เรื่องนี้กระแสตอนรับไม่ดีเท่าไร ดังนั้นผู้แต่งจึงขอจบเท่านี้คะ
[4]
มันต้องตาย.....
ตายสถานเดียว
ไอดินตั้งเป้าไว้ในใจเลย เขาจะจัดการสั่งสอนไอ้คนโป้ปดมดเท็จใส่ร้ายป้ายสีให้สาสม
ยิ่งเวลาผ่านไปเร็วแค่ไหนเขาก็ยิ่งเห็นสีหน้าสลดของอีกฝ่ายมากเท่านั้น
เวลาอาหารเย็นทุกคนอยู่ร่วมทานอาหารกันพร้อมหน้ารวมถึงรูนที่ต้องอยู่ด้วย
ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองเขาเป็นระยะอย่างหวาดหวั่น
หึ....กลัวล่ะสิแก
ไอดินนึกเย้ยหยัน บังอาจทำให้เขาเสียคู่หมั้นไป มันต้องไม่ได้ตายดีแน่ ยังไงมันก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว
เขาจะต้มยำทำแกงยังไงก็ได้ เพราะฉะนั้น.....จะเริ่มจากไหนดีนะ
ชายหนุ่มตักอาหารเข้าปากทานพลางครุ่นคิดวางแผนในใจ เขามองมือเล็กๆที่กำช้อนส้อมเขี่ยอาหารไปมา
ตักเข้าปากน้อยมาก เรื่อยมาถึงใบหน้า เขาหวังจะเห็นสีหน้าอมทุกข์รู้สึกกลัวเสียใจ
แต่สายตากลับจับจ้องขนตายาวหนาเป็นแพสีดำ มันโดดเด่นยามที่ทาบบนผิวขาวๆ
ไอ้นี่.....จะว่าไปหน้าตาก็ไม่ขี้เหร่เท่าไร
รูนตักข้าวเข้าปากเพื่อไม่ให้โดนเจ้าของบ้านรู้สึกไม่ดี พอปากขยับสายตาของไอดินก็เลื่อนตามมา
ลำคอเรียวมองไม่เห็นลูกกระเดือกเลย ยังไม่โตเลยด้วยซ้ำ
เคร้ง....
รูนรู้ว่าโดนจ้องอยู่ก็ยิ่งเกร็ง จนเผลอทำส้อมหลุดมือกระทบลงพื้น สายตาทุกคนหันมามองเขาขวับ
เด็กหนุ่มหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย เขาเอนตัวลงเก็บ
“ไม่ต้องเก็บ” สุกำธรสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด
ร่างเล็กตัวแข็งทื่อในท่าตัวเอียงๆอยู่อย่างนั้น ทำให้สายตาของไอดินมีโอกาสมองลอดคอเสื้อหลวมๆ
เห็นถึงผิวสวยๆไปจนถึงยอดอกสีชมพูโดยไม่ทันตั้งใจ
รูนเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาเย็นยะเยือกใบหน้ากระด้างเหมือนหน้ากากเหล็ก
รู้สึกกลัวบอกไม่ถูกขนลุกซู่ทั้งตัวเลย เขาจะโดนหักแข้งหักขาหรือเปล่านะ โอ้ไม่นะ....เขายังไม่อยากตาย
“ยิ้มอะไร??”
สุกำธรทำให้ทุกคนแปลกใจ รูนเงยหน้ามองงงๆเห็นสายตาทุกคนหันไปทางไอดินที่หน้าตาน่ากลัวไม่เลิก
“มีเรื่องสนุกเหรอ”
“เปล่านี่ครับ”
คุณพระ....นั้นเหรอหน้ายิ้มแล้ว รูนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ หน้าโหดออกอย่างนี้นะยิ้มแล้ว เขาเหล่มองอีกทีก็โดนดุใส่
“มองอะไร”
รูนก้มหน้านิ่งยิ่งทานไม่ลงเข้าไปใหญ่
เคร้ง! ส้อมคนนั่งใกล้ๆหล่น เขาเหลือบมองก็เจอสายตาจี้ทำนองว่า ‘เก็บเซ่’
อะไร?? ก็ไม่ให้เก็บใช่เหรอ
“เก็บสิ” คราวนี้สั่งมาตรงๆเลย รูนมองอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ต้องเก็บ เขาก้มลงหยิบ
ทันใดนั้นปลายเท้าใกล้ๆเหยียบด้ามส้อมหนีบนิ้วติดกับพื้นเลย เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่นิ่งเฉยไม่รู้สึกรู้สา
“คุณ??”
“เลิกแกล้งคนอื่นได้แล้ว” แม่เสี้ยงสุขฤดีว่าเสียงเนิบๆเท้าข้างนั้นถึงยอมปล่อย
เฮ่อ....รูนลุกขึ้นนั่งถึงเห็นคอเสื้อตัวเองเบี้ยวจนเกือบหลุดหัวไหล่แล้ว
หึ! ได้ยินเสียงเยาะเย้ยแว่วมาชัดเลย ไอ้บ้าเอ้ย....เห็นเขาเป็นตัวตลกรึไง
อาหารเย็นที่แสนอึดอัดผ่านไปอย่างเหนื่อยใจที่สุด เด็กบนเรือนพาเขาไปห้องพักก่อน
ขณะที่คนอื่นๆในบ้านนั่งคุยกันครบถ้วน ดูแล้วน่าอิจฉา บ้านเขาไม่เคยพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้สักครั้ง
โดยเฉพาะเขาที่ถูกส่งไปเลี้ยงห่างไกลคนล่ะทวีป
“ทางนี้จ๊ะ” หญิงสาวสูงวัยกว่าเขานิดหน่อยเดินนำไปชั้นสอง ร่างเล็กหยุดชะงักที่บันได
มองห้องที่อยู่ตรงข้ามบานประตูสีแดงเข้มดูน่ากลัวสลักประตูสีทองวาววับเด่นสะดุดตา
“นั้นห้องอะไรหรือครับ บานประตูใหญ่จัง”
“ห้องคุณปู่น่ะ”
“คุณปู่??” เด็กหนุ่มดวงตาลุกวาวทันที
“คุณพ่อของพ่อเลี้ยงไง ปีนี้ 80 กว่าแล้ว สุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไรท่านได้แต่นอนอย่างเดียว”
ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย?? หึ...คงอีกไม่นานหรอก ขอให้อยู่ถึงวันที่เขาแย่งเอาสมบัติไปได้เสียก่อนเถอะ....
เขาอยากเข้าไปเห็นหน้าจัง อยากรู้ว่าตอนนี้อยู่ในสภาพไหนแล้ว
รูนเข้ามาอยู่ในห้องกว้างขวางตกแต่งแบบไทยๆ เครื่องเรือนออกแบบอย่างมีสไตล์ดูหรูหราแต่ก็เรียบง่าย
แต่ต่อให้สวยงามขนาดไหนก็ไม่อยู่ในความสนใจของเขา ร่างเล็กเดินไปมาอย่างใช้ความคิด
เขาจะทำยังไงให้ได้อยู่ที่นี่นานที่สุด และต้องเข้าถึงครอบครัวนี้ให้มากโดยเฉพาะธุรกิจที่ทำอยู่นี่
ปัญหาคือคนที่เขาใส่ร้ายนี่สิ จะอาละวาดอีท่าไหนนะ.....จะโดนซ้อมไหม??
เฮ่อ....ต่อให้โดนหักแขนหรือต้องคุกเข่าอ้อนวอนก็คงต้องยอมล่ะ รูนเดินไปเดินมาหยุดอยู่ที่กระเป๋าเป้ของตัวเอง
ใช่...ใส่เสื้อผ้าหนาๆหน่อยก็ดี ถ้าโดนซ้อมจะได้เจ็บตัวน้อยหน่อย
เคร้ง!
เหรียญบาท เหรียญสิบในกระเป๋ากางเกงร่วงกระจายไปทั่ว ร่างเล็กรีบก้มลงเก็บให้หมด
พื้นไม้สีแดงเข้มเงาวับสวยจนเห็นเงาตัวเองลางๆสะท้อนเหรียญให้เห็นชัดมาก
เขาเก็บจนมาถึงใต้เตียงใหญ่ปูพรมสีครีมนุ่มนิ่ม มีเหรียญกลิ้งอยู่ลึกเข้าไป เขาคุกเข่าสอดแขนเข้าไปพยายามควานไปให้ถึง
“ทำอะไร?”
น้ำเสียงเย็นสะท้านสันหลังดังอยู่เหนือหัว รูนตัวแข็งค้างในท่านั้น
มาแล้ว!!! ร่างเล็กคลานตุ๊กๆๆๆไปหลบหลังม่านอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนมองถึงกับกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่
“หึ ทำอะไร?”
“ตกใจหมดเลย มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”
“นี่ห้องฉันจะมาเมื่อไรก็ได้ แกมีสิทธิ์อะไรทำเสียงแบบนี้ใส่ฉัน”
เจอเสียงดุใส่รูนต้องรีบเงียบสงบปากสงบคำไว้ เขาตั้งสติใหม่ คิดสิ....เขาต้องทำอะไร
“เอ่อ.....คุณดิน....ขอโทษครับ คุณ....คงโกรธ”
“เอ่อสิ ไม่โกรธก็คงเป็นพระไปแล้ว แกทำให้ฉันเสียคู่หมั้น” ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องถอดนาฬิกาข้อมือ
มือถือกับของจุกจิกในกระเป๋าไว้บนโต๊ะข้างเตียง
“ผมขอโทษ....ผมไม่มีทางเลือก”
“ไม่มีทางเลือกอะไร แกโกหกพ่อฉัน....”
“ก็.....ก็ผมกลัวนี่นา” เด็กหนุ่มเค้นมองอย่างหนักเพื่อหาข้ออ้างที่พอมีเหตุมีผล
“คุณน่ากลัว พ่อคุณก็น่ากลัว....พอโดนจ้องหน้าถามอย่างนั้น ผมก็ต้องเอาตัวรอดไว้ก่อนสิ อีกอย่าง....”
“อะไร”
“ผม.....ผมอยากได้เงิน”
“พ่อฉันก็เสนอเงินก้อนโตให้แล้ว”
“แต่ผมก็อยากได้งานด้วย” ร่างเล็กโผล่หน้าออกมาเถียง “ผมต้องการงานทีมั่นคง...ซึ่งที่นี่มี”
“ก็เลยสังเวยฉันซะเลยสินะ” ไอดินหัวเราะเยาะเขานั่งลงบนเตียงเหยียดแข้งเหยียดขาตามสบาย
“ผมขอโทษ....ผมจะอธิบายกับพ่อเลี้ยงก็ได้”
“พูดตอนนี้มีประโยชน์อะไร”
“ขอโทษ..”
“ขอโทษแล้วมันหายกันเรอะไง” ไอดินตวาดใส่ น้ำเสียงกดดันรูนให้ยิ่งคอหดเข้าไปใหญ่
เอาแล้วเว้ย.....ต้องงัดไม้สุดท้ายออกมาแล้ว
“คุณจะชกผมก็ได้นะ....ถ้าทำให้คุณหายโกรธ”
..............................................
.................................
“ชกแกเหรอ”
...........................................
.......................
“ครับ.....ผมจะให้คุณชก....ถ้าคุณจะไม่ไล่ผมออก”
“หึ...ยังอุตสาห์มีข้อแม้นะแก” ไอดินเยาะเย้ย เขาลุกขึ้นยืดตัวเต็มความสูงแล้วหักนิ้วตัวเองดังกร๊อบ!!!
“ออกมา....ฉันจะตั๊นหน้าแก”
อึ่ก! รูนกลืนน้ำลายเอือก ใจคอไม่ดีเลย หวังว่าคงไม่เกิน 2-3 หมัดนะ
เขาเดินตัวลีบออกจากหลังม่านมายืนห่างๆ อุ้งมือใหญ่คว้าแขนเขาดึงเข้ามาประชิด
“มานี่....ตั้งใจให้ชกอยู่แล้วก็ทำหน้าให้มันเต็มใจหน่อยสิ”
“ก็.....” คนสติดีใครมันจะเต็มใจให้ชกวะ ประสาทรึเปล่า รูนนึกเถียงในใจได้แต่ยืนนิ่งมองไปทางอื่นเสีย
ปลายนิ้วแข็งๆเชยปลายคางเขาขึ้นให้สบตา ลมหายใจกลิ่นมินต์หอมอ่อนๆรดใบหน้า ทำให้นึกสงสัย
เพิ่งทานอาหารมาแท้ๆเอาเวลาไหนไปบ้วนปากนะ แล้ว.....ทำไมถึงมองตาวิบวับอย่างนี้ด้วยล่ะ
“หลับตาซะ แล้วเตรียมใจไว้ด้วย” ไอดินยิ้มกริ่ม มือกำหมัดง้างไว้รอแล้ว
อึ่ย! ขออย่าให้ฟันหลุดออกมานะ รูนหลับตากัดฟันแน่นเงยหน้ารอ
คนกำหมัดรอนั้นมองใบหน้าอ่อนวัยกว่าอย่างพิจารณา ไอ้หนูนี้มาแค่วันสองวันก็ทำเขาซะเละทะเลย .....
แต่มันมีอะไรบางอย่างที่บอกเขาว่า เจ้าวายร้ายมีจุดประสงค์แอบแฝง ไม่งั้นคงไม่กัดเขาซะขนาดนี้...
ผิวใส ขนตางอนซะ ยิ่งมองก็ยิ่งถอนสายตาลำบาก โดยเฉพาะปากสีจัดที่น่ากัดนั้น
อยากตั๊นหน้าให้หายแค้นก็อยากอยู่หรอก แต่......
จะโดนแล้ว......................................
เอารึยัง........................................
เงียบ.....ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นสักที รูนรอแล้วก็ไม่เห็นรู้สึกอะไรสักที เขาลืมตาขึ้นมอง
เห็นจมูดโด่งเป็นสันใกล้เข้ามาอย่างน่ากลัว
เอ๋??.....
บางอย่างที่นุ่มเย็นชื้นแนบลงมาบนเรียวปาก กว่าจะรู้สึกตัวมันก็บดเคล้าริมฝีปากเขาจนอุ่นซ่าน
รูนใจหายวาบ ครันจะขยับตัว วงแขนแข็งแรงเหมือนงูก็โอบรัดเขาแน่นทั้งตัวจนเท้าลอยจากพื้น
ฝ่ามือใหญ่ช้อนศีรษะไว้ไม่ให้เบือนหน้าหนี
“อืมม...” ไอดินครางในลำคออย่างพอใจ ปากเขาชิมได้รสหวานละมุ่น ยิ่งควานลิ้นเข้าไปก็ยิ่งชอบ
เขาได้สัมผัสรสใสซื่อ เงอะงะ แต่ก็ตอบโต้ตามลิ้นเขาอย่างไร้เดียงสา
เนื้อตัวในอ้อมแขนสั่นเทาอย่างตื่นตระหนก ตื่นกลัวเหมือนสาวไม่ประสา เขายิ้มกับริมฝีปากนุ่ม ยังมือใหม่ด้วย...
รูนรู้สึกเหมือนอยู่ในวังวนของพายุ กว่าริมฝีปากจะเป็นอิสระ ปากอุ่นก็แนบจูบที่แก้มแล้วสูดกลิ่นหอมพอดใหญ่
ตุ๊บ....
ลองลิ้มชิมรสจนพอใจแล้ว เขาปล่อยมือออก ร่างเล็กถึงกับเข่าอ่อนหงายหลังร่วงลงบนเตียง
ร่างเล็กสั่นเทา หน้าแดงเรื่อ หายใจแรงหอบฮักเหมือนวิ่งมาเป็นกิโลๆ
ดวงตาสีฟ้าฉ่ำวาวหวั่นไหวไปกับรสสัมผัสชัดเจน นั้น...กระตุ้นความกระสันของชายหนุ่มอย่างบอกไม่ถูก
ราวกับเชื้อเชิญให้เขามอบรสสวาทอันฉ่ำหวานให้มากกว่านี้
“คุณ....” รูนหายใจไม่เป็นจังหวะ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?? หมอนี้ไม่ได้ชอบผู้ชายเสียหน่อย
ทำไม....ทำไมทำกับเขาอย่างนี้ เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคนที่ยืนมองตาวาววับ
รายนั้นยกมือเสยผมแรงๆแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีเลคนัย
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” เขายกเข่าขึ้นมาบนเตียงคล่อมเหนือร่าง
“แทนที่จะตั๊นหน้าแกให้เสียของ......ฉันจะกินแกทั้งตัว....ให้อร่อยไปเลย”
เขาว่าเสียงราบเรียบ ทว่าน่ากลัวอย่างที่สุด รูนตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
ไม่จริงใช่ไหม.....
มันต้องไม่เป็นอย่างนี้.....
“ไม่!!!!!”
The End
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1351232 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก