คิดถึงซันนี่ไหมคะทุกคน
บทที่ 28 Double loves
“แอร๊ยยยย นังธร แต่งตัวเดี๋ยวนี้นะ” ฉันโวยวายเสียงดัง จะอะไรอีกล่ะคะ เมื่อฉันกัยเจ้าธัน มาถึงห้องนังธรก็เจอเจ้าหล่อนยังอยู่ในชุดนอน เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ทั้งๆที่เหลือเวลาอีกแค่ 10 นาทีหัวหน้าก็จะมารับแล้วแท้ๆ
“ไม่ไป” มันบอกพร้อมกับทำท่าจะปิดประตูใส่หน้า ยังดีที่ฉันไวกว่าเอาตัวบางๆดันไว้ก่อน
“แอร๊ยย หยุดเลย กรี๊ด อีแรงควาย ธัน ช่วยพี่เร็ว” ฉันออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าคงสู้แรงนังธรไม่ไหว
“ธัน อยู่เฉยๆ” นังธรทำดุใส่ จนเจ้าธันลังเลไปมา
“ถ้าแกช่วยฉัน ฉันจะหอมแก้มทีหนึ่งอ๊ะ” เอาสิ งานนี้ฉันทุ่มสุดตัวเปลืองเนื้อเปลืองตัวหน่อยก็ว่าไป
แน่นอนว่าสองแรงย่อมชนะแรงเดียว ไม่นานนักฉันก็บังคับให้นังธรแต่งตัวจนได้ แอร๊ยนี่ฉันชวนไปเที่ยวนะคะไม่ได้ชวนไปตาย ทั้งเจ้าธัน ทั้งนังธรเลย มัวแต่อิดออดอะไรกันนักหนา รับปากไว้แล้วแท้ๆ ไม่นานักหัวหน้าก็มาถึงหอพักนังธร ฉันทั้งลากทั้งดึงกว่านังธรจะยอมลงมาได้ก็เหนื่อยแทบแย่
หัวหน้าสุริยันในชุดลำลอง เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นดีแปลกตาไปอีกแบบ ฉันมองจนตาค้างโอ้ย คนอะไรน่ารักก็ได้ เท่ห์ก็ดี แต่นังธรสิทำหน้าหงิก ทำท่าจะเดินไปนั่งข้างหลัง
เสียใจด้วยค่ะ งานนี้ฉันวางแผนมาอย่างดีไม่มีทางให้พลาดเด็ดขาด
“ธันมานี่เร็ว” ฉันจับมือเด็กหนุ่มวิ่งตัดหน้าเพื่อนสาวเข้าไปนั่งด้านหลังอย่างเร็ว จนนังธรเหวอไป สุดท้ายมันก็จนใจต้องไปนั่งหน้าเป็นตุ๊ดตา เอ้ย ตุ๊กตา หน้ารถเสียแล้ว และเราทั้งหมดก็พร้อมกับการเดินทางสู่ สวนสนุกกันแล้วค่ะ
“น่าสนุกจังนะคะหัวหน้า ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว” รถเคลื่อนไปสักพัก รถก็ยังคงเงียบ แน่ล่ะนังธรมันตงจะพูดกับหัวหน้าหรอก ยิ่งเจ้าธันคงไม่ต้องพูดถึง นั่งนิ่งแข็งเป็นหินไปแล้ว
“นี่ ธร วันนี้ต้องเล่นเครื่องเล่นอันนั้นนะที่เราเคยเล่นไง โหยหัวหน้าต้องลองค่ะมันแรงมาก” ฉันพยายามชักจูงทั้งสองคนให้มีปฏิสัมพันธ์ แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะคุยกันผ่านฉันเสียมากกว่า
“แล้ว ธัน เคยมาที่นี่หรือเปล่า” หัวหน้าเบี่ยงประเด็นมาคุยกับเด็กหนุ่มข้างหลังแทน
“ยังไม่เคยครับ”
“อืม ดีเลย วันนี้ก็สนุกให้เต็มที่เลยนะ”
“ต้องสนุกอยู่แล้ว มากันตั้งสี่คน สองคู่ เนอะ” ฉันสอดขึ้นกลางลำ ทำเอานังธรหันขวับเมื่อได้ยินคำว่า สองคู่
“สนุกไปคนเดียวเหอะ” ว่าจบเพื่อนสาวตัวดีก็เปิดเพลง เปิดเสียงเสียดัง ถือเป็นการตัดบทการสนทนาไป
แอร๊ยยยย คิดหรอยะว่าฉันจะยอมแพ้ ดีนะที่เตรียมแผนไว้แล้ว ถึงที่ก่อนเหอะนังธร แกเสร็จแน่ๆ
อากาศร้อนๆยามบ่าย ทำให้พวกเราพากันหลบแดดมาเล่นเครื่องเล่นในร่มกันก่อน ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นเครื่องเล่นแบบเด็กๆ ยังไม่ค่อยหวาดเสียวมากนัก เจ้าธันดูจะตื่นเต้นผิดปกติของมัน ก็คงเพราะเคยมาเป็นครั้งแรก
“พี่ ไปเล่นอันนั้นกัน” เจ้าธันชี้นิ้วไปยังเครื่องเล่น ที่หมุนวน ฉันหัวเราะและนั่งเล่นไปกับมัน แต่ก็ยังไม่พลาดที่จะดึงให้อีกสองคนที่เหลือ เข้ามาเล่นด้วยจนได้
“เครื่องนี้ก็สนุกนะพี่” เจ้สเด็กว่าทั้งรอยยิ้มเมื่อเครื่องเล่นเริ่มหมุนวนและไต่ระดับขึ้นไปข้างบนช้าๆ ฉันยิ้มตอบ แต่ตายังคงสังเกตอีกคู่ที่นั่งนิ่งทั้งดู่อยู่ตรงที่นั่งถัดไป นังธรหันหน้าออกไปมองข้างนอก เช่นเดียวกับหัวหน้าที่ทำท่าจะพยายามชวนอีกคนคุย แต่ก็ต้องแห้วไปตามระเบียบ
เฮ้อ นังธรแกจะใจแข็งไปถึงไหน
จวบจนตะวันเริ่มคล้อย ฉันจึงเป็นแกนนำพาทุกคนไปยังเครื่องเล่นที่เสี่ยงมากขึ้น เจ้าธันมองตาเป็นประกาย เราเลือกเครื่องเล่นที่ดูหวาดเสียวน้อยที่สุดเป็นการอุ่นเครื่อง ไวกิ้ง
“โหยพี่ ไม่เห็นเจ๋งเลย” เจ้าธันบ่นเมื่อเครื่องจักรเริ่มทำงานโยกตัวเรือให้ไหวไปมา
“หึ รอเดี๋ยวแล้วค่อยพูดนะจ๊ะ”
เครื่องจักรทำงานจนถึงขีดสุด ตัวเรือถูกเหวี่ยงจนทำมุม 90 องศา เสียงกรีดร้องและโวยวายดังมาเป็นระยะ
“อ๊าก” เจ้าธันร้องลั่นเมื่อถูกเหวี่ยงไปถึงจุดสูงสุด ก้นที่นั่งเหมือนจะลอยหลุดออกจากที่นั่ง มือของมันเกาะราวไว้มั่นด้วยความกลัวจะหลุดออกไปด้านนอก
“ทำแบบนี้สิ” ฉันเรียกให้เด็กหนุ่มดูเป็นตัวอย่าง เมื่อถึงจุดสูงสุด ฉันยกมือทั้งสองขึ้นเหนือหัว ปล่อยตัวให้เป็นไปตามแรงเหวี่ยง แต่ก็ต้องตกใจที่เจาธันใช้มือข้างหนึ่งมากอดเอวฉันไว้ก่อน
“ทำอะไรพี่ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” มันบอกหน้าตื่น คงกลัวว่าฉันจะตกลงไป
“โหย เด็กหนอเด็ก ดูดิใครๆก็ทำกัน ที่ล็อคก็มี ไม่ตกหรอกน่า”
“แต่”
“มา งั้นลองดูเอง ทีละข้างก็ได้ มืออีกข้างมาจับมือพี่นี่มา”
เจ้าธันจับมือฉันแน่น แล้วค่อยๆปล่อยมือตนเองออกช้า จากครั้งแรกที่ปล่อยได้ไม่กี่วินาที นานเข้ามันก็สามารถปล่อยมือได้อย่างตลอด แต่ไม่ยักจะปล่อยมือที่จับมือฉันไว้ แบบนี้จะสนุกได้ไงเด็กน้อย
ผิดกับคู่นังธรและหัวหน้าที่นั่งถัดไป นังธรนั่งทำนิ่งไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับเครื่องเล่น ปล่อยให้หัวหน้าที่นั่งอยู่ริมสุดทำหน้าซีดเกาะราวเหล็กแน่น
“หัวหน้าไหวไหมคะ” ฉันใช้กระดาษแผนที่พัดให้มีอากาศถ่ายเท ให้ท่านหัวหน้าที่นั่งหน้าซีดอยู่ใต่ร่มไม้
“น้ำได้แล้วครับ” เจ้าธันวิ่งมา ยื่นน้ำให้
“ค่อยๆดื่มนะ”
“ผมค่อยยังชั่วแล้วครับ พวกซันไปเล่นกันต่อเถอะ” หัวหน้าค่อยๆจิบน้ำต่อ นั่งพิงพนักเอ้าอี้อย่างหมดรูป
“เอางี้ เดี๋ยวให้ ธร ดูแลหัวหน้าแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเล่นต่อกับเจ้าธัน”
“ได้ไง”
“อ้าว แกจะไม่ให้ฉันกับน้อง ไปด้วยกันหรอ” ฉันแกล้งตีหน้าเศร้า นังธรมันก็คงรู้ล่ะค่ะ แต่มันก็ไม่ว่าอะไร
“ธรก็ไปเล่นเถอะ ผมอยู่เองได้”
“ไม่ได้นะคะหัวหน้า เดี๋ยวเป็นอะไรไปจะแย่เอา ไม่มีใครดู แก อยู่นี่ล่ะ ดูแลหัวหน้าชั้นดีๆด้วย” ว่าแล้วก็รีบจูงมือเจ้าธันออกไปทันที เด็กหนุ่มก็เหมือนจะงงกับเหตุการที่เกิด แต่ก็ไม่ได้ซักอะไรเดินตามฉันมาแต่โดยดี
“เล่นอันนี้ก่อน” ฉันดีงเข้าไปนั่งรถไฟเหาะ เจ้าธันก็ตามใจ แต่แอบเห็นมันตื่นเต้น
“ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวก็เสร็จ” ฉันปลอบเมื่อเห็นว่ามันจับที่ยึดแน่น มันพยักหน้าให้ แต่ก็ยังเห็นแววตาตื่นกลัว และยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อรถไต่ระดับจนเกือบถึงจุดบนสุด
“ใจเย็น” ฉันจับมือมันมั่น ก่อนที่รถจะไหลลงไปด้วยความเร็วสูง ทั้งเลี้ยงซ้าย ขวา ตีลังกา พลิกคว่ำ แต่ละท่าเรียกเสียงหวีดจากผู้เล่นได้อย่างท่วมท้น จนกระทั่งเรากลับมาถึงที่ลงเครื่องเล่น
“ไหวไหม” ฉันพาเจ้าธันลงมาจากเครื่องเล่น มันดูเบลอๆ
“อยากอ้วก” พูดไม่ทันจบ มันก็รีบวิ่งไปที่โคนต้นไม้ปล่อยของในกระเพาะออกมาอย่างล้นหลาม
“โหย เป็นเอามาก” ฉันลูบหลังให้พร้อมกับแซวมันไปอย่างสนุก
“โอเค ยัง” ฉันพามันมานั่งตรงที่พัก หาน้ำมาให้ล้างปาก
“หะหะ โทษทีพี่ ไม่ไหวแล้วจริงๆ” เจ้าธันส่ายหน้าเมื่อเห็นฉัน ชวนไปเล่นเครื่องต่อไป ฉันก็ได้แต่เซ็ง แต่จะบังคับก็ดูจะน่าสงสารเกินไป
“ไม่เป็นไร พักก่อน เดี๋ยวค่อยไปเล่นน้ำกัน” ฉันนั่งลงข้างๆเจ้าธัน เอาน้ำมาดื่มแก้กระหายเล็กน้อย ดูไปทางบ้านผีสิงที่มีคู่หนุ่มสาวเดินออกมาคู่กัน โดยที่หนุ่มหน้ามนนั้นลูบหัวปลอบหญิงสาวที่กลัวร้อนร้องไห้
“ไปบ้านผีสิงไหม” ฉันชวน เจ้าธันทำท่าลังเล แต่ก็ยอมเดินตามมาด้วยดี
พอเข้าไปก็เริ่มที่จะเสียวไส้เสียแล้ว เพราะบ้านผีสิงของที่นี่ดูจะน่ากลัวกว่าของที่เคยไปกับคุณธนา ฉัน คว้าเอาแขนเจ้าธันมากอดไว้แน่น แล้วค่อยๆเดินไป ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นดี จนกระทั่งใกล้ถึงทางออก
“แว้ก พี่วิ่งเร็ว” เจ้าธันตะโกนเสียงดังลากฉันออกไปโดยเร็ว มารู้ทีหลังว่ามันโดนจับขา
ทั้งฉันและเจ้าธันต่างพากันหัวเราะ เมื่อเห็นว่าต่างคนต่างกลัว โถ่ไอ้ฉันก็นึกว่ามันไม่กลัวเห็นนิ่งๆ เงียบๆที่ไหนได้ พาวิ่งก่อนคนแรก ให้มันได้แบบนี้สิ
สักพักเราทั้งสี่ก็เข้าสู่โซนสวนน้ำ อากาศกำลังดีไม่ร้อนมากไปนัก ฉันกับนังธรมันแต่เปลี่ยนเสื้อกันนานไปหน่อย จึงเดินออกมาช้ากว่าหนุ่มๆอีกสองคนที่ดูจะช่ำชองในด้านการเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสียจริง
หัวหน้าในชุดว่ายน้ำสีดำ ตัดกับผิวขาว บวกกับหุ่นที่หนาล่ำ พอมีกล้ามเนื้อ ก็ไม่แปลกใจนักที่จะเป็นเป้าสายตาของหญิงเล็กหญิงใหญ่แถวๆนั้นที่เดินผ่านไปมา
“โอยยยย นังธร ชั้นละอิจฉาแกจริงๆ” ฉันกระซิปบอกเพื่อนสาวขณะเดินไปหาชายหนุ่ม
“หึ พูดแบบนี้เดี๋ยวเด็กแกเสียใจนะ” นังธรกระซิปตอบ พลางใช้สายตาแสกนเจ้าเด็กหนุ่มไปทุกตารางนิ้ว
ก็อย่างที่ว่าล่ะค่ะ เจ้าธันรึจะไปสู้หัวหน้าได้ ตัวก็ไม่ได้สูงมาก ผิวก็คล้ำ แถมสีผิวไม่เสมอกันอีก ยังดีที่พอจะล่ำอยู่บ้าง แต่นอกจากนั้นก็ถือว่าเป็นผู้ชายปกติที่ไม่มีอะไรน่าจดจำนัก
เราทั้งสี่เดินลัดสระไปยังโซนทะเลเทียม ทุกคนพากันวิ่งลงน้ำเพื่อดับร้อน ฉันแกล้งสาดน้ำใส่เพื่อนอย่างสนุก แต่ก็รู้สึกจะคิดผิดไปหน่อยเพราะหลังจากนั้นกลับกลายเป็นฉันโดนรุมซะนี่สิ
แน่นอนว่าฉันไม่พลาดที่จะสังเกตอาการของนังธร บ่อยครั้งที่ฉันแกล้งผลักให้มันเซไปทางหัวหน้า แต่เหมือนเจ้าตัวจะรู้ดี แถวเจ้าหล่อนยังว่ายน้ำเก่งอีกต่างหาก แอร๊ยยยย แบบนี้มันจะได้กันไหมคะ
แช่น้ำกันจนเย็นชื่นใจได้ที่แล้ว ฉันเสนอความเห็นว่าควรไปเล่น สไลด์เดอร์กัน ทุกคนก็เห็นด้วยจึงพากันไป เจ้าธันเหมือนจะตื่นเต้นจนเกร็งไปทั้งตัวเมื่อขึ้นมาถึงยอดสุด นังธรกับหัวหน้าลงไปแล้วเหลือเพียงฉันกับเจ้าธัน
“เดี๋ยวผมเดินลงดีกว่าครับ”
“ไม่ต้องเลย มานี่มา”
ฉันจับให้มันนั่งลงด้านหลังฉัน แล้วเอามือมันกอดเอวฉันไว้ ครั้งแรกเล่นกันสองคนจะได้ช่วยให้หายเกร็งได้
“เกาะแน่นๆนะ กลั้นหายใจไว้เดี๋ยวน้ำเข้าจมูก” ฉันอธิบาย มันพยักหน้ารัว กลั้นหายใจตั้งแต่ตอนนี้
“หึหึ ไปละนะ โก!”
กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวพาทั้งฉันและเจ้าธันไหลฉิวลงไปยังเบื้อล่าง เจ้าธันหลับตาปี๋เกาะเอวฉันแน่น ทางโค้งซ้ายขวา ฉวัดเฉวียน ทำให้ตัวเราแนบชิดกันมากขึ้น เจ้าธันเองก็ดูจะไม่มีสติ มันรูแค่กลั้นหายใจและเกาะเอวฉันไว้เท่านั้น
ตูม
น้ำข้างล่างกระจายออกเป็นวงกว้าง เมื่อทั้งสองร่างกระทบ เจ้าธรกับหัวหน้านั่งรอที่ขอบสระ เพื่อรอฉัน และทันทีที่เราทั้งสี่เดินขึ้นสระไป แน่นอนค่ะว่าสาวๆทั่วบริเวณนั้นต่างมองมาที่พวกเราเป็นจุดเดียว แหม ก็หัวหน้าออกจะหล่อขนาดนั้น กางเกงตัวเล็กขนาดนี้ ล่ำๆขาวๆ ซี้ด ใครก็อยากได้ทั้งนั้นล่ะค่ะ ยกเว้นนังธรไว้สักคน
แต่ฉันก็รู้ว่าคิดผิดเสียแล้ว เมื่อพบว่าสายตาเหล่านั้นหาได้มองไปยังหัวหน้าทรงเสน่ห์ไม่ เพียงแต่พุ่งเป้าไปยังเจ้าเด็กหนุ่มธัน
ฉันมองอย่างไม่เข้าใจ เจ้าเด็กนี่มันมีอะไรดีถึงได้จ้องกันอยู่นั่น
“ฉันว่าเด็กแก มีดีกว่าที่คิดนะ หึหึ” นังธรกระซิปพร้อมหัวเราะน้อยๆ
และฉันก็รู้ถึงสาเหตุ
ไอ้เป้ากางเกงว่าวน้ำตัวจิ๋วที่มันโป่งนูนออกมาเป็นลำของเจ้าธันนั่นเองที่ดึงดูดสายตาของทุกคน
“แอร๊ยยยยยยย”
หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56 (อ่าน 224866 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก