หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[nightsza]

ธันเนี่ยแหละคือตัวจริง ฟันธง!!

[i-love-you]

เชียร์ ธันแหละ!!!  เพราะเชื่อธีนจะรับในตัวซันนี่ได้แน่นอน

[stupidchild]

มีอยู่คนเดียว เห็นกันมาก็นาน ไหนจะพาเทคแคร์(ส่งขี้เมา55) ธันนี่แหละ

[เฉาก๊วย]

 

[Tifa]

แอร๊ยยยย ทิ้งช่วงไปสักพัก กลับมาเเล้วนะคะ ใครลุ้นน้องธันไว้ ก็ให้กำลังใจกันต่อเลยนะคะ

ปล. จะใช่หรือยังนิ




บทที่ 24 สองต่อสอง


     สายๆ ของวันต่อมา ฉันเองก็แต่งตัวเรียบร้อยเดินทางสู่จุดนัดพบกับเจ้าธัน ถึงจะสายไปเสียนิด แต่พอไปถึงก็เจอเจ้าธันนั่งรออยู่ที่ขั้นบันไดหน้าห้าง วันนี้มันไม่ได้ใส่เชิ๊ท ใส่เป็นเสื้อยืดสีเรียบลายสกรีนทั่วไปที่วัยรุ่นนิยม กับกางเกงยีนขาเดฟสีเข้มที่มีรอยขาดเล็กน้อย เมื่อฉันเข้าไปถึงมันก็ยิ้มทักทาย

“โทษที สายไปหน่อย” ฉันหัวเราะแก้เขิน ที่ต้องให้เด็กมันรอ ทั้งๆที่ฉันเองเป็นคนนัด
“ไม่เป็นไรพี่ ครึ่งชั่วโมงเอง” มันว่าแบบนั้น ฉันเลยไม่รอช้า ตอนนี้ก็เริ่มหิวแล้วเลยลากเจ้าธันเข้าไปหาอะไรกินเสีย แต่พอจะเข้าร้านเท่านั้นล่ะ เจ้าธันมันไม่ยอมเสียท่าเดียว
“โหพี่ ร้านนี้แพงอะ อย่าเข้าเลย” มันขีนตัวไว้ไม่ปล่อยให้ฉันลากเข้าไป ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเด็กที่สูงพอๆกับฉันฉันจะมีแรงมากขนาดนี้
“อ๊ะ ก็พี่เลี้ยงเราไง แกไม่ต้องจ่ายหรอก” ฉันทวนความจำให้มันอีกที คนระดับฉัน คำไหนคำนั้นค่ะ ไม่มีเบี้ยว
“แต่ผมว่ามันแพงไปอะพี่ เลี้ยงธรรมดาก็พอแล้ว”
“ไม่หรอก พี่ก็อยากกินด้วยไง”
“แต่ผมว่า……”
“ไม่เป็นไรไง พี่เต็มใจ แกก็ช่วยขนศพพี่ตั้งหลายรอบ เลี้ยงแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก นานๆกินที”


     จนสุดท้าย เจ้าธันก็ไม่สามารถหาข้ออ้างอะไรมาได้อีกจึงยอมเดินตามเข้ามาแต่โดยดี แต่มีข้อแม้อยู่ว่า ให้ยกเลิกสัญญาที่จะเลี้ยงอีก 3 ครั้งที่เหลือเสีย ฉันเองก็ตอบตกลง เพื่อให้มันยอมเข้ามา แต่ความจริงก็คิดแผนไว้แล้วค่ะ คริๆ
จะว่าไปร้านอาหารแห่งนี้ก็แพงเอาเรื่องอยู่ค่ะ แต่ถ้านานๆกินทีก็ไม่มีปัญหาเท่าไร ถึงแม้จะแพง แต่อาหารเขาก็ทำได้อร่อยเกือบทุกอย่างเลยนะคะ ใช้ของชั้นดี สะอาดที่สำคัญ พนักงานหล่อมากค่ะ

“สั่งเลยนะ ห้ามเกรงใจเด็ดขาด” ฉันสั่งย้ำเมื่อเห็นเจ้าเด็กธันทำตาโตเมื่อเห็นราคาในเมนู
“เอาอันนี้แล้วกันครับ” มันชี้ไปที่อาหารที่ราคาถูกที่สุด ฉันพยักหน้า
“แล้วชอบกินปลาไหม”
“กินได้ครับ”
“แล้วหอยล่ะ….ปลาหมึก…..อ้อ ไม่แพ้กุ้งใช่ไหม”
“ครับ กินได้หมดครับ”
“งั้น น้องจ๊ะ เอา อันนี้ อันนี้ด้วย แล้วก็อันนี้อีก สุดท้ายก็เซ็ทนี้นะคะ” ฉันจัดการสั่งอาหารกับพนักงานเป็นที่เรียบร้อย แน่นอนว่าสั่งเผื่อเจ้าธันมันด้วย แหมก็เล่นสั่งแค่ของกินเล่นมาจานเดียว คงจะอิ่มหรอกค่ะ

     พนักงานชายหนุ่มจดเมนูเสร็จเรียบร้อย กล่าวทวนซ้ำเพื่อความแน่นอน แล้วจึงเดินจากไป เหลือฉันกับเด็กธันสองคนที่นั่งเงียบกันไป จะว่าไปฉันเองก็ยังไม่เคยเจอเจ้าธันนอกร้านเหล้าเลย
“เห็นว่าทำงานที่เซเว่นด้วยหรอ” ฉันถามขึ้นเพื่อทำงายความเงียบ เจ้าธันมันก็นิ่งไม่พูดไม่จา นั่งดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย
“ครับ” มันตอบสั้นๆ
“ขยันจัง”
“หะหะ มันจำเป็นครับ”

     ถึงตรงนี้ ฉันรู้ได้ว่าไม่ควรคุยเรื่องนี้ต่อ ถึงจะอยากรู้แต่มันคงเสียมารยาทถ้าไปถามเข้า อีกอย่างเราก็ยังไม่ได้สนิทกันถึงที่จะคุยกันเรื่องพวกนี้ได้ มันค่อนข้างละเอียดอ่อน
“หรอ เก่งแล้วๆ”
เกิดความเงียบน่าอึดอัดขึ้นอีกครั้ง ดูแล้วเจ้าธันเองก็ไม่คิดที่จะถามฉันกลับด้วย
“แล้วนี่ทำงานดึกๆทุกวัน แฟนไม่งอนแย่หรือไงจ๊ะ” ฉันเลือกประเด็นใหม่ที่คิดว่าคงไปได้ดี วันรุ่นจะมีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่า เรื่องรักๆใคร่ๆ ใช่ไหมคะ

“ผมยังไม่มีแฟนครับ”
“อ้าวจริงง่ะ งั้นตอนที่ทำงานมีสาวๆมาจีบบ้างไหมจ๊ะ” ฉันปากเร็วไปหน่อย ถามออกไปโดยไม่ทันคิดว่าร้านที่มันทำงานเป็นร้านเหล้าเฉพาะกลุ่ม จะมีผู้หญิงจริงๆหลุดเข้าไปก็นานๆที
“ฮ่าๆๆ ก็ไม่ค่อยมีหรอกพี่ ต้องรอจนเขาเมาก่อนนั่นล่ะถึงจะจีบผม”
“แอร๊ยยยย ใครบังอาจกล้ามาจีบน้องฉันยะ บอกมานะ”
“ฮ่าๆๆ จำไม่ได้หรอกพี่ มันไม่ค่อยมี ส่วนมากก็ไปจีบไอ้ ณุ กับ สัน หมด หน้าตาอย่างผมไม่มีใครสนหรอก”
“ว้าย ว่าไปคุณน้องออกจะน่ารัก” ความจริงแล้วเจ้าธันก็ไม่ได้ถึงกับขี้เหร่อะไรนะคะ เพียงแค่มันธรรมดามาก จนแทบจะจืดจางไปเลยทีเดียวเมื่อต้องมาเทียบกับเพื่อนๆคนอื่นที่ร้าน ที่ทั้งสูง หล่อ ล่ำ  แอร๊ยยยยยย
“พี่ก็ชมผมเกิน” มันว่าไปหน้าแดงไป
“อ้าว ก็ น่ารักดีนี่ ไหนดูซิ นี่ไง หัดล้างหน้าให้สะอาดอีกหน่อย ทาครีมเสียนิด ทาแป้งอีกหน่อย ก็เริดละ” ฉันจับหน้ามันหันไปมา ก็พบว่าเป็นธรรมดาของผู้ชายที่ละเลยการดูแลผิวของตนเอง คงแค่ล้างหน้าด้วยสบู่ลวกๆแน่นอน ถึงได้มีสิวขึ้นประปราย
“นี่พี่มีเจลล้างหน้า ยี่ห้อนี่ดีมากเลย เดี๋ยวจะเอามาให้ลองใช้นะ”
“โหยพี่ไม่เอาครับ เกรงใจ”
“เออน่า ฉันใช้แล้วแพ้ มันเลยเหลือ” ฉันอ้างข้ออ้างอย่างอื่น แต่ความจริงก็ไม่ได้แพ้หรอกค่ะ แค่ใช้แล้วไม่ชอบเฉยๆ เลยหาเรื่องโดยให้มันไป



“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ” ไม่นานนัก อาหารค่อยๆถูกทยอยวางลงบนโต๊ะจนครบ น้องพนักงานสุดหล่อ รินน้ำให้เจ้าธันเมื่อเห็นว่ามันพร่องลงไปมาก แต่ในขณะที่จะวางนั้น กลับทำแก้วล้มลง น้ำบางส่วนจึงหกรดลงบนขาของเจ้าธัน
“ขอโทษครับ” พนักงานหนุ่มรีบกุลีกุจอ หาผ้าเข้าซับ ด้วยใบหน้าตื่นซีด
“ไม่เป็นไรครับ” เจ้าธันตอบไป มันย้ำอีกครั้งเมื่อ พนักงานหนุ่มยังไม่ยอมเลิกขอโทษด้วยความกลัวว่าจะถูกหัวหน้าตำหนิ จนธันต้องบอกเป็นครั้งที่ 3 ว่าไม่เป็นอะไรและไม่คิดติดใจอะไร
“ใจดีจริงนะ พ่อพระ”
“หะหะหะ ผมเองก็ทำงานบริการ เข้าใจดีครับว่ามันเป็นยังไง”
“อิอิ ใจดีจริงๆ แบบนี้นะเป็นแฟนพี่ รักตายเลย”
“……..หะหะ พี่ก็พูดเล่นตลอดนะ”

การสนทนาสิ้นสุดเพียงเท่านี้ เพราะฉันเองก็มันแต่กิน อย่างเอร็ดอร่อย ผิดกับเจ้าธันที่แทบจะไม่แตะต้องอะไร
“เอานี่สิ” ฉันคีบเนื้อปลาใส่ลงในจานของเจ้าธัน ทำเอาเจ้าธันทำหน้าตื่นรีบหันไปมา
“ลองดู อร่อย”

แล้วฉันก็คีบอีกหลายๆอย่าง ให้จนเจ้าธันต้องบอกพอ

“เดี๋ยวผมตักเองครับพี่” มันพูดพร้อมกับมองไปด้านข้างโต๊ะ จนฉันอดที่จะมองตามไม่ได้
แล้วฉันก็รู้ถึงสาเหตุท่าทีแปลกๆของเจ้าธัน ห่างออกไป โต๊ะด้านข้างเยื้องไปข้างหน้า มีสาวหนึ่งและเพื่อนสาวอีกหนึ่ง กำลังคุยกันอย่างออกรส มือที่ป้องปากและนิ้วที่ชี้มาทางโต๊ะของเรา ร่วมกับรอยยิ้มเยาะ แบบนั้นก็คงจะคิดได้ทางเดียวว่า โดนนินทาเข้าเสียแล้ว

     ฉันหดมือวางอาหารที่ตักลงบนจานของตัวเอง นึกเสียใจที่ต้องทำให้เจ้าธันอาย เป็นใครก็คงต้องอายล่ะค่ะ ที่ต้องมานั่งกินข้าวกับ สาว อย่างฉัน ไหนจะมีการตักอาหารให้อีก คงจะอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“อะ ตักเองนะ ต้องกินเยอะๆด้วย” ฉันกลบเกลื่อนเรื่องไม่สบายใจไว้ เพราะแค่นี้ บรรยากาศมันก็แย่พอทนแล้ว ขืนใช้ซีนดราม่าอีก คงจะอิ่มก่อนที่จะกินหมดเป็นแน่แท้
“ครับ” เจ้าธันรับคำ แล้วลงมือกินกันต่อ โดยที่ฉัน หาเรื่องพูดคุยบ้างพอไม่ให้เงียบมากเกินไป แต่ก็ไม่ถึงขั้นให้ดูน่าเกลียด เหมือเมื่อสักครู่ เจ้าธันก็ถามคำตอบคำ และยังคงแอบมองโต๊ะข้างๆอยู่เสมอ นั่นทำฉันไม่สบายใจเท่าไรนัก

มื้ออาหารอันอึดอัดก็ผ่านไปได้ด้วยดีโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งฉันเรีกเก็บเงินและวางแบงค์พันให้กับพนักงาน
“เห็นไหมว่าแล้วต้องเลี้ยง” เสียงนินทาแว่วมาจากโต๊ะใกล้เคียง ทำฉันหันขวับไปมองทั้ง 2 คนทันทีอย่างไม่พอใจ ก่อนจะสังเกตุเห็นว่าเจ้าธันหน้าหดเหลือแค่นิ้วเดียว คงจะเสียหน้ามากที่ต้องรับบทเป็นเด็กของกะเทยอย่างฉัน
“กลับกันเถอะ” เมื่อได้เงินทอนเป็นที่เรียบร้อยฉันลุกขึ้น ออกเดิน เจ้าธันก้มหน้าก้มตาเดินตามจนเราทั้งสองออกมาด้านนอกของร้านอาหาร ฉันเดินพาเจ้าธันไปนั่งยังที่ลับตาคน

     มันนั่งลง ก้มหน้านิ่ง ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด สงสัยครั้งหน้าคงต้องวางตัวดีกว่านี้ อาจจะต้องชวนพวกนังธรกับดนัยมาด้วย
“อย่าคิดมากเลยนะ” ฉันนั่งลง เว้นระยะ ห่างสักนิด เผื่อมีใครมาเห็นจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก เผื่อเจ้าธันจะคิดมาก
“…………..” มันนิ่งเงยหน้ามามองฉัน

“พี่ ผมขอโทษ”

“ว้าย มาขอโทษพี่ทำไม”
“พี่คงอายแย่ที่ต้องมากินข้าว กับผม”
“แกต่างหากที่ต้องอายที่มากับพี่”


     กว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องก็หลังจากที่ขอโทษกันไปมาอยู่เป็นสิบรอบ เอาเป็นว่าต่างคนต่างคิดเผื่ออีกคนโดยที่คิดเองเออเอง
“ผมมันคนละชั้นกับพวกพี่ มันคงดูไม่ดีนะครับ หะหะ” มันหัวเราะเสียงแห้ง แววตาเต็มไปด้วยความสมเพสตัวเอง ที่เกิดมาต้อยต่ำกว่าคนอื่น
“เรียนก็จบแค่ ม. 6 ไม่มีปัญญาเรียนต่อ ทำแต่งานเก็บเงิน แต่ก็ไม่รวยสักที”
“พวกนั้นคงคิดว่าผมไปเกาะพี่กิน ผมขอโทษนะครับ ทำพี่เสียจนได้”

“บ่นพอยัง” ฉันลุกขึ้น เดินเข้าไปยืนอยู่หน้าเด็กชาย
“พี่ไม่เคยคิดว่าแก ต่ำกว่าใคร”
“การศึกษา การทำงานไม่ได้วัดค่าความเป็นคน หรอกนะ”
“แน่นอนรวมถึงรูปร่างหน้าตาก็ด้วย”
“ธัน แกมีดีกว่าที่พวกนั้นคิด”
“ถ้าแกไม่ดี แกคงไม่ช่วยพาพี่กลับห้อง ไม่งั้นก็คงพาเพื่อนมายกเค้าห้องพี่ไปหมดแล้ว”


“อย่าดูถูกตัวเอง เพราะมันจะยิ่งทำให้เราตกต่ำไปกว่าเดิม”


“ถ้าแม้แต่ตัวเอง ยังไม่เชื่อใน ตัวเองแล้วล่ะก็ คงไม่มีใครในโลกนี้ที่จะให้ความเชื่อถือในตัวเราหรอกนะ”

     ข้อนี้ฉันรู้ตัวดีค่ะ ฉันเคยเกลียดตัวเองมากๆ เกลียดตัวเองที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เกลียดตัวเองที่ชอบผู้ชายด้วยกัน เกลียดที่ออกสาว เกลียดที่หน้าตาไม่ดี เกลียดที่ไม่เคยมีความรักกับเขาสักครั้ง

คนอย่างฉันไม่น่าจะเกิดมาเลย

นั่นเป็นความคิดอันชั่วร้ายที่คอยปั่นทอยจิตใจฉันทีละน้อย

“แม่รักลูกนะ”

“อาทิตย์…..ฉันอยู่ข้างแกเสมอนะ”

     มีเพียงแค่ แม่และนังธรเท่านั้นที่ช่วยพยุงฉัน ให้เดินต่อไปได้ หลังจากคืนวันเกิดเหตุ ฉันตื่นขึ้นมามองตัวเองในกระจกอีกครั้ง และให้สัญญากับตนเอง ถึงแม้ในโลกนี้จะไม่มีใครอื่น ที่รักฉัน อย่างน้อยก็ขอให้รักตนเองให้มาก มีชีวิตที่สวยงาม เพื่อมอบความสุขให้คนที่รักเรา แม่ และนังธร




ฉันลูบหัวของเจ้าธันเบาๆ

“คนเราจะมีค่าเท่าไรมันไม่ได้อยู่ที่ภายนอก……แต่มันอยู่ข้างในต่างหาก”

มันเงยหน้ามาสบตกับฉัน

“ขอบคุณพี่”

“น่า ภายในแกมีดีกว่านั้น ฉันรู้” ฉันตบหัวมันไป เพื่อให้กำลังใจ มันยิ้มตอบ





“แต่พี่รู้ได้ไงว่า ภายในผมดี"





"ไอ้นั่นผมมันก็ใหญ่ใช่ย่อยนะพี่ ฮ่าๆๆ”






“แอร๊ยยยยยย”

[Horizon]

ซันไม่น่าจะปล่อยสองชะนีนั่นลอยหน้าต่อ
ไหนๆ ก็โดนเม้าท์ซะขนาดนั้นแล้ว
+1

[wolfram]

 ซันนี่...ไอ้ประโยคสุดท้ายที่ธันพูดอ่ะ มันน่าพิสูจน์นะ!! 

อยากให้ซันนี่สมหวังไวๆจัง!!

 

[choijiin]

5555555555555
น้องธันดูดีมาตั้งแต่ต้นแล้วลูก
 
มาติดฮาเอาตอนจบนี่แหละ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่าเอ็นดูจริงๆ
 

[mutyamania]

ไหน....ใหญ่จริงมั้ยมาพิสูจน์เซ๊ะ.....

[malula]

ซันนี่สอนน้องได้ดีมาก
แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนั่น อยากให้ไปช่วยพิสูจน์หน่อยว่าจริงไหม อิอิ

[stupidchild]

อ่อยมากกกกกกกกกกกกกก

[BeeRY]

แอร๊ยย ด้วยคน
รู้สึกมาสักพักแล้วว่าธันต้องมีอะไรบางอย่างที่เข้ากับซันได้ แต่เราก็แอบเชียร์อยู่เงียบๆไม่กระโตกกระตากนะ
แต่ถ้าจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันก็ไม่เสียดายหรอกค่ะ เพราะทั้งสองคนต่างก็เป็นคนดีที่น่ารักทั้งคู่นะ
สู้ๆนะซันนี่ ไม่ว่าน้องธันจะเป็นคนที่ใช่หรือไม่ก็ตาม ยังไงเค้าก็เอาใจช่วยตะเองเสมอนะ

[roseen]

 

[๛ナーリバス๛]

สมหวังสักทีเถอะซัน ลุ้นมาหลายคนจนท้อใจแล้วนะ

อยากพิสูจน์ด้วยคนว่าใหญ่จริงป่าววววว ฮ่าๆๆ

[nongrak]

เคยอ่านตอนแรกๆ เห็นชื่อตอนน่าจะมีพระเอกออกมาแล้ว
เลยมาอ่านใหม่ ขอพระเอกให้ซันนี่สักทีเถอะ

[CarToonMiZa]

ซันนี่รีบพิสูจน์ด่วน

บวกเป็ด

[Moonmaid]

ธันใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[nightsza]

ขอให้ธันเป็นคนที่ใช่ของซันนี่เถ้อะะะ

[TONG]

ในที่สุดเด็กธันก็มีรัศมีเจิสจรัสออกมา ไม่เสียแรงที่เชียร์มาซะนามนม

รอลุ้นต่อไปว่าจะได้เป็นพระเกอแบบถาวรหรือชั่วคราวค่า

[เฉาก๊วย]

 

[Aoya]

ตอนแรกๆ ก็รู้สึกเฉยๆ กับธันนะ แบบว่าธรรมดาเกินไปอ่ะ
แต่ตอนนี้รู้แล้ว ธันมีดีมากกว่าที่เห็นจริงๆ
อย่างน้อยก็แคร์ความรู้สึกซันนี่ ดีแล้วที่ซันนี่ได้รู้จักกับธัน
ถึงแม้ไม่ได้พัฒนาไปเป็นอย่างอื่น แต่อย่างน้อยก็เป็นที่พึ่งพาได้(ตอนเมา)

ขอร่วมเชียร์ธันด้วยคนนะคะ 

[Cherry Red]

น้องธันเป็นเด็กดี น่าส่งเสริมและเอ็นดูนะค่ะ...ซันนี่   
แต่จะหวังให้น้องจีบก่อน คงยาก เพราะ เด็กมันเจียมเนื้อ เจียมตัว แก่กังวล ขี้เกรงใจ
เอาเป็นว่าถ้าซันนี่อยากเห็นอะไรดี ๆ (ใหญ่ ๆ) ในตัวน้อง อยากเป็นมากกว่าพี่น้อง ก็ต้องรุก(?)เองแล้วล่ะ...

[Tifa]

โอ้ว เจ้าเด็ก ธัน มาเเรงนะคะนี่ งั้นก็มา อวย กันต่อได้เลยค่ะ

บทนี้ 3p นะคะ คริๆ หลายๆคนอาจจะรอกัน มีใครบ้างก็ติดตามโลด


บทที่ 24 …….. 3P

     กว่าจะหาวันนัด เจ้าธันได้อีกครั้งก็ปาเข้าไป 1 อาทิตย์เต็มๆ ในเย็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มเองจะเกี่ยงบ่ายเบี่ยงหาข้ออ้างว่าติดงาน แต่ก็คงจะรำคาญเสียงบ่นของฉัน แหม ก็เกรงใจมันอยู่นะคะ ติดเลี้ยงมันอีกตั้งหลายครั้งจะให้ชิ่งหนีก็ใช่ที่ เสียคำพูดมันไม่ดีนะคะ คนอย่างฉันต้องสวยทั้งกายและใจค่ะ

“สายตามเคย” น้ำเสียงประชดประชันดังขึ้นเมื่อฉันเดินไปถึงหน้าบริษัท ซึ่งนังธรและดนัยรออยู่แล้ว
“เอ๋ แค่ 10 นาทีเองนะ” ฉันเดินช้าลงเพื่อถ่วงเวลาอีกสักพัก
“เร็วสิ เดี๋ยวเด็กมันก็รอหรอก” นังธรเร่งฉัน ส่วนดนัยเข้าไปประจำการที่รถเรียบร้อย
“เอ่อๆ อุ้ย” ฉันแกล้วสะดุดสายรองเท้า ปล่อยกระเป๋าเองสาร ที่ไม่ได้ปิดไว้ตกลง จนของข้างในหลุดออกมาเกลื่อนลาน ทั้งแป้งฝุ่น ครีมกันแดด ลิปกรอสเปลี่ยนสี กระจกพับอันเล็ก
“โอ้ย คนยิ่งรีบๆอยู่” ฉันบรรจงเก็บของทีละอย่างช้าๆ จนนังธรรำคาญเข้ามาช่วย
“นี่ครับ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น ทำฉันยิ้มออก เมื่อรู้ว่าแผนของฉันประสบความสำเร็จ
“……..” นังธร ตวัดสายตามองคนที่เข้ามาช่วยชั่วครู่ ก่อนจะ เดินชิ่งหนีเข้ารถดนัยไป
“หัวหน้าอะ ไม่รีบตามไป” ฉันบ่นกับคนตัวใหญ่ที่ไม่ได้มีท่าทีจะตามไป เพียงแค่ช่วยฉันเก็บของต่อไปเรื่อยๆ

“ช่างเหอะ ธรเองก็คงไม่อยากเจอผมเท่าไร”




     แน่นอนทันทีที่ฉันขึ้นรถไป นังธรก็โวยวายใส่ฉันทันที หาว่าฉันจงใจ แหมไอ้ฉันก็อุตส่าห์จะช่วย เห็นว่าช่วงนี้ นังธรรับทำ โอที ตลอด แถมยังหาเรื่องหลบหน้า หัวหน้าอีก ก็เลยทำให้เจอกันเสียหน่อยให้หายคิดถึง

“แกนี่มัน…….”



     เฮ้อ คนอย่างฉันนี่มันทำบุญไม่ขึ้นเลยจริงๆนะคะ อุตส่าห์คิดแผนตั้งนาน ไหนจะต้องนัดวันที่พวกหล่อนๆว่างกัน พร้อมกับเจ้าธันอีก โอ้ย พูดแล้วปวดหัว แต่แผนกลับล่มไม่เป็นท่า แต่เอาเหอะ ฉันไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกค่ะ มีแผนสำรองเสมอ
“นี่ คุณสุริยัน เขาไม่ดีตรงไหน ทำไมไม่ลองคบเขาดูล่ะ” ดนัยอดสงสัยเสียไม่ได้
“จริง หล่อ ล่ำ ใหญ่ ขนาดนี้ หาไม่ได้อีกแล้ว” ฉันออกโรงเกทับ
“ฮึ……”
“ถ้า ธร ไม่สนใจงั้นฉัน…….”
“เอาไปเลย” นังธรตอบอย่างไม่คิด
“หึ แล้วอย่ามาเสียใจน้ำตาเช็ดหัวหน่าว ให้เห็นล่ะ” ฉันอดประชดเสียไม่ได้ เพราะเสียดายคนดีๆแบบหัวหน้าเสียเหลือเกิน ตอนนี้ก็นับได้ว่า รู้จักกับธรมาได้หลายเดือนมากแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ดูจะไม่ก้าวหน้าไปไหนเลย นับวันยิ่งถอยหลังเข้าคลองไปเรื่อยๆ




“โทษทีนะ พี่มาช้าไปหน่อย” ฉันรีบขอโทษเจ้าธันที่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้
“เพราะใครนะ” นังธรอดที่จะกัดเสียไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ”
“เห็นไหม น้องมันบอกไม่เป็นไร เนอะ สายแค่ 30 นาที”
“น้องมันรู้ต่างหากว่ายังไงแกก็สาย” นังธรกัดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าไปในร้านก่อนเป็นคนแรก
“ปะ น้องธัน ไปหาอะไรกินกันนะ” แอร๊ย นังดนัยคะ หล่อนเร็วมาก ถือโอกาสแตะเนื้อต้องตัวเจ้าธันแล้วเดินเข้าร้านไปเลย
“สั่งเต็มที่เลยนะ วันนี้ซันมันเลี้ยงเต็มที่” นังธรบอกเจ้าธัน
“ไม่เป็นไรครับ หะหะ” เจ้าธันหัวเราะน้อยๆ เพราะดูจากปริมาณ ไก่ทอดที่ทั้งนังธรและดนัยสั่งมานั้นก็พอที่จะกินได้จนอิ่ม

“น้องธันเอา ไก่แซบ ไหมจ๊ะ”
“เอาไอติมด้วยไหม”
“อันนี้ก็อร่อยนะ”
“อันนี้เริดกว่า”

     ทั้งสองนางต่างสรรหา ข้าวของมาล่อให้เด็กหนุ่มกิน แม้ว่าส่วนมากแล้วพวกเธอจะสั่งมาด้วยความต้องการของตัวเองก็เถอะ แต่นั่นก็ทำให้มื้ออาหารครั้งนี้เปี่ยมไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ต่างจากครั้งที่แล้ว เจ้าธันเองก็ดูจะลดความเกร็งลงได้มากพอควร

“น้องธันนี่น่ารักดีเนอะ มีแฟนหรือยังจ๊ะ” นังดนัยถือโอกาส เอาต้นแขนไปสีเข้ากับเด็กหนุ่ม ทำเอาเจ้าตัวหัวเราะ และเอียงตัวหลบเล็กน้อย
“ยังไม่มีครับ”
“แอร๊ยยยย สนใจรับพี่เข้าไปเป็นแฟนไหมคะ” นังดนัยออกตัวแรงมากเลยค่ะงานนี้ ฉันก็ลุ้นไปด้วยเลยว่าเจ้าธันมันจะตอบว่าอย่างไร
“ไม่เป็นไรครับ ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” มันตอบทำหน้าแดง เกาหัวเกรียนๆของมันเป็นการแก้อาย
“ใคร” ทั้งฉัน ดนัย และนังธร ต่างถามออกมาพร้อมกันเสียงดัง จนเด็กโต๊ะข้างๆหันมามองเป็นจุดเดียว
“หะหะหะ ไม่บอก” หน้าของมันแดงขึ้นไปอีก มันหัวเราะกลบเกลื่อน แทะน่องไก่กินโดยไม่ยอมสบตาพวกเราอีก

“หึ……แต่ก็พอเดาได้” นังธรทิ้งท้ายไว้ แม้ฉันและนังดนัยจะถามเท่าไร มันก็ไม่ยอมบอก ได้เพียงหัวเราะ แล้วปล่อยให้ฉันงง ต่อไป




“ขอบใจมากเลยนะที่เลี้ยง” นังดนัยเดินออกจากร้านด้วยความสุข ที่ได้กินฟรี ฉันบอกเมื่อไรว่าจะเลี้ยงพวกหล่อน
“อร่อยไหม ธัน”
“ครับ” เจ้าธันตอบ
“ที่อร่อยนี่ เพราะ อะไรนะ” นังธรพูดขึ้นมาลอยๆ ทำฉันที่กำลังเก็บของหูผึ่ง
“พี่ธร” เจ้าธันเสียงดังรีบเดินหนีออกไปนอกร้าน  นังธรหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้ฉันงงอยู่คนเดียวเสียทุกทีสิ

“ซื้อของกันก่อนไหม” ฉันลากทุกคนมายังซูเปอร์มาร์เก็ต ชั้นล่าง เนื่องจากข้าวของที่ห้องจวนเจียนจะหมดแล้ว ซึ่งที่เหลือก็เห็นดีด้วยจึงช่วยกันลากเจ้าธันลงมา เฮ้อ ชักเหมือนแก๊ง ป้าๆ พาลูกหลานมาเที่ยวยังไงยังงั้น



     ทันทีที่ลงบันไดเลื่อนมาถึงชั้น 1 เมื่อพวกเราเดินผ่านร้านค้าต่างๆ ฉันอดใจที่จะแวะดูของเสียไม่ได้ เมื่อถึงร้านขายของเครื่องประดับ

     เครื่องเงินประกายแวววับ ถูกคล้องกันไปมาอย่างสวยงาม อัญมณีพากันแข่งเปล่งแสงประกายเมื่อต้องแสงไฟ ฉันยืนดูอย่างมีความสุข คิดย้อนไปถึงสร้อยข้อมือที่ใส่อยู่ตรงมือข้างขวา

“ผมให้ครับ”

ฉันหมุนสร้อยเงินเส้นนั้นไปมา คิดถึงใบหน้าของชายหนุ่มที่ได้มอบสิ่งนี้ให้
“พี่ชอบหรอครับ” เจ้าธันสะกิดแขน จนฉันแอบตกใจนิดๆ แต่ก็พยักหน้าให้ แล้วดูสร้อยแบบอื่นๆอีกต่อไป
“โหย แพงอะ” ฉันไม่ได้สนใจคำบ่นของเจ้าธัน เพราะมัวแต่มองของที่ถูกใจ ฉันใช้เวลาอยู่อีกสักพัก ดนัยเองก็ดูจะสนใจเช่นเดียวกัน จับนั่นจับนี่ลองทาบดู จนได้สร้อยเส้นงามมา 1 เส้น

“ปะ ไปกันเถอะ” ฉันดูของจนพอใจแล้วจึงชวนเพื่อนๆไปกันต่อ แต่กลับมองไม่เห็นเจ้าธัน
“เจ้าธันไปไหนเสียล่ะ”
“ไม่รู้ มันวิ่งไป บอกว่าเดี๋ยวมาน่ะ” นังธรบอกได้แค่นั้น

     ฉันเลยโทรหามันดู เผื่อมันจะหนีกลับไปแล้ว ก็ปกติของผู้ชายนะคะ ที่ไม่ค่อยชอบกับการเดินช๊อป เสียเท่าไร
“พี่รอผมด้วย รอที่เดิมครับ อีกแป๊ปเดียว” เสียงจากสายดูเร่งรีบ ไม่นานนักเจ้าธันก็วิ่งหน้าตั้งมาอีกทาง มันหยุดหอบอยู่สักพัก
“เอ้า ใจเย็นๆ ไปไหนมา”
“ไปร้านเพื่อนมาครับ หะหะ” มันหายใจแรงด้วยความเหนื่อย


     สักพักเมื่อเด็กหนุ่มหายเหนื่อย พวกเราจึงพากันเดินลงไปยังชั้นล่าง เจ้าธันทำหน้าที่ถือตะกร้าตามมา ฉันและนังธร ต่างสนุกกับการเลือกของ ซึ่งส่วนมากก็เป็นพวกของกิน

“อืม…..” ฉันหยุดเดินตรงชั้นวางขนม ซึ่งเรียงรายเต็มไปหมด สายตาสอดส่องไปยังซองขนมของโปรด เพียงแต่ว่า มันอยู่ชั้นบนสุดเสียน่ะสิ
ฉันลองเอื้อมมือไป …….. ไม่ถึง
กระโดด…….ไม่ถึง

หันซ้ายหันขวา ไม่มีพนักงานอยู่แถวนี้เลย

“ดนัย หยิบอันนั้นให้หน่อยสิ” ฉันจึงต้องขอร้องเพื่อนสาวที่ตัวใหญ่ที่สุด เจ้าหล่อยพยักหน้าเดินตรงมาหาฉัน
“ดนัย มาทางนี้สิ ช่วยหน่อย” นังธร ที่อยู่ๆก็โผล่มารีบดึงแขนนังดนัย หลบเข้าไปอีกฝั่งของชั้นวางของเสีย ทำฉันเซ็งไป คงต้องไปตามพนักงานแล้วล่ะ



“เดี๋ยวผมช่วย” เสียงนั้นดังมาจากข้างหลัง

     คนตัวสูงโผล่มาจากด้านหลัง ยืนตัวชิดกับฉัน มือหนึ่งวางลงที่ไหล่ฉัน เพียงแค่เขายกมือขึ้นไป ของที่ฉันต้องการก็อยู่บนมือฉันเรียบร้อย



“ผมช่วยนะพี่” แต่ในความจริงมีเพียงเจ้าเด็กตัวน้อย ที่ยิ้มแฉ่ง เจ้าธันวางตะกร้าลง ลองเอื้อมมือขึ้นไป….แน่นอนว่าไม่ถึง มันลองเขย่งเท้าดู….ก็ยังอีกไกล ทีนี้มันกระโดด…… ก็ยังไม่ถึง
“หะหะหะ สงสัยผมจะเตี้ยไป” มันหัวเราะหน้าเจื่อน แหม มันก็สูงพอๆกับฉัน คงจะได้อยู่หรอกค่ะ ถ้าสูงเท่าคุณธนาก็พอว่า


คุณ ธนา





“เอางี้…..พี่อยู่เฉยๆนะ” เจ้าธันเดินไปอยู่ด้านหลังฉัน

“ว้าย”

ทันทีที่รู้สึกถึงแรงสัมผัสที่เอว พร้อมกับแรงยกที่ทำให้ตัวของฉันลอยขึ้นไป นั่งอยู่บนบ่าของเจ้าธันได้อย่างพอดี
“เอ้า พี่ อย่าดิ้นสิ” มันบอกเมื่อฉันร้อง และดิ้นไปมาด้วยความกลัว จนฉันเริ่มชินและนั่งได้นิ่งๆ จึงรู้สึกได้ว่า มันมั่นคงกว่าที่คิด ไม่น่าเชื่อว่าคนตัวเล็กๆแบบนี้จะแรงเยอะขนาดนี้
“จะลงแล้วนะครับ” เมื่อฉันได้ของเป็นที่เรียบร้อย เจ้าธันก็ค่อยๆย่อตัวลง ฉันวาง ก่อนจะปล่อยตัวลง แต่ก็พลาดเพราะกะระดับความสูงพลาดไป

“ระวังพี่”

     วงแขนแน่นกระชับตัวของฉันไว้มั่น มันไม่ได้ทำให้ฉันล้มลงเจ็บก็จริง แต่นั่นก็ทำให้ใบหน้าฉันแดงไปได้เช่นกันเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มในระยะประชิด
“ระวังหน่อยสิพี่” เด็กหนุ่มปล่อยให้ฉันยืนเอง มันหันซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็ยื่นถุงพลาสติกใบเล็กจากกระเป๋ามาให้

“ผมให้ พี่”
“อะไร”
“เอาเหอะน่า ผมให้”
ฉันเปิดถุงออกดูก็พบสร้อยข้อมือที่ทำจากเชือกสีสดใส ที่พวกวัยรุ่นนิยมใส่กัน
“หะหะ ของร้านเพื่อนผมเอง…….ผมว่ามันสวยดี แล้วก็เหมาะกับพี่ด้วย”
“เอ่อ พี่ชอบไหมครับ” มันทำหน้าเจื่อนเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป
“ถ้าพี่ไม่ชอบก็….เก็บไว้เฉยๆก็ได้ครับ”

“ฉันกำลังจะบอกให้แกใส่ให้ต่างหาก”
ฉันยื่นข้อมือ ด้านซ้ายที่ยังว่างให้เด็กหนุ่ม มันรับเอาสร้อยข้อมือไปใส่ให้ แต่ก็ทำได้เงอะๆงั่นๆ




“เสร็จหรือยังจ๊ะ”

เสียงดนัยดังขึ้นข้างหลัง เจ้าธันรีบถอยห่างไปทันที
“แกนั่นล่ะ หายไปไหนมาตั้งนาน” ฉันบ่นให้กับดนัยและนังธร ที่เดินมาพร้อมรอยยิ้มจากอีกฝั่ง
“ถ้าไม่หายไป ก็ไม่เจออะไรดีๆสิยะ คริๆ” ดนัยหัวเราะคิกคัก
“เจออะไร ไหนๆ ผู้ชายอยู่ไหน” ฉันรีบเดินไปอีกฝั่งแต่ก็ไม่ยังเจอ ผู้ชายหล่อๆ ตามที่นังดนัยบอก


แอร๊ยยย มันหลอกชั้น




     2 ทุ่มแล้วพวกเราขนของมาจนถึงลานจอดรถในตัวห้าง เจ้าธันอาสาช่วยขนของมาให้ถึงรถ แม้ฉันจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่มันก็ยังดื้อ

ดนัยจัดแจงเปิดกระโปรงหลัง ให้เจ้าธันใส่ของลงไป
“วันนี้ของคุณนะครับ” เจ้าธันยกมือไว้พวกฉัน ทำเอารับไหว้แทบไม่ทัน

“เฮ้ย ไม่เป็นไร”

“หะหะ แต่วันนี้สนุกจริงๆครับ” มันยิ้มแฉ่งอวดฟันให้พวกฉันดู พวกดนัยและนังธรหัวเราคิกคัก มันจะตลกอะไรนักหนานะวันนี้ ได้ยินพวมันหัวเราะกันหลายทีละ




     กลางที่จอดรถชั้น 3 (3P) ฉันโบกมือลา เจ้าเด็กหนุ่มที่เดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อจะกลับห้อง เสียงเพื่อนสาวทั้งสองยังหัวเราะกันอย่างสนุก แม้ฉันจะถาม ตาเจ้าพวกนั้นก็ดูเหมือนจะพูดอะไรที่เป็นรหัสรู้เรื่องเพียง 2 คน จนฉันขี้เกียจถามแล้วเอนตัวลงกับเบาะ มือข้างขวาวนเวียนอยู่กับ สร้อยข้อมือเส้นใหม่ที่มัดแน่นอยู่บนข้อมือซ้ายคิดอะไรเพลินๆ…….จนฉันหลับไป

[wolfram]

 

คาดว่าโดนกันทุกคน!! 3P!! 

ธันชอบซันนี่ใช่มั๊ยคะ??!!

คนเขียนสู้ๆนะคะ!! 

[chai235]

555 กวนอ่ะ (3P)

วันนี้ผมก็จอดรถที่ ออฟฟิซ ที่ชั้น 8P แน่ะ 

[gupalz]

ลานจอดรถนี่เอง5555

[roseen]

  :m20:โดนกันถ้วนหน้า

[choijiin]

3P จริงๆ
 

[fuku]

กินเด็กเป็นอมตะ
เคล็ดลับสำหรับวัยเยาวน์ตลอดกาล



กินเด็กเลยค่ะ

[Running]

 
เชื่อล่ะว่า3P จริงๆ
เจ้าตัวไม่รุ้ว่าน้องมันสนใจซะงั้น

ดนัยกะธรยังรู้เลย หุ หุ หุ
ลุ้นๆนะ ซันนี่จะได้สมหวังซะที