก็ปล่อยนนทร์ให้เป็นอิสระ
แค่ก...แค่ก ชายหนุ่มไอโขลกหายใจหายคอไม่สะดวก ยังกะโดนสากกะเบือกกระแทกคอหอยเลย เขาหายใจไม่ทันสุดก็โดนดันให้นอนหงายอีกครั้ง
คราวนี้ร่างสูงตามมาจูบที่ปากอีกครั้ง
ลิ้นนุ่มว่องไวเหมือนงูทำให้นนทร์เคลิ้บอีกครั้ง อารมณ์ค่อยๆถูกเติมเต็มอีกครั้ง ด้วยสัมผัสที่มองตาก็รู้ใจว่าอยากให้ทำแบบไหน ตรงไหนเบาๆ
ตรงไหนหนักๆ เตียงไม้ไผ่ถึงกับครางเอี้ยดเมื่อกิจกรรมเข้าจังหวะเริ่มร้อนแรงขึ้น
“อือ....อ๊า....อ๊า” ร่างผอมบางกว่าบิดร่าใต้ร่างหนาหนัก พวกเขากอดรัดกันปานงูเหลือม จูบที่ทิ้งทุกที่บนเรือนร่างกระตุ้นต่อมกระสัน
ให้โลดแล่นปานรถไฟเหาะ ยิ่งโดนดึงเรียวขาขึ้นพักไว้ที่ปั้นเอว ตรงกึ่งกลางของกันและกันบดขยี้ ถูไถกันอย่างถึงพริกถึงขิง
ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับพวกเขาแล้วมันถูกล๊อค ถูกที่ ถูกเคมีกันไปหมด
“ตรงนี้” สุรสิงห์สอดนิ้วเข้าในประตูแคบของเขาเบาๆ “พร้อมแล้วนะ”
“ครับ....เบาๆนะ” นนทร์ร้อนไปหมดแล้ว เขารอนาทีสำคัญอย่างใจจดจ่อ อวัยวะใหญ่โตพองหราในถุงยาง ชายหนุ่มจับอาวุธตัวเองมาจ่อที่ปากทาง
แค่ส่วนหัวสัมผัสเบาๆก็ทำให้เจ้าของประตูใจเต้นไม่เป็นส่ำ “เบานะ”
“จ๊ะ” สุรสิงห์เสียงหวาน ก่อนดันเข้าไปเบาๆ
“อื้อ!!!!! อ๊า.....” ร่างเล็กเหยียดตัวหนีแรงกดดันตามสัญชาติญาณแต่ก็หนีไปได้ไม่ไกลเพราะติดท่อนแขนที่เหนี่ยวเอวเอาไว้ก่อนรั้งกลับเข้ามา
พร้อมโจนจ้วงเข้าไปทีเดียว
“โอ้ยยยยยยยยย....” นนทร์แหกปากสุดเสียง “เจ็บ...เจ็บๆๆๆ เจ็บเว้ยยยย”
“นนทร์”
“เจ็บอ๊ะ....” เขาโดนจูบกลั้นเสียงเอาไว้ ลิ้นสอดเข้ามาเกี่ยวตวัดลิ้นไปมาแล้วดูดปลายลิ้นแรงๆ ความเจ็บปวดทั้งหลายก็มลายสิ้น
สุดยอดของคนจูบเก่งเลย นนทร์จูบตอบแล้วความอ่อนหวานก็เพิ่มระดับขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงลุกขึ้นเท้าแขนข้างกายสีระเรื่อ
เขาทำหน้าเหยเกด้วยความเสียวสุดบรรยาย ซี้ดปากอย่างสุขสม.....ข้างในมันฟิต ...แถมตอดรัดซะโคตรแน่น สุขสุดๆ
“ฮะ.....ฮ๊าวววว...อย่า....อย่าเพิ่งนะ...”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่เจ็บแล้วๆ” สุรสิงห์บอกเขาพิสูจน์ให้ดูด้วยการขยับเนิบๆพร้อมกับขบจูบไปทั่วซอกคอและทรวงอก
มือหนึ่งขยำหน้าอกเขาเบาๆ อีกมือชักท่อนแกร่งไปด้วย โอ้...สวรรค์เริ่มกลับมาหาเขาแล้ว
“พี่...พี่สิงห์”
“นนทร์....ข้างในเยี่ยมมากเลย กระชับพี่แน่นเชียว อา...”
“แรงๆอีกนิดครับ อ๊า....ตรงนั้น”
“ซี้ดด....ตรงนี้นะ” ร่างกำยำขยับกระทุ้งตรงจุดนั้นแรงๆ มือหนึ่งก็จับน้องชายนนทร์มาเล่นอีกครั้ง ทำให้อารมณ์เตลิดไปไกลเกินจะควบคุมแล้ว
สะโพกแกร่งขยับเข้าออกเป็นระวิงสลับกับควงส่ายเป็นวงเพิ่มรสชาติเสียวซ่านเป็นทวีคูณ
“อ๊า.....อา อา.....แรง....แรงอีก...ไม่...ไม่พอ” เสียงละล่ำละลักบอกเร่งให้สุรสิงห์กระหน่ำเรี่ยวแรงใส่ร่างเล็กกว่าหนักหน่วงขึ้นอีก
จนเหงื่อกาฬทั้งคู่ไหลชโลมตัวเปียกด้วยกัน อารมณ์ดำกฤษณาทำให้ต่างร่วมแรงร่วมใจประสานร่างเป็นหนึ่งเดียวให้ถึงที่สุด
นนทร์ขยับสะโพกรับแรงมหาศาลที่จ้วงลงมาสุดแรงด้วยความเต็มใจ
“อืมม....เยี่ยมจริงๆ นนทร์.....อะ อูวววว”
“จะ....จะไม่ไหวแล้ว.....” เขาพูดเท่านี้เองทำให้ร่างสูงรีบชะลอความเร็วจับเขาพลิกตัวคว่ำหน้ากับเตียงโดยไม่ถอนตัวตัวออก “เอ๊ะ??”
“แบบนี้ดีกว่านะ” สุรสิงห์คล่อมบนแผ่นหลัง สองมือจับเอวเล็กกระชากเข้าหาตัวเองอย่างแรง จังหวะกระแทกสะโพกเข้าได้ลึกล้ำกว่า
ทั้งรุนแรงรวดเร็วได้อารมณ์ยิ่งกว่าเดิม
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ....พะ...พี่ครับ”
“ดีใช่ไหม....พี่แรงอีกนะ”
“แรงๆครับ ผมจะ....จะออกแล้ว อ๊า...อ๊า......” นนทร์หวีดร้องสุดเสียงความรู้สึกเขาระเบิดเป็นจุลในพริบตา ความสุขทะลักทะลายออกมามากมาย
ขณะที่สุรสิงห์เร่งสปีดกระแทกร่างเล็กซะหัวสั่นหัวคลอนเสียงกระทบกระแทกดังพั่บๆๆๆๆๆต่อเนื่อง อีกหลายสิบครั้งกว่าระบายความสุขออกมาในที่สุด
เสียงหอบหายใจสะท้อนดังๆก่อนล้มตัวลงนอนข้างๆสองมือโอบกอดนนทร์ไว้แนบอก พร้อมจูบเบาๆที่กกหู ลมหายใจถี่ค่อยๆลดระดับลงพร้อมความเหนื่อยอ่อน
ครอบงำส่งให้ตกอยู่ในห้วงนินทราไปเมื่อไรไม่รู้ ชายหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้งตอนถูกอุ้มขึ้นในท่าลิงอุ้มแตงโดยที่ไอ้นั้นอยู่ในตัวเขา
“พอ....พอแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ไหวอะไรกัน ข้างในยังตอดพี่ซะขนาดนี้ อีกรอบนะครับ” สุรสิงห์กระแทกแรงๆทำเอานนทร์ผวาเฮือกต้องกอดคอเขาไว้แน่น
เรียวขารัดเอวหนาไว้สุดกำลัง ท่านี้เสียวซ่านดีแท้จนร่างเล็กเผลอโยกตัวตามจังหวะสุดมัน ยังไม่หนำใจ ยังมาต่อที่เตียงด้วยท่าขย่มปราบพยศ
“ฮี้ฮ่า...อย่างนั้น เอาอีก เอาอีก”
“บ้า....ไอ้....ไอ้ม้าบ้า ไอ้ม้า....เลว” นนทร์โยกขยับอย่างบ้าคลั่งบนร่างแกร่งที่นอนห้อยขาอยู่ข้างเตียงปล่อยให้ชายหนุ่มขย่มเอาเองตามใจชอบ
“ย้าฮู้...ดีมาก ลงโทษมันแรงๆ แรงอีก อูววววววว....อย่างนั้น สุดยอด.....นนทร์เก่งที่สุดเลย ....สะใจจริงเว้ยยยยยยยยยย”
“อ๊า!!!!!!”
*************
เสียงคลื่นสาดซัดเบาๆปลุกสุรสิงห์ให้ตื่นจากนินทราอันแสนสุข เขาลืมตามาเห็นแสงสว่างส่องลอดผ่านหน้าต่างมาก็รู้ว่าสายมากแล้ว
เขาหันมามองคนนอนกอดเอวอยู่ข้าง ยังหลับฝันดีอยู่เลย คงเหนื่อยจากกิจกรรมสุดมันเมื่อคืนแน่ ชายหนุ่มยิ้มกว้างจูบบนพวงแก้มนุ่มเบาๆแล้วค่อยย่องออกมา
“อูยย....” เอวยอกเลยเว้ยกู แต่ก็สุขขีสุดๆ นนทร์น่ารักมากซะจนเขาอดเอ็นดูหลายๆรอบไม่ได้ การมีคนอยู่เคียงข้างมันดีอย่างนี้นี่เอง
เขาออกมาหุงข้าวเตรียมไว้ก่อน ยังมีปลาแห้งแต่คงไม่พอกิน เขาคงต้องไปเก็บผักแล้วหาปลาสัก....เอ่อ เพิ่งนึกได้ ไอ้เด็กเวรนั้นล่ะ
นึกถึงตัวน่ารำคาญแล้วก็ต้องรีบปล่อยก่อนนนทร์ตื่นขึ้นมา ไม่งั้นโดนโกรธแน่
“ไง ไอ้ตัวดี” เขาเข้ามาหาคนที่ถูกมัดนั่งคอห้อยพอได้ยินเสียงก็เงยหน้ามองตาแดงก่ำ ดูก็รู้แล้วว่าโกรธสุดๆแล้ว สุรสิงห์ยิ้มเยาะก่อนจะเห็นอะไรบ้างอย่าง
รอยน้ำนองข้างล่างนั้นบวกกับกลิ่นแปลกๆโชยมาทำให้กลั้นยิ้มไม่อยู่ ที่แท้ก็ฉี่ราดนี่เอง
(ติดตามตอนต่อไป) ตอนหน้าNC ของกันย์จ้า :bye2: :bye2:
-
:jul1: เอิ่มนี่อีพี่สิงห์ ถ้าไม่ได้รัก
ก็อย่าทำกันย์เลยนะ สงสารว่ะ :angry2:
-
อย่าบอกนะพี่สิงห์จะทำกันอ่า ไม่รักก็อย่าทำนะ
-
:jul1:
-
:m25:
แต่อิพี่สิงห์นี่ใจร้ายกับกันย์จริงๆ กันย์น่าสงสารอ่ะค่ะ :z3:
-
ไม่ได้รักเค้า ทำไปเพราะแกล้ง เวลาที่เค้ารักขึ้นมาจำทำไงน่ะ
-
:m25: เลือดทะลักไปหมดแล้ว
-
แน่ใจหรือว่าฉี่
-
:m16:สงสารกันต์
-
นนท์ เรียบร้อย แต่ฮอตมากกกกกกกกกกก น้ะเนี้ยย
ตอนหน้า :z1:
กันย์แค้น จุกอกแน่...
-
ไอ้พี่สิงห์ใจร้าย :m31:
จะปราบกันย์ยังไงเนี่ย
-
เราเป็นอีกคนนึงที่ชอบกันต์
-
อ่านไปจิ้นตามฉากncนนทืไปด้วย เลือดแถบหมดตัว
แต่............
พอเจอกันฉี่แตกเท่านั้น เหลือแต่
55555555555555
-
:haun4: :pighaun: :jul1:
รออ่าน nc ของกันย์ :oo1:
+1 นะคะ
-
นนท์นี่สุดๆไปเลย แต่สิงยังเถื่อนอ่ะ
กันตอนหน้าอย่ายอม(สิงเร็ว)555
รอๆๆๆๆๆๆ
-
พี่สิงรักไม่เท่ากันอ่ะ ไม่ยอมๆ
ต้องรักทั้งสองคนดิ
ต้องทำแบบนี้กับพี่กันด้วยน่ะ อิอิ
รออ่านของพี่กัน :oo1: :oo1:
-
:jul1:
พี่สิงอย่าข่มขืนกันน่ะ
แต่นนท์น่ารักดี ว่าง่าย
-
ปลื้มกันย์มากๆ :z1:
หยิ่งๆเริดๆไปเลยลูกอย่าไปยอมอิสิงมัน
:call:รอNCกันย์
-
โถ...หนูกันต์ปากดีของช้านนน ยิ่งกว่านายเอกของอาเปี๊ยกพิศาล ตบจูบๆ อีกลูก
ทั้งถูกแขวนห้อยต้องแต้ง ทั้งถูกมัดติดกับต้นมะพร้าว? แล้วนี่จะเจอไรอีก เอิ๊กๆ
ชอบฟร่ะ นิยายแนวนี้ คนอ่านโรคจิต ตอนนายสิงห์ขาโหดหวานๆ กะน้องนนท์
อินี่ข้ามไม่อ่านเฉย แต่พอหนูกันต์ด่านายสิงห์ ถูกนายสิงห์ทรมาน กลับชอบซะงั้น
แต่ถ้าไม่รักน้องกันต์ก็ปล่อยน้องเค้ากลับแผ่นดินใหญ่ไปเหอะ อยู่ไปก็ทรมานเด็กมัน
แถม น้องนนท์คงจะรู้สึกแย่นะ(หรือเปล่าหว่า?) หากต้องเห็นเพื่อนเค้าโดนทำร้ายแบบนี้อ่ะ
แต่ไงก็เชียร์กันต์ หล่อ เริด เชิด หยิ่ง เข้าไว้ลูก อย่าได้อ้อนวอนขอความปรานีจากมัน เหอๆ
อย่าได้แคร์กันต์ อย่างมากก็แค่อดตาย!!! อ้าว...ไงล่ะนี่... :a2:
-
อิพี่สิงห์ใจร้ายอ่ะ ดูๆมันรักไม่เท่ากัน สงสารกันต์นะถ้าไม่รักเค้าจะทำไปเพราะดัดนิสัย หรือ ลงโทษมันดูไร้เหตุผลชะมัด แล้วนนท์อีกละ ฝ่ายนั้นคงรักพี่สิงห์ไปเรียบร้อยแล้ว ใจร้ายอ่ะ :z6: :z6:
-
สงสารกันย์อ่ะ
ไอ้สิงห์บ้า
-
ปล่อยพี่กันย์ไปเหอะ สงสารพพี่กันย์อ่ะ
โอ้ยหนูชอบแบบพี่กันย์มากกว่า
ออกจะน่ารักไม่จืดชืด
ยอมง่ายก้อไร้สีสัน
อัพไว้ ๆ นะค้า รอของพี่กันย์อยู่
ถ้าไม่รักก้อกรุณาปล่อยพี่กันย์ไปเถอะค่ะ
-
ไอ้สิงห์ ไอ้สองมาตราฐาน :angry2:
ทีกะนนท์นี่ซะหวานซะอ่อนโยน แต่ทีกะกันย์นี่ตรงกันข้ามเลย ทำอย่างนี้ได้ไงฟระ :fire: :fire:
-
พี่สิงห์อ่ะไปแกล้งกันต์ ตอนหน้าจะรอดูว่าจะปราบพยศน้องยังไง
นนทร์ก็เรียบร้อยโรงเรียนพี่สิงห์ไปแล้ว เหลือกันต์ ว่าแต่นนทร์ต้องมาร่วมมือทำให้เพื่อนโอนอ่อนด้วยรึเปล่านี่สิ หรือพี่สิงห์จะแอบไปกินเองคนเดียวไม่ให้นนทร์รู้ :z1:
-
ชอบคาแร้กเตอร์กันย์นะ พยศดี
แต่น่าสงสาร พี่สิงห์ไม่ใจดีด้วยเลย
ยิ่งถ้าเปรียบเทียบกับนนท์ยิ่งเหมือนหมาหัวเน่าเลย :sad4:
มาต่อไวๆนะคะ ชอบมากๆ
ขอบคุณมากจ้า
-
:sad4: สงสารน้องกันย์สุดขีดค่ะ
คนอะไรโดนทรมานแบบนั้น ตากลมทะเลอีก ไม่ป่วยก็ดีแค่ไหนแล้วเนี่ย :z3:
อีพี่สิงห์ใจร้าย ไม่เข้าใจเหรอคะว่าน้องกันย์เป็นห่วงเพื่อน กลัวเพื่อนจะโดนพี่หลอกน่ะสิ
ชิ! น่าโมโหจริงๆ เลยผู้ชายคนนี้ เอาไปเลยความลำเอียงเต็มร้อย!
หวังว่าพี่สิงห์จะไม่ทำอะไรกันย์นะคะ สงสารกันย์ ยิ่งไม่ชอบหน้าพี่สิงห์อยู่ด้วย
ยิ่งอ่านยิ่งชอบกันย์ก็ไอ้ตรงความปากดีของกันนี่แหละค่ะ
ไม่ว่าพี่สิงห์จะเป็นเจ้าของเกาะ นางก็ไม่สน โห้ว ชอบอ้ะ เคะราชินี
ตอนหน้าอาจจะเป็นตอนเอาคืนของกันย์ก็ได้เนอะ ข่มขืนพี่สิงห์อะไรแบบนี้
เป็นคนแรกที่ได้ทะลวงพี่สิงห์ (?) อะไรแบบนี้ :-[
อัพไวทันใจมากกกกกกกกกก อยากอ่านต่อแล้วนะคะ
-
ขำกันย์ :laugh: น่ารักมากอ่ะ ตอนที่เอาหูแนบผนังฟังนนท์กับสิงห์ น่ารักมากกก
สิงห์เองก็เด็ดขาดสุดๆ ผิดกับตอนที่หวานกับนนทร์น่าดู เหมือนพวกสองบุคลิคเลย :-[ ชอบจังค่ะ 555
อยากอ่าน NC 3P เร็วๆ :impress2:
-
:m15: :m15:
สงสารกันต์ ไอ้พี่สิงห์เลว
ไม่รักกันต์ก็ปล่อยกันต์ไปซิ
:z6: :z6:
-
:เฮ้อ:กันต์คงอายมากแน่เลยที่สิงห์เห็นคราบฉี่(สีขาว)ของตัวเอง
-
ใจร้ายแกล้งกันย์ :m25:
-
เราเห็นด้วยกับหลายๆคนนะ คือ นนท์ก้ดูรักสิงห์มากๆอยู่แล้ว
ถ้าสิงหืไม่ได้รักกันย์ หือแค่แกล้งอยากเอาคืนเฉยๆ ก้อยากไปทำไรกันย์ดีกว่า
ถ้าจะ 3P แต่รักไม่เท่ากันก็อย่าทำเลย
-
พี่กันต์มานี่มา หนีมาหาเค้าดีกว่า o18
-
ไม่อินเท่าไร สงสารกันย์..
-
น้องนนท์สวดยวดดดดดดดดดดดดดดด
ว่าแต่บนเกาะมีถุงยางด้วยเรอะ!
-
ต่อเถอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
อยากอ่านต่อๆๆ
ชอบกันต์อ่า!!!
นนท์ว่าง่ายไปไม่เร้าเลยยยยยยยยยยยยยย
-
สงสารกันอ่ะ
-
กันย์ สับ มันนนนนน~ :z6:
ฮ่าๆ รอดู NC ของกันย์ คงดุเดือดดีพิลึก ก๊ากกกกก :laugh:
-
ขอเป็น 1 เสียง เชียร์น้องนนท์
ทำไมเดี๋ยวนี้คนชอบอะไรร้ายๆนะ น่าแปลก ......ชอบเรยา แต่กลับเกลียดคุณดี๋ น่ากลัวเข้าไปทุกทีโลกมนุษย์
ขอบคุณคนแต่งมากจ้า สนุกมากเลย ^^
-
กันคงยิ่งเกลียดสิงเข้าไปใหญ่
แล้วมันจะลงเอยกันอิท่าไหนเนี่ย
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วหื่นไม่ออก!!!อารมณ์นอยด์มีมากกว่า :m31:
ไอ้สิงห์เป็นคนมักง่ายมากๆ..กรูอยาก..กรูเอา..ไม่ให้กรูข่มขืน!!(เหมือนใช้สัญชาติญาณระดับต่ำมากกว่า)
เฮงซวยจริงๆ :angry2: สมควรแล้วที่ถูกปล่อยเกาะ..เพราะขืนเข้าสังคมมนุษย์จะเป็นภัยกับคนอื่นเปล่าๆ :sad3:
-
ชอบคาแรคเตอร์กันย์มากกว่านนท์นะ
ดูเป็นเคะราชินีดี ดื้อ โวยวาย ไม่ยอม อะไรแบบนี้ ไม่น่าเบื่อดี
นนท์ดูปวกเปียก ว่าง่ายไปหน่อย ไม่เร้าใจ 555
อิพี่สิงห์นี่ สมควรถูกปล่อยเกาะ ลอยแพไม่ต้องกลับแผ่นใหญ่เลยนะ
เป็นเมะที่หื่นไม่มีสิ้นสุด
กันย์ก็หยิ่งไปเลยลูก หยิ่งให้สุดๆๆ ให้อิตาพี่สิงห์ไม่เกาะขาอ้อนวอนนุ้น หนูถึงค่อยยอม 555
-
น้องกันย์แถมทองให้ไอ้พี่สิงห์ด้วยนะ 555
-
มาคนละแนวกันเลยแหะ คนนึงก็หวานซะ อีกคนก็ตบเอาตบเอา หึหึ ชอบค่ะชอบ
-
สิงห์มั่นใจในฝีมือมากว่าสุดท้ายนนท์ก็ต้องยอมแบบกู่ไม่กลับ....
รอดูพยศอย่างกันย์อยู่...ไม่รักก็อย่าทรมานเค้านะ
-
สงสารกันย์อ่าาา
-
แหม...ถ้าเรื่องนี้ได้เขียนเป็นเรื่องยาว คงจะมันส์แน่นอน ~ :give2:
จริง ๆ พี่สิงห์คงเป็นพวกชอบใช้อำนาจ ชอบให้คนอื่นอยู่ใต้อาณัติ,ใต้คำสั่ง เป็นผู้นำ ไม่ชอบให้ใครขัดใจ
ถึงได้ชอบน้องนนทร์ ที่นิสัยว่าง่าย พูดรู้เรื่อง เชื่อฟัง และที่สำคัญ ตามเล่ห์เหลี่ยมพี่แกไม่ทัน
ส่วน น้องกันต์ ที่ตอนนี้เป็นตัวน่ารำคาญ อารมณ์คงอยากเอาชนะ อยากให้น้องยอมศิโรราบ (ตามภาษาคนบ้าอำนาจ)
อยากจะรู้ว่าเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไง? ลุ้น ๆ
-
ู^^บอกไม่ถุกเลยทีเดียว
-
เอ็นดุไปกี่รอบงะ
:haun4:
-
นนท์ดูนิ่งๆแต่ร้อนแรงนะเคอะ
-
สงสารกันต์
-
เกลียดสิงห์อ่ะ
-
เพิ่งตามอ่านทัน
((ต้องอ่านช้าๆค่ะเรื่องนี้ ไม่งั้นช๊อคตายคาคอมแน่ๆ555))
เรื่องล่าสุด แอบสงสารน้องกันย์เล็กๆ แล้วก็เอ็นดูน้องนนทร์เยอะๆ
ทำไงดีละเนี่ย รักพี่เสียดายน้อง ขอเหมาจะได้มั้ยคะ คิคิคิ
ปล.น้องกันย์นู๋กลัวพี่สิงห์จนฉี่ใส่ผ้าใช่มั้ยลูก
-
นนท์หวานซะ กันย์นี่กูข่มขืนอย่างเดียว 55
-
:เฮ้อ:สงสารน้องกันย์อะ
-
รอกันย์ยยยยยยยยยยยย
-
เค้ารักกันต์มากกว่า
-
คุๆๆ เพิ่งเจอเรื่องนี้ครับ เลยแวะมาอ่าน
อ่านจบแล้วบอดได้คำเดียว สุโค่ยมากๆเลยครับ
เรื่องที่ 1 ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ คุณพ่อ 3p คุณลูกก็ 3p เหมือนกัน สุดยอด
เรื่องที่ 2 ช่างรักกันรุนแรงดีแท้ เหมาะกันดีจริงๆ ว่าแต่อยากรู้จัง ว่าในคลับลับทำไรกันบ้าง คงจะสนุกกันน่าดูเนาะ คุๆๆ
เรื่องที่ 3 อ่านชื่อตอนแรกนึกว่าสยอง ที่ไหนได้ อ่านไปอ่านมา ฮาจริงๆ ฉากควงตอร์ปิโดว่าฮาแล้ว ฉากผีสาววายนี่สุดยอดยิ่งกว่า ฮาจริงๆ กุ้งเสือบไม้ 555
เรื่องที่ 4 มอมเหล้า แล้วจับกด สงสารครูจังขืนกินเหล้าบ่อยๆแบบนี้ระบมแน่ 555555
เรื่องที่ 5 คุณหลวงมันส์จนตายคาอกเลยเหรอ ยอดนี่ยอดสมชื่อจริงๆ ว่าแต่เสียดายจังที่จบแล้ว นึกว่าจะมีฉากกับคุณแดงด้วยซะอีก เสียดายจัง
เรื่องที่ 6 แร๊งดีแท้(แต่แรงๆแบบนี้ผมชอบ) ว่าแต่จะสงสารน้ำตาลรึดีใจแทนน้ำตาลดีนะที่ค้นพบตัวเอง
เรื่องที่ 7 โฮก มีอะไรกันบนฟ้าเลยรึครับ ไม่กลัวขย่มจนเครื่องบินตกรึไงนะ คุๆๆ
คุๆๆ อ่านเพลินจนตี 1 ละ พอแค่นี้ดีกว่า ไว้พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อครับ วันนี้ฝันวายแหง คุๆๆ
-
o22 เรียกเลือด :jul1: ได้ทุกตอนสิน่าาาา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
นัองกันย์เดี๋ยวโดนจัดหนัก คริคริ
-
เมื่อหร่ายยยยยจามาอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
อยากอ่านใจแทบขาดแล้วค่ะพี่ :o12:
-
ได้แต่ รอ รอ รอ รอ รอ~~~
น้องกันตกทะเลไปแล้วหรือไรรรรรรรรรรรรรรรรรร :z3:
-
เข้ามารอน้องกันต์ o18 อยากอ่านแล้วน๊าาาา
-
วันนี้แวะมาอ่านต่อจากตอนที่ค้างครับ
เรื่องที่ 8 หมูน้อยกับฮัสกี้ น่ารักมากๆ
เรื่องที่ 9 อ่านตอนแรกเกลียดไอ้พี่ไมล์มากๆ แต่พออ่านจนจบกลับนึกขอบคุณมันแทน ที่มันทำให้น้องเอมมีสามีที่น่ารักถึง 5 คน ดีจริงๆ คุๆๆ
เรื่องที่ 10 อีตาสิงนี่หื่นกับอึดได้โล่จริงๆ นับถือๆ ตอนนี้จัดการนนท์เรียบร้อยเเล้ว ต้องปราบพยศกันย์ให้สยบให้ได้นะตาสิง
ว่าเเต่คราวหน้าลองเเต่งเคะแบบเซ็กซี่ มากเล่ห์ หื่น กับเมะที่ใสๆ อินโนเซ็นท์บ้างสิครับ เพราะเห็นที่เเต่งๆมามีแต่เมะหื่น เคะโดนรังแกทั้งนั้น ถ้าสลับกันคงจะสนุกดีนะครับ
-
:a3: :a3: นนทร์น่ารัก ไม่ดื้อ ไม่ซน เชื่อฟังพี่สิงห์เป็นอย่างดี
:a14: :a14: แต่กันต์ยังดื้อไม่ยอมลดละ เถียงคำไม่ตกฟาก แล้วพูดกับพี่สิงห์เขาดีๆ พี่เขาก็ดีด้วยนะ อย่างนนทร์ไงล่ะ
o3 o3 ตอนหน้ามาดูพี่สิงห์จัดหนักให้นายกันต์
-
โหดร้ายกับกันย์จริงพี่สิงห์
-
บทความนี้ช่างเป็นอันตรายต่อสุขภาพ อาจทำให้ท่านโลหิตจางเฉียบพลันหรือหัวใจวายได้ไม่ยาก :jul1:
เหอ เหอ ไม่รู้อ่านรวดเดียวไปได้ยังไง ไรเตอร์ก็เขียนเก่งมากเลยค่า ขยันอีกต่างหาก
ว่าแต่ช่วงหลังเหมือนห่างไปนะคะ อยากอ่านยุทธการพิชิตเด็กดื้อแล้วอ้ะ จะรอนะคะ :impress2:
-
โปรดทราบ...ทางบ้านให้อภัยคนเขียนแล้วกลับมาเหอะะะะะะะะะ
-
มนต์รักทะเลใต้ [6] :-[
“นนทร์!!! นนทร์!!!” กันย์วิ่งสุดกำลังพรวดพราดเข้ามาในกระท่อม เขาตรงเข้าไปเขย่าเพื่อนที่หลับอุตุมีความสุขแรงๆ “ตื่นเร็วเข้า”
“หื้อ?? อะไร” ชายหนุ่มดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ก่อน นาทีแรกที่ลืมตาก็รู้สึกปวดตามาก ทุกส่วนในร่างกายปวดเมื่อยเหมือนโดนรถสิบล้อวิ่งทันก็ไม่ปาน เจ็บอะไรอย่างนี้นะ
“ไปช่วยกูหน่อย ไอ้ลุงบ้านั้น....อยู่ที่ลำธารกูแบกมันมาไม่ไหว”
“ฮะ..” นนทร์หัวเราะ แค่ลำธาร อย่างสุรสิงห์ทำไมจะว่ายน้ำไม่เป็น
“กูตีหัวเขาแตกจมอยู่ในน้ำ ตอนนี้ตายห่าแล้วยังไม่รู้”
“หา!!!” ร่างเล็กลุกพรวดพราดออกไปข้างนอกโทงๆไม่สนใจจะเสียเวลาใส่ลิงสักนิด เขาวิ่งออกไปมีกันย์วิ่งถือกางเกงตามไปติดๆ “มึงทำอะไรของมึงว่ะ”
“กูไม่รู้เว้ย”
ชั่วโมงก่อนหน้านี้
“เป็นไงล่ะ นั่งแช่เยี่ยวตัวเองเป็นไงบ้าง” สุรสิงห์ย่อตัวลงนั่งยองตรงหน้า ดึงผ้ามัดปากออก
“มึง...”
“อ๊ะๆ จะพูดอะไรก็คิดให้ดีก่อน” เขาชี้นิ้วใส่ กันย์ต้องเม้มปากกลั้นด่าเอาไว้สุดฤทธิ์ อยากกระทืบมันใจจะขาดแต่ต้องอดกลั้นไว้....จะเล่นงานมันต้องอดทนไว้ อยู่ที่นี่มันได้เปรียบมากกว่า
“ปล่อยได้แล้ว เจ็บไปหมดแล้วเนี่ย”
“เอ่อ....แล้วว่าง่ายหน่อยล่ะกัน แล้วฉันจะไม่บอกนนทร์ว่าเราน่ะฉี่ราด”
กูฆ่ามึงแน่.....ไอ้กร๊วก ชายหนุ่มได้แต่กัดฟันกรอดๆจนมือได้เป็นอิสระ “มึง!!!”
ตุ๊บ!! กันย์ลุกพรวดพราดจะซัดปากมันสักหมัดแต่กลับเข่าทรุดล้มหน้าคว่ำลงบนพื้นทราย จากโกรธมาเป็นโกรธและอาย เขาตะกายพื้นพยายามลุกขึ้นยืน หากเป็นเพราะนั่งอยู่ท่าเดียวมาทั้งคืนเลยไม่มีแรง สุรสิงห์ยิ้มเยาะสมเพช ไอ้หนูนี้หน้าตาก็น่ารักอยู่หรอก แต่นิสัยคนล่ะขั้วกับนนทร์เลย น่าเตะชิบเป๋ง
“เว้ย! จะทำอะไร ปล่อยกูนะ” ชายหนุ่มร้องโวยวายเมื่อโดนจับแบกขึ้นบ่าได้ง่ายๆเหมือนแบกกระสอบนุ่น
“หยุดโวยวาย น่ารำคาญชะมัด จะพาไปล้างตัว เหม็นเยี่ยวขนาดนี้เดี๋ยวก็กินข้าวกันไม่ลงหรอก” ร่างสูงแข็งแรงเดินลิ่วๆผ่านแปลงผักขึ้นเนินลัดเลาะโขดหิน ผ่านพุ่มไม้ใหญ่ไปไกลทีเดียวล่ะกว่าจะได้ยินเสียงน้ำไหล เขาเอี้ยวตัวไปมองที่มาของเสียง น้ำตก....
ตูมมม.....
“ว้ากกกกก” กันย์ร้องลั่นด้วยความตกใจ จู่ๆก็โดนเหวี่ยงตกน้ำ
“ว่ายไปข้างล่างๆหน่อย น้ำนี้ต้องกินต้องใช้นะ อย่าปล่อยของเสียลงในน้ำล่ะ แค่นายคนเดียวก็แย่แล้วฉันไม่อยากมีพยาธิมาเกาะลำไส้เพิ่ม”
ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนที่ยืนเท่าเอวริมตลิ่ง อารมณ์นั้นพุ่งจี้ดเลย ว่าเขาเป็นเหมือนพยาธิเหรอ เขาไม่ต่างอะไรจากสัตว์ไม่มีสมองพวกนั้นเหรอ
“มองอะไร....จะเถียงว่าที่ฉันพูดมานั้นไม่จริงเหรอ งั้นก็ทำตัวให้มีประโยชน์กว่านี้หน่อยล่ะกัน จะได้เบาแรงฉันมั่ง” เขาเหลียวมองไปรอบๆกำลังคิดว่าจะไปขุดหาเผือกก่อนดีไหม หรือว่าไปหาปลาก่อนดี กันย์พุ่งปราดเข้าหาอย่างรวดเร็ว
ผัวะ!!!
ก้อนหินในมือพาดเข้าหลังกกหูสุดแรง ร่างสูงถึงกับล้มทั้งยืนก่อนกลิ้งตกลงลงไปในลำธาร ชายหนุ่มยืนมองนาทีแรกสะใจที่ได้เห็นสภาพหมดท่าเลิกปากมากของไอ้บ้านี้เสียที ก่อนจะใจหายวาบในนาทีต่อมาเมื่อเห็นสีแดงกระจายในน้ำ เขามองก้อนหินในมือ ‘กูทำอะไรไปเนี่ย??’
“ไอ้สิงห์??...นะ...นายสิงห์” ร่างเล็กกระโดดลงไปในลำธาร ดึงร่างหนักอึ้งพลิกหงายขึ้น เลือดแดงๆไหลอาบหน้าทันที กันย์แทบจะโยนทิ้งแล้วหนีไปไกลๆแล้ว ถ้าไม่รู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจ เขายังไม่ตาย “นายสิงห์”
เงียบ ไร้ปฏิกิริยาใดๆ ชายหนุ่มลากร่างอ่อนปวกเปียกมาที่ตื้นประคองหัวให้อยู่เหนือน้ำไว้ก่อน ‘ใจเย็น....ใจเย็นๆๆๆ ต้องทำอะไรก่อน....ทำอะไรก่อนดี’เขามองไปรอบๆมีแต่ต้นไม้ใบหญ้าเสียงนกวิเวกวังเวง ก่อนจะนึกได้ว่ายังมี นนทร์อยู่นี่นา....
“นนทร์...นนทร์ ตื่นเร็วเข้า” เขาเขย่าเพื่อนแทบตายกว่ามันจะลืมตาตื่นได้ ไอ้เวรเมื่อคืนสนุกจนลืมตายไปเลยแล้วเสือกลืมกูได้ มันน่านักเชียว
“อะไร??”
“กูตีหัวมันตกน้ำไปแล้ว ไม่รู้ตายห่าหรือยัง”
“ว่าไงนะ” นนทร์เด้งดึ๋งลุกขึ้นมาคว้ารองเท้าผ้าใบมาสวมทันที “ที่ไหน?”
“ที่ลำธารเลยแปลงไปผักไปอีก ไอ้นนทร์กลับมานุ่งลิงก่อน” กันย์ตะโกนเรียกยังไงก็ไม่สนแล้ว เพื่อนซี้เขาวิ่งไปทั้งอย่างนั้นเลย
“มึงทำบ้าอะไรของมึงว่ะ”
“กูไม่รู้เว้ย” เขาวิ่งตามไปมือถือกางเกงลิงติดไปด้วย ไม่อยากเชื่อว่าไอ้บ้านนทร์จะเห็นผัวดีกว่า มันวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย พอเห็นร่างที่นอนแผ่ริมน้ำก็กระโดดลงทันที
“เฮ้ยๆๆ ไอ้นนทร์นุ่งลิงก่อนเว้ย เดี๋ยวปลิงก็เกาะตูดมึงหรอก” เขาโยนกางเกงลิงให้เพื่อน ตัวเองก็ประคองคนเจ็บไว้ นนทร์รีบใส่กางเกงแล้วช่วยเพื่อนลากร่างที่หนักอึ้งขึ้นมา แต่กว่าจะลากมาถึงกระท่อมได้นั้น ทุลักทุเลกว่าเป็นร้อยเท่า พวกเขาล้มลุกคลุกคลานไปไม่ถึงไหน ต้องไปหาไม้มารองใต้ตัวสุรสิงห์แล้วช่วยกันลากมาถึงกระท่อม กว่าจะลากร่างหนักอึ้งขึ้นมานอนบนเตียงได้ ทั้งคู่ก็หอบแฮ่กๆ
“ทำไงต่อล่ะ” กันย์เห็นเลือดแดงเถือกเต็มหน้าก็ใจแป๋วแล้ว
“ต้องทำแผลเขาก่อน” นนทร์สูดลมหายใจรวบรวมแรงลุกขึ้นค้นหาอุปกรณ์ในห้องอย่างรีบเร่ง ก่อนค้นกระจุยออกไปถึงนอกห้อง กว่าจะได้มาทีล่ะชิ้น เขาเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาเพื่อให้เห็นแผลชัดๆ
“อี้ย์.....” กันย์ทำหน้าสยองตอนเห็นเพื่อนแหวกผมให้เห็นแผลชัดๆ เขาลุกไปยืนห่างๆทันที นนทร์เห็นเพื่อนไม่ช่วยอะไรเลย เลยไล่ให้ไปอยู่ในห้องครัวแทน
“มึงไปดูสิว่าในครัวมีอะไรพอจะทำเป็นอาหารได้หรือเปล่า กว่ากูจะทำแผลเสร็จก็คงอีกนานล่ะ”
“โอเคๆๆ” เขารีบออกไปเลย แต่พอเข้ามาในห้องครัวก็ได้แต่หมุนรอบตัวมองไปทั่วก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ สุดท้ายก็ได้แต่นั่งเฉยๆเท่านั้น เขาจมอยู่ในความคิดวิตกว่าอีกฝ่ายจะเอาคืนยังไงกันจนไม่รู้สึกกระทั่งนนทร์วิ่งถลาออกมา
“กัน....มึงมัวทำอะไรอยู่ ไม่ได้กลิ่นหรือไง”
“หา??”
“ข้าวไหม้แล้ว บ้าจริง” ร่างเล็กคว้าผ้าขี้ริ้วหยิบหม้อดินออกจากเตา กันย์ถึงรู้ตัวว่าควันลอยเหนือหัวเขา แถมกลิ่นเหม็นไหม้อบอวลไปหมด
“ตายโหง...”
“มึงมัวทำอะไรอยู่” นนทร์หันมาแว้ดใส่ เขาขว้างผ้าขี้ริ้วลงกับพื้นชี้ให้ดูในหม้อที่มีแต่ข้าวดำๆ กันย์หน้าเสียตอนนี้เพิ่งรู้สึกท้องร้องจ๊อกๆ
“โทษที...กูไม่รู้จะทำอะไรดี”
“เฮ่ยยยย” ชายหนุ่มพ่นลมอย่างอารมณ์เสีย เขาคิดๆๆๆพลางมองไปรอบๆห้องครัวโทรมๆนี่ “โอเค.....กูต้องไปหาปลา คงต้องใช้เวลาสักหน่อย กลับมาแล้วค่อยหุงข้าวล่ะกัน มึง......อยู่ดูพี่เขาหน่อยล่ะกัน”
“หา?? ให้กูดูมันเนี่ยนะ”
“หรือมึงจะไปหาปลา หา??”
“กูดูให้ก็ได้”
“เอ่อก็แค่เนี่ยะ ดูดีๆนะเว้ย ห้ามทำไรด้วย ถ้าเขาเป็นไรไปล่ะก็ มึงได้เป็นฆาตกรแน่”
“ไอ้หอก แช่งมาได้นะมึง”
นนทร์มองอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไร แต่ไม่ออกหาอะไรมากินเลยก็มีหวังได้อดกันทั้งสามคนแน่ เขาหยิบฉมวกสามง่ามกับสน๊อกเกิ้ลออกไปข้างนอก
วิ้ง......วิ้ง...... เสียงแมลงดังอย่างแปลกประหลาด กันย์หันไปมองข้าวไหม้ในหม้ออย่างเสียดาย เขาหิวแล้วสิแต่ก็ไม่มีอะไรกิน ไม่มีอะไรทำจึงเข้ามาดูคนเจ็บ นนทร์ทำแผลแล้วสภาพก็ดูไม่จืดเลย คราบเลือดกระจายไปทั่วห้องเลยแฮะ เขาทนอยู่เฉยไม่ได้เลยเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนเจ็บ หื้อ....เพิ่งสังเกตไอ้บ้านี้หล่อดีแฮะ แผงอกก็ล่ำ ปลายคางก็...... ปากก็.....
“อืม...”
“เปล้านะ ไม่ได้ทำไร” กันย์ผวาหนีทันที ไอ้บ้านี้ยังกะรู้แน่ะว่าเขาคิดอกุศลอยู่ แต่ก็แค่ครางอือเท่านั้น เขาจึงลองแตะที่ข้างลำคอกับหน้าผากดูถึงรู้ว่าตัวเย็นมากแล้วเริ่มสั่นแล้ว เขาออกมานอกกระท่อมมองหน้าเพื่อน แต่ก็ไร้วี่แวว ทำไงดีนะ....
10 นาทีผ่านไปก็ไม่เห็นเพื่อนเลย เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มรู้สึกกลัว เหมือนโลกนี้เหลือแต่เขาเท่านั้น หากนนทร์หายไป ไอ้บ้าสิงห์ตาย แล้วเขาจะอยู่อย่างไงล่ะ เขากลับเข้ามาในห้องบนเตียงยังไม่ได้สติหน้านั้นซีดไม่มีสีเลย จึงค้นในห้องได้ผ้าบางๆมาอีกผืนมาห่มให้ ปิดประตูหน้าต่างไม่ให้ลมเข้าแล้ว ก็เหมือนไม่ช่วยอะไรเลย
“อย่าเป็นอะไรนะ ขอร้องล่ะ......ไอ้.....นายสิงห์ รู้สึกตัวหน่อย.....” เขาถูมือเย็นๆไปมาให้เกิดความอบอุ่น แต่ถูเท่าไรก็ไม่อุ่นเสียที
ครืน..... เสียงฟ้าคะนองทำให้เขาเริ่มเป็นห่วงเพื่อนแล้ว ฝนตกคลื่นลมแรงแน่ๆ เขาลุกออกมาข้างนอกก็เห็นนนทร์วิ่งกลับมาพอดี ในมือมีปลาตัวเล็กๆแค่ 2-3 ตัวเท่านั้น
“นนทร์”
“ฝนจะตกแล้ว กูเลยต้องกลับมาก่อน พี่เขาเป็นไงบ้าง”
“ท่าทางไม่ดีเลย ตัวเย็นไปหมด” นนทร์เข้ามาดูอาการคนป่วยแล้วชักไม่สบายใจเลย
“ไอ้กัน มึงขึ้นไปนอนกับพี่เขา”
“หา?”
“เร็วๆ ขึ้นไปนอนกับพี่เขา”
“แล้วทำไมมึงไม่นอนเองล่ะ มาใช้ไรกู”
“หรือมึงจะเข้าห้องครัว” เขาชูปลาให้ดู กันย์อึ้งกิมกี่เขาทำกับข้าวไม่เป็น ถ้าไข่เจียวล่ะพอได้
“ก็ได้...” คล้อยหลังเพื่อนแล้ว เขาต้องหันมามองคนบนเตียง นี่เขาต้องนอนกกหมอนี่เหรอ
**********
อูย.....เจ็บชะมัด
ยังกะโดนพาดหัวมางั้นแหละ สุรสิงห์ลืมตามาเห็นเพดานห้องที่คุ้นตาแต่แสงสลัวเห็นลางๆ นี่ค่ำแล้วเหรอ ทำไมเขามานอนอยู่นี่ได้ล่ะ พอจะยกมือขึ้นกลับติดร่างอุ่นๆนอนซบไหล่อยู่ นนทร์เหรอ
อ๋อ...จำได้แล้ว ไอ้เด็กเวรนั้นพาดหัวเขา ใช่.....โอ้ย
ชายหนุ่มค่อยๆยกมือขึ้นแตะแผลบนหัว รู้สึกเจ็บจี้ดๆตลอดเวลา นนทร์คงทำแผลให้แล้วนอนเฝ้า เขาอยากได้ยาแก้ปวดแต่ก็ไม่อยากลุก ขอสักรอบก่อนมีไข้ล่ะกันแทนยาแก้ปวดไปด้วยในตัวเลย เขาหัวเราะกับความหื่นของตัวเอง โบราณว่าไว้ลามกวันล่ะนิด จิตแจ่มใส นี่อดมานานเป็นปีแล้วขอสักหลายๆดอกชดเชยหน่อยล่ะกัน
สุรสิงห์พลิกร่างเล็กลงเบื้องล่าง แล้วรุกรานริมฝีปากเป็นที่แรก สองมือแยกเรียวขาออกแล้วแทรกตัวเองลงกั้นกลาง กดต้นขาส่วนแข็งขืนบดขยี้ผ่านกางเกงแรงๆ พร้อมกับลิ้นที่แทรกเข้าไปในปาก
“อือ...” ใต้ร่างส่งเสียงอู้อี้เบาๆ สองมือเปะปะไปทั่วพยายามดันไหล่เขาออก ชายหนุ่มไม่สนใจเขาเลื่อนมือรูดกางเกงแนบเนื้อของนนทร์ออกไปให้พ้นทาง ก่อนโจนจ้วงเข้าในความชุ่มชื้นฟิตแน่นอย่างรวดเร็ว
ใต้ร่างผวาเฮือกภายในบีบรัดเขาแน่นสร้างความเสียวซ่านจนเกือบทะลักทะลาย สุรสิงห์รู้สึกว่านนทร์ร้อนแรงกว่าปกติ รู้สึกได้จากการรับที่สอดคล้องกับจังหวะของเขา มันช่างหวานฉ่ำถึงใจจริงๆ เขาเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นอย่างไม่นับ รสซาบซ่านนี้สิเป็นยาแก้ปวดได้ชะงักนัก เขาบดขยี้ริมฝีปากอย่างเมามันพร้อมๆกับเสียบแทงสุดลึก ส่งให้ใต้ร่างหวีดร้องกับปากเขา ความสุขอุ่นๆทะลักออกมาเปรอะเปื้อนเนื้อตัวพวกเขาทั้งคู่ ทำให้เขาถึงฝั่งสุขสมด้วยเช่นกัน
“กัน...ข้าวหุงเสร็จแล้ว ออกมากินเร็ว” ข้างนอกส่งเสียงเรียก ทำให้ตาสว่างทันที ประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมแสงสว่าง สุรสิงห์เห็นใบหน้าที่อยู่ใต้ร่างเขาชัดๆ ก่อนจะหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามา สีหน้านั้นทำเอาใจหายวาบเลย
ซวยแล้ว กู......
อีกตอนเดียวก็จบแล้วจ้า
มาบอกกล่าวเล่าสิบก่อนเพราะหลายคนคงสงสัยว่าอีกเรื่องนั้นทำไมตัดจบไวอย่างนี้ ก็ไม่มีไรมากนอกเรื่องของแรงบันดาลใจหรือแรงฮึดนั้นแหละ นักเขียนส่วนมากก็คงอยากเขียนเรื่องดีๆสนุกๆมีคนอ่านเยอะๆ
นักเขียนคนอื่นเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ nariza เป็นนักเขียนประเภทอาศัยคอมเม้นท์ให้แรงบันดาลใจ เอ๊ะ..อยากให้เป็นอย่างนี้เหรอ ไม่ๆๆ ไม่ตามใจง่ายๆหรอก ต้องอย่างนี้ดีกว่า มันสะใจดี แต่นานครั้งก็ตามใจคนเม้นต์อยู่เหมือนกัน แต่เรื่องมนตรานี้ยิ่งเขียนนานก็ยิ่งยาก จริงอยู่ว่าพล๊อกล่วงหน้าที่วางแผนไว้ในใจมีอยู่แล้ว แต่แรงกระตุ้นไม่มี ดูจากผลตอบรับที่เหมือนยิ่งเขียนจะยิ่งจางลง ยิ่งเขียนคนอ่านยิ่งน้อย นั้นก็ทำให้ต้องพิจารณาตัวเองแล้วว่า บกพร่องตรงไหน
สุดท้ายถึงรู้ว่าบกพร่องที่ตัวเองนั้นแหละ ที่เขียนแบบไร้เสน่ห์ ไม่ดึงดูดพอ คงเพราะรีบเกินไปถึงคล้ายบทความอธิบายเกินไป ฟิลลิ่งของอารมณ์ตัวละครไม่มีจึงคิดว่าไม่เหมาะที่จะเขียนต่อแล้ว จึงบอกกล่าวให้ทุกคนทราบ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามคะ :pig4:
-
:pig4:ขอบคุณครับ
-
คึคึ พี่สิงห์แทงผิดคนซะแล้ว :z1:
-
ตกลงกันให้ดีนะ แต่อึดอย่างพี่สิงห์ถึงควบสองก็คงบ่ยั่นหรอก :z1:
-
คงต้องง้อนนทร์อีกยาว
สุดท้ายพี่สิงห์เลยจะได้ควบสอง
เพื่อไม่ให้ทั้งสองคนน้อยใจ 555
-
เขาเรียกว่าฟาดไม่ดูตาม้าตาเรือ
ความสามารถด้านหื่นมีเป็นที่หนึงจริงๆพี่สิงห์ :haun4:
-
:haun4:แทงผิด :m20:
-
นายสิงห์จะหื่นไปไหน เจ็บจะตายยังมีอารมณ์ ใครได้เป็นสามีนี่คงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไม่ได้ลุกเลยมั้ง
ไม่งั้นคงต้องให้มีเมียเป็นโหลถึงจะเอาอยู่
-
อ่านแล้วแบบ...สิงห์ในหัวคิดเรื่องอะไรบ้างเนี่ย
เริ่มสงสารนนท์กับนันท์ สามีหื่นค่อดๆ
-
ไอ้สิงห์ อะไรอยู่ใกล้เอ็งก็จะจิ้มหมดเลยรึไงเนี่ย
แล้วอย่างงี้นนท์ไม่ร้องไห้ฟูมฟายลงทะเลเลยเหรอ
สาวนเรื่องคนเม้นต์น้อยลง เราว่าอาจเป็นเพราะ เค้ารอให้จบตินก่อนแล้วค่อยอ่านมั้ง เพราะว่าส่วนมากเป็นเรื่องสั้นอ่านตอนเดียวจบ แต่มีเรื่องนี้แหละที่ยาวมาก อาจเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ
-
ตกลงว่าไอ้พี่สิงห์มันชอบนนท์คนเดียวใช่ป่าวเนี่ย แต่ต้องจำใจรับกันย์มาอีกคนละสิ แย่เลย ไม่รักแล้วไปทำเค้าทำไม :z6:
-
ไอ้พี่สิงห์นี้ก็นะ เอ๊ะอะๆๆ จิ้มตล๊อดดดดดดด
o22
สงสารนนท์
เอ๊ะ หรือตกใจเฉยๆๆ
รับได้กับ 3 ผัวเมีย
-
:laugh:ผิดตัว....
:L2:เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับเท่าที่อ่านมาสนุกทุกเรื่องเลยครับ...ขอให้มีแรงใจแต่งมาให้นักอ่านตาดำๆอ่านอีกนะครับ
-
:z1: ลักษณะพี่สิงห์จะมีเมียทีเดียวสองคนเน้อออออ :laugh:
-
ชอบกันย์นะ สงสารกันย์มากกว่าอ่ะ
-
อือออ ฮือออออออ หื่นได้อีกอะ ความหื่นมันขึ้นตาเลยไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลยจริง ๆ 555+ แต่ชอบคร้าาาาาาาา :z2: :z2: :z2: :z2:
-
พี่สิงห์รักนนท์มากกว่ากันต์
แต่ได้ทั้ง 2 คน ไม่ชอบเลย
:m16: :m16:
-
อีตาพี่สิงห์นี่หืนจัด ฟื้นมาไม่ดูตาม้าตาเรือ คึกอย่างเดียวจริงๆ
-
พี่สิงห์หื่นไม่ดูเลย จะจบแล้วเหรอ คิดตอนจบไม่ออกเลยจริงๆนะนี่
-
ได้ทุกสถานการณ์จริงๆ เล้ย555
ปล. เค้าเม้นท์ตลอดเหอะ รอตลอดด้วย :m16:
-
ทำไมกันย์ หนูยอมเขาง่าย ๆ ค๊ะ
ไอ้นายสิงห์เขาใจร้ายกับหนูนะค๊ะ
-
หายไปนานเลย มาต่อสั้นด้วย แต่ มะเปนไรจ้า ขอบคุณมากน้า ^^
เชียร์ นนท์ สงสารนนท์ :sad4:
-
น้องพลับขอสองกันเลยทีเดียว 555
-
เอาล่ะซินนท์มาเห็นจะเกิดไรบ้าง
แบบอย่าหึงเลยนะนนท์แบ่งๆกัน555
3P 3P 3P
ปล.เรื่องนู้นที่ตัดจบแอบเสียดายเพราะตามอ่านอยู่
แต่ถ้าในอนาคตมีแรงบันดาลใจมาต่อเป็นภาค2dH0tiv8jt
:pig4:
-
สงสารกันย์อ่ะ T^T
-
นี่ขนาดเสียเลือดความหื่นของพี่แกยังไม่ลดลงเลย เอิ้กๆๆ
จะจบแล้วเหรอ.......อยากให้ตอนนี้ยาวๆหน่อย
รู้สึกว่่าเรื่องราวมันยังไม่เคลียร์เท่าไหร่เลย
-
แอร๊ยยยส์ อร่อยยย
รอตอนหน้าจ้าา
โฮะๆๆๆ สงสัยจะแซนวิช?
-
ง่ะ~ไอ้พี่สิงห์ จิ้มไม่เลือกหน้าเลยเว้ยเฮ้ย!!
เครียดกับมันจริงๆ ตกลงเรื่องนี้ 3P ใช่ไหมคะ?
เอาเถอะ~ ยังไงก็ใจดีกับกันย์เค้าหน่อยล่ะกัน
-
ตายหละงี้คงต้องตกลงกันแล้วหละทั้งสงอคนเลยจะได้อยู่ด้วยกันแบบเป้นสุขๆ อิอิแต่จะจบแล้วหรอเนี้ยน่าใจหายจังเลยง่ะ
-
สิงห์สยองคนองนา
รวบไว้ให้หมด
-
สถานการณ์ติดเกาะ ประหนึ่งอยู่ในรายการ Survivor แบบนี้
น้องกันต์ทำตามอารมณ์เกินไป ไม่คิดจะปรับตัว ไม่ใช้สติและเหตุผลเท่าที่ควร
แม้พี่สิงห์จะทำตัวไม่ค่อยดี ( คือ เลวสุด ๆ ในสายตากันต์ ) แต่เล่นเอาหินฟาดแบบนั้นก็เกินไปนะ...
อิพี่สิงห์ หื่นไร้คำบรรยายจริง ๆ ฟื้นมาหลังเฉียดตาย ก็ XXX ต่อได้ทันที พลาดอย่างเดียว
ไม่คิดจะส่องให้แน่ใจก่อนว่ากำลังกดใครอยู่ แล้วน้องนนทร์จะมีปฏิกริยาอย่างไงนะ?
-
อิพี่สิงห์เสียบหนูกันต์ เพราะเข้าใจว่าเป็นนนท์รึ ชิชะ
เกินไปแล้วนะเฟร๊ย!!! กันต์ทำแม่ยกผิดหวังนิดหน่อย
ยอมง่ายเกินไป มันไม่ดีดดิ้น พยศเท่าไหร่ หรือช่วงนั้น
อารมณ์มันเตลิดเกินควบคุมฟร่ะ? ถึงได้ยอมดีๆ
แต่นนท์เข้ามาเห็นแระ จะเกิดไรขึ้นป่ะ? ก็ไม่น่าจะเกิดนะ
เพราะ ย้อนความเดิมตอน 2 สิงห์ก็ได้กะกันต์ ก่อนนนท์อีก
เพราะฉะนั้น มันไม่น่าจะมีไรเสียหายนะ ถ้ามาเห็นกันต์กะสิงห์
มีซัมติ้งกันอ่ะ
-
อะไรกันล่ะเนี่ย
สงสารน้องกันน้อยของพี่ :m15:
-
จขร.ออกมาพูดงี้ เรารู้สึกแอบแย่จริงๆนะ
เหมือนเราเป็นนักอ่านที่ไม่ดีพอ เราชอบเรื่องนี้มากๆ ตอนที่ จขร.ยังไม่มาอัพ
เราว่างเราจะมาดันตลอด เรารอเป็นอาทิตย์ๆแหนะ กดรีพายปล่อยมาก
จนมาวันนี้เห็นแล้วรีบเข้ามาเลย
แบบแอบคิดว่า หนำใจแน่ๆ! แต่พอมาเห็น จขร.บอกไว้ตอนท้าย ใจมันเหี่ยวฟูบเลย
มันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าจะมาคิดว่า จขร.อัพสั้นอีก
ส่วนตัวเรา ชอบเรื่องนี้มากๆ อยากให้กลายเป็นเรื่องยาวด้วยซ้ำ
แล้วก็ชอบอ่านเรื่องของ จขร.ด้วย สนุกดี
มันไม่ยาวยืดเยื้อไป ไม่มาม่าไป ภาษา จขร.เราถือว่าดีมาก เราอ่านแล้วเราชอบ
มีมุขนั้นนี้จขร.มาอัพไม่ขาดอ่านแล้วไม่เสียจริต
แล้วก็สารภาพเลยว่าบางครั้งมาอ่าน ก็ไม่ได้เม้น
แล้วเราเชื่อว่าก็มีอีกหลายคนที่เป็นแบบนี้ มันอาจทำให้รู้สึกว่า ไม่มีคนเม้นให้เรื่องที่ฉันแต่งเลย
แต่ จขร.ลองคิดสิว่ามีกี่คนที่รอเรื่องที่ตัวเองแต่ง คนที่มาเม้น
คนที่พยายามอัพนิยายเรื่องนี้ไม่ให้ตก จะรู้สึกยังไงถ้าไอที่เขาทำมา
จะได้รับการตอบแทนด้วยการนิยายที่ชอบถูกตัดตอน แต่งเพื่อให้จบๆไป
เราชอบนิยายที่ จขร.แต่งมากๆเลยล่ะ
เราบอกได้แค่นี้ เรื่องมนต์รัก อีกตอนเดียวจบก็ไม่เป็นไร เราบังคับให้ จขร.แต่งไม่ได้
ถึงในหลายๆอารมณ์มันจะค้างอยู่ แต่ถ้า จขร.บอกว่าจบ ก็คงต้องจบ
ถ้ารักจะแต่งนิยายให้คนอ่าน อย่าดูถูกฝีมือตัวเอง เราขอเหอะเนอะ
***********
ตอนนี้ สงสารกันต์ง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ทำไมพี่สิงห์ทำงี้อ่าาาาาาาาาาา
ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:laugh:
พี่สิงห์จะทำไงน๊าๆ
เห้นด้วยกับคนเขียนมากๆครับเรื่องแรงบันดาลใจ คอมเมนต์คือสิ่งที่ทำให้เราคิดจะพิมพ์
ญ่าก็เริ่มแต่งนิยายเรื่องแรกเหมือนกัน พล็อตมีหมดแล้ว แต่คนเม้นแทบไม่มี สวนทางกับยอดอ่านมากก
แต่จะไงได้ นานาจิตตังครับ
สู้ๆๆ ญ่าเปงกำลังใจให้ครัับ
-
HeY Nariza jajjj
Ya-kid-mak-si
i like this story na sa- nook-dee-ok`T^T
-
หื่นเกินคำบรรยาย :jul1: :jul1:
-
ท่าทางจะสิงจะได้ 1 แถม 1
แต่กันน่าสงสารอะ :sad4:
-
ยาแก้ปวดชั้นเลิศ
:laugh: :laugh:
-
:กอด1:ชอบเรื่องนี้แต่เกลียดไอ้สิงห์!!!
-
:haun4: :jul1:
+ 1 นะคะ
-
ผิดคนซะงั้น แต่เข้ากันดีนี้สิ :m25:
-
กันย์ทำอะไรไม่เป็นแล้วยังดื้อดึงดันอีก ไม่ปรับตัวเลย (ส่วนตรงนี้ชอบนนท์มากกว่า)
เป็นกำลังน้า ชอบอ่านทุกเรื่องจ้า (ชอบไอเดียทุกเรื่องค่า)
-
ชอบกันย์มากกว่านะเนี่ย ^^ :impress2:
-
:z13: :pig4:
-
อ่าาาาาาาาาาาาา รอ
-
อั๊ยยะ ผิดคน ว่าแล้วเชียว 5555+ พี่สิงห์ก็น้า...ควบสองไปเลย หุหุ
-
อ่าวว จิ้มผิด แถมไม่ได้รักเค้าอีกตะหาก
มีเสียน้ำตาแน่ๆ
-
การได้สร้างผลงานดีๆที่เราพอใจ และมีคนอื่นมาติชมบ้างเป็นบางครั้ง
เท่านี้ก็น่าจะมีความสุขแล้วสำหรับนักเขียนคนหนึ่ง
. . . . . . . . . . .
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:z1: :z1:
รอมานานแสนนาน ลงซักที ดีใจ ๆ
แต่ว่าจะจบแบบไหนน้อ คิดตอนจบไม่ออกอย่างแรงง
ได้แต่หวังว่าถ้าเป็น 3p ก็ขอให้รักเท่ากันนะ อย่าลำเอียง ไม่งั้นมันเศร้า T^T
-
รอๆๆๆ ดันๆๆๆๆๆๆ
-
ง่ะ ไม่นะ
อยากอ่านเรื่องยาวมากกว่า มันน่าสนุกดี
เราคนอ่านรอคนเขียนมาตลอดนะเออ ไม่มีนอกใจสักนิด
แล้วความจริงเรื่องนี้มันสนุกมากเลย ภาษาอ่ะ ก็ดีแล้ว
เราอ่านก็คอมเมนท์ยะ :serius2:
อย่าตัดฉับทรมานคนอ่านอย่างนี้เลย
เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกก เข้ามาดูทุกวัน
อยากอ่านแทบขาดจิต ตอนนี้มาอยู่หอแล้วก็ยังพยายามตามอยู่เลย
พอมีเน็ทมาก็เต็มที่อ่ะ มันสั้นจัง ตอนแบบนี้ของกันย์
ชอบกันย์ เชียร์กันย์ รักกันย์
อีพี่สิงห์แม่งวือ จะหื่นก็ดูคนหน่อย กันย์มันน่ารัก อย่าคิดว่าเป็นนนท์ดิ
-
ได้ทีเดียวถึง2
-
ตอนสุดท้ายแล้วจ้า :laugh:
มนต์รักทะเลใต้[7]
“นนทร์.....ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้แก้ตัวไปแบบนั้น แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดจริงๆ แม้หลักฐานจะคาอยู่อย่างนั้นก็เถอะ
ผัวะ!!!
ฝ่าเท้าเปล่าถีบเข้าเต็มหน้า สุรสิงห์กระเด็นตกเตียงกลิ้งไปกระแทกผนังไม้ไผ่สานเก่าๆโครมเดียวหลุดออกไปทั้งแถบ กันย์ผวาลุกขึ้นมากำลังดีใจว่าเพื่อนมาช่วยเสียที ไม่ทันไรหน้าแข้งล้วนๆเตะจระเข้พาดหางเข้าก้านคอผัวะ!!! กระเด็นตกเตียงลงไปอีกคน
“พวกมึง........ชาติชั่วจริงๆ พวกมึงตาย!!!!” นนทร์โมโหสุดขีด เขาอุตส่าห์เป็นห่วงวิตกกังวลไปต่างๆนาๆ สุดท้ายก็เลวด้วยกันทั้งคู่เลย เขาขว้างข้าวต้มในถ้วยกะลาใส่
“โอ้ยย....เดี๋ยวๆๆๆ นนทร์ ใจเย็นๆก่อน” สุรสิงห์ยกมือห้าม
“ไอ้บ้า ไอ้เฮีย..กูโดนลวกหมดแล้ว มึงเป็นบ้าห่าเหวอะไรถึงมาลงกับกู จะโมโหก็ไปโมโหผัวมึงโน่น ไม่ใช่กู”กันย์ชี้หน้าด่า
“ทั้งคู่แหละเว้ย หนอย ลับหลังกูล่ะอี้อ๋อล่อกันสนุกเชียว ปล่อยให้กูวิ่งวุ่นอยู่ครัวงกๆ มึงสองคนเห็นกูเป็นไอ้โง่เรอะ” นนทร์โมโหสุดขีด เขาหันรีหันขวางจนเจอไม้หน้าสามขึ้นมา สุรสิงห์รีบคว้าเอาไว้ก่อน
“นนทร์จ๋า.....ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่นึกว่ากันย์เป็นนนทร์ ก็เลยเผลอจิ้มไปหน่อยเดียว อันที่จริงไม่มีไรจริงๆนะ”
“เผลอจิ้มเรอะ ไอ้บ้า!!!” กันย์โดดถีบยอดอกสุรสิงห์ยังกะนักมวยมืออาชีพ “กูไม่ใช่ของเผลอใช้นะเว้ย ไอ้สัด.....โอ้ยย”
เขาร้องลั่นตอนโดนจิกหัวแรงๆ นนทร์พลั่กเขาออกห่าง “ไม่ใช่ของเผลอใช้ แล้วมึงอยู่ให้เขาใช้ทำไม”
“ไอ้สัด....มึงสั่งให้กูนอนกกมันเองนะเว้ย”
“กูสั่งให้นอนเฉยๆเว้ย ไม่ได้ให้มึงเล่นจ้ำจี้ด้วย”
“มันทำกูอยู่ฝ่ายเดียวนะ ไอ้ห่า....มึงไม่เห็นใจกูมั่งกลับเข้าข้างผัวมึงท่าเดียวเรอะ ไอ้อับปลี”
“ปากมึงก็มีทำไมไม่ร้องให้กูได้ยิน ห่าเอ้ย” นนทร์ด่าก่อนหันมามองตัวต้นเหตุที่ยืนกุมหัวปอยๆ สุรสิงห์ปวดแผลจี้ดๆหนักกว่าเก่าอีก แต่ปัญหาตอนนี้ใหญ่กว่าแผลเสียอีก เขาเห็นสองหนุ่มยืนมองสายตาเอาเรื่องทีเดียว
“เอ่อ....นนทร์.....พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ ในห้องมันมืด พี่ไม่คิดว่าจะเป็นกันย์ด้วย ก็เลย.....” เขาทำมือทำไม้ขอโทษวุ่นวาย “คิดเสียว่า....”
“ว่าอะไร” นนทร์ถามเสียงเหี้ยม
“ใช่....จะว่าอะไร ช่างมันใช่ไหม....ไอ้....” กันย์ถาม พอเห็นสีหน้าคล้อยตามของสุรสิงห์ก็โมโห เขาปรี่เข้าหามือนั้นกำหมัดเตรียมไว้เลย แต่ก่อนจะถึงตัวเขากลับเจอเท้านนทร์ถีบซะกระเด็น
“อะไรว่ะ” กันย์ตะกายลุกขึ้นมาหญ้าแห้งติดเต็มหัว
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงเว้ย”
“ไอ้เฮียนนทร์” เขาทำหน้าไม่เชื่อสุดๆ เพื่อนเขาจะเป็นแบบนี้ไปได้ เห็นผัวดีกว่าเพื่อนได้ไง นนทร์หันไปมองสุรสิงห์สีหน้าชวนให้ขนแขนสแตนอัพเหลือเกิน
“นนทร์ คือว่า.....”
“พี่ทำงี้ได้ไง.....ไม่สนใจใช่ไหมขอให้เป็นใครก็ได้งั้นสิ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น คือ....”
“เฮ่ย ไอ้นนทร์ มึงกับกูมีเรื่องต้องเครียร์กันก่อนเว้ย” กันย์กระชากไหล่เพื่อนให้หันมา “มึงทำงี้กับกูได้ไง”
“ไม่เกี่ยวกับมึง”
“เกี่ยวสิว่ะ มึงโกรธไอ้เวรนี้ก็ไม่ควรเอามาลงกับกูดิ กูเป็นคนเสียหายนะเว้ย แล้วที่สำคัญหากจะโกรธคนที่ควรโกรธมากกว่ามึงคือกูเว้ย!!!”
“ไอ้กัน”
“กูยังพูดไม่จบเว้ย! ตั้งแต่โดนไอ้เวรนี้เจาะไข่แดงมา มึงก็ไม่เหมือนเดิมเลย ทำตัวยังกะอิเมียขี้หึงไปได้”
“กูไม่ใช่เมียขี้หึงเว้ย แต่กูมีสิทธิ์ที่จะโกรธ เพราะไอ้บ้านั้นเป็นของกู”
“ ของกูก่อนมึงเว้ย ถ้ามึงสติดีล่ะก็ มันฟันกูก่อนมึง ได้ยินไหม” กันย์เถียงก่อนจะนึกได้ว่าเขาพูดอะไรไปเนี่ย??? ชิ้งงงงง.....เงียบกริบเป็นเป่าสากกันหมดสามคนเลย ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆ เขาคิดอะไรอยู่ว่ะ....
“นนทร์....” ผัวะ! หมัดชกเปรี้ยงเข้าดั้งจมูกจนเขาหน้าหงาย เซถอยไปหลายก้าวเลย “ไอ้เฮียยยย....มึงต่อยกูเหรอ”
“เอ่อ! กูต่อยมึง ไอ้เพื่อนทรยศ”
“ไอ้สัด....” กันย์ปรี่เข้าไปอย่างสุดทน สองเพื่อนซี้ชกปากกันอุตลุดอย่างที่ไม่เคยทำกันมาก่อน สุรสิงห์เข้าไปขวางกลางทั้งคู่
“หยุดนะ ทั้งคู่เลย...อย่าทะเลาะกัน”
ผัวะ! เจอหมัดของกันย์ชกซะหน้าหงายเงิบ ดึงหน้าตัวเองกลับมาตั้งหลักได้ก็เจอนนทร์ล๊อคคอลงมาขึ้นเข่าใส่ยอดอก ตูมๆๆๆ ก่อนถีบล้มลงกับพื้นทราย ทั้งคู่ตามมากระทืบเขาไม่ยั้ง
“ไอ้แก่ตัณหาจัด”
“ไอ้เฒ่าลามาก เป็นใครก็ได้ใช่ไหม”
“ถ้าหมาลอยน้ำมาก็คงไม่เว้นล่ะสิ ตายซะ”
“เว้ยยยย!!!! พอได้แล้วเว้ย” สุรสิงห์ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาพลั่กสองหนุ่มล้มกลิ้งไม่เป็นท่า “พอได้แล้ว!!! ของมันทำไปแล้วจะเอาห่าเหวอะไรนักหนาว่ะ พอกันที....กูไม่ทนแล้ว ทั้งคู่เลย”
ชายหนุ่มชี้หน้าว่าทั้งสองก่อนจ้ำอ้าวเข้าไปในบ้าน นนทร์และกันย์ตามเข้าไปจะเอาเรื่องต่อ แต่กลับพบว่าอีกฝ่ายรื้นพื้นอิฐในห้องครัวออก ข้างใต้มีกล่องพลาสติกอยู่ สุรสิงห์แกะเอามือถือดาวเทียมออกมา
“ส่งเครื่องมารับหน่อย ฉันต้องการเครื่องเดี๋ยวนี้!!” วางสายแล้วเขาถึงหันมาลากทั้งคู่ออกไปนอกกระท่อม “ออกไป...”
“พี่สิงห์....”
ประตูปิดโครมไม่ต้อนรับพวกเขาอีก นนทร์หันไปมองกันย์ที่ทำหน้าสลดไม่แพ้กัน ขณะที่ท้องฟ้าครึ้มสีเทาไม่มีเสียงฟ้าคะนองอีก นอกจากลมเย็นสะท้านกาย สองหนุ่มไม่มีเสื้อผ้าหนาๆ นอกจากางเกงขาสั้นเท่านั้น เมื่อไม่มีที่ให้ไปหลบพวกเขาก็ได้แต่นั่งกอดเข่าที่แคร่หน้ากระท่อม
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ นนทร์เกือบจะเผลอหลับไปในท่ากอดเข่าแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงแปลกๆดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงเหมือนกัน.....
“กันย์....”
“นั้นมัน.....”
เฮลิคอบเตอร์ เหลือเชื่อที่ได้เห็นมันบินมาแต่ไกลเห็นตัวเล็กๆเท่าแมลงปอจนใกล้เข้ามาร่อนลงจอดที่หาดทรายกว้าง แรงลมจากปีกพัดเศษฝุ่นทรายปลิวว่อน พวกเขาก้มหน้าเอามือป้องหัวไว้จนกระทั่งเสียงมันค่อยๆเบาลง มีคนสองคนสวมชุดสีส้มจัดคล้ายพวกกู้ภัยทางทะเลวิ่งเข้ามาที่กระท่อม
“นายครับ” พวกนั้นทุบประตูโครมๆ สุรสิงห์เปิดออกมา
“สองคนนี้ พากลับไปส่งให้ถึงบ้านด้วย”
“พี่สิงห์...” นนทร์ใจหาย
“มีอะไรอีกไหมครับ”
“ไม่มี รีบไปได้แล้ว”
“ครับผม” คนพวกนี้ไม่สนใจจะถามอะไรด้วยซ้ำ มือแข็งๆคว้าแขนกันย์และนนทร์พาไปคอบเตอร์ ทั้งที่จะได้กลับบ้านที่คิดถึงมากแล้ว แต่พวกเขากลับรู้สึกใจเสีย ต่างคนต่างมองกระท่อมโทรมๆที่ค่อยๆหายไปจากสายตา อารมณ์ในช่วงเวลานั้นมันยากจะบรรยาย เพราะไม่รู้จะร้องไห้ดีใจ หรือเสียใจดี
กว่าจะกลับมาถึงกรุงเทพ ทั้งนนทร์และกันย์ก็มีไข้ต้องนอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือ พ่อแม่พี่น้องดีใจน้ำตาไหลที่พวกเขากลับมา ส่วนเพื่อนฝูงก็แห่มาเยี่ยมไม่ขาดสาย เรื่องของพวกเขาเป็นข่าวเล็กๆบนหน้าหนังสือพิมพ์ ไม่นานทุกอย่างก็เป็นปกติอย่างที่เคยเป็น
เพียงแต่ว่านนทร์และกันย์ไม่พูดกันอีกเลยนับแต่นั้น เจอหน้าที่มหาลัยก็เดินสวนกันไม่แม้แต่จะสบตา ต่างคนต่างอยู่จนเพื่อนเริ่มรู้สึกผิดปรกติ
“มึงมีอะไรกินใจกับไอ้กันหรือเป่าว่ะ พักนี้เมินกันชิบหาย” ไอ้โก๋เพื่อนคนหนึ่งถามตรงๆในบ่ายวันหนึ่ง นนทร์ไม่สนใจเขามองออกไปนอกหน้าต่าง อากาศร้อนอย่างนี้ไม่มีวันไหนที่จะทำให้เขาลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเกาะเลย
“ไม่มีอะไร”
“อะไรไม่มี มึงสองตัวทำเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ในโลกเฮียๆใบนี้ หน้าตาก็อมทุกข์ กูเห็นแล้วเซ็งวะ”
“นั้นดิ....ถามคำตอบคำ ไม่เที่ยว ไม่ยิ้ม ไม่หื้อ ไม่อื้อ ยังกะคนขี้ไม่ออกเป็นปีๆ เห็นแล้วโคตรเซ็งเลย” ไอ้ก้านเพื่อนอีกคนบ่น นนทร์หยิบหนังสือลุกขึ้น
“เซ็งนักก็ไปเที่ยวสิวะ อย่ามาบ่นให้ได้ยิน กูรำคาญมึงสองคนแล้ว”
“จะไปไหนล่ะ”
“ไปเที่ยวให้พวกมึงหายเซ็งสิวะ” เท่านั้นเองเพื่อนสองคนก็ยิ้มร่ารีบตามเขาออกจากห้องเรียน ทั้งสามคนออกมาไม่ทันไรก็เจอกันย์เดินสวนมาพอดี สองเพื่อนซี้เห็นหน้าก็มีชะงักบ้าง แต่ก็เดินสวนไปอย่างรวดเร็วเช่นเคย
“เฮ้ย ไอ้กัน พวกเราจะโดดบ่ายนี้ไปซิ่งกัน มึงสนเป่า”
“ไม่ล่ะ ขอบใจ” เขาเดินผ่านไปเหมือนฟังเสียงลมพัดผ่าน ขณะที่นนทร์ก็เดินจากไปไม่รอใคร โก๋กับก้านได้แต่มองเพื่อนอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เพื่อนรักสองคนหมางเมินกันยังไม่เคยรู้จักกันอย่างนี้ คนกลางอย่างพวกเขาก็มีแต่จะอึดอัดใจเท่านั้น
เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน นนทร์รู้สึกเศร้าทุกครั้งที่เงยหน้ามองท้องฟ้าใสๆและลมเย็นๆที่พัดมาสัมผัสแก้ม ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เหมือนฝันข้ามคืน จะสองเดือนแล้วทำไมมันถึงยังชัดเจนในความทรงจำ อยากพบเหลือเกิน....แต่ก็ทำไม่ได้ในเมื่อไม่มีเบาะแสให้ตามเลย
“ไอ้นนทร์ นั่งบื้อเป็นสากกะเบืออยู่ได้ เหล้าชืดหมดแล้ว”
“สาวๆมาแล้วนะ” เพื่อนทั้งสองกระตุ้นพยายามชักชวนให้เขากลับมาสู่โลกของความเป็นจริงตลอดเวลา น่าเบื่อหน่ายแต่ก็เข้าใจว่าหวังดี ชายหนุ่มมองสาวๆนุ่งน้อยห่มน้อยเต้นรูดเสาลีลายั่วยวนสุดเหวี่ยง สวย....แต่ก็ไม่ทำให้เขาร้อนได้ คิดแล้วก็น่าหัวเราะ ถ้าสุรสิงห์เต้นแบบนี้บ้างเขาจะร้อนหรือเปล่านะ หึ....ไม่มีทาง แค่อยู่ใกล้ๆแล้วหายใจรดใบหูเขาแค่นี้ก็ร้อนได้แล้ว
นนทร์กระพริบตาปริบๆ หัวเราะตัวเองที่แค่จิตนาการนิดเดียวก็รู้สึกเสียแล้ว เขานี่มันไม่เอาไหนเลย....คนเขาไม่เอาแล้วยังไปนึกถึงอีก
“เฮ่ย ไอ้นนทร์เป็นไรว่ะ” โก๋หันมาเห็นเพื่อนน้ำตาซึมพอดี
“เปล่า ฝุ่นเข้าตาน่ะ ร้านเฮียไรวะสกปรกชิบเป๋ง”
“เฮ่ย...นั้นไอ้กันนี่หว่า” ก้านสะกิดหัวเข่าเพื่อนให้หันไปดูอีกฟากของร้าน ทั้งที่แสงไฟก็น้อย คนก็เยอะแม่งยังเสือกสายตาดีอีกต่างหาก ขณะที่นนทร์ต้องเพ่งมองดีๆถึงเห็นกันย์นั่งซุกบนโซฟาใหญ่กับใครไม่รู้ท่าทางเป็นผู้ใหญ่กว่า ดึกดื่นแล้วยังสวมแว่นกันแดดอีก
พี่สิงห์! แว่บแรกในความคิดกระตุ้นให้เขาลุกขึ้นไปหาทันที ในใจนั้นเย็นวาบเลยเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายมาหากันย์แต่ไม่มาหาเขา ทว่าพอก้าวมาใกล้ๆโต๊ะเป้าหมายเขาถึงโล่งอก ไม่ใช่สุรสิงห์ แต่เป็นคนอื่นที่เค้าหน้าคล้ายกัน ร่างเล็กหยุดนิ่งมองคนที่นั่งกอดอกสีหน้าอมทุกข์ไม่แพ้กัน
“หวัดดี.....” หนุ่มที่มากับเขาด้วยยิ้มทัก แต่นนทร์ไม่สนใจ
“ไอ้กัน”
อีกฝ่ายเหลือบมองเขาแว่บเดียวก็หลับตาไม่สนใจโลกด้วยซ้ำ นี่....อาการหนักกว่าเขาอีก นนทร์ตัดสินใจนั่งลงข้างๆ กันย์เบี่ยงตัวนั่งหันหลังให้ซะเลย
“ไอ้เฮียกัน” มือเล็กดึงเสื้อให้หันกลับมา
“ไม่ต้องมายุ่งกับกู มึงจะไปไหนก็ไปไป้” เขาสะบัดแขนพลางเขยิบไปนั่งติดกับคนที่มาด้วย หมอนั้นถือโอกาสโอบไหล่เสียเลย
“เฮ่ย..กลับมานี่ก่อน เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องเว้ย” นนทร์ตะโกนแข่งกับเสียงเพลงในร้าน มือดึงเพื่อนให้กลับมา แต่กลับโดนหนุ่มอายุมากกว่าปัดมือเขาออก
“ใครเหรอกัน....แฟนเหรอ”
“ไม่ใช่”
“เหรอ....แต่น่ารักพอกันเลย มาสนุกด้วยกันไหม พี่ชื่อ แม็ก วันนี้มีของดีมาด้วยนะ” เขาลุกขึ้นมานั่งกลางระหว่างทั้งคู่ ถอดแว่นตาออกยิ้มกว้างโปรยเสน่ห์ใส่ นนทร์เห็นแล้วรู้สึกขนลุกขยะแขยงไปหมด
“ไอ้กัน มึงตาต่ำชิปเป๋ง ขี้เหร่อย่างนี้ยังเอาลงเหรอ”
“ไอ้นี่ ปากหมามาจากไหนว่ะ”
“จากไหนก็ช่างอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู” นนทร์ลุกขึ้นดึงแขนกันย์ให้ตามเขามา แต่กลับถูกกระชากแขนเสื้อล้มลงบนตักมัน สองมือรวบกอดเขาไว้แน่น
“ อย่าปากดีนักนะมึง วันนี้กูอุตส่าห์อารมณ์ดีแล้วนะ” มือแข็งๆบีบคอเขาจนหายใจไม่ออก
“ปล่อยเขานะ” กันย์เห็นท่าไม่ดีรีบดึงแขนเขาออก
“อย่าเสือก!” หลังมือตบเขาไปฉาดหนึ่ง ขณะที่มืออีกข้างจิกคอนนทร์หน้าหงาย “ว่าง่ายๆแล้วพวกมึงจะไม่เจ็บตัว”
“ไอ้....” นนทร์จะด่าแล้วแต่ชะงักไปเมื่อเห็นคนอื่นๆโผล่มาจากไม่รู้ตั้งเยอะแยะ เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นคนประเภทไม่น่าคบด้วยทั้งนั้น
“มึงตบกูเหรอ ไอ้...”
“เฮ้...” แม็กชี้หน้ากันย์สีหน้าเอาเรื่อง นั้นทำให้เขาเพิ่งสังเกตคนอื่นๆที่ยืนรายล้อม ไอ้พวกนี้มาจากไหนกันเยอะแยะวะ “อย่าเรื่องมากนะมึง..... มึงเป็นคนยอมตามกูมาเองนะ”
“ใครใช้ให้มึงมาจีบกูก่อนล่ะวะ กูไม่ได้ขอเว้ย แล้วปล่อยเพื่อนกูเสียที”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วก็มาสนุกกันสามคนเลยสิ กูชอบแท็กทีมอยู่แล้ว ยิ่งกับคนน่ารักๆอย่างมึงสองนี้แล้วกูยิ่งชอบ นี่....มาลองของดีๆดีกว่า ราคาแพงนะเว้ย” มันหยิบซองพลาสติกใสข้างในมียาเม็ดเล็กๆออกมา
“กูไม่เล่นยา”
“เสียของชะมัด มึงไม่เล่นก็ช่าง” แม็กหันมามองนนทร์ “งั้นมึงเล่นแทนก็แล้วกัน”
“ไม่” ร่างเล็กเบือนหน้าหนีมือที่พยายามยัดยาเข้าปาก
“หยุดนะ เขาบอกแล้วไงว่าไม่เล่น” กันย์ล๊อคคอเขาเอาไว้
“เฮ่ย เอาออกไปสิเว่ย”
ลูกน้องไอ้แม็กลากกันย์ออกห่างปล่อยให้ลูกพี่จัดการอีกคนเอาเอง นนทร์ที่ตัวเล็กกว่าสู้แรงไม่ไหวโดนนิ้วยัดเข้ามาในปากตั้งสามนิ้ว รสชาติขมซ่านกระจายไปทั่วปากกว่ามันจะพอใจเอามือออกไป
“กูบอกให้หยุดไง” กันย์ถีบหลังเข้าไปทีหนึ่ง แม็กหันมาตาขวาง
“ซ่าส์นักนะมึง มานี่เลย....” มันจิกหัวเขากดลงกับโต๊ะกระจก โดยมีลูกน้องช่วยกันจับแขนไว้ แม็กบังคับให้กลืนยาลงคอจนได้ โก๋กับก้านนั่งอยู่ที่โต๊ะเห็นท่าไม่ดีก็ลุกเข้ามาช่วย
“มึงทำอะไรเพื่อนกูว่ะ”
“พวกมึงจัดการทีสิ” แม็กสั่งลูกน้องก่อนลากคอนนทร์กับกันย์ออกข้างนอก มันถูลากถูกังมาที่รถจัดการยัดพวกเขาเข้าไป ทั้งที่มีกันสองคนสามารถจัดการไอ้บ้านี้คนเดียวได้ แต่สองหนุ่มกลับโงนเงนยืนแทบไม่อยู่ พอโดนพลั่กเข้ามาในรถได้ซบหน้ากับเบาะนุ่มๆแล้วกลับรู้สึกดีกว่าตั้งเยอะ กันย์ยกมือขึ้นมองช้าๆ มันสั่นรู้สึกไม่มีแรงแล้วหัวนั้นหมุนติ้วไปหมดเลย
“นนทร์...”
“ไอ้กัน.....” นนทร์พยายามยันตัวลุกขึ้นไม่สามารถทำได้เลย “ลุกสิ...ลุกขึ้น”
“.......??” กันย์นั้นไม่มีแรงจะขยับปากได้เลย เขาพยายามทรงตัวให้ได้ อย่างน้อยรอดไปได้สักคนก็ยังดี แต่ตอนนี้พวกเขาได้แต่ไหลไปตามแรงเหวี่ยงไปมาของรถ ยิ่งนานก็ยิ่งรู้สึกอันตราย พวกเขาต้องทำอะไรสักอย่าง....
“หยุด.....” เขาส่งเสียงอ่อนแรงให้หยุดรถ และมันหยุดจริงๆ
เอี้ยดดดด....รถเลี้ยวอย่างแรงก่อนจอดสนิทในที่เงียบสงัดอย่างน่าประหลาด กันย์ยันกายโงนเงนลุกขึ้นมา ที่นี่ที่ไหนกัน??
“มานี่” มือแข็งๆลากเขาลงมา แม็กโอบร่างเล็กไว้ทั้งซ้ายทั้งขวากึ่งลากกึ่งประคองเข้าไปในห้องที่อยู่ไม่ห่างจากรถ นนทร์มองลักษณะห้องก็รู้ว่าเป็นม่านรูด และสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นน่าหวั่นไหวแต่ไม่ทำให้กลัวอย่างที่คิดเลย ตรงข้ามกึ่งกลางลำตัวเขาพองโตเจ็บไปหมดแล้ว
ทั้งคู่ถูกพลั่กล้มลงบนเตียงกว้าง อากับกิริยาเถื่อนแบบนี้แทนที่จะโกรธเขากลับรู้สึกซาบซ่านสะใจเหลือเกิน กันย์เหลือบตามองนนทร์ที่นอนมองเขาอยู่ ดวงตากลมโตเป็นประกายฉ่ำ ริมฝีปากเผยน้อยๆบ่งบอกความอัดอั้นข้างในที่ไม่ต่างจากเขานัก ไอ้เพื่อนเวรนี่เซ็กซี่จังเลย
“นนทร์....”
“อืม...” ความรู้สึกเหมือนจะตรงกันอย่างแรง นนทร์เอื้อมมือมาโน้นคอเขาไปหา อารมณ์ลุกโชนยิ่งกว่าดวงอาทิตย์เมื่อรู้ว่าทุกความต้องการของพวกเขาจะได้รับการตอบสนองแล้ว แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะพบกัน พวกเขาก็ถูกแยกออกจากกัน
“อ๊ะๆๆ อย่าเล่นกันเองสิ....สาวๆมาสนุกกับพี่ดีกว่า” แม็กยิ้มกระเหี้ยนเขารูดซิบกางเกงงัดของตัวเองออกมาโชว์ อยากได้จัง นนทร์เลียริมฝีปากตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว ทั้งที่มันก็ไม่ได้สมบูรณ์ดั่งใจอยาก แต่ก็ทำให้กระสันอยากได้มันมา
โครม!!!! ประตูถูกถีบเปรี้ยงเข้ามาทีเดียวหลุดออกมาทั้งบาน
“เฮ่ยยย...” ไอ้แม็กสะดุ้ง มันหันไปมองแวบเดียว ผัวะ!!!! เสียงหมัดกระทบหน้าอย่างจัง ทีเดียวมันหมุนคว้างร่วงลงที่ปลายเตียงก่อนตกลงกระแทกพื้นทีเดียวสลบเลย สองหนุ่มมึนงงเหมือนอยู่ในฝัน เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า กับคนอื่นๆที่เข้ามาในห้องด้วย ฝ่ามืออุ่นประคองใบหน้าเขาขึ้น ใครกันน่ะ??
“นนทร์ เป็นอะไรหรือเปล่า” ยังไม่ทันจะได้ตอบ คนถามก็โดนตบฉาดโดยอีกคนหนึ่ง
“ไอ้ลุงบ้า ไปมุดหัวอยู่ไหนมา” กันย์ด่าว่า
“กันย์....” เขาเรียกคำเดียวเท่านั้น ไอ้กันโผเข้ากอดเลย นนทร์ถึงตาสว่าง สุรสิงห์หรอกเหรอ....หน้าตาเปลี่ยนไปเยอะเลย เวลาตัดผมเผ้าแต่งตัวดีๆแล้ว จำแทบไม่ได้ ตอนนี้จำได้แล้ว
เพี้ยะ! เขาตบให้อีกฉาดหนึ่ง
“นนทร์”
“ไปมุดหัวอยู่ไหนมา ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้เวรตะไล” เขาด่าว่าก่อนโผเข้ากอดอีกคน “หายไปไหนมา....ปล่อยให้ผมคิดถึงอยู่คนเดียวได้”
“เราไม่ได้คิดถึงอยู่คนเดียวหรอก...” เขาพูดไม่ทันจบก็โดนดึงไปจูบแรงๆ ลิ้นชอนไชเชี่ยวยิ่งกว่าเดิมทำเอาชายหนุ่มขนลุกซู่เลยทีเดียว “ดะ...เดี๋ยว”
เขาดันนนทร์ออก เวลานี้ไม่เหมาะเลย ลูกน้องเขาเต็มห้องไปหมด แต่หันมาก็เจออีกคนล๊อกคอจูบซะหวานฉ่ำแถมยกขาขึ้นเสียดสีกลางหว่างขาไปมาด้วย นกเขาไม่อยากขันก็ต้องขันแล้ว เขาต้องโก่งตัวหนีหัวเข่าที่ซุกซน
“อย่าน่า....นี่โดนยาทั้งคู่เลยใช่ไหม”
“อืม...จะยาหรือไม่ยาก็ช่างเถอะ.....ผมคิดถึงพี่”
“ใช่ กอดผมสิ เร็วเข้า.....ผมต้องการพี่นะ” สองหนุ่มนัวเนียเขาแบบไม่อายสายตาใครต่อใครเลย ทำให้สุรสิงห์ต้องรีบถอยแล้ว
“พวกนาย จัดการที่นี่ให้เรียบร้อยด้วยนะ” เขากึ่งลากกึ่งประคองสองหนุ่มออกมาข้างนอก มีรถจอดรออยู่แล้ว เขาจะยัดทั้งคู่เข้ารถแล้ว แต่โดนล๊อกตัวไม่ยอมปล่อย จำต้องยอมนั่งโดนกระนาบข้างตลอดเวลา “กลับบ้าน ด่วนเลย”
อยู่ไม่ได้แล้ว เพราะสองคนนี้เริ่มจะอยู่ไม่สุข พอรถออกบั๊ปนนทร์ดึงเขามาจูบทันที ลีลาลิ้นนั้นเก่งกว่าตอนอยู่บนเกาะเยอะทำเอาวาบหวิวไปหมด แถมยังมีกันย์ที่นัวเนียเขาด้วยอีกคน มือไม้นั้นเหนียวยังกะปลาหมึก แถมเลี้อยถึงเป้ากางเกงด้วย
“หืม....อย่าๆๆ” เขาปรามแบบไม่เต็มเสียงนักเพราะนนทร์ไม่ยอมปล่อยเขาง่ายๆ ขณะที่เบื้องล่างโดนล้วงเข้าเต็มมือ นำส่วนเกินของร่างกายออกมาสูดอากาศภายนอก มือน้อยแค่ขยับขึ้นลงเบาๆราวกับสัมผัสจากปีกผีเสื้อสร้างวิมารที่แสนรัญจวนใจให้ได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะก้มลงไปใช้ปากทำให้เขาทรมารด้วยความหวานซ่านถึงใจ
โอ้....สวรรค์แท้ๆ สุรสิงห์กอดร่างเล็กของนนทร์แน่น อีกมือขยุ้มผมดกดำของกันย์ สองหนุ่มนี้เติมเต็มชีวิตเขาจนล้นแทบสำลัก นี่ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไปแล้วเขาจะเป็นเช่นไรนะ ในที่สุดก็มาถึงบ้านเสียที รถจอดปั๊บเขารีบลากทั้งคู่ลงจากรถ พาไปห้องนอนหรูของตัวเอง
“พี่คิดว่าเราควรคุยกันก่อนนะ แต่ว่า....” เขาพูดไม่จบ กันย์เข้ามาจูบเสียก่อน
“ไม่เอา ไม่คุยแล้ว”
“อืม...มาเร็ว พี่ครับ” นนทร์ถอดเสื้อออกแล้วลากสุรสิงห์ไปที่เตียง
“ได้ๆๆ แต่บอกไว้ก่อนนะว่า เราสองคนลงมือเองนะ พี่ไม่ได้...”
“หุบปาก” กันย์ถอดเสื้อออก สองคนรุมถอดเสื้อผ้าเขาเป็นการใหญ่ ไม่เหลือกระทั่งถุงเท้า
“เบาๆ โว้.....” สุรสิงห์อุทาน ทันทีที่ชิ้นสุดท้ายหลุดจากปลายเท้า สองหนุ่มเห็นแก่นกายพองโตพร้อมออกศึกแล้ว ทั้งคู่ก็ก้มลงชิมรสมันอย่างตะกละตะกามพร้อมๆกัน “อูยยยย......อ่าหหห”
ร่างแกร่งเกร็งเครียดสะโพกแอ่นโค้งขึ้นให้ทั้งคู่เชยชมมันเต็มที่ กันย์และนนทร์ประกบปากคนล่ะด้าน ต่างฝ่ายต่างรูดปากขึ้นลงไปมาตามความยาวของลำทวน เมื่อถึงปลายสุดหัวทวนก็แลกลิ้นเล่นมันอย่างเมามัน จนคนรองรับนั้นแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
“นนทร์มานี่....กันย์ ขึ้นเร็ว” สุรสิงห์สั่งทั้งคู่ก็ทำตามทันที นนทร์ขึ้นมานั่งคล่อมบนใบหน้าให้อีกฝ่ายได้บรนเบรอเขาบ้าง ขณะที่กันย์นั่งคล่อมบนตักพยายามจะกดตัวลง แต่ทำไม่ได้
“อือ....เจ็บจัง”
“เดี๋ยวนะ”สุรสิงห์ต้องหยุดกลางคันหันไปค้นของในลิ้นชักข้างเตียง เขาหยิบขวดโลชั่นเล็กๆมาเทใส่ฝ่ามือถูให้ลื่นๆแล้วสอดเข้าชโลมช่องทางของกันย์แรงๆ
“อ๊า.....ดี...ดีจัง”
“ชอบให้ทำอย่างนี้ใช่ไหม”
“ไม่เอา....ไม่เอานิ้วแล้ว” กันย์หันมามองตาฉ่ำเยิ้ม น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน สุรสิงห์ยิ้มแก้มแทบปริเขานั่งที่ขอบเตียงยกร่างเล็กกว่ามานั่งคล่อมตัก ค่อยกดตัวลงมาให้กลืนกินเขาช้าๆ ใบหน้าอ่อนวัยกว่าถึงกับอ้าปากค้าง
“โอ้....”
“เจ็บไหม” เขาถามเสียงหวานช่วยให้กันย์มีกำลังใจขึ้นเยอะ เขาส่ายหน้าทั้งที่แดงก่ำไปตัว “งั้นขย่มช้าๆนะ...อย่างนั้น คนดี....อืมมมม.....เยี่ยมไปเลย”
“พี่สิงห์....ทำให้ผมด้วยสิ” นนทร์เข้ามาอ้อน
“จ้าๆ....พี่ทำให้ได้เท่าเทียมกันนั้นแหละ” เขาเอนตัวนอนลง นนทร์ไม่รอช้านั่งคล่อมส่งตัวเองลงไปในความชุ่มชื้นก่อนจะขยับในจังหวะเดียวกับกันย์ เตียงกว้างขยับไหวอย่างเริงร่าซ้ำแล้วซ้ำอีกประหนึ่งมีสงครามดุเดือด กว่าทุกอย่างจะสางซาไปก็สายของอีกวัน
เจ็บจัง..... นั้นเป็นความรู้สึกแรกของนนทร์ก่อนลืมตาขึ้นมาเจอแสงแดดแยงตา เขาหลับตาแล้วพลิกตัวหนีแสง เท่านี้เองปั้นเอวจี้ดขึ้นมาทันที
“โอ้ยยย...” เจ็บชะมัด ทั้งแต่เอวลงไปแทบไม่มีความรู้สึกเลย มันด้านๆชาๆยังไงไม่รู้ นี้กูไปทำอะไรมาวะยังกะโดนตีนเป็นร้อยกระทืบเลย เขาพลิกตัวอย่างลำบากยากเย็นกว่าจะกลิ้งมาอีกด้านได้ เขาสะดุ้งน้อยๆเมื่อพบว่าซบลงบนอกใครบางคน และมือเขาโดนหัวกลมทุยที่พาดบนพุงสีแทนนั้น
“อืม!!” อีกฝ่ายสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทันที ทั้งคู่สบตากัน ช๊อคซีนีม่าเลย ต่างฝ่ายต่างช๊อคไหงมาอยู่ร่วมเตียงกันได้หว่า?? ก่อนจะหันไปมองเจ้าของร่างเปลือยที่พวกเขานอนเกยก่ายอยู่ ความทรงจำเมื่อวันวานกลับมาอย่างรวดเร็วเหมือนหนังย้อนกลับมาฉายใหม่ พวกเขา.....
สุดเหวี่ยงไปเลย ถึงตอนนี้จะลุก จะขยับก็ยังไม่ไหวเลย เนื้อตัวเมื่อยขบ โดยเฉพาะเอวนั้นปวดไปหมด แถมยังเจ็บคอด้วย สองหนุ่มมองกันตาปริบๆไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายก็นอนซบร่างแกร่งตรงกลางเอาแรงก่อน นนทร์หายใจยาวให้ร่างกายได้ผ่อนคลายบ้าง พลางหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน แม้จะโกรธ หมางเมินกันแค่ไหน แต่เมื่อมีเรื่องเดือดร้อนเพื่อนก็ยังพยายามช่วยเขาอยู่ดี
“ไม่อยากเชื่อเลย...” นนทร์ว่าเสียงกระซิบ
“หื้อ??”
“ที่กูจะทำอะไรบ้าๆกับมึงได้”
“เหอะ...ที่นอนก็ไอ้ลุงลามกนี่เหรอ”
“เอ่อ....” ทั้งคู่เงียบกริบเมื่อหวนนึกถึงเรื่องบนเกาะนั้น “กูเสียใจที่โกรธมึงไปนานนะ”
“อย่าพูดเลย..”
“ต้องพูดสิ กูไม่มีสิทธิ์บอกว่าใครก่อนใครหลัง เพราะว่า.....”
“ช่างมันเถอะ” กันย์เอื้อมมือมากุมมือเขา บอกให้รู้ว่าสายไปแล้วที่จะมาถกเถียงอะไรกันอีก เพราะเมื่อคืนวานมันบอกอะไรได้มากกว่าคำพูดเสียอีก ความเป็นเพื่อนไม่มีทางสลายไปเพราะผู้ชายเพียงคนเดียวหรอก ตรงข้ามมันทำให้พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันยิ่งกว่าแต่ก่อน
กันย์เกยคางบนอกกว้างกระซิบบอกว่า “มึงจะว่าไง ถ้าเรามัดเขาก่อนจะตื่น”
“เห็นด้วยเลยว่ะ” สองหนุ่มหัวเราะคิกคักกับความคิดแผลงๆ แต่คนที่นอนเป็นหมอนให้ทั้งคู่หนุนนั้นก็แอบเหลือบมองนิดๆ ได้ยินชัดทั้งสองหู เฮ่อ...เด็กพวกนี้นะ ลุยมาทั้งคืนยังไม่หนำใจอีก คิดจะทำให้เขาตายคาอกหรือไงกัน.....แต่ช่างเถอะ ขอเพียงให้ทั้งคู่คืนดีกันได้ เขาก็ยินดีตามใจหมดทุกอย่างแหละ
The end
อาจจะรวบรัดไปหน่อย แต่ก็คิดว่าสมบูรณ์แล้ว ไว้แก้ตัวใหม่เรื่องหน้านะ :bye2: :bye2:
-
หนายหว่า??
-
?? เนื้อหา [7] หายไปไหนหนอ??
-
:serius2:
ไหนนนนน
-
ไหนอะ
เลื่อนขึ้น...
เลื่อนลง...
มิเห็นมี งืมๆ รอ ร๊อ รอ...
-
ขอโทษด้วยพิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย
[7]
“นนทร์.....ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้แก้ตัวไปแบบนั้น แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดจริงๆ แม้หลักฐานจะคาอยู่อย่างนั้นก็เถอะ
ผัวะ!!!
ฝ่าเท้าเปล่าถีบเข้าเต็มหน้า สุรสิงห์กระเด็นตกเตียงกลิ้งไปกระแทกผนังไม้ไผ่สานเก่าๆโครมเดียวหลุดออกไปทั้งแถบ กันย์ผวาลุกขึ้นมากำลังดีใจว่าเพื่อนมาช่วยเสียที ไม่ทันไรหน้าแข้งล้วนๆเตะจระเข้พาดหางเข้าก้านคอผัวะ!!! กระเด็นตกเตียงลงไปอีกคน
“พวกมึง........ชาติชั่วจริงๆ พวกมึงตาย!!!!” นนทร์โมโหสุดขีด เขาอุตส่าห์เป็นห่วงวิตกกังวลไปต่างๆนาๆ สุดท้ายก็เลวด้วยกันทั้งคู่เลย เขาขว้างข้าวต้มในถ้วยกะลาใส่
“โอ้ยย....เดี๋ยวๆๆๆ นนทร์ ใจเย็นๆก่อน” สุรสิงห์ยกมือห้าม
“ไอ้บ้า ไอ้เฮีย..กูโดนลวกหมดแล้ว มึงเป็นบ้าห่าเหวอะไรถึงมาลงกับกู จะโมโหก็ไปโมโหผัวมึงโน่น ไม่ใช่กู”กันย์ชี้หน้าด่า
“ทั้งคู่แหละเว้ย หนอย ลับหลังกูล่ะอี้อ๋อล่อกันสนุกเชียว ปล่อยให้กูวิ่งวุ่นอยู่ครัวงกๆ มึงสองคนเห็นกูเป็นไอ้โง่เรอะ” นนทร์โมโหสุดขีด เขาหันรีหันขวางจนเจอไม้หน้าสามขึ้นมา สุรสิงห์รีบคว้าเอาไว้ก่อน
“นนทร์จ๋า.....ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่นึกว่ากันย์เป็นนนทร์ ก็เลยเผลอจิ้มไปหน่อยเดียว อันที่จริงไม่มีไรจริงๆนะ”
“เผลอจิ้มเรอะ ไอ้บ้า!!!” กันย์โดดถีบยอดอกสุรสิงห์ยังกะนักมวยมืออาชีพ “กูไม่ใช่ของเผลอใช้นะเว้ย ไอ้สัด.....โอ้ยย”
เขาร้องลั่นตอนโดนจิกหัวแรงๆ นนทร์พลั่กเขาออกห่าง “ไม่ใช่ของเผลอใช้ แล้วมึงอยู่ให้เขาใช้ทำไม”
“ไอ้สัด....มึงสั่งให้กูนอนกกมันเองนะเว้ย”
“กูสั่งให้นอนเฉยๆเว้ย ไม่ได้ให้มึงเล่นจ้ำจี้ด้วย”
“มันทำกูอยู่ฝ่ายเดียวนะ ไอ้ห่า....มึงไม่เห็นใจกูมั่งกลับเข้าข้างผัวมึงท่าเดียวเรอะ ไอ้อับปลี”
“ปากมึงก็มีทำไมไม่ร้องให้กูได้ยิน ห่าเอ้ย” นนทร์ด่าก่อนหันมามองตัวต้นเหตุที่ยืนกุมหัวปอยๆ สุรสิงห์ปวดแผลจี้ดๆหนักกว่าเก่าอีก แต่ปัญหาตอนนี้ใหญ่กว่าแผลเสียอีก เขาเห็นสองหนุ่มยืนมองสายตาเอาเรื่องทีเดียว
“เอ่อ....นนทร์.....พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ ในห้องมันมืด พี่ไม่คิดว่าจะเป็นกันย์ด้วย ก็เลย.....” เขาทำมือทำไม้ขอโทษวุ่นวาย “คิดเสียว่า....”
“ว่าอะไร” นนทร์ถามเสียงเหี้ยม
“ใช่....จะว่าอะไร ช่างมันใช่ไหม....ไอ้....” กันย์ถาม พอเห็นสีหน้าคล้อยตามของสุรสิงห์ก็โมโห เขาปรี่เข้าหามือนั้นกำหมัดเตรียมไว้เลย แต่ก่อนจะถึงตัวเขากลับเจอเท้านนทร์ถีบซะกระเด็น
“อะไรว่ะ” กันย์ตะกายลุกขึ้นมาหญ้าแห้งติดเต็มหัว
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงเว้ย”
“ไอ้เฮียนนทร์” เขาทำหน้าไม่เชื่อสุดๆ เพื่อนเขาจะเป็นแบบนี้ไปได้ เห็นผัวดีกว่าเพื่อนได้ไง นนทร์หันไปมองสุรสิงห์สีหน้าชวนให้ขนแขนสแตนอัพเหลือเกิน
“นนทร์ คือว่า.....”
“พี่ทำงี้ได้ไง.....ไม่สนใจใช่ไหมขอให้เป็นใครก็ได้งั้นสิ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น คือ....”
“เฮ่ย ไอ้นนทร์ มึงกับกูมีเรื่องต้องเครียร์กันก่อนเว้ย” กันย์กระชากไหล่เพื่อนให้หันมา “มึงทำงี้กับกูได้ไง”
“ไม่เกี่ยวกับมึง”
“เกี่ยวสิว่ะ มึงโกรธไอ้เวรนี้ก็ไม่ควรเอามาลงกับกูดิ กูเป็นคนเสียหายนะเว้ย แล้วที่สำคัญหากจะโกรธคนที่ควรโกรธมากกว่ามึงคือกูเว้ย!!!”
“ไอ้กัน”
“กูยังพูดไม่จบเว้ย! ตั้งแต่โดนไอ้เวรนี้เจาะไข่แดงมา มึงก็ไม่เหมือนเดิมเลย ทำตัวยังกะอิเมียขี้หึงไปได้”
“กูไม่ใช่เมียขี้หึงเว้ย แต่กูมีสิทธิ์ที่จะโกรธ เพราะไอ้บ้านั้นเป็นของกู”
“ ของกูก่อนมึงเว้ย ถ้ามึงสติดีล่ะก็ มันฟันกูก่อนมึง ได้ยินไหม” กันย์เถียงก่อนจะนึกได้ว่าเขาพูดอะไรไปเนี่ย??? ชิ้งงงงง.....เงียบกริบเป็นเป่าสากกันหมดสามคนเลย ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆ เขาคิดอะไรอยู่ว่ะ....
“นนทร์....” ผัวะ! หมัดชกเปรี้ยงเข้าดั้งจมูกจนเขาหน้าหงาย เซถอยไปหลายก้าวเลย “ไอ้เฮียยยย....มึงต่อยกูเหรอ”
“เอ่อ! กูต่อยมึง ไอ้เพื่อนทรยศ”
“ไอ้สัด....” กันย์ปรี่เข้าไปอย่างสุดทน สองเพื่อนซี้ชกปากกันอุตลุดอย่างที่ไม่เคยทำกันมาก่อน สุรสิงห์เข้าไปขวางกลางทั้งคู่
“หยุดนะ ทั้งคู่เลย...อย่าทะเลาะกัน”
ผัวะ! เจอหมัดของกันย์ชกซะหน้าหงายเงิบ ดึงหน้าตัวเองกลับมาตั้งหลักได้ก็เจอนนทร์ล๊อคคอลงมาขึ้นเข่าใส่ยอดอก ตูมๆๆๆ ก่อนถีบล้มลงกับพื้นทราย ทั้งคู่ตามมากระทืบเขาไม่ยั้ง
“ไอ้แก่ตัณหาจัด”
“ไอ้เฒ่าลามาก เป็นใครก็ได้ใช่ไหม”
“ถ้าหมาลอยน้ำมาก็คงไม่เว้นล่ะสิ ตายซะ”
“เว้ยยยย!!!! พอได้แล้วเว้ย” สุรสิงห์ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาพลั่กสองหนุ่มล้มกลิ้งไม่เป็นท่า “พอได้แล้ว!!! ของมันทำไปแล้วจะเอาห่าเหวอะไรนักหนาว่ะ พอกันที....กูไม่ทนแล้ว ทั้งคู่เลย”
ชายหนุ่มชี้หน้าว่าทั้งสองก่อนจ้ำอ้าวเข้าไปในบ้าน นนทร์และกันย์ตามเข้าไปจะเอาเรื่องต่อ แต่กลับพบว่าอีกฝ่ายรื้นพื้นอิฐในห้องครัวออก ข้างใต้มีกล่องพลาสติกอยู่ สุรสิงห์แกะเอามือถือดาวเทียมออกมา
“ส่งเครื่องมารับหน่อย ฉันต้องการเครื่องเดี๋ยวนี้!!” วางสายแล้วเขาถึงหันมาลากทั้งคู่ออกไปนอกกระท่อม “ออกไป...”
“พี่สิงห์....”
ประตูปิดโครมไม่ต้อนรับพวกเขาอีก นนทร์หันไปมองกันย์ที่ทำหน้าสลดไม่แพ้กัน ขณะที่ท้องฟ้าครึ้มสีเทาไม่มีเสียงฟ้าคะนองอีก นอกจากลมเย็นสะท้านกาย สองหนุ่มไม่มีเสื้อผ้าหนาๆ นอกจากางเกงขาสั้นเท่านั้น เมื่อไม่มีที่ให้ไปหลบพวกเขาก็ได้แต่นั่งกอดเข่าที่แคร่หน้ากระท่อม
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ นนทร์เกือบจะเผลอหลับไปในท่ากอดเข่าแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงแปลกๆดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงเหมือนกัน.....
“กันย์....”
“นั้นมัน.....”
เฮลิคอบเตอร์ เหลือเชื่อที่ได้เห็นมันบินมาแต่ไกลเห็นตัวเล็กๆเท่าแมลงปอจนใกล้เข้ามาร่อนลงจอดที่หาดทรายกว้าง แรงลมจากปีกพัดเศษฝุ่นทรายปลิวว่อน พวกเขาก้มหน้าเอามือป้องหัวไว้จนกระทั่งเสียงมันค่อยๆเบาลง มีคนสองคนสวมชุดสีส้มจัดคล้ายพวกกู้ภัยทางทะเลวิ่งเข้ามาที่กระท่อม
“นายครับ” พวกนั้นทุบประตูโครมๆ สุรสิงห์เปิดออกมา
“สองคนนี้ พากลับไปส่งให้ถึงบ้านด้วย”
“พี่สิงห์...” นนทร์ใจหาย
“มีอะไรอีกไหมครับ”
“ไม่มี รีบไปได้แล้ว”
“ครับผม” คนพวกนี้ไม่สนใจจะถามอะไรด้วยซ้ำ มือแข็งๆคว้าแขนกันย์และนนทร์พาไปคอบเตอร์ ทั้งที่จะได้กลับบ้านที่คิดถึงมากแล้ว แต่พวกเขากลับรู้สึกใจเสีย ต่างคนต่างมองกระท่อมโทรมๆที่ค่อยๆหายไปจากสายตา อารมณ์ในช่วงเวลานั้นมันยากจะบรรยาย เพราะไม่รู้จะร้องไห้ดีใจ หรือเสียใจดี
กว่าจะกลับมาถึงกรุงเทพ ทั้งนนทร์และกันย์ก็มีไข้ต้องนอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือ พ่อแม่พี่น้องดีใจน้ำตาไหลที่พวกเขากลับมา ส่วนเพื่อนฝูงก็แห่มาเยี่ยมไม่ขาดสาย เรื่องของพวกเขาเป็นข่าวเล็กๆบนหน้าหนังสือพิมพ์ ไม่นานทุกอย่างก็เป็นปกติอย่างที่เคยเป็น
เพียงแต่ว่านนทร์และกันย์ไม่พูดกันอีกเลยนับแต่นั้น เจอหน้าที่มหาลัยก็เดินสวนกันไม่แม้แต่จะสบตา ต่างคนต่างอยู่จนเพื่อนเริ่มรู้สึกผิดปรกติ
“มึงมีอะไรกินใจกับไอ้กันหรือเป่าว่ะ พักนี้เมินกันชิบหาย” ไอ้โก๋เพื่อนคนหนึ่งถามตรงๆในบ่ายวันหนึ่ง นนทร์ไม่สนใจเขามองออกไปนอกหน้าต่าง อากาศร้อนอย่างนี้ไม่มีวันไหนที่จะทำให้เขาลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเกาะเลย
“ไม่มีอะไร”
“อะไรไม่มี มึงสองตัวทำเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ในโลกเฮียๆใบนี้ หน้าตาก็อมทุกข์ กูเห็นแล้วเซ็งวะ”
“นั้นดิ....ถามคำตอบคำ ไม่เที่ยว ไม่ยิ้ม ไม่หื้อ ไม่อื้อ ยังกะคนขี้ไม่ออกเป็นปีๆ เห็นแล้วโคตรเซ็งเลย” ไอ้ก้านเพื่อนอีกคนบ่น นนทร์หยิบหนังสือลุกขึ้น
“เซ็งนักก็ไปเที่ยวสิวะ อย่ามาบ่นให้ได้ยิน กูรำคาญมึงสองคนแล้ว”
“จะไปไหนล่ะ”
“ไปเที่ยวให้พวกมึงหายเซ็งสิวะ” เท่านั้นเองเพื่อนสองคนก็ยิ้มร่ารีบตามเขาออกจากห้องเรียน ทั้งสามคนออกมาไม่ทันไรก็เจอกันย์เดินสวนมาพอดี สองเพื่อนซี้เห็นหน้าก็มีชะงักบ้าง แต่ก็เดินสวนไปอย่างรวดเร็วเช่นเคย
“เฮ้ย ไอ้กัน พวกเราจะโดดบ่ายนี้ไปซิ่งกัน มึงสนเป่า”
“ไม่ล่ะ ขอบใจ” เขาเดินผ่านไปเหมือนฟังเสียงลมพัดผ่าน ขณะที่นนทร์ก็เดินจากไปไม่รอใคร โก๋กับก้านได้แต่มองเพื่อนอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เพื่อนรักสองคนหมางเมินกันยังไม่เคยรู้จักกันอย่างนี้ คนกลางอย่างพวกเขาก็มีแต่จะอึดอัดใจเท่านั้น
เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน นนทร์รู้สึกเศร้าทุกครั้งที่เงยหน้ามองท้องฟ้าใสๆและลมเย็นๆที่พัดมาสัมผัสแก้ม ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เหมือนฝันข้ามคืน จะสองเดือนแล้วทำไมมันถึงยังชัดเจนในความทรงจำ อยากพบเหลือเกิน....แต่ก็ทำไม่ได้ในเมื่อไม่มีเบาะแสให้ตามเลย
“ไอ้นนทร์ นั่งบื้อเป็นสากกะเบืออยู่ได้ เหล้าชืดหมดแล้ว”
“สาวๆมาแล้วนะ” เพื่อนทั้งสองกระตุ้นพยายามชักชวนให้เขากลับมาสู่โลกของความเป็นจริงตลอดเวลา น่าเบื่อหน่ายแต่ก็เข้าใจว่าหวังดี ชายหนุ่มมองสาวๆนุ่งน้อยห่มน้อยเต้นรูดเสาลีลายั่วยวนสุดเหวี่ยง สวย....แต่ก็ไม่ทำให้เขาร้อนได้ คิดแล้วก็น่าหัวเราะ ถ้าสุรสิงห์เต้นแบบนี้บ้างเขาจะร้อนหรือเปล่านะ หึ....ไม่มีทาง แค่อยู่ใกล้ๆแล้วหายใจรดใบหูเขาแค่นี้ก็ร้อนได้แล้ว
นนทร์กระพริบตาปริบๆ หัวเราะตัวเองที่แค่จิตนาการนิดเดียวก็รู้สึกเสียแล้ว เขานี่มันไม่เอาไหนเลย....คนเขาไม่เอาแล้วยังไปนึกถึงอีก
“เฮ่ย ไอ้นนทร์เป็นไรว่ะ” โก๋หันมาเห็นเพื่อนน้ำตาซึมพอดี
“เปล่า ฝุ่นเข้าตาน่ะ ร้านเฮียไรวะสกปรกชิบเป๋ง”
“เฮ่ย...นั้นไอ้กันนี่หว่า” ก้านสะกิดหัวเข่าเพื่อนให้หันไปดูอีกฟากของร้าน ทั้งที่แสงไฟก็น้อย คนก็เยอะแม่งยังเสือกสายตาดีอีกต่างหาก ขณะที่นนทร์ต้องเพ่งมองดีๆถึงเห็นกันย์นั่งซุกบนโซฟาใหญ่กับใครไม่รู้ท่าทางเป็นผู้ใหญ่กว่า ดึกดื่นแล้วยังสวมแว่นกันแดดอีก
พี่สิงห์! แว่บแรกในความคิดกระตุ้นให้เขาลุกขึ้นไปหาทันที ในใจนั้นเย็นวาบเลยเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายมาหากันย์แต่ไม่มาหาเขา ทว่าพอก้าวมาใกล้ๆโต๊ะเป้าหมายเขาถึงโล่งอก ไม่ใช่สุรสิงห์ แต่เป็นคนอื่นที่เค้าหน้าคล้ายกัน ร่างเล็กหยุดนิ่งมองคนที่นั่งกอดอกสีหน้าอมทุกข์ไม่แพ้กัน
“หวัดดี.....” หนุ่มที่มากับเขาด้วยยิ้มทัก แต่นนทร์ไม่สนใจ
“ไอ้กัน”
อีกฝ่ายเหลือบมองเขาแว่บเดียวก็หลับตาไม่สนใจโลกด้วยซ้ำ นี่....อาการหนักกว่าเขาอีก นนทร์ตัดสินใจนั่งลงข้างๆ กันย์เบี่ยงตัวนั่งหันหลังให้ซะเลย
“ไอ้เฮียกัน” มือเล็กดึงเสื้อให้หันกลับมา
“ไม่ต้องมายุ่งกับกู มึงจะไปไหนก็ไปไป้” เขาสะบัดแขนพลางเขยิบไปนั่งติดกับคนที่มาด้วย หมอนั้นถือโอกาสโอบไหล่เสียเลย
“เฮ่ย..กลับมานี่ก่อน เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องเว้ย” นนทร์ตะโกนแข่งกับเสียงเพลงในร้าน มือดึงเพื่อนให้กลับมา แต่กลับโดนหนุ่มอายุมากกว่าปัดมือเขาออก
“ใครเหรอกัน....แฟนเหรอ”
“ไม่ใช่”
“เหรอ....แต่น่ารักพอกันเลย มาสนุกด้วยกันไหม พี่ชื่อ แม็ก วันนี้มีของดีมาด้วยนะ” เขาลุกขึ้นมานั่งกลางระหว่างทั้งคู่ ถอดแว่นตาออกยิ้มกว้างโปรยเสน่ห์ใส่ นนทร์เห็นแล้วรู้สึกขนลุกขยะแขยงไปหมด
“ไอ้กัน มึงตาต่ำชิปเป๋ง ขี้เหร่อย่างนี้ยังเอาลงเหรอ”
“ไอ้นี่ ปากหมามาจากไหนว่ะ”
“จากไหนก็ช่างอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู” นนทร์ลุกขึ้นดึงแขนกันย์ให้ตามเขามา แต่กลับถูกกระชากแขนเสื้อล้มลงบนตักมัน สองมือรวบกอดเขาไว้แน่น
“ อย่าปากดีนักนะมึง วันนี้กูอุตส่าห์อารมณ์ดีแล้วนะ” มือแข็งๆบีบคอเขาจนหายใจไม่ออก
“ปล่อยเขานะ” กันย์เห็นท่าไม่ดีรีบดึงแขนเขาออก
“อย่าเสือก!” หลังมือตบเขาไปฉาดหนึ่ง ขณะที่มืออีกข้างจิกคอนนทร์หน้าหงาย “ว่าง่ายๆแล้วพวกมึงจะไม่เจ็บตัว”
“ไอ้....” นนทร์จะด่าแล้วแต่ชะงักไปเมื่อเห็นคนอื่นๆโผล่มาจากไม่รู้ตั้งเยอะแยะ เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นคนประเภทไม่น่าคบด้วยทั้งนั้น
“มึงตบกูเหรอ ไอ้...”
“เฮ้...” แม็กชี้หน้ากันย์สีหน้าเอาเรื่อง นั้นทำให้เขาเพิ่งสังเกตคนอื่นๆที่ยืนรายล้อม ไอ้พวกนี้มาจากไหนกันเยอะแยะวะ “อย่าเรื่องมากนะมึง..... มึงเป็นคนยอมตามกูมาเองนะ”
“ใครใช้ให้มึงมาจีบกูก่อนล่ะวะ กูไม่ได้ขอเว้ย แล้วปล่อยเพื่อนกูเสียที”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วก็มาสนุกกันสามคนเลยสิ กูชอบแท็กทีมอยู่แล้ว ยิ่งกับคนน่ารักๆอย่างมึงสองนี้แล้วกูยิ่งชอบ นี่....มาลองของดีๆดีกว่า ราคาแพงนะเว้ย” มันหยิบซองพลาสติกใสข้างในมียาเม็ดเล็กๆออกมา
“กูไม่เล่นยา”
“เสียของชะมัด มึงไม่เล่นก็ช่าง” แม็กหันมามองนนทร์ “งั้นมึงเล่นแทนก็แล้วกัน”
“ไม่” ร่างเล็กเบือนหน้าหนีมือที่พยายามยัดยาเข้าปาก
“หยุดนะ เขาบอกแล้วไงว่าไม่เล่น” กันย์ล๊อคคอเขาเอาไว้
“เฮ่ย เอาออกไปสิเว่ย”
ลูกน้องไอ้แม็กลากกันย์ออกห่างปล่อยให้ลูกพี่จัดการอีกคนเอาเอง นนทร์ที่ตัวเล็กกว่าสู้แรงไม่ไหวโดนนิ้วยัดเข้ามาในปากตั้งสามนิ้ว รสชาติขมซ่านกระจายไปทั่วปากกว่ามันจะพอใจเอามือออกไป
“กูบอกให้หยุดไง” กันย์ถีบหลังเข้าไปทีหนึ่ง แม็กหันมาตาขวาง
“ซ่าส์นักนะมึง มานี่เลย....” มันจิกหัวเขากดลงกับโต๊ะกระจก โดยมีลูกน้องช่วยกันจับแขนไว้ แม็กบังคับให้กลืนยาลงคอจนได้ โก๋กับก้านนั่งอยู่ที่โต๊ะเห็นท่าไม่ดีก็ลุกเข้ามาช่วย
“มึงทำอะไรเพื่อนกูว่ะ”
“พวกมึงจัดการทีสิ” แม็กสั่งลูกน้องก่อนลากคอนนทร์กับกันย์ออกข้างนอก มันถูลากถูกังมาที่รถจัดการยัดพวกเขาเข้าไป ทั้งที่มีกันสองคนสามารถจัดการไอ้บ้านี้คนเดียวได้ แต่สองหนุ่มกลับโงนเงนยืนแทบไม่อยู่ พอโดนพลั่กเข้ามาในรถได้ซบหน้ากับเบาะนุ่มๆแล้วกลับรู้สึกดีกว่าตั้งเยอะ กันย์ยกมือขึ้นมองช้าๆ มันสั่นรู้สึกไม่มีแรงแล้วหัวนั้นหมุนติ้วไปหมดเลย
“นนทร์...”
“ไอ้กัน.....” นนทร์พยายามยันตัวลุกขึ้นไม่สามารถทำได้เลย “ลุกสิ...ลุกขึ้น”
“.......??” กันย์นั้นไม่มีแรงจะขยับปากได้เลย เขาพยายามทรงตัวให้ได้ อย่างน้อยรอดไปได้สักคนก็ยังดี แต่ตอนนี้พวกเขาได้แต่ไหลไปตามแรงเหวี่ยงไปมาของรถ ยิ่งนานก็ยิ่งรู้สึกอันตราย พวกเขาต้องทำอะไรสักอย่าง....
“หยุด.....” เขาส่งเสียงอ่อนแรงให้หยุดรถ และมันหยุดจริงๆ
เอี้ยดดดด....รถเลี้ยวอย่างแรงก่อนจอดสนิทในที่เงียบสงัดอย่างน่าประหลาด กันย์ยันกายโงนเงนลุกขึ้นมา ที่นี่ที่ไหนกัน??
“มานี่” มือแข็งๆลากเขาลงมา แม็กโอบร่างเล็กไว้ทั้งซ้ายทั้งขวากึ่งลากกึ่งประคองเข้าไปในห้องที่อยู่ไม่ห่างจากรถ นนทร์มองลักษณะห้องก็รู้ว่าเป็นม่านรูด และสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นน่าหวั่นไหวแต่ไม่ทำให้กลัวอย่างที่คิดเลย ตรงข้ามกึ่งกลางลำตัวเขาพองโตเจ็บไปหมดแล้ว
ทั้งคู่ถูกพลั่กล้มลงบนเตียงกว้าง อากับกิริยาเถื่อนแบบนี้แทนที่จะโกรธเขากลับรู้สึกซาบซ่านสะใจเหลือเกิน กันย์เหลือบตามองนนทร์ที่นอนมองเขาอยู่ ดวงตากลมโตเป็นประกายฉ่ำ ริมฝีปากเผยน้อยๆบ่งบอกความอัดอั้นข้างในที่ไม่ต่างจากเขานัก ไอ้เพื่อนเวรนี่เซ็กซี่จังเลย
“นนทร์....”
“อืม...” ความรู้สึกเหมือนจะตรงกันอย่างแรง นนทร์เอื้อมมือมาโน้นคอเขาไปหา อารมณ์ลุกโชนยิ่งกว่าดวงอาทิตย์เมื่อรู้ว่าทุกความต้องการของพวกเขาจะได้รับการตอบสนองแล้ว แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะพบกัน พวกเขาก็ถูกแยกออกจากกัน
“อ๊ะๆๆ อย่าเล่นกันเองสิ....สาวๆมาสนุกกับพี่ดีกว่า” แม็กยิ้มกระเหี้ยนเขารูดซิบกางเกงงัดของตัวเองออกมาโชว์ อยากได้จัง นนทร์เลียริมฝีปากตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว ทั้งที่มันก็ไม่ได้สมบูรณ์ดั่งใจอยาก แต่ก็ทำให้กระสันอยากได้มันมา
โครม!!!! ประตูถูกถีบเปรี้ยงเข้ามาทีเดียวหลุดออกมาทั้งบาน
“เฮ่ยยย...” ไอ้แม็กสะดุ้ง มันหันไปมองแวบเดียว ผัวะ!!!! เสียงหมัดกระทบหน้าอย่างจัง ทีเดียวมันหมุนคว้างร่วงลงที่ปลายเตียงก่อนตกลงกระแทกพื้นทีเดียวสลบเลย สองหนุ่มมึนงงเหมือนอยู่ในฝัน เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า กับคนอื่นๆที่เข้ามาในห้องด้วย ฝ่ามืออุ่นประคองใบหน้าเขาขึ้น ใครกันน่ะ??
“นนทร์ เป็นอะไรหรือเปล่า” ยังไม่ทันจะได้ตอบ คนถามก็โดนตบฉาดโดยอีกคนหนึ่ง
“ไอ้ลุงบ้า ไปมุดหัวอยู่ไหนมา” กันย์ด่าว่า
“กันย์....” เขาเรียกคำเดียวเท่านั้น ไอ้กันโผเข้ากอดเลย นนทร์ถึงตาสว่าง สุรสิงห์หรอกเหรอ....หน้าตาเปลี่ยนไปเยอะเลย เวลาตัดผมเผ้าแต่งตัวดีๆแล้ว จำแทบไม่ได้ ตอนนี้จำได้แล้ว
เพี้ยะ! เขาตบให้อีกฉาดหนึ่ง
“นนทร์”
“ไปมุดหัวอยู่ไหนมา ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้เวรตะไล” เขาด่าว่าก่อนโผเข้ากอดอีกคน “หายไปไหนมา....ปล่อยให้ผมคิดถึงอยู่คนเดียวได้”
“เราไม่ได้คิดถึงอยู่คนเดียวหรอก...” เขาพูดไม่ทันจบก็โดนดึงไปจูบแรงๆ ลิ้นชอนไชเชี่ยวยิ่งกว่าเดิมทำเอาชายหนุ่มขนลุกซู่เลยทีเดียว “ดะ...เดี๋ยว”
เขาดันนนทร์ออก เวลานี้ไม่เหมาะเลย ลูกน้องเขาเต็มห้องไปหมด แต่หันมาก็เจออีกคนล๊อกคอจูบซะหวานฉ่ำแถมยกขาขึ้นเสียดสีกลางหว่างขาไปมาด้วย นกเขาไม่อยากขันก็ต้องขันแล้ว เขาต้องโก่งตัวหนีหัวเข่าที่ซุกซน
“อย่าน่า....นี่โดนยาทั้งคู่เลยใช่ไหม”
“อืม...จะยาหรือไม่ยาก็ช่างเถอะ.....ผมคิดถึงพี่”
“ใช่ กอดผมสิ เร็วเข้า.....ผมต้องการพี่นะ” สองหนุ่มนัวเนียเขาแบบไม่อายสายตาใครต่อใครเลย ทำให้สุรสิงห์ต้องรีบถอยแล้ว
“พวกนาย จัดการที่นี่ให้เรียบร้อยด้วยนะ” เขากึ่งลากกึ่งประคองสองหนุ่มออกมาข้างนอก มีรถจอดรออยู่แล้ว เขาจะยัดทั้งคู่เข้ารถแล้ว แต่โดนล๊อกตัวไม่ยอมปล่อย จำต้องยอมนั่งโดนกระนาบข้างตลอดเวลา “กลับบ้าน ด่วนเลย”
อยู่ไม่ได้แล้ว เพราะสองคนนี้เริ่มจะอยู่ไม่สุข พอรถออกบั๊ปนนทร์ดึงเขามาจูบทันที ลีลาลิ้นนั้นเก่งกว่าตอนอยู่บนเกาะเยอะทำเอาวาบหวิวไปหมด แถมยังมีกันย์ที่นัวเนียเขาด้วยอีกคน มือไม้นั้นเหนียวยังกะปลาหมึก แถมเลี้อยถึงเป้ากางเกงด้วย
“หืม....อย่าๆๆ” เขาปรามแบบไม่เต็มเสียงนักเพราะนนทร์ไม่ยอมปล่อยเขาง่ายๆ ขณะที่เบื้องล่างโดนล้วงเข้าเต็มมือ นำส่วนเกินของร่างกายออกมาสูดอากาศภายนอก มือน้อยแค่ขยับขึ้นลงเบาๆราวกับสัมผัสจากปีกผีเสื้อสร้างวิมารที่แสนรัญจวนใจให้ได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะก้มลงไปใช้ปากทำให้เขาทรมารด้วยความหวานซ่านถึงใจ
โอ้....สวรรค์แท้ๆ สุรสิงห์กอดร่างเล็กของนนทร์แน่น อีกมือขยุ้มผมดกดำของกันย์ สองหนุ่มนี้เติมเต็มชีวิตเขาจนล้นแทบสำลัก นี่ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไปแล้วเขาจะเป็นเช่นไรนะ ในที่สุดก็มาถึงบ้านเสียที รถจอดปั๊บเขารีบลากทั้งคู่ลงจากรถ พาไปห้องนอนหรูของตัวเอง
“พี่คิดว่าเราควรคุยกันก่อนนะ แต่ว่า....” เขาพูดไม่จบ กันย์เข้ามาจูบเสียก่อน
“ไม่เอา ไม่คุยแล้ว”
“อืม...มาเร็ว พี่ครับ” นนทร์ถอดเสื้อออกแล้วลากสุรสิงห์ไปที่เตียง
“ได้ๆๆ แต่บอกไว้ก่อนนะว่า เราสองคนลงมือเองนะ พี่ไม่ได้...”
“หุบปาก” กันย์ถอดเสื้อออก สองคนรุมถอดเสื้อผ้าเขาเป็นการใหญ่ ไม่เหลือกระทั่งถุงเท้า
“เบาๆ โว้.....” สุรสิงห์อุทาน ทันทีที่ชิ้นสุดท้ายหลุดจากปลายเท้า สองหนุ่มเห็นแก่นกายพองโตพร้อมออกศึกแล้ว ทั้งคู่ก็ก้มลงชิมรสมันอย่างตะกละตะกามพร้อมๆกัน “อูยยยย......อ่าหหห”
ร่างแกร่งเกร็งเครียดสะโพกแอ่นโค้งขึ้นให้ทั้งคู่เชยชมมันเต็มที่ กันย์และนนทร์ประกบปากคนล่ะด้าน ต่างฝ่ายต่างรูดปากขึ้นลงไปมาตามความยาวของลำทวน เมื่อถึงปลายสุดหัวทวนก็แลกลิ้นเล่นมันอย่างเมามัน จนคนรองรับนั้นแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
“นนทร์มานี่....กันย์ ขึ้นเร็ว” สุรสิงห์สั่งทั้งคู่ก็ทำตามทันที นนทร์ขึ้นมานั่งคล่อมบนใบหน้าให้อีกฝ่ายได้บรนเบรอเขาบ้าง ขณะที่กันย์นั่งคล่อมบนตักพยายามจะกดตัวลง แต่ทำไม่ได้
“อือ....เจ็บจัง”
“เดี๋ยวนะ”สุรสิงห์ต้องหยุดกลางคันหันไปค้นของในลิ้นชักข้างเตียง เขาหยิบขวดโลชั่นเล็กๆมาเทใส่ฝ่ามือถูให้ลื่นๆแล้วสอดเข้าชโลมช่องทางของกันย์แรงๆ
“อ๊า.....ดี...ดีจัง”
“ชอบให้ทำอย่างนี้ใช่ไหม”
“ไม่เอา....ไม่เอานิ้วแล้ว” กันย์หันมามองตาฉ่ำเยิ้ม น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน สุรสิงห์ยิ้มแก้มแทบปริเขานั่งที่ขอบเตียงยกร่างเล็กกว่ามานั่งคล่อมตัก ค่อยกดตัวลงมาให้กลืนกินเขาช้าๆ ใบหน้าอ่อนวัยกว่าถึงกับอ้าปากค้าง
“โอ้....”
“เจ็บไหม” เขาถามเสียงหวานช่วยให้กันย์มีกำลังใจขึ้นเยอะ เขาส่ายหน้าทั้งที่แดงก่ำไปตัว “งั้นขย่มช้าๆนะ...อย่างนั้น คนดี....อืมมมม.....เยี่ยมไปเลย”
“พี่สิงห์....ทำให้ผมด้วยสิ” นนทร์เข้ามาอ้อน
“จ้าๆ....พี่ทำให้ได้เท่าเทียมกันนั้นแหละ” เขาเอนตัวนอนลง นนทร์ไม่รอช้านั่งคล่อมส่งตัวเองลงไปในความชุ่มชื้นก่อนจะขยับในจังหวะเดียวกับกันย์ เตียงกว้างขยับไหวอย่างเริงร่าซ้ำแล้วซ้ำอีกประหนึ่งมีสงครามดุเดือด กว่าทุกอย่างจะสางซาไปก็สายของอีกวัน
เจ็บจัง..... นั้นเป็นความรู้สึกแรกของนนทร์ก่อนลืมตาขึ้นมาเจอแสงแดดแยงตา เขาหลับตาแล้วพลิกตัวหนีแสง เท่านี้เองปั้นเอวจี้ดขึ้นมาทันที
“โอ้ยยย...” เจ็บชะมัด ทั้งแต่เอวลงไปแทบไม่มีความรู้สึกเลย มันด้านๆชาๆยังไงไม่รู้ นี้กูไปทำอะไรมาวะยังกะโดนตีนเป็นร้อยกระทืบเลย เขาพลิกตัวอย่างลำบากยากเย็นกว่าจะกลิ้งมาอีกด้านได้ เขาสะดุ้งน้อยๆเมื่อพบว่าซบลงบนอกใครบางคน และมือเขาโดนหัวกลมทุยที่พาดบนพุงสีแทนนั้น
“อืม!!” อีกฝ่ายสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทันที ทั้งคู่สบตากัน ช๊อคซีนีม่าเลย ต่างฝ่ายต่างช๊อคไหงมาอยู่ร่วมเตียงกันได้หว่า?? ก่อนจะหันไปมองเจ้าของร่างเปลือยที่พวกเขานอนเกยก่ายอยู่ ความทรงจำเมื่อวันวานกลับมาอย่างรวดเร็วเหมือนหนังย้อนกลับมาฉายใหม่ พวกเขา.....
สุดเหวี่ยงไปเลย ถึงตอนนี้จะลุก จะขยับก็ยังไม่ไหวเลย เนื้อตัวเมื่อยขบ โดยเฉพาะเอวนั้นปวดไปหมด แถมยังเจ็บคอด้วย สองหนุ่มมองกันตาปริบๆไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายก็นอนซบร่างแกร่งตรงกลางเอาแรงก่อน นนทร์หายใจยาวให้ร่างกายได้ผ่อนคลายบ้าง พลางหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน แม้จะโกรธ หมางเมินกันแค่ไหน แต่เมื่อมีเรื่องเดือดร้อนเพื่อนก็ยังพยายามช่วยเขาอยู่ดี
“ไม่อยากเชื่อเลย...” นนทร์ว่าเสียงกระซิบ
“หื้อ??”
“ที่กูจะทำอะไรบ้าๆกับมึงได้”
“เหอะ...ที่นอนก็ไอ้ลุงลามกนี่เหรอ”
“เอ่อ....” ทั้งคู่เงียบกริบเมื่อหวนนึกถึงเรื่องบนเกาะนั้น “กูเสียใจที่โกรธมึงไปนานนะ”
“อย่าพูดเลย..”
“ต้องพูดสิ กูไม่มีสิทธิ์บอกว่าใครก่อนใครหลัง เพราะว่า.....”
“ช่างมันเถอะ” กันย์เอื้อมมือมากุมมือเขา บอกให้รู้ว่าสายไปแล้วที่จะมาถกเถียงอะไรกันอีก เพราะเมื่อคืนวานมันบอกอะไรได้มากกว่าคำพูดเสียอีก ความเป็นเพื่อนไม่มีทางสลายไปเพราะผู้ชายเพียงคนเดียวหรอก ตรงข้ามมันทำให้พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันยิ่งกว่าแต่ก่อน
กันย์เกยคางบนอกกว้างกระซิบบอกว่า “มึงจะว่าไง ถ้าเรามัดเขาก่อนจะตื่น”
“เห็นด้วยเลยว่ะ” สองหนุ่มหัวเราะคิกคักกับความคิดแผลงๆ แต่คนที่นอนเป็นหมอนให้ทั้งคู่หนุนนั้นก็แอบเหลือบมองนิดๆ ได้ยินชัดทั้งสองหู เฮ่อ...เด็กพวกนี้นะ ลุยมาทั้งคืนยังไม่หนำใจอีก คิดจะทำให้เขาตายคาอกหรือไงกัน.....แต่ช่างเถอะ ขอเพียงให้ทั้งคู่คืนดีกันได้ เขาก็ยินดีตามใจหมดทุกอย่างแหละ
The end
คิดว่าจบรวบรัดไปหน่อย เอาไว้แก้ตัวเรื่องหน้านะ :bye2: :bye2:
-
:-[
จบได้น่ารักกมากกก
นึกว่าจะเมินกันซะแล้ว
ญ่ารอเรื่องต่อไปจร้า
-
ขอบคุณครับ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเริ่ดๆ มีเมียสองแบบนี้คงไปไหนไม่รอดแล้วแบบนี้
-
ปลื้มกันย์อ่ะ 555+
-
:pighaun: ชอบกนย์จังเลยยยยยยยยย 55+ สรุปลุงก็ได้เมียสอง ก๊ากกกกก
-
น้องกันย์น่าสงสาร มาก่อน แต่เค้าไม่รัก งืดดดดดดดดด
แต่สรุป สุดท้าย 3 คนผัวเมียอ่ะนะ งุงิ หมั่นไส้ตาสิงห์
อยากให้น้องกันต์ ร้ายกว่านี้อ่ะ ชอบๆ เด็กร้ายยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ในที่สุดก็จบแบบ 3P แฮปปี้ ปี้ ปี้ ปี้ คึคึ
-
สุขขีเลย :z1: ลุงสิงห์
ได้ไปสอง
-
:o8: :-[
โว้วววว !!!! จบได้น่ารักสุดๆไปเลยอ่ะ
ควบสองจนได้สินะนายสิงห์ หุหุ
o13 :bye2:
-
กีส ส ดีจัง เห็นแบบดีพี่สิงค์ดูเป็นคนดีขึ้นเยอะ
[เมื่อก่อนไม่มีความดีเลย ย]
รอ ร๊อ รอ รอเรื้องหน้า า
ฮิฮิ
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:z1:สุดท้ายก็happyแต่พี่สิงห์ได้กำไรเห็นๆ
นึกว่าสองคนนั้นจะไม่ยอมคืนดีกันซะแล้ว
-
:z13: :กอด1:
---------------------------------------
กันต์มันดื้อ ต้องดดนพี่สิงห์ปราบ
นนทร์มันว่าง่ายกว่าเยอะ รักบอกรัก ไม่เหมือนกันนต์ชอบเถียงพี่เขาอยู่เรื่อย
ต่อไปพี่สิงห์ต้องเหนื่อยแน่ๆเลยทำไรคูณสองตลอด :z2: :z2:
-
ในที่สุดเพื่อนรักทั้ง2ก็สมัครสมานสมัคคีเรื่องผู้ชายซะที ลุ้นอยู่นานเลย
รอเรื่องต่อไปค่ะ
-
จบแบบแฮปปี้ ไม่เสียทั้งเพื่อนทั้งสามี :z1: แต่ยังไงก็ชอบนนท์ :กอด1:
:pig4: :L2:
-
สุรสิงห์เป็นคนโชคดีที่สุด
-
:pighaun: นึกว่าจะไม่รอดกันซะแล้ว
โหยยยยยยยยย แรงอ่ะ :angry2:
ทั้งคู่เลย แค่ผู้ชายคนเดียวก็ถึงกับโกรธกันตั้งนาน
แต่อีตาสิงห์นี่แกโผล่มาจากไหน รวบรัดมากกกกก :serius2:
เค้าอยากเห็นความร้ายกาจของน้องกันย์มากกว่านี้
พอทั้งสองคนจะโหด ก็เอาซะน่วมเลยยยยย
สงสัยว่าทำไมสิงห์ต้องมาอยู่เกาะคนเดียวด้วย
จะเป็นฤาษีเหรอจ้ะเนี่ย ฮ่าๆ รอเรื่องต่อไปนะคะ รอคอยยยยยยย :serius2:
-
:z1: ฮี่ฮี่ฮี่
-
จบแบบเหมาสองจนได้น้า 5555+ ได้เมียทีเดียวสองคน พอใจยังคุณสิงห์ กร๊ากกกกก
-
วู้ววววว
ของเค้าแรงจริงๆ :haun4:
-
:L1: :impress2: :jul1:
-
อับปลี
อัปรีย์ [อับปฺรี] ว. ระยํา, จัญไร, เลวทราม, ตํ่าช้า, ชั่วช้า, ไม่เป็นมงคล. (ส. อปฺริย; ป. อปฺปิย).
อับ ๑ น. ตลับ.
อับ ๒ ว. ไม่มีลมเข้าออก, ไม่โปร่ง, เช่น อากาศอับ, ไม่เคลื่อนไหว เช่น ลมอับ; ไม่มีตาไป (ใช้แก่หมากรุก); โง่ เช่น ปัญญาอับ; ถึงที่อับจน, ถึงคราวชะตาตก, เช่น ตกอับ; มัวหมอง เช่น อับเศร้าหมองศรี; มืด เช่น อับทิศ คือ มืดทุกทิศ; อาการที่นกเขาซึ่งเคยขันแล้วกลับไม่ขัน; ลักษณะของกลิ่นซึ่งเกิดจากสิ่งที่ไม่มีอากาศผ่าน เช่น เหม็นอับ.
ปลี [ปฺลี] น. ช่อดอกของกล้วยที่ยังมีกาบหุ้มอยู่; กล้ามเนื้อที่มีรูปลักษณะ อย่างหัวปลี เช่น ปลีน่อง; ยอดเจดีย์หรือยอดมณฑปเหนือปล้องไฉน หรือบัวกลุ่มขึ้นไป.
-
รอเรื่องต่อไปน้อออ
o18 o18
-
:z1:สามพีกันเลยทีเดียว
-
ชอบน้องกันต์มากน้องกันรักเพื่อนเลือกเพื่อนมากกว่าผัว :กอด1:
แต่น้องนนท์กลับเป็นคนทำให้คำเพื่อนเกือบไม่มีความหมายเพราะเลือกที่จะรักผัวมากกว่า :angry2:
ถึงตอนหลังจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแต่เสียความรู้สึกกลับน้องนนท์ที่ไปว่าน้องกันต์
ส่วนไอ้พี่สิงห์ก็น่าจะกระทืบให้ตายเป็นต้นเหตุให้เพื่อนทะเลาะกันเพราะความหื่นของตัวเอง :z6:
+1รักน้องกันต์ :-[
-
ไม่รู้ว่าจบแบบนี้แล้วดีต่อสิงรึเปล่า รู้แต่ว่าโดนอานแน่ สองรุมหนึ่ง
-
:haun4:ในที่สุดก้อ 3 p...ให้อภัยอีตาสิงห์หน่อยนึงตรงที่ตอนจบดูแลดีทั้งคู่..ไม่ใช่เอาน้องกันย์แล้วยังปากหมาพูดให้เสียอารมณ์..เรื่องหน้าขอแบบเต็มใจทั้งสองฝ่ายดีกว่า..เพราะตอนแรกที่สิงห์ข่มขืนกันย์..ทำให้นึกถึง.. :sad3:ฉากข่มขืนจากหนังเรื่อง"โชคดีที่ตายก่อน 2"มันติดตาจึงนอยด์อีตาสิงห์เป็นพิเศษ...รอเรื่องใหม่ต่อไปจ๊ะ :กอด1:
-
จบซะแล้ว นึกว่าจะกลายเป็นเรื่องยาวซะแล้วสิ อิอิ
ปล. ยังรู้สึกว่าไอ้ลุงนั่นรักนนท์มากกว่าอยู่ดี ชิส์!
-
เกือบจะตีกีนตายแล้วไม๊ละ :เฮ้อ:
-
ดีใจจังที่ตอนจบกันต์กับนนท์เข้าใจกัน (แต่ในใจแอบเชียร์กันย์นะก็เค้ามาก่อนนิ)
-
555+ ในที่สุดก็ตกลงกันได้
:n1:
-
จบด้วยดี(รึเปล่า??)
ยังรู้สึกสงสารกันย์อยู่เลยนะ เหมือนว่าสิงห์จะไม่ได้รักเลย เฮ้อออ
-
โห...ลุงปล่อยเวลาไปสองเดือนเชียวเหรอกว่าจะกลับออกมาจากเกาะ แต่มาได้ถูกจังหวะยังงี้ ที่ผ่านมาให้อภัยเลย ^^
ส่วนนนท์กับกันย์ เพื่อนสนิทยังไงก็ตัดไม่ขาดเนอะ. (แอบอยากรู้ว่าสุรสิงห์เป็นใครอะไรยังไงมากกว่านี้)
รออ่านเรื่องต่อๆ ไปค่า
-
โว้ว~ ในที่สุดก็คืนดีกันซะที ลุ้นแทบตายว่าจะออกมายังไง
-
รวบรัดจิงๆ ทั้งรวบทั้งรัด
-
:haun4:
-
ลุงสิงห์ได้กำได้เห้นๆ
5555555
-
:o8: เห็นมั้ย...บอกแล้ววววว
ว่ามันต้องลงเอยเยี่ยงเน้ :m20:
สุดท้าย..อีพี่สิงห์ก็กำไรเหนาะ :3123:
:L2: ได้เมียทีสองเลย :laugh:
-
สุขใจจัง เรื่องของน้องเนย ลุงอยากอ่านต่อ มีบทของอิซัส กับน้องเนยด้วยจะปลื้มมากๆ
-
เเต่ละตอนนี่ โหด มันส์ หื่นมาก สนุกอ่ะ เเล้วจะติดตามต่อนะ
-
ได้ลุ้นได้หื่นทุกตอนจิงๆสามพีคือพลังอิอิ :m25:
เขียนสนุกทุกเรื่องเลยค่ะรออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า o13
-
ดีแล้วที่เคลียร์กันได้ลงตัว
แต่พี่สิงห์ท่าทางจะเป็นปลื้มเนอะ โผล่มาได้จังหวะสุดๆ :impress2:
-
ช่าย มิตรภาพระหว่างเพื่อนแลกไม่ได้กับผู้ชายคนเดียว หึหึหึ
-
อ๊ากกกกกกกก ดุเดือด เรื่องหน้าขอแบบไทย ๆ ได้มั้ย อยากอ่านาคร้าาาาาาาาาาา
-
อิอิ สองหนุ่มเล่นเอาพี่สิงห์เราหมดแรง คางเหลืองแทน นานๆ ทีจะเจอ 2 เคะ 1 เมะ แร๊ง
-
อ่านมา4ตอน หื่นกระจายมาก
-
:jul1:
:L2:
-
น่านเพื่อนกันก็ต้องสามัคคีกันอย่างนี้สิถึงดี 555
-
เพราะเป็นเรื่องสั้น เลยอ่านทีละเรื่อง เว้นไปแล้วก็มาอ่านอีก หลายเรื่องที่รู้สึกว่าตัดจบสั้น
ให้คิดต่อเอง สมเป็นเรื่องสั้น แต่ก็เป็นจุดที่ไม่ค่อยชอบเท่าไร เพราะต้องนึกเองต่อไม่จบทุกที
ชอบเรื่องยาวๆ อย่างมนต์รักทะเลใต้นี่มีจุดไคลแมกซ์หลายตอน ชอบกันย์ตั้งแต่บนเกาะแล้ว
ดีที่จบแบบนี้ไม่งั้นคงเสียใจแทนคนใดคนหนึ่งแน่
-
ตายแระอีพี่สิงห์โชคดีวุ้ย
มีเมียสองคนพร้อมกัน แถมยังสามัคคีอีก
สวดยวดๆๆ :m25:
-
สรุปพี่ก็ควบสอง!!!
แต่ก็ยังสงสารกันย์อยู่ดี!!!!!!!
-
เอากันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยย 555+ o18
-
พี่สิงห์เป็นเจ้าพ่อที่ไหนหรือเปล่า
ให้ลูกน้องแอบตามสองหนุ่มอยู่ล่ะสิ
-
ตอนใหม่ เรามาธรมะธรรมโมกัน ทำจิตใจที่สะอาดปราศจากกิเลสตัณหากันเทิดหนา
ละกิเลส
ละตัณหา
ละกามา
และละทั้งปวง สาธุ :call:
เรื่องสั้น ตอนที่ 11 นรก....ใครว่าไม่มีจริง
“เห็นรึยัง” ศศิวิภา ผู้จัดการกองถ่ายตะโกนถามเด็กขนของแต่ไกล
“ยังครับ”
“ปัดโธ่เอ้ย...ชักช้าจริงๆ ฟ้าจะมืดแล้วด้วย” เธอดูนาฬิกาข้อมือสลับกับท้องฟ้าไปมาหลายรอบ อุตส่าห์โทรแล้วโทรอีกแล้วนะว่าให้มาเร็วๆหน่อย ถ้าถ่ายวันนี้ไม่ทัน ตารางงานเธอได้วิบัติแน่ แถมค่าใช้จ่ายก็บานเบอะ โดนด่า อดโบนัส
“คุณแตง...” ช่างภาพหนุ่มใหญ่พาร่างอ้วนท้วมเดินส่ายอาดๆหน้าตาขมึงตึง “มารึยัง”
“ยังคะ รออีกเดี๋ยวนะคะ จะมาแล้วคะ”
“คุณติดต่องานยังไง ทำงานผมล่าช้าหมด จะถ่ายหรือไม่ถ่าย”
“ถ่ายคะ ถ่าย...”
“มาแล้วครับ” เด็กขนของตะโกนบอก ศศิวภาโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ช่างภาพยังขบเคี้ยวฟันกรอดๆ รถตู้สีขาววิ่งปุเลงๆฝุ่นตลบมาแต่ไกลกว่าจะมาจอดใต้ต้นโพธิ์ รออยู่นานกว่าคนในรถจะเปิดประตูออกมา ชายหนุ่มกับหญิงสาวหน้าตาดีลงมาเอาพัดโบกไล่ฝุ่นเสียก่อน
“วุ้ย... ที่นี่มันอะไรกันนักกันหนานะ สกปรกจริงๆเลย”
“บอส....เรียบร้อยแล้วล่ะ” ชายหนุ่มบอก คนในรถคนสุดท้ายถึงลงมา เป็นหนุ่มน้อย ผอมบาง ช่วงขายาว ผมดำซอยลดระดับยาวเลยบ่าเล็กน้อยอวดดวงหน้าที่หวานไม่แพ้ผู้หญิง นภัสกร ชื่อในวงการ หรือ ชื่อจริงว่าคืนฉาย ดารานักร้องหนุ่มวัย 18 ที่กำลังโด่งดังสุดขีดในขณะนี้กวาดสายมองไปรอบๆ คิดว่าจะเป็นที่สวยกว่านี้เสียอีก แต่กลับเป็นแค่วัดจนๆไม่มีกระทั่งกำแพงวัด พื้นก็เป็นแค่ทุ่งหญ้าโกโรโกโส เดินลำบากอีก ไม่รู้ผู้กำกับเลือกมาได้ไง ตาถั่วชะมัด
“น้องบอสขา ทีมงานรอร้อรอตั้งนานแน่ะ พี่นัดไว้ 10โมงเช้า ไม่ใช่เหรอคะ ทำไมมาซะตะวันจะตกดินแล้วล่ะคะ” ศศิวภาเดินต้วมเตี้ยมมาหา
“โทษครับ พี่แตง เครื่องลงช้าไปหน่อย แล้วพอดีทางผ่านที่จะมาที่นี่เจอร้านอาหารที่สวยมาก เลยแวะทานเสียก่อนจะได้ไม่รบกวนกองถ่ายไงครับ”
“แห้ม...ทีหน้าทีหลังไม่ต้องเกรงใจหรอกนะจ๊ะ น้องบอส อยากทานอะไรบอกด้าย....พี่แตงเสียอย่างหาให้น้องได้หมดแหละคะ น้องรีบไปดีกว่านะคะเดี๋ยวแดดลับแล้วจะถ่ายไม่สวย”
“ครับผม” ชายหนุ่มยิ้มหวานก่อนยื่นเสื้อแขนยาวให้หล่อนช่วยหิ้ว ลับหลังสาวใหญ่จิกตาใส่พลางขยับปากด่าเบาๆ “ไอ้เปรต”
“สวัสดีครับ พี่เป็ด ขอโทษที่มาช้าครับ”
“เอ่อๆๆๆ ไปยืนโน่นเลย เริ่มถ่ายกันได้แล้ว” ช่างภาพขี้เกียจพูดมาก โบกมือไล่ให้กองคำขอโทษไว้ ทุกคนรีบเซ็ทฉากเพื่อให้ถ่ายให้ทันก่อนดวงอาทิตย์จะตกดิน สุดท้ายได้แค่ 2-3 ช๊อตเท่านั้นท้องฟ้าก็เริ่มมืด
“เอาล่ะ ย้ายไปถ่ายในโบสถ์นะ บอสเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า”
“ครับผม”
ระหว่างที่รอชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า ทุกคนเร่งมือย้ายข้าวของไปในโบสถ์ ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็พร้อมถ่ายพอเข้ามาภายในก็ต้องแปลกใจที่ได้เห็นภาพวาดผนังโบสถ์ พื้นสีแดงเข้มออกน้ำตาลลวดลายอ่อนช้อยงดงาม
“สวยจัง...” เขาเผลอเอ่ยปากชมซึ่งเป็นเรื่องยากมากที่เขาจะนึกชมอะไรสักอย่าง
“ใช่ไหม ภาพนี้ต้องออกมาสวยแน่”
“ผมเห็นด้วย” เขาก้าวเข้าไปยืนหน้าภาพวางท่าที่คิดว่าเท่ที่สุด
“คุณๆๆๆ” ลุงแก่ๆคนหนึ่งเข้ามาชี้มือชี้ไม้ “เข้ามาในนี้ก็ต้องถอดรองเท้าสิ”
“โอ๊ะ?? ขอโทษครับ บอสถอดรองเท้าสิ” ทุกคนที่เข้ามาล้วนแต่ถอดรองเท้าทั้งนั้น มีชายหนุ่มหน้าตาอ่อนหวานเพียงคนเดียวที่ใส่เข้ามา เขามองเท้าตัวเอง ของคนอื่นๆ ก่อนแบะปากอย่างรำคาญใจ
“พื้นสกปรกจัง ให้ใครมากวาดก่อนได้ไหม”
“เอ่อๆๆๆ ใครก็ได้เอาไม้กวาดมาที บอสออกไปถอดรองเท้าก่อน” ช่างภาพไล่ให้ออกไปเร็วๆ เกรงใจมรรคนายก แต่ชายหนุ่มเมินเฉยเขาเอานิ้วแตะหมากฝรั่งในปากแล้วจิ้มใส่ภาพบนกำแพง ทุกคนอ้าปากค้างตกใจกับอากับกิริยาของดาราหนุ่ม เขาเชิดหน้าออกไปไม่สนสายตาของลุงคนนั้น
“ขอโทษนะคะ คุณลุง ขอโทษจริงๆ” ศศิวิภาเข้ามายกมือไหว้ ลุงยิ้มรับคำขอโทษแกนๆ แกค่อยๆแกะเอาหมากฝรั่งออกจากผนัง สาวใหญ่ก็เข้ามาช่วยด้วย สองคนค่อยๆแคะจนเอาออกได้เกือบหมด แต่ก็ทำให้ภาพเสียหายไปเล็กน้อย
“ว้า....แย่จัง ภาพลอกเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ.... ซ่อมได้” ลุงบอกน้ำเสียงราบเรียบ แต่เหล่มองเจ้าหนุ่มตัวร้ายราวกับคาดโทษไว้ในใจ การถ่ายภาพดำเนินต่อไปอย่างเร่งรีบ ระหว่างพักเบรกสั้นๆเปลี่ยนชุดอยู่ ลุงมรรคนายกกะเกณท์เด็กวัด 2-3 คน มากวาดเศษใบไม้หน้าโบสถ์ เด็กชายอายุ 8-9 ขวบยืนมองดาราหนุ่มตาไม่กระพริบ ทีมงานเข้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ แล้วเริ่มหวีผม เด็กชายตัวน้อยเห็นหน้าชัดๆก็ยิ้มกว้างรีบวางไม้กวาดทันที
“ไอ้น้อย เอ็งจะไปไหน?”
“พี่ฮะ พี่บอส ใช่ไหมครับ” เด็กชายเข้ามาถาม ดวงตานั้นเป็นประกายสดใส
“เอ่อๆ” คืนฉายไม่แลตามองด้วยซ้ำ จู่ๆเด็กชายก็เข้ามากอดเอวเขาแน่น อารามตกใจเขาจึงพลั่กอีกฝ่ายออกไปสุดแรงจนร่างเล็กล้มก้นจ้ำเบ้า “ทำอะไรไอ้เด็กบ้า”
“บอส??”
“อยู่ดีๆก็เข้ามากอดได้ สกปรกจริง”ชายหนุ่มปัดเสื้ออย่างรังเกียจก่อนเดินหนี ทิ้งเด็กชายนั่งมองด้วยความตกใจ ลุงมรรคนายกเข้ามาประคองเขาลุกขึ้น
“เอ็งไม่เป็นอะไรนะ” เด็กชายกอดเอวแกแน่นร้องไห้โฮด้วยความผิดหวัง ดาราหนุ่มนักร้องชอบช่วยเหลือเด็กกำพร้า เขาบริจาคเงินเป็นทุกการศึกษาเด็กด้อยโอกาสมากมาย รูปเขาถ่ายคู่กับเด็กๆมีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง แต่ทำไมกับทำกับเขาอย่างนี้ หรือเพราะเขาน่ารังเกียจเกินไป
ผู้เฒ่ากอดปลอบใจยังไง เด็กก็ร้องไม่หยุด เขาเงยหน้ามองชายหนุ่มที่นั่งให้ช่างลงมือแต่งหน้า หน้าตาอ่อนหวานผิดกับจิตใจจริงๆ การถ่ายทำดำเนินต่อไป ศศิวิภามองนาฬิกา 3 ทุ่มแล้วแต่ยังเหลืออีก 10 ชุด หันไปที่เก้าอี้ ลุงมรรคนายกนั่งหลับนกคอพับคอห้อย เห็นแล้วน่าสงสารจัง
“พี่เป็ด จะเสร็จทันไหมคะ”
“ท่าจะไม่ทันเสียแล้ว” เขาดูนาฬิกาแล้วก็ต้องส่ายหน้า “คงต้องต่อพรุ่งนี้แล้วล่ะ ผมว่านอนค้างซะที่นี่เลยดีกว่า พรุ่งนี้เริ่มงานตั้งแต่เช้าตอนพระอาทิตย์ขึ้น ถ่ายเสร็จให้ทันเที่ยงแล้วกลับถึงกรุงเทพก็ทุ่มพอดี อย่างนี้น่าจะไหวนะ”
ถ้าทำตามที่เขาว่าก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ตัวปัญหานี่สิ ทั้งคู่หันไปมองดาราหนุ่มและเพื่อนสนิทอีกสองที่ทำตัวกร่างจนใครๆก็เรียกว่า 3 ตัวแสบ กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ล่ะชุด ช้าอืดอาดยิ่งกว่าผู้หญิง ทั้งขี้บ่น ทั้งปากมาก น่ารำคาญไปเสียหมด แต่ทุกคนก็ต้องอดทนเพราะตอนนี้หนุ่มคนนี้ขายดีที่สุด
“คุณไปกล่อมเขาดีกว่า ผมไม่ยุ่งหรอกนะ”
“คะ” ศศิวิภาถอนหายใจเฮือกก่อนฉีกยิ้มกว้างสุดๆ ตรงปรี่ไปหา “น้องบอสขา”
“เสร็จหรือยังครับพี่แตง ผมชักง่วงแล้วนะ” เด็กหนุ่มถามโดยที่ตาจ้องแต่เกมในมือถือ
“ยังเหลืออีก 10 ชุดจ๊ะ ถ่ายทั้งคืนก็คงไม่ทัน พวกเราเลยตกลงว่าจะค้างคืนกันที่นี่นะจ๊ะ”
“ค้างคืน??” เทิดธนา หรือ เทิดเพื่อนสนิทของเชิงชายทำเสียงสูงไม่พอใจ เขายังเรียนไม่จบ ม.ปลาย แต่วันๆเอาแต่เกาะเพื่อนเที่ยวไปเรื่อยเปี่อยเท่านั้น “พี่แตง ทำไมถึงถ่ายทำช้าจังง๊ะ”
“ก็เพราะเริ่มงานกันช้าไงจ๊ะ ถึงได้เสร็จช้า เราต้องค้างคืนกันที่นี่นะ พรุ่งนี้ต้องเริ่มถ่ายก่อนพระอาทิตย์ขึ้น จะได้เสร็จก่อนเที่ยง”
“ก่อนเที่ยง....โห อย่างนี้ก็ไม่ทันเครื่องบินเที่ยว 10 โมงนะสิ” กรรวี เพื่อนสาวบ่น
“ก็ช่วยไม่ได้นี่จ๊ะ ขากลับเราต้องนั่งรถกลับเอานะ”
“บอส โทรหาเฮียจ๊อหน่อยสิ งานแบบนี้ทำแล้วเซ็งว่ะ ถ่ายบ้าอะไรบ้านนอกคอกนาอย่างนี้ ไม่มีอะไรสนุกเลย”
“ไม่เอาน่า งานก็คืองาน ยังไงก็ต้องทำให้เสร็จ มึงอย่าบ่นเลย” นี่เป็นครั้งแรกที่ศศิวิภาคิดว่า ชายหนุ่มมีความรับผิดชอบดี พูดจามีเหตุผลเป็นผู้ใหญ่พอตัว “ถึงจะเป็นงานดี งานห่วยยังไงก็ต้องทำ”
เขาหยุดเกมมองสถานที่โดยรอบแล้ว “เฮ่อ..... เรานอนในรถตู้ก็แล้วกัน ที่นี่คงนอนไม่ลง วัดเก่าๆอย่างนี้ ผีคงเหี้ยนน่าดู”
“เหี้ยนสิ” ประโยคนี้ทำให้ทุกคนสะดุ้งหันไปมอง มรรคนายกที่คิดว่าหลับอยู่ตื่นแล้ว “แต่ที่เหี้ยนไม่ใช่ผีหรอกนะ”
“ลุงว่าไม่ใช่ผีแล้วเป็นอะไร” คืนฉายถาม
“ผีเป็นคำที่ใช้เรียกคนตายที่ยังมีใจผูกพันทางโลก พวกนี้วนเวียนอยู่ใกล้กับผู้คนหรือสถานที่ที่ผูกพัน แต่ที่นี่ในขอบเขตของวัด เป็นสถานที่ของพระพุทธองค์ ผู้สอนหลักธรรมของการหลุดพ้น ที่นี่ไม่มีผี....มีแต่ดวงจิตที่บริสุทธิ์เท่านั้น”
“ลุงพูดงี้หมายความว่าไง” เทิดธนาถาม
“ก็หมายความว่าวัดวาอารามทั้งหลายล้วนแต่เป็นสถานที่บริสุทธิ์ ผู้ที่มาพึ่งพาอาศัยควรสำรวม รักษาความสะอาดทั้งกาย วาจา ใจ เมื่อเป็นผู้ที่บริสุทธิ์กันทั้งหมดทั้งสิ้น ก็ไม่มีใครเบียดเบียนใครแน่นอน”
สามเพื่อนซี้หันมามองหน้ากัน เทิดว่า“พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ ช่างเถอะ คนแก่ก็งี้ ธรรมะธรรมโมไม่ได้เรื่อง” กรรวีบ่นอีกคน
ทั้งสองลุกจากเก้าอี้ไป เด็กหนุ่มค่อยลุกอีกคน “ลุง.....ลุงน่ะอยู่กับวัดกับวามานานเลยคิดอะไรเชยๆอย่างนี้ แต่มันก็เหมาะกับลุงดี แต่พวกผมล่ะขอผ่าน ผีเผอ วัดวาอาราม รักษาความสะอาดกายวาจาใจอะไรน่ะเพ้อเจ้อ สมัยนี้สิ่งที่เป็นของจริงแท้แน่นอน มีแต่ตัวเรากับเงินเท่านั้น อย่างลุงน่ะเขาเรียกของตกรุ่น.....มาอยู่ตามวัดเก่าๆโทรมๆนี่แหละเหมาะกับลุงดี”
“บอส....พูดอะไรน่ะ มีสำมาคารวะหน่อยสิ” ศศิวิภาเตือน
“คร้าบๆๆๆ” ร่างเล็กเดินเชิดไปหาเพื่อนๆ
“ขอโทษนะคะ ลุง เด็กคนนี้น่ะพ่อแม่รักแล้วตามใจมากไปหน่อย เลยนิสัยเสียไปนิด ลุงอย่าโกรธแกนะคะ” ศิศิวิภายกมือขอโทษขอโพยแทน ลุงรับไหว้แกนๆไม่ว่าอะไร แต่ดวงตานั้นขุ่นเคืองไม่น้อย
******************
“อ้าว?? ไปไหนกันหมดล่ะ” คืนฉายอาบน้ำเสร็จกลับมาที่รถ แต่ไม่พบใครเลย
“บอส...ทางนี้” เพื่อนซี้กวักมือให้เข้ามาในโบสถ์ เขาตามไปถึงพบว่ามีฟูกปูให้นอนอยู่มุมสุด เขากำลังจะตามไปแล้วแต่ดันเหลือบไปเห็นลุงมรรคนายกถือผ้าขี้ริ้วเช็ดคราบหมากฝรั่งที่ผนังกำแพง สายตานั้นมองเขาอยู่ตลอดเวลา อารมณ์ดีๆชักจะหงุดหงิดเลยหันไปมอง
“ลุงมีปัญหาอะไร”
“มี...” แกตอบเบาๆ ชายหนุ่มเลยตรงเข้าไปหา “ เราต้องปรับปรุงนิสัยอีกเยอะนะ ไม่งั้นจะต้องเสียใจ”
“พูดอะไรของลุงกัน ผมต้องปรับปรุงตรงไหน”
“สำมาคารวะและใจที่เอื้อเฟื้อต่อเพื่อนมนุษย์ไง เราบกพร่องสองข้อนี้มากที่สุดนะ” ชายหนุ่มเค้นเสียงหัวเราะเยาะอย่างสมเพชเวทนา ลุงจึงชี้ให้ดูบางอย่าง “เห็นภาพบนผนังนี้ไหม มันแสดงให้เห็นถึงนรกและบาปทั้งปวงของมนุษย์ เรามีความเห็นแก่ตัวและไร้น้ำใจหากไม่ปรับปรุงตัวก็จะต้องเจอคนที่ป่าเถื่อนหยาบช้าไร้น้ำใจยิ่งกว่า ถึงตอนนั้นจะมานั่งเสียใจก็สายไปแล้ว วิธีเดียวจะแก้ไขทุกอย่างได้ คือทำความดีความดีเท่านั้นที่ชนะได้ทุกสิ่ง”
“เห้อ....น่าเบื่อ ไปเทศนาให้ลุกหลานฟังเถอะ สมัยนี้เงินเท่านั้นเป็นใหญ่ ไม่งั้นจะมีคำพูดที่ว่า เงินจ้างผีโม่แป้งได้ เหรอ ชิ”
เขาหันหลังจะเดินไปหาเพื่อน ทันใดนั้นมือเหี่ยวแห้งหนังหุ้มกระดูกทว่าแข็งแรงคว้าคอเสื้อเขาจากด้านหลังกระชากเหวี่ยงสุดแรง
“เหวอ!!!!” คืนฉายหงายหลังคิดว่าจะชนกำแพงแล้ว ที่ไหนได้ข้างหลังเขาไม่มีอะไรเลย เขาหล่นวูบเห็นเท้าตัวเองลอยคว้างไปมา อะไรกันเนี่ย??
ตูมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
อยากรู้ต่ออ่ะ... อยากรู้ต่ออ่ะ... o9
รอตอนต่อไปอยู่นะครับคุณ nariza6
-
สะใจมากๆ ดัดนิสัยซะ
เผื่อจะดีขึ้น(รึเปล่า)
-
เอิ่มมม มันข้ามขั้นไปหลอนแล้วแหละ แว้กๆๆๆๆๆ
บอสน่าจะเจออะไรที่ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไปตลอดกาล :laugh:
-
แอบหลอนอีกละ เรื่องนี้ :call:
แต่เด็กอย่างนี้มันก็หน้าดัดนิสัยนะ
-
ว๊าวววววว ครั้งนี้มาแนวใหม่ อิอิ
ปล. เหี้ยน ต้องสะกดแบบนี้ค่า >> เฮี้ยน
-
โอ๊ะ จะเปนไงต่อหว่า?
-
คนเขียนคิดพล็อตเรื่องเก่งจัง
เดาต่อไปไม่ถูก
หรือว่าบอสจะได้บทเรียน ? :beat:
-
เรื่องนี้ท่าทางน่ากลัว
-
เอาล่ะสิ ได้ตกนรกในกำแพงแน่
เค้าจะลงโทษกันยังไงน้า อยากรู้จัง อิอิ
-
เพิ่งได้อ่านคู่พ่อลูก 3P
เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ ^^
-
ตามติดตอนต่อไป
:pig4:
-
อ่านเรืองนี้ตอนไหนๆ ก็ยังหื่นอยู่ดี คึคึ ของชอบของเรา กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
:impress2: เรื่องใหม่มาแล้วชอบมากมาย...
-
จะโดนดัดนิสัยแบบไหนมั่งเนี่ย นิสัยเสียขนาดนี้ :เฮ้อ:
-
นายเอกสันดานเสีย อย่างนี้ต้องสั่งสอน หุหุหุ
-
บอสนิสัยไม่ดีเรยนะ เด๋วโดนตีก้นหรอก อิอิ
-
อยากรู้ตอนต่อไปจัง :pig4:
-
เป็นลูกเป็นหลานจะตบกะโหลกเช้าเย็น ตูมนี่ตกลงไปในกะทะทองแดงหรือป่าวหนอ 55
-
อ่านแย่งน้องอ้อย...
ละครน้ำเน่าก็มีดีอย่างงี้เอง
น้องอ้อย ไปให้ช้างกินไป๋ พวกหนุ่มๆเขาจะกินกันเอง
น่าไปคลับลึกลับนั้นจังเนอะ ^o^
-
ตอนหน้านี่ตกนรกแน่แท้ เอาให้สำนึกเลย
-
คนนิสัยไม่ดี เล่นให้หนักเลยจ๊ะ
:m16: :m16:
-
จะมีอะไรน่ากลัวมั้ยเนี่ย o21
-
หือ? อะไรอ่ะ อย่าบอกว่าน้องบอสถูกดูดไปนรกแล้วนะ
แล้วจะไปกิ๊กกับใครล่ะเนี่ย กิ๊กกับคนในนรกเหรอคะ เท่อ่ะ 555+
อยากรู้จังว่าบอสเป็นอะไร มาต่อเร็วนะคะ ^^
-
จิตใจหยาบช้าแบบนี้ อีกหลายขุมคงต้องการตัว
-
:laugh:
ดัดนิสัยมันซะ
หมั่นไส้จิงๆ
-
เหมือนเคยอ่านจากที่ไหนซักที่แต่ก็นานมากแล้ว
สนุกมากค่ะ รอดูบอสรับกรรม
-
เอาให้เข็ดเลยนะลุง หุหุ
-
ไอเดียเจ๋งค่า รอติดตามว่าจะถูกสั่งสอนอย่างไรบ้าง
-
อุย เสาอากาศบนหัวจับสัญญาณSm ได้ ก๊ากกก
อยากอ่านต่ออ๊า~
-
อ่านตอนดีแล้วหลอนจัง o21
น้องบอสกลับตัวกลับใจเร็วๆนะลูก
-
นิสัย [สันดาน] แย่มากกกกกกกกก
จัดหนัก เอาให้เข็ด
-
เปิดเรื่องมาน่าสนใจมากมาย >.< อยากรู้ว่าน้องจะโดนใครดัดนิสัยนะ
-
น่ากลัวนิดๆ แหะ
:L2:
-
จะติดตามเรื่อยๆนะเจ้า o13 o13
-
ท่าทางจะโดนอบรมหนัก :z1:
-
โดนใครอ่ะ..
-
เกิดอะไรขึ้นนนนนกันค่ะ!!!
-
ธรรมะซะ ไม่กล้าอ่านเลยยย :z3:
-
*[]* เรื่องใหม่ มาแนวธรรมะธรรมโมด้วยนะเนี่ย
แล้วเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปน้า คิคิ
-
จะจัดการแบบไหนดีล่ะลุง
-
ขอเม้นเรื่องมนต์รักทะเลใต้ก่อน เราว่าเป็นเรื่องสั้นที่ดีที่สุดเลยอะ สนุกๆ จบได้ดีมากก คิดได้ไงอะ o13
-
แล้วจะเป็นยังไงต่อคะเนี่ย
ถือว่าตัวเองเป็นดาราใหญ่ จะทำอะไรก็ได้ เฮ้อออ ไม่ไหวๆ
-
:a5: หลอนนนนน
-
ได้ไปเยี่ยมชมนรกก่อนวัยอันควรแหงมๆ
รอตอนต่อไปค่า^^
-
หลอนมาก :sad4:
น่ากลัวจัง กลัวบาปด้วย
-
นายเอกเราดูจะนิสัยแย่จัง
-
อิคุณน้องบอสและผองเพื่อน กริยาหยาบกระด้าง ไร้ความยำเกรงต่อบุคคลและสถานที่ คิดถึงแต่ตัวเองเช่นนี้
คุณลุงมรรคธายก จัดทัวร์นรก ชนิดไปกลับมาแล้ว กลับตัวกลับใจเลยสินะค่ะ
ว่าแต่ขุมไหนนะ? ถึงมี XXX ด้วย ~
ย้อนไปกล่าวถึง "มนต์รักทะเลใต้" สักหน่อย
ในที่สุดก็ 3P สมานฉันท์ สุขสันต์กันทั่วหน้า ( พี่สิงห์อาจจะเหนื่อยหน่อย )
แต่ดูจากซีนที่ นนทร์กับกันต์ ทะเลาะตบตีกันที่เกาะแล้ว ถ้าพี่สิงห์คิดจะมีคนที่ 3 ที่ 4 คงโดนมิใช่น้อย
เพราะ ท่าทางเมียพี่สิงห์ทั้งสองคนจะมือหนักเท้าหนัก หึงโหดกันพอสมควร...
-
ชอบคุณคนเขียนมากเลยจ้า >< กิ้วๆ เรื่องนี้มีหลากหลายพีโวะ ฮ่าๆสะจาย :z2:
มนต์รักทะเลใต้อ่า นึกว่าจะเมะสอง เคะสอง หรือ เมะสองเคะหนึ่ง
ที่ไหนได้โวะ พี่ท่านพลิกล็อค o22 เอาเป็นเคะสองเมะหนึ่งซะงั้น ฮ่าๆ ><~!
อิอิ ชอบของพี่ทุกตอนเลย เรียกความหื่นได้ใจ ฮ่าๆ :z1:
เลือด(Y)กระจาย :m25: เอิ๊ก
สู้ๆนะค๊า รีบๆมาต่อมาลงไว้ๆหน้า รอไม่ไหวเเล้ว ฮ่าๆ :z3: :z2:
-
ฮิๆๆๆ ใครหนาจามาสั่งสอนน้องบอสส
:L2: :L2:
-
รออ่านต่อ
แต่นิสัยอย่างงี้ต้องได้รับการแก้ไขดีที่สุดอิอิ
-
จะโดนดัดนิสัยขนาดไหนเนี่ย รอลุ้น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กร๊ากกกก ผีสาววายหรอเนี่ย
ต๊าย ผีสุดท้ายนี่คงเต็มขั้นเลยสินะ
-
จับดัดนิสัยเลยค่ะ เอาหนักๆ คนอะไรไม่รู้ ใจร้ายจริง สงสารเด็กกะลุงจัง
-
ตอนนี้น่ากลัวอย่างไรก็ไม่รู้
ขอแบบเบาๆ เอาแค่น้องบอสจำไปจนวันตายก็พอ o18
-
นิสัยแย่แบบบอสต้องโดนลงโทษให้เข็ด
-
ให้เหล้า เท่ากับแช่ง แช่งให้ได้สามีเยอะๆใช่ม่ะ
คุณครูจะรู้มั้ยว่าถูกมอมแล้ว... ^^
ชอบล่ะเสะ
-
เราล่องทะเลติดเกาะกันนานมากเลยนะเนี๊ย
เรื่องแบบรวบรัดตัดจบจริงๆค่ะ มันมีเรื่องคาใจอยู่ แบบ พี่สิงห์ทำไมไปอยู่เกาะ พี่สิงห์เป็นใคร ทำนองนี้น่ะ
ส่วนเพื่อนทะเลาะกันนี่ก็แบบ ทะเลาะกันทำไมยะ แบ่งๆกัน ฮา ฮา
สุดท้ายคนที่ได้ผลประโยชน์ที่สุดก็คือพี่สิงห์ หึหึ
เรื่องต่อไปก็เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ
สู้ๆค่ะ
-
เอ๋ มีตอนใหม่มาเพิ่มอีกสองเรื่อง อึม... เรื่องที่สอง ค้างอะ รอๆๆ
อยากรู้จังว่าจะเดินเรื่องยังไง ฮิฮิฮิ
-
โอ้ยยยยยยยย ผีสาว(Y) น่ารัก
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
อะไร ต่อไปเป้นอะไร
จงมา อิอิ
-
:z10: :z10:
โดนสั่งสอนซะบ้าง น้องบอส
เผื่อจะเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นกะเขาบ้าง
-
:call:
รอๆๆๆๆๆๆๆ
-
แปลกมาก ในนรกก็มี มีทุกที่ที่ใจเรามี ชอบครับ
-
มาต่อแล้วจ้า
เรื่องที่ 11 นรก...ใครว่าไม่มีจริง [2]
ตูมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!
ช่วยด้วย!!! เขาแหกปากร้องสุดเสียงแต่มันกลับดังปุ๋มๆๆก่อนน้ำทะลักเข้าปาก คืนฉายสำลักน้ำตะกายเป็นการใหญ่ แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งจม เท้าเขาเหยียบโดนโคลนนุ่มๆกระจาย มือปัดไปเกี่ยวสายบัวเข้า เขากำลังจะหมดลมหายใจอยู่แล้ว จู่ๆก็มีบางอย่างกระชากคอเสื้อเขาขึ้นภาพน้ำใสๆสีฟ้าลอยหายไปจากสายตาก่อนความมืดปกคลุมเขาไว้
เพี้ยะ! แก้มเจ็บชาไปหมด ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆก่อนจะหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด
“รู้ตัวเสียที”
แค่ก แค่ก....
“ตกมาจากไหนกันรึ?? ใช่กินนรหรือไม่”
“ไม่หรอก ไม่มีหาง เสื้อผ้าก็พิลึกดูประหลาด หน้าตางามเหมือนนางอัปสร แต่ร่างกายเป็นบุรุษชาติไปเสียนี่”
“ใช่พวกคนบาปจัญไรถูกส่งมาลงทัณฑ์กระมั่ง หาไม่แล้วคงมีอำนาจวิเศษสักประการ มิสิ้นไร้ไม้ตอกจนต้องให้คนอย่างพรานบุญช่วยงมหรอก พวกเจ้าว่าจริงหรือไม่”
คืนฉายไม่สนหรอกว่าใครจะพูดอะไร เขาอยากให้คนช่วยพยุงหาอะไรอุ่นๆมาให้มากกว่า เขายื่นมือมา “ช่วยดึงหน่อยสิ”
คนที่ยืนรายล้อมถอยหือออกห่าง ชายหนุ่มนึกรำคาญคนพวกนี้อะไรกันหัวสมองชักช้าไม่ได้เรื่องเลย เดี๋ยวเห้อะ เดี๋ยวจะให้ผู้จัดการกองถ่ายไล่ออกให้หมดเลย คอยดู เขายันตัวลุกขึ้นยืนมองหน้าผู้คนที่รายล้อม ทุกคนล้วนแต่แต่งตัวประหลาด ใบหนาขีดเขียนริ้วสีหลากหลาย เสื้อผ้ายังกะละครจักรๆวงศ์ๆ แห่ม....แอ็ฟเฟ็กดีแฮะ ใส่ตีนไก่ปลอมด้วย
“นี่กองถ่ายหนังอะไร”
แต่ล่ะคนมองหน้ากันเหรอหรา “ฉันถามว่ากองถ่ายหนังอะไร ผู้กำกับอยู่ไหน”
เหลียวมองไปรอบๆก็เห็นแต่ป่าไม้ขึ้นหนาทึบ ใกล้ๆก็มีบึงสระบัวแสงอาทิตย์สีทองสาดแสงลงมาทำให้รู้ว่านี่เช้าแล้ว ยังกะพริบตาเดียวเอง เมื่อคืนเขายังไม่ได้นอนด้วยซ้ำ ไอ้ลุงแก่นั้นพลั่กเขาตกลงมา เอ๊ะ?? ตกลงมา.....ตกมาจากไหนน่ะ??
ร่างเล็กเดินเงอะงะไปรอบๆบึง ท่ามกลางสายตาของเหล่าคนประหลาด โรงถ่ายที่นี่ทำไมกว้างจัง ไม่เห็นช่างไฟ ช่างผม หรือกล้องสักตัวเลย ไปไหนกันหมดแล้ว
“มีใครเห็นพี่แตงไหม.....พี่เป็ดล่ะ.....คนอื่นๆอยู่ไหนหมด”
“พูดอะไรของเขากัน??”
“ท่าทางไม่มีพลังวิเศษอะไรสักนิด”
“งั้นก็เป็นพวกคนบาปจริงด้วย”
“แต่ข้ามิเคยเห็นคนบาปที่หน้าหญิง กายเป็นชายเลย”
“ข้ารู้...” ชายผมขาวรุงรังก้าวเข้ามากลางวง “ข้ารู้......นี่คือผู้ก่อบาปพรากพรมจรรย์หญิงนับพัน จนถูกสาปให้มีใบหน้าสวยงาม เขาต้องชดใช้คืนแก่หญิงเหล่านั้น”
โอ้.... แต่ล่ะคนอุทานบางอ้อ ขณะที่คืนฉายยืนมองตาปริบๆ นี่มันบทหนังเรื่องไหนหว่า?? ไม่ไหว....ลองไปหาพี่แตงดีกว่า เขาคิดว่าคงหลงทางมากองถ่ายหนังพื้นบ้านเลยจะไปหากทางออกอื่นดู
“เอ๊ะๆ เขาจะหนีไปแล้ว”
“จับเอาไว้ก่อน”
หา?? คืนฉายยืนงง ขณะที่คนอื่นๆวิ่งกรูเข้ามาหาโดยเฉพาะคนที่มีตีนไก่นั้นวิ่งเร็วมาก เขาหันหลังจะโกยอ้าวเท่านั้นก็โดนล๊อคคอเสียแล้ว
“เฮ่ยยยย ปล่อยนะ พวกมึงจะทำอะไร นี่กู นภัสกรนะเว้ย ปล่อย”
“ใจเย็นๆ เจ้าคนบาปเอ๋ย ที่นี่ทุกคนล้วนแต่มีบาปติดตัวกันทั้งนั้น พวกเราจะช่วยให้ชำระล้างบาปของเจ้าจากหนักให้เป็นเบานะ”
“ใช่....ไม่ต้องกลัวนะ พวกเราจะช่วยเองเจ้าจะได้หลุดพ้นจากบ่วงกรรมแล้วไปเกิดได้ไวๆไง”
“พูดเรื่องอะไรกันเนี่ย???”
“พ่อเฒ่าแล้วจะต้องทำยังไงกับเจ้าตัวประหลาดนี้ดี”
“อื้ม....ให้วรวิสุทธิ์จัดการดีที่สุด”
“เอ๋......” แต่ล่ะคนทำเสียงไม่ค่อยเห็นด้วย
“เขาเหมาะที่สุดแล้ว เพราะชาติก่อนเขาหูเบาเชื่อพวกพรามณ์ให้นั่งบำเพ็ญเพรียรมากไปจนละเลยบุพการี ซ้ำดูหมิ่นหยามเหยียดวิถีของทางโลก แม้ตนเองจะเกิดมาจากวิถีทางนั้นก็ตาม จึงเป็นเหตุให้ตกมายังที่แห่งนี้เพื่อให้สำนึกถึงความผิด เขาต้องชดใช้ด้วยการร่วมประเวณีตามวิถีของสัตว์โลก ดังนั้นจึงเหมาะกับคนผู้นี้แล้ว”
“เช่นนั้นก็ทำตามท่านว่าเถอะ”
“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยผมนะ ผู้กำกับอยู่ไหน ไปเรียกมาเดี๋ยวนะ ผมเป็นใครรู้ไหม ถ้ายังกล้าถูลู่ถูกกังกันอย่างนี้ล่ะก็ ระวังเถอะจะโดนไล่ออก โดนจับข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวด้วย ไม่กลัวหรือไง.....ข้อหาพยายามฆ่าด้วย ได้ยินไหม” คืนฉายตวาดแว้ดๆตลอดทาง ก็ไม่มีใครสนใจ ไอ้คนมีตีนไก่จับเขาแบกขึ้นบ่าพาเดินลุยดุ่มๆฝ่าดงหนามไปคนอื่นๆก็ตามกันเป็นขบวนกลองยาวเลย
นี่มันบ้าอะไรกันนักหนาว่ะ มีใครจะมาช่วยกูไหมเนี่ย??
ไม่นานก็ออกจากเขตพงหญ้ากับป่าใหญ่แล้ว เจ้าคนสวมตีนไก่วางเขาลงแต่ยังไม่ปล่อยมือ ชายหนุ่มพบกับศาลา...ไม่สิกระต๊อบมากกว่ามั่ง บ้านหลังคาฟางโทรมๆ ดูไม่ต่างจากรังหนูเลย โคตรทุเรศเลยเว้ย
“ที่นี่ที่ไหนน่ะ?”
“เจ้าวรวิสุทธิ์ อยู่หรือไม่”
“ใครกัน?” เสียงอ่อนแรงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนลอดบานประตูโทรมๆนั้นออกมา
“พวกเราเอง ออกมาหน่อยสิ” ข้างในดังกุกกักเบาๆก่อนเปิดประตูออกมา ผู้ชายผมยาวมัดรวบผมตึงเรียบยังกะพวกพราหม์ เปลือยเปล่าทั้งร่างมีเพียงผ้าขาวบางๆมัดที่เอวแทนกางเกงขาสั้น คืนฉายมองตาค้างเลย นี่เป็น.....ผู้ชายที่.....ที่โคตร...โคตรๆๆๆๆหล่อเลย คิ้วเข้มได้รูป ผิวงี้สีทองยังกะเปล่งประกายได้เลย เมื่อเทียบกันแล้ว เขากลายเป็นขี้เล็บไปเลย ยังกะเพชรในโคลมตมแน่ะ
“มีเรื่องอันใดกัน”
“มีคนบาปตกลงมาอีกแล้ว คราวนี้เป็นคนครึ่งชายครึ่งหญิง คงก่อบาปพรากพรหมจรรย์มานักต่อนักเป็นแน่แท้ นี่คงเหมาะสมกับเจ้าแล้ว ฝากด้วยล่ะกัน” ตาเฒ่าผมขาวพูดอะไรไม่เข้าใจเลย แต่อีตาตีนไก่ดันเขามาข้างหน้า เทพบุตรสุดหล่อมองเขาแค่แวบเดียว โอ้...แค่ท่าถอนหายใจแบบเบื่อๆก็ยังเท่ห์
“เจ้าเป็นใครมาจากไหนกัน”
“เอ่อ.....ผมชื่อคืนฉาย มะ ไม่ใช่ยะใย ชะ ช่างเถอะ พะ.....พวกคุณถ่ายหนังเรื่องอะไรกันเหรอ”
“หนัง??” สุดหล่อทำหน้าสงสัยเล็กน้อย จริงด้วย...นี่ต้องเป็นพระเอกใหม่จากฮอลลีวู้ดแน่ๆ ที่นั้นทำศัยกรรมกันเกลื่อน เพราะไม่มีทางที่จะหล่อธรรมชาติได้ขนาดนี้ ไม่งั้นป่านนี้ก็ต้องได้เป็นพระเอกแทนที่เขาไปแล้ว ถ้าได้เล่นหนังล่ะก็ได้เป็นพระเอกพันล้านแน่ ทำไงดี.....ตกกระป๋องแน่กู ไม่ได้ในฐานะซุปตามาก่อน ต้องข่มไว้ให้มันรู้ว่าใครเป็นใคร
“เห้อะ....นี่คงเป็นมาใหม่ล่ะสิ ใครแนะนำมาล่ะ เฮียตาหรือเปล่า จะบอกให้นะผมน่ะเป็นเด็กปั้นของเฮียจ๊อ นักร้องแผ่นแพนตินั่มรางวัลแกรมม่า 2 ปีซ้อน แสดงนำชายรางวัลหงส์ทองแดงปีล่าสุด นี่กำลังมีผลงานเดบิวกับบริษัทโซม่วงที่อเมริกาด้วย ค่าตัวผมถูกสุดก็ หกหลักต่องาน คิวงี้ยาวไปถึงปีหน้าโน่น คุณล่ะ....มีผลงานอะไรบ้าง”
กา.....กา.......กา....
อีกาบินผ่านมาจนหายลับไปก็เงียบกริบเป็นแถว คืนฉายเห็นแต่ล่ะคนมองตาปริบๆไม่พูดไรสักคำ โดยเฉพาะพวกตัวประกอบนั้นใบ้กินเลย
“เอ้าๆ ยืนบื้ออะไรอีกเล่า พวกตัวประกอบน่ะออกไปได้แล้ว เร็วสิ ไป้ๆๆๆ” ชายหนุ่มโบกมือไล่ชิ๊วๆอย่างรังเกียจ เขาไม่อยู่ร่วมห้องกับพวกตัวประกอบเด็ดขาดเสียเครดิตหมด แต่ล่ะคนเดินเงอะงะจากไปเหมือนมึนๆงงๆไงพิกล เขาหันกลับมามองเทพบุตรหนุ่มสุดหล่อ
“เอาล่ะ พวกสต้าฟอยู่ไหน ผมอยากได้เก้าอี้ เสื้อผ้าชุดใหม่แล้วก็อาหารเช้าด้วย กี่โมงแล้วเนี่ย ทำไมไม่มีใครมาดูผมบ้าง หา??” เขาบ่นๆๆๆพอหันมาอีกที หนุ่มสุดหล่อปิดประตูใส่หน้าโครม..
“อะไรกันว่ะ ทำไมไม่มีมารยาทอย่างนี้ ใครสั่งใครสอนห๊า!! นึกว่าจะได้เป็นดาราใหญ่เรอะ ไม่มีทางหรอก ตราบใดที่มีคนอย่างนาย นภัสกรอยู่ อย่าหวังเลยว่าจะเกิด เช้อะ....” เขาด่าผ่านประตูไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอ่อ!!! นึกว่าง้อนักเหรอว่ะ เดินไปหาเองก็ได้ อีโธ่เอ้ย” เขาเตะประตูโครมหนึ่ง ก่อนเดินหาพวกสต้าฟเอง น่าจะอยู่แถวๆนี้แหละน่า เขาเดินดุ่มๆผ้านพุ่มใหญ่ใหญ่สูงเกือบถึงหัวไปเรื่อยๆ ยิ่งเดินก็ยิ่สูงเลยหัวไปเรื่อยๆ แสงลอดมาได้น้อยลง อากาศก็เย็นขึ้นจนเห็นหมอกจางๆ เอ....ที่นี่มันที่ไหนนะ??
ไอ้ลุงบ้านั้นพลั่กเขาล้มในโบสถ์นี่นา แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ โรงถ่ายไหนก็ไม่เคยเห็นใหญ่ขนาดนี้ ไม่ถูกแล้ว....มันไม่ถูกต้อง วัดบ้านนอกอย่างนี้จะมีโรงถ่ายที่ไหนกัน ฝันร้าย ตื่นสิ เร็วเข้า เพี้ยะ!!! ขนาดตบหน้าตัวเองแล้วก็ยังเหมือนเดิม โอ๋ว......ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย
“ช่วยด้วย.........” เสียงโหยหวนดังก้องไปทั่วชวนสะดุ้งขนหัวลุกเหลือเกิน คืนฉายเหลียวมองรอบตัวก็ไม่รู้ที่มาของเสียง กระทั่งหันไปข้างหน้า ปรากฏคนๆหนึ่งโผล่พรวดเข้ามา “ช่วยด้วย!!!!”
“ว้ากกกกกก” เขาร้องลั่นตกใจที่เห็นเปรตตัวเปล่าๆวิ่งร่าใกล้เข้ามา ยังไม่ทันถึงตัวก็มีคนวิ่งไล่ตามมาติดๆเอาหอกปลายสามง่ามแทงเข้าที่ขาจนล้มลง คนที่เหลือตามมาเอาหอกรุมแทงอย่างไม่ยั้ง เลือดนั้นกระฉูดเลยไหลนองยังกะท่อประปาแตก เหมือนจะเป็นการถ่ายหนัง หรือรายการแหกตาดารา แต่กลิ่นคาวเลือดนั้นเมือนจริงมากเลย คืนฉายตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ พวกนั้นกระหน่ำแทงจนยับเยินไปทั้งร่างแน่นิ่งไปแล้วถึงเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตานั้นแดงฉาดยังกะเลือด
“แว๊กกกกกกกกกกก” คืนฉายแหกปากสุดเสียงก่อนหันหลังวิ่งสุดชีวิต น่ากลัวๆๆๆๆๆ โอยไม่เอาแล้ว เขาจะกลับบ้าน เดี๋ยวนี้เลย
“เอ้าๆๆ ระวัง” เสียงตะโกนลั่นดังมาก่อนที่เขาจะวิ่งชน กลุ่มตัวประกอบที่เขาไล่เปิงเมื่อครู่นั้น
“ช่วยด้วย..ช่วย...” พูดไม่ทันลมหายใจเขาหมดเสียก่อน ร่างเล็กหน้ามืดทรุดลงกับพื้น คุณพระคุณเจ้าช่วยขอให้แค่ฝันร้ายเถอะ ตื่นขึ้นมาให้เขาอยู่บนเตียงมีคนคอยบรนนิบัติเหมือนเดิม
เพี้ยะ! “ตื่น....”
เจ็บ!!! คืนฉายลืมตาขึ้นมา แล้วรู้สึกอยากร้องไห้เหลือเกิน ทำไมเขาถึงยังไม่ตื่นอีกล่ะ สองมือยกขึ้นปิดหน้าสะอื้นไห้ พอทีเถอะ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว พอแล้ว
“เอ่อ..ไอ้เจ้านี้ร้องไห้เป็นเด็กๆเลย” ตาเฒ่าหัวขาวว่า
“ก็เขายังเด็กนี่”
“ไม่เด็กหรอก เป็นหนุ่มแล้ว”
“นี่....เจ้าหนุ่ม เลิกร้องเสียที ร้องให้ตายก็ไม่ช่วยอะไรหรอก”
“ที่นี่มันที่ไหน” ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งทันที น้ำตานองหน้า
“เอ้า...ก็บอกแล้วว่า นรกน่ะ”
“พูดเล่นใช่ไหม” เขาเหลียวมองทุกคนมองหน้า มองหน้าสิ่งสนับสนุนเห็นด้วยกันเขา แต่ทุกคนมองเฉย
“ที่นี่คือนรก”
“แล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“เจ้าทำบาปมหันต์เฉกเช่นเดียวกับพวกเรา”
“ไม่ใช่นะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้ปล้นฆ่าทำร้ายใครสักหน่อย”
“กรรมที่ก่อต่อร่างกาย กับกรรมที่ก่อต่อจิตใจก็ไม่ต่างกันหรอก เจ้าคงทำกรรมใดโดยที่ไม่รู้ตัวหรือเปล่า” คำพูดนี้ทำให้ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไป นึกถึงลุงแก่นั้นแล้วที่แกพูดว่าให้ปรับปรุงตัวนั้นหมายถึงเขาเองหรอกเหรอ เขาโดนลงโทษ
“ผมควรทำยังไงดีล่ะ ผมอยากกลับบ้าน....อยากกลับเดี๋ยวนี้เลย” เด็กหนุ่มร้องไห้คร่ำครวญหนัก
“เจ้าต้องชดใช้ความผิดก่อนถึงจะกลับไปเกิดได้”
“หา??.....นี่ผม...ผม....ผ้มตายแล้วเหรอ”
“ใช่สิ ไม่ตายก็ไม่ไม่มีทางมาถึงที่นี่หรอก”
“อ๊า!!!!” เด็กหนุ่มร้องไห้โฮเป็นเด็กตัวเล็กๆเลย เขายังเด็กอยู่เลย ทำไมถึงอายุสั้นอย่างนี้...แล้วพ่อแม่เขาล่ะจะทำยังไง เขาแหกปากร้องจนมีมืออุ่นๆลูบหลังปลอบใจ
“อย่าร้องไปเลย มันไม่ช่วยอะไรหรอก”
“แล้วผมจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ จะอยู่ยังไง” ร่างเล็กสะอื้นไม่หยุด
“อยู่ร่วมกับพวกข้าสิ มีความสุขดีออก หรือไม่....ก็ไปหาวรวิสุทธิ์ เขาช่วยเจ้าได้”
“ยังไง??”
“เป็นของเขา แต่ต้องเต็มใจทั้งสองฝ่าย เขาเป็นคนมีบุญแต่ติดกรรมที่ปฏิเสธจะรับรู้การมีอยู่ของธรรมชาติในสัตว์โลกจนทำร้ายจิตใจผู้อื่นโดยเฉพาะบุพการี ถึงได้ถูกลงโทษให้มาชดใช้ด้วยการเรียนรู้วิถีทางของสัตว์โลก ส่วนเจ้านั้น.....”
“อย่างนั้นหรอกเหรอ...” ฟังไม่จบร่างเล็กก็ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว กำลังใจกลับมาเต็มร้อยแล้ว “ได้!!! ขอแค่ให้กลับไปได้ อะไรก็ยอมทั้งนั้นแหละฟ่ะ”
คืนฉายหันหลังวิ่งกลับไปกระต๊อบโกโรโกโสสุดกำลัง รอเดี๋ยว สุดที่รักจ๋า.....เมียกำลังจะไปหาแล้ว
***********
โครม! ประตูโกโรโกโสหลุดกระเด็นอย่างง่ายดายเมื่อถีบเข้าเบาๆเท่านั้น คนในห้องนั่งอยู่ข้างฟูกที่นอนหันมามองตาโต ร่างเล็กกว่ากระโจนเข้าใส่ทันที
“ย้ากกกกกกกกก” ตูมมมมม!!!!!!!!!!
ดันทะลุพื้นลงไปจูบดินนิ่มๆใต้บ้านซะเต็มรัก “อูยยยย....”
“เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน??”
“โอ้ยยยย” คืนฉายดันตัวเองออกมาจนได้ “หลบทำไมเล่า”
“ก็เจ้ามันน่ากลัว”
“ฮึ่ยยย....” มันว่าเขาน่ากลัว!!!!! อ๊า....ไม่ได้ต้องใจเย็นไว้ เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง “คุณ.....ท่าน....ช่วยให้คนไปเกิดใหม่ได้ใช่ไหมล่ะ”
“อีกแล้วเรอะ” วรวิสุทธิ์ถอนหายเบื่อสุดจิตสุดใจ ขนาดนั้นก็ยังหล่อสุดฤทธิ์สุดเดชในสายตาคืนฉาย
“ช่วยผมหน่อยเถอะ”
“ไม่ล่ะ”
“ทำไม??”
“เจ้ามันขี้เหร่”
“.....!!!!” เด็กหนุ่มอ้าปากค้างเลย ความภูมิใจสลายเลยทั้งที่พยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้ใบหน้าแบบนี้ เขาขยับปากจะถามว่าอะไรที่มันขี้เหร่ วรวิสุทธิ์กลับยกมือไม่ให้พูด
“ที่ข้าพูด หมายถึงจิตใจเจ้ามันไม่สวย”
“หา.....ว่าไงนะ”
“ดูหน้าเจ้าก็รู้แล้วว่า เจ้าคิดถึงแต่ตนเอง ตนเอง และ.....ตนเองเท่านั้น”
“นั้นไม่จริงสักหน่อย”
“งั้นเหรอ....”
“ผมคิดถึงคนอื่นสิ พ่อแม่พี่น้องผมห่วงพวกเขาทุกคน”
“คนอื่นล่ะ”
“คนอื่น....??” เด็กหนุ่มจะเถียงว่า เขาห่วงคนอื่นแน่นอน แต่จู่ๆก็เหมือนภาพเมื่อวันวานหวนกลับมาในสมอง ลุงมรรคนายก เด็กวัดคนนั้น พี่แตง พี่เป็ด ทีมงานทุกคน.... เขาไม่เคยสนใจใยดีความรู้สึกของคนที่ไม่มีประโยชน์กับเขา ใครมีประโยชน์ด้วยเขาก็ชอบ นั้นมัน.....
น้ำตาหยดหนึ่งหยดแต้มบนผิวแก้มเบาๆ นั้นทำให้วรวิสุทธิ์ยิ้มน้อยๆ “นั้นแหละ.....เหมือนบัวที่โผล่พ้นผิวน้ำแล้วคลี่กลีบใบ ถึงจะเรียกว่างดงามแล้ว”
ปลายนิ้วเชยคางขึ้นใบหน้าหล่อเหลาของเทพบุตรใกล้ข้ามา แต่ตอนนี้คนที่ชะงักไปกลับเป็นคืนฉาย “ผม.....ไม่คู่ควร”
“แล้วเจ้าจะรู้เองว่าคู่ควรหรือไม่”
ปากนุ่มเหมือนแพรไหมสัมผัสแผ่วเบา ก็ทำให้เขารู้ถึงได้ถึงความอ่อนหวานอันพึ่งมอบให้กัน กลิ่นลมหายใจนั้นเหมือนกลิ่นของดอกไม้บนทุ่งกว้าง ประหนึ่งถูกโอบกอดด้วยธรรมชาติ มันหอมหวานเชิญชวนให้เขาโอบกอดตอบกลับไป คืนฉายลืมตาขึ้นมองวรวิสุทธิ์ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายเมื่อสัมผัสเรือนร่างกันแผ่วเบาแล้วค่อยๆเร่าร้อนเป็นไฟ
นั้นคือชีวิต และยิ่งสัมผัสได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อจุดกึ่งกลางของเรือนร่างลุกชันอย่างเรียกร้องจุดสุดยอด และมันได้รับการตอบสนองทันทีที่ฝ่ามือใหญ่ช้อนใต้เข่าเขาแยกออกกว้าง ร่างแกร่งแทรกเข้ามาตรงกลางแล้วนำเสนอตัวตนที่แข็งแรงเข้าสู่ส่วนที่อ่อนนุ่มรวดเร็วและเบามืออย่างมาก ความเจ็บปวดก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้รู้ว่า ร่างเนื้อนี้มีชีวิตชีวาขนาดไหน
คืนฉายร้องไปตามจังหวะที่ช่วยกันกระเสือกกระสนอยู่ในวังวนแห่งอารมณ์ที่พุ่งพล่านปานเปลวไฟที่ลุกโชติช่วง มันรุนแรงแต่ก็นุ่มนวลชวนฝันจนอดรนทนไม่ไหว ร่างเล็กพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนบ้าง สองมือกดไหล่กว้างไว้ก่อนปล่อยให้ตัวเองเริงร่าไปกับจังหวะกระแทกกระทั้นรุนแรง อารมณ์รุนแรงประทุระเบิดอย่างหวานฉ่ำที่สุด สองร่างนอนแผ่หราหอบหายใจระรัวมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างบานเล็กๆออกไป
ฟ้ายังสดใสสว่างอยู่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ที่นี่ไม่มีค่ำคืนมีแต่วันที่คงอยู่ตลอดกาล คืนฉายกระพริบตารู้สึกได้อย่างมหัศจรรย์ว่า เขาจะกลับไปได้.....ก็ต่อเมื่อความสำนึกผิดจะจางหายไปจากใจเสียก่อน ซึ่งยังไม่ใช่เดี๋ยวนี้
“ไม่เสียใจใช่ไหม” วรวสุทธ์ถาม
“ไม่หรอกครับ” เด็กหนุ่มยิ้มเศร้าๆ นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่า ตัวเองหลงผิดอยู่นานปี แต่กลับรู้แจ้งเห็นจริงได้ง่ายดายเหมือนหยดน้ำบนกระจก แค่เช็ดออกเบาๆก็จะเห็นข้อบกพร่องตัวเองแล้ว แต่เขาไม่เคยเช็ด ไม่เลย....จนได้ลุง มรรคนายกนี่แหละสั่งสอน
คงใช้เวลาไม่นานหรอกเขาถึงจะกลับไปได้ เพราะที่นี่ไม่มีวันที่อาทิตย์จะตกดิน
The End
ตอนนี้อาจจะไม่หื่นเท่าไรนะ แต่ก็อย่างที่บอกแหละว่าตอนนี้ธรรมะธรรมโมหน่อย เดี๋ยวตอนหน้าจัดหนักให้สัญญา :bye2: :bye2:
-
ตอนนี้ดูนุ่มนวล
จะรอตอนหน้าค่ะ
-
หลังจากกลับไป คืนฉายคงดีขึ้น แต่คงคิดถึงนรกแย่เลย
:L2: :pig4: :pig4:
-
เป็นการตกนรกที่แสนหวานของคืนฉาย ก็ยังดีที่สำนึกได้ :really2:
-
:-[
สัญญาแล้วน้าาาาา ว่าตอนหน้าจะ "จัดหนัก"
หุหุ
:laugh: :oo1: :impress2:
-
ในนรกมีอย่างนี้เ้วยเหรอเนี่ย :jul1:
-
อ่า....ออกแนวหวานๆ
รอดูตอนหน้าดีกว่า ขอจัดหนัก >//<
-
แค่นี้ก็เลือดสาดเเล้ว ฮ่าๆ
><* ไม่น่าจบเร็วเลยอ้า ขอตอนพิเศษได้มั้ยคะ :z3:
จิ้่มๆ :z13:
-
ว๊าววออกแนวหวานๆๆ
-
แค่นี้ก็เรียกเลือดได้แล้ว :m25:
+ 1 นะคะ
-
ธรรมะธรรมโมจิงๆด้วยยยย
สาธุ..... รอตอนหน้า
-
:z13: :pig4:
งด :z1:แต่แอบหวานปนเศร้า
ออกแนวปลงกับชีวิตนิดหน่อย
:pig4:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนนี้หวานแบบเบาๆ
รอจัดหนักตอนหน้า :o8:
-
พอถีงเวลาจากท่าทางนายเอกเราคงไม่อยากไปแน่ อิอิ
รอ จัดหนัก 5555555
-
รอจัดหนัก :jul1: :jul1:
-
น่ากลัวเบาๆ แต่ก็หวานไม่แพ้กัน ตามลุ้นเรื่องต่อไปขอรับ
-
:impress3:
หวานๆๆ
แต่ไม่ค่อยหิ่นเท่าไหร่ อิอิ
รอตอนต่อไป
-
:serius2:
ผิดคาดมากก แต่หวานจริงๆ ฮิๆๆ
รอตอนหน้า :mc4:
-
o13 o13 o13
-
อ่านปืดเดียว
เรื่องที่ 5 จะได้ลูกหรือพ่อ พออ่านๆ อ้าวได้พ่อ-^-!!! คุณหลวงนี่มันม่องไปแล้วหรอ
เรื่องที่6 อ่ะอ้าว น้ำตาลเกิดชอบซะแล้ว OoO
เรื่องที่7 3P กินกันแต่เล็กยันโตเลย^^
เรื่องที่8 ต้นฉบับแวมไพรทไวไลท์ชิดซ้ายตกขอบเวทีไปเลย อะไรกันเนี่ย ฮาระเบิดระเบ้อ
เรื่องที่9 อดมาทังอาทิตย์เหลือเชื่อ ทนได้ไงเนี่ย หนูเอมดีจังเนอะได้สามีตั้ง 5 คน สมน้ำหน้าไมล์เป้นไงล่ะเลวมากนัก เหอะ เจอกะเทยล่ะเงียบ
เรื่อง10 สามี1 ภรรเมีย 2 อู้ว OoO ตาลุงเอ๊ย แกตายคาอกแน่ แต่ก็ยังสงสารกันย์อยู่ดีอ่ะ
เรื่อง11 เรื่องนี้ไม่เหมือนเรื่องอื่นเลย ธรรมะธัมโม อ่านแล้วรู้สึกกลัวๆ ToT เอ๋ แต่คืนฉายจะอยากกลับไปมั้ยนะ^^
-
ตอนหน้า :haun4:
เดี๋ยวไปเตรียมเลือดสำรองมาปูเสื่อรอ
-
รอตอนหน้าค่ะ :L2:
-
:L1:
-
ชอบนะให้ข้อคิดทางธรรมด้วย
-
สัญญาแล้วน้าาา จะรอจัดหนักก
:impress2: :impress2:
-
ได้รับการสั่งสอนก็ดีน่ะแบบนี้แต่ออกจะน่ากลัวไปหน่อย
-
o13 o13
-
เจอไป 1 ยก ถึงกับบรรลุ
-
แล้วตกลงตายแล้ว?
ออกจะจบงง ๆ แต่ก็โอเค :m28:
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
วู้ๆๆๆ ธรรมมะ ซะ
-
ตั้งหน้าตั้งตารอตอนหน้า :o8:
-
รอตอนหน้า จัดหนัก !!!
-
พอไปอยู่ในสถานการณ์บังคับ เจอคำสอนตรงปัญหา วิธีการสอนตัวต่อตัว ( หมายถึง พูดให้เข้าใจ )
จากบัวใต้น้ำ ก็โผล่พ้นน้ำโดยพลัน เป็นการเจริญเติบโตที่รวดเร็วมาก
จบแบบนี้ก็ดีนะค่ะ ให้นักอ่านได้จินตนาการต่อเองว่า น้องเดือนฉายจะได้กลับเมื่อไร?
ไง ๆ คู่นี้เค้าคงไม่คิดจะอยู่ด้วยกันตลอดไป(ในนรก)หรอก
เพราะ โชคชะตาพาเค้ามาเจอกันเพื่อชดใช้กรรม และ หาทางพ้นทุกข์
ไม่แน่ว่า ชาติหน้า( ถ้ายังไม่พ้นวัฏสงสาร ) เค้าอาจจะเป็นคู่กันก็ได้เนอะ... :m1:
-
นรกแบบนี้น่าตกไปไหมค่าาา
5555555
มีคำสอนดีๆแทรกไว้ด้วยย
-
เหอๆๆ นี่เหรอบทลงโทษ ทำไมมันนุ่นนวลแบบนี้อะ ยังกะส่งคนสองคนมาให้อยู่คู่กันจนกว่าจะถึงเวลา
ที่ต้องไปเกิดเลยอะ
-
เรื่องนี้ไม่ยาวมาก แต่รับ......ประ......กัน :fire: :fire:
เรื่องที่ 12 เหงา......
“รอด้วยสิ....”
แกร๊ก.... หญิงสาวรีบร้อนลุกจากโต๊ะเพื่อไปให้ทันเพื่อนทำให้ไม่ได้รู้สึกว่าหย่อนลิปสติกไม่ลงกระเป๋า มันกลิ้งตกจากโต๊ะทำงาน ธนัทที่นั่งโต๊ะทำงานตรงข้ามกับหล่อนมองตาไม่กระพริบ เขาเงยหน้าขึ้นประตูลิฟต์ก็ปิดลงแล้ว ในห้องเหลือพนักงาน 2-3 คนที่ยังง่วนอยู่กับงาน เขาจึงค่อยๆลุกไปหยิบมาอย่างระมัดระวังไม่อยากให้ใครเห็น ลิปสติกสีแดงอมชมพูสวยมาก
เอื้ออิสรา เป็นสาวสวยที่สุดในออฟฟิส ทั้งหน้าตาดี ความรู้ก็ดี ที่สำคัญใครๆก็รู้ว่าหล่อนกำลังคบอยู่กับลูกชายเจ้าของบริษัท ตอนนี้เธอเหมือนนางพญาที่ใครต่อใครต่างให้ความสนใจ ส่วนเขาที่เพิ่งเข้าใหม่ได้ 6 เดือนแล้วคุยไม่ค่อยเก่ง เลยกลายเป็นเหมือนคนที่ถูกลืมไปจากโลกนี้เลยทีเดียว
ชายหนุ่มเก็บลิปสติกไว้ในลิ้นชักทั้งที่ควรวางไว้บนโต๊ะหล่อน แต่เขากลับไม่ทำ มันซ่อนอยู่ในลิ้นชักอยู่ตั้งสัปดาห์ แน่นอนเลยว่ามันไม่สลักสำคัญอะไรก็แค่ลิปสติกแท่งเดียว เอื้ออิสราก็ยังร่าเริงเหมือนเดิมและเธอก็มีลิปสติกแท่งใหม่ สีสวยกว่าแท่งเดิมเสียอีก
เงาที่สะท้อนในกระจกห้องน้ำสะท้อนผู้ชายวัย 20 ต้นๆ หน้าตาธรรมดาใส่แว่นกรอบสี่เหลี่ยม พอถอดแว่นออกมาแล้วก็แทบไม่มีอะไรแตกต่าง เขามันจืดชืดสิ้นดีแทบจะไร้ตัวตนในโลกใบนี้ มีบางไหมที่เขาจะมีตัวตนเหมือนกันอื่นบ้าง ไม่ใช่.....แค่กระดาษซีดๆใบหนึ่ง ธนัทมองรอบๆห้องน้ำ
ที่เงียบสงัด ชั้นนี้คนขึ้นมาใช้น้อย แล้วเป็นเวลาเย็นมากแล้ว พนักงานส่วนใหญ่จะรีบกลับบ้านกัน
เขาหยิบลิปสติกออกมา สีมันสวยมีชีวิตชีวาเหมือนเจ้าของมัน ชายหนุ่มอยากได้ความมีชีวิตชีวา มียิ้มที่เปิดเผย สีแดงระเรื่อระบายลงบนริมฝีปากเบาๆ แปลก..ตัวเขาในกระจกเปลี่ยนไป ราวกับอีกคนที่มีแววตาเป็นประกายสดใส
หึ...ก็แค่สีเท่านั้น ทุเรศจริง เขาเป็นบ้าอะไรกันนะ ธนัทหัวเราะเยาะตัวเองแล้วหยิบทิชชู่เช็ดสีบนเรียวปากออก แต่มันติดทนจริงๆต้องถูแรงๆก็ยังเหลือรอยจางๆดูริมฝีปากอวบอิ่มอยู่ดี
“ลบออกทำไมล่ะ สวยดีออก”
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงตกใจสุดขีด ประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายเปิดออกคนที่ออกมานั้นอยู่ในชุดฟรอม์ยามของบริษัท ธนัทหน้าซีดเหลือสองนิ้ว ซวยๆๆๆๆๆ โดนเห็นเสียแล้ว ทำไงดี.....
เขาหันหลังเผ่นออกจากห้องน้ำ ออกจากบริษัทให้เร็วที่สุด หมอนั้น.....รู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร ไม่สิ ทำงานแผนกไหน ถ้าเกิด.....หมอนั้นโพทะนาล่ะว่า??? เขาไม่มีหน้าจะอยู่ที่นี่แล้ว
ธนัทคิดมากจนนอนไม่หลับทั้งคืน เช้ามาก็โทรลาหยุดอ้างว่าไม่สบาย ตลอดเวลาเขาคิดว่าเรื่องคงแดง ทั้งแผนกคงเอาเรื่องเขาไปพูดกัยสนุกปาก ว่าเขาเป็นตุ๊ด เป็นแต๋ว ลักเพศแน่ๆ แต่ตอนโทรลาหยุดกับหัวหน้าแผนก น้ำเสียงแกปกติมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแค่บอกว่า
“ตอนนี้งานกำลังเร่งอยู่ ถ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วก็มาทำงานเลยนะ”
“ครับ พรุ่งนี้ผมไปทำงานให้เสร็จ”
“ดีแล้ว เอ่อ....ผมรู้ว่าคุณอยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดใช่ไหมมีใครดูแลหรือเปล่า”
“ครับ มีคนดูแลอยู่”
“ดีแล้ว อยู่ไกลครอบครัวหน่อยก็คงเหงาเป็นเรื่องธรรมดา อย่าลืมดูแลตัวเองนะ”
“ขอบคุณครับ”
สราวุธวางหูแล้วถึงพบว่ามีใครมานั่งรออยู่ในห้อง
“อ้าว คุณชลบดี มาเมื่อไรครับ”
“เดี๋ยวนี้เอง”
“เป็นไงครับ ฝึกงานอาทิตย์แรก”
“เฮ้อ.......น่าเบื่อ ถ้าฝึกงานจริงผมควรได้ฝึกในแผนกคุณมากกว่าจริงไหม” ชายหนุ่มวัยย่าง 19 บ่น เขาเพิ่งก่อเรื่องวิวาทกันในโรงเรียน โดนคาดโทษพักเรียนถึง 2 เดือน พ่อเลยจับเขามาเป็นยาม ทั้งที่แม่บอกจะส่งไปเรียนนอกแท้ๆ
“คุณพ่อคุณคงอยากให้เรียนรู้งานตั้งแต่ระดับล่างแล้วค่อยๆไต่เต้าขึ้นไปไง พวกยามรู้ดีเลยล่ะเรื่องพนักงานระดับล่างๆคนไหนนิสัยไม่ได้ คนไหนติดเหล้า ติดการพนัน หรือคนไหนขี้ขโมย คุณจะรู้ไงครับว่าพนักงานในบริษัทส่วนใหญ่เป็นยังไง”
“ก็จริง.....พูดถึงพนักงานแล้วนึกขึ้นได้ คุณพอจะรู้จัก....”
“ครับ” สารวุชตั้งใจฟัง
“พนักงานเรา ชาย อายุสัก 20-25 หน้าตาดีแต่ดูเซียวๆเหมือนคนอมทุกข์ ใส่แว่นตาสี่เหลี่ยมดูตลกๆไหม”
“อ๋อ ธนัท วันนี้เขาลาหยุดครับ”
ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างดีใจ “ขอที่อยู่หน่อยสิ”
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
กำลังรอเรื่องใหม่อยู่เลย แบบว้าเรื่องที่แล้วมันเกี่ยวกับนรกเลยไม่อ่าน
เดี๋ยวคุณนายเอกเราโดนข่มขู่แน่เลย
-
ตกใจมากจนขวัญเสีย ลืมดูหน้ายามที่น่าจะหล่อเนอะ :z1:
แต่คงจะไม่เหงาแล้วมั้ง เพราะจะมีคนไปเยี่ยมบ้านด้วยนินา :haun4:
-
เรื่องนี้ไม่ยาวมาก แต่รับ......ประ......กัน
รับประกันว่าเสียเลือดชัวร์ๆ หรือเปล่า :o8:
-
โห ตามไปถึงบ้านเลยพ่อคุณ :z1:
-
ว้าว ลูกคนรวยในคราบยาม :z1:
-
มีคนมาสนใจแล้วนะน้องธนัทไม่ต้องน้อยใจไป :m26:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดแล้วไม่เหงานะ
-
เพราะลิปสติกจิงๆ..
-
เจ้านายคิดกินลูกน้องแน่ๆ :z1:
-
ว้าว! หนุ่มน้อย(?)จะโดนล่อลวงมั้ยเนี่ย o18
-
เค้าก็เหงาเหมือนกันนะ โฮะๆๆ
-
ลิปสติกเป็นเหตุ ธนัทจะเจออะไรบ้างนะ รอชมจ้า
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ยาม ยาม ยาม
-
โอ๊ววว พ่อคุณยาม(กำมะลอ) เล่มตามไปถึงบ้านเลยรึ?!!
-
:-[ :-[ :-[
-
ป๊าด มันต้องหื่นมากแน่ๆเลย ><
-
เฮ้อ.....ลุ้นน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มารออย่างใจจดใจจ่อ :L2:
-
กรี๊ดดดดด พระเอกเป็นลูกเจ้าของแต่ต้องมาเป็นยามมมมม
-
:z1:ที่แท้นายจ้างจะไปเยี่ยมลูกจ้างแค่นั้นเอง(ซะเมื่อไหร่555)
-
นี่จะเอาที่อยู่แล้วตามไปที่บ้านละสินี่ สงสัยรอบหน้าได้เสียเลือดแน่ๆ :haun4:
-
:z13:เรื่องใหม่
จะได้เป็นนางพญาคนต่อไปหรือเปล่าจ้ะ
นั่นน่ะ ลูกชายเจ้าของบริษัทเหมือนกันนะ o18
-
หุหุ แหม ให้มาเป็นยามเลยเหรอ
พ่อแม่เข้าใจเลี้ยงลูกเนอะ
ว่าแต่ ทาลิปสติกแล้วมันจะออกมาเป็นแบบไหนนะ คิดไม่ออกจิงๆๆ
-
รอ รอ รอ :L2: :L2:
-
:m28:เออ...จัดหนัก???
ให้หนักจริงๆน่าาา
-
:L1:
-
ยามปลอมตัวมา~~~
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย ลุ้นจัง
-
อยู่ดีๆก็มีคนหล่อไปหาถึงบ้าน อิจฉาธนัชจริงๆ หุหุ
-
หนุ่มอายุมากกว่ากับเด็กหนุ่ม555
น่าสนใจค่ะตอนนี้ นายเอกคิดว่าตัวเองจืดชืดแต่พระเอกกับคิดว่าน่าสนใจ
แหมอยากอ่านต่ออ่ะค่ะมาต่อเร็วๆนะคะ o13
-
:laugh:
ยามและอายุน้อยกว่า
กรี๊ดดดดดดดดด
-
รอๆ มายังอ่า :z1:
:กอด1:
-
่กำลังจะถูกเด็กล่อลวง o13
-
เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยคลายเหงาแล้วม๊างงงงงงง555
-
ทาปากแล้วหน้าต้องดูสดใสขึ้นแระ
ตามไปไวๆเน้อ ธนัทจะได้ไม่เหงา
-
บุกแล้ววววววววว o18 :oo1: :oo1:
-
ติดใจอะไรเข้าล่ะตามถึงบ้านเลย^^
-
คงไม่เหงาแล้วงานนี้อิอิ
-
ไม่รอดดดดดดดดดดดด
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา ๆ เมื่อไร รู้เปล่ากำลังจะขาดใจตายเพราะเธ อ ย้าาาาาาาาาา
-
มีรับประกันอย่างนี้ มันน่าติดตามดีแท้ 55
-
เอาแล้วไงๆ
ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้าาาา
คิคิ
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อยากเหงาบ้างจัง :haun4:
-
น่าติดตามๆ
-
เราก็เหงาบ้างอะไรเหมือนกัน 555+ เรื่องนี้น่าสนุก
คาดว่าหลังจากนี้ธนัทคงจะไม่ต้องเหงาแล้วมั้ง 555+
-
รอตอนต่อไปอย่างลุ้นๆ อิอิ จัดหนักๆๆๆ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจบครบ ฮี่ๆๆ
ปกติไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องสั้นเท่าไหร่นะคะ
แต่เรื้องสั้นชุดนี้เยี่ยมจริงๆ ยอมรับ
สั้นๆได้ใจความ แถมแรงถูกจวยมากมาย เอิกๆๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
-
น่านๆ จะตามถึงหอ :z1:
:L2:
-
o22 รอตอนต่อปาย
-
เหอๆ ผู้ชายทาลิปสีสด.... อึม.... เหอๆ ผมจิ้นแต่ภาพน่ากลัวๆออกมาแฮะ นึกภาพชายที่ทาลิปแล้วดูดีไม่ออกอะ
แล้ว... ไหง แค่เห็นเขาทาลิปสีสดหน้ากระจกเนี้ยนะ ถึงกับติดใจเลยเหรอ เหอๆ
อันตรายนะเนี้ย
-
รอเจ้านายไปเยี่ยมไข้ หึหึ :-[
-
ตอนนรกนี่แบบ นิ่มนวล ดีจริงๆ ไปเร็วมาเร็ว เคลมไว เหอๆ
ก็นะ มันธรรมะ ธรรมโม
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนค่ะ
-
รอ รอ รอ ไปเยี่ยมไข้ ^___________________^
-
จิ้มรอ อิอิ
:z13:
-
:z13:
-
เหงา เลยมีอย่างว่า
-
อุ้ยยย เด็กสมัยนี่ เร็วจริงไรจริง :o8:
-
อ่าา สั้นอ่าา
รอตอนต่อไปนะคะ :L2: :L2:
-
:m31: แล้วมันจะเป็นไงต่ออ๊า
-
อ๊ะ! เค้าเห็นเปลี่ยนหัวแล้วอ่า หรือว่าตาฝาด งั้นรอต่อไปเนอะ :man1:
-
อ๊ะ! เค้าเห็นเปลี่ยนหัวแล้วอ่า หรือว่าตาฝาด งั้นรอต่อไปเนอะ :man1:
ไม่ได้ตาฝาดหรอกค่ะ เราก็เห็นเหมือนกัน
อิอิ รอๆนะค่ะ มาต่อไวๆเด้อ
:mc4: o13 :L2: :laugh:
-
ขอโทษด้วยค้่า พอดีโพสต์ไม่ติดเลยต้องลองใหม่
เหงา....[2]
ธนัทอุดอู้อยู่แต่ในห้องมาครึ่งค่อนวัน กว่าจะทำใจให้ยอมรับได้ว่ากลุ้มไปก็เปล่าประโยชน์ เขาออกมาข้างนอกซื้อแซนวิชคู่หนึ่งกับน้ำดื่มขวดใหญ่ที่ปากซอยกลับมาห้องของตัวเองอย่างคนซังกะตาย ก่อนจะแปลกใจที่เห็นใครบางคนยืนรออยู่หน้าห้อง
“กาย??” อดีตเพื่อนร่วมแชร์ค่าห้องที่ตอนนี้ย้ายไปเช่าชั้นบนอยู่คนเดียว ธนัทเคยชอบนิสัยที่กินง่ายอยู่ง่ายของเขา แต่ตอนหลังกลับทนนิสัยฟุ่มเฟือยแล้วเรื่องมากไม่ได้ เลยขอให้ย้ายออกไป หลังจากนั้นพวกเขาแทบไม่ค่อยได้พูดคุยกันอีกเลย
“เห็นเปิดไฟทิ้งน่ะเลยสงสัยว่าไม่สบายหรือเปล่าถึงไม่ไปทำงาน”
“ปวดหัวนิดหน่อย นายล่ะ”
“ค่ำๆถึงจะไป”
“มีอะไรหรือเปล่า” ธนัทมองสีหน้าเพื่อนเคยสนิทแล้วก็รู้ว่าเขามีเรื่องจะพูด
“เข้าไปคุยข้างในได้ไหม”
“คุยตรงนี้ก็ได้” ชายหนุ่มแขวนถุงหิ้วกับลูกปิดประตู เขาไม่อยากให้คุยข้างใน เดี๋ยวจะคุยยาวเลิกไม่ได้ กายมองไปรอบๆไม่มีใครผ่านมาเลยตัดสินใจพูดตรงๆ เขาทำงานอะไรอีกฝ่ายก็รู้ดี
“สบายดีหรือเปล่า ทางบ้านของนายเป็นไงบ้าง”
“ก็สบายดี เรื่อยๆกันทุกคนแหละ”
“ก็ดีแล้ว พอดีทางร้านที่ทำน่ะค่อนข้างเงียบน่ะ เฮียเขากำลังเร่งหาเด็กใหม่อยู่ แล้ว.....อาทิตย์ก่อน พี่ที่มาส่งฉันเขาจำนายได้เลยเอ่ยให้เฮียได้ยินน่ะ ก็เลย....”
“เขาให้นายมาชวนเหรอ”
“ใช่....ฉันรู้น่ะว่านายไม่สนใจ แต่คราวนี้เฮียยอมทุ่มเงินจริงๆ ยิ่งคนมีการศึกษา หน้าอ่อนเหมือนเด็กอย่างนายยอมทำล่ะก็ มีคนยอมจ่ายจริงๆนะ ต่ำสุดก็แสนหนึ่ง นี่ยังไม่นับที่จะได้พิเศษอีก ฉันอยากให้นายคิดดูดีๆ วันเดียวทำเงินได้เป็นแสนๆมีที่ไหน”
“แต่ก็ได้แค่ครั้งเดียวไม่ใช่เหรอ” ธนัทว่าดักคอ เด็กใหม่ก็ใหม่ได้ไม่นานสำหรับอาชีพผู้ชายขายตัว ชายหนุ่มไม่ได้นึกรังเกียจคนทำอาชีพนี้ เพราะคนเราต่างจิตต่างใจกัน และมันก็ไม่ใช่งานทุจริตปล้นฆ่ากัน เพียงแต่....
“ขอบใจนะที่ชวน”
“แต่ก็ไม่อยากทำใช่ไหมล่ะ” กายว่าอย่างรู้ทัน อีกฝ่ายก็พนักหน้า“เฮ่อ.....รู้ไหมว่าทุกครั้งที่พบนาย ก็เห็นทำหน้าอมทุกข์อยู่อย่างนั้นแหละ ถ้าอยู่กรุงเทพอึดอัดนักก็กลับไปเริ่มต้นใหม่ที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ ธนัท”
“ฮะ...” ชายหนุ่มหัวเราะประชด อย่างกายน่ะเหรอจะมารู้อะไรดีเกี่ยวกับเขา
“ เรารู้จักกันไม่นานก็จริงนะ แต่ก็มากพอรู้ว่านายไม่เคยยิ้มเลยตั้งแต่เราอยู่ห้องเดียวกันกระทั่งย้ายอยู่คนล่ะห้อง ปีก่อนเห็นนายยังไง วันนี้ก็ยังเหมือนเดิม รู้ไหมว่ามีคำพูดที่ได้ยินบ่อยๆน่ะว่า คนที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ก็คือคนที่ตายแล้วเท่านั้น นายทำอะไรเพื่อตัวเองซะมั่งเถอะนะ เปลี่ยนงาน เปลี่ยนที่อยู่ก็ได้ ไม่ก็หาหมาแมวมาเลี้ยงก็ยังดี จะได้รู้ว่าตัวเองมีค่าหรือเปล่า......ฉันไปล่ะ ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกได้ทุกเวลานะ”
อีกฝ่ายเดินจากไปทิ้งคำพูดที่ก่อกวนจิตใจอย่างบอกไม่ถูก คนที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง คือคนที่ตายแล้ว เขาอยู่ตัวคนเดียวมานาน ผู้หญิงก็ไม่กล้าจีบ ได้แต่ใช้ชีวิตไปวันๆหนึ่งเท่านั้น ธนัทยืนซึมอยู่นานกว่าจะหยิบกุญแจไขประตูห้องเข้าไป พลางคิดว่าเขาควรจะทำอะไรสักอย่างหรือเปล่า
“เมื่อกี้เขาพูดถูกนะ” เสียงกระซิบดังอยู่ข้างหู ธนัทสะดุ้งโหยงหันมามองขวับ แต่โดนดันเข้าในห้อง หนุ่มแปลกหน้าโผล่มาจากไหนไม่รู้ปิดประตูลงกลอนซะเรียบร้อยเลย
“อะไรกัน??”
“อืม....ห้องเล็กจังเลยนะ” อีกฝ่ายมองไปรอบๆห้องที่มีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น เตียงก็มีแค่ฟูกปูพื้นห่างจากทีวีเล็กๆอันเดียว ช่างจืดชืดจริงๆ
“ออกไปนะ....ออกไป” ชายหนุ่มหน้าซีดเมื่อเจอคนตัวโตกว่า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่ได้มาดีแน่ เขาลนลานเหลียวหาสิ่งป้องกันตัวเอง กว่าจะเจอมีดปอกผลไม้อันหนึ่ง
“อ๊ะๆๆ อย่าดีกว่า” อีกฝ่ายตะครุบมือเขาไว้ได้ทัน ก่อนดึงออกอย่างรวดเร็ว “อย่าเล่นของมีคมสิ”
“โอ้ยย...” ธนัทร้องลั่นตอนโดนหักข้อมือเบาๆ “ต้องการอะไร....ที่นี่ไม่เงิน ไม่มียาหรอกนะ”
“ใครเขาอยากได้ของพรรค์นั้นกัน”
เสียงทุ้มต่ำเย็นๆทำให้สะดุดใจถึงความไม่รีบเร่งอย่างโจร ชายหนุ่มถึงหันมามองหน้าชัดๆ ผิวพรรณ สีหน้า เสื้อผ้าดูก็ไม่เหมือนขี้ยาเลย แล้วต้องการอะไรกัน?? เขาถูกดึงให้ลงมานั่งบนฟูก ก่อนผู้บุกรุกนั่งลงกับพื้นตรงหน้า
“คุณชื่อธนัทใช่ไหม มีชื่อเล่นหรือเปล่า” เขาถามน้ำเสียงระรื่น ขณะที่ธนัทขมวดคิ้วเกือบจะตวาดออกไปแล้ว หากไม่เห็นมีดปอกผลไม้ของตัวเองถูกใช้เป็นที่แคะขี้เล็บเล่น นี่ถ้าพูดไม่ดีออกไปจะโดนปาดคอหรือเปล่านะ
“นัทเฉยๆ”
“โอเค นัท....ผมชื่อ ชลบดี ชื่อเล่นน้ำ ปีนี้อายุ 19 แล้ว”
“ต้องการอะไร” เขาตัดสินใจถามตรงๆ
“อืม....ถามจริงเหรอ” อีกฝ่ายถามกลับสีหน้าเริงร่าเหมือนปลากระดี่ได้น้ำเลย ยิ่งทำให้สับสนตกลงหมอนี่คิดจะทำอะไรกันแน่
“ก็จริงนะสิ คนปกติคงไม่มีใครบุกรุกห้องคนแปลกหน้ากันหรอกนะ ถ้าไม่คิดจะทำอะไรน่ะ”
“ใช่....ผมคิด อันที่จริง” เขายิ้มกรุ่มกริ่มปนเขินนิดหน่อย “ผมมาสมัครเป็นแฟนคุณ”
“ห๊า??” เขาฟังผิดไปใช่ไหม
“หรือจะพูดให้ถูกคือ ผมอยากเป็นสามีคุณ วันนี้ก็เลยมาเสนอตัวและ....”
“นี่ไม่ตลกนะ อย่ามาล้อกันเล่นด้วยมุกตลกฝืดหน่อยเลย”
“ไม่ได้มุก แล้วไม่ได้อำกันเล่นด้วย”
“แล้วทำไมนาย....ถึงพูดอะไรเพี้ยนๆอย่างนี้ ไม่มีคนปกติ ไม่สิ ไม่มีใครพูดกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบหน้ากันครั้งแรกว่าอยากเป็นสามีหรอกนะ ออกไปก่อนที่ฉันจะโทรเรียกตำรวจ”
“ใจร้ายจังนะ....ทั้งที่เราพบกันมาตั้งหลายครั้งแล้ว” ธนัทกระพริบตาปริบๆ ตอนไหนหว่า?? “ ที่ประตูใหญ่ของบริษัทเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน จำไม่ได้หรือ คุณทักหวัดดีผมทุกวันเลย”
จำไม่ได้เลย เพราะเขายิ้มให้ก็จริงแต่ไม่เคยมองใครหน้าเกิน 10 วินาที “นายเป็นยามเหรอ”
“ใช่....และเมื่อวานพอเห็นคุณทาลิปสติกแท่งนั้นแล้ว ก็ทนรอเฉยไม่ได้อีก ต้องมาหาคุณถึงที่ก่อนที่คุณจะคิดมากรีบลาออกก่อนที่เราจะได้รู้จักกันจริงๆ”
ชายหนุ่มนั่งตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ลิปสติกแท่งนั้นมันตามมาหลอกหลอนจริงๆ เขาขยับปากพะเงิบพะงาบพูดอะไรไม่ออกเลย ชลบดีกลับเป็นฝ่ายยกนิ้วใส่เชิงว่า ไม่ต้องพูด แค่ฟังก็พอ
“ ผมรู้ ฟังดูอาจจะเพี้ยนไปหน่อย แต่ผมเป็นคนชอบคนพูดน้อยๆ ออกแนวซึนๆหน่อย แต่ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะคิดยังไงกับผม เลยได้แต่มองว่าคุณเป็นคนยังไง พอดีเห็นคุณทาปากอย่างนั้น ก็รู้เลยว่าคุณแน่ๆ คุณน่ารักมากเลยนะครับ”
“เดี๋ยวๆๆ” ธนัทยกมือห้ามเป็นการใหญ่ “พูดเรื่องอะไรกันเนี่ย ผมฟังไม่รู้เรื่องเลย”
“อย่าปฏิเสธว่าตัวเองไม่ใช่เกย์ คุณมีความต้องการที่ชัดเจนอยู่แล้ว เราต้องการในสิ่งเดียวกันนะครับ”
“เกย์เหรอ พูดบ้าอะไรกันเนี่ย?? ผมงงไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มทำหน้าอยากจะร้องไห้ซะแล้ว ชลบดีกลับหัวเราะ ตาโตๆเวลาไม่ได้ใส่แว่นเวลาน้ำตาคลอแบบนี้ชวนให้จิตนาการบรรเจิด ทนไม่ไหวแล้ว.....
“งั้น....พูดอย่างเดี๋ยวคงไม่เข้าใจ ผมสาธิตให้ดูเลยดีกว่า”
“หย๊า!!!” ธนัทร้องลั่นตกใจที่โดนจับกดหน้าตาเฉยซะอย่างนั้น สองนิ้วเกี่ยวคางเขาขึ้นมาสบตากันแวบหนึ่ง ให้ได้ทันเห็นแววตาตื่นเต้นดีใจ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาแนบจูบอย่างรวดเร็ว ขณะที่คนถูกจูบแบบไม่ให้ตั้งตัวนั้น ได้แต่ตัวแข็งทื่อเหมือนจะช๊อคอยู่ไม่น้อย เป็นโอกาสให้ชลบดีได้บดเคล้าริมฝีปากจูบดื่มด่ำได้ตามอำเภอใจ
ลิ้นอุ่นทำให้สติที่เข้วไปมาถึงกับกระเจิดกระเจิงยิ่งขึ้น จูบ....เป็นแบบนี้เองหรือ รสสัมผัสนั้นเกินกว่าที่ธนัทจินตนาการไว้ปานฟ้ากับเหวเลยทีเดียว และนั้นทำให้เผลอไผลตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการเผยอริมฝีปากรับจูบโดยไม่ทันคิดไคร่ครวญใดๆ
ชลบดีดีใจอย่างที่สุด ในที่สุดก็ทำให้อีกฝ่ายห้ามความต้องการในจิตใจไม่ได้ บางอย่างพูดก่อนย่อมดีกว่าทำ แต่บางเรื่องทำก่อนย่อมดีกว่าพูด เขาจะแสดงให้ดูเองสิ่งที่ซ่อนไว้ข้างในนั้น น่าปรารถนามากแค่ไหน เขากอดรัดร่างเล็กกว่าแน่นๆก่อนสอดมือเข้าซอกซอนใต้ร่มผ้าฟอนเฟ้นไปตามร่างพร้อมๆกับปลดเสื้อผ้าที่กีดขวางทางออกอย่างรีบร้อน โดยที่ไม่ละจูบที่เรียกร้องดุดันซะจนธนัทมึนเมารสจูบหวานๆของชายหนุ่ม เขารู้สึกเหมือนจะชอบแต่ที่ชอบยิ่งกว่าคือความรู้สึกเวลาถูกกอดแนบแน่นเอาไว้กับอกกว้าง
คนเราย่อมอยากเป็นที่รักของใครสักคนเสมอ
และตอนนี้เขาก็มีอ้อมแขนแข็งแรงกอดรัดอยู่ มันทำให้เขามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ควรผลั่กไสออกไป แต่กลับทำเพียงแต่เกาะกุมไหล่แข็งแรงไว้เฉยๆ กระทั่งฝ่ายนั้นถอดเสื้อเขาออก ก่อนร่างที่กดทับเขาจะยกร่างขึ้นเล็กน้อย ตอนนั้นเองที่ได้มองเห็นใบหน้ากันชัดๆ แววตาเป็นประกายฉายให้เห็นถึงความพึงพอใจอย่างที่สุด
แววตาแสดงความต้องการอย่างเหลือล้น ปลุกความสั่นไหวในหัวใจราวกับแผ่นดินไหวขึ้นในตัวพร้อมๆกับความวาบหวิวที่ต้นขา ธนัทอ้าปากรับปลายลิ้นที่สอดเข้าพัวพันอย่างหวานฉ่ำ ขณะที่ร่างกายแอ่นโค้งต้อนรับฝ่ามือใหญ่เคล้นคลึงหน้าอกทั้งสองข้าง ราวกับเขาเป็นผู้หญิง
ต้นขารู้สึกได้ถึงแรงบดเบียดเสียดสีไปมาของที่ร้อนผ่าวแข็งขืนผ่านกางเกงหนาๆ พวกเขาถูไถกันแสดงการเสพสังวาสกันไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่า หากแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ชายหนุ่มใจเต้นตึกตักหอบหายใจแรง ตอนชลบดีแกะตะขอกางเกงเขาออก กางเกงยีนต์ถูกรูดออกพ้นจากปลายเท้าอย่างง่ายดาย
ร่างที่สูงใหญ่กว่าแทรกเข้าตรงกลางก่อนที่หุบขาได้ทัน ทำให้สองขาตกอยู่ในอุ้งมือใหญ่ มันไม่รอช้ารีบจับแยกออกจากกันเปิดทางไปสู่จุดหมายปลายทาง
“อย่า...”
คำพูดเพียงคำเดียวหลุดออกมา แต่ก็ช้ากว่ามือและปากที่ไปถึงก่อน มันเป็นจูบที่เร้าอารมณ์อย่างที่สุด ธนัทหลับตาพริ้มอ้าปากค้างไปกับการโลมเล้าอ่อนหวานซาบซ่าน ชลบดีคลานเข่าขึ้นมาบนฟูกนอน ดันเรียวขาขึ้นแทบจรดอก ก่อนฝังหน้าลงกับหว่างเขา เขาใช้ปลายลิ้นอย่างแคล่วคล่องว่องไวทำให้ใต้ร่างร้องครางไม่เป็นจังหวะ สองมือขยุ้มทึ้งผ้าปูเตียงแทบขาดเป็นริ้วๆ ก่อนหันมาขยุ้มเรือนผมนุ่มที่ซุกหน้าอยู่ตลอดเวลา ปลายลิ้นและริมฝีปากปรนเปรอความสุข จนร่างเล็กสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“อ๊า...” ธนัทยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เขากลัวข้างห้องหรือใครผ่านมาจะได้ยินเข้า แต่ชลบดีกลับดึงมือเขาออก
“อยากร้องก็ร้องออกมาสิ เสียงนัทน่าฟังออก”
“จะ....จะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็มีคนได้ยินหรอก” เขาเบือนหน้ามองไปทางอื่นไม่กล้าสบตาที่เยิ้มฉ่ำ ริมฝีปากคู่นั้นเปียกชุ่มดูทะลึ่งลามก แต่ก็หล่อแล้วเซ็กซี่ด้วย ชลบดีกอดเสื้อตัวเองออก โชว์เรือนร่างที่แข็งแกร่งทำให้คนมองได้แต่ใจเต้นตึกๆ เขาล้วงของบางอย่างจากกระเป๋ากางเกง ก่อนถลกกางเกงลงแค่ต้นขาอวดความเป็นชายที่พองโต ของในมือเขาถูกแกะมาสวมใส่อย่างเบามือ
“นี่เตรียมมาพร้อมเลยหรือ”
“ใช่....ผมตั้งใจไว้แล้ว ไม่ว่านัทจะเต็มใจหรือไม่ ผมก็จะเป็นผัวนัทให้ได้เลยในวันนี้”
ฟังพูดเข้า น่าโมโหจริงๆ ชายหนุ่มหัวเราะที่เห็นเขาทำหน้าไม่พอใจ เลยจูบเอาใจแล้วเล้าโลมให้ไฟในกายลุกโชนอีกครั้ง วงแขนที่กอดรัดกันแน่น มือและปากที่ขบกัดเนื้อตัวแรงๆจนพวกเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
เท้าของเขาถูกรั้งขึ้นมาแนบสีข้างของชายหนุ่มคุกเข่าเตรียมพร้อมแล้ว ส่วนนั้นกำลังจ่อชิดกับช่องทาง ธนัทได้แต่มองอย่างใจระทึก ก่อนเงยหน้าขึ้นมองชลบดี ที่มองด้วยแววตาให้เห็นถึงความอดทนและอ้อนวอนน้อยๆ และแล้วมันก็ได้สัมผัสกันแผ่วเบา เขาหลับตาลงรู้สึกได้ถึงการเสียดสีเบาๆ ก็ทำให้รู้สึกถึงความแข็งแกร่งและร้อนผ่าวได้อย่างชัดเจน
“อย่าเกร็งนะ ผมจะเบาๆ” เสียงกระซิบเบาๆข้างหูยิ่งทำให้เกร็งอัตโนมัติ ส่วนหัวแทรกเข้ามาช้าๆ ธนัทรับรู้ถึงการขยายตัวของช่องทางตัวเอง มันมากขึ้นๆจนเขาทนไม่ไหวแล้ว
“โอ้ยยย.......เจ็บ”
ส่วนแข็งขึงหยุดการสอดใส่ทันที ชลบดีจูบเขาอย่างนุ่มนวลลมหายใจของพวกเขาประสานหอบฮักเป็นจังหวะเดียวกัน รสจูบหวานกำลังดีทำให้ลืมความตึงแน่นไปชั่วคราว ก่อนจะรู้สึกถึงการไหลลื่นเข้าสู่ภายในลึก มันช่างหวานซาบซ่านเหลือเกิน ปลายนิ้วจิกเล็บลงบนแผ่นหลังแกร่งตามอารมณ์ที่พุ่งพล่าน รสชาติของการเป็นหนึ่งเดียวกันมันเป็นอย่างนี้หรอกหรือ
“ดีขึ้นไหม” ชายหนุ่มขบเม้มใบหูนุ่มๆชวนให้สยิวซ่าน
“อ่า.....” ธนัทไม่รู้ว่าส่งเสียงแบบไหนออกไป เขารู้อย่างเดียวว่าข้างในเขามันถูกเสียดสีช้าๆด้วยจังหวะที่มั่นคง มันเสียวเหลือเกิน ยิ่งเหนือร่างเขาขยับเร็วขึ้น มันก็ยิ่งสุขสม จังหวะกระทั้นกายเริ่มหนักหน่วง ทำให้เพริดไปกับความสุขที่แทบสำลัก ร่างผอมบางกระเพื่อมไหวตามแรงที่โถมเข้ามา
ชลบดีช้อนสะโพกขึ้นด้วยฝ่ามือทั้งสอง ทำให้ต้องแยกขากว้างอีก หน้าท้องตึงแน่นแนบชิดบดขยี้กันไปมาระหว่างโจนจ้วงยัดเหยียดความต้องการเข้าใส่อย่างรุนแรง ไม่มีการถนอมอีกแล้ว ราวกับอัดอั้นมานานพอได้ปลดปล่อยออกมาแล้ว อะไรก็ยั้งไม่อยู่ พละกำลังมีเท่าไรก็ใส่แบบไม่บันยะบันยัง
“อ๊าๆๆๆๆ เบา....เบาหน่อย โอ้ยยย....อ๊า!!!!”
“ทนหน่อย...อูยยยยย อีก.....อีกนิด”
ชลบดีกดทับเขาไว้บนเตียงขณะสอดใส่อย่างบ้าคลั่งด้วยจังหวะร้อนแรง จนธนัทยังตกใจกับพละกำลังของชายหนุ่ม ท่อนแกร่งร้อนผ่าวจมดิ่งในตัวสุดลึกสร้างความซาบซ่านรัญจวนใจเหลือเกิน แรงเสียดทานภายในรุนแรงจนเขาต้องกรีดร้องระบายออกมา
“โอ้วววว.....พอ...พอแล้วๆๆ อ้า”
ชลบดียัดเยียดตัวเองเข้ามาไม่หยุดเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาชะลอตัวก่อนจับร่างเล็กกว่าพลิกตัวคว่ำหน้ากับฟูกโดยไม่ถอนตัวออกไปเลย เขาถูกจับให้อยู่ในท่าที่สอดใส่ได้ลึกกว่าเดิม สองมือประคองสะโพกโก้งโค้งในระดับที่พอใจ แล้วสอดกายเชื่อมประสานกันท่ามกลางจังหวะอันบ้าคลั่งอีกครั้ง
“โอ้วๆๆๆๆๆๆ” ธนัทส่งเสียงครางกระเส่าไม่อยู่ ตามจังหวะกระแทกกระทั้นอย่างเมามัน ชลบดียิ้มสะใจที่ได้รับการตอบสนองในช่องชุ่มฉ่ำฟิสแน่นนี้ เขาพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังชื้นเหงื่อ แล้วขบกัดผิวอ่อนๆที่ซอกคอหอมๆ ขณะที่ร่อนสะโพกกระแทกใส่ร่างเล็กกว่าอย่างดุดัน
“อืม....อา....เยี่ยม..ข้างใน.....อา....ข้างในคุณเยี่ยมมาก”
“อย่า.....อย่าพูดงั้นนะ” ธนัทตวาดเสียงหลง เขาร้องลั่นสองมือจิกผ้าปูเตียงด้วยความหฤหรรษ์สุขสมสุดๆ “อ๊า!!!!!!”
ร่างเล็กกว่าร้องลั่นตอนถึงขีดสุด เขาทะลักทะลายออกมารดที่นอนตัวเองเปียกชุ่มไปหมด ก่อนพังพาบอย่างหมดเรี่ยวแรง แต่อีกฝ่ายยังไม่ถึงจุดหมาย เขาพลิกร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นมาจับขึ้นไปนั่งคร่อมเอวแกร่ง
“อ๊ะ...” ธนัทอุทานคำเดียวตอนถูกอุ้มขึ้น และเพียงการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว ทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในท่าเดิมอีกครั้ง ความร้อนผ่าวแช่อยู่ในทางแคบๆอุ่นจัดของเขา แล้วไม่พูดพล่ามทำเพลง แรงมหาศาลจับเขาโยกขย่มตามอำเภอใจสุดๆ ชายหนุ่มได้แต่กอดคอไว้แน่นไม่ให้ตัวเองตก ร่างแกร่งลุกขึ้นยืนโดยที่มีเขาเกาะติดอยู่ที่เอว
”บ้า.....จะทำอะไร” ธนัทเหนื่อยจนไม่มีแรงพูด ไม่มีแรงขยับสักนิด ต้องเกาะร่างสูงใหญ่ไว้อย่างอ่อนแรง เขาถูกดันหลังติดผนังห้องแล้วถูกร่วมรักในท่านั้น
“ไม่....ไม่เอา” แม้จะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็ปล่อยให้อีกฝ่ายยั่วเย้าให้ยินยอมอีกจนได้ ลีลาและเรี่ยวแรงของของชลบดีนั้นยอดเยี่ยมมากท่อนแขนล่ำสามารถรับน้ำหนักเขาได้สบายๆการสอดใส่ก็เน้นจังหวะความหนักหน่วงกับความเร็วที่สม่ำเสมอ พอรู้ว่าย้ำถูกจุดกระสันก็เร่งย้ำแรงๆทำให้เขาส่งเสียงคราง กระเส่าอย่างหยุดไม่อยู่
“อ๊า........ตรงนั้นๆๆๆ โอ้......แรงๆครับที่รัก”
“ผมชอบ....อืม......เรียกอีกสิ” พวกเขาจูบแลกลิ้นกันอย่างมีความสุข ก่อนพากันออกห่างจากกำแพง โดยที่จังหวะรักยังดำเนินต่อไปไม่มีสะดุด ร่างแกร่งพาเขากลับมายังฟูกนอน แต่จับเขานั่งกับตักอย่างนั้น
“ขยับหน่อยสิครับ ผมหมดแรงแล้ว”
“บ้าเรอะ....” เขาเดือดดาลใส่ได้คำเดียวก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อสะโพกแกร่งเด้งขึ้นเสียดสีช่องทางเขาไปมา ผนังข้างในนั้นไวต่อสัมผัสมากแค่บิดตัวนิดเดียวก็นำมาซึ่งความหฤหรรษ์หวานซาบซ่าน มันมากพอจะทำให้เขายอมเป็นฝ่ายเสียดสีเสียเอง ธนัทวางมือบนไหล่กว้างลองขยับในท่าที่เหมือนขี่ม้า จังหวะช้าๆเนิบๆทำให้ได้เห็นสีหน้าเหยเกสุขสมของอีกฝ่าย ดูเหมือนเขาจะฝ่ายควบคุมบ้างแล้ว อารมณ์นี้ทำให้กระสันอย่างบอกไม่ถูก ร่างเล็กเริ่มแรงและแรง.....ชลบดีชักสีหน้าขี้เล่นไม่ออกแล้ว เขากัดฟันกรอดและคอยเด้งตอบจังหวะที่เริ่มกระหน่ำแรง
“อะ......อ๊าว ดีครับ.......วิเศษ ซี้ดดดดด อ่า เยี่ยม อุ๊บ....อย่าตอดแรงสิ ผมเกือบ......อ๊า.....เกือบ อูยยยย โอ้อออออ!!!!!” ร่างแกร่งเกร็งเครียดจนเล้นเลือดที่ลำคอปูดโปน สองมือจับเอวบางแน่นก่อนส่งตัวขึ้นฝังลึกในตัวธนัท ต่างฝ่ายต่างรู้สึกถึงแรงฉีดพ่นภายใน ชายหนุ่มรู้สึกเสียวลึกๆข้างใน บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงรู้สึกซาบซ่านกับความสุขสมที่ละลักล้นในตัว
ชลบดีดึงตัวเขามากอดแน่น ฝังใบหน้าลงกับซอกคอชื้นเหงื่อ แล้วซุกไซ้เหมือนเจ้าข้าวเจ้าของ ทั้งที่ รู้จักกันไม่ถึงวันแท้ๆ ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ อายุก็น้อยกว่า แถมเป็นยามอีก รับเป็นแฟนแล้วจะได้เรื่องไหมเนี่ย ธนัทคิดไปร้อยแปด แต่อย่างหนึ่งที่เขายอมรับคือความอิ่มเอมทั้งทางร่างกายและจิตใจ เขาขาดความอบอุ่นเหมือนต้นไม้ที่แล้งน้ำ แล้วชลบดีก็เป็นน้ำที่เติมเต็มได้พอดีทำให้ได้รู้ว่า เขานั้นต้องการอะไรกันแน่
ร่างเปลือยสองร่างนอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุข เหงื่อและความร้อนแรงค่อยๆคลายตัวลง กลิ่นคาวรักคลุ้งไปทั่วห้อง แต่บนเตียงนั้นกลับมีบรรยากาศสดใสได้อย่างน่าแปลกใจ สองคนนอนมองตากันไปมา ธนัทกำลังคิดว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี แต่ชลบดีเป็นฝ่ายขยับตัวก่อน เขาหันไปแกะขวดน้ำที่เจ้าของห้องซื้อมาดื่มอย่างหิวกระหาย ถึงหันมาถาม
“น้ำไหมครับ” อีกฝ่ายพยักหน้าเอาด้วย เขาก็ยกขึ้นดื่มอึกใหญ่แล้วป้อนให้ดื่มด้วยปากตัวเอง หน้าไม่อายบ้างเลยแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะรู้สึกว่า บางอย่างที่แข็งขึงอุ่นๆกำลังถูไถกับบางอย่างที่ยังปวกเปียกของเขาอยู่
“หยุดได้แล้วนะ” เขาพลิกตัวหนี แต่มือแข็งๆดึงแขนเขาให้ลุกขึ้น “อะไร??”
“ไปอาบน้ำกัน เหนียวตัวจะแย่แล้ว”
“ไปอาบคนเดียวสิ ฉันไม่....” หางเสียงขาดหายไปกะทันหันหลังถูกดันไปติดผนังกระเบื้องขาวสะอาด ร่างกำยำย่อตัวลงคุกเข่าตรงหน้าและสัมผัสเขาอย่างรุนแรง ปากเปียกชื้นครอบงำแก่นกายของเขาเอาไว้ แล้วดูดดุนเหมือนกำลังดูดดื่มน้ำหวานของแท่งไอติมเล่น ลิ้นลงน้ำหนักบนปลายแก่นไปมา จนร่างผอมบางสั่นสะท้านเข่าอ่อนแทบทรงตัวไม่อยู่
“นะ....น้ำ พอ....อะ”
เขาเกือบถึงจุดถ้าอีกฝ่ายไม่หยุดเสียก่อน ร่างเล็กถูกจับให้หันหน้าเข้าผนัง สองมือยันเอาไว้ขณะถูกบังคับให้แยกขาออกแล้วยกสะโพกขึ้นไว้รอท่า จู่ๆก็เปลี่ยนท่าทีจากอ่อนหวานนุ่มนวลเมื่อครู่ ตอนนี้กลับบังคับให้ทำตามความต้องการ ทั้งที่ไม่ชอบ แต่ท่าทีป่าเถื่อนกลับทำให้เขาตื่นตัวมากกว่าปกติ
นิ้วเปียกๆเลื้อยไปตามร่องสะโพกที่เปียกชุ่มคราบลื่นๆ นิ้วหัวแม่มือถ่างกลีบเนื้อนุ่มออก เผยให้เห็นรอยย่นสีชมพู มีคราบน้ำสีขาวขุ่นหลงเหลืออยู่ ธนัทขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะมา
“อ่า.....”
สิ่งแปลกปลอมอันแข็งแกร่งรุกล้ำผ่านปากทางเล็กแคบมันเสือกตัวเข้าลึกสร้างความตะลึงเพริดกับพละกำลังและลีลาป่าเถื่อน ความรู้สึกที่ถูกร่วมรักในท่านี้ทำให้พูดไม่ออกเลย เขาหายใจไม่ทัน ข้างหลังก็บดขยี้แรงๆด้วยการเคลื่อนไหวที่หนักแน่น ทำเอาร่างเล็กถึงกับผวาเฮือก
ในท้องน้อยร้อนวูบวาบปั่นป่วนไปหมด ไม่รู้ว่าเจ็บหรือเสียวกันแน่ ชลบดีเปิดฝักบัวน้ำเย็นๆพร่างพรมลงบนแผ่นหลังพวกเขาเปียกบอนด้วยกัน ปลายเท้าสอดเข้ามาตรงกลางดันให้เขากางขามากกว่านี้ แล้วสอดใส่อย่างดุดัน
ธนัทร้องเสียงหลง เขาไม่เคยรองรับอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดอย่างนี้มาก่อน ชลบดีจับเอวเขาไว้แน่น ขณะรัวกายใส่อย่างไม่นับจนเขาแทบหายใจไม่ทัน ได้แต่ร้องครางเท่าที่มีกำลังสติกระเจิดกระเจิงไปกับแรงย้ำที่ใส่เข้ามาตลอดเวลา มันบ้าคลั่งแต่ก็ซาบซ่านรัญจวนใจ เพราะจุดที่ถูกกระทุ้ง ถูกเสียดสีนั้นสร้างความหรรษาสุขสมเขาถูกจับเปลี่ยนท่าหลายต่อหลายครั้ง ตามความต้องการของอีกฝ่าย ใต้สายน้ำที่พร่างพรมลงมา ธนัทสุขสมไม่รู้กี่รอบ เขาหมดแรงแทบจะหลับคาอกกว้างทั้งอย่างนั้น ในที่สุดชลบดีก็ยอมพอ พาเขาออกมานอนที่ฟูก ทั้งๆที่ตัวเปียกปอน
เขาหลับสนิทที่สุดเท่าที่เคยจำได้เลย ไม่มีฝันไม่มีหูแว่ว เขาหลับสบายกระทั่งรู้สึกเสียววาบข้างในตัว บางอย่างกำลังเคลื่อนไหวสร้างความหรรษาจนอดทนหลับตาไม่ลง พอลืมตามาก็เห็นแสงแดดยามบ่ายกระทบเหงื่อที่ไรผม มันกระเด็นหยดลงมาบนตัวเขาเม็ดแล้วเม็ดเล่าตามแรงกระแทกกระทั้นส่งให้เขาสะท้านไหวเฮือกๆ
“นะ....น้ำ....น้ำ....พอก่อนเถอะ.....พอ”
เขาได้เพียงแต่ประท้วงเสียงแหบแห้ง ก่อนพบว่าตัวเองถูกจับนอนตะแคง ขาข้างหนึ่งถูกรั้งขึ้นพาดไหล่ ชลบดีดันแก่นกายเข้ามาในตัวเขาอย่างไม่รู้จักอิ่ม ธนัทไม่มีแรงดิ้นรนเลย ชายหนุ่มสนุกกับเรือนร่างเขาอย่างตามอำเภอใจกระทั่งแสงอาทิตย์สุดท้ายหายไปจากขอบฟ้า
******************
วันรุ่งขึ้น
ฮาโหลลลลลลล......โหลๆๆๆ รับสายหน่อยค่า
เสียงน่ารักน่าเอ็นดูแทรกเข้ามาในโลกส่วนตัวของคนสองคน นาทีแรกไม่มีคนสนใจ จนนาทีที่สองจำต้องรับจนได้
“ฮัลโหล...”
“คุณธนัท ไหนว่าจะมาทำงานวันนี้ไง เอกสารที่ค้างอยู่มันสำคัญมากนะ คุณไม่รู้หรือไง”
“คุณสราวุธ” เสียงเรียกแปลกไปกว่าเดิม ทำให้นึกเอะใจ
“เอ่อ....คุณธนัท”
“ผม.....ชลบดีครับ” ปลายสายมีเสียงหายใจแรงปนเข้ามา
“อ้าว?? คุณ......ไหง....”
“ผมกำลัง........อืม......ผมกำลังศึกษางานกับคุณธนัทอยู่....เอ่อ....ต้องการเวลาส่วนตัวอีกนิด คุณหาใครทำแทนสักพักได้หรือเปล่า”
“ทำแทน??.....เอ่อ.....ได้.....แล้ว??”
“มีบางอย่างที่พวกเราต้อง.....ศึกษากันนานหน่อย....สัก.....มะรืนล่ะกัน จะกลับไปทำงาน คุณช่วยหน่อยครับ”
“ครับๆได้ครับ” วางหูแล้ว สราวุทนิ่งเงียบไปครู่ ศึกษางานอะไรกันหว่า??
“พอได้แล้วนะเว้ย ไอ้บ้า” ใต้ร่างเค้นเสียงก่นด่า ขณะร่างที่อยู่เหนือกว่าหัวเราะชอบใจ ในมือเขาจับข้อเท้าเล็กแน่นบังคับให้แยกกว้างสุดเหยียด ขณะเสือกไสท่อนแกร่งเข้าในช่องชุ่มฉ่ำไม่นับ
“จะทำไปถึงไหน.....อ้า”
“จนกว่านัทจะยอมรับ.......ว่าผมเป็นผัวน่ะสิ อูยยย.....ไม่ยอมก็ได้นะ อา.....ผมจะทำไปเรื่อยๆอย่างนี้ อูวววว”
“จะบ้าเรอะ.....อืมมม...ก็ได้ๆ รีบๆทำให้ถึงเร็วเข้า ฉันอยากนอนแล้ว”
“อย่าพิ่งสิครับ” ชลบดีปล่อยข้อเท้าเขาแล้วหันมาประคองใบหน้าเขาไว้ในอุ้งมือทั้งสอง “มาตกลงกันก่อน”
“ตกลงอะไร.....นายเล่นฉันซะพรุนขนาดนี้แล้วจะเอาอะไรอีก”
“ข้อตกลงในการเป็นสามีภรรยา” ธนัทสีหน้าดีขึ้น คำนี้น่าฟังกว่าผัวเยอะเลย “อย่างแรก ย้ายไปอยู่กับผมนะ นะๆๆๆ”
“ย้ายเหรอ....”
“นะ บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากบริษัท สะดวก แล้วมีที่จอดรถด้วย เราอยู่ด้วยกัน คุณจะได้ไม่เหงาอีกไง”
“เอ่อๆ แต่ฉันไม่ออกค่าเช่านะ ถ้าอยากให้ไปอยู่ด้วยก็ออกเงินเอง”
“ไชโย!!!” ชายหนุ่มกอดรางเล็กแน่นแอ๊ก “อย่างที่สอง ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วคุณต้องทำหน้าที่ภรรยา ต้องตามใจผมนะครับ” เขาย้ำด้วยการกระทุ้งเบาๆ ให้รู้สึกวาบหวิวข้างใน
“ถ้าไม่ทำให้ฉันเสียงานอย่างวันนี้นะ.....อืมมม...”
“อย่างสุดท้าย.....เวลาอยู่ด้วยกัน ต้องเรียกผมว่าที่รักนะครับ”
“อืมมมม.....น้ำ ตรงนั้น แรงอีกนิดสิ”
“อื้อออ” ร่างแกร่งกระแทกเน้นจุดที่เสียวที่สุด สองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงตะบี้ตะบันหาความสุขกันสุดเหวี่ยง ธนัทเหนื่อยอ่อนหมดแรงกับเด็กเปรตนี้สุดๆ แต่ยามได้นอนซุกในอกกว้างแล้ว เขารู้สึกได้เลยว่า จากนี้ไปเขาไม่เหงาอีกแล้ว
The end
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ
ติดตามตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
:กอด1: :oo1:
:haun4:
-
อิ่มมั้ยธนัท
ที่นี้ชีวิตก็มีสาระขึ้นแล้วนะ
-
:haun4: :haun4:
:jul1: :m25:
-
นัท-น้ำ Happy ending
แต่แน่ใจได้ไงว่าน้ำจะปล่อยนัทไปทำงานตามที่บอก :z1:
โอย ไม่ไหวแล้ว เลือดไหลหมดตัว :jul1: :jul1:
-
ได้แฟนเด็กแถมเซ็กจัด :m25:
-
สุขสุดๆไปเลยใช่ไหมนัท แอร๊ยยยยยย :haun4:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้า
-
แรงส์
-
:jul1: เลือดหมดตัวไปเลยสำหรับตอนนี้
นัทหายเหงา น้ำได้เมีย5555
ปล.รอเรื่องต่อๆไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:oo1: :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
:pig4:
-
:กอด1: o18
ถึงแม้นำ้มันจะใจร้อนไปหน่อย มาถึงก็จับกดเขาเป็นเมียเลย
แต่นายนัทก็ตอบสนองอย่างถึงพริกถึงขิงเช่นกัน o18
เป็นเซ็กส์ที่เกิดจากความรู้สึกดีๆ :impress2:
ถ้าย้ายไปอยู่กับนายนำ้แล้วจะอึ้งนะจ้ะ บ้านยามจนๆคนนึง :z2: ฮ่าๆๆ เหรอ
-
นัทหายเหงาแล้ว :jul1: :jul1:
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยถ้าเป็นเด็กเปรตแบบนี้ ยอม อยากได้บ้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดเด็กบ้า ได้หายเหงากันเลยคราวนี้ :oo1:
-
กรี๊ดดดด เลือดหมดตัวแล้วค่ะ นัทเอ๋ย แบบนี้หายเหงาแล้วมั้งคะ โดนกระหน่ำไม่มีเวลาพักแบบนี้ เยี่ยมสุดๆไปเลย เดี๋ยนล่ะอยากได้บ้าง ก๊ากกกก
-
เด็กอะไรรังแกล้งผู้ใหญ่ ซะเลือดหมดตัว 55555+
-
หาโชคแบบนั้นจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะน้องนัททั้งเด็กทั้งอึด :jul1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
:m25: :m25: :m25:
ต้องการเลือดด่วน
-
หายเหงาเพราะเหนื่อยสุดๆๆ
ออกกำลังกายทุกวันแบบนี้ จะเอาแรงไหนไปทำงาน
-
:jul1:
โอ้ย เลือดท่วมเลย
-
:pighaun:
ชีวิตนี้คงไม่เหงาแล้วล่ะ 5555
-
:pighaun:ชีวิตนัทคงไม่จืดชืดแล้วล่ะต่อจากนี้ แต่คงเหนื่อยขึ้นเยอะ555
-
นัท โดนกระแทกแรงๆระวังเครื่องในพังนะ 55+
งานนี้ลุกไม่ขึ้นแน่ๆ :z1:
-
อะไรเนี่ย
เธอจะไม่ให้เขาพักเลยรึไง
-
ตลอดชีวิตหลังจากนี้
ธนัทคงไม่ได้มีโอกาสเหงาแล้วละมั้ง
:impress2: :impress2:
-
:m25: :m25: :m25:
-
:m25: :m25: :m25:
-
ชอบจังเยยยยยยยย o13
-
ลางานถึงวันมะรืน..... แม่เจ้า! ธนัทจะไหวไหมจ๊ะนั้น
ถ้าๆไม่ไหวเจ๊อาศัยแทนตัวนะ 555+
-
สงสัยบ้านยามจะอยู่ในบริษัท หรือว่า
บริษัทจะอยู่ในบ้านยามกันแน่ น่าคิด
อิอิ..
-
ธนัท บอกได้ป่ะ ลิปแท่งนั้น่ะ สีไร แบรนด์ใดเหรอ นัทต้องขอบคุณมันแล้วล่ะ เพราะทำให้ชลบดีตามถึงที่เลย
เด็กอายุ๑๙ เรี่ยวแรงยังกะม้าศึก ธนัทจะมีเรี่ยวแรงไปทำงานปะเนี่ย
-
อ่านตอนนี้จบ อยากเหงาบ้างงงงง >"<
-
ไม่เหงาแล้วเนอะงานนี้อิอิ
โหทำข้ามวันข้ามคืนขนาดนี้จะหื่นไปไหนเนี่ย
-
เหงาแบบนี้ ขอเหงาด้วยคนได้มั๊นเนี่ย :z1:
-
เขาช่างร้อนแรงสมกันจริงๆ :jul1:
-
อย่างนี้ต้องเรียก "แรงดีไม่มีตก" + "หามรุ่งหามค่ำ" :oo1:
-
"การกระทำ สำคัญกว่าคำพูด" นัทเลยได้สามีอย่างมึน ๆ
ใช้ร่างกายคุยกัน เลยเรียนรู้และเข้าใจกันไวจริง :give2:
-
หมดแรงข้าวต้มแทนธนัทเลยอ่ะค่าาาา
-
หายเหงาไปอีกนานเลยทีนี้ :z1: :oo1: :jul1:
-
หายเหงาซะทีนะ :haun4:
-
:jul1: :jul1:
-
เด๋วพอย้ายไปอยู่แล้ว ต้องกลายมาเป็นแม่บ้านแหงมๆ555
-
:pighaun: น้ำเอาแรงมาจากไหนนักเนี่ย
-
:haun4: หายเหงาไปเลยนะนัท 555
-
:impress2:ขอแบบนี้บ้างด้ายป่ะอยากหายเหงาบ้าง
-
:haun4: :pighaun: :jul1:
-
:m25: เลือดไหลหมดตัว
-
อืมมมมม แหม อยากได้อย่างนี้สักคน หุหุ o18
-
อาจจะไม่ทันได้เหงาแต่จะโทรมก่อนไหมเนี่ย?
น้องน้ำก็ถนอมๆหน่อยสิคะ...
-
นัท ไม่เหงาแล้วน้า
แต่คงอยากขอเวลาส่วนตัวบ้างแทนแล้วล่ะ :fox2:
-
ร้อนแรง :m25:
-
แรงมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบตอนนี้เป็นอันดับ 2 รองจาก แวมไพร์ไทวไลท์ภาคออริจิเลย
เราชอบนายเอกซึน น่ารัก ถึงจะเงียบๆแต่ไม่ได้คิดทำร้ายใคร
เหมาะกับคนหื่นก็ดูแลอย่างจริงจังอย่างน้ำ ขอให้คู่นี้รักกันตลอดไป :กอด1:
-
โดนขนาดนี้ ไม่มีเหงาแน่
-
ชอบมาก
กด ไลท์ ค่ะ อิอิ
-
อ่าน 2 ตอนรวดดด
:pighaun: :pighaun:
ไม่เหงาแล้ววว o13
-
เหอะๆ น้ำมันจะหื่นมากไปปะเนี่ย ไปกินรายม๊าาาาาา
-
เอ่อ... เหอๆๆ แทบจะนับวันไม่ถูกเลยแฮะ เล่นกันยาวนานดีแท้ เหอๆๆ
-
ฉลองกับบอร์ดใหม่จ้า เรื่องใหม่รับประกันความหื่นเช่นเดิม
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ
เรื่องสั้นเรื่องที่ 13 Rome…..เพลิงรักริษยา
ตูมมมม....
เสียงพลุไฟดังก้องบนท้องฟ้าสีสดใสของโรม ฟีปี้เงยหน้ามองควันเป็นกลุ่มก้อนบนท้องฟ้าอย่างตื่นตาตื่นใจ วันนี้กองทัพของซีซาร์กลับมา ชาวเมืองออกไปต้อนรับกันเนื่องแน่น เด็กชายอยากออกไปดูขบวนทหารอันเกรียงไกรของโรมบ้าง หากสองมือยังมีภาระที่ต้องแบกรับอยู่
“ทางนี้ เร็วเข้า” นาเดีย หัวหน้าห้องครัวเร่งรัดให้เขาแบกหามผักสดตามให้ทัน ร่างเล็กผอมบางกึ่งแบกกึ่งลากตะกร้าที่หนักอึ้งกว่าตนเองไปเท่าที่จะเร็วได้ น้ำหนักของมันนั้นทำให้เขาเซชนคนโน่นที คนนี้ที
“ระวังหน่อยสิ” หญิงคนหนึ่งหันมาตวาด
“ขอโทษขอรับ ขอโทษ” เขาขอโทษพอหันกลับมาก็พบว่ามันฝรั่งตกกระจายไปทั่วพื้น เขาลนลานเก็บให้เร็วที่สุดแล้ว แต่ลูกที่กำลังเอื้อมไปหากลับถูกเท้าอันใหญ่โตเหยียบย่ำแหลกเหลวในพริบตา
เด็กชายเงยหน้ามองร่างกายอันสูงใหญ่ในชุดเกราะเงาวับ ริ้วรอยบนเนื้อโลหะแสดงถึงการผ่านศึกอันนับไม่ถ้วน เงาแสงในยามนี้บดบังใบหน้าภายใต้หมวกเหล็กขนนกสีแดงสิ้น มองไม่เห็นใบหน้านี้เลยว่าหน้าตาเป็นอย่างไร ทหารของซีซ่าร์
ฟีบี้มองร่างสูงใหญ่ตาโตเขาเหมือนยักษ์จริงๆ เพียงขยับเล็กน้อยแสงแดดกระทบนันย์ตาจนต้องหลบ เขาลืมตาขึ้นมาทหารกลุ่มนั้นก็เดินจากไปเสียแล้ว ทิ้งไว้เพียงเศษมันฝรั่งที่เละเทะไม่เหลือให้เก็บอีกแล้ว
“ฟีบี้ เจ้ามัวทำอะไรเร็วเข้า” นาเดียตะโกนเรียกไกลๆ โชคดีจริงๆ ที่นางไม่เห็นว่าเขาทำให้เสียมันฝรั่งไปตั้งเยอะแค่ไหน เขาลนลานวิ่งกลับมายังรถม้าเทียบเกวียนกลับไปยังเคหสถานอันใหญ่โตของ โดมินัสเฮสเดรียส
เมื่อกลับมาถึงทั้งบ้านก็วุ่นวายด้วยการจัดเตรียมสถานที่อย่างรีบเร่งของทาสชายหญิงทั้งหลาย ด้วยดอกไม้นานาพันธ์ เด็กชายแบกข้าวของไปโรงครัว ทันทีที่วางตะกร้ามันฝรั่งลง ลีอาทาสสาวในครัวตะโกนลั่น
“ฟีบี้ มัวทำอะไรอยู่ โดมินัส(นายท่าน)ให้เด็กทุกคนไปรวมตัวที่ห้องโถงใหญ่แล้ว เร็วเข้า เดี๋ยวก็โดนเฆี่ยนหรอก” สิ้นเสียงร่างเล็กก็รีบวิ่งให้เร็วที่สุดขึ้นบันไดหินไปชั้นบน ผ่านสวนดอกไม้และลานน้ำพุ ผ่านตึกใหญ่ส่วนของโดมินัสออกมาถึงโถงทางเดินที่นั้นมีทาสเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเขายืนเข้าแถวอยู่
“โดมินัส(นายท่าน) โดมิน่า(นายหญิง)” ฟีบี้คำนับด้วยการก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนเข้าไปยืนในแถวหลังสุด ตั้งแต่จำความได้เขาก็เป็นทาสแล้ว ไม่รู้ว่าชาติกำเนิดมาจากไหน พ่อแม่เป็นใคร นั้นไม่สำคัญเท่าการเอาชีวิตรอดให้ได้ในแต่ล่ะวัน
โรมในวันนี้มีทาสมากมายและแบ่งออกเป็น3 กลุ่ม กลุ่มแรกทาสชายไว้ต่อสู้ คนกลุ่มนี้จะเป็นชายอายุตั้งแต่ 15 ขึ้นไปจะโตจากในบ้านหรือถูกซื้อมาก็แล้วแต่ หากเห็นแววดี หน่วยก้านใช้ได้จะถูกฝึกให้ต่อสู้ พวกเขาจะกินดูอยู่ดีแต่อาจตายได้ทุกเมื่อ ขึ้นแต่ว่าโดมินัสจะให้สู้ในสังเวยใด หากเป็นโครรอสเซียมจะตายอย่างมีเกีรยติที่สุด มีชื่อยืนยงตลอดกาล
ทาสหญิงจะมีค่ารองลงมา เอาไว้ใช้สอยและทำทุกอย่างที่แม้แต่สนองอารมณ์ให้ทุกคนตามที่เจ้านายสั่ง อาจถูกซื้อขายแลกเปลี่ยนได้ โชคดีที่สุดของทาสหญิงคือเป็นที่ถูกใจของโดมินัส หากให้กำเนิดบุตรชายได้ก็อาจหลุดพ้นสภาพทาสได้
แต่ที่ไร้ค่าที่สุดคือทาสเด็กชาย-หญิง อย่างฟีปี้ ถ้าอยากอยู่ที่นี่ต่อไปเขาก็มีสองทางให้เลือกคือ ก้าวไปเป็นนักสู้เฉกเช่นผู้อื่น หรือไม่ก็ถูกขายไปเป็นโสเภณีในซ่องเสื่อมโทรมและตายอย่างสุนัขน่าอนาจ หวังว่าครั้งนี้โดมินัสจะเลือกนักสู้นะ
“เจ้า....” โดมินัสเฮสเดรียสเชยคางเขาขึ้น จ้องมองดวงตาสีฟ้าแล้วจับผมที่สกปรกแห้งกรังของเขาเล่น “ผมเจ้าสีอะไร”
“สีบรอนด์ขอรับ”
“อายุเท่าไร”
“13 ขอรับ”
“ใช้ได้ เอาเด็กคนนี้ด้วย” เพียงเท่านี้เด็กคนอื่นๆก็พากับกลับไปทำงานเหลือ 5-6 คนรวมเขาด้วย ในกลุ่มนั้นเขาจดจำ ธีอาและ เอนัส ได้เพราะทำงานร่วมกันบ่อยครั้ง ทาสแขกผิวเข้มเข้ามาต้อนพวกเขาเข้าไปในห้อง บังคับให้ถ่ายทุกข์ออกให้หมดก่อนจับอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณทุกส่วนของร่างกาย ปลอกคอเหล็กสัญลักษณ์ของทาสถูกถอดออกก่อนอาบน้ำ เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยที่ฟีปี้ได้แช่น้ำอุ่นๆกลิ่นหอมๆ
“พวกเราถูกเลือกทำอะไรหรือ” เขาเอ่ยถามเพื่อนทาสทั้งสอง
“วันนี้โดมินัสมีแขกคนสำคัญมาเยี่ยม ทหารเอกของซีซาร์ ”
“พวกเราต้องอยู่ต้อนรับคนพวกนั้น โดมิน่าสั่งว่าห้ามปฏิเสธ ห้ามเอ่ยว่า ไม่ หรืออย่าเด็ดขาด เจ้าเข้าใจไหม” เอนัสว่า ฟีปี้ใจหายน้อยๆ การต้อนรับหมายถึงทำทุกอย่างให้เป็นที่พอใจของแขกเรื่อรวมถึงเรื่องที่ยอมให้เสพสมด้วย ธีอาที่มีผมสีน้ำผึ้งสวยและเอนัสที่มีผมบรอนด์ต่างก็เคยมาแล้ว
เขาอยากจะถามมากกว่านี้ก็ไม่กล้า หลังจากอาบน้ำเสร็จก็มีทาสสาวอายุมากกว่าหลายคนเข้ามานวดเฟ้นร่างกายด้วยน้ำมันไม่เว้นในช่องทางนั้น พวกเขาได้รับเสื้อผ้าใหม่ๆแล้วหวีผมให้เป็นอย่างดี
“เจ้าน่ารักจริงๆเลย” ทาสสาวที่ช่วยดูแลเขาเชยคางเอ่ยด้วยความเอ็นดู ฟีปี้ยิ้มกว้างดีใจไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาขอแค่มีผลงานให้โดมินัสพอใจก็พอแล้ว เด็กชายหันไปมองกระจกหลังแต่งตัวเสร็จ แล้วต้องแปลกใจ ผมเขา.....สีทองอร่ามขนาดนี้เชียวหรือ ปกติต้องสีเข้มออกน้ำตาลมากกว่านี้นี่นา คงเป็นเพราะน้ำเหนียวข้นที่สระผมให้แน่ๆเชียว ผมเขาถึงได้ฟูนุ่มยังกับขนลูกไก่แน่ะ
“เจ้าเหมือนเทวดาตัวน้อยๆเลยนะ ฟีปี้น้อย”
“ข้าดูตลกจัง”
“ไม่หรอก เจ้าน่ารักมาก โดมินัสต้องพอใจมากแน่ๆ” นางพูดจบก็สวมมงกุฎใบมะกอก ทำให้ผมสีทองโดดเด่นยิ่งขึ้น ฟีปี้หันมายิ้มให้เพื่อนทั้งสอง แต่กลับพบสีหน้าที่ไม่พอใจของเอนัสและธีอา เขายิ้มเจื่อนลงทันควัน นี่เขาทำอะไรผิดไปหรือ
“รีอา ทำไมไม่มาแต่งตัวให้ข้า สนใจแต่ฟีปี้อยู่ได้” เอนัสตวาด
“ข้าเสร็จแล้ว” ทาสสาวยิ้มเอาใจ นางหันไปช่วยเขาแต่งตัว เด็กชายลุกเดินไปรอบๆห้องที่สวยงามนี้อย่างตื่นเต้นยินดี ทุกอย่างช่างงดงามไปหมด เหมือนฝันที่ไม่ช้าก็คงสลายไปเมื่อถึงวันรุ่งขึ้น ฟีปี้มองออกไปนอกหน้าต่างมองถนนอิฐทางเข้าสู่เคหาสถานวันนี้ทหารเข้าออกมากมายจริงๆ ร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะทหารก้าวนำออกมาจากเคหสถานของโดมินัส สีผิวเขาเข้มผมสั้นสีน้ำตาลติดต้นคอเผยให้เห็นลำคอและกล้ามไหล่ที่ใหญ่โตราวกับยักษ์ปักหลั่น ขนาดอยู่สูงมองไกลๆขนาดนี้แล้วยังรู้สึกได้เลยว่าเป็นคนที่แข็งแรงจริงๆ จู่ๆคนๆนั้นก็หันมามองโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าดุดันคิ้วเข้มดวงตาสีเขียวเข้มดูอิดโรย
ฟีปี้ใจหายวาบเขาไม่เคยเห็นใครมีดวงตาน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน เขาจะถูกดุไหมนะอยากจะถอยหนีตอนนี้แต่ขาก็ไม่ยอมขยับเลย ผ้าม่านสีขาวบางๆพริ้วไหวตามแรงลมเอื่อยๆพัดมาบดบังสายตาได้จังหวะจริงๆ เด็กชายกำชายผ้าม่านไว้อย่างนั้นไม่กล้ามองอีก จนกระทั่งได้ยินเสียงม้าถึงปล่อยมือลง คนแปลกหน้านั้นขึ้นรถม้าไปแล้ว
เขาเป็นใครนะ?? เด็กน้อยมีคำถามแต่ไม่มีคำตอบ
จากสายถึงค่ำ ทุกคนในห้องได้แต่นั่งๆนอนๆในห้อง ไม่มีอาหารนอกจากน้ำเท่านั้น ขณะที่เสียงเพลงและเสียงหัวเราะเล็ดลอดขึ้นมาให้ได้ยิน ฟีปี้ลูบท้องตัวเองเขาหิวแล้ว แต่ถูกห้ามไม่ให้ทานอะไรก่อนออกไปต้อนรับแขกของโดมินัส เขากระวนกระวายแต่เพื่อนทาสทั้งสองใช้การนอนเพื่อให้ลืมความหิว เขาจึงหลับตานอนบ้าง ครู่ใหญ่ประตูห้องก็เปิดออก เป็นอาดีสทาสผิวสีที่ถูกตอนแล้วเข้ามา
“โดมินัสเรียกหาพวกเจ้าแล้ว ออกมา”
ทุกคนลุกขึ้นอย่างว่องไว เอนัสและธีอาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย สองคนหันมามองสบตาพลางหัวเราะคิกคักพากันออกไปเงียบๆ ทิ้งให้อีกฝ่ายหลับไปตามสบาย ครู่ใหญ่กว่าร่างเล็กจะรู้สึกตัวลืมตามองไปรอบๆห้อง ว่างเปล่า....มีเพียงตะเกียงดวงเล็กๆส่องสว่างเล็กน้อย
ทุกคนหายไปไหนกันหมด??
แย่แล้ว ฟีปี้ลุกพรวดพราดรีบออกไปข้างนอกให้เร็วที่สุด เขาโดนโดมินัสดุด่าแน่ๆ เขาก้าวพรวดพราดไปหาความวุ่นวายที่ยินดีปรีดาด้วยเสียงเพลงและเสียงหัวเราะ ห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยสาวๆจากหอนางโลมขึ้นชื่อเต้นเริงระบำกันสนุกสนานเสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่น่าดู เหล่าเจ้านายชั้นสูงพุดคุยกันออกรสในมือถือแก้วไวน์ดื่มกินไม่มีอั้น ท่ามกลางเสียงดังอื้ออึงนั้น ฟีปี้ยืนมองอย่างมึนงงไม่รู้จะทำฉันใดดี เพื่อนๆไปไหนกันหมดนะ
“โอ้....มีเทวดาน้อยๆอีกตนหนึ่งอยู่นี่เอง” เสียงแหบกระด้างดังจากข้างหลัง ฟีปี้หันไปมองพบชายหน้าตาน่ากลัวนันย์ตาข้างเดียว จ้องมองเขาอย่างกักขฬะที่สุด “คืนนี้ข้าจะสนุกกับเจ้าให้เต็มที่เลย”
โอ้ยยย......ไม่นะ!!!
“อย่าทำให้เด็กกลัวสิ ไคตัส” เสียงทุ้มต่ำแทรกขัดจังหวะ
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
เกิดมาก็เป็นทาสแล้ว อย่าให้ต้องเจอกับคนชั่วๆอีกเลย
พ่อพระเอกเป็นคนที่สบตากันนั่นหรือเปล่าหนอ :impress2:
พระเอกเป็นชายชาติทหารตัวโตเท่าตึก
แต่นายเอกเราเพิ่งอายุ13 o22
-
เย้ เรื่องใหม่มาแว้ววว :mc4:
นึกภาพเทวดาตัวน้อยๆผมบลอนด์กับทหารหนุ่มกล้ามโตแล้วมัน :haun4:
-
โอ้วทาสน้อย จะหลุดพ้นจากสถานะทาสไปเป็นอะไรเอ่ย
-
ว๊าว มาแล้ว ตอนใหม่พร้อมบอร์ดใหม่
รอตอนต่อไปนะคะ กำลังลุ้นเลย
-
แนวโรมันมั้ยหนอแบบนี้ อิอิ
-
แอร๊ยยยย ชอบๆๆๆๆ แนวนี้ชอบๆๆๆๆๆ :o8:
ฟีปี้เทวดาน้อยจะไปเข้าตาใครหรือเปล่าน้า
แต่ 13 ยังเด็กอยู่เลยน่อ :z3:
-
อ๊ายยย ชอบแนวโรมัน หนุ่มใหญ่กับเด็กน้อยร่างเล็ก อิอิ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อุ๊ย!!! เสียงใครหว่า
งานนี้เทวดาน้อยได้เปลี่ยนสถานะทาสแน่ๆ
แต่จะเปลี่ยนเป็นอะไรนี่สิ
ลุ้นๆๆๆ
o13
-
o13 o13 o13
ชอบอ่านแนวโรมันมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่านแล้วใจไม่ดีเลย
-
ทำไมชอบทำร้ายกันแบบนี้นะ่ อ๊ากกกกกกก อยากอ่านอ่า :o12: :o12: :o12: :o12:
-
คุๆๆ 13 กำลังกรุบๆ วัยน่าหม่ำจริงๆ
-
:z1:อยากอ่านต่อ คงจะ :pighaun:
-
ตัดได้คาใจมาก :a5:
-
โชตะที่รอคอย
แต่กลัวนิดๆ อ่ะ
-
รออ่านตอนตอนไปว่าฟีบี้น้อยจิเป็นอย่างไร อิอิ
-
คนที่จะได้เชยชมเทวดาน้อย ขออย่าได้เป็นเจ้าไคตัสตาเดียวเลยนะ ดูท่าจะกักขฬะไปน่ะ
-
เทวดาน้อย กับทหารหนุ่ม เทวดาไม่เหลือแน่ๆ
-
หนูน้อยน่ารักน่าเอ็นดู อยากรู้จริงๆ ว่าใครจะเป็นพระเอกนะ อิอิ :impress2:
-
:pighaun: :jul1: :pighaun: :haun4:
เลือดหมดตัวแล้วอ่ะ
-
อย่ารุนแรงกับเด็กนะ
-
อ่ะนะ เรื่องเด็กชายทาสกับทหารหนุ่มโรม
น่าติดตามมากค่ะ
รอๆๆๆๆๆ
-
:o12: :sad4: อยากอ่านต่อแล้ว ค้างงงงงงงงงง
ฟีปี้ น่ารักดีๆ ใสๆ :impress2: :-[
-
ชอบแนวนี้จัง...ฟีปี้น้อย :m3:
-
อยากทำหน้าสกรีมจัง
สงสารฟีบี้ ขุมนรกแน่งานนี้
-
กรี๊ดดดด ชอบจริงๆพ่อหนุ่มโรมันกล้ามโต กับหนุ่มน้อยผมทองเหมืิอนเทวดา :-[
-
ค้างที่สุดถึงที่สุดเลยค่ะ ชอบแนวนี้มากกก ทาสน้อยผมทอง อ๊าง!! :o8:
-
นายท่าน กะ ทาสตัวน้อย o13
-
หวังให้นายท่านเอ็นดูแบบทะนุถนอม แต่คาดว่าต้องเจอเพื่นๆ แกล้งน่าดูก่อน
-
ตัดฉับ ค้างคาเป็นที่สุดๆ :monkeysad: :monkeysad:
-
โชตะคอน !!!
-
วัยละอ่อน ขบเผาะ กรุบกรอบทีเดียวเชียว
-
:z1:
รอตอนต่อไป
-
หม่ำๆๆเด็กกันดีกว่า
13 กำลังดี เนื้อกำลังหวาน :z1: :z1:
-
กินเด็ก :z1:
-
:z1: รอตอนต่อไป :impress2:
-
:o8: โฮกกกก ถูกใจหลายเด้อ
ชอบมาก และ...ค้างมาก :z13:
โฮกกกกกกก
-
บอกได้คำ เดียว
แรงทุกเรื่อง ได้ใจมักมากค่า :z1:
เป็นกำลังใจให้นะคะ เลือดพุ่งได้ทุกเรื่องเลยสิน่า
:กอด1: :กอด1: o13
-
:monkeysad:ชีวิตคนเป็นทาส..ต้องทำทุกอย่างที่นายสั่ง!!!น่าสงสารจริงๆ
-
:z3:ค้างๆๆๆ
เอิ้กๆๆ ระวังคุกนะพ่อหนุ่ม เด็กอายุ 13 เอง
-
เรื่องนี้ขอผ่าน..แต่ยังติดตามอยู่เรื่องต่อไป
-
ยอมให้เด็กหลอก 555
-
เป็นทาสอารมณ์
-
มาต่อแล้วค่า มาเร็วไปหน่อยหรือเปล่าเอ่ย ถ้าเร็วไปคราวหน้าช้าๆหน่อยก็ได้ใช่ม่าย 5555 :laugh:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ค่า
[2]
ฟีปี้หันไปมองเจ้าของเสียง เป็นหนึ่งในบรรดาผู้ร่วงวงสนทนาของโดมินัส บุรุษที่โดดเด่นด้วยผมสีแดงเพลิงใบหน้ากร้านมีริ้วรอยของบาดแผลเหนือคิ้วซ้าย นั้นทำให้ดูน่ากลัว หากไม่มีดวงตาสีฟ้าใสอ่อนโยนช่วยให้น่ามองยิ่งขึ้น เด็กชายหน้าเสียเมื่อความสนใจทั้งมวลมุ่งมาที่เขา
“ท่านแม่ทัพ” ชายอัปลักษณ์ก้มศีรษะให้ก่อนเลี่ยงจากไป
“เจ้ามัวทำอะไรอยู่ ไฉนไม่ไปให้ความบันเทิงแขกเรื่อของข้า” เฮสเดีรยสดุด่าข้าทาสของตน
“ข้า......คือ.....” เด็กชายพูดตะกุกตะกักพลางเหลียวมองรอบตัว เขาควรไปทางไหนกันเนี่ย
“ท่าทางเทวดาน้อยๆนี้จะหลงทางนะนี่” คนผู้นั้นกระดิกนิ้วให้มาหา ฟีปี้ไม่รอช้ารีบเข้าไปเกาะเอวใหญ่ไว้ แค่มีคนคุ้มหัวให้ก็ทำให้รู้สึกปลอดภัยขึ้นเยอะ
“นี่คงเป็นงานแรกของเจ้าสินะ” ช่างเป็นคนที่ตัวโตจริงๆเขาเงยขึ้นมองหัวก็สูงแค่อกเท่านั้น
“โอไรอัน” โดนิน่าเอ่ย “ข้าเตรียมทาสหญิงไว้ให้แล้ว ท่านคงไม่....”
“ลูเครเชีย” โดมินัสตัดบทมิให้ภรรยาพูดอะไรขัดใจแขกคนสำคัญอีก “โอไรอันกรำศึกมาเพื่อโรมมาอย่างยากลำบาก เรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้ก็เจ้าอย่าขัดใจเขาเลยน่า เจ้า......ชื่ออะไรนะ” เขาเชยคางข้าทาสของตนเองขึ้น
“ฟีปี้ขอรับ”
“อ้อ ฟีปี้เจ้าต้องให้ความสำราญท่านแม่ทัพให้เต็มที่ เข้าใจไหม”
“ขอรับ” เด็กชายเงยหน้ามองคนที่อยู่ด้วยในคืนนี้ เขาต้องทำอะไรบ้างนะ ขณะคิดอยู่เพลินๆนั้นอุ้งมือใหญ่กุมไหล่เขาให้ตามมา วงสนทนาย้ายจากห้องโถงใหญ่ที่วุ่นวายมายังห้องด้านในที่เงียบกว่า ร่างสูงนั่งบนเก้าอี้ใหญ่ที่คนธรรมดานั่งได้สองคนเลย แต่เขาคนเดียวก็กินที่ไปครึ่งค่อนเหลือที่ให้เด็กชายนั่งนิดเดียวต้องยกขาไขว้อีกข้างไว้ถึงนั่งได้ เขาเหลือบมองต้นขาที่เลยชายเสื้อมา มันใหญ่กว่าเอวเขาด้วยซ้ำ เห็นแล้วต้องกลืนน้ำลายเฮือกเลย ถ้าหากโดนเตะจังๆเขาคงคอหักในคราเดียวแห๋งๆ
โครก.....
โอไรอันแลมองเด็กชายตัวน้อยที่ก้มหน้านิ่ง พยายามทำตัวเป็นเสาปูนเกาะพนักแขนเก้าอี้ที่ไร้ความรู้สึกสุดฤทธิ์ กระนั้นในท้องก็ส่งเสียงครืนเบาๆให้ได้ยินเป็นระยะ
“เอาล่ะ เล่าเรื่องศึกครั้งนี้ให้พวกเราฟังต่อสิ พวกแซกซั่นนั้นร้ายกาจเพียงใด” โดมินัสเฮสเดรียสถาม ทุกคนก็รอฟังอย่างใจจรดจ่อ บุรุษหนุ่มยิ้มน้อยๆพลางกวักมือให้ทาสสาวยกถาดผลไม้มาหา เขาหยิบทั้งถาดให้ฟีปี้ถือไว้
“ศึกครั้งนี้ยาวนานมากทีเดียว...” เขาเกริ่นนำ มือเด็ดผลองุ่นใส่ปากตัวเองแล้วโดนไม่ทันตั้งตัว อีกเม็ดยัดใส่ปากเด็กชายเลย นั้นเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงเลย คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะคิดถึงข้าทาสหรอกว่าจะหิวจะเหนื่อยขนาดไหน หน้าที่ทาสมีอย่างเดียวคือรับใช้ ไม่อาจแสดงอามรณ์ออกมาได้ แต่องุ่นหวานๆเม็ดเดียวทำให้เกิดความรู้สึกที่หลากหลายเหลือเกิน แต่ที่โดดเด่นที่สุดคือ อร่อย
อยากกินอีกจัง ฟีปี้แลมองแม่ทัพใหญ่ที่เล่าออกรส จนลืมเขาไปเสียแล้ว หิวจัง ไม่ได้ทานอะไรมาครึ่งค่อนวันแล้วท่ามกลางความสนใจของแขกเรื่อมากมาย เขาคงทำอะไรไม่ได้มาก แต่ด้วยความหิวทำให้ตัดสินใจทำอะไรบ้างอย่างไป โอไรอันเว้นวรรคบ้างเมื่อมีคำถาม จู่ๆก็มีมือยื่นเม็ดองุ่นมาถึงปาก ชายหนุ่มแลตามองเด็กชายที่มองมาอย่างหวาดกลัวน้อยๆ แววตาขอโทษและเว้าวอนอย่างน่าสงสาร พอเขาอ้าปากงับองุ่นในมือ เด็กน้อยก็ยิ้มกว้างโล่งใจเหลือเกินแล้วหยิบใส่ปากตัวเองเม็ดหนึ่ง อ้อ.....ที่แท้ก็หิวนี่เอง เขาลืมไปเลย
“ต้องขออภัยด้วย วันนี้ข้าเหนื่อยมากแล้ว” พูดเพียงเท่านี้ก็เป็นอันรู้แล้วว่าการสนทนาเป็นอันยุติ
“แต่ข้ายังอยากฟังเรื่องของท่านอยู่นะ”
“ถ้าอยากรู้ก็ถามเอาจาก เดแกนก็ได้” ร่างสูงลุกขึ้นยืดเต็มความสูงที่เหนือกว่าคนอื่นๆ “ศึกครั้งนี้เขาสร้างผลงานได้งดงามมาก และได้คำชื่นชมจากซีซาร์มากกว่าใคร หึ.....ให้ความสำราญแก่เขาด้วย”
ชายหนุ่มตบไหล่ทหารคนสนิทที่สูงใหญ่ไม่แพ้กันพลางก้มศีรษะให้เจ้าบ้านเล็กน้อยก่อนโอบร่างเล็กออกมาด้วยกัน โดยมีสายตาของลูเครเชียจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เสียงพูดคุยดังไล่หลังพวกเขาก่อนค่อยๆห่างไกลออกไปทีล่ะน้อย กว่าจะรู้ตัวเสียงทุกอย่างก็เงียบสงบ เมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในห้องที่ปิดมิดชิด
โอไรอันลงกลอนตามวิสัยที่ต้องระมัดระวังตัวตลอดเวลา เขาหันมามองเด็กชายผมสีทองยืนตัวลีบอยู่ที่มุมห้อง แสงไฟจากตะเกียงข้างหลังสะท้อนเส้นผมทุกเส้น เขาช่างเหมือนเทวดาตัวน้อยๆมากกว่าจะเป็นข้าทาส
“เจ้าชื่ออะไรนะ?”
“ฟะ....ฟีปี้ขอรับ”
“อายุเท่าไรแล้ว”
“13 ขอรับ”
“ข้าไม่ชมชอบเด็กเท่าใดนัก”
“แต่ข้าทำได้ทุกอย่างนะขอรับ” เด็กชายรีบร้อนบอก เขากลัวว่าถ้าโดมินัสรู้ว่าเขาไม่เป็นที่ต้องการล่ะก็ มีหวังถูกลงโทษแน่ “ข้าทำได้ทุกอย่าง....ตามที่ท่านสั่ง”
โอไรอันไม่พูดอะไรนอกจากลงมือปลดเสื้อผ้าและชุดเกราะออกทีล่ะชิ้น พอรู้ตัวก็มีมือมาช่วยปลดเชือกรัดเอวออก เขาจึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเด็กน้อยไป เสื้อผ้าปลดออกให้ตัวเบาขึ้น ร่างสูงนั่งลงบนเตียงกว้างขณะที่เด็กชายช่วยถอดรองเท้าให้ทีล่ะข้าง
ก๊อก....ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ฟีปี้เงยหน้ามองแม่ทัพหนุ่มอย่างไม่แน่ใจ
“เปิดประตู” เสียงนั้น?? ร่างเล็กรีบลุกมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว ร่างบางในชุดสีเขียวอ่อน โดมิน่า ลูเครเชียนั้นเอง นางก้าวเข้ามาในห้อง
“ออกไป” นางสั่งเสียงเบาเย็นยะเยือก
“ฟีปี้” เสียงหนักแน่นของโอไรอันหยุดเขาไว้ก่อนที่ขยับตัวด้วยซ้ำ “ออกไปรอข้างนอก รอข้าเรียก”
ร่างเล็กรีบออกไปมือดึงประตูงับเอาไว้อย่างเบามือ จะเกิดอะไรขึ้นเขาไม่รู้หรอก แต่เพียงเห็นสายตานางก็รู้แล้วว่า นางปรารถนาแม่ทัพหนุ่มผู้นี้มากแค่ไหน โอ้......แล้วเขาควรทำอย่างไรดี รอตรงนี้หรือ...ไปให้ไกลที่สุดนะ
ในห้องอันเงียบเชียบมีเพียงแสงไฟจากตะเกียงเท่านั้นที่เคลื่อนไหว แสงสีทองอาบร่างแข็งแกร่งเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งเกีรยติยศของชายนักรบ ร่างเปลือยที่มีเพียงกางเกงหนังชิ้นน้อยๆนั้นเร้าอารมณ์เหลือเกิน ร่างบางเยื้องย่างเข้ามาหา
“เจ้าคิดทำอะไร ลูเครเชีย”
“ทำอะไรน่ะหรือ” นางทวนคำน้ำเสียงระรื่น แต่พอโน้นร่างมาหา กลับถูกดันออกห่าง “โอไรอัน??”
“สามีเจ้ายินยอมให้เจ้ามาหาข้างั้นหรือ”
“โอ้ ช่างเขาเถอะน่า ที่รัก”
“ชูว......เลิกทำเช่นนี้เสียที ข้าเริงรักกับเจ้าลับหลังเขาไม่ได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ” ลูเครเชียร้องเสียงสูงอย่างผิดหวัง
“เฮสเดีรยสกำลังได้รับเลือกเข้าสู่สภาแล้ว ข้าจะยอมให้เขาใช้เรื่องระหว่างเรามาทิ่มแทงบิดาและพี่ชายข้าไม่ได้เด็ดขาด เราต้องเลิกทำเช่นนี้เสียที”
“เขาไม่รู้หรอกน่า....โอไรอันที่รัก ท่านรักข้ามิใช่หรือ หื้อ” ลูเครเชียพยายามกอดชายหนุ่มให้ได้ แต่แค่มือเดียวก็สามารถหยุดนางไว้ สายตาดุดันทำให้ร่างบางชะงักเมื่อเห็นความเย็นชาจากสายตาคู่นั้น
“ข้ามิเคยรักเจ้า ทั้งก่อนหน้านี้และณ.ขณะนี้ ระหว่างเราเป็นแค่ความไคร่เท่านั้น เจ้าเป็นหญิงงามและไฟแรงน่าชื่นชม เจ้าทะเยอทะยานอยากให้สามีก้าวหน้ามิใช่หรือ ตอนนี้เขาทำได้สมใจเจ้าแล้วนี้ เรื่องระหว่างเราก็ต้องยุติลงเพียงเท่านี้ ข้าจะขอบใจมากหากเจ้ากลับไปเสียและเลิกส่งสายตาให้ข้าเสียที”
ลูเครเชียอ้าปากค้างถอยห่างประหนึ่งเห็นปีศาจและยักษ์มารก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง ใบหน้าสวยงามบิดเบี้ยวด้วยความคลั่งแค้น นางพลั่กประตูออกไปสุดแรงจนฟีปี้สะดุ้งเฮือก
“ฟีปี้ เข้ามา”
“ขอรับ” เด็กชายเดินก้มตัวผ่านโดมิน่าอย่างหวาดๆไม่กล้าเงยหน้ามองด้วยซ้ำ เขาปิดประตูแล้วลงกลอนเสีย รออยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงข้างนอกกระแทกส้นเท้าเดินจากไป เฮ่อ.....
“มัวทำอะไรอยู่ล่ะ” บนเตียงถาม ร่างเล็กหันมามองขวับ
“เอ่อ....ท่านอยากให้ข้าทำอะไรขอรับ”
“เอ้า....นี่ข้าต้องบอกเจ้าทุกอย่างเลยหรือ”
“ก็.....ข้าไม่รู้นี่ขอรับว่าต้อง....ทำอะไรบ้าง” โอไรอันหัวเราะ
“ไม่มีใครสอนเจ้ารึไง”
“แค่.....บอกว่าห้ามปฏิเสธ ห้ามไม่หรืออย่า แค่นี้แหละขอรับ”
“อืม.....ช่างเถอะ ข้าเองก็เหนื่อยพอดู กลับมานี่ก็ไม่ได้นอนดีๆสักตื่นเลย เจ้านอนที่พื้นก็ได้” พูดจบก็เอนตัวนอนทั้งอย่างนั้นเลย ไม่สนใจเขาอีก เด็กชายรู้สึกโล่งอกในคราแรกก่อนจะรู้สึกกลัวขึ้นมาหากรุ่งเช้าแม่ทัพหนุ่มจะกล่าวกับโดมินัสตรงๆว่าหลับสนิทเลยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ท่านขอรับ” เขาเขยิบเข้าใกล้อีกนิด
“อะไร...”
“ข้างล่างพื้นมันเย็น ข้า.....นอนบนเตียงด้วยได้ไหม”
“เฮ่อ....ก็ได้” เท่านั้นเองร่างเล็กรีบกระโจนขึ้นเตียงเลย
“อย่าเพิ่งนอนเลย ได้โปรดเถอะ ท่านอยากให้ข้าทำอะไร ข้าทำให้ได้หมดทุกอย่างเลยนะขอรับ” ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเลยเมื่อแม่ทัพหนุ่มหันมามองตาขวาง น่ากลัวจังเลย “ข้าจะโดนเฆี่ยนนะขอรับ หากโดมินัสรู้ว่าข้าทำให้ท่านไม่พอใจ”
“เจ้าทำให้ข้าไม่พอใจแล้ว จะบอกให้นะเจ้าเด็กโง่ เจ้าไม่พูดข้าไม่พูดโดมินัสของเจ้าจะรู้ได้ไง”
“งั้น.....หมายความว่า....ท่านจะพูดเหรอว่าพอใจข้า” ฟีปี้มองตาโตด้วยความดีใจ นั้นทำให้แม่ทัพหนุ่มตาสว่างขึ้นบ้าง เจ้าเด็กนี้เซ้าซี้น่ารำคาญ ปากมากแล้วตาโตซะจริง
“เหวอ....” เด็กชายตกใจจู่ๆก็โดนกระชากเข้าหาอกกว้าง ก่อนถูกพลิกลงใต้ร่าง
“อย่าให้พอใจนักใช่ไหม” โอไรอันกึ่งๆโมโหกึ่งๆรำคาญเลยคิดว่าสั่งสอนให้สำนักเสียบ้าง เขาซุกไซ้ซอกคออ่อนนุ่มร่างเล็กดิ้นพล่านเลย
“ฮะฮะฮะ จั๊กกะจี้อ๊ะ” ฟีปี้กลั้นเสียงหัวเราะไม่ไหว หนวดที่เพิ่งขึ้นระคายผิวเขาจริงๆมันช่างสยิวและจั๊กกะจี้ไปหมด เขาหัวเราะจนปวดท้องไปหมดแล้ว ร่างใหญ่โตหนักอึ้งนี้ก็ยังไม่หยุด เขาเลยกัดหูเข้าไปทีหนึ่ง
“เอ๊ะ” โอไรอันผงะเขามองหน้าเจ้าเด็กแสบที่นอนมองตาแป๊ว “เจ้ากัดข้ารึ?”
“ก็ท่านไม่หยุดนี่......ข้าไม่ได้กัดแรงด้วย”
“นี่เหรอไม่แรง” เขาชี้ให้ดูใบหูที่แดงนิดๆ ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นมาดูทันที
“เจ็บเหรอขอรับ” เขาประคองหน้าคมสันไว้แล้วอมใบหูไว้ลิ้นเลียใบหูไปมา
“ฟะ....ฟีปี้ พอแล้ว” ชายหนุ่มชักตีหน้าเขร่งขรึมไม่ออกแล้ว ปากกับลิ้นน้อยๆชักจะทำให้มีอารมณ์ เขาดันร่างเล็กนอนหงายกลับมาอย่างเดิม ใบหน้ามึนๆงงๆตาโตๆคู่นั้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำให้ชักเปรี้ยวปากแล้วสิ เฮ่ย...ช่างแม่งแล้ว ฝ่ามือใหญ่กระตุกสายคาดเอวเล็กออก แล้วรูดเสื้อตัวเดียวยาวถึงเข่านั้นออกให้พ้นศีรษะ
ร่างขาวสีชมพูปรากฏต่อสายตา อา.....นี่เขาพลาดไปแน่ๆหากปล่อยให้ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไปอย่างเปล่าประโยชน์ มองต่ำลงมาที่ต้นขามีผ้าพันปกปิดของสงวนอยู่ เขาปลดมันออกแล้วโยนทิ้งไปเสีย เรียวขาเล็กสองขายกขึ้นปกปิดตนเองไว้
“อย่ามอง...”
“จุ๊ๆๆ เขาสอนเจ้ายังไง ไม่มีคำว่าอย่าใช่ไหม” โอไรอันกระเซ้า ใบหน้าน้อยเง้างอขัดเคืองแต่ก็ไม่กล้าไม่พอใจ ฟีปี้ยอมให้เขาดันหัวเข่าออกจากกันช้าๆ ลมหายใจเด็กน้อยสั่นกระเส่าบ่งบอกถึงอารมณ์หวั่นไหว
“ไม่ยุติธรรมนี่” เขาประท้วงเอาหมอนปิดปังหน้าตนเอง “ถอดของข้าได้ ทีท่านไม่เห็นถอดบ้างเลย”
“เด็กโง่ เจ้าอยากเห็นของข้านักรึ” ร่างสูงใหญ่ยืดตัวขึ้น ฟีปี้นึกสงสัยเลยยื่นหน้าออกมาดู กางเกงหนังของแม่ทัพหนุ่มถูกปลดออก เด็กน้อยถึงกับหายใจเฮือก!!!
“ท่านจะฆ่าข้ารึ??”
“ฮะฮะฮ่า เจ้านี่ตลกดีจัง” โอไรอันหัวเราะร่า เขาโถมร่างลงมาพรมจูบไปทั่วใบหน้าอ่อนเยาว์ “ข้าชักถูกใจแล้วสิ”
“ดะ...เดี๋ยว ท่าน” ฟีปี้หายใจหายคอไม่ทัน พออ้าปากจะพูดบางอย่างก็ถูกจูบปิดปากสนิท ลิ้นอุ่นสอดเข้ามาในโพรงปากอย่างรวดเร็ว เด็กชายหลับตาพริ้มทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงรสซาบซ่านอย่างประหลาด นี่เหรอจูบ.....มันเป็นเช่นนี้เองหรือ จะว่าหวานก็ไม่ใช่ เปรี้ยวก็ไม่เชิง แต่ให้ความอารมณ์วาบหวามมาก จนอดไม่ได้ที่จะโอบกอดร่างกำยำแข็งแกร่งไว้แน่นๆ
“อืมมม ดีมาก อ้าปากกว้างๆแล้วส่งลิ้นเจ้าให้ข้า” โอไรอันกระซิบบอก ฟีปี้ทำตามทันทีลิ้นพวกเขาบดขยี้กันอย่างเร่าร้อน พาอารมณ์ให้ลุกโชนดั่งเพลิงลุกไหม้ ร่างหนักอึ้งกดทับลงมาทั้งตัว จนรู้สึกได้ถึงท่อนร้อนผ่าวแข็งขืนถูไถกับต้นขา ช่างเสียวซ่านอะไรอย่างนี้
เด็กชายไม่เคยเจอพายุอารมณ์ใดรุนแรงเยี่ยงนี้เขาทนไม่ได้ยกเรียวขาเสียดสีสีข้างแม่ทัพหนุ่มบ่งบอกถึงความปรารถนาที่คลั่งไคล้เหลือเกิน โอไรอันเลื่อนจูบลงมาที่ซอกคอ หน้าอกเบนราบ ยอดอกสีชมพูทั้งสองข้าง และหน้าท้องนุ่มราบเรียบ
“ฮ๊า.....ท่าน....”
“เสียงเจ้าไพเราะจริงๆ ร้องอีกสิ ข้าอยากฟัง”
“ไม่...อ๊า” เขาพยายามไม่ร้องแล้ว แต่ก็กลั้นไม่อยู่เมื่อผมสีแดงเพลิงซุกไซ้ต่ำลงช้าๆ สร้างความทรมานอันเร้าใจอย่างยิ่งยวด ร่างเล็กบิดร่าราวกับงูเจอน้ำร้อน ปากของแม่ทัพหนุ่มช่างร้ายกาจเหลือเกินฉีกกระชากอารมณ์เขาไปมาระหว่างสวรรค์กับนรกเที่ยวแล้วเที่ยวเล่า เขานั้นแทบขาดใจรอนๆ
“จะ....จะไม่ไหวแล้ว เร็วหน่อย ได้โปรด โอ้วววว” ฟีปี้คร่ำครวญเสียงกระเส่าก่อนหวีดร้องสุดเสียง ร่างกายเหยียดเกร็งด้วยความสุขเหลือประมาณ ทะลักทะลายความสุขครั้งแรกในชีวิตออกมาก่อนล้มพังพาบแน่นิ่งไป
“ฟีปี้??” โอไรอันกลืนกินความสุขของเด็กน้อยจนหมด พอเงยหน้ามาก็เห็นแน่นิ่งไม่ไหวติง เขาช้อนร่างขึ้นมาถึงรู้ว่าหมดสติไปแล้ว ครั้งแรกในชีวิตอารมณ์พุ่งสุดขีดจนร่างกายต้องหยุดเสียเอง ปลายนิ้วได้รูปเกลี่ยปลายผมเปียกชื้นออกจากหน้าผาก ร่างกำยำเอนกายนอนกกกอดร่างผอมบางไว้แนบอก
ชักถูกใจเสียแล้วสิ เขาไม่เคยได้อะไรที่ยังบริสุทธิ์เยี่ยงนี้มาก่อน เก็บไว้เล่นเองเสียดีกว่ากระมั่ง ชายหนุ่มคิดไปคิดมาก็หลับไปทั้งอย่างนั้นเลย
**********
รุ่งสางรถม้าของอพอลโล่ยังท่องเที่ยวไม่ทั่วผืนฟ้า รถม้าคันหนึ่งก็มาจอดหน้าเคหสถานของเฮสเดีรยส เจ้าบ้านออกมาส่งแขกคนสำคัญที่แต่งกายเสร็จออกมายังห้องโถงใหญ่ โอไรอันออกมาก็เห็นเดแกนคนสนิทมารออยู่แล้ว
“ท่านเฮสเดีรยส”
“เป็นยังไงบ้างท่าน บ้านข้าต้อนรับท่านดีพอหรือไม่”
“ดีมาก ขอบคุณในความเอื้อเฟื้อ” เขากำลังจะเอ่ยลา แต่ก็ลังเลเล็กน้อย “ฟีปี้ เด็กของท่านดูแลข้าได้ดีมาก ถ้าไม่รบกวนเกินไป ฝากดูแลเขาด้วย ค่ำคืนนี้ข้าจะมาเยือนท่านอีกครั้ง”
“โอ้....ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ข้าจะรอต้อนรับท่าน”
“ขอบคุณ” เขากล่าวลา
เลยหลังห้องโถงไปลูเครเซียยืนมองชู้รักจากไปอย่างคลั่งแค้น บังอาจทิ้งขว้างนางไม่ไยดี โอไรอันนะโอไรอัน นางกำชายกระโปรงแน่นก่อนตัดสินใจหันหลังตรงไปยังห้องรับรอง
โครม!!!
ประตูเปิดผ่างเสียงดังสนั่น ฟีปี้หลับสนิทยังสะดุ้งเฮือก เขาคว้าผ้าห่มมาปกปิดตนเองเป็นอย่างแรก ดวงตากลมโตสีฟ้าเบิกกว้างตกใจกับภาพที่เห็น
“โดมิน่า??”
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
มาต่อเร็วๆสิคะดีมากๆๆ อิอิ
ลุ้นกันต่อไป น้องจะโดนอะไรต่อไปล่ะเนี่ย แว่วๆลมเพชรหึงมาแล้ว
-
+1ให้นักเขียนคนขยันครับ :L2:
รอตอนต่อไป :impress2:
-
ชะนีร่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลวมากเค้าไม่เอาแล้วยังจะไปแค้นคนอื่นอีก ชั่วร์
-
ทำไมไม่เอาฟีบี้กลับไปด้วย :m31:
-
ตกบ่วงเทวดาซะแล้ว
ก็เด็กน่ารักๆ เคี้ยวกรุบกรอบดีกว่าป้าอ่ะนะ
-
เพลิงริษยาเริ่มลุกโชนแล้วสินะ ฟีปี้น้อยจะโดนทำอะไรหรือเปล่าน้า :z3:
อยากให้มาต่อเร็วๆอ่าค่ะ มาเร็วๆๆน้า :กอด1:
-
:angry2: จะทำอะไรกะหนูน้อย
รออ่านตอนต่อไป
-
ขอให้สามีจับได้...โอไรอันรีบ ๆ มารับฟีปี้ไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ
ไม่งั้นอาจไม่รอดแฮะ
-
ถูกใจเรื่องนี้จริงๆ o13
ขอให้หนูฟีบี้มีความสุขเร็วๆ
-
งานเข้าอีกแล้วไอ้หนูฟีปี้ ชะนีโดนเมินสงสัยหาที่ลงไม่ได้มาลงที่เจ้าตัวเล็กแหง๋ งานนี้มีเจ็บ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด จะเจออะไรกันนะ ชักกังวลซะแล้วอ่า อย่าให้ร้ายแรงนะเออ 555+
-
:m31:นางมารจะทำอะไรฟีปี้ ท่านโอไรอันกลับมาเร็วๆนะ
-
รีบๆ มาต่อด้วยนะครับ รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
นี่ๆ เจ๊ จะติดอะไรพ่อพระเอกของฟีปี้นักหนา ห๊ะ :m16:
สามีก็มีแล้ว ยังอยากได้ชู้อยู่นั่นหละ
พ่อพระเอก ท่านแม่ทัพ กลับมาปกป้องหนูฟีปี้เร็วๆนะ :z10:
ซื้อตัวออกไปอยู่ด้วยเลย จะได้ไม่ต้องเป็นทาสอ่ะ
-
หวังว่าฟีปี้ที่น่ารักจะเหลือสภาพตอนโอไรอันมาช่วยนะจ๊ะ
-
กังวลใจมาก ๆ ว่าโดมิน่าจะทำอะไรโชตะน้อยเค้า แล้วทำไมไม่พากลับบ้านไปด้วยละเนี้ยยยย
-
เจอพิษรักแรงหึงซะแล้วฟีบี้ :เฮ้อ:
-
เสียวแทน ฟีบี้ จัง
-
ตาหนูฟีปี้ ท่าทางจะโดนหนักนะนั่น หุหุ>//<
-
ฟีบี้รอดพ้นมาได้ฉิวเฉียด
แต่ต้องมาเจอนางมารร้าย
ขอให้รอดทีเถอะ
-
:jul1:
มาเร็วๆสิดี อิอิ
ตอนนี้ท่านคนนี้นยังไม่ได้กินเด็กเลยยยย
-
นางแม่มดปรากฏกายแล้ววววววววววววววววววว
ฟีปี้ ~
-
พีปี้น่ารักจัง
ตัวขาวๆ เนียนๆ หอมๆ
แอร๊ยยยยส์
-
อ้าว ท่านแม่ทัพ ถูกใจน้องน้อยทำไมไม่เอากลับไปด้วยยยย!!!! = =!
โดนยัยนั่นเล่นงานแน่เลยอ่ะ ค้างมากๆค่ะ
-
เด็กน้อยจะโดนนางมารร้ายเล่นงานแว้ววววววว
-
:m31: กรี๊ดดด อย่าทำไรฟีบี้นะ
-
:L2:
-
อย่ารุนแรงกับฟีบี้มากนักนะ
-
เพลิงริษยากำลังลุก
เด็กน้อยจะเป็นอะไรไหมเนี่ยย
-
รอตอนต่อปายยยย!!!! :a2:
:a12:
-
โดมิน่าไม่น่ารัก -*-
-
ฟีบี้ :serius2:
-
รอลุ้นว่าน้องจะเสร็จใครก่อน ดู ๆ แล้วไอ้คบที่สบตากันก็น่าสงสัยอยู่ :laugh:
-
ว๊ายๆๆ แล้วทีนี้หนูน้อยฟีบี้จะโดนอาไยเล่าเนี่ย :serius2:
-
น่ารักที่สุด
เรื่องนี้ขอเป็นเรื่องสั้นหลายตอนได้ไหม
หลงรักเด็กเข้าแล้ว
-
โอ๊ะ โอ จะเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่
-
งะต้องโดนแกล้งแนะๆอะ
-
:a5:
-
ตอนเขียนแรกๆรู้สึกคึุกคักจัง แต่พอตอนที่สองชักเริ่มแผ่วพอๆกับบรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนยังไงชอบกล
เอ้า! กัดฟันดันให้จบให้จงได้ สู้ๆ :fire:
[3]
เป๊าะ! น้ำหยดหนึ่งกระทบลงบนใบหน้า เจ็บ......อา ลืมตาไม่ขึ้นเลย เกิดอะไรขึ้น?? หนาวจัง...ทำไมลมเย็นอย่างนี้ เขากำลังไปไหนกัน
“เฮ้....เจ้ากำลังจะไปไหน วาคัส”
“โดมิน่าให้เอาของไปทิ้ง”
“ไหน...” บางอย่างที่คลุมตัวเขาถูกดึงออกไป ฟีปี้พยายามลืมตาแล้วแต่ทำไม่ได้เลย เจ็บไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่ใบหน้า ในปากนั้นชุ่มไปด้วยรสเลือด ช่วยด้วย....ใครก็ได้ “ให้ตายสิ....”
“เจ้าอย่ามายุ่งเลย ข้าจะต้องรีบไปแล้ว”
“แล้วเจ้าจะเอาไปไหนล่ะ”
“โดมิน่าสั่งให้เอาไปทิ้งไกลๆ ข้าเลยจะไปทิ้งนอกเมือง”
“เฮ่ย....จะดีเรอะ”
“ทำไม”
“ยังไม่ตายมิใช่หรือ”
“แต่ก็เกือบแล้ว” ใต้ร่างสั่นสะเทือนเบาๆ รถเข็น...เขาอยู่บนรถเข็นมันกำลังจะเอาเขาไปทิ้ง ไม่นะ.....เขายังไม่ตาย
“หลีกหน่อย....หลีก” รถสะเทือนไปหมดได้กลิ่นเหม็นเน่าโชยมาเป็นระยะ อย่า....อย่าเอาเขาไปทิ้ง ได้โปรด
“เฮ่...เดี๋ยวสิ”
“อะไรล่ะ”
“นั้นอะไร?? ขอดูหน่อยสิ”
“อย่าเลย ข้าจะเอาไปทิ้งเดี๋ยวนี้แล้ว”
“เดี๋ยวสิ ขอข้าดูหน่อย....โอ้.....เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย”
“เขาถูกลงโทษ ท่านอย่ายุ่งเลย ข้าต้องรีบไปแล้ว”
“เด็กคนนี้ยังไม่ตายมิใช่หรือ ไหน....ขอข้าดูหน่อยสิ อืม....ผมสีทอง.....ตาสีฟ้า แผลบนหน้านี่สิ จะมีแผลเป็นหรือเปล่านะ”
“ท่านอยากได้เขาหรือ”
“โดมินัสของข้าต่างหากกำลังอยากได้เด็กผมทอง ตาสีฟ้า อยู่พอดี แต่ข้าหาไม่ได้เลย เด็กคนนี้ใช้ได้....แต่......อืม....เอาเถอะ ลองดูก็ไม่เสียหลาย ข้าให้เจ้าครึ่งเหรียญ”
“เอ่อ...แต่.....”
“เอ้า หนึ่งเหรียญเลยก็ได้ เจ้าก็แค่ทำเป็นว่าทิ้งไปแล้วเถอะน่า”
“.....ก็ได้ๆ ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะ”
“ข้ารู้น่า”
มีมือแข็งแรงช้อนอุ้มเขาขึ้น ฟีปี้รู้สึกกลัว เขากลัวเหลือเกินคนพวกนี้จะพาเขาไปไหน โอไรอัน.....ข้ากลัว
*************
ลมเย็นฉ่ำพัดชายผ้าม่านสีขาวพลิ้วไหวเอื่อยๆ เปลวไฟในกระถางดินไหววูบทำให้เงาคนทาบบนผนังเคลื่อนไหวไปมา เฮสเดรียสขมวดคิ้วไม่พอใจเมื่อไม่มีใครเห็นเด็กที่เขาต้องการตัวแม้แต่น้อย
“ท่านเฮสเดรียส” โอไรอันที่รั้งรออยู่เริ่มไม่พอใจแล้ว แค่เห็นเค้าลางความยุ่งยากณ.เวลานี้เขาก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
“รอสักครู่เถอะ โอไรอัน ข้ากำลังให้คนไปตามเขาอยู่ ใครก็ได้ไปตามโดมิน่ามาสิ”
“ข้าอยู่นี่แล้ว” ลูเครเชียปรากฏตัวออกมาในชุดสีขาวสะอาดดูบอบบางราวกับไซคี “สีหน้าท่านดูไม่ดีเลย มีสิ่งใดกันหรือ”
“โอไรอันมาเยือนเรานะสิ แต่เด็กรับใช้ฟีปี้หายไปไหนไม่มีใครรู้เลย เจ้าพอจะ...”
“โอ้...ข้ารู้สิ”
“โอ้ออ...” เฮสเดรียสโล่งอก ทว่า...
“ข้าไล่มันออกไปแล้ว” สามีนางสีหน้าเปลี่ยนทันที โอไรอันผุดลุกขึ้น
“เจ้าว่าไงนะ?”
“ข้าไล่มันออกไปแล้ว เจ้าเด็กนั้นบังอาจขโมยน้ำหอมของข้า ข้าจึงสั่งสอนมันแล้วไล่มันออกไปตั้งแต่เช้ามืด” นางแปะปากเยาะเย้ยอย่างสาแก่ใจ
“ลูเครเชีย”
“เจ้าทำอะไรลงไป” ชายหนุ่มกระชากแขนนางแรง “เจ้าทำร้ายเขาหรือเปล่า”
“ต้ายจริง โอไรอัน เห็นข้าเป็นอะไรกันเนี่ย” ลูเครเชียไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดสักนิด ริมฝีปากสวยแหยะยิ้มใส่ “ข้ามิได้ใจไม้ไส้ระกำหรอก แค่ตบสั่งสอนนิดหน่อยแล้วไล่ออกจากบ้านไป เด็กนั้นยังแข็งแรงเดินจากไปด้วยดีเลย แต่จะไปไหนข้าไม่รู้หรอกนะ อาจจะเป็น.....หลังตรอกโรงเหล้าเป็นได้ ที่นั้นมีพวกสถุลที่ชอบระบายราคะกับเด็กๆอยู่แล้ว”
“ลูเครเชีย” เฮสเดรียสตวาดใส่ ภรรยาเขากำลังสร้างปัญหาใหญ่ให้เขาเสียแล้ว โอไรอันแทบอยากจะบีบคอนางให้หายแค้น บังอาจนัก! บังอาจ.....แต่เขาก็จำต้องปล่อยมือจากนาง
“โอไรอัน ข้าขอโทษเป็นอย่างยิ่ง ข้าจะให้คนออกไปตามหาเขา”
“ไม่ต้อง! ข้าคิดว่าจากนี้ไปข้าคงไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านอีกต่อไปแล้ว” เขาหันกายจากไปอย่างรวดเร็ว ใจนั้นเดือดดาลแล้วร้อนผ่าว ฟีปี้....เจ้าอยู่ที่ไหนนะ
“เจ้ามันโง่เขลา” เฮสเดรียสหันมาตวาดภรรยา “เด็กนั้นจะทำให้โอไรอันผูกพันกับบ้านเรา เขาจะต้องมาเยือนที่บ้านหลังนี้คืนแล้วคืนเล่า เจ้าแก่โอดีอุสและเวซานิอัสจะต้องอิจฉาที่เรามีแม่ทัพใหญ่หนุนหลัง แต่เจ้า!!! กลับไล่เขาไป เจ้ามันโง่”
“หุบปากนะ...หุบปาก!!! ข้าไม่สนใจโอไรอันและตระกูลอันยิ่งใหญ่ของเขาอีกต่อไปแล้ว เจ้าได้เข้าสู่สภาแน่นอนเราก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเขาสักนิด เราสามารถหาหลักที่ยิ่งใหญ่กว่าโอไรอันได้แน่”
“ใครล่ะ....ใครที่จะมีอำนาจกว่าตระกูลเขา”
“องค์ซีซาร์ไง...ไม่มีใครยิ่งใหญ่ไปกว่าซีซาร์อีกแล้ว เฮสเดรียส”
“เจ้านึกว่าจะเข้าหาพระองค์ได้ง่ายๆหรือไง”
“ได้แน่.....ข้าหาโอกาสให้ได้แน่” ลูเครเชียกล่าวอย่างมั่นใจ นางอดยิ้มไม่ได้ที่ได้เห็นสีหน้าโกรธจัดของชายที่บังอาจเมินนาง เป็นไงล่ะ.....ขอให้ทุกข์ทรมานให้พอเถอะ
*********
“ฮะ หื้อ??” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อมีบางอย่างแตะบริเวณใบหน้า
“โอ้ๆๆ อย่าตกใจไป” มือแข็งแรงกุมไหล่เล็กจับเอาไว้แน่น
“ไม่ ปล่อย....ปล่อย” ฟีปี้ดิ้นรนหนีด้วยความกลัว เขารู้สึกถึงผ้าพันแผลที่ศีรษะและพันเลยมาถึงดวงตาข้างซ้าย สองมือเขาเจ็บปวดมีผ้าพันแผลหนาเตอะ เขาพยายามใช้ตาที่เหลืออยู่ข้างเดียวมองไปรอบตัว ที่นี่ที่ไหนกัน?
“ใจเย็นๆ ที่นี่ไม่มีอันตรายสำหรับเจ้าหรอก” ชายแปลกหน้าผมสีดำขลับ หน้าตาน่ากลัวแต่สวมใส่เสื้อผ้าเนื้อดีกว่าทาส ดีกว่าพ่อค้า แต่ไม่ดีเท่าชนชั้นสูง ชายผู้นั้นกดเขานอนลงแล้วดึงผ้าห่มถึงปลายคาง
“ข้าชื่อ คีอุส เป็นข้ารับใช้ของข้าหลวงใหญ่ ท่านเซอร์กีล อามาดีสอัส เจ้าล่ะชื่ออะไร”
“.......ฟีปี้ อะ!” แค่ขยับปากนิดเดียวก็เจ็บแปล้บและได้รสเลือด ข้างในปากคงมีแผลแน่
“อืม.....ฟังนะเจ้าเป็นทาสที่ถูกทิ้งและข้าก็ซื้อเจ้ามาดังนั้นจากนี้ไปเจ้าเป็นข้าทาสของโดมินัสเซอร์กีลเข้าใจหรือไม่” คำพูดนั้นไม่ใช่คำบอกเล่าหรือคำอธิบายแต่เป็นคำสั่ง เด็กชายได้แต่นิ่งเงียบอย่างไม่รู้ว่าทำเช่นไรดี ตลอดชีวิตเขาผูกพันแต่บ้านของโดมินัสเฮสเดรียสเท่านั้น
“และนับตั้งแต่วันนี้ เจ้าจะมีชื่อใหม่ว่า เอเดรียน”
ทำไม? ฟีปี้ได้แต่มองตาโตนึกสงสัย ยังไม่ทันได้ถามอะไรประตูห้องก็เปิดผ่างเข้ามา ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกกอดผ้าห่มเอาไว้แน่น ผู้ที่ปรากฏตัวมานั้นเห็นแว่บแรกก็รู้แล้วคือ โดมินัสของบ้านหลังนี้
เขาเป็นชายหนุ่มที่มีร่างสูงแต่ผอมดูเป็นนักปราชญ์มากกว่าแม่ทัพนายกอง ผมเขาสีดำดวงตาสีเขียวสดใสเป็นประกาย เยิ้มกว้างอวดฟันขาว ก้าวเข้ามาประชิดถึงเตียง
“ข้าเพิ่งได้ยินว่าเจ้าได้เด็กมาคนหนึ่ง”
“ขอรับ”
ร่างสูงโน้นตัวลงมาช้อนใบหน้าฟีปี้ขึ้นรับแสงสว่างจากตะเกียง “ผมสีทอง ตาสีฟ้า.....ดีมาก แล้วบาดแผลล่ะ?”
“ไคอาบอกว่าแค่พกช้ำไม่มีแผลเป็นขอรับ”
“อีกนานแค่ไหนกว่าแผลจะหาย?”
“ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ขอรับ”
“ดี” เซอร์กีสยิ้มพอใจก่อนช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นมา ท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“โดมินัส?”
“ข้าจะให้เขาใช้ห้องข้างๆ ไปบอกในครัวให้ทำอาหารดีๆบำรุงเขาให้เต็มที่ หาทาสสาวมาดูแลเขาเป็นการส่วนตัวด้วย” เขาพาร่างเล็กเดินออกจากห้องเก่าๆสกปรก
เดี๋ยวสิ.....เดี๋ยว เด็กชายร่ำร้องอยู่ในลำคอ ปากเขามีแต่บาดแผลขยับเอ่ยสักคำก็ยังยาก เขายังไม่ตายแต่ชีวิตข้างหน้ายังน่าหวาดเกรงเหมือนกำลังเผชิญอยู่ท่ามกลางคลื่นลมทะเลที่บ้าคลั่งก็ไม่ปาน คนพวกนี้ต้องการอะไรจากเขากันแน่ ดวงตาสีฟ้าจ้องมองอย่างมีคำถาม ทำให้เซอร์กีลหัวเราะ เขาก้าวเข้ามาถึงห้องๆหนึ่ง ที่สะอาดมีกลิ่นหอม ของใช้ทุกอย่างสวยงามไปหมด ฟีปี้ถูกวางบนเตียงนุ่มราวกับปุยเมฆ เขาลูบไล้ผืนที่นอนอย่างประหลาดใจ ขณะที่เจ้าบ้านเปิดหน้าต่างบานใหญ่ออก ภาพภายนอกคือผืนฟ้ากว้างและยอดเขาอยู่ไกลๆ
“เบื้องล่างของบ้านหลังนี้คือผาสูงใหญ่.....ข้าใช้เป็นที่ทิ้งข้าทาสและศัตรูมากมายที่ข้าเกลียด” ร่างสูงผอมหันมามอง ใบหน้าฉาบยิ้มแต่ก็ฉายแววน่ากลัว “ข้าชอบคนที่ว่าง่าย.....เจ้าว่าง่ายใช่หรือไม่ เด็กน้อย”
ฟีปี้นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ
“เจ้า....ต้องพักผ่อนให้เต็มที่รักษาบาดแผลให้หายโดยเร็ว เข้าใจนะ”
“ทะ....ท่าน.....ต้องกา...การ.....อะ....ไร” เด็กชายเค้นคำพูดออกมาอย่างยากเย็น แต่ความเจ็บปวดยังเทียบไม่ได้กับความกลัว เขากำลังจะเจอกับสิ่งใดกันนะ เซอร์กีลหันมายิ้มให้
“ข้าต้องการเด็กชาย ผมทอง ตาสีฟ้า ที่ว่าง่าย......อืม ต้องขุนเจ้าให้อ้วนมีน้ำมีนวลอีกนิด แล้วเจ้าต้องเรียนกิริยามารยาท การบรนนิบัติบนเตียงด้วย......ข้าจะขายเจ้าให้คนที่ต้องการเจ้าจริงๆ ..... เจ้าชายไคโอนีอุส”
ว่าไงนะ??
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
อูยยยยยยยยยย ฟีบี้ จากเสือมาเจอจรเข้แล้วลูก :z3:
-
o22 o22
เอ้าสะงั้นนะ
นึกว่าจะได้เจอคนดีๆ :เฮ้อ:
-
โอ้ววว กำลังมันเลย
ฉับฉับฉับ :z3:
-
มาให้กำลังใจช้าไปหน่อย แต่ละเรื่องนี่........ฮุฮุ สนุกสมกับเรท จริงๆ
+1 ครับ
-
:a5:
ไม่นะ
จะเกิดศึกชิงเด็กกันหรือปล่าว
:pig4:
-
เหมือนจะดีกว่าเก่า...แต่เหมือนเป็นลางร้ายมากกว่าแฮะ
โอไรอันรีบ ๆ หาตัวให้เจอเถอะนะ สงสารฟีปี้อ่ะ
-
อ้าววววววววว ตอนแรกคิดว่าเป็นของโอไรอันที่เจอฟีบี้ซะอีกนะเนี่ย ดันไปเจอใครก็ไม่รู้ แอบสงสารเบาเบา
:a5:
-
ฟีปี้น้อย ทำไมซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้คะหนู :sad4:
ท่านแม่ทัพใหญ่จะตามเจอไหมเนี่ย หรือว่าจะได้ไปอยู่กับเจ้าชายจริงๆ :monkeysad:
ผมสีทอง ตาสีฟ้าพาซวยเลยเนี่ย อยากน่ารักเกิน :z3:
คนเขียนสู้ๆค่ะ รออ่านทุกวันแหละ เป็นกำลังใจให้น้า :L2:
-
เรื่องราวเหมือนจะซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆเลย
-
อ๊ากกกก...ค้างอย่างแรง
-
ง่าแววกากีมาแต่ไกลเลยงานนี้ น่าสงสาร
-
เอาละสิ ดูท่าจะวุ่นไปกันใหญ่แล้ว คนนั้นลากไปคนโน้นลากมา ฟีปี้น้อยน่าสงสาร :sad4:
-
สั้นอะ T^T
-
ความสวยเป็นเหตุ
-
ลุ้นๆ :monkeysad:
-
ตัดฉับเลย ลุ้นขอให้นางเองปลอดภัย
-
ลุ้นมากเลยแล้งไงอ่ะโดนขายต่อ แล้วแย่งชิงฟีบี้กันเหรอ อีกกี่ตอนจบอ่ะคะ(อยากรู้)ลุ้นเหยื่อย
:z3:
-
ตัดได้อย่างโหดร้ายมากกกกกกกก ไม่สงสารคนอ่านหรืออย่างไร รีบกลับมาาาาาาาาาา ได้โปรดอยากอ่านอีกอ่า
-
สงสารฟีบี้
-
เวรของกรรมจริงๆเข้าหนูฟีบี้ T__T
-
ขอให้ได้เจอท่านแม่ทัพใหญ่เถอะ สงสารหนูน้อยT^T
-
แล้วนู๋ฟีปี้จะไ้ด้ก่ะใครกันนี่ นั้นก็แม่ทัพ นู้นก็เจ้าชาย เลือกไม่ถูกจิงๆ :-[
หรือว่าสุดท้ายนู๋จะได้ก่ะองค์ซีซาเลย ใหญ่ที่สุดในโรมเลยนะนั้น จะได้ไปจัดการตบแก้แค้นยัยนายหญิงใจร้ายนั้นไง :beat:
-
ฟีปี้เป็นราชินี แน่นอน
-
ซวยซำ้ซาก :z3:
ซวยคูณสอง :กอด1:
-
ให้ความรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องสั้นเลยอ่ะ
ลุ้นจังว่าใครเป็นตัวจริงของฟีบี้
-
เค้าคือใคร?
-
พ่อเทวดาน้อยฟีบี้ น่าสงสารนัก
-
โอ๊ย..ฟีปี้น้อย~ น่าสงสารได้อีก..
แล้วตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่หล่ะเนี่ย :m28:
-
^
^
^
น่านอ่ะจิ ตกลงใครเป็นพระเอก - -''
-
โยนไปโยนมา คนน่ารักที่น่าสงสารเหมือนกันนะ
นึกดีใจเล็กน้อยที่ไม่มีใครมาแย่ง
-
:เฮ้อ:
:กอด1:
-
รู้สึกนายใหม่ฟีปี้จะดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยเป็นห่วงฟีปี้น้อยจัง
โอไรอันไปตามฟีปี้คืนมาให้ได้นะ
+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่าเขียนสนุกทุกเรื่องเลยชอบมากๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
:z3: อะไรกันเยี่ยยยย มากมายนะคะนั่นน่ะ o22
-
:impress3:กระซิกๆ สงสารฟีปี้
-
ร้ายกาจจริงโดนซ้อมแล้วยังจะโดนขายต่ออีกซวยมากอ่ะ
-
เหอๆๆ หนีไม่พ้นชีวิตทาสเลยจริงๆ
ฟีปี้น่าสงสารง่ะ :o12:
-
เวรกรรม หนีเสือปะจระเข้เลยอ่ะ
น่าสงสารทาสน้อย ขนาดโดนมาซะช้ำขนาดนั้น
ดันผมสีทองตาสีฟ้า ถูกใจพ่อเล้าอีก = =
ท่านแม่ทัพอยู่ไหน มาซื้อไปที !!
-
:m15:
ตอนต่อไปมาด่วนนนเลย
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
อ่านไปก็นั่งนึกชื่อตัวละครไป 55+ ชื่อเรียกยากแท้ ><
-
เอ่อ ตกลงจะลงเอยกะใครเนี่ย
-
:z2:เข้ามารอฟีปี้ น่าสงสาร :sad4:
-
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อเนี่ย
สงสารฟีบี้จังเลย TT^TT
-
รอลุ้นว่าจะได้ไปอยู่กะใครกัน
-
เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ชีวิตหนอ
:เฮ้อ:
-
ประกาศ................ประกาศ :seng2ped:
เนื่องจากผู้แต่งเกิดอาการละเหี่ยใจอันเนื่องมาจากผลเลือกตั้ง มันทิ่งแทงใจอันเหลือจะกล่าวส่งผลให้ผู้แต่ง.....
เขียนบทอันละเมียดละมัยไม่ออก แต่ความอัดอั้นข้างในมันอั้นไม่ไหวแล้ว ดังนั้นเรื่อง
โรมจึงต่อไม่ออกเพราะบทต่อจากนี้คิดว่าต้องมาม่าอีกเยอะ ดังนั้นผู้แต่งจึงขอประกาศขอข้ามไปบทอื่นก่อนเพืื่อระบาย
หนองที่กลัดอกออก แล้วเลียแผลใจอีกสักพัก จึงเรียนมาให้ทราบ
ขอบคุณ
เรื่องสั้นที่ 14 ร้ายเดียงสา
พั่บๆๆๆๆๆ...........
เสียงนั้นอีกแล้ว?? ผี.....
“ติม.....ไอติม” เด็กชายวัย 10 ขวบค่อยๆโผล่หัวออกนอกผ้าห่มกระซิบเรียกเพื่อนที่นอนเตียงข้างๆ
“อะไร เค้ก”
“ได้ยินไหม”
“เสียงนั้นเหรอ....”
“ผีหรือเปล่า”
“บ้านเราไม่มีผีหรอก”
“แล้วเสียงอะไรล่ะ เค้กมานอนบ้านไอติมทีไรได้ยินทุกที”
“ไม่รู้สิ.....นอนเถอะ”
“เราปวดฉี่”น้ำเสียงเด็กชายสั่นจะร้องไห้แล้ว
“งั้นเราไปเป็นเพื่อน” ไอติมกลัวน้อยกว่าคัพเค้ก เขาลุกขึ้นจูงมือเพื่อนสนิทบ้านข้างๆที่นอนค้างบ้านเขาบ่อยในระยะหลังนี้ ทั้งหมู่บ้านไม่มีใครไม่รู้จัก โชติ พ่อของไอติมเป็นพ่อม่ายเมียหย่า ส่วนอมรพ่อของคัพเค้กเป็นพ่อม่ายเมียหนี ที่บังเอิญมาซื้อบ้านอยู่ข้างๆกันและเมียจากไปในเวลาไล่เลี่ยกันด้วย ต่างฝ่ายต่างเป็นหนุ่มโสดลูกติดเลยสนิทกันทั้งพ่อทั้งลูก
“โอ้ว....โอ้.....โอ้” ชั้นล่างมีเสียงน่ากลัวดังสั่น คัพเค้กกอดแขนเพื่อนแน่น
“ไอติม...”
“ชูว....เสียงดังมากจากห้องหนังสือ”
“อย่าไป ไอติม....เรากลัว”
“ไม่ต้องกลัวน่า....” ไอติมใจกล้ากว่าค่อยๆย่องลงบันไดทีล่ะขั้น คัพเค้กยืนตัวสั่นมองข้างหลังเห็นแต่ความมืดจะถอยก็ไม่ได้ เดินหน้าก็กลัว แต่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อน เขาลนลานตามมาเกาะชายเสื้อนอนเพื่อน
เด็กชายทั้งสองเดินย่องเบาเท้าไปยังแสงสว่างลอดประตูห้องทำงานของพ่อ ดวงตาน้อยๆมองลอดเข้าไปทั้งคู่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“อ๊า.....อ๊า....”
“อืมมม....อ๊า.....อูยยยยย อ่า!!!”
โชติกับอมรกำลังทำบางอย่างที่แปลกประหลาด ทั้งคู่ถอดเสื้อเปลือยอกเนื้อตัวเปียกโชก อมรคว่ำหน้ากับโต๊ะทำงานไม้สัก มีโชติพ่อของโน้ตคล่อมอยู่แผ่นหลัง เขาจับแขนเพื่อนหักไข้วหลังเอาตัวกระแทกเพื่อนอย่างแรงจนโต๊ะทำงานหนักอึ้งเขยื้อนดังกึกๆ สีหน้าของทั้งคู่เจ็บปวดทรมารแสนสาหัส
“พ่อ....” ไอติมเปิดประตูเข้าไปพ่อของทั้งสองหยุดตัวแข็งค้างอยู่ในท่านั้น
“ไอติม/คัพเค้ก”
“พ่อทำอะไร ตีคุณอาเขาทำไม”
“เปล๊า....พะพ่อไม่ได้ตี” โชติยิ้มแยกเขี้ยวส่ายหน้าดิก ดีที่มีโต๊ะคั้นทำให้มองไม่เห็นช่วงล่าง “เอ่อ.....อ่า.....”
“งั้นพ่อกับอาทำอะไรกัน??”
“เอ่อ.....” ผู้เป็นพ่ออ้าปากค้างอย่างสรรหาคำพูดออกมาไม่ได้
“เรากำลังเล่นมวยปล้ำน่ะ” อมรเงยหน้าเปียกชื้นเหงื่อขึ้นบอกเสียงหอบฮัก
“มวยปล้ำ??” ไอติมกับคัพเค้กมองตาปริบๆ เล่นมวยปล้ำ.....
“อะ...ไอติมกับเค้กทำไมไม่นอนล่ะครับ ลงมาทำไม”
“ผมปวดฉี่แล้วได้ยินเสียงแปลกๆด้วย”
“เสียงหมาข้างบ้านมั่งคับ” อมรยิ้มให้ลูกชาย
“พ่อฮะ ไปนอนด้วยกันนะ” เด็กชายถลาเข้ามาหา
“อ๊ะๆๆๆๆ” โชติชี้นิ้วห้ามเข้าใกล้ด้วย
“เค้กๆๆ อย่าเลย หนูโตแล้วนะ ไอติมก็อยู่เป็นเพื่อนด้วย อย่าเพิ่งอ้อนเลยนะ” เป็นครั้งแรกที่พ่อปฏิเสธเขา คัพเค้กงงไปเลย
“ทำไมพ่อเล่นมวยปล้ำกันอาอมรแค่สองคนเองล่ะ ไม่ชวนไอติมกับคัพเค้กด้วย”
“เอ่อ...มวยปล้ำนี้ต้องเล่นสองคนถึงจะสนุก...” โชติว่าก่อนโดนเพื่อนกระทุ้งศอกใส่ซี่โครงแรงๆไปทีหนึ่ง อมรหันมายิ้มกว้างให้ลูกๆ
“อย่าไปฟังเลย เข้าห้องน้ำแล้วรีบเข้านอนได้แล้วนะครับ มันดึกมากแล้ว”
“ต้องเล่นสองคนถึงจะสนุกเหรอครับ” ไอติมยังสงสัยไม่เลิก
“ครับ ใช่ ต้องเล่นสองคนเท่านั้นแล้วห้ามบอกใครด้วยไม่งั้นไม่สนุกนะ”
“โชติ...” อมรปราม
“งั้นวันหลังผมเล่นกับพ่อหรืออาอมรด้วยได้ไหมครับ”
“ไม่ได้” สองหนุ่มตอบเสียงดังฟังชัดเลย
“ไอติม.....หนูต้องเล่นกันคนที่ชอบเท่านั้น” คำตอบนี้ทำให้เด็กชายทำหน้าไม่ชอบใจเลย ก่อนจะตอบว่า
“งั้นไอติมเล่นกับคัพเค้กก็ได้ใช่ไหม”
“ไม่เอา...เค้กไม่ชอบเล่นมวยปล้ำ”
“ดีแล้วลูก....ไปนอนได้แล้วนะ” อมรไล่ลูกๆด้วยรอยยิ้ม คัพเค้กลากแขนเพื่อนออกไปอย่างเร็วเพราะปวดฉี่มากกว่า สองหนุ่มถึงถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ทำไมถึงไม่อยากเล่นล่ะ”ไอติมถามเพื่อนหน้าประตูห้องน้ำ
“เค้กไม่ชอบมวยปล้ำนี่”เด็กชายทำธุระเสร็จก็รีบกลับขึ้นห้องโดยไม่ลืมจูงมือเพื่อนไปด้วย “น่ากลัวออก”
“ไม่เห็นน่ากลัวเลย พวกพ่อๆดูสนุกออก”
“สนุกเหรอ....พ่อเค้กร้องเสียงดังขนาดนั้นต้องเจ็บอยู่แล้ว ไม่เอาหรอก”
“เหรอ....งั้นถ้าไม่ทำให้เจ็บจะเล่นไหม”
คัพเค้กหันมามองเพื่อนอย่างไม่แน่ใจ เขาเพิ่งรู้ว่าเสียงประหลาดนั้นคือพ่อกับคุณลุงเล่นมวยปล้ำถ้าเจ็บแล้วน่ากลัวก็คงไม่ทำกันบ่อยหรอก “ไม่เจ็บเหรอ...”
“น่า....ลองดูนะ”
“สัญญานะ...ถ้าเจ็บแล้วเลิกนะ”
“สัญญา” ไอติมยกนิ้วเกี่ยวก้อยสัญญา เด็กชายสองคนตกลงกันด้วยความตื่นเต้นก่อนคัพเค้กจะนึกขึ้นได้
“แล้ว....เล่นยังไงล่ะ”
ไอติมเองก็ไม่รู้ว่าเล่นยังไงถึงจะสนุกก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักข้างล่าง เด็กชายวัยอยากรู้อยากเห็นมองหน้ากันก่อนค่อยๆจูงมือกันลงชั้นล่างอีกครั้ง ที่หมายคือห้องทำงานเดิมที่ยังมีเสียงลอดมาให้ได้ยิน
“ฮ่า...โชติ....โชติจ๋า” ในห้องพ่อคัพเค้กนอนหงายบนโต๊ะทำงานมีพ่อของไอติมจับข้อเท้าแยกออกกว้าง แล้วขยับบนตัวไปมาอย่างแรง
“อืม...อื้อ.....ดีจัง....อีย์”
“เร็วหน่อย...จะถึงแล้วๆ......โอ้ออออออ” ผู้ใหญ่สองคนเอาตัวกระแทกกันสนุกกันตรงไหนนะ ไอติมกับคัพเค้กมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ยิ่งทำก็มีแต่เสียงบอกให้ทำแรงๆอยู่นั้นแหละ
“ อ้า!!!” อมรร้องลั่นห้องเสียงดังน่ากลัวก่อนมีน้ำพุพุ่งออกมาเปรอะถึงหน้าอก โชติไม่รอช้ารีบเร่งกระแทกรัวกระหน่ำแบบไม่ยั้งเสียงกระทบดัง พั่บๆๆๆๆ
“โอ้ออออออ.....” เขาขยับโจนเข้าหาแรงแล้วแช่อยู่อย่างนั้นอึดใจใหญ่ๆกว่าจะผ่อนลมหายใจเฮือกแล้วถอยออกมา “เฮ่อ....สุดยอด”
“พอเถอะ จะตี1 แล้ว” อมรดึงข้อเท้าเบาๆ แต่มือที่จับอยูไม่ยอมปล่อยง่ายๆ โชติมองตาวิ้งๆอีกแล้ว “ไม่เอาน่า.....สองรอบพอแล้ว”
“อีกรอบนะครับ นะ....”
“ไม่เอา” ถึงปากจะว่าไม่เอา แต่พอโดนกอดโอ้โลมจูบดูดดื่ม อมรก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งยอมให้โชติอุ้มนั่งบนเอวพามาที่เก้าอี้ สองเด็กชายมองตาโตเลย ที่เห็นพวกพ่อแก้ผ้าเดินโทงๆอย่างนี้ พ่อไอติมนั่งลงมือจับไอ้นั้นตั้งรอ พ่อคัพเค้กค่อยๆหน่อยตัวลงทับช้าๆจนมันหายเข้าไปในก้นเกือบหมด
“ฮ่า.....” คัพเค้กเห็นพ่อแหงนหน้าขึ้น สีหน้าพอใจและมีความสุขมาก แต่พ่อของไอติมกลับนิ่วหน้าเหมือนเจ็บนิดๆก่อนดึงตัวอมรมาดูดหน้าอกแรงๆ “อ๊า....อูยยยย...โชติ”
“ชอบไหม....อมรชอบของโชติหรือเปล่า”
“ชอบสิ.....ชอบที่สุดเลย” พ่อคัพเค้กขยันตัวขึ้นลงทำให้เห็นสิ่งนั้นไหลลื่นเป็นมันวาว จังหวะขยับเร็วขึ้นๆจนเกือบจะเป็นการทารุณ น่ากลัวว่าจะเจ็บแต่ทั้งคู่มีสีหน้าเมามัน ไอติมรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า โดยเฉพาะในกางเกงนอน เขาหันมามองเพื่อนซึ่งมีหน้าแดง ลมหายใจกระเส่า เขาดึงแขนเพื่อนกลับไปห้องนอน ความรู้สึกตอนนี้มีแตกต่างกว่าครั้งก่อนๆมาก อึดอัดอย่างน่าประหลาดที่พ่อพวกเขาทำเรื่องนั้นด้วยกัน ไอติมนั่งลงบนเตียงมองหน้าเพื่อนเป็นพักๆ
“เค้กจะไม่บอกใครใช่ไหม”
“เรื่องนั้นเหรอ...ไม่หรอก ไม่บอก” พวกเขาเงียบไปเมื่อไม่มีอะไรจะพูดกันอีก คัพเค้กนอนไม่หลับอีกแล้วความรู้สึกบอกได้ว่าทุกอนูในร่างกายตื่นตัวเต็มที่และ.....มีบางอย่างที่รออยู่ เขาเหลือบมองไอติมที่มองมา
“เค้กสัญญาแล้วนะ”
“หา??”
“สัญญาว่าเราจะทำด้วยกัน”
“ไอติม...” เพื่อนสนิทลุกมานั่งข้างๆ มือกุมมือเขาไว้ มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่..... “ไม่เอา....เค้กกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ ไอติมจะทำเบาๆกับเค้ก”
“มันไม่ดีไม่ใช่เหรอ เรื่องแบบนี้มีแต่คนที่แต่งงานกันแล้วทำด้วยกันได้เท่านั้น”
“ไม่จริงเสียหน่อย เมื่อกี้พ่อเค้กกับพ่อไอติมยังทำด้วยกันเลย แล้วบอกด้วยว่าต้องทำกับคนที่ชอบเท่านั้น เพราะงั้นเราทำด้วยกันได้”
“ไอติมชอบเค้กเหรอ”
“ชอบสิ”
“เหมือนที่พ่อไอติมชอบพ่อเค้กเหรอ”
“ใช่...”
“งั้นก็ได้ แต่ไอติมสัญญาก่อนนะ”
“ว่า.....??”
“ห้ามทำกับคนอื่นนะ นอกจากเค้ก ไม่งั้นเค้กไม่ยอมด้วย”
“ตกลง” เด็กชายเกี่ยวก้อยกันอีกครั้ง
“แล้วเริ่มกันยังไง??” ทั้งคู่มองตากันปริบๆอย่างไร้เดียงสา
**************
the end
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
เอิ่ม คุณพ่อนี่ไม่ระวังกันจริงๆ
ไอติมกับคัพเค้กสู้ๆ นะ วิ่งๆ ไปเตรียมเลือด ><
-
ตั้งแต่ 10 ขวบ เลยหรือ
-
เอ่อ คือว่า แว๊กผีห้องทำงาน
-
ชอบโชตะค่า
ไอ้สองคนนี้ชื่อน่ากินมากๆ
ว่าแต่หนูๆเค้าจะเริ่มยังไงน้อ
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆ น้องไอติม น้องคัพเค้ก ชื่อน่ากินทั้งคู่เลยอ่า :z1:
คุณพ่อนี่ก็น้า ไม่รู้จักล็อกประตูกันบ้าเลย กลายเป็นไอดอลของลูกๆไปแล้ว :laugh:
สงสัยว่าคุณคนเขียนจะเหมือนเรา เราก็เศร้าเรื่องผลการเลือกตั้งเหมือนกันค่ะ :monkeysad:
แต่มันกระทบถึงต่อมจิ้นคุณคนเขียนเลยอ่า เป็นกำลังใจให้นะค้า :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอิ่ม คุณพ่อทำไรไม่ระวังตัวกันเลย o18
-
เรื่องนี้มีทั้งคู่พ่อ คู่ลูกเลยเหรอ
:jul1:
-
คนอ่านก็ละเหี่ยใจ
-
อย่างนี้ต้องให้คุณพ่อสอนก่อนไหมเนี่ยเด็กๆ?
-
o22 เอ่อ....พ่อๆคะ ไม่ระวังกันมั่งเลยนะคะ
เด็กและเยาวชน(กำลัง)จะทำเป็นเยี่ยงอย่างนะคะ :laugh:
-
ง๊ะจะว่าไงดีพวกพ่อๆทำเสียงดังเด็กๆเลยได้ยินเลย
เค้กกับไอติมน่ารักอ่ะมีการบอกว่าห้ามทำกับคนอื่นด้วย
แววกลัวแฟนแต่เด็กเลยไอติมเอ๋ย
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
หนูน้อยทั้ง 2 ชื่อน่ากิินทั้งคู่เลย...
-
เอ่อ..คุณพ่อทั้งสองคะ
ทีหลังล็อคประตูด้วยนะคะ :haun4:
-
เพราะพ่อแท้ๆ ทำอะไรกันอ่ะ เขิน ...>///<
-
แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้
-
จะเริ่มยังไงละเนี่ยยยย ถามใครดีล่ะ น้องไอติม กับ คัพเค้ก
-
:z2:เด็กๆ :m20:
-
ต่อไปคุณพ่อทั้งสองต้องล็อกประตูหน่อยนะ
เอ... หรือความจริงไม่ต้องล็อกก็ได้ สายไปแล้ว :m32:
-
เรื่องนี้เป็น 'น.'-ผู้ใหญ่ควรให้คำแนะนำระหว่างการรับชม(และทำ)555
-
thank you
-
เด็กน้อยจะเลียนแบบผู้ใหญ่
:L2: :L2:
เรื่องก่อนหน้านี้ที่ค้างอยู่ มันมาม่ามากเลยหรอจ๊ะ
เค้าไม่ชอบกินมาม่าอะ อ่านแล้วมันปวดใจ
:m15: :m15:
-
:laugh:
คุณพ่อเนี่ย ไม่ระวังเลย
แต่จะจบแค่นี้จิงหรอ ไม่ยอม :serius2:
-
ฮ่าฮ่า
เด็กเกินกว่าจะรู้ได้ว่าทำตรงไหน
สู้ๆนะ
-
อ่ะๆ ไม่ดีนะคะ ทำให้เด็กเห็นได้ไง
แต่ถ้าเค้กกับไอติมไม่ไปทำกับใคร ทำกันแค่สองคนตลอดไปก็ดีนะ
แต่น่าจะให้พ่อๆรับรู้ด้วยยิ่งดี :L2:
รอROMEตอนต่อไปด้วยจ้า :z3:
-
เด็กน้อยกำลังอยู่ในวัยเลียนแบบนิ
แหมไอติมอยากเลียนแบบพ่อๆทันทีเลยนะ
-
สงสัยงวดหน้าเด็กน้อยต้องมารอดูตั้งแต่ต้น
-
เด็กเอ๋ยเด็ก o18
-
ถ้าไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร
เอาไว้คราวหน้าก็แอบดูพ่อๆเค้าเล่นมวยปล้ำกันตั้งแต่ต้น จะได้เรียนแบบได้ไง
-
กว่าจะ...ร้ายเดียงสา นู๋ติมกับนู๋เค้กคงต้องช่วยกันลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งทีเดียว หึๆ :m25:
-
โอ้ย จอร์จ อิอิ ซาร่ากระอักเลือด :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ด.. ชอบแนวนี้อ๊า..
คัพเค้กน่ารักสุดๆ >w< รอลุ้นๆ..หุหุ
:haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด,,,
-
ชอบจริงๆแนวshota :m25:
-
5555 นี่มันอะไรเนี่ยยยยยย
-
:pighaun: เลืิอดสาดคร้า แต่เค้างงชื่อพ่อทั้งสองคนแน่ ไม่รู้ใครเป็นพ่อใคร รึเค้าเบลอ ๆหว่า อิอิ
แต่สนุกมาก ๆ เลยคร้า เลือดหมดตัว เรียกรถพยาบาลด่วนคร้าาาาาาาาาา
-
เรื่อง 12 หายเหงาไปเลยล่ะที่นี่ ท่าทางน้ำคงจะติดตัวตลอดเวลาแน่ๆ ^^
เรื่อง 13 ฟีบี้เอ๊ย จะเอาใจช่วยให้รอดพ้นอันตรายจากพวกบ้าราคะแล้วกัน
เรื่อง14 ทษฏีไม่มีสอน ต้องแอบลองปฏิบัติเอง อ้าวทำไม่เป็น งั้นรอโตอีกหน่อยมั้ย หรือลองมันตอนนี้เลย ^^
-
เพิ่งมาตามอ่านได้สองคืนในที่สุดก็ตามทัน 555
ติดใจจิงๆ ยิ่งเรื่องโรมยังค้างคา(แต่จะอดใจรอเน๊อ) อยากรู้ใจจะขาดว่าจะเกิดอาไรขึ้นกะฟีปี้
-
อ๊า่ย โชต่าาาาาา
-
กรี๊ด น่ารักจริงๆเลย
-
ดีแล้วนะที่ยังไม่รู้ว่าจะทำกันยังไง 555
-
รอโรมนะคะ ><"
-
เง้อ เสียดายเรื่องโรมอ่าค่ะ
เราแอบชอบแนวนี้นะ แต่ได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล
อ่านตอนใหม่แล้ว
คุณพ่อๆนี่ไม่ระวังกันเลยนะคะ หุหุ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
สู้ๆ
-
โอ๊ะ ทำไมไม่ล๊อกประตูน๊าา เสียเด็กหมดเลย อิอิ รอตอนต่อไปจ้า
-
มาต่อได้แล้วจ้า ^^
-
เรื่องที่ 1 สวดยอดดดดด ><!!!
เรื่องที่ 2 กัดจนได้กัน (อยากรู้เรื่องของพวกที่มันอยู่ในห้องจัง -. .-)
เรื่องที่ 3 อ๊าก!!! อยากเป็นผี ><!!!
ปล. เรื่องมันเยอะขอทยอยอ่านก่อนนะ ^^;;
-
แหมๆๆๆ คุณพ่อจะ :oo1: กันก่อระวังหน่อยสิ อิอิ ร้อนแรงนะนี่
มาต่อเรื่องใหม่ไวๆน้า :กอด1:
-
เริ่ดค่า ไอติม คัพเค้ก แค่ชื่อก็น่าอร่อยแล้ว
-
:serius2: รอฟีบี้อยู่ค่ะ คิดถึงมากมาย ถ้ามาต่อก็อย่าให้รันทดมากมายเลยนะคะ :call:
-
สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ
ชอบมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
-
ฟิบี้ แอร๊ย แอร๊ยยย รออยู่นะคะ แอบอยากให้เป็นเรื่องยาวด้วย ชอบบบบบบ ><
-ไอติมกะคัพเค้ก ลุ้นค่ะ อิอิอิอิอิ
+ให้คนเขียนนะคะ อิอิ
-
อ๊ายยยยย..
โชตะอ่ะค่า ชอบๆ กรี๊ดดด
ลุ้นๆตอนต่อไป ..
-
หนูอายุ 10 ขวบนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มาต่อเรื่องใหม่เอื่ยมล่าสุดเลย หลังจากหนีเที่ยวตจวมาหมาดๆ อารมณ์หื่นกำลังทำงาน ขอระบายหน่อยเถอะคะ :fire:
อย่าว่ากันนะ ที่จะแปะเรื่องโรมไว้ก่อน มีอารมณ์เมื่อไร(ไม่รู้ว่าเมื่อไร) จะต่อให้จบ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์คะ ทุกท่านงดงามดั่งดาวพราวแสง ฮิฮิ :L2:
เรื่องสั้นตอนที่ 15 ชู้รัก....พิษลึก
กึก.....กึก....
เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังเป็นจังหวะ พนักงานในห้องเงยหน้ามาเห็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งใบหน้าสวยๆเย็นชาเหมือนหน้ากากใกล้เข้ามาต่างรีบแยกย้ายหลบให้พ้นทางหล่อนอย่างรวดเร็ว มีเพียงคนๆเดียวที่ลุกขึ้นต้อนรับด้วยสีหน้ามีความสุข
“สวัสดีครับ คุณพิมพ์นารา”
“เขาเป็นไงบ้าง” หล่นถามน้ำเสียงราบเรียบ
“เมื่อวานทำงานถึงตี2 เลยนอนค้างเสียที่นี่ ตอนนี้ประชุมอยู่ครับ”
“ไม่มีใครมาอยู่เป็นเพื่อนเขาหรือ คุณวสันต์”เธอถามเลขาคนสนิทของสามี
“ไม่มีครับ”
ใบหน้าสวยงามแสดงอารมณ์ขุ่นเคืองเล็กน้อย ก่อนสะบัดหน้าไปอีกทาง “ห้องประชุมเล็ก”
“ครับ” วสันต์ก้าวนำไปเปิดประตูห้องที่ตรงข้ามห้องประชุมใหญ่ให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของ คุณสุรกิจเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้ อาณาจักรที่พ่อหล่อนสร้างเอาไว้นั้นยิ่งใหญ่แต่ก็เปราะบางมาก เมื่อสิ้นผู้ก่อตั้งคนเดียวที่ยังรั้งทุกอย่างไม่ล้มครืนลงคือลูกเขยที่ช่วยงานมาหลายสิบปี
อนันดา เป็นคนมีความสามารถถูกใจคุณสุรกิจถึงขนาดยกลูกสาวให้ทั้งที่ฐานะธรรมดาไม่ได้ร่ำรวยอะไรหรือมีหน้าตาในวงสังคม พิมพ์นาราทำให้ทุกคนเห็นเลยว่าหล่อนเหนือกว่าเขา เป็นเจ้านายมากกว่าภรรยา แต่สิ้นบิดาลงความอหังกาของหล่อนก็สลายทันที เมื่อตระหนกได้ว่าความร่ำรวยกับฐานะทั้งหมดทั้งปวงอยู่ในกำมือสามีกระจอกๆของหล่อน
ทันทีที่ประตูปิดลงกลอน วสันต์ถูกกระชากล้มลงบนโซฟา พิมพ์นาราขึ้นคล่อมบนตัวเขา ปากสีแดงสดบดขยี้ปากเขาอย่างหิวโหย สองมือซอกซอนเข้าในเสื้อผ้าแต่สุดท้ายแล้วจุดหมายที่อยากได้มากที่สุดคือเบื้องล่างต่ำกว่านั้น
“คุณพิมพ์...” วสันต์ท้วงเสียงหอบ แต่หล่อนไม่ฟังเสียง จัดการถลกกระโปรงสั้นรัดรูปขึ้นเพียงเล็กน้อยแล้วกดตัวเองลงไปแรงๆ “อุ๊บ...”
“อา.....” หญิงสาวแหงนหน้าขึ้น หลับตาพริ้มปล่อยให้รสชาติดื่มด่ำซาบซ่านแล่นพล่านในกาย พิมพ์นาราผ่านเวทีรักมาอยางโชกโชน แต่กับวสันต์แล้วทำให้สนุกมากกว่ากิ๊กอีกหลายคน เพราะเล่นลับหลังสามีในนามนั้นมันตื่นเต้นสนุกมากกว่าเป็นกอง เขาที่อยู่ห้องตรงข้ามจะทำหน้ายังไงนะถ้ารู้ว่าหล่อนเริงรักกับเลขาอยู่ใต้จมูกเขานี้เอง
“คุณพิมพ์” วสันต์หนิ่วหน้าขณะที่บนตักเขาขยับไหวแรง
“อืม....ดีจัง.....นี่....ฉันคิดว่าคุณน่าจะหาผู้หญิงให้เขาสักคน”
“ว่าไงนะ??” เขาทำหน้างงที่จู่ๆหล่อนก็โพล่งออกมา
“หาผู้ญิงให้เขาคลายเครียดสักคนสิ แล้วถ่ายคลิปไว้ ฉันจะใช้เป็นหลักฐานฟ้องหย่าเขาไม่ให้ได้เงินไปสักบาทเลย คอยดู”
“ฟ้องหย่าเหรอ....แล้วบริษัททำไง”
“......ก็คุณไง คุณดูแลได้นี่ใช่ไหม”
“พูดเป็นเล่น ผมทำไม่ได้เหมือนอย่างเขาหรอกนะ” พิมพ์นาราทำหน้าผิดหวัง วสันต์ถือโอกาสดันร่างบางออกจากตัก เขาลุกแต่งตัวให้เรียบร้อยอยู่ให้ห่างๆหล่อนเป็นทางเดียวที่เขาจะตั้งสมาธิและมีสติที่สุด “เราทำอะไรเขาไม่ได้หรอก โครงข่ายของบริษัทนี้ซับซ้อนมาก ถ้าบริษัทแม่ล้มบริษัทลูกก็จะล้มตามเป็นโดมิโน ผมคนเดียวคุมทุกอย่างได้ไม่หมดหรอก.... คุณหมดตัวแน่ถ้าไม่มีเขา”
“โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ปล่อยให้เขาอยู่เหนือกว่าฉันต่อไปงั้นหรือ พอกันที ฉันไม่สนหรอก...ยังไงฉันก็มีเงินสำรองอยู่หลายสิบล้าน บริษัทนี้ล่มเราก็ยังรอดได้นะ”
วสันต์นิ่งเงียบไปครู่ ก่อนบอกว่า “ผมคิดว่า.....คุณควรใช้แผนอื่น”
“ไม่.....ฉันว่าฆ่าเขาเลยดีกว่า” พิมพิ์นาราว่าสีหน้าสะใจ ขณะที่สีหน้าของชายหนุ่มโล่งอกกว่ามาก เขาหันไปกดปุ่มบางอย่างบนโต๊ะ
“คุณรู้ไหม....ผมรอฟังคำนี้มากนานมากเลย”
*************
อนันดาออกจากห้องประชุมมายังห้องทำงานที่อยู่ด้านในสุด เขาเห็นเลขาคนสนิทกำลังรินชายี่ห้อโปรดให้อยู่
“กลับมาแล้วเหรอ วันนี้เป็นไงบ้าง”
“เรียบร้อยแล้ว” วสันต์ยื่นถ้วยชาให้ “ผมให้คนขับรถพาหล่อนไปส่งที่บ้านหัวหินโน่นเลย กักตัวไว้สัก 2-3 วันแล้วค่อยให้ทนายไปคุย ต่อจากนี้ไปหล่อนจะได้รู้ตัวเสียทีว่าไม่มีไพ่อะไรในมือเลย นอกจากยอมทำตัวให้สงบเสงี่ยมเจี่ยมตัวเสียบ้าง”
“เอ๋??”
“หล่อนพูดออกมาแล้วว่าอยากจะฆ่าคุณ”
“อัดเทปไว้หรือเปล่า” สีหน้าของชายหนุ่มตื่นเต้นอย่างที่สุด
“อัดไว้สิ อย่างทุกทีแหละ”
“เฮ่อ....ขอบคุณคุณพระ” ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้
“เฮ้ๆ ขอบคุณใครกัน คุณต้องขอบคุณผมสิ” วสันต์ยิ้มกว้าง เขาดึงอนันดามาที่โต๊ะทำงานพลางกดปุ่มอินโฟนไปที่โต๊ะหน้าห้อง
“คะ”
“คุณแอน วันนี้ผมกับท่านประธานมีประชุมสำคัญทั้งวัน ช่วยเลื่อนนัดวันนี้ไปพรุ่งนี้แทนด้วย ขอบคุณ”
“ได้คะ”
“วสันต์.....” อนันดาลากเสียงยานคางล้อเลียน ขณะที่ถูกกดนอนหงายบนโต๊ะทำงานหินอ่อนสีดำ เสื้อผ้าบนตัวเริ่มหลุดลุ่ยร่วงลงพื้นพรมทีล่ะชิ้น ปากอุ่นๆแนบจูบลงมาเนิ่นนานก่อนจะบดเคล้าแรงๆ ลิ้นเชื่อมถึงกันสัมผัสรสหวานที่คิดถึงมานาน วสันต์รูดซิปกางเกงเสียงดังคว่าก
“ขอก่อนนะครับ คิดถึงคุณใจจะขาดแล้ว” เขาลนลานใส่ถุงยางจนมือไม้สั่นไปหมด อนันดาขยับมานั่งขอบโต๊ะกางขาออกต้อนรับคนที่รู้ใจเข้ามาสู่ภายในด้วยการกดแรงๆเพียงครั้งเดียว
“อืมมมม” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เสียวซ่านไปกับรสชาติของการดื่มด่ำล้ำลึก
“อ่า........” ใต้ร่างสีหน้าแดงจัด รู้สึกอึดอัดกับความใหญ่โตที่อัดเข้ามา เขาผ่อนลมหายใจช้าๆให้ร่างกายรีบปรับสภาพเร็วที่สุด เรียวขากางกว้างขยับจะโอบรัดรอบเอวหนา แต่ถูกจับข้อเท้ากางออกกว้างเป็นรูปตัว V
“ไม่ได้รักคุณมานานแล้ว วันนี้ขอเต็มที่หน่อยนะครับ”
“ได้....วันนี้อยากทำอะไรก็ทำให้เต็มที่เลย” อนันดาอนุญาต เท่านั้นเองวสันต์ใส่ไม่ยั้ง เขาซัดป้าบรัวเป็นห่ากระสุน จ้วงแทงอย่างเมามันเก็บเกี่ยวความเสียวซ่านที่ห่างหายไปนานให้หนำใจ โต๊ะหินอ่อนหนักก็จริงแต่ของบนโต๊ะนั้นไม่หนักเท่า พอเจอแรงสั่นสะเทือนที่เทียบเท่าแผ่นดินไหว มันถึงสั่นกึกๆ
“อ๊า.... อ๊า อ๊า อ๊า อูยย อืออ อ๊า อือ อย่างนั้น....โอ้ออออ”
“ดี..ตอดแรงๆ....ซี้ดดดอ่า คิดถึงคุณจริงๆ ให้ตายเถอะ”
อนันดาโน้นคอวสันต์ลงมาดูดลิ้นแรงๆ แล้วดึงหน้ามองตรงๆ “ฉันกับแม่นั้นต่างกันหรือเปล่า”
“ต่างกันสิ...คุณเจ๋งกว่าตั้งเยอะ” เขาย้ำด้วยการแทงลึกแล้วคว้านสะโพกเป็นวง บดความหยาบกับความอ่อนนุ่ม อนันดาถึงกับหัวเราะคิกคักสลับกับเสียว “คุณแน่น....ฟิสกว่า....ตอดผมได้ถึงใจด้วย”
“อ่า.....ชอบแค่ตรงนี้ของฉันเหรอ” เขายันตัวขึ้นนั่ง ดึงเรียวขามาพันเอวหนารัดแน่นๆให้จมลึกในตัวเขา วสันต์ยิ้มกว้างก่อนช้อนอุ้มขึ้นทั้งตัว พาเดินทั้งอย่างนั้นมาถึงโซฟาหนัง ปล่อยให้นั่งคล่อมบนตัวเขาอย่างนั้น
“ผมชอบทุกอย่างที่เป็นคุณ เอาเลย....”
“อืออ ร่อนสะโพกหน่อย อืออ.....นั้น ซี๊ดด อืออ อย่างนั้น เด้งแรงๆด้วย อืออออ...” อนันดาเกาะบ่ากว้างไว้เป็นหลักแล้วโขลกขย่มอย่างเมามัน ขณะที่ใต้ร่างเด้งตัวขึ้นสู้สุดกำลัง สองหนุ่มเร่งเครื่องใส่กันอย่างบ้าคลั่งกว่าจะระเบิดความสุขออกมา วสันต์พลิกตัวขึ้นมา ถอดถุงยางออกก่อนกดหัวอนันดาลงมาปลดปล่อยความสุขในปากเขาจนหมด
“ฮ่า...โอ้ววว....โอ้ว อืม” ชายหนุ่มหายใจหอบฮักไปกับความสุขสุดท้าย เขามองคนที่รักกลืนกินความสุขเขาลงคอ แค่เห็นภาพนี้ก็ทำให้คึกขึ้นมาอีกแล้ว เขาดึงร่างเล็กกว่ามาโก้งโค้งที่โต๊ะทำงาน
“อีกรอบนะครับ” ว่าแล้ว เขาก็โจนจ้วงเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“อ๊า....อย่าลึกนัก โอ้ยเสียว... อืมมม เสียวจัง.... อืออ อูยย.....แรงอีกนิดก็ได้..... อ๊าอย่างนั้น โอ้อออ....”
“กางขากว้างๆ ยกสะโพกอีกนิด.....อย่างงั้น อืออ.....ตอดด้วยสิ ผมชอบ.....คืนนี้ผมจะเอาคุณยันสว่างแน่....ลงโทษคุณ....อูยยยย โทษฐานที่บังคับให้ผมไปเล่นชู้กับแม่นั้นซี้ดดดด”
“โอ้วๆๆๆๆ.....แทงแรงๆ อย่างนั้น......อูยยยย เสียวถึงใจจริงๆ.....อ่า ที่ฉันทำ.....ก็เพื่อเรานะ อ๊า สุดยอด ...หล่อนชอบ อา....คนหล่อๆหน้าตาดี.....อ๊า โอ้ยย.. โอ้ยยซี๊ดด”
“แล้วจากนี้ คุณจะทำอย่างไง....อืมมม...ร่อนสะโพกหน่อยสิ ผมชอบ”
“อืออ แรงอีก อืมมม....เสียวจัง แฮ่ก....อย่างงั้น ฉันจะไม่ทำอะไรหรอก แค่ตัดเงินให้หล่อนใช้จำกัด ถ้าหล่อนกำแหงอีกอ๊าววว.....โอ้วววว ดีเอาแรงๆหน่อย ฉันจะจับส่งไปอยู่เกาะซะเลย”
“ฮะฮ่า...ต้องอย่างนั้นสิ คนร่านแบบนี้ถ้าไปอยู่เกาะที่มีผู้ชายจำกัดจำเขี่ย หล่อนจะทนได้สักน้ำกัน”
“อ๊า...แรงๆเลย อ๊า ....อ๊า ไม่ไหว จะ.....ออก....โอ้ววววววว” อนันดาถึงฝั่งฝันอันแสนสุขก่อน เขาพ่นพิษออกมาเปรอะโต๊ะทำงานสีดำเห็นรอยชัด วสันต์จับเขานอนหงายบนพื้นพรม เกี่ยวขาขึ้นบนแขนทั้งสองข้าง กำลังจะจรดอาวุธพองโตเข้าในช่องทางเดิมอีกครั้ง
“พอก่อนเถอะ ให้ฉันได้พักหายใจหายคอบ้างสิ”
“อะอ๊ะ...ไม่มีทาง ผมจะทำให้คุณหมดแรงลุกไม่ขึ้นเลย”
“อืมมมมมม....” อนันดากลั้นลมหายใจตอนถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง ช่องทางเขาร้อนระอุยังกะเตาไฟ ยังไม่ทันไรก็ถูกใส่แบบไม่ยั้งทำให้ร้อนวูบวาบไปหมด “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เบา....โอ้ววว โอ้วๆๆๆ อูยยยย.....เบาหน่อยสิครับ ที่รัก อ๊า.....”
“แค่นี้ยังไม่พอสำหรับผมหรอก อูววว.....หึหึหึ....ตอดใหญ่เลย ชอบให้ผมซอยถี่สินะ.... ซี๊ดดด .....ผมชอบซอยถี่เหมือนกัน อา...อืมๆๆๆๆ” เขาเร่งเครื่องกระหน่ำต่อเนื่องไม่มีหยุด วสันต์ชอบมองสีหน้าอนันดาตอนถูกกระแทกแรงๆจนตัวกระเพื่อม เป็นจังหวะ มันช่างสุดยอดจริงๆ ยิ่งได้ฟังเสียงเนื้อกระทบเนื้อลั่นห้องแบบนี้เขายิ่งชอบ
“ อ๊ะ...อะ....อ๊ะ....อ๊ะ วสันต์.... โอ้ยยย อย่างงั้น อ๊า อ๊า เอาอีก อ๊า อ๊า ฉัน....จะถึงอีกแล้ว....โอ้วววว ซี๊ดด อืออออ” ชายหนุ่มคร่ำครวญมือจิกทึ้งเสื้ออีกฝ่ายก่อนเหยียดกายพ่นน้ำขาวขุ่นออกมาอีกเป็นรอบที่สาม วสันต์เร่งเครื่องกระหน่ำสุดสตรีมกระแทกร่างเล็กไม่ยั้ง ก่อนคำรามลั่น
“อ่า.............” เขาระบายความสุขออกมาจนหยาดสุดท้าย ก่อนทิ้งตัวลงนอนกกกอดแนบอก สองหนุ่มหายใจหอบฮักแต่ก็เจือด้วยความสุข อนันดาอยากจะหลับจะแย่แต่แล้วก็ถูกพลิกตัวให้คลานเข่า
“วสันต์.....พักสัก 10 นาทีไม่ได้หรือ”
“ไม่ได้” เขาว่าเสียงแข็ง
“ตั้ง3 รอบแล้วนะนายจะทำกี่รอบกัน”
“จากที่ผมตั้งใจเอาไว้” เขาทำทีหยุดคิดนิดหนึ่ง “เหลืออีก 7 รอบเองครับ”
“หา??”
วสันต์เสือกตัวเข้าไปในช่องทางที่คุ้นเคยแล้วขยับโยกอย่างดุดัน เขาเลียริมฝีปากด้วยความมันเมื่อคว้านไปรอบๆช่องทางที่ฟิสแน่น ทำเอาใต้ร่างครางกระเส่า ชายหนุ่มสะใจจนอดไม่ได้ที่จะพาดก้นขาวๆเพี้ยะๆจนแดงระเรื่อ
“อ๊า!!! อ๊า....” อนันดาร้องลั่นไม่เป็นภาษายิ่งทำให้เมามันยิ่งขึ้น
“ร้องอีก....ร้องดังๆ” มือข้างนั้นพาดไม่ยั้งและเริ่มแรงขึ้นเรื่อย แต่ก็สะใจเขาเหลือเกิน เขาร้องลั่นออกมาสุดเสียง
The end
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
:pighaun:
สุดยอด เลือดกระชูด
-
:m25: สุดยอดจริงๆ
-
เสียเลือดค่า
จะฆ่าคนอ่านทางอ้อมเหรอคะ แร๊งงงงง.
:z1:
-
แค่เรทก็เลือดกระเซ็นแล้ว
-
:pighaun:บอกได้คำเดียวว่าอ๊ายหื่นอิอิ
อยากอ่านน้องไอติมกับเค้กต่อจังเลยค่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
O_O!! อั๊ยย่ะ!! เลือดหมดค๊าบบบบ
-
สุโค่ยยยย
-
:jul1:
+1 ค่ะ
-
:pighaun: :pighaun: เลือดหมดตัว
-
:haun4:
-
555สะใจ
-
งานนี้ใครร้ายกว่ากันเนี่ย :m25:
-
:m25:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
:haun4: :haun4: :haun4:
:jul1: :jul1: :jul1:
มาสั้นๆ แต่ได้เลือดมากกกกกก อ่านจบแทบสลบ =_=
-
มาอ่านต่อๆๆ
ตอนที่ 4 โอ้ววว ให้เหล้าแล้วได้อย่างนี้ ให้บ่อยๆนะ ><!! :z10: :z13:
ตอนที่ 5 นี่เล่นถึงขนาดช็อคคาที่เลยรึเนี๊ยะ.... อยากรู้ว่าจะทำยังไงกับแดงน้อยที่น่ารักดีล่ะ :oo1:
เวลามีแค่นี้ ไว้มีเวลาจะมาอ่านอีกนะ^^
-
อยากติดกล้องวงจรปิด ในห้องทำงานจริงๆ :m25:
-
:oo1: 10 รอบแบบไม่หยุดพัก หึๆ :m25: :jul1:
-
:jul1:
ตอนนี้ร้อนแรงมาก ทั้งคู่เลย 5555
อีก7รอบจะไหวเหรอ
-
ไอ้หยา! แรงจริง
-
เอร๊ยยยยยยยย :m25:
สูโค่ยค่า!! (ซู้ดดด) o13
รอตอนต่อไปน้า~
-
เปลืองตัวนิดหน่อยทีแรกสำหรับคุณเลขาฯ แต่ก็คุ้มค่าเหนื่อยในตอนจบนิ
-
เลือดหมดตัวเลย :jul1:
สนุกมากเลยค่ะ
-
กด+1
:jul1: :jul1:
10รอบ ตายแน่่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อีก 7 รอบของใคร
ถ้า 7 รอบของอนันดานี่อาจจะเ็ร็วกว่า
แต่ถ้าเป็น 7 รอบของวสันต์
เข็มนาฬิกาคงได้วนมาอีกรอบกว่าจะครบ 7
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:oo1: :z2:
-
บอกได้คำเดียวว่า :m25: ใครก็ได้บอกเราที่ว่า เสร็จกันไป
3 รอบแล้วทำเหลืออีก 7 รอบมันไมเท่ากับ 10 อ่ะน่าสงสาร
อนันดาฟ้าเหลืองแน่ๆ เลยอ่ะเห่อๆ :man1:
-
อ๊ายยยยยยยยยย ><
กินกันเอง ๕๕๕๕๕
,,, :]
-
เรื่อง ร้ายเดียงสา พวกคุณพ่อทำอะไร ๆ กัน ไม่ระวังเลยนะ เพราะแบบนี้รึเปล่าเมียถึงหนี แต่เด็ก ๆ น่ารัก น่าเอ็นดูดีจัง
ถ้าพวกหนูอยากรู้ว่าต้องทำอย่างไร? แนะนำให้ลงไปแอบดูพวกคุณพ่ออีกหลาย ๆ รอบ :laugh:
เรื่อง ชู้รัก...พิษลึก เป็นชู้รักหนุ่มที่พิษลึกจริง ๆ เด้งคุณภรรยาให้หลุดจากวงโคจร แล้วมาฟาดฟันกับคุณสามีอย่างถึงพริกถึงขิง
คาดว่าพรุ่งนี้คุณอนันดาจะลุกไม่ขึ้น เพราะ พิษลึกนั้นร้ายแรงมาก :give2:
-
สุดสวรรค์ชั้นดาวดึงษ์
-
ตอนนี้ไม่ค่อยพูดพร่ำทำเพลงอะไรเลย.... ใส่ไม่ยั้งจริงๆ
-
โฮก! ของเค้าดีจิรง ตอนเดียวเท่านั้น :m25: กระฉูด :haun4:
-
แรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชะนีนั้นโดนไปเลย ฮาสาด
-
:pighaun:
-
แผนการล้ำลึก
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อ่านตอนนี้แล้วขอลาอีกนาน :jul1:
-
:jul1: :jul1:
:-[ :-[
ชอบตอนนี้มากเลยค่ะ
-
ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เลือดหมดตัวแล้ว :jul1:
-
OMG!!! เลือดพุ่งแต่เช้า :jul1: :m25: :pighaun:
ตายๆๆๆๆ จมกองเลือดตายสถานเดียว
-
อ๊ากกก สุโค่ยยยย
-
สุดยอด!!!
-
ช็อคคค...
เลือดกำเดาทะลักเลย
แรงไม่มียั้งจริงๆ หุหุ -..-
:haun4:
-
:haun4: :jul1:
อ่านแล้วแบบว่า พักบ้านเถอะ กินข้าวกินน้ำบ้างนะ
ด้วยความปราถนาดี จาก คนอ่าน :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม น่าจะส่งชีไปอยู่เาะที่มีผู้ชายเยอะๆมากกว่า น่าจะถูกใจ ไม่กลับมาอีก555
-
เอิ๊ก จมกองเลือดตาย
-
กรี๊สสสสส...
เลือดหมดตัวตาย ขอยอมพ่อยแพ้ค่า :haun4: :jul1:
-
อืม...มันได้อะไรมากว่าคำว่า ...หื่น ... นะคะ
ขอบคุณค่ะ :z2:
อ้อ...อยู่ในระยะ ทำใจเหมือนกัน :sad11:
-
แผนการซ่อนแผนการ สุดท้ายอยู่ที่ ใครเป็นคนคุมเกมส์สินะ
-
สุดยอดดดด เลือดแทบพุ่งอะ
-
ไม่ใช่แค่พิษอย่างเดียวที่ลึก..
ดูท่าทางจะมีอย่างอื่นลึกกว่า..
-
:haun4:
-
สุดยอด
-
ใส่่ไม่ยั้งกันเลย
คนอ่านก็ชอบอะดิ แบบนี้ ขอเลือดสำรองด่วนๆๆๆ
-
:jul1: nc สุดยอดมากๆๆๆเลยคร้าบ
-
หึหึ ซับเลือดๆ
ฟีบี้รีเทิร์น หุหุ
-
เลือดจ๋าเลือด..... อ่านกี่เรื่องๆก็ต้องเสียเลือด เอิ้กๆๆ :haun4: :haun4:
ป.ล. รอน้องหนูฟีบี้อยู่นะ อยากรู้เรื่องราวต่ออ่ะ :m13:
-
เลือดท่วม....
-
:jul1:
-
ดุเดือดที่สุึด อ๊ากกกกกกก :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:m25:
No comment kan loeร tee diew
-
คิดถึงคนเขียน T^T
-
โอ้วววววว
สุดยอดมากมาย สิบรอบ ตายกันพอดี
ห้าๆๆๆๆ
-
อ๊ากกกกก.....ไม่รู้ทำไมช่วงนี้แรงหื่นยังไม่ตกเลย สงสัยต้องไปกินยาแก้ซะแล้ว :serius2:
ตอนที่ 16 แรงพิศวาส
โครม!!
ร่างผอมสูงล้มลงกับพื้นพรมอย่างแรง เขาพยายามลุกแล้วแต่ในหัวนั้นหมุนติ้วไปหมดทำให้ล้มหน้าคะมำล้มลงไปอีก ไม่ๆๆ อย่าเป็นตอนนี้นะ ขายขี้หน้าหมด ใครคนหนึ่งก้าวเข้ามายืนคล่อมเหนือร่างก่อนดึงแขนให้ลุกช้าๆ
“เป็นไง..”
“อืม....ผมเมานิดหน่อย” ปลายฝนว่า เขาไม่กล้ามองหน้าเจ้านายเลยที่อยู่ในสภาพนี้ คิมหันต์รวบตัวเขายกขึ้นเบาๆให้ยืนขึ้น ชายหนุ่มยืนไม่อยู่ต้องทิ้งตัวลงในวงแขนอีกฝ่าย
“นี่เหรอเมานิดหน่อย”
“ผมดื่มแค่ 2 แก้วเอง บอสสิดื่มตั้ง 5-6 แก้ว” เขาเงยหน้ามองใบหน้าคมสันไม่แสดงอาการเมาสักนิด แววตานิ่งเหมือนหินผา สีหน้าราบเรียบสมฉายา ‘ตอหินพันปี’ ที่เหล่าพนักงานล่างๆเรียก เพราะไม่เคยแสดงอารมณ์ให้ใครเห็นสักครั้ง ขนาดตรวจงานในโรงกลึงผ่านเตาเผาร้อนจัด ยังไม่มีเหงื่อสักหยด จนใครๆชอบนินทาว่าเป็นคนไม่มีความรู้สึก ปลายฝนทำหน้าที่เลขาถึง 2 ปี ยังไม่เคยเห็นยิ้มสักครั้งเลย
“ผมมันคอแข็งอยู่แล้ว เดินไหวไหม”
“ครับ ไหวครับ” ปากว่าอย่างนั้นแต่ขานั้นป้อแป้เชียว วงแขนที่ประคองแผ่นหลังรั้งไปที่ลิฟต์
“เดินไม่ไหวแล้วยังจะปากแข็ง มาทางนี้เถอะ คุณต้องนอนสักพัก” ชั้นบนสุดของบริษัทเป็นห้องสูทสำหรับเจ้านายได้พักผ่อน ทุกอย่างนั้นแพงแล้วสุดหรูจนน่าขนลุก ปลายฝนไม่กล้าแตะด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องหรอก คุณแค่.....ให้คนเรียกแท็กซี่ให้ผมก็พอ อึก...”
“จะปล่อยให้คุณกลับตามลำพังได้ยังไง ไม่ต้องพูดแล้วคุณใช้ห้องผมได้ไม่ต้องเกรงใจหรอก” คิมหันต์รั้งไหล่กระชับเข้ามาให้ชายหนุ่มวางหัวบนไหล่กว้าง แค่ได้ที่พิงหัวโลกที่โคลงเคลงก็กลับมาตั้งมั่นอีกครั้ง อืม....รู้สึกดีจัง
“อืมมมม...”
“ดีขึ้นใช่ไหม” วงแขนที่โอบรั้งตัวเขาไว้นั้นไม่ผ่อนแรงสักนิดมีแต่ทำให้รู้สึกดีจนอยากจะหลับตาเลยทีเดียว
“หึ....ตลกนะ คนที่ควรทำแบบนี้น่าจะเป็นผมมากกว่านะ แต่คุณคงไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นใช่ไหม” เพราะเมาหรือไงนะเขาถึงกล้าหยอกเจ้านายเล่น
“คงยอมบ้างแหละ แต่ฉายาตอหินพันปีคงทำให้ผมยอมหลุดไม่ได้แน่ เสียภาพพจน์หมดจริงหมด”
ปลายฝนทำหน้าแปลกใจ “รู้ด้วยเหรอครับ”
“เรื่องมีพนักงานชอบนินทา ทำไมผมจะไม่รู้”
“งั้นก็รู้สิว่า.....มีคนว่าคุณมันคนไร้ความรู้สึก”
“นั้นไม่จริงเสียหน่อย” ประโยคนี้ทำให้ต้องเงยหน้ามองแววตาที่วาววาบอย่างมีความหมายบางอย่าง “ไม่จริงเลย คุณน้อง”
ไม่เคยเลยสักครั้งที่เจ้านายจะเรียกชื่อเล่นของลูกน้อง แถมเขาไม่เคยบอกใครด้วยว่าชื่อเล่นเขาคือ คุณน้อง แม่เขาอยากได้ชื่อเก๋ๆ เลยเรียกชื่อเล่นพี่สาวเขาว่า คุณพี่ ส่วนเขาคือคุณน้อง เรื่องนี้ไม่น่าจะมีคนรู้ สีหน้าสงสัยของเขาทำให้อีกฝ่ายยิ้มเหยียดๆ นั้น...ดูประหลาดไม่น้อย เขาไม่เคยเห็นเจ้านายยิ้มเลย ประตูลิฟต์เปิดออก คิมหันต์ประคองเขาออกมาสู่ห้องอันหอมกรุ่นสุดหรูหรา
เอ.....ทำไมเรี่ยวแรงถึงไม่มีเลย ปลายฝนก้าวขาแทบไม่ออก เขาถูกลากเสียมากกว่าจนมาถึงเตียง ความนุ่มนิ่มที่รองรับเขานั้นช่างเหมือนสวรรค์จริงๆ
“ผมมีหน้าที่ต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับบริษัท รวมถึงคนที่จะมาร่วมงานด้วย เรื่องของคุณก็น่าสนใจนะ คุณน้อง....ผมอยากเรียกคุณอย่างนี้มานานแล้ว แต่มันคงไม่เหมาะสำหรับเจ้านายกับลูกน้อง” ร่างสูงถอดเสื้อนอกออกแขวน เนคไทกับกระดุมข้อมือปลดออกก่อนกลับมานั่งข้างๆเตียง พลั่กเบาๆร่างผอมบางก็พลิกหงายขึ้น
“คุณน่ะเก่ง ทำงานดีติดที่ซุ่มซ่ามนิดหน่อย แล้วชอบบ่นจุกจิกเรื่องไม่เป็นเรื่อง ถึงจะน่ารำคาญบ้างแต่ผมชอบให้คุณบ่นน่ะ แล้วชอบด้วยเวลาเห็นคุณซื้อเค้กมาซ่อนไว้ที่ต่างๆในห้อง แล้วแอบทานคนเดียว กลัวสาวๆรู้ล่ะสิว่าคลั่งของหวาน”
ปลายฝนหายเมาเป็นปลิดทิ้งเลย เรื่องแบบนี้ก็รู้ด้วยเหรอ
“แรกๆดูคุณก็สนุกดีนะ แต่ดูไปดูมามันทำให้ผมเพลินจนอดไม่ได้ที่จะติดกล้องในห้องเพื่อจะดูได้ตลอดเวลา....จนได้เห็นช๊อดเด็ด ตอนคุณสูดดมเสื้อนอกผมไประหว่างสำเร็จความไคร่ให้ตัวเองด้วย”
ร่างผอมบางผวาลุกขึ้นพรวด อุ้งมือใหญ่ตะครุบไหล่กดเขาลงเหมือนเดิม ความอายที่ยิ่งกว่าอายทำให้ทนมองหน้าอีกฝ่ายไม่ไหว ปลายฝนเบือนหน้าหนีพยายามพลิกตัวหนีไปอีกฟากของเตียง แต่ออกสุดแรงแล้วก็ได้แต่ตะกายอย่างไร้ประโยชน์ ตอนนี้เองที่เริ่มรู้สึกตัว ทำไมเรี่ยวแรงถึงไม่มี เหล้าแค่ 2 แก้วไม่น่าทำให้อ่อนปวกเปียกได้ขนาดนี้
“อย่าตื่นเต้นไป มันจะทำให้เลือดลมสูบฉีดไปทั่วร่าง ทำให้หมดเรี่ยวแรงยิ่งขึ้น” คิมหันต์รั้งให้นอนหงายเหมือนเดิม พร้อมกับรูดเนคไทออกจากคอ “ไวน์ที่ดื่มวันนี้ สั่งพิเศษจากนีช เขาดื่มก่อนนอนเพื่อให้หลับสบายยิ่งขึ้น เพราะมันผสมยานอนหลับอ่อนๆ”
ช๊อคยิ่งกว่าช๊อค ปลายฝนไม่รู้ว่าแสดงสีหน้าไปอย่างไง ถึงทำให้อีกฝ่ายมียิ้มมากกว่าปกติ “คุณ.....ก็ดื่มเหมือนกัน”
“ผมดื่มจนชินแล้วเลยไม่รู้สึกอะไร แต่กับคุณคงมีผลมากหน่อย ไม่ต้องกลัวแค่มึนๆไม่ค่อยมีแรงเท่านั้น” ชายหนุ่มลงมือถอดเสื้อนอกของเขาออก ตามด้วยรองเท้าและเข็มขัด
“คุณจะทำอะไร??” กลัว....นี่มันกำลังจะเกิดขึ้นอะไรกับเขา
“ทำในสิ่งที่อยากทำมานานแล้วสิ” ต่างฝ่ายต่างมองสบตากัน “ทั้งคุณ ทั้งผม เราต้องการสิ่งเดียวกันทั้งคู่” มือแข็งแรงรูดกางเกงออกจากปลายเท้าอย่างรวดเร็ว
“อย่า...ผมไม่ต้องการ อย่านะ...อย่าทำแบบนี้ ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้” ปลายฝนร้องลั่น เขาทั้งกลัว ทั้งหวาดหวั่น มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ร่างหนักอึ้งกดทับลงมาบนตัว สองมือประคองหน้าเขาขึ้นแล้วประทับจูบลงมา
ปากบเคล้าแรงๆพร้อมกับสอดลิ้นเข้ามา แค่นี้ปลายฝนก็รู้สึกวาบหวิว ตัวเหมือนจะลอยขึ้นทันที จูบ.....รสชาติเป็นอย่างนี้เองหรือ มันบอกไม่ถูกว่าหวานหรือขม อย่างเดียวที่รู้สึกได้คือ มันดีเหลือเกิน แวบหนึ่งเกิดความเสียดายเมื่อจูบนั้นผละจากปากเขาลงไปที่แก้มและซอกคอ
“บอส.....อือ...อย่า” เสื้อเขาถูกถอดออกได้ง่ายจนน่าโมโห ขนาดไม่ให้ความร่วมมือนะยังหลุดง่ายซะปานนี้ ร่างสูงยันตัวขึ้นมองเขาด้วยสายตาเร่าร้อนละลายคำปฏิเสธเขาซะหมด ขณะลงมือถอดเสื้อผ้าของตัวเอง เผลอแป๊บเดียวก็ไม่มีอะไรมาขวางกั้นพวกเขาอีก
คิมหันต์ยกขาเขาขึ้นข้างหนึ่งแล้วจูบไล่ตั้งแต่น่องขึ้นมาหยุดนิ่งที่ขาอ่อนด้านในใกล้จุดอ่อนที่สุด แล้วดูดแรงจนเจ็บ
“โอ้ยยย....หยุดนะ ปล่อยผม....ปล่อยเดี๋ยวนี้” เสียงสุดท้ายแผ่วลงกะทันหัน ในปากมีแต่เสียงอึกอักเมื่อมืออุ่นจัดจับจุดยุทธศาสตร์เขาไว้แล้วกระทำการย่ำยีอย่างไม่ปราณีปราศรัย ปลายฝนถึงกับอ้าปากค้าง สะโพกลอยพ้นเตียงนุ่มตามจังหวะมือราวกับมีแม่เหล็กดึงดูดไปด้วย
“อ๊ะ....ยะ อย่า บอส.....” บ้าจริง อย่าร้องเสียวหวานสิวะ ชายหนุ่มนึกด่าตัวเองอยู่ในใจ มันน่าอับอายขายหน้าที่สุดจนต้องยกมืออ่อนปวกเปียกขึ้นปิดหน้า แต่ไม่นานก็ถูกดึงออก เขามองผ่านม่าน้ำตาสบตาคนที่ยิ้มสมใจที่สุดในโลก
“พูดสิ...ว่ากินผม บอส กินผมที แล้วฉันจะทำให้นายมีความสุขจนสำลักเลย” คิมหันต์ว่าเสียงกระเส่าบ่งบอกถึงความหื่นกระหายที่อัดอั้นข้างใน มือเขาขยำขยี้ปลายฝนเหมือนดินน้ำมันในมือ จะบีบหรือจะคลายก็ล้วนทำให้เขาขาดใจได้ทั้งนั้น
“ไม่...”
“พูดสิ” อีกฝ่ายเร่งเร้าด้วยปลายนิ้วที่เขี่ยโดนจุดกระสัน
“อ๊า...”
“พูด.....เร็ว กินผมที” นิ้วแข็งๆแทรกเข้ามาในตัวอย่างแรง
“อ๊า!!! โอ้ว.....อื้อ ไม่...บอส” ทั้งโกรธเกลียด อับอาย โกรธเครียด หลายหลากความรู้สึกที่สับสนอยู่ในตัวเขา
“คุณน้อง” เสียงเรียกหวานๆกระตุ้นให้หัวใจเขาวาบหวิวหวั่นไหวเหลือเกิน
“บอส....บอสครับ”
“เป็นของฉันนะ ฉันต้องการนายเหลือเกิน” คิมหันต์จูบไล่ตั้งแต่เปลือกตาเรื่อยลงมาถึงหน้าอกทั้งสองข้าง เขาดูดขบเม้นอย่างกับกินหวานเย็นเอร็ดอร่อยจนเป็นรอยแดงจนพอใจแล้วเลื่อนลงถึงกึ่งกลางแห่งความอ่อนไหว โอย.....ปลายฝนไม่เคยรู้สึกต้องการอะไรมากเท่านี้มาก่อน
“บอส....บอสครับ...กะ....กินผมที ได้โปรด” สิ้นคำพูดเขาก็ถูกกลืนกินเข้าไปจนหมดสิ้น ร่างเล็กผวาเฮือกร่างแอ่นโค้งราวกับถูกทรมารเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
“ฮ่า...โอ้วว อื้อ....ยะ อย่า บอส....อ้า อ้า....พอ..จะ....ไม่...โอ้ววว” ชายหนุ่มถึงขอบเขตของสวรรค์อย่างรวดเร็ว เขาเหยียดร่างร้องปานจะขาดใจออกมาสุดเสียง ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะสิ้นสุด ร่างเล็กทิ้งตัวลงอย่างอ่อนแรง เหนื่อยอ่อนแต่ลมหายใจเจือความสุขอย่างที่สุด คมิหันต์ลุกขึ้นมารั้งเรียวขาแยกออกกว้างกว่าเดิม
ความสุขสมกำลังพร่างพรมลงบนเนื้อตัวของปลายฝน เขาซึบซาบมันด้วยความพอใจจนกระทั่งรู้สึกมีบางอย่างกำลังรุกรานเขาอยู่ ชายหนุ่มปรือตาขึ้นก็เห็นอีกฝ่ายกำลังจรดบางอย่างที่เบื้องล่าง นั้นมัน.....คุณพระ!!!
“บอส...” เขาเขยิบตัวหนี
“ไม่ต้องกลัว นิดเดียวเท่านั้น”
“นิดเดียวบ้าสิ เบ้อเร่อขนาดนี้นะ” ชายหนุ่มชักขาออกจากท่อนแขนที่ประคองอยู่ เรื่องอะไรจะยอมให้ไอ้ยักษ์ใหญ่นั้นทะลวงจุดที่บอบบางของเขากัน จู่ๆอุ้งมือใหญ่จับข้อเท้าเขาไว้แล้วกดให้ยกค้างในท่านั้น “บอส??....อ๊า!!!!”
ร่างกำยำรุกเข้ามาอย่างรวดเร็วเกินที่จะห้ามได้ทัน ความใหญ่โตเบียดตัวเขามอบความเจ็บปวดแทบจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ ปลายนิ้วจิกแผ่นหลังและท่อนแขนระบายความเจ็บปวด
“ปล่อย....โอ้ยยย บอส.....เจ็บนะ เอาออกไป.....เอาออกไป”
“อย่ารัดแน่นสิ หายใจเข้าออกยาวๆ คุณน้อง”
“ไม่....เอาออกไป” ใต้ร่างดิ้นร่าอย่างอารมณ์เสียจนเขาต้องจับให้อยู่นิ่งๆแล้วจูบนุ่มนวลเอาใจ มืออีกข้างก็เลื่อนมาข้างล่างมอบความหรรษาให้เพื่อลืมความเจ็บปวด รสหวานซ่านค่อยๆเติมเต็มอีกครั้ง ปลายฝนครางอืมในคอเมื่อเจ้ายักษ์ใหญ่เคลื่อนไหวเนิบๆในตัวเขา แรงเสียดสีภายในมันช่างรัญจวนใจปานน้ำผึ้งเดือนห้า
“อืม...อ๊ะ อ๊ะ บอส....บอส” ปลายฝนเกาะไหล่กว้างร้องเสียงกระเส่า
“ซี้ดดด...อ่า คุณน้อง....อืมมม น้องจ๋า....หวานดีจัง ขออีกนิดนะ” เขาเร่งแรงขึ้นส่งให้ใต้ร่างสะเทือนเฮือก
“อ๊า....บอส....เบา...เจ็บนะ อ๊ะ อือ....อืมม”
“ไม่เจ็บหรอก ไม่แล้ว....อ่าๆๆๆ” ร่างกำยำเร่งจังหวะไม่ฟังเสียงอะไรแล้ว เตียงชั้นดีถึงกับเด้งกระเพื่อมหงึกๆ ร่างเล็กที่ต้องรับแรงโจนทะยานดุดันเหมือนม้าถึงกับคลั่งไปตามจังหวะดุเดือด เขาจิกข่วนแผ่นหลังกว้างยิ่งกัดแรงข่วนแรง ลีลาขยับยักษ์ใหญ่ยิ่งขมีขมันกระหน่ำแทง ปลายเท้าที่ลอยค้างกลางอากาศโยกไหวเป็นระวิง
มันบ้าคลั่งและเปียกชุ่มร้อนแรง ปลายฝนกรีดร้องเมื่อถึงจุดระเบิดความสุขออกมาเปียกปอนทั่วเรือนร่าง ขณะที่หอบฮักเหนือร่างก็ยังตะบี้ตะบันไปให้ถึงจุดหมาย แรงเสียดทานภายในจุดไฟที่มอดแล้วลุกโชนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว โอย....เริ่มเสียวอีกแล้ว
“บอส...พอ.....พอที โอ้ววว....อา....บะ...บอส”
“อืมมมม...อะ...อูวววววววว” ร่างแกร่งเหยียดตัวขึ้นสอดตัวเข้าลึกสุดๆก่อนปล่อยความสุขออกมาท่วมท้นภายใน เขาหอบฮักหายใจแรงก่อนทิ้งตัวลงเกยกายบนร่างที่เปียกชื้นของปลายฟ้าอย่างมีความสุข
สองหนุ่มมองตากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่วงแขนที่โอบกอดอยู่นั้นเป็นเหมือนปราการเหล็กที่ปกป้องกันและกัน ปลายฝนรู้สึกสับสนและละอายใจที่ปล่อยให้เองนี้เลยเถิด เขาขยับตัวจะลุกแต่เรี่ยวแรงยังไม่มี
“จะรีบไปไหน” วงแขนแข็งแรงไม่ยอมให้เขาลุกง่ายๆกลับรัดแน่นเหมือนงู “นายเป็นของฉันแล้วนะ”
“บอส....”
“นายเป็นของฉัน” เขาจับร่างเล็กพลิกตัวคว่ำหน้าแล้วยกสะโพกขึ้น “ฉันก็เป็นของนายด้วย”
ปลายฝนหลับตาลงเมื่อเจ้ายักษ์ใหญ่ไหลลื่นเข้ามาในความบอบช้ำของเขา หากมันเจ็บปวดแค่แวบเดียวก่อนจะถูกเติมเต็มหมด แล้วความหรรษาก็เริ่มอีกครั้งทำให้ลืมเลือนเรื่องอื่นๆเสีย พลังของความปรารถนามันรุนแรงเกินกว่าจะต้านทานไหว
the end
-
อร๊ายยยย สมภารกินไก่วัด
-
เสียเลือดสองตอนติด
จะสร้างเลือดมาทดแทนไม่ทันแล้ว ร้อนแรงเสียจริง
o18
-
ร้อนแรงกันจริงๆ :jul1:
-
:m25: :m25: :m25:
-
เสียเลือดขั้นรุนแรงอีกแล้ว บอสร้อนแรงจริงๆ
-
อิอิ หื่นดีชอบ :haun4:
-
:oo1: :z1:
-
กรี๊ดดดดด ด เหมือนบอสจะเก็บกด สั่งสมมานาน หุหุ =..=
-
เหอๆๆๆๆๆ น่าอิจฉาคุณเลขาที่สุดดดดด อิอิ :-[
-
:jul1:
-
อิ อิ สมใจแระ :haun4: สมใจที่เชียร์คิมหันต์
-
คุณเจ้านายไม่ธรรมดา
-
กรี๊ดดดดดดด
-
อื้ออออ...มีแอบติดกล้องด้วย
(แต่ชอบไอเดียตั้งชื่อคุณน้องจัง)
-
หวานๆดีนะเรื่องนี้ แบล็คเมล์เล็กๆ ล่อลวงหน่อยๆ ตะล่อม แล้วงาบบบบบบบ
-
:pighaun:
อยากให้มีต่ออีกหน่อย ให้ :jul1: กันไปเลย :m25:
-
ของเขาแรงจริงๆ
-
ชู้รัก เหอะๆ ที่แท้ก็แอบกินนี่เอง
-
คุณน้องทำตัวเองสินะ...คุณบอสก็เลยจัดหนักเลย :m25:
-
อ่านต่อเรื่องล่าสุดเลย
ข่าวลือนะอย่าไปเชื่อ
บอสเขาไม่ได้ไร้ความรู้สึก
เจอกับตัวเองคงรุ้สึกไปเลยสินะคุณน้องเลขา
-
ปลายฝนกับคิมหันต์ชื่อก็คู่กันอยู่แล้ว จึงเข้ากันได้5555
:haun4:
-
:m10: :m10: :m10:
-
:jul1: บอสกับคุณน้องช่างร้อนแรงกันจริงๆ
-
+1
ให้กับความร้อนแรงค่า.....
-
แค่อยากเหรอเรื่องนี้?? 555
ไม่รู้สิ ถึงจะรู้สึกถึงว่า...เออมันก็พอชอบๆกันอยู่
แต่มาจากความอยากส่วนใหญ่?? อ่ะนะ ช่างเหอะ
ยังไงๆ ก็ได้กันแล้วอยู่ดี 5555
-
คุณน้องก็แอบแรงนะ ดมกลิ่มแล้วสำเร็จความใคร่ บอสก็ไม่เบาวางยามอมซะเลย ได้ใจไปเลยคู่นี้
-
:pighaun: บอสแรงดีไม่มียัง 555+
-
:haun4: :jul1:
-
:jul1: :jul1:
-
:jul1:
-
เอ่อ...บอสคะ
ไก่วัดอร่อยมั้ยคะ
-
อ๊ายยยย ช๊อบอ่ะ :haun4: เลือดทะลักเอาทิชชู่ อุดไว้แทบไม่ทัน
ปล. คุณน้องชื่อแปลกดีอ่ะ ชอบๆๆ :m4:
-
คุณน้องก่ะคุณบอส ช่างรุนแรงจนคุณพี่ :haun4: :jul1:
-
ซี๊ดดดดด.... :oo1:
-
คุณบอสคงจะเล็งมานาน ><
-
อย่าเพิ่งจบดิ
กำลังมันส์เลย :z2:
-
ขอเลือดกรุ๊ป A ด่วน
:m25: :m25: :m25:
-
กระอักเลือดอีกแล้ว
555555
ยาลดความหื่นอย่าไปกินเลยน่า อิอิ
-
still :jul1: :laugh:
-
สรุป... เจ้านาย ก้ถ้ำมอง
ลูกน้องก็แบบจิต
สมกันดีมาก :z2:
-
ถ้าแอบดมเสื้อนอกบอสแบบนี้บ้างจะโดนแบบนี้ หรือโดนไล่ออกนะเรา 55555555555555
-
โหย นี่ถึงขนาดแอบติดกล้องส่องพฤติกรรมเลยหรอเนี่ย o18
แสดงว่าเล็งมานานแล้วอ่ะจิ คิคิ
-
คุณน้อง ทำงานด้วยกันมาตั้งนาน
ทำไมพึ่งมาดื่มไวน์ตอนนี้ ช้าไปหรือเปล่า อิอิ
-
เปลี่ยนความสัมพันธ์จากบอสกะเลขา เป็นสามีภรรยากันแล้วค่ะ :jul1:
คนอ่านก็นั่งเช็ดเลือดกำเดาป้อยๆ ร้อนแรงจริงๆ :haun4:
-
พรวด........ แฮ่กๆเลือด ...ขอเลือดเพิ่มหน่อยค๊า... ระโหยโรยแรงพร้อมรอยยิ้ม ได้ใจมากค่ะ
-
ร้อนแรงได้ใจที่สุดดดด ซับเลือดแทบไม่ทันเลยยย
-
ฮามากกกก
-
:haun4:
-
อ่านแล้วแล้ว ไชโย บันไซ :mc4: แต่กว่าจะตามอ่านจนจบ เสียเลือดไกหลายลิตรอะ สุโค่ยจริงๆเลย :m25: :m25: :m25:
-
ร้อนแรงจิงๆ
-
o13 o13 o13
-
กรี๊ดกร๊าดดดด คุณน้องกะบอส :haun4:
ไม่ต้องกินยาแก้นะคะคุณnariza6 แบบนี้แหละเป๋นยาแก้ให้คนอ่าน 555
-
เอ้า.....มาต่อให้จบเลย อารมณ์ค้างๆๆๆ :-[
หวังว่าคงชอบกันนะคะ
ตอนที่ 17 ดื้อนักเลยจับมารักเลย
“คุณน้อง ขอกาแฟหน่อย”
คำขอที่ฟังออกจะแปลกหูไปสักหน่อยสำหรับทุกคนที่อยู่ประชุมย่อยในห้องทำงานแห่งนี้ เจ้านายสุดเนี้ยบ คิมหันต์ไม่เคยสนิทสนมขนาดเรียกชื่อเล่นของใครมาก่อน ขณะที่หนุ่มสาวแผนกการตลาดหันไปมองเลขาหนุ่มประจำตัวที่ยืนจดบันทึกอยู่ข้างๆสีหน้านั้นเย็นชาจนน่าขนลุก เขาไม่พูดอะไรนอกจากออกไปข้างนอก ไม่กี่อึดใจก็ยกกาแฟเข้ามา
เคร้ง! ถ้วยกาแฟกระแทกบนโต๊ะแรงซะจนทุกคนสะดุ้ง ไม่อยากเชื่อว่าจะกล้าทำถึงขนาดนี้ บรรยากาศระหว่างคนทั้งคู่อึดอัดอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางจะมีคนโกรธจัดอยู่แน่ๆ เจ้าของกาแฟร้อนๆถ้วยนี้วางปากกาลงแล้วถอดแว่นตาออก
“พวกคุณออกไปก่อน ผมขอพิจารณากำหนดราคาอีกทีแล้วค่อยแจ้งให้ทราบนะ”
“ครับ/คะ” ทุกคนลุกเก็บเอกสารของตัวเอง
“คุณน้อง อยู่ก่อน” คำสั่งนี้หยุดชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาอยู่ที่ประตู คนอื่นๆรีบออกไปนอกห้องให้เร็วที่สุด เจ้าของห้องลุกมากดล๊อคประตูไว้
“เป็นไรไป อารมณ์ไม่ดีหรือ” คิมหันต์เชยปลายคางให้หันมาสบตา
“อย่ามาแตะ” ชายหนุ่มปัดมือออกอย่างรังเกียจ
“โกรธเหรอ”
“ผมไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานหรอก แต่ขอบอกไว้ก่อน สิ้นเดือนนี้แล้วผมจะลาออก”
“ลาออก??” ชายหนุ่มจับร่างเล็กหันมาเผชิญหน้า “ไม่เอาน่า เราโตๆกันแล้วนะ อย่า...”
“ก็เพราะโตๆกันแล้วนะสิ ผมถึงอดทนไม่ชกหน้าคุณอยู่นี่ไง” ปลายฝนกระแทกเสียงใส่ “ผมไม่อยากจะเห็นหน้าคุณแม้แต่วินาทีเดียว ที่ทนอยู่ก็เพราะโปรเจคนี้ผมลงทุนลงแรงไปเยอะ ผมไม่ยอมไปมือเปล่าหรอก ”
“คุณน้อง..”
“อย่ามาเรียกผมคุณน้อง คนที่เรียกได้มีแต่ครอบครัวผมเท่านั้น” เขาจะเปิดประตูอีกฝ่ายก็ดันประตูไม่ยอมให้ไปง่ายๆ
“นายจะลาออกหรือ ฉันไม่ยอมหรอกนะ นายเป็นของฉันแล้ว”
“ผมไม่ได้เป็นของคุณ”
“เป็นสิ” คิมหันต์กุมไหล่เล็กไว้แน่นไม่ยอมให้หลบสายตาเขาง่ายๆ “ เป็นเมียฉันซะขนาดนี้แล้ว ยังทำเฉยได้อีกหรือ ท่าจะลืมแล้วสิว่าเมื่อคืนฉันทำให้นายสุขสันต์แทบสำลักตั้ง 3-4 รอบ”
ผัวะ!!! หมัดชกหน้าเขาสุดแรง แค่ทำให้หน้าหันตามแรง ร่างสูงยังยืนนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย คิมหันต์ขมวดคิ้วชักมีน้ำโหแล้ว
“นี่ฉันพูดดีๆแล้วนะ”
“ ปล่อย!!” ร่างเล็กกว่าสะบัดตัวถอยออกห่าง “เก่งจริงก็ไล่ผมออกสิ แล้วไปหาเลขาใหม่มารองรับอารมณ์เอาเอง ผมไม่อยู่รองมือรองเท้าคุณหรอก”
“เลิกโวยวายแบบไม่มีเหตุผลได้ไหม หรือจะให้ฉันขอโทษสักกี่ครั้ง หา!!” ร่างสูงกระชากร่างเขย่าแรงๆทีหนึ่ง “ขอบอกไว้นะ ฉันไม่ขอโทษ ฉันกอดนายก็เพราะอยากกอด”
“อ้อ...นี่ผมต้องขอบคุณคุณที่ทำกับผมแบบนี้หรือไง”
“คุณน้อง”
“ปล่อยได้แล้ว!!!” ปลายฝนพลั่กไสอีกฝ่ายสุดแรงพยายามจะไปให้พ้นๆหน้าผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนี้ และโดยที่ไม่ได้คาดคิดหมัดเสยเข้าปลายคางเขาอย่างรวดเร็ว ผัวะ!
ร่างเล็กหมดสติกลางอากาศอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว คิมหันต์รวบตัวเอาไว้ได้ก่อนร่วงลงกับพื้น เขาประคองให้ลงไปนอนเหยียดยาวบนโซฟา เฮ่อ....ปวดหัวชะมัด ชายหนุ่มเกาหัวแกรกๆอย่างใช้ความคิด จะจัดการคนหัวดื้อนี้ไงดีนะ
***********
อืมม......รำคาญจริง
บางอย่างกำลังรุกรานในปากเขาไปมา ปลายฝนรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาก็มีบางอย่างไหลลงคอก่อนที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าของคนที่ไม่อยากเห็นมากที่สุด คิมหันต์คล่อมอยู่เหนือร่างเขาลิ้นเลียริมฝีปากเปียกชื้น เขาผวาเฮือกลนลานหนีออกมาให้ห่างไกลที่สุด
“อะไรกัน?? ที่นี่มัน....” เขามึนงงไปหมด มองไปรอบตัวเห็นห้องที่ไม่คุ้นตาเลย ห้องไม้สี่เหลี่ยมธรรมดาๆเหมือนห้องในรีสอร์ตราคาถูกๆ เขาอยู่ที่ไหนกัน?? เอ๊ะ....ทั้งเนื้อทั้งตัวล่อนจ้อนเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวเท่านั้น
“คุณทำอะไรผม”
“ยังไม่ได้ทำ ฉันอยากให้นายนอนสบายๆเลยถอดเหลือชิ้นสุดท้ายไว้” คิมหันต์ยิ้มกว้างนอนตะแคงเท้าคางมองเขาด้วยสายตาที่น่าหมั่นไส้ที่สุด
“ที่นี่ที่ไหน” ปลายฝนลนลานหาเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะเห็นแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าเขารีบคว้ามาสวมให้เร็วที่สุด
“รีสอร์ตของเพื่อนฉันอยู่ในวังน้ำเขียว”
“ว่าไงนะ??” นี่เขาไม่ได้สตินานจนถูกพามาถึงเลยเหรอ “คุณนี่มัน....”
“อะไร?? ฉันแค่พานายมาเพื่อจะคุยกันได้สะดวกขึ้นเท่านั้น”
“ผมไม่คุยกับคุณหรอก”
“ก็ตามใจ ถ้าอยากกลับก็เดินกลับไปเองนะ”
“นึกว่าผมจะง้อคุณหรือไง” ปลายฝนรู้สึกเกลียดอีกฝ่ายเป็นเท่าทวีคูณ ความชื่นชมที่มีให้นั้นไม่หลงเหลืออีกแล้ว มันน่าผิดหวังที่สุด เขาเปิดประตูออกไปข้างนอกก็พบกับความกว้างขวางของพื้นที่สีเขียวชอุ่ม สายลมเย็นๆและเสียงนกเจื้อแจ้วใกล้หู นี่เขาจะกลับยังไงล่ะ...
เดินไปสิ ถึงตายยังไงก็ไม่กลับไปง้อคนพรรค์นั้นหรอก ชายหนุ่มบอกตัวเองไม่ให้หันหลังกลับไปเด็ดขาด เขาสวมรองเท้าที่วางหน้าห้องแล้วเดินลงบันได
“อ๊ะ....” เดินออกจากบ้านได้ไม่กี่ก้าว ในท้องก็เสียววาบขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จนต้องหยุดเท้าเอามือกุมท้องน้อยไว้ ปวดท้อง.....ไม่ใช่ ตรงนั้นมันพองโตขึ้นอย่างรวดเร็วจนเจ็บไปหมด ปลายฝนหายใจแรงพยายามควบคุมกลไกของตัวเองให้ได้ แต่มันกลับรุนแรงขึ้นเรื่อย นี่เขา.....เขาโดนยาเหรอนี่
“อ๊า....” ความทรมานเสียดแทงข้างในเขาราวกับมีดคมกริบ ทำไงดี....ทำไงดี.....รอบๆตัวมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีวี่แววผู้คนสักนิด จะหาใครช่วยได้ที่ไหนล่ะ ที่ไหน... ชายหนุ่มน้ำตาคลอเมื่อถูกเล่นงานหนักหน่วง ภายในเขาเหมือนกำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ จนทนไม่ไหวแล้ว เขาต้องคลานขึ้นบันไดมาเพราะไม่มีแรงจะยืนด้วยซ้ำ
“ คุณ......คุณทำอะไรกับผม” เขาพลั่กประตูออก คนในห้องสวมกางเกงนอนหลวมๆนอนบนเตียงอย่างสบายอารมณ์
“หื้อ??”
“คุณทำอะไรผม!!” เขาตวาดใส่ น้ำตาร่วงด้วยความโกรธแค้น
“จะสนทำไมว่าฉันทำอะไรนาย อยากจะกลับไม่ใช่หรือ ก็ไปสิ ฉันจะนอน ออกไปก็ปิดประตูให้ด้วยล่ะ” ร่างสูงเนื้อตัวเต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัดพลิกตัวนอนหันหลังให้ ความเย็นชาไม่แยแสของคิมหันต์ทำให้ใจเสียอย่างบอกไม่ถูก
ขณะที่แรงตัณหาในร่างเสริมแรงจนกลายเป็นความทรมานแทบจะลงไปดิ้นกับพื้นอยู่แล้ว ปลายฝนเตือนตัวเองว่าเขาต้องไม่สน ไม่ง้อไอ้คนเลวนี้...เด็ดขาด
“อ๊า!!!” ชายหนุ่มหอบฮักหายใจแรง ล้มลงนอนกับพื้นไม้เย็นๆ ไม่ไหวแล้ว ข้างในมันต้องการปลดปล่อยเหลือเกิน สองมือตะกุยกางเกงออกแล้วสอดมือเข้าไป พยายามระงับความกระสันให้สงบลง
“โอ้ววววววว....” ไม่ไหว มือของเขาไม่สามารถสนองอารมณ์ได้เลย เขาต้องการ....ต้องการเรือนร่างแข็งแรงมาดับราคะเดี๋ยวนี้....
“บะ...บอส.....บอส” เสียงเรียกกระเส่าเจือความเว้าวอนสุดใจ ทำให้ร่างบนเตียงพลิกตัวหันมามองด้วยสายตาเย้ยหยันสมใจ
“มีอะไร...นายยังไม่ไปอีกเหรอ”
“ ช่วยผมด้วย ช่วย....” ปลายฝนน้ำตาคลอ นี่เขาต้องอ้อนวอนในสภาพน่าสมเพชขนาดนี้เชียวหรือ
“ อืมมม......ถ้าก่อนหน้านี้ฉันมีอารมณ์อยากจะทำอยู่หรอกนะ คุณน้อง แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์เลย มันง่วงเสียมากกว่า.....ทำไมไม่ช่วยตัวเองล่ะ” น้ำเสียงไร้เยื่อใยไมตรีทำลายความคิดต่อต้านในหัวไปสิ้น เขาต้องการนะ เขาต้องการร่างกำยำนี้บดขยี้เขาแรงๆ
“ บอส....ช่วยผมที ได้โปรด.....เดี๋ยวนี้ ผมต้องการมัน” ร่างเล็กตะกายขึ้นมาบนเตียง เป้าหมายเดียวที่ต้องการคือเจ้าสิ่งที่อยู่ในกางเกงนอน เขากอบกำมันนอกกางเกงอย่างคลั่งไคล้ แค่ได้กลิ่นกายอีกฝ่าย ข้างในก็เสียววาบแล้ว
“คุณน้อง...” คิมหันต์เรียกเสียงไม่จริงจังนัก ปลายฝนดึงกางเกงนอนหลวมๆออกไปให้พ้นทาง เจ้าสิ่งนั้นสีสวยสด สงบนิ่งไร้พิษสง สองมือคลึงเค้นปลุกปล้ำให้มันตื่นขึ้นมา ก่อนที่ความกระสันต้องการจะครอบงำสิ้น ชายหนุ่มก้มลงอ้าปากลิ้มรสความใหญ่โตนั้น
“อืมมม....คุณน้อง” คิมหันต์ยกตัวขึ้นมองภาพที่ชวนเสียวสุดๆ ปากหวานๆที่ไม่เคยพูดคำที่ตรงกับใจกำลังดูดกลืนเขาอย่างตะกละตะกาม เมามันจนเสียวซ่าน อาวุธแข็งแกร่งขึ้นมาทันตาเห็น ชายหนุ่มกดศีรษะเล็กลงกับต้นขาซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาหอบหายใจขณะเพลิดเพลินกับการขยับสะโพกดุนดันความใหญ่เข้าออกปากชุ่มชื้นนุ่มนวล
“อืมม..ดีๆๆ คุณน้อง”
“บอส...” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง นัยน์ตาหวานฉ่ำ “เข้ามาในตัวผม เร็วเข้า...”
“ยัง...ยังก่อน” คิมหันต์ยิ้มหื่นกระสันก่อนจับร่างเล็กพลิกหงายบนเตียง และไม่รอช้าเขาจัดการเจ้าตัวน้อยกว่าของเขาด้วยมือและปากอย่างเมามัน
“อ๊า....อ๊ะ อือออ อ๊า อูววว.......อ๊า” ปลายฝนดิ้นทุรนทุรายมือตะกุยผ้าปูเตียงไปทั่ว อารมณ์พุ่งจนทนไม่ไหว สะโพกแน่นหนั่นขยับโยกตามจังหวะปากที่ร้อนแรง เติมเต็มไฟในร่างได้อย่างถึงใจจริงๆ เขาร้องครวญครางซี้ดปากเสียวซ่าน ปากร้องครางปานจะขาดใจ แต่มือกลับกดศีรษะผมดกดำกับหว่างขาไม่ยอมให้จากไป
“อ๊า...อูวววว.....บอส....บอส เอาอีก ผมจะ....จะถึงแล้ว” เขาครางกระเส่าทำให้ชายหนุ่มผละจากกะทันหัน
“อ๊ะๆ อย่าเพิ่งสิ”
“บอส” ปลายฝนร้องอย่างขัดใจ อีกนิดเดียวแท้ๆ เขาถูกดึงให้ขึ้นมานั่งตัก
“ ถ้าอยากได้ นายต้องทำเอง” คิมหันต์ยกร่างเล็กกว่ามานั่งบนเตียง ก่อนค้นเอาอุปกรณ์ในลิ้นชักออกมา ปลายฝนไม่สนใจจะเล่นตัวอะไรแล้ว เขาหยิบถุงยางมาสวมใส่ให้ชโลมน้ำมันให้ชุ่มฉ่ำ แล้วขึ้นคล่อมเหนือมัน
ชายหนุ่มประคองใบหน้าหวานมาประทับจูบก่อน ริมฝีปากบดเคล้าและลิ้นกันเร่าร้อน ขณะที่ร่างเล็กลดตัวลงช้าๆกลืนกินเสาเข็มแข็งแรงในเวลาอันสั้น ปลายฝนแหงนหงายหน้าขึ้นหลับตาพริ้มยามได้ดื่มด่ำความสุขสม คิมหันต์รวบเอวเล็กไว้แน่น ปากไล้เลียยอดอกสีชมพูเข้มสองข้าง ทั้งขบกัดทั้งดูดเม้มรุนแรงสลับไปมา
“ อูยย....อ๊า เสียวจัง อืมม บอส....อ๊า กัดอีก อย่างงั้น....โอ้อออ ” ปลายฝนครางกระเส่า มือขยี้ผมดกดำกับอกตัวเองเพลิดเพลินไปกับความหฤหรรษ์ในรสรักหอมหวาน เร้าใจอย่างที่สุด สองร่างขยับโยกใส่กันอย่างเมามัน
“ อ่า......ซี้ด คุณน้อง....เบาหน่อย...อูยยย อย่ารีบ...” ชายหนุ่มพยามชะลอไม่อยากให้ความสุขจบสิ้นเร็วเกินไป แต่เหมือนจะยั้งร่างเล็กไม่อยู่แล้ว เขาจึงเล็มเลียที่ยอดอกแรงๆ ร่างในวงแขนกระตุกเฮือกด้วยความรู้สึกที่ล้นปรี่ ยิ่งกว่านั้นเขายังแหย่นิ้วเข้าไปด้านในช่องทางที่ถูกอัดแน่น
“ อะ....อ๊า อือ อ่ะ” ปลายฝนอ้าปากค้าง แรงโยกไหวชะลอลงแล้วรอรับนิ้วที่แทรกเข้าลึกอีก ช่องทางแน่นฟิสจนตึงแถมปลายนิ้วยังเขี่ยไปรอบๆผนังที่ไวต่อความรู้สึก อาการเสียวแปล๊บทำให้ตาพร่ามัว สติเตลิดเพลิดเกินจะควบคุมไหว นิ้วเรียวอันร้ายกาจนั้นควานไปทั่วจนโดนจุดกระสันที่อยู่ด้านในแรงๆ
“ อ๊า!!!!! อ๊า..... โอ้วววววว” ปลายฝนหวีดร้องสุดเสียง สองมือโอบรอบคอแกร่งแน่นๆ สะโพกมนกดลงสุดลึกและไม่มีแรงจะขยับเขยื้อนอีกแล้ว จึงเป็นหน้าที่ของคิมหันต์ที่จะทำต่อ
“บอส.....บอส ทำเร็ว.....เร็วเข้า อือ อ๊ะ ดี” ชายหนุ่มสิ้นอายแล้ว เขาร้องลั่นเมื่อถูกกระทุ้งแรงๆจนสุดลึก สองมือจับยึดสะโพกไว้แล้วกระแทกเนื้อๆเน้นๆอย่างแรงและเร็ว จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อ พวกเขาต่างร้องไม่เป็นภาษาเมื่อเป็นหนึ่งเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ นี่ๆๆๆ อ๊า......สุดยอดเลย ข้างในมัน....ซี้ดดด ฉ่ำดีชะมัด ข้างในของนาย....อ่า....รัดฉันแน่นไปหมด” คิมหันต์หอบฮักพูดกับปลายฝนที่หลับตาแน่น ปากอ้าค้างเปล่งเสียงเร้าใจออกมาตลอดเวลา ทั้งร่างกายเต็มด้วยราคะที่ปรารถนาถึงจุดสุดยอด ทั้งคู่จึงโหมแรงกระหน่ำกระแทกกระทั้น ร่างเล็กแอ่นสะโพกรับแรงกระหน่ำซ้ำเติมเข้ามาไม่ยั้งด้วยความเต็ม
ใจ จนเตียงครางครืน
“ อ๊า... อ๊า ไม่ไหวแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว!!!!!” ปลายฝนละล่ำละลักบอกก่อนถึงขีดสุดอย่างรวดเร็ว น้ำขาวขุ่นระเบิดออกมารดเนื้อตัวเปียกแฉะด้วยกันทั้งคู่ เขาถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ว แต่ก็กลับคืนสภาพอย่างรวดเร็วเช่นกัน
คิมหันต์อุ้มร่างเล็กที่เกาะเกี่ยวไว้แน่นมาที่ผนังจับหลังพิงฝาไว้แล้วโจนจ้วงร่วมรักกับเขากับท่ายืน ลีลาขยับเอวเร็วเหมือนจักรผัน ประกอบกับจับสะโพกให้ตั้งมั่นรองรับการกระหน้ำแทงอย่างแม่มยำทุกครั้ง ทำให้ทั้งคู่สั่นสะท้านเป็นจังหวะและเมามันกับความเร่าร้อนได้อีกครั้ง
“ อ๊า.....อ๊าๆๆๆๆ” ชายหนุ่มร้องสุดเสียงไปกับความสุขที่ระรัวเข้ามาอย่างต่อเนื่อง อาวุธแกร่งเสียดสีภายในที่นุ่มนวลอ่อนไหวได้หนักหน่วงล้ำลึกถึงใจ ต่างก็ได้รับเสียวซ่านหรรษากันสุดๆ
“อืม.....คุณน้อง” พวกเขาขยี้ปากดันดุดัน
“บอส....แรงๆอีก...ผมชอบ”
“บอกสิว่า นายเป็นเมียฉัน นายเป็นเมียฉันใช่ไหม” ชายหนุ่มย้ำด้วยเรือนร่างของตัวเองแรงๆข้างใน
“อ๊า...อ๊า....ใช่...ใช่...เยส! อย่างนั้น ลึกๆเลย” เซ็กซ์ในท่ายืนนั้นทำให้เกมรักเร่าร้อนกระแทกกระทั้นกันไม่หยุด ปลายฝนร้องแทบไม่เป็นภาษาเมื่อถึงจุดครั้งที่สอง
คิมหันต์อุ้มเขามานอนแผ่หลาบนเตียง ปากจูบที่หน้าอกสลับกันไปมา ก่อนขบแรงๆไปทีหนึ่ง
“อ๊ะ เจ็บนะ.....” ปลายฝนดันไหล่กว้างให้ออกไปให้พ้น แต่ถูกจับมือทั้งสองกดตรึงกับที่นอน และยิ่งดูดเลียให้หนักขึ้นแรงขึ้นไปอีก แล้วเลื่อนตัวลงมาคุกเข่ากลางหว่างขา เขาจุมพิตเจ้าอาวุธน้อยที่อ่อนตัวปวกเปียก ไม่กี่ทีก็ตื่นจากหลับใหลอีกครั้ง
“อืมม อย่าแกล้งสิ”
“แกล้งอะไร แค่ปลุกให้มันสดชื่นเท่านั้น.....อยากหรือยัง” เขาเปลี่ยนถุงยางแล้วจับมาจรดที่ปากทาง
ปลายฟ้าไม่ได้ตอบแค่พยักหน้า ข้างในเขาร้อนผ่าวแต่ก็ยังต้องการไม่สิ้นสุด และเจ้าสิ่งนั้นเติมเต็มเข้ามาในตัวเขาอย่างช้าๆ นุ่มนวลแต่ทรงพลัง แค่กระพริบตามันก็กลับเข้ามาอยู่ในสถ่นที่คุ้นเคยอีกแล้ว
“เสียวหรือเปล่า”
“ครับ”
“อยากได้ เร็วๆหรือช้าๆล่ะ”
ยังมีหน้ามาถามอีก ชายหนุ่มผงกหัวขึ้นมองอย่างไม่พอใจนัก เรื่องแบบนี้ต้องบอกอีกหรือ เขาทำปากขมุบขมิบคล้ายจะก่นด่าเบาๆก่อนจะบอกว่า “เร็วๆสิครับ”
พอจบคิมหันต์ก็รัวแบบไม่มียั้งเลย สะโพกเขาขยับอย่างชำชองและแม่นยำ ทุกครั้งที่จ้วงลงมามันฝังลึกจนสุดทุกครั้ง ลีลารักเร่าร้อนเร่งแรงเร็วขึ้นแรงขึ้น
“อ๊า อืมม... อ๊า! ดี อูยยย....อ๊า โอ้วว อืม...อ๊ะ อ๊าวว... อือออ๊า”
“อืมๆๆๆ อ่า...... เสียวไหม คุณน้อง”
“อ๊า ดีๆๆๆ....บอส แรงอีก ผม....อูยยยย จะไม่ไหวแล้ว จะ...อ๊า!!!!”
“อ๊า อ๊า อะ” คิมหันต์ส่งแรงกระแทกใส่อย่างไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่น เคล้ากับเสียงเตียงลั่นเอี้ยดๆๆๆเป็นจังหวะเขาสอดลิ้นเข้าในปากของปลายฝนแลกลิ้นกันอย่างหวานฉ่ำก่อนที่จะผละออกมาปลดปล่อยน้ำสีขาวเปรอะเปื้อนใบหน้าหวานๆ
ชายหนุ่มส่งเสียงครางอย่างสุขสม ลมหายใจทอดยาวพอใจเขาถอดถุงโยนทิ้งในถังขยะ ก่อนจะหยิบชิ้นต่อไป ขณะที่ปลายฝนนอนหมดแรง เนื้อตัวอิ่มเอมไปด้วยความสุขจนชาดิก เหนื่อยแต่อิ่มเอมทั้งกาย ทั้งใจ ร่างสูงกลับมาจับเขาพลิกคว่ำคุกเข่ากับพื้นไม้ ยกสะโพกขึ้นให้พอดีกับความต้องการ
“ต่อเลยนะ....จากนี้ไปทั้งอาทิตย์ นายจะไม่เห็นใครเลยนอกจากฉัน นายจะไม่ได้สัมผัสใครเลยนอกจากฉัน ฉันจะไม่หยุดจนกว่านายจะสำนึกได้ว่าเป็นของฉัน เป็นเมียฉัน....”
“อ๊า...” ความใหญ่โตเบิกช่องทางที่บอบช้ำอีกครั้ง มันเจ็บจนสะดุ้งแต่ก็เดี๋ยวเดียวความเจ็บปวดก็หายไป และเมื่อมันเคลื่อนไหว ภายในเขาก็ตอบรับสัมผัสอันหยาบโลนโดยดี ปลายฝนจิกทึ้งผ้าปูเตียงจนยับย่น กระแสความหฤหรรษ์กระหน่ำตีเขาอีกครั้ง และมันช่างแสนวิเศษเกินกว่าจะห้ามใจได้ ชายหนุ่มยกตัวขึ้นแนบชิดกันแผ่นอกกว้าง แล้วยกแขนขึ้นโน้มคอคิมหันต์ลงมาจูบอย่างดูดดื่ม ขณะที่ภายในตอดรับอาวุธแกร่งที่เสียดสีภายในเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก
คิมหันต์ทำอย่างที่พูดจริงๆ ที่ผูกมัดเขาด้วยร่างกายและจิตใจจนยากจะหนีออกห่าง ปลายฝนหลับตาลงอย่างยอมจำนน
the end :bye2: :bye2:
-
:haun4:
-
ขอเลือดกรุ๊ปโอด่วน ไหลใกล้หมดตัวแล้ว :jul1:
-
สุโค่ย
ถึงใจทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างร้อนแรง
ถูกคู่สุดๆ ยอดๆๆๆๆ :haun4:
-
สภากาชาติไทย ประกาศหาเลือดสำรองกันไม่ทันทีเดียว ฮึ ๆ
-
เอิ๊กก สำลักเลือดตัวเอง
อ๊างง ร้อนแรงที่สุดดด
-
แรงดีกันจริงๆ
-
รอนแรงมากๆ ปลายฟ้าก็เล่นตัวไปงั้นนะเนี่ย
-
ตามกระแสรีสอร์ทวังน้ำเขียว เสียวกระฉูด
-
เจ้านายยยยย เล่นแรงงงงงง จะให้ตาคาอกเลยม๊า
555555555555
-
พูดม่ายอ๊อออก :m25:
-
: :m25: :m25: :m25:
-
:jul1:
เลือดหมดตัวแล้ว :pighaun:
บอส แรงดีได้ใจ o13
-
แล้วครั้งหน้าจะไปที่ไหน..
(วังน้ำเขียวโดนปิดแล้ว)
-
:haun4:
:call:
:call:
-
:jul1: :jul1:
-
บอสแรงงงงงงงงงงงงง
ว่าแต่อันนี้ภาคต่อของเรื่องไหนรึเปล่า ชื่อคุ้นๆ
-
รอนแรงเกินบรรยายเลยคู่นี้ :jul1:
-
ถอดถุงโยนทิ้ง ถอดถุงโยนทิ้ง ถอดถุงโยนทิ้ง
โอยยยยยย เหมามากี่แพ็คคะบอสสสสสส :m25:
-
:jul1:
จมตายคากองเลือด
ปล ญ่าอยากได้แบบพีเรียดอีกจังอ่ะ นายสุดหล่อล่ำกับนายน้อมหนุ่มหน้าใส อิอิ
-
แบบว่าไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันกันเลยทีเดียว
คุณน้องช้ำทั้งตัวแน่ๆ
:-[
-
:m25: :m25: :m25:
-
จัดหนักซ๊า~
-
ไอ้เราก็นึกว่าจะเลิกดื้อตั้งแต่ตอนที่แล้วซะอีก ที่ไหนได้ :jul1:
อย่างนี้คุณน้องไม่ยอมรับว่าเป็นเมียบอสง่ายๆหรอกมั้งเนอะ แอร๊ยยย :m25:
-
คุณบอสโหดจิงๆๆ
-
หลาบจำไปเลยทีเดียว.... :jul1:
ยาแรงดีจริงๆ....ชอบออนท็อปง่ะ!! เรียกเลือดโพดดดดด :m25:
-
อืมมมม ไม่รู้ว่าตุนถุงไว้กี่กล่อง
-
:haun4: :pighaun: :jul1: อยากดูต่อจังว่าอาทิดนั้นทำอะไรกันหนอออออออ
-
ร้อนแรงมาก
:haun4: เลือดท่วม
-
:pighaun: เกินคำบรรยาย :m25:
:pig4: :pig4:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
นี่ บอส กินยาด้วยใช่มั๊ย
ดูจะเกินขนาด นะ
กว่า จะครบอาทิตย์ คุณน้อง คงจะอักเสบหรือช้ำในตายพอดี o13
-
บอสนี่สุโค่ยมาดเยยอ่ะ เอาแรงมาจากไหนนักเนี่ย :z1:
-
แรงดีไม่มีตก สุดยอดดดด
-
:m25: :m25: :m25: :laugh:
-
อยากให้บอสง้อมากกว่า...คุณน้องน่าจะทิฐิไปอีกหน่อย
-
ป้านอนเลือดท่วมแย้ววววว
ร้อนแรงม๊ากกกกกกกก
-
อุ๊บ...ไม่รู้จะพูดคำไหน ได้แต่ :m25:
ที่คุณน้องทำง้องแง้งใส่คุณคิมหันต์เพราะอะไร คงไม่ต้องพูดถึงแล้วสินะ (เจ้าตัวคงลืมไปแล้วมั้ง ? )
รู้อย่างเดียวเจอจัดหนักแบบนี้เป็นอาทิตย์ คุณน้องฟ้าเหลืองแน่นอน :o8:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เลือดจ้า อยู่ไหน รีบมาด่วน
-
แหม ชื่อเรื่องมันตกหล่นไปคำหนึ่งรึป่าวน้อ คำว่า ร่วม น่ะ
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:jul1: :jul1:
จมกองเลือดตัวเอง :z3:
-
:haun4: :jul1:
-
บอสคะ.. จัดหนักแบบนี้ คุณน้องจะไหวเหรอคะ...
อิอิ แต่ก็ชอบนะ
5555555
-
ส.....สุโก้ยยยย เลือดหมดตัวแว้ววววว :jul1: :jul1:
เจอลูกน้อง(เมีย)แบบนี้มันต้องปราบให้อยู่หมัดถึงจะไปไหนไม่ได้ วะ..ฮ่าๆๆๆ :oo1: :oo1:
-
คู่นี้เลือดท่วม :jul1:
ร้อนแรงกันจริงๆ :z1:
-
วิธีนี้ก็เข้าท่าดีนา ไม่ยอมรับก็จับขัง ปล้ำจนยอมรับซะเลย
คุณนักเขียนสู้ๆนะคะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:โอ้วววววววววววววววววววววววววววววววว
สุดยอดเลยอ่ะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
ทั้งอาทิตย์ !!! หวังว่าปลายฝนยังมีชิวิตอยู่
:jul1:
-
ทั้งอาทิตย์ขนาดนี้ไม่ยอมก็ไม่รู้ว่าไงหล่ะ บอส~~~ o13
-
แล้วแบบว่า เรื่องของจิตใจอ่ะ ชอบแล้วรึป่าววว
-
คุณบอส ชอบใช้ตัวช่วยจริงนะ
อยากรู้ว่าถ้าไม่มียาช่วย จะกล่อมคุณน้องได้ไหม o18
-
:jul1:
-
ถูกใจมากค่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
บอสโหดจังเลย สุดท้ายคุณน้องก็ยอม ฮ่าๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเีื่รื่องนี้'
เรียกเลือดได้ใจจริงๆ เลย ชอบม๊ากกๆๆ
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
-
อย่างนี้เรียกว่า เมีย แล้วแระคุงน้อง
เล่นไม่เห้นเดือนเห้นตะวันกันเลย
เลื่อดท้วมตัวเลย
5555555+
-
ตื่นมาคุณน้องจะงอนอีกไหมเนี้ย :jul1:
-
อร๊ายยยยยยย คุณน้อง
:haun4:
-
:jul1:
-
ขอบคุณครับ :haun4:
-
สุดยอด :pighaun:
-
แบบว่า...เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้น่ะค่ะ
แล้วก็ทะยอยๆอ่านเอา จนตอนนี้อ่านตามทันแล้วหล่ะ
แต่ว่าๆๆ..อยากถามคนแต่งว่า...
เมื่อไหร่จะมาต่อเรื่อง Rome...เพลิงรักริษยา อ่ะค้า...
แบบว่ามันค้างงงงอ่ะ ชอบเรื่องนี้ด้วย
เพราะเป็นเรื่องที่ใช้ภาษาแปลกดี ข้าๆ เจ้าๆ
เรื่องราวน่าสนใจ น่าติดตามดี เลยอยากให้มาต่อเรื่องนี้เร็วๆนะค้า
:call: พลีสสส...มาต่อเร็วๆนะเรื่องนี้อ่ะ นะ นะ นะ
:L2: :pig4: :L2:
-
สงสัยได้ขอบริจาคเลือดกำเดาจากคนแถวนี้แทน เพราะสาวๆแถวนี้ใช้เลือดหมดโรงบาลแล้วเนี่ย
-
อิอิ หื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนแบบนี้พี่ชอบ ฮ่าๆๆ
-
บอส....ทั้งอาทิตย์!!!!!! o22
คุณน้องจะเป็นยังไงละทีเนี้ย 555
-
สะใจสุโค้ยยยยย
คู่นี้เร่าร้อนเกินไปแล้วววว ><!
ทั้งอาทิตย์ กี่รอบ ><!!!!!!
ไม่อยากจะคิดเลย
-
เพิ่งจะตามมาทัน แต่ละเรื่องสุดยอดมว๊ากกกกกกกกกกกก
โดนเฉพาะเรื่องสุดท้าย บอสทั้งเร่าร้อน ทั้งอึดดีจริงๆ
ที่จริงคุณน้องอาจจะต้องการแค่คำว่ารัก กับความมั่นใจเท่านั้นเอง
บอสเล่นไม่ยอมพูดอะไร ใส่เอาๆ อย่างเดียว คุณน้องก็อาจจะกลัวบอสเห็นตัวเองเป็นที่ระบายความใคร่ล่ะมั๊ง
รอเรื่องต่อไปนะคะ คนแต่งเก่งมากๆเลยค่ะ
อ้อ แล้วก็ยังรอโรมอยู่นะคะ แต่ขอร้องอย่าดราม่ามากนักนะคะ สงสารฟีปี้อ่า
-
:m25: :m25:
พึ่งอ่านทัน เลือดหมดตัวแล้ววว
:jul1: :jul1:
-
คงไม่ได้ลาออกแล้วแหละแบบนี้ 5555
-
:jul1: :jul1:
-
ยังไงก็พักยกหาไรกินกันมั่งนะ :z1:
-
กรี๊ด....!! ตอนจบมาแล้ว พลั่กๆๆ เลือดกำเดาไหลด้วยความสุขเหมือนเดิม
-
ก็ไหลตายกันไปคร่า !!!!!
-
เลือดอยู่ไหนนนนนนน
-
เลือดสาดกระจายยยยยย
โอ้ววว
-
เลือดท่วมจอ^^
-
:haun4: :haun4:
-
ในที่สุดก้อ่านครบทั้งหมดนี่ชอบหนูน้ำตาลsmกับฟีบี้จังที่สุดเลย
เมื่อไหร่จะมาต่อเรื่องของฟีบี้อ่าคะ
-
คิดถึงคนเขียน ><
-
:z1: :m25: :o8:
-
รออ่านตอน Rome อยู่นะค่ะ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
อ่านแล้วเลือดสาด
-
คนเขียนหายไปไหนอะครับ ????
-
:z2: :z2: :z2:
-
หายไปนานจังเลยรอบนี้
-
:jul1: เลือดท่วม -**-
-
รับ ปะ กัน !!!
ไม่นะ (◎_◎;)
-
ตอนต่อไปเมื่อไรจะมาน่า
-
รอโรมอยุน้าา
รีบๆมาต่อเร็วเน้อ o13 o13
-
แต่ละเรื่องล้วนเรียกเลือดดีแท้
อ่านไปหื่นไป
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เพิ่งจะตามอ่านจนทัน อาจใช้เวลามากไปหน่อย โทษที :m5:
แต่อยากบอกว่าสนุกทุกเรื่องมีครบทุกๆรสเลย(ทั้ง :กอด1: :m15: :m20: :haun4: :a5: :really2: แต่ก็ชอบมากๆ)
โดยเฉพาะ :haun4:
ปล.รอคนเขียนเสมอจ้ะ จุ๊บๆ :จุ๊บๆ:
-
:jul1: :jul1:
:กอด1:
-
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆวจังเลย
-
:t3:มานั่งรอนอนรออยู่เน้อออออ
-
บอสท่าจะโดฟมาเยอะ
เพลาๆหน่อยก็ได้นะ
เดี๋ยวคุณน้องสลบคาเตียงไปเสียก่อน
-
หักมุมมากๆในตอนจบ
ฮามากกกก
-
นักเขียนหายไปไหน
กลับมาด่วน
-
อยากกอ่านโรมต่อคร่าาา
-
คนแต่งหายไปไหน? :call: รอตอนต่อไปของโรมอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :L2:
:pig4:
-
ตามติดมาสองคืน
และรอโรมอยู่
แต่ละเรื่อง
:haun4: :pighaun: :z1: :m25: :jul1:
ได้ใจมั๊กมากกกกกกกกกก
o13
:call:
-
บอกได้คำเดียวว่า
อิจฉามาก
-
เพิ่งมาอ่านทัน โชกเลือดอะ !
:m25: :z1: :pighaun: :jul1: :oo1:
คนแต่งหายไปไหนเกือบสองเดือนแล้วนะ
:o12: :sad4: :o12:
-
:z1: :pighaun: :pighaun: :z1:
เลือดจะหมดแล้ว :oo1: :oo1: :oo1:
-
รออ่านอยู่น่ะ
-
:pighaun:กระฉูด....
-
หายหน้าไปนาน น้าน นาน ต้องขอโต้ดด้วย :call:
เค้าเบื่ออ๊ะ เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่อยากเขียนเลยแรงดลใจไม่มี คอมเม้นไม่แรงโดนใจสักนิด
เลยต้องหลบไปบิ๊วอารมณ์กันใหม่ แต่ก็ไม่เกิดสักนิด
เลยคิดว่าอาจถึงวัยที่ต้องปล่อยวางแล้ว จึงพยายามเขียนเท่าที่เขียนได้ มีอารมณ์ก็เขียน ไม่มีก็ไม่เขียน จึงเขยิบเรื่อง
ได้ทีล่ะนิดล่ะหน่อย กว่าจะตอนที่18 นี้ก็เกือบ 2 เดือน บทหื่นก็น้อยหน่อย(เห็นใจหน่อยนะคะ คนแก่แล้ว)
ตอนนี้เป็นการวัดกำลังใจด้วยว่าจะสามารถไปต่อได้หรือไม่ หากไม่เราก็จะเป็นผู้อ่านติดตามผลงานนักเขียนคนอื่นบ้าง
ไม่อยากกดดันตัวเองคะ ขอให้ทุกคนสนุกกับเรื่องที่อ่านนะคะ
เรื่องสั้นตอนที่ 18 แววตาปีศาจ
“โอ๊ยยย....”
มือเล็กกำลูกกรงเหล็กเหนือเตียงไว้แน่นทั้งสองข้างจนข้อนิ้วขาวซีดไปหมด ก่อนจะหมดแรงคลายมือออกอย่างอ่อนล้า มือทั้งสองมีผืนผ้าสีขาวมัดติดกับลูกกรงทำให้ขยับหนีไปไหนไม่ได้ หลอดไฟกลมเก่าๆส่องแสงสีอ่อนอาบร่างที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อดูนวลเนียน่าสัมผัส แผ่นอกเปลือยเปล่ากระเพื่อมตามจังหวะหายใจแรง รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยอ่อนและหวาดกลัวเจือออกมากับลมหายใจ
“อุ๊....บ” นันทกวี สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกรุกล้ำเข้าอีก เขาเหยียดร่างหนีความเจ็บปวดที่เสียดแทงเข้ามา แต่นั้นก็ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย เพราะท่อนแขนแข็งแกร่งโอบรัดเอวเขาไว้แน่น ร่างกำยำสีแทนขยับอย่างหนักแน่นราวกับจะตอกย้ำให้เขารับรู้ทุกๆสัมผัส ทุกๆวินาทีที่เกิดขึ้น
“พอที....ได้โปรด หยุดเถอะ” เขาสุดจะอดกลั้นไหวแล้วจึงขอร้องอ้อนวอนออกมา ผมสีน้ำตาลแดงเข้มเปียกชื้นรุ่ยร่ายระบนใบหน้าคมสันที่เงยขึ้นมอง แววตาสีเงินวาววับในเงามืดอย่างสัตว์ร้าย สั่นความรู้สึกให้เย็นเชียบไปทั้งร่าง สายตาคู่นี้ไม่ใช่สายตาของมนุษย์ มันตอบคำถามที่อยู่ในใจได้กระจ่างชัดที่สุด
“ดาร์ก....” ก้อนลมจุกในคอนันทกวีจนพูดไม่ออก เขากลัว
“มองออกใช่ไหม....นายมองออก”
“ไม่.....ฉันไม่...”
“นายรู้.....ว่าฉันเป็นใคร แค่ได้กลิ่นฉันก็รู้แล้วว่านายคิดอะไรอยู่” ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มกว้างเผยอเขี้ยวขาววับที่ไม่เหมือนใคร หัวใจของนันทกวีเย็นวาบ
“ไม่!!!!”
สถาบันเกอเธ่ ไฮสคูลเซนต์จอร์จ บูคูรเช่ เยอรมัน หนึ่งสัปดาห์ก่อน
ข่าวแว่วมาก่อนว่ามีเด็กใหม่ย้ายมาเรียนตอนกลางเทอม เป็นที่สนใจของหมู่เพื่อนๆในห้อง เพราะเข้าได้ในเวลานี้ ในสถาบันที่มีชื่อด้านระเบียบวินัยเคร่งขนาดนี้ได้ แสดงว่าไม่ธรรมดา แต่ล่ะคนสงสัยว่า เพื่อนผู้มาใหม่นั้นอาจเป็นลูกเศรษฐี ลูกเจ้าชาย เจ้าของบ่อน้ำมันตะวันออกกลางหรือเปล่า
“นี่แกฟังอยู่หรือเปล่า หา....แบมบี้” มิลเนอร์เพื่อนนั่งโต๊ะข้างๆเตะขาโต๊ะเพื่อน ปั่ก! เข้าให้
“หา??” เพื่อนรักเงยหน้าขึ้น แต่ตายังจับจ้องมือถือของตัวเอง เขากดตัวหนังสือถี่ยิบอยู่อีกนาทีกว่าจะมองเพื่อนตรงๆ “อะไร...”
“แกฟังอยู่หรือเปล่า ฉันพล่านอยู่ตั่งนาน แกน่ะไม่สนใจอะไรเลย ห่าเอ้ย”
“โทษที ฉันอัฟเดทสถานะในเฟสบุ๊คอยู่น่ะ นายว่าไงนะ”
“เด็กใหม่ไง ไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม ห๊า” เพื่อนรักโผเข้ามาล๊อคคอแล้วขยี้ผมเขาเล่นอย่างมันเขี้ยว
“ว้าย....ระวังหน่อยสิ” สาวๆในห้องเอ็ดอย่างไม่พอใจ แต่ไม่มีใครสนพวกเขาหัวเราะ แล้วพลัดกันปล้ำล๊อคคอคืนกันไปมา ท่ามกลางหมู่เพื่อนที่เล่นหัวกันสนุกวุ่นวายทั้งห้อง
“โปรเพสเซอร์มา” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทุกคนหยุดกึกรีบเก็บก้อนกระดาษที่ขว้างเล่นจัดโต๊ะเก้าอี้โครมครามนั่งกันเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว นันทกวีนั่งหลังตรงอย่างที่ฝึกมาตลอด ไฮสกูลที่นี่ค่อนข้างเคร่งเรื่องระเบียบเรื่องจากอยู่ในการอุปถัมถ์จากศาสนจักรด้วย ทุกคนจะต้องสวดมนต์ก่อนอาหาร และไปโบสถ์ในวันอาทิตย์
เด็กหนุ่มชินชาแล้วกับกิจวัตรของที่นี่แม้เขาจะไม่ได้เป็นแคทอริกก็ตาม อันที่จริงจะว่าเขาเป็นคนไม่มีศาสนาก็ได้ เพราะเขาไม่เชื่อในพระเจ้า ไม่ได้นับถืออะไรทั้งนั้น นันทกวีเป็นลูกครึ่งไทย เยอรมัน แต่ก็ไม่เคยไปเที่ยวบ้านเกิดแม่สักครั้ง พูดไทยก็ไม่ได้ แต่ชอบอาหารไทยมาก โดยเฉพาะน้ำพริกอ่องที่แม่ทำบ่อยๆ
“นั้น” มิลเนอร์ว่า เขาหันไปมองพร้อมกับเพื่อนๆทั้งห้อง เหลือเชื่อที่เห็นท่านผู้อำนายการ ท่านอธิการและโปรเพสเซอร์โปรแมนเดินนำทางให้เด็กใหม่ด้วยท่าทีน้อบน้อมผิดปกติ เล่นเอาทุกคนงงเลย ทีแรกนึกว่าจะเข้ามาในห้อง แต่แล้วก็เลยผ่านประตูไป มาใช่ห้องนี้หรอกเหรอ??
นันทกวีมองเห็นตามพยายามมองแทรกระหว่างอาจารย์และท่านอธิการที่คอยชี้โน่นนี้อธิบายเรื่องราวต่างๆ ก่อนจะเห็นเสื้อสูทสีแดงเลือดหมู นั้น.... จู่ๆใจก็เต้นตึกเมื่อคนๆนั้นหันมามอง
“ว้าววววว....” สาวๆต่างร้องว้าวอย่างกลั้นไม่อยู่
“ฮู่ฮฮฮฮฮ” หนุ่มร้องแซวเพื่อนสาวร่วมห้องกันใหญ่
“เงียบ...” ท่านอธิการเอ็ดผ่านกระจกใส่เด็กๆที่ส่งเสียงดังกัน ทำให้ทุกคนหัวเราะชอบใจกัน ขณะที่สาวๆส่งเสียงกรี๊ดกร้าดกัน นันทกวีนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ในหูอื้ออึ้งปิดกั้นเสียงอื่นให้ห่างไกลจากโสตประสาทไปเสีย
มือเล็กเลื่อนขึ้นกุมที่หัวใจ ทำไมรู้สึกเย็นวาบอย่างนี้นะ เหมือนเลือดขาดไปล่อเลี้ยงหัวใจอย่างไงอย่างงั้นเลย ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง แต่ถูกคนอื่นบดบังไปเสียแล้ว เสียงประตูห้องที่อยู่ถัดไปอีกห้องเปิดออกก่อนจะมีเสียงหือฮาดังแว่วเข้ามา
“โธ่....เสียดายจัง น่าจะเป็นห้องของพวกเรามากกว่าเน้อะ”
“นั้นดิ อื้อ....เสียดาย หล่อโฮกเลย”
“ขอย้ายห้องสิเธอ” สาวๆหัวเราะกระเซ้ากันคิกคัก
“เห้อะ ถอยกลับไปที่พวกเธอซะ แม่พวกก้นเบา”
“ไอ้บ้ามิลเนอร์ ว่าใครก้นเบาย่ะ”
“พวกหล่อนนั้นแหละ ถอยไปห่างๆโต๊ะฉัน ไป้”
“ต้าย....”
กว่าจะแยกย้ายกลับโต๊ะใครโต๊ะมันได้ก็อืดอาดยืดยาดอยู่พักใหญ่
“เป็นไรไป” มิลเนอร์เห็นเพื่อนนั่งเงียบ สีหน้าเคร่งเครียด
“เปล่า....ฉันรู้สึก....หนาวต้นคอไงพิกล” เขายกมือลูบต้นคอไปมา รู้สึกแปลกๆยังไงพิกลตั้งแต่สบตาสีเงินวาววับนั้น ดวงตาคู่นั้นเย็นชาดุจน้ำแข็งขั้วโลก มันฉุดให้หัวใจเขาเย็นวาบไปด้วย ยังกะไม่ใช่สายตาของคนปกติงั้นแหละ นันทกวียกมือขึ้นลูบใบหน้าพยายามสลัดความรู้สึกบ้าๆนี้ออกไป แต่ยิ่งพยายาม สายตาคู่นั้นกลับเด่นชัดในความคิด ในมโนภาพราวกับคำสาป เกิดอะไรขึ้นกับเขานะ
************
“แบมบี้”
“หื้อ??” ชายหนุ่มเงยหน้าจากถาดอาหาร เห็นเพื่อนๆร่วมโต๊ะมองเขาเป็นตาเดียว “อะไรหรือ”
“นายไม่ทานหรือ นั่งเงียบไม่หื้อไม่อื้อเลย”
เขาเพิ่งรู้สึกตัว เพื่อนทานกันหมดแล้วเหลือเขาคนเดียวเท่านั้น จึงรีบหยิบส้อมจิ้มใส่ปาก “อ้อ....คิดอะไรเพลินไปหน่อยเท่านั้น”
“2-3 วันนี้นายเป็นอะไร เห็นเหม่อบ่อยจัง”
“ไม่มีไร....แค่.....ไม่มีเรื่องอัพลงเฟสบุ๊คเลยเบื่อๆน่ะ”
“แบมบี้นี่ชอบอัพเดทเฟสบุ๊คจังนะ” เพื่อนๆหัวเราะ นันทกวียิ้มๆ เขาไม่ชอบชื่อแบมบี้เลย ชื่อเขาก็มี พ่อแม่เรียกเขาว่านิคกี้ แต่เพื่อนๆกลับชอบเรียกแบมบี้เพราะว่าเขาตาโตเหมือนตัวการ์ตูน
“นี่....ถ้านายไม่มีเรื่องจะลงแล้ว ทำไมไม่เอาเรื่องเพื่อนใหม่ลงล่ะ”
เฮือก..... นันทกวีใจหายวาบ
“นั้นดิ หมอนั้นเป็นใครมาจากไหนไม่รู้นะ แต่หล่ออย่างนั้น มีหวังคนกดไลท์ให้นายจนล้นทะลักแน่ ถ้านายเป็นเพื่อนเขาได้” มิลเนอร์ว่าพลางหันไปมองเป้าหมาย ทุกคนก็มองตามไปยังร่างสูงในชุดสูทที่เนี้ยบไปทั้งตัว ขนาดเครื่องแบบเดียวกันแท้ๆ แต่หมอนั้นใส่แล้วกลับแตกต่างยังกะตัดด้วยมือดีไซด์เนอร์ชื่อดัง จู่ๆเป้าหมายก็หันมามองขวับราวกับมีหูอยู่ใกล้ๆ เล่นเอาทุกคนที่โต๊ะสะดุ้งเฮือก
“ได้ยินเหรอเปล่าว่ะ”
“ไกลขนาดนี้ได้ยินก็ไม่ใช่คนแล้ว”
“ฉันว่ารีบไปดีกว่าวะ แม่งมองอย่างนี้กูนั่งต่อไม่ลงแล้ว”
“เอ่อ” ทุกคนเห็นด้วยรีบพากันลุกกันพรึ่บพรั่บ
“เดี๋ยวสิ รอด้วย” นันทกวียังมีอาหารเต็มถาด เขารีบตักใส่ปากให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยวก็สำลักหรอก” ร่างสูงยืนอยู่ข้างหลังเมื่อไรไม่รู้
เหวอ!!! นันทกวีแหกปากร้องอยู่ในใจ มือถือส้อมค้างกลางอากาศ ขณะที่เพื่อนยืนตะลึงตาโตกันเป็นทิวแถว ไอ้บ้านี้มาเงียบเชียวไวยังกะลิงหลอกเจ้า
“หวัดดี ฉัน ดาร์ท ชไนเดอร์” อืม.... มันฝรั่งบดเต็มปากเลยพูดไม่ออกเลยเขาได้แต่ยิ้ม “นั่งด้วยคนนะ”
โดยไม่รอคำตอบ ร่างสูงไหล่กว้างทรุดตัวนั่งลงข้างๆ ก่อนจะมองเพื่อนๆที่ยืนรอห่างๆ “พวกนายไม่นั่งหรือไง”
“ไม่ล่ะ”
“ไม่ดีกว่า พวกเราจะไปเตะบอลน่ะ ไปนะ”
แต่ล่ะคนลนลานถอยเหมือนเห็นเจ้าพ่อ หรือฆาตกรนั่งอยู่ตรงหน้า ต่างถอยห่างไม่เป็นขบวนเลยทีเดียว นันทกวีได้แต่มองตาปริบๆ เฮ้ย...อย่าทิ้งกันสิเว้ย
“กลัวอะไรหรือ ไม่ชอบคนแปลกหน้าหรือไง” อีกฝ่ายว่าน้ำเสียงเย็นเชียบเหมือนจะอ่านความคิดเขาออก
“เปล่า...”
“แต่ไหล่เกร็งเชียวนะ” เขากระซิบเบาๆ “ไม่ต้องเกร็งหรอก ฉันไม่กัดนายหรอกน่า”
นันทกวีหันไปมอง รู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง อีกฝ่ายนั่งเท้าคางมองเขาด้วยท่าทีสบายๆ “นายชื่ออะไร”
“นิคกี้”
“เหรอ....แต่ได้ยินเพื่อนๆเรียกนายว่า แบมบี้นี่นา”
“ก็แค่พวกเพื่อนๆน่ะ แต่ชื่อจริงๆฉันคือนิคกี้”
“ฉันเห็นด้วยกับเพื่อนนายนะ แบมบี้น่ารักกว่า ตาโตๆ....ดูไร้เดียงสา”
บรื้อ...ขนลุกไงพิกล นี่เป็นคำชมหรือเปล่าเนี่ย เขามองใบหน้าคมสันคลี่ยิ้มบางๆ ทว่าดวงตาราวกับมองผ่านทะลุไปถึงกระดูกได้ เห็นแล้วรู้สึกหนาวสันหลัง เขาไม่ชอบเลย และเหมือนจะจับความรู้สึกเขาได้ ดาร์ทหันไปมองทางอื่นเสีย
“เอ่อ...ฉันต้องไปก่อนแล้ว”
“ฉันเพิ่งมาใหม่ ยังไม่คุ้นกับที่ทางเลย นายช่วยพาทัวร์หน่อยได้ไหม”
“อย่าเลย ฉันว่า....นายมีคนอยากพาไปทัวร์เยอะแน่ๆ” จู่ๆอุ้งมือใหญ่ตะคุบมือเขาไว้แน่น มือนั้นเย็นเหมือนน้ำแข็งทำเอาสะดุ้งเฮือก แต่เพียงครู่เดียวมันก็ค่อยๆอุ่นขึ้น
“แต่ฉันอยากให้นายพาไปมากกว่า”
“ทะ....ทำไม”
“ฉันชอบคนตาโต”
อ้าว?? แล้วสาวๆตาไม่โตกว่าเขาเหรอ
“สาวๆน่ะเสียงดังแล้วชอบให้ท่า” เขาว่าเหมือนอ่านความคิดออก “ฉันชอบคนที่ซื่อตรงกับความคิดของตัวเองมากกว่า ความคิดของนายใสซื่อ เหมือนตัวการ์ตูนแบมบี้เลย”
“นี่นายว่าฉันเหมือนเด็กงั้นเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย”
“....ให้คนอื่นพาไปเถอะ ฉันไม่ว่างหรอก”
“ฉันไม่รีบร้อนหรอก จะรอจนกว่านายจะว่าง”
เอ๊ะ?? จะมาวุ่นวายอะไรกับเขานักหนานะ แค่เดินเล่นรอบๆโรงเรียนเอง ไม่จำเป็นต้องเป็นเขาเสียหน่อย แต่......
“จะรอใช่ไหม”
“ใช่”
“วันจันทร์ฉันว่าง”
“ดี”
“พักเที่ยงนะ”
“เอาเป็นเลิกเรียนดีกว่า”
“เลิกเรียนแล้วมันไม่เย็นไปหน่อยหรือ”
“ไม่หรอก มันเงียบดี ฉันชอบ” คำพูดนี้มีความหมายบ้างอย่าง นันทกวีรู้สึกหนาวต้นคออีกแล้ว แต่เพียงวูบเดียวก็หาย ถึงตอนนี้แล้วรู้สึกลังเลและสับสน คนๆนี้ดูน่ากลัวแต่ก็มีเสน่ห์มากด้วย ดวงตาสีเงินนั้นเย็นชาหากฉายแววยั่วยวนให้ถอนสายตาลำบาก มันทำให้ใจหวั่นไหวเหลือเกิน
The end
ขอบคุณทุกคอมเม้นคะ :bye2: :bye2:
-
ตัวเอ๊งงงงงง มัน The end แล้วแต่ทำไมยังรู้สึกค้างๆคาๆไงไม่รู้ :z3:
แต่แบมบี้น่ารักดีอ่ะ นึกถึงตัวการ์ตูนเลย แต่พ่อดาร์ทนี่ไม่ใช่มนุษย์ใช่ไหมนี่ o22
ไม่รู้จะเม้นท์ยังไงให้โดนใจนะคะ แต่อยากบอกว่ารออ่านนิยายของคุณอยู่น้า :sad4:
-
:pig4: สำหรับเรื่องนี้ น่าติดตามดีค่ะ
ดาร์กนี่แบบ เป็นร่างจำแลงของปีศาจที่มาตามคนรักที่หนีไปป่ะคะ
แอบจิ้นไปแล้ว เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ปล.+1ใหและเป็ดให้แล้วนะคะ
-
ดาร์ท ชไนเดอร์ รู้จักกะไอแซค ชไนเดอร์ป่ะเนี่ย 555+
เหมือนยังไม่จบเลยอ่ะครับ ยังไงเนี่ย สรุปน้องแบมบี้ไปรู้ความจริงได้ไงอ่ะครับ
มาต่อเถอะ คนอ่านจะตั้งตารอ จุ๊บๆ :กอด1:
-
มันค้างๆ คาๆ ใจอ่ะนะ แต่ดูจากตอนต้นแล้ว จุดจบของการทัวร์โรงเรียนคือ แบบนั้นสินะนี่
-
The End ได้งัยค้า ดูเหมือนยังค้างๆ อยู่เลยอะ
อ่านแล้วให้รู้สึกเหมือนทไวไลท์ แต่นั่นเบลล่าไม่ได้รู้สึกถึงความพิเศษอื่นนอกไปจากว่าหล่อและน่าสนใจ
ถึงจะจบจริงไม่จบจริงก็ขอบคุณมากๆ นะค่า ยังติดตามอ่านทุกเรื่องค่า :pig4:
-
บวกเป็ด ^^"
ไม่รู้จะดม้นให้โดนใจอ่า แต่อยากบอกว่าเราชอบน้าเรื่องนี้ โดยเฉพาะตอนที่ 16 กับ 17 ^^
ภาษาอ่านง่าย ไหลลื่นดี แล้วก็มีความหลากหลายของเรื่องมากๆเลยค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ อยากให้ต่อของตอนนี้อ่ะ คาใจมว๊ากกกกกกกก ><" (ไม่อยากปล่อยให้ตัวเองจิ้นไปเองว่า แบมบี้โนกัดคอตาย 555)
ขอบคุณค่ะ ปูเสื่อรอ
-
บอกได้คำเดียวว่า ค้าง :a5: :a5:
มาลงบ่อยๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2:
-
เด็กหนุ่มชินชาแล้วกับกิจวัตรของที่นี่แม้เขาจะไม่ได้เป็นแคทอริกก็ตาม >> คาทอลิก
สายตาคู่นั้นกลับเด่นชัดในความคิด ในมโนภาพราวกับคำสาป >> เลือกเอาอันนึงค่ะ ว่าจะความคิดหรือมโนภาพ
เราชอบภาษาบรรยายของคนแต่งนะคะ แต่สารภาพตรงๆว่าไม่รู้จะเม้นท์อะไร เพราะมันเป็นเรื่องสั้น(เรื่องมันจบในตอนแล้ว)
ส่วนมากก็กด+ แล้วไปอ่ะ
-
:z3:
หัวโขกซะ
จบแล้วหรอ เหมือนไม่จบ แต่ก็คือจบ อืมมม
ดาร์ก นายชอบคนตาโต หรือชอบอะไรกันแน่
คาดว่าจะฝังคมเขี้ยวให้เขาอยู่กับเราตลอดไปหรือเปล่า :กอด1:
-
ยินดีตอนรับกลับมาค่ะ แต่เรื่องนี้จบสั้นไปน๊าาาาาาาาาค้างคามากยังไม่กระจ่างเลยอ่ะ อยากรู้อะไรเยอะๆกว่านี้อีกหน่อย 555 ว่าแต่เค้าเป็นผีดุดเลืดที่ยังคงหลงเหลือมาหรือป่าวหนอ แค่ชื่อก็แบบว่าอร๊างงงงงงงงงงงงงงแล้วอ่ะค่ะ เอาอีกนะคะ
-
“นายรู้.....ว่าฉันเป็นใคร แค่ได้กลิ่นฉันก็รู้แล้วว่านายคิดอะไรอยู่”
เออ!!แล้วแกเป็นใครล่ะ??? ^^
ให้เป็ด nariza6 เป็นกำลังใจจ้า บิ๊วอารมณ์ได้เมื่อไหร่ค่อยมาลงก็ได้ ไม่ต้องกดดันตัวเองนะ
เรื่องของคุณไอเดียดี ตัวเอกก็โอเคแทบทุกตัว แต่อย่าจบค้างก็ดีนะ จิ้นต่อเองไม่เป็น แหะๆ
-
จบเนี่ย คือจบตอนใช่มั้ย :z3:
-
ค้างไปไหมเนี่ย.......
มาชี้แจงหน่อยเน้อออออ
-
คนแต่งค้า หนูไม่เข้าใจคำว่า The end ที่ห้อยท้ายมาอ่ะคะ
หมายความว่าไงอ่ะค้า :sad4:
-
ง่า มีความรู้สึกว่ามันยังค้างคาอยู่เลยค่ะ
-
แบบว่า มันค้าง :a5: อย่า ดิเอ็นเลยนะ :o12: ต่ออีกสักหน่อยเถอะนะ :impress2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง สุดชีวิต
มาแต่งต่อเถอะนะ นานแค่ไหนก็จะรอ นะๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยังไง งง :really2: :a5:
:o12: :o12: :o12:
-
พระเอกของเราเป็นปีศาจหรอ :a5:
แต่ถ้าหล่อเหมือนเอ็ดเวิร์ดก็โอเคนะ :z1:
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :impress2:
-
:o12: :o12: :o12: เออ คือ แบบ ว่า มันค้างงงงง อ่า คร่าาาา
แต่ ว่า แบมบี้ น่ารักกกก :-[ :-[
-
:mc4:
เย้ กลับมาแล้ว คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้า
พระเอกเป็นความมืด ส่วนนายเอกเป็นแสงสว่าง ที่ต้องคู่กันหนีกันไม่พ้น หึหึ o18
-
มันจบแบบค้างๆๆๆอ่าาาา
-
เห็นชื่อ ดาร์ท ชไนเดอร์ แล้วนึกถึงการ์ตูนเรื่องหนึ่ง แต่นึกชื่อเรื่องไม่ออก -*-
ว่าแต่ นี่จบจริง ๆ เหรอ???? :a5:
-
ค้างอ่ะ :monkeysad:
กำลังลุ้นเลย
-
:confuse: :confuse:
-
จบแล้ว ??? จบแบบให้คิดต่อเองสินะค่ะ ท้าทายจินตนาการคนอ่านเหมือนเคย... :o9:
งานเขียนเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ ไม่มีแรงบันดาล ไม่มี feeling คงเขียนไม่ออกเนอะ
แต่อย่ากดดันตัวเองให้เครียดเลยนะค่ะ ไม่ดีต่อสุขภาพ... :กอด1:
-
ทำไมมันเหมือนยังไม่จบอะ
มันค้างมากๆ
+1 นะคะ
-
แบบว่ามันจบแล้วเหรอมันค้างอ่ะ :a5:
มาต่อไวไวนะคะ :m15:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
บอกได้คำเดียว มันค้าง
แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปจิ้นต่อเอง
ยังไงก็ดีใจที่กลับมานะคะ นึกว่าจะทิ้งซะแล้ว
มาตอนมีิอารมณ์ก็ยังดีค่ะ
-
เหมือนจะค้างมากๆเมื่ออ่านจบ :a5:
-
อ่านจบแล้วนั่งเอ๋อ ?
เกิดอะไรขึ้นหน่ะ รึว่ามันมีต่อภาค 2 ?
แต่ก็สนุกดีนะ ลึกลับดี -..-
รอเรื่องต่อไปนะ (รึว่าจะเป็นภาค 2)
-
จบแบบทำร้ายจิตใจกันมากเลยอ่า
แต่สนุกอ่ะ อยากอ่านต่อจัง
จะมีต่อมั้ยคะ หรือเป็นเรื่องสั้นอื่นเลย
-
รอทั้งแบมบี้แล้วก็ฟีปี้เลยค่ะ
อยากให้ต่อทั้งเรื่องนี้แล้วก็โรมให้จบ XD
ติดตามผลงานอยู่นะคะ
-
งงอะ แล้วตกลงรู้จักกันมาก่อนเหรอ
-
แวมไพร์?
ร้อนแรงจัง
-
น่าจะใช้ ทูบิวคอนติวนิ๊ว...ว..ว..... (> 3 <) มากกว่านะ
-
หมาป่าหรือแวมไพร์อ่ะตัว
-
จะเป็นผีกระหัง(สะกดงี้มะ?)หรือผีอำนะ o18
(เห็นแต่คนเดาว่าเป็นผีฝรั่ง อยากแหวก อิอิ)
-
จบแบบนี้เอามีดมาแทงกันดีกว่าT_T
-
สนุกมากเลย แต่
ค้างมากอ่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยย
อยากอ่านต่อมากมาย ชอบมากเลยแนวปีศาจ กะเด็กน้อยใสซื่อ
มาต่อไวๆนะคร๊าาา
-
เอริ่ม...จบแล้วจริงอ่ะ
มันยังค้างๆคาๆในใจไงไม่รุ้ง่ะ
มาต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอ... :serius2:
ดาร์ทนี่เป็นแวมไพร์ใช่มะ
แล้วฉากตอนเริ่มเรื่องนี่เกิดขึ้นเมื่อไรอ่ะ
เกิดตอนเย็นวันจันทร์หลังชมรร.อ๊ะป่าว
หรือหลังจากนั้นไปอีก เห็นบอกว่า1สัปดาห์ก่อน
หรือวันจันทร์นี่คือครบสัปดาห์แล้ว
อะไร ยังไงอ่ะเนี่ย :really2:
มาต่ออีกนิดนะ นะ นะ :call:
:L2: :pig4: :L2:
-
ตอนนี้เงียบมากจริงๆ ค้างเยอะด้วย มาเป็นกำลังใจให้น้า สู้ๆๆ
-
มาให้กำลังใจคนเขียน
อยากบอกเหลือเกิน ว่ามันไม่จบค่ะ มันไม่จบ
:z3:
อยากให้เขียนต่ออีกจังเลย
สนุกมากค่ะ
ดูลึกลับดี
:call: :call:
-
ชอบแนวลึกลับๆ อย่างงี้อ่าา
ไม่ต้องกดดันนะจ้า สู้ๆนะ
-
มานั่งรอต่อไป ฮิฮิ
-
=,,=
ก็ยังคาใจ ข้างในลึก ๆ ~
จบแบบอาร์ตๆ เอาไปจิ้นต่อ... ฮุฮุ
-
ค้างคาใจอย่างแรงงงง :z3: :z3: :z3:
รออ่านต่อค่า :impress2:
-
จะไปหลังโรงเรียนด้วยงะ
-
ตามที่ต่อว่าต่อขานมา ก็ตอนที่แล้วเขียนด้วยอารมณ์แบบอยากแทง จึ่กๆๆๆๆ กระซวกไส้เท่านั้น
ตอนนี้ก็ละเอียดขึ้นมาอีกนิดแล้วนะ แต่เสียดาย ขาดอีกนิดเดียวก็จะนึกตอนต่อไปได้แล้วเชียว แต่นึกไม่ออก
ตอนนี้เอาเท่านี้ก่อนนะคะ :-[
เรื่องสั้นตอนที่ 19 คำลวงของปีศาจ
มันคือ บาปอันนิรันดร์กาล
มันคือ ทัณฑ์อันหนักอึ้งดุจขุนเขา
หากเบาดั่งเม็ดฝุ่นของกาลเวลาที่ทับถมบนกาย
โสตประสาทตื่นตัวอย่างเชื่องช้าจากการรบกวนของเสียงที่แผ่วเบา เสียงของเท้าเล็กๆเหยียบย่างลงกับพื้นอย่างหวาดกลัว เด็กหรือ??
“ในนี้น่ากลัวชะมัด....เราไม่น่าเข้ามาเลยนะ”
“ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวเลย ก็แค่บ้านร้าง”
“แต่แม่ฉันเคยบอกว่า ที่นี่เคยมีคนตายด้วยนะ”
“ที่ไหนก็เคยมีคนตายทั้งนั้น บ้านนายเองฉันก็เคยได้ยินว่ามีนะ” เสียงใสของเด็กชายกระเซ้าเพื่อนคนข้างๆสะดุ้งเฮือก
“ล้อเล่นอย่างนี้ไม่ตลกนะเว้ย”
“แกก็อย่าปอดแหกสิวะ”
“นี่....เลิกเห้อะ ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า”
“เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นเลย”
“ใช่”
“โธ่เอ้ย เข้ามาดูยังไม่ถึงไหนเลย ดูให้ทั่วๆสิ” ร่างเล็กผอมบาง ผมสีน้ำตาลอ่อนเดินนำเพื่อนๆอย่างร่าเริง ต่างจากคนอื่นๆที่เกาะกันเป็นกลุ่ม สีหน้าไม่ดีเท่าไร
“ข้างในมืดจะตาย ฉันไม่เข้าไปหรอก”
“ฉันด้วย”
“พวกแกนี่....ขนาดมาดูตอนแดดเปรี้ยงๆอย่างนี้ยังกลัวอีกเหรอ ถ้ากลางคืนไม่ฉี่ราดกันหรือไง ไปเถอะ...เร็ว นิถ้าไม่มาอีก ฉันจะบอกให้ทั่วโรงเรียนเลยว่าพวกแกน่ะหัวหดขนาดไหน”
“ฉันไม่ได้หัวหดเสียหน่อย”
“งั้นก็ตามมาสิ” ร่างเล็กเดินเข้ามาดันประตูไม้เก่าๆของห้องสุดทางเดิน ฝุ่นที่เกาะบานไม้ร่วงกราวราวกับสายน้ำ เสียงไม้เสียดสีกันดังเอี้ยด ทุกคนเกาะกลุ่มอยู่หลังเพื่อนที่ใจกล้าที่สุดอย่างหวาดกลัว กลิ่นเหม็นอับโชยมาปะทะใบหน้าจนนิ่วหนาอุดจมูกกันเป็นแถว แม้จะกลางวันแสงแดดส่องลอดช่องไม้ผุๆทอดเป็นลำ เข้าในห้องที่ปิดทึบมานานแสนนาน
“เฮ้....” เพื่อนๆเรียกเด็กชายที่ใจกล้าเดินเข้าไปสำรวจก่อนเสียงสั่น ภายในห้องยังหลงเหลือกาลเวลาจากอดีตให้ได้เห็น จากพื้นพรม เก้าอี้ไม้โอ๊กเก่าๆ ภาพวาดบนผนัง โคมระย้าเหนือเปียโน ฝุ่นเกาะทุกที่ในห้องราวกับแป้งฝุ่น
“น่ากลัวชะมัด เรารีบกลับดีกว่า...”
“ว้ากกกกก....” หนึ่งในกลุ่มร้องลั่น ทุกคนสะดุ้งโหยงเกาะกันแน่นกว่าเก่า
“อะไร??”
“นั้น....” เด็กชายต้นเสียงชี้ไปที่มุมห้อง
“เผ่นเถอะ”
“เดี๋ยว!!!” มือเล็กๆรั้งเพื่อนไว้สุดแรงไม่ยอมให้ใครไป ดวงตากลมโตจ้องเงาตะคุมที่มุมห้อง เขาส่องไฟฉายในมือไปที่นั้น แสงสว่างกระทบร่างๆหนึ่งที่นั่งพิงฝาเหยียดขายาว สวมหมวกปีกเก่าๆไม่เห็นหน้า
“มีคนตายที่นี่จริงๆ”
“เผ่นเห้อะ...”หากเพื่อนยังไม่ยอมปล่อยมืออีก “แกจะอยู่ทำหอกไรวะ”
“แกนี่มัน.....ไม่รู้ไงว่าเราเจออะไรเข้า”
“ก็ศพสิวะ”
“เอ่อนั้นแหละ พวกเราเจอศพในบ้านร้าง ถ้าโทรแจ้งตำรวจกับนักข่าวพวกเราได้เป็นคนดังแน่ๆเลย”
“ใช่...งั้นรีบออกจากที่นี่ โทรแจ้งตำรวจกันเถอะ”
“เจ้าบ้า” เขาพลั่กไหล่เพื่อนไปทีหนึ่ง “ รีบเผ่นไปตามตำรวจ เราก็ไม่ต่างจากเด็กขี้กลัว หัวหดน่ะสิ ทำตัวให้เหมือนมืออาชีพหน่อย”
“แกว่าไรนะ?”
“ก็เหมือนในการตูนทางเคเบิ้ลไง....เรื่องอะไรนะ นักสืบอะไรนั้น”
“โคนันเหรอ”
“เอ้อ นั้นแหละ เราต้องสำรวจ หาหลักฐาน ร่องรอยอะไรบ้างอย่างก่อนแจ้งตำรวจสิ แบบนั้นถึงจะเป็นคนฉลาดมีไหวพริบ จริงไหม” แต่ล่ะคนมองตาปริบๆเหมือนจะไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร
“เอาล่ะ....” เด็กชายหันไปมองร่างที่แน่นิ่ง ฝุ่นเกาะหนาบนร่างจนเห็นสีน้ำตาลมากกว่าสีของเสื้อผ้า เขาก้าวเท้าเล็กๆไปข้างหน้า เอื้อมมือจับปีกหมวกบนศีรษะดึงออกช้าๆ
พรึ่บ!!! ใบหน้านั้นเงยขึ้นมองทันที
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!”
ทุกคนแหกปากลั่นสุดเสียงแล้ววิ่งสุดฝีเท้าออกจากที่นั้นทันที เท้าย้ำโครมๆ เล่นบ้านทั้งหลังสะเทือนลั่นเอี้ยดอ้าด ไล่เอาฝุ่นทรายที่เกาะตามเพดานร่วงลงมาซะจนตลบอบอวลไปหมด
“แค่ก.....แค่ก....” เหลืออยู่คนเดียวที่กำไฟฉายแน่นโบกมือไล่ฝุ่นไปมา พอตั้งสติได้ถึงหันไฟฉายส่องกระทบใบหน้าที่เหี่ยวแห้งแตกระแหง ดวงตาสีเหลืองราวกับสัตว์ป่า เขี้ยวขาววับแยกใส่
“ไปให้พ้น....” คำพูดเย็นยะเยือกใครได้ยินเป็นต้องเย็นที่ขั้วหัวใจ หากเด็กชายยังยืนจ้องตาใสๆ
“ปู่เป็นใครน่ะ?? คนจรจัดหรือเปล่า”
“ข้าบอก....ไปให้พ้น”
“นี่บ้านร้างนะไม่มีเจ้าของ ปู่ไล่คนอื่นไปไม่ได้หรอก”
แฮ่!!!! อีกฝ่ายคำรามลั่น อากาศสะเทือนจนรู้สึกได้ ร่างเล็กถอยห่างออกมานิดหนึ่ง ตกใจแต่ก็ตั้งสติได้ไว เขาส่องไฟไปทั่วร่างสกปรกนั้น
“ข้าจะเคี้ยวเจ้าเป็นอาหารว่างซะ ถ้าไม่รีบไปให้พ้นๆ”
“ว้าว.....เขี้ยวปลอมนั้นทำได้เนียนดีจัง คอนเทคเลนส์ก็สวย คำรามได้น่ากลัวด้วย...ผมตกใจหมด แต่เสียงตอนคำรามไม่ค่อยเหมือนจริงเท่าไรนะ ซื้อกล่องแปลงเสียงมาถูกๆล่ะสิ.....ไม่เอาน่า ผมไม่ได้มาไล่ที่ปู่นะ ถ้าทำให้รำคาญก็ขอโทษด้วย อย่าโกรธกันสิ”
อีกฝ่ายนิ่งอึ้งไปครู่ “เขี้ยวปลอม.....คอนเทคเลนส์เหรอ”
“ใช่ สมัยนี้มีขายถูกๆด้วย อยากมีตาสีอะไรก็หาซื้อได้ง่ายๆ”
“เห้อะ...” เขาเค้นเสียงหัวเราะเยาะเย้ย “ แกไม่กลัวผีเลยหรือไง”
“ไม่กลัวหรอก แม่บอกว่าผีไม่มีในโลก”
“โง่ชะมัด”
“จริงนะ แม่บอกว่า คนเราตายไปก็เหลือแต่ความว่างเปล่า”
“แล้วความว่างเปล่าหมายถึงอะไรล่ะ” เด็กชายถึงอึ้ง เขาเองก็ตอบไม่ได้เพราะฟังมาแค่นี้
“ความว่างเปล่า.....ก็คือความว่างเปล่า” เขาตอบซื่อๆพลางหัวเราะแก้เก้อ ลมหายใจที่พ่นออกมามีกลิ่นไอของผิวกายที่เจือความรู้สึกนึกคิดของเจ้าตัวมาด้วย จมูกเขาได้กลิ่นซื่อๆของเด็ก เด็กที่ยังใสสะอาดต่างจากพวกเพื่อนๆที่ความคิดอ่านติดกลิ่นความกลัว
“เจ้า.....เชื่อในพระเจ้าสิท่า”
เด็กชายส่ายหน้าทันที “ผมไม่เชื่อในพระเจ้า”
“ทำไม”
“ผมไม่ได้เป็นคาทอริก”
“แล้วเป็นอะไร....”
เด็กชายเกาหัวแกรกๆ “ไม่รู้สิ.....ผมไปโบสถ์ในวันอาทิตย์กับพ่อ บ้างครั้งก็ไปวัดไทยกับแม่ด้วย ก็เลย....ไม่แน่ใจเท่าไร”
“อ้อ........คนไร้ศาสนา ถึงได้ไม่กลัวผีสินะ” เขาสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง คราวนี้ไม่รู้สึกถึงความคิดอีกแล้ว หากรู้สึกถึงผิวนุ่มและเส้นเลือดที่เต้นตุ๊บบริเวณลำคอ เด็กชาย 5-6 ขวบกำลังอ่อน น่ากินเหลือเกิน
“ก็อย่างที่บอก ผีไม่มีในโลกหรอก”
“มีสิ เจ้าไม่เห็นเองต่างหาก”
“ใช่ แม่ถึงว่าผมโชคดีไง เพราะคนที่เห็นผีมี สองจำพวก ก็คือ คนดวงซวยสุดๆ กับคนบาปหนาเท่านั้น ผมนั้นดวงดีแล้วไม่มีบาปด้วยถึงได้ไม่เจอไง” ร่างเล็กยิ้มกว้างอวดฟันหน้าหลอไปสองซี่ ทั้งจริงจัง ทั้งจริงใจ จนละลายความกระหายอยากหายไปสิ้น เขาคนนั้นถึงถอนหายใจเฮือกอย่างเหนื่อยหน่ายปนอ่อนใจ
“หึ.....ชักอยากเห็นแล้วว่า แกจะโตมาเป็นแบบไหน”
“ก็เป็นในแบบที่อยากเป็นสิฮะ แม่บอกว่าผมจะมีความสุขในวินาทีเลย อันไหนไม่ดีหรือทำผิดพลาดไปก็ไม่ต้องไปสนใจ ใช้ชีวิตให้เต็มที่ แล้วเราจะไม่เสียใจเลยเมื่อหันกลับไปมอง”
“แกนี่มัน.....” อีกฝ่ายทำหน้าเหมือนจะหาคำพูดออกมาไม่ได้
“ว่าแต่....ปู่เป็นใครเหรอ ทำไมมาอยู่นี่”
“ที่นี่บ้านร้างไม่ใช่หรือ ใครจะมาก็ได้นี่”
“ก็จริง....เอ้า! ถึงจะน่าผิดหวังไปหน่อยที่ปู่ไม่ใช่ศพ นี่...กินแก้หิวหน่อยล่ะกัน” เด็กชายล้วงลูกอมในกระเป๋ากางเกงยื่นให้ อีกฝ่ายเลียริมฝีปากแห้งๆตอนเหลือบมองมือขาวๆนั้น
“ไม่เอาหรอก”
“น่า...ลูกอมรสเลือดเชียวนะ”
“รสอะไรนะ”
“รสเลือด ซื้อจากร้านขายการตูนในเมืองนะ มีรสอ๊วกเหมือนในหนังแฮรี่ พ๊อตเตอร์ด้วย แต่ผมชอบรสเลือดมากกว่า อร่อยนะ”
เขาจ้องมองอยู่ครู่กว่าจะยอมแกะห่อออกหยิบใส่ปาก “ชิ....รสเลือดปลอมชัดๆ”
“ฮะฮะ...” เด็กชายหัวเราะคิก ชายแก่แปลกหน้าเองก็มีแววตาระริก ชอบใจ บรรยากาศอึมครึ้มปนแห้งๆในห้องกระจายหายไปเกือบหมด
“แบมบี้.....” ข้างนอกมีเสียงตะโกนดังลั่น “แบมบี้ นายอยู่ไหน”
“เพื่อนผมเรียกแล้ว นี่ปู่จะอยู่ที่นี่ต่อหรือเปล่า”
“ทำไม”
“ถ้าอยู่ตอนเย็นผมเอาอาหารมาให้ดีไหม”
“อืม....” เขาครางเสียงแหบตอนขยับกายลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ฝุ่นไหลออกจากปกเสื้อ พร้อมๆกับกระดูกลั่นกร๊อบแกร๊บทั่วทั้งตัว
“ระวัง...” เด็กชายตกใจนึกว่าคนแก่จะยืนไม่ไหว เขาถลาเข้ามาประคอง ดวงตาสีเหลืองเหลือบมองเห็นแต่ลำคอขาวๆเมื่อมองจากด้านบน ความกระหายพุ่งพล่านอย่างแรง แต่ก็ควบคุมให้สงบได้ในที่สุด โลกมันเปลี่ยนไปขนาดนี้แล้วหรือ ถึงขนาดมีเด็กที่ไม่กลัวผีสาง แล้วเข้าใกล้เขาถึงขนาดนี้
“ไปซะ ข้าก็จะไปแล้วเช่นกัน”
“เดินไหวนะฮะ”
“อืม....”
“งั้น...ผมไปนะเพื่อนผมรออยู่”
“....นี่” บางอย่างดลใจให้เรียกเขาไว้
“ฮะ??”
“จำที่พูดในวันนี้ให้ดีล่ะ ว่าใช้ชีวิตให้มีความสุขทุกวินาทีน่ะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว” เด็กชายยิ้มกว้างแล้ววิ่งปร๋อออกไป กลิ่นอากาศข้างหลังเขายังอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมใสไม่ต่างจากอากาศเย็นบนยอดเขา เสียงพูดคุยของเด็กๆแว่วอยู่ไม่ไกลก่อนจางหาย เขายกปลายนิ้วขึ้นดู เล็บยาวดำสกปรกมีหยดเลือดแดงๆแปดเปื้อนอยู่ มันสะกิดเอาเลือดจากลำคอเด็กคนนั้นออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกเลย
ลิ้นแดงๆแห้งผากค่อยๆเล็มเลียช้าๆ ดื่มด่ำรสชาติที่ห่างหายไปนานนับศตวรรษ ความรู้สึกแผ่ซ่านดุจแสงวาบของดาวหางปะทะเข้าพื้นโลกอย่างจัง ทั้งสั่นสะเทือนความรู้สึก แล้วระลอกคลื่นร้อนผ่าวสั่นคลอนประสาทสัมผัสทุกส่วนในกาย แม้แต่หัวใจเหยี่ยวเฉาก็เต้นเร่า
เปลือกตาค่อยๆลืมขึ้นมอง แววตาสีเหลืองอย่างสัตว์ร้ายจางหายไปกลายเป็นสีฟ้าใสส่องประกาย เขาเลียริมฝีปากอีกครั้งเพื่อไม่ให้ลืมเลือนความหวานที่หลงเหลือในปาก ช่างยากจะลืมเลือนได้จริงๆ เจ้าเด็กน้อยเอ๋ย.....เจ้าทำให้ซากศพนี้คืนชีพเสียแล้ว
**********
“นิค......นิคกี้” เสียงเรียกซ้ำๆถึงทำให้ร่างเล็กยืนมองถนนหน้าบ้านในยามค่ำรู้สึกตัว
“ครับ”
“คิดอะไรอยู่ แม่เรียกให้เข้าบ้านหลายครั้งแล้วนะ”
“โทษครับ” ชายหนุ่มโอบไหล่แม่ที่รักเข้าในบ้านอันอุ่นสบาย กลิ่นอาหารไทยลอยคลุ้งไปทั่วเลย “หอมจังเลย”
“ตักข้าวให้แม่หน่อยสิ..... Honey ! Dinner Time”
พ่อแม่เขาชอบสวีทหวานกันตลอดเวลา เห็นแล้วชักกระดากใจ สงสัยคงได้เวลาย้ายออกเสียแล้วมั่ง ร่างเล็กหยิบจานออกจากตู้ตักข้าวใส่จานพลางคิดถึงการย้ายออก เขาอายุ 16 ก็น่าจะได้เวลาแล้ว แต่จะหาค่าเช่าบ้านจากไหนนะ งานพิเศษเหรอ??
เฮือก!!! เคร้ง...
“นิค??” คาร์สเข้ามาทันได้ยินเสียงพอดี “จานแตกเหรอ”
“ไม่แตกครับ แต่หลุดมือลงบนเคาน์เตอร์เท่านั้นไม่มีไรครับ” เขายกจานข้าวให้พ่อแม่ก่อน
“เป็นไร พักนี้เราใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะ มิลเนอร์ว่าเราเหม่อบ่อยๆ”
นันทกวียิ้มๆกำลังคิดว่าเงียบไว้ดีกว่า แต่ก็รู้สึกอัดอั้นในใจจนทนไม่ไหวแล้ว “แด้ด”
“หื้อ”
“แด้ดเคยไหมฮะ ที่อยู่ดีๆ.....ก็รู้สึกหนาวต้นคอบ่อยๆ...เหมือนมีอะไรสะกิดให้เราสะดุ้งอยู่เรื่อย แต่ก็ไม่มีอะไรสักนิด”
“เคยสิ สมัยเด็กบ่อยด้วย แต่พ่อไม่เป็นบ่อยเท่าลุงมาร์โคลของเรา”
“ลุงมาร์โคล??” เขากระพริบตาอย่างไม่คุ้นชื่อคนๆนี้เลย
“ญาติลูกพี่ลูกน้องนะ ลุงเขามางานวันเกิดครบขวบแรกของเราด้วย มีภาพที่แด้ดถ่ายไว้ด้วยจำไม่ได้เหรอ”
“โธ่ ใครจะไปจำได้” ชายหนุ่มหัวเราะเยาะ
“มาร์โคล โอซีล คนล่ะนามสกุลกับเรา แต่ก็เป็นญาติกันรายนั้นเห็นว่ามี สัมผัสที่6 ด้วยนะ สมัยเด็กหมอนี้ชอบสะดุ้งบ่อยๆชอบมองอะไรที่ไม่มีตัวตน บางทีก็พูดอะไรแปลกๆแด้ดก็ไม่ได้สนใจหรอก คงเป็นคนมีจินตนาการสูงน่ะ ตอนหลังได้ยินว่าเขาไปบวชเป็นบาทหลวงด้วย” คาร์ลพล่ามยาวเหยียดก่อนจะเห็นสายตาของภรรยาเตือนนิดๆ
“ เอ่อ นิคว่าพักนี้เราเย็นต้นคอบ่อยเหรอ”
“ครับ.....ตั้งแต่เด็กใหม่ย้ายมา”
“เด็กใหม่??”
“ดาร์ท ชไนเดอร์ หน้าตาหล่อสุดๆ สาวๆน่ะกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เชียว แต่กลับเป็นคนเงียบมากดูเป็นผู้ใหญ่กร้านโลก มากกว่าจะเป็นเด็กนักเรียนอย่างผม.....ไม่รู้สิฮะ ตั้งแต่รู้จักเขาผมรู้สึกเย็นวาบต้นคอหลายครั้ง เหมือนมีคนยืนมองอยู่ข้างหลังตลอดเวลา แล้ว......ไม่ค่อยสบายใจเลย”
พ่อมองหน้าเขาชั่วครู่ “คงคิดไปเองน่ะ ลูกหาอะไรทำเสียหน่อยก็ไม่รู้สึกแล้ว”
ชายหนุ่มผิดหวังนิดๆที่พ่อด่วนสรุปเร็วอย่างนี้ เขาบ้าบอไปคนเดียวหรือไง
“จะว่าไป ดาร์ท ชไนเดอร์นี่เป็นชื่อที่แปลกทีเดียวนะคะ ฟังน่ากลัวยังไงชอบกล”
“นั้นสิ พ่อเขาคิดยังไงถึงตั้งชื่อลูกว่า ดาร์ท ออกมาได้”
“คุณก็.....อย่าลืมสิว่าดาราโปรดของคุณก็ชื่อ ดาร์ทเวเดอร์”
“นั้นมันในหนัง ที่รัก” สองผัวเมียเริ่มจู้จี้กันแล้ว นันทกวีรีบกินให้เสร็จแล้วเก็บจานขึ้นไปห้องของตัวเอง เขาเปิดหน้าต่างออกไป คืนนี้ท้องฟ้าปิดมองไม่เห็นดวงดาวเลย ลมพัดมาเอื่อยๆยังไม่เย็นเท่าต้นคอ น่ารำคาญชะมัด
ชายหนุ่มลูบต้นคอไปมาอย่างหงุดหงิด ทำไมถึงไม่หายเสียทีนะ รำคาญๆๆๆ รำคาญจะตายอยู่แล้ว เขานั่งบนเตียงเท้าคางกับกรอบหน้าต่างมองไปรอบๆพยายามจับสังเกตให้ได้ มีบางอย่างอยู่ข้างนอกนั้น อาจจะกำลังมองมาที่เขาก็ได้ ความรู้สึกมันบอก ตาพยายามเพ่งมองไปยังเงาของต้นไม้ฝั่งบ้านตรงข้าม มีอะไรอยู่ที่นั้น ทั้งที่ควรกลัวแต่เขากลับไม่รู้สึกถึงอันตรายเลย เขาจ้องอยู่พักหนึ่งถึงรู้สึกอุ่นขึ้น ลมเย็นที่ต้นคอหายไปแล้ว แถมอุ่นขึ้นทั้งตัวอีกต่างหาก ความอุ่นสบายนี้แผ่ซ่านไปทั้งร่าง จนอดเคลิ้บไม่ได้
นันทกวีเกยคางกับขอบหน้าต่าง จ้องมองความมืดเบื้องหน้าอย่างเพลิดเพลินเมื่อไม่รู้สึกหนาวอีกแล้ว และความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นอย่างช้าๆโดยไม่ทันตั้งตัว ทุกอณูในร่างกายตื่นขึ้นราวกับถูกโอบกอดด้วยวงแขนอุ่น ทำให้เลือดในกายแทบเดือดพล่าน
จู่ๆเกิดอารมณ์ได้ยังไงไม่รู้ ชายหนุ่มไม่คิดมาก มันคงเป็นไปตามอารมณ์วัยรุ่นของเขานั้นเอง วิธีแก้ไม่มีอะไรมากนอกจากสอดมือเข้าไปในกางเกง สัมผัสด้วยมือตัวเองก็รู้แล้วว่า มีอารมณ์ขนาดไหน
“อืม....” เขานั่งมองออกไปข้างนอก ขณะที่มือขยับช้าๆปลุกเร้าตัวเองให้เพลิดเพลินไปกับความเร่าร้อนช้าๆ
‘ใช่....ขยับช้าๆ ปลายนิ้วถูร่องที่ปลายแรงๆสิ’ ราวกับมีเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างโสตประสาท นันทกวีทำตามอย่างว่าง่าย
“โอ้ออ...” เยื่อเมือกลื่นๆติดมากับปลายนิ้วทำให้จังหวะสัมผัสลื่นไหล ต้องออกแรงกระชับให้มากขึ้นอีก มันร้อนผ่าวแล้วเสียวซ่านเหลือเกิน ทำไมถึงต้องการขนาดนี้นะ ความร้อนรุ่มทำให้เขาต้องถอดกางเกงยีนต์เกะกะออกให้พ้นทาง มือหนึ่งเร่งรัดอารมณ์ของตัวเองให้พุ่งสูงขึ้น อีกมือประคองถุงนุ่มนิ่มไว้ ก่อนเลื้อยไปข้างหลังอีกนิด ร่องลึกที่เพียงแค่แหย่นิ้วลงไป
“อ๊ะ...” ทำไมตรงนี้ถึงอยากจัง ในตัวเขากำลังร่ำร้องถึงบางอย่าง บางอย่างที่เข้าถึงได้ “โอ้ยยย...”
มือกำกระชับแล้วเร่งจังหวะจนสติแทบล่องลอย วันนี้เขาเร่าร้อนเหลือเกิน ทั้งร่างเบิ่งบานราวดอกไม้รอให้สัมผัสอยู่ หัวนมเขาชูชัน ผิวกายตื่นตัวถึงขีดสุด
นี่.....นี่ถ้ามี....มีร่างที่แข็งแกร่งอยู่เหนือร่างเขาจะเป็นยังไงนะ
“โอ้ออออ!!!!” นันทกวีถึงในเสี้ยววินาทีนั้น แค่จิตนาการถึงร่างกายกำยำเหนือร่าง ความรู้สึกทั้งมวลก็ระเบิดออกมาเป็นจุล สติเขาดับวูบโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
***************
“นิค......นิค......”
เฮือก!!! ร่างเล็กลุกพราดพราดราวกับปลาโดนน้ำร้อนลวก
“อย่าเพิ่งเปิดประตู.....” เขาใจหายวาบเพราะไม่ได้ใส่กางเกงนอน แต่ต้องประหลาดใจที่ฟ้าแจ้งจางปาง บนตัวมีผ้าห่มอยู่แล้ว เฮ้ย...นี่กูหลับไปทั้งแก้ผ้าเลยเหรอ เปิดผ้าออกดูแล้วงงยกกำลังสอง ใครมานุ่งกางเกงให้วะ??
“นิค” แม่เปิดประตูเข้ามา “สายแล้วนะ รีบลุกได้แล้ว”
นันทกวีหน้าร้อนผ่าว นี่แม่เขามาในห้องตอนเขาล่อนจ้อนเหรอเนี่ย “แม่..เมื่อคืนแม่เข้ามาห้องผมเหรอ”
“หื้อ ไม่นี่ เมื่อคืนแม่ดูบอลกับแด้ดเขากว่าจะเข้านอนก็ดึกแล้ว ไม่ได้เข้าห้องลูกเลย”
“งั้นแด้ดล่ะ เข้าห้องผมหรือเปล่า”
“ก็เข้านอนพร้อมกันนี่ ไม่ได้ลุกมาเข้าห้องเราหรอก....มีอะไร”
“.....ไม่มีครับ” แล้วใครใส่กางเกงให้หว่า รึว่าละเมอลุกมาใส่เอง นันทกวีงงเต็กเขาลุกขึ้นเก็บเตียงทั้งยังมึนๆงงๆ พอหันมา แม่ก็หัวเราะคิก “มีอะไรฮะ”
“นึกอุตริอะไรของเราถึงเอาดอกมาเสียบผมจ๊ะ”
“หา??” หันไปมองกระจก มีดอกไอวี่สีเหลืองดอกหนึ่งทัดหูเขาอยู่ ดอกไอวี่เหรอ?? มาจากไหนกันเนี่ย
“เอ้าๆ อย่าช้าจ๊ะ รีบแต่งตัวแล้วไปโรงเรียนได้แล้วนะ”
“ครับผม” ชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำแบบงงๆ เขาลุกมาใส่กางเกงตอนไหน นอนห่มผ้าตอนไหน แล้วดอกไม้นี่มาจากไหนกัน???
คำถามนี้ทำให้เขาจนในคำตอบ คิดจนปวดหัวก็ไม่หาคำตอบไม่ได้ ในที่สุดก็เลิกคิดไปซะ นันทกวีแต่งเครื่องแบบไปโรงเรียน
“แบมบี้” มิลเนอร์เห็นหน้าเขาก็โบกมือเรียก
“ไง การบ้านได้ทำไหม”
“ทำได้ครึ่งเดียวก็เผลอหลับไปเสียก่อนแล้ว แกล่ะ”
“ไม่ได้ทำเลย”
“งั้นต้องรีบหาคนทำแล้ว มาลอกล่ะว่ะ เฮ้ นายมีเศษเหรียญหรือเปล่า เช้านี้ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย จะไปซื้อขนมที่ตู้หยอดเหรียญหน่อย”
“มีถึงหรือเปล่าไม่รู้นะ” ชายหนุ่มล้วงกระเป๋ากางเกงออกมา มีเศษเหรียญ เศษกระดาษยับยู่ยี่ กับเศษดอกสีเหลืองเด่นสะดุดตา
“เอ....นี่ดอกไอวี่นี่นา ไปเอามาจากไหนน่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นมาก็เห็นบนที่นอนแล้ว”
“แหมแห่มแหม....นี่ถ้ามีสาวๆให้ล่ะ แกโชคดีแน่ๆเลย”
“ทำไมเหรอ” นันทกวีทำหน้างง
“น้องสาวฉันน่ะสิบ้าเรื่องภาษาดอกไม้ แล้วคุยให้ฟังจนจำได้เลยว่าดอกอะไรมีความหมายว่าไง ดอกไอวี่สีเหลือง ภาษาดอกไม้แปลว่า ‘ฉันหลงใหลในตัวคุณ’”
“ฉันหลงใหลในตัวคุณ??”
“ใช่ มันหมายความว่ายังงี้” มิลเนอร์ยิ้มกว้างหยิบเศษเหรียญในมือเขาเดินไปโรงอาหารอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้เพื่อนรักยืนงงต่อไป ทำไมช่วงนี้ถึงมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นบ่อยๆด้วยนะ
เฮือก!!!! ร่างเล็กยืนตัวแข็งทื่อ เอาอีกแล้ว.....คอเขาเย็นเหมือนอย่างเคย รู้สึกเหมือนมีใครยืนหายใจรดต้นคออยู่ ความรู้สึกนี้ทำให้อึดอัดเหลือเกิน เขาตัดสินใจหันไปมองข้างหลัง ลานกว้างหน้าตึกเรียนเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่ยืนคุยกันบ้าง เดินคุยกันบ้าง ไม่มีใครที่คอยมองเขาเลย
ดวงตากลมโตมองไปทั่ว ก่อนจะเหลือบขึ้นมองชั้นบนที่อยู่เหนือขึ้นไป ใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั้นและกำลังมองมาที่เขา สายตาคู่นั้นปานประหนึ่งหมุดเหล็กที่ตอกลงบนร่างกายให้ขยับเขยื้อนไม่ได้ ต้องยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น
ดาร์ท ชไนเดอร์ เขากลัวคนๆนี้จริงๆ
*************
ยังนึกตอนจบให้สมบรูณ์ไม่ได้แปะไว้ก่อนล่ะกัน :bye2: :bye2:
-
อยากอ่านต่อ
นิคกี้น่ารักมากมาย
-
อย่างนี้นี่เอง มีความหลังกัน
แล้วน้องแบมบี้จะจำได้มั้ยเนี่ย
จากคุณปู่กลายมาเป็นหนุ่มหล่ออย่างนี้
-
สนุกมากค่ะ แล้วจะรอตอนต่อไปนะจ้า คุรผีดูดเลือดแอบมาหาน้องแน่ๆเลยมะคืน
-
รออ่านตอนต่อไปจร้า
:กอด1:
เป็นกำลังใจให้ :bye2:
-
ตอนนี้ดูหวานปนลึกลับนิดๆ แต่พอกลับไปอ่านตอนแรกอีกครั้ง เหมือนฉายหนังคนละม้วน ทำไมถึงได้ดุเดือดเลือดพล่านขนาดนั้นนนน :m25:
-
อยากอ่านต่อ มันดูลึกลับดีแหะ :impress2:
-
ดูลึกลับน่าติดตามจริงๆ
-
ขอบคุณค่า :L2:
มีความหลังกันมาก่อนแฮะ รอตอนต่อไป :bye2:
-
อ้า..อยากจะบอกว่าชอบเรื่องชุดนี้มากๆเลยค่า แทบทุกเรื่องเลย แบบว่าอ่านแล้วได้อารมณ์มากๆ
ไม่รู้ทำไมที่เคยอ่านเรื่องอื่นที่มีฉากncเหมือนกัน แต่อ่านเรื่องนี้แล้วมันให้ความรู้สึกมากกว่าอย่างบอกไม่ถูก
แบบว่า.."เร่าร้อน" อะไรประมาณนั้นน่ะค่ะ
-
นายเอกของเราโดนลักหลับรึเปล่าเนี่ย :z1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน มาอัพต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
นึกถึงลีสแตทใน interview with the vampire ไงไม่รู้ค่า....แบมบี้แอบหว่านเสน่ห์ไปโดยไม่รู้ตัวแต่เด็กเลย
-
สนุกน่าติดตามจริงๆค่ะ
ลึกลับ และชวนขนลุก
พร้อมๆ กับแอบเสียวเล็กน้อย
-
อ๊ากก ค้าง อีกแล้ว T^T
ทำไมช่วงนี้ถึงมีแต่คนทำให้ค้างฟร่ะ
รีบมาต่อไวๆนะ ได้โปรดที่เถอะ *o*
-
หุหุ เป็นตอนที่สนุก น่าติดตามมากกก.. :interest:
แว้บ!...มาเป็นกำลังใจ ให้คิดตอนต่อๆไป และตอนจบได้สมใจคนเขียน และ..คนอ่านค่ะ :L2:
-
อ่านแล้วดูลึกลับดีอะ ชอบๆ
-
น่าติดตาม
-
อ้ากท่านดาร์ท แหมๆ กำไรๆ สุดๆ
-
o13 ยังสนุกเหมือนเดิมเลย
-
:m25: โอ้...มาย ก้อดดดดดดดดด ท่านดาร์ทแอบหื่นอ่ะ สโตรคเกอร์เหรอฮะท่าน
-
มารอตอนจบ
และตอนต่อๆไป
-
สนุก น่าติดตามมากๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
อ้อ มีความหลังต่อกันเช่นนี้นี่เอง :z1:
พี่ดาร์ทแกไม่น่ากลัวหรอกจ้ะแบมบี้ แ่ค่น่าขนลุก :laugh:
รอค่ะรอ :impress2:
-
o13 o13 o13
ต่อๆๆๆๆๆๆๆอยากอ่านแล้ว
-
กรี๊ด....โฮะๆ เรื่องนี้อยากให้มีตอนต่ออีกซัก 3-4 ตอนอ๊ะ!
-
ต่ออีกซักตอนนะ
-
น่าติดตามมาก o13
-
ลึกลับอย่างนี้ น่าติดตามที่สุดดดดดดดดดดด :impress2:
-
ชอบตอนนี้มาก ^^
เอายาวๆเลย อย่างรอคอย อ ิอ ิ
-
ขอเเบบยาวๆนิดนึงน่ะค่ะ
๕๕๕๕๕
น่าติดตามมาก
o13 o13
-
ลักหลับๆ งี้ดๆ อยากอ่านต่ออ้ะดีใจใที่ไม่ค้างTvT
-
แอร๊ยยยยยย
ชอบแนวนี้มากมายจริงๆเล้ยยยยย
มา่ต่อเร็วๆนะค้าบบบบบ
-
ดาร์ทเท่ห์มากกกกกกกกก <3
แอร๊ยๆๆๆ ชอบแนวนี้ที่สุดเลย
ลึกลับ น่าติดตามสุดๆ ><
รอนะคะ +1
-
ดาร์ท ไม่ปรากฏให้เห็นยามค่ำคืน
แต่ทำให้แบมบี้ตื่นเลยหรอเนี่ย
อหม่ๆ โผล่มาให้เห็นเลยไม่ได้หรอ
-
รอตอนต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เย้ มาต่อแล้ว
แต่ก็ยังแอบค้างอ่ะ
เราว่าน่าติดตามมากๆเลย
อยากอ่านแบบเรื่องยาวจัง
-
ลึกลับชะมัด แต่ชวนติดตามมากกกกกกกกกกก
อยากรู้ว่าตอนจบจะเป็นยังไง
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ค่ะ ^^
-
:L2: ดีใจที่คนเขียนกลับมาแว้วววว
สองตอนล่าสุดนี่ลึกลับดีจัง
-
กรี๊ด ตาแก่เป็นโชตะค่อนนี่หว่า555 ชอบตั้งกะเด็กยันโต ว่าแต่ทำไมหนูแบบี้ถึงกลัวล่ะนิ...คงรู้ล่ะสิว่าตาแก่กะเคลมหนูน่ะ เซนส์แรงใช้ได้เนอะ
สนุกมากๆค่ะ
รอตอนต่อไปนะ
-
อ๊าาาาาา
อยากอ่านตอนจบซะแล้ว
รีบๆมาต่อนะค๊า
-
แอร้กกกกกกกกกกกก จบไม่ลงแล้ว ทำไงดี้ ทำไงดี ยิ่งเขียนยิ่งมึนหาทางจบไม่ลง แถมตัวละครเพิ่มอีกต่างหาก
เวรล่ะฉัน เดี๋ยวได้กินยาตายแน่ ฮือ :o12:
แต่จะอดทนนะ เพื่อทุกคน ดีใจที่คอมเมนต์ให้กำลังใจเยอะ จะพยายามคะ แค่คอมเมนต์เยอะๆเราก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน
ตอนนี้ขออย่าน้อยกว่า 50 คอมเมนต์นะจ๊ะเพื่อเป็นขวัญกำลังจายยยยยยยยย อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ล่วงหน้าจ้า :pig4:
ตอนที่ 20 มนตราปีศาจ
มันคือ สิ่งต้องห้าม
มันคือ ความผิดพลาด
มันคือ อันตราย
แม้รู้อย่างนี้แต่ก็อดใจไม่ได้ ในเมื่อรอยยิ้มอ่อนหวานของเธอ คือดวงตะวันสำหรับคนมืดมัวอย่างฉัน ความสุขสดใสของเธอเป็นดั่งสายลมเย็นเหนือยอดเขา ทำให้ฉัน.....รู้สึกว่าได้หายใจเต็มปอดอีกครั้ง
เช้าวันเสาร์
จะ 9 โมงแล้วท้องฟ้าอึมครึ้มคล้ายจะมีฝนอยู่ตลอดเวลา กัลยาลักษณ์มองลอดหน้าต่างห้องครัวอย่างไม่ชอบใจ วันหยุดทั้งทีจะตากผ้าบ้างก็ดันครึ้มฟ้าครึ้มฝนเสียนี่ เมื่อไรเสื้อผ้าเธอจะโดนแดดนะ รอมาเป็นอาทิตย์แล้ว
“รุนหวาดดดดด...ฮ้าววววว” ลูกชายตัวดีเดินหาวปากกว้าง หัวยุ่งกระเซิงเข้ามา “...มีไรกินบ้างครับ”
“ไม่มี หาไรกินเองเถอะ” เธอตบก้นลูกชาย เพี้ยะ!
“แม่อะ..”
“โตแล้วนะ หัดตื่นเช้าๆ วิ่งออกกำลังฟิสหุ่นเหมือนแด้ดเขาบ้างสิ พุงยื่นแบบนี้เมื่อไรจะมีแฟนกับเขาเสียที ห๊า..”
“แม่อะ....อย่าตอกย้ำได้ไหม ผมเรียนหนักนะ นานๆก็อยากตื่นสายกับเขาเหมือนกัน”
“นานๆตื่นสายกับเขาเหมือนกัน โถ....ไม่ดูตัวเองเลย ตื่นสายทุกวันแท้ๆ แม่จะบอกให้นะเลิกทำตัวขี้เกียจเสียที จริงจังกับชีวิตหน่อย สาวๆน่ะชอบผู้ชายที่ดูแลตัวเองดีนะ ถ้าลูกยังมัวแต่เป็นหนอนนอนอืดอย่างนี้ อีกหน่อยก็กลายเป็นตาอ้วนโง่ที่ไม่มีใครสนแน่”
“บ่นๆๆๆ แม่นี่ก้อ....ถ้าผมตื่นเช้าวิ่งออกกำลังบ้าง แม่คงพอใจสิ พรุ่งนี้ผมจะเริ่มวิ่งออกกำลังให้ดูเลย” ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นหยิบนมกล่องออกมา อารมณ์ขุ่นแต่เช้าเลย เขาชักรำคาญแม่แล้วนะ
“ขอให้จริงเถอะ แล้วแม่จะคอยดูว่าเราทำได้สักกี่วัน”
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าบ้านแทรกบทสนทนาแม่ลูก กันยาลักษณ์ถอนหายใจเฮือกเดินออกมาเปิดประตูรับแขก หัวใจเธอกระตุกวาบอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อพบหน้าแขกที่มาเยือนแต่เช้า
ช่างเป็นสีดำที่ลุ่มลึกตรึงตาแต่แรกเห็นจนลืมตัวไปชั่วขณะ ชายหนุ่มตรงหน้ามีสีดำที่น่าหลงใหลบนร่างกายทำให้หัวใจผู้หญิงเต้นตึกตักไปหมด ผมเขาสีดำขลับสั้นติดต้นคอ ทำให้ผิวหน้าโดดเด่นเป็นพิเศษ โดยเฉพาะคิ้วเข้มเหนือดวงตาคมบาดหัวใจ สันจมูกโด่งได้รูป ใบหน้าคมคายอย่างหนุ่มใหญ่เจ้าเสน่ห์ อยู่ห่างตรงนี้ยังได้กลิ่นโคโลญหอมกระจายมาถึงนี้ ร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างอยู่ในชุดสูทสีดำทั้งตัวอย่างนี้ ยังกะเจ้าชายผู้เลอเลิศจากประเทศไหนสักที่มาหาเจ้าหญิงถึงหน้าบ้าน
“สวัสดีครับ ที่นี่ใช่บ้านของนิคกี้หรือเปล่าครับ”
“......???” กัลยาลักษณ์กระพริบตาหลายปริบ ตั้งสติครู่ใหญ่กว่าจะยิ้มออกมาได้ “คะ....ใช่คะ”
“ผมชื่อ ดาร์ท ชไนเดอร์ เป็นเพื่อนของเขา วันนี้แวะมาเยี่ยมน่ะครับ”
“อ๋อ เพื่อนของนิกกี้เหรอคะ” เธอยิ้มกว้าง แต่ในใจ ต๊าย...ดูคนล่ะชั้นกับลูกฉันเลย
“เขาอยู่ไหมครับ”
“อยู่คะ อยู่”
“ผมอยากจะพบเขาสักหน่อย คุณพอจะ....” ดวงตาสีฟ้าใสค่อยๆเข้มจัดจนเป็นสีน้ำเงินลุ่มลึกสะกดให้ตรึงตาอยู่เช่นนั้นพลังบางอย่างแทรกลึกถึงความคิดในหัว “อนุญาตให้ผมเข้าไปในบ้านได้ไหมครับ”
เพียงเท่านี้ ก็เหมือนมีมนต์วิเศษที่ทำให้กัลยาลักษณ์อ่อนระทวยไปทั้งตัว ทั้งหัวใจลงกองแทบเท้าผู้ชายคนนี้เลย ทำไมช่าง....เขย่าหัวใจคนได้ง่ายดายปานนี้นะ
“คะ เชิญคะ ยินดีต้อนรับ” เธอเปิดประตูออกกว้าง
“ขอบคุณครับ”
“นิค....นิค เพื่อนมาหาแน่ะ”
“คร้าบบบ” สียงดังมาก่อนตัว กัลยาลักษณ์ยิ้มเจื่อนเมื่อนึกได้ว่าเจ้าตัวดียังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย แต่จะร้องห้ามก็ช้าไปแล้ว นันทกวีใส่เสื้อยืดยับๆกับกางเกงขาสั้นเดินเกาพุงออกมา
“หวัดดี”
ชายหนุ่มกำลังยกแก้วนมขึ้นดื่ม พอเห็นหน้าคนที่มาหาถึงกับลมจุกขึ้นที่คอหอย นมในปากพุ่งพรวดออกมา ฟู่!!!!!!!!
“ต้ายแล้ว นิค”
“แค่ก....แค่ก....นาย...มา.....ทำไม” เขาทั้งสำลัก ทั้งไอ น้ำหูน้ำตาไหล แถมขี้มูกยังไหลย้อยเป็นนมอีก
“เช็ดหน้าเช็ดตาก่อน ลูกคนนี้นี่...” กัลยาลักษณ์หยิบทิชชู่ให้ช่างวุ่นวายขายหน้าจริงๆ เธอหันมายิ้มแก้เก้อกับแขกที่แสนมีระดับ แต่ต้องชะงักกึก เมื่อครู่หน้าบ้านชายหนุ่มหน้าตาเป็นผู้ใหญ่มีเสน่ห์วัยใกล้เธอ แต่ตอนนี้ใบหน้าอ่อนวัยลงเห็นได้ชัด อายุใกล้เคียงกับลูกชายเลย สายตาเธอไม่ดีขนาดนี้ได้ยังไง
“นาย....” นันทกวีชี้นิ้วจะว่า
“ไปเที่ยวกันเถอะ”
“หา??”
“วันนี้นายว่างใช่ไหมล่ะ ฉันเลยจะชวนไปเที่ยว เราจะได้สนิทกันมากขึ้นไง”
เรื่องอะไร? ขืนอยู่ด้วยมีหวังขนลุกไปทั้งวันแน่ ชายหนุ่มกำลังหาข้ออ้างดีๆ จู่ๆร่างสูงใหญ่กว่าก้าวเข้ามาประชิด ดวงตาสีฟ้าจ้องลึก เขารู้สึกถึงพลังที่สอดแทรกเข้ามาในความคิดชัดเจนเลย
“ไปนะ” เพียงสองคำสั้นๆเท่านั้น อารมณ์เคือง ความคิดปฏิเสธในหัวอ่อนยวบเป็นเยลลี่เลย นันทกวีคิดไรไม่ออกเลย เขาอึกอักพูดไม่ออกจนกลืนน้ำลายเฮือก
“ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อ”
“ฉันจะรอ”
เห้อะ ฉันจะรอเรอะ ฟังยังกะโดนเยาะเย้ยชะมัด ไอ้บ้า...มาบ้านคนอื่นแล้วบังคับกันหน้าด้านๆเลย........แล้วทำไมกูต้องทำตามมันด้วยนะ นันทกวียืนงงอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เขาไม่ชอบคนๆนี้เลย แต่กลับฟังคำพูดแค่ไม่กี่คำได้เฉยเลย เอาไงดีวะ
“นิค.....” แม่เร่งยิกๆแล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจคว้าเสื้อยืดกางเกงยีนต์เปลี่ยนอย่างว่องไวลงมาข้างล่าง
“เสื้อดีๆก็มีไม่ใช่เหรอ ทำไมเลือกตัวนี้ล่ะ”
แค่เห็นตัวแม่ทำให้เขารู้สึกอายแล้ว “ผมรีบฮะ”
“ไปกันเถอะ” ดาร์ทผายมือให้นำไปก่อน
“เที่ยวให้สนุกนะ” แม่โบกมือหย๊อยๆ ร่าเริงผิดกับลูกชาย พอประตูปิดลง เธอก็นึกขึ้นได้ เพื่อนของลูกนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใครกัน ทำไมถึงไม่ถามไถ่อย่างที่ควรทำนะ กัลยาลักษณ์รู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ข้างนอกท้องฟ้าครึ้มเมฆสีเทาเต็มท้องฟ้าไม่เห็นแสงแดดสักนิด เป็นวันที่ไม่เหมาะจะออกเที่ยวนอกบ้านสักนิด แล้วรถลีโมจอดรอหน้าบ้านนี่โคตรจะเด่นสะดุดตาเลย
“นายนั่งรถนี่มา”
“ใช่”
“หรูดีจังนะ แล้วจะไปไหนล่ะ”
“อืม....” ดาร์ททำหน้าคิดนิดหนึ่ง “บ้านฉันเป็นไง”
“บ้านนาย??”
“ใช่” เขาก้าวมายืนจ้องหน้าในระยะประชิด “ฉันคิดว่าคงทำให้นายอึดอัดใจไม่น้อย ดังนั้นเริ่มจากการทำความรู้จักกันใหม่น่าจะดีนะ”
ฝ่ามือใหญ่โอบไหล่เล็กกว่าให้ขึ้นรถเสียที คนขับรถเปิดประตูรออยู่นานแล้ว พอเข้าอยู่ข้างในสถานที่จำกัดเพียงแค่สองคน นันทกวีกลับรู้สึกว่าบรรยากาศนุ่มนวลอ่อนเบากว่ามีบุคคลอื่นร่วมด้วยมาก เขาหันมามองคนนั่งข้างๆเบียดจนไหล่ชนไหล่ รายนี้มองเขาด้วยแววตาสีฟ้าสดใสแสดงความพึงพอใจ
ทำไม......ถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ด้วย??
“เรา...จะไปไหนนะ บ้านนายใช่ไหม”
“ใช่ บ้านสเปนเซอร์ ที่อยู่บนเขา” พอได้ยินอย่างนั้น เขาก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง บ้านพักตากอากาศของคุณนาย สเปนเซอร์ แม่ม่ายเศรษฐีนีชาวอเมริกัน เธออยู่ที่นี่นานทุกคนในเมืองรู้จักเธอหมด ทว่า....
“นาย.....เป็นไรกับคุณนายส....”
“ลูกชาย”
“.....คุณนายไม่มีลูกชายนี่นา”
“ลูกบุญธรรม” อีกฝ่ายแก้คำทันควันอย่างน่าสงสัย แถมตีสีหน้าสนุกกวนสายตาเขาเสียด้วย นันทกวีเม้มปากแน่นกับคนๆนี้เขาไม่รู้จะวางตัวอย่างไรดี เพราะดูลึกลับ มีเลศนัย จนทำใจให้สนิทด้วยไม่ได้เสียที ในรถเงียบกริบกระทั่งแล่นขึ้นจอดในคฤหาสน์หรูที่คุ้นตา
คนขับรถลงมาเปิดประตูให้ นันทกวีมองไปรอบๆอย่างตื่นตา
ตั้งแต่เล็กจนโตเห็นที่นี่แต่ไกลๆมาตลอด เพิ่งได้เข้ามาดูสวนสวยกับทิวทัศน์ของเมืองที่อยู่ต่ำลงไป ถึงรู้ว่าเมืองนี้สวยมากขนาดไหน
“สวยมากใช่ไหม”
“ใช่ สวยมากเลย เสียดายไม่ได้เอากล้องมาด้วย”
“เอาไว้วันหลัง มาอีกสิ”
หื้อ?? พูดแบบนี้
“กิล....กิล นายไปไหนมา” ทั้งคู่หันไปมอง ชายสูงวัยคนหนึ่งสวมชุดสูทเรียบเนี้ยบไปทั้งตัว เดินจ้ำออกจากบ้านมาแบบหน้าล้ำมาก่อนตัว เขาตะโกนใส่คนขับรถสีหน้าโกรธจัด “นายเอารถออกไปทำไมไม่บอกฉัน หา?? นายเอารถไปไหนมา”
“เอ่อ....คุณสมิท ผมเอ่อ.....ผม” คนขับรถหน้าซีด อึกอัก ปากสั่นไปหมด เขาหันมามองตัวต้นเหตุ
หว่า...น่ากลัวจะเป็นเรื่องแล้วสิ นันทกวีหันมามองคนข้างๆ แต่เขาอัตธารหายไปเฉยเลย หันมาอีกไปอยู่ข้างๆคนขับตั้งแต่เมื่อไรกัน เดินไวโคตรเลย
“ไม่เอาน่า.....โมโหเขาแล้วได้อะไร ผมเป็นคนสั่งเขาให้เอารถออกเอง คุณสมิท”
“แล้ว คุณ....”
ร่างสูงโน้นตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย เขาคลี่ยิ้มน้อยๆตอนจ้องเข้าไปในดวงตาพ่อบ้าน “จำผมไม่ได้หรือ ดาร์ท ชไนเดอร์ ลูกบุญธรรมคุณนายสเปนเซอร์ไง ผมใช้รถออกไปข้างนอกเองแหละ และจะมาพักที่นี่สักระยะหนึ่งด้วย”
หนุ่มใหญ่ผมสีเทายืนมองตาโตคล้ายงงงวยอยู่อึดใจ ก่อนจะรู้สึกตัว “อ๋อ ขออภัยครับ คุณชไนเดอร์ ผมนี่เลอะเลือนจริงๆ ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ”
นันทกวีเข้ามาสมทบเห็นพ่อบ้านยิ้มแย้มจับมือทักทายดาร์ท อย่างสนิทสนม อ้อ....เป็นลูกบุญธรรมบ้านนี่จริงด้วย
“ผมมีเพื่อนมาด้วย ช่วยเตรียมน้ำชากับของว่างไปที่สระน้ำนะ”
“ได้ครับ”
โห....โค้งให้เสียด้วย เขาล่ะไม่ชินกับการที่มีคนโค้งให้ คอยรองมือ รองเท้าให้แบบนี้เลย ดาร์ทคว้ามือเขาดึงเข้าไปในบ้านอันใหญ่โต ภายในบ้านหลังนี้ตกแต่งได้อย่างสวยงาม มีสไตล์ เรียบง่ายแต่ก็หรู ของทุกชิ้นดูก็รู้เลยว่าราคาแพงระยับ แค่ทางเดินหน้าห้องโถงก็ใหญ่กว่าบ้านเขาทั้งหลังแล้ว
“ช....ชไนเดอร์”
“ดาร์ท ฉันชอบให้เรียกอย่างนั้นมากกว่า”
“ดาร์ท...ปล่อยมือฉันได้ไหม” ความเร็วของการย่างเท้าชะลอลงพร้อมๆกับมือที่บีบมือเขาแน่นปล่อยอย่างไม่เต็มใจนัก ใบหน้านั้นขยับมาคล้ายอยากจะมองแต่ก็หยุดแค่นั้น จึงเห็นด้านข้างของใบหน้า กับขนตาที่ขยับขึ้นลงช้าๆ รู้สึกได้ถึงความน้อยใจนิดๆ
เขาอยากจับมือฉันหรือ??
“มาเถอะ” น้ำเสียงเขาราบเรียบอย่างไม่ใส่ใจอะไร ก่อนเปิดประตูกระจกบานใหญ่ออกกว้างรับอากาศสดชื่นของเนินเขาปะทะใบหน้า ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอดทันที ฮ่า......
คุณสมิท บัทเลอร์ของบ้านยกน้ำชาผ่านเขาไปวูบ ตามด้วยสาวใช้ที่ยกถาดขนมมาเต็มไปหมด เร็วจริงๆ พวกเขายังไม่ทันได้นั่งลงด้วยซ้ำ ทั้งหมดถูกจัดวางบนโต๊ะกลมริมระเบียงใกล้สระน้ำใหญ่ที่คลุมผ้าไว้อย่างดี ป้องกันไม่ให้เป็นน้ำแข็ง
“แม่จะกลับมาเมื่อไรเหรอ”
“ท่านว่าอีกสองอาทิตย์ถึงจะกลับครับ”
“เหรอ....น่าเสียดายจังที่ไม่ได้เจอ” เขาว่าคล้ายจะเสียดาย ทว่าน้ำเสียงไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนั้นเลย นันทกวีมองแล้วอดนึกสงสัยตัวเองไม่ได้ทำไมถึงดูลึกลับไปเสียทุกอย่างนะ ไม่ว่าคนๆนี้จะทำอะไร สายตาเขาต้องมองตามราวกับมีแม่เหล็กดึงดูด ทุกอิริยาบถดูลึกลับและชวนให้มีคำถามอยู่เรื่อย
“เชิญครับ” คุณสมิท รินน้ำชาพร้อมๆกับเลื่อนเก้าอี้ไว้รอ ทำให้ต้องรีบไปนั่งด้วยความเกรงใจ โห....แค่นั่งลงก็ได้กลิ่นชาหอมๆแล้ว เป็นชาผสมนมแพะรสชาติหวานกำลังพอดี
“อืม ชานี้อร่อยจัง”
“ทานกับขนมปังสิ อร่อยนะ”ปลายนิ้วได้รูปเลื่อนถาดขนมปังอบมาใหม่หอมยั่วน้ำลาย แถมมีพายกับสมูทเค้กสตอเบอรี่อีกต่างหาก น่ากินทั้งนั้น
“งั้น.... ไม่เกรงใจล่ะนะ”
กร๊วม....! อื้ม ขนมปังอบใหม่ผิวนอกกร๊อบกรอบ เนื้อในนุ่ม เคี้ยวอร่อย รสชาติหวาน มัน เค็มแปร่มๆ ทานกับครีมสดยิ่งอร่อยจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ ยังกะอยู่ในสวรรค์แน่ะ
“อื้มมมมม.....อร่อย” คนตรงหน้ายิ้มตาหยี่แก้มพองกลม ปลาบปลื้มกับรสชาติที่ได้ลิ้มรสซะจนใครเห็นต้องยิ้มตาม
“อร่อยขนาดนี้เชียว”
“อืม อร่อย มีความสุขที่สุดในโลกเลย”
“หึ.....แค่เห็นหน้าเธอก็เข้าใจเลยว่ารู้สึกอย่างไร”
อีกฝ่ายนั่งเท้าคางมองอย่างสบายอารมณ์ นันทกวีไม่รู้จะคุยอะไรเลยกินเพื่อไม่ให้ปากว่าง แถมขนมบนโต๊ะก็อร่อยทุกอย่าง เผลอแผล็บเดียวทุกอย่างบนโต๊ะก็ถูกกวาดเรียบ สะอาดหมดจดทุกจาน
“โทษนะ ฉันกินอยู่คนเดียวหมดเลย”
“ไม่หรอก แค่ดูเธอกินก็สนุกแล้ว” ดาร์ทยิ้มอ่อนโยนจนชักเขินซะแล้ว
“อย่าใช้คำพูดที่ชวนสยองได้ไหม”
“สยองเหรอ??”
“ก็.....นายพูดเหมือนกำลังเกี้ยวสาว แถม.....ใช้สายตามองแปลกๆด้วย ฉันขนลุกนะ”
“ฮะ..โทษทีที่ทำให้นายรู้สึกแปลกๆ” ร่างสูงขยับตัวปรับท่าทีเสียใหม่ “ฉันกำลังเกี้ยวนายจริงๆ”
นันทกวีมองตาโต
“อันที่จริงฉันกำลังคิดพล๊อกนิยายเรื่องใหม่ อิมเมทตัวละครเหมือนนายมากๆ อารมณ์ก็เลยอินไปหน่อย”
“นิยาย?? นายเป็นนักเขียนเหรอ” แปลกใจสุดๆเลย อายุเท่าเขานี่นะเป็นนักเขียน
“ใช่ เขียนหนังสือได้ 2-3 เล่มแล้ว”
“เรื่องไหนล่ะ บอกหน่อยสิเผื่อฉันเคยอ่านมาบ้าง” ตื่นเต้นจังแฮะ ที่คนรุ่นราวคราวเดียวกันทำอะไรได้ยอดเยี่ยมอย่างนี้
“นายคงไม่ได้อ่านหรอก เพราะฉันเขียนนิยายอาญากรรม สืบสวนสอบสวน แต่เรื่องใหม่นี้เพิ่งจะหันมาแนวโรแมนติก ดราม่า”
“เล่าให้ฟังหน่อยสิ พล๊อกเรื่องเป็นอย่างไง” นันทกวีลืมเรื่องอึดอัดใจเก่าๆไปหมด ตอนนี้ใจจดจ่อแต่เรื่องที่น่าทึ่งของเพื่อนใหม่ผู้แปลกหน้ามากกว่า
“เป็น......เรื่องของแวมไพร์ตนหนึ่ง ที่สิ้นหวังกับชีวิตเน่าเปื่อยของตนเอง จึงจองจำตัวเองไว้ในความเงียบงัน รอวันให้เน่าสลาย เวลาผ่านไป....ผ่านไปเขาก็ยังคงอยู่ที่นั้น”
แค่เริ่มเรื่องก็น่าสนใจแล้ว ชายหนุ่มฟังอย่างตั้งใจ สมาธิจดจ่ออยู่ตรงหน้าจนคนพูดนึกขำ “ในช่วงเวลาแห่งการรอคอยนั้น เขาก็ได้พบกับเด็กคนหนึ่งที่ล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตโดยไม่ได้ตั้งใจ”
“เขาตกหลุมรักเด็กสาวคนนั้นใช่ไหมล่ะ” นันทกวีตื่นเต้น
“เปล่า...” เล่นดับฝันเขาซะงั้น ชายหนุ่มผิดหวังน่าดู “เด็กคนนั้นแค่ทำให้เขาหิว”
“อ้าว??”
“ช่วงเวลาเฝ้ารอความตายที่ไม่มีวันเกิดขึ้นนั้น เด็กคนนั้นปลุกแวมไพร์ตื่นจากฝันอันยาวนาน และรู้สึกถึงความแห้งแล้งในกาย เขาหิวโหย และเมื่อมองลึกในดวงตาซื่อๆคู่นั้น กับคำพูดที่ออกมาจากใจที่ใสซื่อ ทำให้เขา......ไม่อยากจะหลับฝันในความมืดอีก”
“แล้ว...”
“เขาเลิกรอความตายและใช้ชีวิตต่อไประหว่างที่เฝ้ามองเด็กคนนั้นเติบโต คิดว่าเวลาคงทำให้ความใสสะอาดในตัวเด็กนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา และเมื่อได้เห็นเด็กคนนั้นมีจิตใจดำมืดเมื่อไร เขาจะกัดกินมันให้สาแก่ใจ ให้....พระเจ้ารู้ว่า นั้น...คือความโสโครกที่ท่านสร้าง”
ดาร์ทหยุดไว้เพียงเท่านี้ สีหน้าบอกยากว่าพึงพอใจหรือผิดหวัง หากริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มแบบเย้ยยันได้น่ามองที่สุด ไม่ว่าจะทำหน้ายังไงเขาก็หล่อเหลาแบบน่ากลัวทุกอริยาบท นันทกวีมองตาโต อารมณ์นักเขียนมันอินขนาดนี้เชียวเหรอ ยังกะตัวเองเป็นแวมไพร์ตนนั้นเสียเองแน่ะ
“แล้วไงต่อ เด็กคนนั้นเปลี่ยนไปหรือเปล่า”
เขายิ้มน้อยๆ “การเปลี่ยนแปลงนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร....คนที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยมีแต่คนตายแล้วเท่านั้น แต่กับเด็กคนนั้น ยิ่งโต.....รอยยิ้มเขายิ่งกว้าง ยิ่งสดใส ซื่อแล้ว....ติดโง่นิดๆด้วย”
เอ้า นางเอกแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ? นันทกวีงง แต่นิยายนี่นะจะเขียนยังไงก็ได้นี่ ดาร์ทเล่าต่อ “มันทำให้แวมไพร์หงุดหงิดใจไม่น้อย ทั้งโมโหโกธา ทั้งเกลียดชังสารพัดจนเขาอยากจะฉีกเด็กคนนั้นให้เป็นชิ้นๆให้สะใจ แต่....ก็ทำไม่ลง ตอนนั้นเองที่เขารู้ตัวว่า..... หลงรักเด็กคนนั้นเสียแล้ว”
ดาร์ทมองสบตาเขา “รอยยิ้มอ่อนหวานของเธอ คือดวงตะวันสำหรับคนมืดมัวอย่างฉัน ความสุขสดใสของเธอเป็นดั่งสายลมเย็นเหนือยอดเขา ทำให้ฉัน.....รู้สึกว่าได้หายใจเต็มปอดอีกครั้ง”
โอ้....แค่ฟังใจก็สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว นี่....พูดกับเขาหรือพูดกับตัวละครกันแน่ นันทกวีหน้าร้อนผ่าวไปหมด ทำไงดีเขินจังเลย ดาร์ทยื่นมือมาหา
“ลุกหน่อยสิ”
หา?? ไม่ทันตั้งตัวเลย แต่มือก็ยื่นไปให้แล้ว เขากุมมือเย็นๆเพราะอากาศและความตื่นเต้นดึงให้ลุกมาห่างจากโต๊ะไม่กี่ก้าว
“ถ้าจะเต้นรำกัน นายอยากเต้นแบบไหน ควิกสแต็บ แทงโก้ หรือซัลซ่า”
“หา??” นันทกวีอ้าปากค้าง เขาไม่รู้จักสักอัน แต่ยังไม่ทันได้ตอบ อุ้งมือใหญ่กระชับมือเขาแน่น อีกมือก็วางที่ปั้นเอว “เดี๋ยวสิ เดี๋ยวๆๆๆ”
“เอาน่า....ถือว่าช่วยกันหน่อย” ดาร์ทมองหน้าเขาตรงๆ “ไม่เห็นหรือ ท้องฟ้าสวยออกอย่างนี้ แล้วลมโชยเชิญชวนแล้ว ทำใจอยู่เฉยได้ไง ไปตามจังหวะเถอะน่า”
ร่างสูงใหญ่นำให้จำต้องก้าวตามจังหวะแทงโก้ แรกๆนั้นงงอยู่สักหน่อย แต่พอก้าวตามทันก็นับจังหวะเป็น มันไม่ได้ช้าอืดอาดแล้วตาจ้องตา แต่มันกระชับกระเฉง ว่องไว นันทกวีรู้สึกสนุกกว่าที่คิด
“เอ้า หมุน” ดาร์ทจับมือเขาขึ้นให้หมุนตัว
“ว้าว..” เกิดมายังไม่เคยเต้นแบบนี้เลย นอกจากเต้นตามดาราในทีวีไม่ค่อยได้เรื่องเลย แต่แบบนี้สนุกกว่า เขาชอบที่มีมือคอยประคอง ให้ก้าวไปตามจังหวะและคอยรองแผ่นหลังเวลาจับเขาเอนหลังเกือบ90 องศา
“เอ้า หมุนอีกที” อุ้งมือใหญ่จับหมุนเร็วๆซะสองรอบเล่นเอาหัวหมุนไปหมด
“ฮะฮะ...” นันทกวีหัวเราะตอนเซเข้าหาไหล่กว้าง เขาเกาะร่างสูงใหญ่ไว้ไม่ให้ล้ม น่าขายหน้าแต่สนุกจัง อารมณ์ตอนนี้สนุกที่สุดจนเผลอหายใจเอากลิ่นที่ซอกคอดาร์ทซะเต็มปอด กลิ่นนุ่มนวลราวกับกำมะยี่ชั้นดี ห่อหุ้มรอบตัวเขา ฝ่ามือใหญ่กอดกระชับตัวเขาไว้แน่น
‘รู้สึกดีจัง’ ชายหนุ่มมีความสุขที่สุด แต่พอรู้สึกตัวถึงพบว่าตัวเองยืนซบหน้ากับไหล่กว้างยังกะพระเอก-นางเอกเฉยเลย เว้ยยยยยย ขายขี้หน้าชะมัด
“......??” เขาเงยหน้าขึ้นจะผละออกห่าง ฝ่ามือที่โอบแผ่นหลังเลื่อนขึ้นมากุมไหล่ไว้ทั้งสองข้าง ดวงตาสีน้ำตาลกระพริบปริบอย่างงงวยเมื่อสบตาสีฟ้าที่สวยกว่าอากาศยามเช้าในตอนนี้
“ฉันกำลังยั่วเธออยู่นะ” ดาร์ทยิ้มเจ้าเล่ห์ คำพูดเบาๆทว่าสั่นหัวใจคนฟังไปหมด “ แค่เห็นสีหน้าตกใจทำอะไรไม่ถูกของเธอก็สนุกแล้ว ทำให้ยิ่งอยากกินเข้าไปอีก ของหวานที่น่ารักของฉัน”
มือโอบรอบเอวรัดแน่นอีกขึ้นอีก อีกมือช้อนต้นคอให้แหงนหงายขึ้นอีก “อยากจะถอยก็ถอยเสียเดียวนี้ ไม่อย่างงั้นแล้ว....ฉันจะกินเธอจริงๆแล้วนะ”
นันทกวียืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก นี่แค่นิยายไม่ใช่เหรอ แต่ใบหน้าคมสันใกล้เข้ามาอย่างน่าใจหาย เขาขยับปากจะร้องห้ามแต่ไม่มีเสียงเลย ดวงตากลมโตหลับตาปี๋
‘แม่จ๋า...’
*******************
ชายฉกรรจ์หลายสิบคนในชุดสูทดำเรียบก้าวลงจากเครื่องบินส่วนตัวในสนามบินเล็กๆของบูคูรเช่ ทุกคนหิ้วสัมพาระกระเป๋าสีเทาลงมาเรียงที่พื้นหลายสิบใบด้วยความว่องไว เป็นเวลาเดียวกับคนมาต้อนรับเดินทางมาถึงคนสุดท้ายของเที่ยวบินนี้ออกมา
“โบรดิ”
“ฟรังซัวร์ ดีใจจริงๆที่ได้พบ” ชายวัยกลางคนในชุดบาทหลวงทั้งสองตรงเข้ากอดกันด้วยความยินดี ก่อนจับมือกันแน่น
“20 ปีแล้วนะ”
“ใช่ ตอนแรกที่ได้ข่าวว่าจะมา ยังไม่เชื่อหูตัวเองเลย”
“ก็แปลกใจเหมือนกันแต่ท่านบิชอบยืนยันว่าเป็นที่นี่ ฉันก็นึกเป็นห่วงนายจริงๆ เลยรีบมาทันที”
“มีร่องรอยที่เมืองนี้หรือ” บาทหลวงโบรดิ ทำหน้าประหลาดใจ
“ใช่”
“ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทุกอย่างก็ปกติดี”
“แปลกนะ ทุกเมืองที่ฉันไปมักมีคนถูกฆ่าทั้งนั้น....ยังไงก็ต้องตรวจสอบดูก่อน นายเตรียมสถานที่ไว้แล้วใช่ไหม”
“ใช่ ท่านอธิการให้ใช้ห้องประชุมที่ไฮสคูลเซนต์จอร์จได้”
“ดี....อ้อโบรดิ จะขอแนะนำมือหนึ่งของทีมฉัน คุณพ่อ เอบีท ไอทัคเกอร์ ”
บาทหลวง โบรดิ มองชายที่ก้าวมาตรงหน้า เขาคนนี้สูง สวมชุดกางเกงดำ เสื้อโค้ทยาวพร้อมปืนถึงสองกระบอกแทนที่ชุดของบาทหลวง ผมสีดำเข้มสั้น สวมแว่นดำ ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ แค่ยื่มมือที่สวมถุงมือดำมาจับมือเขาเบาๆ
“เรียกผมว่า บีท ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกัน” หลวงพ่อโบรดิ เหลือบมองเพื่อนรักที่หายหน้าไปนาน คล้ายจะบอกว่าของจริงหรือเปล่า ถ้าบอกว่าเป็นมือปืนรับจ้างยังจะน่าเชื่อมากกว่า
หลวงพ่อฟรังซัวร์ แค่ยิ้มน้อยๆ “เอาล่ะ ไปกันเถอะ”
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
พวกบาทหลวงจะทำอะไรดาร์ทหรือเปล่า
เอาใจช่วยดาร์ทนะ
-
ว้าววว ตื่นเต้นๆๆๆ มันกำลังใกล์เข้ามาแล้ว..
ปล.จัดเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องยาวเลย ชอบบบ
-
อื้อหือ จะขยายเรื่องไปทางดรามาหรือคะ เง้อออ แม่ยกดาร์ทเตรียมทำใจ :sad4:
-
จะดราม่ารึเปล่าเนี่ย
มีทั้งนักฆ่า ทั้งบาทหลวง
ดาร์ททททททททททท
-
เอาเลย เอายาวๆๆๆ :m3:
จะถอยอีท่าไหนล่ะก็เล่นกอดซะแน่นขนาดน้านน :laugh:
ตัวละครมาเพิ่ม จะมาปราบดาร์ทเหรอ :sad4:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน :pig4: แล้วก็ :กอด1:
-
ว้าว เป็นเรื่องยาวไปเลยค่ะ
น่าสนใจมาก
เป็นแวมไพร์ที่น่าสงสารและน่ากลัวจริงๆ
-
ท่าทางกลายเปนมหากาพ.........นี่แหละที่เฝ้ารอ!
อีกเรื่องที่อยากให้ต่อก็โรมอะค่าาา :impress2:
-
จะยาวหรือจะสั้น อ่านได้หมดจร้า
แต่ว่า บีท นี้เป็นนักล่าแน่ๆเลย
หนูดาร์ท ระวังไว้หละ
:pig4:
-
มันเริ่มยาวไปเรื่อยๆแน่เลย
-
ตอนแรกที่อ่านก็รู้สึกไม่เชื่อใจดาร์ทเลย พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นคุณตาคนนั้น
อ่านไปเรื่อยๆ ได้ฟังนิทาน ได้เต้นรำ กำลังจะเคลิ้มแล้วเชียว
เหมือนฝันหวานลอยอยู่บนวิมาน จู่ๆก็มีคนสาดน้ำเย็นเจี๊ยบใส่
นอกจากจะตื่นจากฝันหวานแล้ว ยังหนาวจับใจ เห็นการตามล่า การต่อสู้ น้ำตาอยู่เบื้องหน้า :dont2:
-
อีกฝั่งมีพวกมาเพียบเลย
ดาร์ทจะมีใครมาช่วยบ้างมั้ยเนี่ย
ยิ่งยาวยิ่งชอบค่า
-
นิคท่าทางจะหนีไม่รอดนะ...ดาร์ทรีบ ๆ พาหนีก่อนที่เอ็กโซซิสจะมาป่วนเถอะ
-
ยังไม่ทันจะหวานดีก็เริ่มจะขมซะแหล่ว :z3:
ดาร์ทจะเป็นอะไรมั้ยน้อ กลัวแบมบี้เป็นหม้ายอ่า :monkeysad:
มาให้กำลังใจคนเขียนค่า :L2: มาต่ออีกเร็วๆน้า
-
เย้...จัดยาวเลยเรื่องนี้ อิอิ
พ่อดาร์ทจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
:z3:
-
เรื่องนี้สนุกมากอ่ะ น่าจะเเต่งเป็นเรื่องยาวเล๊ยยย
-
ว้าก...แม่จ๋า!! อยากอ่านต่ออ้ะ
ไม่ไหวแล้ว คาแรกเตอร์ทั้งพระเอกนายเอกถูกใจสุดยอด o13
ปล.ว่าแต่ถ้าเป็นไปได้ขอไม่เอามาม่านะคะ T-T
-
หวั่นเกรงว่าเรื่องนี้ตอนจบพระเอกตาย ... :z3:
-
ชอบมาก o13 บวกเป็ดๆ
น่าติดตามมากๆเลย มีตัวละครโผล่มาอีกแล้วว :-[
ถึงคนเขียนที่น่ารัก.. ไม่เป็นเรื่องสั้นก็ได้นะ เรื่องยาวก็ได้ มีคนคอยอ่านเยอะอยู่แล้ว อิอิ o18
ปล.แอบหนีหนังสือสอบมาอ่านเลยนะเนี่ย :z2:
-
ลุ้นๆ พระเอกลึกลับดีค่ะ ชอบๆ
นิคกี้น่ารักจัีง ใส ซื่อ และติดโง่ 5555
ดาร์ทหลงรักนิคกี้เเล้วใช่ป่าว จากพล็อตเรื่องนั้น
สนับสนุนเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องยาวด้วยอีกคนค่ะ
หวังแต่ว่า คุณพ่อ บิชอปที่ว่านี่ จะไม่ได้มาทำร้ายดาร์ทนะ
-
จะดราม่าป่าวเนี้ย
ทั้งนักฆ่า บาทหลวง อึกฝั่งก็แวมไพร์กับมนุษย์
ดีนะไม่มีมนุษย์หมาป่า ไม่งั้น ครบเซ็ท :m20:
-
:a5: ดูท่าจะจบไม่ลงจริงๆ
ไมเรื่องอื่นๆตัดกันได้ ตัดกันดี :o12:
ปล่อยให้ค้างและจิ้นกันไปเอง :m31:
เอ้า ยาวไม่ว่า ขอแค่มีมาเรื่อยๆ :laugh:
แล้ว
สรุปแล้ว ดาร์ค คงัยงเป็นพระเอกช่ายม่ะ :impress2:
-
แอร๊ยยยย
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก มีตัวละครมาเพิ่มอีกแล้ว
อยากอานต่อมากมายเลยคร๊าาาาาา
-
ลืมไปจะบอกว่า ดึงออกมาโพสเป็นเรื่องยาวเลยก็ได้นะคะไม่ขัดศรัทธา ฮาๆๆ
-
มีคนบอกว่า กระทู้นี้ลงกฏไม่ครบ
แต่พอเข้ามาดูก็พบว่า ครบนะ แต่ตัดตอนไปบ้าง
เลยจะขออนุญาตรบกวน จขร. ช่วย แก้ไข ให้เป็นกฏแบบครบถ้วนได้ไหมคะ
จะได้ไม่มีใครบ่น อิอิ
ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ
เจ้สอง เองค่ะ
-
ยะฮุ้ ในที่สุดก็ตามทัน
อ่านมาทุกเรื่องก็ชอบทุกเรื่อง เสียเลือดได้ทุกเรื่อง :jul1:
ที่ชอบมากที่สุดคงเป็นเรื่อง Rome กับเรื่องสุดท้าย น่าอ่าน น่าติดตามมากๆ o13
อัพเร็วๆนะค่ะ +1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
จะดราม่าไหมเนี่ย...
มีบาทหลวงด้วย
บาทหลวงมาทำไม
ดาร์ทไม่ได้ฆ่าใครนิ่
อ๊ากก...อยากอ่านต่อแล้วง่า...
:L2: :pig4: :L2:
-
อา รอต่อๆๆๆๆ
-
ลุ้นๆๆๆ ตอนต่อไป พระเอกแบบนี้ชอบบบบบบบบบบบ :impress2:
แต่ไม่อยากให้ดราม่าเลยค่ะ
-
นอกจากโรแมนซ์ ซัสเปนส์ ยังมีแอคชั่นด้วย ครบรสจริงๆ
-
พล็อตที่เปิดมาสามารถทำเป็นเรื่องยาวได้จริง ๆ ด้วย แต่เป็นเรื่องสั้น(ขนาดยาวพอดี ๆ) ก็สนุกไปอีกแบบนะค่ะ
ดาร์ทคอยเฝ้าดูนิคกี้มาโดยตลอด รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นความรัก โหยหาจนอยากจะกลืนกิน แค่นี้ก็โรแมนติกจะแย่แล้ว
แต่มีนักล่าแวมไพร์โผล่มา ท่าทางจะดราม่าในเวลาอันใกล้... :serius2:
-
อา เรื่องนี้ค่อนข้างยาว
แต่ว่าสนุกมาก รอติดตามต่อไปค่า
-
หูย กำลังสนุก
ตอนนี้น่าติดตามสุดๆเลยค่า
รีบๆมาต่อน๊า
-
ยาวก็ได้ แบบว่าชอบเรื่องนี้ละ *-*
รออ่านต่อนะ *-*
-
ชะอุ๊ย
มารขวางค.สุขมาไงละนิ
-
คงต้องยาวจริงๆแล้วละนี่ ตัวละครเพิ่ม โอวๆ คนอ่านได้กำไร ยาวแค่ไหนก็สู้ขาดใจเลย
-
ดีจ้า ชอบเรื่องยาวๆ
ให้เป็ดนะ :3123:
-
ติดตามคอนต่อไปครับ สู้ๆ
-
มาต่อแล้วจ้า :-[
ถึงจะน่าผิดหวังไปสักหน่อยกับคอมเม้นต์ที่ได้รับแต่ก็พอใจระดับหนึ่ง เอาเป็นว่าจะกระชับเรื่องนี้ให้จบโดยไวแล้วเริ่มซีรีย์ใหม่เร็วๆนี้ คอยติดตามด้วย( อาจต้องใช้เวลาในการปรับอารมณ์สักเล็กน้อย ช้าเร็วประการใดก็โปรดรอสักนิด) :เฮ้อ:
ก๊อก! ก๊อก!
“นิค....นอนแล้วเหรอลูก” กัลยาลักษณ์เห็นไฟในห้องลูกชายส่องลอดใต้ประตู จึงเคาะเรียกในห้องเงียบกริบ เธอเปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่าเจ้าตัวนอนอืดอยู่บนเตียงไม่ไหวติง แถมเปิดหน้าต่างรับลมหนาวอย่างไม่สะทกสะท้านเลย “นิค....เปิดหน้าต่างค้างไว้อย่างนี้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
เธอปิดหน้าต่างให้เรียบร้อย ภายในห้องอุ่นขึ้นทันตาเห็นแต่เจ้าลูกชายก็ยังนอนอยู่ท่าเดิม “เป็นอะไรไป”
มืออุ่นลูบหัวอย่างอ่อนโยนดึงชายหนุ่มออกจากภวังค์หันมามองคนสำคัญที่สุดในโลก “ไปเที่ยวกลับมาก็ซึมตลอดเลยนะ ข้าวก็ทานนิดเดียว มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าฮะ”
“ยังจะเปล่าอีก” กัลยาลักษณ์บีบจมูกลูกชายเบาๆ เรียกรอยยิ้มออกมาได้บ้าง “ถ้าไม่มีอะไรก็อย่าซึมอย่างนี้สิ ลูกก็รู้นะว่าลูกบอกแม่ได้ทุกเรื่อง”
“ผมรู้....”
“เตรียมตัวเข้านอนเถอะ” คนเป็นแม่รู้ดีว่ากับเด็กในวัยนี้ไม่ควรคาดคั้นมากนัก ถ้าเขาพร้อมเมื่อไรก็บอกมาเองแหละ เธอก็ได้แต่รอเท่านั้น
นันทกวีมองประตูห้องปิดลงเบาๆแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เห้อ....จะให้พูดออกมาได้ยังไงล่ะว่า จูบแรกของเขาโดนผู้ชายขโมยไปแล้ว ดวงตากลมโตเหลือบมองเพดานที่ว่างเปล่า รู้สึกโหวงๆยังไงพิกล เหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันทั้งที่อยู่ในโลกของความเป็นจริง เรี่ยวแรงมันหายไปหมดนะ ตั้งแต่ถูกริมฝีปากคู่นั้นประทับลงมา ความคิดอ่านเขาก็วนเวียนแต่เรื่องนี้ สลัดออกไปจากหัวไม่ได้เสียที
จูบแรกนั้นนุ่มนวลน่าประหลาดใจไม่น้อย เขาสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนเผลอปล่อยให้จูบนั้นเร่าร้อนแทบจะเรียกว่าโดนบดขยี้อย่างหิวกระหายเลย นึกถึงตอนนี้ก็ขนลุกเกรียว นันทกวีจำรสชาติในปากได้ดี ยามที่ลิ้นเกี่ยวพันกันยิ่งกว่างู
โอ้ยยย..... ร่างเล็กพลิกตัวคว่ำหน้าลงเอาหัวโขกกับหมอนหลายปึ่กไล่ความคิดบ้าๆนี้ไปเสีย ไอ้บ้านั้นขโมยจูบเขาไป ซ้ำยังยิ้มชอบใจที่เห็นเขาทำหน้าเคลิ้บยืนงงอยู่อย่างนั้น
“แบมบี้ที่น่ารัก เธอนี่ไร้เดียงสาจริงๆ ฉันว่ายังมีอีกหลายอย่างเลยที่เธอต้องเรียนรู้อีกนะ” นิ้วหัวแม่มือเช็ดคราบชื้นที่ริมฝีปากเขาเบาๆ นั้นทำให้ตกใจรู้สึกตัวเหมือนโดนน้ำเย็นๆสาดเข้าเต็มหน้า
“แก..” นันทกวีอายที่สุดในชีวิตเลย เขาเงื้อหมัดจะชกแต่โดนจับเอาไว้ได้เสียก่อน ใบหน้าคมสันมีรอยยิ้มพราวเหมือนสนุกนักหนา
“นายโกรธอะไร”
“ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ แก....”
“เรื่องจูบเหรอ ฮะฮะ คิดมากน่า แค่จูบเล่นๆเอง”
“จูบเล่นๆเหรอ!”
“ฉันก็อย่างนี้แหละ นึกอยากจะทำก็ทำแบบไม่ทันคิดอะไร โทษที นายคงไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้วสิ คุณสมิทให้กิลขับรถไปส่งเขาที”
“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้” เขากระชากมือหนี
“มันไกลนะ ให้เขาไปส่งน่า” ดาร์ทยิ้มอ่อนโยน แต่มันช่างน่าเกลียดในสายตาเขา นันทกวีเดินหนีออกมาให้ไวที่สุดมาขึ้นรถกลับบ้าน แล้วก็นอนซมอยู่อย่างนี้ตลอด
เฮ่อ.....ไอ้บ้าดาร์ทๆๆๆๆ
นันทกวีพร่ำด่าอยู่ในใจจนเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น
เช้าวันจันทร์
“ห๊าววววววววว..รุนหวัด” ชายหนุ่มเดินมาโรงเรียนเห็นหน้าเพื่อนก็หาวปากกว้างทักทาย
“โห....แมงหาวเต็มปากเลยนะแก ไปทำไรมาตาดำเป็นแพนด้าเลย” มิลเนอร์ว่า
“นอนไม่ค่อยหลับนะ”
“อย่างแกนี่นะ นอนไม่ค่อยหลับ” เพื่อนรักโอบไหล่ดึงเขามาใกล้ “มีหนังดีหรือไง ให้ยืมบ้างสิ”
“ไอ้กร๊วก....” นันทกวีพลั่กมันไปที ไอ้เวรนี้ไม่ว่าอะไรก็นึกแต่เรื่องลามกเท่านั้น
“เอ้า ไม่ได้ดูหนังพาเพลินหรอกเรอะ เห็นหน้าโทรมอย่างนี้นึกว่าดูหนังดีๆแล้วสนุกกับมือตัวเองเสียอีก”
อึ่ก! “แกนี่มัน....”
ไม่รู้จะสรรหาคำไหนด่ามันดี ข้อหาที่มันเดาถูก วันอาทิตย์เขาหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน พอคิดถึงเรื่องของดาร์ทแล้วอดไม่ได้ ต้องระบายอารมณ์ทิ้งกันบ้าง เมื่อวานล่อไปตั้ง 5-6 รอบเลย
“ตกลงไม่มีหนังดีๆเหรอ”
“ไม่มีเว้ย”
“งั้นให้ยืมเอาไหม กูเพิ่งไปเช่ามา สาวๆเด็ดสุดยอดเลยนะเว้ย” มิลเนอร์โอบไหล่เขาให้โน้นคอมากระซิบข้างหู อธิบายสรรพคุณสาวๆว่าทรวดทรงกับลีลาเป็นยังไง นันทกวีหัวเราะคิก
“เอ่อก็ได้ อยู่บ้านแกใช่ไหม”
“ใช่ ถ้าอยากได้ไวก็ไปเอาตอนเลิกเรียน ว่าไง”
“เอ่อ กูไปแน่”
เฮือก!! หัวเราะไม่ทันขาดคำ ก็ต้องสะดุ้งเฮือกอีกแล้ว ชายหนุ่มหันไปมองข้างหลังพบร่างสูงสีดำยืนมองอยู่ไม่ไกล สายตามองมาทำให้ขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ยังกะไม่พอใจอยากจะเชือดคนยังไงยังงั้นเลย นันทกวีหลบสายตา
“ฮาย...ดาร์ท ” สาวๆกลุ่มใหญ่เข้ามาทักทาย นำโดย โอลิเวีย ฮัทตัน ดาวเด่นของที่นี่ เธอปัดผมยาวสีบลอด์ที่ยาวเคลียไหล่ออกเบาๆพลางยิ้มหวานมาแต่ไกล
“โห...ขนาดโอลิเวียยังอี๋อ๋อกับหมอนั้นด้วย” มิลเนอร์มองตาตั้ง นันทกวีหันไปมองอีกรอบ หมอนี่มาแค่อาทิตย์เดียวสาวฮอตอันดับ 1-2-3 ของโรงเรียนรุมล้อมยังกะแมลงวันตอมกองอึ เห็นแล้วน่าโมโหนัก
“วันนี้มีสอบฟิสิกส์ เธอเตรียมตัวมารึยัง”
“ยังเลย แต่ฉันว่าเธอคงช่วยฉันได้ใช่ไหม”
“แน่นอน เราไปหาที่ติวกันเลยไหม”
“ดีสิ” เขาเดินนำ สาวๆก็ตามต้อยๆเป็นพรวน เล่นเอาหนุ่มๆอิจฉาเป็นแถว
“แม่งเอ้ย ลองให้กูได้หล่อเท่ามันเสียก่อนเถอะ ได้ฟันดะยกทั้งโรงเรียนแน่กู” มิลเนอร์ว่า ขณะที่นันทกวีบอกไม่ถูกกับอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของตัวเอง แต่ที่แน่ๆเขาไม่ชอบใจเลย เหม็นขี้หน้า หมั่นไส้ เคืองเว้ย!
อีกด้านหนึ่ง
หึ.... ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเอง อารมณ์เดือดดาลโชยมาแตะจมูกทำให้พอใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่มากพอให้อารมณ์ดีได้หรอก เจ้าเด็กน้อยเอ๋ย....กล้าไปอี๋อ๋อกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตาอย่างนี้ ต้องสั่งสอนเสียหน่อยแล้ว
**********
ป้ายประกาศห้ามนักเรียนของไฮสคูลเซนต์จอร์จ ทำงานพิเศษเด็ดขาด ใครฝ่าฝืนจะถูกพักการเรียนติดหราที่บอร์ดทางเดินใหญ่ ดึงดูดสายตาของนันทกวี ความคิดที่ว่าอยากหารายได้เล็กๆน้อยๆเป็นอันสลายไปกับสายลมเสียแล้ว อยากได้เงินจังเขามีของที่อยากได้ตั้งหลายอย่าง เช่น ไอพอต คอมเครื่องใหม่ มือถือใหม่ ปริ้นเตอร์ รองเท้าผ้าใบ แล้ว.....เช่าบ้านออกมาอยู่ตามลำพังอีกล่ะ โอ้....อนาคตอีกยาวไกลเลย
“เฮ่อ....หิวชะมัดยาดเลย ” มิลเนอร์เดินออกจากห้อง ก้มหน้าก้มตาเก็บชีทลงกระเป๋า
“งั้นก็รีบหน่อยสิ” ช่วงพักเที่ยงอย่างนี้ ใครๆก็แห่ไปห้องอาหารต้องรีบไปจองโต๊ะไว้ก่อนไม่งั้นหาที่นั่งลำบาก
“โอ๊ะ! เดี๋ยวนะ กูไปห้องน้ำก่อนดีกว่า”
“ปัดโธ่ไอ้เวรเอ้ย เร็วๆล่ะจะจองโต๊ะไว้ให้”
“เอ่อๆจะรีบไปรีบมา” ว่าแล้วก็รีบเผ่นไปทำธุระส่วนตัวทันที นันทกวีเดินไปมือก็เปิดกระเป๋าเงินเตรียมเศษเหรียญไว้ก่อน วันนี้มีขนมอะไรกินนะ
หมับ!
จู่ๆก็โดนคว้าแขนอย่างแรง ถูลู่ถูกังไปตามทางเดินสวนทางกับนักเรียนคนอื่นๆที่กำลังไปโรงอาหารกัน
“โอ้ย...เดี๋ยว....เดี๋ยว ไอ้...”
มือเล็กทุบที่มือแข็งแรงเหมือนคีบ แต่เจ้าตัวยังเฉยลากแขนเขาเข้าไปในห้องเรียนที่ว่างเปล่า ในฤดูใบไม้ร่วงเช่นนี้อากาศเย็นท้องฟ้าครึ้มตลอดเวลา กลางวันยังแทบไม่มีแดด ในห้องเรียนในเวลานี้แค่แสงสลัว เขาหันกลับมามอง
“นายทำอะไร??”
แกร๊ก... ดาร์ทลงกลอนเบาๆแล้วหันมามองสีหน้าเรียบเฉยดูน่ากลัว
“อะไร??” นันทกวีชักโมโห เมื่อวานแกล้งเขายังไม่พออีกหรือไง “นายมีปัญหาอะไร”
“คนที่มีปัญหาน่าจะเป็นนายต่างหาก”
“ว่าไงนะ??”
“นายเป็นโฮโมใช่ไหม”
“ห๊ะ..” ชายหนุ่มหน้าเหวอไปเลย
“วันเสาร์นั้นฉันนึกตะหงิดๆอยู่ในใจแล้ว ตอนที่จูบกันนายมีอารมณ์ใช่ไหมล่ะ ผู้ชายเขาไม่มีอารมณ์กับผู้ชายหรอกนะ”
“พะ พูดบ้าอะไรกันวะ นายเป็นคนจูบฉันเองนะ”
“ก็จริง แต่ฉันเป็นนักเขียน อารมณ์ศิลปินจะมาจะไปมันบอกกล่าวไม่ได้หรอก แล้วอิมเมจนางเอกของฉันก็ตรงกับนายเป๊ะๆ ฉันอยากได้อารมณ์ตอนพระเอกจูบนางเอก มันผิดตรงไหน ห๊า... แต่ประเด็นก็คือฉัน” เขาเน้นคำ
“ไม่มีอารมณ์อะไรเลยสักนิด ผิดกับนาย.....ที่เคลิ้บซะตัวอ่อนเชียว”
“หุปปากนะ” นันทกวีหน้าร้อนวูบ เขาตบมือที่ชี้นิ้วใส่ อีกฝ่ายหลบวูบทำให้พาดได้แต่ลม
“นายเป็นโฮโมใช่ไหมล่ะ?”
“ฉันไม่ใช่นะ”
“ใช่”
“ไม่ใช่”
“ฉันจะบอกให้รู้ทั่วโรงเรียนเลยดีกว่า” ร่างสูงหันหลังไปที่ประตู ชายหนุ่มใจหายวาบเลยเขาถลาขวางเต็มประตู
“อย่านะ อย่าพูดเด็ดขาด” นันทกวีตาร้อนผ่าวน้ำตาจะร่วงร่อมร่อแล้ว ซวยล่ะสิ.... เขาได้ตกนรกในวัยเรียนแน่ ต่อให้ปฏิเสธเสียงแข็งยังไงก็เถอะ มีหวังโดนล้อไปตลอดชาติ พ่อแม่ต้องเสียใจกับตราบาปที่ติดตัวไปชั่วชีวิตลูกชายคนเดียว ไม่มีแฟน ตกงาน แถมได้แก่ตายอย่างโดดเดี่ยว
“ทำไมจะพูดไม่ได้ มันเป็นความจริง”
“ไม่จริงเสียหน่อย ฉันไม่ใช่โฮโมเว้ย”
“ไม่ใช่เหรอ อืมมม...” ดาร์ททำหน้าคิดนิดหน่อย “งั้นแสดงหลักฐานให้ดูหน่อยสิ”
“หลักฐาน???”
“ผู้ชายน่ะไม่มีอารมณ์กับผู้ชายหรอกนะ” นิ้วเรียวได้รูปขยุ้มคอเสื้อดึงเขามาใกล้ จนลมหายใจปะทะใบหน้า ได้กลิ่นเย็นๆซึบซาบเข้ามาในหัว รู้สึกเหมือนจะเมานิดๆ ร่างเล็กกว่ายืนงงไปครู่ปล่อยให้ฝ่ามือใหญ่โอบรัดแน่นขึ้นอีก
“ลองทำให้ฉันคิดผิดหน่อยสิ”
คำว่า ‘เดี๋ยว’ถูกกลืนหายไปในปากของดาร์ท ริมฝีปากเย็นบดเคล้าลงมาหนักหน่วง ดูดซับรสชาติหวานฉ่ำอย่างรวดเร็ว การจู่โจมเร็วทำให้นันทกวีตั้งตัวไม่ทัน เขาถูกคลื่นประหลาดซาดซัดจนสั่นไปหมดทั้งตัว ในปากถูกชอนไชไปทั่วพร้อมๆกับดูดกลืนลิ้นแรงๆ อารมณ์กลัวเมื่อครู่กระเจิงไปแล้วเหลือแต่อารมณ์ร้อนแรงลุกโชนไปทั่วร่างแทนที่ หลังเขาแอ่นโค้งตามฝ่ามือที่สอดเข้ามาใต้เสื้อ อีกมือกดร่างเขาเอนลงบนโต๊ะอาจารย์ที่กว้างพอเหมาะพอดี ก่อนจะทึ้งเนคไทกับสูทตัวนอกออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยว หยุด...” ชายหนุ่มหอบฮัก หายใจหายคอไม่ทัน มือที่พยายามหยุดอีกฝ่ายนั้นไม่มีแรงเลย ยิ่งไปกว่านั้นที่หว่างขาเขากำลังปวดตุ๊บๆอย่างบอกไม่ถูก
“นายนี่มัน....” เสื้อเชิ้ตถูกรั้งลงมากองที่ข้อศอก ร่างสูงยกตัวขึ้นมองดูเขาให้เต็มตา แววตานั้นเป็นประกายพึงพอใจ ทว่าปากกลับว่า “กวนประสาทชะมัด”
“เอ๊ะ??”
“ผู้ชายอะไรผิวเนียนขนาดนี้ กินฮอร์โมนใช่ไหม” ฝ่ามือใหญ่ลูบตั้งแต่ซอกคอลงมาที่หน้าอกและหน้าท้อง ก่อนจะสอดลึกเข้าในขอบกางเกง
“ยะ....อย่า....ไม่ใช่” นันทกวีไม่เคยร้อนเท่านี้มาก่อน ทุกที่ๆถูกสัมผัสมันร้อนผ่าวไปหมด
“ไม่ใช่อะไร แล้วหัวนมนี่ล่ะ” ปลายนิ้วหยิกหัวนมเขาแรงๆ
“อ๊ะ....อ๊า”
“ครางกระเส่าเชียวนะ”
“อย่า...ฉันเจ็บนะ” มันทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่านจนขนลุกไปหมดแล้ว ชายหนุ่มควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว
“ไม่ใช่เจ็บมั่ง แต่เสียวมากกว่าล่ะสิ” ดาร์ทว่า ปลายนิ้วก็บี้ยอดอกไม่หยุด ร่างเล็กสั่นสะท้านเหงื่อกาฬซึมทั่วตัวด้วยความรู้สึกขัดแย้งภายในตัว ทั้งที่กลัวแต่กลับปิติหฤหรรษ์อย่างท่วมท้นในความหยาบคาย และเมื่อปากเปียกๆครอบครองยอกอกสีชมพูเขาข้างหนึ่ง ร่างเล็กก็สะดุ้งเหมือนถูกพาดอย่างแรง
“อ๊ะ....อืมมมม”
“ชอบแบบนี้สิ” ดาร์ทหัวเราะเยาะก่อนรัดเอวเขาแน่น ปากดูดดุนยอดอกจากข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่งอย่างเมามัน นันทกวีดิ้นพล่านในวงแขน ปากหอบฮักเอาอากาศเข้าจะร้องออกมาให้สุดเสียง ทันใดนั้นใบหน้าคมสันก็เงยขึ้น โน้นคอเขามา ริมฝีปากคลุกเคล้าลิ้มรสซึ่งกันและกัน
ความรู้สึกหวานฉ่ำก็แผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย ตอนนั้นเองที่รู้สึกว่ามันเกินจะควบคุมไหวแล้ว ร่างเล็กได้ยินเสียงขบฟันกรอดอยู่ข้างหู วงแขนที่โอบรัดเขาราวกับงูนั้นแน่นขึ้นจนหายใจแทบไม่ออก สัมผัสจากดาร์ทรุนแรงและรวดเร็วกว่าจะตั้งสติได้ทัน กว่าเขาจะรู้ตัว กางเกงขายาวก็หายไปแล้วที่ติดตัวร่นติดต้นขาหมิ่นเหม่จะหลุดเหล่ไม่หลุดเหล่
“ดาร์ท...อย่า” นันทกวียันไหล่กว้างด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างยึดกางเกงตัวน้อยไว้สุดกำลัง แต่มีหรือที่จะสู้กำลังของอีกฝ่ายได้ มันถูกกระชากออกไปหลุดคาข้อเท้าข้างหนึ่ง
“จะอายทำไม ในเมื่อนายมันโฮโมชัดๆ”
“ไม่ใช่.....ไม่...”
“ไม่เหรอ แล้วนี่อะไรล่ะ นี่ล่ะ...นี่อีก...นี่ๆๆๆ” ดาร์ทพิสูนจ์ให้ดูด้วยริมฝีปากที่แนบลงมาหนักๆรอบๆจุดอ่อนไหว จุดแล้วจุดเล่าเฉียดความหวงแหนของนันทกวีไปมา ซึ่งมันอ่อนไหวเป็นอย่างยิ่ง อารมณ์ดิบโหมหือจนเรียกได้ว่าบ้าคลั่งแล้ว สะโพกมนแอ่นโค้งเสนอตัวให้แก่ชายหนุ่มอย่างเต็มอกเต็มใจ
สองคนเคลื่อนไหวราวกับต้องมนต์สะกด นันทกวีมองดาร์ทค่อยๆก้มลงหาอวัยวะที่ตระง่านท้าแรงดึงดูดโลกอย่างช้าๆ ริมฝีปากซีดๆนั้นเผยอค้างลงมา ในที่สุดก็ได้สัมผัสจุดที่เหมาะสม ร่างเล็กแหงนหงายใบหน้าขึ้น ดื่มด่ำกับความหรรษาที่โลดแล่นรุนแรงแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนหวานละเมียดละมัย
นันทกวีเพิ่งตระหนักถึงคำว่า ‘ร่วมรัก’อย่างแท้จริงในวันนี้ ที่ผ่านมาเขาทำกับตัวเองนั้นแค่ ‘ความไคร่’ แต่นี้มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง มันเป็นรสรักที่สร้างความปิติจนร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด
“อ๊า.....อืม....อืมมมม....อา” สะโพกน้อยเคลื่อนไหวสวนทางกับริมฝีปากที่กดลงมา จังหวะที่สอดประสานนั้นยอดเยี่ยมจนไม่ได้ยินเสียงประท้วงอะไรอีก นอกจากเสียงลมหายใจที่พึงพอใจ สองร่างเคลื่อนไหวรุนแรงโต๊ะที่รองรับสะเทือนกึกๆ ยิ่งทำให้ความต้องการที่ต้นขาทวีคูณไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก่อนที่นันทกวีจะไปถึงจุดหมาย อีกฝ่ายกลับหยุดไปเฉยๆ
“ดาร์ท.....ดาร์ท” ชายหนุ่มไม่เคยต้องการมากถึงขนาดนี้ เขายันตัวด้วยศอกมองเป็นเวลาเดียวที่นิ้วแข็งๆสอดเข้าที่ช่องทางด้านหลัง ใบหน้าเขาร้อนวูบเมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป มันน่ากลัวเหลือเกิน แค่ลองจิตนาการว่าสิ่งแปลกปลอมกำลังชอนไชอยู่ในตัว ก็ขยะแขยงแล้ว แต่ไอ้ที่มันดิ้นได้ด้วยนี่สิ
“อ๊า.....” นันทกวีร้องเสียงหลง นิ้วเย็นๆเขี่ยด้านในตัวเขาเบาๆ โอ้ยยยย มันสยิวซาบซ่านกึ่งเจ็บ กึ่งเสียวแปล้บๆบอกไม่ถูกเลย ยิ่งโดนเขี่ย โดนควานไปทั่วอย่างนี้ ยิ่งทนไม่ไหวใหญ่ ความอัดอั้นมันจุกที่ปลายท่อแล้ว
“ฮ้า...ดาร์ท....ไม่ไหวแล้ว โอ้....” เขาครางกระเส่ายังกะดาราAV ก็ไม่ปาน ชายหนุ่มนึกอายแต่ก็ด้านต่อไม่ไหวแล้ว “ดาร์ท”
“ตรงนี้ชอบหรือเปล่า” เขาสอดสองนิ้วเข้ามิด
“ยะ......โอ้.....ยัง....ไม่พอ..อา”
“เด็กเลว.....ชอบที่ใหญ่กว่านี้ใช่ไหม” ดาร์ทหัวเราะเสียงหื่นกระหายได้ใจจริงๆ นันทกวีรอคอยด้วยใจระทึก เขามองอีกฝ่ายปลดตะขอกางเกงอย่างร้อนรน และแล้วก็ได้ประจักษ์กับสายตา ความใหญ่แดงก่ำนั้นทำให้เสียววาบตรงนั้น ไม่รู้ว่าเสียวขาดหรือเสียวร่องกันแน่ วินาทีนั้นอยากกระโดดหนีด้วยซ้ำ แต่อุ้งมือใหญ่กำข้อเท้าเขากางหราเสียแล้ว
“ดาร์ท....” เขากลัว
เหมือนจะรู้ใจ ดาร์ทโน้นตัวมาจูบอย่างหิวกระหาย ลิ้นกวาดรสหวานซาบซ่านกลับมาในปาก เป็นเวลาเดียวกับความใหญ่โตจรดลงที่ปากทาง เขาเสียววาบเมื่อมันดุนดันเข้าเบาๆจังหวะเดียวกับลิ้นสอดเข้าในปาก
“อืมมมมม...อืม” ร่างสูงหยุดจูบไว้เพียงเท่านี้ เขาคลายปากออกขณะกดสะโพกลงปล่อยให้ไหลลื่นตามธรรมชาติ เหลือเชื่อที่มันผ่านไปอย่างไม่มีอะไรติดขัดเลย นอกความอึดอัดที่จุกอยู่ในตัวนันทกวี ร่างกำยำกดทับอยู่เหนือร่างเขา กดตัวเองลงมาจนสุด ตาต่อตาจ้องมองประชิดอ่านความรู้สึกกันอย่างรวดเร็ว เมื่อไม่เห็นวี่แววต่อต้านหรือเจ็บปวดเลย ดาร์ทก็คลี่ยิ้มสมใจ
“เจ้าเด็กน้อยเอ้ย.....แพศยาจริงๆ.....” ดวงตาเขาวาววับอย่างมีความสุข ลมหายใจแรงข้างหูขณะสะโพกขยับจ้วงแรงขึ้นๆๆ นันทกวีมองตาโตก่อนจะเตลิดเพลิดไปกับความรุนแรง เขาอยากจะกรีดร้องให้สุดเสียง แต่สายตาของดาร์ททำให้เขายอมแพ้ไม่ได้ นิ้วน้อยๆจิกผมอีกฝ่ายแรง
“แล้วนายล่ะ...อึ่ก....ที่ทำอยู่นี่มันจิตทรามไม่ใช่รึไง อ๊า!”
สองขาถูกจับแยกออกกว้างทำให้ต้องปล่อยมือจากจากผมมาจับขอบโต๊ะเอาไว้ ทั้งร่างสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวภายในที่กระชับแน่น ร่างแกร่งเสียดสีภายในเขาจนร้อนผ่าวเหมือนไฟ ดาร์ทควบเขาแรงไม่มีออมมือสักนิด
“เทียบไม่ได้กับนายหรอก อึ่ก...อืม ข้างในนายสุดยอดเลย”
“หุปปากนะ ไอ้หื่นโรคจิต”
“ใครหื่นกัน หา? เจ้าเด็กร่าน....” ร่างแกร่งย้ำแรงๆไปหลายที
“อ๊า....อา...อะ....โอ้วววว ไอ้ปีศาจลามก เบาๆสิเว้ย” นันทกวีโดนกระแทกไม่นับจนโต๊ะดังครืดๆๆๆๆ มือที่จับข้อเท้าปล่อยแล้วหันมาช้อนสะโพกทั้งสองมือประคองให้รับได้เต็มที่ กางเกงในติดที่ข้อเท้าข้างหนึ่งโยกหงึกๆโบกสะบัดไปมา ไม่ห่างไปเท่าไรแต่นั้นไม่อยู่ในความสนใจเขาแม้แต่น้อย
“อืมมม.....อืม!!!” ดาร์ทขมวดคิ้ว สีหน้าเจ็บปวดแต่ก็เต็มไปด้วยความพึงใจ ท่ามกลางความมึนเมาในรสรัก ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าดึงร่างสูงลงมาจูบตั้งแต่เมื่อไร รู้แต่ว่าทุกอย่างมันทั้งหวานฉ่ำ ทั้งเต็มตื้นไปหมด แต่ล่ะครั้งที่ดาร์ทเข้ามา เขามีความสุขที่สุด
นันทกวีหวีดร้องเสียงอู้อี้กับปากที่บดเคล้าอย่างเร่าร้อน กระทั่งความสุขทะลักทะลายออกมาจนหมด จนสิ้น เรี่ยวแรงทั้งหมดเหลวกลายเป็นน้ำเปียกเนื้อตัวไปหมด ตอนนั้นเองที่รู้สึกได้ยินเสียงจากโลกภายนอก ห่างไปนิดเดียวแท้ๆนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกันเดินกันให้ขวั่ก แต่พวกเขากลับ....
นันทกวีพยายามจะลุกแล้วแต่ไม่มีแรงจะกระดิกนิ้วเลย เขาทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นระหว่างที่ดาร์ทแต่งตัว โอยยย....เลือดทั้งนั้น ขาขาวๆมีเลือดเปรอะเปื้อนไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นน้ำเหนียวๆที่ไหลเยิ้มลงมาทำให้สยองไม่น้อย ตรงนั้นเขายับเยินหรือเปล่า??
ดาร์ทรื้อโต๊ะอาจารย์ได้ทิชชู่มาซับเลือดให้ มือแข็งแรงจับเขายืนเท้าแขนกับโต๊ะ ลงมือทำความสะอาดให้อย่างรวดเร็ว นิ้วแข็งๆแหวกแก้มก้นเขาออกอย่างเบามือ
“มีแผลนิดหน่อย เลือดก็หยุดแล้ว” แล้วไง....จะให้ขอบคุณด้วยไหมที่สร้างแผลนี้ให้ ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เขาตอบโต้ไม่ออก ได้แต่นิ่งเฉยปล่อยให้ร่างสูงใหญ่ช่วยเขาแต่งตัวเงียบๆ ไม่มีคำพูด ไม่สบตา จนผูกเชือกรองเท้าเสร็จทั้งสองข้าง
ร่างสูงกว่าลุกขึ้นยืนพร้อมเชยคางเขาขึ้นสบตา
“ข้อพิสูจน์ของฉันเป็นจริงใช่ไหมล่ะ”
“แล้วยังไง....นายเป็นคนลงมือเอง ฉันไม่ได้ไปยั่วนายเสียหน่อย” นันทกวีว่าเสียงขืนข่มที่สุด เขาถูกว่าร้าย ถูกขืนใจ แล้วยังต้องทนมองสีหน้าดูถูกด้วย
“มันก็จริง.....แต่เอาเถอะ เห็นแก่นายที่ทำให้ฉันสุขสุดๆ” เขาเน้นคำสุดท้ายหนักแน่น “ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีกเป็นครั้งที่สอง”
ชายหนุ่มโล่งใจขึ้นโข แต่ในความยินดีก็รู้สึกถึงเรื่องร้ายที่จะตามมาเพราะสายตาอีกฝ่ายบอกเป็นนัยว่าไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆหรอก
“แต่นายจะต้องมาเป็นคนรับใช้ของฉัน เข้าใจไหม” เขาว่าสีหน้าเย็นชายิ่งกว่าอากาศขั้วโลกเหนือ
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
ดาร์ทมันก็หาเรื่องนะเนี่ย
-
ดาร์ทนิสัยไม่ดีๆๆ
สงสารแบมบี้ แต่ก็ดูท่าจะชอบนะ 55
ตอนนี้มีบทncด้วย ครั้งแรกของแบมบี้ ไม่ถนอมเลยนะดาร์ท
-
ดาร์ท นายเป็นแวมไพร์อายุหลายพันปีจิงเดะ
คำพูดคำจายังกะคาสโนว่าหนุ่มหลอกกินเดก =[]=,,
-
ดาร์ททำภารกิจเสร็จสิ้น
อุตส่าห์รอแบบหวังฟันในอนาคต
-
หมดกันมาดเจ้าชายแห่งความมืด
แบบนี้มันพวกแบดบอยปากเสีย ซึนฯ
ชอบเค้าแล้วเกรียนดีแท้
-
อิดาร์ท ไอ้เฒ่าลามก ตาแก่แกล้งเด็ก :z6:
-
อุอุ เลือดสูบฉีดดีเลยเรา
ดาร์ทว่าแบมบี้ซะเสียหายเลยนะ จะกดดันกันรึงายยย
ให้เป็ดจ้า :3123:
-
สงสารแบมบี้อะ ดาร์ทนิสัยชอบเค้าแล้วไปทำแบบนี้ไม่ไหวๆ ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิ
-
o18
-
บวกเป็ด ^^ แล้วไปเรียกหมอผี(เอ้ยๆๆๆ ไม่ใช่)... ไอดาร์ท! เอ็งก็โฮโม~! ไอโฮโมซึนเดเระ~! :angry2:
ปากเสีย แถมยังทำแบบนี้ แบมบี้ไม่รู้หรอกว่ารักอ่ะ มีแต่จะหนี :เฮ้อ:
:pig4: และ :กอด1:
-
อ้ายยยดาร์ก
ทำอะไรแบมบี้ โฮกกกก
รุนแรงไปไหน =.=
:pighaun:
-
คะ...ครั้งแรกของแบมบี้ o22
ไม่โรแมนติก ไม่อ่อนโยน ไม่หวาน
แต่ดูท่าแบมบี้จะชอบเนอะ o18
-
:oo1:
ดาร์ท เข้าโหมดมืด
กระทำหนูแบมบี้ จนเลือดออก (รวมทั้งคนอ่านด้วย :m25:)
:pig4:
-
สับสนแทนแบมบี้
ความใสซื่อที่แสนน่ารัก หายไปเพราะตาเฒ่าหื่น ชิ :a14:
ถ้าจะรุกเร็วขนาดนี้ ลักพาตัวไปอยู่ด้วยกันเลยไป อ้อ อย่าลืมมอบความเป็นอมตะให้เจ้าหนูด้วย จะได้รักกันนานๆ
-
และแล้วก็เรียบร้อยโรงเรียนดาร์ท *ขอบคุณที่เลี้ยง* -/\- :call:
-
ดาร์ทหาเรื่องชัดๆ :jul1:
-
อั่ยย่ะ ไปว่าเค้าเป็นโฮโมนะอีตาปีศาจนี่ เจ้าเล่ห์ชะมัด ในที่สุดก็กินแบมบี้น้อยเข้าไปจนได้ :haun4:
-
ลูกแกะน้อยแบมบี้โดนหมาป่ากินซะแล้ว น่าสงสาร :haun4:
-
:pighaun: ไอตาเฒ่าเจ้าเล่ห์
-
:z1: :m25: :pighaun: :haun4: ดาร์ท นายนี่มันสุดๆไปเลย
นิคกี้น่ารักกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :-[
:pig4: :L1: :3123: :กอด1:
-
เพิ่งมาอ่านของแบมบี้ ครั้งแรกก็โดนดาร์ทรังแกซะล้ะ
ปากไม่ดี จริงๆๆ หนีไม่รอดง่ายๆๆซะด้วย
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
แหมดาร์ท บอกแบมบี้เขาดีๆก็ได้ ต้องใช้ถ้อยคำรุนแรงเชียวนะเธอ o18
แต่ไอ้คนรับใช้นี่้ต้องรับใช้แต่บนเตียงอ๊ะป่าว แอร๊ยยย :haun4:
-
เป็นอะไรที่...อยากบอกมากค่ะว่า
เมิงเป็นอะไรมากป่ะพี่ดาร์ก?
พิสูจน์อะไรก็ให้มันสมควรหน่อย
(ขออภัยคนอ่านอินจัด คิดว่าหนูนิคเขา
เป็นลูกเป็นหลานตัวเอง)
รออ่านตอนต่อค่ะ
-
กรี๊ด ตาเฒ่าจับเด็กกินซะแล้วซะแล้ว
หนูนิค ต่อไปจะเป็นไงเนี่ย โดนจับให้เป็นทาสซะแล้ว
จะรอตอนต่อไปนะค๊า
-
:-[ :-[ ใน ที่สุด ลูกแกะ น้อย ก็ เสร็จ หมาป่า เฒ่า เจ้าเล่ห์ :m25: :m25:
-
ดาร์ทสร้างสถานการณ์นี่หว่า กิ๊วๆๆ
นิคกี้โดนเเกล้งอ่ะ
ตอนนี้ไม่ไหวเเล้ว 555 สุดๆค่ะ ชอบที่ดาร์ทว่านิคกี้แพศยานี่เเหละ 55
ชอบเรื่องยาวเเบบนี้เหมือนกันนะคะ น่ารักดีอ่ะ ได้เห็นพัฒนาการด้วย
ขอบคุณนะคะ
-
ว่าเขาแล้วที่ตัวเองทำคืออะไร
คำว่าเลวน้อยไปมั้ย
-
เสร็จดาร์กซะแล้วเด็กน้อย :haun4:
-
ดาร์ทหลอกเด็ดอ่ะ ได้เด็กแล้วอย่าลืมรับผิดชอบเด็กนะ
-
เฒ่าแล้วยังเกรียนอีกนะ
-
โดนใจมากครับ สุดๆ :z2:
-
แหมๆๆๆ หาเรื่องจับกดเค้า เสร็จแล้วก็ทำเป็นจะแบล็คเมล์เพื่อให้มาอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาใช่ม๊าๆ
-
ดาร์ทหื่นมากกกกกกกกกกกก
แล้วยังมาแกล้งว่าแบมบี้อีก ที่จริงน่ะหึงแบมบี้อ่ะดิ
-
แล้วฉากตอนต้นเรื่องอ่ะ
กับฉากนี้มันไม่ใช่ฉากเดียวกันช่ายม่ะ
เลี้ยงต้อลน่ะเนี้ย
งานที่ให้รับใช้ งานบนเตียงเปล่า
-
ดาร์ท ทำไมโหดจัง
ถนอมเเบมบี้หน่อย
:pighaun: :haun4:
:pig4: :pig4:
-
กว่าจะตามทัน..อ่านเหนื่อยเลย
-
กรี๊ด เรื่องนี้แหล่มมาก อ่านแล้วเลือดพุ่ง
-
ดาร์กเธอได้ใจฉันมั่กมาก :haun4:
-
นายเอกของเราโดนเป็นทาสรับใช้แล้ว :z1:
-
ดาร์ทเจ้าเล่ห์ง่ะ แต่เค้าชอบบบบบบบ เหอๆ
-
กินเด็ก แต่เด็กก็ช่างร้อนแรง
-
รอออ^^
-
แม่เจ้า!
ไวไฟกันจริงวุ้ย ทั้งตาแก่ที่เหมือนจะหลอกเด็ก
เอ๊ะ แต่เด็กสมยอมนะ ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
สุดยอดมั่ก ๆ ท่านดาร์ท รักเขาแท้ ๆ แต่ก็ยังข่มเขาได้
อย่างนี้หากรักแล้วหนูกวางน้อยจะมีโอกาสข่มเหงส๊าาามีบ้างไหมนี่.....หุหุหุหุ
-
รอมาลง, ต่อตอนใหม่นะคะ
:กอด1:
-
:pighaun:
-
เป็นซีรีย์ที่มีหลายรสชาติมากค่ะ!!! แถมอ่านแล้วเลือดท่วมทุกเรื่องเลยด้วย ฮ่าๆๆๆๆ :m25:
ปกติไม่ค่อยได้ชอบ 3p เท่าไหร่ แต่ว่าเรื่องของนนท์ สิงห์ กันต์ ชอบมากกกกกกกกกกกกกก มากมากกกกกกกกก
นนท์กับกันต์น่ารักอย่างบอกไม่ถูก อ่านแล้วหลงรักเลย 55555 =v=
แล้วบางเรื่องก็ทำให้อยากอ่านแบบเป็นเรื่องยาวๆด้วย อย่างเช่น เรื่องของน้องกับบอส >.<
ถ้าใส่รายละเอียดเพิ่มเรื่องราวระหว่างสองคนนี้เข้าไปแล้วมันต้องเริ่ดแน่ๆ หนุ่มซึนนี่มันน่าร๊ากกจริงๆ อิอิอิ
แล้วก็อีกหนึ่งเรื่องที่ปลื้มเป็นพิเศษก็คือ น้องฟีบี้~! อยากอ่านต่อมากเลยฮับ :o8:
เรื่องล่าสุดนี่ก็เจ๋ง!! คือพล๊อตแต่ละเรื่องเป็นอะไรที่ไม่ซ้ำกันเลยอ่ะ ชอบๆ :call:
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่า!! ^O^
-
ตอนที่ 19 หายค้าง ฮ่าๆ
-
ปิศาจเจ้าเล่ห์ น้องแบมบี้ช้ำหมด
-
ตอนสุดท้ายแล้วจ้า เรื่องหน้าตัดสินใจแล้วว่าเอาสั้นๆหื่นๆดีกว่าเน้อะ จะได้ไม่ต้องหลายตอนนัก 555 :laugh:
เรื่องสั้นตอนที่ 22 ปรารถนาซาตาน
“โอ๊ยยย....”
มือเล็กกำลูกกรงเหล็กเหนือเตียงไว้แน่นทั้งสองข้างจนข้อนิ้วขาวซีดไปหมด ก่อนจะหมดแรงคลายมือออกอย่างอ่อนล้า มือทั้งสองมีผืนผ้าสีขาวมัดติดกับลูกกรงทำให้ขยับหนีไปไหนไม่ได้ หลอดไฟกลมเก่าๆส่องแสงสีอ่อนอาบร่างที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อดูนวลเนียน่าสัมผัส แผ่นอกเปลือยเปล่ากระเพื่อมตามจังหวะหายใจแรง รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยอ่อนและหวาดกลัวเจือออกมากับลมหายใจ
“อุ๊....บ” นันทกวี สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกรุกล้ำเข้าอีก เขาเหยียดร่างหนีความเจ็บปวดที่เสียดแทงเข้ามา แต่นั้นก็ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย เพราะท่อนแขนแข็งแกร่งโอบรัดเอวเขาไว้แน่น ร่างกำยำสีแทนขยับอย่างหนักแน่นราวกับจะตอกย้ำให้เขารับรู้ทุกๆสัมผัส ทุกๆวินาทีที่เกิดขึ้น
“พอที....ได้โปรด หยุดเถอะ” เขาสุดจะอดกลั้นไหวแล้วจึงขอร้องอ้อนวอนออกมา ผมสีน้ำตาลแดงเข้มเปียกชื้นรุ่ยร่ายระบนใบหน้าคมสันที่เงยขึ้นมอง แววตาสีเงินวาววับในเงามืดอย่างสัตว์ร้าย สั่นความรู้สึกให้เย็นเชียบไปทั้งร่าง สายตาคู่นี้ไม่ใช่สายตาของมนุษย์ มันตอบคำถามที่อยู่ในใจได้กระจ่างชัดที่สุด
“ดาร์ก....” ก้อนลมจุกในคอนันทกวีจนพูดไม่ออก เขากลัว
“มองออกใช่ไหม....นายมองออก”
“ไม่.....ฉันไม่...”
“นายรู้.....ว่าฉันเป็นใคร แค่ได้กลิ่นฉันก็รู้แล้วว่านายคิดอะไรอยู่” ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มกว้างเผยอเขี้ยวขาววับที่ไม่เหมือนใคร หัวใจของนันทกวีเย็นวาบ
“ไม่!!!!”
แคว่ก!!!!!!! กระดาษนับสิบหน้าถูกฉีกเป็นชิ้นๆขว้างลงถังขยะ ก่อนจะเหยียบซ้ำให้ลงจมก้นถัง อากับกิริยาที่ไม่เคยเห็นนี้ทำให้มิลเนอร์มองตาโตไม่กระพริบ
“แบมบี้??”
“ฉันมีธุระหน่อย” ร่างเล็กเดินกระแทกเท้าปึงปังออกไปนอกห้อง แต่ก็ไปไม่ไกลแค่ห้องถัดไป เสียงเปิดประตูกระแทกดังปัง
“ดาร์ท!!!.....เขาอยู่ไหน”
“เพิ่งออกไปข้างนอก คงไปห้องน้ำมั่ง” มีเสียงตอบอ่อยๆ นันทกวีจ้ำอ้าวไปให้เร็วที่สุด ช่วงเบรกระหว่างชั่วโมงมีเวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้น เขาถลาไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดแต่ไม่เจอจึงไปห้องน้ำถัดไปที่อยู่อีกฟากของตึก
“ดาร์ท....” อยู่นี่จริงๆด้วย กำลังยืนจ้องตัวเองในกระจกแล้วหันมามองเขาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายที่สุดในโลก
“นาย....” เขาเดินเข้ามาเผชิญหน้า “นายมันบ้า! อีเดียด....เฮงซวยที่สุด นายเอาฉันไปเขียนนิยายได้ไง!!”
“ก็มันน่าเขียน แวมไพร์หนุ่มที่ตกหลุมรักมนุษย์ธรรมดาสามัญ จนอดทนอยู่ไม่ไหวต้องจับเขามัดข่มขืนแบบซาดิตส์ฉากข่มขืนนั้นสุดยอดมากนะ”
“นั้นไม่ใช่ปัญหาเว้ย!!! ฉันอยากรู้ว่านายมันบ้าหรือเปล่าที่เอาชื่อฉันไปตัวละครโต้งๆอย่างนั้น แล้วไหนว่าอิมเมจฉันตรงกับนางเอกของนายไงวะ เขียนมา 3-4 เรื่องมีแต่ชาย-ชายทั้งนั้น” นันทกวีโกรธแทบบ้า หมอนี่เล่นเขียนทุกฉากที่พวกเขาทำกันเลย ในห้องพยาบาลบทหมอกับคนไข้ ในห้องเรียน อาจารย์โหดกับลูกศิษย์หัวดื้อ ในห้องเก็บของบทภารโรงหื่นกามกับนักเรียนผู้หลงทาง ในห้องอาบน้ำบทโค้ทสอนว่ายน้ำจอมอึดกับลูกศิษย์อ่อนหัด
“ยังมีอีกบทที่ฉันอยากเล่น” ดาร์ทเดินไปที่ห้องน้ำ
“พอที....นายต้องเลิกได้แล้ว ฉันเบื่อที่เป็นหนูทดลองให้นายเต็มที”
“เบื่อเหรอ?? ฉันว่าฉันทำให้นายหลงใหลในรสรักไม่มากก็น้อยนะ” ใบหน้าคมสันฉาบด้วยรอยยิ้มพราวทำให้นันทกวีหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงตัวเองตอนที่สติเลอะเลือนร้องขออย่างไม่อาย
“นายมัน.....”
“ฉันชอบความเกลียดของนาย....มันทำให้นายมองแต่ฉัน สนใจแต่ฉัน อารมณ์นายเป็นสีแดงเหมือนไฟที่ทำให้ฉันตื่นเต้น ทำให้รู้สึกเหมือนมีหัวใจอีกครั้ง” สายตามองมาทำให้อุ่นต่างจากปลายนิ้วเย็นๆไล้ผิวแก้มเขาเบาๆ
“นายมัน....พิลึกคน ทำไมต้องฉัน ทำไมต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย ทั้งที่นายจะหาใครก็ได้ พวกผู้หญิงหลายคนจะดีใจด้วยซ้ำถ้าได้นอนกับนาย”
“ฉันไม่สนแม่พวกนั้น มานี่ วันนี้ฉันอยากทำในห้องน้ำ”
“ว่าไงนะ...” นันทกวีร้องเสียงหลง เขาโก่งตัวหนีแรงฉุดลากสุดกำลัง “ไม่เอา ไอ้บ้า...ไอ้ลามก หยุดนะ จะบ้าทำที่โรงเรียนไปถึงไหน ทำไมไม่ไปทำที่บ้านเล่า”
“นายชอบให้ทำที่บ้านมากกว่าหรือ” ดาร์ทหันมามองหน้า ทำให้ได้อายอีกรอบ ทำไมถึงแกล้งเขาอยู่เรื่อยนะ ตอนที่บังคับให้ไปค้างที่บ้านตัวเองดันไม่ยอมทำ เอาแต่นอนจับมือไว้เฉยๆ แต่พอมาโรงเรียนก็ลากไปทำแบบไม่สนเรื่องเวลาหรือสถานที่เลย
“ปล่อยฉันได้แล้ว” ชายหนุ่มสะบัดมือหนี แต่มันจับไว้เหนียวหนึบยิ่งกว่าตุ๊กแกเสียอีก ดาร์ทหัวเราะชอบใจเขาตวัดร่างเล็กขึ้นโอบรัดแน่นจนเท้าลอยจากพื้น
“ดาร์ท!!!” นันทกวีซุกหน้ากับซอกคออย่างดิ้นรนไม่ออก ทำไมถึงกอดเขาแล้วอารมณ์ดียังกะได้ของที่รักเลย มันทำให้เขินนะเว้ย ไอ้บ้า
“ฉันไม่ชอบทำในห้องน้ำนะ”
“ก็เพราะนายไม่ชอบน่ะสิ ฉันถึงจะทำ” เขาปล่อยร่างเล็กให้ยืนประจันหน้าในห้องแคบๆ
“ว่าไงนะ”
“นี่เป็นการลงโทษที่นายสอบเทสต์ย่อยภาษาสเปนตกเมื่อวาน” ดาร์ทรูดเนคไทออกจสากลำคอเขาไวโคตร
“หา?? นายเป็นพ่อฉันหรือไง ถึงจะมาทำโทษฉัน”
“ใช่....จากนี้ไปฉันจะทำโทษนายทุกครั้งที่นายไม่ตั้งใจเรียน จำไว้โลกนี้มันกว้างนะ หากนายได้เดินทางไปทั่วโลกสิ่งที่จะช่วยนายได้คือภาษาที่หลากหลาย เข้าใจไหม”
นันทกวีงงเป็นไก่ตาแตกขณะที่กระดุมเสื้อถูกปลดออกทีล่ะเม็ด “นายว่าไงนะ ใครจะเดินทางทั่วโลก”
“นายไง”
“นายรู้ได้ไงว่าฉันได้เดินทางรอบโลก ฉันไม่ชอบเดินทางด้วยซ้ำ”
“มันเป็นความฝันของนายไม่ใช่หรือ” คำพูดของดาร์ท จุดประกายเล็กๆในความทรงจำ ใช่....นี่เป็นหนึ่งในหลายๆความฝันของเขาที่เคยคิดตอน 8-9 ขวบ แล้วก็ลืมมันไปหมดเมื่อเวลาผ่านไป
“นายรู้ได้ไง”
“ฉันรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับนายนั้นแหละ” ใบหน้าคมสันก้มลงมาแนบจูบที่เรียกร้องเต็มไปด้วยอารมณ์กระหาย ทำให้ร่างเล็กสะท้านทุกครั้งที่ได้สัมผัส จูบที่เรียกร้องนี้แผงด้วยความดิบเถื่อนเอาแต่ใจ รุกรานซอกซอนไปทั่วบังคับให้ยิมยอมเปิดเผยทุกอย่างแต่โดยดี
นันทกวีถูกรั้งเข้ามาผิงผนังห้องน้ำ เสื้อเชิ้ตถลกลงมากองที่ข้อศอก มันช่างน่าอายที่ตัวเองนั้นขาว ไม่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงสักนิด ต่างจากอีกฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่ามาก ปากอุ่นๆแตะที่หัวไหล่เบาๆสร้างความหวั่นไหวสะท้านหวานซ่านน้อยๆทำให้ขนลุกชันไปทั้งตัว อารมณ์เขากำลังพุ่งพล่าน สมาธิเขาจดจ่ออยู่กับดาร์ท เขามองปากเปียกชื้นครอบครองยอดอกข้างหนึ่ง ความหฤหรรษ์ก็บังเกิดขึ้น
ขนตางอนกระพริบถี่เมื่อประจักษ์แจ้งว่า อีกฝ่ายพูดถูก ที่ว่าทำให้เขาหลงใหลในรสรักได้ เพราะเขาต้านทานความต้องการของตัวเองไม่ได้สักครั้ง เขาชอบที่ถูกขบฟันลงบนผิวเนื้อ ชอบฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังมากๆและยิ่งชอบตอนที่นิ้วขย้ำก้นเขาแรงๆ
“อา.....” เสียงอุทานหลุดจากปาก เมื่อถูกซุกไซ้หนักและสองมือสอดเข้าในกางเกงขย้ำก้นเขาแรงๆราวกับอ่านใจออก นันทกวีกำลังเคลิ้บเคลิ้มแล้วจู่ๆก็โดนจับหันหน้าเข้าหากำแพง ดาร์ทร่นกางเกงของเขาลงครึ่งก้น
“อ๊ะ..!!!” นันทกวียกมือปิดปากแทบไม่ทัน เขากัดฟันแน่นพยายามกลั้นเสียงไว้สุดกำลัง เมื่อฟันคมๆขบกันเนื้อสะโพกเขาอย่างมันเขี้ยว ตายๆๆๆๆ เกิดมาก็เพิ่งกัดก้นก็ครั้งนี้แหละ
“โอ้ย...อะ...โอ้วๆๆ.....อา....” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกทุกครั้งที่ถูกกัดก่อนจะสั่นระริกเมื่อตรงนั้นถูกสำรวจอย่างแนบชิด ก่อนมันจะผละออกมาอย่างน่าเสียดาย
“ระวังเสียงนายหน่อย” คำพูดนุ่มกังวานของข้างหู ทำให้ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ นันทกวีใจหายวาบเขายืนตัวแข็งเอามือปิดปากตัวเองไว้ เสียงฝีเท้าคนข้างนอกทำให้ใจเต้นโครมๆ ทันใดนั้นเขาก็ถูกล่วงล้ำเข้ามา
“อืม!!!!” ชายหนุ่มปิดปากตัวเองแน่น แต่ความรุนแรงที่เล่นงานตอนนี้มันรุกไล่เข้ามาสุดลึก สะกิดจุดสะท้านภายในจนอยากจะกรีดร้องให้สุดเสียงเหลือเกิน มือเล็กยันผนังกระเบื้องเย็นๆไว้ นึกว่าจะหยุดแล้วที่ไหนได้ ไอ้เจ้าคนหน้าด้านไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จับสะโพกเขาได้แน่นแล้วจู่โจมอย่างหื่นกระหาย ไม่มีบันยะบันยังเลย ทำให้ร่างผอมบางสะเทือนไหวตามแรงปะทะระลอกแล้วระลอกเล่า เขาจะไม่ไหวแล้ว!!!!
เสียงคนข้างนอกเปิดประตูออกไป อุ้งมือแข็งแรงถึงกระชากมือข้างที่ปิดปากออก
“อย่ากลั้นสิ ร้องออกมา” เสียงกระซิบข้างหูแผวเบา ฟังแล้วซาบซ่านไปทั้งตัว
“จะบ้าเรอะ....”
ใช่ มันปลอดภัยตายล่ะ คนเข้าออกเป็นร้อย แถมเสียงก้องอีกต่างหาก ชายหนุ่มบิดแขนหนีอย่างไร้ประโยชน์ ความแข็งแกร่งตอกย้ำเข้ามาอีกครั้ง ใบหน้าอ่อนวัยแหงนหน้าไปข้างหลัง เผลออ้าปากค้างด้วยความเสียวซ่านเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายแนบจูบลงมาบดเคล้าอย่างเมามัน ตรงนั้นเขาบีบรัดท่อนแกร่งแน่นสุดใจ จู่ๆมันก็ถอนตัวออก คราบใสลื่นๆหลุดติดออกมาเปรอะเปื้อนเรียวขา นันทกวีหันมามองอย่างขุ่นเคือง
“นายมันทุเรศ ขี้หื่น ไอ้....ไอ้...ไอ้ลามก”
อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอเยาะเย้ยเบาๆ ก่อนสั่งน้ำเสียงราบเรียบ“ถอดกางเกงออก”
ดาร์ทสั่ง ชายหนุ่มได้แต่แลตาใส่อย่างไม่พอใจ ก่อนจะถอดกางเกงที่คาหัวเข่าออก เจ็บใจนักที่ต้องทำตามหมอนี่สั่งราวกับตัวเองเป็นหมาน้อยแสนซื่อ มันน่ารังเกียจแต่นับวันเจ้าปีศาจร้ายนี้จะทำให้เขาเสพติดมากขึ้นทุกที ร่างสูงดึงฝาชักโครกลงแล้วนั่ง กางเกงร่นลงเผยความใหญ่โตที่ตั้งตระง่าน ชั่วเวลานั้นนันทกวีรู้สึกเสียววาบที่ท้องน้อย
“มาสิ” เขาสั่ง นันทกวีมองด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า ‘ฉันเกลียดแกๆๆๆๆ’
“เร็ว...ฉันสั่งก็มาสิ แบมบี้” ดาร์ทกระชากแขนเข้ามา ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแรงจนห้อเลือด เขาขึ้นคล่อมบนตักฝ่ามือใหญ่กดเอวเขาลงแรงๆทำให้สะดุ้งน้อยๆ น่าอายจริงที่ตัวเขารับอีกฝ่ายได้ง่ายดายไม่เหมือนแรกๆที่เจ็บอย่างน่ากลัว หากตอนนี้กลับเจ็บแปล้บเดียว ผ่อนลมหายใจออกมาเขาก็มาถึงสุดทางแล้ว
“อ๊ะ.......อะ...” ความรู้สึกในตอนนี้บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร นอกจากมันกระชับแน่นและเติมเขาจนเต็ม
“ดี.....ดี.....อย่าเกร็งแน่นนัก......อย่า..งนั้น อืมมม วิเศษ” ใบหน้าคมสันเปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจ สองมือช้อนสะโพกยกร่างผอมบางกว่าขึ้นแล้วทิ้งลงเป็นจังหวะ
“ฮ่า.....” แย่แล้ว ข้างในเขากำลังปั่นป่วนสุดๆ ต้องให้อีกฝ่ายถึงสุดหมายให้เร็วที่สุด เขาจะได้เป็นอิสระเสียที ร่างเล็กเกาะไหล่กว้างเป็นหลัก แล้วยันเท้ากับผนังห้องยกตัวเองขึ้นคุมเกม แต่ยิ่งโลดแล่นเขาก็ยิ่งรู้สึกเมามัน
“อา....อา....อึ่กกก” นันทกวีกัดฟันกรอดๆด้วยความเสียวสุดขีด ฝ่ามือใหญ่จับสะโพกมนกดลงบดขยี้กับตัวเองแรงๆ อีกมือบีบบี้ยอดอกสีชมพูระเรื่อไปมา ทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นสูดสุด“อ่ะๆ ๆ ๆ อ๊า!...”
“ดี...โยกแรงๆ แบมบี้...แรงอีก!...โอ้.....”
“อือ...ดาร์ท.....ดาร์ท” ชายหนุ่มกอดคออีกฝ่ายไว้เป็นหลักแล้วโหมแรงกระหน่ำอย่างเข้มข้นโดยมีแรงหนุนนำให้มันถึงอกถึงใจที่สุด ก่อนที่คนข้างล่างจะยื่นลิ้นมาให้ เขาอ้าปากดูดกลืนลิ้นด้วยความเมามัน เหงื่อกาฬซึมทั่วร่าง เหนื่อยอ่อนแต่ยังไม่หนำใจ ร่างแกร่งถึงลุกขึ้นมาพลิกร่างผอมบางกว่าลงนั่งบนชักโครกแทน
ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองอย่างพึงใจ “ฉันจะขยี้นายให้แฉะไปเลย”
“เจ้าบ้า” นันทกวีหน้าร้อยผ่าวด้วยความอาย แต่เขาชอบแฮะ ขาเขาขึ้นไปพาดไหล่กว้างทั้งสองข้างและแล้วเกมรักก็เริ่มอีกครั้งอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน ร่างแกร่งกระหน่ำจ้วงไม่นับ เสียงกระทบกันนั้นฟังน่าอายเหลือเกิน แต่มันทำให้ทั้งเจ็บทั้งเสียวและสะใจไม่มีอะไรปาน ข้างในของเขารู้สึกได้ถึงเปียกชื้นลื่นไหลทำให้การเคลื่อนไหวลึกขึ้น....ลึกขึ้น เท่าไรก็เหมือนไม่พอ
นันทกวีจิกข่วนบนแผ่นหลังกว้างอย่างบ้าคลั่งแต่ทำได้ไม่ถนัดนัก จนจุดหรรษาข้างในถูกเสียดแทงอย่างจังทำให้จี้ดไปทั้งตัว ชายหนุ่มทนไม่ไหวเขากัดคอดาร์ทสุดแรง อีกฝ่ายยังไม่สนใจ เอาแต่กระแทกกระทั้นเขาไม่ยั้ง
“อืม...อืมๆๆๆๆ อ๊า!!!” เมื่อสุดกลั้นแล้วเขาถึงปล่อยปากร้องออกมาสุดเสียง ข้างในบีบรัดแน่นสุดๆดาร์ทถึงกับนิ่วหน้าเหมือนเจ็บจี้ดๆ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันด้วยอารมณ์ที่ร่วมเป็นหนึ่งเดียวกัน จังหวะการเคลื่อนไหวชะลอความแรงลงเปลี่ยนมาสนใจการบดขยี้สัมผัสส่วนเปียกแฉะแบบหนักหน่วงมากกว่า สะโพกแกร่งหมุนคว้านเป็นวงช้าๆ ช้าจนหวิวจะขาดใจรอนๆ นันทกวีอ้าปากค้างรอคอยความหรรษาอย่างใจจดจ่อ พอเผลอไปแวบหนึ่งก็ถูกกระแทกปัง!
“อ๊า!!!! อ๊าๆๆๆๆๆๆๆ” ดาร์ทยิ้มสะใจตอนเห็นสีหน้าตะลึงเพลิดที่ถูกรัวกระหน่ำปังๆๆๆๆแล้วหยุดไปซะเฉยๆ ชายหนุ่มหอบแฮ่ก “ดาร์ท! นายบ้าไปแล้วเรอะ”
“ต้องการฉันหรือเปล่า”
“ฮะ?”
“ต้องการก็บอกสิว่าต้องการฉัน”
“นะ....นาย.....” จะให้เขาพูดตรงๆเรอะ ไม่มีทาง
“แบมบี้...” ใบหน้าคมสันมองอย่างอ่อนใจนิดๆ ก่อนจะจู่โจมเร็วและแรงอีกครั้ง มันทิ้มพรวดเดียวสุดลิ่ม แล้วตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้นอย่างโคตรซาดิสม์ ร่างเล็กสะเทือนไปตามจังหวะ เขาร้องแทบไม่เป็นภาษาน้ำลายไหลย้อยด้วยความกระหาย ก่อนทุกอย่างจะหยุดอีกครั้ง
“ดาร์ท!!!!” เขาอารมณ์เสียสุดๆ
“ต้องการฉันหรือเปล่า” ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองอย่างตรงไปตรงมา หัวใจอ่อนๆถึงกับละลายสลายทิฐิไปหมด
“ใช่....” เสียงนั้นเบาหวิว
“นายอยากให้ฉันทำอะไร” ดู๊....ยังมีหน้าให้เขาบอกหมดเปลือกเลยหรือไง นันทกวีรู้สึกว่าเปลือกของเขาค่อยๆหลุดร่วงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“อยากให้ฉัน....” เขามองลงเบื้องล่าง ทำให้ตากลมโตมองตามเห็นท่อนเนื้อแข็งแรงเปียกชื้นท้าทายสายตา “ใส่...เข้าไปหรือเปล่า”
อึ่ก!!.... “ใส่...”
“แบบไหน”
อ้ากกกกก....ไอ้บ้า “ลึกๆ.....แรงๆ”
“อา.....ต้องอย่างนี้สิ” ดาร์ทยิ้มกว้าง แล้วสนองความต้องการของเขาอย่างถึงอกถึงใจ ร่างสูงโจนจ้วงสุดแรงทำให้ใต้ร่างผวาเฮือกๆ
“อ๊า.... อืออออยยย......อ่า...ดี.....ดี! ที่รัก....” นันทกวีกอดร่างสูงแน่นยิ่งกว่าปลิง เขาร่ำร้องออกมาจากข้างในที่กำลังเริงร่าสุดขีดก่อนจะระเบิดความสุขสันต์ออกมาพุ่งกระจายไปทั่ว ร่างกายปลดปล่อยทุกอย่างออกมา ทำให้อณูในกายเอ่อล้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขที่ไหลรินไปตั้งปลายผมจรดปลายเท้า เหนื่อยเหลือเกินแต่มีความสุขแทบสำลัก
ดาร์ทถอยห่างออกมาเล็กน้อย ทำความสะอาดตัวเองเงียบๆ นันทกวีมองของในมือที่ยังแข็งแรงอยู่ บางอย่างในตัวกระตุ้นให้เขาขยับไปหา
“แบมบี้” ชายหนุ่มทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย ที่อยู่ๆอีกฝายก็ลุกมาทำความสะอาดให้ สองหนุ่มมองหน้ากันด้วยความรู้สึกอ่อนโยนและอบอุ่น ก่อนที่ร่างเล็กจะหันกลับมามองความแข็งแกร่งในมือ เขาก้มลงไปทำความสะอาดให้ด้วยปาก
“แบมบี้....” นี่ต่างหากคือความสุขที่แท้จริง ดาร์ทบอกได้เลยว่าตอนนี้เขามีความสุขที่สุด เวลาที่รอคอยนั้นคุ้มค่าที่สุดแล้ว
“อืม...อือ” นันทกวีก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ปากและลิ้นทำทุกอย่างที่ใจอยากทำ ความรู้สึกในตอนนี้คือเขามีความสุขที่ทำให้ดาร์ทมีความสุข และรู้สึกพอใจที่มันขยับเข้าออกในปากเขาอย่างแข็งขันก่อนจะสำลักออกมาเต็มหน้าเขา
“โอ้.....แบมบี้” อีกฝ่ายเหมือนจะตกใจที่ทำเลอะหน้า เขาดึงทิชชู่มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้
“โอเค ไม่เป็นไรแล้ว” แย่จริง....ตอนนี้ชักอายจนไม่กล้าสบตาแล้วสิ เขาแย่งกระดาษมาเช็ดเอง ดาร์ทจึงช่วยเขาแต่งตัวให้เรียบร้อย พอหันมาก็ได้รับจูบนุ่มนวลอีกครั้ง อืม...รู้สึกอุ่นที่หัวใจจัง นันทกวีซุกหน้าอยู่กับซอกคอไม่อยากถอยห่างเลย
“นายน่ะเกิดมาเพื่อเป็นของฉันรู้ไหม”
“ขี้ตู่”
“ก็ลองดูสิ นายขาดฉันไม่ได้แล้ว”
หึ...เขาหัวเราะเยาะในลำคอ อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะเห็นบางอย่าง รอยกัดแดงห้อเลือดที่ต้นคอดาร์ท เขากัดเองแหละ แต่ตอนนี้มันค่อยๆคืนสภาพรอยช้ำบวมเลือดซึมน้อยๆค่อยๆหายแล้วยุบลงกลายเป็นปกติต่อหน้าต่อตา
“.....??” ร่างเล็กยืนตัวแข็งในอ้อมกอดแข็งแรงอยู่อย่างนั้นในหัวสว่างวาบไปพักหนึ่ง จนได้ยินเสียงกริ่งหมดชั่วโมง ดาร์ทถึงดึงเขาออกมาจากห้องน้ำ
“แย่จัง ฉันทำให้นายโดดเรียนไปตั้งชั่วโมง....เอาไว้แก้ตัวใหม่นะ”
“หา??”
ร่างสูงหันมาจัดคอเสื้อของเขาอีกครั้ง “วันนี้ไปค้างที่บ้านนะ”
อีกแล้วเหรอ?? “ฉันจะสอนภาษาสเปนให้”
“ภาษาสเปน ทำไม”
“ภาษาสเปนใช้มากในหลายประเทศ นายอาจจำเป็นต้องใช้ในอนาคต เรียนไว้ก็ไม่เสียหลายนะ” เขาจุ๊บที่ปลายจมูกรั้นๆทีหนึ่ง
“นายคิดจริงหรือว่าฉันจะได้ไปเที่ยวทั่วโลก”
“แน่สิ....ต่อให้นายไม่อยากก็เถอะ” เขาจ้องมองด้วยสายตาที่จริงจังจนน่ากลัว “ฉันจะพานายไปด้วยอยู่ดี”
นันทกวีบอกไม่ถูกว่าเขากลัวหรือเกลียดคนๆนี้กันแน่ แต่เพียงไม่กี่วันที่รู้จักกัน คนๆนี้แทรกซึมเข้ามาในชีวิต ในความคิดเขาแทบทุกอย่าง อุ้งมือใหญ่ดึงแขนเบาๆออกจากห้องน้ำ ท่ามกลางเพื่อนนักเรียนมากมายที่เดินไปมา มือของดาร์ทเหมือนจะเป็นหลักที่มั่นคงชักนำเขาไปในทิศทางที่ตั้งใจไว้แล้ว
*************
-
1 ชั่วโมงก่อน
“ทุกคน....”
ท่านอธิการเอ่ยขึ้น เสียงของท่านกังวาลเหมือนเสียงระฆังใบใหญ่ๆในโบสถ์ของโรงเรียน ในเวลานี้ภายในโบสถ์มีแต่คนสำคัญในชุมชนมารวมตัวกันทั้งนั้น ตั้งแต่ นายกเทศมนตรี นายอำเภอ สารวัต ท่านผู้อำนายการเซนต์จอร์จ และโปรเพสเซอร์โปรแมนรวมไปถึงคณะกรรมการนักเรียนทั้งสภาด้วย
“คนเก่าคนแก่ที่เคยมาประชุมเมื่อ 20 ปีก่อนคงเข้าใจว่าเรามาทำไม แต่คนรุ่นใหม่อาจไม่เข้าใจ ดังนั้นหากมีข้อสงสัยประการใด...จงอย่าถามจนกว่าคุณพ่อฟรังซัวร์จะชี้แจ้งเสร็จแล้ว ขอเชิญได้เลย” ท่านอธิการเชื้อเชิญให้ขึ้นมาพูด เด็กรุ่นหนุ่มสาวเพิ่งเห็นเขาเป็นครั้งแรก
“เรามีศัตรู” เขาเอ่ยขึ้นมา “ศัตรูที่แข็งแกร่งเป็นภัยต่อเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกของเรา...มันเหมือนคนทั่วๆไป ทำตัวกลมกลืนกับพวกเรา แต่ฉกฉวยของๆพวกเราไปทุกอย่าง ไม่ว่าเงินทอง เวลา...หรือชีวิต มันเป็นสิ่งมีชีวิตจากนรกที่น่ารังเกียจ”
ร่างสูงในชุดนักบวชเดินลงจากแท่นลงมาท่ามกลางผู้คนที่มาร่วมประชุม “พวกเธออาจจะไม่เชื่อ เพราะไม่เคยเห็นมากับตา แต่ขอให้นึกภาพตามที่พ่อจะอธิบายลักษณะดังต่อไปนี้”
เขาหยุดนิ่งขณะกวาดสายตามองหนุ่มสาวที่แสดงแววตากังขามายังเขา “คนที่พวกคุณรู้จักไม่ว่าชายหรือหญิง คนๆนี้จะนิ่งสุขุม เยือกเย็น ไม่ขี้เล่น แค่เห็นจะรู้สึกเหมือนมีมนต์เสน่ห์ชวนมอง...คำพูดเขา เย็น....ฟังลื่นหู แล้วเราจะคล้อยตามทุกครั้งไม่ว่าเขาหรือเธอจะว่าอะไร สำหรับพวกคุณแล้วจะรู้จักพวกเขาน้อยมากไม่ว่าอายุ ญาติพี่น้อง ถิ่นกำเนิด พอถามมากๆเข้าก็จะถูกบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่น แล้วก็จะลืมไปเสีย ลักษณะเด่นที่สุดคือดวงตา เวลามองจะเหมือนหลุมดำที่กว้างและลึกดึงดูดสายตาเรา.....จนแทบจะลืมหายใจ”
“ดาร์...ท” หนึ่งในกลุ่มผู้เข้าประชุมว่าเสียงเบาอยู่แค่ริมฝีปาก หลังประชุมเสร็จทุกคนแยกย้ายกันคนล่ะทิศละทาง คนเดียวที่เดินจ้ำอ้าวมาเร็วกว่าใครคือ
“โอลิเวีย จะรีบไปไหน” เพื่อนๆเรียก
“ฉันมีธุระ” ร่างบอบบางเดินจ้ำไปยังอาคารเรียนที่อยู่ข้างหน้า เธอไม่แน่ใจแต่สิ่งที่บาทหลวงบอกมาลักษณะตรงกับดาร์ท ทุกอย่าง เธอมองสิ่งที่อยู่ในมือ ห่อกระดาษที่มี....
“ทุกคนคงคิดว่ามันจะแพ้กางเขน กระเทียมหรือแสงแดดนั้นไม่จริงเลย....สิ่งมีชีวิตนี่มันชั่วร้ายกว่าที่ของพวกนั้นจะทำอะไรได้ แต่สิ่งเดียวที่มันกลัวคือความบริสุทธิ์ที่ได้จากโลกใบนี้...เกลือ”
ฮ่า... หลายคนหัวเราะเยาะ บาทหลวงฟรังซัวร์ยิ้มกว้าง
“หัวเราะไปเถอะ แต่ถามหน่อย....ลองบอกมาสิว่าในโลกนี้มีอะไรบริสุทธิ์บ้าง นอกจากน้ำ หื้อ??.....น้ำตาล ยังต้องผ่านประบวนการแปรรูป ช๊อคโกแลต...กาแฟ ทุกอย่างต้องแปรรูป ทอง...เงิน....พวกนี้ต้องมีสารอื่นประกอบถึงขึ้นรูปได้ มีแต่เกลือเท่านั้นที่ไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงเอาน้ำทะเลตากแดดมันจะตกผลึกเหลือเกล็ดแห้งๆรสเค็มเท่านั้น นี่คือ.....ผลผลิต.....จาก....พระเจ้า! มันกลัวสิ่งนี้”
โอลิเวียกำมันไว้มั่นขณะเดินเข้ามาถึงทางเดิน เธอหยุดชะงักเมื่อเห็นดาร์ทออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับใครคนหนึ่ง มันคงไม่แปลกถ้าไม่เห็นสายตาที่มองมายังชายร่างเล็กกว่า มันบ่งบอกชัดว่าความสนใจเขาอยู่ที่คนๆนั้น มันพิเศษกว่าใครเห็นๆ ในหัวเธอมึนงงทว่าเท้ากลับก้าวไปหาทั้งคู่
“ดาร์ท”
“ฮาย โอลิเวีย ไปไหนมาล่ะเช้านี้ไม่เห็นเธอเลย”
“ไปประชุมกับท่านอธิการที่โบสถ์น่ะ”
“อ้อ จริงสิ เธอเป็นกรรมการของโรงเรียนนี่นา”
“ใช่...จริงสิ ท่านอธิการให้ของนี่มาแจกนักเรียกทุกคนน่ะ” เธอยื่นมือให้ ดาร์ทก็ยื่นมือมารับ ผงสีขาวร่วงลงในมือเพียงเล็กน้อย
“โอ้ยยยย...” ร่างสูงสะดุ้งเฮือก ชักมือหนีราวกับถูกน้ำกรด ในมือเขาเกิดรอยไหม้เป็นวงกว้างเกือบเต็มฝ่ามือ เสียงเนื้อถูกกัดกร่อนดัง ฟู่... นันทกวีตกใจอ้าปากค้าง ขณะที่โอลิเวียหน้าซีดรีบถอยห่างออกไปเป็นวา เธอหันหลังจะหนีแต่เห็นท่านอธิการกับบาทหลวงฟรังซัวร์เดินมาพอดี
“คุณพ่อ!!!! เป็นเขา” เธอชี้มือมาที่ดาร์ท “เป็นเขา!!!!”
ฟรังซัวร์วิ่งเข้ามาหาทันที ดาร์ทเตรียมจะลุยอยู่แล้ว ถ้าไม่คิดถึงนันทกวีเสียก่อน เขาตัดสินใจหันหลังหนีออกไปจากที่นั้น
“ไปตามคนอื่นๆมา” บาทหลวงตะโกนบอกโอลิเวีย ขณะที่นักเรียนคนอื่นๆยืนงงมองอาจารย์กับท่านอธิการวิ่งไล่กวดกันราวไล่จับโจร โอลิเวียหันมาลากแขนนันทกวีให้ไปด้วยกัน
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมท่าน....”
“เขาเป็นปีศาจ”
“ว่าไงนะ?”
“เขาเป็นแวมไพร์ นายไม่เห็นมือเขาเหรอ”
“นั้นเป็นเพราะเธอทำไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มสะบัดมือที่แทบจะจิกเนื้อเขาออกไป โอลิเวียยังไม่ยอมแพ้เธอดึงเสื้อนอกเขาให้ตามมาถึงทางเดินออกไปด้านหลังอาคาร
“มันแค่เกลือเท่านั้น” เธอยื่นห่อกระดาษให้เขาดู
“ฉัน.....ฉันงงไปหมดแล้ว มันเรื่องอะไรกัน”
“เขาเป็นปีศาจ...เป็นแวมไพร์ นี่ยังไม่เข้าใจอีกหรือ เขาจะต้องถูกจำกัดนะ เข้าไป...” หญิงสาวเปิดประตูห้องเก็บของออก
“ทำไมฉันต้องเข้าไปในนี้ด้วย”
“ปัดโธ่....เข้าไปเดี๋ยวนี้”
“เหวอ!!!” ร่างบอบบางทว่าเอาเรี่ยงแรงจากไหนไม่รู้พลั่กเขาสุดแรงจนหงายหลังตกบันไดเตี้ยๆไม่กี่ขั้น เจ็บตัวไม่น้อย เขาลุกขึ้นมาเนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่น
“โอลิเวีย??”
“นายเป็นพวกเดี๋ยวกับมัน”
“เดี๋ยว อย่าเพิ่ง!!!” เขาตะโกนห้ามแต่ช้าไปแล้ว ประตูห้องปิดโครม ทุกอย่างก็มืดไปหมด ร่างเล็กนั่งตัวแข็งด้วยความกลัว ก่อนจะเห็นแสงลางๆจากช่องลมเล็กๆสูงเสมอพื้นหญ้าข้างนอก แต่เล็กเกินกว่าจะลอดออกไปได้ กลัว สับสนแต่ก็ยังรู้สึกใจชื้นอยู่บ้างเมื่อมีแสงสว่างอยู่ เขานั่งหมดแรงอยู่อย่างนั้นและเมื่อสติตั้งหมั่นแล้ว ความสงบก็ทำให้ความคิดแล่นไปราวกับสายน้ำ
ข้างนอกทั้งโรงเรียนวุ่นวายกันไปหมด นักเรียนทุกคนถูกตรวจสอบเมื่อผ่านก็ทยอยปล่อยกลับบ้าน ไม่เพียงเท่านั้นในตัวเมืองนั้นถูกตั้งด่านสกัดตรวจตราคนและรถทุกคัน เวลาผ่านไปจนดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ทั้งโรงเรียนก็ปราศจากนักเรียน เหลือไม่กี่คนที่อยู่ประชุมในโบสถ์
“นิกกี้ ฮาร์เดอร์สัน เหลือเพียงคนนี้ใช่ไหมที่หาตัวไม่เจอ” บาทหลวงฟรังซัวร์มองดูรูปในทะเบียนนักเรียน
“คะ เมื่อเช้ามีคนเห็นว่ามาเรียนแน่นอน เขาคลุกตัวอยู่กับ ดาร์ท ชไนเดอร์ตลอดเวลา ตอนนี้ก็หาตัวไม่พบคะ”โอลิเวียเข้ามารายงานอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“คุณรู้จักเขาไหม”
“ไม่สนิทคะ แต่ก็พอรู้ว่าเขาค่อนข้างเก็บตัว ไม่ร่าเริง มีเพื่อนน้อยมาก เคยได้ยินว่าเขาสนใจศึกษาเรื่องซาตานด้วย”
“จริงเหรอ”
“คะ เพื่อนร่วมห้องฉันเป็นสมาชิกชมรมห้องสมุด เคยเห็นเขายืมหนังสือทำนองนี้ไปอ่านที่บ้านอยู่”
บาทหลวงฟรังซัวร์พยักหน้ารับรู้เขาหันไปมองบาทหลวงโบรดิ เด็กหนุ่มที่โดดเดี่ยวตัวเองจากสังคมก็มักถูกดึงดูดเข้าหาความชั่วได้ง่ายๆ “ไปบ้านของเขากัน ผมอยากไปดูให้ละเอียดอีกนิดว่าพ่อแม่เขามีส่วนด้วยหรือเปล่า”
“ได้...โอลิเวีย คุณกลับบ้านซะ” บาทหลวงโบรดิสั่ง ทุกคนเริ่มแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง หญิงสาวยิ้มสมใจที่หันเหความสนใจทุกคนไปที่นิคกี้ได้ เธอเก็บกระเป๋าออกจากโบสถ์มาที่รถจอดรออยู่
“ทำอย่างนี้ทำไม” มีคำถามดังมาจากด้านหลัง ร่างบางสะดุ้งเฮือกกระเป๋า หนังสือในมือร่วงลงกับพื้นหมด เธอหันมามองพบร่างสูงในชุดโค้ทยาวสีดำยืนรอ ขณะที่รถคันอื่นๆแล่นออกไปไกลแล้ว อึดใจนั้นรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลย
“คุณพูดถึงอะไร”
“ที่ทำร้ายผมนั้น ผมไม่ติดใจหรอก แต่ทำไมต้องชักจูงคนอื่นให้สนใจนิคกี้เขาด้วย เขาไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยนะ”
“อีกหน่อยก็เกี่ยวแล้ว” ริมฝีปากสีชมพูยิ้มกว้าง
“ต้องการอะไร?” เขาถามน้ำเสียงราบเรียบ ทำให้เธอต้องกลืนน้ำลายเฮือก พลางเตือนตัวเองให้กล้าๆหน่อย
“ชีวิตอมตะ” ประโยคนี้ทำให้ชายหนุ่มพ่นเสียงหัวเราะออกมา “ทำไมล่ะ ทีคุณเองก็ยั่งยืนเหนือกาลเวลา ฉันอยากเป็นแวมไพร์เหมือนคุณ ฉันอยากคงอยู่ตลอดกาล.....เหมือนคุณ”
“ไม่มีใครอยากอยู่ตลอดกาลหรอก”
“ฉันไง”เธอย้ำอย่างหนักแน่น
“แล้วจะเสียใจภายหลัง”
“ไม่หรอก”
ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มเย้ยหยัน “ฉันจะคอยดู”
โอลิเวียยิ้มกว้าง เธอหายใจแรงตอนดาร์ทกัดเข้าที่ลำคอ หัวใจเต้นแรงและถี่ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพท้องฟ้ายามค่ำพร่าเลือน มันเบลอและดับวูบในที่สุด ร่างบางร่วงลงไปกองกับพื้น ชายหนุ่มมองชั่วครู่ จากนี้ไปชะตากรรมของเธอก็จะเปลี่ยนไปตลอดกาลแล้ว
“ฉันจะคอยดูว่าจุดจบของเธอจะเป็นอย่างไร”
ชายหนุ่มตรงมายังห้องเก็บของเปิดประตูออกพบว่าร่างเล็กนั่งนิ่งอยู่ที่พื้น อากาศรอบข้างสงบนิ่งมากบ่งบอกถึงอารมณ์และสติที่ตั้งมั่นกว่าที่คาด
“แบมบี้” นันทกวีตื่นจากภวังค์หันมามอง ดาร์ทจะก้าวไปหาแล้ว แต่รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการให้ใกล้อีกแล้ว “โกรธเหรอ”
“เปล่า.....”
“เกลียดหรือ”
“ก็ไม่..”
“หรือกลัว”
เขาส่ายหน้า “ในหัวฉันตอนนี้มีแต่คำถามว่าทำไมๆๆ....ทำไมถึงเป็นฉัน”
“ฉันรักนาย”
นันทกวีหายใจแรง บอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร นอกจากหัวใจเต้นแรงแล้ว หัวก็ยังตื้อจนคิดอะไรไม่ออกเลย จึงถามออกมาว่า “นายเป็นแวมไพร์”
“ใช่”
“เรา....เคยพบกันมาก่อนหรือเปล่า”
“เคย”
“เมื่อไร”
“ตอนนาย 5 ขวบ”
ฮะ.... ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ นี่เหนือกว่าที่คาดหมายเลย เขามองร่างสีดำยืนอยู่ห่างๆราวกับรู้ความคิดเขาว่าไม่ได้การให้อยู่ใกล้อีกแล้ว ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นยืน นั่งทับขาสองข้างมาเป็นชั่วโมงๆแล้ว ตอนนี้ปวดเมื่อยไปหมด เขาเดินกระเพลกออกมาข้างนอก
“กลับไปนายจะถูกคนของโบสถ์ตรวจสอบ ร่วมทั้งพ่อแม่นายด้วย”
“ฉันไม่เห็นต้องกลัว ในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา”
“ใช่....นายไม่ต้องกลัว” ดาร์ทว่าเสียงเศร้า ตอนนี้เองก็รู้เลยว่าอีกฝ่ายจะจากไปแล้ว นันทกวีรู้สึกเย็นไปทั้งตัว เขาจะทำอะไรต่อไปล่ะ เขาจะทำยังไง ถ้า....
“ไปด้วยกันเถอะ”
“ดาร์ท” เขาใจหายนิดๆ
“ฉันจะไม่เปลี่ยนนาย หากนายไม่ต้องการ ฉันแค่.....” ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจ มันเจือด้วยความเศร้า “อยากให้นายอยู่ด้วย”
“ฉัน.....ฉันทิ้งครอบครัวไม่ได้ ฉัน.....”
ดาร์ทหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เมื่อเห็นแววลังเลในดวงตากลมโต รอคอยและรอคอยความหวังสุดท้ายก็หลุดลอยไปจากมือแล้ว หากมีเวลามากกว่านี้เขาคงทำให้แบมบี้เข้าใจได้มากกว่านี้แน่ ถ้าคนพวกนั้นจะตามเขามาช้ากว่านี้อีกสักนิด
“ดาร์ท...” นันทกวีตกใจที่อีกฝ่ายหายตัวไปอย่างรวดเร็ว แค่กระพริบตาเท่านั้น “ดาร์ท!!!!!”
************
เสียงแมลงหลังบ้านร้องระงมหนวกหู ท่ามกลางอากาศที่เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ น้ำค้างเกาะทุกอย่างที่เกาะได้ ทำให้พื้นหญ้าเปียกแฉะไปหมด เท้าเล็กก้าวสั้นอย่างสม่ำเสมอแม้จะปวดขนาดไหนก็ตาม เขาเดินอ้อมเข้าทางหลังบ้านตอนนี้ ตีหนึ่ง หน้าบ้านมีรถแปลกๆจอดเรียงรายอยู่ 3-4 คันทำให้เขาต้องเลี่ยงเข้าหลังบ้านแทน
ในบ้านแสงไฟห้องรับแขกสว่าง พ่อและแม่นั่งสับหงกอยู่ที่โซฟาเฝ้ารอคอยเขากลับมา นันทกวีมองพ่อแม่แล้วถึงสงสัยว่า คนเราผูกพันกันแค่ไหนนะถึงยอมทุ่มเทให้อีกฝ่ายได้ มันไม่ควรมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทุ่มเทให้อีกฝ่ายเพียงลำพัง ต้องมีทั้งสองคนที่ทุ่มเทเพื่อกันและกัน กุมมือกันไว้ ช่วยประคองให้ยืนยันด้วยกันทั้งสองคน นั้นถึงจะเรียกว่าคู่ชีวิต
เขาจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้หรือ ใช้ชีวิตเหมือนเดิมๆต่อไปแล้วลืมมันเสีย หรือ......?? ร่างเล็กกระพริบตาเมื่อความรู้สึกคำนึงถึงดาร์ทเต็มตื้นในหัวใจ และมันชัดขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป เขาเดินเบาเท้าขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง นั่งลงบนเตียงมองดูรอบๆห้องอีกครั้ง ก่อนลงมือเก็บข้าวของที่จำเป็นลงกระเป๋าเป้ เขาเขียนโน๊ตสั้นๆทิ้งไว้ที่โต๊ะ
อากาศข้างนอกเย็นเมื่อใกล้ฤดูหนาว เนื้อตัวเขาหนาวแต่หัวใจนั้นอุ่นอย่างบอกไม่ถูกชายหนุ่มพ่นลมออกมาเป็นควันจางๆแล้วสะพายกระเป๋าเดินออกจากบ้ายโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย ก่อนหน้านี้ดาร์ทตามหาเขา ตอนนี้เขาจะเป็นฝ่ายตามหาดาร์ทบ้าง แม้จะต้องจะต้องใช้เวลาไปมากแค่ไหนก็ตาม
The end
:bye2: :bye2:
-
กรี๊ดดดดด นี่มันอะไรกันนี่ :m25:
แรกๆมาซะหื่น ทำไมหลังๆมันจบอีหรอบนี่ล่ะค้าา
ป.ล.เกือบปาดละกู
-
:sad4: ขอตอนพิเศษ ด่วนนนนนน :o12:
-
:L2: สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ :L2:
จบแบบให้ไปจิ้นกันตามอัธยาศัยกันไป :z3: :z3:
-
แล้วจะตามหาเจอมั้ยละนั่นแบมบี้ น่าจะเจอล่ะมั้งเนาะ :z3:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ค่า :pig4:
-
:sad11: ไรเนี้ย
ตอนแรกก็หื่นดี เหมือนจะแฮปปี้ทำไมตอนหลังถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
-
ถามหน่อย
จะจบแบบนี้ทุกตอนเลยช่ายม่ะ
รอตอนต่อไป
-
โอลิเวียคงโดนกำจัดไม่ยาก แต่ดาร์ทสิไม่รู้จะเตลิดไปถึงไหน
ขอให้แบมบี้ตามพบเร็ว ๆ นะ เฮ้อ...อยากให้ดาร์ทยังไม่ตัดใจแล้วไม่ได้ไปไหนไกลเลย
อย่างน้อยควรให้เวลาแบมบี้ตัดสินใจมากกว่านี้หน่อยสิ นี่ใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตกลงใจตามไปแล้วด้วย
อยากให้มีบทสรุปที่แฮปปี้กว่านี้แฮะ (จิ้นต่อเองละกัน...แบมบี้เคยอาจได้เที่ยวรอบโลกไปกับดาร์ทแต่กลายเป็นต้องตะลอนตามหาดาร์ทไปรอบโลกซะแล้ว)
-
แอบหักมุมนิดหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็ไม่ตายจากกัน :กอด1: :pig4: :L1:
-
โหหหหห แล้วถ้ากว่าจะหาเจอก็แก่แล้วล่ะ แบบนั้นคนอ่านช็อกนา... :o12:
-
ขอให้หาเจอเร็วๆนะ
-
:sad4: ฮือๆๆ อยากให้มีภาคต่อ ภาคแบมบี้ตามหาดาร์ทค่ะ เขียนต่อเถอะนะ ภาคสอง สาม สี่ก็ด้าย :call:
-
ซึ้งจังเลยค่ะ
มีให้จิ้นต่อด้วย โดยส่วนตัวอยากอ่านตอนพิเศษนะ แต่จบแบบนี้ก็โอดี^^
-
อ่านตอนจบ..
=__________________="';
ดาร์คยังอยู่แถวนั่นสินะ รับน้องนายไปด่วยยย~
เดินคนเดียว เดี๋ยวโดนฉุด :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ด
ทำไมมันจบเศร้าอย่างงี้ล่ะค๊า TvT
สงสารดาร์ทอ๊า... แง๊ๆๆ
-
ตกลงจบแบบแฮปปี้ใช่ป่าวค่ะ ?? :really2:
ขอตอนพิเศษได้ไหมเอ่ย อยากได้ๆ :3123: :3123:
-
ขอคิดไปเองแล้วกันว่าต้องเจอกันแน่ ก็ใจตรงกันแล้วหนิ :impress3:
-
แล้วจะตามดาร์ทเจอไหม
แบมบี้ออกจะไม่ค่อยทันคน
-
มาแบบเบรกอารมณ์หื่นเลยอะ! :sad4:
แล้วแบมบี้จะตามหาดาร์ทเจอมั้ยเี่นี่ย
+เป็ด, เป็นไปได้ขอตอนพิเศษเรื่องนี้ได้มั้ย :o8:
-
จบไม่เคลียร์อ้า :serius2:
ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็รู้ว่ารักกัน
-
เศร้าอ่ะ TT_TT
-
บทนั้น...อ๊อก :m25:
แต่ชอบตอนจบอ่ะ มันให้อารมณ์ที่ดูเป็นอมตะดี หุหุ
-
ทำไมตอนจบมันเป็นแบบนี้ T^T
ไอ่เราก็หื่นมาตั้งนาน แง่งๆๆๆ // แทะแขนคนแต่ง
-
แบมบี้เกิดมาเเพื่อดาร์ทและเป็นของดาร์ทเท่านั้น
-
จบแล้ว? :a5:
ค้างเช่นเคย :sad4:
-
:L2: :L2:สนุกมากกกเลยคะ
ขอบคุณนะคะ
แต่ตอนจบเศร้าๆๆยังไงไม่รู้
-
ชอบเรื่องแรกๆมากกว่าแฮะ หรือเราไม่ชอบแนวแวมไพร์หว่า = =;
-
อ้าว จบซะแล้ว
ดาร์ททิ้งแบมบี้ไปได้ไง
-
ผมมันโง่ จิ้นเองมะเป็นมาต่อเหอะคร๊าบ
-
ชอบแบบนี้อ่ะ o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อั๊ยยะ หักมุมจริงๆ :a5:
-
เหนคำว่าthe endแล้วอึ้ง=[]=!!
คนแต่งเอาอีกแล้ว
ฮะๆ TuT
-
จบแล้ว :a5:
ทำไมจบได้เจ็บปวดแบบนี้ล่ะ
พระเอกหายไปเฉยเลย?
อ๊ากกกกกกกกกก :m31:
กลับมาเดี๋ยวนี้นะดาร์ท :angry2:
-
โอ้ยย สนุกมากค่ะ..เรื่องนี้เหมาะที่จะแต่งเป็นเรื่องยาวมาก
แต่ตอนนี้ ขอมาต่ออีกนิด ดาร์ทอยู่ไหมมาหาแบบี้ก่อน
แบบนี้มันยังไม่จบคัก (แปลว่าจบจริง) กรุณาและได้โปรด ขอตอนพิเศษก็ได้
-
+เป็ด
ชอบบรรยากาศเรื่องนี้จัง
เสียดายจบค้างไปหน่อย อุตส่าห์มาตั้งหลายตอนแล้ว
อีกสักนิดไม่ได้เหรอค๊าา
-
ตอนแรกมาซะเลือดพุ่งเลย :pighaun: หลังมาทำไมเศร้าอ่ะ :sad4:
-
ดราม่าอ่ะ
ขอให้หาเจอเร็วๆเน้อ
-
หลงมาเศร้า..อีกแล้ว
-
อ้าว ทำไมตอนจบเป็นแบบนี้น๊อ o22
-
หวังว่าแบมบี้จะตามหาดาร์ทเจอไวๆนะจ๊ะ :กอด1:
พล็อตแบบนี้อยากให่เป็นเรื่องยาวเลยแหละ เค้าชอบแวมไพร์ :o8:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
-
ค้างอะ แล้วจะเจอกันมั้ยเนี่ย ขอตอนพิเศษค่า :เฮ้อ:
-
o22 o22 ค้างงงงงงง....อย่างแรง
:z3: :z3:ตามกันไปตามกันมาแล้วเมื่อไหร่จะหากันเจอละคะเนี่ย......เอาใจช่วยให้มีภาคต่อ... :call: :call:
-
ตอนจบมันไม่เคลีย รู้ว่าอยากให้จินตนาการเองว่า พระเอก-นายเอกเป็นอย่างไรต่อ
แต่ตัวละครอื่นมันก็ไม่เคลียเหมือนกัน มันเคยอ่านแล้วงง คิดต่อไม่ถูก มันเหมือนมีตอนแรกเริ่ม กับตอนจบเลย ไม่มีตอนกลาง พออ่านจบมันเลยงง :a5: :a5:
ปล อยากให้มีอีกสักตอนนะค่ะ
:L2: :L2:
-
:o12:จบได้เศร้ามากมาย
เป็นการตัดสินใจที่ยากนะ การที่เราจะเลือกระหว่างครอบครัวกับคนที่เรารักและรักเรา
ถ้าเลือกได้ ขอให้รักใครไม่เป็นตลอดชีวิต จะได้ไม่ต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้
-
อืม ตอน nc ก็หื่นกันกระจาย
พอตอนจบก็สั้นแต่ได้ใจจริงๆ
ดาร์ทหายไปแล้ว แบมบี้ตามให้เจอนะสู้ๆ :กอด1:
-
แล้วจะเจอกันไหม จิ้นไม่ออกอ่ะ ^^ ต้องมีตอนพิเศษ อิอิ
-
ยังไม่ได้อ่านค่ะ
ขอเม้นก่อน
หายไปนานมากกกกกกกกกกเลยอ่านะคะ คุณนักเขียน
เราชอบเรื่องสั้นของคุณเกือบทุกเรื่องเลยค่ะ ไอเดียแจ่มแจ๋วจริงๆ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนสู้ต่อไปค่ะ
เรารออ่านผลงานคุณอยู่ค่ะ
สู้ๆนะคะ
ไปอ่านก่อน เดี๋ยวกลับมาเม้นอีกที
-
ชอบ จบแบบอบอุ่นหัวใจจัง
-
อัพคราวนี้มาเต็มเลย โฮะๆ :z1:
-
อื้อหือจบแบบนี้อีกแล้ว*กัดผ้า
ถ้าพี่ไม่อยากแต่เงรื่องยาว แต่งเรื่องสั้นสองสามตอนก็ยังดีคะแบบว่าเวลาพี่ตอนเดียวบางทีก็จบแบบฆ่ากันเลยดีกว่า แง้ๆๆ
-
nc :pighaun: แต่แอบค้างตอนจบค่ะ :a5: อยากให้มีต่อ อิอิ
เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
คราวนี้น้องนิคต้องไปตามหาเสียแล้วง่าก็นึกว่าจะได้อยู่ด้วยกันกลับต้องพรากจากกันเสียนี่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หื่น :m25: ตื่นเต้น :o โรแมนติค :give2:
ถึงคราวแบมบี้ตามหาดาร์ทมั่ง ไม่น่ายากเนอะ ให้รักนำทางใจ
:pig4:
-
ตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้าย...
:pighaun: ตายคาคอม อาเมน... เมพขิงๆ
เรื่องสุดท้าย จบได้คาใจมาก สาธุ...หาดาร์กให้เจอนะแบมบี้
-
:impress2: :impress2: :impress2:
รอมาอัพ
-
อ๊ายยยย เศร้าปานดูพระสุธน(แบมบี้)-มโนราห์(ดาร์ท)รึเปล่า
-
เฮ้อ~~ เศร้า ดราม่าจัดเลยอ่า
อยากอ่านโรมต่อจังครับ :3123: :3123:
-
มาลงชื่อว่าตามอ่านตั้งแต่หัวค่ำยันตีสองค่ะ ฮ่าๆ :fire:
สนุกดีนะคะ แม้ว่าบางตอนจะหื่นไปหน่อยก็ตาม กร๊ากกก o13
อ่านมาก็หลายตอน ขอชื่นชมคนแต่งที่คิดพล็อตได้หลากหลายมาก จินตนาการล้ำฮ่ะ แต่ละำพล็อตไม่ซ้ำกันเลย ขอมอบกุหลาบให้หนึ่งช่อนะเค๊อะ :L2:
ป.ล. ชอบแฟนตาซีค่ะ เรื่องสุดท้ายนี่ได้ใจไปเ้ต็มๆ ว่าแต่มันจบละเหรอ สุดท้ายนายเอกของเราจะตามหาพ่อดาร์ทเจอไหมหนอ? ขอให้เจอนะตัว ชุ๊บุ๊ๆ :impress2:
ป.ล.ล. คิดถึงฟีบี้~~เรื่องนั้นก็เป็นเรื่องที่ชอบมากๆเหมือนกันค่า ชอบอะไรย้อนยุคฝรั่งๆแบบเน้อะ นี่ย้อนไปถึงโรมันเลยทีเดียว ทำเอาเค้าอ่านไปนึกถึงแต่กฎหมายโรมันที่เคยเรียน กร๊ากกก (โยงกันได้?) อยากอ่านต่อ กึซ~~ o18
เค้าจะเฝ้ารอวันที่มาอัพน้าาา คิดถึงเทวดาน้อยๆฟีบี้ เค้าชอบเด็ก เอิ๊กกส์ :-[
ป.ล.ล.ล. ช่วยเสนอไอเดีย พล็อตมนุษย์ต่างดาวเป็นไงคะ (<<แกเสนออะไรแปลกๆออกไปน่ะ :really2:)
-
หวัดดีค่า เรื่องใหม่มาตามอารมณ์อีกแล้ว หวังว่าทุกคนคงจะชอบนะคะ
เรื่องสั้นตอนที่ 23 มนตราปาฏิหาริย์
“รอเดี๋ยวนะครับ ” สิงหา ศิลปวิจิตรทรัพย์ ปวดหัวขึ้นมาจี้ดทันทีที่รู้สึกถึงปัญหาลอยมา กนกเลขาคนสนิทยื่นยาแก้ปวดหัวให้อย่างรู้ใจ เขาโยนเข้าปาก 2 เม็ดตามด้วยน้ำแล้วตั้งสติใหม่
“พูดใหม่อีกทีสิครับ แม่”
“น้องก่อเรื่องอีกแล้ว สิงหา.....เขาขับรถชนคนตาย” แม่สะอื้นเบาๆ ชายหนุ่มยกมือกุมขมับเลย ตอนนี้กำลังประชุมสำคัญของบริษัทด้วย ที่สำคัญ ปู่กับพ่อเขาก็นั่งอยู่ที่นี่ด้วย
“ตอนนี้มันอยู่ไหน”
“บ้าน....อาเขาทำแผลเรียบร้อยแล้วก็ให้กลับบ้านได้ ส่วนคู่คู่กรณีแม่ให้เขาพารักษาที่โรงพยาบาลของอาเขาด้วย”
“ดีแล้วครับ ให้กันยาอยู่บ้านอย่าปล่อยออกไปไหนนะ ส่วนเรื่องอื่นๆผมจะจัดการเอง” วางหูแล้วเขาถึงหันไปสั่งกนกช่วยจัดการปัญหานี้เป็นการด่วน
“มีอะไร” พ่อหันมาถาม
“ไม่มีอะไรครับ เราประชุมกันต่อดีกว่า” ชายหนุ่มยิ้มกว้างเหมือนไม่มีอะไร ใครจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้ได้ล่ะ ในเมื่อประธานบริษัท ปู่ของเขาขึ้นชื่อในเรื่องความหัวแข็ง และเด็ดขาดมาก พ่อเขาก็ได้เชื้อมาเต็มๆ
พวกท่านไม่ชอบคนหัวดื้อไม่เชื่อฟังคำสั่ง เมื่อพี่ชายเขา ธันวา อายุ 25 ปู่กับพ่อเลือกผู้หญิงให้แต่งด้วย แต่พี่ชายไม่ยอมจะแต่งกับเลขาหน้าห้องตัวเองให้ได้ นั้นเป็นครั้งแรกที่คนในบ้านต่อต้าน
พ่อถึงกับประกาศตัดขาด ไล่ออกจากบ้านโดยมีปู่สนับสนุนเต็มที่ ทำให้พี่ชายต้องไปทำงานปลูกสวนยางที่ปักษ์ใต้กับเลขาคนสวย และไม่ติดต่อกลับมาเลย แต่สิงหาก็รู้ว่าแม่แอบส่งเงินให้ไปตั้งตัว ตั้งแต่นั้นบ้านนี้ก็เหลือลูกสองคนเท่านั้น
สิงหาทำงานช่วยเหลือบริษัทได้ดี ผิดกับกันยาที่ยังเด็กและแม่รักมากจนก่อเรื่องหลายต่อหลายครั้ง เขาก็แต่ช่วยปิดบังเพราะไม่อยากปู่กับพ่อเฉดหัวออกไปอีกคน
“เมื่อกี้แม่โทรมาไม่ใช่หรือ มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ แค่ถามว่าเย็นนี้กลับเร็วหน่อยได้หรือเปล่าเท่านั้นครับ”
“เฮ่อ...บอกให้หาอะไรทำก็ไม่เชื่อ อยู่เฉยๆก็โทรมากวนลูก ถ้ากลับไปก็คุยกับแม่เขาหน่อย เจอหน้ากันที่บ้านทุกวันอยู่แล้ว ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญก็อย่าโทรมากวนตอนประชุมอย่างนี้ มันเสียเวลารู้ไหม”
“ผมจะบอกแม่เอง อย่าห่วงเลยครับ” สิงหารับปากแข็งขัน แต่ใจนั้นห่อเหี่ยวด้วยความสงสาร พ่อช่างไม่เข้าใจหัวอกแม่เลย ที่เป็นภรรยาของผู้ชายเห็นงาน ชื่อเสียง ความมีหน้ามีตากับ กิจการ สำคัญกว่าเสมอ เขาไม่เคยเห็นพ่อแม่พูดคุยกันอย่างสามีภรรยาเลย นอกจากแม่ยืนฟังพ่อสั่งงานราวกับเป็นลูกจ้างเท่านั้น
ครอบครัวเขา....ช่างสุขสันต์จริงๆ
**************
หลังประชุมเสร็จ สิงหาขับรถไปโรงพยาบาลที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะถึง ที่นั้นกนกเลขาคนสนิทรออยู่แล้ว
“ว่าไง”
“ข่าวดีครับ” ประโยคนี้ฟังแล้วชื่นใจทันที “ไม่มีใครตาย เมื่อกี้พยาบาลมาบอกว่า หมอช่วยเด็กที่ถูกชนไว้ได้ ยังไม่ตายครับ”
“เฮ่อ...โล่งอก แล้วเรื่องมันเป็นยังไง”
“คุณกันยา หลับในรถพุ่งไปชนพนักงานกวาดขยะของเทศบาล เป็นสามีภรรยากัน ลูกชายอายุ 14 มาช่วยเก็บขวดด้วยโดนเข้าอย่างจัง ส่วนคนพ่อแขนหักมีแผลพกช้ำนิดหน่อย แม่ก็แค่พกช้ำ ลูกแฝดชายหญิงอายุ2 ขวบอยู่ในรถเข็นใส่ของเก่า โชคดีที่คู่นี้เก็บกระดาษได้เยอะเลยทำให้เด็กไม่มีแผลอะไร”
“ดี....ดี...” ชายหนุ่มครุ่นคิดหนักจะทำยังไง สองคนผัวเมียนี้ถึงจะไม่ฟ้องเอาเรื่อง “พวกเขาอยู่ไหน”
“ทางนี้ครับ” กนกเดินนำขึ้นไปอีกชั้น ที่นั้นสิงหาได้เห็นสี่คนพ่อแม่ลูกนั่งกอดกันกันในสภาพสะบักสะบอม หน้าตาเขียวบูด เสื้อผ้าที่ใส่นั้นเก่ามอมแมม ใบหน้าของสองคนผัวเมียนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและคราบน้ำตาดูน่าสงสาร แต่นั้นเป็นภาพที่เขาอยากเห็นมากที่สุด พ่อเขาเคยกอดพวกเขาสามพี่น้องอย่างนี้สักครั้งไหมนะ
“คุณสิงหา” กนกทำให้ตื่นจากภวังค์ สิงหารีบยิ้มกว้างเข้าไปไหว้คนทั้งสอง
“สวัสดีครับ ผมชื่อสิงหาเป็นพี่ชายของคนที่ขับรถชนพวกคุณ” เขาเว้นวรรคเล็กน้อยเพื่อดูสีหน้า ทั้งคู่แสดงความโกรธและตัดเพ้อต่อว่าผ่านแววตาเพียงแวบเดียวก่อนถูกกลบด้วยน้ำตา
“ผมเสียใจและขอโทษด้วยครับ สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น คุณ....”
“คุณบุญยงค์กับคุณรวงทองครับ” กนกแนะนำ
“คุณบุญยงค์ คุณรวงทอง” เขาเอื้อมมือมากุมมือพวกเขาทั้งสอง “ลูกชายคุณจะไม่เป็นหรอกครับ ที่นี่มีหมอฝีมือดีและสนิทสนมกับบ้านผมดี เขาจะได้รับการรักษาอย่างเต็มที่จนกว่าจะหายขาดครับ ผมรับรอง”
เขาสร้างความหวังเล็กๆปรากฏบนใบหน้าคนทั้งคู่ นั้นทำให้รู้สึกดีนิดหน่อย ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกมา
“คุณหมอ” สองสามีภรรยาแทบถลาเข้าไปหา
“คุณอา สวัสดีครับ” เขาเข้าไปทักทาย
“มากับเขาด้วยเหรอ สิงหา”
“ครับ นี่เป็นคนไข้ที่ผมต้องดูแล เด็กคนนั้นเป็นไงบ้างครับ”
“ปลอดภัยแล้ว ตอนแรกหัวใจหยุดเต้นไปก็ทำเอาวุ่นทีเดียว ตอนนี้กู้ได้แล้ว สมองบวมเล็กน้อย ต้องดูอาการอีกระยะ แต่หมอคิดว่าเขาจะหายในเร็วๆนี้ครับ”
“ขอบคุณคะ ขอบคุณจริงๆ” รวงทองน้ำตาร่วงเป็นสาย เธอกอดสามีกับลูกๆอีกสองคนแน่น
“แต่.....มีปัญหาอย่างหนึ่ง” คุณหมอทำให้ทุกคนในที่นี่แข็งเป็นหินไปหมด
“มีอะไรเหรอครับ” ขอให้อย่าให้หนักเลย สิงหาภาวนา
“หน้าของเขา....กระแทกพื้นอย่างแรง กระดูกหน้าเสียหาย.....ต้องผ่าตัดยกเครื่องใหม่เลยล่ะ” หมอหันมาบอกเขามากกว่าจะบอกกับพ่อแม่เด็ก
“หมายความว่าไงคะ หมอ”
“คือ.....เราต้องผ่าตัดใบหน้าเขาใหม่....อาจทำให้หน้าเปลี่ยนไปเลย แต่...ลูกชายคุณเพิ่งอายุ14 เท่านั้นกระดูกเชื่อมต่อกันง่ายมาก เพียงแต่.....ค่าศัลยกรรมมันสูงมาก”
สองสามีภรรยาหันมามองสิงหาขวับทันที ชายหนุ่มนิ่งไปครู่เพราะไม่คิดว่าจะมีค่าศัลยกรรมมาเกี่ยวด้วย เขาเม้มปากอย่างครุ่นคิด
“คุณจะไม่ฟ้องน้องชายผมใช่ไหมครับ” เขาถามตรงๆเลย
“ไม่คะ ไม่ฟ้อง คุณคะ ช่วยลูกฉันด้วยนะคะ ลูกฉันเป็นเด็กดี เรียนเก่งแล้วขยันมาก เขาไม่เคยเกเรสักครั้ง ทุกวันต้องออกมาช่วยเราเก็บขวดขายหาค่านมให้น้องๆด้วย คุณต้องช่วยแกนะคะ”
“เอ้าๆๆ ก็ได้ครับ ผมจัดการให้เอง แต่พวกคุณต้องเซ็นชื่อยอมความไม่เรียกร้องค่าเสียหายหลังจากนี้อีก ตกลงไหม”
“ตกลงคะ ตกลง....ตกลงนะพี่” รวงทองเขย่าแขนสามีให้ตกลง
“ผมตกลงครับ แต่ขออีกอย่างได้ไหมครับ”
“ว่ามาสิ”
“ผมอยากให้ช่วยหางานใหม่ให้ด้วยครับ คุณ...แขนผมหักอย่างนี้ทำงานกวาดถนนลำบาก จะงานอะไรก็ได้ครับ ผมขอแค่ให้เลี้ยงปากเลี้ยงท้องได้ หนักแค่ไหนผมก็ไม่เกี่ยง”
“อ้อ.....ได้ คุณอาครับ รบกวนเป็นธุระให้ด้วยนะครับ” สิงหาได้ข้อสรุปเรื่องทั้งหมดก็หายห่วงว่าเรื่องนี้จะไปถึงหูปู่กับพ่อ เขาปล่อยให้กนกจัดการที่เหลือต่อ ส่วนเขากลับไปบ้านจัดการน้องชายเป็นอันดับต่อไป
“พี่อ๊ะ” กันยา เพิ่งครบ18 หมาดๆไม่กี่เดือนมานี่เอง จ้องหน้าเขาอย่างโกรธจัด
“ทำไม....แกไม่ชอบใจที่ฉันจัดการอย่างนี้เหรอ”
“ผมไม่อยากไปเมืองนอกนี่”
“แกต้องไป ฉันไม่ปล่อยให้แกก่อเรื่องซ้ำแล้วซ้ำอีกเด็ดขาด โตสักทีกันยา ฉันเบื่อที่จะต้องเช็ดก้นให้แกแล้ว”
“ก็ไม่ต้องเช็ดสิ” เด็กหนุ่มร่างผอมบางหันมาว่าเสียงโกรธจัด สิงหาชี้ไปที่ประตูทันที
“โน่น...ห้องทำงานพ่อ ถ้าแกกล้าไปสารภาพเรื่องที่แกก่อขึ้นในวันนี้ออกมา ฉันจะเลิกยุ่งกับแกเลย”
“สิงหา....หยุดได้แล้ว เลิกทะเลาะกันเสียที” คุณกานดาลุกขึ้นเอ็ดลูกชายทั้งสอง “เราพูดกับน้องดีกว่านี้ไม่เป็นหรือไงนะ ส่วนเราน่ะก็เลิกทำตัวเหลวไหลเสียที จากนี้ไปห้ามไปไหนทั้งนั้น อีกสองอาทิตย์ค่อยไปเมืองนอกด้วยกัน”
“แม่อ๊ะ....”
“แม่ทำเพื่อเราได้แค่นี้แหละ กันยา แม่ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว พอแล้ว” กันยามองแม่อย่างผิดหวัง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เขาหันไปเตะโต๊ะคอมโครม! ก่อนผุนผันออกไปนอกห้อง
“แม่จะไปด้วยเหรอ”
“แค่ไปส่งน้อง...แล้วแม่อยากพักสมองสักหน่อย แม่เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจริงๆนะสิงหา”
ชายหนุ่มดึงแม่มานั่งข้างๆ เขาโอบกอดแม่ไว้ไม่พูดอะไรแค่กอดไว้และกุมมืออยู่นานกว่าคุณกานดาจะนึกได้
“แล้วเรื่องนั้นล่ะลูก”
“ผมจัดการแล้วครับ พวกนั้นไม่ฟ้องกันยาแลกกับค่ารักษาพยาบาลแล้วหางานใหม่ให้คนพ่อเท่านั้น”
“งานเหรอ หางานอะไรให้เขา”
“ผมให้กนกจัดการ คิดว่าเป็นไร่องุ่นของเราที่เลยกำลังเหมาะครับ อากาศดี งานมั่นคง มีที่ให้เด็กๆได้วิ่งเล่นด้วย”
“บ้านเขาเป็นไงเหรอ น่าสงสารไหม”
“ครับ....มีกัน 5 คน พ่อแม่ทำงานกวาดถนน มีลูกชายอายุ 14 แล้วฝาแฝดชายหญิงเพิ่ง 2 ขวบเอง”
“.....ถ้าไงก็บอกให้สวนดูแลเรื่องเล่าเรียนให้พวกเขาด้วยก็ดีนะ”
“ครับ...”
“แย่จังเลยนะ....ไม่น่าเจอเรื่องร้ายๆเลย”
“ผมเห็นพวกเขาที่โรงพยาบาลวันนี้ด้วย พ่อแม่ลูกกอดกันกลมเลย ดูเศร้า ดูกลัว แต่ก็ประคับประคองกันอย่างเข็มแข็ง......ผมจำไม่ได้ว่าพ่อเคยกอดพวกเราสามคนแบบนี้ไหมนะ”
“แม่ก็.....จำไม่ได้แล้วสิ”
คำพูดของแม่นั้นช่างแห้งผากในความรู้สึก สิงหานั่งเงียบแล้วกอดแม่ไว้อย่างนั้นอีกนาน
*********
3 ปีต่อมา
“นี่อะไร?” ชายหนุ่มเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานออกมาแล้วต้องแปลกใจที่เห็นเค้กผลไม้ก้อนเล็กๆวางอยู่พร้อมเทียนไขหนึ่งเล่ม
“เค้กครับ” กนกบอก
“ฉันรู้ว่าเค้ก แต่นี่มันของใคร”
“ของคุณสิครับ”
“หา?” สิงหาถึงกับเหวอไปเลย
“ลืมวันกิดตัวเองไปเลยนะครับ คุณผู้หญิงว่าไว้ไม่ผิดเลย”
“แม่โทรมาสั่งเหรอ”
“ครับ หน้าผลไม้อย่างที่ชอบ” เลขาประจำตัวยกขึ้นมาทั้งกล่อง มาจุดเทียน “สุขสันต์วันเกิดครบ 26 ปีครับ คุณสิงหา”
“ขอบใจ ประทับใจสุดซึ้งเลยที่มีนายมาสุขสันต์วันเกิดแทนที่จะมีสาวๆมาปาร์ตี้”
“ผมก็อยากทำให้ประทับใจคุณครับ แต่จัดเงียบๆย่อมดีกว่าใช่ไหมครับ”
“จริง” ชายหนุ่มเป่าเทียนฟู่... บ้านเขาเกลียดงานเลี้ยง พ่อกับปู่ไม่ชอบงานเลี้ยงหนวกหูวุ่นวาย ยกเว้นงานเลี้ยงเพื่อผลประโชนย์ของบริษัท วันเกิดของเขาได้ฉลองกับผู้ชายแค่สองคนนี่ แฮปปี้เป็นบ้า เขาตักเค้กกินแค่สองสามคำ
“คุณสิงหา” กนกออกไปข้างนอกแป๊บเดียวก็กลับเข้ามา“มีเวลาสักครู่ไหมครับ”
“มีอะไรเหรอ”
“เออ....ผู้จัดการการเงินของไร่องุ่นให้เด็กคนหนึ่งมาส่งรายงานประจำปีครับ”
“ก็ให้ฝ่ายการเงินจัดการสิ”
“คุณไปคุยหน่อยดีไหมครับ เขาบอกว่าอยากพบคุณด้วยตอนนี้รอที่ห้องรับแขก 1 ”
สิงหาเหล่มองเลขาอย่างสงสัย “มีอะไรถึงต้องให้ฉันไปหาด้วย”
“คือ....คนที่มาเป็นคนที่คุณวาสนาอยากให้รับตำแหน่งผู้จัดการในอนาคต เธอว่าเด็กคนนี้ทำงานเก่ง แต่ความรู้ยังไม่แน่นพอเลยอยากให้ทางบริษัทสนับสนุนทุนการศึกษาระดับปริญญาเป็นกรณีพิเศษ”
“ขนาดนั้นเชียว”เขาหัวเราะเยาะ นานแล้วที่ไม่มีเด็กเส้นมากวนใจ “ให้คนที่ว่างไปจัดการสิ พิจารณาตามขั้นตอนก็พอ”
“ครับ” กนกหนีบแฟ้มออกไป หลังจากชายหนุ่มก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิทใจ เขาทำงานจนกระทั่งบ่ายสามโมงก็เตรียมตัวจะออกไปข้างนอก
“จะไปไหนเหรอครับ”
“ขับรถเล่นสักหน่อย ฉันอยากพักสมอง”
“อ้อ....งั้นค่อยๆขับนะครับ”
“คุณกนกคะ...” พนักงานประชาสัมพันธ์เข้ามากระซิบกระซาบเบาๆ
“มีอะไร...”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่....เด็กคนนั้นยังรอพบคุณอยู่ แต่ผมจะไปจัดการให้”
“เด็กไหน” ชายหนุ่มนึกสงสัย
“เด็กที่คุณวาสนาส่งมาไงครับ”
“ยังรออยู่อีกเหรอ” เขาดูนาฬิกาข้อมือ “ตั้ง 5 ชั่วโมงแล้วนะ”
“คงอยากพบคุณนะครับ”
“เอ้า....ไปพบหน่อยก็ได้” คงใช้เวลาไม่นานหรอก ชายหนุ่มคิด เขาก้าวผ่านโถงใหญ่ทางเข้าบริษัทขึ้นไปที่ชั้นสอง ตอนนี้บ่ายแก่ๆแดดส่องแรงมาทางตะวันตก ทำให้ทั้งห้องโถงเป็นสีทองดูนุ่มนวล พอเดินท่องน่องอย่างไม่รีบเร่งทำให้นึกถึงช่วงเวลาดีๆ ก็ผ่อนคลายได้ไม่ต่างการขับรถเล่น ดีกว่าตรงที่ไม่เสียค่าน้ำมันรถด้วย เขายิ้มกับตัวเองน้อยๆ
ประตูห้องรับแขกเปิดเข้าไป เสียงมูลี่กระทบกระจกเบาๆทำให้คนที่อยู่ในห้องรู้สึกตัว สิงหาเห็นเด็กวัยรุ่นตัวเล็กผมดำยาวปะบ่ายืนอ่านหนังสือหน้าชั้นวางที่มุมห้อง เสื้อยืดขาวลายการ์ตูนสีฟ้า กางเกงยีนต์สามส่วน รองเท้าผ้าใบลายสก๊อตสีฟ้า
เด็กคนนั้นวางหนังสือลงในชั้นวางก่อนหันมามองเขา สิงหากระพริบตาอย่างประหลาดใจเมื่อสบตากลมโตเป็นประกาย ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ก่อนยกมือไหว้
“สวัสดีครับ คุณสิงหา”
(ติดตามตอนต่อไปจ้า) :bye2: :bye2:
-
เด็กที่มารอพบสิงหาคือเด็กน้อยคนนั้น :-[ ที่กันยาขับรถชนใช่มั้ย
+1 :กอด1: ติดตามตอนต่อไปน๊า~
-
เด็กที่ช่วยไว้สินะ...อยากรู้ว่ากันยาจะเป็นยังไงบ้างแล้ว ไปเมืองนอกตั้งสามปี
-
เด็กคนนี้จะใช่เด็กน้อยในอดีตหรือเปล่า :-[ :-[
อ๊างงงง รอตอนต่อไปค่าาา
-
เป็นเด็กที่โดนรถกันยาชนใช่หรือเปล่าเนี่ย สงสัยสิงหาจะได้ของขวัญวันเกิดแล้วละมั้ง :impress2:
-
พลอตเรื่องเป็นเรื่องยาวได้เลยนะเนี่ย
บวกเป็ดจัดไปปปปปป :pig4:
-
เด็กน้อยคนที่ถูกรถชนแน่ๆ ^^ แต่จะมารักหรือจะมาร้าย
ต้องรอตอนต่อไป อยากอ่านต่อจังค่ะ
-
ลุ้น ๆ .... อยากอ่านต่ออ่ะ
-
เม้นเรื่องคุณลุงแวมไพร์หลอกเด็กน้อยเน้อ
อิลุงนี่มันโชตะชัดๆ
เราชอบสำนวนการเขียนของคุณนักเขียนนะ
สู้ต่อไปค่ะ
-
o13
3ปีผ่านไปเด็กน้อยจะเป็ยังไงบ้างน้า
รอตอนต่อไปค่ะ +1และเป็ดให้นะคะ
-
:impress3: ลุ้นๆ
-
รอเด็กน้อยใวันนั้นค่ะ ^____^
-
อุ๊ยๆๆ จะใช่น้องที่โดนรถชนเมื่อ 3 ปีก่อนหรือเปล่าน้า
แต่ว่าความอดทนเป็นเลิศเลย รอได้ไงตั้ง 5 ชั่วโมง o13
-
ชอบเรื่องสั้นทุกตอนเลย คนเขียนเก่งมากเลยคะ คิดพล๊อตออกมาได้น่าสนใจทุกเรื่องเลย แล้วก็ชอบแนวการเขียนเรื่องสั้นแบบจบให้คิดต่อไปได้อีกเรื่อยๆ เป็นแนวเรื่องเปิดที่อ่านแล้วจิ้นต่อกระจาย อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
กินเด็กๆๆๆๆ o13 o13 o13 o13 o13
-
แอบลุ้นนะคับ
ว่าจะใช่คนเดียวกับที่เคย
เกิดอุบัติเหตุรึป่าว
ถ้าใช่หลังจากศัลยกรรมหน้า
จะน่ารักขึ้นป่าวน้อ
อยากรู้จิงๆเลยคับ :serius2:
-
ส่ง
มปรานให้คนเขียน ฮึ้ยยะ
-
แนวโชตะกระจายเลยค่า ><
-
กลับมาเจอกันอีกครั้งหลังจากผ่านไป3ปี :-[
-
ผ่านไปสามปีไวเหมือนโกหก :t3: จากเด็กกลายเป็นเด็กหนุ่มแล้ว :mc4:
-
เด็กจะสวย หรือหล่อกันหนอ
-
เรื่องใหม่นี่ก็ชอบครับ เปิดตัวมายังกะจะเป็นเรื่ิองยาว ถ้าเป็นแนวซึ้งก็ขอยาวๆ หน่อย จะได้อินๆ
-
พรหมลิขิตบันดาลชักพาาาา ท่าทางเรื่องนี้น่าจะน่ารัก(เหรอ?)
-
พยายามเชื่อมชื่อเรื่อง กับเนื้อเรื่อง (ฮา)
ห่างกัน 9 ปี ปะจิโถะ!
-
รอลุ้นอย่างจดจ่อ
-
เอาแล้วไงๆ พรากผู้เยาว์ ๆๆ
-
ลุ้นอยู่ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
17 & 26
กินเด็กหรือโดนเด็กกินหว้า
-
เด็กน้อยเติบใหญ่ หาของขวัญอะไรมาให้ตอบแทนบุญคุณจ๊ะ
-
เด็กน้อยยย โตแล้วชิมิ
กริ๊ดดด รออ่านต่อ อิอิ
-
ต้องเป็นเด็กทีโดนชนแน่ๆ
-
รอตอนต่อไปเจ้าค่ะ อยากรู้ว่าเด็กคนนั้นจะใช่ที่คิดไว้รึเปล่า
-
เลี้ยงต้อยโดยไม่รู้ตัว รู้ตัวแล้วสิงหาจะทำไงน้อ :m4:
-
3 ปีมาแล้ว
เด็กจะหน้าตาเป็นยังไง อยากรู้ๆๆๆๆ
รีบมาต่อเร็วๆนะค่ืะ
-
สงสัยจะอิ่มแน่ๆ..กินเด็ก
-
26 กับ 17 ห่างกันขนาดนี้ ออกแนวกินเด็กชัดๆ
ง่า ตากลม ตัวเล็กน่ารัก :กอด1:
-
ตากันยานี่น่าใครมาจัดการซักคน
ฮึ่มๆๆๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักเเน่เลยย><
รออัพน่ะจ๊ะ
-
เย้ พรหมลิขิตชักนำ
-
ต้องเป็น น้องที่โดนชน แน่นอนอนอนอนอนอนอนอนอ
-
กินเด็ก อิอิ
งานนี้มีกี่คุ่น่าๆๆ
สิงหากับ.....(รอชื่อนายเอกของเรา)
ลุ้นกันยากับเลขากนกน่าจะมันส์ดี อิอิ
-
ไม่เคยเหนใใครแต่งเอนซีเจ๋งขนาดคุณnarizaจิงๆนะ.v.
ตามหามานานแล้ววว
-
ไม่แต่งเป็นเรื่องยาวกว่านี้ซักหลายๆตอนหน่อยเหรอคะ คนแต่งขรา~
บางเรื่องน่าสนใจมาก อยากอ่านต่อยาวๆ
รับไว้พิจารณานิดนึงนะคะ
อ้อน ~
-
:laugh: กินเด็ก...กินเด็ก.....กรุบกรอบ หอมอร่อย :m20:
-
ตอนใหม่นี้น่าติดตามมากๆ ค่ะ
ท่าทางสิงหาจะเครียดที่สุดในบ้านนะ
ต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวเลย
-
เรื่องสั้นตอนที่ 24 มนตราปราฏิหารย์ [2] 23/10/11 p67
วันนี้เป็นวันที่อากาศร้อนอ้าว ในห้องไม่ได้เปิดแอร์ แต่เปิดหน้าต่างให้แดดส่องซะสว่างจ้าทั้งห้อง ร้อนสียจนเหงื่อชื้นที่ลำคอเป็นแห่งแรก เขาเกลียดอากาศร้อน มันทำให้รำคาญเหงื่อเปียกๆแล้วหงุดหงิดง่ายแทบอยากจะอาละวาด
แล้วลมเอื่อยๆก็พัดปอยผมสีดำยาวปะบ่าปลิวไปด้านหลัง สิงหาลืมความร้อนไปสนิทใจ สายตามองช่วงไหล่และลำคอเล็กๆ ขึ้นไปถึงใบหน้ามน ดวงตากลมคู่นั้นจ้องมองเป็นประกายตื่นเต้นดีใจราวกับสนิทชิดเชื้อกันมานานปีก็ไม่ปาน ริมฝีปากยิ้มกว้างอย่างซื่อๆดูแล้ว....
ชายหนุ่มรู้สึกละอายกึ่งๆเก้อเขินอย่างไรบอกไม่ถูก ทั้งสายตา ทั้งรอยยิ้มจริงจังเสียจนคิดว่าอาจมีให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขาก็เป็นได้ สิงหาเบือนหน้าไปมองทางอื่นเสียก่อนที่ใจจะเต้นแรงกว่านี้ เขาตรงไปเลื่อนปิดหน้าต่าง
“ไม่มีพนักงานมาดูหรือไง ถึงไม่เปิดแอร์ ไม่มีกาแฟเลย”
“อ้อ มีครับ แต่ผมบอกไม่ต้องเอง วันนี้อากาศไม่ร้อนเท่าไร แล้ว...เปิดแอร์มันสิ้นเปลืองน่ะครับ”
มีแก่ใจคิดถึงบริษัทด้วย เขาหันมามองตรงๆ ถึงเห็นว่าอีกฝ่ายตัวเล็กจริงๆ แล้วผอมด้วย เสื้อผ้าก็ราคาถูกๆ เขากวาดสายตามองจนพอใจแล้วถึงถาม
“คุณวาสนาคงชอบเรามากนะ ถึงแนะนำมาให้เป็นกรณีพิเศษ”
“ครับ พี่กุ้งใจดีกับผมมาก เอ่อ....ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมชื่อ มีนาครับ คุณคง.....จำผมไม่ได้”
ประโยคนี้ทำให้ชายหนุ่มเอียงคออย่างสงสัย อย่างเขาน่ะหรือจะจำคนไม่เก่ง ถ้าได้พูดคุยกันแล้วเขาจำได้แม่นเลยล่ะว่าใครเป็นใคร
“ฉันจำไม่ได้เลยน่ะว่าเราเคยพบกันมาก่อน”
“เรายังไม่เคยพบกันหรอกครับ แต่ผมจำคุณได้ดีเลย แม่บอกว่าคุณน่ะช่วยชีวิตผมไว้ เพราะงั้นคุณถึงเป็นคนสำคัญสำหรับผม”น้ำเสียงที่บอกเล่าสั่นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจสุดๆ แต่นั้นยิ่งทำให้สิงหางุนงง ได้เห็นสีหน้าปลาบปลื้มอย่างนี้ก็ทำให้ดีใจอยู่หรอกนะ แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งงง มีนาเห็นสีหน้าแล้วหัวเราะน้อยๆ
หัวเราะได้น่าเอ็นดูเสียด้วย..... เขานึกในใจ
“คุณคงลืมไปแล้ว เมื่อก่อนผมถูกรถบ้านคุณชนไงครับ แล้วคุณออกค่ารักษาผมทั้งหมดแล้วยังหางานให้พ่อผมด้วย”
“อ๋อ....” สมองโล่งทันทีที่นึกออก ไม่น่าเชื่อเลย...โตขนาดนี้แล้วเหรอนี่?? แถมหน้าตายัง......
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงแห้ง ประหลาดใจจนพูดไม่ออกเลย นอกจาก “ว้าว.....เราเองหรอกเหรอ”
“ครับ”
“แล้ว..ผมยาวจังนะ”
“ผิวผมแพ้แดดครับ โดดแดดแล้วแดงแสบบ่อยๆ เลยต้องไว้ผมยาวปิดหน้ากับคอไว้”
ยิ่งทำให้ดูนุ่มนิ่นเข้าไปใหญ่ สิงหาอยากบอกอย่างนั้นแต่เขาก็เงียบไว้ เมื่อมองดีๆก็เห็นแววตาซื่อๆมองมาอย่างชื่นชมเทิดทูนเต็มที่ ทำให้รู้สึกภูมิใจนิดๆ นั้นสินะ....ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เด็กคนนี้ก็คง..
ร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้ ปลายนิ้วเชยคางมนขึ้นเพื่อดูชัดๆ การกระทำนั้นทำให้แววตาสดใสกระด้างด้วยความตกใจขึ้นมาวูบหนึ่ง ปฏิกิริยาไวจุดประกายความสนใจขึ้นมาทันที กลัวคนเข้าใกล้เหรอ?? เขาปล่อยมืออย่างเสียดาย
“หมอเขาทำได้ดีนะ”
พอว่าอย่างนี้สีหน้าเด็กหนุ่มก็ดีขึ้นทันที “ครับ”
“นั่งก่อนสิ มีนาใช่ไหม...รู้ไหมว่าพี่น้องฉันมีชื่อเป็นเดือนเกิดกันทุกคนเลย ธันวา สิงหา กันยา แล้วมีเรามีนาโผล่มาอีกคนอย่างนี้ บังเอิญแท้ๆนะ ว่าไหม”
“ครับ” ร่างเล็กนั่งตรงข้าม ท่าทีสำรวมขึ้น
“คุณวาสนาบอกว่าเราอยากขอทุนบริษัทงั้นหรือ”
“ครับ มหาลัยนี้มีสาขาวิชาที่ผมอยากเรียนครับ แล้วจะเป็นประโยชน์มากกับงานในไร่ซึ่งผมตั้งใจจะทำงานให้อย่างเต็มที่เลยครับ” มีนายื่นเอกสารในซองสีน้ำตาลให้ดู ในนั้นมีข้อมูลรายละเอียดของสาขาวิชาที่สนใจ
“ ไม่เลวนี่....วิชานี้ฉันว่าน่าสนใจทีเดียว”เขาเหลือบมองเด็กหนุ่มตรงหน้า ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความหวัง แต่ยังก่อน....เขาไม่ให้อะไรใครง่ายๆหรอก “ครอบครัวเราเป็นไงบ้าง”
“ทุกคนสบายดีครับ พ่อเป็นหัวหน้าคนงานแล้ว ส่วนแม่ก็ทำงานแม่บ้านในออฟฟิส น้องสองคนก็เรียนได้ดีทั้งสองคนเลย แถมยิ่งโตก็ยิ่งน่ารักครับ”
ร่างสูงเอนตัวอิงพนักพิงเต็มที่ ท่าทีผ่อนคลายอย่างมาก “บอกตามตรงนะ ฉันไม่อยากให้เราหวังไว้มาก เดี๋ยวนี้บริษัทไม่ให้ทุนง่ายเหมือนแต่ก่อน ถ้าไม่ได้จริงๆเราจะทำยังไง”
มีนาอึ้งนิดหน่อย ดูจากสีหน้าสิงหาก็รู้เลยว่าเขาไม่ได้คิดเผื่อเรื่องนี้ด้วย แต่เดี๋ยวเดียวเขาก็ยิ้มกว้างอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับ ถึงจะไม่ได้ทุนผมก็ตั้งใจว่าจะเรียนให้ได้ ผมจะหางานทำ”
พูดเหมือนจะหาง่ายๆงั้นแหละ ชายหนุ่มหัวเราะในใจ “หางานทำ?? คิดว่างานหาได้ง่ายๆเหรอ”
“คงไม่ยากเกินไปหรอกครับ” มีนาก้มลงไปคว้านหาของบางอย่างใต้โซฟาที่นั่ง สิงหาถึงเห็นกระเป๋าโตๆที่ซุกเอาไว้ เปิดกระเป๋ามาก็เห็นเสื้อผ้ากับหนังสือเต็มไปหมด นี่เตรียมตัวมาอยู่อาศัยในเมืองเลยหรือไง เขายื่นเศษกระดาษยับยู่ยี่หลายใบให้ดู
“นี่ไงครับ ผมเห็นมีแปะไปทั่วเลย”
รับสมัครนักศึกษาชายหน้าตาดี อายุ 18-25 เงินเดือนดี ติดต่อได้ตลอด 24 ชั่วโมง , ต้องการพนักงานต้อนรับ ชาย ร่างกายแข็งแรง เงินเดือนสูงจนคุณจะแปลกใจ ติดต่อเราเดี๋ยวนี้ ฯลฯ สิงหาเครียดขึ้นมาทันที
“อะไรกันเนี่ย?? อย่าบอกนะว่าเราจะไปสมัครงานพวกนี้” จู่ๆน้ำเสียงก็กระด้างไม่พอใจขึ้นมา มีนาหน้าซีด เขาทำอะไรผิดเหรอ??
“ก็.....เขาว่าเงินเดือนดี”
“เงินเดือนดีก็เพราะมันเป็นงานขายตัวน่ะสิ”
“เอ๋?? ไม่จริงมั่งฮะ มันคง....ไม่ใช่ทุกที่หรอก” เด็กหนุ่มดึงใบประกาศกลับมาดูทีล่ะใบอีกที มันต้องมีสักที่สิ ที่ทำงานสุจริตเงินเดือนดีๆได้ แต่ดูอีกสักกี่ทีก็มีแต่ประกาศแบบกำกวม ชวนให้เข้าใจผิดได้ง่ายๆ มีนาดูจนไม่รู้จะดูอะไรแล้วจึงค่อยๆเหลือบตามองคนนั่งตรงข้ามที่สีหน้าไม่พอใจสุดๆ นี่คงผิดหวังที่เห็นเขาซื่อบื้อซะล่ะมั่ง
“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มกว้างอีกครั้ง “งานอื่นก็มี....ผมแค่ต้องหาให้ได้เท่านั้น”
“มีนา” ใจหายวาบเลยเมื่อถูกเรียกชื่อตรงๆเป็นครั้งแรก เขามองสบตาชายหนุ่ม “หอบเสื้อผ้ามาแบบนี้ เราคงไม่ได้หนีออกจากบ้านมานะ”
“ไม่ๆๆๆ” เด็กหนุ่มโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน “ผมโตแล้ว ไม่หนีออกจากบ้านด้วยเรื่องแค่นี้หรอก พ่อแม่ผมทราบดี ผมแค่ไม่อยากเป็นภาระเท่านั้น น้องผมยังเรียนอยู่ต้องใช้เงินอีกเยอะ ผมคิดว่าอยากหางานทำไปด้วยระหว่างเรียนเท่านั้น”
“แล้วจะไปพักที่ไหน”
“เอ่อ...บ้านน้าสะใภ้ที่คลองเตยครับ พ่อให้ที่อยู่มาแล้ว”
เฮ่อ....สิงหาเอานิ้วถูขมับแรงๆ คิดจะหางานแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ แถมจะไปอาศัยในสลัมอีก หน้าตาแบบนี้จะอยู่รอดได้สักกี่วันนะ
โครกกกกก....
ท่ามกลางความเงียบงันชั่วครู่ ก็มีเสียงประหลาดแทรกขึ้นมา ทั้งคู่หันมามองสบตากันทันที ก่อนจะมีคนหนึ่งที่ยิ้มอายๆแล้วหลบสายตาไป “ขอโทษครับ”
ชายหนุ่มมองเวลาจะหกโมงแล้ว “เย็นปานนี้เชียว..ชักจะหิวแล้วสิ ออกไปทานอาหารเย็นด้วยกันเลยนะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่กล้ารบกวน”
“รบกวนอะไร ไปทานด้วยกันจะได้คุยกันให้จบๆ”
“แต่ผมมีข้าวเย็นแล้ว” มีนาว่าเสียงเกรงใจ “แม่ห่อมาให้ ถ้าไม่ทานเดี๋ยวคืนนี้มันจะเสียน่ะครับ”
“ห่อไรมา?”
“ข้าวเหนียวกับไก่ทอดครับ”
อีกครั้งแล้วที่ต้องถอนหายใจเบื่อหน่าย ร่างสูงก้าวมาหิ้วกระเป๋ามาเสียเอง “ตามมา”
“เดี๋ยวสิครับ...คุณสิงหา ผมถือได้....ให้ผมถือเถอะ” มีนาคว้ากระเป๋าเป้ตามออกมา แล้วต้องหุบปากสนิทเมื่อสายตาพนักงานเกือบทั้งหมดจับจ้องที่เขาและเจ้านายของทุกคน ร่างสูงก้าวยาวจริงๆ เขาต้องซอยเท้าตามมาทัน กระเป๋าเก่าๆถูกโยนเข้าท้ายรถ
“มาเร็วเข้า”
“ครับ” ร่างเล็กเข้าไปนั่งข้างๆคนขับที่มองเขาทุกอากับกิริยา
“รัดเข็มขัดด้วยสิ”
“ครับๆ” ดูสิเงอะงะเฟอะฟะอีกแล้วเรา ต้องให้เขาสั่งทุกอย่างด้วย ใช่ไม่ได้เลยจริงๆ มีนาตำหนิตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกเขาดึงเข็มขัดออกมา แต่มันกลับติดดึงมาไม่ถึงตัวล๊อค เขาดึงแรงๆ ปึ่กๆก็ไม่ขยับ จนอีกฝ่ายต้องปลดเข็มขัดโน้มตัวมาช่วยดึง
“สายติดก็ปล่อยให้มันกลับไป แล้วค่อยดึงออกมาช้าๆ ไม่ต้องรีบ” สิงหาแทบไม่ต้องออกแรงเลยก็ดึงสายหนังออกมาเสียบตัวล๊อคดัง แกร๊ก! “เห็นไหม”
พอเหลือบตาขึ้นก็สบตากลมโตใกล้ๆ เห็นขนตางอนยาวกระพริบถี่เหมือนปีกผีเสื้อไหว สวยจน....อยากสัมผัสเสียจริงๆ ชายหนุ่มสูดกลิ่นหายใจได้กลิ่นหอมอ่อนของแป้งเด็กชัดเจน ทำให้นึกถึงเนื้อนุ่มๆบางๆของเด็กอ่อนจนอยากจะหอม อยากจะกัดให้หายมันเขี้ยวจริงๆ
ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆอย่างมีคำถามอยู่ในใจ ทำให้เขาต้องถอยห่างหันมาสตาร์ทรถ แต่สายตายังมองคนนั่งข้างๆอยู่ตลอดเวลา เขาจะทำไงกับเด็กคนนี้ดีนะ....
ที่ที่เขามาเป็นร้านอาหารในโรงแรมที่มาประจำ ที่นี่ตกแต่งสวยงามมีน้ำพุและบ่อปลาคราพ์กว้างมาก ทำให้คนที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรกถึงกับมองตาโตเป็นประกาย เด็กหนุ่มยืนมองโน่นนี่ด้วยความตื่นเต้น จนคนพามาหยุดรอแล้วอดทนไม่ไหวต้องจูงแขนเข้าในร้านอาหาร
“คุณ....คุณสิงหา ที่นี่มัน.....ไม่แพงไปเหรอครับ”
“แพงสิ” เขาบอกตรงๆ
“คุณ...” มีนาไม่ทันได้ท้วง ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นร้องชูว์คำเดียว เขาต้องหุบปากทันที เมนูอาหารแต่ล่ะอย่างสวยหรูแต่ราคาเห็นแล้วก็ตาลายไปหมด สิงหาสั่งอาหารมา 2-3 อย่าง แต่กับเขาแล้ว
“ขอผัดไทวุ้นเส้นครับ” เขาเลือกที่ราคาถูกที่สุดในเมนู
“เครื่องดื่มล่ะครับ”
“เอ่อ....น้ำเปล่า” บริกรแลตามองเขาแว่บหนึ่ง ก่อนหยิบเมนูกลับไป
“สั่งแค่นี้พอเหรอ”
“พอครับพอ.... ผัดไทที่นี่ตั้ง 200 แถวบ้านผมยัง 25 บาทเอง แพงสุดก็ 40 ทานครั้งเดียวพอแล้วครับ ซื้อมาทำเองยังถูกกว่านี้ตั้งเยอะ”
“มีนาทำอาหารเป็นเหรอ”
“เป็นครับ เพราะว่าเวลาเก็บองุ่นมันใกล้เคียงกับสวนอื่นๆ แถวนั้น ทำให้คนงานไม่พอ แม่ก็เลยไปช่วยเก็บด้วย ผมน่ะรับหน้าที่ดูน้องๆช่วงที่พ่อแม่ยุ่งๆกันทั้งวัน ผมทำกับข้าวเก่งนะครับ เลี้ยงเด็กก็ได้”
“ อย่างอื่นล่ะ...”
“อย่างอื่น?? เอ่อ....งานที่ออฟฟิสก็พอได้ ผมเคยช่วยพี่กุ้งทำบัญชีพักหนึ่ง แต่ผมเรียนรู้เร็วนะครับ ถ้าสอนงานให้ล่ะก็เดี๋ยวเดียวผมก็ทำได้”
“แค่พูดมันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากได้พนักงานที่ไม่มีความรู้ ต้องมานั่งสอนหรอก”
“ผมรู้ เพราะงั้นผมถึงตั้งเป้าหมายเอาไว้ ทำงานและเรียนให้สุดกำลัง ผมจะจบให้ได้ใน 3 ปีแล้วกลับไปทำงานที่ไร่กับครอบครัวผม”
“แล้วถ้าไม่จบใน 3 ปีล่ะ”
“ผมก็จะจบให้ได้ใน 4 ปี”
“ฮะ.... แล้วถ้าไม่จบใน 4 ปีก็พยายามต่อในปีที่5 สินะ”
“ครับ ยังไงก็จะจบให้เร็วที่สุดให้ได้” มีนาว่าอย่างมุ่งมั่นตั้งใจที่สุด นั้นทำให้ชายหนุ่มพอใจไม่น้อย เด็กก็อย่างนี้แหละไฟแรงตามความฝัน แต่ถ้าพลาดสัก 2-3 ครั้งก็หมดไฟและความฝันก็แปรเปลี่ยน อาหารเย็นมาเสริฟ์เกือบพร้อมๆกัน กลิ่นหอมๆทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที
เด็กหนุ่มหยิบช้อนส้อมรอให้เจ้ามือลงมือก่อนถึงตาตัวเองบ้าง
“เอ๊ะ..”
“อะไรหรือ?”
“อร่อยจัง” มีนาป้องปากเบาๆระหว่างเคี้ยวละเลียดรสชาติอาหาร สีหน้าของเขาจริงจังซะจนสิงหารู้สึกขำ
“เป็นไง รสชาติดีกว่า 40 บาทแถวบ้านหรือเปล่า”
“อร่อยกว่ามากเลยครับ”
“นั้นเขาเรียกว่าราคาที่คุ้มค่าต่างกัน พ่อครัวแม่ครัวตามโรงแรมจะถูกคัดเลือกที่มีรสมือดีที่สุด เพราะงั้นถึงได้ราคาแพงไงล่ะ”
“เหรอครับ......คุณครับ คุณ” จู่ๆมีนาก็วางส้อมโบกมือเรียกบริกรเสียงดังลั่น ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว
“ครับ??” บริการรีบตรงเข้ามาหาทันที
“ขอคุยกับพ่อครัวหน่อยครับ”
“ฮะ.....จานนี้มีปัญหาหรือครับ”
“ไม่มีครับ แต่ผมอยากถามสูตรเขาหน่อยว่าผัดยังไงให้ได้รสชาติอร่อยอย่างนี้”
ป่อย.... หนุ่มบริกรทำหน้าหงึกใส่ สิงหาต้องรีบออกปาก
“ไม่มีอะไรหรอกน้อง ช่างเขาเถอะ”
“แต่คุณสิงหา.....ผมแค่ถามหน่อยเดียวเอง”
“ใครจะไปบอกล่ะ เราเงียบหน่อยเถอะ” ชายหนุ่มเตือนถึงทำให้รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งห้อง เขาถึงนั่งตัวตรงว่าเสียงอ่อย
“ไม่เหมือนแถวบ้านผม ที่นั้นใจดีกันทั้งนั้น ถามอะไรก็บอกหมดไม่หวงสูตรสักนิด”
“มันไม่เหมือนกัน”
“ครับ...อะไรๆก็ไม่เหมือนที่นี่”
สิงหามองเด็กหนุ่มที่หน้าบึ้งอย่างเด็กที่ไม่ได้ของดั่งใจแล้วอดหัวเราะไม่ได้ ไม่ไหว.....เขาชักถูกใจเด็กคนนี้ซะแล้วสิ
“มีนา”
“ครับ...”
“ไปทำงานที่บ้านฉันไหม”
ติดตามตอนต่อไป :bye2: :bye2:
-
โหววว มาอับแต่เช้าเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชวนเข้าบ้านแล้ว ไวจริงเชียววววว
-
อ๊ายยย
ให้ไปทำงานที่บ้านนี่ตำแหน่งไรเอ่ย??
-
น่ารักมากอ่ะ รู้สึกตอนนี้จะไม่ร้อนแรงเท่าตอนที่ผ่านมา แต่ก็ดีไปอีกแบบนะ เขียนยาวได้เลยนะเนี่ย หนูมีนาต้องต่อสู้กับชีวิตดี
-
หนูมีนาที่ใสซื่อจริงอะไรจริง
คุณสิงหาี่นี่เจอหนูมีนาไม่ทันไรชวนไปทำงานที่บ้านซะและ ว่าแต่งานอะไรหรอ อยากรู้ๆ
รอตอนต่อไปนะ~ :z13:
-
น่ารักอ่ะ
-
มีนาของสิงหา แสนซื่อจริงๆ :-[
-
อ๊ายยยย
เจอกันครั้งแรกก็ชวนกันเข้าบ้านแล้ว :กอด1:
-
หนูโดนล่อลวงซะแล้วล่ะมีนา - -
ปอลิง ขอบคุณค่ะ
-
คุณสิงหาจะอดใจไม่กินเด็กได้มั้ยเนี่ย
-
กรี๊ซซซมีนา......มีนา.....มีนา.....(เพ้อซะแล้วฉัน)
-
:z1: คุณสิงหา อย่าหลอกเด็กล่ะ
-
ฮิ ฮิ
ชักตื่นเต้น สิงหานี้ก็เร็วจริงๆ ฮา ๆ
มีนาน่ารักมากก อยากมีพี่น้องอย่างงี้มังจัง
-
ให้ไปทำงานที่บ้านตำแหน่งอะไรอ่ะคะ คุณสิงหา :z1:
พ่อครัว คนสวน พนักงานขับรถ หรือว่าแม่บ้านที่นอนเตียงเดียวกัน อะจึ๋ย :laugh:
น้องมีนาคนซื่อ ระวังโดนผู้ใหญ่แถวนี้กินตับ :m20:
-
ติดตามๆ จะมีปาฏิหารย์อะไรเอ่ย
มีนาน่ารักดีเนอะ :impress2: ชอบๆ
-
ไปทำงานที่บ้าน
มิทราบทำงานใดหรือ ^^
-
ทำงานบ้านตำแหน่งอะไรเนี่ย ?? :z1: :z1:
-
:o8: ไปทำงานไรที่บ้านคะ...คุณสิงหา......
:-[ :-[คิดไรกับเด็กเปล่าเนี่ย
-
น้องมีนา กรี๊ดดดดด >_< น่ารักมากๆๆๆ ตามพี่สิงหาไปเลย. น้องดูซื่อๆ น่าเลี้ยงดูมาก 555+
-
พ่อพระเอกของเราไวไฟมากกก ชวนเข้าบ้านเเล้วด้วย 555
-
ได้ตำแหน่งแม่บ้านแน่เลย
-
เด็กน้อยที่เคยช่วยไว้สินะ อยากอ่านตอนต่อไปจัง
หลังจากนี้ท่าทางคุณสิงหาจะได้ไปไร่องุ่นที่เลยบ่อยๆซะแล้วสิ
เอ หรือว่าจะให้เด็กน้อยมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯดี อิอิ
ดิทๆๆๆ ตอน2
ท่าทางสิงหาจะตกหลุมรักมีนาแล้วล่ะสิ
แถมยังไวไฟซะด้วย ชวนไปทำงานที่บ้าน
จะให้ทำตำแหน่งอะไรน้อ แล้วถ้ามีนาไม่ได้ทุนบริษัท สิงหาจะให้ทุนส่วนตัวอ๊ะป่าว ^^
-
ชวนไปทำงานที่บ้าน
คิดอะไรรึป่าวครับพี่สิงหา :z1:
-
ชวนไปทำงานต่อที่บ้านแล้ววว อิอิ คิดอะไรหรือปล่าเนี่ยยย
-
กร๊าสสสสสสสสสสสสสสส
จะกินเด็กใช่มั้ยเนี่ย ฮี่ๆๆๆๆๆ
เด็กมันน่ารักช่วยไม่ได้
:give2:
-
:กอด1:
-
กำลังลุ้นอยู่ว่าสิงหาจะชวนไปทำงานด้วยกันมั้ย
น้องซื่อมกาๆ ไปอยู่ที่อื่นคงไม่รอดแน่ๆ
-
ไปทำงานบ้านคุณพี่? งานอะไรคะ เหอๆ :z1:
-
สิงหา สิงหา ตาแก่กินเด็ก แต่ว่าเด็กที่ว่าก็...
มีนาจร้า ทำไมหนูน่ารักแบบนี้ น่ารักใสซื่อจริงๆ
โดนหลอกไปทำงานที่บ้านแบบนี้ระวังตัวนะมีนา
-
น่าาา พี่สิงห์
วันแรกก้พาเข้าบ้านแล้วอะไรเนี่ยยย
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ซื่อ............ และบื้อสุดๆ
ไม่พ้นปากเสือแหงม
-
ตัดฉากไปที่บ้านเลยสิฮะ :m5: ลุ้น ๆ
-
ไปทำงานอะไรค่ะ ที่บ้านคุณสิงหา
มีนาน่ารักมากเลย
:z3: :z3:
:really2: :really2:
:call: :call:
:pig4: :pig4:
-
รับหน้าที่เป็นภรรยาดีใหม ฮ่าๆๆๆ :o8:
-
แหมหนูเล่นถามสูตรเค้าคงจะบอกหรอกน่ะ
จะให้ไปเป็นพ่อบ้านดูแลการกินอยู่เหรอครับคุณสิงหา
-
สิงหา กะ มีนา เนื้อคู่กันแท้ๆ ชื่อคล้องกันซะ :impress2: :-[
มีนาดูน่ารักแบบ ซื่อๆ :o8: :กอด1: :L1: :pig4:
-
ไปๆๆๆๆ ตอบไปเลย
ชักหลงรักมีน่าแล้วอ่ะ ใสๆๆดี
-
คุณสิงหาจะชวยน้องมีนาไปทำงานอะไรค่ะ
-
น่ารักอ่า หลงเข้าซะแล้วสิ :-[
-
:impress2: :impress2:จะให้น้องมีนาทำอะไรดีน้า...อิอิ :impress2: :impress2:
-
เหอๆๆๆ ชวนไปทำงานที่บ้านทั้งๆ ที่เริ่มรู้สึกแปลกๆ กับน้องมีนาแล้วนี่นะ แล้วน้องมีนาจะรอดไปได้ซักกี่วันล่ะเนี่ยยย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
มีนาน่ารักอ่ะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เรื่องแวมไพร์ เสียดายแหะจบแบบค้างคาไปหน่อย ยังไม่ค่อยเคลียร์เลย อยากอ่านต่อมากๆๆๆ
-
กรี๊ด กับเรื่องใหม่แต่ก็ยังเสียดายเรื่องเก่า คุณแวมไพร์....แวมไพร์อายุยืนจะตาย กว่าแบบมบี้จะตามหาเจอไม่แก่งักหรือตายไปก่อนหรอกเหรอ
-
"มีนา มาเปนเด็กฉันไหม" =:;=
-
ตอนต่อไปมีไหน รีบๆ เอามาเร็วๆๆๆๆๆ กริ๊ดดดด อยากอ่านต่อแล้ว
-
มีนาน่ารักน่าเอ็นดูจัง โอ้ย ใสๆ ตายแล้วหลง~
ชวนเข้าบ้านแล้ว เลี้ยงเลยๆๆๆๆ (ยกมือเชียร์!)
-
มีนา-สิงหา แอร๊ยยยยยยยยยยยย
น่าาาาาาาาาาาารักอ่ะ
รีบมาต่อนะคับ
o13 o13
-
มีนาน่ารักจังเลยย
-
ไปด้วยโคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
มาต่อแล้วค่า :o8: :-[
เรื่องสั้นที่ 25 มนตราปฏิหารย์ [3]
กังสดาลกระเบื้องไหวกระทบกันเบาๆในเช้ามืดวันที่อากาศเย็นสบาย เสียงมันหวานใสแผ่วๆอย่างอ้างว้างในสวนกว้างของบ้านใหญ่ ขณะที่ทุกสรรพสิ่งอยู่ในความสงบเงียบราวกับเวลาไม่มีความสลักสำคัญอะไร ไม่ช้าไม่นานก็มีเงาร่างหนึ่งก้าวออกมานอกบ้าน
ร่างสูงก้าวยาวๆพลางสะบัดแข้งขาออกกำลังเบาๆอยู่ครู่ใหญ่ก่อนเริ่มออกวิ่ง ขณะท้องฟ้ายังมืดแต่ใต้ท้องฟ้าในรอบรั้วนี้เปิดไฟสว่างกว่า ส่องให้เห็นพื้นหญ้าเขียวสดและแผ่นหินทรายที่วางเว้นระยะอย่างเหมาะเจาะสำหรับสวนสวยแห่งนี้
สิงหาวิ่งเยาะๆออกกำลังอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน เขาจะวิ่งรอบบ้านหลังใหญ่วันล่ะ 5 รอบเป็นอย่างน้อย ร่างสูงวิ่งได้รอบหนึ่งแล้ว รอบที่สองวิ่งให้ไกลขึ้นด้วยการอ้อมสวนดอกไม้ที่กั้นระหว่างตึกใหญ่และบ้านพักของคนงานแล้วจู่ๆก็เห็นบางอย่างแวบๆ เขาหยุดพรืด....
ไฟห้องครัวสว่างโร่ก่อนหกโมงได้ไง ใครลืมปิดไว้หรือเปล่า เท้าก้าวยาวๆไปสำรวจผ่านหน้าต่างดูเพื่อความแน่ใจ ภายในห้องว่างเปล่าแต่มีหม้อต้มตั้งไฟอยู่บนเตาแล้ว
เฮือก! ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง จู่ๆก็มีคนโผล่พรวดพราดขึ้นมาจากเคาน์เตอร์ ร่างเล็กผอมบางสวมแค่เสื้อยืดกางเกงยีนต์สั้นทับด้วยผ้ากันเปื้อนลายสต๊อกสีชมพู แถมมัดผมหางม้าอวดต้นคอขาวๆอีก
“อ๊ะ คุณสิงหา” มีนาหันมาเห็นเข้า เขายิ้มกว้างดีใจโบกมือหย๊อยๆ ทำให้เดินหนีหรือไม่สนใจก็ไม่ได้ เขาเปิดประตูเข้ามาก็ได้กลิ่นหอมๆยั่วน้ำลาย “ตื่นเช้าจังนะฮะ”
“เราก็ตื่นเช้าเหมือนกันนิ ทำอะไรอยู่”
“อาหารเช้าครับ วันนี้จะได้พบคุณท่านกับคุณผู้ชายแล้ว ผมจะให้พวกท่านประทับใจหน่อยเลยคิดว่าใช้อาหารเป็นตัวนำเสนอ ไม่รู้ว่าคุณท่านกับคุณผู้ชายไม่ชอบอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ” เด็กหนุ่มเข้ามาถามประชิดอย่างกระตื้นรื้อล้น ดวงตางี้พราวใสวิ๊งๆจนสิงหามองค้างขยับปากไม่ถูกเลย
“เอ่อ....ง่า....ไม่มี พวกท่านไม่มีอะไรที่ไม่ชอบเป็นพิเศษ”
“ดีครับ หวังว่าพวกท่านคงชอบนะ” มีนาคนข้าวต้มในหม้อเบาๆแล้วยกมือพรมปากขยับขมุบขมิบบางอย่างก่อนเป่าไล่ควันคุ้งออกไป
“ทำอะไร??”
“ข้าวต้มธัญพืชครับ ใส่ถั่วแดง แครอท หัวหอมใหญ่ เห็ดฟาง เผือก มัน ข้าวโพดแล้วก็หมูนิดหน่อย ต้องต้มไฟอ่อนๆให้ค่อยๆเละ เวลาทานจะได้รสหวานนิดๆ เหมาะสำหรับคนสูงอายุน่ะครับ”
มีนาอธิบายเป็นคุ้งเป็นแคว สิงหาหัวเราะชอบใจ “เปล่า ที่ฉันถามนั้นหมายถึงเมื่อกี้สวดมนต์อะไร”
“อ๋อ....” หน้าแตกเลย เด็กหนุ่มหัวเราะแก้เก้อ มือลูบผมเป็นพัลวัน “เคล็ดลับของแม่น่ะฮะ ถ้าอยากให้คนชอบ ผู้ใหญ่เอ็นดูก็ให้ท่องว่า ‘อร่อยแล้วอย่าไปไกล ให้กลับมาชิมรสมือกันอีกครั้ง’ แม่ว่าทำแล้วได้ผลน่ะ”
“ฮะ...” สิงหาหัวเราะเบาๆ นี่ไม่ใช่เรื่องงมงายแต่เป็นเรื่องของความรู้สึกมากกว่า เขาลากเก้าอี้มานั่งที่เกาะกลางหินอ่อน“งั้นต้องขอลองพิสูจน์หน่อยสิ ตักมาให้ชิมหน่อย”
“ยังนิ่มไม่ได้ที่นะฮะ....ข้าวคงแข็งไปนิด” มีนาตักใส่ถ้วยน้ำจิ้มมาให้นิดหน่อย
“แข็งนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มเป่าให้คลายร้อน พอเคี้ยวก็รู้ยังแข็งอยู่ แต่รสชาตินั้นกลมกล่อมทีเดียวไม่รู้สึกถึงรสเกลือหรือเครื่องปรุงแต่งอื่นๆเลย ความหวานน้อยๆนี่ก็มาจากธัญพืชล้วนๆ
“อืม อร่อยใช้ได้เลย”
“นี่เป็นเมนูประจำของบ้านผมครับ หน้าหนาวทานแล้วอุ่นมากเลย หน้าร้อนก็ทานดีนะครับ เหงื่อออกดีมากเลย ยิ่งใส่เขียดหรือแย้ด้วยนี่ยิ่งอร่อย”
อั่ก! แค่ได้ยินก็สำลักออกมาแทบไม่ทัน สิงหารู้ว่าที่กินไปไม่มีไอ้ตัวที่ว่า แต่แค่ได้ยินมันก็พุ่งออกมาซะแล้ว เขาไอซะน้ำหูน้ำตาไหล มีนารีบวางมือคว้าทิชชู่มาซับหน้าตาให้
“คุณสิงหา ผมไม่ได้ใส่อะไรพวกนั้นหรอกนะ”
“เอ่อๆๆๆ...” ชายหนุ่มโกรธปนขายหน้านิดๆ เขาเบือนหน้าหนีแล้วแย่งทิชปู่ยับๆมาเสียเอง ก่อนจะพบว่านิ้วเย็นๆวางอยู่บนริมฝีปาก เขาเหลือบตามองเจ้าของมือทันที
หัวใจน้อยๆเต้นโครมครามไปหมด หายใจไม่ออกแล้วร้อนไปทั้งหน้าด้วย เขาใกล้คนสำคัญของเขาขนาดนี้เชียว และกำลัง.....แตะต้องด้วย
หลังจากมีนาได้ยินจากแม่ว่า คนๆนี้ช่วยชีวิตเขาอย่างไม่เสียดายเงินทอง ผิดกับคนอื่นๆที่พ่อแม่เคยเจอมา ที่พอชนคนทีก็เล่นแง่ อ้างกฎหมาย ใช้คนข่มขู่สารพัด ทำให้คนจนต้องเจียมตัว และทำใจเวลาถูกเอารัดเอาเปรียบ แต่กับสิงหาแล้วยังช่วยเหลือให้ได้งานดีๆทำอีกด้วย ความดีใจของพ่อแม่ถ่ายทอดมาถึงเขา และสำหรับเขาแล้วสิงหาคือฮีโร่ ที่น่าชื่นชม ใจดี เอื้อเฟื้อ สูงใหญ่ สมาร์ทแล้ว.....
นิ้วน้อยๆหดกลับจะถอยแล้ว แต่ติดที่อุ้งมือจับข้อมือเขาแรงเชียว
“คุณ.....”
เหมือนถูกเตือนสติ สิงหาปล่อยมือทันที ร่างเล็กเซน้อยๆถอยไปชนเตาแก้ส ปึ่ก! น้ำข้าวต้มร้อนๆกระฉอกออกมาโดนบริเวณปั้นเอวเต็มๆ
“โอ้ย!!!! ร้อนๆๆๆ~~~~~” มีนากระโดดโหยงๆด้วยความเจ็บปวด
“มีนา!!!!” สิงหาตกใจ
“ร้อน!!!” เด็กหนุ่มร้องโวยวาย ก่อนจะถูกอุ้มขึ้นยัดลงในซิงค์แล้วเปิดน้ำเย็นๆใส่แล้วทึ้งผ้ากันเปื้อนออก
“โดนตรงไหน หา??”
อุ้งมือใหญ่กุมไหล่เขาแน่น ใบหน้าจ้องมองอย่างห่วงใยทำให้มีนาน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ ที่ซุ่มซ่ามทำตัวน่าอายอีกแล้ว
“มีนา โดนลวกตรงไหน หา?” สิงหาถามก็ไม่ตอบเลยถือวิสาสะดึงเสื้อยืดขึ้นเพื่อดูรอยแผล เด็กหนุ่มรีบตะครุบชายเสื้อไว้แน่น เขาหลบตาลงบอกอย่างอายๆว่า
“ที่....ที่ก้นครับ”
****************
“วันนี้ข้าวต้มอะไรล่ะเนี่ย”
มนตรี เป็นชายแก่อายุ 75 ร่างกายผอมแต่ยังแข็งแรง เขามีผมสีเทาๆ ริมฝีปากเม้มตลอดเวลา ดวงตาดุที่ใครเห็นเป็นต้องกลัว เขาลงมาทานอาหารเช้าพร้อมหน้าทุกคนในบ้านก็แปลกใจที่เห็นอาหารเช้าแตกต่างกว่าทุกวัน
“ข้าวต้มธัญพืชครับ”
ผู้เฒ่ามองคนหน้าใหม่อย่างสำรวจตรวจตรา “เราเป็นใครกัน”
“มีนาครับ เด็กคนที่ผมเล่าให้ปู่ฟังไงครับ” สิงหาตอบแทน
“อ้อ เด็กที่คุณวาสนาแนะนำมาใช่ไหม”
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำก่อนแลตามองเจ้าตัว มีนารู้ตัวว่าถูกเตือนให้ระวังตัวเรื่องที่สัญญาเอาไว้ คือห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าครอบครัวได้ทำงานที่สวนเพราะถูกรถที่บ้านชน เขาต้องปิดปากให้สนิทถึงจะมีโอกาสได้ทุนเรียนต่อ
“ข้าวต้มนี่ใส่อะไรบ้างเนี่ย”
“ใส่ถั่วแดง แครอท หัวหอมใหญ่ เห็ดฟาง เผือก มัน ข้าวโพดแล้วก็หมูครับ ผมตั้งไฟอ่อนๆเคี่ยวตั้งแต่ตี 5 ให้มันนุ่มเคี้ยวง่ายครับ”
“เหรอ...” ชายแก่คนเบาๆแล้วตักชิมคำเดียวก็อมยิ้ม เขาหันไปบอกกัปนาทลูกชาย “จำได้ไหม โอ้ ตอนแก 5-6 ขวบยังต้องกินข้าวต้มใส่เผือกอยู่เลย”
“ผมจำได้ เรามีปลาทูตัวเดียวแล้วต้องแบ่งกันกิน 3 คน เวลากินต้องกินข้าวเยอะๆ ปลาน้อยๆ ข้าวต้มอย่างเดียวนี่กินไม่อยู่ท้องจริงๆ......เห็นแล้วคิดถึงแม่นะครับ”
“ใช่” สองพ่อลูกยิ้มอย่างมีความสุขที่นึกถึงเมื่อหนหลัง ส่วนคุณกานดากับสิงหาเงียบกริบเพราะเกิดไม่ทันยุคนั้น แต่ก็พอใจที่เห็นทั้งคู่มีความสุข ชายหนุ่มเหลือบมองร่างเล็กที่หน้าเครียดนิดๆ ยืนได้ไม่เต็มความสูงเพราะต้องระวังไม่ให้กางเกงเสียดสีกับแผล เกิดเรื่องตอนเช้ามืดอย่างนี้คลินิกไหนก็ยังไม่เปิด เขาเลยต้องเอาว่านหางจระเข้ทาไว้แก้อาการปวดแสบปวดร้อน
“อืม....อร่อยใช้ได้เลย” ในที่สุดหัวหน้าครอบครัวก็ทานหมดชามอย่างมีความสุข “ฝีมือดีนี่ แต่เรื่องเรียนนี่ดีเท่าฝีมือทำอาหารหรือเปล่า”
“ผมเช็คแล้วครับ เรื่องเรียนนั้นหายห่วงได้เลย คะแนนดีอันดับหนึ่ง ความประพฤติดี แล้วช่วยเหลืองานในไร่อย่างสม่ำเสมอ ไม่มีเสียงตำหนิเลย”
มนตรีมองหลานชายก่อนจะมองลูกชายที่มีสายตาเห็นชอบด้วย “อืม...งั้นเราก็ตัดสินใจไปแล้วกัน”
“ครับ”
“ตกลง....เจ้ากันยาจะกลับเมื่อไรน่ะ ปู่ลืมไปแล้ว”
“พรุ่งนี้ครับ”
“อืม แล้วทางโน้นส่งข่าวมาหรือเปล่าว่ามันก่อเรื่องอะไรไหม”
“ไม่มีครับ”
“ดีแล้ว ส่งมันไปเรียนเมืองนอกนี่ถือว่าตัดสินใจถูกแล้วนะครับ พ่อ”
“ใช่ ถ้ากลับมาแล้ว แกคิดว่าจะให้กันยาทำอะไรต่อไป”
“คงได้เวลาให้รับผิดชอบตัวเองเสียทีล่ะครับ สิงหา แกคิดว่าจะมีตำแหน่งว่างให้น้องทำงานหรือเปล่า”
“อ่า.....ตอนนี้ไม่มีครับ อันที่จริงผมคิดว่า...อยากให้เขาลองทำอะไรที่ตัวเองชอบก่อน ถ้าไม่มีจริงๆค่อยเรียกมาทำงานก็ไม่สาย”
“เหลวไหล” สองพ่อลูกว่าใส่พร้อมๆกัน
“จะให้เสียเวลาไปเปล่าๆปลี้ๆได้ไง”
“ใช่ ปล่อยไปทำงานเป็นลูกน้องคนอื่น ไม่สู้มาทำงานให้ครอบครัวหรือ คิดอะไรของเรากัน....ตามใจมันมากไปแล้วนะ”
สิงหาเงียบไม่เถียงปู่กับพ่อ ทำให้บรรยากาศอึดอัด มีนามองตาปริบๆรู้สึกไม่ชอบเลย แต่ตอนนี้เขาปวดแผลมากกว่า มันเจ็บจี้ดๆมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
“เอ่อ ขอตัวก่อนนะครับ วันนี้ว่างๆผมจะพามีนาไปดูมหาลัยสักหน่อย”
“สิงหา วันนี้มีประชุมที่บริษัทไม่ใช่เหรอ” กัปนาททำให้ลูกชายชะงัก
“เอ่อ.....ครับ แต่ ประชุมก่อนแล้วค่อยไปก็ได้ครับ”
“เราอายุเท่าไรแล้ว” กัปนาทหันมาถามมีนา
“สิบ....สิบเจ็ดครับ”
“โตพอจะรับผิดชอบตัวเองได้แล้วนี่ จัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วมาสรุปให้ฉันฟัง ทำได้ไหม”
“ได้ครับ” มีนายืนยันหนักแน่นกว่าเดิม เมื่อมาอยู่ในการอุปถัมถ์ของคนอื่นก็ต้องทำตัวให้ดีถึงดีที่สุดเลยล่ะ สงสัยเขาต้องไปหาหมอก่อนไปหาที่เรียนซะแล้ว สิงหาลุกขึ้น ร่างเล็กรีบคว้ากระเป๋าเอกสารตามไปส่งถึงรถด้วยท่าเดินแปลกๆ
“มีคิลนิกที่หน้าปากซอย ไปหาแล้วนอนพักซะ พรุ่งนี้ฉันจะพาเราไปมหาลัยเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผม....ผมคิดว่าพอไปเองได้”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว รอฉัน เข้าใจไหม” เขาสั่งดุดันก่อนขึ้นรถออกไป ทิ้งให้มีนายืนมองตาปริบๆ รู้สึกอึดอัดนิดๆที่โดนเจ้ากี้เจ้าการใส่ แต่ก็ปลื้มกับความใจดีของชายหนุ่ม
วันนี้ทั้งวันสิงหาทำงานแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ก้มหน้าแป๊ปๆก็ต้องนึกถึงสีหน้าตกอกตกใจ กับความซุ่มซ่ามเฟอะฟะของคนตัวเล็ก ป่านนี้แล้วไปหาหมอหรือยัง แผลจะพองไหม เอ....ลืมถามไปเลยว่ามีเงินพอหรือเปล่า จากบ้านนอกมาจะพกเงินมาแค่ไหนน่ะ เขาน่าจะให้เงินไว้ก่อน
“คุณสิงหา??”
“ห๊า!” ชายหนุ่มเพิ่งได้สติ
“ได้เวลาประชุมแล้วครับ” กนกเตรียมเอกสารรออยู่แล้ว
“โอเค” เขาลุกขึ้นเตรียมตัวไปห้องประชุมใหญ่ “กนก นัดหมายบ่ายนี้ช่วยเลื่อนไปวันพรุ่งนี้แทนนะ ฉันมีธุระต้องไปทำก่อน เอ่อ ไม่สิ เลื่อนเป็นบ่ายพรุ่งนี้แทนดีกว่า”
“บ่ายนี้คุณจะไม่กลับมาเหรอครับ”
“ใช่” เขามีหลายเรื่องที่ต้องจัดการเลยล่ะ ประชุมงานวันนี้ยืดกว่าที่คิด สิงหาออกมาได้ก็เกือบบ่ายสามแล้ว เขาขับรถกลับมาบ้านแต่ก็ไม่ลืมแวะไปซื้อยากับของจุกจิกนิดหน่อย ขับรถถึงบ้านเขาก็เดินดุ่มๆไปหลังบ้านในส่วนที่พักของลูกจ้างในบ้าน เขารีบร้อนจนไม่ทันเห็นรถแท็กซี่แล่นเข้ามาจอดในบ้าน ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกมา เขายืนบิดเอวไปมาแก้เมื่อย ขณะที่คนในบ้านออกมาดูและก็จำได้ทันที
“ต๊าย.....คุณกันยา กลับมาทำไมไม่บอกล่ะคะ มาแท๊กซี่ทำไม”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพส์สิ ช่วยยกของผมไปเก็บด้วยนะครับพี่รุ่ง”กันยาทักทายเหล่าพี่ๆคนงานในบ้าน แต่สายตามองหลังพี่ชายเดินหายไปหลังบ้าน
“พี่สิงหาไปไหนน่ะ วันนี้ไม่ทำงานหรือไง”
“ไปคะ เพิ่งกลับมา สงสัยไปหาเด็กที่มาใหม่มั่งคะ”
“เด็กใหม่??”
“เด็กใหม่ชื่อ มีนา คะเพิ่งมาจากไร่ เห็นว่ามาขอทุนเรียนต่อ คุณสิงหาเลยให้มาทำงานที่บ้าน เด็กนิสัยดีนะคะ ท่าทางคุณสิงหาจะเอ็นดู” พี่รุ่งนำเด็กๆช่วยหอบหิ้วสัมภาระของเขาเข้าบ้านไป
กันยานึกสงสัยทันที ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นพี่ชายสนใจใยดีลูกจ้างถึงขนาดไปหาถึงที่เลย เขตบ้านพักคนงานนั้นแทบไม่เคยไปเหยียบย่างหาคนถึงที่....ต้องมีอะไรแน่ๆ คิดได้ดังนี้ก็ต้องตามไปดูให้เห็นกับตา
ก๊อก!ก๊อก!
“ครับ”
“ฉันเอง เปิดประตูหน่อย”
บอกแค่นี้ในห้องเกิดเสียงตึงตังก่อนเปิดพรวดออกมา “คุณสิงหา”
“ไม่ต้องรีบ ทำอะไรอยู่ ไปหาหมอมาหรือยัง” พอถามอย่างนี้ มีนาก็ได้แต่ยิ้มแห้งอย่างขอโทษ “ไม่ได้ไปเหรอ ทำไมล่ะ”
“ก็....”
เหตุผลบางอย่างที่พูดไปก็อายเปล่า สิงหาพอเข้าใจ “ฉันพาไปหาหมอดีไหม”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ไม่เป็นไรแล้วครับ แค่ปวดแสบปวดร้อนนิดหน่อย ทาว่านหางจระเข้แล้ว พรุ่งนี้ก็หายครับ”
“แค่นั้นจะหายได้ยังไง....ฉันซื้อยามาตั้งหลายอย่าง ฉันทาให้นะ”
“ครับ??” มีนาถึงกับหน้าเหวอไปเลย
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ :bye2: :bye2:
-
เรื่องนี้น่าร๊าาากกกก ออกแนวโชตะนิดๆ ชอบๆ ^^b
ว่าแต่กันยาคงไม่มีป่วนอะไรนะ = =;
-
:z13:
กันยาเข้ามาเจอ ช๊อตเด็ดแน่ๆเลย
คุณสิงหา คิดอะไรหรือปล่าว อาสาทายาให้ขนาดนี้..หรือว่าพี่แกเป็นคนซื่อ(บื้อ)
-
จะเป็นศึกสายเลือดแย่งน้องมีนากันหรือเปล่าเนี่ย :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :L2:
-
พี่กับน้องอย่าแย่งกันเลยนะ ถ้าไง 3Pก็จะดีมาก กร๊ากกกกกกกกก :laugh:
-
แผลมันอยู่ที่ก้นนะคุณสิงหา...กันยาจะตามมาแอบดูด้วยนี่สิ เดี๋ยวได้เข้าใจผิดกันพอดี
ไม่รู้หนูมีนาจะลงเอยกับใคร พี่หรือน้อง ควบสองก็ไม่ว่าหรอกนะ :laugh:
-
เออออ คุณสิงหาค่ะ แผลมันอยู่ที่ก้นน้องเขานะคะ ลืมไปหรือเปล่าค่ะ 55555
รู้สึกไม่อยากให้กันยากลับมาเลย เหมือนจะกลับมาพร้อมปัญหาอย่างไงก็ไม่รู้
-
:a5: ค้างหลาย
จิ้ม คนเขียน :z13:
ลุ้นค่ะลุ้น :haun4:
-
ถ้ามีกันยามาร่วมวงด้วย สงสัยเรื่องนี้จะเป็นเรื่องยาวแทน 5555
กันยาอย่าเพิ่งเข้ามาน้า ><"
ปอลิง ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักอะ หวังว่า กันยา คงไม่มาเป็นตัวป่วนนะ
รออ่านต่อค่ะ :L2:
-
:-[ พี่สิงหาทายาให้น้องมีนาที่...... :-[. อ้ายๆ
-
เห็นแบบนี้นี้ เราลุ้น 3P อยู่นะ :-[
-
อ๊างงง ทาถูๆๆๆ :-[
กันยาหวังว่าคงไม่ทำเรื่องยุ่งนะ
-
เราว่ากันยามา ต้องป่วนแหงๆ เหอะๆ
-
กันยาจะมาป่วนอะไรมั้ยเนี่ย
:m21:
-
:laugh: เดี๋ยวเข้าใจผิดอีก ว่ะฮะฮะๆๆๆๆๆ ชอบเรื่องที่พระเอกเป็นแวมไพร์มากมายเลยเซ็งตอนจบนิดๆ ขอบคุณนะค่ะ :L2:
-
:o8: ทายากัน
-
ลุ้นทายา
ลุ้น 3P
-
กันยากลับมาจะเป็นตัวป่วน หรือตัวดีล่ะนี่
-
อ๊ากก! :-[ ลวกที่ไหนไม่ลวก ลวกที่ก้นค่ะ !
กันยากลับมาแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นในทางที่ไม่ดีรึป่าว
อยากอ่านตอนต่อไป อยากรู้ว่าจะทายาอย่างเดียวหรือป่าว :z1:
-
แผลจะหายเร็วก็เพราะคุณสิงหาทายาให้นี่แล้ว ฮิ้ววว :haun:
แต่ว่ากันยาคงไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอกนะ :z3:
-
แล้วก็จะเข้าพลอตหนังไทย :laugh:
น้องสามีเห็นฉากเดดพอดี คริๆ
-
หวังว่าเรื่องนี้คงไม่มี 3p น๊า
สงสารน้องมีนา ขอแค่พี่สิงหาคนเดียวพอ
-
ทายา...ทายา~~
-
ตายล่ะ กันยากลับมาเจอพอดี หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนะ
หรือว่ากันยาจะกลายมาเป็นคู่แข่งหัวใจกับสิงหากันเน้ออออออออออออ
-
ปร้าดดดดดดด
ก้นขาวๆๆๆ อิอิ
-
ทำไมเราหวั่นใจว่ากันยาจะเป็นพระเอก ไม่น๊าาาาาาาา
-
ทาเลยๆ
-
o13 o13สุดยอดดดดด.....ทายาให้กันด้วย.....ที่สำคัญแผลดันอยู่ที่ตรูดดด้วยสิ...อิอิ o13 o13
-
กันยากลับมาแล้วจะมีเรื่องไหมนี่
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบ
-
ทายาๆเอ........แผลอยู่ตรงไหนนาาาาาาาาา
เออ............ที่ก้น.....อิอิ :impress2: :impress2:
-
"ฉันทาให้นะ"
แค่คิดก็ :-[
-
คิดไรอยู่ จะทายาให้ กิ๊วๆๆ
-
โอ๊ะ ! นี่กะจะทาให้กันจริงดิ O..o !!
ตรงก..ก้นด้วย -..-
แต่ระวังน้อยชายมาเห็น แล้วกลายเป็นรักสามเศร้า(?)เน้อ ~
รออ่านต่อจ้า ^0^
-
ทะ....ทายา...แอร๊ยยยยยย
รอดูๆ
-
สนุกอ่ะ
-
กันยาจะมาสร้างปัญหารึเล่าหนอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องมีนาน่ารักน่าชัง เหมาะักับสิงหามาก ๆ ไม่เหมาะกับกันยาหรอกเชื่อดิ 555+
-
หวังว่านายกันยาคงจะไม่มาป่วนอะไรอีกหรอกนะ
มีนา น่ารัก น่าร๊ากกก น่ารัก ที่สุดๆๆๆๆๆ
คุณสิงหา ไปอาสาทายาให้แบบนั้น
น้องมีนาเค้าก็เขิลแย่ซิ่ แผลมันอยุ่ที่กันนะจ๊ะ
อย่าลืมซิ่ อิ อิ
:L2: :pig4: :L2:
-
เอ่อ... มีแววว่า..จะ 3P ชอบกล ...
จะสามจะสองก็จัดมาเหอะ สารภาพว่า... แอบกรี๊ดคุณกันยา อ๊างงงงงง
-
:haun4:รีบกลับมา กะทายาอย่างเดียวเลย
-
กันยาจะตีท้ายครัวพี่สิงห์ม้ายเนี่ยยยยยยย
แต่มีนาก้มีใจให้พี่สิงห์ช่ายมะ
-
เรื่องนี้ท่าจะยาวไม่มีที่สิ้นสุดซะแล้ว ตอนนี้ขอจบภาคก่อนล่ะกันนะคะ แล้วจะย้ายไปเป็นเรื่องยาวอีกทีเมื่อพร้อมแล้ว
เรื่องสั้นตอนที่ 26 มนตราปฏิหารย์ [4]
“คุณสิงหา....” มีนาเสียงสั่น ร่างสูงก้าวเข้ามากดดันให้ต้องถอยหลังเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายปิดประตูลงเบาๆ สายตาที่มองมานั้นอ่อนโยนผสมเว้าวอนอย่างประหลาด เขาไม่ได้....สลักสำคัญอะไรถึงขนาดต้องใส่ใจปานนี้
แกร๊ก!
เฮือก..... ตกใจหมด ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลย
“คุณ.....คุณสิงหา ผม....ทาเองได้ครับ”
ชายหนุ่มไม่ตอบเขามองคนตัวเล็กกว่าด้วยความรู้สึกประหลาด หัวกลมๆก้มลงจนเห็นขวัญ สายตามองแต่เนคไทของเขา ใบหูแดงก่ำบ่งบอกอารมณ์เขินอาย ทุกอย่างของเด็กคนนี้น่ารักจนแทบอยากกลืนกินเหลือเกิน สิงหาดึงแขนเล็กให้มาที่ฟูกนอนปูกับพื้นกระเบื้อง แค่เขาชักจูง ร่างเล็กก็ทำตามอย่างว่าง่ายหากสายตากลับมองอย่างมีคำถาม กึ่งๆอิดออดเล็กน้อย
“นอนคว่ำลงแล้วดึงชายเสื้อขึ้นสูงๆ”
มีนากัดปากสะกดกลั้นความอาย ตอนลงไปนอนคว่ำยันศอกบนฟูกไว้ มือค่อยๆดึงชายเสื้อยืดขึ้น ช่วงหลังลาดลงแล้วโค้งขึ้น สวย....
สิงหาแอบกลืนน้ำลาย ในลำคอเขาแห้งผากและเต็มไปด้วยความกระหาย เขากลบเกลื่อนอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลด้วยการทำไม่รู้ไม่ชี้เสีย เขาสอดนิ้วที่ขอบกางเกงยืดขาสั้นของมีนาแล้วดึงร่นลงเล็กเล็กน้อยเผยเนินเนื้อโค้งได้รูปกับร่องตรงกึ่งกลางที่ดึงดูดสายตา เหนือแก้มก้นเล็กน้อย มีรอยแดงสีจัดเหมือนเชอรี่
“อ๊ะ...” ร่างเล็กสะดุ้งโหยง
“เจ็บเหรอ”
“เย็น....” ไหล่เล็กห่อเกร็งสั่นเทิ้มเป็นลูกนก มีนาหันมามองดวงตารื้นน้ำดูแล้วน่าสงสาร สิงหาสูดลมหายใจแรง ความกระหายพุ่งพล่านเกินจะห้ามใจไหวแล้ว สองนิ้วที่ป้ายยาวนไปรอบๆรอยแดงเผลอกดแรงๆด้วยความมันเขี้ยว
“โอ้ยย...” มีนาตกใจเด้งตัวขึ้น หันมามองขวับสายตาเดือดนิดๆทำนอง ‘ทำอะไรน่ะ เจ็บนะ’ วินาทีนั้นอารมณ์อยากได้ผสมกับอยากโอ๋พุ่งทะลุเลยจุดที่มีสติไปแล้ว สิงหากระชากร่างเล็กมากอดแนบอกทันที
“อ๊ะ???” เด็กหนุ่มตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ วงแขนแข็งแรงรัดเขาแน่นทำให้จมอยู่ในอ้อมกอดแกร่งเหมือนหินผา หายใจหายคอไม่ออกแล้ว เขาดิ้นรนเงยหน้าเพื่อหายใจ
“คุณ.....??” เพียงสูดลมหายใจเข้าเท่านั้น ริมฝีปากอุ่นก็แนบลงมา บดเคล้าเรียวปากนุ่มอย่างช้าๆราวกับจงใจให้รับรู้ถึงทุกๆลีลาของจูบ มีนาสั่นเทิ้มมือไม้เปะปะบนแผ่นหลังกว้างพยายามบอกให้หยุด ทันทีที่ลิ้นร้อนจัดสอดเข้ามาในปาก มันทำให้เขาช๊อคตัวแข็งทื่อเป็นคำรบที่สอง
“อืออออ...” เด็กหนุ่มท้วงได้แค่เสียงเบาๆในลำคอ มือไม้นั้นสิ้นเรี่ยว สิ้นแรง อ่อนปวกเปียกไปหมด ความรู้สึกทั้งหมดถูกชักจูงให้จดจ่ออยู่ที่จูบและลิ้นอันเร่าร้อนดั่งไฟ มีนาเตลิดไปกับจูบที่หวานซ่าน สั่นเส้นประสาททุกเส้นในตัวให้สยิวสั่นไปหมด ยิ่งถูกสัมผัส ยิ่งถูกรุกรานเขายิ่งวาบวิว กระสันซ่าน
เสื้อยืดถลกขึ้นไปกองเหนืออกเปิดเผยเนื้อตัวเขาหมด สายตาและลมเย็นๆทำให้ระทดระทวยสิ้น จนได้ร่างแกร่งคล่อมอยู่เหนือตัวทำให้รู้สึกอุ่น ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมองสบดวงตาสีเข้มที่เป็นประกายมุ่งมั่นไม่หวั่นไหวเหมือนเขา
“คุณ......จะทำอะไร” โง่จัง ถามออกไปได้ แต่ตอนนี้สมองเขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว
“เด็กดี....ให้ฉันเอ็นดูเธอนะ” ลมหายใจร้อนๆรินรดที่หน้าอก มันเสียวปนจักกะจี้วูบวาบไปไหม มีนารู้สึกได้ว่ายอดอกเขาชูชันแข็งเป็นไตรอการสัมผัสอย่างจดจ่อ
“คุณ เอ็นดูกันแบบนี้เหรอ”
“ใช่.....สำหรับเธอคนเดียวเท่านั้น มีนา” เหลือเชื่อไหมล่ะ ที่ประโยคนี้ฟังแล้วดีใจจัง สิงหาเงยหน้าขึ้นสบตายืนยันคำพูดของตัวเอง ขณะที่มือทั้งสองนั้นรั้งกางเกงขาสั้นของมีนาลงอีก เด็กหนุ่มหลับตาปี๋น้ำตาเล็ดด้วยความอับอาย ตรงนั้น....ตรงนั้นของเขาถูกคนอื่นเห็นจนได้
“ฉันจะเอ็นดูเธอคนเดียวเท่านั้น นะ....” ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ กับผิวนุ่มบริเวณหน้าอกไปมา ชวนสยิวกายไม่น้อย มีนาจะพลิกตัวหนีก็ติดร่างสูงขยับไม่ได้ ในหัวนั้นสับสนวุ่นวายไปหมด เขาควรปฏิเสธแต่ร่างกายกลับทำในสิ่งที่ตรงข้าม ปากเปียกชื้นขบกัดยอดอกสีชมพูเน้นๆ
“อ่า...” มีนาขนลุกเกรียว ร่างกายเหมือนมีไฟฟ้าแล่นปร้าดไปทั่ว มันสยิวเสียวซ่านที่ขั้วหัวใจ นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยประสบมาก่อน จึงเผลอกายเกาะร่างแกร่งไว้แน่น เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายรูดกางเกงออกพ้นจากปลายเท้าได้ง่ายๆ
“คุณสิงหา....”
“ชูว์.....ชู่ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ไม่น่ากลัว” เขาปลอบประโลมด้วยคำพูดนุ่มนวล แต่มือไม้กลับทึ้งเสื้อตัวเองสั่นไปหมด สิงหาหน้ามืดเสียแล้ว เขาเปิดเปลือยแต่กระดุมเสื้อออก กดร่างของตัวเองเข้าแนบชิดกับร่างเล็กกว่า ถูไถเนื้อตัวกันอย่างหื่นกระหาย จมูกปากเขาซอกซอนไปทั่วร่างหอมกรุ่น ก่อนจูบดื่มด่ำเร่าร้อนเนิ่นนานจนมีนาหอบฮัก
ความหื่นกระหายอบอวลไปทั้งห้อง สิงหาไม่รู้ว่าเขาปล่อยตัวเองก้าวข้ามความอดกลั้นและสติมาได้อย่างไง แต่ตอนนี้เขามัวเมาจดจ่อแต่มีนาเพียงผู้เดียวเท่านั้น ยิ่งสัมผัสมากเท่าไรก็ยิ่งได้ยินเสียงน่ารักๆมากเท่านั้น
“อ๊า...ไม่...ไม่เอา คุณ....พอแล้ว ผมไม่เอาแล้ว” เด็กหนุ่มสะอื้นเบาๆ เขาทั้งร้องไห้ทั้งครวญครางเสียงประหลาดสลับไปมาจนตัวเองก็ยังสับสน เขาหลับตาพริ้มรู้สึกดีเมื่อถูกดูดดุนยอดอกแรงๆ ตรงนั้นมัน.....สยิวไปหมด
“ฮ่า....อา...อาร์”
“ชอบเหรอ”
“ไม่....”
“งั้นตรงนี้ล่ะ” สิงหาเลื้อยลงมาสอดลิ้นลงในแอ่งสะดือละเลงลิ้นไปรอบๆ
“อ่า..อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!!!!” มีนาสะดุ้งเฮือก อารมณ์กำลังเพลินอยู่ที่สะดือแล้วจู่ๆลิ้นร้อนๆกลับเลื้อยต่ำลงไปอีก เขาดิ้นพล่านยิ่งกว่างูโดนน้ำร้อนลวก “อย่า...อย่าๆๆๆๆๆ คุณสิงหา...”
เสียงครางกระเส่าเร้าอารมณ์ให้หื่นกระหายยิ่งขึ้น อารมณ์อยากขยี้ให้แหลกเป็นจุลนั้นเด่นชัด สิงหารั้งเรียวขาขึ้นพาดบนท่อนแขน เขาให้ความสนใจตรงจุดรวมของอารมณ์ทั้งปวง เขาขบ กัด ดูด ดุน ทึ้ง เลีย ทำทุกอย่างเท่าที่ใจอยากจะทำ
“อ๊า!!!!!”
มีนาถึงกับแหลกเป็นจุลในเวลาไม่กี่นาที ดวงตานั้นพร่าเลือนชุ่มไปด้วยน้ำตาคลอ ร่างกายระเบิดอารมณ์ขีดสุดออกมา ความสุขหวานๆกำลังพร่างพรมลงมาบนเรือนร่างที่อ่อนล้า ชื้นด้วยเหงื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวด้วยประสบการณ์ที่เหลือจะบรรยายได้ เขามีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
ร่างสูงเลื่อนตัวขึ้นมาอยู่เหนือเขาแล้วแนบจูบเบาๆ มันหวานซ่านเหมือนฟองน้ำสีชมพู ถ้าไม่นับพ่อแม่ มีนาก็ไม่เคยรู้สึกว่าถูกรักมากเท่านี้มาก่อน เขากอดร่างแกร่งด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ ก่อนจะรู้สึกว่ามีนิ้วกำลังรุกรานเข้ามาในตัวเขา
“คุณ.....จะทำอะไร??” มีนาผงกหัวขึ้นมอง
“ตรงนี้....ให้ฉันนะให้ฉันรัก....มากๆหน่อย” นิ้วที่แทรกเข้ามาลึกเขี่ยผนังลำไส้แรงๆ ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือก
“อ่า...อ๊ะ....เจ็บ...”
“นิดเดียว อีกนิดเดียว” ชายหนุ่มปลอบเสียงสั่น แต่นิ้วนั้นจ้วงเข้าแรงแล้วคว้านไปรอบๆอย่างไม่เบาสักนิด เขาทำให้มันชุ่มฉ่ำด้วยเมือกและน้ำลาย มีนาอ้าปากค้างข้างในเขามันร้อนวูบวาบหวานไปหมด
“อืมมมม....อือ”
“พร้อมแล้วนะ”
พร้อมอะไร?? มีนากระพริบตาปริบๆไม่เข้าใจ แต่ได้ยินเสียงรูดซิปกางเกงอย่างร้อนรน เขาเหลือบตามองสิงหาอย่างมีคำถาม เห็นใบหน้าคมสันเต็มไปด้วยความอดกลั้นก่อนแนบจูบลงมาอีกครั้ง คราวนี้จงใจละเลียดชิมอย่างช้าๆ ลิ้นเกี่ยวพันกันอย่างนุ่มนวลมอบความหวานละมุ่นให้แทบสำลัก
ตอนนั้นเองที่บางอย่างรุกล้ำเข้ามาช้าๆแต่ทรงพลัง ช้าๆและมากขึ้นจนรับไม่ไหว มีนาร้องสุดเสียงกับปากของสิงหาจึงเหลือแค่เสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ นิ้วทั้งสิบจิกทึ้งเสื้อบริเวณแผ่นหลังกว้างระบายความเจ็บปวดออกมา ความใหญ่โตนั้นเข้ามาเพียงตื้นๆแล้วถอยออก วินาทีแรกเขาถึงกับโล่งอก แต่วินาทีต่อมามันดันกลับเข้ามาแล้วถอยอีกครั้ง การขยับตื้นๆแล้วรุกค่อยๆลึกทีละนิดทำให้ลืมความเจ็บปวดไปหมด แต่ใจจดจ่ออยู่ที่การเสียดสีอันเสียวซ่าน
“ฮ๊า....” เด็กหนุ่มหอบแฮ่กเมื่อปากถูกปล่อยเป็นอิสระ เรียวขาเล็กถูกเกี่ยวขึ้นพาดบ่าทั้งสองข้าง เปิดช่วงล่างกว้างให้อิสระแก่ชายหนุ่มกระทำการได้สะดวกขึ้น สะโพกแกร่งขยับถี่ยิบแต่เพียงตื้นๆเท่านั้น สายตาเขาจับจ้องแต่ปฏิกิริยาจากใบหน้าอ่อนวัยกว่า
“อ๊ะ...อา....อา” ทุกครั้งที่เห็นความปิติการตอบรับเปี่ยมไปด้วยยินดีปรีดา เขาก็รุกคืบเข้าไป อีกคืบ....และในที่สุดเขาก็เติมมีนาเต็มทั้งตัว
“อูยยยย.....อ่า” เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มเห็นสีหน้าเหยเกบิดเบี้ยวคล้ายเจ็บปวดแสนสาหัส เกิดอะไร?? เจ็บเหรอ “อย่า....อย่าๆๆ อย่าขมิบอย่างนั้น”
“อะไรนะฮะ”
“ผ่อนคลายหน่อย ฉันจะไม่ไหวแล้ว” ร่างสูงคล่อมเหนือร่างเขา บอกด้วยสีหน้าอึดอัดเหลือเกิน
“ผม...ทำคุณเจ็บเหรอ”
สิงหาอยากจะหัวเราะ แต่การทำอย่างนั้นเขาจะทะลักทะลายเสียก่อนน่ะสิ ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้นะ ชายหนุ่มจูบแก้มเนียนแรงๆ “ไม่หรอก ไม่สักนิด....ฉันรู้สึกดีมากต่างหากล่ะ”
สะโพกแกร่งขยับอีกครั้ง มันทำให้มีนารู้สึกวาบหวิวไปหมด เหมือนตัวจะลอยได้ ยิ่งถูกอุ้งมือใหญ่ช้อนสะโพกเขาขึ้น แล้วท่อนแกร่งสอดแทรกเข้ามาลึกๆ ไม่รู้สึกเจ็บเลย เขารู้สึกดีจัง ดีจน.....ตัวลอยไปไกลเหลือเกิน
“อืออออออออออ....”
“มีนา....ดีไหม.....มันดีใช่ไหม”
“ผมจะ....โอ้...โอ้...จะ...อ๊า!!” ร่างเล็กตอบรับแรงเคลื่อนเป็นอย่างดีทำให้ชายหนุ่มถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความเสียว แล้วหยันกายขึ้นกระแทกเข้าสุดลึก “อะ!...อ้า....เอา....เอา....เอาอีก คุณสิงหา ผมจะ....ไม่ไหวแล้ว”
ทั้งที่มันรุนแรงเหมือนถูกทารุณกรรมอย่างป่าเถื่อน แต่ร่างกายล่ำสันเต็มไปกล้ามเนื้อนี้กลับมอบความหรรษาหวานซาบซ่านกินใจสุดๆ
“อื้ออออออออออ” สิงหาคำรามราวกับเจ็บปวดสุดขีด แต่ลีลากลับดุเดือดเลือดพล่านยิ่งขึ้น เขาช้อนร่างเล็กขึ้นนั่งบนตักเขา มีนากอดคอเขาอย่างงุนงง ฝ่ามือนิ่มแต่แข็งแรงขย้ำเนื้อนิ่มทั้งสองของเขาแรงๆ บอกถึงอารมณ์กระหายหยาบคาย ก่อนยกสะโพกขึ้นแล้วกระชากลง ความหฤหรรษ์ก็ทวีคูณขึ้นไปอีก เจ้าสิ่งนั้นแข็งแรงเหมือนเสาเข็มตอกย้ำเข้ามาในร่างเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก ยิ่งทำอารมณ์ก็ยิ่งทวีความรุนแรง
“อ๊ะ! อาๆๆๆ...อ่าอาๆๆ” มีนาควบคุมตัวเองไม่อยู่เลย เขากำลังถูกสาดซัดด้วยคลื่นความหรรษอย่างไม่ยั้ง ทำให้ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ร่างเล็กยันตัวขึ้นตามแรงยกแล้วกดตัวเองลงสุดตามจังหวะของชายหนุ่มเต็มที่
“อือ...ดี....ดี...มีนา โอ้....ตรงนั้น.....ดี!!!!” สองร่างกอดกระหวัดช่วยกันโหมแรงสนองตัณหาจนหน้ามืดตามัว เสียงกระทบกับดัง พั่บๆๆๆๆๆ
“อ๊า!!!!!!!” มีนาหวีดร้องสุดเสียง เขาสำลักความสุขจนล้นออกมาสุดขีด ขณะที่ร่างแกร่งเบื้องล่างโหมกระทุ้งตัวเองเข้าไปอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้เด็กหนุ่มจดจำรสชาติของเขาไว้ข้างในให้ลึกสุดลึก “อ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ.......โอ้ววว”
ร่างเล็กหลับตาแน่นน้ำตาไหลด้วยความซาบซ่านสุดท้ายกระทบเขาอย่างถึงใจ เขากอดรัดร่างแกร่งแน่นสุดชีวิต รู้สึกดีด้วยเมื่อข้างในรับรู้ถึงแรงฉีดพ่นหลายต่อหลายครั้ง
“อ๊า......โอ้อออ” สิงหากดสะโพกมนกับตัวเขาแน่น ความรู้สึกสุดท้ายของเขามันช่างหวานฉ่ำยิ่งกว่าครั้งไหนๆในชีวิตเลย มีนานั้นน่ารักและตอบสนองเขาได้เต็มที่มากกว่าสาวๆทุกคนที่ผ่านมาในชีวิต ตอนนี้คำว่าสัมผัสหนึ่งให้ความหมายมากกว่าคำพูดนับพันคำ เขาเข้าใจแล้ว ชายหนุ่มเชยคางมนขึ้นแนบจูบอันหวงแหนไปทั่วใบหน้า
“เธอเป็นของฉันแล้วนะ”
“อืมมม...” เด็กหนุ่มครางอย่างอ่อนแรง ทว่าในใจนั้นเปี่ยมไปด้วยความสุข เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้เป็นของๆคนที่เฝ้าฝัน สิงหาช่วยชีวิตเขาไว้ การได้อยู่ใกล้ๆได้ตอบแทนเป็นสิ่งที่ตั้งใจจะทำ แต่วันนี้ เวลานี้ สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเหนือกว่าความคาดหมายหลายร้อย หลายพันเท่า บอกไม่ถูก นอกจาก....
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก “มีคนแอบดู!!!”
สิงหาหันไปมองขวับ ทันเห็นเงาของใครคนหนึ่งหลบไปจากหน้าต่างวูบ หัวใจนั้นกระตุกเฮือก ตายโหงแล้ว!!! เขาปล่อยมีนาแล้วรีบประตูเปิดพรวดออกไปดู บริเวณหน้าบ้านพักของเหล่าแม่บ้านกับคนใช้มีพุ่มไม้กับพื้นหญ้า ไม่มีที่ให้ซ่อนตัวได้เลย แต่ไม่ปรากฏใครให้เห็นสักแว่บ เขาไม่ได้ตาฟาด มีคนเห็นจริงๆ วินาทีนั้นชายหนุ่มขนลุกเกรียว มีคนเห็นแล้ว!
“คุณสิงหา” ในห้องมีนาแต่งตัวเสร็จพอดี สีหน้านั้นวิตกไม่แพ้เขาเมื่อรู้ว่ามีปัญหารอพวกเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว จะทำไงดีๆๆๆ สิงหาคิดหาวิธีไปร้อยแปด
“เก็บของ” เด็กหนุ่มหน้าซีดเผือด “ฉันจะพาเราไปอยู่คอนโดชั่วคราว”
นึกว่าจะโดนเฉดหัวส่งเสียแล้ว ถึงจะใจชื้นมาบ้างแต่ก็ไม่สบายใจอยู่ดี “คุณแน่ใจแล้วเหรอฮะ แล้วจะบอกคุณท่านกับคุณผู้ชายยังไง”
“ฉันจัดการเอง เราเก็บของให้หมด เร็วเข้า”
มีนาใช้เวลาไม่นานก็กวาดเอาข้าวของที่มีอยู่น้อยนิดใส่กระเป๋าเสร็จ แล้วเขาก็ต้องจากบ้านที่หวังจะฝากเนื้อฝากตัวไปสักระยะ มาอยู่บ้านหลังเล็กลงแต่มีอยู่กันเพียงสองคน คอนโดที่มาอยู่นี้กว้างขวาง มีห้องหับพร้อมเฟอร์นิเจอร์ครบครัน
“ที่นี่มัน??”
“ที่พักชั่วคราวของฉัน เวลามีงานเลี้ยงต้อนรับดึกๆ หรือขี้เกียจกลับบ้าน ฉันจะมาพักที่นี่เสมอ มันเงียบแล้วไม่วุ่นวายดี มีแม่บ้านทำความสะอาดสัปดาห์ละครั้ง เราไม่ต้องทำอะไรหรอก” สิงหาโอบไหล่เล็กมากอดไว้หลวมๆ
“มีนาคงตกใจมากสินะ ฉันขอโทษ”
“เรื่องอะไรครับ” ร่างเล็กเงยหน้ามอง ดวงตานั้นต่อว่าต่อขานอยู่หลายเรื่องทีเดียว ทำเอาเจ้าตัวนั้นอึ้งเลยทีเดียว
“หลายเรื่อง....แต่ที่สำคัญที่สุดคือ....ขอโทษที่ห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ฉันควรเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ เป็นที่พึ่งของเราได้ แต่....เธอน่ารักเหลือเกิน มีนา ฉันขอโทษที่ทำตัวไม่เหมาะสม แต่ไม่เสียใจในสิ่งที่ทำลงไปนะ”
ยัง...ไม่น่าพอใจเท่าไร แต่ก็ดีในระดับหนึ่ง มีนามองไปอื่นคิดไม่ออกว่าควรพูดอะไรดี เขาเสียความไร้เดียงสาไปแล้ว ตอนนั้นเองที่วงแขนกอดกระชับเขาแนบอก
“ไม่ต้องห่วงอะไรนั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ฉันจะปกป้องเธอเอง มีนา”
วงแขนนี้เหมือนปราการที่โอบล้อมปกป้องเขาอย่างเต็มที่ แม้รู้ว่าข้างหน้มีปัญหาตามมาแน่นอน แต่ตอนนี้มีนารู้สึกอบอุ่นมั่นคงเป็นอย่างยิ่ง
(จบภาคแล้วจ้า ติดตามเรื่องใหม่สุดหื่นเร้วๆนี้) :bye2: :bye2:
-
:pighaun: สุดหื่นเลยค่ะ ฮุๆๆๆ
จะทำเป็นเรื่องยาวใช่มั้ยคะ อย่ามาม่ามากนักน้า :monkeysad: รอค่ะ
คนที่เห็นเป็นน้องชายแน่ๆเลย จะปากเปราะมั้ยอ่ะ
ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ
-
เหมือนมีนาเป็นบ้านเล็ก ทั้งๆที่ไม่มีบ้านใหญ่ - -" แอบสงสาร ต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ (คนที่เห็นคงเป็นกันยาสินะ)
อ่านที่บรรยายดูแล้ว รู้สึกสิงหาโคตรหน้ามืดอ่ะ บรรยายดีมากๆอ่ะค่ะ ^^
เขียนว่าจบภาคแสดงว่า อาจมีต่อสินะ (มันกลายเป็นเรื่องยาวอีกแล้วววว)
รอตอนใหม่และภาคใหม่(มันยังค้างงง ><)
ขอบคุณนะคะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: สุดยอดดดด
แล้วกันยาเห็นแล้วจะทำไงน้อ ตื่นเต้นๆ
ติดตามเรื่องใหม่สุดหื่นเร้วๆนี้
ว้าววว>>ถูกใจที่สุด :pig4: :pig4: :pig4:
:c3:
-
o22 หนูมีนา โดนพี่สิงหาลอกคราบ.... :laugh:
:a5: แต่พามาอยู่คอนโดทำไมอ่ะ :m28: ไม่ใช่เมียเก็บนะคะ :sad4:
-
โอ้วววววววววววว จบภาคแบบเลือดท่วมจอ
รออ่านเรื่องใหม่สุดหื่นนะคะ
คนแต่งสู้ๆๆๆ ^^
-
ตอนนี้จบแล้วหรอ...แล้วสรุปนายกันยาจะทำไงต่ออ่ะ
แล้วเรื่องของทั้งสองคนจะเจอกับอะไรต่อไปในภายภาคหน้า ไหนจะคุณพ่อคุณปู่อีก หัวโบราณอย่างนั้นมีหวังค้านหัวชนฝา
อ้อ...อยากอ่านเรื่อง Rome ต่อนะคะ มาแต่งต่อเถอะ
-
จบภาคแรกแบบ :pighaun:
รอภาคต่อไปแบบ :haun4:
-
o13 o13
รอตอนใหม่ ค่ะ :-[ :-[ :กอด1: :กอด1:
-
สิงหาหื่นโคตรๆ แล้วคนแต่งก็แบบว่าบรรยายได้ดีโคตรๆ เหมือนกันค่ะ สุดยอดมาก o13
-
รออ่านๆๆๆๆๆๆๆ ชอบเรื่องนี้อ่ะน่ารักดี o13 :pig4:
-
หื่นได้ใจมากเลยค่าาา รออ่านตอนต่อไป
:L2: :L2: :L2:
-
คนแต่ง แต่งแต่ละเรื่องได้สุดยอด แบบอ่านแล้วจินตนาการตามได้เลย
แต่แบบบางเรื่องก็ค้างคาใจ อยู่นะ อย่างเรื่องคุณแวมไพร์ เนี่ย แบบ จบได้ไง พออ่านถึงตอนสุดท้าย แล้วไม่มีต่อ
ถึงกับกรีดร้อง โอว ม่ายยยยยยย
แต่ก็จะติดตามเรื่องอื่นๆ ต่อไปนะ
-
เอ่อ เห็นน้องมีนาน่ารักๆใสๆแบบนั้น
ไม่คิดเลยว่าจะร้องแรงได้ซะขนาดนี้
เหอๆๆๆๆ คาดไม่ถึงจริงๆ o22
:L2: :pig4: :L2:
-
โห้
ทำเรื่องยาว
ถ้าจะมาม่าหนัก
ไหนจะน้อง
ไหนจะพ่อ
ไหนจะปู่
น้ำตาท่วมจอแน่
-
ทั้งดีใจทั้งหวั่นใจกับเรื่องยาว
ดีใจที่จะได้อ่านซีนน่ารัก + NC ของสิงหาและมีนา
หวั่นใจกับนิสัยและบุคลิกของพลพรรคญาติพี่น้องของพระเอก
ทั้งปู่ พ่อ ที่แสนจะเข้มงวด
น้องชาย ที่อาจจะมาทำให้เรื่องวุ่นวาย
และความเป็นพี่คนโต ทายาทคนแรกของตระกูล ที่ต้องแบกรับภาระและความรับผิดชอบมากมาย
แต่อย่างไรก็ขอบคุณคนเขียนล่วงหน้านะคะ :L2: :pig4:
-
โฮกมากกกกก เลือดท่วมทะลักทะลาย :jul1:
คนที่มาแอบดูนี่ใครน้อ กันยาอ๊ะป่าว แต่ต้องมีบทในภาคต่อไปแน่เลยอ่ะ :z1:
กดบวกเป็นกำลังใจ มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
คุณสิงหาจะเข้ามาทายาให้มีนาไม่ใช่อ่อ ,เป็นงี้ไปได้ :m25:
ร้อนแรงทั้งคู่เลยค่ะ กันยาเข้ามาเห็นชัวร์ค่ะ
อยากอ่านอีกๆ รอภาคต่อไป :haun4:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน เพราะติดสอบ
กลับมาอ่านอีกที โอ้วววววววววว
สนุกทุกเรื่องงง :jul1: เรียกเอาเลือดออกจากตัวจนหมดเลยย :z1:
แต่งเก่งมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้มีไฟในการแต่งนะค่ะ สู้ๆๆ :m9:
และรอเรื่องสั้นใหม่ๆนะค่ะ :z1:(ว่าจะลากเลือด :jul1:แค่ไหน)
:กอด1: :L2:
-
ขอบคุณครับ ชอบ จบแบบนี้ดีมาก อยากอ่านเรื่องที่มีเนยต่อ
-
ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆค่ะ
เลือดจะหมดตัว :jul1:
จะรอเรื่องสุดหื่นเรื่องต่อไปนะคะ
-
"เด็กดี...ให้ชั้นเอ็นดูเธอนะ"
"เด็กดี...ให้ชั้นเอ็นดูเธอนะ"
"เด็กดี...ให้ชั้นเอ็นดูเธอนะ"
"เด็กดี...ให้ชั้นเอ็นดูเธอนะ"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านประโยคนี้แล้วเขินโคตร :z3: :z3: :z3:
รอภาคต่อสุดหื่นค่ะ (หวังว่าคงไม่มี 3p 5555555555)
-
เห็นตอนแรกดูคุณสิงหาเฉยๆ ที่ไหนได้ หื่นซะะะะะ :m25:
-
จบภาคแรกเสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบา
หน้าที่เรารอตอนต่อไป ภาค 2
-
รอเรื่องยาวน่ะค่ะ
สิงหาหื่นอ่ะ
-
คุนสิงหาหื่นมากกค่ะ
คุนพ่อมาเห็นป่าวเนี่ยยย
-
คุณสิงหาได้น้องเขาแล้วต้องดูแลดีๆ นะ อย่าทิ้งขว้างเด็ดขาด
-
โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ :haun4:
-
จบซะแล้วอ่ะ จะเป็นไงต่อเนี่ย
สงสารมีนาอ่ะต้องหลบๆซ่อนๆแต่ก็ยังดีน่ะที่สิงหาไม่ทิ้งไปอ่ะ
จะรอเรื่องต่อไปน่ะค่ะ
-
ตามมาจากอีกเรื่องแบบว่า สนุก อยากอ่านเรื่องอื่นๆของท่านอีก
ชอบบรรยาย nc มาก ยาวดี >___,< ภาษาก็แบบนึกตามได้อ่า ความรู้สึกแบบเป๊ะอ่ะ
มันอาการนั้นจริงๆ หาอะไรเปรียบก็สุดยอด~ คนแต่งเก่งจังเลย nc ถึงใจมาก โอ้ยย
เราเสพติดซะละ อ๊ากๆ เรื่องนี้ก็รออ่านเหมือนกัน จะอ่านของท่านทุกเรื่องเลย ชอบจริงๆนะ~
การที่ท่าานแต่งเรื่องสั้นทำให้ท่านเขียนได้หลายรูปแบบ จนเราไม่อยากเชื่อ
นี่คนแต่งคนเดียวกันหรอ? นิสัยของตัวละรถึงได้ต่างกันและไม่เหมือนกันจริงๆ ไม่เกินไปและมากไป
ไม่อยากพูดอะไรมากแล้วอ่า
ขอบคุณค่า
-
คุณสิงหา หา หา หา
ทำไมทำแบบนี้ เอาอีกๆๆๆ เอ๊ะ ยังไง
-
หื่นได้ใจจริงๆๆ
รอภาคยาววววววว อิอิ
-
(จบภาคแล้วจ้า ติดตามเรื่องใหม่สุดหื่นเร้วๆนี้)
อ๊ากกกกก :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ไม่พลาดแน่นอน :bye2: :bye2: :bye2:
-
หื่นจริงๆ :pighaun:
-
เรื่องสั้นระบายอามรณ์จ้า ไม่มีเหตุผล ไม่มีความสมจริงอะไรทั้งนั้น นอกจากระบายอามรณ์จริงๆ
หวังว่าทุกคนคงชอบนะจ๊ะ :-[ :-[
เรื่องสั้นเรื่องที่ 27 ลูกหนี้ โหด บ้า อึด
“ปั้น.....ไอ้ปั้น” ว้า.....อารมณ์ดีๆสะดุดหมด ผมล่ะเซ็งจริงเชียว กำลังได้ที่อยู่แล้ว ผมเก็บน้องน้อยใส่กางเกงออกจากห้องน้ำให้เร็วที่สุด
“มีไรแม่”
“ไปเก็บตังค์ให้แม่หน่อย”
“เดี๋ยวนี้เหรอ”
“เอ่อสิ เร็วๆหน่อย บ้านนี้อยู่ไกลด้วย เดี๋ยวจะกลับมาไม่ทันข้าวเย็น” แม่ยื่นสมุดกับกระเป๋าให้ เฮ่อ.....วัยรุ่นเซ็ง
ผมชื่อข้าวปั้นครับ อายุ 19 สูง 172 หุ่นดีสันทัด หน้าตานั้นน่ารักพอไปวัดไปวาได้ไม่อายใคร ผมเรียนมหาลัยที่กรุงเทพแบบลุ่มๆดอนๆไม่ค่อยจะได้เรื่องเท่าไรเพราะเอาแต่เที่ยวซะมากกว่า จนหมดเงินเลยต้องกลับไปอาศัยพ่อแม่ที่บ้านนอก อ้างว่าปิดเทอม กะว่าอยู่สักพักทำตัวดีๆไถเงินสักก้อนแล้วค่อยเข้ากรุงเทพต่อ
บ้านผมเปิดขายของชำใหญ่โตพอดูในหมู่บ้าน แถมตอนนี้แม่ปล่อยเงินกู้ให้ชาวบ้านได้กำไรงามด้วย อยู่ที่นี่ผมนึกว่าจะได้อยู่สบายๆ ขี้เกียจตามนิสัย แต่ไม่เลย พ่อแม่ผมขยันสุดๆไล่ผมตื่นไก่โห่ใช้งานสารพัด เพราะว่าผมเป็นพี่คนโตต้องทำตัวเป็นแบบอย่างให้น้องๆ หมดสิทธิ์อู้เลย ขนาดจะว่าวสักนิดยังไม่มีเวลาเล้ย
แห่ม....อย่างว่าก็คนมันกำลังโตนี่นา ก็ต้องชอบว่าวตามประสาคนไม่มีแฟนสิ ถึงผมจะหน้าตาไม่ขี้เหร่แต่ในเมื่อไม่มีตังค์ ไม่มีมือถืออย่างคนอื่นเขาก็ต้องทำใจล่ะครับ จากบ้านผมขับมอไซด์ออกจากหมู่บ้าน ผ่านทุ่งนาไปไกลถึงเกือบตีนเขาโน่น ประมาณ 8 โลได้ ก็ถึงบ้านหลังหนึ่ง
บ้านไม้กลางเก่ากลางใหม่ ไม้ฝาบ้านนั้นแผ่นเบ้อเร่อเลย หลังคามุงจากอยู่แต่ก็ใหม่ๆซิงๆดูไม่โทรมมากนัก มีมอไซด์เก่าๆคันหนึ่งจอดพิงที่ข้างบ้าน ท่าทางก็พอมีกะตังค์บ้างนิดหน่อย ผมจอดรถลงไปเคาะประตูแรงๆ
“หวัดดีคับ นายเก่งอยู่หรือเปล่า”
เงียบ..... ผมเลยทุบโครมๆๆ
“เฮ่ยยย ได้ยินแล้วเว้ยย” ค่อยยังชั่วนึกว่าจะหลบหน้ากันเสียแล้ว ประตูไม้เปิดผัวะออกมา
โอ้โห...... ผมร้องในใจลั่นเลย นึกว่าจะหน้าถึกๆบ้านนอกๆซะอีก หน้าเถื่อนๆแบบผู้ชายแท้ เคราเขียวครึ้ม ตัวดำกร้านแดด เข้ากันกับเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนต์ฟิสๆ แขนงี้ล่ำกล้ามขึ้นเป็นลูกกำลังสวย หน้าท้องก็เรียบแบนแน่นปั้ก นี่แหละหุ่นผู้ชายแท้ๆที่ผมอยากได้นักหนา แต่ที่ดึงดูดสายตาให้ลงต่ำลงเรื่อยคือเป้ากางเกงครับ ก็มันเล่นโด่งเด่นเป็นรูป นูนตุงอยู่ในกางเกงนั่นสิครับ รู้สึกจะเกินมาตรฐานชายไทยมากโขอยู่ทีเดียว ผู้ชายบ้านนอกห่าไรวะ เท่ห์เชียว
“มีรายวะ” กลิ่นเหล้าโชยมากับลมปากแก ชัดเลยกำลังเมาจัด
“เอ่อ..เอะ...พี่เก่งใช่ไหม” ผมติดอ่างพูดไม่เป็นประโยคเลย พอถามไป แกก็พยักหน้า “แม่ให้ผมมาเก็บดอกเดือนนี้ เลยมา สิบวันแล้วนะพี่”
“อ้อ ลูกน้าละเอียดเหรอ”
“ครับ”
“บอกแกว่าจะไปจ่ายที่ร้านเอง” แกทำท่าจะปิดประตู
“แต่แม่ว่าวันนี้ต้องจ่ายนะครับ”
“วันเน่กูเมา ไม่มีจ่ายหรอกเว้ย สร่างเมาเมื่อไรกูไปเมื่อนั้น”
เอ้า! แบบนี้ก็แย่สิ เอาไงดีเผ่นกลับไปบอกแม่ก่อนดีกว่าไหม หรือว่า.....ไม่รู้ผมคิดออกได้ไงถึงพูดไปว่า “งั้นผมเอามอไซด์พี่ไปเป็นประกันก่อนล่ะกัน แล้วพี่ค่อยไปเอาคืนนะ”
“เฮ่ย...” แกเปิดประตูออกกว้างก้าวออกมาไล่ให้ผมถอยห่างๆเลย “เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”
“เปล่าครับ จะไปจ่ายที่ร้านเองใช่ไหม งั้นผมกลับล่ะครับ” ผมหันหลังหนีทันที เขาว่าอย่าไปหาเรื่องคนเมาเดี๋ยวโดนกระซวกไส้ตายไม่รู้เรื่อง เผ่นก่อนดีกว่า ผมยังไม่ทันถึงมอไซด์ดี ท่อนแขนล่ำๆรัดคอผมจากด้านหลัง หมับ... กูซวยแล้ว
“จะรีบไปไหน...ห๋า.....เมื่อกี้เสียงแข็งเชียวนะมึง”
“โทษครับ”
“เวลาทวงเงิน หัดเสียงอ่อนเสียงหวานมั่งสิวะ แม่มึงน่ะเวลาให้ยืมก็จ๊ะๆจ๋าๆ เมื่อไรก็ได้ คนกันเองฉันไม่คิดดอกโหดหรอก หนอย....ทีเวลาเก็บเรียกกูยังกะหมูกะหมา ดอกขูดกันเลือดซิบๆเลย ไอ้เวร” ท่อนแขนรัดคอผมแน่น อ๊อก!!!!
“ปล๋อยยยยย...” ผมร้องหงิงเสียงเหลือเท่าลูกแมวเลย ฮือ....ผมกลัว เรื่องแค่นี้ถึงจะฆ่ากันเลยเหรอ ไม่เอานะ ผมดึงแขนออกจากคอได้หน่อยพอหายใจได้คล่องหน่อย ก่อนจะรู้ตัวว่าแกเงียบไปเฉยเลย เหล่ตามองถึงเห็นว่าหน้าแกห่างไปแค่คืบเดียวเอง ตามองมาแดงก่ำเลย ก่อนจะเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มผม จึ่กๆๆ
“มึงนี่นุ่มนิ่มชะมัด ตุ๊ดหรือเปล่ามึง”
“เปล่าครับ.....” ถามทำไมว่ะ
“เห้อะ เปล่าแน่ะเรอะ” ไม่ถามเปล่า พี่แกสอดมือมาข้างหน้าขยุ้มหน้าอกผมแรงๆ
“โอ้ยย ทำไรน่ะ ปล่อยนะ”
“โฮ๊ะ ตรงนี้ใหญ่เหมือนกันนิ” เขาขยุ้มเป้ากางเกงบีบจนผมเจ็บ
“โอ้ยยย พอแล้ว ผมไม่เล่นด้วยนะ ปล่อย”
“เอ่อ ไม่เล่นก็ไม่เล่น มานี่สิ” เขาโอบรอบคอผมดึงเข้าไปในบ้าน แค่เข้ามาก็ได้กลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่หึ่งเลย ในบ้านปูพื้นด้วยเสื่อน้ำมันเกลื่อนไปด้วยขวดเหล้าและอีกสองหนุ่มที่กำลังก๊งกันอยู่
“ไอ้ยอด ไอ้อ้วน เถิบไปสิ” เขาเตะก้นคนหนึ่งให้ขยับไป
“อารายกัน” สามคนนี้เป็นพี่น้องกันแน่ หน้าตามีส่วนคล้ายกันบ้าง แต่ต่างที่ส่วนสูงและกล้ามมัด แต่รวมๆแล้วสามคนตัวโตแข็งแรงกว่าผมมาก ทำไงดี เค้าอยากกลับบ้านแล้ว
“เอ้า.....ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ก๊งกับพวกกูซะ” แกเทแม่โขงเพียวๆใส่เกือบเต็มแก้วมาให้ผม โห...จะฆ่ากันหรือไงเนี่ย ปกติผมก็ดื่มอยู่หรอกนะ แต่ส่วนมากเป็นเบียร์ หรือผสมจางๆเท่านั้น
“ไม่ล่ะครับ ผมไม่เคยดื่ม”
“จะดื่มไม่ดื่ม ถ้ามึงล่อได้หมดแก้วนี้ มึงก็ไปได้เลย”
คำพูดนี้เหมือนให้ความหวังผม แค่หมดแก้วนี้ก็ไปได้ ผมมองหน้าพี่เก่งให้แกยืนยันคำพูดตัวเองอีกที แกพยักหน้าให้ผมลอง เอาวะ....แก้วเดียวไม่ตายหรอก จะได้รีบไปๆเสียที คนแบบนี้ไม่ควรไปยุ่งด้วยมาก ผมค่อยๆยกแก้วขึ้นเทน้ำสีน้ำตาลอ่อนลงคอนาทีแรกมันไม่ค่อยมีรสชาติ นาทีต่อมารสขมเผื่อนๆค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วลำคอ อ๊อก....
อึ่ก.... ผมกลั้นใจดื่มจนหมดแก้ว โอ้ยย...พ่อแก้วแม่แก้ว มันร้อนวูบวาบไปทั่วช่องท้องผมหมด เฮ่อ.......จะตายเสียให้ได้
“ผม...อึ่ก...ผม...หมดแก้วแล้ว” ไปล่ะนะ ผมทำท่าจะลุก
“เฮ่ยๆๆๆ อย่าเพิ่งรีบเด่ อีกแก้วเร็ว” อีกคนไม่รู้ว่าชื่อยอดหรืออ้วน เทใส่อีกแก้วให้
“มาย....ไม่เอา ผมไม่ไหวหรอก เดี๋ยวต้องขับมอไซด์กลับอีก”
“เอ่อ อีกแก้วจะเป็นไรไปวะ ลูกผู้ชายน้ำแค่นี้ไม่เอาถึงตายหรอก” คนตัวเล็กที่สุดในสามพี่น้องเขยิบมานั่งข้างๆยกแก้วขึ้นจ่อถึงปาก ผมเลยต้องตามเลย เกรงใจ..อีกแก้วเดียวเท่านั้น สู้เว้ย!!!
อึ่ก.....
อึ่ก....
อึ่ก.....
ฮ่า...กว่าจะหมดได้ ผมแทบขาดใจพออึ่กสุดท้ายผ่านลำคอไปได้ แกนโลกก็เอียงวูบลงไปพับกับพื้นเสื่อ สามพี่น้องหัวเราะฮ่าลั่นเหมือนตลกนักหนา ผมพยายามยันตัวขึ้น ทำไมตัวกูหนักจังวะ มือแข็งดึงแขนให้ลุกขึ้นมาได้ ถึงค่อยยังชั่วหน่อย อุ้งมือช้อนปลายคางผมไว้
“ ใช้ปากให้พี่หน่อยนะน้อง ชดเชยที่แม่น้องปากเสียกับพี่มานาน มามะ อ้าปากดีๆนะครับ” เขาพูดอะไร ผมไม่เข้าใจเลย เสียงเขาก้องๆเหมือนอยู่ในโรงหนังเลย แต่ผลุบตาลงมองมือที่ยุกยิกแถวๆเอว ผมถึงกับตาเหลือก
“อะ....อะไร ไม่เอา” มือที่ช้อนปลายคางบีบแน่นยังกะคีบบีบให้ผมอ้าปาก เนื้ออุ่นๆมีกลิ่นสาบอับๆแทรกเข้ามาในปาก ผมร้องลั่นเลย มือพลั่กไสให้ออกไปเร็วๆ แต่ดันมีอีกคนมาช่วยจับมือผมไว้ไม่ให้ขัดขืน พี่เก่งจับหัวผมไว้แน่น
“อยู่เฉยๆแล้วดีเองไอ้น้อง พี่แค่อยากระบายอารมณ์หน่อยเดียวเอง ถ้าอยู่เฉยๆให้พี่ทำจนเสร็จล่ะก็พี่จะไม่ทะลวงประตูหลังน้องนะ ว่าไง” ประโยคนี้กึ่งขู่กึ่งปลอบกลายๆ ทำให้ผมต้องหยุดทันที ไม่ว่าจะเมา จะมึนแค่ไหนคนโง่ก็ต้องรู้ว่าเสียที่ปาก ยังดีกว่าเสียที่ประตูหลัง
“พี่เอาจริงเหรอ” คนที่จับแขนผมถาม
“มึงไม่รู้เรอะไง ไอ้ยอด ชายฟันชายนั้นเรียกยอดชายเว้ย แถมได้ฟรีๆไม่ต้องกลัวท้องด้วย ฮะฮะฮะ..”เขาหัวเราะร่วน สองมือจับหัวผมไว้ซอยสะโพกถี่ยิบเลย ผมแทบอ๊วกเพราะมันเกือบถึงคอหอย ต้องปรับตัวไปตามสภาพเท่านั้นถึงจะหายใจหายคอได้โล่ง แกหลับตาซี้ดปากเหมือนเคี้ยวพริกอยู่ คงเสียวเต็มที
ถึงตอนนี้ผมมีแต่ต้องยอมรับเลยว่า ร่วมมือด้วยจะช่วยให้ไม่เจ็บตัวและพี่เก่งแกเสร็จยิ่งไวยิ่งดี ผมจึงทำหน้าที่ตัวเองให้สุดฝีมือ ด้วยรูดริมฝีปากให้กระชับกับเนื้อดุ้นอวบ ห่อปากรัดมันแน่นๆ
“อียยยย.....อ่า....เสียวชะมัด” ไอ้เนื้อแน่นๆแข็งๆแทงผลุบเข้าผลุบออกเล่นเอาผมน้ำลายเยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ มันแทงลึกขึ้นๆ เล่นเอาแทบสำลัก แค่จะอ้าปากเฉยๆรับมันให้หมดก็แทบขาดใจแล้ว พี่เก่งเมามันขนาดกัดฟันกรอดๆ
“ดี.....อูยยยย..มันชิบเป๋ง เก่งกว่าอีน้องจ๋าเสียอีก กูชอบเว้ย” แกครางกระเส่า
“มันเลยสิพี่”
“เอ่อ ปากมันเด็ดจริงๆว่ะ เฮ้ย...ใช้ลิ้นตรงปลายๆด้วย” แกสั่ง ผมในตอนนี้เมาทั้งเหล้า เมาทั้งกลิ่น ในหัวนั้นมึนเบลอไปหมดแล้ว รู้อย่างเดียวว่าต้องรีบทำให้เสร็จๆซะ ผมจะได้รีบๆไปเสียที พี่เก่งถอนตัวมาเกือบสุด เหลือปลายที่มันปลาบชุ่มด้วยน้ำลายผมเยิ้มเป็นสาย ผมละเลงลิ้นที่ส่วนปลายสุดไม่ยั้ง
“โอ้วๆๆๆๆ ซี้ด......อูววววววว” พี่เก่งทำหน้าเสียวซ่านสุดๆ เห็นแล้วมันเกิดอารมณ์หื่นขึ้นมาอย่างประหลาดจนผมปากสั่นไปหมด เสียวที่ท้องน้อยด้วย ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอดื่มด่ำไปเยอะขนาดไหน พี่เก่งถึงกับตัวงอเป็นกุ้งเลย
“อ่า...โอ้วๆๆๆๆ อ๊าววววววว” สะโพกแกซอยกระหน่ำเป็นลูกสูบเข้าออกในปากผม มันร้อนไปหมดจนถึงที่สุด เขาชักออกมาพ่นน้ำใส่เต็มหน้าผม
“ฮูววววววว...ฮ่า...อา....พ่อแก้วแม่แก้วเอ้ย......มันโคตรๆ” ผมเป็นอิสระจนได้ จึงถอยมานั่งพิงกำแพงเย็นๆ น้ำอุ่นๆเลอะเต็มหน้ากลิ่นมันแรงมากแต่ผมไม่ได้นึกขยะแขยงอะไรเลย กลับรู้สึกมีความสุขที่มันอาบอยู่บนร่าง ผมลืมตาขึ้นมาเห็นสามพี่น้องยืนมองด้วยสายตาที่หื่นกระหายจัด พอยืนเรียงกันแบบนี้ผมเริ่มแยกออกแล้ว คนชื่อยอดตัวเตี้ยกว่าพี่เก่งหน่อยหนึ่ง ผิวคล้ำกว่านิดหนึ่งด้วย คนชื่ออ้วนท่าจะเป็นคนเล็กสุด ผิวดำแดงกล้ามแขนงี้ใหญ่เป็นบ้า ตัวล่ำประมาณมะขามข้อเดียว
“ผม.....ผมกลับได้ยัง” ผมถามเสียงละห้อย
“จะรีบไปไหนล่ะ ไหนๆมาท้วงหนี้ทั้งที พวกพี่จะให้ดอกน้องเยอะๆเลย ดีไหม เอาให้บานคุ้มกันไปเลย”
อึ่ก! พูดแบบนี้ ผมล่ะเสียวสันหลัง “ไหนว่า....จะไม่ทะลวงประตูหลังผมไง”
“พี่โกหก”
ไอ้!!! ผมไม่ทันจะอ้าปากด่า พวกมันกระชากแขนผมขึ้นมาแบกกันหน้าตาเฉยเลย ผมดิ้นพล่านเลย “ปล่อยนะ กูบอกให้ปล่อย”
พวกมันพาผมมาที่มุมห้อง ไอ้พี่เก่งดึงฟูกมาปูลวกๆให้เสร็จสรรพ ผมร่วงลงกองดังตุ๊บ! สองคนรุมทึ้งเสื้อผ้าผมออกเป็นการใหญ่
“หยุดนะ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ไอ้พวกสัด!!!” ผมโกรธจนหน้าร้อนไปหมดก่อนจะตาลาย เอ๋......ผมเป็นอะไรไปเนี่ย นาทีต่อมาตาถึงเป็นปกติ แล้วก็เห็นไอ้อ้วนยืนเทเหล้าทั้งสองขวดลงบนตัวผมอย่างไม่เสียดายเลย
ซ่า..........
“เว้ยยยย.....พอแล้ว พอ” มันเทรดเต็มหน้าผม กลิ่นเหล้าแรงฉุนเข้าจมูก แสบปากแสบคอไปหมด ผมร้องโวยวายอย่างไร้ประโยชน์ พวกมันสามพี่น้องรุมดูดเหล้าจากตัวผมอย่างเมามัน ทั้งในปาก ตามตัวและกลางหว่างขา สลับกันไปมาจากตัวเปียกเหล้า กลายมาเป็นเปียกน้ำลายพวกมันไปหมด
ผมทั้งร้อง ทั้งดิ้นจนเหนื่อย เรี่ยวแรงไม่มีเหลือ ยิ่งโดนดูดแรงๆที่หว่างขา ผมยิ่งขนลุกเกรียวเสียวซ่านไปทั้งตัว จนเผลอแลกลิ้นกับไอ้พี่เก่งอย่างลืมตัว ผมหมดแรงจะสู้แล้ว ตอนนี้ผมกำลังเสียว สามคนลุกขึ้นยืนล้อมผมที่คุกเข่าอยู่บนฟูกยับๆ อาวุธทั้งสามชี้เด่มาที่ผม มีทั้งใหญ่ กลาง เล็ก แต่เป็นเล็กที่สันทัด แดงก่ำน่าดู แต่ล่ะคนจับหัวผมหันไปชิมของพวกเขาให้ครบ ท่อนเนื้อแกร่งผลุบๆโผล่ๆเข้าออกในปากผมพอให้เพลินๆก็ถูกดึงไปหาอีกอันและอีกอันจนผมเมื่อยปากไปหมด
“ไม่ไหวแล้ว พี่เก่ง ผมขอประเดิมก่อนนะ” ไอ้อ้วนว่า
“เฮ่ย กูก่อนสิวะ กูเป็นพี่มึงนะ”
“ให้พี่ก่อนก็หลวมหมดสิ ให้ฉันก่อนดีแล้ว” พูดแล้วก็ดึงเอวผมให้โก้งโค้งสูงๆ
“เอ่อก็ได้ แต่เบาๆนะเว้ยเหลือให้กูมั่ง” ไอ้พี่เก่งปิดปากผมด้วยเนื้อท่อนอวบใหญ่ ขณะที่ไอ้อ้วนแหกก้นผมออกแล้วถุยน้ำลายลงพอให้ชุ่ม แล้วสอดนิ้วเข้าไปเป็นการเบิกทางก่อน ผมได้แต่ร้องอู้อี้ท้วง ขยับหนีไปไหนไม่ได้เลย มัชจุราชร้อนๆเดินหน้าเข้าประตูบางๆของผม มันค่อยๆแหวกปากประตูเข้ามาอย่างง่ายดาย
ผมได้แต่ร้องครางด้วยความเจ็บปวดระคนเสียว หัวอวบใหญ่มันเข้าๆออกๆประตูผมคล้ายจะให้ชินกับการเคลื่อนไหว พอผมเผลอคลายตัวหน่อยเดียวมันก็ดันเข้ามาเป็นคืบ
“อือ!!!” ผมร้องลั่นน้ำตาไหล เสียงอู้อี้อยู่ในปากเพราะโดนอุดไว้แน่น ไอ้พี่เก่งกับพี่ยอดหัวเราะชอบใจ เอามือขยี้ผมแล้วผลัดกันสาวยาวๆกับปากผมสลับกันไปมาจนผมร้องไม่ออก ขณะที่ข้างหลังก็โดนยัดเข้ามาจนมิด ขนหยาบๆถูไถกับก้นผมไปมา ทำให้จักกะจี้สลับกับแน่นอึดอัด สามพี่น้องเริ่มประสานจังหวะกันทำให้ผมคลายความเจ็บไปได้มาก
โดยเฉพาะข้างหลังที่บรรเลงเพลงสาวสั้นๆกระหน่ำแบบลืมตายเลยทีเดียว แล้วสลับกับลีลาควงสว่านเล่นให้สยิวซาบซ่าน แล้วแย็บเน้นๆสั้นๆพอเป็นกระสัยพอเพลินได้ที่ก็เปลี่ยนมากระหน่ำยิงเปรี้ยงๆๆๆๆ ซะหัวโยกหัวคลอน ลีลาแกกระชากกระชั้นเอาหัวใจผมจะวาย แต่ล่ะนาทีช่างเป็นเวลาแห่งความเสียวกระสันสุดๆ ผมกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่แล้ว มันทั้งปากบนปากล่างเลย
“อาๆๆๆๆ มันจริงๆเลย มันฟิสดีจัง”
“อือออออออ” ผมร้องครางด้วยความเสียว มันจะไม่ไหวแล้ว ข้างในผมกำลังจะละลาย
“ก้นตอดดีชิบ......อูยยย......สะใจชะมัด ถึงไม่ใช่ผู้หญิงก็ทั้งนิ่มทั้งขาว ฮะฮะ....เอามันดีเว้ย....... อาๆๆๆ อึ้บๆๆๆ...นี่แน่!!!ดอกนี้กูให้เต็มที่เลย....นี่ๆๆๆๆ...อ้าๆๆๆๆๆอูววววว...” ไอ้อ้วนกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ให้ผมอย่างไม่นับ จนไอ้พี่เก่งกับพี่ยอดต้องปล่อยให้เล่นผมเต็มที่
ผมเข่าอ่อนต้องซบหน้ากับฟูก ปั้นท้ายโก่งมีไอ้อ้วนเสยอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงกระทบได้น้ำ ได้เนื้อ ดังพั่บๆๆๆๆๆ ลั่นห้อง โอ้ย ผม.....ผมกำลังจะตายแล้ว จะตายอยู่แล้ว
“อ่า!!!!! โอ้ๆๆๆๆๆๆ...เบา.....อูยยย เบา”
ยิ่งผมบอกให้เบาแกยิ่งใส่ไม่เลี้ยงเร่งกระแทกเร็วและแรงอีกเท่าตัว ผมถึงกับสั่นพั่บๆๆๆๆๆ สัญญาณบ่งบอกว่าจวนเจียนเต็มทนมาจากในตัวผมครับ ไอ้อ้วนกระแทกหนักหน่วงซ้ำๆถี่ยิบเป็นสิบ ผมถึงกับคลั่งร้องไม่เป็นภาษาคนเลย มือว่าวให้ตัวเองเป็นระวิงจนทะลักออกมาก่อน
“อ่าๆๆๆ..... ย่าๆๆๆๆ....กูออกแล้วววว...เว้ยยยยยยยย...อ้าๆๆๆ” ร่างแน่นแกร่งของไอ้อ้วนเกร็งและกระตุกเฮือกๆๆ ไม่กี่ที ก่อนจะกระแทกสุดแรงแล้วแช่คาเอาไว้ในตัวผมอย่างนั้น มันทิ้งตัวมากอดซบผมด้านหลังหอบแฮ่กๆพร้อมๆกับผม หัวใจแกเต้นแรงจัวหวะเดียวกันเลย พอเราถอนตัวจากกัน น้ำลื่นๆมากมายไหลทะลักออกมา ผมขาสั่นพั่บๆนอนหมดแรงจะลุกแล้ว
“เป็นไงวะไอ้อ้วน”
“มันโคตรๆ” ไอ้อ้วนหัวเราะชอบใจ นอนแผ่อย่างไม่อายพี่น้องมันเลย ไอ้พี่เก่งเข้ามา
“มา....ตาพี่มั่ง”
ผมยกมือไหว้เลย “พอเถอะพี่ ....แค่คนเดียวผมก็จะตายแล้ว พี่อีกสองคน หมอไม่รับเย็บผมแน่”
“ได้ไงวะ พวกกูพี่น้องกันมีไรก็แบ่งกันกินแบ่งกันใช้เว้ย เป็นเมียพวกกูแล้วก็ต้องเป็นให้ครบทั้งสามคนเลย ไม่งั้นไม่เท่าเทียม แล้วพวกกูเองก็ยังไม่มีเมีย บุญของมึงแล้วนะที่มีผัวคราวเดียวตั้งสามคน”
“พูดหมาๆนี่หว่า” ผมอยากจะด่ามันให้มากกว่านี้ แต่นึกไรไม่ออกแล้ว นอกจากอยากร้องไห้ ไอ้พี่เก่งเข้ามาทำให้ผมร้องไห้ไม่ออกอีก มันจับผมให้แหกขากว้างเปิดทางให้มันแทงจึ้กพรวดเดียว ฝังทุกอย่างมิดชิดสนิทแน่น ผมถึงกับครางเสียงกระเส่า
“อ่า.......”
“เป็นไงล่ะ ชอบล่ะสิ”
“พี่เก่งเร็วหน่อย ฉันรออยู่นะ”
“เอ่อๆๆ กูรู้แล้วน่า” ไอ้พี่เก่งดึงหน้าผมดูดปากแรงๆ ดูเหมือนแกจะชอบแลกลิ้นไปขย่มไปเพราะทำพร้อมๆกันได้เสียวมากเลยครับ ผมทนได้แป๊บเดียวเท่านั้นก็ครางหงิง ต้องร่วมมือกับแกในที่สุด เราแลกลิ้นกันอย่างเมามันดูดจนน้ำลายเยิ้ม ส่วนสะโพกก็ซอยยิกๆ
“อูยยยย.....ฟิสดีอย่างที่ไอ้อ้วนว่าเลย เจ๋งจริงๆนะเมียกู ตอดแรงๆ อ่า” ไอ้พี่เก่งเกี่ยวขาผมขึ้นพาดที่ต้นแขนทั้งสองข้าง ยันมือกับฟูก หน้าแกห่างจากผมนิดเดียวเรามองตากันเห็นความหื่นกระหายชัด จากสีหน้าและลมหายใจ โอยยย....ผมก็เป็นคนนะ ไม่ใช่ตอไม้จะไม่ให้เสียวได้ไง ยิ่งตอนพี่แกบดปากลงมาขยี้ผมพร้อมๆกับทิ่มแทงแบบไม่นับ นี่โดนใจผมสุดๆ
“อื้อ อืม...อืม”
“ฮ่า....สุดยอดเลยเว้ย” ไอ้พี่เก่งปล่อยให้ผมได้หายใจแต่ยังไม่เลิกซัดผมป้าบๆๆๆ ก่อนจะพูดบางอย่างออกมา “นี่ ไอ้ยอด มึงเข้ามาสิวะ จะได้ไม่เสียเวลา”
“อ๊า....ไม่เอานะ....ผมไม่ไหว จะฆ่ากันหรือยังไง”
“เฮ่ย เซ็กส์ไม่ทำให้ตายหรอกเว้ย มีแต่ทำให้มันยิ่งขึ้น มาเว้ย” ไอ้พี่เก่งจับขาผมดันขึ้นจรดอก ไอ้พี่ยอดก็ยัดหมอนมาหนุนให้ผมแหงนหน้าขึ้นอีก สองคนพี่น้องจับขาผมกางคนหนึ่งเล่นบน คนหนึ่งเล่นล่าง พร้อมๆกันเอาผมทั้งสยิวทั้งสะท้าน
“อูววววว....”
“เด็ดจริงๆเลยว่ะ ไอ้นี่ ไม่ยักรู้ว่าลูกน้าละเอียดจะเด็ดขนาดนี้”
“นั้นดิ อูววว ทั้งตอด ทั้งรัดกูอย่างนี้ รักตายห่าเลย” สองพี่น้องหัวเราะชอบใจขณะที่ยังขย่มผมอย่างเอาเป็นตาย อารมณ์หื่นกระหายที่คอยยัดเหยียดใส่ซ้ำแล้วซ้ำอีกทำให้ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากกามารมณ์ที่ได้รับ มันระเบิดครั้งแล้วครั้งเล่า จากไอ้พี่เก่งก็เป็นไอ้พี่ยอด ที่จับผมนั่งขย่มตอ สองมือจับสะโพกผมโยกขึ้นลงยังกะจับของเบาๆ
“อูยยยย....ดี แรงๆ... ขย่มแรงๆ…ขย่มลงมาอีก”
พี่ยอดไม่ใช่คนหน้าตาหล่อ แต่ถึกแล้วล่ำ หน้าตาตอนโดนผมขย่มนี่หื่นสุดๆ แกจะกัดปากตัวเองท่าทางจะเสียวจัดนี่เร้าอารมณ์ผมจริงๆ แล้วไอ้อ้วนเข้ามากัดนมผมแรงๆทั้งสองข้าง โอยยย ผมถึงกับพุ่งออกมาเลย
“อ๊า!!!!!! โอ้ยยๆๆๆๆ อ๊า” ผมทะลักออกมาไม่นับ ไอ้พี่ยอดยังไม่ถึงจึงเร่งสปีดเด้งใส่ผมเป็นระวิง โดยมีไอ้อ้วนคอยจับตัวผมให้รับแกเน้นๆเนื้อๆ
“อึ่ยๆๆๆๆ...มันเว้ย ซี้ดดดด......เสียว....แม่งเอ๊ย โคตรพ่อโคตรแม่ กูไม่ได้เสยใครได้มันเท่านี้มาก่อน...อูยยยย กูชอบๆ อ๊า!!!!!!! เว้ยยยย” แกกระหน่ำใส่ผมหลายสิบครั้งก่อนกระตุกเฮือกๆ ข้างในพ่นออกมาแรงสบกว่านัดกว่าจะสงบ ผมหมดแรงตัวเปียกเหงื่ออ่อนป้อแป้หมด นึกว่าจะจบแล้ว แต่สามพี่น้องยังเวียนเทียนเอาผมอีกคนล่ะหลายรอบจนผมสลบไป
**********
-
ต่อ
แสงสว่างส่องให้เห็นฝ้าเพดานห้องที่คุ้นตา วินาทีแรกที่ผมลืมตาเห็นเพดานห้องตัวเอง ผมต้องถามตัวเองว่า ตายหรือยัง? พอเห็นลมเอื่อยๆพัดผ้าม่านปลิว ถึงรู้ว่ายังไม่ตาย แค่กลับมาอยู่ที่บ้านตัวเองเท่านั้น ขอบคุณสวรรค์ที่ไม่พรากผมไปก่อนวัยอันควร ผมไม่อยากเป็นหัวข้อข่าวให้อับอายขายหน้าว่า เด็กหนุ่มวัยรุ่นโดนผู้ชายรุมข่มขืนจนตายหรอก
ก๊อกๆๆ ประตูเปิดเข้ามาเป็นแม่ที่ยกกับข้าวมาให้
“ตื่นแล้วเหรอ แม่กำลังห่วงอยู่เชียว”
“ผมกลับมาได้ไงฮะ” ผมถามเสียงแหบเลย
“ก็วันนั้นแม่รอแกจนฟ้ามืดก็ไม่เห็นกลับมา กำลังจะชวนพ่อเขาออกไปตามหาแล้ว ก็เจอไอ้เก่งกับน้องๆแบกแกกลับมาพอดี เขาบอกว่าแกไปเป็นลมแดดที่บ้านเขา รออยู่นานก็ไม่เห็นฟื้นเลยพามาส่งบ้าน แกน่ะมีไข้นอนซมไปเป็นวันเลยนะ รู้ตัวไหม”
“เหรอ.....” ผมครางเสียงแหบแห้ง ไอ้พวกนั้นมันล่อเขาซะ......อูยยย ยังเจ็บตูดอยู่เลย
“แม่ต้มข้าวมาให้กินซะ แม่ต้องขายของก่อน รีบๆหายนะไอ้ปั้น”
“ครับ” เรื่องอะไรผมจะรีบหายล่ะ ก็ระบมซะขนาดนี้ผมต้องถนอมตูดไว้หน่อย ไม่งั้นอาจเข้าห้องน้ำแบบไม่ต้องเบ่งก็ได้ ผมนอนซมเอาเรี่ยวเอาแรงไว้ก่อนครับ หลับให้อิ่มพักให้ร่างกายดีขึ้น จนครบอาทิตย์คิดว่าจะขอเงินแม่เข้ากรุงเทพเสียที
“แม่....” ผมหอบข้าวของใส่เป้ลงข้างข้างล่าง เตรียมตัวจะไปล่ะ
“แม่อยู่หน้าบ้านจ๊ะ” น้องคนเล็กบอก ผมก็รีบออกไปหาเลยจะได้รีบไปเสียที พอเห็นแม่นั่งคุยอยู่กับใคร ผมเบรคจึ่กแทบไม่ทัน
“อ้อ อยู่นี่เอง หายดีแล้วใช่ม้า” ไอ้อ้วนเห็นหน้าผมก็ยิ้มร่าเข้ามาคว้ามือผมไว้ทันที
“แก...ไอ้...ไอ้.....”
“ข้าวปั้น ลุกได้แล้วเหรอ มานี่สิ” แม่กวักมือเรียกผม งงล่ะสิ เรื่องอะไรกันเนี่ย ไอ้อ้วนก็ลากแขนผมไปจนได้ ไอ้พี่เก่งกับ ไอ้พี่ยอดเห็นผมก็ยิ้มกว้าง ลูกตางี้วิ้งๆเลย พวกมัน....ไม่ได้มาดีแน่ แต่แม่ผมยิ้มหน้าบานเก็บตังค์มัดหนังยางเป็นมัดเลย
“พี่ๆเขามาจ่ายดอกให้แม่ครบหมดแล้ว”
“เหรอครับ” ผมพยายามดึงมือออก แต่ไอ้อ้วนมือแข็งเหนียวหนึบเลย
“ที่นี้ แม่อยากวานหน่อย มีที่ดินแปลงหนึ่งที่แม่อยากมานานแล้ว พ่อเก่งเขาเป็นนายหน้ากำลังจะไปตีราคาที่ดิน แต่วันนี้แม่ไม่ว่างเลย ปั้นเอาโฉนดไปที่ดินตีราคาให้แม่หน่อยได้ไหม”
“ที่ดิน?? ตีราคาเหรอ”
“ใช่ แค่เอาสำเนาโฉนดไปกรมที่ดินถามเขาว่าที่แปลงนี้ประเมินราคาเท่าไร เขาก็จัดการให้เองแหละ เราแค่ไปนั่งรอเฉยๆ นี่พี่เขาอาสาจะส่งให้ด้วย”
แผน...นี่ต้องเป็นแผนแน่ๆ เห็นหน้าก็รู้เลย “แม่ ผมจะกลับกรุงเทพแล้ว ไปให้ไม่ได้หรอก ไว้ให้พ่อไปเถอะฮะ”
“อ้าว?? นึกยังไงจะไปกรุงเทพวันนี้ล่ะ ไหนว่าปิดเทอมอยู่ไง”
“ง่า.....ผมกะว่าจะไปทำงานพิเศษด้วยฮะ”
“งานพิเศษ”
“ครับ สมัครไว้แล้ว ไม่ไปไม่ได้ แม่ฮะขอตังค์หน่อย” ประโยคสุดท้ายผมต้องกระซิบแบบเน้นเสียงหน่อยไม่งั้นแม่อิดออดอยู่นั้นแหละ แม่ทำหน้าผิดหวังไม่น้อยแต่ก็หยิบเงินให้ผมอยู่ดี
“อย่างนั้นก็ไว้วันหลังล่ะกันนะครับ เดี๋ยวพวกผมไปส่งน้องเขาที่ท่ารถเลยล่ะกัน”
ห๊า?? ผมหันไปมองหน้าพวกมัน
“อ้อ พอดีเลย งั้นก็วานเลยล่ะกันนะจ๊ะ”
“เฮ้ๆๆๆ ทำอะไรน่ะ” กระเป๋าเป้ผมโดนดึงออกไปแล้ว แม่ดึงไปกอดเบาๆทีหนึ่ง ทำเอาพูดไม่ออเลยว่า ผมเปลี่ยนใจแล้ว!!!
“โชคดีล่ะ เดินทางปลอดภัยนะ”
“แม่...แม่ๆๆๆ ผม....”
“เอ้า...ไปกันเร็ว เดี๋ยวก็ตกรถหรอก” สามพี่น้องลากผมไปที่รถกะบะเก่าๆ ที่นั่งข้างคนขับอัดเข้ามาตั้งสองคนแถมลากผมขึ้นไปนั่งตักพวกมันอีก
“ปล่อยนะ กูไปคนเดียวได้ ไม่ต้องพึ่งพวกมึงหรอก ปล่อยดิ”
“แน่ใจเหรอว่าจะได้ไป” ไอ้พี่เก่งว่าเป็นนัยๆ ตอนเหยียบคันเร่งออกจากหน้าบ้านผม รถเก่าๆวิ่งปุเลงๆไปตามถนนดินแดงฝุ่นตลบ
“นี่....พวกมึงจะไปส่งกูที่ท่ารถใช่ไหม” ถึงจะหวั่นใจนิดๆแต่ก็คิดในแง่ดีไว้ก่อน บางทีไอ้พวกนี้คงไม่บ้าขนาดนั้นมั่ง
“จะไปส่งทำไมท่ารถ” ไอ้พี่เก่งหันมามองหน้าผมแวบหนึ่ง “ไปอยู่บ้านเป็นเมียพี่ดีกว่า”
“พวกมึง......จะบ้าหรือไง” ผมเดือดดาลแต่ไม่รู้จะอาละวาดยังไงในที่แคบๆอย่างนี้ “พวกมึงไม่มีไรทำเหรอ”
“มีสิ ก็ที่กำลังพาเมียกลับบ้านนี่ไง”
สามพี่น้องหัวเราะฮ่า แต่ผมสิแทบบ้า มันเลี้ยวรถมาจอดหน้าบ้านหลังเดิมที่ผมเคยมา ไอ้อ้วนหิ้วขาไอ้พี่ยอดหิ้วเอว แบกผมออกจากรถ
“พวกมึงน่ะบ้า กูไม่ใช่เมียพวกมึงนะ ปล่อยสิเว้ย”
“ไม่ใช่เมียเหรอ” ไอ้พี่เก่งเดินมาเชยคางผมขึ้น “มึงน่ะยอดเมียเลยรู้หรือเปล่า กูชอบมึง”
“หา??”
“มึงอึดดี แถมทนพวกกูสามคนได้ ที่ผ่านมาอย่าว่าแต่สามเลย คนเดียวยังเอาไม่รอดสักราย สาวๆหนีพวกเราหมด มีมึงคนแรกนี่แหละที่ร่านได้ใจพวกกู”
“ใช่ มึงเองก็ชอบลีลาพวกกู ยอมรับมาเถอะ”
“หนวกหูเว้ย” ผมเหลืออดแล้ว ตะโกนสุดเสียงแล้วดิ้นลงมายืนห่างๆ “กูเป็นผู้ชายเว้ย ไม่ใช่เมียใคร!!! แล้ว.....ที่ทำให้วันนั้นเพราะกูไม่ใช่ตอไม้ โดนทำซะขนาดนั้นใครมันจะไม่มีอารมณ์ว่ะ พวกมึงไปหาเมียที่อื่นเว้ย กูไม่เอาพวกมึงเด็ดขาด”
สามพี่น้องมองหน้ากันเชิงปรึกษาก่อนหันมามองผม
“งั้นไปสิ ถ้ามึงวิ่งไปถึงถนนใหญ่ได้กูจะปล่อยมึงไป แต่ถ้าใครจับมึงได้ก่อน คนนั้นก็ได้เล่นก่อน”
“อะ...อะไรนะ เฮ้ยๆๆๆ กูไม่เล่นนะเว้ย” ผมถอยไม่เป็นท่า พวกมันสามพี่น้องตรงเข้ามา ผมต้องหันหลังโกยอ้าวสิ วิ่งให้สุดตีนไปให้ถึงถนนใหญ่ แต่ถนนลูกรังคดเคี้ยวต้องวิ่งตัดทุ่งหญ้าไป ผมวิ่งฝ่าดงหญ้าสูงท่วมหัวไปได้ไม่เท่าไรก็โดนรวบเอวล้มลงบนกอหญ้านุ่มๆ
“อย่านะ ปล่อยกู ปล่อย.....” ผมโดนจับพลิกตัวขึ้นมาเห็นหน้าไอ้พี่เก่งแวบเดียวก่อนโดนมันกอดแน่นพร้อมกับแนบจูบลงมา ผมดิ้นไม่ออกเลย เพราะจูบมันหวานจริงๆ ไปหัดมาจากไหนว่ะ ครั้งแรกมีแต่ดูดกับกัด ครั้งนี้มันจงใจละเลียดช้าๆ นวดลิ้นผมไปมาแล้วดูดเบาสลับแรงๆ ฮู่.....ขนลุกวุ้ย
“ว้า....พี่เก่งได้อีกแล้ว เซ็งเลย”
“เฮ่อ...เกิดเป็นน้องก็ขาสั้นกว่าพี่อย่างงี้แหละว่ะ” ไอ้พี่ยอดกับไอ้อ้วนหัวเราะชอบใจก่อนลงมาร่วมวงด้วย “ขอสนุกด้วยคนนะเมียจ๋า”
กางเกงยีนต์ฟิสเปรี้ยะของผมถูกถลกลงไปกองที่หัวเข่า ขาโดนดันขึ้นชี้ฟ้าโด่เด่ ไอ้พี่ยอดดูดดื่มผมซะสั่นระริกเลย เสียววาบๆไปหมด ส่วนไอ้อ้วนละเลงลิ้นในที่ประตูหลังผมอย่างไม่รังเกียจ ลิ้นมันแหย่ไปขอบๆเล่นเอาเสียวจี้ดจ้าดไปทั้งตัว
“อืม...อืม!” ผมประท้วงเล่นรุมกันอย่างนี้ผมก็แย่สิ พวกมันแต่ล่ะคนไม่สนอะไรเลย นอกจากเอาอยู่ท่าเดียว แล้วผมก็ระทดระทวยแพ้อารมณ์ตัวเองอีกจนได้ ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามสดใส ยอดดอกหญ้าที่สูงกำลังเอนไหวลู่ไปตามลม มันช่างสวยงามในสายตาของผม ไอ้พี่เก่งคล่อมตัวเหนือผม มันยิ้มกว้างเหมือนดีใจ ก่อนแทรกตัวเองเข้ามาเติมผมช้าๆจนเต็ม รสชาติของการเป็นหนึ่งเดียวกันนี่มันช่างหวานซ่านเหลือเกินจนผมอดครางด้วยความชื่นชมไม่ได้
“น้องปั้นจ๋า.....อย่าไปเลยนะกรุงเทพ.....อยู่เป็นเมียพี่ที่นี่นะ”
เขาพูดอะไรมากกว่านี้อีกแต่ผมหูอื้อแล้ว ได้ยินแต่เสียงลมซาบซ่านที่พัดมาและเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกตัก ประสานกับจังหวะที่ดุดันไม่หยุด
ผมว่าบ้านนอกก็ดีอย่าง ทุ่งกว้าง ต้นไม้ใหญ่กลิ่นลมสดชื่น กลางท้องทุ่งที่กว้างใหญ่นี้ไม่มีใครเห็นเลยว่าพงหญ้าหนึ่งไหวระรัวไม่หยุดนานนับชั่วโมง แถมมีเสียงแว่วมากับลมว่า
“อ๊า.....อ้า....แรงอีก พี่จ๋า”
“ดีๆๆ... อึ๊บๆๆๆ...อูยยยยย...ขย่มลงมาแรงๆ ...ดีๆๆๆ... อย่างนั้นๆ... อูยยๆๆ”
“มา.....ให้พี่ทำแรงๆ มันกว่านะ......พี่ชอบแรงๆ”
“อูววววววววววววววววววววววววววววว”
หลังจากนั้น....ผมก็ไม่ได้กลับกรุงเทพอีกเลย
The End
:bye2: :bye2:
-
เวรกรรม
-
เอิ่ม...นะ
จะว่าดีมั้ยนะลูกหนี้แบบนี้จ่ายค่าดอกเกินกว่ากำหนดอีก 55555 :jul1:
-
สามใบไม่เฉาสินะ - -"
-
หมดกันอนาคต
แถมมีดอกอีกต่างหาก
ดอกเบี้ย แถมอีกสามดอก :m20: :m20:
-
ง่านู๋มีนา ทำไมตัดจบแบบนี้หละ ถึงตอนจบจะแบบว่า :haun4:
นู๋ปั้นเฮ้ย หมดกันอนาคตการเรียน แต่อนาคตชีวิตคู่นี้รุ่งเกินไปไหม มีทีเดียว 3 คนโคตรจะคุ้ม
-
ตอนเช้าบ่นไม่มีแฟน
ตอนสายได้สามีถึง 3 ... คุ้มซะ
-
โอ๊ะ ๆ ขอสามเลยรึ หึหึ
-
:m25: :m25: :m25: <<< เป็นครั้งแรกที่กดตัวเลือดพุ่งเลยนะเนี่ย ไม่กดไม่ได้อ่ะ หื่นกำเดากระฉูดมาก XD พึ่งเคยอ่าน 4p เป็นครั้งแรก ^^
สุดท้ายก็ไม่กลับ กทม สินะ อย่ากลับมาเลยช่วงนี้น้ำท่วม 555 อยู่บ้านนากับสามีทั้ง3 ดีกว่านะ กินฟรีด้วย อิอิ
ให้กำลังใจคนเขียนค่า ^^
-
:laugh:
น้องปั้นเสร็จสามพี่น้องไปแล้ว เอาน่ามีทีเดียวสามคนเลย
ปล.ตอนนี้หื่นมากเลย+1และเป็ดให้นะ
-
ืท่านแม่รู้ได้หัวอกหัวใจวายแน่ๆ55+ :m25:
-
อ่านแล้วเลือดทะลักเลยทีเดียว
-
กรรม มีทีเดียวได้สามคน เอิ่มว่าแต่เรื่องเรียนเนี่ยเอาไงอ่ะ 55+
-
OoO!!!!
บร่ะเจ้า อะไรมันจะมันส์กันขนาดเน้ !!!!~
ถนอมๆหน่อยสิเฟ้ย เจ้าพวกนี้ อดไปหลายวันแล้วจะรู้สึก
ยังไงก็ชอบจ้า ^^~
รออ่านต่อเน้อ
-
:jul1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกโหดร้ายกับชีวิตยังไงชอบกล =__=
-
หลังจากนั้นผมก้ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย
...
อาเมน
-
ตายๆๆๆ
ปั้นช่างทรหดจริงๆ o13
-
ก็สงสารนะ :oo1:แต่แบบ :z1: :m25: :pighaun: :haun4:
:L2: :กอด1:
-
กรรมแล้วน้องปั้น แล้วอย่างนี้แม่ละเอียดไม่ห่วงแย่เลยเหรอคะ :haun4:
-
โอ้ ทีเดียวสามคนเลย ว่าแต่....ไม่คันแย่หรอนั่น :oo1: :oo1: :z1: :z1:
ปั้นนนนนน สู้ๆๆน่ะจ๊ะ o18 o18
-
จัดเต็ม X3
-
อ้าว
แล้วแม่รู้ป่ะ
มีได้ลูกเขยที่เดียว สามอ่ะ
-
น้องปั้น ไม่ต้องเรียนแล้วมีสามีหาเลี้ยงตั้ง 3 คน
แต่ตกดึกนี่สิงานหนัก :oo1:
-
ตอนนี้น่ากลัว ด้วยความเถื่อนๆแบบหนุ่มบ้านนอก + 4p T^T
โหดร้าย ทำกับปั้นได้ เอ็นซีเถื่อนมาก สงสารน้อง
แต่น้องก็สมยอม ดุเดือดจริงๆ -.-
กับเรื่องที่แล้ว ของมีนากับสิงหา
คนแต่งเนี่ยมีหลายอารมณ์นะคะเนี่ย >w< เปลี่ยนแปลงป็นคนละเรื่องเลย
ขอบคุณค่า รออ่นเรื่องต่อไป~
-
น้องข้าวปั้นรับศึกหนักแล้วงานนี้ :z1:
-
จัดไปสามดออก
คุ้ม!!!!!
(คนอ่านนะ ๕๕๕๕๕๕ )
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ระทึก เหมือนหนังแอ็คชั่น
-
ยืนไว้อาลัยแด่ น้องปั้น
....
-
โถ น้องข้าวปั้น ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจด้วย ที่ได้สามี (3) คน
-
น้องปั้นหนูเละเป็นโจ๊กเลยงานนี้ T^T
-
โถ โถ โถ เหนื่อยแทน :m25:
-
4P เลยอ่ะ :haun4:
น้องข้าวปั้นช้ำหมด! สุดท้ายก็ไม่ได้กลับกรุงเทพ
-
ไหนๆๆก็ไม่ได้กลับกรุงเทพละ เลยตามเลยก็แล้วกันน้องปั้น อิอิ
-
เอิ่มแบบว่าสงสารข้าวปั้นน่ะ...แต่เราชอบ ฮ่าาา
-
ตาย ตาย ตาย :jul1:
-
ตายยยยแน่ข้าวปั้น 55+
-
o22 o22 ค่าดอกเบี้ยแสนแพง.... :a5: :a5:
-
สามพี่น้อง ขอความกรุณากินข้าวปั้นแต่น้อย
จะได้เก็บไว้กินนานๆนะ^^ :-[
-
กำ โดนจับซะแล้วววววว
-
ช๊อบบบ..ชอบบบ
เอาอีกๆๆๆๆ :m4: :m4: :m4:
-
:call: อาเมน ไว้อาลัยแก่หนูข้าวปั้น
มีสามีทีเดียว3คน แถมเปงพี่น้องกันอีก o13 :haun4:
-
:jul1: :jul1:
:jul1: :jul1:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :oo1:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :oo1:
:jul1: :jul1:
:jul1: :jul1:
-
ThankS
-
เออ เลิศศศศศศศศ~~~
-
มาต่อแล้วจ้า มิตรรักทั้งหลาย.....เรื่องนี้เบาๆเองเด้อ มะหื่น
เรื่องสั้นตอนที่ 28 คุณแม่ครับ ลูกชายแม่น่ะ...สามีผม
พั่บ!
แฟ้มเอกสารโยนลงบนโต๊ะอย่างแรงตรงหน้าชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดสีดำเหลือบมองสาวใหญ่
นายจ้างผู้สูงศักดิ์อย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ พฤติกรรมของเธอเป็นที่ชินชาของเขาแล้ว เธอต้องได้ที่สิ่งต้องการเสมอ
และสามีผู้สงบเสงี่ยมนั่งอยู่ข้างๆไม่มีปากเสียงอีกเช่นเคย
“อีกแล้วหรือครับ”
“ใช่.....คราวนี้เป็นพยาบาลเสร่อๆ แค่เห็นหน้ากันครั้งเดียวก็ฝันหวานคิดจะเป็นสะใภ้เศรษฐี ฉันอยากให้นายสั่งสอนให้หนัก
เอาให้ไม่กล้าโผล่หน้าไปให้ลูกชายฉันเห็นอีกเลย”
“คุณผู้หญิง....” ชายหนุ่มว่าน้ำเสียงเบื่อหน่าย “คุณ.....คุณชายจะ 30 แล้วนะครับ คุณไม่คิดว่า....
เขาโตพอจะคบหาผู้หญิงแล้วหรือ บางที...ถ้าคุณปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ
พวกเขาได้เรียนรู้กันเองก็อาจจะเลิกคบกันโดยที่คุณไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้”
“แบบนั้นมันช้าไป แล้วขอโทษทีเถอะนะ ลูกชายฉันน่ะลูกผู้ดีมีตระกูลนะ ฐานะอยู่ขั้นไหนก็อย่าให้เจียระไนเลย
เขาเลิศเลอกว่าจะไปเกลือกกลั้วแม่พวกที่มีแต่เปลือก เมียเขาฉันจะเลือกให้เอง นายไม่ต้องพูดให้มากความ
นายดอม จัดการแม่คนนี้ให้ฉันซะ ไม่งั้นฉันไล่นายออก”
......?? เอ่อ อย่างนี้ทุกที ชายหนุ่มเก็บแฟ้มลุกออกจากห้องไปเงียบๆ
*********
ตึ่ง!!! ตึ่ง!!! ตึ่ง!!!
หัวเตียงไม้อย่างดีกระแทกผนังห้องโครมๆไม่ยั้งตามจังหวะดุเดือดเลือดพล่านบนเตียง คนสองคนที่กำลังวาดลวดลายใส่กัน
ถึงพริกถึงขิงซะเตียงระอุเหมือนเตาไฟ อุ้งมือใหญ่คว้าจับลูกกรงหัวเตียงไว้แน่นทั้งสองมือ
ขณะที่อีกคนคล่อมบนหลังแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำลังง่วงกับการมอบความสุขให้อย่างเต็มที่
ด้วยการอัดเข้าไปสุดแรงจนเตียงไถลไปกระแทกผนัง โครม!!!
“อ๊า! อ๊า...... ชาย...เร็วเข้า ใกล้แล้ว เร็ว”
“อู้วววว...มาแล้ว...ดอมตอดแรงๆ อู้ววววๆๆๆๆ ฮ่า....อย่างนั้น เสียวววแล้วววววว...” ชายชลโขกขย่มเอาเป็นเอาตาย
จนเหงื่อบนตัวกระจายเหมือนฝน อาบลงมาบนร่างกำยำของคนรัก ดอมเอี้ยวตัวมายื่นหน้ามาจูบกันดูดดื่ม
ขณะที่ข้างหลังยิงสะโพกสวนใส่ย้ำแรงๆหลายครั้ง
“อืมมมมมม.....ฮ่า อา....อูยยยย” ชายชลพ่นลมหายใจออกมาตอนถึงจุดกระสัน วินาทีแสนสุขนั้นมันชุ่มฉ่ำใจเหลือเกิน
สองหนุ่มกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนเตียงกว้างจนหมดแรง
“เฮ่อ....เหนื่อยชะมัด” เขานอนหอบฮักมองคนรักรูดถุงยางโยนลงถังขยะข้างเตียง
สองหนุ่มกอดกันทั้งเหนียวเหนอะไปทั้งตัว
“พรุ่งนี้จะไหวไหม” ชายชลถามถึงจ๊อกกิ้งพรุ่งนี้เช้า
“ไหวสิ”
“ถ้าเพิ่มสักยกก่อนวิ่งล่ะ”
“กลับมาแล้วค่อยทีเดียวตอนอาบน้ำด้วยกันก็ได้”
“แจ๋ว” ชายหนุ่มร่างบางกว่าจูบแก้มแรงๆด้วยความมันเขี้ยว
“นี่.....ชายจะใช้ไม้นี้อีกนานแค่ไหน”ดอมถามเรื่องที่เขาแกล้งเดินควงกับพยาบาลให้คนของแม่แอบถ่ายรูป
เพราะถ้ารู้เธอก็จะให้เขาตามประกบลูกชายทั้งวันทั้งคืนไปนานเป็นสัปดาห์เลย
“ทำไม....แม่สงสัยเหรอ”
“เปล่า.....แค่คิดว่ามันซ้ำซาก ชาย 28 แล้วนะ ไม่คิดเหรอว่าสักวันคุณผู้หญิงจะหาเมียที่ถูกใจได้”
“ไม่มีทางหรอก นิสัยเลือกมากแล้วตระหนี่อย่างแม่คงมีคนยอมเป็นสะใภ้หรอก ชายว่าไม่มีทาง
เราคงได้อยู่ด้วยกันอีกนานเลยล่ะ” ชายหนุ่มกอดเขาไว้กับอก เขาอายุ 28 ส่วนดอมอายุ 25
ทั้งคู่รู้จักกันเมื่อ 4 ปีก่อน ดอมเป็นเด็กบ้านอกจากสุรินทร์ เรียนไม่เก่งแต่ตัวโตแข็งแรง จึงทำงานใช้แรงงานเป็นส่วนใหญ่จนมาเป็นยามที่บ้านชายชล
ด้วยความที่คุณสุจิตราเป็นคนหาเงินเก่ง แต่ขี้เหนียวแล้วกลัวคนจะมาปอกลอก จึงเข้มงวดกับสามีและลูกๆทุกคน แม้แต่เพื่อนลูกเธอก็จะดูแล้วดูอีกว่าฐานะทางบ้านเป็นไง ในบรรดาลูกๆ 4 คน ชายชลเป็นคนแรกที่แยกมาอยู่คนเดียวที่คอนโด แต่แม่ก็ยังไม่วายคอยจับผิดว่าเขาคบกับใครบ้าง
อารมณ์เครียดบวกกับความเหงาด้วยทำให้ชายชลดื่มจัด ดอมถึงถูกใช้ให้คอยดูแลอยู่เสมอ
ตั้งแต่เช้าจรดเย็น คนสองคนได้อยู่ใกล้ชิด ได้พูดคุย ได้มองสบตา พวกเขารู้สึกเข้าใจกันดีกว่าใครๆ
และแล้วในคืนวันสุดท้ายของปี งานเค้าท์ดาว์นของกรุงเทพ ภายใต้แสงสีของพุลไฟตระการตา
ผู้คนมากมายโห่ร้องตื่นเต้นยินดี ความรู้สึกที่พุ่งพล่านรุนแรงนั้น ชายชลจูบดอมท่ามกลางผู้คนและแสงสีละลานตา
พวกเขาจูบกัน
ความสัมพันธ์แบบเพื่อน แบบเจ้านาย-ลูกน้องสิ้นสุดลงวันนั้น ชายชลเอ่ยปากของลองอีกครั้ง
ให้แน่ชัดแก่ใจเลยว่าแค่พลั้งเผลอหรือจะชัดเจนยิ่งขึ้น ดอมลังเลแต่ก็ยอมในที่สุด จูบเบาๆเหมือนจูบเด็กบนเรียวปาก
แผ่วเบาหากหนักแน่นในความรู้สึกที่สุกสว่างพอๆกับดอกไม้ไฟลุกโชน ชายชลและดอมรู้สึกว่าได้กอดโลกทั้งใบไว้ในอ้อมแขน
********
“ชาย.....เสร็จยัง” ดอมทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ ไข่ดาว ไส้กรอกกับขนมปัง ใส่จานวางไว้ให้
ดอมผูกไทออกมาร่วมโต๊ะลงมือกินไปตาก็มองหน้ากันไปมา ชักเห็นแววอ้อนมาแล้ว
“ดอม”
“มีไร”
“รักชายหรือเปล่า”
“ยังจะมาถามอีก”
“ถ้ารักก็ป้อนสามีสุดที่รักหน่อยดิ”
ดอมหันมามองตาโต “มาอ้อนอะไรกันอีกล่ะ เมื่อคืนดอมก็ตามใจซะขนาดนั้นแล้ว.......ไม่เอาอ๊ะ”
“มาเขินกันทำไม....เป็นผัวเมียซะขนาดนี้แล้ว หมู่นี้ดอมไม่ค่อยเอาใจชายเลย ป้อนหน่อยนะ...นะๆๆ”
“งื้อ.....ไม่เอา สายแล้วรีบๆกินเถอะ”
“งั้นชายป้อนให้ก็ได้”
“ไม่เอาอ่ะ...โตแล้วนะทำไรเป็นเด็กไปได้” พอโดนว่าแบบนี้ชายชลหน้าบึ้งไม่พอใจเลย
“ตกลงดอมรักชายหรือเปล่า หา??”
“สะ.....เสียงดังไปได้ ตกใจหมด......โกรธเหรอ” ดอมเริ่มใจไม่ดีแล้ว เมื่อชายชลโกรธอารมณ์เสียทีไร
เป็นต้องง้อข้ามวันข้ามคืนเลย
“อะไรก็ไม่ๆๆ ชอบขัดใจจริงเชียว” ชายชลไม่กินแล้วเขารวบมีดกับส้อมยกทั้งจานมาวางกระแทกที่ซิงค์ล้างจาน โครม!
“ชาย...” ร่างสูงเดินผ่านไปไม่มองหน้า มาหยิบกุญแจกับเสื้อนอกที่แขวนข้างประตู ดอมรีบตามมาดึงแขนเบาๆ
“ไม่เอาน่า อย่าอารมณ์เสียสิ” อีกฝ่ายเม้มปากสนิทไม่พูด ไม่มองหน้าด้วย “ดอมแค่ไม่อยากให้เสียเวลา
เช้านี้ชายมีงานสำคัญไม่ใช่เหรอ ถ้าดอมเอาใจชายเมื่อไร ชายก็ชอบตอดเล็กตอดน้อยอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวก็สายทั้งคู่หรอก”
ยังหน้างอไม่หายอีก สามีคนนี้ดื้อด้านจริงแฮะ “นะ.....อย่างอนสิ หน้าไม่หล่อแล้ว
คืนนี้ดอมให้ชายทำเต็มที่อีกวันก็ได้ พอใจไหม”
เงียบ...... “2 ทีเอ้า!”
“ 3 ที วันนี้ที่ห้องทำงานด้วย”
“หา??”
“ไม่ก็ที่ห้องพักของดอมก็ได้”
“จะบ้าเรอะ แถวนั้นคนเยอะจะตาย”
“งั้นก็ที่ห้องทำงานของชาย ไม่งั้นไม่ตกลง” กลายเป็นการต่อรองตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
ชายชลเห็นดอมทำหน้าไม่พอใจบ้างก็หันหลังไขประตูจะออกไป
“ก็ได้ๆ” ดอมยอมแพ้อย่างทุกที “แต่ต้องให้ดอมเคลีย์งานก่อนนะ”
ชายชลจูบคนรักหนักๆทีหนึ่ง “ถ้าไม่มาล่ะก็จะตามไปทวงให้ถึงทีเลย”
“อย่างนี้ทุกทีเลย เจ้าหื่นนี่”
“ไปเร็ว เดี๋ยวสายนะ” ชายหนุ่มดึงเขาออกจากห้องไปด้วยกัน “วันนี้ชายเลิกงานสองทุ่มนะ ออกไปทานมื้อเย็นด้วยกันดีไหม”
“เดือนนี้ออกไปทาน 4 ครั้งแล้ว ดอมทำมื้อเย็นให้ดีกว่า”
“ไข่ตุ๋นอีกล่ะสิ”
“บำรุงกำลังไม่ดีรึไง” สองหนุ่มยิ้มร่าจูงมือเดินไปที่ลิฟต์ ชีวิตของพวกเขาในวันนี้มีความสุขเหลือเกิน
ติ๊งงงงงงง...........
ประตูลิฟต์เปิดออกมาพร้อมๆกับคนที่ทั้งคู่ไม่คาดคิดว่าจะเจอ ดอมสลัดมือของชายชลพร้อมถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว
แต่ก็ช้ากว่าสายตาของสุจิตรา
“แม่...”
“คุณผู้หญิง”
ร่างท้วมในชุดผ้าไหมสีแดงสดก้าวออกจากลิฟต์สายตาที่จ้องทั้งคู่นั้นน่ากลัวเหลือเกิน เธอจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“มิน่าล่ะ..ถึงทำตัวเสเพล ฉันหลงนึกว่าแกทำเพราะจะประชัดฉัน แต่ที่ไหนได้...พวกแกหลอกฉันเพื่อมากกกันหรอกเรอะ!!”
“แม่....”
“แก๊!!!” คุณสุจิตราหวีดร้องด้วยความโกรธสุดขีด เธอกางเล็บเข้าหาดอมราวกับแมวป่า
ชายหนุ่มตกใจรีบยกมือยันหัวเธอไว้ก่อน ทำให้สองมือสั้นๆตะกุยอากาศไม่ถึงตัว
ชายชลรีบอุ้มเอวกลมๆของแม่กึ่งหนีบกึ่งลากเธอออกห่างๆ
“พอแล้วแม่ครับ ดอม....กลับไปก่อน”
“แก...จะหนีไปไหน ไอ้คนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา ฉันอุตส่าห์ไว้ใจแก.....แล้วแกตอบแทนฉัน
ด้วยการเป็นคู่ขาให้เขากกเรอะ ไอ้...ไอ้อ้วนภูเขาไฟ ไอ้อ้วนควายถึก......ไอ้.....”
ชายชลลากแม่เข้าไปในห้องจนได้ ดอมกดลิฟต์ปิดถี่ยิบ ตอนนี้ต้องรีบไปให้พ้นรัศมีความโกรธของเธอ
คุณสุจิตราโผล่หน้าออกมาอีกที
“ฉันไล่แกออก!!!! อย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีกนะ ไอ้บัพฟาโร่!!!!” เธอกรีดร้องสุดเสียงจนถึงนาทีสุดท้าย
ปัง!!! ประตูห้องปิดลงพร้อมๆกับประตูลิฟต์ ความรู้สึกของดอมพังทลายหมด เธอรู้แล้วเขาจะทำยังไงดี
งานนี้คนที่เดือดร้อนที่สุดคือชายชลแน่ๆ ชาย......ดอมจะทำยังไงดี
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: :bye2:
-
จิ้มก่อนค่อยอ่าน
ค้างรับประทาน
-
คุณหญิงแม่รู้ความจริงแล้วอ่ะ
ดอมจะเป็นไงต่อไปเนี้ย แต่ชายชลที่หื่นจริงต่อรองเรื่องนั้น :z1:
-
:เฮ้อ:ความแตก
ขอใหเส้นเลือดในสมองยายนี่แตกเมื่อรู้ความจริง :m20: :m20:
-
ไอ้บัฟฟาโร 555
คุณชายเอาแต่ใจจัง แต่หวังว่าความเอาแต่ใจจะทำให้ได้อยู่ด้วยกันนะ ส่วนคุณแม่ก็ห่วงลูกมว๊ากเกิ๊นนนนน แต่ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกเนอะ ^^
ขอบคุณค่ะ
-
คุณแม่ใจร้ายมาก
-
:laugh: รอตอนต่อไปว่าหญิงแม่จะตัดสินไง
เมื่อรู้ว่าได้ดอมมาเป็นสะใภ้
+1และเป็ดค่ะ
-
ใครมาเห็นหว่า - -" มาม่าไม่เอานะ
คุณสิงหาหื่นมาก 555
-
คุณนายแม่อาจช็อคกว่านั้น ถ้าสามีก็เป็นเกย์ด้วย กร๊ากกกกกกกกกก...คนอ่านลามปาม :laugh:
-
นั่นซิทำไงดี
ทำไงถึงจะขึ้นไปห้องทำงานได้ 555
-
แล้วจะทำยังไงค่ะคุณชาย
-
ใคร ใครกันที่แอบดู
(จากตอนของสิงหา กับ มีนา)
-
โดนจับได้ซะเเล้ว ทำไงเนี่ยยยย
-
โว้ คุณแม่รู้ได้ไงเนี่ยยยย อยากรู้จัง
-
บอกได้คำเดียวว่าซวยค่า แต่ทำไงได้ ซั่มกันไปแล้วนิ
ยังไงก็ต้องรับลูกสะใภ้คนนี้เข้าบ้านละค่า คิคิคิคิ
-
หญิงแม่ไม่เข้าใจชายเลย :laugh:
-
อืม เรื่องแนวกล้ามชนกล้ามแบบนี้ไม่ถนัดเท่าไหร่ :z2:
มันดูแปลกยังไงไม่รู้แหะ แต่จากเนื้อเรื่องแล้วคุณหญิงแม่น่าจะทำให้สนุกไม่เบา
ว่าแล้วก็ปูเสื่อนอนรอตอนต่อไป
-
แม๊ะ ตอนแรกอุตส่าห์จิ้นว่าเป็นคุณชายขี้โรค ชิๆๆ
-
นี่ขนาดไม่หื่นนะ
ฮาตอนคุณหญิงแม่โดนมือยันหัวอ่ะ :laugh:
มาดูว่าดอมกับชายจะำได้กิ๊บกิ้วกันอีกหรือเปล่า อิอิ
-
หญิงแม่ คนเขารักกันก็มา แยกเขาออกจากกันอีก
-
หญิงแม่ใจร้ายที่สุดดดด
-
คุนแม่ฮาอ่ะ
-
อยากอ่านต่อ..
..แต่คนเขียนเค้ายังไม่มาลงอ่่ะ 55555 T_T
-
แต่ละตอนนี่เรียกเลือด :pighaun:
สำรองแทบไม่ทัน :jul1:
-
ไหนว่าไม่หื่นงัยเจ๊
โฮกกกกกกกกก :pighaun:
-
โว๊ะ ! ดอมอย่ายอมแพ้สิ เรื่องนี้ชายเคลียร์คนเดียวมันไม่มันส์ เอ๊ะ ไ่ม่เคลียร์หรอกนะ -..-
รออ่านต่อจ้า
-
:laugh:
แม่ แม่ไม่เข้าใจชายเลย
-
แรงงงง
-
ก็เพราะเลือกนั่นแหล่ะ หญิงไม่ใ้ห้ไกล้เลยเสร็จชายซะเลย
-
ดอมสู้ๆนะ
ตอนหน้าคุณหญิงต้องเข้าใจในความรักของชาย-ดอมแน่ๆ
-
ค้างมว๊ากกกก งื้ออออ
ดอม-ชาย จะทำไงต่อไป
ติดตามๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
เรื่องสั้นแต่ละเรื่องหนุกมากๆๆ
ปล อยากอ่าน โจรปล้นรัก ต่อแล้วอ่า กระซิกๆๆ
:call:
-
คุณหญิงต้องมองแง่บวกนะ
มีแฟนเป็นผู้ชายไม่ต้องสู่ขอก้ไม่ต้องเสียตังไง!!
อิอิ
-
ขำคุณแม่ด่ามากๆ ฮ้าฮ้า
-
(-////////-) kyaaaaaa~~~~!!!
-
คุณหญิงแม่ล่ะก็...ลูกชายเค้าหาสะใภ้ให้แล้ว อย่าเรื่องมากสิคะ :laugh:
แต่ดอมน่าสงสารอ่า ไม่รู้จะโดนแม่สามีทำอะไรบ้าง :monkeysad:
-
เค้าก็เป็นคนสุรินทร์ ถ้าดอมกลับมาเดี๋ยจะแวะไปหา555
-
จะเป็นยังไงต่อนะ รอลุ้นจ๊ะ หญิงแม่นี่ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ :m16:
-
หญิงแม่รู้ทันจนได้อิอิ
แล้วจะทำไงละทีเนี่ย
-
คุณแม่ใจร้ายมาก ไม่เข้าใจคนเค้ารักกันเนาะ :angry2:
-
ตั้งแต่อ่านมา เรื่องนี้อะ ถูกจับได้
เพราะเรื่องก่อนๆๆ ตัดจบก่อน :laugh:
อยากจะรู้ว่า ชายชลจะทำอย่างไรต่อไป อิอิ
:impress2: :impress2:
:กอด1: :L2:
-
:L2:
-
รีบมาต่อนะคับอยากอ่านต่อแล้ว
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :oo1
:z1: :z1:
:z1: :z1:
:z1:
-
เหอะๆๆ อ่ะนะ คุณหญิ๋งคุณหญิง กะให้ลูกตัวเองขึ้นคานนน
-
น่ารักอะ :-[
-
อ่อ มันเป็นแบบนี้นี่เอง
เก้บยคุณหญิงไปเลย ฮ่าๆ
-
แนวไปมั๊ย ครั้งแรกที่อ่านแบบนี้ ส่วนใหญ่ที่อ่านจะเป็นฝรั่ง ขอยอมรับว่าฮารั่ว เพราะมีคุณหญิงแม่ ขอร้อง
-
:m20: คุณหญิงแม่หวงลูกเวอร์
-
:z13:
รอมาต่อน๊า ~
-
แม่สามีกับลูกสะใภ้ ยังงี้แหละ o18
-
เมื่อไรจะมาน่าาาาาาาา
-
หญิงแม่นี่หวงลูกไปไหนเนี่ย :m20:
ด่าไปได้ไง บัฟฟาโล่เนี่ย o13
มาต่อไวๆนะคร๊า ค้างอย่างแร๊ว
-
หื้มม??
ตกลงว่านี่คือเรื่องสั้น..
หรือ เรื่อง (ค้าง) ยาวกันละเนี่ย !??????
-
หายไปเลยอ่ะคนเขียน !
:o12:
-
งานเข้าใหญ่หลวงเจ้าค่าาาา
-
:z2: :L2:
-
สู้ๆๆๆๆน้าจ้าาาา
-
ท่าทางดอมจะบึกบึน โดยคุณแม่ยายด่า ไอ้อ้วน เลยเนี่ยนะ
-
ThankS
-
เมื่อไหร่คนเขียนจะมาอัพต่อสักทีล่ะค่ะ
อยากอ่านแล้วน้าาา
-
เด็ดทุกตอนค่ะ คนเขียนเขียนได้สุดยอดมาก o13
อ่านแล้วเลือดออกจริงๆ :jul1: รอ ๆๆ ตอนต่อไปน้าาาาาาาา :bye2:
-
ถ้าเป็นเรื่องยาวเมื่อไหร่บอกชื่อเรื่องด้วยน้า(เรื่องของสิงหากับมีนา) o1
แล้วดอมกับชายจะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย :m28:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ :กอด1:
รอต่อจ้า :L2:
:pig4:
-
ชอบทุุกเรื่องเลยอะ555. ชอบชายกับดอมอะจะรอนะมาเขียนเรวๆน๊า :L3:
-
รอมานาน คนเขียนใจดีครับ ขอความกรุณาให้หัวใจดวงน้อยของคนอ่านสมหวังด้วยครับ อยากอ่านมากๆ ที่สุด
-
รอให้มาต่อค่ะ :haun4:
-
คิดถึงใจเลย
-
o13
-
โย้ววววววว :z1:
-
มองเห็นภาพของคุณหญิงแม่เป็น ศ. อัมบริดจ์ จากเรื่องแฮรี่พอตเตอร์ :m20:
//ขอบคุณมากครับ
-
ิอูยยยยยย เจ๋งอ่ะ o13
-
จะไม่มาต่อแล้วเหรอคะ เสียดายฝีมือจัง เก่งมากกก
-
ดันๆๆๆ
อยากอ่านต่อจังเลย
-
อยากอ่านต่อจังเลยยยย :z3:
เรื่องโรม อยากให้เขียนต่อมากๆ :serius2:
สิงหามีนามีเรื่องยาวเมื่อไหร่ชื่ออะไรบอกด้วยน่ะค้าาา :impress2:
-
มาต่อได้เสียทีนะคะ แต่ไม่ยาวนัก เพราะคิดอะไรไม่ออกแล้ว ต้องจบเรื่องนี้ให้ได้
เรื่องอันดับต่อไป ลิเกหน่อยนะคะ ไม่นานเกินรอ :laugh:
[2] ตอนจบ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....”
“คุณ.....คุณ.....เป็นอะไร??”
คุณสุจิตราตกใจลุกพรวดพราดขึ้น เธอมองหน้าสามีที่เพิ่งปลุกจากฝันร้าย เหงื่อกาฬเธอไหลเปียกโชกทั้งที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
“ฝันร้ายเหรอ คุณร้องลั่นเลยนะ”
“โอ้......ฝันร้าย......ฝันร้ายมาก ชายชล.....ชายชลเขา.....เขาอยู่กินกับ...กับไอ้ควายถึกนั้น ถึงขั้นมีลูกด้วยกันด้วยละคุณ”
“โถๆๆๆๆ” สามีลูบหลังปลอบใจ “เหลวไหลจริงๆเลย ผู้ชายมีลูกได้ที่ไหนล่ะ คุณคิดมากไปแล้ว
ไอ้เจ้าดอมก็ลาออกกลับไปอยู่บ้านนอกมาเกือบเดือน ส่วนชายชลช่วงนี้ก็ว่านอนสอนง่ายไม่ออกไปไหนเลย
ลูกน่ะเป็นห่วงความรู้สึกคุณมากนะ”
“เหรอ......คุณอยู่กับลูกตลอดใช่ไหม พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันใช่หรือเปล่า”
“ไม่เลย”
“โทรศัพท์ล่ะ”
“ไม่มี”
“จดหมาย....อีเมล์”
“ไม่มี”
“ค่อยยังชั่วหน่อย” คุณสุจิตราเอนหลังลงนอนแต่ครู่เดียว สามีไม่ทันจะปิดไฟเธอก็ลุกขึ้นมาอีก
“คุณ! ไหนก็ไหนๆแล้วฉันว่าน่าจะพาชายพลไปดูตัวท่าจะดีนะ”
“ดูตัว...” คุณสามีทำหน้าเบ้ ทุกทีกีดกันลูกไม่ให้เจอผู้หญิงแทบตาย ตอนนี้จะหาคู่ให้เหรอ กินยาลืมเขย่าซองมากกว่ามั่ง
“อย่าดีกว่า เดี๋ยวเจอคนไม่ดีเข้า”
“ไม่หรอก ลูกสาวของเพื่อนฉันก็มีตั้งหลายคน ลองชวนมาทานข้าวด้วยกันดีไหม”
“อย่าเลย ลูกไม่ชอบหรอก เอาไว้อีกสักระยะดีกว่านะ”
“รออีกเหรอ ฉันห่วงว่าทิ้งไว้นานลูกจะคิดถึงไอ้เวรนั้นน่ะสิ”
“ลูกร่าเริงจะตาย ป่านนี้คงลืมไปแล้ว คุณนอนต่อเถอะ” มืออุ่นดึงเธอลงนอนอีก หากตาสว่างแล้วและ
ภาพในฝันนั้นรบกวนจิตใจเธอไม่คลาย คุณสุจิตรานอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่นาน สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมา
“มีอะไรเหรอคุณ”
“นอนไม่หลับ ฉันลุกเดินหน่อยดีกว่า” ร่างท้วมลุกจากเตียงสวมเสื้ออีกชั้นออกมาข้างนอกตั้งใจว่าจะลงไปหาอะไร
ดื่มให้อุ่นท้องหน่อย เธอเดินมาถึงหัวบันไดกำลังจะก้าวลงไปแล้ว หากหางตาไม่เห็นอะไรเข้าเสียก่อน
นั้น.....แสงไฟลอดใต้ประตูห้องของชายชล ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอนอีกเหรอ
เท้าไวกว่าความคิดรีบเข้าไปประชิดประตูแนบหูเงี่ยฟังทันที
ฮะ ฮะฮะ....
หัวเราะอยู่นั้นแหละ ตัวเองทำบ้างสิ
ไม่เอา เราทำเหมาะแล้ว
ลามก
แน้...ตัวเองชอบแท้ๆ มานี่เลยนะ....
ฮะฮะฮะ ไม่เอาน่า
อีกรอบนะ คนเก่ง
พอแล้ว ผมเหนื่อยนะ
อีกรอบน่า อีกรอบๆๆๆๆ ตรงนี้ของดอมคิดถึงชายอยู่นะ
อ๊า...อย่าแยงสิ คนทะลึ่ง
หุหุ....ส่ายใหญ่อย่างนี้ยังจะปากแข็งอีก คุกเข่าหันหลังมาเลย ชายจะเป็นโคบาลขี่วัวพยศเอง ฮี้ฮ่า....วู้วววววว
อูววววววววว.....เบาหน่อย
คุณสุจิตราทนฟังไม่ได้ เธอรู้สึกเหมือนจะหน้ามืดลงตรงนั้นเลย แต่ก่อนเป็นอย่างนั้นต้องดูให้เห็นกับตาก่อน
ประตูดันล๊อคเสียนี้ ร่างท้วมรีบวิ่งลงจากชั้นลงไปค้นเอากุญแจสำรองในลิ้นชักห้องครัว
เธอค้นมือไม้สั่นกว่าจะเจอดอกที่ใช่ ขาขึ้นบันไดนั้นชักช้าอืดอาดกว่าจะยักแย่ยักยันขึ้นมา เล่นเอาหอบแฮ่กๆ
โอ้ววววววววว....โอ้วๆๆๆๆๆๆ ดีจัง
โยกแรงๆ ที่รัก...อ๊า แรงๆเลย เอาอีก
ทนฟังไม่ไหวแล้ว คุณสุจิตรารีบไขกุญแจเข้าไปเลย “พวกแกทำอะไรกัน!!!!!”
ห้องนอนที่จัดตกแต่งเรียบร้อยของลูกรักในยามเช้า ตอนนี้มันกลายเป็นห้องดิสโก้ก็ไม่ปาน
หลอดไฟหลากสีส่องแสงวูบวาบรอบห้องประกอบเพลง I WIL SURVIVE กระหึ่มลั่น
คุณสุจิตรายืนชี้นิ้วค้างกลางอากาศ ลูกชายสุดที่รัก นักเรียนนอกสุดเรียบร้อย อยู่ในชุดวันเกิด
มีเพียงหมวกนายพลกับปลอกแขนสวัสดิ กะ สายรัดหนังบนตัวกับรองเท้าบู้ทยาว เขาถือแส้มือหนึ่ง
อีกมือถือบังเหียนกำลังควบคุมคนตัวดำล่ำบึกหน้าตาคุ้นๆคลานสี่ขาอยู่เบื้องล่าง ในชุดสายหนังกับปลอกคอ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....”
เธอร้องลั่นบ้านอย่างโหยหวนปลุกทุกคนให้ตื่นขึ้นมากลางดึก
“คุณแม่” ชายชลกับดอมรีบใส่เสื้อผ้าให้ว่องไวที่สุด พี่ๆน้องๆมาช่วยกันหอบหิ้วคุณสุจิตราลงมาข้างล่าง
ยาดมกับยาหอมละลายน้ำขนมาบำรุงแกเป็นการใหญ่ หัวหน้าครอบครัวนั่งเรอเอิ้ก...เสียงดัง
“เป็น....เป็นอย่างงี้ได้ไง แก......แกกลับบ้านนอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ครับ แต่แค่เอาข้าวของกลับไปเท่านั้น” ดอมยิ้มแฮะๆ “แล้วกลับมาเช่าบ้านอยู่หลังติดๆบ้านนี้แหละครับ”
“แล้วนี่....ปีนหาลูกชายฉันทุกคืนเลยเรอะ”
“ครับ ตอนเช้าไปทำงาน กลางคืนก็ปีนมานอนกับชายทุกคืนล่ะครับ”
“แก้!!!!” คุณสุจิตรากางเล็บเข้าหา แต่ก็ไม่ถึงเพราะลูกๆคนอื่นกอดไว้แน่น
จนหมดแรงถึงปล่อยให้นั่งแผ่ดมยาดมเหมือนเดิม เธอเกาหัวจนผมฟูกระจาย
“แกทำงี้ได้ไง แก....”
“ผมแอบจ้างดอมเป็นร.ป.ภ ที่บริษัทเองครับ ผมไม่อยากให้เขาอยู่ไกลตา เช้ามาก็ไปทำงานด้วยกัน
ดึกๆนอนด้วยกันที่ห้อง แม่ฮะ....เลิกโกรธเสียทีเถอะ ยังไงผมก็ไม่เลิกกับดอมหรอก”
“ต้องเลิก”
“ไม่เลิก”
“ฉันบอกให้เลิก”
“ผมไม่เลิก เขาเป็นเมียผมนะ”
“ยะๆๆๆๆๆๆๆ อย่าพูดคำนี้นะ ฟังแล้วแสลงหู ผู้ชายควายถึกอย่างนี้นะเป็นเมียแก นี่จะเอาไปอวดใครได้
แกกล้าเอาไปอวดชาวบ้านชาวช่องเรอะ”
“คุณผู้หญิง.....ชายไม่ต้องพาผมไปอวดใครหรอกครับ ผมเข้าใจและทำใจได้
ขอแค่ผมได้อยู่กับเขาเงียบๆแค่นี้ผมก็พอใจแล้วจะทนครับ”
“ดอม”
“หนอย.....ทนได้เรอะ แกทนได้แต่ฉันทนไม่ได้!! ลูกสะใภ้ฉันต้องเป็นผู้หญิง ลูกสะใภ้ฉันต้องเป็นลูกผู้ดี
เศรษฐีสมน้ำสมเนื้อกัน แกไม่มีอะไรสักอย่าง อ้วน ดำ ล่ำ ถึก กลิ่นบ้านนอกเหม็นสาบทั้งตัว”
“พอได้แล้วนะแม่”ชายชลชักมีน้ำโห “แม่จะด่าว่าดอมไปถึงไหน ถึงเขาจะ อ้วน ดำ ล่ำ ถึก ขี้เหร่ยังไง
ผมก็ชอบเขา ถ้าแม่โวยวายอย่างนี้อีก ผมจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น”
“นี่แกขู่แม่เหรอ”
“ใช่....ที่ผมยอมกลับมาอยู่บ้านก็เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของแม่ แต่ถ้าแม่ยังโวยวายแบบนี้อีก ผมจะย้ายออก”
“ต่อให้ฉันตัดแกออกจากกองมรดกเหรอ”
“ใช่.... ผมมีที่ดินคุณยายยกให้ ถ้าแม่ตัดผม....ผมก็จะไปเป็นชาวไร่ ปลูกหอม ปลูกกระเทียมก็ยังได้”
“อย่าท้าฉันนะ”
“คุณ...ใจเย็นหน่อย” คุณสามีปรามให้ใจเย็นๆ “ลูกมันจะเอาแล้วก็อย่าไปขัดใจเลย”
“คูณ!!!”
“ฟังนะ ชายเขาก็โตแล้วตัดสินใจเองได้ อย่าไปฝืนเลยเพราะคนที่ทรมานที่สุดน่ะเป็นลูก ไม่ใช่เรา
ถ้าแม่ขัดหูขัดตาก็ให้เขากลับไปอยู่คอนโดก็แล้วกัน”
“ไม่เอานะ ฉันไม่เอา....โฮ....ฉันไม่เอา” คุณสุจิตราร้องไห้คร่ำครวญจะเป็นจะตาย จะให้เธอยอมแพ้ทั้งอย่างนี้เหรอ
ยอมรับไม่ได้!!!! พอคุณสามีบอกให้คนอื่นๆแยกย้ายกลับห้องของตัวเองได้แล้ว เธอก็คิดออกในฉับพลัน
“ก็ได้....พวกแกจะอยู่ด้วยกันก็ได้”
“คุณแม่”
“แต่บอกไว้ก่อนนะ” เธอพุ่งเป้าไปที่ดอม “ฉันไม่ยอมรับแกง่ายๆ คิดจะเป็นลูกสะใภ้ฉัน มันต้องเจอกันหน่อย”
“คุณแม่???” ชายชลทำหน้ากินปูนเลี่ยนๆ
“ไม่เป็นไร”ดอมลูบหลังคนรัก “ดอมเตรียมใจไว้แล้ว จะเจออะไรผมก็ไม่กลัวหรอก
คุณแม่.....ผมน่ะอึดและถึกเสมอ ขอบอกไว้เลยนะว่าลูกสะใภ้ของแม่น่ะคือผมคนเดียว”
“เชอะ....อย่าลำพองไป ไอ้ดอม....เจอแม่ผัวอย่างฉันเสียก่อนแล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับบ้านก็แล้วกัน”
ต่างฝ่ายต่างทับถมกันไม่หยุด ดูท่าจะร้ายแรงไม่แพ้กันแน่ ชายชลกับพ่อได้แต่มองหน้ากันแล้วภาวนาว่า
แม่ผัวกับลูกสะใภ้คู่นี้จะไม่เล่นกันแรงเกินไปนัก
The End
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
:-[ ได้ใจทุกตอน
:L2: อีกหนึ่งกำลังใจ
-
:laugh: :laugh:
สักพักคุณแม่ก็จะหา ชุดหนัง โซ่ แส้ กุญแจมือ มาใช้บ้าง
-
เป็นแม่ผัวลูกสะไภ้ที่สมน้ำสมเนื้อกันดีนะ 55+
รอเรื่องต่อไป~
-
ศึกนี้อีกยาวนาน แม่ผัวลูกสะใภ้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
รอเรื่องต่อไป อิอิ
-
ในที่สุดก็กลับมาอัพแล้ว
ดีใจที่สุดเลย o13
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
ท่าจะมันส์แน่แม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้
-
555 อ้วน ดำ ถึก เป็นคาแรกของลูกสะใภ้คุณหญิงแม่
-
เย่ๆ ในที่สุดก็มาอัพพพพพ :mc4:
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
555555 คุณชายร้อนแรง
-
:laugh: ดูท่าจะไม่ยอมแพ้กันอีกง่ายๆแม่ผัวกับลูกสะใภ้คู้นี้
-
:m20: :m20:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้า อยากรุ้ว่าจะมันส์แค่ไหน แม่ผัว ปะทะ ลูกสะใภ้
สู้ๆๆ
-
เอิ่มมม แรงทั้งคู่ว่างั้น ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
โอ้ว...รอมานาน ในที่สุดก็มาต่อแล้ว เย้!!
อ่านแล้วก็ฮาาา อยากจะอ่านตอน
แม่สามี ปะทะ ลูกสะใภ้ จริงๆเลย
จะมีตอนพิเศษมาเซอวิสคนอ่านไหมน้า
ฮ้าๆๆๆ สองฝ่ายปะทะกันท่าจะมันน่าดูเลย
:L2: :pig4: :L2:
-
:jul3:
-
5555+
กลายเป็นคู่ฮา แม่ผัวลูกสะใภ้ไปแล้ว :m20:
-
คุณหญิงแม่กับดอมจะฮาไปไหนเนี้ย
คนแก่มาเห็นช็อตเด็ดแบบนี้เดี๋ยวก็ใจแตกตอนแก่หรอก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ><
-
ฮามาก อ้วน ล่ำ ดำ ถึก แต่เป็นลูกสะใภ้คุณแม่นะ :m20:
ตอนแม่เอากุญแจมาเปิดห้องนี่ ไม่กลัวตาเป็นกุ้งยิงเรอะคะ อิอิ
-
555 มาต่อแล้ว มาต่อแล้ว เย้!!
-
สุดยอด ทั้ง 28 เรื่องเลย
อยากให้บางเรื่องเป็นเรื่องยาว
:D
-
ฮากลิ้ง เพิ่งเคยอ่านครั้งแรก อ้วนดำถึก เคยอ่านแต่สวย หล่อ หน้าหวาน หุ่นแบบบาง อยากอ่านต่อเรื่องอื่นๆ จำไม่ค่อยได้แล้ว
-
แม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้ท่าจะร้อนแรงไม่เบา
-
น่ากลัวทั้งคู่เลย แต่ถ้าเป็ฯเราเปิดไปเจอแบบนั้นก็ต้องกรี๊ด เหมือนกันแหล่ะ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
คุณหญิง ทำไจซะเถอะ
อิอิ
รอตอนต่อไปจ้าาา
(อย่านานแบบนี้อีกน้าา)
-
กว่าจะเข็นเรื่องนี้ออกมาได้ ปวดหัวจริงๆ แต่เราอยากได้แฟตาซีแบบไทยๆบ้าง ขอหน่อยเถอะนะ
แต่ขอรับประกันว่า หื่น โฮะ โฮะ โฮะ :laugh:
ขณะนี้กำลังอัพเดทนะคะ กรุณาอย่าเพิ่งปาดจนกว่าจะเห็นคำว่า ติดตามตอนต่อไป หรือ :bye2:
เรื่องสั้นตอนที่ 29 เหยื่อมาร
พระพายโชยแผ่วเบานำกลิ่นดอกพวงแพรหอมเย็นอ่อนจางชวนให้เพลิดเพลินใจแก่ผู้ที่ได้ยล
แดดแจ่มจ้าในเช้าวันอันสดใสทอดแสงผ่านประตูเรือนรับรองอาบพื้นไม้แดงเงาวับสะท้อนสีชาดผ่องไปทั้งห้อง
สายลมพัดมู่ลี่ไม้ไผ่ไหวเบาๆเป็นช่วงเวลาเดียวกับเมฆลอยเลื่อนบดบังแสงแดดทำให้ความแจ่มจ้าอ่อนเบา
รับกับบรรยากาศเงียบสงบของแมกไม้เขียวจัดนอกเรือนรับรอง
เสียงใบไม้ไหวยังไม่อาจแทรกเข้ามาในความเงียบงันภายใน ที่แม้แต่เสียงลมหายใจยังเด่นชัด
ปลายนิ้วเรียวลูบเนื้อไม้บนโต๊ะไปมาใส่ความสนใจเป็นอย่างมากเป็นการกลบเกลื่อนบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในใจ
ทันใดที่มีเสียงเคลื่อนไหวภายนอกห้อง เจ้าของมือเรียวบางขาวกระจ่างหยุดมือหันมาประสานอยู่หน้าตักอย่างระวัง
ทาสหญิงในชุดสีมอซอ 2-3 คนเข้ามาฝีเท้าเงียบกริบราวกับวิญญาณ
เข้ามาลดมู่ลี่กลางห้องลงกั้นทำให้รู้ในทันทีว่า คู่สนทนานี้ต่างเพศกัน
“เอามู่ลี่ขึ้น” คำสั่งนี้ทำให้ทาสหญิงที่กำลังดึงมู่ลี่เกือบถึงพื้นแล้วต้องชะงัก
นางทั้งสองไม่ปริปากบ่นรีบม้วนขึ้นตามคำสั่งที่ออกจะผิดจารีตนี้เงียบๆ
ดวงตาสีนิลกระพริบอย่างครุ่นคิดก่อนตัดสินใจเหลือบขึ้นมองตามมู่ลี่ไม้ไผ่สีสดม้วนสูงขึ้น ผ้าไหมเนื้อดีม่วงงามตา
ดิ้นทองลายดอกไม้วิจิตรงามตาขับให้ผิวกายสตรีผู้สูงศักดิ์ผุดผาดงามตามีสง่าราศี
ผมดำเกล้ามวยเรียบขับผิวผ่องงามดุจดอกไม้แรกแย้ม แลดวงตาคมกล้าแผงด้วยอำนาจของนางพญา
“ท่านผู้นี้คือ ท่านหญิงดาหราวาตี ภริยาท่านเศรษฐีอัศวบดี พระญาติท้าวสียะตรา” ข้ารับใช้สูงวัยกล่าวแนะนำ
ในฐานะผู้น้อยและแขกผู้มาเยือนจึงเป็นฝ่ายยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม
นางดาหราวาตีเป็นหญิงงามวัยกลางคน หากเปรียบเหมือนดอกไม้ก็เป็นกุหลาบที่บานสะพรั่งเต็มที่
ผิวกายผุดผ่องไม่แพ้ดรุณีแรกรุ่น อีกทั้งฉลาดเฉลียวสามารถครองเรือนฝ่ายสามีที่วายชนน์ได้อย่างเบ็ดเสร็จ
โดยมิได้สมรสใหม่เลย นางแลตามองบุรุษที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสนใจ
ผมสีดำปานราตรีกาล หากยาวสยายดุจเส้นไหม งดงามวาววับยามต้องแสงดูไหลลื่นดุจสายน้ำหลากมีชีวิตชีวา
ดวงตาเป็นประกายแสดงอารมณ์จริงจังผิดกับใบหน้าอ่อนวัยกระจ่างใส ยิ้มน้อยหงอยเหงาประดับริมฝีปากสีเข้ม
นั่งอยู่ห่างตรงนี้ยังได้กลิ่นผิวหอมสุคนธ์รื่นชื่นชม สมเป็นชาวเผ่านนทิการ
“ส่วนทางนี้คือ...” บ่าวเฒ่าจะแนะนำให้ นางยกมือห้ามพลางไล่ให้ออกไปเสีย ในห้องจึงมีเพียงเจ้าบ้าน
แขกผู้มาเยือนและทาสอีก 2-3 คน เวลานี้ลมพัดเอื่อยๆแสงแดดจับม่านไม้ไผ่ริมที่ปลิวไหวแผ่วเบา
“เจ้ามีชื่อเรียงเสียงใด?”
“ณภูริ ขอรับ”
“เป็นชาว นนทิการ”
“ขอรับ”
“อายุเท่าใดแล้ว”
“วันเพ็ญ เดือน 5 นี้ก็ครบ 21”
“อายุมากกว่าบุตรข้า 2 ปี” นางกล่าวพลางพยักหน้าด้วยความสนใจ “เจ้ามีคู่ครองหรือ มีบุตรหรือไม่”
“ยังมิเคยขอรับ”
“ข้าเคยได้ยินว่า ชาวนนทิการจะมีคู่หมายตั้งแต่เด็ก และจะครองคู่กันไม่เกิน 18-19 มิใช่หรือ”
นางขยับพัดในมือไล่ความอบอ้าวออกไป
ดวงตาสีสดใสเหลือบมองไปทางอื่นอย่างเศร้าสร้อย “ผู้น้อยคงไร้วาสนาจะมีคู่”
“จริงเหรอ” นางพึมพร่ำเบาๆ หายากที่พบชาวนนทิการที่ครองพรมจรรย์อยู่ ด้วยความเป็นชนเผ่าที่พิเศษกว่าชนเผ่าอื่น
เมื่อครั้งบรรพกาล มีดินแดนแห่งบุรุษที่ครองคู่กันเอง พวกเขามีผมดำยาวผิวพรรณงดงาม
สามารถให้กำเนิดทายาทที่ แข็งแรงสมบูรณ์งดงามด้วยประการทั้งปวง และด้วยความที่เป็นที่หมายปองของผู้คนทั่วหล้า
หลายร้อยปีให้หลัง กษัตริย์องค์หนึ่งยกทัพตีอาณาจักรเล็กๆแห่งนี้จนล่มสลายเพียงเพื่ออยากครอบครองกษัตริย์ชาวนนทิการ
หลังจากนั้นสายเลือดตรงก็แตกกระสานซ่านเซ็นไปทั่ว
ชาวนนทิการหากครองคู่กันเองลูกหลานก็ยังคงเป็นชาวนนทิการที่สามารถมีทายาทสืบทอดได้
หากครองคู่กับเผ่าอื่น ลูกหลานก็จะเป็นคนปกติ ไม่มีคุณสมบัติให้กำเนิดทายาทเองได้อีกต่อไป
แต่จะได้เพียงใบหน้าที่งดงามกว่าชนเผ่าอื่นเท่านั้น ตรงนั้นแหละที่นางดาหราวาตีต้องการ หลานชายที่งดงามกว่าใคร
“ที่เรามาพบกันในวันนี้....คิดว่าเจ้าคงรู้ถึงความประสงค์ของข้าใช่หรือไม่”
“ขอรับ....ส่วนความประสงค์ของข้าน้อย ท่านก็คงรับรู้เช่นกัน”
“แน่นอนอยู่แล้ว” นางดาหราวาตีโบกพัดในมือสั่งให้ทาสหญิงยกกล่องไม้เก่าๆขนาดพอดีมือ มาเปิดให้ดู
ภายในมีถุงแพรสีแดงภายในบรรจุเหรียญเงินจำนวนมาก
“ข้าจะจ่ายให้เจ้าครึ่งหนึ่งก่อน ที่เหลืออีกครึ่งจะมอบให้ในวันที่เจ้าส่งมอบทารก”
“ก่อนจะตกปากรับคำ ข้าน้อยต้องขอเรียนเรื่องหนึ่ง”
“ว่ามาสิ”
“เรื่องนี้จะประสบความสำเร็จ จำต้องร่วมมือกันด้วยความเต็มใจทั้งสองฝ่าย ข้ามิอาจฝืนใจใครได้
หากบุตรของท่านร่วมห้องไม่ถึง 7ทิวาราตรี ข้าก็มิอาจรับประกันผลที่จะเกิดขึ้นได้ และถ้าเกิดกรณีที่ไม่สำเร็จขึ้น
ท่านต้องจ่ายสินไหมทดแทนแก่ข้าน้อยเต็มจำนวน”
7 วันมิใช่กฎตายตัว หากเพื่อความมั่นใจว่าจะปฏิสนธิ หลังจากนั้นอีก 9 เดือนถึงจะให้กำเนิด
นางดาหราวาตี เม้มปากด้วยความหนักใจ ข้อแม้นี้ทำให้ระลึกถึงอุปสรรคใหญ่ขึ้นมาจนได้
หากไม่มีเวลาให้คิดมากอีกต่อไปแล้ว “ข้าเข้าใจดี ตกลงตามที่เจ้าว่าเถิด ”
“งั้นข้าน้อยขอครึ่งหนึ่งนี้ไปก่อน”
“ข้าจะให้คนไปเตรียมห้อง เจ้าพร้อมเมื่อไร?”
“คืนนี้” วาจาสั้นและห้วน บ่งบอกถึงการตัดสินใจที่แน่วแน่ นางดาหราวาตีพยักหน้ารับรู้ ต่างคนต่างแยกย้ายไปคนล่ะทาง
ณภูริหอบกล่องไม้ออกมานอกเรือน แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากว้างและแสงอาทิตย์เจิดจ้าราวกับมีใครที่เบื้องบนมองอยู่
บุรุษหนุ่มทอดถอนใจยาวราวกับเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน
เขาตรงไปยังรถม้าเก่าคร่ำคราที่จอดใต้ร่มเงาไม้ใหญ่มีลมพัดโชยทั้งที่แสงแดดแรง
“พี่ภูริ” เด็กหนุ่มร่างเล็กนั่งขีดๆเขียนๆกับพื้นดินแห้งๆเล่นลุกขึ้นอย่างดีใจ สิ่งแรกที่เข้าหาเขาได้ก่อนเป็นกล่องไม้ขนาดเหมาะมือ
“รีบนำไปไถ่ตัว ลุงสุธนกับวาทินเร็วเข้า”
“พี่ภูริ เงินตั้งมากมายปานนี้”
“ไปเถอะ แล้วไปรอฟังข่าวที่ชายป่าประจิม หากภายใน7 วันข้าไม่กลับไปล่ะก็
พวกเจ้าล่วงหน้าไปก่อน แล้วข้าจักตามไปภายหลัง”
“ทำเช่นนั้นได้ไร จะให้พวกเราทิ้งพี่ไว้ที่นี่หรือ”
“อย่าห่วงเลย ลุงสุธนและวาทินรู้ว่าข้าจะปลอดภัยดี เจ้ารีบไปเถอะ มะรุม ชักช้าแล้วทั้งสองคนจะไม่ปลอดภัย”
บุรุษหนุ่มรุนหลังให้เด็กน้อยขึ้นบนนั่งบนรถม้า
“แล้วพี่ต้องรีบตามมานะ” มะรุมเสียงสั่นจะร่ำร้องไห้แล้ว เขาตบสะโพกม้าเบาๆ มันก็ดึงรถม้าเก่าคร่ำคราออกเดินทาง
โดยมีสายตาหวาดกลัวของเด็กน้อยคอยมองจนลับสายตาไป
ณภูริยืนมองเงาไม้ที่ไหวเอนลู่ตามแรงลมรู้สึกพรั่นพรึงแลโดดเดี่ยวที่สุดก็ครานี้ ญาติเขา พี่น้องเขา
พวกพ้องเพียงไม่กี่คนที่เหลือในโลกเขาไม่อาจปล่อยให้ทั้งคู่ถูกจองจำในคุกด้วยเหตุผลโง่ๆ
ที่ขี้เมาทั้งหลายใส่ใคร่หาเรื่องวิวาทหรอก แต่จะรอสู้คดีก็ไม่ได้
หากมีคนล่วงรู้ว่าทั้งคู่เป็นชาวนนทิการ คงต้องถูกข่มเหงจนตายจากเดนคนนับร้อย
นี้เป็นพรหรือคำสาบนะที่พวกเขาต้องคอยหลีกหนีจากเงื้อมือคนที่พยายามฉกฉวยผลประโยชน์จากสายเลือดนี้
เขาชิงชัง เขาเกลียด ทว่า....ครานี้กลับจำต้องยอมขายตัวตนเพียงให้อยู่รอด
ณภูริลูบไล้ใบหน้าเอาความคิดและคราบน้ำตาออกไปให้พ้น เขาเลือกแล้วแลต้องทำให้ถึงที่สุด
******************
-
ต่อ
“ตายแล้ว.....ท่านแม่พูดจริงหรือเจ้าคะ” เสียงกรีดร้องอย่างขยะแขยงฟังแล้วแสลงหูท่านหญิงดาหราวาตีเป็นอย่างยิ่ง
นางมัทธาคู่ชื่นชมของบุตรชายจีบปากจีบคอต่อว่าต่อขานที่นางเฝ้าสรรหามารดาที่จะให้กำเนิดหลานชาย
แทนที่จะเป็นตนที่รับใช้มานานปี
“เงียบซะ แม่มัทธา ข้ายังไม่อนุญาตให้เจ้าเรียกขานข้าว่า แม่”
“ท่านแม่!”
“ยังอีก!” เจอเข้าอย่างนี้ มัทนาได้แต่หันไปหาสามีวัยเยาว์ที่นอนเอกเขนกไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“คามิน....พูดอะไรบ้างสิ”
ร่างสูงใหญ่ของบุรุษหนุ่มวัยคะนองเพิ่งย่าง 19 แต่ก็แข็งแรงสมบูรณ์ลุกขึ้นจากที่นอน เขาได้ร่างกายสูงใหญ่จากปู่
ใบหน้าคมคายจากลุงและนิสัยเอาแต่ใจได้จากบิดาล้วนๆ แม้จะยังเด็กแต่ด้วยความเป็นพระญาติเจ้าผู้ครองเมือง
ทำให้เขาได้ตำแหน่งนายทหาร ปีเดียวที่เข้าฝึกการรบ เขาก็ติดนิสัยวางอำนาจมาด้วย
“ข้าไม่ไป” คำเดียวสร้างรอยยิ้มให้แก่มัทธา หากสร้างความไม่พอใจยิ่งแก่มารดา
“ชาวนนทิการอะไรก็ช่างข้าไม่สนใจบุรุษ ที่ว่างดงามอะไรของท่านแม่แม้แต่น้อย”
“เพียงแค่ 7 ทิวาเท่านั้น”
“แค่คืนเดียวก็ไม่ไหวหรอก ข้าจะอาเจียน....บุรุษเฉกเช่นเดียวกันจะให้ความสุนทรีเยี่ยงสตรีได้เช่นไร”
เขากางแขนออก มัทธาโผเข้าซบอกกว้างด้วยความปรีดา “ท่านแม่....ยอมรับมัทธาเถอะ นางให้กำเนิดหลานชายให้ท่านได้แน่”
“หลานที่ขี้เหร่น่ะสิ”
“ท่านแม่...” นางมัทธากรีดร้องเสียงดัง “ช่างกล่าวหานัก”
“กล่าวหารึ...เจ้ามันลืมกำพืดตนเอง หญิงข้างถนนเยี่ยงเจ้าจะชุบตัวได้ขนาดนี้หรือ
หากไม่พึ่งหมอยาอาคมเปลี่ยนใบหน้ามา ชาวบ้านร้านตลาดเขารู้กันทั่วว่าเจ้ามันอัปลักษณ์”
“กรี๊ดดดดดดดด......ไม่จริงนะ ไม่จริง ท่านแม่อคติ”
“ท่านแม่...”
“เจ้ามันตาบอดเห็นรูปงามนามเพราะก็คิดว่าของจริง แต่ภายในกลวงเน่าเฟะขนาดไหนก็ไม่รู้
เจ้าจะยืนกรานไม่ไปก็ตามใจ แต่ข้าจะไม่ให้เจ้าทั้งสองอยู่ในบ้านหลังนี้อีก เก็บข้าวของเสีย
พรุ่งนี้เจ้าต้องไปอาศัยอยู่ที่กรมทหาร”
“ท่านแม่!” มิไยคามินจะประท้วงเช่นไร นางดาหราวาตีก็ไม่สนใจ
นางจากไปโดยไม่ลืมสั่งให้ทาสทั้งหลายตระเตรียมขนย้ายของ “ไร้เหตุผลสิ้นดี”
“ท่านพี่” มัทธาโผเข้ากอดคามินแน่น “เราจะทำเช่นไรดี ท่านแม่จะขับไล่ไสส่งเราแล้ว”
“ไม่เป็นไร......ไม่เป็นไร” เขาพึมพร่ำเบาๆ ทุกเรื่องย่อมมีทางแก้ไขอยู่แล้ว.....
พิรุณโปรยปรายบางเบาเหมือนคำเย้าหยอกจากสวรรค์
สายลมพัดเอื่อยเล่นไฟในตะเกียงไหววูบวาบให้เกิดเงาขึ้นที่ผนังฉาบด้วยกระดาษฉลุลายเกาวัลย์อ่อนช้อย
ดูราวกับภาพที่เคลื่อนไหวได้ มันช่วยให้ ณภูริสนใจได้อยู่หลายโมงยาม จนรู้สึกได้ถึงความเย็นที่โชยมาสัมผัส
ร่างบางหันไปมองนอกหน้าต่างที่มืดมิด มองไม่เห็นดวงจันทร์เลย เวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่อาจทราบได้
แต่ความเหนื่อยล้าก็พอบอกได้ว่าเลยเวลานอนของเขาแล้ว
ดูท่าบุตรของนายจ้างจะไม่มาย่างกายเสียแล้ว บุรุษหนุ่มรู้สึกยินดีหากมันเป็นเช่นนี้
เขาจะได้จากไปโดยไม่ผิดคำพูด ขณะกำลังตัดสินใจว่าจะเข้านอนเลยดีหรือไม่อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเดินภายนอกห้อง
อย่าบอกนะว่า....
พรืด..... เสียงเลื่อนประตูดังราวกับเสียงค้อน ร่างบางสะดุ้งน้อยๆ ยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่างอึดใจกว่าจะตัดสินใจหันกลับมา
ในห้องมีฉากกั้นมู่ลี่บางๆช่วยลดความตึงเครียดระหว่างกัน ต่างฝ่ายต่างมองกันผ่านเงาที่เลือนราง
แสงไฟสีเหลืองนวลตาส่องต้องร่างเล็กแลดูบอบบางไม่แพ้อิสตรี ผมยาวสีดำขลับแม้ไม่เห็นตรงๆก็ยังเห็นความเข้ม
คามินมองเงาลางๆนั้นอย่างพิจารณา คิดว่าดีแล้วที่มีมู่ลี่กั้น หาไม่แล้วเขาไม่รู้จะสบตาเยี่ยงไรดี
บุรุษหนุ่มเลื่อนประตูปิดลงกั้นสายตาสอดส่องของบ่าวไพร่เสีย
“ข้าไม่รู้หรอกว่าเหตุผลใด บุรุษเช่นเจ้าถึงมาขายเนื้อขายตัวราวกับโสเภณีเช่นนี้”
แรกเริ่มประโยคก็เสียดแทงใจคนฟังราวกับมีดเชือดเฉือน
“แต่ก็อยากให้รู้ว่า ข้าไม่มีประสงค์จะลงมือทำสิ่งใดร่วมกับเจ้าเด็ดขาด”
เป็นเช่นนั้นได้ก็ดี ณภูริว่าในใจ ที่ทำได้คือยืนนิ่งแล้วรับฟัง
“ในเมื่อเจ้ามีค่าตัวแล้ว ก็จงทำงานให้คุ้มค่าเสีย นี่เงินจำนวนหนึ่ง” ถุงเงินใบเล็กๆโยนลงตรงหน้าม่านมู่ลี่
“ จงบอกกล่าวมารดาข้าเสีย ว่าข้ามาและทำหน้าที่ของตนเองแล้ว เมื่อครบกำหนดก็เรียนท่านว่าไม่สำเร็จ”
“ท่านทราบหรือไม่ว่า ถึงไม่สำเร็จท่านหญิงต้องจ่ายให้ข้าเต็มจำนวน” เสียงเหมือนระฆังเงินกังวานใสน่าฟังเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก
คามินพยายามมองผ่านมู่ลี่ให้มากขึ้น ก่อนจะถอนใจ เขามิอยากเสี่ยเวลาอันมีค่าไปอย่างเปล่าประโยชน์
“ข้ารู้ อย่าสนใจเรื่องที่มิใช่ธุระของเจ้า โสเภณีสมควรสนใจแต่เรื่องเงินเท่านั้น” บุรุษหนุ่มกล่าวก่อนจากไป
เงียบงันนานจนเหมือนเวลาจะหยุดอยู่เพียงแค่นั้น กว่าร่างบางจะขยับเท้าแขนกับเก้าอี้แล้วสูดลมหายใจลึกๆ
น้ำตาหยดลงบนพื้นไม้หยดแล้ว หยดเล่า
“ฮะฮะ...ฮะฮะ...” โสเภณี.....ใช่สิ....สมควรจะถูกเรียกอย่างอื่นอีกได้หรือ
เขามาที่นี่เพราะมีจุดประสงค์เรื่องเงิน มันสมควรแล้ว สมควร.... มือบางลอดใต้มู่ลี่หยิบถุงเงินโยนลงในลิ้นชักอย่างรังเกียจ
********************
-
ต่อ
เช้าวันที่ 8
แดดของยามสายขับไล่หยาดน้ำค้างและกลิ่นสดใสของยามเช้าไปหมดสิ้น
นกน้อยขับขานบทเพลงไพเราะริมหน้าต่างฟังเสนาะหู แม้จะไม่อาขข่มตาหลับลงได้อีก
แต่ก็ชอบจะเกลือกกลิ้งฟังเสียงสดใสไปเรื่อยๆ
“ท่านคะ.......ท่านเจ้าคะ” ทาสในเรือนส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“อะไร” บุรุษหนุ่มพงกหัวขึ้นจากอกอุ่น
“ท่านหญิงเรียนเชิญที่เรือนรับรองเจ้าคะ”
“มีแขกหรือไร”
“มิใช่เจ้าคะ ท่านให้เรียนว่าเชิญเดี๋ยวนี้เจ้าคะ” คำว่าเดี๋ยวนี้ทำให้ร่างกำยำเปลือยเปล่ายันตัวขึ้นทันที
เขาเร่งรีบสวมใส่อาภรณ์ พลางโยนผ้าแพรให้มัทธา
“หื้อ อะไรล่ะ?”
“ลุกเร็วเข้า ท่านแม่เรียกหาแล้ว” วันนี้แล้วที่จบสัญญากับโสเภณีอันพิศดารของท่านแม่แล้ว
หวังว่าคงไม่เปิดโปงเขาเป็นการตลบหลังนะ ร่างสูงตรงไปเรือนรับรองที่สว่างสดใสในเช้าวันนี้
“ท่านแม่” เขากล่าวทักทายมารดาคำหนึ่งก่อนจะเหลือบไปเห็นสีดำที่ดำกว่าความมืดใดที่เคยเห็น
ร่างเล็กนั่งหันหลังให้ประตูมีสิ่งหนึ่งที่โดดเด่นสะดุดตา มัทธาที่ก้าวมาติดๆยังต้องชะงักฝีเท้าหยุดมองอย่างตื่นตา
นั้นเป็นเรือนผมที่งามยิ่งนัก
“มาแล้วเหรอ ณภูริจะเดินทางกลับแล้ว ข้าคิดว่าอย่างน้อยพวกเจ้าก็ได้รู้จักกันแล้วสมควรจะอำลากันหน่อย
น่าเสียดายนะที่ไม่สำเร็จ แต่ข้าก็ขอขอบใจเจ้ามาก” นางดาหราวาตีเลื่อนกล่องไม้ใส่เงินตามให้สัญญา
“ขอบคุณขอรับ” ณภูริยกมือไหว้อ่อนน้อม ก่อนลุกขึ้นหันมามองคู่เสน่หาจอมปลอม
บุรุษหนุ่มเบิกตากว้างตกใจแลตื่นตะลึงราวกับพบดาวหางพุ่งกระทบ ดวงหน้าละอองนวลเปล่งปลั่งดั่งดวงจันทร์วันเพ็ญประไพศรี
ดวงตาประกายสดใสระยับละลานใจ ขนตาแพงอนงามขยับไหวแต่ล่ะทีหัวใจจะลั่นโครม ลมโชยอ่อนได้กลิ่นหอมเนื้อนิ่มดั่ง
ดอกไม้ขาว...ขาวสะอาดพิสุทธิ์ ชวนให้พิศวาสจะขาดใจ
“เจ้า....เอ่อ......เจ้า...เจ้า....”
คามินบ้าใบ้กินในทันใด พูดจาไม่เป็นผู้คน ณภูรินิ่งเฉยไม่สนใจไยดี เขายกมือไหว้เป็นการให้เกียรติเจ้าบ้าน
ก่อนยกกล่องไม้ผ่านหน้าไป
“เดี๋ยว.....เดี๋ยวก่อนสิ” ร่างสูงรีบตามไปราวกับถูกเชือกพันธนาการไว้แล้ว
“ท่านพี่....ท่านพี่” มัทธาร้องเรียกเช่นไร สามีก็ไม่สนใจจึงจำต้องตามไปให้ถึงตัว
ผ้าป่านสีหม่นมอซอพันศีรษะปกปิดดวงหน้าและเรือนผมอย่างคล่องแคล่วเพื่อเตรียมเดินทาง
“เดี๋ยวก่อน” ร่างสูงปราดเข้าขวางหน้า “เจ้า.....คือคน....ในคืนนั้น”
“อย่าขวางทางข้า”
“ท่านพี่”
“สัญญาสิ้นสุดแล้ว” ร่างบางขึ้นบนหลังม้าว่องไว
“แต่...แต่ว่านั้นมัน....” เขาผิดพลาด คามินไม่คิดว่าตนเองจะผิดพลาดอย่างมหันต์เช่นนี้
เขาคว้ามือที่กำบังเหียนไว้แน่น “อย่าเพิ่งไป”
“ท่านพี่ ท่านจะทำอะไรน่ะ”
มือบางสะบัดหนีราวกับรังเกียจสัมผัส ก่อนลงแส้บังคับม้าให้พุ่งทะยานออกไปเร็วปานสายลม
คามินมองฝุ่นโปรยปลิวไล่หลัง ณ.เวลานั้นหัวใจหลุดลอยตามลมไปในบัดดล
รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายลงไปกองกับพื้นก็ไม่ปาน บุรุษหนุ่มยกมือกุมหน้าด้วยความคับแค้นใจแทบแดดิ้น
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้.....
ไม่....ยอมไม่ได้.....ต้องไม่เป็นเยี่ยงนี้ เขาต้องช่วงชิงกลับคืนมา ดวงใจของเขา...
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
ใช่ๆ
ยอมไม่ได้
-
สะใจ พระเอกโง่ 555
-
โฮะๆๆ สมน้ำหน้าา
-
รอตอนต่อนะคะ
ลุ้นมากๆ :z3:
-
สมน้ำหน้า ปิดปากหัวเราะเบาๆ แบบนางมารร้าย
โอ๊ยยยยยยยยย สะใจอ่ะคะ
-
อ้าว พระเอกช่างกลับกรอก
เห็นสวยเป็นไม่ได้นะ.....ฮึ่มๆๆ
แต่สะใจอ่ะ หวังว่ารักครั้งนี้คงไม่มาพร้อมการสูญเสียเน้อ :-[
-
เคยอ่านเรื่องอิเหนา บอกตามตรงเราหมั่นไส้อิเหนาสุดๆ เพราะตอนแรกอิเหนารักกับจินตหรา ด้วยเหตุผลง่ายๆ
คือจินตหราสวย และเมื่อเจอกับบุษบา ก็รักบุษบามากกว่า เพราะบุษบาสวยกว่า เราเลยอยากให้บุษบา คุู่กับวิหยาสะกำ
อย่างน้อยวิหยาสะกำก็รักบุษบามาแต่แรก เพราะงั้นถ้าณภูริ จะไม่ได้คู่กับคามิน ก็เป็นเรื่องที่ดีมากๆ
-
เห็นด้วยกับคุณ erascal เพราะถ้าเราเป็นณภูริ เราก็คงรู้สึกแย่กับคำพูดของคามินแต่แรกแล้ว ทั้งอคติและมองแต่เปลือก
เพราะฉะนั้นหาคนที่คู่ควรกว่านี้ให้กับณภูริเถอะ คามินไม่ดีพอ
-
วะฮ่ะฮ่า สะใจที่สุด
เห็นป่ะ ท่านคามิน ของดีอยู่ตรงหน้าตั้ง 8 วันดันปล่อยให้หลุดมือไปซะได้ o16
-
ยอมไม่ได้เด็ดขาด
ถ้ายอมคนอ่านก็อดเอ็นซีน่ะสิ อิยะฮ่ะฮ่าาาา
-
ก็ไม่เอาเขาเองนี่ สมควรแล้ว... :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก สะใจสมน้ำหน้า
-
ลุ้นมากจริงๆ เรื่องนี้ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :z3:
-
โง่มากพระเอก
-
สมน้ำหน้ามันว่ะ :pigha2:
-
โฮ๊ะๆๆๆๆ สะจายยยยยยยยยยยยยยย คามินพลาดละ พลาดอย่างแรงด้วย
เป็นไงล่ะ ด่วนตัดสินทั้งๆที่ยังไม่ได้เห็นหน้าณภูริเลย แล้วก็ต้องมาเจ็บใจทีหลัง
-
พระเอกซื่อบื้อ มีของดีให้ชิมไม่รู้จักชิม 55
สม-น้ำ-หน้า!!
-
:m20: สมน้ำหน้าไอดวกกกกกกกกกกกกกก
-
ค้างอย่างแรงงงง คนเขียนมาต่อเร็วๆนะค่า อยากอ่านค่า เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
:laugh:
สะใจมากถึงมากที่สุดอ่ะ
บวกเป็ด
-
พอเห็นหน้าก็ถูกใจ
แต่ก่อนยัหาว่าเป็นโสเภณีอยู่เลย
-
ช่างน่าสมน้ำหน้าเจ้านัก คามิน :laugh:
-
ก็สงสารนะ แต่พระเอกเล่นตัวเกิน แต่เดี๋ยวก็ได้เจอกันสินะ -..-
รออ่านต่อจ้า
-
คามินพูดแบบนั้นกับณภูริใจร้ายนะนั่น
-
แนะนำให้ดักฉุด กร๊ากกกกกกกกกกก นางฟ้าชั่ว :laugh:
สามคำ>>ฉุด ฉุด ฉุด :z10:
-
โสน้าหน้า วะ ฮ่าๆๆ
นี่แหละน้า คิดปรามาสเขาไว้ก่อน ไม่ดูให้ดีๆ ตอนนี้มาทำเสียดาย เฮอะ!
แต่ขอรับประกันว่า หื่น โฮะ โฮะ โฮะ
งั้นขอรับประกันว่า อ่าน ฮุ ฮุ ฮุ
-
รอๆๆๆๆๆๆจ้า สะใจยังไงไม่รู้ซิ อิอิ
-
มีพระรองไหมคร้า(หมั่นไส้อิพระเอกมาก)
-
ขอบอกว่าสมน้ำหน้ามากกว่าสามสิบครั้งนะจ๊ะคามิน :m14:
ณภูริหนีไปให้ไกลสุดขั้วโลกเลย คนดง่จะได้ตามไม่ทัน :laugh:
-
:bye2:แม่แต่หน้าก็ยังไม่มอง แถมยังไปตราหน้าว่าเขาเป็นโสเภณีอีก
จะเอาอะไรกับคำว่าตัวเป็นผู้ดี แม้แต่คำพูดก็ยังต่ำกว่าส้นตีนอีก
-
เหอะๆ ช่างเปนพระเอกที่ไม่ได้เรื่องเจงเจ๊งงงง :laugh:
-
สมน้ำหน้า..ค ว า ย ห น้ า โ ง่ !!!
ขอโทษทีพอดีอิน 5555
-
อ่านจบตอนนี้แล้วคิดได้อย่างเดียวว่า... สมหน้าหน้า อีตาพระเอกจริง ๆ :m14:
มีตาหามีแววไม่ เพชรงามเลอค่า ไร้ตำหนิ ลอยมาถึงมือ ก็ไม่คิดจะชายตามองแม้เพียงนิด
เอาแต่เชยชมแม่ก้อนกรวดย้อมสีอยู่ได้ แล้วดันมาถวิลหาพ่อเพชรงามในวินาทีที่หลุดลอย
เฮ้อ...แต่ก็ดี เพราะ อะไรที่ได้มาง่าย ๆ มักไม่เห็นคุณค่า ไปหาให้เหนื่อยก่อน แล้วค่อยหื่น :laugh3:
-
ว่ะ พระเอกมันงี่เง่าดีเเท้
แต่แบบนี้ก็สะใจดีนะ ฮ่าๆ :jul3:
-
ชอบคนที่หน้าตากิงๆ
-
:jul3:สม
-
ตามไปเอาคืนมา
อย่าปล่อยให้หลุดมือนะคามิน
สวยๆแบบนี้หายาก อิอิ
-
สมน้ำหน้าที่สุดดดดดดด o18
-
โห จนกว่าคามินจะเปลี่ยนเเปลงตัวเองได้ ณภูริอย่ายอมนะ
-
ขอคำเดียวสั้นๆนะคะ
สันดาน = ="
สมน้ำหน้าคามินค่ะ
-
โอ้ พ่อสุภาพบุรุษ ปล่อยเจ็ดวัน ฮ่าๆ สะใจ
-
หวังว่าญาติจะปลอดภัยแล้วนะ
-
อ่านแล้วหัวเราะหึหึในลำคอ
รอตอนต่อไปดีกว่า
-
สม อย่าให้คามินเป็นพระเอกเลย หมั่นไส้
-
โถๆ.....สมน้ำหน้า 5555555555555555
-
555 สมน้ำหน้าคามินนน
รอตอนต่อไปฮ้าบบ
-
มาแหวกแนว แบบใหม่ :กอด1:
เป็นเรื่องที่อยากจะอ่านมานานแล้ว โฮะๆๆ o13
ขอบคุณคนเขียนมากๆ :pig4:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง :call:
-
ใช่ๆ ยอมไม่ได้เด็ดขาด คามินรีบไปตามกลับมาเร็ว :z3:
-
ก็เพราะมัวแต่หลงหญิงน่ะสิคะ ไม่รู้จักสังเกตอะไรบ้าง สมน้ำหน้า...กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว ทีนี้จะทำไงต่อล่ะ
-
รอตอนต่อไปค่ะ กำลังลุ้นเลย
แล้วถ้าจะให้ดี อยากทราบเรื่องกษัตริของ นนทิการบ้าง
ว่าตอนนี้เป็นยังไง อ่านเจอตอนหนึ่งบอกไว้ว่าเมืองล่ม
เพราะต้องการกษัตริย์เมืองนั้น เลยอยากรู้จริงๆ ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
หวังว่าคงมีตอนพิเศษเกี่ยวกับกษัตริย์องค์นั้นน้า
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ มารอคอยตอนต่อ มาด่วนนะคะ ฮิฮิ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: คามิน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: ซะจายยย
-
เออนะ ตอนสะบัดทิ้งก็ไว ตอนตกหลุมรักก็ไว o16
จะตามเจอมั้ยเนี่ย ^^
-
ฮ้าๆๆ สะใจพระเอกโง่ <<<<เห็นมีคน เม้นแบบนี้คนนึง
อยากจะบอกว่า ใช่เลยกด Like เห็นด้วยอย่างแรง ฮ้าๆๆๆ
ชอบนายเอกเรื่องนี้จริงๆเลย ด้วยองค์ประกอบทั้งหมดทั้งมวล
ที่รวมกันออกมาเป็น ณภูริ ทำให้เราชอบ โดยเฉพาะ
นิสัย และกริยาท่าทาง การวางตัว ต่อคนแต่ละคน ชอบอ่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ควายตัวโตๆ
-
สมน้ำหน้า :laugh:
รอต่อจ้ะ :L2:
ปล.สะใจมากกกกกกก :m20: (กอดณภูริ :กอด1: )
-
โสน้าหน้า 5555+ ตอนมีโอกาสดันไปว่าเขา ทีตอนนี้ทำเป็นเสียดาย โฮะๆๆๆ
ตามไปเล้ยๆๆๆ
-
ขอให้ไปตามไปแล้วเจอว่า เค้าเจอคนที่ดีกว่า รักจริงกว่า หล่อกว่า
คนแบบนี้ รักเพราะเห็นว่าเค้าสวยเนี้ย
แล้วแน่ใจได้อย่างไรว่า เจอคนใหม่ที่สวยกว่าจะไม่เปลี่ยนใจ
-
รักแรกสบตาหรือนี่
สมน้ำหน้าไปว่าเขาไว้ก่อน
แต่ก็เอาใจช่วยอยู่นะ
-
:pig4:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค่ะ
-
มาต่อแล้วคะ สั้นหน่อยนะคะเพราะอารมณ์มาแค่นี้ ไว้อารมณ์ดีๆจะต่อยาวๆเลย
เหยื่อมาร [2]
จันทราเกือบเต็มดวงส่องแสงนวลกระจ่างตาล้อเล่นกับเงาบนแผ่นน้ำในสระหน้าเรือนหลังใหญ่ไม้แดงชาดอันเงียบงัน
เสียงลมพัดกิ่งไม้ประสายกับเสียงหอนไกลๆก้องกังวาลทำให้ความเงียบนั้นเย็นยะเยือกชวนขนลุก
บ่าวไพร่ที่คอยเฝ้าตะเกียงน้ำมันนั่งเกาะกันเป็นกระจุกที่มุมเสาเรือนด้วยความกลัว
ต่างจากบุรุษผู้เป็นนายที่ยืนมองเงาจันทร์ในสระไม่สนใจจะย่ำค่ำแค่ไหน
ไม่สนใจกลิ่นหอมของมวลไม้งามจากสวนคุ้มนี้แม้แต่น้อย
มีเสียงเคลื่อนไหวเพียงแผ่วเบาเขาก็รีบหันไปมอง “พี่ท่าน”
ร่างกำยำเปลือยเปล่าผิวสีเข้มมีเพียงผ้านุ่งผืนบางที่พันเอวหลวมๆออกมาพบ
ปวฤทธิ์ศรบุตรเสนาบดีวัย 25 ญาติผู้พี่ของคามิน
“หวังว่าเจ้าคงมีเหตุผลอันดีที่มารบกวนข้าในเวลาเยี่ยงนี้”
ร่างสูงใหญ่สีเข้มนั่งลง แสงไฟกระทบใบหน้าคมคายคิ้วเรียว ดวงตาสีนิลสดใสฉายแววขุ่นเคืองเล็กน้อย
ริมฝีปากบางได้รูปที่แสดงอารมณ์ได้หลากหลาย แค่ขบเม้มนิดเดียวใบหน้าก็เหมือนโกรธดุจปีศาจ
หากคลี่ยิ้มก็สดใสดุจดวงตะวัน
“ข้าต้องการทหารม้าของท่าน เดี๋ยวนี้” คามินกล่าวตรงๆ
“หือ??”
“ข้ามีคนที่ต้องไล่ตามให้ทันก่อนที่จะพ้นเขตเมือง ดังนั้นจึงรอถึงรุ่งเช้าไม่ได้ ข้าต้องการทหารม้าออกเดินทางเดี๋ยวนี้”
ร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กันลุกมาแบมือจะเอาตราคำสั่ง
“เดี๋ยวก่อน....เดี๋ยว เจ้าน้องชาย” ปวฤทธิ์ศรยกมือห้ามก่อนดึงแขนญาติลงมานั่งข้างๆ
“เกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ ข้ามิเคยเห็นเจ้าร้อนรนเยี่ยงนี้มาก่อน มีโจรป่าห้าร้อยสังหารใครหรือ”
“เปล่า”
“โจรชั่วช้าล่าสวาทในบ้านเจ้าหรือ”
“เปล่า”
“รึโจรขโมยของล้ำค่าไป”
“ใช่” ปวฤทธิ์ศรพยักหน้ารับรู้ ต้องเป็นของมีค่าแน่ “เขาขโมยหัวใจ...และวิญญาณข้าไป”
“อะไรนะ!” เขาหูพาดไปหรือเปล่า
“พี่ท่าน” คามินกุมแขนญาติผู้พี่แน่น “ข้าต้องรีบไปเดี๋ยวนี้ ชักช้าแล้วพวกเขาจะไปไกลเกินกว่าที่ข้าจะตามทัน”
“ช้าก่อน คามิน” อีกฝ่ายกดไหล่กว้างแข็งแรงให้นั่งลง
“ใจเย็น แล้ว....บอกกล่าวให้ข้าฟังตั้งแต่ต้นสิ ข้ายังไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น”
คามินทั้งร้อนรนทั้งหงุดหงิดแทบนั่งไม่อยู่ แต่อุ้งมือที่กุมไหล่เขานั้นไม่ยอมปล่อยง่ายๆจนต้องบอกให้ตัวเองใจเย็นๆไว้
“ก็ได้.....ข้าเห็น...ไม่สิ ข้าพบกับคนๆหนึ่ง ชาวนนทิการ”
“นนทิการ??....ที่ว่า....”
“ใช่....คนพวกนี้เกิดมา....เพื่อขโมยหัวใจผู้คนตั้งแต่แรกเห็น”
“ปานนั้นเชียว”เขาทำเสียงไม่เชื่อ
“ท่านต้องเห็นกับตา ผิวพรรณเหมือนจันทราเปล่งปลั่ง ผมสีดำเงางามเหมือนสายน้ำไหลริน
ดวงตากลมโตเป็นประกายลุ่มลึก มองสบตาเพียงคราเดียวหัวใจก็กองแทบเท้าคู่นั้นแล้ว ”
“ปานนั้นเชียว” ปวฤทธิ์ศรก็ยังใช้น้ำเสียงไม่เชื่อถือแถมเย้ยหยัน
“พี่ต้องได้เห็นกับตา”
“น่าสนใจ....งั้นข้าจะไปด้วยถ้าไม่จริงสมดั่งคำของเจ้าล่ะก็ ข้าจะลงชื่อเจ้าในบัญชีหนังสุนัขเลย”
“ได้....ข้ากล้าท้านะ” ทั้งคู่ออกมาชานเรือนสั่งให้บ่าวไพร่ตระเตรียมม้า
“ข้ายอมให้ท่านไปด้วยนะ....ทว่าอย่ามาแย่งของๆข้าก็แล้วกัน”
“หึ!” บุรุษส่งเสียงในลำคอเชิงประชดประชัน ใครจะไปหลงใหลชนเผ่าที่มีแต่บุรุษเพศที่อ่อนแอเยี่ยงนั้น
ปวฤทธิ์ศรขึ้นม้านำพาทหารไปด้วยเพียงหยิบมือ ทั้งหมดออกนอกประตูเมืองมุ่งหน้าเข้าชายป่าทางใต้ตามคำบอกเล่า
ของทหารเฝ้าประตูเมือง ที่ว่ามีรถม้าของคนต่างถิ่นปกปิดใบหน้าดูน่าสงสัย
คามินนำขบวนเข้าไปในป่าอุรุวรรณเส้นทางเดียวที่จะไปถึงเมืองข้างเคียง เดินทางอยู่นานจนฟ้ารุ่งสาง
ในป่ามีเส้นทางมากมาย ปวฤทธิ์ศรให้ทหารแยกย้ายกันค้นหา
“คามิน เรามาถูกทางหรือเปล่า”
“ทางนี้แหละ” เขามั่นใจ มือกระตุกบังเหียนให้เร่งฝีเท้าขึ้น ไม่ช้าก็เห็นแสงจากกองไฟข้างหน้า
รถม้าเก่าๆมอซอ2 คัน มีคนกำลังยกข้าวของขึ้นรถเตรียมจะเดินทาง
“ณภูริ!” คามินตะโกนก้อง
(มีต่อ)
-
ต่อ
ร่างบางกำลังยกหีบเงินขึ้นรถอยู่ถึงกับสะดุ้ง เขาเห็นคนที่มาเป็นใครก็รู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว
“หนีเร็วเข้า ....มะรุม!!!”
“พี่ภูริ” มะรุมกำลังซักผ้าที่ริมลำธารห่างออกไป เขากลับมาไม่ทัน
ณภูริตบสะโพกม้าให้พาลุงสุธนกับคนอื่นๆหนีไปก่อน ส่วนตัวเองคว้าธูนยิงเข้าใส่ศัตรูทันที
คามินโดดลงจากหลังม้าหลบธูนที่วิ่งผ่านไปอย่างฉิวเฉียด “ณภูริ!”
“เจ้าตามข้ามาทำไม” ร่างบางง้างธูนเล็งอยู่
ปวฤทธิ์ศรมองร่างเล็กในชุดมอซอ ผ้าคลุมหน้าปกปิดมิดชิดดูยังไงก็แค่ชาวบ้านสกปรกเท่านั้น
มีตรงหน้าที่น่าประทับใจ เขาส่ายหน้าไม่ชอบ
“พี่สร” คามินส่งสายตาให้หันไปมองอีกคนที่ริมแม่น้ำ
“เอ้อ....ได้ ข้าจัดการเอง” เขาดึงบังเหียนมุ่งหน้าไปหา
“อย่านะ! อย่ายุ่งกับเขา....มะรุม วิ่ง!” ณภูริตะโกนบอก เด็กชายที่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นรีบหันหลังหนีทันที
เขามัวแต่เป็นห่วงพี่น้องไม่ทันระวังตัว คามินพุ่งเข้าหารวบเขาล้มลงกับพื้นทันที
“อ๊า! ปล่อยนะ เจ้าคนขี้ขลาด” ร่างเล็กดิ้นรนเป็นพัลวัน อาวุธป้องกันตัวหลุดออกจากมือไปแล้ว
เขาถูกจับตรึงกับพื้น ผ้าโพกหน้าถูกดึงออก ใบหน้าที่ตราตรึงในความทรงจำยังเหมือนเดิม
เว้นแต่ถูกทาด้วยยางไม้ให้ผิวขะมุกขะมอมสกปรก อุ้งมือใหญ่ช้อนปลายคางให้หันมามอง
“เจ้าต้องการอะไร!! ปล่อยข้านะ”
“ชูว.....ณภูริ ข้าปล่อยเจ้าไม่ได้ กลับไปอยู่กับข้าเถอะ”
“ไม่....ข้าตกลงกับมารดาเจ้าแล้วแค่ 7 วันเท่านั้น เจ้าไม่สนใจจะร่วมห้องกับข้า สัญญาก็จบเพียงแค่นั้น
เราต่างคนต่างไปก็ถูกต้องแล้วเจ้าจะมารังควานข้าเช่นนี้ไม่ได้นะ”
“ได้ไม่ได้ข้าก็มาแล้ว และจะพาเจ้ากลับไปด้วย” คามินพลิกร่างเล็กจับแขนไขว้หลังเอาผ้าคลุมหน้านั้นแหละมัดมือเข้าด้วยกัน
“ปล่อยข้านะ....เจ้าคนชั่ว เจ้ามันเลวที่สุด” ณภูริดิ้นรนด่าทอจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ คามินอุ้มเขาขึ้นพาดบนหลังม้า
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจ แต่ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดีตลอดไปเลย”
ร่างสูงขึ้นนั่งบนหลังม้าเหลียวมองหน้าอีกคน พี่ชายเขาไปไหนล่ะ??
“หยุดนะ” ปวฤทธิ์ศรขี่ม้าไล่ ร่างเล็กวิ่งหนีล้มลุกคลุกคลานในลำธารตื้นๆเต็มไปด้วยก้อนกรวด
เขาเร่งม้าไปดักหน้า มะรุมก็หันไปหลบหลังก้อนหินใหญ่ทำให้ต้องวนม้าไล่ต้อนไปรอบๆ
“มานี่นะ เจ้าหนู”
คำพูดเขาเหมือนไม่มีความหมาย เจ้าหนูผอมกระร่องหน้าตามอมแมมโผล่หน้ามองตาปริบๆเท่านั้น
น่าโมโหจริงๆร่างสูงโดดลงจากหลังม้าลงเท้าแช่น้ำเย็นเฉียบสูงแค่ข้อเท้า เขาเดินไล่ต้อนร่างเล็กไปรอบๆก้อนหินใหญ่
“อย่าเข้ามานะ....ถอยไป” มะรุมคว้าก้อนหินไว้ป้องกันตัว แต่มัวแต่มะมุ้งมะหงาหรา
พอเงื้อมือจะขว้างร่างสูงใหญ่ก็พรวดพราดเข้าประชิดแล้ว “หย๊า!!”
มือแข็งคว้าคออีกมือคว้าแขนจับหักบิดไขว้หลังทันที มะรุมเข้าทรุดลงคุกเข่าในน้ำ
ต้องปล่อยก้อนหินในมือ หันมาแงะมือที่บีบคอเขาอยู่
“ปล่อยนะ...ปล่อยสิ”
“หยุดได้แล้ว ข้าไม่ชอบเด็กดื้อนะ โอ้ยย...” ปวฤทธิ์ศรสะดุ้ง จู่ๆก็โดนกัดเข้าที่มือ จำต้องปล่อยให้ร่างเล็กหลุดมือไป
เขาสะบัดมือร่าก่อนจะเห็นคราบเหลืองๆดำๆเปื้อนมือ อะไรเนี่ย?? พอดูดีๆแล้วถึงรู้ว่าเป็นผงถ่านและสีขี้ผึ้ง
เอาทาตัวหรือ?? จะหาคำตอบได้ก็ต้องถามเจ้าตัวเล็กนี่ล่ะ
“หยุดนะ!” ร่างสูงไล่กวดเด็กชายตัวเล็กในลำธารเย็นๆ เขารวบเอวเล็กยกขึ้นทั้งตัว
“ไม่! ปล่อยนะ ปล่อยข้า...” มะรุมดิ้นรนด้วยความกลัว ชาวนนทิการมักถูกคนอื่นรังแก เอารัดเอาเปรียบ
ถูกล่ามโซ่ กักขัง ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ ดังนั้นอย่าไว้ใจคนต่างเผ่าเด็ดขาด ต้องหนีให้ไกล อยู่ให้ห่าง
เพราะทุกคนในโลกนี้ล้วนแต่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจทั้งนั้น คำสอนที่เหมือนกฎเหล็กทำให้กลัว เขาไม่อยากถูกทำร้าย
ปวฤทธิ์ศรหิ้วเอวเล็กไปที่น้ำลึกประมาณเข่าจับกดตัวลงในน้ำทันที
“พี่สร” คามินอยู่บนหลับม้าริมตลิ่ง
“รอเดี๋ยว” ร่างเล็กดิ้นรนในมือบุรุษหนุ่มก็ไม่สนใจ เขาดึงขึ้นมาคราบผงถ่านกับขี้เถ้าละลายเต็มหน้า
จึงกดลงน้ำอีกที หน้าตาถึงสะอาดสะอ้านขึ้นมาก ผิวขาวกระจ่างตา เส้นผมดำดุจเส้นไหม ริมฝีปากแดงสีชาด
“แค่ก.....แค่ก” มะรุมสำลักน้ำ เขาหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างกระหาย อุ้งมือใหญ่ช้อนใบหน้าขึ้นมอง
เด็กชายน้ำตาไหลด้วยความกลัว ที่ผู้ใหญ่สอนนั้นเป็นความจริง ผู้คนชอบที่จะรังแกพวกเขา ปวฤทธิ์ศรหันมายิ้มให้น้องชาย
“เจ้าพูดจริงแฮะ....ข้าชอบคนนี้” เขาช้อนร่างเล็กไว้ในวงแขน
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
เสร็จทั้งพี่ทั้งน้องเลยงานนี้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ปวฤทธิ์ศร เท่อ่ะ ส่วนคามินถีบตกน้ำไปเลย
เก็บไว้ทำไมเนี่ย
-
โถ่ๆๆ คนน้องก็จะโดนงาบด้วยเรอะ
-
เอ้า สองคู่ชู้ชื่น
แต่แมร่งอิพวกนี้มันเถื่อนเหลือเกิน :angry2:
-
อ่าววว มะรุม โดนงาบซะงั้น
-
มาสั้นๆแต่ทำให้ลุ้นตอนหน้าจริงๆ
-
ว่าแล้วเชียวว่าพี่ศร ต้องได้ซักคนแน่ ไม่พี่ก็น้องของณภูริ
สุดท้ายก็ได้น้องมะรุมไป พี่ศรเป็นโชตะคอน ฮ้าๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
เฮ้ย อุ้มเอาง่ายๆเลยเรอะ เฮียศร-0-
-
หนีไม่รอดเลย :z2:
-
น้องมะรุมอายุเท่าไหร่เนี่ย สงสารเด็กอ่ะครับ o18
-
พี่คามันโผล่มาจากไหนหว่า
ถึงจะหล่อแต่ทำกับมะรุมน้อยแบบนี้มันไม่น่าให้อภัยนะ :m16:
-
ชอบชื่อจัง ณภูริ คามิน ปวฤทธิ์ศร แต่เอิ่มมะรุมนี่ชื่อไม่เข้าพวกเลยแฮะ
-
สวยทั้งพี่ทั้งน้อง o13
-
มะรุม ~
-
ค่อยยังชั่วที่คามินไม่ได้ณภูริไป ไม่งั้นคงเหมือนดอกไม้ปักบนกองมูลสด
-
อ๊ะ อ่านผิด กลับไปอ่านอีกที ได้ไปนี่หวา ฮ่วย
-
เอ่อ สวยมีภัยจริงๆ
คราวนี้ น้องโดนไปด้วยอีก ว่าแต่ ลำดับผิดไปไหมหนอ
น้อง รักคนอายุมากกว่า แต่ พี่กลับรักเด็ก
อิอิ
-
ใจร้าย รักเค้าก็ถนอมเค้าหน่อยซิยะ
ไอ้พี่น้องสองคนนี้นี่
-
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะ
-
น่าสงสารมะรุม
-
อ๊าย~ เค้าชอบคู่เน้ :impress2:
พี่สรก็เท่ น้องมะรุมก็น่าฮัก
แต่ดูท่าทางน้องจะตื่นกลัวไม่น้อย
พี่สรก็ค่อยๆตะล่อมเอาน้า :-[
-
หดหู่แทนภูริกับน้องมะรุม สิ่งที่บรรพบุรุษพร่ำบอกพร่ำเตือนคงจะได้เกิดขึ้นกับตัวแล้วล่ะ
ดูยังไงก็ไม่ใช่ความรัก เหมือนกับเห็นของถูกใจแล้วอยากได้ พอได้แล้วนานๆไปเดี๋ยวก็อาจจะเบื่อยังไงยังงั้น ทั้งคามินทั้งพี่สรนั่นแหละ- -"
รอตอนหน้า หวังว่าสองเมะเถื่อนของเราจะทำอะไรที่มันดีๆบ้างนะ! สู้ตายนะคนเขียน ><
-
เดี๋ยวนี้หัดกินเด็กนะ
ชอบมากๆ สนับสนุนให้ทุกคนรักเด็ก :impress2:
-
รู้สึกคู่มะรุมน่าสนใจกว่าอ่า :onion_asleep:
-
คามินไปเคลียร์กับอีแก่ที่บ้านก่อนไป :angry2:
-
โหยยย โหดร้ายย จับเด็กกดน้ำได้ไง แย่ๆ
อิตาคามินนี่ก็นะ ทีงี้ทำมาไล่ตาม เอิ้กๆ :laugh:
-
โอ้วววว อยากอ่านต่อด่วน...
กำลังมันส์
-
:laugh: วุ่นวายยย
-
สงสัยจะไม่ได้หนีไปไหนอีกเลยตลอดชีวิตทั้งพี่และน้อง :z1:
-
น้องมะรุมได้โดนมะรุมมะตุ้มแน่ :laugh: กรี๊ดดดดดด
สามคำ>>>รัก มะ รุม :กอด1:
-
:a5:
-
:a5: :a5:
-
สองคู่ชู้ชื่น ลงตัว
-
ทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรอเนี๊ย
สองคู่เลย ชอบน้องมะรุมจัง
แอบหมั่นไส้คามินนะ
เอิ๊กๆ^^
-
ไม่รอดแน่ๆ สองพี่น้อง
-
ง่ะ...
อยากให้มาต่อเร็วๆอะ :z13:
-
เหลือท่านลุงอีกคน ฮ่าๆไปตามมาเป็นสามคู่ 55555555555555
-
เลวทั้งพี่ทั้งน้อง...น่าจะถนอมซักนิดนะ
-
ตกลงพี่น้องคู่นี้ก็เสร็จทั้งคู่
ขอบคุณค่ะ
-
ต่อด่วนนนนนนนนน
หนนุกมากมาย ชอบทุกเรื่องเลยคร้าบบ
-
โอ๊ะ ไม่รอดทั้งคู่
-
คราวนี้เสร็จทั้งพี่ทั้งน้อง
แหม ได้เขาไปก็อย่าใจร้ายให้มากนักนะคะ เดี๋ยวช้ำหมด :o8:
-
สองคนสมเป็นพี่น้องกันจริง ๆ คามินมีโอกาสตั้งแต่แรกไม่สนใจ แล้วทีแบบนี้มาบีบบังคับให้ณภูริไปด้วยเนี่ยนะ ณภูริเต็มใจงั้นหรือ แล้วปรวริศศรบอกว่าชอบมะรุม แล้วถามมะรุมไหมว่ารู้สึกยังไงกับตัวเอง เจอครั้งแรกก็จับกดน้ำแบบนั้น แล้วพามะรุมไปพาไปในฐานะอะไร จริงจังกับมะรุมหรือเปล่า มะรุมท่าทางจะกลัวมากแล้วนะนั่น
-
อ๊าาาาาาาาา~!!
เอาเลย! เอาเลย! เอาเลย! :z2:
รอต่น้ะครับบบบ(;
-
รวบหมดเลยรึไง!
-
สองคู่ชู้ชื่นเลยยย
โดนทั้งพี่ทั้งน้องง
ชิชิชิ อิจฉาสองพี่น้องคู่นี้ 555
รอตอนต่อไปค้าบ
-
โห~~~~~~~~~~~!!!
โหดมากมายเลยนะเนี่ย
=0=
-
โอ้!!! อ่ะนะ
-
อยากอ่านต่อแว้วววว
อารมณ์หื่นครบงำ
เรารักโชตะค่อนนนนน :impress2:
-
จิงๆไม่ชอบคามิน...แต่สองคู่สี่คนก็ดีอยู่=:;=
-
มาต่อเร็วๆน๊าา :mc4: :mc4:
-
กรี๊ซซซซซซซซซซซ
ตอนใหม่ๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ
-
ไม่รอด อิอิ
-
อยากอ่านต่ออ่ะ :impress:
-
:เฮ้อ:พวกเห็นแก่ตัว
-
:z1: แย่เนอะ คิๆ
-
อ่าาาาา
เสร็จทั้งพี่ทั้งน้องอ่ะ เหอะๆ
แม่คงดีใจ
แบบได้หลานหน้าตาดีมากกกก
-
น่าสงสาร ตอนแรกนึกว่าคนพี่จะเป็นพระเอกแทน กลับมารังแกหนูน้อยอีก
เซ็ง... แต่ก็ยังรอตอนต่อไปนะครับ เอาแบบนายพญาอยู่เบื้องหลัง คุณสามีกลัวเกรง
อะไรแบบนั้น
-
เรื่องล่าสุดนี่พระเอกหลายใจจริง ไม่สนใจเค้าแล้ว แต่พอเห็นว่างามหน่อยก็เปลี่ยนใจ ชิส์ๆ
คิดถึง ฟีบี้ กะ ดาร์ท อ่าาาาา
-
เอ้า ตกหลุมทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือ อิอิ
-
คิดถึงคนเขียนจัง :call: น่าจะเอามาทำเรื่องยาวได้เลยนะเนี่ย
-
สุขสันต์วันอาทิตย์ค่า วันนี้วันดี วันหยุดพักผ่อนเลยมีเวลามาเร่งนิยายบ้าง
เพิ่งมีเวลาเขียนเมื่อคืนเร่งปั่นมาเสร็จเอาตอนเช้านี้เอง หวังว่าคงยังมีคนรออยู่นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกคำของเพื่อนมีความหมายแล้วเป็นกำลังใจให้เสมอ
เริ่มต่อกันเลยเน้อะ :L2:
[3]
กลิ่นดอกไม้โชยมากับพระพายเรื่อยเอื่อยพาให้บรรยากาศรอบกายเย็นสบายเพิ่มความผ่อนคลาย
ยิ่งได้แดดอ่อนๆส่องลอดปุยเมฆขาว กระตุ้นให้นกน้อยๆส่งเสียงเจื้อยแจ้วคลอกิ่งไม้ดอกไหวไปมา
ก็ยิ่งทำให้รู้สึกอารมณ์ดียิ่งขึ้น ขนาดร้องเพลงในคอเบาๆ
“ฮึก....” ทว่าร่างในวงแขนกลับสะอื้นด้วยความเสียใจผิดกับเขา ปวฤทธิ์ศรก้มมองหัวกลมทุยเปียกๆซุกหน้าร้องไห้กับอกกว้าง
มือกำสาบเสื้อสั่นน้อยๆ ปลายนิ้วเกลี่ยผมที่ปรกหน้าตาออก ถึงรู้ว่ากลิ่นหอมของดอกไม้ที่ได้กลิ่นแต่แรกนั้น
ไม่ได้มาจากดอกไม้ข้างทาง แต่มาจากร่างเล็กน่ากอดนี้เอง
ดวงตากลมโตสีดำสดใสคลอหยาดน้ำตาดุจน้ำค้างกลางหาวจนแทบจะอยากจุมพิตเสียเดี๋ยวนี้
“ร้องไห้ไปไย ข้ามิได้เอาเจ้าไปต้มแกงเสียหน่อย”
.........................................
............................
..................
“ฮึก....ข้าจะหาพี่ภูริ”
บุรุษหนุ่มเอียงคอพลางยิ้มไม่ไคร่เต็มหน้านัก เจ้าคามินวิ่งซะฝุ่นตลบป่านนี้แล้วคงพะเน้าพะนอกันสองต่อสองแล้วกระมั่ง
ส่วนตัวเขามิรีบร้อน ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่า
“อืม.....ไม่ต้องรีบหรอก ไว้ข้าจะพาเจ้าไปหาพี่ชาย”
“จริงเหรอ” น้ำเสียงดีอกดีใจกระจ่างใสเหมือนแสงตะวัน
“แต่ยังมิใช่วันนี้นะ”
ใบหน้ากระจ่างเหมือนจันทราสลดลงทันควัน “ทำไมล่ะ...”
“ก็เพราะข้าบอกน่ะสิ”
...........................................
........................
............
“ท่านจะพาข้าไปไหน”
“ไปบ้านข้า”
“ทำไม....ปล่อยข้าลง ข้าไม่ใช่ทาสนะ”
“ใครว่าใช่ล่ะ” วงแขนกอดกระชับร่างเล็กเข้ากับตัว ไม่ยอมให้มีโอกาสได้ดิ้นรนสักนิด
เด็กน้อยเงยหน้ามองตาโต คิ้วเรียวขมวดยุ่งอย่างอารมณ์ไม่ดี ชวนให้ขบขัน
“ข้าชื่อ ปวฤทธิ์ศร เจ้าล่ะชื่ออะไร”
..........................
................
“มะรุม”
“มะรุม??......ชื่อไม่เหมาะกับตัวเจ้าเลย” ปลายนิ้วเชยคางมนขึ้นมองสบตากลมใสเห็นแววหวั่นไหวนิดๆ
“ นี่คงเป็นชื่อสำหรับไว้เรียกกับคนแปลกหน้ากระมั่ง เจ้าต้องมีชื่อจริงแน่”
เด็กน้อยเบือนหน้าหนีแต่นิ้วแข็งๆก็บังคับให้หันกลับมาสบตา ม้าหยุดอยู่กับที่
ปล่อยให้คนสองคนบนหลังเล่นเกมจ้องตากันอยู่นาน “ชื่อเจ้า....”
...........................................
......................
“............... มลุรินทร์”
“มลุรินทร์...... เหมาะกับเจ้ามากเลย” ปวฤทธิ์ศรมองริมฝีปากสีชมพูไม่วางตา กว่าจะยอมปล่อยมือออก
“อายุเท่าใดแล้ว”
“14”
14.....กำลังเปล่งปลั่งวัยขบเผาะน่าทานที่สุด บุรุษหนุ่มเงยหน้ามองยอดไม้ไกลๆเพื่อซ่อนรอยยิ้มพึงใจของตัวเอง
อา.....มีอะไรหลายอย่างที่เขาอยากทำเหลือเกิน หึหึหึ....
“เอาล่ะ มลุรินทร์......จากนี้ไปข้าจะดูแลเจ้าเอง” ชายหนุ่มกระชับวงแขนกอดร่างเหน่งน้อยกับอกแรงๆด้วยความมันเขี้ยว
จนเด็กหนุ่มหายใจแทบไม่ออก
“อื้อ!!! ไม่....ข้าไม่อยากให้ท่านมาดูแลอะไรทั้งนั้น ข้าอยากให้ท่านปล่อยข้า....ข้าจะหาพี่ภูริ”
ร่างเล็กดิ้นรนเพื่อให้เป็นอิสระ แต่วงแขนนี้เหมือนกรงเหล็กที่โอบรัดไม่ปล่อย เขาโมโหจึงหันมากัดมือซ้ำรอยเดิมจนเขี้ยว
“โอ้ยยยย.....กัดข้าอีกแล้วนะ เจ้านี่...ชาติที่แล้วเกิดมาเป็นเสือหรือสุนัขกันแน่นะ เอะอะอะไรก็กัดท่าเดียว”
ปวฤทธิ์ศรสะบัดมือร่า หลังมือมีรอยฟันชัดเจนกว่าเดิมแถมได้เลือดซิบๆ
“ปล่อยข้าเซ่!!! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”
มลุรินทร์เอ็ดสุดเสียง ก้องไปทั่วพนาไพร นกน้อยโผบินขึ้นด้วยความตกใจ เสียงของป่าสงัดลงในทันที
เด็กหนุ่มหายใจแรงพอเหลือบตามองอีกฝ่ายก็เห็นสายตาขุ่นเคืองเย็นชาไม่พึงใจ
.................................
.........................
............
ในความเงียบมักงันมักมีความอึดอัด มลุลินทร์สั่นเทิ้มรู้สึกถึงเหงื่อหยดลงช้าๆ ใบหน้าคมสันไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย
ทว่าแววตาสีนิลแค่ฉายแววโกรธช้าๆ มันลุกโชนราวกับไฟสีขาวที่ลามเลียไปทั่วร่าง น่ากลัว.....
ปวฤทธิ์ศรไม่พูดอะไร เขาดึงบังเหียนให้ม้าวิ่งสุดกำลัง ออกจากป่าพนาไพร ลมที่ต้องผิวกายอย่างเอื่อยๆในคราแรก
หายไปกลับเกิดลมกรรโชกทั้งยังหอบเอาเศษใบหญ้าละอองดินปะทะใบหน้า เด็กหนุ่มต้องหลับตาซุกหน้ากับอกกว้าง
สองมือกำสาบเสื้อไว้แน่นไว้ไม่ให้ตัวเองหล่นลงไปกองกับพื้น
อึดใจครู่ใหญ่ฝีเท้าม้าก็เบาลง เสียงอื่นแซงแซ่เข้ามาแทน มลุลินทร์เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นคฤหาสน์เรือนไม้ที่งดงามกว้างใหญ่
ราวกับวิมารแดนสวรรค์ เขามองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจก่อนจะอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกอุ้มลงมา
-
ต่อ
“แม่อิ่ม....” เสียงดังลั่นเรือนราวกับฟ้าผ่าเล่นเอาสาวๆแถวนั้นกระเจิงไปแถว
สาวร่างใหญ่ค่อนข้างท้วมกุรีกุจรมานั่งพับเพียบใกล้ๆ
“เจ้าขา คุณสรมีอะไรหรือเจ้าคะ”
“พาเด็กคนนี้ไปอาบน้ำอาบท่า ขัดเนื้อตัวให้ดี หาเสื้อผ้าดีๆให้ด้วยแล้วพาไปอยู่ที่เรือนใหญ่ตะวันออก”
“เรือนใหญ่ตะวันออก??” แม่อิ่มทำตาโต เรือนตะวันออกเป็นเรือนที่ดีที่สุด
สวนสวยด้วยรับแดดดีจึงถูกใช้รับสะใภ้หลวงมาหลายรุ่น
“ใช่ เร็วด้วย”
“จะ.....เจ้าคะ”
แม่อิ่มทำหน้าลำบากใจ แต่ก็ลุกขึ้นมาลากแขนมลุรินทร์ออกไป
สาวๆที่นี่ช่างแข็งแรงเหลือเกินนอกจากแม่อิ่มแล้วยังมีอีก 2-3 คนที่มาช่วยกันขัด ช่วยกันถูตัวเขาจนแสบไปหมด
ขมิ้นและมะขามเปียกพอกทาผิวซ้ำแล้วซ้ำอีก เด็กหนุ่มเจอเรื่องร้ายๆซ้ำซากภายในวันเดียวจนรู้สึกเหนื่อย
พอได้สวมเสื้อผ้าแห้งๆถูกพามาในห้องอันอุ่นสบายเงียบสงบเพียงลำพัง เขาไม่มีแก่ใจจะสำรวจตรวจตราอะไรทั้งนั้น
นอกจากลากผ้าห่มมาซุกตัวนอนที่มุมห้อง ทั้งที่เป็นเวลาเช้าเสียงนกเจื้อยแจ้วหนวกหู แต่ความเหนื่อยล้าก็มีชัยเหนือกว่า
มลุรินทร์ขดตัวหลับที่ซอกมุมห้องราวกับนกน้อยหลงรัง.....
...............................................
..............................
.....................
กลิ่นประหลาดเหมือนจะหอม แต่ก็ยังหอมไม่ถูกใจ แทรกเข้ามาในห้วงคิดคำนึงชวนให้นึกสงสัย
บางอย่างที่แข็งแรงสอดเข้ามาช้อนอุ้มเขาจนตัวลอยขึ้น เขากำลังลอยไปที่ใดนะ??
แล้วอยู่ๆก็ถูกวางลงในที่นุ่มนิ่มมาก เขาชอบจัง.......บางอย่างอุ่นจัดเกลี่ยผิวแก้มแผ่วเบา
เจ้าสิ่งนั้นเกี่ยวปอยผมขึ้นเบาๆ มลุลินทร์ลืมตาขึ้นมอง
..........................................
.................................
ดวงตาสีดำทอประกายอ่อนโยนราวกับดีใจที่เห็นเขาลืมตาตื่น มลุรินทร์เพิ่งสังเกตว่า คิ้วเข้มเรียวได้รูป เหนือดวงตาคมกล้า
จมูกโด่งรับกับใบหน้า ดูสมบรูณ์ราวกับเทพปั้นแต่ง โดยเฉพาะริมฝีปากที่ดูเหมือนยิ้มนั้น
เขาดีใจอะไรนะ.....เด็กหนุ่มยกมือขึ้นแตะริมฝีปากคู่นั้นเบาๆ มันงับปลายนิ้วเขาเล่น
“เจ้ากำลังเชิญชวนข้าอยู่หรือไร”
มลุลินทร์สะดุ้งเฮือก รีบเขยิบหนีทันที เขาไม่ได้กำลังฝัน........
...............................
...............
แสงสีส้มจางๆข้างนอกบอกให้รู้ว่าเวลาล่วงเลยมาเกือบพบค่ำแล้ว
ในห้องไม่มีใครนอกจากเจ้าของเรือนและสำรับอาหารวางอยู่ห่างๆ ที่ได้กลิ่นหอมที่ไม่ถูกใจเพราะเย็นชืดนี้เอง
แต่ก็เพียงพอทำให้รู้สึกหิวขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างไม่ไคร่วางใจเท่าใด
“หิวหรือยัง ....บ่าวไพร่บอกว่าเจ้าหลับเหมือนแมวเลย”
ปวฤทธิ์ศรเลื่อนสำหรับใหม่ อาหารร้อนๆกลิ่นหอมกว่า ความหิวกำลังบั่นทอนกำลังและสติปัญญา
มลุรินทร์ไม่คิดจะรอให้เจ้าบ้านเชื้อเชิญ ตอนนี้เขาต้องการอิ่มท้อง ร่างเล็กลงจากตั่งเตียงยกสำรับลงมาวางกับพื้น
ขันสำริดใส่น้ำลอยดอกมะลิวางไว้ริมหน้าต่าง ปวฤทธิ์ศรยกมาล้างไม้ล้างมือทีหลังแล้วมานั่งจะร่วมวงทานด้วย
“ท่านจะทานด้วย?”
“เรียก พี่สร อย่าเรียกท่านข้ายังมิได้แก่คราวบิดาเจ้าเสียหน่อย”
เด็กหนุ่มเม้มปากไคร่จะว่า มิใช่พี่ชายหรือญาติมิตรเสียหน่อย ไยต้องเรียกขานว่าพี่
แต่เขาเลือกจะสงบปากสงบคำดีกว่า ในสำรับมีอาหารดีๆ ดีกว่าเขาที่ทานหัวเผือกหัวมันเป็นส่วนใหญ่
ปลาย่างตัวโตๆ น้ำพริกมะขามจิ้มผักลวกหลายหลากที่เกินจะทานไหว
แต่ที่น่าดีใจที่สุดคือ ข้าวแดงร้อนๆหอมกลิ่นยอดอ่อน
มลุรินทร์เปิบด้วยมือทานคำน้อยๆ ลิ้นรสชาติของข้าวนานๆ
แล้วก็ต้องยกมือป้องยิ้มเอาไว้สุดฤทธิ์ อร่อย....
...................................
...........................
คนนั่งตรงข้ามมองเขาไม่วางตา และก็มียิ้มเมื่อเขายิ้ม
ทำเป็นไม่มองเมื่อเขามอง
ปวฤทธิ์ศรฉีกเนื้อปลาย่างยื่นให้ มลุรินทร์เหลือบมองไปมาระหว่างชิ้นเนื้อปลาในมือกับชายหนุ่ม
“ข้าทานเองได้”
หมับ!! อุ้งมือใหญ่ตะครุบข้อมือเล็กไว้ ไม่ยอมให้ทานต่อ มือยังยื่นเนื้อปลาอยู่อย่างนั้น
ทำนองว่า ‘ข้าไม่เลิก จนกว่าเจ้าจะทานชิ้นนี้’
......................................
...........................
...................
-
ต่อสุดท้ายล่ะ
ช่างน่าอึดอัดจริงๆ สายตาดุร้ายปานเสือกดกัดจนแทบหายใจไม่ออก ข้อมือถูกบีบเจ็บไปหมด
แต่เด็กหนุ่มไม่คิดจะยอมแพ้ เขามิใช่เด็กน้อยที่ต้องป้อนเสียหน่อย
ดวงตากลมโตจ้องหน้าอย่างไม่ยอมใคร ปวฤทธิ์ศรยิ้มเยาะก่อนทิ้งปลาลงในจาน
“เอ๊ะ....” มลุรินทร์ตกใจ สำรับถูกเลื่อนออกไป มือแข็งแรงกระชากตัวเขาแทบปลิวขึ้นไปเกยบนตัก
วงแขนรัดตัวเขาไว้แน่น รวบมือเล็กๆทั้งสองข้างไว้ด้วยมือข้างเดียว
“จะทำอะไร??”
“ข้าเป็นเจ้าบ้านที่ดีนะ การดูแลแขกของเรือนเป็นหน้าที่อย่างหนึ่งด้วย”
ชายหนุ่มลากสำรับมาใกล้ หยิบปลาชิ้นเดิมมาให้ “ทาน....เดี๋ยวนี้”
...................................................
“ไม่.....ข้ามีมือมีเท้าใช้ง่อยเปลี้ยเสียขา ข้าทานเองได้”
“ทาน.. ไม่เช่นนั้นอย่าหวังเลยว่าจะได้พบกับพี่ชายเจ้า”
ดวงตากลมโตเหลือบมองอย่างขุ่นเคืองที่สุด “ท่านขู่เข็ญข้าหรือ”
“ใช่....ข้าพอใจที่จะทำเช่นนี้ ถ้าเจ้าขัดใจข้าทำให้หงุดหงิดมีน้ำโหล่ะก็...ข้าก็ไม่มีแก่ใจจะพาเจ้าไปไหนหรอก
เพราะข้าอยากจะเอาเวลานั้นมาใช้กับเจ้าให้มากยิ่งขึ้นไปอีก.....เป็นเช่นนั้นเจ้าคงไม่ชอบใจหรอกจริงไหม”
.........................................................
......................................
มาบอกเขาทำไม?? มลุรินทร์ไม่เข้าใจชายผู้นี้เลย ต้องการอะไรกันแน่
“คามินเขาไม่ใจเย็นเหมือนข้าหรอก.... ป่านนี้แล้วคงทำอะไรต่อมิอะไรให้พี่ชายเจ้าเจ็บปวดเป็นแน่แท้”
ได้ยินเช่นนี้ใจก็ไม่อาจสงบได้ เด็กหนุ่มนึกกลัวว่าพี่ชายจะมีภัยร้ายยิ่งกว่าที่เขาพบเจอ
“ไม่อยากไปพบเขาแล้วหรือไร”
สองมือในอุ้งคลายแรงต่อต้านลง ทิฐิในตอนแรกทะลายลงราวกับเม็ดทรายในทะเล
เขามีแต่ต้องยอมโอนอ่อนเท่านั้นถึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการ มลุรินทร์ยอมทานเนื้อปลาในมือชายหนุ่ม
แล้วพบว่ามันอร่อยกว่าที่คาด อาการพอใจปกปิดยังไงก็ไม่มิด
ปวฤทธิ์ศรยิ้มพอใจที่เห็นเขาว่าง่ายยอมทานอาหารจากมือแล้ว
..............................................
........................................
..............................
“ข้าอิ่มแล้ว”
“ทานให้หมด” น้ำเสียงขุ่นนิดๆ
“ใครจะไปทานไหวล่ะ”
“เจ้ามันผอมมีแต่ซี่โครงรู้ไหม ....อย่างน้อยก็ควรทานปลาสักครึ่งตัวทุกวัน”
“คิดจะขุนข้าให้อ้วนหรือไร”
“หึ เป็นเช่นนั้นก็ดีสิ ข้าอยากให้เจ้ามีเนื้อมีหนังกว่านี้หน่อย”
มือข้างที่จับรวบสองมือน้อยๆคลายออก ปล่อยเขาเป็นอิสระ แต่มันกลับเลื่อนมาคลำหน้าอกเขาดื้อๆ
“ท่านทำอะไร!!” มลุรินทร์ปัดป้องมันออกไป แต่เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงไม่มีผิด
นอกจากจะไม่พ้นตัวแล้ว มันยังบีบยอดอกผ่านเสื้อด้วย เด็กหนุ่มรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
“ข้าแค่สำรวจดูเท่านั้น เจ้าผอมจริงๆด้วย..... อิ่มแล้วใช่ไหม งั้นขอดูเนื้อตัวเจ้าชัดๆหน่อยนะ”
ชายหนุ่มทำท่าจะปลดกระดุมคอเสื้อให้
“อย่านะ.....ไม่....ข้ายังไม่อิ่ม ข้าจะทานอีก”
มลุรินทร์ละล่ำละลักบอกปากคอสั่นไปหมด สองมือปัดป้องยังไง
มือที่ร้ายกาจนั้นก็แทรกปลายนิ้วผ่านสาบเสื้อเข้าไปถึงยอดอกเขาจนได้
ความร้อนพุ่งขึ้นสองแก้มก่อนที่จะห้ามทัน บางอย่างในตัวเขาถูกกระตุ้นให้ตื่นไปกับจังหวะปลายนิ้วที่คลึงเค้นตลอดเวลา
และจ้าตัวก็ทำหน้าเหมือนไม่อยากหยุดจนน้ำตาร่วงลงมา ปวฤทธิ์ศรขบกรามเป็นสันคล้ายไม่พอใจเท่าใดนัก
แต่สุดท้ายเขายอมปล่อยมือ
......................................................
..........................................
.............................
ตะวันลับฟ้าไปแล้ว แสงสีทองค่อยๆเลือนลางภายในห้องถูกเพิ่มเติมตะเกียงน้ำมันก่อนแสงสุดท้ายลับขอบฟ้า
โดยบ่าวไพร่ที่ก้มหน้าก้มตาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทว่าก็มีแอบเหลือบมองอยู่บ่อยๆ
ไม่มีใครรู้ว่าแขกพิเศษของเจ้านายผู้นี้เป็นใคร แต่ถึงขนาดป้อนข้าว ป้อนน้ำกับมือตนเองนั้นเป็นสิ่งที่มิคาดคิดมาก่อน
มิหน่ำซ้ำ....
“ตาเจ้าป้อนข้าแล้ว....”
น้ำเสียงระรื่นยินดีปรีดา ต่างกับบุคคลปริศนาที่ทำหน้าร่ำๆจะร้องไห้ แต่ก็ยอมป้อนให้ราวกับเป็นคู่ผัวตัวเมีย
กะกล่ำบ่าวในเรือนก้มหน้ามองพื้นอยู่ที่มุมห้องแอบเหลือบมองอยู่ห่างๆเป็นระยะ
เรื่องนี้คุณจันทราเรือนตะวันตกต้องไม่พอใจแน่ รอให้ไปรายงานก่อนเถอะ.....
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
ชอบคู่นี้ไม่แพ้อีกคู่ค่ะ
รอติดตามต่ออยู่น้า
-
แต่ละคน....สงสารฝ่ายเคะค่อดๆ
อิพวกเอาแต่ใจ ชิชะ
-
ยังดีที่พี่สรใจเย็น ......ล่อลวงเด็กชัดๆ 555 อายุ14เองนะ ยังโตได้อีก ยังสวยได้อีก หรือไม่ก็อาจจะโตมากดพี่สรก็ได้ กร๊ากกกกกกก
ปิดตอนด้วยเค้าลางความวุ่นวาย *กรีดร้อง* ค้างงงงงงงงง
คิดถึงพี่ภูริจัง
ให้กำลังใจคนเขียนค่า
-
ตัวอุปสรรคจะมาแล้ว
คุณจันทรานี่จะเป็นแม่หรือเป็นกิ๊กล่ะเนี่ย o8
-
คึคึ คู่นี้น่ารักอ่ะ :z1:
-
จันทรานั่นใครหว่า ไม่ใช่มีเมียอยู่แล้วเหมือนคามินนะ
ถ้าเป็นแบบนั้น จะเชียร์ให้ หนูน้อยแอบเจี้ยนไปให้เป็ดกินซะ o18
มาต่อไวๆนะจ๊ะ จะได้ไม่ขาดตอน
-
อ๊ากก รีบกดเข้ามาด้วยความโหยหา ?
โอ๊ย น่ารัก แต่น้องมลุรินทร์ ระวังคุณจันทราไว้หน่อยนะ
รอคู่โหดเถื่อนของภูริกับคามินอยู่นะฮะ :L2:
-
เอาแล้ว สองศรีพี่น้องคนงาม จะโดนเมียหลวงพากันโดนเมียหลวงรุมรังแกหรือเปล่า
ยิ่งบอบบางน่ารักน่าทะนุถนอมอยู่ด้วย
พวกผุ้ชายน่ะ ไปชิงตัวเค้ามาก็ปกป้องเขาด้วยล่ะ ไม่งั้นโดน :beat: แน่
-
คู่นี้น่ารัก :impress2:
-
:pig4:
-
14 เรอะ o22 กินเด็กนะจ้ะ o13
-
-0- หน้าตกใจแท้
-
14ใส วัยกำลังเหมาะ คริๆๆ :z1:
พี่ศรทั้งขู่ทั้งปลอบ มะรุมจะไม่ยอมก็ต้องยอมจนได้
แม่นางจันทราเปงใคร อย่าบอกนะว่ามีเมียอยู่แล้ว
-
เด็กน้อยน่าสงสาร
โดนผู้ใหญ่หลอก ><
หุหุหุ
-
พี่สรกินเด็ก!!! >///<
จะทำอะไรก็เบามือหน่อยนะคะเดี๋ยวน้องเค้าจะช้ำหมด
-
รอเรื่องนี้ทุกวันอ่ะ ชอบมากกก พี่สรเหมือนจะใจดีนะแต่โหดได้อีกอ่ะ
หวังว่าภูริกะคามินจะหวานๆกันบ้างนะ
-
มีเรือนเล็กเรีือนน้อย แบบนี้มันส์แน่ๆๆๆ
มะรุมจะไหวไหมเนี่ย
-
สงสารมะรุม อย่ามาม่าเยอะนะคะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น่ารัก ๆๆ ชอบคู่นี้แล้วววว ><
-
14 กำลังน่าทาน !!! :a5:
อ๊าก พี่ท่านนั้นยังเด็กอยู่นะ สมัยนี้เขาเรียกพรากผู้เยาว์นะท่าน แต่สงสัยสมัยนั้นไม่มีมั้ง :z3:
อืม มีเรือนตะวันออก ตะวันตก งานนี้มีซึกชิงนายแน่นอน
-
ปวริศศรช่างบังคับนะนั่น มลุรินทร์น่ารักดี แล้วจะมีอะไรวุ่นวายอีกไหมนั่น คามินจะทำอะไรณภูรินะ
-
คู่ใหม่น่ารัก
-
รอๆๆๆๆๆจ้า
-
มะรุม ไร้เดียงสาเหลือเกิน
-
คู่พี่สร กับน้องมะรุมก็น่ารักอ่ะ
แต่เดี๋ยวอิพวกนังอิจฉามาแล้วใช่ไหม ชิชะ พวกหล่อนจะมาสู้เด็กๆวัยเอ๊าะ 14 ขบเผาะได้ไงย่ะ
-
นึกว่าพี่กะน้องจะหมายปองคนเดียวกันซะแล้ว แบบว่าเปิดตัวคุณพี่ชายมาได้น่ากรี๊ดมาก เตะโด่งอิเหนาคามินกระเด็นไปเลย
แต่ก็...ว้าาา เอาเหอะ น้องมะรุมก็น่าเอ็นดูดีไม่แพ้กัน ตอนมะรุมบอกอายุ 14 นึกสีหน้าหวานคอแร้งของคุณพี่ออกเลย
คนน้องก็เอาแต่ใจจนน่าถีบ คนพี่ก็โลลิค่อน สมเป็นพี่น้องกันจริงๆ ให้ตายสิ
เข้าข่ายฉุดคร่ามากันทั้งพี่ทั้งน้อง แต่นี่พี่ได้น้อง คนน้องได้พี่ หุหุ
แล้วนี่คุณพี่ชายมีเรือนตะวันตก ต๊ายยยย..มีเมียแล้วเรอะ อกอีแป้นจะแตก โหยย..ถึงจะเป็นเรื่องยุคก่อน แต่ฟังแล้วมีน้ำโห..
งี๊น้องมะรุมจะโดนนางๆข้าทาส มารุม สมชื่อมั้ยเนี่ย ดูสิไม่ทันไร พวกบ่าวแทบจะรี่ไปฟ้องแล้ว
-
มะรุม อายุสิบสี่ โดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะจ๊ะ ก๊าก
-
ยังดีที่พี่สรใจเย็น ......ล่อลวงเด็กชัดๆ 555 อายุ14เองนะ ยังโตได้อีก ยังสวยได้อีก หรือไม่ก็อาจจะโตมากดพี่สรก็ได้ กร๊ากกกกกกก
ปิดตอนด้วยเค้าลางความวุ่นวาย *กรีดร้อง* ค้างงงงงงงงง
คิดถึงพี่ภูริจัง
ให้กำลังใจคนเขียนค่า
ลอกรีนี้ครับ(:
-
:o8: :impress2:
-
:-[ :impress2: :-[ :impress2:
-
คุณพี่ใหญ่ต้องมีเมียแล้วแน่ๆ
-
น้องมะรุมของนางฟ้าป่องได้ใช่ไหมเนี่ย :impress2:
ระวังนางจันทราอะไรนั่นหน่อยนะลูก o18
สามคำ>>>ต่อ เร็ว ไว !
-
แปลว่าสรก็มีคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว เป็นห่วงมะรุมน้อยจริงๆ
ยิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ชายจะโดนทำอะไรไปแล้วบ้าง
-
น้องมะรุม ,,, น่ารักอ่ะะ
โถๆ เด็ก 14 มีลูกได้ละ
อร๊ายยยย
เขินแทนเด็กมันนน
แล้วพี่ภูริ เป็นจะใดน้ออออออออ
ทางนั้นน่ะ
-
กรี๊ดดดดดด ชอบแนวนี้มาก หามานาน
-
ชอบตอนนี้มากเลยค่ะ เข้ามาเช็คทุกวันเลย...คริคริ
พี่สรน่ารักอ่ะ แอบพรากผู้เยาว์นะนี่ ( แต่ชอบบ ) :-[
****plotนี้ทำเป็นซีรี่เรื่องยาวได้เลยนะ อิมเมจโดนใจมาก****
-
ค้างงง ต่อด่วน ท่าทางจะมาม่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณสรมีเจ้าของอยู่แล้ว ใช่หรือไม่
ถึงมีก็ช่าง แต่อย่าให้มาก้าวก่ายน้องมะรุมแม้เพียงขนแมวเชียว
-
:L2:
ปล. ปีศาจเสน่หา ประเภท ปีศาจโลลิค่อน
-
แกล้งน้องมากๆ วันไหนน้องเกลียดขึ้นมา น้ำตาพี่นั่นแหละค่ะจะเช็ดหัวเข่าอ่ะ โฮะๆๆ
-
มลุรินทร์ ชื่อเพราะมากเลย อายุ 14 เด็กอยุ่เลย พี่สรกินเด็ก
ปวฤทธิ์สร มีคุณจันทราอยุ่เรือนตะวันตกด้วยหรอออ
งานจะเข้าน้องมะลุมไหมเนี่ย หวังว่าพี่สรคงจัดการได้อ่ะนะ
ดูแล้วเป็นคนที่มีอำนาจ ทุกคนเชื่อฟังดี คงจัดการได้แหล่ะ
แต่อีกบ้านนึงนี่ดิ่ งานเข้าภูริแน่ๆคราวนี้ เฮ้อออ
:L2: :pig4: :L2:
-
อ๊ายยยยย
รูปงามนามเพราะนะจ๊ะนู๋มะรุม
มลุรินทร์ก็เหมาะกับนู๋
มะรุมก็ฟังดูน่ารัก
แต่พี่สรน้อง14เองนะไม่เด็กไปเหรอ
มีป้อนข้าวกันด้วย
แล้วคามินกับณภูริจะเป็นยังไงบ้างน้อ
><
-
เฮ้ยคู่นี้น่ารักหง่ะ แล้วคุณพี่ชายจะเป็นไงบ้างหล่ะเนี่ยยย
-
มะรุม มีงานเข้าอีกแล้ววว
พี่สรดูแลมะรุมดีๆนะจ๊ะ
เหอะๆ
-
ดูท่าชีวิตรักจะไม่ราบรื่นเท่าไหร่นะ สู้ๆ
รออ่านต่อจ้า
-
แหมพี่สรนี่ดุจริง ไม่สงสารมะรุมหรือไง ใจร้ายยย
-
แล้วคู่คามินล่ะค้า...
-
แวะมาติดตามเรื่องนี้ทุกวัน คิดถึงคนเขียนจัง
-
มาต่อไวๆนะคะ
นะคะรออยู่ค่ะ
สนุกมากเลย
ว่าแต่เรือนตะวันตก...มีเมียแล้วหรือไง
-
อัพเพี้ยง :oni3:
(เริ่มใช้การสะกดจิต 555+)
-
มาต่อแล้วค่า มาแล้วๆๆๆๆ นับมาก็10 ว่าวันแล้ว แต่ทำไมคนเม้นต์มีแค่นี้หา???? o22
เอาเถอะ เราไม่แคร์....เราไม่แคร์ ฮือ.. :sad4:
ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ ทุกคำเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไป ยังไงจะพยายามให้ไวขึ้น
ขณะนี้กำลังอัพเดทนะคะ กรุณาอย่าปาดจนกว่าจะเห็นคำว่า ติดตามตอนต่อไปหรือ :bye2:
เริ่มเลยนะ....
[4]
เสียงอึกทึกครึกโครมอื้ออึ้งไปหมดจนไม่ได้ยินสรรพสำเนียงใดนอกเสียงเต้นตึกตักอยู่ข้างหู
ร้อน..... หายใจไม่ออก กลิ่นสาบเหงื่ออบอวลรอบตัวราวกับกำลังทรมานเขาอยู่
แล้วจู่ๆแสงสว่างก็ผ่านวาบเข้ามาในดวงตา
“คุณพระช่วย....ลูกทำอะไรลงไป คามิน”
“ขออภัยขอรับ แต่อย่าเพิ่งถามเลย”
ณภูริลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เขารับรู้คือเหงื่อเปียกๆกำลังท่วมกาย ร้อน....วงแขนรัดเขาแน่นราวกับปอกเหล็ก
ทำให้หมดสติไปนานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ แต่สิ่งเดียวที่รู้คือเขาถูกอุ้มเข้ามาในเรือนเดิมที่เคยมาเยือน
“เอาน้ำดื่มมาให้ข้าเร็วเข้า”
ร่างอ่อนปวกเปียกถูกวางลงบนฟูกนุ่ม เท่านี้ก็เหมือนมีพระมาโปรดแล้ว
ณภูริซบหน้ากับฟูกสูดลมหายใจลึกให้หายวิงเวียนจังหวะเดียวกับผ้าป่านหยาบๆที่ห่อตัวเขามาถูกดึงออกไป
ความร้อนทั้งหลายที่กำลังอบเขาทั้งเป็นนั้นมลายหายไปทันที
คามินโอบอุ้มเขาไว้ มือประคองขันเงินใส่น้ำลอยดอกมะลิจ่อถึงริมฝีปาก
ชายหนุ่มที่อ่อนแรงอย่างยิ่งยวดไม่ปฏิเสธ เขารีบดื่มเพื่อดับกระหาย
“ช้าๆ...ไม่ต้องรีบ”
คำเตือนนี้ไม่ทันการณ์เขาสำลักน้ำทันที ร่างผอมบางไอโขลกน้ำหูน้ำตาไหล
เขาไม่มีสิ่งใดมาช่วยนอกจากอกกว้างและมือที่คอยลูบหลังตลอดเวลา
“หายใจลึกๆ ไม่เป็นแล้วนะ”
“แค่ก...แค่ก...”ณภูริไออยู่หลายทีและหอบเหนื่อย เขาลืมตาที่ชื้นน้ำขึ้นมองสบตาคนที่โอบกอดเขาอยู่ คามินยิ้มกว้างดีใจ
“ภูริ....”
เพี้ยะ!!!
“เจ้า??”
เพี้ยะ!!!!
“นิ...”
เพี้ยะ!!!!
“หยุดนะ! เจ้าจะตบข้าไปถึงไหน” คามินโมโหเขากุมไหล่เล็กดันออกไปสุดแขน
ยังมิทันได้พูดสิ่งใดก็โดนตบไม่ยั้งมือเลยสักนิด
“ข้าจะตบเจ้าให้ตายด้วยซ้ำ กล้า...กล้าดียังไง” ณภูริตะโกนก่นด่าด้วยความโกรธกริ้วได้ไม่กี่คำเขาก็หน้ามืดขึ้นมา
เหนื่อย....หายใจไม่ทัน คามินกดร่างผอมบางลงนอนเหยียดยาว เขาชันศอกตัวคล่อมอยู่เหนือร่าง
มือเช็ดเหงื่อชื้นบนหน้าผากอย่างเบามือ
“เจ้ากำลังโกรธอยู่ ข้าเข้าใจ.....แต่ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป เจ้าต้องเป็นของข้า”
ดวงตากลมโตสดใสราวกับตากวางเหลือบมองสบตาตรงๆ มีความโกรธ เกลียดมากมายแสดงออกชัดแจ้ง
มือบางเหวี่ยงมาหมายจะตบสั่งสอนอีกครา ทว่าถูกจับยึดไว้ทัน
“อย่ามาพูดบ้าๆนะ ข้าไม่มีวันเป็นของเจ้า....เจ้ามันไม่มีสิทธิ์ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยสิ”
ร่างผอมบางดิ้นขลุกขลักใต้ร่างแกร่งกว่าอย่างไร้ประโยชน์ แค่กดตรึงไว้ก็ดิ้นไม่ออกแล้ว
“ภูริ”
“ปล่อยข้า เดี๋ยวนี้!!! ข้าเกลียดเจ้า เจ้ามันชั่วร้ายที่สุด..”
ณภูริดิ้นรนราวกับเสียสติไปแล้ว เล็บทั้งสิบจิกข่วนไปทั่วจนคามินต้องจับสองมือไว้แน่น
เขาฉวยโอกาสนี้ยกตัวขึ้นกัดข้อมืออีกฝ่ายสุดแรง
“หยุดนะ” ชายหนุ่มสะบัดมือหนี แต่ก็เสียเลือดไปทั้งยังโดนตบเข้าอีกฉาด ความโกรธปะทุขึ้นทันทีเขาเงื้อมือขึ้นจะตบ
“เอาสิ! ตบเลย เจ้ามันคนเอาแต่ใจ เอาแต่ได้ เก่งจริงก็ตบตีข้าสิ ทุกคนจะได้รู้ว่าเจ้ามันชั่วช้าแค่ไหน”
ณภูริก่นด่าไม่หยุดจนถูกพลั่กทิ้งลงบนฟูกอีกครั้ง
“อย่ามาท้าทายข้า....ไม่เช่นนั้นล่ะก็ ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจแน่”
“เจ้ากล้านักก็ทำเลยสิ” ชายหนุ่มท้าทาย คนเลือดร้อนเอาแต่ใจ
อย่างนี้จะมีปัญญาทำอะไรนอกจากใช้กำลัง ก็ลองทำดูสิ ท่านหญิงดาหราวาตี ไม่อยู่เฉยแน่
คามินกัดฟันกรอดชี้นิ้วอย่างหมายมาด ก่อนสะบัดหน้าออกไป ตามด้วยปิดประตูดังโครม!
เฮ่อ!! ณภูริถอนหายใจ มิใช่โล่งใจแต่เป็นความโกรธที่หนักถ่วงศีรษะอยู่นี่ต่างหาก
เขาไม่เคยต้องโกรธใครมากมายเท่านี้มาก่อน เจ้าเด็กเลือดบ้าเอ้ย....
ร่างผอมบางตะกายฟูกยันตัวลุกขึ้นอย่างอ่อนแรง รีบยกขันเงินมาดื่มแก้กระหายอีกครั้ง
ปัง!!! ยังไม่ทันจะดื่มหมดเจ้าคนร้ายกาจก็กลับมาอีกครั้ง ครานี้หน้าขมึงตึงมาเลย
ณภูริใจหายอย่างบอกไม่ถูก มีบางอย่างที่น่ากลัวกำลังจะเกิดขึ้น เขารู้สึกได้
ตุ๊บ! กองเชือกโยนทิ้งลงบนพื้น ก่อนจะมีอีกอย่างทิ้งลงมาบนฟูก
ผ้าไหมสีน้ำตาลไหม้ปักดิ้นเงิน ดิ้นทองลายไพรวัลย์และสไบสีขาวกลีบลำดวน นี่มัน...??
“ถอดเสื้อผ้าเจ้าออก เดี๋ยวนี้”
“อะไร?? นี่เจ้าจะ.....ให้ข้า.....” เขามองกองเสื้อผ้ากับเจ้าของเรือนไปมา
“ใช่ ข้าจะให้เจ้าใส่ชุดอิสตรี”
-
ต่อ
“เป็นบ้าไปแล้วหรือไร” ร่างผอมบางรีบลุกจากเตียงมองหาทางหนีทีไล่ ทว่าร่างสูงใหญ่กว่ายืนขวางอย่างรู้ทัน
“ข้าไม่ใส่ชุดนั้น”
“เจ้าต้องใส่แน่” คามินเยาะเย้ย เขาจะทำให้อับอายจนร่ำไห้เลย
ร่างเล็กกว่ารีบหนีไปยังเสาเรือนต้นใหญ่หวังจะใช้เป็นโล่ป้องกันตัว แต่ก็ช้าไป
วงแขนแข็งแรงรวบตัวจากด้านหลังรวดเร็วปากงูฉก
“อย่า!! ปล่อยข้า”
ร่างเล็กถูกลากมายังกองเชือกที่วางทิ้งกลางห้อง
มันพันธนาการสองมือไว้แน่นก่อนถูกโยงขึ้นพาดขื่อดึงแขนขึ้นเหนือศีรษะตึงจนต้องเขย่งปลายเท้าไว้
“เจ้ามันเสียสติไปแล้ว ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” ณภูริเห็นได้ชัดว่าคำพูดเขามันไร้ปรโยชน์
ใบหน้าคมสันไม่แสดงอารมณ์ใดๆนอกจากความโกรธและสะใจที่ได้ทรมานเขา “ช่วยด้วย...ใครก็ได้”
“ไม่มีใครมาช่วยเจ้าหรอก” ชายหนุ่มรู้สึกสนุกขึ้นเรื่อยๆ เขาจรดกริชสั้นกรีดเสื้อเนื้อหยาบขึ้นช้าๆ
เสียงเนื้อผ้าขาดดังแคว่ก....เผยให้เห็นผิวสีงาช้างให้เห็นชัดๆ
คามินรู้สึกร้อนในท้องอย่างช่วยไม่ได้ ผิวขาวผ่องเชิญชวนให้สัมผัสเหลือเกิน
ทว่าที่ทำได้คือมองผิวสวยๆนี้ให้นานๆ เขาสนุกขึ้นเรื่อยๆที่ได้กระชากอาภรณ์ปกปิดมันออกทีล่ะชิ้น
“อย่า! หยุดนะ ข้าบอกให้หยุด!!!” ณภูริร้องลั่นด้วยความอับอาย
น้ำตาแห่งความอับยศร่วงอาบแก้มไม่หยุด ถูกหยาดหมิ่นขนาดนี้แต่ก็ต่อต้านไม่ได้ซ้ำยังต้องทน
ร่างสูงยืนมองแผ่นหลังเปล่าเปลือย เขาหายใจแรงทรวงอกสะท้านด้วยความอัดอั้น
เขาไม่กล้าเดินไปข้างหน้าเพื่อสบตาเจ้าของร่างอรชรนี้ได้เลย
เพราะถ้าทำเยี่ยงนั้นเขาต้องหมดความอดทน แล้วต้องบดขยี้ให้หนำใจเลยทีเดียว
อา.....ขืนทำเยี่ยงนั้นเขาจะต่างอะไรจากสัตว์ป่าเล่า .....
ที่เขาอยากได้คือ ทำให้เชื่อฟัง ขอแค่อ่อนน้อมยอมตามใจเท่านั้น แค่นิดเดียว
เขายกมือขึ้นเกี่ยวผมยาวดำขลับเงางาราวกับสายน้ำไหลรินไปด้านหน้า เพื่อชื่นชมแผ่นหลังสวยเนียนให้พอใจ
ปลายจมูกสูดกลิ่นเหงื่อหอมจรุงใจจากหลังคอเรื่อยลงมาถึงปั้นเอวโค้งเว้าได้รูป
ร่างสูงคุกเข่าลงกับพื้น สายตาพิจาณา ผ้าโจงกระเบนสีมอซอเก่าๆไม่เหมาะกับเรือนร่างนี้เลย เขาบรรจงถอดมันออกช้าๆ
“ไม่นะ อย่าถอด อย่า...” ณภูริร้องไห้อย่างสิ้นหวัง ผ้าเก่าๆที่ปกปิดร่างกายเขาค่อยๆร่วงลงตามเรียวขาลงมากองที่ข้อเท้า
ภายในห้องเงียบกริบขึ้นมาทันที คามินใจเต้นระทึกอยู่ในอก เขามองช่วงโค้งเว้าอันน่ามหัศจรรย์ตรงหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจ
ช่าง...งดงามราวกับเทวดาปั้นแต่ง ช่วงคอดก็คอดได้พอดี ช่วงโค้งก็โค้งงามพอดีมือ
ทุกสัดส่วนพอเหมาะพอเจาะจนเพิ่มนิดก็ท้วมไป ทอนลงหน่อยก็ผอมเกิน
บุรุษหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอเฮือก ณ.เวลานี้ใครกันแน่ที่ถูกทรมาน อยากสัมผัสก็ทำมิได้
ใจปวดร้าวแทบขาดรอนๆ เขาต้องเบือนหน้าอย่างยากเย็นไปยังผ้านุ่งสีน้ำตาลไหม้ นำมาสวมใส่ให้ร่างผอมบางอย่างตั้งใจ
“ไม่เอา.....ข้าไม่ใส่...อย่าบังคับข้านะ”
“เจ้าต้องใส่...ใส่ทุกวันให้ข้าดู จนกว่าเจ้าจะยอมเป็นของข้า..... ข้าถึงจะให้เจ้าสวมใส่อาภรณ์ได้ตามใจ”
คามินรัดผ้าพันอกให้แน่น สวมสไบเนื้อนุ่มพลิ้วบางเบากลัดด้วยเข็มให้อยู่ตัว
กำไลทองสวมที่ข้อเท้าข้างล่ะสองวงเวลาเยื้องย่างจะมีเสียงกรุ๊งกริ่งให้ได้ยิน
เชือกพันธนาการถูกปลดลง ณภูริเข่าอ่อนลงในวงแขนที่รอรับ
เขาช้อนอุ้มขึ้นพาไปนั่งบนตั่งเตียง ความโกรธกริ้วนั้นเหมือนยาพิษทำให้คนโกรธนั้นวิงเวียนร้อนรุ่มด้วยไฟ
ใบหน้าชื้นน้ำตาเงยหน้าขึ้นมอง
“ข้าเกลียดเจ้า...” มือบางขยุ้มสไบที่สวมใส่อยู่
“อะๆ....อย่าดีกว่า เสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆข้าจะไม่ให้ใกล้มือเจ้าเลย ถ้าเจ้าฉีกทึ้งมันทิ้ง เจ้าก็ต้องเป็นชีเปลือยอยู่ในห้องนี้ล่ะนะ”
“เอาเสื้อผ้าข้าคืนมานะ”
“ไม่คืน” คามินตอกย้ำด้วยการฉีกผ้าโจงกระเบนของเขาทิ้งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“เจ้ามันชั่วช้าที่สุด” บุรุษหนุ่มร่ำร้องด้วยความโกรธแค้นอย่างที่สุด
-
ต่อ
“คามิน.....คามิน เปิดประตูหน่อยสิลูก”
ท่านหญิงดาหราวาตีรั้งรออยู่ภายนอกมานมนานจนอดทนไม่ไหวมาเคาะประตูเรียก
“เสียงดังโวยวายจัง เจ้าทำอะไรอยู่”
“ท่านแม่” ชายหนุ่มจำต้องเปิดประตู
“แม่ได้ยินเสียงโวยวาย เจ้าคงไม่ได้ทำร้ายณภูริหรอกนะ”
“ไม่หรอก ท่านแม่”
“หลีกไปสิ” ท่านหญิงเข้ามาในห้องเพื่อจะได้เห็นกับตา
“ท่านหญิง” ณภูริดีใจหาย ถ้าเป็นท่านผู้นี้ต้องช่วยเขาได้แน่
“ตายจริง....” ท่านหญิงยกมือขึ้นป้องปาก อุทานด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าบุตรชายจะอุตริเอาอาภรณ์สตรีมาให้สวมใส่
มันช่าง..... ร่างอรชรอ่อนโค้งเว้าดุจรูปสลัก ผืนผ้านุ่งสีเข้มขับผิวเปล่งปลั่งตัดกับสไบสีอ่อนดูพอดี มีสง่าราศี
ท่านหญิงแทบกลั้นยิ้มถูกใจไม่อยู่ นี่เหมือนลูกสาวที่นางวาดภาพไว้อยากได้นัก อยากได้หนา
ไอ้ครั้นจะยิ้มแย้มยินดีก็ออกจะเกินไปอยู่หรอกหนา นางหันมาส่งสายตาดุใส่บุตรชาย
“เจ้านี่นะ ช่างเหลวไหลจริงๆ” คามินนิ่งเงียบมองมารดาที่ออกอาการโกรธน้อยกว่าที่คาด
นางต่อว่าแค่คำเดียวก็หันไปหาณภูริ “เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง เขาทำร้ายเจ้าหรือเปล่า”
“ท่าน....ช่วยข้าด้วย เขาฉุดคร่าข้ามาไม่พอ ยังบังคับข้าสวมใส่ชุดนี้อีก”
“โถๆๆ ช่างใจร้ายจริงๆ เจ้าอย่าร้องไห้ไปเลย ต้าย...มือไม้ช้ำไปหมดแล้ว ให้ใครไปเอาหยูกยามาหน่อยสิ”
ท่านหญิงหันมาสั่งบ่าวไพร่ก่อนจะสบตาบุตรชายตัวดี
“เจ้าน่ะออกไปเลย...ไปสิ”
คามินมองตาปริบๆทำท่าไม่พอใจนัก แต่สุดท้ายก็ยอมถอยออกไปโดยดี
“ท่านหญิง ช่วยข้าด้วย ให้เขาปล่อยข้าไปเถอะ ข้าต้องตามหาพี่ๆน้องๆอีกหลายคน”
“อย่าห่วงเลย ข้าจะช่วยกล่อมคามินเอง เจ้าต้องเข้มแข็งไว้ อย่าร้องไห้สิ”
ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาบนพวงแก้มให้อย่างเบามือ ความอ่อนโยนของสตรีเพศช่างอบอุ่นเหมือนมือมรดา
ณภูริคลายความกลัวลงได้มาก
“ลูกชายข้าเป็นคนอารมณ์ร้อน ถ้าอยากได้อะไรแล้วก็ต้องได้ เพราะงั้นใช้อารมณ์ไปก็เปล่าประโยชน์
ตอนนี้เจ้าอยู่ที่นี่ไปก่อน รอให้เขาอารมณ์ดี ข้าจะช่วยพูดเกลี้ยกล่อมอีกแรง”
"แต่ว่า...."
"เชื่อข้าเถอะ...ไม่นานหรอก"
“ขอรับ” เขาก็หวังว่าจะใช้เวลาไม่นาน
“ตอนนี้เจ้าคงเหนื่อยและหิวจะแย่ ข้าจะให้ในครัวยกสำรับอาหารมาให้ ทานแล้วพักผ่อนให้มากๆนะ”
ท่านหญิงกุมมือให้กำลังใจ ก่อนออกไปข้างนอก พบกับคามินที่รออยู่แล้ว
สองแม่ลูกเดินตามกันมาที่เรือนใหญ่ห้องของท่านหญิงเอง
“เจ้าทำอะไรไม่รู้จักยั้งคิด” นางต่อว่าต่อขาน
“ข้าต้องการเขา” ชายหนุ่มบอกซื่อๆ ซึ่งก็อยู่ในความคาดหมายของมารดาเช่นกัน
“เจ้ามันหัวดื้อ....ส่วนณภูริก็เป็นคนหัวแข็ง”
“ท่านแม่....” เขาลากเสียงอ้อนใส่ “ท่านเองก็ชอบเขาจริงไหม....ไม่ไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี่นานๆหรือ”
“อย่ามาสู่รู้น่า” นางหยิกแขนบุตรชายเบาๆ คนรู้ใจกันย่อมรู้ความคิดของกันและกัน
ท่านหญิงดาหราวาตีปรารถนาอยากได้บุตรสาวอ่อนหวานน่ารักสักคน
แต่จนแล้วจนรอดก็มีคามิน ที่ทั้งห้าว ทั้งเอาแต่ใจคนเดียว ทำให้หนักใจจริงหนา
อยากให้ณภูริอยู่ต่อ แต่ก็ไม่อยากเสียผู้ใหญ่ นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
กล่องไม้สีเข้มซ่อนอยู่ในหีบถูกยกออกมา นางหยิบขวดแก้วใบเล็กๆสีน้ำตาลออกมาให้คามิน
“ใส่ในอาหารนิดหน่อย ให้ภูริได้นอนหลับพักผ่อนเต็มที่สักวันล่ะกัน....ส่วนพรุ่งนี้??”
“ข้าจะหาทางทำให้เขายินยอมให้จงได้” ชายหนุ่มยืนยันเป็นมั่นเหมาะ
******************
-
ต่อสุดท้ายล่ะ
รุ่งสาง ขณะนกกาออกส่งเสียงก่อนออกไปหากินสลับกับเสียงไก่ขัน
แสงแดดค่อยๆฉาบสีทองขึ้นที่ขอบฟ้าอย่างนุ่มนวล
เป็นเวลาเดียวกับไฟในกระถางของกรมทหารม้าค่อยๆมอดลงอย่างเชื่องช้า
ในสนามหญ้ามีม้าถูกปล่อยมาเล็มหญ้าอยู่เงียบๆ ครู่เดียวก็มีม้าเร็วห้อตะบึงวิ่งฝุ่นตลบเข้ามา
ร่างสูงโดดลงมาอย่างรวดเร็ว ปวฤทธิ์ศรเดินไปทางใต้เรือนใหญ่ที่นี่เป็นสถานที่เก็บเอกสาร
ตราสารด่วนที่ต้องส่งไปเมืองหลวง
ภายในห้องจุดเทียนไขสว่างโร่ บุรุษหนุ่มเข้ามาแล้วต้องประหลาดใจที่เห็นคนมาไวกว่าตนเอง
“คามิน มาแต่ไก่โห่เชียวนะ”
“พี่สรก็มาแต่เช้านี่” ชายหนุ่มไม่เงยหน้า พยายามเร่งงานเอกสารในมือให้เร็วที่สุด
“เจ้ารีบเร่งไปไย”
“ข้าต้องทำให้เสร็จ ต้องรีบกลับบ้าน”
“ข้าก็เหมือนกัน” ดีที่เขางานน้อยกว่า ร่างสูงรีบไปที่กองงานของตนเอง
เวลานี้เป็นใครก็ต้องรีบจัดการงานของตนเองจะได้รีบกลับบ้านไปหาคนที่รออยู่
“แล้วเด็กของเจ้าเป็นไงบ้าง” ปวฤทธิ์ศรถาม
“ร้ายกาจมาก อาละวาดจนเอาแทบไม่อยู่ ข้าต้องให้ยาเขานอนหลับเงียบๆ”
“ปานนั้นเชียว”
“แล้วเด็กพี่ล่ะ?”
“ก็ว่าง่ายอยู่นะ ตอนแรกร้องไห้จะหาพี่ชายท่าเดียว ข้าเลยว่าถ้าไม่ทำตัวดีๆล่ะก็จะไม่พบหน้าพี่ด้วย
เขาถึงยอมสงบ นี่ถ้าเสร็จงานแล้วข้าจะกลับไปเอ็นดูเขาสักหน่อย”
บุรุษหนุ่มยิ้มกรุ่มกริ้มกับตัวเอง วันนี้จะให้อ้อนเอาอะไรดีน้า
“พี่พูดเล่นหรือพูดจริง ที่จะให้พวกเขาพบกัน”
“พูดจริงสิ แต่ไม่ใช่ในวันสองวันนี้แน่ ต้องให้เขายอมข้ามากๆก่อน”เขาหัวเราะร่า
“ฮะฮ่าฮ่า....ขอให้สมใจท่านเถอะ” คามินว่าเชิงประชดเล็กๆ
“ต้องสมใจข้าสิ...เจ้าน่ะนะต้องใช้ไม้แข็งหน่อย ถึงจะทำให้เด็กเจ้าหัวอ่อนได้
ข่มได้ข่มไปเลยแล้วค่อยเอาใจทีหลัง จะได้ไม่กล้าหือ รู้ไหม”
“ข้าน่ะข่มตั้งแต่ทีแรกแล้ว แต่เด็กของข้าไม่ใช่เด็กตัวน้อยๆนะ หัวแข็งแล้วกล้าสู้ด้วย”
“เอ้า ...แล้วเจ้าทำยังไงล่ะ”
“ข้าก็จับมัดน่ะสิ” คามินยิ้มกับตัวเองเมื่อหวนนึกถึงวันวาน
“แล้วยังไง”
“ข้าจับเขาถอดเสื้อผ้า”
“อือหือ”ปวฤทธิ์ศรหัวเราะเยาะในคอเบาๆ ไอ้ห่ามเอ้ย...
อย่างนี้จะได้ของหวานๆหรือ มีแต่เปรี้ยวกับขมน่ะสิ เขาก้มหน้าทำงานต่อ
“แล้วข้าก็จับเขาสวมผ้านุ่งกับสไบเสียเลย”
ปวฤทธิ์ศรเงยหน้าขึ้น พรึบ! ผ้านุ่งกับสไบ??
ลืมไปได้ยังไง!!!!!!!
ต้องเหมาะกับมลุลินทร์แน่ๆ สไบสีดอกชงโค
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
o22แต่ละคนโรคจิตได้ใจมากค่ะ
สงสารมลุลินทร์ขึ้นมาทันใด
-
ณภูริกับน้องมะรุมห่มสไบ! อุ อุ อยากเห็นบ้างอ่ะ
ท่านแม่เก่ง เอาอยู่ทั้งคามิน ทั้งณภูริ
-
คึคึ คู่นี้เค้าสมกับเป็นลูกพี่กันเนาะ คิดเหมือนกันเลย :z1:
-
อยู่ในช่วงตะลอมเหยื่อ o18
-
อิพี่น้องสองหื่น โรคจิตจริงจริ๊ง แต่คนอ่านก็ชอบ แหะๆ :z1:
อยากอ่านต่อทุกวันเลย
จะดูว่ามันจะบ้าไปได้ถึงไหน
-
อื้อหืม สองพี่น้องจะโดนจับแต่งอะไรกันบ้างเนี่ย
-
อา อยากอ่านตอนต่อไปแย้ว น่าสงสารทั้งคู่เลย ไม่รอดคู่พี่น้องหื่นพวกนี้แน่ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อเร็วๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะสู้ๆ o13
:pig4:
-
สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ
หื่นเหมือนกันเลย!!
จริงๆแล้วก็แอบสงสารนายเอกเหมือนกันนะ...
แต่ความหื่นมันเข้ามาครอบงำแล้ว!! :oo1: :oo1: :oo1:
-
ไม่ชอบพระเอกเลยยยยย ทีแรกกะไม่อยากได้เค้า พอเห็นเค้าสวยหน่อยกะไปฉุดกลับมา ชิๆ
-
เริ่มสงสาร นายเอง สะแล้วสิ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่าสงสารสองพี่น้องจริงๆค่ะ เจอหื่นๆทั้งนั้น
-
555555
เป็นพี่น้องที่เหมือนกันจริงๆ ><
ชอบๆ
รอน้องยินยอมมมม
-
คล้ายๆ จะกรรมของสองพี่น้อง
-
ไอหยา -..- พระเอกเรา ทั้งสองคนโรคจิตรแท้หล่าาาาา
-
สรุปก็มีแต่ช่วยกันส่งเสริมทั้งนั้นสินะ...น่าสงสารสองพี่น้อง :z1:
-
แอบสงสารสองพี่น้องจริงๆ :laugh: :laugh:
-
โอ๊ย!ไอ้พี่น้องคู่หื่น :pigha2:
ไปเคลียร์กะเมียก่อไป๊ :angry2:
-
:laugh: สงสารนายเอกจริงๆ
-
เอิ่มมม พี่น้องคู่นี้
ไม่ได้แตกต่างกันเลยย 555
-
อิตาสองเมะนี่ร้ายจริงๆ
แต่คู่พี่สรน้องมะรุมอ่ะน่าร้ากกกกก :impress2:
ดีใจที่คุณแม่พร้อมสนับสนุนค่ะ
:L2: :pig4:
-
อยากเห็นมะรุมใส่ >< ผ้าสไบสีดอกชงโค
-
โอ๊ยยย แต่ละคนดีๆทั้งน้านนนนน
สงสาร สองพี่น้องน่ารักน่าฟัด ฝ่ายรุกแกช่วยถนอมๆน้องหน่อยได้ไหม
-
เออ...โรคจิตกันทั้งคู่....
-
พี่กับน้องช่างนิสัยเหมือนกันจริง ฮ่า ฮ่า อ่านแล้วขำ
สงสารสองพี่น้องตัวน้อยจริง ๆ
โดนใจข่อยหลายยยยย
-
:z3: สรุปคือ... ห่ามกันทั้งพี่สร ทั้งคามิน อั๊ยย๊ะ!!! พี่สรจะด้วยรึ ไอ้สไบกับผ้านุ่งเนี่ย
:เฮ้อ: อีกหน่อยคงจับจีบ ยกหน้านาง คล้องทับทรวง... งามเเต๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็น่ารักดีอ่ะ เหมือนหนุ่มๆเค้าพยายามอวด(ว่าที่)เมียตัวเองยังไงไม่รู้555 o13
-
o22 ไอ้พี่น้องคู่นี้ จิตพอกัน ฮ่วย!!
-
สองศรีพี่น้อง ณภูริกับมลุลินทร์ซวยแล้ว มาเจอสองโรคจิตคลั่งคอสเพลย์ด้วยหรือเปล่า :laugh:
แล้วบรรดาเมียๆที่มีอยู่แล้วจะทำยังไงคะ อย่าให้มารังควานพี่น้องคนสวยเด็ดขาดนะ ไม่งั้นโดน :z6: แน่
-
สองพี่น้องนี่ เอาแต่ใจจริงๆ สมชื่อเรื่องว่าเหยื่อมารจริงๆ
-
พี่น้อง 2 หน่อช่างหื่นดีแท้
ฮึ่ย!! ไอ้พวกนี้ไม่รู้จักถนุถนอมเด็กเล็กเด็กโตเล้ยยย :m16: ( แต่ก็ชอบ )
-
“แล้วข้าก็จับเขาสวมผ้านุ่งกับสไบเสียเลย”
ปวฤทธิ์ศรเงยหน้าขึ้น พรึบ! ผ้านุ่งกับสไบ??
ลืมไปได้ยังไง!!!!!!!
ต้องเหมาะกับมลุลินทร์แน่ๆ สไบสีดอกชงโค
ให้ตายเหอะ สมเป็นพี่น้องกันจริงจริ๊ง!!!!! น้องห่ามหื่นกามกะพี่โลลิค่อน กรั่กๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้อ่ะ รออ่านอยู่ทุกวันเลย
-
คนน้อง ก็โดน พิษ ความโรคจิตของสองพี่น้องด้วยหรือนี่
-
สมเป็นญาติกันจริงๆ :laugh:
-
โกรธแทนภูริอยู่ แต่อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย
อยากเห็นในชุดสไบอ่าา ขอแบบพี่น้องเลยนะ :-[
-
ถ้าสมัยนี้ก็คงประมาณชุด เมด ไรเงี้ยสินะ
ปล. เมื่อไหร่จะหื่นซทีอ่ะ :o8:
-
สองพี่น้องคิดแต่ละอย่าง สงสารณภูริกับมลุลินทร์จริง ๆ คามินใจร้ายนะนั่น ทำแบบนั้นกับณภูิริได้ยังไง ณภูิริไม่สบายหรือนั่น แล้วแม่คามินทำเหมือนจะเห็นใจณภูิรินะนั่น แต่ที่พูดคุยกับคามินใช่หรือเนี่ย วางแผนอะไรกัน
-
:เฮ้อ:น่าสงสารทั้งภูริทั้งมะรุม เจอพี่น้องทั้งหื่น โรคจิต โลลิคอนเลย o18
สนุกค่ะ รอ รอ มาต่อเร็วๆๆนะค่ะ :bye2:
-
สงสาร ณภูริ อะ ไม่ชอบคามินเลย แบบว่าหมั่นไส้เป็นที่สุด อีพี่สร นี่ก็หื่นสมเป็นพี่น้องคามินจริงๆ
-
ไอ้คู่พี่น้องหื่นนนน :z6: :beat:
-
เจ้าพวกพี่น้องโชตะ !!
จริงๆเลยเจ้าพวกนี้ แล้วจะได้ใจเขาไหมนี่ไปบังคับกันอย่างนั้น
รออ่านต่อจ้า ^0^
-
:laugh: :laugh:
ตรูหล่ะฮาแต่หละคน ไม่ได้มีห้ามปราม
ไอ้โรคจิต
-
อยากจะฆ่าสองพี่น้องขึ้นมาตะหงิดๆ
-
ไอ้พี่น้องจอมห่ามมมม =w="
คิดถึงมลุลินทร์
กิกิ
-
:laugh: พอกันทั้งคู่
-
ชอบมาก ๆ แบบว่าหวานดีจ้า
-
555+
ไม่มีห้ามปรามกันเลยจิ๊งๆ พี่น้องคู่นี้
เห็นดี เห็นงามตามกันไปหมด
:m20: :m20: :m20:
-
ร้ายจริงพี่น้อง2คนนี้ :fire:
-
ชอบนางเอกทั้งคู่เลย สู้ๆนะค่ะ จะรอตอนต่อไปนะค่ะ
-
2 จอมมาร(หื่น) :serius2:
-
เวร!!! -*- :a5:
แต่ก็เป็นใจด้วยก๊ากกกก อยากเห็น :o8:
:jul3: :laugh: สมเป็นพี่น้องกันจริงๆ :z2:
-
คามินร้ายมากกก ภูริเอ๋ยโดนสองแม่ลูกนี่หลอกเอาเสียแล้ว
-
ไม่น่าจะไปจุดประกายให้ ศรเลย จะให้ห่มสไบด้วยอีกคน
งานนี้จะอดใจไปได้กี่น้ำ รอเลือดสาด 55555+
-
สมกับเป็นพี่น้องกัน มันโรคจิตพอกันเลย 5555555
-
พี่ท่านเหมือนจะปรามเพื่อนที่ไหนได้จิตเหมือนกันเด๊ะ o22
-
สรุปแล้ว..ขี้แกล้งทั้งพี่ทั้งน้องเถอะ สงสารนายเอกของเราจริงจิ๊งงง เฮ้ออออ
-
ห่มสไบ! จิ้นไปคงสวยเหมือนนางในวรรณคดี
-
สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆน้า o22
-
ทั้งพี่ทั้งน้องเหมือนกันหมด
คนพี่ล่อลวงเด็ก
คนน้องล่อหลอกคนโตกว่า
-
เฮ้ย ท่านพี่ทั้งสอง
ออกอาการโรคจิตไปแล้วหรือไรนั้นผู้ชายนะให้แต่งหญิงมันออกจะ....
อืม อาจจะสวยก็ได้นะ
-
เจ้าเลห์จริงๆ o13
-
สองพี่น้องคู่นี้เข้าขากันดีจิงๆ :m16: สมกับชื่อตอน
-
คนนึงก็กินเด็ก
อีกคนก็บวมๆ
อืมๆ สมกับที่เป็นพี่น้องกัน ฮะๆ
-
มีท่านแม่เป็นกำลังเสริม ท่าทางณภูริจะไม่รอดซะแล้ว
แต่อย่างไร อย่าปล่อยให้เมียอื่นมาระรานหนะ
-
:L2: เย้ๆๆๆๆๆตามอ่านทันแล้วว และตอนนี้หลงเสน่ห์เรื่องเหยื่อมารมาก
คนแต่งคะ แต่ละเรื่องของคุณมันไม่ซ้ำแนวเลย ช่างเป็นนักเขียนที่ไอเดียกระฉูดจริงๆ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลุ้มใจแทนสองพี่น้อง
ต้องตกอยู่ในเงื้อมือของ หนุ่มโรคจิต???
ปล.คุณแม่ได้ใจมาก รักครั้งนี้คงต้องอาศัยคุณแม่แล้ว
-
รอแล้ว รอเล่า เฝ้าแต่รอ
ดูจากชื่อตอน บทหน้าคงชื่อ มารยาหญิงชั่ว ถ้าเกิดสองนายเอกโดนเมียเก่าๆพระเอกรุมละก็นะ
-
คามิน ศร ห่ามทั้งคู่ เฮ้อ กวางน้อยคงรอดยาก
-
ช่างเป็นพี่น้องที่มีความคิดไม่ผิดเพี้ยนจากกันเลย
น้องนำร่องพี่เดินตาม แหม่ ไม่สงสารภูริกับน้องมะรุมเลยรึอย่างไรกัน
ถ้ารักก็ทำดีกับเค้าให้มากๆซิ แล้วเค้าก็จะยอมรับเอง
นี้อะไรไม่เอาก็ทิ้ง จะเอาก็ไปฉุดเค้ามา น่าเต๊ะเสียจริง
ทำให้เค้ารักนะไม่ใช่ทำให้เค้าเกลียด เอาใจน่ะ รุ๊จักมะ
แต่ถ้าน้องมะรุมใส่คงน่ารักน่าหยิกน่าดูชม คิดภาพแล้ว
อ๋อยยย น่ารักซะ ร๊ากกกกกน้องมะรุม
-
อ่านซ้ำมา10รอบ ชอบมากกก รอตอนใหม่จ้า มาต่อด่วนนนน
-
ชอบๆๆ มาต่อไวๆๆนะครับ
-
:call: :call: :call:
อยากอ่านต่ออ่ะ >w<
-
เมื่อไรจะมาต่อครับบบบบบบบบบบ ชอบบบบบบบบบบบบบบบอ่ะ
-
รออออออ :call: :call: :3123: :L2:
-
มาต้อแล้วคะ ตอนนี้ยืดยาวไปหน่อย และผู้แต้งก็จบไม่ลงเหมือนเคย 5555
ว่าจะรวบจบได้แน่แต่ยิ่งเขียนก็ยิ่งยาวแล้วไปๆมาๆ ทำไมเราต้องให้ชะนีเป็นนางร้ายซะทุกเรื่องนะ ไม่เข้าใจเลย??
เอาล่ะ....ขณะนี้กำลังอัพเดทนะคะ กรุณาอย่าปาดจนกว่าจะอัพเสร็จด้วยล่ะ :laugh:
[5]
เสียงจิ้งหรีดเรไรส่งเสียงเสนาะหวานแว่วมากับสายลมเย็นพัดผ่านกิ่งใบเขียวสดของไม้ใหญ่เอนไหวไปมาอย่างเชื่องช้า
เวลาช่างผ่านไปอย่างไร้ค่าเสียจริง มลุรินทร์มองต้นไม้ใหญ่นอกหน้าต่างอยู่นานสองนาน ทั้งที่สุดแสนจะเบื่อหน่าย
แต่เมื่อไม่มีการอันใดให้ทำ เขาก็ได้แต่ชมนกชมไม้ฆ่าเวลา
ตึ่ง! ตึ่ง!
เสียงย่ำเท้าหนักๆดังมาก่อน กะหล่ำบ่าวที่คอยเฝ้าอยู่ในห้องจนเผลอหลับนก รีบลุกนั่งหลังตรงทันที
ประตูเปิดผ่างเข้ามาเสียงดัง
“มลุรินทร์” ปวฤทธิ์ศรเรียกน้ำเสียงตื่นเต้น
“ท่าน....” เด็กน้อยไม่แน่ใจว่าควรเรียกขานเช่นไรดี จึงมีแต่คำนี้สั้นๆ
“บอกให้เรียก พี่สรไง...ทุกคนออกไปเดี๋ยวนี้” เขาหันไปสั่งบ่าวไพร่ออกไป
ห่อผ้าหนาหนักโยนโครมลงบนเตียง ดวงตากลมโตเหมือนกวางเหลือบมองอย่างหวาดระแวง ไม่วางใจ
“เกิดเรื่องกับพี่ชายเจ้าแล้ว”
“พี่ภูริ??”
“ใช่....”
“เกิดเรื่องอันใดกับเขา??” ร่างเล็กเข้ามาหาอย่างลืมตัว ปวฤทธิ์ศรถือโอกาสกุมไหล่น้อยไว้
“ตอนนี้เขาล้มป่วยอยู่”
“ล้มป่วยได้อย่างไร....คนนั้น...คนนั้นเขาทำร้ายพี่ภูริหรือเปล่า”
“ข้าไม่รู้.... รู้แต่ว่าพี่เจ้าป่วยหนัก”
“เขา....เขาเป็นอะไรไหม?? ท่าน...ท่านพาข้าไปหาเขาที”
“บอกให้เรียกพี่สรไง” ชายหนุ่มว่า
“พี่สร....พาข้าไปหาพี่ภูริที......ได้โปรด” มลุรินทร์กุมมือเขาไว้อ้อนวอนสุดกำลัง ดวงตาสดใสรื้นน้ำตาดูน่าสงสาร
ปวฤทธิ์ศรเม้มปากนิ่งคล้ายหนักใจ ทว่าภายใจนั้นพยายามกลั้นยิ้มไว้สุดฤทธิ์
"ข้าก็อยากพาเจ้าไป เพียงแต่ว่า.....”
“ข้าขอร้อง.....” เด็กน้อยกลั้นน้ำตาไม่อยู่สะอึกสะอื้นน้ำตาร่วงเป็นเต่าเผา
“พวกท่าน...อึก....เป็นพี่น้องมิใช่หรือ ....ทำไม...พูดจากันไม่ได้ อึก...”
“เอ้าๆ อย่าร้องสิ” ร่างสูงเช็ดหยาดน้ำตาเม็ดใสดุจน้ำค้างออกไปอย่างเบามือ
“ก็แค่ญาติผู้น้อง ข้าจะบังคับเขาได้ที่ไหน บ้านโน้นก็มีหน้ามีตาข้าหักหาญออกคำสั่งมิได้หรอก”
“งั้น.....ทำอย่างไรดีล่ะ”
“คือ....ข้าก็อยากพาเจ้าไปอยู่หรอกนะ แต่ว่า.....บ้านโน้นดูแลกันเข้มงวด คนนอกเข้าออกมิได้ง่าย
ดังนั้น.....จะพาเจ้าไปให้สะดวกก็คงต้อง......พาเจ้าไปในฐานะสตรีจะง่ายกว่า”
มลุรินทร์มองตาโตนิ่งไปครู่ “...ในฐานะสตรีหรือ??”
“ง่า.....คือ.....พี่ชายเจ้าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ในเรือนหลังที่แวดล้อมด้วยบ่าวไพร่
ถ้าข้าพาเจ้าไปในฐานะหญิงรับใช้ บ้านโน้นก็ไม่ตรวจเข้มงวดนัก ทว่าหากเจ้าไปในสภาพปกติ
ข้าก็คงหาเหตุพาเจ้าเข้าไปยังเรือนชั้นในมิได้แน่ เจ้าว่าจริงไหม”
ฟังดูก็มีเหตุผลอยู่ พี่ภูริงดงามเพียงนั้นคงมิได้อยู่ในเรือนบ่าวไพร่แน่ หากเขาอยากพบก็ต้องไปในรูปลักษณ์อื่น
“ท่านจะให้ข้าปลอมแปลงเป็นสตรี”
“ใช่” ปวฤทธิ์ศรยิ้มกว้าง เขาหันมาแกะห่อผ้าออกให้ชมดู เสื้อสไบสีสันสดใสมากมายราวกับบุบผา
มลุรินทร์หยิบจับดูแล้วล้วนแต่เป็นผ้าชั้นดีเนื้อนุ่มนิ่มน่าสัมผัส “เจ้าลองสวมดูไหม”
“ขอรับ” เด็กน้อยเช็ดน้ำตา เขาจะไปหาพี่ภูริให้ได้เรื่องแค่นี้ทนได้สบายมาก
เขาเลือกผ้าสีตองอ่อนกับผ้านุ่งสีปีกแมลงทับเดินเข้าไปหลังม่านไม้บังตา
ปวฤทธิ์ศรมองเงาเลือนรางอย่างสำราญใจ เด็กน้อยช่างซื่อบริสุทธิ์สดใสจะทันเล่ห์เหลี่ยมใครได้...
เช่นนี้เขาก็ยิ่งปล่อยให้ไปเผชิญโลกกว้างที่เต็มไปด้วยสิงสาราสัตว์ไม่ได้เด็ดขาด
เพราะโลกนี้ไม่มีใครเอ็นดูมลุรินทร์ได้มากเท่าเขาอีกแล้ว บุรุษหนุ่มยิ้มๆมองผืนผ้าที่ร่วงลงกองกับพื้น
“เอ่อ.....อืมมม.....เอ่อ....พี่....พี่สรขอรับ”
“ว่าไงคนดี” เขาขานเสียงหวาน
“คือ.....ให้ใครมาช่วยหน่อยได้ไหมขอรับ....ข้า....ใส่ไม่เป็น ไอ้ผืนนี้มันพันยังไงไม่รู้”
มลุรินทร์ได้แต่ลองพันซ้าย พันขวายังไงก็ไม่ได้เรื่องใส่ยากกว่าเสื้อผ้าธรรมดาหลายเท่านัก
“ข้าช่วยเจ้าสวมเอง” ร่างสูงลุกขึ้นกระวีกระวาดหยิบไปอีกหลายๆผืนหลายๆสีติดมือไปด้วย
“อ๊ะ?? อย่านะ” เด็กน้อยร้องเสียงหลง ทำเอาร่างสูงชะงักเขายื่นหน้าข้ามม่านบังตามองแค่ใบหน้า
“เจ้าร้องไปไย”
“ก็......ข้าไม่อยากให้ท่านมองนี่”
“ถ้าข้าไม่มองแล้วข้าจะช่วยเจ้าได้เช่นไร”
“ก็แค่บอกมาก็ได้”
-
ต่อ
“บอกแล้วเจ้าทำถูกหรือ ให้ข้าทำมันจะเสร็จไวกว่านา”
“ไม่ได้” มลุรินทร์ว่าเสียงดื้อดึง เขาไม่อยากเปลือยเปล่าต่อหน้าคนอื่นนี่
อีกฝั่งของม่านบังตาพ่นลมหายใจแรงอย่างรำคาญใจก่อนกระชากม่านที่ขวางทางออกไป
“ชักช้า ข้ามิชอบพิรีพิไร้นะ” ปวฤทธิ์ศรเข้ามาคว้าแขนเล็กเอาไว้
“อ๊า...ไม่เอานะ”
“มานี่” ชายหนุ่มใช้แรงมากว่าลากมาหาจัดการสวมใส่อาภรณ์สีสันสดใสให้อย่างรวดเร็ว
พยายามไม่ใช้สายตามองผิวสีงาช้างให้มากนัก ร่างเล็กมิให้ความร่วมมือนักแต่ก็ไม่ขัดขืนยินยอมให้สวมใส่โดยดี
ปวฤทธิ์ศรถอยห่างมองผลงานตรงหน้าแล้วอดยิ้มไม่ได้ นี่เป็นพรจากสรวงสรรค์โดยแท้
ใครได้ครอบครองเป็นต้องปลาบปลื้มยินดี เพราะได้นางฟ้านางสวรรค์มาอยู่ในมือ
“เห็นไหม เจ้างดงามมากไม่แพ้หญิงงามคนใดเลย” เขาหยิบพวงชมพูในแจกันมาทัดหู ดูสดใสน่ารักขึ้นไปอีก
“ข้า....ไม่ชอบขอรับ”
“อีกหน่อยก็ชินไปเอง”
ดวงกลมโตเบิกกว้างตกใจ “อีกหน่อย?? ข้าต้องสวมใส่นานแค่ไหน”
“นาน.....นานก็แล้วกัน” ปวฤทธิ์ศรให้คำตอบแน่ชัดไม่ได้ ทำให้เด็กน้อยเผลอทำปากยื่นไม่พอใจ
คนมองถึงกับกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่พ่นลมออกมา พรืด....
“ท่านโกหกข้า”
“เปล่านะ”
“โกหกสิ...ท่านหลอกให้ข้าแต่งชุดนี้แน่ๆ ไม่เช่นนั้นลูกตาท่านไม่แพรวพราวเช่นนี้หรอก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า...” ปวฤทธิ์ศรหัวเราะร่าชอบอกชอบใจ อ่านเขาออกก็นับว่าผูกพันกันได้ระดับหนึ่งล่ะ
อีกหน่อยต้องก้าวหน้ามากกว่านี้แน่ สีหน้ามีความสุขทำให้ร่างเล็กกระฟัดกระเฟี้ยดใหญ่
“พอที ข้าจะถอดแล้ว” มลุรินทร์กระแทกเท้าจะไปหลังม่านบังตา หากถูกรวบกอดจากด้านหลังแน่น
ชายหนุ่มหอมแก้มนุ่มเอากำไรไปหลายที
“เอ๊ะ!หยุดนะ....”
“ถ้าเจ้าไม่ถอดชุดนี้ ข้าก็จะไม่หอมก็ได้”
“ข้าไม่ให้หอมหรอก”เด็กน้อยยกมือป้องแก้มตัวเองไว้ แต่เพียงอีกฝ่ายแค่กอดแขนทั้งสองข้างไว้
เขาก็ปกป้องตัวเองไม่ได้แล้ว คราวนี้เจอหอมที่แก้มเต็มๆหลายครั้ง พาลเรื่อยลงมาถึงซอกคอด้วย
“อืมมม... หอมจัง ข้าหอมมากกว่านี้นะ” ปวฤทธิ์ศรจรดริมฝีปากที่ก้านคอแผ่วเบา
เท่านี้ก็สยิวซ่านจนขนลุกไปหมด มลุรินทร์รู้ว่าเขาสู้ไม่ได้ ช่วยตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ
“พี่สร.....พี่สรขอรับ”
แค่เสียงสะอื้นน้อยๆหลุดจากปากก็ทำให้การรุกรานหยุดลงแล้ว มือใหญ่จับเขาหันมาเผชิญหน้า
“มลุรินทร์....จำไว้จากนี้ไปห้ามเจ้าขานรับว่า ขอรับอีก ต้องขานว่า เจ้าคะให้ชินปากเข้าใจไหม” ชายหนุ่มอบรม
“ทำไมข้าต้องขาน เจ้าคะด้วย” เขาว่าเสียงเง้างอน
“ก็ข้าชอบฟังนะสิ”
“ไม่ขานได้ไหม”
“ถ้าเจ้ายอมขานนะ ข้าจะพาไปหาพี่ภูริของเจ้า”
ประโยคนี้สร้างความหวังให้มากเหลือเกิน“ขอรับ....เอ่อ....เจ้าคะ”
“แล้วต้องเรียกตัวเองว่า น้อง เรียกข้าว่าคุณพี่ด้วย”
คิ้วเรียวได้รูปขมวดสงสัย “เช่นนี้ได้อย่างไร....มันเหมือน....”
“เจ้าไม่อยากพบพี่ชายหรือไร”
คำถามนี้สร้างความอึดอัดใจให้เหลือเกิน อยากพบพี่ชายก็อยาก หากเสื้อผ้าอาภรณ์และคำที่ต้องพูดนั้นบังคับจิตใจเหลือเกิน
มลุรินทร์เหลือบมองชายหนุ่มอย่างครุ่นคิด ปวฤทธิ์ศรมองเขาด้วยสีหน้าที่มีความสุขเหลือเกิน
แววตาเจิดจ้าวาบหวามเป็นใจแก่เขามากกว่าจะคุกคาม
ทำให้นึกในใจขึ้นมาว่า จะเป็นไรไหมหากเขาจะอ้อนขอให้ได้ดั่งใจบ้าง
-
ต่อ
“ท่าน......พี่สร ถ้า.....ข้าทำตามที่ต้องการแล้ว....พี่จะพาข้าไปพบพี่ภูริวันนี้....ได้ไหม”
น้ำเสียงนุ่มอ้อนเว้าวอนช่างไพเราะยิ่งกว่าสาลิกาลิ้นทองเสียอีก ชายหนุ่มยิ้มกว้างพออกพอใจ
วงแขนโอบรัดเอวบางเข้ามากับตัว เขาโอบกอดหลวมๆพลางซบแก้มกับเรือนผมหอมบุบผา
“ได้สิ.....อะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ....ข้าจะให้เจ้าได้หมด ขอเพียงเจ้าพอใจ......”
วงแขนแข็งแรงโอบรัดแน่นปานกำแพงหิน “มลุรินทร์....อยู่ที่นี่นะ....อยู่กับพี่......เป็นของพี่”
วงแขนโอบล้อมดั่งปราการหิน พร้อมๆกับคำพูดที่ผูกมัดราวกับโซ่ตรวน
มลุรินทร์หลับตาซุกหน้ากับอกกว้าง....เขาเห็นอนาคตที่น่าเศร้าของตัวเอง กรงทองได้ขังเขาเอาไว้แล้ว
“คุณสรเจ้าขา” ข้างนอกมีเสียงเรียกอย่างกริ่งเกรง
“มีเรื่องอันใด”
“ ท่านผู้หญิงกับคุณจันทรามาเจ้าคะ” บ่าวนอกห้องร้องเรียก ปวฤทธิ์ศรนึกแปลกใจแต่ก็คิดได้
เขาพาคนนอกเข้ามาก็เป็นเรื่องธรรมดาที่มารดาต้องสนใจ เขาหันมาสบตากลมโต
“อย่าให้ใครรู้ถึงตัวตนของเจ้า เข้าใจนะ” คำพูดนี้บอกเป็นนัย
เด็กน้อยก็เข้าใจเพราะตั้งแต่เล็กก็ถูกอบรมสั่งสอนว่าห้ามเอ่ยถึงชนเผ่าของตนเอง มิเช่นนั้นจะเดือดร้อนมากกว่าอยู่เป็นสุข
“เชิญท่านเข้ามา” ชายหนุ่มรวบห่อผ้าโยนไว้หลังม่านบังตา
มลุรินทร์เข้าใจสถานะตนเองจึงนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ข้างตั่งเตียงก้มหน้าเงียบๆ
“ท่านแม่” ปวฤทธิ์ศรต้อนรับมารดา ท่านหญิง เบญจศรีสุดามาพร้อมกับลูกสะใภ้จันทรา
ทั้งคู่ยังงดงามสดใสเหมือนคู่พี่สาวน้องสาวก็ไม่ปาน
“วันนี้สดใสแต่เช้านะขอรับ”
“แต่เช้าอะไร นี่สายมากแล้วนะ” ท่านหญิงว่าไม่ได้ตำหนิอะไรนัก ท่านนั่งลงก็ปรายตาไปรอบห้อง
“ได้ยินเด็กๆบนเรือนมาว่า เจ้ารับอนุไว้คนหนึ่ง”
“ยัง......” ปวฤทธิ์ศรลากเสียงยาว “มิได้รับขอรับ”
“ยังอีกหรือ” ท่านทำเสียงประหลาดใจ
“ยัง...แต่จะรับแน่นอนขอรับ” ร่างสูงลดตัวลงมานั่งข้างๆมารดา มือกุมเอาอกเอาใจ
จันทราซึ่งนั่งอยู่เงียบๆ ก็อดมิได้ที่จะแลตามองสามีอย่างตัดเพ้อ
นางเป็นถึงธิดาท้าวสุรมนตรี อดีตเสนาบดีผู้เลื่องชื่อ จะให้นางรับตำแหน่งภริยาหลวงรึ
“แล้วอยู่ไหนล่ะ พามาให้ดูหน้า ดูตาหน่อยสิ” ท่านหญิงว่า พลางนึกในใจ
หากหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ไม่มีสกุลรุนชาติล่ะก็จะขับไล่ให้ไปเป็นบ่าวไพร่เสีย จะได้ไม่อับอายเสียถึงวงค์ตระกูล
“ขอรับ” ปวฤทธิ์ศรหันไปมองร่างเล็กนั่งหลบมุมอยู่เงียบๆ เขายื่นมือให้ยึดมั่นเป็นหลัก
ร่างเล็กคลานเข่ามากราบแทบเท้าด้วยกิริยาชดช้อยนุ่มนวล ดวงตากลมโตสดใสเหลือบมองนายหญิงของบ้าน
“มลุรินทร์เจ้าคะ”
ท่านหญิงเบญจศรีสุดาเผลอยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตื่นเต้น
มิเคยเห็นใครผิวพรรณผุดผาดราวกับมีรัศมีของนางฟ้านางเทวดาเช่นนี้มาก่อน
เพียงแรกพบก็พึงใจอย่างบอกไม่ถูก ท่านแย้มยิ้มออกมาขณะที่จันทราถึงกับสลดใจยิ่งนัก
เปล่งประกายเยี่ยงนี้นางคงต้องอับเฉาแล้วแน่
“หน้าตาชวนมองจริงๆ” ท่านหญิงเชยคางมาดูใกล้ๆ “เจ้าเป็นลูกเต้าเหล่าใครรึ?”
“ข้า.....มิได้มีบิดามารดาเหมือนใครอื่น เกิดและโตอยู่ในป่าเขาเจ้าคะ”
มลุรินทร์เลือกจะไม่บอกถึงเทือกเขาเหล่าก่อ
ท่านหญิงนึกเสียดายแต่เพียงความงามดั่งมัทลิกาแรกแย้มส่งกลิ่นหอมหวนก็มากพอให้มองข้ามเรื่องอื่นไปได้แล้ว
“เขา...นางมีพี่ชาย เอ่อ...ไม่สิ พี่สาวอีกคนอยู่กับคามินขอรับ”
“คามิน?? เขาก็รับอนุด้วยรึ” พูดแล้วถึงนึกขึ้นได้ คามินยังมิได้ตกแต่งมัทนาอย่างถูกต้อง
จึงมีฐานะเพียงนางบำเรอเท่านั้น เขารับคนใหม่เข้าไปจึงยังมิแน่นอนว่าจะได้ตำแหน่งภริยารึภริยาหลวง
“ยังมิแน่ มินอนขอรับ คงต้องรอฟังข่าวก่อน.....แม่จันทรา” ปวฤทธิ์ศรเรียกหาภริยาเสียงอ่อน พลางเอื้อมมือมากุมเอาใจ
“อย่าโกรธอย่าเคืองเลยนะคนดี น้องนางกำลังลำบากไม่มีที่พึ่งพา
พี่ทิ้งขวางไม่ได้จริงๆ เจ้ามีใจเมตตากรุณาก็เอ็นดูรับนางเป็นน้องสาวไว้ด้วยเถิดหนา”
“น้องหรือจะกล้าเคือง ถ้าพี่พึงใจน้องก็ไม่ว่า ทั้งหมดทั้งมวลให้เป็นท่านแม่ตัดสินใจเถอะเจ้าคะ”
จันทรายิ้มแย้ม ทั้งที่น้ำตาตกใน ด้วยความเศร้า อนาคตนางคงไม่สดใสแล้วแน่แท้
มลุรินทร์ไหว้นางในฐานะพี่สาว ทันทีที่สบตากัน จันทรารู้สึกเหมือนโดนทิ่มแทงด้วยคมหอกคมดาบ
ดวงตาคู่งามมองนางอย่างสงสาร นี่สมเพชเวทนาหรือไร ถึงมองนางเยี่ยงนี้
เจ็บปวด.....เจ็บปวดที่สุด
จันทรายกมือรับไหว้แล้วมองไปทางอื่นเสียเพื่อกลั้นน้ำตา นางสบตากับกะหล่ำที่มองมาพร้อมยิ้มสมทบว่า
‘เห็นไหม.....นังคนนั้นกำลังจะแย่งทุกอย่างของคุณไป’
นางถึงกับใจสั่นเย็นยะเยือกไปทั้งตัว
**************************
-
ต่อ
โอ้....กาเหว่าเจ้าเอ้ย
รำเฟยแม่ช่างบุญน้อย
คลอดลูกให้แม่อื่นเลี้ยง
แม่ก็ลำเอียงเลี้ยงแต่ลูกกาเหว่า
ณภูริรู้สึกตัวตื่นจากฝันเขาไม่เคยฝันดีขนาดนี้มาก่อน ได้นอนกับตักนุ่ม
มืออุ่นลูบหัวกล่อมให้นอนจนไม่อยากจะตื่นเลย ท่านหญิงดาหราวาตีอ่อนโยนกับเขาราวเป็นบุตรในไส้
ทำให้ได้สัมผัสกับความอบอุ่นของมารดาที่หาได้ยากยิ่ง
“ท่านหญิง...” ทำไมถึงรู้สึกเพลียขนาดนี้นะ เรี่ยวแรงหายไปหมด??
พอขยับตัวก็รู้สึกได้ถึงความรุ่มรามของอาภรณ์ห่มกาย เขาสวมชุดใหม่สีกลีบบัว
“เจ้ามีไข้อ่อนๆคงรู้สึกเพลียสินะ ลุกไหวไหม”
“ขอรับ....” ชายหนุ่มรวบรวมเรี่ยวแรงยันกายขึ้น
“อย่าขานเช่นนี้สิ ข้าฟังแล้วแสลงหูจัง”
“ท่านหญิง” ณภูริท้วงจะให้ขานแบบอิสตรีงั้นหรือ เขามองดวงหน้างามสมวัยและก็ได้เห็นแววกังวลอยู่บ้าง
ทำให้นึกถึงเรื่องที่ท่านรับปากจะจัดการกับบุตรชายเลือดร้อนของตน
“คงหิวสินะ ทานรองท้องก่อนเถอะ” ท่านหญิงให้บ่าวไพร่ยกสำรับอาหารคาวหวานเข้ามา
ล้วนแต่น่าทานกลิ่นหอมชวนให้หิวโหย ณภูรินั่งมองอย่างเกรงใจรอให้ผู้ใหญ่ลงมือก่อน
“ทานเนื้อเสียหน่อยนะ จะได้มีเรี่ยวมีแรง”
“ข้าน้อย.......ไม่ทานเนื้อขอรับ”
“อย่าขานขอรับเลย เสื้อผ้าอาภรณ์โฉมหน้าดั่งนกยูงสูงศักดิ์ แต่ขับขานผิดแผกราวห่านภูเขา
ถึงไม่ชมชอบจะเอ่ยก็ขอให้ช่วยแบ่งเบาอย่าปล่อยบ่าวไพร่บนเรือนนินทาให้ระคายหูเลย”
“ขออภัยขอ.......ขออภัยเจ้าคะ” ถูกตักเตือนมาก็ทำให้รู้สึกละอายใจไม่น้อยที่เป็นภาระให้ท่าน
เขาก้มหน้านิ่งไม่กล้าเอ่ยปากอีก
“เจ้าว่าไม่ทานเนื้อ งั้นอยากทานอะไรล่ะ”
“เอ่อ....ปลาเจ้าคะ จะต้มหรือย่างก็ได้”
ท่านหญิงดาหราวาตียิ้มพึงพอใจ ท่านหันไปสั่งบ่าวไพร่ที่อยู่นอกห้อง
“ใครอยู่ข้างนอก....ไปบอกในครัวทีสิ ข้าอยากได้ปลาแม่น้ำสดๆย่างเกลือสักตัว”
“เจ้าคะ”
สองคนค่อยๆละเลียดอาหารระหว่างที่รอ ท่านหญิงเอาใจใส่และชวนคุยเรื่องราวต่างๆ
ทำให้ณภูริสบายใจยิ้มแย้มออกมาบ้าง จนไม่ทันได้ยินเสียงเลื่อนประตูออก
“ปลาย่างได้ที่แล้วขอรับ” คามินโผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว มาถึงก็นั่งประชิดข้างๆ
ร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยงกระเถิบหนีไม่ทันโดนอีกฝ่ายนั่งทับชายผ้านุ่งเอาไว้
‘อย่ามาใกล้นะ!!’ ดวงตากลมโตส่งความนัยใส่อย่างโกรธจัด
“ร้อน.....น่าทานจริงๆ” ชายหนุ่มไม่สนใจสายตาขุ่นเคือง เขาแกะเนื้อปลาให้มารดาและแกะให้อีกคนพร้อมยิ้มเอาใจ
“นี่ของเจ้า”
“ข้ามีมือ ข้าทานเองได้......ถอยไป” ณภูริว่า ประโยคหลังเสียงเบาให้ได้ยินเพียงสองคน
ไม่มีอาการว่าจะสนใจเขาพูดอะไรบ้าง แถมกระยิ่มยิ้มย่องได้ใจ เขยิบใกล้จนหัวไหล่ติดกัน
“เอ๊ะ??” คามินสะดุ้ง เจอเล็บหยิกเนื้อเข้าอย่างจัง พอเขยิบหัวเข่าหนีก็เจอฝ่าเท้าถีบเบาๆเข้าที่หัวเข่าอีกดอก
“เป็นอะไร” ท่านหญิงถามเห็นบุตรชายยุกยิกอยู่ไม่สุข
“ท่านหญิง...เขาแกล้งข้า” ณภูริฉวยโอกาสฟ้องก่อน
“เอ....ใส่ร้ายป้ายสี”
“คามิน!” ท่านเตือนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เขยิบห่างๆหน่อย”
“ขอรับ” ชายหนุ่มทำเป็นยิ้มอย่างเสียไม่ได้ ยอมเขยิบนิดหน่อย ณภูริทานอาหารอย่างฝืดคอแม้จะมีปลาที่ชอบ
จู่ๆก็รู้สึกว่ามีบางอย่างมาแตะนิ้วเท้าเบาๆ เขาเหลือบมองคนนั่งข้างๆที่ทำหน้าเฉยไม่รู้ไม่ชี้
พอมองใต้ตั่งถึงเห็นว่าคนบ้าคนบอนี้แอบแตะเขาด้วยปลายนิ้วก้อย
‘หึ...แตะต้องตรงๆไม่ได้ ก็ขอแตะแค่ปลายนิ้วก็ยังดีรึ....’
คามินรู้สึกได้ถึงไอเย็นยะเยือกแผ่ซ่านมาจนหนาวต้นคอวูบ เขาหันไปมองสบตาเจ้าของไอเย็น
‘ช่างไม่เจียม!!!’
คำปรามาสจากสายตากระแทกใส่หน้า ราวกับถูกฝ่ามือตบฉาดๆ ชายหนุ่มถึงกับตาลายวูบ
ไม่อยากจะเชื่อ!!! ใช้สายตาก่นด่าได้เจ็บแสบถึงทรวงปานนี้ ร้ายนัก....
“ท่านแม่...” เขาชักเหลืออดแล้วนะ
“ปลานี้สดอร่อยจริงๆ...เจ้าเป็นอะไร ทำหน้าเหมือนไม่อร่อยงั้นล่ะ ดื่มน้ำแกงหน่อยสิ จะได้ทานคล่องคอขึ้น”
ท่านหญิงเลื่อนถ้วยแกงให้พลางส่งสายตาตักเตือน
“ขอรับ” ชายหนุ่มอดกลั้นอดทนยอมอยู่สงบเสงี่ยมต่อไป
-
ต่อสุดท้ายล่ะ
“ภูริ....ทานเยอะๆนะ คามินเพิ่งเล่าให้ข้าฟัง” ท่านหญิงยื่นชิ้นปลาลงให้ พลางเริ่มบทสนทนา
“เจ้ามีญาติพี่น้องใช่ไหม”
ณภูริกระพริบตาปริบๆอย่างไม่แน่ใจว่าจะพูดเช่นไรดี
“น้องคนหนึ่งได้ปวฤทธิ์ศรเครือญาติสายหลักของบ้านข้ารับไว้ดูแล......” นางจุ่มมือลงในขันล้างไม้ล้างมืออย่างตั้งใจ
“เขาเป็นคนดีคนหนึ่ง....คงดูแลน้องเจ้าไม่ขาดตกบกพร่องแน่”
“ท่านหญิง...” ไม่ดีแน่ จะให้มะรุมต้องอยู่ในสภาพเดียวกับเขาหรือ ไม่ได้แล้ว ต้องทำอะไรสักอย่าง
“ข้าเป็นห่วงเขา เราไม่เคยต้องอยู่ห่างไกลจากกันมก่อน ....ท่านหญิงให้ข้าได้ไปพบเขาด้วยเถิด”
“เจ้าอยากพบน้องหรือ”
“ขอรับ..เอ่อ...เจ้าคะ ได้โปรด...อนุญาตด้วย ถ้าท่านออกหน้า บ้านนั้นต้องให้ข้าพบน้องแน่”
“ข้าเป็นธุระให้ได้ หากต้องส่งคนไปถามไถ่บ้านโน้นก่อนว่าเขายินดีให้พบหรือไม่....คงต้องเป็นพรุ่งนี้นะ
ว่าแต่..ภูริ เจ้าจะต้องสัญญากับข้าสองเรื่อง” ท่านหญิงดาหราวาตรีกุมมือเขาไว้มั่น
“เจ้าคะ ได้ทุกอย่าง”
“ข้อแรก ห้ามเจ้าหนีเด็ดขาด ไม่ว่าจะได้พบน้องหรือไม่เจ้าต้องให้คามินคุ้มครองกลับมาอย่างปลอดภัย”
ณภูริหันไปมองคามิน แม้จะไม่ชอบใจนักแต่มะรุมสำคัญกว่า
“ข้อที่สอง คนอื่นจะต้องรู้จักเจ้าในฐานะสตรีว่าที่สะใภ้ข้า ห้ามให้ใครล่วงรู้ชาติกำเนิดหรือสถานะของเจ้าเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่”
“ท่านหญิง...ทำไม??”
“เพื่อปกป้องเจ้านะสิ.....รู้ไหมคำว่า ‘หญิงงามมักอาภัพ’นั้นมีที่มาอย่างไร.....
ความงามมักนำพาเอาความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวและคนรอบข้าง....
หากมีคนรู้ว่าเจ้าไม่มีคู่ครอง ก็จะต้องมีคนสนใจไคร่รู้เรื่องตัวเจ้าแน่
ดังนั้น....การเป็นคนในตระกูลข้าจะช่วยปกป้องคุ้มครองเจ้าได้ จริงไหม”
ณภูริอยากจะถียง ขอเพียงยอมให้เขาแต่งกายเยี่ยงชาวบ้านก็ไม่จำเป็นต้องระแวดระวังเช่นนี้เลย....
เขาก้มหน้ายอมอดทนเพื่อมะรุม
“เจ้าคะ”
“ดี....ข้าจะส่งคนไปยังเรือนของปวฤทธิ์ศร เจ้าอยู่รอฟังข่าวระหว่างนี้ก็อยู่คุยกับคามินไปก่อน”
ร่างผอมบางทำหน้ามุ่ยไม่ชอบใจทันที “ข้าว่าเขาอยากจะปรับความเข้าใจกับเจ้านะ”
ท่านหญิงลุกจากไปล่อยให้คนทั้งสองพูดคุยกันเอง ทันที่ที่ประตูปิดลงคามินก็โดนตีมือ เพี้ยะ! เข้าให้
“ถอยไปเลยนะ” ณภูริพยายามดึงชายผ้านุ่งออก แต่ร่างสูงไม่ยอมขยับสักนิด
เขาคว้าข้อมือทั้งสองไว้มั่น “ปล่อยข้า....เดี๋ยวนี้”
“เจ้าจะหยุดอาละวาดไหม ถ้าหยุดล่ะก็ข้าถึงจะปล่อย”
“ไม่ จนกว่าเจ้าจะปล่อยข้าไป”
“นั้นไม่มีทางเด็ดขาด”
“ข้าเกลียดเจ้าที่สุด”
“โอ้ยยยย...” คามินสถบอย่างรำคาญใจที่สุด เขากระชากแขนเล็กให้ลุกขึ้นลากออกจากห้อง
เดินผ่านบ่าวไพร่ที่นั่งออหน้าห้องมากมาย “ใครก็ไม่ต้องตามมาทั้งนั้นนะ”
บุรุษหนุ่มสั่งคำเดียวก็ไม่มีใครกล้าลุกตามมา ร่างสูงเดินลากแขนอีกฝ่ายออกมาถึงสวนสวยนอกเรือนอันโล่งกว้าง
ไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาเย็นชื่นใจ และไม้ดอกมากมายอวดสีสันละลานตา
เรียกร้องให้มวลภมรสีสวยโบยบินเต็มไปหมด คฤหาสน์หลังนี้มีพื้นที่กว้างขวาง
สวนกว้างขนาดมีลำธารและบึงบัวในอาณาเขต
เพียงก้าวเท้าออกจากเรือน ลมเย็นชื่นใจและสีสันอันสดใสรายล้อมรอบด้านก็เปิดโลกของณภูริให้กว้างขึ้น
นี่คือที่ที่เขาคุ้นเคยมากที่สุด กลิ่นหญ้าอ่อนและเสียงจิ้งหรีดเรไรดังระงม อุ้งมือใหญ่ดึงมาที่ริมบึงบัว
“เจ้าจะอยู่เฉยๆฟังข้าพูดจะได้ไหม” คามินว่าเสียงจริงจัง
ณภูริเม้มปากแล้วแลมองด้วยหางตา คนอย่างนี้จะมีเรื่องอันใดนอกจากเอาดีใส่ตัว
คงจะบรรยายสรรพคุณตัวเองอีกล่ะสิว่าจะดูแลเขาดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้
“ข้าขอโทษ”
ใบหน้ามนหันมามองอย่างประหลาดใจ ขอโทษงั้นหรือ??
“ขอโทษที่ใช้กำลังกับเจ้า.......ข้ามันพูดไม่เก่ง....เอาใจใครไม่เป็น
ข้ารู้ว่ามันไม่ถูกต้องแต่ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรให้เจ้ายอมอยู่กับข้า”
.............................................
................................
คามินมองทิวทัศน์งามรอบตัวรู้สึกว่าพื้นที่โล่งแจ้งทำให้ความคิดอ่านปลอดโปร่ง
ดีกว่าอุดอู้อยู่แต่ในห้องทึบๆอย่างที่ท่านแม่บอกจริงๆ เขายืนเท้าเอวมองร่างเล็กอย่างจริงจัง
แววตาอ่อนโยนไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว
“บอกมาสิ.....ข้าต้องเอาใจอย่างไร เจ้าถึงจะยอมอยู่ที่นี่”
พูดง่ายนี่ ราวกับเขาอยากให้เอาใจนักล่ะ
“ภูริ......” คามินก้าวมาหาอีกก้าว เรียกเสียงหวานจนขนลุกเลย “ข้าชอบเจ้าจริงๆนะ”
ถ้าชอบข้าจริงก็ปล่อยข้าไปสิ ณภูริกำลังว่าคำๆนี้ออกไป
เมี๊ยวววว...เสียงประหลาดแว่วมาขัดจังหวะ ทั้งสองเหลียวมองหาที่มาของเสียงทันที
“เสียงอะไร??”
“นั้น....” อีกฟากของสระบัว มีลูกแมวตัวน้อยๆเกาะปลายกิ่งไม้อย่างเอาเป็นเอาตาย
มันคงปีนไล่จับนกเล่นแล้วกิ่งอ่อนหย่อนลงเหนือน้ำทำท่าจะหักเหล่มิหักแหล่อยู่
“แมวรึ??”
“ช่วยมันหน่อยสิ”
“ช่วย??....ไม่ล่ะ ข้าเกลียดแมว” ชายหนุ่มส่ายหน้า เขากลัวเล็บคมๆที่สุด
“ช่วยมันหน่อยสิ จะตกอยู่แล้วนะ”
“แต่ว่า....” เขาเหลียวหาบ่าวไพร่ เวลาอย่างนี้มองหาไม่เห็นสักคน
“เร็วเข้าสิ!” ไม่ทันใจเลย ณภูริพลั่กหลังร่างสูงกว่าสุดแรง
“เหวอออออ...”
ตูมมมมมม!!!!
อุ๊บ! ร่างเล็กยกมือปิดปาก ตายล่ะ....พลั่กลูกชายหัวแก้วหัวแหวนท่านผู้หญิงลงสระเฉยเลย ท่านจะโกรธไหมเนี่ย??
“เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน??” คามินโผล่ขึ้นมา มีจอกแหนเต็มหัวเลย
“ชะ....ช่วยแมวก่อนสิ เร็ว...ข้าอยากได้” ปากไวกว่าความคิดซะแล้ว
ชายหนุ่มทำหน้าบูดสุดขีด เขาปาดเศษผักบนศีรษะออก
“ปัดโธ่....”มีเสียงไม่สบอารมณ์เบาๆ ก่อนจะกระโจนลงไปว่ายแหวกดงบัวสีชมพูออกเป็นทางไปเกือบสุดขอบสระ
เจ้าแมวส่งเสียงลั่นด้วยความกลัวตอนโดนจับตัว ตามด้วยเสียงร้องโอ้ยเบาๆตามมาให้ได้ยิน ท่าจะโดนข่วนไม่น้อยแน่
ณภูริเผลอหัวเราะออกมาที่เห็นอีกฝ่ายทุลักทุเลว่ายกลับมา
ท่าทางเหนื่อยกระหืดกระหอบเช่นนั้นทำให้ความโกรธเบาบางลงบ้าง
ได้ทุลักลุเลเหมือนคนอื่นเขา คงเข้าใจความยากลำบากของปทุชนบ้างนะ
“ทำอะไรอยู่นะ” ชายหนุ่มเห็นในสระว่ายยักแย่ยักยันอยู่กับที่
“สายบัวพัน...” คามินตะโกน เขาว่ายมือเดียว อีกมือชูเจ้าแมวน้อยเหนือน้ำไว้
“อย่าให้พันขานะ” ร่างเล็กยืนริมสระอย่างกระวนกระวาน อย่าจมน้ำนะ ไม่เช่นนั้นก็เป็นความผิดเขาสิ
ในสระผลุบๆโผล่ๆอยู่นานกว่าจะหลุดจากดงบัว กระเสือกกระสนมาถึงขอบสระจนได้
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เฮ่อ....เอ้า!” คามินโซเซขึ้นมายื่นเจ้าแมวสีขาวมอมแมมใส่มือ กว่าจะหลุดจากดงสายบัวเขาต้องเสียผ้าพันเอวไปด้วย
“เมี๊ยวววว” เจ้าแมวตัวเล็กผอมจนเห็นซี่โครง แต่ก็มีดวงตากลมโตน่ารักแล้วเสียงก็ออดอ้อนเรียกร้องความสนใจ
ณภูมิยิ้มกว้างดีใจทีได้มันมา
“ขอบคุณ”
“เจ้าชอบก็ดี.. เหวอออ...” ชายหนุ่มยิ้มกว้างไม่ทันไร ก็สะดุ้งสุดตัวกางเกงเปียกชุ่มน้ำร่นลงมากองที่หัวเข่า
เขาตาลีตาเหลือกรีบดึงขึ้นอย่างเดิม ขณะที่ณภูริแทบโดดหนีออกห่าง ต่างคนต่างอายหน้าร้อนผ่าวไปหมด
“มะ..มะมะไม่มีอะไร ผ้าพันเอวมันหลุดหายไปในสระน่ะก็เลย.....ก็เลย.......”
ขายหน้าประชาชี คามินคอตก คุณชายอย่างเขาไม่เคยอับอายขายหน้าอย่างนี้เลย
หึหึ....ณภูริกลั้นเสียงหัวเราะไว้ พลางรีบเดินหนี
“เดี๋ยว เจ้าหัวเราะเยาะข้ารึ”
“ฮะฮะ...ข้าเปล่านะ”
“หยุดเดี๋ยวนะห้ามหัวเราะ ห้ามเจ้าบอกใครเด็ดขาด ไม่งั้น...” คามินชี้นิ้วคาดโทษ
“ไม่งั้น....อะไรล่ะ ท่านคามิน... รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะเหม็น ฮ่าฮ่าฮ่า..”
ณภูริหัวเราะชอบอกชอบใจใส่ ก่อนขึ้นเรือนอย่างมีความสุข พอกลับเข้าห้องแล้วถึงนึกได้
เขาหัวเราะชอบใจในเรือนหลังนี้นะ?? เจ้าคนเอาแต่ใจทำให้เขาหัวเราะจนได้
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
โอ๊ะโอ อย่าร้ายเลยนะจันทรา
-
มลุรินทร์ถ้าจะเจอศึกหนัก
-
5555+ รู้สึกพี่สรจะเจ้าเล่ห์มากขึ้นทุกที ลูกแกะอย่างมลุรินทร์จะทำไงหล่ะเนี่ย
คามินอนาคตบ่งบอกว่าต้องกลัวเมียสุด ๆ
-
:o8: ละเมียดละไมในอารมณ์ยิ่งนัก :L2:
-
เริ่มพัฒนาแล้ว ตอนหน้าขอหวานๆน้า
บวกเป็ด
-
ลำบากทั้งพี่ทั้งน้อง
แต่ของมลุรินทร์น่าจะลำบากกว่า :เฮ้อ:
-
ตะละแม่จันทราดูไม่มีพิษสงอันใด
แต่นังผักกะหล่ำท่าทางจะยุแยงจนเป็นเรื่อง
-
จันทราจะทำอะไรมลุลินทร์หรือเปล่านั่น ปวริศรต้องดูแลมลุลินทร์ให้ดีนะ อย่าให้ใครทำร้ายมลุลินทร์ได้นะ สงสารมลุลินทร์แล้วสิ ปวริศรไปจัดการจันทราให้เรียบร้อยนะ อย่าให้วุ่นวายกับมลุลินทร์ได้นะ เพราะเรื่องนี้คนที่ทำให้ยุ่งก็คือปวริศรเอง ไม่ใช่มลุลินทร์สักหน่อย มลุลินทร์อยู่้กับณภูริดี ๆ ก็ไปพาตัวมาแบบนั้น คามินพูดจาดี ๆ ก็เป็นนี่นา ทำแบบนี้ดูจะได้ใจณภูริมากกว่านะ ดีกว่าบังคับเยอะเลย
-
วู้ววววว จันทรา ถ้าไม่โดนบ่าวยุ
น่าจะคิดได้ว่า มะรุกน่ารักนะ เหอะๆ
โดนบ่าวยุซะไปไม่เป็นแล้วล่ะ
-
หว่าๆๆหน้ารักอะ
-
คนน้อง น่าจะเจอศึกหนัก หากจันทราทำไรลงไปเนี่ย ต้องเหมือนมีปีศาจร้ายสิงเอาแน่ๆ
ส่วนคนพี่ หนทางช่างราบรื่นนัก จะมีก็แต่ ใจตัวเองเนี่ยแหละ
-
สงสารสองพี่น้องณภูริกับมลุรินทร์ เคราะห์ซัดกรรมซ้อน ทำไมต้องมาเจอเจ้าสองคนเถื่อนนี่ก็ไม่รู้
โดนบังคับกักขังหน่วงเหนี่ยวแยกจากกันไม่พอ จะโดนเอาไปเป็นเมียน้อยอีกต่างหาก เมียหลวงก็มีแนวโน้มจะทำร้าย
แถมถูกบังคับให้แต่งตัวพูดจาเหมือนผู้หญิงอีก เหมือนถูกย่ำศักดิ์ศรีไม่เหลือเลย เฮ้อ
ถ้าอยากได้แบบผู้หญิงนักก็ไปหาผู้หญิงจริงๆนู่นไป๊ เมียตัวเองก็มีอยู่แล้วแท้ๆ ทั้งคามินทั้งสรเลย โกรธธธอ่ะ
คามินนี่ตอนแรกไม่ยอมรับณภูริ พอเห็นหน้าเข้าหน่อยเท่านั้นแหละ เป็นเรื่อง! หลงรูปโดยแท้
แต่ตอนปัจจุบันนี่มีความอ่อนโยนขึ้นมาหน่อย ก็ดีขึ้นมานิดนึง
แต่มาถึงตอนนี้คงแก้ไขอะไรลำบากแล้ว ยังไงลักตัวเขามาแล้วก็ดูแลให้ดีแล้วกัน
-
เป็นคนดีแท้ๆ จะโดนบ่าวไพร่ยุซะแล้ว :serius2:
-
ภูริอ่อนลงแล้ว มีแววว่าคู่นี้จะราบรื่นน่ะ...อุอุ (ชอบ)
เฮ้อ! ห่วงแต่คู่น้องนี่ซิ อิเมียใหญ่ท่าจะร้าย ( น่าฉงฉาน มลุรินทร์ของพี่ ) :sad4:
-
หวานๆๆๆๆ น้ำตาลเกลื่อน (?)
น่ารักทั้งสองคู่เลย แอร๊ยยยย
-
น่าร้ากกกกกกกมากทั้วสองคู่เลยค่ะ o13
-
หมั่นไส้พี่สร มีเมียแล้วมายุ่งกะมะรุมทำไมว้า
คามินยังดีหน่อย อย่างน้อยก็ยังไม่ได้แต่ง ภูริไม่ต้องเป็นเมียน้อย
ใครมาพามะรุมหนีทีดิ อยากให้พี่สรมันคลั่ง ฮึ้ย!! ขัดใจ
-
:เฮ้อ:
ดูท่าทางมลุรินทร์จะลำบากแน่
เพราะจันทรา ดูจะถูกยุแน่ๆ
-
นังกะหล่ำ เสี้ยมดีนัก เดี๋ยวให้ภูริจัดการเลยนี่
-
เช่นนี้เขาก็ยิ่งปล่อยให้ไปเผชิญโลกกว้างที่เต็มไปด้วยสิงสาราสัตว์ไม่ได้เด็ดขาด
เพราะโลกนี้ไม่มีใครเอ็นดูมลุรินทร์ได้มากเท่าเขาอีกแล้ว
พูดไม่ได้ดูตัวเองเลย... เหอะ!!
น่าเป็นห่วงน้องมะรุม ไม่รู้ต่อไปจะเจออะไรบ้าง ใสซื่อปานนี้ ใครหลอกก็เชื่อเค้าหมดแน่เลยพ่อหนูเอ๊ย
ตัวเมียเอกอ่ะดูแล้วเหมือนจะปลงได้ในทีแรก แต่บ่าวไพร่ช่างยุนี่สิจะทำให้เรื่องมันยุ่งยาก
แต่ตอนนี้อ่านแล้วเคืองๆพี่น้องคู่นี้ อยากได้เค้า แต่บังคับให้เค้าแต่งหญิง ใช้คำผู้หญิง พยายามปกปิดคนอื่นว่าตัวเองจะรับอนุเพศชาย
แล้วไปเอาเค้ามาทำไม ก็ในเมื่อรู้ว่าทั้งณภูริและมะรุมเป็นผู้ชายทั้งคู่
-
สนุกมาก
-
o13 o13
-
ชอบๆๆๆๆ รอฉากนั้นอยู่นะครับคนแต่ง ฮ่าๆๆ
-
ณภูริเริ่มอ่อนลงแล้ว :o8:
-
:L2:
-
ยอมทำทุกอย่างตามคำขอร้องของคุณหญิง แสดงว่าณภูริต้องอยู่ในกรงทองแล้ว อ่าฮ่า
-
แอบน่าสงสารเบาๆ
-
หวานเบาๆ ในที่สุดเค้าก็คุยกันดีๆซะที
-
:m4: :m4: ลูกสะใภ้ ถูกใจแม่สามีทั้ง 2 คน :laugh3: :laugh3:
:t2: :t2:
-
สงสารแม่จันทราเหมือนกันนะ ไม่ว่าสามีจะพาผู้หญิงหรือผู้ชายเข้ามาเป็นอนุ ภรรยาก็ต้องเจ็บปวดอยู่แล้ว แต่อ่านๆดูแล้วที่น่าห่วงน่าจะเป็นนังกะหล่ำซะมากกว่ามั้งเนี่ย -*-
ส่วนคามินกับภูริก็เริ่มพัฒนามากขึ้นแล้ว แม่สามีก็สนับบสนุนเต็มที่ เหลือแต่มัทนานี่แหละที่ไม่รู้จะโผล่มาทำไรร้ายๆไหม เฮ่อ สงสาร2ศรีพี่น้องนี่จัง
ขแบคุณสำหรับตอนย๊าวววววนาวนะคะ ^^
-
อยู่แบบไม่เป็นตัวของตัวเอง ให้แต่งหญิง พูดจาคะขา แล้วยังจะให้เป็นน้อยอีกเรอะ แสรดดดดด :angry2: :z6:
-
โหยยยย มลุรินทร์ ต้องเป็นน้อยเค้าหรอเนี่ย
เฮ้อ...เศร้าอ่ะ ต้องมาอยู่ในกรงทอง แล้วยังเป็นน้อยเค้าอีก
ดูจากตรงนี้แล้ว ทางณภูริดูจะดีกว่าหน่อยนะ ที่ไม่ต้องเป็นน้อยเค้า
แต่ก็คงเจออุปสรรค์ไม่น้อยแน่ๆหล่ะงานนี้
แต่ว่ามะลุมเองก็คงเจอไม่น้อยเหมือนกันแน่ะ
โอ๊ยยยย จะเศร้าไปไหน ถึงจะน่ารักก็เถอะ
เฮ้อออออออออออ คนสวยอาภัพจริงๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
ThankS
-
ตอนสุดท้ายแล้วคะ จบได้สวยงามพร้อมกับความโล่งอก :เฮ้อ:
พร้อมกันนี้อยากถามความคิดเห็นเพื่อนๆพี่ๆน้องๆว่า ตอนต่อไป เอาสักกี่ p ดี :laugh:
ขอให้ตอบพร้อมเหตุผลด้วย ใครตอบถูกใจ เอาไปเลย! :fire:
คุณได้ P นั้นสมใจแน่ สิ้นสุดคำตอบตอน เที่ยงคืนวันนี้แล้วผู้แต่งถึงจะเริ่มเขียนคะ
ว้า ฮะฮะฮะ... :laugh:
[6]
ฝนตกพร่ำแต่เช้ามืด หยาดน้ำหยดกระกระทบแผ่นน้ำในอ่างดินนอกชานเรือนแว่วแผ่วเบา
อากาศยามนี้เย็นฉ่ำลมเอื่อยๆชายผ้าม่านหน้าต่างพริ้วไหว เลยมาสัมผัสต้องเส้นผมดำขลับ
โปรยปลิวราวกับเทพล้อเล่นลม บ่าวไพรที่นั่งเฝ้าต่างมองอย่างเพลิดตาราวกับมีการละเล่น
คนผู้นี้เหมือนเทวดาจำแลงมาไม่ว่าจะขยับท่าไหน หยิบจับสิ่งใดก็ล้วนแต่ชวนมอง
“คุณภูริเจ้าขา....คุณคามินมาเจ้าคะ”
“เชิญ” เจ้าของห้องกล่าวน้ำเสียงเย็นชา มือยังสาละวนกับการงานตรงหน้า
“ตื่นเช้าเชียว....ทำอะไรอยู่หรือ” ร่างสูงก้าวเข้ามาอย่างร่าเริง พร้อมกับหอบกลิ่นไอเย็นของสายลมเข้ามาด้วย
เขาทำให้ทั้งห้องเต็มไปด้วยความสดชื่น เจริญใจ ดวงตากลมโตเหลือบมองเขา
“เจ้าก็ตื่นเช้าเช่นกัน” เขาหยิบกรรไกรตัดเส้นด้ายออก
คามินมองผ้านม่านผืนใหญ่สีครามถูกปลดลงมาตัดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
แล้วในมือของณภูริก็กำลังเย็บมันเข้าด้วยกันด้วยความคล่องแคล่ว ในมือวางเข็มลงแล้วสะบัดผ้า พรึ่บ!!!
เสื้อผ้าธรรมดาๆเหมือนชาวไร่ ชาวนา
“นี่เจ้าเย็บเองหรือ??”
“ใช่ เจ้าไม่คืนเสื้อผ้า ข้าก็ต้องเย็บเองน่ะสิ เสื้อผ้าที่สวมใส่มันไม่สะดวกสะสบาย”
ร่างสูงนั่งลงบนตั่งตรงหน้า “ภูริ”
รู้จักเรียกเสียงอ่อนด้วย ชายหนุ่มวางมือนั่งมองตรงๆ
“เกลียดข้านักหรือไร ถึงปฏิเสธทุกอย่างของข้า”
“ข้าเกลียดสิ” คามินขมวดคิ้วรู้สึกโกรธแต่ก็โกรธได้แค่ประเดี๋ยว “แต่ไม่ได้ชิงชัง”
“จริงหรือ” บุรุษหนุ่มยิ้มกว้างดีใจ ณภูริเห็นสีหน้าแล้วทอดถอนอ่อนใจ เวลาอารมณ์ดีแล้วร่าเริง ดวงตาเป็นประกาย
“ดีใจหรือแค่ข้าบอกว่าไม่ชิงชังเจ้า”
“ดีใจสิ นี่เท่ากับว่าระยะระหว่างเจ้ากับข้าก็ใกล้มาอีกหน่อยแล้ว จริงไหม”
“งั้นทำให้มันใกล้กว่านี้สิ.....เอาเสื้อผ้าข้าคืนมา”
“ภูริ......”คามินทำหน้าไม่อยาก “ข้าชอบเจ้าในชุดนี้”
“แต่ข้าไม่ชอบ มันอึดอัด เจ้าไม่เข้าใจหรือ” ชายหนุ่มเดือดดาลใส่ พอเห็นอีกฝ่ายชักสีหน้าทำท่าไม่เห็นด้วย
เขาก็ปรับสีหน้าขยับเข้าใกล้อีกนิดแล้ววางมือบนท่อนแขนแข็งแรง
“คามิน.....เข้าใจข้าบ้างสิ ข้าสวมใส่แต่เสื้อผ้าหยาบๆ เป็นอิสระเดินทางท่องเที่ยวไปตามเมืองต่างๆ
มีพื้นดินเป็นที่นอน มีท้องฟ้าและดวงดาวเป็นมุ้ง ข้าลำบากกายแต่สำราญใจที่สุด อยู่ที่นี่.....”เขาชี้ให้ดูรอบๆห้อง
“ข้ามีอิสระแค่นี้ จะไปไหนก็ไม่ได้ ข้าทรมานใจนะ”
“นั้นเพราะข้าไม่อยากเจ้าลำบาก”
“ด้วยการบังคับข้าหรือ....คามิน” ณภูริมองจ้องหน้าตรงๆ แล้วสื่อความหมายออกมาจากใจของตน
“เจ้าชอบข้าจริงหรือไม่”
“ข้าชอบเจ้า” ชายหนุ่มย้ำอย่างหนักแน่น
“รู้ไหม.......คำๆนี้ข้าได้ยินมาหลายต่อหลายครั้ง” ดวงตากลมโตทอดสายตามองไปทางอื่นคล้ายเหนื่อยหน่าย
อยู่อึดใจก่อนกลับมาที่เขาอีกครั้ง
“ทั้งเศรษฐี ยาจก พรานป่า ขุนศึกผู้ห้าวหาญ ลูกท่านหลานเธอ....ทุกคนพูดคำนี้ราวกับเป็นวาจาศักดิ์สิทธิ์ ให้ข้าฟัง
แต่.....ไม่มีใครทำอะไรจริงๆจังเพื่อข้าสักครั้ง แม้จะเตรียมข้าทาสบริวาร เรือนใหญ่ผ้าไหม ทองคำ
อาหารอุดมสมบูรณ์เพื่อข้า และสุดท้าย.....พวกเขาก็จะเก็บข้าไว้ในที่ๆไม่มีใครเห็น.... เหมือนสัตว์เลี้ยง”
คามินหน้าสลด เพราะนี้ก็อยู่ในความคิดเขาเช่นกัน งดงามมีค่าเฉกเช่นนี้จะอวดอ้างต่อผู้อื่นให้เดือดร้อนไปไย
เขาไร้คำโต้เถียงร่างเล็กจึงลุกไปยังหลังม่านบังตา ผืนผ้าไหมดิ้นทองงดงามร่วงลงกองกับพื้นทีล่ะชิ้น
“ภูริ”
“สิ่งที่ข้าปรารถนาที่สุดคืออิสระ....และการยอมรับ” ณภูริใช้เวลาไม่นานก็ก้าวออกมาในชุดสีครามเนื้อหยาบ
เรือนผมดำขลับถูกซ่อนในผ้าโพกผมเหลือแค่ดวงหน้าหมดจด แค่แต่งเติมด้วยคราบเขม่าหรือฝุ่นก็เหมือนชาวบ้านธรรมดาๆ
“ถ้าเจ้าชอบข้าจริง....ก็ปล่อยข้าไปซะ เพราะข้าจะไม่เปลี่ยนตัวเองเพื่อเจ้าแน่”
วินาทีนั้นคามินรู้ด้วยตนเองว่า เขาไม่อาจรั้งนกน้อยตัวนี้ไว้ได้ เพราะถ้าฝืนทำณภูริเลือกที่จะยอมตายดีกว่า
จะมีประโยชน์อะไรถ้าได้แต่ตัว แต่ไร้หัวใจ
“ข้า.......ไม่อยากให้เจ้าไป” เขาว่าก่อนจะเห็นสีหน้าระอาใจของอีกฝ่าย เขารีบลุกขึ้น
“ข้าหมายถึง.....เมื่อวันวานข้าถามเจ้าว่า จะต้องเอาใจเจ้าอย่างไร เจ้าถึงจะอยู่กับข้า วันนี้....ข้าจะถามใหม่”
ณภูริเห็นบางอย่าง ความจริงจังในดวงตาดูยิ่งใหญ่เหมือนภูเขาตั้งตระหง่านตรงหน้า บางที......
“ข้าจะต้องเอาใจเจ้ายังไง....เจ้าถึงจะให้โอกาสข้า”
โอกาส?? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำๆนี้ โอกาส......
แล้วจะเป็นไปได้หรือกับคนๆนี้ ชายหนุ่มมองสบตาคามินอยู่นานเพื่อหาร่องรอยความลังเลที่มีอยู่เพียงน้อยนิด
แต่ก็หาไม่พบ จนในที่สุดก็ต้องทอดถอนหายใจ มือบางยื่นมาหาให้เกาะกุมไว้
“ข้ายินดีจะให้โอกาสนั้น หาก.....เจ้าจะเดินทางกับไปคาราวานของข้า 7วัน ไม่สิ.....3 วันก็พอ
แค่ 3 วัน....ลองใช้ชีวิตเสรีเยี่ยงข้า ลองค้นหาอิสระของตัวเจ้าเองเคียงข้างข้า
หากเจ้าไม่พึงใจจะใช้ชีวิตพเนจร เจ้าจะจากไปเมื่อใดก็ได้...ว่าไง”
นั้น....เหมือนประตูที่เริ่มเปิดแง้มเพียงเล็กน้อย แต่ก็น่ายินดีเป็นล้นพ้น คามินกุมมือข้างนั้นแน่น
“เอ่อ...เจ้าจะว่ากระไรไหม หากจะไปลาแม่ข้าก่อน บอกท่านว่าไปไม่กี่วันท่านคงไม่ว่าหรอก”
“เพื่อเป็นแลกเปลี่ยนนะ เจ้าต้องพาข้าไปหามะรุมด้วย”
นี่เป็นยิ้มแรกที่เบิกบานราวกับดอกไม้แรกแย้มต้องแสงอาทิตย์ เพื่อเขาโดยเฉพาะ
คามินยิ้มกว้าง นี่เองคนมากมายถึงได้ยอมตายเพื่อชาวนนทิการ ยิ้มเดียวก็มีค่ามหาศาล
****************
-
ต่อ
วิ้งงงงง....วิ้งงงงงงง
เสียงแมลงส่งเสียงแหลมเล็กนอกหน้าต่างบานใหญ่เริงร่ากับสายลมแรงพัดกิ่งใบไม้ใหญ่เอนไหวไปมาอย่างสนุกสนาน
ขณะที่โลกภายนอกกำลังโลดแล่นอย่างมีชีวิตชีวา ภายในห้องกว้างกลับนิ่งเงียบราวกับไร้ชีวิต
แม้มีเสียงกระแอมไอ เสียงหยิบจับดังบ้างก็ไม่ทำให้ที่นั่งข้างหน้าต่างมีการเคลื่อนไหว ราวกับภาพวาดที่ไร้หัวใจจริงๆ
เสียงฝีเท้าดังตึ่งตังอย่างเคย ประกาศถึงการมาของเจ้าของที่ก้าวเข้าห้องมาพร้อมกับอารมณ์เริงร่า
ปวฤทธิ์ศรชะงักฝีเท้าของเขาเล็กน้อย ความประหลาดใจผุดขึ้นในใจ
แสงแดดอ่อนส่องถึงดวงหน้าขาวเนียนจนเหมือนมีแสงบางๆ เรืองรอง สีชมดูฝาดเลือดที่แก้มทั้งสองข้าง
และที่โดดเด่นกว่าคือดวงตากลมโตส่องปรายสีดำเหมือนราตรีกาลที่หม่นหมอง
ยืนอยู่ตรงนี้ก็ยังเห็นความเศร้าสร้อยราวกับพื้นดินที่แตกระแหง
“มลุรินทร์”
“....พี่สร”
เด็กน้อยหันมายิ้มให้ แต่ยิ้มแค่มุมปาก ดวงตาและสีหน้าเรียบเฉย
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกซาดซัดด้วยทรายแห้งๆใส่โครมทับถมเขาจมอยู่ภายใต้นั้น
เพียงข้ามวัน ข้ามคืนเท่านั้น ย่ำแย่ถึงเพียงนี้เชียวหรือ
“เป็นไรไป.....ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” เขาถามพลางเชยคางขึ้นมอง
“ไม่นี่เจ้าคะ น้องปกติดี ”
ปวฤทธิ์ศรรู้สึกเสียดแทงหัวใจเหลือเกิน หน้ากาก! ใบหน้าสวยนี้กำลังใส่หน้ากาก
ทว่าดวงตาทอแสงเจ็บปวดอยู่ลึกๆข้างใน นี่เขาทำอะไรผิดหรือเปล่า ชายหนุ่มถามตนเอง
เขาทนมองหน้ามลุรินทร์ไม่ได้เลย
“อยากได้อะไรไหม ข้าจะหามาให้”
“ไม่มีเจ้าคะ”
“ไปหาพี่จันทราดีไหม เล่นสกาด้วยกันหรือ...อะไรก็ได้” เขาพยายามเอาใจ คิดว่าคงจะเบื่อหน่ายมากกว่า
ทว่าร่างเล็กกลับหันไปสนใจนอกหน้าต่าง
“ไม่ล่ะเจ้าคะ ไม่อยากรบกวน.....ข้างนอกอากาศกำลังดี เสียงแมลงเพราะ น้องอยากฟังนานๆ”
แย่แล้ว....แย่แน่ๆ ปวฤทธิ์ศรรู้สึกเลยว่า สายตาของมลุรินทร์มองไกลออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย
ทั้งอารมณ์ ทั้งสายตาห่างไกลเขา ไกลจนสุดจะเอื้อมเลย ทำไงดี...ทำอย่างไรดี
“คุณสรเจ้าขา คุณคามินมาเจ้าคะ”
“เชิญ” ร่างสูงรีบออกไปหา เขาต้องหาผู้ช่วยแล้ว ไม่งั้นมลุรินทร์อาการหนักกว่านี้แน่ “คามิน”
“พี่สร”
“ข้ามีเรื่อง....” ชายหนุ่มพูดไม่ถึงครึ่งประโยค คนข้างหลังคามินก้าวแทรกผ่านเขาทั้งคู่ไปอย่างรวดเร็ว “เอ๊ะ??....เอ๊ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก” ชายหนุ่มจับไหล่เขาไม่ให้หันไปมอง
“มะรุม” ณภูริพรวดพราดเข้าไปในห้อง ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นหูมลุรินทร์ก็ตื่นจากภวังค์
“พี่ภูริ” ร่างเล็กโผเข้ากอดทันที แล้วปล่อยโฮเสียงลั่นห้อง ปวฤทธิ์ศรอยู่ข้างนอกยังตกใจกับเสียงนี้
เหมือนความอัดอั้นมากมายทะลักทะลายออกมาเป็นน้ำหลาก
“มลุรินทร์” เขาเข้ามาในห้อง เห็นสองพี่น้องกอดกันกลม
ทว่าเขาไม่คิดว่าจะเห็นเด็กของคามินในชุดมอซออย่างชาวบ้านธรรมดา
“อย่าร้อง....อย่าร้องนะ มาทางนี้เถอะ” ณภูริพาน้องเข้าไปหลังม่านบังตา ขณะที่สองหนุ่มได้แต่ยืนมอง
“ทำไมให้เขาสวมชุดนั้น??”
“มันไม่สะดุดตาดี”
อ้อ...มีเหตุผล ปวฤทธิ์ศรพยักหน้า แต่เห็นสองคนที่จูงมือกันออกมา เขาถึงกับตกใจอ้าปากค้าง ชุดชาวบ้านอย่างนี้??
“เจ้า??” เขาชี้นิ้วว่าไม่ทันไรก็โดนคามินดันหลังไปยังซอกมุมห้อง ณภูริลากแขนมลุรินทร์ผ่านเขาออกไป
“เจ้าทำอะไร??”
“ขอโทษนะพี่ แต่ข้าอยู่เฉยไม่ได้จริงๆ เขายังเด็กอยู่”
“นั้นไม่ใช่กงการอะไรของเจ้า” ปวฤทธิ์ศรพลั่กน้องชายออกห่าง พอจะตามไปก็ถูกขวางที่ประตูอีกครั้ง
“ปล่อยเขาไปเถอะ ที่นี่ไม่เหมาะกับมลุรินทร์หรอก”
“หุบปากเจ้านะ”
“พี่สร” เด็กน้อยที่ควรหนีไปไกล กลับโผล่หน้ามาอีกครั้ง ชายหนุ่มยิ้มยินดีในที่สุดแล้วก็กลับมาหาเขา
“ถ้าพี่ตามมาล่ะก็....ข้าจะฆ่าตัวตาย”
“ว่าไงนะ....” เขาไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ฆ่าตัวตายเหรอ
“ข้าพูดจริง” มลุรินทร์ว่าแล้วดินจากไปอย่างไม่คิดจะเหลียวกลับมามอง
ปวฤทธิ์ศรอึ้งเป็นหินไปเลยไม่คิดว่าจะเกลียดชังถึงปานนี้ นี่...เขาเอ้นดูขนาดนี้แล้วทำไม...ทำไม??
“พี่ต้องเว้นระยะสักหน่อยนะ ปล่อยเขาไปสัก 2-3 วันแล้วค่อยไปง้อเถอะ ทำให้เขาเห็นว่าพี่เอาจริงขนาดไหน” คามินให้กำลังใจ
“เจ้าพูดได้นี่ ก็เจ้า...”
“ข้าจะไปกับพวกเขาด้วย”
“หา??”
“ข้าไม่รู้จะสรรหาวิธีไหนเอาชนะใจภูริได้อีกแล้ว ถ้าจะทำให้เขาเปิดใจก็ต้องตามเขาไปทุกที่แหละ.....
ถ้าพี่อยากได้มลุรินทร์จริงๆ ก็ค่อยตามไปล่ะกัน” คามินทิ้งคำพูดให้ได้คิดก่อนตามออกไปอีกคน
ปวฤทธิ์ศรนึกโกรธอยู่วูบหนึ่งก่อนจะนึกถึงอารมณ์ของมลุรินทร์ เขาไม่อยากเห็นเด็กน้อยในสภาพนี้เลย
หงอยเหงาเศร้าสร้อย ตัวอยู่แต่ใจไม่อยู่ แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะ....จะปล่อยไปงั้นหรือ
ร่างสูงยืนคิดอยู่อึดใจก่อนตัดสินใจถลาออกไปนอกเรือน รถม้ากำลังออกจากที่นี่แล้ว เขาวิ่งถลาเข้าไปหา
“มลุรินทร์!”
“รอเดี๋ยว....มลุรินทร์” เขาวิ่งตามมาถึงมือตบบานหน้าต่างไม้แรงๆ
“มลุรินทร์ เจ้าบอกข้าทีสิ....เจ้าชอบข้าบ้างไหม”
“เจ้าชอบข้าบ้างหรือเปล่า”
ชายหนุ่มวิ่งตามรถม้าตะโกนถามอย่างไม่สนใจว่าจะมีใครมอง คามินต้องดึงบังเหียนไว้ไม่ให้ล้อม้าบดทับพี่ชาย
รถม้าชะลอลงจนหยุด หน้าต่างรถม้าถึงเปิดออก ปวฤทธิ์ศรวิ่งกระหือกระหอบมาเกาะหน้าต่างไว้
“เจ้า.....ชอบ.....ข้า.......สักนิดบ้าง.....ไหม” เขาหอบแฮ่ก
มลุรินทร์มองตาปริบๆจะบอกความรู้สึกก็ยังไม่แน่ใจว่าคืออะไร เขาแค่ยื่นมือออกมากุมมือปวฤทธิ์ศรไว้
“ขอบคุณ”
ขอบคุณ.....สำหรับอะไร ชายหนุ่มยืนมอง มือข้างนั้นดึงมือเขาออกจากหน้าต่าง
รถม้าก็แล่นจากไปทิ้งไว้แต่คำถามมากมายไว้กองตรงนี้ เขายืนมองจารถม้าลับสายตาทั้งมึนงง ทั้งสับสน
“ท่านขอรับ” บ่าวเฝ้าประตูเข้ามาถามไถ่ “มีเรื่องอันใดหรือเปล่าขอรับ ให้เรียกทหารไหม”
ดวงตาซื่อๆของบ่าวคนนี้ทำให้เขาเห็น มันเหมือนดวงตาของมลุรินทร์มาก ดูสดใสแล้วจริงใจอย่างที่สุด
นั้นสินะคือคำตอบ....สิ่งที่เด็กน้อยต้องการไม่ใช่บ้านอันใหญ่โต ร่ำรวยเงินทอง
แต่เป็นอิสรภาพต่างหาก ทำไมเขาถึงไม่เห็นแต่แรกนะ
“เจ้า.....” เขายิ้มเก้อเมื่อนึกชื่อบ่าวตัวเองไม่ออก
“ขอรับ”
“ข้าขอเสื้อผ้าเจ้าแลกกับเสื้อผ้าข้าได้ไหม”
“เสื้อผ้าข้า??”
“ใช่”
The End
-
หักมุมจบแค่นี้ หรือจะมีตอนพิเศษเพิ่ม ช่วยบอกที :a5: แต่สองหนุ่มก็คงจะรักจริงหวังแต่งสินะ. ถึงยอมขนาดนั้น o13
-
:L1: :pig4:
-
โอ้ววว จบแบบเอาไปจิ้นต่อ
-
ทั้งสี่คนอาจจะไปผจญภัยในโลกกว้างจนกว่าจะเหนื่อยค่อยกลับก็ได้เนอะ
ยังไงก้ขอให้มันแฮปปี้เอนดิ้งแหละค่ะ :กอด1:
-
ขอให้คุณคามินกับคุณสรเอาชนะใจสองพี่น้องให้ได้นะ
-
ครบคู่เหมาะสมขนาดนี้ สองพี ก็พอแล้วค่า สามพีแบบสามชายหรือหนึ่งหญิงสองชายก็ไม่อาววววววว
-
ตอนจบของจุดเริ่มต้น ชื่อตอนเหมือนจะมีภาคต่อใช่มั้ยคะ
น่าจะมีนะมันคาใจจัง รออยู่นะคะ :กอด1:
ชอบ 3P ค่ะ คนๆหนึ่งจะชอบใครสักสองคนในเวลาเดียวกันได้ไม่แปลก
เพราะไม่งั้นคงไม่มีกรณีอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนหรอกค่ะ แบบคนนี้ดีอย่างนี้
อีกคนมีดีอีกอย่าง คนที่เลือกเลยเลือกไม่ถูก แต่ถ้าเยอะกว่านี้เข้าขั้นหลายใจแล้ว
และที่สำคัญสงสารเคะน้อยที่สุดอ่ะ :laugh: รับศึกหลายด้านจะแย่เอาได้
:กอด1:
-
:L1: :L1: :L1:
-
จบภาคนี้ แต่มีภาคต่อใช่มั้ยคะ
ภาคต่อคงเป็นการพยายามจีบดีๆของเมะทั้งสองเนาะ
ถามว่ากีp สำหรับเรื่องนี้ป่าว
ถ้าเรื่องนี้ ชอบเป็นคู่ๆ คู่ใครคู่มัน
แต่ถ้าจะแต่งเรื่องใหม่ หุๆๆ :z1:
ขอสามรุมหนึ่ง
เพราะ...
มันครบทุกจุดพอดีน่ะสิ (อั๊ย~ เขินอย่างแรง :o8:)
-
3P พอเบาๆ แต่ถ้าคนเขียนอยากจัดหนัก ก็เชิญตามอัธยาศัยค่า
เพราะคนอ่านรับได้ทุก P 5555 :laugh: :laugh:
-
ขอให้ง้อได้นะ
ลงทุนทั้งพี่ทั้งน้องเลย
555
เด็กๆคงเห็นใจแหละ เยเยเย
-
:L2:0จบแบบชื่อหัวเรื่องเลยทีเดียว
แต่...เราจิ้นต่อไปไม่ไหว มันตัดฉับมาก ขอนอนนึกถึงตอนจบแบบที่ตัวเองต้องการก่อนนะ :z3:
ชอบแบบคู่เดียว ไม่ชอบหลายP เพราะรักได้หลายรัก แต่หัวใจมีดวงเดียว
เอิ่ม เราไม่อยากแบ่งปันคนของเราให้ใคร :laugh:หลายคนแล้วเขียนฉากร่วมรัก บางทีอ่านเอาสนุกแต่บางทีมันก็ดูมั่วเกินใจรับได้
เวิ่นเว้อเนาะ :เฮ้อ:
-
ขอสองพีคู่คามินกับภูริ คนเจ้าชู้อย่างคามิน ต้องโดนปราบด้วยภูรินี่และถึงจะเหมาะสม เอาให้ลืมเมียคนอื่นที่เคยเก็บไว้ไปเลย
ส่วนมะรุม น้องยังเด็ก ปล่อยให้ไปเจอคนอื่นที่ดีกว่าเหอะ ศรอย่าตามน้องมันไปเลย
แต่ถ้าศรคู่บ่าวปริศนาคนนั้นท่าทางจะได้อ่านแนวดราม่าแน่ๆ ออกแนวยังไม่ลืมคนเก่าแล้วใช้คนใหม่เป็นตัวแทน สุขเศร้าเคล้าน้ำตากันไป
หรือคู่นี้จะสามพีดี แบบเลือกไม่ได้ ทำร้ายจิตใจใครไม่ลง
ที่น่าสงสารสุดน่าจะเป็นบรรดาอดีตภรรยาผู้หญิงทั้งหลาย ฮ่าๆๆๆๆ
-
อิอิอิ หักมุมได้แจ่มมากอ่ะ
อยากได้:สามพีก็ดีนะค่ะ :impress2: :impress2
-
ยินดีต้อนรับสู่โลกกว้างใหญ่คุณชายทั้งสองo13
-
ค้างงงง O_O
-
ที่จริงจบแบบนี้ก็ดีนะ ค่อยๆให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ไม่ต้องสรุปลงเป๊ะว่าทั้งสองรักกันตราบน๊านนนนนนนเท่านาน o13
แต่ถ้ามีตอนพิเศษมาก็ดีเหมือนกันจ้า
ส่วนเรื่องกี่p เราว่า 2p 2คู่ดีกว่าอ่า
รอตอนหน้าๆๆ :กอด1:
-
เราว่ามันออกจะครบคู่ขนาดนี้ อย่าเอาแบบ 3รึ4 p เลยนะ
เป็นคู่ๆไปดีกว่า เราว่ามันน่ารักกว่าอ่า
4 คน 2 คู่พอดี เลขสวยนะค๊า
-
จบค้างมากอ่ะ :a5: อยากให้มีตอนพิเศษด้วยอีกนิดนึงว่ามลุรินทร์จะรักพี่สรไหม
แล้วทั้งสองคู่จะรักกันไหม
ต้องหาเวลานั้งจิ้นซะแล้ว
ส่วนกี่p อยากได้ 3p 4p 5p ก็ได้แล้วแต่คนแต่งค่าาาา
ส่วนตัวชอบ 3p แบบนายเอกเป็นทั้งรุก ทั้งรับ เลยอ่่ะ :impress2:
ดูเจ๋งดี นายเอกก็เลือกไม่ได้ว่าอยากได้คนไหนดี คนนี้ก็ดี คนนู่นก็ชอบ (รู้สึกว่าตัวเองเพ้อนานมาก) :bye2:
-
กี่ P ก็ตามใจคนแต่งเลยค่ะ เอาไม่เกิน 10 นะคะ กลังอ่านหลายพีแล้ว งง กับตัวเอง 55+
-
แต่งเก่งมากกๆๆ ยอมรับฝีมือเลย เริ่มเรื่องดี ดำเนินเรื่องดี ดีมากๆ
แต่มีจุดอ่อนตอนจบทุกที ทุกเรื่องเลย
ตกม้าตายตอนจบตลอด คนอ่านก็บ่นตลอด
เฮ้อ!!! เสียดาย :เฮ้อ:
-
ออกเดินทางพิสูจน์ความรัก
ก็นะ ภูิริกับมะรุมเขาเคยชินกับอิสระที่มี และต้องการการยอมรับในสังคม
แต่โดนขังในกรง คงทนไม่ได้หรอก มันทรมานใจ
-
สำหรับฝีมือขนาดคนแต่ง จะกี่พีก็สนุกทุกเรื่องอยู่แล้วอ่านมาทุกเรื่องก็ไม่ผิดหวังเลย
ที่ถามมาเราว่ามันอยู่ที่การปูต้นเรื่องมาก่อนอะ ถ้าแบบมีหลายคนมาตั้งแต่แรกจะกี่พีก็ไม่รู้สึกขัดๆ. แต่ถ้าปูเรื่องมาสองคนเป็นคู่รัก พอมีคนอื่นมาเพิ่มมันก็แปลกๆ อยู่. อย่างเรื่องก่อนทีเป็นลูกหนี้ 4P ก็สนุกมากกกก แต่ถ้าปูเรื่องมาเช่นเรื่องนี้มันก็ให้อารมแบบไม่อยากให้มีมือที่สามเลยมันขัดๆ แต่ก็แล้วแต่ครเขียนเลยคะ เชื่อมือ
:กอด1:
-
o13
-
มลุลินทร์คงจะคิดถึงณภูริ และก็ไม่คุ้นเคยกับสภาพแบบนั้น ปวริศรก็คิดแต่จะกักตัวมลุลินทร์ไว้อยู่กับตัวแบบนั้น ถ้าคามินไม่พาณภูิริมา ปวริศรจะรู้ตัวเมื่อไรก็ไม่รู้ คามินยอมฟังสิ่งที่ณภูิริต้องการแบบนั้นก็ดีแล้ว อยากให้ณภูริเปิดใจคามินก็ต้องพิสูจน์ตัวเอง
-
จบดีที่สุด ช้อบชอบ
-
เชื่อในจินตนาการ คนเขียน หลายๆๆๆๆๆๆๆ พี จะขอติดตามตลอดไป
-
ขอ 4P แบบคู่พี่น้องสองคู่ ใครจะรุกใครจะรับก็ได้ :oo1:
-
จบแบบนี้ก็ดีค่ะ
แต่ก็อยากเห็นภาคต่อที่ทั้งคู่ออกไปผจญภัยในโลกกว้าง แต่ถ้าลงเอยที่นกน้อยสุดท้ายต้องมาอยู่ในกรงทองก็ไม่ค่อยอยากเห็นเท่าไหร่
แต่ถ้าทั้งคู่รักกัน ก็คงพบกันครึ่งทางล่ะนะ จะอยู่เหย้าครึ่งหนึ่ง เดินทางไกลอีกครึ่งนึงก็คงไหวมั๊ง
ชีวิตอิสระจะให้อยู่ติดที่ตลอดไปคงไม่ได้ รึจะกลับมาเป็นนกน้อยเพราะเลือกความรักมากกว่าอิสระก็คงแล้วแต่ใจเลือก
รึจะกลายเป็นสองพี่น้องคามินกับสรเลือกโบยบินตามหัวใจตลอดไปก็สุดแท้แต่พรหมลิขิตละกัน
-
อ้ากกกก จบห้วนไป ฮืออออ ยังไม่ได้กินเด็กกันเลย ฮืออออ
ชอบ2พี แต่กี่พีก็อ่านหมด อิอิ
-
:call: :mc4:
เรื่องใหม่
-
บอกว่าเป็นตอนจบของจุดเริ่มต้น ก็แสดงว่ามันต้องมีภาคต่อใช่มั้ยเคอะ :m13:
-
เอาเเบบคู่ใครคู่มันค่าาา
-
ดีจังที่เข้าใจกันแล้ว
-
มันมีต่อใช่ไหม เป็นจุดจบของจุดเริ่มตัวนี่ ไม่ใช้จุดจบของจุดจบ เอะงงง :a5: :a5:
-
ฉากจบเหมือนกำลังดูหนังจีนกำลังภายใน
จบเรื่องของตัวเอง แต่เป็นจุดเริ่มของลูกหลาน
ชอบ 3P (1รุก 1รับ 1ตัวเชื่อม) จะได้เห็น
คนๆหนึ่งที่อยากปกป้องคนที่เรารัก
คนๆหนึ่งที่ต้องการการปกป้อง
และอีกคนที่บางครั้งอยากแข็งแกร่ง แต่บางมุมก็อ่อนแอ
ที่สำคัญคือการเสียสละ ยอมถอยคนละก้าวเพื่อคนที่เรารัก
-
ถามว่าชอบกี่P? เอ่อ...แล้วแต่คนเขียนเถอะเรายังไงก็ได้อ่านได้โม้ดดด
-
อยากอ่านแบบ สองเคะ สี่เมะ บ้างอ่ะ ได้ม่ะๆ :impress2: :impress2:
-
3p กำลังดี มากกว่านี้เดี่ยวเลือดหมดตัว
-
เอาเป็ดมาฝากกกกกกกกกกกกกกก
ชอบแบบไทยๆ แบบนี้จัง เหอๆ
-
เฮ้ย นั้นมันหนีตามกันใช่ไหม
-
ทีแรกก็ว่าจะเอาหลายๆPหน่อย แต่คิดไปคิดมาคงได้แค่นี้แหละ เบาๆพอเป็นกระสัยนะ
ช่วงนี้ฝนตกมั่กมาก เบื่อน่ะเลยจุดอารมณ์ไม่ติดเลยได้แค่นี้เอง :laugh:
เอาไปเล้ย....
เรื่องสั้นที่ 30 คืนวันพระจันทร์กระจ่าง
ตูม!!!!
เสียงประทัดลั่นตูมทำเอาสะดุ้งเลย ภานุมองฝรั่งกระท่อมข้างๆเล่นพลุกันสนุกสนาน
ทั้งเหล้า ยา ผู้หญิง สูตรสำเร็จของความหรรษาในคืนฟูลมูนปาร์ตี้เลย
“ไป้ เรียบร้อยแล้ว” กนกและพันตรีทั้งสองแต่งตัวหล่อออกมาเลย ล๊อคกุญแจห้องเสร็จ
3 เกลอก็พร้อมสำหรับราตรีคืนนี้แล้ว สาวๆเยอะจนเดินชนไหล่เลยทั้งไทยจีนฝรั่ง
“สาวๆเอ้ย น่าหม่ำทั้งนั้น” พันตรีถูมือไปมาทำท่าพร้อมจะหม่ำแล้ว
“ไปเถอะ” ภานุตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ครั้งแรกเพิ่มได้มาเที่ยวกลางดงคนต่างชาตินะนี่
ไปไหนก็เห็นแต่หนุ่มสาวผิวขาวผมบอร์นทั้งนั้น ทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปที่ริมชายหาดห่างจากรีสอร์ตที่พวกเขาพักไม่ไกล
วู้วววววววววววววววววว.......
คนนับร้อยเต้นกันสุดเหวี่ยงเสียงเพลงกระหึ่มไปทั่วชายหาด สามหนุ่มหันมามองหน้า ตื่นเต้นกันสุดๆ
“ไปมันส์กันเถอะ”
“เฮ่ย ถ้าใครหิ้วสาวได้ก่อนคนนั้นได้ห้องนะเว้ย ที่เหลือไปหาที่นอนเอาเองนะ”
“ไอ้สัด หน้าอย่างมึงจะปัญญาเรอะ เจอลีลากูก่อนเถอะ”
สองคนวิ่งไล่กันเตะตูดกันลงไปที่หาดแล้วเหลือภานุที่รั้งท้าย
เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ดวงจันทร์ฉายแสงอ่อน เขายกมือไหว้เลย
‘พ่อครับ แม่ครับขอโทษที่โกหกหนีมาเที่ยวที่นี่ แต่มันครั้งหนึ่งในชีวิตเลยล่ะที่จะได้เจออะไรที่ไม่มีวันได้เจอง่ายๆ
บางทีผมอาจได้แอ้มสาวผมทองก็ได้ สาธุ....ขอให้ได้สักทีจะไม่ลืมพระคุณเลย’
เอาล่ะ...ลุยเว้ย!
ภานุเข้าไปโดดโลดเต้นกับเขาบ้าง มันสนุกอย่าบอกใครแถมเครื่องดื่มฟรีไม่อั้นด้วย เพลงสุดมันส์โยกกันสนั่น
เบียร์ขวดเล็กดื่มเท่าไรก็ไม่พอ ใครคนหนึ่งยื่นยาเม็ดเล็กๆแจกจ่ายให้ทุกคนหยิบกัน
ชายหนุ่มไม่ลังเลเลยที่ลองสักเม็ด ครั้งเดียวมันไม่ติดง่ายหรอก
เขาคิดอย่างนี้จึงโยนเข้าปากตามด้วยเบียร์อีกขวด ต่อจากนี้อะไรๆก็ยั้งไม่อยู่แล้ว
ภานุถอดเสื้อเต้นสุดเหวี่ยงจนเปียกโชกไปทั้งตัว
“ขอเบียร์...” เขาเดินโซเซมาขอน้ำเย็นๆ กำลังยกขึ้นดื่มไม่กี่อึก ก็โดนชนด้วยอะไรบางอย่างที่นุ่มๆ
หันไปมองเป็นสาวสวยสวมแค่บิกินี่ตัวจิ๋วกำลังเอานมถูต้นแขนเขาไปมา หล่อนพูดอังกฤษจับใจความได้ว่า
“ฮาย.....อยากไปเที่ยวด้วยกันไหม”
“ผมคนไทยคร้าบ”
ชิ... ได้ยินหล่อนสถบออกมาอย่างอารมณ์เสียรีบสะบัดตูดไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆหล่อน
อ้อ...คงคิดว่าเขาเป็นญี่ปุ่นล่ะมั่ง คิดมาขายแถวนี้คิดผิดหรือเปล่าแม่คุณ....ที่นี่ฟรีกันทั้งนั้น
โอ๊ะ พูดแล้วนึกขึ้นได้ ตูยังไม่ได้เหล่สาวเลย
ภานุยืนมองตาปริบๆ กลุ่มนักเที่ยวเยอะแยะตาแป๊ะไก่แล้วเขาจะลุยไปทางไหนดีเนี่ย
สาวผมทองดีไหม.....ไม่ ขายาวไปจีบไม่ถึง
สาวผมแดง......เอ่อ ไม่ดีกว่า นมใหญ่พอๆกับพุงเลยล้นไปกอดไม่รอบ
สาวยุ่น.....อืมมม.....ดิ้นเป็นผีเข้าเลย เล่นยาล่ะมั่ง
“ฮาย...” เปรตตัวไหนวะมายืนบัง ภานุมองกล้ามอกล่ำๆตรงหน้าแล้วมองสูงขึ้นไป
โห....หล่อนี่หว่า อังกฤษหรืออเมริกานะผมดำ ตาสีฟ้าใส เขายิ้มสวยเสียด้วย ฟันข๊าวขาว
“เท่าไร?”
“ห๊ะ??”
“ผมถามว่า เท่าไร?”
ภานุกระพริบตาปริบๆ เขายกนิ้วชี้ที่ตัวเอง ‘ผมเหรอ?’
หนุ่มหล่อพยักหน้า ‘เอ่อ!’
หน้ากูมีตรงไหนเหมือนเด็กขายวะ ออกจะขาวหล่อตี๋ๆคุณชายมีสกุลรุนชาติ
หรือแว่นตาบนหน้ามันไม่ได้เสริมบารมีสติปัญญาอันสูงส่งของกูกันแน่......
มองไปมองมาถึงเห็นแม่สาวๆนักเซลสินค้าประจำตัวมายืนข้างๆตั้งเมื่อไม่รู้
“อะไรกันวะ” ชายหนุ่มบ่นเซ็งสุดขีด กำลังจะจีบสาวแท้ๆดันเจอผู้ชายมาตกเบ็ดแถวนี้ได้
“ว่าไง....ไม่ขายหรือไง”
“เน่....ถามมาได้ขายหรือเปล่า ไอเด็กเรียนวิศวะนะไม่ใช่คนข้างถนนมาขายตัวถูกๆ
ถ้าอยากนักก็ถามแม่พวกโน่นไป้ ไอ้ตาถั่ว.....ถั่วฝักยาวด้วย” ภานุด่าไทยคำ อังกฤษคำ พอจะก้าวเท้าหนีโลกก็เอียงวูบ
“โว้วว....” มือแข็งๆรั้งเอวเขาไว้ช่วยพยุงไม่ให้ร่วงลงไปกองกับพื้น
ภานุไม่รู้ว่าเกิดอะไร รู้สึกมึนๆไม่ค่อยมีแรงยังไงไม่รู้ สงสัยเมาแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไรนะ”
“อือๆ”
“ตกลงไม่จริงเหรอ”
“เอ่อสิ! เฮ่ยยยย” ภานุร้องลั่น จู่ๆก็โดนยกขึ้นพาดบ่า หิ้วออกจากที่นั่น อะไรกันว๊า....กูโดนหิ้ว
“เฮ่ยยยย มึงทำอะไรวะ ปล่อยกูนะ ปล่อย...”
เขาต้องเอามืออุดปากตัวเอง ในท้องกำลังม้วนจะอ๊อกอยู่แล้ว
เขาน้ำหูน้ำตาไหลจนไม่รู้ว่าถูกพาไปไหน จนถูกโยนลงบนเตียง โครม
พอได้อยู่บนพื้นราบๆไม่โยกไม่คลอนอาการคลื่นเหียนก็หายเป็นปลิดทิ้ง
ชิปหายแล้วสิกู ภานุหน้าซีดเหลือสองนิ้ว โดนลากมาอยู่ในห้องสองต่อสอง
ข้างนอกก็เล่นเพลงดังสนั่นโลกอย่างนี้แหกปากให้ตายก็คงไม่มีใครได้ยินแน่ ทำไงดีวะ
“เฮ่ยยยๆๆ ทำอะไร” ชายหนุ่มร้องลั่น ไอ้ฝรั่งถอดเสื้อยืดออกเฉยเลย พออยู่ในห้องมีแสงสว่างจ้า
หมอนี้หน้าตาหล่อแฮะออกกึ่งๆน่าจะเป็นลูกครึ่งมากกว่า
“ไม่เอาน่า....สนุกกันก่อนแล้วค่อยคุยราคาก็ได้” มันขึ้นคร่อมบนตัวเขาทันที
“อ๊า....เดี๋ยวๆๆๆๆ” เขาร้องลั่น “คุยราคาก่อนสิเว้ย เฮ้ย คุยกันก่อน”
อีกฝ่ายทำหน้าเซ็งสุดๆ “ไหนว่าไม่อย่าคุยล่ะ”
“ใครบอก ต้องคุยก่อนสิ ธุรกิจก็คือธุรกิจ” ภานุตะกายหนีไปถึงหัวเตียง ก็โดนตามมากดเหมือนเดิมอยู่ดี
“โอเค เท่าไร”
-
ต่อ
“เอ่อ...อ่า.....อ่า.....ห้า.......แสนหนึ่ง”
“แสนหนึ่ง.......ไม่เกินไปหน่อยหรือ”
“ไม่เกิน” ฮะฮ่า มันไม่มีปัญญาจ่าย ภานุยิ้มกว้างรีบพลั่กมันออกไปลุกขึ้นจากเตียงทันที
“ของมันขึ้นอยู่กับคุณภาพ....ไอเรียนวิศวะมหาลัยที่มีชื่อเสียง
ระดับการศึกษาดีมีคุณภาพอย่างนี้มันก็ต้องให้สมราคาหน่อย ยูไม่สนใจก็แล้วไป ลา....”
คำว่า ก่อนยังไม่ทันหลุดจากปาก มือแข็งๆคว้าข้อศอกเขาดึงให้ถอยห่างจากประตู ไอ้ฝรั่งยิ้มเยาะเหมือนเป็นเรื่องจิ๊บๆ
“โอเค แสนก็แสน แต่ขอให้สมราคาหน่อยนะ”
เฮ้ยยย เอาจริงง๊ะ ภานุอ้าปากค้างอย่างสมองว่างไปชั่ววูบ มันจูบเขาทันทีแบบไม่ให้ได้ตั้งตัวเลย
ชายหนุ่มดิ้นขลุกขลักหนีมือที่ลวนลามไปทั่วทั้งตัวแต่หนีพ้นเสียที่ไหน ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเร่าร้อน
อื้อ...อือ...เสียงอู้อี้ในลำคอประท้วงเบาลงเรื่อยๆ ลิ้นที่แทรกเข้ามาสัมผัสอย่างรุนแรงไปทั่วโพรงปากทำให้ขนลุก
เสียววาบในท้องน้อยอย่างประหลาด จูบมันรสชาติอย่างนี้เองหรือ รู้สึกดีเป็นบ้า
“ไง...เงียบไปเลยนะ”
เงียบเหียกไรวะ..กรูหายใจไม่ทัน ไม่เห็นเรอะไง ภานุได้แต่ใช้สายตาด่าแทนคำพูด
น่าโมโหอยู่หรอกแต่ว่าอาการวาบหวิวในอกนี่สิมันกำลังเต้นตุ๊บๆอยู่ข้างใน รอบางอย่างอยู่
ไอ้ฝรั่งหล่อถอดเสื้อเขาโยนออกไป พอมาถึงกางเกงมันทำให้เขาอายอย่างบอกไม่ถูก
เขาไม่เคยโป้ให้ใครเห็นเลย แต่แทนที่จะโวยวายห้าม เขากลับนิ่งเฉยมองคนแปลกหน้ารูดมันออกจากปลายเท้า
ก่อนมันจะหันมาจัดการลอกเปลือกตัวเองบ้าง หุ่นมันดีจริงๆแข็งแรงมีกล้ามเนื้อไม่ขี้ก้างอย่างเขา
แถมไอ้นั้นยังประกาศศักดาโจ๋งครึ้ม ภานุขมวดคิ้วชักกลัวสวัสดิภาพตัวเองแล้วสิ ไอ้นี้ต้องหื่นแน่ๆ มันต้องโคตรหื่นเลย
ไอ้บ้ายิ้มมุมปากใส่หน้าเขาก่อนเข้ามาจูบอีกครั้ง รสหวานปลายลิ้นแผ่ซ่านไปทั่วปาก
มันซาบซ่านชวนให้มึนเมาเหลือเกิน มือและปากร้อนๆไล่จากซอกคอมาถึงหน้าอก
ปากนุ่มดูดดื่มเขาจนร้อนเร่ายิ่งเลื้อยลงต่ำมาถึงท้องน้อยค่อยๆละเลียดไปรอบๆจุดอ่อนไหวของเขาไปมา
จนอดกลั้นไม่ไหวต้องขอร้องออกมา
“ตรงนั้น...”
“ตรงนี้เหรอ” เขากำมันไว้ในมือแล้วขยับเบาๆ เท่านี้สวรรค์รำไรก็มาเยือน
“ใช่...ใช่....นั้นแหละ”
“ขอไอเล่นมันหน่อยได้ไหม”
“ได้...ได้...อยากทำไรก็ทำเลย โอ้อออออ...” มันเอาปากครอบลงไปจนสุด
ภานุแอ่นตัวขึ้นด้วยความเสียวสุดๆ มันวิเศษกว่าสำเร็จความใคร่ด้วยมือตัวเองเป็นร้อย เป็นพันเท่าเลย วิเศษสุดๆ
“อ่า.....อะ...อาาา...” ภานุซี้ดปากอย่างมีความสุขที่ล้นปรี่ เขาเริ่มแอ่นสะโพกตามจังหวะปากที่ดื่มด่ำล้ำลึก
และเร็วขึ้น....เร็วขึ้น จังหวะกระชั้นราวกับหัวจักรรถไฟที่กำลังพุ่งทะยาน
“อ๊าาา...อูววว...อะ..อะ..อูววว” ภานุเหยียดเกร็งกระตุกอยู่หลายทีตอนทะลักความสุขออกมาอย่างมากมาย
ทั้งหมดถูกอีกฝ่ายดื่มกินด้วยความยินดี เขาหอบแฮ่กหายใจหายคอลนลานอยู่หลายนาที
กว่าจะลืมตาขึ้นมาเห็น ไอ้ฝรั่งมองอยู่
“ครั้งแรกเหรอ”
เขาพยักหน้า เซ็กส์ครั้งแรกในชีวิตเลย อีกฝ่ายยิ้มกว้างสายตาหื่นกระหายยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“ไม่เป็นไร งั้นเริ่มเบาๆกันก่อนนะ”
หมายความว่าไง?? ภานุอยากถามแต่ไม่มีโอกาสอีกแล้ว มันจับเขาพลิกคว่ำซุกหน้ากับหมอน
มือดึงสะโพกเขาขึ้นและแล้วเขาก็ได้เรียนรู้ถึงความหรรษาที่แท้จริง
ปากและลิ้นสัมผัสตรงๆกับส่วนที่ไวต่อสัมผัส มันไล้เลียไปรอบๆทวารพร้อมกับนิ้วแทรกเข้ามาเบิกทางเขาทีล่ะน้อย
“อ่า....อูวววววว” ภานุไม่คิดว่าตัวเองจะซี้ดปากอย่างเผ็ดร้อนขนาดนี้ราวกับตัวเองร่านสวาทนัก
ช่องทางเขาถูกสำรวจอย่าชำนาญจนชุ่มฉ่ำ นิ้วและลิ้นผละจากไปอย่างแสนน่าเสียดาย
แต่ก็ถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่แข็งแรงและมุ่งมั่น มันเปียกลื่นด้วยน้ำมัน มันทำเขาเจ็บมากจนต้องกัดหมอนแน่น
ข้างในเขาร้อนทรมานอยู่นาน ส่วนหัวดันเข้าไปช้าๆ
ผิวขุรขระสัมผัสด้านในของลำไส้ทำให้ฉงนสงสัยขึ้นมาแวบหนึ่งว่านั่นคืออะไร??
“อะ...โอ้ยยย เจ็บ...เจ็บ เอาออกก่อนได้ไหม โอ้ย”
“ใจเย็น....อูยยยย อ่า สุดยอด...ไอว่าแล้ว.. ตั้งแต่เห็นครั้งแรก ไอก็ว่ายูน่ารัก ตอนนี้ยูเด็ดที่สุด อ่า....ดีขึ้นหรือยัง”
เขาถามพลางสอดมือมาด้านนวดคลึงน้องน้อยของภานุ ไม่นานมันก็แข็งแรงกลับมาผงาดอีกครั้ง
“อะ...อ๊า...อ๊า” เขาร้องด้วยความเสียวซ่าน ช่องทางตอดรัดสิ่งแปลกปลอมในตัวสุดแรง
ร่างแกร่งคล่อมลงมาซบกอดเขาอย่างมันเขี้ยว
“อืมมม...อย่างนั้น...ดี..ดีๆๆๆ” พูดพลางโยกตัวช้าๆ ส่วนนั้นกระทบแก้มก้นเบาๆ
ความเจ็บปวดค่อยๆจางหายไปแล้วความเสียวซ่านก็เข้ามาแทนที่ มากขึ้นๆๆๆๆ
“อูยยยยยย......อ่า” ภานุอ้าปากค้าง เสียงของความหรรษาลอดออกจากปาก
ทุกอย่างเริ่มเข้าที่แล้ว ลีลาและความเร็วก็กระหน่ำซ้ำเติมเร็วขึ้นๆ
“อ๊า!!!!...โอ้ออออออออออ”
“ไม่เจ็บแล้วนะ”
“ไม่...ไม่แล้ว....อ๊า....” ภานุไม่เคยบ้าคลั่งอะไรเท่านี้ เขาถูกกระแทกหัวโยกหัวคลอน
ได้ยินเสียงกระทบพร้อมกับเสียงครางด้วยความสุขสะใจ โลกไร้เดียงสาของเขาพังทลายแล้ว
ณ.เวลานี้มันเป็นโลกของความกระหายและตักตวงมาเติมเต็มตัวเองให้เต็มที่....จะตะกละบ้างมันจะเป็นไรล่ะ
“อ้า...อ่าาาาา...อูววววว...แรงๆ....อาาาาา...เอาอีก อ๊าววววว”
“อื้อ!! ......เยส....เยส”
ภานุทึ้งผ้าปูที่นอนกระจุยกระจาย อารมณ์ดิบระเบิดออกมารับการกระทบกระทั่งหนักขึ้นกว่าเดิม
เขาถึงขีดสุดอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนได้ขาดใจไปชั่วขณะหนึ่ง ความสุขทะลักออกมาบนที่นอน
เขาล้มพังพาบอย่างหมดเรี่ยวแรง หัวใจเย็นวาบราวกับหยุดชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาเต้นช้าๆอีกครั้ง
“อื้อ!!” เขาอุทานออกมา เมื่อโดนอัดเข้ามาไม่ยั้งข้างหลังเขายังเร่งความเร็วไล่ตามเขามาจนทัน
“อ๊า...อ๊า....ฮ๊า...อาาาาาา...” รู้สึกได้ถึงความร้อนแรงในตัวกำลังกระตุกอย่างแรงหลายครั้งก่อนปลดปล่อยน้ำออกมา
มันช่างวิเศษสุด พวกเขานอนเกยก่ายอย่างหมดแรง เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำรัก
“ร้อน.....เปิดแอร์ทีสิ” ภานุว่าปนหอบ
“เดี๋ยวนะ” อีกฝ่ายนอนหายใจหอบแฮ่กอยู่หลายทีกว่าจะรวบรวมแรงลุกขึ้นหยิบรีโมทเปิดให้ความเย็นไหลเข้ามา
ร่างสูงกลับมานอนกกกอดอยู่ข้างๆยังกะเป็นผัวเมีย แต่เขาไม่มีอารมณ์จะเถียงแล้ว อยากนอนตายห่า
“นี่.....ยูชื่ออะไร”
เอ่อ....ยังไม่รู้ชื่อมันเหมือนกัน “ภานุ”
“พานุ๊.....ไนท์! ไอ จิอานี่ สปาเตอรโร่”
“อิตาเลี่ยน”
“อือหื้อ”
“เฮ่อ...” ไม่สนหรอก ง่วงแล้ว เขานอนหันหลังให้เคลิ้บหลับไปครู่เดียวก็รู้สึกว่ามีมือยกขาเขาขึ้น
บางอย่างชำแรกเข้าในตัวเขา มันแน่นและจุกไปหมด
“อื้อ....”
“อูววววว.....สุดยอด ข้างในยูรสชาติดีจริงๆ” พูดแล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตากระแทกอย่างเมามันเหมือนอดอยากมาจากไหน
ภานุทำอะไรไม่ได้ นอกจากส่งเสียงร้องออกมาอย่างสุดกลั้น เขาถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำอีกจนวูบไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
ก่อนจะจมในห้วงลึกเขาได้ยินเสียงข้างๆหูแว่วว่า
“ไอชอบยูตั้งแต่แรกเห็นแล้ว....อย่าขายตัวอีกนะ รอไอกลับมา ไอจะเลี้ยงดูยูเอง”
ไอ้บ้า! เขานึกก่อนจะหลับไปจริงๆ
กว่าจะลืมตามาได้แสงแดดส่องลอดเข้ามาสว่างจ้าไปหมด เขาตะเกียกตะกายอยู่นานกว่าจะมีแรงพาตัวเองเข้าไปห้องน้ำ
ตรงนั้นเขาช้ำระบม ต้นขามีรอยช้ำเขียวๆม่วงๆเป็นรอยนิ้วด้วย แถมมีเลือดตอนถ่ายด้วย
ในห้องว่างเปล่าไม่มีวี่แวของอีกคนราวกับว่าเมื่อคืนเป็นฝัน
ทว่า...บนโต๊ะมีเช็คใบหนึ่งจำนวนเงินหนึ่งแสน พร้อมโน้ตสั้นๆหลังนามบัตรว่า ขอโทษที่ต้องไปก่อนแล้วโทรหานะ
กร๊วก!นึกเหรอว่ากูจะโทรกลับไป
ภานุเดินแทบไม่เป็นผู้เป็นคนกว่าจะกลับไปถึงบังกะโลที่เพื่อนรออยู่
กนกและพันตรีกำลังปรึกษากันว่าจะไปแจ้งความคนหายอยู่พอดี
เขาไม่บอกว่าหายไปไหนแค่บอกว่าเมาไม่รู้เรื่อง วันถัดมาพวกเขาก็กลับกรุงเทพ
แดดแรงและเสียงรถรารอบตัวช่วยเตือนให้ภานุรู้ว่าเขาอยู่ในโลกของความเป็นจริงที่ห่างไกลจากฝันเพียงคืนเดียว
แต่ไม่มีคืนไหนที่เขาจะไม่ฝันถึงคืนนั้น และเซ็กส์กับคนแปลกหน้า
..................................................
.......................................
วันแล้ววันเล่าผ่านไป ภานุถูกรบกวนด้วยความอับเฉา เขาไม่มีความสุขอีกแล้ว
กลางคืนเขาเดือดดาลราวกับไฟเอาแต่ก่นด่าสาปแช่งคนที่ทำให้เขาทุกข์ทรมาน
คืนต่อมาเขาร้องไห้ด้วยความเหงา ไม่มีสิ่งใดช่วยดึงเขาออกจากห้วงคิดคำนึงนี้ มันวนเวียนหลอกหลอนให้ทรมานใจ
เช็คเงินสดและนามบัตรอยู่ในลิ้นชักล๊อคไว้ เขาไม่ได้เปิดดูจนผ่านมาเกือบเดือน วันหนึ่งเขาเปิดออกมาดู
ลังเลอยู่ว่าจะฉีกมันทิ้งหรือยกมันให้คนอื่นเสีย นามบัตรสีเงินแวววาวดูแตะตาขึ้นมา
พออ่านดูดีๆแล้วถึงรู้ว่าเป็นชื่อบริษัทร่วมทุนไทย-อิตาลี สำนักงานอยู่กรุงเทพนี่เอง
เขาอยู่ที่นี่เองเหรอ เขาอยู่....รึเปล่า?? ทำไงดี
ภานุนั่งเพ่งนามบัตรนั้นวันแล้ววันเล่าไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี จนในที่สุดความอยากรู้ก็ชนะ เขากดมือถือไปที่เบอร์นั้น
............................................
..............................
“ฮัลโหล”
ภานุใจหายวาบ บอกไม่ถูกว่าตกใจหรือดีใจกันแน่ เสียงนั้น??
The End
:bye2:
-
เสียงนั้น นุจัง กับ จิอานี่ ก็จะรักกันใช่ไหม
5555 จิอานี่ ก็ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเนอะ
หุหุ
-
:haun4:
นี่ขนาดได้มาแค่นี้นะ
อิพี่อิตาลี กลับมาฟันเอ้ยยย ดูแลภานุด่วนเลย
-
อ๊าย น่าจะมีตอนพิเศษนะค่ะ สนุกมากเลย
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
o13
-
:z1: :z1: หนุ่มอิตาเลียน
-
คึคึ น่าจะมีต่ออีกนิดเนาะ :z1:
-
ง่า~จบจริงเหรอ ยังไม่ได้เจอกันเลย
-
น่าจะมีต่ออีกหน่อยเน๊อะ
แอร๊ย พ่อหนุ่มอิตาเลี่ยน :m3:
-
จบแล้วหรอ ไม่เอาๆ จะเอาอีกอ่ะ :serius2:
เรื่องนี้ภาณุน่ารักมากเลย :impress2:
-
จิอานี่ไม่ตามหาภานุเลยหรอเนี่ยะะ น่าน้อยใจนะ
ภานุ หนูอย่าไปง้อลูกกกก ต้องให้เค้ามาง้อเซ่！！！！
-
ต้องดีใจสิคะ...โฮะๆๆๆ
-
หนุ่มอิตาลี กรี๊ดๆ
-
บุกไปหาเล้ยยยย :ped149:
-
อยากให้มีต่อ
ช่างเป็นคืนที่ดุเดือดจริงๆ
-
:o7:
จบแบบให้จิ้นตลอด
:o12:
รอจิ้นตอนต่อไป
-
กรี๊ดดดดดด โชคดีนะเจอจิอานี่ ถ้าเจอคนอื่นไม่รู้จะเป็นไง
ตอนแรกๆเหล่สาว แต่พอเสียประตูแล้วติดใจเลยนะ 555
รอเรื่องหน้าค่า
-
อยากอ่านนนนนนนนนน
ต่อจังคร้าบ
-
เรื่องนี้มาสั้นเนอะ แต่ตอนจบน่ารักดีนะ ชอบๆ
แต่ตอนเจอกันนี่.....เหล้าทำให้คนเราเปลี่ยนไป
และทำอะไรในสิ่งที่ไม่คาดคิดได้จริงๆ เหอๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
:haun4: o13
-
อยากอ่านตอนพิเศษต่อออออออออ :haun4:
-
:laugh:
-
ง่า...กำลังมันเลย
เอาอีกๆๆๆๆ
:impress:
-
จะเอาอีกอ่ะะะะ :oo1: :sad4:
-
สนุกมากเลย
อยากอ่านต่อจัง มาต่ออีกหน่อยนะ :sad4:
-
มาสั้นกระชับ แต่ได้ใจความตลอด ปลื้มจ๊ะ
-
เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น เสียงนั้น :impress3:
-
:jul1:
-
รีบๆไปเจอซะนะ ป่านนี้จิอานีรอเหงือกแห้งแล้ว
-
จิอานีไม่ค่อยเลยนะ
-
สนุกอีกแล้ว :pig4:
ภานุอยากได้สาวผมทอง แต่ได้หนุ่มผมดำแทน :o8:
แต่..
ทำไมต้องใจหายวาบ
ทำไมถึงตกใจ
เสียงนั้น?? เสียงนั้นมันทำไมง่ะ :really2:
-
ขอตอนต่อได้ไหมอ่ะครับ...เดี๋ยวน้รู้สึกว่าคนแต่งจะทำให้ค้าง ตลอด จบ แต่ไม่จบอ่ะ
-
ตอนนี้เยี่ยมไปเลย o13
จิอานี่เองก็คงรอให้ภานุโทรมาหาแน่ๆ :impress2:
แล้วหลังจากนั้นก็ครองรักกันอย่างมีความสุข แอร๊ย :o8:
-
อ๊าย อ่าฮ่า
-
ตอนแรกคิดว่าจะ one night stand
ที่แท้มีให้นามบัตรไว้
-
:กอด1:มาและไป ทำให้เราต้องจิ้นต่อตามชอบใจ :laugh:
-
:m25: :m25: :m25:
-
เอาตอนพิเศษ !!!!!!!!!!!!!!!!
-
สนุกดีอะ จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ให้คนอ่านไปคิดต่อเอง แต่ถ้าจะมีตอนพิเศษ อันนี้ก็จะดีมากๆๆ
-
อ่า น่าจะมีตอนจบหวานๆบ้างน้า ไหนๆก็หื่นมาแระ หุๆ
-
อ้าวว เรื่องนี้ก็กุดเหมือนกันแฮะ
-
อร๊าย!!! มาให้อยากแล้วจากไปอ่ะ
-
อืม เลือดไหลท่วมงานฟูลมูนกันเลยทีเดียว :m25:
แต่มาตัดจบกันแบบนี้ มันค้างคาน๊า
-
สุดท้ายก็โทรไป หุหุ
-
สั้นไปน่ะตอนนี้55555
-
สมกับทีเปนฟูลมูนปาร์ตี้จริงๆอ่ะ
-
น่าเสียดายจริงๆ
น่าเสียดาย....ที่ได้เพียงเท่านี้
เอาเถอะ ไม่ต้องไปสนใจอะไร เราไปต่อเรื่อยๆล่ะกัน จนกว่าจะเบื่อโน้นแหละ
ตอนที่ 31 ดวงใจพญามาร
แซนวิชมายองเนสไข่ปูทำเองหายเข้าปากบางคำแล้วคำเล่า เจ้าตัวเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย
ก่อนจะเห็นสายตาหลายคู่มองเหมือนเขาเป็นตัวประหลาด ที่นี่คือท่ารถริมทาง ในอำเภอเพลิงผา
มีแค่ร้านขายของชำเล็กๆกับเพิงกันแดดกันฝนพอให้คนนั่งแค่ 5-6 คนเท่านั้น
ที่เหลือต้องยืนไม่ก็นั่งหลบแดดใต้ร่มเงาไม้เอากันเอง
รูน เอฟเฟอร์ บดินทร์เดชาราช มองคนอื่นๆแล้วมองตัวเองบ้าง ขนาดเลือกเอาเสื้อผ้าเก่าๆมาแล้ว
ยังแปลกแยกจากคนอื่นๆอยู่ดี ไม่ต้องพูดเรื่องผิวขาวผมสีน้ำตาลอ่อน ตาสีฟ้าด้วย เขาคงเป็นตัวประหลาดจริงๆ
“จะไปไหนหรือคุณ” ลุงคนหนึ่งถามขึ้นมา
“ไปหมู่บ้านนาชัยครับ”
“ไกลนะนี่ มีธุระแถวนั้นหรือ”
“ครับ ผมจะไปไร่อินทรา”
“อ้อ....ที่นั้นเอง เดี๋ยวรถก็มาถึงแล้วล่ะ ลุงจะบอกคนขับรถให้ เขาจะไปส่งถึงหน้าประตูเลย”
“ขอบคุณครับ”
ไม่คิดว่าจะเจอคนใจดีด้วย แต่ก็ทำให้รู้ว่าไร่นี้มีชื่อเสียงพอสมควร รูนเสยผมรกหน้ารกตาไปด้านหลัง
ปล่อยให้ลมพัดเหงื่อชื้นจากไรผม เวลาช่างเชื่องช้าเหลือเกิน นี่ถ้าเอารถมาเองได้เขาคงไปถึงไหนต่อไหนนานแล้ว
แต่ต้องมานั่งทนอยู่ที่นี่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ก็เพราะ....
.....................................................................................
..........................................................
“พวกโรจน์แสงจันทร์ มันทำลายบ้านของเรา....ขโมยของๆบ้านเราไป รูเน่....ตาตายตาไม่หลับแน่ถ้าไม่ได้มันคืนมา”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิฮะ คุณตาแข็งแรงออก จะต้องอยู่กับผมอีกนาน”
“ตาก็หวังอย่างนั้น....รูเน่ ตาขอโทษนะที่ส่งเราไปเรียนไกลแสนไกลแล้วไม่เคยให้กลับมาเยี่ยมบ้านเลยสักครั้ง
รูเน่คงโกรธตาสินะ” มือเหี่ยวย่นกุมมือเขาแน่น รู้สึกได้ว่าท่านเสียใจแค่ไหน รูนได้แต่ยิ้ม
“ผมรู้ครับ ว่าคุณตามีเหตุผล”
“เราเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ไอ้พวกนั้นไม่รู้จัก ....ที่ตาต้องให้เราอยู่ไกลๆก็เพื่อเรื่องนี้
รูเน่ต้องเข้าไปในบ้านของมันให้ได้ ทำตัวให้เป็นที่ไว้วางใจ”
“ครับ”
“ต้องหาให้เจอนะ...หาสมบัติของบ้านเรา ปีหน้าหลานคนโตของมันจะแต่งงาน
ช่วงเวลานั้นจะยุ่งวุ่นวายเป็นโอกาสเหมาะที่เราจะขโมยมัน รูเน่......หลานต้องหามันให้เจอนะ ทำเพื่อตาได้ไหม”
“ครับ”
เขาทำได้แน่ รูนกำสร้อยคอร้อยกุญแจดอกสำคัญไว้ สมบัติชิ้นนั้นเป็นอะไรเขาไม่รู้
รู้แต่ว่ามันอยู่ในหีบไม้เก่าอายุหลายสิบปี มีกุญแจดอกนี้เพียงดอกเดียวเท่านั้นที่ไขมันออกได้
พวกโรจน์แสงจันทร์ขโมยของบ้านเขาไปโดยไม่มีกุญแจไปด้วย และไม่มีทางที่พวกนั้นจะกล้าทำลายหีบ
ดังนั้นเขามีโอกาสที่จะเอามันคืน
“ถึงแล้วครับคุณ” คนขับรถทำให้ตื่นจากภวังค์
“ขอบคุณครับ” ร่างเล็กลากกระเป๋าลงจากสองแถว พอได้เห็นรอบๆตัวเป็นครั้งแรก
ก็รู้สึกเหมือนกำลังยืนมองพื้นผิวดาวอังคารอยู่ แห้งแล้งดินแตกระแหง
หญ้าขึ้นแห้งเหลืองตายเป็นแถบ หันไปอีกด้านหนึ่ง
มีรั้วลวดหนามกับประตูคอนกรีตประกาศชื่อไร่อย่างชัดเจน ‘ไร่อินทรา’
หลังประตูก็มีแต่หญ้าแห้งๆขึ้นรกรุงรัง คนงาน2 คนนั่งอยู่ใต้เพิงเล็กๆสภาพไม่ค่อยน่าดูเท่าไร
นี่เหรอไร่ที่ว่ามีชื่อเสียง ไหนว่าขโมยของบ้านเขามาสร้างฐานะได้ร่ำรวยนักไง ทำไมมันถึงได้โทรมอย่างนี้ล่ะ
“เอ่อ....คุณครับ”
“มาหาใครครับ”
“คุณบุญสร้าง ผมติดต่อไว้ว่าจะมาวันนี้น่ะ”
“อ๋อ....พี่สร้างอยู่ในออฟฟิส เดินไปตามทางนี้เลยครับคุณ”
คนเฝ้าประตูชี้ให้เดินไปตามทาง สองข้างรกได้ด้วยหญ้าคาแห้งๆ ต้นไม้ใหญ่แห่งมีแต่ก้านขึ้นหนาตา
เขาล้วงมือถือออกมาดูสัญญาณไม่มีเลย โทรเรียกคุณบุญสร้างมารับไม่ได้แน่
“เอ่อ......ต้องเดินไปไกลไหมครับ”
ไม่ไกลหรอกครับ 3 โลกว่าๆได้ เดินได้สบายอยู่แล้ว”
เดินเหรอ?? 3 โลเชียว ไม่เอาอะ....
“ไม่มีรถมารับเหรอ”
“ไม่มีหรอกครับ คนแถวนี้ถ้าไม่มีจักรยาน เขาก็เดินเอาทั้งนั้นแหละ ทนเดินหน่อยเถอะครับไม่ไกลหรอก”
ไม่ไกล?? พูดง่ายสิแต่คนที่อยู่เมืองหนาวมาเป็นสิบๆปี ไม่เคยเดินไกลเกิน 5 นาทีอย่างเขา
มันออกจะสาหัสสากรรจ์น่ะสิ รูนหวั่นใจแล้วสิ แต่ยืนบื้ออยู่อย่างนี้ก็เปล่าประโยชน์ เดินก็เดิน.....
.....................................
.........................
วิ๊งงงงง........วิ๊งงงงงงง.......
-
ต่อ
เสียงแมลงหนวกหูเหลือเกิน แดดแรงอาบผิวร้อนผ่าวไปหมด
หน่ำซ้ำกระเป๋าเป้หนักขึ้นเรื่อยๆจนลากไม่ไหวต้องแบกขึ้นหลังแทน
น้ำหนักร่วม 30 กิโลทำให้แต่ล่ะก้าวนั้นหนักหนากว่าเขาจะก้าวพ้นเนิน
สายลมเย็นพัดมาพร้อมกับความประหลาดใจ ไอร้อนที่อบอวลถูกพัดจางหายไปทันที
เมื่อเห็นสีเขียวสดเป็นผืนยาวลงไปถึงสระกว้างและต้นส้มเรียงเป็นแถวเป็นแนว
เครื่องฉีดน้ำพุ่งขึ้นสูงเหมือนน้ำพุ สีเขียวสดของต้นไม้ใบหญ้าทำให้ลืมความร้อนไปหมด
รูนมองด้วยสายตาก็รู้ว่าที่นี่ประสบความสำเร็จกว่าที่คาดมาก มัน.....
ปรี๊นนนนน......
“เหวอ!!” ร่างเล็กตกใจรีบหลบรถจิ๊บพุ่งพรวดจากไหนมาไม่รู้ ล้มกลิ้งลงในพงหญ้า
น้ำหนักเป้ข้างหลังทำให้เขากลิ้งหลุนๆไม่รู้ตั้งกี่ตลบ กว่าจะแน่นิ่งในที่สุด
แฮ่ก....
แฮ่ก....
นึก....นึกว่าจะตายแล้วสิ รูนนอนมองท้องฟ้าสีฟ้าใสอยู่นาน
นี่มันอะไรกันวะ...เพิ่งมาวันแรกก็เจอดีแล้วเหรอ เขาทิ้งกระเป๋าเป้ไว้ก่อน
ค่อยๆยันตัวขึ้นปัดขี้ฝุ่นเศษหญ้าออกจากตัว แขนขามีแต่รอยถลอกโดนหญ้าบาดเป็นรอยแดงๆเต็มไปหมด
แถมข้อเท้าก็เจ็บแปล้บๆ ถ้าฝืนเดินอีกล่ะก็ได้บวมหนักกว่านี้แน่
โชคเขาไม่ร้ายเกินไป นั่งรออยู่ข้างทางครู่ใหญ่ๆก็มีรถผ่านมา ช่วยพาไปส่งถึงออฟฟิส
“คุณรูน??...ขอโทษที ผมจำวันผิดไปหน่อย นึกว่าคุณจะมาพรุ่งนี้”
คุณบุญสร้างเป็นหนุ่มใหญ่วัย 40 เศษหน้าตาชาวบ้านแถบนี้แท้ๆเลย
แกนั่งโต๊ะทำงานในห้องพอเห็นหน้าเขาก็เหวอเลยทีเดียว รีบลากเก้าอี้มาให้เขานั่ง
“ขาเป็นอะไร?”
“หลบรถน่ะครับ คงพลิกน่ะ”
“แย่จัง....ผมขอโทษด้วยนะ ช่วงนี้งานยุ่งจนผมหัวหมุนไปหมด” แกกดน้ำเย็นจากตู้มาให้ รูนยกดื่มรวดเดียวหมดแก้วเลย
เฮ่อ....รอดตายไปที
“ท่าทางคุณคงเหนื่อย ผมพาไปห้องพักก่อนดีไหม แล้วค่อยมาคุยเรื่องงานกันตอนอาหารเย็น”
“ดีครับ” รูนมีกำลังขึ้นอีกโขเลย เขายกกระเป๋าเป้ขึ้น
ก่อนจะเห็นคนในห้องกระจก ความคุ้นในสายตาทำให้หัวใจเขาเต้นตึกตัก “นั้น.....??”
“อ้อ...นั้นเจ้านายของทุกคนที่นี่ ไว้ผมจะแนะนำให้รู้จักทีหลัง”
ไม่เลย....ไม่จำเป็นเลย เขารู้จักดีทุกคนเลย ลูกหลานสายตรงของบ้านโรจน์แสงจันทร์
สี่พี่น้อง ไอดิน กลิ่นฟ้า หยดพิรุณ ยลสุริยะ เจ้าพวกนี้....
คอยดูเถอะ จากนี้ไปคงหัวเราะไม่ออกแน่ ถ้าเจอเขาเสียก่อน
“มาเถอะครับ” คุณบุญสร้างช่วยเขาถือกระเป๋า
“นายครับ นาย...” หนุ่มร่างเล็กสวมแต่กางเกงยีนต์ตัวเดียววิ่งพรวดเข้ามาในออฟฟิส “จับมันได้แล้วครับ ไอ้มิ่งน่ะ”
“มันอยู่ไหน” ทั้งสี่คนลุกออกไปดู สีหน้าสนุก ตื่นเต้นทำให้ทุกคนในออฟฟิสลุกออกไปกันเป็นแถว
กระตุ้นความอยากรู้ของรูนด้วยเช่นกัน
“มีอะไรกันหรือครับ”
“อ๋อ จับคนงานขโมยของได้แล้ว พวกเขาจะทำโทษมัน”
“อะไรนะ?” ไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน เขาลืมเรื่องที่อยากพักผ่อนไปหมด รีบตามออกไปดูด้วยคน
ลานกว้างหน้าตึกออฟฟิสมีคนงานรุมล้อมเป็นวง มีผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาบวมบูดถูกมัดคุกเข่าอยู่
“ไงล่ะ ไอ้มิ่งหนีได้ตั้ง 3 วันเก่งจริงนะมึง”
“คุณดิน ผมขอโทษ...ผมต้องใช้เงินจริงๆ พ่อผมต้องผ่าตัดหัวใจ”
“หุบปากไปเลย!” เขาตวาดเสียงดัง กระทั่งรูนที่อยู่ข้างหลังยังสะดุ้ง เสียงดังยังกะฟ้าผ่า
นี่เหรอนักเรียนเกรียตินิยมจากเยล ในประวัติออกจะเรียบร้อยแท้ๆ
“เงินรักษาพ่อมึง กูช่วยไปตั้งเท่าไร หา?? มึงเอาไปเล่นไก่ชนจนหมดนึกว่ากูไม่รู้เรอะ
โกหกหน้าตายยังไงกูไม่ว่า แต่กล้ามาขโมยของในไร่ มึงอยากตายนักใช่ไหม”
“ขอโทษครับ คุณดิน.... ผมขอโทษ” ผู้ชายคนนั้นร้องไห้เป็นเด็กๆเลย ทุกคนจะรู้สึกเหมือนที่รูนรู้สึกหรือเปล่า
ว่ากลัวแทนผู้ชายคนนี้ เขาจะเจออะไรนะ
“เอามันแขวนกับต้นไม้ พรุ่งนี้เฆี่ยนมัน 50 ไม้”
“คุณดิน...คุณ...” พวกผู้ชายเข้ามาลากเขาออกเชือกเส้นใหม่พันรอบตัวเขาก่อนโยนขึ้นไปคล้องต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ
“เดี๋ยวก่อน....เดี๋ยว” รูนโผล่พรวดเข้าไป “พวกคุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ”
“อะไร?? ใครกันเนี่ย”
“เขาขโมยของคุณ คุณก็จับเขาส่งตำรวจสิ จะจับเขาแขวนแล้วเฆี่ยนกันเองได้ยังไง บ้านเมืองมีกฎหมายนะ”
สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เขาและเจ้านายของทุกคน ไอดินหันมามองเขาเต็มตัว
รูนตัวแข็งค้างอยู่กลางบันไดอยู่อย่างนั้น ไอดินในรูปถ่ายพร้อมประวัติ ดูดีออกเป็นเด็กเนิร์ดนิดๆ
แต่นี่....ใบหน้าคมเป็นผู้ใหญ่ ผิวกร้านแดด แววตาดุ ริมฝีปากเม้มเหมือนคนอารมณ์บูดตลอดเวลา
ยิ่งมีรอยแผลที่ปลายคางด้วย ทำให้ยิ่งดูเหมือนเจ้าพ่อขาโหดเสียมากกว่า
“ฮะฮะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ เขาดีดนิ้ว เปาะ! คนงานก็ลากชายผู้โชคร้ายออกไป
สี่พี่น้องตรงมาหาเขา รูนจะถอยหลังแต่โดนกระชากแขนลงมา
“โอ้ยย...” เท้าเหยียบพื้นแรงไปทำให้เจ็บจี้ดขึ้นมา เมื่อยืนกับพื้นเท่าๆกัน เขาตัวเล็กจ้อยเหมือนเด็ก
สี่พี่น้องยืนล้อมเขาราวกับเสือล้อมเหยี่อ และกำลังจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ นิ้วแข็งๆบีบปลายคางให้เงยหน้าขึ้น
“เราเป็นใคร หรือ?”
“เอ่อ....เขาชื่อรูนครับ... รูน เอฟเฟอร์ นักการบัญชีที่มาใหม่” คุณบุญสร้างบอกอยู่ข้างหลัง
“รูน....ชื่อน่ารักสมกับตัว” คนที่ว่าคือ กลิ่นฟ้า ท่าทางเป็นมิตรกว่า
เขาพยายามเอามือออกจากคางตัวเอง แต่มือข้างเดียวก็ยังเอาชนะไม่ได้เลย
“แต่ฉันไม่ชอบคนชอบแทรก...ทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก”
“คุณสั่งผมได้ในเรื่องของงานเท่านั้น นอกเหนือจากงานผมไม่จำเป็นต้องฟังคุณ ปล่อยมือ...เดี๋ยวนี้”
รูนเค้นเสียงตอบโต้อย่างไม่กลัวเกรง โดยเฉพาะคำสุดท้ายเขาเจาะจงใส่คนตรงหน้าตรงๆ
...............................................
....................................
หึหึ...มีเสียงหัวเราะเบาๆจากคนรอบข้าง อะไร?? มีอะไรน่าขำกัน
“กล้าดี”
“โง่เสียมากกว่า”
อะไร?? พูดเรื่องอะไรกัน รูนพลั่กคนอื่นๆให้ออกห่าง แต่ไม่มีใครขยับเลย
“ผมจัดการเอง”
“ไม่ต้อง...” ไอดินลากแขนเล็กให้ตามเขามา รูนมองบุญสร้างให้ช่วย แต่เขากลับก้มหน้าหลบสายตา
มือแข็งๆลากเขาแรงทำให้ต้องเขย็งเท้าตามให้ทัน นั้นยิ่งทำให้เจ็บข้อเท้าหนักขึ้นไปอีก
ร่างสูงใหญ่กว่าลากเขาออกไปด้านหลังตึก ขึ้นบันไดไปชั้นสอง ข้างบนมีแบ่งห้องเล็กๆอยู่หลายห้อง
เปิดประตูเข้าไปเป็นห้องโล่งๆ มีเพียงเตียงและโต๊ะให้เท่านั้น รูนโดนพลั่กเข้ามากลางห้องพอเขาหันไปมองเท่านั้น
เพี้ยะ!
ฝ่ามือตบจนหน้าหัน ชาวูบไปทั้งแถบเลย ร่างเล็กยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจมากกว่าเจ็บ
“ทีหลัง....ห้ามสะเออเหมือนวันนี้อีก เข้าใจไหม” ไอดินชี้หน้าว่า รูนหันมามองหน้าอย่างโกรธจัด
พ่อแม่เขายังไม่เคยตบสักกะแปะ มันกล้า....มันกล้าตบเขา!
“ไอ้สัด มึงกล้าตบกูเหรอ” เขาเตะเข้าหน้าแข้งยาวๆนั้นสุดแรง
ผัวะ!
ไอดินถึงสะดุ้ง เขาเผลอไปนิดเลยเจอหมัดเล็กๆชกเข้าที่โหนกแก้มอีกทีเขาเซถอยไปก้าวหนึ่ง
รูนตามมาเสยเข่าใส่กล่องดวงใจจังๆ
“อุ๊บ!” ร่างสูงตัวงอเป็นกุ้งเลย เขาฉวยโอกาสพลั่กล้มลงบนฟูกเปลือยๆ แล้วตามไปคล่อมบนตัว
“มึง....” รูนจิกผมขึ้นง้างหมัดแล้ว ก็นึกขึ้นได้ นี่เขา....กำลังชกเจ้านายอยู่
โอ้....ตายโหงแล้ว “เอ่อ....คือ...”
ไอดินมองหน้าสายตาน่ากลัวสุดๆ อุ้งมือใหญ่จิกผมเขาลงมาอยู่เบื้องล่างแทน
ร่างหนักอึ้งกดทับเอาไว้ มือบีบคอเขาสุดแรง
“มึง....กล้าขึ้นเข่าใส่กูเหรอ”
รูนหายใจไม่ออก คุณตาครับ....ขอโทษจริงๆ มาถึงวันแรกผมก็ทำเรื่องเสียแล้ว...
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
ดินเป็นพระเอกคนเดียว โหดจริง หรือว่าสี่พี่น้องเป็นพระเอกของรูนทั้งหมด
-
มันส์มากคะ มาต่อเร็วๆ นะ
-
โอ๊ะโอ๋ววววววววววววววว จะ 2P หรือ 5P น้ออออออออออออออ
แต่จะกี่ P ก็อย่ารุนแรงกันรูนมากนะจ๊ะ อิอิ
-
ท่าทางจะหลายตอนจบนะเนี่ย มันส์มากๆ
-
o13
-
อ๊ากกกกก ค้างอย่างแรง :z3:
-
เริ่มเรื่องมาก็สนุกแล้ว พระเอกเป็นใครกันแน่
แต่นายเอกนี่ไม่เบาเหมือนกันนะ กล้าใช้ได้เลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ด..
เรื่องนี้หนุกอ่ะ ดินดูโห๊ดโหดดดด..
แต่ก็ชอบบบบบ
:-[
กรี๊ดดดดดดด ด หล่อง่ะ
-..-
o18
-
อยากให้เป็นคู่ๆมากกว่า 4 คู่
เพราะคู่นี้มันส์ดี โหดดี อยากดูความสัมพันะ์ว่ามันจะรักกันได้ไง ของคู่นี้ นะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
รอๆๆๆๆจ้าา :L2:
-
เอ่อ โหดเกิ๊นนน
-
อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ :serius2:
มาต่อเร็วๆนะ
-
มาตอนแรกก็รุนแรงเลย แต่เราชอบเคะสู้คนนะ
รอตอนหน้า :กอด1:
ปอลิง ชื่อขอสี่พี่น้องเพราะมากเลยค่ะ ^^
-
เรื่องนี้จะ 5P ใช่ไหม ื :impress2:
-
5P ป่ะ?? ขอ5P น้าา ฮ่าๆ
มาวันแรกก็ซวยแล้วรูนเอ๊ยยยย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
ชอยยยยยต่อด่วนๆๆๆเลยนะครับ
-
แล้วถ้าสี่คนนั้นรู้ว่ารูนเข้ามาทำอะไร รูนจะถูกทำอะไรบ้างเนี่ย แค่พูดแทรกยังโดนตบเลยเนี่ย
-
โอ้ววว หลายพีแน่เลย
-
ดูท่าเรื่องนี้จะ SM กันสุดติ่ง :impress2:
-
อร๊างงงงงงงงงง จะโดนพญามารคนไหนเล่นเอาละเนี่ย
-
ต่อเร็วๆนะคะ :z3:
ปล.วงเล็บตอนหลังชื่อก็ดีนะ จะได้รู้ว่าตอนย่อย หรือตอนเดียวจบ
-
น้องรูนผู้ผดุงคุณธรรม o13
ไอดินน่ากลัวมาก ป่าเถื่อนที่สุด แต่เร้าใจสุดเหมือนกัน แอร๊ยย :-[
พี่น้องสี่คนจะเป็นของรูนหมดเลยหรือเปล่าน้อ :haun4:
-
รูนช้ำแน่ๆ
-
โอ้ววว เห็นแวว SM มารำไร เรื่องนี้เหมือนจะยาว อยากอ่านยาวๆๆ
ไอดิน แกโหดมากอ่ะ แค่พูดแทรก ถึงกับลากไปตบ...แล้วรูเน่ของเราไม่ช้ำในตายก่อนเรอะ
-
กลัวจริงๆว่าหนูรูนจะถูกรุม Σ（ﾟдﾟlll）
-
มาต่อเร็วๆนะค่า :impress2: :impress2:
-
รูเน่ๆๆๆ มาถึงก็ตบกันเลยอ่าาา
พี่ดินกับรูเน่ เอิ่มมม จะกลายเป็นละครพิศาลไหมเนี้ย
รอตอนจูบอยู่น้าา 555
-
มาต่อเดี่ยวนี้น่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ฮ่า ค้าง จะตบ หรือจะจูบละนายดิน
เรื่องน่าสนุกอีกแล้ว
-
หนูรูนมาวันแรกก็สร้างวีรกรรมเลยวุ๊ย
-
รูนก็เ่ก่งเหมือนกันนะเนี่ย :m9:
-
รูนจะมาเป็นนายแม่แห่งไร่อินทราสิน่ะ
-
ให้เขาคู่กันเถอะ o18
-
คราวนี้ 5P มั้ยคะ
รอค่ะ
-
เจอกันวันแรกก็ตีเข่า เขย่าศอกกันซะแล้ว
ต่อไปจะเป็นยังไงเนี้ย รุนแรงกันแต่ต้นเลย
-
รอด้วยคนค่ะ อยากอ่านมาก
-
จริงเหรอดุจังเลย ทั้งพระเอก นายเอก
-
ฮ้า~ได้ฟีลบ้านไร่ หุบเขา ชอบอ่ะ
-
5P รึเปล่าคะเนี่ย :-[
-
คนอื่นยังไม่ได้โชว์พาวเลย แต่ท่าทางเรื่องนี้นายเอกคงจะช้ำในแน่
-
จะรูน+ดิน หรือรูน+สี่พี่น้องโรจนแสงจันทร์น้า~
รอตลอดฮะ
-
รออยู่ อิอิ
-
โอ้ คู่เอสเอ็มคู่ใหม่ถือกำเนิดขึ้นแล้ว 0.0
รออ่านต่อจ้า
-
สนุกมาก
-
อ่าน ตอนรูน ด่าไอดินแล้วฮามากอะ ตกลงจะแอบมาสืบ หรือมาป่วนเนี่ย :z1:
-
รุนแรงกันจริงงง :z1:
-
แล้วอย่างนี้จะไหวเหรอรูน ชํ้าในตายก่อนพอดี :เฮ้อ:
-
รักแรกพบ
แบบนี้ต้องไป full moon party บ้างแล้ว
-
พึ่งมาวันแรกเอง
ปล่อยไปก่อนนะ แล้วค่อยหาทางแก้เผ็ดทีหลัง
เอาแบบให้จำจนสำลักความสุขตายไปเลย :laugh:
-
รูนจะคู่กับดินหรือว่าทั้งสี่คนนะ
-
รอนานแล้วน้าาา
-
รุนแรงกันเชียวคู่นี้
เอ แต่คู่หรือเปล่า
หรือจะมากกว่านั้นล่ะเนี่ย 555
-
โห รูนชำ้คามือคุณดินแน่เลยงานนี้ :sad4:
-
มารอมาการูน(น่ากินซะ)
-
:t3: :m15: :monkeysad:
-
ฝากตัวเป็นสมาชิกเรื่องสั้นอีกเรื่อง ฮ่าๆๆ
-
:z10: :z10: :z10:
-
ลุ้นอยู่ว่าแผนจะแตกตั้งแต่ต้นรึเปล่า เอ เรื่องนี้กี่ P หว่า
-
รอติดตามจ้า
-
:call: :monkeysad: :z3:
-
5p?..... ซ่าตั้งแต่วันแรกเลยนะครับ ....55555+
-
แล้วรูนจะสู้ได้มั้ยเนี่ย
-
:กอด1: :L2:
-
รอตอนใหม่อยู่นะค้า :กอด1:
-
มาต่อแล้วคะ เสริฟ์นิยายพิศาลแนวตบจูบน้ำเน่ายิ่งกว่าไททานิก 555555 :laugh: เวอร์ไปเป่า
อยากให้โหด หื่นขนาดไหน คอมเม้นต์มาเลย จัดให้ได้สนองนีดทุกๆท่าน
อยากให้ไว อยากให้สะใจก็อย่าลืมให้รางวัลคนแต่งด้วยบวกเป็ดและคอมเม้นต์เยอะจ้า
กำลังใจมาไวแน่นอน ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ
ดวงใจพญามาร [2]
กลีบดอกชัยพฤษ์ร่วงลงมาบนหัวกลมทุยๆสีน้ำตาลนุ่มนิ่มเหมือนขนแมว
เจ้าตัวก้มหน้าก้มตาใช้ไม้กวาดทางมะพร้าวกวาดกลีบใบไม้แห้งๆแบบเงอะงะเต็มทน
ดูก็รู้ว่าไม่เคยจับของพวกนี้มาสักครั้ง เขากวาดลานหน้าออฟฟิสตั้งแต่เช้าไก่โห่จนแสงแดดส่องไปทั่วลานกว้าง
พนักงานเข้าออฟฟิสแล้วก็ยังไปไม่ถึงไหน กวาดได้แค่คืนแค่ศอก
สาวบ้านทุ่งเห็นก็อดสงสารไม่ได้ ออกมาช่วยและสอนจับไม้กวาดแบบที่ถูกต้องให้
“ตายแล้ว..” แต่ล่ะคนที่เห็นหน้าเด็กใหม่ต่างร้องเป็นเสียงเดียวกัน
“น่าเกลียดมากเหรอครับ” รูนยกมือขึ้นแตะหน้าซีกบวมเบาๆ
“เขียวบวมเชียว”
“เจ็บไหม”
“โถ...”
“ฝีมือคุณดินเหรอ”
“ต๊าย....ท่าทางแกโมโหน่าดู”
“แกก็อย่างนี้ทุกที เวลาโมโหแล้วอะไรก็ห้ามไม่อยู่ ทีหลังก็อย่าไปขัดคอแกอีกนะ
คุณดินแกเหมือนยักษ์เลย น่ากลัวจะตาย”
“เราโดนไปกี่ทีล่ะเนี่ย”
“ทีเดียวครับ” รูนยิ้มๆทำหน้าเศร้า เมื่อวานเขาโมโหจนเกือบทำเสียแผนแล้ว
ตอนที่อึ้งงงไม่รู้จะทำยังไงดี ไอ้เวรนั้นชกหน้าเขาเปรี้ยงทีเดียวกระเด็นเลย แถมเกือบถูกกระทืบซ้ำอีก
ดีที่น้องๆเขากับคุณบุญสร้างเข้ามาห้ามเลยรอดตัวมาได้ แต่....
“ปล่อยนะ กูจะกระทืบมันให้ตายเลย” ไอดินยังโมโหไม่หาย เขาจะโผเข้ามาอีกแต่โดนน้องๆขวางไว้
“พอเถอะพี่”
“ขอโทษครับ ผมตกใจ...ก็เลย....ผมขอโทษ” รูนร้องไห้น้ำตานองหน้ายกมือไหว้ขอโทษอย่างน่าสงสาร
พอจะโดนถึงตัวก็ร้องลั่นก้มลงกอดขาใครไม่รู้ไม่ยอมปล่อย
“อย่าทำผม...ผมกลัวแล้ว”
“พี่ดิน”
“พอเถอะ พี่จะทำเกินไปแล้วนะ”
“เขาเพิ่งมาใหม่ ยังไม่รู้อะไร ปล่อยเขาไปก่อนเถอะ”
“น่า....ถือว่าเด็กมันไม่รู้เรื่องล่ะกัน”
คำปลอบของทุกคนทำให้บรรยากาศเดือดดาลลดลง รูนส่งเสียงสะอื้น ทว่าลืมตามองพื้นอย่างเซ็งสุดๆ
เขาอยากจะชกปากหมอนั้นจะแย่แต่ต้องอดทนและอดทนเท่านั้น ร่างเล็กคลานมากราบลงกับพื้นเลย
“ขอโทษครับ....ผม.....อึก...ขอโทษ”
ยิ่งทำตัวน่าสงสารากเท่าไรก็จะได้รับความเห็นใจเท่านั้น ถ้าอีกฝ่ายไม่ใจยักษ์นะ
“ผม....ไม่ได้ตั้งใจ ผม...ผมเกลียดที่สุดก็คนมาตบหน้า ฮึก...ตั้งแต่เด็ก ผมโดนรังแกประจำ ก็เลย....
ทนอยู่เฉยๆไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นน่าสงสารเกินไป....แล้วคุณก็มาตบผมด้วย ก็เลย....ฮึก”
เด็กหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวใส ผมสีน้ำตาล ดูยังไงก็ลูกครึ่งร้องไห้ขอความเห็นใจ
สี่พี่น้องหันมามองหน้ากันอย่างขอความเห็นโดยเฉพาะพี่คนโตที่โดนน้องๆมองเตือนถึงอารมณ์ร้อน
“เอ่อ...ก็ได้ ช่างเถอะ แต่จำไว้..ห้ามมาจุ้นอีกเด็ดขาด”
“ครับๆๆๆ” รูนเช็ดน้ำตา
“แต่แกต้องทำงานชดใช้ความผิด”
นั้นทำให้รูนต้องตื่นแต่เช้ามากวาดใบไม้ เจ็บใจนักเชียว...เขามีแต่คนมารองมือรองเท้าแต่เล็กแต่น้อย
ตอนนี้ต้องมารับใช้คนอื่น เช้อะ!
“อุ่ย...มาโน่นแล้ว” สาวๆสะกิดก่อนพากันเข้าออฟฟิส รถฮัมวี่สีเหลืองสดวิ่งผ่านหน้าเขา ฟิ้ววววววว................
ใบไม้แห้งที่กวาดแทบตายกระจายฟุ้งยังกะเจอพายุพัดผ่าน
ร่างเล็กยืนนิ่งอึ้งไม่ใช่ด้วยความตกใจแต่ประหลาดใจมากกว่า รถฮัมวี่คันราคาเป็นล้านนะ หมอเอามาขับเล่นด้วย
เขาหันไปมองรถคันโตรูปทรงใหญ่เทอะทะ แต่กำลังแรงวิ่งลุยสนามรบหรือป่าเขาไหนสบายมาก
สีสั่งตรงเบาะหนังนกกระจอกเทศสีครีมอีกต่างหากชอบจังเลยยยย....อยากได้อะ
“เฮ่ย ไอ้เปี้ยก มานี่สิ”
เจ้าของรถอยู่ในชุดคาวบอยไทยแลนด์ เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีแดงกางเกงยีนต์เข้มดูแล้วขายาวเป็นเปรตเลย
รองเท้าบู๊ชหนังสีน้ำตาลยาวครึ่งแข้ง ก้าวลงมาถอดแว่นกันแดดอวดมาดเท่อย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด
“ไอ้เปี้ยก เรียกแล้วก็มาให้ไวสิวะ” เขาตะโกนจิกใส่
อ้าว??เรียกผมเหรอ ชี้ที่ตัวเองเพื่อความแน่ใจ
“เอ่อ! ถ้าไม่เรียกแกแล้วจะเรียกหาหมาตัวไหนวะ มาเร็ว”
ไอ้เปรต... เขาสบถเบาๆก่อนวางไม้กวาดรีบวิ่งมาหา
“ผมไม่ได้ชื่อไอ้เปี้ยกนะครับ ผมชื่อรูน เรียกไอ้เปี้ยกแล้วใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณเรียกผมอยู่”
รูนเงยหน้าต่อว่ากลายๆ ใครบ้าไรว่ะชอบแอ๊กท่าหล่ออยู่นั้นแหละ
“ชื่อแกมันน่าเกลียด คนอะไรชื่อรู” ไอดินเยาะเย้ยอย่างไม่ใส่ใจเขาเปิดท้ายรถออก
“รูนครับไม่ใช่รู รูน! Rune ภาษาแกลิค แปลว่าความลับ”
ร่างสูงหันมาขวับสายตาคมจับเขาอย่างสงสัย รูนถึงรู้ว่าเผลอไปแล้ว ไอดินมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าใหม่
เมื่อวานโมโหไปหน่อยเลยไม่ทันสังเกต นอกจากรูปร่างหน้าตาบ่งที่บอกว่าอาจเป็นลูกไข่ทิ้งของคนต่างชาติ
แต่เสียงสำเนียงบอกระดับการศึกษาเหนือกว่าพวกบ้านนอกเยอะเลย
ชายหนุ่มเม้มปาก...ดูเหมือนเขาต้องอ่านประวัติไอ้เด็กใหม่เสียหน่อยแล้ว
“ยังไงก็ตาม” เขาหันไปมองในรถ “ชื่อแกก็ยังน่าเกลียดอยู่ดี”
“รูเน่....เรียกผมว่ารูเน่ก็ได้”
ไอดินหันมามองอีก “รูเน่....”
“คนที่บ้านว่ามันเรียกง่ายกว่า รูน....แค่รูเน่”
“ชื่อฟังผู้หญิงจ๋าเชียว”
“นี่!” เขาเรียกเสียงกร้าว “คุณจ้างผมมาทำงานหรือจ้างมาให้คุณล้อชื่อผมเล่นกันแน่
จะเอาไงว่ามา...ถ้าไม่มีอะไรให้ผมทำ ผมก็จะได้ไปหาอย่างอื่นทำแทน” ว่าแล้วก็ทำท่าจะหันหลังเดินจากไป
“เฮ่....อย่ามาอวดเก่งแถวนี้” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ
“มาขนรองเท้าฉันไปเอาซักให้หมด ผ้าใบ 10 คู่ รองเท้าหนังเอาไปขัดเงา 10 คู่”
-
ต่อ
“ว่าไงนะ”
“ไม่ได้ยินรึไง”
“ได้ยิน...ผมมาที่นี่ทำงานบัญชีนะ ไม่ใช่คนใช้”
“จะอะไรก็ช่าง ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำ” เขาผายมือให้ลงมือได้แล้ว รูนมองกองรองเท้าสุมเต็มท้ายรถแล้วจะบ้าตาย
ตั้ง 20 คู่ เขาทำไหวที่ไหนล่ะ
“เร็ว ขนลงรถเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็ออกไปไร่นี้ได้เลย”
เล่นขู่แบบนี้เหรอ รูนกัดฟันกรอด “คนอะไร.....ใจร้าย”
“ว่าอะไร”
“อ้อ ได้ยินด้วยเหรอ คุณไอดิน หูดีจังนะ ที่เรื่องอื่นแม่งไม่หูไวมั่ง”
“ปากเรอะนั้น”
“คร้าบ ปากผมนี่แหละ ไม่ชอบก็อย่าฟังสิครับ”
“ไอ้เด็กกวนส้นเท้า”
แบ่ร.... โดนแล่บลิ้นใส่ตรงๆอย่างไม่กลัวไม่เกรงเลย เด็กเวร ไอดินโกรธก็โกรธแต่ก็ถูกใจไม่น้อย
เมื่อวานยังร้องไห้ขี้มูกโป่งน่าสงสารอยู่เลย วันนี้ออกลายปากจัดใส่ไม่เหมือนลูกตาสีตาสาไหน
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกำลังต่อปากต่อคำกับลูกเศรษฐีมากกว่า เขายืนเท้าเอวเตรียมเอาเรื่อง
คนเราถ้าเป็นลูกจ้างก็ต้องเจียมเนื้อเจียนตัวเป็นนิสัยอยู่แล้ว
นี่อะไร......ไม่กลัวสักนิดยังกะขาโจ๋อาชีวะ
รูนหอบหิ้วรองเท้าขึ้นมา 4-5 คู่ “จะให้ไปซักไหน”
“หลังออฟฟิสมีที่ซักล้างอยู่” เขาชี้ไปหลังอาคาร มองคนเชิดหน้าแลตาเหมือนรำคาญเต็มทน
พอผ่านหน้าเขาไปถึงเห็นว่าหอบรองเท้าหนังปนกับผ้าใบไป
“นี่ เดี๋ยวก่อน” ไอดินเอื้อมมือจะแตะบ่า แต่มือยาวเลยไปแตะใส่ต้นคอเบาๆ
“อ๊า!!!” ร่างเล็กสะดุ้งโหยง ปล่อยรองเท้าร่วงกราวหมด สองมือจับต้นคอตัวเองแน่น
หันมามองเขาอย่างโกรธๆ แก้มขาวๆแดงจัดอย่างไม่น่าเชื่อ ชายหนุ่มมองด้วยความสนใจปนสนุก
เขาว่าสาวอายนั้นแก้มแดงเป็นตำลึงสุก แต่เขาไม่เคยเห็นใครแก้มแดงไวแล้วชัดเจนขนาดนี้มาก่อน
“ทำอะไรน่ะ ตกใจหมดเลย”
“อะไร?? เส้นตื้นเหรอ แตะโดนนิดเดียวเอง”
“ไม่ได้! ห้ามแตะตรงนี้นะ ผมไม่ชอบ”
“ฮะฮะฮะฮะ ตลกชะมัด คนเส้นตื้นเป็นแบบนี้นี่เอง” ไอดินหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง
ยิ่งทำให้คนฟังอายหนักกว่าเดิม ความลับเขาโดนรู้ง่ายดายขนาดนี้เชียว
“หยุดนะ ผมไม่ได้เส้นตื้นสักหน่อย”
“จริงเหรอ ไหนดูสิ...พูดจริงเหรอเปล่า” ร่างสูงตรงเข้ามาหา
“อย่านะ...” รูนถอยหนีมือที่เอื้อมมาจะจักกะจี๋คอเป็นพันวัน เขาจะหนีอ้อมรถ แต่โดนล๊อคคอจากด้านหลังเสียก่อน
“จะหนีไปไหนห๊า”
“อย่า...ว๊า ฮะฮะฮะฮะฮะ” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงก่อนหัวเราะลั่นอย่างคนบ้าจี้ เขาโดนจี๋คอเบาๆ
แค่ปลายนิ้วเกาหลังคอนิดเดียวก็ขนลุกซู่ เขากลั้นเสียงไม่ไหวปล่อยก๊ากออกมาสุดเสียง
พนักงานในตึกต่างชะเง้อมองกันเป็นแถว ไม่เคยเห็นไอดินเล่นหัวกับลูกจ้างคนงานแบบนี้มาก่อน
สองหนุ่มกอดคอฟัดเหวี่ยงไปมาข้างๆรถ
“พอแล้ว ฮะฮะฮะ พอแล้ว....” รูนหัวเราะจนเหนื่อย ไอดินก็สนุกมือไปหน่อย
พอเงยหน้ามาสบตากันทุกอย่างก็หยุดชะงัก ชายหนุ่มถึงกับงงเลย เขาทำอะไรไปเนี่ย
บางอย่างกระทบขึ้นในใจ ซึ่งมันอธิบายไม่ถูกว่าคืออะไร ทั้งไอดินและรูนต่างจ้องมองกัน
กระพริบตาปริบๆความรู้สึกนั้นก็ยังไม่จางหาย ดวงตาสีเข้มผลุบลงมองริมฝีปากสีระเรื่อแล้วก็ชักสายตาจากไปลำบาก
เขามองแล้วนึกก่นด่าในใจ ‘ผู้ชายบ้าไรวะ ปากสีชมพูเชียว’
พอเหลือบตาขึ้นสบตาสีฟ้าใส ไอดินไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมา
“เอ่อ...” รูนส่งเสียงเบาๆ เขารู้สึกใจเต้นเมื่อโดนหายใจรดหน้าอยู่อย่างนี้
“โอ้ยย” ร่างเล็กโดนพลั่กออกห่าง เท้าเหยียบบนรองเท้าที่หล่อนเกลื่อนพื้นถึงกับล้มก้นจ้ำเบ้า
มือยันพื้นไม่ให้หงายหลังลั่น กร๊อบ! เจ็บจี้ดขึ้นมาอีกแล้ว
ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ เพิ่งรู้จักกันได้วันเดียว
และมีเรื่องทะเลาะกันมาแท้ๆ เมื่อกี้นี่....มันเกิดขึ้นได้ไง
“เอารองเท้าไปซักซะ” ไอดินสั่งก่อนเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้รูนนั่งเอ๋ออยู่คนเดียว
เขามองไปรอบๆไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาค่อยๆหอบรองเท้าไปหลังอาคาร
มีก๊อกน้ำและอุปกรณ์ซักผ้าใต้หลังคาสังกะสีให้หลบแดด ค่อยยังชั่วหน่อย
ร่างเล็กลากเก้าอี้ไม้เตี้ยๆมานั่งยอง รอน้ำให้เต็มกะละมัง เขาถอดรองเท้าพับขากางเกงขึ้น
จัดการโยนรองเท้าผ้าใบทั้งหมดลงแช่น้ำแฟ้บแล้วขยี้แรงๆ
เสียดายไม่มีเครื่องซักผ้าจะได้โยนเข้าเครื่องให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป เขาทำงี้ประจำเวลาอยู่เมืองนอก
คิดถึงช่วงเวลาหงอยเหงานั้นขึ้นมา
ลำพังเดี่ยวดายในโลกกว้าง ในห้องกว้างบนโต๊ะที่ว่างเปล่า เหลียวมองทางไหนก็เห็นแต่เงาของตัวเอง
ความคิดถึงได้แต่ส่งไปตามสาย แต่ก็ได้แต่เข้าเครื่องตอบรับ ทั้งหมดนี่ก็เพราะ....
“บ้าที่สุด” รูนขว้างรองเท้าในมือกับพื้นอย่างเหลืออด ที่เขาต้องอดทนนี่ก็เพราะ...
“ทำอะไร?” เสียงดังทำเอาสะดุ้งโหยง เขาหันมาเห็นเจ้าของรองเท้าลงมาเห็นตอนเขาเอารองเท้าขว้างพอดี
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะฮะ ผมแค่...” ร่างเล็กรีบลุกขึ้น
“ฉันเห็นนะ”
“ผมแค่...เหวอ!!!!” รูนเดินเขาหาหวังจะอธิบาย แต่ดันเหยียบฟองลื่นๆไถลพรืดหน้าคะมำ
ถลาล้มลงไปกอดเอวคนตรงหน้าหมับ!!!
รอด..หน้าไม่ฟาดพื้นตายก็บุญแล้ว แต่....เขาเงยหน้าขึ้นเห็นคนที่ยืนเป็นเสาให้เขากอดนั้นมองตาโตอย่างไม่พอใจสุดๆ
เพราะหน้าเขาอยู่ระดับเดียวกับเข็มขัดเลย แถมท่านี้ก็ชวนหวาดเสียวไม่น้อย
เอ่อ....ผมไม่ได้เจตนา รูนกำลังจะว่าอย่างนั้น
“พี่ดิน??”
พวกเขาหันไปมอง สาวสวยผมยาวออกมาเห็นช๊อดเด็ดพอดี
“น้องอิง”
เอ่อ...คุณตาครับ นี่เรียกว่าบังเอิญหรือผียันกันแน่ครับ ผมอยากรู้จัง
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
ขอแบบโหดๆอ่ะ
อิอิ :impress2: :impress2:
-
:laugh:
-
อยากได้หื่นแบบจัดหนักอะคร่ะ
-
วันก่อนโดนตบ วันนี้โดนจั๊กจี้ สับสนแทนรูน :z3:
ว่าแต่มีชะนีเข้ามาเกี่ยวด้วย งานนี้รูนจะโดนอะไรอีกไหม :sad4:
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
โฮะๆๆ จะโดนอะไรเป็นอย่างต่อไปเนี่ย
-
:3123:
-
กว่าจะลงเอยกัน รูนคงน่วม
จากรูเน่ จะกลายเป็นรูพรุนแทน
-
โอ๊ยฉากจูบบบแทบไม่ไหว 555 เพราะตบไปแล้วนี่
-
อยากได้แบบ โหด เถื่อน หื่น แบบสุดยอด :haun4:
แต่กลัวน้องรูนจะตายก่อน นี้แค่เจอสองครั้งก็น่วมแล้ว :laugh:
-
น้องรูน วันที่สอง ก็ทำเรื่องอีกแล้ว จะรอดไม๊ นี่
-
รูเน่น่ารัก...รออ่านต่อจ้า
-
ผีสาววายผลักมั้งคะ 555
-
มีสาวน้อยโผล่มาแล้ว
จะดีหรือร้ายล่ะเนี่ย
-
แอบหวานเล็กๆ
-
อ้าวชะนีโผล่มาจากไหนนั่น รอตอนต่อไปนะคะ o13
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
ให้ไอ้พี่ดินมันโหดกว่านี้ เอาวิญญาณบัวขาวเข้าสิงมันไปเลย
( :z6: :z6: อิบร้าแค่นี้กรูก็จะตายแล้ว : น้องรูน)
:กอด1: :กอด1: รอตอนต่อไปชอบเรื่องนี้จัง
-
ต่อเร๊วๆ นะคร้าบบบ
ชอบรูนจัง
-
ขอหื่นแต่ไม่โหดได้มั้ยคะ
สงสารน้องรูน
+1 เป็นกำลังใจค่ะ
-
แหมมม จังหวะดีจริงๆเลย :laugh:
-
ล้มได้จังหวะจริงๆนะ
-
หนุกหนาน.... 5555+
-
โธ่นู๋รูนอะไรจะโชคดี o22 ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนั้น
-
ดินจะอะไรกับรูนนักหนานะนั่น เหมือนจะแกล้งเลยนะเนี่ย
-
แหม ตอนนี้น่ารักนะมีฉากกุ๊กกิ๊กกันด้วย ฮุๆ
-
เราว่ามีผีผลักแน่ๆ น้องรูเน่เลยก้าวกระโดดแบบนี้ อ่าฮ่า
-
:laugh:
ปิ๊งๆ กันซะแล้ว
บวกเป็ด
-
น่าจะกามเทพยันมากกว่านะน้องรูน :laugh:
เถื่อนแท้พระเอกเรา ชิชะ เดี๋ยวปั๊ดไม่เชียร์เลยนี่ 55
รอตอนหน้านะค้า o13
-
ไอ้ดิน เอ๊ย เรียกชื่อผิด ไอดิน!!!! <(｀^´)>
ยังอยากเป็นพระเอกอยู่ใช่ป่ะเนี่ย
มีหยุดชะงักมองสบตากันด้วย
4 p (*¯︶¯*) ช่างดีจริงๆ
-
แค่วันเดียวก็เริ่มมีตัวตนในสายตา ^^
-
ผียันนนนน พี่ดินถ้าไม่โหดก็ดูดีหรอกนะ
เหมือนคุณไฟขาเลยอะ 555
-
เหมาะเจาะมากกกกก
-
กรี๊ดดดด รอตอนต่อไปค้า
-
ไม่ชอบ"รู" จริงอ่ะดิน ฮี่ๆๆ
น้องอิงเป็นใครหว่า???
-
ตกลงชื่อน้องรูน หม่ใช่รูเนอะ 55+
-
น้องรูนน่ารักเว่อร์ พี่ดินขอโหดกว่านี้อีกครับ แฟนคลับพิศาลรออยู่ตรงนี้คน 55555
-
ถ้าจะลื่นได้ท่าที่งามขนาดนี้ -.,- อิจฉาคนเห็นจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ถูกจังหวะเหลือเกิน
-
แอบเขิน ล้มได้เหมาะเลยน้องรูน :)
-
น้องรูนเข้าเป้าเป๊ะเลยนะ
-
อะไรมันจะพอเหมาะขนาดนี้ จังหวะดีเกินไปแล้วนะ ฮ่าๆๆ
-
ฮ้าๆๆๆๆๆ โอ๊ย! ฮามากมาย :m20:
นี่ใช่แนวจำเลยรัก ตบ-จูบ แน่หรอ
คิดว่าแนวตลก ฮาล้างโลก ฮ้าๆๆๆ :jul3:
มันยังไม่ถึงเวลาซิ่นะ เดี๋ยวได้ดราม่าที่หลังหล่ะซิ่
:sad4:
:L2: :pig4: :L2:
-
:L1:
-
เริ่ดมากกกก แบบนี้เวลารักกันคง :haun4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ในที่สุดก็ตามทัน เย้ๆ ^ ^ รอรูนตอนต่อไป!!
-
มาไวซะไม่มีเน้อะ แต่ตอนที่ 31 นี้เงียบๆอย่างนี้คงต้องจบไวซะแล้ว ตัดจบตอนหน้าเลยนะ
[3]
“อะไรกัน??”
หญิงสาวแปลกหน้าว่าเสียงสั่นแน่นอนว่านอกจากเธอแล้วยังมีใครต่อใครอีกมากมายที่เห็นชายหนุ่มในท่าชวนสงสัย
รูนจำได้เธอเป็นคู่หมายที่จะแต่งงานกันในปีหน้านี่เอง แล้ว.....??
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”ไอดินรีบปฏิเสธ
“โอ้ยยย” รูนร้องลั่น เขาโดนพลั่กแต่ผมดันไปเกี่ยวหัวเข็มขัดอันโตของอีกฝ่ายเข้า
เขาต้องคลานตามแล้วเหนี่ยวขอบกางเกงไว้ก่อน “เจ็บนะ!!!”
“ปล่อยสิเว้ย”
“ผมผมติด....อย่าดึงเซ่ โอ้ยยย”
ไอดินพลั่กหัวกลมทุยนั้นไปให้พ้น แต่โดนกอดเอวไว้ไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”
“เลิกเดินหนีซะทีได้ไหม ผมจะหลุดอยู่แล้ว....”
“ทำอะไรกัน??” กลิ่นฟ้าและหยดพิรุณเพิ่งมาถึงก็เห็นพนักงานสาวๆออกันประตูหลังส่งเสียงวี้ดว้ายยังกะเห็นเปรต
พวกเขาแหวกผู้คนสวนทางกับอิงฟ้าคู่หมั้นพี่ชายอออกมา เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
ยังไม่ทันถามอะไรก็หนีขึ้นรถขับออกไปเลย
“อะไรวะ??” ชายหนุ่มบ่นพึมพั่มก่อนออกมาดูให้เห็นกับตา
“ถอดสิ....ถอดเข็ดขัดเร็ว”
ภาพที่เห็นทำเอาสองพี่น้องอ้าปากค้าง พี่ชายกับคนงานใหม่กำลังเล่นมวยปล้ำอยู่รึไง
ถึงกอดเอวพากันหมุนเป็นวงอย่างนั้น คนหนึ่งพยายามพลั่ก อีกคนก็กอดเอวไม่ปล่อยเลย
“พี่ดิน??”
“ทำอะไรน่ะ”
“กูบอกให้ปล่อยเดี๋ยวนี้ไง”
“ถอดเข็มขัดเซ่ จะให้อยู่อย่างนี้อีกนานแค่ไหน เร็วเข้า!”
“เอ้า??” กลิ่นฟ้าลงมาถึงเห็นผมติดหัวเข็มขัดเป็นกระจุกเลย
เขาดึงขอบกางเกงพี่ไม่ให้กระชากแรงๆ“ใจเย็นๆหน่อย อย่าดึงได้ไหม”
“ปัดโธ่เว้ย เร็วๆสิ น้องอิงเขาหนีไปแล้ว”
“โอ้ยยยย”รูนร้องลั่น
“ผมว่าถอดเข็มขัดออกก่อน”
“เอากรรไกรไหม” หยดพิรุณว่า
“ไม่เอานะ เดี๋ยวผมหัวโกร๋นหมด”
“แกะออกเร็วๆ ชักช้าอยู่ได้” ผู้ชายสามคนช่วยกันแกะเข็มขัดหัวสิงห์ที่สั่งทำพิเศษ
กว่าจะแงะหัวเข็มขัดออกมาได้ ไอดินรีบถอดมันออกแล้ววิ่งไปขึ้นรถ เขาต้องอธิบายให้คู่หมั้นเข้าใจก่อน
รูนเงยหน้าขึ้นมีเข็มขัดติดอยู่กับหัว เขายิ้มแหยๆกับสองพี่น้องที่เหลือ
“ช่วยเอามันออกให้หน่อยได้ไหมครับ”
**********************
-
ต่อ
บ่ายคล้อยแดดร่มลมตก ไอดินขับรถกลับบ้านไร่อย่างสบายใจแม้จะไม่เต็มร้อยนัก
เขาหันยิ้มให้สาวสวยที่นั่งข้างๆอย่างเอาใจ กว่าจะทำให้หล่อนเชื่อได้ว่าเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้นก็หมดน้ำลายไปหลายกระบุงเลย
ใบหน้าหวานยังเง้างอนไม่พอใจที่เรื่องที่เกิดขึ้นนัก
“น้องอิงอยากทานอะไรไหม เย็นนี้พี่จะพาไปทานในเมือง”
“ไม่เอาหรอกคะ อิงต้องช่วยแม่พี่ดินทำกับข้าว.......จะแต่งอยู่แล้วอิงยังทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง”
“มีคนทำให้อยู่แล้ว อิงไม่ต้องเหนื่อยหรอกจ๊ะ”
ไอดินยิ้มเอาใจแม้ในใจจะนึกถึงสายตาตำหนิติเตือนของมารดาอยู่
ท่านชอบผู้หญิงที่เรียบร้อยแต่ก็ต้องฉลาดดูแลตัวเองได้ไม่หัวอ่อนเกินไป
ส่วนอิงฟ้านั้นเรียบร้อยก็จริง ทว่าเธอถูกประคบประงบเป็นอย่างมาก
เพราะครอบครัวมีอันจะกิน มีพ่อแม่กับพี่ๆที่ดูแลให้ทุกอย่าง การค้าการขายนั้นไม่เป็น
การบ้านการเรือนนั้นไม่ต้องพูดถึง มีคนทำให้ทุกอย่างตั้งแต่ตื่นยันเข้านอน
ซึ่งไอดินก็ไม่ได้หวังให้อิงฟ้ามาทำกับข้าวให้เขาทานหรอก แค่อยู่เป็นเพื่อนแล้วเป็นแม่ของลูกๆที่น่ารักก็พอแล้ว
“คุณดิน” ขับรถมาถึงยังไม่ทันจอดรถดี คนงานที่นั่งรอหน้าออฟฟิสก็เข้ามาทันที
“อะไร?”
“แม่เลี้ยงให้ไปหาที่เรือนใหญ่เดี๋ยวนี้ครับ”
“คุณแม่....เดี๋ยวนี้เหรอ”
“ครับ”
คงมีเรื่องด่วนมั่ง เขาเลี้ยวรถมุ่งหน้าไปเรือนใหญ่ที่ห่างออกไปเกือบกิโล เรือนไม้หลังใหญ่สีเข้มเด่นกลางหมู่ไม้สีเขียวสด
ที่นั้นมีรถจอดเรียงอยู่ ไอดินสงสัยเพิ่งบ่ายเองทำไมทุกคนถึงกลับมาไวกันจัง หน้าบ้านป้าวิไลแม่บ้านยืนคอยอยู่แล้ว
“ป้าไล”
“มาเร็วๆคะ คุณแม่รออยู่” ป้าฉวยมือเขาดึงเข้าบ้านเลย
“มีอะไรเหรอฮะ” เขาว่าน้ำเสียงหยอกเล่น ต้องมีของอร่อยอะไรไว้รอเขาแน่
ชายหนุ่มยิ้มกว้างจนมาถึงห้องโถงรับแขก แม่เลี้ยงสุขฤดี นั่งรอพร้อมน้องๆทั้งสาม
และ.....ไอ้ตัวซวยนั่งหน้าเจียมเจี๋ยมด้วย
เวรเอ้ย...
“ดิน...มานี่สิ” น้ำเสียงเย็นยะเยือกติดลบ 180 องศาเลย เป็นเรื่องแล้วสิ
“แม่....มันพูดอะไรอย่าไปฟังนะ มันไม่ใช่เรื่องจริงเลย”
“ไม่ใช่เรื่องจริงเหรอ....แต่มันเป็นเรื่องแล้ว ตอนนี้โดนนินทามันไปทั่วไร่เลย”
“แม่..”
“น้องอิง” แม่เลี้ยงหันไปบอกว่าที่ลูกสะใภ้ “นี่เป็นเรื่องของครอบครัว หนูกลับไปก่อนนะ”
“ไม่คะ”อิงฟ้าว่าเสียงแข็ง “นี่เป็นเรื่องที่หนูจำเป็นต้องรับรู้ด้วยว่ามันเกิดอะไรกัน”
แม่เลี้ยงขมวดคิ้วไม่พอใจ จังหวะนั้นไอดินปรี่เข้าหารูน
“มึงพูดอะไร ห๊า!! มึงบอกอะไร”
“อย่า” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นป้องหัวขดตัวกลมแทบจะลีบติดกับเก้าอี้
“หยุดนะ”
“แม่..”
“แค่นี้แม่ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว ยังกล้าทำงามหน้าอีกเรอะ อยากจะให้พ่อแม่อกแตกตายรึไง”
“แต่ว่า....”
“มีเรื่องอะไรกัน??” เสียงดังทรงพลังแทรกขึ้นมาทำให้ความวุ่นวายสงบลงในทันที
ทุกคนหันไปมาคนที่มาใหม่ รูนบอกไม่ถูกเลยว่าดีใจมากแค่ไหน
คนๆนั้น... สุกำธร โรจน์แสงจันทร์ หัวหน้าครอบครัวคนที่ควรจะรู้ว่าสมบัติของบ้านเขาอยู่ไหน
ชายวัย ห้าสิบเศษร่างสูงแข็งแรง ผมสั้นหยกศกสีเทานิดๆ ดวงตากร้าวบอกถึงผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน
เรียวหนวดเข้มเหนือริมฝีปากทำให้ดูเป็นคนดุดัน การมาของเขาทำให้ทุกคนสงบเสงี่ยมทันที
“แม่สุข”เขาเอ่ยถามภรรยา
“ก็ดินน่ะสิ...ทำเรื่องงามหน้ากับเด็กใหม่จนคนงานเขาลือกันให้ทั่วแล้ว”
“นั้นไม่จริงเสียหน่อย”
“อย่ามาเถียง” พ่อเอ็ดใส่ “ฉันยังฟังไม่รู้เรื่องแกจะโวยหาอะไร”
“ก็....” ไอดินเถียงไม่ออกเขาหันมาหาน้องๆ กลิ่นฟ้ากับหยดพิรุณ ต่อว่าด้วยสายตาว่าทำไมไม่ช่วยกันบ้าง
สองหนุ่มยักไหล่ยิ้มเจื่อนๆทำนองว่า ช่วยแล้วแต่ไม่ได้ผล
“ต้นเหตุนั่งอยู่นั้นล่ะคะ ลองถามดูสิ” แม่เลี้ยงโบ้ยให้มาถามเอากับคนที่นั่งอยู่กับพื้นพยายามทำตัวให้ลีบที่สุด
สุกำธรมองเด็กหนุ่มก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ลูกครึ่งหรือเปล่าเนี่ย ชื่ออะไรเรา”
“รูเน่ครับ”
“อ้อ...มาเมื่อไร”
“เมื่อวานครับ”
“มาถึงก็มีเรื่องเลยรึ....แล้วมันเป็นยังไงล่ะ” คำถามนี้ทำให้ดวงตาสีฟ้าใสเหลือบไปมองผู้ชายตัวโตหน้าโหดเหมือนยักษ์
สายตาน่ากลัวบอกเป็นนัยว่า ‘ถ้าแกพูดผิดคำเดียวล่ะก็ แกตาย...’
“คุณดิน....เขา”
.............................................
..........................
“เขาบังคับผม”
“บังคับทำอะไร”
“คือ.....”
.
.
.
“เขาบังคับ.....ให้ผม.....”
“ใช้ปาก..” คำพูดนั้นเบาหวิว แต่ได้ยินชัดกันทุกคน
“มึง...” ไอดินฉุนขาดเขาถีบเข้าที่หัวไหล่จนร่างเล็กล้มกลิ้ง ทุกคนลุกขึ้นจะห้าม
แต่ก็ช้ากว่าอีกคน มือเล็กๆกระชากเเขนเขาหันมา
เพี้ยะ!!
มือบางตบสุดแรงจนหน้าหัน ไอดินหันกลับมาเห็นอิงฟ้าหอบฮักน้ำตาคลอหน่อย เธอรูดแหวนออกจากนิ้วขว้างใส่เขา
“พอกันที”
“อิง....น้องอิง”
ร่างบอบบางวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ไอดินตกใจจนคิดอะไรไม่ออกครู่ใหญ่ เขากำลังจะตามไปอธิบาย
“ไม่ต้องตาม”
“พ่อครับ”
“ผู้หญิงเขากำลังช๊อคอยู่ รอให้ใจเย็นๆใจร่มๆแล้วค่อยไปหาเถอะ”
“แต่เขาคิดว่าผม....”
“เอ่อ....ถ้าทำใจยอมรับไม่ได้จะถอนหมั้นก็ช่างเขาสิ”
“คุณคะ..”
“พ่อพูดงี้ได้ไง”ไอดินทำเสียงไม่อยากจะเชื่อพ่อเขาเลย
“มีคนเห็นกี่คนกัน” สุกำธรหันมาถามคนอื่นๆ
“ทั้งออฟฟิสเลยครับ”
“ผมกับพี่ฟ้าด้วย” หยดพิรุณเสริม
“นั้นพวกเขาเข้าใจผิดไปเอง ไอ้เด็กเวรนี้ลื่นล้มมากอดเอว แล้วผมก็เกี่ยวหัวเข็มขัดผมพอดี
ทุกคนมาเห็นแค่เขาคุกเข่าตรงหน้าผมเองจริงๆไม่ได้มีอะไรนะครับ”
“สายตาคนเรามันก็อย่างนี้แหละ ชอบมองในแง่ร้ายไว้ก่อน”
“พ่อฮะ ผมไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ”
“เอาน่า ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซะหน่อย....สมัยก่อนผู้ชายออกป่าเป็นเดือนๆ ไม่มีของบันเทิงใจ
นอกจากผู้ชายด้วยกัน แล้วคิดว่าพวกนั้นจะแก้เหงากันยังไงล่ะหา?? คนแถบนี้ก็รู้ดีกันทั้งบางแหละ”
เป็นงั้นไป.... ไม่ใช่ไอดินคนเดียวที่ประหลาดใจจนพูดไม่ออก รูนเองก็อึ้งเหมือนกัน
แถบนี้ถือเป็นเรื่องปปกติเหรอ?? ไม่นึกว่า สุกำธรจะเป็นผู้ชายแบบนี้....เรียกว่าไงนะ?? ประสบการณ์โชกโชนรึไง
“คุณก็...พูดทีเล่นทีจริงอยู่นั้นแหละ แล้วจะแก้ปัญหายังไงล่ะคะ
ตอนนี้เขาลือกันให้ทั่วสวนแล้วว่าลูกชายเราวิตถารใช้กำลังข่มเหงคนงานในไร่
เดี๋ยวเกิดคนงานนึกกลัวจนแห่กันลาออกไป แล้วเราจะทำยังไง”
“จริงด้วย” สุกำธรเม้มปากครุ่นคิด
“ไล่มันออกไปซะ” ไอดินชี้หน้ารูน “เก็บตัวปัญหาไว้ทำไม”
“อืม....” หัวหน้าครอบครัวหันมามองหน้า “ชื่อรูเน่ใช่ไหม”
“ครับ”
“เรื่องที่เกิดขึ้นสำหรับเรามันคงเลวร้ายสินะ...ถ้าอยากให้ชดเชยล่ะก็
ฉันยินดีจะจ่ายให้เงินก้อนหนึ่งให้เราเอาไปช่วยเหลือครอบครัวได้ใช้จ่ายระยะยาวเลย ว่ายังไงล่ะ”
ไม่ดี.. รูนไม่อยากได้เงิน ขืนรับไว้เขาก็ต้องไปจากที่นี่น่ะสิ ทำยังไงต่อล่ะ เขาก้มหน้านิ่ง
“ผม....อยากทำงานครับ”เขาว่าเสียงสั่นเครือ “ผมไม่มีความรู้อะไรมาก หางานดีๆพอเลี้ยงตัวได้นั้นลำบากครับ....
แล้วภาระทางบ้านมัน....ค่อนข้างสิ้นเปลือง ผมเกรงว่าถ้า...รับเงินไป ก็คงใช้จ่ายหมดในเวลาไม่นานแน่.....
ผมอยากทำงานที่นี่ต่อครับ อย่างน้อยก็จนกว่าผมจะหางานอื่นได้”
“ไม่ได้..” ไอดินอยากให้ตัวปัญหาไปให้พ้นๆซะ
“เอาอย่างนั้นก็ได้ เราอยู่ต่อได้”
“พ่อฮะ”
“แต่...” สุกำธรเว้นวรรค เขายกมือไม่ให้ลูกชายพูดมาก
“จะทำงานที่นี่ฉันก็จะต้องให้เราแก้ภาพลักษณ์เสียๆที่เกิดขึ้นวันนี้ด้วย”
“ครับ??” รูนกระพริบตาปริบๆงุนงงนิดหน่อย
“คุณคะ” แม้แต่แม่เลี้ยงก็ยังไม่เข้าใจ
“ข่าวลือแบบนั้นแก้ตัวไปก็ลำบาก คนเห็นตั้งเยอะแยะไหนๆก็ไหนแล้วทำให้มันเป็นจริงไปเลย
บ้านไร่อื่นๆจะได้ไม่ว่าคนของเรานิสัยเสียฟันไม่เลือกหน้า...
ให้ไอดินรับรูเน่อย่างเปิดเผยในฐานะคู่นอนเป็นตัวเป็นตนซะดีกว่าให้คนงานหวาดระแวงว่าตัวเองจะโดนเล่นข้างหลังเข้าสักวัน
ส่วนเรื่องของอิงฟ้านั้น....ถ้าเขายอมรับได้ก็ดี แต่ถ้าไม่ก็ขอให้เราทำใจซะ พ่ออยากให้เราได้คนที่รัก...ในสิ่งที่เราเป็น”
“พ่อฮะ...”
“เดี๋ยวสิครับ” รูนประท้วงเมื่อร่างสูงลุกจากเก้าอี้
“พะ...พ่อเลี้ยงหมายความว่าไงครับ...จะให้ผมกับคุณดิน....เรา??”
“ใช่ จากนี้ไปเราต้องไปใช้ห้องเดียวกับไอดินนะ พี่ไร”เขาตะโกนเรียกป้าแม่บ้าน
“คะ??”
“ให้คนไปเก็บข้าวเก็บของเด็กคนนี้ขนมาไว้ห้องของคุณดินหน่อย จากนี้ไปเขาจะมาเป็นอยู่เพื่อนกันแล้ว”
“ได้คะ”
“เดี๋ยวก่อนครับ แบบนี้มัน....พ่อเลี้ยง” รูนร้องเรียกยังไงก็ไร้ประโยชน์
สุกำธรลุกกลับไปไม่นานแม่เลี้ยงก็ลุกตาม คนอื่นๆก็ทยอยไปกันหมด
เขาหันไปมองคนเดียวในห้องอย่างหวาดหวั่น ไอดินจ้องอย่างหยามเหยียดราวกับเขาเป็นสัตว์ประเภทหนึ่ง
คุณตาครับ ผมแค่กะว่าจะเล่นงานเขาสักหน่อยเท่านั้น แต่กลับประสบความสำเร็จอย่างเหลือเชื่อเลย
แค่2 วันเท่านั้นผมก็ได้มาอยู่เรือนใหญ่จนได้ ทว่า.....ผมรู้สึกว่ากำลังเอาตัวเองขึ้นเขียงยังไงไม่รู้
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2: ตอนหน้าจบแล้วคะ
-
จะจบกันท่าไหน นึกไม่ออก ตอนนี้พ่อพระเอกเกลียดนายเอกเข้าไส้เลย
-
พระเอกเราเกลียดนายเอกเรามาก แน่ๆ เลยอ่ะ อยากอ่านต่อจังเลยยย
มาต่อเร็วๆนะฮ้าา
-
จะจบยังไงเนี่ย
เดาไมถูกเลย :really2:
-
หาเรื่องขึ้นเขียงเองซะแล้วรูเน่ 5555
ไอดินคงโมโหน่าดูอะ
-
ตายๆ รู้เน่เอ๊ย รูเน่ หาเรื่องซวยจริงๆเลย
-
ไอดินจะจัดการยังไงนะ??
-
ขึ้นเขียงของจริงแน่ :laugh:
-
งานเข้าซะแล้วรูนเอ้ย รอตอนต่อไปจ้า~
-
-0-ตัดจบแบบนี้แล้วจะมีเอ็นซีไหมคร่ะ
-
รอๆๆๆๆจ้า
-
โอ๊ะ โอ รูเน่ได้ผลเกิดคาด
แต่ไปอยู่กับไอดินสองต่อสองแบบนี้ ถ้าจะได้แผลกลับมาด้วย
-
เออ คุณพ่อเลี้ยงค่ะ
ทำไมสรุปง่ายๆแบบนั้นละคร๊า
เหมือนสนับสนุนให้ลูกชายตัวเองเป็นไม้ป่าเดียวกันเลยนะค่ะะเนี่ย
แต่เแหมแบบนี้ก็ถูกใจคนอ่านไม่เบา :-[
-
:L2:ตายแน่
-
เหอะๆ ตายแน่ๆ รูนเอ๋ย
-
รูนโดนเกลียด แล้วความสัมพันธ์จะกี่คืบล่ะ เอ้ยๆๆ ปวดใจ ไอดิน บู๊ว่ะ
-
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ เร็วจัง :a5:
งานนี้หนูรูนไม่รอดแน่ ๆ
-
ยังไม่เห็นแววจะรักกัน
อย่าเพิ่งจบได้ไหม เค้าชอบบบ :กอด1:
-
อย่าพึ่งจบเลยนะกำลังมันส์เลย
-
รอตอนต่อไปนะคะ สนุกมากมายค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ ค่ะ
-
ตอนหน้าจบแล้วอ่อยังนึกภาพไม่ออกอ่ะ
-
ไม่รอดแน่ รูนเอ๊ย
-
จะจบตอนหน้าแล้วเหรอ??? o22
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากเลยนะคะ เสียดายจัง :เฮ้อ:
แต่ขอเตรียมเลือดสำรองไว้ก่อนแล้วกัน คึๆๆๆๆ :jul1:
-
แย่แน่รูเนที่น่ารัก...
-
รอดจากพ่อ(ว่าที่)สามี
แต่คิดว่าคงไม่รอดไอดิน(รึป่าว)^^
-
ไม่อยากให้จบเร็วเลย ขอแบบยาวๆๆจะได้มั๊ยนะ
o13 o13 o13
-
555+... เอาตัวขึ้นเขียง ส่งมีดพร้อมเสิร์ฟกันเลยทีเดียว...รอตอนถูกกินนะค้าบ
-
เอ่อ.. รูนจะเลือดโชกหรือคนอ่านจะเลือดโชกล่ะนี่ o22
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ด ...
คุณพ่อน่ารักอ๊าาาา...
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอคะ..
สรุปรูเน่จะได้เจอสมบัติหรือเปล่าน้อออ
หรือจะไปแจกทองให้คนอื่นเขาแทน :laugh:
-
รูนก็ช่างกล้านะนั่น ดินจัดการทำยังไงนะเนี่ย
-
งานเข้าแล้ว
-
กรำ...ตอนหน้าน้องรูนเสร็จแน่ =_=
-
กดไลค์ให้คุณพ่อ หุๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รูนคืนนี้ระวังตัวไว้ให้ดีนะ -.,-
อยากรู้แล้วว่าสมบัติที่ว่าคืออะไร ?
รออ่านต่อจ้า
-
....
-
น้องรูนทำตัวเองน่อ -*- โดนหมัดคู่เลยคราวนี้
เอวัง ตอนหน้าจะจบไงหว่า
รอลุ้นๆๆๆ ^^
-
มีงานเข้าซะแล้วววววว
-
รอตอนจบจ้า
-
เย้ยยยยย เอาแล้วไง
จะจบแล้วหรอครับ ขอจบแบบแฮปปี้ๆๆๆ นะครับผม
-
อยากรู้ว่าจะจบยังไงค่ะ ตีกันตายขนาดนี้
-
จบตอนหน้า...ไม่จริงทำไมเร็วอย่างนี้ :m31:
ตอนหน้าเสร็จแน่รูเน่ :laugh:
-
รอลุ้นตอนหน้าต่อไป
รูเน่ไม่รอดแน่ๆ
-
โอววววววววววววว นอกจากตบจูบ อาจแถมลูกตื้บของ"ไอ้"ดินแน่เลย :m15:
-
อย่าเชือดรูนนะ
-
เพิ่งมาตามอ่านครับ หนุกมากกกกก
-
งานนี้รูนไม่รอดแน่ๆ
ดินมันโกรธซะขนาดนั้นอะ
-
ค้าง :a5: รอตอนต่อไปนะคะ
-
เรื่องนี้กระแสตอนรับไม่ดีเท่าไร ดังนั้นผู้แต่งจึงขอจบเท่านี้คะ :L1:
[4]
มันต้องตาย.....
ตายสถานเดียว
ไอดินตั้งเป้าไว้ในใจเลย เขาจะจัดการสั่งสอนไอ้คนโป้ปดมดเท็จใส่ร้ายป้ายสีให้สาสม
ยิ่งเวลาผ่านไปเร็วแค่ไหนเขาก็ยิ่งเห็นสีหน้าสลดของอีกฝ่ายมากเท่านั้น
เวลาอาหารเย็นทุกคนอยู่ร่วมทานอาหารกันพร้อมหน้ารวมถึงรูนที่ต้องอยู่ด้วย
ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองเขาเป็นระยะอย่างหวาดหวั่น
หึ....กลัวล่ะสิแก
ไอดินนึกเย้ยหยัน บังอาจทำให้เขาเสียคู่หมั้นไป มันต้องไม่ได้ตายดีแน่ ยังไงมันก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว
เขาจะต้มยำทำแกงยังไงก็ได้ เพราะฉะนั้น.....จะเริ่มจากไหนดีนะ
ชายหนุ่มตักอาหารเข้าปากทานพลางครุ่นคิดวางแผนในใจ เขามองมือเล็กๆที่กำช้อนส้อมเขี่ยอาหารไปมา
ตักเข้าปากน้อยมาก เรื่อยมาถึงใบหน้า เขาหวังจะเห็นสีหน้าอมทุกข์รู้สึกกลัวเสียใจ
แต่สายตากลับจับจ้องขนตายาวหนาเป็นแพสีดำ มันโดดเด่นยามที่ทาบบนผิวขาวๆ
ไอ้นี่.....จะว่าไปหน้าตาก็ไม่ขี้เหร่เท่าไร
รูนตักข้าวเข้าปากเพื่อไม่ให้โดนเจ้าของบ้านรู้สึกไม่ดี พอปากขยับสายตาของไอดินก็เลื่อนตามมา
ลำคอเรียวมองไม่เห็นลูกกระเดือกเลย ยังไม่โตเลยด้วยซ้ำ
เคร้ง....
รูนรู้ว่าโดนจ้องอยู่ก็ยิ่งเกร็ง จนเผลอทำส้อมหลุดมือกระทบลงพื้น สายตาทุกคนหันมามองเขาขวับ
เด็กหนุ่มหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย เขาเอนตัวลงเก็บ
“ไม่ต้องเก็บ” สุกำธรสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด
ร่างเล็กตัวแข็งทื่อในท่าตัวเอียงๆอยู่อย่างนั้น ทำให้สายตาของไอดินมีโอกาสมองลอดคอเสื้อหลวมๆ
เห็นถึงผิวสวยๆไปจนถึงยอดอกสีชมพูโดยไม่ทันตั้งใจ
รูนเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาเย็นยะเยือกใบหน้ากระด้างเหมือนหน้ากากเหล็ก
รู้สึกกลัวบอกไม่ถูกขนลุกซู่ทั้งตัวเลย เขาจะโดนหักแข้งหักขาหรือเปล่านะ โอ้ไม่นะ....เขายังไม่อยากตาย
“ยิ้มอะไร??”
สุกำธรทำให้ทุกคนแปลกใจ รูนเงยหน้ามองงงๆเห็นสายตาทุกคนหันไปทางไอดินที่หน้าตาน่ากลัวไม่เลิก
“มีเรื่องสนุกเหรอ”
“เปล่านี่ครับ”
คุณพระ....นั้นเหรอหน้ายิ้มแล้ว รูนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ หน้าโหดออกอย่างนี้นะยิ้มแล้ว เขาเหล่มองอีกทีก็โดนดุใส่
“มองอะไร”
รูนก้มหน้านิ่งยิ่งทานไม่ลงเข้าไปใหญ่
เคร้ง! ส้อมคนนั่งใกล้ๆหล่น เขาเหลือบมองก็เจอสายตาจี้ทำนองว่า ‘เก็บเซ่’
อะไร?? ก็ไม่ให้เก็บใช่เหรอ
“เก็บสิ” คราวนี้สั่งมาตรงๆเลย รูนมองอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ต้องเก็บ เขาก้มลงหยิบ
ทันใดนั้นปลายเท้าใกล้ๆเหยียบด้ามส้อมหนีบนิ้วติดกับพื้นเลย เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่นิ่งเฉยไม่รู้สึกรู้สา
“คุณ??”
“เลิกแกล้งคนอื่นได้แล้ว” แม่เสี้ยงสุขฤดีว่าเสียงเนิบๆเท้าข้างนั้นถึงยอมปล่อย
เฮ่อ....รูนลุกขึ้นนั่งถึงเห็นคอเสื้อตัวเองเบี้ยวจนเกือบหลุดหัวไหล่แล้ว
หึ! ได้ยินเสียงเยาะเย้ยแว่วมาชัดเลย ไอ้บ้าเอ้ย....เห็นเขาเป็นตัวตลกรึไง
อาหารเย็นที่แสนอึดอัดผ่านไปอย่างเหนื่อยใจที่สุด เด็กบนเรือนพาเขาไปห้องพักก่อน
ขณะที่คนอื่นๆในบ้านนั่งคุยกันครบถ้วน ดูแล้วน่าอิจฉา บ้านเขาไม่เคยพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้สักครั้ง
โดยเฉพาะเขาที่ถูกส่งไปเลี้ยงห่างไกลคนล่ะทวีป
“ทางนี้จ๊ะ” หญิงสาวสูงวัยกว่าเขานิดหน่อยเดินนำไปชั้นสอง ร่างเล็กหยุดชะงักที่บันได
มองห้องที่อยู่ตรงข้ามบานประตูสีแดงเข้มดูน่ากลัวสลักประตูสีทองวาววับเด่นสะดุดตา
“นั้นห้องอะไรหรือครับ บานประตูใหญ่จัง”
“ห้องคุณปู่น่ะ”
“คุณปู่??” เด็กหนุ่มดวงตาลุกวาวทันที
“คุณพ่อของพ่อเลี้ยงไง ปีนี้ 80 กว่าแล้ว สุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไรท่านได้แต่นอนอย่างเดียว”
ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย?? หึ...คงอีกไม่นานหรอก ขอให้อยู่ถึงวันที่เขาแย่งเอาสมบัติไปได้เสียก่อนเถอะ....
เขาอยากเข้าไปเห็นหน้าจัง อยากรู้ว่าตอนนี้อยู่ในสภาพไหนแล้ว
รูนเข้ามาอยู่ในห้องกว้างขวางตกแต่งแบบไทยๆ เครื่องเรือนออกแบบอย่างมีสไตล์ดูหรูหราแต่ก็เรียบง่าย
แต่ต่อให้สวยงามขนาดไหนก็ไม่อยู่ในความสนใจของเขา ร่างเล็กเดินไปมาอย่างใช้ความคิด
เขาจะทำยังไงให้ได้อยู่ที่นี่นานที่สุด และต้องเข้าถึงครอบครัวนี้ให้มากโดยเฉพาะธุรกิจที่ทำอยู่นี่
ปัญหาคือคนที่เขาใส่ร้ายนี่สิ จะอาละวาดอีท่าไหนนะ.....จะโดนซ้อมไหม??
เฮ่อ....ต่อให้โดนหักแขนหรือต้องคุกเข่าอ้อนวอนก็คงต้องยอมล่ะ รูนเดินไปเดินมาหยุดอยู่ที่กระเป๋าเป้ของตัวเอง
ใช่...ใส่เสื้อผ้าหนาๆหน่อยก็ดี ถ้าโดนซ้อมจะได้เจ็บตัวน้อยหน่อย
เคร้ง!
เหรียญบาท เหรียญสิบในกระเป๋ากางเกงร่วงกระจายไปทั่ว ร่างเล็กรีบก้มลงเก็บให้หมด
พื้นไม้สีแดงเข้มเงาวับสวยจนเห็นเงาตัวเองลางๆสะท้อนเหรียญให้เห็นชัดมาก
เขาเก็บจนมาถึงใต้เตียงใหญ่ปูพรมสีครีมนุ่มนิ่ม มีเหรียญกลิ้งอยู่ลึกเข้าไป เขาคุกเข่าสอดแขนเข้าไปพยายามควานไปให้ถึง
“ทำอะไร?”
น้ำเสียงเย็นสะท้านสันหลังดังอยู่เหนือหัว รูนตัวแข็งค้างในท่านั้น
มาแล้ว!!! ร่างเล็กคลานตุ๊กๆๆๆไปหลบหลังม่านอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนมองถึงกับกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่
“หึ ทำอะไร?”
“ตกใจหมดเลย มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”
“นี่ห้องฉันจะมาเมื่อไรก็ได้ แกมีสิทธิ์อะไรทำเสียงแบบนี้ใส่ฉัน”
เจอเสียงดุใส่รูนต้องรีบเงียบสงบปากสงบคำไว้ เขาตั้งสติใหม่ คิดสิ....เขาต้องทำอะไร
“เอ่อ.....คุณดิน....ขอโทษครับ คุณ....คงโกรธ”
“เอ่อสิ ไม่โกรธก็คงเป็นพระไปแล้ว แกทำให้ฉันเสียคู่หมั้น” ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องถอดนาฬิกาข้อมือ
มือถือกับของจุกจิกในกระเป๋าไว้บนโต๊ะข้างเตียง
“ผมขอโทษ....ผมไม่มีทางเลือก”
“ไม่มีทางเลือกอะไร แกโกหกพ่อฉัน....”
“ก็.....ก็ผมกลัวนี่นา” เด็กหนุ่มเค้นมองอย่างหนักเพื่อหาข้ออ้างที่พอมีเหตุมีผล
“คุณน่ากลัว พ่อคุณก็น่ากลัว....พอโดนจ้องหน้าถามอย่างนั้น ผมก็ต้องเอาตัวรอดไว้ก่อนสิ อีกอย่าง....”
“อะไร”
“ผม.....ผมอยากได้เงิน”
“พ่อฉันก็เสนอเงินก้อนโตให้แล้ว”
“แต่ผมก็อยากได้งานด้วย” ร่างเล็กโผล่หน้าออกมาเถียง “ผมต้องการงานทีมั่นคง...ซึ่งที่นี่มี”
“ก็เลยสังเวยฉันซะเลยสินะ” ไอดินหัวเราะเยาะเขานั่งลงบนเตียงเหยียดแข้งเหยียดขาตามสบาย
“ผมขอโทษ....ผมจะอธิบายกับพ่อเลี้ยงก็ได้”
“พูดตอนนี้มีประโยชน์อะไร”
“ขอโทษ..”
“ขอโทษแล้วมันหายกันเรอะไง” ไอดินตวาดใส่ น้ำเสียงกดดันรูนให้ยิ่งคอหดเข้าไปใหญ่
เอาแล้วเว้ย.....ต้องงัดไม้สุดท้ายออกมาแล้ว
“คุณจะชกผมก็ได้นะ....ถ้าทำให้คุณหายโกรธ”
..............................................
.................................
“ชกแกเหรอ”
...........................................
.......................
“ครับ.....ผมจะให้คุณชก....ถ้าคุณจะไม่ไล่ผมออก”
“หึ...ยังอุตสาห์มีข้อแม้นะแก” ไอดินเยาะเย้ย เขาลุกขึ้นยืดตัวเต็มความสูงแล้วหักนิ้วตัวเองดังกร๊อบ!!!
“ออกมา....ฉันจะตั๊นหน้าแก”
อึ่ก! รูนกลืนน้ำลายเอือก ใจคอไม่ดีเลย หวังว่าคงไม่เกิน 2-3 หมัดนะ
เขาเดินตัวลีบออกจากหลังม่านมายืนห่างๆ อุ้งมือใหญ่คว้าแขนเขาดึงเข้ามาประชิด
“มานี่....ตั้งใจให้ชกอยู่แล้วก็ทำหน้าให้มันเต็มใจหน่อยสิ”
“ก็.....” คนสติดีใครมันจะเต็มใจให้ชกวะ ประสาทรึเปล่า รูนนึกเถียงในใจได้แต่ยืนนิ่งมองไปทางอื่นเสีย
ปลายนิ้วแข็งๆเชยปลายคางเขาขึ้นให้สบตา ลมหายใจกลิ่นมินต์หอมอ่อนๆรดใบหน้า ทำให้นึกสงสัย
เพิ่งทานอาหารมาแท้ๆเอาเวลาไหนไปบ้วนปากนะ แล้ว.....ทำไมถึงมองตาวิบวับอย่างนี้ด้วยล่ะ
“หลับตาซะ แล้วเตรียมใจไว้ด้วย” ไอดินยิ้มกริ่ม มือกำหมัดง้างไว้รอแล้ว
อึ่ย! ขออย่าให้ฟันหลุดออกมานะ รูนหลับตากัดฟันแน่นเงยหน้ารอ
คนกำหมัดรอนั้นมองใบหน้าอ่อนวัยกว่าอย่างพิจารณา ไอ้หนูนี้มาแค่วันสองวันก็ทำเขาซะเละทะเลย .....
แต่มันมีอะไรบางอย่างที่บอกเขาว่า เจ้าวายร้ายมีจุดประสงค์แอบแฝง ไม่งั้นคงไม่กัดเขาซะขนาดนี้...
ผิวใส ขนตางอนซะ ยิ่งมองก็ยิ่งถอนสายตาลำบาก โดยเฉพาะปากสีจัดที่น่ากัดนั้น
อยากตั๊นหน้าให้หายแค้นก็อยากอยู่หรอก แต่......
จะโดนแล้ว......................................
เอารึยัง........................................
เงียบ.....ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นสักที รูนรอแล้วก็ไม่เห็นรู้สึกอะไรสักที เขาลืมตาขึ้นมอง
เห็นจมูดโด่งเป็นสันใกล้เข้ามาอย่างน่ากลัว
เอ๋??.....
บางอย่างที่นุ่มเย็นชื้นแนบลงมาบนเรียวปาก กว่าจะรู้สึกตัวมันก็บดเคล้าริมฝีปากเขาจนอุ่นซ่าน
รูนใจหายวาบ ครันจะขยับตัว วงแขนแข็งแรงเหมือนงูก็โอบรัดเขาแน่นทั้งตัวจนเท้าลอยจากพื้น
ฝ่ามือใหญ่ช้อนศีรษะไว้ไม่ให้เบือนหน้าหนี
“อืมม...” ไอดินครางในลำคออย่างพอใจ ปากเขาชิมได้รสหวานละมุ่น ยิ่งควานลิ้นเข้าไปก็ยิ่งชอบ
เขาได้สัมผัสรสใสซื่อ เงอะงะ แต่ก็ตอบโต้ตามลิ้นเขาอย่างไร้เดียงสา
เนื้อตัวในอ้อมแขนสั่นเทาอย่างตื่นตระหนก ตื่นกลัวเหมือนสาวไม่ประสา เขายิ้มกับริมฝีปากนุ่ม ยังมือใหม่ด้วย...
รูนรู้สึกเหมือนอยู่ในวังวนของพายุ กว่าริมฝีปากจะเป็นอิสระ ปากอุ่นก็แนบจูบที่แก้มแล้วสูดกลิ่นหอมพอดใหญ่
ตุ๊บ....
ลองลิ้มชิมรสจนพอใจแล้ว เขาปล่อยมือออก ร่างเล็กถึงกับเข่าอ่อนหงายหลังร่วงลงบนเตียง
ร่างเล็กสั่นเทา หน้าแดงเรื่อ หายใจแรงหอบฮักเหมือนวิ่งมาเป็นกิโลๆ
ดวงตาสีฟ้าฉ่ำวาวหวั่นไหวไปกับรสสัมผัสชัดเจน นั้น...กระตุ้นความกระสันของชายหนุ่มอย่างบอกไม่ถูก
ราวกับเชื้อเชิญให้เขามอบรสสวาทอันฉ่ำหวานให้มากกว่านี้
“คุณ....” รูนหายใจไม่เป็นจังหวะ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?? หมอนี้ไม่ได้ชอบผู้ชายเสียหน่อย
ทำไม....ทำไมทำกับเขาอย่างนี้ เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคนที่ยืนมองตาวาววับ
รายนั้นยกมือเสยผมแรงๆแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีเลคนัย
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” เขายกเข่าขึ้นมาบนเตียงคล่อมเหนือร่าง
“แทนที่จะตั๊นหน้าแกให้เสียของ......ฉันจะกินแกทั้งตัว....ให้อร่อยไปเลย”
เขาว่าเสียงราบเรียบ ทว่าน่ากลัวอย่างที่สุด รูนตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
ไม่จริงใช่ไหม.....
มันต้องไม่เป็นอย่างนี้.....
“ไม่!!!!!”
The End
:bye2:
-
ทำไมมาแค่นี้
ฮือๆ
อีกนิดนึงก็ไม่ได้
มาต่อให้อีกได้ไหม
นะน้าาาาา :impress2: :impress2:
-
ชะ...อ่าว
ไม่เป็นไร
ตามใจคนเขียน
แต่เราว่าสนุกนะเรื่องนี้
ที่จริงก็สนุกทุกเรื่องแหละ
:กอด1:
-
ง่ะ แล้วสุดท้ายสมบัติล่ะ
ฉา่กอัศจรรย์ก็ต้องจิ้นเองหรือนี่
ปวดจายยยยยย
-
อ้าว...จบแบบค้างๆ
ยังไม่อยากให้จบมาต่อซักตอนหรือสองตอนก็ได้
-
:serius2: :serius2:
กำลังสนุกเลยยยย ทำมายยยยยย :dont2: :dont2: ถึงต้องจบ
-
o22 คนเขียนยังลงไม่ครบใช่มั้ย
คนเขียนลืมลงฉากสุดท้ายไปแน่ๆ :z3:
-
ขอเลียนแบบหนูรูน "ม่ายยยยยยยยยยยยย"
-
ตัดฉับเลย โถ่....... o22
แต่ชอบมากเลยนะคะ :o8:
สนุกทุกเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องใหม่ค่ะ :3123:
-
:sad4: ทำไมเป็นแบบนี้
ทำกันได้ลงคอ
ระวังนะ นอนอยู่ดีๆ จะฝันร้ายไม่รู้ตัว o18
-
เรื่องก่อนก็สนุก และเรื่องนี้ก็สนุกจ้า
-
ขออีกได้ม้ายยยย :impress2:
-
เอ๋ จบ !??
แล้วสมบัติละ รึว่าจบการพากย์ของพระเอก ??
แต่ถ้านี่จบเรื่องจริงจะค้างมากนะ TT
-
จบแบบมึนๆ
-
ง่า~จบจริงเหรอ ไม่มีอีกใช่ไหม
-
เหมือนปมยังไม่เคลียร์เลยค่ะ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
:serius2: :serius2: :o12: :o12: :o12:
ขอต่ออักสักนิดได้มั้ยค่ะ
:-[ :-[ :-[ :กอด1: :L2: :กอด1:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย ตัดจบอย่างนี้เหมือนเตะผ่าหมากคนอ่านเลย :dont2:
-
จบแล้วเหรอ เสียดายจัง :ped144:
-
:m20:จบจริงอะ หืมมมมมมม ไม่มีต่อซักนิดเยเหรอ :z13:
-
แว้กกกกก โดนกินแล้ว :laugh:
จะว่าจบก็เหมือนไม่จบ ไม่ใช่เรื่อง NC นะแต่เป็นเรื่องจุดประสงค์ที่ทำให้รูนมาที่นี่ ยังไม่เคลียร์เลยยยยยยยยยยย :serius2:
เอาเถอะถ้าคนแต่งบอกว่าจบก็จบ (แต่ก็อยากให้ต่อนะ)
รอเรื่องหน้าค่า
-
ม่ายยยยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2:
-
ฮู้ววว หนูรูน ยอมๆไปเหอะ
เช้าวันต่อมาจะได้ตามหาสมบัติได้ง่าย ๆ 5555
ดีกว่าโดนชกนะนี้ รอเรื่องต่อไปค้าบบ
-
หงะ จบแบบงง อันนี้จบของการเริ่มต้นแต่ละคู่ปะ แล้วจะมีต่อใช่ไหม แอบหวังนะเนี้ยะ
-
ค้างง่ะ
-
ตัดฉับ ให้คนอ่านไปจิ้นกันเอง :a5:
-
เวงกำ =_=
ไหงงั้นล่ะะะ
:o12:
แงงงง มาต่ออีกนิดเถิดหนาาาา...
สรุปว่าไอดินจะกินยังไง คำใหญ่มั๊ย อะไรงี้อ่ะ
:laugh:
-
อ่ะนะ หลงเสน่ห์การเขียนของนักแต่งเข้าแล้วนี่นา
เขียนแบบไหน ขบอย่างไร ก็อ่านได้หมดล่ะค่ะ o13
-
จบไปแล้ว :a5: แต่ยังไงก็สนุกทุกเรื่องนะ
รอชื่นชมกะผลงานตอนต่อไปกะเรื่องที่แปะไว้อยู่นะคะ สู้ๆคร้า :fire:
ขอเป็นกำลังจายยยยยยยให้คนเขียนอยู่ตรงนี้นร้า :L2:
-
อุ๊ย จบซะงั้น
แอบคิดว่าคุณปู่ต้องมีซิมติงกันแน่เลย
-
อ้าวตัดจบแล้วเร๊อะ o22
-
ดินไม่ค่อยเลยนะ แต่ท่าทางดินจะโหดใช่เล่น เพราะขนาดยิ้มรูนยังหวาดเลย
-
:a5: o22 :z3:
-
ห่ะ!!จบได้ไงเนี้ย
-
สรุปรูนไม่เจอสมบัติหรอ
มาต่ออีกเถอะครับ นะๆๆๆ
-
55555+.... นู๋รูน...โดนกินซะแหล่ว
-
ล้อกันเล่นใช่ปะยังไม่จบซักกะหน่อย
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สั้นไปไหมเนี่ยแม่คุณ
อย่างนี้ต้องมีตอนพิเศษนะ
-
โอ้พระเจ้าาาา :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่น๊าาา ยังไม่อยากให้จบอ่ะ ค้างคาอย่างแรงงงง
-
โธ่ ให้ลุ้นแค่รูนเข่าอ่อนเองเหรอ
-
ไอดินรู้ด้วยว่ารูนมีแอบแฝง ขอจินตนาการเอาว่ารูนถีบน้องน้อยไอดินด้วย..... แล้ว
กระทืบซ้ำด้วยริมฝีปาก อ้า เขิน
-
จบแบบไม่เคลียร์อ่ะ เรื่องสมบัติอะไรยังไง ??
-
:a5:
:a5:
:a5:
:a5:
:a5:
:m31: :m31: :m31:
ฆ่ากันทั้งเป็น
-
อะ อ่าว เปิดเรื่องมา ประเด็นหลักอยู่ที่สมบัติ แต่จบไปแบบมึนๆซะงั้น ไม่ได้เคลียร์เรื่องสมบัติเลย
ว่าตกลงได้ไม่ได้ หรือว่ารูนจะอยู่กับไอดินไปเลย
-
ที่จริงอยากให้เล่าเกี่ยวกับสิ่งที่รูนเข้ามาค้นหาว่าตกลงมันยังไงกันแน่
-
อ่ะอ้าว จบจริงดิ :m28:
แต่รูนท่าทางจะไม่รอด
ถ้าคิดจะทำอะไรคงโดนไอดินจดการแน่^^
-
อีกนิดเถอะค่ะ จบแบบนี้อ่านแล้ว.... ค้างอย่างแรงงงง
-
ม่ายยยยย มันต้องไม่ใช่อย่างนี้!!!!!!!!! :serius2: :z3:
มาต่ออีกซักนิดนะคะ มาเคลียร์เรื่องสมบัติด้วย
-
:sad4:
-
จบแบบนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่า
-
ม่ายยยย อยากกรีดร้องเหมือนกัน เราว่ามันยังไม่เครียร์นะ หรือทุกท่านว่าไง
เราว่าคนแต่งก็แต่งดีทุกเรื่องนะ ไงก็เป็นกำลังใจให้ละกัน
-
บอกได้คำเดียวว่า "หลากรส หลายอารมณ์"
-
ง่ะ :z3: ค้างอีกเรื่องแล้วสิ
จิ้นเอาเองแบบนี้มันจะเหมือนอ่ายเอารึเปล่านะ
-
แล้วเรื่องพี่น้องคนอื่นๆล่ะ รอคะรอ ><
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตัดฉับซะงั้น
กลับมาก๊อนนนนนนนนนนนนนนน
เค้าก็อยากกินด้วยอ่า ไม่ได้ร่วมวงขอร่วมดูก็ยังดีอ่าาา
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เริ่มเรื่องใหม่แล้วจ้า :mc4:
ต้องขอโทษทุกคนด้วยที่ตัดจบเรื่องก่อนแบนี้ เป็นเพราะไม่มีใจจะเขียนแล้ว
การเขียนนิยายมันก็ขึ้นอยู่อารมณ์และที่สำคัญอีกอย่างคือคอมเม้นต์
คอมเมนต์น้อยก็เหมือนบั่นทอนกำลังใจ ทำให้รู้สึกว่า ฉันเขียนไม่ดีเหรอ ไม่สนุกหรือไง
พอคิดขึ้นมาก็พาลโทษตัวเองว่า ทำได้ไม่ดีเท่าไร อารมณ์อยากลองของใหม่ก็ตามมา :เฮ้อ:
ขอโทษด้วยแต่มันทำใจยากที่เสนอผลงานต่อ ดังนั้นจึงหันกลับมาหาตอนเดียวจบเหมือนเดิมคะ
หวังว่าทุกคนคงชอบ ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ :กอด1:
เรื่องสั้นที่ 32 ไฟกลางฝน
ณดลเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดมิดมีแสงสว่างแลบปร้าดส่งเสียงดังครืนเบาๆส่งสัญญาณถึงการมาของลมฝนใหญ่
น่ากลัวว่าคงต้องเปียกแน่ๆ เขาหันมามองคนที่ก้มหน้าก้มตาพยายามซ่อมมอเตอร์ไซด์เอาเป็นเอาตาย
ด้วยแสงไฟอันน้อยนิดจากมือถือ
“เป็นไงบ้าง พอไหวไหม”
“ไม่ไหว มองไรไม่เห็นเลย” สุริเยนเพื่อนร่วมชมรมส่ายหน้า เขาลุกขึ้นปัดเศษหญ้าออกจากหัวเข่า
ณดลหันไปมองทุ่งข้าวรอบๆตัวอย่างสิ้นหวัง
พวกเขามาจัดกิจกรรมของชมรมนักปั่นจักรยานเสือภูเขาที่หมู่บ้านของเพื่อนสมาชิกคนหนึ่ง
แน่นอนล่ะคนเยอะเรื่องก็แยะกับข้าวและเครื่องดื่มที่เตรียมมาไม่พอ
เขาที่ถือกระเป๋าเงินรวมของสมาชิก็เป็นหน้าที่ต้องไปซื้อเหล้าเบียร์ของกิน
ส่วนสุริเยนเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ยังไม่เมาเลยอาสาขับมอเตอร์ไซด์ของผู้ใหญ่บ้านมาส่ง แล้วมันดันมาตายตรงนี้สิ
“ทำไงดี” กลางทุ่งอย่างนี้เขาไม่เห็นที่หลบฝนเลย
“ไปเถอะ อยู่ตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์” สุริเยนลากรถไปตามทางในความมืด ณดลหิ้วถุงใส่ของเต็มสองมือตามไปติดๆ
ในใจคิดว่า รู้งี้ไม่ตามใจทุกคนก็ดี ต้องมาลำบากลำบนย่ำขี้โคลนกลางดึกแถมฝนไล่หลังมาแล้วด้วย
ลมเย็นๆพัดใส่หลังเขาสุดแรงจนขาแทบขวิด ไม่ทันไรฝนก็เทโครมลงมา
“เว่ยยยย...”
“วิ่งเร็ว ข้างหน้ามีที่หลบอยู่” สุริเยนตะโกนบอก เขาดันไอ้มอเตอร์ไซด์เก่าๆวิ่งนำลิ่วๆ
มีกอไผ่ใหญ่อยู่ข้างหน้าพอให้หลบฝนได้ชั่วคราว ณดลวิ่งหิ้วของพะรุงพะรังมา
ใต้ร่มใบไผ่กันฝนได้ไม่ดีนัก จอดมอเตอร์ไซด์คันเดียวก็ไม่มีเหลือแล้ว
เปรี้ยง!!!!!
“เหวอ!!” ณดลเข่าอ่อนลงไปนั่งกับพื้น เขาว่าหลบใต้ต้นไม้ก็ใช่ว่าปลอดภัยอาจโดนฟ้าผ่าได้
“ทำไงดี จะไปหลบที่ไหน??”
“ทางโน้นมีขนำพอให้หลบได้ มาเถอะ” สุริเยนคว้าข้อมือเขาลากให้เดินบนคันนาไปที่ขนำหลังเล็ก
สภาพไม่ต่างจากเพิงหมาแหงนเท่าไร แต่ตอนนี้ไม่มีสิทธิ์บ่นอะไรทั้งนั้น
ณดลเข้าไปหลบใต้แผงหญ้าคามีผนังพอบังแรงลมแค่ด้านเดียว พื้นแคร่ก็มีจำกัด
ถุงพลาสติกเปียกๆวางไว้มุมหนึ่ง เขาสองคนนั่งเบียดในมุมที่อับลม แล้วเช็ดตัวให้แห้งที่สุด
“แย่ที่สุดเลย” ณดลว่า
“ไม่นึกว่าฝนจะตกนะ”
“ถ้าตกทั้งคืนล่ะจะทำไง”
“คง....มีใครมาตามหาอยู่มั่ง” สุริเยนคิดในแง่ดี
“พวกนั้นน่ะเหรอ” ณดลนึกถึงพวกเพื่อนๆที่กำลังก๊งได้ที่
“เอ่อ....คงไม่สินะ”
“อย่าไปหวังเลย”
ทั้งคู่นั่งมองฝนกระหน่ำลมแรงพัดมาแต่ล่ะทีหนาวจับใจ
“นายทำอะไร?” ณดลเบี่ยงตัวหลบศอกอีกฝ่าย
“เสื้อเปียก มันหนาว”
“อย่างนี้ไม่หนาวกว่าเหรอ”
“ก็ยังดีกว่าใส่เสื้อเปียกๆแหละ...เจอลมแรงอย่างนี้เดี๋ยวก็ปอดบวมหรอก”
“ก็จริง....” เขาเห็นด้วยเลยถอดเสื้อออกด้วยคน เสื้อชื้นอยู่บ้างแต่ก็พอให้เช็ดเนื้อเช็ดตัว
เอาชายเสื้อสอดใต้คานไม้ไผ่ผึ่งลมเป็นผนังบังฝนได้บ้าง ณดลถอดรองเท้าเอาขากางเกงเช็ดง่ามเท้าให้แห้ง
“นี่ ถามหน่อยเถอะ” สุริเยนว่า
“เราอยู่ชมรมเดียวกันมาจะเป็นปีแล้ว นายจำชื่อฉันได้หรือเปล่า หื้อ?? เห็นเรียกนายเป็นอยู่คำเดียว”
ณดลนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาเหล่มองคนนั่งข้างๆ ดวงตาเขาส่องประกายในความมืดเหมือนดวงดาว
มองเห็นใบหน้าไม่ชัดแต่ก็จำได้ว่า ผมสั้นสีตาลหัวตั้งๆเป็นหนามทุเรียน ตาคม รูปหล่อ สาวๆชอบเม้าท์ถึงบ่อยๆ
“โทษที...ฉันจำชื่อคนไม่ค่อยเก่ง นายชื่ออะไรนะ”
“สุริเยน ชื่อเล่น ลีโอ”
“เหรอ ฉันชื่อ....”
“ไอน้ำ” อีกฝ่ายดักคอไว้ก่อน ณดลมองตาปริบๆเลย “นายเป็นคนเก็บเงินของชมรมเรา ใครมั่งจะไม่รู้จัก”
“เหรอ” ชายหนุ่มหัวเราะแฮะๆ รู้สึกผิดยังไงไม่รู้
เขานั่งกอดเข่าพยายามทำให้ตัวอุ่นรอบกายมีแต่เสียงฝนและลมเย็นๆเป็นเพื่อน ไม่มีเรื่องจะคุยเลย “หนาวนะ”
“เขยิบมาสิ นั่งเบียดๆหน่อย มันจะอุ่นกว่า” วงแขนแข็งแรงโอบไหล่ให้เขยิบมาอีกนิดแล้ววางแขนอยู่อย่างนั้นเลย
ณดลนั่งตัวแข็งนิดๆเขาไม่ค่อยได้ใกล้คนแปลกหน้าเท่าไร รู้สึกอึดอัดแต่ไออุ่นที่สัมผัสกายนี้ช่วยได้เยอะทีเดียว
เขาไม่กล้าเงยหน้ามองตรงๆเลยเหลือบมองด้วยหางตา เห็นแค่ปลายคางกับปากได้รูป
“ขอบคุณนะ”
“หา?” อีกฝ่ายเอนหูมาใกล้
“ขอบคุณ”
“อ้อ....”สุริเยนพยักหน้ารับรู้ “ขี้เกรงใจจังนะ”
“ก็.....เราแทบไม่รู้จักกันนี่นา” พูดงี้ฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไรแฮะ ณดลเพิ่งคิดได้ว่าอยู่ชมรมเดียวกันก็น่าจะถือเป็นเพื่อนกันได้สิ
“เหรอ....อยู่ชมรมเดียวกันมาก็นานแล้วนะ นายจำไม่ได้หรือว่าใครช่วยทำโปสเตอร์แปะบอร์ดกับนายมาตลอดทั้งเทอม หื้อ??”
“เอ่อ.....” มีแต่เสียงหัวเราะแห้งๆ
“นายนี่มันความจำสั้นจริงๆ” สุริเยนขี้หัวกลมทุยแรงๆ
“โอ้ยๆ...เปล่านะ ฉันไม่ได้ความจำสั้นซะหน่อย” เขาปัดมือบนหัวออก “ฉันว่า ฉันเจอนายไม่กี่ครั้งเองนะ”
“เห้อะ” สุริเยนสบถ น้ำเสียงน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไร
“โกรธเหรอ”
“โกรธได้ไง เราไม่ใช่เพื่อนกันนี่”
“อย่าว่างั้นสิ” ณดลเสียงอ่อยลงจนหายไปกับเสียงฝนกระหน่ำ เขานั่งเงียบด้วยความเกรงใจ
แต่บางอย่างทำให้เขาทนอยู่เฉยๆไม่ได้ “นี่....ลีโอ ฉันมีไรจะบอก”
“อะไร”
“ถ้าบอกแล้วอย่าโกรธนะ”
“ก็อะไรล่ะ” น้ำเสียงขุ่นขึ้นไปอีก
“นายเอาแขนลงได้เปล่า.....ขนรักแร้นายมันเกลี่ยหลังฉัน จักกะจี้ไปหมดแล้ว”
“หา??อะไร....ขนฉันไม่ได้ยาวสักหน่อย” สุริเยนยกแขนขึ้นลองเอามือสาวความยาวดู
“ยาวสิ ยังกะแปรงขัดพื้นงั้นล่ะ”
“พูดไปนั่น มันไม่ได้ยาวขนาดนั้น”
“ยาว...”
“ไม่ยาว...มันขนาดปกติแค่นี้เอง” เขาชูแขนโชว์จักกะแร้ให้ดู
ณดลเอามือจับหาเส้นที่ยาวที่สุด “เฮ่ย...อย่าบิดสิ มันเสียวนะเว้ย”
“บ่นจริง ....นี่...เห็นไหมขนนายมันยาวเป็นนิ้วเลย”
“ก็ปกตินี่”
“ปกติมันต้องของฉันต่างหาก” ณดลชูรักแร้ให้ดู “ยาวสุดแค่ 2-3 ซ.ม เอง”
สุริเยนเอามือลูบดู เนื้อนิ่มราบเรียบแทบไม่มีอะไร “นี่เหรอปกติ เขาเรียกโกร๋นแล้ว”
“ไม่ได้โกร๋น”
“โกร๋นสิ จับแทบไม่ได้อะไรเลย คงเส้นเล็กแล้วมีเป็นหย่อมๆแห๋ง”
“ปากเรอะนั้น ใครเขาจะมีเป็นหย่อมๆ เอามือถือมานี่” ณดลแย่งเอามือถือของสุริเยนมาถ่ายรักแร้ตัวเอง
แสงแฟล๊กสว่างแว่บใต้หลังคาหญ้าแห้งๆวูบหนึ่ง “เอ้า...ดูซะ”
...............................................
..........................
“ฮะฮะ..... ฉันว่าแล้วนายมันเส้นเล็ก สีน้ำตาลด้วย นี่.. ข้างล่างนายก็แบบนี้ใช่ไหม”
สุริเยนหัวเราะชอบใจใหญ่ ณดลหน้าบูดหนักกว่าเดิม
“พูดยังกะตัวเองดีเด่นักล่ะ ขนปุยอย่างนี้ผู้หญิงไม่ชอบหรอกจะบอกให้”
“ผู้หญิงชอบปุกปุย”
“ไม่จริงเลย” สองคนเถียงกันหน้าดำหน้าแดง สุริเยนฉุนขึ้นมาเอามือถือสอดเข้าในกางเกงถ่ายแช๊ะออกมา
“ทำอะไรน่ะ”
“ดูซะ...นี่ล่ะหลักฐาน ปุกปุยอย่างฉันนี่แหละ สาวๆชอบ”
“ทุเรศจริง ไม่ต้องเอามาให้ดูนะ”
“ดู!!” สุริเยนยื่นมาเกือบจะจ่อติดหน้าเลย ณดลเบือนหน้าหนี เขายันหน้าอีกฝ่ายออก
ไม่พอต้องฝากฝ่ามือตบอีกหลายแป๊ะ กลายเป็นเล่นตีกันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
ร่างผอมเล็กกว่าถึงกับเซหงายหลังจะตกจากแคร่ วงแขนแข็งแรงรีบคว้าเอวไว้
น้ำฝนเย็นๆกระทบลงบนใบหน้า ณดลยกตัวขึ้นมาหลบฝน หน้าเขาซุกเข้ากับซอกคออุ่นพอดี
วงแขนแข็งแรงโอบรอบตัวเขากันตก นั้นก็เหมือนพวกเขากำลังกอดกันอยู่
กลิ่นลมหายใจร้อนๆรดอยู่ข้างหู เนื้อตัวเปลือยเปล่าอุ่นในที่สัมผัสกันเท่านั้น
ที่ว่างเปล่านั้นเย็นสะท้านจนอยากให้เนื้อหนังห่มกันมากกว่านี้
ณดลขยับออกห่างเขารู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า มันร้อนเหมือนไฟได้ยังไง
ดีที่ตอนนี้มืดมองไม่เห็นสีหน้ากัน เขามองไปทางอื่นอย่างอึดอัด “ฝนยังไม่หยุดอีก....หนาวอยู่เลยนะ”
“ดื่มหน่อยไหมจะได้อุ่นขึ้น” สุริเยนค้นในถุงของร้านสะดวกซื้อ
“ไม่เอาล่ะ ฉันไม่ชอบดื่ม”
“อากาศอย่างนี้มันช่วยให้อุ่นขึ้นนะ” เขายื่นขวดเหล้าไทยกลมๆให้ถือทั้งขวดเลย
ณดลมองขวดในมืออย่างชั่งใจว่าจะดื่มดีไหม สุริเยนเห็นชักช้าไม่ทันใจเลยหยิบมาเปิดขวดเสียเอง เขายกขึ้นดื่มอึกๆๆ
“เฮ่อ....ค่อยยังชั่วหน่อย” ท่าทางสบายตัวขึ้นเยอะ
ณดลเลยยกขึ้นจิบบ้าง รสขมๆบาดคอผ่านลำคอไปอย่างยากเย็นพอตกถึงกระเพาะเท่านั้นก็ร้อนวูบเลย
ไม่ชอบทั้งกลิ่นทั้งรส แต่ความร้อนแรงนั้นสุดยอดเลย เขาหันมาจะนั่งที่เดิมกลับโดนอีกคนยึดไปหมดเลย
“เขยิบเด่”
“ฝนสาดอ่ะ”
“แล้วจะให้ฉันนั่งตรงไหนล่ะ”
“มานี่สิ” สุริเยนดึงเขามานั่งตรงกลางระหว่างขา ให้เอนหลังพิงตัวเขาไว้
ตอนแรกณดลนั่งหลังตรงไม่กล้าพิงเท่าไร นานๆไปก็เมื่อยเลยเอนพิงเป็นพักๆ
“ยังหนาวอยู่ไหม”
“นิดหน่อย...” จะหนาวกว่านี้ได้ยังไงในเมื่อมีคนช่วยบังลมให้
สุริเยนนั่งตัวชิดหลังบางท่อนแขนโอบรัดรอบตัว ปลายคางวางเกยบนบ่า ลมหายใจรดซอกคอชวนให้จักกะจี้
“โทษทีนะ...ที่จำนายไม่ได้เลย”
...................................................
...................................
“ไม่เป็นไร.....ฉันจำฝ่ายเดียวก็ได้”
-
ต่อ
“จะจำทำไมล่ะ....เราก็แค่คนที่เจอหน้ากันอาทิตย์ล่ะครั้งๆล่ะ 2 ชั่วโมงเอง.....ไม่นับตอนออกค่ายนะ”
“ฉันอยากจำ.....เพราะ......”
เงียบงันราวกับมีบางอย่างอยู่ในใจและยากจะพูดถึง ณดลหันมามองหน้า
“นายรู้จักฉัน.....”
............................................
.........................
ในความมืดมีแสงน้อยมาก เขามองเห็นแค่โครงหน้ามองไม่เห็นสีหน้าหรือแววตา
แต่อารมณ์ที่ส่งผ่านอากาศมาเต็มไปด้วยความอดกลั้นที่น้อยลง ณดลขยับปากจะถามว่ามีอะไร
อุ้งมือใหญ่กุมไหล่เขาดันให้เอนตัวลงใต้ร่าง พื้นแคร่ไม้ไผ่แข็งแล้วเย็นแผ่นหลัง
ชายหนุ่มกระพริบตาในความมืดอย่างไม่เข้าใจ พอกระพริบตาอีกครั้งบางอย่างที่แนบลงมาบนปาก
มันนุ่มแต่บดขยี้แรงบังคับให้เขาเผยอปากออก ลิ้นอุ่นแทรกเข้าสัมผัสอย่างรวดเร็ว
มันจาบจ้วงเอาแต่ใจบ่งบอกว่าไม่มีความอดกลั้นอีกแล้ว ปากที่แผงด้วยความกระหายดิบเถื่อนทำให้สั่นสะท้าน
ในร่างร้อนผ่าวราวกับไฟเผาผลาญให้เขาหวั่นไหว ปากอ่อนลงตอบสนองสัมผัสโดยไม่รู้ตัว
ปลายนิ้วเย็นๆไล้แก้มเขาเบามือทะนุถนอมขัดแย้งกับริมฝีปากที่กระหายจูบ
มันเลื้อยลงมาที่ลำคอแล้วลากผ่านลงมาถึงหน้าอก จุดนี้ปลุกประสาทสัมผัสทุกส่วนตื่นรับเต็มที่
ณดลหายใจแรงรู้สึกว่าเลือดในกายร้อนเต็มไปด้วยอารมณ์กระสันเข้าสิง เขากุมไหล่กว้างไว้
“ลีโอ.....นายจะทำอะไร”
“ไอน้ำ....ให้ฉันกอดนายนะ.....ให้ฉันกอด”
วงแขนคู่นั้นโอบกอดเขาแน่นทั้งร่างมันเหมือนเปลวไฟร้อนๆลามเลียทั่ว
ขณะที่ปากนุ่มไม่บดขยี้เอาแต่ใจอีกแล้ว แต่ก็บดเคล้าด้วยความกระหายและเรียกร้อง
มันเป็นจูบที่ทำให้เขาจมอยู่ในทะเลอารมณ์อันปั่นป่วน
หนาว.....ณดลสั่นไปกับมือที่บดขยี้แรง แทนที่จะเจ็บปวดเขากลับอยากให้ทำมากกว่านี้
แผงอกกว้างเปลือยเปล่าแนบชิดกับร่างกายเขา มันบดเบียดถูไถไปมาให้ความรู้สึกเพลิดเพลินอย่างบอกไม่ถูก
มันไม่ควรเกิดขึ้น เขาคิดในใจ วินาทีต่อมามันก็หายแวบออกจากสมอง
ทันทีที่ปากอุ่นชุ่มชื้นลากตามผิวกายเขาลงมาถึงยอดอก มันถูกดูดชิมอย่างรวดเร็ว
ณดลแอ่นร่างขึ้นราวกับโดนไฟช๊อค มันช่างน่าตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น รวดเร็วเหมือนสายฟ้าฟาด
แต่ก็อ่อนโยนหอมหวานจนตัวลอยละลิ่วลืมเรื่องขัดขืนไปหมด
สุริเยนให้ความสนใจตรงจุดนี้เป็นพิเศษ เขาตั้งใจให้ความหรรษาเมื่อขบฟันลงบนเนื้อนุ่มรอบรัศมีสีชมพู
แค่เบาๆก็ส่งผลให้เสียวสะท้านไปทั่ว ณดลครางกระเส่าสองมือโอบกอดรอบคอไว้แน่น
เขากำลังดื่มด่ำในอารมณ์หวานซ่านจนไม่รู้สึกถึงมือที่กำลังแกะตะขอกางเกงออก
กว่าจะรู้ตัวมืออุ่นก็สอดเข้าในกางเกงสัมผัสเนื้อในเขาตรงๆ
“ฮ่าหหหหหหห......” ทั้งเจ็บปวด ทั้งทรมาน แต่กลับไม่อยากให้หยุดแค่นี้
ยิ่งโดนปลายนิ้วเขี่ยแผ่วเบาที่ร่องบนหัวหมวก “ลีโอ......ลีโอ.....ฉัน...ไม่”
มือและปากของสุริเยนทำให้ร่างกายเขาเต็มเปี่ยมด้วยอารมณ์ที่ล้นปรี่ และมันเกือบถึงที่สุดแล้ว
ณดลอุทานเบาๆด้วยความตกใจเมื่อถูกถลกกางเกงยีนต์ฟิสๆที่สวมอยู่
เขาไม่ต้องใช้ความพยายามมากเลยในการกำจัดมันออกไป
ในความมืดมองไม่เห็นแต่ก็รู้สึกถึงความอับอายกระจายอยู่ในอากาศ
สุริเยนไม่รอช้าแหวกขาออกแล้วพาตัวเองเข้าไป สะโพกที่แนบชิดทำให้รู้สึกถึงขนาดที่พองโตผ่านกางเกงเนื้อหนา
ณดลตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว ภาพของกิจกรรมที่เลยจากจุดนี้ผุดขึ้นในหัว
“ลีโอ.....นายจะ....ทำ??”
“ชูววว....”
“ไม่เอา......” มันน่ากลัว เขากำลังจะบอกให้หยุด แต่ที่หยุดนั้นกลับเป็นเขา
ปากอุ่นจูบนุ่มนวลที่ริมฝีปาก ที่ยอดอกทั้งสองข้างแล้วลงต่ำกว่านั้น ริมฝีปากบดขยี้เร่าร้อนเหมือนไฟ
ณดลอ้าปากค้างเคลิ้บเคลิ้มกับรสชาติแปลกใหม่จนลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง
กระทั่งนิ้วแข็งแรงแหวกตัวเขาเข้าลึก เขาหายใจสะท้าน ร่างสั่นระทวยกับความหวานละมุ่น
ปลายนิ้วครูดผนังอันอ่อนไหวไปมาพร้อมๆกับปากที่ครอบงำเขาเสียมิด
ณดลดิ้นทุรนทุรายปากร้องเอาความรู้สึกออกมาสุดเสียง มันกระจายหายไปกับสายฝนกระหน่ำ
เขานอนนิ่งหายใจระรัว เนื้อตัวอัดแน่นเต็มไปด้วยประจุไฟฟ้าที่พร้อมจะสป๊าคได้ทุกเวลา
มีเสียงรูดซิบกางเกงในความมืด เนื้ออุ่นๆแนบลงมาประชิด สอดร่างเข้ามาช้าๆอย่างทรงพลัง
“เจ็บ.....ลีโอ.....มันเจ็บ”
สุริเยนกัดฟันกรอด เขาหายใจแรงกดตรึงร่างเล็กกว่าไว้แน่น ขณะเลื่อนสู่ความชุ่มชื้นข้างในจนเต็มที่
ลมหายใจคลายออกมาอย่างสั่นสะท้านในความกระชับแน่น ท่ามกลางความตึงเครียดนั้น
ต่างก็รู้สึกว่ามีการขยายรับ สิ่งแปลกปลอมแล้ว
สุริเยนจูบแก้มนิ่มเบาๆวางศอกลงคล่อมณดลทั้งสองข้าง แล้วยกสะโพกขึ้นช้าๆเคลื่อนไหวเหนือร่างเล็กอย่างใส่ใจ
พลักดันให้คลื่นรักกระทบฝั่งอย่างอ่อนหวานเสียวซ่านมากขึ้น.....มากขึ้น
และแรงทรงพลังด้วยความกระหายเติมความหฤหรรษ์ท่วมท้น
กระตุ้นให้ร่างเล็กขยับเคลื่อนในจังหวะเดียวกันตอบรับความแข็งแกร่งเต็มที
“ลีโอ....”
ณดลครางกระเส่า รู้สึกชัดเจนทุกครั้งที่ถูกกระแทกกระทั้นอย่างลุ่มลึกร้อนแรงจนเป็นไฟ.....
ไฟราคะที่ลุกท่วมพวกเขา รสชาติหอมหวานเต็มไปทั่วร่าง แตะต้องตรงไหนก็สุขสม
สุริเยนพรมจูบไม่ยั้ง ก่อนหยุดนิ่งที่ริมฝีปาก ลิ้นนุ่มพัวพันกับเขาอย่างหิวกระหายไม่อยากให้จากหายไปไหน
เรียวขารัดพันเอวหนาอย่างหวงแหน
เขาลุกขึ้นช้อนร่างเล็กกว่าตามขึ้นมานั่งติดอยู่กับร่างเขา
สองมือกอดรัดด้วยความรักที่สุดแล้วพลั่กดันให้ระเริงกับความสุขสันต์ที่เขาบรรจงมอบให้
ณดลจิกเล็บบนไหล่กว้างอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ โดยเฉพาะภายในที่ตอดรัดวาบหวามถึงใจ
“อ่าหหหห...ไอน้ำ.....”
แคร่ไม้สั่นกึกๆๆๆๆๆๆๆ เป็นจังหวะร้อนแรงและยิ่งรุนแรงสั่นไหว ณดลกอดคอสุริเยนไว้ สูดกลิ่นไอจากเส้นผม
กลิ่นกายแบบผู้ชายที่พิเศษสุดเข้าเต็มปอด รู้สึกยินดีที่ สุริเยนมอบความหรรษาอีก
ด้วยการขบเม้มยอดอกพร้อมๆกับพลักดันตนเองเข้าเป็นหนึ่งเดียวกันสุดล้ำลึก
“อ่าหหหหหหห......”
ณดลกระตุกเฮือกเมื่อสัมผัสแสงสว่างวาบ ทุกสิ่งทุกอย่างระเบิดออกเป็นจุล นับล้านๆอูณ
และก็ถูกเติมเต็มความสุขหรรษาเข้าอีกอีก ร่างแกร่งกระตุกเฮือกตามเขามาในไม่กี่นาที
ชายหนุ่มนอนนิ่งแล้วพบว่าตัวเองยังหายใจอยู่ ร่างกายรู้สึกเหมือนล่องลอย
มึนเมาด้วยความสุขสันต์ที่กระทบเป็นระลอกคลื่น ดื่มด่ำกับรสสัมผัสอันตราตรึง
ร่างอันใหญ่โตยังฝังแน่นในตัวเขา และคงอยู่อย่างนั้นจนความเหนื่อยล้ามาเยือน.....
จิ๊บ........
เสียงนกเจื้อยแจ้วปลุกให้ตื่นมาพบกับความหนาวสะท้านกาย สว่างแล้ว......
สิ่งแรกที่ณดลเห็นคือ แผ่นหลังกว้างสีแทนของสุริเยนที่นั่งหันหลังให้
เขาหันหน้าไปทางทุ่งข้าวกว้างใหญ่แต่ไม่ได้มองยอดข้าวสักนิด ที่รู้ก็เพราะแผ่นหลังนั้นงุ้มไหล่ตก
ศีรษะก้มลงแทนที่จะตั้งตรง มีความเสียใจปราฏให้เห็น ความเศร้ากำลังกดทับไหล่คู่นั้นดูอ่อนล้า...ทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น??
เสียใจหรือที่กอดเขา หรือเสียใจที่......
ณดลมองมือที่ยันพื้นแคร่อยู่ ปลอกข้อมือสีดำของนักกีฬา สัญลักษณ์การค้าของยี่ห้อหนึ่งเด่นชัด
ใช่.....จำได้ว่าครั้งหนึ่ง ตอนมีกีฬาสีครั้งแรกสำหรับเด็กเข้าใหม่ เขาจำตอนที่แข่งบาสได้
นักกีฬาฝ่ายตรงข้ามกำลังเสียเปรียบ โดยเฉพาะคนตัวเล็กที่สุดที่ชู๊ตเท่าไรก็ไม่เข้า
ทำให้โดนโห่ทั้งจากกลุ่มสีเดียวกันกับสีตรงข้าม เขายืนอยู่กลางสนามตาแดง
ปากขบเม้มแน่นพยายามกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์
ณดลที่นั่งโห่ตามเพื่อนรู้สึกสงสารเขาขึ้นมาจับใจ และก็เผลอตะโกนออกไปว่า ‘สู้เขา......’
นั้นเป็นครั้งแรกที่พวกเขามองสบตากัน
จะจริงหรือ??
มือบางแตะเบาๆที่แผ่นหลัง ร่างสูงหันมามองสบตา ดวงตาคลอน้ำแววตาแสดงความรู้สึกออกมาเฉกเช่นวันนั้น
“ลีโอ.....”
The End
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
โอ้ ดีนะที่แคร่ไม่หัก -.,-
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
:-[ :-[ :-[
แอร๊ยยยย แอบโรแมนติกเนอะ ทั้งกระท่อมปลายนา รักแรก หรือแต่เซ็กซ์ที่อ่อนโยน
-
จุดเริ่มต้นมันเกิดจากรักใสๆของเด็กๆสินะ
-
ลีโอเสียใจเรื่องอะไร
-
โรแมนซ์มาก ฝนตก อยู่บนแคร่ และก็จึ๊กจึ๊ก
-
แล้วตกลงไอน้ำชอบแบปุกปุยหรือเปล่า o18
55555555555
-
เรื่องใหม่ๆ แค่ชื่อเรื่องก็ร้อนแรงซะ ชอบ~
-
:o8: :-[
-
ช่างเป็นความรักที่บริสุทธิ์ :haun4:
ดีใจด้วยนะลีโอ ตอนนี้สมหวังแล้วสิ ไอน้ำก็จำได้แล้วด้วย :impress2:
จากนี้ก็รักกันตลอดไป อิอิ :z1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
:m25:
แอบรักไอน้ำมานานแล้วใช่ป่ะ
-
ก๊ากกกกก 3 พี
ใครคู่ใคร อ๊ากกกก ><
สามพีเหมือนพ่อเลย ฮ่าๆ
-
ฟ้าไม่ผ่าที่ต้นไผ่ แต่มันจะผ่าที่เพิงนี้นั่นแหละ
อุ๊ย แคร์จะหักมั้ยเนี่ย
หลังจากนี้
สองคนคงได้สานสัมพันธ์กันต่อใช่มั้ย
-
ไม่เก็ทตอนจบอ่ะค่ะ :z3:
ลีโอเขาร้องไห้ทำไมคะ
-
ลุ้นว่าแคร่จะหักมั้ย :laugh:
เค้ายังติดใจเรื่องหนูรูนอยู่เลยนะชอบอ่ะ
-
ตอนนั้นฝนตก เราอยู่ในกระท่อมปลายนา และในคืนนั้นนั่นเอง เราก็เป็นของกันและกัลลล :z1:
-
ชอบชื่อเรื่องมาก เข้ากับเนื้อเรื่องสุดๆ
-
ลีโอปากก็บอกว่าไม่เป็นไรตัวเองจำไอน้ำได้ฝ่ายเดียวก็พอแล้ว แต่จริงๆก็แอบเสียใจใช่มั๊ยล่ะ
อุตส่าห์มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ คอยช่วยนั่นช่วยนี่ แต่ไอน้ำกลับจำไม่ได้เลยทั้งชื่อและหน้าน่ะ
แล้วไม่ใช่ว่าจะมานอยด์อีกนะ ว่าไอน้ำยอมให้กอดเพราะอารมณ์พาไปน่ะ เดี๋ยวตีตายเลย
-
ว้า ยังลุ้นไอดินอยู่เลย
แต่ก็มาลุกเป็นไฟกะไอน้ำ+ลีโอแทน โฮ๊ะๆ
-
ยังดีที่ฟ้าไม่ผ่าเอา
ใจกล้ามาก หรือเพราะกึ่มๆ กันแล้ว
อะไรจะ outdoor ได้ขนาดนี้
กรี๊สสสสสสสส
ลีโอน่าัรักเนาะ คงเป็นรักครั้งแรก รักแรกพบอะไรแบบนั้น
แต่ไอน้ำดันไม่จำเอาซะเลย
-
:3123:ยังไม่เคลียร์ตอนท้ายเรื่อง
-
มันน่ารักมากอ่าาาา
-
กระท่อมน้อยกลางสายฝน
ฉากสุดคลาสิคที่เรียกเลือดได้ดีนักเเล :z1:
-
นึกว่าไฟอะไรซะอีก หึๆ น่าจะมีตอนต่อไปนะ เหมือนยังค้างคายังไงไม่รู้อ่ะ
-
ตอนพบกันครั้งแรกนี่น่ารักมากเลยอ่า :-[
ตอนนี้เด็กตัวน้อยๆคนนั้นก็กลายมาเป็นเป็นสุดหล่อลีโอไปซะแล้ว
เสียวแคร่หัก 555
รอตอนหน้าจ้า o13
-
ลีโอเสียใจจนร้องไห้เพราะกดคนที่แอบรักเข้าให้ทั้งๆที่ยัง
มิได้บอกรักเหรอ งง
รอลีโอไอน้ำมาเฉลยนะคะ
บวกเป็ด
-
เสีย เพราะทำโดยไม่ได้รัก
รึ
รู้สึกผิดที่ทำโดยยังไม่บอกรัก
:o8:
อิอิ
โรมานท่ามกลางสายฝน
-
ฮาขนรักแร้ ปุกปุย หุๆ
-
:haun4: :pighaun: :jul1:
-
โรแมนติก ลีโอประทับใจ หรือรักฝังใจ กับไอน้ำ หวานละมุนที่สู้ด
-
ชอบอ้ะ. แอบเขิน :-[. ไม่อายกบข้างแคร่. กันบ้างเลยนะ :laugh:
-
ไอดินจบแล้วจริงอ่ะ ชอบรูนอ่ะยังไม่อยากให้จบเลย
-
รอสรุปอะ ลีโอ เศร้าไม อะ
-
ชอบมากกกก กรี๊ดดดดดดด :impress2:
โรแมนติกมากๆเลยค่ะ o13
-
ไอน้ำจำได้แล้วใช่ไหม
ได้รักกันเนอะ ดีจัง
-
อู๊ย
ไฟกลางฝนจริงๆด้วยค่า
เรื่องดำเนินไวมากๆ แต่ว่ารู้ที่มาที่ไปชัดเจน
ชอบอ่า
-
ฉากกระท่อมในหนังเลย
-
ตามอ่านทีเดียวรวดเลยยยย,,,,สนุกมากกกก. ทุกตอน. แต่งเก่งมากอ่ะ. พล็อตต่อไปขอแบบแมนเจอแมนได้ไหม555 :impress2:
-
...ดูเหมือนว่าจะเคยรู้จักันมาก่อนน้าคู่นี้
-
รุนแรงขนาดนั้นดีนะที่แคร่ไม่หักไปเลย 555
บางคนถนัดแต่งเรื่องสั้น บางคนก็แต่งเรื่องยาวสนุุกมาก
ก็หวังว่าสักวันจะได้อ่านเรื่องยาวจากคุณอีกนะจ๊ะ
-
ลีโอเป็นอะไร กังวลว่าไอน้ำจะว่ายังไหรือ หรือว่าซึมเพราะไอน้ำจำไม่ได้
-
พ่อลีโอ เมื่อคืน เป็นเจ้าป่าสุดร้อนแรง พอเช้ามาทำเป็นน่ังคือตก
แบบนี้ต้องเอาคืนบ้างนะ จัดชุดใหญ่ปลอบใจหน่อย 555
-
ไฟกลางฝนจริงๆ แถมยังร้อนแรงมากซะด้วย
-
เออ เรื่องคุยกันนี้สร้างสรรค์มาก ขนรักแร้ (ฮ่าๆๆๆ ไม่มีเรื่องอื่นคุยกันหรือไง)
แถมบรรยากาศ กลางทุ่งนา ในกระต๊อบ โรแมนติก ไปไหนเนี้ย
แต่ตอนจบ สงสัยนิดเดียว สรุปว่าเสียใจหรือเปล่า
-
:o8: จบไปอีกเรื่อง
-
ชอบอ่า ติดตามๆ :L2:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า
ปล.เค้ายังอยากอ่านโรมอยู่เน้อ
-
ฮาเม้นท์ที่ว่าแคร่จะหัก.....นั่งแคร่มันน่าจะไม่ค่อยสบายตัวนะ ว่าแต่จะหักมั้ย แคร่น่ะ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้เรื่องนี้...ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องคิดว่าแนวดราม่าชีวิตรันทดซะอีก
แต่กลายเป็นว่าเหตุการณ์ตรงตามชื่อเรื่องซะงั้น "ไฟกลางฝน" เป๊ะเลย ฮ้าๆๆ
แต่เรื่องเก่าน่าเสี่ยดายอ่ะ ไม่น่าตัดจบเลยนะ แต่เราก็ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งแต่ตอน3
เพราะเห็นว่าเรื่องมันไม่ค่อยเดิน แล้วเป็นเรื่องสั้น อีกไม่กี่ตอนคงจบ
เลยกะว่าจบแล้วค่อยเข้ามาอ่านรวดเดียว ได้อารมณ์กว่า จะได้ไม่ค้างด้วย
ที่จริงพล็อตเรื่องดูซับซ้อนซ่อนเงื่อนเยอะดีนะ ถ้าเขียนเป็นเรื่องยาวน่าจะสนุกมากนะ
ไม่คิดจะลองเขียนเป็นเรื่องยาวดูเหรอ เรื่องที่ปมซับซ้อนถ้าเขียนเป็นเรื่องยาว
แล้วค่อยคลายปมให้รุ้ที่ละปมมันจะน่าติดตามนะ แต่อาจต้องขยันอัปหน่อย
เพราะปมเยอะคนอ่านจะค้าง แล้วถ้าค้างนานคนอ่านจะเซ็งมากเพราะความอยากรุ้มีมาก
แต่ถ้าเป็นเรื่องที่สนุกๆ ไหลลื่นเรื่อยๆ เล่าไปที่ละตอนๆ อันนี้จะไม่ค่อยเซ็ง
เพราะเรื่องมันไม่มีปมให้คาใจ อ่านให้บันเทิงใจคลายเครียดเฉยๆ
(อันนี้ความรุ้สึดส่วนตัวเราเองนะ คนอื่นเป็นไงก็ไม่รุ้น้า)
เราหนับหนุนให้เขียนเรื่อง"ดวงใจพญามาร" เป็นเรื่องยาวนะ ถ้าเขียนจะตามไปอ่าน
ยิ่งตัวละครเยอะๆแบบนี้จัดให้มีหลายๆคู่ อย่างคู่ของน้องคนอื่นๆ จะยิ่งสนุดมาก
สับสนอลวนวุ่นวายดี เป็นความชอบส่วนตัวที่ชอบให้เรื่องนึงมีคู่รักหลายๆคู่
เพราะอ่านไม่เบื่อดี ได้ลุ้นคู่นั้นบ้างคู่นี้บ้าง เปลี่ยนไปเรื่อย ฮ้าๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
ชอบนิยายคุณทุกเรื่อง ชอบการใช้สำนวนบรรยาย อยากอ่านเรื่องยาวบ้างมีปมเรื่องให้ตื่นเต้นคิดว่าคงสนุก รออ่านเรื่องใหม่อยู่อย่างมนตราทาสบำเรอเริ่มเรื่องก็แปลกดีชอบ ไม่ต้องเน้น nc มากก็ได้(ความเห็นส่วนตัว) รอน๊ะคะ
-
สนุกคร้าบ มาต่ออีกนะครับ
-
ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ :pig4:
มาต่อเร็วๆนะ
-
รอตอนต่อไป
อ่านครบทุกตอนแล้วว สนุกทุกเรื่องเลย
ชอบบบบบบ o13
-
ณ ตอนนั้นที่รู้สึกเหมือนตัวเองโดดเดี่ยวแต่มีเสียงของเธอ
แทรกเข้ามาท่ามกลางความรู้สึกที่สิ้นหวัง อั๊ยส์ ชอบความรู้สึกแบบนี้จัง
มันเป็นกำลังใจเล็กๆที่น่าจดจำจิงๆ
-
:z2: รอ
-
:เฮ้อ: :t3: :call: :call:
-
ไฟกลางฝนจริง หุหุ...
o18
ไอน้ำดูท่าทางหลอกง่าย =_=;;
นี่ถ้าลีโอไม่ได้แอบชอบแกมาตั้งแต่แรกนี่เสร็จโจรเลยนะ
:กอด1:
-
อย่าพึ่งหมดไฟน๊า เขียนได้ดีทุกเรื่องจ้า บางทีเวลาเขียนเรื่องยาวๆหน่อยแล้วเขาไม่ได้คอมเม้นท์ หรือเข้ามาอ่านเพราะมันยังไม่จบน่ะ อย่าต๊อแต๊เลย สู้ๆจ้า
-
คึดถึงเรื่องนี้
คิคถึงคนแต่ง
รออยู่นะจ๊ะ จุ๊บๆ
-
:L2: ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะค๊ะ
-
สั้นๆ 2 ตอนจบนะคะ ช่วงนี้พยายามกระตุ้นความอยากเขียนไปเรื่อยๆ
อาจจะล้นๆไปสักนิดก็ขอให้อดทนอ่านหน่อย
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์คะ
เรื่องสั้นที่ 33 พอทีได้ไหม ไอ้พวกเอาแต่ใจ 3P
สวัสดีครับทุกๆคน ผมชื่อ มิว อายุ 20 ผมมีเรื่องละเหี่ยใจมาบอกเล่าเก้าสิบให้ฟัง
เรื่องมีอยู่ว่า วันซวยของผมเกิดขึ้นในวันหนึ่งที่อากาศสดใส มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเหมือนจะเป็นวันมงคลของผม
พ่อผมซื้อมอไซด์ใหม่เอี่ยมให้ขับไปเรียน ผมดีใจมาก ลองขับวนในหมู่บ้านหลายรอบเลย
แล้วนึกอยากเอาไปอวดเพื่อนแถวๆภูเขาทองสักหน่อย ผมเลยขับรถเล่นกินลมชมวิวอ้อมเมืองให้สะใจซะ5555.....
ปี๊นๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
โคตรพ่อโคตรแม่มึงสิ สอนให้บีบแตรใส่ชาวบ้านอย่างนี้เรอะ ผมอารมณ์เสียที่จู่ๆก็โดนบีบแตรไล่
หันไปมองเห็น มอไซด์ยามาฮ่าสีดำขี่ไล่หลังมา มันซ้อนมาสองคนหน้าตาไม่คุ้นเลยเพราะมันใส่แว่นดำกันแดด
ผมเลยชะลอแล้วหลีกทางให้มันแซงขึ้นไป ที่ไหนได้พอมันตีคู่ขึ้นมาได้ ไอ้คนซ้อนหลังมันถีบเข้าใส่ต้นขาผมอย่างแรง
“เหวอ!!!!” ผมร้องลั่นด้วยความตกใจ รถไถลลงข้างทาง ดีที่ตรงนี้เป็นพงหญ้าข้างทาง
ผมรีบเบรคสุดแรงด้วยความหวง รถเพิ่งออกมาใหม่เอี่ยมวันเดียว กลิ่นเบาะหนังยังไม่จางด้วยซ้ำ
ล้อรถบดพื้นกรวดดัง พรืด!!!!!
“เฮ่ยๆๆๆๆๆ” เท้าผมยันพื้นทันก่อนจะเอียงวูบ รถล้มทับขาผมไว้ แต่ดีที่มันไม่ล้มกระแทกจนมีอะไรแตกหัก
ตอนนั้นผมไม่ได้นึกห่วงตัวเองเลย มัวแต่ห่วงรถกลัวว่าจะโดนพ่อด่า
“เฮ้ย....มึงเด็กเทคโนเรอะเปล่าวะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้สองคนนั้นลงมาหา หนึ่งในนั้นถือไม้เบลบอลมาด้วย ซวยแล้วกู...
“กูถามมึงไม่ได้ยินเรอะ”
“เปล่าๆๆ” ผมรีบปฏิเสธไว้ก่อน ไอ้เด็กพวกนี้คอยจะหาเรื่องคนอื่นๆทั่วไม่สนว่าจะเป็นใครที่ไหน
ผมดันรถขึ้น แต่อยู่ในท่านี้ไม่มีแรงเลย ผมยักแย่ยักยันอยู่นาน มันสองคนเลยเข้ามายกรถออกจากตัวผม
คนหนึ่งกำคอเสื้อผมดึงขึ้นมา พอยืนเต็มตัวผมก็ยังตัวเตี้ยกว่าพวกมันอยู่ดี
“เรียนที่ไหน หา?”
“ไม่ได้เรียนไหน ....จบแล้ว กำลังรอเอ็นท์อยู่”
“อ้าว...เด็กมหาลัยเหรอ”
“โกหกหรือเปล่า หน้าอย่างนี้นะมหาลัยแล้ว” คนหนึ่งเข้ามาล้วงกระเป๋ากางเกง ผมมันขี้บ้าจี้อยู่แล้วเลยโดดหนีซะตัวโก่งเลย
“เฮ่ย อย่าน่า”
“อยู่เฉยๆสิเว้ย จับมันดีๆสิไอ้สิท”
“ปล่อยนะ” ผมชักกลัวแล้ว ไอ้พวกนี้จับผมกดลงกับพื้น คนหนึ่งนั่งคล่อม อีกคนค้นตัวเอากระเป๋าตังค์กับมือถือไป
ของพวกนั้นผมไม่เสียดายหรอก แต่กลัวมันจะซ้อมผมน่ะสิ
เกิดผมตายล่ะ... ผมอยากให้มีคนมาช่วย แต่ขนาดอยู่ข้างทางกลางวันแสกๆ
รถราวิ่งผ่านหัวไปวิ๊วววว...หลายสิบคันแต่ไม่มีใครสังเกตข้างถนนเลย
“อยู่เฉยๆสิวะ!” มันตบเข้ากกหูผม ไม่แรงแต่ก็ไม่เบา มันทำให้หยุดดิ้นตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้เลย
“อายุ 20แล้ววะ” อีกคนตบไหล่เพื่อนให้หันมาดูบัตรประชาชนในกระเป๋าตังค์
ในนั้นมีใบขับขี่กับเศษเงินนิดหน่อยเอง มันสองคนทำหน้าแปลกใจนิดๆไม่คุกคามอีก บางทีพวกมันอาจอายุน้อยกว่าผม
“ณวัตน์... ชื่อเล่นอะไร”
“มิ๊ว” ผมตอบเสียงเพี้ยนไปใหญ่ต้องกระแอ่มแล้วบอกใหม่ "มิว"
“โอเค...” ไอ้คนนั่งคล่อมผมลุกขึ้น มือดึงขึ้นมาแล้วช่วยปัดเศษหญ้าตามตัวให้ด้วย
“โทษทีที่เข้าใจผิด เห็นหน้าเด็กแบบนี้นึกว่าไอ้เทคโนเหียกนั้นเลยกะจะสั่งสอนสักหน่อย ไม่ถือสานะ”
โถ...ไอ้เปรต ผมนึกในใจ
“ไม่เป็นไร พี่ไม่ถือ(ก็ได้)” ผมฉวยโอกาสเรียกตัวเองว่าพี่ อย่างน้อยก็จะรู้สึกว่าเหนือกว่านิดหน่อย
ผมหันไปลากมอไซด์ขึ้นบนถนน
“ผมชื่อ ก้อง ส่วนนี่ สิท”
เอ่อ!ยังกะกูอยากรู้จักพวกมึงนักล่ะ ผมยิ้มๆให้ทั้งคู่คิดอย่างเดียวว่ารีบๆไปให้พ้นดีกว่า
แต่ไอ้ก้องมันเท้าศอกกับแฮนด์รถเฉยเลย
“นี่...ขอเบอร์พี่ได้หรือเปล่า”
“จะขอไปทำไม”
“ไม่มีไร เผื่ออยากโทรคุยเล่นบ้าง”
“อย่าดีกว่า พี่ไม่ค่อยว่าง” ผมปฏิเสธยังไงมันสองคนก็ไม่สนใจเอามือถือผมกดเข้าเครื่องมันเลย
ผมได้แต่อ้าปากค้าง ไอ้พวกนี้นี่
“เฮ่...”
“เอาไว้ดึกๆผมจะโทรหานะ”
กูจะเปลี่ยนเบอร์! ผมนึกในใจ
“นี่...ขับรถไหวหรือเปล่า ผมขับไปส่งบ้านได้นะ”
“ไม่ต้อง..”
ผมพูดอะไรไปพวกมันก็ไม่สนใจ ไอ้สิทขึ้นคล่อมมอไซด์ผมสตาร์ทรถเลย
ด้วยความเสียดายกลัวมันจะบึ่งหนี ผมเลยรีบขึ้นคล่อม ที่ไหนได้มันลงมานั่งซ้อนหลัง
สองมือกำแฮนด์รถกันผมไว้ในวงแขนแล้วขับออกไปเลย ไอ้ก้องขับรถมันตามหลัง
“หะ ให้พี่ขับเองดีกว่า” ผมกลัวว่ามันจะเลี้ยวไปทางอื่นแล้วฆ่าหมกคลองเลยแย่งกำแฮนด์รถ
ไอ้สิทก็ปล่อยให้ผมขับ แต่ดันวางมือบนเอวผมทั้งสองข้าง
เฮ้ยๆ?? ผมตัวแข็งทื่อเลย เพิ่งรู้สึกว่าต้นขามันแนบกับก้นผมแบบกระชับแนบแน่นไม่เหลือช่องว่างสักนิดเลย
ที่สำคัญมีอะไรตุงๆกำลังถูเป็นจังหวะจึ๊กๆเนี่ย??
“เอ่อ...น้อง ช่วยเขยิบหน่อยได้ไหม”
“หื้อ” สิททำเสียงไม่ได้ยิน แก้มเขาแนบกกหูผมแถมมีถูไถด้วย ขนลุกเลยกู
“เขยิบหน่อย ขับไม่ถนัดเลย”
“เหรอ” มันปล่อยมือจากเอวก็จริง แต่เปลี่ยนมากอดเอวผมแน่นขึ้น คราวนี้ชิดแน่นทั้งตัวเลย
ผมรู้สึกว่ากำลังถูกลวนลาม ไอ้มันเบียดผมจนจะเป็นผัวเป็นเมียกันเลย
แย่แล้ว....ไอ้พวกนี้มันเป็นเกย์!! ผมตัดสินใจบึ่งกลับบ้านให้เร็วที่สุดในชีวิตเลยที่นั้นเท่านั้นที่ปลอดภัย
เอี้ยด!!!!! ผมจอดรถอย่างรวดเร็ว บ้านผมอยู่ในซอยหน้าบ้านขายของชำเล็กๆน้อยๆ
แม่ผมขายของอยู่พอเห็นหน้าก็แว้ดใส่ทันที
“หายไปไหนมา แม่นึกว่าอยู่แต่ข้างบนตะโกนเรียกจนแสบคอไปหมดแล้วเนี่ย”
“ขอโทษครับ” ผมโล่งอกที่เห็นหน้าแม่ อย่างน้อยมีแกอยู่ไอ้พวกนี้ก็ไม่กล้าทำอะไรแน่
ผมหันไปมองหน้าไอ้สิท ไอ้ก้องขับรถมาจอดหน้าบ้าน ทั้งคู่ตรงมายกมือไหว้แม่ผม
“สวัสดีครับ คุณป้า ผมชื่อสิทครับ”
“ผมชื่อก้องครับ เป็นรุ่นน้องพี่มิวครับ”
เฮ่ยยย...มึงเรียนที่เดียวกับกูตั้งแต่เมื่อไรวะ??
“จ้าๆ....ไหว้พระเถอะ”
“เมื่อกี้บังเอิญเจอพี่มิวขับรถล้มข้างทางน่ะครับ”
“เราก็เลยขับรถมาส่งน่ะครับ กลัวจะล้มอีก”
“เหรอจ๊ะ ขอบใจนะมิวเขาขับรถไม่ค่อยแข็ง โชคดีจังที่เจอพวกเรา ....เชิญคะ ต้องการอะไรค๊า”
“คุณป้ามีลูกค้า งั้นไม่รบกวนแล้วครับ”
“หวัดดีครับวันหลังพวกผมจะมาเที่ยวใหม่นะครับ” สองคนยกมือไหว้มืออ่อน
“จ้าๆ โชคดีนะ” แม่ผมยิ้มต้อนรับเต็มที่แล้วเลยไปคุยกับลูกค้า ทำให้ผมไม่มีโอกาสได้อธิบายเลยว่า ไอ้สองตัวนี้ไม่ใช่เพื่อนผ้ม
“ไปนะ”ไอ้สิทยักคิ้วใส่
“คืนนี้จะโทรหา...ถ้าปล่อยให้ดังเกิน 3 ครั้งล่ะก็พรุ่งนี้จะมาหาถึงที่เลย”
ฮ๊ะ?? ผมหัวเราะไม่ออกเลย มันขู่....ดูมัน ผมไม่ได้เหยียบตาปลามันสักหน่อย
ทำไมต้องจิกผมซะขนาดนี้ด้วยนะ ต้องรับโทรศัพท์เรอะ เตี่ยมึงสิ!
แล้วมันก็โทรมาจริงๆ ตอน 4 ทุ่ม มาทั้งสองสายเลย ทีแรกผมไม่รับกำลังว่าจะปิดเครื่อง ก็มีข้อความเข้ามาแทน
“มึงไม่รับล่ะก็ พรุ่งนี้ตาย!”
กร๊วกเอ๊ย! ผมจำต้องรับล่ะครับ เปิดสายคุยพร้อมๆกันทั้ง 3 คนเลย
แต่เป็นผมที่ฟังมากกว่า ไอ้ก้องกับไอ้สิทเป็นนักเรียนเทคนิคโรงเรียนชื่อเสีย(ง)ไม่เบาเลย
เรียนช่างยนต์ เล่นบาสเป็นกีฬาโปรด ชอบดูหนังฟังเพลงแล้วเที่ยว ฟังๆดูเหมือนพวกมันจะฐานะดีพอดู
ก็เห็นโม้เรื่องรถเก๋งคันใหม่ ผมฟังแล้วอื้อๆไปตามเรื่องจนหลับคาหมอนไปเมื่อไรไม่รู้
****************
“มิว....เพื่อนมาหา”
หื้อ?? ครายวะ ผมปรือตาขึ้นอย่างยากเย็น มองนาฬิกาเพิ่ง หกโมงเอง ผมไม่เคยตื่นเช้าอย่างนี้เลย
ผมงัวเงียกว่าจะลุกขึ้นนั่งได้ ใครมันมาหาแต่ไก่โห่วะ กูจะด่าแม่งเลย ตอนนั้นเองผมได้ยินเสียงจากชั้นล่างแว่วๆ
“ต๊าย...ซื้อมาทำไม มันเปลือง ป้าหุงข้าวไว้แล้วกว่าจะทำกับข้าวก็เกือบ 8 โมงโน่น”
“งั้นก็เป็นโชคดีของพวกผมสิครับ”
“รับไว้เถอะครับ พี่มิวดีกับพวกผมมาก แค่ของกินเล็กๆน้อยๆเท่านั้นไม่หนักหนาหรอกครับ”
“แหม น่ารักจริงๆนะเนี่ย เด็กๆสมัยนี้ ป้าไม่ค่อยเห็นปากหวานอ่อนน้อมอย่างนี้สักคน
ไหนๆก็มาแล้วก็อยู่ทานข้าวเช้าด้วยกันเลยนะ ขึ้นไปรอที่ห้องมิวก่อนก็ได้ เดี๋ยวป้าเรียก”
“ขอบคุณครับ”
เสียงย่ำบันไดขึ้นมาใกล้เรื่อยๆ ผมนั่งตัวแข็งอยู่บนเตียงคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี
มันจะมาทำไมว้ะ....ประตูเปิดผ่างเข้ามา ไอ้ก้องกับไอ้สิท ใส่ชุดนักเรียนมาเลย
เสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวเนคไทสีน้ำเงิน กางเกงขายาวสีกรม
ผมกระพริบตาปริบๆอย่างไม่แน่ใจว่าเมาขี้ตาอยู่หรือเปล่า
ไอ้สองคนอยู่ในชุดแบบนี้ดู ขายาว เท่ชะมัด ผมเพิ่งสังเกตนะเนี่ย มันหล่อมากด้วย
“พวกมึงมาทำไม” ผมถามเสียงสั่นๆ
“เมื่อคืนมึงวางสายใส่พวกกู”
“วางสาย??”ผมมึนๆนึกไม่ออก “ก็กูง่วง”
“กูอุตส่าห์โทรมา มึงไม่สนใจเลยใช่ไหม” ไอ้ก้องนั่งลงบนเตียงทับผ้าห่มผม
“รู้ไหมกูสองคนไม่เคยต้องโทรหาใครเลยนะ ทุกวันมีแต่สาวๆรอคิวให้เรียกด้วยซ้ำ
มึงโชคดีขนาดไหนแล้ว ยังกล้ามาทำเมินพวกกู”
“เฮ่ย...” ผมเหลืออดเลยเอ็ดใส่หน้าพวกมัน
“พวกมึงต้องการอะไรจากกูกันแน่เนี่ย?? ....บอกหน่อยสิ เพราะกูยังไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรให้พวกมึง
ถึงขนาดต้องตามมาถึงบ้าน ถึงขนาดต้องโทรหา....ทั้งๆที่พวกมึงถีบกูตกรถเมื่อวานนี้เอง”
ผมมองหน้าสองคนไปมาอย่างต้องการคำตอบ “พวกมึงต้องการอะไร??”
..............................................
................................
ไอ้สิทนั่งลงบนเตียงอีกฟากหนึ่งแรงๆฟูกผมเด้งดึ่งๆเลย
“ในเมื่อมึงถามตรงๆ กูก็จะตอบตรง ๆ” มันเว้นวรรคให้ผมอยากรู้เข้าอีก
“กูอยากได้มึงมาเป็นแฟนกู”
“แต่กูอยากได้มากกว่านั้น” ไอ้ก้องว่า ผมมองตาปริบๆไม่เข้าใจ...มากกว่าแฟนเหรอ??
“เมีย.....กูอยากได้มึงมาเป็นเมีย”
หื้อ?? ผมต้องหาไม้มาแคะหูแล้ว รู้สึกคันขึ้นมาเลย
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
กรี๊ดดด 3P :z1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ก้องกับสิทเจตนาชัดเจน o13
-
อรั๊ยยยยยยยยยยยย3P!!! :-[
รอตอนต่อค่า o13
-
อร้ายยยยยย 3P :z1:
-
แอร๊ยยยยย มาต่อเร็วๆนะ ไม่อยากค้าง เอิ๊กๆ
-
:z1: ถามตรงตอบจริง อิอิ
-
น้องก้องได้ใจจริงๆ อิอิ
-
ถามกันตรงๆ ก็ตอบตรงๆเลย :m20: :m20: :m20:
-
หนูมิวของเจ้
รักพี่เสียดายน้อง ต้อง3P
-
เถื่อนแพ็คคู่ ชอบอ่ะ
-
รอๆๆๆๆๆๆจ้า
-
กรี๊ดดดดอดใจรอแทบไม่ไหววว 55
-
อั๊ยยะ!!! 3P น่าติดตามๆ :z1:
-
คิดถึงเรื่องสั้น ในที่สุด 3p ก็กลับมาแล้ว
-
อ้ากกก
ชอบอะ
-
สงสัยบุญกุศลมิวจะหนุนนำ อยู่ดี ๆ ก็ได้ลาภเป็นสัตว์ 2 เท้า แบบคูณสอง อ่ะ :m20:
-
หุ หุ ตอนหน้ามีได้มีเสียแน่ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาแต่ใจคูณสองกันเลยทีเดียว
-
:impress2:
-
โอ้ แล้วอย่างนี้มิวจะรอดไหมนี่ รออ่านต่อจ้า
-
3P เจอคำนี้ทีไรมันอดใจไม่ไหวทุกที เหอๆ
-
อั้ยย่ะ!!
สามพีทรีซั่ม คิคิ
รอคะรอ
-
:z1:
-
เอาแต่ใจจริงด้วย555555
ว่าแต่ชอบป่ะล่ะ?
-
ตรงได้ใจมาก
-
กร๊ากกกกกกกกกกก วัยรุ่นสมัยนี้มันดีจริงๆๆ
-
มันเป็นอะไรที่พลาดไม่ได้ กับ 3p เนี่ย
-
o13ชอบจริงๆ 3p เนี่ย
-
รอ สาม พี แต่โครงเรื่องคุ้นๆๆอยู่ ชอบแนวนี้อะืื ขอยาวๆ หลายๆๆตอนนะ สองตอนน้อยไปหน่อย
-
กรี๊ดดดด
เด็กมันขอตรงๆแบบนี้ก็จัดไปอย่าให้เสีย ฮ่าๆ
-
:z2:ง่ายไปมั้ย!!ไอ้พวกเอาแต่ใจ
-
มิวคงจะตอบว่ากล้าขอก็กล้าให้
ซะเมื่อไหร่ล่ะ
-
อีพวกนี้
ถีบรถเค้า เอามาทำเมีย
เจริญจริ๊ง!!!!!!
แต่รอตอนหน้านะตัวเอง คริคริ :o8:
-
:oo1: :z1:
-
3P เรื่องนี้น่าสนุก
รอนะคะ ว่าจะลงเอยยังไง
+1และเป็ด
-
ถีบเขาตกรถเเล้วของเป็นเเฟน ก๊ากๆ
-
เล่นกันง่ายเนอะ เพิ่งถีบเค้าล้มเมื่อวันก่อนเนี่ยนะ
ไวไฟจริงๆ :z1:
-
จริงๆ ถีบรถเค้าคือจะหาเรื่องคุยใช่มั้ยเนี่ย
-
แหม... ได้ยินแบบนี้ถึงกับคันหูเลยทีเดียว
ไม่ไหวนะ ทำไมมิวทำตัวงี้อ่ะ
:z1:
ตอนหน้า น้องมิวได้มีผัวของจริง
กร๊ากกกกก ก ...
:laugh:
จัดมาเลยน้อง รออยู่ o18
-
นั่นมันต้องอย่างนั่น o13
ถามตรงๆ ตอบตรงๆ
ต่อด้วยจัดให้เต็มๆๆ
ตามด้วยเลือดท่วมจอ
อ๊ากกกก
-
คันหูขึ้นมาทันทีเลยนะมิว ๕๕๕๕๕๕๕๕ เดี๋ยวให้ก้องกับสิทช่วยแคะ อิอิ :haun4:
-
แกล้งถีบเพื่อมาจีบป่าวเนี่ย
แต่ถ้าเป็นงี้จริงๆ เถื่อนมากๆ เลยนะ :z6:
-
:o8:
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
ตอนนี้พี่ง 6 โมง กินข้าวเช้าตอน 8 โมง
ก็เท่ากับว่ามีเวลาปรับความเข้าใจกัน 2 ชั่วโมง :z1:
-
เอร๊ยยยย ตายแล้ว คุณพระ
-
เด็กน้อยสมัยนี้มันออกตัวแรงกันจริงๆนะ
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว :impress2:
หลังจากที่รอมานาน :เฮ้อ:
มาต่อให้จบเร็วๆนะ :-[
ขอบคุณนักเขียนที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านจร้า
:L2: :L2: :3123: :3123: :L1: :L1:
-
ก้องกับสิทไม่ค่อยจะพูดตรงเลยนะ แล้ววิธีการจีบเนี่ยเรียกว่าบังคับหรือเปล่า เอาแต่ใจ และเผด็จการใช่ย่อยเลยนะเนี่ย แล้วมิวจะว่ายังไงเนี่ย
-
หล่อ โหด หื่น เหลือพิสูจน์ อึดด้วยป่ะ :z2:
-
ขอ3Pเน้นๆเลยนะจ้าา รอคอยมานานละ อิอิ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:จะระรอน๊ะครับบบบบบบบบบ
-
เอาแต่ใจกันจริงๆทั้งสองคน แล้วพี่มิวจะว่าไง~
-
งานเข้าพี่มิวตัวเป็นๆเลยแหะ มา 2ตัวด้วย 55555555555555
-
อร้ายยยยยย ตอนหน้า 3P สินะ หุหุหุ
มิวเสร็จแน่ๆๆ :z1: :z1: :oo1: ฮิ้ววววววๆๆๆ
-
ฮา ฮา เปิดเรื่องมาซะแซ๊บกะสะก๊อยเลยวุ้ย เหอ เหอ
ติดตามต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้เน้อคุณนักเขียน
-
ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษด้วยนะคะ อ่านได้ 10 ตอนแล้วถึงได้เม้นท์
คือมันอ่านแล้วเพลิน สนุกมากๆ อ่านแต่ละตอนก็ต่างอารมณ์กันเลย
เนื้อเรื่องก็หลากหลายไม่ซ้ำกันสักตอน บางเรื่องเหมือนจะหักมุมหน่อยๆ
สรุปคือชอบนิยายของคนเขียนมากๆ เพิ่งติดตามก็เรื่องสั้นนี้แหละค่ะ
เดี๋ยวไปตามอ่านที่เหลือก่อนนะ แล้วจะติดตามต่อไปเรื่อยๆค่ะ :pig4:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แหม น่าจะต่ออีกนิดให้คนอ่านอุ่นใจว่าลีโอไม่ได้ฟันแล้วทิ้งนะ หุๆ
-
โห คู่ (?) นี้ โหดกันจริงๆ :o8:
-
มิวไม่ได้ขอ 2 แต่มิวได้ 2
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ :z1:
-
ช้อบชอบ ว๊าก จัดเต็มเลยหนูมิว
ให้น้องๆ ก้อง สิท ลงสนาม พี่เชียร์เต็มที่
ขอบคุณครับ มาต่ออีกนะ อย่าทิ้งกันเลยเนอะ
-
ขอบคุณ รอตอนต่อไป
-
3P มันเร้าใจ สาววายชอบขอสอง(นายเอกโดนแพคคู่ไรเงี๊ยะ) :-[
-
สนุกมากๆๆเลยครับบ เขียนมาให้อ่านอีกนะครับบ
-
3p 3p 3p!!!! :haun4: :haun4:
-
รอสามพี ด้วยคน น่าสงสารมิวอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
:haun4: เห้อๆ3P ชอบๆ
ชอบโหดๆเถื่อนๆ มาม่าซองเล็กๆพอทนแต่
ซองใหญ่ๆบ่ไหวเด้อผงชูรสมันเยอะ กินแล้วน้ำตาพานจะไหล
ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ
(คนแต่งจ๋าอยากอ่านตอนเก่าๆที่ค้างไว้จังว่างๆต่อให้หน่อยนะๆขอบคุณคร้า :call: )
-
มิวจัดให้เด็กๆหน่อยสิ :z1:
-
ทำไงดี... จบไม่ลงอีกแล้ว ยิ่งเขียนยิ่งเยอะเนื้อหามันออกมาเรื่อยๆ ปวดหัวจัง อ้ากกก :serius2:
จบเท่านี้ดีไหมเนี่ย?? เรื่องอื่นมันก็จบแบบให้ไปคิดอยู่แล้ว เรื่องนี้แถมอีกเรื่องล่ะกันเน้อะ
เพื่อนๆว่าไงคะ :really2:
[2]
เพี้ยนชัดๆ ผมไม่เคยเจอใครเพี้ยนเท่านี้มาก่อน สงสัยตอนไอ้สองคนนี้เกิด
หมอทำคลอดเผลอทำหล่นหัวโหม่งพื้นหรือเปล่าไม่รู้ ผมรู้อย่างเดียวว่าพวกมัน เพี้ยน!
เช้าวันต่อมาผมเตรียมตัวออกจากบ้านจะไปอ่านหนังสือที่บ้านเพื่อน ออกมาก็เจอเลยครับ พี่น้อง
รถยามาฮ่าสีดำคันเดิมพุ่งมาจอดเอี้ยดตัดหน้ามอไซด์ผม
“จะไปไหน” คู่เพี้ยนที่สุดในโลกถาม วันนี้เสื้อหนังดำยังกะจะไปแข่งรถงั้นแหละ
“ไม่เกี่ยวกับพวกนาย”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ ก็พวกเรา...”
“แม่....ผมออกไปนะ”
“แล้วรีบกลับมาล่ะ” แม่ตะโกนบอกไม่มองหน้าหรอกครับ ผมรีบสตาร์ทรถแล้วบึ่งออกไปเลย
“รอเดี๋ยวสิ”
ไม่รอหรอก ผมบึ่งออกจากซอยได้ก็รีบซิ่งออกถนนใหญ่แล้วตัดออกซอยตรงข้ามเลย
ซอกซอยเยอะอย่างนี้มันตามไม่ทันหรอกครับ ใครจะไปคล่องเท่ากับคนแถวนี้ล่ะ
ผมลัดเลาะซอยแคบที่รถยนต์เข้าไม่ได้เลี้ยวออกถนนใหญ่ 4 เลน กลางถนนมีเกาะกลางปลูกต้นไม้เยอะ
สองข้างทางเป็นคลองเล็กๆมีที่ดินเปล่าหญ้าคาขึ้นท่วมหัว อากาศดีลมเย็นสบาย
ปี้นนนน....
เฮ่ย...มันตามมาแล้ว
ผมได้ยินเสียงแตรก็จำได้แล้ว รีบบิดคันเร่งเร็วอีก
“มิว...”
“จอดนะ”
“พวกมึงตามมาทำไมวะ”
“มาคุยกันก่อน”
“ไม่มีอะไรคุย” ผมตะโกนบอก
“มีสิ”
“ไม่มี”
“มิว” ผมไม่สนใจ จู่ๆก็รู้สึกว่ารถหนักขึ้น หันมามองถึงเห็นไอ้สิทมันเอาเท้าเหยียบพักเท้าหลังไว้
“ปล่อยนะเว้ย เดี๋ยวรถก็ล้มหรอก”
“ก็จอดสิเว้ย”
“มึงจะปล่อยไม่ปล่อย” ผมบิดคันเร่งอีก
“เฮ้ย!! ระวัง” ก้องนั่งซ้อนท้ายตะโกนเสียงหลง ผมหันไปมอง
ตูม!!!!!!!
.........................................................
......................................
...........................
เบาจัง.....
รู้สึกตัวเบาสบายเหมือนลอยอยู่ในน้ำเลย ผมคิดว่าตัวเองเผลอวูบไปพอลืมตาขึ้นก็รู้สึกแปลก
สิ่งแรกที่เห็นคือรอบๆตัวเป็นสีเทาๆ เลยเหนือหัวขึ้นไปสูงๆสีจะจางลงจนขาวจ้าเหนือท้องฟ้า สงสัยยังไม่ตื่นดี
“มิว!” ใครเรียกผมเหลียวมองหาคนเรียก
เฮือก!!!! หันมาเจอคนแปลกหน้าเดินผ่านหน้าวูบ ชายวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าสีขาว หน้าซีดไม่มีสีสักนิด
ผมขนลุกซู่เมื่อเห็นดวงตาเขาเหลือกขึ้นเห็นแต่ตาขาว คนๆนี้ไม่รู้สึกถึงความมีชีวิตเลย
วูบ!!!
“เอ๊ะ??” บางอย่างผ่านหลังผมไป พอหันมาก็เห็นเงาวูบไหวผ่านไป ผ่านมา ผมฝันไปใช่ไหม รีบตื่นสิเร็วๆ....
ปึ่ก! ใครคนหนึ่งชนไหล่เบาๆ ผมดีใจหันไปมอง
“ว้ากกกกก!!!!”
ผมร้องลั่น คนตรงหน้าหน้าเหี่ยวย่นแห้งเหมือนซากไม้จนมองไม่เห็นดวงตาซักข้าง ผีหลอก!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ฝ่ามือใหญ่ปิดปากหมับดึงผมเข้ามาในวงแขน กดหัวกับอกกว้างไม่ให้มอง พอหน้าสัมผัสเสื้อหนังผมก็โล่งอก
นี่ไม่ใช่ฝันร้ายแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีพวกเขาอยู่
“เงียบๆอย่าโวยวาย” อีกคนกระซิบข้างหู ผมเงยหน้ามองอย่างดีใจ
ก้องกับสิท พวกเขาอยู่ที่นี่ด้วย ผมรีบคว้าเสื้อเขาดึงมาใกล้ๆ
“ที่นี่มันที่ไหน?”
“ไม่รู้สิ....เหมือน.....เราอยู่ในที่ๆมีแต่คนพวกนี้”
ผมไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าไง พอเงยหน้ามองดูดีจะเห็นคนมากมายในเสื้อผ้าสีขาวเหมือนๆกันเดินมาจากไหนไม่รู้
แต่ทุกคนมุ่งหน้าไปทางเดียวกัน ใบหน้าขาวซีดเป็นสีเทาไม่มีชีวิตเลยแม้แต่คนเดียว
“นี่มันอะไรกัน พวกเรามาที่นี่ได้ยังไง ทำไมมีแต่คนพวกนี้ล่ะ”
“ยังกะคนตายแล้ว”
“หรือว่าเราตายแล้ว” สิทว่า พวกเราหันมามองกันขวับ
“พูดอะไรอย่างนั้น”
“ก่อนหน้านี้เกิดอะไร??” ก้องถาม
ผมจำไม่ได้....ไม่ได้นอกจาก.....เราอยู่บนถนน
“ไม่จริง...”
“เฮ่...พวกนายก็อยู่นี่เหรอ”
พวกเราสะดุ้งเฮือกมือเกาะกันแน่นเลย จู่ๆก็มีคนทักขึ้นมา ท่ามกลางคนสีเทาพวกนั้นมีใครคนหนึ่งเดินออกจากเงาออกมา
ผู้ชายคนหนึ่งผมยาวถักเปียกเส้นเล็กๆเต็มหัว ต้นแขนมีรอยสักเต็มไปหมด เขายิ้มกว้างแววตามีชีวิตชีวา คนเป็นๆ
“เฮ่”
“คุณเป็นใคร??”
“ก็แค่คนๆหนึ่งเท่านั้น พวกคุณเพิ่งมาเรอะ”
“ที่นี่มันที่ไหน”
“จะให้บอกยังไงดีล่ะ ผมเองก็ไม่รู้หรอก”
“อ้าว??”
“ก็ผมเพิ่งมาได้สักพักแล้ว แต่คิดเอาเองนะว่าน่าเป็นนรกล่ะมั่ง”
“ว่าไงนะ” ผมร้องเสียงหลงเลย
“จะว่างั้นก็ไม่ถูก” เขารีบเปลี่ยนคำพูด “น่าจะภพภูมิอะไรสักอย่างนี่แหละ ที่คนเพิ่งตายมาถึง”
“คนตายเหรอ??”
“เรียกว่ากึ่งตายก็ได้ ผมเพิ่งคุยกับอีกคนเหมือนกัน ที่นี่คล้ายๆสถานที่สำหรับคนที่มีสิ่งติดค้างในใจมารวมกัน
เพื่อค้นหาให้พบว่าตนเองเหลือสิ่งใดบ้าง ทุกคนจะต้องเดินไปเรื่อยๆเพื่อทบทวนตนเองตั้งแต่เกิดจนโต
ว่ายังหลงเหลือสิ่งใดในโลกบ้าง คนที่เดินอยู่นี่คือพวกที่ค้นหาไม่พบว่าตัวเองต้องการสิ่งใดกันแน่
พวกเขาต้องเดินไปเรื่อยจนแห้งเหี่ยวผุพัง ถึงจะหมดเวรหมดกรรม”
“ค้นหาสิ่งที่ค้างคาเหรอ??”
“ต้องเป็นสิ่งที่แก่นแท้ในใจอยากจะทำจริงๆ ไม่ใช่เป้าหมายในใจ ถ้าเจอก็จะได้กลับไป เห็นนั้นไหม”
เขาชี้ให้ดูบางสิ่งไกลออกไป มีแสงสว่างเหมือนพลุไฟสว่างวาบพุ่งขึ้นไปฟ้า หายไปในจุดสีขาวสว่างนั้น
“นั้นคือคนที่พบแล้วว่าตนเองติดค้างสิ่งใด”
“จริงเหรอ....ถ้ารู้ว่าตัวเองค้างสิ่งใดก็กลับไปได้เหรอ”
“ได้สิ แต่ต้องหาให้พบก่อนนะ ผมเองก็วนเวียนอยู่นี่มาพักหนึ่งแล้วกว่าจะคิดออก”
พวกเรามองชายแปลกหน้าผมทรงผ้าถูพื้น เขายิ้มกว้างอายๆ “ผมประกวดร้องเพลงหลายสิบเวทียังไม่เคยชนะเลย
คิดว่ามันคงไม่มีวันเป็นจริงได้ เลยเลิกร้องไปแล้วแต่......ใจผมยังอยากจะร้องอยู่....ถ้ากลับไปได้....
ผมจะร้องเพลงอีก ต่อให้ต้องร้องอยู่ข้างถนนก็พอใจแล้ว”
แว่บ!!!!!
จู่ๆก็เกิดแสงสว่างวาบต่อหน้าต่อตา พวกเราตาพร่าไปหมดยังกะใครเปิดแฟล็ชในที่มืดๆวาบ
นานเป็นนาทีกว่าแสงจะจางลง ผมเกาะเสื้อหนังไว้ทั้งสองมือ ซุกหน้ากับใครไม่รู้ล่ะกว่าแสงในตาจะวูบลงได้
ก็รออยู่นานเลยทีเดียว ผมหยีตาลืมขึ้นก็ไม่เห็นอะไรอีกแล้วนอกจากคนสีเทาที่เดินผ่านไปคนแล้วคนเล่า
ก้องกับสิทมองหน้ากันมือกุมต้นแขนผมไว้แน่น
“เอาล่ะ....เรากลับไปได้นะถ้าตั้งสติให้ดี”
“ยังไง ทำเหมือนเขาเหรอ ถ้าเรื่องค้างคาใจ กูมีเป็นสิบเลย”สิทว่า
“ดี งั้นว่ามาสิ”
“พ่อแม่....ฉันอยากกลับไปพบท่านอีก”
เงียบ.......
“นั้นเป็นสิ่งที่มึงคิดว่าค้างคาอยู่เหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ พ่อแม่รักกูมากนะ ถ้ากูไม่กลับไปล่ะก็พวกท่านต้องร้องไห้แน่ๆ แล้วกูจะปล่อยให้พวกท่านร้องไห้หน้าโลงได้ไง”
“ไอ้สิท.....กูว่ากับพ่อแม่น่ะมันเป็นหน้าที่ ไม่ใช่สิ่งที่มึงค้างคาใจจริงๆหรอก”
“จริงเหรอ?”
“เอ่อ....กูว่าต้องเป็นเรื่องนี้แน่”
“ว่ามาสิ”
ก้องตั้งท่าคิดสุดชีวิต สองมือกำหมัดตั้งการ์ดไว้ “เฟอร์รารี่ 16 ล้าน ชาตินี้ไม่ได้ขับ ก็ตายตาไม่หลับเด็ดขาด”
ชิ้งงงงงงง.........
ไอ้เปรต ผมกุมขมับเลย
“ไอ้เวร..”สิทตบหัวเพื่อนดังเพี้ยะ “นี่เหรอเรื่องค้างคาของมึง”
“ก็นึกออกแค่นี้ล่ะวะ....แล้วมิวล่ะ” พวกเขาหันมาทางผม
“เรียกมิวเลยเหรอ นี่อายุมากกว่านะเว้ย เรียกพี่สิ”
“เอ่อจะอะไรก็ช่าง มีอะไรค้างคาใจหรือเปล่า บอกมาสิ”
ผมเอียงคออย่างใช้ความคิด พ่อแม่ เรียน งาน เงิน สาวน่ารักๆ ลอตตารี่ บ้านหรูๆ คนใช้ เมียรวยๆ
เศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศ ทั้งหมดนี่ล้วนแต่เป็นความฝันเฟื่องทั้งนั้น ผมมีอะไรที่ยังไม่ได้ทำนะ อะไร??
“นึกไม่ออก.....” ผมมีแต่เรื่องที่อยากได้ในหัว แต่จริงๆแล้วผมต้องการอะไรกันแน่ก็ยังไม่รู้เลย
“ไม่มีเรื่องอะไรในใจเลยหรือ”
“มีแต่....เรื่องไม่เป็นเรื่อง อย่างเรียน...ทำงาน....แฟนสักคน”
“นั้นมันสิ่งที่หวังว่าจะได้กว่ามั่ง ไม่ใช่สิ่งที่ต้องทำ”
“สิ่งที่ค้างคา น่าจะเป็นสิ่งยึดมั่นเราไว้ที่โลกโน้นมากกว่า...... กูรู้แล้ว”
สิทว่าเสียงตื่นเต้นดีใจ ผมก็รอฟังอยู่ เขาก้มหน้านิ่งสูดลมหายใจแล้วหันมามองผม
“ที่ยังคาใจจริงๆคือ อยากจะมีทาสที่น่ารักสักคน”
ห๊ะ??
“ตอนแรกก็ว่าอยากได้คนรองมือรองเท้า แต่มาคิดอีกที.....หน้าตาอย่างมิวเนี่ย มันชวนให้อยากทำอะไรต่ออะไรตั้งเยอะ
เนี่ยถ้ากลับไปได้นะ ฉันจะเอานายมาเป็นทาสให้ได้เลย”
ไอ้......?? ผมนึกในใจยังไม่ทันด่าเลย ตัวมันสว่างจ้าขึ้นมาจนต้องหลับตาเบือนหน้าหนี
เสียงวิ้งงงงดังก้องในหู ผมรู้เลยว่ามันกำลังไปแล้ว ในที่สุดเสียงนั้นก็หายไปเมื่อลืมตาขึ้นตรงหน้าผมก็ว่างเปล่า
คนสีเทาที่ไร้ชีวิตยังเดินผ่านพวกเราไปเหมือนไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ก้องยืนนิ่งมองผมอยู่ เหลือเราสองคนแล้ว
“เหลือเชื่อเลย....มันคาใจเรื่องนี้จริงๆ”
“มันบ้าไปแล้ว จะเอาฉันเป็นทาสนี่นะ?”
“ก็มิวเหมาะจะเป็นทาสนี่นา ตัวเล็กดีแล้วเวลาตกใจหน้าตาตลกที่สุด ตอนที่เห็นหน้าครั้งแรกก็คิดว่าเหมือนกระต่าย
เห็นแล้วอยากแกล้งที่สุด แล้วผมก็.....” ก้องว่าแค่นี้ เขาอมยิ้มอย่างมีเลสนัย
อะไร?? ผมมองตาโต
“นี่คงไม่...” ผมพูดได้แค่นี้ ตัวของก้องก็เริ่มมีแสงพุ่งวาบออกมา
ไม่จริงอะ! ผมก้มหน้าเอามือปิดตาเอาไว้ เสียงประหลาดดังอื้ออึ้งพร้อมๆกับแรงปะทะเข้ากับตัวจนแทบทนไม่ไหว
ผมทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น ขณะพลังงานบางอย่างพุ่งวาบเข้าใส่ผมเป็นระลอกคลื่น มันเย็นอย่างขนลุก
...............................................
..........................
ผมลืมตาขึ้น
-
ผมเห็นความเงียบงันสีเทารายล้อม หม่นหมอง ผมอยู่คนเดียวแล้ว
ปึ่ก! เท้าใครบางคนเตะโดนขาผมทำให้ต้องลุกขึ้น รอบด้านมีแต่คนพวกนั้น
พวกเขาเดิน....และเดิน อย่างไม่จบไม่สิ้น เพียงเพราะหาไม่เจอว่าตัวตนของตนเองต้องทำสิ่งใด
ผมต้องเดินไปกับพวกเขาเหรอ
ไม่เอา...
ผมร้องไห้ กลัว....ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมมีหลายอย่างที่อยากทำ พ่อแม่....ผมจะทำยังไงดี??
..................................
....................
ปึก! มีคนชนไหล่ผมอีกแล้ว พวกเขาหนาแน่นขึ้น มาจากไหนไม่รู้ทำไมถึงมากอย่างนี้นะ
แล้วผม.....จะต้องเป็นอย่างพวกนี้เหรอ
ไม่! ผมไม่อยาก....
แล้วผม.....ยังมีอะไรคาใจอยู่นะพ่อ....แม่ บ้าน เงิน รถ
ไม่สิ.....
คนที่รัก
ผมเงยหน้าขึ้น ผมรู้แล้ว....สิ่งที่ผมคาใจอยู่จริงๆคือ
..............................
..........
ผมอยากมีคนรัก...แล้วอยากมีคนที่รักผม
จู่ๆก็ตาพร่าขึ้นมาซะงั้น ตาเห็นแต่สีขาวแล้ววูบขึ้นมา ผมเห็นเพดานห้องสีขาว
พรืด!!!เสียงผ้าม่านรูดดังแทรกเข้ามาในโสต
“มิว!!!” พ่อแม่โผล่พรวดเข้ามา ผมสะดุ้งเฮือก นี่มัน....ฝันหรือไง
“มิว...”แม่โถมเข้ากอดทั้งตัว น้ำหนักแกถมลงใส่จนผมร้อง แอ๊ก! ไม่ใช่ฝันแฮะ
“ขับรถยังไงถึงตกลงคลองได้ หา! โรงพยาบาลโทรไปบอก แม่น่ะหัวใจแทบจะวายเลยรู้ไหม ไอ้ลูกคนนี้นี่”
“ทำไมถึงไม่ระวัง พ่อใจไม่ดีเลย นึกว่าเสียเราไปแล้ว”
พ่อแม่ตาแดงก่ำน้ำหูน้ำตาไหล ผมใจหายน้ำตาพาลจะไหลด้วยอีกคน ดีใจจัง....ผมแค่ฝันไปเท่านั้น
โธ่เอ้ย...ฝันเป็นตุเป็นตะเลยกู
เอี้ยด...
เสียงพื้นรองเท้าบดพื้นดังดึงความสนใจให้หันไปมอง ผมเห็นสิทกับก้องเดินมาดู
ทั้งคู่ยังอยู่ในชุดเดิม ผมเผ้าเปียกยุ่งไม่เป็นทรง ตาสบตาดูก็รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่
ไม่จริงอะ.....ไม่มีทาง ทั้งหมดนั้นเป็นแค่ฝันไปเท่านั้น
***************
-
ก้อ ขอตรงๆๆ
-
ผมนอนพักที่โรงพยาบาลคืนหนึ่งก็กลับบ้านได้เลยเพราะไม่เป็นไรมาก แค่สำลักน้ำเท่านั้น
สมองก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ปัญหาที่ตามมาคือ มอไซด์เพิ่งส่งได้งวดเดียวเองก็พังยับ
ผมคิดว่าพ่อแม่ต้องกลุ้มใจกับหนี้ก้อนนี้แน่ๆ แต่ความซวยก็ยังไม่จบสิ้น
2-3วันต่อมา จู่ๆพ่อผมเป็นลมกระทันหันต้องหามส่งโรงพยาบาลอีก
“เครียดมากน่ะครับ ต้องให้พักผ่อนเยอะๆ” คุณหมอบอก
“พ่อผมไม่เป็นแน่เหรอครับ”
“ตอนนี้น่ะใช่ครับ หมอแนะนำว่าอย่าให้คนป่วยคิดอะไรมากอีก มีงั้นมีโอกาสเป็นโรคหัวใจได้นะครับ”
โรคหัวใจ คำนี้น่ากลัวจริงๆ ผมมองแม่ที่หน้าซีดไม่พูดไม่จา เรานั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ
“แม่...พ่อเครียดอะไร เรื่องมอไซด์เหรอ”
“เปล่าหรอก....” แม่กุมขมับพยายามปรับสีหน้า แต่สุดท้ายก็กลั้นไม่ไหว แกยกมือปิดหน้าร้องไห้เงียบๆ
“แม่??”
“พ่อเขาไม่คิดมากเรื่องมอเตอร์ไซด์หรอก มิว... แต่พ่อเขากำลังหาเงินมาใช้ค่าผ่อนรถที่เหลือ.....
เลยไปคุยกับเฮียเส็ง พ่อแค่ไปถามดูว่าให้กู้เท่าไร คิดดอกยังไงเท่านั้นยังไม่ได้กู้เลย
แต่กลับมาถึงหน้าบ้านเขาก็ส่งลูกน้องมา บอกให้พ่อใช้หนี้แสนหนึ่ง”
“ว่าไงนะ”
“พ่อก็งงเหมือนกัน บอกว่าไม่ได้กู้ แต่พวกมันเอาหนังสือกู้ยืมมาให้ดู
บอกว่าพ่อแปะโป้งยืมแล้วเลยเถียงกันจนพ่อเขาหน้ามืดขึ้นมา”
“อะไรนะ...ไอ้เสี่ยนั้นเหรอ มันทำงี้ได้ไง”ผมโมโหสุดขีดลุกตรงไปประตูทางออก
“มิว จะไปไหน??”
“ผมจะไปหามัน แม่รออยู่นี่แหละ”
ตอนนี้ผมโกรธจนหูอื้อแล้วไม่สนใจอะไรทั้งนั้นรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด
แถวบ้านผมไม่มีใครไม่รู้จักเฮียเส็ง เสี่ยใหญ่เปิดร้านขายข้าวสารธรรมดาๆ
แต่หลังร้านแกมีที่ว่างเลยสร้างห้องเปิดให้เล่นไพ่เป็นบางวันแล้วให้กู้ยืมไปทั่ว
แกหน้าเลือดและผมก็คิดว่าคนที่ไปยืมแกน่ะโง่ แต่ไม่คิดว่าจะเจอกับตัว ผมผ่านหน้าบ้านตัวเองไปมุ่งไปยังร้านของมัน
“เฮียเส็ง!!!” ผมพรวดเข้าไปถึงหลังร้าน ผ่านหน้าลูกน้องมันหลายคน
เจอมันกำลังหนีบกระเป๋าหนังสีน้ำตาลใต้รักแร้เดินดูคนจั่วไพ่ ผมคว้าตะขอเกี่ยวกระสอบข้าวของมันมาเป็นอาวุธ
“เฮ่ยๆๆๆๆ” ไอ้อ้วนหัวล้านไข่ดาวเห็นก็ร้องเหมือนหมาเลย ลูกน้องมันมาขวางทาง
“เมื่อเช้ามึงทำอะไร?? มึงหลอกพ่อกูเหรอ”
“อะไรว่ะ?”
“พ่อกูไม่ได้ยืมเงินมึงสักบาท อยู่ดีๆเป็นหนี้มึงได้ไงแสนหนึ่ง”
ผมเอาตะขอเหล็กชี้หน้า ไอ้เสี่ยทำหน้างงพอผมเล่าถึงตรงนี้ถึงร้องอ๋อ
“ลื้อเป็นลูกอาสวายนี่เอง....ช่ายพ่อลื้อมายืมเงินอั๊วจริงๆน่า”
“ยืมพ่อมึงสิ เงินสักบาทกูยังไม่เห็นเลย”
“เอ้า?? แล้วอั๊วจะรู้ด้ายงาย่าพ่อลื้อเอาเงินไปหนาย ยืมก็คือยืม อั๊วมีหนังสือสันยานะ”
“สัญญากะผีสิ พ่อกูเขียนชื่อเป็นเว้ย เขาไม่แปะโป้งหรอก”
“จะปายรู้เหรอ ไว้ปายถามพ่อลื้อสิว่าหยิบจับอะไรของอั๊วซี้ซั๊วหรือเปล่า
คนไม่ฉะลาดก็อย่างงี้แหละต้องช่ายหนี้ไปทางชาด”
ไอ้เฮียเส็งหัวเราะฮา...ฮ่า ตอนนั้นผมฟิวส์ขาดแล้วเงื้อตะขอเหล็กในมือพุ่งเข้าหามัน
“มึงตาย!!!”
ผัวะ!!! ลูกน้องมันพุ่งเข้ารวบตัวผมไว้ได้ก่อน ผมโดนพลั่กล้มลงกับพื้นซีเมนต์หยาบๆ
หน้าโดนกดบดไปมาจนเจ็บเหมือนโดนมีดโกน
“มึงซ่าส์นักเหรอวะ ไอ้เปี้ยก”
“เฮ่ย..พอ อย่ากาทืบมานเดี๋ยวมานเจ็บตัวจาหาเงินมาจ่ายอั๊วมายด้าย
ปล่อยมันไป....ฟังนะลื้อต้องมาจ่ายให้อั๋ว สามพันทุกวาน ม่ายงานดอกจาทบต้นไม่มีวานยุด
เข้าใจไหม ลื้อม่ายจ่ายอั๋วจะส่งเด็ดๆปายทวงกะแม่ลื้อ”
เหลือเชื่อเลย....มันทำยังงี้ได้ยังไง ทั้งที่บ้านผมไม่เคยทำอะไรให้
ก่อนหน้านี้เจอหน้าก็ยังยิ้มทักอยู่แท้ๆ ผมโดนลากขึ้นมาลูกน้องมันจิกหัวพามาหน้าร้าน
“เฮ่ยๆเดี๋ยวสิ” เฮียเส็งตะโกนขึ้นมา
“อั๋วเปี่ยนจายแล้ว....เดี๋ยวลื้อพากันหนีไปหมดทั้งบ้านอั๊วก็ซี้นาสิ.....เอามานไปขังในห้อง
คืนนี้อั๊วจาเอามานไปขายดีก่า ได้เงินมาหักหนี้ทุกวานดีก่าปล่อยมันกับปาย”
“ว่าไงนะ ไอ้สัด” ผมเงื้อเท้าจะเตะปากมันให้หายแค้น แต่เท้าดันยาวไม่ถึง
ผมกลับเจอหมัดสวนเข้ามาเต็มเป้าตา ตูม!! ทุกอย่างมืดไปหมด
*************
“ลงมาได้แล้วเว้ย” มือแข็งๆกระชากผมให้ลุกจากเบาะหนังกลิ่นเหม็นๆออกมา
กลิ่นอากาศข้างนอกนี้ดีกว่าในรถตู้เป็นร้อยเท่า ผมดีใจที่ได้ออกมา แต่ก็ไม่ดีใจที่โดนหิ้วปีกอย่างนี้
พวกมันกำลังจะไปไหนนะ ผมปรับสายตาไม่ทันมองไม่เห็นสถานที่เลยก็โดนลากเข้ามาในร้านแล้ว
กลิ่นส้วมเหม็นๆโชยมาแทนจนรู้สึกอ๊วก ที่นี่สกปรกมาก
แต่พอออกมาด้านหน้าถึงได้กลิ่นแอร์เย็นๆให้ความรู้สึกสะอาดกว่ามาก
“นั่งนี่” พวกมันโยนผมลงนั่งบนโซฟาเก่าๆในห้องทำงานผนังอิฐเปลือยๆ
มีโต๊ะทำงานเอกสารกองพะเนินเกือบท่วมหัวคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรไม่รู้ยุกยิก
ผมเห็นที่ผนังห้องเจาะเป็นช่องติดตู้ปลาทะเลสีสวยมองเห็นข้างนอกได้
ท่าทางจะเป็นร้านอาหารไม่สิ....ร้านเหล้ามากกว่า ผมเห็นข้างนอกมีหนุ่มสาวเต้นกันสุดเหวี่ยงท่ามกลางแสงสีวิบวับ
นาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบ 3 ทุ่ม แย่แล้ว....แม่ต้องเป็นห่วงแน่ๆ
ผมจะทำยังไงถึงจะติดต่อแม่ได้นะ อย่างน้อยก็บอกแกว่าไม่ต้องเป็นห่วง
“เท่าไร...”
ผมหันไปมองคนที่นั่งโต๊ะ เขาเป็นหนุ่มใหญ่หน้ามีแต่หลุมสิว ดูก็รู้ว่าไม่น่าคบ
“คิดเป็งรายวันนา”
“คิดเป็นรายวันก็ต้องทำประตูมากหน่อยนะ ไอ้หนูนี่จะไหวเรอะ” เขาว่าพลางส่งสายตามาที่ผม รู้สึกขยะแขยงจัง
“ม่ายวายก็ต้องวายน่า”
“ผมต้องไปห้องน้ำหน่อย” คนสามคนหันมามองขวับ “ผมไม่ได้เข้าห้องน้ำ ตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“เอ่อๆ พามานปายหน่อยสิ”
มือแข็งๆคว้าแขนผมไว้ทันที ยังกะกลัวผมหนี แต่ผมคิดหนีจริงๆ ขอให้มีโอกาสเถอะ
มันพามาที่ประตูยังไม่กำลูกบิด ประตูก็เปิดผ่างเข้ามาดันให้ต้องถอยหลบ
“คุณยอร์ท” ร่างสูงเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนก้าวเข้ามาพร้อมกับเสียงที่ไม่ความเกรงใจ มันทำให้ผมตกใจนิดๆ
“พี่สอนเด็กเฝ้าประตูยังไง ทำไมถึงไม่ยอมให้ผมกับเพื่อนเข้า”
“อ้อ คุณสิท...ขอโทษที” เจ้าของห้องรีบลุกขึ้นต้อนรับ เอาใจ “ไอ้เด็กใหม่มันไม่รู้เรื่องอะไรเลย เดี๋ยวผมไล่มันออกเลย”
“ไม่ต้อง ผมไม่อยากโดนแช่งตามหลัง ให้มันไปล้างส้วมซะยังจะดีกว่า”
“ครับๆ ผมจะจัดการให้ วันนี้มากับเพื่อนกี่คนครับ”
“กับก้องสองคนเหมือนเดิม”
“งั้นผมเปิดห้อง VIPให้เลยนะครับ” เจ้าของห้องกุรีกุจรมาเปิดประตูให้ ร่างสูงถึงหันมาทางผม เขาชะงักกึกตอนเห็นหน้าผม
“มานี้ได้ไง”
“นาย....??”
“คนรู้จักกันเหรอครับ”
“สิท...” ผมดีใจหาย แต่พอก้าวไปหาได้ก้าวเดียวก็ต้องหยุดกึก ผมจะทำอะไรเนี่ย
ขอให้เขาช่วยเหรอ?? ฐานะอะไร..... เขากับก้องเพิ่งรู้จักผมไม่นาน แล้วพูดจาเลอะเทอะเอาไว้ก็จริง
แต่ผมจะขอร้องอ้อนวอนให้ช่วยยังกะคนสิ้นไร้ไม้ตอกได้หรือ
“สิท...มัวทำอะไร อ้าว??” ก้องโผล่หน้ามาพอดี เขาดูประหลาดใจที่เห็นผมในสถานที่เช่นนี้
“มาทำอะไรที่นี่?”
“รู้จักกันเหรอครับ เด็กคนนี้เป็นเด็กใหม่ของร้านเพิ่งมาวันนี้ครับ”
ผมรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า มันจะบอกว่าผมเป็นไอ้ตัว
“พวกนายจำได้หรือเปล่า” ผมต้องรีบฉวยโอกาสไว้ “ที่ๆเราเคยไปมาแล้ว และพวกนายก็พูดถึงบางอย่าง”
ผมมองหน้าทั้งคู่ไปมาพยายามหาปฏิกิริยาว่าผมยังมีหวังอยู่ไหม
“นายอยากได้ทาสไม่ใช่หรือ....ถ้ายังไม่เปลี่ยนใจล่ะก็......ฉันจะขาย”
“ห่ะ??” สิททำเสียงเหมือนอยากให้พูดซ้ำอีกที
“ฉันจะขายตัวเป็นทาสของนาย”
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
ซวยแล้ว
-
อาการหื่นกำเริบ รอฉากดึ๊บๆ :haun4:
-
สงสารมิวจัง สิทกะก้องดูแลมิวดีดีนะ :กอด1:
แต่มันค้างจริงๆ :sad4:
-
:really2:ยังฝันอยู๋หรือเปล่า
-
:laugh: :laugh: :laugh:เจ้าตัวเค้าจะขายกล้าซื้อปะล่ะ :-[
-
ถ้ารอดไปได้ o13อย่าลืมกลับไปแก้แค้นไอ้เสี่ยบ้านั่นด้วยนะ
-
ไอ้เสี่ยนี่มันเลวจริงๆ ขอให้ก้องกับสิทมันมาตามเก็บทีหลังเหอะ
-
รอตอนต่อไป :haun4: :jul1:
-
ซะงั้นนะมิว
ไม่น่าเกิดเรื่องอย่างนี้เลย....
-
ก่อนไปเป็นทาส ให้ก้อง กับสิท ไปกระทิบไอ้เสี่ย ชั่วนั่นก่อนนนนน :angry2:
-
ขอบคุณ
-
กำลังมันเลยอยากให้มาต่ออีกนะคะ
บวกเป็ด
:3123:
-
ออกแนวมึนมึน @_@
-
รอตอนขายนะจ้ะ ☆〜（ゝ。∂）
-
กรี๊ดดด ทาสร้ากกก ฮ่าๆ
-
ยังจบไม่ได้นะคร้าบ ต้องขอเอาคืนไอ้เสี่ยเลวก่อน
แล้ว 3p ก็ยังไม่มีเลย เดี๋ยว สคบ. ว่าเอาโทษฐานโฆษณาชื่อเรื่องเกินจริง
-
ลุ้นช่วยนายเอกของเรา
ขอจบแบบสุขสุดขั้ว พ่อตารอด แม่ยายยิ้ม ไอ้เสี่ยโดนตื้บนะค้า :z2:
-
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย มิวจะโดนอะไรบ้างน้าาาาา >_<
-
รอตอนหน้าาาา
อิอิ
-
เอ่ออะไร ทำไม ถึงเข้าล็อคโป๊ะเช๊ะ
ก้องกับสิท จะยอมช่วยรึเปล่า
หนูมิวต้องขายตัวจริงๆ เรอะ ม่ายนา
ขอบคุณครับ เอามาลงอีกนะ อยากอ่าน
-
ขายตัวเป็นทาส :z10: :z10: :z10:
คิดได้ไงเนี้ย
-
ก่อนจบให้ก้องกะสิทไปตื้บไอ้เสี่ยขี้โกงนั่นก่อนจะดีมาก o18
-
ห๊ะ :a5:
แล้วแบบนี้สมควรจะขอบคุณเสี่ยเลวๆนั้น
หรือเตะและกระทืบมันสักป๊าบดีหละเนี่ยที่ทำให้เรื่องเดินหน้าได้เร็วแบบนี้
-
ก้อง สิท ซื้อเลย รอตอนต่อไป :L2:
-
สนุกจัง~ดูเหมือนว่ามิวจะหนีไม่พ้นสิทกับก้องจริงๆ
-
ที่ให้ไปภพนั้นเพื่อจะให้มิวรู้ความต้องการ(หื่นๆ)ของสิทกะก้องใช่มั้ย?
ขอให้ลงเอยกันด้วยเตียง เอ๊ย!ด้วยดี
แล้วอย่าลืมมาเอาคืนไอเฮียเส็งเคร็งด้วยนะ
-
แอ๊วววววววววววววว ตามอ่านจนเหนื่อย แต่สนุกมากจริงค่ะ
โอ้โห แต่งเก่งมากๆ อ่ะ ขอซูฮกเลย
-
เสี่ยมันเลวจังอ่ะ
-
ไอ่เสี่ยบ้าอ้วนนิสัยเลววววว
-
อ่านไปอ่านมา ออกแนวนี้ได้ไงเนี่ย :really2:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานแล้ว พอมีเวลาเลยเข้ามาอ่าน
แต่แบบ... อ่านมาราธอนสุดๆ ร้อยกว่าหน้าอ่ะ!!!! :a5:
แต่สนุกทุกเรื่องจริงๆ
แอบชอบตอนแวมไพร์ดาร์กกับแบมบี้มากสุด หื่นดี ><~~ :haun4:
รอตอนต่อไปเรื่อยๆจ้าาาาาาาา ^___^
-
โฮ้ววววววว เอาจริงหรอมิว
สองคนนี้แกล้งมิวแน่ๆเลยย
เอ็นซีกระจาย 5555
-
อ๊ากกกกก ค้างงงงงงงอ่า
เรื่องเริ่มจาก เด็กอันตพาลหาเรื่องกัน
มันกลายมาเป็นเด็กสู้ชีวิต หาทางเอาตัวรอด
บวกแนวแฟนตาซีเล็กๆ แบบนี้ได้ไงอ่า
สุดยอดเลย มาเป็นไปได้ ฮ่าๆๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
รอจ้า
-
ยังไม่จบใช่ไหม จะมีมาต่อสินะ อย่าเพิ่งจบเลย
รออ่านต่อจ้า
-
จบเท่านี้ม่ายล่ายน๊าาาา แง๊ ไม่ยอมอ๊า
กำลังมันเลยง่ะะะ หุหุ -..-
โอม... ตอนต่อไปจงมาาา จงมาาาา
อิเฮียนี่มันน่าตบจริงๆ ทำแบบนี้ได้ไง ว๊ากกกก :angry2:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้ว :m19:
ทุกเรื่องจบแบบอินดี้มากๆ คิดต่อเอาเอง
เหมือนดูหนังฝรั่งอ่ะคะที่ตอนจบเราต้องเดาเอา
ว่ามันจะเป็นยังไงต่อ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ
จะติดตามต่อเรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ยอมเป็นทาส :impress2:
-
ข่ะ..ขายเหรอ? ซื้อด้วย!! 555555555
หนูมิวใจกล้าว่ะ นายแน่มาก! -w-)b
โอมมมม~ NC จงมาเถิดด
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
ป๊าดโธ่ เสี่ยนี่คิดได้ไงเลวมาก
สิทกับก้องตืบมันก่อนอะไรก่อนเลยนะ
แล้วค่อยช่วยหนูมิว
-
:haun4: :z1: :m25: :pighaun:
แหมะ อยากยกนิ้วให้คนเขียน
ชอบมากกกก
แต่ละเรื่องนี่ โอเอ็มจี เลือดพุ่งสุดๆ :jul1:
เขียนให้อ่านเยอะๆน้า :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
พยายามแล้ว อีกนิดเดียวจะจบให้ได้ แต่ก็ไม่จบ :เฮ้อ:
อดทนไว้ต้องจบให้เร็วที่สุดให้ด้าย :fire:
[3] ไอ้พวกตัวร้ายยยยยย!!!!
“ทำไมฉันต้องซื้อนายด้วย”
สิทว่าน้ำเสียงเย็นชา ปนเยาะเย้ย มันทำให้ผมอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
นี่ผมหวังจะให้เขาช่วยแต่กลับทำให้ตัวเองเหมือนเป็นของขายตามตลาดสด
หน้าผมร้อนวูบอายจนไม่กล้าจะสบตาเขา ได้แต่มองกระดุมเม็ดแรกเท่านั้น
“จริงอยู่ฉันอยากได้ทาสไว้รองมือรองเท้าสักคน แต่มาเสนอขายให้ยังกะอีตัวอย่างนี้
รู้สึกเหมือนได้ของกากๆราคาถูกยังไงก็ไม่รู้ ไม่เห็นอยากได้เลย”
“ไอ้สิท” ก้องอยู่ข้างหลังเตือนเพื่อนน้ำเสียงเขายังหลุดหัวเราะออกมาให้ได้ยิน ยังกะเป็นเรื่องขำนักหนา
ผมอายชนิดจมธรณีจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ตอนนี้อารมณ์มันปั่นป่วนไปหมด
สองมือผมเย็นเฉียบ แต่ขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาจะไหล
“เหรอ....” ผมกลืนน้ำลายลงคอแล้วใช้แรงอย่างมากที่จะบังคับตัวเองให้เงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนตรงหน้า
“ต้องขอโทษจริงๆ ที่เข้าใจอะไรผิดไปหน่อย”
“คุณ....” ผมเดินอ้อมร่างสูงมาที่เจ้าของห้องหน้าเป็นหลุมสิว มือรีบปาดน้ำที่หัวตาทิ้ง“ขอโทษครับ ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“ไพรัช ใครๆก็เรียกพี่ยอร์ท”
“ผมชื่อ มิว คุณคงไม่สนว่าไอ้อ้วนหัวล้านที่นั่งนี่จะทำเรื่องผิดกฏหมายยังไงใช่ไหม”
“ผมไม่สน....อย่างเดียวที่ทำให้ผมสนใจคือธุรกิจทำเงินเท่านั้น”
“งั้น.....” ผมหายใจลึกรู้สึกลังเลเหมือนกำลังตะเกียกตะกายอยู่ในหลุมโคลน “คุณจะช่วยซื้อหนี้ผมจากไอ้ล้านนี้ได้ไหม”
“ห๊ะ....ลื้อว่างายน้า”
“หุบปาก!” ผมตวัดหลังมือตบปากมันฉาด!! ตอนนี้ผมบ้าแล้ว
“ ผมอายุ 20 กำลังเรียนวิศวะปี1 ไม่มีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่าเลย ถ้าจะขาย....ผมรับรองเลยว่าผมทำเงินให้คุณได้แน่”
นรกแล้ว.....ผมต้องตกนรกแน่ๆ แต่รู้ทั้งรู้ผมก็ยังทำ เพราะในสมองก้อนน้อยๆของผมบอกว่าตัวเองจะย่อยยับยังไงก็ได้
ขอแค่หนีให้พ้นมือไอ้เฮียเส็งให้ได้ และไม่ต้องไปง้อกราบกรานไอ้เด็กสองคนนั้นให้ได้อายเป็นพอ ผมโง่มากใช่ไหม?
“เฮ่....” ไอ้สิทท้วงเหมือนจะให้ผมคิดให้ดี
“ตกลง ผมซื้อ” ไอ้พี่ยอร์ทรับตกลงเหมือนกลัวผมจะเปลี่ยนใจ
“เดี๋ยวๆ ลื้อจาตกลงกานเองได้งาย”
ผัวะ!!!! ผมชกปากมันเปรี้ยง ส่งลงไปกองกับพื้น
“ไม่ต้องสะเออะ มึงหมดหน้าที่แล้ว”
“วู้....สุดยอด” ไอ้พี่ยอร์ทหัวเราะฮ่าบรมมือสะใจ ผมหันมามองเขาตาขวาง
“จะเริ่มงานได้หรือยัง”
“โอ้...พี่ไม่เคยเจอใครอยากทำงานไวขนาดนี้เลย”
“เวลาผมเป็นเงินเป็นทองครับ ต้องรีบหน่อย”
“ดีมาก งั้นเรามาคุยรายละเอียดกันข้างนอกเถอะ พี่มีลูกค้ากระเป๋าหนักๆทั้งนั้น รับรองมิวต้องทำเงินได้มากแน่ๆ
เฮ้ย...ไอ้พวกขี้เกียจ รีบพาลูกค้าไปห้องVIPสิเว้ย แล้วใครว่างเอาไอ้เฮียเส็งนี้ออกไปได้แล้ว”
ผมเดินผ่านสิทกับก้องไปข้างนอกไม่มองหน้าพวกเขาให้เสียเวลา ผมละศักดิ์ศรีลงไปอ้อนวอนแล้ว
แต่เมื่อขอเป็นทาสไม่ได้ จะเป็นไอ้ตัวมันต่างกันตรงไหนล่ะ ผมไม่มีอะไรให้เสียแล้ว
ข้างนอกมีคนเกือบร้อยเบียดเสียดเต้นกันอย่างเมามันจนหูอื้อไปหมด
ในห้องก้องกอดอกมองตู้ปลาบนผนังอย่างใช้ความคิด
“มึงจะปล่อยไปเฉยๆงั้นเหรอ”เขาถาม สิทนั่งเงียบมองไปทางอย่างใช้ความคิดเหมือนกัน ก่อนจะเหลือบมองมาทางก้อง
“จะทำเป็นไม่สนงั้นสิ.....ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพถูกมัดมือ มัดเท้า กึ่งๆจำยอมทุกทางแล้ว มึงกลับเล่นตัวเสียนี่”
ก้องต่อว่ากลายๆ เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
“มึงจะนั่งบื้ออย่างนี้ต่อไปก็ตามใจ แต่กูคิดดูแล้ว....กูไม่อยากแบ่งกับมึงอีกต่อไปแล้ว”
สิทหันมามองขวับ คิ้วเข้มขยับอย่างไม่พอใจที่ผ่านมาพวกเขาชอบอะไรเหมือนๆกัน
และแบ่งของเล่นกันอย่างไม่เคยเกี่ยงงอนพอเบื่อก็ทิ้งแล้วหาใหม่มาเรื่อย
จนมาเจอกับมิว ที่ทำให้พวกเขาหลุดไปยังโลกที่เหมือนฝัน มันทำให้รู้ว่าแท้จริงแล้วต่างก็อยากได้คนที่พิเศษ
คนที่เหมาะจะเป็นทาสสำหรับพวกเขาคนใดคนหนึ่งเท่านั้น
“เอาจริงงั้นสิ” ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “มึงคิดว่าจะแย่งกับกูได้งั้นเหรอ”
“เอ่อสิ กูไม่แค่คิด แต่กูจะทำเลย” ก้องไม่ต่อความยาวสาวความยืดอีก เขาออกไปตามหาเจ้าของร้าน
สิทสถบเบาๆไม่คิดว่าจะโดนเพื่อนรักทิ้งทุ่นเอาง่ายๆ
****************
-
ผมนั่งนวดนิ้วมือตัวเองไปมาไม่ให้เป็นเหน็บอีก ในรถตู้กลิ่นเหม็นบุหรี่นี้กำลังแล่นออกไปโรงแรมที่นัดหมายลูกค้าไว้
ผมมองรถราที่ผ่านไปมาอย่างว้าวุ่นใจ กลัว! คำๆนี้ยังน้อยไปสำหรับเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป
ผมกลัวแต่ต้องทำเป็นไม่กลัว พอรถติดไฟแดงผมก็ถอนหายใจยาวหันมามองคนนั่งข้างๆที่มีหน้าที่ไปรับ ไปส่ง
เห็นเขาเหน็บมือถือตั้งหลายอัน ทำให้นึกได้ว่าทำมือถือหล่นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“โทษนะครับ...ผมขอยืมมือถือหน่อยได้ไหม”
เขาแลตามองอย่างไม่ไว้ใจ “ผมอยากโทรบอกทางบ้านว่าคืนนี้จะไม่กลับน่ะครับ”
เขายื่นให้ไม่ว่าไรสักคำ ผมรับมากดหาแม่เป็นอย่างแรกเลย
“แม่ฮะ นี่ผมเองนะ พ่อเป็นไงบ้าง”
“มิว....หายไปมาทั้งวัน แม่โทรหาเป็นสิบๆครั้งแล้ว”
“พ่อเป็นไรเหรอฮะ”
“ไม่เป็นไรแล้ว นอนพักอยู่.....มิวตอนนี้อยู่บ้านเหรอ”
“เปล่าครับ...เอ่อ....ตอนนี้ผมอยู่กับเพื่อน คือ.....ผมกำลังคุยกับเพื่อนว่าจะขอยืมเงินเขามาใช้หนี้ก่อน”
“มิว ไม่ต้องหรอกลูก เรื่องหนี้สินเป็นหน้าที่ของพ่อกับแม่เอง”
“แม่ก็ปล่อยให้ผมจัดการบ้างเถอะครับ เพื่อนผมคนนี้ใจดี เขาให้ผมยืมแน่
คือ....ผมคงต้องคุยกับเขานานอาจจะต้องค้างบ้านเขา แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“มิว......แน่ใจเหรอ เพื่อนมิวคนไหนเหรอแม่รู้จักไหม?”
“แม่ไม่รู้จักหรอก ไว้ผมจะแนะนำให้รู้จักทีหลังนะครับ ผมโทรมาแค่ไม่อยากให้แม่เป็นห่วงเท่านั้น
แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะโทรหาใหม่”
“แน่ใจนะลูก”
“ครับ ผมแน่ใจ.....หวัดดีนะครับ”
ผมปิดมือถือรู้สึกสบายใจไปเป๊าะหนึ่งล่ะ แต่ยังสบายใจไม่สุด
รถตู้แล่นเข้าไปในลานจอดรถของโรงแรมแห่งหนึ่งไม่หรูเกิน แต่ก็ไม่กระจอก
“ลงมา”
เอาล่ะเว้ย....จากนี้ไปได้เจอนรกของจริงแน่ ผมพยายามรักษาระดับความเครียดของตัวเองไว้
พยายามเตือนว่ามันไม่ได้เลวร้ายหรอก ไอ้พี่ยอร์ทบอกว่าจะจัดการไอ้เสี่ยเส็งไม่ให้ไปยุ่งกับผมอีกแล้ว
ส่วนค่าตัวผมครึ่งหนึ่งเป็นของเขา ถ้าผมอยากได้มากกว่านี้ก็ต้องทำให้สุดฝีมือ
ลูกค้าถูกใจเขาก็จะให้มากหน่อยส่วนที่นอกเหนือจากค่าตัวจะเป็นของผมทั้งหมด
ถ้าทำได้ดีบางที....ทั้งหนี้ทั้งค่ารักษาอาจไม่ต้องเดือดร้อนไปหยิบยืมใครอีกก็ได้
“ห้อง 632 ลูกค้าชื่อคุณดิเรก บริการเขาให้ดีล่ะ เสร็จแล้วก็อย่าโอ้เอ้กดมือถือเบอร์ 1 จะมารับใน 15 นาทีเข้าใจไหม”
คนขับรถยื่นถุงกระดาษให้ใบหนึ่ง ผมพยักหน้าหงึกๆอย่างซังกะตาย หัวใจนั้นขาดวิ่นเป็นชิ้นๆอยู่ข้างใน ผมกำลังจะ.....
ก๊อก!! ก๊อก!!!
“สวัสดีครับคุณดิเรก”
“มาไวดีจัง” ประตูห้องเปิดออกกว้าง คนขับรถรุนหลังผมเข้าไปข้างใน พอประตูปิดลงปัง...
ผมผวาเฮือกเลย หันมามองคนที่อยู่หลังประตู
ฮ๊ะ....
หล่อเฟี้ยวจนสาวเหลียวหลังเลย หนุ่มใหญ่ราว 30 ต้นๆเขาสวมเสื้อคลุมตัวเดียว
ผมดำดกหนาเปียกชื้นยุ่งเยิงไม่เป็นทรงเพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ หน้าตาเขาเป๊ะมากคิ้วเข้ม ผิวดีไม่มีสิว
จมูกโด่งเป็นสันจนอายดั้งตัวเอง ผมมองตาปริบๆเลย หล่อเข้มอย่างนี้นะ ชอบผู้ชาย.....เฮอะ เสียดายของจัง
แฮ่ม..... เขากระแอมเบาๆพร้อมยิ้มกว้างเป็นกันเอง
“เอ่อ....อ่า....วะ...หวัดดีครับ” ผมมึนๆงงๆอยู่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลยยกมือไหว้ก่อน
เรายืนอยู่ไม่ห่างกันมากแต่ก็ใกล้ได้กลิ่นสบู่หอมๆ ผู้ชายคนนี้ไม่กระจอกเลย
“หวัดดีชื่ออะไรเหรอครับ”
“มิวครับ”
“อายุเท่าไรแล้ว”
“ยะ.....” ยี่สิบ แต่บางอย่างหยุดผมไว้ บอกอายุน้อยๆหน่อยมันจะทำให้รู้สึกอายน้อยกว่า
ว่าผมมันเด็กเลยโง่จนไม่รู้ไปทำมาหากินไรแล้วได้เต็มปากหน่อย “ย่าง 16 ครับ”
“เหรอ....ยังเด็กอยู่เลยนะ ดื่มอะไรหน่อยไหม ”
ร่างสูงโอบไหล่ผมหลวมๆไม่เข้าใกล้เกินไปนักพามาที่โซฟามีเครื่องดื่มตั้งรออยู่แล้ว
ผมนั่งลงตัวแข็งทื่อ ข้างในนั้นเต้นตูมๆ เอาแล้วเว้ย....ให้ดื่มย้อมใจก่อนลงมือจริง
เวลาผมหมดแล้ว ผมกับเขาจะต้อง.....
“พี่ชื่อดิเรกนะ มา...”
เขาชะงักกึกทำหน้าพิลึกๆ ผมกระพริบตาถึงรู้ว่าตัวเองน้ำตาแตกออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
ใจผมสลายไม่มีชิ้นดีเมื่อนึกถึงพ่อแม่ นึกถึงตัวเองที่ต้องทำอะไรต่อมิอะไรอย่างไม่มีศักดิ์ศรี
“ฮือ.....อึก...ขอโทษ...” พอน้ำตาร่วงแล้วผมกฌบ่อน้ำตาแตกร้องไห้แบบเด็กๆสะอึกสะอื้นมองหน้าเขา
“ผมขอโทษ...อึก...ฮือ....ขอโทษ....ฮึก..ผมขอ....อึก..ขอ...ไปร้องไห้เดี๋ยว”
ผมลุกพรวดไปห้องน้ำใกล้ๆ ปิดประตูลงกลอนได้ก็ปล่อยโฮออกมาสุดเสียง
เรื่องราวในวันนี้มันเป็นอะไรที่สุดกลั้นแล้ว ผมต้องเจอเรื่องเลวร้ายต้องลดทิฐิอ้อนวอนคนที่ไม่ควรอ้อนวอน
แถมโดนดูถูกกลับมาอีก พ่อ...แม่ ผมขอโทษ ถ้าพ่อแม่รู้คงผิดหวังในตัวผมแน่ๆ
ก๊อก!! ก๊อก!!
“เฮ่...เป็นไรหรือเปล่า”
อึก! ผมสะอื้นลากทิชชู่ยาวเฟื้อยออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วสั่งขี้มูก
พรืดดดด...............
ฮ่า....ค่อยโล่งหน่อย
“ครับ...ไม่เป็นไรแล้ว”
ผมสงบสติอารมณ์รีบเช็ดน้ำตา ไม่ว่าจะอยากทำหรือไม่ก็ต้องทำ ผมต้องทำให้มันจบที่ผม
ไม่ใช่ที่พ่อ,แม่เด็ดขาด คิดได้อย่างนี้ก็ลุกขึ้นเปิดประตูออกไป เจ้าของห้องยืนมองสีหน้าสงสัยกึ่งๆไม่พอใจนิดหน่อย
“เอ่อ...ขอโทษครับ...ผม...สติแตกไปหน่อย ก็เลย....”
“สติแตก??”เขาถามหน้าเครียด
“อะ เอ่อ....ผม” สายตาเหลือบไปเห็นเหล้าบนโต๊ะ “มะ มาดื่มกันก่อนเถอะครับ”
ผมเดินตัวลีบมาที่โซฟา ผสมเหล้าแบบมั่วๆใส่แก้วให้ เขารับมาจิบนิดหน่อย
สีหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่โกรธ ผมคิดว่าเขาใจเย็นกับผมมากแล้ว
“เอ่อ....คือเมื่อกี้เครียดไปหน่อยน่ะครับ ผมเพิ่งมาครั้งแรกแล้ว.....”
ผมนิ่งเพราะนึกสรรหาคำพูดไม่ออก “ขอโทษครับ ผมมาที่นี่เพื่อทำงานของผม”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ เอาล่ะ....ผมพร้อมแล้ว เชิญพี่ได้เลยครับ”
ผมนั่งจ้องหน้าเขาแบบตั้งใจสุดเลยๆนะ เขาจะเอาผมไปต้มยำทำแกงยังไงก็ได้
ผมสู้เต็มที่.....แต่พี่แกมองตาแบ๊วไม่กระพริบเลย
“ฮะฮะฮะ...เรานี่ตลกดีแฮะ”จู่ๆพี่แกก็หัวเราะฮ่าออกมาหน้าตาเฉย
“ตลก???” ผมงงเลย
“เราเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า”
เข้าใจอะไรผิด??? ก็ผมมานี่ก็เพื่อมานอนด้วยไม่ใช่เหรอ
รึมีอย่างอื่น.... ผมเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ พี่ดิเรกถอนหายใจเฮือกพลางส่ายหน้าแบบเซ็งนิดๆ
แต่ก็ดีที่ยังยิ้มออกมาได้อยู่ผมถึงแน่ใจว่าแกยังไม่โกรธ
“อ่า.....พี่จ้างเรา.....ให้มาบริการพี่”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ” ผมว่าเสียงหนักแน่นมั่นใจ อ๊ะ?? ให้บริการเหรอ.....ให้บริการ??
หมายความว่า.....ผมต้องเป็นฝ่ายทำเรอะ... ตัวโตอย่างนี้จะให้ผม....
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ พี่หมายถึงมิวควรเป็นฝ่ายเริ่มก่อน....รู้หรือเปล่าว่าต้องทำอะไร”
เขายิ้มกว้างอย่างขี้เล่น เหมือนจะสนุกที่เห็นผมเงอะงะทำไรไม่ถูก
“รู้สิครับ รู้.....” ผมนิ่งอึ้งไปครู่
“เอ่อ...ผมว่าพี่สั่งมาเลยดีกว่า อยากให้ผมทำอะไร บอกมาได้เลยครับไม่ว่าจะให้ทำอะไร ผมทำได้ทั้งนั้น!!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....” เขาหัวเราะฮ่าอีกล่ะ มือใหญ่ตบไหล่ผมป้าบๆ
“นี่.... บอกให้พี่สั่งมาได้เลย ทำได้ทุกอย่าง.... โทษทีนะ
เล่นทำหน้าเหมือนเตรียมตัวจะไปฆ่าใครสักคนแบบนี้ พี่หมดอารมณ์พอดี”
“อ้าว...เหรอ” ผมเกาหัวแกรกๆ ไม่เข้าใจเลย
“ฮะฮะ....พี่เจอเด็กใหม่มานักต่อนักแล้ว แต่ไม่เห็นใครเครียดแปลกๆแบบเราสักคน...คงตื่นเต้นสินะ”
ฮ่าฮ่าฮ่า...ผมหัวเราะแห้งๆ
“ดื่มนี่หน่อยสิ จะช่วยได้เยอะเลย” เขาเทเหล้าเพียวๆก้นแก้วให้ผม อารมณ์ตื่นเต้นจัดทำให้ไม่ได้คิดอะไรมาก
ผมรับมากระดกรวดเดียวหมด ฮ่า....ร้อนกระเพาะวูบเลย หัวใจเต้นตึกๆในอก
ตอนนี้เต้นแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ ความร้อนในกระเพาะวูบวาบแผ่ซ่านไปตั้งตัวโดยเฉพาะใบหน้า เขารินให้อีกแก้ว
“มิวหน้าแดงเร็วจัง” เขาเอนตัวมาใกล้อีกนิด ผมมองๆแล้วแกหล่อไม่สมชื่อดิเรกเลย
น่าจะชื่อณเดช หรือ แบรด พิตต์ ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“แก้มสีนี้น่ารักจัง”
“อย่าชมผมเหมือนเป็นเด็กๆสิครับ”
“ก็เรายังเด็กนี่นา”
“เด็กที่ไหน ผมยี่.......สิบแล้ว” อ๋อ?? ผมหลุดอะไรไปเนี่ย
ตายโหงแล้ว....ผมเก็บปากแล้วค่อยๆแลตามองคนข้างๆ ที่มองอยู่
“20เหรอ ตกลง 20 หรือ 16 กันแน่”
“เอ่อ......ขอโทษครับ ผมคิดว่า....บอกอายุน้อยๆไว้ก่อนดีกว่า”
“อ้อ....ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าเรามันไร้เดียงสาหรือเจ้าเล่ห์กันแน่”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดอีก ในเมื่ออายุ 20แล้วฉันก็ไม่ต้องอารัมภบทให้เสียเวลา มานี่”
เหมือนเขาจะไม่พอใจอะไรบ้างอย่าง อยู่ดีๆก็ดึงผมพาดบ่าแบกขึ้นเฉยเลย
“เดี๋ยวครับ...อย่าเพิ่ง” ผมร้องเสียงหลง ก่อนจะโดนเหวี่ยงลงบนเตียง
ตึ่ง!!! ตึ่ง!!! ตึ่ง!!!!
“เปิดประตู....ผมมีเรื่องจะพูดด้วย เปิดหน่อย”
ใครกันน่ะ??
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
หวังว่าพระเอกจะตามมา
ทำไมตามมาช้าจัง
น้องมิืวเกือบโดนแล้วนะเนี้ย 5555
-
สิทธทำไมพูดแบบนั้น คิดอะไรอยู่ ทำไมทำแบบนั้น สงสารมิว ก้องจะทำอะไรนะ
-
o22 เอาล่ะโว้ย สองหนุ่มดันเล่นตัว
จนมิงเกือบโดนปู้ยี่ปู้ย่ำซะแล้ว
รอค่ะ บวกเป็ด
-
ถ้าไม่มี3Pจะเชียร์ให้ได้เสียกับพี่ดิเรกเลย :z3:
-
สิทธ์นี่ยังไง ต้องให้มิวโดนปู้ยี่ปู้ยำก่อนหรือไงเนี่ย
-
แมร่งเล่นตัวฉิบหาย แต่จะโทษมันก็ไม่ได้
พวกมันแค่ต้องการของเล่นชั่วคราว เบื่อมันก็ทิ้ง แค่คนๆนึงมีปัญหาพวกมันไม่แคร์อยู่แล้ว
-
อิสองตัวนั้น อะไรของมันฟร่ะ :angry2: :angry2: แกคิดว่ามิวเป็นคนแบบนั้นหรือไง ชิส์
แล้วดูซิมาเจอตาดิเรก อะไรก็ไม่รู้ดูน่ากลัว :m16: มาช่วยให้ทันนะโว้ยยยยย
-
ใครมา
-
ไอ้พวกสองตัวนั้นแม่ง เล่นตัวอีก จับกระทืบแม่งง :z6: :beat: :beat: :z6:
-
ผิดมั้ยถ้าจะเชียร์ดิเรกให้เป็นพระเอก ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ หล่อเลว(มาก) โดนใจ~~ :-[
-
เชี่ยสิท! ใจร้ายว่ะ!!
เปลี่ยนๆๆๆๆ ดิเรกๆ รับบทพระเอกแทนทีดิ๊!! #หมั่นไส้พวกเล่นตัว = ="
เขี่ยเชี่ยสิท ก้องให้พ้นๆเลยเหอะ หมั่นไส้เว้ยยยยยยยยย~
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.คาดว่าน่าจะเขี่ยไม่พ้นสินะ เฮ้อ~
-
อ่านด้วยคนค่่ะ
-
รอตอนต่อไปจ้า o13
-
ถ้าไม่ขึ้นว่า 3P เดี๊ยนเชียร์คุณดิเรกไปแล้วนะย่ะ :a14:
กอดคุณนักเขียนแน่นๆมาต่อไวจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คิดจะมาทวงทาสคืนหรือไง หึ
-
มิวน่าสงสารจังเลย T^T
สิทกับก้องจะไม่ช่วยมิวเลยเหรอ!!
แอบหวังมากเลยว่าคนที่เคาะประตูจะเป็นสิทกับก้อว :call:
-
ง่ะ ตอนที่แล้วไม่รุว่าเม้นแทรกๆๆไป
ขออภัย
น้องมิวจเกือบโดนกินตับแล้วมั๊ยล่า
เจ้าสิทนี้ชักช้าซะจริง
-
อยากเล่นตัวดีนัก เป็นไงล่ะ
-
เฮ้อจะไปโทษสองคนนั้นเลยก็ไม่ได้ล่ะน้า แต่ก็เล่นตัวจนน่ากระทืบจริงๆเลย
แล้วไอเสียงประตูเนี่ยคือมาช่วยใช่ไหม
คนเขียนมาต่อเร็วๆน้า
-
กว่าจะมานะพระเอก
-
ถึงจะสามพี แต่มีกิ๊กเพิ่มอีกก็ได้มั้ง
เชียร์คุณดิเรกค่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก น่าร้ากอ่ะ
-
ว่าที่ปั๋วเด็กของมิวมาตามรึเปล่า :z1:
-
มิวนะมิว จับพลัดจับผลูมาเจอเรื่องอย่างนี้เข้า :เฮ้อ:
คนที่คิดว่าจะช่วยได้กลับปฏิเสธแถมพูดจาดูถูกอีก :m16:
เป็นเราก็ตัดสินใจแบบมิวนะ ไปตายเอาดาบหน้า
แต่ที่มาเคาะประตูนี่ใคร สิทหรือก้องหรือคนอื่น :serius2:
อวยพรให้มิวให้โชคดีนะจ๊ะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
โด่ๆๆๆๆ สองคนนั้นดันทำเล่นตัว มิวโดนอุ้มพาดบ่าไปละ :angry2:
-
งื้อ~มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
เชียร์พี่ดิเรก ได้มิ...ก๊ากกกกกกกกก
หมั่นไส้ไอ้สองตัวนั่น =_='
-
ชิส์ ไอ้สิทเล่นตัว :fire:
เชียร์คุณดิเรกดีกว่า :-[
-
ในที่สุดก็อ่านครบทุกเรื่องแล้ว :-[
อยากบอกว่าชอบทุกเรื่อง
อยากให้แต่งเรื่องที่ไม่จบให้จบจังเลย o13
สู้สู้นะ.....จะเป็นกำลังใจให้ตลอดปายยยยยย :bye2:
-
อาเฮียดิเรกหล่อซะด้วย เดี๋ยวปั๊ดเชียร์ให้เฮียแกเป็นพระเอกซะเลย
จบแบบหักมุม(หักหลังคนอ่าน)ไปเลย ฮ่าๆ
แต่ใครมาขวางว่า จะก้องหรือสิท หรือทั้งคู่
แล้วตกลงจะ 3pไหมเนี่ย ก้อง สิท ประกาศแยกวงกันซะแล้วแบบนี้ ฮ่าๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
ก๊าก เอาเฮียดิเรกอีกคน 4P จัดให้น้องมิวหนักๆ ช้อบชอบ
ขอบคุณครับ
-
เจ้าพวกบ้า เล่นตัวอยู่นั่นหล่ะ
เชียร์เฮีย ดิเรกได้ไหมนี่
-
เอิ่ม...ดิเรก สองตัวแสบ...ดิเรก สองตัวแสบ...ดิเรก สองตัวแสบ โอ้ยๆเลือกไม่ถูกอ่ะ :-[
ว่าแต่พี่ดิเรกชอบแบบ SM เปล่าอ่ะ คือ...ไม่ไรหรอ พอดีหนูชอบอ่ะเคอะ กิกิกิ :haun5:
-
หวังว่าคงจะมาทันนะ ดูแล้วไปกับดิเรกคงไม่ดีซักเท่าไร ฟังจากที่บักหน้าหลุมอวยพรแล้วน่ะนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ใครกันหนอ??
-
ไม่อยากบอกเรยว่าเชียร์ดิเรกอยู่ :really2:
ถึงจะหล่อเลว แต่ดูแล้วอาจจะดีกว่าอยู่กับไอ้สองตัวนั้น
เค้าอยากให้มิวเจอคนดีๆอ๊ะ!!! :o12:
คนแต่งอย่าใจร้ยกับมิวเลยน้าาาา
-
สงสารมิว...สิทไม่น่าพูดกับมิวแบบนี่เลย
-
เห้ยยยยย.. มารตัวไหนมาขัดฟะะะะะะ..
อิชั้นเชียยร์พี่ดิเรกแล้ววววว กรี๊ดดดดดดดดด
:impress2:
ชอบจุงเบยยย โหดๆมาดนักธุรกิจแบบนี้ o18
-
[4] ยิ่งห้าม...ก็ยิ่งรุกนะ ไอ้บ้า!!!
ตึ่ง!!!! ตึ่ง!!!!
“เปิดประตู....เปิดเดี๋ยวนี้”
ข้างนอกทุบประตูโครมๆอย่างไม่บันยะบันยัง ผมหันไปมองพี่ดิเรกที่ดูจะงงๆนิดหน่อย แฟนเขาตามราวีหรือไง
เรามองหน้ากันไปมา ข้างนอกก็ไม่ยอมหยุด ทุบโครมๆอยู่นั้นแหละร่างสูงตัดสินใจเปิดประตูให้สิ้นเรื่องสิ้นราว
พอประตูเปิดผัวะ
ตูม!!!!
พี่ดิเรกโดนชกโครมเดียวหงายหลังผึ่งเลย คนที่พรวดพราดเข้ามาทำให้ผมตกใจแทบช๊อค
“ก้อง??”
“มานี่” เขาคว้าแขนผมได้ก็ลากออกไปนอกห้องเลย วินาทีนั้นผมทั้งตกใจ งุนงงสับสน ทั้งดีใจ ทั้งโล่งอกอย่างที่สุด
อิสระภาพ.....ผมเข้าใจความหมายนี้ในที่สุด ยิ่งก้าวเท้าออกห่างจากห้องนั้นไกลเท่าไร
ตัวผมก็ลอยเหมือนมีปีกบิน ดีใจที่สุด....
ปัง! ประตูรถปิดโครม
“นายทำอะไร...ไปชกเขาได้ยังไง” ผมโวยใส่เป็นอย่างแรก
“ไม่ชกแล้วจะให้ทำไง จะให้ยืนเลคเชอร์วิชาศีลธรรมหรือไง เสียเวลา” เขากระแทกเกียร์เหยียบสุดตีนออกจากที่นี่
มันก็จริงแต่ผมรู้สึกถึงหายนะที่จะตามมามากกว่า พี่ดิเรก ไอ้พี่ยอร์ทอีกล่ะ
“..ต้องกลับไป”
“ว่าไงนะ”
“ฉันต้องกลับไป นายพาฉันหนีออกมาก็ไม่มีประโยชน์หรอก ไอ้พี่ยอร์ท มันจะเล่นงานฉันน่ะสิที่ทำให้มันเสียลูกค้า”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ไม่เป็นไรได้ไง”
“เชื่อเถอะน่า” ก้องตวาดใส่เสียงดังจนผมสะดุ้ง “คนพวกนี้อยากได้เงินเท่านั้น จ่ายให้มันไปก็จบ”
เขาเข้าเกียร์ขับรถออกจากโรงแรม เสียงล้อบดถนนลั่นเอี้ยด ผมฟังแล้วยังเสียวสันหลังแทน
เสียงรถกระหึ่มแรงพอๆกับหัวใจที่เต้นรัว
“กูจะจ่ายให้เอง”ก้องหันมามองแวบหนึ่ง สายตาเขาเอาจริงจนผมสับสนไม่รู้ว่าจะดีใจหรือกังวลดี
แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งนิ่งแล้วใช้ความคิด
“ถ้าเกิดพวกเขาไม่ยอมล่ะ”
เอี้ยดดดด....ก้องหักเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง เขาหยิบมือถือออกไปโทรข้างนอก ผมได้ยินชื่อพี่ยอร์ทคำหนึ่ง
คงเจรจากันอยู่ ผมเฝ้ามองเขาดูทุกอากับกิริยา ในใจภาวนาตลอดเวลา
ตกลงเถอะ....
ตกลงกันด้วยดีเถอะ อย่ามายุ่งกับผมเลย...
ผมกุมมือตัวเองแน่นจนชาไปหมดกว่าก้องจะกลับเข้ามาในรถอีกครั้ง
กลิ่นเหงื่อเขาโชยมาแตะจมูกมันทำให้สังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องไม่ดีมากกว่า เรามองหน้ากันนิ่งขณะที่ไฟรถกระพริบดัง ติ๊ก! ติ๊ก!
“เขาขอเจรจาลูกค้าก่อน ถ้าโอเคต้องจ่ายอย่างน้อย 2หรือ 3 เท่าของค่าตัวมึง”
โฮ่...ขอบคุณคุณพระ คุณเจ้า..... แค่ยอมเจรจาก็ดีแล้ว ดีกว่าตัดความหวังเสียเลย
ผมยกมือปิดหน้าลูบเอาความกังวลต่างๆนาๆออกไป พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นก้องซบหน้ากับพวงมาลัยหันมองผมอยู่
แววตาโล่งอกเหมือนกันเลย
“ขอบคุณ...”
“อย่าเพิ่งเลย....เอาไว้ขอบคุณหลังจากที่เราคุยกันแล้วดีกว่า”
พูดอย่างนี้หมายความว่าไงฟะ?? ผมนั่งเงียบไปตลอดทางจนถึงบ้านของตัวเอง
ตอนนี้มันมืดสนิทไร้ชีวิตชีวา ทุกวันเวลานี้เราสามคนพ่อแม่ลูกได้หลับอุตุฝันดีกันสบายไปแล้ว
ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะผมคนเดียว
“ขอน้ำหน่อย รีบซิ่งตามตูดมึงจนเหนื่อยเลย คอแห้งชะมัด”
เข้าบ้านมาไม่ทันไรแขกที่ไม่ไคร่จะยินดีต้อนรับสั่งกลายๆ เขาถอดเสื้อนอกวางพาดที่พนักเก้าอี้
ผมถึงเห็นเสื้อที่ยับยู่ยี่เปียกชุ่มเหงื่อไปหมด
เขา....ตามหาผมสินะ
ไม่ชอบที่โดนใช้หรอก แต่..ยกให้สักครั้งก็ได้
ผมรินน้ำในตู้เย็นให้แล้วนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆมองเขาดื่มน้ำ อึกๆๆหมดแก้ว
“เฮ่อ ค่อยยังชั่ว.........บ้านเงียบนะหลับกันหมดแล้วเหรอ”
“พ่ออยู่โรงบาล แม่ก็ไปนอนค้างที่นั้น”
“เป็นไร”
“ก็....” ผมลังเลนิดหน่อยแต่คิดว่าจะปิดไปทำไม เลยเล่าให้ฟังทั้งหมด
.............................................
.........................
“แล้วมึงเลยไปใช้หนี้มันแทนพ่อ”
“เปล่า....ตอนแรกกะจะไปตีหัวมัน แต่โดนมันจับขังไว้”
“หึ”
“อะไร?”ผมไม่ชอบเสียงแบบนี้เลย
“ไม่ใช้สมองเลย”
“อย่ามาว่านะ ถ้าเป็นนายๆจะไม่ทำแบบนี้เหรอ”
“ไม่แน่นอน ถ้าเป็นกูล่ะก็จะไปหาคนที่สามารถต่อรองได้ต่างหาก”
“ใคร?? นายล่ะสิ”
“เอ่อ!สิ ไหนๆก็พูดแล้ว มาพูดถึงหนี้สินระหว่างเราดีกว่า” ก้องชี้นิ้วไปมาระหว่างเรา
ก่อนขยับเก้าอี้หันมาทางผม ไม่ชอบเลย...ผมจะเจอกับอะไรเนี่ย??
-
“กูเป็นเจ้าหนี้มึง ข้อนี้เข้าใจดีใช่ไหม”
“อืม..” ผมยอมรับ
“ในฐานะลูกหนี้มึงต้องทำตามที่กูสั่ง ..อย่างแรกเลย มึงต้องเรียกตัวเองว่า ‘ผม’ ขานรับ ‘ครับ’ ทุกครั้งด้วย”
“นี่...ฉันอายุมากกว่านายนะ”
“เกี่ยวไรด้วย กูพอใจ มีไรไหม”
ดูมัน!!....นิสัยเสียไอ้นี่ ผมขี้เกียจเถียงแล้ว “ก็ได้”
“อย่างที่สอง.....” เขาฉีกยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ ฝ่ามือใหญ่ตบที่หัวเข่าตัวเอง ทำนองให้มาตรงนี้
“อะไร?” จะให้ผม...นั่งตักเหรอ เพี้ยนหรือไงถึงอยากให้ผู้ชายอย่างผมนั่งตักแทนที่จะเป็นสาวๆ ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“มานี่ อย่าให้พูดหลายครั้งนะมึง”
“ไม่เอา....กูหนัก เอ๊ะ!” ผมขึ้นกูมั่งเท่านั้นแหละเจอตาดุใส่ มันลากแขนดึงให้ขึ้นนั่งตักให้ได้
ผมเกาะขอบโต๊ะขืนตัวสุดขีด ก้นหย่อยบนตักมันนิดเดียวเอง ไอ้ก้องช้อนขาผมขึ้น
วางพาดบนโต๊ะกินข้าวเฉยเลยทำให้ก้นหย่อนปุ๊บนตักมันเต็มๆ
“อย่าให้กูต้องเรียกหลายครั้งนะ นั่งตักแค่นี้มันจะตายเรอะไง”
“ปล่อยนะเว้ย กูไม่ใช่ผู้หญิงนะ..สาวๆไหนก็มีทำไมไม่ไปหาสักคน ห๊า...มายุ่งกับกูทำไมว่ะ”
ท่อนแขนแข็งแรงรัดเอวผมแน่น มืออีกข้างคว้าคางผมขึ้นบังคับให้แหงนมองสบตามันในระยะประชิด
ลมหายใจร้อนๆรดใบหน้าผมได้กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นมินต์อ่อนๆ
ตาสบตาแต่ไม่รู้ทำไม.....ความสนใจมันถึงอยู่ที่ปากมากกว่า
ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนไม่ได้จะคิดดิ้นรนเอาตัวรอด
ทันทีที่ผมผลุบตาลงมองปากตรงหน้า มันก็เคลื่อนเข้ามาหาแนบกับริมฝีปากผมด้วยแรงกดหนักหน่วง
???????????????????????????????????????????????
คนจูบกันมันเป็นแบบนี้เหรอ ปากบดกันแรงๆขบกัดปากให้พอแสบเสียว
พอขยับปากหนีก็โดนฉวยโอกาสสอดลิ้นเข้ามาพบกับลิ้นของผม
วินาทีต่อมาผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่าขนลุกซู่ไปทั้งตัว หัวใจเต้นโครมๆ
ตัวสั่นและอ่อนแรงยังกะละลายกลายเป็นน้ำ ฝ่ามือที่ประคองเอวผมเลื่อนขึ้นมานิดเดียวก็สัมผัสยอดดอกผ่านเสื้อบางๆ
ผมสะดุ้งโหยงแค่โดนนิ้วบีบคลึงไปมาก็ทำให้รสจูบมันซาบซ่านขนาดนี้เชียว
โคตรพ่อโคตรแม่เอ้ย...เกิดมาไอ้มิวไม่เคยพบเคยเจอ ความรู้สึกบางอย่างท่วมท้นขึ้นมาเต็มล้นตัวผม
มันหวานซาบซ่านเหมือน....
เหมือน.....
เหมือน............ไม่รู้สิ ผมไม่รู้ ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกปล้นจูบอย่างหิวกระหาย
อย่างเดียวที่รู้คือผมและร่างกายผมไม่เคยรับมือการรุกรานอย่างร้อนรนกระตือรือล้นขนาดนี้มากก่อน
ผมหอบฮักอ่อนแรงอยู่ใต้ริมฝีปากคู่นั้น ถูกเก็บเกี่ยวจนพอใจ
เขาเงยหน้ามองดูผมลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างพอใจ
“ใช้ได้....รสชาติดีทีเดียว”
ผมตัวแข็งทื่อเหมือนโดนตบหน้าฉาด หน้าชาไปเป็นแถบเลย
“มะ...มึง...จะ...จะ......” จูบ คำนี้ทำไมพูดยากจัง ผมร้อนผ่าวไปทั้งหน้าแทบแทรกแผ่นดินหนีแล้ว
ทนดูหน้ามันไม่ได้เลยดิ้นรนตะกายจะออกจากตักมันให้ได้ แต่มือมันเหนียวเหลือเกิน
ดิ้นไปดิ้นมาผมรู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆแนบกับร่องก้น โอ๊ะ??
“เฉยทำไมล่ะ..ดิ้นต่อสิ กำลังสนุก” ผมมองหน้าคนพูดแววตาเขาเป็นสีเข้มขึ้นบ่งบอกถึงความต้องการลึกๆข้างใน
ผมได้แต่นั่งตัวแข็งไม่กล้าจะขยับแม้แต่นิ้วเดียว
กลัว.....แน่ล่ะ เป็นใครบ้างจะไม่กลัวในเมื่อกำลังกับขนาดตัวต่างกันมากอย่างนี้
ผมนั่งตักมันอยู่หลายนาที ใจเริ่มเย็นขึ้นทีล่ะนิดแต่ก็ถูกรบกวนด้วยนิ้วที่เกลี่ยใบหูเบาๆชวนให้สยิว
“พอแล้ว....จะเล่นไปถึงไหน กูไม่ใช่ของเล่นนะ ถ้าอยากจะแหย่เล่นล่ะก็ ไปหาผู้หญิงทีเข้าเต็มใจสิ”
“กับสาวๆมันสนุกได้แค่แป๊ปเดียว....สู้มิวไม่ได้ สนุกกว่าเยอะ น่าจูบทุกวันด้วย”
ห๊ะ....นี่มันจะหยามกันไปถึงไหนวะ อย่างกูเนี่ยนะจะจูบกับมึงทุกวัน ไอ้ก้องหัวเราะเยาะเหมือนอ่านความคิดผมออก
รีบลุกเล้ย รีบลุก....บ๊ะ มือมันกอดเอวผมไม่ปล่อยเหนียวยิ่งกว่ากาวยาแนวตราตุ๊กแกอีก
“มือ....ปล่อยสิเว้ย”
“พูดดีๆแล้วจะปล่อย”
“นี่ก็พูดดีแล้ว ปล่อย!!”
“ใครเป็นเจ้านายหา?? ปากมากเดี๋ยวคิดดอกแม่งเลย”
“ปล่อยผมได้ไหม” ผมเสียงอ่อนไวซะไม่มีอะ... เรื่องเงินทองมันของนอกกายก็จริง
แต่ถ้าทำให้ดอกมันบานจนหุบไม่ลงนั้นมันคงไม่ดีแน่ เพื่อนๆว่าจริงไหม
“เอามือถือมาก่อน...มือถือล่ะ”ก้องแบมือ
“มัน...คงหล่นหายตอนอยู่ในร้านไอ้เสี่ยนั้น ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อเครื่องใหม่ก็ได้”
ผมคิดว่าเอาเครื่องถูกๆสัก ห้าร้อยกว่าบาทก็พอใช้แก้ขัดไปก่อน ไว้มีตังค์แล้วค่อยซื้ออันดีๆ
“งั้นพรุ่งนี้เที่ยงไปเจอกันที่ห้าง”
“ห้าง?? ทำไม...จะซื้อมือถือให้หรือไง”
“เอ่อ”
ห๊ะ...ผมอึ้งไปเลย แค่แซวเล่นแต่มันเอาจริงซะงั้นติดหนี้ยังไม่พอหรือไงถึงจะซื้อของให้อีก “พูดจริงอะ”
“เอ่อ” เขาย้ำ
“กูซื้อเองได้” ว่าแล้วก็เจอตาดุใส่เลย เขาให้ผมเรียกตัวเองว่า ผมนี่นา “ของมันไม่ได้แพงอะไรนี่”
“ตามใจ เอารุ่นที่มีA-GPSนะ”
“หา? เอามาทำไม”
“ก็จะตามได้น่ะสิ ว่ามึงอยู่ไหน”
โห.....มึงกะจะไม่ปล่อยกูเลยใช่ไหมเนี่ย ก่อนหน้านี้ที่คิดว่ามึงเป็นคนดีกูขอถอนความคิดเลย
“ได้” กัดฟันพูดนะเนี่ย ถ้าได้เถียงกันก็คงไม่จบแน่ ไอ้ก้องลามปามเอาคางมาเกยบนหัวผมอย่างไม่กลัวของสูงเลย
ไอ้ครั้นจะโวยก็ใช่เรื่อง ผมเลยนั่งเฉยๆเรานั่งอยู่ท่านั้นอยู่นานเกือบจะผล็อยหลับไปซะแล้ว
ถ้านาฬิกาข้างฝาไม่ดังเตือนเสียก่อน
ตี 5 แล้ว แม่จะตั้งนาฬิกาเตือนให้เปิดร้านได้แล้ว แต่วันนี้คงไม่ได้เปิด ผมเผลอเงยหน้าขึ้นมองและก็ได้จูบเบาๆที่สันจมูก
อะไร?? บ้า...ทำยังกะกูเป็นแฟนมึง
“จะเปิดร้านหรือเปล่า”
“ไม่เปิด เดี๋ยวต้องเตรียมเสื้อผ้าไปให้พ่อแม่ที่โรงพยาบาล”
“โอเค งั้นกลับล่ะ ตอนเที่ยงเจอกัน อ้อ...จริงสิ”
ก้องทำท่าจะลุกแล้ว ไอ้ผมก็รีบลุกด้วย แต่ไม่ทันไรมันก็ดึงผมกลับลงไปนั่งท่าเดิมต่อ
จับมือผมขึ้นมาจรดปากากาเมจิกลงกลางฝ่ามือเลย
“เฮ่.....”
“นี่เบอร์กู เสร็จจากโรงบาลแล้วโทรหา เข้าใจไหม” มันดันผมลุกจากตัก และยังมีตบก้นแถมมาทีหนึ่ง
ดู๊...มันทำยังกะผมเป็นเด็กของมันยังงั้นแหละ
“ไปนะ”
“เอ่อ...ขอบใจ” ผมกัดฟันกรอดๆเลย อะไรของมันวะเด็กสมัยนี้...จีบผู้ชายเป็นแฟชั่นหรือไง
ถึงมาตอแยกันเสียจริง ผมเลื่อนประตูเหล็กลงคล้องกุญแจไว้ไม่ล๊อค
พออยู่คนเดียวก็โล่งอกอย่างบอกไม่ถูก แค่คืนเดียวผมเจออะไรมามากจนสาธยายไม่ถูก
เหนื่อยใจ แต่ก็โล่งอกด้วย เป็นหนี้ไอ้ก้องยังดีกว่าเป็นหนี้ไอ้เส็งหรือไอ้พี่ยอร์ทอีก
เอ๊ะ?? ลืมพี่ดิเรกไปได้ไง สาธุ....อย่าโกรธผมเลยนะครับ พี่กับผมไม่มีวาสนาต่อกันหรอก
ผมเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว แปรงฟันไม่ทันเสร็จก็มีเสียงตบประตูโครมๆ ผมรีบบ้วนปากออกมาเปิดประตูให้
“ก้อง....ลืมของเหรอ”
วินาทีที่เห็นหน้าคนที่รออยู่ ผมตะลึงไปชั่วครู่
เขาพรวดพราดเข้ามาดึงประตูเหล็กลงดังโครม! ขณะที่ผมอ้าปากค้างไม่เลิก
“ไอ้ก้องเสร็จธุระแล้วสิ....งั้นตากูมั่ง”
สิทถอดเสื้อนอกออก ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่มันไม่ดีสำหรับผมแน่
“จะทำอะไร” ผมใจไม่ดีที่เห็นเขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อออกทีล่ะเม็ด
“เลิกทำเป็นเล่นตัวน่า....ไอ้ก้องมันทำไว้ยังไงกูก็จะทำอย่างเดียวกันนั้นแหละ”
“มะ...” ผมจะร้องบอกว่า ไม่ใช่ แต่มันก้าวพรวดประชิดตัว ฝ่ามือตะปบปิดปากผมเสียก่อน
มันดันผมหงายหลังลง มือยึดข้อมือผมกดตรึงไว้กับพื้น สีหน้ามันนิ่งแววตาเอาจริง ผมใจเต้นรัวด้วยความกลัว
เขาจะทำอะไร??
*************************************
ถึงเพื่อนๆ
จบเกมไม่ลงอีกแล้ว เรื่องลื่นไหลออกมาเรื่อยๆและ.....ท่าจะไม่จบแค่ 3Pน่ะสิ
ขนาดคนแต่งเองก็ยังแปลกใจเลยว่า ตูเขียนมาได้ไงหว่า
ยังต่ออีกหน่อยนะคะ จะพยายามไม่ให้ยาวเกินไป
ถ้าเพื่อนคนไหนไม่ชอบด้วยประการใดแจ้งด้วย จะได้ปรับปรุง
โปรดติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
แสดงว่าจะเป็น 4P เหรอคะ แหมๆ มิวนี่ก็เสน่ห์แรงเนอะ
รอค่ะ บวกเป็ด
:z2:
-
เอาพี่ดิเรกมาเพิ่มเลย :oo1:
-
มิวเอ๋ยมีแต่คนรุม...(รัก)
-
รอจ้า
-
อร๊ายยย ขอต่ออีกตอนไวๆได้มั้ยคะ
-
:L2:อ่านเรื่องนี้ลื่นไหลค่ะ
มีแบบสงสารนายเอกเป็นพักๆ แต่เห็นความรักปนหื่นของไอ้สองตัว เอ รึสามตัวนั่น
มันลุ้นค่ะ ว่าจะเป็นยังไง :man1:
-
จริงๆแอบสงสารมิวนะ
แต่.. 4 P ก็ดีนะ เร้าใจดี 5555555
แค่คิดก็ หึหึ :haun4:
-
ต่อยาวๆก็ได้จ้าาา :oo1: :oo1: :oo1:
-
มิวเรานี่เสน่ห์แรงเกินห้ามใจจริงๆ
-
พี่ดิเรกจะได้เลื่อนขั้นเป็นพระเอกด้วยหรอเนี่ย แต่เชียร์นะ
อยากให้ก้องหรือใครก็ได้มาขวางสิททันจัง หมั่นไส้ รอพร้อมกันสิไม่งั้นจะเป็น 4p ได้ไง
-
จะกี่ P แล้วแต่คนเขียนเลย
แต่อยากบอกว่า ยิ่งอ่านยิ่งสนุก เดาทางไม่ออกแล้วจะไปทางไหนต่อ
น้องมิว 20 ปี ฟีโรโมนพุ่งเลยลูกเอ้ยยยย :laugh:
-
ชอบๆ รอลุ้นตอนต่อไป
-
ไม่ใช่3pงั้นก็เป็น4pใช่มั๊ยค่ะ มีพี่ดิเรกด้วยใช่ป่าว??
-
ที่สุดคำเปรยของเราก็บรรลุผล จะได้อ่าน 4P แล้ว ก๊าก
ขอบคุณครับ ที่มีน้องมิว สิท ก้อง ดิเรก เป็นตัวหลักที่ลื่นไหล
-
ง่า อะไรของไอ้สิทวะ
-
4P ก้ได้คร้าาา เชียร์พี่ดิเรกสุดขาดใจเบยยยยยย :mc4:
:กอด1: :call: :call: :call:
-
:laugh:กดเลยๆๆ
-
รอค่า กำลังสนุกเลย
-
สนุกน่าติดตามจ้า
-
ว้าวแสดงว่าอาจกลายเป็น4Pสินะ ^^
อ่านแล้วสนุกมากเลยอ่ะอยากให้มาต่ออีก เริ่มเดาทางเรื่องยากมากเลยอ่ะ
ตกลงสิทเข้าใจว่ามิวเสร็จก้องไปแล้วมั้งเนี่ยดูจากท่าทางแล้ว มิวจะเป็นยังไงต่อไปน้า ><
-
เฮ้ยยย ทำไมสิทถึงรุนแรงแบบนั้นอ่า
จะเกิดอะไรขึ้นกับมิวอ่า
ติดตามๆๆ
-
ก้องกลับมาช่วยมิวก่อนสิทจะชุบมือเปิบได้ไงอ่ะ
-
จะมีเพิ่มอีกหรอเนี่ย
มิวจะไหวมั้ยน้า
แต่คนอ่านรอนะ อยากอ่าน
-
4P เลย!!!!
เอาพี่ดิเรกมาร่วมวงด้วยอีกคน อิอิอิอิอิิอิอิ :interest:
-
:z1: เอาเลยๆ ตามใจคนเขียนค่าาาา
กี่พีก็รับได้ ฮี่ๆๆ :pighaun:
-
กรี๊ดดดดด..... พี่ดิเรกขาาาาา.... :z1:
ปล.สิทอย่ารุนแรงมากนะ กลัวอ่ะ :sad4:
-
สิทคงไม่ได้เฝ้าก้องมิวอยู่หน้าบ้านหรอกนะนั่น ก้องคงอยู่นานเกินสิทถึงเข้าใจไปในทางนั้นได้เนี่ย แต่สิทก็ไม่ค่อยเลยนะ ตอนมิวขอให้ช่วยก็ไม่คิดจะช่วย แล้วยังพูดจาใจร้ายใส่แบบนั้น แล้วทีแบบนี้จะมายุ่ง แล้วมิวจะทำยังไงเนี่ย แล้วดิเรกจะยอมจริง ๆ หรอ
-
คนนึงไปคนนึงก็มา สู้ๆนะมิว
-
อ๊าาาาา รอรอ อยากอ่านต่ออออ
:L2:
-
ตามอ่านๆ สนุกทุกตอนเลยค่ะ คิคิ :oni2: :oni2:
+1 เป็นกำลังใจค่ะ :กอด1:
-
ไม่ว่าจะก่ีพีก็ตามใจจ้า
ชอบเร่ืองหลายตอน แบบนี้ :z2:
-
เรื่องยาวไม่ว่ากัน มาอัปเรื่อยๆก็พอ แต่มาอัปบ่อยๆก็ดีนะ ฮ่าๆๆ
ตกลงเรื่องนี้จะ3pไหมเนี่ย ตั้งชื่อไว้3pก็ต้อง3pนะ
ไม่เอามากกว่านี้แล้วน้า สงสารนายเอกมิว เดี๋ยวช้ำหมด
แล้วก็ขอให้มิวไม่ตกเป็นของใครที่ไม่ใช่พระเอก
ไม่งั้นเรื่องมันจะเศร้าไปน้า นายเอกรันทดเกิน ฮือออออ
:L2: :pig4: :L2:
-
จะ 3p 4p+++ ก็เอามาเรยคร่าาาา!
ขอแค่จบแบบนู๋มิวมีความสุข กี๊บก๊วสุดๆก็พอและ
แต่ตอนนี้เหม็นขีหน้าสิทมว๊ากกกกกกกก!!!!
ปากเสียแล้วยังทำตัวเอี้ยๆอีก กร๊าซซซซซซ อยากพ่นไฟ! :m31:
ต่อด้วยนี่! :fcuk: แล้วก็นี่! :z6: กระตื้บมานซ้าาาา555+ :laugh:
คนแต่งจ๋าาา อย่าทำให้มิวน่าสงสารไปมากกว่านี้เลยน้าาาา o18
-
ไม่จบแค่3P หมายความว่าจะจบมากกว่า 3P Σ（・□・；）
-
ง่ะ สิทธโหดเกิ๊น
-
เขียนได้ลื่นไหลก็ดีค่ะ จะได้มาอัพบ่อยๆ >< /โดนโบก! แต่ระวังยาวไปยาวมาจบไม่ลงนะ อิอิ ^^
ก้องนี่เท่มากเลยตอนถีบพี่ดิเรกนี่อย่างฮา ที่บอกว่าอาจไม่สามพีนี่ จะมีพี่ดิเรกมาแจม หรือเหลือก้องหรือสิทสักคนล่ะเนี่ย แต่ ณ ตอนนี้ปลื้มก้องมากกว่า มาช่วย เงินก็ตั้งเยอะ สิทรีบทำคะแนนนะ เดี๋ยวคนอ่านไม่เชียร์ 555 (เอ๊ะ! หรือจมาทำคะแนนโดยการรวบหัวรวบหางเลย!?)
รอตอนหน้าจ้า
-
จะกี่ P ก็ได้เท่าไรเราก็รับได้หมด :haun4:
สิทอย่าทำร้ายจิตใจหนูมิวนะ :angry2:
-
จะกี่Pก็ได้ค่ะขออย่างเดียวไม่ทานมาม่านะคะช่วงนี้กินบ่อย เฮะๆ
-
จะกี่ p ยังไงก็ได้คนเขียนจัดมาคนอ่านอ่านได้หมด
-
เย้ย มิวจะเสร็จบักสิทเป็นคนแรกงั้นรึ !
ออกแนวหลายพีแสดงว่า บักดิเรกก็ถูกใจมิวสินะ -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
ค้างอ่า รีบมาต่อนะคะ ชอบมากๆๆเรย
-
ไม่จบแบบ3Pแล้วจะจบแบบไหนดีหละเนี่ย :really2:
-
ก้องเขายังไม่ถึงสเต็ปนั้น
สินคงไม่ทำอะไรอย่างนัน้(รึป่าว)
ถ้าไม่จบ3p ก็จบแบบ4p
เอานายดิเรกมาแจมด้วย
แค่นี้ก็ไม่3pแล้ว
-
4P ไปเลย
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ ชอบ ๆ ๆ ๆ
-
ดีใจกับมิวที่ผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้
ไม่ว่ากี่ P เราก็ยินดีอ่านจ้า :-[
ตอนนี้เทคะแนนให้ก้องไปหมดแล้ว
สิทจะทำอะไรมิวอ่ะ เข้าใจผิดอยู่นะ
อย่ารุนแรงกับมิวนะ สงสารพี่เค้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
กรี๊ดดดดดด ด...
เอาดิเรกมาเพิ่มช่ายม๊ายยยยย.. หุหุ
แบบว่า ตัดอิสิทไปเลยก็ได้นะ ชักจะเหม็นขี้หน้า
ทำตัวป่าเถื่อนสิ้นดี แล้วที่ผ่านมานี่มันคืออะไรรร เห็นมิวเป็นเด็กขายหรือไง :m15:
:angry2: :angry2:
ออกไปจากบ้านมิวเลยนะ ไอสิทบ้า!
:m31:
-
:sad4: ก้องกลับมาช่วยมิวก่อน
-
กี่พีก็ชอบหมด
แต่ขอพี่ก้องเยอะๆได้เปล่าจ้า
-
ไม่จบที่3P งั้นจะกี่P ก็ได้นะคะ :haun4:
แต่มิวสเน่ห์แรงมากเลย หัวกระไดบ้านไม่แห้งจริงๆ o13
-
รอคนเขียนค่ะ อย่ามาม่านะคะ กำลังสนุกเลย :sad4: :sad4:
-
4P ก็ดีนะจ้าา คนเขียนสู้ๆๆๆ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อออ อือๆๆๆ
ค้างม๊วกกก
-
ยังรอตอนต่อไป
-
4 P 4 P 4 P
ฮิ้ววววววว :oni2:
เดี๋ยวนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย คนเขียนดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ :กอด1:
-
เชียร์พี่ณเดช เอ้ย พี่ดิเรกค่ะะะะะ 555555555
-
ThankS
-
อ่านแล้วอยากต่อยปากสิทเหลือกำลัง :m16:
พูดมาได้ไงอะ ขัดใจ น่าให้มิวเสยคางสวนปากเสียๆ ซะหน่อย
ทำตัวอะ ทำตัว :m31: ขัดใจเราอย่างแรง
เนื้อเรื่องกำลังหนุกอะ ไรเตอร์ทำค้างมากเลย
มาต่อเร็วๆ นะค้าาาา :pig4:
-
[5] เอ่อ! กูรู้ว่าพวกมึงรวย...
ผมอยากมีคนที่รัก....และคนที่รักผม
แต่นี่.....ผมกำลังจะถูกข่มขืน
มันไม่ควรเป็นแบบนี้
ไม่ใช่.....
แบบนี้....
เสื้อถูกกระชากแรงจนกระดุมหลุดออกไปเป็นแถบ ตัวหนักๆกดทับลงมาไล่ลมออกจากปอดผมหมด
นั้น...ไม่ทำให้ผมใจหายได้มากเท่ากับปากอุ่นๆจรดลงที่ซอกคอ ผมสะบัดหน้าหนีพยายามดิ้นรนให้หลุดจากมัน
ผมร้องลั่นสุดเสียง “หยุดนะ!!!”
ฟันคมๆกัดคอผมแรงเหมือนจะอยากทำให้เจ็บ เขากัดและดูดอยู่นั้นแหละ มันต้องเป็นรอยแน่ๆ
มันทำจนพอใจถึงเงยหน้ามองผม ลมหายใจร้อนๆรดหน้ามันโกรธอยู่....
โกรธเรอะ...คนที่ควรโกรธคือผมต่างหาก
“ปล่อยเดี๋ยวนะ”
“ปล่อยเรอะ....ทีไอ้ก้องไม่เห็นไล่เลย มันเดินออกไปหน้าบานอย่างนั้น สนุกกันใหญ่ล่ะสิ”
“ไม่เกี่ยวกับมึง”
“ไม่เกี่ยวเรอะ...” สิทดึงคอเสื้อผมขึ้น
“อย่านะ...ถ้ามึงทำอะไรล่ะก็กูจะตายให้ดู”
“อย่ามาขู่นะ”
“ก็ลองดูเซ่!” ผมเอ็ดสุดเสียง “ถ้ามึงไม่หยุดล่ะก็ กูจะผูกคอตาย...กูจะตายเพราะมึง ได้ยินไหม!!!”
ผมกลัว....
ผมไม่อยากตาย ที่ๆไปมาแล้วมันน่ากลัว แต่ตอนนี้ความอยากเอาชนะทำให้ผมไม่มีแก่จะเอาอะไรไปคิดแล้ว
ผมผูกคอตายเสียยังดีกว่าโดนข่มขืนผมคิดอยู่แค่นี้
แล้วทำไมผมถึงร้องไห้ล่ะ
น้ำตาอุ่นๆหยดจากหางตาทำให้รู้สึกตัว ผมร้องออกไปได้ยังไง...แต่นั้นทำให้มือที่กดผมไว้คลายแรงลง
ไอ้สิททำหน้าเหมือนโกรธและผิดหวังอย่างที่สุด
เขาขบริมฝีปากแน่นทำหน้ายังกะเด็กโดนคนอื่นแย่งขนมไป แล้วได้แต่ยืนดูอย่างผิดหวัง
น้ำตาคงทำให้ผมมองเบลอไป อย่างเขาน่ะเหรอจะรู้สึกผิด
ผมดันไหล่เขาออกไปจะลุกหนี จู่ๆเขากดผมลงอย่างเดิม มือกระชากเชือกฟางที่วางใกล้ๆมามัดสองมือผมติดกับขาโต๊ะ
“จะทำอะไร ปล่อยนะ” นี่เขาไม่สนเลยว่าผมจะตายเลยรึไง!!!!
“ปล่อย!!!” ผมโวยวายพยายามถีบขาออกไป แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งแพ้ สิทดึงสก๊อตเทปปิดปากผม
“อยากตายงั้นเหรอ.....โง่เง่าที่สุด”
เขากำหมัดทำท่าเหมือนจะชกผม แต่ก็ค้างอยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา
เรามองตากันแว่บหนึ่งนั้นเสียงโทรศัพท์บ้าน สิทยกนิ้วชู่ว์ให้เงียบ
ไอ้บ้า...แค่นี้ก็ร้องไม่ออกแล้ว ยังจะ....
“ฮัลโหล.....อ้อ คุณป้าเองหรือครับ ผมสิทไงครับจำได้ไหม เคยแวะมาเยี่ยมที่บ้านวันหนึ่งก่อนพี่มิวมอไซด์ล้ม
...........ครับ.....ครับ คือพี่มิวอยู่คนเดียวเหงาน่ะครับเลยขอให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อน...ตอนนี้เขาอาบน้ำอยู่ครับ
.......ครับ.....ครับ เดี๋ยวบอกให้ครับ คุณป้าไม่ต้องห่วงนะครับ ผมกับพี่มิวสนิทกันมาก
เขาพูดคุยเรื่องหนี้สินเรื่องค่ารักษาพยาบาลให้ฟังแล้ว ผมจะดูแลให้เอง.......ทุกอย่างเลยครับ........
โอ้ย อย่าเกรงใจครับ ผมน่ะรักพี่มิวมากกกก...พี่มิวก็รักผมยิ่งกว่าน้องอีก เแค่นี้เรื่องเล็ก”
เฮ่ยๆๆๆ ผมโกรธจนตัวสั่นไปหมด มัน.....ทำกับผมยังงี้ได้ไง ไอ้#!@^%!+?>#$%^&
ไอ้สิทยิ้มกว้างเหมือนรู้ว่ามันได้ถือแต้มนำแล้ว “จริงครับ......พี่มิวกับผมไม่มีความลับต่อกันหรอก
คุณป้าน่าจะเข้าใจว่าเรื่องที่เกิดกับคุณลุงทำให้พี่มิวเครียดมาก แกร้องไห้ทั้งคืนเลย”
“อือ!!!!” ไอ้....กร๊วกกกกกกกกก ใครร้องไห้วะ....เมื่อกี้ไม่นับเว้ย
“ครับ.............ครับ.....อย่าคิดมากครับคุณป้า ปล่อยให้ผมจัดการเอง ไม่ต้องห่วงครับ
พี่มิวสัญญาแล้วว่าจะทำงานที่บ้านผม ครับ.....ครับ......บ้านผมมีโรงงานผลิตแอร์รถยนต์และโรงแรมระดับห้าดาวครับ
แต่ผมจะไม่ให้พี่มิวทำงานพวกนั้นหรอก ผมว่า....จะให้พี่มิวมาติววิชาความรู้แบบตัวต่อตัวน่ะครับ”
หา??
“ครับ......ครับ.....ยินดีครับ แล้วผมจะไปเยี่ยมนะครับ......ครับ....หวัดดีครับ”
สิทถอนหายใจเฮือกหลังวางหูแล้ว เขาก้มตัวลงมาใกล้ จ้องมองผมด้วยสายตาที่เป็นห่วง
ผิดกับผมที่โกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไง คนที่ออกปากจะช่วยก่อนคือก้องต่างหาก
แต่เขากลับชุบมือเปิบเอาหน้ากับพ่อแม่ผมเฉยเลย สิทแก้เชือกมัดมือกับสก๊อตเทปออก
“กะ...กะกแก..กะ”
ผมตะเกียกตะกายขึ้นมา อารมณ์ตื่นเต้นเดือดพล่านจนไม่สามารถตั้งสติพูดออกมาเป็นคำได้ มันน่าโมโหตัวเองนัก
แต่อีกฝ่ายก็ใจเย็นผิดกับตอนแรกที่ทำท่าจะข่มขืนผมด้วยซ้ำ ตอนนี้เขามองแล้วยิ้มอย่างสบายใจ
ก่อนลุกขึ้นเดินตรงไปในห้องครัวแคบๆของผมแล้วชงเครื่องดื่มออกมา 2 แก้ว
“เอ้า....” กลิ่นโก้โกหอมๆในถ้วยอุ่นจัดยื่นมาถึงมือ ผมอยากจะปัดมันทิ้งเสียทั้งอย่างนั้น
แต่ที่ทำคือรับมาเป่าแล้วจิบนิดหน่อย รสหวานนิดๆกับกลิ่นหอมกรุ่นทำให้สติผมเริ่มคงที่ ...
ใจสงบขึ้นไม่กลัว ไม่โกรธ ไม่เครียดแล้ว ผมมองสิทที่นั่งไข้วห้างมองมาอย่างใจเย็น
เป็นเพราะแสงไฟหรือเปล่านะถึงทำให้เห็นผมเขาดำเข้มสะดุดตา โครงหน้าสมบูรณ์แบบไปเสียทุกส่วน
แค่นั่งเฉยๆก็เห็นเสน่ห์โชยออกมาเลย
“ใจเย็นขึ้นหรือยัง” เสียงทุ้มนุ่นทำให้ตื่นจากภวังค์
“อืม...”
สิทหยิบแก้วโกโก้ออกจากมือผม วางไว้บนโต๊ะผมมองดูเพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร
แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เขาหันมาหาฝ่ามือรวบปลายคางผมไว้ ริมฝีปากกดทับลงมาไวกว่าที่จะตั้งตัวได้ทัน
กว่าจะรู้ว่าเป็นอะไรลิ้นร้อนจัดก็แตะต้องส่วนที่ละเอียดอ่อนเต็มไปด้วยความรู้สึกในปากผม
“อื้อ....” คำอุทานหลุดออกมาได้คำเดียวแล้วทุกอย่างก็เหมือนถูกคลื่นกระทบหายไป
อ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดผมแนบแน่นจนสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจ
กลิ่นเหงื่อและกลิ่นเสื้อหอมจางๆอบอวลรอบตัว ผมได้ลิ้มรสจูบอีกครั้ง
ซึ่ง......เป็นอะไรที่นุ่มนวลแต่ก็จาบจ้วงในความรู้สึก ต่างจากจูบของก้องมาก
แต่ สิทเรียกร้องให้ผมดื่มด่ำตามเขาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ลิ้นของเขาทำให้รู้สึกวาบหวิวขนลุกซ่านไปทั้งตัว
ไม่อยากบอกว่า.....ผมรู้สึกหวานฉ่ำอย่างบอกไม่ถูก
ผมไม่รู้เลยว่าตัวอ่อนปวกเปียกจนแอบอิงพิงกายกับอกกว้างตั้งแต่เมื่อไร
รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อหน้าผากกว้างแนบชิดใกล้ จมูกโด่งถูไถกับจมูกผมไปมา
แล้วจูบเบาๆที่แก้ม เขาซุกหน้ากับกกหูสูดลมหายใจแรง วินาทีนั้นผมนึกออกแว่บหนึ่งว่า ยังไม่ได้สระผมเลย เหม็นแน่....
“มึงนี่น่ารักอย่างที่คิดไว้เลย......ไปนะ แล้วค่อยเจอกัน”
สิทยิ้มน้อยๆแล้วจูบที่หน้าผากอีกหลายครั้งก่อนเดินออกไป ประตูเลื่อนปิดลงเสียงดัง
ทิ้งให้ผมนั่งมึนงงอยู่เพียงลำพัง ความร้อนข้างในและรสหวานซ่านค่อยๆจางลงอย่างอ้อยอิ่ง
ปลอดภัยแล้ว แต่......รู้สึกไม่มั่นคงเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับผมก็สุดจะคาดเดาได้
แต่สิ่งเดียวที่รู้คือ สองคนนั้นปั่นป่วนผมไม่หยุดแน่ จากนี้ไปคงได้เจอวิบากกรรมอีกเยอะ
ผมนั่งเฉยอยู่นานกว่าจะดึงตัวเองออกจากความคิดที่ว้าวุ่นรีบอาบน้ำ เก็บเสื้อผ้าบางชิ้น
แล้วไปหาพ่อแม่ที่โรงพยาบาล พ่ออาการดีขึ้นมาก ส่วนแม่สีหน้าก็สดชื่นอย่างเห็นได้ชัด
“แม่ไม่คิดว่าเพื่อนมิวเขาจะใจกว้างขนาดนี้เลย คบกันมานานแล้วใช่ไหม”
“ครับ” ผมไม่กล้าบอกว่าเพิ่งเห็นหน้าไม่กี่วันมานี่เอง แล้วพวกเขาก็พยายามจะมีอะไรกับลูกแม่ด้วย
“ฐานะทางบ้านคงดีมากเลย ถึงช่วยเหลือพวกเราได้”
“ครับ” คงดีแหละครับไม่งั้นไม่ตามตื้อผมหรอก
“งั้น....แม่ว่าเราน่าจะชวนเขามาทานอาหารที่บ้านสักครั้งนะ”
“อย่าเพิ่งเลยครับ ช่วงนี้เขาไม่ว่าง” ผมตัดบทไม่ให้แม่พูดอะไรอีก
แม่บอกว่าเราต้องมีมอเตอร์ไซด์คันใหม่ไว้สำหรับส่งของ ซื้อสดราคาจะประมาณสี่หมื่นกว่า
เวลาจ่ายผ่อนรายเดือนมันจะรู้สึกไม่เยอะพอจ่ายไหว แต่ถ้ารวมตัวเลขที่ต้องจ่ายล่ะก็ราคามันสองเท่าของจ่ายสดเลย
ผมเกาหัวไม่หยุดรู้สึกคันคะเยอไปหมด จะหาเงินมาจากไหนนะ...
-
ใกล้เที่ยงผมไปที่ห้างดังไม่ไกลจากโรงพยาบาลเท่าไร
ก้องนัดเจอที่ลานน้ำพุกลางห้างระหว่างที่นั่งรออยู่นั้น ผมเห็นป้ายกระดาษแปะหน้าร้านแฮมเบอร์เกอร์ชื่อไม่ดังเจ้าหนึ่ง
รับสมัครพนักงานหรือเปล่าเนี่ย?? ผมลุกไปดูและก็ใช่จริงๆ เขาเน้นเลยว่าต้องพนักงานจำนวนมาก
งานแบบนี้มันแค่ชั่วคราวแล้วได้เงินไม่เยอะแต่.....ดีกว่าไม่มีอะไรทำนะ
“น้องๆ มองหางานอยู่เหรอ” พี่แว่นคนหนึ่งสวมเครื่องแบบสีเหลืองแดงออกมาทัก
“ตอนนี้เค้ากำลังต้องการพนักงานจำนวนมากนะ ถ้าน้องสมัครก็ได้เลยนะ สนใจหรือเปล่า”
“ขอโทษนะครับ ขอถามได้ไหม....เงินเดือนเท่าไรครับ” ผมถามเสียงเบา
พี่แว่นกดเครื่องคิดเลขเล็กๆในมือ จึ่กๆให้ดูเลย โอ้....ไม่มากแต่ก็ไม่น้อยแฮะ
“ตกลงผมทำครับ”
“ยินดีต้อนรับเลยน้อง” เขาจับมือผมเขย่าแรงๆ
“เอกสารเอามาหรือเปล่า ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ก็ได้ ส่วนตอนนี้ฟังระบบงานในร้านเลยดีไหม”
“ไม่มีปัญหาครับ” เอ่อ....ลืมไปว่ากำลังรอคนอยู่
ผมเหลียวมองไปรอบๆก็ไม่เห็นวี่แววเขาเลย หาอะไรทำก่อนดีไหมนะ
“น้องมากับพี่ก่อน เดี๋ยวจะบอกรายละเอียดว่าต้องทำอะไรบ้าง น้องชื่ออะไรครับ”
“อ่า....”
“มิว!”
หว่า...มาแล้ว “บอกว่าออกจากโรงบาลแล้วโทรหาก่อนไง ปล่อยให้รออยู่ได้”
ดู๊มัน.....มาถึงก็บ่นๆยังกะกูเป็นคนใช้มึงเลย
“โทษที....ที่นัดไว้น่ะเอาไว้ทีหลังได้ไหม ขอคุยกับทางนี้ให้เสร็จก่อน”ผมรีบบอกไว้ก่อน งานนี้ผมอยากได้จริงๆ
“มีไร?”
“ก็กำลัง...”
“เพื่อนน้องเหรอ....หน้าตาใช้ได้เลย น้องสนใจสมัครงานที่นี่ด้วยกันเลยไหมครับ”
พี่แว่นฉวยโอกาสแทรกขึ้นมา ก้องมองตาขวางเลย ความหมายมันด่าว่า ‘สัด....’ เขามองผมกับพี่แว่นไปมาสลับกัน
“สมัครงาน??”
“ใช่.....ก็....เห็นว่างๆน่ะ ก็เลย.....” ทำไมผมต้องกลัวเด็กอายุน้อยกว่าด้วยนะ แค่เจอตาขวางใส่เท่านั้น....โธ่เว้ย
“ใช่ๆ ช่วงปิดเทอมนี้เด็กนักเรียน เด็กมหาลัยมาสมัครกันเยอะ น้องสองคนมาสมัครก็จะมีเพื่อนอีกเยอะนะ โดยเฉพาะสาวๆ”
พี่แว่นเน้นคำนี้มากกกก...
“แล้วค่าแรงก็ดีนะ...”พี่แว่นก้มหน้าก้มตาจิ้มเครื่องคิดเลขจะโชว์ให้ดูอยู่นั้นแหละ
“สมัครแล้วเหรอ”เขามองหน้าผม
“ใช่.....ก็กู...” อุ่ย... เจอตาขวางอีกแล้ว ผมต้องเมินไปมองทางอื่น “ผมต้องหางานทำนี่”
“พี่รับเขาแล้ว น้องล่ะสมัครด้วยเลยไหมครับ” พี่แว่นแทรกอีกล่ะ
ก้องหันมามองหน้า “ไล่เขาออกซะ”
“ฮะ??” พี่แว่นขยับแว่นบนดั้งตัวเองถามเพื่อความแน่ใจ
“ไล่เขาออกเดี๋ยวนี้”
“ว่าไงนะ??” ไล่ผมออกทำเชี่ยไรวะ คนกำลัง....
“ไล่เขาออก.....เจ้าของห้างนี้เป็นเพื่อนกับพ่อผมนะ ถ้าผมขอเขาล่ะก็ค่าเช่าร้านคุณจะขึ้นอีกเท่าหนึ่งแน่
หรือดีไม่ดี...อาจจะยกเลิกสัญญาเช่าก็ได้ จะเอายังงั้นไหม” เขากำมือถือมาขู่
“นายจะบ้าเรอะ..เรื่องแค่...” เรื่องแค่นี้ต้องขนาดขู่กันเลยเรอะ ไอ้บ้านี่ เชื่อมันเลย ไอ้ก้องยกนิ้วขึ้นร้องชูว์สั่งให้ผมหุบปาก
“จะไล่เขาออกหรือพี่อยากจะโดนบริษัทไล่ออกเสียเอง หา??”
“ก็ได้.....โทษทีนะน้อง” พี่แว่นโดนกดดันหน่อยเดียวก็ยอมแพ้ดื้อๆเลย ขณะที่ผมยังเอ๋อ
คิดไรไม่ออกกับการถูกไล่ออกที่ไวที่สุดในชีวิต
ก้องคว้าแขนผมกระชากออกจากร้านซะตัวแทบปลิวเลย ทั้งที่ตัวผมก็ไม่ได้เล็กสักนิด
“ก้อง....เดี๋ยวสิ ก้อง”
“เงียบไปเลย คิดอะไร..ถึงไปสมัครงานร้านแบบนี้”
“แล้วจะให้อยู่เฉยๆหรือไง ฉันต้องหางานทำ”
ก้องหันมามองหน้า อุ้งมือบีบแขนผมแรงเป็นการลงโทษที่ผมลืมเรียกตัวเองว่า ‘ผม’
และทำอะไรไม่ขออนุญาตเขา ผมขืนตัวไม่ตามเขา
“ขอร้องล่ะ...ฉัน..ผมต้องหางานจริงๆนะ” ผมขอร้อง เสียงอ่อน อีกฝ่ายหันมายืนมองตรงๆใกล้จนหน้าอกติดกันเลย
ตามองตาเพิ่งรู้สึกว่ามันหล่อก็ตอนนี้เองล่ะ ผิวงี้ดี้ดีไม่มีสิว แล้วกลิ่นลมหายใจก็หอมด้วย ขอบอก....
เอ๊ะ?? ผมคิดไปถึงไหนเนี่ย...
“จะใช้เงิน?”
“อืม...ต้องซื้อมอไซด์ใหม่มาส่งของน่ะ”
“ตามมา”เขาถอยห่างและดึงเอาความร้อนไปจากผมด้วย วู้....ร้อนฉ่าเลยมึง
ผมตามเขาไปถึงหน้าธนาคารสีม่วง เห็นเขาแซงคิวคนอื่นเฉยๆเลย คุยกับพนักงานเซ็นต์ชื่อแกร๊กเดียวก็ออกมาแล้ว
เขาออกมายืนในมุมที่ปลอดคนหน่อย
“เอ้า...” แบงค์พันปึกหนึ่งยื่นมาตรงหน้า โอ้....แม่เจ้าเว้ย แสนหนึ่งขนลุกเลยกู! ผมมองตาโตทั้งเงิน ทั้งเจ้าของ
“อะไรเนี่ย...”
“เงินไง...ต้องใช้ไม่ใช่เหรอ”
“แต่....แต่ว่า”
“ไม่ได้ให้เปล่า....ให้ยืม”
อ้าว?? แม่ง....นึกว่ามันจะเป็นพระเอกหนังน้ำเน่าที่ให้นางเอกฟรีซะอีก
“ไม่คิดดอก จะคืนเมื่อไรก็ได้”
ก็ยังดี.....ผมมองเงินในมืออีกครั้ง ผมอยากจะแก้ไขในสิ่งที่ทำพลาดไปแล้ว
เงินที่จะซื้อมอเตอร์ไซด์ถ้าจัดการด้วยตัวเองได้ พ่อแม่ก็จะได้ไม่ต้องกลุ้มใจอีก
“ขอบ....คุณ แต่....ใช้ไม่เยอะหรอก”
“ต้องการเท่าไรก็หยิบเลย” เขายื่นมือมาใกล้อีก เห็นแล้วอยากตะครุบเป็นบ้า ผมยังไม่เคยเห็นเงินแสนเลยนะเนี่ย
แต่หน้าอันบอบบางของผมมันทำให้ต้องระงับความอยาก เก็กหน้าไว้แบบ....ไม่อยากหรอกนะ แต่จำใจ!!!
จำใจจริงๆ.... ผมนับเงินในมือก้องมา สี่หมื่น
เอ๊ะ!! ลืมค่าห้อง ค่ายา ค่าหมอของพ่อได้ไง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่า.....นับนิ้วแล้ว
อืม...เยอะแฮะ ผมเหลือบตาขึ้นมองก้องอีกที ...ถ้าหยิบมากกว่านี้อีกนิดได้ไหม??
“อยากได้เท่าไรก็หยิบไป”
ในเมื่อเจ้าตัวว่ามาอย่างงี้ งั้นขออีกนิดล่ะกัน ผมนับๆๆแบงค์พันมาอีกหลายใบ
เอ๊ะ?? แบบนี้มันจะทุเรศไปหน่อยมั่ง ยืมเงินกับคนที่คิดจะฟันนี่อาจจะโดนทวงสิทธิ์ความเป็นเจ้าของประตูเมื่อไรก็ได้
แล้วผมจะเอาไรไปเถียงล่ะ??
“คิดอีกที....ไม่เอาดีกว่า ฉันไม่ควรทำอย่างนี้”
“แน่ใจ” ก้องถามสีหน้าเรียบเฉยเหมือนแล้วแต่ผม จะเอาหรือไม่เอาก็แล้วแต่ เขาไม่แคร์
แม่งอ้อนวอนกูหน่อยก็ไม่ได้ ผมมองมือข้างที่กำเงินสลับกับเจ้าของ
เอาว่ะ เสี่ยงเป็นเสี่ยง เอา!!! ผมเก็บเงินห้าหมื่นไว้อุ่นในกระเป๋า
“ขอบคุณนะ...แล้วจะรีบคืนให้”
“ต้องได้คืนแน่” ก้องยักคิ้วให้ก่อนโอบไหล่ผมให้ไปด้วยกันเลย
“จะไปไหน”
“บ้านกู บ้านมึงกูรู้จักแล้ว ตานี้ไปรู้จักบ้านกูมั่ง”
เฮ้ๆๆๆ ไม่ดีมั่ง... ผมไม่อยากไป แต่แม่งแรงดีชะมัด มันโอบหลังกึ่งๆดันไปที่รถจอดอยู่ ดันผมเข้าไปจนได้
แย่แล้ว....ต้องโดนมันพาไปเชือดที่บ้านแห๋งๆ ทำไงดีๆๆๆๆ
เอี้ยดดดดด... ไอ้ก้องตีวงรถแล่นออกจากห้าง ผมนั่งใจเต้นตึกตักเสียวสันหลังวาบๆเลย
เอาไงดี...ใช่ ชวนคุยสิ เรื่องอะไรก็ได้ที่ทำให้เขาไม่หื่น
“เอ่อ....รถสวยนะ”
“ชอบเหรอ” ก้องหันมายิ้ม
“ชอบสิ เท่ดี” แล้วชวนคุยเรื่องไรต่อดีล่ะ ต้องเรื่องหนักๆ ยากๆ ให้ใช้ความคิดหน่อย “ถามหน่อยสิ”
“ว่ามา...”
“ฉัน...ผมสงสัยว่า.....คนรวย หน้าตาดี ท่าทางจะมีสาวติดเยอะอย่างนาย....คิดยังไงถึงจะมายุ่งกับคนอายุมากกว่า....
หน้าตาก็ธรรมดา อย่างนี้!ให้เสียเวลาทำไม อ๊ะ..อย่าบอกว่าเพราะเราไปโลกโน้นด้วยกันมาถึงอยากจะผูกสัมพันธ์กันนะ”
“เปล่า....เปล่าเลย” ก้องส่ายหน้าเขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ใหญ่ใช่เล่นนิ
“ไม่ใช่เพราะไปโลกโน้นด้วยกัน แต่เป็นเพราะ....”
-
เพราะ?? ผมรอฟังอยู่ด้วยใจระทึก
ก้องเกาคางนิดหน่อยแล้วออกจากรถ ด้วยความอยากรู้ผมเลยออกจากรถมาด้วยไม่ได้สนใจมองบ้านหรือบริเวณรอบๆเลย
“มานี่...” เขาพูดห้วนๆสั้นๆเหมือนผมเป็นคนใช้อีกละ....แม่ง
ผมตามเขาไปติดๆเดินเลี้ยวผ่านพุ่มไม้ ข้ามสะพานไม้เล็กๆบนสระปลาสีสวย
จนมาหยุดที่แปลงดอกไม้ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นดอกอะไร แต่สีเหลืองสดใสน่ารักก็ถูกใจไม่น้อย
“นี่...” เขาชี้ให้ดู
“อื้อหื้อ”
“สวยไหม”
“อืม”
“ดี”
...........................................................
...........................
แล้ว...?? ผมรออยู่ว่าเขาจะพูดอะไรแต่เขาก็เงียบไปหลายนาทีจนคนสวนคนหนึ่งเข้ามาหา
“คุณก้อง....มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มี...แค่พาเพื่อนมาดูดอกไม้พวกนี้”
“อ๋อ จะเอาหรือเปล่าครับผมจะตัดให้” เขาล้วงกรรไกรออกทำท่าจะตัด
“ไม่ต้องหรอก ดอกพวกนี้มันเหี่ยวเร็ว ตัดไปก็เสียดายเปล่าๆ” เขาว่าอย่างนั้นแล้วหันมาทางผม
“ดูพอแล้วก็ตามมานะ”
ห๋า?? ผมงงไปเลย เขาพาผมมาดูดอกไม้เพื่อ.......ก้องไม่อยู่ตอบคำถาม เขาเดินกลับไปทางเดิม
ผมหันมามองพี่คนสวน เจ้านายเขานิสัยอย่างนี้เหรอ?? เขายิ้มๆ
“คุณก้องก็อย่างนี้ล่ะครับ ไม่ค่อยชอบให้ดอกไม้ใคร แกว่าดอกไม้อยู่กับต้นจะสวยทน สวยนานกว่าตัดประดับแจกัน”
ขนาดนั้นเชียว....ผมล่ะงงเลย
เอ๊ะ.....
หรือว่า.....
อยากให้ดอกไม้ แต่เสียดายเหรอ?? ผมมองดอกสีเหลืองพวกนี้อีกที จริงด้วย...กลีบดอกบางมาก
ถ้าไม่ทะนุถนอมก็คงช้ำ ตัดไปชื่นชมก็คงได้เดี๋ยวเดียวเท่านั้น ปล่อยให้บานอยู่กับต้นอย่างนี้...ถึงจะคุ้มค่าความงามของมัน
ชอบแฮะ...มันสวยจริงๆ กลิ่นก็หอม
ผมปล่อยให้มันอยู่คู่กับต้นต่อไปอีกหน่อย เมื่อเดินกลับมาทางเดิมก็เห็นก้องนั่งเล่นที่ศาลาแปดเหลี่ยม
ของกินเล่นเต็มโต๊ะ ผมเข้าไปหากำลังจะนั่งลงเก้าอี้ตัวตรงข้าม เขากระแอมเบาๆมือตบหัวเข่าทำนองว่า ‘มานั่งนี่’
“...กลางวันแสกๆอย่างนี้นะ ไม่เอาหรอก” ผมส่ายหน้า
“ให้ 500”
ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่เนี่ย ถึงลุกไปนั่งบนพนักแขนเขาหน้าตาเฉย เห็นแก่เงินแต่ 500 นี่รู้สึกมันไร้ศักดิ์ศรีเหลือเกิน
แต่ก็ทำไปแล้ว ท่อนแขนแข็งแรงพาดรอบเอวทันทีทำให้รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้
ก้องดึงผมลงมานั่งตักเต็มๆก้น หว่า....ใกล้เกินไปแล้วมั่ง ปลายคางเขียวๆใกล้ปลายจมูกได้กลิ่นเหงื่อนิดๆด้วย
“อย่าแน่นไปสิ” ผมเอนตัวห่างจากเขาให้มากที่สุด
“อย่ามากเรื่อง ไม่งั้นตัด 300”
“หา??”
“กูอยากได้ตัวนิ่มๆกอดพอดีมือ ไม่ใช่ท่อนไม้นะ”
เอ้า....ข้อแม้เยอะจริงไอ้นี่ ผมไม่รู้ทำไงล่ะครับ นอกจากยอมตัวอ่อนนั่งเต็มตักไม่บ่นไม่ว่ามันแล้ว
“ชอบดอกไม้ไหม”
“อืม..........ขอบคุณนะ”
“.......” ถึงไม่พูดผมก็รู้เลยว่าตอนนี้เขาอารมณ์ดี เห็นได้จากคางที่เกยบนหัวผมอยู่เนี่ย
แม่ง....เพราะตัวกูไม่สูงหรอกนะไม่งั้นไม่พอดีมึงหรอก ผมนั่งอารมณ์บูดบนตักมันตั้งนาน
ก่อนจะรู้สึกว่า.....ไม่เลวหรอกนะที่จะถูกกอดอย่างนี้ อกกว้างแข็งแรงให้ความรู้สึกอ่อนโยนเอาอกเอาใจเล็กๆ
จนอยากจะเอาหน้าลงไปเกลือกกลิ้งนานๆ ปลายนิ้วแข็งแรงเชยคางผมขึ้นและเห็นริมฝีปากโน้นลงมา ผมเอนตัวหนีทันที
“หื้อ!” ไม่ได้.. ผมปฏิเสธ
“ให้ 500 เอ้า”
“เกลียดคำนี้จริงๆเลย”
“เอาหรือเปล่าล่ะ” เขายิ้มยียวน
“เอา” ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าตอนนี้อารมณ์มักได้กับอารมณ์วาบวามขางในผสมปนเปกันหมด
ทว่ายางอายบนหน้าก็ทำให้แค่ยื่นปากไปจุ๊บปากเขาเบาๆเท่านั้น ผมไม่กล้าทำมากกว่านี้หรอก ก้องพ่นลมออกทางจมูก หึ!
“แค่นี้ 50บาทยังไม่คุ้มเลย”
“อะไร??”
“จูบยังกะเด็กอนุบาล จ่ายตั้ง 500 นะ”
หึ....แล้วไง กูไม่ใช่มืออาชีพนะเว้ย ผมอยากโวยมันจริงๆ “ก็ได้”
เอาวะ....ผมประคองหน้ามันไว้ มองแต่ปากเท่านั้นค่อยๆบรรจงแนบปากลงไปกดแรงพอให้รู้สึกแล้วงับปากล่างเขา
ดูดดุนเบาๆ วู้...ต้องขอบอกว่า มันรู้สึกดีนิดหน่อย
“อืม.... 100 นึง” ก้องงึมงำกับปากผม
“แค่เนี้ยะ..” ผมหดปากหนี แต่เขาก็เป็นฝ่ายขบปากผมมั่ง สองมือประคองหัวไม่ให้ถอยอีก
เราหายใจร้อนๆรดหน้ากัน กลิ่นความเร่าร้อนอบอวลรอบผิวกายที่ลั่นเปรี้ยะๆ
“อ้าปากหน่อย...แล้วแลบลิ้นออกมา” ผมทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง แล้วทุกอย่างก็เกินจะควบคุมได้อีก
ปากเราบดเคล้ากันเร่าร้อนเป็นไฟ วินาทีหนึ่งผมหวาดหวั่นถึงการกระทำของตนเอง
แต่วินาทีต่อมาผมก็ลืมมันไปเสียแล้ว สองแขนขึ้นไปกอดรัดก้องตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
รู้แต่วงแขนที่รัดรอบตัวผม มันรัดแน่นและลูบไล้ทั่วทำให้ผมปั่นป่วน รู้สึกทรมานขณะเดียวกันก็เป็นสุขด้วยเช่นกัน
ผมไม่คิดว่าจูบจะทำให้มึนเมาได้ขนาดนี้ ตอนแรกมันเหมือนขั้นบันไดในหนัง ที่ต้องจูบก่อนไปขั้นต่อไป
แต่นี่....เหมือนพายุ เหมือนไฟ เหมือนแผ่นดินไหว
แต่ทั้งหมดทั้งมวล มันคือเสน่หา...ที่ทำให้ทุกสัมผัส ล้วนแต่มีความหมาย
ผมไม่รู้ว่าเราจูบกันนานแค่ไหน รู้แต่ว่าเรานัวเนียกันไม่หยุดลิ้นเขาอยู่ในปากผม
ลิ้นผมอยู่ในปากเขา ผมสอดนิ้วเข้าไปในเรือนผมเขาขยี้แรงๆเหมือนจะคลั่งไปแล้ว
ส่วนก้องบีบเค้นไปทั่วทุกส่วนบนตัวผมโดยเฉพาะสะโพก สองมือเขาขยำบีบแรงๆมันให้รู้สึกแปล้บปล้าบยังไงชอบกล
ผมหอบกระเส่าสั่นเทิ้มไปทั้งตัว จนกระทั่งฝ่ามือใหญ่เลื่อนมาข้างหน้า ขยุ้มน้องน้อยเต็มมือ
“อื้อ! ไม่เอา”
“ไม่ไหวแล้ว” ก้องว่าเสียงแหบพร่า
“เดี๋ยว....ไม่...มันเร็วไป” ผมขืนตัวดิ้นออกจากตักเขาจนได้ แต่ก็โซเซหัวหมุนติ้วไปหมด
โฮ่.....ร้อนไปทั้งตัวเลย ยังกะเพิ่งออกจากเตาอบมาใหม่ๆ
“มิว...”ก้องคว้าแขนผมไว้ เห็นหน้าเขาก็รู้แล้วว่าเขาไม่อยากหยุด
“ขอร้อง....” ผมบอกเสียงอ้อนเว้าวอน มันเร็วไป ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย จะให้มันง่ายทุกอย่างไม่ได้หรอก
ผมกุมมือเขาไว้ให้ห่างสักนิดก็จะรู้สึกได้ว่าความร้อนระหว่างเรามันค่อยเย็นลงทีล่ะน้อย
ผมยอมรับล่ะว่าจูบเขามันดีมาก... ออกจะมากๆด้วย
“ยังไม่ใช่วันนี้นะ” ผมขอร้องจากใจเลยว่าต้องการเวลาอีกนิด
“โอเค...........โอเค” ก้องพยายามใจเย็นอย่างที่สุดแล้ว เขาไม่พยายามมองหน้าผม
แล้วหยิบน้ำเย็นมาดื่มดับร้อน พอเรามองสบตาบางอย่างก็เกิดขึ้น
ผมรู้สึกอายจัง เมื่อกี้เรานัวเนียกันอย่างไม่อายเลย เว่ยยยยย.... ทำไปได้ไงเนี่ย
“เอ่อ....”ก้องเรียกให้ผมหันไปหา เขามองไปทางอื่นสองมือลูบขากางเกงตัวเองไปมา
เหมือนเช็ดเหงื่อแล้วซุกมันในกระเป๋าทั้งสองข้าง ถึงจะทำหน้าเฉยแต่หูมันแด้งแดง น่ารักจังอะ “พรุ่งนี้ล่ะ”
“เอ่อ.....ไม่รู้สิ” จะให้ผมรีบตัดสินใจเลยเหรอ
“งั้นพรุ่งนี้”
“เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย”
“ไม่รู้ล่ะ พรุ่งนี้เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วมาค้างที่นี่”
“ก้อง??” ผมขอร้อง
“ถ้าไม่มาก็จะไปค้างที่บ้านมึงแทน เอางั้นไหม”
“......” ผมอ้าปากจะท้วง แต่เจอปลายนิ้วแตะที่ปากเสียก่อน
“ค้างบ้านมึง 5,000 ค้างบ้านกู 10,000”
ใจหายวาบเลย นี่ถ้าเผลอเอามือทาบอกแล้วร้อง อุ แม่จ้าว ล่ะก็ใครก็ไม่ต้องแปลกใจหรอก
ผมเกือบจะร้องออกมาจริงๆ หมื่นหนึ่ง ผมไม่ใช่คนมักได้เห็นแก่เงินหรอกนะ
แต่เงินหมื่นหนึ่งก็ช่วยล้างกลบหนี้สินที่ผมทำไว้ได้ตั้งเยอะ
“พรุ่งนี้เจอกัน”
ก้องยิ้มๆว่าอย่างมั่นใจเลยว่าผมจะมา แต่ตัวผมนั้นเหรอ???
เดินออกจากบ้านเขาแบบเบลอๆ ตัวเบาหวิวเลย อายแต่ก็โกรธ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ร้อนหน้าเป็นพักๆเมื่อนึกถึงค่ำคืนวันพรุ่งนี้ ถึงหน้าบ้านผมล้วงกุญแจมือไม้อ่อนทำมันร่วงลงพื้น
“บ้าชิป..” ผมก้มลงเก็บ ก่อนจะเห็นรองเท้าหนังสีดำ 2 คู่ก้าวมายืนค้ำหัว
พอเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นชายแปลกหน้าสองคนยิ้มแฮ่เห็นฟันเกือบครบ 32 ซี่
“หวัดดีไอ้น้อง”
ซวยแล้วไอ้เสี่ยเส็งมาล้างแค้น!!!
ติตามตอนต่อไป :bye2:
-
o22
-
:)
-
อ้าวเสี่ย มาไมเนี่ย :z6:
-
ชีวิตมิวนี่มีสีสันตลอดเลยน่ะะะ :oo1: :z3: :z10:
-
คราวนี้ถึงคิวคุณดิเรกเป็นฮีโร่มั้ยอ่ะ
-
:-[
-
ใครจะได้ตัวมิวก่อนเนี่ย
-
o18
เกือบแล้ว มิวเกือบแล้ว
แต่จบได้ลุ้นมาก ทำไมหนูมิงช่างน่าสงสารเยี่ยงนี้
บวกเป็ด
-
อ้าว เฮ้ย! อารมณ์อ่อนหวานอยู่แหมบๆ ตอนท้ายไหงเป็นยังงี้
เสี่ยมันมาหาถึงบ้านอย่างนี้มิวจะเป็นอะไรไหมนะ เป็นห่วงจัง
ก้องกับสิทนี่ยังไง บางทีก็ทำเหมือนคนรักปฏิบัติต่อกัน
แต่บางทีก็วางอำนาจเอาแต่ใจ ตามสองหนุ่มนี่ไม่ทันเลย
ไม่ว่าจะยังไงก็เถอะมาช่วยมิวก่อนเถอะ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
ว่าแต่ก้องกับสิทนี่ป๋าจังเลยน้า :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อ้าว ซวยแล้ว
สองคนนั่นไปไหนเนี่ย
-
ซวยแน่ๆมิว
-
เฮ้ย เสี่ยเส็งจริงดิ
ไม่นะ...
-
เฮ้ย กำลังหวานกัน ทำไมเสี่ยเส็งต้องมาด้วยเนี่ย
-
จะซวยอะไรขนาดนั้น น่าจะเปลื่ยนชื่อเรื่องนะ :jul3: :jul3:
-
เย้ย!!!! ไอ้เสี่ยเส็งเคร็ง เอ๊ย ไอ้เสี่ยเส็ง โผล่มาอีกแล้วววววว
มา่ต่อเร็วๆๆๆๆๆๆ
-
โถๆๆ ชีวิตมิว มันดรามาจริงๆ จะมีเรื่องอะไรหรือเปล่าเนี่ย
-
โอ๊ะ มิวจร้า
แบบนี้มันแปลกๆนะเนี่ย
-
ซวยตลอด
-
กำลังมันส์ อิเสี่ยมาอีกแล้ววว
-
มิว มิว วว เอ่ออ o22
ไอ่เสี่ยเสร็งเคร็ง แกมาทำไมเนี่ย :z3:
-
ชักสงสัยแล้วสิ
มันจะจบแบบไหน
-
เสี่ยอะไรนั่นจะมาพร้อมกับดิเรกหรือเปล่า แล้วก้องกับสิททำไมไม่จัดการเรื่องเสี่ยให้เรียบร้อยสักทีเนี่ย แล้วมิวจะทำยังไงกันนะเนี่ย
-
มิวเอ้ยยย งานเข้าอีกละ
-
ชีวิตมิวนี่จริงๆเลย~
-
เชียร์ น้องมิว พี่อยากได้ 10,000 บาท ตามใจพี่หน่อยนะ
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
ThankS
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
สองพระเอกมาช่วยที
-
เชียร์ก้ิองให้ดึ๊บมิวก่อน อิอิ
แต่เล่น3Pก็ดีนะ :o8:
-
:call: :call: :call:
-
เฮ้ย บักเสี่ยมาอะไรวันนี้ฟร่ะ ! รออีกสองวันค่อยมาใหม่ได้ไหม !!!
แค่พรุ่งนี้เองนะ !!!
รออ่านต่อจ้า
-
จูบเก่งแบบนี้
คืนพรุ่งนี้ไม่รอดแน่ ถ้า...ไม่มีมือดีแย่งไปก่อนนะ
-
สิทต้องมาช่วย แน่นอนเร้ยยยยยย><!!!
-
เรื่องนี้น่าติดตาม..
-
เสี่ยจะมาทำร้ายมิวหรือป่าว :เฮ้อ:
-
โว๊ย...ไม่เคยลุ้นชะตาชีวิตตัวละครตัวไหนขนาดนี้มาก่อนเลย!!!!
-
ชอบมากๆๆทุกเรื่องค่ะ แต่บางเรื่องที่ค้างไม่เข็นออกมาให้จบเหรอค่ะ เอาใจช่วยนะค่ะจะรออ่าน
-
รอ
-
:a5:
-
อีเสี่ย มาทำไมอีกก ไม่ให้แจมด้วยหรอกนะ
-
มากันผิดจังหวะจริงๆ ว่าแต่ก้องทำแบบนี้มะนจะดีเหรอ :serius2:
ส่วนสิท ตอนนี้น่ารักอ่ะ >< เข้าใจความจริงแล้ว รีบทำคะแนนสู้ก้องนะ!
-
:call: :call: :call:
-
[6] พี่คับ..อย่าโหด
ฮึ....ฮึก....อือ....
ผมร้องไห้ในใจซะน้ำตาท่วมเลย....ทั้งที่ ความตึงเครียดที่แทบจะทนไม่ได้นี้กำลังทำให้หายใจไม่ออก
เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุ๊บๆอย่างน่ากลัวว่ามันจะปริแตกไม่นาทีใดก็นาทีหนึ่ง
ผมมองข้างนอกหน้าต่างรถตู้ที่ขับมุ่งตรงยังจุดหมายที่ไม่อาจคาดเดาได้ แต่ที่เดาได้คือมันไม่ได้ไปที่บ้านเสี่ยเส็ง
ไม่ได้ไปบ้านเสี่ยเส็ง....งั้นก็ต้องไอ้พี่ยอร์ท
รึว่าก้อง......ยังไม่ได้จ่ายตังค์!!!
Oh………my……
ผมยกมือขึ้นลูบหน้าด้วยความเสียวกำลังสอง.....สองคนที่ลากผมขึ้นรถตู้นั่งมองชนิดที่ไม่ยอมกระพริบตา
คนที่สามขับรถไปเงียบๆมันทำให้ผมไม่กล้าจะถามหรือโวยวายอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
คำถามที่อยู่ในใจคือ ผมจะเจอกับอะไรเนี่ย??
A. ซ้อมให้หนักเลาะฟันเอามาทำลูกเต๋า
B. เจี๋ยนมิวน้อยเอาไปต้มเป็นอาหารสัตว์
C. ฆ่าหมกท่อ
ไม่ๆๆๆๆๆ....ผมเครียดจนหน้ามืดแล้ว กังวลไปสารพัดเรื่องทำให้ผมไม่มีสมาธิจะมองอะไรได้นานๆ
พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าผ่านรั้วกับตู้ยามเข้ามาแล้ว ไม่ทันดูเลยว่าป้ายบอกสถานที่นี้ชื่ออะไร
เอ๊ะ.....คงไม่ใช่ไอ้พี่ยอร์ทซะล่ะมั่ง เพราะที่นี่มีสวนสวยกว้างขวาง มีต้นไม้ใหญ่เยอะ
บรรยากาศร่มรื่น อาจจะกว้างพอๆหรือมากกว่าสวนของก้อง บ้านใครล่ะเนี่ย??
“ลงมา”
สองคนลากแขนผมลงมาแล้วไม่ปล่อยให้หลุดมือเลย
ต่างกำต้นแขนผมคนล่ะข้างพาเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อิฐเปลือยสีเทาดูทะมึนเหมือนปราการหินมากกว่าจะเป็นบ้าน
พอเข้ามาข้างในผมก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินลงบันไดโค้งราวเหล็กสีทองพื้นหินแกรนิตสีดำสวยดูหรูหราอลังการ
สวนทางพวกเราที่เดินขึ้นไป ภายในห้องเปิดรออยู่นั้นมีคนอีกกลุ่มยืนล้อมเป็นวงจนไม่เห็นข้างในเลย
มือแข็งๆกดบ่าผมนั่งลงที่โซฟาสีดำเงาวับ
ผุ่บ!! โซฟาหนังแม่งคุณภาพดีชะมัด นั่งทีลมข้างในพุ่งเลย คนที่ยืนมุงหันมามองทางผมแว่บๆเหมือนสงสัยว่า
เมื่อกี้ครายตดว่ะ สัด...
บรรยากาศในห้องเริ่มคึกคักขึ้นอย่างไม่คาดคิด มีเสียงคุยกันดังขึ้น
ผมไม่เห็นวี่แววว่าจะมีใครสนใจไยดีเลยมองไปรอบๆห้องกำแพงเปลือยสีเทาๆทึมๆ
เฟอร์นิเจอร์สีดำตัดพื้นขนสัตว์สีขาว ดูหม่นหมองเย็นยะเยือก และ.....
ผมใจหายวาบเมื่อเห็นภาพวาดบนผนัง คลื่นมนุษย์วังวนสีเทาซีดของคนตายเหมือนกับได้เห็นโลกโน้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ราวกับคนวาดภาพนี้ได้เคยเห็นมาแล้ว....มันทำให้ผมกลัว....กลัวบรรยากาศสีเทาซีดนั้น
“เอาล่ะ...เสร็จเสียที”
“ขอบคุณครับ บอส”
ผมหันไปมองที่โต๊ะคนเหล่านั้นเก็บเอกสารพากันออกไปพร้อมกับสีหน้าพออกพอใจกันทุกคน
คนสุดท้ายที่ยังนั่งอยู่เก็บกวาดบนโต๊ะอย่างอารมณ์ดี ก่อนลุกขึ้นดึงชายจั๊มสูทสีเงินกระชับกับตัว
เน้นให้เห็นลำตัวหนาแน่นด้วยกล้ามเนื้อ ผมมองความได้รูปนั้นไม่กระพริบตา
เท่จังเลย.......
อ๊ะ?? .....
ทำไม......
ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย .... ทำไมใจเต้นตึกๆหน้าร้อนวูบวาบอย่างนี้ ไม่จริง!!
แค่มีผู้ชายตามจีบแล้วโดนจูบไป 2-3 ที...ผมถึงกับเบี่ยงเบนเลยหรือ
oh…..my.. god
“ขอบใจ...ออกไปได้แล้ว” เขาสั่งเบาๆทว่าเด็ดขาด คนที่ยืนคุมผมทั้งสองคนออกไปนอกห้องอย่างเงียบเชียบ
“พี่ดิเรก....”
ร่างสูงย่อตัวลงมานั่งบนโต๊ะกระจกรับแขก ใกล้จนได้กลิ่นเย็นซ่านอ่อนๆโชยมา
รู้สึกขนลุกจากสันหลังขึ้นมาถึงต้นคอเลยเมื่อนึกถึงวันนั้น “ไง....”
ผมยกมือไหว้ไว้ก่อน ไม่กล้ามองสบตาเลยกลัวว่าแกยังแค้นฝังหุ่นอยู่ “พี่เอง ผมนึกว่า......”
“นึกว่าอะไร.....มิวสร้างศัตรูไว้เยอะหรือไง”
“เปล่าครับ เปล่า!” ผมรีบปฏิเสธ พอเงยหน้าสบตาแกถึงเห็นแววตาอ่อนโยนเป็นมิตรอย่างครั้งแรกที่เจอกัน
“พี่โกรธผมรึเปล่าครับ”
“อืมมม...” แกลากเสียงยาวเหมือนกำลังคิดอยู่ ก่อนดึงปลายคางผมขึ้น
“พี่จะโกรธได้ไงล่ะ .....วันนั้นพี่ออกจะประทับใจมิวนะ เราน่าเอ็นดู...ตลกดีไม่ลีลามากหรือประจบสอพออย่างที่พี่เคยเจอเลย”
อุ๊บ! แสดงว่าพี่ใช้บริการทำนองนี้บ่อยสินะครับ
“จนกระทั่งแฟนเราเข้ามานั้นแหละ”
“นั้นไม่ใช่แฟนผมครับ"
-
“เอ้า?? ไม่ใช่แฟนแล้วเป็นใครล่ะ”
“เอ่อ....” ผมอ้าปากจะบอกอยู่แล้ว ถ้าไม่นึกขึ้นได้ก่อน ทำไมต้องมาถามผมในเมื่อพี่แกถามเอากับพี่ยอร์ทก็ได้
หรือว่ารู้อยู่แล้วแต่แกล้งถามเพื่อ.....
“พี่จะถามเอากับพี่ยอร์ทก็ได้นี่ครับ”
“ถามแล้ว...นายยอร์ทอยากบอกจนตัวสั่น....แต่มันมีนี่! มาเกี่ยวด้วย” เขาทำนิ้วถูกันทำนองว่า อยากได้เงินเพิ่ม
“แล้วพี่จะต้องถามมันทำไม ในเมื่อพี่ถามมิวได้...จริงไหม”
อึ่ก! เวร...แล้วจะตอบพี่แกยังไงล่ะ
“คือ.....” ผมคิดไรไม่ออกเลย ถ้าบอกไป....เขาจะเล่นงานก้องหรือเปล่า คิดถึงตรงนี้ผมก็ห่วงเขาขึ้นมา
ถึงจะไม่รู้จักดีว่าเขาเป็นคนยังไง แต่อย่างน้อยเขาก็มีน้ำใจให้ผม ความห่วงใยของเขามันเป็นของจริง
“พี่...อย่าถามผมได้ไหมครับ”
“ทำไม.....เขามีความหมายมากหรือไง”
“ไม่ใช่....เพียงแต่....เขาทำเพราะเป็นห่วงผมเท่านั้น ผมไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายกว่านี้
พี่อย่าโกรธเลย ผมขอโทษแทนเขาก็แล้วกัน....อย่าเอาเรื่องเลยนะครับ”
ผมยกมือไหว้อ้อนวอน ถึงจะฟังดูไม่เข้าท่าก็เถอะ แต่ถ้ามีใครสักคนยอมหยุดล่ะก็ทุกอย่างก็จะสงบสุขสำหรับผมเลยล่ะ
พี่ดิเรกขมวดคิ้วนิดหน่อย โห.....พี่ครับ แค่พี่ขยับคิ้วนิดเดียวพี่ก็หล่อขั้นเทพทำเอาสาวๆหนุ่มๆใจละลายเป็นแถวแล้ว
ร่างสูงลุกขึ้นเดินออกห่าง สองมือเลื่อนขึ้นเท้าเอวด้วยท่าทีสบายๆ
แต่บรรยากาศโดยรอบยังรู้สึกได้ถึงความขมึงตึง ไม่พอใจเจือในอากาศ ผมนั่งเฉยไม่ได้ต้องลุกไปอ้อนวอนแกอีกที
“พี่ดิเรก....”
เขาหันมาทั้งตัว สายตามองมาอย่างเย็นชา “ไม่เอาเรื่องงั้นเหรอ....มิวคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาพูดแบบนี้”
โอ๊ะโอ๋.....โกรธมากด้วย
“ฉัน....คนนี้โดนใครที่ไหนไม่รู้ ต่อยซึ่งหน้า แย่งคู่นอนไปด้วย...แถมมันยังกล้าส่งพ่อเล้าให้เอาเงินพาดหัว...เห้อะ!
คนอย่าง อาคิรา เทพพิทักษ์กุล โดนเด็กเมื่อวานซืนเอาเงินพาดหัวเหมือนเป็นคนกระจอกข้างถนน.....
แค่คำขอโทษ คิดว่ามันพอหรือไง”
ทั้งที่โกรธเหมือนไฟ แต่ความนิ่งของเขาก็เย็นเป็นน้ำแข็ง มันทำให้ผมคาดเดาอารมณ์ไม่ออกเลย
แต่อย่างหนึ่งที่ผมเดาออกคือ แกใช้ชื่อปลอมจริงๆ หน้าตาอย่างนี้ไม่เหมาะกับชื่อดิเรกเลย
อาคีรา...ขนาดชื่อก็ยังเท่
จู่ๆมือแกก็รวบเอวผมกระชากมาปะทะร่างแกร่งเหมือนกำแพง ผมตกใจจนหัวใจร่วงไปอยู่ตาตุ่มเลย
ลมหายใจอุ่นๆปะทะใบหน้าได้กลิ่นเหล้าจางๆเจือในอากาศ
มือที่แนบอยู่กับแผ่นหลังเลื่อนขึ้นชักนำความวาบหวิวขนลุกซู่ขึ้นไปเอ่อแถวๆต้นคอ
แล้วลากปลายนิ้วลงสร้างความสยิวซ่านมาถึงปั้นท้าย นิ้วขยุ้มมันแรงเหมือนเล็บเหยี่ยว ผมสะดุ้งเฮือกทั้งตัว
“ฉันต้องการคืนนั้นของฉันคืน”
“พี่.....” ผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ท่อนแขนรัดไว้แน่น
ความร้อนจากตัวเขาแทรกผ่านเสื้อผ้าปะทะเนื้อหนังราวกับว่าเสื้อผ้าของเรากลายเป็นอากาศธาตุ
ก่อเกิดปฏิกิริยาแทบทุกอณูของพื้นผิวของร่างกาย เราแนบชิดกันจนรู้สึกได้ถึงการพองโตของอวัยวะใต้เข็มขัด
และมันกำลังเสนอให้มอบความรู้สึกมากกว่านี้ ผมร้อนผ่าวไปหน้า เขากำลัง.....มีอารมณ์
“พี่ครับ....ขอร้อง....อย่า”
ผมกลัวอารมณ์ที่กำลังห้อมล้อมรอบตัว สองมือยันอกกว้างไว้
ทำให้มือที่รัดเอวและสะโพกเลื่อนขึ้นมารัดตัวผมให้จมในอ้อมแขน กลิ่นกายเขากำลังละลายสติของผมทีล่ะน้อย
“เสียงเราเพราะจัง.....ชอบเวลาเรียกพี่ครับจังเลย”
ผมอ้าปากจะอ้อนวอนให้เขาหยุด แต่สมองผมมันช้าอย่างเหลือเชื่อคิดสรรหาคำพูดไม่ออกเลย
จนริมฝีปากบดลงมาหา ดูดกลืนเอาเสียงในความคิดทั้งมวลเอาไว้ด้วยจูบที่ดุดันและไม่ปราณี
เขาตักตวงเอาราวกับพายุจนผมได้แต่มึนงง ปล่อยให้เขาสอนบทเรียนการจูบที่จุดไฟในกายให้ลุกโชนทีล่ะขั้น
และอย่างละเอียดละออทุกขั้นตอน ลิ้นเขานุ่มนวลแต่ก็โฉบเฉี่ยวว่องไว
มันนำเสนอความฉ่ำหวานซาบซ่านจนผมรู้สึกลอยคว้างในอากาศ
ร่างกายโหยหาบางสิ่งให้ยึดเหนี่ยว.. ผมกอดเขาแน่นตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย??
ผุ่บ!!
พี่ดิเรก เอ้ย....พี่อาคีราพลั่กผมหงายหลังลงบนโซฟาหนังสีดำเงาวับ ทำเอาความร้อนรุ่มของผมฟุ้งกระจายไปกับสายลม
สิ่งที่ตามมาคือความละอายที่มาพร้อมกับใบหน้าที่แตกระยับ....ผมทำอะไรลงไปเนี่ย
-
ริมฝีปากผมชื้นน้ำ แต่ในลำคอกลับแห้งผากเป็นผง มันกระหายบางอย่างจนสั่นระริก
ผมรู้สึกได้ว่า หัวนมผมชูชันอยู่ใต้เสื้อ มันเสียดสีเนื้อผ้าจนเจ็บและต้องการการสัมผัส
แย่แล้ว.....ผมห้ามความต้องการนี้ไม่ได้เลย และสีหน้าผมก็คงฟ้องอะไรต่อมิอะไรไปหมด
พี่อาคีราถึงได้ยิ้ม สายตาแกพราวขึ้นมาทันที นิ้วแข็งแรงจิกเนคไทรูดมันออกไปให้พ้น
ตามด้วยจั๊มสูทและเสื้อเชิ้ต เขาชันเข่าบนโซฟาคล่อมเหนือร่างผม
ลมหายใจเขาร้อนแรงเหมือนไฟ มันกำลังข่มขวัญผมให้กลัวขณะปลายนิ้วตะกุยเสื้อผมออก
มันสัมผัสเนื้อตัวเปลือยเปล่าเล็บขูดเนื้อแรงๆให้รู้สึกทุกการเคลื่อนไหวโดยเฉพาะเมื่อมันลากเอื่อยๆไปรอบๆยอดอกที่กำลังชูชัน
ริมฝีปากประลงบนผิวโค้งของลำคอขบเม้นแรงๆแล้วลากแผ่วเบายั่วยวนให้วาบหวิวลงมาที่แอ่งชีพจร
น้ำหนักมหาศาลกดตรึงผมไว้กับที่ เขาจะทำอะไรก็ได้ขณะที่ผมได้แต่ยันไหล่กว้างด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด
และเรี่ยวแรงถดถอยลงเรื่อยเมื่อมือร้อนผ่าวผ่าด่านกางเกงยีนต์คับๆนั้นได้
มันลูบคลำผมอย่างไม่เกรงใจส่งให้ทั้งร่างสั่นระริกเป็นเจ้าเข้า ผมส่งเสียงครางกระเส่าออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ
ต้องรีบเอามืออุดปากเอาไว้ อีกมือเข้าไปดึงมือเขาไว้ไม่ให้ทำมากกว่านี้
แต่พี่อาคีราแค่เค้นเสียงหัวเราะ เขากระชากกางเกงผมออกให้พ้นทางแล้วรวบมือผมตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว
เราสบตากันในระยะประชิด สายตาเขาน่ากลัว....เขาไม่ยอมให้ปฏิเสธหรืออ้อนวอนแม้แต่นิดเดียว
มือเขายังลูบคลำผมราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ขณะริมฝีปากครอบครองยอดอกผมไว้เต็มปาก
ฟันคมๆขบเน้นเบาๆทว่าสร้างกระแสไฟวูบวาบไปทั่วตัว ผมครางเสียงกระเส่าพลางบิดร่างทุรนทุราย
ยิ่งโดนปลายเล็บเขี่ยที่ปลายสุดของอวัยวะ พี่อาคีราขยี้นิ้วแรงทำให้มันหลั่งน้ำเปียกชื้นออกมา
เขาชโลมมันไปทั่วโดยเฉพาะช่องทางเบื้องหลัง
ผมร่ำร้องด้วยความสับสนและกลัว ไม่อยากให้ทำมากไปกว่านี้ แต่เขาหยุดผมด้วยจูบที่ร้อนรุ่ม
และดึงมือผมให้โอบรอบคอ อีกมือถูกดึงลงให้สัมผัสเขาบ้าง
ความเป็นชายที่ขยายตัวชูชันประกาศศักดาพร้อมรบเต็มที่แล้ว ผมถึงกับสั่นกับของที่อยู่ในมือ
ณ.เวลานี้ผมเพิ่งเข้าใจ พลังเพศผู้ของเขาเหนือกว่ามากและมันต้องการจะขยี้ผมให้เหมือนมด
ร่างแกร่งบดเข้าหาหลอมละลายผิวหนังแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
เขารังสรรค์กลเม็ดมากมายทำให้ผมลืมที่จะอ้อนวอนให้หยุด กว่าผมจะรู้ตัวเขาก็ทำให้ช่องทางผมเปียกชุ่ม
ข้างในตัวกระสันสิ่งอื่นที่ไม่ใช่นิ้ว พี่อาคีราแยกขาผมออกกว้าง แล้วจดจ่อไปที่เส้นทางที่เขาต้องการ
ผมสะดุ้งเมื่อถูกรุกล้ำเข้ามา ร่างแกร่งฝืนเข้ามาอย่างไม่ยี่ระเลยว่าจะสร้างความเจ็บปวดให้มากมายแค่ไหน
ผมไม่รู้ว่าร้องอะไรออกไปบ้าง รู้อยู่อย่างเดียวว่าผมทรมานที่ต้องรับรู้ถึงอาการฉีกขาดของตัวเอง
ผมเกือบสิ้นสติไปแล้ว ดวงตาพร่ามัวมันดำมืดไปวูบหนึ่งก่อนกลับมาสว่างไสว
ทั้งที่อยากให้ตัวเองสลบไสลเสียยังจะดีกว่า
น้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่หยุดผมยกมือขึ้นปิดหน้ากั้นเสียงไว้แต่ก็ทำไม่ได้ ผมสะอื้นเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
ผมกลัว.....
กลัวเหลือเกิน....
ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว....
.........................................................
...........................
มือแข็งแรงดึงมือผมออกทั้งสองข้าง ใบหน้าคมสันลอยห่างไปเล็กน้อย
เขาหายใจแรงพรืดพราด ริมฝีปากขบแน่นจนกรามเป็นสัน ผมเห็นเหงื่อเขาหยดจากไรผมลงมาค้างที่ปลายคาง
“มันเป็นใคร” เขาถามเสียงลอดไรฟัน ผมแทบช๊อคเขา....ทำร้ายผมเพื่อ....??
“ตอบมา!” ร่างแกร่งตอกย้ำความเจ็บปวดอีกครั้ง
“อ๊า!!!!” ผมเย็นเฉียบไปทั้งตัว ทว่าเจ็บปวดตรงนั้นเหมือนโดนไฟร้อนๆนาบ “หยุดที....พอแล้ว ผมเจ็บ”
“มัน....เป็น...ใคร!!” แต่ล่ะคำถามพร้อมตอกย้ำอย่างรุนแรง ผมน้ำตาร่วงสติกระเจิดกระเจิงไปหมด
ได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ความเจ็บปวดแล่นพล่านทำร้ายผมครั้งแล้วครั้งแล้ว แต่แล้วมันก็หยุดแบบทันทีทันใด
ผมสั่นเทาอยู่อึดใจจนอาการปวดกลายเป็นชาหนึบๆ ผมเงยหน้ามองเห็นแววตาเขาส่องประกายนิ่ง
เหมือนเขามีความคิดอื่นอยู่ในใจ แล้วทันใดนั้นเขาก็สอดมือเข้ามาโอบกอดผมไว้ทั้งตัว
ปากบดเคล้าบนเรียวปากผมนุ่มนวลแต่ก็หนักแน่นราวกับอยากให้ซึมซับความอ่อนละมุ่นเอาไว้
เหลือเชื่อว่าจูบนี้ทำให้ความเจ็บปวดสลายไปเกือบหมด ให้รู้สึกถึงการคงอยู่
เขาอยู่ในตัวผม...ยังเต้นตุ๊บๆขณะที่ริมฝีปากครอบครองลิ้นผมอย่างเชื่องช้า
เรียกร้องการตอบสนองอย่างหิวกระหาย สองมือลูบไล้ไปทั่วผิวกายหล่อหลอมความรู้สึกให้เป็นหนึ่งเดียวกับเขา
-
ท่อนแขนทั้งสองโอบรัดเอวยกขึ้นมาอยู่บนร่างแกร่ง ทำให้ผมต้องกอดรอบคอ พันขารอบเอวเขาไว้พยุงตัว
โดยมีมือเขาช้อนสะโพกไว้เต็มมือ ทันใดนั้นเขาก็จ้วงความใหญ่โตเข้ามาอย่างดุดัน
ผมแหงนหน้าไปข้างหลังอ้าปากร้องออกไปอย่างไรบ้างไม่รู้ ทั้งร่างแข็งทื่อจากแรงปะทะของคลื่นหรรษาประหลาด
มันเร่าร้อนรุนแรงส่งให้ผมล่องลอยขึ้นไปในที่สูง....สูงมากๆจนใจหวิวซ่านมันจี้ดๆเจ็บปวดกึ่งๆสุขสม
ผมอ้อยอิ่งในอารมณ์นั้นจนกระทั่งตกลงวูบ...
พี่อาคีรายกตัวผมขึ้นแล้วกระแทกซ้ำอีกครั้ง อีกครั้ง....และอีกครั้ง อย่างตะกละตะกลาม
เขากำลังฉีกผมเป็นชิ้นๆด้วยความหื่นกระหายอันบ้าคลั่ง
ผมจิกเล็บลงบนแผ่นหลังและร้องออกไปสุดเสียงทุกครั้งที่โดนโยนขึ้นลงตามจังหวะ จนร้อนผ่าว
เหงื่อกาฬพรั่งพรูออกมาเปียกชื้นทั้งตัว
ขณะปั่นป่วนไปกับจังหวะโรมรันไม่หยุดนั้น
ผมเห็นเงาดำทาบบนผนังห้องสีเทาของร่างสองร่างเกี่ยวกระหวัดกันและกำลังแสดงท่าทางที่น่าอาย
ผมตะลึงงันกับภาพที่เห็น นั้นทำให้วินาทีต่อมาผมถึงกับระเบิดละอองของความสุขสมออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
ผมร้องสุดเสียงนั้นทำให้ต้องรับการจู่โจมด้วยพละกำลังมหาศาลกระแทกกระทั้นจนสะเทือนไปทั้งตัว
ผมรับรู้จากการเกร็งของกล้ามเนื้อในวงแขน พี่อาคีรากำลังเดินไปสู่สุดสูงสุดแล้ว
ทว่าเขากลับหยุดเสียดื้อๆ เขาทิ้งผมลงบนโซฟา ความหรรษาที่ส่งผมล่องลอยกลางอากาศล่มลงสู่นรกทันที
ผมไม่รู้เลยว่าสบถออกไปได้ยังไง
เขาจับผมพลิกคว่ำหน้าลง มือดึงสะโพกขึ้นแล้วตบลงมาเสียงดังสั่น ไม่อย่าเชื่อเขาทำให้ผมสะท้านหวิวขึ้นมาทันที
ก่อนจะโจนเข้ามาสู่ความอุ่นเปียกชื้นในตัวผม ......ผมหลับตานิ่งตอบรับเชื้อไฟคลื่นความสุขที่ถูกต่อเติมอีกครั้ง
“Fuc….” พี่อาคีราสบถคำหยาบเสียงพร่ากระเส่าออกข้างหู ขณะนำความแข็งขืนเข้าออกซ้ำแล้วซ้ำอีก
พร้อมๆกับลมหายใจหอบฮักแรงๆ“เราทำให้ฉันไม่อยากหยุดเลย...”
ความผิดผมเหรอ??
มือแข็งๆคว้าข้อมือผมทั้งสองข้างแล้วดึงไปข้างหลังทำให้ผมต้องแอ่นตัวขึ้นตอบโต้ทุกครั้งที่เขาทิ่มแทงลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า
เติมเต็มความหฤหรรษ์อย่างไม่หยุดหย่อน เขาแข็งแรงคล่องแคล่ว ควบขี่ผมด้วยความต้องการเร่าร้อนรุนแรง
แต่ล่ะครั้งโยกได้ลึกขึ้น แรงขึ้น เร็วขึ้น จนผมไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกเขา....เขา...และเขา
ผมถึงจุดสุดยอดไม่รู้ตั้งกี่ครั้งกว่าจะทำให้ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวเหยเก
ร่างแกร่งตระตุกเฮือกอยู่หลายสิบครั้งแล้วปลดปล่อยเมล็ดพันธ์ออกมามากมาย
ผมวูบไปก่อนที่เขาถอนตัวออกไปด้วยซ้ำ
รู้สึกอีกครั้งตอนได้ยินเสียงใส่เสื้อผ้า พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นรองเท้าหนังกับกางเกงสีเทาเงินกลีบคมๆอยู่ห่างไปเล็กน้อย
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว ผมรวบรวมแรงลุกขึ้น
“โอ้ยยย....”
เอวผม....เจ็บไปหมด ที่แย่กว่านั้นคือช่วงล่างผมไม่รู้สึกอะไรเลย พอตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ก็ต้องใจหายวาบ
สองขาผมมีคราบเลือดเป็นปื้น บนเบาะสีดำก็ยังมี นี่ผม.....จะตายรึเปล่า??
ขณะที่กำลังมึนงงกับชีวิตอยู่นั้น พี่อาคีราเข้ามาวางบางอย่างบนโต๊ะ
“....ไปหาหมอซะ”
แบงค์สีเทาหลายใบพับครึ่งอยู่ตรงหน้า วินาทีนั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างเฉาะเข้าที่อกผมอย่างจัง.....
เหมือนเลือดทะลักออกมาจนรู้สึกได้ว่าเลือดของตัวเองอุ่นแค่ไหน
นั้น.....ค่าตัวผม
“จะให้คนไปส่งไหม” เขาพูดทั้งที่ยืนหันหลังให้ เหมือนผมเป็นตัวอะไรสักอย่าง
..........................................
......................
ผมคิดไม่ออกว่าควรพูดอะไร คิดไม่ออกจริงๆ ที่ทำได้คือหยิบเสื้อผ้ามาสวมให้เร็วที่สุด
ไม่สนด้วยว่าจะเจ็บขนาดไหน แล้วออกไปจากห้องนี้ ผมแทบจะวิ่งด้วยซ้ำแต่แข้งขามันไม่มีแรงเลย
พอออกมานอกบ้านได้ มันก็หมดแรงผมทรุดฮวบลงนั่งแปะกับพื้นอิฐทางเดินไปยังประตูรั้ว
หัวใจมันเต้นแรงแทบจะระเบิดออกมาข้างนอก แต่มือกลับเย็นจนสั่น
ผมกำลัง......
กำลังจะตายด้วยแรงอัดอั้นจากข้างใน
ก้อง....สิท อย่างน้อยสองคนนั้นก็ไม่ได้ข่มขืนผม พวกเขา....
ตุ๊บ...
ผมสะดุ้ง มีลูกบอลสีแดงกลิ้งมาชนหัวเข่ากระดอนกลับไปหาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
เธอสวมชุดสวยสีชมพูในมือกอดตุ๊กตาหมี ดวงตาสดใสราวกับดาวประกายพรึก
“หวัดดีค่ะ”
ผมทำได้แค่เค้นยิ้มให้เธอ
“พี่เป็นใคร...ลูกน้องพ่อเหรอคะ”
พ่อ?? ผมส่ายหน้า
“ครูคนใหม่”
ผมส่ายหน้าอีก
“พี่เลี้ยงคนใหม่ของหนู”
ผมส่ายหน้าอยากจะลุกแล้ว แต่ขาไม่มีแรงเลย
“พี่เป็นไรไหม” มือน้อยๆยื่นมาเช็ดที่ใต้ตา นี่ผมร้องไห้เหรอ... “พี่ไม่สบายเหรอ”
“น้องโอมี่” เสียงตะโกนลั่นมาจากตัวบ้าน ผมหันไปมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพอเห็นว่าเด็กผู้หญิงคุยกับผมอยู่
เธอก็ทำหน้าขมึงตึงรีบจ้ำพรวดมากระชากแขนน้อยๆออกห่างจากผมจนเด็กร้องลั่น
“อย่าเข้าใกล้มันนะ”
“โอมี่เจ็บอะ”
“เงียบนะ น้าบอกกี่ครั้งแล้วคนพวกนี้มันสกปรก อย่าเข้าใกล้เดี๋ยวติดเชื้อโรคมันหรอก”
เธอหันมาจิกตาใส่ผมทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน แต่เหมือนเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมอ้าปากจะพูดอะไรได้
แรงจะเดินยังไม่มีเลย ได้แต่มองดูเธอลากแขนเด็กคนนั้นเข้าบ้านสวนทางกับผู้ชายอีกคน
เขาคนนั้นในมือถือแบงค์พับครึ่งอยู่ พอเห็นหน้าผมเขาก็ยิ้มโบกมือให้มาหา
ผมรีบลุกขึ้นหนีออกไปจากที่นั้น ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น อย่างเดียวที่ต้องการคือไปให้พ้นๆซะ
กลับถึงบ้านได้อย่างแรกที่ทำคือ อาบน้ำล้างคราบไคลออกให้หมดทุกซอกทุกมุมแล้วซุกตัวนอน
ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันทำร้ายผมเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเลยทีเดียว
ผมภาวนาให้ลืมมันไปซะ ลืมให้หมด..แต่คุณๆก็คงรู้ว่ามันยากแค่ไหน....
เรื่องบางเรื่องถึงตายก็ลืมไม่ลงจริงๆ
ติดตามตอนต่อไป
:bye2:
-
:fire: หลงเชียร์ไอ้ดิเรก :z6:
-
ชีวิตมิวน่าสงสาร :o12:
-
ตบมันไอ้ อาคีรา :beat: :beat:
-
เง้ออ มิวเอ๊ยย ชีวิตจะสงบสุขไหมเนี้ย
5555
-
ทำงี้ได้ไงอ่ะ จัดการมั๊นนนน :m31:
-
ฮือออออออ
แต่ชอบนะ อิอิ
ชอบคู่นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ก้องกับสิทอุตส่าห์ไม่ทำ
ตานี่มาถึงจัดการซะ หึหึ
งานนี้ถ้าสองคนนั้นรู้ มิวไม่เจ็บหนักกว่านี้หรือนี่
-
พี่ดิเรก :beat: :beat: :beat: :beat:
เชียร์ก้องกะสิททททท :sad4:
-
ไอ่ดิเรก...ไอ่ชั่วววววววว
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ สนุกมากเลย :L2:
-
โหดจัง แต่ชอบ สไตล์ดิบๆ แบบนี้
เซ็กซี่เหลือร้ายจริงๆ
-
รอตอนต่อไปจ้า~
-
น่าสงสารมิวจริงๆ
แล้วสองหนุ่มจะว่ายังไงน้อ
บวกเป็ด
-
เง้อออออ สงสารมิวง่ะ
-
:angry2: :angry2: :angry2:
แมร่งโครตชั่ว หลงอุตส่าห์คิดว่าดี เค้าไม่ยอม ไม่เอาแล้ว ก็ไปฉุดไปลากเค้ามาข่มขืน ถรุยยยส์ เลวกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
-
ดิเรกตอนแรกเหมือนจะดีนะ ทำไมทำงี้อ่ะ สงสารมิวอ่ะ
-
เหมือนเรื่องมันจะพลิก
จาก 3P อาจจะกำลังกลายเป็น 2P และทำการเปลี่ยนพระเอกใหม่
อืม ใจคนอ่านก็เอนๆมาทางคนใหม่เหมือนกันนะ สไตล์พระเอกในฟันเลย ฮ่าๆ :m20:
สุดท้ายก็ต้องขึ้นอยู่กับนางเอกว่าเขาจะเลือกใคร ชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ
-
ก้อง สิท มัวแต่ช้าช้ากันอยู่ โดนหมาคาบไปแดร๊ก เสียแล้วไง :เฮ้อ:
-
อั๊ยหยาาาาาาาาาา!!! ไม่ไหวแหล่วววววววว!
มิวน่าสงสารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
ปล. อย่าแต่งเพลินเกินไปนะคะ ถ้าจบไม่ลง เด๋วคนอ่านจะขาดใจตาย
ปล. ปล. อย่าลืมจบแบบงามๆนะจ๊ะ อย่าให้มิวต้องเสียน้ำตาเรย o18
-
อ้าวว ความรู้สึกเหมือนตกจากที่สูง งั้นทำกันงี้ เชอะอย่าไปสนรักก้องกับสิทดีกว่า
-
ตามิวเอ๊ย ช่างน่าสงสารจริงๆ
แอบเชียร์ก้อง สิท มากกว่าง่ะ
เมื่อไรก้อง สิทจะมาปลอบใจมิวสักที > <
-
นึกว่าจะดี ไอ้บ้านี่
แถมมีลูกแล้วอีกด้วย
มิวช้ำหมดแล้วมั้งเนี่ย
-
แหม......พี่ดิเรก นึกว่าจะมาแรงแซงโค้งซะอีก กลับกลาย......
-
ตกลงแล้วดิเรกชื่อจริงคืออาคิรา มันน่าโดนกระทืบจังเลย ไอ้เราก็คิดว่ามีความรู้สึกชอบมิวบ้างที่ไหนได้ แค่รู้สึกเสียหน้าเลยต้องพามิวมาทำแบบนี้หรอ
สงสารมิวที่สุดอ่ะตอนนี้ T_____T
-
เศร้าอ่ะ
-
แม่ง! ทำไมเลวอย่างนี้ฟร่ะ!!!
ทำอย่างนี้อย่ามาง้อมิวทีหลังก็แล้วกัน ! เดี๋ยวให้ก้องกับสิทเคลียร์เลย
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เอิก. พี่ดิเรกทำแบบนี้ได้ไง
-
-*- สาปแช่งทุกคนเลยเรา แล้วจะเอาพระเอกที่ไหนดีหว่า...งั้นจัดมาอีกคนได้มะ
-
เอ่อะ...เรื่องมันเป็นอีหรอบนี้ได้ยังไงงงงงงงงงง มันอะไรกันวะเนี่ย เฮ้ยยยยยย!!! :m31:
จะเปลี่ยนพระเอกเป็นอาคิรารึเปล่าเนี่ย รึว่าจะ4Pไปเลย รึว่า3Pเหมือนเดิม แต่ให้นายเอกมีประสบการณ์ก่อน
แต่ดูเหมือนนายเอกจะมีใจให้อาคิรานะ คงจะเป็น4Pจริงๆซิ่นะ(สงสารมิวโ-้ย~)แล้วพระเอกสามคนมันจะสามัคคีกันได้ไหมเนี่ย
แต่ละคนก็คิดว่าตัวเองแน่กันทั้งนั้น บ้านก็รวยๆกันหมด(มิวตกถังข้าวสารตั้ง3ถังเลย โอ้ว!!)
แล้วงี้มันจะอยู่ร่วมกันได้ไง แล้วถ้าอยู่ด้วยกันจะไปอยู่บ้านใคร สงสัยต้องสร้างบ้านใหม่ซะหล่ะมั้ง งานนี้ โว้ว~~~
:L2: :pig4: :L2:
-
ไปตายซะไป๊ ไอ้ดิเรก .. :angry2:
-
ถ้า ก้อง และสิท รู้ คงบุกถึงรังอาคีราแน่ เพื่อแก้แค้นให้มิว
-
มิวคู่กันอีตาอาคิราใช่ไหม สังเกตว่าชื่อเรื่องไม่มี 3p แล้ว
-
หลงผิด ก๊าซซซซซซ
ความบริสุทธิของมิว ม่ายยยยยย
-
อ่านแล้วอินมาก รู้สึกถึงความปวดร้าวของหัวใจมิว
-
สงสารมิว :monkeysad:
-
ชอบๆๆ..
-
เริ่มงง เรื่่องนี้ใครเป็นพระเอกกันแน่ สองคนนั้นโดนดิเรกคาบไปกินซะแล้ว
-
อาคีราใจร้ายมาก ๆ เลย ทำแบบนั้นกับมิวทำไม สงสารมิวมาก ๆ แล้วถ้าก้องกับสิทรู้ไม่รู้ว่ามิวจะถูกทำอะไรอีกนะเนี่ย
-
อุตส่าห์เชียร์อิดิเรก แล้วเป็นไง :o12: ทำกันได้
-
คือ... เฮ้อ
รอตอนต่อไปก่อนค่อยว่ากัน :เฮ้อ:
-
สงสารน้องมิว ทำไมไอพี่ดิเรก เอ๊ยอาคิรา ใจร้ายเยี่ยงนี้ ชื่ออกจะเพราะแท้ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด พี่ดิเรกหล่อรวยเลวได้ใจมากเค่อะส์ :impress2: :haun4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ฆ่ามานนนนนนน :m31: :m31:
แงง สิท ก้อง ไปอยู่ไหน มาดูแลน้องหน่อยเร็วว :monkeysad:
-
อ้าว เฮ้ย คดีพลิก
สงสารมิว รอตอนต่อไป แล้วค่อยว่ากัน เฮ้อ
-
สงสารมิวจังก้องมาช่วยมิวที
อีตาพี่ดิเรกทำไมทำกับมิวแบบนี้
-
แบบนี้จะซ้ำก็เห็นใจ
แต่ทำไมคนแรกไม่เป็นก้อง
ไม่รักนวลเลยนะ :m16:
-
น่าสงสารอะ
ไอ้ดิเรกทำอย่างนี้ได้ยังไง
-
ทำมัยทำแบบเนี้ยยยยยยยยย :angry2:
สงสารมิวจังเลย :m15:
-
ก้องกับสิทจะทำยังไงถ้ารู้เรื่อง
-
:เฮ้อ: มันเกินความคาดหมาย มันหน่วงในอกจริงๆ
สงสารมิวนะ โดนปลุกเร้าขนาดนั้นก็ต้องมีบ้างที่คล้อยตาม
จะว่าข่มขืนก็ไม่ได้อีกแถมคนที่กระทำไม่ใช่สิทหรือก้องด้วยสิ
แล้วอีตาอาคิรานี่จะรามือเท่านี้หรือเปล่า แล้วทำเพื่ออะไร
ถ้าเพราะโกรธแค้นคนที่ทำร้ายตัวเองก็เลยมาเอาคืนกับมิว
มันโหดร้ายเกินไปแล้ว ข่มเหงเค้าแล้วก็เอาเงินฟาดหัว :m16:
โอ๊ยยยยย เครียด :serius2: ใครจะช่วยมิวได้ล่ะเนี่ย
คงต้องรอตอนต่อไป ขอให้มิวเข้มแข็งเร็วๆนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:m15: :m15: สงสารมิว แต่มาต่อเร็วๆนะคะ :L2: :L2:
-
ต้องรอติดตามตามตอนไป
ตอนนี้กระแสแรงมากๆ
:z10: :z13:
-
ชอบ ชอบ แต่สงสารมิว :z1:
-
อยากอ่านต่อสุดๆ
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะจ๊ะ สนุกทุกเรื่องเลย o13
-
โดนสอยไปซะแล้ว ชะรอยจะเป็น4Pรึเปล่า? ฮี่ๆ
-
เลว เลว เลววววววววว
เกลียดมานไอ้ดิเรก (ชื่อนี้แหละดีแล้ว)
หวังว่าสิทกับก้องจะยังอยู่ข้างๆ มิวนะ ฮือๆ
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ
ดีจังได้อ่านเรื่องสั้นหลาย ๆ เรื่อง สนุกมาก ๆ เลย o13
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
นั่งอ่านตั้งแต่เรื่องแรกยันเรื่องล่าสุด
เกิดคำถามเดียวในใจ
"โรมหายไปไหน"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ไม่มาต่อแล้วหรอค้าาาา :m15: :m15: :m15: :m15:
ค้างที่สุดในสามโลกกกก o22 :a5: o22 :a5:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!
มันค้างๆ หน่วงๆ รวมๆแล้วก็... ทรมาน! เจ็บปวด! อัดอั้น! พ่นไฟ!!!! :m31:
มาต่อเร็วๆ(+แต่งจบไวๆ)นะจ๊ะ :กอด1:
-
อยากอ่านต่อแร้วอ่ะ :z3: :z3:
-
แอบเชียร์สุดโหดซะแล้ว ไม่3P ก็ไม่ซีเรียสแระ แต่เฮียต้องรับผิดชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :-[
-
ไม่ได้เข้ามานาน นี่มันอะไรกันเน่ียยยย เป็นกำลังใจให้นักเขียน
-
โพตส์ครึ่งแรกก่อนนะคะ ของดีมันต้องโชว์ทีล่ะนิด...แต่ที่ดีที่สุดต้องโชว์หลังสุด 555555
(จริงๆยังเขียนไม่เร็จอะ ขอแป๊ะไว้ก่อนนะ)
[7]
ร้อน....ทรมานเหมือนอยู่ในไฟนรก รอบกายมืดมิด อากาศหนักบีบอัดราวกับหินนับร้อยนับพันก้อนกดทับหายใจไม่ออก
ผมอยู่ในนรกแล้วใช่ไหม ไม่เอา....ผมกลัว แม่ครับ...พ่อ
ช่วยด้วย!!!
“มิว!!!” มือแข็งแรงกระชากผมขึ้นมาสู่แสงสว่าง
วินาทีถัดมาผมคิดตัวเองจมน้ำเพราะทั้งร่างเปียกโชกราวกับลูกหมาตกน้ำ
แต่ไม่ใช่ผมอยู่บนที่นอน
ฝันหรอกหรือ??
“เป็นไรไป มิวร้องตะโกนเสียงดังมากเลยนะ ฝันร้ายหรือลูก” พ่อลูบหัวเบาๆเช็ดเหงื่อเต็มหน้าผากผมออก รู้สึกดีเป็นบ้า...
ผมดีใจที่เป็นแค่ฝัน แม่สวมเสื้อแขนยาวออกมาดูด้วยอีกคน
“มิว??”
“ไม่เป็นไรหรอก ลูกฝันร้ายน่ะ”
“2-3วันนี้ฝันร้ายตลอดนะ....มีไข้หรือเปล่า” แม่ยื่นมือมาจะแตะหน้าผาก ผมรีบกลบเกลื่อน
“ไม่มีไรหรอกครับ หนังผีเมื่อคืนคงติดตาผมจนเอาไปฝันน่ะ ขอโทษนะฮะที่ทำให้ตกใจกัน ผมนี่ไม่ได้เรื่องเลย”
ผมลุกจัดเตียงแล้วหยิบผ้าขนหนูพาดบ่าจะอาบน้ำ
“มิว” แม่เรียก ผมหันไปมองหน้าสายตาแกฉายแววกังวลอยู่นิดๆ “ลูกรู้ใช่ไหมว่า ลูกคุยกับพ่อแม่ได้ทุกเรื่อง”
“ครับ ผมรู้” ผมได้แต่ยิ้มแล้วหลบเข้าห้องน้ำไป
ขอโทษครับ.... ผมพูดไม่ได้จริงว่าเกิดอะไรขึ้นเรื่องนี้ผมคงต้องเก็บมันไว้กับตัวไปจนถึงวันตาย ...
...............................................
...........................
เอี้ยด...ผมถูกระจกเปียกๆให้ใสกระจ่างมองเห็นหน้าตาของตัวเองชัดๆ
ผ่านมา 3-4 วันแล้ว ร่างกายผมเป็นปกติดี ร่องรอยตามเนื้อตัวก็จางลงมาก ทว่า.....ข้างใน??
ไม่ๆๆ ตั้งสติไว้สิ! ผมดุตัวเองแล้วออกมาเลือกเสื้อที่จะสวมวันนี้
“มิวววว....” แม่ตะโกนขึ้นมาเสียงดังลั่น “เพื่อนมาหา”
เพื่อน...คนไหน?? ผมยืนนิ่งไปชั่วครู่ จะก้องหรือสิทก็ช่าง
ผมจะพูดอะไรดีนะ...พวกเขาจะรู้หรือเปล่า ผมน่าจะทำตัวปกติ........หรือไม่??
พูดความจริงออกไปเลย
“เฮ่ยยย!!!!!” ผมตกใจจู่ๆก็โดนขยำก้นเต็มสองมือเล่นเอาโดดหนีแทบไม่ทัน
หันมาเจอเจ้าตัวดีย่องมาเหมือนแมวขโมย“ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“บ้าเหรอ....”สิทลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “แค่ทักทายตามประสาแฟนเท่านั้น แห่ม...แค่จับก้นนิดๆหน่อยๆทำเป็นเหนียมไปได้”
“ฮะ...ฉันไม่ยักรู้ว่าเราเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร หึ...ไม่รู้ใครที่ไหนนะ...
ที่พูดว่าเสนอตัวง่ายๆอย่างนี้เหมือนอีตัว ไม่เห็นจะอยากได้เลย ใครกันหื้อ??”
“คนเราก็มีต้องมีช่วงเวลาตัดสินใจผิดพลาดมั่งสิ.....อ๋อ งอนอยู่ล่ะสิท่า”
“นี่! งอนเป็นนิสัยของเด็กเล็กอายุตั้งแต่ 3 ถึง 5 ขวบ ไม่ใช่ฉัน”
“จริงเหรอ” สิทฉวยโอกาสยื่นมือมาจี๋เอวทีหนึ่ง ผมโดดหนีเลย
“นี่!”
“ฮะฮะ...บ้าจี้จริงด้วยแฮะ” เขารุกเข้ามาจี๋เอวผมทั้งสองข้างเลย ทำให้ต้องคอยปัดมือทั้งซ้าย ทั้งขวา
ผมถอยหนีไปเรื่อยๆแต่ห้องมันก็เล็กเท่ารังหนูอะนะ พอหนีไม่ทันก็โดนจี๋เอวเข้าให้
“โอ้ย...หยุดนะ ฮะฮะ บอกให้พอแล้วไง” ผมโดดหนีข้ามเตียง มันก็ตามเป็นขี้ปลาทองเลยไม่เลิก
ผมเลยคว้าหมอนมาพาดเสียเลย สิทหัวเราะเขาคว้าหมอนมาพาดฟันกับผม
“หมอนของฉันนะ วางลงเดี๋ยวนี้”
“วางก่อนสิเว้ย”
“ไม่มีทาง”
เราฟาดกันอีรุงตุงนัง ตุ๊บตั๊บกันซะรอบห้องจนไม่ได้ยินแม่ตะโกนจากข้างล่างว่าให้เบาๆเสียงกันหน่อย สุดท้าย...
ผัวะ!!!
หมอนใบโปรดของผม...นุ่นกระจายฟุ้งเต็มหน้า
บ้าชิป....
“โอ้ว....ไม่ได้ตั้งใจนะ” สิทกั้นเสียงหัวเราะพยายามปัดเศษมันออกจากหัวผม
“ไอ้บ้าเอ้ย...ถุย.....เข้าปากด้วย” ผมเอ็ดเขาเบาๆ
“ซอลี่....” หลังนิ้วอุ่นปัดเศษนุ่นที่แก้มผมเบาจนน่าขนลุก มันทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
เราสบตากันและได้เห็นบางอย่าง ผมไม่รู้นะ....ไม่รู้จะอธิบายยังไงกับอารมณ์ในช่วงนี้
ผมรู้แต่ว่าผมไม่ได้เกลียด ...ไม่ได้อยากจะถอยหนี
มันตรงข้ามต่างหาก สายตาผมผลุบลงมองริมฝีปากเขาได้ไงไม่รู้คงเพราะ....มันเคลื่อนเข้ามาใกล้มั่ง
ใกล้...อีกนิด ลมหายใจร้อนๆรดที่ปากผม มัน....
“มิว.....ลงมาข้างล่างหน่อยจ้า”
“คร้าบ” ผมหันหน้าออกมาทัน ฮู่.....เกือบไปแล้ว อีกนิดเดียวเอง
แต่ก็.....ทำให้รู้ว่า ผมไม่ได้คิดเรื่องฝันร้ายนั้นอีกแล้ว ผมหัวเราะ....ใช่! ผมหัวเราะ ผมลืมมันไปได้
ข้างล่างแม่กำลังคุยอยู่ใครคนหนึ่ง ผมเข้ามาไม่ทันไรก็ต้องหยุดกึก
“ไง....หายไข้แล้วใช่ไหม” ก้องยิ้มกว้างเข้ามาแตะข้อศอกเบาๆก่อนจะมองข้ามหัวผมไป ยิ้มเขาจืดลงทันตาเห็น
“มาด้วยเรอะแก”
“เอ่อสิ” สิทลงมายืนข้างๆผมสองคนจ้องหน้ากันเขม็ง
“มิว ดูสิ...ก้องเขาซื้อมาฝากแม่ด้วย” กระถางต้นมะลิเล็กๆที่แม่ชอบมาก
ส่วนพ่อกำลังชื่นชมต้นโป้ยเซียนที่ได้มาอยู่หน้าบ้าน เขารู้จักเอาใจคนจริงๆ
ฮะ!! ผมชะงักเมื่อเห็นผลไม้ลูกโตๆสีเขียวของโปรดของผม
โอ๊ะโอ๋...เข้ามามองชัดๆแล้ว ดมกลิ่นหอมๆให้ชื่นใจ อ่า.......หอมอะไรอย่างนี้
“ดูสิ ทำหน้าปลื้มซะจริงนะ” แม่แซวผมเล่น
“แม่ก้อ....ผมดีใจนี่นา”
“งั้นแม่จะผ่าแช่ตู้เย็นไว้ให้ จะได้ทานหลังอาหารนะ พาเพื่อนไปนั่งรอเลย แม่ทำกับข้าวเดี๋ยวเดียว”
“ครับ” ผมร่าเริงดีใจ ไม่ใช่มักได้นะแต่เมล่อนญี่ปุ่นคุณภาพดี รสหวานนั้นมีขายตามห้างใหญ่ๆ ราคาก็แพง
แถมบางทีซื้อมาก็เจอลูกไม่หวานด้วย ผมเสียดายเงินเลยไม่ซื้อมานานเป็นปีๆแล้ว
“ขอบคุณนะ” ผมบอกก้องเสียงอ่อน ปลื้มที่เขาใส่ใจถึงขนาดนี้
“อืม” น้ำเสียงเขางอนชัดมาก ทำเอาอดยิ้มไม่ได้เป็นครั้งแรกนะที่เขาแสดงนิสัยแบบเด็กๆออกมา
ผมยิ้มๆดึงเขากับสิทมานั่งโต๊ะ
“แม่ชวนทานข้าวด้วยกัน นั่งดีๆล่ะ อย่าทะเลาะกันต่อหน้าพ่อแม่ฉันนะ”
ผมว่าไว้ก่อนและทั้งคู่ก็รู้ดี อาหารเช้าวันนี้ง่ายๆแค่ข้าวต้มทรงเครื่องกับปาท่องโก๋
พวกเรานั่งทานไปคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ผมไม่ได้สนใจฟังเท่าไรหรอก รีบทานเพื่อช่วงเวลาที่รอคอย
เมล่อนเย็นๆของโปรดผม ชิ้นเล็กๆพอดีคำเวลาเคี้ยวจะสัมผัสได้ถึงเนื้อนุ่มๆรสหวานฉ่ำเต็มในปาก
อืมม.....มีความสุขจัง เนื้อเมล่อนเย็นซ่านหวานผมต้องกลิ้งมันไปมาบนลิ้นกลืนรสชาติหวานๆลงคอช้าๆ
แต่พอทำอย่างนั้นมันกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังดูดดุนลิ้นคนอื่นในปากตัวเอง
ลิ้นที่เกี่ยวพันดึงให้รับรู้รสชาติในปากเขาด้วย อึ่ก!!! ผมสำลัก
“มิว??”
“ไม่...เป็นไร...แค่ก ไม่เป็นไรครับ” ผมกลืนมันลงคอรีบเงยหน้าขึ้น
แต่ดันทำให้น้ำตาหยดลงบนแก้มต่อหน้าทุกคน ผมรีบเช็ดมันออก
ข้างในอกมันกรีดร้องด้วยความร้าวราน ผมลืมมันไม่ได้... ไม่ได้จริงๆ
ช่วยด้วย.....ใครก็ได้
“มิว..” ก้องและสิทแตะแขนผมคนล่ะข้าง ทำให้ได้สติขึ้นมา
“โทษที...ดีใจไปหน่อยนะ” ผมฉีกยิ้มกว้าง
“โธ่ ทำเอาตกใจหมด” แม่หัวเราะแล้วเก็บจานของตัวเองลุกจากโต๊ะไป
ผมหยิบทิชชู่เช็ดหน้าเช็ดตา วินาทีนั้นผมได้ตัดสินใจบางอย่าง
“ก้อง..สิท วันนี้ว่างไหม”
“ว่างสิ”
“ไปเที่ยวด้วยกันไหม”
“อยากไปไหนล่ะ” สิทถาม
“เซอร์ไพส์หน่อยสิ” ผมว่าติดตลก
***********
-
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมแหกปากร้องสุดเสียง สองมือยกขึ้นเหนือหัว ปล่อยให้ตัวเองลอยขึ้นจากที่นั่งนิดๆ
แค่เสี้ยววินาทีก็ได้สัมผัสถึงอิสระจากพื้นโลก ก่อนจะถูกดึงลงมาอย่างแรงจนเสียววาบในท้อง
“กรี๊ดดดดดดด...” สาวๆร้องหวีดว้ายกระตู้ฮู้กันสนุก กว่าเครื่องเล่นจะเบาลงและพาทุกคนลงมาอย่างปลอดภัย
ผมเดินออกมาตัวเบาหวิว มีความสุขที่สุดที่ได้เอาความอัดอั้นข้างในออกมาได้
“เป็นไงล่ะ”
“ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ยังไม่ถึง 100 แค่ 40 ”
“เห้อะ” ก้องหัวเราะเยาะ
“งั้นไปนั้นดีกว่า” สิททำมือเหนี่ยวไก ผมพยักหน้าเห็นด้วย
อะไรก็ได้ที่ทำให้ผมไม่ต้องอยู่เฉยๆให้สมองว่างอย่างไร้ประโยชน์
พวกเรา 3 คนไปสนามเล่นบีบีกัน เล่นไล่ยิงถล่มกันสนุกไปเลย
ผมยิงโดนไปหลายคนไม่สนหรอกว่าจะเป็นฝ่ายเดียวกันหรือเปล่า ผมกระหน่ำไม่ยั้ง
“ตายๆๆๆๆ!!!!”
“พอแล้ว เจ็บนะ” ไอ้เด็กที่ผมยิงซะพรุนร้องเสียงหลง ผมสะใจจริงๆ
ยิงจนหมดแม็คก็รีบเผ่นก่อนพ่อเขาจะมาเอาคืน เฮ่อ......สะใจชะมัด
ผมเล่นเครื่องเล่นทุกอย่างตั้งแต่เช้าจนเกือบทุ่ม สวนสนุกก็ประกาศเปิด ทุกคนทยอยกลับอย่างไม่รีบเร่ง
ท้องฟ้าค่อยๆมืดลงพร้อมๆกับอากาศที่เย็นขึ้น ผมมองฝูงนกส่งเสียงให้กลับรัง ทำให้นึกถึงบ้านของตัวเอง
กลับไปแล้วยังไงล่ะ....ผมก็ต้องฝันร้ายอีกไม่จบไม่สิ้น หันมาข้างหลังก้องกับสิทตามข้างหลัง
ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งคู่ลดลงแล้ว บรรยากาศโดยรวมก็ดีขึ้น เข้าใกล้แล้วไม่อึดอัด ผมรู้สึกค่อยยังชั่วหน่อย
“หิวไหม”
ผมส่ายหน้า “ไม่หิว....แต่อยากดื่มมากกว่า”
สองหนุ่มมองหน้ากันเหมือนไม่เชื่อที่ผมพูดเท่าไร แต่ก็ยอมตามใจอยู่ดี
ขณะนี้ผมรู้สึกตัวเองเป็นเด็กที่ต้องการการตามใจทั้งที่อายุมากกว่า
แต่ช่วยไม่ได้นี่....เวลานี้ผมต้องการการเอาใจเหลือเกิน
และผลของเรื่องนี้ทำให้ผมวิตกเล็กๆขึ้นมาเมื่อที่ๆพวกเรามาคือโรงแรมของสิท
มันหรูหราไฮโซเกินไปหน่อยผมนึกว่าพวกเขาจะไปร้านอาหารกัน
เหมือนก้องจะรู้สึกถึงความตื่นเต้นของผม เขาโอบไหล่พาไปที่ลิฟต์ทำให้รู้สึกผ่อนคลายลง
ส่วนสิทไปคุยกับพนักงานที่ฟร้อนอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ได้คีย์การ์ดมาใบ
“ถึงขนาดเปิดห้องเลยเหรอ ไม่ไปที่ร้านอาหารเอา”
“เป็นส่วนตัวดีกว่า” น้ำเสียงก้องห้วนเหมือนมีบางอย่างในใจ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเขาสงสัยอะไรในตัวผมหรือเปล่า
ส่วนสิทนั้นก็เงียบขรึม แลตามองผมอยู่มีคำถามปรากฏกอยู่ ผมชักเครียดแล้วสิ ในกล่องเหล็กเล็กๆนี้ชักอึดอัดไปแล้ว
ติ๊งงงงงง!!!
จู่ๆประตูลิฟต์เปิดออกหนุ่มสาวคู่หนึ่งจูงมือพรวดพราดเข้ามาหัวเราะร่าชื่นมื่นเบียดผม
ทำให้ต้องเขยิบใกล้ก้องอีกนิด สิทดึงแขนให้มายืนระหว่างพวกเขาสอง
“โทษคะ” สาวเจ้ายังรุ่นๆน่าจะยี่สิบต้นๆท่าทางจะมึนอยู่หัวเราะร่วนกับทุกอย่างที่อยู่รอบตัว
เธอโผเข้ากอดแขนผู้ชายพามา“ยืนดีๆสิ คุณก้อ”
“ดีแล้ว ดีจ้า ฮะฮะฮะ” สองคนกอดกันกลมซุกอยู่อีกด้านของลิฟต์
พวกผม 3 คนต่างไม่พูดมองไปคนล่ะทิศล่ะทางไปเรื่อยเปื่อย ทว่าสองคนหนุ่มสาวกับจ้องพวกเราเขม็งเลย
หล่อนซุกหน้ากับซอกคอแฟนกระซิบซะเสียงดังฟังชัดได้ยินกันหมดเลย
“....เขามาด้วยกันล่ะ”
“จ้า...จ้า” แฟนหล่อนก็แค่หัวเราะ ไม่รู้สึกเลยว่าพวกเราได้ยินหมด
“คู่ขากันแน่ๆ”
“จ้า...จ้า”
ยัยนี้.... ผมแลตามองให้รู้สึกตัวบ้าง สาวสวยหันมาแอบๆเหล่มองพวกเราอีก จู่ๆก้องกระชากแขนผมเข้าหาตัว
เฮ่ยยย... ผมแหกปากร้องในใจ ก้องรวบผมมากอดทั้งตัว ริมฝีปากประกบปากผมกลืนเสียงประท้วงลงคอเสีย
เขาดูดริมฝีปากล่างเปิดปากผมเพื่อจะสอดลิ้นร้อนผ่าวเข้ามาอย่างดุดันเหมือนนิสัยเอาแต่ใจของเขา
มันไล่ต้อนลิ้นผมแล้วเกี่ยวพันให้มารับรู้ถึงรสหวานซ่าน
เพียงแค่นี้ก็ทำให้ผมดื่มด่ำในเพศรสจนเผลอหลงเพลิดไปกับจูบที่เร่าร้อน
พอถูกปล่อยเป็นอิสระผมก็ถึงกับหอบ แฮ่ก
.....................................
...................
สติสตังค์ยังไม่ครบถ้วน ผมมึนงงและใบหน้าชาด้วยความอายสายตาคนทั้งคู่ ไม่เท่านั้นผมถูกกระชากมาอีกด้าน
สิทรัดตัวผมแน่น ริมฝีปากฉกเร็วปากงูเห่า บดเคล้าริมฝีปากรุนแรงทำให้ปากผมบวมเจ่อความรู้สึกไวไปหมด
ยิ่งรุนแรงก็ยิ่งวาบหวามรัญจวน ผมไม่รู้ว่ากอดรอบคอสิทตั้งแต่เมื่อไร ก้องเข้ามากอดอีกคน เขาจรดจูบนุ่มที่ซอกคอ
โอ้.....ผมชอบจัง
ขณะที่อารมณ์รักกำลังลุกไหม้เป็นไฟพลาญอยู่นั้น
ลิฟต์ส่งเสียงดังติ๊งงง...เป็นระฆังช่วยไม่ให้พวกเราเผาไหม้เป็นผงกันไปหมด
วงแขนโอบรัดรอบตัวผมคลายออก อาย...ขายหน้าขนาดไหนก็ไม่ทำให้ความร้อนลดลงเลย
ผมมองคนคู่นั้นทางหางตา พวกเขาอ้าปากหวอทั้งคู่เลย
อาย.....อายที่สุด
สิทดึงผมออกจากลิฟต์ เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงห้อง
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็เห็นหน้าต่างบานใหญ่มองเห็นเมืองกว้างแสงไฟส่องประกายระยิบระยับ
ผมก้าวเข้ามาไม่มีแก่ใจชื่นชมความโอ่อ่าของห้องหรือภาพวิวทิวทัศน์ภายนอกเลย
เพราะรู้สึกได้ว่าเบื้องหลังผมมีไอร้อนยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ส่งเปลวไอรินรดต้นคออยู่
ผมจะทำยังไงดี.....
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
:กอด1:สารภาพความจริง
-
1.มิวจะรอดมั้ย (เชียร์ว่าไม่รอด)
2.สองคนนั้นจะรู้รึเปล่าว่ามิวผ่านคนอื่นไปแล้ว
-
สู้เขาลูกน้องมิวอย่าไปกลัว แค่สองคนเอง :z1: :z1: :z1:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
มิวจะบอกกับสิทและก้องใช่มั้ยว่าเจออะไรมา
ตกลงแล้วมีพระเอกกี่คนเนี่ย :really2:
แล้วมิวจะต้องฝันร้ายไปอีกนานแค่ไหนอ่ะ สงสารมิวที่สุดอ่ะ :sad4: :o12:
-
:-[
เอาล่ะสิ มิวไม่รอดมือก้องและสิทแน่ๆ
แต่แอบกลัวไอ้บ้าที่มันข่มขืนนั่นจะโผล่มาจังเลย
บวกเป็ด
:กอด1:
-
มิวจะโดนอะไรอีกหรือป่าว :เฮ้อ:
-
รอออครึ่งหลังง
-
รอแบบ ฮอทๆ
-
สงสารมิวจังเลย T^T
ได้แต่หวังว่าก้องกับสิทจะช่วยมิว
ให้เลิกฝันร้ายได้ เอาใจช่วยนะมิว!!^^
-
ทั้งสองต้องรู้แน่ๆว่ามิวไม่บริสุทธิ์แล้ว :z3: มิวจะโดนอะไรบ้างเนี้ย
อยากจะบอกว่าผิดหวังในตัวไอ้ดิเรกมากกกกกกกก อุตส่าเชียร์ไอ้ห่านเอ๊ย :fire: :angry2:
ชอบก้องมากมายเลยตอนนี้ :-[
-
สับสนแทนมิว
สงสารด้วย เห้อออ :m15: :m15:
-
:เฮ้อ: น่าจะบอกความจริงไปซะเพื่อความสบายใจค่ะ
-
เอาใจช่วยมิวให้ลืมเรื่องร้ายๆ
-
มิวถ้าจะเครียดมากอ่ะ
-
มิวๆสู้ๆๆๆ
บอกสามีเลยลูก ให้เขาไปจัดการ :m31:
(ทำในลิฟต์ =[ ]= ) :jul3: :jul3:
รอค่ารออ มาลงเร็วๆนะค่ะ :L2:
-
ตอนนี้รู้สึกว่าก้องสิทดูเปนคนดีจังเรย(แค่ตอนนี้เท่านั้น! ต่อจากนี้จะเป็นไงนะ Y^Y)
จะหึง จะหวง จะโกรธ จะแค้น จะปั่มป๊ามกันยังไงก็เอาเล๊ยยย!!! :a1:
แค่ช่วยรักษาแผลใจและดูแลมิวดีๆก็พอจ้าาา
ส่วนไอ้ดิเรก! ขอสาปแช่งมันด้วยการเผาพริกกับเกลือและตามไปกระซวกพุงมัน!!!! :pigangry2:
ขอให้มันโดนทะลวง--(ตุ๊ด)--คืน!!! วะฮาฮ่าฮ่า!!!! (>[ ]<)
หวังว่าก้องและสิทจะไม่ทำให้ผิดหวังนะคะนักเขียนขาาาา :myeye:
-
ThankS
-
Thank หวังว่า 2 คนนั้นจะปลอบใจมิวได้นะ
รอครึ่งหลังต่อไปค่ะ
-
ภาวนาให้มิวไม่รอด 555
-
แจ่มมม
o13
-
มิวน่าจะบอกสิทกับก้องไปนะว่าเกิดอะไรขึ้น สิทกับก้องเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างหรือเปล่านะนั่น ดิเรกอะไรนั่นจะรู้ไหมว่าทำร้ายจิตใจมิวแค่ไหนนะเนี่ย หรือรู้แต่ไม่สนใจ สงสารมิว
-
แต่ถึงยังไงก็อยากให้มิวบอกความจริงกับก้องและสิทธิ์นะ
-
เสร็จแน่
-
กรี๊ดดดดด รอลุ้นอยู่ค่ะ ดีแล้วที่ไม่ใช่าตาดิเรกเดี๋ยวไม่เข้ากับชื่อเรื่อง ขอให้สิทกับก้องเข้าใจมิวด้วยนะคะ อ้อ ! ขอติเรื่องคำว่า "เอ่อ" หน่อยนะคะ คำนี้ที่ใช้เวลาตอบคำถามน่ะค่ะแบบไม่ค่อยใส่ใจ ที่ถูกต้อง ต้องเขียนแบบนี้นะคะ " เออ " ไม่มีไม้เอกค่ะ
-
ง่ะ โรงแรมขิงสิทอยุ่ไหน
เขาจะขึ้นลิฟท์ไปส่องทั้งสามคนนี้มั้ง
ก้องสิทปลอบใจมิวด้วยนะ
-
เอาเลย ๆๆๆๆ
-
:jul3: :jul3:
-
สามพีที่รอคอย อิอิ
-
น้องมิว >.<
-
ท่าจะไม่รอด
-
สงสารมิวจับใจ :o12:
ให้กำลังใจคนเขียน :L2: :กอด1:
-
คาดว่า เห็นรอยบนตัวมิว แล้วน่าจะรู้ อืม อืม
ติดตามต่อไป
-
ช่วยทำให้คนดีๆคนหน่ึง หายจากการฝันร้ายทีเถอะ :o8:
-
รอติดตาม
-
กด 3. ให้รู้ความจริง >>จับทำ3P >>อีก1Pก็มาแถมจะกลายเป็4P ซะด้วย= ถ้าเป็นแนวนี้จริงคนอ่านจะจมกองเลือดกำเดาตรงนี้แหล่ะ
-
บอกความจริงได้ก็น่าจะบอกนะ ดีกว่าให้เค้ารู้เอง
แต่สถานะการณ์ตอนนี้คงไม่สามารถพูดอะไรได้
มีสิ่งหนึ่งที่มั่นใจได้ก็คือ ทั้งสองคนนี้รักมิวนะ
การกระทำแสดงให้เห็นว่าเค้าไม่ได้แคร์ใครนอกจากมิว
แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้ารู้ความจริงแล้วจะเป็นยังไง :เฮ้อ:
ขอแค่เจ้ามือที่สี่อย่าโผล่มาก็แล้วกัน :m16:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
รออออ ฉันรอเธออยู่
หวังว่าก้อง สิท จะรับได้แล้วเข้าใจมิวเน้อออ
-
ก้อง สิท ช่วยมิวให้ตื่นจากฝันร้ายแล้ว เย้ๆๆ
ขอบคุณครับ
-
เฮ่อ.....ปาดเหงื่อ กว่าจะจบตอนนี้ได้เหนื่อยจังเลย :z10:
แต่ก็ด้วยความสามารถ วะฮะฮะฮะ :laugh:
ในที่สุดเราก็จิ้มได้อย่างสมบรูณ์ :o8:
ขอเชิญพี่น้องทัศนาได้เลย คิดว่าตอนหน้าก็น่าจะจบได้ถ้าไม่มีไรผิดคิวนะ
อย่าลืมมอบดอกไม้ ให้กำลังจายด้วยนะจ๊ะ
ครึ่งหลัง .... เปลวไฟรักเราสามคน
ภายในห้องสุดหรูเงียบงันอย่างประหลาด ไฟในห้องถูกเปิดแค่บางดวงให้แสงสลัวสีนวลตา
ผมมองเงาร่างของคนทั้งสองยืนจังก้าที่ประตู เสียงล๊อคประตูนั้นดังสั่นประสาทผมขึ้นมาวูบ
คีย์การ์ด มือถือ กุญแจรถถูกวางบนโต๊ะทีล่ะชิ้นเหมือนเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับผม
“มึงมีไรก็ว่ามา” สิทเลิกสุภาพกับผมแล้วเมื่ออยู่กันตามลำพัง
ผมเหลือบมองก้องที่ยืนเท้าเอวรอฟังคำตอบอยู่เหมือนกัน
จะพูดเหรอ....ผมจะเริ่มยังไงดี
“วันนี้เหมือนไม่ใช่ตัวมึงเลยนะ” สิทเข้ามาใกล้นิ้วแข็งๆยึดปลายคางผมดันให้เงยหน้าสบตา
“พูดจาดี ไม่เอาแต่หนีพวกกู อยากเที่ยวอยากดื่มทั้งที่รู้ว่าพวกกูอยากทำอะไรมึงจะแย่....
แบบนี้เรียกว่าเชิญชวนหรือเปล่า หื้อ?”
“เปล่าสักหน่อย” ผมเผลอแว้ดเสียงดังใส่ก่อนจะนึกได้ว่า จริง...
รู้ทั้งรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรผมก็ยังอยากมากับพวกเขาอีก แบบนี้มัน....
สิทพลั่กหน้าผมจนเซถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “ไม่ตลกนะ...”
“เห็นพวกเราเป็นอะไร....กระเป๋าเงิน.. ม้าใช้....รึตัวสำรอง” ก้องดึงแขนผมเข้ามาประชิด
มือบีบแรงจงใจให้เจ็บ ซึ่ง....ผมรู้สึกว่าผมสมควรโดนแล้ว
“ขอโทษ...”
ก้องขบฟันกรอด “อย่ามาทำหน้ายั่วกันแบบนี้นะ”
หา??ผมน่ะเหรอที่ทำหน้ายั่ว
“อย่างนี้สมควรโดน” สิทว่า
“นั้นสิ”
“เอ๊ะ...” ผมตกใจที่โดนดึงคางขึ้นอย่างแรง ก้องไม่ยอมโน้นตัวลงสักนิดทำให้ต้องเขย่งปลายเท้าขึ้น
จูบของก้องบดขยี้แรงอย่างจงใจจะทำให้ผมเจ็บ ทว่าลิ้นร้อนๆที่แทรกเข้ามาทำให้ผมลืมความเจ็บไปเสีย
ผมกลับสนใจรสลิ้นที่คุ้นเคยทำให้ขนลุกซ่านเสียวนี่มากกว่า มันมอบความรู้สึกดีๆให้จนผมเผลอจูบตอบอย่างดูดดื่ม
เราจูบกันเสียงดังเหมือนอย่างในหนังฝรั่งเลย
“อือ..................” แค่จูบเท่านั้นก็ทำให้ผมอุ่นจากข้างในออกมาเป็นไฟแผดเผา
สิทเข้ามากอดทางด้านหลังทำให้ผมใจแป๊วขึ้นมาวูบหนึ่ง ผมไม่ได้คิดว่าพวกเขาจะมาพร้อมกันอย่างนี้
ผมต้องบอก....ให้พวกเขาหยุด
“........อืมม....อืม” ผมส่งเสียงประท้วงก่อนขนลุกซ่านทั้งตัว สิทขบติ่งหูผมด้วยฟันเบาๆแล้วสอดลิ้นเข้ามาในใบหู
ลิ้นแฉะๆสร้างความสยิวซ่านตัวอ่อนเป็นวุ้นได้เลย ผมไม่คิดว่าตรงนี้เป็นจุดอ่อนเร้าอารมณ์แต่วันนี้รู้แล้ว
ก้องปล่อยปากผมเป็นอิสระก็เล่นเอาหอบหายใจแรง ยังไม่ทันตั้งหลักได้สิทช้อนใบหน้าผมให้หันมา จูบกับเขาอีกคน
อารมณ์ร้อนผ่าวข้างในยิ่งเร่าร้อนตามรสจูบดุดัน ลิ้นเราพันกันด้วยความหวานละนุ่ม
ผมเผลอดื่มด่ำด้วยความกระหาย เพียงได้สัมผัสมัน ผมก็ไม่คิดถึงอะไรอีกแล้ว
“อ่า....” จู่ๆก็เสียวแปล้บขึ้นมา ผมหันมาถึงเห็นก้องหยิกหัวนมผมผ่านเสื้อทั้งสองข้าง ตรงนี้.....ก็เป็นจุดเสียวด้วย
“นิสัยไม่ดีนะ.....แค่แตะนิดเดียวก็แข็งสู้ซะแล้ว ชอบงั้นสิ”
“มะ...ไม่” ผมได้แต่ส่ายหน้า อายเหลือเกินเหมือนกำลังถูกเปิดเปลือยทุกอารมณ์ออกมาต่อหน้าต่อตา
“เฮ้ย...”สิทเรียก
“อืม” สองคนคว้าแขนผมคนล่ะข้างแล้วยกขึ้นทั้งตัวจนขาลอยจากพื้นเลย
ทั้งคู่พากันไปที่เตียงท่ามกลางความสับสนของผมที่ทำให้ได้แต่อ้าปากค้าง
เตียงกว้างนุ่มชั้นดีรองรับร่าง มันเย็นเฉียบต้อนรับผม แต่กลับทำให้ผมอุ่นซ่านทั้งตัวทันทีที่ทั้งคู่ตามเข้ามากอดทั้งตัว
น้ำหนักมหาศาลกดทันทำให้หายใจแทบไม่ออก....ทว่าให้ความรู้สึกดีอย่างที่สุด
ก้องแนบหน้าผากกับหน้าผากผม สิทซบหน้ากับผมหนาเกลี่ยปลายจมูกเย็นกับติ่งหูผมไปมาเหมือนกำลังเอาใจ
ฝ่ามืออุ่นๆซอกซอนเข้าใต้ร่มผ้าผมอย่างตั้งใจสัมผัสทุกตารางนิ้วพร้อมๆกับปลอดเปลื้องมันออกจากร่าง
ผมเม้มปากแน่นพยายามไม่ส่งเสียงร่ำร้องเรียกหาหรือปฏิเสธ
"ว่าแล้วเชียว...”
ก้องทำให้สติผมกลับมาเห็นพวกเขามองหน้าอกผมอยู่ ทีแรกผมยังงงอยู่แต่พอเห็นรอยแดงชัดๆนั้นรอยกัดของพี่อาคีรา
ผมใจเสียไม่อยากให้พวกเขารู้เลย ว่าผมเจอกับอะไรมา
“ทำไมถึงไม่บอก”
“ตั้งแต่เมื่อไร” พวกเขาถามคนล่ะคำถาม ทำให้ยิ่งตอบไม่ถูก
น้ำตาผมร่วงเหมือนตัวเองเป็นเด็กถูกรังแกแล้วมาฟ้องผู้ปกครอง
ผมไม่แน่ใจว่าบอกไปแล้วพวกเขาจะเลิกรังเกียจผมหรือเปล่า แต่....
“2-3 วันก่อน”ผมสารภาพออกมา
“เพราะงี้ถึงได้เป็นไข้ใช่ไหม”
“ทำไมไม่บอกพวกกู”
“ก็...............” ผมหาคำตอบไม่ได้ เพราะมันมีเยอะแยะจนหาไม่รู้จะพูดอะไร พอจนปัญญาจริงๆผมก็ได้นิ่งเงียบ
……………………………………
………………………….
“บ้าที่สุด...” สิทว่าเสียงเบา
เขาถอยห่างและเอาความละอายผมไปด้วย ก้องนั่งอยู่ข้างๆก็จริงแต่ก็ไม่พูด
ไม่แตะต้องสายตาพวกเขาเย็นชาราวกับรังเกียจขยะแขยง
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลายที่เหลืออยู่นี่มีแต่เปลือกเท่านั้น
ประตูห้องปิดลงเบาๆภายในห้องเงียบงันว่างเปล่าเมื่อเหลือผมเพียงคนเดียว
จบแล้ว.....ผมมันคนไร้ค่า ไม่มีราคาอะไรทั้งนั้น
พุ่บ....
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มราวกับไม้ล้มครืน เจ็บปวดแต่จะดิ้นรนเพื่ออะไรล่ะ
ผมแค่.....แค่ต้องการคนที่เข้าใจและบอกกับผมให้ยืนหยัด ให้กล้าหาญไว้
ในเมื่อ.....ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยไว้ ผมจะทำไรได้ล่ะ นอกจาก.......ร้องไห้
พ่อครับ.....แม่ครับ ขอโทษนะ...แค่คืนนี้เท่านั้น ขอผมอ่อนแอแค่คืนนี้เท่านั้น
แล้วพรุ่งนี้....ผมจะเข้มแข็ง.... จะเข้มแข็งจริงๆ
.............................................
..............................
-
แกร๊ก....
ห๊ะ..ผมเคลิ้บหลับไปเหรอนี่??
ผมลุกพรวดพราดขึ้นมาเพื่อจะได้เห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ สิทกลับมา....
เขากลับมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาถึงก็โยนให้โครมเลย
“เอ้า! กูไม่รู้จะหาอะไร นอกจากไอ้นี่..แม่ง! ค่ำๆมืดๆอย่างนี้หายากชิปเป๋ง”
ร่างสูงบ่นกระปอดกระแปดทำท่าเหมือนไม่อยากทำแบบนี้เท่าไร
เขาเกาหัวซะผมกระเซิงยุ่งเยิงเป็นรังนกแล้วนั่งลงที่ปลายเตียงอย่างหงุดหงิดนิดๆ
ผมมองช่อดอกไม้ในมือ ดอกลิลี่สีขาวดอกโตๆกับกุหลาบและคาเนชั่น
สวยก็จริงแต่คนห่อคงรีบมากถึงมัดไม่เรียบร้อย แตะแค่นิดเดียวมันก็หลุดติดมือออกมาเป็นดอกๆ
“เอ้า?? หลุดแล้ว”
“บ๊ะ...ถือมันดีๆหน่อยสิ” สิทเข้ามาถือเสียเอง คราวนี้ทั้งโบว์ทั้งกระดาษห่อหลุดดอกไม้ร่วงกระจายบนเตียง “เวร!”
“ซื้อมาจากไหนเนี่ย น่าจะให้เขามัดดีๆก่อน”
“ก็มันรีบนี่นา”
ผมรวบรวมดอกไม้ทั้งหมด สิทกางกระดาษห่อออก เราช่วยกันห่อใหม่อีกครั้ง
ถึงจะทุลักทุเลตามประสาผู้ชายมือไม้แข็งไปหน่อยก็เถอะ
สุดท้ายเราก็ได้ช่อดอกไม้ห่อแน่นหนาเหมือนแหนมป้าย่นคืนมา
“เอ้า...ถือดีๆหน่อยล่ะ”
“โอเค....โอเค” ผมปาดเหงื่อกอดช่อดอกไม้เหมือนกอดลูกตัวเองเลย นี่....ดอกไม้สำหรับผม “ขอบคุณนะ”
“อืม....”
..................................................
.....................
“ชอบไหม” สิทมองผมตรงๆ
รอยยิ้มอ่อนโยนผุดบนใบหน้า ทำให้หัวใจผมกระตุกวาบด้วยความตื่นเต้น
ปกติทำหน้าเฉยก็หล่อแบบนิ่งๆ เนี้ยบๆ แต่พอยิ้มแล้วทำให้โลกกระจ่างสดใสเลยก็ว่าได้ มันทำให้ผมเผลอยิ้มตาม
“ชอบมากเลย”
สิทยิ้มเหมือนเด็กถูกใจ เขาโอบผมมาซบไหล่ ตอนนั้นเองที่รู้สึกว่ากำแพงที่ผมสร้างไว้กั้นขวางเขา
มันพังทลายลงและผมไม่เสียดายความรู้สึกเหล่านั้นเลย
จู่ๆประตูห้องเปิดพรวดพราดเข้ามา ผมประหลาดใจที่เห็นอีกคน
“มึงกลับมาเหมือนกันเรอะ....แม่งเอ้ย” ก้องบ่นอุบเขาเข้ามาถึงก็โผขึ้นบนเตียงข้างๆผมเลย
ตัวเขาร้อนจนรู้สึกได้ กลิ่นเหงื่อคลุ้งไปหมด
“เอ้า!” ของในมือเขาอุ่นจัดจน ผมมองถุงก๊อบแกร๊บยับยู่ยี่เป็นก้อนกลมๆยังกะก้อนขยะ
พอคลี่ออกมาดู ผมอ้าปากค้างด้วยความเหลือเชื่อ “กว่าจะหามาได้ เล่นเอาเดินขาขวิดเลย กูไปมาตั้งหลายตลาด”
“ ข้าวตังหน้าตั้ง??” ของโปรดผม
“กูจะกลับอยู่แล้ว ถ้าไม่...นึกขึ้นได้แม่มึงเคยบอกว่า มึงชอบข้าวตัง”
เขาอุตส่าห์ไปหาซื้อมา ให้ผม
ไม่รู้ทำไม.............รู้สึกเหมือนตัวลอยได้เลย
“ขอบคุณนะ”
ฝ่ามือใหญ่รั้งศีรษะผมลงมากอด ตอนนี้ผมตัวเบาหวิวเหมือนกำลังลอยบนอากาศเลย
ความรู้สึกดีๆมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมนอนขดอยู่กับก้อง
สิทเข้ามานอนเบียดหลังด้วยอีกคนทั้งที่เตียงกว้างนอนแผ่หราได้สบาย แต่ผมก็ชอบแบบนี้มากกว่า
ได้อยู่ในวงแขนของพวกเขาทั้งสอง พวกเราไม่ได้พูดอะไรอีก
นอกจากนอนหายใจยาวๆปล่อยให้ความรู้สึกดีๆไหลผ่านไปเรื่อยๆ
...............................................
......................
ผมเผลอหลับไปจนได้และตื่นขึ้นมาพร้อมความวาบหวิวเบาๆ มีบางอย่างอยู่บนหน้าอกผม
มันกำลังยั่วเย้าซุกซนขี้เล่น ผมเหลือบตาขึ้นมองคนลามกหื่นกาม ก้องยิ้มอวดฟันขาวในแสงสลัว
“ขอจูบหน่อยสิ”
“หึ...” ผมทำเสียงในคอเบาๆ รู้สึกเขินนิดๆแฮะแล้วพลิกตัวหนี
แต่หันมาก็เจอกับสิทที่ลืมตามองอยู่ สายตาเขาพราวยังไงไม่รู้
“น่า....จูบนิดหนึ่ง”ก้องเย้าแหย่
“มันจะไม่นิดน่ะสิ” ผมว่าอย่างรู้ทัน เพราะได้กลิ่นลมหายใจหื่นกระหาย
ร่างหนักเบียดเข้ามาอีกใบหน้าคมสันใกล้จนผมไม่มีที่ให้ขยับหนีอีกแล้ว
ก่อนที่ก้องจะใกล้กว่านี้ สิทกลับจู่โจมที่ติ่งหูผมก่อน
“อืม............”
“ชอบทำหน้ายั่วซะจริง” ก้องหัวเราะผมลืมมองเขาอยากจะต่อว่า ผมไม่ได้ทำหน้ายั่วสักหน่อย
แต่เขาไม่สนใจหรอกเพราะริมฝีปากนุ่มแนบลงมา มอบรสสัมผัสหวานซ่านเข้าเต็มความรู้สึก
ลิ้นอุ่นที่เหมือนไม่ได้สัมผัสมานานเกี่ยวพันพาให้ผมดื่มด่ำอย่างเผลอไผล
เพียงแค่นี้ร่างกายก็ร้อนระอุอย่างกับถูกไฟเผา มือแตะต้องผมไปทั่ว
ลูบไล้ทั้งเบา.....ทั้งหนัก เร้าอารมณ์ผมขึ้นช้าๆพร้อมๆกับเสื้อผ้าที่หลุดลอยไปทีล่ะชิ้น
ฝ่ามืออุ่นช้อนหน้าผมให้หันมาด้านหลัง “จูบกูมั่งสิ”
ผมทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่ายทั้งที่ไม่ควร แต่จูบหวานๆของเขาเป็นสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด
เราจูบแลกลิ้นกันราวกับเป็นคนรักมานานปี ขณะที่ก้องลากลิ้นจากซอกคอลงมาวนรอบๆยอดอก แล้วกัดย้ำเบาๆ
-
“ยะ...หยุด....พอ.....พอก่อน...อา..” ผมหอบหายใจแรงพยายามรวบรวมสติสู้กับแรงปรารถนาที่อ้อยอิงบริเวณต้นขา
“พวกนายคงไม่....”
“ไม่อะไร?” สิทงึมงำกับปากผม เขาเลื่อนตัวลงพร้อมๆกับรั้งให้ผมนอนหงาย
สองคนสนใจยอดอกผมคนล่ะข้าง ลิ้นแฉะๆตวัดเลียมันอย่างชำนาญ
“อ่า....อะ...!” ผมเหยียดร่างเกร็งขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ รสชาติมันช่างรัญจวนใจเหลือเกิน
พวกเขากำลังสนุกกับอารมณ์ของผม ทั้งคู่สอดมือเข้าในกางเกงต่างรุมทึ้งดวงใจผมอย่างไม่ปราณี
“อ่า..อ่า....พอแล้ว...หยุดที....หยุด”
ไม่มีใครฟังเลยเหมือนกับว่าพวกเขาหูอื้อตาบอดไปแล้ว เพราะมัวแต่ช่วยกันปลดเปลื้องกางเกงคับๆของผมออกไปให้พ้นทาง
ความหวาดหวั่นเล่นงานผมเข้าแล้ว การที่ต้องเปลือยเปล่าต่อหน้าคนอื่นมันน่าอายเหลือเกิน
กับพี่อาคีราผมไม่มีช่วงเวลานั้นเพราะไม่มีสายตาสำรวจตรวจตราเหมือนก้องและสิท
พวกเขามอง สำรวจ ใช้เวลาทุกนาทีอย่างคุ้มค่าที่สุด มืออุ่นๆแตะต้องทุกสัดส่วนอย่างสนใจใคร่รู้
พวกเขามองสีหน้าผมทุกครั้งที่เคลื่อนปลายนิ้ว และก็ได้รู้จุดกระสันของผมแล้ว
“ชอบตรงนี้สินะ” นิ้วของก้องขยี้ตรงนั้นแรงๆ
“ฮ้า...อ่า...อ่า...ไม่”
“ร้องกระเส่าเลย น่ารักจริงๆ ทำอีกทีสิ” สิทบอกเพื่อน
“นายอยากเลียไหม ท่าทางจะทำให้มิวครางกระเส่ายิ่งกว่านี้นะ”
“ฮะฮะ....” สิทหัวเราะเสียงนี้ทำให้ผมสั่นสะท้าน รู้สึกอ่อนแอและถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว
แต่ผมต่อต้านได้เหรอพวกเขายกขาผมขึ้น กางออกในองศาที่ต้องการ
และแล้วผมก็รู้สึกถึงความเปียกชื้นสัมผัสลงมาเบาๆ สิทจูบมันตั้งแต่ปลายจนถึงโคนแล้วครอบงำเข้าไปจนสุด
“อ่า...อูยยย....สิท....สิท” ผมดิ้นร่าทรมานอย่างบอกไม่ถูก
“อืม..เยี่ยม ต้องอย่างนี้สิ น่ารักจริงๆ” สิทเงยหน้าบอก วูบนั้นผมไม่อยากให้เขาหยุดเลย
อยากให้ใช้ปากกับผมนานๆ ก้องเข้ามาช้อนอุ้มให้ผมนอนพิงอก สองมือบดขยี้ยอดอกแรงๆผมเสียววาบทั้งตัว
ในร่างเต็มไปด้วยความรู้สึกกระหายอยากให้เติมเต็มมากกว่านี้
“ท่าทางจะอยากมากกว่านี้นะ” ก้องอ่านสีหน้าผมออก มันน่าอายผมได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ
ทว่าสะโพกกลับสั่นไหวตามมือและปากของสิทราวกับแมวเชื่องๆ
เขาแลบลิ้นเลียส่วนปลายได้เยื่อใสๆติดลิ้นออกมาเป็นสาย บ่งบอกถึงความปรารถนาที่แท้จริง
“นิสัยไม่ได้....ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ” ก้องหัวเราะเยาะพลางหอมแก้มผมหลายๆครั้ง
“ไม่เอา..อย่าแกล้งสิ”
“จะแกล้ง” ก้องว่า
“แกล้งหนักๆด้วย” สิทกำส่วนอ่อนไหวของผมไว้ในมือ นิ้วเกลี่ยส่วนปลายเล่นไปมาทำเอาผมวาบหวิวสยิวทั้งร่าง
ในคอแห้งผากยิ่งโดนเหย้าแหย่ก็ยิ่งรู้สึก
“อย่า....พอ...พอแล้ว”
“อยากให้พอจริงเหรอ”
ไม่!! ผมร้องอยู่ในใจ ท้องน้อยผมเกร็งข้างในวูบวาบร้อนไปหมดแล้ว
จะหยุดเหรอ......ผมไม่อยาก.....ให้พวกเขาหยุด
“ว่าไง....อยากให้พวกเราทำอะไร” ก้องเร่งเร้าด้วยปลายนิ้ว
ความวาบหวิวรสสัมผัสหวานแล่นขึ้นแผ่ซ่านทั่วร่าง สิทใช้ปากดูดกลืนผมแค่ส่วนหัวเบาๆ.....
มันนุ่มนวลราวกับปุ้ยฝ้าย ผม....ผมคิดไรไม่ออกแล้ว
“ฉัน........ฉัน....”
“ว่าไง...อยากให้ทำอะไร”
“อะ...อ่า อยาก.....อยาก...ร่วมรักกับพวกนาย” ผมบอกความรู้สึกออกมา
มันน่าอายราวกับเป็นผู้หญิงที่ต้องการรสสัมผัสจากทั้งคู่ แต่ตอนนี้ความต้องการของผม
ร่างกายของผมมันอยู่เหนือความอายแล้ว
“สุดยอด...”ก้องกระซิบข้างหู “มันต้องอย่างนี้สิ”
เขาช้อนปลายคางผมขึ้นแนบจูบลงมาบดขยี้ผมอย่างเร่าร้อน สองมือขยำหน้าอกแรงๆ
ส่วนสิทก็ก้มลงมอบความหวานฉ่ำให้ผม
สัมผัสอันช่ำชองของทั้งคู่เหมือนไฟ ช่วยเติมเต็มความต้องการให้อย่างเต็มที่ ผมไม่รู้สึกอายอีกแล้ว
นอกจากรู้สึกกำลังลุกไหม้ ก้องเลื่อนลงมาให้ความสนใจเบื้องหลังผม
ขณะที่สิทกำลังสนุกกับด้านหน้าของผมจนเปียกชุ่มหมด
“ช่วยหน่อยสิ” ก้องบอกให้เพื่อนช่วยจับขาผมยกขึ้นเปิดช่องทางนั้นให้กว้างอีก
ผมเห็นเขากัดซองถุงยางบีบเอาน้ำมันออกมาชโลมนิ้วให้ทั่ว นี่เขาจะ.....
“อย่าเกร็งนะ”
“เอ๊ะ..” ปลายนิ้วลื่นๆเย็นๆแตะต้องช่องทางร้อนคับแคบของผม
วินาทีนั้นใจผมหวิวเหมือนจะเป็นลมจนต้องหลับตาลง รับรู้ถึงการรุกรานอันร้อนรุ่มเบิกทางเข้ามาในตัวผมช้าๆ
โอ้....ผมสั่นไปหมดแล้ว
“รัดแน่นเชียว....อย่าตอดแรง” ก้องบอก
“ดูรัดสิ.....น่าเข้าชะมัด”
“งั้นต้องทำให้ชุ่มฉ่ำก่อน” ก้องสอดนิ้วเข้าลึกอีก
“อะ...อา....อึ่ก....อืมม...ก้อง....อ่า” ผมทุรนทุรานด้วยความร้อนเร่า ข้างในเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกต้องการไม่สิ้นสุด
ยิ่งได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเข้าออกเร็วๆเกิดเสียงที่น่าอายไม่หยุด
“อะ...ระ...เร็ว.....อืออออ” ผมจิกทึ้งผ้าปูเตียงแน่นรู้สึกเหมือนจะขาดใจแล้ว ผมต้องการ....มากกว่านี้
-
“เดี๋ยว...ยังก่อน....” ก้องเปิดผมกว้างขึ้นอีก คราวนี้สอดเข้าไป 3 นิ้วเลย
“อ่า....อ้า!!! ไม่ไหวแล้ว.....ก้อง....สิท....ฉัน...ฉันอยาก.....” ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมต้องการพวกเขาเหลือเกิน
“น่ารักจริงๆ....น่ารักจนอยากขยี้แรงๆแล้วสิ”ก้องเลียริมฝีปากอย่างกระหาย เขาดึงถุงยางจากซองที่แกะแล้ว
ผมมองเขาสวมใส่ตาไม่กระพริบ รู้สึกใจเต้นตึกๆยังกะขบวนรถไฟแล่นอยู่ข้างในเป็นสิบขบวน
แต่บทที่ควรจะอ่อนโยนเขากลับทำตรงข้ามเสียนี่ ก้องสอดแทรกมันเข้ามาพรวด
“อ๊า!!!....อ่า....” ผมหวีดร้องร่างแอ่นโค้งขึ้นตามแรงดัน ช่องทางผมเต็มตื้นตับแน่นไปหมด
ผมอ้าปากค้าง น้ำตาซึมออกมาด้วยความเจ็บและจุก แต่ดีที่เปียกชุ่มกล้ามเนื้อผ่อนคลายก่อนถึงไม่ทำให้รู้สึกเจ็บนัก
ผมหายใจแรงรู้สึกร้อนไปทั้งตัว เหงื่อของก้องหยุดลงมากระทบร่างผม
พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นสีหน้าเหยเกเจ็บปวดไม่น้อย ผมนึกสงสัย เขาก็เจ็บด้วยเหรอ??
“มิว....ผ่อนแรงหน่อย กูเสียว”
“ผ่อนยังไงล่ะ” ผมไม่รู้จะทำยังไง ขยับตัวยังไม่ถูกเลย สิทเข้ามาจูบผมแรงๆ
ลิ้นร้อนๆมอบความหวานให้ผมดื่มด่ำชุ่มฉ่ำหัวใจ ขณะกำลังเคลิ้มอยู่นั้น ก้องก็ขยับช้าๆเนิบๆเข้าในตัวผมจนหมด
“สุดยอด...มิว.....ข้างใน....ดี..อา....จริงๆ”
“อืมม....อะ....อ่า....” ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ความเสียวซ่านกระทบในตัวผมครั้งแล้วครั้งเล่าและยิ่งหวานฉ่ำยิ่งขึ้นเมื่อก้องจ้วงลึก หนักและเร็วขึ้นอีก
สิทช่วยเติมเชื้อไฟให้เรื่อยๆ เขาขบกัดยอดอกทำให้ผมเริงร่ายิ่งกว่านกฟินิกซ์
สะโพกผมไหวตามจังหวะอันแข็งแกร่งของก้อง เราสามคนเคลื่อนไหวกันเป็นระลอกคลื่น
คอยเติมเต็มกันและกันให้ขึ้นไปถึงจุดสุดยอด
ผมกอดสิทและก้องไว้คนล่ะข้างขณะพุ่งขึ้นสู่ยอดคลื่นอันหวานละมุ่นล้ำที่สุดในชีวิต
“อ่า!!!!!!!!” ผมกรีดร้อง ขาเหยียดเกร็งสุดขีดมอบความสุขทั้งมวลให้สิทลิ้มรสทั้งหมด
เขารั้งความสุขสุดท้ายให้ผม ปล่อยให้ก้องตะเกียกตะกายความสุขสมอีกหลายสิบครั้ง
ก่อนปลดปล่อยมันออกมาในตัวผม แรงฉีดพุ่งผ่านถุงยางกระทบสำไล้ผมให้รู้สึกวาบหวิวเล่น
“ตากูมั่ง” สิทเข้ามาทวงส่วนของเขา ผมเห็นแววตามุ่งมั่นนั้นสั่นคลอนหัวใจให้จดจ่อไปการสอดใส่อันหวานฉ่ำเนิ่นนาน
เขาจงใจให้ผมสัมผัสรสชาติของการเคลื่อนไหวภายในช้าๆ ....ช้ามากๆจนผมต้องหลับตาเคลิ้บไปกันมัน
“อ่า........”
“รู้สึกดีไหม”
“ระ....รู้สึก....ดี”
“หึ...ข้างในบีบซะแน่นเชียว ชอบเหรอ” เขายิ้มแหย่ผม
“เปล่าสักหน่อย” ผมยิ้มอายๆ แต่ข้างในเร่งเร้าให้เขาเร็วแล้ว
สิทหัวเราะเขารั้งขาผมให้ขึ้นพันเอวแล้วบรรเลงเพลงกามชุดใหญ่สั่นไหวโลกผมซะเกือบพัง
เรากระหือกระหอบเร่งเร้ากันสุดๆ ผมครางอืมด้วยความเสียว
“สิท....เปลี่ยนท่าสิ”
ผมกำลังเพลินอยู่แท้ๆก็ถูกพลิกคว่ำลง สะโพกถูกยกสูงพร้อมๆกับความแข็งแกร่งแทรกเข้ามาใหม่อีกครั้ง
สิทเริ่มกระโจนเข้าสู่จังหวะรักกระแทกกระทั้น ผมส่งเสียงร้องไม่หยุดจนถูกช้อนปลายคางขึ้น
อวัยวะพองโตสีจัดอยู่ตรงหน้า มันสวยจริงๆ...
“มิว....ปากมิวน่ารักมากเลย ใช้มันหน่อยสิ”
เขาอ้อนขออย่างน่ารัก ผมเปิดปากออกด้วยความอยากมอบความสุขให้จริงๆ
เรียวปากผมครอบครองความแข็งแกร่งไว้จนหมด เวลานี้สองหนุ่มเข้ามาเป็นหนึ่งเดียวกับผมแล้ว
“อา....สุดยอด สมแล้ว....ที่ถูกใจมิวตั้งแต่แรก”ก้องว่า
“ใช่....ครั้งแรกที่เห็นก็อยากเป็นเจ้าของแล้ว มิวรู้หรือเปล่า” สิทและก้องทำให้ผมเสียวซ่านทั้งตัว
ผมมีความสุข.....มีความสุขที่สุด
“อะ...อ่าอ่า...อ่า!!!!” สิท กระแทกร่างใส่ผมไม่ยั้ง ทำให้ผมรับก้องลึกขึ้นอีก
ก้องกระแทกคืนส่งให้ผมกลืนกินสิทจนมิด เราสามคนรับส่งกันเป็นจังหวะ
เมามันในรสรักอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผมถึงไม่รู้ตั้งกี่ครั้งกว่าพวกเขาจะถึงบ้าง
เวลาค่ำคืนนี้มันช่างยาวนาน สองคนกลายเป็นครูสอนผมในท่าอื่นที่เย้ายวนใจ
ก้องให้ผมนั่งบนตัวเขาเริงร่ากับเสากระโดงเรือที่เขาภูมิใจนักหนา
ส่วนสิทพาผมมาทดสอบความแข็งแรงของผนังห้องอย่างตั้งอกตั้งใจทีล่ะด้าน บอกว่าชอบแบบนี้ที่สุด
ผมหมดแรงสลบไสลไปโดยไม่รู้ตัว ลืมตาขึ้นมาก็เห็นแดดจ้าโลมเลียปลายเท้า
โอ้....พระเจ้า ทำไมตัวผมแดงเถือกตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างนี้ หน้าตาก็ดูไม่ได้ ปากบวมเจ่อ ตาฉ่ำเลย
ผมจะกลับบ้านยังไงเนี่ย....
“เป็นไงบ้าง...” สิทลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผม
ผมได้แต่ยิ้มแก้เขิน ตอนนี้แทบจะมุดดินหนีแล้วจริงๆ
ก้องยิ้มกว้างหน้าใสกิ๊งเป็นประกาย เขาเข้ามาดึงมือผมไปจูบ แค่นี้ก็รู้สึกดีใจแล้ว
มือแข็งแรงของทั้งสองดึงผมออกจากห้องน้ำพากลับมาบนเตียง
ความเหนื่อยล้าเมื่อยขบเล่นงานจนไม่อยากจะไปไหนอีกแล้ว
มือแข็งแรงโอบไหล่ผมลงมานอนหนุนไหล่ ก้องดึงผ้าห่มมานอนซบด้วยอีกคน ผม....รู้สึกพอใจจริงๆ
“ดีขึ้นแล้วจริงๆนะ”
“อืมหื้อ” ผมยืนยันด้วยความมั่นใจ สิทเท้าคางมองผมปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมออกจากหน้าผากอย่างเบามือ
“แล้ว....เรื่องไอ้หมอนั้นล่ะ”
จู่ๆเขาก็ถามในเรื่องที่ผมไม่คาดคิด ก้องผุดขึ้นมองหน้าผมด้วยอีกคน เขาถาม
“มันเป็นใคร??”
“พวกนายจะ...รู้ไปทำไม”
“จะทำไมอีก....มันเอาเวอร์จิ้นมึงไป กูก็จะเอาเลือดมันมา”
“แค้นนี้ต้องชำระเว้ย”
ห๊ะ!!!
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
:jul1: เขิน อิอิ หน้าร้อนหมดเเล้ว แต่ก็อ่าน555
เเค้นนี้ต้องชำระ เเต่ไม่ได้จะไปชำเราเค้าใช่มั้ย... ชำเรานี่กับมิวคนเดียวนะ
ส่วนอาคีราน่ะ ต้องตีหัว ซ้อมให้หนัก... ลักพาตัวน้องหนูเด็กน้อยมาทำเป็นลูกของมิว อิอิ
เพราะดูท่าเด็กจะไม่เกี่ยวนะ :เฮ้อ:
-
ได้อ่านครึ่งหลังแล้ว~
-
เอาพี่อาคีรามาร่วมวงด้วยใช่ไหมจ๊ะก้อง สิท :laugh:
-
มิวสุดๆไปเลย
-
:pighaun:
-
ดีจังตกลงกันได้
:กอด1:คนเขียน
-
แล้วจะไปเอาคืนกันแบบไหนเนี่ย :a5:
หนูมิวคนกลางแย่เลย :z10:
-
ตอนแรกก็คิดว่าสิทกับก้องจะไม่กลับมาซะแล้ว
มิวก็น่าสงสารอ่ะแต่ตอนนี้ก็มีความสุขซักที ไอเรื่องเวอร์จิ้นเนี่ยดูท่าสิทกับก้องจะแค้นมากเลยอ่ะ
สุดท้ายจะเป็นกี่Pเนี่ย อาคีราจะมาร่วมแจมด้วยไหมอ่ะ
ตอนนี้ยาวถูกใจมากเลย><
-
โฮกกกห ร้อนแรง :m25:
มิวน่่ารัก :o8:
-
เลือดหมดตัวแล้วเนี่ย :jul1: :haun4: :m25: :oo1: จะไปเอาคืนเนี่ยจะเอามิวไปคืนเขาเหรอ ระวังเขาติดใจมีวอีกคนหรอก :oo1: ฮิฮิ
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
จัดการมันเลย เอาตัวมาให้มิวล้างแค้นคืน ตาต่อตา อิอิ :laugh3:
-
เหนื่อยแทนมิว แต่ก็โล่งอกที่ก้องกับสิทรู้เรื่องแล้ว
แล้วก็เป็นปลื้มที่ทั้งสองคนรักมิวจริงๆ ไม่ทิ้งกันไป
กลับทำให้ทั้งสามคนร้อนแรงเข้าไปอีก :z1:
อีตาอาคีราเตรียมตัวไว้นะ เจอก้องกับสิทแน่
ว่าแต่จะทำอะไรเค้าได้ไหมนะ :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ อ่านตอนนี้แทบหมดแรง :กอด1:
-
มันเป็นเช่นนี้นี่เองสภากาชาดจึงขาดเลือด :haun4: :jul1:
ไม่รู้จะชำระแค้นอะไรกับพี่อาคีรานะเนี่ย :m12:
-
หนูมิวโดนจัดเต็มเลย 555
แล้วพี่อาคีรานั้นแหละ ก้องกับสิทจะจัดการยังไงหนอ
-
OMG
I REALLY NEED A SANDWICH RIGHT NOWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW
-
สิทกับก้องน่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
รอตอนแก้แค้น 55+
-
โอะ 3พีของกรุ๊ปนี้ที่รอคอย :m25:
-
เอาหล่้ะสิ ฝ่ายไหนจะใหญ่กว่ากันน่ะ 5555
หรืออาจจะเป็น 4P หุหุ ลุ้นๆ ต่อไป
-
เลือดทะลัก :m25:
ศึกชิงนายเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ
-
มิวสุดยอดเลย คึคึ
-
สิทกับก้องน่ารักอ่ะ :-[
เอาเลือดหัวมันออกเลยๆ :m16:
:กอด1:
-
สิท ก้อง จัดไปอย่าให้เสียลูก
เอาให้ ไอ่พี่ดิเรก กระอักเลือดไปเลยยย
NC สู๊ดยอดดดดด
ขอเลือด กรุ๊ป o ด่วน
-
:pig4: ใกล้จบแล้วสินะ ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้
รอตอนสุดท้ายค่ะ
-
จะแก้แค้นยังไง
ขอแนะนำให้เอาคืน
เหมือนที่มิวโดนไปเลย
-
ให้พี่เค้าเป็นรับอีกคนสิ อิอิ :oo1: :oo1:
-
โอร่ยยยย .... นอนจมกองเลือด :jul1:
-
:jul1: :jul1:
จบไม่ลงซินะ 555 5 5
-
จะไปชำระแค้นกันยังไงก็แล้วแต่ ดีไม่ดีจะมีเพิ่มอีกPป่าวเนี่ย o18
-
น้ำหมดตัวคับ... 555+ ทำไมเขียนเก่งงี้!
-
หวายๆๆๆๆๆๆ เปลี่ยนชื่อเรื่องแว้วอ๊าาาา! >///////<
(เอ๊ะ! หรือเป็นชื่อตอนหว่า?)
แต่แค่เห็นชื่อตอนก็ทนไม่ไหวจนต้องมาเม้นแล้วจร้า ต้องขอตัวไปอ่านแล้วแหละ 555
:oni1: :oni1: :oni1:
-
ฟินอ่ะ ... อ่านบทนี้แล้วรักสิทกะก้องขึ้นจมเลย แต่งได้สนุกมากมาย :pig4:
-
:pighaun: :pighaun:+1 มาต่อเร็วๆน๊ะะะะะ
-
ก้องกับสิทจะไปจัดการอาคีราแน่ใจหรือ ไม่ใช่พาอาคีรามาร่วมด้วยกับก้องกับสิทอีกคนหรอกนะ ก้องกับสิทน่ารักมีการไปหาดอกไม้กับข้าวตังหน้าตั้งมาให้มิวด้วย ก้องกับสิทจับสังเกตุมิวได้สินะ
-
ชำระแบบใหนล่ะนั่น จะรุมเสียบคืนมั่งเรอะ!?
-
สุดยอดดดดดดดดด :haun4:
-
ลุ้น อาคีราจะโดนตีหัวมั๊ย :jul3:
สองหน่อ สิท&ก้อง น่าร๊ากอ่ะ :กอด1:
-
มิวเกือบตายคาเตียง แต่เรานี่ตายคาจอไปแล้ว :jul1:
-
เต็มจริงๆ ด้วย
-
อาคีราจะได้กลายมาเป็น 4P มั้ย :z1:
-
ThankS
-
มิวโดนจัดหนักเลย สงสัยก้องกับสิทจะเก็บกดมานาน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม่ะ เอาซะคุ้มเลย 555
ในฐานะ ไอ้หมอนั่นมันเอาเวอจิ้นไป
ต้องชำระแค้นนนนนนน
:L2: :L2:
-
ชอบมาก ตามอ่านทุกเรื่อง
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
น้องมิวมีความสุข พี่ก้อดีใจ 555
ตักตวงความสุขกันเข้าไป
-
ชำระโตยวิธีไหน
4 P หรือเปล่า
-
สุขๆๆๆๆๆๆๆ จัง มิวน้อย โดนก้อง สิท ยำแล้ว
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
จัดพี่อาคีราให้หนักๆนะคะ น้องก้องน้องสิท อิอิ
-
อยากอ่านมาก
-
เลือดหมดตัวแล้วจ้าาาาาาาาาา
-
ก้องกับสิทน่ารัก ไม่ทิ้งมิวไปไหนและยังช่วยปลอบโยน(?)
แถมยังจะแก้แกต้นให้ด้วย
แต่เราว่าอย่าไปยุ่งกับพี่เขาจะดีกว่า กลัวว่าเรื่องมันจะบานปลายไปกว่านี้
-
อ้ายยยยยยยยยยยย
ชำระด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:z10: :z13:
-
:pighaun:
-
ใช่ๆ ต้องแก้แค้น คนที่เอาน้องเวอร์จิ้นของมิวไป .. :fire:
-
โอมมมม... จงลง จงลง จงลง... ตอนหม่ายยยยย...
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ฉากนี้ที่รอคอยแหละ
สามคนนี่สุดๆ เลย :pighaun:
-
เข้ามาดันครับ
-
คือ..หายไปไหน :o12:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
รอค่ะ
-
ตอนสุดท้ายแล้วคะ ให้กำลังใจด้วยนะสำหรับเรื่องต่อไป :o8:
เอ่อ....ตอนพิเศษจะมีดีไหมหนอ??? ถ้ามีคนออกเสียงสัก....100 ไม่สิ สักสี่ซาห้าสิบคนก็ OK จะแถมให้คะ
[8] พอเห้อะ.....พอนะ พวกมึงน่ะ! ตอนจบ
ล้างแค้นเหรอ??
ผมไม่รู้ว่ามันจะล้างแค้นยังไงในเมื่อพี่อาคีราดูจะไม่ใช่หมูให้เคี้ยว
บ้านเขาใหญ่โต มีลูกน้องหน้าตาดุหลายสิบคน จะไปลากเขามากระทืบนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
แต่สิทกับก้องนั้นดูจะมุ่งมั่นที่ล้างแค้นเสียให้ได้ ก็......ตามใจ!
อยากทำไรก็ทำ แค่อย่าเอาผมไปยุ่งด้วยเป็นพอ ผมอยากอยู่อย่างสงบสุขเท่านั้น
ตอนนี้พ่อกลับมาอยู่บ้านแล้ว แม่ก็เปิดร้านขายของต่อ ชีวิตของพวกเราเหมือนจะกลับเข้าที่
ยกเว้นแต่ว่า......
“อื้อ!!!...อย่าดิ” ผมเอามืออุดปาก
ตอนก้องแวะมาหาทุกเย็นอย่างเคยและถือวิสาสะเยี่ยมชมผมอย่างถึงแก่นทำเอากลั้นเสียงร้องแทบไม่ทัน
ไอ้บ้านี่ทำทีเรียบร้อยต่อหน้าแม่ พอเข้าห้องอยู่กันสองต่อสองบุ๊ปก็หื่นใส่เลย
“กร๊วกเอ้ย...ปล่อยดิ เดี๋ยวแม่กูมาเห็นหรอก”
“ไม่มาหรอก ข้างล่างมีลูกค้ารออยู่” ก้องหัวเราะคิกคักเจ้าเล่ห์ซะไม่มี “มิวอย่าส่งเสียงก็แล้วกัน”
“บ้าเรอะ จะไม่ให้ส่งเสียงได้ยังไง”
“งั้นแสดงว่าชอบใช่ไหมล่ะ” เขาดันตัวเองเข้ามาลึกอีก
“อ๊ะ.....ไอ้...ใครว่าชอบ เกลียดต่างหาก ”
“เหรอ....ถ้าเกลียดก็คงไม่รู้สึกอะไรใช่ม๊ะ” ก้องว่าแล้วขยับจ้วงอย่างแรงเท่านี้คลื่นอารมณ์ก็โหมซัดเข้ามาจนผมอ้าปากค้าง
ผนังข้างในร้อนจัดราวกับถูกลวก ยิ่งโดนเสียดสีไปมาก็ยิ่งเสียวสยิว
“อ๊าาา..อ๊ะ” ผมหลุดเสียงหวานออกมาจนได้ ก้องฉีกยิ้มได้ใจ
“ดีจัง....ชอบใช่ไหม”
“บ้า! อย่าได้ใจไปนะเว้ย คราวหน้ากูไม่หลุดแน่” ผมทั้งโกรธทั้งอับอายขายหน้าเลยว่าออกไปอย่างนั้น
ก้องอึ้งไปครู่เขามองตาโตอยู่อึดใจก่อนหัวเราะยิ้มดีใจยิ่งกว่าเก่า
“ดีสิ...งั้นคราวหน้าเรามาสู้กันใหม่นะ”
“เฮ่ยๆๆ ไม่ใช่....กูไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะ” ผมยันไหล่กว้างไว้แต่สายไปแล้วมันขยันหนักกว่าเก่าอีก
โดนสีข้างในถี่ๆอย่างนี้จะให้ผมดิ้นรนยังไงไหว
“มิวครับ....ผัวคิดถึงนะ ขอชื่นใจเยอะๆหน่อย”
“สัด...เข้ามาแล้วค่อยมาขออนุญาตเหรอ เอาสมองส่วนไหนคิด หา!” ผมบิดหูมันซะเลย
“โอ้ยย เจ็บนะ”
“ออกไปจากตัวกูดิ”
“เห้อะ เข้าแล้วจะให้ออกง่ายๆเรอะ ของผัวมันไม่ใช่แท่งตะกั่วนะ นี่มันเนื้อและหัวใจล้วนๆเลย แล้วมันคิดถึงเมียมากด้วย”
“หยุดพูดนะ...” ผมหน้าร้อนไปหมดตอนเรียกผมว่า เมีย เรียกตัวเองว่า ผัวอย่างหน้าไม่อาย
ถึงผมจะเป็นฝ่ายอยู่ล่างก็เถอะ แต่...เรียกว่าเมียใครมั่งจะไม่อาย คุณล่ะคิดเหมือนผมใช่ม่ะ
ไอ้ก้องมันไม่มียางอายเลย มันดึงมือผมออกปากแนบจูบลงมาดื่มด่ำเรียวปากผม
ลิ้นนุ่มไล้วนไปทั่วโพรงปากแล้วดึงดูดลิ้นผมไว้มาเกี่ยวพันปลุกเร้าอารมณ์หวานในตัวผมให้ตื่นขึ้น
“ฮื้อ...อืมมมมม...”
ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมครางเสียงหวานหูอย่างนี้ คงเพราะมือที่สอดเข้าใต้เสื้อลูบไล้ลากนิ้วไปมาบนผิวหนัง
ปลุกให้ทุกอณูรับความซาบซ่านอย่างทั่วถึง ผมขนลุกรู้สึกหนาวขึ้นมากะทันหันจนต้องกอดร่างแกร่งแน่น
ยิ่งข้างในตัวเคลื่อนไหวเนิบๆจงใจกระทบให้เสียวซี้ดผมก็ลืมเรื่องอื่นไปหมดเลย
“อืมม...แค่จูบก็ทำหน้าแบบนี้แล้ว ลามกจังนะ”
“ไอ้บ้า...เพราะนายนั้นแหละ อย่าถอดนะ...”ผมดึงมือเขาออกจากสาบเสื้อ ขืนแก้ผ้าก็จะยิ่งห้ามไม่อยู่สิ
ผมกลัวแม่ขึ้นมาไม่บอกกล่าวด้วย “เร็วสิ....รีบทำให้เสร็จ”
“พูดแบบนี้ไม่มีมู้ดเลย ทำไม่ไหวอะ”
“โธ่...” ไอ้นี่...ชอบเอาชนะผมซะจริง ผมมองหน้าขี้เล่นของก้อง ผมจะเอาชนะเขาได้ยังไงในเมื่ออยู่ในท่าที่เสียเปรียบนี่
ผมรู้สึกได้ว่าถ้าตามใจเขาสักหน่อย...ผมก็เอาชนะเขาได้นะ
“คุณสามีครับ....”
“ครับ”
“รักผมหน่อยสิ....เอาให้แรงๆเลยนะ”
-
“วู้วววว...” ก้องหัวเราะชอบใจ ยิ่งโดนผมบีบรัดข้างในแน่นๆแล้วด้วย
สีหน้าเขาดีใจอย่างที่สุดมันทำให้ผมตื่นเต้นไปด้วยที่เห็นชัยชนะของตัวเอง
ผมทำให้เขามีความสุขขนาดนี้เชียว
ก้องจูบผมดุดันทำให้เกิดกระสันซ่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ผมอยากได้เขาขึ้นมาแล้วสิ
ร่างแกร่งกระโจนขึ้นครอบครองผมอย่างทรงพลัง มันทำให้ผมวาบหวิวปานลอยละลิ่วบนก้อมเมฆ
ปากอุ่นดูดดื่มยอดอกสลับขบเม้มทึ้งแรงๆไปมาทั้งสองข้าง น้ำลายแฉะๆเปียกผิวเนื้อมันให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ผมไม่คิดว่าจะชอบการเป็นฝ่ายถูกรักได้มากขนาดนี้
ก้องเร่งจังหวะการเป็นหนึ่งเดียวกับผมอย่างแข็งขันสร้างความรัญจวนใจจนแทบคลั่ง
ผมชอบแรงสั่นสะเทือนทุกครั้งที่กระทบร่าง ความหรรษาพุ่งพล่านจนอยากจะหลุดคำน่าอายออกมาให้เขาทำมากกว่านี้
ปังง!!! จู่ๆประตูก็เปิดพรวดเข้ามา
แว้กกกกก!!!! ผมเกือบแว้ดออกมาสุดเสียงแล้ว ถ้าไม่เห็นว่าเป็นสิทที่เปิดประตูเข้ามา
มันทั้งตกใจ ทั้งอาย ทั้งโกรธ ทั้งโล่งอกที่เห็นเขา
“ไอ้เหียก”
“มึงสิเหียก ทำไมไม่ล๊อคประตูวะ เดี๋ยวแม่ยายมึงเห็นเข้าล่ะก็ได้หัวใจวายตายแน่” สิทรีบปิดประตูล๊อคให้เรียบร้อย
“กูกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเว้ย ไม่มีเวลา”
“ไม่มีเหียกสิ” สิทโยนกระเป๋าเป้ของตัวเองลงโครม ก่อนเข้ามากอดผมแน่นพลางระดมจูบบนแก้มทั้งสองข้าง
“อืมม...คิดถึงจังเลย”
เรียวปากแนบจูบบดเคล้าด้วยความคิดถึงพร้อมๆกับความใหญ่โตที่ฝังลึกกระทบจุดกระสันซ่านของผมพอดี
มันช่างวิเศษสุด....ตัณหาผมมันเพลิดเพลินกับความสุขสมที่พุ่งเกินขีดควบคุมแล้ว
สิทปลดกางเกงลงเข้ามาร่วมวงหฤหรรษ์ด้วย มันเต็มปากผมจนร้องไม่เป็นภาษา
ก้องและสิทเติมเต็มผม ขณะเดียวกันก็ตักตวงจากผมจนแทบสำลักตามๆกัน
“มิว...”
แว้กกก แม่เรียก!!! ผมดันสิทออกไป “คร้าบ!!!”
“ไปส่งของให้แม่หน่อย”
“ขะ...ขอ 2 นาทีครับ”
“เร็วนะ” แม่รับทราบแล้ว ผมหันมามองสิท
“ 2 นาทีเนี่ยนะ” สิททำหน้าไม่ชอบ
“ก้องเร็วหน่อย” ผมหันไปเร่งข้างหลังที่กำลังเร่งสปีดอุตลุด
“มา....ฮ้าา...มาแล้ว...อืออออ...อืออออ” ร่างแกร่งกระแทกกระทั้นโหมกระหน่ำอย่างกระหายความไคร่สุดขีด
ผมซี้ดปากอย่างเผ็ดร้อนข้างใน สะโพกไหวเป็นระวิงจนในที่สุดก้องระเบิดไอรักเข้ามาเต็มในตัวผม
เสี้ยววินาทีนั้นร่างผมก็อาบแสงสีทองแห่งความหรรษาเต็มที่
ปลายเท้าเหยียดเกร็งสุดขีด สะโพกแอ่นโค้งไข้วคว้าหาคลื่นหฤหรรษ์สุดท้าย
“สะ...เสร็จ...เสร็จแล้ว”ก้องหอบฮักพูดแทบไม่เป็นคำ
“มึงไปส่งของให้แม่เขาเร็ว” สิทรีบพลั่กเพื่อนออกไปนอกห้องเลย จัดการปิดประตูแล้วหันมาทางผม
ไอ้นั้นชูคอหรา ออกนอกกางเกงอย่างต้องการความยุติธรรม ผมไม่จำเป็นต้องพูดอะไร
เพราะสิทจะไม่หยุดแน่ถ้าได้ไม่เท่าเทียมเพื่อนรัก ผมสลัดกางเกงที่คาปลายเท้าออก
ดันเขาไปที่ผนังเพราะรู้ว่าเขาชอบท่านี้ที่สุด ผมขึ้นควบเขาทั้งตัว มันแน่นข้างในไปหมด
สิทขบปากยิ้มชอบใจ เขากดหลังผมกับบานประตูแต่พอเราควบกันแค่ 2-3 ที รูปภาพที่แขวนผนังนอกห้องผมก็สั่นระนาว
“นั้นเสียงอะไรน่ะ?? มิว..ทำไรอยู่ล่ะลูก”
“ป่าวครับ”
“แม่ได้ยินเสียงอะไรสั่นน่ะ”
“ผะ..แผ่นดินไหวมั่งแม่ มันหยุดแล้วล่ะ”
“เหรอ..” เสียงแม่เหมือนจะยังสงสัยอยู่ ผมมองตาสิทเราสองคนหัวเราะคิก
ก่อนพากันมาที่เตียง เขานั่งลงปล่อยให้ผมเป็นฝ่ายควบเอง ซึ่ง......
ก็ดี...ผมยอมรับว่าชอบอยู่เหมือนกันที่เป็นฝ่ายขี่ เพราะรู้ว่าจุดไหนที่ชอบ
ผมก็สามารถจ้ำจี้จ้ำไชตรงนั้นให้สะใจ โดยสิทคอยหนุนให้ผมเล่นเขาได้ตามอำเภอใจ
“ฮะ ฮะ ..อ่า...อ่า”
“เร็วอีกหน่อย มิว...” สิทเร่งผมยิกๆ
“อ๊า...อือออ..มะ..ไม่ไหวแล้ว..จะ อือออ..อึ่ก...จะ..จะถึงแล้ว ฮะ..อ่า”
ผมตะกุกเฮือกข้างในเสียดสีจุดกระสันได้มันถึงใจเหลือเกิน ผมกำลังจะหมดแรง
สิทรีบพลิกผมลงใต้ร่างแล้วเสือกไสเอาเอง แรงกระเพื่อมของเขามันช่างสุดยอดทำเอาผมเพลิดขึ้นขีดสุด
“อ่า!!!!....” เสียงผมหายไปในปากที่บดเคล้าลงมา
รสรักมันหวานฉ่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สิทกระตุกเฮือกในตัวผมหลายครั้ง เขาสำเร็จจุดสุดยอดข้างในไม่หยุด
สิทลุกขึ้นนั่งวงแขนเขารวบผมขึ้นมากอดแน่น....แน่นจนหายใจไม่ออก
ผมซุกหน้ากับอกกว้างเหมือนกำแพงล้อมรอบปกป้อง มันมอบความมั่นใจให้อย่างมากมาย
ผมรู้สึกดีใจและตื้นตันอย่างที่สุด
สิทกอดผมแน่น ไม่ช้าก้องก็กลับมา เขาเข้ามานั่งข้างๆโน้นตัวมาจรดจูบเบาๆที่โหนกแก้ม
นี่มัน.......วิเศษที่สุด
ผมเคยเกลียดพวกเขา แต่ตอนนี้พวกเขามีความหมายมาก อ้อมแขน น้ำเสียง ลมหายใจ
ความต้องการของพวกเขาล้วนแต่ทำให้ผมรู้สึกดี
ออกจะดีมากไปหน่อยด้วย
...............................
.............
ผม....
รู้สึกว่า.....
ผมคงจะ....
ชอบทั้งคู่แล้วแน่ๆ...
เรานั่งอิงแอบกันอยู่อย่างนี้ ผมพอใจที่มีพวกเขาอยู่เคียงข้าง
ต่างคนต่างลูบไล้ผมเบามือและทะนุถนอมจนไม่อยากจะลุกไปไหนเลย
“ลืมมันไปแล้วใช่ไหม....เรื่องนั้นน่ะ”ก้องถามเสียงเบาหวิว ผมพยักหน้ามีพวกเขาอยู่ผมก็ไม่คิดถึงมันสักนิด
“ดีแล้ว.....จดจำแต่พวกกูก็พอ” สิทกระซิบบอกก่อนจะประทับจูบนุ่มนวลบนปาก
มันทำให้หัวใจผมฟูฟ่องเต็มอก ก้องจูบที่ขมับแล้วซบหน้ากับไหล่ผม เราอ้อยอิ่งอยู่ด้วยกันจนได้เวลากลับ
สิทยื่นมือถือให้ผมพร้อมเบอร์โทร “โทรให้หน่อย”
“ใคร??”
“หมอนั้นโทรหามัน...บอกว่าอยากพบ”
“ไปได้เบอร์เขามาจากไหน” ผมรู้สึกใจหายนิดๆ ไม่อยากเจอหรือแม้แต่ได้ยินเสียงเขา
“หลอกถามเอาไอ้พี่ยอร์ทนิดเดียวก็ได้แล้ว ไม่ยากเลย มึงโทรนัดเจอมันที่ร้านเดิม”
“มิว” ก้องลูบแขนผมให้กำลังใจ “มิวต้องโทรนะ เรียกมันมาที่เหลือพวกกูจะจัดการเอง”
“แต่....เขาไม่ใช่นักเลงข้างถนนนะ บ้านเขาใหญ่โตมีลูกน้องตามเป็นสิบ”
“เอ่อ...เชื่อสิ ลองมิวเรียกแล้ว มันจะไม่ให้ลูกน้องตามหรอก”
“เรามีแผน” ก้องบอก พวกเขาดูมั่นใจเหลือเกินว่าจะจัดการได้ แต่ผมกลับหวั่นใจ
ไม่อยากแม้จะได้ยินเสียงเขา ผมเลยส่งเป็นข้อความไปว่าอยากพบที่ไหนเมื่อไร
นานเป็นสิบนาทีกว่าจะมีข้อความตอบกลับสั้นๆว่า
“OK”
***************
-
ทุ่มหนึ่งของวันถัดมา ผมอยู่ที่ร้านของพี่ยอร์ท สถานที่คุ้นเคยของพี่อาคีรา
แต่ครั้งนี้เรามาโดยไม่บอกให้เจ้าของรู้ ไม่ได้ขึ้นไปใช้บริการชั้นบน
แค่นั่งกลมกลืนท่ามกลางนักเที่ยวราตรีทั้งหลาย ผมรู้สึกอึดอัดนั่งไม่ติดยังไงไม่รู้
ใจเต้นแรง กลัว...หวาดหวั่นหลายหลากความรู้สึกที่ผมควบคุมไม่ได้
ผมมองสิทที่คุยกับสาวเสริฟ์ที่บาร์ เขาหันมามองทางนี้เป็นระยะ
ส่วนก้องเต้นกับสาวคนหนึ่งชั้นลอยด้านข้างของเวที ถึงจะดีใจที่เห็นสองคนนั้นทำตัวกลมกลืนกับคนอื่นๆก็เถอะ
แต่มันก็น่าหงุดหงิดเหมือนกันที่ผมต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียวไม่มีสาวไหนแลตามองเลย
มีแต่ผู้ชายผ่านไปมายิ้มแล้วลิ่วตาให้ตลอด
นี่ผมไม่มีเสน่ห์กับผู้หญิงเลยรึไงนะ??
เฮ่!!!....ก้องปล่อยให้ผู้หญิงเลื้อยใส่อย่างนั้นได้ไง
ผมรู้สึกไม่ยุติธรรมเลยที่ตัวเองต้องเป็นฝ่ายชะเง้อมองพวกเขาไปมาจนคอยาวเป็นยีราฟแล้ว
‘บ้าเอ้ย...ปล่อยกูเหงาคนเดียวได้’
เฮ่ยยยย!!!!! ผมใจหายวาบเมื่อมองกลับลงมาเจอคนยืนจังก้าตรงหน้า พี่อาคีรา!!! ผมถอยห่างทันที
“มิว...”
ผมกลัว ทำไงดี....
แสงไฟในผับวูบวาบตาพร่า ร่างสูงยืนบังแสงทำให้ดูใหญ่โตเหมือนยักษ์
แววตาเฉยชาเหมือนคนที่อยู่บนหอคอยกำลังมองแมลงตัวเล็กๆที่น่าสงสาร
กลิ่นอายเขาหอมเย็นโชยมาแตะจมูกทำให้นึกถึงคืนนั้น
คืนที่เขาครอบครองผม
“สบายดีหรือเปล่า” เขาเสียงเบาหวิว
ยังมีหน้าถามอีกเหรอว่าสบายดีไหม พี่ทำผมเจ็บปวดที่สุด เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ พี่มันเลวที่สุด
ทั้งหมดนี้ผมว่าในใจทั้งนั้น แล้วผมก้มหน้าไม่กล้าสบตา
ร่างสูงก้าวเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วยกดดันให้ผมเขยิบออกไปอีก ถึงจะมีโต๊ะกั้นแต่ผมก็ยังได้กลิ่นเขาอยู่ดี
แล้วไงต่อล่ะผมเหลือบมองสิทกับก้อง ไม่มีใครมองมาทางผมสักคน
เฮ่ย...ไอ้พวกบ้า จะปล่อยให้กูอยู่อย่างนี้นานแค่ไหนวะ
“มิว” พี่อาคีราทำผมสะดุ้งโหยงเลย “นัดพี่ออกมามีอะไรเหรอ”
“เอ่อ.....” ผมกรอกตาไปมา ยังไม่ได้คิดเลยครับพี่ แฟนผมบอกแค่ว่าล่อให้มาเห็นหน้าเท่านั้นพอ
แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าจะพูดยังไงดี
“ถ้ามิวยังคิดไม่ออก พี่ก็พูดก่อนล่ะกัน”
หื้อ?? ผมเงยหน้าขึ้นมอง จังหวะเดียวกับร่างสูงเขยิบมานั่งประชิด ที่ผมนั่งเป็นโต๊ะในมุมอับ
เก้าอี้เป็นโซฟาหนังค่อนข้างแคบเข้าออกทางเดียว พี่อาคีราเขยิบมาหน้าเราใกล้กันจนได้กลิ่นลมหายใจเลย
แสงไฟในผับกระพริบวูบวาบทำเอาใจผมสั่นตาลายไปหมด กล่องเล็กๆสีเทาเงินเลื่อนมาตรงหน้า
มันไม่ใหญ่เท่ากล่องคุกกี้ แต่ก็ไม่เล็กเท่ากล่องใส่แหวน ผมคิดว่าเป็นกล่องใส่นาฬิกาและก็ใช่จริงๆ
นาฬิกาหรูหน้าปัดสีน้ำทะเลตัวยี่ห้อดังที่ราคาเกินหมื่น แวบแรกผมรู้สึกตื่นเต้น
อีกวินาทีต่อมาผมก็เศร้าสลด เขาทำอีกแล้ว ดูถูกผม
พอผมเงยหน้ามองเขากลับเห็นชายหนุ่มมาดมั่น แววตาดุดันชอบเห็นคนอื่นเป็นเบี้ยล่างหลบสายตา
มองแต่มือของตัวเอง สีหน้าอวดดีเขาไม่มีอีกแล้ว
“ขอโทษนะ”
ห๊ะ?? ผมใจหายวาบ
“ขอโทษ...”เขาย้ำอีกทีแล้ว หันไปมองทางอื่นเหมือนอายนักหนา
ผมนึกโมโห ขอโทษแค่นี้ก็จบแล้วเหรอ พูดมากกว่านี้อีกหน่อยแล้วมันจะตายหรือไง
“แค่นี้...” ผมว่าเสียงฉุนจัด เขารีบหันมาพูดต่อว่า
“พี่อยากขอโทษเรื่องวันนั้น พี่อารมณ์เสียไปหน่อย พี่เจอปัญหายุ่งๆทั้งครอบครัว ทั้งธุรกิจ
พี่เครียดมาก.....แล้วไอ้ลูกน้องก็ดันหามิวเจอวันนั้นพอดี พี่ก็เลย.......ระบายอารมณ์กับมิวทั้งอย่างนั้น
พี่รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่.....แต่ว่า....มัน”
เขาพล่ามฉอดๆแทบไม่เว้นวรรค ก่อนจะหยุดพลางทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก
ร่างสูงเขยิบเข้ามาอีก สองมือรวบผมเข้ามา มือช้อนปลายคางผมขึ้นให้สบตา
ดวงตาเขาใสมากเลยเป็นประกายวิบวับด้วย
“พี่ขอโทษที่ทำเรื่องไม่ดีกับมิว ที่ทำร้ายจนได้เลือด...ทั้งให้เงินเหมือนดูถูกมิว
พี่อยากจะขอโทษเร็วกว่านี้ แต่พี่ไม่กล้า พอได้รับข้อความจากมิวพี่ก็ดีใจที่สุด พี่อยากขอโทษนะ”
ฮะ....
โอ้อออ....
นี่แหละที่ผม.....ที่ผมอยากได้ยิน คำนี้ สีหน้าแบบนี้ ความเสียใจจริงๆของเขา
ผมน้ำตาร่วงอย่างโล่งอก นี่ต่างหากที่ผมต้องการ
มันทำให้ความดำมืดในใจผมกระจ่างหายเหมือนเมฆดำถูกลมพัดหายไปในอากาศ
และผมก็ได้เห็นท้องฟ้าใสและดวงอาทิตย์เจิดจ้าแล้ว
“อึ่ก...ผม....ผมอยากได้ยินคำนี้ที่สุด พี่รู้ไหม”
“พี่รู้ พี่ขอโทษนะ....ขอโทษจริงๆ ขอโทษ” เขาพร่ำคำขอโทษไม่หยุดพร้อมๆกับโอบกอดผมไว้กับอกกว้าง
ทั้งที่ในที่นี้เสียงดังหนวกหู แต่ผมกลับได้ยินแต่คำขอโทษเขาข้างหูชัดเจนทุกคำ
ผมรู้สึกดีกับอิสระทางจิตใจ จนเพลินกับอกอุ่นกลิ่นกายหอมอบอวลรอบตัว
“ให้อภัยพี่นะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้จูบมาโดยไม่ทันตั้งตัว
จูบแผ่วเบาบนเรียวปาก นุ่มนวลแผ่วเบาเหมือนปีกของผีเสื้อ
มันนุ่มนวลเต็มไปด้วยการปลอบประโลมเอาใจที่หวานละมัย ทำให้ผมตัวลอยทันที
และต้องกอดคอเขาไว้ก่อน นาทีนั้นสมองผมว่างเปล่าเป็นสีขาว
พอได้จูบย้ำลงมาหนักหน่วงอีกที ในหัวก็เห็นฟองสบู่สีรุ้งนับล้านๆพรั่งพรูออกมากระจายซ่านไปทั่วทั้งตัว
“อือ....อืมมมมม” ผม.....
ผม....
ผมกำลัง....
ทำอะไรอยู่เนี่ย??
“อืมม....ขอโทษนะ ขอโทษ พี่.....อดใจไม่ไหว...มันดีใจ...แล้วโล่งอกด้วย
รู้ไหมลูกสาวพี่เซ้าซี้ถามพี่แทบทุกวันเลยว่าเมื่อไรพี่เลี้ยงคนใหม่จะมาสักที”
“พี่เลี้ยง....อะไรเหรอครับ”
“โอมี่น่ะ เห็นมิวแล้วก็นึกว่าพี่จะจ้างพี่เลี้ยงมาเป็นเพื่อนเธอ เฝ้าถามอยู่นั้นแหละว่าเมื่อไรจะมา เธอถูกใจมิวมากนะ”
“ผมน่ะเหรอ”
“ใช่ โอมี่เป็นออทิสติกอ่อนๆเข้ากับคนยากเลยต้องเรียนอยู่กับบ้าน ให้น้าเขาดูแลก็ไม่ชอบ
แต่เห็นมิวครั้งเดียวก็ถูกใจเลย พี่ก็เลยคิดว่า....” พี่อาคีราพูดครึ่งๆกลางๆเหมือนเกรงใจ
“ทำไมถึงมาถูกใจผมล่ะ เรา....” ผมไม่ได้พูดกับแกเลยสักคำ
“มิวน่ารักมั่ง”
ฮึ! ผมน่ะเหรอ น่ารัก......ตลกน่า ผมส่ายหน้าไม่เห็นด้วยแต่พี่อาคีราย้ำด้วยยิ้มกว้างและแววตาว่า ใช่!!
ตึ่ง!!!
ผมสะดุ้งโหยงหันไปมอง แก้วเบียร์กระแทกโต๊ะเสียงดังคนวางนั้นหน้าตาบูดเหมือนคนไม่ได้กินตับ
สิทเหล่มองผมที่เกาะพี่อาคีราแน่นอย่างคาดโทษว่า
‘เดี๋ยวสวยแน่ มึง!’
“พนักงานที่นี่ยังไงนะ ไม่มีมารยาทเลย” พี่อาคีราไม่สบอารมณ์ ดีที่สิทเดินหายไปกลุ่มคนแล้ว
“ต้องบอกให้ไอ้ยอร์ทมันดูแลพนักงานหน่อยแล้ว”
เขาทำท่าจะกดมือถือหาคนที่ว่า ผมรีบเลื่อนแก้วเบียร์มาให้
“อย่าเพิ่งเลยครับ พี่ดื่มก่อนดีกว่า”
“ขอบใจ”พี่อาคีรารับมาดื่มอึกๆๆรวดเดียวหมดแก้วเลยผมมองตาปริบๆไม่รู้แกอดอยากมาจากไหน
“เฮ่อ......ค่อยโล่งอกหน่อย”
เขาว่าแล้วหันมายิ้มให้ผม
เฮ่....ผมยังไม่ได้บอกสักคำนะว่ายกโทษให้แล้ว อย่าทำเหมือนเรื่องมันจบแล้วสิ
ผมคิดแค่นี้พี่อาคีราร่วงผล๊อยลงมาซบไหล่เฉยเลย
“พี่??”
“เรียบร้อยไหม” สิทโผล่พรวดเข้ามา
“อะไรเนี่ย??”
“ยานอนหลับ” สิทลากแขนเขาออกมา ก้องโผล่มาช่วยหามอีกคน
“สิท....ต้องวางยาเลยเหรอ??”
“เอ่อสิ...ไม่ต้องห่วงแค่อ่อนๆ เดี๋ยวก็ฟื้นน่า” สองคนช่วยกันหามร่างปวกเปียกของพี่อาคีราออกไป
สภาพเขาเหมือนคนขี้เมาเลยไม่เป็นที่สะดุดตาอะไรนัก
ผมยังสองจิตสองใจ รู้สึกเหมือนกำลังทำเรื่องเลวร้ายผิดกฏหมายอยู่
แต่สองคนนั้นไม่สนอะไรทั้งนั้นลากพี่อาคีราไปลานจอดรถหลังร้านให้เร็วที่สุด
“นี่พวกมึงแน่ใจนะ เกิดพี่เขาฟื้นขึ้นมาแล้วเอาเรื่องล่ะ?”
“เห้อะ มันจะกล้าเอาเรื่องเรอะ” สิทหัวเราะ
“มันจะอายจนเอาหน้าซุกในรูล่ะไม่ว่า” ก้องพยายามสอดกุญแจไขประตูรถ
“รับรองว่าไม่เอามันถึงตายหรอก แค่ขอตื้บมันให้หายแค้นเท่านั้น”
“โฮะโฮะโฮะ...ท่าทางมีเลืองซานุกนะ อั๊วร่วมด้วยคนด้ายเป่า”
เสียงน่าเกลียดนั้นทำเอาสะดุ้งโหยง ผมลืมมันไปแล้วนะเนี่ย ไอ้เฮียเส็ง!!!
มันยืนในเงามืดระหว่างรถสองคันจ้องมาทางพวกเราเขม็ง
“มึง.....เป็นใครวะ?” สิทจำมันไม่ได้
“อ้อ....จำมายด้าย....มายเป็งราย เดี๋ยวอั๊วจาทบทวนความจำหายเอง”
“พูดอะไรวะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย” สิทปล่อยคนตัวอ่อนปวกเปียกให้ก้องรับไว้
เขาจะจัดการไอ้คนแปลกหน้านี่ก่อนแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเงาคนโผล่มาข้างหลังไอ้เสี่ยเส็ง
ผมใจไม่ดีขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนคนที่โผล่ออกมาทั้งหน้าทั้งหลังล้อมพวกเราเอาไว้
“จักกานมาน”
เสี่ยเส็งสั่งคำเดียวทั้งหมดก็กรูเข้ามา ก้องพลั่กพี่อาคีราให้ผมรับ
“เฮ่ยๆๆๆๆ!!!!” ผมร้องลั่น โดนร่างหนักอึ้งล้มใส่ยังกะไม้ขนาดยักษ์โค่น ผมล้มแบนติดพื้นเลย โอ้ย.....หายใจไม่ออกเว้ย!!!
********************
-
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย???
ผมงงไปหมดแล้ว โอยยย....เจ็บหน้าด้วยไม่รู้โดนตีนใครเข้า
แต่ผมก็เจ็บน้อยกว่าสิทกับก้องเยอะ สองคนนั้นโดนกระทืบพอน่วมๆแล้วจับยัดขึ้นรถตู้มาพร้อมๆกับพี่อาคีราที่ยังไม่ได้สติ
เขาโดนหิ้วไปทิ้งรวมกับกองกระสอบเก่าๆ ที่นี่เป็นโกดังเก็บข้าวสารของไอ้เสี่ยเส็งมัน
“เฮ่ย...จับมานมัดรวมกาน รออั๊วกลับมาก่อน”
“อ้าว เฮียจะไปไหน”
“เมียอั๊วเรียกต่องกับปายก่อนม่ายงานมีเรื่อง รออั๊วนา”
“จะให้รอเฉยๆเลย คนกำลังเครื่องร้อนน้า”
“ม่ายนานน้อ”
เสี่ยเส็งเดินออกไปบ้านแกอยู่ไม่ไกลนี้หรอก ผมมองลูกน้องไอ้เฮียบ้านี้รวมกันแล้วเกือบ 20 คนได้
สิทกับก้องสู้ไม่ไหวแน่ ผมกลัว....ผมไม่เคยสู้กับใครมาก่อนจะให้ลุยกับเขาน่ะไม่ไหวหรอก
“ก้อง...สิท เป็นไรไหม” ผมประคองทั้งคู่มาพิงกระสอบข้าวสาร
สภาพนั้นสะบักสะบอมน่าดู ปากแตกเลือดกำเดาไหลใบหน้าบวมปูด แต่ก็ยังดีที่พวกเขายังไม่น่วมจนสลบ
“โอ้ยยย...ไอ้พวกหมาหมู่นี่ ถ้าเจอตัวต่อตัวกูได้กระทืบจมตีนแน่”
“อย่าปากมากได้ไหม” ผมปรามกลัวพวกมันจะมายำตีนอีกรอบ
หันไปมองอีกทีพวกนั้นลากโต๊ะเก้าอี้มาเล่นไฮโลแกล้มเหล้า ไม่ห่างจากพวกเราเท่าไร
“เจ็บมากไหม”
“แค่นี้เหมือนมดกัดเว้ย” สิทถ่มเลือดในปากทิ้ง
“ว่าแต่จะจัดการไอ้พวกนี้ยังไง” ก้องลุกนั่งหลังตรงๆ หางคิ้วเขาแตกเลือดไหลลงมาถึงปลายคาง ผมเห็นแล้วจะเป็นลม
“มีไรทุ่นแรงหน่อยก็ดี”
“พวกมันมีปืนหรือเปล่า”
“ไม่มั่ง ถ้ามีก็คงใช้แล้ว”
“เฮ้ยย คุยไรกันวะ คิดจะหนีเรอะไง” ไอ้คนตัวใหญ่ด้ำดำหน้าตาโหดตรงปรี่เข้ามากระชากแขนผมออกห่างจากคนอื่นๆ
“โอ้ยยย เปล่านะพี่ ใจเย็น...”
“เย็นไรวะ กูกำลังเครื่องร้อนอยากเตะคนอยู่นี่” มันจิกหัวผมแรงๆ
“โอ้ยย”
“ปล่อยเขานะ” สิทลุกพรวดพราดเข้ามาชกหน้าหมอนั้นทีเดียวน๊อคเลย
ถ้าตัวต่อตัวเขากระทืบคนอื่นได้เหมือนหมา แต่ไอ้คนอื่นๆมันไม่คิดจะเล่นตัวต่อตัวน่ะสิ
ทุกคนกรูเข้ามายำตีนใส่ทั้งคู่อีกรอบ ผมต้องวิ่งเข้าไปกันอุตลุด
“หยุดนะ!!! พอแล้ว เดี๋ยวเขาก็ตายหรอก” หลังมือใครไม่รู้พาดใส่เต็มหน้าผมล้มลงไปกลิ้งกับพื้น
“เฮ่ย หยุดได้แล้วเว้ย” มือแข็งๆกระชากผมลุกขึ้นมาอีกที ก่อนดึงหน้าขึ้นมองให้ชัดๆ
“กูว่ามึงหน้าตาคุ้นๆอยู่ มึงคนที่มาครั้งก่อนแล้วเฮียพาไปขายนี่เอง เป็นไงล่ะได้ผัวหรือได้เมียมา”
“ปล่อยมันนะ” สิทตะโกนใส่เลยเจอเข่ากระทุ้งเข้าลิ้นปี่ไปดอก
“อย่านะ อย่าทำเขา”
“อ๋อ..ที่แท้ก็ได้ผัวนี่เอง” พวกมันหัวเราะฮ่าใส่หน้าผม ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอายเลย
แต่โกรธ..... โกรธที่มันดูถูกมากกว่า อยากจะเตะปากมันจริงๆ
“รู้แล้วจะทำอะไรแก้เซ็ง”
พวกมันลากผมมาที่โต๊ะเล่นไฮโล แก้วเหล้าใบเล็กๆวางเรียงตั้ง 7-8 ใบ
เหล้าขาวเทปริ่มๆล้นทุกใบ หนึ่งในพวกมันชูบางอย่างให้ผมดูเป็นยาเม็ดหนึ่ง
“รู้ไหมนี่อะไร” ผมส่ายหน้า
“ยาที่กินแล้วซู่ซ่าไง รับรองเลยว่ามึงจะคันยิกๆอยากให้พวกกูลงแขกจนตัวสั่น อยากกินไหม”
“ไม่!”ผมใจสั่นกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“งั้นมาเล่นกัน” มันเอายาเม็ดนั้นวางลงบนโต๊ะเอาแก้วใบเล็กครอบ
อีก 2 ใบวางข้างๆมันสลับแก้วไปมาซ้าย-ขาววนแล้ววนอีกหลายรอบผมชักตาลายแล้วสิ
“ทายมา ถ้ามึงทายถูกว่ายาอยู่ใบไหน มึงรอด แต่ถ้าผิด มึงต้องดื่มทีล่ะแก้ว ว่าไง”
เห้อ...เหล้าขาวนี่เหรอ?? ผมไม่ชอบแอลกอฮอล์ด้วย
“อย่ายุ่งกับเขานะ”
ก้องพยายามเข้ามาห้ามแต่ก็โดนสกัดล้มลุกคลุกคลานสภาพเขาย่ำแย่พอๆกับสิท
ผมได้แต่มองทั้งคู่โดนไอ้พวกจับกังนี้เหยียบ ส่วนพี่อาคีรายังแผ่สองสลึงอยู่บนกองกระสอบข้าวไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัวสักนิด
ไหนว่าเดี๋ยวก็ฟื้นไง ทำไม....
“ว่าไงจะเล่นไม่เล่นวะ ถ้ามึงไม่เล่นก็แดกยาเข้าไปซะ”
“เล่นครับเล่น” ผมตะโกนใส่ ตัวสั่นจนคุมไม่อยู่แล้ว เล่นดีกว่าอย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไปก่อน
ผมชี้ไปที่แก้วใบทางซ้าย คิดว่าใช่นะ แต่พอเปิดฝามามันกลับว่างเปล่า ทุกคนเฮลั่น
“ดื่มเร็ว ดื่มดิ” ไม่สั่งเปล่าพวกมันยังยกแก้วมาจ่อถึงปากเลย ผมต้องกลืนน้ำรสชาติแย่ๆลงคอ
มันเย็นลงไปถึงกระเพาะวูบเดียวแล้วร้อนขึ้นมาทันที โฮ่....รสชาติเหล้าเป็นแบบนี้เองเหรอเนี่ย??
“เอาอีกๆ”
นี่มัน....บังคับจิตใจกันชัด ผมจะหนีจากที่นี่ได้ยังไงเนี่ย เหล้าแก้วเล็กๆแต่เต็มไปด้วยยาพิษโดนผมกวาดเรียบไป 2 รอบ
ทั้งหมด 16 แก้ว เท่านี้ผมก็เข่าอ่อนซะแล้ว มีมือสากๆหยาบกร้านช่วยกันประคองให้ยืนอยู่
“อีกแก้วๆๆ”
“ไม่เอา....ไม่ไหวแล้ว” ผมรู้สึกโลกชักเอียงยังไงไม่รู้
“พวกมึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” สิทโถมเข้ามาแทรกเบียดคนอื่นๆออกไปพยายามกันผมให้ออกห่าง
จนผมเข้าอ่อนร่วงไปนั่งปุ๊บกับพื้น ยังไม่ทันจะขยับหนีไปไหน สิทก็โดนล๊อคแขนไว้ทั้งสองข้าง
“เฮ่ย ...ไม่ต้องรีบร้อนอยากโดนหรอกมึง ยังไงคืนนี้เมียมึงก็โดนพวกกูล่ออยู่แล้ว
ในเหล้าขาวกูผสมยาไว้ตั้งแต่แรกแล้วเว้ย” ไอ้เหียกนั้นชูขวดเหล้าขาวให้ดู
ฮะ!......งั้นผม....โดนหลอกให้ดื่มตั้งแต่แรกแล้วสิ
กูตายแน่.....ผมเบลอคิดไรไม่ออกเลย นอกจากมองไปรอบๆ หนี! ต้องหนีไปจากที่นี่
แต่ทางออกมันอยู่ไหนล่ะ อ๊ะ....มือที่จับแขนนี่ทำให้รู้สึกดีจัง
“ไอ้สัด” สิทดิ้นรนเงื้อเท้าจะเตะ แต่ไม่โดน
“เฮ่ย จับมันดีๆดิ กูจะให้มึงสองคนร่วมวงล่อเมียด้วย จะได้ไม่ว่าพวกกูเอาเปรียบ ฮะฮะฮ่า”
พวกมันช่วยกันกรอกเหล้าขาวให้ก้องกับสิท ผมได้แต่มองตาโต
ข้างในนั้นดิ้นรนกรีดร้องแทบเป็นแทบตาย ตอนนี้ร่างกายผมเหมือนไม่ใช่ร่างกายของผมเลย
โครม!!!!
เก้าอี้ไม้เก่าๆพาดใส่กลางหลังพวกมันคนหนึ่ง ผมหันไปมอง
“พวกมึง....ไอ้ตัวไหนวางยากู!!!” พี่อาคีราตื่นมาเมื่อไรไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้พี่แกตาขวางโมโหสุดขีดเลย
“พวกมัน...” ผมบอกเสียงเบาหวิว “ไอ้พวกนี้”
“พวกมึง! เตรียมตัวตายไว้ซะ” แกประกาศก้องแล้วลุยแหลก
เตะพวกมันคนหนึ่งกระเด็นมาโดนคนอื่นๆทำให้ก้องและสิทเป็นอิสระ
พวกเขาลุกขึ้นไล่เตะใส่ลูกน้องเฮียเส็งทีล่ะคน 3 ต่อ 20 ผมไม่เห็นทางชนะเลย
ท่ามกลางความชุนมุนนั้นไอ้พวกนั้นกลับเป็นฝ่ายหนีกระเจิงไปคนล่ะทิศล่ะทางทั้งที่พวกมากกว่า
ผมเห็นพวกมันโดนซ้อมซะอ่วมอรทัยตายเกลื่อนโกดังเลย
แฮ่ก.....แฮ่ก
“เฮ่ยยยย...พวกเมิงทำอารายวะ” ไอ้เฮียเส็งโผล่มาพอดี
“มึง....” ก้องกับสิทยืนหอบแฮ่กๆอยู่ พอเห็นหน้าพวกเขาก็ปรี่เข้าไปเล่นงานแจกตีนแจกหมัดทันที
“แว้กกกกก...อย่าน้อ อั๊วแก่แล้วน้า”
“หุปปากเลย ไอ้สัด” สองคนเล่นงานคนล่ะตุ๊บล่ะตั๊บ
ป๊อก!!!
เสียงเปิดฝาเบียรดังจากข้างหลัง ผมหันไปเห็นพี่อาคีราเปิดฝาขวดเหล้าขาวที่กลิ้งอยู่แถวๆนั้นยกขึ้นดื่มทันที
“อย่าดื่มนะ”
พี่แกไม่ฟังเลยยกดื่ม อึกๆๆๆอย่างกระหายแล้วคราง เฮ่อออ...อย่างมีความสุข เขาหันมามองผม
“ไหน..ใครบอกได้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้น”
ร่างสูงก้าวเข้ามาหา แค่อยู่ใกล้ๆกลิ่นเหงื่อของเขาก็ทำให้ผมรู้สึกเคลิ้บยังไงบอกไม่ถูก .....
เอาเป็นว่าผมรู้สึกว่าเขาน่ากินก็แล้วกัน
“เฮ้ยยย...มึงน่ะ อย่าเข้าใกล้มิวนะ” สิทกระทืบไอ้เสี่ยเส็งอยู่ เขารีบเข้ามาแทรก
สอดมือใต้รักแร้ยกผมขึ้นมากอดไว้แน่นเลย อ่า.....อกเขาแน่นน่ากอดจริงๆ
“อะไร?? นายเป็นใครกัน”
“ใครก็ช่าง รู้ไว้ด้วยนะ มิวเป็นของพวกกู”
“ว่าไงนะ....พวกมึง....ล้อกันเล่นหรือเปล่า เอ๊ะ??.....มึงเป็นคนเสิร์ฟเบียร์นี่นา นี่วางแผนอะไรกัน....ปล่อยมิวนะ”
ร่างสูงตรงเข้ามาหา สิทพาผมถอยห่างขณะที่ก้องจ้วงหมัดใส่ขวางเขาไว้ก่อน พี่อาคีราหลบ
สองคนเหวี่ยงหมัดใส่กันแบบเซไปเซมาเหมือนคนเมา ต่างฝ่ายต่างกำคอเสื้อกันไว้
“นี่มัน.....อะไรกันเนี่ย??” พี่อาคีราดูงุนงงกับอาการของตัวเอง เขาแบมือดูอาการสั่นนิดๆ
ก่อนจะมองก้องตาวิบๆเลย ก้องเองก็ตาลอยมองเขาเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง นั้นๆๆๆๆ.....ไม่ได้นะ
“หยุดนะ...” ผมผละจากสิทเข้าไปแยกทั้งคู่ถอยออกไปคนล่ะทิศ แต่ตัวเองก็ยืนไม่อยู่ทรุดลงไปนั่งแป๊ะกับพื้นเลย
“อย่าเข้าใกล้กันนะ”
“นี่มัน.....ทำไมเป็นอย่างนี้เนี่ย??”
“เหล้านั้นมียา....”
“ยา??”
“เอ่อ ยา” แต่ล่ะคนเกาหัวแกรกๆ หายใจหอบอย่างงุ่นง่าน
“อื้อออ....อา” ผมนั่งกุมดวงใจตัวเองพยายามปลอบให้มันสงบนิ่ง แต่ความร้อนข้างในมันไม่สงบเลย
ผมลืมตาขึ้นมาในโกดังเงียบสนิท พวกเขาทั้งสามคนยืนนิ่งมองผมตาเป็นมันเลย
“เอ่อ.......” ยังไงล่ะ... แล้วมันจะจบยังไงล่ะเนี่ย??
The End
จบแล้วจ๊ะ ตามต่อเรื่องหน้านะ :bye2:
-
น่าจะมีตอนพิเศษ :haun4: :haun4:
-
... เหนื่อยหน่อยนะมิว
-
มิวรับบทหนักอีกแล้ว :z1:
-
:bye2: เอาล่ะหนู๋มิวสุดท้ายก็ 4P เหนื่อยนะหนููนะ หื่นๆๆกันทั้งนั้น :jul1:
-
ต่ออีกนิสสสสสนุงได้มั้ยอ่า .. :impress2: :impress2:
-
ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ
-
จะสงสารดีมั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
ขอตอนพิเศษด้วยคนค่าาา รับบทหนักเลยมิว ><
-
ได้โปรดดดดด เล่าต่ออีกหน่อยเหอะน๊ะจ๊ะ พลีสสสสสสสสสสส :sad4:
-
จบได้เจ็บปวดมากกกกกกกกกกกกกกกก
:fire: :fire:
-
ตอบพิเศษด่วนค่ะ!!!!
แบบค้างอ่ะค้างมาก
รอตอนพิเศษเน้อ
-
มิวรับบทหนักแน่งานนี้ สรุปแล้วได้4Pแน่เลยอ่ะ 5555+
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ. :pig4: จากชื่อเรื่อง(พอเห้อะ.....พอนะ พวกมึงน่ะ!) เหมือนคนอ่านจะยังไม่พอนะ ค้างงงงง....!!!!
-
โดนยากันไปแล้วววว
-
ขอตอนพิเศษษษษษษษษษษษษษ :sad4: :sad4:
:กอด1:
-
ตอนพิเศษคือคุณค่าที่คนอ่านคู่ควร :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ขอตอนพิเศษอีกสักนิดเถอะนะคะ พลีสสสสสสสสสสสสส
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ขอ 4p ก่อน
-
นั่น พี่อาคีร่ากับก้องมีตาวิ้งตาลอยกันด้วย ไม่ใช่โผล่มาตอนพิเศษก้องโดนพี่อาคีร่ากดนะ55555
ถ้าเป็นแบบนั้นก็จิ้นไม่ออกเลยทีเดียวOrz
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย o13
-
อบอุ่นจนฟ้าเหลือง คริคริ
-
ชะอุ้ย แวว 4p ลอยมาเห้นๆ ^^
-
อิอิอิ สุดท้ายก็ 4P ชะลาล่า
-
ขอร้องล่ะอย่าจบเพียงเท่านี้เลย :call:
-
น่่าอ่านต่อจริงๆ นะเนี้ย
-
อ๊ายย อย่าทำร้ายกันอย่างนี้สิ
ขอตอนพิเศษหน่อยเถอะ
แหม ในที่สุดก็ 4P
-
ขอตอนพิเศษด่วนเจ้าค่ะ!!!
เอาหลังจากฉากนี้นี่แหละ
-
:-[ รับไม่ไหวววววว... ขอร้องดังทีเถอะ "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ไม่ไหวจะเคลียร์ เฮียอาคีราเข้าร่วมด้วยเเล้ว... อิอิ ตอนเเรกที่เฮียปรากฎตัวนึกว่าจะโหดๆหลอนๆอีก
ยิ่งโรคจิตอยู่ ไปๆมาๆ ว้ายยยยย... ได้ร่วมด้วยช่วยกันร่วมหอลงโลงกันสามสามีกับศรีภรรยาน้องมิว
:o8: ปลื้มตอนนี้ยังไงไม่รู้ อุอุ... เปิดใจรับเฮียอาคีราเข้ามาอีกคน เพื่อความสุขของมิวนะก้อง สิท... :กอด1:
-
ตอนพิเศษ หนูอยากได้ตอนพิเศษ
อย่าแพลนกล้องไปที่โคมไฟแบบนี้สิ แงๆๆๆๆ
-
ขอตอนพิเศษเถอะ พรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
จบแบบนี่มันทำร้ายจิตใจกันน่ะ :m15: :m15:
-
ตายแน่มิว
4P กันเลยทีเดียว...
ฮาาา
-
:laugh: :laugh:
ตกลงว่ามิวเลยได้สามีเพิ่มมาอีกคนซะอย่างงั้น
อยากได้ตอนพิเศษจริงๆเลยค่าาา :o8:
-
มิวนี่หัวไว โยนความผิดเห็นๆ
โชคดีนะ 555
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ตัดจบได้ค้างมากกกกกกกกก
ขอตอนพิเศษเถอะนะ :monkeysad:
-
สงสารมิว แต่อยากให้มิวโดน ขอตอนพิเศษ
ขอบใจจ้า
-
ขอตอนพิเศษ
งานนี้มิวเหนื่อยแน่ๆแต่คนอ่านชอบ
-
ค้างๆ อยากได้ตอนพิเศษอ่ะ
-
จบค้างแบบนี้ โกรธนะ
อยากอ่านฉากต่อไปจังอ่า 555
-
จบแบบนี้สงสัยมิวจะเดี้ยงซะล่ะมั้ง เล่น 3 รุม 1 :pighaun:
-
มิวท่าทางจะต้องรับศึกหนักนะนั่น ก้องกับสิทหวงมิวน่าดูนะเนี่ย แล้วอาคีรายังไงกันเนี่ย ตัวเองมีปัญหาเลยมาลงกับมิวเนี่ยนะ รอตอนพิเศษค่ะ
-
ตอนพิเศษๆๆๆ :haun4: :haun4:
สนุกง่า รอค่ะ รอ เรื่องต่อไป :L2:
-
ตอนพิเศษได้มั้ยอ่ะ :z1:
-
จบได้สนุกดีนะ แต่ก็คาใจมิใช่น้อย :3123:
-
อยากอ่านตอนพิเศษมาก เขียนต่อนะค่ะ นะค่ะ ชอบอ๊ะ
-
ThankS
-
หวังว่าหลังจากนี้จะปรองดองกันได้นะ
แต่คนที่รับบทหนักเป็นมิวคนเดียว
แต่ละคนใช่เล่นซะเมื่อไรล่ะ :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
ป.ล. เกือบลืม ขอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ
-
จบแล้ว~ ทุกคนขอตอนพิเศษกัน เราก็ขอด้วยคน
-
กลัวไม่ได้อ่าน ขออีกรอบ นะ นะ ขอตอนพิเศษ
-
มิว ต้องการ ตัวแทน มั๊ยจ๊ะ..
-
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ :z2:
-
อย่าทำร้ายกันเยี่ยงนี้ ม่ายยยยยยยยยยยย :sad4: :sad4: :sad4:
จะเอาตอนพิเศษ จาเอาๆๆๆๆๆๆ :z1: :z1: :z1:
-
อร๊ากกกก!! จบแบบนี้ จิ้นไปไกลแล้วนะ 555
ตอนพิเศษ นะ นะ :กอด1:
-
มันค้างอยู่ที่ 8 ตอน ขอตอนพิเศษอีกตอนเถอะครับ จะได้เป็น 9 ตอนเลขมงคล
-
มิวโดนจัดหนักแน่ๆ
-
เอิ่ม..มองกันขนาดนี้ คิดจะ'เล่น'กันในโกดังเลยเหรอค๊า.. เดี๋ยวหนุ่มๆกลัดมันที่นอนสลบอยู่ก็ได้ลุกซู่ซ่าไปด้วยหรอกค่า...
-
อ๊ากกกกกขอตอนพิเศษด้วยคนค่า
ดูท่าทางจะเป็น4P หรือป่าวค้า
-
:call: :call: :call:
ตอนพิเศษจงมาๆๆ
<a href=http://download.cnet.com/YouTube-To-MP3/3000-2071_4-75810474.html >there</a>
-
แอร๊ย!! หนุ่มๆกำลังมองมิวตาเป็นมันเลย กลับมาต่อ 4Pก่อน
-
น่าจะต่ออีกสักนิดน่ะ อิอิ
-
รอตอนพิเศษคะ :bye2: :bye2: :bye2:
-
:sad4: โหวตตอนพิเศษด้วยค่ะ
ว่าแต่ ไม่มีโครงการร่วมเล่มมั่งหรือค่ะ :o8:
-
กรี๊ดดดดด ขอต่ออีกหน่อยเถอะพรีสสสสสสส :z3:
ค้างสวดๆอ๊า :o12:
-
อั๊ยย่ะ...ฮ่าๆๆๆ จบฮาแบบนี้เลยหรอ
แต่จบแบบนี้ชักอยากจะให้มีตอนพิเศษแถมต่อให้ซะแล้วซิ่
จะได้ไหมน้อ... ตอนพิเศษ ฮุฮุ...
รอเรื่องต่อไปด้วยน้า...า
:L2: :pig4: :L2:
-
ตอนจบอย่างค้าง(สำหรับคนหื่นเยี่ยงเรา)
มาต่อตอนพิเศษเถอะนะค้า :m13:
-
อยากให้มีตอนพิเศษเจ้าค่ะ
เหมือนน้องมิวจะมีแต่คนชอบนะเนี่ย
-
นั่นไง ไม่พ้น สี่พี ฮา ฮา
กระแสเรียกร้องตอนพิเศษเยอะเนอะ อิอิ เราก็เกาะกระแสไปดีกว่า ฮา ฮา
-
รอค่า รอตอนพิเศษ
-
โห จัดหนักเเน่
มิวจะตายคาโกดังไหมนะ ????
-
อยากรู้ มิวจะเป็นอย่างไรต่อไป
-
เออ....คือว่า ต่ออีกหน่อยจะดีมากคะ แบบว่ามันค้างงงงงงงงอ่ะ. T_T
เอาจบแบบไม่ทรมานอ่ะคะ ได้โปรดดดดดดด
-
จบแล้ว!!!! เย้ๆๆ! :mc4:
แต่... จบแบบนี้... มันค้างสุดๆเลยง่ะ!!!!! :sad5: :serius2: :o11: :sad2:
เอาตอนพิเศษ นู๋จาอาว จาอ๊าวววว!
o9 o9 o9
......
:impress:
-
อ้าก
อยากอ่านตอนพิเสดคร่าาาาา
-
สามคำให้มิว --- บาน แน่ นอน
-
ตอนพิเศษษษ ษษ :z1:
-
ขอตอนพิเศษจ้า :oo1:
-
จบได้เจ็บปวดดีจังอารมณ์เหมือนอ่านๆอยู่แล้วไฟดับ :m28: ประมาณนั้น555
แต่ก็ดีค่ะแต่อยากขอให้เครียกว่านี้หน่อยจังถ้ามีตอนพิเศษเครียๆกว่านี้ก็ไม่เลวนะคะ :m4:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :m3:
-
อย่าพึ่งจบเลยค่ะ ขอตอนพิเศษ ด่วนๆ
-
โอ๊ะ โดนยาทั้ง 4 คนแบบนี้จะ 4P รึเปล่า
แต่ดูจากอาการแล้วถ้า 4p จริงฝ่ายรับคงไม่ได้มีแค่มิวคนเดียวแน่ หึหึ o18
สปอยกันแบบนี้คนอ่านจิ้นไปไกลถึงดาวอังคารแล้ว
คนเขียนจะไม่ใจดีจัดตอนพิเศษให้สักหน่อยเหรอคร๊า :-[
-
ตอนพิเศษๆๆๆๆ :z3:
-
:call: :call: :call:
-
ตัดตอนอย่างเจ็บใจ แง้ๆๆๆ ทำไมทำกันแบบนี้อะ่.................
-
ตอนพิเศษ please :call:
-
จบแบบนี้หรอ ไม่เอานะ มาต่อเร็วๆนะครับ
-
รอตอนพิเศษค่ะ
-
ด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ไรเตอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาาาาต่ออออด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:z3: :z3:
-
:z3: จบแบบนี้ทำร้ายคนอ่าน
ระวังข้างหลังให้ดี o18
-
ข..ขอตอนพิเศษหน่อยค่า :impress3:
-
จบได้เจ็บปวดมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จบแล้วเหรอไม่น้า ม่ายยยยยย ถึงจะเป็นเรื่องสั้น แต่ก็สนุกทุกๆเรื่องนะค่ะ แต่งต่อเหอะอย่าพึงจบเลย
-
ห๊ะ!!! ตกใจ!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!! ( O {} O )""
ทำไมย้ายมาอยู่ห้องนิยายที่โพสจบแล้วอ๊าาาาาา!!! :sad5:
ไม่แต่งเรื่องสั้นในกระทู้นี้ต่อแล้วเหรอ... เศร้าอ่าา :o11:
ยังไงก็รอตามอ่านเรื่องต่อไปอยู่น้าาาาาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m17: มันจบแล้วเหรอ เข้าใจว่าเรื่องสั้นอ่ะ แต่มันก็ค้าง น๊า :monkeysad:
-
กลับมาแล้วค่า... :mc4:
มาต่อตอนพิเศษให้แล้ว ขอเตือนด้วยว่า มันค่อนข้างร้อนแรง วะฮ่าอ่าฮ่า :laugh:
อย่าลืมให้กำลังใจด้วยสำหรับเรื่องหวานๆอันดับต่อไป :-[
(พิเศษ) วิ่ง สู้ ฟัด..เพื่อรักของเรา
“เหวอ!!!!” ผมร้องลั่น พี่อาคีราโผเข้าหารวบผมขึ้นบนบ่าเลย
“เฮ่ย! มึงทำไรวะ” สิทโดดเข้าหาแต่เจอลูกถีบพี่แกกระเด็น
“หยุดนะเว้ย” ก้องวิ่งตามหลังพี่อาคีราที่ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แบกผมหนีออกมาจากโกดังไอ้เสี่ยเส็ง
ข้างนอกอากาศเย็นค่ำมืดแล้วรถราน้อย พี่แกเหลียวมองเลิ่กลักรอบตัวซะผมหัวหมุนไปหมด
“พี่....พี่จะไปไหน??”
“กลับบ้านพี่สิ....โธ่เว้ยแท็กซี่หายไปไหนหมดวะ”
“พี่ บ้านผมก็ได้” ขืนไปบ้านเขามันก็รออีกนานสิ ผมทนรอไม่ไหวหรอก
พี่อาคีราปล่อยผมลงมายืนกับพื้น สองมือกุมไหล่ผมมั่นสายตาที่มองมานั้นดีใจสุดๆ
“บ้านมิวเหรอ”
“ครับ อยู่แถวนี้เอง”
“งั้นไปเลย” แกคว้ามือผมไปให้ไวเลย เราสองคนจับมือกันกึ่งวิ่งกึ่งเดินเร็วเหมือนแข่งมาราธอนก็ไม่ปาน
ระยะทางจากโกดังไอ้เสี่ยเส็งกับบ้านผมก็ไม่ใกล้ไม่ไกล เดินหลายเลี้ยวหน่อย
“บอกไว้ก่อนนะครับ”
“อะไร”
“ผมจะมีเซ็กส์กับพี่....แต่มันเป็นเพราะยาหรอกนะ ไม่ใช่ว่าผมยกโทษให้พี่แล้ว”
ผมหันไปย้ำด้วยสายตาอีกทีว่า ถ้าไม่ใช่เพราะยาก็อย่าหวังเลยว่าผมจะอยากได้เขา
“มิว....”พี่อาคีราคว้าไหล่ผมหันมามองหน้ากันตรงๆ
“ไม่เอานะ....ถ้าต้องการเพราะยา พี่ไม่อยากได้หรอก พี่อยากให้เป็นเพราะมิวต้องการพี่จริงๆ”
“ทีตอนนั้นพี่ยังทำกับผมได้เลย ทั้งที่พี่ไม่ได้ต้องการ...”
“ตอนนั้นน่ะจริงอยู่ว่า พี่ต้องการเอาชนะ ต้องการล้างอาย แล้ว....แล้ว....หลังจากนั้นต่างหากที่....ที่พี่รู้สึกได้...
พี่ต้องการมิวจริงๆนะไม่งั้นพี่ไม่จำเป็นต้องให้คนไปควานหาเราหรอกนะ
พี่ซื้อใครมาแก้ขัดก็ได้ แต่ใจพี่จดจ่ออยู่กับมิวนะ.....มัน” เขามองลึกในดวงตาผม
มือเกลี่ยปอยผมที่ระหน้าผากผมออกอย่างทะนุถนอม
“พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น อะไรที่ดลใจให้คิดถึงแต่มิว...
อะไรที่ทำให้ต้องการมากถึงขนาดฝืนใจมิวอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน พี่.... พี่....ระ”
“มิว??” พี่อาคีราพูดไม่ทันจบ เราก็ได้ยินเสียงเรียกขึ้นมา เฮ่ยยย! ผมใจหายวาบ
พ่ออยู่บนชั้นสองของบ้านโผล่หน้าออกมา อ๋อ...นี้หน้าบ้านผมเอง
แกหลบเข้าข้างในใช้เวลาไม่นานก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับแม่
“พ่อแม่ ไหนว่าไปงานศพจะกลับดึกไงครับ”
“นี่ก็ดึกแล้วไง จะสี่ทุ่มอยู่แล้ว เราทำอะไรอยู่” พ่อถามแต่สายตาจ้องพี่อาคีราเขม็ง “ใครเหรอ?”
“เอ่อ....คือ....พะ พี่อาคีราครับ เพื่อนผม” ผมรีบแนะนำอย่างเร็วเลย
ซวยเลย อย่างนี้จะค้างที่บ้านก็ไม่ได้แล้วสิ ผมมึนไปชั่วขณะ ข้างในคันยิกๆแล้วเว้ย
ทำไงดี ผมมองหน้า พี่แกยกมือไหว้ยังไม่ทันพูดอะไร
“เฮ่ยยยย มึงหยุดนะเว้ยยย ไอ้สัด” ก้องกับสิทวิ่งตุปัดตุเป๋มาในความมืด
แกหลงไปซอยอื่นนี่เองกว่าจะมาถึงได้ ทั้งคู่มาถึงก็เงื้อหมัดจะซัดพี่อาคีรา
“อย่าอยู่เลยมึง!!!”
“เฮ่ย หยุดๆๆๆ” ผมรีบขวาง เอาไว้ สามคนตั้งการ์ดเตรียมจะใส่กันอยู่แล้ว
ถ้าไม่เห็นพ่อแม่ผมยืนมองตาปริบๆเสียก่อน ทั้งหมดนิ่ง มือแข็งชิ้งคคคคค .....โดนแช่แข็งทันที
“คะ คุณลุง คุณป้า”
“ทำอะไรกันน่ะ...ทะเลาะกันเหรอ??”
“เปล้าเปล่าครับ ไม่ได้ทะเลาะ” สิทหัวเราะเสียงแปร่งทั้งที่มือยังขยุ้มคอเสื้อพี่อาคีราอยู่เลย “เรา...เราๆๆ คือ...”
“เรากำลังซ้อมละครอยู่นะครับ” พี่อาคีราโพล่งออกมา
“ซ้อมละคร?? กลางถนนดึกดื่นอย่างนี้นะ” พ่อทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไร
“ครับ คือ....ผมมีงานการกุศลจัดเลี่ยงบ้านเด็กกำพร้า นอกจากจัดเลี้ยงอาหารแล้ว
ยังต้องมีแสดงละครให้เด็กดูด้วย ซ้อมกลางแจ้งแบบนี้มัน.....มัน.....มันได้อารมณ์ดี”
พี่อาคีราว่าไปพลางกระทืบเท้าปึ่กๆ ไม่บอกก็รู้ว่าแกกำลังคันยิกๆพอๆกับผม
“จริงครับ ซ้อมกลางแจ้งมันเข้าถึงบรรยากาศดี แล้วละครของเรายังมีเพลงที่ต้องร้องด้วย
คุณลุงคุณป้าคืนนี้ต้องขออนุญาตพาพี่มิวไปค้างข้างนอกนะครับ
พวกเราจะไปนอน เอ้ย....ซ้อมร้องเพลงกัน....เพลง....กินตับครับ ไปเถอะมิว”
สิทบอกเร็วปรื้อซะฟังแทบไม่ทัน มือก็ดึงผมให้ไปด้วย
“เดี๋ยวสิ” พี่อาคีราคว้าแขนผมลากกลับมา
“มิวตกลงจะไปซ้อมร้องคาราโอเกะที่บ้านฉันก่อน ไปเถอะ....พี่มีเพลงจ๊ะคันหูด้วย เราไปร้องกันสองคนดีกว่า”
“เฮ่ๆๆ คิดจะไปร้องกันสองคน มันเกินไปนะ”
“เกินไปยังไงไม่ทราบ”
“มิวร้องกินตับกับเราสองคนก่อน”
“ผิดถนัดเว้ย เขาร้องคันหูกับฉันก่อน”
“ยังมีหน้าพูดอีกเรอะ” สิทพลั่กอกเข้าให้
“เอ้าๆๆ ทะเลาะกันเรื่องเพลงแค่นี้ได้ไง ไม่เอาๆ...มาร้องบ้านลุงก็ได้ มีทั้งสองเพลงแหละ”
ห๊ะ?? พวกเราสี่คนมองหน้าพ่อขวับ
“พ่อมีสองเพลงนี้ด้วยเหรอ”
“มีสิ ได้แผ่นแถมกับเครื่องคาราโอเกะมาน่ะ นี่ก็ดึกแล้วไม่ต้องออกไปไหนหรอก มาซ้อมในบ้านก็ได้ มาๆๆ”
พ่อรุนหลังทุกคนเข้าบ้าน
“แต่ว่า...มันจะเสียงดังนะ พ่อแม่ไม่ง่วงเหรอครับ”
“ไม่หรอก พ่อกันแม่คุยกันแล้วว่าพรุ่งจะปิดร้านวันหนึ่ง เพราะงั้นวันนี้โต้รุ่งกันเลย”
เห้อ......โต้รุ่ง!! ผมเข้าบ้านแบบมึงๆตึงๆ ตัวสั่นเพราะข้างในมันเรียกร้องจนแทบทนไม่ไหวแล้ว
ผมอยากกินตับ ไม่ใช่อยากร้องเพลง....
ตับตั่บตั่บตั่บ...
ตับตั่บตั่บตั่บ...
“เอ้า...ออกลีลากันหน่อยสิ ยืนบิดกันอยู่ได้” พ่อจัดแจงกำกับท่าเต้น
เสียงร้องให้ทุกอย่าง ส่งไมล์ให้คนล่ะตัวเลย ส่วนแม่ยกกับแกล้มกับเบียร์ออกมาเต็มโต๊ะ
ผมบรบมือแปะๆมองหน้าแต่ละคนที่เสี้ยนยาอยากกินตับผมจะแย่แล้ว
ผมก็อยากกิน....
โผ้มอยากกิน........
ผมปาดเหงื่อบนหน้าผากพลางมองนาฬิกาข้างฝา เพิ่ง 5 นาทีเท่านั้น มันเหมือนอยู่ในนรกเลย
มือไม้สั่นอยู่ไม่สุขอยากจะเกา อยากจะ.....สารพัดอย่าง แต่พ่อแม่ผมอยู่นี่จะทำยังไงดี....
ทำไงดี....
ทำไงดี.....
ทนไม่ไหวแล้วเว้ยยยยย....
-
ผมวิ่งไปหลังบ้านเดินว่อนไปทั่ว ไม่มีอะไรช่วยให้หายอยาก หายคันได้
ข้างในผมมันทรมานด้วยความกระหาย อยากกินตับแต่ผมจะหลบพ่อกับแม่ได้ยังไง
อ๊า~~~~~~
เสียงโหยหวนของยัยจ๊ะคันหูแว่วมาแล้ว ผมขนลุกซู่เลย ขนแขนแสนด์อัพ
แค่ฟังเสียงไกลยังสยิวกิ๊วซะขนาดนี้ ทั้งสามคนจะซี้ดซะขนาดไหนนะ
ผมหน้ามืดจนคิดไรไม่ออกแล้ว เปิดประตูหลังบ้านออกไป กระโดดถีบรั้วสังกะสีหลุดออกไปทั้งแผ่น
โครม!!!!
“พ่อ!!!! แม่!!!!! ขโมยจ้า”
“อะไรๆๆๆ” พ่อวิ่งหน้าตื่นมาเลย ที่เหลือตามหลังมาออที่ประตู
“ขะ...ขะ..ขโมย มันบุกเข้ามาขโมยของบ้านเรา หนีออกไปแล้ว”
“หา?? มันขโมยอะไรไป”
“อ่า....อ่าๆๆ กะ...กระทะของแม่ มันเอากระทะของแม่ไป พวกนายมัวทำอะไรอยู่ ไปตามจับมันสิ”
“เอ่อ ....เอ่อ!ไปๆๆๆ” กว่าจะได้สติตามมุขของผมทัน ก็เอ๋อนานเลย ทั้งสามคนกุรีกุจรลอดรั้วออกไป
“พ่อแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ พวกเราจะไปไล่ตามโจร อาจจะนานหน่อยนะครับ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องถาม
ไม่ต้องเรียกตำรวจด้วยนะ พรุ่งนี้ถึงจะกลับนะครับ นะๆๆๆ....ไม่ต้องห่วงนะ”
ผมสั่งเสียยืดยาวแล้วเผ่นไปให้เร็วที่สุด ด้านหลังบ้านเราเป็นที่ดินเปล่าหญ้าขึ้นรก
อาจมีงู หรือมีเหียกอะไรก็ช่างไม่สนแล้ว ผมต้องเผ่นออกไปให้ไวที่สุด
“ไม่ต้องตามหรอกลูก แค่กระทะใบเดียวเอง”
“ไม่ได้.....ของสำคัญนะครับ แล้วผมจารีบกลับบบบบบบ” ผมตะโกนบอกเป็นครั้งสุดท้าย
แล้วลุยดงหญ้าออกไปถึงถนนคอนกรีตที่ทุกคนรออยู่ พวกเราพากันกระหือกระหอบออกมาถึงถนนใหญ่
“ไป....ไปไหนดีล่ะ” ก้องถามเพราะบ้านพวกเขาแต่ล่ะคนมันไปไกลเกินไป พวกเรามองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“โรงแรมๆๆ” พี่อาคีราเห็นป้ายนีออนสีเขียวไกลๆโน่น พวกเราวิ่งสู้ฟัดกันต่อ
ปฏิบัติการเพื่อกินตับคราวนี้มาราธอนกันสุดๆ เจอทั้งดงตีน ดงแข้ง ด่านพ่อแม่
ด่านเส้นทางทรหดที่ขวางกั้นวิมารฉิมพลี ในที่สุด.....
ในที่สุด.....
พวกเราสี่คนโผเข้าหาเคาน์เตอร์โทรมๆของโรงแรมยังกะเสือหิว ดังโครม!! พนักงานผวาเลย
“ขะ....ขอห้องหนึ่งน้อง”
“ชะ ชะชั่วคราวหรือค้างคืนคะ”
“ค้างคืน” พวกเราบอกพร้อมกัน
“750 คะ”
ห๊ะ...พี่อาคีราหันมามองผมหน้าตื่น “กระเป๋าตังค์หาย”
มันคงหล่นหายที่ไหนสักที่ แต่มันไม่สำคัญหรอก ในเวลาอย่างนี้ ผมรีบล้วงกระเป๋าแห้งๆของตัวเอง
ได้แบงค์ยับๆออกมา 3 ใบ “ 220”
“เอ่อ....กูมี” สิทกับก้องช่วยกันล้วงกระเป๋าตัวเอง ปรากฏว่าอันตรธานหายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
พวกเรามองตากันปริบๆ ทุกคนกระเป๋าเงินหายหมดเลย สงสัยไอ้พวกจับกังนั้นล้วงออกไป
ผมยืนตัวสั่นดิกๆจะทนไม่ไหวแล้วน้า....ทนไม่ไหวแล้ว
“โทษนะ ผมมีมือถือขอวางแทนเงินสดได้ไหม”
“ไม่ได้คะ เรารับแต่เงินสด”
“โรเล็กซ์ล่ะ นี่ของแท้นะ” พี่อาคีรารีบถอดให้เลย
“โรงแรมไม่มีนโยบายรับของแทนเงินคะ”
“เวรแล้วไง” สามคนหน้าไม่ระรื่นอีกแล้ว เมื่อไม่มีเงินทุกคนช่วยกันล้วงกระเป๋าทุกใบในตัวกันอุตลุด
สิทได้มา 300 เหลือก้องคนเดียวแล้ว เขาแคะทั้งตัวได้มา 200 เศษๆ ขาดไป 16 บาท
“เศษเหรียญฉันพอมี” พี่อาคีราล้วงเศษๆที่นอนก้นกระเป๋าออกมาสมทบทุน
“ 745….746……747…..748….749….750!!!”
“เย้!!!!!ไชโย... ครบแล้วเว้ย”
พวกเราเฮลั่นด้วยความดีใจ ไม่สนหรอกว่าใครจะมองว่าน่าอนาถขนาดไหน
ผมรีบคว้ากุญแจห้องรีบจ้ำอ้าวเข้าสู่สวรรค์ที่เฝ้ารออยู่ ห้องในม่านรูดก็ไม่เลวนัก สะอาดพอใช้ได้
ผมทิ้งกุญแจลงบนโต๊ะพี่อาคีราโผเข้าหาก่อน
วงแขนกอดรัดผมแน่น ปากนุ่มประกบปากผมราวกับถูกดึงดูดด้วยแม่เหล็ก
กลิ่นหอมหวานราวกับวนิลากำจายรอบล้อมตัวผม ในปากได้ลิ้มรสละมุ่นที่แสนคิดถึง
ผิวปากบดขยี้กันไปมายิ่งแรงก็ยิ่งรู้สึกดี ผมกับพี่อาคีราจูบกันดุเดือดจนเสียงจุ๊บๆไปทั่วห้อง
เฮ่อ.....หายใจแทบไม่ทัน ผมเอนหัวเพื่อมองหน้าเขาชัดๆ
ใบหน้าหล่อเหลา แววตานุ่มนวลแสดงอารมณ์กระหายความรักจากผมนั้นทำให้หัวใจน้อยๆของผมพองโตมีความสุขอย่างที่สุด
“พี่บอกว่าต้องการผม พี่ไม่ได้กอดผมเพราะความอยากอย่างเดียวใช่ไหม”
“อยากน่ะใช่ แต่ต้องเป็นมิวเท่านั้น คนอื่นพี่ไม่เอาเด็ดขาด”
“แต่ผมมีคนอื่นแล้วนะ” คำพูดของผมทำให้สายตาของพี่หันไปมองข้างหลังของผม
“ช่วงที่ผมทรมานใจเพราะพี่ พวกเขาช่วยผมไว้.....พวกเขาโอบกอดด้วยความรัก
ผมถึงยืนหยัดอยู่ได้....และ......ผมรักพวกเขามาก”
พี่อาคีราทำหน้าเจ็บปวดให้เห็นคาตา เขาซบหน้ากับซอกคอผมสูดดกลิ่นกายเข้าเต็มปอดแล้วเงยหน้าขึ้นมาจูบเบาๆ
“มันเป็นเพราะพี่เอง.....พี่ไม่โทษใคร แต่พี่ก็ยังรักมิวนะ ยังรักอยู่และจะรักตลอดไปด้วย”
ผมยิ้มอย่างดีใจและโล่งอก รีบคว้าคอเขาลงมาจูบอีกครั้ง ผมรักเขาไม่แพ้ก้องและสิทแน่นอน
พี่อาคีรากอดผมไว้แต่สายตามองสองคนยืนรออยู่ข้างเตียง
“มึงกับกูมีเรื่องต้องเคลียร์กันแน่”
“เอ่อเมื่อไรเมื่อนั้นแหละ”
“เอาไว้เคลียร์กันทีหลังนะ” ผมขอร้องจากใจ ตอนนี้ผมต้องการพวกเขามากกว่าสิ่งใดในโลกเลย
ผมผละจากพี่อาคีรา ตรงไปกอดสิทแล้วจูบเขา เกี่ยวพันปลายลิ้น ดูดดึงริมฝีปาก
ไล้ปลายลิ้นไปมาบนปากล่าง เราแลกน้ำลายกันตะกละตะกาม
ผมดึงเขาให้ตามมาด้วยจูบโดยที่ไม่ลืมคว้ามือก้องตามมาด้วย
-
เราล้มครืนลงบนเตียง ก้องแนบจูบดุดันแสนหวาน ขณะที่สิทเลื่อนจูบลงมาที่แอ่งชีพจร
ทั้งสามคนช่วยกันปลดเปลื้องสิ่งกีดขวางบนตัวผมออก มือของแต่ล่ะคนนั้นนุ่มนวลใส่ใจผมมาก
ปลายนิ้วลากบนผิวหนังปลุกเร้าอารมณ์ที่เหมือนไฟกำลังกรุ่นให้ลุกโชนช้าๆแต่ทรงพลัง
สัมผัสพวกเขาบอกให้รู้ว่าผมสำคัญแค่ไหน ผมรู้สึก.....ต้องการพวกเขาเหลือเกิน
“อ๊ะ....อืมมม”
ผมครางเบาๆตอนโดนก้องและสิทบิดยอดอกผมเล่นคนล่ะข้าง ร่างกายก็สั่นสะท้านขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่
ทั้งคู่พอใจที่เห็นปฏิกิริยาของผม นิ้วขยี้ปุ่มแข็งสีสดไปมาแล้วพวกเขาโลมเลียมันดูดดุนมันทั้งซ้ายทั้งขวาพร้อมๆกัน
ผมรู้สึกเสียวซาบซ่าน คลื่นหรรษาค่อยๆก่อตัวแล้วไหลผ่าซ่านไปทั่วร่าง
ผมแหงนหน้าขึ้นรับความหรรษาที่มาถึง พี่อาคีราเติมความหวานให้อีกนิดด้วยจูบที่ดุดัน
ลิ้นร้อนๆเกี่ยวลิ้นผมแรงๆแล้วดูดดื่มมัน
ผมโอบกอดพี่เขาไว้แน่นสอดปลายนิ้วเข้าในเรือนผมขยุ้มมันแรงๆ เพิ่มความร้อนแรงจนเกือบลุกเป็นไฟ
จูบที่ยอดอกทั้งสองข้างเลื่อนลงช้าๆ ปากของก้องและสิทลากลงมาตามผิวหนังอุ่น
พวกเขามอบความสนใจความอ่อนไหวของผมเป็นอย่างมาก ต่างแยกขาผมออกคนล่ะข้าง
“สวย....”
“สีชมพูเชียว”
พอโดนกางขาแล้วเอ่ยชมของสงวนของตัวเองตรงๆ ผมรู้สึกอายแต่ก็ร้อนรุ่ม
ยากระตุ้นคงทำให้ตื่นตัวแสดงออกถึงความกระหาย ผมกระหายให้พวกเขาแตะต้องเร็วๆ
ส่วนที่ตื่นตัวตอบรับแรงสัมผัสสุดๆ แค่มือเท่านั้นก็ทำให้ผมรู้สึกจะละลายเป็นน้ำได้เลย
ขอแค่อีกนิด.....ทำผมแรงๆด้วยเถอะ
แฮ่ก.....แฮ่ก พี่อาคีราละจูบออกไปปล่อยให้ผมได้หายใจ
เขามองตาหวานฉ่ำอย่างพอใจที่เห็นสีหน้ายั่วยวนของผม เท่านี้ร่างกายก็ร้อนผ่าวแล้ว
“อ่ะ..ฮ๊าา” ผมเสียวซ่านทันทีที่โดนปากเปียกเล่นกับอวัยวะแรงๆ
พงกหัวขึ้นมาเห็นก้องและสิทประกบปากกับความแข็งทื่อของผมพวกเขาไล้ปากขึ้นลงแล้วเล่นงานถุงเงินถุงทองด้วย
สวรรค์.... ผมมองเห็นที่นั้นอีกแล้ว ถึงจะมาเยือนกี่ครั้งมันก็ช่างน่าตื่นตาตื่นใจและเต็มไปด้วยหฤหรรษ์
ทั้งหมดทั้งมวลนี้เกิดขึ้นจากรสสัมผัสจากทุกคน
“อึ่ก.....อ๊ะ.....อ๊า!”
“รู้สึกดีไหม?” สิทแหย่เล่น ลิ้นเขาลากยาวจากโคนขึ้นไปถึงปลายสุด
“อ่า....!! ดี...ตะ...ตรงนั้น...ดีมากเลย” ผมตอบไปอย่างซื่อสัตย์และไร้ยางอาย
และเหมือนจะโดนใจ ทุกคนอยากให้ผมเปิดเผยความจริงทุกส่วนที่พวกเขาแตะต้อง
และยิ่งล้วงลึกสำรวจกันอย่างเอาจริงเอาจัง ก็ยิ่งทำให้ผมเปียกชุ่มด้วยความใคร่
กล้ามเนื้อยับย่นตัวอ่อนนุ่มเตรียมรับการเติมเต็มเข้ามาอย่างยิ่งยวด
ก้องดื่มด่ำความต้องการของผมเข้าเสียมิดไม่เหลือหลอ
เขาบดปากไปมาเล่นกับกลุ่มขนทำให้ผมเริงร่าสุดขีด
ส่วนสิทสอดนิ้วแข็งแรงเข้าในร่างผมเบิกทางอย่างขะมักเขม้น จนมันชุ่มฉ่ำเบิกบานเต็มที่แล้ว
แคว่ก... เสียงรูดซิบดึงสายตาผมขึ้นมาเห็นพี่อาคีรา เอาความแข็งแกร่งของตัวเองออกมาใกล้หน้าผม
มันแข็งขืนสีจัดเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ร้อนแรง อยู่ห่างอย่างนี้ยังรู้สึกได้
กลิ่นเฉพาะตัวเขาทำให้ผมกระหายจนคอแห้งผากกะทันหัน
“เลียสิ” เขาคล่อมตัวลงมาระวังเรื่องน้ำหนักจะกดทับผม “รังเกียจหรือเปล่า”
“ไม่ครับ.....ไม่รังเกียจ” ผมตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ผมอยากเลียเขา
อยากทำให้เขามีความสุข ผมเปิดปากยอมให้มันรุกรานอย่างกระตือรื้อล้น
อืม......
เนื้ออุ่นๆรสชาติและกลิ่นไม่เหมือนใครเลย ผมครอบครองมันทำให้เปียกชุ่มด้วยน้ำลาย
โอ้.....มันเป็นของผม ของผมเท่านั้น แค่คิดก็อิ่มเอิบด้วยความสุขแล้ว แต่นี่ผมได้แตะต้อง
ได้ทำทุกอย่างที่อยากทำ มันช่างเป็นความรู้สึกที่วิเศษสุดเลย
ผมลากลิ้นเล็มเลียไปทุกส่วน โดยเฉพาะส่วนหัวผมดูดกลืนด้วยความรักทำให้มันพองโตยิ่งขึ้นไปอีก
“ฮ่า...มิว...สุดยอด...เก่งจัง”
ดีใจจัง ผมมีความสุขที่สุดที่ได้ยินพี่อาคีราชมอย่างนี้ ก้องผละจากเบื้องล่างขึ้นมาร่วมด้วย
“ไหน..เก่งจริงเหรอ โชว์หน่อยสิ” เขาอวดของตัวเองออกมาด้วยอีกคน
ผมกอบกำมันไว้ถือมันเหมือนเป็นสมบัติของตัวเอง แล้วเชยชมด้วยปากไปทุกรูขุมขนเลยทีเดียว
ก้องถึงกับซี้ดปากเหมือนกินพริกเผ็ดเข้าไป ผมบอกรักพวกเขาด้วยปากทั้งสองคนไปมาอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
“เก่งจัง.....อร่อยไหม” ก้องเอาหลังนิ้วเช็ดเมือกลื่นๆใต้ตาออกให้อย่างเบามือ
ผมมองดวงตาที่พึงพอใจของทั้งคู่ผมก็ปลาบปลื้มรู้สึกรักพวกเขาอย่างที่สุด
“อื้อ....อร่อย” เขินจังที่ต้องพูดอะไรร่านน่าอายอย่างนี้ แต่ผมก็มีความสุขที่ทำให้พวกเขามีความสุข
ก้องและพี่อาคีราผลัดกันสนุกกับปากของผม ความหรรษาที่ได้รับทำให้พวกเขากอดไหล่กันราวกับสนิทสนมกันมานานปี
ผมดีใจจังที่ได้เห็นแบบนี้
ทันใดนั้น
“....อ๊ะ!...” ผมอุทานด้วยความตกใจ
อาวุธใหญ่โตแข็งแกร่งแทรกพรวดเข้ามาในร่าง ช่องทางแคบถูกขยายอย่างทันทีทันใด
ร่างกายผมดูดกลืนสิ่งนั้นไว้ราวกับหวงแหน ผมสั่นเทิ้มดวงตาพร่าเลือน น้ำตาเอ่อ
มันตกใจแต่นาทีต่อมาผมก็รู้สึกถึงความสุขสมที่ได้รองรับร่างกายของสิท
ส่วนแข็งแกร่งและอุ่นจัดนั้นทำให้รับรู้ถึงความหวานหอมปานน้ำผึ้งเดือนห้า
-
“อือ....ฮ่า.....อ่า” ผมหลับตาแน่นหายใจแรงระบายความอึดอัดออกมาจนลืมตัวว่ากำก้องและพี่อาคีราไว้ในมือแน่น
“อืมม....เยี่ยม....ดูดกลืนไม่หยุดเลย” สิทกดส่วนที่พองโตแทรกเข้ามาเรื่อยๆช้าๆ
มีถอยบ้างยั่วเย้าให้ผมรู้สึกตามจังหวะเขา สะโพกผมสั่นระริกด้วยความต้องการ ความเสียวซ่านข้างในทวีคูณขึ้นอย่างรวดเร็ว
“สิท....อา.....ขยับเถอะ”
“ไม่ต้องรีบ....ไม่ต้องรีบ....” สิทบอกเสียงหอบกระเส่า
เขาขับดันช้าๆคว้านเป็นวง เอาอวัยวะร้อนผ่าวคลึงผนังภายในผมซะทั่ว
ความหรรษามีแต่จะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ร่างกายผมเต็มไปด้วยความยินดีปรีดา
“อ่า...อะ...อะ....อ๊า” ข้างในถูกเสียดสีจังหวะสั้นๆสร้างความสุขสมอย่างเหลือล้น
ความปรารถนาถูกปลุกเร้าให้ไปเกือบถึงจุดสุดยอดหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่ยอมให้ผมบรรลุถึง
“สีหน้าดีจริงๆ....” พี่อาคีราเชยคางผมขึ้น
“สิท...เล่นแรงๆสิ”ก้องบอก เขาชอบที่จะเห็นสีหน้าทรมานของผม
“อ๊า! อ่า...อ่า...อ่า” ผมสะเทือนไปทั้งร่างความสุขถาโถมไม่ยั้งราวกับคลื่นยักษ์ลูกใหญ่สาดซัดเข้ามาทั่วทุกอณู
ระลอกความเสียวซ่านที่สุดยอดนี้ทำให้ความอายของผมกระจายหายไปหมด
เหลือแต่ตัวตนแท้ๆของผมที่เต็มไปด้วยความต้องการ
“อ๊า...อูววว....สิท....อ่า....อย่างนั้น...ดีจัง”
“ชอบสิ....อืมมม....พูดอีก....พูดว่าเอาอีก” สิทโหมแรงกระเสือกกระสนบนร่างผมอย่างดุดัน
จุดที่โดนกระทบมันสร้างจุดเสียว ที่ระเบิดวาบเล็กๆในร่าง ผมแทบบ้าคลั่งตายอยู่ใต้ร่างเขา
สะโพกผมไหวตามสิท เชิญชวนให้เขาจู่โจมและบดขยี้สุดแรง
“เอาอีก....อ่า...ตรงนั้นแหละ...อือ...ขยี้แรงๆอีก”
“ตรงนี้เหรอ”
“อ๊า!!!!” ผมหวีดร้อง จุดนั้นช่างซาบซ่านอะไรอย่างนี้
ร่างแกร่งเหนือโจนจ้วงอย่างทรงพลังเติมความสุขหรรษาใส่ราวกับจะฆ่ากันให้ตาย
ตัวผมกระเพื่อมจากจังหวะกระแทกกระทั้นโยกเย้า ปานพายุ
สมองผมขาวว่างเปล่าไม่รับรู้อะไรแล้วนอกจากการเติมเต็มอันหอมหวานของสิทเท่านั้น
ความหรรษาแผ่ซ่านจนปลายเท้าเหยียดเกร็งสุดขีด
“อึ่ก....อ๊าาาาาา...อ่า อ่า....” ผมสุขสมจนน้ำตาไหลพราก
ปากกรีดร้องสุดเสียงพร้อมๆกับทะลักน้ำขาวขุ่นเปรอะขึ้นมาถึงหน้าอก
ช่วงเวลาทรมานที่แสนหวานมาเยือนแล้ว จังหวะนั้นสิทจ้วงแทงอย่างทรงพลังตักตวงความสุขของเขาเต็มที่
“อ่า...อือ..อือ!” สิทปล่อยของเหลวอุ่นจัดเข้ามาข้างใน
ผมมองใบหน้าเหยเกเหมือนเจ็บปวดสุดขีดของสิทผ่านม่านน้ำตา ผมมีความสุขจัง....
ร่างแกร่งโน้นตัวลงมาจูบแผ่วเบา ผมตัวสั่นร่างกายร้อนผ่าวโดยเฉพาะข้างใน
สิทค่อยๆถอนตัวอย่างนุ่มนวล พี่อาคีราบรรจงเช็คคราบเมือกออก
“ขอก่อนนะ” เขาบอกกับก้อง ก่อนช้อนอุ้มผมขึ้นมานั่งบนร่าง
เหนื่อยแต่แรงกระตุ้นข้างในทำให้ต้องโอบกอดรอบคอเขาไว้เป็นหลัก
พี่อาคีรายกร่างผมขึ้นเหมือนเป็นเด็กตัวเล็กๆ แค่การขยับเพียงเล็กน้อย
เขาก็แทรกความแข็งแกร่งเข้าสู่สถานที่เปียกชื้นของผมแล้ว วินาทีหนึ่งอึดอัด อีกวินาทีต่อมามันรู้สึกดี
“อ่าาา....” ช่องทางถูกเบิกกว้าง มับดูดกลืนสิ่งแปลกปลอมกระชับแน่นแล้วตอดรัดเป็นจังหวะ
ยิ่งหอบหายใจแรงๆก็รู้สึกสยิวแล้ว “ดะ...ดีจัง...”
“มิว บรรเลงเลย อยากขย่มแบบไหนก็เอาเลย”
“อ๊ะ?? แบบนี้มัน...” จะให้ผมเล่นเองเลยเหรอ
“เอาสิ....สนุกนะ” พี่อาคีรากุมหน้าอกผมไว้ทั้งสองข้าง ปลายนิ้วบิดพลิ้วไปมา
ผมเสียวสะท้านจนควบคุมร่างกายไม่อยู่ สะโพกมันเริ่มเคลื่อนไหวไปโดยธรรมชาติ
ดูดกลืนความแข็งแกร่งของพี่เขาเกือบมิดแล้วคลายออกถึงปลายสุด
สองมือคว้าเอวผมแล้วกดให้กระแทกตัวเขาแรงๆ
“อ๊า!!!”
“เอาอีก...อีกสิ เร็ว”
ถูกกระตุ้นอย่างนี้มีหรือที่ผมจะอดกลั้นไหว ร่างกายผมเป็นอิสระมันกระหายความแข็งแกร่งของพี่ที่สุด
ผมยันเท้ากับเตียง สองมือโอบรอบคอไว้แล้วกดตัวลงกลืนกินเขาจนหมด
ขนหยาบสากระคายก้นนุ่มๆเหลือเกิน แต่ก็เร้าใจดี
ผมมองหน้าพี่อาคีราที่มองตาหวานฉ่ำ มันทำให้จักกะจี้หัวใจ ผมมีความสุขจนต้องรั้งหน้าเขามาจูบแลกลิ้นอย่างเมามัน
“อืมม...ชอบล่ะสิ”
“ชอบ...อ่า...อะ....แข็งดี” ผมบอกกระท่อนกระแท่นตอนขย่มด้วยความกระตือรื้อล้น มันทำให้ผมต้องซี้ดปากไม่หยุด
“อร่อยล่ะสิ” เขาเด้งตัวสวนผมแรงๆ
“อ๊า...อ๊า...สุดยอด...ทำอีก....อีกสิ” ผมเร่งสุดแรงจนเตียงกระเพื่อมหงึกๆ จู่ๆผมก็โดนกดให้แนบตัวลงบนอกพี่อาคีรา
“ทนไม่ไหวแล้ว อย่าว่ากันนะ ขอด้วยคน” ก้องกระซิบข้างหูเสียงสั่นหื่นกระหายสุดๆ
เขาไม่พล่ามทำเพลงเบียดแทรกพี่อาคีราอย่างรวดเร็ว
“อ๊า!!!!!” ผมร้องลั่น เจ็บแสบอย่างบอกไม่ถูก ข้างในตึงเปรี้ยะเหมือนจะฉีกแล้ว
“ปล่อย...เจ็บนะ”
“ชูว ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บ” ก้องกดไหล่ผมไว้ไม่ให้ดิ้น อีกมือหนึ่งสอดมาด้านหน้ารูดอวัยวะผมไปมา
เร้าอารมณ์ให้ผ่อนคลาย ผมงี้ตัวสั่นระริก เหงื่อแตกพลั่กๆ
“บ้าชิบ....มันแน่นนะเว้ย” พี่อาคีราด่า เขาพยายามจะขยับแต่มันไม่เหลือช่องว่างสักนิด
“เอ่อน่า....เดี๋ยวเดียวก็เรียบร้อยแล้ว” ก้องพยายามปลุกเร้าอารมณ์ผมพร้อมกับจูบเบาๆที่แก้ม “ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ”
“บ้าที่สุด มึงบ้าไปแล้ว กูเจ็บนะ”
“ชูวววว....ขอโทษ....ขอโทษ” เขาบอกเสียงเบา
แต่สะโพกค่อยๆเคลื่อนช้าๆข้างในเสียดสีไปมามอบความเสียวซ่านอย่างค่อยเป็นค่อยไป
ผมหายใจลึกๆรั้งรอคลื่นอารมณ์ที่กำลังก่อตัวอย่างเชื่องช้า แต่ในที่สุดมันก็มา ร่างกายผมเปิดรับอีกครั้ง
“อือออ....”
“ดีแล้วใช่ไหม...ดีแล้วนะ” ก้องเป็นคนเดียวที่ขยับได้ เขาค่อยๆเติมความรู้สึกในหม้อที่ร้อนฉ่าของผม
ทำให้เกมรักรัญจวนใจยิ่งขึ้น พี่อาคีราขมวดคิ้วหน้าเหยเกตอนโดนสีอยู่ในตัวผม
เขาเลยคว้าหน้าผมลงมาจูบแรงๆ เท่านี้เองทุกอย่างก็โลดแล่นไปได้ฉิ่ว
“อ๊า....อืออ...อีกสิ”
“มิว.....อือ..คับดีจัง”
คำชมแค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุขแล้วครับ อารมณ์เสียวมันนึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป
แต่ช่วยไม่ได้ในเมื่อผมรักพวกเขาแล้ว แค่นี้ก็ทำให้ผมเสียวสุดยอดแล้ว
เราสามคนโยกกันแบบถึงพริกถึงขิงเลย ลืมเรื่องเจ็บไปได้เลย ขณะกำลังเคี่ยวกันอย่างเมานั้นอยู่นั้น
สิทก้าวขึ้นมายืนคล่อมร่างพี่อาคีรา ขอร่วแจมด้วยอีกคน
ผมไม่คิดว่าจะรับได้นะ แต่ในที่สุดผมคนเดียวรับพวกเขาทั้งสามคนได้พร้อมๆกันเหมือนในหนังเรทเอ็กซ์
“อือออ....อือ!”
นี่ไม่ใช่เพราะอดทนล่ะก็คงทำไม่ได้แน่ แรงทะลวงเบื้องล่างส่งความสุขมาให้ไม่อั้นทำให้ผมเพลินกับสิ่งที่พองโตคับปาก
มันไหลลื่นเข้าออกกับปากผม สิทรั้งหน้าผมไว้
“สุดยอด...กูชอบ.....อา...หน้ามึงตอน....ร่านแบบนี้”
“อ่า...จริง...เหรอ” ผมหอบแฮ่ก
“จริง....มีความสุขใช่ไหม...ตอนพวกเรารุมแบบนี้”
“อ๊า...อา!!!! ใช่....ใช่” ผมหวีดร้อง ก้องเร่งโจนเข้ามาสุดแรงส่งให้ผมไต่ขึ้นสวรรค์ที่แสนสวย
สิทกลับเข้ามาในอุ้งปากที่ชุ่มฉ่ำ เราสามคนเล่นรักกันที่แสนวิเศษนี้ด้วย
ดื่มด่ำความหรรษากันอย่างไม่รู้อิ่ม ครั้งแล้ว.....ครั้งเล่า
.........................................................
..............................
ผมหมดสติไปเมื่อไรไม่รู้...
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดร้าวไปทั่วตัว โดยเฉพาะตรงนั้น มันไร้ความรู้สึกเลย
เหนื่อย....ไม่มีแรง ผมพยายามพงกหัวขึ้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้
นานหลายนาทีถึงพลิกตัวขึ้นได้ ผมเห็นซากที่เหลือจากสมรภูมิรบของพวกเรา
ห้องพักเละเทอะมากๆ ส่วน 3 คนนั้นเหรอ.....นั่งสุมหัวคุยกันเฉยเลย
“วันอาทิตย์กับวันพุธ”
“วันพุธ กูจอง”
“เฮ่ย...เอาซ้ำได้ไงวะ ตกลงว่าแบ่งกันอาทิตย์หนึ่งได้คนล่ะ 2 วัน ที่เหลือยกให้พ่อแม่เค้า”
“แล้วเกิดมีสับคิวขึ้นมามันไม่ยุ่งเหรอวะ”
“เอางี้” พี่อาคีราบอก “เรามาตกลงกันอาทิตย์ต่ออาทิตย์ดีกว่า จัดตารางนัดให้ดีๆ ถ้าเกิดสับคิวขึ้นก็ยกยอดไปอาทิตย์ต่อไป”
“โอเค” สามคนหยิบกระดาษมาจดวันแลกเบอร์โทรกันเลย ผมนอนมองพวกเขาแล้ว....จะว่าไงดีล่ะ ดีใจหรือละเหี่ยใจกันแน่
เพราะดูท่าแล้วเค้าลางวุ่นๆของผมมันรออยู่แล้ว
The End
โปรดติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
สงสารมิววว แต่ก็ดีน่ะถ่ายสะดวกดี 5555 :oo1: :oo1: :oo1:
-
ดีนะเข้ามาดู
กำลังนึกว่าจะมีตอนพิเศษหรือเปล่า
ช่างเป็นฉากที่รอคอย :jul1:
มีตกลงวันกันด้วย
-
เขาว่า "ผัวสองต้องห้าม"
มิว "เอาสาม" ไปเลย :-[
-
:z3: หนุ่มๆอย่าเถียงกัน มิวเหมาหมดจ้า :m20:
:jul1: :jul1:
-
กร๊ากกกกก ตกลงเป็น4p จริงๆด้วยยยย
น้องมิวรับบทหนักเป็น triple cocks เลยทีเดียว
แอบหัวเราะแบบกลั้นไม่อยู่ตอนหาตังค์ค่ารร. :laugh:
-
ตอนนี้ฮาและหื่นมากค่ะ
กว่าจะได้ถึงสวรรค์ วิ่งสู้ฟัดหาที่กันแทบแย่ :laugh:
บวกเป็ด
-
เป็นตอนพิเศษที่เร่าร้อนจริงๆ :m25:
-
โอ้ว นายเอกเรื่องนี้สุดยอดจริง
แอบขำตอนท้าย อะไรจะสมัคสมานสามัคคีกันขนาดน้านนนนนน
-
:laugh:
-
โห ทั้งอาทิตย์ให้มิวพักวันเดียวเอง
*0*
-
บัญชีที่พี่อาคีราค้างไว้คงไม่ต้องคิดแล้วล่ะ
เอาเวลามาจัดตารางเวรให้ลงตัวมันกว่าเยอะ
-
ตอนนี้ทั้งฮาและหื่นได้ใจมากเลยอ่ะ
มิวคงวุ่นมากเลยล่ะมีวันที่สบายแค่หนึ่งวันต่อหนึ่งสัปดาห์ที่เหลือพวกนั้นคงกวนไม่หยุด
โชคดีที่ยังมีวันว่าง ไม่ใช่วันนัดรวมสามคนทีเดียวไม่งั้นมิวเหนื่อยตายเลย 555+
-
:haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun:อ๊ากกกกหื่นได้ใจมากๆๆเลย....ซู้ดยอด :oo1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
อาการตอนอ่านจบ > :m25:
จะรอติดตามผลงานต่อไปนะจ๊ะ o13
-
:-[ มิวเหมาหมดเลยงานนี้... คุณพ่อคุณเเม่รู้คงช็อค ลูกชายควงสาม
หล่อรวย ใจป้ำทั้งสามคนด้วยนะเอ้อ... แต่มิวคงเเย่555 เริ่มเเบ่งวันกันเเล้วววว :laugh:
สามีทั้งสามคนร่วมมือร่วมใจกันไวดีเเท้ o22
-
ยิ่งกว่าหนังอินเดียอีกอ่ะ
-
น้องมิวขอสามมมมม ><
-
สรุปได้จากตอนนี้ "สามัคคีคือพลัง (ขย่มเมีย)" :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :laugh: :laugh: :laugh:
-
กระโดดกอดนักเขียนที่รักสำหรับตอนพิเศษ :กอด1:
อ่านไปเลือดเกือบหมดตัว :haun4: แต่ก็แอบฮาอยู่ดี
เล่นจัดคิวจัดตารางกันแบบนี้มิวเหนื่อยอีกนานแน่
-
ในที่สุดก็กลายเป็น 4P จนได้ คุ้มค่ากับการรอคอย มิวโดนจัดหนักเต็มที่เลย
-
:L2:ตกลงกันได้ แต่ขำตอนหาที่กินตับกับแก้คันหู
-
เกี่ยบไม่ได้...ชะล่ะนะ หุหุ น่าจะ out door บ้างนะ คงหึหึ :haun4: :haun4:
-
แอบขำตอนแย่งกันร้องเพลงกินตับกับคันหู ตกลงมิวก็ร้องทั้งสองเพลง เลือดสาดดดด
-
กลวงพอดี เอ๊ย สงสารมิวจุงเบย (ตอแหลๆ) :haun4: :haun4:
:กอด1:
-
ได้อ่านตอนนี้แล้ว นอนตายตาหลับแล้วว
-
อ๊าก!!! 4P ที่รอคอย :laugh:
ทั้งฮาทั้งหื่นจริงๆตอนนี้ :haun4:
-
คุณสามีทั้งสามเขาตกลงวันกันได้ก็ดี
เว้นแต่ นายเถอะ มิวเอ๊ย
หาอะไรมาบำรุงหน่อยล่ะกัน
เจอสามคนรุม คงหมดสภาพ^^
-
:haun4: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1: :pighaun::pighaun: :pighaun:
-
ชีวิตมิว! :jul3: ฮาตอนวิ่งหาโรงเเรมอ่า
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
ฮาตรงขโมยกระทะแม่เนี้ยแหละ :laugh:
-
กรี็สสสสสส คนแต่งจ๋ามามะๆขอโดดกอดหน่อย :กอด1: แถมจุ๊ฟๆด้วย :จุ๊บๆ:
เป็นฉากที่รอคอย555 :haun4:
ต้องขอขอบคุณกะทะของท่านแม่ที่สู้ดคร้า :m11: ไม่งั้นไม่ได้ออกมาแน่ อิอิ รักนี้ทรหดจริงๆเชียว :m3:
-
เหอๆ :m20:
เขียนได้หนุกมาก รอเรื่องต่อไปนะ :L2:
-
เด็ดมากกกกกกก
-
กลับมาแล้ว เอาเป็ดไปเลย ฮา ฮา
ให้น้องมิวพักบ้างไรบ้างก็ดีนะ สามหนุ่ม เหอๆ
-
สี่คนช่วยกันจริง ๆ นะ แต่มิวคิดได้นะเรื่องกระทะ ยังดีนะเนี่ยที่สามหนุ่มยังคิดถึงพ่อแม่มิวบ้าง หรือที่คิดถึงเพราะว่าคุยเรื่องวันไม่ลงตัวนะเนี่ย
-
วิ่งสู้ฟัดจริงๆ 555 ตกลงวันกันอย่างนี้กะไม่ให้พักกันเลยใช่มั๊ย หยุดหนึ่งวันต่อสัปดาห์ ไม่มีวันลา โอทีไม่จำกัดอีก 555 อยู่บ้านให้สามหนุ่มเลี้ยงก็คงเหนื่อยแย่แล้วล่ะมิวเอ๋ย
-
:m25: อ็อก....เลือดหมดตัว สลบตามมิวไปด้วยเลย
แต่ไอ้ตอนวิ่งสูดฟัดกันอยู่เนี่ย มันฮามากเลยนะ
โดยเฉพาะตอนหาเงินจ่ายค่าห้องเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
น้องมิวเนี่ยเป็นที่รักจริงๆ
สงสารปนฮามาก ตอนหาค่าโรงแรม 555
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
5555555555555555555555555
มิว ฮามากกกก
น่าสงสารจิงจิ๊ง
:z10:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
อั๊ยยะ เลือดหมดตัวตายแล้ว มาเก็บศพด่วน ร้อนแรงกันเหลือเกิ๊น มิวจะตายใหมเนี่ยอิอิ
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
ว้าว!!! จัดเต็ม รอต่อไป
-
มีจดวันกันด้วยอ่ะ :laugh:
รอเรื่องต่อไปจ้า :L2:
-
วะวะวะว้าววว!!! คนแต่งน่าร๊ากฟุดๆอ่ะ!
แต่งตอนพิเศษย๊าวยาวให้ขนาดนี้...
ต้องให้รางวัลซะแว้ว 555+ มามะ!... จะ จุ๊บๆ จ๊วบบบ!~~~ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :laugh3:
อ่านตอนนี้แล้วฮามากมายอ่ะ วิ่งสู้ฟัดกันจิงๆ! :m20:
เชียร์เรื่องหวานเรื่องต่อไปอยู่นะจ๊ะ
จะดร่าม่า มาม่า ฮาขี้แตก หรือ หื่นหลุกโลก ก็จัดมา!
แค่ตอนจบนู๋ขอแฮปปี้ๆได้ป่ะ ไม่อยากเสียน้ำตาตอนสุดท้าย(ขอเสียน้ำเลือดและน้ำลายดีฟ่า วะฮะฮ่า! >w<)
:o8: :impress2: :give2:
-
กินเรียบเลยมิว
-
ฮาตอนหาตังค์ค่า รร มากๆอ่ะ
อุปสรรคอะใรจะขนาดน้านนน 555+
-
o13 นึ้สินะที่เค้าว่า"สามัคคี" คือ พลัง อิๆ
โดยเฉพาะเรื่องหื่นๆด้วยแล้วได้ความมันเพิ่มเข้ามาด้วย หึๆ :m25:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
เป็นตอนที่เพลียที่สุดเลย จะสงสารมิวดีไหมนะ
หนุ่มๆตกลงกันเองน่ะถามมิวเค้าหรือยัง :o8:
นี่ดีนะทีหนึ่งอาทิตย์มีเจ็ดวัน ยังเหลืออีกวันให้มิวพักเครื่องบ้าง
ถ้ามีหกวันสงสัยมิวบอกลาพ่อกับแม่ได้เลย :laugh:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :กอด1:
-
พรวด...ด..... :m25: ช่างเป็นตอนพิเศษที่บำรุงโลหิตดีเหลือเกิณ คนเขียนใจดีเขียนตอนพิเศษให้ เรื่องหน้าก็ขอแจ่มๆแบบนี้อีกนะตัวเอ๊ง...
-
โฮ๊ะ ๆ
3P + 3D
มันส์ทะลุจอ สงสารมิวจังงงงง
คิคิ
-
สุดๆๆๆ
ขอบใจจ้า
-
:sad4: ขอบคุนมากๆนะคับที่แต่งอะรัยที่สุดยอดขนาดนี้หั้ยอ่าน เปนอะรัยที่ทำหั้ยเสียเลือดด้ายมากจิงๆ :jul1:
-
โชคดีหรือโชคร้าย เครียดแทนมิว :z3:
-
สุดยอดดดดด น้องมิวอึดจริงๆ
-
โอ๊ะๆๆๆ :m25:
-
เลือดพุ่งลุยขอรับ...........
แล้วนี้จะมีเรื่องใหม่มั้ยขอรับติดตามอยู่นะขอรับ
:impress2:
-
happy ending .. :L2: :L2:
-
ThankS
-
:m25:
สามี สามัคคีกันดีมากเลย
เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ
-
ฮ่ามากเลยค่ะ ขโมยกระทะ เคะหาเศษตังค์ กว่าจะได้จ่ำจี้กัน :m20:
:m25:สามัคคีคือพลังเเบ่งวันให้ถูกนะคะอิอิ
-
จัดตารางให้พร้อม =[]=
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปอย่างสงบ
-
ตั้งแต่อ่านมายังไม่ได้เมนท์เลย ยังอ่านไม่ครบทุกเรื่องด้วย แต่พอมาอ่านล่าสุดแล้วไม่ไหว มันคันไม้คันมืออยากจะเมนท์ :laugh:
อยากจะบอกว่า คนแต่งโคตรเทพ ทั้งหื่น ทั้งฮา แถมดูค่อนข้างประหยัดนายเอกด้วย 555 จะติดตามอ่านตลอดไปเลยค่า o18
-
มีแบ่งวันกันด้วยงานนี้มิวถ่ายคล่องแน่ๆ
-
เรื่องสั้นหวานเบาๆ ฉลองรับวันสิ้นปีนะคะ
ขอให้ทุกคนเที่ยวให้สนุกแล้วปลอดภัยกันทุกคน ส่วนใครไม่ได้ไปไหนต้องอยู่เฝ้าบ้าน
ก็อ่านนิยายเป็นเพื่อนกันเน้อะ อย่าลืมให้กำลังใจด้วยนะคะ
ตอนนี้จะสั้นๆเพราะคิดได้แค่นี้จะขยายความยาวต่อไปได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับกำลังแรงเชียร์ของเพื่อนๆแล้วคะ
ไปสนุกกันได้เลย :mc4:
เรื่องสั้นที่ 34 ความรักป้ายแดง
“หา....??”
...................................................
......................................
ผมชื่อ ดาหลาครับ ชื่อเล่นเกี้ยวน้ำ วันนี้มีสิ่งประหลาดเกิดขึ้นกับโลกเบี้ยวๆของผม
ทำให้สมองว่างเปล่าขาวโพลนไปหลายวินาทีเลย ผมมองนักเรียนดีเด่น หน้าตาดี ตัวสูงโปรง
นักกีฬาเด่นที่มีสาวๆกรี้ดอย่างกายสิทธิ์ รุ่นพี่ม.6 พูดอะไรที่...แบบว่า....
“เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”
“กลับด้วยกัน”
OMG! ผมแทบกรี๊ดออกมาแน่ะ
รีบยกมือห้ามพี่กายแล้วมองซ้าย-ขวา-หน้า-หลัง โดยรอบ มีใครใช้ให้มาแกล้งอำหรือเปล่าหว่า
เพื่อความมั่นใจเดินดูมันให้รอบโรงยิมไปเลย
“เกี้ยว...??”
ใช่ นั้นผมล่ะ เกี้ยวน้ำ เด็กเรียนไม่ค่อยเก่งแถมซุ่มซ่ามด้วย ผมไม่ใช่คนโดดเด่นอะไร
สูงแค่ 170 สายตาสั้นอีกต่างหาก เพื่อนก็มีน้อยแทบจะเป็นวิญญาณไร้ตัวตนในโรงเรียนเลย
เพื่อนผู้หญิงร่วมห้องบางคนยังไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ แต่รุ่นพี่ คนเด่นดังชวนกลับบ้านด้วยกัน
“เฮ่ย หาไร??” เขาตามมาถามเสียงดุข้างๆ
“เอ่อ.....ไม่มีคนอื่นแอบซ่อนเหรอ?”
“ซ่อนอะไร?” เขาย้อนถามหน้าตาเหรอหราไม่เข้าใจ
“เปล่าครับ” ผมหัวเราะแก้เก้อก่อนจะหัวเราะไม่ออก เมื่อตาสบตากันเงียบๆ ในโรงยิมตอนเย็นๆอย่างนี้มันเงียบแต่ไม่สงัด
เสียงคนเล่นบอลข้างนอกแว่วเข้ามา ทำให้รู้ว่าโลกยังหมุนอยู่ เวลายังหมุนอยู่ แต่.....มันก็ยังเหมือนฝันอยู่ดี
“เมื่อกี้....พี่ว่าไงนะฮะ”
“กลับด้วยกัน” เขาพูดคำเดิมเป็นครั้งที่ 3 แล้ว
“เอ่อ....ขอบคุณครับ แต่ผมกลับเองได้”
“ไม่ต้องพูดมาก ไปเอากระเป๋ามา”
แห่ม....ช่างเป็นคนพูดน้อยจริงๆ “จะดีเหรอครับ.....ผมกลับรถเมล์ประจำ มันจะรบกวนพี่หรือเปล่า ”
“ก็อยากส่งอะ”
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.........
พูดจริงเหรอเปล่าเพ่ แห่ม...เขินจัง รุ่นพี่สุดฮ๊อทสนใจผมเหรอเนี่ย 55555 ปั้นหน้าไม่ถูกเลยกู
จะยิ้มดีใจหรือแปลกใจดีนะ ผมได้แต่ยิ้มเขินแล้วเกาหัว ไม่รู้จะพูดอะไรดี พี่เขาเป็นคนที่ผมแอบปลื้มด้วย
“ยืนเฉยอยู่ได้ ไปเอากระเป๋ามาเซ่”
“ครับๆๆ” ผมรีบวิ่งไปเอากระเป๋าเป้ของตัวเองมา คนตัวสูงโย่งก็เดินลิ่วนำหน้าไปก่อนแล้ว
ผมไม่เข้าใจเลย นึกยังไงถึงอยากไปส่งผมขึ้นมานะ
“เดินเร็วๆ อืดอาดอยู่นั้นแหละ”
“ครับๆๆ” ผมต้องวิ่งเพื่อให้ทันเขา ก็คนขายาวไม่เท่ากันนี่นา
เขาขับรถเก๋งสีขาวกลิ่นพลาสติกใหม่ๆยังติดรถอยู่เลย ผมนั่งตัวเกร็งกอดกระเป๋ากับอก
ข้างในเต้นตุ๊บๆตื่นเต้นซะมือเปียกเหงื่อเลย
“วันนี้เรียนเป็นไง”
“กะ ก็ดีครับ” ถามไมวะ
“บ้านเราอยู่ไหน”
“สุขุมวิท 101 ครับ”
“มีพี่น้องกี่คน” เขาถามเรื่อยๆ
“พี่สาว 4 ครับ น้องสาวอีก 2”
“ผู้หญิงเต็มบ้านเลย....มิน่าล่ะ”
มิน่าอะไรมิทราบ ผมอยากถามแต่ก็ไม่กล้า
“ชอบกินไร” จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่อง
“เอ่อ....ผมชอบทุกอย่างแหละครับ”
“มันต้องมีไรพิเศษมั่งสิ บอกมา”
“ของกินนี่ไม่มีไรพิเศษ....” พี่กายหันมามองหน้าเลย ตาดุๆเขาทำเอาเสียวสันหลังวาบเลย “ผมชอบผัดไทครับ”
“ฮึ....นึกว่าจะชอบเกี้ยวเหมือนชื่อซะอีก”
“ไม่หรอกครับ ตอนแม่ท้องผมก็กินซะจนผมเอียนแทนแล้ว นานๆครั้งพอไหวครับ”
ผมหัวเราะแก้เก้อ แล้วก็ได้เห็นยิ้มบางๆบนใบหน้า
“งั้นพรุ่งนี้ไปกินกัน”
“หา??”
“หาไร แค่กินข้าว” ไรว้า...ชอบว่าเสียงดุใส่จริงเชียว
“พ.....พี่ชวนผมเหรอ”
“ไม่ได้ชวน”
“แล้ว....”
เขาเหล่มองด้วยหางตาเลย “แค่ใช้ให้ไปกินด้วย.....มีปัญหาเรอะไง”
อึ่ก.....ใช้ให้ไปกินด้วยเหรอ? ผมไม่เข้าใจพี่เลย “ปล่าวคับ”
“แล้วนอกจากของกินแล้วเราชอบไรอีก”
อะไรล่ะ?? ผมนึกก่อน
รถเก๋งจอดเอี้ยดติดไฟแดงพอดี พี่กายหันมามองขวับ
“อึกอักอยู่นั้นแหละ สมองก้อนเท่าเต้าหู้เรอะไง ตอบมาเร็วๆเซ่!” เขาตบคอนโซลรถโครม ผมสะดุ้งโหยงสุดตัว
“มีครับมีๆๆๆ”
“อะไรเล่า!”
“เอ่อๆๆๆๆ...ผมชอบเกิลร์กรุ๊ปวันเดอร์เกิลร์ ชอบละครเกาหลี ชอบเนื้อย่างโดยเฉพาะตับกับกุ้ง
ชอบเสื้อยืดสีส้ม ชอบนอนกลางวัน แล้วชอบดูบาส โดยเฉพาะวันที่พี่ลงแข่งด้วย....”
ผมตกใจร้องไห้สารภาพออกมาหมดเปลือกเลย น่ากลั๊ว....น่ากลัว ผมไม่ชอบพี่ก็ได้ แต่อย่าฆ่าผมนะ
“เห้อะ....ก็แค่นี้” พี่กายพ่นลมหายใจออกมาแรงๆเหมือนจะพอใจนิดๆ
เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วหยิบแว่นกันแดดมาสวม ผมมองตามเลยเห็นใบหูแกแดงจัง เป็นไรน่ะไม่สบายหรือเปล่า....
“ที่บ้านเราทำการค้าหรือเปล่า”
“บ้านผมขายยาครับ”
“แล้วเราช่วยมั่งไหม”
“นิดหน่อย....ผมขายของไม่ค่อยเก่งส่วนมากก็เจ้ๆกับม๊าขาย ส่วนพ่อผมขายหนังสือพิมพ์แผงเล็กๆหน้าร้าน”
“อืม....ปกติมีไปค้างบ้านเพื่อนมั่งหรือเปล่า”
“ไม่เคยเลยครับ”
“สักครั้งก็ไม่เคย” เขามองหน้าให้แน่ใจ ผมส่ายหน้าเพราะไม่เคยไปค้างบ้านเพื่อนสักที
ยกเว้นตอนไปออกค่ายลูกเสือแล้วโดนเพื่อนแกล้งจนฉี่รดที่นอน มันเป็นประสบการณ์แย่ที่สุดในชีวิตผมเลย
“จอดข้างหน้านี่แหละครับ” ผมชี้ให้เขาจอดข้างถนนห่างจากบ้านนิดหน่อย “ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“อย่าเพิ่งไป”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณแล้วกำลังจะเปิดประตูรถ เขากำต้นแขนผมแน่น
สีหน้าเขาตอนนี้ผ่อนคลายไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อกี้ ผมรู้สึกว่าเขากลับเป็นคนที่น่าเข้าใกล้อีกแล้ว
“พรุ่งนี้จะมารับตอน 7 โมง รอหน้าบ้านนะ”
“หา?? พี่จะมารับเหรอ”
“เอ่อ! แล้วออกไปทานข้าวเช้าด้วยกัน ตกลงนะ”
ผมไม่รู้จะตอบยังไง จะปฏิเสธเรอะ...พี่กายเปิดช่องเก็บของหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลให้
“เอาไปอ่านนะ คิดว่าเป็นการบ้าน....แล้วมาลองด้วยกัน”
“อะไรเหรอฮะ” ผมจับดูแล้วในซองหนาไม่มากพื้นเรียบแบบนี้ “หนังสืออะไรเหรอ”
“หนังสือกีฬามั่ง” เขายิ้มแปลกๆก่อนขับรถจากไป ผมล่ะไม่เข้าใจเลย อยู่ดีๆทำไมมาทำดีกับผม
แล้วหนังสือกีฬานี่ให้มาคิดจะชวนผมเข้าชมรมบาสด้วยกันหรือไง ผมแกะซองหยิบออกมาดู
ห๊ะ!!
นิตยสารชายหัวใจสีม่วง ห้องลับแห่งความหรรษา 108 ท่วงท่าประทับใจ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด.................
The End
-
โอย นี่แกจีบเขาอย่างอย่างงี้อ่ะนะ 555 ฮาชื่อหนังสือจังเลย ท่าทางเกี๊ยวคงไม่รอด :laugh:
-
พี่ก๊ายยยยยยยพี่กายเอาอะไรให้น้องอ่านหล่ะนั่น 555 มีชวนมาลองด้วยกันอีกนะ เอิ้ก ๆ
-
จบแค่นี้หรอ 555555555555 ฮาดี เกี้ยวน่ารักก :D
-
เอาไปทำเป็นการบ้านด้วยยยย :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
การบ้านเยอะน่าดู o13 o13
-
มาเร็ว เคลมเร็ว
รุกเร็ว!!!!
-
กายคิดได้ไงเนี่ย จีบเกี๊ยววิธีนี้เนี่ยนะ ทำเกี๊ยวร้องไห้เลยเนี่ยนะ
-
อ๊ายยยย อยากอ่านต่อ เขียนต่อน๊าาาา
-
เอาอีก เอาอีก ชอบ
-
พี่กายนี่น้า ทำเสียงดุจนน้องร้องไห้
แต่เออ เกี้ยวคงอ่านพวกทฤษฎีไม่ค่อยเข้าใจหรอก
ต้องอ่านไปสักบท แล้วค่อยมาลองปฏิบัติกับพี่กายดู ^^
-
น้องแบบมึนมาก
กายไว้ใจได้รึเปล่าเนี่ย อยู่ๆก็มากระจุ๋งกระจิ๋งใส่ :m28:
-
เป็นวิธีจีบ(?)ที่ทำเอาพูดไม่ออก
-
จบค้างมากกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
รอตอนพิเศษนะคะ อิอิ :กอด1:
-
ฮาาาา แอบขำชื่อหนังสือ
เกี๊ยวเสร็จแน่....เหอะๆๆๆ
-
จบแล้วหรอ ไม่มีต่อหรอ ยังงงอยู่เลยอ่ะ อยู่ดีๆก็มาขอกลับด้วยแล้วให้หนังสือชาวสีม่วงบอกว่าเป็นการบ้านให้ไปอ่านซะงั้นอ่ะ
งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:laugh:
ชอบดุคนที่ชอบเหรอจ๊ะ เล่นดุซ้าน้องเกี๊ยวกลัวเลย
-
ตอนนี้น่ารักมากกกก
อยากให้มีตอนต่อไปจังเลยค่ะ
-
เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ เลยได้อ่านตอนพิเศษเรื่องก่อนไปด้วย โอ๊ยย :m25:
-
ศึกษาไว้เพื่ออนาคตอันใกล้5555
-
o22 วิธีการของพี่กาย เเสดงเจตนาจำนงอันเเรงกล้าชัดเจนมาก555...
ไม่อยากจะเชื่อ... ไก่ตื่นหมดเเล้วววว :laugh:
-
ห๊ะ จบแล้วเหรอค๊าาาาาา
-
:m3:
:call:
-
:laugh: อยากให้มีตอนค่อ พี่กายมาสอนวิชาในหนังสือให้เกี๊ยว :jul3:
-
:o8: :o8: :o8:
-
สั้นได้ใจสุดยอด ไม่มีต่อก็จินตนาการเอาเองได้
เขินแทนเกี๊ยวจังเลย
ขอบใจจ้า
-
อ๊าย.....เกี๊ยวศึกษาแล้วเอาไปลองเลย
อย่าเพิ่งจบอยากอ่านต่อ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
พี่ก็อยากจะกรี๊ดกับเกี๊ยว คิดได้ยังไงพ่อเจ้าพระคุณรุนช่อง หะน้องกาย :pigha2:
-
อ่านหนังสือแล้ว น้องเกี้ยวรอสอบภาคปฏิบัติจากพี่กายค่ะ 555
-
หนังสือนี้วางแผงที่ไหน จะไปซื้อมาอ่านมั่ง
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
นี่คือกายจีบเกี้ยวแล้วใช่มั้ย 5555555
หนังสือที่ให้เกี้ยวไปอ่านเป็นการบ้าน
กายซื้อที่ไหนอ่ะ ><~~~~
-
ท่าทางกายจะให้การบ้านเกี้ยวแบบยากน่าดู ;X
อยากให้มีต่อจังเลยค่ะ น่ารัก่อะ ><
-
เกี๊ยวน่าัรักมากก
-
ชอบกิน เกี้ยวน้ำ ใช่มั้ยรุ่นพี่
-
การบ้านน่าสนใจมาก
-
มาต่อๆๆๆๆ
รอค่ะ
:z3:
-
น้องเกี๊ยวต้องศึกษาการบ้านดีๆนะ
-
เป็นวิธีการจีบแบบใหม่หรอ
-
จบแค่นี้ ???
!!!!!!!!!!!!!
เกี้ยวน้ำน่ารัก
จบไวไปม๊ายยยยย
-
ไม่ได้นะ
ให้หนังสือเกี๊ยวไป
น้องจะรู้แต่ภาคทฤษฎีเท่านั้น
แต่ภาคปฏิบัติน้องอาจจะไม่เข้าใจก็ได้นะ
ยังไงรบกวนกายช่วยสอนน้องหน่อยก็จะดี
เกี๊ยวจะได้ไม่ต้องไปลองผิดลองถูกด้วยตัวเองไง
รบกวนคนแต่งขอตอนต่อไปของเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ปล. เกียว---เกี่ยว---เกี้ยว---เกี๊ยว---นะจ๊ะ
-
น้องเกี๊ยว~ ชื่อก็น่ารักน่าหม่ำ :z1:
จะรอดมือพี่กายสุดหล่อหรือเปล่าหนอ
เล่นให้มาศึกษาเป็นเล่มซะขนาดนั้น
ค่อยๆศึกษาไปนะน้องเกี๊ยวมีตั้ง 108 กระบวนท่า :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
o13จบแบบนี้แหล่ะ
-
จบเหรออออออออ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อเถอะค่ะ :monkeysad:
เขาอยากรู้พี่กายจะกินเกี๊ยวน้ำ
พร้อมทั้งติวการบ้านให้น้องหรือเปล่า
-
นิตยสารชายหัวใจสีม่วง ห้องลับแห่งความหรรษา 108 ท่วงท่าประทับใจ
^
^
^
^
อยากอ่านบ้าง :haun4:
-
กรี๊ดซะแบบ.. 55555555555555555555555555
-
"แล้วมาลองด้วยกัน”
ตอนหน้า ลองให้ครบทุกท่านะ
-
o13แค่คำว่าเอาไปอ่านแล้วมาลองทำด้วยกัน...มันก้อน่าติดตามสุดๆแล้วคร้าบ.. o13
-
กราบงามๆล่ะค่ะ
รบกวนมาต่ออีกซักสองตอนได้มั้ยคะ
อยากอ่านตอนส่งการบ้าน แอร๊ยยยยยยยยย
:-[
-
:haun4: :jul1:
-
พี่ศึกษาแล้ว ให้น้องศึกษามั่ง
ตอนลงมือจะได้ลื่นไหล
-
ชื่อหนังสือน่าศึกษาจังเลยคุณพี่กาย ฮ่าๆๆ :m12:
ทะลึ่งนะ แอบมาเนียนจีบน้องเค้าแค่วันเดียว เอาอะไรไม่รุมาให้น้องอ่านและ :z1:
ปล.ถึงกาย ทฤษฎีอย่างเดียวมันยังไม่กระจ่างพอหรอกนะ อย่างนี้มันต้องติวกันตัวต่อตัว ถึงจะเก่ง คึคึคึ :m20:
ต่ออีกสิค่ะ น่ารักอะ
-
อื้อ~ อยากอ่านต่ออ่ะไม่อยากให้จบแค่นี้
-
อย่าลืมไปทำการบ้านมาดีๆนะมิว
:laugh:
-
รื่องใหม่ไฉไลกว่าเดิม
หน้าติดตามอีกแล้วนะขอรับ
ติดตามกันต่อไป
-
ต่ออีกซักตอนสองตอนสิ :m17:
-
ฮ่า ฮ่า ชื่อหนังสือน่าอ่านมาก กร๊ากกกกก
-
อ๊ายยยย
อยากอ่านตอนตรวจการบ้านจัง :impress2:
-
รีบอ่านเดี่ยวนี้นะ
-
เกี้ยวเอ๋ยยย โดนกินแง่มๆ
ทำไมพี่กายชอบตะคอกล่ะ
-
5555555
เห็นชื่อหนังสือแล้วหัวเราะหยุดไม่ได้
แบบนี้พี่กายสิทธิ์เค้ามาจีบใช่มะ???
Happy new year ค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ 2556 นะคะนักเขียน
ขอให้สุขกาย สบายใจตลอดปีเลยจ้าาาาาา^____^
-
อยากกินเกี๊ยว :impress2:
-
ก๊ากกกกกกกกก
ชวนเข้าชมรมรักสีม่วงซะงั้น
บอกรัก บอกชอบ ก้อไม่
อิอิ
-
ฮะๆๆๆ อ่านเรื่องนี้แล้ว...ไปไม่ถูกเลย ฮาอย่างเดียว
แต่ก็น่ารักดีนะ พี่กายกับน้องเกี๊ยว
แต่พี่กายไม่คิดจจีบน้องเค้าก่อนเร๊อะ
อยู่ๆจะมาบอกให้น้องเค้าศึกษา...แล้วมาทำด้วยกัน
อร๊าย...น้องเค้าเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ ทำงี้ได้ไง
ปล.ชื่อนายเอกสะกดผิดนะ ต้อง"เกี๊ยวน้ำ"ไม่ใช่"เกี้ยวน้ำ"นะ
เกี๊ยว = เป็นอาหาร
เกี้ยว = เสลี่ยง คานหาม
:L2: :pig4: :L2:
-
อ้ากกก ><
-
เกี๊ยวน่ารักอ่ะ :o8:
-
ลองให้ครบทุกท่านะจะเกี๊ยว^^ สวัสดีปีใหม่ทุกๆท่านค่ะ^^
-
อยากไปลองด้วยกัน อุ้ย ล้อเล่นน๊าาา
-
อั๊ยย๊ะ มีให้หนังสือไปศึกษษก่อนด้วย อย่างนี้หวังชัวๆ 555 :haun5:
-
ปีใหม่ๆ กับ ตอนใหม่ๆ ว้าวววว! ^{}^
หนังสือกีฬาเล่นนั้น... อะฮุ อะฮุ ฮุ ฮุ :haun5:
อยากดูตอนเปลี่ยนป้ายแดงเป็นป้ายขาวจังเลยค่าาาา~~~~
รอนะจ๊ะ... จุ๊บๆ
:oni1: o17
-
หวัดดีปีใหม่ค่า ทุกๆคน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำอันที่จริงผู้แต่งผิดพลาดเองแหละเรื่องชื่อ เกี๊ยว
เขียนเกี๊ยวถูกแล้ว แต่เราคิดว่าไม้โทถูกเลยเลยแก้เอาเอง สุดท้ายไม้จัตวาต่างหาก 555
เอ้า....มาต่อกันเลยเน้อะ เพิ่มให้อีก 2 ตอนนะคะ
เรื่องสั้นที่ 34 ความรักป้าย...ชมพู(อมม่วง)
สิ่งแรกที่ผมกลัวมากที่สุดในชีวิตคือ ซอมบี้ครับ ครั้งแรกที่ดูหนังทำนองนี้ผมกรี๊ดแตกในโรงหนังเลย
คิดดูสิว่าลองเป็นคุณๆอยู่ในสถานการณ์อย่างนั้น มีคนหน้าตาสยองวิ่งไล่ 8x100 เป็นฝูง
แล้วคุณจะถูกมันกินทั้งเป็น หยะแหยงมาก.....
ความรู้สึกสยองแบบนั้นมันกลับมาเยือนผมอีกแล้วในวันนี้ ผมจะโดนเขากิน อ้ากกกกกกกกกก.....ไม่เอ๊าไม่เอา
ผมทนไม่ด้าย โลกอันบริสุทธิ์ผุดผ่องของผม ตกอยู่ในอันตรายเสียแล้ว
เปิดประตูเหลียวซ้าย.....แลขวา ไม่เห็นรถ เวลาขณะนี้ 6.58 นาที ผมจะต้องรออีกเหรอ.....
งั้น....ปรับนาฬิกาข้อมือให้เร็วขึ้น 2 นาที เท่านี้ก็เรียบร้อย.....ไม่ใช่ความผิดผมนะ
เขาไม่มาเองเพราะงั้นผมไปล่ะ....
……………………………………
……………………..
เอี้ยดดดดดดด...........
ผมยืนรอรถเมล์ที่ป้ายประจำไม่ถึง 10 นาทีรถเก๋งคันหนึ่งพุ่งเข้ามาจอดเอี้ยดเสียงดังลั่น
กระจกเลื่อนลงมา เอาแล้วไง.....คนหน้าตาคุ้นๆส่งสายตาเพชฌฆาตมาที่ผม
“กล้ามากนะที่หนีมาก่อน บอกแล้วไงว่าจะมารับ”
“อะไร...ผมไม่ได้รับปากสักหน่อยว่าจะไปกับพี่”
“ไม่ต้องพูดมาก ขึ้นมา!”
เจอเสียงดุๆเข้าผมก็กลัวสิ เขาเป็นคนที่ผมปลื้มมาตลอดแต่....กลัวจัง อ๊ะ...รถเมล์มาช่วยทันเวลาพอดี
“ไม่ขึ้น ผมจะไปรถเมล์” ว่าแล้วก็เผ่นตามรถเมล์ที่วิ่งเลยป้ายไปโขเลย
“เกี๊ยว.....เกี๊ยว”
หนีแกมาได้ระยะหนึ่งก็โล่งอกแล้วถึงจะรู้ว่าหนีแกได้ไม่ตลอดรอดฝั่งก็เถอะ
อยู่โรงเรียนเดียวกันมันจะหนีไปได้สักกี่น้ำ ....ไม่รู้ล่ะขอแค่รอดเป็นยกๆก็พอ
ผมมองรถเก๋งพี่กายแล่นแซงหน้าไปลิ่วๆ คงไปรอที่โรงเรียนแน่
สาธุ.....ขอให้แกยุ่งจนไม่มีเวลามาวอแวผมเลย
ขอให้ผมได้มองพี่แกไกลๆเหมือนเดิมก็พอแล้ว อย่าทำให้ผมหัวใจวายเลยนะครับ
...................................................................
......................................
ผมถึงโรงเรียนอย่างสวัสดิภาพแต่ก็ต้องย่องไปห้องเรียนอย่างกับโจร
หวาดผวามากเลยและทันทีที่กระดิ่งพักเที่ยงดัง กริ๊งงงงงง.....
“เกี๊ยว!!!” มาแล้วครับ ผมรีบวิ่งหน้าตั้งทันที “หยุดนะ!!!”
ขืนหยุดก็ตายน่ะสิ ผมวิ่งหน้าตั้งไปทุกที่ที่ไปได้จนเจอตัวช่วยเข้า
“จานนนนน....ช่วยผมด้วย” ผมวิ่งหลบหลังอาจารย์กนก อาจารย์ฝ่ายปกครอง
“อะไรๆๆๆ??”
“เขา....เขาๆๆ” แฮ่กจนหายใจไม่ทันเลย
“ทำไรกัน??”
“ไม่มีไรครับ ไอ้เด็กนี่หนีซ้อมบาสมา ผมกำลังติวเข้มอยู่แท้ๆไม่เอาไหนเลย มานี่!”
พี่กายตบหัวผมไปทีหนึ่งแล้วลากคอออกมาอาจารย์
“หย๊า....จาน” จ๊วยโผ้มด้วย
“จริงเหรอ....ไม่เอาไหนเลยนะเรา ฝึกแค่นี้ก็หนีซะแล้ว ขยันหน่อย...ร่างกายจะแข็งแรง”
อาจารย์กนกลูบหัวผมยังกะลูกหมาแล้วปล่อยให้พี่กายลากผมไปตามทาง
“จ๊านนนน....” ไม่ใช่อย่างนั้นนะ เขาจะไม่ได้ให้ผมเล่นบาสนะ เขาจะให้ผมเล่นอย่างอื่นนนนนนน......
โครม!
ผมโดนพลั่กไปชนล๊อกเกอร์ในห้องพักชมรมบาส ที่ว่างเปล่าไม่มีคน
เหงื่อมาจากไหนไม่รู้ไหลย้อยลงมาเป็นเม็ดเลย พี่กายเท้ามือกับล๊อกเกอร์คล่อมตัวผมไว้
กลิ่นลมหายใจพี่ห๊อมหอม หน้าพี่ตอนนี้ก็หล่อเกินห้ามใจ
แอร๊ยยยยยยย.......ไม่ช่ายอย่างนั้น
“หนีทำไม”
“จะ....จะไม่ให้หนีได้......พี่น่ากลัวนิ” ผมว่าเสียงงึมงำอยู่ในคอ
-
“น่ากลัว....เห๊อะ” เขาเอานิ้วชี้ดันปลายคางผมขึ้นมาสบตา “อ่านหนังสือเล่นนั้นแล้วใช่ไหม”
ฮึ! ผมส่ายหน้าแรง ไม่เด็ดขาด...ให้ตายผมก็ไม่อ่านให้โลกอันสดใสของผมแปดเปื้อนมลทินหรอก (แค่ 3 รอบเอง)
“หึ....โกหก” ปลายนิ้วที่ดันคางผมเลื่อนขึ้นมาหยิกแก้มเบาๆ
“ถ้าไม่อ่านแล้ว หน้าจะผ่องขนาดนี้เหรอ คงอยากรู้อยากเห็น....แล้วมีอารมณ์จนต้องช่วยตัวเองใช่ไหม”
“พอที...” เขาพูดถูกทุกอย่างเลย ผมปัดมือที่หยิกแก้มออก
เขาก็รวบตัวผมกอดไว้แน่น จมูกปากจรดบนแก้มผมแรงๆทั้งสองข้าง
ผมตกใจพยายามดิ้นรนแต่อ้อมแขนรัดผมแน่นยิ่งกว่างูเสียอีก ผมโดนหอมไปตั้งหลายที
“พี่กาย พอแล้ว....ทำไมพี่ทำงี้ล่ะ?”
“ทำไมน่ะเหรอ....ก็เพราะว่าพี่ชอบไง”
“ชอบอะไร?? ชอบเรื่องนั้น หรือว่าชอบผม” ถามออกไปตรงๆแล้วแทบกัดลิ้นตัวเองเลย
ไอ้คำถามสุดท้ายนี้เหมือนถามด้วยความกระตื้อรื้อล้นอยากรู้สุดๆ ผมรีบเบือนหน้าหนีสายตารู้ทันของพี่แก
“เรื่องนั้นไม่บอก.....แล้วเกี๊ยวจะรู้เองแหละ”
ผมรีบดันแกออกห่าง “งั้นก็อย่ามาทำอย่างนี้สิครับ พี่ไม่มีสิทธิ์นะ”
“ทำไมจะไม่มี”
“ไม่มี! พี่ยังไม่ได้จีบผมสักนิด ไม่มีคำพูดหวานๆ ไม่มีสายตาอ้อนๆ ไม่มีดอกไม้
ไม่มีการจูงมือ ไม่มีป้อนขนมให้กัน พี่เอาหนังสือบ้าๆมาให้
แล้วทำให้ผมกลัวอย่างนี้มันเรียกว่าจีบได้ที่ไหน พี่ยังไม่มีสิทธิ์”
....................................................
....................................
พี่กายมองหน้าผมนิ่ง สายตาแกน่ากลัวยังไงไม่รู้แล้วจู่ๆแกก็เดินออกไปเฉย.....
ผมอึ้งเลย บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง จะบอกว่าโล่งอกก็ไม่ถูก แค่...
ปัง! ประตูห้องเปิดพรวด พี่กายเดินจ้ำหน้าล้ำมาก่อนตัวเลย
“เอ้า!” บางอย่างยัดใส่มือผม ช่อดอกเข็ม?? ชัดเลยพี่แกไปขยุ้มเอาจากพุ่มแถวหน้าห้องน้ำมาแน่ๆ กลิ่นตุๆ
ผมเงยหน้ามองตาปริบๆ
“แล้วนี่..” พี่ล้วงเอาของในกระเป๋ามาแกะซองยัดเข้าปาก ลูกอม??
“ดอกไม้ก็ให้แล้ว ป้อนขนมก็ป้อนแล้ว จูงมือกับสายตาอ้อนๆ”
แกจับมือผมทั้งสองข้าง แล้วยิ้มส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ อ๋อ....เล่นแบบนี้เหรอ อะไรมันจะง่ายไปเรอะเปล่าเพ่!
“ทุเรศอ๊ะ...”
พี่กายยิ้มยักไหล่ไม่สนใจ แกรวบผมมากอดแน่นแทบหายใจไม่ออก
ผมอ้าปากจะประท้วงแต่เจอริมฝีปากแนบลงมา ผมตัวชาวาบไปทั้งร่าง ไม่อยากจะเชื่อ!!!!
ลิ้นร้อนๆรุกเร้าไปทั่วโพรงปาก ลิ้นอุ่นดึงดูดลิ้นผมทำให้ตาพร่ารู้สึกเหมือนเห็นดอกไม้ไฟส่องประกายพรึ่บขึ้นหลังเปลือกตา
อะไรกัน?? จูบ.....มันเป็นอย่างนี้เองหรือ
หวาน......นุ่ม......ซาบซ่าน.....วาบหวิว ทั้งหมดทั้งมวลเกิดขึ้นพร้อมๆกัน
ทำให้ผมขนลุกซ่านเหมือนกำลังโบยบินอยู่ทั้งๆยืนอยู่บนพื้นโลก
ความรู้สึกที่เหมือนจะลอยนั้นแหละที่ให้ผมต้องโอบรอบคอพี่กายแน่น
ลูกอมในปากกลิ้งไปมาบนลิ้นผม มันออกรสหวานกลิ่นมินต์
-
เอ่อ.......
เอ่อ.....ผมว่า
แบบว่า.......
หายใจไม่ทัน ผมหอบฮักตัวอ่อนระทวยในอ้อมกอดพี่กาย แกยิ้มน้อยๆลูกอมในปากผมไปอยู่ในปากแกเรียบร้อยแล้ว
“อืม...อร่อยจัง” แกยิ้มอย่างมีความสุขแล้วจุ๊บปากผมอีกหลายที
“ที่นี่....คงไม่บ่นแล้วนะ”
“บ้า....” ผมได้แต่พูดคำนี้แล้วซุกหน้ากับอก เพราะคิดอะไรไม่ออกแล้ว
พี่แกเล่นจีบผมวิธีนี้....บ้าๆๆๆ อายชะมัด หน้าผมร้อนไปหมดยังกะมีไข้
เรากอดกันอยู่อย่างนั้นจนกริ๊งหมดเวลาพักเที่ยงดัง พี่กายถึงกอดคอผมไปส่งถึงห้อง
“เลิกเรียนแล้วไปรอพี่ที่รถนะ”
“ไม่รอ”
“หื้อ??” พี่เลิกคิ้วมองผมแบบจิกนิดๆ
“ผมจะกลับรถเมล์” แบร่.... ผมแลบลิ้นใส่ไปทีหนึ่ง จะให้ผมว่าง่ายเรอะ ไม่มีทาง
พี่กายหัวเราะหึใส่ผมคืนแล้วเดินกลับไปห้องเรียน ไม่พูดไรสักคำ
แต่สุดท้าย.......แกก็มายืนรอรถเมล์พร้อมกับผม
“รถพี่ล่ะ”
“โทรให้คนที่บ้านมาขับกลับแล้ว”
“เอ้า??” ขนาดนั้นเชียว “พี่ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ผมกลับบ้านเองทุกวันอยู่แล้ว”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่เองก็ไม่ได้ขึ้นรถเมล์มาตั้งนานแล้ว ”
เอี้ยดดดดดดดดด.......
รถเมล์สายประจำของผมเบรคไม่ดูดำดูดีอีกแล้ว
ผมเซถลามือคว้าเสาไว้ไม่ทันเพราะมัวแต่เช็ดแว่นตาเลยไถลไปชนคนข้างหน้าอย่างจัง หน้าผากกระแทกคางดัง ปึ่ก!!!
“โอ้ยยย...”
“เจ็บไหม”
“ไม่เป็นไรครับ....ขอโทษนะฮะ” ฝ่ามือใหญ่ลูบหน้าผากให้ ผมดีใจจัง
“พี่ว่าขึ้นรถเมล์ก็ดีนะ”
“หา??”
เอี้ยดดดดดดดดดด......
อีกแล้ว... รถเมล์เบรคอีกแล้ว ข้างหลังผมเบียดเข้ามากดผมให้เบียดพี่กายมากกว่าเดิมอีก
โอ๊ะ...มีบางอย่างแทรกเข้ามากลางหว่างขาผม มันยกขึ้นโดนเป้าผมจังๆ
ฮะ! ผมเงยหน้ามองพี่กายที่ยิ้มแก้มแทบปริ
“ดีจังเลยเน้อะ”
“พี่บ้า”
เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....
อ๋า....อย่าเบรคงี้สิวะ ไอ้บ้า
“ฮ่า......รู้งี้ขึ้นรถเมล์กับเราตั้งนานแล้ว”
“พี่กาย....เอาขาลงได้ไหมครับ”ผมจิกเสียงใส่
“ไม่...แบบนี้สบายดีแล้ว” พี่กายเอื้อมมือไปกำโครงเหล็กบนพนักพิงที่อยู่ข้างหลังผม
เท่ากับโอบเอวผมให้แนบชิดกับเอวแกมากขึ้น
“คนลามก” ผมว่าเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน
“ยินดีรับคำชม”
เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
เบรคอีกทีคราวนี้หัวผมชนปลายคางเข้าอีกแล้ว
“อูยย...ขอโทษครับ ขอโทษ” ผมลูบหน้าผากก่อนจะรู้สึกถึงบางอย่าง “แว่นตา....แว่นตาผม”
เอี้ยดดดดดดดดดดดด....
ไอ้รถห่าเหวนี้เบรกอีกแล้ว ผมเซไปกอดพี่กายเต็มๆเลย บนรถโห่ก่นด่าไอ้คนขับนรกนี้กันทั้งคัน
ผมโกรธก็โกรธแต่แว่นตาสำคัญกว่าไม่มีมัน ผมจะไปไหนได้สายตาสั้นสุดกู่เลย
ผมเงยหน้ามองคนที่เกาะอยู่ ใกล้แค่นี้แต่ยังมองหน้าไม่ชัดเลย
“พี่กายแว่นผม.... แว่นผมหล่นไปไหนไม่รู้”
“หา? แว่นตาเหรอ”
เปรี้ยงงง!!!!!
โลกของผมถูกกระชากอย่างแรง ตามด้วยเสียงหวีดร้องหวาดกลัวสุดขีด
ผมล้มลงบนร่างใครสักคนทุกสิ่งทุกอย่างดำมืดท่ามกลางเสียงแหลมหนวกหูอยู่นาทีกว่าผมลืมตาขึ้นมา
มันเหมือนผมกำลังมองโลกผ่านกระจกมัวๆมองหน้าใครก็ไม่ชัด
“พี่กาย...” ผมเรียกหาก็ไม่มีเสียงขาน นอกจากมือของคนที่ไม่รู้จักลากไปมาแล้วปล่อยให้ล้มลงไปนั่งกองบนพื้น
หูผมได้ยินเสียงแว่วๆว่ารถเมล์พยายามแซงรถคันอื่นทำให้เสยขึ้นไปบนเกาะกลางถนน ทำเอามีคนบาดเจ็บหลายราย
“พี่กาย....” เป็นเพราะผม.....เป็นเพราะผมที่ทำให้เขาต้องมาขึ้นรถเมล์ทั้งที่ขับรถเองก็ได้
“พี่กาย.....ใครก็ได้ ช่วยผมที....”
ท่ามกลางความวุ่นวายเสียงไซเรนรถตำรวจ รถพยาบาลและผู้คนที่วิ่งไปมาทำให้ไม่มีใครสนใจคำเรียกร้องของผมเลย
มีคนบาดเจ็บมากมาย ผมเป็นหนึ่งในนั้นที่โดนลากไปทำแผลที่โรงพยาบาล
ผมที่ไม่มีแว่นตาก็เหมือนคนตาบอด ได้แต่นั่งอมทุกข์รอความช่วยเหลือจากใครสักคน
น้ำตาไหลอย่างกลั้นไม่อยู่ เป็นความผิดผม.....เป็นความผิดของผม
........................................
................
“ไง....”
เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูแว่วเข้ามา ผมเงยหน้ามาเห็นเงาลางๆของใครคนหนึ่ง
เขาหยิบแว่นตามาสวมให้ผม ขาแว่นเบี้ยวไปข้าง กระจกแว่นก็ร้าวแต่ก็พอมองเห็น
คนตรงหน้ามีผ้าพันแขนคล้องคอและพาสเตอร์แปะที่หางคิ้ว รอยเลือดจางๆเลอะที่ปกเสื้อนิดหน่อย
ดีใจจัง.....ดีใจที่เห็นเขา
“นี่เลือดคนอื่นน่ะ พี่โดนกระจกบาดที่มือเท่านั้น”
ผมเช็ดน้ำตาลุกมากุมมือข้างที่พันแผล “เจ็บไหมครับ”
“นิดหน่อย หมอฉีดยาชาให้แล้ว”
“แล้วที่หัวล่ะ”
“โดนกระแทกนิดหน่อย ยังมึนๆอยู่เลย”
“หมอดูแล้วใช่ไหม งั้นรีบกลับบ้านเถอะ พี่ต้องนอนพักนะ”
...............................................
.......................
“บ้านพี่ไม่มีคนอยู่.....เกี๊ยวอยู่เป็นเพื่อนพี่ได้ไหม”
เอ่อ..........
(ติดตามตอนต่อไป) :bye2:
-
:impress2: :-[
-
อร๊ายยยยยยย เรื่องน่ารักกกกก
หลงรักพี่กายจอมหื่นแล้วอะ ฮ่าๆ
พี่กะรวบหัวรวบหางน้องวันนี้ให้ได้เลยใข่มั้ย
ขอให้สมใจอยากนะ ชอบอะค่ะ เอาอีกๆ
-
วิธีการจีบกายไม่ค่อยเลยนะเนี่ย เกี๊ยวน่ารักนะเนี่ย กายไม่ค่อยเจ้าแผนการเลยนะ เกี๊ยวดูแลกายให้ดีนะกายเจ็บอยู่
-
กร๊ดดดดดดดดดดดด ค้างอย่างแรง :z3: :z3:
แต่ตอนนี้น่ารักจังเลย
พี่กายจีบน้องได้น่ารักมาก
ขอบคุณที่เอาเรื่องน่ารักๆมาให้อ่าน
อย่าลืมมาต่ออีกนะค่ะ
-
น่ารักอ่ะ ทั้งขำทั้งน่ารักเลย
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ :o8: ชอบพี่กาย :impress2:
-
พี่กายของน้องเกี๊ยวนี่ขี้เก๊กเนอะ
รักน้องมากแต่แอบแกล้งตลอดๆ
แถมยังชวนอยู่เป็นเพื่อนตอนไม่มีใครอยู่บ้านอีกแน่ะ
ตอนหน้าไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรบ้าง :z1:
บวกเป็ด
-
จีบดื้อๆเลย
รถเมล์ ไม่น่ามีอุบัติเหตุเลย 55 เสียดาย
-
ดูแลพี่กายดีๆนะเกี้ยว ..หึหึ o18
-
ต้องเตรียมเลือดสำรองไว้ด่วนจ้า
-
จีบได้กวนมาก
-
เกี๊ยวโดนแน่ๆ
-
:haun4: หุหุ
ชวนไปบ้านตอนไม่มีใครอยู่เนี่ย พี่กายกะรวบหัวรวบหางเลยอ่ะป่าว :impress2:
-
พี่แกยเกรียนอ่ะ :-[ หื่นชะมัด รีบกลับไปพักผ่อนกับเกี๊ยวเถอะค่ะ คนอ่านเป็นห่วง o18
-
ชอบอ๊ะ อย่าพึ่งรีบจบจะ ขอสัก 3-4 ตอน
-
ฮาตอนกายวิ่งไปขยุ้มดอกเข็มมาจีบเกี๊ยว :m20:
แต่ผู้ชายซึนๆแบบกายเนี่ยเวลาทำอะไรแบบนี้แล้วน่ารักเนอะ :-[
-
พี่กายน่ารักวะ
ฮาด้วย
แต่รถเมล์ชน ไม่เปนอะไรมากช่ายมะ
-
รถเมล์ นรก :angry2: :angry2:
แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความ หื่น เอ้ย โชคดี นะพี่กาย :haun4: :haun4:
-
กายจีบได้โคตรจี๊ดถึงใจเลยทำตามที่น้องเกี๊ยวพูดครบแบบ.....
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ค้างมากเลยอ่ะะะะะะะะ
-
เกี๊ยว...ช่วยไปเป็นพยาบาลส่วนตัวให้พี่กายเค้าหน่อยนะ
หนูต้องรับผิดชอบคอยดูแลพี่เค้าดีๆนะจ๊ะ
ยังไงๆงานนี้ หนูคงหนีพี่เค้าไปไหนไม่รอดหรอกอ่ะนะ
ฮ่าๆๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
น่ารักอ่ะ
-
อย่างน้อยกายก็ไม่เป็นไร
แต่ถ้าเกี๊ยวไป นิอาจโดนกินได้ 5555
-
โห ตอนแรกๆก็น่ารักหวานๆ แต่มาวุ่นวายเพราะไอ้รถเมล์บ้านั่น
-
เกี๊ยวฮาดี ปากบอกไม่อ่าน แต่อ่านไป 3 รอบอ่ะ!! 5555555
พี่กายก็รุกเต็มที่ แต่ทำไมต้องเป็นดอกเข็มหน้าห้องน้ำอ่ะ 5555
รอตอนต่อไป ว่าเกี๊ยวจะดูแลพี่กายแบบไหน อิอิ
-
ง่าาา
โดนกระจกบาดมือแล้วใช้ผ้าคล้องคอทำไมคร่า
กะจะให้เกี๊ยวดูแลล่ะสิ
-
จีบอย่างงี้ก็เอานะ :-[
ชอบพี่กายอ่ะ อยากได้ผู้ชายแบบเน้้้้้้ :impress2: :z2:
:กอด1: :call:
-
ได้โอกาสเลยใช่มั้ยพี่กาย
-
เอ่อ พี่แกคงไล่คนที่บ้านให้ไปที่อื่นหมดเพื่อการนี้แน่ๆ :z3:
-
มีชวนน้องเกี๊ยวไปบ้านด้วย :impress2:
-
พี่กายน่ารักมากครับ ชอบวิธีจีบมากมาก
-
ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เค้าที่บ้านเถอะนะน้องเกี๊ยว :o8:
-
แฮ่ >///<
ขอบคุณค่ะ
-
บาดเจ็บเล็กน้อย เรียนภาคปฏิบัติได้ ไม่มีปัญหา :z2:
-
อุ๊ต๊าย บ้านพี่ไม่มีคนอยู่ พี่กายต้องการสื่อถึงอะไรไหมค่า ??
-
อ๊ะจะไปค้างบ้านพี่กายเหรอระวังนะน้องเกี๊ยวระวังจะถูกกิน
-
อ๊ายยะ น้องเกี๊ยวแอบแบ๊ว อ่านจบสามรอบ
ถ้าเป็นพี่นะอ่านรอบเดียวก็จำขึ้นใจแล้ว ก๊าก
ขอบใจจ้า
-
55555 ไปดูแลกันถึงบ้านถึงช่องเงี้ย แล้วน้องเกี็ยวจะรอดไหมหว่า
-
จีบแบบนี้ก็แปลกดีนะ o13
-
น่ารักอ่ะ :-[พี่กายและน้องเกี๊ยว
พี่กายแกเถื่อนดีนะ ฮาด้วย :laugh:
แถมตอนนี้ยังได้คะแนนสงสารอีก
ดูเหมือนเสือกำลังรอขย้ำลูกกวางเลย
ไปบ้านพี่กายเค้าก็ระวังตัวด้วยนะเกี๊ยว
เดี๋ยวจะได้ปฏิบัติตามหนังสือนั่น :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
นอนพักรักษาตัว..
-
พี่กายต้องไปขอบคุณรถเมล์คันนี้ที่ทำให้เกี๊ยวดูดำดูดีพี่กายขึ้นมาทันที
-
จีบกันดื้อๆอย่างนี้เลยหรอพี่กาย ร้ายนะ หึๆ
-
:oo1:รอๆ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไป รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ :z2: :z10: :z13:
-
เมล์นรก
แต่ทำให้....เราจิ้นเว้ย ไปอยู่เป็นเพื่อนเลย
-
เกี๊ยวน่ารักเชียว
-
เกี๊ยวน่ารัก :o8:
พี่กายจีบแบบ 55555555555555555555555
-
ThankS
-
เกี๊ยวเสร็จกายแน่ๆ
-
ไปบ้านเขาจะดีรึ..(ปาดน้ำลาย)
-
เอ่อ.....เฝ้าคนป่วยตอนหน้าคง...
หึหึ :m25:
-
ไอ้พี่กายมันช่างคิดได้
ดอกเข็มหน้าห้องน้ำกับลูกอมในกระเป๋า
เเสนเถื่อนและลามกแต่อ่านแล้วฮาเพราะฉะนั้นเอาใจไปเลยเต็มๆ
-
วิธีจีบหนุ่มแบบรวบรัด :เฮ้อ:
แต่ได้ใจสุดๆ o13
-
จะกินเกี๊ยววววววววว
ชอบพี่กายมากเลย นิสัยออกเถื่อนๆ
รอตอนต่อนะครับ
-
น่ารักอ่ะอยากให้พี่กายกินเกี๊ยวจังเราจะได้อิ่ม(อิ่มอกอิ่มใจ) :3123:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เลือกทะลักออกมาจะหมดตัวแล้ววว :jul1:
คุณนักเขีนย ยังติดเรื่องโรมอยู่นะจ๊ะ
เจ๊ติดตามแล้วติดใจมาก :serius2:
อย่างน้องก็มาให้กระชุ้มกระชวยหัวใจหน่อยก็ยังดี คาใจเจ๊มาก :m31:
-
นี่คือวิธีการจีบของพี่กายเรอะ
แต่พี่เขาก็น่ารักนะ
-
ฉากสุดติ๊วที่บางคนรอคอย ผู้แต่งนำมาประเคนใส่พานให้แล้ว
ค่อยทศันานะคะ อย่าลืมทิชชู่เช็ดน้ำหมากด้วย ฮ่าฮ่า... :laugh:
ป.ล เรื่องโรมยังสองจิตสองใจนะคะ ไม่รู้จะต่อดีหรือเปล่า ถ้ามีใครอยากให้ต่อก็ขอเสียงสนับสนุนหน่อย
จะได้ตัดสินใจได้ถูกว่าจะต่อหรือไปเรื่องอื่นเลย
ขอบคุณคะ
เรื่องสั้นที่ 34 ความรักป้ายเหลื๊อง....เหลือง
“ไปบ้านพี่เหรอ”
“อืม” สั้นๆง่ายๆได้ใจความ มันคงดีแน่ถ้าทำอะไรเพื่อเป็นการตอบแทนบ้าง แต่......สายตาที่มองมาน่ะสิ
บอกได้คำเดียวว่า....
น่ากลัว
“ไม่ดีกว่าครับ”
“เกี๊ยว” ชายหนุ่มทำเสียงอ้อนปนกดดันนิดๆ
“ก็ผมกลัวอะ.....พี่คิดไรไม่ดีหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่มี๊ พี่เจ็บอยู่นะ ปวดหัวมากด้วย โอยยย....” เขากุมหัวทำท่าจะล้มผมคว้ามือเขาไว้ทันที ดีที่เก้าอี้อยู่ห่างก้นแกไม่ไกล
“ยังมึนๆอยู่เลย เกิดพี่หน้ามืดล้มหัวพาดพื้นที่บ้านล่ะ ไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย....พี่อาจโคม่าไม่พื้นเลยนะ”
“พี่อ๊ะ อย่าทำผมกลัวสิครับ บ้านพี่ไม่มีใครอยู่จริงๆเหรอ”
“จริง”
“งั้น.....ผมไปส่งพี่แล้วกลับนะครับ”
“แล้วพี่จะทานข้าวเย็นยังไงล่ะ มือข้างเดียวอย่างนี้ต้องยกถ้วยยกจานคนเดียวเหรอ”
เขาส่งเสียงอ้อนน่าสงสาร ต่อมใจอ่อนผมละลายเลย
“งั้น....ผมทานข้าวเป็นเพื่อนพี่แล้วกลับนะครับ”
“ตอนอาบน้ำล่ะ พี่ทำคนเดียวไม่ได้นะ”
“พอเลย ผมจะดูแลพี่จนเข้านอน แล้วผมจะกลับ โอเคไหมครับ” โมโหแล้วนะ อะไรๆก็ต้องผมทำให้หมดหรือไง
“จ้า”
ฮึ...รู้สึกเหมือนโดนหลอกล่อยังไงไม่รู้ แต่.....มือเจ็บอย่างนี้คงทำไรไม่ได้มากหรอก
ผมมองโลกในแง่ดี อย่างน้อยก็ตอบแทนที่เขาเจ็บตัวเพราะผม
“ผมจะโทรบอกที่บ้านว่าจะกลับช้าหน่อย ”
“เร็วหน่อยนะ”
ฮุฮุฮุฮุ ผมได้ยินเสียงหัวเราะสมใจดังขึ้นทันทีที่หันหลังให้ พอหันขวับกลับมาเห็นพี่กายยิ้มเหนื่อยๆสีหน้าอ่อนแรง
“เมื่อกี้พี่หัวเราะเหรอฮะ”
“เปล่านี่....มีไรเหรอ”
ระแวงเกินไปหรือเปล่านะ ผมส่ายหน้ารีบโทรไปบอกทางบ้านว่าจะกลับดึกสักนิด
พ่อแม่ตื่นเต้นเพราะผมไม่เคยค้างนอกบ้านเลยสักครั้ง แม่ซักไซ้ใหญ่ว่าไปที่ไหน ไปกับใคร
เพราะอะไรละเอียดยิบ ถึงขนาดขอคุยกับพี่กายเพื่อถามรายละเอียด ผมยื่นมือถือให้พี่เขาคุยด้วย
แกอธิบายยืดยาวว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร พอบอกเท่านี้แหละ
“แม่ให้เกี๊ยวค้างบ้านพี่ได้”
“หา??”
“ไปเถอะ พี่หิวแล้ว” พี่กายกางแขนให้ช่วยพยุง ผมสอดแขนโอบรอบเอวเขาช่วยพยุงให้ลุกขึ้น
อืม.....กลิ่นเหงื่อจางๆที่ซอกคอเขาหอมจังเลย ผมยืนนิ่งรอให้พี่กายทรงตัวดีๆ
รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก คนที่ผมปลื้บคอยมองอยู่ห่างๆในที่สุดก็ได้ใกล้ถึงขนาดนี้
เหมือนฝันเลย
อา...สงสัยจังน้า ทำไมถึงสนใจผมได้นะ
ผมเงยหน้ามองสบตาคนตัวสูงกว่า ว้าว.....ตางี้เป็นประกายสีน้ำผึ้งเลย เห็นแล้วจะละลายลงตรงนี้เสียให้ได้
ผมก้มหน้างุดกับอกเขา เล่นมองอย่างงี้
ไม่เขินสิแปลก....
“ไปเถอะครับ หิวแล้วไม่ใช่เหรอ”
เราออกมาขึ้นแท็กซี่ตอนแรกผมกะว่าจะซื้ออาหารเย็นไปด้วย แต่พี่กายบอกที่บ้านมี
ผมก็คิดว่าคงเป็นอาหารแช่แข็งไม่ก็ขนมปังทาแยมแห๋งๆ พอถึงบ้านเขาสิ
ผมอ้าปากค้างเลย ยาม....คนขับรถ...แม่บ้าน ออกมาต้อนรับเต็มไปหมด
“คุณกาย เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไม...”
“อุบัติเหตุนิดหน่อยเอง ป้านงค์”
ไหนว่าไม่มีคนไง ยืนเข้าแถวต้อนรับสลอนเลย โดยเฉพาะป้าคนนี้กอดพี่กายแน่นสีหน้าเจ็บแทนเลย
“ต้ายแล้ว.....มีแผลด้วย เจ็บไหมคะ”
“ไม่เจ็บแล้วครับ หมอให้ยาแก้ปวดมา ป้าอย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ผมไม่เป็นไรหรอก ไกลหัวใจเยอะ”
“ป้าใจไม่ดีนะคะ อย่างนี้คุณผู้ชายคุณผู้หญิงไม่ตกใจแย่เหรอ”
“ป้าก็อย่าบอกสิครับ แผลนิดเดียวเอง เอ่อ....ป้าครับผมมากับเพื่อน เขาจะดูแลผมเอง
ขออาหารเย็นไปที่ห้องนะ ทานแล้วผมจะเข้านอนเลย”
“เหรอคะ” ป้าแกทำหน้าไม่ค่อยเห็นด้วย ผมว่าถ้าเป็นไปได้ป้าคงจะอยากเป็นคนอยู่ดูแลพี่กายเองมากกว่า
แกมองผมแบบไม่ค่อยจะวางใจให้ดูแลของรักของหวง ผมยกมือไหว้
“สวัสดีครับ ผมชื่อเกี๊ยวเป็นรุ่นน้องพี่กายครับ”
“แห่ม...ชื่อน่ารักจัง ตามสบายนะจ๊ะ เดี๋ยวป้ายกไปให้ที่ห้องนะ”
“ขอบคุณครับ” พี่กายโอบไหล่ผมพาเข้าบ้าน
“ไหนว่าพี่อยู่คนเดียวไง” พออยู่กันตามลำพังผมก็ใส่เลย
“ก็อยู่คนเดียวจริงๆ พวกคนใช้กับป้านงค์ พวกเขาไม่มายุ่งกับพี่หรอก พี่นอนคนเดียวน่ะเหงานะ”
“ตอแหลชัดๆ” ผมหงุดหงิดเล็กๆแฮะที่โดนหลอก ชักอยากกลับบ้านแล้วสิ
และแล้วความคิดอยากกลับบ้านของผมก็หายไปเมื่อประตูบานนั้นเปิดออก
“ว้าว...” หรูจัง โดยเฉพาทีวีพลาม่าขนาดใหญ่ กี่นิ้วไม่รู้แต่ใหญ่มากขอบอก ชอบจังๆๆ
โอ้....ชั้นวางDVD เรียงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน ชอบจังๆๆๆๆ ผมหันมามองพี่กาย
-
“ดูหนังกันไหม” เขาชวนเข้าทางผมเลย แต่ตกลงไวไปเขาจะรู้ว่าอยาก ผมเกาต้นคอทำไม่รู้ไม่ชี้นิดๆ
“ก็ตามใจสิ”
“อยากดูเรื่องอะไรล่ะ เลือกเลย”
“พี่เลือกเองสิ”
“เกี๊ยวเลือกดีกว่าอยากดูเรื่องไหนก็เลือกเลย”
“ก็ได้” ดีใจจังได้ดูหนังที่ชอบด้วย ผมเลือกไม่ถูกหนังดีๆทั้งนั้น ผมเลือกที่ชอบออกมา 5 เรื่อง
พอหันมาก็เห็นรถเข็นอาหารเย็นมาอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แถมมีรถเข็นใส่ขนมเครื่องดื่มมาเต็มที่อีกคันด้วย
“พี่อยากดูเรื่องไหนครับ” ผมคลี่กล่องDVDให้เขาดูเลย
“เรื่องนี้ก็ดี” เขาเลือกมาอันเป็นอันที่ผมอยากดูที่สุด แต่ยังไม่ได้ดูเลย พี่กายเปิดเล่นหนังผมลากรถเข็นมาตั้งหน้าโซฟานุ่มๆ
แห่ม...ได้กินข้าวดูหนังจอใหญ่อย่างนี้ยังกะตัวเองเป็นเศรษฐีไม่มีผิด
“พี่มานั่งนี่สิ”
หนังจะฉายแล้ว ผมยกจานข้าวผัดไว้บนโต๊ะกระจกรถเข็นขนมเลื่อนมาใกล้ๆมืดจะได้หยิบสะดวกหน่อย เท่านี้สุขขีแล้ว
หนังสนุกมาก ยิงกันหูดับตับไหม้เลย เสียงกระหึ่มรอบทิศทางทำเอาใจเต้นตูมๆเลย
ผมจัดการข้าวผัดจัดการเสร็จในพริบตาเพื่อไม่ให้ขัดอารมณ์ เสร็จแล้วก็ขนม
ผมฉีดถุงมันฝรั่งนั่งเคี้ยวกร๊วบๆ มันอย่าบอกใคร
“ขอพี่มั่ง”
“เอ้า” ผมยื่นถุงนมให้
“ป้อนหน่อยสิ”
ผมหยิบให้ถึงปาก
“อีกสิ”
ผมหยิบให้ตลอดเลยจนหมดถุง มือไม้เปื้อนหมดผมดูดนิ้วเลียผงตามนิ้ว ตอนนั้นเอง
“อ๊า~~~”
เฮ่ยยย....นางร้ายฟัดกับพระเอกแล้วแบบไม่มีหมอกศีลธรรมด้วย
คอสตูมเต็มๆจอใหญ่อย่างนี้มะพร้าวห้าวกระแทกตาผมอย่างจัง
เจ้าหล่อนส่งเสียงเหมือนทรมาร แต่กลับทำหน้าสุขสมเหลือเกิน
อู้~~~~
อ้า~~~~
อูววววว~~~~
นิ้วหัวแม่มือยังคาอยู่ในปากผมด้วย รู้สึก....ขนลุก หวิวด้วย
เอ๊ะ?? มือพี่กายอยู่บนไหล่ผมตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ปลายนิ้วกำลังเล่นปูไต่...ไต่ขึ้นมาตามลำคอถึงตีนผมและติ่งหู
แอร๊ยยยยย.....
“พะ พี่กาย”
ผมอยากจะขืนตัวหนี แต่ภาพตรงหน้ากระชากใจผมให้เตลิดไปไกลยิ่งกว่าเก่า เนื้อตัวคนข้างๆร้อนผ่าว
กลิ่นไอเขาหอมรัญจวนบ่งบอกถึงความต้องการ มันทำให้ผมร้อนข้างในขึ้นมาทันที ผมกลั้นใจหันไปมองหน้า
แววตาอ่อนโยนจ้องมองราวกับอยากจะกลืนกินผม น่าตกใจแต่ผมกลับหัวใจสะท้านมากกว่า
ไม่คิดว่าเขาจะต้องการผมมากขนาดนี้ พี่กายโน้นตัวมาขโมยจูบไปจากผมดื้อๆ
“อืมมม....”
ร่างสูงใหญ่กว่ารุกรานจนผมต้องเอนกายหนี หัวติดกับพนักแขนนุ่มๆหนีไม่ได้อีกแล้ว
จูบถึงจาบจ้วงหนักขึ้นผมขนลุกเมื่อลิ้นนุ่มลามเลียไปทั่วช่องปาก
ไล้วนบนลิ้นสร้างความวาบวามพันเกลียวราวกับเชือกสวาทผูกพันผมแน่นด้วยรสหวานซ่าน
“ฮืมมม....อืมม...มม”
นั้นเสียงผมเหรอ?? ไม่อยากจะเชื่อ ผมครางกระเส่าเลย.....พอใจเหรอ
ใช่! ก็....ผมชอบจริงๆ พี่กายจูบเก่งมากแถม มือไวด้วย ผมจิกเสื้อบนไหล่ไว้ทำให้ลืมป้องกันส่วนอื่น
มือข้างที่ดีสอดเข้าในกางเกงสัมผัสผมตรงๆ
โอ้...แม่เจ้า ผมโดนจับ อูยยย...ไม่จับเปล่าด้วย
ในหัวผมขาวโพลนไปหมดคิดไรไม่ออกแล้วนอกจากลิ้นในปากกับปลายนิ้วที่กำลังทรมานผมให้กระสันซ่าน
จนทนอยู่เฉยไม่ไหว สะโพกผมลอยตามมือข้างนั้น
“อืมมม...พี่....พอ...อืม! พี่จะ....ทำไรผม”
ผมยันไหล่กว้างออกไปสุดแรง แต่ก็แค่ทำให้ปากเขาปล่อยปากผมเป็นอิสระเท่านั้น
ผมหอบฮักเหมือนวิ่งมาเป็นกิโลๆ พี่กายมองหน้าผมเขาขยับปากเหมือนจะพูดอะไรบ้างอย่างแต่สุดท้ายแล้วแกก็ไม่พูด
สองมือดึงมือผมกางออกแล้วปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด ทำไมผมขัดขืนเลยล่ะ เรี่ยวแรงหายไปไหนหมด
เสื้อหลุดออกไปแล้ว สายตาที่มองมาทำให้ผมรู้สึกหนาวขึ้นมาทันทีอยากได้ไออุ่นเหลือเกิน
แต่พี่กายกลับทำมากกว่านั้นเขาถอดกางเกงผมออกไปด้วย
“ไม่เอา...” ผมร้องห้ามอย่างไร้ความหมาย พี่กายกอดผมไว้แน่น ดึงมือผมให้โอบกอดเขาเช่นกัน
ปากเขามอบรสหวานฉ่ำให้อีกครั้ง คราวนี้นุ่มนวลหวานละมุ่นละมัยจนผมแทบสำลักความหวาน
เนื้อตัวอุ่นๆถูกลูบไล้ไปทั่วทำให้ผมร้อนขึ้น และดูเหมือนเขาจะชอบที่วนเวียนปลายนิ้วที่ยอดอกสีจัดของผม
ทั้งบีบ ทั้งคลึงถูไถไม่กี่ครั้ง ผมก็สั่นสะท้านรู้สึกเหมือนคลื่นอารมณ์ถาโถมเข้าใส่จะทนไม่ไหวแล้ว
“อืมมม.....พี่....อา....อ๊ะ!”
ผมนิ่วหน้ารู้สึกจี๊ดทันทีทีปากเขาพบกับยอดอก สองมือขยุ้มผมแรงๆอย่างเผลอไผล
รู้สึก.......รู้สึกดีจัง ผมสั่นเทิ้มปล่อยให้พี่กายเอ็นดูหน้าอกทั้งสองข้างช้าๆ
มันให้ความรู้สึกรัญจวนและสุขสมเอ่อขึ้นมาจากข้างใน ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายตัวเองกำลังผลิตบานเต็มที่พร้อมให้เชยชมแล้ว
“พี่....อะ...โอ้วววว....อะ”
“ชอบเหรอ....เกี๊ยวชอบที่พี่ทำไหม”
“อ่า...ชะ...ชอบ...ชอบสิ....อา...ระ....รู้สึกดี” แค่ที่หน้าอกก็ทำให้ผมเปียกแฉะที่เบื้องล่างแล้ว
ความต้องการข้างในมันช่างรุนแรงจนทำให้ผมไร้ยางอายไปเสียแล้ว
-
“งั้นพี่ทำมากกว่านี้นะ” พี่กายสลัดเสื้อนักเรียนออก
สองมือบีบคลึงหน้าอกผมเหมือนนวดเฟ้นเร้าอารมณ์ให้ถึงที่สุด แล้วเลื้อยลงสู่เบื้องล่างที่ไวต่อสัมผัสมากกว่า
“อ๊า.....ไม่....อย่า”
ผมผวาเฮือก สองมือกอบกุมอวัยวะสีจัดไว้ทำให้ทั้งร่างร้อนรุมปานไฟเผาผลาญแทบจะแหลกสลายเป็นจุลเลยทีเดียว
ผมเหยียดร่างขึ้นด้วยแรงปรารถนาดั่งลาวาประทุ ทรมานแต่ก็หวานซ่านจนสุขสม
พี่กายฉุดกระชากเหวี่ยงอารมณ์ผมไปมาราวกับของเล่นเด็ก ที่ผมทำได้มีแค่จิกเล็บบนไหล่เขาแรงๆเท่านั้น
“พี่กาย....พี่ครับ...พี่”
ปลายนิ้วแข็งแรงช้อนคางผมขึ้นให้มองสบตา ผมเห็นแววตาเป็นประกายสั่นระริกด้วยความต้องการ
ในมือเขากำของๆผมไว้นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ส่วนหัวมันไปมา
“อยากให้พี่ใช้ปากให้ไหม”
เขาพูดถึงอะไร?? ผมเบลออยู่ราวหลายวินาทีก่อนจะร้อนผ่าวทั้งหน้า มะ...หมายถึง
............
....
ผมยกมือสองข้างปิดหน้า ไม่รู้ว่าส่งเสียงอะไรออกไปหรือเปล่า
วินาทีต่อมาผมก็ได้สัมผัสโลกที่นุ่มนวลแสนวิเศษที่สุด
ผมนึกถึงสวรรค์เพราะผมกำลังโบยบินราวกับนกตัวน้อยๆ ...วิเศษที่สุด
“อ๊ะ อ๊ะ....โอ้วววว....อืมมมม...พี่ครับ”
ผมขยุ้มผมดกดำที่ก้มอยู่กลางหว่างขาตัวเองอย่างบ้าคลั่ง คลื่นหรรษาซัดกระหน่ำสาดใส่ราวกับห่าฝน
ผมทุรนทุรายปานตกอยู่ในนรก แต่ขณะเดียวกันก็ไต่ขึ้นสู่สวรรค์ด้วยความยินดีปรีดา
“อ๊า!!!!!!!” แสงสีขาวอาบร่างผมราวกับดวงอาทิตย์แผดเผา
ร่างผมเหยียดเกร็งสุดขีดตอนสูญเสียความสุขเข้าในปากพี่กายจนหมด
ไรขนทุกเส้นผมลุกชันช้าๆความสุขสมกำลังเอ่อขึ้นจากข้างใน
ผมมีความสุขที่สุด
...........
...
ผมตายไปแล้วแน่ๆ ถึงรู้สึกเหมือนซากไม้จมอยู่ใต้น้ำ เรี่ยวแรงมลายหาย
เนื้อตัวอิ่มเอิบด้วยความสุขจนไม่สามารถประคองตัวได้ อย่างเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีชีวิตอยู่คือ ลมหายใจ
ผมมองพี่กายโน้นตัวมาจูบเบาๆ เบาเหมือนผีเสื้อ ผมรู้สึกพอใจมากสิ่งต่อมาคือท่อนแขนที่เกี่ยวขาผมขึ้นพาดพนักอิง
อีกข้างแบะออกกว้าง ร่างแกร่งลดตัวลงมาสองมือแกะตะขอกางเกงออก
นำสิ่งที่เหมือนผมแต่หน้าตาประหลาดกว่ามากออกมา
ผมคงเหนื่อยแล้วง่วงด้วยถึงไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด พี่กายสวมใส่ถุงยางอย่างเบามือ
แล้วทาน้ำมันลื่นให้ผมนิ้วเย็นๆสอดเข้าในตัวผมด้วย
“อย่าเกร็งนะ” เขากระซิบบอก
อย่าเกร็งอะไร?? เขาจะทำอะไรผม เอ๊ะ??
“อืออ.....เจ็บ” ผมนิ่วหน้ารู้สึกแปล๊บๆแบบแปลกๆ อึดอัดข้างในอย่างบอกไม่ถูก
มือเกาะต้นแขนพี่กายด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด ขณะที่บางอย่างรุกรานเข้าในตัวผมเรื่อยๆ
“พี่....ผมเจ็บ”
“หายใจลึกๆ เกี๊ยว เดี๋ยวก็หายแล้ว”
พี่กายกระซิบบอกทำให้ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่เต็มไปด้วยความสุขและความพึงพอใจ
ผมทำให้เขารู้สึกดีเหรอ คำตอบปรากฏขึ้นเมื่อข้างในผมเคลื่อนไหวเบาๆ มันจุดความกระหายในตัวผมทันที
“อืมมมมม....อ่าหหหห”
“ฮ่า......” พี่กายครางกระเส่า เขาเหยียดร่างเข้ามา ผมรู้สึกได้ถึงแรงเสียดสีภายในที่วาบวามเหลือเกิน
“เกี๊ยว....ระ...รู้สึกดีไหม”
“ฮะ....ฮะ...ระ....สึกดี...อา....แรงอีกนิดสิฮะ”
พี่กายรุกรานเข้าภายในกระชั้นถี่ๆ จุดประกายความหรรษาให้ลุกโชนราวกับไฟโหม
ผมไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกดีเท่านี้ ยิ่งถูกรุกหนักเท่าไร ผมก็ยิ่งเพลิดเพลินเท่านั้น
ข้างในผมตอดกระชับความแข็งแกร่งอย่างเอาอกเอาใจ
ข้างในส่วนที่สึกที่สุดถูกกระแทกกระทั้นโหมกระหน่ำจนผมสะท้านไปทั้งร่าง
“เกี๊ยว....เกี๊ยว!!!”
“อ๊า!!!! อ้า...อ้า...ดี....ดี...”
ผมร้องลั่นสุดเสียงแรงอารมณ์ที่ถูกกระหน่ำตีประสานกับจังหวะโหมจ้วงเข้าลึกทำให้โซฟาหนักอึ้งถึงกับสั่นดังกึ่กๆไม่หยุด
ปลายทางความสุขช่างห่างไกล แต่ก็เต็มไปด้วยขวากหนามแสนหรรษา
สองมือช้อนสะโพกผมขึ้นเพื่อให้รับเขาได้มากกว่าเดิม
ผมหอบกระเส่าลืมตาขึ้นมาเห็นประกายสุขสมฉ่ำเยิ้มในดวงตาเขา
น้ำตาแห่งความปิติสุขผมเอ่อล้นแล้วหล่นออกมา พี่กายจูบซับเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วจูบผมดื่มด่ำทีสุด
จูบรสน้ำตาทำให้ผมเต็มตื้นด้วยความสุข จนเผลอแอ่นร่างรองรับเขาสุดลึก พร้อมๆกับลิ้นอันอบอุ่นหวานซ่าน
“อืมมม...อืม!!!” ผมส่งเสียงกระเส่าในลำคอ บอกให้รู้ว่าใกล้ถึงขอบเขตสวรรค์อีกแล้ว
พี่กายรั้งขาผมมาพันเอวแล้วยกตัวผมขึ้นมาคล่อมบนตัวเขา
ตอนนี้เราสองคนช่วยกันประคองกอดพาไปให้ถึงวิมาร
“อืมมม...อีกนิด.....อีก”
เมื่อร่วมแรงร่วมใจกันจังหวะโรมรันก็เต็มไปด้วยความสุข
ผมรู้สึกได้ถึงปลายสุดของความแข็งแกร่งกระทบจุดกระสันของผมครั้งแล้วครั้งแล้ว
มันกระหน่ำแทงย้ำๆราวกับรู้ว่าถูกจุดแล้ว
ส่วนผมนั้นเหรอ....ได้แต่ร่อนควานไปทั่วให้ความแข็งแกร่งสัมผัสผมให้ทั่วถึง
“ฮ๊า....อา....อ่า!อ่า! ตรงนั้น...จะ....อูว...ใช่!...อือ...พี่กาย”
ผมเกือบแล้วข้างในรัดกระชับพี่กายเอาไว้ด้วยความหวงแหน ผมไม่คิดว่าจะดูดดื่มมันไว้ได้แน่นขนาดนี้
“โอ้ออออ...สะ....สุดยอด....สุดยอด....อ๊า!!!!”
เราสองคนควบขี่กันรุนแรงสุดขีดและแล้วมันก็ระเบิดขึ้นทันทีทันใด
ผมเหยียดเกร็งไปทั้งร่างกดสะโพกลงอย่างบ้าคลั่งส่วนพี่กายเด้งสวนขึ้นใส่ไม่นับ
เสียงกระทบกันนั้นดังสั่นแต่ก็ถูกเสียงทีวีกลบ
ปังงง!!!
ตูมมมมม!!!!
อ้ากกกกกก!!!!
“มึงเสร็จกูแล้ว”
ใช่....ผมเสร็จแล้ว หันไปมองทันเห็นฉากสุดท้ายพระเอกควงปืนเก็บเข้าซองแล้วลิ่วตาให้ผมด้วยมาดสุดเท่
อวสาน......
ผมเอนหลังหล่นตุ๊บลงไปกองกับพื้นพรม ถึงกาลอวสานด้วยคน
ในความรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่นเหมือนมีคนอุ้มผมขึ้นวางลงบนที่นอน มีจูบเบาๆที่กกหู
“พี่รักเกี๊ยวนะ”
ร่างอุ่นๆแนบลงมากกอดผมเอาไว้
อืมมม.....ชอบจังเลย
The End
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
ป.ล ใครู้วิธีทำลิงค์ไหมคะ ผู้แต่งลองทำแล้วมันลิงค์มาทั้งหน้าเลย ไม่เฉพาะรีที่เราต้องการ
ต้องทำยังไงเหรอคะ ใครรู้แนะนำหน่อย
-
แอร๊ยยยยยยยยยย :o8:
-
เกี๊ยวเอ้ยลูก 5555
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ ชอบผลงานของคุณ nariza ทุกเรื่องเลย ยังรอ miracle เขาหาว่าผมมีชู้ และเรื่องอื่นๆอยู่น้าคะ ^_______^
:L2:
-
กริ๊ดดดดด อ่านแล้วเขิลจังวุ้ย
-
ตามอ่านเรื่องน้องเกี๊ยวสามตอนรวด ยิ่งตอนลาสุดนี่ทำเอาเลือดพุ่ง :jul1:
ในที่สุดพี่กายก็ได้กินเกี๊ยวชามโต อิ่มมากไหมคะ :haun4:
น่ารักอ๊า มีต่อไหมคะ หรือว่าขึ้นเรื่องใหม่นะ ยังไงก็รออ่านค่ะ :impress2:
-
:jul1: :jul1:
หนังเรื่องนี้มันส์มาก :haun4:
:กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย
เกี๊ยวแบบ ดูมีความสุขแล้วก็เร่าร้อนมากเลยอ่ะ><~~~
พี่กายก็ไม่ยั้งเลย แต่กูดูนุ่มนวลอยู่นะ อิอิ
อ่านแล้วยิ้มกับความเจ้าเล่ห์ของกายจริงๆ 555
-
ในที่สุดเกี๊ยวก็เสร็จกายจนได้
-
เลือดแทบหมดตัวอ่ะ :z1:
-
:haun4: ได้กินเกี๊ยวสมใจอยากแล้ว หุหุ :z1:
-
เสร็จจนได้เกี๊ยวเอ๊ย!!! หึๆๆๆ
-
หนูเกี๊ยวจ๊ะ หนูร้อนแรงมากเลยนะลูก :o8:
หนังเรื่องนี้ดุเดือดจริงๆ เล่นเอาน้องเกี๊ยวหมดแรง
น้องเกี๊ยวแสนอร่อยก็โดนพี่กายกินซะแล้ว :z1:
ได้ยาดีอย่างนี้พี่กายหายเร็วแน่ๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:call:
-
อ๊ายยยยยย ตอนนี้น่ารักอ่ะ ><' :haun4:
(http://upic.me/i/q3/zsx01.jpg)
เรื่องที่คนเขียนถามไว้ว่าทำยังไงให้เวลากดลิงค์มันเลื่อนมาตรงรีที่เราลง คือให้เรากดหัวข้อในรีที่เราต้องการ
พอกดเเล้วหน้ามันจะโหลดใหม่ พอหน้าโหลดใหม่เสร็จเเล้ว เราก็ไป Copy Url ข้างบนได้เลยค่ะ
มันจะมีข้อความต่อมา อย่างเช่น เราต้องการให้เลื่อนลงไปที่รี 3670 ก็กดไปที่หัวข้อ (ตามรูป)
เมื่อพอหน้ารีเฟสใหม่เสร็จเเล้ว เราก็จะได้ URL อย่างนี้ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2264121#msg2264121
พอเข้าใจไหมคะ >< (อธิบายอาจจะไม่เข้าใจบ้าง ต้องขอโทษด้วยนะคะ)
-
ป.ล ใครู้วิธีทำลิงค์ไหมคะ ผู้แต่งลองทำแล้วมันลิงค์มาทั้งหน้าเลย ไม่เฉพาะรีที่เราต้องการ
ต้องทำยังไงเหรอคะ ใครรู้แนะนำหน่อย
อันนี้วิธีของเราที่เราทำสารบัญนะคะ
คลิกที่ ข้อมูลส่วนตัว
คลิกที่ สาระสำคัญ
คลิกที่ แสดงกระทู้ (มันจะแสดงทุกกระทู้ที่เราโพสไว้ ไม่ว่าจะโพสนิยาย หรือเม้นคนอื่น รันตามวันที่แล้วเวลาย้อนลงไป)
คลิกที่ รีที่เราโพสนิยายไว้ มันจะแสดง URL ที่เด้งมาตรงรีที่เราต้องการจะทำสารบัญเลย
แล้ว COPY URL ได้เลย พอใส่โค้ดลิ้งเสร็จ มันจะเด้งมาที่หน้าที่เราต้องการและรีที่เราต้องการเลย
ลองดูนะคะถ้าใช้วิธีนี้มันจะสะดวกกว่าที่เรามานั่งเปิดหาหน้าที่เราโพสไว้ทีละหน้า
พอจะเก็ตไหมเอ่ย ถ้าเก็ตต่อเรื่อง เซ็กส์น่ะใช่ แต่หัวใจก็อยากได้ 3p ครอบครัว 1+2+9 เป็นรางวัลให้หน่อยนะคะ กำลังติด
-
:-[ น่ารักมากค่ะ
รอเรื่องต่อไปนะคะ ส่วนเรื่องโรมแล้วแต่คนเขียนเลยจ้า
แต่เราก็อยากอ่านเรื่องใหม่อ่ะนะ อิอิ o18
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :L2:
-
อ้าว พี่กายไม่ได้บาดเจ็บอยู่หรอกหรอ แหมๆ มารยาเยอะนะพี่กายเนี่ย o18
-
เกี้ยวติดกับแบบมึนๆ
ถึงได้เรียบร้อยไปกับพี่กายจนได้^^
-
:jul1:
หมดตัว
บวกเป็ด
-
เลือดหมดตัวจ้าาาา
-
กายหลอกล่อน่าดูเลยนะนั่น เกี๊ยวก็ไม่ค่อยเลยนะนั่น
-
:z3: แหมะ เล่นตัวแทบตาย สุดท้ายไม่รอด สวรรค์ สวยมั้ยอีหนูเกี๊ยว :z1:
-
เกี๊ยวอร่อยมั้ยแบ่งมั่งได้ป่ะ :impress2:
-
กายแผนสูง :m25:
-
ซีด~เลือดหมดตัว
-
กลับไปทำงานอย่างสงบ (หรือสลบ !!!) :bye2: --> :m25:
-
เป็น NC ที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกปลื้มๆ ยังไงบอกไม่ถูก
-
ว่าแล้กายต้องวางแผนรวดรัดตัดตอนเกี๊ยว 555+
-
ได้กินเกี๊ยวแล้วๆๆ
รอโรมยุน้า
-
เนื่องจากข้อความแรกตัวอักษรแน่นเกินไปเพิ่มสารบัญไม่ได้ ผู้แต่งจึงต้องย้ายเรื่องสั้นตอนแรกมาโพสต์ใหม่ตรงนี้นะคะ
เรื่องสั้นตอนที่1 ค่ำคืนแห่งความเหงา
คืนนี้เป็นคืนพิเศษ....ผมเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนนี้อย่างชื่นใจ มันคือคืนวันแห่งอิสรภาพอันน้อยนิด แต่เป็นอิสรภาพที่ยิ่งใหญ่สำหรับชายหนุ่มอย่างผม การที่ได้อยู่ตามลำพังและออกไปท่องราตรี ดื่มด่ำกับเครื่องดื่มมึนเมาและดนตรีระทึกใจ ใช่....ผมเป็นนักเที่ยว ผมชอบเที่ยวสถานที่แปลกตา ทุกคืนวันศุกร์ผมจะตะเวนไปร้านใหม่ๆเสมอ แค่ได้ดิ้นและดื่มอะไรพอมึนๆก็กลับบ้าน แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว
หากวันนี้มีอะไรที่แตกต่างเมื่อผมเห็นใบปลิวแปะในห้องน้ำบาร์แห่งหนึ่ง ร้านมันระเบิด รับรองคุณจะติดใจ เห้อะ! ชื่ออะไรกันว่ะเห่ยชิบเป๋ง ผมยิ้มเยาะกำลังจะเดินออกไปแล้ว แต่บางอย่างดลจิตดลใจให้ผมหันไปมองอีกครั้ง มองแผนที่จนจำได้ ผมใช้เวลาไม่นานก็ตัดสินใจลองไปดู ก็ผมไม่มีอะไรจะทำนี่นา คิดว่าถ้าที่นั้นไม่มีอะไรก็จะกลับบ้านเลย ขับรถไปไม่ไกลนักก็เจอร้านที่ว่า มันเป็นบาร์ระดับล่างๆมีคนหนุ่มเยอะแยะเรื่อยไปถึงเด็กหนุ่มมาดื่ม มาเต้นกันแน่นร้านจนแทบไม่มีที่ยืน ผมสั่งเบียร์ขวดเล็กถือเดินฝ่าฝูงคนไปหาที่เหมาะ เพราะที่นี่ไม่มีที่นั่งแล้ว
“เชิญครับ” ใครคนหนึ่งบอกข้างๆหู ผมหันไปมองแล้วพบว่าเป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน หน้าตาหล่อทีเดียว แถมสูงกว่าด้วย เขายิ้มอวดฟันขาวพลางเขยิบให้ผมยืนพิงเสาเหล็กใกล้ๆเขา ผมยิ้มขอบคุณแล้วไปยืนข้างๆ เสาเหล็กเย็นๆกั้นระหว่างเราแต่มันก็ไม่เย็นพอในสถานที่แห่งนี้ คนเยอะทำให้แอร์ไม่ค่อยเย็น ผมมองเด็กๆเต้นกันสุดเหวี่ยงมือก็เช็ดเหงื่อที่คอ
“สนุกไหม” เขาตะโกนถามใกล้ๆหู
“หา?” ผมหันไปมองหน้าเขา
“สนุกไหม” เขาพูดซ้ำแต่คราวนี้ติดใบหูเลย จมูกเขาเกลี่ยไรผมเบาๆ รู้สึกขนลุกขึ้นมาวาบเลย
“ครับ” ผมเสียงสั่นโดยไม่รู้ตัว แปลกแฮะ...ผมไม่ค่อยรู้สึกแบบนี้กับคนแปลกหน้าเลย
“ไม่ไปเต้นหรือครับ”
“ไม่ล่ะ ผมแก่แล้ว”
“คุณอายุเท่าไร” เขาเอียงหน้าถาม ดูน่ารักทีเดียว
“33”
เขายิ้มกว้าง “ผม 31”
“เหรอ...ไม่บอกไม่รู้นะนี่” ผมพูดความจริง เขาดูยี่สิบกลางๆเท่านั้น
“ผมชื่อ ท๊อป”
“ ผม ไนท์”
“พี่ไนท์...ที่นี่ร้อน เราออกไปเดินตากลมเล่นสักแบ๊ปไหม” ท๊อปกระซิบข้างหู เสียงเขานุ่มกังวานในหูทั้งที่เสียงเพลงหนวดหูรายล้อม ผมรู้สึกดีเพราะเขามีกลิ่นที่ดี แบบหนุ่มที่วางใจได้ ผมพยักหน้าตกลง ท๊อปแตะที่ข้อศอกผมเบาๆให้ตามเขาไปที่ประตูหลังของร้าน
“เฮ่อ...เย็นดีจัง” ผมครางเฮ่อ หลังร้านเป็นที่โล่งมีต้นไม้ใหญ่ มีรถจอดไม่กี่คัน แต่ลมพัดเย็นสบายตัวดี คงเพราะมีต้นไม้ใหญ่นี้แหละถึงมีลมเย็นแบบนี้ ท๊อปเดินนำผมไปตามทางเดินที่มีต้นไม้ร่มรื่นกับแสงไฟสลัว บรรยากาศดี เสียแต่อีกด้านเป็นอาคารห้องแถมร้างไม่ค่อยมีคน
“อ๊ะ...โอ้ว....อูว..ดี....ดีจัง” เสียงประหลาดแว่วทำให้บรรยากาศมันพิกล ผมหันไปมองที่มาของเสียง แต่ก็เห็นแต่ความมืด หันไปมองท๊อปเขาก็ยิ้มแหยงๆแล้วพาเดินไปอีกหน่อย
“อีก....แรงอีก เยส! เยสสส.....เอาอีก” หวา...เสียงแบบนี้มันชวนให้ร้อนมากกว่าเย็นนะ ใจผมชักอยู่ไม่เป็นสุขแล้วสิ หันไปมองเพื่อนใหม่ที่ยิ้มแห้งๆ
“ขอโทษ....ปกติมันเงียบกว่านี้ แต่คืนนี้คนมันเยอะ ก็เลย....” เขาแก้ตัวแบบเขินอายน้อยๆ พลางมองไปรอบๆคล้ายลังเล ก่อนจะตัดสินใจเข้ามากุมมือผมไว้ สายตาที่มองมานั้นเปิดเผยและเชิญชวนชัดเจน ก็คงไม่ต้องมีคำพูดอะไรมากแล้วสำหรับคนที่รู้ว่า ต้องการอะไร ท๊อปเอนตัวมาใกล้
“พี่ไนท์ชอบแบบไหน” เขาลากเสียงนุ่ม ชวนให้สยิวต้นคอจริงๆ ผมก้มลงมองปลายเท้าตัวเอง รู้สึกเขินอายเหมือนเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่คนเราด้านได้อายอดนี่นา ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนี้นานจนแทบจำไม่ได้แล้ว ที่สำคัญ....ท๊อปเป็นแบบที่ผมชอบจริงๆ
“พี่ชอบ....ให้ใส่แรงๆ”
“เหรอ...” เขายิ้มฟันขาวจ๊วะ “ผมก็ชอบเล่นแรงๆเหมือนกัน”
เขาดึงแขนผมแรงให้เดินไปอีกหน่อยแล้วลอดประตูเหล็กพังๆของห้องว่างห้องหนึ่ง พื้นนั้นสกปรกมีฝุ่นเต็มไปหมด แถมได้กลิ่นฉี่ฉุนๆโชยมาแต่ไกล ท๊อปดันผมชิดผนังที่สะอาดกว่า กลิ่นเขาหอมฟุ้งทำให้ลืมเรื่องกลิ่นไม่พึงประสงค์อื่นๆไปได้ เราจูบกันเบาๆ รสจูบหวานได้รสแอลกอฮอล์จางๆ ผสมกับรสมินต์ของหมากฝรั่ง ลิ้นเราพัวพันกันแทบจะแกะไม่ออก มือก็ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังและก้นในกางเกงฟิสๆ ส่วนหน้าเราถูไถกันไปมาจนเสียวซ่าน
“อืม....อืมมมม” ผมครางอย่างพอใจ ท๊อปซุกไซ้ลำคอผมไปมา มือก็แกะกระดุมเสื้อออกให้เนื้อตัวเราสัมผัสกันก่อนจะแกะเข็มขัดกระดุมกางเกงผมออก เขารูดทั้งกางเกงในลงแค่ต้นขา อวดของที่พ่อให้มาหรา ผมรู้สึกอาย แต่เขากลับหัวเราะ
“ต้องอย่างงี้สิ” เขาจูบผมไปทั่วตั้งแต่ใต้สะดือลงไปถึงตรงนั้น ผมเสียววาบๆอยากให้เขาสัมผัสมากกว่านี้
“อา...ท๊อป....ตรงนั้น..ทำให้พี่หน่อย”
เขาทำตามที่ผมร้องขอทันที ปากเขาแนบกับส่วนนั้นของผม รู้สึกได้ถึงน้ำลายแฉะๆเปรอะเปื้อน ผมแหงนหน้าขึ้นเมื่อส่วนนั้นหายเข้าไปในปากเขา มันชุ่มชื้น ดูดดื่มเข้าไปถึงเส้นเลือดทุกเส้น ผมได้แต่อ้าปากค้าง หอบหายใจเอาอากาศเข้าไปและส่งเสียงครางออกมา ก้นผมอยู่ไม่ติดมันขยับไปมาตามอำเภอใจ ผมบังคับไม่ได้ที่มันต้องการจะเข้าไปในโพรงปากอุ่นของท๊อปให้มากที่สุด และทุกครั้งที่ผมเข้าลึกท๊อปจะดูดแกมขบเม้มด้วยริมฝีปากทำให้ผมสั่นไปด้วยความวาบหวาม โอ้....ความกระสันอยากของผมมันลุกโชนแล้ว
ขณะที่ผมกำลังเพลินกับรสปากของเขา มือที่อยู่ว่างๆของเขาก็ขย้ำแก้มก้นผมแรงๆ แถมมีแยงด้วย สองนิ้วแรกแทรกเข้าไปตื้นๆ พอผมถูกดูดแรง นิ้วทั้งสองก็แยงเข้า แยงออก ยิ่งแยงก็ยิ่งลึก กว่าผมจะรู้สึกมันก็แทงเข้ามิดแล้ว
“ท๊อป.....ท๊อปครับ.....พี่เสียว”
“งั้นพี่ก็ทำให้ผมบ้างสิ” เขาลุกขึ้นยืน ถอดกางเกงลงคาต้นขาเหมือนผม ไอ้นั้นในความมืดยังดูใหญ่กว่าผมตั้งเยอะ ผมไม่รอช้านั่งยองลงไป ทั้งขบ ทั้งกัด เล่นลิ้น เล่นไข่ เขาอย่างคนคลั่งไคล้จนไอ้หนูเปียกแฉะน้ำลายผมไปทั่ว
“อูยยย...เบาครับ....เบา พี่ทำเอาผมเสียวไปหมดแล้ว”
“ก็ของท๊อปน่าเล่นนี่ครับ พี่อดใจไม่ไหว”
“ขึ้นมาก่อนเถอะครับ ผมอยากจะแย่แล้ว” เขาดึงแขนผมให้หันหน้าเข้าหากำแพง สองมือดึงสะโพกให้อยู่ในตำแหน่งที่ต้องการ ผมเท้าแขนรออย่างใจจรดใจจ่อ ท๊อปเสียเวลาใส่ถุงยางเดี๋ยวเดียว ก็หันมาประกบปั้นท้ายผม
“อืมมมม...” ผมครางกระเส่าตอน หัวทู่ๆของเขามาเกลี่ยรอบๆปากทางไปมาแล้วค่อยๆกดเข้ามาช้าๆ ความใหญ่โตของมันเบิกทางผมกว้างจนต้องกัดฟันกรอด “โอ้ยยยย..เบาครับ ท๊อป”
“อูววววว...เบาไม่ไหวแล้ว พี่....ผมซอยเลยนะ”
“เดี๋ยวๆๆๆ รอก่อน” ผมหอบแฮ่กเลย ข้างในยังตึงอยู่ขืนซอย หูรูดผมก็ยับสิ ต้องหายใจลึกๆ ขยับหูรูดอีกหน่อย เข้า....ออก....ขมิบอีกนิด “อืมมมม.....ได้แล้ว ซอยเลย”
“ครับ” ท๊อปดีใจหายเขาจัวเอวผมแน่นแล้วเริ่มโยก เครื่องสตาร์ทอย่างมั่นคงตอนลากออกนั้นอืดนิดหน่อย แต่พอไปสุดทางจวนเจียนจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ มันดันพรวดเข้ามากระแทกดังพลั่ก! ผมสะท้านสะเทือนไปทั้งตัว
“โอ้ออออ”
“อูยยยยย....แน่นชิบเป๋ง” ท๊อปซอยหนักๆเน้นๆหลายสิบที พอช่องทางขยายเสียบได้คล่องตัวขึ้น เขาก็เร่งเครื่องซอยถี่ยิบเหมือนเครื่องยิงกระสุน เสียงหน้าท้องเขากระทบก้นผมดังลั่นห้อง อูยยยย...มันถึงใจจริงๆ ผมแหกปากร้องลั่นน้ำลายย้อยไม่รู้ตัวเลย
“โอ้ววว....ท๊อปๆๆ ดีจัง....เยส..เยส.....ถึงใจดีจัง”
“ผมก็มัน....พี่เก่งจัง....รับผมได้หมดเลย พี่ไนท์....ผมแรงอีกนะ”
“มาเลย...พี่ชอบ....แรงๆ” ผมร่านสุดตีนเลย ตูดผมร่อนดียังกะมีเครื่องร่อนอยู่ข้างใน เรากำลังมันกันอยู่ในความมืด ก็มีเสียงอื่นแทรกเข้ามาในโลกของเรา
“ท๊อป....ไอ้ท๊อปเว้ย”
“เฮ้ย..กูอยู่นี่”
“ไหนว่ะ” ใครไม่รู้เดินเป๋ไปมาผ่านห้องที่เรากำลังซัมติ้งกันอย่างเมามันอยู่
“ทางนี้ ไอ้สาด” ท๊อปเรียกขณะที่ตูดยังทำงานอยู่ ผมยันกำแพงสุดแรงเพื่อไม่ให้ตัวเองหัวโหม่งกำแพงตายเสียก่อน ผมค่อยๆหันมามอง “กูกำลังมันอยู่เนี่ย มึงมาทำห่าไรว่ะ”
“กูเบื่อ.....อยากกลับแล้ว” หน้าตาเขาเป็นไงไม่รู้ แต่อยู่ตรงนี้ผมได้กลิ่นเหล้าโชยมา
“รอเดี๋ยวสิว่ะ อูยยยย....กูกำลัง.....อ๊า”
“เฮ้ย...ขอมั่งได้เป่า” เฮ่ย...ผมขนลุก
“ว่าไงนะ” ท๊อปถาม
“เห็นแล้วของขึ้นเลย ขอแจมได้ไหม”
“ไม่ๆ....ผมไม่ได้ฟรีขนาดนั้น” ผมรีบปฏิเสธ เรื่องอะไรล่ะ ใครก็ไม่รู้จัก หน้าตาเป็นไงก็ไม่รู้ พอผมบอกปัด เขาถึงกับจ๋อยสนิทคองี้ตกจนคางเกือบจรดอกเลย ผมเห็นแล้วสงสารชะมัด
“งั้น.....กูกลับเลยนะ จะขึ้นรถเมล์ไปเอง” เขาเดินโซเซไปที่ประตู
“เฮ่ยๆๆ อย่าเพิ่งสิวะ รอเดี๋ยว” ท๊อปเรียก เอาล่ะสิ...ผมรู้สึกถึงลางเมื่อยตูดแล้ว “พี่ไนท์.....ช่วยเพื่อนผมหน่อยได้ไหม”
“ว่าไงนะ”
“มันเพิ่งโดนแฟนทิ้งมามาดๆ กำลังหงอยอยู่ ถือช่วยสงเคราะห์มันหน่อยเถอะ มันเป็นคนดีนะพี่”
“แต่พี่ไม่ได้....” ผมกำลังจะบอกว่าไม่ได้อยากขนาดยอมใครง่ายๆ ท๊อปเลื่อนมือมาข้างหน้าผม มือเขากำชับของผมแน่นแล้วชักสาวสายป่านไปตามจังหวะกระแทกกระทั้น “อะ....อูยยยย...อูย”
“นะครับ.....พี่คนดี....นี่.....ถ้าพี่ช่วยนะ.....ผมจะทำให้พี่กี่สิบยกก็ได้ นะๆๆๆๆๆ” เขากระทุ้งผมแรงแบบไม่นับจนผมหัวสั่นหัวคลอนไปหมด จุดเสียวข้างในโดนถล่มเสียยับ ผมแทบเข่าอ่อนเลย
“อา....ก็.....ก็ได้....แต่....ครั้งเดียวนะ” ผมละล่ำละลักบอก ในปากนั้นน้ำลายสอเลย
“ไอ้พีท...พี่แกยอมแล้ว มาเลยมึง”
“ขอบคุณครับ พี่ใจดีจัง” หนุ่มพีทยิ้มกว้างเข้ามาหา แสงสลัวทำให้เห็นหน้าแกลางๆในความมืด ดูหนุ่มจังยังกะสิบกว่าๆ แต่ผมไม่มีเวลาสนใจหรอกครับ เพราะเขารูดซิบกางเกงโชว์ของดีออกมายื่นให้ถึงปาก ยังไม่ทันได้ดูอะไรให้ดี มันก็มุดเข้าในปากผม
“อุ...อือ...อืม” ผมท้วงในลำคอ ก่อนความใหญ่โตนั้นจะถอยออกไปให้ผมหายใจหายคอโล่งหน่อย แต่ไม่นานมันก็เข้ามาใหม่ซ้ำแล้วซ้ำอีก เป็นจังหวะเดียวกับข้างหลัง รสชาติที่ได้ลิ้มรสและการสอดแทรกเข้ามาทำให้รู้สึกดี มันเสียวซ่านข้างในเหมือนมีคนเกาถูกที่คันและอยากให้เกาแรงๆอีก
“อืมมมม.....อืมมมมมมม” ผมครางกระเส่า
“ฮ่า....ดีชะมัด” ท๊อปเลียปากอย่างเมามัน
“วันนี้โชคดีจริงๆ พี่ครับ....ผมขอแรงกว่านี้นะ”
“อืมๆ” ผมอนุญาต
“ใส่เต็มที่เลยมึง พี่เขาชอบแรงๆ”
“กูไม่ยั้งแน่” สองหนุ่มขยับแรงกระซวกผมไม่นับจนปากบนปากล่างชุ่มฉ่ำไปหมด ผมถึงแล้วถึงอีก กว่าทั้งคู่จะถึงฝั่ง ท๊อปซอยผมพั่บๆๆๆๆจนเสร็จ พีทก็มาเล่นผมต่อ นึกว่าคนล่ะรอบก็พอ ตัวเบากลับบ้านได้แล้ว แต่ทั้งคู่ขอเบิ้ลอีกคนล่ะรอบ เสร็จแล้วยังมีแถมท้าย ทั้งคู่ขอดับเบิ้ลค๊อกพร้อมกัน
ท๊อปยกขาผมขึ้นพาดบ่าพีท ให้พีทเสียบผมก่อน แล้วมาเบียดในตูดแคบๆของผมอีกคน มันเป็นคืนที่สาหัสสากรรจ์สำหรับผมทีเดียว รู้สึกเหมือนตูดจะพังกว่าพวกเขาจะพอใจยอมมาส่งผมที่รถ ขาผมงี้สั่นพั่บๆเกือบขับรถกลับบ้านไม่ไหว ดีนะที่ไม่ลงคลองไปเสียก่อน แต่ผมก็ได้คืนวันอันแสนสุขปนทรมานไปนอนฝัน
***************
“อูยย”
“เป็นไรไปคะ” ทิติญา เลขากำลังเอาเอกสารมาให้เซ็นได้ยินพอดี
“เปล่า..ปวดท้องนิดหน่อย” อนันต์ชัยยิ้มๆ เขาอายุ 45 แล้วแต่สุภาพดี ออกกำลังกายประจำไม่เคยเครียดอะไรนาน เลยทำให้หน้าดู 30 กว่าๆเท่านั้น ดังนั้นถ้าเขาเจ็บป่วยจึงเรื่องแปลกสำหรับคนอื่น
“ทานยาหน่อยดีไหมคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ขอน้ำอุ่นให้ผมหน่อยล่ะกัน”
“ได้คะ” เธอยิ้มหวานก่อนเก็บเอกสารออกไปสวนทางกับชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาสวมสูทสีเทาเงินเสริมให้ใบหน้าสดใส ยิ่งมียิ้มกว้างนั้นทำให้ดูเหมือนเด็กหนุ่มนักเรียนมากกว่าจะเป็นหนุ่มนักบริหาร อนันต์ชัยยิ้มต้อนรับเขา
“พ่อครับ”
“ไง....กว่าจะมาได้นะ ปล่อยให้พ่อรอเป็นชั่วโมง”
“ขอโทษครับ ผมรีบแล้วนะ”
“แฟนเราชักช้าใช่ไหมล่ะ เป็นผู้จัดการแล้วนะ อย่าทำตัวเหลวไหลอีก”
“ครับ...ผมจะไม่ทำอีก พรุ่งนี้จะมาก่อนเวลาด้วย”
“ขอให้ทำได้จริงเถอะ”
“ครับ.....แล้ว...” ศรชัยอ้ำอึ้ง เขาลากเสียงเตือนว่าลืมอะไรหรือเปล่า
“แฟนเรามารอแล้วสิ ไปพามาเลย”
“ครับ” ศรชัยยิ้มร่ารีบลุกไปที่ประตู แต่ก็หยุดหันมามองพ่อ “ขอบคุณนะครับ ที่พ่อเข้าใจ”
“อืม....แกเป็นลูกฉันนี่”
“แล้วแม่....”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก บอกว่าแค่เพื่อนก็พอ แกคงไม่อยากให้แม่เขาเจ็บปวดใช่ไหม”
“ครับ” ชายหนุ่มทำหน้าเศร้า เขามองพื้นพรมครู่หนึ่งก่อนเปิดประตูออกไป หนุ่มใหญ่ถือโอกาสนี้มองออกไปนอกหน้าต่างหวนนึกถึงคืนวันวานที่สุดยอด เสียดายที่ไม่ได้รู้จักกันมากกว่านี้ แต่เขาก็ได้เบอร์โทรมาแล้ว อยากโทรหาแต่ก็ไม่กล้า รอให้นานกว่านี้ดีไหม..หรือคืนนี้ดี??
“เข้ามาได้แล้วล่ะ”
“เอ่อ....ข้างใน..??” เสียงคนข้างนอกคล้ายกังวลสุดๆ
“ไม่ต้องเกร็งหรอก มาเร็ว” ลูกชายเขาดึงแขนแฟนให้เข้ามา อนันต์ชัยมองอย่างตื่นเต้น คนที่เข้ามาทำให้เกร็งน้อยๆ ‘มาแล้ว แฟนของลูกชาย’แต่คนที่สองเข้ามาทำเอาตาโต ลูกชายเขาคล้องแขนผู้ชายเข้ามาทีเดียวสองคนเลย ทั้งสามคนเข้ามาใกล้ หนุ่มใหญ่ลุกพรวดพราดจนเก้าอี้หนังกระเด็น
“พ่อครับ นี่วิโรจน์ ชื่อเล่น วิล กับศิริวัฒน์ เรียกเขาว่า คีท ก็ได้ สองคนนี้แหละแฟนผม”
โครม!!!! อนันต์ชัยหน้ามืดทันที
:bye2:
-
:pighaun: :jul1:
-
ร้อนแรงจริงๆ :haun4:
พอเกี๊ยวตื่นขึ้นมาชื่อเรื่องจะกลายเป็น "ความรักฟ้าเหลือง" มั้ย
-
พี่กายกินเกี๊ยวชาวใหญ่เลย
-
นอนจมกองเลือดตามหนูเกี๊ยวและลุงอนันต์ :jul1:
-
ท่าทางกายจะชอบกินเกี๊ยว อิๆ :-[
-
เอิ่ม ตกลงว่าชื่อตอนตรงกันกับเนื้อเรื่องป๊ะคะเนี่ย :confuse:
ทำไมรู้สึกว่ามันคนละเรื่องกันเลยแหะ o6
แต่ตลกดีค่ะ มาต่ออีกนะคะ :กอด1:
-
วู้วววว พี่กายอ่อนโยนเนอะ
เจ๋งอะ 5555
-
:m25: อ็อก!! เลือดพุ่ง หมดตัวแล้ว...
โธ่ๆๆ น้องเกี๊ยว โดนพี่กายกินไปซะแล้ว :sad11:
ตื่นมาจะช็อคไหมนั่น เฮ้อ...โชคดีนะจ๊ะน้องเกี๊ยว :เฮ้อ:
:L2: :pig4: :L2:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
หนังเร่ืองอะไรจะซื้อมาไว้ดูกับเป้าหมายบ้าง 555
-
:jul1:หนังดังฟอร์มยักษ์ เล่นเอาเลือดสาดเต็มจอ
-
สนุกคราฟ รออ่านเรื่องโรมต่อเหมือนกัน น่าติดตามมากกก
-
หนังพาไป
-
เกี๊ยวท่าจะไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ โดนล่อลวงสมบูรณ์แบบ
เรื่องโรมอย่างอ่านต่อนะคะ อยากรู้ชะตากรรมเด็กน้อยหลังจากรอดตายหวุดหวิด
-
อั๊ยหย๋าาาา สงสัยไม่ได้เข้ามานานเกิ๊น เปลี่ยนเป็นป้ายเหลืองแล้วหรือนี่!
แถมตอนนี้มีทำสารบัญแล้วอะ สุดยอดดด!!!! o13
-
ก็อปลิงค์ตรงหัวข้อความคิดเห็นอ่ะค่ะ
(http://i1135.photobucket.com/albums/m623/Alice_Taweesaeng/Untitled_zps2ed87d55.jpg)
-
ThankS
-
+1 :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ยากอ่านต่อจังรุย....
:L2:
-
ตอนไหนจะมาาาาาาาาาาาาาาา
:z2:
-
:L2: ขอบคุณคร้าอิ่มเกี๊ยว
-
เรื่องสั้นๆ ไร้สาระหน่อยๆนะคะ :monkeysad:
เรื่องสั้นที่ 35 พี่กวาง& น้องเก้ง
อึ่ก............ ฮ่า
อืมมม..........เฮ่อ
อืออออออออออ......
จ๋อม!!!
เฮ่อ.......
ผมก้มลงดูไอ้ที่ลอยตุบป่องในชักโครก
เวร....เบ่งแทบตายออกมาแค่นิดเดียว แสบตูดไปหมดแล้วเนี่ย
ผมดูนาฬิกาข้อมือเลยเวลาเข้าห้องมาตั้ง 10 นาทีแล้ว แต่ผมลุกไปไหนไม่ได้เลย
ปวดท้องมาตั้งแต่เมื่อคืน อยากถ่ายสุดๆ แต่มันดันไม่ออกนี่สิ
“อือออออ” แข็งชะมัด จะ...เจ็บ......เจ็บเว้ย
ผมปาดเหงื่อบนหน้าผาก ไม่ไหวแล้ว...ต้องหายาถ่ายเดี๋ยวนี้เลย พอจะลุกก็เจ็บจี๊ด
ปลาวาฬจ่อคาอยู่ปากประตูไม่ยอมถอยกลับเลย
ขนาดเค้นพลังลมปราณเคลื่อนย้ายมันให้ถอยกลับไปสุดๆแล้ว
แต่เวลาอันเนิ่นนานที่ผมจมอยู่ในห้องระบายทุกข์ทำให้เหลือเรี่ยวแรงน้อยเหลือเกิน
“อ๊า.........” ผมไม่เคยทรมานขนาดนี้เลย มันเป็นเพราะเม็ดในฝรั่งหรือเปล่า
ใครๆก็บอกทานแล้วจะท้องผูกแต่ผมไม่ค่อยเชื่อเท่าไรเมื่อวานเลยกินหมดทั้งลูกเลย
มะ.....มันตึง...ละ...เหลือเกิน จะ....จะ ออกแล้ว!!!
ตึ่ง!!!
ผมกางแขนยันผนังห้องน้ำแคบๆไว้ แล้วรวบรวมพลังทั้งหมดไปที่ช่องแคบอันทรงพลัง
เพื่อรักษาจุดที่อ่อนแอที่สุดเอาไว้ ตอนนี้มันตึงเปรี้ยะสุดขีด
ด้วยความพยายามที่จะโอบล้อมปลาวาฬมหากาฬให้มันผ่านไปเร็วที่สุด
ร้อน.....เจ็บ.....ทรมาน แต่ถอยไม่ได้แล้ว ผมต้องผลักดันให้มันผ่านไปให้ได้โดยที่บาดเจ็บให้น้อยที่สุด
เอาล่ะนะ....
“อื่อออออออ!!!!”
มาแล้ว......
เกือบแล้ว.........
กำลังจะ.........ผ่านแล้ว................
.........................................
...............
พรวดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!
“ฮ่า......”
โล่ง..........ชะมัด
สวรรค์............ รู้สึกดีอะไรอย่างนี้หนอ
โล่ง........อย่างบอกไม่ถูก
แม่ง....เล่นเอากูเหงื่อตกเลย
ผมดึงทิชชู่มือสั่นเลย ช่วงเวลาที่อยู่ในห้องทรมานนี้มันช่างยาวนานเหลือเกิน
จากนี้ไปผมคงต้องพึ่งยาถ่ายซะแล้ว เพราะกว่าช่องแคบผมจะกลับเข้าที่คงอีกสักพักแหละ
ผมขยำทิชชู่เป็นก้อนซับที่ก้นแปะๆ ไม่อยากให้ก้นอันบอบบางของผมระทมไปกว่านี้แล้วกดชักโครกเลย
เหนื่อยจนไม่แรงจะสนใจมองอะไรแล้ว ผมเดินขาลากออกจากห้องน้ำขณะที่ใครบางคนเดินสวนเข้ามา
ผมมองหน้าเขาแว่บหนึ่งแล้วไม่สนใจอะไรเดินกลับมาถึงห้องเรียนที่อยู่ไม่ห่างนัก
“เฮ่ยยไอ้เก้ง ทำไมนานนักวะ กูนึกว่ามึงตกคอห่านตายไปแล้วนะเนี่ย”
“ไอ้เชี่ย” ผมเดินสะโหลสะเหลมาหาไอ้คมกับกลุ่มเพื่อน
“เฮ่ย?? อะไรว่ะเนี่ย” ไอ้คมตะโกนเสียงหลงลั่นห้อง
ผมตกใจหมดมองตามสายตามาที่ปลายเท้าของผมเอง อะไรดำๆติดที่ขาผมเนี่ย??
“เลือดนี่หว่า มึงไปทำไรมา”
ไม่จริง! ผมเอี้ยวตัวมองข้างหลังตัวเอง เลือดจริงด้วยไหลลงตามขาทั้งสองข้าง
กางเกงด้านหลังตรงก้นเลือดเลอะเป็นดวงเลย
เอิ๊กกกก.......ละ......เลือด
“ไอ้เก้งงงงงงงง.....”
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไร
แต่ผมรู้สึกเหมือนโลกดำมืดขึ้นมากะทันหัน
*************
-
อึก...อึ่ก...อึก...อึก
เสียงอะไรวะ หนวกหูชะมัด ยังกะชิวาว่าครางหงิงๆเลย รำคาญจริง
ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมๆกับความเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามา เนื้อตัวผมยังมีอาการปวดเมื่อยหลงเหลืออยู่
“เก้ง....ลูกตื่นแล้วคะคุณ”
เอ๊ะ?? ไม่ใช่ฝันนี้ พ่อแม่โผล่หน้าเข้ามาในสายตา ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่บ้าน
แต่เป็นโรงพยาบาล ห้องกว้างๆมีกลิ่นเป็นเอกลักษณ์ และเสาน้ำเกลือ
“รู้สึกยังไงบ้างลูก ยังเจ็บอยู่ไหม”
“พ่อ....แม่??”
“ลูกจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” พ่อถามสีหน้าเครียดเชียว
“อะไร...อะไรเกิดอะไร....ผมมาอยู่นี่ได้ไง”
“เก้งเป็นลมที่โรงเรียน อาจารย์พาส่งโรงพยาบาลเพราะเก้งเลือดออกเยอะมากเลย”
“เลือด??” งั้น.....ทุกคนก็รู้แล้วสิว่าผม.......
“เก้ง” พ่อเข้ามากุมไหล่ผมแน่น สีหน้าพ่อเครียดเหมือนจะร้องไห้เลย “บอกพ่อมา ใครทำเก้ง”
“หา??” ใคร...อะไรนะ
“คุณคะ อย่าเพิ่งถามเลย ลูกกำลังช๊อคอยู่” แม่เข้ามาปราม
“ต้องถามสิ เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงเอง เก้งต้องจำได้สิ ใช่ไหม?? เก้งรู้ใช่ไหมว่าใครเป็นคนทำ”
“ทำอะไร?? พ่อหมายถึง....” ผมยังสับสนอยู่
“ลูกโดนข่มขืนน่ะ ใช่ไหม”
“อ๋า??”
“โฮ.....เก้งของแม่ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับลูกด้วย”
แม่ผมร้องไห้โฮโผเข้ามากอดทั้งตัวน้ำหนักร่วมๆ 60 กิโลกว่าๆโถมเข้าใส่จนผมแทบแบนเลย
“มะ..แม่ พ่อ...ทำไมคิดว่าผมโดนข่มขืน”
“ก็จะอะไรอีกล่ะ” แม่ลุกมากระแทกเสียงใส่
“เก้งเป็นลมเพราะเลือดออกมาก ตรงนั้นของลูก......พยาบาลบอกว่าฉีกขาด เลือดถึงได้ไหลไม่หยุด
เก้ง! ไม่ต้องกลัวนะลูก บอกพ่อมาว่ามันเป็นใคร พ่อจะแจ้งความให้ตำรวจจับมันเข้าคุก”
“แจ้งความ....อย่าแจ้งความนะ ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“เก้ง...ลูกกลัวเหรอ” แม่ถามเสียงดัง
“เปล้า ผมไม่ได้โดนข่มขืน ผม.....เปล่าโดนนะ”
“โดนซะแผลเหวะหวะขนาดนี้ยังไม่ใช่อีกเรอะ ถ้าไม่ใช่ก็บอกสิว่าโดนอะไรมา”
“อ่า......คือ.....ผม...ง่า......” ปลาวาฬตำตูด ผมพูดไม่ด้ายยยย..
“คุณคะ” แม่ดึงพ่อออกห่างจากผม “ลูกคงอายที่จะพูดถึงมัน”
ปัง!! ประตูห้องเปิดพรวดเข้ามา ไอ้คมมาพร้อมกับอาจารย์พิสมัย
“ไอ้เก้ง รู้สึกตัวแล้วเหรอ เราเจอตัวไอ้คนทำแล้วครับ คุณลุงคุณป้า”
“หา??”
“จริงเหรอ” พ่อแม่ผมดีใจสุดๆ ไอ้คมหลีกทางให้อาจารย์นิคมฝ่ายปกครองลากคอใครบางคนเข้ามา
ผมไม่รู้จักเขาแต่เหมือนเคยเห็นหน้าที่ไหนมาก่อน....
“ผมกับเพื่อนจับเขาได้ในห้องน้ำที่เกิดเรื่อง เขากำลังดูรอยเลือดอยู่เลย”
-------------------------------------------------------------------
-
“เขาชื่อ นฤเดช เป็นรุ่นพี่ของเก้งคะ ชอบก่อเรื่องไม่เว้นแต่ล่ะวัน”
อาจารย์พิสมัยแลตาไม่เป็นมิตรใส่ผมอย่างไม่เกรงใจเลย อคติชัดๆ
แค่ชอบสูบบุหรี่นิดหน่อยก็ทำเหมือนผมก่ออาญากรรมซะแล้ว
“นี่!! ผมไม่รู้เรื่องอะไรนะ อยู่ดีๆไอ้พวกนี้ก็เข้ามาจับผม หาว่าผมข่มขืน....ข่มขืนผู้ชายเนี่ยนะ”
“เขาพกถุงยางเป็นสิบ เนื้อตัวมีแต่เหงื่อกับรอยกัดรอยข่วนทั้งนั้น มันต้องเป็นคนทำแน่” ไอ้เปรตตัวนี้ชี้หน้ากล่าวหาผมไม่หยุด
“กูพกถุงยางแล้วไง ก็กูต้องใช้นี่หว่า แต่กับสาวๆเว้ย ไม่ใช่ไม้ป่าเดียวกัน”
ผมกระแทกเสียงใส่ทุกคนโดยเฉพาะคนที่นั่งอยู่บนเตียง นั่งบื้อปากอมพระอยู่เรอะไงถึงไม่พูดสักคำ
นอกจากมองคนโน่นทีคนนี้ที ตาโตเท่าไข่ห่านแล้วตัวหดเล็กลง....เล็กลง
“งั้นบอกมาสิ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เรียกมายืนยันกันเลย”
ผู้ชายใส่แว่นดูภูมิฐานท่าทางเป็นญาติกับไอ้ตัวจ้อยบนเตียงถาม
“อ่า......อยากบอกอยู่หรอกนะ....แต่ผู้หญิงเค้าจะเสียหาย ผมเป็นลูกผู้ชาย ไม่กินในที่ลับแล้วไขในที่แจ้งหรอก”
ผมเสยผมพร้อมกับปาดเหงื่อไปด้วย ไม่ใช่ไม่อยากบอกหรอก แต่บอกไม่ได้เด็ดขาด
“นายกวาง...เรื่องนี้มันเป็นคดีถึงโรงถึงศาลนะ อยากติดคุกรึไง ถ้าเราไม่ได้ทำก็บอกมาว่า
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เรียกมายืนยันกันเลย” อาจารย์พิสมัยรุกไล่ผม
“ง่า......เธอคนนั้น.....” ผมเกาคอแกรกๆ จะบอกไงดี....ว่าคู่ขาที่ผมซั่มด้วยนั้นเป็นอาจารย์สุดสวยสอนชั่วคราว
ได้ซวยกันทั้งคู่แน่ถ้าเรื่องนี้หลุดไป “มัน.....ค่อนข้างพูดยากนะ”
“เหอะ ไม่มีก็บอกมาเถอะ มึงน่ะทำร้ายเพื่อนกู” ไอ้เปรตนั้นชี้หน้าว่าแล้วโผเข้ามา ผมเลยสวนเข้าเต็มหน้ามันตูม
“ว้ายยย...”
“หยุดนะ” อาจารยนิคมกระชากคอเสื้อผมออก
ปัง!! ประตูกระแทกเข้ามา
“กวาง??”
“พ่อ” ผมดีใจรีบเข้าไปหา
“เกิดอะไรขึ้น อาจารย์โทรหาพ่อ แกข่มขืนผู้ชายเหรอ”
“เปล่านะ”
“เขาบอกว่ามีอะไรกับผู้หญิงคะคุณพ่อ แต่ไม่ยอมบอกว่าใคร”อาจารย์พิสมัยบอก
พ่อมองหน้าผม สีหน้าผิดหวังชัดเจนแต่ก็ยังเหมือนมีความเชื่อใจหลงเหลืออยู่ แม้ไม่เต็มร้อยก็ตาม
“เก้ง....เก้งบอกสิว่าใครทำลูก เขาใช่ไหม” ฝั่งตรงข้ามชี้หน้าผมถามคนบนเตียงชัดๆ
“อ่า.....คือ......”
“กวาง ลูกไม่ต้องกลัวนะ เราไม่ได้ทำก็ยืดอกบอกมาตรงๆเลย ลูกมีอะไรกับใคร”
“เอ่อ.......ผม...” ผมมีไรกับอาจารย์ตัวเอง แต่ผมพูดไม่ได้.....พูดไม่ได้ “ผม.....บอกไม่ได้”
“หา?? ทำไมบอกไม่ได้”
“ก็.......ก็.......”
“เห็นไหม ลูกคุณทำผิดชัดๆ”
“อย่ามากล่าวหานะ มีหลักฐานอะไรว่าลูกผมเป็นคนทำ”
“ก็คนเขาจับได้คาหนังคาเขา ตามตัวมีรอยกัดรอยข่วนเต็มไปหมด”
“มันอาจจะเป็นรอยที่คนอื่นทำก็ได้ ผมไม่เชื่อเด็ดขาดว่าลูกผมจะเป็นคนทำ”
“คุณไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ แต่ผมจะเอาเรื่องลูกคุณให้ถึงที่สุด”
“ก็เอาเซ่ ไปสู้ในศาลเลยก็ยังได้”
“เอ่อ! ได้เจอกันแน่.....แน่”
คำสุดท้ายสะดุดกึกกะทันหัน สองหนุ่มใหญ่ชี้หน้ามองตากันค้างเติ่ง
“พะ.....พี่ศักดิ์เหรอเปล่าเนี่ย”
“นาย.....นายอู๋ใช่ไหม”
“โอ่ออออออ... ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” สองคนยิ้มร่าโผเข้ากอดกันกลมเฉยเลย
“ตั้ง 30 กว่าปีแล้วใช่ไหม”
“ 28 ปีต่างหาก แกนี่ไปไงมาไงล่ะ”
“ก็รับช่วงกิจการของเตี่ยแหละ ไม่ได้เปลี่ยนไปไหนเลย”
“อ๋อ....งั้นอยู่ที่เดิม บ้านหลังเดิมใช่ไหม”
“ใช่ แล้วพี่ล่ะ”
“ไปทำงานเมืองนอก งานยุ่งไม่ได้หยุดเลยเดินทางทั้งปี ตอนนี้ลาพักร้อนมาอยู่เป็นเพื่อนลูกนี่แหละ”
“อาแฮ่ม...คุณพ่อทั้งสองคะ แล้วเรื่องพวกเด็กๆล่ะคะ” อาจารย์พิสมัยเตือนความจำ พ่อศักดิ์กับพ่ออู๋หันมามองหน้ากันทันที
“เอ่อ...เรื่องแบบนี้มัน...”
“ใช่....มันพูดยากนะ แต่.....เราคุยกันได้นิ ใช่ไหม”
“ใช่ๆๆ อาจารย์ทั้งสอง ขอบคุณที่ดูแล เป็นห่วงเป็นใยลูกผมครับ เรื่องจากนี้ไปเราคนจัดการกันเองครับ”
“ตกลงคุยกันเองใช่ไหมคะ”
“ครับๆ ขอบคุณนะครับ” ผู้ใหญ่ยกมือไหว้ขอบคุณ เรื่องยุ่งๆทั้งหลายก็เหมือนจะจบลงด้วยดี
อาจารย์พิสมัยมองหน้าอาจารย์นิคมเชิงปรึกษา
เรื่องใหญ่ทำเป็นเรื่องเล็กได้ก็ย่อมดีต่อทุกฝ่ายโดยเฉพาะชื่อเสียงของโรงเรียน
“ได้คะ แล้วแต่คุณพ่อทั้งสองก็แล้วกัน”
“คุณลุง....” ไอ้เปรตจอมโวยยังไม่ยอมเลิก ยังดีที่ลุงเพื่อนเก่าพ่อยอมลงให้ แกตบไหล่มันเบาๆ
“เอาน่า คม..ลุงขอบใจนะที่เป็นห่วงเก้ง เดี๋ยวลุงจัดการเอง พี่ศักดิ์ว่าไงครับ”
พ่อหันมามองผมแว่บหนึ่งแล้วมองไอ้จ้อยบนเตียง เขากุมไหล่เพื่อนรักแล้วบอกอย่างหนักแน่นเสียงดังฟังชัดเลย
“ไอ้อู๋ ลูกแกก็เหมือนลูกฉัน สิ่งที่ลูกฉันทำลงไป....ฉันจะให้เขารับผิดชอบเอง ให้ทั้งคู่แต่งกันเลย พี่จัดงานให้เอง”
“พ่อ??”
“พี่ศักดิ์”
“น่า นี่ยุคไหนสมัยไหนแล้ว ผู้ชายด้วยกันก็แต่งกันได้ ดีเสียอีก
เราสองคนจะได้ดองเป็นทองแผ่นเดียวกันเลย ลูกแกเป็นลูกฉัน ลูกฉันก็เป็นลูกแก”
“พ่อ!”
“พี่ศักดิ์.....ดี! เรามาเป็นครอบครัวเดียวกัน”
สองคนกอดกันกลมไม่สนใจใครเลย ผมตบหน้าผากตัวเองดัง ป้าบ! ซวยแล้วกู
ลุงอู๋ดึงพ่อผมไปหาคนบนเตียงโอบไหล่แนะนำอย่างยินดีเลย
“พี่ศักดิ์ นี่ลูกชายผม ชื่อเก้ง”
พ่อโอบไหล่ผมมาใกล้แนะนำเสียงดังฟังชัดเลย
“นี่ลูกชายฉันชื่อ กวาง ”
“พวกเราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไชโย!!!”
โย่......ผมจะมีเมียแล้ว ฮือ
The end
:bye2: :bye2:
-
กร๊ากกกกกก ท้องผูกแต่สภาพเหมือนโดนข่มขืน พล๊อตแปลกมากคะแต่ท่าจะฮา
-
5555555+น้องเก้ง พี่กวาง o13
-
โอ๋ยยยย ฮามากๆ
ไอ้พี่กวางได้เมียแบบมึนๆ
น้องเก้งกลายเป็นมีซะมีแบบเอ๋อ
สุดๆ จริงๆ
กด+เป็ด
-
แอร๊ยยย เข้าใจคิดนะ 55+
น้องปลาวาฬคงก้อนใหญ่และมวลหนาแน่นมาก
เล่นเอาเลือดไหลโจ๊กๆเลยเชียว :laugh:
-
:jul3: :m20: :laugh:
-
เก้งก็ไม่คิดจะพูดอะไรจริง ๆ หรือนั่น ปล่อยให้คนเข้าใจผิดได้ กวางคงงงน่าดูเลยนะนั่น สองพ่อก็ตกลงกันเองเฉยเลย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ได้เมียเพราะ เข้าห้องน้ำ
แหม่ ทำไปได้ :pigha2: :pigha2:
-
:m20:
-
อ่า ปลาวาฬ :laugh:
-
โมเมสุด ๆ
กวางกับเก้งยอมได้ไง
-
ฮ่าฮ่าฮ่า ฮาตั้งแต่น้องเก้งสู้รบกับปลาวาฬในห้องน้ำแล้วนะ
แล้วนี่พี่กวางต้องมาตกกระไดพลอยโจนกับเค้าอีก :m20:
โชคดีมากอยู่ดีๆก็ได้เมียแบบไม่ต้องหา แต่โดนยัดเยียดแทน
พล้อตแปลกกว่าเรื่องที่ผ่านมามากค่ะ แต่ชอบนะตลกดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
555
-
บุพเพ
-
เข้ามาขำ :pigha2: :pigha2: :pigha2:
เก้งเจอปลาวาฬไปแล้ว..ถ้าเจอ กวางก็..เด็กๆไปเลยใช่ป่ะ :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกกก พล็อตน่ารักอ่ะ ฮาดี ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^_________________^
-
กร๊ากกกกกกกกกกก ฮาว่ะ
-
ฮาอะ แล้วเด็กมันไม้ได้ชอบกัน แต่งไปมันไม่ตีกันตายเรอะ
ทางที่ดีคุณพ่อทั้งสองแต่งกันเองดีกว่านะ ดูจะรักกันดี ฮ่าๆๆๆๆ
-
o18 The end จริงเหรอ... แบบยังไม่ได้มีทีท่าว่าจะรักกันเลยอ่ะ... เกิดเรื่องราวเเดงออกมาว่า สุดท้ายเเล้วที่เลือดออกทวาร
ทั้ง 9 (?)นั่น เป็นเเค่ก้นฉีกด้วยสาเหตุจากหัวปลาวาฬ ถูกแรงอัดก็อปปี้ จนออกมาสูดอากาศภายนอก ไม่ใช่การขื่นข่ม ข่มขืน
แต่อย่างใด... แล้วคุณพี่กวางจะทำยังไงล่ะ น้องเก้งยอมเหรอ เสียเชิงชายหมดเเม้ก้นเราจะฉีก เเต่ก็ไม่ได้เสียเอกราชให้ใคร
นอกจากหัวปลาวาฬที่สร้างเองนะ :laugh:
-
o13
ฮาแหวกแนวสุดๆ พี่กวางน้องเก้ง ได้กันเองแบบเข้าใจผิด :laugh:
บวกเป็ด
-
เข้าใจผิดกันไปใหญ่ o22
-
เป็นการเปิดประเด็นและผูกปมเรื่องที่เยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลยค่ะ o13
แต่อยากให้มีตอนต่อไปของพี่กวางน้องเก้งอีกอ่ะค่ะ แบบว่ายังลงเอยกัน...ไม่สุด :laugh:
-
ฮาอ่ะ ไม่รุจะพูดยังไง 5555
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
ฮามากกกกกกกกกกกกก เรื่องนี้สุดจะแหวกแนว
-
ขำ ฮามาก :laugh: :laugh:
-
คิดได้ไง :m20:
-
เป็นผัวเมีย ทั้งที่ยังไม่ได้กันเลย...
-
:m20: ฮามากกกก
-
ฮาขี้แตกเลยแบบนี้ 55555 :m20: :jul3:
:กอด1:
-
อ่านตอนแรก ตกใจโผล่มาก็....
ที่ไหนได้น้องเก้งกำลังเบ่งปลาวาฬ
ฮ่าโคด :m20: :m20: :m20: :m20:
อ่า...อย่าพึ่งจบเลยนะค่ะ
อยากรู้ว่ากวางกับเก้งจะรักกันยังไง :-[
-
โคตรฮา :pigha2:
-
ทำไม เก้งงง เออ ไม่พูดง่ะ
หรือตกหลุมรักกวางตั้งแต่แรกพบ
-
:laugh:
-
สั้นๆ
.
.
.
ฮาอ่ะ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
-
555+ มันก็พูดยากจริงๆทั้งสองเคสอ่ะนะ :m20:
-
เข้าใจผิดได้ฮามากอ่ะ ดูแล้วยังไงเก้งก็คงไม่ยอมบอกหรอกว่าเลือดออกเพราะอะไรอ่ะ :m20: :laugh:
แล้วมันจะอยู่กันรอดไหมเนี่ย
งงนิดๆตอนผู้ใหญ่สองฝ่ายคุยกันอ่ะ @___@
-
น้องปลาวาฬสื่อรัก 555
-
:m20: :m20: :m20:
ตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง
:laugh: :laugh:
-
ฮาสุดๆอ่ะ ผู้ชายทั้งหลายต้องจำไว้เป็นอุทาหรณ์นะ
เบ่งพลังมากๆระวังจะถูกกล่าวหาว่าโดนข่มขืน ฮ่าๆๆ :m20:
-
:m20: :laugh:
-
โอ๊ยย ฮาาา!!!!
บรรยายได้สมจริงมั่กมัก! o13
เอาซะ เห็นภาพตัวเองตอนท้องผูกเลย 555+
อยากอ่านเรื่องนี้ต่อน้าาา :impress:
อยากรู้ว่าหลังจากนี้จะเปนไง... ถ้าทุกคนล่วงรู้ความจริง กร๊ากกกก!
-
โอ๊ย~ขำอ่ะ
-
จะสงสารรึ สมน้ำหน้าดี :pigha2:
-
ตอนแรกมาก็ฮาเลย :m20: สงสัยคุณพ่อต้องชอบกันแน่เลย :laugh:
-
บุพเพท้องผูก 5555+++ ฮาได้อีกอ่ะ
-
55555
คิดว่าเป็นเรื่องที่ฮาที่สุดของกระทู้นี้เลยนะเนี่ย
-
555 ฮาไปไหน
-
อย่างฮา เชียร์ให้มีตอนต่อสุดๆ เลยจ้า :mc4:
-
คิดได้ไงเนี่ย เรื่องนี้ฮาสุดๆ
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "การท้องผูกทำให้คนมีปั๋ว" :jul3:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
o13 o13 o13
เหตุเกิดเพราะน้องปลาวาฬมาเกยตื้น ถล่มปากถ้ำ แท้ๆ
อยากรู้ เรื่องราวต่อจัง
-
:laugh:
-
มันฮา ^o^
กวางเอ๊ย ถุงเป็นสิบไม่ต้องไปใช้กับสาวที่ไหนล่ะ
พ่อจัดเมียให้เลย
กวางบอก 'ตรูซวยแท้' :เฮ้อ:
-
:laugh: :m20: :pigha2: :jul3:
ฮ่าๆๆๆๆๆ ฮาที่สุดในสามโลก โอยๆๆ...ฮาทั้งเรื่องตั้งแต่ต้นยันจบ
ฮาขนาดคนอ่านขำจนปวดท้อง ปวดแก้ม ลงกลิ้งๆกับเตี่ยงลุกขึ้นมาเม้นต์ต่อก็ยังฮาไม่จบ
จะมีภาคต่อไหมเนี่ย อยากจะรุ้จริงๆว่าถ้ามีต่อจะเป็นยังไง คนเขียนจะให้ออกมาแนวไหน
เดาไม่ออกเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
5555
-
รักครั้งนี้มีน้องปลาวาฬเป็นพ่อสื่อสินะ :laugh:
555
-
เรื่องนี้เขียนขึ้นเพราะ ได้อ่านเรื่องตลกสองผัวเมียจากเว็บไหนสักที่จำไม่ได้แล้ว
ดังนั้นจึงขอยกผลประโยชน์ให้แก่เจ้าของเรื่อง(ที่จำชื่อไม่ได้) ด้วยคะ
เรื่องสั้นที่ 36 สามีหรือภรรยา??
ผมชื่อ นวารัตน์ ชื่อเล่น บอล ปีนี้ 18 แล้วครับ ช่วงปิดเทอมพ่อแม่พาทุกคนในบ้านรวมทั้งผมด้วย
ไปเที่ยวบ้านลุงสมศักดิ์ที่ อ.อรัญ แกมีร้านขายของในเมือง แล้วมีสวนอยู่บ้านนอก
ลุงผมฐานะดี มีลูก 2 คน ผู้ชายคน ผู้หญิงหนึ่ง และยัยคนนี้แหละที่ผมโคตรเกลียด
ยัยหนิง เป็นทอมอายุเท่าผม นิสัยแย่สุดๆ ชอบซอยผมสั้นนุ่งแต่กางเกง พูดจาไม่มีหางเสียง
ตอนเด็กๆเจอหน้ากันทีมันก็รังแกผมมาตลอด ผมเกลียดมัน
ป้าบ!! ลงรถมาไม่ทันไรมันก็ตบกระบาลผมซะแล้ว
“ไง ไอ้ตุ๊ด”
“เปรตเอ้ย....”
“ไม่เจอตั้งนาน มึงยังเหมือนเดิมเลยนะ เวลาเดินชอบบิดตูดอยู่เรื่อย”
“หุบปากไปเลยอีนี่ กูไม่ได้เดินอย่างนั้นสักหน่อย ขืนปากพล่อยอีกกูต่อยมึงแน่”
“ก็ลองดูสิ กูจะรู้ว่ามึงน่ะตุ๊ดจริงเหรอเปล่า”
“หนิง” ลุงอยู่ห่างออกไปยังได้ยิน แกได้แต่เตือนอย่างนี้ทุกที แล้วเราก็แยกย้ายไปกันคนล่ะมุม
วันหยุดอย่างนี้ความสนุกของผมมันหดหายไปเกือบครึ่งแล้ว มันน่าจะรีบๆมีผัวได้แล้วจะได้มายุ่งกับผมอีก
“จะไปค้างที่สวน?” ผมไม่ชอบใจเลยตอนที่พ่อแม่บอกว่าจะไปตั้งเต้นท์ดูดาวกันตั้งแต่คืนแรกเลย
“ที่นั้นมีไฟฟ้าไหมครับ”
“ยังไม่มีหรอกบอล ไฟฟ้าจะเข้าปีหน้าน่ะ”
“งั้น....คืนนี้ผมขอค้างที่บ้านได้ไหมครับ”
“คนเดียวเนี่ยนะ”
“ครับ คืนนี้มีแข่งบอลยุโรป นัดสำคัญด้วย”
“บอลเขามีทีมโปรดน่ะคะ ไม่เคยพลาดเชียร์สักนัดเลย” แม่บอก
“ไม่ได้เล่นใช่ไหม”ลุงถามเหมือนกังวลว่าผมจะติดพนันบอลหรือเปล่า
“เปล่าครับ ผมไม่เล่นหรอก แต่นัดนี้ชี้ชะตาชิงชนะแล้ว ผมไม่อยากพลาด
นะครับ...ให้ผมเฝ้าบ้านคืนหนึ่งนะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมค่อยตามไป”
“เอางั้นก็ได้ เฝ้าบ้านดีๆนะล๊อคประตูหน้าต่างทุกบ้านด้วย”
“ครับผม” ทุกคนช่วยกันขนข้าวของขึ้นรถสองคันพากันไปตั้งเต้นท์ดูดาว
เด็กๆคงสนุกกับก่อกองไฟปิ้งย่างของอร่อยๆมากกว่าดูดาวแน่ แต่ที่แน่ๆเลยคืนนี้ผมได้อยู่ตามลำพังกับทีมโปรดเท่านั้น
บ้านของลุงเปิดชั้นล่างขายของชำอยู่กลางซอยที่ค่อนข้างเงียบ เพราะด้านหลังเป็นที่ดินเปล่าเจ้าของปล่อยทิ้งมาหลายปี
หญ้าขึ้นสูงท่วมหัว ผมออกไปซื้ออาหารเย็นมาทาน แล้วอาบน้ำแปรงฟัน ตั้งนาฬิกาให้ปลุกตอนตี 1
เพราะคู่ชิงมีถ่ายทอดตอน ตี 2
ฮ่า.......สวรรค์แท้ๆ ได้อยู่ตามลำพังบนเตียงนุ่มแล้วทีมโปรดที่กำลังรออยู่
ปั่ง!
ผมสะดุ้งเฮือกขึ้นมากลางดึก เสียงอะไร?? หันไปมองนาฬิกา 11.27 แล้ว ขโมยเหรอ
ผมรีบลุกไปคว้าไม้เทนนิสของยัยหนิงเดินย่องไปที่บันไดลงชั้นล่าง มีเงาคนอยู่ในบ้านจริงๆด้วย
ผมกำไม้เทนนิสในมือแน่นแล้ววิ่งพรวดลงไปข้างล่าง
“เฮ่ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!”
“เฮ่ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!”
............................................
........
“อีหนิง??”
“อะไรของมึงวะ อีตุ๊ดตะโกนซะกูตกใจหมด”
“มึงโผล่มาได้ไงวะกูนึกว่าเป็นหัวขโมยเสียอีก เกือบฟาดมึงซะแล้ว”
“ก็ลองมึงพาดดูสิ กูจะเตะมึงเลย ไอ้นี่ แม่มึงเป็นห่วงวิทยุในรถออกข่าวว่ามีคนแหกคุกในเมืองตอนหัวค่ำนี่
บ่นเป็นห่วงมึงไม่หยุดเลย กูเลยบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนมึง”
“เห้อะ อย่างมึงน่ะเรอะเป็นห่วงกู”
“ทำไม หน้าอย่างกูนี่เป็นห่วงญาติไม่เป็นเรอะไง”
“สำหรับกูล่ะไม่แน่ๆ บอกมาดีๆไม่ต้องมาเสแสร้งเลยมึง”
ยัยหนิงเม้มปากไม่ชอบใจที่ผมเห็นสันดานมัน
“เอ่อ! ก็ได้ มึงพูดถูก กูกลับมาก็เพราะส้วมในนั้นมันเข้าไม่ได้ มีแต่คนงานใช้สกปรกชิบหาย”
“กูว่าแล้ว”
-
ยัยหนิงไม่สนใจหิ้วกระเป๋าวิ่งขึ้นชั้นบน มันคงใกล้รั่วแล้วมั่ง
“ว้ายยย!!!” มันแหกปากยังกะผู้หญิง ผมตกใจรีบวิ่งขึ้นไป
“หนิง!!” ผมร้องได้คำเดียวมือแข็งๆตะบบปิดปากผมทันควัน มืออีกข้างรัดรอบตัวหนีบแขนผมไว้แน่นก่อนลากเข้าไปในห้อง
ยัยหนิงโดนอีกคนปล้ำจับหักแขนไขว้หลังไว้ กับพื้น ผมดิ้นรนหนีด้วยความกลัว
ปึ่ก!! เจอหมัดซัดเข้าเต็มท้องผมถึงกับจุกหายใจไม่ออกล้มตัวงอเป็นกุ้งเลย
สองมือโดนรั้งไปข้างหลังมัดไว้แน่นเหมือนหมูเลย
“หุบปากไว้นะเว้ย ขืนร้องออกมาคำเดียว กูเชือดมึงสองคนเหมือนเชือดไก่จริงๆด้วย”
เสียงแหบพร่ากรอกอยู่ข้างหู ก่อนกระชากผมขึ้นมาเหวี่ยงล้มข้างๆยัยหนิง
เราโดนเตะให้มาซุกตัวอยู่ซอกข้างเตียงด้านใน ห่างจากหน้าต่างที่ผมเปิดทิ้งไว้
บ้าจริง! เป็นเพราะผมเปิดหน้าต่างไว้แท้ๆมันถึงปีนเข้ามาได้ ผมมองไอ้สองคนนั้นทีแรกนึกว่าหัวขโมย
แต่พอมองดีๆแล้วหัวเกรียนเสื้อสีเดียวกันแบบที่เคยเห็นนักโทษในเรือนจำใช้
“เฮ่ย มีข้าวเหลือบ้างไหม”
“มีๆๆ ข้างล่างในตู้เย็น มีกับข้าวเพียบ ขนมนมเนยเต็มไปหมด” ยัยหนิงบอกปากคอสั่นไปหมด ไม่เหลือมาดทอมอีกแล้ว
ไอ้สองคนมองหน้ากัน ก่อนหนึ่งนั้นออกไปหาของกิน
“ในบ้านมีเงินเท่าไร”
“ไม่เยอะ ลองหาดูในลิ้นชักนั้นสิ ฉันเก็บของไว้ในนั้น”
มันรีบค้นลิ้นชักออกมาดู ผมมองยัยหนิงที่มองผมอยู่เหมือนกัน เวลานี้พวกเรากลัว
และคิดว่าร่วมมือกับมันให้ในสิ่งที่พวกมันต้องการเป็นการดีที่สุดแล้ว
“มีแค่นี้เรอะ” มันหันมามองหน้า ในมือมีเศษแบงค์ไม่กี่ร้อย
“ก็นี่วันหยุดเงินส่วนมากเอาไปฝากแบงค์แล้ว”
“ผมมีมือถือนะ โน๊ตบุ๊คด้วย น่าจะพอขายเป็นเงินได้นะ”
ผมรีบบอกเพื่อไม่ให้มันอารมณ์เสีย ถ้าได้จนพอใจแล้วมันอาจจะรีบหนีต่อ
“เฮ่ย” อีกคนเข้ามาหอบเอาของกินมาเต็มสองมือ พวกมันรีบแกะกินขนมปังกับเศษไก่ทอดเหลือๆอย่างหิวโหย
ส่วนพวกผมได้แต่มอง ในคุกก็มีอาหารไม่ใช้เหรอ ทำไมถึงกินเอาๆยังกะอดอยากมาเป็นปีเลย
ช่วงเวลาที่รอคอยมันช่างยาวนานและทรมานมากๆด้วย ผมอยากขยับตัวแต่ก็ไม่กล้า
มันสองคนกินไปมองพวกเราไปเรื่อยๆไม่ให้คลาดสายตาสักวินาทีเดียว
สายตามันชักจะส่อแววบางอย่าง ผมเป็นห่วงสวัสดิภาพยัยหนิงแล้วสิ
และแล้วหนึ่งในสองก็ลุกขึ้นคว้าแขนยัยหนิงลุกขึ้น
“อย่านะ...”
“ปล่อยเธอนะ” ผมพยายามลุกขึ้น แต่เจอตีนอีกคนยันเข้าที่อกกดให้ติดอยู่กับผนังแข็งๆ
เสร็จแน่เลย ผมเริ่มหมดหวังแต่ทุกอย่างกลับไม่ใช่อย่างที่คิด
มันลากยัยหนิงให้ยืนชิดผนังแล้วซุบซิบถามอะไรบ้างอย่าง
“จะทำอะไรน่ะ เอาของที่ต้องการแล้วออกไปซะดีกว่า”
ไม่มีใครสนคำพูดผมเลย ยัยหนิงหน้าซีดได้แต่ยืนนิ่งแล้วพยักหน้าหงึกๆอย่างเดียว
เธอบอกอะไรตอบไอ้เกรียนนั้นก่อนถูกเหวี่ยงกลับมาล้มลงข้างๆผม
ไอ้คนแรกเดินออกไปข้างนอกเหมือนจะหาอะไรบ้างอย่าง
อีกคนลุกขึ้นปิดหน้าต่างให้มิดชิด แล้วเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ
“หนิง.....กูว่ามึงแย่แน่ๆเลย ฟังนะ....มันเป็นนักโทษแหกคุก แล้วตอนนี้มันจะข่มขืนมึง
ไม่ว่ายังไงมึงต้องอดทนไว้นะ พวกมันจะทำอะไรอย่าไปขัดขืน เอาชีวิตรอดไว้ก่อน กูจะเป็นกำลังใจให้มึงนะ”
“มันไม่ข่มขืนกูหรอก”
“อ้าว??”
“ไอ้นั้นมันบอกกูว่า.....มึงน่ารักมาก มันจะขอนอนกับมึงได้ไหม กูบอกว่าได้
มันเลยถามหาถุงยางกับวาสลีน กูก็บอกไปว่าอยู่ในห้องน้ำห้องพ่อกูโน่น”
“หา??”
ปัง!!! ประตูเปิดผ่างเข้ามา ไอ้หัวเกรียนคนแรกกลับเข้ามาแล้วพร้อมของในมือ
เอ่อ.....ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย?? ผมหันมามองหน้ายัยหนิง
“ไอ้บอล....ไม่ว่าจะยังไงมึงต้องอดทนไว้นะ พวกมันจะทำอะไรอย่าไปขัดขืน
เอาชีวิตรอดไว้ก่อน กูจะเป็นกำลังใจให้มึงนะ”
ไอ้หัวเกรียนสองคนหิ้วปีกผมโยนขึ้นบนเตียง
“อิเปรต....” ผมด่ามันได้คำเดียว ไอ้สองคนนี้รุมฉีกเสื้อผ้าผมออก เสื้อกางเกงไม่เหลือชิ้นดีเลย
-
“แม่ง...ขาว น่าฟัดชิบหาย”
“อย่า...” ผมร้องห้ามได้นิดเดียว ก็โดนเอาปากมาปิดปากผม
กร๊วกเอ้ย....ขยะแขยงที่สุด มันจับหน้าผมไว้แน่นไม่ยอมให้เบือนหนีไปไหม
มันบดปากไปมาบังคับให้เปิดปากแล้วมันก็สอดลิ้นเข้ามา
อี้ย.......อูวววว...
อีกคนบีบหน้าอกผมแรงๆเค้นจนมันตั้งเต้าแล้วเล็มเลียดูดจนแดงเจ็บไปหมด
ผมดิ้นหนีไม่ได้มือถูกมัดไข้วหลังอยู่อย่างนั้น ไอ้สองคนนี้ทำอะไรได้ตามอำเภอใจ
มันทำเหมือนกับผมเป็นผู้หญิงของมัน มันขบดูดนมผมเสียงดัง จ๊วบๆ น่าเกลียดที่สุด
“อืมม....เนื้อแน่นน่ากินจริงๆ อีหนู เป็นเมียพี่นะ รับรองจะทำให้เสียวสนุกสุดๆไปเลย”
“อือออ....อืมมมมม” ผมดิ้นรนกรีดร้องอยู่ข้างใน พอไอ้เกรียดปล่อยปากเป็นอิสระ
ผมกลับหอบแฮ่กร้องไม่ออกสักคำ มันจูบไซ้หนวดหยาบๆที่ซอกคอผม
มันรู้สึกเสียวแล้วขนลุกไปหมด ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ยิ่งทั้งคู่เอาหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดสั้นๆถูไถหน้าอกผมไปมา
แล้วดูดดุนรัวลิ้นตรงส่วนหัวแดงๆจนเปียกน้ำลายแฉะไปหมด
“อย่า....พอ.....พอแล้ว” ผมร้องไม่เป็นคำ บางอย่างข้างในผมกำลังเต้นพล่าน
ร่างกายสั่นสะท้านโดยเฉพาะตรงกลางหว่างขา มันแข็งพองเป็นลำขึ้นมาเลย
“อ่าาาาา...”
“ซี้ดแล้วใช่ไหม”
“ไม่..ปล่อยนะ ...ปล่อย....อ๊า....” มือแข็งๆลูบต่ำใต้สะดือวนเวียนรอบๆส่วนพองนูนของผม
“ชอบที่ทำหรือเปล่า”
“ไม่ชอบ อย่านะ...ปล่อยสิ....ปล่อยผม”
ไม่ว่าผมจะปฏิเสธยังไง แต่ตรงนั้นกลับไม่อยากให้เขาหยุดสะโพกขยับเหมือนจะสู้มือมากกว่าหนี
สองคนหัวเราะร่าเยาะเย้ยผม คนหนึงเลียปากด้วยความอยาก
เขาแหกขาผมออกกว้างแล้วซุกหน้าลงไปคลุกเคล้าเครื่องเคราผม
“อูวววววววว.....” สวรรค์ ผมสัมผัสได้ถึงคำๆนี้ มันช่างวิเศษจริงๆ มันสร้างความเสียวให้แก่ผมเป็นอย่างมาก
โดยที่อีกคนก็ไซร้หน้าอกผมไม่หยุด ทั้งคู่หายใจพรืดพราดเสียงหื่นกระหายชัดเจน
มันกระตุ้นอารมณ์ความอยากผมลุกโชนเหมือนไฟ
“อ่า....น้องนี่น่าเอาจริงๆ” เขาเงยหน้าขึ้นน้ำลายย้อยจากหน้าอกผมเป็นทาง
อีกคนที่กำลังคลุกวงในผมก็เงยหน้าขึ้น ทำให้จังหวะหรรษาแผ่วลง
“อย่า.....อย่าหยุด....พี่ครับ” เป็นผมเสียนี่ที่กระสันอยาก
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยที่ผมได้สัมผัสรสชาติหื่นกระหายหยาบเถื่อนถึงใจอย่างนี้ ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรแล้ว นอกจาก.....
ทั้งคู่ถอดเสื้อผ้าไวยังกะลิง พริบตาเดียวก็ล่อนจ้อนเปิดเผยถึงรอยสักเต็มตัว
แต่นั้นไม่สะดุดตาเท่า แท่งเนื้อสีจัดขนาด 6 นิ้ว กำลังแข็งพอดี ท้าทายสายตาผมอยู่
ที่โคนแท่งสีจัดดูสะอาดตา มีขนขึ้นดำขลับเป็นวงกว้าง ผมกลืนน้ำลายเฮือกเลย
คนที่กำข้อเท้าผมแหกกว้าง เลียปากแผล่บแล้วก้มลงหาตอปิโดผมวินาทีนั้นเป็นอะไรที่รอคอยมาก
ผมมองมันหายเข้าไปในปากพี่เค้า ตั้งแต่ต้นจนจบหมดตอไม่เหลือหลอ
“โอ้อออออออ.......”
ผมแอ่นตัวขึ้นเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสจากความเปียกชื้นของลิ้น และการดูดดื่มแบบเนิบๆพร้อมขยับปากขึ้นลงอย่างช่ำชอง
ก้นผมลอยขึ้นตามจังหวะปากเพื่อให้เขาดูดดื่มให้หนำใจ
“อ่า....อ้า....โอ้ววววว” ผมดิ้นพล่านเหมือนปลาโดนทุบหัว
อีกคนก็ซุกกไซ้ซอกคอกับหน้าอกประเคนความเสียวซ่านให้ผมอย่างต่อเนื่อง
สมองคิดอะไรไม่ออกแล้ว สองคนนี้กำลังทำให้ผมเป็นบ้าด้วยความหรรษา ผมร้อนผ่าวแทบลุกเป็นไฟเลยทีเดียว
“น้องจ๋า...ช่วยผัวหน่อยนะ”
ผมลืมตามาเห็นท่อนลำขนาดเขื่องจ่อที่หน้า จังหวะที่ถูกบรนเบอรข้างล่างทำให้ผมไม่รู้สึกอายหรือผิดแต่ประการใด
ผมหน้ามืดตามัว ยอมอ้าปากปล่อยให้มันเข้ามาในปาก กลิ่นมันแปลกๆ รสชาติก็พิลึก
แต่ก็รู้สึกถึงความเสียวที่ประดังเข้ามาพร้อมๆกับปากดูดดุนข้างล่าง
ผมเริ่มเลียนแบบใช้ลิ้นเลียสลับขบและดุ้นไปมา เล่นสักพักผมก็สามารถทำได้เหมือนพี่อีกคน
“อู้........อ่า.....ดี เสียวชะมัด” เขาแอ่นสะโพกดันตัวเองเข้ามาในปากผมไม่หยุดแล้วครางเสียงดังตลอดเวลา
ผมดูดแล้วใช้ปากรูดลำเทียนเล่นตามพี่อีกคน เขาเล่นตอปิโดผมจนพอใจแล้วก็จับขาผมยกขึ้นจนก้นลอยจากเตียง
โอ๊ะ!!!.....เขาเลียที่รูก้นผม
“อืมมมมม.....อืออ!!”
ผมตกใจสุดขีดเพราะไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ได้แค่ร้องเสียงอู้อี้ๆเท่านั้น ปากผมโดนอุดอยู่
ผมโดนแหวกรูออกกว้าง แล้วใช้ลิ้นแยงเข้าไปอย่างไม่รังเกียจเลยสักนิด ผมเสียวมาก
เรียกว่าโคตรเสียวจนก้นลอยเด้งหงึกๆ พี่เค้าเลียรูตูดซะเปียกโชก
ผมรู้สึกได้ว่าเขาทาวาสลีนรอบๆด้วย พวกเขากำลังจะ....
รู้ทั้งรู้ว่าจะโดนอะไร แต่ผมตอนนี้กำลังเสี้ยน กำลังอยากจนไม่รู้สึกกลัว
พี่ที่เอาปากผมอยู่ถอยออกไปปล่อยให้เพื่อนได้บรรเลงเต็มที่ ผมพงกหัวมองพี่อีกคนกำลังใส่ถุงยางซ้อนถึง 2 ชั้น
“น้องน่ารักมากนะ เป็นเมียพี่นะพี่จะทำให้มีความสุขจนลืมไม่ลงไปชั่วชีวิตเลย”
“ครับ...” ผมพยักหน้าหงึกๆยอมเขาแล้ว ยอมทุกอย่างจริงๆ
พี่เขายกสะโพกผมขึ้นเอาหัวมาจ่อที่รูแล้วถูวนเป็นวง เล่นเอาผมต้องหลับตา รอคอยความซี้ดเสียวเลย
และแล้วเจ้าหัวตอก็ค่อยๆกดลงมา
มันมาแล้ว........มันมาแล้ว ดีที่ได้น้ำมันมาช่วย มันค่อยๆลื่นเข้ามาทีละนิด
ผมลืมตาโพลงเลยตอนนี้ รู้สึกเจ็บๆแสบๆ แล้วก็แน่นไปหมด
จังหวะสุดท้ายมาถึงพร้อมขนหมายระคายก้นกับโคนอวบแน่นอัดเข้ามาเล่นเอาลมออกหูผม ปื้ด.....
อา.....ความเสียวมาแล้ว รังสีของความซาบซ่านกำลังแผ่ขึ้นมาช้าๆ พี่เขาดันมันเข้าสุดลำ
เขามองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างยินดีปรีดาที่ได้เป็นผัวผมแล้ว
นาทีต่อมาลีลาก็โยกถวายลำนั้นเป็นอะไรที่สุดยอดมาก
เขาบรรเลงความเสียวให้ผมได้อย่างมากเลยล่ะครับเข้าออกแต่ละทีสะเทือนไปทั้งตัว
เพิ่มเสียวและดีกรีความร้อนแรงให้สุดติ่งไปเลย
“อ่า....อูว.อูว...เสียว...อ่า...ตูดผม”
“มา...เรามาสนุกต่อดีกว่า” พีอีกคนเข้ามาคล่อมกลับหัวกลับหางบนตัวผม
เขากดตัวเข้ามาเต็มปากผม ส่วนตัวเองก็ก้มลงมาบรนเบรอผมด้วยปาก ขณะที่ตูดผมโดนกระหน่ำอย่างเมามัน
โอ้.....คุณพระคุณเจ้า....พ่อจ๋า แม่จ๋า เสียวแทบจะตายห่าเลย
ผมไม่เคยเจออะไรสุดๆอย่างนี้มาก่อน ไม่คิดว่าผู้ชายด้วยกันจะมันได้ถึงขนาดนี้
ผมเสียวขาดใจโดนทั้งหน้าทั้งหลังอย่างนี้ ผมยอมตายเลยขอแลกกับเซ็กส์สุดเหวี่ยงอย่างนี้อีก
“โอ้อออ...โอ้!...ตูดเมียฟิตโคตรๆเลย...พี่ชอบ! ชอบ! อ่า..... สุดยอด....จะไม่ไหวแล้ว....พี่จะถึงแล้ว อ๊า!!!”
พี่เขารัวปืนกลใส่ผมซอยดังป้าบๆๆๆๆๆๆๆๆ
“โอ้ย...ยัดแม่ง....กูสะใจจริงเว้ย!!!!”
เขาแหกปากสุดเสียงเพราะความเสียว อัดความสุขเข้ามาเต็มตัวผมเองก็เสียวสุดๆจนระเบิดออกเต็มปากพี่อีกคน
เขาดื่มกินความสุขผมดัง อึกๆๆอย่างหิวจัดแล้วเลียจนสะอาด ผมแทบจะสลบเหมือดถ้าท่อนลำในตัวถูกดึงออกดัง ป๊อก!!
โห...ยังกะจุกก๊อกน้ำแน่ะ ผมเห็นน้ำเต็มถุงยางเลย ก้มผมรู้สึกกลวงโบ๋
โล่งแต่ก็หวิวๆชอบกล แต่ไม่ถึงอึดใจก็มีคนใหม่มาแทนที่ เขายกขาผมพาดไหล่
“รับพี่เป็นผัวอีกคนนะ เมียจ๋า” เขาดันท่อนลำแกร่งเข้ามาพรืด.....ทุกอย่างไหลลื่นอย่างดีไม่เจ็บสักนิด
ข้างในตัวผมแน่นอีกครั้ง และไม่ต้องรอช้า เขาเร่งจังหวะเข้าออกกระตุ้นความเสียวให้ผมอีกครั้ง
“โอ้วว...โอ้ย...อ้า....อ้า” ผมร้องครางอ้าๆๆๆเพราะความเสียว ลีลาอัดตูดผมนี่โคตรมัน
ไอ้นั้นของเขาก็แข็งแรงกระหน่ำแทงผมได้ถึงอกถึงใจ ผมเสร็จแล้วเสร็จอีก
พี่สองคนเวียนกันเอาผมตั้งแต่เที่ยงคืนยันตี 5 คนหนึ่งเสร็จตั้ง 4-5 รอบ
ส่วนผมได้ไม่รู้ตั้งกี่รอบ เหนื่อยแทบขาดใจ ทั้งคู่หอบเสื้อผ้าเดินสะโหลสะเหลหนีออกจากบ้านไป
“ไอ้บอล....ไอ้บอล” ยัยหนิงแกะเชือกมัดมือออกมาได้ มันประคองผมพลิกหงายขึ้นมา
“น้ำ....” ผมเสียงแหบเสียงแห้งไม่มีแรงจะกระดิกนิ้วด้วยซ้ำ
ยัยหนิงวิ่งลงไปข้างล่างไม่นานก็กลับขึ้นมา ผมลืมตาขึ้นมาเห็นยัยหนิงยกขวดน้ำขึ้นดื่ม
อ้าว?? ที่ไหนได้มันก้มลงมาป้อนน้ำด้วยปากมัน ไม่มีทางหนีหรือพูดอะไรได้ ผมจำต้องดื่มจากปากมัน
แฮ่ก.....
“ยัย....”
“บอล....กู...กูทนไม่ไหวแล้ว”
“ห๊ะ??”
“มึงน่ารักจริงๆนะ กูไม่เครู้เลยว่ามึงจะทำให้กูเสี้ยนขนาดนี้”
“มึง...” ตายโหงแล้ว ผมไม่มีแรงหนีสักนิด ยัยหนิงลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าออก นมมันเล็กเป็นไข่ดาว
ตัวก็ผอมมันค้นของจากใต้เตียงออกมา แกะผ้าห่ออกทีล่ะผืน ผมมองตาโตเลย
“มะ...มึง.....มึงจะทำอะไร”
ในมือมันหยิบบางสิ่งออกจากห่อผ้า สากกระเบือ!!
“อิ....อิหนิง...นั้น??”
“ไอ้นี่แหละ ไม้เด็ดกู แฟนกูเจอไอ้นี่มาเป็นต้องหลงกูทุกรายเลย ไอ้บอล.....มึงเป็นเมียกูเถอะ”
จ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....
The End
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
จิ้มจึก
-
หนิงนางฮามากอ่ะ
-
:laugh:
ฮามาก แอบสงสารนายเอกเบาๆ
จบรึยังเอ่ย อยากรู้ตอนต่ออ่ะ
o18
-
ฮาหนิงมากอ่ะ
-
โบ๋บบบบบบ แน่ๆ :oo1: :oo1:
-
5555 ทั้งหื่นทั้งฮา :m20:
ไอ้เราก็นึกว่าจะเป็น....แต่ที่ไหนได้เป็น สากกระเบือ :jul3:
:กอด1:
-
:jul1:
-
เคยอ่านเวอร์ชั่นสามีภรรยา
แอบจิ้นอยู่เหมือนกัน
ดั่งฝันเป็นจริง XD
-
สงสารบอล :m25:
-
โอ๊ย...ขำตอนสุดท้ายที่สุด5555 :laugh:
สรุปได้เป็นเมียทอม...จะได้ไม่ขาดดุล
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
แต่ขำยัยหนิง กรีากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
ห๊ะ เฮ้ย เอ๊ะ ยังไงของนาง
แต่พี่คนคุกทั้งสองทำเอาอึ้ง :pighaun:
-
:-[
ได้3เลยวุ้ยยยยยยยย
-
เอิ่ม...เจอตอนนี้แล้วเม้นต์ไม่ออกเลย
อึ้ง........
:L2: :pig4: :L2:
-
เอ่อ...เลือดท่วม
-
เรื่องโรม แต่งต่อนะค่ะะ :L2:
เกี๊ยวเอ๊ยย น่ารักจริงๆๆ
-
ได้ใจไปเลยเรื่องนี้ หื่นปนฮา ดีแท้ o13 o13 o13
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
หนิงชีฮามากกกก :m20:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m20: จะสงสารหรืออะไรดีเนี่ยนู๋บอล แต่หนิงชีแร๊งอ๊า
-
:haun4:
-
ฮามากเลยอ่ะ นายเอกน่าสงสารมากเลยอ่ะ
-
จ๊ากสู้ใช่มั้ยบอล
-
:call: :call: :call:
-
:laugh: ฮาสุดๆ
-
หนองเธอจะฮาไปไหนชอบๆ
-
ฟ้าเหลืองง สุดจะบรรยายยย
คิคิ
-
อ่า...พูดไม่ออกบอกไม่ถูก :jul3:
-
หนิงอะไรกันนั่น ส่วนบอลไม่รู้จะสงสารหรือยังไงดีนะเนี่ย
-
ฮาหนิงสุดๆไปเลย
-
เอิ่ม ถือว่าไม่ขาดทุนนะบอล ได้ถึงสาม ฮา ฮา
-
เออ... ที่อ่านอยู่นิยายวายชิมิ....ชิมิ.........ชิมิ.............
-
5555555555555555+...... ฮามาก!!!!!!
-
:jul1: ตายๆๆ นู๋บอลตายแหงมๆ
-
เม้นต์สำหรับ คู่เก้งกวาง... ฮามาก!!!! แทบกลั้นขำไม่อยู่!!!!!
-
อ๊ากกกสากกะเบือ
-
หนิงฮ่าๆ
-
ฮาตอนจบ :laugh:
-
บอลเอ๊ยบอล เป็นเมียกระทั่งทอม 55555555555
อยากให้พี่สองคนนั้นกลับมาจัดอีกซัก(หลายๆ)รอบจัง อิอิ
-
เอ่อะ น้องบอลจะเป็นไรมั๊ยนี่
-
อิหนิงใช้สากโว้ยเฮ้ย แปลกแหวกโลก
-
จะสงสารบอลดีไหมเนี่ย :z1: :haun4:
-
โอ๊ยยยยย ฮามากๆค่ะ :laugh:
แอบสงสารบอลเล็กน้อย. เล็กน้อยจริงๆ 55555
ป.ล. ต่อเรื่องโรมเถอะค่ะ คิดถึงฟีบี้น้อยยยยย
-
ที่แท้สองคนนี้เค้าเป็นโจรปล้นสวาทนี่เอง
สงสารก็แต่นายเอก(หรือเปล่า) ของเรา
สองคนนั้นก็ว่าหนักแล้วนะ มาเจอของหนิงอีก
ไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โต :laugh: สงสารก็สงสาร ฮาก็ฮา
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ฮัม
หนิงงงงงงงงงงงงงงง
ผิดที่ ผิดทางอ่ะป่าวววว
-
:laugh: หมดแรงแทนเลยนะนั่น 5555
-
น้องบอลๆๆ งานนี้โดนทำไปหลายประตูเลยทัเดียว :-[
-
โถ บอล ต้องเป็นเมียกระทั่งกะผู้หญิง
-
ของแท้จะแพ้สากป่าวเนี่ย 555
-
เคยอ่านเรื่องของสองสามี-ภรรยาเหมือนกัน
แต่ชอบเรื่องนี้มากกกก 555
-
แม้แต่กับหนิง บอลก็ยังกลายเป็นเมียเลยอะ :laugh:
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เหนือโจรมีทอม
บอลเอ๊ย ซววยแท้
-
แม้แต่ทอมก็ยังไม่เว้นนะบอล :jul3:
แต่ถึงขนาดสากกะเบือเลยเหรอ
คาดว่าอีกนานกว่าตรงนั้นจะกลับเข้าที่นะ :laugh:
-
มาถึงตอนจบเล่นเอาอึ้ง
หนิงฮาอ่ะ แต่สงสารบอลนะเนี่ย
-
แล้วที่นี้ใครจะเป็นผัวเป็นเมียอ่ะ 55555555555555555
-
น่าสงสารบอลจริง ๆ :sad4:
-
:pighaun:
ทั้งฮา ทั้งเป็นลม ยาดมด่วนนน... :jul1:
-
=w= สากกะเบือนี่คือกางเกงในทอมติดตอปิโดใช่มะ คืนเดียวได้...3คนเลย นั่งไม่ลงไปอีกหลายวันแหงมๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักจนโดนกินทั้งชายหญิง
-
หื่นอยู่ดีๆ :pighaun:
...ฮาเฉย :laugh:
-
หนิงอย่างฮาอ่ะ
-
ทุกเรื่องเรียกเลือดสุดๆเลย
คนอ่านไม่ได้หื่นน้าาาาแต่ชอบ อิอิ
เรื่องสุดท้ายมาสะดุดตอนจบ
กรี๊ดดดด ไหงได้สามีหมดล่ะ 5555
หนิงฮาสุดและ ณ จุดนี้
-
เรื่องสั้นๆ 2-3 ตอนจบจ้า แนวตบจูบกลิ่นไอชีสกับมายองเนสเบค่อนนิดๆ อิอิ :laugh:
เรื่องสั้นที่ 37 บุบเพอาละวาด
ร้อน.....อากาศเดือนนี้ร้อนจริงๆ ขนาดกลางค่ำกลางคืนก็อบอ้าวไม่แพ้กลางวัน
วฤทธิ์เช็ดเหงื่อรอบคอ มือดึงเสื้อยืดเก่าๆสะบัดให้ลมเข้าหน่อย สนามหลวงในวันนี้คนพลุ่กพล่านไม่น้อย
ชายหนุ่ม มองนาฬิกาข้อมือ 19.53 น บอกว่าจะมารับ 2 ทุ่มก็จริง แต่มาให้ไวหน่อยก็ไม่ได้ ร้อนจะตายอยู่แล้ว
เอ.....หรือว่าเขามารอผิดด้าน ไปหาจุดที่สังเกตง่ายๆดีกว่าไหม??
“เฮ่ยยย..”
ร่างเล็กสะดุ้งโหยง หันไปมอง ฝรั่งผมทองยืนแอ่นพุงหน้าแดงยิ่งกว่าตูดลิงอีก
“เท่ารายยยยยยย”
บ๊ะ พูดไทยได้ด้วย
“ว่าไงนะ?”
“เทาาาาาาาา...รายยยยยยยยย” คราวนี้ลากเสียงยาวกวนตีนซะแล้ว
“me??” ชี้ที่ตัวเอง
“yesssss”
“no….no …no sell” พูดถูกหรือเปล่าหว่า ภาษาอังกฤษเขาไม่แข็งแรงเสียด้วย
วฤทธิ์ถอยห่างจะเดินหนีอยู่แล้ว จู่ๆก็โดนโอบไหล่ร่างหนักกึ่งโอบกึงกอดเขาเฉยเลย
“Please…..I'm lonely….มายอยากอยู่คนเดียววววว”
กลิ่นเหล้าหึ่งผสมกลิ่นเหม็นเหียนยังกะอ๊วก น่าขยะแขยงชะมัด ทว่าเสียงทุ้มต่ำข้างหูนี้ฟังน่าสงสารจัง
ชายหนุ่มยืนดันร่างหนาหนักเหมือนไม้ค้ำยันต้นไทร มองไปทางไหนก็ไม่มีใครมาช่วยเลย ทำไงดีวะ
“เทาราย...เท่าราย ยูถึงจะอยู่กับไอ How much?”
“เห๊อะ จะจ่ายไหวเรอะ ค่าตัวไอแพงนะ”
“How much?”
“10,000” เขาหัวเราะเยาะเบาๆ
“OK”
“What!!”
ท่อนแขนโอบรอบไหล่รัดแน่นขึ้นมากระทันหันลากคอเขาข้ามถนนไปยังตรอกเล็กๆค่อนข้างมืด
“เดี๋ยว! เดี๋ยว....เดี๋ยวก่อน” วฤทธิ์เริ่มกลัวเขาดิ้นรนหนี มือที่โอบไหล่จิกต้นคอเขาแรง นี่ไม่ตลกแล้ว “ช่วยด้วย!!! ตำรวจ...”
ผัวะ!! หมัดฮุกเข้าที่ท้องเขา ชายหนุ่มตัวงอเป็นกุ้ง ร้องไม่ออกอีกสองมือแข็งแรงขยุ้มเสื้อด้านหลังกระชากเขาตัวแทบปลิว
ร่างเล็กลอยกระแทกผนังไม้ของบ้านหลังหนึ่ง เสียงดังโครม! ลั่นไปทั้งตรอก แต่สิ่งที่ตามมาคือความเงียบงัน
ร่างหนาหนักกดตัวเขากับผนัง วฤทธิ์ต้องเอามือยันไว้ไม่ให้หน้าโขลกขณะที่ด้านหลังเขากอดรัดมือฟอนเฟ้นเขาทั่วทั้งตัว
ฟันคมๆกัดเข้าที่ซอกคอ “โอ้ยยย..”
กางเกงถูกร่นลงคาหัวเข่าพริบตาเดียวความร้อนรนที่แข็งขืนก็รุกล้ำเข้าในตัวเขา
“อ๊า!!!” วฤทธิ์ร้องลั่น ฝ่ามือชื่นเหงื่อตะครุบปิดกลั้นเสียงเขาไว้
นี่เขา....กำลังถูกข่มขืน
“ho...good .....ho yessss…..yes!”
วฤทธิ์น้ำตาไหล รู้สึกเจ็บแปล้บทุกครั้งที่ถูกล่วงล้ำ ร่างแกร่งจ้วงโจนเข้ามาไม่หยุด
มือข้างที่ปิดปากเลื่อนลงมาด้านหน้ากำกระชับขยับเร็วชักนำให้เขารู้สึกเสียวซ่าน
“ไม่...ปล่อย....อ่า...อ๊า!!”
ในความเจ็บปวดมีความหรรษาสอดแทรกเข้ามาด้วย วฤทธ์ไม่รู้เลยว่าเขาตอบสนองออกไปยังไงบ้าง
นอกจากรับรู้ถึงแรงระเบิดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง น้ำขาวขุ่นไหลรินเข้าในตัวเขาไม่หยุด กว่าอีกฝ่ายจะพอใจ
ร่างเล็กทรุดฮวบลงกับพื้น เรี่ยวแรงหายไปหมด เขาได้ยินเสียงรูดซิบขึ้น
“ฮูวววว.... เยี่ยมมาก”
ธนบัตรหลายใบร่วงลงกับพื้นบนตัวเขา แล้วคนๆนั้นก็เดินหายไปกับความมืด
วฤทธิ์นั่งตัวสั่นอยู่ที่นั้นอีกหลายนาที เขากลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาพยายามประคับประคองตัวเองขึ้น
ก่อนจะได้ยินเสียงมือถือในกระเป๋ากางเกง
“....ฮัลโหล”
“อาร์ม พี่ขับรถวนหาแกตั้งนาน ไปอยู่ไหนมา”
“พี่นนท์.....ช่วยผมด้วย”
“อาร์ม...”
“ช่วยผมด้วย...”
************
-
ช่วงเวลาสองสัปดาห์มันเหมือนฝัน ไม่มีสิ่งใดเป็นเรื่องจริง
วฤทธิ์มองลอดหน้าต่างของเครื่องบิน ที่กำลังจะมุ่งหน้าไปอเมริกา
ใช่....เขากำลังมุ่งหน้าไปหาพี่สาว หลังจากนอนซมอยู่ในโรงพยาบาล
วาทินพี่ชายบอกทางบ้านว่าเขาไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน
แต่ตลอดเวลาเขานอนซมอยู่โรงพยาบาล มีหมอที่ดูแลเป็นเพื่อนพี่ชายจึงไม่ต้องห่วงว่าทางบ้านจะรู้
เขาต้องเย็บถึง 6 เข็ม จะลุกจะนั่งจะขับถ่ายแต่ล่ะทีก็ลำบาก แต่แผลทางใจนี่สิ มันยากจะเยียวยา
เพราะทุกครั้งที่หลับตาเขาต้องเห็นหน้าหมอนั้น ไอ้ฝรั่งผมทอง เขาอยากจะฆ่ามันนัก
จับมาหั่นเป็นชิ้นถ่วงน้ำก็ยังไม่สาแก่ใจ วฤทธิ์ต้องอาศัยยาคลายเครียดช่วยกว่าจะผ่านพ้นช่วงลำบากมาได้
“ไปอเมริกาไหม พี่มิงค์ก็อยู่ที่นั้นไปเปลี่ยนบรรยากาศหน่อยเราอาจรู้สึกดีขึ้น”
“จะให้ผมหยุดเรียนเหรอ”
“ดรอบไว้ก่อน พี่ไม่อยากให้อาร์มไปเรียนในสภาพนี้ นะ....ไปเที่ยวสัก 2-3 เดือน พี่จะคุยกับพ่อแม่เอง”
อเมริกา.....บางทีมันอาจจะทำให้เขาดีขึ้นก็ได้ ขอให้ช่วยเขาได้เถอะ
....................................................
.............................
“อาร์ม” เสียงใสกังวานเหมือนเด็กเป็นเอกลักษณ์ของวราทิพย์ พี่สาวคนรอง
เธอโบกมือหยอยๆร่าเริงราวกับนกน้อย ก่อนกางแขนโอบกอดเขาด้วยความคิดถึง กลิ่นหอมนุ่มนวลโอบล้อมเขาอย่างอบอุ่น
“คิดถึงจังเลย”
“ผมก็คิดถึงพี่...คิดถึงมากๆเลย”
“พ่อแม่เป็นไงบ้าง สบายดีไหม”
“ดีครับ ทำไมพี่ไม่กลับไปบ้านบ้างล่ะ” สองพี่น้องช่วยกันหอบกระเป๋าขึ้นหลังรถ ท่ามกลางอากาศหนาวติดลบ
“งานพี่กำลังรุ่งจ๊ะ อีก 2-3 ปีก่อนขอเก็บเงินก่อน” วราทิพย์หัวเราะร่วนขับรถพาเขาไปอาร์พาร์เม้นท์ใจกลางเมือง ชิคาโก
ทิวทัศน์ที่แปลกหูแปลกตา กลิ่นอากาศไม่เหมือนที่บ้านทำให้ชายหนุ่มตื่นเต้นไม่น้อย
“เมืองนี้ใหญ่พอๆกับกรุงเทพไหม”
“ใหญ่กว่าจ๊ะ สะอาดสะอ้าน แต่ก็มีแหล่งเสื่อมโทรมบ้าง ที่ที่พี่อยู่ดีมากนะ ไม่ค่อยมีปัญหาเลย เพื่อนบ้านก็น่ารัก”
“แล้วงานพี่ล่ะ”
“ไปได้โลด พี่กำลังรอตำแหน่งหัวหน้าฝ่าย อีกไม่กี่เดือนนี่แหละ” หญิงสาวเล่าอย่าตื่นเต้น
วฤทธิ์มองเล็บยาวสีชมพูกับแหวนเพชร เธอดูหรูและมีความสุขมาก
ห้องที่เธอเช่าเป็นห้องหรูทั้งชั้นของตึกเก่าๆแห่งหนึ่งใจกลางเมือง
ค่าเช่าเดือนหนึ่งก็หลายพันดอลลาร์ คิดเป็นเงินไทยแล้วชายหนุ่มถึงกับตะลึง
“พี่....ดูรวยจัง” วฤทธิ์เดินรอบห้องแล้วต้องอ้าปากหวอ ทุกอย่างในห้องหรูหราไปหมด
มีเตาพิงในห้อง เครื่องเสียงชั้นหนึ่ง แถมชั้นวางไวน์อีกเป็นสิบๆขวด ไม่อยากเชื่อว่าพี่สาวเขาจะเริ่ดขนาดนี้
“ใช่ไหม....บริษัทของพี่กำลังรุ่งมากๆเลย พี่ได้โบนัสตั้ง 10 เดือนแน่ะ”
“โว่...”
“เจ้านายพี่ก็นิสัยดีมากๆเลย แฟรน์ลี่กับลูกน้องทุกคน แถมชอบเมืองไทยมากๆด้วย พี่ได้เป็นครูสอนภาษาไทยเขาด้วยนะ”
“ดีจังเลยนะฮะ”
“ช่วงนี้พี่มีงานต้องเคลียร์ให้เสร็จ อาร์มอยู่คนเดียวได้ไหมแล้วพี่จะพาเที่ยววันศุกร์”
“ได้สิครับ ผมอยู่ได้ จะช่วยดูแลบ้านด้วย”
“น่ารักนะ น้องคนนี้” วราทิพย์กอดเขาแน่นเหมือนเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ
แค่การมาที่นี่ไม่กี่นาทีก็มีเรื่องเซอร์ไพร์เสียแล้ว บางที....เขาอาจชอบที่นี่ก็ได้
“พี่...นี่เราอยู่ชั้นบนสุดเหรอ”
“จ๊ะ มีดาดฟ้าด้วยนะ มองเห็นเมืองทั้งเมืองเลย”
“ผมขอไปดูหน่อยนะ”
“ใส่เสื้อหนาๆด้วย”
ชายหนุ่มสวมสเว็ตเตอร์หนาๆกับหมวกไหมพรมเดินขึ้นไปชั้นดาดฟ้า ตึกที่นี่เหมือนเห็นในหนังเลย
ดาดฟ้ากว้างไม่มีมุงอะไรมาขวางหูขวางตา เมืองที่นี่กว้างสุดลูกหูลูกตา
ตึกสูงรายล้อมแต่ก็ไม่บังทิวทัศน์รอบนอก ลมเย็นปะทะเข้ามาเขาต้องห่อตัวหนีก่อนจะเห็นบางอย่าง
หิมะ....
หิมะโปรยปรายลงมา สวยมากเลย
“เฮ่....”
วฤทธิ์สะดุ้งโหยงหันไปมองข้างหลังทันที
ติดตามตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
ไอ้หื่นโพล่มาอ่ะป่าววว :z3: :z3:
-
เจ้านายของพี่สาวอาร์มต้องเป็นไอ่ฝรั่งผมทองแน่เลยยยย :serius2:
-
บุพเพอาละวาดแล้ว แต่สงสารอาร์มจังค่ะ :L2:
-
ค้างมากมาย T T ใครเรียกหว่า
-
หือ!!! เสียงไอ้หัวทองจอมข่มขืนใช่รัป่าว!!!!
บุพเพอาละวาดหนักจริงๆ แอบสงสารอาร์มเบาๆ
-
ติดตามระยะกระชั้นชิด
-
อูยยย ไอ้ฝรั่งผมทองนั่นแน่ๆ
เอาล่ะสิงานนี้นายเอกจะจัดการยังไง
:impress2:
บวกเป็ด
-
ไอ้หื่นโผล่มาแน่เลย :z1:
ลุ้นค่ะลุ้น มาต่อไวๆนะคะ
-
เข้ามาลุ้น อิอิ
น่าสงสารนายเอกคนนี้จัง
-
ท่าทางจะอาละวาดน่าดูเลยนะ ไอ้บุพเพเนี่ย รอตอนต่อไปจ้า~
-
ติดตามอย่างเหนียวแน่น
-
รวยมันก็ดีหรอก แต่ข่มขืนนะนั่น ความประทับใจแรกหดหาย อาร์มน่าสงสาร :monkeysad:
แต่จะใช่ไอ้ฝรั่งหื่นหรือเปล่านะ ต้องใช่แน่เลย ก็บุพเพอาละวาดนี่นา :impress2:
-
สงสัยอิตาเจ้านายแน่เลย ที่เป็นไอ่หื่นนั่น
-
ฝรั่งคนนั้นหรือเปล่า
และคงไม่ใช่ว่า เขาก็เป้นเจ้านายพี่สาวด้วย ใช่ม่ะ
-
ขอให้เป็นหนุ่มคนใหม่ มาเป็นหมอรักษาใจที่บอบช้ำนะ
-
สงสัยจะ หากันจนเจอ อีกครั้ง
แต่ถ้าเป็นคุณเจ้านายก็ดีนะ จะได้ตกถังข้าวสารไปเลย ไหนๆก็ :teach:
-
ใครมาทักอาร์ม ฝรั่งคนนั้นหรือป่าว
-
ดราม่ามาเลยหนูเอ๊ย
คุณฝรั่งมารับผิดชอบเลยยย!!!
-
สงสารอาร์มจัง ช่างอันตรายจริงๆเลย
แล้วคนที่มาทักนั่นคือไอ้ฝรั่งหัวทองคนนั้นหรือเปล่า :m16:
ท่าทางโลกจะกลมนะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ค้าง :z3:
รีบมาต่อเร็วๆนะค่ะ
เอ่อ นายเอกเราโดนเย็บไป6เข็มมันคงจะ.... o22
แต่ก็อยากให้ลงเอ่ยกันอย่างhappyๆ
-
เปิดเรื่องก็โดนซะแล้ว :sad4:
ไอ้คุณฝรั่ง!! กลับมารับผิดเดี๋ยวนี้น่ะ!!! (ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะโว้ย)
-
ไอ้คนที่ทักคงจะไม่ใช่ไอ้ฝรั่งที่มันข่มขืน
อาร์มหรอกนะหรือว่าเจ้านายของพี่อาร์มจะเป็นคน
ที่ข่มขืนอาร์ม
-
:call: :call: :call:
-
กร๊ากกกก พรหมลิขิตแน่ๆต้องมาเจอกันที่ชิคาโกแน่ๆ :laugh:
-
:call:
-
ขอค่าดองสัก 100 ล้านเลยน่ะ
555555
ชดเชยตอนที่เจอกันครั้งแรกด้วย
-
:really2:
-
เง้อออ ต้องมาเจอผู้ชายคนนั้นแน่เลยยย
ตายแล้วๆๆๆๆๆ จะเิกิดอะไรขึ้นเนี้ย
-
คนที่สวนหลวงเป็นใคร
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า......อย่าเรียกค่าตัวถูกไป (เพราะมีคนสู้ราคาไหว 5555)
-
แค่เปิดมานายเอกเราก็โดนซะแล้ว บุพเพจะอาละวาดขนาดไหนน้าาาาาาา
-
อาร์มน่าสงสารจัง
-
เจอกันไม่น่าประใจเล้ยยย สงสารอาร์มม :z2: :z2:
-
ตกลงเป็นฝรั่งพูดไทยหรือเมาอ่ะ 55555 :m20:
หื่นเล็กๆ :haun4:
:กอด1:
-
เย็บ 6 เข็มนี่ท่าทางฝรั่งคนนี้จะ ขนาด ไม่ใช่ย่อยนะ หุหุ(ไม่ใช่ประเด็นละ)
-
ตายยยย โดนข่มขืนซะง้านนน
ไปอเมริกาแทนที่จะลืม แต่เจอแน่เลยใช่ไหมมม
งือออ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
อ๊า ค้างอย่างแรงงงงงงงง
ฝรั่งก็แรงงงงงงงงงงงงงง
อยากอ่านต่ออย่างแรงงง
รอตอนต่อไปจ้า^O^
-
อาร์น่าสงสารนะนั่น แล้วใครกันนะนั่นที่เข้ามาเนี่ย เจ้านายของพี่สาวอาร์มหรือเปล่า แล้วเจ้านายของพี่สาวอาร์มคงไม่ใช่คนเดียวกับคนที่ทำแบบนั้นกับอาร์มหรอกนะ
-
แอร๊ยยยยลอยคอเอ้ยรอคอย
-
ต่อด่วน
-
น่าสงสารนะ ขอให้ได้พบความสุขเร็วๆ
-
ค้างงงงงงง
ใช่ไอ้ฝรั่งคนนั้นปล่าวอ่ะ และถ้าใช่....เค้าเป็นอะไรกับพี่สาวอาร์มล่ะ???? อิอิ
-
ThankS
-
จะใช่ไอ้ฝรั่งนั้นอ๊ะปล่าววว
-
คุณฝรั่ง อาร์มเขาพูดเล่นดันเอาจริง
พอเขาพูดว่าไม่ ดันไปต่อยท้องเขาแล้วข่มขืนเฉยเลย
โถ่... อาร์มน่าสงสาร :impress3:
-
ตื่นเต้น ไม่อยากเดาเองล่ะ แต่น่าจะใช่ ขอบใจจ้า
-
รอ :z2:
-
ว้าย เสียงเรียกคุ้นๆ ... ไอ้ฝรั่งคนนั้นหรือเปล่านะ!!
รอค่ะ
-
บักสีดา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :z3:
-
:call: :call: :call:
-
ใครทักอาร์มอ่ะ จะใช่ฝรั่งคนนั้นอ๊ะเป่าน้อ :m28:
-
ใครทักน้อ
-
รอค่ะ
-
ฝรั่งคนนั้นนั่นเอง!!! (ใช่ป่าวคะ >.<)
-
นาน เข้ามาอ่านมีให้อ่านหลายเรื่องเลย เรื่องนี้ก็น่าตามติด เอ้ยติดตามต่อ :L2:
-
อย่าบอกนะว่าเป็นไอ่ฝรั่งคนนั้น..
-
สงสัยจะเป็นเจ้านายพี่สาวแหงๆ บุพเพจริงๆ
มาต่อไวๆนะคะ :call:
-
:call: :call: :call:
-
อ๊าก!!!
ค้างสุดติ่งอะ!!!!!
-
รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ แล้วรอ
-
ฝรั่งผมทองแน่ๆ
-
ใครเนี่ย อีตาฝรั่งนั่นหรือเปล่า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ใครอ่ะ :katai1: :call:
-
รอค่ะ o13 o13 o13
-
:กอด1:
-
:call:
-
:call: :z13: :katai4:
-
จุดธูปบ้าง อิอิ :call:
-
ชอบมากๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอค่ะ
-
ขอโทษทุกคนด้วยนะ ที่ไม่ต่อให้จบ เพราะเรื่องก่อนมันน่าเบื่อขึ้นมาจับจิต จับใจ :katai1:
คงต้องขอแปะโป้งไว้ก่อน เพราะเราอยากเขียนแต่เรื่องที่สนุกเท่านั้น :hao5:
อย่าว่ากันนะ ขอข้ามไปเรื่องใหม่เลยล่ะกัน :ruready
เรื่องสั้นที่ 38 ลำนำรักสีเพลิง
“แฮปปี้เบิรด์เดย์”
“แฮปปี้เบิรด์เดย์ .....”
หวีดดดดดดด......
สิ้นเสียงตะโกนของเหล่าพ้องเพื่อนทั้งหลาย ดอกไม้ไฟก็ระเบิดเสียงดังก้อง
เสียงแหลมปรีดดึงสายตาทุกคู่มองขึ้นบนท้องฟ้าที่มืดมิด
ปุ้ง!!!
โว้.....
หนึ่งตะวันยิ้มกว้างดีใจที่เห็นดอกไม้บานเต็มท้องฟ้าที่มืดมิด เสียงระเบิดกระหึ่มไม่หยุดจนใจเต้นตึกๆ
เขาไม่รู้ว่ามากมายเท่าไรแต่คงมากกว่าร้อยนัดแน่
“สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ” แม่กอดเขาแน่นแล้วหอมแก้มอีกหลายที
หนุ่มน้อยเพิ่งอายุย่าง 19 ในวันนี้พร่ำบอกขอบคุณ ก่อนหันมายิ้มให้พ่อ
“ขอบคุณครับพ่อ”
มหาเศรษฐีพันล้าน ทรงเดชกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความรัก “สุขสันต์วันเกิด ซัน พ่อรักลูกนะ”
“ผมรักพ่อมากกว่า”
ถึงจะโตแล้วแต่เขาก็อ้อนพ่อเป็นเด็กทุกที เพราะเขารู้ว่าพ่อรักเขามากแค่ไหน
เขาถึงขยันเรียนเอาเกรดดีๆมาอวดพ่อแม่ แม้จะก่อเรื่องข่าวฉาวโฉ่บนหน้าหนังสือพิมพ์ไม่เว้นแต่ล่ะวัน
หนึ่งตะวันเป็นลูกชายคนเดียวของมหาเศรษฐี เขาขับรถหรูคันล่ะ 20ล้านไปเรียนหนังสือทั้งที่ไม่มีใบขับขี่
ซึ่งสร้างชื่อเสียด้านฝ่าฝืนกฎหมายบนท้องถนน ได้ใบสั่งถึง 200 กว่าใบในปีเดียว
แต่ก็ไม่มีตำรวจคนไหนกล้าจับเขาเลยสักครั้ง ทั้งยังคบหาดารานักร้องตั้งแต่อายุ 14-15
มีข่าวอื้อฉาวตั้งแต่ขนเพชรยังไม่ขึ้น แม้จะมีเรื่องฉาวมากแค่ไหน
หนึ่งตะวัน คงสุวรรณไพศาลก็ยังเป็นหนุ่มน้อยที่ผู้หญิงอยากแต่งงานด้วยมากที่สุดในประเทศ
“จากนี้ไปก่อเรื่องให้น้อยหน่อยนะ เราต้องมีข่าวด้านดีๆให้พ่อชื่นใจบ้าง”
“เช่นอะไรล่ะครับ”
“ไปฝึกงานกับเลขารัฐมนตรีช่วยกระทรวงมหาดไทย”
“โห...”เด็กหนุ่มส่งเสียงไม่เหลือเชื่อสุดที่ได้ยินอย่างนี้ ทรงเดชยิ้มๆเขาโอบไหล่ ลูกชายก็กอดเอว
สองพ่อลูกเดินผ่านผู้คนที่รายล้อมมายืนริมระเบียงดาดฟ้าของคฤหาสน์หลังงาม เขาชี้ให้ดูยอดตึกที่ส่องแสงสว่างโดยรอบ
“ซันรู้ใช่ไหมว่าตึกพวกนั้นส่วนใหญ่เป็นของพ่อ”
“ครับ”
“บริษัทยักษ์ใหญ่ ที่ดินจากสุดขอบที่ลูกเห็นนั้นยาววววว...ไปถึงสุดนั้น
เป็นของพ่อเกือบหมดแล้ว อาณาจักรที่พ่อสร้างมันใหญ่โตขึ้นทุกวัน”
“พ่อคงเหนื่อยสินะฮะ”
“แน่นอนสิ....ที่พ่อเหนื่อยอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อซันนะ” คำพูดนี้ทำให้รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก
หัวใจเขาอุ่นซ่านเต็มไปด้วยความสุข “อีกหน่อยมันจะเป็นของลูก เพียงแต่......การจะครอบครองสิ่งที่ใหญ่โตนั้น
ซันต้องแข็งแกร่งด้วยเช่นกัน พ่ออยากให้ซันเตรียมตัวเสียแต่วันนี้
ไปฝึกงานเพื่อแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเราพยายามเรียนรู้มากแค่ไหน แล้วค่อยๆไต่เต้าขึ้นไป”
“ผมเข้าใจแล้วครับ รับรองว่าจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังเลย”
“ดี แล้วเรื่องผู้หญิงก็ให้มันน้อยๆหน่อย เลือกคบกับคนที่คู่ควรด้วย”
“อืมม พ่อเริ่มบ่นแล้วนะ”
“พ่อก็บ่นเพื่อตัวซันเอง”
“ผมรู้ครับ” เด็กหนุ่มยิ้มก่อนเห็นเพื่อนสาวที่คุ้นเคยยิ้มโบกมืออยู่ไกลๆ “ผมไปหาเพื่อนนะครับ”
“เอ่อ ซัน”
“ครับ” หนึ่งตะวันหันมามองพ่อ
“พ่อรักแกนะ” เป็นคำที่ฟังมาซ้ำๆแทบทุกวัน แต่เขาก็ไม่เบื่อ กลับชอบที่ได้ยิน
“ผมรักพ่อมากกว่า”หนึ่งตะวันจะตอบเช่นนี้ทุกครั้ง ร่างสูงโปร่งเดินตัวเบาหวิวราวกับนกเริงร่า
วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขแทบหุบยิ้มไม่ลงจนมายืนตรงหน้าสาวน้อยในชุดเดสสีขาวสะอาดตา
“หวัดดี แก้ว เพิ่งมาถึงเหรอ”
“อืมม สุขสันต์วันเกิดนะ” รวงแก้วยิ้มหวานน่ารักในแบบของหล่อน
พลางยื่นกล่องของขวัญห่อกระดาษสีเงินแวววาวขนาดเท่าฝ่ามือให้
“อะไรกัน? ก็บอกแล้วนี่ว่าของขวัญไม่ต้อง แค่มาซันก็ดีใจแล้ว”
“ไม่ได้หรอก คุณพ่อบอกว่าอายุ 19 ทั้งทีต้องพิเศษหน่อย รู้ไหมว่าทุกคนในบ้านแก้วน่ะช่วยกันเลือกเลยนะ”
หล่อนยิ้มอย่างภูมิใจกระตุ้นให้อยากรู้แล้วสิว่ามันคืออะไร เขารีบแกะห่อของขวัญออกดู
และก็พบว่าเป็นนาฬิกาข้อมือเรือนหรูทำด้วยมือจากสวิต ราคาไม่ต่ำกว่า 3 ล้าน ซึ่ง....เขาก็มีแล้ว
เพียงแต่เรือนนี้มีสลักหลังชื่อเขาด้วย ราคาและคุณค่าของๆชิ้นนี้บ่งบอกถึงไมตรีที่ทอดยาวมาถึง
บ้านของรวงแก้วกับบ้านเขาฐานะก็เรียกว่าใกล้เคียงได้อยู่ เหมาะที่จะคบหากันอย่างที่พ่อหวังไว้
“แก้วทานอะไรหรือยัง”
“ยังเลย”
“งั้นซันตักให้ เราสองคนไปทานที่ศาลาริมน้ำดีไหม”
“งั้นแก้วไปเอาเครื่องดื่ม จะให้ทุกคนไปรอที่นั้นเลยไหม”
“ไม่ต้อง” เขาลากเสียงยาวแล้วยิ้มอย่างมีความหมาย “แค่เราสองคนก็พอ”
“เหรอ...ก็ได้” รวงแก้วยิ้มอายม้วนต้วนรู้สึกว่าคำพูดของอีกฝ่ายมีความหมายพิเศษสำหรับเธอ
สองคนหนุ่มสาวแยกจากความสนุกสนานและกลุ่มเพื่อนๆมาอยู่กันตามลำพัง
ในศาลาริมสระแวววาววูบวาบด้วยแสงสะท้อนจากผิวน้ำ ราวกับแสงจากหิ่งห้อยทำให้ตาพร่าอยู่หลายครั้ง
แต่ก็ทำให้บรรยากาศอบอวลด้วยความสุข หนึ่งตะวันเลื่อนจานอาหารให้ เด็กสาวชูแก้วแชมเปญขึ้น
“อีกครั้งนะ สุขสันต์วันเกิดขอให้ซันมีความสุขตลอดไป”
“ขอบคุณ”
เขาชนแก้วดื่มฉลองให้กับอีกวันที่ดีที่สุดในชีวิต “แก้ว”
“หื้อ...”
“วันนี้ซันอายุ 19 แล้ว ซันไม่ใช่เด็กแต่ก็ยังไม่ใช่ผู้ใหญ่เสียทีเดียว
มีอะไรหลายๆอย่างที่ต้องเรียนรู้อีกมาก เมื่อกี้คุยกับพ่อมา ท่านจะให้ไปฝึกงานกับเลขาผู้ช่วยรัฐมนตรี”
“โห....จริงเหรอเนี่ย”
“อืม นี่เป็นก้าวแรกเล็กๆในชีวิตของซันเลย”
“ดีใจด้วยนะ ซันทำอะไรแล้วก็ทำสำเร็จเสมอ แก้วเองก็ไม่ยอมน้อยหน้าหรอกนะ
เทอมหน้านี้จะต้องทำคะแนนให้ดีที่สุดคว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งให้ได้เลย”
“แก้วทำได้อยู่แล้ว ....ที่ซันอยากจะพูดคือ....เรามีเรื่องที่ต้องเรียนรู้สำหรับวันข้างหน้า
ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องชีวิตในอนาคต....ซันคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันมาก็นานแล้วนะ
แก้วเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของซันเลย พ่อแม่ซันก็ชอบแก้วอยู่เหมือนกัน
เพราะงั้น.....ซันคิดว่าเราจะเรียนรู้กันในฐานะที่มากกว่าเพื่อนอีกนิดดีไหม”
เด็กหนุ่มเกริ่นนำยาวเหยียดก่อนสรุปเอาตอนสุดท้ายทำเอารวงแก้วมองตาโตอยู่นานกว่าจะเข้าใจ
เธอทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเอง ทว่าดวงตาเป็นประกายวาววับแข่งกับแสงสะท้อนจากผิวน้ำ ก่อนปาดน้ำตารื้นออก
“พูดจริงเหรอ”หล่อนถามเสียงสูงอย่างไม่แน่ใจ
“จริงสิ”
“ซันจะเลิกนิสัยชอบเที่ยวได้เหรอ แก้วว่าเราเป็นเพื่อนเหมือนอย่างดีแล้ว”
“แก้วไม่เชื่อว่าซันจะทำได้เหรอ”
“แก้วไม่อยากทะเลาะกับสาวๆของซัน”
“ไม่มีหรอกน่า สัญญาเลยว่าซันจะเคลียร์ให้หมด”
“จริงนะ”
“จริง”
“แล้วจะเลิกเที่ยวกับพวกเพื่อนๆทุกคืนหรือเปล่า”
ข้อนี้ยากแฮะ เด็กหนุ่มเกาหัวแกรกๆยิ้มไม่ออกเลย “เอาเป็นว่า....ซันสัญญาว่าจะเที่ยวให้น้อยล่ะกัน”
“คงงั้นมั่ง” รวงแก้วหัวเราะเชิงประชดประชันนิดๆ แต่ก็ไม่จริงจังเพราะผู้ชายยังไงก็ต้องมีสังคม
ชอบเฮฮาปาร์ตี้อยู่แล้ว ถ้าลดลงสักนิดเธอก็น่าจะยอมรับได้
“ตกลงแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนใจด้วยล่ะ”
“ยกเว้นแต่ว่าซันจะเปลี่ยนใจก่อน”
“ไม่มีทาง” หนึ่งตะวันหัวเราะเขาหยิบแก้วแชมเปญชนแก้วฉลองกัน “ดื่ม....ให้กับเราสองคน”
เกร้ง!
ตูมมมมม!!!!
เสียงระเบิดดังผิดปกติ หนึ่งตะวันและรวงแก้วถือแก้วค้างกลางอากาศ เมื่อหันไปยังที่มาของเสียง
ทั้งคู่เห็นแสงไฟสว่างวาบด้านหลังคฤหาสน์ บนหลังคามีคนวิ่งหนีกันอุตลุดท่ามกลางเสียงหวีดของดอกไม้ไฟ
หวีดดดดดดดดดดดดดดด.........
วินาทีต่อมาแสงไฟพุ่งวาบรอบทิศทางราวกับปีศาจร้อยแสงไฟสีเหลืองกระจายยิ่งกว่าห่ากระสุน
เสียงหวีดร้องผ่าอากาศของแต่ล่ะดอกนั้นกระหึ่มเข้ามาใกล้ พริบตาเดียวดวงตาสีดำเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก
เมื่อเห็นดวงไฟพุ่งวาบเข้ามาหา
ตูมมมมมม!!!!!!!!
-
ตูมมมมมม!!!!!!!!
เสียงแตกหักดังสนั่นหวั่นไหวอย่างน่าพรั่นพรึง
ความอบอุ่นรอบกายหายไปในฉับพลันราวกับถูกกระชากออกไปในฉบับพลันส่งผลให้ทั้งร่างสั่นสะท้าน
หนาวเย็นจับใจ ดวงตาเขาเบิกโพลงทว่ากลับพร่ามัวเหมือนหมอกขาวจับ
หนาวจัง......หนาว ช่วยด้วย
“ตรวจชีพจรเร็วเข้า”
“เครื่องช่วยหายใจเลื่อนมาทางนี้หน่อยสิ”
“ในปากเขาน่ะ เอาเศษเมือกออกก่อน”
หลายเสียงอื้ออึงเหนือร่างอย่างสับสน เกิดอะไรขึ้น?? ใครก็ได้ ช่วยผมที
เสียงร้องขอความช่วยเหลือเหมือนจะเกิดขึ้นแต่ในจิตนาการเท่านั้น เขาพยายามปรือตาขึ้นมอง
เห็นเพียงเงาร่างของคนหลายคนเคลื่อนไหวเหนือร่างไปมา
เขาสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนนิ้วเย็นๆล้วงเข้ามาในปาก มันควักล้วงในปากเขาออกมา
“โอ๊กกกกก....แค่ก...แค่ก”
คลื่นไส้ชะมัด รสชาติถุงมือยางเต็มปาก เขาสำลักไอหลายครั้งและมีผ้าขนหนูอุ่นๆเช็ดหน้าเช็ดตาให้
มันทำให้รู้สึกดีเหลือเกิน นิ้วแข็งแรงเปิดเปลือกตาเขาขึ้นแสงไฟสว่างจ้าแยงตาจนรู้สึกเจ็บ เขาพยายามเบือนหน้าหนี
“มีปฏิกิริยาตอบรับดี ตาสู้แสง”
เป๊าะ! มีเสียงดีดนิ้วข้างๆหู “ประสาทรับฟังใช้การดี”
“อัตราหัวใจเต้นปกติ เส้นเลือดปกติ ความดัน OK แล้ว ทุกอย่างผ่าน”
“งั้นส่งให้ลูกค้าได้เลย”
สิ้นเสียงสั่ง ผ้าอุ่นๆก็คลุมลงมาบนร่าง เขาถูกเข็นออกจากห้องอันน่ากลัวและหนาวเหน็บนั้นจนได้
ขอบคุณพระเจ้า....ขอบคุณ
.....................................................
..............................
ติ๊ก......
ติ๊ก.....
ติ๊ก.....
เสียงนาฬิกาเคลื่อนไหวเป็นท่วงทำนองขับขานถึงหยาดน้ำตาที่ไหลบนเปลือกแก้มของกาลเวลา
ขนตางอนยาวเป็นแพสีดำขลับขยับช้าๆ 2-3 ครั้ง ก่อนค่อยๆสัมผัสโลกใบนี้ด้วยสายตา
เพดานห้องสีขาวสะอาด ลูกโป่งหัวใจสีแดงสีชมพูห้อยริ้บบิ้นผูกที่ปลายเตียงเยอะแยะไปหมด
นอกหน้าต่างหลังมู่ลี่สีครีมเก่าๆมองเห็นทิวทัศน์เมืองที่แปลกตา
“รู้สึกตัวแล้ว”
เขายังไม่ทันได้มองอะไรชัดเจนก็มีคนเห็นเสียแล้ว ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆอย่างหวาดหวั่นและไม่ใคร่เข้าใจอะไรนัก
คนแปลกหน้าชายหญิงที่ดูมีอายุคู่นี้เป็นใคร เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่ล้วนแต่แปลกตา ไม่ถึงขั้นประหลาด
แต่ก็ดูไม่น่าเป็นที่นิยมนัก
หญิงสาวตะวันตกที่สวยมาก ผมเธอสีบูลเน็ทรวบถักเปียไว้ด้านหลังบ่าใต้ยูนิฟอร์มสีเทาเงินเรียบๆ
เธอเข้ามาจับชีพจรและเอื้อมมือมาจะเปิดตา เขาเขยิบตัวหนีทันที
“ไม่เป็นไรคะ ฉันแค่จะดูว่าคุณสุขภาพดีขึ้นหรือเปล่าเท่านั้น”
ภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกัน หนึ่งตะวันเหลือบมองอีกคน ชายแก่ผมหงอกขาว แต่หน้ายังตึงราวๆ 40 ปีเห็นจะได้
ไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย พ่อแม่เขาไปไหน??
“รู้สึกอย่างไรบ้างคะ หายใจติดขัดหรือเจ็บตรงไหนไหม?”
“พวกคุณ??” เขาไม่ชอบเลยที่โดนมองสายตากดดันอย่างนี้
“ใจเย็นๆ เราเป็นเพื่อนนะ....ผมชื่อ เหยียนชุนเถา เอ่อ เรียกเฟรดก็ได้”
ชายผมขาวโพลนเอ่ยทัก เขายิ้มแปลกๆราวกับโล่งอกกึ่งๆกังวล ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยนะ??
“รู้สึกยังไงบ้าง”
“เพลีย..... ที่นี่ที่ไหน พ่อแม่ผมล่ะ” หนึ่งตะวันมองเข็มน้ำเกลือรูปทรงแปลกๆ
ไม่เห็นมีสายอย่างที่ควรจะเป็นเลย แล้วเขาจะแกะมันออกยังไงล่ะเนี่ย
“ค่อยๆถามทีล่ะคำถามเถอะ เราผลัดกันถามก็ได้ จำได้ไหม...คุณชื่ออะไร?”เขาถามเสียงนุ่มเอาใจ
“ผมเหรอ....ผมชื่อหนึ่งตะวัน ที่บ้านเรียกผมว่า ซัน พ่อแม่ผมอยู่ไหน ช่วยตามให้หน่อยผมอยากกลับบ้านแล้ว”
เด็กหนุ่มดึงผ้าห่มออกเตรียมจะลุก เขาชะงักเมื่อเห็นชุดคนป่วยของที่นี่ เนื้อผ้านุ่มสีเทาแวววาว
สาบเสื้อปักลวดลายสีทองพันรอบเอวด้วยสายรัดผืนใหญ่สีอ่อน
ยังกะชุดในหนังจีนย้อนยุคแน่ะโรงพยาบาลอะไรใช้ชุดแบบนี้กันคนป่วย อ๊ะ??
เสื้อผ้าว่าแปลกแล้ว แต่มือเขา.... มือเขา!!!!
คุณพระช่วย......
“อะไรกันเนี่ย??”
มือเล็กจัง ผิวขาวเนียนอมชมพู นิ้วเรียวยาวเป็นลำเทียน เล็บเคลือบเงาวับยังกะมือผู้หญิง
หนึ่งตะวันดึงชายเสื้อคลุมขึ้น ขาก็เล็ก
เกิดอะไรขึ้น?? ร่างกายเขาบึกบึนแข็งแรงออกจะตาย แล้วนี่.....
“ใจเย็นๆก่อน คุณ...เอ่อ ซันใช่ไหม สงบใจไว้ก่อน”
“สงบบ้าไรเล่า มันเกิดะไรขึ้นกับผมเนี่ย เอากระจกมาสิ”
พยาบาลและชายแก่คนนั้นนิ่งเอาแต่มองหน้ากัน เขาจึงต้องลุกขึ้นมาเอง
ให้มันรู้ไปสิว่าเขาจะทำเองไม่ได้ แต่พอลุกขึ้นจากเตียง แข้งขากลับอ่อนยวบราวกับเนยนิ่มๆ
ร่างเขาทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น โครม!!!
“ว้าย ท่านคะ”
“ระวังๆๆ เจ็บหรือเปล่า” ชายแก่กับพยายาบาลกุรีกุจรเข้ามาประคองร่างที่คุดคู้กับพื้น
หนึ่งตะวันไม่รู้สึกเจ็บแต่เขางงงวยกับตัวเองเป็นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นผมยาวๆรุ่ยร่ายลงกับพื้น
นี่มันอะไรกัน เขากำมันขึ้นมาแล้วพบว่ามันคือผมที่อยู่บนหัวเขา ผมยาวสีดำเงางามนุ่มมือนี่ไม่ใช่ของเขา
สัมผัสดูก็รู้ว่าไม่ใช่ ผมเขาไม่ใช่แบบนี้
“กระจก.....ผมอยากได้กระจก”
“ทางนี้คะทางนี้...”
พยาบาลประคองเขามาที่ผนังสีขาวปลอด เธอแตะนิดเดียวผนังก็เปลี่ยนสีกลายเป็นจอสีฟ้าและปรับสีกลายเป็นกระจก
ไฮเทคแบบนี้หนึ่งตะวันไม่เคยเห็น ทว่าภาพที่สะท้อนออกมาทำให้ชาวาบไปทั้งตัว
คนที่ถูกประคองยืนตรงกลาง ผมยาวรุ่ยร่ายถึงปั้นเอว ดวงหน้าขาวอมชมพู ตาโตกลมดำสดใสเป็นประกาย
จมูกโด่งรับกับริมฝีปากกระจับสีเรื่อ ร่างเล็กบางอย่างกับผู้หญิง
หนึ่งตะวันแตะที่ปลายคางเบาๆ ผิวหนังมีความรู้สึก ที่ลำคอก็รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจ
ไม่ใช่ฝัน......
มันไม่ใช่ฝัน
เด็กหนุ่มหันไปมองชายผมขาว ตาสีจาง เขายิ้มปลอบใจไม่ใคร่เต็มหน้านัก
-
“ผมอธิบายได้....” เขาพูดได้แค่นี้ ข้างนอกห้องก็มีโวยวายอื้ออึ้งขึ้นมา
“ท่าน...”
“ท่านครับ อย่าเพิ่งเข้าไป”
โครม!!! ประตูเปิดผ่างเข้ามาอย่างแรงจนประตูหลุดทั้งบาน หนึ่งตะวันตกใจอุทานออกมาไม่เป็นคำ ยักษ์....
นั้นเป็นสิ่งแรกที่เขาคิด ก่อนจะเห็นว่าไม่ใช่ คนๆนั้นรูปร่างสูงแข็งแรงท่วงท่ามั่นคง
เขาสวมแต่เชิ้ตแขนยาวสีขาวพอดีตัวอวดบ่ากว้างกับช่วงอกที่แข็งแรง กางเกงสีดำเน้นเอวดูสอบลง
ช่วงสะโพกเพรียว...ช่วงขายาวในกางเกงผ้าเนื้อหนา แต่ก็.....ดูทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ
หน้าตาคมคาย คิ้วเข้มสีแดงเพลิงเหมือนผมยาวๆรวบมัดอย่างเรียบร้อย
มีเค้าคนเอเชียอยู่บ้างเว้นแต่ผมสีแดงเท่านั้นแหละที่ทำให้โดดเด่นสะดุดตา
“หย่ง อี้”
หา??
ร่างสูงตรงเข้าหาทำให้หนึ่งตะวันถอยตัวหนีก็ติดมือที่ช่วยประคองอยู่ สองแขนแข็งแรงรวบเขามากอดไว้แน่น
เรี่ยวแรงมหาศาลรัดราวกับอยากจะให้เขาจมหายไปกับอกกว้างนี้
หะ หายใจไม่ออก หนึ่งตะวันจิกเสื้อด้านหลังแรงๆและทุบไปหลายที
“ปล่อย.....”
เสียงร้องนั้นเงียบลง..เมื่อถูกอุดปากในทันที อีกฝ่ายห้ามเสียงร้องด้วยริมฝีปากของตนเอง
สร้างความแตกตื่นตกใจจนตัวชาไปหมด เรียวปากอุ่นซ่านบดเคล้าแรงบังคับให้เขาเผยอปาก ปลายลิ้นอุ่นซ่านแทรกเข้ามา
ก่อให้เกิดรสหวานฉ่ำราวน้ำค้างกลางหาวในริมฝีปากนุ่มของกันและกัน
หนึ่งตะวันสั่นสะท้านไปทั้งร่าง แค่จูบเดียวก็เหมือนถูกช่วงชิงวิญาณออกไป
ร่างกายอ่อนปวกเปียกจนต้องอิงแอบร่างแกร่งอย่างสิ้นท่า เขาเงยหน้าสบตาวาววับส่งประกายสุขสมจนฉุนขาด
ผัวะ!!!
“แกทำอะไรวะ!!”
มือเล็กนิดเดียวชกเข้าเต็มกรามสุดแรง ส่งผลให้ร่างสูงใหญ่กว่ายืนทื่อเป็นท่อนหิน
ทั้งห้องเงียบกริบราวกับป่าช้า ทุกคนแทบไม่กล้าหายใจออกมาแรงๆด้วยซ้ำ
จนกระทั่งวงแขนที่โอบกอดเขาคลายออก หนึ่งตะวันเข่าอ่อนลงไปนั่งจุ้มปุ๊กับพื้น
“นี่ไม่ใช่.......”เขาหันไปมองผู้ชายผมขาวที่บอกว่าชื่อเฟรด มือกระชากคอเสื้อเขาแรงๆ
“นี่ไม่ใช่ หย่งอี้ เขาเป็นใคร....นายทำอะไรหย่งอี้ของฉัน”
“ท่าน...ท่านขอรับ จะ ใจเย็นก่อนเถอะ”
“นายทำอะไรลงไป”
“ฉันอธิบายได้คะ” พยาบาลสาวแทรกขึ้นมา ทำให้ความเดือดดาลกลางห้องสงบลงชั่วคราว
“สมองคุณหย่งอี้เสียหายจนไม่อาจพื้นฟูได้อีกแล้ว ทางเลือกเดียวของเราคือฝังสมองที่ยังสมบรูณ์
จากร่างที่มี DNAใกล้เคียงกัน และคุณที่อยู่ในร่างคุณหย่งอี้เป็นตัวเลือกที่เหมาะสม”
ว่าไงนะ.... สมองเขางั้นเหรอ
“เธอ....เธอเอาสมองใครที่ไหนไม่รู้มาใส่ให้เขา” ร่างสูงใหญ่หันมามอง
สายคู่นั้นทั้งโกรธ ทั้งชิงชัง ราวกับเห็นศัตรูที่น่ารังเกียจ
หนึ่งตะวันนั่งนิ่งทุกส่วนในร่างกายเหมือนถูกแช่แข็ง คิดอะไรไม่ออกเลย
“ผม....เกิดอะไรขึ้นกับผม ทำไมคุณถึงเอามาใส่ในร่างนี้”
หญิงสาวเดินมาที่ผนังแตะหน้าจอสีฟ้าให้เขาดูบางรูป
“คุณตายไปแล้ว คุณซัน.....คุณประสบอุบัติเหตุในงานวันเกิดอายุ 19
จรวดพุลพุ่งเสียบทะลุอก ระเบิดร่างคุณเป็นสองท่อน คุณเสียชีวิตคาที่
พ่อของคุณส่งร่างคุณมาแช่แข็งที่บริษัทเหวินหย่าคอบเปเรชั่น กรุงปักกิ่ง
เพื่อคืนสภาพในอนาคต สัญญาที่ทำกันไว้คือ 300 ปี”
“วะ...ว่าไงนะ”
“เนื่องจากสภาพร่างกายคุณเสียหายมาก อีกทั้งทางบริษัทยังไม่สามารถพัฒนาเทคโนโลยี่สร้างร่างกายใหม่ให้คุณได้
ทางเลือกที่ดีกว่าคือหาร่างที่เหมาะสมสำหรับสมองของคุณ โชคดีที่เราพบก่อนจะครบสัญญา”
“อำกันใช่ไหม...คุณจะบอกว่า ผมตายแล้วโดนแช่แข็ง”
“คุณแช่แข็งมา 126 ปีแล้ว นี่คือปี 2132”
.......................................................
..........................
“ฮะ...โกหก....ล้อกันเล่นแน่ๆ พวกคุณ.....ต้องแกล้งอำกัน
พ่อแม่ผมอยู่ข้างนอกใช่ไหม พวกเขาคงขำที่หลอกผมสำเร็จ ฮะฮะฮะ”
หนึ่งตะวันพยายามจะลุก แต่ขาป้อแป้เหลือเกิน เขาตะกายผนังหาที่ยัดเพื่อลุกขึ้น แต่แล้วก็ล้มลงอีก
“หยุดนะ!!” ร่างสูงใหญ่กระชากเขาลุกขึ้นมา ใบหน้าคมสันเกร็งเครียดด้วยความโกรธ
กลิ่นเดือดดาลโชยมารดหน้าแต่กระนั้นแววตาเขากลับเศร้ามาก
“อย่าทำอะไร....เด็ดขาด ร่างกายนี้ไม่ใช่ของแก แต่เป็นของฉัน”
แล้วเขาล่ะ....เขาที่อยู่ข้างในไม่มีสิทธิอะไรเลยเหรอ
“ถ้าร่างกายนี้มีรอยพกช้ำแม้แต่นิดเดียวล่ะก็.......”
เขาเค้นเสียงคำรามราวกับราชสีห์ ความกดดันนี้ทำให้หายใจไม่ออก มือแข็งๆข้างนั้นเหวี่ยงเขาล้มลงบนเตียง
“ให้คนดูเขาไว้ตลอดเวลา ห้ามไปไหนโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด”
ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินเสียงดังออกไปเหมือนหมีอารมณ์เสีย
“เขาเป็นใครกัน กล้าดียังไง....” หนึ่งตะวันโกรธจนน้ำตาไหล พ่อแม่ยังไม่เคยทำแบบนี้กับเขาสักครั้ง
“ใจเย็นๆนะ อย่าโกรธเลย เดี๋ยวจะหน้ามืดเปล่าๆ” เฟรดประคองเขาให้นั่งดีๆ แล้วดึงผ้าห่มคลุมตักเอาไว้
“ท่านกำลังโกรธแล้วสับสนน่ะ”
“ท่านเหรอ....เขาเป็นใครกัน”
“ ท่านชื่อ จ้าว เฟ่ยหลง เจ้าเมืองปักกิ่งคนปัจจุบัน”
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
พล็อตแปลกน่าสนใจมากเลย
แล้วจะลงเอ่ยแบบไหนน้อ
-
เชดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ข้ามมาอีกเรื่อง ไซไฟอลังการกันเลยทีเดียว
โรยด้วยกลีบกุหลาบอยู่ดีๆ ดันตื่นขึ้นมา เจอโลกที่อนาคตที่มีการเปลี่ยนร่างกายคนเหมือนเปลี่ยนอะไหล่ =[]=
อ่านไปได้เงิบกันหลายตลบ แต่เรื่องมันสนุกจริงๆนะ พล็อตนี้น่ะ >_<
รอตอนต่อไปอย่างสงบ (วอนขอคนแต่งอย่าเพิ่งเบื่อเรื่องนี้เร็วน้าาาาา มันสนุกอ่า )
-
โอ้ แลจะมัน รอตอนต่อไปค่ะ
-
ติดตามจ้า
-
โอ๊ะโย้ววว อนาคต จ้า เลยทีเดียว :katai4:
เริ่มมาก็สงสารนายเอกสะล่ะ มีแววดราม่านะเนี่ย
รอตอนต่อไปค้า :katai2-1:
-
โอ้ววว มันไฮ-เทคโนโลยีมากเลย ซันโดนแช่แข็งร้อยกว่าปี ตอนนี้อยู่ในร่างแฟนของเจ้าเมืองปักกิ่งซะด้วย o13
น่าติดตามมั่กมาก รอตอนต่อไปค่า :impress2:
-
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นเรื่องต่าวดาวซะละ ^^
น่าสนุกดี :mew1:
-
แหม---กำลังขอสาวเป็นแฟนอยู่แท้ๆ
กลับกลายเป็นจะต้องมาเป็นเมียคนอื่นซะแล้ว---คงจะทำใจยากหน่อย
แต่แค่โดนจูบไปทีนึงก็ระทวยซะขนาดนั้น---ถ้าโดนจัดเต็มจะเป็นยังไงน้อ
+ 1 + เป็ดจ้า
-
กรี๊ดค่าาา พล็อตเจ๋งมาก
-
สนุกมากเลยค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ต่อด่วน :call: :katai4: :katai4: :katai4:
-
แบบว่า โดนใจมากค่ะ
ชอบแนวนี้จัง มาอัพไวๆน่ะค่ะ
-
สงสัยจังค่ะ พ่อแม่อุตส่าห์ทำสัญญาไว้เพื่อให้ลูกฟื้นมาได้
แต่ทำไมนายเอกไม่มีสิทธิ์ในร่างกายตัวเองหล่ะ บริษัทไม่มีสิทธิ์ทำอะไรตามใจไม่ใช่เหรอ :serius2:
เอาสมองนายเอกไปใส่ในร่างคนอื่น ญาติ(พระเอก)ก็ยอมรับไม่ได้เพราะถือสิทธิ์ว่าร่างนี้เป็นแฟนตัว
แถมพระเอกเป็นเจ้าเมืองอีก แล้วนายเอกจะทำอะไรได้หล่ะ :เฮ้อ:
-
ชอบ อ่ะ ต่อๆๆ :mew1:
-
โอ้พระเจ้า โอ้วววววววววววววววว
-
เอาสมองซันไปใส่ในร่างกายผู้ชายหรือว่าผู้หญิง????
-
มะ มะ มัน ค้าง *-*
-
น่าติดตามมากเลยค่ะ
-
แอร๊ย!!!!
ตายไปตั้งหลายปี ตื่นมาอีกทีดันเป็นเมียคนอื่นซะงั้น?
-
ทำไมตอนตรวจในห้องฉากแรก บรรยายเหมือนซันยังไม่ตายเลยล่ะ
หรือนั่นไม่ใช่ร่างซันแล้ว แปลว่าร่างใหม่ของซันก็โดนแช่แข็งเหมือนกันน่ะสิ
คนแต่งแปะโป้งไว้สองเรื่องแล้วนะคะ โรมฯกับบุพเพฯ อยากอ่านต่ออ่ะ แต่ปิดเรื่องนี้ก่อนน้า~
-
ซันจะอยุ่กับชีวิตใหม่ได้ยังไงน้า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เนื้อเรื่องหน้าติดตามมากๆเลยค่ะ
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
:katai2-1: o13 :L2: :กอด1:
-
น่าติดตาม เอาใจช่วยซัน :hao3:
-
พล็อตเรื่องน่าสนใจมาก ๆ ค่ะ ชอบมากก
รอดูความเป็นไปของซันตอนต่อไปค่ะ
+1 :mew3:
-
๊พล็อตแปลกดีค่ะ ติดตามๆ
-
แนวนี้น่าสนใจมาก ติดตามๆจ้า :hao6:
-
:hao5: อาไยอ๊า มาต่อให้จบเวยๆเยยคนแต่จ๋า :katai4:
-
ซันคงอึ้งไปเลยนะนั่น แล้วซันจะทำยังไงต่อไป แล้วหยงอี้เป็นอะไร
-
ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง
ดิฉันชอบพล็อตนี้ :mew1:
-
เรื่องนี้ออกแนวไซไฟมากอ่ะ ท่าทางจะมันน่าดู มีเทคโนโลยีใหม่ๆเยอะอ่ะ
-
สนุกมากๆ
ไม่เคยอ่านเนื้อเรื่องแบบนี้แปลกมากๆ
-
กรี๊ดดดด ชอบแนวแบบนี้ แหวกแนวดี 555
มาต่อเร็วๆนะค๊าาาา
-
น่าติดตามๆๆ แต่หย่งอี้เป็นผู้หญิงใช่ไหม?
-
อ่านผลงานมาหลายเรื่องแล้ว แต่ไม่ค่อยได้มาแสดงความคิดเห็น
แนว สนุกๆ ฮา ฮา ปนหื่น หื่น มีดราม่าแต่จิ๊ด จิ๊ด มีโอกาสที่คนแต่ง จะรวมเล่ม มั้ยเนี่ย :mew4:
-
:katai3:
บอกตรง ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
จารอน๊าาาา
-
แปลก สนุก ตื่นเต้น ขอบใจจร้า
-
ThankS
-
:-[
พลอตนี้สุดยอดเลยค่ะ
โอ๊ย ชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังมีทุกอย่างในชีวิตที่สมบูรณ์แบบ
แค่พริบตาเดียวเท่านั้นT_T
-
รอๆๆๆ ชอบพล๊อตมากกกก
-
แนวนี้ไม่ค่อยได้อ่าน ปกติมีแต่ย้อนอดีต
น่าติดตามๆ
-
โฮ่ เรื่องนี้มาแปลกแฮะ แต่สนุกมากอ่ะ o13
อ่านจบตอนแล้วกรี๊ดเลย แบบว่าอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
โอ้ววว นี่มันนน เรื่องราวในยุคไฮเทค โลกอนาคตมากเลยนะเนี้ย
ฮาาาาา แล้วท่านกับซันจะทำยังไงต่อไปอะ
-
กรี๊ดด ชอบมากเลยยยยยย
แต่สงสารนะ ตายไปทันรู้ตัว T T
-
เนื้อเรื่องแปลกและล้ำมากๆ แล้วก็สนุกมากเช่นกัน :hao3:
ถ้าย้อนไปตอนเกิดเรื่อง พ่อแม่ซันต้องเสียใจมากแน่ๆเลย :m15:
ลูกชายคนเดียวเสียด้วยสิ แต่ซันก็มีชีวิตอีกครั้งแม้จะในร่างคนอื่นก็ตาม
บุคลิกพระเอก(หรือเปล่า)เท่ห์มากๆ แต่ก็ดูโหดมากเหมือนกันนะ
รอติดตามต่อไปค่ะ ตอนแรกอย่างนี้ต่อไปจะเป็นยังไงหนอ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พล็อตมัน ดิ อะเวนเจอร์ กัปตันอเมริกัน มากๆ อ่า
แต่ชอบบบบบบบบบบบบบ
แนวแหวกทุกสิ่งอย่าง
ติดตามต่อไป
-
สนุกน่าติดตามมากจ้า....
-
:hao5: :hao5:
กำลังหนุกเลย
พระนายจะเข้ากันได้ใหมเนี้ย
:katai5: :katai5:
-
อยากอ่านต่อแล้วนะคะ คนเขียนหายไปไหนเอ่ย
-
ว้ายยยยยยยยยยยยย โหดร้ายย
สงสารคุณพ่อคุณแม่น้องซัน T0T
-
อยากอ่านโรมT^T มันสนุกบอกไม่ถูกค่ะชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
พล๊อตนี้คิดได้ไงอ่ะ ทึ่ง
-
ตอน 2 จ้า ไม่รู้มีใครรออยู่หรือเปล่า
เรื่องสั้นที่ 38 ลำนำรักสีเพลิง : นกน้อยหงอยเหงา
“ซัน...” เสียงทุ้มต่ำกระซิบแผ่วเบาข้างหู หนึ่งตะวันยิ้มทั้งที่หลับตาร้องไห้กับหมอน
โอ้....คืนนี้เขาฝันร้ายเหลือเกิน ฝันเป็นตุเป็นตะเหมือนเป็นเรื่องจริงซะงั้น
แต่มือที่ลูบผมอย่างอ่อนโยนนั้นทำให้หัวใจอุ่นวาบอย่างปลาบปลื้ม ดีแล้วที่เป็นแค่ฝัน
“ซัน”
“พ่อฮะ..” ร่างเล็กพลิกตัวมาสวมกอดพ่อแน่น
“ซัน พ่อรักลูกนะ”
“ผมรักพ่อมากกว่า” หลังนิ้วแตะแก้มเขาเบาๆ บรรจงเช็ดน้ำตาออกไป
สัมผัสอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก สร้างรอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยสุข
เด็กหนุ่มค่อยลืมตาขึ้นมอง ทันใดนั้นใบหน้าของพ่อก็หายวับไป
“พ่อ!! พ่อฮะ...” หนึ่งตะวันสะดุ้งลุกพรวดขึ้นมาทันที
ใจหายวาบราวกับโดนแช่ด้วยน้ำแข็ง เหงื่อกาฬมาจากไหนไม่รู้ไหลโทรมกาย
ร่างเล็กหอบหายใจแรงจนไหล่โยนก่อนจะเห็นแสงไฟนอกห้องไหววูบคล้ายมีคนเพิ่งเดินจากไป
ใคร??
“พ่อ....”
เขาเรียกด้วยความหวัง แต่แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าก็เลือนหายไปเมื่อเห็นคนที่เข้ามาคือ เฟรด
หัวใจที่พองโตแหลกสลายในทันที มันไม่ใช่ฝัน.....เขายังอยู่ที่นี่
อยู่ในโลกที่แสนโหดร้าย เฟรดเข้ามาในห้องแล้วโค้งไปทางประตูคล้ายทำความเคารพคนที่เพิ่งออกไป
ใครที่เพิ่งออกไปน่ะ??
.....................................
..................
“ตื่นแล้วหรือครับ” ชายแปลกหน้าที่เหมือนจะเป็นพี่เลี้ยงเขา ยิ้มแย้มทักทายก่อนเปิดไฟในห้องให้สว่างไสว
เด็กหนุ่มถึงเห็นสิ่งแปลกประหลาดบางอย่าง
“นี่อะไรน่ะ?” กิ่งดอกไม้แห้งๆน่าเกลียด แต่กลิ่นหอมออกหวานๆชื่นใจซุกอยู่ในมือของเขา
“นั้น ดอกเก็กฮวยครับ ดอกไม้โปรดของซูฮู....เอ่อ ของคุณหย่งอี้”
ดอกเก็กฮวย หนึ่งตะวันไม่เคยเห็นของจริงเลย เขาเคยแต่ดื่มน้ำเก็กฮวยเท่านั้น แล้วมันมาอยู่ในมือเขาได้ยังไง??
ปลายนิ้วที่เช็ดน้ำตาให้นั้น.........จ้าว เฟ่ย หลง
ไม่จริงหรอก แค่ฝันไปเท่านั้น เขาคิดถึงพ่อก็เลยฝันถึง หนึ่งตะวันเก็บดอกไม้แห้งๆไว้ใต้หมอน
ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก คนๆนั้นเกลียดเขาจะตาย
ครั้งแรกที่เห็นสายตาคู่นั้นก็รู้แล้วว่าเกลียดเขาที่อยู่ข้างในยิ่งกว่าอะไร
“คุณซัน หิวหรือเปล่าครับ รับอะไรรองท้องก่อนดีไหม”
“ไม่ล่ะ ผมไม่หิว”
“ทานหน่อยเถอะครับ หมอเพิ่งอนุญาตให้คุณทานอาหารอื่นได้แล้ว”
น้ำเสียงเอาใจทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกชื่นใจขึ้นมาบ้าง เพราะทุกขณะในโลกใบนี้เขารู้สึกหดหู่ เคว้งคว้าง ไร้ที่ยึดเหนี่ยว
วันๆเขาได้แต่นั่งจับเจ่า ออกไปไหนไม่ได้ ทานอะไรไม่ได้นอกจากโจ๊กเปล่าๆ
การได้ร้องไห้เท่านั้นเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้
“นะครับ ทานสักหน่อยก็ยังดี” เฟรดคะยันคะยอไม่หยุด เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
เท่านี้ก็สร้างรอยยิ้มแบบโล่งอกให้แก่คนฟังอย่างมาก เฟรดกดปุ่มที่ผนังไม่กี่วินาทีเท่านั้น
สาวๆในชุดผ้าไหมสีแดงน่ารักเดินแถวเข้ามาจัดการตั้งโต๊ะบนเตียงที่เขานอน
อาหารจีนมากมายเรียงรายเต็มพื้นที่ แต่ล่ะจานอลังการสวยงาม กลิ่นหอม น่าทานไปหมด
“เชิญครับ” ตะเกียบเงินยื่นให้ถึงมือ
“ขอบคุณ” เด็กหนุ่มยิ้มเศร้าๆ หยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าปากคำเล็กๆ
รสชาติอร่อยแต่ก็ไม่ทำให้เขามีใจจะอยากจะทานสักนิด เขาอยากกลับบ้าน....อยากกลับเหลือเกิน
“ระหว่างนี้ คุณอาจจะอยากรู้เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างถูกแช่แข็ง”
“อื้ม”เขาตอบรับอย่างหงอยๆ
“เรื่องมันเริ่มหลังจากวิกฤติการล่มสลายทางเศรษฐกิจทั่วโลกใน ศ.ค 2056
ตามติดด้วยปราฏการณ์ซุปเปอร์เอลนีโย่ ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
อาหารและพลังงานขาดแคลน ประเทศเล็กๆล่มสลายพร้อมหนี้สินมหาศาล
ทุกประเทศที่ร่ำรวยฉกฉวยทุกสิ่งที่พอจะเอาได้เพื่อรักษาผลประโยชน์ของพลเมืองของตัวเอง
จนเกิดจาลจลเกือบทั่วโลก......
-
เมืองใหญ่ๆที่มีพลังงานหลงเหลือมีประชากรมากขึ้น อำนาจปกครองตนเองก็มากขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากล่มสลายทางเศรษฐกิจครั้งใหญ่มาได้ 10 ปี เมืองต่างๆก็แยกตัวเป็นรัฐอิสระ
จีนซึ่งเป็นมหาอำนาจในศตวรรษที่ 21 เป็นประเทศเดียวในย่านเอเชียสามารถยืนหยัดได้ทัดเทียมอเมริกา
เมืองใหญ่ที่เป็นมหานครมีถึง 17 เมือง แม้จะเป็นในนามประเทศจีนเดียวก็ตาม
แต่อำนาจการปกครองนั้นเป็นเอกเทศไม่ขึ้นตรงต่อใคร
กรุงปักกิ่ง ณ.ปัจจุบันนี้เป็นมหานครที่มีอิทธิพลมากที่สุดภายใต้การปกครองของ ตระกูลจ้าว..."
“เดี๋ยวก่อน” หนึ่งตะวันหยุดเฟรดไว้ก่อนที่จะพล่ามเรื่องราวไปมากกว่านี้
เขาหลับๆตื่นๆอยู่แต่ในห้องเงียบๆตั้งหลายวัน ถึงตอนนี้จะตั้งสติได้บ้างแล้ว
แต่ใจคอยังไม่ปกติแท้ๆ ทำไมต้องมาฟังอะไรพรรค์นี้นะ
“ทำไมผมต้องมาฟังเรื่องพวกนี้ด้วย”
“นี่เป็นเรื่องที่คุณจำเป็นต้องรู้.....หลังจากหลับใหลไปนาน อะไรต่อมิอะไรมันเปลี่ยนแปลงไปเยอะแล้ว”
“ผมอยากรู้เรื่องครอบครัวของผม... เมืองของผมตอนนี้เป็นยังไง?”
เฟรด ยิ้มเศร้าๆพลางส่ายศีรษะ “เอ่อ....ผมไม่ทราบรายละเอียดนัก เท่าที่ได้ยินมาเมืองไทยเหลือมหานครเพียงแห่งเดียว
แต่ยังเป็นแหล่งเพาะปลูกอาหารสำคัญที่ส่งตรงมายังปักกิ่ง ส่วนเรื่องครอบครัวคุณนั้น...
ต้องขออภัยด้วยผมไม่ทราบเลย คุณต้องคุยกับตัวแทนบริษัทเหวินหย่าโดยตรง”
“บริษัท?? คุณเป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างไม่ใช่เหรอ คุณสั่งเปลี่ยนสมองของผมโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรได้ยังไง”
“ขออภัย.....ผม.....ผมยินดีมากเกินไปจน.....”เขาอ้ำอึ้งหน้าสลดอย่างรู้สึกผิด
“พอได้ยินว่าเนื้อเยื่อคุณเข้ากันได้ ผมก็.....ก็ไม่สนใจเรื่องอื่นๆเลย”
หนึ่งตะวันเม้มปากอย่างขุ่นเคือง ทำไม...มัน....มันเป็นอย่างนี้นะ ทำกับเขาแบบนี้ได้ไง
“งั้น....ผมอยากพบตัวแทนบริษัท คุณช่วยตามให้ได้ไหม”
“เอ่อ......ผมทำงานอยู่ฝ่ายใน เป็นต้นห้องคุณหย่งอี้มาตลอด ถ้าจะติดต่อคนภายนอก
ก็ต้องได้รับอนุญาตจากท่านเฟ่ยหลงก่อน ผมเกรงว่า....”
“ขออนุญาต?? นี่ผมจะทำอะไรต้องขออนุญาตเขาทุกอย่างเหรอ”
“ใช่ครับ”
“ทำไมล่ะ?”
“คือ...เอ่อ.....คือว่า”
เฟรดอึกอัดอ้ำอึ้งจนน่ารำคาญ หนึ่งตะวันเริ่มทนไม่ไหว เขาดันโต๊ะอาหารลงไปที่ปลายเตียง
“พอที เก็บไปได้แล้ว ผมจะลุก”
“ คุณ...คุณซัน คุณออกไปแบบนี้ไม่ได้นะ” เฟรดร้องห้าม สายตาเขามองชุดที่สวมอยู่
ชุดที่เหมือนยูกาตะของญี่ปุ่น ทว่าผ้าคาดเอวใหญ่กว่าสีเทาขอบแดง เนื้อผ้าก็นุ่มสวมสบาย
หนึ่งตะวันรำคาญแขนเสื้อยาวเฟื้อยยังกะชุดขุนนางสมัยพระเจ้าเหาแน่ะ
“คุณมีเสื้อผ้าอื่นไหม ผมอยากเปลี่ยนชุดที่สวมสบายกว่านี้”
“ครับ...เอ่อ คุณจะไปพบนายท่าน..”
“นายท่านไหน?? ....ถ้าคุณหมายถึงคนๆนั้นล่ะก็ ใช่! ผมจะไปหาเขา ผมต้องรู้เรื่องของครอบครัวผมนะ”
หนึ่งตะวันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆด้วยความเหลืออด
“ตะ แต่ว่าคุณออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่า...”
“โอ้...ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่าต้องให้เขาอนุญาตก่อน”
“ใช่ครับ”
“ไม่! ผมจะไม่ทนนั่งรอเฉยๆอีกแล้ว”
“คุณซัน!”
น้ำเสียงกระด้างขึ้นทันควันทำให้รู้สึกแปร่งหูพิกล หนึ่งตะวันไม่รู้สึกประหลาดใจ
เพราะตัวเองก็ใช้โทนเสียงแบบนี้ประจำ ทว่าในใจกลับรู้สึกแปล้บแบบแปลกๆ
เหมือนตกใจไม่เคยเห็นอารมณ์แบบนี้มาก่อน เป็นอะไรของเขากันนะ?
ร่างเล็กบางกว่าหันมามองชายผมขาวที่ปกติจะหลบสายตา
ยืนก้มหน้านิดๆอย่างน้อบน้อม แต่ตอนนี้จ้องหน้าเขาตรงๆเลย
“ขอเรียนให้ทราบว่า ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ๆคุณจะทำอะไรตามอำเภอใจได้
บ้าน....มีกฎบ้าน ผมขอให้คุณนั่งลงและฟังสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ให้ดี”
“ว่าไงนะ”
“ได้โปรด” เฟรดว่าสุภาพขึ้นก็แฝงด้วยแรงกดดันไม่น้อย เด็กหนุ่มเม้มปากอย่างขัดใจ
ก่อนจะยอมนั่งลงบนเตียงโดยดี บางทีเขาอาจจำเป็นต้องรู้เรื่องราวให้มากกว่านี้
“เมืองนี้ปกครองโดยตระกูลจ้าว ท่านจ้าว เฟ่ยหลงมีภารกิจมากมายที่ต้องทำ
จะให้คนเข้าออกขอพบง่ายๆเหมือนเป็นบริษัทนั้นไม่ได้ ที่นี่เทียบเท่ากับพระราชวัง
หากไม่ปฏิบัติตามกฎก็เท่ากับแสดงความไม่ยำเกรงอำนาจของผู้ปกครอง
ต่อให้เป็นคุณก็เถอะนะ ถ้าทำอะไรไม่ระวัง ก็อาจถูกลงโทษได้ ”
“ลงโทษ....ที่นี่มันยังไงกัน แค่ไม่ขออนุญาตก็ต้องลงโทษกันเลยเหรอ?”
เฟรดนั่งมองหน้าเขานิ่งอย่างใช้ความอดทน “ ที่นี่คือวังหลัง คนในวังหลังต้องทำตามกฎอย่างเคร่งครัด”
“วังหลัง?” หนึ่งตะวันเคยดูหนังจีน เขาพอเข้าใจอะไรอยู่บ้าง แต่ก็อดใจหายไม่ได้
เด็กหนุ่มมองตัวเองในกระจกบนผนังห้อง ถึงหมอนี้จะตัวเล็ก บอบบาง ตาโต คิ้วโก่ง ปากนิด จมูกหน่อย
แต่อย่างน้อยเขาก็มีอย่างที่ผู้ชายจะพึ่งมี
รู้สึกอนาจใจยังไงบอกไม่ถูก ที่ตื่นมาในร่างของผู้ชายที่มีสามีแล้ว
-
“เขา....กับหย่งอี้....เป็น...”
“ใช่”
“แล้วยังไง....ถึงจะอยู่ในร่างเขา แต่ผมไม่ใช่คนที่ชื่อ หย่งอี้
จะให้ยอมอยู่อย่างสงบเสงี่ยมน่ะเหรอ...ให้ในสิ่งที่ผมต้องการสิ
ตอนนี้ผมอยากรู้เรื่องครอบครัวผม .....ไม่อย่างนั้น...ปล่อยผมเป็นอิสระ ผมจะกลับบ้าน”
“คุณกลับไม่ได้”
“อะไรอีกล่ะ” เด็กหนุ่มเอ็ดใส่อย่างอารมณ์เสีย
“คนที่จะเข้ามาอยู่วังหลังได้ไม่ใช่จะเข้ามากันได้ง่ายๆ หากจะออกไปได้ก็ต้องไม่มีลมหายใจ หรือเป็นนักโทษเนรเทศเท่านั้น”
เฟรดลุกขึ้นไปที่ผนัง ร่างเล็กลุกตามมาด้วยคิดว่าอีกฝ่ายจะให้ดูอะไร
เมื่อปลายนิ้วแตะที่ผนังแทนที่จะมีภาพที่ผนัง กลับมีลมเบาๆพัดจากพื้นจนชายแขนเสื้อเขาปลิว
“เหวอ!!!” หนึ่งตะวันถึงกับผงะ ยืนไม่อยู่ถอยหลังจนเซหงายหลังบนเตียง เขาร้องลั่น“อะไรน่ะ อะไร??”
พื้นห้องหายไปไหน มันกลายเป็นท้องฟ้ากว้างได้ยังไง
ใต้ที่เขาอยู่นี่มองเห็นเมืองอยู่ต่ำเสียจนเห็นบ้านหลังนิดเดียว แม้แต่เมฆยังลอยต่ำกว่า
“ที่คุณเห็นข้างล่างนั้นคือ ปักกิ่งเดิม พลเมือง 23 ล้านคน
ส่วนที่ๆเราอยู่นี่คือ ปักกิ่งมหานครลอยฟ้าพลเมือง1 ล้านคน”
เฟรดแตะผนังซูมภาพเบื้องล่างให้ใกล้จนมองเห็นผู้คนหน้าตาค่อนข้างน่ากลัว
“ถ้าคุณอยากเป็นอิสระ....คุณต้องทำผิดกฎร้ายแรง สำนักตุลาการวังจะเนรเทศหรือไม่ก็ประหารชีวิต
ถ้าเนรเทศพวกเขาจะส่งคุณลงไปข้างล่างนั้น...คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอย่างคุณ.......
อย่างเก่งก็คงหางานได้แรงงานถูกๆ ร้ายที่สุดก็อาจถูกฆ่าเอาอวัยวะไปขาย พวกเขาไม่ส่งคุณถึงบ้านหรอกนะ”
หนึ่งตะวันรู้สึกถึงความเปียกชื้นของเหงื่อที่ไหลจากไรผม
ข้างล่างเห็นแต่ชายฉกรรจ์หน้าตาโหดรอยสักเต็มตัววิ่งไล่กันบนถนนที่เปียกแฉะน้ำเน่า
อย่างเขาจะเอาตัวรอดไหวที่ไหน เมืองไทย.....มันไกลแสนไกลเหลือเกิน
ภาพบนพื้นหายวับไปในพริบตา ลมสงบลงแล้ว
ร่างเล็กนั่งนิ่งเหมือนหุ่นยนต์ที่หมดพลังไร้เรี่ยวแรงจะอยู่ต่อด้วยซ้ำ เฟรดเข้ามานั่งข้างๆกุมมือเขาไว้
“อย่าเศร้าไป...คุณยังมีชีวิตอยู่นะ .....และผมอยู่ข้างคุณเสมอ”
ดวงตากลมโตเหลือบมองคนตรงหน้าตรงๆ สายตาจงรักภักดีอย่างสุดซึ้งทำให้ประหลาดใจพอๆกับซาบซึ้ง
น่าเศร้าที่คนๆนี้ภักดีกับหย่งอี้ไม่ใช่เขา จู่ๆประตูห้องก็เลือนเปิดออกอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“แห่ม แหมๆๆ ยินดีด้วยนะอายุมั่นขวัญยืนจริงๆ”
หญิงสาวแปลกหน้าเดินเฉิดฉายเข้ามาส่งเสียงดังเริงร่าเหมือนกกระจอก เฟรดลุกขึ้นยืนบังเขาเอาไว้
“คุณหยูหม่ง ไม่คิดว่าจะมาเยี่ยม คุณหย่งอี้ยังต้องพักฟื้นร่างกายอีกระยะ คิดว่าต้อนรับคุณไม่ได้จริงๆ”
“อะไรจะหมางเมินกันอย่างนี้ หย่งอี้เป็นพี่ชายที่น่านับถือของฉันนะ จะมาทักทายตามประสาคนสนิทสนมไม่ได้หรือไร”
ร่างบอบบางผ่านหน้าเฟรดไปอย่างไม่แยแส
หนึ่งตะวันมองหญิงสาวสวยสะพรั่ง ดวงตาโตวาดหางตาสูงเหมือนตาหงส์
คิ้วโค้งคมเข้มริมฝีปากคลี่ยิ้มหวาน เธอเป็นคนสวยจริงๆ
ยิ่งสวมอาภรณ์โบราณสีแดงเข้มอวดเนินอกพองาม ยิ่งเสริมให้งามสง่าเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วๆไป
“ยินดีด้วยนะ ตายไปตั้งปีหนึ่งแล้ว รู้สึกยังไงบ้างล่ะคะ พี่ชาย”
เด็กหนุ่มมองตาปริบๆก่อนเหลือบไปทางเฟรด อย่างต้องการให้ช่วย
คำพูดเหล่านี้แม้จะสุภาพแต่ก็แผงคำถากถางอย่างเห็นได้ชัด
“คุณหยูหม่ง”
“คงจะยังไม่ค่อยปกติสินะ.....ฉันล่ะเป็นห้วง...เป็นห่วง คิดว่าคงใจสลายไม่ใช่น้อยที่กำลังจะได้รับแต่งตั้งแท้ๆ
แต่ก็งานล่มโดนแช่แข็งเสียก่อน หึๆ.....น่าสงสาร น่าจะแช่แข็งต่อไปเสียยังจะดีกว่านะ
เพราะการแข่งขันคราวหน้ามันจะไม่ง่ายเหมือนครั้งที่แล้วแน่”
หล่อนพูดเรื่องอะไร??
“ยังจะหวังการแข่งขันอีกหรือ” ใครอีกคนเข้ามาในห้องเหมือนที่นี่เป็นร้านอาหารกลางตลาด
หนึ่งตะวันไม่ชอบใจแต่ก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน
ในเมื่อคนที่เข้ามาเป็นชายหนุ่มผมยาว หน้าตาดี ตาคมเข้มและมีรอยยิ้มประทับใจ
เขาต้องถามเฟรดทีหลัง ทำไมทุกคนที่นี่ถึงต้องสวมใส่เสื้อผ้าแบบยุคโบราณด้วยนะ
ทั้งที่พ้นยุคนั้นมาแล้วตั้งพันๆปีแล้ว อึดอัดไม่น่าสบายแล้วรุ่มร่ามด้วย
“คุณเหวินจิ้ง” เฟรดโค้งศรีษะให้เล็กน้อย
“พี่หยูหม่งทำไมไม่ถามคุณชุนเถาล่ะว่าคนตรงหน้า ใช่ ซูหย่งอี้ตัวจริงหรือเปล่า”
ทั้งห้องเงียบกริบ หนึ่งตะวันใจหายวาบเขามองเฟรดอย่างไม่แน่ใจว่าจะควรพูดอะไรดี เรื่องนี้ควรเป็นความลับหรือเปล่า
“คุณเหวินจิ้ง....”
“ถูกยิงเข้าที่หัวอย่างจังขนาดนั้น.....ฟื้นคืนชีพได้อย่างสมบูรณ์จนน่าสงสัย”
ชายหนุ่มร่างสูงกว่าเข้ามานั่งข้างๆ ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมเขาเล่น
“คนเขาลือกันทั่ววังเลยนะท่านพี่....ว่า คนข้างในไม่ใช่ท่าน”
“พูดพอหรือยัง” เด็กหนุ่มว่าเสียงกร้าว “เรื่องไร้สาระพรรค์นี้....อย่าเอามาพูดให้ระคายหูฉัน....ออกไป”
หยูหม่งและเหวินจิ้งมองหน้าเขาอย่างไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน ต่างคนต่างอารมณ์
คนหนึ่งไม่พอใจ พยายามมองหาร่องรอยผิดปกติ ส่วนอีกคนก็มองลึกกว่า
รอยยิ้มของเหวินจิ้งเหมือนจะรู้อะไรดีกว่าแต่ก็ไม่พูด
“ท่านทั้งสอง คุณหย่งอี้ยังไม่ฟื้นตัวดี ต้องพักผ่อนอีกมาก”
“นั้นสินะ....เชิญพักผ่อนต่อเถอะ ท่านพี่”
“หึ....หวังว่าคงไม่ป่วยในช่วงการแข่งขันอีกนะ เพราะครั้งนี้นายท่านคงใช้เส้นสายช่วยไม่ได้อีกแล้ว”
หยูหม่งว่าหางเสียงกระด้างก่อนสะบัดชายกระโปรงพลิ้วจากไป
“สองคนนั้นใครกันน่ะ??”
“นางในวังหลังเหมือนคุณหย่งอี้นั้นแหละ”
“นางใน.....นี่มีกันกี่คนเนี่ย” เด็กหนุ่มไม่อยากรับรู้เลยว่าเขาจะต้องเจอศัตรูอีกมากน้อยแค่ไหน
“วังหลังมีตำหนัก 4 แห่ง เหนือ ใต้ ออก ตก”
“มะ หมายความว่านอกจากหย่งอี้แล้วเขายัง.....ยังมีเมียอีก 3 คนเหรอ”
“เป็นเรื่องจำเป็น เพราะนางในจะคัดเลือกจากชาวบ้านธรรมดา
นอกจากเมืองปักกิ่งแล้วเมืองอื่นก็จะส่งตัวแทนมาเพื่อเชื่อม
สัมพันธไมตรีด้วย นายท่านปฏิเสธไม่ได้ถึงต้องจัดให้มีการแข่งขัน เพื่อลดจำนวนคนลง”
“แล้ว.....เมื่อกี้เธอพูดถึงการแข่งขัน.... แกล้งป่วยระหว่างแข่งอะไรเนี่ยแหละ”
“เอ่อ.....การชิงตำแหน่งครั้งก่อน คุณหย่งอี้ร่างกายอ่อนแอ
สู้ทางกำลังกายไม่ผ่านแน่ นายท่านเลยให้ป่วยเพื่อข้ามไปแข่งขันทางทักษะข้อเขียนจนชนะเลิศ”
“งั้น....ที่ผู้หญิงคนนั้นว่าแข่งขันอีก หมายถึง.....”
เฟรดพยักหน้า “จากนี้ไปอีก 5 เดือน คุณจะต้องลงแข่งขันชิงตำแหน่ง ‘ฮูหยิน’ ของมหานครลอยฟ้าแห่งนี้
:ruready........................?!
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
:-[
การแข่งขันน่ากลัวน้อยกว่าการเอาชีวิตรอดหรือเปล่า
วังหลังน่ากลัวนัก
-
น่าสงสาร ตื่นมาเพื่อรับรู้ว่าอะไรก็ไม่ใช่ของตัวเองแม้แต่ร่างกาย ใครมันจะไปรับได้ภายในเวลาไม่นาน
เพื่อการอยู่รอด สู้เพื่อเป็นฮูหยินนะค่าาาาาาาาาาา
-
งานเข้าซันซะแล้ว
-
พระเอกเราบทน้อย เย็นชาก็ซะขนาดน้านนนนน ซันสู้ๆ !
-
แล้วฮูหยินซัน มีอะไรไปแข่งกะคนอื่นเขาได้ล่ะ
-
หนูซันต้องแข่งชิงตำแหน่งฮูหยินเหรอเนั้ย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ ชอบมากๆๆๆๆเลยค่า
อยากอ่าน rome ต่อจังเลย คนเขียนแต่งต่อให้จบได้มะยคะ ชอบเรื่องนั้นเป็นพิเศษเลยค่ะ :katai3:
-
หวังใจว่าเรื่องนี้คงไม่ถูกแช่แข็งเหมือนนายเอกนะ
กำลังสนุกทีเดียว รอดูเจ้าผู้ยิ่งใหญ่พิชิตใจน้องซันของเรา
-
เค้าชอบเรื่องเน้ ><' อยากให้เป็นเรื่องยาวววว //*โดนเคนเขียนตบ
=w= น้องซันจะสู้กับพวกผู้หญิงแบบนั้นไหวไหมเนี่ยย น่ากลัวแทน
แต่ล่ะนางท่าทางจะร้ายทั้งนั้น
เป็นกำลังใจให้นะคะ +1 กับเป็ดให้ค่ะ
-
:o8:
-
สู้เพื่อตำแหน่งเมีย แลจะมันนะเนี่ย
นี่หนึ่งตะวันเฟ้ย ไม่ใช่หย่งอี้ไม่มียอมง่ายๆหรอก ใช่มะ ฮ่าๆๆ
-
:hao6: อยากอ่านอีกๆ :mew1:
-
โอ้ว สู้เพื่ออยู่รอดและความเป็นเมีย ซันต้องไหวอยู่แล้วแหละ ยังไงเฟรดคงช่วยเทรนให้ใช่มั้ยล่ะ
-
กรรมเวร!!! อีกแค่ 5 เดือน ซันจะทำยังไงล่ะเนี่ย
-
เริ่มแล้วววว
ความสนุกสนาน
สู้ๆนะ ตะวันนน
-
การที่ร่างของตะวันยังอยู่ดีนั่นน่าจะตอบได้แล้วนะ ว่าครอบครัวของตะวันต้องมีเงินมากพอที่จะจ่ายเพื่อเก็บรักษาร่าง
อยู่ๆตะวันก็หายไปแบบนี้ จะไม่เกิดปัญหาเลยเชียวหรอ เฟรดก็ทำน่าเกลียดมาก ย้ายสมองของตะวันโดยพลการเพียงเพราะรู้ว่าจะทำให้หย่งอี้รอดเนี่ย เห็นแก่ตัวที่สุด
-
แง๊ว แล้วแบบนี้หนึ่งตะวันจะโดนอาไยมั่งล่ะรหอ :katai2-1:
-
ชอบจัง รอตอนต่อไปจ้า
-
แอร่ะ รอจ้ะ
-
ท่าทางซันจะต้องรับศึกหนัก
-
โถ่ซันที่รัก น่าสงสารจริง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบตอนนี้จัง ท่าจะมีเรื่องสนุกๆ
มาต่อเร็วๆนะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกค่ะ ชอบมากกกก จินตนาการตามเลย
รอลุ้นการแข่งขันชิงตำแหน่งฮูหยิน!!
ขอบคุณมากนะคะ ^^
-
มีงานเข้ามีงานเข้ามีงานเข้าาาาา :z2:
-
เอ๊อะ มึนแทนซันเลย :ruready :ruready
+เป็ด ก๊าฟ ++ :katai2-1:
-
ซันคงรู้สึกแย่น่าดูนะเนี่ย แต่เรื่องแข่งขันซันน่าจะพอสู้ไหวหรือเปล่านะ
-
ThankS
-
สนุกมากเลยคะตอนนี้ ...เขียนเป็นเรื่องยาวเลยเหอะค่า o13 o13
-
ซันสู้ๆนะ ฮาาาาาา
ทำใจเสียเถอะ
-
ชอบจริงๆเรื่องนี้
เอาใจช่วยซันกับการแข่่งขันที่จะถึง
-
ฟื้นแล้วเจอเรื่องน่าตื่นเต้นทั้งนั้น
-
ตื่นมาพร้อมเรื่งยุ่งๆอิรุงตุงนัง
พระเอกมาให้กำลังหน่อยเซ่
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
สงสัยงานนี้น้องซันต้องถูกอีตายักษ์บังคับให้แข่ง
ใครเขาอยากเป็นเมียแกหา...มันคนละคนกันนะเฮ้ย
-
ฟื้นมาก็มีเรื่องมากมายให้ซันทั้งแปลกใจและตกใจ
ไหนจะเรื่องที่ร่างกายนี้เป็นภรรยาเจ้าเมืองคนนี้
ไหนจะเรื่องบุคคลที่เพิ่มเข้ามาและคาดว่าน่าจะมีอีกเยอะ
แต่ละคนก็ดูเหมือนจะไม่เป็นมิตรสักเท่าไรเลย :เฮ้อ:
ไหนจะเรื่องที่ต้องแข่งขันนั่นอีก เล่นเอาตั้งตัวไม่ทัน
เอาใจช่วยซันทุกเรื่องนะ แต่เชื่อว่าจะไม่เหมือนที่ผ่านมาแน่
เจ้าของร่างคนก่อนคงไม่มีพิษสงอะไร แต่คงไม่ใช่กับซัน
ตอนนี้สนุกและน่าติดตามมากๆ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
แล้วอย่างนี้มันจะรอดมั้ยเล่า ไม่ใช่ตัวจริงซะหน่อย จะสู้เค้าได้ยังไงกันอ่ะ :mew2:
อยากรู้มากๆ :hao5:
-
แข่งขันชิงตำแหน่ง"ฮูหยิน" น่าสนุกจริงๆยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตาม
-
ซันนนนนน เชียร์ๆๆๆๆ // โบกธงและป้ายไฟ 555++
-
สนุก พล็อตเหมือนที่เคยอ่านในนิยายเล่มละสิบบาท เก่ามาก แต่อันนั้นหญิง ย้อนยุค มีสามคแล้วคือพระเอก จิตล่องลอยมายังแดนสุพรรณภูมิ
ชอบอ่ะ สงสารซัน ทรมาน อยากตายก็ไม่ได้ เพราะไม่ใช่ร่างกายตัวเอง
รอค่ะ
-
ง่ะ โผล่มาอยู่ร่างใครก็ไม่รู้แล้วยังต้องมาแข่งแย่สามีอีกเร้อ... านเข้าเต็มๆเลยสินี่
-
เอาใจช่วยซัน
-
มันช่างซับซ้อน
น่าสงสารซันที่อยู่ๆต้องมาเจออะไรแบบนี้
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
Fantasy ปี......อะไรนะ
-
ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็ต้องปรับตัวเท่านั้นละนะซันเอ๋ย
-
:katai5: อยากอ่านต่อจัง
-
รอออออ ให้เธอกลับมา
-
:ling1:
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ซวย..ฝุด...ฝุด
ลุ้น อยากอ่านตอนต่อแล้วจ้า
-
เรื่องเริ่มจะเข้มข้นแล้ว
-
ซวยสุดๆ อยู่ดีๆต้องมาแย่งสามีกับชาวบ้านซ่ะงั้น รอตอนต่อคร้าาา
-
มันมี NO.6 โผล่มา ผสมกับ Hunger Game เหอ เหอ
มันส์แน่คราวนี้ ชอบๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มาก....
อย่าทำร้ายกันแบบนี้นะ
:mew4:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ซันต้องต่อสู้เพื่อเป็นฮูหยิน ขอบใจจร้า
-
รอ ร๊อ รอ :katai5:
-
ตะล็อค ต็อกแต๊ก คนเขียนอยู่ไหน ><'
เค้ารออยู่น้า
-
พึ่งกลับมาไล่อ่านอีกรอบ ฮาได้ทุกแนวทุกเรื่องจริงๆ เลย
แต่ยังไงก็อยากอ่าน โรม พรหมลิขิต และลำนำรักสีเพลิงต่อนะ
-
เข้ามารออย่างสงบ หุหุ
-
No.3 คนรักใหม่ในร่างเก่า
สีฟ้าจางเกือบจะใสดูเลือนรางในวันเริ่มต้นฤดูมรสุม ทำให้เมฆสีคล้ำเทาๆลอยมาบดบังสีแห่งความสงบ
ซ้ำมันยังนำพากลุ่มเมฆสีเขียวจากเขตอุตสาหกรรมมาด้วย สวยงามแต่ก็ดูน่าขยะแขยงด้วย
หนึ่งตะวันเมินภาพทิวทัศน์ภายนอกมาดูโลกในยุคปัจจุบันจากจอภาพบนผนัง ซึ่ง......
ยิ่งห่อเหี่ยวใจยิ่งกว่าเก่าเมื่อเห็นข่าวภัยพิบัติอันน่าสะพึงกลัวจากทุกสารทิศบนโลกใบนี้
โลกเบื้องล่างเต็มไปกากสารพิษจนอดคิดไม่ได้ว่าคนที่เหลือจะใช้ชีวิตกันอย่างไร
“คุณซัน” เฟรดแทรกเข้าในโลกอันเงียบสงบของเขาด้วยเสียงสดใสมีความสุขอีกแล้ว
“อาหารเช้าขอรับ วันนี้มีอาหารไทยมาด้วย นายท่านมีคำสั่งให้ห้องเครื่องสรรหาอาหารไทยที่คิดว่าจะถูกปากคุณ
ทำเอาพ่อครัวหัวหมุนกันหมด ต้องกางตำราค้นหาสูตรอาหารกันให้ยกใหญ่กว่าจะทำได้นะครับ
ลองชิมดูสิครับ ทุกคนหวังว่าคุณจะเจริญอาหารสักนิด”
โต๊ะอาหารที่นี่เป็นตั่งไม้ยกสูงถึงเข่า โต๊ะไม้สีแดงเลือดนกวางตรงกลางล้อมรอบด้วยคอกไม้ฉลุลายอ่อนช้อย
เป็นที่นั่งสำหรับสองคนอย่างพอดิบพอดี
“ผมไม่หิว”
“คุณซัน”
เด็กหนุ่มหันมามองสีหน้าเอาจริง “ผมจะไม่ทานอีก จนกว่าจะได้คุยกับเขา”
“ทำอย่างนี้ไม่ได้นะครับ เมื่อคืนคุณก็แทบจะไม่ทานเลย อย่างนี้ร่างกายจะไม่แข็งแรงนะครับ”
“ผมจะไม่หิว....จะให้ผมยอมรับอะไรต่อมิอะไรง่ายๆโดยที่ไม่มีคำถามหรือไร ผมเป็นคนนะ ไม่ใช่สิ่งของ.....
ถ้าเขาไม่มาคุยกับผม ผมก็จะอดตายให้ดู”
เฟรดอ้าปากจะพูดแต่พอสบตาเอาจริงเอาจังก็พูดไม่ออก
เขาถอนหายใจเบาๆก่อนจัดวางช้อนส้อมกับตะเกียบบนโต๊ะก่อนออกไปเงียบๆ
หนึ่งตะวันมองประตูที่เลื่อนปิดลงอย่างมีความหวัง ถ้าหยงอี้มีความหมายกับคนๆนั้นจริงล่ะ เขาต้องมา!
โครกกกกกก.....
หิวจัง
เด็กหนุ่มเลียปากอย่างหิวโหย เมื่อคืนกินแค่นิดเดียวตอนนี้ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดแล้ว
ยิ่งมีกับข้าวหอมๆอยู่ตรงหน้าด้วย พยาธิในท้องก็ส่งเสียงกันอลม่านเลย
หิวแล้ว...รีบๆมาหน่อยสิวะ ไอ้บ้า
ร่างเล็กเดินไปเดินมาลากชายเสื้อคลุมยาวเฟื้อยเดินวนแทบจะรอบห้องแต่ไม่ว่าเดินไปทางไหน
สายตาเขาก็จะจับจ้องไปที่โต๊ะอาหารเสมอ
ข้าวสวยร้อนๆในโถเงิน แกงเขียวหวานไก่ หมูทอดกระเทียม โอ้....มีหมูสะเต๊ะด้วย
อยากกินจัง อยากกินๆๆๆๆ ทำไมไม่มาเสียทีนะ ร่างเล็กอดทนไม่ไหวแล้ว
เขาเกาะขอบประตูอัลนิเที่ยมสีขาวด้านๆยืนดูผ่านช่องลมอย่างใจจดใจจ่อ
มาเร็วๆสิ แล้วอ้อนวอนซะว่าจะทำทุกอย่างตามใจฉัน....แล้วฉันถึงจะกิน เร็วซี่.....มาเร็วๆ
หนึ่งตะวันกระวนกระวายอยู่พักหนึ่ง ความหิวเกือบเอาชนะเขาได้ สายตาเขาจับจ้องที่โต๊ะอยู่เกือบนาที
ทว่าความยั้งคิดก็สยบมันได้ เรื่องราวของพ่อแม่สำคัญกว่าความหิวของเขามากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
เมื่อคิดได้อย่างนั้นและความมุ่งมั่นกลับมา ร่างเล็กตรงมานั่งที่โต๊ะอาหารและมองไปที่ประตูรอคอยอย่างอดทน
ครืนนน....
เสียงบานประตูเลื่อนเป็นเสียงที่เพราะที่สุดในเวลานี้เลย
เด็กหนุ่มมองตาโตอย่างมีความหวังและใจเต้นตึกตักทันทีที่เห็นร่างสูงใหญ่ในชุดโบราณเต็มยศ ประหลาดแต่ก็......
ทำให้ดูทรงอำนาจอย่างเหลือเชื่อ ผมสีแดงยาวถูกรวบเกล้าตึงเผลอให้เห็นกรามเป็นสันและลำคอแข็งแรง
ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ ดวงตาดุดันแข็งกร้าว แค่มองก็รู้สึกได้เลยว่าคนๆนี้อยู่เหนือคนอื่น
และไอ้ความรู้สึกนี้มันคงฝังอยู่ในสายเลือดแน่ๆ
วินาทีแรกเขาคิดว่าจะต้องเจอสายตาเกลียดชัง
แต่ผิดคาดวันนี้เขามองตาอีกฝ่ายไม่มีความเกลียดชังอีกแล้ว แค่....เย็นชาชาอย่างคนแปลกหน้า
ยืนห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว กลิ่นหอมเย็นก็โชยมาแตะจมูก
หนึ่งตะวันขยับปากจะพูด ร่างสูงขยับมานั่งตรงข้ามกับเขา สายตาดุดันกวาดมองอาหารแต่ล่ะจาน
“อาหารไทยเหรอ หน้าตาประหลาดจริง”
“ขอรับ เป็นแกงกะทิอาหารพื้นบ้าน เรียกว่าแกงเขียวหวานไก่ขอรับ เห็นว่าเป็นอาหารยอดนิยมเมื่อ 100กว่าปีก่อน”
“ฉันไม่ชอบ เอาออกไป”
“ขอรับ” เฟรดกระวีกระวาดยกออกไปทันที
“แล้วนี้อะไร”
“นั้นคือ...เอ่อ...” หนุ่มใหญ่รีบควักโพยในกระเป๋าออกมาอ่าน
“หมูสะเต๊ะขอรับ เนื้อหมูหมักเครื่องเทศแล้วย่างถ่าน ทานกับน้ำจิ้มสองถ้วยนี้”
“อาหารปิ้งย่างไม่เหมาะกับคนที่เพิ่งฟื้นไข้ เปลี่ยนเอาอาหารย่อยง่ายอย่างผักต้มดีกว่า”
“ขอรับ”
เฮ่ๆๆ เดี๋ยวสิ หนึ่งตะวันอ้าปากค้างมองดูเฟรดเลื่อนอาหารจานเด็ดๆไปทางฝั่งเจ้านายตัวเองไปเกือบหมด
ฝั่งเขาเหลือแค่จานข้าวสวยกับแกงต้มผักถ้วยเดียวเอง
“มีเรื่องจะพูดไม่ใช่หรือ” จ้าว เฟ่ยหลงเริ่มต้นให้เขา ก่อนหยิบหมูสะเต๊ะขึ้นกัดคำเดียวหมด
เด็กหนุ่มมองตาค้างปากเผลออ้าตามด้วยความอยาก ก่อนกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ
“อืมมม อร่อยนะนี่” เขาหันมาบอกเฟรดที่ยิ้มดีใจที่ทำให้เจ้านายพอใจได้
“เอ่อ....ผมอยาก”
“อาหารไทยอร่อยมาก ให้รางวัลพ่อครัวด้วย”
“ขอรับ”
จงใจขัดคอเขานี่หว่า หนึ่งตะวันมองสบตาอีกฝ่ายที่เหมือนจะเต้นระริกด้วยความสนุก
ดูท่า....เกมนี้เขาเอาชนะยากเสียแล้ว
“ผมอยากได้ประวัติครอบครัวผม.....คุณจะช่วยได้ไหม”
...............................................
...........................
สายตาที่จ้องมองมาเดาไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ขอร้องล่ะ ผมต้องรู้ให้ได้...ว่าพ่อแม่ผมเป็นอย่างไงบ้าง บางทีพวกท่านอาจจะ....อาจจะแช่แข็งรอวันตื่นเหมือนผมก็ได้”
.............................................
......................
เหมือนกำลังพูดกับเสาไฟฟ้าไม่มีผิด สีหน้าเฉยไม่มีความรู้สึกใดๆแสดงออกมาจนเขารู้สึกสิ้นหวัง
“ได้โปรด”
“นายไม่ทานข้าว” เขาเอ่ยขึ้นมาในที่สุด
“เอ่อ..”
“ ตั้ง 2 มื้อ....”
“มันจำเป็น ผมต้องคุยกับคุณ ผม...”
“หย่งอี้ร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก” เฟ่ยหลงตัดบทเขา สายตาแข็งกร้าวบอกถึงความไม่พอใจ
“ เขาเป็นคนอ่อนแอ ร่างกายเพิ่งฟื้นฟูสภาพได้ไม่กี่วัน นายก็ใช้เรื่องนี้มากดดันฉัน.....ฉลาด แต่ฉันไม่ชอบ”
ร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะ ชายเสื้อยาวๆสะบัดอากาศอย่างโกรธจัด
“ถ้าพ่อแม่นายยังอยู่ล่ะก็ ฉันจะสั่งเผาเสียเดี๋ยวนี้!”
“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน” หนึ่งตะวันตะลีตะลานตามาคว้าแขนเสื้อยาวๆไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะถึงประตู
“ ผมขอโทษๆ ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใคร ขอร้องล่ะ”
-
เด็กหนุ่มหอบหายใจแรง เหงื่อไหลย้อยจากไรผมจนเขารู้สึกได้
ปากคอสั่นใจเต้นรัวคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไรต่อ
เขาเห็นเฟรดที่ยืนอยู่ด้านหลัง ทำปากขมุบขมิบบอก ‘คุกเข่า’
หา??
‘คุกเข่าสิ’
ลูกเศรษฐีอย่างเขาเคยคุกเข่าให้ใครที่ไหน หนึ่งตะวันยืนอึ้งไปครู่
ก่อนตัดสินใจคุกเข่าลงจริงๆ เขาโผเข้ากอดเอวหนาอ้อนวอนสุดชีวิต
“ได้โปรดเถอะ ผมขอร้อง....ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใคร สำหรับคุณแล้วหย่งอี้สำคัญที่สุด
สำหรับผม พ่อแม่ก็สำคัญเหมือนกัน เพราะงั้น.....เพราะงั้น......”
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเงยหน้ามองทั้งน้ำตา
“อนุญาตให้ผมตามหาครอบครัวผมนะ แล้วผมสัญญา....จะทานข้าวให้ตรงเวลา
จะทานให้หมด ครบทั้งสามมื้อด้วย ไม่มีข้อแม้อะไรแบบนี้อีก สัญญาเลย นะนะนะนะ”
หนึ่งตะวันยกมือจะชูสามนิ้วสัญญาแบบลูกเสือ แต่ยกแค่สองนิ้ว สัญยิงสัญญาไม่หยุดปาก
เฟ่ยหลงมองใบหน้าคนรักอย่างสับสนน้อยๆ หย่งอี้ไม่เคยพล่ามมากขนาดนี้
เขาสุภาพเรียบร้อย อ่อนหวาน แต่เวลานี้น้ำหูน้ำตาไหลพราก ออดอ้อนยังกะเด็กซุกซน
“หยุดเลย!”
ห๊ะ ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ จะด้วยความตกใจหรืออะไรสักอย่าง ปากบางสีจัดแบะออกทำท่าจะร้องโฮเสียแล้ว
ชายหนุ่มถึงกับใจหายวาบ เขารวบร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก
ริมฝีปากแนบบนเรียวปากนุ่ม บดเคล้าแรงให้เผยอปากแล้วลิ้มรสหวานฉ่ำด้วยความคิดถึง
มันละมุ่นละมัยหวานนุ่มซาบซ่านอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะรู้สึกเจ็บแปล้บขึ้นมา
มือที่โอบรัดเอวและแผ่นหลังบางคลายออกทันที
หนึ่งตะวันถึงเซไปปะทะผนังแข้งขาอ่อนรูดลงมานั่งแปะกับพื้น
เฟ่ยหลงเอาหัวแม่มือแตะที่ริมฝีปาก ไม่มีเลือดแต่ก็เจ็บไม่น้อย
“กัดฉันเหรอ?”
“อย่า....อย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมไม่ใช่ผู้หญิง” เด็กหนุ่มว่าเสียงสั่น ทว่าดวงตาแข็งกร้าวด้วยความโกรธ
ร่างสูงยืนเท้าเอวอย่างโกรธจัด มันน่าจับขึ้นเตียงเสียเดี๋ยวนี้เลย แล้วสั่งสอนให้รู้สถานะของตัวเองให้หมด
แต่อย่างนั้นจะสนุกยังไง
ดวงตาดุดันไหววูบเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ว่า หย่งอี้ของเขาไม่เคยทำแบบนี้สักครั้ง
เขาไม่เคยปฏิเสธ ไม่เคยต่อต้าน มีแต่สงบเสงี่ยมเจียมตัว
............................................
......................
“ชุนเถา”
“ขอรับ”
ร่างสูงเดินจากไปเสียเฉยๆ ไม่พูดไม่จาสักคำ เฟรดตามไปส่งที่ประตู
หนึ่งตะวันนั่งเอ๋ออยู่อย่างนั้นอย่างไม่เข้าใจอะไรสักนิด จนเฟรดกลับมาประคองเขาลุกขึ้น
“เขาว่ายังไง เขาจะไม่ให้ผมหาครอบครัวเหรอ......เขา??”
“ขอรับ ท่านอนุญาตแล้ว”
เอ๋?? ตอนไหน ไม่ได้ยินสักคำ “จริงเหรอ”
“ขอรับ แต่คุณสัญญาแล้วว่าจะทานอาหารให้หมด เพราะงั้นต้องรักษาคำพูดด้วยนะครับ”
เฟรดประคองเขามาที่โต๊ะอาหาร เลื่อนจานอาหารน่าทานมาทั้งหมด
“จริงนะ เขาอนุญาตจริงเหรอ ผมนึกว่า....เขาจะโกรธกว่าเดิมเสียอีก”
“ท่านโกรธ แต่ไม่มากหรอกครับ หลังอาหารผมจะติดต่อบริษัทเหวินเหย่าให้ คุณสบายใจขึ้นแล้วนะ”
เป็นครั้งแรกจริงๆที่หนึ่งตะวันดีใจอย่างที่สุด เขาทำสำเร็จแล้ว!!
อาหารเช้ามื้อนี้จึงเป็นมื้อที่อร่อยที่สุด พอท้องอิ่มสมองก็แล่น เขารำคาญเสื้อบางๆแขนเสื้อยาวเฟื้อยนี้ที่สุด
“เฟรด..มีเสื้อผ้าแบบสากลหรือเปล่า ผมอยากได้ใส่สบายกว่านี้”
“เอ่อ................... ครับ” เฟรดทิ้งช่วงครุ่นคิดอยู่อึดใจก่อนจะลุกออกไปนอกห้อง
หนึ่งตะวันนั่งรอ หยิบอาหารที่เหลือเข้าปากฆ่าเวลา ชิ้นแล้วชิ้นเล่าจนเผลอหมดจาน บานประตูถึงเลื่อนออก
“เข้ามาสิ”
เด็กหนุ่มมองผู้ที่เข้ามาใหม่อย่างแปลกใจ หญิงสาวน่ารักสองนางเข้ามาในห้อง
ทั้งคู่ดวงหน้าสดใส แต่งแต้มลวยลายสีแดงบนหน้าผากเด่นสะดุดตา แววตาเป็นประกายกระตื้อรื้อล้น
ผิวแก้มแดงเปล่งปลั่ง ริมฝีปากสีผลไม้สุกยิ้มแย้มน่าเอ็นดู
ยิ่งสวมใส่อาภรณ์แบบนางในยุคโบราณอวดเนินอกเล็กน้อยก็ยิ่งดูงามสง่า จนเขาเผลอยิ้มไปด้วย
ทั้งคู่เอาเสื้อผ้าไหมงดงามมาหลายหลากสีสันมาให้ดู
“คุณซัน...นี่คือ หมิงเอ๋อและจิงเอ๋อ ทั้งคู่จะมาเป็นนางต้นห้องคอยรับใช้คุณ”
นั้นเป็นข่าวดีที่น่าฟังอย่างหนึ่งในโลกอันอับเฉาของเขา สองสาววัยสะพรั่งยิ้มกว้างพากันย่อตัวคารวะ
“คารวะ ซูฮู...”
“อาแฮ่ม!”เฟรดกระแอ่มเสียงดุใส่ สองสาวถึงกันหน้าถอดสีมองตากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะย่อคำนับใหม่
“ขออภัยเจ้าคะ เอ่อ.....คารวะคุณ...ซะ ซัน” คำสุดท้ายว่าอย่างไม่แน่ใจนัก แต่ก็บอกอะไรได้มากอยู่
หย่งอี้เจ้าของร่างนี้น่าจะแซ่ซู
ซู หย่งอี้ แต่คำพ่วงท้ายมาด้วยฟังเหมือนจะคล้ายจะเรียกว่า ‘ซูฮูหยิน’
ฮูหยิน??
ฟังผิดล่ะมั่ง ....หนึ่งตะวันส่ายหน้า ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดคือ หาข่าวคราวของพ่อแม่
ส่วนเรื่องอื่นๆเขาต้องค่อยๆปรับตัวไปทีล่ะขั้น
เด็กหนุ่มมองเสื้อผ้าที่หมิงเอ๋อและจิงเอ๋อนำมาแล้วต้องส่ายหน้า ก็มันอลังการเสียจน....
“เอ่อ...ผมบอกว่าเสื้อผ้าธรรมดาๆนะ”
“นี่ก็เสื้อผ้าธรรมดาแล้วเจ้าคะ” หมิงเอ๋อกล่าว เขาหันไปมองเชิงถามเฟรด นี่เหรอธรรมดาแล้ว
“นี่เป็นชุดของฝ่ายใน คนทั่วไปสวมใส่ไม่ได้ อดทนหน่อยเถอะขอรับ”
พูดแบบนี้....ก็แปลว่าเขาไม่มีทางเลือกแล้วสิ เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนต์คงไม่มีทางจะได้ใส่แล้ว
หนึ่งตะวันเกาหัวแกรกๆ สุดท้ายก็ยอมให้สองสาวช่วยใส่ เสื้อผ้าฝ่ายในค่อนข้างบาง
สวมใส่แล้วรู้สึกเบาสบาย ตัวในสีเขียวอ่อนตัวนอนสีเข้มตามลำดับ ตัวนอกสุดเป็นเสื้อไม่มีแขนสีดำ
ปักลวดลายดอกไม้ด้วยด้ายสีทองที่อกเสื้อทั้งสอง ด้านหลังมีลวดลายหงส์ชัดเจน
เอวคาดผ้าหนาคืบหนึ่งห้อยด้วยพู่ไหมและหยกขาว
รองเท้าสีดำยกส้นแบบเรียบไม่น่าหวาดเสียวเหมือนรองเท้าผู้หญิง
ผมยาวๆถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบๆ เมื่อเขาไม่ให้ตกแต่งเครื่องประดับ
สองสาวจึงแต่งแต้มด้วยสีแดงบนหน้าผากให้เท่านั้น
-
“พร้อมแล้วใช่ไหมขอรับ”
“พร้อม....อะไร?”
“วันนี้หมออนุญาตให้กลับได้แล้ว เราจะกลับไปตำหนักเหนือกัน”
“อ้อ..” ก็ดีเขาจะได้ดูส่วนอื่นๆของที่นี่ด้วยเผื่อทางหนีที่ไล่ในในอนาคต
ประตูอัลนิเที่ยมเลื่อนออก มียานพาหนะรออยู่แล้ว ขนาดเตือนตัวเองว่าจะไม่ตกใจอะไรง่ายๆแล้ว
เขาก็ยังสะดุ้งที่เห็นหุ่นยนต์ตัวเป็นๆประจำในที่คนขับ ยานลอยได้ด้วย
ยิ่งไปกว่านั้นภายในนครลอยฟ้าแห่งนี้ยังกว้างขวางสุดลูกหูตา
ตรงกลางโถงที่กว้างใหญ่ที่สุดมีหินก้อนมหึมาลอยคว้างหมุนกลางอากาศ
มันปล่อยสายน้ำลงมาเป็นสายยาวลงไปอีกหลายร้อยเมตร
ละอองฝอยทำให้เกิดรุ้งกินน้ำที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาเลย
“โอ้...แม่จ้าว อะไรจะขนาดนี้วะ”
“คุณซัน!” เฟรดถึงโกรธหน้าดำหน้าแดงเลยที่เขาหลุดคำหยาบออกมา
“หะ เห็นนั้นไหม ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”
“สงบเสงี่ยมหน่อยขอรับ” เขาเตือนเสียงดุ ก่อนเปิดประตูยานให้นั่ง
ดีที่เป็นยานแบบเปิดไม่มีหลังคาเลยทำให้เด็กหนุ่มได้เห็นอะไรต่อมิอะไรได้ถนัด
เมืองใหญ่เต็มไปด้วยยวดยานลอยจากพื้น ทุกคันมุ่งตรงไปทางเดียวกันเป็นวงกลม
ทางเบี่ยงไปชั้นสูงขึ้นอยู่วงนอกสุด เมื่อขึ้นมาทีล่ะน้อยก็เห็นได้ชัดขึ้น
ที่นี่เหมือนรวงผึ้ง โครงสร้างใหญ่แบ่งเป็นชั้นๆดูแล้วสวยงาม แต่ก็น่ากลัวเหมือนกัน
หนึ่งตะวันมองทุกอย่างด้วยความตื่นตาตื่นใจ สายลมเย็นพัดเส้นผมพลิ้วไปข้างหลังให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ
แล้วเขาอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นกางมือออกรับลมให้เต็มที่
“คุณซัน”
“อันตรายเจ้าคะ”
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย สนุกจะตาย นี่! เจ้าหุ่นกระป๋องเร่งความเร็วหน่อยสิ”
วี๊ดดด... หุ่นยนต์หน้าแหลมเรียวไม่มีตาหันมาส่งเสียงคำเดียว
ตูม!!! เครื่องยนต์ระเบิดเสียงดังก่อนพุ่งทะยานออกไปทำเอาทุกคนหน้าหงายกันเป็นแถว
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด....
หมิงเอ๋อ จิงเอ๋อกรีดร้องกอดเอวเขาแน่น
“ลดความเร็ว ลดความ...” เฟรดตะโกนสั่ง แต่โดนพลั่กล้มหงายบนเบาะเสีย
“ไม่ต้องลด เร่งความเร็วอีก เหินด้วยยยยยยย...” เขาบอกไม่ทันจบ
ยานก็เหินขึ้นจนทุกคนตัวลอยก่อนหล่นตุ๊บบนเบาะ ทุกคนกรีดร้องด้วยความตกใจ
มีแต่เด็กหนุ่มเท่านั้นที่หัวเราะฮ่าชอบอกชอบใจ
ท่ามกลางยวดยานที่แล่นอย่างสงบนิ่งเป็นระเบียบเรียบร้อย ทุกคนที่โดยสารยานเหลียวมองยานพวกเขากันเป็นตาเดียว
ปิ๊ดดดดด...เสียงแปลกๆดังขึ้นพร้อมๆกับสัญญาณไฟสีแดงบนคอนโซลหน้า
เจ้าหุ่นกระป๋องถูกล๊อคเข้าระบบอัตโนมัติไม่ตอบสนองสัญญาณเสียงอีกแล้ว
เด็กหนุ่มยืดตัวข้ามเบาะไปเคาะกระโหลกมัน ก๊องๆ ก็ไม่มีปฏิกิริยาอีกแล้ว
“คุณซัน!” เฟรดเรียกเสียงเหี้ยมสุดๆ “ทำอะไรห่ามๆแบบนี้ มันเหลือที่ผมจะรับได้แล้วนะ”
“แหะแหะ..” เขาหัวเราะเสียงแปร่ง
ยานเลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนสุด เพดาโดมแก้วสูงมองเห็นดวงอาทิตย์เจิดจ้า
ต่ำลงมาคือสิ่งก่อสร้างใหญ่โตอลังการเกินกว่าจะอธิบายได้
หนึ่งตะวันนั่งนิ่งไปเลยเมื่อเห็นพระราชวังขนาดแท้ อยู่เบื้องหน้า
ประตูเมืองเปิดเสียงดังสนั่นเหมือนส่งเสียงต้อนรับอย่างน่ากลัว
ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ง่ายนัก มีอะไรรอคอยเขาอยู่กันแน่
หรือบางที.....เขาอยู่โรงพยาบาลน่าจะเป็นการดีที่สุดแล้ว
ปึ่งงง...
เสียงปิดประตูตามหลังนั้นทำให้เสียวสันหลังวาบ ทำให้รู้ว่าเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว จากนี้ไปเขาต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น
ตำหนักเหนือเป็นตำหนักเก่าสมัยราชวงค์ชิง ทางเดินเท้าปูด้วยอิฐเก่าๆสีแดงซีด
ต้นไม้ใบหญ้าตกแต่งสวนหย่อมในอาณาบริเวณที่กว้างขวาง กลิ่นไอยุคสมัยเก่าโชยมาแต่ไกล
ยิ่งได้ยินเสียงบานประตูเปิดแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่น
ภายในมีสาวๆแต่งกายนางกำนัลหลายสิบคนยืนเข้าแถวต้อนรับสองข้างของประตู เฟรดยื่นมือให้เขาจับนำทางเข้าสู่ตำหนัก
“คารวะ นายหญิง”
ฟังแล้วแสลงหูจัง หนึ่งตะวันตามมือที่นำเข้ามาภายในเงียบๆก่อนจะเห็นจ้าว เฟ่ยหลงรออยู่แล้ว
“นายท่าน”
“คารวะ นายท่าน” สองสาวย่อตัวคารวะแล้วถอยห่างอย่างรู้หน้าที่ เด็กหนุ่มได้แต่ยืนมองตาปริบๆอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี
มือที่คอยนำทางกระตุกนิดๆ เฟรดกระซิบบอก
“คำนับท่านด้วย”
“หา?? ผมเหรอ”
“เป็นทำเนียม ต่อหน้าธารกำนัลนะ” เขาว่าเสียงลอดไรฟันออกบังคับนิดๆ
ร่างเล็กจำต้องย่อเข่าให้นิดหนึ่ง คนมองส่ายหน้าทันที
“ใช้ไม่ได้เลย....ยังต้องสอนอีกเยอะนะ”
“จริงขอรับ” เฟรดสำทับด้วย
"เมื่อกี้สนุกมากเลยนะ" ร่างสูงลุกยืดตัวเต็มความสูง ก้าวเข้ามาใกล้ หนึ่งตะวันมองตาโตใจเต้นตึกตัก
อย่างไม่รู้จะตอบยังไง โดนประชดอย่างนี้แสดงว่ารู้ด้วยเหรอว่าเขาซิ่ง อีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา
“เอาล่ะ.....นี่เป็นรายงานจากบริษัทเหวินหย่า”
เขายื่นมือหมายจะคว้าทันที แต่อีกฝ่ายก็ชักมือหลบทันควัน
“อ๊ะๆๆ มันไม่ง่ายงั้นหรอก”
“อะไร?? คุณสัญญาแล้วนะ”
“ฉันสัญญาแล้วก็จริง แต่นี่เป็นข้อตกลงใหม่”
“ขี้โกง”
“จะเอาหรือเปล่าล่ะ”
อึ่ก! เล่นแบบนนี้จะให้เขาว่ายังไงได้ล่ะ “คุณจะเอายังไง??”
ตุ๊บ! ฝ่ามือใหญ่ตบลงบนหนังสือเล่มหนาบนโต๊ะ
“นี่คือกฏระเบียบของฝ่ายใน และมารยาททั้งหมด นายจะต้องอ่านให้เข้าใจก่อน
3 ทุ่มคืนนี้ ถ้าเข้าใจและปฏิบัติได้ ฉันถึงจะให้อ่าน”
“กฎระเบียบกับมารยาท” เล่นหนาขนาดนั้นเขาจะรู้เรื่องได้ไง
“ 3 ทุ่ม แล้วฉันจะมาดูผลงาน” กระดาษในมือถูกพับใส่ในอกเสื้อให้ดู
ชายหนุ่มเหยียดริมฝีปากราวกับจะเยาะเย้ยก่อนเดินจากไป แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็วกกลับมาอีก
ร่างเล็กยืนมองงุนงง แล้วจู่ๆอีกฝ่ายก็โน้นตัวลงมาจูบปากเขาแรงๆไปทีหนึ่ง
“เก่งจริงก็ทำให้ได้ล่ะ” เขาว่าเสียงนุ่มกังวาลอย่างมีความหมายชวนให้ขนลุกเกลียวทั้งตัว
หนึ่งตะวันยืนตัวลั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองอีกฝ่ายจากไปเงียบๆ
มันเกิดอะไรขึ้นกับหมอนั้นเนี่ย??
ติดตามตอนต่อไป :bye2:
-
ชีวิตใหม่มันก็น่าสนุก แต่กฎข้อบังคับก็เยอะเหลือเกิน เป็นใครก็ต้องอึดอัดกันละ
เฟ่ยหลงท่าจะชอบคนรักที่มีชีวิตชีวาคนนี้นะ
-
นายเอกนี่ซ่าไม่เลิกเลยแฮะ ต้องให้พระเอกปราบซะ :z1:
มาอยู่ในวังต้องระวังตัวหน่อยนะ มีอุปสรรครออยู่แน่ๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :oo1:
-
อ๊ายยยย หายไปนานน
อยากอ่านต่อๆ สนุกมากๆเลยยยย
:mew1: :mew1:
-
น้องซันเข้าวังแล้ว
-
กำลังสนุกเลย มาต่อไวไวนะคะ
-
มีจุ๊บก่อนไปด้วย
-
:-[ สงสัยจะเริ่มชอบเวอร์ชันใหม่แล้ว
-
อ๊ะ อ๊ะ ท่าทางจะเริ่มใจอ่อน ^^
-
ดูท่าว่าพระเอกของเราจะถูกใจคนรักใหม่ในร่างเก่าเข้าแล้ว
ฟื้นได้ไม่เท่าไรก็สร้างความปวดหัวได้ไม่น้อยเลย :laugh:
คงต้องให้เวลาซันได้ศึกษาและปรับตัวสักหน่อยนะ
เพราะมันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เวลาไม่นานซันจะทำได้ไหมนะ
เหมือนซันจะโดนแกล้งยังไงก็ไม่รู้ แกล้งเพราะรักล่ะมั้ง :-[
เอาใจช่วยซันนะจ๊ะ ไม่รู้จะแผลงฤทธิ์อะไรอีก :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ซันซนมากแต่น่ารัก
-
คุณพระเอก ท่าทางจะชอบใจเมียคนใหม่ในร่างเดิมซะแล้ว คนนี้มันก๊าวใจกว่าละซิใช่มั้ย คิคิ :hao6:
-
อ่าาาา ซันจะไหวไหมน้าา
-
ฉันมารอพี่ที่หน้าเล้าทุกวันเลยนะ
:call: :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อันแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao3:
-
เสน่ห์หนูซัน ช่างสุดแสนจะน่ากลัว ฮ่าๆ
-
อยากอ่านต่อแล้ว
-
สนุกมากๆอยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังเลย
-
แอบหวั่นๆ ในใจแล้วใช่มั้ยล่ะ
ก็ซูฮู... อ่ะ คุณซันเขาน่ะแสบ ซ่า ซน ขนาดนั้น
-
อยากอ่านต่อแล้วววววววววว :ling1:
มาไวไวนะ :katai1:
-
ฮั่นแน่ แอบหวั่นไหวกะฮูหยินใหม่ในร่างเก่าละสิ อิอิ :mew1:
-
"หาข่าวคาวของพ่อแม่ "
ต้องเป็น ข่าวคราว รึเปล่า
แก้หน่อยก็ดีนะ เราอ่านแล้วสะดุดอ่ะ ^^
-
เริ่มมีใจแล้วใช่ม้า รู้น้า ๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
หลงรักน้องซัน แล้วใช่ไหมล่ะ
-
เหมือนนายท่านจะติดใจ นิสัยทะโมนของนายซันแล้วล่ะสิ :mew1:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
:L1:
-
เริ่มหลงเสน่ห์แล้วล่ะสิ
-
ซันอย่างก้ับเด็ก ๆ เลย เฟ่ยหลงเริ่มชอบซันแล้วสินะ
-
น้องซันน่าร๊ากกกกกกกกกกกอ่ะ นึกภาพซันอ้อนน้ำหูน้ำตาไหลเป็นเด็กๆแล้ว ไม่ใจอ่อนก็แย่แล้ว
-
เริ่มมีจูบแล้ว ต่อไปจะเป็นอะไรเนี่ย 5555+
-
:-[ สนุกมากเลยค่ะ ช๊อบชอบบบบบบบบบบบ :กอด1:
-
อยากอ่านตอนในวังแล้ววววววววววววววววววววว
-
:katai2-1:
-
หลงรักหนูซันแล้วละสิ ร่างเดิมแต่ในบทบาทใหม่ งานนี้หนูซันเราจะใจสั่นไปด้วยหรือเปล่าละเนี้ย
-
:mew1:
-
คนรักใหม่ในร่างเก่า แซ่บบบ >.~
-
หนึ่งตะวัน หนึ่งเดียวในจักรวาลเนอะ ของใจจร้าาาา
-
ร๊ากกกกกกกคนเขียนเรื่องนี้จังเลย :กอด1: :กอด1:
มาต่อไวๆนะค๊ารออ่านทุกวันเลยเนี่ย :hao5:
-
ชักจะเริ่มสนุกมากขึ้นแล้วสิ สู้ๆนะซัน
-
ทำเป็นเรื่องยาวเลยเหอะค่า
สนุกมากเลย.. :3123: :3123:
-
คือไม่รู้จะตามข่าวได้ที่ไหนเเล้วจริงๆ ครั้นจะ PM ไปถามก็คิดว่ามันเยอะไป ก็เลยมาโพสถามในนี้ดูอ่ะค่ะ
คุณ nariza6 ยังไงช่วยรบกวนบอกเถอะค่ะว่า เรื่อง มนตราทาสบำเรอ จะมีภาคต่อมั๊ยคะ
เราเพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อเช้า(งานการไม่เป็นอันทำ) พอจบปุ๊บเห็นภาคต่อก็ดีใจ
เเต่พอเห็นปีที่เขียนก็ให้เศร้าใจยิ่งนัก ยังไงบอกหน่อยได้มั๊ยคะว่าเรื่องนี้ยังมีโอกาสได้อ่านอีกมั๊ย?
เพราะมันค้างคาใจมากๆเลยอ่ะค่ะ :m15: :mew2: :m17:
ขอบคุณมากค่ะ
-
ฮั่นแน่ เจอเมียเวอชั่นมีชีวิตชีวาเข้าไปถึงกับหวั่นไหวเลยเหรอ :hao3:
-
แอร๊ย น้องซันซุกซนจนเข้าตากรรมการเสียแล้ว อิอิ
-
หนูซันอย่าพึ่งหาเรื่องใส่ตัวมากนักจิ :m4:
รอร๊อรอต่อไปคร๊า :hao5:
-
คนเขียนจ๋า :z13:
เค้ารออ่านอยู่น๊า (ไม่ได้ทวงน๊า) :katai1: :katai1:
-
งานเข้าน้องซันซะแล้ว รู้สึกจะไปกระตุ้นต่อมคุณชายเต็มๆ
-
:mew2:
เก๋ารอนะ
อย่างเงียบๆเลยอ่ะ
-
สนุกมากกก
แต่งจนจบเถอะน้าาาาาาา
-
:ling1: คนเขียนหาย
อยากอ่านน้องซันต่อแ้ล้วววว ครึ่งเดือนกว่าแล้วน๊า กระซิกๆ :z3: :z3:
-
ดูท่าจะเริ่มหลงรักความน่ารักของซันเข้าแล้ว อิอิ
-
มาต่อทีเถอะ
-
อยากอ่านต่อแล้วววว
-
ผู้แต่งตัดสินใจรีไรท์ใหม่อีกครั้งคะ :katai4:
-
มาแล้วๆๆๆๆ :katai4: หุหุ
มีปัญาหากับชื่อคนจีนจริงๆ จำชื่อพระเอกเราไม่ได้ซักที :katai1:
-
อากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาแล้วๆอยากอ่านรอนต่อไปจังเลย
-
หย่งอี้คนใหม่ให้ความรู้สึกน่ารัก น่าหยิกมากๆ
:mew1: :mew1: :mew3: :mew3:
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เหมือนหย่งอี้คนใหม่จะมีอาการสมาธิสั้นนะ
ลืมทุกตอนเลยว่า จะหาข้อมูลของพ่อแม่ ไม่เอาจริงอะไรเลย ทำเอาน่ารำคาญยังไงไม่รู้
ถึงจะทดแทนได้เพราะหน้าตาน่ารัก แต่แบบนี้คงไม่รอด (- -"
เจอเรื่องมาขนาดนี้ ทำไมในหัวไม่คิดอะไรเลยเนี่ย
-
เย้ ตอนใหม่มาแล้ว
ตอนต่อไปขอแบบถี่ๆนะคะ
-
เราชอบนิยายคุณมากนะ แต่ที่ไม่ ได้ค่อย Comment เพราะเสีย อารมณ์ การอ่านนิยายหรือเรื่อง สั้นดีๆสักเรื่อง เราก็อยากอ่านตั้ง แต่ต้นเรื่องถึงบทสรุป แต่คุณ ชอบตัดบทนิยาย คุณควรจะเขียน ให้จบและผู้อ่านเป็นผู้ตัดสิน แรกๆ เรา Comment คุณทุกตอน ชอบสำนวนที่สั้นง่าย เนื้อหาน่า สนใจ แต่มาปัจจุบันอ่านหลาย เรื่องที่ตัดบทเราก็เริ่มไม่อยากอ่าน เลิก comment เพราะไม่รู้ว่า จะได้อ่านจนจบเพราะตัดบทไป เลยมันเสียความรู้สึกมาก คุณต้อง ถามตัวเองแล้วว่าคุณเขียนนิยาย เพราะชอบในการเขียน หรือ เขียนนิยายเพราะยอดรีวิว
สิ่งที่เขียนออกมาก็เพราะอยากอ่านนิยายดีๆที่คุณเขียน เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
คนละขั้วสุดๆไปเลย
-
เห็นด้วยกับคุณ Panehove ค่ะ เรื่องที่เรื่องสั้นบางเรื่องคุณตัดจบแบบห้วนๆ ทำเอาอารมณ์ค้างมาหลายรอบจนเซ็ง
ไม่มีอารมณ์คอมเมนต์
ส่วนเรื่องนี้ที่คุณบอกว่าไม่เป็นที่นิยมนั้น ในความรู้สึกเรา เราว่าหนึ่งตะวันเป็นคนที่น่าโมโหและน่าเบื่อ
ทั้งๆ ที่ตอนต้นเรื่องนั้นบอกว่าเขาฉลาดมากจนเข้าขั้นอัจฉริยะ แต่พอเขามาอยู่ในร่างของหย่งอี้แล้ว
ทั้งการกระทำและความคิดมันไม่ใช่ มันเหมือนคนโง่มากกว่าอัจฉริยะ ตัวเองตกมาอยู่ในสถานการณ์แบบไหน
ควรทำตัวอย่างไร ทำไมถึงดูไม่ออก และการกระทำหลายๆ อย่างก็ไม่เหมาะสมกับสิ่งที่เขาเคยเป็น
ทั้งที่เขาเคยเป็นคุณชายลูกเศรษฐี แต่การกระทำในตอนนี้เหมือนคนเป็นจิ๊กโก๋เกรดบีมากกว่า
นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ทำให้หงุดหงิดเวลาอ่านเรื่องนี้ ดังนั้นเราถึงไม่เคยคอมเมนต์ให้กับเรื่องนี้
-
อัยหยา...กำลังสนุกเลย...เขียนต่อเหอะน้า..ที่จริงเรื่องนี้เขียนเป็นเรื่องยาวยังได้เลย...พลอตเรื่องน่าสนใจออก
มาให้กำลังใจจ้า..คือบางทีอ่านเพลินลืมเม้นท์งี้ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เราอ่านมาหลังๆนี่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่านายเอกเป็นอัจฉริยะหรือลูกเศรษฐี มันเหมือนเด็กซนๆทั่วไปที่ยังคิดอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ เห็นทุกตอนก็บอกว่าจะช่วยครอบครัวแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรคืบหน้า ไหนจะเรื่องความเป็นตวามตายของตัวเองอีก ไม่มีอะไรขยับเลย ทำเหมือนเป็นเรื่องสำคัญแต่สุดท้ายก็ไม่จริงจังซักอย่าง มันอ่านแล้วพาลโมโหนายเอกมากๆถึงจะแก้ด้วยความน่ารักก็เถอะ เรารู้สึกเหมือนอ่านวนอยู่ที่เดิมเลยค่ะ
-
ขอบคุณคุณ iammooniนะคะ จะพยายามคะ และขอบคุณทุกท่านด้วย ได้เจอกันเร็วนี่แน่ :mew6:
-
หยงอี้เวอร์ใหม่ ซนซะ
-
ชอบการเขียนของคุณเหมือนกันค่ะ. แต่ที่ไม่ชอบมากที่สุดคือ. บางเรื่องเรื่องดำเนินไม่กี่ตอน. ยังไม่ทันอะไรเลยคุณก็ตัดจบ. หรือไม่แต่งต่อเลยซะงั้น. ทั้งที่กำลังจะเริ่มสนุกแท้. จริงๆอยากให้คุณใจเย็นกว่านี้นะ. รอให้เรื่องดำเนินไปเรื่อยจนจบ. ถ้ามีคนชอบงานของคุณต้องมีคนมาตามอ่านตามเม้นแน่นอนค่ะ. แต่บางทีคุณก็ตัดสินใจเร็วไปนะค่ะ. อดทนรอคนอ่านหน่อยก็จะดีมากนะค่ะ
ขอโทษนะค่ะถ้าเม้นนี้จะทำให้คุณรำคาญ
-
คุณ luzileas พูดถูกแล้วคะ ไม่ต้องขอโทษหรอก ผู้แต่งใจร้อนไปเอง
ก็อย่างว่าแหละ(วัยรุ่นใจร้อนน่ะ) (ใจยังไม่แก่)เลยตัดสินใจเร็วไปหน่อย :hao7:
-
รออยู่เสมอ และเป็นกำลังใจค่ะ ~^^
-
:L2: อีกหนึ่งกำลังใจ
-
รอเวอร์ชั่นรีไรท์นะคะ มาไม่ทันT^T
-
จะรอรีไรท์นะคะ เรื่องสั้นบางเรื่องเรายังอยากให้ทำเป็นเรื่องยาวต่อเลย ส่วนเรื่องนี้ต้นเรื่องเนื้อเรื่องดีนะคะ
-
รอค่ะ
-
มารอด้วยคน อยากจะบอกว่าเรื่องนี้สนุกนะจ๊ะคนเขียน
-
ไม่เฉพาะเรื่องนี้นะ...อยากได้ทุกเรื่องด้วยซ้ำ
เอาแบบจบจริง ๆ อ่ะ(ถือโอกาสทวงโรม)
-
รอๆๆน่ะค่ะ
-
ดื้อฟังโยเยนะ กำลังใจที่ดีที่สุด คือการมีคนที่รักเป็นกำลังใจให้
ไม่ได้ทำให้อ่อนแอหรอก มีแต่จะทำให้เข้มแข็งมากขึ้นเท่านั้น
เพราะงั้นดื้ออยู่เป็นกำลังใจให้ลุงต่อไปนะ
-
กลับมาเขียนต่อ เรื่อยๆ คนอ่านผู้นี้รออยู่เสมอ ขอบใจจร้า
-
ไม่เป็นไรรรร จารอนะ :mew2: :mew1:
-
สวัสดีค่ะ เป็นอีกคนนึงที่ไม่ค่อยได้คอมเมนต์ แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบ
หนูชอบงานเขียนของพี่มาก พี่เป็นคนเขียนสนุุกและไม่น่าเบื่อ (แต่พี่มักคิดไปเองว่ามันน่าเบื่อ)
หนูติดตามมาตั้งแต่พี่ลงบอร์ดฝู เรื่องเจ้าสาวของเหวินหลง และเกมร้ายของนายโฉดมั้งนะ จำไม่ได้แล้ว พี่ไม่มาต่อให้จบนี่นา
แต่เกือบทุกเรื่อง พี่จะตัดจบให้ไปคิดกันเอง บางตอนก็ดี แต่บางตอนมันเซ็งมากจนคอมเมนต์ต่อไม่ไหว เพราะมันควรจะอิ่มเอมและฟิน และพี่ก็เกือบทำได้เเล้ว แต่พี่ก็ปล่อยมันไป
หนูว่าพี่เป็นคนเก่งนะคะ ยังไงก็สู้ๆ จะเป็นกำลังใจ และติดตามผลงานของพี่ตลอดไป
ปล. เคยเสิร์ชอ่านหาชื่อพี่ด้วยเเหละ จะเข้าไปอ่านอยู่เเล้วเชียวที่เว็บ g-gang เสียดายที่อ่านไม่ได้ 555555
-
เรื่องใหม่ สั้นๆเรียกน้ำย่อยค่า
เรื่องสั้นที่ 39 เรื่องธรรมดาของผู้ชายอยากได้สามี
ผมชื่อตุ่น ครับ เป็นหนุ่มน้อยอยู่เมืองสุพรรณ เพิ่ง 15 มาหมาดๆไม่กี่วันมานี่เอง
ที่มาวันนี้ก็ไม่มีไรหรอก นอกจากบอกเล่าเก้าสิบเรื่องราวของตัวเอง
ที่คงพอทำให้สาววายอย่างคุณป้า ทั้งหลายในเวบนี้ได้กระชุ่มกระชวยบ้างนะฮะ
ผมยอมรับเลยว่า ค่อนข้างแรดนิดๆตามประสาวัยอยากรู้อยากเห็น
ตอนอายุ 6-7 ขวบ พี่หมูญาติผู้พี่แอบอ่านหนังสือโป้ในห้องผม แถมยงเอามาอวดผมด้วย
ตอนนั้นด้วยความไร้เดียงสา ผมก็เปิดอ่านด้วยความสนใจบวกแรงยุของพี่
โอ้โห.....ขอบอก มันเป็นอะไรที่ทำให้หัวใจน้อยๆผมระทวยมาก ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย
แต่ที่ทำให้หัวใจผมลิงโลดยิ่งกว่าลิงได้กล้วยคือ
หนุ่มๆในหนังสือได้สร้างความหวั่นไหวสะท้านสะเทือนเลื่อนลั่นไปไกลถึงสามโลก เจ็ดจักวาลเลย
นอกจากหนุ่มๆจะหล่อเหลาแล้วหุ่นก็ง้ามมมมม งามบอกไม่ถูก ผมช้อบ ชอบบบบ
โดยเฉพาะท่อนไม้ที่ใหญ่โคตรๆ มันแทบจะทะลุกระดาษมากระแทกตาผม
ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักเรื่องใต้สะดือมากนัก นอกจากรู้สึกว่าผู้ชายนี่หุ่นดีมาก ผมชอบ
พอ 8 ขวบผมติดนิสัยชอบค้นห้องพี่ๆน้องๆ ได้แวะไปหาญาติผู้ชายคนไหน
ผมจะหาโอกาสค้นห้องหาหนังสือโป้และก็เจอทุกที ผมชอบหนังสือใหม่ๆที่ไม่เคยผ่านตา
บางครั้งก็โดนพี่ๆเขาจับได้แหละครับ แต่ไม่มีใครกล้าเอาเรื่องหรอก เพราะกลัวผมฟ้องแม่
ได้แต่ดุนิดหนึ่งแล้วปล่อยให้ผมอ่าน เป็นอย่างนี้ทุกที
อายุ 12 ผมเริ่มสนใจเพื่อนในวัยเดียวกัน ยิ่งตอนเล่นน้ำ พวกมันแก้ผ้าโดดน้ำตูมๆ
คุณป้าเอ้ยยยย.....หัวใจผมจะวาย แต่ล่ะคนน่ะดอกกระเจี้ยวน่าหม่ำทั้งน้านนนนนนนน
ผมต้องเช็ดน้ำลายบ่อยๆเลยล่ะขอบอก
พอ 13 ผมก็ศึกษาหาข้อมูลจนเรียกได้ว่าเชี่ยวชาญเรื่อง ทฤษฏีผมรู้ดีเลยล่ะนะ
คุณบอกมาเลย ท่าไหนผมเป็นหมด แต่ภาคปฏิบัตินี่สิ.....ผมไม่มีใครเลย
ผมไม่กล้าแสดงออกกลัวพ่อแม่รู้ กลัวทุกคนจะช้ำใจ เลยแสร้งทำเป็นมาดแมน
ลับหลังผมจินตนาการเสมอว่าได้ฟาดหนุ่มๆกล้ามโต อย่างตำรวจ อย่างกรรมกร
หรือจิ๊กโก๋แถวบ้านแล้วชักว่าวแทบทุกวัน...อย่างว่าแหละคนหนุ่มไฟกำลังแรงเลยทำให้นิ้วล๊อค
ต้องไปหาหมอเสียค่ายาอีก เวรกรรม...หมอบอกเส้นเอ็นอักเสบห้ามใช้นิ้วทำไรหนักๆอีก
เซ็งเป็ดว่ะ....
ถ้าไม่ให้ผมว่าวแล้วจะให้ผมทำไรล่ะ ทำไงๆๆๆๆๆๆ.......
“ไอ้ตุ่นไปเตะบอลเว้ยยย”
(ปัจจุบัน อายุ 15)
เชี่ย.... ไอ้สัด
“เร็ว” ไอ้ฟรอด์ เพื่อนผมเอง คนกำลังเงี่ยนจะลงแดงอยู่แล้วยังจะชวนไปเตะบอลอีกเหรอ
“ไม่ไป กูกำลังเซ็งอยู่”
“เห้อะน่า คนไม่ครบนะเว้ย มึงไม่ไปเดี๋ยวกูไม่ให้มึงไปแดกเหล้าที่บ้านด้วย”
“เอ่อ ไปก็ได้”
ผมรีบลุกเลย ไม่สนเรื่องแดกเหล้าหรอก
แต่เวลาร่วมวงกับคนเมาล่ะก็ผมได้โอกาสลูบๆคลำๆขี้เมาพอให้กระชุ่มกระชวยบ้าง
ยิ่งเมาเหมือนหมาล่ะก็ผมยิ่งชอบคลำได้ถึงไส้ติ่งเลย แต่ไม่กล้าทำไรมากกว่านี้หรอกครับ ไม่กล้า
โย่ววววววว.... ในสนามผมต้องแมนหน่อยครับ วิ่งไล่ลูกบอลสุดตีน ถ้ายิงได้ก็โดดเอาอกชนกันแรงๆอย่างลูกผู้ชาย
ฮิ่วววว.....สะท้านหัวนมเลย ฮุฮุฮุ
“ลงเร็ว! ลงเร็ว” ไอ้นอย เรียกให้ถอย ไอ้นี่หล่อแบบตี๋ๆหน่อย คิ้วเข้มผิวขาว หุ่นก็ใช้ได้ ถ้าไม่มองขี้กลากข้างหลังมันนะ
“ตุ่น ทางนี้เร็ว” ไอ้ฟรอด์โบกมือหยอยๆให้ผมส่งบอลให้ ไอ้นี่ก็สนิทมาแต่ป.6 แล้ว
นิสัยดี ขี้กลัวผี หน้าตาหล่อน้องๆณเดชเลย เสียแต่ว่าคล้ำไปนิด
ผมชู๊ตลูกยาวไปถึงมัน ก็เจอไอ้ต๊อดมาสกัด ทำเอากลิ้งโค่โร่ไม่เป็นท่า
ไอ้นี่ก็สูง ขายาวดี ปั้นท้ายก็แน่นเวลาโก้งโค้งออกกำลังนี่ อยากจะเอาหน้าไปซบตูดแล้วถูไถๆสักหลายๆรอบ
“ย้ากกกกกกกกกกก....” ไอ้ต๊อดชู๊ตโด่งจากครึ่งสนามเลย ไม่รู้มันคิดอะไรนะถึงไม่ส่งให้เพื่อน ชอบเตะถวายเจ้ามั่ง
“เฮ่ยยย....พอเห้อะวะ กูเหนื่อยแล้ว”
“ไอ้สัด เพิ่ง 6 โมงเองจะรีบไปไหนวะ”
“กว่าจะถึงบ้านกูมันดึกนะเว้ย กูต้องอาบน้ำก่อนกลับด้วย”
“เอ่อไปเห้อะ กูก็ขี้เกียจแล้ว” ไอ้นอยเลิกด้วยอีกคน มันเอาแขนพาดไหล่ผมเดินกลับห้องพักนักกีฬาด้วยกัน
ผมรีบเอามือโอบเอวมันด้วย อ้ายยยย...กลิ่นหอมชื่นใจจัง
“เฮ้ยไอ้ฟรอด์ วันนี้มึงเลี้ยงเหล้านะเว้ย”
“เอ่อ...แต่ขอเป็นวันพรุ่งนี้ดีกว่า พี่กูจะกลับมาถือโอกาสเลี้ยงฉลองพร้อมกันเลย พ่อแม่กูจะทำสุกี้กับเนื้อย่างด้วย”
“โห....กูไปๆ” ไอ้นอยกับไอ้ต๊อดรีบยกมือ
“งั้นเอาชุดนอนมาด้วย เอาเต็นท์มาด้วยก็ดีนะ นอนที่สนามหลังบ้านกู ทั้งกว้างทั้งเย็นสบาย พ่อกูอนุญาตให้เมาได้เต็มที่เว้ย”
ฮิ้ววววววว...แต่ล่ะคนดีอกดีใจกันยกใหญ่ รีบเข้าห้องแก้ผ้าอาบน้ำกัน ผมก็ได้โอกาสชมทัศนียภาพสวยๆอย่างเคย
ซึ่งแต่ล่ะคนไม่เนียมอายเลยที่แก้ผ้าโชว์
อาาาาาาา.....มีความสุขอะไรอย่างนี้หนอ เกย์โดดเดี่ยวขี้เหงาอย่างผมแค่ได้มองก็มีความสุขแล้ว
จะให้หาคนมาเป็นสามีล่ะยาก.....นอกจากขี้เมา
ฮะ!!!!!!
ฉบับพลัน ผมก็ได้ดวงตาเห็นธรรมขึ้นมาทันใด
ขี้เมา.....พรุ่งนี้พวกเขาจะเมากันนี่นา ผมก็แค่......
“เฮ่ย กูกลับก่อนนะเว้ย มีธุระด่วน”
ผมรีบหอบเสื้อผ้าวิ่งออกจากห้องพักนักกีฬาวิ่งตรงแน่วไปที่ป้ายรถเมล์ นั่งวินมอไซด์ไปอีกหลายสิบซอย
ฉวัดเฉวี่ยนผ่านรถจอดไฟแดงเป็นร้อยกว่าจะมาถึงบ้าน
“หวัดดีครับ แม่” ผมวิ่งเข้าบ้านรองเท้าปลิวฟิ๊วววววว....
ใต้เตียงมีกล่องสมบัติของผมอยู่ ข้างในมีของปลอม น้ำมัน ของเล่นสารพัดชนิด รวมถึง......
ยาอึด 10x100 หยดเดียวรับรองเสียวถึงวันมะรืน
ฮะฮะฮะฮะฮ่า
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....
แค่แอบหยดในเหล้าตอนดึกๆผู้ใหญ่หลับไปก่อน แล้วล่อให้นอนในเต๊นท์ผม
มันจุ๊กกรู๊รรรรรร ผมเสร็จสรรพได้สาระมีแล้ว พอมันตื่นขึ้นมาผมก็จะทำเป็นโกรธอาละวาด
มึงขืนใจกู
กูเมา กูไม่รู้เรื่อง....
กูเสียหาย
555555555 แค่นี้ รับรองมันไม่กล้าโวยวายเอาเรื่องผมแน่ นอกจากก้มหน้ายอมรับผิดแล้วไม่พูดถึงมันอีก
แห่ม กูนี่อัจฉริยะจริงๆ
ว่ะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ........
ว่ะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ........
ว่ะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ........
ฮะฮะฮะฮะฮะ แฮ่บบบบ...แล้ว...
เอ่อ....แล้วกูจะวางยาใครดีวะ
(ติดตามตอนจบ) :bye2:
-
วาง3คนเลยได้ป่ะ 55555
-
วางยาแม่มทั้งทีมเลย
ปล.ชอบสไตล์การเขียนของคุณนะ มันสะแด่วเห้ว เขียนได้สนุกทุกลีลา o13
เสียนิดเดียวที่คุณอาร์ตไปหน่อย (จะเป็นตัวพ่อหรือตัวแม่ก็เลือกเอา)
เลยมีหลายเรื่องที่รออ่าน แต่ไม่เป็นไร คนอ่านเข้าใจ
นิยายในเล้าหาที่ถูกจริตยาก
เพราะงั้น..รอได้ค่ะ
-
เอาหมด บานแน่ จ๊ากกก :oo1: :oo1: o22
-
คิดได้นะเนี่ย แผนนี้
-
สรุปวางทั้งทีม ได้สาละมียกฑหลล่ะทีนี้
-
ชอบ :haun4:
-
:hao7:
ชอบนายเอกเรื่องนี้แฮะ
เอาเป็นว่าใช้ยากับทุกคนไปเลย ครั้งเดียวคุ้ม :katai3:
บวกเป็ดและรอตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ไฟท์ติ้ง
-
เอาทั้งทีมเลย
ตุ่นอย่างต๊องอ่ะ
-
อาจจะเล่นเลสกันทั้งทีม 5555
-
เหอะ เหอะ เหอะ วางแก้วใครล่ะนั่น
-
อั๊ยยะ
-
กลัวว่าจะได้สามีทีเดียวหลายคนเนี่ยล่ะตุ่น :z1:
-
พลอตเรื่องแบบว่า เจ๋งจริงอะไรจริง สร้างสรรค์ฝุดๆอ่ะ
-
เออ...ใช่ จะวางใครดี
จะให้ดีก็วางทั้งทีมนั่นแหละอย่าให้เหลือ เห่อๆ งานนี้สนุกแน่ๆ
-
งานนี้คงได้สามีทั้งทีม
ขอบคุณค่ะ
-
55555+
คิดแผนมาซะยืดยาวววว~~~~!!!
แต่ลืมไปอย่างเดียว ว่าจะว่างยาใครเนี่ยน้าาา
แต่ก้อแหม ตัวเลือกมันเยอะนี่เนอะ 555
-
อรั๊ยยยยย!!! ลุ้นมากค่ะ
แล้วจะวางยาใครดีล่ะ>>>>>ฮาจริงอะไรจริง :laugh:
-
นั้นสิ
แล้วหนูจุวางยาใครดคหละลูก
-
เรื่องใหม่...
น่าสนใจดี คราวนี้สู้ๆนะ
-
เรื่องใหม่น่าอ่านมากค่าาาาาาา
รีบมาต่อไวๆนะคะ
-
กร้าก ฮาได้ใจ วางยาตัวเองไปเลย
-
ใครใหญ่จะคนนั้นแหละ พี่ใหญ่สุดที่มะ
-
:pigha2: จี้ได้อีกนายเอกเรื่องนี้
-
ตุ่นฮาอ่ะ ดีไม่ดีได้สามีเป็นฝูงแน่เลย
-
ตุ่นฮาอ่ะ เราเดาว่าจะได้กับพี่คุณเพื่อน :hao3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮามากมาย อยากรู้ตอนจบแล้วสิ
-
อ๊าย เรื่องนี้มันแซ่บเว่อ :hao7:
-
:hao7: :jul1: :haun4: :pighaun:
-
55555+..... หวังผลเยี่ยงนี้มีชวดทุกราย... รอนะฮะ
-
คงไม่ใช่ตัดสินใจไม่ถูก เลยหยดลงมันทุกแก้วนะ ฮ่าๆๆๆ
-
หยดลงในขวดเหล้าเลยสิง่ายดี :laugh:
-
ตุ่นค้างงงงงงง :ling1:
-
ได้ทุกคนเลย ฮี่ๆๆๆ
-
โคตรรั่ววว 55555555
-
เด็กสิบห้า กะลังแรด คิคิ ตุ่นอย่าเผลอกินเองล่ะ ขอบใจจร้าาา
-
เราเห็นด้วยนะที่จะวางทั้งทีมอ่ะ ก๊ากๆสมใจตุ่นน้อยเลยทีนี้ :hao7: :hao6:
-
ใส่ในขวดเหล้า ใครนอนด้วยกันก็เป็นผู้โชคดี
หรืออาจจะโชคดีทุกคน อิอิ
-
เกรงว่าจะเผลอกินยานั่นเองน่ะสิ
แทนจะร้องห่มร้องไห้ ใครทำเค้า
งานนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจทำน้า
-
ชอบเรื่องลำนำของคุณ.... แต่งจริงท่าจะยาว ไอเดียแหล่มมาก แต่แอบอยากรู้การแต่งกายย้อนไปยุคโบราณทั้งที่เป็นอนาคต
-
นู๋แรดได้ใจป้ามากๆลูก กินข้าวอยู่เกือบพุ่งออกจากปาก ฮาได้ใจอะไรขนาดนี้ :hao7:
-
วางมันหมดแม่งทุกคนเลยนั่นล่ะ (เสียงกระซิบจากปีศาจหื่น)
-
เอ่อ...ขอให้สมหวังแล้วกันนะตุ่น
-
:heaven :heaven
-
ตุ่นถึงกับเตรียมการล่วงหน้าเชียว แต่ดันไม่รู้จะเลือกใครเป็นสามี
ระวังจะได้สามีหลายคนนะจ้ะ
-
น้องตุ่นนี่ฮากระจัดกระจายเลย แหม ไม่มีอ้อมค้อม อยากได้สามีขนาดหนัก
ใช้ยาอย่างนั้น ไปๆ มาๆ อาจได้สามีมาทีเดียวยกกลุ่มก็ได้นะนั่น ฮะๆ
ถ้าเป็นงั้นจริง จะรับไหวป่ะล่ะนั่นน่ะ ทฤษฎีจ๋านัก เจอของจริงเข้าไปแล้วจะหนาว
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
น้องตุ่นน่ารักจริง ๆ
:hao7: :hao7:
-
จัดให้ทุกคนไปเลยค่ะ ฮิ้ว
-
ชอบนายเอกอย่างนี้จัง :laugh: ถูกใจป้าๆชาวเรา
มันต้องอย่างนี้สิมัวแต่อายก็ไม่ได้สามีกันพอดีแหละ
คือมันเยอะจนตุ่นเลือกไม่ถูกเลยใช่ไหมจ๊ะ :z1:
กลัวตุ่นจะโดนซะเองน่ะสิ แทนที่จะได้สามีเดี๋ยวได้เมียแทน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
วางมันทั้งทีม ทั้งฝูง
แล้วรอดูผลก่อนดีม่ะ
-
เพิ่งได้มาอ่าน แต่กดเป็ดให้ทุกตอนนะ
แต่ละตอนที่สุดยอดมาก :jul1:
ขอนอกสถานที่มั้งได้ป่ะ :mew2:
บ่งบอก :haun4: เลย :z1:
:pig4: คนเขียน
-
เอาใจช่วยน้องตุ่นนะคะ ขอให้ได้ทุกคน อิอิ
-
อยากอ่าน มีนา สิงหา และ กันยา อ่ะ :mew2:
ชอบทุกเรื่องเลย :katai2-1:
-
5555555555
-
โอ๊ยยยย เคะฮามากกกกก :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปๆๆๆๆ :katai5:
-
อื้อหือเดาไม่ถูกเลยแฮะ
แต่ขอลงขันว่า น้องตุ่นวางยาตัวเองแล้วลุยเองจ้ะ
-
นายเอกฮามาก แต่มีความมุ่งมั่นเป็นเลิศ :katai2-1:
-
ความมุ่งมั่นสูงจริงๆ ขอให้ได้ดังหวังน่ะตุ่น ^^
-
แต่งเก่งมาก แต่ว่ามาต่อให้จบเถอะพลีส
-
บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี
ป้าๆทั้งหลายครับ วันนี้.........ในที่สุด
ในที่สุด....ก็ถึงวันในฝันของตุ่นแล้ว
วันเสียซิงของตุ่น!
เย็นวันศุกร์เลิกเรียนแล้วกลับบ้านรีบอาบน้ำ เก็บของลงกระเป๋าอย่างว่องไวเลย
ชุดนอนที่อาจไม่ได้ใช้ ฮ่าฮ่า...เต้นท์ขนาดนอนได้ 3-4 คน แต่ตุ่นขอแค่คนเดียวก็พอ
ถึงจะอยากมีสามีขนาดไหน แต่ตุ่นก็ตั้งใจว่าจะมีคนสำคัญที่ดี ที่สมควรได้แค่คนเดียว
(แต่หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที ว่ะฮะฮ่า)
ไม่รู้ว่าเขาจะอยากได้ซิงของตุ่นไหม แต่ต่อให้เขาไม่อยากได้ ตุ่นก็จะยัดเหยียดให้ได้ล่ะฮะ เห้อ เห้อ เห้อ.....
ที่สำคัญลืมไม่ได้คือ!!!
ถุงยางตุ่นซื้อสะสมไว้ตั้งแต่ไซด์ S M L XXL จะได้ใช้เสียทีล่ะว่ะ อ้อ....KYด้วย
ซื้อตั้งแต่ปี 2008 ผ่านมา 5 ปีแล้ว ไม่ได้เปิดฝาเลยมันคงไม่เป็นไรมั่ง เอาไปด้วยๆ
คืนนี้แหละมึง........ฮะฮะฮ่า
บ้านไอ้ฟอร์ดเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวเนื้อที่หลังบ้านกว้างมาก ลุงเขาว่าจะทำปลูกผัก
จะเลี้ยงเป็ด-ไก่ แต่ก็ยังไม่ได้ลงมือเสียทีเลยทิ้งว่างๆไว้ก่อน ตอนนี้เอาบริเวณหลังบ้านมาตั้งเต้นท์
รอบกองไฟที่ตั้งตะแกรงเนื้อย่างกับอาหารทะเลเต็มที่เลย เพื่อนบ้านก็มาร่วมวงด้วย
เลยมีเต็นท์ตั้งอยู่หลายหลัง ตุ่นมาถึงเกือบคนสุดท้าย
ทักทายลุงกับป้าแล้วก็ช่วยกันลงมือย่างก่อนพระอาทิตย์ตกดินเดี๋ยวเดียวเอง
ไอ้นอย ไอ้ต๊อดมาช่วยป้าทำน้ำจิ้มซีฟู้ด ไอ้ฟอร์ดช่วยพ่อเตรียมฟืนทุกคนดูขยันผิดนิสัยเดิมเสียจริงๆ
ตุ่นจะไปช่วยอีกแรงถ้าไม่เห็น
ว่ะฮะฮะ...พี่ชายของฟอร์ด
พี่เขาชื่อ ไทเกอร์ น่าร้ากอ่ะเด็กนักเรียนนอกกลิ่นเนยยังติดเสื้อผ้าอยู่เล้ย
อายุเพิ่ง 21 หล่อเฟี้ยวไปถึงดาวพระศุกร์บนฟากฟ้า ผมเห็นแล้วปลื้มมมมมมมมมม หลายๆตัวเลย
เพื่อนพี่ที่มาด้วยก็น่าหม่ำ พี่เคน รูมเมทที่ลอนดอนแวะมาเที่ยวด้วย หนุ่มผมทอง
เจาะหูข้างเดียวไสตล์ฟังค์ร๊อค (มีปาดอายไลน์เนอร์ด้วยนะ) ท่าทางเถื่อนดิบดี ผมชอบ
และอีกคนที่ปลื้มมมมมมมมมมมากอีกคนคือ พี่ เจมส์ บอยล์ หนุ่มลูกครึ่งอีสาน-อังกฤษ
ผิวงี้ขาว ตาสวยมากเลยอ่ะ ยิ้มทีสะท้านไปทั้งตัว ตุ่นยกมือไหว้ค้างกลางอากาศ
เรดาร์ตุ่นน้อยในกุงเกงสั่นเป็นเจ้าเข้าสะท้านบานพรึ่บเท่าจานดาวเทียมเลย สัญญาณชัดแจ๋วมาก
คนนี้ เกย์ชัวร์
ว้าวต้ายตาย....สุดหล่อเท่เลิศสะแมนแต๋น ฟ้าส่งผัวในลิขิตมาให้ตุ่นแล้ว คนนี้แหละ ตุ่นจอง!!!!
“hi....” พี่เจมส์ยิ้มกว้างส่งสัญญาณปิ๊งๆมาให้
“ฮายยย....”
“ชื่อไรครับ”
“ตุ่นครับ”
“ชื่อน่ารักจัง....อยากดื่มไรไหม”
“ไอ้ตุ่น ของมึงได้แล้วนะ” ไอ้ฟอร์ดอยู่ที่กองไฟ ปิ้งไก่กุ้งใส่จานให้ไปนั่งรวมกลุ่ม
“มึงกินไปก่อนล่ะกัน เดี๋ยวกูกินกับพี่เจมส์” ถึงตอนนี้อะไรก็ไม่อยู่ในสายตาตุ่นแล้ว
ไม่จำเป็นต้องเลือกใครให้เมื่อย พี่เจมส์นี่แหละเหมาะที่จะเป็นสามีตุ่นที่สุด
วันนี้เวลาผ่านไปเร็วมาก เราคุยกันไม่เท่าไรก็เลยเที่ยงคืนแล้ว
ป้ากับเด็กตัวเล็กๆขอเข้านอนก่อน เหลือแต่พวกผู้ชายที่ยังกรึ้บไม่พอ
เนื้อกับผักเหลือเยอะพอให้ทุกคนกินต่อได้อีกนาน
ส่วนตุ่นน่ะเหรอ?? ไม่สนหรอก โลกนี้มีแต่พี่เจมส์เท่านั้น ฮะฮะฮ่า
“ไอ้ตุ่น มานี่หน่อยสิ” ไอ้ฟอร์ดตะโกนเรียก ทำเอาอารมณ์เหี่ยวหมด เสียเวลาบิ๊วใหม่อีกล่ะ
“อะไร”
“มานี่หน่อย กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เดี๋ยวมานะครับ” ตุ่นยิ้มหวานให้พ่อยอดขมองอิ่ม เดี๋ยวจะกลับมากินให้อร่อยไปเลย
“มีไรล่ะ”
“มาทางนี้” ไอ้ฟอร์ดโอบไหล่พาไปที่เต้นท์หลังเกือบสุดท้าย ทางเดินก็มืดมากด้วย
น่ากลั๊วน่ากลัว ตุ่นกอดเอวฟอร์ดเข้าไปข้างใน มีตะเกียงไฟฟ้าแขวนไว้อันหนึ่ง ไอ้นอยกับไอ้ต๊อดก็รออยู่แล้ว
พอตุ่นโผล่หัวเท่านั้นไอ้สองคนนี่ก็ลากแขนจับกดลงกับพื้น
“เฮ้ยยยย อะไรวะ??”
“ไม่ต้องตกใจ ไอ้ตุ่น มึงอยากโดนอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“อะไรนะ” ผมหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย พวกมันทำผมงงไปหมดแล้ว
-
“ก็เห็นมึงชอบมองพวกกูตอนอาบน้ำอยู่เรื่อย ชอบอยู่แล้วนี่ ถั่วดำน่ะ”
ไอ้นอยกำหมัดขึ้น นิ้วโป้งโผล่ออกมาโด่ๆ ทำเอาผมหน้าชาดิก พวกมันรู้ไส้รู้พุงผมหมดแล้ว
“มึงนี่แรดจริงๆนะเว้ย เห็นคนหล่อหน่อยไม่ได้ ต้องกระโดดกระเด้งเป็นเก้งกวางส่ายตูดไปหา ไม่เห็นหัวพวกกูสักนิด”
“พวกมึงพูดอะไร เดี๋ยว....” ตุ่นตกใจร้องเสียงหลงคีย์เลย
ไอ้นอยไม่พูดพล่ามถอดเสื้อยืดออก ถลกกางเกงขาสั้นลงโชว์ตอใหญ่แข็งตั้งหรา
โอ้ บ๊ระเจ้า......ตุ่นตกใจแทบแหก ปากอ้าค้างด้วยความตกใจ
หัวใจแทบปลิ้นออกมาจากปากเลยแน่ะ ความไร้เดียงสาของตุ่นกระเจิดกระเจิงไม่เป็นท่า
ตุ่นชอบสะ(ตอ)มากนะ แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าได้ยลมันใกล้กว่าจิตนาการ ตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าแล้ว
ไอ้นอยกดหัวตุ่นเข้าตรงกลางหว่างขามัน เนื้ออุ่นๆแข็งยังกะสากทิ่มหน้าไปมา
กลิ่นมันอับผสมเหงื่อรู้สึกซาบซ่านยังไงไม่รู้
“อ้าปาก ดูดตอกูเร็วๆ”
“ไม่ต้องมาทำเนียมหรอกไอ้ตุ่น กับพวกกูมึงต้องร่านไว้ ทำดีๆเดี๋ยวพวกกูจะประเคนถั่วให้มึงได้มันตูดไปเลย 5555”
พวกหัวเราะชอบใจ มือหลายคู่จิกหัวผม ง้างปากให้ไอ้นอยดันพรวดเข้ามาเต็มปาก
“อือออ...... !” ตุ่นเกือบอ๊วก มันจุกที่คอหอยแทบหายใจไม่ออก
แต่พอมันถอยออกเปิดช่องว่างให้ได้หายใจ ตุ่นก็เริ่มเสียวขึ้นมาแล้วครับ
ตอขนาด7 นิ้วของไอ้นอยพอดิบพอดีปากเลย
เวลามันขยับครูดไปกับปากนี่มันเหมือนกระชากวิญญาณตุ่นไปมาด้วย แถมกลิ่นตัวมันหอมขึ้นหรือตุ่นคิดไปเองเนี่ย
เอาเป็นว่าเริ่มเสียวแล้วครับ เก็กท่าไม่ออกแล้วส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะไอ้นอยนี่ตุ่นเองก็เคยเอาหน้ามันไปฝันเปียกบ่อยๆ
ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาแมนๆดุๆ นิสัยห่าม หุ่นก็ล่ำเนื้อแน่น เพราะเป็นนักฟุตบอล
และผิวที่เข้มเร้าอารมณ์ตุ่นเสมอ และยังมีไอ้ฟอร์ด ไอ้ต๊อด 2 คนช่วยกันบด บี้ ขยี้ คลึงตุ่นทั้งเนื้อ ทั้งตัวอีก
โอยย....ตุ่นล่ะอยากซี้ดปากจริงๆ
“ซี้ด! อ่าาาาา.....ไอ้ตุ่น....อ้า...มันสัดๆ เลยเว้ย! อ่า ...อ่ะ อะอะ อูวว!”
ไอ้นอยจับหัวตุ่นไว้แล้วโยกกับปาก รสชาติมันอร่อยถูกปากจริงๆ ไอ้ฟอร์ดขบติ่งหูตุ่นแล้วเลื้อยมาที่ซอกคอ
อู้วววววววววว.....สวิยวุ้ยยยยย
ไอ้ต้อดกับไอ้ฟอร์ดรุมขยำตุ่นน้อยจนเผลอแหกขาให้มันสองคนคลึง
ทึ้งเบาๆ สติสังค์ตุ่นกระเจิงหมดฮะ กว่าจะรู้ตัวก็ล่อนจ้อนแล้วครับ ป้าๆ
ลาก่อนความไร้เดียงสาของตุ่น มันบ่นปี้ในวงหื่นกระหายของไอ้วายร้ายหุ่นล่ำบึกทั้ง 3 คนแล้ว
ผมอ่อนระทวยสิ้นเรี่ยวสิ้นแรง ตอสวยงามหัวบานสีเข้มโชว์หราต่อหน้ากระตุ้นต่อมกระสันเหลือเกิน
“ใช้ปากมึงให้บริการพวกกูหน่อยสิ เร็ว”
พวกมันยืนเรียงแถวแอ่นตอแข็งโด่สีสวยหัวบานๆ น่ากินล่อตาล่อใจเหลือเกิน
โอ้.....หัวใจที่ห่อเหี่ยวมานานแสนนานของตุ่น วันนี้เหมือนสวรรค์มาโปรด
ไม่ไหวแล้ว.... ตุ่นหน้ามืดสุดๆพวกมันทั้งสามคนแข่งกันยื่นตอที่ยาวเกือบจะเท่ากันจ่อใกล้หน้า
จะทำไม่สนใจก็ไม่ได้แล้ว เกิดมาตุ่นยังไม่เคยชิมเลย นอกจากในฝัน ตอนนี้แหละกูจะกินให้หนำใจเลย
ตุ่นอ้าปากงับตอไอ้ฟอร์ดเข้าเต็มปาก อืม.....อร่อยจริงๆ ตุ่นอมแล้วรูดตามความอวบยาว
อา...คุณภาพคับแก้วจริงๆครับป้าๆทั้งหลาย กลิ่นก็หอมยั่วยวนสุดๆ ซี้ด....
“ดูๆ พวกมึงเห็นยังวะ ไอ้ตุ่นมันน่ะร่านขนาดไหน ชอบตอกูแล้วใช่ไหม5555”
ไอ้ฟอร์ดหัวเราะร่วน มือจับหัวตุ่นโยกๆ เข้าๆ ออกๆ กำลังมันได้ที่ก็มีคนดันมันออก จับหน้าให้หันมา
“เฮ้ยๆๆ เผื่อคนอื่นมั่งสิวะ ไอ้เหียกนี้.....”
ผมเห็นตออีก 2 อันกำลังรออยู่ก็รีบจับเข้าปากดูดจ๊วบๆๆๆอย่างห้ามใจไม่อยู่ อารมณ์มันพาไป (จะเรียกว่าร่านก็ได้)
“อะอะอะ...ซี้ดดดด เบาๆ อูยยย....เบาๆ ... อา..ดีชิบหาย เสียวตอจี้ดๆเลยมึง
อะโอ๊ะๆๆๆๆๆๆ... เก่งกว่าแฟนกว่าแฟนกูอีก ไอ้เหี้ยกนี่”
ฟังไอ้ฟอร์ดมันสบถคำหยาบแล้วอารมณ์ตุ่นจี้ด ซาบซ่านไปทั้งตัว
ตุ่นหันความสนใจไปตอหัวแดงบานๆของไอ้ต๊อดกับไอ้นอยเพื่อความเสมอภาคครับ
ของพวกมันนี้อร่อยหมดทุกอันเลย ตุ่นลืมตาขึ้นมองแต่ล่ะคนนั้นหลับตาพริ้มร้องซี้ดซ้าดถูกใจกันใหญ่
ไม่อยากเชื่อเลยว่าฝันตุ่นจะเป็นความจริง
ที่มีหนุ่มๆหน้าตาดี แมนๆบึกบึนเนื้อแน่นตามประสาหนุ่มที่เล่นกีฬาเป็นประจำกำลังมีเซ็กส์กับตุ่น
มีความสุขจังเลย ตุ่นให้บริการพวกมันทุกคนอย่างสุดฝีปากเลย
เสียงจ๊วบๆๆลั่นเต้นท์ตอพวกมันเปียกน้ำลายตุ่นเยิ้มทุกอัน
“อ่า....เสียวเว้ย อูยยย...กูจะไม่ไหวแล้ว”
“นี่เพิ่งเริ่มนะเว้ย อย่าออกง่ายๆสิวะ มึงยังไม่ได้ลองตูดมันเลย”
ไอ้ฟอร์ดดันตุ่นหงายหลังกับพื้น ทั้งสามคนจับแหกแข้งแหกขาออก อารมณ์ตอนนี้อยากก็อยากนะแต่ก็กลัวด้วย
“เบา....กูยังไม่เคยนะเว้ย....”
“เอ่อน่า....มือชั้นนี้แล้ว กูมีน้ำมันกับถุงยางด้วย”
ไอ้ต๊อดค้นในกระเป๋าเป้มัน เอาถุงยางกับน้ำมันออกมา แห่ม...มันเองก็วางแผนจะขย่มตุ่นอยู่แล้วเหรอนี่
“ไอ้ฟอร์ด ให้กูนั่งเทียนมึงก่อนได้ไหม”
มันมองหน้าตาโตรีบใส่ถุงแล้วลงไปนอนทันที “มาเลย”
ถึงตอนนี้ตุ่นไม่เหลือแล้วละ ยางอายน่ะ ความอยากมันมากกว่าอย่างคำที่ว่า 'ด้านได้อายอด'
ตุ่นขึ้นไปนั่งกลางลำตัวมัน จับตอมันรูดจนตั้งลำสวยตรงเป็นแท่งที่น่าขย่มสุดๆอ่ะ สีก็สวยด้วย
ตุ่มจูจุ๊บหัวมันเล่นให้พอสยิวๆแล้วขึ้นนั่งควบทันที จ่อท่อนลำในถุงยางลื่นๆที่ช่องจีบแน่นๆ
หายใจลึกๆผ่อนคลายกล้ามเนื้อแล้วกดพรืด......ลงไปช้าๆ
ว่ะ โฮ่.....โอ้........
ตุ่นว่า.....มัน.....เอ่อ......จุกแล้ว......ซี้ดมั่กๆเลย
“ซี้ดดดด อ้า!” ไอ้ฟอร์ดถึงกับตัวกระตุกและสั่นนิดๆ ก้นมันโด่งสู้จนลอยจากพื้นเลย
ตุ่นได้ทีทิ้งน้ำหนักลงอีก ยิ่งทำให้ไอ้ฟอร์ดหน้าเบี้ยวเหยเก มันคงได้รับความเสียวสุดๆแล้วแน่นอนครับ
ตุ่นก็เสียวฮ่ะ
“อูยยยย...เสียวโครตพ่อ โคตรแม่เลยเว้ย....ไอ้ตุ่น มึงฟิสจริงๆ สุดยอดเลย กูชอบ”
มันหอบแฮ่กหน้าแดงยังกะโดนบีบไข่อยู่งั้นแหละ แต่ตุ่นไม่สนหรอก
ยิ่งเห็นมันทำหน้าเบี้ยวๆ ปากเบี้ยวๆอย่างนี้ ตุ่นยิ่งคึก 5555 ตูดกดพรืดๆๆ
ไม่กี่ทีก็มิด ไอ้ฟอร์ดเสียวจนต้องเด้งตัวขึ้นมากอดตุ่นแน่นๆ
-
“อื้มมม...อื้ม” มันดึงหน้าตุ่นมาจูบ แล้วจูบแลกลิ้นอย่างเมามันเลยอ่ะ
อืมมม หวานฉ่ำซาบซ่านมากเรากัดปากกันนัวเนียจนลืมโลกไปเลย ตอนนี้ตูดตุ่นก็พร้อมรบแล้ว ตุ่นขย่มมันป้าบๆๆๆ
อูยยยยยย.....แซ่บ
“ไอ้ตุ่น...” ไอ้นอยเข้ามายืนคล่อมไอ้ฟอร์ด มันคงอั้นรอไม่ไหวแล้ว
ตุ่นเลยต้องให้ความสุขมันด้วย ไอ้นอยซี้ดปากอย่างมีความสุขเด้งเอวสู้ปากผมพั่บๆๆๆ
“อืออออ.... เสียวเว้ย.....ได้ทำพร้อมๆกับพวกมึงอย่างนี้ กูโคตรชอบเลยวะ อ่า.......อืมม”
ไอ้นอยครางไม่หยุดปาก มนทำให้ตุ่นคึกไปด้วย
ไอ้ต๊อดคงเหงาที่ต้องรออยู่คนเดียว มันเลยเข้ามายืนข้างๆให้ตุ่นช่วยมันด้วย ตุ่นชักให้มันสลับกับใช้ปากไปมา
“อูยยยยย ขย่มแรงๆ ไอ้ตุ่น กูเกือบแล้ว อ๊า.....เสียวหัวเว้ยยยยย”
ไอ้ฟอร์ดร้องไม่เป็นภาษาตูดเด้งขึ้นสู้กล้ามท้องขึ้นเป็นลำเลยและแล้วมันก็พ่นปรี๊ดเข้าเต็มตูดตุ่น
ฮ่า.......ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนลอยอยู่บนสวรรค์เลย ตุ่นมีความสุขที่สุด
“โอ้......โอ้ววววว” ไอ้ฟอร์ดเบ่งลูกมนเข้าท้องตุ่นจนหยดสุดท้าย ก่อนแผ่หลาหมดแรงข้าวต้ม
ไอ้ต๊อดกับไอ้นอยลากตุ่นออกจากมันแล้วเตะเพื่อนให้หลบไป
ไอ้สองตัวยืนอวดดุ้นใหญ่น้อยต่างกันนิดหน่อยให้ตุ่น
เพื่อไม่ให้เสียเวลาตุ่นเลยจับสลับปากดูดซ้ายที ขวาทีอย่างอร่อยปากไปเลย
ไอ้นอยรสชาติมันหอม หวาน สะอาดๆ ส่วนไอ้ต๊อดรสเข้ม ได้กลิ่นเหงื่อนิดๆซาบซ่านได้อารมณ์อีกแบบ
แต่เหมือนไม่โดนใจไอ้ต๊อด มันออกซาดิสม์นิดๆเลยจับหัวตุ่นไม่ให้ปันใจไปดูดตออื่น
มันเด้ากับปากตุ่น พั่บๆๆๆๆไม่หยุด
ไอ้นอยเลยหันมาสนใจตูดตุ่นแทน มันลูบไล้ตุ่นทั้งตัวแล้วจับแหกขาให้ตูดอยู่ระดับเดียวกับตอมัน
อา......ตื่นเต้นจัง มันจะเป็นผัวคนที่สองของตุ่นแล้ว
ไอ้นอยเอาหัวบานแดงๆของมันถูไถร่องจีบไปมาแกล้งให้ตุ่นใจระทึกแล้วค่อยๆกดตอเข้ามา พรืดดดดดด.......
อ้า.......
“อูยยยยยย...ซี้ดดดด! อ้า...อ้า” ไอ้นอยร้องเสียงหลงเลย
มันแหงนหน้าซู้ดปากเหมือนวัวถูกเชือดแต่เอวนั้นเด้งกระแทกตุ่น ตั่บๆๆๆๆ
“เสียวจริงเว้ย ไอ้ตุ่น.....อูย...ตูดมึงแน่นชิบหาย.....อ้า....”
ตุ่นก็เสียว ท่อนลำมันแทงพรวดๆครูดลำไส้ตุ่นซะยับเยินเลย มันทั้งเสียว ทั้งร้อนไปหมด
ไอ้นอยมันลีลาเด็ดสะระตี่ไม่เข้ากับหน้ามันเลย หล่อไสสไตล์ตี๋เหมือนแกงจืดเต้าหู้
แต่เอวพริ้วตำแรงยังกะส้มตำแซ่บถึงใจจริงๆ ตุ่นมันจนต้องยกปั้นท้ายให้มันเสยได้ลึกๆแรงๆ
“อูวววว มันดีจัง ไอ้นอย ขย่มแรงๆเลย กูชอบ มีแรงเท่าไรใส่กูไม่ต้องยั้ง”
“ต้องอย่างนี้สิ อีตุ่น ถึงจะสมเป็นเมียกู เดี๋ยวกูจะกระหน่ำถั่วดำให้มึงได้แซ่บตูดแน่....แล้วมึงจะต้องหลงตอกู”
ไอ้นอตรัดเอวตุ่นไว้แน่นแล้วซอยยิกๆไม่เว้นช่วงให้ได้หายใจเลย
ตุ่นได้แต่อ้าปากร้องลั่น ไอ้ต๊อดก็เอาตอของมันมากระแทก ตั่บๆๆๆๆๆ ให้ตุ่นได้มันทั้งสองทาง
“ดูดแรงๆ...อ้า...อย่างนั้น มึงเก่งจริงๆ ....ใช้ลิ้นด้วย....อูยยย อย่างนั้น......
กูเล็งตั้งนานแล้วว่าเมื่อไรมึงจะหลุดออกมาให้จับได้มั่ง กูจะจับมึงทำเมียเสียเลย แต่มึงแม่งก็เก็กเหลือเกิน ไอ้ห่านี่”
“ต่อไปก็ไม่ต้องเก็กท่ากันแล้ว ตุ่นเป็นเมียพวกกูแล้ว.....อึ่ย! ต่อไปกูจะกระแทกเช้ากระแทกเย็นเลย คอยดู!”
ฮ่าฮ่าฮ่า พวกมัน 3 คนหัวเราะชอบใจ แล้วตะบี้ตะบันขย่มตุ่นยังกะพายุ
ตุ่นงี้ช้ำไปหมดแล้วฮ่ะ แต่ก็มันถึงใจที่ซู้ดดดดดด
ไอ้นอยกับไอ้ต๊อดเร่งจังหวะตั่บๆๆๆๆๆ อยู่เกือบสิบนาทีในท่ากวางเหลียวหลังเมื่อยครับ
แต่สะใจเพราะสองคนนี้แรงดีไม่มีตก ตุ่นโดนโยกซะถึงยอดแล้ว
“อ้า! อา!! อ้า! ไม่ไหวแล้ว.... กูแตกแล้ว อึ่ย! อึ่ย! อ้าๆๆๆ”
ไอ้นอยกระตุกเฮือก ตูดกระแทกป้าบ!!! ป้าบ!!! ป้าบ!!!!!
“อ๊ะๆๆๆ กูออกแล้วๆๆ อ๊าหหหหหห” เจ้านอยเกร็งตัวหลังแอ่นขึ้นยัดลูกชายเข้าในตัวตุ่นสุดลึก
แล้วกระตุกถี่ๆอยู่ 2-3 ที น้ำเชื้อมันพุ่งพรวดเข้าในร่างตุ่นสุดแรง อ่า.......สุดยอด
“สุดยอด” ไอ้นอยว่าแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆไอ้ฟอร์ดอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
ตุ่นน่ะขาสั่นไปหมดแล้ว โดนใส่ซะสุดแรงตั้ง 2 น้ำแล้ว แต่ยังเหลือไอ้ต๊อดอีกคน
มันรอคิวอยู่นานแล้ว พอถึงตามันบ้างก็เลยไม่รีบร้อน มันจับตุ่นนอนหงายขกขาขึ้นพาดบ่า
แล้วโหย่งก้นขึ้นกดตอแข็งๆเปียกๆเข้ามาในตัวตุ่นทีเดียว
รสชาติของการไหลลื่นแบบเนิบๆนี่ช่างสุดยอดจริงๆ
เรามองตากันและรับรู้ถึงการเป็นของกันและกันแต่ล่ะวินาทีอย่างลึกซึ้ง ตุ่นอิ่มเอมกับช่วงเวลานี้ที่สุด
-
“อืมมมม....จุกอ่ะ มึงแน่นไปนะ”
ตุ่นโอดครวญนิดๆอย่างเขินอาย แต่เหมือนไอ้ต๊อดจะถูกใจมากกว่า มันยิ้มแบบกวนๆ ขี้เล่น
“แต่ก็ชอบใช่ไหม เมียจ๋า....ก็ตรงนี้ของเมียน่ะอยากได้อะไรแข็งๆใหญ่ๆมาตำอยู่แล้วนิ ใช่ไหมๆๆ”
มันกระเซ้าแล้วกระทุ้งปั่กๆ
อูยยยย......เล่นเอาคันระยับเลย ไอ้หอกนี่
“บ้า...ทะลึ่งจัง”
“ก็ทะลึ่งแบบนี้สิ เมียถึงชอบใช่ไหม ดูสิ...ตอดใหญ่เลย อยากให้กระทุ้งแรงๆแล้วใช่เป่า”
ดูมันแหย่ตุ่นสิ ไอ้ต๊อดนี่มันขี้เล่นซะจริง แต่ดุ้นมันใหญ่กระทุ้งที ตุ่นสะท้านไป 3 ดาว 7 จักรวาลเลย อารมณ์ซี้ดมาอีกแล้ว
“อ่า......อีกสิ....ไอ้ต๊อด กูชอบ”
“อือออ นี่แน่ะ!!! อยากได้ของผัวก็ต้องพูดดีๆสิ นี่ๆๆๆๆ ....
ดูสิว่าตูดของเมียจะชอบของผัวคนไหนมากกว่ากัน ตอดผัวแน่นด้วยนะ
ถ้าถึงใจล่ะก็ ผัวจะประเคนให้แบบนี้ อึ่บๆๆๆ!!! นี่ๆๆๆๆ!!!”
“อ๊า!!!!!” ตุ่นโดนประเคนความเสียวให้แบบไม่ยั้งจนหัวคะมำ หน้าทิ่มพื้นยาง
ไอ้ต๊อดเห้นนิ่มๆแบบนี้แต่บทจะซาดิสม์ล่ะ มันอย่างโหดเลยอ่ะ สองมือเอื้อมมาบี้นมด้วยทำเอาตุ่นเสียวสุดๆ
“อ่า.....อ่า.....อย่างนั้น.....อย่างนั้น....ผัวจ๋า”
ฮ่าฮ่าฮ่า....ไอ้ต๊อดได้ใจ มันกระโดดกระเด้งล่อตุ่นซะถึงแล้วถึงอีก
ตูดร้อนฉ่าไปหมด ไอ้ฟอร์ดกับไอ้นอยฟื้นตัวกลับมาเตรียมจะถล่มตุ่นรอบสองแล้ว
“เฮ้ย...พวกมึงน่ะ” เต้นท์เปิดพรวดเข้ามาทำเอาใจหายแว่บเลย
ตุ่นตัวแข็งโดนสต้าฟในท่าโดนเอาเลย พี่ไทเกอร์ พี่เคนกับพี่เจมส์โผล่หน้าเข้ามา
“ทำไรเบาๆหน่อยได้ไหม พ่อเขาสงสัยแล้วนะว่าเสียงอะไร พวกกูต้องหาเรื่องเปิดเพลงดังๆกลบเสียงอยู่นี่"
“ขอโทษครับพี่ มันไปหน่อย เดี๋ยวจะเบาแล้วครับ”
“จะเบายังไง หา!” พี่ไทเกอร์ถามเสียงไม่พอใจสุด
“เดี๋ยวผมเล่นสองทาง อุดปากไอ้ตุ่นซะก็ไม่มีอะไรแล้ว”
“ยังมีหน้ายิ้มระรื่นอีก มึงกับไอ้นอยออกไปเฝ้าข้างนอกเลย ตาพวกกูมั่ง”
หา??
“พี่จะเอาด้วยเหรอ”
“เอ่อ! ต้องปิดเรื่องให้พวกมึง ก็ต้องมีค่าปิดปากมั่ง ออกไป”
พี่ไทเกอร์สั่งเสียงดุ ไอ้ฟอร์ดกับไอ้นอยทำท่าอิดออดแต่ก็ยอมถอยออกจากเต้นท์โดยดี
ตุ่นใจเต้นตุ้มๆต่อมๆเลย นี่......ตุ่นจะต้องมีผัวคราวเดียว 6 คนเลยเหรอ เกินลิมิตไปเยอะเลย
พี่ไทเกอร์ พี่เคน พี่เจมส์ถอดเสื้อออกเหลือแต่กางเกงโชว์หุ่นล่ำสันกล้ามเป็นมัดๆ
“มึงรีบๆขย่มแล้วออกไปซะ เดี๋ยวพวกกูจะถล่มให้เละถึงเช้าเอง รับรอง.....มึงได้ท้องแน่”
“ตุ่น....”
“ไม่....”
“ตุ่น!!!”
มือนุ่มๆตบเพี้ยะๆใส่หน้าตุ่นเบาๆแต่ก็เรียกสติกลับมาได้
โลกแคบๆในเต้นท์จู่ๆกลายมาเป็นห้องกว้างๆสีขาวสะอาดนี่ได้ไง ตุ่นล่ะงง แม่อยู่ข้างๆกุมมือตุ่นอยู่
“แม่??”
“ตุ่น เป็นไงบ้างลูก”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอฮะ ทำไม??” มีเสาน้ำเกลือด้วย
“ตุ่นเป็นลมหมดสติไป แม่น่ะใจหายหมดนึกว่าตุ่นเป็นอะไรไปแล้ว”
“แล้ว....ตุ่นเป็นอะไรล่ะ?”
“ตุ่นเลือดออกมาก หมอให้นอนพักสัก 2-3 วันนะ”
“เลือดออก??” หมายถึง......เห้อ?? ผมโดนพวกนั้นทำเสียจนแหกเสียเลือดมาก งั้นแม่ก็รู้แล้วสิ
“แม่...ตุ่นขอโทษ” ใจตุ่นสลายแล้ว ไม่อยากให้แม่รู้เลย
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่ความผิดของตุ่น”
“ต้องใช่สิ ก็ตุ่นน่ะ...”
“ตุ่นร้อนในน่ะ”
“ห๊า???”
“แม่เห็นตุ่นนอนสลบบนเตียง เลือดเต็มหมอนไปหมด เลยพามาส่งโรงพยาบาล
หมอว่า ตุ่นความดันสูง ตื่นเต้นมากไปบวกกับร้อนในด้วยทำให้เส้นเลือดในโพรงจมูกแตก เลือดกำเดาไหลน่ะ”
“ห๊า???” ตุ่นเด้งตัวขึ้นมานั่งเลย เอ่อ....จริงด้วยไม่เจ็บตูดเลย
“เลือดกำเดาเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ เป็นไรไปเหรอ ตุ่น”
“ก็....ก็......ตุ่นนึกว่า ตุ่นไปงานเลี้ยงบ้านไอ้ฟอร์ดนี่ แล้วทำไม...”
“อ้อ...งานเลี้ยงบ้านฟอร์ดเขาจัดวันศุกร์ นี่วันเสาร์แล้วจ๊ะ”
“ห๊า!!!!”
“ตุ่นจัดของเตรียมจะไปบ้านฟอร์ด แต่มีเวลาอยู่ก็เลยงีบก่อนไม่ใช่เหรอ
ตุ่นบอกให้แม่ปลุกห้าโมงครึ่งไง พอแม่ขึ้นไปเรียกก็เห็นตุ่นนอนเลือดไหลไม่ได้สติเลย”
“ห๊ะ......” มะ...หมายความว่า ...
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
กูไม่ได้แดกสักดุ้นเล้ยยยยยยย :ling1:
ไม่ยอมเว้ยยยยยย!!!!!! :ling1:
-
555 น่าสงสารวะ 555
-
ตื่นเต้นและคิดไปไกลมากจนเลือดกำเดาไหลสินะ
เฮ้อ o22
-
กรี็ด รับไม่ได้ ถ้าเค้าเป็นตุ่นนะ เค้าจะช็อคจนเลิกเป็นเกย์เลย อ๊ายยยยยย :ling1:
-
ฮาจริงๆ อ่ะ นี่ตอนสุดท้ายแล้วหรอ? อย่าเพิ่งจบเลยน้าาาา สนุกอ่ะ ทุกเรื่องเลยยยย
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือขำดีตุ่นเอ้ย ฮ่ะๆ
-
น้องตุ่นอด :m20:
-
:pigha2: ฮาอะ ไม่ไหวจะฮาละ 5555555 เจ็บใจแทนด้วย :ling1:
-
แหม่ะ!... ให้มันได้อย่างนี้สิ เรียกมาเยี่ยมสิ บรรยากาศที่โรงพยาบาลก็ดีเหมือนกันนะ -.-"
-
โถถถถถ น้องตุ่นเอ๊ย อยากมากไปเลยอดซะ :pigha2:
ไอ้เราก็คิดว่าจะได้สาละมีทีเดียว 6 คน ที่ไหนได้ น่าสงสารนะ แต่ฮามากกว่าอ่ะ
ไม่เป็นไร คราวหน้าเอาใหม่ก็ได้นะ ชิวิตไปสิ้น ก็ดิ้นต่อไปนะน้องตุ่น ฮะๆๆๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนค่า :L2: :3123:
-
:m20: โอ๊ยตายๆๆๆๆ ตายเลยดีกว่า ถ้าเราเปนตุ่นเนี่ย :z3:
-
โอ๊ยยยย สงสารน้องตุ่น :laugh:
-
:laugh: น่าสงสารรรรร
-
จะสงสารหรืออะไรดีเนี่ย เฮ้ออออออ
-
โถ~~~ น้องตุ่น
-
ตุ่น.....อย่างฮา 555
-
ฮาสาด น้องตุ่น
-
55555555555 :laugh:
-
ฮาได้ใจมาก
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก สงสารตุ่นอะ
ฮาาาาาาา
-
น่าสงสารมากกกกกกก 555555
-
ที่แท้ก็ฝัน(ค้าง)นี่เอง....
-
555+ ลูกตุ่นของแม่น่าสงสาร สุดท้ายก็ไม่ได้แดก เอ้ย! กินสักตอ
ว่าแต่ตกลงไอ้พวกนี้นี่ชอบตุ่นเหมือนในฝันไหมหว่า
ปล.อย่าพึ่งจบนะคะเรื่องนี้ อยากรู้ว่าสุดท้ายตุ่นจะเจออะไร
-
ทำไมเรารู้สึกว่าตุ่นน่ารัก อยากให้ตุ่นสมหวังอ่ะ
-
สุดจะฮาอ่ะตอนนี้...ชอบน้องตุ่น
แต่แหมะ เสียอย่างเดียวเรียก"ป้า"นี่แหละ ชิ
บวกเป็ด
-
5555 ฮาอะ
-
:mew1: :mew1:
-
เฮ้อ น่าสงสารจริงๆเล้ยยย
-
สงสารตุ่นจัง ช่วยแต่งให้ตุ่นสมหวังทีเถอะค่ะ
-
55555555 ฝันอย่างเดี่ยว อิอิ
-
5555 ฮาตุ่นมาก อดเลยอ่ะ
-
งานเลี้ยงไม่ได้มีหนเดียวค่ะน้องตุ่่นซักวันมันต้องเป็นวันของตุ่นสิ :a2:
-
555555555555+
ตุ่นน่าสงสารอ่ะ สุดท้ายก็ไม่ได้สามีซักหลายเลยซิเนี่ย
อยากรู้อ่ะต่อไปตุ่นจะเป็นยังไง อย่าเพิ่งจบนะ
-
ตุ่นเอ๊ย เป็นเอามากนะ
แต่ไม่รู้จะสงสารหรือว่ายังไงดี :laugh:
-
ฝันจนเลือดสาดจริงๆ :pigha2:
-
หัวเราะลั่นบ้านเลย :jul3:
โธ่ๆๆๆ ตุ่น อดเลย :katai1:
-
555+ จินตนาการเพริศไปซะเพลิน
-
5555555555555
-
อ้าวฝันซะงั้นอะ
-
:m20:
-
แค่จินตุ่นก็แย่แล้ว
-
:oo1: :oo1: :oo1:
หักมุมสุดดดดดด
ตลกมากกกกกกกกกกก
ไม่เปนไรนะน้องตุ่นนนน 55555
-
55555.... จาก 6 เหลือ 0 .... น่าสงสารอ่า!!!!!
-
แร่ดจนได้เรื่อง 555555555555
-
ตุ่นคิดมากถึงกับเก็บไปฝันเลยหรือนั่น
-
ว่าแล้ววว
มั๊ยซื้อหวยไม่ถูกหว้าา
5555555
-
เอ็กไซด์มากไป เลยกลายเป็นฝันค้างแทนเลย 555+
-
เอ่อ น้องตุ่น พี่ไม่รู้จะช่วยไงเลยอ่ะ
-
หนูตุ่น หนูพลาดแล้วค่ะ ลูก ป้าล่ะสมเพช เอ๊ย สงสารหนูจริงๆ ฮาฮา
-
น้องตุ่น ยัวรักษาซิง ไว้ได้อย่างเหนียวแน่น 555
-
โอ๊ย ฮาาา
-
กรรมของตุ่น T_T
-
จะสงสารหรือจะฮาดีล่ะเนี่ย. อดได้สามีทีเดียว 6 คนเลย
-
กำ สุดท้ายน้องตุ่นก็อดเลย
ไม่น่าเล๊ยยยยยยยยยยย
-
55555555 ฮาแตก อดแดกดุ้น555
-
:hao5: ตุ่นน้อยน่าสงสารช็อคกลับรูไม่ถูกเลยมั่งเนี่ย
-
ฮะๆๆ... :m20:
นึกว่าได้สมใจแล้วจริงๆซะอีก
-
ยินดีด้วยนะตุ่น...ความบริสุทธิ์ยังอยู่ครบ
-
กร๊าก สุดท้ายก็เป็นเพียงแค่ความฝัน :m20:
-
์No comment บอกได้อย่างเดียว ขำและเห็นใจน้องตุ่นเป็นที่สุด
-
ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจกับตุ่นดี :m20:
ดีใจที่ความบริสุทธิ์ยังคงอยู่ครบถ้วน
เสียใจที่ไม่ได้สามีตามที่หวังสักคนเลย
พยายามใหม่นะตุ่น เอาใจช่วย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ขำดีป่ะ ขำเหอะ
55555555555555555555555555555
สงสารอ่ะ :m23:
-
ตุ่นเอ๊ย สงสัยทำบุญมาไม่พอล่ะมั่ง อดเลยสามีหกคน :m20:
แหม แต่ฝันเป็นตุเป็นตะดีจริงๆ :laugh:
-
อั้ยยะ!! หักมุมซะงั้น บรรยายซะเราก็นึกว่าได้จริง. :haun4: :hao6:
-
เออ ไอ้เราก็จิ้นไปไกล
ที่ไหนได้ ฮ่าๆ โธ่ๆ น้องตุ่นที่น่าสงสาร
-
:กอด1:
-
555555555555 น้องตุ่นอดแดก กะว่าได้ 6 อดหมดเลย เอิ๊กๆๆๆๆ
-
:mew2: อยากอ่านอีกเมื่อไรตอนใหม่จะมา
-
โถ่น้องตุ่น ช่างน่าสงสารเสียจริง :m20:
-
เงียบจุงเลย
:ling2:
-
รอ ชานรอเทออยู่นิ แต่ไม่รุเทออยู่แห่งใดนิ :ling1:
-
:hao7: ทั้งตลก :hao5: ทั้งน่าสงสาร :laugh: ขอบคุนคับ o13 :bye2:
-
จบแล้วเหรอ...ยังงงงงอยู่เลย :m28:
-
โหตุ่นอ่ะ ฝันซะงั้น
ฟีบี้อ่ะ อยากอ่าน
ดิน น้ำ ลมไฟ ก็รออ่านอยุ่นะ
ที่สำคัญมนตราทาสบำเรอ รอสุดๆ
-
ไม่มาต่อแล้วหรอคะ :sad4:
-
ดันๆ อยากอ่านต่อออออ :mew1:
-
คิดถึงคนแต่งเสมอค่า รอเรื่องอื่นๆ นะคะ
-
แสบจริงๆๆซิ่งรถขนาดนั้น
เล่มหนาขนาดนั้นจะรอดไหมเนี่ย
-
โธ่นึกว่าเสียตัวดันฝันซะงั้น
ตลกจริงๆๆจอยคุณครับ
-
:กอด1: :กอด1:ชอบอ่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :L2: :L2:
-
รออยู่นะ
-
คุณ nariza หายไปนานเลย เป็นนักเขียนที่แต่งเรื่องสั้นฮาหื่นได้สนุกคนนึง
คิดถึง รอตอนใหม่ๆอยู่นะจ๊ะ :katai5:
-
บอกได้คำเดียว หื่น!!
-
:haun4: อ่านไปไม่กี่เรื่องขอไปเติมเลือดก่อนนะค๊าา
-
:mew2: อยากอ่านไม่เขียนแล้วเหรอ
-
น่าสงสารมาก
-
อยากกกกอ่านนนนน
-
ชอบเรื่องสั้นจริงๆ หื่น ฮา มันส์ แซ่บทุกเรื่อง
ยังรอคอยคนเขียนกลับมาค่ะ
-
แค่ตอนแรกก็สนุกมากครับ จัดหนัก3pประเดิมตอนแรกกันเลย อยากอ่านต่อตอนต่อไปแล้ว แต่มาเม้นเป็นกำลังใจให้นักแต่งก่อน :mew1: สรุปเป็นเรื่องสั้นๆจบในตอน พอขึ้นตอนใหม่ก็เป็นเรื่องใหม่ใช่มั๊ยครับ ^^? ตอนแรกเหมือนจะจบแบบค้างคานะ อิอิ คุณพ่อคิดถึง2หนุ่มเมื่อคืน แต่เงิบเมื่อเจอแฟนทั้ง2ของลูกชาย >///< แต่งพาร์ทลูกชายต่อเถอะ ฮ่าๆๆ
-
อ่านเรื่องสองจบแล้วบอกเลยอยากอยู่คลับลึกลับ อิอิ ไม่ต้องรอให้จับได้ใบแดงหรอก ผมยอมรับใบแดงเองทุกอาทิตย์เลย หึหึ
-
ThankS
-
น่าสงสารน้องตุ่น อดเลย ฝันค้างนะเนี่ยยย
-
ชอบน้องตุ่นจัง 5555+ อยากอ่านคลับลึกลับบบบบบบบบบบ :hao5: o18
-
สุด.... ยอออออออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด+
:pighaun:
-
:m10: เรียกเลือดทุกเรื่อง
-
ดันจ้า
อึ้บๆ
-
สนุกหลายๆเรื่องเลยค่ะ
แต่แอบเสียดายที่ตอนจบบ้างเรื่องมันค้างคา.......
-
อ่านจบแล้วจ้า บางเรื่องน่าจะแต่งเปนเรื่องยาวน้าาา บางเรื่องตัดจบแบบงงๆๆห้วนๆๆไปหน่อย
รวมๆๆแล้ว nc เยอะฝุดๆๆ 5555 :-[
ให้กำลังใจคนแต่งจ้าาาา :mew1:
-
ดันๆหายไปนานเลยคิดถึงนะเนี่ย รุป่าว :hao4:
-
ฟีบี้ รูเน่ ซันซัน
ชั้นรอเธออยู่น้าาาาาาาาาาาาา
:z3: :hao5:
-
เรื่องนี้ต้องค่อยทยอยอ่านค่ะ ถ้าอ่านรวดเดียวอาจเลือดหมดตัวได้
คนเขียนจัดเต็ม nc จิงๆค่ะ ถูกใจคนอ่านกันไป
สนุกแทบทุกเรื่องเลยค่ะ แต่เสียดายบางเรื่องยังค้างรอคนเขียนมาต่อ
บางเรื่องก็ตัดจบให้คนอ่านไปคิดต่อเอาเองซะงั้น 555
แต่โดยรวมสนุกดีค่ะ ชอบๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อยากอ่านโรม ต่ออ่ะ เราคิดว่า เรื่องนี้โครตสนุก ชอบมากเลย T^T
-
555555555555555555555555555555555555555555555555555 สงสารตุ่นจริงๆ :laugh:
-
โถ่ๆ ผัว 6คน ฮ่าๆ
ฝันจนเลือดกำเดาไหล ฮ๋าๆ
-
อยากอ่านตอน ลำนำรักสีเพลิง ต่อค่ะ
ยังไม่มาต่อเลยอย่ากอ่านมากเลย พลีสสสส ส
-
สนุกมาก ๆ ทุกเรื่องเลยครับ เขียนได้ดีมากอ่ะ สนุก ฮา หื่น มีครบ
ขอบคุณครับ
-
ไม่มาแต่งเรื่องต่อๆไปหรอ?
อยากอ่านอีกกกกกกก
:katai1:
-
:jul1:
-
:haun4: :hao7: ทั้งหื่น ทั้งฮา โอ๊ยขำมากๆ :hao7:
-
:z3:หลายpเลย
-
Rome…..เพลิงรักริษยา อยากอ่านเรื่องนี้ต่ออ่าาาาา รอออออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตุ่นนี่ทำให้นึกถึงเพลง ชายในฝันเลยอ่ะ 5555555 โอ๊ยนี่ฉันจะขำหรือสงสารแกดี ๕๕๕๕๕๕
-
:3123:
-
ชอบอ่ะ ฮามากกกก
มาต่อเร็วๆน่ะ
-
สนุกทุกเรืรองเลยค่ะ ดีงามม๊ากมากกกก เรื่องสุดท้ายนี่สงสารตุ่นเลย ฮืออฝันไป :haun4:
-
สนุกทุกตอน
-
โอ๊ะ! ดูท่าคนเขียนจะไม่มาต่อซะแล้วงานนี้
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เฮ้ออ.... o22
-
ดัน เรื่องที่ 38
-
อยากอ่าน....
โรม
อยากอ่าน....
ลำนำรักสีเพลิง
งื้ออออออออออ~ :ling1:
-
ฮ่าๆ กร้ากกกกก ตอนจบอย่างลั่นอ่ะ :jul3:
ตุ่นเอ้ยย ไหวไหมลูก :laugh:
-
อยากอ่านลำนำรักสีเพลิง..........
-
อยาก อ่าน ลำนำสีเพลิง หน้า 131
-
:katai1: :katai1: :katai1:รออยู่สองเรื่องที่ชอบมากๆคือเรื่องโรมแล้วก็เรื่องลำนำรักสีเพลิงอยากให้คนเขียนมาต่อไวๆน้าาาาส่วนเรื่องอื่นๆก็ชอบเหมือนกันค่ะแต่ไม่เท่าสองเรื่องนี้ ขอให้มาต่อด้วยน้าแต่ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไรค่ะ. สู้ๆ :3123: :3123:
-
:haun4:
-
กรีดดดด
-
:o8: :o8:ฮ่าๆๆ
-
:z13:T
-
:hao6:
-
:-[
-
โอ๊ย ตลกกก 55555555 แต่พีคหักศอกมากตอนไปหอเปี้ยก :m20:
-
:m20: เจอผีสาววายเข้าไปจบเลย :laugh:
-
:katai1: กรี๊ดดด ว่าแล้วว่าคุณหลวงต้องหวังแบบนี้ :ling3:
เราก็คิดว่าจะเป็นของลูก อย่าบอกนะว่าของพ่ออะ ม่ายย
-
:a5: ตะ ตายคาอกเลยเหรอ แล้วจะจบแบบนี้จริงๆ เหรอคะ
ทำร้ายเรามากเลย ฮือออ
-
:ling3:
-
o22 อ้าวหนิงงงง แต่ก็พีคตอนจบ :m20:
-
เจออิตาฝรั่งนั่นแน่เลย
-
:hao4: เสียใจ เราอยากอ่านโรมกับเรื่องที่ 38 ต่อ :o12:
-
สนุกมากครับ
เเทงบอลเงินสด (http://www.userไหนโชว์ข้อความนี้แจ้ง admin แบนเลยเวปไวรัส99.com)
-
สนุกจริงๆ
เเทงบอลเงินสด (http://www.userไหนโชว์ข้อความนี้แจ้ง admin แบนเลยเวปไวรัส99.com)
-
เอาจริงตอนหาเรื่องสั้นมาอ่านแปลกใจว่าทำไมเรื่องสั้นมีถึง ร้อยกว่าหน้า !!!! สารภาพแอบไปอ่านตอนสุดท้ายก่อนไล่มา เอ้ยยย สนุกอ่ะ :mew1:
เลยต้องกลับมานั่งอ่านตั้งแต่หน้าแรกที่มีและก็แอบทำสารบัญต่อตั้งแต่ตอนที่ 35 เอาไว้อ่านง่ายๆเพราะเห็นมีถึงตอนที่ 34 แระ (ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับความสนุกนี้)
มีสารบัญเก่าไว้แล้ว 34 ตอน
เรื่องที่1ค่ำคืนแห่งความเหงา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3690)
เรื่องที่2ศึกวันชิงนาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.30)
เรื่องที่2ศึกวันชิงนาง 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.60)
เรื่องที่3ศพสยองหลอนหึหึ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.90)
เรื่องที่3ศพสยองหลอนหึหึ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.120)
เรื่องที่4ให้เหล้า..เท่ากับแช่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.180)
เรื่องที่5ทาส...ที่รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.210)
เรื่องที่5ทาส...ที่รัก2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.270)
เรื่องที่6กรงแห่งปรารถนา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.300)
เรื่องที่7 The good wife (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.360)
เรื่องที่7 The good wife2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.390)
เรื่องที่7 The good wife3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.420)
เรื่องที่8คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.450)
เรื่องที่8คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.450)
เรื่องที่8คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.510)
เรื่องสั้นที่9ผมโดนหลอกไปxxx (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.540)
เรื่องสั้นที่9ผมโดนหลอกไปxxx2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.600)
เรื่องสั้นที่9ผมโดนหลอกไปxxx3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.660)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.750)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.900)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.810)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.840)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.900)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.960)
เรื่องที่10มนต์รักทะเลใต้7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1020)
เรื่องที่11 นรกใครว่าไม่มีจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1080)
เรื่องที่11นรกใครว่าไม่มีจริง2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1140)
เรื่องที่12 เหงา.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1170)
เรื่องที่12เหงา... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1230)
เรื่องที่13Rome เพลิงรักริษยา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1290)
เรื่องที่13Rome เพลิงรักริษยา2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1350)
เรื่องที่13Rome เพลิงรักริษยา3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1380)
เรื่องที่15 ร้าย..เดียงสา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1410)
เรื่องที่16ชู้รัก..พิษลึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1470)
เรื่องที่17 แรงพิสวาท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1530)
เรื่องที่17 ดื้อนักจับมารักซะเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1590)
เรื่องที่18 แววตาปีศาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1710)
เรื่องที่19 คำลวงของปีศาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1740)
เรื่องที่20มนตราปีศาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1800)
เรื่องที่21เล่ห์ร้ายอสูร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1830)
เรื่องที่22ปรารถนาซาตาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1860)
เรื่องที่23มนตราปาฏิหารรย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1920)
เรื่องที่24มนตราปาฏิหารรย์ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.1980)
เรื่องที่25มนตราปาฏิหารรย์3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2040)
เรื่องที่26มนตราปาฏิหารรย์4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2070)
เรื่องที่27ลูกหนี้ โหด บ้า อึด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2100)
เรื่องที่28แม่ครับ ลูกชายแม่น่ะสามีผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2160)
เรื่องที่28แม่ครับ ลูกชายแม่น่ะสามีผม2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2220)
เรื่องที่29 เหยื่อมาร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2250)
เรื่องที่29เหยื่อมาร2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2310)
เรื่องที่29เหยื่อมาร3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2400)
เรื่องที่29เหยื่อมาร4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2430)
เรื่องที่29เหยื่อมาร5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2520)
เรื่องที่29เหยื่อมาร6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2550)
เรื่องที่30คืนวันพระจันทร์กระจ่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2610)
เรื่องที่31ดวงใจพญามาร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2640)
เรื่องที่31ดวงใจพญามาร2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2730)
เรื่องที่31ดวงใจพญามาร3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2760)
เรื่องที่31ดวงใจพญามาร4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2820)
เรื่องที่32ไฟกลางฝน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2880)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.2940)
เรื่องที่33พอทีได้ไหม ไอ้พวกเอาแต่ใจ2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3000)
เรื่องที33พอทีได้ไหม ไอ้พวกเอาแต่ใจ3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3060)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3090)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3150)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3180)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3270)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ7.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3300)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3360)
เรื่องที่33พอทีได้ไหมไอ้พวกเอาแต่ใจ พิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3450)
เรื่องที่34ความรักป้ายแดง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3510)
เรื่องที่34ความรักป้ายชมพูอมม่วง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3600)
เรื่องที่34ความรักป้ายเหลือง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.3660)
อันนี้เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 35 นะคะ
เรื่องที่ 35 พี่กวาง&น้องเก้ง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2285132#msg2285132)
เรื่องที่ 36 สามีหรือภรรยา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2291935#msg2291935)
เรื่องที่ 37 บุบเพอาละวาด (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2313595#msg2313595)
เรื่องที่ 38 ลำนำรักสีเพลิง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2356107#msg2356107)
เรื่องที่ 38 ลำนำรักสีเพลิง : นกน้อยหงอยเหงา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2363031#msg2363031)
เรื่องที่ 38 ลำนำรักสีเพลิง : คนรักใหม่ในร่างเก่า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2397450#msg2397450)
เรื่องที่ 39 เรื่องธรรมดาของผู้ชายอยากได้สามี (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2416719#msg2416719)
เรื่องที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23718.msg2426818#msg2426818)
ขอบคุณค่า
-
กลับมาอ่านกี่ครั้งก็ยังสนุกไม่เคยเปลี่ยน :hao6:
-
กลับมาอ่าน
-
สุดยอดดดดดดด แหล่งรวมเรื่องสั้นที่หลากหลายแนวมาก แต่ทุกเรื่องคงคอนเซ็ปหื่นนนนทะลุจอ 3p4p5p มีหมดมาเลย ว้าวมาก ชอบใจใหญ่ 55555 สนุกทุกเรื่อง ชอบๆ
-
นักเขียนไอเดียบรรเจิดมาก พล๊อตดี ภาษาเขียนลื่นไหลมาก หลายเรื่องคือเขียนต่อเป็นเรื่องยาวๆได้เลย น่าเสียดายที่บางทีตัดจบก่อนเพราะบอกว่าคอมเม้นท์ได้ไม่มากพอ แต่บางเรื่องก็ตัดจบแบบให้คิดค้างได้สวยมาก คือดีกว่าจะดันไปจนสุด
ถ้าคุณ Narisa ยังแวะผ่านมาเห็น จะบอกว่าอยากให้ดันเขียนไปเรื่อยๆ อย่าสนใจกับคอมเม้นท์มากนัก เรื่องที่ดีที่มีเสน่ห์ ยังไงต้องมีคนชอบแน่ๆ และเรื่องของคุณมีเสน่ห์มากค่ะ สนุกมาก การดึงเรื่อง ดึงคนอ่านให้ติดตามคือเขียนดี อยากให้มีความอดทนเพียงพอที่จะบ่มไวน์ไปด้วยกัน
เขียนสนุกมากค่ะ