งวดนี้หายไปนานกันหน่อย คิดถึงทุกคนเลยนะคะ มาช่วยกันลุ้นต่อกันเลยจ้า
บทที่ 33 หากจะปล่อยให้มันเป็นไป Let it be
“ธัน!” ฉันส่งเสียงร้องสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ หยุดการเคลื่อนไหวของเจ้าเด็กขี้น้อยใจ เจ้าธันดูลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมหยุดยืนอยู่หน้าประตูแต่โดยดี ฉันรู้สึกแย่ที่มันต้องมาเจอคุณธนาอีกครั้งหนึ่ง
“อย่าพึ่งไปนะ” ฉันเรียกให้เจ้าเด็กหนุ่มเข้ามา มันเดินก้มหน้างุดๆเข้ามาใกล้ขึ้นบ้างแต่ก็ดูจะไกลไปสักนิดสำหรับฉัน เห็นขอบตาที่ดำคล้ำแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ทำให้เด็กน้อยต้องอดหลับอดนอน พาส่งโรงพยาบาล ไหนจะต้องลางานสำหรับวันนี้อีก
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ” คุณธนาบอกลาทันที เขายิ้มให้กำลังใจฉันอย่างเช่นเดิมทุกครั้ง ฉันและนังธรกล่าวขอบคุณที่เขามาเยี่ยมเยือน ฉันมองคนตัวใหญ่เดินก้าวสวนเจ้าธันออกไป
“อย่าคิดมาก” คุณธนาที่เดินสวนกับเจ้าธันนั้นตบบ่าเจ้าเด็กเสียงดัง เจ้าธันดูงง ที่อยู่ๆคุณธนาพูดด้วย ฉันเองก็ได้แต่หวังว่าเจ้าเด็กคนนี้จะเข้าใจอะไรบ้าง
“เดี๋ยวไปหาอะไรกินก่อนนะ ธันฝากดูอาทิตย์ด้วย” และก็เป็นนังธรที่รีบชิ่งหนีออกไปตามคุณธนา ฉันได้ยินเสียงหัวหน้าที่กำลังจะเข้าห้องอยู่ข้างนอก แต่คงถูกนังธรดึงตัวไปเสียแล้ว
“มานี่สิ” ฉันใช้มือข้างที่ไม่เจ็บเท่าไรนักกวักมือเรียก เจ้าธันก็เดินมาแต่โดยดี แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตา เหลือบมองไปทาง่อดอกไม้และกล่องรังนกที่วางข้างเตียงเป็นครั้งคราว
เฮ้อ นี่น้อยใจอีกแล้วใช่ไหม
“ขอบใจนะที่พาพี่มาส่ง แถมยังเฝ้าพี่อีก” ฉันเริ่มเปิดบทสนทนา เนื่องจากไม่ชอบบรรยากาศที่อึดอัดนี่สักเท่าไร แต่ก็เลือกเรื่องอื่นมาคุยเสียก่อน เพราะฉันเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่ามันจะคิดหายงอนฉันหรือยัง
“ครับ ไม่เป็นไร” มันตอบสั้นๆ แล้วก็เกิดความเงียบที่น่าอึดอัดอีกพักใหญ่ ฉันเองก็ลำบากใจที่จะพูด
“ยังโกรธพี่อยู่หรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นทำไม ไม่ยอมมองพี่ล่ะ” ตลอดเวลาที่มันเข้ามา มันยังไม่ยอมเงยหน้าเลยค่ะ ก้มหน้าก้มตาตลอดเลย หรือว่าฉันตกบันใดจนหน้าเสียโฉมคะ ไม่นะแอร๊ยยยยยย
“เปล่า” เจ้าธันเสียงเบาส่ายหัว
“หรือว่าคิดน้อยใจตัวเองอีก หืม” ฉันเข้าเรื่องที่ต้องการพูด
มันไม่ว่าอะไร นิ่งอย่างเดียว ฉันคิดว่าคงจะเป็นจริงอย่างที่นังธรมันว่าจริงๆ
“ฉันเข้าใจเจ้าธันมันนะ คุณธนาก็ออกจะเพอเฟคขนาดนั้น เจอเข้าก็ต้องหงอเป็นธรรมดา” ทันทีที่ฉันฟื้นขึ้นมา นังธรก็สืบเรื่องราวโดยด่วนว่าเกิดอะไรขึ้น
“แต่ที่น้อยใจที่สุดก็คงเพราะแกทำท่าทางดีใจล่ะสิ” นังธรเหน็บเข้าให้
“เออ ก็ดีใจ แล้วไงอะ ก็เคยชอบนี่จะให้ทำใจเร็วขนาดนั้นเชียว”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร จุดสำคัญมันเหมือนที่เจ้าธันมันถามแกนั่นล่ะ ว่าต่อจากนี้แกจะรู้สึกกับมันเหมือนที่รู้สึกกับคุณธนาได้หรือไม่”
และนั่นก็เป็นคำแนะนำตามแบบฉบับของนังธรที่เน้นให้ฉันคิดเองเสียเหลือเกิน ทำเอาฉันคิดทบไปวนมาจนปวดหัว อยากจะกดกริ่งเรียกคุณหมอสุดหล่อมาฉีดยาสักสองสามเข็มแอร๊ยยยยย
“พี่บอกแล้วไง ว่าอย่าดูถูกตัวเอง”
“ผมไม่ได้ดูถูกตัวเอง……..แต่”
“แล้วทำไมต้องเอาน้ำส้มซ่อนไว้ข้างหลังล่ะ ซื้อมาให้พี่ไม่ใช่หรือไง หรือคิดว่าพี่จะไม่ชอบกิน ฮึ”
“เปล่า”
“งั้นก็เอามานี่สิ” ฉันเอื้อมไปหยิบถุงน้ำส้มเจ้าปัญหามาอย่างลำบาก ครั้งแรกเจ้าธันเหมือนจะถอยหนี แต่คงเห็นฉันเจ็บเพราะเคลื่อนไหวมากมันจึงยื่นมาให้
ฉันเปิดฝาขวดน้ำส้มอย่างตื้นตันใจ น้ำส้มของป้าหน้าปากซอย เป็นของโปรดที่ฉันมักจะซื้อกินประจำเลยค่ะ ถ้าว่างๆ หรือเดินผ่านต้องซื้อติดไม้ติดมือมาแช่เย็นไว้ที่ห้องเสียทุกครั้ง
รู้สึกดีที่เจ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ดูจะไม่มีอะไร ไม่หล่อ ไม่สูง ไม่รวย แต่เขาคนนี้กลับจดจำสิ่งที่ฉันชื่นชอบได้มากมาย
ฉันยกน้ำส้มขวดนั้นขึ้นจิบ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว ฉันไม่ได้เศร้าหรือว่าน้ำส้มมันไม่อร่อย เพียงแค่รู้สึกว่าหัวใจมันพองโตอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“พี่! เป็นอะไร เจ็บตรงไหนครับเดี๋ยวผมตามหมอให้” เจ้าธันตกใจที่เห็นน้ำตาฉัน ฉันรีบห้ามมันไว้ก่อนที่มันจะวิ่งไปเรียกหมอมาจริงๆ
“ไม่เป็นไร แค่อยากร้องเฉยๆ”
ฉันบอกให้มันนั่งลงที่เก้าอี้ ดูมันจะยังไม่เชื่อว่าฉันไม่เป็นอะไร จนต้องยืนยันอีกครั้ง
“ยังอยากฟังคำตอบจากพี่อยู่ไหม”
ฉันไม่รอคำตอบจากเจ้าธัน ฉันปล่อยตัวเอนลงกับหัวเตียงที่ปรับเอนขึ้น ตามองไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ
“สำหรับคุณธนา พี่ยอมรับว่าตอนที่เจอคุณธนาวันนั้นพี่รู้สึกดี” พูดถึงตรงนี้เจ้าธันก็ก้มหน้าลงไปอีก
“สำหรับธัน พี่เจอหน้าแล้วรู้สึกเฉยๆ”
อาจจะฟังดูโหดร้าย แต่นั่นเป็นความจริง ตั้งแต่เจอเจ้าธันที่ร้านฉันเองก็ไม่ได้มีความสนใจอะไรในเด็กคนนี้เลย รู้เพียงมันบริการดี แล้วก็ไว้ใจได้ที่จะให้แบกพาขึ้นห้อง
“แต่รู้ไหมว่าพี่รู้สึกดีมากๆ ตอนที่แกขอเพลงที่พี่ชอบให้ รู้สึกใจเต้นตอนที่แกยกพี่ขึ้นนั่งไหล่ รู้สึกแปลกใจที่แกเลือกแบบสร้อยข้อมือที่ฉันชอบให้ รู้สึกประทับใจที่แกรู้ว่านี่เป็นน้ำส้มเจ้าประจำหน้าปากซอยของพี่”
ฉันเอื้อมไปสัมผัสกับไหล่ของเด็กหนุ่ม
“ถึงความรู้สึกที่พี่มีให้แกจะไม่เหมือนกับคุณธนา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่ได้รู้สึกดีกับแกหรอกนะ”
ใช่แล้วค่ะ ฉันลองมาคิดๆดูแล้ว ที่ผ่านมาฉันเอาแต่โทษโชคชะตา ที่ไม่มอบใครสักคนมารักฉันสักที ทั้งที่ฉันเองก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง คนที่ฉันมองไว้ก็ไม่เคยที่จะตอบสนองความรู้สึกของฉันได้
ฉันเองอยากเพียงแค่มีคนที่รักฉันในอย่างที่ฉันเป็น ชอบฉันจากสิ่งที่อยู่ข้างใน
แต่ฉันคงลืมที่จะย้อนมองดูตัวเอง ว่าคนที่ฉันชอบที่ผ่านมานั้น ฉันเองก็เลือกชอบคนที่เปลือกนอกเช่นกัน และนั่นก็เกือบทำให้ฉันพลาด
พลาดที่จะรับรู้ ความรู้สึกดีๆ จากผู้ชายตัวเล็กคนนี้
“พี่ชอบแกนะธัน อย่าคิดน้อยใจเอาตัวเองไปเทียบกับใคร พี่ชอบในแบบที่แกเป็น”
อากาศเย็นๆ ที่มาพร้อมกับสายฝนพรำริมหน้าต่างด้านนอกทำให้บรรยากาศที่ร้อนคลายลง ฉันกับธันนั่งกุมมือกันคุยกันเรื่อยๆ ส่วนมากเจ้าธันจะเป็นกังวลถึงอาการเจ็บป่วยของฉันเสียมากกว่า ฉันเองก็ดีใจที่มันกลับมาเป็นเจ้าเด็กธันคนเดิมได้เสียที
เฮ้อ นึกว่าชาตินี้มันจะไม่ยอมคุยกับฉันเสียแล้ว
“พี่ธรไปกินข้าวนานจังนะครับ”
“ปล่อยมันไปเถอะ คงไปสวีทกับหัวหน้าอยู่”
“จริงอะ ไม่น่าเชื่อว่าแผนของพี่จะได้ผล”
“อะไรจ๊ะ แผนของเจ้าแม่ซันนี่ซะอย่าง”
จะว่าไป ฉันเองก็ยังแปลกใจเหมือนกันค่ะ นึกว่าจะต้องเตรียมจัดงานศพให้หัวหน้าตอนกลับมาซะแล้ว แต่มันเกิดอะไรขึ้น ไปทำอีท่าไหน นังธรถึงได้ยอมใจอ่อนพูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ วันนี้ก็มัวแต่เครียดเรื่องตัวเองเลยไม่ได้ถามเลย แอร๊ยยยยยยยยย
“นี่ถามหน่อยสิ รู้ได้ไงว่าพี่ชอบน้ำส้มหน้าปากซอย”
“อ๋อ ก็ทุกครั้งที่ผมแบกพี่ไปส่งที่ห้อง จะเจอขวดเปล่าขอน้ำส้มอันนี้วางเกลื่อน ตามพื้นห้องบ้าง โต๊ะบ้าง หรือบางครั้งหัวเตียงก็มีครับ”
แอร๊ยยยยย จะบอกว่าฉันกินเรี่ยราด แล้วก็ห้องสกปรกใช่ไหมคะ
“ชิ” ฉันแก้เขิลด้วยการยกน้ำส้มขึ้นดื่มอีกหลายอึกใหญ่จนพร่องไปกว่าครึ่งขวด
“วัดความดันรอบบ่ายค่ะ” พี่พยาบาลชุดขาวเดินเข็นอุปกรณ์มากมายเข้ามา
“ว้าย” เธอตกใจร้องออกมา
“คุณหมอสั่งงดอาหารและเครื่องดื่มนะคะคุณอาทิตย์” เธอตาโตชี้ไปทางหัวเตียงที่มีกระดาษแผ่นใหญ่เขียนติดไว้
“แอร๊ยยยยยย”
หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56 (อ่าน 224687 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก