หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[Tifa]

แอร๊ยยยยยยยยย

กรี๊ดให้ดังๆเลยค่า มาเร็วเคลมเร็ว ช่วงนี้

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะคะ มาเอาใจช่วยสาวๆด้วยนะคะ



บทที่ 38 รัก....อะไร.....ยังไง




  “อืม ตั้งใจทำงานละกัน” อาทิตย์กดสางสายโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย สามอาทิตย์มาแล้วที่ไม่ได้เจอเจ้าธันเลย และมีท่าทีที่จะต้องเจอกันในอาทิตย์ถัดไป อาทิตย์เอนตัวลงนอนบนที่นอนแสนนุ่ม อันที่จริงเจ้าธันก็พอจะมีเวลาว่างบางครั้งในช่วงเช้า หรือเย็นในบางครั้ง แต่จะให้เอาแต่ใจชวนมันออกไปเที่ยวด้วยก็คงจะดูใจร้ายมากเกินไปที่จะไปเบียดเบียนเวลาพักผ่อนของเด็กหนุ่ม ดีไม่ดีถ้ารั้นจะไปจริงๆก็คงจะไปหลับในโรงหนังเหมือนครั้งที่แล้วเป็นแน่แท้

   “พี่ไม่ว่างเหมือนกันหรอ” เจ้าธันเองก็ดูเหมือนจะรู้ว่าอาทิตย์เองแอบงอนตนอยู่ เด็กหนุ่มถามทุกครั้งที่พอจะแวะไปเที่ยวกับอาทิตย์ได้ในช่วงค่ำ อาทิตย์เคยตอบตกลงไปอยู่สองครั้ง และทุกครั้งก็จบลงเอยด้วย อาทิตย์เปลี่ยนใจอยากกลับห้องเร็วกว่าเดิม คงเพราะสภาพที่อ่อนล้าของเด็กหนุ่มที่ต้องการพักผ่อน มากกว่าการเดินเที่ยวแบบนี้ หลังจากนั้นมาถ้าเจ้าธันไม่ได้หยุดพักทั้งวัน อาทิตย์เองก็จะเลี่ยงไปเสียทุกครั้ง

   “อาทิตย์หน้าผมหยุดทั้งวันครับพี่” เด็กหนุ่มบอกเสียงเจื้อยแจ้ว อาทิตย์ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงขอองเด็กหนุ่มโทรมา นึกภาพใบหน้านั้นจะแสดงอาการแบบไหนกัน เขาเองตอบตกลง เคลียร์งานทุกอย่างให้เรียบร้อย นี่ก็เกือบจะหนึ่งเดือนทีเดียวที่ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกัน มันทำให้อาทิตย์เองดีใจไม่น้อย



   คืนก่อนวันหยุด อาทิตย์นัดพวกปักษธรมารวมรุ่นกันที่ร้านประจำรวมถึงดนัยที่กลับมาจากต่างประเทศอีกครั้ง ทั้งสามคุยกันอย่างสนุกหลังจากไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก ส่วนสุริยันนั้นติดงานที่ต่างจังหวัดจึงพลาดโอกาสครั้งนี้

   “ว้า คุณสุริยันไม่มาแบบนี่ฉันจะแอบดูใครล่ะนี่” ดนัยหยอกเพื่อนสาวอย่างร้ายกาจเช่นเคย
   “แกก็ดูเจ้าธันไปสิ” ปักษธรรีบโยนเรื่องให้พ้นตัว
   “แอร๊ยยยย น้องธันมาหาพี่มามะ” ดนัยกวักมือเรียกเด็กหนุ่มที่กำลังยกจานอาหารมา
   “หะหะ ครับพี่มีอะไรครับ” เจ้าธันวางจานอาหารลงก่อนจะหันไปยิ้มให้อาทิตย์อีกครั้ง ทำเอาอาทิตย์กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว จนต้องหนีหน้าไปห้องน้ำเสีย เพราะกลังเจ้าปากหนักอย่างดนัยจะแซวอะไรอีกสักสามสี่ประโยค
   “อ้าวๆ อดใจไม่ไหวถึงกับต้องพากันไปห้องน้ำเลยหรอยะ กรี๊ดดดด” ดนัยปล่อยกรี๊ด เมื่อเห็นเจ้าธันรีบตามอาทิตย์ไป ทิ้งให้ปักษธรนั่งหัวเราะท้องแข็งอยู่ที่โต๊ะ



   “พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” เจ้าธันถามอย่างเป็นห่วงเมื่อตามอาทิตย์ทันที่หน้าห้องน้ำ
   “ปะ เปล่าสักหน่อย”
   “ไหนผมดูซิ” เด็กหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างนั้นไว้ ออกแรงเพียงเล็กน้อยก็จับร่างของอาทิตย์ให้หันมาตรงได้อย่างง่ายดาย
   “โหยพี่ พึ่งมาถึงก็กินเบียร์ซะหน้าแดงเลยนะ ผมว่าพี่เบาๆหน่อยดีกว่า”
   “รู้แล้วน่า”
   “หะหะ ผมเป็นห่วงนะพี่” เจ้าธันพูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปหลังร้านทันที ทิ้งให้อาทิตย์หน้าแดงยืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำอีกห้านาที กว่าที่สาวเจ้าจะทำใจให้สงบลงได้และกลับไปยังโต๊ะของตน
   “แอร๊ยยยย เร็วจังเลย ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย โถ่น้องธันของพี่นกกระจอกไม่ทันกินน้ำเสียแล้ว” ดนัยจัดการทันทีที่เห็นอาทิตย์นั่งลง และนั่นก็เป็นเหตุให้อาทิตย์หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ยังไม่ได้กินเบียร์ตามที่เจ้าธันกล่าวหาเลยแม้แต่น้อย




   จนกระทั่งหมดเวลางานของเด็กหนุ่ม อาทิตย์นั่งรออยู่ที่โต๊ะเช่นเดิม เด็กหนุ่มจับมือนั้นมาพาเดินออกไป อาทิตย์เดินตามไป เจ้าธันชวนคุยเรื่องวันพรุ่งนี้ อาทิตย์ก็ตามใจเด็กหนุ่ม จนทั้งสองเดินทางมาถึงหน้าหอ ธันส่งอาธิตย์ถึงห้องเช่นเคย แต่ครั้งนี้ค่อนข้างทำใจลำบาก เขาเองไม่ได้เจออาทิตย์มานานพอควร คิดถึงจนแทบอยากจะเข้าไปกอด ตั้งแต่ตอนหัวค่ำที่อยู่ๆพวกของอาทิตย์ก็ไปที่ร้านโดยไม่ได้บอกกล่าว อยากจะหอมแก้มตอนเห็นแก้มแดงๆนั้งที่หน้าห้องน้ำ แต่ก็กลัวอาทิตย์จะอายคนอื่น

   และตอนนี้ก็อยากจะนอนกอดคนที่ตัวแดงด้วยฤทธิ์ของมึนเมาให้หลับฝันดีในอ้อมแขน

   เจ้าธันพาอาทิตย์นั่งตรงเตียง เขาพยายามหาเรื่องคุยต่ออีกสักนิด ถึงแม้พรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวด้วยกัน แต่เขายังไม่อยากกลับ เขาอยากอยู่ตรงนี้ แต่ก็กลัวจะรบกวนรุ่นพี่มากเกินไป

   “เอ่อ ดึกมากแล้วนะ” อาทิตย์มองนาฬิกาที่ล่วงไปนานพอควร
   “ออ ครับ” เด็กหนุ่มหน้าเสียเล็กน้อย คำพูดของอาทิตย์คงจะบอกกลายๆว่า ดึกแล้วเขาควรจะกลับไปได้แล้ว
   “งั้นผมกลับละนะพี่ เจอกันพรุ่งนี้ครับ” เด็กหนุ่มพูดรัวแล้วรีบออกห้องไปทันที โดยไม่รอฟังสิ่งที่อาทิตย์จะพูดต่อ

   อาทิตย์นึกโมโหตัวเองที่มัวแต่อายไม่กล้าชวนเด็กหนุ่มค้างเสียที่นี่ ด้วยเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว เจ้าธันคงกลับไปเกือบจะถึงห้อง อาทิตย์จึงทิ้งตัวลงนอนอย่างเซ็งในความอ่อนประสบการณ์ของตน

   ทีตอนไม่ได้มีอะไรยังกล้าไล่จับผู้ชาย ชวนหอมแก้ม ลูบไล้ได้อย่างหน้าตาเฉย ไหงตอนนี้กลับไม่กล้าทำอะไร





 รุ่งเช้าอาทิตย์ตื่นเร็วกว่าปกติ จัดแจงอาบน้ำแต่งตัวอย่างดี ขณะที่กำลังทากันแดดนั่นเองที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น เจ้าของห้องรีบไปเปิดประตู แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้อาทิตย์ยืนอ้าปากค้าง

   “สวัสดีครับพี่” เด็กหนุ่มยืนลูบหัวเกรียนๆของตัวอย่างเอียงอาย จนกระทั่งอาทิตย์เชิญเข้าไปในห้องก่อน

   อาทิตย์กลับไปนั่งหน้าตู้กระจกทาครีมกันแดดต่อ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบดูเด็กหนุ่มที่ในวันนี้ดูแปลกตาไปจากเดิม ไม่มีอีกแล้วเด็กกะโปโลที่มักจะพบได้ตามร้านเหล้าที่ใส่เพียงเครื่องแบบประจำร้าน ไม่มีอีกแล้วเด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดเก่าๆ ยานๆ มีเพียงเด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อเชิ้ตตามสมัยนิยม สีครีมอ่อนดูเรียบร้อยแต่ก็มีลูกเล่นเป็นลายปักด้ายเล็กน้อยไม่ให้น่าเบื่อมากไป กางเกงยีนตัวเดิมที่ถูกซักใหม่เสียสะอาด กับรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ ดูแปลกตาราวกับเป็นคนละคนกับเด็กหนุ่มคนเมื่อวาน

   “หะหะ ผมพอใช้ได้ไหมพี่” เจ้าธันคงอดไม่ไหวที่เห็นอาทิตย์ไม่ว่าอะไรได้แต่แอบมองผ่านกระจก จึงตัดใจถามไป เขาเองก็รู้สึกแปลกไม่น้อยที่ต้องมาแต่งตัวแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่เคยใส่ใจมาก่อนเลยในชีวิต
   “อืม โอเคสิ เห็นไหมเชื่อพี่ตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง” อาทิตย์ยิ้มให้อย่างดีใจ ที่เห็นเด็กหนุ่มหันมาสนใจตัวเองบ้าง




   กลางวันวันหยุดช่างเป็นวันที่มีความสุขสำหรับอาทิตย์ เขาเดินเที่ยวตลาดจตุจักรกันจนเหนื่อย นั่งกินอะไรง่ายๆที่ข้างทาง ไหนจะได้น้ำแก้วเย็นๆจากเด็กหนุ่ม แค่นั้นก็ทำให้อาทิตย์ลืมเรื่องที่เคยน้อยใจเด็กหนุ่มเสียหมด จนกระทั่งคล้อยเย็น อาทิตย์ชวนเด็กหนุ่มไปเดินที่ห้างอีกแห่งหนึ่งเพื่อคลายร้อน แน่นอนเจ้าธันไม่มีขัดอยู่แล้ว

   “เหนื่อยหรือเปล่า” อาทิตย์ถามเด็กหนุ่มที่นั่งอิงพนักเอ้าอี้อย่างหมดแรง
   “หะหะ ไม่ครับ” เจ้าธันเด้งตัวขึ้นมานั่งยิ้มให้อีกคน ด้วยกลัวว่าอาทิตย์จะเกรงใจที่เขาเหนื่อยจนรีบกลับอีก
   “จริงนะ”
   “ครับ โหยพี่ ผมยังหนุ่มแน่น เรื่องแค่นี้เด็กๆ”
   “จ้า พ่อคนเก่ง งั้นเดียวพี่ไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” อาทิตย์ปลีกตัวไปยังห้องน้ำที่เยื้องไปด้านข้างอีกสัก100เมตร ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นสักนิดเติมแป้งให้หน้าผ่อง ทาลิปกรอสให้เรียวปากชุ่มชื้น จนกระทั่งได้ยินเสียงคนทักด้านหลัง
   “คุณอาทิตย์มาเที่ยวหรอครับ” เจ้าของร้านเหล้าเจ้าประจำทักทายลูกค้าวีไอพี อาทิตย์ ยิ้มตอบ ทักกลับไป
   “แล้วมากับเจ้าธันหรือปล่า”
   “…….อ่า” อาทิตย์อ้ำอึ้งพยักหน้าหงึกๆ ทำเอาอีกคนหัวเราะ
   “ดีแล้วครับ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ขอทำงานเพิ่ม วันหยุดก็หยุดแค่เดือนละสองครั้งเอง ไม่รู้จะรีบเก็บตังค์ไปขอสาวที่ไหน” เจ้าของร้านหัวเราะ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้อาทิตย์ยืนคิดอะไรต่อ





   “ไปนานจังพี่” เจ้าธันบ่นเมื่อนั่งรออาทิตย์นานพอควร
   “ไหนบอกพี่ที เอาเงินที่ไหนไปซื้อเสื้อ” อาทิตย์ไม่สนใจยิงคำถามขึ้นมาทันที
   “…..ก็เงินเดือนไงพี่ โหยผมทำงานนะไม่ได้ขโมยใครสักหน่อย”
   “ไหนครั้งที่แล้วบอกว่าไม่มีเงินซื้อเสื้อ”
   “เอ่อ…..ก็พอมีบ้างครับ”
   “แล้วรองเท้าล่ะ ซื้อเหมือนกันนี่”
   “ครับ….ก็พอเหลือเงินนิดหน่อย แล้วมันก็ไม่ได้แพงมากด้วย”
   อาทิตย์เม้มปากแน่น สิ่งที่เขาคิดไว้มันคงจะถูกต้องตามนั้น
   “แกทำงานเพิ่มใช่ไหมธัน……บอกมาตรงๆเถอะ”
   “หะหะ………”
   “ใช่ไหม”
   “พี่รู้ได้ยังไง”

   คำตอบที่ได้ยินมันคือการยอมรับกลายๆ

   “กลับกันเถอะ” อาทิตย์ตัดสินใจ
   “เดี๋ยวสิพี่ พี่ยังไม่ได้ไปร้านข้างบนไม่ใช่หรอ
   “ไม่อยากไปแล้ว อยากกลับ” อาทิตย์บอกเสียงเรียบ เดินนำหน้าเด็กหนุ่มไป

   เด็กหนุ่มได้เพียงลูบหัวตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะรีบตามรุ่นพี่ไป เขาอยากจะอธิบายแต่พอเห็นสีหน้าจริงจังนั้นก็ทำเอาพูดไม่ออก เขาไม่เคยเห็นอาทิตย์เป็นแบบนี้ ไม่ใช่อาทิตย์ที่เขารู้จัก





   ภายในรถแท็กซี่ มีเพียงเสียงวิทยุที่คนขับเปิดทิ้งไว้ อาทิตย์นั่งเงียบมาตลอดทาง ทิ้งให้เด็กหนุ่มใจคอไม่ดีคิดหาวิธีทำให้รุ่นพี่หายโกรธ ที่จริงแล้วเด็กหนุ่มก็ไม่เข้าใจนัก ว่าทำไมอาทิตย์ต้องไม่พอใจด้วย เพราะเขาเองก็ทำงานแลกเงินมาอย่างสุจริต ไม่ได้ขโมยใครๆ และเขาก็ซื้อเสื้อใหม่ไปเดินเที่ยวกับอาทิตย์อย่างที่อาทิตย์ต้องการแล้ว แต่ผลที่ได้กลับตาลปัตร

   เด็กหนุ่มเดินตามหลังรุ่นพี่ขึ้นบันไดทีละก้าว จนถึงชั้นที่อาทิตย์อยู่ ประตูถูกเปิดออกไป เด็กหนุ่มหิ้วของวางลงบนโต๊ะเล็กๆกลางห้องอย่างเป็นระเบียบ เขายืนดูอาทิตย์ที่นั่งอยู่บนเตียงทำหน้าเครียด

   “อย่าทำแบบนี้อีกนะ ธัน”
   “ครับ” เจ้าธันจำใจยอมรับ ทั้งๆที่อยากถามว่าตกลงแล้วเขาต้องทำยังไง ต้องปรับตัวอย่างไรอาทิตย์ถึงจะพอใจ แรงกายทั้งหมดที่ทุ่มไปแลกมากับเงินที่เพิ่มขึ้นและเสื้อผ้าเพียงเพื่อจะเอาใจคนตรงหน้า เหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่อีกคนต้องการ

แล้วเขาควรทำอย่างไร

   เด็กหนุ่มรู้สึกเหนื่อย ล้าเสียจนทำอะไรไม่ถูก เขาบอกลารุ่นพี่เบาๆและหันหลังกลับไปยังห้องของตัวเอง ทิ้งให้อาทิตย์ที่ขณะนี้ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน ปล่อยน้ำตาค่อยๆไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่ผิดต่อเด็กหนุ่ม   





   อาทิตย์เองไม่ได้อยากให้เด็กหนุ่มทำแบบนี้ ไม่ได้อยากให้ต้องลำบากร่างกาย ถ้าอาทิตย์เองสังเกตดีๆตั้งแต่แรกคงจะพอคิดได้ว่าตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น เจ้าธันเองก็ดูจะยุ่งกว่าเดิม และดูอ่อนเพลีย
   ถ้ารู้อย่างนี้เขาเองก็ไม่ได้ต้องการหรอก ไอ้เสื้อใหม่ๆที่ว่านั่น

   รู้สึกผิดอยู่เต็มอก ยิ่งเห็นท่าทีดีใจตอนที่เอ่ยปากชมเสื้อใหม่ ตอนที่เห็นท่าทางกระตือรือร้นตอนเดินเที่ยว ยิ่งโกรธตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม

   ทั้งๆที่เด็กหนุ่มพยายามทำทุกอย่างเพื่ออาทิตย์ แต่อาทิตย์ก็ยังไม่เคยพอใจ โทษนั่นโทษนี่เสียตลอด






รู้สึกแย่เหลือเกิน ที่ทำให้เขาคนนั้นต้องลำบากขนาดนี้

[roseen]

 :กอด1:พูดกันให้เข้าใจดีกว่า คิดไปเอง

[ryoushena]

ปรับความเข้าใจกันเถอะ ขอร้อง plsss

Y_Y

[malula]

แล้วยังไงละทีนี้ เฮ้อ...
ที่แต่ละคนทำก็คิดว่าดีที่สุดสำหรับอีกฝ่าย
แต่เหมือนจะคิดไปคนละทาง คุยกันก่อนดีไหม ว่าใช่สิ่งที่ต้องการจริง ๆ หรือเปล่า

[nightsza]

ลองหันหน้าเข้ามาคุยปรับความเข้าใจให้ตรงกันนะๆ

[snooppy]

เฮ้อ...คิดแทนอีกฝ่ายกันทั้งคู่

รักกันก็ขนาดนี้ ห่วงกันก็ขนาดนั้น... ไม่อยากให้เข้าใจผิดกันเลยอ่ะ
(เลิกเกรงใจกันแล้วลองมาคุยกันตรงๆดีกว่า)

[BeeRY]

แอร๊ยไม่ออกนะคะตอนนี้ มันตื้อๆไงไม่รู้ สงสารทั้งคู่จังเลย

[mutyamania]

เศร้าอ่ะ...อาทิตย์ใจร้ายเกินไปแล้ว

[river]

เฮ้อ คิดสวนทางกันไปมาแล้วยังไม่บอกกล่าวเล่าสิบไม่พูดไม่รอฟังกันอีก

[Horizon]

เลิกเชียร์แล้วนะซันนี่
+1

[TONG]

ตามลุ้นจ๊ะ

[Moonmaid]

T-Tตอนนี้เศร้าา

[่patsaporn]

แง้ว แอบเศร้าเบา ๆ สองคนอยู่ระหว่างปรับตัวกันอ่ะเนอะ น้องธันคนซื่ออยากดูดีก็เลยซื้อเสื้อผ้าใหม่
แต่ถ้าน้องต้องเหนื่อยขึ้นลำบากขึ้นพี่ซันนี่ก็คงไม่ต้องการหรอกเนอะ แต่อยากให้พูดจากันบ้างจังเลย
สองคนเปิดใจพูดจากันน้อยมาก...ถ้าอาทิตย์อยากกอดก็กอด...ถ้าพี่ซันนี่บอกสิ่งที่คิดในใจออกมาจะดีมากเลย

ขอบคุณค่ะ

[love2y]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ทำไมไม่พูดไม่คุยกันมากกว่านี้ T^T

[gayraygirl]

ปากหนักกันทั้งคู่เลยให้ตายสิ

[beery25]

ไม่คุยกันให้รุเรื่องล่ะเจ้

[Running]

อาทิตย์เค้าเปนห่วงธันใช่มั้ย!!!!
ทางที่ดีบอกไปตรงๆ เค้าจะได้รู้ว่าเราคิดยังไงน่ะ
เอาใจช่วย ครับ 

[lazat.mchub]

ต่างคนต่างแคร์กันแต่ไม่ถามกันไม่คุยกัน เฮ้อ รู้สึกเจ็บจี๊ดที่กลางอก 

[na_near]

อะไรๆที่มันอยู่ในใจถ้าไม่พูดออกมาแล้วมันทำให้เป็นทุกข์ทั้ง2ฝ่าย ก็พูดออกมาเถอะนะค่ะ
อย่าปล่อยให้ความไม่เข้าใจทำให้พื้นที่ระหว่างคนที่รักกัน แคร์กัน 2คนต้องห่างกันไปเรื่อยๆอย่างนี้เลย

[noeyza]

 เศร้าจังเลย 

[chen]

ปัญหาปรับตัว ยังเข้ากันไม่ได้เลย เฮ้อ
รีบๆเคลียร์อ่ะ กลัว ไม่ธันก็อาทิตย์ จะมีใครถอดใจก่อน

[Tifa]

ตอนนี้เเต่งเรื่องนี้ก็ใกล้จบเเล้วนะคะ ส่วนเรื่อง หนู่บ้านหัวกุด ก็จบลงไปเเล้ว

ได้เวลาเริ่มเรื่องใหม่ (หาเรื่องใส่ตัว) เเล้ว

ขอฝากไว้ในอ้อมอกดูนะคะ หวังว่าคงเป็นที่โปรดปราน 5555






ปริศนาเงาเที่ยงคืน……Midnight shadows



หญิงสาววัยรุ่นหันซ้ายขาวอย่างระวังตัว เธอเคลื่อนตัวอย่างเงียบเชียบไปตามตัวอาคารที่ดำมืด มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องพอให้เห็นทางเดินที่ปูด้วยไม้ปาเก้เก่าๆ มือซ้ายของเธอถือถุงผ้าไว้มั่นราวกลับกลัวจะมีใครแย่งชิงไป ใจที่เต้นระส่ำบอกให้เธอเดินต่อไป จุดหมายอยู่ไม่ไกลแล้ว


ปัง



เสียงปิดประตูจากที่ไหนสักที่ ที่ห่างออกไปทำหญิงสาวผวา เธอแนบตัวเข้ากับผนัง ใช้เงาของตัวอาคารบดบังเร้นกายในความมืด แต่แล้วก็ไม่พบว่ามีอะไรผิดปกติ


‘หรือว่าเราคิดไปเอง’


เธอปลอบใจตัวเองก่อนจะมุ่งไปตรงทางที่ต้องการต่อไป เวลาไม่รีรอ เหลือเวลาอีกไม่มากนักก็จะเที่ยงคืน เธอกดมือถือเพื่อดูเวลา เธอกำลังจะพลาดช่วงสำคัญของคืนนี้ หญิงสาวเลิกแอบซ่อนตัวในความมืดออกเดินอีกครั้ง จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่แรงขึ้น ประตูอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอดูเวลาอีกครั้ง


ยังพอมีเวลาเตรียมตัว



ภายในห้องน้ำหญิง กระจกบานใหญ่ติดอยู่ตรงผนัง มีรอยคราบสกปรกติดเป็นหย่อมๆ ตามอายุการใช้งาน เสียงหยดน้ำกระทบพื้นดังแว่วมาจากห้องน้ำห้องสุดท้าย ฟังดูวังเวง แต่นั่นไม่สามารถทำให้เธอเสียสมาธิ ถุงผ้าถูกวางลงบนพื้น มือทั้งสองคว้าเอาของที่อยู่ด้านในอย่างระวัง

เทียนเล่มหนึ่งถูกจุดขึ้น แสงสีเหลืองนวลส่องไปทั่วห้องน้ำ ทุกครั้งที่เปลวไฟไหวไปตามแรง เงาของเธอก็เคลื่อนไหววูบวาบไปด้วนราวกับมันมีชีวิต เธอตั้งเทียนไว้กับเชิงเทียนที่เตรียมมา วางไว้ตรงอ่างล้างหน้าต่อหน้ากระจกเงา ใบหน้าของหญิงสาวปรากฏขึ้น ภาพผู้หญิงผมดำยาว ทิ้งตัวลงยาวถึงกลางหลัง ผมหน้าม้าที่ถูกปล่อยยาวจนบดบังดวงตาคู่สวย ผิวหน้าที่ขาวสะอาด ขับให้ริมฝีปากสีแดงนั้นดูเด่นชัด

มือซ้ายของเธอถือแอปเปิ้ลแดงไว้ มือขาวนั้นมีมีดปอกผลไม้ด้ามเล็ก เธอเหลือบดูเวลาอีกครั้ง จวนเวลามากแล้ว ได้เวลาลงมือเสียที หญิงสาวเริ่มกดใบมีดลงกับผลไม้สีแดง เปลือกภายนอกค่อยๆถูกแยกออกมาจากเนื้อในอย่างบรรจง

แน่นอนว่ามันเป็นข้อบังคับของพิธีกรรมในครั้งนี้ เปลือกของผลไม้ต้องห้ามขาดออกจากกันเป็นเด็ดขาด นาฬิกาที่โทรศัพท์มือถือบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว เธอจ้องมองไปในกระจก พร้อมทั้งค่อยๆกดมีดลงไปในเนื้อผลไม้เรื่อยๆ เปลือกสีแดงนั้นถูกเอาออกมาได้ครึ่งผลแล้ว ทว่ายังไม่เกิดเหตุการณ์ที่เธอต้องการ เธอต้องทำต่อไปจนกว่าจะจบ ที่สำคัญอย่าให้เทียนดับหรือ ทำเปลือกผลไม้ขาดเป็นเด็ดขาด


เรื่องน่ากลัวจะเกิดขึ้นตามมา



แอปเปิ้ลถูกปลอกไปแล้วสามในสี่ หยิงสาวยังไม่หมดกำลังใจ เธอตั้งใจต่อ และทันใดนั้นเองเงาในกระจกของเธอค่อยๆเปลี่ยนแปลง ภาพที่เคยแจ่มชัดดูเหมือมีหมอกลง ทำให้มองเห็นไม่ชัด แต่พอรู้ได้ว่าตอนนี้ภาพสะท้อนข้างหน้านั้น
เป็นผู้ชาย

เธอตั้งจิตอธิถาน และเลื่อนใบมีดอย่างตั้งใจ มือของเธอสั่นเล็กน้อย หัวใจเต้นถี่ขึ้น เธอยังควบคุมตัวเองได้ดี เงาของชายคนนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้จะจกมากขึ้นจนเห็นได้ชัดขึ้น ทีละนิด

“เป็นพี่แทนจริงๆด้วย” เธอร้องบอกตัวเองอย่างดีใจ




พรึบ

ทันใดนั้นเองกระแสลมที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้พัดผ่านจากด้านในของห้องน้ำ จนเปลวเทียนดับไป เธอร้องตกใจ รีบกดมือถือเพื่อให้แสงสว่าง และจุดไฟอีกครั้ง

ภาพสะท้อนของชายหนุ่มหายไปแล้ว เหลือเพียงหญิงสาวที่ทำหน้าตื่น เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมาที่ลำคอเรียว เธอทำผิดกฎ เธอปล่อยให้เทียนดับ

แต่นั่นยังไม่ทำให้เธอตกใจเท่า เปลือกสีแดงของแอปเปิ้ลได้ขาดออกจากกัน คงเนื่องด้วยอาการตกใจ จนปล่อยให้มีดไปตัดขาด
เธอมือไม้สั่น รีบเก็บของยัดใส่ถุงผ้าเหมือนเดิมแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำแห่งนั้นทันที






“พรีม เธอไม่สบายหรอ”
“อืม” หญิงสาวผมยาวสีดำ พยักหน้าตอบเพื่อนร่วมห้อง เธอดูไม่ดีนักจากเหตุการณ์เมื่อคืน มันทำให้เธอกังวล ใบหน้าที่ขาวเนียนนั้น กลับดูซีดเซียวเสียจนน่ากลัว ขอบตาที่ดำคล้ำบ่งบอกการอดนอน

“เธอคิดมากเรื่องพี่แทนหรือเปล่า โถ่ พรีม เธอก็ออกจะสวย กล้าๆหน่อยสิ”
“เอาน่า” พรีมตอบไปก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้คิดมากเรื่องเมื่อคืน
“ถ้างั้นลองวิธีนี้ไหม เขาว่านะถ้าไปส่องกระจกตอนเที่ยงคืน…”
“เหลวไหลน่า” เธอขึ้นเสียงสูง
“ขะ ขอโทษแก ชั้นแค่อยากให้แก….”
“ฉันขอโทษ ฉันแค่เหนื่อยน่ะ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”

สองเพื่อนรักพากันเดินออกจากห้องพักของนักศึกษา เธอเดินผ่านทางเดินที่ทอดยาวจนถึงบันได ห้องน้ำที่ปิดสนิทนั้นยังอยู่ที่เดิม ประตูสีดำนั้นดูช่างลึกลับและน่ากลัวไปพร้อมกัน พรีมรีบเดินลงบันไดไปอย่างเร็วจนเพื่อนของเธอสงสัยแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้

มื้ออาหารผ่านไปได้ด้วยดี ทั้งสองต่างคุยถึงหัวข้อที่ต้องเรียนในวันนี้ จนจวนเจียนที่จะเข้าเรียน สองสาวจึงพากันเดินไปยังห้องเรียน


“แกไปก่อนเลย จองที่ไว้ให้ด้วย” พรีมบอกเพื่อนรัก ก่อนจะหลบฉากเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว นักศึกษาหญิงหลายคนกำลังแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก พรีมเองไม่ได้สนใจ รีบเข้าไปยังห้องน้ำด้านใน จนเรียบร้อย เธอจัดแจงแต่งตัวเองจนเรียบร้อย ก่อนจะสังเกตได้ว่า เสียงคนคุยกันด้านนอกนั้นหายไป

เธอเริ่มกังวลอีกครั้ง ประสบการเมื่อคืนเธอยังจำได้ตรึงใจ

เธอแง้มประตูห้องน้ำออกมา ไม่มีใครอยู่ในนี้ แสงไฟนีออน กระพริบติดๆดับๆ ยังดีที่พอมีแสงแดดจากด้านนอกมาให้เห็นได้จากขอบประตู เธอเดินก้มหน้าผ่านหน้ากระจกไป

‘อย่าหันไปมอง’

เธอบอกตัวเองแบบนั้น

อยู่ๆ เธอรู้สึกได้ถึงสายลมที่พัดผ่าน ทำเอาขนอ่อนที่ต้นคอลุกชัน เธอเผลอเหลือบไปมองตรงกระจก และต้องรีบหลับตาลงทันที




และหญิงสาวก็ไม่เคยได้กลับไปเรียนอีกเลย

[mutyamania]

สยองมากค่ะ...อ่านไปมองหลังไปตลอดเลย

[gayraygirl]

ทั้งลุ้น  ทั้งตื่นเต้นดีแท้  แอบหวาดๆ ด้วย

[nightsza]

น่ากลัวอ่า ไม่น่าอ่านตอนกลางคืนเลยยย

[TONG]

กริ๊ดดดดดดดดดด มันก็เรื่องแบบผีญี่ปุ่นนะ

แต่แบบว่าอ่านแล้วก็ยังสยองอยู่ดี

[kyoya11]

อ่านแล้วสงสารในเรื่องของความรัก มันมีแต่เรื่องให้คิดจริงๆ
ปล.ชอบซันนี่ที่สุด แอร๊ยยยยย!!

[Tifa]

บทที่ รักคือสิ่งสวยงาม




   “เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ” ในที่สุดอาทิตย์ก็โดนปักษธรไล่ต้อนจนต้องเล่าเรื่องราวที่ติดค้างในใจออกมาเสียได้ พนักงานหนุ่มนำแก้วน้ำมาให้อาทิตย์ใหม่ พร้อมกับหัวเราะนิดๆเมื่อเห็นท่าทีของอาทิตย์
“เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ” ปักษธรถอนหายใจ นึกโล่งใจนึกว่าเรื่องจะรุนแรงมากกว่านี้ แต่เป็นแค่เรื่องกะโหลกกะลา แต่นั่นก็แปลกที่อาทิตย์เครียดกับเรื่องเล็กๆแบบนี้ อาจเป็นเพราะเพื่อนคนนี้ห่วงความรู้สึก ห่วงเด็กคนนั้นมากก็เป็นได้
“ทำเป็นว่านะยะ ทีแกล่ะ โหยหัวหน้าออกจะดูแลดีขนาดนั้น เป็นชั้นนะกระโดดอ้าขารอบนเตียงแล้ว” อาทิตย์สวนเข้าให้ด้วยเสียง     อันดัง จนปักษธรต้องรีบเอามืออุดปากเพื่อนสาวตัวดีไว้ ก่อนจะก้มหัวขอโทษพนักงานในร้านที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ นับว่ายังดีที่วันนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่อยู่ในร้าน

“เบาๆสิ” ปักษธรทำเสียงแข็งใส่ แต่อีกคนหาได้กลัว
“ก็จริงนิ”
“ถ้างั้นทำไมไม่กระโดดขึ้นเตียง ถอดเสื้ออ้าขารอน้องแปดนิ้วของแกล่ะ”
“แอร๊ยยย”

ทั้งคู่พากันถอนหายใจพร้อมกับยิ้มให้กัน
“ไม่ง่ายเลยเนอะนังธร”
“อืม ยากจริงๆ”

      ทั้งสองยิ้มให้กันอีกครั้งอย่างรู้ความหมาย คนหนึ่งหนีจากความรักมาตลอด แม้กระทั่งกลับใจจะเริ่มรักครั้งใหม่แต่กระนั้นลึกๆในหัวใจยังไม่กล้าที่จะปล่อยหัวใจให้ชายคนนั้นเต็มร้อย เขากลัวหากรักลงไปหมดใจ จะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก หากรักครั้งนี้ไม่เป็นอย่างที่คิด
     อีกคนวิ่งตามหาความรักตลอดเวลา แต่ก็ไม่เคยได้สัมผัสแม้สักครั้ง เมื่อได้พบเจอเป็นครั้งแรก อะไรก็ดูจะยากไปเสียหมดกับการเริ่มต้นแม้กระทั่งเรื่องง่ายๆ

แล้วมันจะจบลงอย่างไรกัน



“ฮาย มาย เฟรนส์” เสียงเเจ๋นๆ แบบดัดจริตดังขึ้นพร้อมการปรากฏกายของชายหนุ่ม วันนี้ดนัยมาในชุดเสื้อโปโลลำลอง กางเกงขายาวตามสมัย เธอทักทายเพื่อนๆอย่างดีใจเนื่องจากไม่ได้เจอกันนานพอควร
“เอ๋ เกิดอะไรขึ้น ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง” ดนัยสังเกตเห็นอาการของเพื่อนทั้งสองที่ดูหงอลง ปักษธรอาจจะปกติ แต่ใครกันที่ทำให้แม่อาทิตย์ผู้ส่องแสงเจิดจรัสต้องมาอับแสงเสียอย่างนั้น
และกว่าที่อาทิตย์จะยอมเล่าความจริงให้ฟัง ดนัยก็ต้องลงทุนออกปากเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นมื้อเย็นไปเสียแล้ว
“ค่ะ เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องเอามาคิดมาก นี่ถ้าตกลงปลงใจกันจริงๆพววกหล่อนไม่ได้ฆ่าตัวตายวันละสิบรอบเลยหรอคะ พวกเธอ!” ดนัยบ่นเสียงดังทำเอาพนักงานหนุ่มแอบหัวเราะ
“ฮึ่ม! นั่นล่ะ เรื่องมันไม่ได้มีอะไรเลย แค่พวกแกคิดมากกันไปเอง” ดนัยปรับเสียงให้อยู่ในความถี่ปกติเมื่อเขารู้ได้ว่าพนักงานหนุ่มคนนั้นกำลังแอบสังเกตพวกเขาอยู่

“แต่”

“ไม่มีแต่ จริงๆนะอาทิตย์ แกก็แค่ไปคุยกับน้องเขาตรงๆ แค่นั้นเรื่องก็จบแล้ว”
“งั้นหรอ” อาทิตย์นั่งจมกับความคิด ขมวดคิ้วชนกันแน่น
“แกก็อีก ธร นึกว่าจะฉลาดกว่าอาทิตย์มัน ที่ไหนได้พอกันเลย” ดนัยจิบน้ำเล็กน้อยก่อนจะเรียกพนักงานมาสั่งของหวานเพิ่ม ทั้งๆที่ตนเองไม่ได้มีความอยากเลยแม้แต่น้อย
“เรื่องคิดมากนี่ไม่มีใครเกินพวกแกสองคนเลยจริงๆ”แม้ดนัยจะบ่นเพื่อนอีกสองคนแต่สายตาตอนนี้หาได้มองที่ผู้ฟังไม่ เด็กหนุ่มยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะปลีกตัวเข้าหลังร้านไปเตรียมของ
“ทำเป็นพูดดีนะยะ แต่ตาน่ะมองไปไหน” อาทิตย์อดแขวะเพื่อนสาวเสียไม่ได้แต่ก็นึกขอบใจที่อย่างน้อย ดนัยก็ยังพอจะให้คำแนะนำดีๆได้กับเขาบ้าง
“อุ้ย กล่าวหาไม่มีหลักฐานนะคะ” ดนัยกลับเข้าสู่โหมดสาวเปรี้ยวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าพนักงานชายหลบเข้าหลังร้านไปแล้ว “จริงๆนะ แก เจ้าธันกับแกก็ดูๆกันมาเกือบๆจะสองเดือนแล้ว ฉันก็เห็นว่ามันก็โอเค ออกจะเกินโอเคเสียด้วยซ้ำ…….แต่พวกแกก็ยังไม่ไปถึงขั้นไหนเลย”
“ขั้นไหนอะไรของแก” อาทิตย์กินน้ำกลบเกลื่อน ปักษธรนั่งเท้าคางตั้งใจฟัง ดนัยรุกถามต่อ
“บอกมาน่า ถึงไหนกันแล้ว”
“ถึงอะไร แกถามไม่เข้าใจ” อาทิตย์เฉไฉ ใบหน้านั้นเริ่มขึ้นสี

“ก็ จับมือ กอด จูบ แล้วก็……”

“นี่ เราออกนอกเรื่องกันแล้วนะ”


     เวลาล่วงเลยไปกว่าชั่วโมง ปักษธรขอตัวไปก่อนเนื่องจากนัดกับสุริยันไว้ ส่วนอาทิตย์เองก็โดนไล่ให้ออกไปคุยกับเด็กธันเสียให้เรียบร้อย อาทิตย์ได้เพียงบ่นให้เพื่อนสาวที่นั่งชิมของหวานชิ้นที่สามที่เธอสั่งมา
     เวลาบ่ายคล้อยเย็นวันหยุดแบบนี้ ผู้คนต่างพากันมาพักผ่อน เที่ยวเล่นกันตามประสา ภาพของกลุ่มเพื่อนฝูงพากันหัวเราะ หยอกล้อเล่นกัน ภาพของคนเหงาๆที่นั่งกดโทรศัพท์บนบีทีเอส ภาพคู่รักที่เดินจูงมือกันไปมา
     เขาคิดถึงเจ้าเด็กที่ตอนนี้คงกำลังทำงานตัวเป็นเกลียว อาทิตย์ยิ้มเมื่อคิดถึง เด็กหนุ่มตัวเล็กๆตันๆ หัวเกรียนๆ คนที่ขยันทำงานเสียจนหาเวลาพักไม่ได้ คนที่จดจำได้ดีว่าเพลงที่เขาชอบคืออะไร

คนที่ยอมรับในตัวตนของอาทิตย์เอง


     อาทิตย์ กลับมาถอนหายใจ เขานั่งพักตรงข้างทาง อีกไม่ไกลคือร้านค้าที่เด็กธันทำงานกะเช้า ลำพังแค่เรื่องเข้าไปขอโทษแล้วปรับความเข้าใจ สำหับอาทิตย์แล้วไม่ใช่เรื่องยากนัก เพราะเขาเองก็ผิดที่บังคับเจ้าธันมากเกินไป
      แต่สิ่งที่กวนใจอาทิตย์นั่นคือความเป็นไปในอนาคต อย่างที่ดนัยบอกจริงๆ เพียงแค่เริ่มต้น ยังมีเรื่องให้ปวดหัวได้ขนาดนี้ ถ้ายังคบกันอยู่ต่อไป จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้ง และอีกครั้งหรือ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ชีวิตจะมีความสุขได้อย่างไร
     ที่เคยคิดว่าชีวิตรักต้องมีเพียงแค่ความสุข แต่พอเอาเข้าจริงๆกลับมีแต่เรื่องหนักใจ ถ้าแบบนี้กลับไปเป็นคนเดิมโดยไม่มีใครจะดีกว่าไหมนะ จะได้ไม่ต้องเป็นกังวลอยู่แบบนี้
     แต่ถ้ากลับไปเป็นแบบเดิมแล้วจะไม่เหงาจริงหรือเปล่า ถึงจะมีปักษธรและดนัยอยู่เป็นเพื่อนก็จริง ทว่าความเป็นเพื่อนและคนรักมันก็ต่างกัน คนละความรู้สึกกัน

ไม่อยากร้องไห้คนเดียวอีกต่อไป……….แต่ก็ไม่อยากจะเสียใจเพราะใครอีก

“แอร๊ยยยยย สับสน” อาทิตย์หลบมุมร้านค้าสะดวกซื้อ ปล่อยตัวนั่งลง เขาพึ่งรวบรวมความกล้าแต่พอเห็นหน้าเจ้าเด็กนั่นก็ทำเอาเปลี่ยนใจหลบฉากออกมาเสียดื้อๆ




     รถยนต์คันหรูจอดตรงข้างทาง ปักษธรเปิดประตูเข้าไปทันทีอย่างเคยชิน ชายหนุ่มคนขับกล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นเหมือนชื่อของเขา ทำเอาปักษธรใจสั่น ไม่ว่ากี่ครั้งก็ยังไม่ค่อยจะชินกับเรื่องความรักเสียที คงเป็นเพราะทิ้งช่วงมานานก็เป็นได้
“ไปไหนกันดี” พนักงานขับรถประจำตัวถามอย่างอารมณ์ดี เขายังอยู่ในชุดทำงาน สุริยันบอกว่าต้องไปติดต่องานกับลูกค้า ในวันหยุดเนื่องจากลูกค้าคนนี้หาเวลาว่างได้ยากมาก
“เอ่อ แล้วแต่สิ ชอบไปที่ไหนล่ะ” ปักษธรตอบกลับไปเช่นเดิมเหมือนทุกครั้ง
“อีกแล้ว! ผมเองก็อยากรู้ว่าธรชอบไปที่ไหนบ้างนะครับ” ครั้งนี้สุริยันไม่ยอม เขาชะลอรถลงเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงทางแยกแต่ปักษธรยังดูที่จะตัดสินใจไม่ได้

ถ้าเลี้ยงซ้าย ก็จะเข้าตัวเมือง แต่ถ้าจะออกนอกตัวเมืองก็เลี้ยวขวา


จะรัก……..หรือไม่รัก





      อาทิตย์ค่อยๆเดินแนบไปกับกระจกกั้นร้าน เขาเตรียมคำพูดไว้อย่างดี เขาแนบแก้มเข้ากับกระจกบานใสนั้น แต่ก็ต้องแปลกใจที่มองไม่เห็นเด็กหนุ่มอยู่ที่เคาท์เตอร์  เขาชะโงกไปให้สูงกว่าเดิมเพื่อเพิ่มมุมการมองเห็น แต่ก็ไม่เจอเป้าหมายที่ต้องการ
“เอ่อ คุณคะมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” พนักงานหญิงที่กำลังขนของอยู่หน้าร้านบังเอิญเห็นท่าทีที่น่าสงสัยจึงเข้ามาถาม แต่อาทิตย์ก็ปฏิเสธไปและชิ่งเดินหนีไปอีกทาง
“อ้าว พี่! มีอะไรครับ”เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นหยุดการเคลื่อนไหวของอาทิตย์ลง เขาค่อยๆหันไปหา แน่นอนว่าต้องเจอเจ้าธันยิ้มแหยๆยืนเกาหัวอยู่
“ไม่มีอะไร ไปทำงานเถอะ” อาทิตย์รีบหมุนตัวออกเดินทันที ทีเห็นหน้าธัน ทั้งๆที่เตรียมคำพูดเอาไว้อย่างดิบดี แต่พอมาเจอตัวเข้าจริงๆก็น้ำท่วมปาก ไม่กล้าพูดอะไรออกไป
“เดี๋ยวสิพี่” เสียงเรียกนั้นเบาลงไปคงเพราะอาทิตย์เดินเร็วพอสมควร
“รีบตามไปสิ” พนักงานหญิงรีบเตือนสติเพื่อน เมื่อเห็นเพื่อนหนุ่มลังเลที่จะตามไป
“ไม่ต้องห่วงงานเดี๋ยวฉันจัดการเอง”  เธอผลักให้ชายหนุ่มตรงหน้าออกวิ่งตาม เด็กหนุ่มพยักหน้ากล่าวขอบคุณก่อนจะวิ่งตามคนที่ทำตัวยุ่งยากไป




“ว่าไงครับ ซ้ายหรือขวาดี” สุริยันถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นตัวเลขที่นับถอยหลังของสัญญาณไฟใกล้จะหมดเวลา
“เอ่อ…….ขวาครับ” ปักษธรตอบในคำถามที่ไม่ยากนักไปก่อน คงเหลือคำถามที่ยากจะตัดสินใจให้มันค้างคาในใจ เขาเอนเบาะลงอีกเล็กน้อยจ้องมองไปยังถนนที่เนืองแน่นไปด้วยรถรา ปล่อยให้คำถามนั้นยังคงวนเวียนในใจ
“คิดอะไรอยู่” เสียงนุ่มทุ้มทักขึ้น เมื่อสุริยะเห็นว่าคนข้างๆนั่งขมวดคิ้วจนจะชนกันอยู่แล้ว
“เปล่า”
“อาทิตย์ทำเรื่องอีกแล้วหรือไง หึหึ” เขาหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงใบหน้าของลูกน้องจอมโวยวาย ที่มักจะหาเรื่องยุ่งๆในสำนักงานอยู่เสมอๆ
“ไม่ใช่สักหน่อย” ปักษธรยิ้มตอบ เสียงหัวเราะทำให้เขาคลายความฟุ้งซ่านของความคิดได้บ้าง หลังจากนั้นบทสนทนาธรรมดาก็ดำเนินไปเรื่อยๆ

http://www.youtube.com/v/fvl3syY2Yf8?version=3&hl=th_TH

หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม

แค่ได้ลองรักใคร อย่างสุดหัวใจสักที
เกิดอะไรพรุ่งนี้ก็ไม่สำคัญ
อาจจะมีน้ำตา สุขทุกข์ปะปนเคล้ากัน
แต่ก็คุ้มที่พบและผ่านสิ่งนี้

   “เดี๋ยวสิพี่” เสียงเรียกนั้นมาพร้อมกับแรงจับที่แขนขวา อาทิตย์หยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับอีกคน
“พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ” เด็กหนุ่มก้มตัวหายใจแรงๆ ด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งตาม
“อ่อ……ไม่มีอะไร”
“…………”

     ต่างคนต่างจ้องหน้ากัน หวนให้คิดถึงการเจอกันครั้งก่อนหน้าที่จบลงได้แย่อย่างสุดซึ้ง เด็กธันเองก็ไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไรดีกลัวจะไปเพิ่มความไม่พอใจให้รุ่นพี่มากยิ่งขึ้น เพราะตั้งแต่เริ่มคบกันมาเขาทำอะไรลงไปมักจะไม่ถูกใจอาทิตย์อยู่ร่ำไป
ตรงข้ามกับอาทิตย์มีมีสิ่งที่อยากจะอธิบายมากมาย คำพูดที่เรียบเรียงไว้นั้นหายไปทันทีเมื่อได้ยืนประชันหน้ากันจังๆแบบนี้



“ที่นี่อากาศดีนะ” สุริยันยืดตัวชูแขนทั้งสองขึ้นพร้อมกับสูดอากาศเข้าเต็มปอด สวนสาธารณะเล็กๆแห่งนี้ดูสงบและร่มเย็น เขาเหลือบมองคนข้างๆที่นั่งมองอะไรเพลินๆ
“คิดอะไรอีกแล้ว” มือใหญ่นั้นวางลงที่หัวไหล่ของปักษธร และแน่นอน ว่าปักษธรเบี่ยงตัวหลบทันที
“…..ขอโทษครับ” ปักษธรตกใจ และรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเมื่อเห็นสีหน้าของสุริยัน

“ไม่เป็นไรครับ” สุริยันถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยและเอนตัวพิงกับเก้าอี้ข้างสระน้ำ

หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม

หากว่าเธอมั่นใจ ว่าเจอสิ่งที่หายไป
และเป็นใครคนนี้ที่รอมานาน
อาจจะมีน้ำตา สุขทุกข์ปะปนเคล้ากัน
แต่ก็คุ้มที่พบและผ่านสิ่งนี้

   



   “พี่ครับ เราต้องคุยกันนะ”
   “ไม่รีบไปทำงานหรอ เดี๋ยวต้องไปร้านต่อนี่” อาทิตย์มองเวลาก็พบว่างใกล้เวลาที่เด็กหนุ่มต้องไปช่วยงานที่ร้าน
   เด็กหนุ่มคว้ามือถือออกมาเขากดไปมาสักครู่ก่อนจะแนบเข้ากับหู
   “ครับพี่ ผมปวดท้องมากครับขอลางานวันหนึ่งนะพี่” เด็กหนุ่มโกหกรวดเดียวจบ โชคยังดีที่เขาเองไม่ค่อยจะโกหกและลางานมากเท่าไรเจ้าของร้านจึงไฟเขียวปล่อยให้เด็กหนุ่มพักผ่อนหนึ่งวัน
   “ผมขอโทษครับพี่ เรื่องเมื่อครั้งก่อน ผมจะไม่ทำอีกครับ”
   “จะบ้าหรือไงมาขอโทษชั้นทำไมกัน”
   “แล้วผมต้องทำยังไงกันครับพี่ ถึงจะถูกใจพี่” เด็กหนุ่มพูดอย่างท้อใจ ไม่ว่ากี่ครั้งก็ดูจะผิดไปเสียทุกครั้ง
   “มานี่สิ” อาทิตย์สังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มมีสีหน้าแบบไหน คงจะคิดโทษตัวเองอีกแล้ว จึงเรียกให้ไปนั่งนั่งที่นั่งใกล้ๆแถวนั้น

   ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไป อาทิตย์สูดหายใจเข้าเต็มที่ก่อนจะเอื้อมมือเด็กหนุ่มจับไว้มั่น

เหมือนว่าดอกไม้ที่งามสดใส มารุมล้อมหัวใจ
เปลี่ยนแปลงโลกไปทั้งใบ และต่อจากนี้

หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม

“ผมขอโทษครับ มันยังไม่ชิน” ปักษธรขอโทษกับการกระทำของตน
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าแบบนั้นผมจะทำจนกว่าคุณจะชินเอง” มือใหญ่อันนั้นวางลงอีกครั้งที่หัวไหล่ของคนรักอย่างมั่นคง ทำเอาปักษธรไม่มีสิทธิ์ที่จะดิ้นหลุดได้

“แต่อย่านานนักนะครับ สงสารผมหน่อย”

หากเธอพบว่ารักครั้งนี้ทำใจให้สั่นไหว
อย่าลังเลเลยเธอคนดี ขอเธอทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจจะเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม

     สองคู่หูหลับตาลง ปล่อยหัวใจให้ได้สัมผัสถึงความรักที่ก่อตัวขึ้น แม้มันจะไม่ได้ยิ่งใหญ่มากเท่าใคร แต่มันก็คอยกระตุ้นให้ใจดวงนี้เต้นต่อไปอย่างมีกำลัง ความรักอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับใครบางคน แต่อีกหลายๆคนก็มองเป็นเรื่องง่ายเสียยิ่งกระไร แล้วควรจะเชื่อใครกัน แล้วตกลงรักมันทำให้เราเสียใจจริงหรือ

     เพียงแค่ปล่อยใจ มองให้เห็นถึงสิ่งที่มองข้าม ว่ารักนั้นไม่ได้มีแต่เรื่องเศร้าเสียน้ำตา ยังมีเรื่องของคนที่คอยแบกคนขี้เมากลับห้องทุกครั้ง ยังมีเรื่องของคนที่ตามจีบเป็นเวลานาน ยังมีเรื่องของคนที่จดจำชื่อเพลงที่ชื่นชอบ และยังมีคนที่คอยอยู่เคยข้าง


ลองปล่อยใจให้คิดสักนิด แล้วคุณจะพบกับความสุข ที่หาได้ ไม่ยากเลย

ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม

[่patsaporn]

อาทิตย์บอกสิ่งที่คิดกับน้องธันไปนะ...น้องกำลังเข้าใจผิด มีอะไรก็คุยกัน ไม่ร่าเริงมาหลายตอนแล้วน้า
อยากได้ยิน แอร๊ยยยยย~~~ อีกครั้ง สดใส ๆ คนอ่านเชียร์อยู่น้า...

ส่วนปักษธรก็เปิดใจกับพี่เค้านิดนึง ไม่ต้องกลัวเค้ารักจะแย่อยู่แล้ว

สองเพื่อนปรับทุกข์กัีนดีมากเลย พอรักจริงก็มักคิดเยอะงี้แหละเนอะ

ขอบคุณค่ะ

[malula]

เห็นด้วยสุด ๆ เลยค่ะ
เปิดใจ ค่อย ๆ ใช้เวลาศึกษากันไป
อยากให้ทุกคน ทุกคู่รัก มีความสุข