วันนี้ได้ฟังเพลงนี้ค่ะ เลยนึกถึงเจ้าธันขึ้นมาทันที
มาเอาใจช่วยเด็กมันด้วยนะคะบทที่ 34 คนตัวเล็ก
สติหล่นหาย ไม่รับไม่รู้เรื่องราวรอบๆ กาย
มือที่ยังทักทาย ปากก็ยังยิ้มแต่ใจมันสั่นรัว
ในคืนที่ฝนพรำเด็กหนุ่มนั่งเหม่ออยู่ที่บาร์เมื่อไม่มีลูกค้าเข้ามาเลยในค่ำคืนวันธรรมดาที่ฝนตก เสียงเพลงจังหวะช้าๆฟังสบายชวนให้ง่วงนอน แต่จะฟุบลงหลับไปก็เกรงใจเจ้าของร้านอยู่ เขาควรจะตั้งใจทำงานเต็มที่เพื่อทดแทนวันที่หยุดลาไปเฝ้าอาการคนที่บาดเจ็บที่โรงพยาบาล ซึ่งก็กินเวลาไปถึงสามวันเต็ม
ทันทีที่คิดถึงรุ่นพี่ เด็กหนุ่มได้แต่อมยิ้มไว้ หัวใจมันพองขึ้นมาอย่างไม่สารถควบคุมได้ จนพี่เจ้าของร้านเอ่ยปากแซวอยู่บ่อยครั้ง ถึงกระนั้นยังมีแววตากังวลแอบแฝงอยู่ในนั้นเสมอ
เจ้าธันเปิดโทรศัพท์ของตนเข้าไปในอัลบัมรูป เปิดรูปที่แอบถ่ายรุ่นพี่ที่โรงพยาบาลขณะที่หลับอยู่บนเตียง เสียงหัวเราะน้อยเมื่อเห็นรอยน้ำลายไหลติดอยู่ที่หมอนสีขาวนั้นเป็นวงใหญ่
“ธัน รับออเดอร์โต๊ะ 11 หน่อย” เจ้าธันรู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆเจ้าขอร้านก็บอกให้เขาไปรับออเดอร์ในโซนที่ไม่ใช่เขตรับผิดชอบ ถึงกรนั้นก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไว้ และลุกออกไปด้านนอกไปยังโต๊ะหมายเลข 11
“แอร๊ย สวัสดีจ๊ะน้องธัน ที่รักของพี่” ดนัยแผดเสียงทันทีที่เจอหน้าเด็กหนุ่ม
“น้อยๆหน่อยแก” อาทิตย์อดแขวะเพื่อนสาวของตนเสียไม่ได้
“อ้าวสวัสดีครับ พี่ๆ มากันยังไงครับ” เด็กน้อยสวัสดีผู้ที่แก่กว่าอย่างมีมารยาท แต่หัวใจกลับเต้นรัวเมื่อเห็นว่า อาทิตย์เองก็มาด้วย
“พี่ไปรับนังอาทิตย์มาเองล่ะจ๊ะ ส่วนธรเดี๋ยวคงมาพร้อมกับคุณสุริยัน” ดนัยบอกเด็กหนุ่มถึงเหตุที่มา เพราะพึ่งกลับจากเมืองนอกได้ไม่กี่วันและต้องการที่จะสังสรรค์เล็กๆน้อยๆตามประสาเพื่อนสาว
“ครับ งั้นรับอะไรดีครับวันนี้ เอาเหมือนเดิมเลยไหมครับ” เด็กหนุ่มพูดอย่างคล่องแคล่ว เขาจำของชอบของอาทิตย์ได้ทุกอย่าง
เมื่อเห็นว่าอาทิตย์พยักหน้า เขาจึงพูดทวนรายการอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ และก็ได้ดนัยเพิ่มเมนูเข้าไปอีกสักสองสามอย่าง “แหม ไม่คิดจะสั่งของชอบของพี่บ้างเลยนะจ๊ะ คริๆ” ดนัยอดใจไม่ได้ที่จะแซวเพื่อนของตน
“นี่ล่ะน้า คนที่มีความรัก มันจะรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลง และมองเห็นแต่คนที่เราชอบชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด”
ทันทีที่ดนัยพูดจบเด็กหนุ่มก็รีบหนีเข้าไปหลังร้านทันทีแต่ก็พอี่จะได้ยินเสียงฝ่ามือของอาทิตย์ตบเข้ากับหลังแผ่นใหญ่ของดนัยอย่างชัดเจน
นี่ใช่ไหมเวลาที่เราไปหลงรักใคร
ตัวเราก็ดูกับราวจะเล็กลงไป
เห็นเธอเพียงคนเดียว ชัดเจนกว่าโลกทั้งใบ
คงจะดีถ้าเธอมีใจที่พร้อมเมตตายอมมา
เรามาผลัดกันตัวเล็กตัวใหญ่นะ
รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
เด็กหนุ่มยิ้มแก้มปริยื่นรายการอาหารให้แม่ครัวปากหนัก เจ้าหล่อนรับมาอย่างรวดเร็วขัดกับน้ำหนักตัวของเธอ เพียงครู่เดียวเธอก็รู้ได้ว่าลูกค้าที่มาในครั้งนี้เป็นใคร
“แหม ช่วงนี้อารมณ์ดีนะ ยิ้มได้ยิ้มดี ผิดกับเมื่ออาทิตย์ก่อนเลย” แม่ครัวสังเกตเห็นว่าเจ้าธันยิ้มแป้นตลอกขณะเตรียมถังน้ำแข็งและขวดเบียร์
“คงเพราะได้ยาดีเสียละมั้ง เห็นไปโรงพยาบาลทุกวันเลย” พี่เจ้าของร้านเข้ามาร่วมวงแซวอย่างเมามัน ทำเอาเจ้าเด็กรีบหนีไปด้านนอก
ขวดเบียร์และแก้วค่อยๆวางลงบนโต๊ะ น้ำแข็งก้อนเล็กใส่ลงไปที่ก้นแก้วเพียงสองก้อน เบียร์สีเหลืองใสรินไหลลงไปมาฟองเพียงเล็กน้อย เป็นแบบที่อาทิตย์ชอบ
“นี่ครับ” เด็กหนุ่มวางแก้วให้อาทิตย์อย่างเบามือ ก่อนจะจัดแจงเทเบียร์ให้ดนัยเป็นที่เรียบร้อย
“พี่ไม่เจ็บแล้วใช่ปะ” เด็กหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงเพราะรู้ว่าอาทิตย์เองก็ยังเดินได้ไม่คล่องนัก ความจริงแล้วเขาเองก็ไม่ค่อยอยากให้อาทิตย์ออกมาสังสรรค์ในช่วงนี้เท่าไร แต่จะไล่ให้กลับก็คงจะโดนด่ากลับมาเสียเปล่าๆ
“อื้ม เกือบหายแล้ว เหลืออีกนิดเดียว” อาทิตย์ยืนยังโดยการยืนให้ดู แต่เจ้าธันก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“อย่ากินเยอะละกันพี่”
ดนัยได้เพียงนั่งอมยิ้มอยู่เงียบๆ เขาเองรู้สึกดีใจไปกับเพื่อนด้วยที่ได้เริ่มต้นกับความรักในครั้งนี้ มีหลายครั้งที่คันปากอยากจะเอ่ยปากแซวเสียเหลือเกิน แต่ก็ต้องอดเอาไว้ เพียงเพราะกลัวทั้งคู่จะอายและพากันเงียบไปเสีย สักพักเจ้าธันก็ขอตัวไปทำงานด้านในปล่อยให้สองสาวคุยกันต่อไป
“อ้าวเข้ามาทำไม วันนี้แกอยู่ข้างนอกไปเลย ลูกค้าไม่เยอะ” พี่เจ้าของร้านดันตัวเจ้าธันให้ออกไปด้านนอก
“แต่….”
“ออกไปเลย แค่วันนี้วันเดียว” เจ้าของร้านบอกอย่างนั้นพร้อมกับกระซิบบอกเคล็ดลับ “รีบทำคะแนนซะ อย่าให้พลาดนะมึง”
เด็กหนุ่มหัวเราะแกนๆ ทำหน้าแดงไปรับอาหารที่แม่ครัวปรุงเสร็จ พอลำเลียงไปก็พบว่าปักษธรและคุณสุริยันมานั่งที่โต๊ะเป็นที่เรียบร้อย เด็กหนุ่มรีบจัดแจงรินเครื่องดื่มให้อีกสองคนที่เหลือทันที
เด็กหนุ่มปลีกตัวออกมายืนด้านข้าง เขาสอดสายตาไปมาดูว่ามีลูกค้าโต๊ะไหนต้องการอะไรอีก แต่ก็พบว่ามีเพียงโต๊ะของอาทิตย์เท่านั้นที่นั่งอยู่ เมื่อสบโอกาสจึงแอบดูรุ่นพี่ที่ชอบอีกครั้ง
แน่นอนใสแววตาที่เปล่งประกายระยิบนั้นแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัว ถึงแม้เรื่องของคุณธนาจะจัดการทำความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อยแต่ก็ยังเกรงอยู่เสมอ หากสักวันหนึ่ง อาทิตย์มีใครที่ดีกว่าเข้ามาอีก
อาจจะย่างที่ดนัยพูด เมื่อเรารักใครคนหนึ่งจะรู้สึกว่าเราตัวเล็กลง จนมองเห็นคนที่เรารักตัวใหญ่ขึ้น มองเห็นแต่เขาคนนั้นอย่างชัดเจน แต่ก็นั่นล่ะในมุมกลับกัน เขาคนนั้นจะมองเห็นคนตัวเล็กๆแบบเราหรือไม่ แล้วเสียงเบาๆจากคนตัวเล็กๆ จะส่งไปถึงหัวใจของคนๆนั้นหรือเปล่า
แต่อาทิตย์ได้รับรู้แล้ว ว่ามีคนตัวเล็กมองอยู่ตรงนี้
ถึงกระนั้นก็ยังหวั่นใจ
เธอรู้บ้างไหม หนึ่งคนๆ ที่ไม่เคยต้องแคร์ใคร
กลับไม่ค่อยมั่นใจ ประหม่าทุกครั้งที่เราได้เจอกัน
เด็กหนุ่มหยุดความคิดนั้นไว้เมื่อเห็นว่าแก้วเบียร์ของดนัยและอาทิตย์หมดลงอย่างรวดเร็ว เขารีบทำหน้าที่เด็กเสริฟที่ดีรินเติมให้อย่างทันควัน แต่ก็บ่นให้คนที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลไม่ได้
“เบาๆหน่อยพี่”
เสียงหัวเราะคิกคัก ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนที่กำลังเถียงกันเรื่องเบียร์หน้าแดงไปทั้งคู่จนเจ้าธันแอบปลีกตัวออกมาอีกครั้ง
นั่นล่ะถึงแม้จะอดคิดในทางลบไม่ได้ แต่เขาเองก็ลืมมันไปเสียทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้รุ่นพี่คนนี้ เด็กหนุ่มยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้งที่พบว่าตัวเองนั้นกังวลมากเกินไป จนอาจจะลืมไปว่า
สิ่งที่สำคัญในตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่จะมากังวลในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น สิ่งที่เขาพอทำได้ในขณะนี้ คือยิ้มไปพร้อมกับรอยยิ้มของคนๆนี้ คอยดูแลในยามที่คนๆนี้อ่อนแอ เท่านั้นมันก็เพียงพอแล้วที่ได้มีโอกาสนี้
เรื่องของอนาคต ถ้าอะไรจะเกิดก็คงต้องปล่อยมันไป
ถ้าอาทิตย์เจอคนที่ดีกว่า และเขาทั้งสองรักกัน มันก็คงจะไม่มีข้ออ้างอะไรที่จะไปขัดขวาง
ถ้าหากลองคบกันไป แล้วพบว่าอาทิตย์ไม่สามารถจะรักเขาได้ ก็คงบังคับใจไมไม่ได้
นั่นเป็นเรื่องอนาคต ในขณะนี้เพียงแค่มีโอกาสมันก็มากพอสำหรับคนอย่างเขาแล้ว และเขาเองจะไม่ทิ้งโอกาสนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง หลังจากที่เกือบพลาดมาแล้วกับเรื่องของคุณธนา
นี่ใช่ไหมเวลาที่เราไปหลงรักใคร
ตัวเราก็ดูกับราวจะเล็กลงไป
เห็นเธอเพียงคนเดียว ชัดเจนกว่าโลกทั้งใบ
คงจะดีถ้าเธอมีใจที่พร้อมเมตตายอมมา
เรามาผลัดกันตัวเล็กตัวใหญ่นะ
รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
“คิดเงินเลย” ดนัยเอ่ยปากเรียกเก็บเงิน วันนี้ดนัยถือตัวเป็นเจ้ามือ เนื่องจากได้โบนัสจากเมืองนอกมามากโข แถมยังได้กิ๊กเป็นหนุ่มอิตาเลี่ยน ติดไม้ติดมือมาด้วยอีกต่างหาก
เจ้าธันจัดแจงทุกอย่างจนเรียบร้อย ขณะที่กำลังจะเดินไปคืนเงินทอนให้นั่นเอง ก็รู้สึกหวิวในใจที่อาทิตย์จะต้องกลับเสียแล้ว เขาเองอยากจะคุยกับรุ่นพี่ต่ออีกสักนิด
แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเหลือเพียงอาทิตย์นั่งอยู่เพียงลำพังที่โต๊ะ
“คนอื่นล่ะพี่”
“กลับกันแล้ว ดนัยมันฝากพี่เอาเงินทอนน่ะ สงสัยรีบกลับไปแชทกับผัวนอก” อาทิทย์ที่ตอนนี้หน้าแดงด้วยฤทธิเบียร์ตอบอย่างชัดเจน แสดงว่าสติยังอยู่ครับ ซึ่งก็น่าดีใจที่อย่างน้อยอาทิตย์ก็ยังเชื่อฟังเด็กหนุ่มว่าจะไม่ดื่มเยอะ
“อ้าวแล้วพี่จะกลับยังไง”
“ก็กลับกับแกไง” อาทิตย์ตอบเสียงเบา เขาเองก็รู้สึกอายเหมือนกันตอนไล่พวกเพื่อนๆของตัวเองกลับ พวกนั้นก็เหมือนจะรู้เลยแซวเข้าเสียยกใหญ่ แต่ก็ยอมกลับกันโดยดี
“งั้นพี่รออีกหน่อยนะพี่” เจ้าธันรีบวิ่งเข้าไปในร้าน รีบเก็บข้าวของให้เข้าที่ เคลียร้านให้เร็วที่สุดจน เพื่อนๆตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเจ้าของร้านแอบชี้นิ้วไปทางหน้าร้าน พวกเพื่อนๆถึงกับหัวเราะและช่วยกันจัดเก็บเก้าอี้อีกแรง
“พี่ก็น้า กลับรถยนต์ดีๆไม่ชอบ”เจ้าธันบ่นขณะเดินมาตรงริมถนนเพื่อหาแท็กซี่ อาทิตย์ที่เดินกระแผลกมาก็นิ่วหน้าใส่
“ไหวไหมพี่” เจ้าธันเข้าไปพยุงข้างๆ ทันทีที่สัมผัสเล่นทำเอารุ่นพี่หน้าแดงขึ้นสีมากกว่าเก่า
“นี่ล่ะน้าเจ็บแล้วยังจะมาอีก” เจ้าธันบนไปตามเรื่อง อาทิตย์เองก็รู้ว่าธันมันบ่นไปตามประสา แต่ก็ไม่ได้คิดลบ
แท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดตรงหน้าหอพัก คนทั้งสอค่อยๆพากันลงมา เด็กหนุ่มเข้าประชิดโอบเอวของรุ่นพี่พร้อมจัดแจงเอาแขนของอาทิตย์พาดคอ อาธิตย์เองก็ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยใกล้ชิดกับเจ้าธันขนาดนี้มาก่อน
“พี่เจ็บหรือเปล่าดูเดินขัดๆ”
“เปล่า” อาทิตย์ส่ายหน้าและค่อยๆปล่อยตัวให้สบาย
“ถ้าไม่ไหวผมอุ้มพี่ก็ได้นะ”
“มะ….ไม่ต้องพี่เดินไหว” อาทิตย์รีบตอบพร้อมกับความรู้สึกร้อนที่ใบหน้าลามไปถึงใบหู ทั้งสองค่อยๆพากันเดินไปจนถึงห้องนอนของอาทิตย์
“พี่เอ่อ……อยู่คนเดียวได้แน่นะ” เด็กหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงเพราะเท่าที่พยุงมาก็รับรู้ได้ว่าอาการเจ็บของอาทิตย์ยังไม่ดีมากนัก
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก แกน่ะรีบไปพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ทำงานเช้านี่”
“ครับ…..งั้น ฝันดีนะครับ” เด็กหนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกลา ที่จริงเขาอยากจะของนอนเฝ้าอยู่ที่นี่ แต่ก็กลัวอาทิตย์จะไม่สะดวก อยากจะขอหอมแก้มบอกฝันดี แต่มันอาจจะเร็วไป อยากจะจับมือถือแขนอยู่ใกล้ๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าอาทิตย์จะพอใจในมือของคนตัวเล็กแบบเขามากแค่ไหน
เด็กหนุ่มเดินกลับออกไปแต่ก่อนจะปิดประตูลงก็ได้ยินเสียงของรุ่นพี่
“ฝันดีเหมือนกันนะ”
เพียงแค่นั้นเจ้าธันก็ยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว แต่มันคงไม่รู้หรอก ว่าในขณะเดียวกันอาทิตย์ก็เริ่มที่จะรู้สึกว่า
แผ่นหลังของเจ้าธันนั้น มันเหมือนจะค่อยๆใหญ่ขึ้นทีละนิดเสียแล้วสินี่ใช่ไหมเวลาที่เราไปหลงรักใคร
ตัวเราก็ดูกับราวจะเล็กลงไป
เห็นเธอเพียงคนเดียว ชัดเจนกว่าโลกทั้งใบ
คงจะดีถ้าเธอมีใจที่พร้อมเมตตายอมมา
เรามาผลัดกันตัวเล็กตัวใหญ่นะ
รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
ค่อยๆ รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56 (อ่าน 251085 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก