-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
ทักทายกันก่อนจ้า หายหน้าหายตาไปนานเลย (ความจริงก็เเอบอ่านอยู่ในบอร์ดนี้ล่ะ)
นี่ก็เป็น นิยาย เรื่องที่สามเเล้ว ที่เข็นออกมาให้อ่านกัน
สองเรื่องเเรกเป็นเเนว เเฟนตาซี เเต่เรื่องนี้ ขอเป็นเเนวธรรมดาๆ ละกันนะคะ
ใครเคยดูละครเรื่อง นางสาวไม่จำกัดนามสกุล คงจะคุ้นกับเนื้อเรื่องดีนะคะ
เเนวนั้นค่ะ เเนวนั้น คริๆ
สุดท้าย ก็ขอเชิญ ร่วมสนุกไปกับ รักต้องเเอ๊บ ได้เเล้วค่า
-
บทนำ
เสียงเพลงจังหวะเร้าใจดังสนั่นช่างเร้าอารมณ์ให้ร่างกายที่มึนเมาเริ่มที่จะขยับขับเคลื่อน ผู้คนมากมายต่างหลั่งไหลเข้ามาร่วมสนุกในคืนวันศุกร์เช่นนี้ ทั้งดื่มกิน ทั้งเต้น บ้างก็มากับเพื่อน คนรัก ส่วนน้อยนักที่จะมาเพียงลำพัง ฉันเองมองกราดสายตาไปทั่วเพื่อหาเป้าหมาย จนสะดุดเข้ากับชายคนหนึ่ง เขามาเพียงลำพัง
“เลือกได้ยังแก” เพื่อนของฉันโน้มตัวเข้ามาถาม ตะเบ็งเสียงแข่งกับเพลงที่ดูเหมือนจะทวีความดังขึ้น
ฉันพยักหน้าพลางสะบัดหน้าเบาๆชี้ไปทางเป้าหมายโดยไม่ให้เขารู้ตัว
“อืมใช้ได้ รอเวลาอีกหน่อยแล้วกัน” เพื่อนของฉันพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่จะกระดกแก้วเหล้าลงคอไปจนหมด
อ๊ะ เพลงนี่มันของ นังหนูหอกนี่ กรี๊ดดดดดดด
โอ๊ย เหมือนร่างกายมันหยุดอยู่นิ่งไม่ได้ นิ้วที่เคยจับแก้วไว้มั่น ค่อยๆกรีดออกจากกันช้าๆ ปากที่เคยยิ้มบางๆ กลับเผยอออกพร้อมสั่นไหวไปตามเนื้อเพลง สะโพกเริ่มที่จะควงไปมาทีละน้อยๆ
“หยุด”
แต่ก่อนที่ฉันจะได้ออกลีลามากไปกว่านี้ เพื่อนตัวดีของฉันกลับห้ามไว้ก่อน
“เออ หยุดก็ได้” ฉันตอบไปอย่างเสียอารมณ์ เอาไว้กลับไปเปิดเต้นที่ห้องก็ได้ย่ะ
“หยุดเต้นแล้วก็ดี แต่ไอ้ปากน่ะ ไม่ต้องร้องเป๊ะ มันทุกคำหรอก”
“ว้าย”
ฉันรีบเอามือบังปากไว้ทันที พอสงบสติได้แล้วก็ยืดตัวขึ้นตรงอีกครั้งพร้อมกับโยกตัวไปมาเพียงเล็กน้อย พลางตวัดสายตาหันไปมองเป้าหมาย หวังว่าฉากเมื่อกี้เขาคงไม่ทันเห็นนะ
ฟู่
นับว่ายังโชคดีที่เขามัวแต่นั่งหันหลัง จิบเหล้าอยู่คนเดียว
อ๊ะ เพลงของ ก๊อดก้า กรี๊ดดดดดด
ฉันเองกำลังเริ่มที่จะขยับตัวอีกครั้ง แต่ถูกสายตาของเพื่อนตัวดีห้ามกลายๆเสียก่อน ฮุ่ย อะไรมากมาย เต้นก็ไม่ได้ ร้องก็ไม่ได้ แถมยังต้องใส่เสื้อตัวใหญ่แบบนี้อีก ไหนจะสีที่แสนจืดชืด ตุ้มหูก็ห้าม ขนตาปลอมก็ไม่ได้ แล้วบิ๊กอายสีฟ้าน้ำทะเลลายวิ้งๆล่ะ โอ้ย ส่องกระจกแล้วอยากจะเอาบลัชมาปัดแก้มให้มันแดงสักหน่อย เติมลิปกรอสอีกสักนิดให้ดูมีสีสัน
โอ้ย จะหาผัวทำไมมันยากเย็นแบบนี้นะ
เวลาค่อยๆผ่านไปจนมาถึงช่วงสุดท้ายของคืนนี้ เพลงที่ดึงจังหวะช้าลงพร้อมกับความสว่างที่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้น ฉันรู้สึกดีใจเล็กๆที่อย่างน้อยค่ำคืนแห่งการเที่ยวที่น่าเบื่อจะจบลงเสียที สาบานได้ว่าไม่เคยเที่ยวครั้งไหนที่เวลาผ่านไปช้าแบบนี้มาก่อน
“ได้เวลาแล้ว” เพื่อนตัวดีสะกิดให้ฉันเริ่มแผนการ ค้นฟ้าคว้าจู๋ เสียที
ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่ง ยืดตัวแอ่นอกให้ผายออก แต่ไม่ค่อยมั่นใจนักเนื่องจากฟองน้ำที่ใช้ประจำโดนเพื่อนเอาออกไปทิ้งเสียแล้ว
“มาคนเดียวหรอครับ” นั่นเป็นคำทักทายที่ดูงี่เง่าที่สุด ก็เห็นๆอยู่ว่ามาคนเดียว ฉันเองละอยากจะค้าน แต่ตามตำรามันเขียนบอกไว้แบบนี้ ก็ต้องว่าตามนั้น
หนุ่มวัยสามสิบต้นๆ หันกลับมามอง พร้อมกับพยักหน้าให้
โอ้ย ยิ่งเห็นใกล้ๆแบบนี้ยิ่งใจละลาย หน้าคมเข้ม ไว้เคราเล็กน้อย ซี้ดดดดดด
“ ชะ ชนแก้วหน่อยครับ” ว้าย เกือบหลุดเสียงสูงใส่เขาซะแล้ว เฮ้อ ใจเย็นๆ
เขายิ้ม ยกแก้วมาชนแล้วยกดื่มเพียงเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองเบื้องหน้าต่อ
กรี๊ดดดด
ชั้นมาอ่อยถึงที่ ยังทำเมินใส่ชั้นอีก คิดว่าชั้นจะยอมแพ้หรอ
“คุณชื่ออะไรครับ” ฉันลากเก้าอี้ข้างๆเข้ามานั่งชิดติดกับเขาให้มากขึ้น จนหัวเข่าเราสัมผัสกันได้ แอร๊ยยยย แข็งดีจัง
“น้อง เก็บตัง” เขารีบจัดแจงจ่ายเงินให้เรียบร้อย พร้อมเร่งเดินออกไปโดยไม่สนใจ
กรี๊ดดดดด อย่าให้มันมากไปนะยะ
“เอ่อ คุณครับ” ฉันยังไม่ยอมละความพยายาม อายก็อายสิ หล่อเข้มขนาดนี้ ชั้นไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอก
“เดี๋ยวสิคุณ” ฉันเอื้อมมือไปจับไหล่เขาไว้ทัน เขาหันกลับมาสีหน้าไม่พอใจแล้วตะโกนออกมาอย่างเหลืออดว่า
“กรี๊ดดดด อีนี่ ชั้นไม่ชอบตีฉิ่งนะยะ”
จะมีผัวนี่มันยากจริงๆนะคะ
-
อรั้ยยยย โดนมากมาย 555
เรดาร์ไม่ดีกันเหรอคะเนี่ยยย
บวกให้ๆๆๆ ปูเสื่อรอจองที่ประจำ
-
ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้ใครเนียนกว่ากันนะเนี่ย :laugh:
ละครเรื่องนี้เคยได้ยินชื่อ แต่ไม่แน่ใจว่าเคยดูหรือเปล่า
แต่เริ่มต้นเรื่องมาก็ฮาแบบนี้ แสดงว่าไม่เครียดแน่เลย :z1:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา :impress2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยย
ชอบจัง~~~
รออ่านนะคะ
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
+1 เป็นกำลังใจ
-
ขอบคุณเสียงตอบรับนะค้า
สำหรับ ละคร นางสาวไม่จำกัดนามสกุล ใครทันดูนี่ อายุ 25 อัพ เเน่นอน 555
แอ๊บครั้งแรก
ตื่นขึ้นมาทุกวัน
ฉันยังเหมือนเดิม
เริ่มชีวิต ด้วยแสงสว่าง
และยังมองเห็นแสงตะวัน ที่สดใส
แสงแดดสีทองสาดส่องผ่านรอยแยกของม่าน ทอดผ่านไปถึงใบหน้าที่ยังหลับตาพริ้ม ฉันเบี่ยงตัวหลบไปยังอีกฟากของเตียง ถึงจะรู้ว่าวันนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า ถึงกระนั้น ก็อยากที่จะนอนต่ออีกสักพักก็ยังดี
อีก 5 นาทีน่า
เสียงดังจากมือถือดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง……..อืม อีกนาทีนึงน่า
จนกระทั่งมันดังขึ้นเป็นครั้งที่ 3 นั่นล่ะ
“เกือบสายนะจ๊ะซันนี่” สาวน้อยเพื่อนร่มงานอดแซวเสียไม่ได้ เมื่อเห็นชั้นรีบเข้ามานั่งประจำโต๊ะตัวเอง
“ฟู่ๆ เกือบไปแล้ว คริๆ” ฉันตอบไป พลางหันซ้ายขวา มองดูตัวอันตราย หวังว่าคงยังไม่มา
“มองหาใคร นาย อาทิตย์” เสียงดุดังขึ้นข้างหลัง เล่นเอาฉันตกใจ
วุ้ย ตายยากจริงๆ สิน่า
ฉันฉีกยิ้มให้กับ บุรุษ ร่างใหญ่ ตรงหน้า เขาใส่เสื้อสีขวาเช่นเดิม แต่ก็ไม่สามารถปิดบังได้ว่าหน้าอกนั้นมันหนาแกร่งน่าซบแค่ไหน
“ว้าย หัวหน้าขา อาทิตยา ค้า เรียกชื่อหนูให้ถูกต้องหน่อย เดียวบริษัทอื่นเค้าจะว่าเอาได้ ว่าหัวหน้าไม่ใส่ใจลูกน้องนะคะ”
เขาส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม หัวหน้าของฉันก็แบบนี้ล่ะค่ะ อารมณ์ดี เจ้าเสน่ห์ แค่ยิ้มเดียวก็เอาใจสาวๆในแผนกไปหมดเสียละ
“ก็ได้ๆ เดี๋ยวตอนสาย อย่าลืมล่ะว่ามีนัดประชุมภายใน นาย ทิด” เขายิ้มยั่ว ทิ้งท้ายไว้ก่อนหัวเราะเดินกลับเข้าห้องไป
“กรี๊ดดด ซันนี่ ค่ะหัวหน้า”
นี่ล่ะค่ะ ชีวิตประจำวันตอนเช้าของฉัน ตื่นเช้า ทำงาน ปะทะคารมกับท่านหัวหน้าเจ้าเสน่ห์ พอว่างงานก็ออนเฟสบุคบ้างอะไรบ้าง แต่ต้องระวัง ไม่รู้ว่าท่านหัวหน้าจะโผล่มาจ๊ะเอ๋เมื่อไร บางครั้งก็ต้องไปนั่งถ่างตาในที่ประชุม ทั้งๆที่ง่วงเหลือเกิน แต่ก็หลับไม่ได้ ก็หัวหน้าน่ะสิ เล่นเรียกชื่อฉันตลอด ให้ตอบนั่นตอบนี่ โอ้ย ทำยังกับตัวเองเป็น อาจารย์สอนหนังสือ
แต่นั่นแกก็แค่หยอกเล่นๆ นะคะ พวกเราทำงานกันแบบครอบครัวค่ะ มีหัวหน้าเป็น พ่อ และ ฉันเป็นแม่ไงคะ แอร้ยยยย
“อยู่ไหนแล้วแก”
“เกือบถึงแล้วย่ะ แหม สายแค่5นาทีทำโทรจิก ชั้นไม่ใช่สามีหล่อนนะยะ” ชั้นตอบไป แต่สายตายังคงจ้องกับหนุ่มนักศึกษามาดดีที่ยืนคุยกันเป็นกลุ่มตรงกลางตู้รถไฟฟ้า
“เออ ให้เร็วๆ หิวจะแย่แล้ว” ปลายสายหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะตัดสายไป
วางไปได้ซักที เอาล่ะ ส่องเป้าหมายต่อ
ว้ายๆ คนที่สูงๆนั่นก็ขาวตี๋ดี อร้ายยย อีกคนก็ล่ำ แอร๊ยยยยย ที่เหลือก็กรุบกริบๆ ว้ายๆ เลือกไม่ถูกเลยทีเดียว
อ๊ะ อย่ามองมาทางนี้หมดสิคะ คุณพี่เขินนะ
ฉันหลุบตาลงต่ำเล็กน้อย กรีดนิ้วมาหมุนผมเล่นเยี่ยงสาวน้อย และเมื่อลองมองไปอีกครั้งก็ยังพบสายตาของเด็กทั้งกลุ่มมองมาพร้อมรอยยิ้ม
แอร๊ยยยย ให้พี่เหมาหมดเลยได้ไหมคะน้องๆ
ว้ายๆ เดินมาหาคุณพี่ทั้งหมดเลยหรอคะ อย่าแย่งกันค่ะอย่าแย่งกัน
กลุ่มนักศึกษาเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน ฉันได้แต่บิดไปมา ไม่กล้าสบตาน้องๆเหล่านั้น อร้ายยยย
“พี่ครับ” หนึ่งในนั้นเอ่ยปากขึ้น
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนพูด เป็นน้องตี๋สูงนี่เอง กรี๊ดด ละลายเเล้ว
“เอ่อ พี่ครับ” น้องตี๋ ไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างไว้
กรี๊ดดดด ถึงเนื้อถึงตัวเลยหรอคะ แบบนี้คุณพี่เสียนะคะ
“ขอทางหน่อยครับพี่”
เพล้ง
ฉันปล่อยให้เด็กเหล่านั้นเดินผ่านไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ ฉันได้ยินนะยะอีกพวกเด็กเปรต ชิ
“สถานีต่อไป ชิดลม”
แอร๊ยยยยยย ชั้นต้องลงที่สยามนี่คะ
“ไหนว่า 5 นาที” คนที่รอหันมาต่อว่าเล็กน้อย ทำเอาฉันต้องหาเหตุผลร้อยแปดเข้าอธิบาย
“พอๆ ไม่ต้องเลย มัวแต่ดูหนุ่มๆ จนลืมลงสถานีเสียมากกว่า”
แอร๊ยยยย รู้ได้ไงยะ
กว่าจะง้อมันได้ก็ต้องงัดเอาของกินเข้าล่อนั่นล่ะ เรานั่งกินไก้ทอดร้านยอดนิยมกันสองต่อสองอย่างเอร็ดอร่อย แล้วนั่งคุยกันไป
อ้อ ฉันลืมแนะนำไปเลยล่ะ นี่ปักษธร หรือ นังธร เพื่อนของฉันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้วล่ะค่ะ
อะไรนะ จะบอกว่าเพื่อนฉัน น่ารักดียังงั้นหรอ
ว้ายๆ เอามาเทียบกันเลยสิคะ จับล้างหน้าเทียบหน้าสดกันได้เลย ใครที่สวย ใครที่ป่วยมันดูออกง่ายๆล่ะค่า ให้ผู้ชายตัดสินก็ได้นะคะ นั่นไงเป้าหมาย มาพอดีเลย
“แก ดูนั่น” ฉันส่งซิกให้เพื่อนสาวที่กำลังจกไก่อย่างเมามัน (เชื่อแล้วว่ามันหิวจริงๆ)
ชายหนุ่มวัยรุ่นหนึ่งนาย นั่งจ้องมาทางเราอยู่นานแล้ว
“จอยอยู่นะแก” ฉันเหลือบมองพลางวิเคราะห์ เข้ม ไม่ล่ำมาก น่าเสียดายที่เตี้ยไปหน่อย
“กินได้อยู่” นังธรมองแป๊ปเดียวแล้วหันมาสนใจไก่ตรงหน้าต่อ หล่อนเป็นปอป หรือไงยะ
ว้าย เขาเดินมาทางเราแล้วค้า
“เอ่อ สวัสดีครับ” เขาหยุดยืนข้างๆพร้อมกับกล่าวทัก ฉันรีบทิ้งไก่ไว้บนจานพลางหยิบกระดาษเช็ดมือให้เอี่ยม
“สวัสดีจ๊ะ” ฉันทักตอบอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ คือ…….”
“มีอะไรจ๊ะ หรือว่าอยากได้เบอร์โทรจ๊ะ” ชั้นประสานมือไว้มองโทรศัพท์ในมือชายหนุ่มที่เตรียมกดบันทึกเบอร์
“ครับ ใช่ครับผม อยากได้เบอร์”
“ได้สิจ๊ะ 08….”
“ของพี่คนนี้น่ะครับ”
แอร๊ยยยยยย เอาอีกแล้ว
นังธร เหลือบตามองแล้วบอกหมายเลข ให้ไปอย่างไม่สนใจ ชายหนุ่มรีบบันทึกอย่างดีใจแล้วกลับไปนั่งกับที่
“ของเดือนนี้ 10 ต่อ 0 แล้วนะนายอาทิตย์” ธรคาบไก่ยิ้มเยาะ
“10 ต่อ 2 ย่ะ” ชั้นรีบแก้คะแนนให้ถูกต้อง
ธรยักคิ้วขึ้นสูง
“ก็ได้ถ้าแกจะนับ คนที่เข้ามาถามทางสองคนนั้นเข้าไปด้วย”
กรี๊ดดดด ชั้นละอยากฆ่านังนี่หมกส้วมจริงๆ
แต่พอมองเข้าไป ที่ใจฉันเอง
กลับได้พบ แค่ความเดียวดาย
เก็บความเงียบเหงา ไว้ในใจมานาน
ฉันหวังได้พบ คนที่ห่วงใย
ที่มีความรัก จริงใจให้กัน
อาจมีวันนั้น ฉันคงได้พบเจอจริงจริง
ค่ำคืน ในวันนี้ก็เฉกเช่นหลายๆคืนที่ผ่านมา ฉันกลับถึงห้องอย่างอ่อนแรง ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงเพื่อพักขาที่ล้าจากการเดิน
เงียบจัง
ฉันรีบเปิดคอมแล้วเลือกเพลงเปิด เพื่อทำลายความเงียบสงบไปเสีย ไม่อยากคิดฟุ้งซ่าน
สักพักเสียงโทรศัพก็ดังขึ้นมา
เบอร์ไม่คุ้นตาแสดงบนหน้าจอ……ใครกัน
“สวัสดีจ้า”
“เอ่อ….สวัสดีครับ”
“คือ ผมชอบพี่นะครับ” แอร๊ยยย ใครก็ไม่รู้ แต่ เล่นมาจีบแบบนี้คนสวยก็แย่สิคะ
“จ๊ะๆ พี่ก็ชอบน้อง”
“พี่น่ารักดีอะ” ว้าย ไม่ต้องเอาเรื่องจริงมาชมหรอจ้า
“พี่ใส่เสื้อสี เหลือง ขึ้นมากเลยอะครับ ผมชอบ” อิอิ
เดี๋ยว
วันนี้ชั้นใส่เสื้อสีชมพูนะยะ
แล้วใครใส่สีเหลือง
แอร๊ยยยยยยยย…………….นัง ธร
อยู่แห่งไหนคนที่ฉันเฝ้าคอยเจอ
อยากจะรู้เพียง ทุกวันนี้เงาของเธอ อยู่ไหน
สุดขอบฟ้า อาจจะตามหาเธอได้
ก็คงจะไม่ยากเกิน เกินที่ใจจะตาม ไปไขว่คว้า
-
>//< ชอบๆๆ
-
:mc4:ตอนแรกผีเจอผีซะงั้น
-
:laugh: :laugh:
ต๊าย เหมือนชีวิตดิฉันเลยค่ะ
-
แค่บทนำก็ฮาเหลือจะกล่าว กะจะหาสามีซักหน่อย ดันไปเจอะ สปีชีย์เดียวกันซะงั้น ~ :o11:
เป็นกำลังใจให้คุณอาทิตย์หาสามีต่อไป จะได้เปลี่ยนนามสกุลสักทีเนอะ...
-
:m20:ฮาอ่ะ ขำมาก เมื่อไหร่จะได้สามีล่ะเนี่ย
บทนำทำให้อาทิตย์น่าสงสารเป็นที่สุด
-
ฮาค่ะ ขำมาก ชอบค่ะ ชอบ
-
ฮา ฮา ฮา อีกเเล้วววววว ...55555555+
รออ่านนะค่ะ
-
555 ฮาดี
-
ก๊ากกก ขำมากค่ะ ชอบๆ
รอตอนต่อไปน๊า
-
ว้าย อะไรกันคะ เดี๊ยนว่า เดี๊ยน เขียนเรื่อง ดราม่า นะคะ ไหงเป็นเเบบนี้
มาตอนนี้ล่ะค่ะ รับรอง น้ำตาตกกันเป็นเเถบเเน่ แอร๊ยยยย
บทที่ 2 อยากได้.....เหมือนเขาบ้าง
เช้ามาวันนี้ ไม่อยากตื่นเอาเสียเลย ชั้นอยากจะนอนให้มันพ้นๆวันนี้ไปเสียทีเดียวเชียว
วันอะไรน่ะหรอ
อ๋อ ก็เเค่วันที่ 14 กุมภาพันธ์ ก็เเค่วันที่ต้องทำงานอีกวันก็เเค่นั้น......เเค่นั้นจริงๆย่ะ
ก็เเค่ไม่อยากโดนผู้ชายรุมเอาดอกไม้มาให้ โอ้ย เเค่คิดก็ปวดหัวจะตายอยู่เเล้ว ไม่ได้อยากออกห้องไปไหนเล้ย
อืมๆ อาบน้ำจนหอมละ ฉีดน้ำหอมซะหน่อย เป่าผมให้เเห้ง อุ้ย เซทผมสักนิด อ้าว สเปร์อยู่ไหนน้า อืมมม ใส่เสื้อตัวไหนล่ะนี่
ว้าย ชุดนี้เเจ่มมาก อะๆ ตบเเป้งนิดๆ เอาบิ๊กอายสีที่เข้ากับสีเสื้อ
ไหนดูซิ
โอเค สวยพร้อมไปทำงานเเล้วค่า
ย้ำอีกครั้งนะคะว่าไม่ได้อยากออกไปเล้ย
“โอ้ นายอาทิตย์ วันนี้แต่งตัวมาซะเต็มยศเลยนะ” นั่งที่ตัวเองไม่ทันไร หัวหน้าสุดเท่ห์ก็เดินมาทักซะละ เฮ้อ เป็นคนสวยนี่มันหนักใจจริงๆเลยสิ
“ก็ปกตินี่คะ หัวหน้า คริๆ” ฉันหัวเราะน้อยเอามือป้องปากอย่างพองาม
“เออใช่ นายอาทิตย์ ผมมีอะไรจะให้น่ะ” หัวหน้าพูดพร้อมกับล้วงมือไปในถุงกระดาษใบใหญ่ที่หิ้วมาด้วย
“ว้าย จริงหรือคะ แต่ความจริงไม่ต้องก็ได้นะคะ คริๆ” ฉันหัวเราะเล็กๆอีกครั้ง บอกปัดแต่พองาม พลางปลายตามองเพื่อน สาวที่นั่งส่งสายตาอิจฉามาให้
ก็คนมันสวยนี่คะ ช่วยไม่ได้
“อะ รีบแก้ให้เสร็จด้วย เอาก่อนเย็นนี้นะ”
“แอร๊ยยยย หัวหน้าคะ”
และทั้งวัน ฉันต้องนั่งจ้องแก้ไขเอกสารขนาดหนาเท่าสมุดปกเหลืองด้วยความเหนื่อยหน่าย แต่แค่งานน่ะไม่เท่าไรหรอกถ้านับ
“ว้าย พี่สักก็ เอามาให้เยอะเชียว” กรี๊ด อีนังชะนีเลขา ได้ช่อกุหลาบจาก หนุ่มหล่อหน้าหยก
“โห เค้าเขิลนะ มาได้ไงนี่” แอร๊ยยย ยัยน้อยหน่า เเม่บ้าน ก็ยังได้ดอกกุหลาบแดง
“ตัวเอง เค้าให้” กรี๊ด เพื่อนสาวชั้น แรงมาก เอาชอคโกแลต ไปยื่นให้ พี่อาร์ท เดือนแผนกอีก
“จ้า ที่รัก เลิกงานแล้วเจอกันนะ จ้า ที่เดิม” กรี๊ดดดดด
ยอมไม่ได้ซะแล้ว ต้องทำอะไรสักอย่าง
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหา ท่านหัวหน้าที่ตอนนี้กำลัง นั่งเซ็นเอกสารอยู่
“เอ่อ หัวหน้าคะ”
“ว่าไงอาทิตย์”
“คือ......หัวหน้าไม่มีอะไรให้หนู จริงๆหรือคะ คือว่าวันนี้ วันพิเศษ”
หัวหน้าเอนตัวพิงพนักเก้าอี้พลางทำหน้าครุ่นคิด
“อ้อ....ใช่จริงๆ ชั้นลืมไปน่ะ โทษทีนะๆ” เขาล้วงเข้าไปในถุงกระดาษอีกครั้ง ชั้นมองไม่กระพริบ ตา ในที่สุดชั้นก็ได้ คริๆ
“อะ....รายงานอีกฉบับ ดีนะนี่ที่ทวง ไม่งั้นโดนลูกค้าด่าตายเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เขาโยนเอกสารปึกใหญ่อีกอันให้พลางหัวเราะไล่หลัง
ซิกๆ ไม่น่าหาเรื่องเลยเรา
“ว่าไงจ๊ะ อาทิตย์ เย็นนี้นัดหวานใจไปที่ไหนจ๊ะ” น้ำเสียงเยาะเย้ย ดังขึ้นข้างหลัง ฉันถอนหายใจ ไม่อยากหันไปเสวนากับ ชี มากนัก
“อ้าว ศรินทิพย์ ชั้นก็นึกว่าโดนไล่ออกไปแล้ว หายไปหลายวันนะนี่” ฉันตอบกลับโดยยังไม่ได้หันมอง ชี (ไม่เห็นน่าสนใจ)
“ว้าย เปล่าจ้า คุณเพื่อน ก็แค่ พี่พัน น่ะ เค้าชวนไปเที่ยวภูเก็ต กัน บรรยากาศดีมากเลยเธอ แล้วพี่เขานะ.........”
โอ้ย ใครอยากฟังยะ ไม่ไหวละ ต้องทำอะไรสักอย่า.......ตั้งเวลาปลุกโทรศัพท์ก่อน
และเมื่อเสียงปลุกดังขึ้น
“อ้าว สวัสดีจ้า ที่รัก อื้ม รู้แล้ว เค้ากำลังจะเลิกงาน แหม......ใจร้อนจริงๆเลย จ้า.....เจอกันที่เดิมนะ รักนะ” ฉันกรอกเสียงไปตามโทรศัพท์ที่ ไม่มีใครตอบรับ เล่นเอา ชี เงียบไป
“ศรินทิพย์ จ๊ะ เดี๋ยวต้องขอตัวก่อนนะ พอดีมีนัดน่ะ” คริๆ สะใจโว้ย เห็นหน้าเหวอ ของ ชี แบบนี้
………………………........................................................................................
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร” เลิกงานปุ๊บ ฉันก็โทรหานังธรเพื่อนสาวทันที หมายจะชวนไปหาอะไรกินกันตามประสา สาวสวย แต่โสด แต่โชคร้าย เหมือน นังธรจะไม่สบาย ปวดหัว ตัวร้อน ปวดท้อง เจ็บขา โอ้ย เป็นซะให้หมด
ไปเที่ยวเองก็ได้วุ้ย
ก็แค่การเดินคนเดียว
แค่กินข้าวลำพัง
ไม่เห็นจะมีอะไร เพราะที่ผ่านมา ก็เป็นแบบนี้อยู่เรื่อย
เห็นใครๆเขาดูมีความสุข ได้รับดอกไม้ช่อใหญ่
เสียงเค้าหัวเราะฟังดูสดใส คงเพราะว่าภายในใจเค้ารักกัน
แต่เมื่อย้อนมาดูตัวเอง ก็ไม่เห็นเคยเป็นอย่างนั้น
อยู่เพียงตัวคนเดียว และอยู่ไปวันวันหมดความหมาย
นั่งดูคนโต๊ะ ข้างๆ ตักอาหารให้กันสิ........ไหนจะผู้คนที่เดินเป็นคู่ๆ จับมือกันไป เสียงหัวเราะและรอยยิ้มแบบนั้น จะมีวันไหมนะ ที่ฉันจะได้รู้จักมัน
มือที่มันเย็นในตอนนี้ ก็คงทำได้เพียง กุมมือตัวเองใครคลายหนาว
คนที่จะเดินเคียงข้าง คงมีเพียงคนแปลกหน้าที่ผ่านเข้ามาและพ้นไป
รอยยิ้มที่มีอยู่ มันก็ช่างฝืนซะเหลือเกิน
น้ำตาที่ควรจะเต็มไปด้วยความสุขกลับแห้งผาก เหลือไว้เพียงรอยน้ำตาแห่งความเหงา
อยากเพียงได้เธอเดินเคียงกาย.......อยากเพียงมีเธอกุมมือฉันไว้
อยากเพียงแค่เธอโอบกอด.......อยากเพียงคำพูดบอกรักเบาๆ
สำหรับฉันคนนี้คงยากเย็นนักสินะ
……………………….......................................................................................
“เอามาอีกขวด”
“โหเจ้ วันนี้มาดุ นะนี่”
“อย่ายุ่งน่า เอามาเร็ว”
รู้ตัวอีกที ฉันก็นั่งสั่งเบียร์อยู่ที่ร้านประจำซะแล้ว ไม่รู้สึ แค่ยังไม่อยากกลับห้อง ไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียวในคืนที่หลายๆคนอยู่ด้วยกัน
“เอามาอีกขวด” ฉันกระดกกลืนเบียร์จนหมดแก้ว พร้อมกับสั่งเพิ่มอีก
“เจ้ 6 ขวดละนะ” ไอ้ธัน เด็กเสริฟประจำร้านท้วงขึ้น เพราะปกติชั้นกินไม่เยอะเท่าไรนัก
“อ๊ะ แค่นี้สบายมาก”
“เออ อย่าเมาละกันเจ้ เดี๋ยวไม่มีแรง จิก หนุ่มๆ นะ” มันจิกเข้าให้พร้อมกับส่งเบียร์มาให้อีกขวด
เฮ้อ ไม่รู้คิดผิดหรือเปล่าที่มาเที่ยวในวันนี้
มองไปทางไหนก็มีแต่ ดอกกุหลาบ
สีแดง
สีชมพู
คู่รัก
อยากได้ดอกไม้บ้าง อยากได้ของขวัญให้ฉันบ้าง จะมีทางเป็นจริงซักเมื่อไร
อยากมีความรักและอยากที่จะมีเขาอยู่ใกล้ๆ เมื่อไรจะเจอซักที
ถ้าฉันมีเขาคงมีความสุข และคงได้ดอกไม้ช่อใหญ่
เสียงฉันหัวเราะคงฟังสดใส ก็เพราะมีใครสักคนที่รักกัน
อยากได้บ้าง อยากรู้สึกแบบนั้นบ้าง มันจะเป็นยังไง ไอ้ความรักที่ว่า
มันจะร้อนเป็นไฟ หรือ เย็นเหมือนน้ำ นะ
มันจะอ่อนนุ่มเป็นปุยฝ้าย หรือแข็งแกร่งปานเหล็กไหล
ฉันจะได้รู้สึกไหม
น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว ฉันกลั้นมันอีกไม่ไหว ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตา ไม่อยากให้ใครเห็น
อยากได้บ้าง.....อยากมีบ้าง
ใครสักคนช่วยฉันทีได้ไหม
“พี่ครับ”
เสียงใครน่ะ
“พี่ครับ นี่ครับ”
ฉันรีบปาดน้ำตาแล้วเงยหน้ามองคนข้างหน้า
เป็นชายหนุ่มร่างสูง แต่ฉันเองมองหน้าไม่ชัดนักเนื่องจากน้ำตาที่ไหลนอง แต่ที่แน่ๆ ดอกกุหลาบ ก้านยาวดอกหนึ่งถูกยื่นมาหาฉัน
ฉันคลี่ยิ้มพลางเอื้อมมือไปจับดอกไม้ไว้
โอ้ วันนี้คงเป็นการเริ่มต้นที่ดี.................ขอบคุณ จริงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ 50 บาทครับ”
“แอร๊ยยยยยยยย”
เมื่อไรจะเจอ.....เจอเค้าเสียที
-
บิวท์อารมณ์เศร้า หงอยเหงา โหยหาความรักและใครสักคนมาทั้งตอน เกือบน้ำตาซึม
แต่เจอประโยค "50 บาทครับ" เข้าไปนี่ แทบลงไปกลิ้งกับพื้น แล้วก็ :laugh:
วันที่ 14 ก.พ. ก็ยังเป็น "วาเลนไทน์แสลงใจ" สำหรับคุณอาทิตย์ต่อไป ( อีกนานเท่าไรไม่ทราบ? )
จะหา "สามี" ก็ลำบากอย่างงี้แหละ confirm ค่ะ~ ( เพราะ ยังหาไม่ได้เช่นกัน :myeye: )
-
ตอนนี้มันเศร้ามากเลยค่ะ 55555555+
-
ถึงจะชวนให้เศร้าแต่ อีป้าแก่ๆ ก็อดขำไม่ได้อยู่ดี 555
-
โถ เจ๊ น่าสงสารจริงๆ
แนะนำให้ปล้ำบอสตัวเองค่ะ
บวกให้ค่า
-
สู้ๆนะพี่อาทิต
รออ่านคะ :L1:
-
เอ่อ ทุกคนคะ ไอ้คำว่า เศร้ากับเลข 555 นี่มันไปด้วยกันไม่ได้นะคะ เเอร๊ยยย
บทใหม่ มาพร้อมกับตัวละครใหม่ ใครจำ ชี ได้บ้างนะ คริๆ
บทที่ 3 อาจารย์สอน วิชา……แอ๊บ
“เรื่องมั้นก็เป็นแบบนี้ล่ะแก”
นังธรพยักหน้ารับรู้พลางทำหน้าคิดหนัก นี่ฉันคิดถูกหริอเปล่านะ
“อืม จะให้ทำไงอะ” มันตอบมาหน้าตาเฉย กรี๊ดดดด นี่หล่อนไม่คิดที่จะช่วยเลยใช่มั้ย
“เออ ชั้นผิดเองที่ขอให้แกช่วย” ชิ ไอ้เราอุตส่าห์เสียหน้า ยอมลดตัวมาขอ
“น่าแก ล้อเล่นนิดเดียว คนสวยอย่าน้อยใจสิ” นังธรหัวเราะแล้วจับฉันนั่งลงที่เดิม
“เราคงช่วยแกไม่ได้น่ะ…อย่าพึ่งด่า แต่มีคนๆหนึ่งที่รู้จัก น่าจะช่วยได้”
“จริงอะแก โอ้ย ชั้นว่าแล้ว สมกับเป็นเพื่อนเลิฟ จริงๆ”
และแล้วก็คงจะถึงวันแล้วสินะ ที่ตัวฉัน นางสาวอาทิตยา จะได้เปลี่ยนนามสกุลเสียที แอร๊ยยยย
ค่ำคืนในวันสิ้นสัปดาห์ ฉัน นังธร นั่งดื่มเบียร์ที่ร้านประจำเหมือนเช่นเคย เพื่อรอ รุ่นพี่ของนังธร คนที่ว่าจะมาช่วยฉันนั่นล่ะ
แต่ว่านะ จะเป็นคนยงไงนะ นางฟ้าที่จะช่วยเสกชุดสวย เสกรถฟักทอง ช่วยพานางซินไปหาเจ้าชายสักที คริๆ
“ต้าย คุณน้อง ธร อยู่นี่เอง คุณพี่หาตั้งนาน” เสียงแหลมปรี๊ด กระชากฉันจากความฝัน พบกับคนที่มาใหม่
ชุดเสื้อรัดรูป(ที่เหลือแต่กระดูกแห้งๆ) แล้วไอ้กระเป๋าสีชมพูแปร๊ดใบใหญ่นั่นมันมีอะไรในนั้นมากมาย กันยะ ไหนจะอีเดฟรัดขา ชี ซะจนคิดว่าจะไปเต้นแอโรบิกซะอีก อร้ายนี่ยังไม่นับเครื่องประดับประกายวูบวาบ กรี๊ด ขนตาชีเป็นแผงหนางาม ยังไม่ลืมที่จะกรีดอายไลน์เนอร์มาซะเข้ม ดูเข้ากับอายเชโดว และบิ๊กอายอันนั้น
แอร๊ยยยย
“อ้าว คุณพี่ มาๆ นั่งก่อนเร็ว” นังธรจัดแจง เตรียมที่นั่ง เชิญคนมาใหม่นั่งลงพร้อมกับแนะนำ
“แก นี่ พี่คีน่า รุ่นพี่ชั้นเอง…..คุณพี่ นี่นังอาทิตย์ คนที่จะขอให้ช่วย”
คุณพี่คีน่ามองมาที่ฉันอย่างวิเคราะห์ตั้งแต่หัวจรดหาง เอ้ย เท้า พร้อมกับ คว้าเอากระดาษและปากกา(ที่มีเฟอร์สีชมพูติดอยู่ด้วย) ขึ้นมาจากกระเป๋า ขีดๆเขียนๆอะไรไปอีกสักพัก
“ดีค่ะ คุณน้องอาทิตย์”
“เรียกซันนี่ดีกว่าค่า คุณพี่”
“ว้าย ชื่อเริดมากค่ะ คุณน้อง โอเค ซันนี่จ๊ะ ก่อนอื่นเรามาทำความเข้าใจกันก่อนนะคะ” ชีหมุนกระดาษที่มีตัวหนังสือหลายๆอย่างเขียนไว้มาทางฉัน
“ดูตรงนี้นะคะ พี่ได้แบ่งระดับของคนไว้หลายๆระดับด้วยกัน ตั้งแต่ F-class ไปจนถึง A-class และสูงสุด High-class เอาง่ายๆนะคะ แบบน้องธร นี่จัดอยู่ใน A-class ส่วนคุณน้องนี่ อยู่ใน C-class ค่ะ”
เดี๋ยวนะ หมายความว่าไง
“เอ่อ คุณพี่คีน่าคะ เอ่อ พี่ให้คะแนนผิดหรือเปล่าคะ” ใช่สิ จะยอมได้ไง นังธร แอร๊ย ไม่ต้องมายิ้มให้เลยหล่อน
“ไม่ผิดหรอค้า ความจริงหน้าตา คุณน้องก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนะ ถ้าดูแต่หน้าให้ B แต่หักลบที่ออกสาวไปซะ เหลือ Cค่ะ”
แอร๊ยยยยย เก็บทุกรายละเอียดจริงๆ
“ที่ต้องทำในตอนนี้นะคะ คุณน้องต้องเปลี่ยน”
“ต้องเปลี่ยน”
(ฉันไม่สามารถเปลี่ยน) ไม่มีเหตุการณ์อะไรยาก
(เธอเปลี่ยนได้) ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่บอกว่า
(เราเปลี่ยนได้) เป็นทางที่ฉันต้องการ
(ทำมันขึ้น) และไม่ต้องสนใจอย่างอื่น
(รับมันไว้) ทุกอย่างบนท้องฟ้า
(กระโดดขึ้น) ทำมัน ทำมัน ทำมันให้ดีกว่า
“ว้าย ไม่ได้ค่ะ เดินใหม่” คีน่าจับไม้เรียวฟาดลงก้นที่บิดไปบิดมาอีกครั้ง จนชั้นว่าก้นฉันตอนนี้จะบวมใหญ่กว่ายัยเจโลซะนี่
“กรี๊ด หยุดค่ะ ใครให่เต้นสะบัดแบบนั้นคะ” อะไรยะ แค่เต้นโคฟ เกาหลีแค่นี้เอง
“แอร๊ยยยย อย่าค่ะ เอามาให้คุณพี่…..ทั้งหมดค่ะ” ว้ายคุณพี่คะ นั่นมันเครื่องประทินโฉมที่หิ้วมาเลยนะคะนั่น
………………………………………………………………………………………………………………..
“โอ้ย เหนื่อยว่ะแก” ชั้นทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่ต้องฝึกเต้นเบบ แมนๆ ซึ่งมันไม่เห็นสนุกเลยสักนิด สะบัดหัวไม่ได้ ก้นก็ต้องเก็บห้ามแอ่น มือห้ามกรีด ที่สำคัญห้ามร้องเพลงไปด้วยอีกต่างหาก
“เอาน่าแก เพื่อ ผู้ชาย ท่องไว้ๆ” นังธรยื่นแก้วเครื่องดื่มที่รินเบียร์ให้ใหม่จนเต็มปรี่
“เออๆ” ชั้นตอบไปก่อนจะยกซด ซะหมดแก้ว
“ว้าย คุณน้องซันนี่ อย่าหนีบแขนสิคะ กางหน่อยค่ะ แมนๆ อย่างนั้น” คุณพี่คีน่าก็ยังทำหน้าที่ได้อย่างดี
ฉันกางแขนออกอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ต้องฝึกให้ติดเป็นนิสัยค่ะ คุณน้อง จะได้ไม่โป๊ะแตก”
(เปลี่ยน)เด็กชาย ๆ ๆ เปลี่ยนเหมือนที่คิด
(เปลี่ยน)เด็กหญิง ๆ ๆ ตามฉันมาแล้วเปลี่ยน
(เปลี่ยนทุกอย่าง) เปลี่ยนทุกอย่าง
(เปลี่ยนทุกอย่าง) เปลี่ยนทุกอย่าง
(ตอนนี้เปลี่ยน) ตอนนี้เปลี่ยน
ฉันจะเปลี่ยน เปลี่ยน ๆ ๆ ๆ
“ได้เวลาสอบเก็บคะแนนย่อยแล้วค่ะ คุณน้อง”
“แอร๊ยยย อะไรคะคุณพี่”
“ฮึ่ม พูดใหม่สิคะ”
“เอ่อ ว่าไงนะครับพี่ คีน่าสุดสวย” ไอ้การที่จะหัดพูดให้แมนน่ะก็พอเข้าใจ แต่ไอ้สร้อย สุดสวย นี่ให้พูดทำไมยะ
“ทดสอบไงคะ ว่าเรียนรู้ไปได้ถึงไหนแล้ว ไปค่ะ ออกไปหน้าร้าน แล้วลองจิกผู้ชายสักคนซิ เดี๋ยวคุณพี่จะเข้าไปแอบดูทีหลัง”
ชี เร่งให้ฉันออกไปสักที เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมลุกไปเสียที จนในที่สุดฉันก็ต้องลุกออกไป ทั้งๆที่ยังไม่มั่นใจนักเท่าไร
กลัวจะซ้ำรอยเดิมอีก
“ระวังเจอเพื่อนสาวอีกล่ะ” เสียงนังธรตะโกนไล่หลังมา
แอร๊ยยยย ให้กำลังใจเพื่อนบ้างสิยะ
ภายนอกร้านในเวลานี้เต็มไปด้วยผู้คน บ้างก็กำลังเข้ามา บ้างก็ยืนโทรศัพท์ บางกลุ่มก็จับกลุ่มยืนสูบบุหรี่กันปล่อยควันขโมงลอยส่งกลิ่นไปทั่ว ฉันหลบออกมาอีกฟากหนึ่ง มองกราดไปทั่ว พบชายหนุ่มทั่วไปประปราย
ต้องเลือกดีๆ
อืมคนที่ยืนข้างเสาไฟยืนหนีบขาตัดไป
ไอ้คนที่กำลังเดินมานั่นก็บิดตูดซะ เป็นนางแบบรึไงยะ
อู้ว หล่อ เข้ม ล่ำ แต่ลงรองพื้นซะหน้าลอย…..กลับไปลงรองพื้นที่คอด้วยไป๊
หืมๆ คนนี้น่าสน
ดูสูง ขรึม นิ่งๆ น่าจะใช้ได้
เอาวะ สู้โว้ย ให้มันรู้ว่าคนอย่างฉัน จะสอบตก
“สวัสดีครับ” ใจเย็นๆ ค่อยๆเริ่ม เจ้คีน่าบอกว่า ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป
เขาหันมามองฉันพร้อมกับพยักหน้าตอบรับเล็กน้อย โอเค ขั้นแรกผ่านไปได้ด้วยดี
“ไม่เข้าไปในร้านหรือครับ กำลังสนุกเลย” ฉันรุกต่อ เข้าไปยืนใกล้มากขึ้น พอจะสังเกตเห็นโครงหน้าที่ได้รูป กับกล้ามเนื้อที่แน่นไปซะทุกส่วน
น่ากินซะไม่มี แอร๊ยยยยย
เขาส่ายหน้าไปมาอีก
แอร๊ยยยย ขนาดไม่ยอมพูดยังเทห์ขนาดนี้เลย ท่าทางเสียงจะทุ้มนุ่มชวนฝัน
“งั้นหรือครับ ดีเลยผมเองก็เบื่อๆ หนีเพื่อนมาข้างนอก” ฉันโปรยยิ้มพร้อมทำตาวิบวับ (ทำยากจริงๆค่ะ ไอ้ตาวิบวับโดยไม่มี บิ๊กอายนี่)
“ขอยืนเป็นเพื่อนด้วยคนละกันนะครับ”
เขาไม่ว่าอะไร ยิ้มให้อีกต่างหาก จนฉันใจชื้นขึ้น กล้าที่จะเริ่มขั้นต่อไป การสัมผัส
“โทษทีครับ พอดีมีเศษผ้าติดน่ะ” ฉันแกล้งทำเป็นปัดไหล่เขา อู้วววว แข็งมากค่ะ แค่ไหล่ยังแข็งขนาดนี้
ไม่อยากคิดถึงส่วนอื่นเลย แอร๊ยยยย
เอาล่ะต่อไปก็ต้อง ใกล้อีกนิด
ฉันเขยิบตัวเข้าใกล้เขาอีกนิด ตามบทเรียนที่เจ้คีน่าสอน แต่ยังไม่ทันที่มือของฉันจะสัมผัสเข้ากับมือใหญ่นั้นก็มีเสียงขัดเจ้คีน่าขึ้นเสียก่อน
.
.
.
.
.
.
.
“หยุด หยุด นังซันนี่ นั่นมันผัวช้านนนนนน”
แอร๊ย ฉันต้องไปดรอบมั้ยนี่
-
สงสาร อาทิตย์ เอ้ย ! ซันนี่จัง 5 55 5
ขอให้เจอคนรู้ใจไวๆนะ !
-
อรั้ย ซันนี่ตาถึงฮ่ะ
ชอบๆ รออ่านต่อ
-
คุณอาทิตย์จะเป็น "ลูกศิษย์คิดล้าง(สามี)ครู" หรือค่ะ ?
เพิ่งจะรู้ว่าเทคนิคในการหา "สามี" ต้อง "แอ๊บแมน"
ดิฉันจะได้จำเอาไปใช้บ้าง ~ :m13:
-
กร๊ากกกกกกก
โอ้ยย ไม่ไหวจะฮา นี่มันนิยายดราม่าจริงเหรอคะ
ปลื้มปริ่มๆ รอตอนต่อไปค่า
-
555+ ซันนี่กินเเห้วตลอดอ่ะ ขอให้หาเจอไวๆนะคนที่ใช่อ่ะ
รออ่านนะคะ :L2:
-
:m20:เรื่องนี้เป็นเรื่องดราม่าที่เราอ่านกี่ครั้งก็ฮาแตก
ช่วงแรกถึงเกือบจะจบของแต่ตอนมีบางครั้งรู้สึกว่าดราม่า
แต่พออ่านจบแต่ละตอนก็นั่งหัวเราะเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียวทุกที
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!~
ซันนี่แรงได้ทุกตอนจริงๆค่ะ
รีบๆมาอัพต่อนะคะ รอค่ะ
ดันๆๆๆๆๆๆ
-
นึกว่าจะพวกรักต้องห้าม แอบๆซ่อนๆ
แต่กลายเป็นเรื่องแอ๊บหาสามีซะได้ ชีวิตจริงของกะเทยไทยยุคนี้จริงๆ
ตามอ่านต่อไปครับ
-
กรำของซันนี่ ฮาาาาาา
-
ทำไมมีเเต่คนซ้ำเติมซันนี่ล่ะคะ ซิกๆ ชื่อ อาทิตยา นะคะ ไม่ใช่ อาทิตย์
วันนี้มาลงตอนใหม่นะคะ พร้อมกับบท พิเศษ ไถ่โทษที่หายไปนาน เชิญอ่านได้เลยจ้า
บทที่ 4 รักต้องแอ๊บ…….ปู
สามเดือนที่ผ่านมา ช่างเหมือนตกอยู่ในนรกขุมที่ 17 เสียจริง ก็ลองคิดดูสิ ข้อห้ามล้านแปดที่ เจ้คีน่าร่ายยาว ไหนจะขอกำหนดที่ต้องฝึกทำเสียทุกวัน ทั้งฝึกการพูดเสียใหม่ การแต่งหน้าที่ทำได้เพียงทากันแดดและแป้งฝุ่น เสื้อผ้าชุดเก่าๆโดนโละทิ้งไปขายตัวละ 50 บาทเป็นของมือสอง (ชั้นซื้อมาตั้งตัวละ 199 นะยะ) ที่สำคัญฉันต้องเข้าฟิตเนสเพื่อออกกำลังอีก (หมดกันเอวคอดๆของฉัน บอกลากันทีกับเรียวแขนอันบอกบาง กรี๊ดดด)
เอาเถอะ ยังไงมาออกกำลังแบบนี้ก็นับว่ามีข้อดีอยู่เหมือนกัน
“นี่ มองซะจนหน้าเขาสึกไปหมดละ” นังธรกระทุ้งศอกเข้าเต็มๆท้องเล่นเอาจุกไปเล็กน้อย
“แหมแกก็”
“พูดใหม่ซิ” นังธรย้ำด้วยเสียงดุ
“เฮ้ย แกว่างั้นได้ไง”
นังธรยิ้มให้อย่างชอบใจเมื่อเห็นฉันพูดแบบปกติในแบบที่ผู้ชายเขาพูดกัน
ส่วนฉันนั้นอยากจะกรี๊ด ขนาดอยู่กับเพื่อนก็ห้ามพูดจีบปากจีบคอ เจ้คีน่าบอกว่าเดี๋ยวจะติดแล้วเผลอพูดโดยไม่รู้ตัว โถ่ๆๆๆๆ มันเหนื่อยจริงๆนะคะที่ต้องให้ผู้หญิงแบบฉันมาแอ๊บเป็นทอมแบบนี้ เฮ้อๆ
เอาเถอะ ยังไงก็ต้องยอมทน เพราะนับตั้งแต่เริ่มฝึกกับเจ้คีน่า สถิติรายเดือนที่ฉันแข่งกับนังธรก็นับว่าดีขึ้น
เดือนแรก 25 ต่อ 3
เดือนที่สอง 20 ต่อ 5
เดือนที่สาม 28 ต่อ 6
อันนี้ไม่ได้นับคนมาถามทางนะคะ อย่าเข้าใจผิด และตอนนี้หนึ่งในนั้นก็กำลังเดินมาหาฉันแล้ว
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำ ยิ้มอวดฟันขาวเรียงกันเป็นระเบียบ เด่นมาแต่ไกล แขนของเขาถ้าวัดกันจริงๆฉันว่าใหญ่กว่ารอบเอวของฉันเสียอีก (นี่ขนาดเอวหนาขึ้นแล้วนะ) เขาเข้ามาใกล้แล้วกล่าวทักทายเราสองศรีเพื่อนสาว
“เออ ธร แกไปพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูเล่นต่อกับพี่จอมเอง” เมื่อได้ทีก็ต้องคว้าเข้าตัวสิคะ ขืนให้นังธรมันลอยหน้าลอยตาอยู่แถวนี้สิ มีหวังได้นั่งนกแอร์กลับห้องอีกเช่นเคย
นังธรเองก็ยอมแต่โดยดี อาจเป็นเพราะมันเองก็ไม่ได้ชื่นชอบคนตัวใหญ่น่ากลัวแบบนี้ มันบอกว่า เหมือนหมีควาย ชิชะ นังธรเอ๋ย ของดีๆแบบนี้ไม่ชอบ ตาถั่วจริงๆ คริๆ
“พี่ช่วย เซฟ ให้ซันหน่อยดิ” เอาล่ะ บทที่ 1 เจ้คินบอกว่า ผู้ชายชอบให้คนอ้อน ให้เห็นว่าตัวเขาสำคัญ อืม…..
พี่จอมไม่ว่าอะไรยิ้มอย่างเดียว แต่ไอ้ท่าเซฟ ของพี่เขาช่างน่าหวาดเสียวเหลือทน ก็แกเล่นอ้อมมาด้านหลังแล้วเอมมือมาประคองบาร์เบลไว้ กรี๊ดดดด อกแน่นๆ ติดหลังฉันเลยค้า
“หนักไปหรือเปล่า มือสั่นเลย” กรี๊ดดด พี่ขา มือสั่นเพราะพี่กระซิบข้างหูนั่นล่ะค่ะ
“มือ ซัน นิ่มมากเลยนะ” อร้ายยยย อย่าลูบแบบนั้นสิคะ
“ครับแต่ตอนนี้เริ่มแข็งขึ้นบ้างแล้วนะพี่” แต่ไอ้ที่แข็งน่ะ จิ๋ม นะคะ แอร๊ยยยยยย อย่าเบียดสิคะ โอ้ยยยย
“ครับๆ แต่พี่ว่าซันอย่าเล่นจนล่ำแบบพี่ดีกว่า” เขาหยุดพูดชั่วขณะ พร้อมกับใช้มืออันใหญ่กร้าน บีบไล้ทั้งแขนอก ตัว ขา เล่นเอาฉันแทบละลายทรุดอยู่ตรงนั้น
“เอาใหญ่ใหญ่กว่านี้อีกนิดก็กำลังดีครับ พี่ชอบ” พี่จอมพูดยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหลบสายตาไปนิดๆ น่าเสียดาย ที่แกผิวคล้ำจนเกินกว่าจะเห็นได้ว่าแกหน้าแดงหรือไม่
แต่ที่แน่ๆ หน้าฉันแดงไปแล้วค้า…..รู้สึกร้อนไปถึงหูเลย อยู่มา 27 ปี ก็พึ่งมาคนจีบก็คราวนี้ล่ะ ของเจ้คีน่าเขาแรงดีจริงๆ (ก็แรงดีแน่ๆล่ะ ขนาดเจ้แกสาวซะฉันยังอาย ยังได้พี่โอเป็นแฟนระดับ High-class อีก โอ้ยอิจฉาๆ)
“ผอมไปอยู่นะพี่”
“ไม่แล้วครับ อัพอีกนิด กำลังกอดสนุก”
โอ๊ย คนอะไร หยอดได้หยอดดี
“เดี๋ยวซัน เซฟ พี่ที” เมื่อฉันยกบาร์เบลออกกำลังแขนเสร็จ ก็เป็นตาของพี่จอมบ้าง เขาจัดแจงเพิ่มตุ้มน้ำหนักเข้าไปอีก 3 เท่า แล้วเอนตัวลงนอนกับม้านั่ง มือทั้งสองจับบาร์เบลไว้มั่น
ฉันเอามือทั้งสองประคองแกนเหล็กไว้ ทำท่าไว้แบบนั้นล่ะ เอาเข้าจริงๆใครจะไปช่วยไหว กระดูกได้หักกันพอดีหากต้องยกแบบนี้
“เอี๊ย……อึ๊บ……อ้า…….” ที่มันจะทำลายสมาธิจริงๆก็ไอ้เสียงที่เขาตะโกนมาแต่ละครั้งนี่ล่ะ
ฮู้ยยยยย AV มากเลยล่ะค้า
นี่ขนาดแค่ออกกำลังเสียงยังขนาดนั้น แล้วพอถึงตอนนั้นจริงๆ จะขนาดไหนกัน โอ้ย ไม่อยากจะคิด
เซทที่ 1 จบไปทำพี่จอมเหงื่อซึมออกเล็กน้อย แกพักเพียงครู่เดียวแล้วเริ่มต้นเซทที่ 2 ต่อ ในเซทนี้เริ่มสังเกตเห็นได้ว่าแขนของพี่แกเริ่มสั่น ฉันจึงต้องออกแรงที่มีเพียงน้อยนิดช่วยบ้าง กว่าจะหมดเซท เล่นเอาแขนฉันล้าไปเหมือนกัน รอบนี้พี่แกท่าจะล้า เห็นนอนหายใจแรงเข้าออกๆ จนอกกระเพื่อนขึ้นลง เห็นแล้วน่าซบเสียจริงๆ แล้วไอ้ที่มันนูนออกมาจากกางเกงผ้าร่มนั่นอีก อู้วววว ไม่อยากจะคิดเลย
“อาบน้ำกัน”
หลังจากที่พี่จอมเห็นว่าฉันเองไม่สามารถที่จะออกแรงยกอะไรได้อีก จึงชวนไปอาบน้ำ เราทั้งคู่พากันเดินย้อยออกมาเพื่อกลับไปยังห้องอาบน้ำชั้นล่าง
ใจของฉันมันลอยไปนานแล้วค่ะ อยากจะลากพี่เขาวิ่งไปเร็วๆซะ แต่คงจะไม่งามนัก กุลสตรีไทย ต้องเรียบร้อยนะคะ
นั่นไงผ่านประตูกระจกนี้ไปก็ถึงแล้ว โอ้ย เร็วสิๆ
ฉันเอื้อมมือไปผลักบานกระจกใสด้วยแรงทั้งหมดที่มี แผ่นกระจกเหวี่ยงตัวออกไปวาดเป็นครึ่งวงกลมอย่างสวยงาม
ก่อนที่จะกระแทกเข้ากับผนังห้อง
เพล้ง
“ว้าย…..ฮี๋แหก”
แล้วหลังจากวันนี้ พี่ไม่เคยเจอพี่จอมอีกเลย
-
ตอนพิเศษ สั้นๆนะคะ เดี๋ยวจะเด่นเกินหน้าซันนี่ได้ อิอิ
บท A อีกด้านของการเเอ๊บ
ผมนั่งมองนังอาทิตย์อยู่ไกล อดยิ้มกับท่าทางของมันเสียไม่ได้ ไม่ใช่ว่ามันแอ๊บไม่เนียนนะ มันเนียนใช้ได้เลย แต่สำหรับคนที่รู้จักมันมานาน จะบอกได้แค่ว่า ผิดปกติ สุดๆ
เอาเถอะ เห็นมันดูสนุกก็ยินดีกับมันด้วยเลย อยู่กับมันมาก็นาน ไม่เห็นจะควงใครเป็นตัวเป็นตน มีแต่ไปแทะโลมคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ถ้าได้มีคนรักจริงๆก็คงจะดีเสียไม่น้อย
ถ้ารักมันมีจริงนะ
ถ้ามีจริง
รู้ตัวอีกทีก็ออกมายืนอยู่ด้านตรงข้ามของฟิตเนสชื่อดังเสียแล้ว ผมเลือกที่จะนั่งรออยู่ในร้านกาแฟเล็กๆ นั่งพักผ่อน จิบเครื่องดื่มให้เย็นชื่นใจ มองคนเดินไปมา มองพนักงานโดนเจ้านายด่า มองคนในร้านทำงาน ดูลูกค้ากลุ่มใหญ่ที่นินทาเพื่อนกันอย่างออกรส
มองชายคนหนึ่งที่กำลังแอบมองผมอยู่
ผมเห็นเขาทำท่าเป็นมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ แต่พอเผลอเข้าหน่อยเป็นต้องจ้องมาเสียทุกครั้ง พอสบตากัน ก็เสือกยิ้มให้อีก
ทำตาวิบวับอีกต่างหาก……
ตอนนี้กลายเป็นเกมนั่งจ้องตากันเสียแล้ว ดูท่าทางเขาเองก็ชอบอกชอบใจเสียไม่น้อย มียิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เห็นแล้วหงุดหงิด
ฉันรีบจัดการเครื่องดื่มตรงหน้าให้เรียบร้อย แล้วออกจากร้านนั้นไปเสียที แต่เดินออกไปได้ไม่ทันไร ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นข้างหลัง เป็นเขานั่นเองที่เดินเอามือไขว้หลังพร้อมกับโปรยยิ้ม แหวะ คิดว่าเป็นพระเอกหนังหรือไง
“คุณครับ คือว่า……”
ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาของเขาอีกครั้ง พอเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จากประสบการณ์ที่แข่งเก็บแต้มกับนังอาทิตย์มา 10 ปี ทำให้พอรู้ตื้นลึกหนาบาง แต่ของแบบนี้น่ะ รับมือได้ง่ายจะตาย
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ นึกภาพนังอาทิตย์ไว้ในหัวก่อนที่จะ
“ว้าย…..มีอะไรหรอคะสุดหล่อ”
เขาชะงักไปเพียงครู่เดียว ก่อนจะกลับมายิ้มได้อีกครั้ง สงสัยต้องเล่นให้หนักกว่านี้เสียแล้ว
“จะจีบหนูหรอคะ ว้า….น่าเสียดายอะที่หนูน่ะนะ มีแฟนแล้วอะค่ะ……” ผมเดินเข้าไปใกล้เขา ทำทางเอียงอาย กระพริบตาปริบๆ แบบที่นังอาทิตย์มันชอบทำเวลาเจอคนถูกใจ
“แต่ถ้าจะสมรัครเป็นกิ๊กก็ได้นะคะ ธอร่า ไม่ว่า คริๆ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คุณลืมของไว้น่ะครับ”
เพล้ง
“แอร๊ย” ถ้าเป็นนังอาทิตย์คงร้องแบบนี้สินะ
-
แอร๊ยด้วยคนนนนน
-
คุณอาทิตย์ ท่าทางยังต้องฝึกอีกนาน กว่าจะบรรลุเคล็ดวิชา "แอ๊บแมน"
หนทางแห่งการ "เปลี่ยนนามสกุล" ยังอีกยาวไกล สู้ต่อไป...ทาเคชิ !!!
คำว่า “แอร๊ย” น่าจะ Hot Hit ติดปากในอนาคต...(อีกกี่ชาติไม่ทราบได้)
ขนาดคุณปักษธร เจ้าของสถิตไม่เคยแพ้ใคร (อย่างน้อยก็คุณอาทิตย์คนนึงล่ะ) ยังมาร้อง “แอร๊ย” เลย :laugh:
-
“ว้าย…..ฮี๋แหก”
:call: :call: :call:
-
:t3: :t3: :t3: :t3: รอมาต่ออยู่นะ
-
หายไปนานเลยค้า มัวเเต่ไปสาดน้ำหนุ่มอย่างเมามัน
มีคำถามอยาก ถามทุกคนอะค่ะ
คือ ตอนนี้ ได้เปลี่ยนวิธีการเขียนเเบบ เป็นมุมมองบุคคลที่ 3
เลยอยากถาม ความคิดเห็นของทุกคน ว่าชอบเเบบไหนมากกว่ากันอะจ้า
บทที่ 4 สาดน้ำ……สาดรัก
หลังเกิดเหตุการณ์สะเทือนใจจนทำเอาสาวเจ้าอาทิตย์ไม่กล้าเข้าฟิตเนสแห่งนั้นอีกไปหลายวัน จนกระทั่งปักษธรเพื่อนรักต้องใช้ไม้แข็งเข้าขู่
“อีก 3 วันจะสงกรานต์แล้ว ไม่รีบฟิตเดียวก็ไม่ได้หรอ โคย น่ะ……อยากได้มั้ย!”
เป็นเหตุในนางสาวซันนี่ลุกขึ้นฮึดอีกครั้ง ในภารกิจหลักต่อไป
“แก พี่จอมมา” อาทิตย์ถึงกลับหมดแรงยกลูกเหล็กเอาดื้อๆ เมื่อเพื่อนรักบอกพลางบุ้ยปากไปอีกทาง
“ทำไงดี แก” คนสวยถึงขั้นเหงื่อตก จะหันไปสบตาก็ไม่กล้า จะเข้าไปขอโทษ ก็ไมรู้ต้องขอโทษเรื่องอะไร
ธร ส่วยหัว บอกให้เพื่อนสาวออกกำลังต่อไป อย่าได้ไปสนใจ
“สวัสดีครับ น้องสาว”
อาทิตย์หัวควับไปมองคนพูดอย่างไม่เชื่อสายตา พี่จอย ยืนอิงเสาทักมา ส่งสายตายียวนกวนอวัยวะที่ใช้เดินเป็นอย่างยิ่ง
“ยกเวทเยอะๆ เดี๋ยวกลายเป็นปูนะจ๊ะ น้องสาว เดี๋ยวผู้ชายกลัวนะจ๊ะ”
คำแซวต่างๆ ค่อยๆทยอยมา เรื่อยๆ นั่นทำให้คนรอบข้างส่งเสียงหัวเราะเบาๆ
อาทิตย์ยืนตัวสั่น หมดความอดทน ตั้งท่าเอามือจับเอว สูดหายใจเข้าเตรียมด่ากลับ
“นี่ นาย อย่าหาเรื่องกันได้มั้ย”
แต่ธร เองเข้ามาขวางไว้เสียก่อน
“อ้าว น้องสาวเพื่อนน้องอาทิตย์คนนี้…..ชื่ออะไรครับ น่ารักจริงๆเลย” จอมเองก็หาได้สนใจ กลับหันมาเล่นงานอีกคนต่อ
“กวนตีน ไปไกลๆ เลย คนจะออกกำลัง” ธรเองไม่มีอารมณ์ที่จะพูดดี เขาชี้นิ้ว ไล่คนตัวใหญ๋ไปอีกทาง
“โอ้ อย่าดุสิครับ พี่กลัวแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า…….แต่น้องมีแฟนหรอยังครับ สนใจรับพี่เป็นแฟนมั้ยครับน้อง”
ปัษธร โกรธจนตัวสั่น ก้าวไปใกล้ดันมือเข้าผลักอกคนตัวใหญ่อย่างไม่คิดกลัว
แต่ผลที่ได้กลับทำให้ตัวเองเด้งถอยกลับมาเสียอย่างนั้น จน จอม ต้องดึงมือ ธร ไว้ ไม่อย่างนั้นได้ก้นกระแทกพื้นเป็นแน่
“มือ นุ่มดีนะครับ”
ธร มองคนข้างหน้าอย่างนึกรังเกียจ เดิมทีเขาเองก็มองผู้ชายทุกคนในแง่ลบอยู่แล้ว ไม่เหมือน อาทิตย์ รายนั้นมองโลกสวยไปทุกอย่างราวกับหลุดออกมาจากเวปพันทิบ เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเลิกรา งั้นก็ต้องเจอของจริง
“กรี๊ดดดด”
ผู้คนรอบข้าง ต่างหันมาสนใจเสียงหวีดที่อยู่ๆก็ดังขึ้น บางคนตกใจจนทิ้งลูกเหล็กหล่นดัง โครม ไม่เว้นแม้แต่อาทิตย์
“พี่จอม อ๊ะ มาขอน้องธอร่าเป็นแฟน ตรงนี้ เค้าอายนะ”
อาทิตย์มองเพื่อนรักตนอย่างไม่เชื่อสายตา จะว่าไม่เคยเห็นธรในรูปแบบนี้ก็ไม่เชิง
เพียงแค่ไม่บ่อยนัก
“ดูสิคะ คนอื่นมองกันหมดแล้วอะ พี่จอมก็” ปากก็ต่อว่า ส่วนมือทั้งสอง กำเป็นก้อนแล้วรัวทุบลงอกแกร่งอย่างขวบเขิน
เสียงฮือ ระงมไปทั่วบริเวณ ทำเอา จอม หนุ่มร่างใหญ่ ต้องอธิบายกันยกใหญ่
ปล่อยให้ต้นเหตุ ลากเพื่อนรักของตนออกไปข้างนอก โดยไม่มีใครสนใจ
“แก เป็นอะไร เงียบไป”
ปักษธร เห็นท่าทีของเพื่อนแปลกไป ตั้งแต่เกิดเรื่องจนมานั่งทานข้าวกัน เขาไม่เห็นเพื่อนช่างจ้อหลุดคำพูดออกมาเลย
นั่นแสดงว่า มีอะไรรบกวนใจอยู่
“แกอย่าคิดมากน่ะ เรื่องไอ้โง่ นั่น”
“เปล่า คิด”
อาทิตย์ตอบกลับโดยทันที
“แล้วคิดเรื่องไร เล่นเงียบแบบนี้”
“คิดว่า……..ถ้าแกจะเอาดีทางด้านออกสาว มันก็รุ่งอยู่นะ” อาทิตย์พูดพลางหัวเราะ เขาคิดถึงภาพที่เพื่อนรัก กระพริบตาถี่ๆ พูดแบบจีบปากจีบคอ เดินบิดตูดไปมาได้อีก มันสมจริงเกินกว่าจะใช้คำว่าแสดงนัก
“ไอ้บ้า” ธรด่าเพื่อนกลับ พร้อมกับส่ายหัว
สงสัย อาทิตย์เองยังไม่รู้ตัว ว่าที่เพื่อนตนเองแสดงนั้น ได้จดจำมาจากตัวเองนั่นเอง
“นังธร ต้องแต่งตัวแบบนี้จริงๆหรอ”
พอถึงวันที่ 13 เข้าจริงๆ อาทิตย์ยังอิดออดเรื่องการแต่งตัว เพราะ ธร เองจับเครื่องแต่งตัวให้ ก็แค่เสื้อกล้ามสีอ่อน (ถ้าโดนน้ำเข้าไปคงเห็นข้างใน) กับกางเกงขาสั้น สีเข้มที่เข้ารูปเล็กน้อย เน้นส่วนก้นให้ดูกลมกลึงน่าจับ
รูปร่างของ อาทิตย์เอง ตอนนี้ ไม่จัดได้ว่าดีนัก แต่ก็ถือว่าดีกว่าเมื่อก่อนผิดหูผิดตา ถ้าบริหารไปอีกสักสาม สี่เดือน คงจะดูดีไม่น้อย
“เออ แบบนี้ล่ะ แจ่ม” ธรให้กำลังใจเพื่อน
ปักษธร จัดแจง ปืนฉีดน้ำกระบอกโต ให้เพื่อน (ที่กำลังสนใจ ปืนลายคิตตี้อยู่) ทั้งสองออกเดินเข้าลุยสู่สมรภูมิ
ผู้คนนับหมื่นมารวมตัวกัน ณ ถนนสายเลื่องชื่อ ไม่น่าเชื่อว่าคนจะหลั่งไหลกันมามากขนาดนี้ ธรกำชับให้เพื่อนรัก เดินตามอย่าให้ห่าง ด้วยเหตุที่มัวแต่มองหนุ่มๆ ทำให้เขาต้องรออาทิตย์อยู่หลายครั้ง
“โอ้ย ทำไมมันเยอะแบบนี้” อาทิตย์ หันไปมองหนุ่มที่อยู่รายล้อมตัวอย่างละลานตา เขายิงน้ำไปใส่คนโน้นคนนี้อย่างสนุก
“โห ขาวว่ะ”(กรี๊ดดด ขาวมาก)
“หุ่นสุดยอด” (แอร๊ยยย หุ่นเร้า เป้าเริด)
“อย่าบีบแรงสิครับ” (อร้าย เอาแรงๆเลยค่ะ)
กว่าที่ อาทิตย์จะรู้ตัวอีกทีก็หาเพื่อนเขาไม่เจอเสียแล้ว เขาลองสุ่มเดินไปอีกระยะ ก็เห็นหลัง ธร ไกลๆ จึงรีบเบียดคนเข้าไปทีละน้อยๆ (โดยที่แอบจับโน่นจับนี้ เอากำไรเสียหน่อย…..วุ้ย คนนี้ใหญ่เกินตัว คริๆ)
“แก เราโดนประแป้งด้วย อะ”
อาทิตย์ สะกิดเรียกเพื่อนรัก หมายจะอวด รอยแป้ง รูปหัวใจที่หนุ่มเข้มบรรจงป้ายไว้ตรงแก้มซ้าย
แต่เพียง ปักษธรหันมาเพียงเท่านั้น
ภาพที่เห็นทำเอา อาทิตย์แทบจำคนข้างหน้าไม่ได้ รอยแป้ง ไม่สิ จะเรียกได้ว่าเขาถูกพอกไว้ด้วยแป้ง เหมือนกุ้งเทมปุระ ที่พร้อมจะลงทอดแล้วต่างหาก
แอร๊ยยยยย……แพ้อีกเเล้วค้าาา
-
อ่านได้หมดค่า สนุกทุกมุมมอง
แต่ชอบมุมซันนี่เล่าเองที่สุด 55+
-
อ่านแล้วขำซัีนนี่มากเลย เอาใจช่วยซันนี่สักหน่อย
-
พี่ซันๆๆ สู้ๆๆ o13 :z2:
-
i-love-you
nongrak
ช่วยโหวตหน่อยนะเจ้า ว่า ชอบอ่านเเบบไหน ตามใจคนอ่านเจ้า
-
:impress2:
:-[
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
-
:m20: :m20: ฮาตอนจบอีกแล้ว ชอบแบบที่เป็นเล่าผ่านมุมมองอาทิตย์มากกว่าค่ะ
-
ตลกที่เปิดประตูซะแตกหมด “ว้าย…..ฮี๋แหก” เนียนขนาดไหน ถ้าตกใจก็หลุดละนะ 5555
ปฏิบัติการแอ๊บครั้งนี้จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน ตามลุ้นครับ
-
:m20:อ่านกี่ทีก็ฮา ชอบแบบทีซันนี่เล่าเองมากกว่าอ่ะ
ถ้าซันนี่เล่า เราอ่านแล้วเหมือนยืนฮาอยู่ในเหตุการณ์เลย
-
มุมไหนก็อ่านได้ค่า
เรื่องสนุกอ่านได้ทุกมุมค่า ^^
-
สู้ๆนะคะ รออ่านค่ะ :L2:
-
เค้าว่า ซันนี่กับธร ต้องได้กันเองแน่ๆ
ฮ่าๆๆๆ
-
ทักทายค่ะ คิดถึงทุกคนเลย ที่มาช้าไม่ใช่เพราะอะไรนะคะ
มัวเเต่ไปเศร้ากับนายลอยคนซื่อจนไม่เป็นอันกินอันนอน เศร้าค่ะ ซิกๆ
เเต่ก็นะ เอาความเศร้าที่มี มาระบายลงบทนี้เลยละกัน
ดังนั้น บทนี้ ไม่ฮานะคะ คริๆ
ปล. กลับมาเล่าโดยให้ซันนี่เป็นคนเล่าเเล้วเจ้า ตามโหวต
บทที่ 6 คนแรก
แอร๊ยยยยยย
ไม่น่ามาเดินเที่ยวกับนังธรเลยค่ะ ดูซิ สูบหนุ่มๆไปซะคนเดียวเลย ปล่อยให้ตกมาถึงท้องชั้นบ้างสิยะ ตัวเริ่มแห้งแล้ว แต่นังธรตัวยังโชกไปด้วยน้ำ(ของผู้ชาย) และแป้งเต็มหัวเต็มหน้า โอ้ย ผู้ชายสมัยนี้ ไม่ได้กินวิตามินเอหรือไงยะ ของดีๆ ทำมองไม่เห็น ตาถั่วเอ๊ย!
“น่ารักจังเลยครับ” นั่นๆ หนุ่มน้อย เข้ามาฉีดน้ำใส่นังธรอีกแล้ว กรี๊ดดด สนใจชั้นหน่อยสิยะ
“อะ แฮ่ม” ฉันกระแอมเสียงดังนิดนึง (ย้ำว่านิดเดียว) ได้ผล หนุ่มน้อยหน้ามน หันมาสนใจแล้วค่า
“เพื่อนพี่เป็นปลาตากแห้งแล้วนะครับ ฮ่าๆๆ” ว่าแล้วเด็กน้อยก็หัวเราะเสียงดัง พร้อมกับฉีดน้ำมาใส่ฉัน 2 ปรี๊ด
แอร๊ยยยยย
มันหลอกด่าฉันหรือเปล่าคะ……เอาเถอะ คนดีอย่างฉัน สวยทั้งกาย ใจเยี่ยงนางฟ้า ไม่ถือสาเด็กหรอกค่ะ
“คิกๆ”
แต่ไม่อภัยไอ้เพื่อนตัวดีที่หัวเราะอยู่ข้างๆนี่ล่ะค้า…….มึงตาย ย้ากกกกกก
และแล้วก็เป็นฉากสงครางยิงน้ำกัน ฉันแนบปีนขึ้นท่ายิง (แอร๊ย….ไม่เคยเรียน รด. นะคะ จำมาจากในหนังค่า) เล็งแล้วลั่นไก
“โอ้ย……เล่นแรงนะแก ได้เลย เจอกัน” นังธรลูบเอาน้ำที่ฉันฉีดไปโดนใบหน้าที่เต็มไปด้วยแป้ง ทำให้มันละลายลงไหลเข้าตา คงแสบมิใช่น้อย……สมน้ำหน้า
“เฮ้ย”
ว้าย จะอะไรอีกล่ะคะ ก็นังธรน่ะสิ เล่นยิงมาตรงหัวนม ชั้นพอดี (อิจฉาล่ะสิยะ) ……เอ่อ มันเจ็บนะยะ
ชั้นหลบฉากเข้ากับกลุ่มนักท่องเที่ยวต่างชาติหัวทองตัวใหญ่ เหมาะเป็นที่กำบังนักแล นังธรตามมาไม่หยุด แต่มีรึ จะทันเจ้าแม่แชมป์ 10 สมัย วิ่งไล่จับ
เราวิ่งไล่กันอย่างสนุก และทุลักทุเล บางครั้งก็ได้ยินเสียงกร่นด่าจากบางคนที่บังเอิญ ฉันไปเหยียบเท้าเขาเข้า (แต่ชั้นขอโทษทุกครั้งนะยะ มารยาทดีค่ะ สมเป็นกุลสตรีไทย)
นานๆที ได้ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้มันก็ดีเหมือนกันนะคะ รู้สึกโลกนี้กลับมาสดใสอีกครั้ง เหมือนกลับไปใส่กระโปรงน้ำเงิน ไว้ผมเปียสองข้างมัดด้วยริบบิ้นสีน้ำเงิน หิ้วกระเป๋า ไปโรงเรียน โอ้ย ไหนจะต้องเดินผ่านพวกรุ่นพี่ผู้ชายที่ชอบแซวอีก
ผ่านทีไรเป็นต้องรีบเดินหนีด้วยความเขิล เลยล่ะค้า
“จะรีบไปไหนจ๊ะ คนสวย…..ฮิ้ว”
“ฮู้ววว……วันนี้นมใหญ่ขึ้นนะน้อง”
“กูว่ามันไม่เท่ากันด้วยนะเฮ้ย”
“ที่สำคัญ…..แม่งผู้หญิงมีขนหน้าแข้งว่ะ…..แนวโครต ฮ่าๆๆๆๆ”
“เหี้ย มึงไปว่าน้องเค้า…..น้องเขาใส่ถุงน่องแบบมีเฟอร์โว้ย”
เห็นมั้ยคะ ว่าฉันเป็นที่นิยมขนาดไหน ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ไม่มีคนกล้ามาจีบฉันสักที สงสัยว่าที่ผ่านมาชั้นคงทำตัวสูงเกินไป เฮ้อ……..เป็นหญิงสูงศักดิ์มันน่าช้ำใจแบบนี้นี่เอง
…………………………………………………………………………………………………………….
มัวแต่คิดย้อนอดีตไปนาน รู้ตัวอีกที(โดนอีเด็กเปรต ฉีดน้ำเข้าหน้าเต็มๆ) ก็ไม่เห็นนังธรเสียแล้ว ฉันลองเดินย้อนกลับไป แต่ก็ยากที่จะฝ่าฝูงชนที่เดินสวนมาได้ จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอ ฉันลองกดโทรศัพท์ไปหา แต่กลับไม่มีคนรับสาย สงสัยนังธรคงไม่เอาโทรศัพท์มาอีกตามเคย (มันบอกว่าเอามากลัวเสียค่ะ)
เอาเถอะ ไม่ว่ายังไงเราก็ตกลงกันอยู่แล้วหากคลาดกันก็กลับไปเจอกันที่ห้องนังธรนั่นล่ะ
ฉันเดินเล่นน้ำต่ออีกสักพักจนเหนื่อย จึงพาร่างกายเดินเข้าสู่ร้านสะดวกซื้อรายใหญ่ ขอเติมน้ำตาลให้เลือดหน่อยละกันนะคะ อุ้ย……ร้านนี้จอยค่ะ พนักงานขาย เริด ได้อีก ฮู้ย พ่อชินจัง คิ้วนี่จะดกไปไหนคะ แอบใช้ดินสอเขียนคิ้วมาล่ะสิ แล้วไอ้เคราที่คางนั่นอะ โดนไซร้เข้าไปจะจั๊กจี๊น่าดูชม
แอร๊ยยยย อยากจะเดินเข้าไปซื้อขนมจีบนัก
ไม่ไหวแล้วค่ะ รีบหยิบของโดยด่วน ขอแอบจับมือหน่อยเหอะ ชั้นรีบหยิบเครื่องดื่มที่ต้องการ รี่ตรงไปวางไว้
“หญิง แกคิดเงินหน่อย” แอร๊ยยยย สุดหล่อของช้านนนนนนนนนนนนนน จะไปไหนคะ
ฉันออกมาหาที่นั่งดื่มน้ำให้ชื่นใจ สายตาก็สอดส่องดูผู้คนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน หนุ่มสาวผลัดกันละเลงแป้งไปมา รดน้ำสาดกันพาชุ่มฉ่ำ เสียงเพลงจากลำโพง ปล่อยจังหวะชวนให้เคลื่นไหวไปตามจังหวะ บรรดาเพื่อนสาวที่ออกลีลาเต้นอย่างเต็มที่เมื่อได้ยินเพลงที่ถูกใจ
อยากเต้นบ้างจัง
นับเป็นเวลาเกือบ 3 เดือนแล้วที่ฉันเองไม่ได้เต้น ไม่ว่าจะตอนไปเที่ยว หรือแม้กระทั่ง คลาสเต้นที่ฟิตเนส ท่านอาจารย์คีน่าก็ไม่อนุญาติให้เข้าร่วม
ถ้าถามว่าเหนื่อยมั้ย กับการต้องทำแบบนี้
ชั้นบอกเลยว่ามาก……มากเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ
แต่ความเหงา กับการไม่มีใครมันมีมากกว่า…….ฉันต้องการใครสักคน
“พี่ๆ เพื่อนพี่ไปไหนแล้ว” เสียงเด็กหนุ่ม ดึงเอาฉันกลับมามองคนที่มานั่งอยู่ข้างๆ
อ๋อ นังเด็กที่ว่าชั้นเป็นปลาตากแห้งนี่เอง
“ไม่รู้ครับ……พวกพี่หลงกันน่ะ” ฉันกัดฟันตอบ……แอร๊ยยยย อะไรก็นังธร ชั้นคิดผิดจริงๆที่เป็นเพื่อนมัน
“อะ….พี่” อยู่ๆเด็กเปรตนั่นก็ยื่นเบียร์กระป๋องมาให้เฉย
ฉันยกขึ้นจิบเล็กน้อยตามมารญาติ แล้วคืนให้
“เอาอีกดิพี่ กระป๋องนี้ผมเลี้ยงเอง” เจ้าเด็กน้อยว่า พลางเปิดเบียร์อีกกระป๋องขึ้นมาชนกับฉัน
แอร๊ยยยยย ทำไมไม่เอาอันใหม่ให้ฉันยะ ดูซิเหลือครึ่งกระป๋องเอง
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดกินเบียร์” ฉันจวกเข้าให้ดอกหนึ่ง โทษฐานที่ว่าชั้นเป็นปลาตากแห้ง ชิ(ที่จริงอยากด่าว่า อีดอก เสียมากกว่า แต่กลัวจะเกินหญิงไป)
“โห พี่ ผมอายุ 20 แล้วนะครับ…..นะ ทำหน้าไม่เชื่ออีก อะๆ นี่ๆ ดูเลยบัตรประชาชน” เจ้าเด็กโข่งยัดเยียดบัตรประชาชนให้ฉันดู อืม อายุ 20 แล้วจริงๆด้วย ชื่อก็เก๋ นาย รังสรรค์ แอร๊ยยย นามสกุลน่าใช้ สูงประมาณ 170 กว่าๆ เกิดวันที่…..
“พอเลยพี่ โห เล่นเก็บข้อมูลผมฝ่ายเดียวเสียเปรียบดิ เอาของพี่มาดูเลย” มันฉกบัตรของมันคืน ว้าย ชั้นยังอ่านไม่จบเลย
“ไม่ให้”
“โห พี่ได้กำไรนี่นา พี่รู้ชื่อผมแล้ว แต่ผมยังไม่รู้ชื่อพี่เลย”
“อาทิตย์” แหม ตอนแรกก็กะไม่ตอบหรอกค่ะ แต่ใครจะทนไหมน้า มีเด็กวัยขบเผาะ นั่นทำตาปริบๆ จิบเบียร์ด้วยกันแบบนี้
เรานั่งจิบเบียร์พลาง คุยกันเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งเบียร์กระป๋องที่ 2 หมดลง
“พี่ผมขอเบอร์โทรได้มั้ย”
ฉันหันไปถามอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู ไอ้เด็กนี่ขอเบอร์โทรงั้นหรอ
แอร๊ยยยยยย……..เสร็จชั้นล่ะ
“08…….”
อ๊ะ เดี๋ยวก่อน รู้สึกว่าเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วนี่นา ขอเวลาคิดก่อน
ติ๊ก
ติ๊ก
ติ๊ก
แอร๊ยยยยยยย
ที่แท้ก็อยากได้เบอร์นังธรสินะ ทำมาเป็นตีสนิทเรา
ชิ
“อยากได้เบอร์เพื่อนพี่หรอ”
.
.
.
.
“เปล่า เอาเบอร์ของพี่ดิ”
แอร๊ยยยยยย………อยากร้องคำนี้ดังๆเลยค้า
จะได้เปลี่ยนนามสกุลเเล้วค้า
-
อรั้ยยย รออ่านตอนต่อ เด็กนั่นมามุขไหนนนน (ไม่ได้ให้กำลังใจซันนี่เลย 55+)
บวกๆ ค๊า
-
แอร๊ยยยยยย………ดีใจด้วยนะคะซันนี่!!!!!!!! o18
-
โดนเปิดซิงแล้ว มีคนมาขอเบอร์ด้วย 555
-
ขายออกซักที :m20: :m20: :m20:
-
กรี๊ดดด ทำไมยะ คนอย่างชั้นจะมีคนมาจีบ มันเเปลกนักหรือไง
วันนี้ขอตัวไม่ลงอัพต่อนะคะ ขอตัวไปเที่ยวดูหนังกับน้องบ่าวก่อนละกัน คริๆ
อย่าอิจฉาค่ะ อย่าอิจฉา
ปล. บทพิเศษอีกเเล้วนะคะ หวังว่าคงชอบกันเน่อ
บทที่ B พบกันอีกครัง
ปักษรหันมองไปรอบตัว เพื่อนคนสนิทที่เคยวิ่งไล่กันอยู่เมื่อ2-3 นาทีที่ผ่านมา กลับหายตัวไปเสียดื้อๆ เขาลองเดินย้อนกลับไปอีกสักเล็กน้อย พร้อมกับสายตาที่สาดส่องไปทั่ว แต่ก็เหมือนจะเป็นการงมเข็มในทะเล คลื่นประชากรมหาสารต่างหลั่งไหลเข้ามาร่วมสนุก สายน้ำที่ต่างกระหน่ำสาดไปมา รวมถึงแป้งที่พอกหนาขึ้นบนใบหน้าของเขาขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาเองก็ต้องยอมแพ้เสีย
‘น่าจะเอาโทรศัพท์มาด้วย’
ปักษธรนึกเสียดายที่ไม่ได้พกเอาโทรศัพท์ไปด้วย เขาเดินเล่นน้ำไปอีกสักพัก (ความจริงเดินให้เขาประแป้งต่างหาก) ชายหนุ่มเดินหาร้านค้าข้างทางหวังหาเครื่องดื่มเพื่อดับกระหาย ความรู้สึกอยากสนุกนั้นค่อยๆลดลงไป
สงสัยคงต้องกลับไปรอที่ห้อง
เมื่ออยู่เพียงลำพัง ความเงียบกลับเข้ามาในใจอีกครั้ง ปกติปักษธรเองก็เป็นคนค่อนข้างเงียบ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขาดูเข้าถึงยาก และมีเพื่อนเพียงไม่กี่คน หนึ่งในนั้นก็คือ อาทิตย์ คนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก อาทิตย์กับเขา แตกต่างกันเป็นอย่างมาก ไม่ว่าใครก็ต่างไม่อยากจะเชื่อว่าทั้งสองจะสามารถเป็นเพื่อนกันด้ยาวนานถึงเพียงนี้
คนหนึ่ง เยือกเย็น เงียบเชียบ ราวกับดวงจันทร์ที่ฉายแสงเพียงโดดเดี่ยวบนราตรีที่ไร้ดาว
อีกคน สดใส ร่าเริง เต็มไปด้วยพลังงาน เฉกเช่นดวงตะวันอันอบอุ่น
ดวงอาทิตย์ที่คอยเติมเต็ม แต่งแต้มสีสันให้กับโลกใบนี้
“แกแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้”
“ใช่ดิแก ทำไมอะ”
“เพราะเราไม่มั่นใจกับความรัก แบบนี้น่ะสิ”
เขานั่งทวนคำพูดของเขากับเพื่อนสนิทครั้งเมื่อสามเดือนที่แล้ว เวลาที่เพื่อนสาวอยากที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เลือกที่จะเสียความเป็นตัวเองไป
“แต่……”
“น่านังธร ฉันไม่เป็นไรหรอก เชื่อดิ”
“………..ก็ได้ ถ้าแกเลือกแบบนั้น”
ทำไมกันนะ ทำไมดวงอาทิย์ดวงนี้ถึงเลือกหนทางที่จะหรี่แสงตนเอง……….อยากกลายเป็นดวงดาวที่หนาวเหน็บเหมือนเขาหรือยังไง
ถ้าเลือกเอง…..ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา………เช่นเดียวกับตัวเขาเอง
ปักษธรจ่ายเงินให้พนักงานชายหนุ่มพนักงานร้านสะดวกซื้อ เขามองเห็นประกายตาวิบวับในตัวชายหนุ่ม เขารีบรับเงินทอนแล้วออกไป แต่ก็ไม่วายโดยรั้งตัวไว้
“ไม่เติมเงินมือถือหน่อยหรอครับ” พนักงานชายหนุ่มร้องทักไว้ รอยยิ้มที่แทบจะปิดความคิดไว้ไม่มิดแสดงออกมาอย่างล้นปรี่ เด็กน้อยเฝ้าคิดเพียงหมายได้หมายเลขโทรศัพท์จากคนๆนี้เท่านั้น
ปักษธรถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน รายที่ 30 แล้วของเดือนนี้
“ผมใช้แบบรายเดือนครับ”
เขาเดินออกมาโดยไม่ได้สนใจคนที่ทำหน้าผิดหวัง เขาเดินหลีกผู้คนมากมายหาที่นั่งสงบๆพัก ไม่นานนักเขาก็เจอม้านั่งเล็กๆ ที่พอจะหย่อนก้นลงได้ ขวดน้ำขวดน้อยถูกมือทั้งสองปิดไปมาหมายเปิดฝาเพื่อดื่มกิน แต่ถึงกระนั้นกลับโชคร้าย เมื่อพลาสติกที่ปากขวดกลับไม่ยอมแยกออกจากกัน เขาทั้งบิด ทั้งใช้ผ้าครอบไว้ที่ฝาเพื่อทุ่นแรง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
‘แบบนี้ทุกทีเลย’
ชายหนุ่มนึกหงุดหงิดตัวเองที่ต้องหวนนึกถึงเรื่องที่ไม่อยากคิดถึงในอดีต
“มา….ผมช่วย”
เสียงทุ้มดังขึ้น ยังไม่ทันที่ปักษธรจะทันรับรู้การมาถึง ชายตัวใหญ่ก็ดึงขวดน้ำไปจากเขา และเพียงบิดมือครั้งเดียวฝาน้ำก็หลุดออกมาอย่างง่ายดาย
“นี่ครับ” เขาถือโอกาสนั่งลงข้างๆพร้อมกับคืนขวดน้ำให้เจ้าของ
“นาย…..” ปักษธร มองอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเจอเขาคนนี้
“เอ้า เรียกอยู่ได้ นี่ครับน้ำ” ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดดำ ยิ้มให้อีกครั้งเมื่อเห็นปักษธร ทำหน้างอใส่
“ใครขอให้เปิด”
“อ้าว ก็เห็นบิดไปบิดมาอยู่ตั้งนาน นึกว่า”
ปักษธรกัดฟันกรอด……หนอยแอบมองมานานแล้วสิ
“ไม่ได้จะเปิด แค่ออกกำลัง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”
“โห…..วันนี้ไม่แอ๊บสาวหรือครับ น้องธอร่า” ชายหนุ่มหยอกเย้าอย่างสนุกปาก เมื่อเห็นคนข้างๆ ลืมที่จะทำเป็นสาวแตกใส่เหมือนครั้งที่แล้ว
ปักษธร อยากจะทุบหัวตัวเองนักที่ลืมจุดนี้ไป ใครจะนึกล่ะว่าจะเจอคนที่ช่วยเก็บของให้ ในที่แบบนี้ แล้วยังท่าทีที่แสดงออกมา ไหนจะรอยยิ้มยั่ว ไหนจะประกายในตาวิบวับ นั่นอีก
เห็นแล้วชวนให้หงุดหงิด
เขาคว้าขวดน้ำมาแล้วรีบลุกขึ้น
“อ้าวจะรีบไปไหนล่ะครับ” คนตัวใหญ่ไม่รอช้า เมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าเดินไปโดยไม่สนใจคำทักท้วงของตน
ปักษธรต้องพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่สนใจ ทั้งไอ้คำพูดที่กวนใจ หรือจะไอ้ปืนฉีดน้ำที่ปล่อยน้ำมาโดนหลังเขาเป็นระยะ เขาเดินเลี่ยงโซนเล่นน้ำจวนเจียนจะถึงถนนใหญ่
“อ้าวจะกลับแล้วหรอครับ”
ปักษธรไม่สนใจ ยืนรอรถเมย์สายที่ต้องการ แต่ก็เหมือนโดนฟ้าแกล้ง ผ่านไปนานแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววรถสายที่ต้องขึ้น
“จะรีบไปไหนครับ หาอะไรกินกับผมก่อนมั้ย”
ปักษธรนึกแหวะในใจ ถึงคำพูดที่ใช้ เขาเบื่อคำพูดเหล่านี้……….คำพูดที่หวานราวน้ำผึ้ง
แต่กลับทำร้ายจิตใจเสียมากมาย
“โห…..คนอุตส่าห์เก็บของไปคืนให้……เลี้ยงข้าวสักมื้อก็ไม่ได้น้อ” ชายหนุ่มทำเสียงตัดพ้อ พลางสังเกตคนที่ยืนเยื้องไปข้างหน้า เขาแอบเห็นว่าร่างนั้นสั่นเทาเล็กน้อย
“พี่ว่ามั้ยครับ” เมื่อเห็นว่าคนข้างหน้ายังเงียบ จึงเอาคุณป้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเข้าเป็นตัวช่วย
“ไอ้เราก็หวังดี ตามเอาของไปคืนให้เจ้าของที่ลืมไว้……อย่างน้อยก็น่าจะเลี้ยงข้าวตอบแทนเนอะพี่”
คุณป้าข้างตัวก็บ้าจี้เออออไปกับชายคนนั้น ไม่ทราบด้วยว่าเพราะหน้าตาที่ดีเสียจนคนบริเวณนั้นมองกันเป็นตาเดียว หรือเพราะ ที่ชายคนนั้นเรียก พี่ กันแน่
“โอ้ย หิวข้าวจังเลย”
สำหรับปักษธรแล้วเสียนั้นฟังดู ‘ตอแหล’ เป็นที่สุด (ถ้านังอาทิตย์คงจะว่าอย่างนั้น)
“แค่ข้าวใช่มั้ย”
ปักษธร หันไปตอบอย่างหมดความอดทน กับชายร่างใหญ่ ที่ตัวใหญ่เสียเปล่าแต่ทำตัวไม่สมตัว ทั้งๆที่อายุอานามก็น่าจะ 30 กว่าแล้วแท้ๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขายังดูแลสุขภาพตนเองได้เป็นอย่างดี กล้ามเนื้อแม้ไม่ได้ชัดเจนนัก แต่ก็ไม่ได้ปล่อยตัวให้อวบอ้วน หน้าแกหนานั้นดูแกร่ง ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา ชวนให้หลง
ถ้านังอาทิตย์เห็นต้องน้ำลายหกแน่ๆ
เขารีบเดินหาร้านข้าวที่ยังเปิดอยู่ แต่ไอ้คนที่บ่นหิวเมื่อตะกี้ กลับเดินอ้อยอิ่ง เล่นน้ำไปเสีย ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น กว่าจะมาถึงร้านก็กินเวลานานเป็น10 นาที
“จะเอาไรก็สั่ง” เขาบอกห้วนๆพร้อมนั่งลงที่โต๊ะว่าง
“งั้นไม่เกรงใจนะครับ เอา…….” ชายหนุ่มจัดแจงสั่งอาหารเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะหันมายิ้มให้คนที่นั่งอีกฝั่ง
“ยิ้มหน่อยสิครับ วันสงกรานต์ทั้งที”
ปักษธรไม่ตอบอะไร นี่คงยังไม่รู้ตัวสินะว่าคุณนั่นล่ะที่ทำให้หงุดหงิด
หงุดหงิดที่เหมือน คนนั้น มากเกินไป
จนกระทั่งอาหารลำเลียงมาวางบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย ปักษธร รีบตรงรี่ไปชำระค่าใช้จ่ายโดยไม่ทันฟังคำค้านของอีกคน แล้วออกวิ่งไปสู่ถนนใหญ่ทันที ทิ้งให้คนตัวใหญ่นั่งโดดเดี่ยวอยู่ลำพัง
เขายิ้มกริ่ม บรรจงตักอาหารเข้าปากทีละอย่าง
จะหนีได้อีกกี่น้ำ คุณ ปักษธร
เริ่มพบ.......จบจาก
-
โฮะๆๆๆ มีรัยกันหน๊า 2 คนนี้ เหอะๆๆๆ
ว่าแต่ ไรเตอร์ มี ภาพ อิมเมจ ไหม อ่า คร๊ อยากเห็น อ่ะ
ขอขอบคุณ มากๆๆ นะคร๊ สำหรับ นิยายๆๆ ดีๆๆ เรื่องนี้
-
เล่นน้ำวันเดียวได้หนุ่มกันทั้งคุ่เลยนะ
-
ใครจีบธรอ่ะ รออ่านนะคะ
-
:z1: :jul3: ฮาได้ทุกตอนสิน่า
-
เป็นกำลังใจในการตามหาใครสักคนของซันนี่
ส่วนปักษธร คงมีบาดแผลในใจถึงได้ปิดกั้นตัวเองแบบนี้
-
คิดถึงซันนี่ อยากอ่านอีกค่า
-
:z2:เข้ามารอซันนี่กับธร
-
ฮาตั้งกะต้นเรื่องยันตอนล่าสุด :laugh:
-
ขอโทษทุกคนด้วยเน่อเจ้า ที่หายไปนาน มาก ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น มีเเต่เเก้ผ้านะคะ คริๆ
บทที่ 7 สอนหนูหน่อย…..หนูไม่เค้ย….ไม่เคย
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะพี่”
เสียงใสกรอกสายมาทางโทรศัพท์ เล่นเอาฉันเคลิ้มจนตอบตกลงไป ทั้งๆที่ไม่ได้สนใจรายละเอียดอะไรมากมายนัก จะปฏิเสธให้โง่หรือไงยะ ถึงพรุ่งนี้มีงานฉันก็จะลา ลาไม่ได้ ก็ลาออกมันเลย
แหม โอกาสแบบนี้หาได้ง่ายๆที่ไหลล่ะคะ แฟนนะคะ ไม่ได้หาได้ง่ายๆ ตามเซเว่น
อ๊ะๆ พวกหล่อนอ่านไม่ผิดหรอกค่ะ(ชั้นทำตัวใหญ่ให้ขนาดนั้น) แฟน นั่นล่ะถูกแล้ว ว้าย อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ รู้ค่ะว่าอิจฉา โถๆๆๆๆ ก็คนมันสวยอะค่ะ มันช่วยไม่ได้นะคะที่น้องเขามาขอเบอร์ฉันเอง ตอนแรกก็กะจะไม่ให้นะคะ แต่ก็น้องเขาอีกนั่นล่ะ ตามตื้อเอาจนได้ เฮ้อ ไอ้เรามันก็เห็นเด็กอ้อนเป็นไม่ได้ ก็เป็นนางงามนี่คะ ก็ต้องรักเด็กเป็นธรรมดา
หลังจากที่สุดที่รักวางสายไป ฉันก็ได้เวลาเลือกเสื้อผ้า เตรียมพร้อมในวันพรุ่งนี้ ถือได้ว่าเป็นเดทแรกเลยก็ว่าได้ เพราะตั้งแต่น้องเขาได้เบอร์ไป ก็แค่โทรคุยกันตลอดเลย สงสัยน้องเขาจะเขิลเวลาเจอหน้า คริๆ
เสื้อยืดสีพื้นเรียบๆ กางเกงยีนขากระบอกเล็ก รองเท้าคอนเวิส เข้าชุด ตุ้มหูที่ไม่มีเพชร โอเค แค่นี้ก็คงพอ จะว่าไปตั้งแต่เริ่มแอ๊บมานี่ รู้สึกว่าใช้เวลาในการแต่งตัวน้อยลงมาก เกือบครึ่งชั่วโมงเลยก็ว่าได้ คิดไปคิดมา ก็ดีไปอีกอย่าง อย่างน้อยก็ไปทำงานไม่สายละกัน
ว้าย จะเที่ยงคืนละหรอ รีบทาครีม แล้วนอน ว้ายยยยย ไม่ได้ลืมของสำคัญ เห็นว่าของเขาดีนะนี่
นี่ไง “ดื่มวีต้าร์ แล้วนอนซะ” คริๆ ฉันกระดกเครื่องดื่มบำรุงทีเดียวหมดขวด ถึงรสจะไม่ถูกใจนักแต่ก็ช่างมัน เอาให้บริ๊ง เป็นพอ ฮู้ยยยย ตื่นเต้นจัง พรุ่งนี้จะทำอะไรกันบ้างนะ
เอ นั่นสิ…….ทำอะไร……..แล้วยังไงล่ะ
ว้าย…….ทำไงดี
เอาเข้าจริงๆ ฉันยังไม่รู้เลยว่าไอ้ที่ไป เดท นี่มีต้องทำยังไงเคยเห็นในละครอยู่ ก็มีกินข้าวกัน ที่พระเอกต้องตักข้าวมาให้นางเอก แล้วนางเอกก็จบปากจีบคอ ขอบคุณแล้วตักกินทีละน้อยๆ แล้วห้ามกินหมดจานอีกต่างหาก แต่อ๊ะ เดท แบบผู้ชายกับผู้ชาย มันจะเหมือนกันมั้ยอะ
ว้าย…..แล้วถ้าน้องเขาชวนดูหนัง จะดูเรื่องอะไรดีคะ……ต้องจับมือกันในโรงหนังหรือเปล่า หรือต้องเอาหัวซบไหล่
โอ้ย…..ทำไงดีๆๆๆๆ
อ๊ะ จริงสิ มีผู้เชี่ยวชาญอยู่นี่
ไม่รอช้า ฉันรีบคว้าโทรศัพท์กดสายออกทันที
“นังอาทิตย์ รู้ไหมว่ามันกี่โมงแล้ว” ปลายสายส่งเสียงไม่พอใจกลับมา
แหม ก็แค่เที่ยงคืนกว่าๆ เอง
“อย่ามานังธร ชั้นรู้หล่อนยังไม่นอน”
“เออ มีไรว่ามา”
ฉันเล่ารายละเอียดให้เพื่อนสาวฟังอย่างย่อๆ
“ก็ไม่ต้องทำอะไร ก็ทำตามปกติของแกไปนั่นล่ะ” เพื่อนสาวขาแนะนำได้ดีมากค่ะ
“ค่ะ นังธร แกก็รู้ว่าปกติของฉันมันเป็นยังไง ลองปกติดูสิ ตลาดวายผู้ชายหายหมด”
“เออ ลืมไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“งั้นแกอ่านในเวปเอาละกัน คงได้คำตอบดีกว่า เข้าเวปนี้นะ …………” นังธรบอกชื่อเวปให้ฉันทีละตัวเพื่อให้มั่นใจว่าถูกต้องทุกตัวอักษร จะได้ไม่เข้าผิดเวปอีก
แหม ก็ ตอนเรียนอยู่น่ะสิคะ ฉันกับนังธรไปนั่งเล่นกันที่หอสมุด บังเอิญ ฉันเกิดอยาก อัพเดต ข่าวบันเทิงเสียหน่อย เลยถามเวป จากนังธร
“เวป teenee ไง”
แต่กรรมเวรของคนสวย ด้วยความเก่งภาษาอังกฤษ ดั้นสะกดเป็น teene เสียน่ะสิ เฮ้อ งานนี้เลยโดนเจ้าหน้าที่ห้องสมุดด่าเสียจนหูแฉะเลย แต่ก็ไม่เท่าไรหรอก เสียดายก็แต่พวกผู้ชายที่เห็นจะเข้าใจผิดซะน่ะสิ คิดว่าฉันชอบผู้หญิง ไม่นะแอร๊ยยย
“มันเป็นเวปอะไรน่ะแก”
“เวปนิยาย…..เฮ้อ แกนี่ เคยเข้าเวปอะไรมั่งมั้ยนอกจากเวปปาล์มน่ะ” นังธรบ่นใส่ ก่อนจะตัดสายทิ้งไป
ฉันไม่รอช้า รีบเข้าเวปทันใด ว้าย…..ทำไมมันเยอะแบบนี้ล่ะ แล้วฉันจะอ่านเรื่องอะไรดี
อืม……Sin…..เรื่องนี้ ติดเกาะ……ไม่เกี่ยวกัน เอาไว้ก่อน……แต่ อุ๊ย…..อยากรู้ตอนต่อไป……ว้าย พระเอกเริดมากค้า อยากได้ๆ……..ต่อๆ….. ว้ายเลว……แอร๊ยยย ไอ่โง่……. โอ้ย จะบ้าตาย…….ทำไมไม่บอกไปเลย กรี๊ดดดด
แอร๊ยยยยยย
จบแล้วๆ……..โอ้ย ดีใจ กว่าจะจบทำเอาน้ำตาไหลไปหลายรอบเลยนะนี่ ดูซิ ครีมที่ทาไว้ลอกหมด ไม่เป็นไรทาใหม่ก็ได้ ว้าย ตี 4 ตั้งแต่เมื่อไร ตายๆ น้องเขานัดไว้ 9 โมง นอนน้อยแบบนี้ ตาต้องดำแน่เลย กรี๊ดดด แตงกวาอยู่ไหน มาปะตาด่วน
นอนๆๆๆๆๆ รีบนอน
หวังว่าฉันคงไม่ได้ลืมอะไรนะ
“พี่ ไม่อร่อยหรอครับ” เด็กน้อย ที่นั่งตรงข้ามจ้องมาหาฉัน ไอ้กับข้าวน่ะก็อร่อย แค่รู้สึกไม่สบายท้องเท่านั้น
“อืม พี่ไม่ค่อยหิวน่ะ” ฉันยิ้มตอบ
“โห กินน้อยแบบนี้มิน่า ตัวเล็ก เอ้า นี่กินเลยพี่” เด็กน้อยตักของมาใส่จานให้อีกสองสามอย่าง แอร๊ยยย ดีใจเว่อ
น่ารักแบบนี้ ซันนี่ สู้ตายค่า
การเดทครั้งแรก ก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด เท่าที่ดู ก็เหมือนคู่ชายหญิงนั่นล่ะ เพียงแต่ฉันต้องไม่แสดงออกเท่ากับบรรดานางเองทั้งหลาย ฟู่ ยังดีนะที่อ่าน นิยายมาได้ 1 เรื่อง ถึงแม้จะไม่ตรงนัก แต่ก็พอได้แนวมา กลับไปต้องหาอ่านอีกสัก สองสามเรื่อง อืม……..ต้องไปเม้นขอบคุณเจ้าของนิยายด้วยสิเนอะ คริๆ
แล้วที่เด็ดกว่านั้น ตอนค่ำ คุณน้องสุดเท่ห์ ยังโชว์แมนมาส่งชั้นถึงหอเลยค้า
“ไม่ชวนผมขึ้นไปกินน้ำสักหน่อยหรอพี่” เด็กน้อยทำตาอ้อน โอ้ย ไม่อ้อนก็ยอมค้า
เราทั้งสองเดินขึ้นห้อง ไป ทันทีที่ฉันยื่นแก้วน้ำให้อีกคน เขากลับดึงตัวฉันเข้าไปเสียงั้น ทำเอาฉันเซล้มเข้ากระแทกตัวน้องเขาอย่างจัง
ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยค่า
ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรออก เรียวปากนุ่มของน้องก็กดทับเข้ากับปากชั้น
“ฮะ…….ขอเวลานอก”
ฉันผลักน้องชายออกไปเต็มแรง พร้อมกับวิ่งแจ้นออกไปที่ระเบียง กดโทรศัพท์ทันใด
โอ้ย ปิดเครื่องทำไมนะ นังธร
ลองอีกครังซิ
กรี๊ดดดด ปิดเครื่องจริงๆค่ะ
“พี่ ครับ ทำไรอยู่” ว้าย อย่าพึ่งเข้ามาสิ แอร๊ยยย อย่ากอดแบบนี้
กรี๊ดดด มือหรือปลาหมึกคะ ว้าย อย่าล้วงเข้าเสื้อสิ……..อื้ม
จูบเก่งจริงๆนะไอ้เด็กนี่
“อืม”
ว้าย เสื้อหายไปไหน มิน่าเย็นเชียว
“อ่า”
กรี๊ดดด กางเกงชั้นหลุดไปได้ไง
“อย่า…..”
อ้าว…..มานอนบนเตียงเมื่อไร
ฉันขืนตัวอีกครั้ง จนเด็กหนุ่ม มองอย่างสงสัย
“อย่าพึ่งเลยนะครับ” ฉันลองอ้อน
เจ้าเด็กยิ้มกริ่ม บรรจงลงลิ้นต่อ มือทั้งสองใช้กดร่างกายของฉันไว้ไม่ให้ดิ้น
“ผมรักพี่นะครับ……” เสียงนั้นกระซิบผ่านหูเบาๆ
แอร๊ยยยย…….ยอมแล้วค้า
“ผมขอนะ….ทนไม่ไหวแล้ว”
ขออะไร…….หะ หรือว่า
ยังไม่ทันที่จะปฏิเสธ เจ้าตัวดีรีบใส่ถุงยางแล้วกดลงมาอย่างเร็ว
แอร๊ยยยย เจ็บจังเลยค่า………พึ่งรู้ก็วันนี้ล่ะว่ามันเจ็บ…….ทั้งเจ็บ ทั้งกรี๊ด ไม่ได้แบบนี้ ยิ่งเจ็บคูณสอง
กรี๊ด……ไหงมันยาวจังคะ มันจะทะลุท้องชั้นมั้ย
โอ้ย จุก
“อย่าเกร็งสิครับ” เด็กหนุ่มบอกเสียงกระเส่า
ใช่……..เราต้องปล่อยตัวปล่อยใจ…….ปล่อยไปตามธรรมชาติ
“อืมมม…….สุดยอด”
ปล่อยตัว……ปล่อยใจ
โอเคความเจ็บเริ่มลดลง แต่มันมีความรู้สึกแปลกๆแทน…………มันต้องรู้สึกแบบนี้งั้นหรือ
ปล่อยตัว…..ปล่อยใจ
อ๊ะ ความรู้สึกมันมากขึ้นๆ จวนจะทนไม่ไหว
“หยุดก่อน……อ๊ะ…….ผะ…..ผม ไม่..ไม่ไหวแล้ว” ฉันเอามือดันหน้าท้องชายหนุ่มไว้ แต่เขาคงมันในอารมณ์เกินกว่าจะใส่ใจ ลงแรงกระแทกเข้าออกเน้นๆ เนื้อๆ เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น
ปล่อยกาย…….ปล่อยจิต
อ๊ะ…….. ไม่ไหวแล้ว ……ความรู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา
ปล่อยมันออกมา……..ปล่อยมันเป็นไป
“ออกแล้ว…..อ๊ะ”
แพร่ด
“เฮ้ย”
แอร๊ยยยย………ไม่น่ากิน วีต้า เลยค้า
-
เวรล่ะ!!!!!!!! เด็กน้อยมันจะหนีหน้าไปเลยมั้ยนั่น!!!!
โธ่~~~ น้องซันนี่ของพี่ ช่างมีกรรมซะจริงๆเลย ฮาาาาาาาาา
-
อิ๊บ อ๋าย
-
555555555555555
อ่านเรื่องอื่นเศร้าๆซึมๆ เจอซันนี่เข้าไปฮากร๊ากไปเลย
-
ว่าแล้ว 55+
สิ่งที่ืืลืมคือการเข้าห้องน้ำสินะ
กร๊ากก อึแตก :laugh: :m20:
-
กำลังดีใจที่คุณอาทิตย์ได้สามี(สักที) ทุกอย่างไปได้สวย จนกระทั่ง...ในตอนท้าย :oo1:
โอ้...วีต้าทำพิษ(อย่างแรง) !!!
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่ากินวีต้า ก่อนออกศึก(?) :m29:
-
สวัสดดีจ้า ทุกคน คิดถึงมากมาย เอาตอนใหม่มาสังเวย นะคะ คริๆ
บทที่ 8 ทางเดินแห่งรัก
“ทำไมไม่เข้าห้องน้ำซะก่อน” นังธรกล่าวตำหนิพลางส่ายหน้า
“แหม ใครจะคิดออกกัน ตอนนั้น จับหมับ จูบสะบัด ลูบขึ้นลง คงจะมีหัวคิดได้หรอก”
“เออ ควรคิดได้ตั้งแต่ จะชวนเขาขึ้นไปห้องแล้ว อย่า….อย่ามาทำแอ๊บหวาน ไม่รู้ทัน” นังธรว่าใส่ฉันเป็นชุด เอาซี่ ชั้นมันผิดตลอดล่ะย่ะ
“แล้วแกปิดเครื่องทำไมล่ะ ฉันก็โทรไปปรึกษา เสือกปิดเครื่อง”
“เอ่อ…..แบตหมด” นังธรทำท่าคิดสักพักก่อนตอบ แต่หาได้รอดพ้นสายตาเหยี่ยวสาวอย่างฉันไปได้
“บอกมาซะดีๆ” ฉันโน้มตัวเข้าไปใกล้เค้นเอาความจริงให้ได้ พาดหัวข่าวนี้ต้องแจ่มแน่ๆ ปกติ นังธรมันไม่เคยปิดโทรศัพท์ แม้แต่แบตหมดก็ไม่เคย คนรอบคอบอย่างมันมีหรอจะพลาด
“อ๊ะ ก็บอกว่าแบตหมด” ชิชะ ทำหลบตามองไปทางอื่น หลอกเด็กเถอะย่ะ
เรื่องที่ทำให้เพื่อนสาวเป็นแบบนี้ได้ มีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้นล่ะ คริๆ
“ใครมาจีบแกอีก”
“ก็ไอ้คนที่เก็บของฉันให้น่ะสิ………..เฮ้ย ไม่ใช่”
สายไปแล้วนังธรเอ๋ย ปล่อยไก่ออกมาตัวเบ้อเริ่ม ฉันรุกถามต่ออย่างนักข่าวมืออาชีพ
“ว้าย ใครอะ ชื่ออะไร หล่อไหม อายุเท่าไร ใหญ่มั้ย ลีลาเป็นไง หล่อ ตี๋ หรือ คม เข้ม สูงปะ รวยไหม”
“พอๆ นังอาทิตย์ ฉันไม่รู้จักนายบ้านั่นสักหน่อย …….ใช่ แม้แต่ชื่อ” นังธรตอบอย่างหงุดหงิด
“แต่ก็แปลกที่ รู้เบอร์ และชื่อของกูได้”
ต้าย สงสัยงานนี้จะเจอของจริงเข้าซะแล้ว
“แล้วไง เจ้าชายคนนั้น ยังไม่โดน วิชาสลัดชายกระบวนท่าที่ 1 น้องธอร่า หรอ” คริๆ ปกติเวลามีหนุ่มๆมาจีบนังธร จะสาวแตกใส่เลยค่ะ แล้วก็ได้ผลเสียด้วย ใช้ทีไร ติด คริติคอล ฮิท ทันที ผู้ชายหายแซบ
เพื่อนสาวถอนหายใจอย่างเบื่อๆ
“โดนไปแล้ว แต่ยังหน้าหนาหน้าทน ขอให้เลี้ยงข้าวอีกนี่ดิ” ว่าแล้วนังธรก็เล่ารายละเอียดให้ฟัง อ๊ะ ความจริงฉันก็ไมได้อยากแส่เรื่องส่วนตัวเพื่อนนะคะ แต่ด้วยความเป็นห่วงค่ะ กลัวเพื่อนสาวจะโดนผู้ชายหลอก ก็ตั้งใจฟังนิดนึง
“แล้วหล่อมั้ยแก” ฮู้ย เรื่องอื่นช่างมัน เอาเนื้อๆ น้ำไม่ไต้อง
“ก็เฉยๆ ดีหน่อยแค่ตัวใหญ่”
“กรี๊ดดดด เพื่อนสาวจะได้ผัวแล้วค้า”
“น้อยๆหน่อย นังอาทิตย์ ใครว่ากูชอบ”
“อย่าๆ ฉันรู้ แกชอบคนตัวใหญ่ แอร๊ยยยยยย อะไรๆก็คงใหญ่ตาม คริๆ”
“นี่อย่าเปลี่ยนเรื่อง มาเรื่องของแกเลย อาทิตย์ แล้วเด็กนั่นตกลงว่าไง” นังธรเห็นว่าต่อกรกับฝีปากของฉันไม่ได้ เลยเปลี่ยนเรื่องมันเสียดื้อ พอวกกลับมา เรื่องนี้อีกครั้ง ทำไมรู้สึกเจ็บใจจริงๆ ตั้งแต่เกิดเรื่อง วีต้า พารักล่ม น้องบ่าวก็หนีหน้าหายไป ฉันก็โทรหาตั้งหลายครั้งก็ไม่รับสาย พอแกล้งเอาเบอร์อื่นโทรไป พอรู้ว่าเป็นฉันโทรไปก็ตัดสายเสียดื้อๆ มันช้ำนัก ซิกๆ
ก็ยังคงเดินทาง แต่ยังคงเดินไปหาใคร
บางคน อยากมีคนจริงผ่าน เข้ามาในใจสักคน
แล้วฉันก็เดินทางต่อไป เพราะฉันไม่เจอใครอย่างนั้น
ฉันมั่นใจ ว่าเขานั้นมีตัวตน
“กูบอกแล้ว มาอยู่เป็นโสดด้วยกันดีกว่า” นังธรเริ่มหว่านล้อมอีกครั้ง นับเป็นครั้งที่ 20 แล้วมั้งที่มันถามให้ฉันเลิก แอ๊บ
“ไม่ย่ะ รูชั้นยังฟิตดี รอชายหนุ่มรูปงามมาค้นหา……ไม่อยากรูตันเหมือนแก” ฉันกัดมันไปเบาๆ
“ใช่….รูฟิตๆ ที่เต็มไปด้วย ทอง น่ะสิ”
แอร๊ยยยยยยย ……. มันร้ายมากค่า
“ไม่เหนื่อยหรอแก” นังธรปรับน้ำเสียง ให้ดูเป็นเรื่องซีเรียสอีกครั้ง ก็แบบนี้ล่ะค่ะ คุยกันทีไร พากันออกทะเลทุกที
“เหนื่อย……แต่ก็ยอม”
“ฉันพร้อมที่จะเดินต่อ เชื่อว่าจะต้องมีคนที่รอ” นังธรมีร้องต่อ กรี๊ดดด
“หยุด กลับเข้าฝั่งค่ะ”
“เออ……กูแค่เป็นห่วง กลัวแกจะอกแตกตายก่อนมีผัวเป็นตัวเป็นตน”
“ชิ เดี๋ยวกูก็มี ไม่นานหรอกย่ะ”
“แล้วแกคิดว่า เขาจะรักแกจริงหรอ” แอร๊ยยย….นังธรปล่อยหมัดฮุกเสยเข้าคางเลยค้า
“…….” ฉันเองได้แต่เงียบ
“แล้วแกคิดหรอ ว่าจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ตอนนี้แกยังไม่ได้รักใคร….ใช่อาทิตย์ แกแค่หลง แค่ชอบ แต่ยังไม่ได้รัก…..แล้วเป็นไงเมื่อเขาจากไปเสียใจใช่ไหม”
ฉันเงียบได้แต่พยักหน้า ใครจะไม่เสียใจกันยะ
“ถ้าแกรักเขาแล้ว……….แกจะเจ็บกว่านี้อีกหลายเท่า……แกทนได้หรอ”
“ถ้ารู้อยู่แล้ว รัก ไปก็มีแต่ปวดร้าว…….สู้อยู่อย่างไม่มีใครไปจะดีกว่าไหม”
ปักษธร ค่อยๆ เอ่ยคำพูดออกมาทีละน้อย พร้อมกับ ความชื้นรอบดวงตาที่มากขึ้น ฉันรู้ดี สาเหตุที่ทำให้เพื่อนรักเป็นแบบนี้
“แกยังไม่ลืมอีกหรอ ธร”
“……..” คราวนี้กลับเป็นธรที่เงียบเสียเอง เราทั้งสองต่างเงียบไปครู่หนึ่ง
“กูไม่อยากให้แกเป็นเหมือนกู”
ฉันมองเพื่อนตรงหน้าอย่าง สงสาร มันผ่านอะไรมาเยอะ เยอะเสียจนบาดแผลที่ทิ้งไว้อาจไม่สมานกันดี ทิ้งเป็นสะเก็ดในใจ ที่คอยย้ำเตือนอยู่เสมอ นัยน์ตาของธร ยังคงหม่นไร้ประกาย…………ไม่เหมือนเคย
“นังธร…….แกฟังฉันนะ”
“ถึงแม้ฉันเองจะไม่เคย……ไม่เคยมีความรัก แต่ฉันเห็นนะ เวลาแกอยู่กับเขา……แกดูมีความสุขมากแค่ไหน…..แกไม่รู้ตัวหรอกว่ารอยยิ้มของแกในวันนั้นมันสดใสแค่ไหน แกยังจำความรู้สึกที่หัวใจแกเต้นรัวตอนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาได้ไหม”
ยังเต็มใจที่จะตามค้นหา และปฏิเสธที่จะท้อใจ
ยินดีที่จะเฝ้ารอ เพื่อเติมเต็มสิ่งที่หายไป
ยังพอใจที่จะตามค้นหา ว่าคนดีๆ ที่มีรักจริง อยู่ที่ไหน
คอยที่จะเจอเขา แม้ไม่รู้เมื่อไหร่
อาจเป็นการเดินทาง ที่ไม่มีปลายทางให้เจอสักที
แต่ไม่เคยลังเล ที่จะคอยบางคนที่ดี
“เลิกกลัวสักทีเถอะแก ฉันอยากเห็นแก กลับไปเป็นเหมือนเดิม”
“แล้วต้องกลับมาเจ็บอีกครั้งหรอ”
“แล้วมันไม่คุ้มกันหรอ”
ยังพอใจที่จะตามค้นหา ว่าคนดีๆ ที่มีรักจริง อยู่ที่ไหน
คอยที่จะเจอเขา แม้ไม่รู้เมื่อไหร่
อาจเป็นการเดินทาง ที่ไม่มีปลายทางให้เจอสักที
แต่ไม่เคยลังเล ที่จะคอยบางคนที่ดี
ฉันเอื้อมมือไปจับไหล่เพื่อนรักไว้ แล้วรวบเข้ามากอดไว้ ยอมเสียเชิงสาว กอดปลอบใจหน่อยก็ได้ชิ (ถ้าไม่รักไม่ทำนะยะ)
“เราสองคนนี่ ตรงข้ามกันตลอดเลยนะ” ธรพูดเสียงสั่น น้ำตาเขายังตกไหลลงบ่าของฉันจนชุ่ม
“ที่แก หนี แต่ ฉันตามหา น่ะหรอ”
“เปล่า”
“ที่กูสวย แต่แก……………….”
แอร๊ยยยยยย ไม่น่าปลอบมันเลยค่ะ
บางครั้ง เพียงแค่ คู่รัก ที่เดินเคียงกัน แค่นั้นก็ทำให้ฉันสุขใจ
แม้จะไม่ใช่ความรักของฉันเองก็ตาม…………….
แต่มันก็ทำให้รู้ว่า……โลกใบนี้ยังมีความรักอยู่
และสักวัน ความรักนั้น คงเกิดขึ้นกับฉันคนนี้
-
โธ่เอ๋ยซันนี่ฟาลว์ไปเลยนะเธอ
ธรเองก็มีอดีตสินะถึงได้ฝังใจขนาดนี้ รอชมต่อไปค่า
-
สั้น อร๊ายยยยยย
แต่ ชอบมาก คร๊
สู้ๆๆ
o13 o13 o13
-
เป็นแบบตลกป่นดาม่า ฮิฮิ :z1: ขำๆดีค่ะ
-
โห ..... นึกว่าไม่มาต่อแล้ว....
(มาอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ น้องฐายังเป็น"ตัวประกอบ" จนตอนนี้กลายเป็นนายเอกแล้วนะเนี่ย ฮาๆ )
โอย อ่านแล้วก็อยากจะฮานะ แต่....
หือ?? อีน้องนั่นมันเปิดซิงซันนี่แล้วทิ้งไปเหรอคะ :m31:
ฮาไม่ค่อยออก :เฮ้อ:
แล้วเมื่อไรจะเจอ "คนคนนั้น...ของฉันคนเดียว" สักทีล่ะ??
-
มารอลุ้นปฏิบัติการแอ๊บอยู่ค่ะ :3123:
-
เห็นชื่อเรื่องเลยลองอ่านแล้วก็ ฮาจริงฮาจังชะมัด แต่หายไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว
จะยังไม่มาต่ออีกเหรอ
-
โอ้ยฮา! :call:
-
มาเเล้วค่า........ที่หายไปนานไม่ใช่อะไรนะคะ
ช่วงนี้ คิด มุกไม่ออกค่ะ เลยไม่รู้จะเขียนอะไรดี
เจอเเต่เรื่องหนักๆ เศร้าๆ วันนี้มาไถ่โทษ เอาบทเบาๆ ไปก่อนนะคะ คริๆ
บทพิเศษ C
สัปดาห์อันน่าเบื่อกำลังผ่านพ้นไป ปํกษธรทิ้งตัวลงที่นอนอย่างเหนื่อยล้า อาทิตย์นี้หัวหน้าใช้งานได้คุ้มเงินจ้างเสียมาก เล่นทำเอาพวกพนักงานหัวหมุนไปซะทุกแผนก กว่าจะผ่านงานมาได้แทบกระอักเลือดตาย ปักษธรพักกายอยู่ชั่วครู่ พอให้มีแรง แล้วจึงจัดแจงชำระทำความสะอาดร่างกายให้สดชื่น กระแสน้ำเย็นที่ไหลผ่านร่างช่วยสลายความตึงเครียดและความเหนอะไปได้มากโข เขาเองมักจะใช้เวลาในห้องน้ำอยู่นานเสมอ ยิ่งเฉพาะวันสุดสัปดาห์เช่นนี้ ยิ่งเป็นวันพิเศษ วันสำหรับการพักผ่อน
กิจกรรมยามดึกของเขายังคงเฉกเช่นเดิม ถ้าไม่ติดที่ต้องออกไปเที่ยวกับ อาทิตย์ เขามักขลุกตัวอยู่กับห้อง อ่านหนังสือ เล่นอินเตอร์เน็ต เล่นเกม จนเวลาล่วงเลยเกินครึ่งคืนถึงจะนอน ปักษธรมักจะหากิจกรรรมต่างๆมาทำ กระทั่งไม่มีเวลาไปคิดเรื่องเรื่อยเปื่อย จนกว่าจะง่วงและหลับไป และคืนนี้ ก็คงเป็นเช่นเคย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเสียงเพลงของนักร้องหญิงยอดนิยม ควมจริงแล้วเจ้าของโทรศัพท์หาได้ชอบเพลงนี้ เพียงแค่เจ้าของเบอร์ที่โทรมานั่นต่างหาก ที่ขอร้องแกมบังคับให้ใช้
“นังอาทิตย์ รู้ไหมว่ามันกี่โมงแล้ว” ปักษธรแกล้งทำเสียดุ แต่เพื่อนตัวแสบกลับตอบกลับมาได้อย่างง่ายแบบทุกครั้ง
ปัญหาครั้งนี้คือ อาทิตย์ นัดน้องบ่าวออกไปเที่ยวกันแล้วไม่รู้จะทำตัวอย่างไร
ปักษธร ส่ายหน้าพลางให้คำแนะนำไป จนกระทั่งเพื่อนสาววางสายไป เขากลับมานั่งลงที่หน้าคอมอีกครั้ง ถึงเวลาจะล่วงไปกว่าค่อนคืนแล้ว แต่เขาเองยังไม่รู้สึกอยากนอนเท่าไร จะให้เล่นเนต ก็ไม่รู้จะเข้าเวปไหนแล้ว เขาไล่ดูรายชื่อเวปที่เซฟไว้ทีละลายชื่อ
http://www.thaiboyslove.com
เขาหยุดอยู่ตรงชื่อนี้นานพอดู มันเป็นเวปที่พึ่งแนะนำให้เพื่อนสาวได้ใช้ในการศึกษา วิธีออกเดท ปักษธรลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกด ตกลง เพื่อเข้าสู่โลกแห่งตัวหนังสือแห่งนั้น
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
“รุ่นพี่ครับ…….ผมชอบพี่นะครับ” เด็กหนุ่มนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ยืนกุมมือรุ่นพี่ไว้มั่นพร้อมเอ่ยคำที่ค้างในใจมานาน เขามองหน้าอีกคนที่มีอายุมากกว่า ที่ยังนิ่งเงียบไม่กล่าวอะไร ใจของเขาเต้นรัว เกร็งกล้ามเนื้อไปเสียทุกส่วน หวังในใจให้คำตอบนั้นสมดังใจหวัง
“……….ก็เหมือนกัน”
“อะไรนะครับ” ผู้เป็นน้องยิ้มกริ่ม ร้องขอให้อีกคนที่หน้าแดงไปแล้วพูด คำนั้น อีกครั้ง
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
“เฮ้อ” ปักษธรถอนหายใจก่อนจะกดเครื่องหมายกากบาทสีแดงเพื่อปิดหน้าต่างที่ใช้งาน เขาทำใจอ่านต่อไม่ได้ ไม่ใช่เพราะคนแต่งเรื่องนี้ไม่สนุกหรอก เพียงเพราะเขาเองไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเข้าใจถึงความรักแบบนั้นได้อีกแล้ว เขาปิดคอม ปิดไฟแล้วเอนตัวลงนอน ดึงหมอนข้างมากอดไว้แนบกาย ไอเน็นจากเครื่องปรับอากาศทำเขาสั่นเล็กน้อย ก่อนจะดึงเอาผ้าห่มปลายเตียงขึ้นคลุมร่างกาย
“หนาวล่ะสิ” เสียงนุ่มดังขึ้นข้างหูพร้อมกับสัมผัสอันอบอุ่นที่โอบปักษธรไว้ ทำเขาคลายความหนาวสั่นไปได้มากโข
ปัษธร กระชับผ้าห่มฝืนใหญ่เข้ากระชับตัวมากขึ้น แต่ทำไมยังตัวสั่น…….เขาสั่งให่ตังเองหยุดแต่เหมือนมันไม่ยอมฟัง สัมผัสชื้นก่อขึ้นรอบดวงตาก่อนจะรวมตัวเป็นหยดน้ำไหลร่วงลงสู่หมอนใบใหญ่ หยดแล้ว…..หยดเล่า
เช้าวันใหม่ ชีวิตของปักษธรยังเฉกเช่นทุกวัน เขาตื่น เขาอาบน้ำ เขาแต่งตัว เขาออกไปข้างนอก ออกไปยังใจกลางเมืองอันวุ่นวาย เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลาย ร้านค้ามากมาย และเพื่อนรู้ใจ
เพียงแค่ในวันนี้ เพื่อนคนนั้น กลับดันติดธุระสำคัญเสียนี่สิ
ถึงกระนั้น เขาเองก็ยังคงมา เขาเดินเลือกหาร้านอาหารที่คนไม่มากนัก เขาเกลียดการถูกจ้องจากคนจำนวนมาก แต่สุดท้ายก็มาจบที่ร้านประจำเสียทุกที พนักงานเข้ามาต้อนรับอย่าคุ้นเคยพร้อมกับจัดเตรียมที่ทางให้อย่างเรียบร้อย ปักษธรได้ที่นั่งในมุมเงียบอย่างใจหวัง อาหารจานโปรดมาในเวลาไม่นานัก เขาบรรจงตักขึ้นชิม รสชาติยังดีเช่นเคย เขาสั่งอาหารชนิดเดิมประจำ จะมีเปลี่ยนบ้างแต่ไม่บ่อยนัก จนบางครั้ง ที่เพื่อนสาวอาทิตย์ก็อดแขวะเสียไม่ได้
“แกต้องหาอะไรใหม่ๆ บ้างนะ” ปักษธรนั่งหัวเราะเมื่อคิดถึงสีหน้าของเพื่อนสาว ถึงกระนั้นเขาก็ยังสั่งอาหารเดิมๆมาอยู่ดี
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” ขณะที่ปักษธรกำลังเริ่มกินไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงชายหมุ่มเบื้องหลัง เมื่อหันกลับไปก็พบตัวปัญหาตัวใหญ่ที่ยิ้มรับให้
“นาย……..” เขาส่งสายตาไม่พอใจให้ เมื่อเห็นอีกคนไม่สนใจรอคำตอบจัดแจงนั่งลงอีกฟากหนึ่งของโต๊ะ
“ใครให้นายนั่ง” ปักษธรวางช้อนลง อย่างไม่สบอารมณ์ ความอร่อยของอาหารลดไปกว่าครึ่ง
“เอาน่าคุณ..คนกันเอง” ชายหนุ่มไม่ใส่ใจ เรียกพนักมาสั่งอาหารเพิ่ม
“น้องมีโต๊ะอื่นอีกไหม” ปักษธรเห็นว่าไม่มีทางที่จะไล่ไอ้คนตรงหน้าได้ จึงคิดที่จะหนีไปเอง แต่คำตอบที่ได้รับทำเอาเขาหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
“เอาน่าคุณ…..นั่งด้วยกันได้ ผมไม่ถือหรอก” ชายหนุ่มยิ้มกว้างไล่พนักงานออกไป
ปักษธรต่อว่าเขาไปอีกสองสามครั้งแต่อีกคนก็ไม่ยักจะมีทีท่าว่าจะลุกไปไหน เมื่อเป็นแบบนั้นก็ต้องเป็นตัวปักษธรเอง เขาลุกยืนหมายจะไปจ่ายเงิน
“เดี๋ยวสิครับ ทิ้งกันอีกแล้วนะ…….อีกอย่างข้าวยังไม่หมดจานเลย กินทิ้งกินขว้าง พ่อครัวแม่ครัวเขาจะน้อยใจ ชาวนาเขาจะเสียใจเอานะครับ”
ปักษธรอ้าปากค้าง คิดคำตอบโต้ไม่ออก บวกกับตอนนี้เด็กโต๊ะข้างๆส่งเสียงเจื้อยแจ้วดังมาว่า
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง……อย่ากินทิ้งขว้าง…………………………….
ปักษธรจนใจจึงได้เพียงนั่งลงรีบจัดการส่วนของตัวเองให้หมดโดยเร็ว โยไม่ได้สนใจสายตาของชายหนุ่มอีกคนที่ส่งยิ้มมา
“ค่อยๆกินก็ได้ครับ” เขายื่นแก้วน้ำให้ปักษธรที่กำลังสำลัก ไอไม่หยุด
กว่าที่ปักษธรจะตั้งตัวได้ ก็กินเวลาไปหลายนาที เขากลับมานั่งจ้องคนข้างหน้าที่ได้แต่ส่งยิ้มมาให้
“นายต้องการอะไร” ปัษธรเปิดประเด็น
“หืม……ก็เปล่านี่ครับ” คนตัวใหญ่เลิกคิ้ว ส่ายหัวไปมา
“นายกำลังจีบผม……” ปักษธรพูดต่อ ทำเอาอีกคนชะงักไปชั่วครู่
“อย่าเสียเวลาเลย ….. ผมมีแฟนอยู่แล้ว” ปักษธรงัดเอาไม้ตายออกมาใช้ แค่นี้คงเลิกตื้อเขาสักที
“แฟน……..ถ้ามีแฟนจริงคงไม่มานั่งคนเดียวแบบนี้หรอกครับ” ชายร่างโต ยิ้มตอบ
“เขาไม่ว่าง”
“แฟนนี่ คนที่ตัวเล็กๆ ผอมๆ ใช่ไหมครับ”
“………… อืม นั่นล่ะ” ปักษธรนึกขอโทษเพื่อนสาวอยู่ในใจที่ต้องโกหก ไปแบบนี้ ถ้า อาทิตย์ รู้รับรองมันต้องกรี๊ดใส่หูแน่ๆ
“โอ้…….” คนตัวใหญ่ถอนหายใจ สีหน้าเศร้า……ต่างกับปักษธรที่ดีใจเมื่อเห็นอีกคนทำท่าแบบนั้น
“ถ้าแบบนั้น ผมต้องแสดงความเสียใจกับคุณแล้วล่ะครับ” คนตัวใหญ่พูดเบาๆ พร้อมกับชี้นิ้วไปอีกฝั่ง
ปัญหาก็คือ ไอ้ที่ร้านไอศกรีม ฝั่งตรงข้าม มีคนสองคนนั่งกินไอศกรีม กันอย่างสนุกสนาน และหนึ่งในนั้นก็คือ แฟน(สาว)ของปักษธรนั่นเอง
วันนี้กว่าที่ปักษธรจะหนีออกมาได้ก็เล่นทำเอาเหนื่อย กว่าจะหาข้ออ้างต่างๆออกมาได้ก็คิดซะหัวแทบแตก ไอ้คนตัวใหญ่นั่นก็เหลือเกิน เหมือนจะรู้ทันไปหมดเสียทุกเรื่อง แต่ก็เอาเถอะ มันคงไม่มีทางมาเจอกันอีกแล้วล่ะ เอาไว้เขาจะทำบุญไปให้ทีหลัง…..อย่าได้มาเบียดเบียนกันอีกเลย
ทว่ายามค่ำอันสงบของปักษธรกลับถูกรบกวน เริ่มจากโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น……..หมายเลขที่แสดงไม่ได้ถูกบันทึกไว้
“สวัสดีครับ” ปักษธรรับสาย พลางคิดถึงความน่าจะเป็นว่าใครโทรมา อาจเป็นเพื่อนเก่า ลูกค้า หรือ มีใครเปลี่ยนเบอร์ใหม่
“สวัสดีครับ ขอสายคุณปักษธรครับ” ปลายสายตอบรับ
“พูดอยู่ครับ ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าผมกำลังพูดกับใคร”
“อ้าวผม สุริยันไง ลืมกันแล้วได้ไงครับ เราพึ่งกินข้าวเที่ยงด้วยกันเอง”
“นาย………รู้ชื่อผมได้ยังไง แล้วรู้เบอร์ผมได้ไง”
“ใจเย็นๆครับ ผมรู้เรื่องของคุณเยอะก็แล้วกัน” ปลายสายตอบมาอย่างสบายใจ
“อ๊ะ ไม่ต้องคิดว่าผมโรคจิตนะครับ หึหึ”
น่าเสียดายที่ปักษธรไม่สนใจอีกต่อไป เขากดวางสายทันที แล้วก็เป็นดังคาด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เขากดวางอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนสุดท้ายต้องจบที่ปิดเครื่องไปเสีย
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
สุริยัน นั่งยิ้มกับโทรศัพท์ของตน นึกภาพของคนน่ารักที่ตอนนี้คงหัวเสียน่าดู ที่โดนโทรรบกวน เขาเดินออกไปสูดอากาศริมระเบียงห้อง แสงจันทร์สีนวลของเดือนส่องสว่างเย็นตา ดูสวยงามแต่สุขุม เหมือนเขาคนนั้น สุริยันอดยิ้มเอาเสียไม่ได้เมื่อคิดถึงเจ้าคนตัวเล็ก คนขี้ลืมที่ลืมของทิ้งไวร้านกาแฟ คนที่เปิดฝาน้ำไม่ออก คนที่โกหกว่าเพื่อนของตนเป็นแฟน
“เรารู้จักกันแล้วนะ คุณ ดวงจันทร์”
-
:-[คุณดวงจันทร์เพราะสุริยันคือดวงอาทิตย์สินะ แหมช่างตื้อจริงๆ
ดีแล้วแหละธรจะได้มีคู่ ไม่จมอยู่กับอดีตและมีชีวิตที่สดใสเหมือนซันนี่
-
สนุกมาก ชอบพาร์ทของซันนี่
ตลกทุกตอนเลย แล้วเมื่อไรจะหาสามีได้เนี่ย
-
คุณสุริยันถือคติว่า "ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก" สินะค่ะ
ประมาณว่า ยิ่งหลบหลีกหนี ยิ่งตามไล่ตื้อ ( เอาความหน้าทนเข้าสู้ )
แต่ถ้าคุณปักษธรหนีบ่อย ๆ เข้า แนะนำให้จับปล้ำ โอ๊ะ...ฉันคิดอะำไรออกไป ~ :o8:
ป.ล. คุณอาทิตย์ท่าทางแฮปปี้ลั้นลานะค่ะ มีแต่นัดเที่ยว นัดเดท จะได้เปลี่ยนนามสกุลเร็ว ๆ นี้รึเปล่า?
-
:call:
-
ปักษธรหมายถึงดวงจันทร์ , สุริยันหมายถึงดวงอาทิตย์
คุณสุริยันเลยโมเมว่าเป็นเนื้อคู่เลยล่ะซิ อิอิ
-
:L2:
-
หะหะ รู้สึกว่าจะเป็น นิยาย รายเดือนไปซะเเล้วสินะนี่ คริๆ
บทที่ 9 ช่วยด้วยค่ะ หนูโดนหัวหน้า จีบ
“เดี๋ยวเข้ามาพบผมด้วยนะ” เสียงนุ่มทุ้มสั่งงานอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับทุกๆวัน แต่ไอ้ที่ไม่ปกตินั่นคือ
“ซันนี่” ท่านหัวหน้าพูดพลางขยิบตา โปรยยิ้มที่ทำให้สาวๆในแผนกละลายกลายเป็นเนยแข็งลนไฟในบัดดล
“เรียกผมว่า อาทิตย์เหมือนเดิมดีกว่าครับ หัวหน้า” ฉันตอบกลับไป
หัวหน้าสุดหล่อ เอียงหัวไปมาทำท่าคิด ก่อนจะยิ้มออกมา
“ผมว่าเรียก ซันนี่มันง่ายกว่านะ” เขาหัวเราะส่งท้าย ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องของตน
เรียกง่ายหรอคะ ได้ข่าวว่าฉันทำงานที่นี่มาเป็นปีแล้ว พึ่งจะตระหนัก นะคะ ว่าซันนี่มันเรียกง่ายกว่า ทีอีตอนอยากให้เรียกไม่เรียก ทีตอนแอ๊บอยู่ก็เสือกใช้ โอ๊ย เหนื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ
“คิกๆ”
ฉันตวัดหางตาไปมองเพื่อนสาวโต๊ะข้างๆที่แอบขำ แต่ก็ดูคุณเธอจะได้สนใจไม่ สงสัยคงเพราะฉันไม่ได้ใส่ บิ๊กอาย กับกรีดอายไลน์ มาแน่เลย เฮ้อ……….
ฉันรวบรวมเอกสารรายงานการประชุมของสัปดาห์ที่ผ่านมาเดินเข้าห้องหัวหน้าไป โดยไม่มีใครใส่ใจนัก ก็งี้ล่ะ ทุกคนคงเริ่มที่จะชินแล้ว กับการที่เห็นพนักงาน(หญิงสาวสวย สุดเพอร์เฟค)ใส่ชุดทำงานถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว เสื้อเชิตสีพื้นเข้ารูปเล็กน้อยแบบพอดีตัว(ที่ไม่รัดเกินไป) กางเกงทรงกระบอก(ที่แอบเล็กกว่าปกติอีกนิด) รองเท้าหนังสีดำ(ที่หัวไม่แหลม) ผมเผ้าก็ตัวสั้น ไม่ปล่อยยาวให้มัดหางได้เหมือนเคย หน้าตาก็ปราศจากเครื่องปรุงแต่งใดๆ (ทาได้แค่ซันบล็อก และแป้งเด็ก)
เฮ้อ…….. ไม่อยากนึกไปถึงวันแรกที่ แอ๊บ มาทำงานเลย
“กรี๊ดดด เพื่อนสาว แกเป็นอะไรไป”
“เฮ้ย เสื้อหมดหรือไง ถึงได้เอาเสื้อสมัยอยู่มหาลัยมาใส่” (ไม่ใช่ย่ะ เสื้อสมัยมหาลัยชั้นเปรี้ยวกว่านี้อีก)
“ว้ายแก ทำไมหน้าซีดแบบนั้น ไม่สบายหรือเปล่า” (แอร๊ยยย แค่ไม่ได้ปัดแก้มทาน้ำยาอุทัยมันดูซีดอย่างงั้นเลยหรอ)
เฮ้อ…….เอาเถอะ ยังไงก็ถือซะว่า ทุกคนเป็นห่วงก็แล้วกัน
ก๊อกๆๆ
ฉันเคาะประตูพอเป็นพิธี……รออีกนิด นับ 1 2….3
“เชิญ”
นั่นไง step เดิมทุกที เข้าไปก็เจอท่านหัวหน้ารูปหล่อ นั่งปลดไทด์ออกเล็กน้อย เขานั่งพิงพนักเก้าอี้ในท่าสบายๆ จ้องเอกสารหนึ่งใบในมือ คิ้วขมวดเล็กน้อย (แสดงว่าเรื่องร้ายแรงระดับเล็กน้อย)
“รายงานประชุมของอาทิตย์ที่แล้วครับ” ฉันนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน พร้อมกับยื่นตั้งเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะ แต่ยังไม่ทันที่จะปล่อยมือออก ท่านหัวหน้าก็ยื่นมือมารับไว้
แอร๊ยยยย
ไอ้รับไปน่ะ ไม่เท่าไรหรอกค่า เพียงแค่เขา ตั้งใจจับมือฉันไปด้วยนี่สิ กรี๊ดดด มีแอบลูบนะคะ แอร๊ยยย
เขาวางตั้งเอกสารนั้นบนโต๊ะ คิ้วขมวดกันมากขึ้นกว่าเดิม (เรื่องร้ายแรงระดับกลาง)
“ซันนี่ คุณไม่แสดงท่าทีอะไรเลยนะ” เขาขมวดคิ้วหนัก กว่าเดิม “ปกติถ้าผมทำแบบนี้ คุณต้องกรี๊ดออกมาแล้วแน่ๆ”
“ครับ…..” กรี๊ด อีตาหัวหน้าบ้า อยากจะกรี๊ดใส่หน้านัก อดไว้นังซันนี่ อดไว้ ยุบหนอ
“ผมบอกแล้วไง ว่าทำตัวเหมือนเดิมก็ได้ ผมไม่ได้บังคับอะไร” เขาขมวดคิ้วเข้าหากันจนมันเชื่อมกลายเป็นเส้นเดียวแล้ว (เรื่องร้ายแรงระดับชาติ ต้องจัดการโดยด่วน)
“เอ่อ ก็ไม่ได้มีใครบังคับผมหรอกครับ……ผมเต็มใจเอง” ย่ะ หัวหน้าสุดหล่อ ล้นเสน่ห์อย่างคุณจะรู้อะไรยะ รู้ไหวจะมีผัวน่ะมันยากแค่ไหน ขนาดฉันสวยขนาดนี้ยังไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตนเลย ดูนังธรสิ สวยกระโดดขนาดนั้นก็ยังโสดอยู่ได้
“จริงๆ ครับ ผมตัดสินใจเลือกเอง” ฉันรีบตอบก่อนที่คิ้วของหัวหน้าจะมาซ้อนทับกันเป็นคิ้วสองชั้น
หัวหน้าเลิกคิ้วขึ้นทำตาโต เขาอ้าปากเหมือนจะบอกอะไร ก่อนจะเปลี่ยนใจหุบปากลง แล้วนั่งหลังตรงตั้งหน้าตั้งตาตรวจงานที่ฉันส่งมาให้ จะว่าไปตั้งแต่เริ่มทำงานที่นี่มา ก็ยังไม่เห็นท่าทีท่านหัวหน้าจะมีใครเลย แอบไปถามเลขาหน้าห้องก็บอกว่า แกยังไม่มีเมีย และดูๆท่าทีแล้วก็ไม่คิดว่าจะมีแฟนเสียด้วย ที่สำคัญ แกไม่เคยมองลูกค้าผู้หญิงด้วยสายตาลวนลามด้วยสิ ยัยเลขาแอบเม้าท์มาอีกว่า เคยมีครั้งหนึ่งเจอลูกค้าสาวสวยอ่อย ชวนไปกินเหล้าสองต่อสอง (แต่หัวหน้าดึงเอาเลขาไปด้วย ทำเอาชีลูกค้าหน้าหงิกไปเลย) ฮู้ย ชีทั้งลูบ ทั้งเบียด หัวหน้าไม่รู้ทนมาได้ไง
และนั่นทำให้เกิดกระแสออกมาอีกว่า ที่จริงแล้ว หัวหน้าแกชอบอนุรักษ์ป่าไม้(เดียวกัน) รักสัตว์(เก้งกวาง) ข่าวอันนี้เป็นที่กล่าวขานในวงการบริษัท ถึงขั้นที่เม้าท์กันจากระดับหัวหน้าแผนกถึงแม่บ้านกันเลยทีเดียว ไหนจะเจ้าแม่ข่าวกรอง CNN ประจำบริษัทยังแย้มข่าวออกมาแว่วๆ ว่าเคนเห็นหัวหน้าเดินควงคู่กับชายหนุ่มหน้าใสออกมาจากโรงหนัง แต่ก็นั่นล่ะข่าว ซุบซิบ แบบนี้หาได้ทั่วไปตามหนังสือเม้าท์ดาราทั่วไป แหม ก็เรื่องมันคล้ายๆกันนี่คะ เปลี่ยนแค่ตัวแสดงนิดหน่อย
ที่น่าแค้นก็คือ ไม่มีใครกล้าเข้าไปถามหัวหน้าน่ะสิ ว่าเขาคือใคร
หัวหน้าตั้งหน้าตั้งตาตรวจงานไปได้สักพัก จนมาหยุดที่รายงานฉบับที่ 10
“ซันนี่ ผมว่าตรงนี้มันแปลกๆนะ” เขาวางเอกสารลงพร้อมชี้ให้ฉันดูจุดที่เข้าสงสัย
“ตรงนี้มันควรเป็นแบบนี้สิ” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ โอ้ยยยย กลิ่นน้ำหอมจางๆ จากซอกคอชายหนุ่ม หล่อ รวย กรี๊ดดดดด
“แล้วตรงนี้ด้วย….ช่วยกลับไปตรวจดูอีกทีนะ ซันนี่” กรี๊ดดด กรุณาอย่าทำหน้าจริงจังได้ไหมคะ ใจละลายแล้ว
“อืม……ว่าแต่ คุณมีแฟนแล้วหรือยัง”
อ๊ะ………อะไรนะคะ
“อะ…..เอ่อ …….ยังไม่มีครับ” ฟู่ กว่าจะตั้งสติได้ แหม ก็เล่นเปลี่ยนเรื่องถามเอากะทันหัน ใครจะไปคาดได้คะ
“อืม………” เขายิ้มเล็กน้อย ทำเอามุมปากข้างขวายกขึ้น กรี๊ดดดดด เท่ห์อะ
แล้วเราก็เข้าโหมตทำงานอีกครั้งกว่าจะจบเรื่องสุดท้ายก็ใช้เวลาร่วมชั่วโมง โถ่ ก็แกตรวจงานละเอียดนี่คะ พลาดเป็นไม่ได้เลยต้องกลับไปแก้ใหม่ บางงานนี้แก้เป็นสิบรอบ จิฉันอยากจะกรี๊ดเลยทีเดียว (จุดนี้ความหล่อไม่ช่วยอะไร)
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ” ฉันรีบเก็บข้าวของ ก่อนที่หัวหน้าจะสั่งงานอะไรเพิ่มอีก แหม แค่นี้งานก็เบียดเวลาแอบเล่น Facebook ไปตั้ง ชั่วโมงหนึ่งแล้วนะคะ
“เดี๋ยว” หัวหน้าทัก
แอร๊ย……ไอ้ทักน่ะไม่เท่าไรหรอกค้า แต่ไอ้มือที่จับ รั้งตรงแขนของฉันเนี่ยมันหมายความว่าไง โอยยยยยย หัวหน้าคะ มือหัวหน้าใหญ่ไปไหมคะ นี่ขนาดฉันไปฟิตกล้ามมาแล้วนะ เล่นกำซะรอบแขนเลย โอ๊ยยย ระทดระทวย แพ้คนมือใหญ่ค่า
“มะ….ม มีอะไรหรอครับ” โอย อย่ายิ้มแบบนั้น สิคะ
เอ่อ คือ เรื่องนี้มันพูดยากน่ะ” หัวหน้าทำท่าอึกอัก แกเกาแก้มอยู่อย่างนั้น…..โอ้ย น่ารักอะ
คนอะไรจะน่ารักขนาดนี้……เท่ห์ขนาดนี้……..หล่อขนาดนั้น
โอ้ย หนูอยากได้ หนูอยากได้ หนูอยากได้
“เอ่อ………..ซันนี่…..ผมมีเรื่องที่อยากคุยกับคุณ”
อยากคุยกับคุณ
อยากคุยกับคุณ
อยากคุยกับคุณ
เขา อ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะทวนซ้ำอีกครั้งว่าฉัน สะดวก หรือไม่
“ก็พูดสิครับ” ฉันหันหน้าไปประจันกับเขา เอียงหน้าทำมุม 45 องศา ให้แสงไฟตกกระทบทำมุมพอดี (หน้าจะได้ผ่อง) ยืดไหล่ผายอก หายใจเข้าให้สุด แขม่วท้อง
“เอ่อ………พูดตรงนี้ไม่สะดวก” หัวหน้าชี้นิ้วไปหน้าห้อง ก็ยัยนักข่าว CNN คงจะแอบฟังอยู่แน่แท้ ไอ้ห้องนี้ก็ไม่เก็บเสียงสักเท่าไร เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ฉันก้าวถอยออกนิดนึงพอเป็นพิธี เขาเข้ามาใกล้มากจนได้กลิ่นน้ำหอมของเขาอีกครั้ง โอ้ย……..ใจเต้นไปหมดแล้ว
หัวหน้าจะได้ยินมั้ย หัวใจฉัน……..มันกำลังบอกรัก รัก เธออยู่
แต่ฉันไม่อาจ………….จะเปิดเผยใจออกไปให้ใครได้รู้
“คือว่า…….”
ตึก ตัก……..ตึก ตัก
ได้ยินไหม………หัวใจฉันยังคอยอยู่ตรงนั้น รอให้เธอเปิดดู
และหวังเพียงเธอจะรู้ สักวันหนึ่ง
หัวหน้าโน้มตัวใกล้มากแล้ว ฉันหายใจติดขัด โอ้ย……เหมือนคนกำลังเป็นโรคหัวใจ บวกหืดหอบยังไงยังงั้น อ๊ะ มือมันเกร็งจนหงิกแบบนี้ได้ไง สงสัยต้องบวกโรคไฮเปอร์เข้าไปด้วยอีก แอร๊ยยยย ทำไมตาพร่าแบบนี้ล่ะ หรือว่าโรคตาฟ่าฟาง กรี๊ดด ขาสั่นไปหมด เข่าจะทรุดเหมือนไม่มีแรง นี่ฉันเป็นโปลิโอ ด้วยใช่ไหม
และ ก่อนที่ฉันจะเจ็บป่วยไปมากกว่านี้ เสียงของหัวหน้าก็ดังขึ้น ข้างๆหูอย่างแผ่วเบา
“เย็นนี้ไปทานข้าวกันได้ไหม”
ฉันขยับตัวไม่ได้…..ช่วยด้วยค่ะ หรือฉันจะเป็น อัมพาต
“ว่าไง…..ซันนี่”
“………” ฉันออกเสียงไม่ได้ ช่วยด้วยค้า เส้นเสียงอักเสบ หรือแย่กว่านั้นเป็นใบ้หรอ ไม่ๆๆๆๆๆ
เขาถามซ้ำอีกครั้ง แต่ฉันได้ยินไม่ชัดเอาเสียแล้ว โถ่ๆๆๆๆๆ หูหนวกไปแล้วชั้น โฮ
ฉันรีบพยักหน้าตกลงก่อนที่จะเป็นโรคอะไรอีก เขายิ้มอย่างดีใจ ยอมปล่อยมือที่จับแขนฉันไว้ ปล่อยให้ฉันค่อยๆขยับตัว
“ผมว่า ซันนี่ ในลุคนี้ก็น่ารักใช้ได้เลยนะ” และนั่นเป็นเสียงกระซิบสุดท้ายที่ฉันได้ยิน
5….
4….
3…
2…
1…..
Shutdown
-
อ่านชื่อตอนแล้วยิ้ม อ่านในตอนแล้วเขิน :-[
อ่านบรรทัดสุดท้ายของตอนแล้ว :a5:ซันนี่ไม่ได้เป็นลมใช่มั้ย
:กอด1:รอคนแต่งเสมอจ้า
-
อ๊าย...คุณอาทิตย์ ท่าทางจะบรรลุเคล็ดวิชาแอ๊บแมน ( เพื่อหาสามี ) เป็นที่เรียบร้อยทุกกระบวนท่า
ถึงแอ๊บได้ "แมน" และ "เกิด" ขนาดนี้ แม้แต่หัวหน้ายังเข้ามาจีบแบบซึ่ง ๆ หน้าเลย ดูดิ !!!
-
ในที่สุดก็ได้สักที
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
หัวหน้าจะใช่เนื้องอก เอ๊ย เนื้อคู่ของซันนี่หรือเปล่าน้า :z1:
-
ชอบซันนี่อ่ะ ต๊องๆดี :pigha2:
-
อ่านไปขำไป :m20: :m20:
-
นึกว่าซันนี่จะทนไม่ไหว เผลอหลุดกรี๊ดใส่หัวหน้าซะอีก อิอิ
เห็นด้วยกับหัวหน้าค่ะ ซันนี่ลุคนี้น่ารักจริงๆ
ไม่แรด แต่ยังคงความสดใสไว้อยู่
ชอบความสดใสของซันนี่มากเลยค่ะ ^^
เชียร์หัวหน้ากับซันนี่นะ ขอให้ได้คู่กันเถ๊อออออ >___<
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านทั้งหมดวันนี้เองคร้า ขอบอกว่า
เพิ่งจะไม่ได้ปล่อยกร๊ากเมื่ออ่านจบตอนก็ เป็นสองตอนล่าสุดนี่แหละค่ะ
คนเขียนจะรุ่มรวยอารมณ์ขันไปไหนกันจ๊ะ ไปตามกด+ให้ทุกตอนเลยเด้อ
ป.ล. อยากให้เพื่อนรักทั้งสองคนนี้ ต่างก็ได้เจอคนที่รักและจริงใจนะจ๊ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จุดดอกไม้ไฟฉลองให้อาทิตย์ :o8:
-
อร๊ายยยยยยยยยซันกำลังจะมีแฟนนนนนน
-
รีบๆมา Restart ต่อเร็วๆนะ :laugh: :laugh:
-
+ให้คนเขียนค่าา
กรี๊ดดด หัวหน้าาาาา ><
ซันนี่เป็นลมไปซะแล้ว อิอิอิอิ
-
จริงอยู่ที่ว่าเรื่องนี้มันฮาขั้นเทพ....แต่อ่าน ๆ ไปก็แอบเศร้า.....สงสารซันนี่ที่ต้องสูญเสียความเป็นตัวเอง แลกกับความรักที่ฉาบฉวย เปลือก.....ฮึก....ฮึก
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ.....ชอบตอนกุหลาบห้าสิบบาทมาก ๆ....อ่านแล้วฮาพรืดดด เลย
-
หือ..... เป็นอะไรคะซันนี่ สลบเลยเหรอ? น่ารักจังเลยอ่า คิดมานานแล้วแหละว่าพระเอกอาจจะเป็นอีบอสนี่เพราะตอนแรกซันนี่ค่อนข้างจะชอบ แต่กลางๆเรื่องบอสไม่ค่อยเด่นเลย หวังว่า บอสจะเป็นพระเอกตัวจริงของซันนี่นะคะ ....
-
:laugh:น้องซันนี่น่ารักจริงๆ
-
รอตอนต่อไปอยู้นะครับ
-
คิดมุขฮาปนเศร้าได้เมื่อไหร่ค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ รออ่านได้ :L2:
-
เหยื่อรายที่สองหลังจากแอ๊บอย่างดี 5555
-
ฮ่าๆ เพิ่งเจอเรื่องนี้คะ น่ารักอ่า
แต่เหมือนแฝงดาม่าเล็กๆนะคะ แบบทำไปเพื่ออะไร เหมือนหลอกตัวเองไปวันๆมีความสุขแล้วจริงหรอ
ถึงเบนจะอ่านแล้ว ขำทุกตอนก็เถอะ
รอจ๊า
-
หายไป 1 เดือนเต็มๆ เนื่องด้วยไปถอย PS3 มาเเล้วก็บ้าเล่น FF13 อย่างอดหลับอดนอน กว่าจะจบเฮ้อ เล่นเอาเหนื่อย
ปล. ใครที่ลุ้นตอนซันนี่อดใจรออีกนิดนะคะ คริๆ
บทที่ D พบกันอีกครั้ง และอีกครั้ง
ปิ๊ปๆ
เสียงข้อความเข้า ดังขึ้นเป็นประจำทุกๆ เวลาเดิมของทุกๆวัน ปักษธรกดมือถือตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย เขามองดูชื่อที่แสดงบนหน้าจอ ก่อนจะกดลบโดยที่ไม่ได้เปิดอ่านข้อความแต่อย่างใด และนี่ก็กินเวลาติดต่อกันนาน สามสี่วันได้ เขาเคยส่งข้อความต่อว่า คนขี้ตื้อ ให้หยุดทำแบบนี้เสียที แต่ก็นั่นล่ะ เหมือนสีซอให้ควายฟังเสียมากกว่า
ปิ๊ปๆ
มาอีกแล้ว ตรงต่อเวลาเสียจริงๆ ปักษธรคิดในใจ พร้อมกับกดลบข้อความไป เขาตั้งใจรออีกสักสองวัน หากยังไม่เลิกตอแย สงสัยคงต้องส่งเรื่องถึงตำรวจ ต้องเล่นซะให้เข็ด
“คุณปักษธร เดี๋ยวเข้ามาพบหัวหน้าด้วยนะคะ” เลขาสาวสวยประจำตัวหัวหน้าโทรเรียกตัวเขา ปักษธรเบ้ปาก คิดในใจว่าคงมีเรื่องยุ่งยากเข้าซะแล้ว…..ให้เจอกับหัวหน้าสองต่อสองทีไร มีเรื่องทุกที
“อ้าวมาแล้วหรอ น้องธร”ชายหนุ่มวัยกลางคน ท่าทางภูมิฐานโปรยยิ้มต้อนรับพนักงานในสังกัดอย่างยินดี
ปักษธรเดินเลี่ยง หลบมือของหัวหน้าที่เหมือนจะตรงเข้ามารวบตัวเขาไว้ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะ
“โถ่ น้องธร จะรีบไปไหนล่ะครับ” เขาเดินมานั่งประจำที่ เอาแขนยันโต๊ะ โน้มตัวเข้าหาอีกคน ทำเอาลูกน้องถอยเก้าอีกไปอีก1เมตร
“หัวหน้ามีงานอะไรหรือเปล่าครับ” ปักษธรตัดบท เมื่อเห็นหัวหน้ากำลังพยายามจะเลื่อนโต๊ะเข้ามาอีก
“ไม่ต้องรีบหรอกน่า”
“ผมมีงานค้างไว้ครับ”
“โอเคๆ ยอมแล้วๆ อย่าทำหน้าบึ้งใส่พี่แบบนี้สิน้องธร…..โอเคๆ เข้าเรื่องแล้วๆ”
ตัวงานก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่งานจัดงานเลี้ยงภายในบริษัทธรรมดา และต้องการให้เขาไปเสนอโครงงานให้ลูกค้าบ่ายวันนี้
“นี่ยังดีนะที่ลูกค้าที่ติดต่อมาเป็นผู้หญิง ไม่งั้นพี่ไม่ส่งน้องธรไปหรอก”
ปักษธรไม่ได้สนใจหัวหน้า เขารีบเดินออกห้องไปโดยเร็วโดยไม่ลืมหอบข้าวของแฟ้มงานที่ต้องสะสางให้เรียบร้อย เขานั่งเปิดอ่านรายละเอียดอย่างเงียบๆ งานนี้ก็ง่ายๆอย่างที่หัวหน้าบอก เขาจัดแจงรูปแบบงานให้สอดคล้องกับที่ลูกค้าต้องการพร้อมคำนวณราคาคร่าวๆไว้ แน่นอนเขาคิดไว้ให้ลูกค้าเลือกหลายๆแบบด้วยกัน กันเหนียวไว้ก่อน
ปิ๊ปๆ
ข้อความเข้าอีกครั้ง แน่นอนปักษธรกดลบโดยไม่อ่านอีกครั้ง และนั่นก็เป็นความผิดพลาดเป็นอย่างยิ่ง
การจราจรในยามเที่ยงไม่ได้แน่นขนัดเหมือนกับยามเช้านัก แต่ด้วยแดดอันร้อนแรงก็ทำให้หงุดหงิดได้เช่นกัน ปักษธรนั่งก้มมองนาฬิกาเรือนเก่า ก่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนักศึกษาหนุ่มหน้าตี๋ ที่มองมาทางเขาเช่นกัน เด็กหนุ่มรีบหลบสายตาใบหน้าที่ขาวนวลนั้นออกสีชมพูเรื่อๆ ปักษธรถอนหายใจ ก่อนจะหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง
ภายในร้านอาหารชื่อดังใจกลางเมือง ปักษธรถูกพาไปยังที่นั่งโดยพนักงาน เขามาถึงก่อนเวลาไปสัก20 นาที นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดี เขาเปิดเมนูเลือกเครื่องดื่มมาดับกระหาย
“สวัสดีครับ”
เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น ปักษธรเงยหน้าขึ้นจากเอกสารบนโต๊ะ……ไหนว่าลูกค้าเป็นผู้หญิงไง
“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณ ปักษธร”
“นาย….”
คนข้างหน้ายิ้มกริ่ม พร้อมสั่งเครื่องดื่มโดยที่ไม่ฟังคำคัดค้านของอีกคน
“นี่นาย ผมรอลูกค้าอยู่นะ” ปักษธรหน้ามุ่ย หันไปมองรอบตัวเผื่อนลูกค้าของเขาจะเข้ามาแล้ว
“ใจเย็นๆครับ ลูกค้าคุณเขาไม่ว่าหรอก ให้ผมนั่งด้วยน่ะ” เขายิ้ม จ้องมองมาที่ปักษธรตลอดทำเอาคนถูกจ้องต้องหลบสายตา แล้วออกปากไล่อีกครั้ง
“นายนี่มันบ้า…..ผมมีลูกค้าจริงๆ นายกำลังทำผมเสียงาน”
“ลูกค้าคุณไม่ปฏิเสธงานคุณแน่นอน สบายใจได้” เขาโบกมือไปมา จิบน้ำผลไม้รวมอย่างสบายใจ ถ้าไม่คิดแบบอคติก็ถือได้ว่าเขาดูดี ไม่สิ ดูดีมากเสียต่างหาก
ปักษธรก้อมมองนาฬิกาอีกครั้ง เลยเวลานัดหมายมาพอสมควรแต่ยังไม่เห็นวี่แวว เขาคว้ามือถือขึ้นมากดหมายเลขตามเอกสารแล้วโทรออก
เสียงโทรศัพท์ของสุริยันดังขึ้น มันเป็นเพลงฮิตตามสมัยนิยม ไม่คิดเลยว่าคนแบบนี้จะใจวัยรุ่น
“สวัสดีครับ” สุริยันกรอกเสียงนุ่มทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาลงไป
ทว่า
“อ้าว ทำไมเงียบไปล่ะครับ คุณ” สุริยันพูดต่อด้วยใบหน้ายิ้ม เขายิ่งชอบใจที่เห็นคนตรงหน้าทำท่าตกใจ คงไม่คิดว่าเขาเองจะเป็นลูกค้าเสียได้ จะโทษเขาก็ไม่ได้นะ ในเมื่อตัวสุริยันเองก็ได้ส่งข้อความไปบอกก่อนแล้ว เพียงแค่ตัวปักษธรเองคงไม่ได้อ่านเสียมากกว่า
และดูจากท่าทางตกใจ มันคงเป็นไปตามที่ชายหนุ่มคาด
“นาย………”
“ครับ ผมนายสุริยัน ไงครับ ขี้ลืมจังคุณ”
“ผมร็ว่านายชื่ออะไร ……….. เอาเถอะ เรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่า” ปักษธรรีบตัดบท กางเอกสารออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับอธิบายอย่างรวดเร็ว
รีบๆเลือก จะได้กลับซักที
“สนใจแบบไหนดี….ครับ” ถึงจะไม่อยากพูดดีด้วยแต่อีกผ่ายเป็นลูกค้า ไม่ว่ายังไง เขาเองแยกเรื่องส่วนตัวกับงานได้
“อืม…….” สรุยันขมวดคิ้ว
“มีอะไรสอบถามเพิ่มเติมไหม……ครับ”
“ผมหิว…..ผมยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า ทานอะไรกันก่อนแล้วกันนะครับ” เขาเลือกอาหารมาสามสี่อย่าง โดยที่ไม่สนใจคนตรงข้ามที่ชักสีหน้าไม่พอใจ
“เอาแบบที่ 1 ดีไหมครับ” ปักษธรไม่ยอมแพ้ยิงข้อเสนอให้เขาขณะที่กำลังรออาหาร
“ผมมีคำถาม”
หลังจากนั้นเป็นเวลาร่วมชั่วโมง การสนทนาอย่างเป็นการเป็นงานจึงเริ่มขึ้น ปักษธรเองไม่นึกมาก่อนว่าคนตรงหน้าสามารถมองอะไรได้ลึกซึ้งขนาดนี้ เขาสามารถชี้จุดปกพร่องของแต่ละแผนงานได้อย่างละเอียด มองถึงความคุ้มทุนได้ถูกจุด เล่นทำเอาปักษธรเหงื่อตกไปไม่น้อย
“ตกลง ผม เลือกแบบนี้แล้วกัน”
สุริยันเซ็นชื่อลงในเอกสารเป็นที่เรียบร้อย เขายิ้มให้อีกครั้ง ปักษธรเอื้อมมือหมายจะเก็บเอกสารใส่แฟ้ม แต่ต้องชงักเมื่ออีกผ่ายดึงเอกสารกลับไป
“ผมมีคำถามอีก 1 ข้อ”
ปักษธร เดินทางอีกครั้ง เป้าหมายอยู่ที่โรงพยาบาล ที่เพื่อนสาวตัวดี พึ่งโทรมาบอกว่าเป็นลมเข้าโรงพยาบาล ถึงจะบอกว่าเป็นลม ไม่สบายก็เหอะ แต่น้ำเสียงเจ้าตัวดีเหมือนจะไม่เข้ากับอาการที่บอกสักนิด
“แก มาเร็วๆนะ มีเรื่องเม้าท์ เยอะมาก อ้อ อย่าลืมของเยี่ยมไข้ด้วย เอา KFC นะ หิวมากข้าวโรงบาลไม่อร่อยเลย”
ดูสิคนป่วยบ้าอะไรสั่งKFC สงสัยจะไปเจอหมอหล่อๆเข้าอีก น้ำเสียงเลยชื่นมื่น เฮ้อ คบกับมันมาตั้งหลายปี มันออกจะแข็งแรง ออกแดดไล่ตามผู้ชายทั้งวัน ไม่เห็นมันจะเป็นอะไร
“คุณยังไม่ได้ตอบผมเลยนะครับ” เสียงนุ่มทุ้มทักท้วง เมื่อเห็นปักษธรคว้าเอกสารเก็บเข้าแฟ้มอย่างเรียบร้อย
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ คุณสุริยัน” ปักษธรรีบเก็บข้าวของก่อนจัดแจงจ่ายเงินให้เรียบร้อย แน่นอน สุริยันทักท้วงว่าจะเป็นคนจ่ายเอง แต่ปักษธรไม่ยอม
“บริษัทไหนเขาให้ลูกค้าจ่ายกัน”
“เดี๋ยวสิคุณ”
สายไปเสียแล้วคนตัวเล็กกว่าอาศัยช่วงที่คนตัวใหญ่เผลอชิ่งออกนอกร้านไป
สุริยันรีบตามไป มองเห็นแผ่นหลังไกลลิบๆ เขาสาวเท้าตามอย่างเร่งรีบ แต่สุดท้ายก็คลาดกันจนได้
เขายิ้มเมื่อคิดถึงสีหน้าตกใจเมื่อเจอหน้ากัน คิดถึงใบหน้าที่น่ารักแม้กระทั่งตอนโกรธ แต่ก็เอาเถอะ ไม่ว่ายังไงเดี๋ยวก็เจอกันอีก
เขาหัวเราะให้กับตัวเอง พร้อมกับพิมพ์ข้อความส่งไปยัง ดวงจันทร์ของเขา
คำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ
“ให้โอกาสผมได้ไหมครับ”
-
ซันนี่โผล่มาแค่เสียงตามสาย แต่ก็ยังทำเอาฮาอ่ะ คนป่วยอยากกิน KFC :laugh:
เข้าใจอาการนั่งเล่นเกมทั้งวันทั้งคืน ถ้ามันได้เล่นแล้วมันต้องเคลียร์ เป็นเหมือนกันค่ะ :laugh:
+1 คิดถึงซันนี่จัง :กอด1:
-
ซันนี่ต๊องมากๆ
ใกล้จะหาสามีได้แล้วสินะ
อย่าให้พลาดเหมือนน้องคนนั้นแล้วกัน
-
งวดนี้มาเร็วกันหน่อยนะคะ มาช่วยกันลุ้นต่อค่ะ เอาใจช่วยซันนี่ด้วยนะคะ คริๆ
บทที่ 10 คุณหมอคะ….หนูป่วย
“มาแล้วหรอแก เร็วเข้าหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว” ฉันแหวกถุงพลาสติกออกอย่างรวดเร็ว เปิดกล่อง เลือกเนื้ออกชิ้นใหญ่ขึ้นมากัดเข้าคำใหญ่……อืม…..อร่อยจริงๆ แบบนี้สิทำให้รู้สึกดี ไอ้แบบอาหารจืดๆชืดๆแบบที่โรงบาลให้มาน่ะหรอมีแต่จะทำให้แย่ลงล่ะไม่ว่า
“เบาๆดิแก เศษแป้งตกเต็มเตียงแล้ว” ชินังธร ทำเป็นพูดดี ดูรอบๆโต๊ะที่มันนั่งสิ ที่เกลื่อนเต็มนั่นมันอะไร ฮะ มันอะไร
“เออ แล้วแกไปทำท่าไหนถึงเป็นลมมานอนโรงบาลได้” นังธรถาม แต่หล่อนช่วยสนใจคนที่พูดด้วยได้ไหมยะ ไม่ใช่ไก่ที่อยู่ตรงหน้า
“It's complicated” คริๆ เรื่องอะไรจะบอกง่ายๆยะ
“แล้วแกล่ะ พึ่งถึงเวลาเลิกงาน ทำไมมาเร็วจัง” ฉันถามกลับบ้าง จะว่าไปนี่ก็เลยเวลาเลิกงานมาแค่ 5 นาที ไม่มีทางมาถึงเร็วแบบนี้แน่ ไหนจะมีเวลาไปซื้อไก่มาให้ฉันอีก
“It's complicated”
แอร๊ยยยย มันย้อนค่ะ
“ชิ ช่างเหอะ ไม่อยากรู้เท่าไรหรอก” ฉันสนใจไก่ในกล่องต่อซึ่งตอนนี้พร่องไปกว่าครึ่งแล้ว
“โถ่ ไม่อยากรู้หรอ….กะว่าจะเล่าให้ฟังสักหน่อย” นังธรโปกน่องไก่ไปมา พลางยิ้มอย่างน่าตบ…..ชิ ฉันไม่หลงกลง่ายๆหรอกย่ะ
“มีคนหล่อๆ ด้วยนา” นังธรเปรยต่อ กรี๊ดดด มันยั่วๆ
“สูง หล่อ หุ่นดี”
แอร๊ยยยยยย………นิ่งไว้ค่ะ นิ่งไว้อย่าให้มันรู้ว่า…..อยากรู้อะ
เงียบ นังธรแทะไก่ต่อทำลอยหน้าลอยตา แอร๊ยยย มันน่าตบจริงๆ
“ชิ….ชั้นไม่สนหรอก ในเมื่อ มีคนดีๆ หล่อๆ ตัวใหญ่ๆ มีสนใจอยู่แล้ว” เป็นไงล่ะนังธร ถึงขั้นหยุดกินไก่เลย คริๆให้มันรู้
“โอย ไม่อยากจะเล่านะ เมื่อเช้าหัวหน้ามาชวนไปกินข้าว……อูย แล้วยังบอกอีกนะว่ามีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย” ไม่อยากจะบอกอีกนั่นล่ะ เห็นมะว่าฉันเสน่ห์แรงแค่ไหน คริๆ อึ้งล่ะสินังธร ถึงกับอึ้งอ้าปากค้าง
“อย่าบอกนะว่าแค่หัวหน้าชวนไปกินข้าวแกถึงกับเป็นลมน่ะ”
แอร๊ยยยยยย……….รู้ได้ไงคะ หล่อนเป็นเทพธิดาพยากรหรือไงยะ
“บ้าสิ ไม่ใช่ๆ”
“หึ แล้วไหนล่ะ หัวหน้าสุดหล่อ รวยเสน่ห์ของแกน่ะ เห็นพร่ำมาหลายรอบแล้ว ชักจะอยากเห็นล่ะสิ” นังธรเลื่อนเก้าอีกมาใกล้ฉันมากขึ้น จ้องตาเขม็ง กรี๊ดด นี้ฉันโดนซักฟอกหรอคะ
“แหม แกก็ บอกแล้วไงว่าไม่ใช่” เรื่องไรจะยอมรับ เสียหมดสิคะ ลุคสาวเปรี้ยวสุดมั่นของฉัน
“เอ่อ เชื่อ แล้วใครมาส่งแกที่โรงบาลล่ะ”
“อ๋อ ก็หัวหน้านั่นล่ะ………”
แอร๊ยยย………..ชั้นพลาดไปแล้วชิมิคะ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ…………..คือหัวหน้าเขามาเจอพอดีน่ะ”
“หรอ” กรี๊ด หล่อนทำหน้าดูเชื่อฉันมากเลยนังธร
“เออ ไม่เชื่อก็ช่าง”
“โอ๋ๆ เชื่อสิๆ” ชิ งอนแล้วนังธร ไม่ต้องเอาไก่มาล่อเลย อร้าย อย่าเอาน่องไก่มาจ่อปากชั้นแบบนี้สิ
“สวัสดีครับ………….เอ่อ หมอมาขัดจังหวะหรือเปล่าครับ” เสียงผู้ชายขัดขึ้น
ฉันกับนังธรผละออกจากกัน นังธรเก็บไก่ลงกล่องทันที พร้อมกับถอยออกไปข้างๆ ปล่อยให้หมอสุดหล่อค่อยๆตรวจร่างกายฉัน
“เป็นไงบ้างครับคุณหมอ” ฉันแกล้งทำเสียงเบาๆ แถมไออีกทีหนึ่ง พอให้น่าสงสาร
“แข็งแรงดีนะครับ ปอดดี หัวใจปกติ ไม่มีไข้” คุณหมอยิ้มให้พร้อมกับตอบ แอร๊ย หนูจะไม่สบายเพราะหมอนั่นล่ะค่า
“แต่ผมรู้สึกเพลียๆ ปวดหัวอยู่เลยครับ” เอาสิ ทำเนียนๆให้น่าสงสารสักหน่อย
“เพลียเพราะ KEC มั้ง” กรี๊ดดดด นังธร แกจะมาสอดทำไมยะ
“นั่นสิ ธร แกไม่ควรมากินKFC ที่โรงพยาบาลนะ กลิ่นมันทำให้ผมปวดหัว แล้วดูสิเลอะเตียงไปหมด เป็นภาระพี่พยาบาลต้องมาเปลี่ยนให้อีก” เอาสิยะเล่นกับใครไม่เล่นชิ
“นั่นสิ ไม่น่าซื้อมากินเลย ทำให้เลอะเตียง เลอะมือแก ไหนจะเลอะปากแกอีก เฮ้อ”
แอร๊ยยยย
หลังจากที่ฉันขอบคุณหมอเป็นที่เรียบร้อย (แน่นอนว่าเช็ดมือกับปากเป็นที่ปิดหลักฐานได้อย่างแนบเนียน) ก็นอนดูทีวีไป หมอบอกว่าจะออกเลยก็ได้ แต่บังเอิญหัวหน้าสุกเลิฟบอกฉันไว้ก่อนว่าให้นอนค้างไปคืนหนึ่ง เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง เพราะมีสิทธิประกันสังคมอยู่ จะว่าไปนี่ก็จะหกโมงแล้ว ไหนว่าจะมาเยี่ยมอีกทีหลังเสร็จงานแล้วไง หัวหน้านะหัวหน้า แบบนี้ต้องแกล้งงอนให้ตามง้อซะให้เข็ด…ดีไหม
ปิ๊ป
“ทำไมช่วงนี้ข้อความเข้าบ่อยจังแก” ฉันหันไปทางนังธรที่นอนอยู่บนโซฟา (ไม่มีท่าทีจะสนใจมือถือตัวเองเลย)
“อืม….พวกโฆษณาน่ะ”
“หืม เอามานี่มา เดี๋ยวจัดการให้” ฉันกำลังที่จะเอื้อมไปคว้าเอาโทณศัพท์ของเพื่อนสาวที่วางทิ้งอยู่บนโต๊ะ แต่โดนมันชิงเอาไปเสียก่อน
“หืม…..มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย” ฉันมองนังธรกดมือถือยิกๆ
“ไม่มีไร…..เฮ้ย ไม่มีไรจริงๆ เอาคืนมานะ”
ฉันแย่งมือถือมาแล้วกดอ่านข้อความอย่างเร็ว
“แล้วเจอกันครับ”……………….. "จอมตื้อ”
“ใครคือ นาย จอมตื้อ……..แล้วแกไปนัดเจอกันตอนไหน แล้วแกทำไมไม่บอกชั้น” แอร๊ยยย ร้ายนะคะ นังธรแอบไปมีผู้ชายตอนไหน เห็นรายไหนก็สะบัดหนีไปซะหมด
“เอามานี่” นังธรฉกมือถือไปจากชั้นพร้อมกับกดลอบทำลายหลักฐาน
“บอกมานะ ไปแอบมีแฟนเมื่อไร”
“ไม่ใช่ โอ้ย แก หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว ไม่มีคือไม่มี จบ” นังธรเดินหนีไปนั่งโซฟา ทำทีเป็นสนใจรายการทีวีตรงหน้า
“ใคร” ฉันเข้าไปใกล้มากขึ้นลากเก้าอี้มานั่งจ้องตา เอาสิ ได้เวลาสวมบทตำรวจหญิงแล้ว
“โอ้ย ก็ไอ้คนที่เคยเล่าให้ฟังนั่นล่ะ…….จบ”
แอร๊ยยยย อย่ามาตัดจบเป็นละครเรตติ้งไม่ดีนะยะ ฉันรู้มันต้องมีอะไรดีกว่านั้น
“หรอ….แล้ว…..ถึงขั้นไหนแล้ว”
“ไม่ถึงขั้นไหน และไม่มีทางที่จะไปถึงไหน เลิกตอแยได้แล้วน่า” นังธรบ่นพร้อมกับขว้างหมอนใส่
“โอ้ย ดูสิทำร้ายคนเจ็บ……คุณหมอ ช่วยด้วยครับ ผมถูกทำร้าย….โอ๊ย” ยังพูดไม่ทันจบก็มีหมอนอีกใบลอยมา สงครามหมอนดำเนินไปได้ 5 นาที ก็มีเสียงระฆังหมดยกเสียก่อน
“คุณคะ…..กรุณาเงียบด้วยค่ะ ที่นี่โรงพยาบาลนะคะ” แล้วพี่พยาบาลก็เทศนาไปอีกยกใหญ่ กว่าจะปล่อยให้พักหายใจหายคอก็เกือบจะทุ่ม
“เพราะแกนั่นล่ะ”ชิ นังธรล่ะผิด เล่นขว้างหมอนมาใส่ก่อน
“ยังไม่รู้ตัวอีก”
“เอ่อๆ รู้แล้วว่าผิด ว่าแต่………ไม่มีอะไรจริงปะ” แหมก็มันอยากรู้นี่คะว่าชายคนใดจะมาพิชิตใจเจ้าหญิงน้ำแข็งคนนี้ได้ ตั้งแต่มันเลิกกับแฟนคนที่ 5 มา มันก็ครองตัวครองใจ ไม่สนผู้ชายคนไหนอีกเลย นี่ถ้าไม่รู้จักมันนะ จะคิดว่ามันกลับตัวกลับใจหันไปชอบชะนีแล้ว
“อืม” แอร๊ยยยย นังธรยะ ไอ้โฆษณาทีวีนี่มันน่าสนใจมากหรือไง
“เขาไม่หล่อหรอ”……………………………………“เปล่า”
“หรือว่า ตัวเล็ก”……………………………………..“ก็ไม่นี่”
“หรือว่านิสัยไม่ดี”……………………………………. "ก็คงไม่ถึงขั้นนั้น…….นี่แกเลิกถามได้แล้ว ไม่ ก็คือ ไม่”
นังธรตัดบทเอาซะดื้อๆ ว้านึกว่าจะพลาดเผลอหลุดอะไรดีๆออกมาอีก แต่นะ ในใจลึกๆก็อยากให้มันมีผัวเป็นตัวเป็นตนสักที อีกหน่อยพอฉันหมั้นกับท่านหัวหน้าแล้ว ก็คงมีเวลาไปไหนกับนังธรน้อยลง กลัวมันจะเหงา แล้วยิ่งถ้าแต่งงานย้ายเรือนไปอยู่กับหัวหน้าแล้วล่ะ ไหนจะต้องทำงานบ้าน หากับข้าว หาน้ำ หาปลา ปัดกวาดดูแลความสะอาดบ้าน รับใช้สามี เลี้ยงลูก ดูแลแม่สามี โอ้ยยยย แค่คิดก็ไม่มีเวลาให้นังธรแน่เลย
“นังธร เมื่อไรแกจะเปิดใจ” ฉันอดเป็นห่วงมันไม่ได้จริงๆ
“………….แล้วหัวหน้าแกล่ะ เมื่อไรจะมา นี่ก็ดึกแล้ว” มันไม่ตอบ เพียงแค่ถอนหายใจแล้วเบี่ยงประเด็นไปเสียดื้อๆ
“เฮ้อ…….เดี๋ยวคงมาแล้วล่ะ………อ๊ะนั่นไงเสียงเคาะประตูสงสัยมาแล้ว”
คริๆ คอยดูเถอะนังธรหล่อนต้องอึ้งกับความหล่อของ ว่าที่สามีชั้น แอร๊ยยย
“ซันนี่เป็นไง……………….อ้าวคุณ……..” แอร๊ยยยย หัวหน้ามาแล้วค่ะ ยังหล่อเหมือนเดิม ว้ายมีผลไม้มาเยี่ยมไข้ด้วย น่ารักจัง
“นาย……………” นังธรดูตกใจ อึ้งล่ะสิยะ คริๆ
“เจอกันอีกแล้วนะครับ คุณปักษธร………ผมมาทวงคำตอบครับ”
เจอกันอีกแล้วนะครับ………
คุณปักษธร………….
ผมมาทวงคำตอบครับ…………..
แอร๊ยยยยยย………….นี่ฉันพลาดอะไรไปใช่มั้ยคะ
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยย คนเดียวกันหรอ สงสารซันนี่ขึ้นมาจับใจค่ะ
-
สงสารซันอ่ะ........โห ชะตากรรมช่างโหดร้าย กะ ซันนี่ จิงๆๆ
-
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาม่าเห็นๆ ม่ายนะ ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
สงสารซันนี่
-
แหงะ แบบนี้เหมือนซันนี่ไม่ใช่นางเอกเลยอ่ะ (ก็ไม่ใช่ เพราะเป็นนายเอก :laugh:)
เฮ้อ เรื่องที่หัวหน้าจะคุยด้วย คงเป็นเรื่องให้ช่วยจีบธรล่ะสิ
เง้อๆๆๆๆๆ สงสารซันนี่อ่า อีตาหัวหน้าบ้าๆๆๆๆๆๆ :angry2:
-
มันจะเป็นอย่างที่เราคิดไหมหนอ~ :z2:
-
สะเทือนใจ อินค่ะอิน อินล่วงหน้า
-
มาเเล้วค่า มาเเล้ว มาม่า จานเล็ก ค่า เชิญชิมกันนะคะ
ปล. ปกติไม่ค่อยได้เขียนเเนวนี้ นะคะ อาจไม่ได้ใจเท่าไร ฝากด้วยเน่อเจ้า
บทที่ 11 นางอิจฉา
“แก กลับก่อนนะ” นังธรบอกลาหน้าไม่รับแขกที่มัวแต่ยิ้มแก้มปริ แล้วหุนหันกระแทกเท้าออกห้องไปอย่างรวดเร็ว
“อ้าว” คนที่พึ่งเข้ามาทำได้เพียงร้องทัก ได้เพียงมองธรเดินจากไป
“หะหะ……..เป็นไงซันนี่ดีขึ้นแล้วหรือยัง” หัวหน้าวางของเยี่ยมไว้ข้างหัวเตียง แล้วนั่งลง ปลดกระดุมเสื้อออกพอให้สบายตัว แอร๊ยยยยยยยยยย รู้ไหมคะว่ามันทำให้หนูใจเต้นรัว
คุณหมอขา……หนูเป็นไข้ตัวร้อน หายใจหอบเหนื่อย ใจสั่น ค้า
“เอ่อ แล้ว หัวหน้าไปรู้จักกับนัง……เอ้ย กับธรเพื่อนผมได้ล่ะครับ” ชิ ต้องสืบค่ะงานนี้
“อ๋อ…..คือเรื่องนี้ไง ที่จะคุยกับซันนี่น่ะ” เขาเกาหัวแกรกๆ แก้เขิน
“อ้อ………..” ขอประมวลผลก่อนนะคะ……………..อ่อ แบบนี้นี่เอง
“อืม………จะให้ผมช่วยเรื่องธรใช่ไหมครับ” แหม รีบ พยักหน้าเลยนะคะ คิดหรอคะว่าฉันจะช่วย ไม่มีทางเสียหรอก
“คงไม่ได้ครับ………..คือว่า ธร มันคงไม่ชอบใจแน่ครับถ้าผมช่วย……….หัวหน้าชอบ ก็ หาวิธีจีบเองนะครับ”
แอร๊ยยยยย อย่าทำหน้าเสียใจมาอ้อนแบบนี้นะคะ ไม่หลงกลหรอกย่ะ ฉันไม่ช่วย ยังไงก็ไม่ช่วย
“แต่เหมือน ธร เขาจะไม่สนใจผมเลย….นะ ซันนี่ช่วยหน่อยน่า” เขารบเร้า โอ้ย อย่าเข้ามาใกล้นะคะ เดี๋ยวหัวใจฉันจะหยุดเต้นเอาดื้อๆ เปลืองแรงหมอต้องมาช่วยปั๊มหัวใจ
“งั้นก็ ไปหาคนใหม่สิครับ ธรมันไม่สนหรอก” เอาสิ ใส่ไฟเข้าไป เอาให้ไหม้เกรียมไปเลย คริๆ
“ไม่มีทาง….เอ่อ คือว่า….โอ้ย น่า ซันนี่”
“ทำไมครับ หัวหน้า รัก เพื่อนผมหรอ”
“เอ่อ………..ยังไงดี……..คือ” หัวหน้าอ้ำอึ้งไป เปิดโอกาสให้ฉันใส่ไฟต่อ คริๆ
“ธรมันไม่มีทางชอบใครหรอกครับ…..หัวหน้าจะเสียเวลาเปล่า”
เราสนทนากันอีกไม่นาน หัวหน้าก็ยอมกลับปล่อยให้ฉันพักผ่อน
โรงพยาบาลตอนกลางคืนมันเงียบแบบนี้นี่เอง ทั้งห้องมีเพียงแสงจากทีวีที่เปิดทิ้งเอาไว้โดยที่ไร้คนสนใจ ฉันนอนตะแคงหลับตา ข่มตัวให้รีบนอน……………..แต่หัวใจเหมือนต้องการที่จะตื่นอยู่ตลอดเวลา ในหัวใจมีเพียงคำเดียวที่ยังสุมไว้ดังไฟที่ลุกโชติ ไฟที่ค่อยๆสะสมเข้ามาจนมันล้นเอ่อ
“ขอเบอร์เพื่อนน้องหน่อยครับ”
กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องทนรับฟังคำนี้ รู้ไหมว่าเพียงแค่พวกคุณกล้าที่จะเข้าไปขอนังธรเอง เรื่องมันก็จบ รู้ไหมว่าการทำแบบนี้มันได้สร้างรอยแผลให้อีกคนโดยไม่รู้ตัว…….อ้อ แน่สิ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย เพราะฉันมันไม่เคยอยู่ในสายตาพวกคุณอยู่แล้ว จะรู้สึกอย่างไรคงไม่น่าสนใจนัก
“ชนแก้วหน่อยครับ”
ทุกครั้งที่เที่ยวกัน ต้องขอขอบคุณทุกคน ที่พวกคุณขอชนแก้วกับฉัน………ตามมารยาท หลังจากที่ชนกับนังธรเป็นที่เรียบร้อย…………….ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่น้อยที่สุด
“เฮ้ย น่ารักว่ะ”
ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแว่วเข้าหู ทุกครั้งที่เห็นสายตาจับจ้อง มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็น ดารา……….ไม่สิ เป็นผู้จัดการดารา ที่ต้อง
เดินเคียงข้างคนดังที่ทุกคนต่างหลงรักต่างเฝ้ามอง……….มันช่างต่างกันเสียเหลือเกิน
ทุกครั้งที่ดูรูปถ่ายที่เราถ่ายคู่กัน ทำให้รู้แจ้งถึงสัจธรรมที่ว่า นรกกับสวรรค์มีจริง
“อาทิตย์ กินข้าวยัง”
ทุกครั้งที่ฉันเผลอเล่นจนลืมเวลา ก็เป็น ธร ที่คอยเตือนและลากฉันไปหาอะไรยัดลงท้อง ทำไมเธอเป็นคนดีแบบนี้
“นายปักษธร เก่งมากจ๊ะ”
ทุกครั้งที่อาจารย์กล่าวชื่นชม ที่ผลการเรียนของธรได้อันดับดีๆ เสมอต้นเสมอปลาย ทำไมเธอเก่งแบบนี้
ทุกครั้งที่มองเข้าไปในกระจกเงา ฉันเฝ้าถามตัวเองทุกครั้ง ว่าเธอคือใคร ทำไมช่างดู แย่ มากมายขนาดนี้ ฉันฉีกยิ้มให้เธอคนนั้นก็ยิ้มกลับมาให้ แต่ทำให้นัยน์ตาเธอช่างหม่นหมองยิ่งนัก เทียบกันไม่ได้เลยแม้เศษเสี้ยวของธร รูปร่างหน้าตา รูปร่างที่ไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป หน้าตาเกลี้ยงเกลา รักษาความสะอาดดีเยี่ยม แต่งตัวเข้ากับบุคลิก ไม่ได้ตามแฟชั่นจนล้น ผมเผ้าตัดเข้าทรง จัดทรงเล็กน้อยพอไม่ให้ยุ่ง เครื่องประดับเพียงนาฬิกาเรือนงาม ความเก่งกาจที่สามารถเลื่อนขั้นการทำงานได้อย่างรวดเร็ว แม้จะเริ่มต้นงานไม่นานนัก เป็นนักเจรจาชั้นยอดที่น้อยนักจะถูกลูกค้าปฏิเสธ จิตใจอันดีที่คอยใส่ใจดูแล ไม่ค่อยว่าร้ายให้ใคร ทั้งหมด
แล้วตัวฉันเองล่ะ
ก็แค่คนหน้าตาไม่ดี รูปร่างแย่ผอมแห้ง แต่งตัวจัดจ้าน ปากคอเราะร้าย ทำงานไม่ได้เรื่อง ก็ไม่แปลกใจนักหรอกที่จะไม่มีใครสนใจ เพียงแต่ฉันพยายามแล้ว พยายามที่จะทำให้เหมือน ธร หน้าตาคงทำอะไรกันมันมากไม่ได้ เพียงการดูแลร่างกายทั้งออกกำลัง รักษาความสะอาด ทรงผมก็ตัดเหมือนธร การแต่งตัวก็คล้ายคลึง พยายามตรวจตรางานให้ละเอียดขึ้น พยายามนินทาใครให้น้อยลง
ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีใครมาสนใจสักที
ไม่สิ ก็มีคนเข้ามาในชิวิตฉันเพิ่มมากขึ้น แต่ก็เพียงชั่ววูบ เหมือนลมที่พัดผ่านไป……..ช่างรวดเร็วเหลือเกิน กี่คนแล้วนะ ฉันไม่ได้ลงสถิติไว้เสียด้วย กี่คนแล้วที่เข้ามาแล้วจากไป เพียงเพราะที่ฉันเผลอหลุดออกสาวไป เพียงเพราะต้องการเพียงแค่คู่นอนเป็นครั้งคราว เพียงแค่มาบริหารเสน่ห์ตนเอง เพียงแค่ฆ่าเวลาเล่น
ฉันอยากนอนในอ้อมกอดเธอ ก่อนหลับตายังพบ…………..ตื่นเช้ายังได้สบตา…………ไม่ได้ต้องการอ้อมกอดยามร่วมรัก
หลายปีก่อน ฉันเฝ้ามองคู่รักคู่หนึ่ง เขาเดินจับมือกัน เขานั่งข้างกัน เขาไปดูหนังด้วยกัน เขาแอบจูบกัน (แต่ฉันแอบเห็น) เขามีดอกไม้ให้กัน เขามีของขวัญให้กันในวันสำคัญ เขามีคำบอกรักให้กันและกัน ฉันเฝ้าดูรอยยิ้มของทั้งสองอย่างอิ่มใจ แม้ว่าฉันยังไม่ได้รู้จักกับรัก แต่เขาทั้งคู่ก็ทำให้รู้ว่าบนโลกนี้ยังมีรักอยู่ และฉันหวังกับตัวเองว่า สักวันคงเจอ
หลายปีผ่านพ้น……………ความหวังของฉันก็ไม่เป็นจริง
“ผมชอบ ปักษธร เอ่อ……ยังไม่แน่ใจว่ารักหรือเปล่า แต่ผมชอบเขา” คำพูดของหัวหน้าดังก้องอยู่ในหัว
อิจฉา
เป็นฉันไม่ได้หรือยังไง เป็นฉันได้ไหมที่จะได้รับฟังคำนั้น เป็นฉันได้ไหมที่คุณจ้องมอง เป็นฉันได้ไหม
ฉันอยากที่จะรู้สึกใจเต้นรัว ฉันอยากมองหน้าคุณ ฉันอยากกอดคุณไว้ ฉันอยากซบลงแนบกับอกคุณ
ใครสักคน…………ที่รักฉัน
น้ำตาไหลลงหมอนหยดแล้วหยดเล่า จองหมอนเปียกโชก เกลียด ฉันเกลียด เกลียดการอยู่คนเดียว เกลียดการไม่มีใคร เกลียดการเป็นคนนอกสายตา
เกลียดตัวเอง
ทำไมถึงหน้าตาแย่แบบนี้ ทำไมถึงผอมแห้งแบบนี้ ทำไมปากเสียแบบนี้ ทำไมทำงานห่วยแบบนี้ ทำไมขี้อิจฉาแบบนี้
อิจฉา ได้แม้กระทั่งเพื่อนรักของตน………….มันทำให้ฉันรู้สึกแย่มากๆ
“ผมถามอีกครั้ง หัวหน้ารักธรหรือเปล่า”
“ผมชอบ ปักษธร เอ่อ……ยังไม่แน่ใจว่ารักหรือเปล่า แต่ผมชอบเขา” เขาตอบกลับมาทันที
ฉันยิ้มในคำตอบที่ได้………..หัวหน้าสอบผ่านด่านที่ 1 นังธรไม่เชื่อในรักแรกพบ “จะรักกันได้น่ะ มันต้องดูกันไประยะยาว ไม่ใช่จ้องตาแล้วรักเลย” นังธรพูดเเบบนี้เสมอ
“แต่ผมช่วยหัวหน้าไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ ซันนี่ โถ่ผมไม่หลอกฟันเพื่อนซันนี่หรอก”
“เปล่า……ธรมันคงไม่ชอบใจ หากผมช่วย” หัวหน้าทำท่าจะพูดต่อแต่ฉันชิงตัดบท
“ยังไง ผมก็ไม่ช่วย” ฉันยื่นคำขาด
หัวหน้ากลับไปแล้ว ทันทีที่ประตูปิด น้ำตาหยดแรกของฉันก็ตกลงมา รู้สึกเกลียดตัวเองที่อิจฉาเพื่อนตน เกลียดที่ทำตัวแย่
เหนื่อย
รู้สึกเหนื่อย มันรู้สึกท้อ มันเหมือนหมดแรง
ไม่มีแรงแม้จะก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยตัวเพียงลำพัง
ไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ กับคำว่าอิจฉาคนที่ห่วงเรา
อย่าคิดได้ไหม…………..อย่าไปคิดได้ไหม
ปากบอกให้หยุดคิด แต่ทุกเสียงหัวใจของฉันมันเต้นดัง
อิจฉา
อิจฉา
-
สงสารซันนี่จริงๆเลยอ่ะ อารมณ์เหมือนเราเลยอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆ
-
น่าสงสาร ซันนี่ จิงๆๆ น๊ะ เมื่อรัยคนแต่งจะหาคนที่ใช่มาหั้ย ซันนี่ สักทีคร๊าาาาาาาาาา
-
นั่นสิ รู้สึกจะเริ่มเซ็งละนะ แอ๊บมาหลายตอนไม่ได้ซักที
ปล. ซันนี่จะได้เเฟนพร้อมกับ คนเเต่งจ้า คริๆ อยากให้ซันนี่ได้เเฟนเร็วๆ ช่วยหาให้คนเเต่งหน่อย อิอิ
-
สงสารซันนี่เนอะ
-
มันน่าน้อยใจนะ สงสารซันนี่จริงๆ ให้ตายเหอะ นางป่วงบ้าง ฮาบ้าง แต่จริงๆแล้วนางคือคนที่น่าสงสารที่สุดเลย
-
ทำไมต้องทำร้ายซันนี่กันด้วยฟะ....เดือดเว่อร์
-
ไม่ผิดที่คิดอิจฉา ใครๆก็เป็น
-
อ๊ากๆๆๆ อยากฆ่าอินังเจ้านายตัวดี
ชิๆๆๆๆ
-
เห็นใจซันนี่จัง :เฮ้อ:
-
โถๆๆ
ซันนี่ ไม่น่าเล้ยยย :L3:
-
ฮือๆๆ สงสารซันนี่
อีบอสบ้าๆๆๆๆๆ
-
ไม่นึกว่าหัวหน้าของซันี่จะเป็นคนเดียวกับี่จีบธรเลยนะเนี่ย เศร้าใจไปกับซันนี่ด้วยค่ะ
-
อยากอ่านต่อมากมาย
-
มาเเล้วค่า.....นิยายรายเดือน คริๆ อยากจะขยันๆเเต่งมาเร็วๆเเต่ก็ทำไม่ได้สักที
เเต่ก็ยังปลื้มใจที่มีทุกคนตามอ่านอยู่นะคะ นิยายเรื่องนี้อาจไม่ยาวนัก ตอนนี้คงมาถึงเกือบครึ่งเรื่องเเล้ว
ยังไงก็ติดตามกันต่อนะคะ
ปล. ตอนนี้มีโครงการรวมเล่มค่ะ.............ใครสนใจบ้างไหมคะ รวมเล่นรูปถ่ายลับเฉพาะของซันนี่เองค่า คริๆ
บทที่ 12 ไม่ต้องขอ…………ฉันก็จะยอมให้
ท่ามกลางค่ำคืนฝนพรำ ฉันนั่งอยู่ที่ร้านประจำ นั่งอยู่ที่เดิมทุกครั้ง นั่งฟังเพลงที่กำลังบรรเลงเป็นจังหวะช้าเนิบนาบ คงด้วยตอนนี้คงเร็วไปที่จะเร่งความคึกคัก แน่นอนเนื้อเพลงส่วนมากก็ไม่พ้นเรื่องความรัก มีทั้งสมหวังและผิดหวังคละเคล้ากันไป ฉันยกแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบเล็กน้อย พร้อมกับปล่อยความคิดไปกับเสียงเพลง
“โหย วันนี้ฉายเดี่ยวนะพี่”
ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงที่พูดทัก เป็นเจ้า ธัน เด็กเสริฟประจำตัวของฉันกับนังธรนั่นเอง แหม ก็เล่นมาร้านนี้บ่อยจนพนักงานเขาจัดคนมาดูแลพิเศษก็เท่านั้นล่ะค่ะ ไม่ได้มีอะไรมาก
ฉันพยักหน้ากลับไป ธัน จัดแจงเติมน้ำแข็งและรินเบียร์ให้จนเต็มแก้วเช่นเดิม
“พี่เป็นไรเปล่า วันนี้เงียบไปนะพี่” เจ้าธันคงสังเกตได้ เพราะทุกครั้งที่มาก็ต้องแอบแทะโลมไอ้เด็กนี่ไม่เคยพลาด แต่ก็นั่นล่ะ เมื่อวานผ่านเรื่องหนักๆมา ยังไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะแทะใครเล่นได้
“อืม เครียดนิดหน่อย เอ้อ ธัน วันนี้รบกวนเหมือนเดิมนะ” ไม่ต้อง งง กันหรอกค่ะ ไม่มีอะไรมากเพียงแค่วันนี้ ฉันอยากเมาให้เต็มที่ แต่เสือกมาคนเดียว คงไม่อยากนอนอยู่ที่ป้ายรถเมย์ ก็เลยขออาศัยเจ้าเด็กนี่ติดรถกลับไปด้วย พอดีอยู่หอเดียวกันค่ะ อีกอย่างไอ้ธันเองมันก็ไว้ใจได้ ฉันใช้บริการมันมาหลายครั้งแล้ว ไม่มีอะไรหายเลย แต่ที่น่าแค้นใจที่สุดก็ที่มันไม่ทำอะไรฉันเลยนี่ล่ะ ชิ อุตส่าห์เมาทั้งที ถูกพาเข้าห้องสองต่อสอง แอร๊ยยยยย กรุณาทำอะไรสักอย่างได้ไหมยะ
ธัน พยักหน้ารับปากแต่ก็ไม่วายบ่นไปตามเรื่องตามราว
เวลาล่วงไปสามทุ่มแล้ว ผู้คนทยอยเข้ามาทีละน้อย กับคืนวันหยุดแบบนี้ลูกค้าคงเต็มร้านเช่นเคย บ้างก็มาเป็นกลุ่ม บ้างก็มาเป็นคู่ กรี๊ดดดด อีกหน้าไหนคะที่บอกว่าร้านเหล้าเป็นสถานที่ของคนอกหัก ฉันเห็นแต่ คู่ๆๆๆๆๆๆ
แอร๊ยยยยย ซัดไปหนึ่งแก้วรวดค่ะ
“โหย เบาๆก่อนสิพี่ ยกซดซะ” เจ้าธันพยายามปราม แต่ไหงกลับรินเบียร์ให้ซะเต็มแก้วยะ รู้ไหมมันขัดกัน
จังหวะดนตรีเริ่มปรับเร็วขึ้นแล้ว ลูกค้าบางกลุ่มเริ่มที่จะออกท่าทางลีลากันบ้างเป็นหย่อมๆ เจ้าธัน เข้ามาเติมเบียร์ให้อีก พร้อมกับถามว่าไม่เต้นหรือ ฉันได้แต่ส่ายหน้าไป
ถึงเพลงจะสนุกแค่ไหน แต่ฉันไม่ได้สนใจ ถึงคนที่เข้ามาจะหล่อดูดีแค่ไหน ฉันก็ไม่ได้สน บทเรียนที่ผ่านๆมาฉันจำได้ขึ้นใจแล้วเสียล่ะมั้ง บทเรียนที่สั่งสมมา ทีละน้อย ฝังไว้ในใจ จนติดแน่น
“ใครจะมารักเราจริง”
คำพูดประจำตัวของนังธร ที่ฉันต้องทนฟังครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันว่าฉันพอจะเข้าใจแล้ว ว่ามันหมายความว่าอย่างไร ที่ผ่านมาเพียงแค่มองข้ามไป คิดไปเองว่าความรักคงเป็นเรื่องง่ายๆ ใช้แค่หัวใจ รักกัน อยู่ด้วยกัน
แต่มันไม่ใช่แบบนั้น
เรื่องของฉันมันจะง่ายได้อย่างไร ในเมื่อขนาดนังธร เรื่องความรักยังยาก นับประสาอะไรกับฉัน ที่ด้อยกว่าทุกอย่าง
คนที่ดีแบบนั้นยังไม่สมหวังในความรัก………..แล้วคนแบบฉันล่ะ
คงไม่มีวัน……………
น้ำตาหยดที่หนึ่งไหลลงมากลางแก้ม ฉันรีบปาดออกไป พร้อมกับยกแก้วเข้าซดจนหมดแก้ว แต่ตอนนี้เจ้าธันไม่ว่างมาเติมให้แล้วเนื่องจากลูกค้าเริ่มเข้ามากันจนเต็มร้าน พนักงานต่างทำงานจนหัวหมุน
เสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้ง และนั่นก็เป็นเพลงโปรดของฉันเสียด้วย ความทรงจำเดิมๆย้อนกัลป์มาฉายเหมือนละครตอนใกล้จบ ฉันที่กำลังเต้นอย่างสุดเหวี่ยงโดยไม่สนใจ มีนังธร ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
มันคงไม่มีอีกแล้วใช่ไหม
หรือฉันจะยอมแพ้…………แล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิมซะ………..ในเมื่อไม่ว่าอย่างไรคงไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว
“มาคนเดียวหรือครับ”
และในขณะที่ฉันกำลังตัดสินใจ ก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มทัก การปรากฏตัวของเขาน่าประทับใจพอควร เขาไม่ได้หน้าตาหล่อมากแต่ก็จัดได้ว่ามีเสน่ห์ โครงหน้าคม เข้มเข้ารูป ร่างกายที่สูงหนาให้ความรู้สึกอบอุ่น เสื้อผ้าเรียบๆ มองดูแล้วก็คล้ายๆกับหัวหน้าอยู่ไม่น้อย ถ้าผอมกว่านี้ ขาวกว่านี้ แล้วก็หล่อกว่านี้ล่ะก็ใช่เลย
ฉันตัดใจจากเพลงที่ชอบหันไปสนทนากับชายที่พึ่งเข้ามาหา เราพูดทักทายกันทั่วไป ชนแก้วตามเรื่องตามราว จนฉันเริ่มรู้สึกมึน
“ผมไม่ไหวแล้วครับ” ฉันบอกไปเมื่อเห็นเขายื่นแก้วมาให้อีก
เขายิ้ม แล้ววางแก้วเบียร์ลง พร้อมกับยื่นก้อนน้ำแข็งก้อนล็กๆมาให้ฉันอม
“ช่วยได้เล็กน้อยครับ” เขายิ้มให้อีกครั้ง แล้วไอ้รอยยิ้มนั่นล่ะก็ทำใจฉันสั่นไปเช่นกัน
เรานั่งคุยกันต่ออีก แต่ฉันเริ่มไม่เข้าใจเสียแล้ว หัวมันหมุนๆ เริ่มเบลอ ตาก็หนักเหมือนจะหลับเอาเสียให้ได้
“ซัน ครับ”
เสียงเขาเรียกฉันนี่
“ซันไหวไหมครับ”
อืม ไหว สิยะ แค่กินไป ไม่กี่ขวดเอง
“โหยพี่ บอกแล้วให้กินเบาๆ ผมยังไม่เลิกงานเลย”
อืม…….ก็ทำงานไปสิยะเจ้าธัน
“ทำไงดีล่ะทีนี้”
อืม.......................
“วัดไข้นะคะ” เสียงพยาบาลปลุกฉันให้ตื่นขึ้น แสงแดดแยงตาทำเอาแสบตาไป สักพักพยาบาลสาวก็รายงานผล ไม่มีไข้ความดันปกติ บ่ายนี้สามารถกลับบ้านได้
“อาทิตย์ คือ……..” เสียงของอีกคนดังขึ้นทำให้รู้ว่าในห้องนี้ไม่ได้มีฉันอยู่เพียงลำพัง
เป็นนังธร คนที่แสนดี คนที่เพียบพร้อม คนอันเป็นที่รักของทุกคนนี่เอง ฉันหันหลังให้ทันที ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับคนๆนี้
ความคิดจากเมื่อวานยังฝังในหัว …………… อิจฉา
“กูขอโทษ กูไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้”
“จะมาขอโทษอะไร แกไม่ได้ทำอะไรผิด” ฉันตอบไป
“แต่แกร้องไห้………หมอนแกเปียกไปหมด”
“บ้าน่า ฉันนอนน้ำลายไหลต่างหาก”
“อาทิตย์ กูขอโทษจริงๆ แต่กูไม่ได้ชอบหัวหน้าแกนะ” นังธรวางมือบนบ่าพร้อมกับบอกให้หันหน้ามาคุยกัน ไม่ว่าฉันจะว่าอย่างไรมันก็ไม่ยอมท่าเดียว จนฉันหันไปเจอกองผ้าที่โซฟานั่นล่ะ ถึงได้รู้ว่า เมื่อคืน นังธรคงกลับไปเก็บของแล้วมานอนด้วยที่โรงพยาบาล เพียงแค่ฉันคงร้องไห้จนหลับไปแล้ว
“ขอโทษนะ ทำแกร้องไห้อีกแล้ว” เพื่อนสาวบอกเสียงเศร้า ทำฉันน้ำตาไหลอีกรอบ มันรีบโวยวายเช็ดน้ำตาฉันออกไป ปากก็พร่ำพูดคำว่าขอโทษ
ฉันได้แต่สะอึก และร้องไห้
ทั้งๆที่ฉันอิจฉาแกขนาดนั้น ทั้งๆที่ฉันอยากจะเลิกเป็นเพื่อนกับแก ทั้งๆที่ฉันคิดร้ายกับแก……..แต่แกกลับมานอนเฝ้าไข้ ทั้งๆที่รู้ว่าฉันไม่เป็นอะไร…………แล้วไอ้คำขอโทษนั่นอีก ทั้งๆที่แกไม่ได้เป็นคนผิดเลย
ทำไมแกเป็นคนดีแบบนี้……..แกทำแบบนี้แล้วฉันจะโกรธแกได้ยังไง ฉันจะคิดร้ายกับแกอีกได้ยังไง
“ไม่เอานะแก กูขอโทษ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง” มันกอดฉันแน่นตบหลังเบาๆ แต่ยิ่งทำแบบนั้นฉันก็ยิ่งร้อง
ร้องให้กับ เพื่อนที่ดีที่สุด ร้องส่งท้ายให้กับความคิดชั่วๆของฉันเอง
ถ้าจะมีคำใดที่จะบอกเพื่อนธรในครั้งนี้ คงไม่พ้นคำว่า
“ฉันขอโทษ ธร”
“บ้าสิ กูต่างหากต้องขอโทษ”
“ไม่ๆๆๆ ฉันสิผิด”
“ไม่”
“ไม่”
“เอ่อ……ผมมาขัดจังหวะอีกแล้วใช่ไหมครับ” เสียงคุณหมอรูปหล่อดังขึ้น ฉันหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ ไอ้ท่าทีของหมอที่ทำหน้าแดง ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูแบบนั้น ทำไมไม่เข้ามาล่ะคะคุณหมอขา
“เอ่อ…….” คราวนี้เป็นนังธร อะไรยะ พากันอ้ำอึ้ง มันมีอะไรผิดปกติหรือไง
“อาทิตย์…..แกปล่อยมือก่อนดีกว่า” นังธรค่อยๆแกะมือฉันออกจากตัว อะไรกันฉันยังไม่เข้าใจเลย
“เอ่อ แล้วก็ช่วยจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วย” นังธรชี้มาตรงเสื้อคนไข้ที่เชือกมัดหลุดออกจนเผยอกเปลือยเปล่าลามไปถึงพุงขาวๆ แอร๊ยยย ไหนจะกางเกงตัวใหญ่ที่มัดยังไงมันก็โหลดลงมาเกี่ยวตรงสะโพกเสียทุกครั้ง
เดี๋ยวนะ
ฉันกับนังธร กอดกัน
เสื้อผ้าหลุดลุ่ย
คุณหมอสุดหล่อเข้ามาเห็นพอดี
แอร๊ยยยยยยยย มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ
-
มีเพื่อนดีๆแค่คนเดียว ดีกว่ามีผู้ชายเส็งเคร็งเข้ามาในชีวิตซะอีก
ซันนี่ไม่ต้องคิดมากหรอก บางทีเรื่องแบบนี้ยิ่งตามหายิ่งเหนื่อย ลองอยู่นิ่งๆซักพักบางทีมันอาจวิ่งเข้ามาเองก็ได้เนอะ :กอด1:
แต่เค้าก็อยู่นิ่งๆมาเป็นสิบๆปีแล้วนะ ก็ยังไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยอ่ะ แง้ๆๆๆๆๆ :sad4:
เอาใจช่วยซันนี่ต่อไป ฮูเร่ :ped149:
-
คุณหมอจะคิดยังไงเนี่ย
:m20:
-
กำลังเศร้า กำลังซึ้ง..... ยังจะฮาอีกนะคะ เอิ๊กๆๆ
ซันนี่เลิกชอบหัวหน้ามาจีบหมอดีกว่านะคะ หรือว่าจะเป็นที่เจอกันในผับดี?
-
ซันนี่เอ๋ยยยยยยย อย่าเพิ่งท้อนะ อยู่คนเดียวสวยๆดีกว่าค่ะ ถ้าจะต้องเจอกับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
-
ซันนี่อาจได้กับธร....แอร๊ยยย ว่าแต่ ผช ในผับคือใครน่ะ!!!!
-
ซันนี่ยังไม่ได้แฟนอีก แพ้ธรตลอดเลย น่าสงสารจัง
-
ไม่ได้ตามมาหลายตอน เข้ามาอ่านอีกที เจอซีนดราม่าบีบคั้นอารมณ์และความรู้สึกเข้าไป งืด... :monkeysad:
เรื่องระหว่างคุณอาทิตย์ คุณปักษธรและหัวหน้า หาคนผิดไม่ได้หรอก เพราะ เรื่องของหัวใจบังคับกันไม่ได้
แต่คุณอาทิตย์ก็ไม่ผิดที่จะอิจฉา ( จริง ๆ ออกแนว จิตตก น้อยเนื้อต่ำใจซะมากกว่า... :o11: )
ชักอยากรู้เรื่องในอดีตของคุณปักษธรซะแล้ว ว่าเหตุใดจึงเป็นเจ้าสาวที่กลัวฝนได้ขนาดนี้ ???
เรื่องนี้ดราม่าแอบแฝงจริง ๆ แต่จะจัดพิมพ์ ก็จะอุดหนุน :กอด1:
-
เรื่องนี้ดราม่าแอบแฝงจริง ๆ แต่จะจัดพิมพ์ ก็จะอุดหนุน :กอด1:
กรี๊ด มีคนสนใจ รวมเล่มภาพลับเฉพาะของ ซันนี่ด้วยนะคะเออ
// ซ้อมโพสท่า
-
โห่ นึกว่ามาอัพ เหอๆๆ
รอค่ะ
-
ฟ้าน่าจะส่งคู่มาให้ซันนี่ซักคน :กอด1:
-
กราบกราน....
มาต่อเถอะจ้ะ
แบบว่ามันย่างเข้าเดือนใหม่แล้ว....
-
รู้ไหม? ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้ว
ในเมื่อ .... มันยากมากนัก.....
ซันนี้กับธร ก็ตีฉิ่งกันไปเลยแล้วกัน!!
เรื่องจะได้แฮปปี้เอนดิ้ง!!
-
พอคุณหมอรูปหล่อมาเห็นสภาพนั้นของซันนี่กับธร คุณหมอก้ร้องออกมาทันที........
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..............
-
เอ้าฮึบๆๆ
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
ฮิ้วววววววววว เข้ามาจุดประทัดฉลองค้าาาาาาาาาาาา หายไปนานโขทีเดียวคราวนี้ ขอโทษอย่างเเรงเลยนะคะ
มาต่อคราวนี้ เนื้อเรื่องจะเข้าสู่จุดสำคัญเเล้วนะคะ (ไม่อยากบอกว่าไอ้ที่ผ่านมาน่ะ ยังไม่เข้าเนื้อเรื่องเลย 555)
ยังไงก็ต้องขอบใจทุกกำลังใจเลยนะคะ มีเเรงเขียนมากๆเลยค่ะ
ปล. ยังไงก็เขียนให้จบเเน่นอนค่ะ รับรอง
บทที่ 13 เวลา
“ซันครับ พี่ชอบซันนะครับ” ชายหนุ่มรูปงานในเครื่องแบบสีขาว กระซิบบอกข้างๆหูฉันอย่างแผ่วเบา เล่นเอาขนลุกซู่ไปทั่วร่าง ไอ้ฉันมันก็แพ้คนในเครื่องแบบเสียด้วยสิแอร๊ยยยย
“เชื่อได้ จริงหรือเปล่า” ฉันแกล้ง หันหลังกลับ ทำเสียงตัดพ้อ แหม…..อย่าคิดว่าไม่รู้นะคะ ว่าคุณหมอคนนี้ฮอตแค่ไหน แค่เดินออกไปสักครู่ก็มีพยาบาลมาตามประกบล่ะค่ะ แอร๊ยยยย ก็รู้ค่ะว่าเป็นหน้าที่ต้องคอยรายงานทำงานกับพี่หมอ แต่ขอความกรุณาอย่าค่ะ หยุดเอาสะโพก(เสริมฟองน้ำ)ของหล่อนมาเบียด หยุดส่งสายตาผ่านบิ๊กอายสีฟ้าน้ำทะเล หยุดทุกการกระทำเดี๋ยวนี้ ชั้นหวง
“อ๊ะ………พี่หมอ ปล่อยครับ”
“ถ้าพี่ปล่อย ซันก็ไม่ยอมเชื่อพี่สิครับ” เขากระชับวงแขน บังคับฉันให้เข้าไปติดกับอกแน่นๆของเขา แอร๊ยยยยย ใจเต้นรัวเลยค้า หรือว่าพี่หมอแอบฉีด อะดรีนาลีน ให้ฉันยะ
“เชื่อพี่นะครับ พี่ชอบซันจริงๆ” เขาบอกซ้ำอีกครั้ง ย่อตัวลงเอาคางมาเกยไว้ที่บ่าฉัน น้ำเสียงช่างชวนฝัน นี่สินะความรู้สึกของนางเอกใน นิยาย เล่มละ 10 บาทที่สาวๆ ชอบอ่านกัน ฮู้ววววววว มันซาบซ่านแบบนี้นี่เอง
“ผมก็ชอบพี่ครับ” ฉันตอบกลับไปเบาๆ แหม ก็มันอายนี่ค่ะ หน้ายิ่งบางๆอยู่ ก็เล่นไม่ให้ทารองพื้นนี่
“อะไรนะครับ ไม่ได้ยินเลย” แอร๊ยยยยย อย่ามาทำเป็นหูตึงค่ะพี่หมอ อยู่ใกล้กันแค่นี้เสือกไม่ได้ยิน ทำตัวยังกับเป็นคนแก่อายุ 60 ไปได้ แอร๊ยยย อย่าทำเสียงอ้อนแบบนั้นสิคะ โอ้ยยยย ยอมก็ได้ค่า พูดอีกทีก็ได้
“ผมก็ชอบพี่ครับ”
“แต่กูไม่ได้ชอบ”
อ๊ะ อะไรนะคะ
“ตื่นแล้วก็ปล่อย กูได้แล้ว เหม็นคนไม่ได้อาบน้ำ”
ฉันหันกลับมาแต่แทนที่จะเจอพี่หมอสุดหล่อแต่ไหงกลับกลายเป็นนังธรไปได้ซะนี่ แถมตอนนี้ยังอยู่ในห้องของฉันด้วย และที่สำคัญ คือไอ้แขนทั้งสองข้างน่ะ ฉันกอดมันไว้แน่นเลย
“แอร๊ยยยย นังธร แกมาทำอะไรที่ห้องฉันยะ” ฉันปล่อยมือออกอย่างรวดเร็ว พลันลุกขึ้นนั่ง แต่นั่นก็ทำให้รู้ว่าพลาดไปเสียแล้ว ห้องของฉันดูเหมือนจะหมุนวนไปมา จนฉันเซล้มลง โชคยังดีที่ไม่เอาหัวไปกระแทกกับกำแพงหรือขอบเตียง
“ดี สมน้ำหน้า กินเยอะดีนัก ใครสั่งใครสอนให้กินจนรั่วขนาดนั้น” นังธรบ่นไม่หยุด มันกระโดดลงเตียงไปหาผ้าชุบน้ำมาลูบหน้าฉัน พอให้สดชื่นขึ้นได้บ้าง
“แล้วนี่แกมาได้ไง แล้วฉันกลับมาได้ไง” พอทุกอย่าเริ่มเข้าที่ฉันก็เริ่มถาม แหม ก็ไอ้เมื่อคืนน่ะ จะได้ถึงแค่ มีชายหนุ่มมาทัก เท่านั้นล่ะค่ะ หลังจากนั้น มันวืดไปหมด ไม่รู้น๊อคไปตอนไหน นังธรก็บรรยายแจงความน่าอดสูของฉันได้เป็นฉากๆเลยค่ะ ตั้งแต่ ที่ธัน มันโทรตาม เพราะมันเองก็ยังไม่เลิกงาน พากลับมาส่งก่อนไม่ได้ ไหนจะเรื่องที่มันต้องกันท่าไอ้ผู้ชายคนนั้นที่รับอาสาจะไปส่งฉันอีก
“อ๊ะ แล้วทำไม ไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นมาส่งฉันยะ โอยๆๆๆๆๆๆ พลาดโอกาสทองอีกแล้วเรา”
นังธรเลิกคิ้วสูง
“ใช่ พลาดโอกาสทองจริงๆ โอกาสลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์น่ะสิ” ว่าจบมันก็เดินไปต้มมาม่าทันที ปล่อยให้ฉันทบทวน ถึงประโยคของมันตามลำพัง ……………. ลงข่าวหน้าหนึ่ง………เรื่องที่ว่า “งานวิวาห์ ชายชาย สนั่นเมือง” หรือไง คริๆ ก็คงแบบนั้นสินะ
แอร๊ยยยยยยย
“อ๊ะ กินซะ” ไม่นานนัก มาม่าหมูสับ เพิ่มหมูเพิ่มใข่ใส่ผัก ก็ยกมาเสริฟให้ถึงโต๊ะ ฉันขอบใจนังธรไป เรานั่งกินกันเงียบๆ อาจเป็นเพราะต่างคนต่างหิวกันมาก ถึงกับก้มหน้าก้มตาโซ้ยอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อว่ามาม่าสองสอง ฉันใช้เวลากินเพียง 3 นาที
“ไปอาบน้ำก่อนไป แล้วค่อยมานอนพักต่อ” นังธรดันหลังฉันเข้าห้องน้ำ พอฉันขอไปนอนก่อนก็ทำเสียงเขียวใส่อีก แอร๊ยยยย ไปก็ได้ย่ะ ชั้นกลัวไม่มีคนล้างจานให้หรอก ไม่ได้กลัวหล่อนนะยะ
สายน้ำเย็น พอที่จะทำให้อาการหนักหัวดีขึ้นบ้าง ฉันค่อยบรรจง ถูไถขัดคราบสกปรกต่างๆให้หลุดออก ถูกไปจนมั่นใจ ก็หยุด พันผ้าเช็ดตัว (ซึ่งเมื่อก่อนใช้กระโจมอก) ออกมาสำรวจตนหน้ากระจกบานใหญ่ (ที่ไม่เห็นจะมีคุณหลวงโผล่มาให้เห็น) ว้าย กินเหล้าแค่นี้ หน้าโทรมไปเยอะเชียว ไม่ได้การ สงสัยต้องเบาๆลงเสียแล้ว
“กลับก่อนนะแก” เสียงนังธรบอก เมื่อเห็นว่าทุกอย่างโอเค แล้ว ฉันพยักหน้าให้ อยู่บนที่นอน แต่นังธรยังคงอยู่ไม่ยอมไปไหน
“อ้าว ไหนว่าจะไปแล้วไงแก” ฉันถามเมื่อเห็นอีกคนยังอยู่
“แก ไม่เป็นอะไรแน่นะ” นังธรดูเป็นกังวล ก็สมควร ปกติฉันเองก็ไม่ได้จะเมาแบบนี้บ่อยนัก มันคงคิดมากเรื่องหัวหน้าอีกแน่
“นี่นังธร ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมเรื่องหัวหน้า”
“เฮ้ย กูไม่ได้ชอบจริงๆ” มันรีบตอบกลับมาอย่างเร็ว ค่ะ ฉันรู้ แม่น้ำแข็งก้อนใหญ่อย่างหล่อนจะชอบใครอีกนั้น ยาก
“แต่ฉันอยากให้ชอบ……….หัวหน้าเขาก็ดูโอเค”
“นี่แก…………” นังธรอึกอัก อ้าปากไปมาๆ โดยไม่มีเสียงลอดออกมาอีก
“โอ้ย เรื่องนั้นฉันแค่คิดไปเองฝ่ายเดียว……..แล้วอีกอย่าง มันถึงเวลาของแกแล้วธร” ฉันละสายตาจากรายการทีวีตรงหน้าหันมาสบตา ตรงๆ กับเพื่อนที่ดีที่สุด หากมีอะไรจะให้ ฉันก็อยากให้เพื่อนคนนี้มีความสุข เหมือนที่เคยมีเมื่อครั้งก่อน
ก่อนที่จะมีกฎข้อห้ามเหล่านั้น
“กูว่าเราพูดกันเรื่องนี้รู้เรื่องแล้วนะ”
“ธร อีกไม่นานฉันเองก็คงต้องออกเรือนไปแต่งเข้าบ้านสามี……แล้วแกจะอยู่กับใครล่ะ ฉันเป็นห่วงแกนะ”
“หึ…………หาให้ได้ก่อนค่อยมาว่ากัน”
แอร๊ยยยยยย มันแอบร้ายนะคะ
ธรกลับไปแล้ว ในห้องเหลือเพียงฉันและเสียงจากทีวีที่ช่วยให้ไม่เงียบจนเกินไปนัก ถึงกระนั้นฉันเองก็ไม่ได้สนใจรายการเกมโชว์มากนักถึงแม้มันจะตลกแค่ไหน คิดทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา……………ว่าฉันตัดสินใจถูกต้องหรือไม่
ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อให้ได้มาซึ่งคนรัก………………แม้ตอนนี้ยังคงไม่มีเหมือนเคย
ถ้าแบบนั้น กลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม……………….เพราะยังไงผลมันก็เหมือนกัน
ไม่สิ……………..มันไม่เหมือนกัน
เมื่อก่อนฉันไม่เคยมีโอกาสเลยสักครั้งที่จะมีใครมาสนใจ…………….แต่ตอนนี้ฉันเริ่มมีโอกาสมากขึ้นต่อการเป็นที่สนใจ
มีโอกาส ก็ ยังดีกว่าไม่มีอะไรใช่ไหม
ถึงโอกาสนั้นมันจะน้อยนิดก็ตาม
ก่อนที่จะคิดฟุ้งซ่านไปกว่านี้ โทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้นเสียก่อน หน้าจอขึ้นชื่อคนโทรเข้ามา ทำฉันยิ้มในใจ คงต้องเตรียมอุดหูไว้ดีกว่า
“พี่รู้ไหมว่าทำผมเดือดร้อน” ปลายสายตะเบ็งเสียงใส่ทันทีที่ฉันรับ ดีที่ไม่ได้เอาแนบหูไว้
“เอาน่า ธัน เจ้าของร้านก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” ฉันหัวเราะตอบกลับไปอย่าอารมณ์ดี
“ไม่ว่าที่ไหนพี่ โหย พี่เล่นเมารั่ว เลื้อยไปมา ต้องคอยดู ไหนจะต้องกันท่าไอ้หื่นที่จ้องจะลากพี่กลับตลอด ผมไม่เป็นอันทำงานพอดี…..เมื่อคืนเสือกคนเที่ยวเยอะอีก โดนด่าที่อู้เลย” ฉันหัวเราะอีกครั้งพลางขอโทษเจ้าเด็กประจำร้านไป พร้อมกับบอกสัญญาว่าจะพาไปเลี้ยงเป็นการตอบแทน เจ้าธันก็ยอมวางหูไปแต่โดยดี
ทำคนอื่นเดือดร้อนอีกจนได้นะ ฉันนี่
แต่ก็นะ…….นานๆที ขอสักครั้งเถอะ…….อยากทำตัวอ่อนแอ ให้คนอื่นดูแลบ้าง แค่นั้น
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน เพียงแต่ครั้งนี้ เป็นหมายเลขที่ฉันไม่รู้จัก
“สวัสดีครับ” ฉันกรอกเสียงพูดลงไป
“สวัสดีครับ ซัน”
“ครับ ไม่ทราบว่าใครพูดครับ”
“อ้อ ผมเองครับ ธนาธาร”
ธนาธาร…………….ใครอะ หรือจะฟังผิดเป็นธนาคารหรือเปล่า
“ขอโทษนะครับ โทรมาจากธนาคารหรือครับ” ฉันทวนถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สงสัยคุณยังไม่หายมึนจากเมื่อคืน……ผมธนา ไงครับ ที่เราเจอกันเมื่อคืนที่ร้าน” ชายหนุ่มเฉลย
อ้อ ที่แท้ ก็ไอ้หนุ่ม ตัวใหญ่ คนที่คล้ายๆกับหัวหน้านี่เอง เอ๊ะ เราให้เบอร์ไปด้วยหรอ อืม จำไม่ได้
เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยสักพัก จนธนาออกปากชวนฉันไปหาอะไรกินกันตอนเย็น
“ผมไม่ว่างครับ ขอโทษที”
และนั่นก็ทำให้เขาส่งเสียงอย่างผิดหวังออกมา ก่อนจะวางสายไป
ทำไมฉันถึงไม่ตอบรับไปน่ะหรอ……………อาจเป็นเพราะฉันได้บทเรียนมามากพอควร โบราณว่าไว้อะไรที่เริ่มเร็ว มักจะจบลงเร็วเสมอ (ดูจากตอนที่ผ่านมาสิคะ มีผู้ชายคนไหนที่ได้กิ๊กกับฉันเกินสองตอนบ้าง) บางทีฉันอาจจะรีบร้อนมากเกินไป การตกลงปลงใจอะไรง่ายๆในทันที อาจพาเราไปสู่ความผิดหวังได้ จากนี้ไปฉันคงต้องคิดให้ถี่ถ้วนกว่านี้ในเรื่องหัวใจ
เคยมีคนถามว่า รักด้วยหัวใจ กับ รักด้วยสมอง คุณจะเลือกแบบไหน
ฉันตอบอย่างไม่ลังเล
ความรักมันต้องออกมาจากหัวใจ………………….หากแต่ตอนนี้ชักไม่มั่นใจเสียแล้ว
โลกนี้มันซับซ้อนนัก คนเราไม่ได้มีอยู่มิติเดียวเหมือนรูปวาดในกระดาษแบนๆ แต่เป็นรูปปั้นลอยตัวที่มองได้รอบทิศ แถมยังมีภายในที่ซ่อนไว้อีก……………การที่เราพึ่งได้พบกัน ก็คงเป็นการได้มองเพียงแค่มุมๆหนึ่งของเขาคนนั้น (ซึ่งคนนั้นคงเลือกมุมที่ดูดีที่สุดให้เราชม) นั่นล่ะ เราควรต้องใช้สมองในการวิเคราะห์ ใช้เวลาในการศึกษา ให้เห็นทั้งรอบตัวของรูปปั้นชิ้นนั้น และอาจต้องแหวกเข้าไปดูถึงภายในก็จะดีมาก
เวลา ดู จะเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำความเข้าใจ
ฉันรีบร้อนที่จะมีความรัก และ เวลาเร่งรีบให้เรื่องของเราจบลง
ทำไมถึงต้องรีบ…………..เพราะฉันไม่ต้องการอดทนต่อความเหงาอีกต่อไป
แต่ถึงกระนั้น……..เพื่อความแน่นอนแล้ว……………………..สู้ทนเหงาไปอีกนิด………มันจะดีกว่าไหม
คงต้องใช้เวลา จริงๆ
ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ที่อีกคนพึ่งวางไป ฉันนั่งยิ้มเมื่อคิดถึงคนตัวใหญ่ทำหน้าเศร้า (ถึงแม้เขาอาจจะไม่ได้เศร้า…..แต่ขอคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเหอะ) ขอโทษนะ คุณ ธนา ฉันไม่อยากเร่งตัดสินใจในตอนนี้ ขอเวลาให้ฉันอีกนิด
แต่ก็น่าสงสารเนอะ คนตัวใหญ่ ทำหน้าจ๋อย คงน่ารักพิลึก…………
แค่ต้องใช้เวลา
ขอเวลาให้ฉันได้คิด
ฉันคว้าเอามือถือมากดตัวอักษรไปทีละตัว จนได้ครบประโยคที่ต้องการ อ่านทวนซ้ำแล้วหลายรอบ เพื่อไม่ต้องการให้เขาเข้าใจผิด ก่อนจะตกลงกด ส่งข้อความไปยัง ชายผู้ที่พึ่งโทรเข้ามา
“วันนี้ผมไม่ว่าง แต่พรุ่งนี้ผมว่างครับ ;)”
แอร๊ยยยยย
-
ตัวจริงหรือยังคะเนี่ย???????
ซันนี่ สู้เค้านะยะ
(ผ่านมาสิบสองตอนนี่ยังไม่เข้าเนื้อเรือ่งแล้วมันอาร้ายยยยยยยยยยยยย??)
-
ต้องแก้ไขความใจผิดของซันนี่ก่อนนะ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ไม่อ่านนิยายเล่มละ 10 บาทหรอก (มันไม่มีแล้วมั้ง =_=)
พวกเธอชอบอ่านนิยายวายกัน :jul3:
แล้วคุณธนาคาร เอ๊ย ธนาธารจะเป็นตัวจริงได้ไหมน้า
อยากร้องแอร๊ยยย พร้อมๆวันนี่เหมือนกันนะ :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกกก
55555555
รอ
-
ซันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอ๊ยยย อยากจะบ้าตายกับซันนี่ ร่ายยาวมาซะเราเคลิ้ม สุดท้ายก็หลอกเราให้หงายเงิบกับ message ที่หล่อนส่งไป :z3:
-
น้องธันน่ารักน๊า.....ซันนี่เธอมองข้ามอะไรไปรึเปล่า
-
คุณอาทิตย์ ขอเวลาคิดนานมาก ๆ ตั้ง 1 วันแน่ะ !!!
แต่เทียบกับเมื่อก่อนที่ตอบแบบไม่ขอเวลาคิด 1 วันก็นานอยู่นะ :laugh:
ปฏิเสธไม่ได้ เรื่องทำตัวเองให้ดูดี น่ามอง แล้วจะมีโอกาสในความรักมากขึ้น
อยากให้คุณอาทิตย์ปรับตัว แต่ไม่ถึงกับเปลี่ยนแปลงตัวเองจนหมดอ่ะนะ
ฉนั้น พยายามหาทางเปลี่ยนนามสกุลต่อไป... fighting !!!
-
ซันนี่เล่นตัวนานมากค่ะ :laugh:
...ถึงนาทีมั๊ยนั่น กร๊ากกกกกกกกก :m20:
-
ซันนี่น่ารักจังๆๆๆ ขอให้เจอคนที่ดีจริงๆไวๆน๊า
-
ไอ้เราก็นึกว่าจะค่อยๆไป ที่ไหนได้ไปนัดพรุ่งนี้แทน 555+
-
มาลุ้นว่าจะได้คู่รึเปล่า (:
-
อิอิ รักซันนี่อ่ะ :z1:
-
แอร๊ยยยยย มาเเล้วค้า นิยายรายเดือน ประจำเดือน ตุลาคม
หะหะ ตอนนี้หนูสอบเสร็จเเล้วนะคะ คาดว่าจะได้พบกันบ่อยขึ้น (เดือนละ 2 ครั้งดีมั้ยคะ คริๆ)
วันนี้ของเสนอบทพิเศษ ไปก่อนนะคะ หวังว่าคงถูกใจกัน
บทพิเศษ E กฎข้อที่หนึ่ง
“แสตน พร้อม หลีด พร้อม สาม…….สี่” เสียงอันแหลมสูงของผู้นำเชียร์มือใหม่ แผดดังขึ้นใต้อาคารเรียน ยามค่ำคืน ผู้นำเชียร์ที่เหลือต่างเริ่มการเคลื่อนไหล ไปตามจังหวะที่ฝึกซ้อม กวาดมือ กระตุกขึ้นมา แล้ว กระแทกลงไป ทำแบบนี้ ซ้ำๆ มาราว 50 กว่ารอบได้
“ยังไม่พร้อมกัน” เสียงโหดตะเบ็งดังขึ้น เล่นเอา บรรดาผู้หญิงที่อยู่โซนหน้าตกใจ หน้าเสียกัน
“ทำไมไม่ยิ้ม….” ทันทีที่เห็น อีกเสียงเข้ามาช่วยเสริมทันที
ปักษธร ฝืนยิ้มออกไป ถึงแม้จะเป็นห่วงเพื่อนผู้หญิงที่ดูแย่เอาเสียมากๆ เป็นห่วงอั้ม ที่มีอาการปวดหลังตั้งแต่อาทิตย์ก่อน ไหนจะ ชมพู่ ที่ปวดเท้าจากการใส่ส้นสูงมากๆ เป็นเวลานาน
“จะออกงานอยู่แล้ว ยังไม่พร้อมกันอีก…..” รุ่นพี่จอมโหดยัง ต่อว่าไปเรื่อยๆ ปล่อยให้พวกรุ่นน้อง ยืนยิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย ภาวนาให้พี่คนนี้รีบพล่ามให้จบโดยเร็ว ปักษธรรู้สึกว่าเขายิ้มจนเหงือกแห้ง ปากแห้งไปหมดแล้ว แต่ก็ยังต้องทนฝืนยิ้มต่อไป
กว่าจะจบการซ้อมของวันนี้เล่นทำเอารุ่นน้องทุกคนล้าไปตามๆกัน บรรดา สาวๆ ต่างขอตัวกลับห้องทันที ทั้งที่ปกติจะออกปากชวนไปหาอะไรกินกันก่อน (ช่างไม่กลัวน้ำหนักขึ้นเสียเลย) ปักษธรเองก็เช่นกัน เขารู้สึกเหนื่อย อีกทั้งปวดตึงกล้ามเนื้อบริเวณ แขนไหล่ และอก
“เหนื่อยไหม น้องธร” น้ำเสียงใสก้อง ร้องทักปักษธร ชายรุ่นพี่ ยื่นน้ำขวดพร้อมกับเปิดฝาให้ ปักษธร กล่าวขอบคุณ ก่อนจะยกขึ้นดื่มอย่างรีบร้อน คนเป็นพี่หัวเราะ ออกปากเตือนว่าให้ค่อยๆดื่ม พอได้พักสักครู่ ปักษธรรู้สึกดีขึ้นมาก จึงนั่งคุยกับรุ่นพี่ต่ออีกสักพักเพื่อรอ เพื่อนอีกคนที่ยังไม่เลิกซ้อม…………..ซันนี่
“อย่าไป โกรธ ไอ้โจ้ นะครับน้องธร มันก็ทำตามหน้าที่ไปแบบนั้นล่ะ” รุ่งพี่ใจดีบอก
“ครับ…ธรรู้………แต่เหนื่อยมากเลยพี่ พสุ” ปักษธรตอบ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าพี่โจ้นั้นหวังดี แต่มันก็แอบ คิด ไม่ได้
ทั้งคู่นั่งคุยกันอีกสักครู่ เจ้าตัวปัญหาก็เลิกซ้อมเสียแล้ว
“แอร๊ยยย สวัสดีค่ะ พี่พสุ แหม ดูแลน้องรหัสดีจังเลยนะคะ ซันนี่ล่ะอิจฉา” พออาทิตย์เดินมาถึงปุ๊บ ก็เริ่มปฏิบัติการณ์ ทันที ทำเอาปักษธร หน้าขึ้นสีทันที
“ก็เป็นหน้าที่ของพี่รหัสอยู่แล้วนี่ครับ” พี่พสุ ยิ้มตอบ ทำเอาอาทิตย์ ละลายไปใน 1 วินาที
“แหมๆ พี่คิง ของหนูไม่เห็น เป็นแบบนี้เลย” อาทิตย์พล่ามต่อถึงพี่รหัสตนเองที่วันๆ ไม่ค่อยจะสนใจอะไรเท่าไร ถึงหน้าตาจะดูดีก็เถอะ แต่พี่เขาเองก็ร้ายกาจแบบสุดๆเช่นกัน
ทั้งสามนั่งคุยกันอีกสักพัก พี่พสุ ก็ขับรถมาส่งน้องๆที่น่ารักทั้งสอง ที่หอพัก (ถึงแม้ว่าปักษธร จะปฏิเสธ….คงไม่ต้องบอกนะว่าใครตอบตกลงโดยไม่คิด)
“แกนี่ ไปรบกวนพี่เขาทำไม” เมื่อเข้าห้อง ปักษธร ก็ว่าเพื่อนตัวดีเข้าให้
“ย่ะ ทำอย่างกับไม่อยากให้พี่ พสุ สุดหล่อ ยอดชาย มาส่ง” อีกคนตอบไปอย่างไม่ใส่นัก อาทิตย์ สนิทกับปักษธร พอควรที่จะรู้ว่าเพื่อนของตนนั้นรู้สึกอย่างไรกับ รุ่นพี่ คนนั้น
“ไม่อยาก”
“ค่ะ….ทำปากแข็งไปเหอะ เล่นจ้องหน้าพี่เขาซะขนาดนั้น…….แอร๊ยยย ทำไมฉันไม่ได้พี่พสุเป็นพี่รหัสบ้างนะ” เจ้าตัวดีโวยวาย ปักษธรไม่สนใจ ปล่อยให้เพื่อนบ่นไปเรื่อยๆ ในมือยังคงถือขวดน้ำที่ได้จากรุ่นพี่เอาไว้ รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนหน้า…….เขาเองได้แต่ปล่อยความคิดไปกับค่ำคืนที่จันทร์เต็มดวง ค่ำคืนที่ความสุข ผสมบนกับ เสียงบ่น ได้อย่างลงตัว
“แอร๊ยยยย…..ทำไมพี่รหัสฉันไม่ได้สักครึ่งของพี่ พสุ นะ”
ในเวลาพักเที่ยงเช่นนี้ นักศึกษาต่างกรูกันเข้ามายังโรงอาหาร ราวกับอดอยาก ไม่ได้กินอะไรมานาน สองสยายก็เช่นกัน ทั้งคู่รีบเดินมายังโรงอาหารแห่งเดียวในบริเวณนั้น ทว่าที่นั่นนั้นได้เต็มไปด้วยบรรดานักศึกษาผู้หิวโหยเสียแล้ว
“เพราะแกมัวแต่ ตบแป้งนั่นล่ะ” ปักษธรบ่น เซ็งๆ
“อร้าย แก มาโรงอาหารทั้งที ผู้ชายเต็มไปหมดแบบนี้ จะให้ฉันหน้ามัน หน้าจืดมาได้ไงยะ” อาทิตย์ จีบปากจีบคอตอบ แต่สายตาของเธอ กวาดส่องไปทั่ว ทำการแสกนเป้าหมาย
“เหอะ แต่งทำไม เสียเวลา”
“นี่แก เคยได้ยินไหม ผู้หญิงอย่าหยุดสวยน่ะ” เพื่อนสาวตอบกลับทันควัน ในตอนนี้เธอพบเป้าหมายแล้ว 8 คน
“แล้วแกเคยได้ยินไหม….ผู้หญิงอย่าหยุดสวย……..ถ้าไม่สวยก็หยุดเถอะ” ปักษธร ตอกกลับเข้าให้ พร้อมกับรีบเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่พึ่งจะว่าง ปล่อยให้อีกคนยืนกรี๊ดอยู่อย่างนั้น
“พี่นั่งด้วยคนนะ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำเอาปักษธร ยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขาเงยหน้าจากจานข้าวข้างหน้ามาสบตารุ่นพี่ตรงหน้า
ว้ายเชิญเลยค่า พี่พสุ แหมๆ อยากมานั่งกับ ซันนี่ ก็ไม่บอกนะคะ คริๆ” แต่ก็เป็นหน้าที่ของโฆษกประจำตัวปักษธร ที่เอ่ยปากตอบตกลงทันที แถวยังดึงให้รุ่นพี่สุดหล่อ แต่เจ้าตัวดีก็ระริกระรี้ได้ไม่นานเมื่อมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาอีกคน
“อ้าวน้องอาทิตย์ พี่นั่งด้วยคนนะครับ” ชายหนุ่มผอมสูง ผิวคล้ำ เดินมาถึงก็ถามพร้อมนั่งลงโดยไม่รอคำตอบ
“แอร๊ยยย พี่คิง สวัสดีค่ะ” อาทิตย์ทำเสียงสูงจนเกินงาม พร้อมกับพนมมือไว้กลางอก แล้วไหว้อย่างงดงาม ราวกับนางงามประกวดนางสาวไทย ทั้งหมดนั่งกินกันไป พูดคุยกันตามประสา พี่น้อง จนอาหารในจานพร่องลง
“น้อง ธร เอาของหวานไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” พี่พสุถาม
“ไม่เป็นไรครับ ผมอิ่มแล้ว” คนถูกถามตอบอย่างเกรงใจ
“ไม่ต้องเกรงใจ กินข้าวไปนิดเดียวเอง จะอิ่มได้ไง” พี่พสุไม่ยอม ลุกขึ้นไปซื้อของหวานทันที
“แอร๊ยยยยย พี่คิง คะ ซันนี่อยากกินของหวานจังเลยค่ะ” แน่นอน อาทิตย์เห็นดังนั้นจึงเกิดความคิด ที่จะได้กินของฟรีบ้าง อนิจจา ที่เธอลืมไปว่า พี่คิง ของเธอ ไม่ใช่ พี่วสุ ของเพื่อนธร
“อ้อ ไปซื้อสิครับ แล้วก็ ซื้อมาเลี้ยงพี่ด้วย ถ้วยหนึ่ง เอาลอดช่องใส่กะทิเยอะๆ นะ” รุ่นพี่ตอบกลับพร้อมร้อยยิ้ม
“แอร๊ยยยยยยยย”
หลังจากจบมื้อเที่ยงสุขสันต์ (ที่ลงเอยด้วยผลสุดท้าย พี่พสุ ก็เป็นคนเลี้ยงของหวานให้ทั้งหมด) ก็ได้เวลาที่ทั้งสี่ต้องกลับไปเรียน ถึงกระนั้นในห้องเรียนที่น่าเบื่อ เสียงบรรยายที่พุไปเรื่อยๆ ราวกลับบทเพลงขับกล่อมให้นักศึกษาเข้าสู่นิทราไปทีละคน (คาดว่าอาทิตย์เป็นคนเเรก) ถึงกระนั้นยังมีนักศึกษาบางส่วนที่ยังคงลืมตา ปักษธรเป็นหนึ่งในนั้น ทว่าเขาเองไม่ได้สนใจในบทเรียนครั้งนี้ ภาพใบหน้าของคนนั้น ยังติดตา รอยยิ้มที่อ่อนโยนมันช่างชวนให้หลงใหล และตลอดบ่ายนั้นมีรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบน ใบหน้าของชายหนุ่ม………ผู้ที่หัวใจเต็มไปด้วยความสุข
“ฮ้าวววว นอน สบายจังเลย” อาทิตย์ที่ ลุกขึ้นมาจังหวะเดียวกันกับที่ อาจารย์เดินออกจากห้องไป
“กลับกันเถอะ” ปักษธร ชวนเพื่อนกลับ เขายังเหลือเวลาอีก สองชั่วโมง ก่อนที่จะต้องไปซ้อมต่อในตอนเย็น แน่นอนปักษธรตั้งใจไปซ้อมทุกวัน ด้วยหนึ่งในเหตุผลนั้นคือ พี่พสุ ของเขาก็เป็นหนึ่งในรุ่นพี่ผู้นำเชียร์เช่นกัน สำหรับเขา แค่ได้มองได้ อยู่ใกล้ๆ ก็มีความสุขมากแล้ว
ใกล้งานกีฬาเข้ามา การซ้อมดูจะหนักหน่วงขึ้นมาก รุ่นน้องหลายคนพากับ เจ็บ กันไปตามๆกัน แต่ก็สู้ อีกทั้งยังไม่รุ่นพี่ที่คอยดูแลอย่างดี ทั้งให้กำลังใจ และกำลังกาย ทุกฝ่ายต่างลงแรงกันอย่างเต็มที่ ทั้งปักษธร ที่ตั้งใจซ้อมอย่างเต็มที่ ถึงตัวเขาจะเล็กกว่าเพื่อนๆ แต่เขาก็พยายามเป็นอย่างมาก จนพี่ พสุ ต้องคอย บอกให้พักเป็นระยะ แม้แต่ อาทิตย์ เองที่ปกติจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรนัก ยังตั้งใจซ้อมสันทนาการอย่างเต็มที่เช่นกัน
จนกระทั่ง งานกีฬา ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ณ งานเลี้ยงฉลองประจำคณะ รุ่นพี่ปี 4 ปิดร้านอาหารเพื่อจัดงานเลี้ยงน้องๆทุกคนที่ตั้งใจทำงานออกมาอย่างดี ทั้ง ปี 1 -4 ต่างดื่ม กิน กันอย่างสนุกสนาน คนที่ดูจะสนุกกว่าใครน่ะ สงสัยคงจะไม่พ้น
“เอาอีก น้องซันนี่ เอาอีกๆ” เสียงรุ่นพี่ ร้องตะโกน ให้รุ่นน้องบนเวทีที่กำลังดวลเหล้ากับพี่รหัสของตนอย่างดุเดือด
“เฮ้ย ไอ้คิง มึงยอมน้องหรอวะ หมดแก้วๆๆๆๆๆ” เสียงเชียร์ฝั่งรุ่นพี่ดังขึ้นมาอีกตามด้วยเสียงกรี๊ด ทันทีที่พี่คิงกระแทกแก้วปล่าลงกับโต๊ะ
การดวลกันดำเนินต่อไปอย่างสนุก ปักษธร นั่งดูเพื่อนๆของตนอย่างสนุก ไม่ทันได้รู้สึกถึงคนที่มานั่งตรงข้าม
“ไม่ไปสนุกกับเพื่อนหรือครับ” คนตรงหน้าทัก ซึ่งนั่นก็เรียกรอยยิ้มให้ปักษธรได้มากพอดู
“ไม่ล่ะครับ ดูตรงนี้ก็สนุกดี” ปักษธรตอบพร้อมกับหัวเราะออกมาที่เห็น อาทิตย์ เริ่มเซไปมา
“น้องธร ทำได้ดีมากเลยครับ วันงาน” พี่พสุ เอ่ยปากชม
“ขะ….ขอบคุณครับ” ธร เริ่มรู้สึกร้อนที่ใบหน้า สงสัยว่าตนเองคนดื่มเยอะเกินไปเสียแล้ว
หลังจากนั้น พี่พสุก็ชวนคุยไปอีกเรื่อยๆ จนกระทั่งงานเลิก ปักษธรต้องพบปัญหาใหญ่อีกครั้งนั่นคือ เพื่อนตัวดี เมาเสียจนหลับคอพับคออ่อนไปเสียแล้ว
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเองครับ ไหนๆ ก็จะต้องไปส่งไอ้คิงด้วยอยูแล้ว” พี่พสุเสนอตัว เมื่อมองไปยังเพื่อนของตนก็เห็นว่าสภาพแย่พอกัน
“แต่พี่พสุไม่ได้เอารถมานี่ครับ” ปักษธรกล่าวอย่างเกรงใจ เพราะรู้ว่า ตอนนี้รถพี่เขาเอาไปซ่อมอยู่
“อ้อ เดี๋ยวพี่ฝนเขาจะมารับน่ะครับ” พี่พสุตอบยิ้มๆ
ไม่นานนักรถเก๋งคันงามก็มาจอดข้างทาง พี่พสุ เดินพยุงเพื่อนตัวสูง เดินนำมาที่รถ แล้วกลับไปช่วยรุ่นน้องที่พยายามลากเพื่อนของตนมายังที่นั่งด้านหลัง
“ไปส่ง ไอ้คิงก่อนนะ” พี่พสุ ที่บอกผู้หญิงที่นั่งตรงตำแหน่งคนขับพร้อมกับบรรจงประทับริมฝีปากลงบนแก้มเนียน
“คิดถึงจัง”
เธอยิ้มให้ตอบรับ ด้วยใบหน้าขึ้นสี พร้อมกับต่อว่าพี่พสุ ว่าอายรุ่นน้องเสียบ้าง ตลอดการเดินทางครั้งนี้ มีเพียงเสียง คุยหยอกล้อกันระหว่าง รุ่นพี่ทั้งสองเพียงเท่านั้น ปล่อยให้ปักษธรนั่งอยู่ด้านหลัง เฝ้าร่างขี้เมาสองคนเงียบๆ
ค่ำคืนเดือนมืด ในขณะที่อาทิตย์หลับใหล อย่างมีความสุข ทิ้งให้อีกคนหนึ่งยืนเหม่อลำพังตรงระเบียง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า
ที่ผ่านมา เขาทำเป็นไม่รับรู้ เขาหลับหูหลับตา เขาคิดไปเอง ว่าตนเองมีความสำคัญต่อรุ่นพี่ ถึงแม้จะรู้ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ
คงได้เวลาแล้วสักที ที่เขาเองต้องยอมรับความจริงสักที ถึงแม้ว่ามันจะยากแค่ไหน เขาคงต้องทำให้ได้ ปักษธรสัญญากับท้องฟ้าที่ไร้เดือน เขาเองจะทำใจให้ได้
นับจากนั้น กฎข้อที่ 1 ก็ถูกต้องขึ้นมาอย่างเป็นทางการ
ห้ามหลงรักคนมีเจ้าของ
-
:sad4: :เฮ้อ:
-
มาแล้วๆๆ
-
สงสาร ธร อ่า
เง้อ .....
-
หนึ่งในสาเหตุที่ทำให้คุณปักษธรเป็น เจ้าสาวที่กลัวฝน สินะ
รู้สึกว่ากฎข้อ 1 เป็นเรื่องจิ๊บ ๆ แต่มีที่มาแบบเจ็บแปล๊บ ๆ ( แค่พลาดที่ไปรักคนมีเจ้าของ แต่ตัดใจได้เป็นสิ่งที่ถูกต้อง )
อันนี้เป็นกฏข้อที่ 1 แปลว่า จะต้องมีข้อที่ 2 ข้อที่ 3 หรือมากกว่านั้น...
จะรันทดขึ้นเรื่อย ๆ ซะมั้งเนี่ย ? ไม่งั้นคุณปักษธรไม่ปิดตายหัวใจตัวเองขนาดนี้หรอก :serius2:
ป.ล. "ผู้หญิงอย่าหยุดสวย……..ถ้าไม่สวยก็หยุดเถอะ" โอ๊ะ...ประโยคนี้ เจ็บดีจริง ๆ :o
-
สงสารซันนี่เหมือนเดิมอ่ะนะ....เรื่องนี้ฮามากก็จริง....แต่พอฮาจบแล้วมันหดหู่อ่ะ ขนาดตอนนี้เป็นตอนของปักษธร...ยังแอบสงสารซันนี่เลยค่ะ....สงสารตอนโดนธรด่าอ่า....
ซันนี่เหมือนมีบางอย่างคล้าย ๆ กับเชลนะ...เลยอินอ่ะ
-
สงสารซันนี่มากกกกกก :m15: :m15:
เชียร์ซันนี่สู้ๆๆๆๆๆ แอ๊บต่อไปอย่าให้เสียหน้านะลูก :m19: :m19:
-
สวัสดีเจ้าทุกคน มาต่อเเล้วเน่อเจ้า อ่านเรื่องนี้ก็อย่าเครียดกันนะคะ ไม่ต้องคิดมาก อ่านเอาฮา
เรื่องที่ธร ว่าให้ ซันนี่ นั่นก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเเนวนั้นนะคะ
หมายความว่า แต่งสาวได้อะไรได้ เเต่บางอย่างถ้ามันมากเกินไป พยามสวยเกินไป (เเล้วมันก็ไม่สวย) ก็หยุดเถอะ
กำเหนือเขาว่า กั๊นฮื้องาม เจ้า คริๆ
มาช่วยลุ้นกับตอนอาถรรพ์ ของซันนี่กันนะคะ ว่าสำหรับการพบเจอผู้ชายคนนี้เป็นตอนที่สอง จะเจอ อะไรหรือเปล่า คริๆ
บทที่ 14 ซันครับ….ผมขอ………
“ซันนี่” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น ทำเอาฉันตกใจ หันมาตั้งใจกับงานที่แสดงบนฉากขาว หัวหน้าทำสีหน้าเป็นห่วง ตั้งแต่เจอกันที่โรงพยาบาล เรายังไม่ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวนัก
“ไหวไหม ถ้ารู้สึกไม่ดี พักก่อนก็ได้นะ” เขาทักมาอีกครั้ง โอ้ย ถ้าเป็นเมื่อ สอง สามวันก่อนคงจะทำเอาฉันละลายไปแล้วล่ะค่ะ แต่วันนี้ เสียใจด้วยที่คนสวยอย่างฉันได้เจอคนใหม่แล้ว จะมากลับใจตอนนี้ไม่ทันแล้วนะคะคุณหัวหน้าสุริยัน
ฉันตอบไปว่ายังไหว แล้วเราก็เริ่มประชุมกันต่ออีกครั้ง โดยที่ฉันไม่เผลอ คิดเลยเถิดถึงนัดเย็นนี้ที่จะถึง โอ๊ย เขาจะพาฉันไปกินกันที่ไหนนะแอร๊ยยยยย
“ซันนี่ ขอคุยด้วยหน่อย” หลังจากการประชุมที่แสนเบื่อผ่านพ้นไป หัวหน้าก็เรียกฉันไปคุยด้วยในห้อง แน่นอน สายสืบ CNN ประจำตึก พากันหูฝึ่งทำเป็นเก็บของช้าๆถ่วงเวลาหวังจะได้ข่าวไปเม้าท์กัน
“คุณ ศริษา งานที่สั่งไปผมขอด่วนก่อนเย็นนี้นะครับ” หัวหน้าออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเห็นสายสืบ CNN ไม่ยอมไปไหนเสียที (หลังจากเธอบรรจงเรียงกระดาษเอกสารให้เท่ากัน) เธอทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะขยิบตาให้ฉัน ประมาณว่า อย่าลืมขายข่าวให้ฟังด้วยนะ
“คุณสบายดีไหมซันนี่” เมื่อทางสะดวก หัวหน้าจึงเริ่มบทสนทนา
“ก็ สบายดีครับ ได้พักเต็มที่ หัวหน้าไม่ต้องเป็นห่วง”
“ร่างกายคุณสบายดี แต่ใจคุณ……เอ่อ คุณ……” หัวหน้าทำอ้ำอึ้ง นี่คงจะไปรู้อะไรเข้าเสียล่ะสิ
“ก็ สบายดีครับ”
“ผมขอโทษ……..ผมไม่รู้มาก่อนว่าซันนี่จะชอบผม…….ผม…..คือ…..ผมขอโทษจริงๆนะซันนี่ ผมพึ่งรู้จากธร” เขาพูดอย่างเร็ว แอร๊ย ทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะคะ
“หัวหน้าอย่าคิดมากสิครับ ผมไม่เป็นไร” โถๆ น่าสงสารจริงๆ อย่าทำหน้าเศร้าสิคะ ไม่หล่อเลยนะคะรู้ตัวไหม แต่ก็นั่นล่ะค่ะ กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรแล้วก็ปาเข้าไปครึ่งชั่วโมงเข้าให้ ป่านนี้เจ้าแม่ CNN คงตัวสั่นดิ๊กๆแล้วแต่ก็ดีแล้วที่เข้าใจกันได้ คนที่หนักใจไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ แต่เป็นหัวหน้าเองนั่นล่ะ ที่โดน นังธรมันโกรธเอา (ปกติก็ไม่ได้ดีด้วยอยู่แล้ว)
“ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว ซันนี่ ธรเล่นหลบหน้าผมตลอด ขนาดตอนทำงานยังถามคำตอบคำเลย” เขาถอนหายใจ พร้อมกับทำหน้าเศร้าอีก แอร๊ยยยยย อย่าสิคะ เดี๋ยวฉันใจอ่อนเผลอใจไปช่วยอีก
“หัวหน้าต้องหนักแน่นนะครับ …….เชื่อผม หัวหน้า ผ่านกฎของธรมาได้หลายข้อแล้ว เพียงแต่ติดอยู่ตรงข้อท้ายๆ สู้อีกนิดครับ ผมเอาใจช่วย” ในตอนนี้ฉันคงช่วยได้แค่นี้ ขืนหลวมตัวไป นังธรเอาฉันตายแน่สิคะ ตอนมันโกรธยิ่งน่ากลัวอยู่
“อืม ผมจะพยายามครับ”
ยามบ่าย ฉันเองไม่เป็นอันทำงานนัก เล่นมองนาฬิกามันทุก 5 นาที จนเพื่อนสาวโต๊ะข้างสงสัย เวลาผ่านไปแต่ละนาทีอย่างช้าๆ จนสุดท้าย ก็ได้เวลาเลิกงาน ฉันคว้ากระเป๋า ที่เก็บไว้เรียบร้อยก่อนหนึ่งชั่วโมง ดันเก้าอี้เก็บ เดินไปแสกนนิ้วลงเวลาออก เป็นที่เรียบร้อยในเวลา 1 นาที แต่ยังไม่ทันที่จะเดินทางลงมาถึงชั้น 1 โทรศัพท์จากคุณธนาก็ดังขึ้นเสียก่อน
แอร๊ยยยย คงไม่ใช่เลื่อนนัด หรือ ชิ่งหนีนะคะ
“ผมรออยู่หน้าตึกแล้วครับ” เขาบอกเสียงสดใส ทำเอาใจของฉันเตลิดไปไกล ก็ไอ้ ผู้ชายแบบนี้ฉันไม่เคยเจอนี่คะ เคยแต่นัดกัน มาทีสายเป็นชั่วโมง ขนาดฉันต้องแต่งหน้าแต่งตายังสายแค่ครึ่งชั่วโมงเอง (แต่นังธรมาก่อนเวลาตลอด)
ฉันรีบเดินไม่อยากให้เขารอนาน (ไม่ใช่อยากเจอเร็วๆนะคะ) จนกระทั่งใกล้ถึงหน้าตึก ฉันหยุดพัก หายใจเข้าออกช้าๆ ส่องกระจกตรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง ท่องนะโมสามจบ โอเค เอาล่ะ ลุย ฉันออกตัวก้าวเท้าซ้ายข้ามขอบประตูไปอย่างมั่นใจ คุณธนายืนอยู่ข้างรถ โบกมือเรียก เขาส่งยิ้มมาให้ทำเอาฉันอยากจะทรุดลงเสียตรงนั้น
“รอนานไหมครับ” ฉันถามตามบทละครหลังข่าว เขายิ้มตอบว่าพึ่งมาเช่นกัน
“ผมเลิกงานแล้วตรงมาหาซันเลยครับ” เขาตอบมา
“……….” แอร๊ยยยย จะต้องตอบว่ายังไงดีคะนี่ ไปไม่ถูกเลย คริๆ ทำหน้าแดงดีกว่า
เย็นนี้คุณธนาธารพามาร้านอาหารญี่ปุ่นบรรยากาศดี เราเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่ถูกจัดไว้ เขาเอ่ยปากถามว่าจะทานอะไรดี
“อะไรก็ได้ครับ” นางเอกช่อง 7 เข้าสิงร่างฉันอีกรอบ
เขายิ้มให้แล้วสั่งของไปตามเรื่องราว เราคุยถามรายละเอียดส่วนตัวกันเพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้น แหงล่ะก็ฉันจำไม่ได้เลยว่าที่ร้านคืนนั้นคุยอะไรไปบ้าง หวังว่าคงไม่ได้หลุดสาวแตกไปหรอกนะ เฮ้อ ไม่นานนักอาหารค่อยๆถูกทยอยมาทีละน้อย จนครบ คุณธนาสั่งแต่ของน่ากินมาทั้งนั้นเล่นเอาน้ำลายสอ
“ลองอันนี้สิครับ ร้านนี้เข้าทำอร่อย” เขาคีบปลาดิบชึ้นหนึ่งยื่นมาให้ แต่มันไม่แค่นั้นสิคะ
“อ้าปากสิครับ” เขาไม่ยอมวางชิ้นปลานั้นลงจากของฉัน แอร๊ยยยยย จะป้อนหรอคะแบบนี้มัน กรี๊ดด
ฉันเองก็ตกใจเช่นกัน ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะกล้าทำ เล่นเอาฉันชะงักไปชั่วครู่
“ซันอายหรือครับ” เขาถามเสียงอ่อย ฉันรีบอ้าปากฮุบ ปลาดิบชิ้นนั้นทันที
“ไม่หรอกครับ” ฉันตอบไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ (เนื่องจากวาซาบิที่ใส่มามันเยอะไป……เยอะไปไหมคะ กรี๊ดดด)
เขายิ้มเสียยกใหญ่ ประเคยป้อนอีกหลายอย่างจนฉันยัดอะไรไม่ลงเสียแล้วสิ
“ซัน กินเก่งเหมือนกันนะครับ” เขายิ้มพร้อมกับมองจานที่ว่างเปล่าข้างหน้า
แอร๊ยยยยย ฉันพลาด ลืมเรียกวิญญาณนางเอกช่องสามเข้าสิง โถ่ๆ จะพลาดไหมนี่
“ดีแล้วครับ จะได้อ้วนอีกนิดไง”
โล่งอกไป
คุณธนาธรอายุเยอะกว่าฉันไป 5 ปีค่ะ เป็นเจ้าของธุรกิจส่วนตัว มีสำนักงานเล็กๆอยู่ เป็นลูกคนเล็ก แต่ดูแล้วไม่ค่อยจะน่าเชื่อด้วยความที่มีความผู้ผู้ใหญ่เยอะมาก มีมีคราบคุณหนูเอาแต่ใจ แต่ก็นั่นล่ะ เราพึ่งเจอกันได้ไม่กี่วัน คงตอบอะไรมากไม่ได้ เมื่อสังเกตชัดๆจริงๆก็ไม่ค่อยเหมือนหัวหน้าเท่าไร คุณธนาจะ ผิวคล้ำกว่า หน้าออกไทยแท้ ตัวใหญ่พอๆกัน แต่ดูจะไม่ค่อยได้ออกกำลังเท่าหัวหน้า โดยรวมก็นับว่าดูดีในระดับที่มองแล้วประทับใจในครั้งเดียว ร่วมกับถ้อยคำที่ฟังดูเป็นกันเองและสุภาพ ยิ่งทำให้เขาน่าจับจองยิ่งขึ้น แหมสมัยนี้ มีเงิน โทรศัพท์ไอโฟน มีรถขับ งานมั่นคง หล่อใช้ได้ (เรื่องขนาดกับลีลายังไม่รู้นะคะ ต้องรอตอนต่อไป คริๆ) แค่นี้ก็กินขาดแล้วค่ะเธอ
“ไม่เป็นไรครับซัน ผมเลี้ยงเอง” เขายืนกรานว่าจะจ่ายให้ ฉันทำท่าทางฮึดฮัดไม่ยอม แต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะเลี้ยง ฉันทำท่าไม่พอใจอีกครั้ง (แต่ก็แอบดีใจนิดๆ คริๆ)
“งั้นเดี๋ยว ซันเลี้ยงหนัง ผม ก็ได้ครับ” เขาเสนอเมื่อเห็นฉันยังอินบทนางเอกอยู่ ฉันยิ้มน้อยๆก่อนตอบตกลง แหมก็ค่าตั๋วหนังมันถูกกว่านี่คะ กำไรๆ คริๆ
ภายในรถอากาศเย็นฉ่ำ ออกจะเย็นไปเสียด้วยซ้ำจนขนแขนลุกขึ้น เขาคงสังเกตเห็นจึงลดแอร์ลง
“หนาวก็บอกสิครับ” เขายิ้มให้เมื่อรถหยุดรอสัญญาณไฟ เขาคว้าเอาเสื้อคลุมที่เบาะหลังบบรรจงโน้มตัวมาคลุมให้ฉัน ตัวของเราใกล้กัน ฉันได้กลิ่นน้ำหอมจางๆเล่นเอาใจสั่น ต้องกลั้นหายใจ
“หึ หึ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ครับ” เขาหัวเราะน้อยๆก่อนจะกลับไปสนใจการขับรถต่อไป
“ไม่ได้เกร็งสักหน่อย” ฉันตอบไปเบาๆพร้อมกับหายใจเข้าออกช้าๆ ทำสมาธิใหม่
ยุบหนอ พองหนอ
ไม่นานนักก็เดินทางจนถึงหอพักของฉัน ขัดใจนิดๆทำไมรถมันไม่ติดเลยวันนี้ กรี๊ดดด ฉันกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเปิดประตู
“เดี๋ยวครับ” เขาจับมือฉันไว้ ฉันแสร้งทำหน้าสงสัยประมาณว่ามีอะไรอีก แต่ก็รู้นะคะว่าเขาจะขอขึ้นไปกินน้ำกินท่าบนห้อง
แอร๊ยยย คราวนี้ไม่พลาดเหมือนครั้งที่แล้วแน่นอนค่ะ ฉันเก็บห้องเป็นที่เรียบร้อย เครื่องดื่มก็มีเบียร์เผื่อไว้แล้วสองขวด เปลี่ยนผ้าปูที่นอนหอมใหม่สะอาด ขัดห้องน้ำใหม่จนเอี่ยม ฉีดน้ำหอมปรับอากาศให้หายกลิ่นอับ หาดอกไม้เล็กมาเสียบไว้ที่แจกัน ที่สำคัญ ถุงยางพร้อม เจลพร้อม เข้าห้องน้ำพร้อม วีต้า……ไม่ได้กิน ปลอดภัยแน่นอน
“คือว่า……” เขาอ้ำอึ้งอยู่ ไม่กล้าพูด โถ่ๆ ก็แค่จะขอขึ้นห้องแค่นี้ทำเป็นอายน้อ คริๆ หรือว่าเขายังไม่เคยนะ แอร๊ย ไม่เป็นไรนะคะเดี๋ยว คุณครูซันนี่จะสอนให้ถึงแก่นเลยล่ะค่ะ คริๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ฉันเอียงคอเล็กน้อยขมวดคิ้วหน่อยๆ ทำท่ากำลังคิดข้อสอบที่ทำไม่ได้ เขาอึกอักอีกครั้ง
“งั้นซันไปก่อนนะครับ”
“ผมขอ……….”
“ครับ อะไรครับ”
“ขอเสื้อผมด้วยครับ”
แอร๊ยยยยยย
-
:m20: :m20: ซันนี่ก็ยังคงเป็นซันนี่
ฮาตลอดอ่ะคนนี้
เปิ่น โก๊ะ ยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
หวังว่ารักครั้งนี้คงไม่ต้องแอ๊บแล้วนะครับ
อยากเห็นซันนี่หวานบ้าง
รออ่านตอนหน้าอยู่นะครับ :กอด1:
-
ซันนี้ฟลาว์ตลอดเลยนะเนี่ย ใครจะเป็นพระเอกกันนะลุ้นจ๊ะ
-
กำน่าสงสารซัน
-
หวังว่าธนาธรจะพูดออกไปแบบนั้นเพราะเขินนะ แบบว่าอยากขอขึ้นไปบนห้องเหมือนกันแต่ไม่กล้าอะ
(ที่ผ่านมาเคยมีหรือแบบนั้น อ๊ากกกกกกกกก :serius2: )
-
ธนาธรคุณทำซันนี่เสียหน้าอย่างแรงอ่ะ(คนอ่านเสียหน้าแทน ลุ้นแทบตาย :a5:)
:try2: :o11:
-
เวรของกรรม
หวังว่า คุณเขาจะเขินเลยพูดแบบนั้นออกมา
โธ่ ลุ้นแทบตาย ฮาๆๆ
-
ฮ่าาาา ฮาตลอดอ๊ะ แต่สนุกมากเลยน๊ะเรื่องนี้อะ ^^b
-
อร๊ายยยย
ลุ้นเเทบตาย :laugh:
เเต่ก็นะ ถ้าไม่ฮาก็ไม่ใช่ซันนี่ :z2:
รอจ้า
-
ซักคนเหอะ.....ที่เป็นของซัน
แต่ว่าเราเชียร์ม้านอกสนามนายนั้นอยู่แหละ อิอิอิ
-
ซันจะมีคู่กับเขามั๊ยเนี่ย
เอาใจช่วยสู้ๆๆๆ :ped149:
-
คุณอาทิตย์เคยบอกว่า จะไม่รีบร้อนกับความรัก จะใช้เวลาคิด
แต่เล่นเก็บห้องหับเรียบร้อย เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่หมด พร้อมสร้างบรรยากาศเสร็จสรรพ
ที่สำคัญ พร้อมทั้งเจลและถุงยาง แถมไม่กินวีต้าด้วย อันนี้มันเตรียมสแตนด์บายพร้อมเสียตัว 24 ชั่วโมงนี่น่า :laugh:
-
มาเเล้วจ้าๆ บทหวานๆที่ทุกคนรอกัน ครั้งนี้เป็นการพลิกบทครั้งสำคัญของ ซันนี่เลยนะคะ
ตั้งใจกับการเเสดง ซีนนี้มากมาย
เอาใจช่วยซันนี่ด้วยนะคะ
บทที่ 15 สวน………สนุก
“วันเสาร์ไม่ว่าง……ได้ยังไง” นังธรถามเสียงดัง เพราะทันทีที่ฉันบอกปัดงานฉลองขอบริษัทส่งท้ายปีของบริษัทฉัน คืนกำไรให้พนักงาน เอ๋……สงสัยว่าทำไมนังธรถึงได้ไปงานบริษัทฉันน่ะหรอคะ แหม ก็งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นงานที่นังธรรับผิดชอบค่ะ (งานนี้หัวหน้า เจาะจงเลือกนังธรเองเลยนะคะ ทุ่มทุนมาก)
“ก็นัดกับคุณธนา ไว้แล้วนี่นา” ฉันบอกเหตุผลไป พลางจิบน้ำส้มให้ชุ่มคอ
“โห ยกเลิกนัดเลย นี่งานบริษัทแกนะ ยังไงก็ต้องไป” นังธรเริ่มบังคับค่ะ แหม ทำเป็นพูดดี ที่จริงอยากเอาฉันไปเป็นไม่กันหมาล่ะสิ อย่าคิดว่าฉันไม่ทันคนอย่างเธอนะคะ คนอย่างซันนี่ สวยด้วย ฉลาดด้วยค่ะ คริๆ
“คงไม่ได้จริงๆนะเธอ คุณธนา เขาจองที่พัก ไว้แล้วเรียบร้อยน่ะสิ” คริๆ ความจริงไม่ได้จงได้จองหรอกค่ะ ไปเที่ยวสวนสนุกมันนี่ล่ะ จะยกเลิกนัดก็ได้อยู่แล้ว……..แต่มันเรื่องอะไรที่จะต้องไปนั่งร้องเพลงคาราโอเกะ ในงานเลี้ยงบริษัทกัน สู้ไปกับผู้ชายสองต่อสองดีกว่าไหมคะ นัดครั้งแรกพลาดไป แต่นัดครั้งต่อไป ต้องได้
“โถ่ แกไม่เป็นห่วงเพื่อนหรอ” มาละค่ะ ลูกไม้ที่สอง เริ่มทำเสียงอ้อน เสียใจย่ะนังธร ลูกไม่นี้หล่อนใช้ได้แต่กับ ผู้ชายเท่านั้น กับฉันน่ะ คริๆ ฝันไปเหอะ
“ไม่ห่วงหรอก เพื่อนๆที่ทำงานเขาใจดีทุกคน ไม่มีใครทำอะไรแกหรอก” ที่อยากจะทำอะไรแกน่ะ มีอยู่คนเดียวนั่นล่ะ คริๆ งานนี้หัวหน้าจะเจาะไข่แดงได้หรือเปล่าน้อ แอร๊ยยยยยยย
“สรุปว่าไม่ไปใช่ไหม” นังธรทำหน้างอ เสียงแข็งขึ้น
“น่าแก นานๆฉันจะมีคนเข้ามาเสียที อ้อยจะเข้าตูดช้าง ฉันไม่ยอมให้หลุดไปแน่” แอร๊ยยย พูดไปได้นะเรา เขิลจริงๆ ความจริงแล้วก็อยากไปเป็นเพื่อนนังธรนะคะ เพียงแต่ถ้าฉันไปด้วยหัวหน้าคงไม่กล้าเข้ามา ยุ่งกับนังธรแน่ ตั้งแต่เกิดเรื่องที่โรงพยาบาลครั้งนั้น หัวหน้าก็ดูห่างๆฉันไป ไม่เล่นด้วยเช่นเคย สงสัยคงจะโดนนังธร ขู่เสียจนหงอไปเสียแล้ว แต่ก็ว่าไม่ได้นะคะ เดี๋ยวนี้นังธรยอมรับโทรศัพท์ของหัวหน้าแล้วค่ะ (ถึงแม้จะบอกว่าเรื่องงานก็เถอะ) แต่ก็คุยเพียงสองสามคำแล้ววาง แอร๊ยยยย……เมื่อไรจะได้กันคะ
ฉันง้อนังธรอยู่นาน จนจบลงที่ร้านอาหารญี่ปุ่นบุปเฟ่ แน่นอนค่ะฉันเลี้ยง เฮ้อ สงสัยต้องไปบอกหัวหน้า จะง้อนังธรต้องเอาของกินเข้าล่อ คริๆ (เรียกค่าความลับนี้ เป็นเลี้ยงข้าว 1 อาทิตย์ ……. กำไรเห็นๆ แอร๊ยย)
“นอนหรือยังครับ” เสียงนุ่มของคุณธนา ทักทายผ่านเครือข่ายสื่อสาร เขาค่อนข้างสม่ำเสมอค่ะ โทรมาหาฉันทุกวัน (วันนี้นับเป็นวันที่ 3 ค่ะ คริๆ) ไม่มีวันไหนเงียบหาย ช่วงนี้เขาเองก็ยุ่ง ลูกน้องที่ทำงานลาพักร้อน ทำเอากำลังคนขาด เลยทำงานหัวหมุน แต่ถึงจะไม่ได้เจอกัน แค่ได้ยินเสียง ก็ชื่นใจมากแล้วค่ะ
“ยังครับ รอคุยกับคนบางคนอยู่” ฉันปรับโหมดเข้าสู่บทนางเอกอีกครั้ง (ลงทุนกินน้ำส้มมาทั้งวันเลยนะคะ)
“เอ ใครกันนะครับ ผู้โชคดีคนนั้น”
แอร๊ยยยยยย ทำเป็นไม่รู้
“เอ ไม่รู้สิครับ” แอร๊ยยยย เขิล อะ คุยเล่นไร้สาระแบบนี้มันก็มีความสุขดีเหมือนกันนะคะ
“โห พูดแบบนี้ผมน้อยใจนะครับ” แอร๊ย คุณธนาคะ อย่าทำเสียงแบบนั้นค่ะ ซันนี่อดใจไม่ไหวนะคะ
“หะหะ ล้อเล่นครับ ทำงานเหนื่อยไหมครับ”
“นิดหน่อยครับ ต้องรีบเคลียงาน เดี๋ยววันเสาร์จะได้มีเวลาไปเที่ยวกันไงครับ” โอ้ย ตอบมาแบบนี้ เอาหัวใจไปเลยค่ะ สินสอดไม่ต้อง ยกให้ฟรีแถมข้าวสารอีกถังหนึ่งเลย
“ซันทำให้ คุณธนาลำบากหรือเปล่าครับ” ขอ ซีน ดราม่า นิดหนึ่งนะคะ แบบว่าอย่าเจอ ในนิยายเล้าเป็ดมา (เห็นนายเอกใช้ แล้วพระเอกชอบทุกที)
“ไม่หรอกครับ อย่าคิดมาก ผมอยากเจอซันจริงๆนะครับ” คริๆ เอาล่ะค่ะ นี่เป็นตัวอย่างเล็กๆน้อยๆ คุณธนาเขาสุภาพค่ะ พูดเพราะ แต่ก็แอบหยอดมาทีละนิด ให้พอชื่นใจ ฉันล่ะอยากจะนั่งไทม์แมชชีน ให้ถึงวันเสาร์เดี๋ยวนี้เลย เฮ้อๆ
“ฝันดีนะครับ” คุณธนาพูดส่งท้ายก่อนจะวางสายไป เพียงแค่คำพูดธรรมดา แต่มันก็ทำใจสั่นได้เหมือนกัน ไม่อยากจะคิดเลย หากเขานอนกอดฉันไว้ กระซิบบอกฝันดีข้างหูก่อนนอน แอร๊ยยยย สงสัยจะได้ฝันเปียก เอ๊ย ฝันดีจริงๆ
และแล้ววันเสาร์ที่รอคอยก็มาถึง ฉันตื่นแต่เช้า อาบน้ำล้างหน้า แต่งตัวเป็นที่เรียบร้อย ส่องกระจกนิดหน่อยตรวจทานความเรียบร้อย วันนี้แต่งตัวสบายๆ เนื่องจากไปเที่ยวสวนสนุก ขาสั้นนี่ล่ะเหมาะนัก กับเสื้อเชิ้ต ตัวเบาบางเหมาะกับอากาศร้อน (ที่แน่ๆ หากโดนน้ำแล้วจะได้เห็นชัดๆ คริๆ) ซันบล็อก โบกทับไปแล้วสองชั้น ตบแป้งเด็กอีกนิดหน่อย พอให้หน้าผ่อง เพียงเท่านี้ก็เสร็จพิธี ไม่นานนัก คุณธนาก็มารับ
“สวัสดีครับซัน” เขาทักด้วยรอยยิ้ม ทำเอาฉันประหม่าไปมาก
“สวัสดีเช่นกันครับ” ฉันทักกลับ วันนี้เขาแต่งตัวสบายๆเช่นกัน เชิ้ตลำลอง กางเกงยีนขายาว ทำให้ดูเด็กลง
“ยิ้มอะไรครับ ไปกันได้แล้ว” เขามัวแต่ยิ้มและจ้องมาที่ฉัน ทำเอาเสียความมั่นใจไปทีเดียว โถ่รู้แบบนี้ใส่ขายาวมาก็ดี สงสัยเขาคงขำ ขนหน้าแข้งฉันแน่เลย แอร๊ยยยยย
“ยิ้มให้คนน่ารักครับ หึหึ” แอร๊ยยย แค่นั้นล่ะค่ะฉันก็เงียบไปตลอดทาง
เราใช้เวลาพอควรกว่าจะถึงสวนสนุก คุณธนาจัดแจงซื้อตั๋วเป็นที่เรียบร้อย (ฟรีอีกแล้ว คริๆ) แต่ก่อนจะไปเล่นเครื่องเล่น ต้องหาอะไรใส่ท้องก่อนนะคะ
“ไม่อร่อยหรอซัน” เขาถามเมื่อเห็นฉันรวบช้อนส้อม
“เปล่าครับ เดี๋ยวกลัวมันแน่นท้องเกินไปน่ะครับ” กลัวแพ้ท้องค่ะ เดี๋ยวเล่นไปเล่นมา อ๊วก ออกมา เสียหมดสิคะ
“หึหึ” เขาหัวเราะอีก แล้วจัดแจงอาหารในจานของเขาจนหมด
เราเริ่มต้นกันที่เครื่องเล่นเบาๆ ที่น่ากลัวมากนัก เป็นการอบอุ่นร่างกายเสียก่อน เขาเดินนำฉันไปที่เครื่องเล่น ฉันได้แต่มอง แล้วยิ้มให้ตัวเอง ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้กับเขา เคยแค่ฝันว่าสักวันจะได้มานั่งชิงช้าสวรรค์กับคนที่ชอบ แอร๊ยยย
“เหม่อ อะไรครับ เดี๋ยวหลงนะ มานี่สิ” คุณธนาคงเห็นฉันมัวแต่เหม่อ จึงจัดแจง เอามือใหญ่ของเขากุมมือฉันไว้ แล้วพาเดินไปนั่งที่เครื่องเล่น พนักงานที่ตรวจความปลอดภัย ส่งยิ้มให้เมื่อเห็นเราจับมือกัน พระเจ้าคะ ทำไมหน้าฉันมันร้อนอย่างนี้ ที่ว่าโลกร้อนขึ้นทุกวันมันคงเป็นแบบนี้สินะ กลับไปฉันคงต้องงดใช้ถุง(ยาง) เพื่อลดโลกร้อน แอร๊ยยย
“กลัวหรือเปล่า” คุณธนาถามอีกครั้งเมื่อเราอยู่บน จุดสุดยอด ฉันส่ายหน้าให้ เขายิ้มตอบ มือที่จับไว้ยังไม่ปล่อยให้มือฉันเป็นอิสระ นั่นคือเหตุผลที่ฉันเงียบตลอด
“อึดอัดหรือเปล่าครับ ผมจับมือแบบนี้”
“ไม่ครับ……ไม่” ฉันรีบตอบทันที ทำเอาเขาหัวเราะอีกครั้ง แอร๊ยยยย
ทำไมเวลาอยู่กับคนๆนี้แล้วทำตัวไม่ค่อยถูกเลย
“ยิ้มหน่อยครับ”
แชะ
“คุณ ธนา !” ฉันตกใจที่จู่ๆ เขาก็เรียกฉันแล้วถ่ายรูป ตายแล้วลืมเก๊ก สวยเสียด้วยรูปออกมาอุบาตแน่นอนเลย
“เอามา ลบออกเลย…..นะครับ ลบเหอะ” ฉันยื้อแย่งมือถือจากอีกคนซึ่งคงจะเป็นไปได้ยากเพียงแค่เขายืดมือจนสุดแขน ฉันก็เอื้อมไม่ถึงซะแล้ว ฉันกระโดดจนเหนื่อย ยอมแพ้ค่ะ ช่างแม่ง
“ผมอยากได้รูปซันนี่ครับ” เขาหัวเราะ ยื่นให้ดูรูปในโทรศัพท์ที่ตอนนี้ตั้งเป็นพื้นหลัง ดูรูปแล้วก็ โอเค ไม่น่าเกียจ ลืมตัวไปว่าคนมันสวยทุกองศา ร้อนฉ่าทุกมุม คริๆ
“ซันก็อยากได้รูป……..คุณ…..” ที่จริงอยากได้รูปคู่มากกว่า จะได้เอาไปอวดนังธรเพื่อนสาว ให้อิจฉาเล่น คริๆ
“มาครับ ทางนี้” เขาไม่รอช้าลากฉันไปยังศาลาริมน้ำ
“ขอโทษนะครับ ช่วยถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหมครับ” คุณธนาจัดแจงขอความช่วยเหลือจากกลุ่มสาวน้อยที่กำลังโพสท่าถ่ายรูปกันอย่างสนุก แน่ล่ะ ทันทีที่พวกเธอๆ เห็นต่างพากันยิ้มเล็กยิ้มน้อย บางคนก็แอบกระซิบกัน รู้นะยะว่าคุณธนาเขาหล่อ แต่กรุณาเก็บอาการด้วยค่ะ คนรักเขายืนหัวโด่อยู่นี่ทั้งคน
“อ้าว ซัน มานี่สิ” เขากวักมือเรียกให้ฉันเข้าไปถ่ายคู่ พวกเธอๆ ต่างหันกรูมองมาที่ฉัน แล้วทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก หึ ให้มันรู้สิ ว่าคุณธนา ของใคร!!!!!
“จะดีหรือครับ” ฉันตอบไปอย่างไม่มั่นใจ เขาคงขี้เกียจรอเลยจับแขนฉันลากเข้าไปจนได้ (ตอนนี้พวกเธอๆ ทำหน้าเหมือโดนตบหน้ากลางสี่แยก คริๆ)
“เข้ามาใกล้ๆหน่อยสิครับ” คุณธนาบอก เมื่อเห็นฉันยืนตัวแข็งอยู่ห่างออกไปช่วงแขน
“กรี๊ดดด” แต่เมื่อเรียกแล้วฉันก็ไม่ขยับสักที จึงเป็นเขาเองที่ขยับมาจนชิด แถมยังเอาแขนโอบเอวไม่ให้ฉันหนีเสียอีก ทำเอาบรรดา เธอๆ ทั้งหลายกรี๊ดออกมาเบาๆ
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มขอบคุณบรรดาเธอๆ ที่ทำหน้าเคลิ้มอีกครั้ง จนกระทั่งเราเดินออกมา พวกเธอๆจึงเริ่มจับกลุ่มเอามือป้องปาก เม้าท์ กันทันที
“แก หล่ออะ”
“น่าเสียดาย ไม่น่าเป็นแฟนกันเลย”
“ใช่ๆ สงสัยโดนเสน่ห์แน่เลยแก”
“โหย หมอไหนแก ฉันจะได้ไปทำบ้าง”
แอร๊ยยยย พวกหล่อน เข้าใจความหมายของคำว่ากระซิบไหมคะ
“เหนื่อยไหมครับ” เขายื่นแก้วน้ำเย็นให้ขณะเรานั่งพักกันที่ม้านั่ง ฉันรับมาดื่มดับกระหาย (แน่นอนว่าเป็นน้ำส้ม) ถึงจะสนุกแค่ไหนแต่ด้วยแสงแดดที่ร้อนแรง ร่วมกับเสน่ห์อันร้ายกาจก็ทำให้ซันนี่ อ่อนแรงได้เช่นกัน
“นิดหน่อยครับ” ฉันยิ้มให้
“ขอกินด้วยสิ” เขาไม่รอคำตอบ คว้าทั้งมือและแก้วของฉันไป แล้วก้มลงดูดน้ำจากหลอดเดียวกันกับฉัน
“……..”
“อ๊ะ ขอโทษที เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้ใหม่” เขาตกใจรีบลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรครับ” ฉันรีบดึงเขากลับที่นั่งพร้อมกับดูดน้ำส้ม แสดงให้เห็นว่าไม่ได้รังเกียจใดๆ
“หะหะ ขอโทษครับ ลืมตัว” เขาหัวเราะ แต่ก็ไม่หยุดที่จะแย่งน้ำฉันไปกินอีก
แล้วทำไมไม่ซื้อมาสองแก้วนะ หรือว่าไม่มีเงิน……….
อากาศตอนบ่าย ยิ่งทวีความร้อนเข้าไปอีก เราตกลงหนีร้อนเข้าเมืองหิมะกัน ขณะที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าอยู่นั้น ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น
“อ้าว คุณธนา” ฉันมองไปหาคนเรียก ปรากฏเป็นชายหนุ่ม อายุน่าจะรุ่นเดียวกับคุณธนา แต่งตัวเนี้ยบ ทุกกระเบียดนิ้ว เสื้อรีดเรียบ กางเกงขากระบอกเล็กพอดีตัว ไม่รัดมาก รองเท้าหนังลำลองคู่สวยขัดจนขึ้นเงา นาฬิกาเรือนหรู กระทบแสงเปล่งประกายระยิบ ผมเผ้าตัดแต่งเป็นทรงดูดี ไม่ได้เรียบร้อยเกินไปนัก แต่ก็ไม่ได้นำสมัยจนเกินงาม ขับให้ใบหน้าขาวใสนั้นดูน่ามอง
“คุณ ดนัย มาเที่ยวเหมือนกันหรอครับ” คุณธนาเดินเข้าหาพร้อมถามกลับ ดูแล้วพวกเขาคงรู้จักกันมาก่อน
“ครับ เบื่อๆเลยมาเที่ยว แล้วคุณธนา มากับ…………” คนมาใหม่ที่ชื่อดนัย มองมาทางฉัน ถ้าไม่ได้คิดไปเอง เหมือนจะมองแบบหาเรื่องนะคะ ไอ้สายตาเหยียดๆแบบนั้น
“อ้อ นี่คุณ อาทิตย์……อาทิตย์นี่คุณดนัย เพื่อนที่รู้จักกันตอนไปต่างประเทศน่ะ” เขาเรียกฉันเข้าไปทำความรู้จัก ฉันบอกสวัสดีพร้อมฉีกยิ้มตามมารยาท ที่นางเอก พึงมี
“หึหึ…….อ้อ ไหนๆก็เจอกันแล้ว ขอเที่ยวด้วยคนได้ไหม ไปด้วยกันคงสนุกดี” คนมาใหม่ยื่นข้อเสนอ ทำเอาคุณธนาอ้ำอึ้งไป เขามองมาที่ฉัน คงด้วยเกรงใจที่นัดเที่ยวของเราจะต้องมีเรือพ่วงแถม
“เอ่อ ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ” ดนัยตอบเสียงเศร้า
“เอ่อ….”
เฮ้อ สถานะการแบบนี้ ตามบทนางเอก ต้องตอบแบบนี้สินะ
“ไม่เป็นไรครับ มาเที่ยวสวนสนุก คนยิ่งเยอะ ยิ่งสนุก จริงไหมครับ” ฉันตัดบทตอบตกลง ไปเสีย เพราะดูท่าทางคุณธนาเองก็คงไม่กล้าที่จะปฏิเสธ ส่วน คุณดนัยอะไรนั่น ก็ดูจะไม่ยอมไปไหนเสียด้วย (ถึงจะบอกว่าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร แต่ก็ไม่ยอมไปไหนสักที)
คุณธนาดูผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าฉันไม่ว่าอะไร และแล้ว ฉันคนหนึ่ง เธอคนหนึ่ง เขาคนหนึ่ง ก็ออกเดินทางเข้าสู่เมืองหิมะ ในจังหวะที่คุณธนา มัวแต่เดินดูนั่นนี่ จนปล่อยฉันอยู่กับคุณดนัยสองคนนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรจากคนมาใหม่
“นี่หรือ คนที่จะมาแย่งคุณธนา……หึ ไม่เท่าไร นี่”
แอร๊ยยยยย มันหมายความว่าไงคะ
-
ท่าทางดนัยอะไรนั่นจะเฮี้ยนน่าดู ระวังตัวด้วย
นะครับซันนี่ผมล่ะเป็นห่วง อันที่จริงไม่น่าไป
ชวนเล๊ย น่าจะปล่อยๆๆดนัยอะไรนั่นไป
บทนางเอกเด๋วนี้ไม่ได้ติ๋มอย่างเดียวนะ
ต้องแรงบ้าง ชีวิตจะได้มีสีสันครับ
รออ่านตอนหน้าครับ
:L2: :L2:
-
ซันนี่สู้สู้อย่าได้แคร์
แรงมาก็แรงตอบนะซันนี่
เอาใจช่วย :กอด1:
-
มารหัวใจซันนี่มาแล้ว สู้ๆ ซันนี่ :a2:
-
แอร๊ยยยยย ตายแล้วววววววววววววววววววววว555+
มาต่อไวๆนะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลยค่ะ
น้องซันนี่สู้ๆ ตบลเยเจ้า ซันนี่อย่าไปยอม o.O~
-
อ่านกี่ทีก็ฮา ยิ่งตอนที่โดนธนาแย่งน้ำ คิดได้ไงว่าไม่มีตังค์ซื้อสองแก้ว
เฮ้อ เจอคู่แข่งอีกแล้ว ..... ซันนี่สู้ๆ คราวนี้ห้ามพลาดนะยะ
-
แอร๊ยยยย พวกหล่อน เข้าใจความหมายของคำว่ากระซิบไหมคะ
ชอบตรงนี้แหละค่ะ
-
แอร๊ยยยย...ซันนี่เจอคู่แข่งที่น่ากลัวซะแล้วสิ
-
อ่านแล้วลุ้นทุกตอนว่าจะใช่คนนี้แล้วรึยัง ก็แห้วมันตลอด
ตอนที่รู้ว่าหัวหน้าคือคนที่มาชอบธร เฟลอย่างแรง สงสารซันนี่มาก :monkeysad:
คุณธนาธารนี่เหมือนจะจีบจริงหวังเป็นแฟนจริง แต่ก็ไม่รู้จะแห้วอีกป่าวน้า
รอลุ้นตอนต่อไปนะจ๊ะ :L2:
-
ชีวิตเธอดูจะมีอุปสรรคนะซันนี่
-
ไม่รู้คุณธนาจะเป็นคนที่ใช่หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ซันนี่อย่ายอมแพ้นังดนัยนะ :angry2:
ซันนี่น่ารักอ่ะ ตอนนที่ดูดน้ำส้มแก้วเดียวกัน คุณธนาเค้าน่าจะอยากจูบทางอ้อมกับซันนี่มากกว่าไม่มีเงินซื้อแก้วใหม่นะ :jul3:
-
ในตอนนี้คุณอาทิตย์ดูเป็นนางเอกใส ซื่อ น่ารัก น่าทะนุถนอม
เหมาะกับพระเอกแมน ๆ แต่ร่าเริง และ อบอุ่นอย่างคุณธนาซะจริง ๆ
แต่จะสมบทบาทกว่านี้ ต้องมีนางร้ายมาตามราวี ซึ่งคุณดนัยเปิดตัวแล้ว แถม แรงอีกต่างหาก
ตอนหน้าคงมีการปะทะบทบาทของนางเอกและนางร้ายที่เข้มข้น มันส์หยด ไม่แพ้ละครหลังข่าวเป็นแน่ :m4:
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยย :กอด1:
-
อ่านมาหลายตอนสงสารซันนี่มากเลย
สังเกตุดูท้ายตอนจะมีคำว่า แอร๊ยยยย
ตลอดเลยนะคะ 55555 ชอบเรื่องนี้มากๆเลยย
ชอบซันนี่ เจอดนัยสบประมาทซะแล้ว
รออ่านนะคะ คนเขียนสู้ๆ ><
-
เริ่มมาก็ต้องขอโทษอีกเเล้วล่ะค่ะ......ที่หายไปนาน เพราะติดงาน Sport day เลยทำงานตัวเเทบขาด
ยังไงก็มาต่อเเล้วนะคะ หวังว่าตอนนี้คงจะถูกใจหลายๆคน
ยังไม่มีฉากตบนะคะ นางเอก ค่ะ นางเอก คริๆ
บทที่ 16 สู้เขา
“คุณ ดนัยพูดว่าอะไรนะครับ” ฉันทำเสียงนิ่งตวัดสายตาไปมองอย่างไม่พอใจ อีกฝ่ายก็ใช่ย่อย ยอมหลบตาเสียที่ไหน นี่ถ้าฉันได้กรีด อายไลน์เนอร์มาด้วยล่ะก็ หึ แกต้องหลบตาฉันแน่
“ก็ตามที่ได้ยินนั่นล่ะ หน้าตาเฉิ่มยังไม่พอ ริอาจหูตึงอีก หึหึ” เธอสวนกลับเข้าฉาดใหญ่ เหมือนโดนตบหน้ากลางเมืองหิมะ หน้าฉันชาไปหมด มันกล้ามาก ที่มาหยามกันซึ่งหน้าแบบนี้ แอร๊ยยยยยย
“ผมว่าคุณ หยุดพูดดีกว่า” ฉันสะกด จิตนางร้ายที่กำลังแหวกว่ายออกมายังหน้าม่าน ไม่ได้ๆ คุณธนาอยู่ตรงนี้ ขืนทำอะไรไม่ดีไป คะแนนก็ตกฮวบสิคะ
“หึ ผมก็แค่พูดความจริง” นังดนัยเชิดหน้าเล็กน้อย แอร๊ย มันน่าตบค่ะ ไม่ไหวแล้ว ขอใส่หน้ากาก นางร้ายก่อนแล้วกันค่ะฉากนี้
“จะหาเรื่องกันหรือไง” เอาสิ ฉันตอบกลับไปเสียงเข้ม เอ่อ ก็ไม่ค่อยเข้มเท่าไรหรอก เอาเป็นเสียงแข็งแล้วกัน พร้อมกับมองหน้าอีกคนไม่กระพริบตา อีกฝ่ายก็ไม่ยอมแพ้ จ้องกลับมาเช่นกัน จนเวลาผ่านไป ก็เป็นดนัยที่หลบตาไปเสียก่อน…………..โถ่ นึกว่าจะแน่
“คุณ ธนา” แอร๊ย ตกใจสิคะที่อยู่ๆคุณธนาก็โผล่มาอยู่ข้างๆ แล้วอีนังดนัยนั่นก็เสือกตีหน้าเจื่อนๆ แล้วไอ้ฉันที่จ้องหน้าหาเรื่องดนัยอีก แอร๊ยยยย………..พล๊อต มันพอดีไปไหมคะคุณแดง
“เกิดอะไรขึ้นหรอครับ” คุณธนา มองฉันกับเพื่อนของเขา ไปมา อย่างสงสัย
“มะ…..ไม่มีอะไรหรอกครับ เราแค่….เอ่อ” นังดนัยชิงตอบด้วยเสียงสั่นเทา กรี๊ด นี่หล่อนหนาวจนเสียงสั่นหรอยะ
“แต่คุณดูไม่ดีเลยนะ ดนัย เป็นอะไร…..ซัน เกิดอะไรขึ้นครับ” เมื่อคุณธนาไม่ได้คำตอบจากดนัย เขาก็หันมาถามฉันแทน หวายๆๆๆ จะแถยังไงดีล่ะคะนี่
“เอ่อ…..” โอ้ย ทำไมคิดไม่ออกนะ
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่หนาวนิดหน่อย….คุณอาทิตย์ไม่ได้ทำอะไรผมหรอกครับ” ดนัยบอกเสียงเบา ทำหน้าซีด แอร๊ยยยย หล่อน ดราม่าได้โล่เลยค่ะ แล้วไอ้ประโยค “คุณอาทิตย์ไม่ได้ทำอะไรผมหรอกครับ” น่ะ จะพูดเพื่ออะไรยะ หล่อนใช้ประโยคฟุ่มเฟือย ไม่ได้ลงวิชา ภาษาไทย 101 หรือยังไง
“…..” ฉันได้แต่อ้าปากค้าง ไม่สามารถตอบกลับได้ คุณธนา มองไปมาระหว่างเราสองคน ก่อนจะออกปากชวนให้ออกไปจากเมืองหิมะ เมื่อได้ยิน นังดนัยพล่ามประโยคเดิมเป็นครั้งที่ 2
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ คุณอาทิตย์ก็ไม่ได้ทำอะไรผมจริงๆนะครับ” แอร๊ยยยย ฉันอยากจับนังนี่ฝังหิมะจังเลยค่ะ
หลังจากที่คุณธนาพามานั่งสงบสติที่ ม้านั่งแห่งหนึ่ง จนฉันเย็นลงบ้างแล้ว แน่นอนนังดนัยนั่นก็เลิกพูดแล้ว เพียงแค่นั่งสำออย นั่งตัวเอน เหมือนจะเป็นลม เป็นธุระให้คุณธนา นั่งพัดให้ แอร๊ย จะบ้าตาย ฉันเคยเห็นแค่คนเป็นลมแดด อีนี่เสือกเป็น ลมหิมะ
“ผมว่าคุณกลับก่อนดีไหม อาการคุณดูไม่ดีเลย ดนัย” คุณธนาพูดเมื่อเห็นว่าผ่านไปสิบนาที อาการ ลมหิมะ ก็ยังไม่มีท่าทางดีขึ้น
“ไม่…..ไม่เป็นไรครับ ผมรู้สึกดีขึ้นหน่อยแล้ว” แหม อีนังดนัยรีบตอบเลยนะยะ
“แต่”
“ไม่เป็นไรครับ นี่ไง ผมพอยืนได้แล้วเห็นไหม” ว่าเสร็จนางก็ยืนให้ดูเพื่อแสดงว่าไม่เป็นไร หายเร็วไปหน่อยไหมคะ ไม่ค่อยจะเนียนเลย
“อ๊ะ” ดนัยเซเล็กน้อยทำทีจะล้มลง คุณธนาประครองไว้ได้พอดี
“เห็นไหม…บอกแล้วไม่เชื่อ” คุณธนาพูดปรามอีกคนที่อยู่ในวงแขน
“หะหะ ดีแล้วครับ จริงๆ นี่ไง” ดนัยยืนขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ตรงนิ่ง เอาคนมาตบก็คงไม่ล้มหรอกค่ะ แอร๊ยยยย
“งั้นเราก็ไปเล่นกันต่อเลย” ฉันพูดขัดขึ้น พลางเดินไปยังเครื่องเล่นถัดไป
คุณธนาขัดเล็กน้อยที่ฉันจะเล่นไวกิ้ง คงเพราะเห็นอาการดนัยไม่ดีนัก ฉันเองก็เถียงไม่ได้ นางเอกอยู่หน้าฉาก จะตอบกลับก็ใช่ที่ ได้แต่มองนังดนัยที่แอบยิ้มมาให้ แอร๊ยยยย
“เล่นอันนี้ก่อนก็ได้ครับ” ดนัยชี้ไปทางสิ่งก่อสร้างขนาดกลาง ที่ตกแต่งไปด้วยเถาไม้เลื้อย ปกคลุม ดูน่ากลัว
“บ้านผีสิง หรอ น่าสนุกดีนะ ซัน” คุณธนาเห็นด้วย ดึงมือฉันเดินไป แต่ฉันขืนไว้
“กลัวหรือครับ ซัน” คุณธนาถามเมื่อเห็นฉันไม่เดินตาม ความจริงก็ไม่ได้กลัวมากหรอกค่ะ ไอ้ผี เนี่ย ไอ้ที่กลัวน่ะ กลัวจะตกใจจนเผลอกรี๊ดออกมาต่างหาก
“หรือว่าไม่กล้า….งั้นเราไปกันสองคนก็ได้ธนา” นังดนับไม่รอช้าดึงขาคุณธนาไปทันที
“ใครว่า ไม่กล้า”
เอาสิ ไม่กงไม่กลัวมันแล้ว ไอ้ ผีจับหัว นี่อีก ถ้ามานะ จะหันหัวกระแทกผีเลยคอยดูสิ!!!!จะกัดชายเสื้อไว้ไม่ปล่อยให้กรี๊ดได้เลยคอยดู แล้ว
ภายในอาคารร้าง ในห้องแรกตกแต่งด้วยข้าวของโบราณ แสงไฟสลัวๆ ทำให้แลดูสมจริง เสียงหัวเราะหลอกๆ ดังแว่วออกมาเป็นระยะ คุณธนาเดินตรงกลาง ข้างซ้ายเป็นฉัน ส่วนข้างขวา นังดนัยเกาะแขนไว้เสียแน่น จะรีบกลัวไปไหนยะ เราเดินผ่านห้องแรกไปได้อย่างสวยงาม ถัดไปนี่สิปัญหา จากที่เคยมองพอเห็นได้ ตอนนี้ไฟหรี่ลงอีก ทำให้แทบจะไม่เห็นอะไร มีเพียงแสงจากฉากด้านข้าง ที่ส่องสว่าง คนหัวขาด ชุดเกราะขยับได้ โลงสั่นเอง ผีกระโดดมาเกาะหน้าต่าง และอีกหลายๆอย่าง ไอ้ตัวฉันน่ะไม่ค่อยกลัวหรอกค่ะ แค่กัดชายเสื้อไว้ กลัวหลุดตกใจเท่านั้น แต่อีกคนนี่สิ
“เฮ้ย….” ดนัยร้องเสียงดัง เกาะแขนคุณธนามั่น (ถึงแม้จะมืดแต่ชั้นก็มองเห็นนะยะ)
“หึหึ ไม่เอาน่าดนัย ไม่เห็นน่ากลัวเลย” คุณธนาเองก็ดูสนุกไปด้วย ไม่เห็นจะสนใจฉันเลย น้อยใจ
ทางมืดทอดตัวยาวไปเรื่อยๆ ฉันได้แต่ฟังเสียงและเพ่งมอง นังดนัยและคุณธนาที่ดูจะสนุกกับเครื่องเล่นชิ้นนี้เสียจริง สงสัยเขาคงลืมไปแล้วว่าฉันมาด้วย หึ จะทำไงได้ ก็อีนังดนัยมันทั้งดูดี แต่งตัวเก่ง พูดเอาใจ ฉันคงเทียบอะไรไม่ได้หรอก คิดแล้วน้ำตาก็จะไหลออกมาเสียซะงั้น เฮ้อ
“มัวแต่ทำอะไรอยู่ครับ”
ฉันตกใจที่จู่ๆก็มีมือมาโอบตัวฉันไว้ เมื่อเพ่งมองจนแน่ใจก็รู้ว่าคือคุณธนา ที่มีนังดนัยส่งสายตาไม่พอใจอยู่ข้างๆ
“เปล่าครับ” ฉันตอบไป รีบเช็ดน้ำตาที่ปริ่มอยู่ขอบตา
“กลัวหรือเปล่า มานี่สิ มาใกล้ๆ” คุณธนาพูดพร้อมกับโอบหัวฉันซบเข้ากับอกของเขาแล้วพาเดินออกไป บรรดาภาพน่ากลัวต่างๆ เสียงหัวเรา เสียงกรีดร้องของวิญญาณ ฉันไม่ได้ยินอะไรอีกทั้งสิ้น ได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองที่มันเต้นแรงเหลือเกิน
“ซัน ทำไมตาแดง” เมื่อออกมาด้านนอกได้คุณธนาก็ถามทันที คงเพราะฉันเกือบจะร้องไห้เมื่อสักครู่ ไหนจะรีบขยี้เช็ดน้ำตาอีก
“กลัวทำไมไม่บอกครับ” เขาขยี้หัวแล้วยิ้มให้ พร้อมกับบ่นว่า ฉัน ไม่ยอมบอก แล้วเขาก็อาสาไปซื้อน้ำมาให้เพื่อเป็นการปลอบใจ โอ้ย น่ารักจริงๆเลยให้ตายสิ
“คิดว่าบีบน้ำตาแล้วจะชนะสินะ”
ตายแล้ว นี่ฉันออกมาจากบ้านผีสิงแล้ว ยังมีวิญญาณตามมาหลอกหลอนถึงข้างนอกเชียวหรือคะ ผีสางสมัยนี้มันแรงจริงๆ แดดเปรี้ยงๆยังไม่กลัว สงสัยจะพอกครีมกันแดดหลายชั้น
“ผมไม่เคยคิดจะแข่ง คุณหาเรื่องผมก่อนนะคุณดนัย” ฉันตอบกลับไปอย่างไม่กลัว แต่ก็แอบมองซ้ายขวาไว้ก่อนเผื่อคุณธนากลับมา
“หึ ผมเองก็ไม่คิดจะแข่งกับคุณ เพราะเรามันคนละชั้นกัน” นังดนัยตอบกลับด้วยท่าทีไม่สนใจ ทำฉันอารมณ์พุ่ง ดีที่คุณธนากลับมาพร้อมเครื่องดื่มเย็นๆ ช่วยดับร้อนได้ดีนัก ที่สำคัญ เขาซื้อให้นังดนัยแก้วหนึ่ง แล้วฉันกับคุณธนากินแก้วเดียวกันค่ะ แอร๊ยยยย
“ค่อยยังชั่วหรือยัง ซัน” เรานั่งพักกันที่ม้านั่งใต้ร่มไม้ จนเครื่องดื่มในแก้วพร่องลงจนหมด เมื่อฉันยืนยันว่าไม่เป็นอะไรแล้ว จึงตกลงไปเล่นเครื่องเล่นชิ้นต่อไป โดยที่นังมารเสนอขึ้นก่อนเลยว่า
“เล่น รถไฟเหาะ”
ฉันตกใจไม่คิดว่า นังนั่นจะเสนอเครื่องเล่นน่ากลัวแบบนั้นมา คุณธนาเองก็ถามย้ำ คงกลัวว่าฉันจะร้องไห้อีก
“ถ้ากลัวก็รอข้างล่าง เดี๋ยวผมเล่นกับคุณธนาเอง” คุณเธอบอกว่าแบบนั้น จะยอมได้ยังไงคะ
“ผมเล่นได้” ฉันตอบเด็ดขาด เดินนำหน้าไปลิบ ปล่อยให้คุณธนาเดินตามมาพร้อมนังดนัย
ราวเหล็กค่อยๆลดระดับลงมากันถึงบริเวณลำตัว ฉันเอามือจับ เขย่าดูให้มั่นใจว่าแน่นหนา ข้างๆเป็นคุณธนาที่กำลังตรวจสอบเช่นเดียวกัน ข้างหน้า เป็นนังดนัย ที่ดูหน้าซีดผิดปกติ
“คุณดนัย ไม่ไหวก็ลงไปรอข้างล่างก่อนก็ได้นะครับ” ฉันบอกคนข้างหน้า แต่ก็คงสายไปเสียแล้ว รถไฟเรื่องเครื่องไหว ไล่ระดับไปตามทางชันที่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้น ฉันเกร็งตัว จับท่อนเหล็กไว้มั่น
“ไม่ต้องกลัวนะครับ” เสียงนุ่มดังขึ้นข้างๆ พร้อมกับความอบอุ่นจากมือที่เขาคว้าเอามือข้างหนึ่งของฉันไปกุมไว้แน่น…………….แค่นั้นก็ทำให้ฉันมั่นใจว่า ไม่มีอะไรต้องกลัวสักนิด ไม่ว่าจะโค้งซ้าย โค้งขวา ดิ่งหัวลง ตีลังกา ท่าไหนก็ม่หวั่นค่ะ แต่ เอ…………..เหมือนฉันจะได้ยินเสียงกรีดร้องของวิญญาณ จากข้างหน้ามาแว่วๆนะคะ คริๆ
“ไหวไหมครับ คุณดนัย” ฉันถามพอเป็นพิธี เมื่อเห็นนังมารที่ค่อยๆเดินออกจากเครื่องเล่น ดูแล้วก็น่าสงสารนะ ขาสั่นยืนแทบจะไม่ได้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ เลือกที่จะเล่นเองนี่ หึหึ
“หึหึ……เด็กๆ” ดนัยฝืนยิ้มตอบกลับมา อย่างไม่ยอมแพ้
“งั้นก็เครื่องต่อไป” ผมคว้ามือคุณธนาให้ตามไปยังเครื่องเล่นชิ้นต่อไปทันที ทำเอาดนัยถึงกับตาค้าง เพราะที่จะเล่นต่อน่ะ ไวกิ้ง
“ไหวไหมครับ” ฉันแกล้งส่งเสียงไปถามอีกคน
“หึ” นังมารไม่ตอบ เดินเชิดขึ้นไปนั่งบนเรือทันที
แล้วก็เป็นดังคาด คุณธนายังกุมมือฉันไว้เช่นเคย เพียงแต่ไอ้คนข้างๆน่ะ ไม่ยอมลืมหูลืมตา ก้มหน้าติดกับราวเหล็ก มือจิกอยู่กับราวกลัวจะหลุดกระเด็นออก ใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วกลับดูเขียว
“ดนัย ผมว่าพอก่อนเถอะ” ธนาค้านเมื่อเห็นว่าฉันกับดนัยกำลังท้ากันไปนั่งบนเครื่องเล่นชิ้นต่อไป เฮอริเคน
“แต่….”
“ไม่มีแต่ดนัย คุณดูแย่มาก ขืนเล่นต่อได้ไปโรงพยาบาลแน่” ธนาทำเสียงเข้มดึงเพื่อนตนออกมา
“โถ่ๆ กำลังสนุกเลย” ฉันพูดลอย ทำหน้าผิดหวัง คริๆ แอบสะใจค่ะ
“ผมยังเล่นได้” ดนัยฝืนไม่ยอมแพ้
“ลงมาทั้งคู่” ธนาเสียงดัง ทำเอาทั้งฉันและดนัยรีบลงกันอย่างเร็ว
“ดนัย โทรหาคนขับรถให้มารับคุณ คุณขับรถเองไม่ไหวหรอกแบบนี้” คุณธนาออกคำสั่ง ดนัยเองก็ไม่มีท่าทางขัดขืนใด อาจเป็นเพราะรับรู้ได้ว่าตอนนี้ ธนา เองกำลังอารมณ์เสีย แม้ฉันเองจะไม่ค่อยรู้จัก ธนา มากนัก แต่ก็พอจับน้ำเสียงได้ว่า คงไม่ปกตินัก
ไม่นานคนขับรถของดนัยก็มา พวกเราพากันไปส่งคนป่วยเป็นที่เรียบร้อย คุณธนาก็ลากฉันไปนั่งกระเช้าลอยฟ้า
“ซันไม่น่าจะไปแกล้ง ดนัยแบบนั้นเลยนะ” เขาเริ่มพูดก่อน แต่แค่นั้นก็ทำฉันพูดไม่ออกไปเช่นกัน
“ซัน…….ซันไม่ได้ตั้งใจ”
“เฮ้ย ซัน ไม่เอาครับ อย่าร้องสิ” เขาเขามาปลอบฉันเมื่อเห็นน้ำตาเอ่อที่ตา
“ซัน……..ซันแค่………….”
“ผมไม่ได้จะว่าซันเลย……..ผมดีใจเสียอีกที่ซัน แสดงท่าทีแบบนี้” เขาจับหน้าฉันไปสบตากับเขา….เขากำลังยิ้ม
“ผมเห็นซัน เกร็งตลอดเลย เวลาอยู่กับผม…………ทำตัวสบายๆ เป็นตัวเองดีแล้วครับ………….วันนี้คุณดูสนุกมากเลยนะ ตอนเล่นเครื่องเล่นกัน……………”
แอร๊ย ฉันได้แต่ทำหน้าแดงอยู่แบบนั้นล่ะค่ะ ก็ใครล่ะคะทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง รู้ไหมว่าแค่อยู่ใกล้ๆก็ทำอะไรแทบไม่ถูกอยู่แล้ว
“ยิ่งตอน ซันหึงนะ ผมชอบมากเลย”
หึง ใครหึง กันคะ
“ตอน ซัน หึง น่ารักดี”
แอร๊ยยยยยย
-
ฮาอีตรง
"ผีจับหัว" กับหันหัวกระแทกผีอ่ะ ฮาๆๆๆๆ คิดไปได้ กร๊ากกกกก
แล้วดนัยนี่ก็นะ ผมไม่เป็ฯไร คุณอาทิตย์ไม่ได้ทำอะไรผมนี่พูดออกมาได้.....
น่าจับตบสักสามตลบจริงๆเลย แอร๊ยยยยยยยยยยยย
แต่ธนานี่โอเคเลย รู้ด้วยว่าซันหึง เอิ๊กๆๆๆ
-
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดซันก็แอ๊บได้ผล กร๊ากกก
คุณธนานี่แอบน่ารัก น้องซันเอาให้อยุ่นะ คนนี้ผ่าน ^ ^
-
ซันนี่น่ารักอ๊า :m3:
แต่คุณธนาก็น่ารักเช่นกัน คนน่ารักต้องคู่กับคนน่ารักด้วยกันสิ :o8:
-
สุดยอดมากครับซันนี่
อย่าไปยอมมัน คิดจะมาแย่งคุณธนาเร๊อะ!!
ฝันไปเหอะ
-
อ่านแล้วเขินแทนซัน พี่ธนาน่ารักมาก ขอให้เป็นตัวจริงเถอะ
-
ฮ่าๆ ซันนี่หึงแรงดีอะ อึด ถึก ด้วย ไม่เป็นอะไรสักนิด 55 ต่างจากนังดนัย แทบคลาน
อ๊ายยย คุณธนาน่ารักได้อีก เขิลทุกช็อต ทุกตอนเลย บนกระเช้าลอยฟ้าจะทำอะไรกันรึปล่าวอะ อ๊ายให้มี แอร๊ยยยยยยยย
-
แอร๊ยยยยยย ด้วยคน :-[
-
ดนัยน่ารักนะ....เป็นตัวร้ายที่น่ารักเว่อร์อ่ะ....ชอบตรงที่นางบอกว่า “คุณอาทิตย์ไม่ได้ทำอะไรผมหรอกครับ” แบบ....นังเด็กนี่ร้ายกาจชะมัด
ซันอย่านางเอกมากนะ....สำแดงเดชออกมา....อย่ากั๊ก
-
ซันน่ารักคุณธนาก็น่ารัก :กอด1:
1+ให้กับคนน่ารัก
-
น่ารักเว่อร์นะคะคุณธนา
-
ไม่ไหวแล้วอยากอ่านต่อ
-
ทำไมคุณธนาน่ารักจัง นึกว่าจะโกรธซันซะอีก
-
หน้ารักมากกๆๆๆๆ
-
แอ๊บได้ผลแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาา ยินดีกับหนูซันนี่ด้วยค่ะ
-
คิดถึงซันนี่จังเลยยยยยยยยยย :กอด1:
-
คนนี้อย่าให้พลาดนะซันนี่ :a2:
-
ซันนี่น่ารักจังค่า
:-[
ยังไงก็ขอให้ได้ขอให้โดนคนดีๆซักทีเถิด
สาธุๆ
:bye2:
-
มาUPเตอะ
-
คริๆ ลืมกันไปหรือยังคะ
ก่อนอื่นก็ขอ สวัสดีปีใหม่ทุกคนเลยเจ้า ขอฮื้อ มีความสุข ม่วนๆ กั๋นทั่วหน้าเน่อ
มาชดใช้ความผิดด้วยสองตอนเต็มๆ ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่าน้อ
บทที่ F กฎข้อที่เหลือ
“งานน่าเบื่อหรือครับ” เสียงนุ่นทุ้ม เรียกสติของปักษธรให้กลับมาอีกครั้ง เขาต้องมาจัดการงานเลี้ยงของบริษัท นังอาทิตย์ตามที่คุณสุริยันนายจ้างได้บอกความต้องการไปกับทางบริษัทที่ธรทำงานอยู่ เขาจึงต้องมานั่งคอยคุมงานอยู่ด้านข้างเวทีริมหาดทราย ทั้งๆที่ตอนนี้งานจริงๆก็ไม่ค่อยเหลืออะไรน่าเป็นห่วงแล้ว เนื่องจากเป็นเวลาที่วงดนตรีต่างบรรเลงเพลงที่มีจังหวะ พนักงานหนุ่มสาวต่างพากันออกลวดลายดิ้นกันริมหาดอย่างสนุก ปล่อยคนแก่ๆ กับพวกผู้บริหารมาดนิ่งนั่งดื่มกันไปตามประสา
“เปล่าครับ ผมคุมงานอยู่” ปักษธรตอบปัด ทำเป็นไม่สนใจ นายจ้างของเขาที่กำลังยื่นแก้วเครื่องดื่มให้
“ดื่มสักหน่อยสิ คุณแทบจะไม่กินอะไรเลย นี่ค๊อกเทลสูตรที่คุณชอบเลยนะ” คนตรงหน้ายัดเยียดแก้วที่อยู่ในมือใหญ่ให้อีกคนที่ทำเป็นตรวจความเรียบร้อยของงาน
“คุณรู้ได้ไง…….นังอาทิตย์สินะ หึ” ปักษธรคาดโทษเพื่อนตัวดีไว้ในใจ แต่ก็ยอมที่จะคว้าเอาแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดับกระหาย มันพอให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง
“ไม่ไปร่วมสนุกหน่อยหรือไงครับ” นายจ้างตัวใหญ่ ชี้นิ้วไปทางเวทีที่ตอนนี้ กำลังสนุกได้ที่ เลขาหน้าห้องทำหน้าแดงถอดรองเท้าออกแล้วกระโดดไปมาอย่างลืมตัว หนุ่มน้อยเด็กใหม่ก็ถูกสาวเล็กสาวน้อยสาวเทียม รุมล้อม ทำตัวเกร็งอยู่ไม่สามารถหลบไปไหนได้
ปักษธรส่ายหัวไปมา นี่ถ้าเป็นนังอาทิตย์คงสนุกจนเวทีแตกไปแล้ว แต่จะว่าไป คงจะไม่มีอีกแล้ว ก็ตั้งแต่ทำเป็นแอ๊บแมน มานี่ไปผับทีไรได้ไปนั่งกินดวลกันเสียทุกที
“คุณไม่ไปร่วมงานแบบนี้จะดีหรอครับ” ปักษธรเอ่ยปากไล่อย่างสุภาพ เมื่อเห็นอีกคนไม่มีท่าทีจะลุกไปไหน ปากก็พูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย แต่อีกคนกลับยิ้มตอบกลับมาอย่างหน้าตาเฉย
“ใครจะกล้าทำอะไรผม ผมเป็นหัวหน้านะ ฮ่าๆๆ” เขาหัวเราะน้อยๆ ดูจากแก้มที่ขึ้นสีแดงจางๆ คงจะพอเดาได้ว่าคง ดื่มไป พอประมาณ มิน่าถึงได้พูดมากกว่าปกติ แต่ถึงกระนั้น ปักษธรก็ยังคงรักษาระยะห่างได้ดีอย่าน่าตกใจ ถึงแม้บรรยากาศ ดนตรี จะส่งเสริมสักแค่ไหน ทำเอาหัวหน้าคนเก่งนิ่งไปเป็นพักๆเช่นกัน
“เครื่องดื่มหมดแล้ว เดี๋ยวผมเอาให้ใหม่นะ” ยังไม่ทันที่ปักษธรจะปฏิเสธ สุริยัน ก็ไปเสียแล้ว ตั้งแต่เจอกันมานี่ก็ถือได้ว่าเข้าเดือนที่สามได้แล้ว แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ สุริยันยังไม่มีท่าทีจะตีห่าง นั่นทำให้ปักษธรแปลกใจพอประมาณ แกล้งทำเป็นสาวแตกใส่ก็แล้ว บอกปฏิเสธไปตรงๆก็แล้ว ยังไม่มีทีท่าจะถอย ถือได้ว่ามีความพยายามสูงส่ง แต่มันก็เท่านั้น เพราะปักษธรเองยังเหลือไม้ตายเด็กซุกก้นหีบไว้อีก รอเพียงแค่เวลาที่เหมาะสม
“สวัสดีครับ” เสียงชายหนุ่มทักขึ้น ปักษธรละสายตาจากกิจกรรมบนเวทีมายังเขา ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันกำลังยิ้มและนั่งลง
“ผม อนุชิต ครับเรียกว่า ก้อง ก็ได้ครับแล้ว เอ่อ คุณ……..” เขาเริ่มชิงแนะนำตัวก่อนตามมารยาท แต่ไม่อาจซ่อนประกายตาที่จ้องมองมายังชายหนุ่มเนื้อหอมได้ ทำเอาอีกคนแอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“ปักษธร” เขาตอบไปส่งๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปหลังเวที ทำเป็นตรวจความเรียบร้อยของการแสดง ทั้งๆที่ไม่เหลือการแสดงอะไรอีกแล้ว
“ไม่ไปสนุกกันหน่อยหรือครับ มากับผมก็ได้นะ” พนักงานหนุ่มยังไม่ยอมแพ้ตามมาถึงหลังเวทีพร้อมกับถือโอกาสจับเข้าที่แขน ออกแรงดึงน้อยๆเชื้อเชิญ
“รับรองครับ ผมจะทำให้คุณสนุกไม่รู้ลืม” ชายหนุ่มส่งสายตามาให้อย่างมีความหมาย ถ้าปักษธรไม่ได้คิดไปเอง เขาคิดว่าเขาเห็นเป้ากางเกงของ ก้อง โป่งนูนออกมาผิดปกติ ชนิดที่ถ้าอาทิตย์มาเห็นคงร้อง “แอร๊ยยย” เป็นแน่แท้
“มาอยู่ที่นี่กันเอง” เสียงทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นข้างหลัง พนักงานก้องรีบปล่อยมือทันทีที่เห็นหัวหน้าของตนเดินเข้ามา
“พนักงานของผมทำอะไรให้คุณรำคาญใจหรือเปล่า” สุริยันจ้องลูกน้องอย่างหมายโทษ “อนุชิต” เป็นที่รู้กันดีในบริษัท ว่าเป็นเสือทั้งผู้ชายและผู้หญิง เปลี่ยนคู่เป็นว่าเล่น เดือนหนึ่งๆไม่เคยที่จะควงมาซ้ำหน้ากันได้เลย แน่ล่ะ มีของดีๆอย่างปักษธรมาล่อขนาดนี้ คงไม่ยอมปล่อยไปสินะ
ปักษธรปฏิเสธ พลางเอื้อมมือไปเกาะไหล่ของอนุชิตไว้ “เราแค่คุยกันนี่ครับ คุณก้องเขาคุยสนุกดี” เขาโกหก พลางแสร้งฉีกยิ้ม ทำเอาหัวหน้าแปลกใจ
“เดี๋ยวเราไปนั่งคุยกันดีกว่าครับ…..อ้อ เชิญคุณสุริยันด้วยนะครับ” ปักษธร เอ่ยปากชวนโดยที่จะไม่ลืมชวนหัวหน้าคนเก่งไปด้วย งานนี้ได้เวลาเสียทีที่จะบอกลากันเสียที โดนไม้ตายก้นหีบนี้เข้าไป เก่งแค่ไหนก็ต้องยอม
ทั้งสามกลับมานั่งตรงมุมอับข้างเวทีเช่นเคย บทสนทนามีเพียง อนุชิตและปักษธรเสียส่วนใหญ่ ปล่อยให้หัวหน้าคนเก่งกลายเป็นหมาหัวเน่าที่ไม่มีบทบาทในการสนทนาครั้งนี้ ปักษธรเองก็พยายามอย่างเต็มที่ในการเค้นหาเรื่องมาพูดกับคนปากมากอย่างอนุชิต ที่พูดได้พูดดี เวลาล่วงจนพนักงานต่างทยอยกันกลับห้องพักแล้ว
“ผมว่าเรากลับห้องกันได้แล้วนะครับ” สุริยันกล่าวเสียงนิ่งเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังคงคุยกันอย่างออกรส
“หืม…ธรยังไม่อยากนอนเลย ก้องล่ะ” ปักษธร จงใจเปลี่ยนสัพนามแทนตนและผู้ร่วมสนทนาเพื่อแสดงความสนิท
“ก้องก็ยังไม่ง่วงคร้าบบบบบบ” นายอนุชิตตอบมาด้วยเสียงยานคางบ่งบอกว่าเมาได้ที่
“แต่มันดึกแล้วครับ งานเลี้ยงก็เลิกแล้ว ได้เวลานอนแล้ว” สุริยันเสียงเข้มสั่ง
“โอ๋ สงสัยเราต้องกลับกันแล้วล่ะ แถวนี้เจ้าที่มันแรง ฮ่าๆๆๆ” ปักษธรหัวเราะเต็มที่อย่างสะใจ
“ไปคุยต่อกันที่ห้องของธรนะ” อนุชิตไม่ยอมปล่อย เขาจับมือปักษธรไว้มั่น ทำเอาคนถูกกุมมือขนลุกอยากจะสบัดมือทั้ง ถ้าไม่ติดที่ว่าอีกคนกำลังมองมาอย่างไม่พอใจ
“ได้สิครับ…..ไปคุยกันสองคนนะ” ปักษธร ยิ้มให้อีกคน แล้วกล่าวลาหัวหน้าที่ได้แต่ยืนนิ่ง
“คุณอย่าเล่นแบบนี้ ปักษธร” สุริยันร้องเตือน
“เล่นอะไรครับ” ปักษธรตอบหน้าตาย พยุงหิ้วปีกของ อนุชิตที่เดินเซไปมาพาดบ่าไว้
“คุณไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับอะไร”
“……….แล้วใครบอกว่าผมแค่ เล่น” ปักษธรตัดบทแล้วพยุงขี้เมาอีกคนเดินเซไปมากลับไปตามทางสู่ห้องพักของตน ปล่อยให้สุริยันยืนกำหมัดแน่นอยู่ริมชายหาดแห่งนั้น
ที่พักที่จัดเตรียมไว้เป็นบังกะโล เรียงติดกัน พนักงานหญิงจะนอนกันอีกฟาก ห้องละสองถึงสามคน แต่โชคดีหน่อยที่ปักษธรได้ห้องเดี่ยว คงเนื่องด้วยสุริยันกลัวเขาจะอึดอัดหากนอนกับคนอื่นๆ ระยะทางจากหาดกิจกรรมมายังห้องถือได้ว่าไม่ใกล้ไม่ไกลนัก แสงจันทร์ที่ส่องพอทำให้เห็นทาง ประกายแสงที่กระทบกับเกลียวคลื่น ส่องระยิบ แลดูสบายตา เสียงลมพัดและเสียงน้ำทำเอาใจให้ล่องลอยไป และที่สำคัญ คนข้างๆตัวเขานี่เองที่ทำให้ปักษธรอดคิดถึง คนๆนั้นเสียไม่ได้
“นั่นไง แอบดูน้องธเนศอยู่จริงๆด้วย” อาทิตย์ออกปากแซวเพื่อนสาว เมื่อเห็นธรทองผ่านหนังสือไปยังสนามบาสที่บรรดานักกีฬากำลังซ้อมกันอย่างดุเดือด ธเนตร เด็กรุ่นน้องปีหนึ่งสุดฮอต ด้วยความสูงถึง 180 พ่วงมากับหุ่นล่ำๆ ทรมารใจสาว ไหนจะหัวสกินเฮดที่เข้ากับใบหน้าดูดีแต่ดูกวนได้อย่างลงตัว คงไม่แปลกใจนักว่าจะเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน
“บ้าดิ รู้ได้ไงว่ามองใคร คนในสนามมีตั้งเยอะ” ธรแก้ตัวพัลวัน โดยหารู้ไม่ว่าใบหน้าที่ขึ้นสีแดงนั้นเป็นหลักฐานมัดตัวเป็นอย่างดี
“แอร๊ยยย นี่แกไม่รู้หรอยะ ว่าบิ๊กอายของชั้นน่ะ เริดแค่ไหน มองภาพได้ละเอียด 12ล้านพิกเซล ซูมได้ 5 เท่า ปรับความคมชัดสูงสุด มองเห็นได้แม้ในที่มีแสงน้อย ปรับแสงให้อัตโนมัติ จับใบหน้าอัตโนมัติ มีสไมล์ชัตเตอร์ แถมยังมองแบบพาโนรามาได้อีกนะยะ คริๆ” แต่ปักษธรหาได้สนใจคำโฆษณาไม่ สายตาเขายังคงจับจ้องนักกีฬาน้องใหม่อย่างไม่วางตา เวลาผ่านไปหนึ่งปีแล้วตอนนี้เขาเองอยู่ชั้นปีที่สอง เรื่องของพี่รหัส ก็ค่อยๆทำใจได้ จนกระทั่ง งานรับน้อง ตั้งแต่แรกที่ได้เจอเจ้าเด็กใหม่คนนี้ก็ทำเอาธรไปไม่เป็น จนอาธิตย์เพื่อนสาวต้องช่วยหลายครั้ง
“มัวแต่มอง เดี๋ยวก็โดนหมาคาบไปแดกหรอก” อาทิตย์ กล่าวเซ็งๆ นึกเสียดายรูปร่างหน้าตาของเพื่อนสาว แต่ไม่ยอมใช้ให้เป็นประโยชน์เอาเสียเลย ถ้าสลับร่างกันได้คงสนุกพิลึก
ปักษธรใช่อยากจะนิ่งนอนใจ เพียงแต่หาโอกาสดีๆยังไม่ได้สักที เขากับน้องได้คุยกันยังไม่มากเท่าไร จะเดินเข้าไปพูดก็อาย ไม่กล้า ต้องให้อาทิตย์เป็นแนวหน้าบุกให้เสมอจนมันบ่นบ่อยๆ “นี่ฉันจะจีบน้องหรือว่าแกจีบกันแน่ฮะ”
และเวลาผ่านไปล่วงจนถึงสอบปลายเทอมที่ 1 เด็กปีหนึ่งสอบกันเสร็จแล้วแต่ยังต้องมาซ้อมกีฬาสำหรับการแข่งขันที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า เป็นเหตุให้ทั้งธรและอาทิตย์ต้องมานั่งอ่านหนังสือที่ข้างสนามบาสแบบนี้ ดีที่ปักษธรเองได้อ่านทบทวนที่ห้องมาแล้วจนจบไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถอ่านหนังสือจนจบ ณ ตอนนี้ได้ นอกจากจะเสียงดังโหวกเหวกแล้ว ยังเสียสมาธิไปกับ เด็กหนุ่มตัวใหญ่คนนี้อีก
“นั่นๆ มองอีกละ” เพื่อนตัวดีแซวเข้าอีกครั้งหนึ่ง ธรขว้างดินสอใส่หัวอาทิตย์ จนเพื่อนสาวกรีดร้องออกมาเสียงดัง หลังจากนั้นธรก็ยังคงทำเป็นอ่านหนังสือ แต่สายตากลับมองไปยังในสนาม และมีจังหวะหนึ่งที่น้องธเนศ มองมาทางธร
และถ้าปักษธรไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง เขาว่าเขาเห็น น้องธเนศ ยิ้มให้เขาด้วย
“แอร๊ยยย…น้องเขารู้นะยะ ว่าหล่อนน่ะ….แอบดูน้องเค้า”
หลังจากนั้น ธรเองก็กล้าที่จะเข้าหาน้องมากขึ้นเมื่อเห็นว่า ธเนศเองก็ไม่ได้มีทีท่ารังเกียจอะไร จะกระทั่ง งานเลี้ยงรุ่นที่จัดขึ้นที่ริมชายหาด ปักษธรเอ่ยปากชวน รุ่นน้องไปเดินเล่นริมชายหาดสองต่อสอง ปล่อยให้ อาทิตย์ ดวลเหล้ากับพี่รหัสนัดล้างตากันไปบนเวที ทั้งสองเดินไปเรื่อยคุยกันตามประสาพี่น้อง ธรเองก็ได้แต่แอบแลเป็นระยะ เขาอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดอยากจะระบายความในใจให้อีกคนรู้เหลือเกิน น้องเขาเองก็ยังไม่มีแฟน และถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเอง ธร คิดว่าน้องเขาก็คงมีใจให้ตนบ้าง
จนกระทั่งเวลาล่วงไปครึ่งคืน ปักษธรได้เผยความในใจออกไป รุ่นน้องเงียบ ทำเอาธรใจเสีย น้ำตาไหลออกมาเอง เขาไม่กล้าแม้จะมองใบหน้าอีกฝ่ายว่าเป็นอย่างไร
“งั้นลองคบกันดูก็ได้ครับ” คำตอบจากรุ่นน้องทำเอา ธร แทบหยุดหายใจ และนั่นล่ะ ก็เป็นจุดเริ่ม
“ตอนบ่ายเราไปดูหนังกันไหม” ธรถามคนข้างเมื่อเห็นตารางเรียนตอนบ่ายของทั้งคู่ว่างตรงกัน
“แบงค์นัดเพื่อนทำรายงานน่ะ ไว้วันหลังนะพี่” รุ่นน้องตอบ “อย่าโกรธนะครับ เดี๋ยวแบงค์เลี้ยงไอติมนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปดูกับ อาทิตย์ก็ได้ เนอะ” ธรตอบแล้วปล่อยให้อีกคนแยกตัวออกไปทำรายงาน
“แล้วไงดี ไปหาอะไรกินแทนดีไหม” เพื่อนสาวออกปากชวน เมื่อเห็นทริปหนังรัก สื่อรัก ของเพื่อนสาวล่ม
“อ้าว แกไม่อยากดูหนังหรอ”
“แอร๊ยยย เก็บไว้ดูกับผัวแกเหอะ ชวนไปดูหนังรัก ชั้นไม่อยากเป็นคู่เลสกับแกนะยะ”
และสุดท้ายก็จบลงที่ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งอาทิตย์เองจัดแจงฟาดบรรดาขนมต่างๆที่พนักงานหนุ่มหล่อบรรจงแต่งออกมาอย่างน่ารักน่าทานจนเรียบ ปล่อยให้ปักษธร นั่งจิบกาแฟไปเรื่อยๆมองดูเพื่อนตนกินอย่างสนุกสนาน การกินในวันนี้คงสนุกเหมือนเช่นๆเคยถ้าหากธรเองไม่บังเอิญมองออกไปนอกร้านเสีย
ภาพที่เห็นทำเอาช้อนที่กำลังตักเค้กหล่นลงกับโต๊ะ ทำเอาอาทิตย์สงสัยมองตามสายตาของเพื่อนรัก รุ่นน้องธเนศแฟนของเขากำลังเดินจับมือกับรุ่นน้องต่างคณะ
“ทำแบบนี้ได้ไง…..” อาทิตย์ขึ้นเสียงลุกขึ้นหมายจะเดินออกไปต่อว่า แต่ปักษธรก็ดึงเขาไว้เสียก่อน
“อย่าแก…..อย่าเลย” ธรเอ่ยเสียงเบามองทั้งคู่เดินไปจนลับสายตา
“แกจะบ้าหรอ นั่นแฟนแกนะ” อาทิตย์ขึ้นเสียงทำท่าจะลุกไปเสียให้ได้
“ขอร้องล่ะแก …… อย่าไป…..” ธรเสียงสั่น ริมดวงตามีน้ำเอ่อมานอง
“แก…….ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไร…….มันไม่ใช่ครั้งแรก”
“แอร๊ยยย……ไอ่เวรเอ๊ย”
คืนเดียวกันนั้น
“ทำรายงานเหนื่อยไหม แบงค์” ทุกคืนปักษธรต้องโทรหารุ่นน้องคนนี้เสมอ และคืนนี้ก็เช่นกัน
“นิดหน่อยครับ แล้วหนังสนุกหรือเปล่า” รุ่นน้องตอบกลับเสียงเจื้อยแจ้ว
“ก็ดีนะ ซึ้งดี อาทิตย์ ยังชอบเลย ไว้วันหลังเราไปดูกันอีกนะ”
“ครับ….พี่ แบงค์ง่วงแล้วขอนอนก่อนนะครับ ฝันดีนะ” รุ่นน้องวางหูไปแล้ว ปักษธรได้แต่น้อยใจที่ธเนศไม่เคยรับรู้เลย ไม่รู้เลยว่าเสียงเขาสั่นแค่ไหน ไม่รู้เลยว่าเขาต้องร้องไห้ทุกครั้งที่รับรู้ว่าแฟนของตนเดินควงกับคนอื่น
สองอาทิตย์ต่อมา
“พี่ครับ แบงค์ไปเที่ยวกับเพื่อนนะ ที่ชะอำ”
หนึ่งเดือนถัดไป
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ”
“แบงค์เรียนหนักอะพี่”
จนกระทั่งในที่สุด ก็ถึงวันที่เขาคนนั้นบอกลา ปักษธรยิ้มรับอย่างเต็มใจ
“ยังไงเราก็ยังเป็นพี่น้องกันได้ไง ใช่ไหม”
ค่ำคืนที่เด็กชายได้เดินจากไปอย่างเป็นทางการ รอยยิ้มที่มีให้กลับกลายเป็นหยดน้ำตา ทันทีที่เด็กชายเดินพ้นสายตาไป ปักษธรรู้อยู่แล้วว่าวันนี้คงมาถึงในสักวัน เขาคิดว่าทำใจได้แล้ว คงจะไม่เสียใจ แต่มันไม่ใช่เลย ทั้งที่เตรียมใจไว้ ทั้งที่รู้ว่าต้องเลิกกัน แต่น้ำตายังคงไหลรินออกไม่ยอมหยุด เขาปล่อยให้คนที่เขารักไป ไปหาคนที่ใช่สำหรับเขา แล้วปล่อยให้ตนเองเป็นอิสระเสียทีกับความรักที่ผูกมัดเขาไว้ ปล่อยให้น้ำตาที่คั่งค้างมานับเดือนได้ไหลลงสู่พื้น ได้ปล่อยให้เพื่อนสาว ทำหน้าที่เพื่อนที่แสนดีคอยปลอบใจ ได้ปล่อยให้กฎข้อที่สองและสามบัญญัติ ขึ้นมา
ห้ามบอกรักใครก่อน…….และ ห้ามรักคนที่ไม่รักเรา
-
บทที่ G กฎข้อสุดท้าย
“ห้อง คุณ อยู่ตรงไหนครับ” ปักษธร ถามคนเมาที่ตนประคองมา แต่คำตอบที่ได้มีเพียงเสียงอ้อแอ้ ชี้นิ้วไปมา จนปักษธรยอมแพ้ ต้องค้นกระเป๋ากางเกงหากุญแจห้อง แล้วดูเบอร์ห้องเอาเอง
“กินเยอะไปนะ” ธรบ่นให้คนข้างๆ ขณะที่กำลังไขกุญแจเพื่อเปิดห้องเข้าไป ลมเย็นก็พัดวูบมาทำเอาขนลุกไป ปักษธรหันซ้ายขวาแต่ก็ไม่สังเกตเห็นอะไร ด้านข้างเป็นเพียงลานทรายกว้าง เขารีบไขกุญแจแล้วรีบลากคนเมาเข้าห้อง จัดแจงวางบนเตียงให้เรียบร้อย
“ฝันดีนะ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ” ปักษธรกล่าวขอบคุณชายที่พึ่งรู้จัก กับการแสดงเฉพาะหน้า ละครลิงที่เขาจงใจสร้างมาเพื่อสลัดใครบางคนทิ้งไป
“จะรีบไปไหนครับ”
แรงกระชากที่มากพอทำเอาปักษธรล้มลงบนเตียง ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรออก ก็มีแรงกดลงที่ข้อมือทั้งสองข้างลงกับเตียง พร้อมกับน้ำหนักที่กดทับลงบนตัวของเขา
เขาถูกคล่อมตัวไว้
“ยังไม่ได้สนุกกันเลยนะ” อนุชิตยิ้มมุมปาก มองหน้าคนอยู่ข้างล่างอย่างพอใจ
“แก”
“ยั่วผมไว้แล้วจะหนีหรือไงครับ หึ” เขาไม่พูดเปล่า ลงมือก้มหน้าลงซุกซอกคอเนียน สูดเอากลิ่นกายเข้าปอด ใช้ลิ้นโลมเลีย ปล่อยให้ปักษธรร้องขอให้ปล่อย ธรทั้งดิ้นและร้องขอ แต่ดูเหมือนคนข้างบนจะมีแรงมากเสียเหลือเกิน
“อย่าร้องสิครับ” อนุชิตรวบข้อมือทั้งสองของธรไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างง่ายดาย มือที่ว่างอีกข้างใช้ปิดปากไว้มั่น ลำตัวช่วงล่างถูไถไปมาจนธรรู้สึกได้ว่า ไอ้อะไรที่อยู่ข้างในกางเกงของอนุชิตกำลังแข็งตัว เขาพยายามดิ้นอีกครั้งแต่ดูเหมือนจะช่วยให้อนุชิตสอดตัวเข้าอยู่ระหว่างขาของเขาได้ง่ายขึ้น
“อื้ม” ปักษธร เปล่งเสียงสุดแรงเกิดแต่ก็ดูจะเบาจนไม่สามารถลอดออกไปนอกห้องได้แต่อย่างไร ความกลัวเริ่มเข้ามาจับกุมหัวใจ
“ตรงนี้สินะ” อนุชิต บรรจงแหย่ปลายลิ้นเข้าไปในใบหู ทำเอาปักษธรตกใจร้องหนักเข้าไปอีก
“หึหึหึ เดี๋ยวจะรู้สึกดีกว่านี้อีก”
ปักษธรหน้าแดงก่ำ ดิ้นสุดแรงเกิดแต่คนข้างบนก็หนักเสียเหลือเกิน เขาจะทำอย่างไรดี เขาจะทำอย่างไรดี
ก๊อกๆๆ
“ใคร” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำเอาอนุชิต ตะโกนถามอย่างหงุดหงิด เพราะเขาเองก็ไล่เพื่อนร่วมห้องไปนอนห้องอื่นเป็นที่เรียบร้อย จึงไม่น่าจะมีใครมาใช้ห้องนี้อีก
“อื้อ” ปักษธร ได้ยินดังนั้นจึงออกแรงดิ้นและเปล่งเสียงมากกว่าเดิม
ก๊อกๆๆๆ
“เฮ้ย ไอ่ก้อง เปิดเร็วๆดิวะ” เสียงผู้ชายดังลอดเข้ามาในห้อง
“แอบมาก้งในห้องต่อไม่บอกนะยะ” คราวนี้เป็นเสียงผู้หญิง
“เร็วๆๆ เพื่อนๆ อยาก กินจะตายแล้ว”
เสียงจากนอกห้องค่อยๆเพิ่มมากขึ้นทุกที อนุชิตนิ่งอึ้งอยู่นาน จนเสียงข้างนอกเริ่มโวยวาย และจากเสียงเคาะประตูก็เริ่มจะเป็นทุบประตูอยู่แล้ว
“โถ่เว้ย” อนุชิตสบถแล้วปล่อยคนข้างล่างอย่างเสียดาย ปักษธรรีบวิ่งไปเปิดประตู ประชากรพนักงานที่ยังเหลือรอดและยังไม่หมดไฟในการฉลองต่างพากันกรูเข้ามาพร้อม ถังน้ำแข็ง และเครื่องดื่มค่อยๆวางลงตรงกลางห้อง ปักษธรหันไปมองอนุชิตที่ทำหน้ายุ่งบ่นกับเพื่อนๆอยู่กลางห้อง วินาทีที่เขามองมานั้น ปักษธรได้ชูนิ้วกลางให้ แล้วรีบเดินออกไป
“เกือบไปแล้วนะ” เสียงนุ่มทุ้มของสุริยันทักขึ้นทันทีที่ปักษธรเดินออกมาจากห้อง ชายหนุ่มยิ้มให้คนตัวเล็กกว่าอย่างโล่งใจที่เห็นอีกคนยังปลอดภัย
ปักษธรนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง
“ผมเตือนคุณแล้วนะ” สุริยันเดินตามปักษธรที่กำลังเดินจ้ำอ้าวเพื่อเข้าที่พักตน หมายจะล้างเนื้อล้างตัวขจัดคราบสกปรกไปเสีย
“โห อุตส่าห์ไปช่วย ไม่ขอบคุณกันสักคำ” คนตัวใหญ่ทำเป็นน้อยใจ แต่ก็ยังยิ้ม ทำเอาปักษธร หมั่นใส้เข้าไปใหญ่
“หรือว่าน้อยใจที่ผมไม่ได้ พังประตูเข้าไป แล้วชกหน้าผู้ร้ายสักหมัดสองหมัด…..แล้ว” สุริยันที่ก้าวยาวๆเข้ามาข้างๆตัว ธร หยอกล้ออีกคนอย่างต่อเนื่องจนอีกคนทนไม่ไหว
“นี่นาย รู้ตัวไหมว่ามาขัดจังหวะ คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกัน” ธรตอบกลับไป
“หึ ทำปากดี แล้วไอ้รอยแดงที่ข้อมือกับ รอบปากนั่นอะไร…..เอ หรือว่าชอบแบบดุเดือด ผมก็ทำได้นะ หึหึ” สุริยันไม่ยอมก้มลงให้คำตอบข้างๆใบหู จนปักษธรวิ่งหนีไปอย่างระแวง ทำเอาหัวหน้าหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อเห็นท่าทีของธร
“ให้นอนเป็นเพื่อนไหมครับ” สุริยันถามเพื่อความแน่ใจ เขาเป็นห่วง ธร ไม่รู้ว่าเจอเรื่องแย่ๆแบบนั้นมาจะสามารถนอนคนเดียวได้หรือไม่
“กลับไปได้แล้ว นาย” ปักษธรปิดประตูไล่ แต่สุริยันเอาตัวกันไว้เสียก่อน
“ผมขอโทษนะครับ กับเรื่องวันนี้”
“ไม่เป็นไร”
“เรื่องนายอนุชิต ผมจัดการให้เอง”
“อย่าครับ……..” ปักษธรรีบบอกห้าม เมื่อดูจากสีหน้าแล้ว มีแววว่าไอ้คุณอนุชิตมีดวงจะโดนเด้งเสียเหลือเกิน
“ผมผิดเอง ที่ไปแกล้งเล่นกับเขาก่อน” ปักษธรเองก็ไม่สบายใจนักหาก ต้องทำร้ายอนาคตของอีกคนเพียงเพราะเขาคิดจะเล่นหลอกๆ ถึงแม้มันไม่ควรทำแบบนั้นก็เถอะ
“ยอมรับแล้วหรอ ว่าแกล้งแสดงละครตบตาผมน่ะ” สุริยันยิ้มใหญ่ จนปักษธรต้องรีบไล่เขาไปอีกครั้ง ใช้แรงอยู่มากกว่าจะปิดประตูลงได้
“ขอถามข้อหนึ่ง” ปักษธรเอ่ยขึ้นกับประตูหลังจากที่ลงกลอนเรียบร้อย
“รู้ได้ไงว่าผมแกล้งเล่นละคร”
“พัดจ๋า เมื่อไรจะเปลี่ยนใจมาคบกับซันนี่คะ”
เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นเป็นประจำทุกครั้งที่ทั้งสามคนมารวมตัวกัน ชายหนุ่มตัวสูงโปร่งใส่แว่นกรอบดำดูอินเทรน ตัดกับผิดขาวผ่อง ผมสั้นตามสมัยนิยม ถูกเซทให้เป็นทรงเรียบง่าย ชุดนักศึกษาถูกระเบียบทำให้ชายหนุ่มคนนี้เป็นที่น่าสนใจ ไม่ว่าใครเดินผ่านมาก็จำต้องชำเลืองมางกันทั้งนั้น
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวธรเขาจะว่าเอา” ชายหนุ่มต่างคณะตอบเหมือนทุกครั้งทำเอาคนถามกรีดร้อง แต่อีกคนกลับยิ้มเล็กยิ้มน้อยที่ได้ยินแบบนั้น
“เป็นเมียน้อยก็ได้นะคะ นะคะ นังธรมันไม่ว่าหรอก” เจ้าตัวแสบยังไม่ยอมแพ้ เอาแขนไปสีข้างๆตัวชายหนุ่ม ที่กำลังขยับตัวหนีทีละนิดๆ
ตอนนี้พวกเขาเรียนอยู่ชั้นปีที่ 4 แล้ว ตั้งแต่คดีน้องแบงค์ ปักษธรเองก็ไม่เคยมองใครก่อนอีกเลย จนกระทั่งเมื่อต้นปี ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
“คุณครับ ขอยืมปากกาหน่อยได้ไหมครับ”
และนั่นก็เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ปักษธรได้พบกันกับ พัด เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันเพียงแค่เรียนอยู่คนละคณะ (ซึ่งหลังจากเหตุการณ์นั้น อาทิตย์ก็ไปเหมาซื้อปากกามาเก็บติดตัวไว้เสมอ) พัดเองถือได้ว่าเป็นคนคงเส้นคงวา เริ่มต้นเป็นอย่างไร เกือบปีที่ผ่านมาก็ยังคงเหมือนเดิม มารับมาส่ง อยู่เสมอ ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง
แน่นอนปักษธรเองก็ไม่นึกว่าเขาเองจะชอบคนๆนี้ได้ กว่าที่เขาเองจะยอมรับ ก็ปาเข้าเดือนกว่าๆ เข้าไปแล้ว เล่นเอาชายหนุ่มต่างคณะร้องตะโกนกระโดดตัวลอย
บ่ายของวันธรรมดาอีกวัน ทั้งสามชวนกันไปหาอะไรกินตามเรื่องตามราว อาทิตย์ นั่งอยู่อีกฟากคนเดียวกำลังเม้าท์เรื่องอาจารย์อย่างออกรส ปากก็พูด แต่อีกมือก็ตักอาหารมาใส่จานอย่างแม่นยำ ทำเอาหนุ่มพัดอดขำเสียไม่ได้ เขาชำเลืองมองคนข้างๆ ที่กำลังตักอาหารเข้าปาก
“แล้วจบแล้วจะไปทำงานที่ไหนกัน” ปักษธรถามขึ้นกลางวง เขาเองค่อนข้างหวั่นใจกับคำตอบของพัดอยู่เหมือนกัน เพราะหากต้องทำงานห่างกัน มันก็คงไม่ดีเท่าไรนัก ซึ่งเขากับอาทิตย์ ก็คงไม่พ้นหางานทำแถว กรุงเทพ แต่สำหรับอีกคนนี่ล่ะ
“พัดก็ช่วยกิจการที่บ้านไง” ที่บ้านของชายหนุ่มเปิดร้านอาหาร ค่อนข้างใหญ่โต แน่นอนว่าอยู่ในเขต กรุงเทพด้วยเช่นกัน นั่นก็ทำให้ปักษธรโล่งใจ
ทั้งสามคุยและทานไปกันอย่างสนุกสนาน ไม่บ่อยนักที่จะเห็นปักษธรผู้นิ่งขรึมยิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่แบบนี้
“เลอะหมดแล้ว” พัดคว้าเอากระดาษบรรจงเช็ดครีมที่เลอะที่ริมฝีปากของคนรักตน จนอีกคนที่นั่งตรงข้ามเป็นเดือดเป็นร้อน
“แอร๊ยยยยย…….คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน จริงๆค่ะ”
เมื่อทั้งสามได้เริ่มต้นทำงานเข้าจริงๆ ก็ต้องพบว่าโลกของการทำงานนั้นไม่ง่ายเอาเสียเลย โดยเฉพาะ อาทิตย์ ที่เป็นเอามากที่สุด ซึ่งกว่าเจ้าหล่อนจะหางานได้ก็ล่าช้ากว่าเพื่อนรักไปถึงสองเดือน ถือว่าโชคดีที่หัวหน้าของบริษัทนี้ไม่ได้รังเกียจที่อาทิตย์เป็นแบบนี้
สามเดือนแรกของการทำงานเป็นช่วงที่สาหัสของทั้งสาม เวลาที่จะเจอกันแทบจะไม่มี แต่พัดก็ยังโทรมาหาอยู่เสมอ ทำเอาปักษธรเองเบาใจ และยิ่งมั่นใจกับคนนี้มากขึ้น
พอทุกย่างลงตัว ปักษธรเองพอจัดการเวลาว่างได้มากกว่าเดิม แต่กลับเป็น พัด เสียอีกที่ยุ่งมาก เนื่องจากที่ร้านกำลังขยายสาขา ทำให้ขาดแรงงาน พัดเองต้องทำงานหนักขึ้นกว่าเดิมเป็นสองเท่า ซึ่งธรเองก็เข้าใจดี และคอยให้กำลังใจกันและกันเรื่อยมา
“เหนื่อยไหม” ปักษธรลูบหัวชายหนุ่มที่เอนตัวนอนพักที่ตักของเขา
“มาก” พัดหลับตา หายใจเข้าออกยาวๆอย่างอ่อนเพลีย
“แล้ว สาขาที่เปิดใหม่เป็นไงบ้าง…..เอ….เปิดที่ไหนนะ”
“อย่าพึ่งถามเลย……ขอผมอยู่เงียบๆแบบนี้สักพักก่อนนะ” ชายหนุ่มบอกเบาๆอย่างอ่อนล้า ใบหน้าที่เคยสดใส กลับแลดูหมองคล้ำ ริ้วรอยเล็กๆเริ่มปรากฏให้เห็นบ้าง ปักษธรไม่พูดอะไรต่อ เขาลูบหัวชายหนุ่มแล้วปล่อยให้เขาหลับไป
สามเดือนต่อมา
“ร้านที่อังกฤษเป็นยังไงบ้าง” ปักษธร บรรจงพิมพ์ข้อความลงไปในข้อความเพื่อส่งไปถึง พัด แฟนหนุ่มที่ตอนนี้ได้ไปจัดการร้านอาหารสาขาอยู่ที่ต่างประเทศ
“กำลังเป็นไปด้วยดี ธร สบายดีนะ”
เพียงข้อความไม่กี่คำที่ได้อ่านก็ทำให้ ธร พอหายคิดถึงได้ แต่ก็เดือนหนึ่งแล้วที่พัดต้องไปต่างประเทศ ซึ่งอีกไม่กี่วัน ก็จะกลับมาไทย ปักษธรเองเฝ้ารอ นั่งนับวันเวลาอย่างใจจดใจจ่อ
จนกระทั่งเขากลับมา
“คิดถึงจัง”
“คิดถึงเหมือนกัน”
คืนนั้นทั้งคู่ไม่ได้ออกไปไหนเลย
“ธรผอมไปนะ” ชายหนุ่มบ่นเมื่อเขากอดคนตัวเล็กเข้าแนบตัว
“อืม งานหนักน่ะ” ธรตอบตามจริง เขาไม่ค่อยได้กินอาหารตรงเวลานัก และบางทีก็ลืมมันไปเสียเฉยๆ
“ฮึ…..แล้วนี่ถ้าไม่มีพัดคอยดูแล ไม่แย่เอาหรอครับ หืม” ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดเข้า กดปลายจมูกลงกับแก้มของคนรัก
“นะ ธรไม่ใช่เด็กแล้วนะ ดูแลตัวเองได้หรอก ฮะๆๆๆ” ปักษธรตอบกลับพร้อมกับหอมแก้มอีกคนคืน
“พัดเชื่อ ว่าธรทำได้……..” ชายหนุ่มกระซิบ ค่อยๆประกบริมปากอย่างช้าๆ นุ่มนวล
“กอดธรหน่อยสิ” ปักษธรเบียดร่างเปลือยเปล่าเข้าหาชายหนุ่ม พัดยิ้มให้แล้วโอบแขนยาวเข้าหาคนตัวเล็ก
“หนาวจัง……อย่าปล่อยมือนะ” ปักษธรบอกอีกคน
“ไม่ปล่อยหรอครับ นอนเถอะ คนเก่งของพัด”
น้ำเสียงอันแผ่วเบาบอกคำว่ารักซ้ำๆ ซ้ำๆ ทำเอาธรเคลิ้มจนหลับไป กับค่ำคืนอันเป็นสุข ค่ำคืนที่ได้นอนในอ้อมกอดของชายผู้เป็นที่รัก อ้อมกอดของคนที่จะคอยปลุกให้ตื่นในตอนเช้า
ทว่าสิ่งที่ธรคิด ไม่ได้เป็นจริงเสียทั้งหมด
เช้าวันรุ่งขึ้น ปักษธร ตื่นมาพบเพียงตนเองนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง ไม่มีร่องรอยของอีกคนอยู่ในห้องนั้น มีเพียงซองกระดาษสีชมพูวางไว้บนหมอนของอีกคน
หลังจากนั้นปักษธรลาออกจากบริษัท และเก็บตัวอยู่ในห้องเพียงลำพังอยู่หลายวัน กว่าที่อาทิตย์จะลากตัวออกมากได้ก็ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก หนึ่งในเหตุผลที่ธรยอม คงเพราะเขาเองก็ยังไม่เคยเห็นน้ำตาของอาทิตย์เลยสักครั้ง…………………อาทิตย์ต้องมาทุกข์ใจเพราะเขา สภาพในตอนนั้นไม่รู้ว่าใครแย่กว่าใคร ใบหน้าของอาทิตย์เลอะไปด้วยมัสคารา แป้ง ขนตาปลอมที่หลุดไปหนึ่งข้าง ไหนจะลิปสีแดงอ่อนๆที่เลอะออกนอกปาก ด้วยแรงจากมือที่คอยปาดน้ำตาออกจากใบหน้า……………นับแต่วันนั้น เขาเองสัญญากับตัวเองอีกครั้งว่าจะไม่ยอมทำให้เพื่อนรักคนนี้เสียใจอีก
กฎข้อสุดท้ายจึงถูกตั้งขึ้นมา………….ห้ามรักใครอีก
ปักษธรตกใจตื่น เหงื่อออกจนเสื้อชุ่ม
“ฝันบ้าๆ” เขาบ่นให้ตัวเอง คงเพราะเกิดเรื่องขึ้นเอคืน จนทำให้เขาคิดมาก แต่ถึงกระนั้น เขายังต้องมองด้านข้างของเตียงทุกครั้งที่ตื่น…..หวังเพียงจะมีคนๆนั้นนอนอยู่ข้างๆ
“เหลวไหล”
เขาจัดแจงธุระส่วนตัวจนเรียบร้อย แต่ยังไม่ทันที่จะเก็บของให้เป็นที่เรียบร้อย เสียงเคาะประตูก็ขัดขึ้นเสียก่อน
“ใครครับ” เขาแง้มประตูออกโดยที่ยังไม่ปลดโซ่ออก
“นอนหลับสบายไหม”
สุริยันฉายยิ้ม อวดฟันขาวเรียงตัวกันเป็นระเบียบ ใบหน้าดูสดใสราวกับตะวันของวันใหม่
‘ตาบ้า ยังจะมาถามอีก’ ธรนึกถึงเรื่องที่เกิดเมื่อคืนวาน ไม่แน่ใจนักว่าเรื่องไหนทำให้เขาคิดมากระหว่างเรื่องนายอนุชิต กับ………………………นายสุริยัน
“ขอถามข้อหนึ่ง”
“รู้ได้ไงว่าผมแกล้งเล่นละคร”
“เพราะแววตาที่คุณมองอนุชิต…..มันเหมือนแววตาที่มองผมไง”
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ธร น่าสงสารมากอ่ะ T^T
เดใจอีกรอบน่ะธร คุณยันต์นิสัยดีน้า ^ ^
-
อร๊ายยยยยยกับประโยคสุดท้ายยยยยยยยยยย
-
ชีวิตรักธร บัดซบได้อีก
ซันนี่ คิดถึงนะตัวเธอ
-
ความเย็นชาของธรมีที่มาแบบนี้นี่เอง กลายเป็นคนเย็นชาเพื่อปกป้องตัวเองจากการถูกหลอกลวงไปซะแล้ว
...แบงค์ดูเหมือนเลวจริง แต่พัดก็ยังดูคลุมเครืออยู่ อาจจะยังรักแต่จำเป็นต้องแต่งงานกับคนอื่นก็ได้ (มั้ง)
แต่ยังงัยก็เถอะ ก็ไม่น่าจากไปโดยทิ้งการ์ดไว้ให้ธรต้องเสียใจแบบนี้เลย ใจร้ายมากๆ
คุณยันสู้ๆ นะ ทำลายกำแพงใจของผู้ชายคนนี้ให้ได้ ถือซะว่าโชคร้ายที่มาเจอช้ากว่าคนอื่น แถมยังมาเจอผู้ชายที่สร้างกำแพงมาปกป้องจิตใจอีกต่างหาก :เฮ้อ:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
ได้รู้ซะทีว่าทำไมธรถึงใจแข็งนัก แต่เรื่องมันแซดมากเลยอ่า สงสารธร :monkeysad:
ถ้ามันมีครั้งที่สามอีก คงได้กระอักเลือดตายแน่เลย แต่ว่าถ้าคุณเจ้านายซันนี่เค้าเป็นคนที่ใช่จริงๆล่ะ :m13:
ขอให้ความรักเกิดขึ้นกับธรอีกครั้งนะ :กอด1:
-
สงสารธร :monkeysad: คุณยันก็สู้ๆเน้อ
-
ซันนี่ยูโฟเพื่อนรักของฉันอยู่ไหน....คิดถึงอ่ะนาย...ฮว่าาาาาาๆ ๆ ๆ ๆ
-
ธรเรื่องผ่านมาแล้ว
อย่าเก็บมาใส่ใจมาก
นักเลยให้โอกาส
ตัวเองอีกสักครั้ง :กอด1:
คุณยันสู้สู้น๊า :ped149:
-
สนุก ฮา ดราม่า น้ำตาแตก ครบทุกรส
เอาใจช่วยซันนี่กับธรให้เจอรักแท้ที่ไม่หลอกลวงซักที
-
ว้ายๆ คิดถึงกันไหมคะ หนูกลับมาเเล้วนะคะ ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง คริๆ
ปล มีเเค่คนสงสารนังธร...........ไม่สงสารซันนี่บ้างหรือคะ กระซิกๆ
บทที่ 17
“เหม่ออีกแล้ว คิดถึงใครกันคะ คริๆ” ฉันเอ่ยปากแซว เมื่อเห็นเพื่อนสาวสุดสวยรวยเสน่ห์ นั่งเหม่อ ใช้ช้อนจ้ำถ้อยไอติมที่บัดนี้เหลือแต่เศษซาก (แน่นอนว่าฉันจัดการหมดก่อนแล้ว)
“เปล่า” นังธรตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง อย่าคิดนะยะว่าฉันจะยอมแพ้ คิดๆแล้วก็เสียดายไม่ได้ไปงานเลี้ยงบริษัทด้วย ไม่งั้นคงได้เห็นอะไรอีกมาก แอร๊ยยยย แค่ยัยข่าวกรอง CNN วิ่งแจ้นมาบอกพาดหัวข่าวตั้งแต่ฉันไปทำงานวันจันทร์เท่านั้นล่ะ ไม่เป็นอันทำงาน ตั้งวงเม้าท์กันซะสนุก
“เอ่อ ว่าแต่แกเหอะ ไปเที่ยวมาสนุกไหม….กับใครนะ คุณ…..” นังธรเปลี่ยนเรื่องเฉย
“คุณ ธนาธาร…..แกอย่ามาเปลี่ยนเรื่องนังธร บอกฉันมาซะดีๆ เกิดอะไรขึ้นกันน้อ”
“หึ รู้อยู่แล้วยังมาถามอีก” นังธรค้อนเข้าให้ยกใหญ่ แล้วมันก็เงียบเช่นเดิม แอร๊ยยยย นังผู้ร้ายปากแข็ง
“แอร๊ย แกนี่ ก็แค่อยากฟังจากต้นเรื่อง” เอาเถอะๆ นังธรไม่เล่าฉันไปเค้นเอากับหัวหน้าก็ได้ คริๆ ง่ายกว่าตั้งเยอะ
“เอ่อ แล้วก็ไม่ต้องไปเสือกถามนาย นั่นล่ะ” นังธรรีบดักทางฉันเลยนะยะ แอร๊ย ยังไงก็จะถามย่ะ
เรื่องนังธรสรุปเป็นว่าจำเลยยังไม่ปริปากให้การใดๆที่เป็นประโยชน์ต่อชั้นศาล คงต้องรอเบิกพยานคนต่อไป แต่จากอาการจำเลยตอนนี้ คงต้องแจ้งเรื่องให้เจ้าทุกข์รีบทำคะแนนโดยด่วน คริๆ เอาเป็นวันศุกรนี้เลยท่าจะดี
“แกวันศุกรเย็นไปกินข้าวกันนะ คุณธนาธารอยากเจอเพื่อนของฉันน่ะ” ฉันออกปากชวนเพื่อนสาวตามคำร้องขอของคุณธนา ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากรู้จักฉันให้มากขึ้น (แต่เสือกเชิญเพื่อนมา เนี่ยนะ)
“ไม่ว่าง” นังธรหน้ายุ่งตอบ
“อ้าว ไปไหนจ๊ะ ปกติแกไม่มีงานวันศุกร์นี่นา”
“งานด่วน” มันตอบห้วนๆเหมือนไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้นัก
“อ้อ…..งานด่วน นี่คือนัดเลี้ยงข้าวให้ใครสักคนหรือเปล่านะ คริๆ” ฉันหัวเราะนิดๆก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเสียก่อนที่คนตรงหน้าจะตอบโต้มา แหม ความจริงก็รู้จากหัวหน้านิดหน่อยแล้วล่ะค่ะว่าศุกร์นี้ นังธรมันจะเลี้ยงขอบคุณที่ช่วยมันไว้ ฉันก็เลยกล้าชวนนังธรไปเจอคุณธนาไงคะ
แน่นอนค่ะ ใครจะให้นังธรไปเจอคุณธนา จริงๆคะ มีหวังฉันได้นั่งนกแอร์กลับห้องแน่ล่ะค่ะงานนี้ ไม่น่าเผลอเล่าเรื่องมันให้คุณธนาฟังเลยเฮ้อ
และแล้ววันศุกรที่รอคอย คุณธนามารับฉันตรงเวลาเหมือนเคย ฉันยิ้มให้กล่าวสวัสดีตามมารยาทหญิงไทย เราขึ้นรถและออกเดินทางสู่ห้างดังใจกลางเมือง วันนี้ไปดูหนังกันค่ะ ที่ฉันต้องเลี้ยงเขานั่นล่ะ
“คิดถึงซันจัง” ยังไม่ทันที่จะผ่านสี่แยกแรกเขาก็ทักขึ้นก่อน ทำเอาฉันอายไปเล็กน้อย แหม ก็คนมันไม่เคยมีคนมาพูดอะไรแบบนี้มันก็ต้องมีเขิลบ้างสิคะ
เราคุยกันเรื่อยเปื่อย ไปตามประสาคู่รักใหม่ เรื่องเขาบ้างเรื่องฉันบ้าง (ซึ่งแน่นอน ฉันเลือกที่จะไม่พูดถึงนังธรอีก คริๆ) และแน่นอนฉันอดที่จะแอบแลคนข้างๆเสียไม่ได้ คนอะไร น่ารักจริงๆ แอร๊ยยยย
“หาอะไรกินกันก่อนนะ” คุณธนา ออกปากชวน สงสัยคงจะหิวมากถึงขั้นลากฉันเข้าร้านอาหารเสียก่อน แต่ยังไม่ถึงร้านดี ก็เจออุปสรรค ชิ้นใหญ่ขวางอยู่หน้าร้าน
“คุณธนา ไปร้านอื่นได้ไหม” ฉันออกแรงขืนไว้ เขาหยุดมองอย่างงุนงง ฉันให้เหตุผลร้อยแปด จนเขาโอนเอน ยอมตาม ฉันรีบจ้ำให้ห่างจากร้านอาหารแห่งนั้นที่เห็นหัวหน้ายืนรอนังธรอยู่
แต่ทำไมสวรรค์ถึงชอบแกล้งฉันแบบนี้
“อ้าว…นะ…..อาทิตย์” พอเลี้ยงหัวมุมร้านอาหารได้ก็เจอนังธรเดินสวนมาพอดี แอร๊ยยยยย เซ็ง
“อ้อ คุณธนาครับ นี่ปักษธร เพื่อน ซัน เอง” ฉันจัดแจงแนะนำตามมารยาท แต่สายตาส่งกระแสจิตไล่นังธรไปเรียบร้อย
“สวัสดีครับ ผมธร เพื่อนของซันนะ…..ซัน ครับ” นังธรแกล้งที่เกือบพูด ชื่อซันนี่ออกมา แอร๊ย เอากับมันสิ ร้อยวันร้อยคืน ไม่เคยที่จะเรียกชื่อเล่นสักครั้ง วันนี้นึกครึ้มอะไรยะ
“อ้อ ครับ ผมธนาธารครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“แฮ่ม….แกมีธุระไม่ใช่หรอ ธร รีบไปได้แล้ว” เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวตัวดีไม่ยอมไปเสียที ก็จำใจต้องไล่นิดๆนะคะ
“เอ๋ ไม่นี่ ไม่รีบ” มันตีหน้าซื่อ แอร๊ยย ฉันอยากตบมัน
“ถ้าไม่ติดูระอะไรเชิญทานข้าวด้วยกันก่อนสิครับ” กรี๊ด คุณธนาคะ ชวนมันมาเป็น กขค แบบนี้หมายความว่าไง
“จะดีหรือครับ” นังธรทำลังเล แอร๊ยยยย หล่อนร้ายกาจมาก
“ดีสิครับคุยกันหลายๆคน สนุกดี เนอะซัน” คุณธนาเชื้อเชิญต่อ
“ผมต้องขอตัวนะครับ เผอิญมีนัดไว้ก่อนแล้ว เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน” นังธร กล่าวขอโทษก่อนจะเดินไปทางร้านที่หัวหน้ารออยู่ ทำเอาฉันโล่งใจไป
ร้านอาหารที่ฉันเลือกเป็นร้านอาหารไทยสบายๆ ตกแต่งด้วยสวนหย่อมเป็นจุดๆ ทำให้บรรยากาศร่มรื่น เย็นตา สบายใจ คุณธนาสั่งอาหารมาเยอะเหมือนเคย และยังบังคับฉันกินอีก ยังไม่พอยังจะเลี้ยงฉันอีกนะ
“ซันเลี้ยงหนังแล้วไงครับ” เขาว่าอย่างงั้น…………..ไม่แปลกใจเลยค่ะที่จะไม่เหลือเงินซื้อน้ำมาสองแก้ว เฮ้อ
อีกเกือบชั่วโมงกว่าที่หนังจะฉาย ฉันกะบคุณธนาพากันเดินดูของ ซึ่งก็เป็นฉันเสียมากกว่าที่พาเดินเที่ยว แต่ก็ต้องงดพวกร้านกิ๊บชอป ร้านตุ๊กตา ร้านเครื่องสำอาง เอาเป็นแค่ร้านเสื้อผ้า รองเท่า นาฬิกา ถงจะเป็นร้านที่ฉันไม่ชอบ แต่แค่มีเขามาด้วย มันก็เหมือนสวรรค์น้อยๆเลยทีเดียว
จะว่าไป นี่ก็ใกล้วันเกินคุณธนาแล้ว เลือกซื้อของขวัญให้สักหน่อยคงไม่เลว ฉันสอดส่องสายตาไปตามชั้นวางเสื้อผ้าที่ตั้งสูงขึ้นไปจนสะดุดเข้ากับเสื้อสี ฟ้าอ่อนตัวหนึ่ง ฉันลองเอื้อมมือขึ้นไป ไม่ถึง โอ้ย คงเพราะไม่ได้ใส่ส้นสูงสามนิ้วคู่โปรดมาสิ เลยเอื้อมไม่ถึง ลองเขย่งดู……….แอร๊ยยยย สูงขนาดนี้ใครจะหยิบถึงยะ ฉันมองซ้าย มองขวา เพื่อหาพนักงาน ก็เจอแต่พนักงานกำลังดูแลลูกค้าคนอื่น…………..แอร๊ยยย ลองกณะโดดดูก็ได้
“เดี๋ยวผมช่วย” คุณธนาอยู่ๆก็โผล่มาจากด้านหลัง ยืนตัวชิดกับฉัน มือหนึ่งวางลงที่ไหล่ฉัน เพียงแค่เขายกมือขึ้นไป เสื้อสีฟ้าอ่อนนั้นก็อยู่ต่อหน้าฉันแล้ว
“ผมว่า สีเข้มๆเหมาะกับซันมากกว่านะ” เขายิ้มให้ ก่อนจะเดินไปดูของต่อ ปล่อยให้ฉันยืนัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม
แอร๊ยยยย
“อ้าว ไม่เอาเสื้อตัวนั้นแล้วหรอ” คุณธนาถามเมื่อเห็นฉันเดินตัวเปล่าออกมา ฉันส่ายหัวตอบไป แอร๊ย จะซื้อไปทำไมคะ ก็เล่นเห็นไปแล้วนี่ ไว้หาใหม่ก็แล้วกัน
เราเดินดูของต่ออีกสักพักจนจวนจะได้เวลาที่ต้องไปดูหนัง คุณธนาขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่ ฉันจึงเข้าแถวซื้อป๊อปคอร์นและเครื่องดื่ม
ไม่นานคุณธนาก็มาถึง ยังเหลือเวลาอีกสิบนาที เราหาที่นั่งที่พอว่างสำหรับสองที่แล้วนั่งลง จู่ๆเขาก็ดึงมือฉันไป เล่นเอาฉันตกใจ
“ผมให้ครับ” เขาไม่รอช้าใช้มืออีกข้างวางสร้อยข้อมือเส้นเล็กลงรอบข้องมือของฉัน ฉันได้แค่นิ่งพูดไม่ออก
“เห็นคุณดูตั้งนาน” เขาจัดแจงคล้องสายจนแน่ใจว่าแน่นดีแล้วจึงปล่อยมือ พร้อมโปรยยิ้มให้ฉันอีก
“ซัน…………” ฉันดีใจเสียจนพูดไม่ออก โอ้ย ตั้งแต่เกิด มาไม่เคยเจอะเคยเจอ มีแต่จะซื้อของเปย์ผู้ชาย แต่นี่เขากลับซื้อของให้ชั้น แอร๊ยยยยย อยากกรี๊ดดังๆ คันปากอยากเม้าท์กับนังธร แอร๊ยยยย
“ซันคงรับไว้ไม่ได้” แต่ก็นั่นล่ะค่ะ นางเอกก็ต้องเป็นนางเอกอยู่วันยันค่ำ แหม ก็เกรงใจอยู่นี่คะ จะให้เขาซื้อนั่นซื้อนี่ให้ตลอดมันก็กระไรอยู่ ไหนจะเลี้ยงข้าวอีก ไหนจะมารับมาส่งอีก มันก็ค่าใช้จ่ายทั้งนั้น เขาก็ต้องทำงานเลี้ยงตัว ฉันเองก็มีงาน เข้าใจค่ะว่าเงินมันหายาก แค่ผู้ชายมันหายากกว่าเท่านั้น
“นะครับผมตั้งใจให้ซันนะ” เขาไม่ยอม ให้เหตุผลต่างๆมา จนฉันต้องยอม
“ก็ได้ครับ แต่ต่อไปคุณธนา ไม่ต้องเลี้ยงซันแล้วนะ” เขาทำหน้าเหวอไป ฉันอธิบายเหตุผลต่อ เขาพยักหน้ายอมรับและรับปากพร้อมรอยยิ้ม
“แชร์กันใช่ไหมครับ ทั้งเงิน และหัวใจ”
แอร๊ยยยยย จะทำให้ฉัน shutdown อีกรอบใช่ไหมคะ
เรานั่งคุยกันอีกสักพักก็ได้เวลาเข้าสู่โรงหนัง พนักงานสาวส่งเสียงเรียกเชิญแขกเข้าสู่โรง เราเดินคู่กันไป โชคดีที่หนังเรื่องนี้คนดูไม่มากนักอาจเนื่องจากเข้ามาได้หลายสัปดาห์แล้ว ฉันนั่งลงที่นั่งด้านใน ให้คุณธนานั่งถัดออกไปฝั่งขาวมือ หนังตัวอย่างเริ่มฉายแล้ว ผู้คนค่อยๆพากันทยอยเข้ามาทีละคนสองคน จนกระทั่งฉันได้ยินเสียง ดังมาจากทางขวา
“อ้าวคุณธนา มาดูหนังหรอครับ บังเอิญจัง”
ฉันพยายามที่จะเพ่งมองคนที่นั่งถัดจากเขา ด้วยความมืด จึงมองไม่ชัดนัก
“ครับ มากับซัน” คุณธนาตอบกลับไป
ใครกัน
“หึ มาด้วยกันตลอดเลยนะ” ถึงจะมองไม่เห็นชัด แต่ไอ้น้ำเสียงแบบนี้ มัน……………….
ไม่ต้องเดาให้ยากอีกต่อไปเมื่อตัวอย่างหนังในตอนนี้ฉายแสดงฉากสีขาวแจ้ง ทำให้ฉันเห็นใบหน้าคนๆนั้นอย่างชัดเจน
“สวัสดีครับ คุณดนัย” ฉันยิ้มให้ตามมารยาท บัญชีที่ติดเอาไว้ยัง มีหน้ามาหาอีกนะยะ หนอย วันนั้นน่าจะจับยัดไวกิ้งต่อด้วยเฮอริเคน ตบท้ายด้วยไจแอ้ทดรอบ เอาให้มันเข้าโรงบาลไปเลย
การมาของนัง กขค ทำเอาฉันหมดสนุกไปมากโข แทนที่ฉันจะได้ทำตามแผนที่วางไว้ แอบจับมือกัน แอบเอาหัวซบลงที่ไหล่ แอบตกใจแล้วเกาะแขน แอร๊ยยยยยยยยยย อีนังมารหัวขน
ฉันได้แสร้งทำเป็นตั้งใจดูหนัง แต่ไม่ได้เข้าใจถึงเนื้อเรื่องมันเลยสักนิด พอตั้งใจดูได้เกือบจะเข้าใจก็ถูกดึงความสนใจไปเสียก่อน
“ทำไมพระเอกทำแบบนั้นล่ะ”
“แล้วทำไม ไอ่นั่นถึง………”
“แล้วทำไม………..”
อีกร้อยคำถามจากอีนังตัวอิจฉาถูกถามออกมาเป็นระยะ จนคุณธนาปรามด้วยความเกรงใจคนรอบข้างที่เพ่งมองคนพูดมากอย่างเอาเรื่อง คุณเธอจึงยอมเงียบ
เมื่อหนังจบ ฉันรีบลุกขึ้นทันที เดินลัดออกมาโดยไม่สนใจอกสองคนที่กำลังคุยกันเรื่องหนังอย่างสนุก ฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อ แต่ก็ไม่ได้สนใจ จุดนี้บอกได้คำเดียวว่าหงุดหงิด อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ทั้งไปเจอที่สวนสนุก ทั้งเจอที่โรงหนัง แถมยังได้นั่งใกล้กันอีก
“ซันเดี๋ยวก่อน” เขาตามฉันทันจับไหล่ฉันไว้ ฉันหยุดเดินหันมาเผชิญหน้ากับเขา ไม่มีแม้แต่เงานังดนัย
“ผมขอโทษ อย่าโกรธนะ”
“ซันไม่ได้โกรธคุณ” ฉันตอบไปตามจริง คุณธนาไม่ได้ทำอะไรผิด หากจะโกรธเขาก็คงจะหาเรื่องเกินไปหน่อย
“ผม ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ ยังไงผมก็ขอโทษอีกครั้งนะ ทำซันหมดสนุกเลย”
“ซันไม่โกรธไง” ฉันตอบพร้อมกับเดินออกมาสู่ลายจอดรถ
“ไปนั่งดื่มอะไรกัหน่อยไหมครับ ถือว่าเป็นการขอโทษที่ทำเสียเรื่อง” เขาไม่ยอมแพ้ จัดโปรโมชั่นใหม่
ฉันทำทีเป็นมองนาฬิกา ซึ่งบอกเวลาเพียง สี่ทุ่ม
“นะครับ พรุ่งนี้วันหยุด ไม่ต้องทำงานด้วย” เขาหว่านล้อมทำหน้าอ้อน
“ก็ได้”
และเราก็เดินทางมาจนถึงร้านอาหารกึ่งผับ ก็ไม่ใช่ที่ไหนหรอกค่ะ ก็ไอ้ร้านประจำของฉันกับนังธรนั่นล่ะ คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าคุณธนาเองก็ชอบมาร้านนี้เหมือนกัน
“ร้านที่เราเจอกันครั้งแรกไงครั้บ” เขาเชิญฉันไปนั่งยังโต๊ะว่าง เราเลือกที่จะนั่งกันด้านนอกโซนอาหาร เนื่องจากต้องการเพียงนั่งคุยกันจิบเครื่องดื่มเบาๆฟังเพลงเพราะๆ สบายใจ
“อารมณ์ดีขึ้นหรือยังครับ” เขากระเซ้า
จะให้ตอบว่ายังไงคะ แค่คุณธนามาขอโทษแสดงว่าเขาแคร์ความรู้สึกฉัน ก็สุดๆแล้วค่ะ เสียงเพลงบรรเลงทำนองที่ไพเราะบวกกับเสียงนักร้องฟังดูเสนาะหู สายลมเย็นพัดโชยหอบเอาความสุขเล็กๆผลิบานภายในใจฉัน ที่ถูกปลูกโดยคนที่อยู่ข้างหน้า เขามองมาที่ฉัน ฉันเพียงมองเป็นครั้งคราว แล้วต้องหลบก้มไปดูพื้นบ้าง โต๊ะบ้าง แจกันบ้าง
“ซันครับ” เขาเรียกฉันเมื่อเสียงเพลงจบลง ฉันเงยหน้าละสายตาจากจานอาหารของตน เขาเลื่อนมือมากุมมือของฉันไว้อีกครั้ง มือใหญ่ค่อยๆลูบลงที่สร้อยแขนที่เขามอบให้อย่างแผ่วเบา
“ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วไป แต่ว่า………” เขาอึกอักไปสักครู่
“แต่ผมต้องบอกคุณ……..…..ผม……….”
“อ้าว คุณธนา เจอกันอีกแล้วนะครับ”
แอร๊ยยยยยยย
-
แอร๊ยยยยยยย
จะสงสารหรือขำแกดียะนังซันนี่.....
อยากบอกว่านังดนัยมันน่ารักดีนะ....เหมือนเด็ก ๆ อ่ะ
-
หมั่นไส้นังดนัยผีชัตเตอร์ซะจริงๆ โผล่เข้ามาทุกซีนเลยนะยะหล่อน :z6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z3:
ทำไมซันนี่ทำแบบนี้กับคนอ่านละค้า
รู้มั้ยมันค้างงงงงงงงงงงงงง
:sad4:
-
ดนัยตามไปทุกที่เลยวุ้ย เดทสามคนตลอด
-
อยากจับมันยัดใส่หม้อถ่วงน้ำจริงๆ :a5:
ชอบซันพูดคำนี้อ่ะ "เข้าใจค่ะว่าเงินมันหายาก แค่ผู้ชายมันหายากกว่า" :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ค้างคาอีกแล้วววววววว :z3: :z3:
ไอดนัยนี่ใครก็ได้ช่วยเอามันไปฆ่าทีีี :fire:
-
555555555555555+ ไม่รู้จะสงสารซันนี่ดีรึเปล่า
แบบนี้ก็ฮาได้อีก เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดนัยเนี่ย สะกดรอยตามรึเปล่า มาเจอกันจังหวะ พอดีตลอดอ่ะ
ซันนี่ สู้ๆๆ นะลูก ผช หายากนะค่ะ o.O!!! :laugh: :m20:
-
เรื่องของธรกับซันคนละอารมณืเลย ของธรนี่มันเศร้าๆ เหงาๆ
สงสารธรจังเลย คิดว่า พัดอาจจะรักธรจริงๆ แต่มีเหตุตุผลที่ต้องไปก็ได้ จากกันอย่างนี้ มันก็เจ็บ นะ เจ็บมาก เพราะมันมีแต่ช่วงเวลาที่ดี จากกันโดยที่ยังรักมาก แต่กลับว่างเปล่า ฮือๆๆๆ
พออ่านตอนของซันก็ มาทั้งลุ้นทั้งฮา จะสงสารหรือขำดีเนี่ย
-
:laugh:ซันนี่จะได้ลงเอยมั๊ย
กด+จ๊า
-
ขำก็ขำ สงสารก็สงสารนะซันนี่ เหมือนชาติที่แล้วไปทำกรรมกับดนัยเอาไว้
ชาตินี้เขาเลยมาหลอกหลอนไม่เลิกอ่ะ :laugh:
ว่าแต่คุณธนาจะบอกอะไรซันน้า อยากรู้จังเลย :-[
-
ฮ่า ๆๆๆ ถูกขัดจังหวะตลอด
-
รอรอรอ
-
comment เรื่องของคุณปักษธร ก่อนล่ะกัน...
เจอกฏข้อสุดท้ายเข้าไป คงไม่มีชายใดได้แจ้งเกิด เพราะ ความรักมันตายไปจากหัวใจของคุณปักษธรแล้ว :sad4:
หวังแต่ว่าคุณสุริยันจะแหกกฎข้อนี้ได้ และ ไม่ทำให้คุณปักษธรเสียใจอีก... :impress:
comment เรื่องของคุณอาทิตย์
คุณธนาธาร เลิศมาก ดูจริงใจดี ทรีตซะขนาดนี้ ไม่หลงไม่ได้แล้ว :-[
แต่ก็อย่างว่า ของดีขนาดนี้เลยมีแต่คนอยากได้ ( คุณดนัยถึงตามจิกไม่ปล่อยอยู่นี่ไงเล่า :m29: )
ท่าทางคุณอาทิตย์ต้องตบตีอีกมิใช่น้อย เพื่อจะใช้นามสกุลของคุณธนาธาร ฉนั้น สู้ ๆ Fighting :a2:
-
สวัสดีเจ้า คิดฮอดกันพ่องก่อหา.......ช่วงนี้เศร้าๆซึม กับอากาศหนาว รับบทพิเศษไปคงไม่เบื่อกันนะคะ
ปล ตอนเเรกไม่คิดจะเเต่งบทของธร ยาวขนาดนี้ เเต่งไปเเต่งมา น่าจะเเยกไปอีกเรื่องเนอะ
บทที่ H ฉันขอโทษ
“ธร พัดขอโทษ” ชายหนุ่มไม่รู้จะต้องกล่าวคำอะไรออกมาอีก คำพูดนับแสนนับล้านมันถูกกลืนหายไปเมื่อพบเจอคนข้างหน้าที่กำลังยืนนิ่ง ปล่อยให้ดวงตาอันบอกช้ำบ่งบอกความเสียใจภายในใจ ถึงเวลาจะผ่านล่วงไปนับเดือน กว่าที่ตัวพัดเองจะรวบรวมความกล้ามาเผชิญหน้ากับ…..คนที่พัดทำร้าย……คนที่ตนรัก…….มันต้องใช้ความกล้ามากเหลือเกิน
เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยบอกบอกธรไปตรงๆ เรื่องที่ตนต้องแต่งงาน ทุกอย่างเป็นความต้องการของผู้เป็นมารดา
“แม่ภูมิใจ ลูกมากเลยรู้ไหม ทั้งการงานมั่นคง มีครอบครัวที่ดี เท่านี้แม่ก็หมดห่วงแล้ว” ผู้เป็นแม่กล่าวด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจในความสำเร็จของลูกชาย ด้วยทั้งตนเองที่อายุก็มากขึ้นเสียทุกวัน ครั้นจะอยู่ดูแลลูกชายได้ตลอดก็ไม่ใช่ การมีภรรยา คอยดูแล เป็นคู่ใจ ค่อยเบาใจคนเป็นแม่ อีกทั้งคนที่มาเป็นคู่นั้นก็มีดีกรีเป็นถึงคนใหญ่คนโต ช่วยเสริมบารมีให้วงตระกูล จะมีใครมีความสุขไปมากกว่านี้……คงไม่มี
“แม่เชื่อว่า ลูกต้องมีความสุข”
ลูกชายได้เพียงฝืนยิ้ม เขาทำใจไม่ได้ที่จะต้องเห็นแม่ของตนต้องเสียใจ เขาไม่อยากที่จะทำลายรอยยิ้มของผู้มีพระคุณคนนี้
“ไม่เป็นไรหรอก” ปักษธรฝืนยิ้มให้ เขารู้ดีว่าต่างคนต่างเสียใจ แต่คงทำได้เพียงปล่อยพัดไป ให้ชีวิตเดินไปตามทางที่ถูกที่ควร………….ไม่ใช่หลงผิดแบบตน
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” ปักษธรเตือนคนที่นั่งตรงข้าม หลังจากที่ต่างผ่ายต่างนั่งทานอาหารของตนเงียบๆ ว่าที่เจ้าบ่าวผู้ควรจะมีความสุขมีใบหน้าเรียบเฉยเผยริ้วรอยแห่งอายุให้ดูเกินวัย ความเหนื่อยล้าจากการทำงานยังไม่หนักหนาเท่าความท้อแท้ในใจ ที่มันรุนแรงขึ้นทุกนาทีที่ไกลห่าง……และนั่นทำเอาปักษธรยิ่งรู้สึกแย่
เขาเพียงอยากเห็นคนที่อยู่ตรงหน้ามีแต่รอยยิ้มเหมือนเคย……คนที่เรือนหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มเสมอ ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน วันที่เขามาขอคบดูใจ วันที่ปักษธรอ่อนล้า วันที่ต้องการกำลังใจ เพียงแค่รอยยิ้มของเขา….เพียงเท่านั้นก็อุ่นใจ
“แต่ธร………ธรอย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้ไหมว่าพัดเสียใจ” ชายหนุ่มเองก็เช่นกัน ตั้งแต่ทราบข่าวว่าคนตัวเล็กลาออกจากงาน เขาก็โทษตัวเองตลอดมา และคอยติดตามข่าวคราวของปักษธรตลอด เขารู้สึกผิดที่ต้องทำร้ายคนรัก และนั่นก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ต้องมาพบกัน
ปักษธรต้องยืนยันว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นอีกแล้วกว่าสิบรอบ ถึงจะพอเรียกรอยยิ้มจากคนข้างหน้าได้ ทั้งสองนั่งกินอาหารไปกันอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ความคิดถึงค่อยๆได้คุยกันทีละน้อย ให้หัวใจที่แห้งแล้งพอได้ไอน้ำเย็นมาหล่อเลี้ยงใจ
“ธร โกรธ พัดไหม” ชายหนุ่มห้ามใจไม่ไหวที่จะเอื้อมมือไปกุมมือน้อยนั้นไว้ ปักษธรตกใจ แต่ถึงกระนั้นความอบอุ่นที่ได้รับมันรู้สึกดีจนยากที่ถอนมือกลับ
เขาไม่เคยโกรธ พัด
แต่ก่อนจะได้พูดอะไรออกไป ชายหนุ่มว่าที่เจ้าบ่าวก็ถูกโทรศัพท์ตามตัวเสียก่อน
“พัดต้องไปแล้ว ต้องไปรับรัญไปลองชุด” ชายหนุ่มบอกเสียงเบา
“อืม งั้นก็ ไปเหอะ เดี๋ยวเขาจะรอนาน” ปักษธรรีบหันหน้าไปด้านข้าง ด้วยความเกรงจะทนเห็นภาพคนข้างหน้าเดินจากไปไม่ไหว
“เรา จะพบกันอีกได้ไหม”
“ไปงานแต่ง พัด…แกจะบ้าหรอนังธร” เสียงแหกปากดังโหวกแหวกทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาถึงต้องหยุดมองดูภาพผู้ชาย (หรือเปล่า) ต่อว่าเพื่อนอีกคนเสียดัง
“ฉันไม่ให้แกไป” อาทิตย์ยื่นคำขาด การที่ปักษธรแอบไปพบกับ พัด สองต่อสอง เขาเองก็พอรู้มาบ้าง
“แค่ไปเจอกัน ตัวต่อตัวแกยังแทบไม่ไหว แล้วนี่อะไร จะไปงานแต่ง หาเรื่องอกแตกตายหรือไงยะ” เพื่อนสาวตัวแสบโมโหจนเลือดขึ้นหน้าไม่สนใครหน้าไหน ไม่สนแม้กระทั่งตอนนี้ขนตาปลอมหลุดมาได้เกือบครึ่งแล้ว
“ไม่เป็นไรสักหน่อย” ปักษธรเถียงต่อ
“ไม่เป็นไรที่ไหน กลับมานอนร้องไห้ทุกครั้ง” อาทิตย์โวยวายอย่างต่อเนื่องไม่สนใจว่าตอนนี้จะมีคนดูเริ่มจะเอามือถือมาถ่ายคลิบเก็บไว้แล้ว ช่วงนี้เขาย้ายข้าวของมาอยู่ร่วมห้องกับธรชั่วคราว และถึงแม้กลางคืนเขาจะเป็นคนนอนก่อนปักษธรทุกครั้งแต่ก็มักจะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ลอยมาให้ได้ยินบ่อยๆ
“น่า ครั้งสุดท้ายแล้ว……หลังจากนี้เขาก็จะไปต่างประเทศ….คงไม่เจอกันแล้ว” ถึงตรงนี้ ปักษธรเงียบลงอีกครั้ง ทำเอาเพื่อนสาวอดสงสารเสียไม่ได้
“แต่”
“ขอเหอะอาทิตย์……ขอได้พบเขาอีกครั้ง”
อาทิตย์ยอมแพ้ความพยายามของเพื่อน เขายอมให้ไปได้แต่ต้องมีข้อแม้
“เออ แกไปได้ แต่ชั้นต้องไปด้วย และที่สำคัญ….แกต้องใส่ซองแทนชั้นด้วยย่ะ”
ท้องฟ้ายามราตรีในค่ำคืนแห่งรักช่างสวยสด ท้องฟ้าเปิดโล่งในคืนเดือนมืด เผยให้เห็นดาวประดับบนผืนฟ้า งานฉลองถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่ริมชายหาด ผ้าสีขาวพลิ้วไหวไปกับแรงลม ราวกับนางฟ้าที่ร่ายรำอวยพรอวยชัยให้คู่บ่าวสาวจงมีแต่ความสมหวัง รูปคู่ของทั้งสองถูกห้อยลงมาจากตันไม่ใหญ่ไล่ระดับอย่างมีมิติประดับด้วยสร้อยคริสตัล เปล่งประการระยิบ ผู้คนต่างยืนมองกันชื่นชนในความเหมาะกันของคู่บ่าวสาว พัดและรัญ ยืนต้อนรับบรรดาแขกอยู่ด้านหน้า ข้างกายมีชายหนุ่มร่างเล็กยืนอยู่ตรงนั้นคอยให้ความช่วยเหลือ
“แกไม่เห็นบอกว่าต้องเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว” อาทิตย์ที่อยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด เริ่มโวยวายเมื่อรู้ว่าเพื่อนตนต้องมาทำหน้าที่นี้ ทั้งๆที่อาทิตย์กะจะรีบกินแล้วกลับห้องเสียเลย
“น่าคุณแม่ของพัดเขาเอ่ยบอกขอเองเลยนะ” ปักษธรให้เหตุผล ทั้งที่ตัวเองและพัดเองก็อึดอัดใจ แต่ผู้ใหญ่เล่นมาขอร้องแบบนี้ก็ทำใจปฏิเสธยาก
“โอ๊ย ผู้ชายมีเยอะเป็นสิบคนไม่ยักเลือก” สาวเจ้าหัวเสียถึงกับกระทืบเท้าลงบนทราย ทั้งที่ใส่ส้นสูง ส้นแหลมปริ้ด จนทำเอาเซไปเป็นพาระเพื่อนสาวต้องขอตัวช่วยพยุงไปนั่งที่โต๊ะเพื่อสงบสติอารมณ์
“แกไม่บอกชั้น ถ้ารู้แบบนี้ไม่มาให้มันเสียเวลาหรอก” สาวเจ้าโวยวายต่อไม่เลิก ปักษธรอธิบายหลายต่อหลายครั้งกว่าอาทิตย์จะยอมเย็นลง ก็ต้องเอาของกินเข้าช่วย
ปักษธรเข้าไปยืนประจำที่ต่อ ผู้ร่วมงานต่างค่อยๆทยอยมากันมากขึ้นจนบ่าวสาวเรื่อมเหงื่อตก เขาค้นในกระเป๋าหยิบเอาทิชชู่ออกมายื่นให้
“ขอบคุณค่ะ” เจ้าสาวกล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อม แสดงถึงกริยาที่ถูกสั่งสอนมาอย่างดี เธอบรรจงซับเหงื่อให้ว่าที่สามีก่อนแล้วค่อยบรรจงทำเช่นเดียวกันกับใบหน้าของตน ทิ้งให้ปักษธรได้เพียงยืนดูอยู่ใกล้ๆ
เขากลั้นหายใจ กำหมัดแน่นเพื่อที่จะกลั้นความรู้สึก ข่มมันไว้ข้างใน และนั่นหาได้รอดพ้นสายตาของเพื่อนสาวไม่ อาทิตย์เดินเข้ามาอย่างลำบาก
“แกไปหาอะไรกินก่อน….เดี๋ยวฉันอยู่ตรงนี้แทน” อาทิตย์รีบผลักเพื่อนของตนออกไปโดยที่ไม่ได้สนใจคำค้าน เขาพาปักษธรที่นิ่งเงียบให้มานั่งลงที่โต๊ะ จัดแจงหาเครื่องดื่มสุดโปรดมาวางไว้
“อยู่ตรงนี้ เดี๋ยวชั้นช่วยงานเอง” สาวในชุดแดงเพลิง รีบจ้ำไปหน้างานต่อเมื่อเห็นแขกกลุ่มใหญ่กำลังเข้ามา ปล่อยให้ปักษธร ยกเครื่องดื่มตรงหน้าเพียงลำพัง
“คู่นี้เขาเหมาะกันดีนะ”
“อิจฉาจังแก….ดูรูปนี้สิ หวานเชียว”
คำพูดเยินยอของแขกนั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกดีแต่อย่างไร ปักษธร รู้สึกแย่ที่ได้ยิน ยิ่งได้เห็นภาพที่ทั้งคู่ยืนไหว้แขกหน้างาน เช็ดเหงื่อ ซับหน้าให้กัน ยิ่งเสียใจที่คนข้างๆนั้นไม่ใช่ตน
ไหนว่าเราทำใจได้แล้วไง
ปักษธรด่าตนเองก่อนจะกระดกแก้วเครื่องดื่มเสียจนหมด น้ำอุ่นๆเริ่มปริ่มมาที่หางตา เขารีบเช็ดมันออกทันที งานสำคัญของคนสำคัญ เขาจะทำให้พัด เสียใจไม่ได้ ปักษธรบอกให้ตัวเองยิ้มเข้าไว้
แต่มันยากเหลือเกิน
กับการรู้ว่าเวลาของตนหมดลงแล้ว จะไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว
“ทำหน้าดีๆหน่อย พ่อตัวดีกำลังมา” อาทิตย์เรียกสติเพื่อนสาว เธอรีบมาหาธรเพื่อตรวจความเรียบร้อยก่อนที่ พัดจะมา และก็เป็นไปดังคาด ปักษธร ร้องไห้ไปเรียบร้อย จนสาวน้อยรีบจักแจงเช็ดหน้าเช็ดตาให้ แถมด้วยตบแป้งให้ลบรอยคราบน้ำตา
“ธร เป็นอะไร” เจ้าบ่าวซักด้วยความเป็นห่วง เขาเห็นปักษธรยิ้มให้แต่ก็ยังไม่วางใจ เมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆจากตัวธร
“ธร ไม่เป็นไร แค่หิวเฉยๆ เลยมาหาอะไรกิน” ปักษธร โกหก เขาต้องข่มอารมณ์มากขึ้นเมื่อเจ้าสาวเข้ามาตามเจ้าบ่าวเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่งานพิธีที่จะเริ่มในอีก ครึ่งชั่วโมงข้างหน้า
“งั้นเดี๋ยวคุณธรค่อยไปก่อนพิธีสักห้านาทีก็ได้ค่ะ” รัญยิ้มให้เมื่อรู้ว่าเพื่อนเจ้าบ่าวอยากที่จะหาอะไรใส่ท้องเสียก่อน
ปักษธรรับปาก และทันทีที่เขาทั้งสองเดินลับไป น้ำตาใสๆก็ไหลนองลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ทำเอาอาทิตย์ใจเสีย ดึงดันที่จะพาเพื่อนกลับให้ได้ เพียงแต่อีกคนก็ดื้อที่จะอยู่…….ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่ตนทำ มันกำลังจะฆ่าตัวเอง
“เอา อยู่ก็อยู่ นี่กินซะจะได้ชื่นใจ” จนสุดท้ายอาทิตย์ต้องยอมแพ้เดินไปเอาเครื่องดื่มมาให้เพื่อนอีกแก้วหนึ่งเต็มๆ ปักษธรขอบใจถือแก้วเครื่องดื่มไว้รู้สึกเย็นมือ แต่มันคงไม่เย็นไปกว่าหัวใจเขาตอนนี้
“รีบกินสิยะ ไม่มีเวลาแล้ว” อาทิตย์เอ็ดใส่เพื่อน ธรเองก็ไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามใจอาทิตย์
“โอ๊ย เร็ว ให้หมด อย่างงั้น ดี” สาวเจ้าเล่นบังคับยกก้นแก้วบังคับให้เพื่อนตนกลืนเครื่องดื่มนั้นให้หมด
ปักษธร บ่น เพื่อนสาวเบาๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้น้ำตาที่ไหลหยุดลง
น้ำตาไหลไปราวกับไม่มีวันหมด หาได้เหมือนกับเวลาของเขา ที่กำลังจะหมดลง
“ได้เวลาแล้ว” ปักษธรเหลือบดูเวลาเมื่อเห็นว่าเหลือเวลาอีก สิบ นาทีก่อนพิธี เขาต้องไปเตรียมตัว แต่เพียงแค่ยืนเท่านั้น เขารู้สึกว่าพื้นที่ยืนอยู่มันเอียงไปมา จนเขาเซลง อาทิย์ต้องรี่เข้ามาพยุงไว้
“เป็นอะไรแก”
“ไม่เป็นไร” ปักษธรฝืนยืนอีกครั้ง แต่คราวนี้เหมือนขาเขาหมดแรงเอาเสียดื้อๆ เขาถูกอาทิตย์ประครองนั่งลงอย่างช้าๆที่เก้าอี้ ในหัวรู้สึกหนักอึ้ง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าไหววูบ เอียงไปมา เปลือกตามันดูหนักค่อยๆปิดลง
แต่เขาต้องไป………..ไปหา พัด……………ครั้งสุดท้าย
น่าเสียดายที่ความตั้งใจของเขาไม่เป็นผล ภาพสุดท้ายที่ธรเห็นคือหญิงใส่ชุดแดง
“อย่าโกรธฉันนะธร”
ปักษธรหลับไปแล้ว ไม่เสียแรงที่อาทิตย์พกยานอนหลับติดตัวมาด้วย เขาเองสังหรใจไว้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้ อาทิตย์รีบจัดแจงสั่งงานให้กับบริกรคนหนึ่งให้ช่วยงาน เขามองใบหน้าของเพื่อนที่นองไปด้วยน้ำตาอย่างสงสาร
“พรุ่งนี้จะเป็นวันใหม่ของแกนะ ธร”
รุ่งเช้าแสงสว่างลอดช่องว่าระหว่าผ้าม่านเข้ามากระทบกับใบหน้าของปักษธร เขารู้สึกเวียนหัวจนไม่อาจลืมตาได้ ใช้เวลาเกือบห้านาที เขาก็พาตัวเองขึ้นนั่งได้สำเร็จ เพียงแค่เขาลืมตาขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตนเองอยู่ที่ห้องของตนเองเสียแล้ว และคนข้างๆที่หลับอย่างเป็นสุขนั้นก็ไม่ใช่ใคร เพื่อนสาวขาวีน(เฉพาะกิจ) ของเขาที่อยู่ในชุดเพื่อนเจ้าบ่าวของปักษธร ด้วยความสูงที่ใกล้เคียง ยังพอให้ใส่เสื้อผ้าแทนกันได้ เพียงแค่อาจจะดูหลวมไปนิด เมื่อเอาเสื้อธรให้อาทิตย์ใส่
“เดี๋ยวนะ อาทิตย์ ใส่เสื้อ ของเรา”
“แล้ว…………………………………….”
และเช้านั้นก็เป็นเช้าแรกที่ ปักษธร ไม่กล้าที่จะลืมตามาดูตนเองในกระจก
ทุกอย่างมันยากเกินไป..........กับการต้องทนต้องฝืนใจ
-
หัวเราะไปทั้งน้ำตา
-
ธร ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสดเหรอ? คงสวยดีนะ
(หรือว่า เปลือย??? )
เฮ้อ... ก็คิดอยู่หรอกว่า พัดคงมีมีเหตุผล แต่ธรก็เสียสละ เป็นคนดีเหลือเกินจริงๆ
อ่านแล้วเศร้ามากเลย ฮือๆๆๆๆ
รักแล้วมันเจ็บขนาดนี้ก็ไม่น่าแปลกหรอกที่ธรจะเข็ดกับการมีความรักอีกอ่ะ
ยังไงก็อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ ลองเปิดใจดูอีกครั้งนะธร
-
ความรักมันก็
ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป
เปิดใจอีกครั้งน๊า
เอาใจช่วย :กอด1:
-
ซันนี่....นางเอกตัวจริง
-
อยากอ่านคู่ซันนี่ :กอด1:
-
:เฮ้อ:
-
เรื่องมันเศร้าๆนะ ดราม่าอีก แต่ทำไมเจอซันนี่ทีไร ต้องมีเรื่องให้ขำทุกที แอร๊ยยยย
-
กำลังเศร้าๆแต่มาเจอซันนี่อารมณ์กระเจิงทุกที่
-
ขอฝากนิยายใหม่นิดหน่อยนะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31521.new#new
อย่าลืมไปติดตามกันนะคะ คริๆ
ปล หาเรื่องเพิ่มเนอะเรา
-
น้องซันนี่ ทำดีมาก ^ ^
เอาน่า น้องธร คนใหม่นี่
รักจริงหวังแต่งน้า ซันนี่ ฟันธง o.O!!!
-
ยะฮู้ เเละเเล้วก็ถึงบทที่ทุกคนรอคอยนะคะ ตามนั้นค่ะ ตามหัวข้อ คุณธนาขึ้นไปห้องซันนี่เเล้วค่า แอร๊ยยยย
บทที่ 18 ข้อควรระวัง
“อ้าว คุณธนา เจอกันอีกแล้วนะครับ” ชายหนุ่มผู้มาเยือน ยิ้มเยาะให้ฉันอย่างโจ่งแจ้ง คงจะดีใจมากสินะที่ขัดโอกาสฉันได้เสียทุกครั้ง อุ้ย อารมณ์เสีย
“งั้นผมขอร่วมวงด้วยแล้วกัน ได้ใช่ไหมครับ คุณอาทิตย์” ดนัยจ้องตาฉันตรงๆ ไม่มีแววตาของความหวั่นเกรง คล้ายจะท้าทาย……….หึ ท้ากันงั้นหรือ
“ดนัยผมว่า”
“เชิญครับ คนเยอะ ต้องสนุกแน่นอน หึหึ” ฉันผายมือเชื้อเชิญคนท้าทายอย่างไม่กลัวเช่นกัน ในเมื่อครั้งที่แล้วยังไม่เข็ด ครั้งนี้แม่จะเล่นให้หนักเลยคอยดูสิ
“ซัน….” คุณธนาทำท่าทางอึดอัดใจ แต่ฉันเลือกที่จะไม่สนใจ
“งั้นผมไม่เกรงใจล่ะ” ดนัยนั่งลงอยู่ระหว่างฉันและคุณธนา เข้าใจเลือกที่นั่งนะยะอีดอก
บทสนทนาเป็นไปอย่างราบเรียบ แทบจะเหมือนกับไม่เกิดอะไร จนกระทั่งกับแกล้มชุดแรกทยอยมาจัดวางไว้บนโต๊ะ พนักงานจัดแจงเติมน้ำให้ฉันที่แก้วดูพร่องไป ฉันรีบยกมือห้ามไว้ก่อน
“ขอเหล้า ขวดหนึ่ง” ฉันจัดแจงสั่ง คุณธนาทำท่าตกใจ ไม่คิดว่านางเอกแบบฉันจะสั่งได้ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะคะ แต่คงจะปล่อยเฉยไม่ได้อีกแล้วล่ะค่ะ นังดนัย แกต้องเจอฉันวันนี้
“พรุ่งนี้หยุดทั้งที สนุกกันให้เต็มที่ดีกว่าครับ”
ไม่นานนัก พนักงานก็นำของที่สั่งมาวางให้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับจัดแจงผสมลงแก้วให้อย่างชำนาน ฉันยกแก้วขึ้นมาก่อนคนแรก
“หมดแก้วครับ”
คุณธนาตกใจอ้าปากเหวอ เช่นเดียวกับดนัยที่หยุดจ้อหันมามองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา
“เอ้า เร็วเข้าสิครับ ชนแล้วไม่ยกหมดเสียมารยาทนะ” ฉันเร่งอีกสองคนที่ยังดื่มไปได้แค่ครึ่ง
คุณธนาเป็นคนแรกที่ยกเครื่องดื่มกระดกเสียจนหมดแก้ว ฉันยกนิ้วให้เป็นเชิง ชื่นชม
ผิดกับอีกคนหนึ่ง
“แหวะ ขม” ดนัยถึงกับทำหน้าเหยเมื่อจิบไปได้สักครู่ ทำเอาฉันอดยิ้มไว้ไม่ได้
“เอา เร็วหน่อยครับ คุณดนัย” ฉันเขย่าแก้วเปล่าของฉันเป็นเชิงกระตุ้น
ได้ผล นังดนัยกลั้นหายใจ ยกแก้วดื่มเหล้าลงไป เสียงดังอึกๆๆๆ
“แหวะ” ดนัยรีบวางแก้วลงบนโต๊ะ คว้าเอากระดาษมาซับริมปากของตน แหม มารยาทดีจังนะยะหล่อน เป็นนางสาวไทยหรือไงยะ
ฉันไม่รอช้า คว้าแก้วทั้งสามมาผสมเหล้าลงไป พร้อมโซดา
“ท่าทางจะเชี่ยวชาญนะ ครับคุณอาทิตย์” ดนัยส่งเสียงเย้า “ไม่คิดมาก่อนว่าคุณอาทิตย์จะทำเรื่องแบบนี้เป็น”
“ครับ ก็ไม่ใช่พวกผู้หญิง นี่ครับ จะได้นั่งพับเพียบเรียบร้อย” ฉันยื่นแก้วคืนให้ทุกคน บทสนทนาที่เหลือ มักจะเป็นฉันและดนัยตอบโต้กันเสียมากกว่า
“ นาฬิกาคุณสวยดีนะ ดูเหมือนของผู้หญิงเลย” ดนัยเปิดฉากก่อน
“ครับ ข้อมมือผมเล็กน่ะ จะให้ใส่อันใหญ่ก็คงไม่ไหว” ฉันยื่นข้อมือออกมาให้เห็นนาฬิกาเรือนเล็ก แต่รูปแบบมันค่อนข้างราบเรียบ เพื่อไม่ให้ดูสาวจนเกินไป (ความจริงนังธรก็ก็ท้วงแล้วแต่หานาฬิกาผู้ชายใส่ไม่ได้จริงๆ)
“คุณธนา ว่า ผมใส่ของผู้หญิงแบบนี้น่าเกลีดไหมครับ” ฉันโน้มตัวเข้าหาคุณธนา แอบส่งสายตาอ้อนไปหน่อยๆ
“ครับ มันก็ดูดี” เขายิ้มตอบให้ และคำตอบที่ได้ก็ทำเอา ดนัยหงุดหงิด จึงยกแก้วขึ้นดื่มเสียหมด……ค่ะ เมื่อกี้ทำเป็นขม ดอกมาก สตอเบอรี่สุดๆ
“เอ้า หมดแก้วสิ หรือว่าไม่กล้า” ยังไม่พอคะ ดูมันทำ มีหน้ามาชนกับชั้นอีก มีหรือยะจะยอมเสียตำแหน่ง แชมป์ดวลเหล้า 4 สมัยซ้อน
“เบากันก่อนไหมครับ” คุณธนาพยายามที่จะเบรกพวกเรา
“อย่ายุ่ง” เราทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน อาจจะเป็นครั้งแรกเสียละมั้งที่ทั้งคู่คิดตรงกัน
งานนี้มัน มีศักศรีมาค้ำคอ
ชั้นกระแทกแก้วเปล่าลงอย่างสะใจ ดนัยไม่รอช้า ชิงแก้วชั้นไปใส่เหล้าไปเสียครึ่งแก้ว พร้อมโซดา น้ำเปล่าพร้อม ใช้ที่คีบน้ำแข็งคนให้เสร็จสรรพ ใช้เวลาไม่ถึง 30 วินาที แอร๊ยยยย ทำมาเป็นว่าชั้นนะยะ
“เอ่อ ผมว่า ผมไปห้องน้ำก่อนดีกว่า” คุณธนาคงเห็นท่าทางเราจะคุยกันได้ถูกคอ จึงชึ่งหนีไปห้องน้ำเสียเฉยๆ
เหลือเพียงฉันและดนัย ฉันนั่งจ้องหน้าคู่แข็งเขม็ง อีกคนก็ใช่จะยอม จ้องกลับมาตาไม่กระพริบ
“จะเอายังไง” ฉันดอใจไม่ไหวถามขึ้นก่อน
“อย่ามายุ่งกับธนา” ดนัยตอบทันควัน
“ทำไม เขาไม่ได้เป็นอะไรกับนาย”
“………….” ดนัยหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
“และเขาก็ไม่มีวัน คิดอะไรกับนายเกินไปกว่านี้ อาทิตย์” ดนัยทำท่ามั่นใจย้อนกลับ
“หึ มันก็ไม่แน่”
ทั้งคู่จ้องหน้ากันอีกสักพักก่อนจะยกแก้วขึ้นพร้อมกัน
“โห พอกันก่อนไหมครับ” เมื่อคุณธนากลับมาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเหล้าพร่องไปกว่าครึ่งขวดแล้ว ทั้งๆที่หายไปเพียง 5 นาที แน่นอน ว่าฉันกับ ดนัยเริ่มมึนๆแล้ว
“ยังไหนน่า” ดนัยเริ่มพูดช้าลง ใบหน้าแดงก่ำ ส่วนฉันยังเก็บอาการได้ดี แม้จะโอนเอียงเล็กน้อย
“พอแล้วครับ น้องๆ เก็บตัง” คุณธนาไม่ฟัง คงจะทนสภาพของเราไม่ได้
“อย่าพึ่งสิธนา นั่งเป็นเพื่อนดนัยก่อนนะ” นังดนัยฉวยโอกาสโอบแขน คุณธนา แต่ก็ไม่รอดสายตาฉันไปได้หรอก หนอย นังนี่มันร้าย
“อย่าครับ” คุณธนาบัดอีกคนออกทำเอาดนัยหน้าเสีย
“ดนัย ผมบอกคุณหลายครั้งแล้วนะเรื่องเรา”
ผมทิ้งช่วงให้ธนาเคลียกับเพื่อนของตนอยู่ใกล้ ทุกคำพูดค่อยๆหลั่งไหลออกมา ถ้าแม่ดนัยไม่โง่นกคงจะแปลได้ว่า
เขาไม่มีวันรักเธอ
“ผมขอโทษนะครับวันนี้ทำซันไม่สนุกเลย” ในรถที่แอร์เย็นฉ่ำ อยู่ๆเขาก็กล่าวขอโทษในขณะที่ฉันกำลังกดโทรศัพท์อยู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ฉันยิ้มให้ เพื่อบอกว่าไม่เป็นไรจริงๆ เขาเองก็ดูแลฉันดีทุกอย่าง ไม่มีขาดตกบกพร่องแต่ประการใด
“แต่ซัน เงียบไปนะ โกรธเรื่องดนัยใช่ไหม ผมขอยืนยันนะว่าผมพูดจริงเมื่อกี้” เขาย้ำอีกครั้งให้ฉันนึกถึงข้อความเมื่อสักครู่ และนั่นก็ทำฉันยิ้มได้
“ผมชอบซัน”
“ผม…..เอ่อ ขอขึ้นไปห้องซันได้ไหม”
“…..” ฉันเองตกใจถึงกลับปล่อยโทรศัพท์ตกลงเบาะ
“อะไรนะครับ…..วันนี้ผมไม่ได้ยืมเสื้อคุณเลย”
“หึหึ ไม่ครับ ผมอยากไปห้องซัน”
ยังไม่ทันที่ฉันเองจะได้เปิดไฟ คุณธนาก็คว้าฉันเข้ากอดเสียก่อน ตัวอุ่นๆของเขาทำฉันรู้สึกดี ฉันค่อยๆซบลงกับบ่าอันแข็งแกร่ง อาจเป็นเพราะเหล้า หรืออย่างไรก็ตาม แต่มันช่างรู้สึกดีเสียเหลือเกิน
ไม่เข้าใจจริงๆ ว่า นังธร มันทนปฎิเสธได้อย่างไร
ฉันรู้สึกถึงความชื้นที่นวลแก้ม แล้วค่อยเลื่อนมาถึงริมปากของฉัน ฉันเปิดปากออกอย่างเต็มใจรับรสชาติ อันหอมหวาน คุณธนาค่อยๆลิ้มรสอย่างช้าๆ นุ่มนวล เนิ่นนาน
ฉันใจเต้นแรง เมื่อเขาวางตัวฉันลงบนที่นอน เขาค่อยๆบรรจงปลดเสื้อของตนออก เผยเรือนร่างแกร่ง เขาไม่รอช้าทาบตัวลงมาแนบกับฉัน ทั้งที่ควรจะหนัก แต่กลับรู้สึกดี เหมือนว่าความหนาวเห็บจากอากาศข้างนอกจะเข้ามาไม่ถึง เมื่อมีเขาคอยคุ้มกันให้ เราจูบกันอีกครั้งและอีกครั้ง จนฉันรู้สึกได้ว่าเขาเองก็พร้อมแล้ว
เสื้อผ้าของเราถูกปลดไว้รอบเตียง เขาใช้ช่วงล่างแหวกขาของฉันให้กางออก มืออันใหญ่โตช้อนท้ายทอยของฉันยกตัวขึ้นมาจูบลงที่ซอกคอ ฉันกอดเขาไว้แน่น จนเขากระซิบข้างหู
“เป็นของผมนะครับ”
ฉันพยักหน้าให้เป็นเชิงตอบรับ เขาฉกเอาถุงยางเข้ามาสวมใส่อย่างเร่งรีบ เมื่อทุกอย่างลงตัว เขาค่อยวางตัวลงตำแหน่งที่ถูก ฉันรู้สึกมีอะไรมาสัมผัสที่ส่วนล่าง มันค่อยๆเลื่อนเข้า หายจะเขาช่องทางที่จะเข้าไป
“เดี๋ยวก่อน” ฉันผลักเขาไว้ พร้อมกับถอยออกมา คุณธนาทำหน้างง
“ผมยังไม่พร้อม”
และทุกอย่างก็จบลง โชคดีที่คุณธนาเข้าใจไม่ถือโกรธฉัน เขาสวมกอดฉันไว้ก่อนจะจูบลาอีกครั้งก่อนจะกลับไป อย่าเดาเลยค่ะว่าทำไมฉันไม่พร้อม
โอ้ย ฉันเข้าห้องน้ำเรียบร้อย ล้างตู้ซะสะอาดเอี่ยมค่ะ
ฮู้ ไม่ใช่ค่ะ วันนี้ไม่ได้กินวีต้า
“และเขาก็ไม่มีวัน คิดอะไรกับนายเกินไปกว่านี้ อาทิตย์”
“หึ มันก็ไม่แน่”
“เพราะนายก็เหมือนฉัน อาทิตย์….ไม่สิ ซันนี่”
คำพูดของดนัยดังก้องอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา ตั้งแต่ออกมาจากร้านฉันเองก็คิดซ้ำอยู่แบบนั้นตลอด นั่นสิ คุณธนาเขาชอบเราจริงหรือเปล่า
ฉันได้แค่ถอนหายใจแล้วกดโทรศัพท์ออกไป
“ว่าไงธัน ดนัยเป็นไงบ้าง” เมื่อปลายสายรับฉันก็ถามทันที
“เมาหลับไปแล้วพี่ จะให้ทำไงดีนี่” เจ้าธันรายงาน
“เดี๋ยวฉันไป ร้านยังไม่ปิดใช่ไหม”
“ดนัย ผมบอกคุณหลายครั้งแล้วนะเรื่องเรา”
เพียงแค่คุณธนาพูดแค่นั้นก็ทำเอาดนัยนิ่งไป ฉันมองดนัยนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเดิม ค่อยรินเหล้าลงไปพร้อมกับดื่มโดยไม่ได้ผสมอะไรลงไป แต่คุณธนาคงไม่ได้สังเกตเห็น เขาพาฉันขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ธัน ฝากดูแลแขกที่นั่งคนเดียวโต๊ะโซนนอกหน่อย เดี๋ยวพี่จะโทรถาม
นั่นคือข้อความสั้นๆที่ฉันกดส่งไปขณะอยู่ในรถ ทำไมต้องไปช่วยเจ้าคนน่ารำคาญแบบนั้นด้วยนะ น่าเบื่อตัวเองจริงๆ เบื่อกับความใจอ่อนแบบนี้
และก็เป็นไปตามที่เจ้าธันรายงาน หล่อนนานฟุบลงกับโต๊ะ มีแก้วใบเปล่าล้มอยู่บนโต๊ะกับขวดเหล้าที่เหลือเพียงค่อนก้น เจ้าธันบ่นฉันใหญ่ หาว่าโดนเจ้านายด่าเข้าให้อีก
“เอาๆ รอบนี้เลี้ยงข้าวสองมื้ออะ” ฉันตอบไปอย่างเคย แน่ล่ะมันก็ยังบ่นของมันอยู่ดี
“กลับไปนอนกันก่อนนะ” ฉันบอกกับดนัยที่โดนฉันกับธันลากเข้ามานั่งในแท็กซี่
ทำไมฉันถึงช่วยน่ะหรอ
“ดนัย ผมบอกคุณหลายครั้งแล้วนะเรื่องเรา”
“ผมไม่ชอบคนที่ออกสาวแบบคุณหรอก ขอโทษนะ”
เพราะเราคงจะเหมือนกันจริงๆ
-
ว้า...เหมือนธนาก็จะไม่ใช่เหรอ :เฮ้อ:
ถ้าคบกันแล้วไม่เป็นตัวของตัวเอง ซํนก็คงไม่มีความสุขสินะ :sad4:
หนทางรักนี้ยังอีกยาวไกล เผลอๆงานนี้ได้เพื่อนเพิ่มมาคนหรือเปล่าซํนนี่ แบบเข้าอกเข้าใจกันดี :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ซํนนี่สวยสุดซอยนะ :กอด1: :กอด1:
-
กรี้ดดดดดดดดดด :a5:
ซันหาผัว เอ้ย แฟนใหม่เลย
เอาแบบที่เขารับเราได้นะ :o12:
-
:เฮ้อ:คุณธนาก็ไม่ใช่หรือเนี่ย
+1จ๊า
-
เฮ้อ....
คือมาตรงนี้ นิก็คิดในหลายๆอย่างว่า
บางทีนิยายเรื่องนี้มันไม่ออกมาในรูป รักโรแมนติกเอาซะเลย แต่คล้ายจะเป็นแนวสังคม ให้ข้อคิดมากกว่า
เพราะ มันเล่าถึงวิถีกรดำเนินชีวิตของกะเทยคนหนึ่งที่กำลังตามหา
"รักต้องแอ๊บ" ต้องเสแสร้งปกปิดความเป็นตัวเองเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
แต่มันก็อาจจะไม่ยั่งยืน หรือไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองต้องการที่สุด
ตอนนี้ซันนี่แอ๊บสำเร็จแล้ว จนได้คุณธนามาจริงๆ แต่ก็ไม่มั่นใจว่า คุณธนาจะรักตัวเองจริงหรือเปล่า ก็เลย ปล่อยโอกาสนั้นไปอีก...
ถ้าหากนี่ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจริงๆ ฝืนแล้วลำบากใจ
เลือกจะเป้นในสิ่งที่ตัวเองเป้นดีกว่านะซัน ถึงจะหายากแค่ไหน.. แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเอาเสียเลย
ถึงจะไม่มีใครเข้ามาก็ยังมีเพื่อน ยังมีความภาคภูมิใจในความเป็นเรานะจ๊ะ...
เอาใจช่วยซันนี่ต่อไปนะ ......
(แอบเสียดายคุณธนาเบาๆ) ถ้ามันหายากนัก หันไปกินธรหรือตีฉิ่งกับดนัยไปเลยไป
555
-
น้องซันอย่าเพิ่งคิดมาก
คุณธนาก็ไม่เลวร้าย ลองดูไปก่อน
+1
-
เปลี่ยนไปเลยมีอีกเยอะแยะที่เขารับได้ในแบบที่เราเป็น
ปล.ตีฉิ่งกับดนัยก็ได้น้า~ :haun4:
-
เหมือนจะใช่ ก็ยังไม่ใช่อีกหรือ
-
ตีฉิ่งกับดนัยเลยค่ะ อิอิอิ สร้างสีนสันบนผืนแผ่นดินของแม่ออก
-
ฮืออออออออออ :monkeysad:
อย่าทำร้ายจิตใจกันอย่างนั้นซิ
-
:กอด1:
:pig4:
-
สนุกมากครับ
-
เชียร์น้องธันค่ะ....คนนี้มันใช่เลย
-
แอบเชียร์เด็กธันอะ เห็นโพล่มาดูแลหลายรอบแล้ว 555
ชีวิตฉันก็ออกสาวนะ แต่มันลำบากจริงๆ ที่ทำงานผู้ชายเยอะมาก ถ้าสาวมากไปก็ทำงานไม่สะดวก ก็ต้องแอ๊บไว้บ้าง
บางทีกลับถึงห้องปุปปิดประตูกริ๊ดก่อนเลยมันอัดอั้น 5555
มาตามติดชีวิตซันนี่ต่อไปค่า
-
จะเปลี่ยนใจไปเชียร์ธันแล้วนะเนี่ยยยย
-
อาทิตย์ อดทนได้เยี่ยมมาก
อย่าด่วนเสียตัว เพราะเดี๋ยวจะเสียใจ!!!
-
comment ของคุณปักษธรก่อน...
ขอบคุณที่คุณอาทิตย์อยู่ที่นั่น เวลานั้น(พร้อมยานอนหลับ) เพราะ เราไม่คิดว่าคุณปักษธรจะทนรับบทเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว
เฝ้ามองคู่บ่าวสาวในงานพิธีการได้ตลอดรอดฝั่ง แม้จะเป็นความปรารถนาดีจากใจจริงเพื่อคนที่รัก(ที่ไม่ใช่ของเราอีกแล้ว)
แต่การต้องไปอยู่ในภาวะฝืนใจ จำทนเช่นนั้น ก็คงไม่ต่างจากการประชดชีวิต (แบบไม่รู้ตัว) เลยนะ
เคยเจ็บมาขนาดนี้ จะมีกฏเหล็กกี่ข้อ ต่อกี่ข้อ ก็ไม่แปลกแล้ว :o12:
comment ของคุณอาทิตย์ ในตอนล่าสุดนี้ ...
คาดว่าคุณอาทิตย์จะแอ๊บแมนได้เนียนมาก คุณธนาถึงไม่นึกว่าซันนีจะสาว(หลบใน)
แล้วถ้ามารู้ในจุดนี้ เขาจะยังโอเคอยู่รึเปล่า ? เฮ้อ...ฤกษ์เปลี่ยนนามสกุลคงไม่ได้มาง่าย ๆ กระมั้ง?
เอาเป็นว่า มองโลกในแง่ดี แม้จะยังไม่ได้สามี ก็มีเพื่อน(สาว)เพิ่มมาอีกคนล่ะกัน :m23:
-
ไม่เคยได้เเวะทักทาย พูดคุยกันเลยนะคะ วันนี้วันดี มาพบกับรายการ ผู้หญิงถึงผู้หญิง นะคะ คริๆ
ว้า...เหมือนธนาก็จะไม่ใช่เหรอ :เฮ้อ:
ถ้าคบกันแล้วไม่เป็นตัวของตัวเอง ซํนก็คงไม่มีความสุขสินะ :sad4:
หนทางรักนี้ยังอีกยาวไกล เผลอๆงานนี้ได้เพื่อนเพิ่มมาคนหรือเปล่าซํนนี่ แบบเข้าอกเข้าใจกันดี :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ซํนนี่สวยสุดซอยนะ :กอด1: :กอด1:
ใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะงานนี้ หนทางรักนี้มันยาวจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะที่ติดตามตลอด ซึ้งค่ะ ซึ้ง
กรี้ดดดดดดดดดด :a5:
ซันหาผัว เอ้ย แฟนใหม่เลย
เอาแบบที่เขารับเราได้นะ :o12:
แอร๊ยยยยย เธอขา ถ้ามันหาได้ง่ายๆ เเบบ ซื้อได้ตาม เซเว่น ก็ดีสิคะ คริๆ
:เฮ้อ:คุณธนาก็ไม่ใช่หรือเนี่ย
+1จ๊า
อาจจะใช่ หรืออาจจะไม่ใช่ค่ะ คริๆ เเต่คงเดากันได้เนอะ มาลุ้นกัน
เฮ้อ....
คือมาตรงนี้ นิก็คิดในหลายๆอย่างว่า
บางทีนิยายเรื่องนี้มันไม่ออกมาในรูป รักโรแมนติกเอาซะเลย แต่คล้ายจะเป็นแนวสังคม ให้ข้อคิดมากกว่า
เพราะ มันเล่าถึงวิถีกรดำเนินชีวิตของกะเทยคนหนึ่งที่กำลังตามหา
"รักต้องแอ๊บ" ต้องเสแสร้งปกปิดความเป็นตัวเองเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
แต่มันก็อาจจะไม่ยั่งยืน หรือไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองต้องการที่สุด
ตอนนี้ซันนี่แอ๊บสำเร็จแล้ว จนได้คุณธนามาจริงๆ แต่ก็ไม่มั่นใจว่า คุณธนาจะรักตัวเองจริงหรือเปล่า ก็เลย ปล่อยโอกาสนั้นไปอีก...
ถ้าหากนี่ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจริงๆ ฝืนแล้วลำบากใจ
เลือกจะเป้นในสิ่งที่ตัวเองเป้นดีกว่านะซัน ถึงจะหายากแค่ไหน.. แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเอาเสียเลย
ถึงจะไม่มีใครเข้ามาก็ยังมีเพื่อน ยังมีความภาคภูมิใจในความเป็นเรานะจ๊ะ...
เอาใจช่วยซันนี่ต่อไปนะ ......
(แอบเสียดายคุณธนาเบาๆ) ถ้ามันหายากนัก หันไปกินธรหรือตีฉิ่งกับดนัยไปเลยไป
555
ส่วนตัว ชอบ คอมเม้น ของนิ นะคะ อันเก่าๆ ก็ชอบ โดนใจหลายอันเลยทีเดียว ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ เเล้วก็ข้อเสนอ หลายๆอย่าง................เเต่ไอ้ไล่ไปตีฉิ่งนี่คงไม่ไหวมั้งคะ 555555555555
น้องซันอย่าเพิ่งคิดมาก
คุณธนาก็ไม่เลวร้าย ลองดูไปก่อน
+1
ใช่เเล้วค่ะ ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถกะเทยไทย สู้โว้ย
เปลี่ยนไปเลยมีอีกเยอะแยะที่เขารับได้ในแบบที่เราเป็น
ปล.ตีฉิ่งกับดนัยก็ได้น้า~ :haun4:
แอร๊ยยยย จะกลายเป็นเรื่อง Y = yuri เเล้วนะคะ คริๆ
เหมือนจะใช่ ก็ยังไม่ใช่อีกหรือ
เบื่อกันหรือยังคะ อย่าพึ่งเบื่อกันนะ ใกล้จบเเล้วค่ะ อีกนิดๆ
ตีฉิ่งกับดนัยเลยค่ะ อิอิอิ สร้างสีนสันบนผืนแผ่นดินของแม่ออก
ว้ายเธอ เดี๋ยวฟ้าจะผ่าเอานะ
ฮืออออออออออ :monkeysad:
อย่าทำร้ายจิตใจกันอย่างนั้นซิ
โอ๋ๆ เดี๋ยวซันนี้กอดปลอบใจให้นะคะ ในกรณีที่คุณเป็นผู้ชายเท่านั้น คริๆ
:กอด1:
:pig4:
อ้าเเขนรอให้กอดเลยค่ะ
สนุกมากครับ
ขอบคุณค่ะ
เชียร์น้องธันค่ะ....คนนี้มันใช่เลย
เเฟนคลับตัวยง เเฟนคลับรุ่นที่ 1 เลยนะคะ
ปล อยากให้น้องธัน เป็นพระเอก .............. ต้องให้ ตี๋ คู่น้องเดย์ สิ คริๆ
แอบเชียร์เด็กธันอะ เห็นโพล่มาดูแลหลายรอบแล้ว 555
ชีวิตฉันก็ออกสาวนะ แต่มันลำบากจริงๆ ที่ทำงานผู้ชายเยอะมาก ถ้าสาวมากไปก็ทำงานไม่สะดวก ก็ต้องแอ๊บไว้บ้าง
บางทีกลับถึงห้องปุปปิดประตูกริ๊ดก่อนเลยมันอัดอั้น 5555
มาตามติดชีวิตซันนี่ต่อไปค่า
แอร๊ยยยยย เหมือนกันเลยค่า เธอ......ชั้นดีหน่อยอยู่กับเพื่อนสาว เลิกงานปุ๊ป กรี๊ดกันลั่นห้องทันทีค่ะ
จะเปลี่ยนใจไปเชียร์ธันแล้วนะเนี่ยยยย
โอ๋ เเฟนคลับเเอบเยอะนะคะนี่
อาทิตย์ อดทนได้เยี่ยมมาก
อย่าด่วนเสียตัว เพราะเดี๋ยวจะเสียใจ!!!
กลัวจะเป็น เสียใจ......ที่ไม่เสียตัว น่ะสิคะ คริๆ
comment ของคุณปักษธรก่อน...
ขอบคุณที่คุณอาทิตย์อยู่ที่นั่น เวลานั้น(พร้อมยานอนหลับ) เพราะ เราไม่คิดว่าคุณปักษธรจะทนรับบทเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว
เฝ้ามองคู่บ่าวสาวในงานพิธีการได้ตลอดรอดฝั่ง แม้จะเป็นความปรารถนาดีจากใจจริงเพื่อคนที่รัก(ที่ไม่ใช่ของเราอีกแล้ว)
แต่การต้องไปอยู่ในภาวะฝืนใจ จำทนเช่นนั้น ก็คงไม่ต่างจากการประชดชีวิต (แบบไม่รู้ตัว) เลยนะ
เคยเจ็บมาขนาดนี้ จะมีกฏเหล็กกี่ข้อ ต่อกี่ข้อ ก็ไม่แปลกแล้ว :o12:
comment ของคุณอาทิตย์ ในตอนล่าสุดนี้ ...
คาดว่าคุณอาทิตย์จะแอ๊บแมนได้เนียนมาก คุณธนาถึงไม่นึกว่าซันนีจะสาว(หลบใน)
แล้วถ้ามารู้ในจุดนี้ เขาจะยังโอเคอยู่รึเปล่า ? เฮ้อ...ฤกษ์เปลี่ยนนามสกุลคงไม่ได้มาง่าย ๆ กระมั้ง?
เอาเป็นว่า มองโลกในแง่ดี แม้จะยังไม่ได้สามี ก็มีเพื่อน(สาว)เพิ่มมาอีกคนล่ะกัน :m23:
ดีใจที่ชอบนะคะ ชอบนั่งอ่านเม้นของคุณ (เชอร์รี่) เเดง อ่านเเล้วก็ยิ้มไปด้วย ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจ จนกว่าซันนี่จะเปลี่ยนนามสกุลได้นะคะ
ปล. เรื่องนี้จบ Happy เเน่นอนค่ะ
-
บทที่ 19 อยากให้เธอรักฉัน…….ในแบบที่ฉันเป็น
“สายตลอด” เสียงบ่นจากเพื่อนสาวผู้ตรงเวลา ที่นั่งรออยู่ตรงที่นั่งบริเวณหน้าร้านหนังสือของห้างศูนย์การค้า คิดหรือว่าจะทำให้ฉันคนนี้รู้สึกผิดได้ แหมก็คนมันง่วงนี่คะ เมื่อคืนกว่าจะลากนังดนัยมาห้องได้ก็ปาเข้าไปตีสองแล้ว แล้วไหน ชี จะตื่นมาโวยวายตั้งแต่ไก้โห่อีก
“แหมๆ แค่ ครึ่งชั่วโมง ถือว่าน้อยแล้วจ๊ะ” ฉันต้องรีบตัดบทเพราะเดี๋ยวคุณเธอจะหาเรื่องกินฟรีอีกสิคะ ช่วงนี้ยิ่งเที่ยวบ่อยอีก
เราทั้งสองตกลงกันหาอะไรกินกันก่อน กว่าจะเดินหาร้านอาหารที่มีที่นั่งได้ก็บ่ายกว่าๆแล้ว เราทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะเล็กๆ ข้างกระจกใส มองเห็นผู้ชายเดินผ่านไปมาได้ถนัดตา แอร๊ยยย รู้สึกเหมือนเป็น สาวตู้กระจกเลยค่ะ
“เรื่องแกกับหัวหน้าเป็นไงมั่ง” ฉันยิงคำถามไม่ให้นังธรได้ตั้งตัว มันสำลักน้ำเล็กน้อยก่อนจะมองมาทำตาเขียวให้
“ไม่มี ไม่ได้คุย ไม่ได้ติดต่อกันอีก…….แล้วก็เลิกคุย เลิกสนใจ เลิกหวังได้แล้ว”
“โถๆๆๆๆๆ แบบนี้ หัวหน้าสุดหล่อ สุดล่ำของฉันไม่ตรอมใจ ทำหน้าหงอมันทั้งวันแล้วหรือไงเนี่ย” ฉันหยอกล้อต่อ ทำเสียงน่าสงสาร โบกส้อมในมือไปมา ตีหน้าเศร้า ทำเห็นอกเห็นใจสุดๆ
“ก็หมดงาน เลี้ยงส่ง เลี้ยงขอบคุณเรียบร้อย ทำไมต้องเจอกันอีก” นังธรให้เหตุผล
“เฮ้อ ก็แค่อยากเจอทำไมต้องมีเหตุผลด้วยนะแก”
“ไม่ได้อยากเจอสักหน่อย” นังธรรีบตอบทันควัน ทำฉันยิ้มไม่หุบ
“ใครบอกว่าแก อยากเจอ ฉันหมายถึง หัวหน้าต่างหากที่อยากเจอ………….อย่าร้อนตัวสิคะ” ฉันหัวเราะอย่างเป็นสุข เมื่อได้นังธร คนเพอร์เฟค พลาดท่าเสียบ้าง
แหม ก็ทุกตอน เป็นฉันพลาดท่าตลอดนี่คะ
“แล้วคุณ ธนา ของแกล่ะ เป็นไง” นังธรไม่รอช้ารีบปรับสีหน้าของตนแล้วถามเรื่องของฉันบ้าง
“ก็ดีนะแก” ฉันตอบไป พลางคิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อคืน คิดไปคิดมาก็เห็นหน้างนังธรจ้องมาที่ฉันแบบจับผิด
“แอร๊ย ก็ออกจะดูแลดี ไปรับไปส่ง เอาใจสารพัด ที่สำคัญ ใหญ่อีกต่างหาก แอร๊ยยย” ฉันรีบตีหน้าร่าเริงกลบเกลื่อน แต่ก็คงสายไปเสียแล้ว นังธร มัน จับความรู้สึกเก่ง หล่อนน่าจะไปทำงานเป็นคนสอบปากคำนะยะ
“ก็ดี…..แล้วแกจะบอกความจริงเขาหรือเปล่า” นังธรพูดทิ้งท้าย ก่อนจะสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าต่อ
“ครับ ฝันดีนะครับ” ฉันกล่าวฝันดีกับโทรศัพท์ คุณธนาวางสายไปแล้ว ฉันโยนโทรศัพท์ลงกับเตียงและทิ้งตัวลงนอน หัวใจมันอิ่มเอม ที่คุณธนาเองไม่ได้มีทีท่าที่จะโกรธเรื่องเมื่อคืนที่ฉัน ปฏิเสธไป เขายังโทรมาหา และทำตัวเหมือนเดิม คนดีๆแบบนี้ คงหาได้ยากเต็มที ดูๆแล้วถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเองไปนัก คุณธนาเองก็ดูที่จะชอบพอฉันไม่น้อย แล้วไม่ต้องถามล่ะว่าฉันชอบเขาหรือเปล่า ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้วค่ะ คนนี้
“ผมไม่ชอบคนที่ออกสาวแบบคุณหรอก ขอโทษนะ”
เพียงแต่คำพูดนี้ก็หยุดความเพ้อฝันของฉันเสียหมดสิ้น เขาไม่ชอบคนออกสาว แล้วฉันล่ะ…….แต่ฉันก็แอ๊บ แล้ว มั่นใจว่าไม่มีหลุดแน่นอน ทำแบบนี้จะถือว่าโกหกเขา…….และโกหกตัวเองด้วยสินะ
“ก็ดี…..แล้วแกจะบอกความจริงเขาหรือเปล่า”
คำถามของนังธร ฉันเองยังไม่ได้ให้คำตอบไป เพราะฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่า คำตอบนั้นคืออะไร ถ้าฉันบอกไป แล้วคุณธนาหนีหายไปอีกคนล่ะ ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาก็จบสิ้นสิ แต่ถ้าไม่บอกความจริง ก็เท่ากับโกหก และที่สำคัญ เขาเองจะรับได้จริงๆหรือ เขาเองจะรักฉันได้จริงๆหรือ
ฉันกลิ้งตัวไปมาบนที่นอนนับสิบกว่ารอบได้ เวลาล่วงไปถึงเที่ยงคืนแล้ว แต่ฉันเองไม่ได้มีความง่วงเลย ในหัวมันแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ทั้งฝ่ายดี และตัวมาร ที่ต่อสู้กันเรื่องคำถามของนังธร
อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าฉันเป็นอย่างไร แต่ฉันคงทนไม่ไหว หากนั่นเป็นเหตุที่ทำให้เธอเดินจากไป ฉันยังไม่พร้อมที่จะกลับไปอยู่ตัวคนเดียว เหมือนที่ผ่านมา ถึงแม้จะมีนังธรอยู่เป็นเพื่อนก็ตาม…….แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความเงียบเหงาในใจผ่อนคลายลง
อยากจะบอกเขาเหลือเกิน ว่าฉันเหนื่อยกับการหลอกลวงแบบนี้ มันอึดอัดทุกครั้งที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง มันน่าเบื่อที่ต้องทำตรงข้ามกับความต้องการในใจ แต่รู้ไว้นะว่าฉันยอม ยอมที่จะอึดอัด ยอมเบื่อ ยอมฝืนใจ เพื่อที่จะมีคนเคียงข้างกาย
ถ้าเขาชอบฉันในแบบที่ฉันเป็นก็คงดี
เช้ารุ่งขึ้นฉันตื่นมาอย่างงัวเงีย เนื่องด้วยกว่าจะนอนได้เมื่อคืนก็ปาเข้าไปตีสามกว่าแล้ว แต่ด้วยวันนี้คุณธนานัดฉันไปเที่ยวอีกครั้งเพราะต้องการแก้ตัวเรื่องคืนวันศุกร์ เหลือเวลาอีก ครึ่งชั่วโมงในการแปลงโฉม
“สวัสดี ซัน” เขายิ้มต้อนรับอย่างเคย ฉันทักทายตอบแล้วเข้าไปนั่งในรถของเขา คุณธนาขอโทษฉันอีกครั้งเรื่อง ดนัย แต่ฉันก็ไม่ได้เอาความอะไร ออกจะเข้าใจดนัยเสียด้วยซ้ำ ว่าการถูกคนที่ชอบปฏิเสธมัน โหดร้ายแค่ไหน และฉัน ก็ไม่อยากที่จะเป็นแบบนั้นอีก
วันนี้ก็เหมือนเช่นเคย คุณธนาดูจะเอาใจใส่ฉันมากกว่าปกติเสียด้วยซ้ำ และนั่นทำให้ใจฉันพองโตด้วยความสุข
แต่ฉันคงจะลืมไป หาก ใจที่พองใหญ่นั้นโดนเข็มตำทิ่มเมื่อไร……..มันคงแตกสลายไป…..ไม่เหลืออะไร
“นั่งพักหน่อยนะ” คุณธนาดึงฉันไปนั่งที่ม้านั่งใต้ร่มไม้ สวนสาธารณะ ยามบ่ายช่างร้อนเสียจริง แต่ก็ยังดีที่ได้น้ำเย็นชื่นใจ แน่นอนค่ะ มีแก้วเดียวเหมือนเคย เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ลมเย็นพัดผ่าน กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำเอาฉันไม่อยากจะไปไหน อยากนั่งนิ่งๆแบบนี้ นานเท่านาน
แต่ฝัน ก็คงเป็นแค่ความฝัน
เสียงหัวเราะจากคนข้างๆปลุกให้ฉันตื่นจากความจริง เมื่อสาเหตุของเสียงนั้นมาจาก เพื่อนสาวนางหนึ่ง ที่เธอกล้าที่จะใส่ส้นสูงมาเดินสวนสาธารณะ พร้อมด้วยร่มสีแดงสด ตัดกับสีผิวของหล่อน เดินผ่านพวกเราพร้อมกับ ทำท่าส่งจูบให้คุณธนาเสียด้วยสิ
“ตลกดีเนอะ ซัน” เขาหัวเราะไม่หยุด ผิดกับฉันที่ทำได้เพียงแค่นเสียงให้ออกมาจากลำคอ
http://www.4shared.com/embed/229194908/658a5f06
ไม่ใช่ฉัน คงไม่ใช่ฉัน ไม่ได้เป็นเหมือนใครบางคนที่เธอฝันไว้
อยากให้เธอ รับรู้และเข้าใจ ถึงยังไงตัวฉันก็ต้องเป็นฉัน
แม้ว่าอยากจะทำให้เธอ ทุกสิ่งที่เธอต้องการ แต่ฉัน คงทำได้แค่นั้น
เปลี่ยนตัวฉันให้เป็นแบบใคร คงฝืนได้ไม่นาน ก็มันไม่ใช่ตัวฉันเลย
สิ่งที่เขาได้ทำมันวิ่งเข้ามาทิ่มแทงใจฉัน รู้สึกลึกๆในใจ ความจริงแล้วตัวฉันเองก็คิดเผื่อไว้เหมือนกันหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้จะทำอย่างไร แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมันจริงๆกลับทำได้ยากเสียจริง ฉันทำได้เพียงแกล้งหัวเราะไปด้วย มองผ่านดวงตาที่ย้อมไปด้วยน้ำตาแห่งความรู้สึกเสียใจ
เสียใจที่หัวเราะ เพื่อนสาวนางนั้น………………เสียใจที่คุณธนาหัวเราะ………. เสียใจที่ต้องหัวเราะ ตัวเอง
เย็นวันนั้น เราตกลงกันที่จะ ทานอาหารกันแบบสบายๆ ฉันดึงเขาเข้าร้านสุกี้ชื่อดัง คุณธนาเองก็ตามใจ เรานั่งสั่งอาหารกันไป คุยกันไปพลางๆ ไม่นานนัก วัตถุดิบทั้งหลายแหล่ก็ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ โดยพนักงานหนุ่มน้อยหน้าใส
“ของที่สั่งครบนะครับ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมเรียกใช้ผมได้เลยครับ ยินดีให้บริการ” หนุ่มน้อยพูดเสียงใส หน้าตายิ้มแย้มอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ก็ไม่อาจซ่อนสายตากรุ้มกริ่มที่มองไปทางคุณธนาได้หรอก
“ขอบคุณครับ” ฉันตอบไป เพื่อไล่ให้ ตัวแถมไปไกลๆเสีย แต่เจ้าตัวเหมือนจะไม่รู้สึกตัว ยืนทำทีเป็นจัดของนั่น โน่น นี่ แอร๊ยยยยย หล่อนร้ายกาจมาก
“คุณธนา นี่ครับ” ในเมื่อไล่ไม่ไปก็ต้องเล่นไม้นี้ค่ะ ฉันคืบเอาเนื้อเป็ด ยกป้อนให้อีกคนในจังหวะที่เจ้าหล่อนหันมามองทางนี้ ได้ผล เจ้าหล่อนอ้าปากค้าง คงนึกไม่ถึงล่ะสิยะ คริๆ
ให้มันรู้สิคะ ว่าของใคร
“ร้ายไม่ใช่เล่นนะ ซัน” คุณธนาหัวเราะ เมื่อเด็กหนุ่มเดินไปทางอื่น ทำเอาฉันหน้าแดงที่เผลอทำอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้อีก และเขาคงเห็นว่าฉันอาย จึงหยุดหัวเราะและจัดแจงตักลูกชิ้นป้อนถึงปาก
เอ่อ นี่จะทำให้ฉันแย่กว่าเดิมใช่ไหมคะ คุณธนา
“เก็บตังค์ครับ” ฉันยกมือเรียกเด็กพนักงานคนนั้นเพื่อชำระค่าอาหาร เจ้าหล่อนเบะปากเล็กน้อย แต่ฉันเห็นนะยะ พึ่งกินผักบุ้งมาสายตาเลยดี หล่อนอิจฉาฉันล่ะสิ
“ทั้งหมด 635 บาทครับ” พนักงานแจ้งยอด มื้อนี้เป็นคิวของคุณธนาจ่าย (ฉันจ่ายตอนเที่ยงแล้วนะยะ อย่าหาว่าหลอกกินฟรีเด็ดขาด) เขาค้นกระเป๋าหยิบเอาแบงค์พันออกมา แต่จังหวะที่เจ้าหล่อนรับเงินนี่สิ แอบมีลูบมือคุณธนานะยะ
แอร๊ยยย…..แบงค์ตั้งใหญ่ มีที่เหลือตั้งเยอะทำไมไม่จับยะ
คุณธนาคงเห็นสีหน้าฉันเลยหดมือกลับอย่างเร็ว เจ้าหล่อน ยิ้มให้อย่างนางงามมิตรภาพ แล้วเดินจากไป ไม่นานนัก ก็กลับมาพร้อมกับเงินทอน แต่ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่จ้องคุณธนามากไปหรือยังไง ทำให้เจ้าหล่อนเดินสะดุดขาเก้าอี้ ไปชนกับแก้วน้ำตกลงแตกเสียงดัง แต่ไอ้ที่เสียงดังน่ะ มันอันนี้มากกว่า
“ว้าย แตกๆๆ แหก หมดแล้ว” พนักงานหนุ่มหน้าใสหลุดร้องออกมา อย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ แน่นอนคุณธนาเก็บอาการไว้แทบจะไม่อยู่รีบหันไปหัวเราะอีกทาง
ส่วนฉันได้เพียง รับเงินจากพนักงานแล้วช่วยจัดของที่ตกลง ให้เข้าที่ ถึงแม้พนักงานจะบอกห้ามก็เถอะ
“ขออภัย ที่ก่อเรื่องนะครับ” ก่อนจะกลับ เด็กสาวในร่างหนุ่มก็กล่าวขอโทษเราอีกครั้ง คุณธนาแทบจะอมยิ้มอยู่ตลอดทำเอาพนักงานไม่กล้ามองหน้า คงจะอายเสียมาก ฉันเอื้อมมือไปตบไหล่ให้กำลังใจ พร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไร
ตลอดการเดินทางกลับห้อง หัวข้อการสนทนาก็หนีไม่พ้นเรื่องที่เกิดในร้านเมื่อสักครู่ คุณธนาเองเหมือนจะชอบใจ ท่าทางของเจ้าหล่อนที่หลุดออกมามากเสียจน ยิ้มไม่หุบ ผิดกับฉันที่ทำเพียงตอบโต้ บทสนทนาแบบผ่านไปที ฝืนยิ้มเป็นครั้งคราวที่เขาหันหน้ามา
“ซันมีเรื่องอยากบอกคุณธนา” ฉันเอ่ยปากเมื่อ รถจอดลงที่หน้าหอพัก เขามองมาอย่างสงสัย และเงียบรอฟัง
“คือ……….” ฉันพูดไม่ออก คุณธนา จ้องมาพร้อมรอยยิ้ม มันช่างมีความสุขเหลือเกินที่ได้รับรู้ว่ามีคนคนหนึ่งที่คอยเฝ้ามองมาที่เรา ไม่ใช่เป็นฉันฝ่ายเดียวที่มองไป
“ว่าไงครับ” น้ำเสียงชวนฝัน ล่องลอยเข้ากระทบประสาทการได้ยินของฉัน ทำให้ความคิดก่อนหน้านั้นค่อยๆจางหายไป รอยยิ้มที่เขามี ทำเอาสิ่งที่ติดค้างในใจเลือนหาย
“เปล่า ครับ” ฉันเลือกที่จะปฏิเสธไปเสีย
อยากให้เธอ รักฉัน อย่างที่ฉันเป็น รักกัน ที่ใจจริงข้างใน
อย่าบังคับ ให้ฉัน ต้องทำตัวเหมือนใคร ทำอย่างนั้น รู้ไหมมันทรมาน
อยากให้เธอ รักฉัน อย่างที่ฉันเป็น เพราะฉัน ไม่ใช่ที่เธอฝัน
จะยอมรับ ได้ไหม สุดแต่เธอแล้วกัน ว่าจะรักกันจริง แค่ไหน
อยู่ที่หัวใจเธอ กับฉัน
ค่ำคืนนี้เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่ฉันยืนอยู่ตรงระเบียง เงยหน้ามองหาดวงดาวสักดวง แต่แสงไฟในเมืองหลวงคงจะมากเกินไป มากเสียจนกลบแสงดาวเอาไว้ เหลือเพียงดาวไม่กี่ดวงที่เปล่งแสงเรืองรอง ฉันตั้งจิตขอพร กับดวงดาว ถ้าจะให้นับครั้ง ฉันคงบอกไม่ได้ว่าฉันขอพรกับดวงดาวมากี่ครั้งแล้ว แต่ฉันก็ยังคงร้องขอเรื่อยมา ด้วยคำขอเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ดวงดาวเจ้าไม่ได้ยินเสียงของฉันบ้างหรือไร
หรือเพียงเพราะคำขอของฉันนั้น มันไม่มีทางเป็นจริง
-
ซันรีบบอกไปเถอะ มันน่าสงสารเกินไป
เจ็บตอนนี้ดีกว่าจะเจ็บมากกว่านี้อ่ะ
-
ตอนนี้มัน :เฮ้อ:
ไม่ชอบให้ซันหงอยๆแบบนี้เลย เหมือนไม่ใช่ซัน
แต่ชีวิตคนเรามันก็ต้องมีดราม่าบ้างไรบ้างพอกรุบกริบใช่มะ :laugh:
ลุ้นว่าซันจะเลิกแอ๊บได้หรือไม่ :interest:
-
เพลงเข้ากับเนื้อหามากกกกกกกก
สงสารซันมากก กล้ารักก็ต้องกล้าบอกซิคะะะะะะ :sad4: :L3:
-
อ่านแล้วอยากร้องอ่ะ ต้องคอยหัวเราะในสิ่งที่ตัวเองเป็น :monkeysad:
คุณธนา :z6:
-
สงสารซันจัง
:sad4:
รักแท้มันหายากนัก
ก็มาโหนคานเป็นเพื่อนเจ๊นี่มา
:laugh:
-
อืม คุณธนาก็ดีนะ คงรักซันมากอ่ะ ลองคุยกันครึ่งทางไหมอ่ะ
แบบว่า บอกความจริงไป แต่เวลาอยู่ด้วยกันหรือออกไปสู่ที่สาธารณะก็แอ๊บต่อไป แต่ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันก็เป็นตัวเรา
ไม่ปิดบังกัน แต่เวลาอยู่ด้วยกันก็เป็นอย่างที่เขาชอบ
.................
คือความจริงแล้วรสนิยมคนเราอ่ะมันก็ต่างกันเนอะ ที่นิเสนอไปก็ไม่ได้จริงจังอะไรหรอกเรื่องให้ไปตีฉิ่งอ่ะ แต่นิชอบความสัมพันธ์ของเพื่อนน่ะ อย่างที่ตอนหลังมาเบื่อเวลาอ่านนิยายชายหญิงมันก็อย่างหนึ่ง เพราะมันดราม่าหึงหวงกันไป ใครต่อใครทิ้งกัน อุปสรรคขวากหนามเยอะแยะ แต่พอพระเอกมามีเพื่อนแล้วไปกินเหล้าปลอบกัน มันก็อดคิดไม่ได้ว่า โอ๊ยยยย ชอบผู้หญิงแล้วลำบาก อกหักมากนัก ก็รักผู้ชายไปเลยไป
พอมาเจอซันนี่ที่อกหักช้ำรักบ่อยๆ มันก็อดเหนื่อยใจแทนไม่ได้ จนอยากจะลุ้นให้ไปกินกันเองทุกที ทั้งๆที่คิดว่าคงมีแต่เราที่เพ้อไปคนเดียว กระซิกๆ
ก็เพราะว่าความรักมันไม่จำกัดเพศไง นิเชื่อว่าถ้าธรกับซันมากิ๊กกันจริงคงรักกัน ไม่ทำร้ายกันให้เจ็บไง แต่มองในอีกแง่ รักกันก็จริง แต่เพื่อนกับแฟนก็ต่างกันอยู่ดีฮ่าๆ
งั้นไม่เชียร์ก็ได้....
ตอนนี้ก็เชียร์ว่า ธนาจะรับความจริงได้ แล้วก็ไม่ทิ้งซันไปนะ แบบว่า ซันอาจจะต้องรออ่ะ รอให้คุณธนารักซันมากกว่านี้รักมากๆจนเวลามาถึงก็ตัดกันไม่ได้ อะไรเทือกนี้
เอาใจช่วยนะคะ
-
เข้าใจความรู้สึกซัน
+1
-
เหนื่อยแทนอ่ะ :เฮ้อ:
-
โฮๆๆ สงสารซันนี่
ถ้ารักแล้วมันทรมาน ต้องหลอกตัวเอง
แบบนี้ ผมว่าหาคนที่เค้ารักเราอย่างที่เราเป็นเหอะ
แต่ก็ลองบอกความจิงคุณธนาก่อนนะ
ถ้าเค้ารับไม่ได้ก็ปล่อยเค้าไป
-
ก็ให้มันรู้ไปว่า สิ่งที่คุณธนาชอบซันนั้นเพราะอะไร เพราะแอ๊บแมนหรือเพราะนิสัยใจคอ
-
อ่านตอนนี้แล้วมันอึดอัดแทนซันนะ...ไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง
แต่ปัจจุบันที่เป็นอยู่มันก็เริ่มเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วหรือเปล่า?(ไม่รู้ได้)
ถ้าตัวซันเป็นยังไง..ก็ลุ้นให้บอกกันธนาไปนะ...จะได้รู้ไปเลยว่าเค้ารักเราจริงหรือเปล่า
ถ้าชอบแค่รูปลักษณ์ ไม่ใช่นิสัยใจคอ ก็คงคบกันต่อไปไม่รอดหรอก...เพราะซันก็จะเป็นฝ่ายที่ต้องทนฝืนซะเอง
อยากให้ซันมีความสุขกะเค้าบ้างน๊า
-
รอ รอ รอ
-
สนุกมากเลยครับ.......เป็นกำลังใจให้นะครับ........แล้วก็มาต่อให้ไวๆด้วยนะครับ มันสนุกมาก
-
โอ๊ย....มาซะเศร้าเลยอ่า.... T-T
-
อ่านแล้วมันเจ๊บแปลบๆ จะบอกไปก็เสียดายผู้ชายดีๆ ไม่บอกก็อึดอัดคับข้องใจ
-
ตอนนี้แอบเศร้านะค่ะ น่าเห็นใจคุณอาทิตย์จังเลย... :sad2:
คงต้องลองรวบรวมความกล้า เลียบ ๆ เคียง ๆ ถามคุณธนาก่อน อย่าเพิ่งด่วนคิด ด่วนวิตกจริตไปก่อน
เอาเข้าจริง ๆ คุณธนาอาจจะรักคุณอาทิตย์มากกว่าที่ตัวเองคิดไว้ก็ได้นะ
ดูแล้วฮีก็ไม่ได้รังเกียจอะไรกับคนที่ออกสาว ออกจะขำ ๆ อย่างอารมณ์ดีเสียด้วยซ้ำ ไม่มีอาการดูถูกเลย (เท่าที่อ่าน)
แต่ที่บอกคุณดนัยไปแบบนั้น อาจเป็นเพราะ คุณธนาไม่สามารถรักเธอได้ เลยต้องพูดแรง ๆ ให้ตัดใจไปซะ อะไรแบบนั้น
ฉนั้นอย่าเพิ่งรีบนอยด์ เอาใจช่วย คุณอาทิตย์ :a9:
-
อ่านแล้วมันเจ๊บแปลบๆ จะบอกไปก็เสียดายผู้ชายดีๆ ไม่บอกก็อึดอัดคับข้องใจ
แต่ถ้าเป็นเค้า ๆ ไม่เสียใจนะ....ผู้ชายดีดี...ต้องยอมรับในสิ่งที่เราเป็นให้ได้สิ ไม่อย่างงั้นเค้าก็คงเป็นได้แค่ผู้ชายที่ดีสำหรับคนอื่น แต่ไม่ใช่สำหรับเรา
เคยคิดจะแอ๊บแบบซันนะ เผื่อจะมีหนุ่ม ๆ มาจีบบ้าง แต่ทำไม่ได้อ่ะ มันกระดากใจ สุดท้ายก็เป็นได้แค่ตัวตลกที่ร้องไห้อยู่ข้างใน.....แอร๊ยยยยย
เรื่องนี้มันช่างโดนใจพวกหัวใจสาวเสียจริงค่ะ สาวกันเถิด อย่าได้แคร์ เรามิใช่แม่มัน.....สาวสนั่นให้หรรษา เฮฮาปาจิงโกะกันเถอะ ว่าแล้วก็....แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:z3:เห็นจัย ซัน ที่สุดอ่ะ
-
แต่ถ้าเป็นเค้า ๆ ไม่เสียใจนะ....ผู้ชายดีดี...ต้องยอมรับในสิ่งที่เราเป็นให้ได้สิ ไม่อย่างงั้นเค้าก็คงเป็นได้แค่ผู้ชายที่ดีสำหรับคนอื่น แต่ไม่ใช่สำหรับเรา
เคยคิดจะแอ๊บแบบซันนะ เผื่อจะมีหนุ่ม ๆ มาจีบบ้าง แต่ทำไม่ได้อ่ะ มันกระดากใจ สุดท้ายก็เป็นได้แค่ตัวตลกที่ร้องไห้อยู่ข้างใน.....แอร๊ยยยยย
เรื่องนี้มันช่างโดนใจพวกหัวใจสาวเสียจริงค่ะ สาวกันเถิด อย่าได้แคร์ เรามิใช่แม่มัน.....สาวสนั่นให้หรรษา เฮฮาปาจิงโกะกันเถอะ ว่าแล้วก็....แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มันก็จริงที่ว่าเป็นผู้ชายที่ดีสำหรับคนอื่น แต่บางอารมณ์ก็อยากมีอะไรแบบนี้บ้าง
เอาเป็นว่าอ่านแล้วอินค่า
-
ยะฮู้ ช่วงนี้รู้สึกฟิตไปไหมน้า
http://www.4shared.com/embed/227311666/c56df31f
บทที่ 20 อีกด้านหนึ่งของกระจกเงา
หนึ่งเดือนผ่านพ้นไป จนแล้วจนรอด ฉัน เองก็ไม่กล้าที่จะบอกความจริงกับคุณธนาหลายครั้งที่ฉันตั้งใจจะบอก แต่แค่เห็นรอยยิ้มของเขา ฉันก็เปลี่ยนใจ เพราะฉันเองยังไม่แน่ใจนักว่าตอนนี้ ฉันพร้อมหรือยังที่จะทนรับความจริงได้ หากเขาเลือกที่จะเดินจากไป
ที่ เธอเห็น
ไม่ได้เป็น ตัวฉัน
อย่าง ที่ตัว ฉันเป็น
ยังมีความ ลับมาก มาย
ซ่อน เอาไว้
ไม่มีใคร รู้จัก ตัว ฉัน
หลอก ใครใคร
แต่ในใจ จริงนั้น
ฉัน ไม่เคย ต้องการ
ทน มานาน ไม่รู้ เท่า ไหร่
“ซันเป็นอะไรหรือเปล่า” คนข้างหน้าถามอย่างเป็นห่วง พลางเอามือมาแตะหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ไม่เป็นไรครับ” ฉันตอบกลับ และหันมาสนใจเขาที่อยู่ตรงหน้า ช่วงนี้ฉันมักจะเสียสมาธิอยู่บ่อยครั้ง อาจจะเพราะมัวแต่พุ้งซ่านคิดเรื่องของเขาอยู่ก็เป็นได้
“ซัน……คิดอะไรอยู่” คุณธนาเองก็คงรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เขาเองก็ไม่ได้โง่ที่จะสังเกตไม่ออก ฉันได้แต่ตอบเลี่ยงไปเรื่องอื่นเสีย เรื่องงานบ้าง เรื่องเพื่อนบ้าง เรื่องการเงินบ้าง ซึ่งเขาเองก็มักจะรับฟังเรื่องโกหกของฉันอยู่เสมอ และยังคอยให้คำปรึกษาดีๆกลับมาเสียด้วย และนั่นทำให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่าเดิม
“มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยครับ”
“ซัน…..โกหก…..เพื่อนคนหนึ่งครับ”
คุณธนา ตั้งหน้าตั้งตาฟังอย่างตั้งใจ ฉันค่อยๆเรียบเรียงถ้อยคำให้เรื่องราวเป็นธรรมชาติมากที่สุด และเช่นเคยเขามักจะมีคำแนะนำดีๆให้ทุกครั้ง
“อืม…..ผมรู้นะครับว่าซันโกหกเพื่อให้เพื่อนสบายใจ แต่ว่า….ถึงอย่างไรมันก็คือการหลอกลวง……ซันควรบอกความจริงกับเพื่อนนะครับ เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่าย”
“แต่ถ้า เพื่อนของซัน รับไม่ได้…..แล้วเลิกคบกับซันล่ะครับ” ฉันถามกลับไป เขาหยุดคิดสักครู่
“ถ้าเขาเป็นเพื่อนซันจริง เขาต้องเข้าใจครับ”
“ถ้ายื้อไว้นาน ทั้งซันและเพื่อนของซัน มีตาจะเจ็บปวดทั้งคู่”
น่าเสียดาย ที่ความเป็นเพื่อนกับคนรัก มันเป็นตำแหน่งที่เทียบกันไม่ได้
แสงไฟจากถนน สาดส่องเข้ามาในรถเป็นระยะ ฉันเอนตัวแกล้งทำเป็นหลับบิดตัวเข้าหาประตูรถ ข้างนอกมืดแล้ว กระจกใสด้านข้างสะท้อนเงาลางๆ ของคนๆหนึ่งออกมา
‘เธอคือใคร’
ใคร กัน จ้อง มอง ฉัน อยู่
ดู เหมือนเธอ กำลัง ร้องไห้
ภาพ ที่ เห็น
เป็น เงา ของใคร
ไม่ใช่ตัว ฉัน เลย
ต้องทน กล้ำกลืน ทน ฝืน ใจ
นาน เท่าไร
จะคลาย หมองเศร้า
กลับ คืน มา
เป็น ตัว ของเรา
เป็นใจ ของเรา สักที
“ขอขึ้นไปบนห้องนะครับ”
คุณธนา ขออนุญาต ฉันทำบ่ายเบี่ยง แต่ก็ทนลูกตื้ออีกคนไม่ไหว ทั้งอ้อน ทั้งรุกเร้า
“นะครับ รับรองผมไม่ทำอะไรรุ่มร่าม”
ในที่สุดฉันก็ใจอ่อนเสียจนได้
“มีเรื่องอะไรก็ว่ามาสิยะ” เสียงเจื้อยแจ้วของสมาชิกใหม่เริ่มเปิดการประชุมลับๆ ครั้งที่ 2 ประจำเดือน กว่าที่ดนัยจะยอมรับความจริงก็ต้องโดน คุณธนา ปฏิเสธมา3รอบในเวลาหนึ่งเดือน แล้วก็ไม่พ้นเป็นหน้าที่ฉันอีกที่ต้องตามเก็บกวาดซากศพของหล่อน ที่แน่ๆ ฉันติดเลี้ยงข้าวไอ้ธันเป็น 6 มื้อแล้วน่ะสิ
“จะมีเรื่องอะไร มันก็มีอยู่เรื่องเดียวนั่นล่ะ” นังธรใช้ส้อมจิ้มเนื้อไก่ขึ้นมากินอย่างอร่อย
ฉันถอนหายใจนั่งมองภาพสะท้อนในกระจกใส ก่อนจะตัดสินใจเล่าความอัดอั้นตันใจให้ทั้งสองฟัง
“ฉันตอบไม่ได้นะเรื่องนี้” ดนัยพูดขึ้นก่อนที่เรื่องจบ
“ในกรณีฉัน ตั้งแต่เริ่มรู้จักกัน ธนาก็รู้อยู่แล้วว่า ฉันเป็นยังไง ตอนนั้นฉันเองก็เปรี้ยวน่าดู” เจ้าหล่อนนั่งลำรึกความหลังเมื่อครั้งยังสาว
“ตามจีบมาเป็น ปี ไม่เคยเลยที่จะยอมใจอ่อน เฮ้อ”
ฉันเองก็เข้าใจดนัยเช่นกัน มันอาจจะดูใจร้ายไปบ้างที่ต้องมาคุยเรื่องคุณธนากับดนัย ฉันกล่าวขอโทษ แต่อีกคนก็โบกมือว่าไม่เป็นไร
“ที่จริงฉันเองก็ทำใจได้ ระยะหนึ่งแล้วล่ะ”
ฉันหันไปถามเพื่อนสาวคนเก่ง แต่ยังไม่ทันที่นังธรจะได้พูดอะไร อยู่ๆก็มีคนมายืนข้างหลังนังธร แล้วดึงนังธรให้ยืนขึ้น
“นาย…..”
“หัวหน้า”
เราทั้ง 3 ต่างตกใจกับการกระทำอุกอาจของชายตัวใหญ่
“ผมขอตัวเพื่อนคุณนะ ซันนี่” หัวหน้าสุริยา ออกแรงดึงแขนธรเป็นการบังคับให้เดินออกนอกร้าน แน่นอนว่านังธรขัดขืนเต็มที่ แต่เสียงดังมากไม่ได้เนื่องจากตอนนี้เริ่มมีคนมองมาทางเราแล้ว
“ปล่อย”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
แล้วหัวหน้าก็จูงแกมลากเพื่อนสาวตัวดีของฉันออกไป
“แอร๊ยยย ใครอะเธอ หล่อ ล่ำ น่ากินอะ” นังดนัยมองตามหัวหน้าสุดหล่อ ตาเป็นมัน จนฉันต้องสวมบทเป็นนางมารเบรกความสุขของนางไว้
“หล่อนเห็นไหม ว่าเขาน่ะจูงใครออกไป”
“แอร๊ยยยย อิจฉาอะ”
ฉันมองนังธรที่ถูกลากออกไปจนลับสายตา ไม่คิดเหมือนกันว่าหัวหน้าจะกล้าทำอะไรแบบนี้ ก็ได้แต่ขอให้ลงเอยด้วยดี……อย่าให้เหมือนเรื่องของฉันกับดนัยก็พอ
“ใช่น่าอิจฉา…..คนที่มีคนรัก….รักในตัวตนของเขาจริงๆ” ดนัยได้เพียงพยักหน้ายอมรับในคำพูดของฉัน เจ้าหล่อนตักอาหารเข้าปากอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ฉันได้คิดอะไรเพียงคนเดียว
เฮ้อ
ทั้งๆที่จะมาขอคำปรึกษาแท้ๆ แต่ก็ไม่ได้เรื่อง…….เอาเถอะถึงนังธรมันจะอยู่ มันก็คงบอกให้คิดเอาเองเหมือนเช่นเคย นังธรมันเคารพในการตัดสินใจของคนอื่นค่ะ มันไม่เคยบงการเจ้าจี้เจ้าการกับใครมาก่อน เพียงแค่มันมักจะให้ข้อคิดไว้เสมอ
“จะตัดสินใจสินใจอะไรคิดให้ดีก่อน……………แล้วก็ยอมรับในผลที่เกิดด้วย”
นั่นล่ะค่ะ นังธร คิดอะไรผู้ใหญ่เกินตัว อายุแค่ 25 แต่ทำตัวอย่างกับตาแก่อายุ 40 ดนัยกับฉัน พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ฉันเลี่ยงที่จะคุยกันเรื่องของคุณธนา โดยรวม นังดนัยก็ไม่ได้น่าตบเหมือนตอนแรกที่รู้จักสักเท่าไร นางบอกว่าเห็นฉันตอนแรกก็รู้แล้ว ว่าเป็นเพื่อนสาวเหมือนกัน เลยนึกอยากแกล้งนิดๆ พอเป็นพิธี
“เธอก็ร้ายนะยะ เล่นเอาซะฉันขาสั่นไปเลยที่สวนสนุก” ดนัยหัวเราะเสียงดังเมื่อคิดถึงเมื่อครั้งแรกที่เราได้พบกัน
ไม่นานเราทั้งสองก็จัดการอาหารที่อยู่บนโต๊ะจนหมด เรียกพนักงานมาเก็บเงิน
“ทั้งหมด 350 บาท ก็คิดเป็นคนละ” ฉันกดมือถือ เลข 350 หารด้วยจำนวนคน 3 คน มีฉัน ดนัย และนังธร
นังธร!!!!!
แล้วใครจะจ่ายให้มันคะ……แอร๊ยยยยย
“ครับ ฝันดีเช่นกัน” เช่นเดียวกับทุกคืน ฉันบอกลาคุณธนาทางโทรศัพท์ ก่อนจะวางสายไป ทุกครั้งที่ฉันอยู่ในห้องเพียงลำพัง นั่นคือเวลาที่ฉันจะได้คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา ในความรักครั้งนี้ ฉันควรจะทำอย่างไรดี
บอกความจริงไป
หรือจะโกหกแบบนี้ต่อไป
จากที่คิดเพียงต้องการแอ๊บแมนเพื่อต้องการใครสักคนที่พอจะสนใจในตัวฉัน แต่ฉันเองคงจะลืมคิดไปว่า หากในระยะยาวแล้ว ฉันเองจะทนไหวไหม หากจะต้องทำตัวแบบนี้เรื่อยไป อย่าว่าตลอดชีวิตเลย เพียงแค่หนึ่งปี ฉันเองจะทนไหวหรือเปล่ายังไม่รู้
ภาพในกระจกที่สะท้อนออกมา ฉันเห็นเพียงเด็กหนุ่ม รูปร่างค่อนข้างผอม ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผมเผ้าตัดสั้นดูสะอาด สบายตา เพียงแต่นัยตาของเขาคนนั้นช่างหมองหม่น……….เด็กคนนั้นกำลังมีความรัก แต่เหตุใดเขาจึงเศร้าแบบนี้……คนที่มีความรักต้องมีความสุขไม่ใช่หรือ
อีก กี่คน ที่ต้องทน เจ็บช้ำ
แต่ ก็จำ ต้องทน
มีตัวตน อยู่เพื่อ ใคร
ซักวัน จะให้โลก ได้รู้ ถึงความ ในใจ
คงมีใครยอมรับ ฉัน ได้
เด็กหนุ่มในกระจกเงาจ้องกลับมาด้วยสายตาอันบอกช้ำ เขาคนนั้นพยายามเอ่ยปากที่จะบอกอะไรบางอย่างให้ฉันฟัง แต่ฉันไม่เคยได้ยิน ฉันไม่เคยสนใจ
ทำ ไม ต่าง คน ซุก ซ่อน
แสดง ละคร ปิดบัง หัวใจ
บท ที่ เห็น เป็น ตัว ของใคร
ไม่ใช่ตัว ของ เรา
ต้องทน กล้ำกลืน ทน ฝืน ใจ
นาน เท่าไร จะคลาย หมองเศร้า
กลับ คืน มา เป็น ตัว ของเรา
เป็นใจ ของเรา สักที
ถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่ฉันจะช่วยทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มได้เสียที
กลับ คืน มา
เป็นตัว ของเรา
เป็นใจ ของเรา สักที
-
ซันสู้สู้เอาใจช่วย :L2:
มันต้องผ่านไปได้
อย่างแน่นอน :กอด1:
-
ขอให้ธนารับได้สาธุสาธุๆๆๆ
มาต่อเร็วๆน้า~~~ค้างสุดๆ :z3:
-
ฝืนตัวเองเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ แม้จะมีคนข้างกาย แต่ก็ไร้สุข
-
ถ้ารักคนอื่นแล้วมันเศร้าอย่างนี้
กลับมารักตัวเองเถอะซัน
-
เอาใจช่วยด้วยคนคับ...ตอนมีแฟน บางคนไม่ได้ตั้งใจจะแอ๊บนะ บางทีมันก็เป็นไปเอง ขนาดไม่ได้ตั้งใจยังอึดอัดเลยคับคุณ...สู้ๆ
-
รับไม่ได้ก็หาใหม่ ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา
-
จากขู่แข่งหัวใจ กลายเป็นเพื่อนร่วมก๊วนไปซะงั้น ฮาๆ
คงไม่มีอะไรต้องพูดเพราะ ตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรให้เดาหรือแสดงความเห็นแล้ว
สิ่งที่ทำได้คือรอ
"รอวันที่ซันกล้าบอกความจริง"
-
โอ่...บอกได้คำเดียว "ทรมาน"
ถ้าไม่บอกก็ตาย
ถ้าบอกก็เลิก
เฮ้อ! ถ้าให้เลือก ก็ขอเลิกดีกว่า
ทนไม่ได้หรอก ไม่ใช่ว่าทนจะไม่เป็นตัวของตัวเองนะ
แต่ทนทำให้อีกฝ่ายเสียใจกว่านี้ไม่ได้ตังหาก เศร้าจริง
-
สู้เค้าซันนี่
ผมเป็นกำลังใจให้
-
ซันนี่บอกความจริงไปเถอะนะ
ถ้าคุณธนามันรับไม่ได้
ซันนี่ก็เชิ่ดใส่ไปเลย
:a14:
โทษฐานมีตาไว้แทนตาตุ่ม
ไม่อยากให้ซันนี่ผู้น่ารักหงอยแบบนี้เลย
กลับมาร่าเริงดีกว่าน้า
:L2:
-
ถ้าธนารักจิง ต้องรับได้ซิซัน สู้ๆ
-
หวังว่านายธนาจะใจกว้างเหมือนที่พูด
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคน
+1
-
ถ้าคุณอาทิตย์จะเครียด คิดมาก เป็นกังวล ไม่สบายใจให้เสียสุขภาพจิต บั่นทอนตัวเองไปเรื่อย ๆ ต่อไปแบบนี้
เตรียมตัวเตรียมใจ เรียบเรียงคำพูด แล้วบอกคุณธนาไปตรง ๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลยเถอะ
จะเจ็บแต่จบ หรือ จบแบบเจ็บ ๆ ก็ถึงจุดสิ้นสุด มัวแต่รั้งไว้อาจจะเสียเวลาและเสียความรู้สึกยิ่งกว่านี้
แต่อะไร ๆ จะไม่เลวร้ายอย่างนั้นใช่ไหมค่ะ ? :impress:
ป.ล. ตอนหน้าขอลุ้น คุณสุริยัน-ปักษธร เลยได้ไหม? อยากไปเกาะติดลุ้นระทึกว่าหัวหน้าลากคุณธรไปทำอะไร ??? :m26:
-
ซันนี่เลยมีเพื่อนสาวร่วมแก้งค์อีกคน
-
รักแบบที่ซันนี่เป็นให้ได้นะ
-
ฮิ้วๆ แอบอู้ไปฉลอง วาเลนไทด์ มาคนเดียว ฮือๆ
มาต่อกันเลยนะคะ ช้าไปหน่อย ขออภัยๆ
บทที่ 21 ความจริง
“ครับ เจอกันร้านเดิมครับ ด้านในนะครับ” ฉันพูดย้ำเตือนความจำ คุณธนา เป็นรอบที่สอง วันพรุ่งนี้ฉํนนัดเขาไปเที่ยวกัน ซึ่งดูคุณธนาเองก็แปลกใจไม่น้อย เพราะปกติจะเป็นเขาเองมากกว่าที่ออกปากชวนไปนั่น นี่
“สงสัยงานนี้มี เซอร์ไพรซ์” คุณธนาตอบรับอย่างทันที เขาคงไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่ฉันเตรียมไว้คงทำเขาประหลาดใจ จนหลับไม่ลงเป็นแน่แท้
เมื่อคุยกันจนหมดเรื่องฉันวางโทรศัพท์ลงข้างตัว พลิกตัวหันหน้าออกไปยังระเบียง น้ำตาที่เอ่นองเตรียมไว้ตั้งแต่เริ่มคุยกับเขา ตั้งแต่คิดเรื่องที่จะเกิดขึ้น ก็ไหลร่วงลงจนหมอนที่นอนชุ่มโชก
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้……แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเช่นกัน
ค่ำคืนของวันรุ่งขึ้น ฉันเตรียมตัวแต่งกาย ด้วยเสื้อผ้าที่หลากสีมากกว่าเดิม ทั้งรูปแบบเสื้อที่แหวกแนวไปกว่าผู้คนใส่ปกติไปบ้างเล็กน้อย กางเกงขาเดฟรัดรูปซะนึกว่าใส่กางเกงไปแอร์โรบิก ตุ้มหูอันใหม่ฝังเพชร(เก้)ที่พึ่งซื้อมาเมื่อเช้า ถูกใส่เข้าไปอย่างลำบาก นับว่ายังโชคดีที่รู(หู)ยังไม่ตัน ลิปมันสีแดงอ่อน ค่อยๆถูกบรรจงทาทับลงริมฝีปาก จนดูเป็นคนมีสุขภาพดีขึ้นมาทันควัน
จะว่าไปก็แปลก ฉันมองคนในกระจกอีกครั้ง ภาพที่เห็นยังนับว่าห่างไกลจากตัวฉันในอดีต แต่จะว่าไป ฉันเองก็ชักไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ฉันยังอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรือไม่
ใช่สิ ฉันอยากเต้น ฉันอยากทำท่ากรีดกรายอยู่บนเวทีการแสดง
แต่อีกใจก็เบื่อกับการแต่งตัวที่มากเกินทน กับการแต่งหน้าที่หนาเตอะ กับการแสดงออกที่มากเกินความจำเป็น
แบบไหนคือตัวตนของฉันกันแน่
ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ไม่ว่ายังไงก็ต้องยอมรับความจริง ว่าฉันเป็นคนที่ออกสาว และคุณธนาไม่ชอบ……….ถึงยื้อเวลาไปก็เท่านั้น ไม่ว่ายังไงความจริงก็คือความจริง สักวันเขาเองก็อาจจะรู้
ถ้าหากเขาเองรับไม่ได้จริงๆ ก็สู้ให้มันจบลงตอนนี้เสียดีกว่า ต้องให้คุณธนามาเสียเวลากับคนอย่างฉัน ผู้ชายดีๆแบบนั้นไม่ควรคู่กับคนขี้โกหกหรอก เอาเวลาที่มีค่าไปหาคนที่เหมาะสม และคนที่รักกันจะดีกว่า
ฉันนั่งแท็กซี่ไปตามลำพัง คนขับเองก็ยิ้มให้นิดๆ เมื่อฉันเสนอหน้าไปบอกเป้าหมายที่ต้องการ ฉันนั่งลงข้างคนขับ และค่อยๆเคลื่อนตัวสู่เป้าหมายที่นัดหมาย และก็เป็นไปตามแผน ฉันมาถึงก่อนเวลาประมาณเกือบชั่วโมง (ถือว่าผิดปกติมากๆ) นังธรและนังดนัยโบกมือเรียกอยู่ตรงโต๊ะ ใกล้ๆบาร์ ฉันเข้าไปนั่งทันที
“แกแน่ใจนะ” ทัทีที่เข้าไป เพื่อนสาวธรก็ซักขึ้น สีหน้าดูเป็นห่วงในการตัดสินใจครั้งนี้ ฉันพยักหน้ายืนยัน นังธรรับรู้และตบไหล่ฉันให้กำลังใจ
“โหย พวกพี่เป็นอะไรกัน พากันเครียด” ไอ้ธันเข้ามาวางจากของทอดไว้พร้อมกับทักทาย มันคงรู้สึกถึงบรรยากาศอึมครึมที่ล้อมรอบไว้เสียล่ะมั้ง ฉันเอ่ยปากสั่งของกินเล่นไปอีก2-3 อย่าง แล้วไล่มันไป
เครื่องดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า ถูกยกขึ้นจรดกับริมฝีปาก ฉันกลืนพวกมันลงไป จนรู้สึกร้อนที่ใบหน้า เพื่อนที่เหลือทั้งสองพยายามปราม แต่ฉันเองก็ไม่ฟัง จะให้ทำยังไง ถ้าหวังให้มีสติเต็มร้อย ฉันเองไม่กล้าที่จะพูดกับคุณธนาแน่นอน จนในที่สุดทั้งสองก็ยอมแพ้
“เอ้า กินก็กิน” นังธรยอมแพ้ ยกแก้วขึ้นมาชนแล้วซัดเสียหมดแก้ว นั่นทำฉันประหลาดใจ ปกติ นังธรมันไม่ค่อยจะถูกกับเรื่องแบบนี้ แต่ก็ดี จะได้มีเพื่อนดวล แบบนี้ค่อยสนุกหน่อย เราทั้งสามผลัดกันชน ผลักกันเติมไปสักพัก บรรดานักท่องราตรีค่อยๆทยอยเข้าร้านมาจนคนเริ่มแน่น วงดนตรีก็เริ่มที่จะเร่งจังหวะเพลงแล้ว
“ฉันชอบเพลงนี้ ลุกขึ้นเร็ว” ฉันวางแก้วลงอย่างรวดเร็วและลุกขึ้น ทำเอาอีก2 คนที่เหลือปรับอารมณ์ตามไม่ทัน แต่ก็ยอมลุกขึ้นยืนด้วยดี แน่นอน นังธรเองก็ไม่ได้ชอบเต้นเจ้าหล่อนคงยืนดูนักร้องไปเรื่อยๆ แต่นังดนัยนี่สิ ต้ายมันแอบร้ายนะยะ
“ว้าย แกแอบแรงนะยะ” ฉันจิกมันไปเบาๆดอกหนึ่ง แหม ก็ทำทีเป็นส่ายสะโพกไปชนกับหนุ่มน้อยที่อยู่โต๊ะข้างๆ อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะยะ
ผิดกับฉันที่ไม่ได้ออกมาวาดลวดลายเสียตั้งนาน เพลงแรกจบไปฉันยังได้แค่โยกไปมา เหมือนนักกีฬาที่ร้างสนามไปหลายเดือน กว่าจะกลับเข้าฟอร์มได้ก็ปาเข้าไปเพลงที่ 5 นั่นล่ะ
ไม่นานนักคุณธนาก็โทรเข้าหาฉัน สงสัยจะมาถึงร้านแล้ว ฉันกดรับสาย พร้อมกับตะโกนแข่งเสียงกรี๊ดของนังดนัยที่กรี๊ดให้ดีเจที่เปิดเพลงได้โดนใจ ทำเอาฉันแทบจะไม่ได้ยินเสียงคุณธนา
“กำลังจะออกไปข้างนอกครับ” ฉันใช้มือป้องปากไว้บอกให้เขารออยู่หน้าประตู
และวินาทีที่เราพบกัน
เขาตกใจไปชั่วครู่ ก่อนจะปรับสีหน้ามาเป็นเหมือนเดิม
“วันนี้มาแปลกนะซัน”
ฉันยิ้มให้เขาแต่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่เห็นท่าทีเขาตกใจเมื่อเห็นฉันในโฉมใหม่ ใจมันก็เสียไปกว่าครึ่ง ฉันจูงเขาเดินเบียดจนมาถึงโต๊ะ นังดนัยกรีดกรายมาทักทายเพื่อนเก่าอย่าสนิท ซึ่งคุณธนาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แค่หัวเราะเมื่อเห็นดนัยหน้าแดงพร้อมกับเต้นเลื้อยไปมา
“สวัสดีครับ” นังธรทักทายแบบสุภาพเช่นเคยคุณธนาทักตอบพูดคุยพอเป็นพิธี
“เพลงนี้สนุกนะครับมาเต้นกัน” เมื่อวงดนตรีเปลี่ยนไปเล่นอีกเพลง ฉันดึงคุณธนาขึ้นมายืน เขาดูงง ทำคิ้วขมวด ฉันไม่สนใจยิ้มให้อย่างเดียวแม้ว่านัยน์ตาของฉันมันจะชุ่มไปแล้วก็ตาม
เสียงดนตรีโหยกระหน่ำเพิ่มความแรงขึ้นเรื่องๆ ฉันยิ่งเต้นแรงขึ้นไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาหนึ่งที่จ้องมองมา แต่ฉันไม่กล้า……ไม่กล้าที่จะจ้องตอบกลับ กลัวเหลือเกิน ว่าสายตาที่มองมานั้นจะเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ซัน เมาแล้วล่ะ พอก่อน” เขาห้ามไม่ให้ฉันยกแก้วขึ้นดื่ม ฉันเผลอมองเขาชั่วครู่ นั่นก็พอเพียงที่จะเห็นความไม่ชอบใจในใบหน้านั้น
“ยังไม่เมาจ้า แค่นี้จิ๊บๆ” ฉันฉีกยิ้มแสร้งหัวเราะ เหล้าเกือบเต็มแก้วหายไปในร่างกายฉันในพริบตา
“พอแล้วซัน บอกให้พอไง” เขาเสียงดังขึ้น
“อะไรคะ”
“ออกไปข้างนอก”
เขาไม่ฟังเสียงค้านใดๆจากฉันและเพื่อนๆ เขาออกแรงดึงฉันฝ่าฝูงชนที่ต่างพากันสนุกสุดเหวี่ยงไม่ได้สนใจเลยว่าในขณะนี้ ฉันคนนี้ไม่ได้นึกสนุกไปตามใบหน้าที่ยิ้มไว้เลย
“ซันเล่นอะไรอยู่ คิดจะลองใจกันงั้นหรือ”
“ลองใจอะไรกันจ๊ะ”
“อย่าทำแบบนี้ ซันก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบ” เขาเบือนหน้าหนีเมื่อฉันทำเป็นกรีดนิ้วทาบตรงหน้าอกตนเองทำท่าตกใจ
ฉันกลั้นใจอีกครั้ง แต่มันช่างยากเหลือเกิน เมื่อมองใบหน้าเขา มันก็อดไม่ได้ที่จะห้ามน้ำตาไม่ให้เอ่อ ออกมา ฉันรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อห้ามไม่ให้มันไหลออกมา ยังไม่ใช่ตอนนี้
“ถ้าซันจะบอกว่า นี่คือตัวตนจริงๆของซัน แล้วคุณธนาจะว่ายังไง”
เขาเงียบไปชั่วครู่
“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร”
“ซันขอโทษ” ฉันทำได้เพียงขอโทษ ความรู้สึกผิดที่หลอกลวงเขายิ่งทำฉันแย่ เมื่อรู้ว่าเขาเองก็เจ็บปวดกับการโกหกในครั้งนี้
“ซัน…….อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ”
“พี่ชอบซันนะ”
คำที่เขาพูดออกมานั้นไม่ได้ช่วยให้ฉันยิ้มได้เลย มันยิ่งตอกย้ำเข้าในใจ ใจฉันมันเจ็บจนอยากจะร้องออกมา เพียงแค่ต้องทน…….ฉันต้องทนให้ได้
หมดกันทีกับความหวังลมๆแล้งๆ ความหวังที่ว่าชีวิตจะเหมือนละคร ที่พระเอกยอมรับในตัวของนางเอกได้ แม้ว่านางเอกนั้นจะไม่ได้ดีพร้อมสำหรับเขา………ความหวังที่ฉันแอบคิดไปเองว่าความจริงแล้วคุณธนาอาจจะยอมรับตัวตนที่แท้จริงของฉันได้ ….. ความหวังที่คิดว่าคำอธิฐานของฉันจะเป็นจริง
http://www.4shared.com/embed/620444326/ddbad488
เคยนั่งตรงนี้ เก้าอี้ตัวนี้ อยู่ข้างๆเธอ
เป็นที่ประจำ ที่เธอและฉัน จะนัดกันเสมอ
แต่วันนี้ ที่เดิมตรงนี้ ที่ฉันได้เจอ
ทุกอย่างคงเดิม บรรยากาศเดิมๆ แต่ไม่มีเธอ
ดนตรี นั้นเล่นอยู่ ฟัง ฉันฟังอยู่
แต่ว่าในใจนั้น เงียบงัน
ฉันนั่งอยู่โต๊ะเดิมของเราที่เขาพาฉันมาเลี้ยงขอโทษ พลางคิดถึงใบหน้าเปื้อนยิ้มที่มอบให้กัน ดนตรีที่บรรเลงเพลงรัก บรรยากาศเย็นสบาย ชวนฝัน
มันก็เป็นฝันจริงๆเสียด้วย
ฉันนั่งมองไปที่นั่งตรงข้ามที่ว่างเปล่า ปล่อยให้น้ำตาที่เก็บไว้ร่วงหล่นลงมาเสียที………เขาไปแล้ว……และไม่มีทางกลับคืนมา
มีแต่เสียงเพลง ที่ว่างเปล่า
จบลงแล้ว ความรักของเรา
ไม่มีเขาเคียงข้างอีกแล้ว ไม่มีคืนวันที่สดใส
ดื่มให้ตัวเองอีกที กับรักที่เพิ่ง ผ่านพ้นไป
“ไม่เป็นไรนะ” เสียงของเพื่อนสาวดังขึ้นพร้อมกับมืออุ่นๆที่วางลงบนบ่า ฉันมองคนทั้งสองด้วยน้ำตานองหน้า
“ไม่เอานะ เดี๋ยวแป้งหลุดหมด มาๆๆๆ เรามาฉลองกันดีกว่า” ดนัยรีบเอากระดาษมาซับน้ำตาฉัน นังธรจัดแจงบอกธันให้ย้ายโต๊ะออกมานั่งข้างนอกเสีย ไม่นานนักข้าวของก็ถูกลำเลียงมาจนครบ
“เฮ้ย พี่เป็นอะไร” ทันทีที่ธันมันเห็นฉันมันก็ร้องทักขึ้น แต่ฉันไม่มีอารมณ์ตอบหรอก ก็เป็นหน้าที่ของธรที่ไล่ให้มันไปทำงานเสีย
“มาๆ ชนแก้วกันหน่อยเร็วเพื่อนสาว” ดนัยรินเหล้าให้ฉันจนเต็ม
“แด่ผู้ชายห่วยๆ”
“แด่ผู้ชายเฮงซวย
ทั้งสองชูแก้วขึ้นแล้ว เหลือเพียงฉันที่นั่งนิ่ง…..มันไม่มีแรงแม้จะเคลื่อนไหว
“อาทิตย์” นังธรเรียกฉันเบาๆ ดวงตานั้นสั่นไหวด้วยความเศร้า ฉันรู้สึกได้
“ไม่เป็นไร…..มา ๆๆ แด่ผู้ชายที่ฉันรัก…..หมดแก้ว”
ดนตรี นั้นเล่นอยู่ ฟัง ฉันฟังอยู่
แต่ว่าในใจนั้น เงียบงัน
มีแต่เสียงเพลง ที่ว่างเปล่า
จบลงแล้ว ความรักของเรา
ไม่มีเขาเคียงข้างอีกแล้ว ไม่มีคืนวันที่สดใส
ดื่มให้ตัวเองอีกที กับรักที่เพิ่ง ผ่านพ้นไป
เพียงไม่นานฉันเองก็คลายความเศร้าลง นี่สินะเขาถึงมากินเหล้ากันตอนอกหัก ตอนนี้ดนัยกำลัง เล่าเรื่องน่าอายของเขาให้ฟัง นังธรเองก็นั่งโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลง มีออกอาการตกใจบ้างเมื่อนังดนัยเผลอกรี๊ดออกมา ฉันเองก็ได้แต่หัวเราะไปกับเพื่อนๆทั้งสองคน แม้ในใจจะยังคิดถึงแต่เขา
แต่มันคงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว
“หมดแก้ว ไม่ต้องกลัวเมาเลยซันนี่ เดี๋ยววันนี้ ดนัยดูแกเอง” ดนัยรินเหล้าลงไปอีก พลางบังคับให้ฉันกิน ฉันเองก็ไม่ปฏิเสธ นานๆทีได้เต็มที่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“ใช่ๆ กินให้เต็มที่ เดี๋ยวเราดูแกเอง” นังธรสนับสนุนด้วยอีกแรง
“หมดแก้ว”
“หมดแก้ว”
“หมดแก้ว”
ฉันยกแก้วขึ้นมาอย่างสนุก แก้วแล้วแก้วเล่า เหล้าขวดเก่าหมดไป ขวดใหม่ก็มาแทนที่
“หมดแก้ว”
“หมดแก้ว”
ฉันชูแก้วขึ้น รอเพื่อนมาร่วมวง
“แด่รักที่เพิ่งผ่านพ้นไป”
“……..”
“แด่รักที่เพิ่งผ่านพ้นไป” ฉันย้ำอีกครั้งเมื่อไม่เห็นว่าเพื่อนๆจะตอบสนอง
“……”
ฉันเหลือบตามองดูก็ถึงได้รู้เหตุผลที่พวกเธอๆ นั้นเงียบไป
“แอร๊ย……ไหนบอกว่าจะดูแลฉัน ยะ”
-
ค้าง :serius2:
+1
-
:sad4: ซันนี่อย่าเศร้าไปเลย ซักวันหนูจะเจอคนที่รักหนูัแบบที่เป็นหนูจริงๆ หนูทำถูกแล้วที่บอกความจริงออกไป
รักที่เริ่มต้นด้วยคำโกหก มันไม่ยืดยาวหรอก ตอนนี้รักตัวหนูให้มากๆก่อน
ถึงคนอื่นเค้าจะว่ายังไงหนูก็คือหนูนะ อย่าสูญเสียความเ็ป็นตัวของเราเองไปหล่ะ^^
-
ตอนที่ธนาบอกว่า
“ซัน…….อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ”
“พี่ชอบซันนะ”
อ่านแล้วน้ำตารื้นเลย สงสารธนานะ เพราะที่จริงเขาก็ไม่ผิดหรอก คนเราชอบอะไรไม่เหมือนกัน
เขาไม่ชอบผู้ชายออกสาว แต่โดนหลอกมาตลอด สักวันนึงที่มารู้ความจริง คงไม่ใช่เรือ่งง่ายที่จะยอมรับกันได้ง่ายๆ
สงสารซันเหมือนกัน แต่เชื่อว่า คนที่ไม่ใช่ มาก่อนคนที่ใช่เสมอ
เป็นกำลังใจให้นะซัน
(ซับน้ำตา) แม้ว่าตอนจบที่จะเหมือนให้ตลกแต่เราขำไม่ออกจริงๆ ค่ะ ฮือๆๆ
:sad11:
-
อ่ะนะคะ ดีแล้วล่ะ ถ้าปล่อยไว้จะเศร้ากว่า
-
ความจริงที่เจ็บปวด :กอด1:
-
ซันนี่น่าสงสาร
แต่แบบนี้แหละดีแล้วนะ
อย่าซึมอย่าเศร้าเลยนะโอ๋ๆ
:กอด1:
ถึงตอนนี้จะเจ็บแต่อีกหน่อยจะต้องมีคนดีๆเข้ามาหาซันนี่อีกนะจ้ะ
Sunny Fighting!!!!
:a2:
-
เจ็บ......แต่จบ
-
อันที่จริงในชีวิตคนเรานี่ต่างก็ต้องแอ๊บกันทั้งนั้น
อยู่ที่ทำงานเป็นคนแบบนึง อยู่ที่บ้านเป็นคนแบบนึง
อยู่กับแฟนทำตัวแบบนึง อยู่กับเพื่อนทำตัวแบบนึง ไม่ผิดหรอก
-
กลายเป็นซันคอแข็งสุดซะนี่
-
ซันนี่สู้ๆนะ!! :กอด1:
ซักวัน...คงก็คงจะได้เจอคนที่ใช่จริงๆสำหรับเรา และรับได้ในสิ่งที่เราเป็นเองนั่นแหละ!!
:L2: :L2: :L2:
-
จะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายเลือด (ตอนสุดท้ายแอบฮานะยะ)
-
สงสารซันนี่ T^T
เอาย่า ต้องมีสักวันเจอคนที่ใช่
แต่ตอนจบแอบฮาอีกแล้ว เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คงจะมีสักวันค่ะ
ปล.มาต่อเร็วๆนะค๊า
-
ถ้ารักมันสำคัญกว่าคนแบบที่ชอบ
เพราะจริงๆแล้วรักไม่มีสเป็ก
ชอบมันแค่ถูกใจ ไม่ใช่รัก
อ่านแล้วโดนมากค่ะ อยากให้คนที่รักและคนที่ใช่เป็นคนเดียวกันจัง
-
โธ่ ไอ้(คุณ)ธนา นายก็ไม่ใช่เร๊อะ
นึกว่าซันนี่จะไม่ต้องแอ๊บแล้วซะอีก
สู้เค้าต่อไปซันนี่
-
ฮืออ เศร้าอ่ะ น้ำตารื้นตามซันนี่เลยอ่า :o12:
ยังดีที่มีเพื่อนอยู่ข้างๆ แต่สองนางก็ไม่ช่วยอะไรเวลาเมานะ :laugh:
เค้าว่าเนื้องอก เอ๊ย เนื้อคู่ซันเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกลหรือเปล่า แต่ซันแค่ยังไม่มองเค้าเท่านั้นเอง :z1:
รอลุ้นดีกว่าว่าจะใช่คนเดียวกันกับพระเอกของคุณคนเขียนอ๊ะป่าว :impress2:
-
อยากกระทืบ ธนาจัง ><
-
เศร้าอะ เป็นกำลังใจให้ซันนี่นะจ้ะ
ปล.แอบฮาตอนท้ายอะ ฮ่าๆๆ
-
ดื่มให้กับความรักที่เพิ่งผ่านพ้น o7
ตอนนี้เป็นความลั้นลาที่เคลือบแฝงด้วยความร้าวรานจริง ๆ เลยค่ะ
คิดซะว่า...นามสกุลของคุณธนาอาจจะยังไม่ถูกโฉลกกับชื่อของคุณอาทิตย์ก็แล้วกัน
ประมาณว่า บวกแล้วเลขยังไม่ลงตัว ฉนั้นขอให้เข้มแข็งไว้ แล้วพยายามต่อไปนะ... Fighting :a9:
-
โถซันนี่ เชียร์ให้เจอเนื้อคู่ไวๆนะคะ
-
เศร้ามาหลายตอนเเล้ว เรามาพักเบรค กับ ตอนใสๆ ของปักษธรกันดีกว่าค่ะ แอร๊ยยยยย
บทที่ I ยิ่งลึก…..ยิ่งเสียว
ปักษธรลืมตาตื่นขึ้นตอนเช้า เขาพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ใช้เวลากว่าที่จะพาร่างของตนขึ้นมานั่งบนเตียงได้ และก็พึ่งสังเกตได้ว่าตนไม่ได้อยู่ที่ห้องของตน เขานึกโทษตัวเองที่ปล่อยให้กินเหล้ามากเกินไป สมัยเรียนมหาลัยก็มีเพียงตอนรับน้องเท่านั้นที่กินเสียจนหลับคาวงไปดื้อๆ แน่นอนตื่นมาอีกวันก็เจ็บออดๆแอดๆ ปวดหัว คลื่นไส้ ปวดกล้ามเนื้อไปทั่ว ปักษธรจึงตั้งใจจะไม่ดื่มเยอะอีกต่อไป
เขายันตัวลุกขึ้น ปล่อยให้เพื่อนสาวอีก 2 คนนอนก่ายกันอยู่บนเตียง เขาได้แต่หัวเราะเมื่อเห็นภาพ อาทิตย์เอาขาก่ายดนัยซึ่งนอนแก้ผ้าเหลือแต่กางเกงใน ปักษธรปล่อยให้ทั้งสองนอนต่ออีกนิด ส่วนตัวเขาขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัว
สายน้ำเย็นพอช่วยทุเลาอาการเมาค้างได้บ้าง เดี๋ยวพอได้ดื่มกาแฟเข้มๆคงจะดีมาก ปักษธรคิดสัญญากับตัวเองอีกครั้งว่าจะไม่ยอมกินจนเมาแบบนี้อีกครั้ง คงเพราะเมื่อคืนนี้ เขาต้องการที่จะดื่มเป็นเพื่อน อาทิตย์ และอาจจะเพราะเรื่องส่วนตัวของเขาด้วย
“ขึ้นมาสิครับ” ชายหนุ่มตัวใหญ่จอดรถอยู่ด้านหน้าบริษัท ตะโกนเรียกปักษธร ทำเอาเขาไม่ทันได้ตั้งตัวตกใจและหยุดนิ่ง เพื่อนๆที่ทำงานต่างพากันออกปากแซวและดันให้เข้าไปนั่งในรถคันนั้น
“นายมาทำไม” ปักษธร ไล่เพื่อนๆของเขาให้ไปยังที่นัดหมายก่อน แล้วเขาจะตามไปทีหลัง บรรดาเพื่อนๆรีบแกล้งพยักหน้าทำท่าทีเป็นเดินออกห่าง แต่ความจริงก็ยืนแอบฟังอยู่ใกล้ๆ
“อ้าว ผมส่งข้อความมาบอกแล้วนี่ครับว่าจะรับ” สุริยันไม่รอช้า เปิดประตูเป็นเชิงเชิญชวนให้อีกคนรีบนั่งลง
“ผมบอกแล้วไงว่า เราไม่มีธุระอะไรต้องเจอกันอีก” ปักษธรย้ำคำเดิม ทำเอาสุริยันหน้าเสียไป รอยยิ้มที่ปรากฎค่อยๆเจื่อนลง ทำเอาเพื่อนๆที่คอยลุ้นอดสงสารไม่ได้
“ใครว่าไม่มีธุระล่ะ วันนี้ฉันชวนคุณสุริยัน มาฉลองด้วยกันต่างหาก” สุนีย์ เพื่อนที่ร่วมทำงานกับปักษธร รีบหาเรื่องเข้าไปช่วย โชคดีที่เธอได้ไปช่วยงานเลี้ยงของบริษัทสุริยัน จึงพอที่จะหาข้ออ้างได้
“แต่ธรเลี้ยงเขาไปแล้วนะ”
“นั่นมันเรื่องของแก ตอนนี้ฉันเลี้ยงมีอะไรไหม ฮึ” เธอไม่ยอมแพ้ เอามือกอดอกยืนเถียงกับคนใจแข็ง จนในที่สุดปักษธรก็ต้องยอมเพราะ เพื่อนๆที่เหลือต่างพากันเข้าข้างหนุ่มใหญ่เจ้าของธุรกิจ
“งั้นเราไปกันเลยไหมครับ เดี๋ยวจะดึกไปเสียก่อน” สุริยันเมื่อได้ผู้สนับสนุนรายใหญ่ก็กลับมาร่าเริงอีกครั้ง เขาแอบขอบคุณทุกๆคนที่ช่วยเหลือ
“อ้าวธร แก ไม่ขึ้นรถล่ะ” สุนีย์รีบดึงกระเป๋าของปักษธรไว้เมื่อเห็นเขาเดินหนีออกไปหารถของเพื่อนอีกคัน
“อ้าว ก็กำลังจะไปขึ้นรถ พราย นี่ไง”
“หยุดเลย รถคันนั้นมันคนเต็มแล้ว แกจะเข้าไปอัดอีก โอ้ย อึดอัด ฉันนั่งไม่สบาย” สุนีย์บ่นพลางผลักให้ปักษธรไปนั่งรถสุริยัน
“ปกติก็ไปกันได้” ปักษธรเถียง ยังไงเขาก็ไม่ยอมไปกับนายสุริยันแน่
“ฉันอ้วนขึ้น พอใจหรือยัง” เธอตัดบท รีบเดิน ฉับๆๆ ไปขึ้นรถของเพื่อนๆ แล้วรถคันนั้นก็ออกไปทันที
ปักษธร ส่ายหัวให้กับเพื่อนๆของเขา ทั้งๆที่ไม่มีอาทิตย์อยู่ด้วยแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังโดยยัยสุนีย์เล่นงานเข้าจนได้ เขาเลือกที่จะเดินไปข้างถนนเพื่อหารถแท๊กซี่สักคัน มันคงจะดีกว่าต้องเดินทางไปกับนายคนนั้น
“ไป BTS เอกมัย” ปักษธรเอ่ยถามคนขับรถ เขาพยักหน้าตอบตกลง แต่ก่อนที่ปักษธรจะทันเปิดประตู ก็ถูกสุริยันดึงตัวไว้เสียก่อน
“ขอโทษนะครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง” สุริยันกล่าวขอโทษคนขับรถ ที่ดูจะหัวเสียไม่น้อย
“เออ แฟนจะไปส่ง แล้วมาโบกทำไมฮะ”
“ไม่ใช่นะ” ปักษธรแก้ตัว แต่สายไปเสียแล้ว แท็กซี่คันนั้นขับออกไปแล้ว
“นายจะบ้าหรอ”
“แต่เราไปทางเดียวกันนะครับ ช่วยชาติประหยัดนะ”
จนสุดท้ายปักษธรก็จนปัญญาที่จะหาข้ออ้างอะไรอีก เขาจำใจนั่งเงียบๆไปตลอดทาง ไม่ว่าอีกคนจะชวนคุยสักเท่าไรเขาก็ไม่ตอบสนอง ปล่อยให้เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา จนสุดท้าย สุริยันต้องเป็นฝ่ายหยุดพูดเอง
‘นึกว่าจะแน่’ ปักษธรคิดในใจ นี่เพียงแค่ 10 กว่านาทีก็หมดแรงเสียแล้ว แล้วแบบนี้จะตามจีบเขาได้สักกี่วัน กี่เดือน…….แล้วจะรักเขาได้กี่ปีกัน ปักษธรหยุดความคิดนี้ไว้เพียงเท่านี้ เพราะได้ยินเสียงเพลงจากลำโพงดังขึ้น เท่านั้นยังไม่น่าแปลกใจเท่าเสียงนุ่นทุ้มที่ร้องคลอไปกับบทเพลง ฟังแล้วก็เพราะไปอีกแบบ แต่ไอ้เนื้อหาเพลงแต่ละเพลงนี่สิ มันชวนให้ปักษธรหน้าแดงขึ้นมาเสียไม่ได้ จนต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าเงาสะท้อนในกระจกนั้นสุริยันพอที่จะเห็นมุมปากที่ยกขึ้นเล็กๆ
“ยกเลิกนัด” ปักษธรโวยวายอยู่หน้าร้านอาหารที่นัดกับเพื่อนๆ เมื่อสุนีย์ส่งข้อความมาบอกเขาว่าติดธุระด่วน ขอยกเลิกนัด และไม่ว่าปักษธรจะโทรหาใคร ก็ไม่มีใครรับสายเขาเลย แน่นอน เขาคิดโทษไว้แล้ว พรุ่งนี้ต้องได้โดนดี
“ไหนๆก็มาแล้ว เราก็เข้าไปกันเถอะครับ”
“นายเลี้ยง” ปักษธร เดินไปนั่งโดยเร็ว ถึงเขาไม่ยอม ก็คงโดนบังคับให้เข้ามาจนได้ ช่างเหอะ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ จบครั้งนี้ก็โบกมือลาก่อนได้เลยนายสุริยัน
“เอา เสต็กไก่ กับโค๊กรีฟิว” เมื่อพนักงานมาถึงที่โต๊ะปักษธรก็สั่งทันทีโดยไม่ต้องดูเมนูอย่างที่ทำเช่นทุกครั้ง สุริยันยิ้มให้กับปักษธร ก่อนจะไล่ดูเมนูแล้วสั่งอาหารมา 2 อย่าง
“เหมือนเดิมเลยนะครับ” สุริยันนั่งมองอีกคนใช้มีดตัดเนื้อไก่ออกเป็นคำๆ
“อืม”
“ลองนี่หน่อยไหม” สุริยันยื่นเนื้อให้ชิ้นหนึ่ง ปักษธรรีบส่ายหน้า
“ลองหน่อยสิคุณ เผื่อคุณอาจจะชอบก็ได้”
“ผมไม่ชอบ”
“รู้ได้ยังไงครับ ยังไม่เคยลองเลย อย่าคิดไปเองสิ” สุริยันไม่ยอมแพ้ ยื่นส้อมเข้าใกล้มากไปอีก
“กินของเดิมๆแบบนี้ก็ดีแล้ว สบายใจดี”
สุริยันได้เพียงถอนหายใจเสียงดัง
“คุณอย่ายึดคิดกับเรื่องเดิมๆ สิ…….เปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ ไม่แน่คุณอาจจะชอบ”
“ของเดิมๆ กินแล้วสบายใจ ปลอดภัย ไม่ต้องกังวล” ปักษธรเริ่มหมดความอดทนเขาวางช้อนลง และเริ่มตอบกลับคนตรงหน้าอย่างจริงจัง
“แต่ของใหม่ คุณอาจจะชอบมากกว่า”
“ใช่ ผมอาจจะชอบของใหม่……….แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าของใหม่นั้นจะไม่ทำร้ายผมให้ท้องเสีย”
นัดทานข้าวในวันนั้นจบลงไม่สวยนัก ซึ่งก็เป็นไปตามที่ปักษธรวางแผนไว้ว่าจะหาเรื่องให้ต้องเถียงกัน เท่านี้สุริยันเองก็คงจะไม่ตามมากวนใจเขาอีกต่อไป
แต่เขาคิดผิด สุริยันเอง อดทนกว่าที่เขาคิดไว้
เย็นวันต่อมา ก็เจอสุริยันมารอรับเขาเช่นเคย
‘งานการไม่มี หรือไง’
ปักษธรเลือกที่จะไม่สนใจ วันนี้เขาลงมาเพียงลำพังเพราะเพื่อนๆติดทำโอที เมื่อสุริยันหมดทัพเสริมก็คงไม่มีน้ำยาอะไร เขาเดินตรงไปยังป้ายรถเมย์เหมือนที่เคยทำเป็นปกติ แม้สุริยันจะเรียกอย่างไรเขาก็ไม่สนใจ จงใจยัดหูฟังแล้วเปิดเพลงกลบเสียงเสีย
เสียงแตรรถดังขึ้น
“คุณ ขึ้นมาสิ เร็วเข้า” สุริยันเทียบรถเข้าริมป้ายรถเมย์ เปิดกระจกฝั่งตรงข้ามร้องเรียกให้ปักษธรมาหา แต่ปักษธรทำเฉยเสมือนไม่ได้ยิน
“พี่ครับ ช่วยเรียกแฟนผมให้หน่อยครับ” เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลจึงเลือกที่จะใช้ตัวช่วย
“ไม่ใช่นะครับ” ปักษธรรีบบอกพี่สาวคนข้างๆที่ทำท่าจะสะกิด
“อ้าว ได้ยินแล้วก็มาเร็ว รถเมย์จะมาแล้วนะครับ” สุริยันยิ้มเมื่อเห็นธรพลาดท่า ทำหน้างอ
ไม่ขาดคำ รถเมย์ คันใหญ่สีแดงก็มาจอดจ่อก้นรถเก๋งคันงาม พร้อมกับเสียงแตรที่ดังยาว
“น้องคะ ไปเร็วค่ะ แฟนน้องโดนไล่แล้ว” พี่สาวผู้หวังดี สะกิดปักษธรให้รีบไป ซึ่งปักษธรเองก็ได้แต่กัดฟันกรอดแล้วจำยอมต้องยอมแพ้อีกครั้ง
“บอกแล้วไงว่า……….”
“เราไม่มีธุระอะไรต้องเจอกันอีก” สุริยันแทรกเข้ามาก่อนที่ปักษธรจะพูดจบ ทำเอาคนที่ถูกรู้ทันไม่พอใจ
“ถึงไม่มีธุระ แต่ผมก็อยากเจอคุณนะ ปักษธร”
เจอแบบนี้เข้าไปปักษธรเองก็ไปต่อไม่เป็นเช่นกัน เขาเลือกที่จะหลบสายตาจริงจังนั้นเสีย เช่นเดียวกับเมื่อวาน สุริยันสังเกตเห็นรอยยิ้มที่มากกว่าเมื่อวานผ่านทางภาพสะท้อนของกระจก
“ลองหน่อยไหม” สุริยันยื่นแก้วน้ำสีแปลกให้อีกคน
“ไม่”
“มันไม่ทำให้ท้องเสียหรอก”
“นั่นสิ แต่มันคงกัดกระเพาะจนเป็นแผลน่ะสิ”
“หึ…..ปฏิเสธเก่งจริงๆนะคุณปักษธร” สุริยันไม่คิดที่จะดึงดันต่อไป เขาหดมือกลับมายกแก้วน้ำนั้นดื่มจนหมด
“เชิญนายเสนอของกินต่อไปเรื่อยๆเถอะ จะรอดูว่าจะไปได้สักกี่น้ำ” ปักษธรอดประชดเสียไม่ได้
“ก็จนกว่าคุณจะยอมลอง”
“ไม่มีทาง”
“ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอ…….ยังไงอาหารจานนี้ก็ไม่มีวันหมดอายุอยู่แล้ว”
จากวันนั้น ปักษธรเองระวังตัวในการกลับบ้านมากขึ้น เขาหาเรื่องที่จะอยู่ที่ทำงานนานขึ้นอีกนิด เพื่อรอให้อีกคนกลับไปก่อน แต่ดูเหมือนคนนั้นก็รู้ทันเขาไปเสียหมด รู้เวลาเลิกงาน รู้ว่าวันไหนมีโอที วันไหนไปต่างจังหวัด จนบางครั้งปักษธรเองก็ต้องแอบหนีออกไปทางหลังบริษัท ซึ่งเป็นเหตุให้ปักษธรได้ใช้ชีวิตในแบบเดิมๆอีกครั้ง กลับบ้านคนเดียว และกินข้าวตามลำพัง แต่การที่ได้นั่งรถมาเกือบเดือน กลับต้องมายืนเบียดบนรถเมย์นั้นทำให้เขาเองรู้สึกผิดที่ไป มันไม่ได้หมายถึงความสะดวก แต่เพียงเพราะไร้เสียงคนที่คอย ต่อล้อต่อเถียง ไหนจะเสียงเพลงที่เขาร้องคลอเบาๆนั่นอีก
กับข้าวแบบเดิมๆถูกเทลงจานใบใหญ่ ข้าวสวยถุงเล็กส่งควันหอมฉุยน่าทาน แต่เหตุใดปักษธรไม่ค่อยอยากจะทานมากนัก เขาเคี้ยวไปได้สัก 5 คำก็เริ่มที่จะอิ่ม เขาวางช้อนส้อมลงข้างจาน ใช้ความคิดหาเหตุผลในสิ่งที่เป็น
สิ่งที่เขากลัวเกิดขึ้นแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันเกิดจากอะไรตัวเขาเองก็รู้ดี เขาเองปล่อยใจให้ใกล้กับชายคนนั้นมากเกินไป จนสุริยันค่อยๆแทรกตัวเข้ามาในชีวิตของเขาทีละน้อย ปักษธรรู้สึกได้ถึงหัวใจของตนเองที่ควรจะหยุดเต้นไปนานแล้วกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง รอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นทุกครั้งที่คิดถึงหน้าชายคนนั้น และสิ่งที่เขาโกรธตัวเองที่สุดนั่นคือ
ไม่มีคืนไหนที่เขาไม่คิดถึงชายคนนั้นก่อนนอนเลย
เพียงแต่ ภาพของรุ่นพี่มหาลัยกับแฟนสาวในรถคันนั้น
รุ่นน้องจอมเสเพลที่จากลาไปหาคนอื่น
และคนที่เขารักหมดใจ
“ธร พัดขอโทษ”
สิ่งต่างๆเหล่านี้ยังคงตามมาหลอกหลอนปักษธร เขาไม่อยากกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีก ความเจ็บช้ำแบบนั้น เขาไม่พร้อมที่จะแบกรับมันไว้อีก แค่นี้มันก็หนักจนจะเหยียบย่ำเขาจนแบนติดดิน หากมากไปกว่านี้คงรับไม่ไหว
และอาทิตย์ต่อมา ปักษธรเลือกที่จะแอบออกงานก่อนเวลาจริงบ้าง หรือเลือกที่จะนั่งเล่นอยู่ในบริษัท ค่าเวลาจนกว่าจะเห็นว่าสุริยันกลับไปแล้ว และถึงเขาจะโทรมา หรือส่งข้อความมา ปักษธรก็ไม่รับสาย และไม่คิดแม้แต่จะเปิดอ่านข้อความใดๆ เขากดลบอย่างรวดเร็ว
จนกระทั่งวันเสาร์ ปักษธรมีนัดกับ อาทิตย์พร้อมทั้งดนัย เพื่อนสาวร่วมก๊วนคนใหม่ ซึ่งดูดีกรีแล้วก็ไม่เป็นรองอาทิตย์สักเท่าไร ทั้งสามนั่งคุยกันในร้านอาหารเช่นเคย ปัญหาใหญ่คงเป็นของอาทิตย์ ซึ่งปักษธรเองก็อยากจะบอกให้เลิกคิดเรื่องความรักเสีย แล้วมาอยู่เยี่ยงคนโสดด้วยกันบนคาน
ความรัก มันไม่มีความแน่นอน
แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อเขาเองโดนสุริยันที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนลากออกไปข้างนอก
“ปล่อย” เขาบอกเสียงเข้ม เมื่อเห็นว่าผู้คนเริ่มมองมาที่พวกเขาทั้งสอง
“ไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง” สุริยันลากปักษธรมาจนถึงลานจอดรถ ที่เงียบพอจะเป็นที่คุยกัน เขาเองตามปักษธรมาเป็นอาทิตย์ อยู่ๆก็หายไป โทรไปก็ไม่รับ ข้อความก็ไม่มีส่งตอบกลับ มันทำให้เขาแทบคลั่ง ยิ่งเมื่อรู้ว่าปักษธรจงใจหลบหน้าเขา
“ไม่อยากเจอหน้าผมขนาดนั้นเชียว” สุริยันตัดพ้อ เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยเช่นกันที่ต้องตามอยู่ผ่ายเดียว เขาเองไม่ใช่พระเอกที่จะทุ่มความรักให้ได้ตลอดโดยไม่ได้อะไรตอบแทน อย่างน้อยการที่เขาตอบกลับอะไรมาบ้าง ก็เป็นสิ่งยืนยันได้ว่าความรักที่ให้ไปนั้นได้ส่งไปถึงหัวใจแล้ว
“ผมบอกแล้วไง”
“ผมรู้ว่าคุณแอบยิ้มให้ผม”
“ไม่”
“ผมไม่เชื่อ” สุริยันหมดความอดทน เขาคว้าที่ไหลทั้งสองข้างบังคับให้หันมาประจันหน้ากันตาต่อตา
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ ธร….รู้ไหมผมจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
ปักษธรยืนนิ่ง มองแววตาที่สั่นไหวของสุริยัน เขาคิดทบทวนทุกอย่าดีแล้ว และจะไม่ยอมให้อะไรมาเปลี่ยนแปลง
“อย่าทำร้ายผมอีกเลย คุณสุริยัน”
“แค่นี้ผมก็เจ็บมากพอแล้ว”
อีกหลายคำพูดที่ปักษธรจงใจใช้มันเสียบแทงสุริยัน ที่ได้เพียงยืนนิ่งเพื่อรับฟัง เขาปล่อยมือลงจากไหล่ทั้งสอง แววตาหม่นนั้นมองหน้าของปักษธรเพียงคนเดียวแม้ว่าตอนนี้ ปักษธรจะหายลับไปจากลานสายตาแล้วก็ตาม
อาหารจานนี้คงจะไม่มีนักชิมมาลิ้มรสมันเสียแล้ว
-
โอ้ยๆ มันร้าวราน
-
ไม่ว่าอาหารชิ้นไหนๆ ก็มีวันหมดอายุทั้งนั้นแหละค่ะ
ธรปิดกั้นตัวเองเพราะไม่อยากเจ็บ แต่ที่จริงก็แอบคิดถึง แอบใจอ่อนแล้วนี่นะ
ถ้าวันไหน สุริยันหมดอายุขึ้นมา...... จะเสียดายไหมอ่ะที่ไม่ได้ลองกิน??
-
ปวดตับ :z3:
-
ซันนี่สู้ๆ พวกเราไม่กลัว อุตส่าห์หนีผัวมาเชียร์ซันนี้ อร้ายยยยยยย เจ็บปวด แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไปค่ะ อิอิอิ...
-
ชอบการคิดของปักธรมากๆ
แต่ใจคนเราถึงจะทำเป็นเข้มแข้งเพียงใดก็ตาม สักวันมันก็ต้องอ่อนลง
เข้าใจธนนะ
ถ้าไม่อยากเจ็บก็อย่าเริ่ม
:sad11:
อาหารสักวันมันก็มีวันหมดอายุ
รสชาติมันจะไม่เหมือนเดิม
o13
ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามสัจธรรมชีวิต :bye2:
-
ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายคนรอบข้าง
-
น้องธรขา ไม่ให้โอกาสคุณสุริยันแถมยังปิดโอกาสตัวเองด้วยนะ
ผู้ชายสามคนที่ผ่านมาทำให้น้องธรเจ็บปวด ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายคนที่สี่จะดีไม่ได้นะ
ทำไมไม่ลองดูซะก่อน เขามาเสนอตัวเสนอหน้าขนาดนี้ ถ้าผิดหวังอีกที พี่แนะนำให้ไปบวชล้างซวยเลยค่ะ
-
ผิดมั้ยถ้าจะบอกว่า เรื่องนี้ตามอ่านแต่พาร์ทของซันนี่อ่ะ เพราะมันจี้ใจดำเราปรี๊ดๆ อร้ายยยยยยยย ผู้ชายแค่ผ่านมาแล้วก็จากไป แต่เพื่อนสาวนั้นไซร้อยู่ยั้งยืนยงค่ะ ซนนี่สู้ๆ อิอิอิ
-
:o12: พี่ธาร ทำไมทำอย่างนี้กับน้องซันได้
-
เจ็บมากกก
-
เอ่อ คือว่าเรื่องของธรก็ไม่ได้ทำให้เครียดน้อยลงเลยนะเนี่ย :z3:
-
เอ...... มันไม่เศร้าตรงไหนเนี่ยยย
-
เอ๊ย..ไหนว่าหยุดพักเรื่องเศร้าๆ(ของซันนี่) มาอ่านเรื่องไม่เศร้าของธรบ้าง แล้วนี่อารายยย...ดราม่าาาาชัดๆ T_T
-
เศร้าซับซ้อนสองคนกันเลยนะ ก็ยังตามลุ้นตามอ่านต่อไปอยู่ดีละ
-
เศร้ากว่าเดิมอีก :sad4: :o12:
-
เศร้าเว่อร์.......แต่เดี๋ยวเค้าคงได้คู่กันชิมิคะ หัวหน้าเปลี่ยนใจไปชอบซันนี่แทนดีไหมเนี่ย
-
ธรนี่น้า.... เอาอดีตมาตัดสินปิดกั้นอนาคต
ไม่กล้าเสี่ยงแล้วจะมีความสุขได้ยังไง
จะแค่มีชีวิตอยู่ไปวันๆแบบคนขี้ขลาดกลัวเจ็บปวดไปจนหมดลมหายใจเลยเหรอ
-
ชื่อตอน ชวนให้คิดลึก แต่เหตุใดผลมันออกมาดราม่านัก ???
แอบเห็นใจคุณสุริยัน แต่คุณปักษธรก็ไม่ผิดนะ เคยเจ็บเพราะรักขนาดนั้น ก็ไม่แปลกที่จะไม่เชื่อในรักอีก
ปัญหา คือ คุณสุริยันจะเลิกลาแค่นี้ หรือ จะสู้ต่อ ( ถ้าคิดว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลกอ่ะนะ )
บางทีคุณปักษธรอาจจะใจอ่อนยอมเป็นแฟนเอาตอน ปีที่ 5 ปีที่ 10 ก็ได้มั้ง ???
-
อ่านมารวดเดียว o18
อยากเอาหัวโขกกำแพงตาย :z3:
มันขำมาก :laugh:
แต่บางทีทีปวดหัว :serius2:
เพราะขำมากไป :jul3:
แต่ตอนนี้เศร้า :m15:
เพราะไม่รู้ว่าคนเขียนจะมาต่อเมื่อไหร่ :call:
ขอบคุณค่าาาาที่ทำให้กัวเราะ มีความสุขกับนิยายนะคะ o13
-
โอ้ยยย อ่านแล้ว เศร้าตามธรไปด้วยเลยอ่ะ T^T
-
โห บทของธรออกจะน่ารัก กุ๊กกิ๊ก กัน ตอน ต้นๆ กลางๆ เรื่องนะคะนั่น แอร๊ยยยยย
งั้นมาต่อกับ นาย อาทิตย์ได้เลยค้าาาาาาาาาาา
บทที่ 22 ค่ำคืนที่ต้องอยู่เพียงลำพัง
“ซันนี่”
“ซันนี่”
“หืม มีอะไรหรอ” ฉันตอบรับเสียงของเพื่อนสาวโต๊ะข้างๆ
“หัวหน้าเรียกแกตั้ง 3 รอบแล้วนะ” เธอชี้นิ้วไปทางขวามือ พอฉันหันไปเท่านั้นล่ะ ก็เจอท่านหัวหน้ายืน ขมวดคิ้วทำหน้ายักษ์ ฉันรีบปิดหน้าจอที่กำลังเปิด youtube ดูอะไรเพลินๆ
“หะหะ มีอะไรหรือเปล่าครับหัวหน้า”
“เราต้องคุยกันหน่อย ซันนี่” เขาออกคำสั่งแล้วเดินออกไปก่อน เพื่อนสาวข้างโต๊ะ ส่งสายตาปลอบเป็นเชิง ‘ไม่เป็นไรนะ’ แต่ฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เรื่องนี้โดนด่าจนชินไปเสียแล้วด้วยสิ
ทันทีที่เข้าไปในห้องพักหัวหน้า เขานั่งทำหน้าเครียดเหมือนคนปวดท้องแล้วถ่ายไม่ออกมานาน 5 วัน ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้า ถือเป็นการเริ่มต้นบทสนทนา
“ซันนี่ ช่วงนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” หัวหน้าสุริยันเริ่มเปิดงานก่อน ฉันปฏิเสธไป แต่เขายิ่งตีหน้าเคร่งใส่อีก
“ช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา คุณทำงานพลาดหลายจุดเลยนะ”
“ก็ผิดเป็นปกตินี่ครับ”
“มันมากกว่าปกติ แล้วอีกอย่าง ไอ้ท่าทีซึมๆทื่อๆ นั่นอีก กว่าจะรู้ตัวว่าผมเรียกต้องให้เพื่อนเรียก นานเลยทีเดียว”
“ก็….”
“เอาเหอะ ผมให้ลาพัก สามวัน” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร หัวหน้าก็ไล่ฉันออกไปเสียก่อน เดินเดินออกมาเหมือนนักศึกษาที่พึ่งออกจากห้องสอบ แต่พอผ่านโต๊ะเลขา เจ้าแม่ข่าว CNN เธอก็ซักใหญ่ถึงเรื่องที่พูดคุย
“ว้า….นึกว่าจะรู้เรื่องที่ทำให้หัวหน้าหงุดหงิด ช่วงนี้เสียอีก” เธอทำท่าผิดหวังก่อนจะกลับไปทำงานของตนต่อ จะว่าไปช่วงนี้ หัวหน้าก็ดูจะเครียดมากขึ้น เมื่อก่อนแทบจะพูดได้ว่าจะเห็นรอยยิ้มของเขามาแต่ไกล แต่ตอนนี้นับครั้งได้เลย ไอ้คิ้วที่ขมวดเข้าหากันนั้นถ้ามันมัดรวมกันได้คงทำไปแล้ว ตอนเย็นก็รีบออกบริษัท ไม่รู้หายไปไหน จะไปหานังธรก็คงไม่ใช่ เพราะช่วงนี้นังธรบอกว่า ติดทำโอที กว่าจะเลิกก็ดึก
ฉันเก็บข้าวของบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย หลังเลิกงาน กล่าวล่ำลาเพื่อนๆ กับการลาพักงาน 3 วัน พอเดินมาถึงหน้าบริษัทฉันหยุดยืน สายตายังคงสอดส่องไปข้างทาง
‘เขาไม่ได้มา’
ฉันบอกตัวเองซ้ำๆแบบนี้ได้ 2 อาทิตย์แล้ว แต่ก็ไม่ยอมเดินผ่านมันไปได้โดยไม่คิดสักที สงสัยหลังจากนี้ฉันอาจจะต้องลองออกทางด้านหลังดู หวังว่ามันคงจะดีขึ้น รถเมย์สายเดิมที่เคยคุ้นจอดลงที่ข้างทาง ฝูงคนมากมายต่างแย่งกันขึ้นไปเบียดเบียนที่ว่างกัน ฉันเลือกที่จะรอคันถัดไป เนื่องจากถึงจะฝืนไปต่อกับคันนี้ ถึงยังไปได้ แต่ก็คงอึดอัด
เลือกที่จะรอ แล้วหาคันที่ตัวเองพอใจ
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นสักเท่าไรนัก ถึงแม้ความจริงฉันจะคิดแบบนั้น ว่าต้องเลือกรถคันที่ฉันพอใจ แต่เพราะรถมันเลือกเองไม่ได้ว่าอยากให้ใครนั่ง แน่ล่ะถ้ามันเองเลือกได้ ฉันก็คงต้งออกแรงเดินเท้าเสียแล้ว
คงยากที่จะมีใครเลือกฉัน แล้วมันจะยากขึ้นอีกไหมที่ฉันต้องเลือกเขาคนนั้นด้วยเช่นกัน
ร้านอาหารข้างทางในเวลานี้คนยังไม่มากนัก ฉันเลือกที่จะนั่งที่โต๊ะขนาดเล็ก ด้านใน สั่งข้าวและเครื่องดื่ม นั่งมองไปด้านตรงข้ามของโต๊ะ ก็พบเพียงเก้าอี้ที่ว่างเปล่า แทนที่คนๆนั้น ฉันหันหน้าไปทางอื่นเสีย พอมองไปตรงกลางร้านก็พบกลุ่มนักศึกษา 4 คน นั่งกินข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุก เสียงคุยดังมาถึงฉัน พอจะจับใจความได้
“กาน กินนี่สิ” เด็กหนุ่มที่ดูผอมแต่สูง ตักอะไรบางอย่างลงในจานของเด็กหนุ่มตัวใหญ่ผิวเข้ม ถึงแม้ฉันเองจะเห็นเพียงหลังของเขา แต่ก็พอจะคิดภาพออกว่า ด้านหน้านั่นต้องหล่อเอาเรื่องเลยทีเดียว ก็เล่นทำเอาเด็กหนุ่มอีกคน เอาอกเอาใจอย่างนั้น จนเพื่อนอีกสองคนที่เหลือ อดยิ้มในการกระทำไม่ได้
‘ซัน อ้าปาก’
เสียงของเขายังคงไม่เลือนหายไปไหน ฉันยังจำทุกวันของเราได้ดี ถึงแม้มันจะไม่นานนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่า มันช่างหอมหวานจนฉันอยากจะครอบครองมันไว้ให้ได้ตลอดการ แต่มันคงทำไม่ได้อีกแล้ว
“นี่จ๊ะ” ฉันจ่ายเงินให้กับวินมอเตอร์ไซด์ เมื่อมาถึงหน้าอาคารที่พัก ชายหนุ่มรุ่นลุง ยิ้มให้ก่อนจะออกปากแซว อย่างที่เคยเป็นปกติ “ขอหมวกคืนด้วยนะ อย่าแอบเอาไปด้วยล่ะ”
‘ผมขอเสื้อคืนด้วยครับ’
ฉันยิ้มตอบ เอามือตบหลังเขาอย่างคุ้นเคย
“ลุงไปละ”
‘ขอขึ้นไปบนห้องได้ไหมครับ’
ฉันเดินขึ้นบันไดเพียงลำพัง ประตูห้องเปิดออกช้า มองเห็นสภาพห้องที่เริ่มเข้าขั้นวิกฤต กองผ้าที่ไม่ได้ซักล้นออกมาจากตะกร้า จานข้าวที่ใช้ยังกองสุมอยู่ที่อ่างล้าง เศษขยะชิ้นเล็กเกลื่อนไปทั่วห้อง ฉัน เดินเลื่ยงสิ่งสกปรกแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า รู้สึกเหมือนช่วงนี้ ตัวฉันเองจะไม่ค่อยมีพลังงานเท่าไรนัก แค่นั่งทำงานเฉยๆ ยังรู้สึกเพลียได้เลย
เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ฉันตื่นมาอีกครั้งตอนดึก ฉันรีบคว้ามาดูหน้าจอ แต่รอยยิ้มของฉันก็ต้องกลับกลายเป็นความนิ่งเฉย เมื่อคนที่โทรเข้ามานั้นไม่ใช่เขา
“แกถึงห้องแล้วนะ” ถึงแม้ช่วงนี้ ปักษธรจะทำงานโอทีเยอะจนแทบจะไม่มีเวลาได้เจอกัน แต่มันก็โทรมาเสมอ พร้อมกับให้กำลังใจ ดนัยก็เป็นอีกคนหนึ่งที่หากว่างจากงานก็จะมาชวนไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ ไม่ให้ฉันได้อยู่เฉยๆมากเกินไป
“เดี๋ยวมันจะฟุ้งซ่าน” ดนัยบอกเหตุผลว่าแบบนั้น
เราคุยกันต่ออีกสักครู่จึงวางสายไป ฉันเองรู้สึกนับถือนังธรเหลือเกินที่สามารถผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ ทั้งที่ฉันเองยังไม่ได้ใช้เวลากับเขามากมาย ยังไม่ได้รู้สึกอะไรลึกซึ้ง ฉันเองยังทำใจให้ลืมเขายังไม่ได้ แล้วนังธรล่ะ มันคบกับคนรักของมันมานาน ทั้งเขาและมันก็ต่างดูแลกันดี คอยดูแล และมอบความรักให้กันและกัน
แม้เวลาที่ต้องจากกัน ความรักของทั้งสองคนก็ไม่เคยจางหาย
นังธรทำได้อย่างไรกัน ฉันเองอยากจะรู้เหลือเกิน
เมื่อพบว่าตัวเองมีเหลือความง่วงอีกแล้ว อีกทั้งวันพรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานตามนโยบายของหัวหน้า ฉันจึงตัดสินใจที่จะไปนั่งกินอะไรเย็นที่ร้านดีกว่า เครื่องแต่งกายชุดใหม่ถูกเลือกออกมาตามใจต้องการ เสื้อยืดสีสดถูกทาบลงบนตัว ฉันส่องตัวเองในกระจกหมุนตัวไปมา อย่างนึกสนุกกับการแต่งตัวอีกครั้ง กางเกงขาเดฟสีเข้มช่วยเบรกความสดใสได้ดี ทำให้ไม่ดูเว่อร์จนเกินไปนัก น่าแปลกใจเหมือนกันที่การแอ๊บในครั้งนี้ ทำให้ฉันได้พบความจริงข้อหนึ่งว่า รสนิยมในการแต่งตัวของฉันสมัยก่อนนั้น ช่างไม่เข้าท่ากันเสียเลย ฉันเคยลองเอารูปที่ถ่ายในสมัยก่อนมาเทียบกันกับตอนนี้ มันช่างต่างกันราวกับประตูน้ำ กับ พาราก้อน ไม่รู้อะไรเข้าสิงตอนนั้นถึงไม่ยอมสังเกตตัวเองให้ดี
การจัดทรงผมก็เป็นอีกเรื่องที่ฉันเองรู้สึกสบายขึ้น เพราะใช้เวลาไม่นานนัก ผมสั้นๆดูดีก็ถูกจัดแต่งได้อย่างลงตัว ไม่มาก ไม่น้อยจนเกินไปนัก ส่วนสีสันบนใบหน้านั้นเขาแทบจะไม่ต้องพึ่งเครื่องสำอางอีก เพราะตั้งแต่เริ่มออกกำลังเป็นเรื่องเป็นราว หน้าของฉันก็เริ่มจะมีเลือดฝาดออกสีชมพูนิดๆ การกินน้ำส้มก็ทำให้ฉันสุขภาพดี ผิวพรรณเนียนนุ่ม ถึงแม้จะไม่ได้ดีอะไรมาก แต่ก็เป็นที่พอใจสำหรับฉัน แต่ที่น่าหนักใจเห็นจะเป็นริมฝีปากที่ดูยังไงก็ไม่ได้มีสีแดง หรือชมพูเอาเสียเลย ยกเว้นก็ไอ้ตอนจกส้มตำรสจัดจ้านเท่านั้นล่ะถึงจะแดง แต่จะให้ไปร้านเหล้าแล้วกินส้มตำก็คงจะไม่เหมาะ งั้นก็ต้องพึ่งลิปมันเปลี่ยนสีซะหน่อยแล้ว
“โหพี่ ช่วงนี้มาบ่อยไปนะ” มาถึงไม่ทันไร เจ้าธันมันก็ทักขึ้นมาก่อน ฉันขี้เกียจจะเถียงกับมันเพราะวันนี้มีแนวโน้มว่าจะต้องใช้บริการจากมันอีก โชคดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดา ลูกค้าจึงไม่เยอะมาก
ฉันสั่งเบียร์มาโปรหนึ่ง เจ้าธันทำตาโต รีบเอ่ยปากห้าม
“พรุ่งนี้ฉันหยุด” ฉันรีบบอกมันไปก่อนที่มันจะบ่นอะไรมากไปกว่านี้ ให้ตายสิ ฉันเป็นลูกค้านะยะ ไม่ดัใจหรือไงที่มีคนสั่งของ ถึงกระนั้นเจ้าธันก็ยังบ่น พร้อมกับวางเบียร์ขวดใหญ่ทั้งสามขวดลงที่โต๊ะ
“อย่าเมานะพี่ หนี้ที่ติดผมไว้ยังไม่ได้ใช้เลย” เจ้าธันเตือน อ๊ะ หรือมันแอบทวงฉันกันนะ ก็แหมๆ ติดข้าวแค่ 3 มื้อเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย แล้วก็อีกอย่าง เวลาฉันว่าง มันก็ไม่ว่าง เวลาที่มันว่างฉันก็ไม่ว่างนี่คะ จะให้ทำไงได้
ฉันค่อยๆนั่งจิบเบียร์ไปทีละน้อย เพราะยังไงคืนนี้ก็ยังอีกยาวไกล ถึงให้อยู่ห้องคนเดียวก็กลัวจะอกแตกตายเสียก่อนที่จะได้ผัวเป็นตัวเป็นตน วงดนตรีเริ่มที่จะบรรเลงเพลงแล้ว เพลงช้าเนื้อหาเกี่ยวกับความรัก ถูกถ่ายทอดจาก นักร้องหนุ่มรูปหล่อ ชวนให้สาวจริงและสาวเทียว ออกอาการกันทั่วหน้า แน่นอนฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่อดเผลอใจให้นักร้องคนนั้นเสียไม่ได้
“หมด 2 ขวดแล้วนะพี่ เบาๆหน่อย” ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าอย่างนั้น แต่ก็ช่วยรินเบียร์ให้จนเต็มแก้วอย่างเรียบร้อย ฉันคว้ามาจิบ พลางมองนักร้องหน้าหยกไปด้วย มันทำให้เบียร์แก้วนี้อร่อยขึ้นเป็นกอง และในที่สุดเบียร์ขวดที่สาม ก็หมดลง ฉันสั่งมาอีกโปรหนึ่ง แน่นอนไม่ได้สั่งกับเจ้าธันเพราะขี้เกียจฟังมันบ่น
เวลาผ่านไปจังหวะของเพลงยิ่งทวีความเร็วขึ้น แต่ฉันยังนั่งอยู่กับที่ ค่อยๆลิ้มรสเบียร์ขวดที่ 5 สายตาคอยสอดส่องดูผู้คน บ้างก็มาเป็นกลุ่ม บ้างก็มาเป็นคู่ มีส่วนน้อยที่จะมาเพียงลำพัง ซึ่งฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
เด็กหนุ่มผิวขาวคนหนึ่งนั่งถัดไปจากฉัน ห่างไป 2 โต๊ะเขามาเพียงคนเดียวเช่นกัน รูปร่างที่สูงโปร่ง บวกกับผิวที่ขาวนั้นชวนให้โดดเด่นแม้จะอยู่ในที่มืด ฉันสังเกตรายละเอียดคร่าวๆก็นับได้ว่าเป็นคนที่ดูดีคนหนึ่ง ดูอายุแล้วคงจะกำลังเรียนอยู่ระดับมหาลัย ทั้งๆที่หน้าตาดีขนาดนี้ แต่เหตุใดถึงทำหน้าเศร้าแบบนั้น
ถ้าฉันหน้าตาแบบนี้นะ คงได้สามีเป็น 100 คนแล้วล่ะมั้ง
สายตาของเด็กคนนั้นดูว่างเปล่า คล้ายกับนังธรเพื่อนสาวของฉัน เขานั่งจับจ้องไปยังกลุ่มนักเที่ยวราตรี 4 คนที่ออกลวดลายเต้นกันอย่างเมามันตรงหน้าเวที กลุ่มนักศึกษาที่ฉันเจอในร้านอาหารเมื่อตอนเย็นฉันจำคนที่ตัวใหญ่นั่นได้ และถ้าฉันยังสติดีอยู่ ฉันว่าไอ้เด็กผิวขาวนั่นต้องกำลังมองดูคนกลุ่มนี้อยู่เป็นแน่แท้
“เฮ้อ”
น่าสงสารเด็กผิวขาวนะคะ สงสัยจะไปแอบชอบไอ้หนุ่มตัวใหญ่ผิวเข้มนั่นเข้า แต่เขาดันมีแฟนอยู่แล้ว ก็แหมออกจะดูแลกันดี ตักข้าวให้ตั้งแต่ร้านอาหาร ไหนจะยังเต้นใกล้ๆกัน คอยเติมเหล้าเติมน้ำให้ เอาใจใส่กันดีจริง
เฮ้อ แม้แต่คนที่หน้าตาดี เพรียบพร้อมไปทั้งรูปร่างผิวพรรณแบบเด็กคนนั้นยังไม่สมหวังในรัก แล้วคนอย่างฉันจะได้รู้สึกถึงมันไหมนะ
ฉันเดินถือแก้วไปยังโต๊ะของเด็กหนุ่ม เขาเงยหน้ามองฉัน “ไม่เป็นไรนะ พี่เอาใจช่วย” ฉันยกแก้วชนกับแก้วของเด็กตัวขาว ฉันคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าให้กำลังใจแล้วอวยพรให้ได้เจอคนที่เขารักจริง
เมื่อฉันกลับมานั่งที่ เบียร์ขวดที่ 6 ก็ถูกเทลงแก้วจนหมดเสียแล้ว ในหัวก็เริ่มรู้สึกเหมือนมี ตุ้มถ่วงสัก 10 กิโลมาฝังไว้ข้างใน
‘ช่วยได้เล็กน้อยครับ’
น้ำแข็งก้อนเล็กถูกฉันเอาเข้าปากไป ทำให้ค่อยรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้นึกถึงช่วงเวลาที่ฉันได้พบกับเขาครั้งแรก รอยยิ้มที่เขาให้มาในวันนั้น และอีกหลายๆสิ่งที่เขาได้หยิบยื่นให้ แต่สุดท้ายฉันกลับไม่เหลืออะไรเลย
น้ำตาหยดที่ 1 ค่อยๆไหลลงมาถึงปลายคาง ฉันเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว ฉันไม่อยากร้องไห้อีก ที่ผ่านมา ฉันควรจะร้องมันมามากพอแล้ว ฉันควรจะหยุดมันเสียที
“เอามาอีกโปร” ฉันออกปากสั่งเบียร์เมื่อเห็นชายเสื้อพนักงานเดินมาที่โต๊ะ
“พอแล้วน่าพี่ ผมขี้เกียจแบกพี่กลับนะ”
“เอามาเหอะน่า”
“…………….”
ในที่สุดเจ้าธันยอมเดินเข้าไปเอาเบียร์มาแต่โดยดี แต่มันเอามาให้เพียงขวดเดียวเท่านั้น
“เหลือขวดสุดท้ายแล้ว ของหมดขาดตลาด” มันว่าแบบนั้น
“โหย แป๊บเดียวก็หมดแล้ว”
“พี่ก็ลุกขึ้นเต้นดิ นั่งกินอย่างเดียวมันก็หมดเร็ว”
“หึ มีแต่เพลงไม่สนุก”
เจ้าธันส่ายหน้ายอมแพ้ มันเดินกลับไปทำงานของมันต่อ ปล่อยให้ฉันนั่งลงจิบเบียร์ต่อไป วงดนตรีลงไปแล้ว ตอนนี้มี ดีเจมาเปิดเพลงจากแผ่น บรรดาสาวๆที่ชื่นชอบเพลงแนวนี้ต่างพากันลุกขึ้นส่ายเป็นการใหญ่ ฉันเองก็ชอบนะ เพียงแต่ช่วงที่แอ๊บแมนนั้นไม่ค่อยได้อัพเดทเพลงใหม่ๆ เลยทำให้เต้นไม่ค่อยถูกเสียเท่าไร
เสียงดีเจ ชักชวนคนให้ลุกขึ้นยืน บอกให้ยกมือบ้าง ถามหาคนโสดบ้าง ทกคนต่างให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
“วันนี้มีเพลงใหม่ล่าสุดมาเปิดให้ฟังครับ” เสียงดีเจประกาศเรียกเสียงเฮขึ้นจากสาวๆขาแดนซ์ทั้งหลาย
“หวังว่าคงจะถูกใจนะครับ ไปกันเลย” สิ้นเสียง ท่วงทำนองที่คุ้นเคยดังกระหึ่มจากลำโพงรองทิศทาง ลูกค้าทั้งหมดพากันโห่พร้อมกับหัวเราะไปในตัวเมื่อรับรู้ได้ว่าเพลงที่เปิดนั้นหาได้ใช่เพลงใหม่แต่อย่างไร แต่เป็นเพลงที่ค่อนข้าง เก่ามาก ต่างหาก
“เอ้า ลุกขึ้นเต้นสิพี่ นี่เพลงโปรดพี่ไม่ใช่หรอ”
-
ซันนี่สู้ๆ
มันต้องมีสักคนแหละที่คู่กับเธอ!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
อยู่ในช่วงรักษาแผลใจกันทั้งนั้นเลย
-
ไม่ห่วงกันบ้างรึไงน้า ห่วงซันนี่บ้างเถอะคุณพระเอก
-
อย่างไรก็ยังเชียร์เด็กธันอยู่ 555+ แอบชอบธันอะ ทำอย่างไรดีค่ะคนเขียน
-
ตามอ่านจนทันแล้ว
ลุ้นว่าซันจะคู่กับใคร
ส่วนธรคงไม่ต้องลุ้น
-
โอ้ ซันนี่ผู้น่าสงสาร
-
บางครั้งเราก็ฝืนสังคมไม่ได้ด้วยดิ
มากไปก็ไม่ได้ น้อยไปก็ไม่ดีกับตัวเอง ฝืนความรู้สึกตัวเองมันก็เจ็บ
มันก็เลยต้องเก็บเอาไว้ในใจ
-
เศร้าไม่เลิก :z3:
-
พาคนอ่านซึมตาม :monkeysad:
น้องธร เลิกปิดกั้นตััวเองได้แล้ว สงสารคนรอ
น้องซันนี่ เข้มแข็ง คนอื่นไม่เห็นคุณค่าเรา ก็ไม่ต้องไปแคร์
+1
-
ซันนี่ ยังไงก็มีเค้าเป็นเพื่อน o.O!!! :3123: :L2:
-
:z10:ซันนี่หาใหม่เตอะะะะ
-
ตอนนี้ยังไม่มีใครมารัก เราก็รักตัวเองไปก่อนนะซันนี่
เค้าก็อยู่(บนคาน)เป็นเพื่อนเอง :laugh:
-
เศร้าอ่ะ T^T
-
เหงาๆ เศร้า ซึม คิดถึงคุณธนาเบาๆ
วันพรุ่งนี้ต้องดีกว่าจ้ะ ซันสู้ๆ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
สนุกมากเลยคับ โดนอย่างแรงงงงงเลยคับ
-
ชีวิตแค่โดนทำร้าย ต้องมีสักวันที่มีผู้ชายเป็นของเรา ฮึๆๆๆ
-
ซันนี่ ฮือออออ :sad4: :o12: :m15: :monkeysad:
ไม่เป็นไรน้าาาาา มันจะต้องผ่านพ้นไปได้... :m15:
-
ชีวิตซันนี่ ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
เอาใจช่วยซันนี่นะ สู้ๆ
-
ซันนี่รันทดรักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
เมื่อไหร่จะมี--เป็นตัวเป็นตนกะเขาซักทีน้ออ
-
:กอด1: ซันเข้มแข็งไว้สักวันมันต้องเ็ป็นวันของเรา จะต้องมีสักคนที่เห็นคุณค่าในตัวของเราและรักเราที่เป็นเรา
จนกว่าจะถึงวันนั้นเข้มแข็งไว้ซันอย่างน้อยเราก็ยัังมีเพื่อน :กอด1:
-
เศร้าตามซันนี่ T_T
-
อ่านตอนนี้แล้ว อารมณ์หดหู่ upset ตามคุณอาทิตย์เลย :sad2:
ให้ความรู้สึกเจ็บแปล๊บ ๆ ประสาคนอกหัก ไม่สมหวังในรัก
แถมภาพในอดีตยังคอยมาหลอกหลอน ตอกย้ำอยู่นั่นแหละ
แต่ชีวิตก็ยังต้องก้าวเดินต่อไป เข้มแข็งไว้ คุณอาทิตย์ !!! :a2:
-
มาเเล้วค้า ตอนใหม่ กับวันพิเศษ ที่สีปีมีครั้งหนึ่ง
บทที่ 24 คืนที่สอง
และแล้วเมื่อคืนที่ผ่านมาฉันก็ใช้บริการจากเจ้าเด็กธันจนได้ รู้ตัวตอนสุดท้ายก็เมื่อกำลังเต้นอยู่กลางลาน แล้วพอลืมตาอีกทีก็พบว่าอยู่ที่ห้องตัวเองเสียแล้ว ฉันมองภาพเพดานที่คุ้นตา แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาลอดผ่านทางผ้าม่านหนา ฉันหายใจเข้าออกแรงๆเพื่อให้อากาศเข้าปอดได้อย่าเต็มที่ แต่ก็ดูเหมือนหายใจได้ไม่อิ่มเท่าไรนัก
รู้สึกหนักเหมือมีคนมากด
แขนของคน วางพาดอยู่บนตัวฉัน ฉันตกใจ ลืมตาตื่นเต็มตัวทันที ค่อยๆเคลื่อนตัวไปด้านข้าง ยกแขนของชายปริศนาวางลงเตียงอย่างแผ่วเบา ฉันก้มลงมองชายคนที่นอนคว่ำอยู่นั้น พลางกังวลว่าจะเป็นใคร ชายร่างเล็ก แต่ดูแข็งแรง แขนที่ก่ายออกมานั้นดูเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแม้จะไม่ใหญ่มากแต่ก็ดูแข็งแรง ผิวหนังที่ถูกแผดเผาจากแสงแดดทำให้สีออกคล้ำ โดยเฉพาะช่วงแขน ที่แบ่งสีตามขอบแขนเสื้อได้อย่างชัดเจน หัวที่โล่งเตียนด้วยผมทรงสกินเฮด ทำให้ดูสมบุกสมบัน
ฉันค่อยโล่งใจเมื่อรู้ได้ว่าคนที่นอนอยู่นั้นคือใคร สงสัยเมื่อคืน คงจะกลับมาดึกมาก คงถือโอกาสนอนมันเสียที่นี่เลย แต่ก็ช่างเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้จะว่าอะไร ต้องขอบใจเจ้าธันมันเสียอีกที่ช่วยเป็นภาระให้ตลอด ตอนนี้ก็ติดหนี้มัน 4 ครั้งแล้วสินะ สงสัยต้องรีบทยอยพามันไปเลี้ยงซะแล้ว ก่อนที่มันจะหาเรื่องขึ้นดอกเบี้ย
เวลา 7 โมงเช้าถือว่าเช้ามากสำหรับฉันที่จะต้องตื่นมาโดยไม่ต้องไปทำงาน ก็น่าแปลกนะคะ กินเหล้าทีไร ต้องมีเรื่องตื่นเช้าเสียทุกที จะนอนต่อก็ไม่ง่วงเสียด้วย เป็นความรู้สึกแบบไม่สบายตัวเอาเสียเลย น่าแปลกฉันเองก็ไม่ยอมเลิกกินเสียที ว่าไปก็รู้สึกหนักหัว หาอะไรร้อนๆกินสักหน่อยดีกว่า
กลิ่นกาแฟชงสำเร็จรูปทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น เก้าอี้ตัวเล็กถูกฉันลากมานั่งตรงระเบียง เสียงประตูคงจะดังไปสักหน่อยจึงไปปลุกให้คนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงตกใจตื่น “ตื่นแล้วหรอ กาแฟไหม”
“กี่โมงแล้วพี่” ธันทำหน้าตื่น หันหน้ามองหานาฬิกา
“ตายแล้ว สายแล้ว” มันว่าแบบนั้นเมื่อพบว่าตัวเลขที่แสดงบนหน้าปัดนั้นเป็นเลข 8 ขึ้นต้น เพียงเท่านั้นมันก็รีบคว้าเอากระเป๋ารีบวิ่งออกไปนอกห้องทันที
“ผมไปก่อนนะพี่” เจ้าเด็กธันบอกลาฉันแล้ววิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฉันนั่งนึ่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม
“จะรีบไปไหนของมัน”
ตลอดช่วงเช้าวันนี้ ฉันใช้ไปกับการจัดการห้องของตัวเองที่ทิ้งให้รกเสียหนูจะมาทำรังอยู่ได้แล้ว คิดๆแล้วก็อายเจ้าธันอยู่เหมือนกันที่มาเห็นห้องของสาวน้อยอย่างฉันรกแบบนี้ กองผ้ากองใหญ่ถูกจับโยนลงในเครื่องซักผ้าแบบหยอดเหรียญ จานชามต่างๆก็ถูกล้างและจัดแจงวางไว้อย่างเป็นระเบียบ หนังสืออ่านเล่น ของตกแต่ง แจกัน ก็วางในตำแหน่งที่ถูกที่ควร ฉันจัดแจงกวาดห้องและถูกด้วยผ้าชุบน้ำเพื่อไล่ฝุ่นออกไป และช่วงเช้าของฉันก็ผ่านไปโดยไม่ได้คิดถึงเขาคนนั้น
อาจจะจริงอย่างที่ดนัยว่าไว้ ว่าฉันต้องหาอะไรทำให้ยุ่งเข้าไว้จะได้ไม่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ช่วงบ่ายที่เหลือฉันจะทำอะไรดีล่ะ เพื่อนๆก็ทำงานกันกว่าจะเลิกก็ดึก ยิ่งนังธรยิ่งไม่ว่างอยู่ด้วยช่วงนี้
“ธัน บ่ายนี้ว่างไหม จะพาไปเลี้ยง” ฉันโทรถามเจ้าธัน เพราะเห็นว่าควรเลี้ยงมันเสียทีหลังจากใช้งานมันจนคุ้ม
“ผมทำงานอยู่พี่”
“หา นี่ร้านมันเปิดแล้วหรอ”
“เปล่าพี่ ผมทำเซเวนด้วย แค่นี้ก่อนนะ ลูกค้าเยอะ”
เป็นข้อสรุปได้ว่าไม่มีใครว่างในบ่ายวันปกติเช่นนี้ ฉันจึงหาเรื่องออกไปเดินซื้อของเพียงลำพังที่ใจกลางเมือง ให้อยู่ห้องคนเดียวคงไม่ดีเท่าไรนัก ฉันอาบน้ำแต่งตัวให้สวยงาม ทาซันบล๊อกตบแป้งทาปากนิดๆพอให้มีสีแดง เซทผมให้ดูไม่ยุ่งเหยิง แล้วก็ออกไปทันที
อากาศร้อนอบอ้าวในแบบฉบับของเมืองกรุงทำให้เหงื่อออกได้เยอะพอควร ฉันรีเดินเข้าสู่สถานีรถไฟฟ้า เดินขึ้นไปเพื่อรอ พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาหิ้วกระเป๋าไว้ข้างหนึ่งพร้อมกับสูทที่ถอดออกพับพาดไว้ที่แขนอย่างเรียบร้อยตามแบบฉบับนักธุรกิจ ไม่รู้ว่าฉันแอบมองเขานานเท่าไร แต่เพื่อนเขาที่ยืนข้างๆคงจะรู้ตัวจึงสะกิดให้เขาหันมาทางฉัน ทำเอาฉันหลบตาแทบไม่ทัน คราวหน้าสงสัยต้องใส่แว่นดำมาด้วยเสียแล้ว
ผิดคาดที่ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ฉันเองก็ยิ้มตอบให้อย่างมีมารยาท ไม่นานนักรถไฟฟ้าก็เข้าเทียบท่า ผู้คนพากันเคลื่อนตัวเข้าออก ฉันก้าวเข้าไปช้ากว่าคนอื่นเล็กน้อย จนที่นั่งเต็มหมดแล้ว ฉันจึงเลือกยืนที่แถวกลาง
“นั่งตรงนี้ก็ได้นะครับ”
ชายนักธุรกิจคนนั้น ยืนขึ้นยกที่นั่งให้ ฉันมองไปรอบๆตัวอย่างไม่เชื่อหูตนเอง คิดว่าอาจจะมีคนอื่นที่อยู่ข้างๆแต่ก็ไม่มี มีเพียงตัวฉันที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“นั่งเลยครับ เดี๋ยวผมก็ลงแล้ว” เขาเข้ามายืนตรงราว ฉันกล่าวขอบคุณและดูใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ฉันเองก็ยิ้มให้ ถึงแม้ว่าจะไม่กล้ามองหน้าเขาอย่างชัดเจนก็ตาม แต่ก็ถือได้ว่าดูดีทีเดียว
แบบนี้จะเรียกว่า เขาสนใจฉันได้หรือเปล่า หรือเป็นเพียงการกระทำทั่วไป ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง
ฉันทบทวนสิ่งต่างๆเหล่านั้นในใจ ใจหนึ่งก็อยากที่จะชวนเขาคุยต่อเพื่อสานสำพันธ์ แต่อีกใจก็เกรงด้วยเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงเหมือนเคย จนในที่สุดเวลาไม่เคยรอใคร ชายทั้งคู่เดินออกไปเสียแล้ว
แต่ฉันเองก็ไม่ได้เสียดายอะไรมากหรอก เพียงแค่คิดในใจว่า ถ้าหากเขารู้ว่าฉันออกสาว เขาจะยังลุกขึ้นยืนให้ฉันนั่งอยู่หรือไม่ และเขาจะยังยิ้มให้ฉันหรือไม่
บางทีฉันอาจจะต้องมีความรักแบบนี้ก็อาจจะดี ความรักเพียงผิวเผิน เพียงแค่มองแล้วก็รู้สึกดี แต่ไม่ต้องเข้าไปใกล้ชิด ให้ความรู้สึกที่เกิด มีเพียงผิวเผิน ไม่ต้องยึดติด ไม่ต้องใกล้ชิด ไม่ต้องมีน้ำตา
รู้ตัวอีกทีก็ถึงที่หมายเสียแล้ว ฉันเลือกหาอะไรใส่ท้องก่อนเนื่องจากตอนเที่ยงที่ผ่านมายังไม่ได้กินอะไรเลย นอกจากน้ำเปล่า ก๋อยเตี๋ยวร้อนๆ น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีในการช่วยให้อาการหนักหัวดีขึ้น เวลาบ่ายกว่าๆ เป็นเวลาเลิกเรียนของนักศึกษาบางกลุ่ม ทำให้ตอนนี้มีนักศึกษาหญิงชายพากันเดินเที่ยว กิน ซื้อของกัน บ้างก็มาเป็นกลุ่ม บ้างก็เป็นคู่ เพียงส่วนน้อยที่มาเพียงลำพังเช่นฉัน
คิดถึงเขาอีกแล้ว
ฉันรีบสลัดความคิดนั้นออกไป หาหนังดูสักเรื่องหนึ่ง แต่มันกับยิ่งตอกย้ำช่วงเวลาที่ฉันได้ดูหนังกับเขา ฉันทนดูจนจบ ก็มันเสียดายเงินนี่คะ ยังนับว่าโชคดีที่หนังค่อนข้างสนุก และพระเอกก็หล่อ ล่ำ เหลือร้าย แถมยังเปลือยท่อนบนมันเกือบทั้งเรื่องเลยก็ว่าได้
ตอนเย็น ฉันโทรหาทั้งดนัยและนังธร แต่ทั้งคู่กลับไม่ว่างเลย ยิ่งนังธรดูลนลานรีบคุยรีบตัดสาย สงสัยจะมีธุระด่วน ฉันจึงไม่ได้ถามอะไรมาก แต่ยังไงคืนนี้ก็คงไม่พ้นไปนั่งดื่มที่ร้านเดิมอีกจนได้
เวลา 3 ทุ่ม ฉันเองอาบน้ำแต่งตัวมาใหม่ นั่งลงที่โต๊ะประจำ จัดแจงสั่งเบียร์มาเป็นที่เรียบร้อย
“โหยพี่ มาอีกแล้ว” เจ้าธันทำท่าตกใจเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะ มันวางของลงบนโต๊ะ เพียงแต่แทนที่จะวางเบียร์ทั้ง 3 ขวดลงไป มันเลือกที่จะวางไปเพียงขวดเดียว
“ค่อยๆกินพี่ เดี๋ยวอีกชั่วโมงจะเอามาให้ใหม่”
แอร๊ยยยยย เจ้าเด็กน้อย ขวดเดียวนี่ฉันกิน 10 นาทีก็หมดแล้วย่ะ จะไปพอยาไส้อะไร แต่ก็ช่างเหอะ นานๆที ค่อยๆลิ้มรสชิมไปเบาๆมันก็คงดี
วงดนตรี ของนักร้องหน้าหยกขึ้นมาขับกล่อมลูกค้าเมื่อถึงเวลา ฉันนั่งมองเขา เพลงช้าขับกล่อมให้ฉันอดใจที่จะขยับปากร้องไปด้วยเสียไม่ได้ วันนี้ก็เช่นกัน ลูกค้าไม่เยอะมากเพราะเป็นวันทำงาน ฉันนั่งกินไปเรื่อยๆ จนเบียร์หมดขวดลงไป ฉันทวงของจากเจ้าธัน มันยกมือถือขึ้นดูเวลา
“อีกตั้ง 20 นาที เดี๋ยวผมเอาน้ำเปล่ามาให้” แล้วมันก็หายไปหลังเคาท์เตอร์และกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าขวดหนึ่ง “น้ำฟรีครับ” มันยื่นให้ แล้วถามว่าจะเอาอะไรอีกหรือเปล่าที่ไม่ใช่เบียร์
“เอาอะไรมากินเล่นหน่อยก็ดี” ฉันสั่งของกินเล่นไปอีก 2-3 อย่าง
“รอเดี๋ยวนะพี่…..อ้อ อันนี้ไม่ฟรีนะครับ” มันยิ้มทำทะเล้น แล้วเข้าไปหลังร้านส่งออเดอร์ ไม่นานเบียร์ขวดที่2 ก็มาพร้อมกับของกินเล่นที่สั่งไป
“ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย” ฉันได้ทีทำเป็นมองนาฬิกา มันเหลืออีก 10 นาทีกว่าที่จะได้เวลาเบียร์ขวดต่อไป และนั่นก็ทำให้รู้ว่าไม่ควรล้อเล่นกับ เจ้าเด็กคนนี้ เพราะมันทำหน้าหงิกแล้วถือกลับไปทันที
แอร๊ยยยยย ปากพาอด
กว่าจะง้อมันได้ก็ถึงเวลาจริงๆนั่นล่ะค่ะ มันวางลงแล้วบอกเหมือนเดิมว่าขวดที่ 3 จะตามมาหลังจากนี้อีกหนึ่งชั้วโมงให้หลัง ฉันก็บ่นไปตามเรื่อง
“พี่ก็ลุกเต้นดิ แบบเมื่อวานไง”
“ง่ะ ไม่เอาอะ ไม่รู้จักเพลง” ฉันให้เหตุผลเดิม สงสัยงานนี้ฉันคงต้องกลับไปซ้อมท่าเพลงใหม่ๆไว้สักหน่อยแล้วสิ
วงดนตรีเล่นจนจบแล้ว พร้อมกับเบียร์แก้วสุดท้ายที่หมดลง เหลือเวลาอีกเป็นครึ่งชั่วโมง กว่าที่จะครบชั่วโมง ฉันลองฟังเพลงดู แต่ก็แทบจะไม่รู้จักเลย จึงได้เพียงนั่งโยก ดูหนุ่มสาวที่เหลือออกลวดลายกันอย่างสนุก
ไม่นานัก ทำนองเพลงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เพลงนี้เอาใจคนแก่กันหน่อยเร็ว” เสียงดีเจตะโกนเหวก เสียงกรีดร้องดังไปทั่วตอบรับถึงความเก่าของเพลง ถึงแม้มันจะไม่ได้เก่าขนาดนั้นก็เถอะ
“เอ้า มาแล้วเพลงโปรดพี่” เจ้าธันโผล่มาจากข้างหลัง ดึงฉันให้ลุกขึ้น
แหมเพลงโดนใจขนาดนี้ ไม่ต้องมาดึงหรอกค่ะ ถึงไหนถึงกัน ถ้าไม่ลุกเต้นก็เสียชื่อ ซันนี่ไปหน่อยแล้วมั้ง
“โอย หิวน้ำ” ฉันนั่งลงพักสักครู่ ดื่มน้ำให้หายคอได้ชุ่มน้ำ นานแล้วที่ไม่ได้เต้นสนุกขนาดนี้ สนุกขนาดไหนหรอ ก็แค่เต้นจนโต๊ะข้างๆยอมหลีกที่ให้ฉันน่ะสิ แต่ฉันก็ไม่ได้ไปเบียบเบียบเขาขนาดนั้นนะ เพียงแค่พวกเขาคงกลัวฉันจะไปสบัดโดนก็เท่านั้น แหมนี่ใช้แรงไปแค่ครึ่งเดียวเองนะ ถ้าเสื้อผ้าหน้าผมพร้อมกว่านี้ล่ะก็ ถึงไหนถึงกัน
“อะพี่ ขวดที่ 3” ไม่นานนักเจ้าธันก็ยกเบียร์ขวดที่ 3 มาให้ฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก เพราะมัวต่สนุกกับดนตรีที่บรรเลงอยู่ ซึ่งตอนนี้เพื่อนสาวโต๊ะข้างๆก็เข้ามาร่วมแจมด้วย จนดีเจยังเอ่ยปากชม
“ทั้งหมด 235 บาทครับ” เจ้าธันยื่นถาดเก็บเงินมาให้ ฉันวางเงินลงไปทันทีโดยไม่ต้องตรวจทาน เพราะยังไงก็กินอยู่ที่นี่มานาน จนรู้ว่าเด็กที่นี่เขาค่อนข้างซื่อตรงต่อลูกค้ามาก
เพลงช้าๆ ขับกล่อมให้แขกและลูกค้าค่อยๆทยอยกลับบ้าน หรืออาจจะไปต่อกันที่อื่นก็แล้วแต่ประสงค์ ฉันนั่งรอเงินทอนอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม เพียงแต่ครั้งนี้ สติของฉันยังอยู่สมบูรณ์
กระดาษทิชชู่แผ่นบางถูกซับลงใบหน้าของฉัน ด้วยเหงื่อที่ออกจากการเต้นจน ด้านหลังของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฉันไม่ได้รู้สึกสนุกกับการเต้นแบบนี้มานานพอควร แน่นอน ฉันว่ามันทำให้ฉันรู้สึกดีมากกว่าการเมาเบียร์แน่นอน
“เงินทอนพี่”
“เดี๋ยว….พรุ่งนี้เที่ยงๆ บ่ายๆ ว่างไหม”
“ครับ พรุ่งนี้วันหยุดพอดี พี่มีอะไร”
“ก็จะพาไปเลี้ยงไง”
“เฮ้ย พี่ผมพูดเล่น” มันทำท่าตกใจไม่คิดว่าฉันจะเอาจริง
“จริง….งั้นเจอกันพรุ่งนี้บ่ายโมงแล้วกันนะ” ฉันจัดแจงแจ้งเวลาและสถานที่นัดพบเป็นที่เรียบร้อยแน่นอนว่ามันทำท่าอิดออดจะไม่ไปท่าเดียวจนฉันต้องบังคับ
“ไม่รู้ล่ะ พรุ่งนี้บ่ายโมง ถ้าไม่มาโกรธ”
เจ้าธันพยักหน้ารับคำ ฉันเองก็ควรจะกลับห้องได้แล้วเพราะตอนนี้พนักงานค่อยๆเก็บกวาดทำความสะอาดกันแล้ว
แต่ก่อนที่จะได้กลับนั้นเอง
“ไงธัน…..ช่วงนี้ชอบเพลงเต้นเก่าๆหรือไงวะ ขอได้ทุกวัน” ดีเจสุดเถื่อน ที่สักตั้งแต่ข้อมือลามไปถึงคอ เดินเข้ามาทัก พนักงานหนุ่ม
เจ้าธันได้แต่หัวเราะ แล้วโบกมือลารุ่นพี่ดีเจ
“นี่ขอเพลงให้ฉันหรอ”
เจ้าธันไม่พูดได้แค่พยักหน้า
“รู้ได้ไงว่าชอบเพลงไหน”
มันก็ยังไม่ตอบ ฉันเองก็จนปัญญาถามต่อ อีกทั้งยังรู้สึกง่วงนอนด้วยจึงขอตัวกลับ
“ช่างเหอะ ยังไงก็ขอบใจนะ วันนี้สนุกมากเลย”
“ไม่เป็นไรครับ”
-
จับธันกินซะเลย ฮะๆๆๆ
-
รึว่าธันคือคู่แท้ที่ซันนี่
หามานาน
โฮๆๆ ธันนายเป็นคนดีมากเลย o13
-
... เชียร์ไม่ออก แม้ว่าจะอยากเชียร์ ตอนนี้มันคิดไม่ออกว่า อยากให้ธนาคืนมากหรือเปล่า อยู่กับธนามาพักใหญ่ ๆ ก็อยากให้เป็นเขา
แต่เมื่อเขาไม่กลับมา ก็อยากให้เป็นธัน
แต่ไม่รู้สิกลัว...อีก ไม่รู้ว่าน้องจะคิดอะไรหรือเปล่า กลัวหวังแล้วต้องเจ็บซ้ำอีก (พูดยังกับตัวเองเป็นซันนี่)
ขอรอดูเงียบๆ นะคะ ยังไม่อยากเชียร์ใครให้ช้ำใจไปมากกว่านี้
บอกตามตรง เราสงสารซันนี่มากเลย
-
ธันนนนนน..มาให้กอดสักทีม่ะ :กอด1:
-
... เชียร์ไม่ออก แม้ว่าจะอยากเชียร์ ตอนนี้มันคิดไม่ออกว่า อยากให้ธนาคืนมากหรือเปล่า อยู่กับธนามาพักใหญ่ ๆ ก็อยากให้เป็นเขา
แต่เมื่อเขาไม่กลับมา ก็อยากให้เป็นธัน
แต่ไม่รู้สิกลัว...อีก ไม่รู้ว่าน้องจะคิดอะไรหรือเปล่า กลัวหวังแล้วต้องเจ็บซ้ำอีก (พูดยังกับตัวเองเป็นซันนี่)
ขอรอดูเงียบๆ นะคะ ยังไม่อยากเชียร์ใครให้ช้ำใจไปมากกว่านี้
บอกตามตรง เราสงสารซันนี่มากเลย
^
อาการเดียวกัน
+1
-
รอดูลาดเลาต่อไป
คุณธนาหายไปเลย
-
อิอิอิ จะใช่มั้ยหนอ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้เด็กธันของเดี๊ยนออกแววพระเอกสักที หลังจากเป็ฯตัวประกอบมานาน ปลาบปลื้มค่ะ
-
"น่ารักอ่ะ" ธันน่ารักที่สุด
เชียอีกเสียงให้ธันและซันนี่ได้(เป็นคู่)กัน o13
-
แค่ตัวตนที่แท้จริงยังรับไม่ได้
ชอบแบบหลอกๆรึไงคุณ
-
ว่าน่าจะเป็นธันนะที่เป็นตัวจริง
-
น้องธันจะมาดามใจให้ซันนี่รึเปล่าน้อ?
จะยังไงก็ขอให้รักซันนี่จริงๆเถิ๊ดดดดดดดดด
:m5:
-
หรือว่าธันจะคือคนๆนั้น
-
เงียบ ๆ ไว้.....อย่ากระโตกกระตากนะหนู ค่อย ๆ รุกทีละนิด....แล้วสิ่งที่หวังไว้มันจะกลายเป็นจริง(เพี้ยง!!!!)
-
รู้สึกว่าที่เคยคิดไว้มันใกล้ความจริงขึ้นมาทุกที แต่เราก็นั่งรอข้างพุ่มไม้เงียบๆนะ (ทำไมต้องข้างพุ่มไม้ :laugh:)
เคยคิดเหมือนซันนี่เลย ไม่ต้องใกล้ชิด ไม่ต้องผูกพัน แต่บางทีมันก็เหงานะ เราอยากให้ซันนี่ร่าเริงและมีความสุข :กอด1:
แต่ตอนนี้ขอร้องเพลง "โปรดส่งใครมารักฉันที" ให้ตัวเองรอไปก่อน T T
-
ธันน่ารักอ่ะ ^0^
บวกเป็ด
-
จะเอาคนนี้้้ :-[
-
บางครั้งอะไรที่เรามองหา กลับใกล้ตัว แต่ไกลสายตากว่าที่คิดนะ :undecided:
-
ธันเนี่ยแหละคือตัวจริง ฟันธง!!
-
เชียร์ ธันแหละ!!! เพราะเชื่อธีนจะรับในตัวซันนี่ได้แน่นอน
-
มีอยู่คนเดียว เห็นกันมาก็นาน ไหนจะพาเทคแคร์(ส่งขี้เมา55) ธันนี่แหละ
-
:pig4:
-
แอร๊ยยยย ทิ้งช่วงไปสักพัก กลับมาเเล้วนะคะ ใครลุ้นน้องธันไว้ ก็ให้กำลังใจกันต่อเลยนะคะ
ปล. จะใช่หรือยังนิ
บทที่ 24 สองต่อสอง
สายๆ ของวันต่อมา ฉันเองก็แต่งตัวเรียบร้อยเดินทางสู่จุดนัดพบกับเจ้าธัน ถึงจะสายไปเสียนิด แต่พอไปถึงก็เจอเจ้าธันนั่งรออยู่ที่ขั้นบันไดหน้าห้าง วันนี้มันไม่ได้ใส่เชิ๊ท ใส่เป็นเสื้อยืดสีเรียบลายสกรีนทั่วไปที่วัยรุ่นนิยม กับกางเกงยีนขาเดฟสีเข้มที่มีรอยขาดเล็กน้อย เมื่อฉันเข้าไปถึงมันก็ยิ้มทักทาย
“โทษที สายไปหน่อย” ฉันหัวเราะแก้เขิน ที่ต้องให้เด็กมันรอ ทั้งๆที่ฉันเองเป็นคนนัด
“ไม่เป็นไรพี่ ครึ่งชั่วโมงเอง” มันว่าแบบนั้น ฉันเลยไม่รอช้า ตอนนี้ก็เริ่มหิวแล้วเลยลากเจ้าธันเข้าไปหาอะไรกินเสีย แต่พอจะเข้าร้านเท่านั้นล่ะ เจ้าธันมันไม่ยอมเสียท่าเดียว
“โหพี่ ร้านนี้แพงอะ อย่าเข้าเลย” มันขีนตัวไว้ไม่ปล่อยให้ฉันลากเข้าไป ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเด็กที่สูงพอๆกับฉันฉันจะมีแรงมากขนาดนี้
“อ๊ะ ก็พี่เลี้ยงเราไง แกไม่ต้องจ่ายหรอก” ฉันทวนความจำให้มันอีกที คนระดับฉัน คำไหนคำนั้นค่ะ ไม่มีเบี้ยว
“แต่ผมว่ามันแพงไปอะพี่ เลี้ยงธรรมดาก็พอแล้ว”
“ไม่หรอก พี่ก็อยากกินด้วยไง”
“แต่ผมว่า……”
“ไม่เป็นไรไง พี่เต็มใจ แกก็ช่วยขนศพพี่ตั้งหลายรอบ เลี้ยงแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก นานๆกินที”
จนสุดท้าย เจ้าธันก็ไม่สามารถหาข้ออ้างอะไรมาได้อีกจึงยอมเดินตามเข้ามาแต่โดยดี แต่มีข้อแม้อยู่ว่า ให้ยกเลิกสัญญาที่จะเลี้ยงอีก 3 ครั้งที่เหลือเสีย ฉันเองก็ตอบตกลง เพื่อให้มันยอมเข้ามา แต่ความจริงก็คิดแผนไว้แล้วค่ะ คริๆ
จะว่าไปร้านอาหารแห่งนี้ก็แพงเอาเรื่องอยู่ค่ะ แต่ถ้านานๆกินทีก็ไม่มีปัญหาเท่าไร ถึงแม้จะแพง แต่อาหารเขาก็ทำได้อร่อยเกือบทุกอย่างเลยนะคะ ใช้ของชั้นดี สะอาดที่สำคัญ พนักงานหล่อมากค่ะ
“สั่งเลยนะ ห้ามเกรงใจเด็ดขาด” ฉันสั่งย้ำเมื่อเห็นเจ้าเด็กธันทำตาโตเมื่อเห็นราคาในเมนู
“เอาอันนี้แล้วกันครับ” มันชี้ไปที่อาหารที่ราคาถูกที่สุด ฉันพยักหน้า
“แล้วชอบกินปลาไหม”
“กินได้ครับ”
“แล้วหอยล่ะ….ปลาหมึก…..อ้อ ไม่แพ้กุ้งใช่ไหม”
“ครับ กินได้หมดครับ”
“งั้น น้องจ๊ะ เอา อันนี้ อันนี้ด้วย แล้วก็อันนี้อีก สุดท้ายก็เซ็ทนี้นะคะ” ฉันจัดการสั่งอาหารกับพนักงานเป็นที่เรียบร้อย แน่นอนว่าสั่งเผื่อเจ้าธันมันด้วย แหมก็เล่นสั่งแค่ของกินเล่นมาจานเดียว คงจะอิ่มหรอกค่ะ
พนักงานชายหนุ่มจดเมนูเสร็จเรียบร้อย กล่าวทวนซ้ำเพื่อความแน่นอน แล้วจึงเดินจากไป เหลือฉันกับเด็กธันสองคนที่นั่งเงียบกันไป จะว่าไปฉันเองก็ยังไม่เคยเจอเจ้าธันนอกร้านเหล้าเลย
“เห็นว่าทำงานที่เซเว่นด้วยหรอ” ฉันถามขึ้นเพื่อทำงายความเงียบ เจ้าธันมันก็นิ่งไม่พูดไม่จา นั่งดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย
“ครับ” มันตอบสั้นๆ
“ขยันจัง”
“หะหะ มันจำเป็นครับ”
ถึงตรงนี้ ฉันรู้ได้ว่าไม่ควรคุยเรื่องนี้ต่อ ถึงจะอยากรู้แต่มันคงเสียมารยาทถ้าไปถามเข้า อีกอย่างเราก็ยังไม่ได้สนิทกันถึงที่จะคุยกันเรื่องพวกนี้ได้ มันค่อนข้างละเอียดอ่อน
“หรอ เก่งแล้วๆ”
เกิดความเงียบน่าอึดอัดขึ้นอีกครั้ง ดูแล้วเจ้าธันเองก็ไม่คิดที่จะถามฉันกลับด้วย
“แล้วนี่ทำงานดึกๆทุกวัน แฟนไม่งอนแย่หรือไงจ๊ะ” ฉันเลือกประเด็นใหม่ที่คิดว่าคงไปได้ดี วันรุ่นจะมีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่า เรื่องรักๆใคร่ๆ ใช่ไหมคะ
“ผมยังไม่มีแฟนครับ”
“อ้าวจริงง่ะ งั้นตอนที่ทำงานมีสาวๆมาจีบบ้างไหมจ๊ะ” ฉันปากเร็วไปหน่อย ถามออกไปโดยไม่ทันคิดว่าร้านที่มันทำงานเป็นร้านเหล้าเฉพาะกลุ่ม จะมีผู้หญิงจริงๆหลุดเข้าไปก็นานๆที
“ฮ่าๆๆ ก็ไม่ค่อยมีหรอกพี่ ต้องรอจนเขาเมาก่อนนั่นล่ะถึงจะจีบผม”
“แอร๊ยยยย ใครบังอาจกล้ามาจีบน้องฉันยะ บอกมานะ”
“ฮ่าๆๆ จำไม่ได้หรอกพี่ มันไม่ค่อยมี ส่วนมากก็ไปจีบไอ้ ณุ กับ สัน หมด หน้าตาอย่างผมไม่มีใครสนหรอก”
“ว้าย ว่าไปคุณน้องออกจะน่ารัก” ความจริงแล้วเจ้าธันก็ไม่ได้ถึงกับขี้เหร่อะไรนะคะ เพียงแค่มันธรรมดามาก จนแทบจะจืดจางไปเลยทีเดียวเมื่อต้องมาเทียบกับเพื่อนๆคนอื่นที่ร้าน ที่ทั้งสูง หล่อ ล่ำ แอร๊ยยยยยย
“พี่ก็ชมผมเกิน” มันว่าไปหน้าแดงไป
“อ้าว ก็ น่ารักดีนี่ ไหนดูซิ นี่ไง หัดล้างหน้าให้สะอาดอีกหน่อย ทาครีมเสียนิด ทาแป้งอีกหน่อย ก็เริดละ” ฉันจับหน้ามันหันไปมา ก็พบว่าเป็นธรรมดาของผู้ชายที่ละเลยการดูแลผิวของตนเอง คงแค่ล้างหน้าด้วยสบู่ลวกๆแน่นอน ถึงได้มีสิวขึ้นประปราย
“นี่พี่มีเจลล้างหน้า ยี่ห้อนี่ดีมากเลย เดี๋ยวจะเอามาให้ลองใช้นะ”
“โหยพี่ไม่เอาครับ เกรงใจ”
“เออน่า ฉันใช้แล้วแพ้ มันเลยเหลือ” ฉันอ้างข้ออ้างอย่างอื่น แต่ความจริงก็ไม่ได้แพ้หรอกค่ะ แค่ใช้แล้วไม่ชอบเฉยๆ เลยหาเรื่องโดยให้มันไป
“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ” ไม่นานนัก อาหารค่อยๆถูกทยอยวางลงบนโต๊ะจนครบ น้องพนักงานสุดหล่อ รินน้ำให้เจ้าธันเมื่อเห็นว่ามันพร่องลงไปมาก แต่ในขณะที่จะวางนั้น กลับทำแก้วล้มลง น้ำบางส่วนจึงหกรดลงบนขาของเจ้าธัน
“ขอโทษครับ” พนักงานหนุ่มรีบกุลีกุจอ หาผ้าเข้าซับ ด้วยใบหน้าตื่นซีด
“ไม่เป็นไรครับ” เจ้าธันตอบไป มันย้ำอีกครั้งเมื่อ พนักงานหนุ่มยังไม่ยอมเลิกขอโทษด้วยความกลัวว่าจะถูกหัวหน้าตำหนิ จนธันต้องบอกเป็นครั้งที่ 3 ว่าไม่เป็นอะไรและไม่คิดติดใจอะไร
“ใจดีจริงนะ พ่อพระ”
“หะหะหะ ผมเองก็ทำงานบริการ เข้าใจดีครับว่ามันเป็นยังไง”
“อิอิ ใจดีจริงๆ แบบนี้นะเป็นแฟนพี่ รักตายเลย”
“……..หะหะ พี่ก็พูดเล่นตลอดนะ”
การสนทนาสิ้นสุดเพียงเท่านี้ เพราะฉันเองก็มันแต่กิน อย่างเอร็ดอร่อย ผิดกับเจ้าธันที่แทบจะไม่แตะต้องอะไร
“เอานี่สิ” ฉันคีบเนื้อปลาใส่ลงในจานของเจ้าธัน ทำเอาเจ้าธันทำหน้าตื่นรีบหันไปมา
“ลองดู อร่อย”
แล้วฉันก็คีบอีกหลายๆอย่าง ให้จนเจ้าธันต้องบอกพอ
“เดี๋ยวผมตักเองครับพี่” มันพูดพร้อมกับมองไปด้านข้างโต๊ะ จนฉันอดที่จะมองตามไม่ได้
แล้วฉันก็รู้ถึงสาเหตุท่าทีแปลกๆของเจ้าธัน ห่างออกไป โต๊ะด้านข้างเยื้องไปข้างหน้า มีสาวหนึ่งและเพื่อนสาวอีกหนึ่ง กำลังคุยกันอย่างออกรส มือที่ป้องปากและนิ้วที่ชี้มาทางโต๊ะของเรา ร่วมกับรอยยิ้มเยาะ แบบนั้นก็คงจะคิดได้ทางเดียวว่า โดนนินทาเข้าเสียแล้ว
ฉันหดมือวางอาหารที่ตักลงบนจานของตัวเอง นึกเสียใจที่ต้องทำให้เจ้าธันอาย เป็นใครก็คงต้องอายล่ะค่ะ ที่ต้องมานั่งกินข้าวกับ สาว อย่างฉัน ไหนจะมีการตักอาหารให้อีก คงจะอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“อะ ตักเองนะ ต้องกินเยอะๆด้วย” ฉันกลบเกลื่อนเรื่องไม่สบายใจไว้ เพราะแค่นี้ บรรยากาศมันก็แย่พอทนแล้ว ขืนใช้ซีนดราม่าอีก คงจะอิ่มก่อนที่จะกินหมดเป็นแน่แท้
“ครับ” เจ้าธันรับคำ แล้วลงมือกินกันต่อ โดยที่ฉัน หาเรื่องพูดคุยบ้างพอไม่ให้เงียบมากเกินไป แต่ก็ไม่ถึงขั้นให้ดูน่าเกลียด เหมือเมื่อสักครู่ เจ้าธันก็ถามคำตอบคำ และยังคงแอบมองโต๊ะข้างๆอยู่เสมอ นั่นทำฉันไม่สบายใจเท่าไรนัก
มื้ออาหารอันอึดอัดก็ผ่านไปได้ด้วยดีโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งฉันเรีกเก็บเงินและวางแบงค์พันให้กับพนักงาน
“เห็นไหมว่าแล้วต้องเลี้ยง” เสียงนินทาแว่วมาจากโต๊ะใกล้เคียง ทำฉันหันขวับไปมองทั้ง 2 คนทันทีอย่างไม่พอใจ ก่อนจะสังเกตุเห็นว่าเจ้าธันหน้าหดเหลือแค่นิ้วเดียว คงจะเสียหน้ามากที่ต้องรับบทเป็นเด็กของกะเทยอย่างฉัน
“กลับกันเถอะ” เมื่อได้เงินทอนเป็นที่เรียบร้อยฉันลุกขึ้น ออกเดิน เจ้าธันก้มหน้าก้มตาเดินตามจนเราทั้งสองออกมาด้านนอกของร้านอาหาร ฉันเดินพาเจ้าธันไปนั่งยังที่ลับตาคน
มันนั่งลง ก้มหน้านิ่ง ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด สงสัยครั้งหน้าคงต้องวางตัวดีกว่านี้ อาจจะต้องชวนพวกนังธรกับดนัยมาด้วย
“อย่าคิดมากเลยนะ” ฉันนั่งลง เว้นระยะ ห่างสักนิด เผื่อมีใครมาเห็นจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก เผื่อเจ้าธันจะคิดมาก
“…………..” มันนิ่งเงยหน้ามามองฉัน
“พี่ ผมขอโทษ”
“ว้าย มาขอโทษพี่ทำไม”
“พี่คงอายแย่ที่ต้องมากินข้าว กับผม”
“แกต่างหากที่ต้องอายที่มากับพี่”
กว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องก็หลังจากที่ขอโทษกันไปมาอยู่เป็นสิบรอบ เอาเป็นว่าต่างคนต่างคิดเผื่ออีกคนโดยที่คิดเองเออเอง
“ผมมันคนละชั้นกับพวกพี่ มันคงดูไม่ดีนะครับ หะหะ” มันหัวเราะเสียงแห้ง แววตาเต็มไปด้วยความสมเพสตัวเอง ที่เกิดมาต้อยต่ำกว่าคนอื่น
“เรียนก็จบแค่ ม. 6 ไม่มีปัญญาเรียนต่อ ทำแต่งานเก็บเงิน แต่ก็ไม่รวยสักที”
“พวกนั้นคงคิดว่าผมไปเกาะพี่กิน ผมขอโทษนะครับ ทำพี่เสียจนได้”
“บ่นพอยัง” ฉันลุกขึ้น เดินเข้าไปยืนอยู่หน้าเด็กชาย
“พี่ไม่เคยคิดว่าแก ต่ำกว่าใคร”
“การศึกษา การทำงานไม่ได้วัดค่าความเป็นคน หรอกนะ”
“แน่นอนรวมถึงรูปร่างหน้าตาก็ด้วย”
“ธัน แกมีดีกว่าที่พวกนั้นคิด”
“ถ้าแกไม่ดี แกคงไม่ช่วยพาพี่กลับห้อง ไม่งั้นก็คงพาเพื่อนมายกเค้าห้องพี่ไปหมดแล้ว”
“อย่าดูถูกตัวเอง เพราะมันจะยิ่งทำให้เราตกต่ำไปกว่าเดิม”
“ถ้าแม้แต่ตัวเอง ยังไม่เชื่อใน ตัวเองแล้วล่ะก็ คงไม่มีใครในโลกนี้ที่จะให้ความเชื่อถือในตัวเราหรอกนะ”
ข้อนี้ฉันรู้ตัวดีค่ะ ฉันเคยเกลียดตัวเองมากๆ เกลียดตัวเองที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เกลียดตัวเองที่ชอบผู้ชายด้วยกัน เกลียดที่ออกสาว เกลียดที่หน้าตาไม่ดี เกลียดที่ไม่เคยมีความรักกับเขาสักครั้ง
คนอย่างฉันไม่น่าจะเกิดมาเลย
นั่นเป็นความคิดอันชั่วร้ายที่คอยปั่นทอยจิตใจฉันทีละน้อย
“แม่รักลูกนะ”
“อาทิตย์…..ฉันอยู่ข้างแกเสมอนะ”
มีเพียงแค่ แม่และนังธรเท่านั้นที่ช่วยพยุงฉัน ให้เดินต่อไปได้ หลังจากคืนวันเกิดเหตุ ฉันตื่นขึ้นมามองตัวเองในกระจกอีกครั้ง และให้สัญญากับตนเอง ถึงแม้ในโลกนี้จะไม่มีใครอื่น ที่รักฉัน อย่างน้อยก็ขอให้รักตนเองให้มาก มีชีวิตที่สวยงาม เพื่อมอบความสุขให้คนที่รักเรา แม่ และนังธร
ฉันลูบหัวของเจ้าธันเบาๆ
“คนเราจะมีค่าเท่าไรมันไม่ได้อยู่ที่ภายนอก……แต่มันอยู่ข้างในต่างหาก”
มันเงยหน้ามาสบตกับฉัน
“ขอบคุณพี่”
“น่า ภายในแกมีดีกว่านั้น ฉันรู้” ฉันตบหัวมันไป เพื่อให้กำลังใจ มันยิ้มตอบ
“แต่พี่รู้ได้ไงว่า ภายในผมดี"
"ไอ้นั่นผมมันก็ใหญ่ใช่ย่อยนะพี่ ฮ่าๆๆ”
“แอร๊ยยยยยย”
-
ซันไม่น่าจะปล่อยสองชะนีนั่นลอยหน้าต่อ
ไหนๆ ก็โดนเม้าท์ซะขนาดนั้นแล้ว
+1
-
ซันนี่...ไอ้ประโยคสุดท้ายที่ธันพูดอ่ะ มันน่าพิสูจน์นะ!! :laugh:
อยากให้ซันนี่สมหวังไวๆจัง!!
:L2: :L2:
-
5555555555555
น้องธันดูดีมาตั้งแต่ต้นแล้วลูก
o13
มาติดฮาเอาตอนจบนี่แหละ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่าเอ็นดูจริงๆ
:laugh:
-
ไหน....ใหญ่จริงมั้ยมาพิสูจน์เซ๊ะ.....
-
ซันนี่สอนน้องได้ดีมาก
แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนั่น อยากให้ไปช่วยพิสูจน์หน่อยว่าจริงไหม อิอิ
-
อ่อยมากกกกกกกกกกกกกก
-
แอร๊ยย ด้วยคน :m3:
รู้สึกมาสักพักแล้วว่าธันต้องมีอะไรบางอย่างที่เข้ากับซันได้ แต่เราก็แอบเชียร์อยู่เงียบๆไม่กระโตกกระตากนะ
แต่ถ้าจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันก็ไม่เสียดายหรอกค่ะ เพราะทั้งสองคนต่างก็เป็นคนดีที่น่ารักทั้งคู่นะ
สู้ๆนะซันนี่ ไม่ว่าน้องธันจะเป็นคนที่ใช่หรือไม่ก็ตาม ยังไงเค้าก็เอาใจช่วยตะเองเสมอนะ :กอด1:
-
:กอด1: :m20: :m20:
-
สมหวังสักทีเถอะซัน ลุ้นมาหลายคนจนท้อใจแล้วนะ
อยากพิสูจน์ด้วยคนว่าใหญ่จริงป่าววววว ฮ่าๆๆ
-
เคยอ่านตอนแรกๆ เห็นชื่อตอนน่าจะมีพระเอกออกมาแล้ว
เลยมาอ่านใหม่ ขอพระเอกให้ซันนี่สักทีเถอะ
-
ซันนี่รีบพิสูจน์ด่วน :z1:
บวกเป็ด
-
ธันใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z2:
-
ขอให้ธันเป็นคนที่ใช่ของซันนี่เถ้อะะะ
-
ในที่สุดเด็กธันก็มีรัศมีเจิสจรัสออกมา ไม่เสียแรงที่เชียร์มาซะนามนม
รอลุ้นต่อไปว่าจะได้เป็นพระเกอแบบถาวรหรือชั่วคราวค่า
-
:L2:
-
ตอนแรกๆ ก็รู้สึกเฉยๆ กับธันนะ แบบว่าธรรมดาเกินไปอ่ะ
แต่ตอนนี้รู้แล้ว ธันมีดีมากกว่าที่เห็นจริงๆ
อย่างน้อยก็แคร์ความรู้สึกซันนี่ ดีแล้วที่ซันนี่ได้รู้จักกับธัน
ถึงแม้ไม่ได้พัฒนาไปเป็นอย่างอื่น แต่อย่างน้อยก็เป็นที่พึ่งพาได้(ตอนเมา)
ขอร่วมเชียร์ธันด้วยคนนะคะ :bye2:
-
น้องธันเป็นเด็กดี น่าส่งเสริมและเอ็นดูนะค่ะ...ซันนี่ :-[
แต่จะหวังให้น้องจีบก่อน คงยาก เพราะ เด็กมันเจียมเนื้อ เจียมตัว แก่กังวล ขี้เกรงใจ
เอาเป็นว่าถ้าซันนี่อยากเห็นอะไรดี ๆ (ใหญ่ ๆ) ในตัวน้อง อยากเป็นมากกว่าพี่น้อง ก็ต้องรุก(?)เองแล้วล่ะ... :o9:
-
โอ้ว เจ้าเด็ก ธัน มาเเรงนะคะนี่ งั้นก็มา อวย กันต่อได้เลยค่ะ
บทนี้ 3p นะคะ คริๆ หลายๆคนอาจจะรอกัน มีใครบ้างก็ติดตามโลด
บทที่ 24 …….. 3P
กว่าจะหาวันนัด เจ้าธันได้อีกครั้งก็ปาเข้าไป 1 อาทิตย์เต็มๆ ในเย็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มเองจะเกี่ยงบ่ายเบี่ยงหาข้ออ้างว่าติดงาน แต่ก็คงจะรำคาญเสียงบ่นของฉัน แหม ก็เกรงใจมันอยู่นะคะ ติดเลี้ยงมันอีกตั้งหลายครั้งจะให้ชิ่งหนีก็ใช่ที่ เสียคำพูดมันไม่ดีนะคะ คนอย่างฉันต้องสวยทั้งกายและใจค่ะ
“สายตามเคย” น้ำเสียงประชดประชันดังขึ้นเมื่อฉันเดินไปถึงหน้าบริษัท ซึ่งนังธรและดนัยรออยู่แล้ว
“เอ๋ แค่ 10 นาทีเองนะ” ฉันเดินช้าลงเพื่อถ่วงเวลาอีกสักพัก
“เร็วสิ เดี๋ยวเด็กมันก็รอหรอก” นังธรเร่งฉัน ส่วนดนัยเข้าไปประจำการที่รถเรียบร้อย
“เอ่อๆ อุ้ย” ฉันแกล้วสะดุดสายรองเท้า ปล่อยกระเป๋าเองสาร ที่ไม่ได้ปิดไว้ตกลง จนของข้างในหลุดออกมาเกลื่อนลาน ทั้งแป้งฝุ่น ครีมกันแดด ลิปกรอสเปลี่ยนสี กระจกพับอันเล็ก
“โอ้ย คนยิ่งรีบๆอยู่” ฉันบรรจงเก็บของทีละอย่างช้าๆ จนนังธรรำคาญเข้ามาช่วย
“นี่ครับ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น ทำฉันยิ้มออก เมื่อรู้ว่าแผนของฉันประสบความสำเร็จ
“……..” นังธร ตวัดสายตามองคนที่เข้ามาช่วยชั่วครู่ ก่อนจะ เดินชิ่งหนีเข้ารถดนัยไป
“หัวหน้าอะ ไม่รีบตามไป” ฉันบ่นกับคนตัวใหญ่ที่ไม่ได้มีท่าทีจะตามไป เพียงแค่ช่วยฉันเก็บของต่อไปเรื่อยๆ
“ช่างเหอะ ธรเองก็คงไม่อยากเจอผมเท่าไร”
แน่นอนทันทีที่ฉันขึ้นรถไป นังธรก็โวยวายใส่ฉันทันที หาว่าฉันจงใจ แหมไอ้ฉันก็อุตส่าห์จะช่วย เห็นว่าช่วงนี้ นังธรรับทำ โอที ตลอด แถมยังหาเรื่องหลบหน้า หัวหน้าอีก ก็เลยทำให้เจอกันเสียหน่อยให้หายคิดถึง
“แกนี่มัน…….”
เฮ้อ คนอย่างฉันนี่มันทำบุญไม่ขึ้นเลยจริงๆนะคะ อุตส่าห์คิดแผนตั้งนาน ไหนจะต้องนัดวันที่พวกหล่อนๆว่างกัน พร้อมกับเจ้าธันอีก โอ้ย พูดแล้วปวดหัว แต่แผนกลับล่มไม่เป็นท่า แต่เอาเหอะ ฉันไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกค่ะ มีแผนสำรองเสมอ
“นี่ คุณสุริยัน เขาไม่ดีตรงไหน ทำไมไม่ลองคบเขาดูล่ะ” ดนัยอดสงสัยเสียไม่ได้
“จริง หล่อ ล่ำ ใหญ่ ขนาดนี้ หาไม่ได้อีกแล้ว” ฉันออกโรงเกทับ
“ฮึ……”
“ถ้า ธร ไม่สนใจงั้นฉัน…….”
“เอาไปเลย” นังธรตอบอย่างไม่คิด
“หึ แล้วอย่ามาเสียใจน้ำตาเช็ดหัวหน่าว ให้เห็นล่ะ” ฉันอดประชดเสียไม่ได้ เพราะเสียดายคนดีๆแบบหัวหน้าเสียเหลือเกิน ตอนนี้ก็นับได้ว่า รู้จักกับธรมาได้หลายเดือนมากแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ดูจะไม่ก้าวหน้าไปไหนเลย นับวันยิ่งถอยหลังเข้าคลองไปเรื่อยๆ
“โทษทีนะ พี่มาช้าไปหน่อย” ฉันรีบขอโทษเจ้าธันที่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้
“เพราะใครนะ” นังธรอดที่จะกัดเสียไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ”
“เห็นไหม น้องมันบอกไม่เป็นไร เนอะ สายแค่ 30 นาที”
“น้องมันรู้ต่างหากว่ายังไงแกก็สาย” นังธรกัดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าไปในร้านก่อนเป็นคนแรก
“ปะ น้องธัน ไปหาอะไรกินกันนะ” แอร๊ย นังดนัยคะ หล่อนเร็วมาก ถือโอกาสแตะเนื้อต้องตัวเจ้าธันแล้วเดินเข้าร้านไปเลย
“สั่งเต็มที่เลยนะ วันนี้ซันมันเลี้ยงเต็มที่” นังธรบอกเจ้าธัน
“ไม่เป็นไรครับ หะหะ” เจ้าธันหัวเราะน้อยๆ เพราะดูจากปริมาณ ไก่ทอดที่ทั้งนังธรและดนัยสั่งมานั้นก็พอที่จะกินได้จนอิ่ม
“น้องธันเอา ไก่แซบ ไหมจ๊ะ”
“เอาไอติมด้วยไหม”
“อันนี้ก็อร่อยนะ”
“อันนี้เริดกว่า”
ทั้งสองนางต่างสรรหา ข้าวของมาล่อให้เด็กหนุ่มกิน แม้ว่าส่วนมากแล้วพวกเธอจะสั่งมาด้วยความต้องการของตัวเองก็เถอะ แต่นั่นก็ทำให้มื้ออาหารครั้งนี้เปี่ยมไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ต่างจากครั้งที่แล้ว เจ้าธันเองก็ดูจะลดความเกร็งลงได้มากพอควร
“น้องธันนี่น่ารักดีเนอะ มีแฟนหรือยังจ๊ะ” นังดนัยถือโอกาส เอาต้นแขนไปสีเข้ากับเด็กหนุ่ม ทำเอาเจ้าตัวหัวเราะ และเอียงตัวหลบเล็กน้อย
“ยังไม่มีครับ”
“แอร๊ยยยย สนใจรับพี่เข้าไปเป็นแฟนไหมคะ” นังดนัยออกตัวแรงมากเลยค่ะงานนี้ ฉันก็ลุ้นไปด้วยเลยว่าเจ้าธันมันจะตอบว่าอย่างไร
“ไม่เป็นไรครับ ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” มันตอบทำหน้าแดง เกาหัวเกรียนๆของมันเป็นการแก้อาย
“ใคร” ทั้งฉัน ดนัย และนังธร ต่างถามออกมาพร้อมกันเสียงดัง จนเด็กโต๊ะข้างๆหันมามองเป็นจุดเดียว
“หะหะหะ ไม่บอก” หน้าของมันแดงขึ้นไปอีก มันหัวเราะกลบเกลื่อน แทะน่องไก่กินโดยไม่ยอมสบตาพวกเราอีก
“หึ……แต่ก็พอเดาได้” นังธรทิ้งท้ายไว้ แม้ฉันและนังดนัยจะถามเท่าไร มันก็ไม่ยอมบอก ได้เพียงหัวเราะ แล้วปล่อยให้ฉันงง ต่อไป
“ขอบใจมากเลยนะที่เลี้ยง” นังดนัยเดินออกจากร้านด้วยความสุข ที่ได้กินฟรี ฉันบอกเมื่อไรว่าจะเลี้ยงพวกหล่อน
“อร่อยไหม ธัน”
“ครับ” เจ้าธันตอบ
“ที่อร่อยนี่ เพราะ อะไรนะ” นังธรพูดขึ้นมาลอยๆ ทำฉันที่กำลังเก็บของหูผึ่ง
“พี่ธร” เจ้าธันเสียงดังรีบเดินหนีออกไปนอกร้าน นังธรหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้ฉันงงอยู่คนเดียวเสียทุกทีสิ
“ซื้อของกันก่อนไหม” ฉันลากทุกคนมายังซูเปอร์มาร์เก็ต ชั้นล่าง เนื่องจากข้าวของที่ห้องจวนเจียนจะหมดแล้ว ซึ่งที่เหลือก็เห็นดีด้วยจึงช่วยกันลากเจ้าธันลงมา เฮ้อ ชักเหมือนแก๊ง ป้าๆ พาลูกหลานมาเที่ยวยังไงยังงั้น
ทันทีที่ลงบันไดเลื่อนมาถึงชั้น 1 เมื่อพวกเราเดินผ่านร้านค้าต่างๆ ฉันอดใจที่จะแวะดูของเสียไม่ได้ เมื่อถึงร้านขายของเครื่องประดับ
เครื่องเงินประกายแวววับ ถูกคล้องกันไปมาอย่างสวยงาม อัญมณีพากันแข่งเปล่งแสงประกายเมื่อต้องแสงไฟ ฉันยืนดูอย่างมีความสุข คิดย้อนไปถึงสร้อยข้อมือที่ใส่อยู่ตรงมือข้างขวา
“ผมให้ครับ”
ฉันหมุนสร้อยเงินเส้นนั้นไปมา คิดถึงใบหน้าของชายหนุ่มที่ได้มอบสิ่งนี้ให้
“พี่ชอบหรอครับ” เจ้าธันสะกิดแขน จนฉันแอบตกใจนิดๆ แต่ก็พยักหน้าให้ แล้วดูสร้อยแบบอื่นๆอีกต่อไป
“โหย แพงอะ” ฉันไม่ได้สนใจคำบ่นของเจ้าธัน เพราะมัวแต่มองของที่ถูกใจ ฉันใช้เวลาอยู่อีกสักพัก ดนัยเองก็ดูจะสนใจเช่นเดียวกัน จับนั่นจับนี่ลองทาบดู จนได้สร้อยเส้นงามมา 1 เส้น
“ปะ ไปกันเถอะ” ฉันดูของจนพอใจแล้วจึงชวนเพื่อนๆไปกันต่อ แต่กลับมองไม่เห็นเจ้าธัน
“เจ้าธันไปไหนเสียล่ะ”
“ไม่รู้ มันวิ่งไป บอกว่าเดี๋ยวมาน่ะ” นังธรบอกได้แค่นั้น
ฉันเลยโทรหามันดู เผื่อมันจะหนีกลับไปแล้ว ก็ปกติของผู้ชายนะคะ ที่ไม่ค่อยชอบกับการเดินช๊อป เสียเท่าไร
“พี่รอผมด้วย รอที่เดิมครับ อีกแป๊ปเดียว” เสียงจากสายดูเร่งรีบ ไม่นานนักเจ้าธันก็วิ่งหน้าตั้งมาอีกทาง มันหยุดหอบอยู่สักพัก
“เอ้า ใจเย็นๆ ไปไหนมา”
“ไปร้านเพื่อนมาครับ หะหะ” มันหายใจแรงด้วยความเหนื่อย
สักพักเมื่อเด็กหนุ่มหายเหนื่อย พวกเราจึงพากันเดินลงไปยังชั้นล่าง เจ้าธันทำหน้าที่ถือตะกร้าตามมา ฉันและนังธร ต่างสนุกกับการเลือกของ ซึ่งส่วนมากก็เป็นพวกของกิน
“อืม…..” ฉันหยุดเดินตรงชั้นวางขนม ซึ่งเรียงรายเต็มไปหมด สายตาสอดส่องไปยังซองขนมของโปรด เพียงแต่ว่า มันอยู่ชั้นบนสุดเสียน่ะสิ
ฉันลองเอื้อมมือไป …….. ไม่ถึง
กระโดด…….ไม่ถึง
หันซ้ายหันขวา ไม่มีพนักงานอยู่แถวนี้เลย
“ดนัย หยิบอันนั้นให้หน่อยสิ” ฉันจึงต้องขอร้องเพื่อนสาวที่ตัวใหญ่ที่สุด เจ้าหล่อยพยักหน้าเดินตรงมาหาฉัน
“ดนัย มาทางนี้สิ ช่วยหน่อย” นังธร ที่อยู่ๆก็โผล่มารีบดึงแขนนังดนัย หลบเข้าไปอีกฝั่งของชั้นวางของเสีย ทำฉันเซ็งไป คงต้องไปตามพนักงานแล้วล่ะ
“เดี๋ยวผมช่วย” เสียงนั้นดังมาจากข้างหลัง
คนตัวสูงโผล่มาจากด้านหลัง ยืนตัวชิดกับฉัน มือหนึ่งวางลงที่ไหล่ฉัน เพียงแค่เขายกมือขึ้นไป ของที่ฉันต้องการก็อยู่บนมือฉันเรียบร้อย
“ผมช่วยนะพี่” แต่ในความจริงมีเพียงเจ้าเด็กตัวน้อย ที่ยิ้มแฉ่ง เจ้าธันวางตะกร้าลง ลองเอื้อมมือขึ้นไป….แน่นอนว่าไม่ถึง มันลองเขย่งเท้าดู….ก็ยังอีกไกล ทีนี้มันกระโดด…… ก็ยังไม่ถึง
“หะหะหะ สงสัยผมจะเตี้ยไป” มันหัวเราะหน้าเจื่อน แหม มันก็สูงพอๆกับฉัน คงจะได้อยู่หรอกค่ะ ถ้าสูงเท่าคุณธนาก็พอว่า
คุณ ธนา
“เอางี้…..พี่อยู่เฉยๆนะ” เจ้าธันเดินไปอยู่ด้านหลังฉัน
“ว้าย”
ทันทีที่รู้สึกถึงแรงสัมผัสที่เอว พร้อมกับแรงยกที่ทำให้ตัวของฉันลอยขึ้นไป นั่งอยู่บนบ่าของเจ้าธันได้อย่างพอดี
“เอ้า พี่ อย่าดิ้นสิ” มันบอกเมื่อฉันร้อง และดิ้นไปมาด้วยความกลัว จนฉันเริ่มชินและนั่งได้นิ่งๆ จึงรู้สึกได้ว่า มันมั่นคงกว่าที่คิด ไม่น่าเชื่อว่าคนตัวเล็กๆแบบนี้จะแรงเยอะขนาดนี้
“จะลงแล้วนะครับ” เมื่อฉันได้ของเป็นที่เรียบร้อย เจ้าธันก็ค่อยๆย่อตัวลง ฉันวาง ก่อนจะปล่อยตัวลง แต่ก็พลาดเพราะกะระดับความสูงพลาดไป
“ระวังพี่”
วงแขนแน่นกระชับตัวของฉันไว้มั่น มันไม่ได้ทำให้ฉันล้มลงเจ็บก็จริง แต่นั่นก็ทำให้ใบหน้าฉันแดงไปได้เช่นกันเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มในระยะประชิด
“ระวังหน่อยสิพี่” เด็กหนุ่มปล่อยให้ฉันยืนเอง มันหันซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็ยื่นถุงพลาสติกใบเล็กจากกระเป๋ามาให้
“ผมให้ พี่”
“อะไร”
“เอาเหอะน่า ผมให้”
ฉันเปิดถุงออกดูก็พบสร้อยข้อมือที่ทำจากเชือกสีสดใส ที่พวกวัยรุ่นนิยมใส่กัน
“หะหะ ของร้านเพื่อนผมเอง…….ผมว่ามันสวยดี แล้วก็เหมาะกับพี่ด้วย”
“เอ่อ พี่ชอบไหมครับ” มันทำหน้าเจื่อนเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป
“ถ้าพี่ไม่ชอบก็….เก็บไว้เฉยๆก็ได้ครับ”
“ฉันกำลังจะบอกให้แกใส่ให้ต่างหาก”
ฉันยื่นข้อมือ ด้านซ้ายที่ยังว่างให้เด็กหนุ่ม มันรับเอาสร้อยข้อมือไปใส่ให้ แต่ก็ทำได้เงอะๆงั่นๆ
“เสร็จหรือยังจ๊ะ”
เสียงดนัยดังขึ้นข้างหลัง เจ้าธันรีบถอยห่างไปทันที
“แกนั่นล่ะ หายไปไหนมาตั้งนาน” ฉันบ่นให้กับดนัยและนังธร ที่เดินมาพร้อมรอยยิ้มจากอีกฝั่ง
“ถ้าไม่หายไป ก็ไม่เจออะไรดีๆสิยะ คริๆ” ดนัยหัวเราะคิกคัก
“เจออะไร ไหนๆ ผู้ชายอยู่ไหน” ฉันรีบเดินไปอีกฝั่งแต่ก็ไม่ยังเจอ ผู้ชายหล่อๆ ตามที่นังดนัยบอก
แอร๊ยยย มันหลอกชั้น
2 ทุ่มแล้วพวกเราขนของมาจนถึงลานจอดรถในตัวห้าง เจ้าธันอาสาช่วยขนของมาให้ถึงรถ แม้ฉันจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่มันก็ยังดื้อ
ดนัยจัดแจงเปิดกระโปรงหลัง ให้เจ้าธันใส่ของลงไป
“วันนี้ของคุณนะครับ” เจ้าธันยกมือไว้พวกฉัน ทำเอารับไหว้แทบไม่ทัน
“เฮ้ย ไม่เป็นไร”
“หะหะ แต่วันนี้สนุกจริงๆครับ” มันยิ้มแฉ่งอวดฟันให้พวกฉันดู พวกดนัยและนังธรหัวเราคิกคัก มันจะตลกอะไรนักหนานะวันนี้ ได้ยินพวมันหัวเราะกันหลายทีละ
กลางที่จอดรถชั้น 3 (3P) ฉันโบกมือลา เจ้าเด็กหนุ่มที่เดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อจะกลับห้อง เสียงเพื่อนสาวทั้งสองยังหัวเราะกันอย่างสนุก แม้ฉันจะถาม ตาเจ้าพวกนั้นก็ดูเหมือนจะพูดอะไรที่เป็นรหัสรู้เรื่องเพียง 2 คน จนฉันขี้เกียจถามแล้วเอนตัวลงกับเบาะ มือข้างขวาวนเวียนอยู่กับ สร้อยข้อมือเส้นใหม่ที่มัดแน่นอยู่บนข้อมือซ้ายคิดอะไรเพลินๆ…….จนฉันหลับไป
-
:z13:
คาดว่าโดนกันทุกคน!! 3P!! :z3:
ธันชอบซันนี่ใช่มั๊ยคะ??!!
คนเขียนสู้ๆนะคะ!! :L2:
-
555 กวนอ่ะ (3P)
วันนี้ผมก็จอดรถที่ ออฟฟิซ ที่ชั้น 8P แน่ะ :o8:
-
ลานจอดรถนี่เอง5555
-
:m20: :m20:โดนกันถ้วนหน้า
-
3P จริงๆ
o18
-
กินเด็กเป็นอมตะ
เคล็ดลับสำหรับวัยเยาวน์ตลอดกาล
กินเด็กเลยค่ะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
เชื่อล่ะว่า3P จริงๆ :laugh: :laugh: :laugh:
เจ้าตัวไม่รุ้ว่าน้องมันสนใจซะงั้น
ดนัยกะธรยังรู้เลย หุ หุ หุ
ลุ้นๆนะ ซันนี่จะได้สมหวังซะที
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Thun is too cute. he is sunny's soulmate 5555
-
รอบนี้เกือบจะไม่อ่าน เพราะชื่อตอนซะแล้ว
น้องธร ทำไมใจแข็งเกิน คนดีๆ ไม่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิตทุกวัน
พระเอกอยู่ไหน สงสารน้องซัน
+1
-
5555555555555555555555555555555
3p จริงค่ะๆ นักเขียนเคยดูหนังเรื่อง P2 ไหมค่ะ ลองไปหามาดูนะ มาหลอกคนอ่านแบบนี้ เดี๊่ยวจะโดนแบบในหนัง
ออร่าพระเอกจับที่ธันมากถึงมากที่สุด ปลาบปลื้มค่ะ
-
ชิส์!!~ อุตส่าห์ลุ้น ฮ่าๆๆๆ (แต่พอดี อ่านคอมเมนท์ก่อนเลยเดาๆได้ว่าไม่มีไร)
โถๆ ทำไมคนที่ใช่มันใกล้ตัวขนาดนี้??
แต่ซันก็กลับสายตายาวมองไม่เห็นสักที....
เอาวะ รอๆๆ ให้ธันกล้าๆ สารภาพออกไปซะ
ซันจะได้มีความรักโดยที่เป็นตัวของตัวเองได้ซะที
เอาใจช่วยซันนี่ และหัวหน้า....
-
เห็นทีต้องยืมมาใช้บ้าง...แอร๊ยยยยยยยย...เป็น 3P ที่เร้าใจเสียนี่กระไร หึหึ
ธันน่ารักเนอะ เด็กธรรมดา ๆ ที่คุณมองข้าม ซักวันอาจเป็นเจ้าชายของคุณ
-
3p ได้เร้าใจมาก o.O!!!
ซันนี่ เด็กๆ อร่อย กรุ๊บกร๊อบดีนะเนี่ย ^________________^
-
3Pเจ้าค่ะ55555+ :jul3:
-
ฮากระจาย
อ่านเรื่องรักสมหวังมาเยอะแล้ว
เปลี่ยนแนวมาฮาน้ำตาเล็ดกันบ้าง ฮ่าๆ
-
ว่าแล้วๆๆๆๆ 3P ของซันนี่ต้องไม่ธรรมดา :laugh:
ลุ้นตัวโกงเลยอ่ะ เราเชียร์ธันนะตอนนี้ อยากให้ซันนี่มองคนใกล้ตัวบ้างอ่ะ :o8:
น้องธันสู้ๆนะคะ ขนาดธรกับดนัยยังรู้เลย ซักวันพี่ซันเค้าก็ต้องรู้แน่นอน o13
-
เอาส้อมจิ้มพุงคนเขียน เค้าจะมีความผิดติดตัวมั้ยคะ?
-
:laugh: 3P แบบนี้ก็น่ารักนะ
แหมซันนี่ล่ะก็....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย....
-
3P :serius2: :serius2: :serius2:
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
ยอมจริงๆ กับความซึน
-
3P จริงๆ เชียร์ธันอยู่น๊า สู้ๆ
-
เอ่อ.... 3P จริง ๆ ด้วย :o11:
งั้นครั้งหน้าขอเป็น 3P แบบ SM นะ ( จอดรถชั้น 3 ฝั่ง South โซน M )
น้องธันออร่าจับซะเจิดจ้ามากมาย แม้มาตราฐานจะไม่สูงนักแต่ความจริงใจชนะเลิศ
ยิ่งคุณน้องก็น่าจะมีใจให้ซันนี่ด้วยแบบนี้ คนอ่านขอเชียร์ขาดใจกันไปเลย :a2:
ลูกผู้ชาย ตามล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ฉนั้นคุณสุริยันจะตามจีบคุณปักษธรสิบปี ก็ยังไม่สายเช่นกัน สู้ ๆ :a9:
-
กรี๊ดดดดดด 3P
แหม ทีหย่างนี้ไม่รู้ตัวนะซันนี่
แต่ก็น่ารักดีนะคะ แบบไม่ค่อยคิดเข้าข้างตัวเองไรงี้
ดูเอ๋อๆ เปิ่นๆ น่ารักแบบธรรมชาติๆ
ว่าแต่ธันชอบซันนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ
-
โดน :z2:
บวกเป็ด
-
ธันน่าจะเป็นพระเอกจริงๆด้วย เชียร์
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้วครับ :sad4:
สนุกมากๆเลยครับ o13 รออ่านตอนต่อน่ะครับ o13
ชอบซันนี่มากๆเลยครับ แต่ว่าสงสัยซันนี่จะมีปัญหาเรื่องสายตาจิงๆ มีคนดีๆอยู่ใกล้ๆก็ยังไม่รู้ตัว :really2: :เฮ้อ:
แต่ก็แอบหวังว่าคุณธนาจะกลับมาน่ะ :o8: แต่ดูจากพี่เขาหายหน้าไปนาน คงจะ...นะ o22
ตอนหน้าขอเป็นของ ธร นะครับรอดูว่าคุณหัวหน้าจะทำไง :กอด1:
สุดท้ายนี่ก็ต้อง :pig4: :pig4:ครับ :bye2:
-
มาเเล้วค่าตอนใหม่ ตอนนี้ขอเปลี่ยนเเนวการเขียนหน่อยนะคะ
ข้อเสียการเขียนเเบบมุมมองบุคคลที่ 1 ก็เเบบนี้ล่ะค่ะ ไม่รู้จะไปต่อยังไงเลย
ความจริงก็อยากให้ซันนี่เล่าต่อนะคะ เเต่มันไม่รู้จะไปยังไง เดี๋ยวยังไงตอนหน้า กลับมาให้ซั้นนี่เล่าเเน่นอนค่ะ
ปล ลุ้นกันต่อนะคะ จะได้กันหรือยัง
บทที่ 26 นาฬิกา
http://www.youtube.com/v/7zAk3QqgBLE?version=3&hl=th_TH&rel=0
ฉันเริ่มชีวิตอย่างเฉื่อยช้า…
เหมือนเข็มสั้นๆบนนาฬิกาเรือนหนึ่ง
เธอคือคนๆหนึ่ง ชีวิตเธอรวดเร็ว
เปรียบไปเหมือนเข็มนาที
อาทิตย์บิดขี้เกียจอยู่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำงานประจำสัปดาห์นรกที่งานต่างรุมเร้าเสียจนไม่ได้มีเวลาไปที่ไหนเลย วันนี้เองที่จะปลดปล่อยทุกอย่าง ตัวอาทิตย์เองได้นัดหมายบรรดเพื่อนสาวของตนไว้เป็นที่เรียบร้อย ทั้งปักษธร และดนัยที่ทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่ได้เจอกันเลย
น้ำหอมกลิ่นจางค่อยๆถูกพรมลงเรือนกายของชายหนุ่มผู้มีใจสาว เสื้อผ้าสีสรรสดใสถูกสวมเข้าตัว อาทิตย์บรรจงแต่งตัวให้เข้าที แม้จะไม่ได้จัดจ้านเหมือนสมัยก่อนแอ๊บ แต่ก็ไม่ได้อึมครึมเท่าช่วงแอ๊บเลย เขายังคงชอบสีสดใส ที่ช่วยทำให้ผิวกายที่ออกจะดูซีดนั้นมีสีสันบ้าง เครื่องสำอางต่างๆก็เหลือเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น ทำให้ใบหน้าเรียวนั้นดูสะอาด ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นเรียกได้ว่าน่ารัก แต่ก็ยังโอเค
ชายหนุ่มเดินออกไปยังริมถนน เรียกพี่วินมอเตอร์ไซด์อย่างคุ้นเคย ต่ออีกทอดด้วยรถเมล์ หรือไม่ก็แท็กซี่ จนกระทั่งถึงบริษัท ทำงานจนเสร็จแล้วรอเวลาเลิกงาน รอเวลาสังสรรค์กับเพื่อนๆ……ชีวิตของอาทิตย์เป็นแบบนี้
ต่างจากอีกคนที่ดูจะเร่งรีบเหลือเกิน
ธันญ์ เด็กหนุ่มเด้งตัวขึ้นเมื่อนาฬิกาแผดเสียงร้อง เขาลุกเดินเข้าห้องน้ำอย่างไม่อิดออดเหมือนวัยรุ่นที่ต้องตื่นเช้าทั่วไป เด็กหนุ่มจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่นาที ด้วยเสื้อผ้าที่มีให้เลือกไม่กี่ชุด ไหนจะหัวโล่งเตียนด้วยทรงสกินเฮด ทำให้เด็กหนุ่มไม่ต้องไปเสียเวลากับมันมากนัก
อากาศตอนเช้าตรู่นับได้ว่ายังเย็นสบาย เจ้าธันเดินออกจากห้องเช่าเล็กๆท้ายตลอดเดินเลาะริมถนนจนถึงร้านข้าวราดแกงป้าอ้วน ที่เขามักใช้บริการประจำ
“มาๆ วันนี้เอาอะไรเจ้าธัน” หญิงร่างอ้อนร้องทักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินมา เธอเองนึกเอ็นดูเจ้าเด็กคนนี้เสียไม่น้อย ที่ทั้งขยันและอดทน
“เหมือนเดิมป้า” เจ้าธันยิ้มแก้มปริเมื่อป้าอ้วนยื่นจานข้าวที่เต็มไปด้วยของโปรด เด็กหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการจัดการ วันนี้เขาต้องใช้พลังงานในการทำงานทั้งวัน อาหารเช้าจึงสำคัญมากสำหรับเด็กหนุ่ม
“ยินดีต้อนรับครับ” เจ้าธันเอ่ยต้อนรับลูกค้าพร้อมรอยยิ้ม ช่วงเที่ยงของทุกวัน ลูกค้ามักจะเยอะเป็นพิเศษ พนักงานทุกคนทำงานจนหัวหมุน ทั้งเวฟของ คิดเงิน เอาของใส่ถุง และอื่นๆ
“แกๆ ดูพี่คนนั้นสิ” เสียงเล็กๆ เบาๆ ของลูกค้าเด็กชายนักเรียนมัธยมคนหนึ่ง ชี้ให้เพื่อนของตนดู พนักงานที่กำลังจัดเรียงของบนชั้นอยู่
“จอย อะแก” เพื่อนของเด็กตอบกลับมาแทบจะทันทีที่ปรายตามอง ด้วยการประมวลผลอันรวดเร็วราวกับใช้ ISO 5
ธันแอบมองเด็กสองคนไปจนอดยิ้มให้กับท่าที ของทั้งสองเสียไม่ได้ที่ทำเป็นเลือกของใกล้ๆกับเพื่อนพนักงาน เพียงเพื่อจะแอบมอง รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบนั้น ที่เขาเคยเห็นจากคนๆหนึ่ง แต่ตอนนี้มันได้หายไปเสียแล้ว
“ธัน ลูกค้ารออยู่นะ” เสียงเพื่อนที่อยู่ข้างๆ ดังขึ้น ทำให่เขาต้องกลับมาใส่ใจต่องานตรงหน้าอีกครั้ง
“ผมไปก่อนนะครับ” จนหมดเวลางานธันจึงรีบเก็บของให้เข้าที่ จัดแจงเคลีย งานของตนให้เร็วที่สุด ก่อนจะบอกลาทุกคนและวิ่งไปอีกฝั่งของถนน ร้านที่เขาทำงานในช่วงกลางคืน
“สวัสดีครับพี่ โทษที สายนิดหน่อย” เด็กหนุ่ม ทักทายพี่เจ้าของร้านก่อนจะเข้าไปแต่งตัวตามเครื่องแบบพนักงาน
“เออๆ กินอะไรก่อนสิ” เจ้าของร้านไม่ใส่นัก เพราะทำงานกับเจ้าธันมานับปี มันค่อนข้างขยันและไม่ค่อยจะก่อเรื่องนัก อีกอย่างเขาก็อดที่จะสงสารมันไม่ได้เหมือนกันที่ต้องควบงานถึงสองที่แบบนี้ จึงไม่เอาเรื่องที่ เด็กหนุ่มจะเข้างานสายกว่าพนักงานคนอื่น ถึงกระนั้นก็มีเจ้าธันนี่ล่ะที่มักจะดูแลความเรียบร้อยของร้านและออกงานทีหลังสุดเสมอ
“เดี๋ยวจัดร้านก่อนพี่” เด็กหนุ่มตรงไปยังกลุ่มพนักงานที่ช่วยกันยกเก้าอี้วางไว้ให้เป็นระเบียบ เด็กหนุ่มกล่าวทักทายเพื่อนร่วมงานอย่างเป็นกันเอง และทุกอย่างก็เสร็จลง
“เอ้า แดกซะพวกมึง” แม่ครัวประจำร้าน กระแทกหม้อใบใหญ่ที่อัดไปด้วยของกินมากมาย พนักงานต่างพากันเฮเมื่อรู้ว่าวันนี้ได้ของดีมาทำ เจ้าธันเลยจัดการไปเสียสองจานใหญ่ๆ
“กินเยอะ แต่ไม่โตสักทีนะแก” แม่ครัวอดแซวเจ้าเด็กธันเสียไม่ได้ แต่ก็เข้าใจ ว่ามันต้องใช้พลังงานเยอะ ทำงานเกือบจะ 16 ชั่วโมงต่อวัน มันจะไปมีเวลาที่ไหนให้พักผ่อนได้โตกัน
หัวค่ำงานของเจ้าธันยังไม่มีอะไรมากนัก ลูกค้าส่วนใหญ่ตอนนี้จะมีเพียงโซนด้านนอกที่เขาไม่ได้ดูแล นานๆทีจะมีลูกค้าแปลกๆ ที่เข้ามานั่งโซนในตั้งแต่หัวค่ำแบบนี้ เหมือนคนๆนั้น
เพราะว่าเคยใช้เวลา ร่วมกับใครในบางครั้งบางที
แต่มันก็เป็นแค่เรื่องดีๆ อย่างเข็มวินาทีผ่านมา
เราอาจเคยเจอกัน หรือไม่เคยพบกัน
หรืออาจเป็นเพราะว่าตอนนั้น เวลาบอกให้เราไม่ใส่ใจ…
“น้องๆ ตรงนี้ว่างไหม” ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดรัดรูปสีสันบาดตา พร้อมกับขนตาปลอมที่พัดขึ้นลงตามการกระพริบตา เอ่ยถาม เจ้าธันพยักหน้าเชิญลูกค้าให้นั่งลง
“พี่จะนั่งข้างนอกก่อนไหมครับ”
“ไม่จ๊ะ พี่กลัวที่ข้างในเต็ม เนี่ย โต๊ะนี้น่ะเด็ดสุด” เธอจีบปากจีบคอบอก
“อ้อ ครับ หะหะ” เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่รับออเดอร์แล้วกลับเข้าที่
คืนนั้นเป็นค่ำคืนแรกที่ธันได้พบเจอกับ อาทิตย์และปักษธร เจ้าจ้องมองรอยยิ้มนั้นอย่างแปลกใจ ถึงความสุขที่เปล่งออกมาได้อย่างจริงใจ เธอคนนั้นเต้นได้อย่างสุดเหวี่ยงเท่าที่เขาเคยเห็นใครเต้นในนี้ มักจะโยกเพียงนิดๆ เพื่อล่อเหยื่อให้มาติดกับเสียมากกว่า ตรงข้ามกับคนนี้ ที่ดูจะมีความสุขกับการเต้นเสียจนลืมตัว
“แอร๊ย ไหงผู้ชายหายหมดนี่”
“ก็เต้นซะขนาดนั้น ไม่หายก็แปลกแล้ว”
สองสหายโต้ตอบกันอย่างเป็นพิธี ค่ำคืนนี้ยังดำเนินต่อไปด้วยเสียงเพลงและรอยยิ้ม
ธันหยุดความคิดไว้เพียงแค่นั้น ตอนนี้ เป็นเวลาที่ลูกค้าค่อยๆทยอยเข้ามานั่งโซนด้านในกันแล้ว ดีเจเปิดเพลงช้าๆฟังสบาย เขาจัดแจงพาลูกค้ามานั่งยังโต๊ะ
“โต๊ะนั้นไม่ได้หรอ” ลูกค้าชี้นิ้วไปโต๊ะตัวกลางใกล้บาร์
“มีคนจองแล้วครับ” เด็กธันยิ้ม เมื่อคิดได้ว่าคนจองคือใคร
“โอ้ย กว่าจะมาได้นะยะ” ดนัยแผดเสียง ต่อว่าเมื่อเห็นอาทิตย์เดินกรุยกรายเข้ามานั่งยังที่
“ไม่มาสักเที่ยงคืนเลยล่ะ” ปักษธรบ่นช่วยอีกแรง
“เอาน่าๆ ครึ่งชั่วโมงเอง ไหนมีอะไรกินบ้าง” คนที่มาสายเป็นประจำหาได้สนใจไม่ อาทิตย์คว้าเอามันฝรั่งทอดเข้าปากเคี้ยวกร้วมๆ
“เอาอะไรอีกไหมพี่” ทันทีที่เจ้าธันเข้าไปถาม ปักษธรและดนัยต่างหันหน้าเข้าหากันแล้วยิ้มให้กันทันที อาทิตยสั่งของกินไปอีกสองสามอย่าง
“รอเดี๋ยวนะพี่” เจ้าเด็กธันเดินกลับไปพร้อมรอยยิ้ม เขาเฝ้ามอง ทั้งสามคุยกันอย่างสนุก พี่ซันเองก็ดูจะกลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้วหลังจากที่ดูเศร้าไปช่วงหนึ่ง ซึ่งธันเองก็ไม่สบายใจ เพียงแต่อยู่ๆจะไปถามเซ้าซี้คงจะใช่เรื่องของตน
เครื่องแต่งกายที่ดูสวยสดนั้น กับฐานะที่เป็นลูกค้า คนที่พนักงานที่แต่งตัวธรรมดาอย่างเขาต้องรับใช้ มันคงเป็นอะไรไปไม่ได้มากไปกว่านั้น อีกทั้งผู้ชายที่อาทิตย์คบก่อนหน้านี้ ทั้งดูดีตัวใหญ่สูง แต่งตัวดูภูมิฐาน มีรถยนต์มารับส่ง เทียบกันแล้วมันช่างแตกต่างกันนัก
เริ่มต้นจากความแตกต่าง การเดินทางจึงไม่พร้อมกัน
เราคงวิ่งเลยตามกัน อยู่บนโลกที่วุ่นวาย
แต่คงจะมีวันหนึ่ง ที่เธอหยุดพัก และฉันหาเธอจนเจอ…
ค่ำคืนวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้คือนรกดีๆสำหรับพนักงานเสียจริง เด็กธันรับออเดอร์เสียจนหัวหมุนไหนจะต้องเบียดกับกลุ่มลูกค้าที่ยืนเต้นกันจนล้นร้าน ตัวเขายังดีที่หน้าตาไม่ได้เชิญชวนให้ถูกลวนลามเท่าไร ต้องพวกสองสุดหล่อของร้าน เดินเบียดลูกค้าทีไรโดยควักโดนล้วงเสียทุกที
“โซดาได้แล้วครับ” เจ้าธันวางโซดาบนโต๊ะ พร้อมเก็บขวดเก่าๆที่หมดแล้วเข้าหนีบไว้กับแขน แต่ก่อนจะเดินออกมา เขาก็มองไปยังโต๊ะตัวกลาง พบเพียง อาทิตย์นั่งคุยอยู่กับชายคนหนึ่งที่เขาดูคุ้นตา
เขาเบียดตัวเข้าไปใกล้จนรู้ว่าที่ตนเดานั้นไม่ผิดเพี้ยน ชายหนุ่มในเสื้อสีขาวที่โปรยยิ้มให้อาทิตย์อยูนั้นเป็นหนึ่งในลูกค้าที่มักจะมาหาคู่ในร้านนี้เสมอ และมักจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆเสียด้วย เขาร้อนใจกลัวว่าพี่ของตนจะตกเป็นเหยื่อด้วยอีกคน เขารีบตรงเข้าไป แต่ก็เป็นไปอย่างลำบาก ฝูงลูกค้าเดินสวนเข้ามาทำให้เขาคลาดสายตาไป
“อ้าว” เมื่อมาถึงโต๊ะตัวกลางธันเองก็ไม่เจอเงาของผู้ชายคนนั้นแล้ว
“อะไร”
“ก็ ผู้ชายคนเมื่อกี้”
“อ้อ หล่อดีนะ แต่พอฉันลุกเต้นสักพักก็หายไปเลย หึหึ” อาทิตย์แค่นหัวเราะ เขาเลือกที่จะเปิดเผยตัวตนตั้งแต่แรกพบ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าการหลอกลวง มันไม่ได้ช่วยทำให้อะไรมันดีขึ้น มีแต่ยิ่งทำร้ายตัวเองเมื่อเวลาผ่านไป
“โอ๋ อย่าทำหน้างั้นสิพี่ เอางี้ พี่เอาเพลงไรเดี๋ยวผมขอให้” เจ้าธัน รีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นใบหน้านั้นหมองลง ซึ่งเขาเองไม่ชอบมันเสียเท่าไร
“อืม เพลงที่พี่ชอบไง”
“อะไร มีการขอเพลงกันด้วย” เสียงของดนัยสอดเข้ามา ทันที่ที่เขาและปักษธรกลับมาจากห้องน้ำ และทันได้ยินเสียงคุยของทั้งสอง
“เอ่อ แกอยากได้เพลงอะไรไหม เดี๋ยวให้เจ้าธันมันขอให้” อาทิตย์ว่า
“พี่ขอเพลง รักนะแต่ไม่แสดงออก ได้ไหมคะ” เสียงหัวเราะคิกคักจากเพื่อนสาวตัวดีทั้งสองดังขึ้น ทำเอา เจ้าธันรีบเดินหนีไปเสียก่อนที่ทั้งสามจะเห็นว่าเขาหน้าแดงไปแล้ว
เวลาล่วงเลยจนไฟภายในร้านสว่างขึ้นลูกค้าต่างพากันทยอยออกจากร้านไป บ้างก็ไปเที่ยวต่อ บ้างก็กลับบ้านไปนอน เห็นจะเหลือแต่โต๊ะตัวกลางที่ยังไม่ลุกไปไหน
“อาทิตย์” ปักษธรพยายามเขย่าตัวเรียกคนตรงหน้าเท่าไร เพื่อนตัวดีก็ไม่ยอมโงหัวขึ้นมา ดนัยเองก็นั่งทำตาหวานโอนไปเอียงมา จนปักษธรยอมแพ้ คงต้องพาเพื่อนๆไปส่งอีกแล้ว
“เมาอีกแล้วนะพี่” เจ้าธัน พาดแขนคนเมาเข้ากับบ่าอย่างเต็มใจ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาเดียวที่เขาได้เข้าใกล้รุ่นพี่คนนี้มากที่สุด เข้าใกล้ได้โดยอีกคนไม่รู้ตัว ไม่รู้ตัวว่า ธันเอง จ้องดูอยู่ หรือกระชับเอวบางนั้นไว้
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ดนัยเอง ฝาก อาทิตย์ด้วยนะ” ปักษธรจัดแจงพยุงเพื่อนขี้เมาอีกคนผลักให้เดินออกไปข้างนอก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีคนยืนรออยู่ด้านนอก
“นาย มาทำไม”
“มารับพวกคุณไง ดนัยโทรมาเรียกผม” สุริยันตอบ เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดขาสั้นสบายๆ ผมเผ้ายุ่งเหมือนคนพึ่งตื่น
“ไม่ต้อง ผมกลับเองได้” ปักษธรเลี่ยงตัวมาอีกทาง แต่ก็เดินอย่างลำบากเมื่อมีดนัยที่ต้องคอยพยุง
“มานี่” สุริยันสอดแขนเข้ากับดนัย เขาลากคนที่เมาไปได้อย่างง่ายดาย จนกระทั่งมาถึงรถของเขา ดนับก็ถูกจับยัดอยู่เบาะหลังอย่างง่ายดาย
“ขึ้นมาสิ ผมไม่รู้จักบ้าน ดนัย นะ”
“จะถึงแล้วพี่ อีกนิดเดียว” เด็กธันพาอาทิตย์กลับมาถึงห้องในที่สุด เขาบรรจงวางร่างนั้นลงบนเตียง เขาจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลนั้นอย่างไหวหวั่น เพียงชั่วครู่ที่เขาเห็นความหม่นหมองของอาทิตย์ในวันนี้ ก็เพียงพอให้เขารู้สึกแย่
‘เป็นผม ได้คงดี’
เด็กหนุ่มต้องห้ามใจตนเอง เมื่อนึกถึงความเหมาะสม คนหาเช้ากินค่ำอย่างเขา เรียนต่ำ ไม่มีเงินเหลือเก็บอย่างเขา คงไม่ใช่ตัวเลือกของอาทิตย์ ไม่นับถึงรูปร่างหน้าตาที่ดูจะธรรมดาไปเสียหมด
เขาจ้องคนที่นอนอยู่อีกครั้งและต้องยิ้มออกมา เมื่อพบว่า อาธิตย์ยังใส่สร้อยข้อมือที่เขาให้อยู่ เขาจับข้อมือเล็กนั้น ขึ้นมากุมไว้
อยากจะก้มลงจูบ แต่คงทำได้แค่นี้
เพียงแค่นี้ก็มากเกินไปเสียด้วยซ้ำ
เขากุมมือนั้นไว้แน่น ภาวนาให้เทพเบื้องบน ช่วยอวยพรให้รุ่นพี่คนนี้ มีแต่รอยยิ้ม อย่างที่เขาชอบมองเสมอ
ขอให้เขาคนนี้ได้แอบมองรอยยิ้มนั้นต่อไป
“ธัน”
เสียงจากคนที่ควรจะนอนแล้วทำเอา เด็กหนุ่มตกใจ เขาผละมือของรุ่นพี่ออกไปอย่างเร็ว เมื่อเห็นอาทิตย์จ้องมาที่มือที่ถูกกุมไว้
“ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”
เริ่มต้นจากความแตกต่าง (แล้วเวลาจะบอกกับเรา)
จนวันหนึ่งที่เรา…ได้รัก…
-
Finally!!!!
ขอให้อย่ามีดราม่าเพี้ยง! อยากให้อาทิตย์เปิดใจให้ธันจังเลยค่ะ อย่ามาม่าๆๆๆๆ
-
อร้ายยยยยย เค้าลุ้นอะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ชอบธัน เชียร์มาตั้งกะแรกเลย ตั้งแต่ก่อนผู้ชายคนนั้นคนก่อนหน้าอีก
เชียร์เงียบๆ ๆ ๆ
ฮืออออออ....ขอให้ได้ขอให้โดนนะธัน ซันนี่!...(ยังไง) กร้ากกกกก
-
จะได้กินมาม่ามั้ยเนี่ย ต้องติดตามต่อตอนหน้า
-
เสร็จแน่กะตัก
-
ซันนี้เปิดใจให้ธันหน่อยเถอะ!! :กอด1:
คนนี้เค้าจริงจังกับนายนะ!! :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตัดจบได้ค้างคามากค่ะ>/////<
ปล. แอบเห็นคำผิดผ่านตานิดหน่อยด้วยค่า~~
- รถเมย์ >> รถเมล์
- ถานะ >> ฐานะ
- เบอะ >> เบาะ
-
ปล. แอบเห็นคำผิดผ่านตานิดหน่อยด้วยค่า~~
- รถเมย์ >> รถเมล์
- ถานะ >> ฐานะ
- เบอะ >> เบาะ
แก้ไขเเล้วนะคะ ขอบคุณมากเจ้า
-
อุ๊ยยยย
-
ผู้ชายในฝันก็ให้มันอยู่ในฝันต่อไป
ส่วนในชีวิตจริงขอเพียงใครสักคนที่รักและยอมรับในสิ่งที่เป็นตัวเราจริง ๆ
ธันจะใช่คนนั้นของซันหรือเปล่า
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปหนอ ตัดจบได้ใจร้ายมาก
-
น้องธันอย่าคิดมาก
+1
-
ผู้ชายตัวเล็กแต่บึ้กแบบธันอ่ะ......เค้าชอบนะงุงิ ไซส์มินิพกพาสะดวกดีจะตายไป
เชียร์เด็กคนนี้มาตั้งแต่แรกเหมือนกัน อ่านแล้วรู้สึกเหมือนจะเป็นพระเอก ถึงจะออกมาแว้บ ๆ ก็เถอะ
-
อ่านแล้วยิ้มตาม อยากให้เข้มนาฬิกาที่แตกต่างมาบรรจบกันวะที^^
-
เดาว่านางต้องพูดคนละเรื่อง
กับสิ่งที่คนอ่านทุกคนคิดตอนอ่านท่อนล่างสุดจบ
"อ้าว อิซันรู้ได้ไงวะ" นางไม่รู้ชัวร์ เบื๊อกสุดอะไรสุด
-
ซันอย่าว่าธันเลยนะ เด็กอุตส่าห์แอบรักแม้แต่เพื่อนยังรู้เลย
-
บางทีน่าจะบอกไปนะ ความในใจเนี่ย
ถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้หรอก บางทีมันต้องลอง
-
ไม่เอาดราม่านะๆ เชียร์ให้คบกันเลย
-
ตัดฉับ :m16:
บวกเป็ด
-
น้องธันสู้เค้าลูกกกกกกกก
:sad4:
ถึงเราจะสู้คนอื่นไม่ได้ทั้งหน้าตา การศึกษา หรือฐานะ
แต่อย่างนึงที่น้องธันมีให้ซันนี่เสมอคือความจริงใจนะลูกนะ
แค่มีใจของหนูแค่นี้แหละเป็นอาวุธ
สู้เอาใจซันนี่มาให้ได้นะ
:a2:
-
มาแล้วจ้า มาเม้นท์แล้ว เมื่อวานมาอ่านแล้วแต่ยังไม่ได้เปลี่ยนล็อกอิน
อั๊ยยะ กำลังคิดนะว่า ธันทำอะไร ทำไมซันถามอย่างนั้น แค่จับมือนี่ มันซีเรียสขนาดนั้นเลยเหรอ?
แบบว่า ไม่ว่าทำอะไรซันนี่ก็ดูชิลไปหมด จนเรือ่งจับมือดูเบๆไปเลย ธันน่าจะใจกล้าๆหน่อย แอบหอมแก้มหรืออะไรให้มันคาหนังคาเขาเอาให้ใจเต้นคิดมาก ดิ้นไม่หลุดจนต้องสารภาพออกไปเลยว่าชอบนะ อะไรอย่างเนี้ย
รีบนๆ (แอบอ่านเม้นของชาวบ้านเขา) มีรีหนึ่งบอกว่า ซันนี่เบ๊อก ฮาๆๆ เดี๋ยวมันต้องไม่รู้เรื่อง แล้วถามไปคนละเรอื่ง กรี๊ดดดด ไม่เอานะ ไม่อยากให้เป็นแบบน้าน แต่ก็อาจจะเป็นไปได้ กลัวซันนี่จะถามแล้วเข้าใจไปคนละเรอื่ง น้องธนก็เนียนตอบไปคนละเรอื่งแล้วมันก็ไม่ตรงกันสักที
เมื่อไรจะคลิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กันซะที ลุ้นจนเหงือกบานแล้ววว
-
วี้ดว้ายยยยย ตอบแบบแมนๆไปสิจ๊ะ ธัน
"ผมชอบพี่" :o8:
-
อ่านตอนนี้แล้วหัวใจกระตุกจริงๆเลย :o8:
ลุ้นมากๆ เอาใจช่วยน้องธันนะ :กอด1:
-
กรี๊ดต่อด่วนนนนน
-
เชียร์ธันนะคะ สู้ๆ
ขอให้ซันนี่รับรัก :3123:
-
ลุ้นตลอดอะเรื่องนี้
-
ลุ้นกันจนเหงือกบวมเลยหรอคะกับการหานามสกุลของซันนี่ เดี๋ยวจะหาหมอฟันหล่อๆมาช่วยดูเเลนะคะ แอร๊ยยย
บทที่ 27 สองคู่ ครึ่งแรก
“เฮ้อ” ฉันนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่ 10 ขณะนั่งรอนังธรที่ร้านกาแฟหน้าบริษัทนังธร วันนี้มันอยู่เวรทำ โอที อีกแล้วค่ะ ไม่รู้ขยันอะไรมากมาย เมื่อก่อนไม่เห็นจะต้องรับงานมากมาย มีก็โยนให้คนอื่นที่อยากได้เงินไปเสีย
ทำไมถึงต้องมานั่งรอนังธรหรอคะ ก็มันมีเรื่องหนักใจน่ะสิ ใช่ เรื่องเมื่อคืนนั่นล่ะ ฉันถึงต้องวิ่งแจ้นมาปรึกษานังธรถึงที่ จะคุยทางโทรศัพท์ก็คงไม่ได้เรื่องเท่าไร ครั้นจะถามนังดนัย ก็คงจะพากันล่มเสียมากกว่า
“โทษที งานพึ่งเสร็จน่ะ” นังธรวิ่งกระหืดกระหอบ ทันทีที่นั่งลงได้ก็คว้ากาแฟเย็นของฉันไปกินเสียจนหมดแก้ว แอร๊ยยยย ฉันเป็นคนจ่ายตลอดเลยนะยะ
“แล้วมีอะไรหรอ” นังธร ถามหลังจากที่สั่งชาเย็นจากพนักงาน
“ก็เรื่องเมื่อคืน…..”
“ตกลงกันหรือยัง……กับเจ้าธัน”
“ก็………….”
ฉันนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องเมื่อคืนก่อน นังธรมันฉลาดคงจะรู้ดีว่า คืนนั้นหมดเหล้าไปแค่ขวดเดียว ซึ่งนั่นคงไม่พอที่จะทำให้ฉันเมาจนไม่มีสติได้ ตั้งแต่เด็กธันพยุงตัว สัมผัสที่รู้สึกได้มันมากกว่าขอบเขตของคำว่าพี่น้องกัน วงแขนแกร่งนั้นกระชับร่างของฉันไว้อย่างมั่นคง มือที่โอบรอบเอวนั้นไว้ ไหนจะการเคลื่อนไหวที่ค่อยเป็นค่อยไป ดูห่วงใยในความปลอดภัยของฉัน
อีกทั้งสายตาที่มันแอบมองมาเป็นครั้งคราวยามที่นั่งอยู่ในแท็กซี่ ช่วงเวลาที่เจ้าธันจับหัวฉันซบลงไหล่แทนต่างหมอน ทำให้ฉันนอนสบาย โดยไม่ปวดคอ
ทั้งค่อยๆบรรจงวางฉันลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ต่างจากนังธรที่มักจะโยนฉันลงกองเสียอย่างนั้น
ทุกการกระทำของเจ้าธัน ฉันรับรู้มาตลอด
ตั้งแต่ มันคอยดูแลหลังจากที่ฉันเสียใจ ตั้งแต่ที่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน อาการของเจ้าธันก็ค่อยๆเผยออกมา แต่ก็นั่นล่ะนะ จะมั่นใจแค่ไหนกันว่า มันคิดจะชอบคนอย่าฉันจริงๆ
“ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”
เจ้าธันตกใจเสียจนหน้าซีด มันรีบปล่อยมือฉันออกโดยเร็ว
“พี่เมามากเลยนะ” มันเฉไฉไปเรื่องอื่น
“ธัน พี่ถามจริงนะ” ฉันเรียกมันจนมันยอมจ้องหน้าฉัน
“ชอบพี่หรอ”
เจ้าธัน ก้มหน้าลงไม่กล้ามมาสบตาฉัน จนฉันต้องใช้กำลังจับหัวของมันให้ตั้งตรง
“บอกพี่ที ตกลงรู้สึกยังไง”
“ก็……..” มันอึกอัก ทำสีหน้าลำบากใจ ฉันเองก็ใจเต้นโครมคราม คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าตัวเองจะกล้าถามอะไรแบบนี้ อาจจะเพราะเหล้าขวดนั้นก็ได้ที่ทำให้กล้าพอที่จะเอ่ยไป
หรืออาจจะเพราะ ฉันเองก็อยากที่จะได้ความมั่นใจ ว่าไม่ใช่ฉันที่คิดไปเองฝ่ายเดียว
“ครับ”
“ครับนี่หมายความว่า”
“ชอบ…..ครับ” เจ้าธันบอกด้วยสีหน้าแดงกล่ำ ถึงกระนั้นมันก็ยังไม่กล้าสบตากับฉันอยู่ดี ถึงจะบังคับให้หันตรงแต่มันก็เสตาไปทางอื่นเสีย
“แล้วตกลงได้กันปะ” นังธรถามเมื่อเห็นฉันนิ่งไป
“จะบ้าหรอแก เห็นฉันเป็นคนยังไง”
“หึหึ ดีละ เดี๋ยวเด็กมันจะเตลิดหนีไปเสียก่อน” นังธรยิ้มจิบชาเย็นดับร้อนเล็กน้อย
“ตกลง จะเอายังไง” เพื่อนสาวถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าฉันนั่งทำคิ้วขมวด
“ก็ ตกลงคบๆดูๆกันไปก่อนน่ะ”
“ก็ดีแล้วนี่ ไม่เห็นต้องกังวลอะไร”
ฉันถอนหายใจอีกครั้ง จากประสบการณ์ที่ผ่านมาที่ต้องทนเก็บตัวตนของฉันไว้ข้างใน แนนอนมีคนคอนตามจีบฉันพอควร แต่นั่นก็เพียงชั่วครู่ ครั้นพอเปิดเผยตัวแกรนโอเพนนิ่ง ก็หายหัวไปเสียหมดไม่เหลือสักคน ไม่แม้แต่จะผ่านเข้ามาอีกครั้ง เป็นเพียงลมที่พัดผ่านไปในชีวิต
และนั่นมันทำให้ฉันหวั่นใจ กับความรักในครั้งต่อไป มันจะเป็นไปได้หรือถ้าหากฉันไม่ได้ปิดบังตัวตน แล้วใครกันที่จะยอมมารักคนอย่างฉันได้
“นังธร ฉันว่าฉันเข้าใจความรู้สึกของแกแล้วล่ะ”
เราทั้งสองเงียบไปสักพัก นังธรใช้หลอดคนน้ำแข็งที่เหลือในแก้วไปมาอย่างใช้ความคิด ส่วนฉันก็นั่งเอนตัว รอดูว่าเพื่อนสาวจะให้คำแนะนำว่าอย่างไร
“เจ้าธันมันเป็นเด็กดีนะ ก็ไม่เสียหายที่จะลองดูกันไป”
ฉันอึ้งไปกับคำแนะนำของนังธรเสียไม่ได้ นังธรกำลังบอกให้ฉันลองคบกับเจ้าธัน
“แก ไม่สบายหรือเปล่า” ฉันเอามือไปอังหน้าผากมันดู ก็ไม่ร้อนนี่
“บ้าดิ” มันปัดมือฉันพลางหัวเราะใส่
“ปกติแกต้อง ชวนเข้าร่วมลัทธิ สาวโสดครองพรมหจรรย์ แล้วต่างหาก”
“หึ เอาน่าผู้ชายดีๆแบบนั้น หายากนะ ดูแล้วน้องมันก็ไม่ได้ว่าอะไรที่แกสาวแตกซะด้วย”
ฉันคิดดีๆ มันก็จริงของนังธร เจ้าธันเห็นฉันมาตั้งแต่เริ่ม ฉันเป็นยังไงมันก็คงรู้
“แต่ว่า” ฉันยังคงลังเล
“ลองศึกษากันไปก่อนก็ดีแล้ว อย่าพึ่งคิดมากเลย”
หึ บางทีฉันอาจจะอยู่กับนังธรมากเกินไปจนติดโรคหวาดระแวงมามากเกินไป และตรงข้ามกับนังธรที่คงอยู่กับฉันมากเกินไปทำให้มันเริ่มจะโรคบ้าผู้ชายกับเข้าบ้างสักที
“นั่นสิ ผู้ชายดีๆ ลองศึกษากันไปก่อน อย่าพึ่งคิดไปเองสินะ” ฉันยิ้มให้กับคำตอบนั้น และลึกๆก็เห็นด้วยกับมัน
“ฉันหมายถึง หัวหน้า ด้วยนะนังธร”
นังธรหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินคำว่า หัวหน้า นั่นทำฉันถอนหายใจอีกครั้ง
“ก็แกพึ่งบอกเองว่า ผู้ชายดีๆ ลองศึกษากันไปก่อน อย่าพึ่งคิดไปเอง”
“มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนตรงไหน หัวหน้าเขาก็ดี หน้าตาดี หุ่นเริด เป้าล้ำ การงานสุด รักเดียวใจเดียว”
“มันไม่ใช่”
“อะไรที่ไม่เหมือน อะไรที่ไม่ใช่…….ตัวแกมากกว่ามั้งนังธร ที่ไม่เหมือนและไม่ใช่”
“เรามาลองพยายามพร้อมกันนะ”
และฉันก็พยายามอีก 10 กว่านาทีได้กว่าที่นังธรจะยอมรับปาก มันคงคิดว่ารับคำตัดปัญหาไปใช่ไหมล่ะ หึหึ หล่อนรู้จัก ซันนี่น้อยไปซะแล้ว
“แอร๊ยดีเลย งั้น ต่างคนโทรหาคนของตัวเอง แล้วนัดไปเดท กันวันหยุดครั้งหน้า”
ฉันบังคับให้นังธรโทรก่อนแต่นางก็อิดออดไม่ยอมโทรลูกเดียว จนฉันต้องใช้โทรศัพท์ของฉันโทรออกแทน
“สวัสดีค่ะหัวหน้า มีคนอยากจะพูดด้วยน่ะค่ะ แต่มันงก ไม่ยอมใช้โทรศัพท์ตัวเองโทร” ว่าจบฉันก็รีบยื่นให้นังธรทันที เพียงแต่ยังไม่ทันที่มันจะพูดอะไร นังธรเลือกที่จะกดปุ่มวางสายไปเสีย
“แอร๊ย แกไหนตกลงกันแล้ว” ฉันไม่ยอมแพ้ โทรกลับไปอีกครั้ง หัวหน้าดูจะงงกับเหตุการณ์ที่เกิด
“อย่าพึ่งงงค่ะหัวหน้า มันเป็นผู้ร้ายปากแข็ง” คราวนี้ฉันกดเปิดลำโพง วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แต่นังธรก็ไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งปั้นหน้าบอกบุญไม่รับ
“โอ้ย หัวหน้าคะ นังธรมันชวนหัวหน้าไปเที่ยววันหยุดที่จะถึงนี้ค่ะ หัวหน้าว่างไหมคะ” ฉันทนไม่ไหว จัดการแจงความให้เสร็จสรรพ ทำเอานังธรตาโต บอกได้เพียงว่าฝากไว้ก่อน
“จริงหรือครับ”
“เอ้า นังธร บอกหัวหน้าสิ” ฉันหาได้กลัวที่นังธรขู่ งานนี้ขอทำหน้าที่เป็นแม่สื่อหน่อยจะเป็นไรไป
“อืม” นังธรรับคำสั้นๆ แล้วกดปุ่มวางทันที ทำฉันยิ้มออกจนแก้มปริเลยทีเดียว
แผนขั้นที่ 1 ลุล่วงไปได้ด้วยดี
ถึงตาฉันคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรออกไปหาเจ้าธัน เปิดลำโพงให้นังธรได้ยินเพื่อแสดงความโปร่งใส
นานพอดูกว่าจะรับสาย
“ครับ”
“อื้ม วันหยุดที่จะถึงนี้ แกหยุดใช่ไหม ไปเที่ยวกันนะ”
“เอ่อ”
“โอเค เจอกัน เดี๋ยวพี่ไปรับ”
“เอ่อ”
“แล้วไปที่ไหนกันดีล่ะ”
“อืม”
“สวนสนุกดีไหม พี่ชอบเล่นเครื่องเล่นมากเลย”
“อ่า”
“งั้นตกลงนะ วันนี้ก็ตั้งใจทำงานนะ”
“ขอโทษนะครับ ธันมันเข้าห้องน้ำอยู่ครับ เดี๋ยวให้มันโทรกลับนะครับ”
“แอร๊ยยยยย”
-
55+ ซันนี่ใส่ไม่ยั้งเล๊ย ย
ทำเอาคนนรับโทรศัพท์ใบ้ไปเลยแฮะ
แต่ก่อนอื่น ยินดีกะซันนี่กะธันด้วยนะครับ
ในที่สุดก็เลิฟๆๆกันแล้ว :-[
-
ซันนี่น่ารักเกิน :m20:
บวกเป็ด
-
ชอบธันมากกกอ่ะ
-
อ้าววววววววววว
ซันนี่ฉลาดขึ้นแบบทันท่วงที
ดีแล้วล่ะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ค่อยๆดูกันไป เปิดใจให้ธันหน่อยนะ
ส่วนธรก็เปิดใจให้หัวหน้าซะทีนะ
-
55555 ฮาอีตอน ธรมันเข้าห้องน้ำอยู่ครับ
-
เชียร์ทั้งสองคู่ เจอคนดีแล้ว อย่าคิดมาก
น้องธรอย่าตั้งเงื่อนไขชีวิตให้มากไป ความสุขอยู่รอบตัวเรา
+1
-
ขำซันนี่ไม่ฟังก่อนเลยสั่งใหญ่แต่ไม่ใช่ธัน หน้าแตกหมอไม่รับ
-
หนอยแน่แม่ซันนี่ เรื่องตัวเองยังไม่รอด ไปสอดเรื่องชาวบ้านอีก
แต่เอาล่ะ อย่างธรบางทีก็ต้องกระทุ้งหนัก ๆ หน่อย สงสารคุณหัวหน้า ซดแห้วเป็นสวน
-
ชอบตอนท้ายของตอน ชอบเกือบทุกตอนเลย แอบหักมุมฮาตลอด 5555+
-
ก๊ากกกกกก
ไม่โก๊ะไม่ใช่ซันนี่สินะ แอร๊ยยย
-
ชอบตอนท้ายของตอน ชอบเกือบทุกตอนเลย แอบหักมุมฮาตลอด 5555+
เห็นด้วย....ประหนึ่งเรื่องสั้นหักมุมแนวฆาตกรรมไม่มีผิดเพี้ยน ลุ้นระึทึกตั้งแต่ต้นยันเกือบจบ เกร็งตามข้อ....นิ้วมือนิ้วเท้า ผิวหนังอักเสบ เป็นหนอง(ไม่ใช่ละ)
เป็นสเน่ห์ในงานเขียนของคุณ Tifa เลยนะเนี่ย จริง ๆ นะ
-
ซันสู้ๆๆ ธันสู้ๆๆ
ขอลองเทใจทั้งหมดให้ธันคนเดียว
ห้ามทำให้ซันนี่เสียใจนะเว้ย
ซันเราก็ใส่เป็นชุด หน้าแตกตลอด ฮ่าๆๆ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะค๊าาาาาา
-
“แอร๊ยยยยย”
ชอบคำนี้จังซันนี่เอาฮาตอนท้ายเรื่องตลอด55 :laugh:
-
:m20: คิดอยู่ว่าทำไมธันไม่พูดสักที ที่แท้ก็เพื่อนรับโทรศัพท์แทน ซันก็ใส่ซะเต็มที่เลย
-
รวดเดียวถึงตอนปัจจุบันเลย
ซันนี่น่ารักดี กลุ่มเพื่อนก็น่าหยิกไม่หยอก
กับธันตะหงิดๆตั้งแต่ออกมาฉากแรกๆว่าคนๆนี้น่าจะมีอะไรที่น่าสนใจ แล้วก็โป๊ะ
แต่ข้องใจนิดนึงตรงคุณธนา ความรู้สึกดีๆที่เคยมีมันไม่เหลือเลยเหรอ ถึงหายไปลิบเลย แต่ก็ดีนะซันจะได้เจ็บไปทีเดียวเลย
รอลุ้นทั้ง 2 คู่เลย
-
อ่ะนะ ชวดอีกและ เฮ้อ
-
ซัน จบแบบฮาได้ตลอด
-
ตกมา้ตายตลอดนะซันนี่
-
ไม่มีตอนไหนที่จะไม่ร้องแอร๊ยย ตามซันนี่เลยอ่ะ :jul3:
สู้ๆทั้งสองคน เอาใจช่วยทั้งคู่นะจ๊ะสาวๆ แล้วจะดีกว่านี้ถ้าคุณคนเขียนหาคู่ให้ดนัยด้วย กลายเป็นทริปเปิลเดท :z1:
-
:jul3: :jul3หน้าแหกอีกแล้ว
-
ท่าทางแผนการเปลี่ยนนามสกุลของคุณอาทิตย์ครั้งนี้จะไปได้สวย
นอกจากจะได้เปิดตัวเองลองคบหากับน้องธันแสนดี
ยังเปิดโอกาสให้คุณสุริยัน และ เปิดใจคุณปักษธร ให้มาลองคบกันอีกต่างหาก
ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แถมยังป็อกสามเด้งอีกต่างหาก
งานนี้บอกได้คำเดียวเลยว่า...เลิศค่ะ !!!
-
555555555......อย่างฮา
-
อั๊ยย่ะ Double date เริ่ดค่ะ
ชอบอ่ะ เรามาพยายามพร้อมกันนะ...
อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์ดี ขำได้ตลอดๆ อาทิตย์อย่างฮาเลย
-
ซันนี่ น่ารักอ่ะ แอร๊ยยยยย :-[
-
คิดถึงซันนี่ไหมคะทุกคน
บทที่ 28 Double loves
“แอร๊ยยยย นังธร แต่งตัวเดี๋ยวนี้นะ” ฉันโวยวายเสียงดัง จะอะไรอีกล่ะคะ เมื่อฉันกัยเจ้าธัน มาถึงห้องนังธรก็เจอเจ้าหล่อนยังอยู่ในชุดนอน เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ทั้งๆที่เหลือเวลาอีกแค่ 10 นาทีหัวหน้าก็จะมารับแล้วแท้ๆ
“ไม่ไป” มันบอกพร้อมกับทำท่าจะปิดประตูใส่หน้า ยังดีที่ฉันไวกว่าเอาตัวบางๆดันไว้ก่อน
“แอร๊ยย หยุดเลย กรี๊ด อีแรงควาย ธัน ช่วยพี่เร็ว” ฉันออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าคงสู้แรงนังธรไม่ไหว
“ธัน อยู่เฉยๆ” นังธรทำดุใส่ จนเจ้าธันลังเลไปมา
“ถ้าแกช่วยฉัน ฉันจะหอมแก้มทีหนึ่งอ๊ะ” เอาสิ งานนี้ฉันทุ่มสุดตัวเปลืองเนื้อเปลืองตัวหน่อยก็ว่าไป
แน่นอนว่าสองแรงย่อมชนะแรงเดียว ไม่นานนักฉันก็บังคับให้นังธรแต่งตัวจนได้ แอร๊ยนี่ฉันชวนไปเที่ยวนะคะไม่ได้ชวนไปตาย ทั้งเจ้าธัน ทั้งนังธรเลย มัวแต่อิดออดอะไรกันนักหนา รับปากไว้แล้วแท้ๆ ไม่นานักหัวหน้าก็มาถึงหอพักนังธร ฉันทั้งลากทั้งดึงกว่านังธรจะยอมลงมาได้ก็เหนื่อยแทบแย่
หัวหน้าสุริยันในชุดลำลอง เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นดีแปลกตาไปอีกแบบ ฉันมองจนตาค้างโอ้ย คนอะไรน่ารักก็ได้ เท่ห์ก็ดี แต่นังธรสิทำหน้าหงิก ทำท่าจะเดินไปนั่งข้างหลัง
เสียใจด้วยค่ะ งานนี้ฉันวางแผนมาอย่างดีไม่มีทางให้พลาดเด็ดขาด
“ธันมานี่เร็ว” ฉันจับมือเด็กหนุ่มวิ่งตัดหน้าเพื่อนสาวเข้าไปนั่งด้านหลังอย่างเร็ว จนนังธรเหวอไป สุดท้ายมันก็จนใจต้องไปนั่งหน้าเป็นตุ๊ดตา เอ้ย ตุ๊กตา หน้ารถเสียแล้ว และเราทั้งหมดก็พร้อมกับการเดินทางสู่ สวนสนุกกันแล้วค่ะ
“น่าสนุกจังนะคะหัวหน้า ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว” รถเคลื่อนไปสักพัก รถก็ยังคงเงียบ แน่ล่ะนังธรมันตงจะพูดกับหัวหน้าหรอก ยิ่งเจ้าธันคงไม่ต้องพูดถึง นั่งนิ่งแข็งเป็นหินไปแล้ว
“นี่ ธร วันนี้ต้องเล่นเครื่องเล่นอันนั้นนะที่เราเคยเล่นไง โหยหัวหน้าต้องลองค่ะมันแรงมาก” ฉันพยายามชักจูงทั้งสองคนให้มีปฏิสัมพันธ์ แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะคุยกันผ่านฉันเสียมากกว่า
“แล้ว ธัน เคยมาที่นี่หรือเปล่า” หัวหน้าเบี่ยงประเด็นมาคุยกับเด็กหนุ่มข้างหลังแทน
“ยังไม่เคยครับ”
“อืม ดีเลย วันนี้ก็สนุกให้เต็มที่เลยนะ”
“ต้องสนุกอยู่แล้ว มากันตั้งสี่คน สองคู่ เนอะ” ฉันสอดขึ้นกลางลำ ทำเอานังธรหันขวับเมื่อได้ยินคำว่า สองคู่
“สนุกไปคนเดียวเหอะ” ว่าจบเพื่อนสาวตัวดีก็เปิดเพลง เปิดเสียงเสียดัง ถือเป็นการตัดบทการสนทนาไป
แอร๊ยยยย คิดหรอยะว่าฉันจะยอมแพ้ ดีนะที่เตรียมแผนไว้แล้ว ถึงที่ก่อนเหอะนังธร แกเสร็จแน่ๆ
อากาศร้อนๆยามบ่าย ทำให้พวกเราพากันหลบแดดมาเล่นเครื่องเล่นในร่มกันก่อน ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นเครื่องเล่นแบบเด็กๆ ยังไม่ค่อยหวาดเสียวมากนัก เจ้าธันดูจะตื่นเต้นผิดปกติของมัน ก็คงเพราะเคยมาเป็นครั้งแรก
“พี่ ไปเล่นอันนั้นกัน” เจ้าธันชี้นิ้วไปยังเครื่องเล่น ที่หมุนวน ฉันหัวเราะและนั่งเล่นไปกับมัน แต่ก็ยังไม่พลาดที่จะดึงให้อีกสองคนที่เหลือ เข้ามาเล่นด้วยจนได้
“เครื่องนี้ก็สนุกนะพี่” เจ้สเด็กว่าทั้งรอยยิ้มเมื่อเครื่องเล่นเริ่มหมุนวนและไต่ระดับขึ้นไปข้างบนช้าๆ ฉันยิ้มตอบ แต่ตายังคงสังเกตอีกคู่ที่นั่งนิ่งทั้งดู่อยู่ตรงที่นั่งถัดไป นังธรหันหน้าออกไปมองข้างนอก เช่นเดียวกับหัวหน้าที่ทำท่าจะพยายามชวนอีกคนคุย แต่ก็ต้องแห้วไปตามระเบียบ
เฮ้อ นังธรแกจะใจแข็งไปถึงไหน
จวบจนตะวันเริ่มคล้อย ฉันจึงเป็นแกนนำพาทุกคนไปยังเครื่องเล่นที่เสี่ยงมากขึ้น เจ้าธันมองตาเป็นประกาย เราเลือกเครื่องเล่นที่ดูหวาดเสียวน้อยที่สุดเป็นการอุ่นเครื่อง ไวกิ้ง
“โหยพี่ ไม่เห็นเจ๋งเลย” เจ้าธันบ่นเมื่อเครื่องจักรเริ่มทำงานโยกตัวเรือให้ไหวไปมา
“หึ รอเดี๋ยวแล้วค่อยพูดนะจ๊ะ”
เครื่องจักรทำงานจนถึงขีดสุด ตัวเรือถูกเหวี่ยงจนทำมุม 90 องศา เสียงกรีดร้องและโวยวายดังมาเป็นระยะ
“อ๊าก” เจ้าธันร้องลั่นเมื่อถูกเหวี่ยงไปถึงจุดสูงสุด ก้นที่นั่งเหมือนจะลอยหลุดออกจากที่นั่ง มือของมันเกาะราวไว้มั่นด้วยความกลัวจะหลุดออกไปด้านนอก
“ทำแบบนี้สิ” ฉันเรียกให้เด็กหนุ่มดูเป็นตัวอย่าง เมื่อถึงจุดสูงสุด ฉันยกมือทั้งสองขึ้นเหนือหัว ปล่อยตัวให้เป็นไปตามแรงเหวี่ยง แต่ก็ต้องตกใจที่เจาธันใช้มือข้างหนึ่งมากอดเอวฉันไว้ก่อน
“ทำอะไรพี่ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” มันบอกหน้าตื่น คงกลัวว่าฉันจะตกลงไป
“โหย เด็กหนอเด็ก ดูดิใครๆก็ทำกัน ที่ล็อคก็มี ไม่ตกหรอกน่า”
“แต่”
“มา งั้นลองดูเอง ทีละข้างก็ได้ มืออีกข้างมาจับมือพี่นี่มา”
เจ้าธันจับมือฉันแน่น แล้วค่อยๆปล่อยมือตนเองออกช้า จากครั้งแรกที่ปล่อยได้ไม่กี่วินาที นานเข้ามันก็สามารถปล่อยมือได้อย่างตลอด แต่ไม่ยักจะปล่อยมือที่จับมือฉันไว้ แบบนี้จะสนุกได้ไงเด็กน้อย
ผิดกับคู่นังธรและหัวหน้าที่นั่งถัดไป นังธรนั่งทำนิ่งไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับเครื่องเล่น ปล่อยให้หัวหน้าที่นั่งอยู่ริมสุดทำหน้าซีดเกาะราวเหล็กแน่น
“หัวหน้าไหวไหมคะ” ฉันใช้กระดาษแผนที่พัดให้มีอากาศถ่ายเท ให้ท่านหัวหน้าที่นั่งหน้าซีดอยู่ใต่ร่มไม้
“น้ำได้แล้วครับ” เจ้าธันวิ่งมา ยื่นน้ำให้
“ค่อยๆดื่มนะ”
“ผมค่อยยังชั่วแล้วครับ พวกซันไปเล่นกันต่อเถอะ” หัวหน้าค่อยๆจิบน้ำต่อ นั่งพิงพนักเอ้าอี้อย่างหมดรูป
“เอางี้ เดี๋ยวให้ ธร ดูแลหัวหน้าแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเล่นต่อกับเจ้าธัน”
“ได้ไง”
“อ้าว แกจะไม่ให้ฉันกับน้อง ไปด้วยกันหรอ” ฉันแกล้งตีหน้าเศร้า นังธรมันก็คงรู้ล่ะค่ะ แต่มันก็ไม่ว่าอะไร
“ธรก็ไปเล่นเถอะ ผมอยู่เองได้”
“ไม่ได้นะคะหัวหน้า เดี๋ยวเป็นอะไรไปจะแย่เอา ไม่มีใครดู แก อยู่นี่ล่ะ ดูแลหัวหน้าชั้นดีๆด้วย” ว่าแล้วก็รีบจูงมือเจ้าธันออกไปทันที เด็กหนุ่มก็เหมือนจะงงกับเหตุการที่เกิด แต่ก็ไม่ได้ซักอะไรเดินตามฉันมาแต่โดยดี
“เล่นอันนี้ก่อน” ฉันดีงเข้าไปนั่งรถไฟเหาะ เจ้าธันก็ตามใจ แต่แอบเห็นมันตื่นเต้น
“ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวก็เสร็จ” ฉันปลอบเมื่อเห็นว่ามันจับที่ยึดแน่น มันพยักหน้าให้ แต่ก็ยังเห็นแววตาตื่นกลัว และยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อรถไต่ระดับจนเกือบถึงจุดบนสุด
“ใจเย็น” ฉันจับมือมันมั่น ก่อนที่รถจะไหลลงไปด้วยความเร็วสูง ทั้งเลี้ยงซ้าย ขวา ตีลังกา พลิกคว่ำ แต่ละท่าเรียกเสียงหวีดจากผู้เล่นได้อย่างท่วมท้น จนกระทั่งเรากลับมาถึงที่ลงเครื่องเล่น
“ไหวไหม” ฉันพาเจ้าธันลงมาจากเครื่องเล่น มันดูเบลอๆ
“อยากอ้วก” พูดไม่ทันจบ มันก็รีบวิ่งไปที่โคนต้นไม้ปล่อยของในกระเพาะออกมาอย่างล้นหลาม
“โหย เป็นเอามาก” ฉันลูบหลังให้พร้อมกับแซวมันไปอย่างสนุก
“โอเค ยัง” ฉันพามันมานั่งตรงที่พัก หาน้ำมาให้ล้างปาก
“หะหะ โทษทีพี่ ไม่ไหวแล้วจริงๆ” เจ้าธันส่ายหน้าเมื่อเห็นฉัน ชวนไปเล่นเครื่องต่อไป ฉันก็ได้แต่เซ็ง แต่จะบังคับก็ดูจะน่าสงสารเกินไป
“ไม่เป็นไร พักก่อน เดี๋ยวค่อยไปเล่นน้ำกัน” ฉันนั่งลงข้างๆเจ้าธัน เอาน้ำมาดื่มแก้กระหายเล็กน้อย ดูไปทางบ้านผีสิงที่มีคู่หนุ่มสาวเดินออกมาคู่กัน โดยที่หนุ่มหน้ามนนั้นลูบหัวปลอบหญิงสาวที่กลัวร้อนร้องไห้
“ไปบ้านผีสิงไหม” ฉันชวน เจ้าธันทำท่าลังเล แต่ก็ยอมเดินตามมาด้วยดี
พอเข้าไปก็เริ่มที่จะเสียวไส้เสียแล้ว เพราะบ้านผีสิงของที่นี่ดูจะน่ากลัวกว่าของที่เคยไปกับคุณธนา ฉัน คว้าเอาแขนเจ้าธันมากอดไว้แน่น แล้วค่อยๆเดินไป ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นดี จนกระทั่งใกล้ถึงทางออก
“แว้ก พี่วิ่งเร็ว” เจ้าธันตะโกนเสียงดังลากฉันออกไปโดยเร็ว มารู้ทีหลังว่ามันโดนจับขา
ทั้งฉันและเจ้าธันต่างพากันหัวเราะ เมื่อเห็นว่าต่างคนต่างกลัว โถ่ไอ้ฉันก็นึกว่ามันไม่กลัวเห็นนิ่งๆ เงียบๆที่ไหนได้ พาวิ่งก่อนคนแรก ให้มันได้แบบนี้สิ
สักพักเราทั้งสี่ก็เข้าสู่โซนสวนน้ำ อากาศกำลังดีไม่ร้อนมากไปนัก ฉันกับนังธรมันแต่เปลี่ยนเสื้อกันนานไปหน่อย จึงเดินออกมาช้ากว่าหนุ่มๆอีกสองคนที่ดูจะช่ำชองในด้านการเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสียจริง
หัวหน้าในชุดว่ายน้ำสีดำ ตัดกับผิวขาว บวกกับหุ่นที่หนาล่ำ พอมีกล้ามเนื้อ ก็ไม่แปลกใจนักที่จะเป็นเป้าสายตาของหญิงเล็กหญิงใหญ่แถวๆนั้นที่เดินผ่านไปมา
“โอยยยย นังธร ชั้นละอิจฉาแกจริงๆ” ฉันกระซิปบอกเพื่อนสาวขณะเดินไปหาชายหนุ่ม
“หึ พูดแบบนี้เดี๋ยวเด็กแกเสียใจนะ” นังธรกระซิปตอบ พลางใช้สายตาแสกนเจ้าเด็กหนุ่มไปทุกตารางนิ้ว
ก็อย่างที่ว่าล่ะค่ะ เจ้าธันรึจะไปสู้หัวหน้าได้ ตัวก็ไม่ได้สูงมาก ผิวก็คล้ำ แถมสีผิวไม่เสมอกันอีก ยังดีที่พอจะล่ำอยู่บ้าง แต่นอกจากนั้นก็ถือว่าเป็นผู้ชายปกติที่ไม่มีอะไรน่าจดจำนัก
เราทั้งสี่เดินลัดสระไปยังโซนทะเลเทียม ทุกคนพากันวิ่งลงน้ำเพื่อดับร้อน ฉันแกล้งสาดน้ำใส่เพื่อนอย่างสนุก แต่ก็รู้สึกจะคิดผิดไปหน่อยเพราะหลังจากนั้นกลับกลายเป็นฉันโดนรุมซะนี่สิ
แน่นอนว่าฉันไม่พลาดที่จะสังเกตอาการของนังธร บ่อยครั้งที่ฉันแกล้งผลักให้มันเซไปทางหัวหน้า แต่เหมือนเจ้าตัวจะรู้ดี แถวเจ้าหล่อนยังว่ายน้ำเก่งอีกต่างหาก แอร๊ยยยย แบบนี้มันจะได้กันไหมคะ
แช่น้ำกันจนเย็นชื่นใจได้ที่แล้ว ฉันเสนอความเห็นว่าควรไปเล่น สไลด์เดอร์กัน ทุกคนก็เห็นด้วยจึงพากันไป เจ้าธันเหมือนจะตื่นเต้นจนเกร็งไปทั้งตัวเมื่อขึ้นมาถึงยอดสุด นังธรกับหัวหน้าลงไปแล้วเหลือเพียงฉันกับเจ้าธัน
“เดี๋ยวผมเดินลงดีกว่าครับ”
“ไม่ต้องเลย มานี่มา”
ฉันจับให้มันนั่งลงด้านหลังฉัน แล้วเอามือมันกอดเอวฉันไว้ ครั้งแรกเล่นกันสองคนจะได้ช่วยให้หายเกร็งได้
“เกาะแน่นๆนะ กลั้นหายใจไว้เดี๋ยวน้ำเข้าจมูก” ฉันอธิบาย มันพยักหน้ารัว กลั้นหายใจตั้งแต่ตอนนี้
“หึหึ ไปละนะ โก!”
กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวพาทั้งฉันและเจ้าธันไหลฉิวลงไปยังเบื้อล่าง เจ้าธันหลับตาปี๋เกาะเอวฉันแน่น ทางโค้งซ้ายขวา ฉวัดเฉวียน ทำให้ตัวเราแนบชิดกันมากขึ้น เจ้าธันเองก็ดูจะไม่มีสติ มันรูแค่กลั้นหายใจและเกาะเอวฉันไว้เท่านั้น
ตูม
น้ำข้างล่างกระจายออกเป็นวงกว้าง เมื่อทั้งสองร่างกระทบ เจ้าธรกับหัวหน้านั่งรอที่ขอบสระ เพื่อรอฉัน และทันทีที่เราทั้งสี่เดินขึ้นสระไป แน่นอนค่ะว่าสาวๆทั่วบริเวณนั้นต่างมองมาที่พวกเราเป็นจุดเดียว แหม ก็หัวหน้าออกจะหล่อขนาดนั้น กางเกงตัวเล็กขนาดนี้ ล่ำๆขาวๆ ซี้ด ใครก็อยากได้ทั้งนั้นล่ะค่ะ ยกเว้นนังธรไว้สักคน
แต่ฉันก็รู้ว่าคิดผิดเสียแล้ว เมื่อพบว่าสายตาเหล่านั้นหาได้มองไปยังหัวหน้าทรงเสน่ห์ไม่ เพียงแต่พุ่งเป้าไปยังเจ้าเด็กหนุ่มธัน
ฉันมองอย่างไม่เข้าใจ เจ้าเด็กนี่มันมีอะไรดีถึงได้จ้องกันอยู่นั่น
“ฉันว่าเด็กแก มีดีกว่าที่คิดนะ หึหึ” นังธรกระซิปพร้อมหัวเราะน้อยๆ
และฉันก็รู้ถึงสาเหตุ
ไอ้เป้ากางเกงว่าวน้ำตัวจิ๋วที่มันโป่งนูนออกมาเป็นลำของเจ้าธันนั่นเองที่ดึงดูดสายตาของทุกคน
“แอร๊ยยยยยยย”
-
ซันนี่ถูกใจก็คราวนี้แหละ
-
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ติดเรตค่ะ ขอโบกกกกกก
กลัวธันเสียใจเลยต้องใส่ของดีให้ซะหน่อย ฮ่าๆ
อยากให้ธรใจอ่อนไวๆจังเยยยยยยย
กอดๆๆ บวกๆ
-
หุ่นน่าเจี๊ยะของหัวหน้า ก็ไม่ช่วยให้ธรใจอ่อนเลยเนอะ แต่ซันนี่ได้กำไรนะเนี่ย :laugh:
น้องธันตื่นเต้นใหญ่เชียว แต่จะว่าไปก็ไม่ได้ไปสวนสนุกนานแล้วนะเนี่ย อิจฉาจังเลย :monkeysad:
-
น้องธันพกข้าวหลามมาขายด้วย
:z2:
-
ถูกใจน้องซัน :laugh:
เริ่มรำคาญธร ทำตัวไม่น่ารัก
เชียร์ให้คนอื่นน่าจะดีกว่า
+1
-
เชียร์ํันสุดๆ
-
หึหึหึ....
-
ซันก็ให้ธันไปนั่งท่าอย่างนั้นได้ไง 5555
-
ถูกใจซันนี่ของเราละสิ o13 o13
“แอร๊ยยยยยยย” :z1: :pighaun: :haun4:
รีบมาอัพต่อนะค่ะ :L2: :กอด1: :3123: :L1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ห่นุล่ำไปก็เท่านั้น เจอของใหญ่ไปก็จบกัน 55
-
แหม ๆ ไปว่าน้องธันหน้าตาธรรมดาไม่น่าจดจำ โชว์ของดีเข้าให้
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
ตามอ่านจนทันแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ
ซันนี่ช่วงหลังๆ นี่เห็นได้ชัดเลย
ว่ามีความสุขแบบไม่เสแสร้งและเป็นธรรมชาติ
เพียงแต่เจ้าตัวจะรู้รึเปล่านร๊า :กอด1:
-
:z1: ซันคราวนี้ถูกใจรึยัง ก็จัดแจงท่าธันซะขนาดนั้น
-
ซันนี่หวงแย่เลย
-
อ่านตอนนี้แล้ว ยิ่งตอกย้ำว่า... "น้องธัน มีดีที่ข้างใน" :give2:
คุณปักษธร ยังใจแข็งและเย็นชากับ คุณสุริยัน เหมือนเช่นเคย จะมีสักวันไหมที่กำแพงน้ำแข็งในหัวใจจะละลาย :impress:
-
ไอ้เป้ากางเกงว่าวน้ำ
5555 คิดไกลนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
น้องธันตื่น ฮ่าๆๆ
-
:laugh:
-
555555555555555555
-
โอ้ยชอบเรื่องนี้มากกกกก
-
สุขสันต์วันสงกรานต์เน่อเจ้า จะไปลืมหดน้ำดำหัว เก็บกวาดบ้าน ห่อคะหนม ยะห่อหมก ตัดตุง ขนทราย ทำบุญที่วัดเน่อเจ้า
บทที่ 29
นั่นล่ะค่ะ ฉันรีบลากเจ้าธันลงน้ำทันที มันเองก็ยังไม่รู้ตัวจนฉันต้องชักแม่น้ำทั้งแปดมา กว่าที่จะสงบลงได้ก็ใช้เวลาสักช่วง ระหว่างนั้นเจ้าธันทำเงียบ ก้มหน้าก้มตาตลอด จนฉันไม่กล้าจะแซวอะไรมันมากนัก แค่นี้ก็หน้าแดงไปถึงหูแล้ว ผู้ชายอะไรมีของดีไม่กล้าโชว์ แอร๊ยยยย
“หนาวแล้ว ขึ้นกันเถอะ” ฉันแช่น้ำอีกสักพัก ว่ายวนไปมา คอยดูพวกผู้ชายที่เดินไปมา โอ้ย เด็กสมัยนี้มันโตเร็วกันจริงๆค่ะ อนาคต คงมีแต่คนสูง 180 ขึ้นไปหมดเป็นแน่แท้ แต่ไหงอีเด็กธันถึงได้ เอ่อ……สูงน้อยแบบนี้ล่ะคะ เอาจริงๆถ้ายืนเทียบกับฉันแล้ว ฉันยังสูงกว่าสัก 5-10 เซน ได้ล่ะมั้ง
เจ้าธันเดินตามหลังฉันมาต้อยๆ จนเราทั้งสองเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเป็นที่เรียบร้อย กำลังจะโทรหานังธรกับหัวหน้า ก็เจอทั้งคู่นั่งดื่นน้ำอยู่ที่เก้าอี้ แน่นอนว่าต่างคนต่างนั่ง ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้สบตา ไม่ได้จู๋จี๋
เฮ้อ อุตส่าห์ชวนมาสนุก แต่กลับนั่งบื้อ แบบนี้ฉันคงต้องลงมือขั้นเด็ดขาดเสียแล้วสินะ
“ธร อยากกินน้ำอะ แกไปซื้อให้หน่อยดิ”
“ไปซื้อเองสิ”
“โอ้ยเมื่อยอะ ปวดขาไปหมดแล้ว” ฉันแกล้งนั่งลง ทุบขาตัวเองไปมา ปากก็บ่นไป
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็ได้ครับ” เจ้าธันเอ่ยปากเสนอตัว แอร๊ยยยย จะมาเสือกเป็นคนดีอะไรตอนนี้ หยุดเลยนะยะ
“ไม่ต้อง!” ฉันรีบสั่งห้าม แต่เสียงคงจะดังไปหน่อยจนเจ้าธันทำหน้าเจื่อนไป
“แหม ก็พี่จะให้ธันมานวดขาให้ไงจ๊ะ” ฉันเหยียดขาพาดเก้าอี้ตัวที่ว่าง
“นวดให้พี่หน่อยนะ พี่เมื้อยเมื่อย”
เจ้าธันคงจะงง ที่ฉันสั่งให้นวดขาให้ แต่มันก็ยอมทำแต่โดยดี จนนังธรต้องยอมไปซื้อน้ำให้แต่โดยดี (คาดว่าคงรำคาญเสียวบ่นของฉัน)
“อ้าวหัวหน้าคะ ไปช่วยธรมันซื้อน้ำสิคะ” ฉันดำเนินแผนการต่อไป ทันที
“แต่…..น้ำแก้วเดียวคงไม่ต้องมั้ง”
“อ้อ ใช่ หัวหน้าคะ ฝากไปซื้ออะไรมาให้กินรองท้องหน่อยก็ดีค่ะ ซันนี่หิ้วหิว” เอาล่ะสิ เกือบไป แต่ยังดีที่ไหวตัวทัน หาเรื่องไหลไปต่อได้ ดำเนินตามแผนไล่หัวหน้าไปได้ อีกทั้งยังได้กินของฟรีอีก กำไรสองเด้งชัดๆ คริๆ
ฉันนั่งมองเจ้านายที่เดินไปทางร้านค้า แอบเห็นหัวหน้าเดินไปหานังธร ทำเหมือนจะคุยอะไรกัน เพียงครู่เดียวก็แยกกันไปคนละทาง หึหึ นังธร แกหนีไม่พ้นหรอก ด้วยแผนการของซันนี่ รับรอง แกไม่รอดแน่
เจ้าธันก้มหน้าก้มตานวดขาของฉันอย่างตั้งใจ สบายดีไม่น้อย แรงดีจริงๆเจ้าเด็กนี้ ส่งไปฝึกอีกหน่อยเอาดีด้านนวดคงรุ่ง แอร๊ย
“พอก่อนธัน นั่งพักเถอะ” ฉันบอกให้มันหยุด และแอบขอโทษในใจที่ต้องให้มันนวดให้ แบบนี้
เมื่อสบโอกาสฉันค้นกระเป๋าถือใบเล็ก หาซองพลาสติกที่พกมาด้วย แต่เศษกระดาษที่อยู่ในนั้นก็ทำให้ยุ่งยาก
“โห กระเป๋าหรือถังขยะพี่”
“นี่ อย่าบ่น” ฉันดุกลับนิดๆ ได้ผลค่ะ เจ้าธันเงียบทันที ให้มันรู้สิคะว่าใครเป็นใคร
กว่าจะเจอก็ค้นไปเกือบนาทีก็เจอซองที่ว่า ฉันรีบจัดแจงฉีกซองออก มองซ้ายมองขวา ทางโล่งสะดวก จัดแจงเทผงสีขาวลงไปในแก้วน้ำของนังธรเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับคนให้ผงละลายจนหมด
“พี่ทำอะไรน่ะ” เจ้าธันตกใจ รีบจะเทน้ำของนังธรทิ้ง ฉันต้องตีมือมันดังเพี้ย
“อย่ายุ่งนะ นี่พี่กำลังทำบุญ”
“ทำบุญอะไรพี่ เห็นๆอยู่ว่าพี่วางยา”
“แหม งานบุญใหญ่เลยล่ะ งานลงเสาเอกเชียวนะ” ฉันอธิบายไปพร้อมกับจินตนาการถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้น ในอีกไม่กี่ชั่วโมงถัดไป โอ้ย ด้วยผลบุญอันนี้คงทำให้ฉันได้สุขสมหวังกับเขาเสียสักทีนะคะ เพี้ยง
สักพักนังธรและหัวหน้าก็กลับมาพร้อมเครื่องดื่มและของกินเล่นจำนวนหนึ่ง เราทั้งสี่คนลงมือกินกันอย่างอร่อย คงด้วยใช้พลังงานในการเล่นมากเสียจนหิว แน่นอนว่าฉันแอบชำเลืองมองนังธรว่ากินน้ำจนหมดแก้ว นั่นก็ทำให้แผนลุล่วงไปกว่า ครึ่งแล้ว ส่วนเจ้าธันก็ทำท่าลุกลี้ลุกลน ทำทีจะบอกนังธรจนฉันต้องจับมือมันไว้ และส่งสายตาไปให้บอกเป็นนัยๆว่า ห้ามเชียวนะ จนมันยอมเงียบ นั่งกินไก่ทอดไป
ไม่นานนักของกินทั้งหมดก็หมดลง เจ้าธันรีบจัดแจงเก็บเศษขยะไปใส่ถังอย่างเรียบร้อยไว้ลายเด็กเสริฟ ฉันสะพายกระเป๋ายืนขึ้นเตรียมเดินทางกลับ ส่วนหัวหน้ากับนังธร เดินนำหน้าไปแล้ว ทิ้งให้ฉันรอเจ้าเด็กธันเก็บของจนเสร็จ
“ปะ กลับกัน”
ไม่นานหัวหน้าก็พาเรามาจนถึงกลางทาง แอร์เย็นๆชวนให้ง่วงนอน แต่ฉันยังนอนไม่ได้ ยังเหลืองานสุดท้ายที่ต้องทำให้ลุล่วงเสียก่อน ฉันเหลือบมองนังธรเป็นระยะ เมื่อแน่ใจว่ามันหลับแน่นอนแล้วจึงทำเป็นชวนมันคุย แน่นอนมันหลับไม่ตอว่าอย่างไร ทีนี้ลองเขย่าตัวมันไปมา โอเคยังไม่รู้ตัว ขั้นสุดท้ายตบหน้ามันเบาๆสักสามสี่ที ด้วยความหมั่นใส้ในความสวย แอร๊ยยย ไม่ใช่ค่ะ ด้วยต้องการทดสอบว่าหลับจริงหรือเปล่า ยาได้ผลหรือไม่
“หัวหน้าคะ เดี๋ยวจอดให้ซันลงตรงบีทีเอสข้างหน้าก็ได้ค่ะ” ฉันบอกคนขับรถเมื่อแน่ใจว่า เจ้าเพื่อนสาวใจแข็งได้หลับสนิทแล้ว
“เดี๋ยวหัวหน้าก็ขับรถออกนอกกรุงเทพเลยนะคะ ไปไกลๆ ไปทะเลค่ะ นังธรชอบทะเล”
“อะไรกันซันนี่”
“ไปเลยนะคะไม่ต้องห่วงงาน ซันจัดแจงโทรลางานให้ทั้งหัวหน้าและนังธรแล้วค่ะ อีกสองวันค่อยกลับมาทำงานนะคะ” ฉันอธิบายต่อเพื่อให้หัวหน้าสบายใจ
“แต่….”
“โอ้ย ไม่มีแต่ค่ะ ลากมันไปเลย ถ้าจะชวนให้ตายมันก็ไม่ไปหรอก ซันอุตส่าห์วางยามันนะ…อ๊ะจอดค่ะ จอด!”
ทันทีที่รถหยุด ฉันก็ดึงเจ้าธันที่เหมือนจะเผลอหลับไปให้ออกมา มันดูงงเล็กน้อย
“ไปเลยนะคะ พาไปที่เงียบๆไกลๆ มันจะหนีกลับไม่ได้ แล้วก็จัดการเคลียกันให้เรียบร้อยด้วย….ขึ้นกับหัวหน้าแล้วนะคะ” ฉันสั่งเสียครั้งสุดท้ายพร้อมกับอวยพร ขอให้ทั้งสองคนได้ลงเอยกันเสียที
หัวหน้าพยักหน้า แล้วขับรถออกไป ฉันกับเจ้าธัน เดินขึ้นไปยังสถานีรถไฟฟ้า เวลาในตอนนี้เพียงแค่ทุ่มหนึ่ง ยังไม่ถือว่าดึกนักกับเมืองหลวงแห่งนี้
“ไปหาอะไรกินกับพี่ก่อนนะ แล้วค่อยกลับ”
“แต่ว่า”
“เอาน่า กินข้าวร้านปกติ แล้วเดินห้างซื้อของเข้าห้องอีกสักชั่วโมงเดียว”
“ครับ” เจ้าธันยอมแต่โดยดีโดยมีข้อแม้ว่าครั้งนี้มันขอเลี้ยงฉันบ้าง นี่มันคงกลัวฉันลากเข้าร้านอาหารหรูๆอีกมั้งคะ มันคงเกรงใจจะแย่ เพราะวันนี้ก็ให้หัวหน้าเลี้ยงค่าเครื่องเล่นไปแล้วทุกคน (ถือว่าเป็นค่าช่วยเหลือนะคะ)
ช่วงเวลาหัวค่ำ ผู้คนยังคงเดินทางกันไม่ขาดสาย เช่นเดียวกับที่สถานีรถไฟฟ้าแห่งนี้ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างกรูกันแย่งกันเข้าไป จนฉันถูกดันไปมา กว่าจะเข้าไปได้ก็เป็นตำแหน่งรั้งท้าย ซึ่งแทบจะไม่มีที่ยืนให้เสียแล้ว
“พี่มาตรงนี้สิ” เจ้าธันถอยตัวไปสักนิดเผยช่องว่างที่พอจะยืนได้ ฉันเคลื่อนตัวไปอย่างลำบากกว่าจะจัดแจงให้ลงตัว แต่ก็ต้องพบว่าตำแหน่งที่ฉันยืนนั้นไม่มีที่เกาะให้จับเสียแล้ว ทันทีที่รถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าทำฉันเซไป
“ระวังพี่….จับผมไว้แล้วกัน” เจ้าธันใช้มือเพียงข้างเดียวจับเข้ากับเอวของฉันไว้ทันก่อนที่ฉันจะล้มลง ในตอนแรกฉันก็ไม่กล้าที่จะจับมันเป็นราวหรอกค่ะ แต่รถมันส่ายไปมา เบรกอีก ทำเอาฉันเซไปชน ชะนีข้างหน้าเสียหลายรอบ จนเจ้าหล่อนมองตาเขียวใส่ หนอย นึกว่าฉันอยากโดนหล่อนรึไงยะ
“นี่ จับไว้พี่” เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอม มันเลยจับมือฉันไปวางบนไหล่ของมันเอง ด้วยความสูงระดับเดียวกัน จึงทำให้วางมือได้สะดวก แต่ก็น่าประหลาดใจที่เจ้าธัน ยืนเป็นหลักที่แข็งแรงกว่าที่ฉันคิดไว้นัก
ถึงแม้เสียงของเครื่องจักรจะดังพอสมควร แต่ฉันก็ยังพอได้ยินเสียงซุบซิบของคนรอบข้าง บ้างก็บ่นเรื่องแฟน บ้างก็เรื่องทำงาน บ้างก็นินทาคนที่ตนเห็น เช่นเดียวกับชายหนุ่มแล้วหญิงสาวที่ยืนเยื้องไปด้านข้าง
“เธอ เอามือเกาะกันด้วย”
“เป็นแฟนกันแน่เลยเธอ”
ถึงจะไม่ดังนักแต่ฉันเองก็พอจะจับความได้ ทั้งสายตาที่แอบชำเลืองและมือที่เอาป้องปากไว้
หล่อนรู้ไหม ว่าชั้นรู้ตัวนะยะ
แน่นอนถ้าหากฉันได้ยิน เจ้าธันก็คงได้ยินเช่นกัน ฉันค่อยๆเอามือออกจากไหล่ที่มั่นคงนั้น เพียงเพราะเกรงเจ้าเด็กจะคิดมาก
“เอาลงทำไมพี่” มันถามแบบไม่พอใจ แถมบังคับให้ฉันวางมือต่อ
“แต่…”
“จับไปเหอะ พี่”
“แต่”
“พี่อายหรือเปล่า”
“เปล่า”
“งั้นก็จับไปเหอะ” เจ้าธันวางมือของฉันบนไหล่ของมันที่เดิม ทำเอาฉันหน้าแดงไปได้เหมือนกันเมื่อได้ยินเสียงสองคนนั้นกรี๊ดกร๊าดกันเบาๆ เท่านั้นยังไม่พอ เจ้าธันยังมีหน้าไปมองหน้าสองคนนั่นอีก จะไปหาเรื่องเค้าทำไมยะ ตัวเท่าลูกหมาสูงเท่าอกเขาเอง เฮ้อ……แต่ก็รู้สึกดีนะ
“ปะ ถึงละ” ฉันรีบลากเจ้าธันลงยังสถานีที่มีห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้หอพักมากที่สุด แต่เนื่องด้วยยังไม่หิวมากจึงคิดว่าจะเดินซื้อของเสียก่อน ฉันกับเจ้าธันเดินมาจนถึง ร้านเสื้อผ้า ฉันจึงแวะเข้าไปเลือกดูเสียหน่อย ลองจับเสื้อสีส้มสดมาทาบตัวเจ้าธันเล่น มันรีบส่ายหัวใหญ่เลย แต่ฉันว่ามันก็น่ารักเหมาะกับวัยมันดีออก
ธันมักจะใส่เสื้อสีเข้มตลอดค่ะ มันบอกว่าไม่ค่อยเปื้อนและดูแลง่ายดี ถึงกระนั้นก็พอจะดูออกว่ามันค่อนข้างเก่า และยานไปมากแล้ว ฉันว่าฉันควรจะหาเสื้อให้มันสักตัว
“ไม่เอาพี่” มันปฏิเสธท่าเดียวที่ฉันจะซื้อเสื้อให้ ทั้งที่มันก็ไม่ได้แพงอะไรมากมาย แค่ร้อยกว่าบาทเอง
“เอ๊ะ แกนี่ ใส่อยู่ได้เสื้อเก่าๆน่ะ มานี่เลย” ฉันจับมันลากเข้าห้องลองเสื้อ แต่มันก็ไม่ยอมท่าเดียว สุดท้ายจึงต้องปล่อยไป
“ผมไม่ชอบ” มันทำหน้างอ จนฉันแอบรู้สึกผิดที่บังคับ แหม แต่ก็หวังดีนี่คะ อยากเห็นมันใส่อะไรแบบนี้ดูบ้าง
“อะๆ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ ไปๆร้านต่อไป”
และก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ ฉันบังคับให้มันลองกางเกงยีนขาเดฟตัวใหม่ มันก็ไม่ยอมเสียท่าเดียว ทั้งๆที่มันก็ใส่เดฟเหมือนกันแค่มันเก่ามากแล้ว
“พี่ ไม่เอา” น้ำเสียงมันฟังดูจริงจัง หน้ามันก็ไม่ยิ้มแล้วฉันจึงเลิกความคิดที่จะจับมันแต่งตัวเสีย เอาเป็นสนใจแค่เสื้อของตัวเองเท่านั้น
พอได้ของที่ต้องการครบ ฉันก็พาเจ้าธันออกมาด้านนอกห้าง ความจริงจะกินพิซซ่าแล้วค่ะแล้วบอกจะเลี้ยงมันเอง ก็ยังติดหนี้มันอยู่นี่คะ แต่เห็นเจ้าธันทำหน้าไม่พอใจจึงต้องยอมพามันมากินข้างนอกและให้มันเลี้ยง
อากาศข้างนอกค่อนข้างอบอ้าว ยังดีที่ดวงอาทิตย์ลับฟ้าไปแล้วไม่อย่างนั้นคงจะแย่หากต้องมาทนร้อนแบบนี้ ฉันเดินหาร้านข้าวที่คิดว่าไม่แพงมากเกินไป เพราะเจ้าธันรับปากว่าจะเลี้ยงขอบคุณที่พาไปเที่ยววันนี้ แต่ความจริงควรจะเลี้ยงหัวหน้าเสียมากกว่า แต่ก็ช่างเหอะ ของฟรีฉันชอบหมดล่ะค่ะ
เมื่อเดินมาได้สักพักเจ้าธันก็ชี้นิ้วให้ดูเห็นร้านขายอาหารตามสั่งร้านเล็กๆข้างทาง ที่ดูพอใช้ได้ ไม่สกปรกมากเกินไปนัก อีกทั้งยังมีลูกค้าค่อนข้างมาก การันตีความอร่อย ฉันกับเจ้าธันรีบวิ่งไป แต่ด้วยอาจจะรีบจนเกินไปจนฉันเหยียบเท้าใครเข้า เสียงคนๆนั้นร้องออกมาแสดงความเจ็บ ฉันรีบหันไปขอโทษทันที
“อ๊ะ ขอโทษจ๊ะ”
“ซัน!”
“คุณธนา!”
-
มีคำผิดนิดตรงช่วงบอกว่าธรกับหัวหน้ากำลังดื่มน้ำน่ะค่ะ
ธัน...ห้ามน้อยใจ ห้ามกลัวจนหนีไป เราก็มีดีนะจำไว้แถมยังรักซันนี่จริงๆอีก (กลัวมาม่าที่มาพร้อมกับคุณธนาจริงๆ)
ส่วนคู่ธร...ลาให้พร้อมเลยเรอะซันนี่555
-
โอ้!!! งานเข้า
-
นึกว่าตายไปแล้วนะ กรี๊ดดดดดด น้องธันมาหาป้ามา
-
งานเข้า?? อย่ามีอะไรเลย สงสารเจ้าธัน
ตอนแรกก็เชียร์นายธนา
แต่ความคิดแบบนั้น อยู่คนเดียวให้เข็ด
เป็นกำลังใจให้หัวหน้า :laugh:
และสุขสันต์วันสงกรานต์ :mc4:
+1
-
บ๊ะแล้วไง!!!
-
:a5:อะไรจะแตกอีกละงานนี้
-
อั๊ยย่ะ!!!!
ธนา...เข้ามาทักทายดีๆนะเฮ้ย คนเขาทำใจได้แล้วอย่ามารื้อฟื้นความหลัง
ไม่อยากกินมาม่าย่ะ เป็นกำลังใจให้ธัน...
ส่วนธรกะหัวหน้าขอร้องเพลงหนึ่งเพลง...
ไปเถิดทั้งคู่....ไปสู่ประตูสวรรค์ ฮาๆๆๆ
-
ตอนหน้าได้กินมาม่าแล้ววววว :a5:
-
อั๊ยย่ะ!!!
:a5:
อิคุณธนายังไม่ตายเรอะ
แหม อุตส่าห์อวยพรให้ไปตายซะตั้งนานและ
โทษฐานทำสันดานไม่ดีต่อซันนี่ของเรา
o18
แล้วนี่อย่ามาแจกมาม่าให้น้องธันมันนะ
แค่นี้มันก็น่าสงสารจะแย่แล้ว
ซันนี่เข้มแข็งไว้นะ ท่องไว้ๆ
ธันข้าวหลามหนองมน
:z1:
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :laugh:
-
ขอให้คุณธนากับซันนี่กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันละกัน
ห้ามหวนกลับมาเชียว ซันนี่น่ะของน้องข้าวหลาม :laugh:
ส่วนหัวหน้าหวังว่าจะเปิดใจธรได้สักทีนะ
ขอให้ธรใจอ่อนด้วยเถอะ
-
Oh...my..goddddddd :serius2:
บร๊ะเจ้ากล้วยช่วยซันนี่ที
งานเข้าอย่างเเร๊งงงงงงงง
:call:
ต้องมีหึงแน่เลยคุนธนาเนี้ยเห็นซันนี่อยูกะน้องธันต์
-
:a5: เหอะๆ จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
o22
-
ซันนี่เป็นของน้องธันนะ
คุณธนาน่ะ ไปไกลๆเลย!!
:L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดด อ่านควบสองตอนรวด เจ้าเด็กธันนี่ซ่อนรูปชะมัด ห่อหมกปลาช่อนทำเอาพ่อหัวหน้าแพ้ราบคาบ หุหุหุหุ แต่อะไรก็ไม่น่ากรีดร้องเท่ากับการกลับมาของคุณธนา เอาล่ะสิ สนุกแน่ ๆ ทริปนี้....รอลุ้นฉากดราม่า อุอุอุอุ
-
คุณธนา!!!~ :z3:
-
โอ๊ะโอ :z3:
บวกเป็ด
-
เอาแล้วไง...แต่ซันมีธันนะ อย่านอกใจนะธันนะเว้ย (ตกลงตรูเชียร์ฝ่ายไหน??)
-
เข้ามารอ
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
o13
เอาใจช่วยคนเขียน :L2:
-
โอ๊ะโอ๋ รถไฟชนกันตูมเบ้อเริ่มเล้ยยยย
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย ตัดฉับ!!!
อ่านเรื่องนี้แล้วพาลติดคำนี้จริงๆ "แอร๊ย!!" รู้สึกเวลาได้ออกเสียงแล้วเหมือนได้ปลดปล่อยพลัง ฮา ชอบอ่ะ ชอบความสดใสของซัน ชอบคาแรคเตอร์ของซัน
แต่...ตอนจบตอนนี้มันตัดฉับจริงๆ นะคะ!!!
พาลจะสงสัยว่าต้องต้มน้ำรอมาม่าจะมาอีกไหม กร๊าก
น้องธันที่บทนี้เริ่มจะกล้าขึ้นมา (นิดนึง) แต่คุณธนาเล่นโผล่มาตอนท้ายจะสูญเสียความมั่นใจในตัวเองไปไหมเนี่ย โฮ่ย ค้างค่ะค้าง
ติดเรื่องนี้แล้วล่ะ รออ่านตอนต่อนะคะ บวกหนึ่งๆ
-
อะไร ๆ กะลังไปได้ดี ก็ทำท่าจะมีมือมารซะงั้น
หวังว่าคุณหัวหน้ากับธรจะลงเอยด้วยดี
-
ตอนหน้าเหมือนจะได้กินมา่าแน่ๆ
-
:angry2:
-
เป็นห่วงธันขึ้นมาเลย
-
โอ้ย คุณธนา จะมาเจอะกันทำมั้ยยย
หวังว่าคงไม่มีเรื่อง ลุ้นๆล่ะครับ
บวก บวก รออ่านตอนต่อไป :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านต่อแล้ววววววววววว
ธันดูน่ารักมากเลย ชอบมาก :-[
-
อยากให้ธันตัวใหญ่จัง
-
ธันสู้ๆ เราเองก้มีดีไม่แพ้คุณธนาหรอก แต่ว่างานนี้ซันนี่จะมีรีเทิร์นกะคุณธนาไหมเนี่ย แอบหวั่นใจ :monkeysad:
มันก็สมกันอยู่หรอก แต่เค้าสงสารธันอ๊า :sad11:
-
อิตาคุณธนา มาทำไมตอนนี้ย่ะ
อย่ามาทำให้น้องซันหวั่นไหว น้องธันช้ำใจนะย่ะ คนเค้ากำลังไปได้ดี แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คุณอาทิตย์กำลังไปได้ดีกับน้องธัน แล้วคุณธนาจะโผล่มาทำไมตอนนี้ ??? :o
ว่าแต่คุณอาทิตย์มอมยาคุณปักษธรใส่พานถวายคุณสุริยันไปแบบนั้น จะดีเหรอ ???
คุณสุริยันคงไม่ฉวยโอกาสหรอก ( คิดจะปล้ำ ทำไปนานแล้ว)
แต่กลัวว่าคุณปักษธรจะงอนคุณอาทิตย์ไปอีกนานน่ะสิ... :m29:
-
o22.
-
:call: :call: :call: :call: :call: จงมา
-
วันนี้นอนไม่หลับค่ะ มีเรื่องให้คิดเยอะเลย มาต่อกันเเต่เช้านะคะ
มาถึงจุดนี้ เรื่องราวก็ใกล้จะจบเเล้วล่ะค่ะ ดีใจที่ทุกคนยังติดตามกันนะคะ
บทที่ 30 สับสน
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้ายังดูดีเหมือนเคย วันนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพอดีตัว กางเกงขากระบอกสีดำ รองเท้าหนังทรงสวย คาดว่าคงไปหาลูกค้าเหมือนเช่นเคย
“สวัสดีครับซัน” เป็นคุณธนาที่เดินเข้ามาใกล้แล้วทักทายก่อน ฉันเองรู้สึกประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก หากจะถามว่ารู้สึกยังไง มันยากที่จะบอก ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ ตอนนั้นฉันเองก็พยายามลองโทรไปหาบ้างแต่ทางคุณธนาก็ไม่เคยรับสาย แน่นอนว่าไม่มีสักครั้งที่เขาจะโทรกลับมา
“สวัสดีครับคุณธนา” ถึงกระนั้นก็คงต้องตอบกลับไป หากบื้อเงียบก็คงดูไม่ดีนัก
“ซันสบายดีนะ” เขายิ้มให้น้อยๆ จนฉันเกือบเผลอลืมไปว่า ความสัมพันแบบนั้นของเรามันจบได้แล้ว
“ครับสบายดี แล้วคุณธนาล่ะ”
“ก็เรื่อยๆนะ หะหะ ก็ยุ่งเรื่องงานนิดหน่อย”
“ครับ” ฉันตอบรับ พลางหางตาก็เหลือบไปเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“เออ แล้วนี่กินข้าวหรือยัง” คุณธนาถามต่อ
“เอ่อ ยังเลยครับ กำลังจะไปกับน้อง” ฉันชี้ไปยังเจ้าธันที่ยืนเฉยอยู่ข้างหลัง
“ดีเลย งั้น ผมไปด้วยนะ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง มีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะเลย”
“จะดีหรอครับ”ฉันลังเล ด้วยความไม่แน่ใจ ไม่เข้าใจว่าชายตรงหน้าต้องการอะไรกันแน่ เขาหายไปนาน จนแทบจะจางหายไปจากชีวิตฉัน แต่ตอนนี้กลับมาพบกันอีกครั้งแล้วเขาก็ยังเหมือนเดิม
แล้วไอ้ท่าทีเย็นชาในตอนนั้นมันหายไปไหนเสีย ตอนที่เดินหันหลังปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว
“ดีสิ นะน้องไปด้วยกัน เดี๋ยวพี่พาไปร้านอร่อยๆ” คุณธนาโยกตัวไปบอกเจ้าธัน ซึ่งมันเองก็ทำเพียงพยักหน้า
“แต่ซัน…..”
“ไปเหอะพี่ โหย มีคนเลี้ยงทั้งทีนะ” เจ้าธันว่า
“หืม”
“ดีเลย งั้นปะ เดี๋ยวเข้าห้างนี่เลยแล้วกัน มีร้านอร่อยๆอยู่” เขาเดินนำไป ตามไปด้วยเจ้าธัน ที่ทำท่าเร่งให้ฉันเดินตามไปอีก ฉันก็ได้แต่งง ไม่เข้าใจทั้งคุณธนาและเจ้าธัน ว่าคิดอะไรกันอยู่ เจ้าธันเองก็รู้กันว่ามันขี้เกรงใจออกขนาดนั้น เรื่องที่จะขอร้องใครหรือให้ใครเลี้ยงล่ะก็เลิกพูดไปได้เลย แต่นี่ กลับรับปากเขาอย่างง่าย ไม่รู้มันคิดอะไร
คุณธนาพาเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นอย่างดี โชคดีที่เหลือโต๊ะว่างอยู่บ้าง เราได้โต๊ะตัวใน พนักงานต่างยิ้มแย้มแจ่มใส ตั้งใจจดรายการอาหารที่คุณธนาสั่ง ส่วนเจ้าธันนั่งบื้ออยู่เฉยๆ
“เอาทาโกะยากิด้วยครับ ซันชอบใช่ไหม” คุณธนาสั่งของโปรดให้เอง ทำเอาฉันดีใจว่าเขายังจำได้
“แล้วน้องล่ะ เอาอะไรไหม” เขาถามเจ้าธันบ้าง แต่แน่นอนว่ามันส่ายหัว เป็นหน้าที่ฉันต้องสั่งให้มัน
เมื่อสั่งอาหารเสร็จ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะนำเจ้าธันให้คุณธนารู้จัก ถึงแม้คงจะเคยเห็นกันแล้วที่ร้าน แต่ก็คงจะเสียมารยาท หากไม่แนะนำเป็นเรื่องเป็นราว
“คุณธนาครับ นี่น้องธัน น้องเขาทำงานที่ร้านโรงเล่า คุณธนาคงเคยเห็น”
“ครับ จำได้ๆ เคยเห็นน้องหลายครั้งอยู่” เขายิ้มทักทายเจ้าธันอีกครั้ง เจ้าธันมันก็ดีค่ะ ทักทายตอบอย่างมีสำมาคารวะ ถึงจะไม่เข้ากับลักษณะภายนอกของมันก็เถอะ
ไม่นานอาหารทั้งหมดก็ลำเลียงมาจัดวางตรงหน้า น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ ฉันคีบกินอย่างลืมตัว หัวไปข้างๆก็เห็นเจ้าธันนั่งเอาตะเกียงจิ้มซากก้างปลาอยู่
“อะนี่ อร่อยนะแก” ฉันคีบทาโกะยากิให้มันลอง
“หู้ยยยย” ด้วยความที่ก้อนทาโกะยากิร้านนี้ค่อนข้างเล็ก เจ้าธันมันเลยเขมือบเข้าทีเดียวทั้งก้อน ฉันก็ดันลืมบอกมันซะอีกว่าระวังร้อน แต่คงจะสายไปแล้วค่ะ ฉันก็ได้แต่หัวเราะเมื่อเห็นมันพ่นลมออกปากระบายความร้อย
“อะๆ น้ำ” ฉันยกน้ำให้มันกินเพื่อดับร้อน
มื้ออาหารผ่านไปด้วยดี มันควรจะจบลงเท่านั้น เพียงแค่คุณธนาอาสาจะไปส่งพวกเราถึงห้อง
“อย่าเลยครับ เป็นภาระเปล่าๆ” ฉันเกรงใจจึงปฏิเสธไป
“ภาระอะไรกัน เมื่อก่อนก็ไปส่งบ่อยๆ ไปเร็วเข้า ไม่ไกลสักหน่อย”
“แต่”
“มาๆ น้องธัน มาเร็วครับ อยู่หอแถวไหนเรา”
“อยู่แถว หอพี่ซันนั่นล่ะครับ”
“เห็นไหม ทางเดียวกัน มาเถอะครับ” คุณธนาฉีกยิ้มแบบที่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธได้ แน่นอนว่ารวมถึงฉันด้วย ก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่คะ แต่ก็แปลก พออยู่ต่อหน้าคุณธนา ฉันกลับแปลงตัวเข้าโหมดชาย โดยไม่รู้ตัวเลย สงสัยจะแกล้งทำเสียจนเคยชิน
รถเก๋งคันงามวิ่งออกจากที่จอดรถ แอร์เย็นๆทำให้รู้สึกสบายตัวนัก ฉันนั่งอยู่ข้างหน้าและให้เจ้าธันนั่งข้างหลัง กลิ่นน้ำหอมในรถคันนี้ยังเหมือนเดิม ฉันเอนตัวเหยียดขาอย่างลืมตัว แหมก็ถ้ากลับเองก็ต้องนั่งรถเมล์ต่อด้วยมอเตอร์ไซด์นี่คะ นานๆทีจะสบายแบบนี้ ขอหน่อยแล้วกัน
จนรู้สึกได้ว่าคุณธนาแอบหัวเราะฉันนั่นล่ะ ถึงได้หดขากลับมานั่งดีๆเหมือนชาวบ้านชาวช่อง
หอพักของเจ้าธันอยู่ในซอยใกล้หอฉัน อยู่ลึกเข้าไปจนสุดเลยค่ะ คุณธนาไปส่งมันก่อน
“ขอบคุณครับ” เจ้าธันไหว้อย่างดี ก่อนจะหันหลังเข้าตึกไป
ตอนนี้ก็เหลือเพียงฉันกับคุณธนาที่อยู่เพียงสองต่อสอง เขาขับรถไปเงียบๆ จนจอนจะถึงหอฉันอยู่แล้วเขาถึงจอดรถข้างทาง
“ซัน ไม่โกรธ ผมใช่ไหม” อยู่ๆเขาก็โพล่งขึ้นมา ทำเอาฉันตั้งตัวไม่ถูก
“ไม่ครับ” ฉันตอบไปตามจริง อาจจะมีโกรธบ้างเล็กน้อย แต่ความจริงฉันแค่น้อยใจมากกว่า แต่จะไปโทษเขาก็ไม่ได้ ฉันเองก็โกหกเขาไปเหมือนกัน บางทีมันอาจจะเป็นบทลงโทษของคนตอแหลก็เป็นได้
“แล้ว……ซัน……ทำใจได้แล้วใช่ไหม” คุณธนาพูดๆหยุดๆเหมือนชั่งใจอยู่หลายครั้ง แต่ก็พูดออกมาจนได้
ฉันเองไม่มั่นใจในคำตอบนั้นนัก ถ้าจะนับเวลาที่ผ่านไป มันก็เพียงไม่กี่เดือนผ่านไป หากจะโกหกว่าลืมไปหมดแล้วก็คงจะเหลือเชื่อเกินไป แต่มันก็ไม่ถือว่าเกินจริงไปนักที่จะบอกว่า ฉันเองไม่ได้ร้องไห้ให้เขา ไม่ได้คิดถึงเขาบ่อยๆ ไม่ได้โทรหา และไม่ได้รอโทรศัพท์จากเขาอีกแล้ว
“ครับ….”
คุณธนายิ้มออกอย่างโล่งอก
“ผมขอโทษนะ ที่ทำเย็นชากับซัน ขอโทษที่ไม่รับโทรศัพท์และไม่โทรไปหา…..ผมแค่ไม่อยากยื้อให้เรื่องมันยาว….ไม่อยากให้ซันเป็นเหมือน ดนัย”
“ครับ” ฉันตอบได้เพียงแค่นี้ มันก็อาจจะจริงของเขา ฉันเองอาจจะยังร้องไห้ฟูมฟายอยู่ก็เป็นได้ หากว่าเขายังคงยอมคุย กับฉันเรื่อยๆต่อไป
“ซันสบายดี ก็ดีแล้ว ผมก็ดีใจ ยิ่งได้คนดูแลดีแบบน้องธันอีก โอ้ยน่าอิจฉาๆ
คุณธนาเคลื่อนรถมาอีกครู่เดียวก็ถึงหน้าอาคารพักของฉัน ฉันเก็บของอย่างเรียบร้อย แต่ก่อนที่จะจากกันนั่นเอง เขาได้บอกอะไรบางอย่างพร้อมรอยยิ้ม
“เรายังเป็นเพื่อนกันใช่ไหม ซัน”
ทันทีที่ถึงห้องฉันพาตัวเองเข้าอาบน้ำทันที ถึงแม้จะล้างตัวมาจากสวนน้ำแล้วแต่ก็ยังรู้สึกเหนียวตัวอยู่ดี น้ำเย็นๆทำให้รู้สึกดีในอากาศร้อนๆแบบนี้ ฉันเอาหัวต้องกับสายน้ำ ให้มันช่วยทุเลาอาการคิดมากของฉันในขณะนี้ แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก นั่นจึงทำให้ฉันรีบล้างตัวแล้วออกไปแต่งตัวให้เรียบร้อย เพื่อจัดการสิ่งที่ค้างคาให้เรียบร้อย
โทรศัพท์ถูกกดไปยังเบอร์เป้าหมาย เสียงรอสายดังขึ้นแต่ไม่ยักจะมีคนรับสาย ฉันกดโทรซ้ำไปอีกครั้งให้มันรู้ว่าความพยายามของชั้นมันมีมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีคนรับสายเช่นเดิม
แอร๊ยยย แบบนี้ต้องใช้ไม้ตาย
‘รับสายเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะไปหาให้ถึงห้องเลย’
ข้อความสั้นๆถูกส่งออกไป ฉันให้เวลาพักเพียง 1 นาทีก่อนจะโทรไปหมายเลขเดิม สัญญาณรอสายดังขึ้นอีก สองสามครั้ง
“ว่าไงครับพี่” ในที่สุดเจ้าตัวปัญหาก็ยอมรับสาย
“ทำไมไม่รับสาย”
“ผมเหนื่อยครับพี่ เมื่อกี้นอนแล้วเลยไม่ได้ยิน” แอร๊ยยยย เสียงริงโทน ตอนโทรเข้ามันคงสั้นและเบากว่าเสียง ข้อความสินะยะมือถือแกน่ะ
“อืมๆ รับก็ดีแล้ว วันนี้เป็นไงบ้าง……” ฉันเองก็ไม่อยากว่ามันมากนัก เดี๋ยวจะพาลน้อยใจไปกันใหญ่ เปลี่ยนเรื่องคุยเลยดีกว่า
“ผมง่วงแล้วพี่ แค่นี้ก่อนนะ” แต่เจ้าธันก็ตัดบทฉันเสียดื้อๆ ทั้งๆที่มันไม่เคยจะทำอะไรแบบนี้มาก่อน งานงอกล่ะสิคะ ถึงมันจะไม่ได้บอกอะไรแต่ฉันก็สัมผัสได้ค่ะ ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง ที่ไหลเวียนอยู่รอบตัวเจ้าเด็กธัน
ฉันไม่รอช้ารีบกดโทรศัพท์ไปอีกครั้ง
“ครับพี่ ผมง่วงแล้ว”
“คุยกันให้เคลียก่อน” ฉันขึ้นเสียงเล็กน้อย จนเจ้าธันเงียบยอมฟังแต่โดยดี
“เป็นอะไรไปแก ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ”
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ คงเล่นเยอะไปหน่อย”
“………” มันไม่ยอมบอกแบบนี้ฉันเองก็ไปต่อไม่ได้เลยค่ะ สงสัยต้องถามกันตรงๆ
“เรื่องคุณธนา พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วนะ”
“……ครับ”
“จริงๆนะ”
“ครับ ถ้าไม่มีอะไรผมนอนนะครับ” แล้วมันก็ตัดสายไปอีกค่ะ
แอร๊ยยย เล่นแบบนี้ ให้มันด่าฉันยังดีเสียกว่า ฉันกดโทรออกอีกครั้ง
“พี่ครับผมนอนแล้ว”
“ธัน…..พี่จริงจังนะ คุยกันก่อน” ฉันเดินออกมายังระเบียงเพื่อสูดอากาศเสียหน่อย หวังว่าคงทำคลายความกังวลที่มีได้บ้าง
“ก็ได้ครับ”
“เรื่องของคุณธนามันจบไปนานแล้วนะ ธัน”
“ครับ ผมเข้าใจ แต่เรื่องของผมมันก็พึ่งเริ่มเหมือนกัน”
“แกหมายความว่ายังไง” ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าธันกำลังสื่อถึง
“ผมว่า พี่ลองให้เวลาตัวเองแล้วคิดว่าตัวเองต้องการอะไรที่สุด…..พี่ต้องการอะไร…..แบบไหนที่พี่สุขใจ…..พี่ก็เลือกทางนั้น ถามตรงๆนะพี่……….พี่เคยรู้สึกกับผมเหมือนที่รู้สึกกับคุณธนาไหม”
และนั่นก็เป็นคำถามแรกของเจ้าธันที่ฉันเองไม่อยากจะตอบ
-
:call:
-
ธันเอ๊ย มันคนละคนจะให้รู้สึกเหมือนกันคงไม่ได้หรอก :z3:
ซันนี่ก็นะ ยังไม่เข้าใจตัวเองดีก็ไปคาดคั้นน้องธันแบบนั้น เจ็บเลยไหมล่ะ :monkeysad:
แต่ก็ยังดีที่เคลียร์เรื่องคุณธนาได้ว่าสุดท้ายก็แค่เพื่อนกันนะ :impress2:
-
คาดคั้นเอาคำตอบจากธันเจอถามกลับทำไมไม่ตอบล่ะซัน
-
คำถามทุกคำถามมันต้องมีคำตอบเสมอค่ะ
แต่คำถามยากๆก็ต้องใช้เวลานานหน่อยเท่านั้นเอง
ซันนี่ก็ทบทวนหาคำตอบดีๆไว้บอกน้องนะ ส่วนธันก็ทำใจเย็นๆ แล้วรออย่างสงบ
เค้ารู้น่าว่ายังไง..... คนแต่งไม่ใจร้ายหรอก
เรือ่งของเธอสองคนต้องจบแบบ happy ending แน่ๆ
บวกให้คนเขียนนะ ตอนนี้ไม่มาม่า แค่หน่วงๆ อิอิ
-
โอย คำถามกระชากใจ แล้วซันจะมีวิธีคิดหาคำตอบยังไงละเนี่ย
ทบทวนหัวใจตัวเองดีๆ นะ ซัน คำตอบมันวนเวียนอยู่ใกล้ตัวเรานั่นแหละ
เพียงแต่ตอนนี้อาจยังมองไม่เห็นก็ได้
เอาใจช่วยน้องธัน :a2:
-
เฮ้อ!!! คนที่แอบมองมานาน มองแป๊บเดียวก็รู้ว่าคนที่เรามองอยู่คิดยังไง
น้องธันมันเป็นคนเจียมตัว ถ้ายังไงซันลองทบทวนความรู้สึกตัวเองดีๆก่อนดีกว่า
เพราะถ้าใช้ความสงสารมันจะเจ็บกันทั้งคู่
ปล. ตอน29 กะตอน30 มันขาด "แอร๊ยยยยยยยยยยย" ตอนจบตอนเนาะ
-
คำตอบอยู่ที่ซันแล้ว
-
เอาละสิ!! ซันนี่งานงอก 555+
คิดดีๆ ละซัน อย่าให้กลายเป็นว่า
เพราะไม่ต้องเหงาและมีคนอยู่ข้างๆ ดีกว่าอยู่คนเดียวเลย
-
แอร๊ย พระศุกร์จะเข้าพระเสาร์แทรก ซันนี่แน่ๆเลย
น้องธันก็งอน เดี๋ยวธรจะได้โกรธเธออีกหรือเปล่า
คุณธนา ขอเป็นเพื่อนนี่หมายความว่าไง เผื่อเลือก??
-
:z3:
-
ทำไมธันถามแบบนี้้้ :a5:
แล้ว
ทำไมซันไม่ทำอะไรจิงจรัง :z3:
-
รู้สึกไม่เหมือนกันหรอก "เลิกรัก" กับ "เริ่มรัก" น่ะ
-
:เฮ้อ: ซันทำอะไรให้แน่สิ ดูดิเจ้าธันดูน้อยใจแย่ คงมองซันออกแน่ๆ ว่ายังอาลัยอาวรกับคุณธนา
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
น้องธันเป็นคนเจียมตัว และชอบคิดว่าตัวเองต่ำต้อย
พอเจออดีตของหวานใจที่เลิศเลอเฟอร์เฟก ก็อดเปรียบเทียบไม่ได้
อยู่ที่ซันเองแหละที่จะหันมามองปัจจุบันและทำให้มันเป็นจริงขึ้นมา
อย่าไปมัวอาลัยอาวรณ์อดีตที่มันไม่ย้อนกลับมาอยู่เลย
หมั่นไส้อิตาธนาจากก็ฝากรอยน้ำตา กลับมาก็งานงอกอีก เชอะ
-
ถามฆ่าตัวตายชัดๆ ไม่น่าไปบี้เลยนะซัน
แต่คนที่อยากร่วมเพศ กับที่คนอยากอยู่ด้วยกันไปจนตาย เลือกดีๆละกัน
-
ซัน...คิดถึงความรู้สึกน้องธันบ้าง
เคืองนายธนา เลือกมาก ขออย่าได้เจอคนดีๆ เลย
+1
-
ซันนี่อย่าหวั่นไหวนะ
ไอ้คุณธนามันทำอะไรไว้บ้างอย่าลืมสิ
ซันนี่ต้องถามใจตัวเองดีๆแบบที่ธันว่า
สงสารธันมั่งนะซันนี่
:sad4:
-
ธันแอบหึงเปล่า
-
อ่าาาาาาาาา
ซัน ตอบดีๆนะลูก ไม่ดีมีตืบ(?)
เราอยู่ฝ่ายไหนกันแน่ว่ะเนี่ย
ฮ่าๆๆ รออ่านต่อนะค่ะ
-
ซันตอบดีๆเน้อ o18
เอาใจช่วยซันนี่ >>>>> เฮาฮู้ว่าผู้เขียนบ่ใจฮ้าย.... (รึป่าว?)
-
รอลุ้นคำตอบจากซัน....
ขอให้ซันซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง :กอด1:
อย่าเลือกใครเพราะเหงา..หรือแค่เสียดายเพราะมันจะทุกข์ทั้งคู่
-
เพิ่งเข้ามาค่ะ ลงชื่ออ่านด้วยคน ตอนนี้ยังตามไม่ทัน แต่ชอบเรื่องนี้มากนะคะ
+ค่ะ
-
เพิ่งเริ่ม...กระแทกใจมาก ออกแนวไปทางน้อยใจปนไม่แน่ใจ :เฮ้อ:
-
เป็นคำถามที่คุณอาทิตย์ต้องตอบ ไม่ว่าจะช้า หรือ เร็ว ก็ต้องมีคำตอบให้ธันอยู่ดี :เฮ้อ:
ว่าแต่ คุณธนา โผล่มาสกัดดาวรุ่งหรืออย่างไร ???
น้องธันเพิ่งจะกล้าแสดงออกถึงความรัก ความรู้สึกดี ๆ กับซันนี่แท้ ๆ เชียว
เจอสถานการณ์แบบนี้เข้าไป เล่นเอาหด หมดกำลังใจ อย่าเพิ่งถอดใจนะคุณน้อง !!! :กอด1:
-
ธันคงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกันคุณธนาใช่ไหม
แล้วยิ่งการวางตัวของซันนี่ (แอ๊บแมน) ต่อหน้าคุณธนาอีก จะไม่ให้คิดมากได้ไง
อีกอย่างธันคงคิดว่าเพราะซันนี่อกหักจากคุณธนาหรือเปล่า
ถึงหันมามองธัน ที่ยังไงก็แอบชอบซันนี่อยู่แล้ว
ทำให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจจนสับสนว่าตกลงซันนี่คบกับธันเพราะอะไร
น่าสงสารเจ้าเด็กนี่เหมือนกันนะ
เอ้า ซันนี่ ให้ความมั่นใจกับธันหน่อยเร้ว
:กอด1: :กอด1: คุณ tifa
-
ช่วงนี้เหมือนจะ ดราม่า เยอะไปหน่อย รู้สึกมันไม่ใช่ยังไงก็ไม่รู้เนอะ
ปล ตอนนี้สั้นหน่อย อย่าว่ากันนะคะ
บทที่ 31 ร่วงหล่น
รุ่งเช้าฉันทำงานอย่างเลื่อนลอย ในหัวยังคงคิดถึงคำถามที่เจ้าธันได้ฝากไว้เมื่อคืน……”พี่เคยรู้สึกกับผมเหมือนที่รู้สึกกับคุณธนาไหม” นั่นทำให้ฉันต้องมานั่งคิดเสียทั้งคืน กว่าจะนอนได้ก็ปาเข้าไปตีสามกว่าๆแล้ว
“นี่เธอ ตรงนี้มันผิดอีกแล้วนะ” เพื่อนสาวแผนกเดียวกันชี้หน้าจอคอมที่แสดงตัวเลขที่ผิดพลาด ฉันถอนหายใจแล้วกดลบข้อมูลไป ก่อนจะกรอกตัวเลขชุดใหม่ลงไป กว่าจะจบงานนี้ลงได้ก็ต้องให้เพื่อนสาวตรวจซ้ำไปเสียหลายรอบจนเธอเองของานนั้นไปทำเองเสียคนเดียว นั่นทำให้ฉันว่างงานและกลับมานั่งจมกับความคิดตัวเองอีกครั้ง
คงจะโกหกตัวเองไม่ได้หรอกนะคะว่าความจริงแล้ว ในตอนที่เจอคุณธนาโดยบังเอิญเมื่อวาน ฉันเองก็แอบดีใจไม่น้อย คงไม่แปลกใจนักเนื่องจากทั้งรูปร่างหน้าตา และหุ่นแล้ว คุณธนาถือว่าเป็นแบบที่ฉันชอบเลยก็ว่าได้ ใช่ค่ะฉันชอบคนที่ตัวใหญ่กว่าเพราะมันคงจะรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่ข้างหลังเขา รู้สึกอบอุ่นเวลาที่เขากอดฉันไว้ ยิ่งถ้ามือใหญ่ๆนั้นมากุมมือไว้คงจะอุ่นน่าดู
ฉันชอบคนที่ดูแลฉันได้ มันให้วามรู้สึกเหมือนเป็นนางเอกในละครดีจังเลยค่ะ รู้สึกดีที่มีคนคอยมารับมาส่ง รู้สึกดีที่มีคนพาไปกินข้าว(แถมยังเลี้ยงบ่อยด้วย) รู้สึกดีเมื่อมีคนมาชวนไปเที่ยวที่นั่นที่นี่
สำหรับเจ้าธัน มันก็เป็นเด็กดีนะคะ แต่ถ้าจะให้พูดจริงๆก่อนที่จะรู้ว่ามันแอบชอบฉันนั้น ฉันเองไม่ได้คิดจะมีเจ้าเด็กนี่ในหัวเลย ไม่รู้สิคะมันไม่ใช่แบบที่ชอบ สูงก็พอๆกัน หน้าก็เฉยๆ แต่ก็รู้สึกดีนะคะที่มันคอยดูแลตอนเมาอยู่เรื่อย แล้วก็ดูมันจะไม่ได้รังเกียจอะไรก็ตามที่ฉันได้แสดงท่าทีสาวแตกออกไป
รู้สึกดีที่เจ้าธันมันจำเพลงที่ฉันชอบได้ รู้สึกดีที่มันยังคงพาฉันไปส่งที่ห้องเหมือนเดิมทุกครั้ง รู้สึกดีที่มันแคร์ความรู้สึกของฉัน กลัวว่าฉันจะต้องเสียหน้า รู้สึกดีที่มีเจ้าธันช่วยคุยเป็นเพื่อนตอนที่ฉันเสียใจจากคุณธนา
หลังจากคุยกันครั้งนั้นฉันเองไม่ได้โทรไปหามันอีกเลย เพราะกลัวคำตอบที่บอกออกไปนั้นจะทำให้บางสิ่งไม่เหมือนเดิม คำตอบที่แม้แต่ตัวเองยังไม่แน่ใจ
คิดไปคิดมาก็เหมือนฉันจะเห็นแก่ตัวไปจริงๆ ฉันเองไม่แน่ใจนักว่าที่ฉันยอมรับเจ้าธันมาคบหาดูใจนั้น เพียงเพราะต้องการใครสักคนมารักษาแผลใจ หรือเพราะฉันเองก็รู้สึกดีกับเจ้าธัน ถ้าเป็นอย่างแรกฉันจะบอกเจ้าธันมันว่าอย่างไร จะให้โกหกต่อไปอย่างนั้นจะดีหรือไม่
“เฮ้อ”
จวบจนเลิกงาน ฉันก็ยังวนเวียนคิดถึงเรื่องเดิม มือถือที่ถูกกดแล้ววางอยู่ซ้ำๆ จนแบตเตอร์รี่ลดลงเสียครึ่ง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้โทรไปถึงเจ้าธัน ฉันเดินไปจนถึงร้านกาแฟ เครื่องดื่มเย็นๆสักแก้วคงจะช่วยอะไรให้ดีขึ้น
โกโก้แก้วใหญ่ถูกวางลงบนโต๊ะเพียงแก้วเดียว ฉันนั่งจิบรสชาติไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบ อยากจะโทรไปปรึกษานังธร แต่ก็กลัวจะไปขัดจังหวะ จะปรึกษานังดนัยก็เสือกไปต่างประเทศอีก โอ้ยสงสัยงานนี้คงต้องจัดการด้วยตัวเองแล้วสินะ
ฉันจัดการโกโก้ในแก้วจนหมด ก่อนจะตัดสินใจที่จะโทรไปหาเจ้าธัน ยังไงฉันก็ไม่อยากปล่อยให้มันคาราคาซังแบบนี้ ถึงแม้คำตอบที่มีอาจจะยังไม่แน่ใจนัก แต่หากปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ๆ
“…………………” สัญญาณโทรศัพท์ดังต่อเนื่องอย่างไม่มีใครรับสาย ทำฉันใจเสีย ฉันรีบกดวางแล้วโทรซ้ำอีกครั้งแต่ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม นั่นทำฉันหวั่นขึ้นมาทันใด…….สิ่งที่ฉันกลัวมันกำลังจะเป็นจริงๆ
ฉันกระหน่ำโทรไปอีกสักสามสี่ครั้ง จนกระทั่งเจ้าธันปิดมือถือไป นั่นทำให้ฉันเครียดไปเหมือนกัน ไม่คิดว่าเจ้าธันจะไม่ยอมคุยกับฉันแบบนี้ แต่คนอย่างฉันไม่ยอมแพ้หรอกเรื่องแค่นี้เอง หึ คืนนี้ไปหามันที่ร้านก็ได้ ว่าแล้วก็จัดแจงพาตัวเองกลับห้อง อาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ให้พออารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง เคยได้ยินใช่ไหมคะ แต่งตัวดีมีชัยไปกว่าครึ่ง
เวลาสามทุ่มฉันก้าวเท้าเข้าไปยังร้านที่เจ้าธันทำงาน ทันทีที่เข้าสู่โซนด้านใน ฉันรีบเดินไปตรงบาร์ทันที
“เอาเบียร์มาโปรนึง” ฉันสั่งเจ้าธันด้วยเสียงสดใส
ทำเอาอีกคนตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอ ฉันฉีกยิ้มให้อย่างสวยงามหวังว่าคงช่วยให้เจ้าธันมันยอมคุยกับฉัน แต่เปล่าเลย มันก้มลงไปหยิบแก้วหยิบน้ำแข็ง เปิดตู้เย็นคว้าเอาเบียร์มาสามขวดเปิดฝาวาง แล้วมันก็เดินจากไปหลังร้าน ทิ้งให้ฉันยิ้มเก้อ
“เฮ้อ” ฉันรินเบียร์จนเต็มแก้ว นั่งรอให้มันกลับมาอีกครั้ง แต่ก็ดูเหมือนมันจะหายไปนานในรอบนี้ กว่ามันจะเดินออกมาก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่มแล้ว
“เดี๋ยวสิธัน” ฉันเรียกมันเมื่อมันเดินผ่านไปรับออเดอร์ของคนอีกฟาก มันหยุดชั่วครู่
“พี่กลับไปเถอะ”
“เดี๋ยว พี่ขอโทษ”
“เรื่องอะไรครับ พี่ไม่ผิดอะไรสักหน่อย”
คำสั้นๆ แต่มันช่างทำร้ายจิตใจของคนที่ตั้งใจจะมาพบยิ่งนัก นี่เพียงแค่ยอมคุยกันดีๆ มันยังไม่ยอมจะคุยด้วย ยิ่งท่าทีนิ่งเฉยนันอีกที่เรียกน้ำตาให้เอ่อกองอยู่ที่นัยตา
ฉันนั่งกินเบียร์ต่อไปเพียงลำพัง ทุกครั้งที่เจ้าธันมันเดินผ่านฉันเองก็เหลือบมองมันทุกครั้ง แต่ดูแล้วมันเองไม่ได้มีท่าทีสนใจฉันเลย ฉันกินจนเบียร์หมดไปแล้วสามขวด พนักงานอีกคนก็เข้ามาถาม
“ไม่ล่ะ เก็บตังค์เลย” ฉันบอกเสียงดัง
“เดี๋ยวไปกินร้านอื่นต่อ ร้านนี้เขาไม่อยากให้นั่ง” ฉันวางเงินไว้ที่โต๊ะแล้วเดินออกไปทันที เจ้าเด็กนั่นคง งงเป็นไก่ตาแตก แต่ไอ้คนที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างๆน่ะ คงเข้าใจว่าฉันหมายความว่าอย่างไร
ฉันเองก็น้อยใจเป็นนะคะ ถึงแม้จะรู้ตัวว่าฉันเป็นคนผิดก็เถอะ แต่โทรตามก็แล้วก็ไม่รับสาย ลองก็มาง้อถึงที่แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้รับความสนใจ มันเสียใจที่ความรู้สึกของเราสื่อไปไม่ถึงเขา
ฉันเดินถัดไปอีกแค่ร้อยกว่าเมตรก็เจอร้านเหล้าอีกแห่ง ฉันเข้าไปสั่งเบียร์มาเหมือนเดิม ถึงจะให้กลับห้องไปตอนนี้ก็คงจะกลับไปนอนร้องไห้แน่ๆ สู้ขออยู่ตรงนี้ดีกว่า กินให้มันเมาไปข้างหนึ่ง จะได้ไม่ต้องคิดอะไร
กินให้เมาจนหลับไป
ฉันหยุดคิดเพียงแค่นั้น ฉันลืมไปเลยว่าคืนนี้ฉันต้องกลับบ้านด้วยตัวของตัวเอง ลืมไปสินะว่าไม่มีคนที่จะมาช่วยเก็บศพฉันอีก ลืมไปว่าเขาเองคงโกรธฉันจนไม่อยากจะคุยด้วยอีกแล้ว
น้ำตาค่อยๆไหลลามลงมาอย่างอดไว้ไม่อยู่ ฉันใช้มือปาดมันออกไปให้พ้นจากใบหน้า ฉันเบื่อเหลือเกินกับการร้องไห้คนเดียวแบบนี้ เบื่อกับการต้องมานั่งเหงาเพียงลำพัง
ฉันคงจะผิดมากที่ปล่อยใจให้ไปคบกับเจ้าธันในขณะที่ยังทำใจจากคุณธนาไม่ได้
ฉันคงผิดมากที่หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่พบเจอคุณธนา
ฉันคงผิดมาก
เบียร์หมดไปอีกหกขวดแล้ว ฉันรู้สึกว่าโลกมันโอนเองไปมา น้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่หยุดไหลเสียที ฉันสั่งเบียร์มาเพิ่มอีกขวดหนึ่ง เพราะยังไงฉันคงต้องกลับบ้านคนเดียว
“พี่ครับ ไหวเปล่าพี่”
เสียงชายหนุ่มทำเอาฉันรีบหันไปหมายจะเจอคนที่หวัง แต่ก็ไม่ เด็กเสริฟประจำร้านคนหนึ่งเข้ามาสอบถามอาการ ฉันตอบไปว่าไม่เป็นไร แต่ฉันโกหก
น้ำตาหยดแรกร่วงลงสู่ฟองเบียร์ในแก้ว ฉันมันบ้าไปเอง นึกว่าตัวเองดีเริด สวยหยาดฟ้าเหมือนนางเอกนิยายทั่วไปสินะ ที่จะได้มีพระเอกมาคอยดูแลอยู่ตลอด หึหึ
ในความเป็นจริงมันคงไม่ใช่แบบนั้นหรอกสินะ
ฉันอยากมีความรัก ฉันจึงต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่สิ่งที่ได้มามันก็ไม่ได้สวยหรูเหมือนที่คิดไว้สักนิด นับวันฉันยิ่งจมลงไปกับคำโกหกต่างๆที่พ่นออกไป และสิ่งเหล่านั้นเองที่ค่อยๆย้อนกลับมาทำร้ายตน
ฉันอยากมีความรัก กับคนที่รักในสิ่งที่ฉันเป็น แต่ก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่เขาเป็น ฉันเองไม่ได้รังเกียจ เพียงแค่มันไม่ได้โดนใจมากถึงขั้นนั้น
ฟังดูแล้วฉันรู้สึกเกลียดตัวเองจริงๆที่เห็นแก่ตัว
ก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง
ฉันเดินโซเซออกมาจากร้าน ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันกี่โมงกันแล้ว เสียงโหวกแหวกจากลำโพงดังอื้ออึง ฉันพยายามประครองตัวเองจนโผล่ออกมานอกร้านได้โดยปลอดภัย แบบนี้สินะชีวิตจริง ถึงแม้จะไม่มีใครช่วย ก็ต้องดิ้นรนด้วยตัวเองให้รอด ใช่แล้วฉันต้องดูแลตัวเองให้ได้ มันก็แค่นั้น
ทั้งที่ในใจอยากจะร้องไห้ แล้วฝากชีวิตไว้กับใครอีกคน ช่วยกันดูแลกันและกัน
ฉันก้าวเท้าไปอีกครั้งและอีกครั้งลงบันไดซี่เล็กด้านหน้าร้าน แต่แล้วร่างกายของฉันกลับเอียงวูบ ลำตัวตกเอียงไปด้านข้าง มือขวาที่จับราวเอาไว้นั้นเกินกำลังที่จะรั้งน้ำหนักของร่างที่ตกลงไปได้ ฉันมองเห็นซี่บันไดที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว
ฉันรีบหลับตาแน่น ไม่กล้าเปิดตา ทุกอย่างมันรวดเร็วมาก
แล้วทุกอย่างก็เงียบไป
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
ตอนนี้ ขอว่าธันหน่อยเถอะ...ทำไมทำงี้อ่ะ
เขาอุตส่าห์มาง้อถึงที่ กลับไม่สนใจเลย
ใจร้ายอ่ะ :monkeysad:
-
ในเมื่อเราคิดว่าเขายังไม่ใช่ เราก็มีสิทธิ์ไปต่อ ดีกว่ามานั่งโกหกกันให้เสียเวลาเสียความรู้สึก
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น มันมักมีปัจจัยที่ทำให้เราต้องเลือก เหตุผลร้อยแปด
จะมีซักกี่คนที่คว้าชายในฝันมาครองในความเป็นจริง ส่วนใหญ่ก็คว้าคนใกล้มือทั้งนั้น
หวังว่าจะมีมือที่อบอุ่นมาดูแลซันในวันที่สับสนนี้
-
รู้ว่าธันคงไม่มั่นใจอ่ะว่าซันนี่รู้สึกยังไง คว้าตัวเองไว้เพราะไม่มีใครหรือเปล่า....
สงสารซันนี่อ่ะ แล้วตอนจบนี่ ซันนี่ตกบันได? ขอให้อย่าเป็นอะไรมากเลยนะ....
-
ซันนี่อย่าเป็นอะไรมากเลย
-
แกล้งคนอ่าน...
รบกวนแก้คำผิดครับ ควรสะกด รสชาติ
+1
-
แกล้งคนอ่าน...
รบกวนแก้คำผิดครับ ควรสะกด รสชาติ
+1
แก้ไขเเล้วค่ะ ขอคุณมาก
ปล หนูเปล่าเเกล้งนะคะ
-
หน่วงและดราม่าสุดฤทธิ์ :m15:
เจ็บทั้งคู่แหละ ทั้งธันทั้งซัน แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อมันไม่ใช่ เข้าใจนิดๆนะ :monkeysad:
ขอกอดทั้งคู่ ยังไงก็อยากให้เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันนะคะ ถึงมันจะยากก็เถอะ :o12:
-
ซันนี่ต้องไม่เป็นอะไรน๊า ปลอดภัยๆ
-
สงสารซันอ่ะ T^T
ปล. เดือนนี้เดือน 4 จ้า
-
:เฮ้อ:มาม่าอีกแล้ว
-
มาม่าอีกแล้ว :z10:
-
มาม่าอีกแล้ววววววววว :z3:
บวกเป็ด
-
โธ่ ซันนี่
:sad4:
ธันเอ๊ย รู้ว่าเสียใจ
แต่ซันนี่ก็เสียใจเหมือนกัน
ไม่เข้าใจกันก็มาคุยให้รู้เรื่องก่อน
นี่ถ้าซันนี่เป็นอะไรนะ
ฮึ่มๆๆๆๆ
o12
-
um.... หน่วงๆกันไป
ซันจะเปนรัยมั้ยยยย เฮ้ออ ลุ้น
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ: เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนละกัน
-
ค้างอ่ะ โอ๊ยๆ
-
ค้างงงงง!!!! :a5:
-
ท้องอืดสะสมมากค่ะช่วงนี้ เฮ่อ
-
ไอคุณธันนนนนนนนนนนน TT^TT
ซันง้อแล้วนะ หายงอนเร็วๆๆนะเว้ย
-
สงสารซันนี่ :sad4:
( อยากให้คู่นี้ลงเอยกัยอ่ะ T T )
:เฮ้อ: ทำไมสิวเยอะจัง
-
ชีวิตซันนี่รู้สึกจะดราม่าเกิ๊น
ขอให้มีสามีเป็นตัวตนสักทีนะ เฮ้อ...
-
โธ่...น้องธัน อย่าเล่นตัวสิ จะใจแข็งไปไหนเนี่ย ?
เห็นใจคุณอาทิตย์บ้างสิ กับคุณธนาที่เคยรักไปแล้ว ไม่แปลกที่จะเหลือเยื่อใย
ความรัก ความทรงจำ ความรู้สึกเหล่านั้น จะให้ลืมแบบ delete file ในเครื่องคอมพิวเตอร์ได้อย่างไง ?
ถึงน้องธันจะน้อยใจ อะไร ยังไง แต่ก็ช่วยมาดูดำดูดีคุณอาทิตย์หน่อยสิ :sad2:
-
พอกันทั้งคู่ ไม่มีอะไรก็ทำร้ายตัวเองกันเข้าไป เด็กธันก็นะ เพราะเด็ก เพราะไม่มีอะไรดีกว่าคนเก่า เพราะไม่ใช่สเปคก็เลยแบบนี้
ตามลุ้นคู่นี้ต่อไปเจ้าค่ะ
-
กำลัง งง กับชื่อตอน....แล้วก็ร่วงหล่นจริงๆ
-
มาอัพก่อนปิดระบบ Maintenance 555555
บทที่ 32 คนข้างล่าง
http://www.youtube.com/v/6Rf3cGWDJBg?version=3&hl=th_TH&rel=0
ภาพที่เด็กหนุ่มเห็นอยู่ตรงหน้า มันทำให้เขาได้คิดทบทวนอะไรต่างๆที่เกิดขึ้นและสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไปในอนาคต อาทิตย์ที่นั่งกินอาหารดีๆ จัดในจานอย่างสวยงาม อาหารแปลกๆที่เขาเองเคยเห็นแต่ในทีวีหรือเพียงแค่เดินผ่านหน้าร้านก็เท่านั้น รสชาติ อาหารแต่ละอย่างก็อร่อยจนแทบจะหยุดกินเสียไม่ได้ แต่ในเวลานี้เขาเองไม่ค่อยจะรู้สึกอยากกินมันเท่าไรนัก
ถ้าเทียบกับร้านข้างทางแบบเขาล่ะก็มันคงเทียบกันไม่ได้เลย ทั้งรูปร่างหน้าตาของร้าน ทั้งการตกแต่ง บรรยากาศรอบๆ อาหารที่ได้ก็คงจะมีค่าไม่ถึงหนึ่งในสิบของที่นี่
ทั้งๆที่ตัวเขาเองนั่งอยู่ใกล้ๆกับอาทิตย์ แต่ทำไมดูในเวลานี้ รุ่นพี่คนนี้เริ่มจะไกลออกไปทีละน้อย
เป็นเพราะพี่เขาเดินออกไป…….หรือเพราะผมเดินจากมา
หรือเพราะทั้งสองอย่างรวมกัน
เวลาล่วงไปเยอะพอควร เขากล่าวขอบคุณแก่เจ้ามือที่เลี้ยงอาหารให้กับพี่ซัน และตัวแถมอย่างเขาด้วย คุณธนาดูใจดี เขามักจะยิ้มให้ตลอดโดยไม่ได้มีทีท่ารังเกียจหรือไม่พอใจแต่อย่างไร นั่นทำให้เขาท้อใจยิ่งขึ้น เด็กหนุ่มลองเดินเฉียดเข้าไปใกล้ๆ ความสูงของเขาอยู่เพียงแค่ระดับใบหูของคุณธนา ผิวหนังที่เนียนเรียบช่างแตกต่างจากเจ้าเด็กหนุ่มราวฟ้ากับดิน เสื้อผ้าแบรนด์เนมที่สวมใส่ยิ่งขับให้คุณธนาดูดีมากยึ่งขึ้น ผิดกับเขา
หัวใจติดดิน ใส่กางเกงยืนเก่าๆ ใส่เสื้อตัวละ99 (199 ยังแพงไปเลย)
แอร์เย็นๆกระทบกับผิวหนัง ชวนให้ง่วงนอน เบอะรถนุ่มๆนั่งสบายก้น หลังเอนพิงได้ตามสบาย รถเก๋งคันใหญ่วิ่งออกไปตามถนน กลิ่นน้ำหอมลอยมาแตะจมูกชวนให้เคลิ้ม คนสองคนข้างหน้าคุยกันไปมา ปล่อยให้เด็กหนุ่มที่อยู่เบาะหลังนั่นอยู่เงียบๆ เขานั่งเอนตัวลง มันแสนจะสบายเสียจริงๆ เมื่อต้องเทียบกับ การยืนบนรถไฟฟ้า หรือรถเมล์ ไหนจะต้องต่อวินมอเตอร์ไซด์อีก เมื่อยขา อากาศก็ร้อน ไหนจะช้าอีก
ทำไมมันช่างแตกต่างกันขนาดนี้
“ขอบคุณครับ” เด็กธันกล่าวขอบคุณผู้มาส่ง เขาเดินกลับหลังเข้าสู่ที่พักเล็กๆของตน ชายหนุ่มถอนหายใจในความคับแคบของมัน แม้ธันจะอยู่เพียงลำพังแต่ก็รู้สึกได้ว่าห้องหับที่อาศัยแห่งนี้ คับแคบเอาเรื่องอยู่ทีเดียว คงจะไม่เหมือนคอนโด ไม่สิ อาจจะเป็นบ้านสักหลังเลยก็เป็นได้ มีห้องน้ำ มีห้องอาหาร มีห้องนอน แยกกันอย่างชัดเจนเป็นสัดส่วน
เด็กหนุ่มวางกระเป๋าลงบนเตียง เปิดบานหน้าต่างออกไปมองดูท้องฟ้าที่มากกว่าครึ่งถูกบดบังด้วยตึกสูงที่อยู่รายรอบ
นั่งปลดปล่อยความคิด ไปกับลมกับฟ้า
ให้ใจที่มันอ่อนไหว จากความรัก ได้พักผ่อนคลายเสียบ้าง
จะได้ไตร่ตรองดูให้ดี สิ่งที่อยู่ในใจคั่งค้าง
ฉันควรทำอย่างไร กับรักที่ไม่มีทาง
“น้องทอนเงินเกินค่ะ” หญิงสาวรุ่นป้า ยื่นเศษเงินที่เกินกลับมาให้ ธันกล่าวขอโทษให้กับลูกค้า วันนี้เขารู้สึกสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไร คงเป็นเพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาเขาเองไม่ได้นอนเลย และต้องมาทำงานแต่เช้า ยังดีที่ได้กาแฟเข้มๆหน้าปากซอย มันพอช่วยให้ร่างกายพอไหวได้บ้าง
แต่เรื่องใจยังคงลอยไปกังวลถึงเรื่องพี่ซัน
“แกไหวไหม” เพื่อนร่วมงานถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร” เด็กหนุ่มตอบ พร้อมกับเชิญลูกค้าคนต่อไปให้วางของเพื่อคิดเงิน
“แกไปพักก่อนดีกว่า พี่สนคะ เดี๋ยวหนูกับ ธันไปพักกินข้าวแป๊บ นะคะพี่” เพื่อนร่วมงานเห็นสบจังหวะลูกค้าน้อยดึงเจ้าธันออกไปหลังร้าน โดยไม่ฟังคำค้านของเด็กหนุ่ม
“แกมีเรื่องอะไรบอกมาดีกว่า เผื่อฉันจะช่วยได้”
“ก็ไม่มีอะไร”
ทั้งสองเถียงกันไปมาจนสุดท้ายเด็กหนุ่มก็ต้องยอมเล่าเรื่องที่เกิดให้เธอฟังจนได้
“ถ้ามันต่างกันแบบนี้ จะให้ทำยังไงล่ะ” นั่นคือคำถามที่เด็กหนุ่มเองก็มีคำตอบอยู่แล้ว เพียงแต่ในส่วนลึกเขาเองไม่อยากจะยอมรับคำตอบนั้นเท่าไร
“หะหะ……อืม ตอบยากเนอะ แต่ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะยอมให้เขาไปกับคนที่พร้อม เพราะเขาคงจะมีความสุขกว่าอยู่กับฉันน่ะ” เพื่อนสาวเองให้คำตอบพร้อมกับให้กำลังใจเด็กหนุ่ม เธอเองก็พอจะเข้าใจ เพราะเธอเองก็แอบชอบผู้จัดการร้านอยูเหมือนกัน
แต่ก็นั่นล่ะ ระดับมันต่างกันจนเกินไป
อยากรู้ว่าจะมีใครไหม ที่มีความรักแล้วต้องเก็บเอาไว้
และเมื่อได้พบทีไร ถึงแม้ดีใจ ก็ต้องฝืนทำตัวเหินห่าง
ทั้งที่หัวใจอยากบอก แต่ก็ดูเหมือนมีอะไรมาขวาง
จะต้องทำอย่างไร กับรักที่(ไม่มีหนทาง/ทรมาน)
ตกเย็นธันเองดูแย่แบบสุดๆ เขาทั้งล้าจากการอดนอนและทำงานมาทั้งวัน บวกกับจิตใจที่อ่อนแรง ถึงกระนั้นยังมีงานที่ต้องทำอีกครึ่งคืนให้เสร็จ นับว่ายังโชคดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดางานไม่หนักมาก ช่วงเวลาก่อนร้านเปิด เด็กหนุ่มได้โอกาสขอแอบงีบสักพักเพื่อให้มีแรงกลับคืนมาบ้าง ธันขออนุญาติจากเจ้าของร้านเป็นที่เรียบร้อย จัดแจงฟุบลงกับลังโซดาที่กองสูงหลังร้าน รู้ตัวอีกทีก็เกินเวลาไปมากแล้ว
“พี่ไม่ปลุกผมอะ” เจ้าธันบ่นใส่เจ้าของร้านที่นั่งนับเงินอยู่
“เอาเหอะ คนไม่เยอะวันนี้ก็ดูแย่ด้วยไปทำอะไรมา” เจ้าของร้านถามอย่างเป็นห่วง แต่เด็กหนุ่มเลี่ยงที่จะตอบ เดินไปจัดแจงเตรียมของ ทำเอาเจ้าของร้านรุ่นใหญ่มองตามอย่างอดเป็นห่วงเสียไม่ได้
“เอาเบียร์มาโปรนึง”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง ทำเอาหัวใจเด็กหนุ่มเต้นแรงขึ้นมา เขารีบหันหน้าไปพบ เพียงแต่ยังตีสีหน้าเรียบเฉยไว้ เด็กหนุ่มจัดแจงวางเบีย์ลงบนโต๊ะแล้วรีบหลบมาหลังร้าน เขาไม่อาจทนตีหน้าซื่อต่อไปได้อีก หากเพียงเห็นสายตาเศร้าที่มองมานั้นมันทำเขาใจอ่อน
“แกมาทำอะไรแถวนี้ ไปหน้าร้านนู่นไป” เจ้าของร้านที่กำลังปลีกตัวมาสูบบุหรี่เห็นเจ้าธันเดินไปมาอยู่หลังร้านก็ไล่ให้กลับเข้าไปทำงาน แน่นอนเด็กหนุ่มต้องกลับไปแกล้งแสดงอีกครั้ง เขาพยายามที่จะไม่มอง พยายามที่จะไม่รับฟังอะไร แต่ก็ดูเหมือนลูกตาของเขาจะไม่ยอมทำตาม
“เดี๋ยวสิธัน”
“พี่กลับไปเถอะ”
“เดี๋ยว พี่ขอโทษ”
“เรื่องอะไรครับ พี่ไม่ผิดอะไรสักหน่อย”
เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาพูดไปแล้วเลี่ยงออกมา เขารู้สึกผิดที่ทำให้รุ่นพี่ต้องมาขอโทษเขา ทั้งๆที่เรื่องเมื่อคืนเป็นตัวธันเองเสียอีกที่เริ่มหาเรื่องก่อน
เพียงแค่น้อยใจ เป็นแค่คนข้างล่าง คงไม่อาจกล้าเทียบ คนที่อยู่สูงๆกับเขาได้ ยิ่งได้เห็นแววตาที่พี่ซันมองคุณธนา ยิ่งตอกย้ำให้เขาต้องยอมรับความจริง
ถึงพี่ซันจะบอกว่าไม่ได้มีอะไรกันแล้ว
แต่แววตามันก็บอกได้ว่าเยื่อใยที่ทั้งคู่มีให้กันนั้นยังเชื่อมโยงกันอย่างบางเบา
ไม่มีอะไรที่สู้ได้เลยสักนิด
พี่ซันไปแล้ว ไปกินเบียร์ที่ร้านอื่นต่อ แต่น้ำตาที่คลออยู่นั้นทำเด็กหนุ่มรู้สึกแย่ เขาไม่มีสมาธิกับงานจนทำแก้วแตกไปสองใบ
“ธัน ไหวไหม” เจ้าของร้านรีบเข้ามาดู
“ครับ ผมขอโทษ”
“มา นั่งตรงนี้ก่อนสิ” เจ้าของร้านลากเด็กหนุ่มมายังหลังร้าน เขาอัดควันบุหรี่เข้าปอดเต็มที่แล้วพ่นออกมา
“ลองไหม”
เจ้าธันลังเล ก่อนจะส่ายหน้าในที่สุด
“ดีแล้ว ไหนมีเรื่องอะไรบอกมาซิ……เรื่องเจ้าอาทิตย์หรือเปล่า” เจ้าของร้านเจาะเข้าประเด็นทันที เขาเองก็พอจะสนิทกับพวกของอาทิตย์และปักษธรบ้าง และพอจะรู้ว่าไอ้เด็กพนักงานของเขานั้นคิดยังไงกับลูกค้าคนสวย
แม้จะรักเธอเท่าไหร่ ฉันก็ต้องคอยบังคับใจฉันให้เหินห่าง
ทั้งที่ใจตัวเอง อยากระบายให้เธอรู้บ้าง
และเธอสูงเกินจะใฝ่ เธอคงจะไม่สนใจในคนข้างล่าง
ที่เขาเฝ้ามองอยู่ ถึงแม้ไม่มีความหวัง
“ไม่ลองสู้ดูก่อนก็ถอดใจแล้วหรือไง ฮึ” เจ้าของร้านตบหัวเจ้าธันฉาดใหญ่ จนเจ้าตัวต้องลูบหัวป้อยๆ
“เรื่องแบบนี้มันไม่เกี่ยวกับ บนหรือล่าง มันขึ้นกับแก กับเขา”
“แต่”
“พี่เขาก็ตามมาง้อแล้ว ยังจะทำเฉยอีก ตอนนี้คงไปเมาที่อื่นแล้วแน่ ดีไม่ดีเมาหลับคาโต๊ะอีก ไม่มีใครช่วยพากลับนะ” เจ้าของร้านร่ายยาว
“จริงด้วย ใครจะแบกพี่กลับ” เจ้าธันคิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งออกไป ทิ้งให้เจ้าของร้านยืนยิ้มอยู่เพียงลำพัง เขาหยิบเอากระเป๋าเงินมาเปิดดูรูปคู่ของเขากับหญิงสาวคนหนึ่งในนั้น หญิงสาวผู้เพียบพร้อมไปทั้งการศึกษา เงินทอง และชื่อเสียง
“สู้เขานะไอ้ธัน เราเอาใจช่วย” ชายหนุ่มบรรจงลูบปัดเอาคราบฝุ่นออกจากรูปใบนั้น ปล่อยใจให้ลอยไปหาหญิงคนนั้น คนที่ร่วมต่อสู้ผ่าฟันด้วยกันจนมีวันนี้
เด็กหนุ่มวิ่งออกไปหน้าร้าน เดินออกไปยังถนนใหญ่ เพียงแต่ยังไม่ทันที่จะได้กดโทรศัพท์ออกไปถาม เสียงกรีดร้องก็ดังมาจากด้านข้าง เขาหันไปมองดูเห็นกลุ่มคนยืนรอบๆ คงจะเกิดเหตุอะไรขึ้น
“พี่!”
เด็กหนุ่มอยู่หน้าห้องฉุกเฉินนานเท่าไรไม่ทราบได้ เพียงแต่เวลานี้ใบหน้าเขามีแต่น้ำตาและริ้วรอยแห่งความเสียใจที่แสดงออกมา พยาบาลสาวพยายามที่จะเชิญชวนให้ธันนั่งพัก กาแฟแก้วเล็กถูกยื่นให้แต่เด็กหนุ่มไม่สามารถจะกลืนอะไรลงท้องได้ในตอนนี้ เขาเดินวนไปมาอยู่หน้าประตูกระจกฝ้านั้นครั้งแล้วครั้งเล่า
การเอกซ์เรย์ผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีส่วนผิดปกติของสมองให้เห็น กระดูกสันหลังก็ปกติดี เพียงแค่มีกระดูกแขนร้าวเพียงเล็กน้อย กับบากแผลถลอกและฟกช้ำตามตัวอีกจำนวนหนึ่ง
แต่ที่น่าเป็นห่วงคืออาทิตย์ยังไม่ได้สติยังนอนหลับอยู่อย่างนั้น ทำให้แพทย์ต้องให้ดูอาการต่อในห้องโดยมีพยาบาลดูแล เด็กหนุ่มค่อยเบาใจที่แพทย์รับรองว่าไม่เป็นอะไรมาก เขานั่งอยู่ข้างๆเตียงและจับมือของรุ่นพี่ไว้มั่น
มีเพียงคำขอโทษและคำอ้อนวอน ขอให้รุ่นพี่อันเป็นที่รักหายดี กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมโดยไว
“ธัน” ปักษธรเขย่าตัวเด็กหนุ่มที่เผลอฟุบหลับอยู่ข้างเตียงคนไข้ เขาและหัวหน้าตกใจมากที่อยู่ๆเจ้าธันก็โทรไปบอกว่าอาทิตย์ตกบันได นับว่าโชคดีที่คืนนั้นพวกเขาออกมานอนบริเวณที่มีสัญญาณโทรศัพท์
“ธัน กลับไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไหม” ปักษธรบอก อย่างนึกสงสารเจ้าเด็กธันที่ดูมอมแมมบวกกับสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ถ้าได้อาบน้ำสักหน่อยคงทำให้พอสดชื่นได้บ้าง
“แต่พี่ซัน”
“มันยังไม่ตื่นหรอก หมอให้ยาแก้ปวดไปแล้วคงอีกสักพักใหญ่ๆ”
“แต่”
“เชื่อพี่สิ นังอาทิตย์มันคงไม่ชอบใจเท่าไรแน่ถ้าเห็นแกสภาพนี้”
“ครับ งั้นผมฝากพี่ธรดูแลด้วยนะครับเดี๋ยวผมจะรีบมา” เจ้าธันยกมือไหว้ลา แล้วรีบเดินออกไป
“เดี๋ยวธัน นายไปส่งน้องสิ” ปักษธรสั่งคนตัวใหญ่ให้ไปส่ง
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้”
“น่าธัน จะได้เร็วๆไง ไปสิ”
แน่นอนว่าท่านหัวหน้าตัวใหญ่ยอมทำตามคำสั่งนั้นทันที
เจ้าธันรีบอาบน้ำแต่งตัว โทรไปขอโทษพี่ที่ทำงานอีกครั้งที่ต้องลางาน ถึงแม้ปักษธรจะรับสายและลางานให้แล้วในตอนที่เขาหลับอยู่ แต่ก็อยากจะขอโทษด้วยตัวเองอีกครั้ง และไม่ลืมที่จะลางานตอนกลางคืนด้วยเช่นกัน
กว่าทุกอย่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปสิบโมงแล้ว เด็กหนุ่มรีบขึ้นรถของสุริยันที่จอดรออยู่ด้านหน้า
“ขอโทษนะครับที่ช้า”
“เห้ย ไม่เป็นไรคิดมากน่า”
“เดี๋ยวช่วยจอดตรงตลาดหน่อยได้ไหมครับ เดี๋ยวผมแวะซื้อน้ำส้มให้พี่เขา”
น้ำส้มเย็นฉ่ำอยู่ในถุงพลาสติก เด็กหนุ่มรีบเดินขึ้นไปยังห้องเมื่อปักษธรโทรมาบอกว่าอาทิตย์ตื่นแล้ว เขากดลิฟรัวเมื่อเห็นว่า ลิฟมันช้าจนเกินกว่าจะรอไหว
“เดี๋ยวผมเดินขึ้นบันไดนะครับ” เด็กหนุ่มตัดสินใจ บอกสุริยันและเดินอย่างเร็วไปที่บันได ปล่อยให้ท่านหัวหน้าอมยิ้มอย่างมีความสุข
เด็กหนุ่มยืนอยู่หน้าห้องพิเศษที่อาทิตย์ย้ายมา เขาอ่านชื่อที่ติดอยู่หน้าห้องอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ มือขวาถือถุงน้ำส้มเจ้าอร่อยแน่น ในใจคิดตีกันเสียให้วุ่นวาย
พี่เขาจะสบายดีไหม จะปวดไหม แล้วจะดีใจไหมที่เจอ เขาจะโกรธไหม แล้วจะชอบน้ำส้มที่ซื้อมาหรือไม่
เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้าค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ได้ยินเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ พี่ซันนอนอยู่ตรงเตียงนั้น ด้านตรงข้ามก็มีปักษธร ยืนอยู่
แต่ชายคนที่ยืนหันหลังให้เขานี่สิ
“อ้าวธัน มาแล้วหรอ” ปักษธรทักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินเข้าไป
เจ้าธันมองไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงสลับกับชายที่ยืนข้างๆ คุณธนานั่นเอง เขามาเยี่ยม อีกทั้งหัวเตียงยังมีช่อดอกไม้เล็กๆสีสวยเสียบไว้ตรงแจกัน และกล่องรังนกอีกหนึ่งกล่อง
เด็กหนุ่มทำได้เพียง เลื่อนมือของเขาไขว้ไปที่หลัง เพื่อซ่อนขวดน้ำส้มราคาถูกไว้ พร้อมกับพูดออกมาว่า
“เอ่อ ผมลืมของ ขอตัวก่อนนะครับ”
และเธอสูงเกินจะใฝ่ เธอคงจะไม่สนใจในคนข้างล่าง
ที่เขาเฝ้ามองอยู่ ถึงแม้ไม่มีความหวัง
ก็ได้แค่มองดู เพราะเขาทำได้เท่านั้น
-
จบตอนแล้วใช่ป่ะ?
ไม่นะๆๆๆ เจ้าธันอย่ากลัวที่จะสู้ดิ ฮึ้ยยยยยย
-
ธันน่าสงสาร ทำไมคุณธนาต้องมาตอนแบบนี้ตลอดเลย
-
:เฮ้อ: เมื่อไหร่จะสมหวังกันซักที :เฮ้อ:
-
เฮ้อออออ สงสารธัน
-
:เฮ้อ:เอาใจช่วยไม่ไหว
-
สงสารธันอ่ะ ซันแกตัดสินใจเร็วๆหน่อยได้ป่ะ
-
:sad4:
-
ไอ้ธนาไอ้คนทุเรศ หายไปแล้วก็ไปเลยสิ :z6:
ยังจะกลับมาหาพระแสงง้าวอะไร :beat:
กรี้ดๆๆๆ สงสารธันจนปวดตับ :serius2:
-
เอาใจช่วยน้องคับ...นะอยู่ล่างรึบน ก็สู้ๆนะ อย่าท้อๆ 5555
-
น้องธันสู้ๆนะค่ะ ธนามันเป็นอดีตไปแล้ว
สงสารน้องธันอ่ะ :sad4:
ธนา เอ็งจะกลับมาทำไมฮะ
-
ธันแกยังไม่ได้สู้ ก็จะวิ่งหนีซะแล้ว ซันนี่เจ็บตัวอยู่ วิ่งตามแกไม่ไหวนะยะ
-
น่าสงสารซันนี่
เจอผู้ชายแต่ละคนไม่ได้มีความพอดี
ธันนี่แม่มก็ใจเล็กเหมือนตัวเลย
รู้จักคำว่าสู้เพื่อรักมั้ยไอ้ธัน??
:m16:
-
ธันแม่งคิดมากว่ะ เฮ้อ เซงงงง
-
หงุดหงิดมาก
พวกคิดอเอง เออเอง
+1
-
:เฮ้อ: จะเป็นอย่างนี้อีกนานมั้ย
บวกเป็ด
-
:o12:โธ่ถัง ยังไม่ทันสู้ก็ถอดใจซะแล้วน้องธัน
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: เมื่อไรจะเข้าใจกันสักที :o12:
-
ธันเอ้ยไม่สู้เลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
เฮ้ออ บางที เรื่องเเบบนี้เราก้อตัดสินใจยากเหมือนกัน
แต่ก้อเอาใจช่วยนะ สุ้ๆๆๆๆ
รอลุ้นตอนต่อไปนะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ซันนี่มันเคยเรียกร้องอะไรจากแกมั้ยธัน.....แกคิดเองว่าคนอื่นจะต้องอยากได้แบบนั้น แบบนี้ อยากได้ในสิ่งที่แกไม่มีทางให้ได้ แล้วทำไมแกถึงไม่คิดถึงสิ่งที่แกมีอยู่ ฮึ? สิ่งที่แกมีแต่อีคุณธนาไม่มีน่ะ....อย่าดราม่าน่า สู้เขา ไอ้ตูดหมึก!!!!!
-
^
^
^
เห็นด้วยกับ mutyamania อย่างแรง ธันแกยังไม่ได้เริ่มสู้เลยนะ แต่ดันท้อซะแล้ว
คนเรามันมีดีต่างกัน อย่ามัวแต่คิดมาก ตัดพ้อตัวเอง สู้เข้าสิ โชว์สิ่งที่แกมีดีให้ซันเห็น
-
:เฮ้อ: สงสารธันอะ ค้างมากๆ
-
เห็นด้วยกับ mutyamania อย่างแรง ธันแกยังไม่ได้เริ่มสู้เลยนะ แต่ดันท้อซะแล้ว
คนเรามันมีดีต่างกัน อย่ามัวแต่คิดมาก ตัดพ้อตัวเอง สู้เข้าสิ โชว์สิ่งที่แกมีดีให้ซันเห็น
จะดีหรอคะ แอร๊ยยยยย
-
ธั๊นนนน ธัน ทำตัวดีๆสิ สู้ๆหน่อย กล้าๆหน่อย แอร๊ยยย
-
อืม ถอดใจเร็วไปนะน้องเอ้ย
-
สู้ก่อนแล้วค่อยว่ากันเว้ยยยย :angry2:
-
อยากให้ธันได้อ่านนิยายเรื่อง โดมผู้จองหอง สักหน่อย มีศักศรีต่อตัวเองหน่อยเถอะพ่อคุณ
อ่านแล้วอารมณ์เสียเด็กธันเบาๆ
-
เมื่อไหร่ จะเข้าใจ..เมื่อไหร่ จะรับฟัง..
-
สงสารธันจังเลย เวลามีคนอื่นที่ดีกว่ามาใกล้ๆ เป็นใครก็ต้องท้อบ้าง
คุณธนามาตรงจังหวะทุกทีเลย ขอให้ความหน่วงผ่านไปเร็วๆ
เอาใจช่วยธัน...สู้ๆ
-
หนูมาใหม่ (หัวเราะ)
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
น้องธันอย่าไปยอมโว้ยยยยยย
จะเป็นคนข้างล่างได้ก็ต่อเมื่อให้อีกคน ออนท้อปเท่านั้น
จำไว้!!!!!
คุณธนากรุณาอย่ากลับมานะ ,,
อยู่กับคนที่เราเป็นตัวเราดีกว่า !!!
-
อ่านทันแล้ว กรี๊ดดด อร๊ายยยย เจ้าธันนน แอร๊ยยย
-
สงสารธันอ่ะ เจียมตัวไปไหน สู้ๆ สิหนุ่มเอ๊ย จะเป็นไงค่อยว่ากันอีกที
คุณธนากลับมานี่ไม่ไ้ด้ิคิดอะไรจริงๆ ใช่มะคะ หวั่นใจนะคะ
ที่สำคัญสุดคือความคิดของซันนี่แหละ เอาใจช่วยทุกคนเลย
แต่ลุ้นน้องธันมากจุดนี้
ขอบคุณค่ะ
-
อยากอ่านใจจะขาดรอนแล้ว
-
สู้เค้าดิ ธัน แบบนี้ ซันนี่ ก็เข้าใจผิดคิดว่าไม่รักหรอก?
-
แวะมารอจ้า
น้องธันสู้ ๆ ( กล้าๆ หน่อย ไอ้น้อง!! ) :angry2:
-
งวดนี้หายไปนานกันหน่อย คิดถึงทุกคนเลยนะคะ มาช่วยกันลุ้นต่อกันเลยจ้า
บทที่ 33 หากจะปล่อยให้มันเป็นไป Let it be
“ธัน!” ฉันส่งเสียงร้องสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ หยุดการเคลื่อนไหวของเจ้าเด็กขี้น้อยใจ เจ้าธันดูลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมหยุดยืนอยู่หน้าประตูแต่โดยดี ฉันรู้สึกแย่ที่มันต้องมาเจอคุณธนาอีกครั้งหนึ่ง
“อย่าพึ่งไปนะ” ฉันเรียกให้เจ้าเด็กหนุ่มเข้ามา มันเดินก้มหน้างุดๆเข้ามาใกล้ขึ้นบ้างแต่ก็ดูจะไกลไปสักนิดสำหรับฉัน เห็นขอบตาที่ดำคล้ำแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ทำให้เด็กน้อยต้องอดหลับอดนอน พาส่งโรงพยาบาล ไหนจะต้องลางานสำหรับวันนี้อีก
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ” คุณธนาบอกลาทันที เขายิ้มให้กำลังใจฉันอย่างเช่นเดิมทุกครั้ง ฉันและนังธรกล่าวขอบคุณที่เขามาเยี่ยมเยือน ฉันมองคนตัวใหญ่เดินก้าวสวนเจ้าธันออกไป
“อย่าคิดมาก” คุณธนาที่เดินสวนกับเจ้าธันนั้นตบบ่าเจ้าเด็กเสียงดัง เจ้าธันดูงง ที่อยู่ๆคุณธนาพูดด้วย ฉันเองก็ได้แต่หวังว่าเจ้าเด็กคนนี้จะเข้าใจอะไรบ้าง
“เดี๋ยวไปหาอะไรกินก่อนนะ ธันฝากดูอาทิตย์ด้วย” และก็เป็นนังธรที่รีบชิ่งหนีออกไปตามคุณธนา ฉันได้ยินเสียงหัวหน้าที่กำลังจะเข้าห้องอยู่ข้างนอก แต่คงถูกนังธรดึงตัวไปเสียแล้ว
“มานี่สิ” ฉันใช้มือข้างที่ไม่เจ็บเท่าไรนักกวักมือเรียก เจ้าธันก็เดินมาแต่โดยดี แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตา เหลือบมองไปทาง่อดอกไม้และกล่องรังนกที่วางข้างเตียงเป็นครั้งคราว
เฮ้อ นี่น้อยใจอีกแล้วใช่ไหม
“ขอบใจนะที่พาพี่มาส่ง แถมยังเฝ้าพี่อีก” ฉันเริ่มเปิดบทสนทนา เนื่องจากไม่ชอบบรรยากาศที่อึดอัดนี่สักเท่าไร แต่ก็เลือกเรื่องอื่นมาคุยเสียก่อน เพราะฉันเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่ามันจะคิดหายงอนฉันหรือยัง
“ครับ ไม่เป็นไร” มันตอบสั้นๆ แล้วก็เกิดความเงียบที่น่าอึดอัดอีกพักใหญ่ ฉันเองก็ลำบากใจที่จะพูด
“ยังโกรธพี่อยู่หรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นทำไม ไม่ยอมมองพี่ล่ะ” ตลอดเวลาที่มันเข้ามา มันยังไม่ยอมเงยหน้าเลยค่ะ ก้มหน้าก้มตาตลอดเลย หรือว่าฉันตกบันใดจนหน้าเสียโฉมคะ ไม่นะแอร๊ยยยยยย
“เปล่า” เจ้าธันเสียงเบาส่ายหัว
“หรือว่าคิดน้อยใจตัวเองอีก หืม” ฉันเข้าเรื่องที่ต้องการพูด
มันไม่ว่าอะไร นิ่งอย่างเดียว ฉันคิดว่าคงจะเป็นจริงอย่างที่นังธรมันว่าจริงๆ
“ฉันเข้าใจเจ้าธันมันนะ คุณธนาก็ออกจะเพอเฟคขนาดนั้น เจอเข้าก็ต้องหงอเป็นธรรมดา” ทันทีที่ฉันฟื้นขึ้นมา นังธรก็สืบเรื่องราวโดยด่วนว่าเกิดอะไรขึ้น
“แต่ที่น้อยใจที่สุดก็คงเพราะแกทำท่าทางดีใจล่ะสิ” นังธรเหน็บเข้าให้
“เออ ก็ดีใจ แล้วไงอะ ก็เคยชอบนี่จะให้ทำใจเร็วขนาดนั้นเชียว”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร จุดสำคัญมันเหมือนที่เจ้าธันมันถามแกนั่นล่ะ ว่าต่อจากนี้แกจะรู้สึกกับมันเหมือนที่รู้สึกกับคุณธนาได้หรือไม่”
และนั่นก็เป็นคำแนะนำตามแบบฉบับของนังธรที่เน้นให้ฉันคิดเองเสียเหลือเกิน ทำเอาฉันคิดทบไปวนมาจนปวดหัว อยากจะกดกริ่งเรียกคุณหมอสุดหล่อมาฉีดยาสักสองสามเข็มแอร๊ยยยยย
“พี่บอกแล้วไง ว่าอย่าดูถูกตัวเอง”
“ผมไม่ได้ดูถูกตัวเอง……..แต่”
“แล้วทำไมต้องเอาน้ำส้มซ่อนไว้ข้างหลังล่ะ ซื้อมาให้พี่ไม่ใช่หรือไง หรือคิดว่าพี่จะไม่ชอบกิน ฮึ”
“เปล่า”
“งั้นก็เอามานี่สิ” ฉันเอื้อมไปหยิบถุงน้ำส้มเจ้าปัญหามาอย่างลำบาก ครั้งแรกเจ้าธันเหมือนจะถอยหนี แต่คงเห็นฉันเจ็บเพราะเคลื่อนไหวมากมันจึงยื่นมาให้
ฉันเปิดฝาขวดน้ำส้มอย่างตื้นตันใจ น้ำส้มของป้าหน้าปากซอย เป็นของโปรดที่ฉันมักจะซื้อกินประจำเลยค่ะ ถ้าว่างๆ หรือเดินผ่านต้องซื้อติดไม้ติดมือมาแช่เย็นไว้ที่ห้องเสียทุกครั้ง
รู้สึกดีที่เจ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ดูจะไม่มีอะไร ไม่หล่อ ไม่สูง ไม่รวย แต่เขาคนนี้กลับจดจำสิ่งที่ฉันชื่นชอบได้มากมาย
ฉันยกน้ำส้มขวดนั้นขึ้นจิบ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว ฉันไม่ได้เศร้าหรือว่าน้ำส้มมันไม่อร่อย เพียงแค่รู้สึกว่าหัวใจมันพองโตอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“พี่! เป็นอะไร เจ็บตรงไหนครับเดี๋ยวผมตามหมอให้” เจ้าธันตกใจที่เห็นน้ำตาฉัน ฉันรีบห้ามมันไว้ก่อนที่มันจะวิ่งไปเรียกหมอมาจริงๆ
“ไม่เป็นไร แค่อยากร้องเฉยๆ”
ฉันบอกให้มันนั่งลงที่เก้าอี้ ดูมันจะยังไม่เชื่อว่าฉันไม่เป็นอะไร จนต้องยืนยันอีกครั้ง
“ยังอยากฟังคำตอบจากพี่อยู่ไหม”
ฉันไม่รอคำตอบจากเจ้าธัน ฉันปล่อยตัวเอนลงกับหัวเตียงที่ปรับเอนขึ้น ตามองไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ
“สำหรับคุณธนา พี่ยอมรับว่าตอนที่เจอคุณธนาวันนั้นพี่รู้สึกดี” พูดถึงตรงนี้เจ้าธันก็ก้มหน้าลงไปอีก
“สำหรับธัน พี่เจอหน้าแล้วรู้สึกเฉยๆ”
อาจจะฟังดูโหดร้าย แต่นั่นเป็นความจริง ตั้งแต่เจอเจ้าธันที่ร้านฉันเองก็ไม่ได้มีความสนใจอะไรในเด็กคนนี้เลย รู้เพียงมันบริการดี แล้วก็ไว้ใจได้ที่จะให้แบกพาขึ้นห้อง
“แต่รู้ไหมว่าพี่รู้สึกดีมากๆ ตอนที่แกขอเพลงที่พี่ชอบให้ รู้สึกใจเต้นตอนที่แกยกพี่ขึ้นนั่งไหล่ รู้สึกแปลกใจที่แกเลือกแบบสร้อยข้อมือที่ฉันชอบให้ รู้สึกประทับใจที่แกรู้ว่านี่เป็นน้ำส้มเจ้าประจำหน้าปากซอยของพี่”
ฉันเอื้อมไปสัมผัสกับไหล่ของเด็กหนุ่ม
“ถึงความรู้สึกที่พี่มีให้แกจะไม่เหมือนกับคุณธนา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่ได้รู้สึกดีกับแกหรอกนะ”
ใช่แล้วค่ะ ฉันลองมาคิดๆดูแล้ว ที่ผ่านมาฉันเอาแต่โทษโชคชะตา ที่ไม่มอบใครสักคนมารักฉันสักที ทั้งที่ฉันเองก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง คนที่ฉันมองไว้ก็ไม่เคยที่จะตอบสนองความรู้สึกของฉันได้
ฉันเองอยากเพียงแค่มีคนที่รักฉันในอย่างที่ฉันเป็น ชอบฉันจากสิ่งที่อยู่ข้างใน
แต่ฉันคงลืมที่จะย้อนมองดูตัวเอง ว่าคนที่ฉันชอบที่ผ่านมานั้น ฉันเองก็เลือกชอบคนที่เปลือกนอกเช่นกัน และนั่นก็เกือบทำให้ฉันพลาด
พลาดที่จะรับรู้ ความรู้สึกดีๆ จากผู้ชายตัวเล็กคนนี้
“พี่ชอบแกนะธัน อย่าคิดน้อยใจเอาตัวเองไปเทียบกับใคร พี่ชอบในแบบที่แกเป็น”
อากาศเย็นๆ ที่มาพร้อมกับสายฝนพรำริมหน้าต่างด้านนอกทำให้บรรยากาศที่ร้อนคลายลง ฉันกับธันนั่งกุมมือกันคุยกันเรื่อยๆ ส่วนมากเจ้าธันจะเป็นกังวลถึงอาการเจ็บป่วยของฉันเสียมากกว่า ฉันเองก็ดีใจที่มันกลับมาเป็นเจ้าเด็กธันคนเดิมได้เสียที
เฮ้อ นึกว่าชาตินี้มันจะไม่ยอมคุยกับฉันเสียแล้ว
“พี่ธรไปกินข้าวนานจังนะครับ”
“ปล่อยมันไปเถอะ คงไปสวีทกับหัวหน้าอยู่”
“จริงอะ ไม่น่าเชื่อว่าแผนของพี่จะได้ผล”
“อะไรจ๊ะ แผนของเจ้าแม่ซันนี่ซะอย่าง”
จะว่าไป ฉันเองก็ยังแปลกใจเหมือนกันค่ะ นึกว่าจะต้องเตรียมจัดงานศพให้หัวหน้าตอนกลับมาซะแล้ว แต่มันเกิดอะไรขึ้น ไปทำอีท่าไหน นังธรถึงได้ยอมใจอ่อนพูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ วันนี้ก็มัวแต่เครียดเรื่องตัวเองเลยไม่ได้ถามเลย แอร๊ยยยยยยยยย
“นี่ถามหน่อยสิ รู้ได้ไงว่าพี่ชอบน้ำส้มหน้าปากซอย”
“อ๋อ ก็ทุกครั้งที่ผมแบกพี่ไปส่งที่ห้อง จะเจอขวดเปล่าขอน้ำส้มอันนี้วางเกลื่อน ตามพื้นห้องบ้าง โต๊ะบ้าง หรือบางครั้งหัวเตียงก็มีครับ”
แอร๊ยยยยย จะบอกว่าฉันกินเรี่ยราด แล้วก็ห้องสกปรกใช่ไหมคะ
“ชิ” ฉันแก้เขิลด้วยการยกน้ำส้มขึ้นดื่มอีกหลายอึกใหญ่จนพร่องไปกว่าครึ่งขวด
“วัดความดันรอบบ่ายค่ะ” พี่พยาบาลชุดขาวเดินเข็นอุปกรณ์มากมายเข้ามา
“ว้าย” เธอตกใจร้องออกมา
“คุณหมอสั่งงดอาหารและเครื่องดื่มนะคะคุณอาทิตย์” เธอตาโตชี้ไปทางหัวเตียงที่มีกระดาษแผ่นใหญ่เขียนติดไว้
“แอร๊ยยยยยย”
-
5555555 ธันมาสุด วินเนอสุดดดด
-
ซันนี่จะมีชีวิตรอดไปจู๋จี๋กับน้องธันไหมเนี่ย :laugh:
ถ้าได้ร้องแอร๊ยย แล้วคงจะสดใสขึ้นสินะ เย่ๆ มาม่าจงหายไป :impress2:
-
กำลังซึ้งๆเลย แต่ต้องหลุดขำตอนท้ายเรื่องทุกทีเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย กลับมาแล้ว
สดใสซักทีเนาะ
-
มาแล้วเย้ๆ :L2:
-
แอร๊ยยยยยยยยย
5555
ไม่ดูทั้งคนเยี่ยม คนป่วยเลยจ้าาา
ดีใจที่เลือกธัน. >.,<
ต่อไปขอหวานๆอ่ะะ
-/\-
-
คืนดีกันแล้ว เย้ๆๆๆๆ
-
:กอด1: :กอด1:
-
บรรยามาคุและอึมครึมเริ่มสลาย
ฟ้าหลังฝนจงสดใส ซาบซ่าน :impress2:
-
ชัดเจน.... อิอิ เป็นคำตอบกลางๆที่น่าพึงพอใจ
ว่าแต่ซันนี่ ต้องมีเรื่องให้ฮาตอนจบได้ทุกทีเลยสิน่า... ฮ่าๆ
-
แฮปปี้ๆจนได้
:-[
มั่นใจในตัวเองไว้นะธัน
ซันนี่ไม่ได้ดูคนที่หน้าตา(เหรอ??)หรอกนะ
:laugh:
-
แล้วความหวาน
ก็จะตามมาใช่มั้ย :z2:
-
บรรยากาศอึมครึมหายไปแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนท้ายนี่ฮาได้อีก จริงๆเล้ย ทั้งคู่เลย
-
เข้าใจกันซะที
ยินดีกับคู่น้องธร น่าอิจฉา
+1
-
:pig4:
-
:m20:หมดขวดแล้วมั้งคุณพยาบาล
-
ซันนี่จะได้ออกจากโรงบาลป่ะเนี่ย
-
สงสัยจะไม่ทันแล้วล่ะ คุณพยาบาลคะ
-
ว๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ เข้าใจกันซะทีเนอะ....นี่แหละคู่แท้ของแกซันนี่ อย่าให้หลุดมือไปอีกนะยะ ไม่งั้นชั้นจะแย่งน้องธันไปจากแก ฮั๊วะ ๆ ๆ ๆ
-
ซันนี่~~~ อยากเอาใจน้องธันจนต้องกินน้ำส้มเลยเหรอ..หมอห้ามน้า ฮาตรง แอร๊ยยย ตอนท้ายนี่แหละค่า
ซันนี่ฮาตล๊อดๆๆ
ดีใจที่ได้ทำความเข้าใจกัน ซันชัดเจนดี เพราะรู้นิสัยธันด้วยมั้ง ถ้าไม่พูดให้ชัดคงคิดไปถึงไหน ๆ แล้ว
เจียมตัวสุดติ่งอ่ะคนนี้ น่ารักค่า...
ขอบคุณค่า
-
55555+ สดใสกันแล้วววววววววว แบบนี้ดีแล้วค่ะ ไม่ชอบแบบ อึ้มครึ้มมมม
-
เข้าใจกันซะทีนะ
-
ตามอ่านจนทันแล้ว รอตอนต่อไปนะจ้ะ :L2:
-
แอร๊ยยยย
^
^
ต้องจบด้วยคำนี้สิ ซันนี่ตัวจริงเสียงจริง(ฮา)
-
งานนี้คงต้อง Let it be แม้แต่คำสั่งแพทย์ซะล่ะมั้ง? :laugh:
อา...คุณอาทิตย์-น้องธัน เข้าใจกันสักที หลังปล่อยให้ปวดใจมาซะนาน
ได้คนรักแบบที่รักในสิ่งที่คน ๆ นั้นเป็น วิเศษที่สุดแล้ว :-[
ป.ล. อยากรู้เรื่องของคุณปักษธรกับหัวหน้า ไปเปิดใจกันแบบไหนถึงดีกันได้อย่างนั้นนะ?
-
เข้าใจสักทีนะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เห้อ ในที่สุดซัน/ธันก็ Happy Ending เนอะ ^^
ที่เหลือก็มารอดูเฉลย Happy Ending ฝั่ง ธร/หัวหน้า(ชื่อไรหว่า?) กันบ้าง :D
-
เรื่องนี้ทำร้ายคนอ่านมาก
1. คือมันสนุกมาก ติดตามจนสุดท้ายก็ไม่ได้นอน
2. อ่านไปน้ำตาไหลมันเกือบทุกตอน กระแทกใจสุดๆ
3. ทำคนอ่านอินไปกับมันได้ดีเยี่ยม จนแปลกใจว่าตัวเองบ้อน้ำตาตื่นเองรึเปล่า
ปล. รอตอนต่อไปนะค่ะ !! สนุกมากๆ เลยล่ะค่ะ
-
สงสัยคงเป็นห่วงความรู้สึกของธันจนลืมที่หมอสั่ง 5555
-
เปิดอกพูดขนาดนี้คงเคลียร์แล้วนะเจ้าธัน
ต่อไปซันต้องหัดร้องเพลง เป็นแฟนคนจนต้องทนหน่อยน้อง...
-
"งดอาหารและเครื่องดื่ม.."
“แอร๊ยยยยยย”
สมเป็นซันจริงๆ 55
-
ตอนแรกซึ้ง ตอนหลังฮา :m20:
-
ตามทันแล้วค่ะ
ขำ จนน้ำหูน้ำตาไหล ฮ่าๆๆๆๆ
ซันนี่น่ารักกกดี
ชอบนะที่บอกว่า
ใช่แล้วค่ะ ฉันลองมาคิดๆดูแล้ว ที่ผ่านมาฉันเอาแต่โทษโชคชะตา ที่ไม่มอบใครสักคนมารักฉันสักที ทั้งที่ฉันเองก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง คนที่ฉันมองไว้ก็ไม่เคยที่จะตอบสนองความรู้สึกของฉันได้
ฉันเองอยากเพียงแค่มีคนที่รักฉันในอย่างที่ฉันเป็น ชอบฉันจากสิ่งที่อยู่ข้างใน
แต่ฉันคงลืมที่จะย้อนมองดูตัวเอง ว่าคนที่ฉันชอบที่ผ่านมานั้น ฉันเองก็เลือกชอบคนที่เปลือกนอกเช่นกัน และนั่นก็เกือบทำให้ฉันพลาด
พลาดที่จะรับรู้ ความรู้สึกดีๆ จากผู้ชายตัวเล็กคนนี้
เชื่อมะ? เบนสดุดใจ กับธัน ตั้งแต่ ซันนี่บอกไปส่งทุกครั้งที่เมา แล้วละ
ส่วนกับคุณธนา ราศีไม่จับเลยย คิดว่าไงก้ไม่ใช่อ่ะ ไม่คิดว่าจะเป็น ธันจริงๆๆ
หรือว่า หลอกกันอีกก ฮะ
-
ต้องขอโทษด้วยนะคะช่วงนี้มาช้านิดหน่อย เพราะต้องต่อทั้งสองเรื่อง เเล้วก็เริ่มทำงานเเล้วด้วยค่ะ
ปล เเต่ก็ไม่นานเกินไปใช่ไหมคะ แอร๊ยยยยย
ตอนพิเศษ
ปักษธรกอดเขาคนนั้นไว้แน่น แต่มันมืดจนเขามองไม่เห็นอะไร เขารู้สึกกลัว หนาว เหงา มีเพียงสัมผัสจากอ้อมกอดที่เขาพยายามรั้งไว้
“ปล่อยก่อนครับ” เสียงของชายคนนั้นตอบกลับมา ยิ่งกระตุ้นความผิดหวังในใจ เพราะแบบนี้ยังไงจึงต้องห้ามรักใครอีกต่อไป เพราะไม่อยากจะเสียใจแบบที่ผ่านมาอีก
“อย่าไป” แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปเขารั้งชายคนนั้นไม่ให้ปล่อยมือ เขารู้สึกเกรงกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว สติที่ไม่ครบสมบูรณ์ ขาทั้งสองข้างเหมือนไม่มีแรง เขาอาศัยแรงจากคนข้างๆช่วยพยุงไปอย่างช้าๆ โลกในความมืดนั้นหมุดวนเวียนจนน่าปวดหัว
“ถึงที่แล้วครับปล่อยก่อน” น้ำเสียงนั้นดูนุ่มนวล ชวนให้ผ่อนคลายลง
“นายจะไปไหน” ปักษธรควานมือในอากาศ เมื่อรู้ว่าคนๆนั้นห่างออกไป เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่ตัวของเขาก็ดูจะหนักสักร้อยกว่ากิโลกรัมได้
“ผมจะเอาน้ำมาให้” เสียงนั้นห่างไกลออกไป “ผมไม่ไปไหนหรอก” คำพูดนั้นทำให้ปักษธรสงบลง เขานอนนิ่งอย่างอ่อนเพลียเพียงชั่วครู่ก็รู้สึกเย็นบริเวณใบหน้า
“อยู่นิ่งๆสิ” เสียงชายหนุ่มบอก
“เย็น”
“จะได้รู้สึกดีขึ้นไง”
“อืม”
ผ้าชุบน้ำเย็นค่อยๆลบไล้ไปตามใบหน้าเรียว มือใหญ่นั้นค่อยๆเบาแรงที่สุดเพื่อไม่ให้กระทบเข้ากับคนที่ตนรัก สุริยันเอาผ้าชุบน้ำอีกครั้งบิดพอหมาดล้วงเข้าซอกคอ ลามมาถึงอกส่วนบน เขาชั่งใจสักครู่ก่อนจะยกเลิกความคิดที่จะถอดเสื้อคนที่นอนตรงหน้า
“ดื่มน้ำหน่อยนะครับ” สุริยันประครองปักษธรเอนตัวนั่ง เขาจรดแก้วน้ำเข้ากับริมฝีปากนุ่ม เสียงกลืนน้ำดังต่อเนื่อง จากคนที่กระหายน้ำจนน้ำหมดแก้ว
“ช้าๆสิ” สุริยันยิ้มเล็กน้อยที่เห็นคนที่ดูแกร่งในตอนนั้น กลับต้องอยู่ในสภาพอ่อนแรงให้คนอื่นต้องดูแล เขาค่อยๆเอนตัวปักษธรลงบนเตียงนอน จัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย
“อย่าไปไหนนะ” เสียงนั้นพึมพำเบาๆ
“ผมจะอยู่ตรงนี้ตลอดครับ” สุริยันให้สัญญา
ค่ำคืนแห่งการเปลี่ยนแปลงค่อยๆคืบคลานมา
ปักษธรตื่นขึ้นกลางดึก ในห้องมืดสนิด เขาจำอะไรไม่ได้นัก รู้เพียงว่ากำลังจะกลับแล้วอยู่ๆก็หลับไป เขาดันตัวขึ้นนั่ง ทันใดนั้นก็รู้สึกเวียนหัว เขานั่งนิ่งสงบสติ ให้ร่างกายได้ปรับตัว พอสายตาเริ่มปรับได้ เขาก็ต้องตกใจที่พบว่าตอนนี้เขาอยู่ในห้องของเขาเอง และที่สำคัญ มีใครบางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง
“….” ปักษธรค่อยๆเลื่อนตัวอย่างแผ่วเบา เท้าทั้งสองสัมผัสกับพื้นเย็นๆ แล้วลุกขึ้นยืน แต่ด้วยความที่ร่างกายยังไม่พื้นเต็มร้อย เขารู้สึกว่าพื้นที่ยืนมันเอียงไปมาจาทุดลงพื้นส่งเสียงดัง
“เป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงที่เป็นห่วงดังขึ้นทันทีพร้อมกับมือทั้งสองที่ฉุดให้เขาลุกขึ้นนั่ง
“ปล่อย แกเป็นใคร” ปักษธรดิ้น
“ผมเอง สุริยัน”
“…..นาย” ปักธรสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาได้แต่นิ่งก่อนจะคิดได้และเริ่มสำรวจตัวเอง
“ผมไม่ได้ทำอะไรคุณหรอก” สุริยันยืนกราน ซึ่งมันก็เป็นไปตามนั้นเมื่อปักษธรไม่พบอะไรบุบสลาย มีเพียงอาการมึนหัวที่เหลืออยู่เล็กน้อย
“เล่ามาซิ นังอาทิตย์มันทำอะไร” ปักษธรขู่เสียงเย็นถึงหลายครั้งกว่าที่ สุริยันจะเล่าอะไรให้ฟัง
ความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย ทำเอาปักษธรรู้สึกถึงลูกตื้อเพื่อนสาวตัวดีเสียจริง คงจะรู้ว่ายังไงตัวปักษธรเองคงไม่สนใจหัวหน้าของตนแน่ จึงวางแผนทั้งหมดหวังจะจับมัดใส่พานถวายกันเลยทีเดียว
แต่นับว่ายังโชคดีที่เจ้าตัวหัวหน้าไม่ได้บ้าจี้ตามแผนที่วางไว้
“นายออกไปได้แล้ว” ทันทีที่พูดจบ สุริยันได้เพียงทำหน้าจ๋อย แล้วหันหลังเดินออกไป
“รอที่รถล่ะ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อแล้วจะลงไป”
และประโยคสุดท้าย ก็นับเป็นจุดเปลี่ยนเรื่องราวของคนทั้งสอง สุริยันเผยรอยยิ้มที่ไม่ต้องแผงด้วยความเศร้าอีกต่อไป เขาพยักหน้ารีบทำตามคำสั่งทันทีอย่างไม่บิดพลิ้ว เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี
ปักษธร เก็บเสื้อผ้าเล็กน้อยลงกระเป๋าเป้ใบเล็ก ชุดอาบน้ำล้างหน้า ครีมกันแดด แว่นตาและหมากอย่างรวดเร็ว ไหนๆเจ้าอาทิตย์ก็ลางานให้ทั้งที แถมยังมีรถรับส่งเดินทางแบบนี้อีก คงจะดีไม่น้อยหากได้พักเสียบ้าง อีกอย่างก็ถือเป็นการให้รางวัลคุณสุริยันไปให้ตัว ที่ไม่ได้ล่วงเกินอะไร
ถึงกระนั้นระหว่างทางปักษธรก็หาได้พูดอะไร เขานั่งฟังเพลงดูทางไปเรื่อยๆ หากจะบอกให้เขาเปิดใจในทันทีแบบนี้คงจะเป็นไปไม่ได้ และก็ยังไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า
ไม่ใช่ว่าปักษธรจะไม่เคยลองเปิดใจ เพียงแต่พอเริ่มคุยกับใครสักคน ภาพเวลาเก่าๆก็จะกลับมาหลอกหลอนเขาอยู่เสมอ จนบางครั้งปักษธรเผลอทำตัวเย็นชาไปบ้าง จึงไม่มีใครทนเขาได้นานนัก
ทางด้านสุริยัน เขานั่งขับรถฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี ถึงแม้อีกคนจะนั่งเงียบแต่การที่ปักษธรยอมมากับเขาสองต่อสองแบบนี้ก็นับมาพัฒนาไปมากโข จนตัวเองไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรแบบนี้
ที่พักริมชายหาดเป็นบ้านหลังเล็กๆติดกันสองหลัง สุริยันเลือกหาดที่ค่อนข้างเงียบและสงบ เขาถือกระเป๋าเป้มาให้อีกคนอย่างเต็มใจ แน่นอนว่าต้องแยกกันนอนคนละห้อง
“ฝันดีนะครับ” สุริยันกล่าวลาพร้อมกับส่งยิ้มให้เช่นเคย
“เช่นกัน”
เพียงคำไม่กี่คำนั่นก็พอที่จะทำให้ สุริยันนอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม
แสงอาทิตย์แรกรับเช้าวันใหม่สาดเข้ามาทางรอยแยกของผ้าม่าน ปักษธรเด้งตัวออกจากที่นอนอย่างเร่งรีบ เขาชอบเดินเล่นริมชายหาดยามเช้าเสมอ ทุกครั้งที่มาจะต้องไม่พลาดที่จะออกไปเตร่เป็นชั่วโมงปล่อยให้อาทิตย์นอนเฝ้าห้องเสียทุกครั้ง
อากาศยามเช้าริมทะเลแบบนี้ปลุกให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ตั้งแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำโอทีเพื่อหนีหน้าคุณสุริยันก็แทบจะทรุด รู้ตัวว่าสุขภาพเริ่มจะแย่ พอได้มาพักแบบนี้ก็รู้สึกดีไม่น้อย
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าไม่ร้อนไปนัก ลมเอื่อยๆพัดเข้ากระทบใบหน้า ปักษธรถอดรองเท้าเดินเรียบขอบหาดไปให้เท้าได้รับสัมผัสฝืนทราย ปล่อยใจให้ไปกับสายลมและเสียงคลื่น เผื่ออะไรๆที่ติดในใจจะคลี่คลายได้บ้าง
เรื่องของสุริยัน เขาเองก็รู้ดีว่าคนๆนี้เป็นคนดีในระดับหนึ่ง ทั้งๆที่เวลาก็ผ่านไปนานพอควรแต่ก็ไม่มีแววว่าจะหนีหายไปไหน มีบ้างที่หายไปนาน แต่ก็เพราะงาน และเขาก็จะกลับมาให้เห็นหน้าอยู่เสมอ
อยากจะลอง…….แต่ก็กลัว
เขาเดินไปเรื่อยๆจะถึงโขดหินใหญ่ เขาปีนขึ้นไปเพื่อดูวิว แต่ก็พบว่ามีผู้หญิงอายุสักห้าสิบ นั่งอยู่บนนั้นเพียงลำพัง เขาเลี่ยงออกไปที่หินอีกก้อนเพื่อสูดอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ ยืนมองอะไรไปอีกนิดแล้วจึงตัดสินใจกลับ
“มาเที่ยวหรอพ่อหนุ่ม” เสียงแหลมเล็กนั้นถาม จนปักษธรแอบตกใจในน้ำเสียงของเธอ
“ครับ คุณป้า ที่นี่สวยดีนะครับ”
ทั้งสองสนทนากันต่ออีกเล็กน้อยพอให้รู้จักกัน
“ป้ามาเยี่ยมสามีป้าน่ะ เขาจากไปในทะเล” เธอเล่าเหตุผลที่มานั่งตรงนี้ให้ฟัง
“เอ่อ ผมเสียใจด้วยครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เรื่องมันนานมาแล้ว” เธอบอกพร้อมรอยยิ้มโดยไร้แววของความเศร้าเลยแม้แต่น้อย
“คุณป้าไม่เหงาหรอครับ”
“ก็เหงาบางครั้งนะ”
“……..” ปักษธร รู้ดีแก่ใจใครกันจะรู้สึกดีได้กับการต้องจากคนรักไป สิ่งที่เขาทำคงจะถูกต้องแล้วใช่ไหม ที่ไม่ต้องเริ่มต้นกับใคร แล้วจะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรแบบนี้
“แต่ก็เหงาไม่นานหรอก พอคิดถึงเรื่องเก่าๆ มันก็รู้ว่าเขาเองก็ยังคงอยู่ในใจเราเสมอไม่ได้ไปไหนไกล” คุณป้ากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“แต่ผมยิ่งคิดเรื่องเก่าๆแล้วยิ่งเศร้า ซะอีก หะหะ”
“หืม มันก็มีบ้างนะ ชีวิตมันก็แบบนี้ล่ะ จะให้มีความสุขอยู่ตลอดก็ใช่ที แรกๆป้าก็ร้องไห้ทุกวัน แต่นานเข้าก็เข้าใจว่าถึงจะห่างกันไป แต่สิ่งที่ทั้งสองได้เคยทำไว้มันยังอยู่ในความทรงจำ ถึงแม้วันนี้เขาไม่อยู่ แต่ก็ยังเหลือบางสิ่งที่เหลือทิ้งไว้ให้เราได้คิดถึงได้มีแรงใจ เรารับรู้ได้ว่าครั้งหนึ่งเคยมีคนที่เรารักและรักเราได้อย่างสุดหัวใจ”
“หะหะ คุณป้าโชคดีมากนะครับ ที่ได้เจอรักดีๆ ผมคงไม่มีทางได้เจอหรอก”
“โอ้ย ของแบบนี้มันต้องลองดูไปเรื่อยๆจ๊ะ พ่อหนุ่ม สมัยสาวๆนะ มีคนมาจีบป้าตั้งหลายคน สับรางแทบไม่ทัน อู้ยไม่อยากจะเม้าท์ ระดับเดือนคณะทั้งนั้นนะ” คุณป้าเล่าอย่างออกรสเมื่อคิดถึงความหลัง
“แต่ก็นั่นล่ะ มันก็เป็นรักเพียงฉาบฉวย ป้านะอกหักเป็นสิบกว่าครั้งเลย มีแต่ผู้ชายห่วยๆ”
“แล้วป้าไม่เข็ดหรือครับ”
“ก็เข็ดนะ แต่ก็นั่นล่ะถ้าหยุดอยู่ตรงนั้น ป้าคงจะไม่มีทางมาเจอคุณลุงได้นะสิ”
เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งดังแผ่ว แดดในยามนี้ร้อนมากขึ้นจนปักษธรต้องสวมรองเท้าเดินตัดหาดทรายกลับที่พัก แต่ก่อนจะถึงบ้านพักก็เจอเข้ากับสุริยันที่วิ่งหน้าตื่นมา
“คุณไปไหนมา โทรหาก็ติดต่อไม่ได้”
“ผมไปเดินเล่นมา” ปักษธรตอบ และก้มลงดูโทรศัพท์แต่ก็พบว่าไม่มีสัญญาณ
“คุณอย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมใจหายแทบแย่”
“ครับ ผมขอโทษแล้วกัน เอ่อ……..”
ปักษธร นิ่งไปชั่วครู่เพื่อชั่งใจเป็นครั้งสุดท้าย
“เราไปหาข้าวเช้ากินกันไหม คุณสุริยัน”
เรามาลองพยายามด้วยกันนะอาทิตย์
-
กว่าจะเปิดใจ ไม่เสียแรงแม่สื่อซันนี่จริงๆ ^^
-
555+ลืมเนื้อเรื่องเก่าๆไปแล้ว :laugh:
-
:L2:
-
55555 ธรเริ่มเปิดใจแล้ว
-
คุณสุริยันได้โอกาสอีกครั้งเพราะคุณเป็นคนดี
หวังว่าคนนี้จะใช่สำหรับปักษธร
-
เริ่ดที่สุดเลยธร
เปิดใจให้คนดีๆถูกแล้วนะ
:m4:
-
เรื่องเป็นแบบนี้เอง
+1
-
o13
-
ต้องขอบคุณคุณป้าด้วยที่พูดอะไรเด็กๆโดนใจให้ธรคิดได้ :man1:
ดีใจกับคุณหัวหน้าด้วยนะ แต่ว่าครั้งนี้มันสั้นจังเลย :monkeysad:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
สมหวังซะที บวกเป็ดๆ
-
มันต้องอย่างงี้สิ ค่อยมีลุ้นขึ้นมาหน่อย ให้โอกาสหัวหน้าดู
เชียร์เต็มที่ ^^
รอลุ้นตอนต่อไป :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปน้า :call: :call:
-
ธรเริ่มใจอ่อนแล้วใช่มั้ย :z2:
-
มาเบาๆ
แต่ทำเอาน้ำตาซึมเลยนะคะคุณป้า
ถ้าเราหยุด กลัวที่จะเสียใจอีก
ก็คงไม่มีทางเจอ ความสุข อีกกก
-
เจ๋งมากค่ะคุณป้า พูดซะ ธร คิดได้เลย คริคริ
มาพยายามด้วยกันนะคะ หัวหน้า... ธร ธัน ซันนี่
แอร๋ยยยย
-
เริ่มต้นใหม่ได้สักทีเนอะธร :L2:
-
สุริยันก็เป็นคนดีนะธร ดีจังที่ยอมเปิดใจ
-
พยายามเข้านะทั้งสองคน ^^v
-
เปิดใจแล้ว o13
-
ในที่สุดคุณปักษธรก็เปิดใจรับคุณสุริยันจนได้ :oni1:
อารมณ์เหมือนเพลง "ฉันร้องไห้เป็นหมื่นครั้งเพื่อมาเจอเธอ" ของ Cocktail เลย (ทำ link ไม่เป็น อยากฟังลอง search ดูนะค่ะ)
ถ้าไม่ยอมเปิดใจอีกครั้ง ไม่เสี่ยงต่อจากครั้งที่ 9,999 ก็อาจจะไม่เจอ "เธอ" กับการร้องไห้ด้วยความปิติในครั้งที่ 10,000 ก็เป็นได้
-
ยังต้องรอดูกันต่อไป
-
:3123: :3123:เปิดใจแล้วววววว
-
วู้ว.....คู่นี้ ในที่สุดๆ...ๆ....ๆ....ๆ
-
วันนี้ได้ฟังเพลงนี้ค่ะ เลยนึกถึงเจ้าธันขึ้นมาทันที
มาเอาใจช่วยเด็กมันด้วยนะคะ
บทที่ 34 คนตัวเล็ก
https://www.youtube.com/v/oRLi1EzDqZo?version=3&hl=th_TH&rel=0
สติหล่นหาย ไม่รับไม่รู้เรื่องราวรอบๆ กาย
มือที่ยังทักทาย ปากก็ยังยิ้มแต่ใจมันสั่นรัว
ในคืนที่ฝนพรำเด็กหนุ่มนั่งเหม่ออยู่ที่บาร์เมื่อไม่มีลูกค้าเข้ามาเลยในค่ำคืนวันธรรมดาที่ฝนตก เสียงเพลงจังหวะช้าๆฟังสบายชวนให้ง่วงนอน แต่จะฟุบลงหลับไปก็เกรงใจเจ้าของร้านอยู่ เขาควรจะตั้งใจทำงานเต็มที่เพื่อทดแทนวันที่หยุดลาไปเฝ้าอาการคนที่บาดเจ็บที่โรงพยาบาล ซึ่งก็กินเวลาไปถึงสามวันเต็ม
ทันทีที่คิดถึงรุ่นพี่ เด็กหนุ่มได้แต่อมยิ้มไว้ หัวใจมันพองขึ้นมาอย่างไม่สารถควบคุมได้ จนพี่เจ้าของร้านเอ่ยปากแซวอยู่บ่อยครั้ง ถึงกระนั้นยังมีแววตากังวลแอบแฝงอยู่ในนั้นเสมอ
เจ้าธันเปิดโทรศัพท์ของตนเข้าไปในอัลบัมรูป เปิดรูปที่แอบถ่ายรุ่นพี่ที่โรงพยาบาลขณะที่หลับอยู่บนเตียง เสียงหัวเราะน้อยเมื่อเห็นรอยน้ำลายไหลติดอยู่ที่หมอนสีขาวนั้นเป็นวงใหญ่
“ธัน รับออเดอร์โต๊ะ 11 หน่อย” เจ้าธันรู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆเจ้าขอร้านก็บอกให้เขาไปรับออเดอร์ในโซนที่ไม่ใช่เขตรับผิดชอบ ถึงกรนั้นก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไว้ และลุกออกไปด้านนอกไปยังโต๊ะหมายเลข 11
“แอร๊ย สวัสดีจ๊ะน้องธัน ที่รักของพี่” ดนัยแผดเสียงทันทีที่เจอหน้าเด็กหนุ่ม
“น้อยๆหน่อยแก” อาทิตย์อดแขวะเพื่อนสาวของตนเสียไม่ได้
“อ้าวสวัสดีครับ พี่ๆ มากันยังไงครับ” เด็กน้อยสวัสดีผู้ที่แก่กว่าอย่างมีมารยาท แต่หัวใจกลับเต้นรัวเมื่อเห็นว่า อาทิตย์เองก็มาด้วย
“พี่ไปรับนังอาทิตย์มาเองล่ะจ๊ะ ส่วนธรเดี๋ยวคงมาพร้อมกับคุณสุริยัน” ดนัยบอกเด็กหนุ่มถึงเหตุที่มา เพราะพึ่งกลับจากเมืองนอกได้ไม่กี่วันและต้องการที่จะสังสรรค์เล็กๆน้อยๆตามประสาเพื่อนสาว
“ครับ งั้นรับอะไรดีครับวันนี้ เอาเหมือนเดิมเลยไหมครับ” เด็กหนุ่มพูดอย่างคล่องแคล่ว เขาจำของชอบของอาทิตย์ได้ทุกอย่าง
เมื่อเห็นว่าอาทิตย์พยักหน้า เขาจึงพูดทวนรายการอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ และก็ได้ดนัยเพิ่มเมนูเข้าไปอีกสักสองสามอย่าง “แหม ไม่คิดจะสั่งของชอบของพี่บ้างเลยนะจ๊ะ คริๆ” ดนัยอดใจไม่ได้ที่จะแซวเพื่อนของตน
“นี่ล่ะน้า คนที่มีความรัก มันจะรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลง และมองเห็นแต่คนที่เราชอบชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด”
ทันทีที่ดนัยพูดจบเด็กหนุ่มก็รีบหนีเข้าไปหลังร้านทันทีแต่ก็พอี่จะได้ยินเสียงฝ่ามือของอาทิตย์ตบเข้ากับหลังแผ่นใหญ่ของดนัยอย่างชัดเจน
นี่ใช่ไหมเวลาที่เราไปหลงรักใคร
ตัวเราก็ดูกับราวจะเล็กลงไป
เห็นเธอเพียงคนเดียว ชัดเจนกว่าโลกทั้งใบ
คงจะดีถ้าเธอมีใจที่พร้อมเมตตายอมมา
เรามาผลัดกันตัวเล็กตัวใหญ่นะ
รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
เด็กหนุ่มยิ้มแก้มปริยื่นรายการอาหารให้แม่ครัวปากหนัก เจ้าหล่อนรับมาอย่างรวดเร็วขัดกับน้ำหนักตัวของเธอ เพียงครู่เดียวเธอก็รู้ได้ว่าลูกค้าที่มาในครั้งนี้เป็นใคร
“แหม ช่วงนี้อารมณ์ดีนะ ยิ้มได้ยิ้มดี ผิดกับเมื่ออาทิตย์ก่อนเลย” แม่ครัวสังเกตเห็นว่าเจ้าธันยิ้มแป้นตลอกขณะเตรียมถังน้ำแข็งและขวดเบียร์
“คงเพราะได้ยาดีเสียละมั้ง เห็นไปโรงพยาบาลทุกวันเลย” พี่เจ้าของร้านเข้ามาร่วมวงแซวอย่างเมามัน ทำเอาเจ้าเด็กรีบหนีไปด้านนอก
ขวดเบียร์และแก้วค่อยๆวางลงบนโต๊ะ น้ำแข็งก้อนเล็กใส่ลงไปที่ก้นแก้วเพียงสองก้อน เบียร์สีเหลืองใสรินไหลลงไปมาฟองเพียงเล็กน้อย เป็นแบบที่อาทิตย์ชอบ
“นี่ครับ” เด็กหนุ่มวางแก้วให้อาทิตย์อย่างเบามือ ก่อนจะจัดแจงเทเบียร์ให้ดนัยเป็นที่เรียบร้อย
“พี่ไม่เจ็บแล้วใช่ปะ” เด็กหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงเพราะรู้ว่าอาทิตย์เองก็ยังเดินได้ไม่คล่องนัก ความจริงแล้วเขาเองก็ไม่ค่อยอยากให้อาทิตย์ออกมาสังสรรค์ในช่วงนี้เท่าไร แต่จะไล่ให้กลับก็คงจะโดนด่ากลับมาเสียเปล่าๆ
“อื้ม เกือบหายแล้ว เหลืออีกนิดเดียว” อาทิตย์ยืนยังโดยการยืนให้ดู แต่เจ้าธันก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“อย่ากินเยอะละกันพี่”
ดนัยได้เพียงนั่งอมยิ้มอยู่เงียบๆ เขาเองรู้สึกดีใจไปกับเพื่อนด้วยที่ได้เริ่มต้นกับความรักในครั้งนี้ มีหลายครั้งที่คันปากอยากจะเอ่ยปากแซวเสียเหลือเกิน แต่ก็ต้องอดเอาไว้ เพียงเพราะกลัวทั้งคู่จะอายและพากันเงียบไปเสีย สักพักเจ้าธันก็ขอตัวไปทำงานด้านในปล่อยให้สองสาวคุยกันต่อไป
“อ้าวเข้ามาทำไม วันนี้แกอยู่ข้างนอกไปเลย ลูกค้าไม่เยอะ” พี่เจ้าของร้านดันตัวเจ้าธันให้ออกไปด้านนอก
“แต่….”
“ออกไปเลย แค่วันนี้วันเดียว” เจ้าของร้านบอกอย่างนั้นพร้อมกับกระซิบบอกเคล็ดลับ “รีบทำคะแนนซะ อย่าให้พลาดนะมึง”
เด็กหนุ่มหัวเราะแกนๆ ทำหน้าแดงไปรับอาหารที่แม่ครัวปรุงเสร็จ พอลำเลียงไปก็พบว่าปักษธรและคุณสุริยันมานั่งที่โต๊ะเป็นที่เรียบร้อย เด็กหนุ่มรีบจัดแจงรินเครื่องดื่มให้อีกสองคนที่เหลือทันที
เด็กหนุ่มปลีกตัวออกมายืนด้านข้าง เขาสอดสายตาไปมาดูว่ามีลูกค้าโต๊ะไหนต้องการอะไรอีก แต่ก็พบว่ามีเพียงโต๊ะของอาทิตย์เท่านั้นที่นั่งอยู่ เมื่อสบโอกาสจึงแอบดูรุ่นพี่ที่ชอบอีกครั้ง
แน่นอนใสแววตาที่เปล่งประกายระยิบนั้นแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัว ถึงแม้เรื่องของคุณธนาจะจัดการทำความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อยแต่ก็ยังเกรงอยู่เสมอ หากสักวันหนึ่ง อาทิตย์มีใครที่ดีกว่าเข้ามาอีก
อาจจะย่างที่ดนัยพูด เมื่อเรารักใครคนหนึ่งจะรู้สึกว่าเราตัวเล็กลง จนมองเห็นคนที่เรารักตัวใหญ่ขึ้น มองเห็นแต่เขาคนนั้นอย่างชัดเจน แต่ก็นั่นล่ะในมุมกลับกัน เขาคนนั้นจะมองเห็นคนตัวเล็กๆแบบเราหรือไม่ แล้วเสียงเบาๆจากคนตัวเล็กๆ จะส่งไปถึงหัวใจของคนๆนั้นหรือเปล่า
แต่อาทิตย์ได้รับรู้แล้ว ว่ามีคนตัวเล็กมองอยู่ตรงนี้
ถึงกระนั้นก็ยังหวั่นใจ
เธอรู้บ้างไหม หนึ่งคนๆ ที่ไม่เคยต้องแคร์ใคร
กลับไม่ค่อยมั่นใจ ประหม่าทุกครั้งที่เราได้เจอกัน
เด็กหนุ่มหยุดความคิดนั้นไว้เมื่อเห็นว่าแก้วเบียร์ของดนัยและอาทิตย์หมดลงอย่างรวดเร็ว เขารีบทำหน้าที่เด็กเสริฟที่ดีรินเติมให้อย่างทันควัน แต่ก็บ่นให้คนที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลไม่ได้
“เบาๆหน่อยพี่”
เสียงหัวเราะคิกคัก ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนที่กำลังเถียงกันเรื่องเบียร์หน้าแดงไปทั้งคู่จนเจ้าธันแอบปลีกตัวออกมาอีกครั้ง
นั่นล่ะถึงแม้จะอดคิดในทางลบไม่ได้ แต่เขาเองก็ลืมมันไปเสียทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้รุ่นพี่คนนี้ เด็กหนุ่มยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้งที่พบว่าตัวเองนั้นกังวลมากเกินไป จนอาจจะลืมไปว่า
สิ่งที่สำคัญในตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่จะมากังวลในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น สิ่งที่เขาพอทำได้ในขณะนี้ คือยิ้มไปพร้อมกับรอยยิ้มของคนๆนี้ คอยดูแลในยามที่คนๆนี้อ่อนแอ เท่านั้นมันก็เพียงพอแล้วที่ได้มีโอกาสนี้
เรื่องของอนาคต ถ้าอะไรจะเกิดก็คงต้องปล่อยมันไป
ถ้าอาทิตย์เจอคนที่ดีกว่า และเขาทั้งสองรักกัน มันก็คงจะไม่มีข้ออ้างอะไรที่จะไปขัดขวาง
ถ้าหากลองคบกันไป แล้วพบว่าอาทิตย์ไม่สามารถจะรักเขาได้ ก็คงบังคับใจไมไม่ได้
นั่นเป็นเรื่องอนาคต ในขณะนี้เพียงแค่มีโอกาสมันก็มากพอสำหรับคนอย่างเขาแล้ว และเขาเองจะไม่ทิ้งโอกาสนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง หลังจากที่เกือบพลาดมาแล้วกับเรื่องของคุณธนา
นี่ใช่ไหมเวลาที่เราไปหลงรักใคร
ตัวเราก็ดูกับราวจะเล็กลงไป
เห็นเธอเพียงคนเดียว ชัดเจนกว่าโลกทั้งใบ
คงจะดีถ้าเธอมีใจที่พร้อมเมตตายอมมา
เรามาผลัดกันตัวเล็กตัวใหญ่นะ
รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
“คิดเงินเลย” ดนัยเอ่ยปากเรียกเก็บเงิน วันนี้ดนัยถือตัวเป็นเจ้ามือ เนื่องจากได้โบนัสจากเมืองนอกมามากโข แถมยังได้กิ๊กเป็นหนุ่มอิตาเลี่ยน ติดไม้ติดมือมาด้วยอีกต่างหาก
เจ้าธันจัดแจงทุกอย่างจนเรียบร้อย ขณะที่กำลังจะเดินไปคืนเงินทอนให้นั่นเอง ก็รู้สึกหวิวในใจที่อาทิตย์จะต้องกลับเสียแล้ว เขาเองอยากจะคุยกับรุ่นพี่ต่ออีกสักนิด
แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเหลือเพียงอาทิตย์นั่งอยู่เพียงลำพังที่โต๊ะ
“คนอื่นล่ะพี่”
“กลับกันแล้ว ดนัยมันฝากพี่เอาเงินทอนน่ะ สงสัยรีบกลับไปแชทกับผัวนอก” อาทิทย์ที่ตอนนี้หน้าแดงด้วยฤทธิเบียร์ตอบอย่างชัดเจน แสดงว่าสติยังอยู่ครับ ซึ่งก็น่าดีใจที่อย่างน้อยอาทิตย์ก็ยังเชื่อฟังเด็กหนุ่มว่าจะไม่ดื่มเยอะ
“อ้าวแล้วพี่จะกลับยังไง”
“ก็กลับกับแกไง” อาทิตย์ตอบเสียงเบา เขาเองก็รู้สึกอายเหมือนกันตอนไล่พวกเพื่อนๆของตัวเองกลับ พวกนั้นก็เหมือนจะรู้เลยแซวเข้าเสียยกใหญ่ แต่ก็ยอมกลับกันโดยดี
“งั้นพี่รออีกหน่อยนะพี่” เจ้าธันรีบวิ่งเข้าไปในร้าน รีบเก็บข้าวของให้เข้าที่ เคลียร้านให้เร็วที่สุดจน เพื่อนๆตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเจ้าของร้านแอบชี้นิ้วไปทางหน้าร้าน พวกเพื่อนๆถึงกับหัวเราะและช่วยกันจัดเก็บเก้าอี้อีกแรง
“พี่ก็น้า กลับรถยนต์ดีๆไม่ชอบ”เจ้าธันบ่นขณะเดินมาตรงริมถนนเพื่อหาแท็กซี่ อาทิตย์ที่เดินกระแผลกมาก็นิ่วหน้าใส่
“ไหวไหมพี่” เจ้าธันเข้าไปพยุงข้างๆ ทันทีที่สัมผัสเล่นทำเอารุ่นพี่หน้าแดงขึ้นสีมากกว่าเก่า
“นี่ล่ะน้าเจ็บแล้วยังจะมาอีก” เจ้าธันบนไปตามเรื่อง อาทิตย์เองก็รู้ว่าธันมันบ่นไปตามประสา แต่ก็ไม่ได้คิดลบ
แท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดตรงหน้าหอพัก คนทั้งสอค่อยๆพากันลงมา เด็กหนุ่มเข้าประชิดโอบเอวของรุ่นพี่พร้อมจัดแจงเอาแขนของอาทิตย์พาดคอ อาธิตย์เองก็ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยใกล้ชิดกับเจ้าธันขนาดนี้มาก่อน
“พี่เจ็บหรือเปล่าดูเดินขัดๆ”
“เปล่า” อาทิตย์ส่ายหน้าและค่อยๆปล่อยตัวให้สบาย
“ถ้าไม่ไหวผมอุ้มพี่ก็ได้นะ”
“มะ….ไม่ต้องพี่เดินไหว” อาทิตย์รีบตอบพร้อมกับความรู้สึกร้อนที่ใบหน้าลามไปถึงใบหู ทั้งสองค่อยๆพากันเดินไปจนถึงห้องนอนของอาทิตย์
“พี่เอ่อ……อยู่คนเดียวได้แน่นะ” เด็กหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงเพราะเท่าที่พยุงมาก็รับรู้ได้ว่าอาการเจ็บของอาทิตย์ยังไม่ดีมากนัก
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก แกน่ะรีบไปพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ทำงานเช้านี่”
“ครับ…..งั้น ฝันดีนะครับ” เด็กหนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกลา ที่จริงเขาอยากจะของนอนเฝ้าอยู่ที่นี่ แต่ก็กลัวอาทิตย์จะไม่สะดวก อยากจะขอหอมแก้มบอกฝันดี แต่มันอาจจะเร็วไป อยากจะจับมือถือแขนอยู่ใกล้ๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าอาทิตย์จะพอใจในมือของคนตัวเล็กแบบเขามากแค่ไหน
เด็กหนุ่มเดินกลับออกไปแต่ก่อนจะปิดประตูลงก็ได้ยินเสียงของรุ่นพี่
“ฝันดีเหมือนกันนะ”
เพียงแค่นั้นเจ้าธันก็ยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว แต่มันคงไม่รู้หรอก ว่าในขณะเดียวกันอาทิตย์ก็เริ่มที่จะรู้สึกว่า
แผ่นหลังของเจ้าธันนั้น มันเหมือนจะค่อยๆใหญ่ขึ้นทีละนิดเสียแล้วสิ
นี่ใช่ไหมเวลาที่เราไปหลงรักใคร
ตัวเราก็ดูกับราวจะเล็กลงไป
เห็นเธอเพียงคนเดียว ชัดเจนกว่าโลกทั้งใบ
คงจะดีถ้าเธอมีใจที่พร้อมเมตตายอมมา
เรามาผลัดกันตัวเล็กตัวใหญ่นะ
รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
ค่อยๆ รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
-
ไม่เคยฟังเพลงนี้นะ แต่ความหมายดีจัง อิอิ
ค่อยๆ รักกันไป แล้วตัวเราคงจะเท่ากัน
-
อ๋อย.....น่ารัก.... อยากให้ตัวเท่ากันไวๆ แต่อย่างไรก็ตามไม่มีผลในแนวราบอยู่แล้ว 5555+
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ
-
:n1: :กอด1:
:pig4:
-
น่ารัก..ดีใจด้วยกับซัน
รบกวนแก้คำผิดครับ ควรเป็น หนุ่มอิตาเลี่ยน
+1
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
ตอนนี้หวานๆ
เพลงความหมายดีนะ เพิ่งเคยฟัง ^^
ความสัมพันธ์พัฒนาขึ้นเรื่อยๆเลยน่ะ เป็นอย่างงี้ก้อดีแล้ว
ลุ้นๆครับ เอาใจช่วย จะได้สมหวังสักที
รอติดตามตอนต่อไปครับ ++ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักไปนะ อิอิ เราชอบเพลงนี้มากเลย ^^
-
ปลื้มอ่ะ ซันนี่คงเจอเนื้อคู่จริงๆแล้ว
-
ชอบอ่ะชอบ น่ารักมาก
-
:o8:
-
ชอบมากประโยคสุดท้าย :-[
อยากจะตัวเท่าใครซักคน แอร๊ยย :o8:
-
ตอนนี้เหมือนจะไม่มีอะไรมาก
แต่ก็หวานได้ใจเหลือเกินค่า
:o8:
-
น่ารักอ่ะ ต่างคนต่างยังไม่กล้า ค่อยๆขยับความสัมพันธ์ไป
อาทิตย์มีอายเด็กด้วย ธันก็กลัวพี่จะว่า
+1แจกเป็ดให้ค่ะ
-
น่ารักจังฮู้ :L2:
-
ธันคิดมากไปตามเคย แต่ก็ดีที่ปรับใจได้ล่ะนะ
-
รักให้เหมาะ รักให้เป็น ก็มีความสุขอย่างนี้ละหนอ
-
เริ่มหวานกันแล้ว :L2:
-
น่ารักจังเลย :-[
-
อ้ากกกกรักเลยอ่ะ :กอด1:
-
น่ารักกกกกก :-[
-
ตอนนี้ไม่มีซันนี่ส่งท้ายตอนแฮะ
หวานกันพอดีๆเลยนะตอนนี้ มีความสุขไปกับซันนี่มากๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
กีสสสส คู่นี้น่ารักมากค่าาาา เขินอายกันอยู่นั่นแหละ อย่างนี้แหละเนอะ เมื่อเราเจอคนที่ใช่เรามักจะเขินอาย
เด็กหนุ่มรุกน้อยเหลือเกิน รุกหนัก ๆ สิคะ พี่เค้ารออยู่ ฮี่ๆๆ ขอเป็นแม่ยกดันสุดตัวค่ะ
รอคอยตอนหน้านะค้า
ขอบคุณค่ะ
-
เริ่มรักกัลมากกกแล้วววว :mc4:
-
เข้าสู่โมเม้นท์หวาน ๆ.....เจ้าตัวเล็กแต่ของใหญ่ 555+
รอวันที่น้องธันกับซันจะตัวเท่า ๆ กันเนอะ
-
เริ่มหันมามองกันและกันมากขึ้นแล้ว รอวันที่ตัวเท่ากันนะทั้งสองคน
-
:pig4:.....สนุกดี..ซันนี่ช่างเป็นคนที่มองอะไรง่ายๆ....
เป็นคนธรรมดา...ที่มีผิด และถูก............................
เสียดายคุณธนา....เพราะไม่ใช่แบบที่คิด...ตัดใจได้ง่ายจัง...
เพราะแค่ชอบ...ยังไม่ได้รัก..............แต่ก็ดี..ได้เจอคนที่ใช่กว่า...
ลุ้นความรักของสองคู่ จะไปรอดไหม.............................. :z2:
-
อยากให้ทั้งคู่ตัวเท่ากันเร็วๆ
-
อ่านไปเขินไปตอนสุดท้ายเนี่ย
ยิ้มแก้มแตกเลย ฮ่าๆ :m20:
น่ารักกันจริงๆ น่าจะมีแถมคู่ดนัยอีกนา
คนอื่นเขามีคู่กันหมดเเล้ว อิอิ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกมาให้อ่าน :L2:
-
ก็ในใจฉัน มีแต่เธอมีแต่เธอ
อยู่ที่ใด และเมื่อไรจะได้เจอ
..
..
คิดถึงแล้วอ่ะ
-
นานไปแล้วนะ....ขาดตอนอ่ะ
-
เอ๋ นี่ชั้นหายไปเดือนกว่าเเล้วหรอเนี่ย แอร๊ยยยยย
รู้สึกผิดมากเลยค่ะ
ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ไม่ได้มีเจตนาเเบบนั้นเลย เเต่งานเยอะจริงๆค่ะ
ช่วงนี้งานเบาลง คงพอจะต่อให้จบได้เเน่นอนค่ะ
บทที่ 35 โลกสวยด้วยมือเรา
เวลาผ่านไปเร็วเสียจนใจหาย ยังไม่ทันไรฉันก็หายดีจนต้องไปทำงานเสียแล้ว เฮ้อ กำลังสบายเลยทีเดียว แต่ก็เอาเหอะค่ะ นั่งๆนอนๆทั้งวันบางทีก็เบื่อเหมือนกัน อีกอย่างอาการปวดก็ไม่มีแล้ว เดินเหินใส่ส้นสูงได้ตามปกติแล้ว ซันนี้พร้อมลุยค่ะ!
“นี่ ซันนี่ ช่วงนี้หล่อนพลาดอะไรหลายข่าวนะยะ รู้ไหมว่าหัวหน้าน่ะ น่าจะแอบไปหาใครบ่อยๆ เลิกงานทีไรนะรีบแจ้นออกไปทันที” เริ่มทำงานไม่ทันไรเจ้นนางหน้าห้องก็วิ่งแจ้นมาบอกข่าวทันทีค่ะ ฉันก็แกล้งซื่อไม่รู้เรื่องไปงั้นล่ะค่ะ ไม่อยากจะไปขัดความสุขของป้าแก่ๆนัก
“โอ้ยแก พวกพี่นะอยากจะสะกดรอยตามนัก ถ้าไม่ติดว่ากลัวจะโดนไล่ออกนะ” เธอโบกไม้ ออกอาการอย่างได้อารมณ์โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าผู้ร่วมวงมีสีหน้าตระหนกและค่อยๆหายตัวออกจากวงไป
“อ้าวหายไปไหนกัน นี่ยังมีเรื่องเด็ดสุดนะ เมื่อวานนี้ มีการถือดอกไม้ไปด้วย เอาไปทำอะไรนะ”
“เอาไปให้คนที่ผมตามจีบไงครับ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอานวลนางหน้าห้องตกในเสียจนหน้าซีด
“หัวหน้าคะ โฉมขอโทษนะคะ หัวหน้าอย่าไล่โฉมออกนะคะ” เธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ยิ่งเห็นหัวหน้าทำหน้านิ่ง เธอยิ่งร้อนใจ “โฉมยังต้องผ่อนรถอีกตั้งหลายเดือนค่ะ ไหนจะต้องเอาเงินไปหาเลี้ยงแฟนอีก นะคะ”
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย จะคุยกันเรื่องผมน่ะ ไม่มีปัญหาแต่ของให้เป็นนอกเวลางานนะคุณโฉม” เขาผ่อนสีหน้าลงยิ้มให้นิดๆก่อนจะไล่ให้ทุกคนไปทำงาน
“ซันนี่ ธรเขาไม่ชอบดอกไม้หรอ” เมื่อเห็นว่าทุกคนกลับโต๊ะของตัวเองเสร็จแล้ว หัวหน้าตัวดีก็กระซิบถามฉันทันที
“ค่ะ มันไม่ได้ชอบของจุกจิกอะไรแบบนั้นหรอก แหม หัวหน้าก็ดูมันสิคะออกจะเงียบ สุภาพเรียบร้อยขนาดนั้น คงไม่สนใจของสวยๆงามๆ น่ารักๆหรอกค่ะ” เช้านั้นทั้งวันฉันก็ได้แต่เล่าเรื่องต่างๆให้หัวหน้าฟังค่ะ หัวหน้าก็ดีนะคะมีการจดด้วยว่าชอบอะไร แอร๊ยเห็นแบบนี้แล้วอิจฉานังธรจังเลยค่ะ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฉันเดาว่าทุกเย็นหัวหน้าคงจะไปรับมันไปหาอะไรกิน ไม่งั้นก็คงไปส่งถึงห้อง โอ้ย มีผู้ชายหล่อล่ำมารับถึงหน้าที่ทำงาน ได้อวดเพื่อนๆที่ทำงาน เก๋ๆ
ตกเย็นฉันปลีกตัวออกมายังห้างกลางใจเมือง ครั้งนี้ฉันมาถึงก่อนเวลานัดเล็กน้อย คงเพราะอีกคนพึ่งจะเลิกงานกว่าจะมาถึงก็คงอีกสักพัก ฉันเลือกที่จะนั่งลงเล่นเกมในโทรศัพท์รอ ไม่ทันที่จะจบเกมดี เจ้าธันก็สะกิดเรียกฉัน
“โทษทีพี่” มันขอโทษให้พร้อมรอยยิ้ม มือข้างขวาเกาหัวเกรียนๆของมันไปมาอย่างทุกครั้งที่มันอาย ฉันบอกแค่ว่าไม่เป็นไรแล้วเราก็เดินออกไปข้างถนน วันนี้เจ้าธันไม่มีงานที่ร้านกลางคืน จึงได้โอกาสมาเดินเที่ยวและหาอะไรกินกัน
“วันนี้ผมเลี้ยงพี่นะ แก้มือครั้งที่แล้ว” มันเดินนำฉันไปร้านอาหารในซอยแห่งหนึ่งค่ะ เป็นเพิงข้างถนน แต่ก็ดูสะอาดใช้ได้
“หะหะ พอได้ไหมพี่” มันพูดเสียงเบา คงเกรงใจที่พาฉันเข้าร้านแบบนี้ เด็กน้อยเอ้ย ฉันเป็นนางฟ้าติดดินค่ะ ฉันไม่ตอบอะไรเดินเข้าไปนั่งสั่งอาหารอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวเล็ก ตามมาแทบไม่ทัน
เรานั่งเงียบๆรอกับข้าวที่ค่อยๆทยอยมาทีละอย่างจนครบ ฉันถามเรื่องทำงานไปบ้าง มันก็เล่าให้ฟัง แล้วก็เงียบอีกครั้ง เจ้าธันเลือกที่จะก้มหน้าก้มตากินลูกเดียว ก็รู้นะคะว่ากับข้าวร้านนี้มันอร่อย แต่มันน่าสนใจมากกว่าชั้นหรือไงยะ แอร๊ยยย
“นี่ วันนี้ดูหนังกันไหม” หลังจากที่อิ่มกันแล้ว ยังเหลือเวลาอีกสักพัก ฉันเลยเสนอไป
“เอ่อ” เจ้าธันดูลังเล คงเพราะเรื่องเงินอีก
“เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“น่าพี่อยากดู ดูเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ หุบปากเลย วันนี้วันพุธตั๋วถูกพี่เลี้ยงได้” ฉันไม่ปล่อยโอกาสให้มันพูดอีกเดินนำไปจนกระทั่งได้บัตรมาสองใบเป็นที่เรียบร้อย แน่ละเจ้าธันก็บ่นตามเคย แต่ฉันก็ไม่สนหรอกเดินหนีไปซื้อน้ำกับป๊อปคอร์นมาเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะโดยให้เจ้าธันถือ แต่มันก็ยังไม่หยุดบ่น ก็เลยยัดป๊อปคอร์นให้กำใหญ่ นั่นล่ะค่ะความสงบจึงบังเกิด
หนังที่ดูก็เป็นหนังรักวัยรุ่นทั่วไปค่ะ แหม ฉันก็อยากจะดูอะไรหวานๆบ้างนะคะเห็นเป็นสาวเปรี้ยวแบบนี้ก็เถอะ พระเอกก็หล่อ ส่วนนางเอกก็งั้นๆล่ะค่ะ ไม่เหมาะสมกับพระเอกเลยสักนิดชิ ฉันดูไปนั่งล้วงป๊อปคอร์นไปเพลินๆ
“อุ๊ย โทษที” ตกใจสิคะล้วงๆอยู่ก็โดนมือเจ้าธันเข้า รีบชักมือกลับ ถึงจะแค่ครู่เดียวแต่ก็ทำเอาฉันหน้าร้อนไปทีเดียว
“ไม่เป็นไรพี่” มันบอกพร้อมกับยื่นกล่องป๊อปคอร์นมาให้
ยังไม่ทันที่หนังจะถึงกลางเรื่องฉันกับเจ้าธันก็จัดการของกินจนหมด ฉันจึงได้ตั้งใจดูหนังอย่างจริงจัง เมื่อถึงฉากที่พระเอกจับมือนางเอกเดินข้ามถนน ฉันกำลังจะบอกให้เจ้าธันดู แต่พอหันไปก็พบว่ามันนั่งคอพับไปเสียแล้ว ฉันก็ได้แต่ขำ ปนสงสาร ฉันคงลืมไปว่ามันทำงานมาเหนื่อยๆ คงอยากจะนอนพักเสียมากกว่า
“ธัน” ฉันเขย่าตัวมันน้อยๆ จนมันตกใจตื่น
“กลับกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรพี่ หนังยังไม่จบเลย”
“ไม่เป็นไรแกง่วงนี่”
“ไม่ง่วงครับพี่ เมื่อกี้เผลอไปหน่อย หะหะ” มันหัวเราะแก้เขิน ดีที่ว่าไม่มีใครนั่งข้างๆ ไม่งั้นคงจะโดนเอาไปตั้งกระทู้ประจานในพันทิบโทษฐานที่คุยกันในโรงหนังแน่นอนเลยค่ะ
ในเมื่อเจ้าธันยืนยัน ฉันก็ตามใจนั่งดูหน้าหล่อๆของพระเอกต่อไป จะรู้สึกว่ามีอะไรไหวๆอยู่ข้างๆ
ใช่แล้วค่ะ หัวเจ้าธันนั่นเองที่เอียงไปมา ฉันหัวเราะน้อยๆ จับตัวมันเอนมาแล้วจัดให้หัวทุยๆนั้นวางลงตรงไหล่ของฉัน
“แข็งหน่อยนะ” ฉันบอกเจ้าเด็กที่หลับตานอนอย่างไม่รู้เรื่องราว แสงไฟที่สะท้อนมาจากจอหนัง พอให้เห็นว่าเจ้าเด็กคนี้ผ่านอะไรมาเยอะพอควร ใบหน้าที่ควรจะอ่อนนุ่ม กลับแข็งกร้าว ดูแก่กว่าวัยที่ควรจะสดใส ไปเที่ยวเล่นกันอย่างสนุก
ฉันหันไปสนใจหนังตรงหน้าต่อแต่อีกไม่กี่นาทีก็รู้สึกว่าเจ้าธันจะขยับเล็กน้อยเพื่อจัดหัวตัวเองให้สบายมากขึ้น มันวางหัวเข้าใกล้ฉันมากกว่าเก่า พอหันไปดูอีกทีก็เข้าใจว่ามันคงหนาวเพราะเห็นกอดแขนตัวเองเสียแน่น
ให้มันได้แบบนี้สิ เด็กหนอเด็ก
น่าเสียดายที่ไม่ได้พกเสื้อแขนยาวมาในเวลานี้ด้วย คงเพราะอากาศข้างนอกนั้นยังถือว่าร้อนเกินกว่าจะใส่เสื้อแขนยาวมาทำงานได้ แต่จะปล่อยให้เจ้าธันหนาวแบบนี้คงนอนไม่ได้เต็มที่ ฉันคิดหาวิธีที่จะทำให้อุ่น พลันสายตาเหลือบไปเห็นพระเอกสุดหล่อกำลังกอดนางเอกที่พึ่งตากฝนมาจนหนาวสั่น
ฉันชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ เลือกแค่กุมมือทั้งสองข้างนั้นไว้
น่าแปลกเหมือนกันนะคะ ฉันเคยฝันมาตลอดว่าอยากจะนอนซบไหล่ผู้ชายสักคน อยากถูกเขาจับมือทั้งสองข้างไว้ แต่ในความจริงกลับตรงกันข้าม ถึงกระนั้นฉันก็รู้สึกดีที่ได้ทำอะไรเพื่อคนๆนี้ เนื้อหาบนผืนผ้าใบจะเป็น อย่างไรฉันไม่ได้สนใจอีกต่อไป ฉันเอนตัวลงกับเบาะนุ่ม เอียงหัวไปชนกับหัวเกรียนๆอันนั้น เสียงลมหายใจเจ้าธันดังมาเป็นระยะ แต่มันคงสู้เสียงหัวใจอของฉันไม่ได้ที่ตอนนี้มันเต้นดังเหลือเกิน
“พี่ตื่นเร็วหนังจบแล้ว”
ฉันงัวเงียตื่นขึ้นก็พบว่าตอนนี้ไฟทั้งโรงหนังก็สว่างขึ้นแล้ว เหลือเพียงเราสองคนที่ยังอยู่
“โหย บอกว่าอยากดูหนังแต่มาหลับนะพี่”
“ใครหลับก่อนกันแน่ยะ”
“หืม ผมไม่ได้หลับซักหน่อย” มันยิ้มตอบกวนๆ
“ค่ะไม่หลับเลย หัวโยกไปมา แถมยังหนาวเสียจนตัวสั่น”
“หะหะหะ ไม่หนาวสักหน่อย มีคนทำให้อุ่นแล้ว”
ได้แค่นั้นล่ะค่ะฉันก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก รีบเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา พอเดินออกมาก็เจอเจ้าเด็กธันยืนยิ้มอยู่ด้านหน้า
“ยิ้มอยู่ได้”
“ก็คนมันมีความสุขนี่พี่”
ตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ไฟในห้างปิดไปแล้วบางส่วนเหลือเพียงผู้คนที่ดูหนังรอบดึกเท่านั้นที่พากันเดินออกมา ฉันกับธันอยู่รั้งท้าย เจ้าธันเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างแล้วก็เกาหัว สลับกันอย่างนี้หลายครั้ง
“มีอะไรจ๊ะ”
“เอ่อ….”
“ให้เร็วๆ”
“ผมขอจับมือพี่ได้ไหม”
“ก็จับไปแล้วในโรงไง”
“นั่นมันไม่รู้สึกตัว”
โดยไม่รอคำตอบ เจ้าธันฉวยเอามือของมันมาจับเข้าทันทีที่มือของฉัน รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากมือเจ้าธันที่ชื้นไปด้วยเหงื่อเล็กน้อย ทำฉันพูดไม่ออกไปครู่หนึ่งต่างคนต่างเดินไปจนกระทั่งถึงถนนใหญ่ ยังพอมีคนเดินทางไปมาอยู่ เจ้าธันมองหน้าเป็นเชิงถามว่าให้ปล่อยมือไหม ฉันส่ายหัวให้เป็นคำตอบ
มันยิ้มจนแก้มปริ พาฉันขั้นรถเมย์สายที่ผ่านหน้าซอย ที่นั่งในยามดึกค่อนข้างว่าง ฉันเลือกที่จะนั่งด้านใน แสร้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่าง ลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามากระทบใบหน้า แต่น่าแปลกที่ไม่สามารถทำให้ฉันรู้สึกหนาวได้เลย อาจเป็นเพราะคนที่อยู่ข้างๆ ที่ตอนนี้ก็นั่งกุมมือฉันไว้อยู่อย่างนั้น
“ฝันดีนะแก”
ไม่นานฉันก็ถึงห้องตัวเอง เจ้าธันทำหน้าหงอยเมื่อฉันดันประตูจะปิด แต่มันยังดันประตูไว้
“เดี๋ยวพี่ ผมมีอะไรจะบอกพี่"
“คือ……..วันนี้ได้จับมือพี่ผมรู้สึก………..”
“รู้สึกว่า…….”
“มือพี่ด้านจังครับ”
"แอร๊ยยยย"
-
แหงะ!! ซันนี่ซื้อโลชั่นบำรุงมือมาใช้บ้างนะคะ :laugh:
-
ทุกอย่างหวานหมด ยกเว้น มือพี่ด้านจัง นี่ล่ะ 555555
เป็นกำลังใจให้น่ะครับบ ลุ้นๆ หวังว่าทุกคู่จะสมหวัง เเฮปปี้
:pig4: :pig4:
-
:m20: :m20: :m20:
ทิ้งท้ายได้แสบมากเจ้าธัน
-
หนอยแน่เจ้าเด็กธัน เดี๋ยวโบกเกรียนแตกเลยนี่ ชิชะ
ว่าแล้วก็หาครีมทาซะนะซันนี่ อิอิ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :jul3:
อิน้องธันดันมาหักมุมเอาตอนจบ
อุตส่าห์โรแมนติคกันได้(เกือบ)ทั้งตอนแล้วเชียว
ว่าแล้วก็หาครีมทามือมั่งนะซันนี่
คราวหน้าจะได้ไม่ต้องหน้าแตกอีก
:m20:
-
ว่าแล้วต้องเป็นงี้....ตลอดอ่ะซันนี่ ชีวิตแกหักมุมตล๊อดตล๊อด.....
หายไปนานเป็นเดือนเหรอ แต่เรารู้สึกเหมือนมันจะนานกว่านั้น แต่ช่างเหอะ คนแต่งมาต่อเราก็ดีใจสุด ๆ
คราวหน้ามาเร็ว ๆ ก็ดีนะ คิดถึงงงงง
-
"แอร๊ยยยย" .... ธัน เดี๋ยวเหอะ
-
อีน้องธัน มาซะผลิกโผ อารมณ์เสียค่า...พี่ซันนี่ประโคมครีมด่วน...
เค้าน่ารักกันจังเลยคู่นี้ กินข้าวง่าย ๆ ไปดูหนังคุณน้องก็ดันหลับซะีนี่
ปล่อยให้พี่ซันนี่ลักหลับ เอ๊ย จับมืออยู่ได้...ชอบตรงเริ่มเดินจับมือกันแล้ว น่ารักค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เดียะเถอะ!! อย่าว่าซันนี่ของชั้นน่ะ
อิน้องธัน...เมิงเขินละซิ (หรือซันนี่มันมือด้านจริงหว่า?)
-
กรรม เจ้าธันไม่มีอะไรจะพูดแล้วรึไง
เดี๋ยวก็โดนซันนี่โบกเกรียนแตกกันพอดี :laugh:
-
เจ้าธันพูดแบบนี้
ระโดนดีนะ :laugh:
-
55555+ ชอบหักมุมตอนจบจริงๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยย
555 ชอบคำนี้จัง
-
:impress2:
-
รู้ว่าน้องธันจริงใจกับคุณอาทิตย์ที่สุดในสามโลก แต่คุณน้องเล่นพูดตรงเหลือเกินเนอะ... :m29:
วันพรุ่งนี้คุณอาทิตย์คงได้วิ่งโร่ไปซื้อคอร์สทำสปา อาบน้ำแร่ แช่น้ำนม ขัดตัว บำรุงผิว ตั้งแต่หัวจรดเท้าแน่ ๆ
ไว้ไปทำสวยเสร็จแล้ว ค่อยมาให้น้องธันจับใหม่ก็แล้วกัน... ผลลัพธ์อาจจะมากกว่า "จับ" ก็ได้ :interest:
-
ด้านก็ไม่ต้องจับ 5555 :z13: :fire:
-
เย่ ในที่สุดก็มาต่อได้เเล้ว มาช่วยกันตบเจ้าเด็กธันนะคะ
บทที่ 27 ยิ่งลึก...ยิ่งไหวหวั่น
“ผลล้อเล่นหรอกพี่” เจ้าเด็กตัวดียิ้มกริ่มให้รุ่นพี่ผู้เสียรู้ ยิ่งได้เห็นหน้าตากึ่งโกรธกึ่งอายยิ่งทำให้หัวใจเด็กหนุ่มเต้นแรง ที่จริงแล้วเขาเพียงอยากจะขอหอมแก้มก่อนจะกลับห้องของตนก็เพียงเท่านั้น แต่คำพูดนั้นต้องกลืนเข้าไป เขายังไม่แน่ใจนักว่ามันถึงโอกาสที่เหมาะสมหรือยัง
“มือพี่ออกจะนุ่ม…..วันนี้ผมมีความสุขมากเลยนะพี่” เด็กหนุ่มพูดออกไปก่อนจะรีบปิดประตูเดินลงบันไดเสียดื้อ เพียงเพราะไม่อยากให้อีกคนมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีแดงในขณะนี้ เด็กหนุ่มเดินตามทางจนมาถึงประตูทางเข้าอาคาร ลุงยามคนสนิทก็กล่าวทักทายกันเป็นพิธี เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในซอยอันมืดมิด แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยแสงสว่างและความอบอุ่นจากอีกคนที่ถูกถ่ายทอดมา
ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะมีความสุขกับการมีคนรัก ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะถูกจับมือไว้แบบนั้น ความรักของเด็กหนุ่มเหมือนเป็นเพียงความฝันที่ไกลตัว ไม่ว่าเขาจะชอบใคร แต่สุดท้ายก็มีเพียงสายตาที่เหยียดหยันและเสียงหัวเราะเท่านั้น
“นี่แกจะมองชั้นทำไม ชั้นไม่อยากได้ผัวเตี้ยแบบแกหรอกนะ”
“ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ได้ชอบคุณ”
“หืม จะจีบปอนด์ มีเงินเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นปอนด์สักมื้อไหมล่ะ”
เจ้าธันทำได้เพียงเก็บความข่มขื่นไว้ในใจ ใครจะอยากจนแบบนี้ ถ้าไม่ติดภาระต้องคอยส่งเสียน้องชายสุกรักให้เรียนต่อจนจบ หากไม่ต้องส่งเงินไปช่วยเหลือครอบครัวที่ต่างจังหวัด เขาเองก็อยากที่จะเก็บเงินได้สักก้อนแล้วส่งตัวเองเรียนต่อ นั่นคงพอให้เขาหาเลี้ยงชีพได้ง่ายขึ้น มีหน้ามีตาในสังคม ไม่ต้องมาถูกเหยียบย่ำแบบนี้ ใครจะรู้ว่าธันเองต้องทนกับคำย่ำยีมากี่ครั้ง แต่คงไม่ใช่สำหรับคนๆนี่
“น้องๆ ขอน้ำแข็งเพิ่มหน่อย” ชายหนุ่มผู้แต่งแต้มสีสันบนใบหน้าอย่างจัดจ้าน กรีดนิ้วเรียว เรียกให้เขา เจ้าธันพยักหน้า ถือถังน้ำแข็งไปวางพร้อมทั้งจัดแจงเติมเบียร์ให้สาวเจ้า เขาทำงานที่นี่ได้ระยะหนึ่งแล้ว และมันจะเห็นลูกค้าคนนี้มาเสมอ เกือบจะทุกอาทิตย์เสียด้วยซ้ำ และทุกครั้งที่เธอมาก็จะวาดลวดลายออกลีลาเต้นเสียจนคนรอบๆต้องหยุดดู เจ้าธันเองก็ชอบดูเธอเต้นเช่นกัน นั่นเพราะเธอคนนี้เต้นแล้วดูสนุก ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั่นบอกว่าเธอกำลังมีความสุข ถึงแม้การที่เธอแสดงออกแบบนั้นจะทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปจีบเธอก็ตาม
“น้อง! แอร๊ย” อาทิตย์ร้องกรี๊ด เมื่อพบว่าเจ้าธันมัวแต่เหม่อ จนเผลอรินเบียร์ล้นแก้ว ไหลลงหน้าตักของเจ้าหล่อน
“ขอโทษครับพี่” เด็กหนุ่มตกใจหน้าตื่นรีบเอาผ้าที่ติดตัวเข้าเช็ดกางเกงรัดรูปแต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าผ้าที่ตนใช้นั้นมันเปื้อนคราบสกปรกอยู่จากการใช้งานที่ผ่านมา เด็กหนุ่มกล่าวขอโทษอีกครั้งพร้อมกับเตรียมตัวโดนต่อว่า
“โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ มีผู้ชายมาเช็ดให้ แค่นี้ก็ฟินละ” เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะไล่ให้เด็กหนุ่มไปทำงานเสีย เจ้าธันเองทีแรกคิดว่าเจ้าหล่อนคงจะเมาเสียไม่รู้เรื่องแล้ว แต่พอเขาสังเกตดีๆจึงพบว่า ถ้าเจ้าหล่อนเมานั่นคือเวลาที่เธอจะปิดระบบแล้วฟุบลงนอนกับโต๊ะนั่นเอง เป็นเหตุให้เพื่อนที่หน้าตาดีพากลับไปเกือบทุกครั้ง
ความรู้สึกดีๆ คงเริ่มจากจุดนั้น แต่ก็เช่นเดียวกับทุกครั้ง เด็กหนุ่มเลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจ เพียงเพราะเข็ดหลาบกับความผิดหวังที่ผ่านมา แต่ฟ้าก็เล่นตลกให้เขาต้องมีเหตุได้เจอทั้งสองคู่หูนี้บ่อยๆ และมักจะได้ดูแลเสริฟน้ำเสริฟอาหารเป็นประจำ จนกระทั่งวันหนึ่ง มีเพียงอาทิตย์มาเที่ยวเพียงลำพัง มาถึงคุณเธอก็สั่งเบียร์มาสิบขวด แล้วมหกรรมนองเบียร์ก็เกิดขึ้น
“พี่ไหวเปล่า” เจ้าธันเข้าไปสะกิดเมื่อร้านปิดแล้ว แต่ดูแล้วท่าจะไม่มีทางที่จะเรียกให้เธอคืนชีพได้เลย
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเองแกก็ไปด้วยกันเลย หอพี่เขาอยู่ซอยเดียวกับแกนั่นล่ะ” เจ้าของร้านตะโกนบอกจากหลังร้าน
และหน้าที่ในการแบกก็หนีไม่พ้นเด็กหนุ่มเมื่อพี่เจ้าของร้านต้องขนลังเบียร์จำนวนหนึ่งไปด้วย แต่สำหรับธันแล้ว ตัวผอมๆของอาทิตย์ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงเท่าไรนัก ออกจะเบาไปเสียด้วยซ้ำ เขาอุ้มร่างที่หมดสตินั้นไว้ด้วยแขนสองข้าง ใบหน้าที่หลับใหลนั้นนิ่งเฉยมีรอยฟองเบียร์เปื้อนทั่วแก้ม แป้งที่ทาไว้เริ่มลอกเป็นคราบ ทำเอาเด็กหนุ่มหยุดยิ้มไม่ได้
เมื่อมีครั้งที่หนึ่งย่อมมีครั้งที่สองและสามตามมา จากที่เด็กหนุ่มไม่คิดที่จะทำความคุ้นเคย กลับกลายสนิทกันไปโดยความจำเป็น นั่งยิ่งทำให้เด็กธันกลัวมากขึ้น กลัวที่ประวัติศาสตร์จะย้อยรอยอีกครั้ง แต่ทุกครั้งที่ได้รู้ข่าวจากปักษธรว่าอาทิตย์พึ่งแห้วมาจากหนุ่มๆที่ตามจีบ นั่นก็ทำให้เขาโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงกระนั้นเขาบอกกับตัวเองไว้แล้ว ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ในเรื่องความรัก สิ่งที่เขาควรตั้งใจในตอนนี้คือ การทำงานหาเงินเท่านั้น
ยิ่งวันที่ได้พบเจอคุณธนาเข้า ยิ่งทำให้เขารู้สึก ว่าตัวเองนั้นเทียบไม่ได้แม้สักนิด คำด่าทอที่ดูถูกดังก้องอยู่ในหัว ความจน เตี้ย หน้าตาเห่ย ทุกอย่างดังก้องซ้ำไปวนมาจนเด็กหนุ่มท้อใจ มันคงจะเป็นเหมือนเดิม
แต่เขาคิดผิด อาทิตย์เลือกเขา นั่นเป็นสิ่งเหลือเชื่อ แต่กระนั้นในส่วนลึกของจิตใจยังกังวลอยู่เสมอ กลัวว่าสักวัน อดีตนั้นจะกลายเป็นจริง
“หืม ไม่ว่างหรอ….อ่อ อืม ไม่เป็นไร” อาทิตย์วางสายจากเด็กธันด้วยหน้าตาเบื่อโลก สองอาทิตย์มาแล้วที่เจ้าธันทำงานอยู่ตลอดเวลา จะมีหยุดบ้างแต่อาทิตย์ก็สงสารเกินกว่าจะเรียกให้ไปเที่ยวด้วยกัน วันหยุดที่ไม่เคยตรงกันนั่นเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงที่ไม่สามารถให้เวลาทั้งคู่ตรงกัน อาทิตย์มีวันหยุด ได้พักตามวันหยุดที่กำหนด แต่ของเด็กหนุ่ม นั้นวันที่ควรจะได้หยุดกลับต้องไปทำงาน ด้วยเหตุผลที่ว่า “วันหยุดคนเที่ยวเยอะพี่ ต้องเข้าร้านทุกคน”
อาทิตย์จึงต้องมานั่งเซ็งแบบนี้ที่ห้างเพียงลำพัง ปักษธรเองก็ไม่ว่างไปกับหัวหน้า ครั้นจะหน้าด้านไปด้วยก็ใช่ที่ คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน นังดนัยก็ดั้นไปทำงานต่างประเทศอีก เฮ้อ
กว่าที่เด็กหนุ่มจะว่างก็ปาเข้าไปในอาทิตย์ที่สี่ อาทิตย์งอนถึงขั้นที่เด็กหนุ่มต้องตามไปง้อถึงห้อง
“โถ่พี่ นะ น่า…..พรุ่งนี้ผมว่างแล้วครับ ไม่เบี้ยวแล้ว” เจ้าธันฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ทำงานมาแสนจะเหนื่อย ยิ่งมาเจอคนที่ชอบทำงอนใส่แบบนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
“ชิ!” อาทิตย์ได้เพียงเชิดหน้าใส่ เจ้าหล่อนสะบัดหน้าอย่างแรงจนได้ยินเสียงลั่นของกระดูกคอ เจ้าตัวเจ็บร้าวทั่วทั้งลำคอ แต่ต้องทำเก่งไม่ให้อีกคนรู้
“พี่! เจ็บไหมนั่น” เจ้าธันรี่เข้ามาดู
“ไม่ต้อง โอ้ย!” อาทิตย์ร้อง หน้าเบี้ยว น้ำตาล้นปริ่มออกมาจากหางตา คิดในใจไม่น่าเล่นตัวเลย
เป็นอันสรุปว่า แทนที่จะได้ไปเที่ยวกันสมใจกลับต้องไปโรงพยาบาลแทนในตอนเช้า และบ่ายๆก็เพียงเดินห้างเหมือนเช่นเคย ดูๆแล้วอาทิตย์เองก็คงเซ็งที่ไม่ได้ไปเที่ยวสวนสนุก เจ้าธันองก็คอยดูแลคนที่ใส่ปลอกคอเป็นอย่างดี นั่นก็พอให้อาทิตย์ยิ้มออกได้บ้าง
“นี่ เสื้อตัวนี้สวยดีนะ แกลองใส่สิ” อาทิตย์หยิบเสื้อตัวหนึ่งทาบลงบนตัว และเช่นเคย เจ้าธันเด้งตัวหนีออกทันที
นี่ไม่ต้องหนีเลย” อาทิตย์พยายามตามแต่เจ้าคนตัวเล็กก็ไวกว่า หนีออกไปนอกร้านได้ก่อน
“คุณคะ จ่ายเงินก่อนสิคะ” เป็นภาระของเจ้าของร้านที่ต้องรีบเมื่อเห็นสาวเจ้าเดินถือของออกนอกร้านไป
ตกดึก อาทิตย์ไม่ให้เจ้าธันมาส่ง เธอแอบกลับมาคนเดียว โทรศัพท์สั่นอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ และไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น อาทิตย์แอบดูก็รู้ว่าเป็นเด็กหนุ่ม แต่เธอยังไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้
“พี่ง่วงแล้ว”
“พี่เปิดประตูก่อน ผมขอโทษ” เด็กหนุ่มทุบประตูรัว
“ว่ามาดิ” อาทิตย์เกรงใจคนข้างๆห้องที่เปิดประตูออกมาดูจึงจำยอมต้องแง้มประตูออกไป
“พี่ครับ อย่าโกรธสิ”
“ไม่ได้โกรธ”
“ทำไมพี่หนีผมกลับล่ะ”
“เออ โกรธ”
“ผมมีเหตผลนะพี่…..ถ้าผมซื้อเสื้ออีก เงินเดือนนี้ผมไม่พอใช้แน่ๆ”
“…….. อืม พี่เข้าใจ”
“จริงๆนะพี่”
“จริงสิ พี่ง่วงละล่ะ แกก็รีบนอนซะ พรุ่งนี้ทำงานทั้งวันนี่” อาทิตย์ส่งยิ้มจอมปลอมให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะปิดประตูลงไป เธอเปิดประตูด้านหลังห้อง โผล่ตัวออกไปที่ระเบียง โบกมือให้เด็กหนุ่มที่เดินออกมาใต้ตึก เจ้าธันเดินหายไปในความมืดของซอยด้านใน พร้อมกับความกังวลใจในเรื่องที่ยังค้างคา เขากะจะทำงานพิเศษเพิ่มอีกสักสองวัน คงพอที่จะซื้อเสื้อตัวใหม่ ใส่ไปไหนมาไหนกับอาทิตย์ได้บ้าง
ทางด้านอาทิตย์ที่ยังคงยืนอยู่ที่ระเบียง เธอกำลังหวั่นใจเช่นเดียวกับเด็กหนุ่ม ความรักครั้งนี้จะเป็นไปได้แค่ไหน จะเจอกันแค่อาทิตย์ละครั้งยังยากไป อะไรหลายๆอย่างระหว่างเธอกับเจ้าธันก็ดูไม่เข้ากันนัก ไหนจะปัญหาเรื่องเงินของเด็กหนุ่ม นั่นทำให้เจ้าหล่อนคิดจนปวดหัว เธอเฝ้าถามดวงดาวอีกครั้ง
“ความรักครั้งนี้มีโอกาสแค่ไหนกัน”
-
มีโอกาสเสมอสำหรับความรัก ตราบใดที่เรายังไม่ปิดโอกาสนั้นเสีย......ตราบใดที่เรายังให้โอกาสกับความรักนั้น
หวังว่าทั้งคู่จะเเฮปปี้สักที ลุ้นๆครับ :กอด1: :กอด1:
+ + :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มั่นคงกันไว้นะทั้งสองคน กว่าจะรักกันได้แสนยาก
คือน้องธันรักพี่ซันนี่จากภายในจริง ๆ อ่ะ ซันนี่ก็เป็นคนน่ารักมากด้วย ดีใจที่เจอกัน
หวังว่าทั้งสองคนจะประคับประคองกันไปได้...น้องธันทำงานเยอะจนน่าสงสาร...
มีโอกาสดี ๆ กว่านี้มั้ย อยากให้น้องสบาย มีเวลาเที่ยวกับแฟนบ้าง (เป็นห่วงพี่ซันนี่ค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่อยากหั้ย ซัน ยึดติดกะเรื่อง เงินๆทองๆเลย
ทำไม ธันไม่ถูก ล๊อตเตอรี่รางวัลที่ 1 บ้างน๊ะ 55545+
-
+1 ให้โอกาสของทั้งสองคน
สงสารเจ้าธัน :เฮ้อ:
-
:a2:
-
เฮ้อ.... ชีวิรักของซันนี่ อุปสรรคเยอะจริง ธันก็เป็นพวก สุภาพบุรุษ คิดมากเสียด้วยสิ
ลืมๆไปเสียบ้างก็ได้มั้ง.... จะได้ ไม่เครียด
-
:เฮ้อ: ยากแท้
-
แง้ สงสารทั้งคู่เลย
:sad4:
แต่หนักไปทางไอ้เจ้าน้องธันมากกว่านิดนึง
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออ
:เฮ้อ:
ธันเอ๊ย แกต้องหัดมั่นใจในตัวเองบ้างนะ
แล้วเรื่องเงินทองอ่ะ อย่าไปคิดมันมาก
ทำใจให้สบาย เดินทางสายกลางเข้าไว้
ส่วนซันนี่ก็อย่าเพิ่งคิดมากนะ
ไอ้หนูธันมันทำทุกอย่างแบบมีเหตุผล
ไม่อยากให้สองคนนี้ต้องเลิกกันด้วยเรื่องเงินๆทองๆอ่ะ
ปลล.วันนี้คนอ่านมาแบบแปลกๆเนอะ
ยังกับนิมนต์พระมาเทศน์
:m20: :laugh:
แถมเมนท์นี้เลขสวยมาก เมนท์ที่ 1999 ของเราพอดีเลย
:m4:
-
ต้องหันหน้ามาคุยกันแล้วละ
-
สู้ๆนะ ธัน-ซัน
-
อารมณ์ที่ต่างฝ่ายต่างคิดกันไปเอง กังวลกับเรื่องที่ยังมาไม่ถึง
แต่เรื่องคิดเล็ก คิดน้อย สะสมเข้าก็กลายเป็น เรื่องใหญ่ เรื่องโต ได้เนอะ :o11:
เรื่องเงินทองเป็นประเด็นที่ sensitive ก็จริง แต่หนูธันก็ถือศักดิ์ศรีเกินไปนิด
ค่าเสื้อตัว สองตัว ค่าดูหนัง ค่ากินข้าวให้คุณอาทิตย์เลี้ยงไปก่อนก็ได้ เพราะ ไม่ได้มากมายอะไรนี่น่า :undecided:
-
อ่านรวดเดียวจบ อยากบอกว่าสนุกมาก ชอบอาทิตย์กับธัม
ทั้งสองคนเปิดใจพูดกันเถอะปล่อยไว้ก็ดีแต่จะทำให้เรื่องราวมันแย่ลง
รอตอนต่อไปจ้า
-
สู้สู้ทั้งสองคน
ขอให้ผ่านอุปสรรค
ไปได้ด้วยดี :กอด1:
-
เรื่องเงินเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ :เฮ้อ:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน แอร๊ยยยยยย ชอบมากค่า
ลุ้นอาทิตย์กะน้องธันมาตั้งแต่ก่อนคุณธนาอีก อยากให้ไปกันให้รอด
สู้ๆ นะธัน สู้ๆนะซันนี่
-
โอกาศยังมีเสมอ ถ้าเราไม่ไปปิดมัน
ปัญหาเรื่องเงินจริงๆถามว่าเป็นปัญหาใหญ่ไหม?...มันก็แล้วแต่คนน่ะ
..
.
ถ้า...
ใช้ตังค์กระเป๋าใครกระเป๋ามัน....( ห้ามแชร์ค่ะ เรื่องนี้เรื่องใหญ่ )
ไปไหนก็แชร์กัน....( จ่ายเท่ากันเท่าเทียมดีออก แต่ปัดเศษฝั่งนู้นนะ)
ผลัดกันเลี้ยงบ้าง วันนี้เราพรุ่งนี้เขา....( ดูดีที่สุด )
.
.
ก็ไม่น่ามีปัญหาน่ะ ( อย่าไปซีเรียส...คนใจหล่อ หายากกว่า คนกระเป๋าหล่อเน้อ )
-
ไม่แปลกหรอกที่ธันจะคิดมาก เจอประสบการณ์แย่ ๆ มาเยอะนี่นะ
ต้องพูดคุยกันเยอะ ๆ หน่อย ทำความรู้จัก ทำความเข้าใจ
ให้มันเป็นไปได้ทั้งสองฝ่าย โดยที่ไม่มีใครลำบากใจ
-
อย่าเพิ่งท้อสิซันนี่
-
:เฮ้อ:...........ซันนี่ต้องการเวลา...
เด็กธันต้องการเงิน เพื่อให้เท่าเทียม....
คงต้องพูดคุย ปรับตัวกันให้มากกว่านี้
ไม่งั้นไม่รอดแน่............................ :กอด1:
-
อาทิตย์อย่าใจร้ายกับน้องมันนักสิ แก่แล้วนะ ทำงอนเป็นสาวไฮสคูลแบบนี้....มานจะดีเร้อ....5555
ส่วนเจ้าธัน....เลิกพยายามที่จะอัพเกรดฐานะทางการเงินเห๊อะ....ถ้าซันนี่เขาจะชอบแกที่เงิน เขาคงเลือกแอ๊บแมน แล้วไปได้ดีกับคุณธนาแล้ว...
ที่นางเอกเค้าเลือกแก เพราะแกมีดีอย่างอื่น ที่คนอื่นไม่มีต่างหาก ที่พูดนี่ไม่ได้หมายถึงเป้าตุงของแกแต่อย่างใดนะ
โอเค....รู้เรื่องนะลูก!!!!
-
เดือนกว่าแล้วอ่ะ!!
รีบกลับมาต่อซะดีๆ ( ได้โปรดเถอะ ,please---คิคถึงซันนี่กะน้องธันจะแย่แล้ว ) :sad4:
ป.ล.คิดถึงคนเขียนด้วยน่ะ
-
เรื่องนี้ตลกจนน้ำตาไหล :L3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
กลับมาเป็นนิยายรายเดือนกว่าๆอีกครั้งเเล้วหรอคะนี่
ห่างหายจากการเขียนไปนาน จะเริ่มเขียนอีกครั้งก็ติดๆขัดๆเหมือนกันนะคะ
บทที่ 37 ยิ่งหวั่นไหว......ยิ่งลึกซึ้ง
ปักษธรนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว ชาเย็นปั่นที่ถูกกินไปได้แค่ครึ่งละลายแยกชั้นเห็นได้ชัดเจน เขานั่งเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวเฉยแบบนี้มาได้สักพัก จนพนักงานหนุ่มที่แอบสังเกตมานานแอบยิ้มให้
“ละลายหมดแล้วครับ” พนักงานเด็กหนุ่มเข้าไปทัก เขาเห็นปักษธรมาร้านนี้บ่อยๆ และมักจะมาพร้อมกับเพื่อนอีกคนที่ชอบส่งเสียงดัง แต่วันนี้กลับมาแค่คนเดียว และมันคงเป็นโอกาสดีที่จะเริ่มทำความรู้จักกัน ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดที่จะเข้าไปทักอยู่หลายครา แต่พอเห็นสายตาที่เย็นชาของปักษธรก็เกิดความกลัวเข้าในใจ เหมือนจะรู้ดีหากเข้าไปทักทายตอนนี้ คงไม่มีหวังเป็นแน่แท้
แต่ในวันนี้ปักษธรดูเปลี่ยนไป
“หืม อ้อครับ” ปักษธรตอบพร้อมยิ้มให้เล็กน้อย เขาใช่หลอดคนของเหลวในแก้วให้เข้ากันก่อนจะดูดขึ้นมาชิม
“วันนี้มาคนเดียวหรอครับ”
“ขอโทษที่มาช้า” เสียงนิ่มๆดังขึ้นขัดการสนทนาของพนักงานหนุ่ม
“อ้อ ขอลดเต้เย็นแก้วหนึ่ง” ผู้ชายตัวใหญ่ทิ้งตัวลงที่นั่งฝั่งตรงข้ามของปักษธร พร้อมกับเอ่ยปากสั่งเหมือนจะไล่ให้พนักงานหนุ่มนั้นออกไปจากตรงนี้กลายๆ
ปักษธรกล่าวทักทายสุริยันเหมือนเคย เวลาล่วงไปกว่าหนึ่งเดือนแล้ว สุริยันยังคอยดูแลเขาดีเหมือนเดิม และนั่นก็ทำให้ปักษธรพอจะคลายกังวลไปได้เล็กน้อย เวลาแค่หนึ่งเดือนอาจบอกอะไรไม่ได้ทั้งหมด แต่ก็นับว่าเริ่มได้ไม่เลว
สุริยันยิ้มให้เขาอยู่เสมอ รอยยิ้มที่อบอุ่นอันนั้น มันทำให้เขาต้องแอบยิ้มอยู่ในใจเสียทุกครั้ง บางครั้งก็ชอบทำอะไรที่ปักษธรเองคิดไม่ถึงว่าคนๆนี้จะกล้า
“ชิมนี่สิอร่อยนะ” เขายื่นหลอดที่ปักลงในแก้วกาแฟของเขามาให้ ปักษธรส่ายหัวใหญ่ เขามักมีปัญหาเรื่องการกินอะไรที่ไม่เคยลอง นั่นเพียงเพราะเขาไม่กล้าพอ และกลัวที่จะต้องท้องเสีย
“น่า ลองดูนิดเดียว” สุริยันกระเซ้าตาเป็นประกาย ยิ่งเห็นปักษธรทำท่าไม่พอใจยิ่งได้ใจ
จนสุดท้ายปักษธรก็ต้องยอมแพ้ต่อลูกอ้อน
“เป็นไงบ้าง”
“…..ก็งั้นๆ” ปักษธรกลืนก้อนน้ำลงคอ เขาตอบกลับไปตามความเคยชิน แต่ก็แอบคิดในใจ ว่าครั้งหน้าอาจจะต้องเปลี่ยนเครื่องดื่มดูเสียแล้ว
พนักงานหนุ่มมองดูลูกค้าทั้งสองคนเดินออกไปพร้อมกันด้วยความรู้สึกเสียดาย ถ้าเขาพอมีความกล้าสักหน่อยตีสนิทกับปักษธรก่อนหน้านี้ คงจะเป็นเขาที่ได้เดินเคียงข้างแล้ว
“อ้าวสวัสดีค่ะหัวหน้า ดูหนังหรอคะ” ขณะที่ทั้งสองกำลังเข้าคิวซื้อตั๋วนั่นเอง หญิงสาวผมสั้นคนหนึ่งก็เดินเข้ามาทักทายสุริยัน ทั้งสองหัวเราะพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอคนนั้นจะสังเกตเห็นปักษธร ถึงแม้เธอไม่ได้เอ่ยปากถามโดยตรงแต่สายตาที่อยากรู้ไม่สามารถปกปิดไว้ได้
“นี่คุณปักษธรครับ คนที่ดูแลงานเลี้ยงที่ทะเลให้บริษัทเราไง”สุริยันรีบแนะนำตัว แต่ก็ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรที่มากไปกว่านี้ เขากังวลในใจไม่รู้ว่าปักษธรเองจะพร้อมเปิดเผย หรือยอมรับว่าเป็นแฟนเขาหรือยัง จะว่าไปตั้งแต่ครั้งที่ไปทะเล ปักษธรก็ทำตัวแปลกไปกว่าเดิม ทว่าสุริยันเองก็ไม่กล้าพอที่จะสารภาพรักเป็นเรื่องเป็นราวเสียที
“สวัสดีครับ” ปักษธรกล่าวทักอย่างสุภาพ เธอยิ้มตอบ ก่อนจะปลีกตัวออกไป เขาเห็นเธอคนนั้นกดโทรศัพท์คุยกับใครสักคนทันที ท่าทางการคุยนั้นช่างเหมือนกับตอนที่อาทิตย์เอาข่าวของเพื่อนคนอื่นมาเม้าท์ต่อนัก นั่นทำเขาไม่สบายใจ
“ปะ ได้ตั๋วแล้ว” สุริยันสะกิดให้เขาที่ยืนนิ่งเดินออกมาจากแถวที่ยาวเหยียด เขาเดินนำไปซื้อน้ำและป๊อปคอร์น ทุกอย่างดูเรียบง่าย ไปหมด
ในโรงหนัง ทุกอย่างมืดสลัว มีเพียงแสงจากจอผ้าใบสีขาวที่พอให้มองเห็นชายหนุ่มตัวใหญ่ที่ตั้งใจกับการดูหนัง มือขวาควานหาป๊อปคอร์นหยิบเข้าปากไปเรื่อยๆ บางครั้งก็ยกน้ำมาดื่มแก้ติดคอ
ปักษธรทำได้เพียงยิ้มในความมืด เขาไม่ค่อยสนใจหนังรักเท่าไรนัก นั่นจึงทำให้เขาสังเกตสิ่งรอบๆตัวเสียมากกว่า คู่หนุ่มสาวที่มาด้วยกันด้านหน้า ตอนนี้ดูเหมือนจะเอียงหัวมาติดกันกลายเป็นแฝดสยามไปเสียแล้ว ไหนจะคู่ข้างๆ ที่แอบจับมือกัน ปักษธรได้เพียงยิ้มอีกครั้ง นึกดีใจที่สุริยันไม่บ้าจี้ทำอะไรแบบนั้นไปด้วย
เพราะอะไร
เขาคงกลัวที่จะห้ามหัวใจไม่ให้รักคนๆนี้ไปมากกว่านี้ไม่ไหว ปักษธรยอมรับกับตัวเองว่ายิ่งเขาปล่อยตัวให้ใกล้กับสุริยันมากเท่าไร ยิ่งเห็นมุมที่อบอุ่นของเขาคนนี้มากขึ้นทุกครั้ง ความรู้สึกที่ไม่ได้รับรู้มานานกลับคืนมาอีกครั้ง
หัวใจที่เต้นเพียงแผ่วเบา ออกแรงบีบมากขึ้นทุกครั้งที่เขาหันมา
มือที่เย็นชืด ก็มีคนที่คอยทำให้อุ่นอยู่เสมอ
สิ่งต่างๆเหล่านั้นทำให้ปักษธรหวั่นใจไม่น้อย
“หนังไม่สนุกหรอครับ” สุริยันเห็นปักษธรเดินเหม่อออกจากโรง เขารู้สึกไม่ดีที่ไม่ได้ถามความเห็นของอีกคนก่อนเข้าดู เนื่องจากอาทิตย์ยืนกรานเป็นกระต่ายขาเดียวว่ายังไงต้องดูเรื่องนี้ให้ได้
“ปะ เปล่าครับ” ปักษธร เบี่ยงตัวให้พ้นจากมือที่เกาะไหล่เขาไว้ออก จนสุริยันหน้าเสีย
“ขอโทษครับ มือไวไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร”
ปักษธรนึกโมโหตัวเองที่เกิดปฏิกิริยาอัตโนมัติ ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้นเขาเองก็หลีกเลี่ยงการใกล้ชิดกับชายหนุ่ม และชินกับการเลี่ยงกลายๆจนติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว
ครั้งจะอธิบายก็ดูเหมือนจะแก้ตัว ปักษธรจึงเดินนำมายังลานจอดรถ ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถามแม้แต่น้อยว่าสุริยันจอดรถไว้ชั้นที่เท่าไร
คืนนั้นปักษธรนอนกลิ้งไปมาบนเตียงเกือบทั้งคืน มาหลับเอาจริงๆก็ล่วงเที่ยงคืนไปนานโข อีกทั้งยังตกใจตื่นมาเช้ามืดด้วยความฝันเดิมๆ
สิ่งที่หลอกหลอนเขามานับเป็นปี
หมอนหนึ่งใบเป็นของปักษธรแต่อีกใบยังว่างเปล่า เขาไม่เคยที่จะยกหมอนใบนั้นออกไปให้พ้น ปล่อยให้มันคอยย้ำเตือนเขาเสมอ ความฝันในคืนนี้ช่างดูน่ากลัวนัก ทุกอย่างมันช่างชัดเจนเหมือนกำลังเกิดขึ้น
ปักษธรปาดเอาน้ำตาตรงขอบตาทิ้งไป พร้อมกับถอดเสื้อผ้าที่โชกไปด้วยเหงื่อทิ้งแล้วเข้าสู่ห้องน้ำ หวังให้สายน้ำที่เย็นฉ่ำช่วยคลายความคิดบ้าๆให้พ้นจากหัวเสียที
ยามเย็นปักษธรนั่งรออาทิตย์ที่ร้านกาแฟที่เดิม เขาสองจิตสองใจว่าจะลองสั่งลาเต้มาดูดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ลงเอยที่ชาเย็นเหมือนเช่นเดิม พนักงานหนุ่มมองมาอย่างแปลกๆแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ปล่อยให้ปักษธรนั่งเพียงลำพังไปเงียบๆ ไม่นานนักอาทิตย์ก็มาถึงที่ร้านพร้อมเสียงอันดังเป็นเอกลักษณ์
“แอร๊ยย คิดถึงเพื่อนสาวจริงๆ”
อาทิตย์สั่งกาแฟร้อนแก้วหนึ่ง ทำงานมาทั้งวันมันทำให้ล้าพอควร แต่ท่าทางที่ดูแปลกไปของอาทิตย์นั้นหาได้รอดพ้นสายตาของปักษธรไปได้
“แกมีเรื่องอะไรเปล่า ดูเครียดๆ”
“เปล่านี่แก” อาทิตย์เลิกคิ้วสูงโบกช้อนคนกาแฟไปมา
“ทะเลาะกับเจ้าธันหรอ”
“บ้าสิ ใครจะไปทะเลาะกัน” อาทิตย์บรรจงฉีกซองน้ำตาลออก ก่อนจะเทลงไป
ปักษธรทำหน้าเครียดมากกว่าเดิม
“อาทิตย์ แกอย่าโกหก ตอนนี้แกเครียดมาก”
“อ๊ะ ก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“ไม่งั้นแกคงไม่เทน้ำตาลใส่แก้วน้ำเปล่าแบบนี้หรอก”
“แอร๊ยยยยยยยย”
-
เจ้าสาวที่กลัวฝนสินะ...ไม่ต้องกลัว คุณสุริยันเค้ารักจริงอะไรจริงน้า
ซันนี่โผล่มาขโมยซีนมากมาย เครียดเรื่องแฟนเหรอ เค้าอยากรู้บ้างอ๊า รอเจอซันนี่คนน่ารักนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1:
คิดถึงมากกกกก
-
หายไปนานเลย
อ่านไปอ่านมาก็เครียดตามตัวละคร
แต่ตอนท้ายได้หัวเราะกิ๊กทุกทีสิน่า
-
สมเป็นเพื่อนรักกัน คิดมากเหมือนกัน
จะหาความสุขให้กับชีวิตได้มั้ยเนี่ย
+1
-
แอร๊ยยยยย
แม่เสือสาวซันนี่ ครั้งนี้มาเป็นตัวประกอบหรือจ๊ะ :z2:
-
รอจ้า
-
เพื่อนสาวคู่นี้....น่ารักตลอด :m20:
-
ไหนๆก็จะลองเปิดใจ ก็กล้าๆหน่อย อยากรู้อะไร อยากบอกอะไรก็พูดเลย
อาทิตย์ยังฮาได้แม้จะเครียด
ปล.สั้นอ่ะ อ่านเพลินๆตัดจบซะล่ะ
-
สนุกมากค่ะ ในความตรกมีมาม่านิดๆ ชอบอ่ะแบบนี้
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เราเชื่อว่าธรจะผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ อยากให้ธรมีความสุขมากกว่านี้นะ ลองอีกสักครั้งจะเป็นไรไป :กอด1:
สู้ๆนะจ๊ะ ส่วนซันนี่ออกมาแป๊บเดียว ขโมยซีนด้วยแอร๊ยตลอด :laugh:
-
รออ่านต่อจ้า
-
เทน้ำตาลใส่น้ำเปล่า 55555
แต่ความรู้สึกที่คบคนที่สูงกว่าเนี่ยพอจะเข้าใจ แม่งโคตรเครียด ไต่กระไดหลายขั้นกว่าจะเข้าใจ
เรื่องที่เป็นธรรมดาของคนที่สูงกว่าเนี่ย มันอาจจะเป็นอะไรที่เวอร์มากของอีกคนเลยก็ได้
พูดไปแล้วคบอะไรที่ใกล้เคียงกันนะดีที่สุด ง่ายที่สุด
-
ตอนนี้สองเพื่อนสาวเลยพากันเครียด
-
เป็นกำลังใจ2คู่นี้สู้ๆ :mc4: :mc4:
-
เข้าใจคุณปักษธรนะ เพราะ ของแบบนี้ต้องใช้เวลา... :L1:
เวลาที่จะเอาชนะความกลัว เวลาเพื่อการปรับตัว
และเวลาในการตัดสินใจ เพื่อจะเชื่อมั่นให้กับใครสักคน...อีกครั้ง
-
แอร๊ยยยยยยยยย
กรี๊ดให้ดังๆเลยค่า มาเร็วเคลมเร็ว ช่วงนี้
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะคะ มาเอาใจช่วยสาวๆด้วยนะคะ
บทที่ 38 รัก....อะไร.....ยังไง
“อืม ตั้งใจทำงานละกัน” อาทิตย์กดสางสายโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย สามอาทิตย์มาแล้วที่ไม่ได้เจอเจ้าธันเลย และมีท่าทีที่จะต้องเจอกันในอาทิตย์ถัดไป อาทิตย์เอนตัวลงนอนบนที่นอนแสนนุ่ม อันที่จริงเจ้าธันก็พอจะมีเวลาว่างบางครั้งในช่วงเช้า หรือเย็นในบางครั้ง แต่จะให้เอาแต่ใจชวนมันออกไปเที่ยวด้วยก็คงจะดูใจร้ายมากเกินไปที่จะไปเบียดเบียนเวลาพักผ่อนของเด็กหนุ่ม ดีไม่ดีถ้ารั้นจะไปจริงๆก็คงจะไปหลับในโรงหนังเหมือนครั้งที่แล้วเป็นแน่แท้
“พี่ไม่ว่างเหมือนกันหรอ” เจ้าธันเองก็ดูเหมือนจะรู้ว่าอาทิตย์เองแอบงอนตนอยู่ เด็กหนุ่มถามทุกครั้งที่พอจะแวะไปเที่ยวกับอาทิตย์ได้ในช่วงค่ำ อาทิตย์เคยตอบตกลงไปอยู่สองครั้ง และทุกครั้งก็จบลงเอยด้วย อาทิตย์เปลี่ยนใจอยากกลับห้องเร็วกว่าเดิม คงเพราะสภาพที่อ่อนล้าของเด็กหนุ่มที่ต้องการพักผ่อน มากกว่าการเดินเที่ยวแบบนี้ หลังจากนั้นมาถ้าเจ้าธันไม่ได้หยุดพักทั้งวัน อาทิตย์เองก็จะเลี่ยงไปเสียทุกครั้ง
“อาทิตย์หน้าผมหยุดทั้งวันครับพี่” เด็กหนุ่มบอกเสียงเจื้อยแจ้ว อาทิตย์ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงขอองเด็กหนุ่มโทรมา นึกภาพใบหน้านั้นจะแสดงอาการแบบไหนกัน เขาเองตอบตกลง เคลียร์งานทุกอย่างให้เรียบร้อย นี่ก็เกือบจะหนึ่งเดือนทีเดียวที่ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกัน มันทำให้อาทิตย์เองดีใจไม่น้อย
คืนก่อนวันหยุด อาทิตย์นัดพวกปักษธรมารวมรุ่นกันที่ร้านประจำรวมถึงดนัยที่กลับมาจากต่างประเทศอีกครั้ง ทั้งสามคุยกันอย่างสนุกหลังจากไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก ส่วนสุริยันนั้นติดงานที่ต่างจังหวัดจึงพลาดโอกาสครั้งนี้
“ว้า คุณสุริยันไม่มาแบบนี่ฉันจะแอบดูใครล่ะนี่” ดนัยหยอกเพื่อนสาวอย่างร้ายกาจเช่นเคย
“แกก็ดูเจ้าธันไปสิ” ปักษธรรีบโยนเรื่องให้พ้นตัว
“แอร๊ยยยย น้องธันมาหาพี่มามะ” ดนัยกวักมือเรียกเด็กหนุ่มที่กำลังยกจานอาหารมา
“หะหะ ครับพี่มีอะไรครับ” เจ้าธันวางจานอาหารลงก่อนจะหันไปยิ้มให้อาทิตย์อีกครั้ง ทำเอาอาทิตย์กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว จนต้องหนีหน้าไปห้องน้ำเสีย เพราะกลังเจ้าปากหนักอย่างดนัยจะแซวอะไรอีกสักสามสี่ประโยค
“อ้าวๆ อดใจไม่ไหวถึงกับต้องพากันไปห้องน้ำเลยหรอยะ กรี๊ดดดด” ดนัยปล่อยกรี๊ด เมื่อเห็นเจ้าธันรีบตามอาทิตย์ไป ทิ้งให้ปักษธรนั่งหัวเราะท้องแข็งอยู่ที่โต๊ะ
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” เจ้าธันถามอย่างเป็นห่วงเมื่อตามอาทิตย์ทันที่หน้าห้องน้ำ
“ปะ เปล่าสักหน่อย”
“ไหนผมดูซิ” เด็กหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างนั้นไว้ ออกแรงเพียงเล็กน้อยก็จับร่างของอาทิตย์ให้หันมาตรงได้อย่างง่ายดาย
“โหยพี่ พึ่งมาถึงก็กินเบียร์ซะหน้าแดงเลยนะ ผมว่าพี่เบาๆหน่อยดีกว่า”
“รู้แล้วน่า”
“หะหะ ผมเป็นห่วงนะพี่” เจ้าธันพูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปหลังร้านทันที ทิ้งให้อาทิตย์หน้าแดงยืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำอีกห้านาที กว่าที่สาวเจ้าจะทำใจให้สงบลงได้และกลับไปยังโต๊ะของตน
“แอร๊ยยยย เร็วจังเลย ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย โถ่น้องธันของพี่นกกระจอกไม่ทันกินน้ำเสียแล้ว” ดนัยจัดการทันทีที่เห็นอาทิตย์นั่งลง และนั่นก็เป็นเหตุให้อาทิตย์หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ยังไม่ได้กินเบียร์ตามที่เจ้าธันกล่าวหาเลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งหมดเวลางานของเด็กหนุ่ม อาทิตย์นั่งรออยู่ที่โต๊ะเช่นเดิม เด็กหนุ่มจับมือนั้นมาพาเดินออกไป อาทิตย์เดินตามไป เจ้าธันชวนคุยเรื่องวันพรุ่งนี้ อาทิตย์ก็ตามใจเด็กหนุ่ม จนทั้งสองเดินทางมาถึงหน้าหอ ธันส่งอาธิตย์ถึงห้องเช่นเคย แต่ครั้งนี้ค่อนข้างทำใจลำบาก เขาเองไม่ได้เจออาทิตย์มานานพอควร คิดถึงจนแทบอยากจะเข้าไปกอด ตั้งแต่ตอนหัวค่ำที่อยู่ๆพวกของอาทิตย์ก็ไปที่ร้านโดยไม่ได้บอกกล่าว อยากจะหอมแก้มตอนเห็นแก้มแดงๆนั้งที่หน้าห้องน้ำ แต่ก็กลัวอาทิตย์จะอายคนอื่น
และตอนนี้ก็อยากจะนอนกอดคนที่ตัวแดงด้วยฤทธิ์ของมึนเมาให้หลับฝันดีในอ้อมแขน
เจ้าธันพาอาทิตย์นั่งตรงเตียง เขาพยายามหาเรื่องคุยต่ออีกสักนิด ถึงแม้พรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวด้วยกัน แต่เขายังไม่อยากกลับ เขาอยากอยู่ตรงนี้ แต่ก็กลัวจะรบกวนรุ่นพี่มากเกินไป
“เอ่อ ดึกมากแล้วนะ” อาทิตย์มองนาฬิกาที่ล่วงไปนานพอควร
“ออ ครับ” เด็กหนุ่มหน้าเสียเล็กน้อย คำพูดของอาทิตย์คงจะบอกกลายๆว่า ดึกแล้วเขาควรจะกลับไปได้แล้ว
“งั้นผมกลับละนะพี่ เจอกันพรุ่งนี้ครับ” เด็กหนุ่มพูดรัวแล้วรีบออกห้องไปทันที โดยไม่รอฟังสิ่งที่อาทิตย์จะพูดต่อ
อาทิตย์นึกโมโหตัวเองที่มัวแต่อายไม่กล้าชวนเด็กหนุ่มค้างเสียที่นี่ ด้วยเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว เจ้าธันคงกลับไปเกือบจะถึงห้อง อาทิตย์จึงทิ้งตัวลงนอนอย่างเซ็งในความอ่อนประสบการณ์ของตน
ทีตอนไม่ได้มีอะไรยังกล้าไล่จับผู้ชาย ชวนหอมแก้ม ลูบไล้ได้อย่างหน้าตาเฉย ไหงตอนนี้กลับไม่กล้าทำอะไร
รุ่งเช้าอาทิตย์ตื่นเร็วกว่าปกติ จัดแจงอาบน้ำแต่งตัวอย่างดี ขณะที่กำลังทากันแดดนั่นเองที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น เจ้าของห้องรีบไปเปิดประตู แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้อาทิตย์ยืนอ้าปากค้าง
“สวัสดีครับพี่” เด็กหนุ่มยืนลูบหัวเกรียนๆของตัวอย่างเอียงอาย จนกระทั่งอาทิตย์เชิญเข้าไปในห้องก่อน
อาทิตย์กลับไปนั่งหน้าตู้กระจกทาครีมกันแดดต่อ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบดูเด็กหนุ่มที่ในวันนี้ดูแปลกตาไปจากเดิม ไม่มีอีกแล้วเด็กกะโปโลที่มักจะพบได้ตามร้านเหล้าที่ใส่เพียงเครื่องแบบประจำร้าน ไม่มีอีกแล้วเด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดเก่าๆ ยานๆ มีเพียงเด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อเชิ้ตตามสมัยนิยม สีครีมอ่อนดูเรียบร้อยแต่ก็มีลูกเล่นเป็นลายปักด้ายเล็กน้อยไม่ให้น่าเบื่อมากไป กางเกงยีนตัวเดิมที่ถูกซักใหม่เสียสะอาด กับรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ ดูแปลกตาราวกับเป็นคนละคนกับเด็กหนุ่มคนเมื่อวาน
“หะหะ ผมพอใช้ได้ไหมพี่” เจ้าธันคงอดไม่ไหวที่เห็นอาทิตย์ไม่ว่าอะไรได้แต่แอบมองผ่านกระจก จึงตัดใจถามไป เขาเองก็รู้สึกแปลกไม่น้อยที่ต้องมาแต่งตัวแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่เคยใส่ใจมาก่อนเลยในชีวิต
“อืม โอเคสิ เห็นไหมเชื่อพี่ตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง” อาทิตย์ยิ้มให้อย่างดีใจ ที่เห็นเด็กหนุ่มหันมาสนใจตัวเองบ้าง
กลางวันวันหยุดช่างเป็นวันที่มีความสุขสำหรับอาทิตย์ เขาเดินเที่ยวตลาดจตุจักรกันจนเหนื่อย นั่งกินอะไรง่ายๆที่ข้างทาง ไหนจะได้น้ำแก้วเย็นๆจากเด็กหนุ่ม แค่นั้นก็ทำให้อาทิตย์ลืมเรื่องที่เคยน้อยใจเด็กหนุ่มเสียหมด จนกระทั่งคล้อยเย็น อาทิตย์ชวนเด็กหนุ่มไปเดินที่ห้างอีกแห่งหนึ่งเพื่อคลายร้อน แน่นอนเจ้าธันไม่มีขัดอยู่แล้ว
“เหนื่อยหรือเปล่า” อาทิตย์ถามเด็กหนุ่มที่นั่งอิงพนักเอ้าอี้อย่างหมดแรง
“หะหะ ไม่ครับ” เจ้าธันเด้งตัวขึ้นมานั่งยิ้มให้อีกคน ด้วยกลัวว่าอาทิตย์จะเกรงใจที่เขาเหนื่อยจนรีบกลับอีก
“จริงนะ”
“ครับ โหยพี่ ผมยังหนุ่มแน่น เรื่องแค่นี้เด็กๆ”
“จ้า พ่อคนเก่ง งั้นเดียวพี่ไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” อาทิตย์ปลีกตัวไปยังห้องน้ำที่เยื้องไปด้านข้างอีกสัก100เมตร ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นสักนิดเติมแป้งให้หน้าผ่อง ทาลิปกรอสให้เรียวปากชุ่มชื้น จนกระทั่งได้ยินเสียงคนทักด้านหลัง
“คุณอาทิตย์มาเที่ยวหรอครับ” เจ้าของร้านเหล้าเจ้าประจำทักทายลูกค้าวีไอพี อาทิตย์ ยิ้มตอบ ทักกลับไป
“แล้วมากับเจ้าธันหรือปล่า”
“…….อ่า” อาทิตย์อ้ำอึ้งพยักหน้าหงึกๆ ทำเอาอีกคนหัวเราะ
“ดีแล้วครับ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ขอทำงานเพิ่ม วันหยุดก็หยุดแค่เดือนละสองครั้งเอง ไม่รู้จะรีบเก็บตังค์ไปขอสาวที่ไหน” เจ้าของร้านหัวเราะ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้อาทิตย์ยืนคิดอะไรต่อ
“ไปนานจังพี่” เจ้าธันบ่นเมื่อนั่งรออาทิตย์นานพอควร
“ไหนบอกพี่ที เอาเงินที่ไหนไปซื้อเสื้อ” อาทิตย์ไม่สนใจยิงคำถามขึ้นมาทันที
“…..ก็เงินเดือนไงพี่ โหยผมทำงานนะไม่ได้ขโมยใครสักหน่อย”
“ไหนครั้งที่แล้วบอกว่าไม่มีเงินซื้อเสื้อ”
“เอ่อ…..ก็พอมีบ้างครับ”
“แล้วรองเท้าล่ะ ซื้อเหมือนกันนี่”
“ครับ….ก็พอเหลือเงินนิดหน่อย แล้วมันก็ไม่ได้แพงมากด้วย”
อาทิตย์เม้มปากแน่น สิ่งที่เขาคิดไว้มันคงจะถูกต้องตามนั้น
“แกทำงานเพิ่มใช่ไหมธัน……บอกมาตรงๆเถอะ”
“หะหะ………”
“ใช่ไหม”
“พี่รู้ได้ยังไง”
คำตอบที่ได้ยินมันคือการยอมรับกลายๆ
“กลับกันเถอะ” อาทิตย์ตัดสินใจ
“เดี๋ยวสิพี่ พี่ยังไม่ได้ไปร้านข้างบนไม่ใช่หรอ
“ไม่อยากไปแล้ว อยากกลับ” อาทิตย์บอกเสียงเรียบ เดินนำหน้าเด็กหนุ่มไป
เด็กหนุ่มได้เพียงลูบหัวตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะรีบตามรุ่นพี่ไป เขาอยากจะอธิบายแต่พอเห็นสีหน้าจริงจังนั้นก็ทำเอาพูดไม่ออก เขาไม่เคยเห็นอาทิตย์เป็นแบบนี้ ไม่ใช่อาทิตย์ที่เขารู้จัก
ภายในรถแท็กซี่ มีเพียงเสียงวิทยุที่คนขับเปิดทิ้งไว้ อาทิตย์นั่งเงียบมาตลอดทาง ทิ้งให้เด็กหนุ่มใจคอไม่ดีคิดหาวิธีทำให้รุ่นพี่หายโกรธ ที่จริงแล้วเด็กหนุ่มก็ไม่เข้าใจนัก ว่าทำไมอาทิตย์ต้องไม่พอใจด้วย เพราะเขาเองก็ทำงานแลกเงินมาอย่างสุจริต ไม่ได้ขโมยใครๆ และเขาก็ซื้อเสื้อใหม่ไปเดินเที่ยวกับอาทิตย์อย่างที่อาทิตย์ต้องการแล้ว แต่ผลที่ได้กลับตาลปัตร
เด็กหนุ่มเดินตามหลังรุ่นพี่ขึ้นบันไดทีละก้าว จนถึงชั้นที่อาทิตย์อยู่ ประตูถูกเปิดออกไป เด็กหนุ่มหิ้วของวางลงบนโต๊ะเล็กๆกลางห้องอย่างเป็นระเบียบ เขายืนดูอาทิตย์ที่นั่งอยู่บนเตียงทำหน้าเครียด
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ ธัน”
“ครับ” เจ้าธันจำใจยอมรับ ทั้งๆที่อยากถามว่าตกลงแล้วเขาต้องทำยังไง ต้องปรับตัวอย่างไรอาทิตย์ถึงจะพอใจ แรงกายทั้งหมดที่ทุ่มไปแลกมากับเงินที่เพิ่มขึ้นและเสื้อผ้าเพียงเพื่อจะเอาใจคนตรงหน้า เหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่อีกคนต้องการ
แล้วเขาควรทำอย่างไร
เด็กหนุ่มรู้สึกเหนื่อย ล้าเสียจนทำอะไรไม่ถูก เขาบอกลารุ่นพี่เบาๆและหันหลังกลับไปยังห้องของตัวเอง ทิ้งให้อาทิตย์ที่ขณะนี้ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน ปล่อยน้ำตาค่อยๆไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่ผิดต่อเด็กหนุ่ม
อาทิตย์เองไม่ได้อยากให้เด็กหนุ่มทำแบบนี้ ไม่ได้อยากให้ต้องลำบากร่างกาย ถ้าอาทิตย์เองสังเกตดีๆตั้งแต่แรกคงจะพอคิดได้ว่าตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น เจ้าธันเองก็ดูจะยุ่งกว่าเดิม และดูอ่อนเพลีย
ถ้ารู้อย่างนี้เขาเองก็ไม่ได้ต้องการหรอก ไอ้เสื้อใหม่ๆที่ว่านั่น
รู้สึกผิดอยู่เต็มอก ยิ่งเห็นท่าทีดีใจตอนที่เอ่ยปากชมเสื้อใหม่ ตอนที่เห็นท่าทางกระตือรือร้นตอนเดินเที่ยว ยิ่งโกรธตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม
ทั้งๆที่เด็กหนุ่มพยายามทำทุกอย่างเพื่ออาทิตย์ แต่อาทิตย์ก็ยังไม่เคยพอใจ โทษนั่นโทษนี่เสียตลอด
รู้สึกแย่เหลือเกิน ที่ทำให้เขาคนนั้นต้องลำบากขนาดนี้
-
:กอด1:พูดกันให้เข้าใจดีกว่า คิดไปเอง
-
ปรับความเข้าใจกันเถอะ ขอร้อง plsss
Y_Y
-
แล้วยังไงละทีนี้ เฮ้อ...
ที่แต่ละคนทำก็คิดว่าดีที่สุดสำหรับอีกฝ่าย
แต่เหมือนจะคิดไปคนละทาง คุยกันก่อนดีไหม ว่าใช่สิ่งที่ต้องการจริง ๆ หรือเปล่า
-
ลองหันหน้าเข้ามาคุยปรับความเข้าใจให้ตรงกันนะๆ
-
เฮ้อ...คิดแทนอีกฝ่ายกันทั้งคู่
รักกันก็ขนาดนี้ ห่วงกันก็ขนาดนั้น... ไม่อยากให้เข้าใจผิดกันเลยอ่ะ
(เลิกเกรงใจกันแล้วลองมาคุยกันตรงๆดีกว่า)
-
แอร๊ยไม่ออกนะคะตอนนี้ มันตื้อๆไงไม่รู้ สงสารทั้งคู่จังเลย :monkeysad:
-
เศร้าอ่ะ...อาทิตย์ใจร้ายเกินไปแล้ว
-
เฮ้อ คิดสวนทางกันไปมาแล้วยังไม่บอกกล่าวเล่าสิบไม่พูดไม่รอฟังกันอีก
-
เลิกเชียร์แล้วนะซันนี่
+1
-
ตามลุ้นจ๊ะ
-
T-Tตอนนี้เศร้าา :sad4:
-
แง้ว แอบเศร้าเบา ๆ สองคนอยู่ระหว่างปรับตัวกันอ่ะเนอะ น้องธันคนซื่ออยากดูดีก็เลยซื้อเสื้อผ้าใหม่
แต่ถ้าน้องต้องเหนื่อยขึ้นลำบากขึ้นพี่ซันนี่ก็คงไม่ต้องการหรอกเนอะ แต่อยากให้พูดจากันบ้างจังเลย
สองคนเปิดใจพูดจากันน้อยมาก...ถ้าอาทิตย์อยากกอดก็กอด...ถ้าพี่ซันนี่บอกสิ่งที่คิดในใจออกมาจะดีมากเลย
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ทำไมไม่พูดไม่คุยกันมากกว่านี้ T^T
-
ปากหนักกันทั้งคู่เลยให้ตายสิ
-
ไม่คุยกันให้รุเรื่องล่ะเจ้
-
อาทิตย์เค้าเปนห่วงธันใช่มั้ย!!!!
ทางที่ดีบอกไปตรงๆ เค้าจะได้รู้ว่าเราคิดยังไงน่ะ
เอาใจช่วย ครับ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่างคนต่างแคร์กันแต่ไม่ถามกันไม่คุยกัน เฮ้อ รู้สึกเจ็บจี๊ดที่กลางอก :sad4:
-
อะไรๆที่มันอยู่ในใจถ้าไม่พูดออกมาแล้วมันทำให้เป็นทุกข์ทั้ง2ฝ่าย ก็พูดออกมาเถอะนะค่ะ
อย่าปล่อยให้ความไม่เข้าใจทำให้พื้นที่ระหว่างคนที่รักกัน แคร์กัน 2คนต้องห่างกันไปเรื่อยๆอย่างนี้เลย :เฮ้อ:
-
เศร้าจังเลย :sad2:
-
ปัญหาปรับตัว ยังเข้ากันไม่ได้เลย เฮ้อ
รีบๆเคลียร์อ่ะ กลัว ไม่ธันก็อาทิตย์ จะมีใครถอดใจก่อน
-
ตอนนี้เเต่งเรื่องนี้ก็ใกล้จบเเล้วนะคะ ส่วนเรื่อง หนู่บ้านหัวกุด ก็จบลงไปเเล้ว
ได้เวลาเริ่มเรื่องใหม่ (หาเรื่องใส่ตัว) เเล้ว
ขอฝากไว้ในอ้อมอกดูนะคะ หวังว่าคงเป็นที่โปรดปราน 5555
ปริศนาเงาเที่ยงคืน……Midnight shadows
หญิงสาววัยรุ่นหันซ้ายขาวอย่างระวังตัว เธอเคลื่อนตัวอย่างเงียบเชียบไปตามตัวอาคารที่ดำมืด มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องพอให้เห็นทางเดินที่ปูด้วยไม้ปาเก้เก่าๆ มือซ้ายของเธอถือถุงผ้าไว้มั่นราวกลับกลัวจะมีใครแย่งชิงไป ใจที่เต้นระส่ำบอกให้เธอเดินต่อไป จุดหมายอยู่ไม่ไกลแล้ว
ปัง
เสียงปิดประตูจากที่ไหนสักที่ ที่ห่างออกไปทำหญิงสาวผวา เธอแนบตัวเข้ากับผนัง ใช้เงาของตัวอาคารบดบังเร้นกายในความมืด แต่แล้วก็ไม่พบว่ามีอะไรผิดปกติ
‘หรือว่าเราคิดไปเอง’
เธอปลอบใจตัวเองก่อนจะมุ่งไปตรงทางที่ต้องการต่อไป เวลาไม่รีรอ เหลือเวลาอีกไม่มากนักก็จะเที่ยงคืน เธอกดมือถือเพื่อดูเวลา เธอกำลังจะพลาดช่วงสำคัญของคืนนี้ หญิงสาวเลิกแอบซ่อนตัวในความมืดออกเดินอีกครั้ง จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่แรงขึ้น ประตูอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอดูเวลาอีกครั้ง
ยังพอมีเวลาเตรียมตัว
ภายในห้องน้ำหญิง กระจกบานใหญ่ติดอยู่ตรงผนัง มีรอยคราบสกปรกติดเป็นหย่อมๆ ตามอายุการใช้งาน เสียงหยดน้ำกระทบพื้นดังแว่วมาจากห้องน้ำห้องสุดท้าย ฟังดูวังเวง แต่นั่นไม่สามารถทำให้เธอเสียสมาธิ ถุงผ้าถูกวางลงบนพื้น มือทั้งสองคว้าเอาของที่อยู่ด้านในอย่างระวัง
เทียนเล่มหนึ่งถูกจุดขึ้น แสงสีเหลืองนวลส่องไปทั่วห้องน้ำ ทุกครั้งที่เปลวไฟไหวไปตามแรง เงาของเธอก็เคลื่อนไหววูบวาบไปด้วนราวกับมันมีชีวิต เธอตั้งเทียนไว้กับเชิงเทียนที่เตรียมมา วางไว้ตรงอ่างล้างหน้าต่อหน้ากระจกเงา ใบหน้าของหญิงสาวปรากฏขึ้น ภาพผู้หญิงผมดำยาว ทิ้งตัวลงยาวถึงกลางหลัง ผมหน้าม้าที่ถูกปล่อยยาวจนบดบังดวงตาคู่สวย ผิวหน้าที่ขาวสะอาด ขับให้ริมฝีปากสีแดงนั้นดูเด่นชัด
มือซ้ายของเธอถือแอปเปิ้ลแดงไว้ มือขาวนั้นมีมีดปอกผลไม้ด้ามเล็ก เธอเหลือบดูเวลาอีกครั้ง จวนเวลามากแล้ว ได้เวลาลงมือเสียที หญิงสาวเริ่มกดใบมีดลงกับผลไม้สีแดง เปลือกภายนอกค่อยๆถูกแยกออกมาจากเนื้อในอย่างบรรจง
แน่นอนว่ามันเป็นข้อบังคับของพิธีกรรมในครั้งนี้ เปลือกของผลไม้ต้องห้ามขาดออกจากกันเป็นเด็ดขาด นาฬิกาที่โทรศัพท์มือถือบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว เธอจ้องมองไปในกระจก พร้อมทั้งค่อยๆกดมีดลงไปในเนื้อผลไม้เรื่อยๆ เปลือกสีแดงนั้นถูกเอาออกมาได้ครึ่งผลแล้ว ทว่ายังไม่เกิดเหตุการณ์ที่เธอต้องการ เธอต้องทำต่อไปจนกว่าจะจบ ที่สำคัญอย่าให้เทียนดับหรือ ทำเปลือกผลไม้ขาดเป็นเด็ดขาด
เรื่องน่ากลัวจะเกิดขึ้นตามมา
แอปเปิ้ลถูกปลอกไปแล้วสามในสี่ หยิงสาวยังไม่หมดกำลังใจ เธอตั้งใจต่อ และทันใดนั้นเองเงาในกระจกของเธอค่อยๆเปลี่ยนแปลง ภาพที่เคยแจ่มชัดดูเหมือมีหมอกลง ทำให้มองเห็นไม่ชัด แต่พอรู้ได้ว่าตอนนี้ภาพสะท้อนข้างหน้านั้น
เป็นผู้ชาย
เธอตั้งจิตอธิถาน และเลื่อนใบมีดอย่างตั้งใจ มือของเธอสั่นเล็กน้อย หัวใจเต้นถี่ขึ้น เธอยังควบคุมตัวเองได้ดี เงาของชายคนนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้จะจกมากขึ้นจนเห็นได้ชัดขึ้น ทีละนิด
“เป็นพี่แทนจริงๆด้วย” เธอร้องบอกตัวเองอย่างดีใจ
พรึบ
ทันใดนั้นเองกระแสลมที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้พัดผ่านจากด้านในของห้องน้ำ จนเปลวเทียนดับไป เธอร้องตกใจ รีบกดมือถือเพื่อให้แสงสว่าง และจุดไฟอีกครั้ง
ภาพสะท้อนของชายหนุ่มหายไปแล้ว เหลือเพียงหญิงสาวที่ทำหน้าตื่น เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมาที่ลำคอเรียว เธอทำผิดกฎ เธอปล่อยให้เทียนดับ
แต่นั่นยังไม่ทำให้เธอตกใจเท่า เปลือกสีแดงของแอปเปิ้ลได้ขาดออกจากกัน คงเนื่องด้วยอาการตกใจ จนปล่อยให้มีดไปตัดขาด
เธอมือไม้สั่น รีบเก็บของยัดใส่ถุงผ้าเหมือนเดิมแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำแห่งนั้นทันที
“พรีม เธอไม่สบายหรอ”
“อืม” หญิงสาวผมยาวสีดำ พยักหน้าตอบเพื่อนร่วมห้อง เธอดูไม่ดีนักจากเหตุการณ์เมื่อคืน มันทำให้เธอกังวล ใบหน้าที่ขาวเนียนนั้น กลับดูซีดเซียวเสียจนน่ากลัว ขอบตาที่ดำคล้ำบ่งบอกการอดนอน
“เธอคิดมากเรื่องพี่แทนหรือเปล่า โถ่ พรีม เธอก็ออกจะสวย กล้าๆหน่อยสิ”
“เอาน่า” พรีมตอบไปก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้คิดมากเรื่องเมื่อคืน
“ถ้างั้นลองวิธีนี้ไหม เขาว่านะถ้าไปส่องกระจกตอนเที่ยงคืน…”
“เหลวไหลน่า” เธอขึ้นเสียงสูง
“ขะ ขอโทษแก ชั้นแค่อยากให้แก….”
“ฉันขอโทษ ฉันแค่เหนื่อยน่ะ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”
สองเพื่อนรักพากันเดินออกจากห้องพักของนักศึกษา เธอเดินผ่านทางเดินที่ทอดยาวจนถึงบันได ห้องน้ำที่ปิดสนิทนั้นยังอยู่ที่เดิม ประตูสีดำนั้นดูช่างลึกลับและน่ากลัวไปพร้อมกัน พรีมรีบเดินลงบันไดไปอย่างเร็วจนเพื่อนของเธอสงสัยแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้
มื้ออาหารผ่านไปได้ด้วยดี ทั้งสองต่างคุยถึงหัวข้อที่ต้องเรียนในวันนี้ จนจวนเจียนที่จะเข้าเรียน สองสาวจึงพากันเดินไปยังห้องเรียน
“แกไปก่อนเลย จองที่ไว้ให้ด้วย” พรีมบอกเพื่อนรัก ก่อนจะหลบฉากเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว นักศึกษาหญิงหลายคนกำลังแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก พรีมเองไม่ได้สนใจ รีบเข้าไปยังห้องน้ำด้านใน จนเรียบร้อย เธอจัดแจงแต่งตัวเองจนเรียบร้อย ก่อนจะสังเกตได้ว่า เสียงคนคุยกันด้านนอกนั้นหายไป
เธอเริ่มกังวลอีกครั้ง ประสบการเมื่อคืนเธอยังจำได้ตรึงใจ
เธอแง้มประตูห้องน้ำออกมา ไม่มีใครอยู่ในนี้ แสงไฟนีออน กระพริบติดๆดับๆ ยังดีที่พอมีแสงแดดจากด้านนอกมาให้เห็นได้จากขอบประตู เธอเดินก้มหน้าผ่านหน้ากระจกไป
‘อย่าหันไปมอง’
เธอบอกตัวเองแบบนั้น
อยู่ๆ เธอรู้สึกได้ถึงสายลมที่พัดผ่าน ทำเอาขนอ่อนที่ต้นคอลุกชัน เธอเผลอเหลือบไปมองตรงกระจก และต้องรีบหลับตาลงทันที
และหญิงสาวก็ไม่เคยได้กลับไปเรียนอีกเลย
-
สยองมากค่ะ...อ่านไปมองหลังไปตลอดเลย
-
ทั้งลุ้น ทั้งตื่นเต้นดีแท้ แอบหวาดๆ ด้วย
-
น่ากลัวอ่า ไม่น่าอ่านตอนกลางคืนเลยยย
-
กริ๊ดดดดดดดดดด มันก็เรื่องแบบผีญี่ปุ่นนะ
แต่แบบว่าอ่านแล้วก็ยังสยองอยู่ดี
-
อ่านแล้วสงสารในเรื่องของความรัก มันมีแต่เรื่องให้คิดจริงๆ :เฮ้อ:
ปล.ชอบซันนี่ที่สุด แอร๊ยยยยย!! :กอด1:
-
บทที่ รักคือสิ่งสวยงาม
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ” ในที่สุดอาทิตย์ก็โดนปักษธรไล่ต้อนจนต้องเล่าเรื่องราวที่ติดค้างในใจออกมาเสียได้ พนักงานหนุ่มนำแก้วน้ำมาให้อาทิตย์ใหม่ พร้อมกับหัวเราะนิดๆเมื่อเห็นท่าทีของอาทิตย์
“เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ” ปักษธรถอนหายใจ นึกโล่งใจนึกว่าเรื่องจะรุนแรงมากกว่านี้ แต่เป็นแค่เรื่องกะโหลกกะลา แต่นั่นก็แปลกที่อาทิตย์เครียดกับเรื่องเล็กๆแบบนี้ อาจเป็นเพราะเพื่อนคนนี้ห่วงความรู้สึก ห่วงเด็กคนนั้นมากก็เป็นได้
“ทำเป็นว่านะยะ ทีแกล่ะ โหยหัวหน้าออกจะดูแลดีขนาดนั้น เป็นชั้นนะกระโดดอ้าขารอบนเตียงแล้ว” อาทิตย์สวนเข้าให้ด้วยเสียง อันดัง จนปักษธรต้องรีบเอามืออุดปากเพื่อนสาวตัวดีไว้ ก่อนจะก้มหัวขอโทษพนักงานในร้านที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ นับว่ายังดีที่วันนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่อยู่ในร้าน
“เบาๆสิ” ปักษธรทำเสียงแข็งใส่ แต่อีกคนหาได้กลัว
“ก็จริงนิ”
“ถ้างั้นทำไมไม่กระโดดขึ้นเตียง ถอดเสื้ออ้าขารอน้องแปดนิ้วของแกล่ะ”
“แอร๊ยยย”
ทั้งคู่พากันถอนหายใจพร้อมกับยิ้มให้กัน
“ไม่ง่ายเลยเนอะนังธร”
“อืม ยากจริงๆ”
ทั้งสองยิ้มให้กันอีกครั้งอย่างรู้ความหมาย คนหนึ่งหนีจากความรักมาตลอด แม้กระทั่งกลับใจจะเริ่มรักครั้งใหม่แต่กระนั้นลึกๆในหัวใจยังไม่กล้าที่จะปล่อยหัวใจให้ชายคนนั้นเต็มร้อย เขากลัวหากรักลงไปหมดใจ จะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก หากรักครั้งนี้ไม่เป็นอย่างที่คิด
อีกคนวิ่งตามหาความรักตลอดเวลา แต่ก็ไม่เคยได้สัมผัสแม้สักครั้ง เมื่อได้พบเจอเป็นครั้งแรก อะไรก็ดูจะยากไปเสียหมดกับการเริ่มต้นแม้กระทั่งเรื่องง่ายๆ
แล้วมันจะจบลงอย่างไรกัน
“ฮาย มาย เฟรนส์” เสียงเเจ๋นๆ แบบดัดจริตดังขึ้นพร้อมการปรากฏกายของชายหนุ่ม วันนี้ดนัยมาในชุดเสื้อโปโลลำลอง กางเกงขายาวตามสมัย เธอทักทายเพื่อนๆอย่างดีใจเนื่องจากไม่ได้เจอกันนานพอควร
“เอ๋ เกิดอะไรขึ้น ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง” ดนัยสังเกตเห็นอาการของเพื่อนทั้งสองที่ดูหงอลง ปักษธรอาจจะปกติ แต่ใครกันที่ทำให้แม่อาทิตย์ผู้ส่องแสงเจิดจรัสต้องมาอับแสงเสียอย่างนั้น
และกว่าที่อาทิตย์จะยอมเล่าความจริงให้ฟัง ดนัยก็ต้องลงทุนออกปากเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นมื้อเย็นไปเสียแล้ว
“ค่ะ เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องเอามาคิดมาก นี่ถ้าตกลงปลงใจกันจริงๆพววกหล่อนไม่ได้ฆ่าตัวตายวันละสิบรอบเลยหรอคะ พวกเธอ!” ดนัยบ่นเสียงดังทำเอาพนักงานหนุ่มแอบหัวเราะ
“ฮึ่ม! นั่นล่ะ เรื่องมันไม่ได้มีอะไรเลย แค่พวกแกคิดมากกันไปเอง” ดนัยปรับเสียงให้อยู่ในความถี่ปกติเมื่อเขารู้ได้ว่าพนักงานหนุ่มคนนั้นกำลังแอบสังเกตพวกเขาอยู่
“แต่”
“ไม่มีแต่ จริงๆนะอาทิตย์ แกก็แค่ไปคุยกับน้องเขาตรงๆ แค่นั้นเรื่องก็จบแล้ว”
“งั้นหรอ” อาทิตย์นั่งจมกับความคิด ขมวดคิ้วชนกันแน่น
“แกก็อีก ธร นึกว่าจะฉลาดกว่าอาทิตย์มัน ที่ไหนได้พอกันเลย” ดนัยจิบน้ำเล็กน้อยก่อนจะเรียกพนักงานมาสั่งของหวานเพิ่ม ทั้งๆที่ตนเองไม่ได้มีความอยากเลยแม้แต่น้อย
“เรื่องคิดมากนี่ไม่มีใครเกินพวกแกสองคนเลยจริงๆ”แม้ดนัยจะบ่นเพื่อนอีกสองคนแต่สายตาตอนนี้หาได้มองที่ผู้ฟังไม่ เด็กหนุ่มยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะปลีกตัวเข้าหลังร้านไปเตรียมของ
“ทำเป็นพูดดีนะยะ แต่ตาน่ะมองไปไหน” อาทิตย์อดแขวะเพื่อนสาวเสียไม่ได้แต่ก็นึกขอบใจที่อย่างน้อย ดนัยก็ยังพอจะให้คำแนะนำดีๆได้กับเขาบ้าง
“อุ้ย กล่าวหาไม่มีหลักฐานนะคะ” ดนัยกลับเข้าสู่โหมดสาวเปรี้ยวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าพนักงานชายหลบเข้าหลังร้านไปแล้ว “จริงๆนะ แก เจ้าธันกับแกก็ดูๆกันมาเกือบๆจะสองเดือนแล้ว ฉันก็เห็นว่ามันก็โอเค ออกจะเกินโอเคเสียด้วยซ้ำ…….แต่พวกแกก็ยังไม่ไปถึงขั้นไหนเลย”
“ขั้นไหนอะไรของแก” อาทิตย์กินน้ำกลบเกลื่อน ปักษธรนั่งเท้าคางตั้งใจฟัง ดนัยรุกถามต่อ
“บอกมาน่า ถึงไหนกันแล้ว”
“ถึงอะไร แกถามไม่เข้าใจ” อาทิตย์เฉไฉ ใบหน้านั้นเริ่มขึ้นสี
“ก็ จับมือ กอด จูบ แล้วก็……”
“นี่ เราออกนอกเรื่องกันแล้วนะ”
เวลาล่วงเลยไปกว่าชั่วโมง ปักษธรขอตัวไปก่อนเนื่องจากนัดกับสุริยันไว้ ส่วนอาทิตย์เองก็โดนไล่ให้ออกไปคุยกับเด็กธันเสียให้เรียบร้อย อาทิตย์ได้เพียงบ่นให้เพื่อนสาวที่นั่งชิมของหวานชิ้นที่สามที่เธอสั่งมา
เวลาบ่ายคล้อยเย็นวันหยุดแบบนี้ ผู้คนต่างพากันมาพักผ่อน เที่ยวเล่นกันตามประสา ภาพของกลุ่มเพื่อนฝูงพากันหัวเราะ หยอกล้อเล่นกัน ภาพของคนเหงาๆที่นั่งกดโทรศัพท์บนบีทีเอส ภาพคู่รักที่เดินจูงมือกันไปมา
เขาคิดถึงเจ้าเด็กที่ตอนนี้คงกำลังทำงานตัวเป็นเกลียว อาทิตย์ยิ้มเมื่อคิดถึง เด็กหนุ่มตัวเล็กๆตันๆ หัวเกรียนๆ คนที่ขยันทำงานเสียจนหาเวลาพักไม่ได้ คนที่จดจำได้ดีว่าเพลงที่เขาชอบคืออะไร
คนที่ยอมรับในตัวตนของอาทิตย์เอง
อาทิตย์ กลับมาถอนหายใจ เขานั่งพักตรงข้างทาง อีกไม่ไกลคือร้านค้าที่เด็กธันทำงานกะเช้า ลำพังแค่เรื่องเข้าไปขอโทษแล้วปรับความเข้าใจ สำหับอาทิตย์แล้วไม่ใช่เรื่องยากนัก เพราะเขาเองก็ผิดที่บังคับเจ้าธันมากเกินไป
แต่สิ่งที่กวนใจอาทิตย์นั่นคือความเป็นไปในอนาคต อย่างที่ดนัยบอกจริงๆ เพียงแค่เริ่มต้น ยังมีเรื่องให้ปวดหัวได้ขนาดนี้ ถ้ายังคบกันอยู่ต่อไป จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้ง และอีกครั้งหรือ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ชีวิตจะมีความสุขได้อย่างไร
ที่เคยคิดว่าชีวิตรักต้องมีเพียงแค่ความสุข แต่พอเอาเข้าจริงๆกลับมีแต่เรื่องหนักใจ ถ้าแบบนี้กลับไปเป็นคนเดิมโดยไม่มีใครจะดีกว่าไหมนะ จะได้ไม่ต้องเป็นกังวลอยู่แบบนี้
แต่ถ้ากลับไปเป็นแบบเดิมแล้วจะไม่เหงาจริงหรือเปล่า ถึงจะมีปักษธรและดนัยอยู่เป็นเพื่อนก็จริง ทว่าความเป็นเพื่อนและคนรักมันก็ต่างกัน คนละความรู้สึกกัน
ไม่อยากร้องไห้คนเดียวอีกต่อไป……….แต่ก็ไม่อยากจะเสียใจเพราะใครอีก
“แอร๊ยยยยย สับสน” อาทิตย์หลบมุมร้านค้าสะดวกซื้อ ปล่อยตัวนั่งลง เขาพึ่งรวบรวมความกล้าแต่พอเห็นหน้าเจ้าเด็กนั่นก็ทำเอาเปลี่ยนใจหลบฉากออกมาเสียดื้อๆ
รถยนต์คันหรูจอดตรงข้างทาง ปักษธรเปิดประตูเข้าไปทันทีอย่างเคยชิน ชายหนุ่มคนขับกล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นเหมือนชื่อของเขา ทำเอาปักษธรใจสั่น ไม่ว่ากี่ครั้งก็ยังไม่ค่อยจะชินกับเรื่องความรักเสียที คงเป็นเพราะทิ้งช่วงมานานก็เป็นได้
“ไปไหนกันดี” พนักงานขับรถประจำตัวถามอย่างอารมณ์ดี เขายังอยู่ในชุดทำงาน สุริยันบอกว่าต้องไปติดต่องานกับลูกค้า ในวันหยุดเนื่องจากลูกค้าคนนี้หาเวลาว่างได้ยากมาก
“เอ่อ แล้วแต่สิ ชอบไปที่ไหนล่ะ” ปักษธรตอบกลับไปเช่นเดิมเหมือนทุกครั้ง
“อีกแล้ว! ผมเองก็อยากรู้ว่าธรชอบไปที่ไหนบ้างนะครับ” ครั้งนี้สุริยันไม่ยอม เขาชะลอรถลงเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงทางแยกแต่ปักษธรยังดูที่จะตัดสินใจไม่ได้
ถ้าเลี้ยงซ้าย ก็จะเข้าตัวเมือง แต่ถ้าจะออกนอกตัวเมืองก็เลี้ยวขวา
จะรัก……..หรือไม่รัก
อาทิตย์ค่อยๆเดินแนบไปกับกระจกกั้นร้าน เขาเตรียมคำพูดไว้อย่างดี เขาแนบแก้มเข้ากับกระจกบานใสนั้น แต่ก็ต้องแปลกใจที่มองไม่เห็นเด็กหนุ่มอยู่ที่เคาท์เตอร์ เขาชะโงกไปให้สูงกว่าเดิมเพื่อเพิ่มมุมการมองเห็น แต่ก็ไม่เจอเป้าหมายที่ต้องการ
“เอ่อ คุณคะมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” พนักงานหญิงที่กำลังขนของอยู่หน้าร้านบังเอิญเห็นท่าทีที่น่าสงสัยจึงเข้ามาถาม แต่อาทิตย์ก็ปฏิเสธไปและชิ่งเดินหนีไปอีกทาง
“อ้าว พี่! มีอะไรครับ”เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นหยุดการเคลื่อนไหวของอาทิตย์ลง เขาค่อยๆหันไปหา แน่นอนว่าต้องเจอเจ้าธันยิ้มแหยๆยืนเกาหัวอยู่
“ไม่มีอะไร ไปทำงานเถอะ” อาทิตย์รีบหมุนตัวออกเดินทันที ทีเห็นหน้าธัน ทั้งๆที่เตรียมคำพูดเอาไว้อย่างดิบดี แต่พอมาเจอตัวเข้าจริงๆก็น้ำท่วมปาก ไม่กล้าพูดอะไรออกไป
“เดี๋ยวสิพี่” เสียงเรียกนั้นเบาลงไปคงเพราะอาทิตย์เดินเร็วพอสมควร
“รีบตามไปสิ” พนักงานหญิงรีบเตือนสติเพื่อน เมื่อเห็นเพื่อนหนุ่มลังเลที่จะตามไป
“ไม่ต้องห่วงงานเดี๋ยวฉันจัดการเอง” เธอผลักให้ชายหนุ่มตรงหน้าออกวิ่งตาม เด็กหนุ่มพยักหน้ากล่าวขอบคุณก่อนจะวิ่งตามคนที่ทำตัวยุ่งยากไป
“ว่าไงครับ ซ้ายหรือขวาดี” สุริยันถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นตัวเลขที่นับถอยหลังของสัญญาณไฟใกล้จะหมดเวลา
“เอ่อ…….ขวาครับ” ปักษธรตอบในคำถามที่ไม่ยากนักไปก่อน คงเหลือคำถามที่ยากจะตัดสินใจให้มันค้างคาในใจ เขาเอนเบาะลงอีกเล็กน้อยจ้องมองไปยังถนนที่เนืองแน่นไปด้วยรถรา ปล่อยให้คำถามนั้นยังคงวนเวียนในใจ
“คิดอะไรอยู่” เสียงนุ่มทุ้มทักขึ้น เมื่อสุริยะเห็นว่าคนข้างๆนั่งขมวดคิ้วจนจะชนกันอยู่แล้ว
“เปล่า”
“อาทิตย์ทำเรื่องอีกแล้วหรือไง หึหึ” เขาหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงใบหน้าของลูกน้องจอมโวยวาย ที่มักจะหาเรื่องยุ่งๆในสำนักงานอยู่เสมอๆ
“ไม่ใช่สักหน่อย” ปักษธรยิ้มตอบ เสียงหัวเราะทำให้เขาคลายความฟุ้งซ่านของความคิดได้บ้าง หลังจากนั้นบทสนทนาธรรมดาก็ดำเนินไปเรื่อยๆ
http://www.youtube.com/v/fvl3syY2Yf8?version=3&hl=th_TH
หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
แค่ได้ลองรักใคร อย่างสุดหัวใจสักที
เกิดอะไรพรุ่งนี้ก็ไม่สำคัญ
อาจจะมีน้ำตา สุขทุกข์ปะปนเคล้ากัน
แต่ก็คุ้มที่พบและผ่านสิ่งนี้
“เดี๋ยวสิพี่” เสียงเรียกนั้นมาพร้อมกับแรงจับที่แขนขวา อาทิตย์หยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับอีกคน
“พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ” เด็กหนุ่มก้มตัวหายใจแรงๆ ด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งตาม
“อ่อ……ไม่มีอะไร”
“…………”
ต่างคนต่างจ้องหน้ากัน หวนให้คิดถึงการเจอกันครั้งก่อนหน้าที่จบลงได้แย่อย่างสุดซึ้ง เด็กธันเองก็ไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไรดีกลัวจะไปเพิ่มความไม่พอใจให้รุ่นพี่มากยิ่งขึ้น เพราะตั้งแต่เริ่มคบกันมาเขาทำอะไรลงไปมักจะไม่ถูกใจอาทิตย์อยู่ร่ำไป
ตรงข้ามกับอาทิตย์มีมีสิ่งที่อยากจะอธิบายมากมาย คำพูดที่เรียบเรียงไว้นั้นหายไปทันทีเมื่อได้ยืนประชันหน้ากันจังๆแบบนี้
“ที่นี่อากาศดีนะ” สุริยันยืดตัวชูแขนทั้งสองขึ้นพร้อมกับสูดอากาศเข้าเต็มปอด สวนสาธารณะเล็กๆแห่งนี้ดูสงบและร่มเย็น เขาเหลือบมองคนข้างๆที่นั่งมองอะไรเพลินๆ
“คิดอะไรอีกแล้ว” มือใหญ่นั้นวางลงที่หัวไหล่ของปักษธร และแน่นอน ว่าปักษธรเบี่ยงตัวหลบทันที
“…..ขอโทษครับ” ปักษธรตกใจ และรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเมื่อเห็นสีหน้าของสุริยัน
“ไม่เป็นไรครับ” สุริยันถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยและเอนตัวพิงกับเก้าอี้ข้างสระน้ำ
หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
หากว่าเธอมั่นใจ ว่าเจอสิ่งที่หายไป
และเป็นใครคนนี้ที่รอมานาน
อาจจะมีน้ำตา สุขทุกข์ปะปนเคล้ากัน
แต่ก็คุ้มที่พบและผ่านสิ่งนี้
“พี่ครับ เราต้องคุยกันนะ”
“ไม่รีบไปทำงานหรอ เดี๋ยวต้องไปร้านต่อนี่” อาทิตย์มองเวลาก็พบว่างใกล้เวลาที่เด็กหนุ่มต้องไปช่วยงานที่ร้าน
เด็กหนุ่มคว้ามือถือออกมาเขากดไปมาสักครู่ก่อนจะแนบเข้ากับหู
“ครับพี่ ผมปวดท้องมากครับขอลางานวันหนึ่งนะพี่” เด็กหนุ่มโกหกรวดเดียวจบ โชคยังดีที่เขาเองไม่ค่อยจะโกหกและลางานมากเท่าไรเจ้าของร้านจึงไฟเขียวปล่อยให้เด็กหนุ่มพักผ่อนหนึ่งวัน
“ผมขอโทษครับพี่ เรื่องเมื่อครั้งก่อน ผมจะไม่ทำอีกครับ”
“จะบ้าหรือไงมาขอโทษชั้นทำไมกัน”
“แล้วผมต้องทำยังไงกันครับพี่ ถึงจะถูกใจพี่” เด็กหนุ่มพูดอย่างท้อใจ ไม่ว่ากี่ครั้งก็ดูจะผิดไปเสียทุกครั้ง
“มานี่สิ” อาทิตย์สังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มมีสีหน้าแบบไหน คงจะคิดโทษตัวเองอีกแล้ว จึงเรียกให้ไปนั่งนั่งที่นั่งใกล้ๆแถวนั้น
ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไป อาทิตย์สูดหายใจเข้าเต็มที่ก่อนจะเอื้อมมือเด็กหนุ่มจับไว้มั่น
เหมือนว่าดอกไม้ที่งามสดใส มารุมล้อมหัวใจ
เปลี่ยนแปลงโลกไปทั้งใบ และต่อจากนี้
หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
“ผมขอโทษครับ มันยังไม่ชิน” ปักษธรขอโทษกับการกระทำของตน
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าแบบนั้นผมจะทำจนกว่าคุณจะชินเอง” มือใหญ่อันนั้นวางลงอีกครั้งที่หัวไหล่ของคนรักอย่างมั่นคง ทำเอาปักษธรไม่มีสิทธิ์ที่จะดิ้นหลุดได้
“แต่อย่านานนักนะครับ สงสารผมหน่อย”
หากเธอพบว่ารักครั้งนี้ทำใจให้สั่นไหว
อย่าลังเลเลยเธอคนดี ขอเธอทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจจะเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
สองคู่หูหลับตาลง ปล่อยหัวใจให้ได้สัมผัสถึงความรักที่ก่อตัวขึ้น แม้มันจะไม่ได้ยิ่งใหญ่มากเท่าใคร แต่มันก็คอยกระตุ้นให้ใจดวงนี้เต้นต่อไปอย่างมีกำลัง ความรักอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับใครบางคน แต่อีกหลายๆคนก็มองเป็นเรื่องง่ายเสียยิ่งกระไร แล้วควรจะเชื่อใครกัน แล้วตกลงรักมันทำให้เราเสียใจจริงหรือ
เพียงแค่ปล่อยใจ มองให้เห็นถึงสิ่งที่มองข้าม ว่ารักนั้นไม่ได้มีแต่เรื่องเศร้าเสียน้ำตา ยังมีเรื่องของคนที่คอยแบกคนขี้เมากลับห้องทุกครั้ง ยังมีเรื่องของคนที่ตามจีบเป็นเวลานาน ยังมีเรื่องของคนที่จดจำชื่อเพลงที่ชื่นชอบ และยังมีคนที่คอยอยู่เคยข้าง
ลองปล่อยใจให้คิดสักนิด แล้วคุณจะพบกับความสุข ที่หาได้ ไม่ยากเลย
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
-
อาทิตย์บอกสิ่งที่คิดกับน้องธันไปนะ...น้องกำลังเข้าใจผิด มีอะไรก็คุยกัน ไม่ร่าเริงมาหลายตอนแล้วน้า
อยากได้ยิน แอร๊ยยยยย~~~ อีกครั้ง สดใส ๆ คนอ่านเชียร์อยู่น้า...
ส่วนปักษธรก็เปิดใจกับพี่เค้านิดนึง ไม่ต้องกลัวเค้ารักจะแย่อยู่แล้ว
สองเพื่อนปรับทุกข์กัีนดีมากเลย พอรักจริงก็มักคิดเยอะงี้แหละเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
เห็นด้วยสุด ๆ เลยค่ะ
เปิดใจ ค่อย ๆ ใช้เวลาศึกษากันไป
อยากให้ทุกคน ทุกคู่รัก มีความสุข
-
:กอด1:อยากมีบ้าง
แต่....กว่าจะเจอไม่รู้เมื่อไร
-
เชียร์ทั้ง2คู่ให้มีความสุขในรักครั้งนี้ :-[
-
ขอให้มีความสุขกันทั้งสองคู่เลยนะ
-
เปิดใจกันและกัน แล้วจะพบกับรักที่สวยงาม
แอร๊ยยยยยยยยย
-
ปรับความเข้าใจกันดีๆน้า~ :เฮ้อ:
-
ซันนี่เคลียร์กันไวๆน้า
ไม่ร่าเริงมาหลายตอนแล้วอ่ะ
เราอยากเห็นซันนี่ปล่อยไก่แล้วร้อง
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย อยู่นะ
:sad4: :sad4:
-
รักแท้หาไม่ได้ง่ายๆเมื่อได้มาแล้ว
ก็รักษาไว้ให้ดีดีทั้งสองคนน๊า :L1:
-
ครั้งก่อนหน้านี้จบลงได้แย่อย่างสุดซึ้ง
แต่ครั้งนี้จะจบลงอย่างซึ้งดีที่สุด ใช่ไหมค่ะ?
แอร๊ยยยยย ได้โปรดๆ
อย่าทำร้ายหัวจิตหัวใจกันนักเลยนะคะ
เพราะอย่างไรรักนั้นก็สวยงามค่ะ// ร้องกะเขาด้วย อิอิ
-
ซันนี่อย่าหนีเชียวนะ!!
คุยกับน้องธันตรงๆ เขาจะได้รู้ว่าเราคิดยังไง
( เดี๋ยวเขาคิดไปเองแล้วเข้าใจอะไรผิดๆ มันจะแย่นา)
-
ลุ้นๆ เอาใจช่วย สองสาวให้ผ่านอุปสรรคไปเสียที
มันไม่มีอะไรเลยนอกจากตัดความกังวลใจ ความกลัวออกบ้าง แล้วอะไรๆ น่าจะดีขึ้นนะ
-
ตราบใดที่หนูธันว์ยังรู้สึกด้วยกว่า ปัญหาก็จะมีอยู่เรื่อยๆอ่ะนะ
-
สนุกมากค่าาาาา :mc4:
ซันนี่น่ารัก น้องธันน่าร้ากกกก
ยอมรับว่าแอบข้ามๆตอนธรกับหัวหน้า-.-
แต่ชอบมากค่า สนุกมากกก มาต่อเร็วๆ นะคะ :)
-
อ่านรวดเดียว สนุกมากเลยค่ะ
แล้วตอนนี้ก็อารมณ์ค้างมากๆเลย
รอบทสรุปของทั้งสองคู่นะคะ
-
ยังไม่มา หุหุ
มาต่อคิวรอ ^^
-
มาเฝ้ารอค่า
-
มารอด้วยคน
-
หายไปอีกเเล้ว เเละก็กลับมาเเล้วค่ะ
มาต่อตอนจบ บทสรุปของเรื่องนี้กัน หวังว่าตอนจบของเรื่องคงจะถูกใจหลายๆคนนะคะ แอร๊ยยยย
บทที่ 40 รัก…………ในที่สุด
อาทิตย์ ค้นเสื้อผ้าออกมากองอยู่บนเตียงหลายสิบชุด เชาหยิบเสื้อยืดสีดำมาทาบกับตัว ยืนหมุนไปมาดูตนเองในกระจก ก่อนจะส่ายหน้าแล้วโยนทิ้งไว้กับพื้น
‘ใส่สีดำไป ดูดความร้อนจะตาย’
เขาหยิบเสื้อแขนกุดสีครีมมาทาบกับตัวอีกเป็นครั้งที่สองก่อนจะโยนทิ้งตามเสื้อสีดำไป ‘เดี๋ยวแดดเผาแย่’
กองผ้าที่พื้นดูจะมากขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ไม่เหลือเสื้อผ้าบนเตียงอีกต่อไป เจ้าตัวจึงต้องยอมเลือกเสื้อจากกองที่ทิ้งไปแล้วอีกครั้ง
“นี่แก ไปทะเลแค่สองวันจะอะไรนักหนา” ปักษธรที่นั่งดูทีวีอยู่ใกล้ๆ บ่นเข้าให้เมื่อเห็นว่าอาทิตย์ยังเก็บของไม่เสร็จ ทั้งๆที่ใกล้ถึงเวลาเดินทางแล้ว สุริยันเองก็ขับรถจวนเจียนจะถึงในอีกไม่กี่นาที
“แหม แกก็ไปทะเลนะคะ ไม่ใช่ไปตลาดจะได้ใส่อะไรก็ได้”
“อ๋อ หรอ ใส่อะไรก็ได้มั้งเพราะยังไง ตอนกลางคืนก็คงไม่ได้ใส่อะไรอยู่แล้ว”
“แอร๊ยยย พูดแบบนั้นได้ยังไง ชั้นเสียหายนะ” อาทิตย์โยนกางเกงขาสั้นใส่เพื่อนสาวแก้เขิน ก่อนจะตัดสินใจหยิบชุดมาสี่ตัวยัดลงไปในกระเป๋าเดินทาง ยังไม่ทันที่จะรูดซิปเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อน เป็นสุริยันนั่นเองที่มาพร้อมกับธัน
“เข้ามาก่อนสิ เกือบเสร็จแล้ว” ปักษธรเชิญทั้งสองเข้ามานั่ง เพราะรู้ดีว่ากว่าที่อาทิตย์จะพร้อมคงใช้เวลาอีกสักพัก ไหนจะเก็บครีมบำรุง(แม้จะลดน้อยลงแล้ว) ไหนจะหมวกฟางที่ไปต่อแม่ค้าตลาดนัดมาได้ในราคา 30 บาท ยังไม่รวมถึงแว่นกันแดดซื้อ 1 แถม 1 และรองเท้าฟองน้ำสีสดใส
“จะเสร็จแล้วจ้า” อาทิตย์หยิบแว่นสีชาเหน็บไว้ตรงคอเสื้อก่อนจะหมุนตัวดูตัวเองในกระจกอีกที จนพอใจ
“ขอโทษนะคะที่ทำให้รอ” คนทำช้าเอ่ยปากขอโทษ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรมากมาย
ทั้งสี่คนจึงได้ออกเดินทางไปชายหาดเล็กๆ แถบจังหวัดทางตะวันออก
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว
“นี่นั่งพักขาหน่อย” อาทิตย์ เดินนำเด็กหนุ่มไปนั่งยังเก้าอี้ยาว เด็กธันเดินหิ้วของตามมาติด วันนี้ทั้งสองหยุดพร้อมกัน จึงได้มาเที่ยวพร้อมกัน อาทิตย์เลยลากมาเป็นคนถือของให้เสียเลย
“อยากไปไหนต่อไหม” อาทิตย์ลองถามอีกคนดู แต่เด็กหนุ่มส่ายหน้าเสียยกใหญ่
“พี่ยังเดินไม่ครบไม่ใช่หรอ”
“อืม แต่กลัวแกเบื่อ”
“ไม่เบื่อหรอกครับ”
“จริงง่ะ”
“หะหะ จริงครับ” มันยิ้มแก้เขินเมื่อเห็นอาทิตย์จ้องตา จนทนไม่ไหวยกมือขึ้นเกาหัวเล่น
“โกหกนี่”
“ผมเปล่า….หะหะ พี่อย่าทำตางั้นดิ ก็ได้ๆ เบื่อนิดหน่อย”
“งั้นก็ปะ ไปที่อื่น” อาทิตย์ทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเด็กหนุ่มดึงลงให้นั่งก่อน
“ไม่เป็นไรพี่ แค่เห็นพี่สนุก ผมก็พอแล้ว”
อาทิตย์หยุดไปชั่วขณะที่ได้ยิน เขาหันไปมองเจ้าเด็กหนุ่มอีกครั้งและต้องแปลกใจที่ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เขาอย่างแน่วแน่ทำเอาคนที่ปกติไม่ยอมใครต้องหลบสายตาไป
“ไม่เป็นไรจริงๆพี่ เห็นพี่ต่อราคา สนุกดีออก” เด็กหนุ่มพูดไปยิ้มไปพร้อมกับคิดภาพตอนรุ่นพี่คนเก่งต่อปากต่อคำกับแม่ค้าพ่อค้า เถียงกันตั้งนานกว่าจะได้ลด เพียงแค่ 10 บาท นั่นก็พอที่จะทำให้อาทิตย์ยิ้มได้
“ปะ พี่ยังเหลือร้านที่ชั้นสี่อีกใช่ปะ” เจ้าธันดึงมือของอาทิตย์ฉุดขึ้นมาให้ออกตัว
อาทิตย์ยังไม่ยอม เขาแปลกใจอีกครั้งที่เด็กคนนี้รับรู้เรื่องราวของเขาเกือบจะทุกอย่าง บางอย่างอาทิตย์แน่ใจว่าธันพึ่งรู้มาไม่นาน แต่หลังจากนั้นเขาก็จดจำได้ทุกอย่าราวกับจดบันทึกไว้ในสมอง
แต่เขากับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจ้าเด็กคนนี้เลย
“เดี๋ยวสิ ไหนลองบอกหน่อย ชอบไปที่ไหน ชอบเที่ยวไหน”
“หะหะ ก็เที่ยวได้หมดล่ะครับ ที่นี่ก็ชอบ”
“ธัน!”
“หะหะ พี่อย่าดุดิ ก็ผมชอบที่ที่คนน้อยๆมากกว่าครับ แล้วก็เที่ยวที่ธรรมชาติมากกว่า”
“เหวอพูดยังกะคนแก่”
“หะหะ เห็นไหมล่ะว่าแล้วต้องโดนพี่แซว”
“แกล้งเล่นน่ะ งั้นครั้งหน้าไปทะเลกันไหม”
“หะหะ ค่าใช้จ่ายมันเยอะนะครับพี่”
“เอาน่าเดี๋ยวพี่จัดการเอง นะนะ ชอบไหมล่ะทะเล”
“ชอบครับ ผมเคยไปสองครั้งเอง”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอก เดี๋ยวพี่….”
“แต่”
“ไปเถอะนะ พี่ก็รู้สึกเหมือนแก อยากให้แกได้ทำในสิ่งที่แกชอบบ้าง…….แค่เห็นแกยิ้มพี่ก็ดีใจแล้ว”
อาทิตย์ยิ้มหน้าแดงไม่กล้ามองหน้าเด็กหนุ่มที่ กำลังเกาหัวเสียยกใหญ่
“พี่พูดจริงนะ”
“อื้ม”
อาทิตย์เดินคู่กับคนรักอย่างสุขใจ อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าเด็กหนุ่มข้างๆชอบเที่ยวที่ไหน อาจจะช้าไปที่จะเริ่มต้น แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรให้คนๆนี้เลย อาจจะไม่ได้เอาใจใส่มากที่เด็กหนุ่มให้ แต่ก็ขอให้มั่นใจว่าอาทิตย์ดวงนี้คงไม่ทำให้ผิดหวังอีก
อากาศยามบ่ายช่างร้อนระอุ พระอาทิตย์แผดแสงผ่านลงมาจนแสบผิว อาทิตย์สวมหมวกฟางปีกกว้าง พร้อมแว่นตากันแดด เสื้อแขนกุดสีสดตัดกับผิวขาวๆได้อย่างดี เบียร์ขวดเล็กถูกหมุนไปมาในมือขวา เขาพึ่งดื่มหมดไปเมื่อสักครู่
“โหยพี่ มาถึงก็ใส่เลยนะ” เด็กหนุ่มที่พึ่งขนของเข้าห้องเดินออกมาที่ชายหาดก็เจอ อาทิตย์เอนตัวนอนพร้อมกับขวดเบียร์ที่แช่ไว้ในกระติกอีก5ขวด
“แหม ทะเลร้อนๆ ก็ต้องคู่กับเบียร์เย็นๆสิจ๊ะ”
“พี่ก็” เด็กหนุ่มจัดแจงเปิดเบียร์ให้รุ่นพี่อย่างชำนาน เขานั่งลงข้างๆ มองทะเลสีครามอย่างสนใจ
“ชอบไหม”
“ครับ สวยกว่าทุกที่ที่ผมเคยไป”
“ดีใจที่ชอบนะ” อาทิตย์ยิ้มอย่างสุขใจที่อย่างน้อยก็ได้ทำเพื่อเด็กหนุ่มบ้าง
“พี่ไปเล่นน้ำไหม” เด็กธันถอดเสื้อออกเหลือเพียงกางเกงขาสั้น ทำเอาอาทิตย์ต้องแอบดู ไม่กล้าจ้องตรงๆ
“ไม่อะ ยังร้อนอยู่” อาทิตย์บ่ายเบี่ยง
“น่าพี่ ไปเล่นด้วยกัน”
“อะๆ แต่แกต้องทากันแดดก่อนนะ เล่นน้ำตอนนี้ผิวเสียแย่”
“ครับๆ” เด็กหนุ่มรีบทาครีมอย่างรวดเร็วก่อนจะลากรุ่นพี่ลงไปในคลื่นสีคราม ปล่อยให้ปักษธรและสุริยันนั่งอมยิ้มอยู่ตรงชายหาด
“คุ้มค่าไหมครับที่ลางานมา” สุริยันชี้นิ้วให้ดูลูกน้องตนเล่นน้ำอย่างสนุกจนลืมกลัวแดดไป
“ก็ดีครับ”
“แล้วเรื่องของเราล่ะ” สุริยันไม่รอช้า โอบแขนเข้าคว้าหมับที่เอวปักษธรทันที
“อ๊ะๆ ไม่ปล่อยให้หลุดง่ายๆหรอกนะ” สุริยันหัวเราะเมื่อเห็นปักษธรกำลังจะแกะออก เขายิ่งกระชับวงแขนให้คนในอ้อมแขนแนบชิดตัดตัวเขามากขึ้น
“เชื่อใจผมนะ ธร”
“…..” ปักษธรไม่ได้ตอบอะไร ใจของเบาเต้นแรงเกินกว่าเขาจะเอ่ยคำใดๆออกไป ความรู้สึกที่ลืมเลือนหวนกลับมาอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะทำให้หัวใจที่หยุดเต้นของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง
“เดี๋ยวๆ ไม่เอานะ” อาทิตย์ร้องโวยเมื่อเจ้าเด็กธันลากเขาไปยังจุดน้ำลึก
“น่าพี่ ไม่จมหรอก”
“ไม่ได้กลัวจม แอร๊ยยยยย” อาทิตย์ร้องเมื่อคลื่นลูกใหญ่ซัดพวกเขาเสียจนจมลงไป ทำเอาสำลักน้ำเสียยกใหญ่
“เป็นไงบ้างพี่” ธันถามด้วยความเป็นห่วงแต่ก็อดขำภาพที่เห็นเสียไม่ได้
“แสบตา” อาทิตย์หลับตา พยายามเอามือเช็ดแต่ก็ยิ่งทำเอาเจ็บกว่าเดิม
“อย่าถูแรงสิ เดี๋ยวผมดูให้”
ธันสะบัดมือเพื่อไล่น้ำทะเลออกไปให้มากที่สุด เขาบรรจงวางมือบนขอบตาอย่างแผ่วเบา มือเด็กหนุ่มทาบลงบนแก้มนวลของรุ่นพี่ ความนุ่มทำเอาเด็กหนุ่มชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะไล้นิ้วไปตามขอบตาเพื่อบรรเทาอาการแสบ
“เป็นไงบ้างพี่”
“อืม ดี” อาทิตย์ค่อยๆลืมตา แต่ก็ต้องตกใจที่เจ้าธันยืนใกล้เขามาก
คลื่นลูกใหญ่ซัดมาอีกครั้ง
“ระวังพี่” เด็กหนุ่มคว้าตัวรุ่นพี่เอาไว้ก่อนที่จะโดนคลื่นซัดจนจมน้ำอีกครั้ง ทำให้อาทิตย์แนบชิดกับท่อนบนอันเปลือยเปล่า
“อืม ขอบใจ ปล่อยได้ยัง”
“ขอกอดต่อได้ไหมพี่”
“ถ้าบอกว่าไม่ได้ล่ะ”
“หะหะหะ” เด็กหนุ่มทำหน้าหงอ ปล่อยมือออกจากเอวอาทิตย์
“เจ้าซื่อบื้อ” อาทิตย์ว่าเข้าให้ก่อนจะเป็นฝ่ายโผเข้ากอดเสียเอง
“ผมกลัวพี่โกรธอีก” เด็กหนุ่มยืนนิ่งอย่างไม่เชื่อ
“นอกจากซื่อบื้อแล้วยังโง่อีกนะ”
“หะหะหะ โง่แต่รักจริงนะครับ”
“………..”
อาทิตย์แนบตัวเข้าใกล้เด็กหนุ่มมากขึ้น ใจของเขาเต้นรัวเร็ว และสัมผัสได้ถึงความแกร่งของเด็กหนุ่ม
“อ๊ะ”
“อะไรครับพี่”
“ปะ….เปล่า” อาทิตย์หน้าแดง เมื่อรู้สึกได้ถึง วัตถุทรงกระบอก ที่กระแสน้ำพัดมาโดนต้นขาเขาเป็นระยะ ขนาดของมันใหญ่ไม่น้อย พอมองเจ้าของวัตถุนั้นกลับทำหน้าเฉย
“อ๊ะ อีกแล้ว”
“อะไรครับพี่”
“จะแกล้งกันใช่ไหม เอาไอ้นั่นมาถูขาพี่”
“อะไรครับ”
“ก็นี่ไง” อาทิตย์ล้วงมือเข้าไปใต้น้ำตรงต้นขา จับเข้ากับเจ้าท่อนตัวปัญหาที่แนบอยู่ตรงต้นขา
“พี่ทำอะไรน่ะ” เด็กหนุ่มตกใจ
“แกล้งกันดีนักใช่ไหม” อาทิตย์ออกแรงบีบเต็มที กะให้อีกคนร้องด้วยความเจ็บปวด
แต่ก็เปล่า
อาทิตย์หมั่นไส้ ถ้าบีบไม่เจ็บก็ดึงออกมาให้หลุดเลยคอยดู ว่าแล้วก็ออกแรงดึงเต็มที่จนน้ำทะเลกระเซ็น
“เฮ้ย” เด็กหนุ่มร้องเสียงดัง ทำเอาอาทิตย์ได้ใจ
“ไงล่ะ แกล้งกันดีนัก” อาทิตย์หัวเราเมื่อเห็นสีหน้าเจ้าธัน
“พี่!” เด็กหนุ่มชี้นิ้วไปยังมือขวาของอาทิตย์
“แอร๊ยยยยยยยยยยยย”
และปลิงทะเลตัวใหญ่ ก็หลุดพ้นจากฝ่ามือที่บีบรัดตนไว้ แน่นอนว่ามันได้บทเรียนแล้ว ว่าจะไม่ไปเกาะขากะเทยอีกเป็นครั้งที่สอง
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย ปลิงทะเล :m20: :m20: :m20:
อพิโธ่อาทิตย์เอ๋ยกะจะยั่วเจ้าธันซะหน่อย เจอปลิงทะเลเข้าไป
เข้าใจกันแล้วดีจังเนอะ ธันน่ารักนุ้งนิ้งเหมือนเดิมเลย เจียมเนื้อเจียมตัวมาก รุก ๆ หน่อยพี่เค้ารออยู่ 555
ซันนี่มีความสุขสินะได้มาเที่ยวกับคุณแฟน คนอ่านก็มีความสุขด้วยจ้า
อีกคู่เค้ืาก็น่ารักแบบผู้ใหญ่ ๆ
ขอบคุณค่า :pig4:
-
ฮูเร่!!!!
งวดนี้เข้ามาอ่านได้เจอซันนี่ร้อง
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เราก็ความสขและ
:laugh: :laugh: :laugh:
(เอ๊ะอินี่!!!)
จะเอาตอนเข้าหอ อุฮิๆๆ
ขอตอนหน้าเลยนะค้า
:z1:
-
สงสารปลิงทะเลตัวนั้น....เละคามือกันเลยทีเดียว
ตอนนี้มีความสุข กลับมาฮากระจายน้ำไหลไฟดับอีกครั้งกับ...."แอร๊ยยยยยยยย"
-
เข้าใจกันในที่สุด :z2:
-
จบแบบฮาๆ แต่ยังไม่จบใช่ม้ายยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ฮาเว่อร์ :laugh:
-
อะโถ เจ้าปลิงที่น่าสงสาร....
มาลุ้นกันต่อไปทั้งสองคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
-
จบแบบนี้จริงเหรออออออ
-
จบแล้วจริงเหรอ แอร๊ยยยยยยยย
-
หวานนนน
-
ตลกเกินไปแล้ว....55555+
-
กำลังโรแมนติกเข้าขั้น แต่มาร้องแอร๊ยตามซันนี่ตอนปลิงทะเลนี่แหละ :laugh:
จะหวานยังไงก็ยังได้หัวเราะตลอดเลยนะจ๊ะ น่ารักจริงๆ :man1:
-
อิปลิงนี่ กำลังดีๆอยู่เชียว แอร๊ยยยย!! :z3:
-
กว่า ปลิงมันจะรู้ว่า อย่าริอาจเกาะขากะเทย มันก็ ดับอนาถก่อนแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ
-
ซันนี่สบายดีไหม? หายไปนานเลยอ่ะ
(คิดฮอดนะจ๊ะ)
-
หากไม่ดูเป็นการรบกวน
สองเดือนผ่านไปหลังจากทริปทะเลหวานผ่านไป อาทิตย์กลับมาทำงานตามเดิม ความสัมพันธ์กับเจ้าเด็กธันก็ดูจะไปไม่ถึงไหน เพราะว่าเด็กหนุ่มต้องกลับมาทำงานเหมือนเช่นเคย
“แอร๊ยยยยย” ฉันร้องกรี้ดออกไมค์จนเพื่อนอีกสองคนต้องยกมือขึ้นปิดหู
“นี่ ใครสั่งใครสอนให้กรี๊ดใส่ไมค์ยะ” ดนัยแย่งไมค์โครโฟนไปจากฉันแล้วร้องเพลงต่ออย่างหน้าตาเฉย
“นี่อย่าเนียน เอาคืนมา เพลงนี้ของฉัน”
“อย่านะ”
“โอ้ย นังธรเอามานี่”
“เรื่อง!”
กว่าที่ฉันจะได้ร้องเพลงก็เหลือเวลาอีกเพียง 5 นาทีสุดท้าย ทำเอาเซ็งเหมือนกันนะคะ แอร๊ยยยยยยย
“อะว่ามา ทะเลาะอะไรกับเจ้าธันมันอีก” ปักษธรเมื่อสั่งเครื่องดื่มเป็นที่เรียบร้องก็เข้าเรื่องทันที
ดนัยนั่งจ้องตาแป๋ว แหม อยากรู้อยากเห็นจริงๆนะยะเรื่องผัวๆเมียๆนี่
“ก็ไม่มีอะไร ไม่ได้ทะเลาะ”
“แล้วแกจะกรี๊ด ใส่ทำไมยะ” ดนัยทำท่าผิดหวังที่อดเสพดราม่า ฉันค้อนเข้าให้ทีหนึ่ง
“แหม แก ก็เรื่องเดิมๆอะ เจ้าธันมันทำงานซะไม่เหลือเวลาเลย จะให้มันลาก็สงสาร เห็นว่าเดือนนี้น้องมันต้องใช้เงินเยอะเฮ้อ” ฉันเองก็จนปัญญาค่ะ แต่จะให้เห็นแก่ตัว ลากเจ้าธันไปโน่นไปนี่ก็ใช่ที มันก็ไม่ค่อยจะชอบเดินห้างสักเท่าไร ไหนจะเหนื่อยจากการทำงาน ควรจะหยุดพักอยู่ที่ห้องเสียมากกว่า
“ว้าย แกอย่าใช้งานน้องธันหนักไปนะยะ โถๆๆๆ น้องธันผู้น่าสงสาร นี่ถ้ามาเป็นแฟนชั้นแต่แรกก็สบายไปละ” นังดนัยแสร้งเอามือปาดน้ำตา บีบเสียงเป็นนางงามได้ตำแหน่ง ย่ะ หล่อนแสดงความเสียใจได้เนียนมาก
“แกก็เห็นใจมันหน่อย อีกสามปีน้องมันเรียนจบก็พอจะหายใจหายคอได้บ้าง”นังธรที่ดูมีสาระที่สุดในกลุ่มให้ข้อคิด ชั้นก็รู้ค่ะว่าแค่สามปีเอง
“อะไรนะ สามปี แบบนี้รูฉันไม่ตันไปเสียก่อนหรอยะ แอร๊ยยยยย”
“เบาๆสิแก” นังธรและดนัยรีบเอาน่องไก่ชิ้นใหญ่ยัดปากชั้นไว้
“แค่กๆ จะฆ่ากันหรือไง”
“อยากจะทำอยู่ แต่ไม่อยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ”
“แอร๊ยยยยยยย”
และในวันนั้นฉันก็ได้กินน่องไก่ทั้งหมด 10 ชิ้นพอดี
“ครับพี่ ลูกค้ากำลังมา เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะ” เด็กหนุ่มวางสายอย่างเสียดาย เขากำลังสนุกกับการฟังเรื่องเล่าของรุ่นพี่ที่เล่าถึงเรื่องที่อาทิตย์และปักษธรไปเที่ยวกัน เขาบอกขอโทษรุ่นพี่ไปนับร้อยครั้งกับเรื่องเดิมๆ แต่อาทิตย์ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเขามากมายเหมือนเมื่อก่อน แต่ธันเองก็รู้ว่าอาทิตย์เองก็อยากไปเที่ยวที่ต่างกับเขา อยากมีเวลาด้วยกันให้มากกว่านี้ คิดได้แค่นั้นเด็กหนุ่มก็หน้าขึ้นสีพลางหัวเราะให้ตัวเองที่คิดเข้าข้างตัวเองที่ว่าอาทิตย์ก็อยากใช้เวลาร่วมกับคนเห่ยๆอย่างเจ้าธัน
“เอาๆ มัวแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไปรับลูกค้าได้แล้ว” เจ้าของร้านโยนฝาโซดาใส่ปนหยอกล้อ ช่วงเดือนที่ผ่านมาอารมณ์เจ้าธันเหมือนจะคงที่มากขึ้น และนั่นก็ทำให้เขาดีใจไปกับเด็กหนุ่มที่อย่างน้อยชีวิตอันหนักอึ้งของมันก็ได้มีคนเข้ามาช่วยบรรเทา ถึงแม้อาทิตย์จะไม่ได้ช่วยเหลืออะไรมากมาย เพียงแค่กำลังใจที่ให้กันแค่นั้นก็มากเกินพอสำหรับเด็กหนุ่มที่จะก้าวเดินไป
“น้ำเปล่าเพิ่มอีกนะครับ”
เด็กหนุ่มทำงานอย่างขยันขันแข็ง เขาคิดเพียงอย่างเดียวคือการเก็บเงินให้ได้มากๆ อีกไม่นานน้องเพียงหนึ่งเดียวก็จะเรียนจบ นั่นคงทำให้เขาเองได้มีเงินเหลือ พอที่จะหาลู่ทางเอาเงินนั้นมาทำอะไรได้บ้าง ใจหนึ่งก็อยากจะเรียนเพิ่ม แต่อีกใจก็อยากจะเก็บไว้ลงทุนทำธุรกิจส่วนตัวสักอย่าง แต่นั่นก็คงอีกไกล
“ผมเติมให้นะครับ”
เด็กหนุ่มเดินไปมาจนรู้สึกเมื่อยเท้า รองเท้าคู่เก่าที่ใส่ก็ดูจะเริ่มทนไม่ไหว ปลายส้นกำลังปริตัวเตรียมแยกออก พื้นยางที่ถูกสีเสียจนเรียบไร้ดอกยาง กล้ามเนื้อน่องเกร็งจนรู้สึกตึงไปทั้งก้อน เนื่องจากต้องยืนมาทั้งเช้าและต่อด้วยต้องรีบวิ่งมาเข้างานที่ร้านกะดึกต่อ ทำให้เขารู้สึกล้าได้เช่นกัน
“พี่จ๋า โต๊ะ 15 คิดตังค์พี่”
ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มยังคงยิ้ม ยิ้มเมื่อคิดถึงเด็กน้อยที่ตั้งใจเรียน เพื่อที่จะได้รีบจบการศึกษาและมาช่วยเขาทำงานหาเงิน ยิ้มให้กับพ่อแม่ที่ค่อยๆแก่ตัวลงอยู่ทุกวัน ยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับเขาอยู่เสมอ รุ่นพี่ที่ทำให้หัวใจของเขาทำหน้าที่ได้อย่าสมบูรณ์
“กลับก่อนนะพี่” เด็กหนุ่มสะพายกระเป๋าพาดบ่า ไหว้พี่ๆในร้านก่อนจะวิ่งแจ้นออกไป วันนี้เจ้าของร้านไม่ว่างที่จะไปส่ง เจ้าธันจึงต้องกลับห้องตามลำพัง แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเด็กหนุ่มกระโจนขึ้นไอ้ยะ วินมอไซด์เจ้าประจำ เขามักจะใช้บริการบ่อยๆหากไม่มีใครไปส่ง จนได้ราคาพิเศษ
“ขอบใจโว้ย”
เจ้าธันบอกเพื่อนร่วมรุ่นก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาการ ลุงยามกล่าวทักทายตามเคย เขาเกาหัวเกรียนๆแก้อาการ เมื่อลุงยามแซวเรื่องเขากับอาทิตย์ เขาก้าวขึ้นบันไดไปจนกระทั่งถึงห้อง เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้าเงื้อมือขึ้นแต่ก็ชะงักไว้
“พรุ่งนี้กลางวันว่างใช่ไหม คืนนี้มาหาที่ห้องก่อนนะ”
ข้อความสั้นๆ ถูกส่งมาตอนดึกขณะธันกำลังยุ่งกับการจัดของให้เข้าที่ทำเอาเด็กหนุ่มใจสั่น ถึงแม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ไปห้องของอาทิตย์ แต่นี่ก็ยับเป็นครั้งแรกที่อาทิตย์ออกปากชวนให้เขาไปหาในเวลากลางคืน คิดได้แค่นั้นเด็กหนุ่มก็ทำเก้าอี้หล่นลงมาจากโต๊ะเสียงดังทำเอาทุกคนเป็นห่วงเสียยกใหญ่
“เอาน่า กล้าๆหน่อยไอ้ธัน” เด็กหนุ่มบอกตัวเอง จะหาว่าเขาไม่ได้เรื่องก็ตามใจ เคยว่าให้เพื่อนว่าอ่อน พึ่งเข้าใจจริงๆก็วันนี้ว่ามันทำได้ยากแค่ไหน ตั้งแค่คบกันมา มากที่สุดยังเพียงแค่กอดกัน มากกว่านั้นเด็กหนุ่มได้แค่คิด อยากจะลองหอมแก้มดูแต่ก็เกรง
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เด็กหนุ่มรออีกครู่เดียวอาทิตย์ก็เปิดประตูมาเรียกให้เข้าไปพร้อมรอยยิ้ม
“นั่งก่อนๆ เหนื่อยไหม” อาทิตย์ดันเด็กหนุ่มนั่งลงบนเตียง ธันยิ้มตอบพยักหน้าให้
“เหนื่อยพี่ แต่ตอนนี้หายละ”
เพียงแค่ประโยคเดียว ทำเอาอาทิตย์หน้าแดงไปหมด รวมถึงคนพูดเองด้วยเช่นกันที่ตอนนี้ยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเองอีกครั้ง
“อะน้ำ” รุ่นพี่ยื่นแก้วน้ำที่บรรจุน้ำเย็นให้ รุ่นน้องขอบคุณและเอื้อมมือไปรับ แต่ก็จับทั้งมือรุ่นพี่และแก้วมาดื่มเสียอย่างนั้น ทำเอารุ่นพี่โวยวาย
“นอนพักที่นี่ก็ได้นะ”
“พี่ว่าไงนะ” เด็กหนุ่มเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินอาทิตย์พูด
“ก็บอกว่าค้างที่นี่ก็ได้ไง” อาทิตย์หันหน้าไปทางผนังไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าพูดออกไป แต่ถ้าเขามัวจะรอเจ้าธันคงจะไม่มีอะไรคืบหน้าไปกว่านี้
“แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“ก็อาบนี่ล่ะ เสื้อก็ใช้ของพี่ก่อน”
“แต่”
“เออ ไม่นอนก็ไม่ต้องนอน กลับไปเลยไป”
“ครับๆ นอนครับ อาบน้ำก่อนๆ”
เด็กธันรีบวิ่งแจ้นถอดเสื้อผ้าออกจากตัว ด้วยความรีบจึงลืมไปว่าเขาถอดเสื้อต่อหน้าอาทิตย์เหลือเพียงกางเกงในยานๆเพียงดัวเดียวซึ่งก็ดูจะปิดอะไรๆ ไม่ค่อยจะมิดชิดเท่าไรนัก
“แอร๊ย ไปถอดในห้องน้ำสิ” อาทิตย์ดันเด็กหนุ่มเข้าห้องน้ำด้วยใจที่เต้นรัว ไม่นานเด็กหนุ่มก็ออกมาพร้อมกับกางเกงขาสั้นตัวเดียว ส่วนผ้าเช็ดตัวถูกจัดแจงเอาไปตากที่ราวอย่างเรียบร้อย
“ใส่เสื้อสิ” อาทิตย์ยื่นเสื้อให้ เป็นเสื้อกล้ามที่ขนาดใหญ่พอควร ธันรับมาสวมเข้าไป ได้อย่างพอดี
“นอนเถอะ” อาทิตย์ดับไปกลางห้องเหลือโคมไฟที่หัวเตียงที่พอส่องสว่างให้เห็น เด็กธันที่กำลังคว้าเอาหมอนมานอนตรงพื้น
“จะบ้าหรือไง มานอนข้างบน” อาทิตย์ดึงเอารุ่นน้องขี้เกรงใจมานอนข้างๆ แต่นั่นก็ทำให้รู้ว่าเขาคิดผิด ผิดตั้งแต่คิดจะทำตามคำแนะนำของดนัยและปักษธรแล้ว
ทั้งสองคนนอนชิดขอบเตียงคนละด้าน นอนเกร็งเหมือนกับท่อนไม้ไม่กล้าเคลื่อนไหว
จนสุดท้ายก็เป็นธันเองที่อดใจไม่ไหวเขาค่อยไล่มือไปกลางเตียง สัมผัสเข้ากับมือของรุ่นพี่ อาทิตย์ดูจกใจเล็กน้อยแต่ก็นิ่ง เจ้าธันพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าดูรุ่นพี่ เขาค่อยๆขยับตัวเข้าใจมากขึ้น ยิ่งใกล้เท่าไรหัวใจเขายิ่งเต้นแรงทวีขึ้นไปจนเกรงว่ามันจะหลุดออกมา
“ขอกอดหน่อยนะพี่”
อาทิตย์ไม่ตอบ แต่เด็กหนุ่มไม่สนใจอีกต่อไป กลิ่นสบู่อ่อนๆนั้นกระตุ้น ให้เขาโผเข้าไปกดจมูกลงบนซอกคอขาวแล้วสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด อาทิตย์ตกใจแต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร
ธันรวบตัวรุ่นพี่เข้าตัว แขนแกร่งทั้งสองยกย้ายได้อย่างง่ายดาย ในที่สุดอาทิตย์ก็ตกอยู่ในอ้อมกอดเด็กหนุ่ม เขาแนบจมูกลงแก้มเนียนอีกครั้ง
“ผมมีความสุขมากเลยพี่” วงแขนเด็กหนุ่มกระชับแน่น อาทิตย์ขยับตัวให้แนบชิดมากขึ้น จนรู้สึกถึงแรงเต้นที่หัวใจเด็กหนุ่ม
“เหมือนกันนั่นล่ะ”
เด็กหนุ่มหอมแก้มรุ่นพี่ซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ไม่ว่าอะไร ก็เริ่มที่จะมีความกล้า
“พี่ ผมขอจูบได้ไหม”
“เจ้าบ้า เรื่องแบบนี้ใครเขาขอกัน” อาทิตย์รู้สึกร้อนที่ใบหน้า
“งั้นแสดงว่าได้ใช่ไหมพี่”
“ไม่รู้ ไม่บอ…..”
ยังไม่ทันที่รุ่นพี่จะพูดจบ เด็กหนุ่มก็จัดการปิดปากอาทิตย์เสียจนหมดท่า ลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากนุ่มๆ สิ่งเหล่านั้นเด็กหนุ่มสำรวจมันจนพอใจ
“ผมจูบใช้ได้ไหมพี่”
“ก็……งั้นๆ”
“งั้นขอฝึกอีกรอบ”
“เดี๋ยวก่อน” อาทิตย์ยันมือตรงอกห้ามไว้ รุ่นพี่มองซ้ายขวา มองด้านบนและข้างนอกห้อง
“พี่เป็นอะไร”
“ไม่มีอะไร” อาทิตย์ส่ายหน้า เขาอาจจะคิดมากไปเอง แต่ตั้งแต่เขาเกิดมา เวลาจะมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้น (โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย) มันมักจะมีเรื่องเข้ามาแทรกทำเสียไปทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้คงไม่มีอะไร
“มานี่สิพี่”
เด็กหนุ่มสวมกอด และบรรจงจูบอีกครั้ง นุ่มนวลและยาวนาน
แชะ
“เสียงอะไร”
“ดนัยทำไมแกไม่ปิดเสียงชัทเตอร์”
พวกแกมาแอบอยู่ใต้เตียงเมื่อไรยะ
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย”
-
หะหะ จบเหอะเนอะ ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะที่ติดตามมาจนถึงวันนี้
เรื่องนี้เป็ยเรื่องที่ยาวที่สุดเเล้วก็ได้มั้งคะที่เขียนมา เเละใช้เวลาลงนานที่สุดด้วย (เพราะลงเดือนละตอน :o12:)
อยากจะบอกว่า มีความสุขทุกครั้งที่อ่านคอมเม้น มีความสุขที่ได้มอบเสียงหัวเราะ น้อยบ้างมากบ้างให้กับทุกคน
เรื่องนี้จะบอกว่ามาจากชีวิตจริงก็คงจะไม่ผิดนัก ตัวละครทั้งสองตัว ก็มาจากผู้เขียนเอง
(หน้าตาดีมีคนมาชอบเยอะเเบบปักษธร เเละ สดใสร่าเริงเเบบซันนี่)
ถึงเเม้ว่าตอนนี้นางเอกของเรื่องจะเปลี่ยนนามสกุลไปเเล้วเเต่คนเเต่งยังไม่ได้สักที
คงต้องให้ทุกคนช่วยหาให้หน่อยเเล้วละ คริๆ
นอกเรื่องเนอะ
สุดท้ายไม่มีอะไรจะให้นอกจากคำว่าขอบคุณ จริงๆค่ะ
ปล ฝากนิยายเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ
-
แอร๊ยยยยยยยย....ไปทำอะไรใต้เตียงชาวบ้านเค้ายะ
-
จบแล้วเหรอ แอร๊ยยยย :z3:
ขำมากอะ รู้สึกระแวงเหมือนซันนี่เลยว่าจะมีเหตุการณ์ประหลาดๆเกิดขึ้นในเวลาสำคัญแบบนี้
แต่ไม่คิดว่าเพื่อนสาวทั้งสองจะกล้าแอบอยู่ใต้เตียงจริงๆนะเนี่ย ทำไปได้อะ :m20:
ถึงจะเป็นนิยายรายเดือน แต่เราก็ชอบซันนี่และผองเพื่อนมากนะคะ มาต่ออีกเถอะ ตอนพิเศษก็ยังดีนะ :impress2:
กดบวกขอบคุณล่วงหน้าค่ะ อิอิ
-
สนุกมากๆเลยไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
หมูเค้าจะหามแล้วนะย้า
ดันกดชัตเตอร์ดังทำไม๊
:laugh: :laugh:
-
จบแล้ว!!! (ไม่อยากให้จบเลย)
สนุกมากเลยค่ะ อ่านทีไรหายเครียดทุกที
ป.ล.ขอบคุณคนเขียนเหมือนกันคร้า (รอเรื่องใหม่อยู่น่ะ)
-
สองคนก็ยังเหมือนคู่รักใหม๊ใหม่อยู่เสมอเขินกันไม่เลิก คือน้องเขินนี่ไม่แปลก
แต่ซันนี่ก็ยังเขินอยู่นี่ดิ นำ ๆ น้องหน่อยน้องเค้าไม่กล้า และเกรงใจ ได้แฟนขี้เกรงใจสุด ๆ อ่ะ
แอร๊ยยยยย เพื่อน ๆ มาแอบอะไรตรงนั้น กว่าเค้าจะทำใจกล้าจูบกันได้ไม่ใช่ง่าย ๆ นะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
แอร๊ยยยยย ดนัยทำไมเธอไม่รอบคอบอย่างนี้ย้าาาา?!
เลยได้มาแค่ชอตเดียวเลย ปั๊ดโธ่!!
ขอบคุณคนแต่งค่า เรารู้นะว่ามีตอนพิเศษอ่ะ 5555555
(เนียนขอมันซะเลย เอิ๊กๆ)
-
ดนัยเธอไม่น่าเลย เหยื่อรู้ตัวซะแล้ว อดดู...แอร๊ยยยยยยยยยย
-
แอร๊ยยยยยย ทำไมไม่ปิดเสียง :z3:
กำลังจะ..อยู่แล้ว :fire:
-
กร๊ากกกกกกกกกกก ถึงขนาดมาตั้งกล้องกันเลย บ้าถึงที่สุดจริงๆเรื่องนี้
-
จบแล้ว.... :oni1:
ไม่ได้หวานเวอร์อย่างละครหลังข่าว แต่เฮฮาได้เรื่อย ๆ ประหนึ่งซิทคอม
ถึงจะยังไม่ได้เปลี่ยนนามสกุลอย่างเป็นทางการและยังไม่ถึงคราวได้ร่วมหอลงโลง (ถ้าไม่มี กขค ใต้เตียงก็เสร็จไปแล้ว :give2:)
แต่ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ มีคนรู้ใจคอยเคียงข้าง ไม่ต้องทนเปลี่ยวเหงาอยู่ตามลำพัง ก็ถือว่าจบแบบสวยสุด ๆ แล้ว :o9:
-
5555555555+.....
-
ไม่อยากให้จบ กำลังสนุก
ขออ่านตอนพิเศษด้วยนะ
+1
-
ยังไม่อยากให้จบเลยนะเนี่ย กำลังสนุกเลย ขอบคุณคนแต่งมากๆนะจ้าาา
แหม ดนัย เธอพลาดละ ไม่ยอมปิดเสียงชัตเตอร์อะ ฮ่าๆๆ เลยอดได้ฉากเด็ดๆเลย อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยย สนุกจัด อ่านจบซะเร็วเลย :a5: o13
-
ไม่แจ้งเข้าห้องจบระวังนิยายหายนะเธอววว์.....เค้าเคยโดนมาแล้ว รีบแจ้งโมเลยจ้ะ
-
555555555555555555555555
อ่านแล้วถ้าไม่ตลกก็ไม่ใช่เรื่องนี้ละ
สงสารซันนี่ตอนแบบนี้ทีไรไปไม่เคยจะรอด
เพื่อนๆก็คิดได้กันซะเหลือเกิน
-
เป็นเรื่องที่ฮามากค่ะ รอเรื่องต่อไปนะคะ
รอตอนพิเศษล่วย
-
เค้าเชื่อตะเองนะ
ว่า คำว่า "แอร๋ยยยยยยยยย" จะฮิต
ว่าแต่ ทำไมไม่ปิดเสียงชัตเตอร์ คะ??
55555555
จบละเหรอเนี่ย... เป็นเรื่องยาวๆ ที่ สร้างเสียงหัวเราะ ทุกตอนจริงๆ แล้วก็ ลุ้นตามเรื่อยๆ
ตอนคุณหัวหน้าเป็นคนเดียวกะที่ มาจีบธรนะ ยิ่งช็อกโลกไปเลย แอบโดนหลอกมาตั้งนาน
ยังไงก็ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ สหรับหรับ เรื่องดีๆ เรื่องนี้ :กอด1: :L2: :L2:
-
อ่ะ อ้าว กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
มาต่อเลย อ่อ อย่าลืมปิดเฟลช ด้วยนะ
-
สนุกค่ะ มันฮามากมาย :pig4:
-
จบแล้ว
สนุกค่ะ นัองซันนี่ฮาจริงอะไรจริง
ในที่สุดก็พบรักแท้ซะที
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ขนาดตอนสุดท้ายน้องซันนี่และแก็งเพื่อนก็ยังไม่ทิ้งความฮา
ยินดีกับน้องซันนี่ด้วยนะคะที่เจอคนที่ยอมรับในความเป็นตัวตนได้ซะที
-
ให้ตายเถอะ เหมือนยังค้างอยู่เลย มีเรื่องมาแทรกตลอด :laugh:
-
คุณคนแต่งคะ อยากบอกว่า เรื่องนี้มันชอบมากเลย!!!! :hao7:
แบบว่าครบรสจริงๆค่ะ มีหมดทุกอารมณ์ ยิ่งตอนแรกๆนะยิ่งขำก๊ากแทบทุกตอนเลย ช่วงที่มาม่านี่ก็เล่นเอาน้ำตาคลอ เผลอเอาใจช่วยซันนี้ไปซะทุกตอน (ให้เทอได้เปลี่ยนนามสกุลเร็วๆ ฮ่าๆๆๆ) แต่ละตอนนี่ ให้ได้ร้อง แอร๊ยยยย กันตลอด ชอบมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ o13
-
อ่านไปก็มีน้ำตา พร้อมกับความฮา
เข้าใจความรู้สึก ของบรรดาเพื่อนสาวขึ้นมากเลยค่ะ
-
แอร๊ยยยยย สนุกมากๆเลยค่ะ
อ่านรวดเดียวจบ ซันนี่น่ารัก ธันก็น่ารักกกกก
ชอบมากๆๆๆๆ ฮาดี >_<
ปอลิง ชอบ "แอร๊ย" ที่สุดเลย ยิ่งช่วงท้ายของตอนยิ่งชอบ
-
จบแล้ว ว ว ว ว ว ว อ๊ า า า ก ก ก ก
เรื่องนี้สุโค่ยมากอะ ทำเอาเราหัวเราะ ร้องไห้ หัวเราะ ร้องไห้ สลับไปมาเหมือนคนบ้าเลย ฮ่า ๆ
มันเรียลตรงที่อะไรหลาย ๆ อย่าง เช่น เรื่องคุณธนา ถ้าเป็นนิยายทั่วไปก็แฮปปี้ง่าย ๆ พระเอกชัวร์
แต่นี่ไม่ใช่ กว่าจะได้เจอกันธัน ปาไปครึ่งเรื่อง ตอนแรกเดาไม่ถูกเลย
อะไรหลายอย่างมันทำให้ซึ้งตาม อินตาม ร้องไห้ตามได้จริง ๆ
ที่สำคัญคือ ไอ้คำว่าแอร๊ยตอนจบตอนนี่แหละ ฮามาก 5555
แม้จะอยากอ่านต่ออีกสัก 225 ตอน (เยอะไปมั้ย) แต่ก็ยอมรับในการตัดสินใจของคนเขียน
จบแบบนี้ก็ดีนะ หวานเบา ๆ ฟินได้เหมือนกัน
รักคนเขียนมาก ขอกอดที >_<
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขมาก
แม้ยามเศร้าก็ยังมีหักมุมให้หัวเราะได้
ชอบซันนี่มากๆเลย ในที่สุดก็เจอคนที่
ใช่เสียที ธันก็น่ารัก อิอิ เหมาะกันดี
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ เย่ๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ค่ะ ตอนแรกนึกว่า
จะเป็นนิยายฮาๆเบาสมองแต่ไปๆมาๆกลับมีดราม่า
มากกว่าฮาอีกน่ะค่ะเนี่ย555 ทเป็นนิยายที่ทำให้เห็น
อีกแง่มุมนึงของสังคมดีค่ะว่าการจะหาแฟนสักคน
มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ชอบตอนจบของทุกตอนที่มีหักมุมมากค่ะ
ซันนี่ตอนแรกๆโสดเศร้าเหงาซึ้งเหมือนเราเลยค่ะ5555เลยอิน
ชอบตัวเอกที่ไม่ได้ดีเลิศเลอแต่จิตใจเข้มแข็งแบบซันนี่จังค่ะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณมากๆๆค่ะคนเขียน♥♥♥
-
แอร๊ยยยย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเล๊ยยยย
-
ชอบจังเลยๆ สนุกมากครบรส เปรี้ยวซ่า ซาบซึ้ง ดราม่า...และฮาน้ำตาเล็ด
เป็นเรื่องที่ลุ้นไปกับตัวละครมากที่สุดเรื่องนึงเลย เชียร์ซันนี่สุดใจ อยากให้ได้อยากให้โดน
ชอบ "ธัน" พระเอกแนวใหม่ไม่ซ้ำใคร เรียนน้อย สู้ชีวิต ไม่หล่อ ไม่สูง ไม่รวย (อวดของได้อย่างเดียว)
ตอบโจทย์ความรักฉบับหนูซันนี่ได้ลงตัว ปลื้มมากกับการเรียนรู้ความรักไปพร้อมๆกันของทั้งสองคน
ปล. เป็นการใช้คำว่า "แอร๊ยยยยย" ได้ขำที่สุดดดดดดดด //หามุกปิดได้เด็ดทุกตอนจริงๆ ชอบมากค่ะ
-
ปักธงงงง
เพิ่งอ่านเรื่องที่เรียกตัวเองว่าฉันนีีแหละ 55555
:katai5:
-
ประทับใจมากกก
อินสุดๆ เหมือนเป็นเรื่องของตัวเองเลย
:pig4:
-
สนุกมาก
ชอบมากเลนครับ
-
กริ๊ด มีแอบใต้เตียง
-
แม้จะไม่มีNC แต่สนุกมาก ชอบเจ้าธันมากๆ ไม่หล่อแต่เร้าใจ :hao6:
-
รักนิยายเรื่องนี้มาก สะเทือนใจแบบฮา ๆ และพาให้จินตนาการถึงหน้าเจ้าธันไม่ออกเลย
สบาย ๆ รักกัน แค่วันนี้ และพรุ่งนี้ ไม่ต้องให้ไกลไปกว่านี้ แค่ให้วันนี้ดี และพรุ่งนี้คิดจะทำเรื่องดี ๆ ก็พอแล้ว
-
สนุกมากกก ก ก บ้าจริงงง
แอร๊ยยยยย
น้ำตาไหล ยิ้มแก้มปริ เขินตัวบิด หัวเราะดังๆ โอยยยมีความสุขจัง ขอบคุณมากค่ะ
-
สนุกมากครับ ขำมาก เศร้านิดหน่อย แต่รวม ๆ สนุกมากครับ ชอบ ธัน มากน่ารักดี
ขอบคุณครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากกก
-
:m20: อ่านแล้วมีความสุข สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ
-
:pig4:
-
:L2: อ่านแล้วฮามาก ลุ้นไปกับเจ้แกตลอดขนาดตอนท้ายจะแฮปปี้ยังมีมารผจญเลย
-
น่ารัก ชอบมาก ทำให้คิดถึงอยากกลับมาอ่านอีกครั้ง
ยังสนุกเหมือนเดิม ชอบ
-
หลุดขำทุกครั้งที่ได้ยินเสียง แอร๊ยยยยยยยย ของซัน 5555555 :laugh:
-
แอร้ยยยยย จบแค่นี้ ทำใจไม่ได้ :ling1:
-
กลับมาอ่านอีครั้ง ยังสนุกเหมือนเดิม
-
ตอนจบยังไงก็ต้องมีเสียงแอร๊ยยยยยย ของซันนี่ตลอด55555
ชอบมากค่ะ
แอร๊ยยยยยยย
-
ยอมเลยจ้ะ ตอนจบยังเอาฮาได้อีก 555 :laugh: