ตอนที่ 26 เพื่อนซี้(ซั้ว)
ปึง! กริก!
สองมือใหญ่ดันประตูปิดพร้อมล็อคจากด้านในเพื่อต้องการให้ ณ ห้องนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว ชายหนุ่มร่างสูงสันทัดหลังจากปิดประตูเสร็จก็หันหลังพร้อมก้าวขายาวๆ ไปยืนตรงกลางห้องมองคู่กรณีที่ไม่ถอยหนีไปไหนด้วยสายตานิ่งเฉยแต่แฝงไปด้วยความคิด ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนนิ่งไม่ไหวติ่งเริ่มขยับตัวเดินออกจากมุมห้องมายังกลางห้องเช่นกัน นั่นจึงทำให้ทั้งสองคนประจันหน้าอย่างไม่แกรงกลัวอีกฝาย ต่างคนต่างนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่ร่างสูงกว่าเริ่มขยับริมฝีปากพูดขึ้นก่อน
“เรามาตกลงกัน”ประโยคเพียงสั้นเรียกสีหน้าฉงนของอีกฝ่ายได้อย่างดี กรณ์คู่กรณีส่วนตัวของไนท์ที่เคยมีปากเสียงกันมาก่อนเริ่มพูดขึ้นมาบ้างอย่างไม่เข้าใจอีกฝ่าย แต่ในใจยังคงรู้สึกต่อต้านอีกฝ่ายอาจเป็นเพราะการพบกันครั้งแรกและครั้งถัดมามันไม่เป็นที่ประทับใจของทั้งสองฝ่าย การมีปากเสียงไม่ใช่เรื่องปกติที่คนทั่วไปจะจุดประการการตอบโต้ขึ้นมาเฉยๆ แต่มันต้องมีเหตุมีผล นั่นคือสิ่งที่กรณ์รู้แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะดับความคุกรุ่นของสงครามเล็กๆ นี่ระหว่างเค้ากับไนท์ได้ง่ายๆ
“ตกลงเรื่องอะไร....มีอะไรที่กรูกับมึงจะต้องตกลงกัน”น้ำเสียงยียวนขยับริมฝีปากเย้ยถามอีกฝ่าย ถึงกับทำให้ไนท์พยายามกลืนคำพูดด่าทอและถากถางอย่างที่ใจต้องการไว้ในลำคอ
“มึงไม่ดูสถานการณ์บ้างรึไงว่าตอนนี้ควรจะทำอะไร เหอะ! ไม่อยากจะเชื่อ”
“ไม่มีใครขอให้มึงเชื่อ”กรณ์เดินกระแทกไหล่อีกฝ่ายให้ถอยไปเพื่อจะมุ่งตรงไปยังประตูที่ล็อคไว้สนิท
“เดี๋ยว!”เสียงทุ้มที่ก้องกังวานฉุดรั้งกรณ์ไว้
“ฮึ! เสียเวลาเปล่านา....กรูไม่อยากญาติดีกับพวกหลงตัวเองและดูถูกคนอื่นไปทั่วแน่! กรูไม่รู้ว่ามึงมีจุดประสงอะไรแต่บอกไว้อย่าง.....อย่ามายุ่งกับกรู!”กรณ์หันมาชักสีหน้าใส่ร่างสูงอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินต่อไป
หมับ!
“จะทำอะไร!”มือหนาคว้าท่อนแขนของอีกฝ่ายไว้ถึงกับทำให้กรณ์หันมาเหวใส่อย่างไม่พอใจก่อนจะพยายามสะบัดออกเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมาถูกตัว แต่ดูเหมือนว่าไนท์จะมีแรงมากพอที่จะจับอีกฝ่ายทุ่มได้เลยทีเดียว เพียงแรงสะบัดแขนของกรณ์จึงไม่มีผลอะไรมากนักนั่นถึงกับทำให้กรณ์รู้สึกเหมือนตัวเองด้อยกว่าขึ้นมาทันที“ปล่อยอย่ามาแตะต้องตัวกรู”
“อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลย....รู้มั้ยว่ากรูพยายามแค่ไหนจะพูดกับมึงดีๆ คนเค้าอุตส่าห์พูดดีด้วยอย่ามากท่าไปหน่อยเลย อย่าคิดว่าที่กรูมาพูดดีกับมึงเพราะอยากญาติดีด้วยหรือห่าเหวอะไรทั้งนั้น ที่กรูทำเพราะเห็นแก่เดย์.....ไม่เห็นรึไงว่าเดย์กำลังลำบากใจและไม่สบายใจอยู่”
“แล้วจะทำไม....”สีหน้าเรียบเฉยของกรณ์เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยท่าทีเฉยชา แต่ในหัวก็กำลังคิดเรื่องที่อีกฝ่ายพูดอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เค้าต้องรั้นกับอีกฝ่ายจนหัวชนฝา“อยากให้กรูเห็นแก่น้องเดย์ ทำไมมึงไม่เห็นแก่กรูก่อนบ้าง...เพราะมึงไม่ใช่รึไงที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนทุกที เฮ๊อะ! น่าสงสารว่ะที่คิดผิดว่าคนอื่นเค้าจะจ้องเล่นงานใครต่อใครตลอดเวลาเหมือนตัวเอง”
“นี่มึงกำลังโทษกรูที่ทำให้เดย์ไม่สบายใจอย่างนั้นเหรอ!”ไนท์ขึ้นเสียงจนดังลั่นห้อง พลางมือที่บีบต้นแขนของอีกฝ่ายก็ยังรัดแน่นไม่ปล่อย
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”
“อย่ามาโทษกันสิวะ!”
“ใครบอกว่ากรูโทษมึง....มันคือเรื่องจริงต่างหาก!”
“อย่ามาพูดกวนประสาทกรู!!!”
“หรือว่ามันไม่จริงวะที่มึงชอบหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว กับเดย์กรูไม่มีปัญหาหรอก....แต่กับมึงกรูมีแน่ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาข้อร้องหรือร้องขอให้กรูแสแสร้งทำดีกับมึงเพราะเห็นแก่น้องเดย์ เพราะยังไงซะน้องเดย์ก็คิดได้ดีกว่าพี่อย่างมึงก็แล้วกัน”
“อย่ามาพูดพล่อยๆ กับกรูไม่อย่างนั้นมึงเจอดีแน่ไอ้เตี้ย!!”
“ใครกันแน่ที่พูดพล่อยๆ แล้วใครกันที่เรียกคนอื่นว่าไอ้เตี้ยวะ! อย่ามาคิดว่าตัวเองสูงกว่าหน่อยแล้วจะมาหยามกันได้ง่ายๆ นะเว้ย.....เฮ๊อะ!”
“กรูเตือนดีๆ ว่าอย่ามาทำซ่าส์ ที่นี่มันบ้านกรูไม่รู้รึไงว่ามารยาทของแขกที่ดีที่มีต่อเจ้าของบ้านมันคืออะไร!”ไนท์เขยิบเข้าไปใกล้อีกฝ่ายด้วยสีหน้าท้าทายไม่ยอมอ่อนข้อให้ ใบหน้าคมดวงตาดุดันราวราชสีห์กำลังมองลึกลงไปในดวงตาวาวของกรณ์ที่จ้องอีกฝ่ายไม่หลบตาเช่นกัน
“กรูไม่กลัวมึงหรอกไอ้พวกเห่าแต่ไม่กัด!”
“ถ้าขืนมึงพูดไม่เข้าหูกรูอีกทีมึงได้รู้ฤทธิ์กรูแน่”น้ำเสียงเย็นเยือกราวน้ำแข็งถึงกับทำให้กรณ์เผลอหวาดกลัวคนตรงหน้าไปชั่วครู แต่ดูเหมือนหากเค้ายอมก็เท่ากับว่าตัวเองเหมือนไอ้ขี้แพ้เห็นๆ
ฮึ! ไอ้บ้านี่คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนวะ.....ทำไมกรูต้องไปกลัวมันด้วยสู้สิวะไอ้กรณ์ แม่งจะมาใจหมาตอนนี้ได้ไง!
“เฮ๊อะ! อย่ามาทำเก่งกรูก็มีมือมีตีนเหมือนมึง!”ทันทีที่กรณ์พูดร่างสูงตรงหน้าก็ถึงกับง้างแขนขึ้นกลางอากาศพร้อมสีหน้าโกรธเกรี้ยว“อะไร! จะต่อยกรูรึไงก็เอาสิจะได้ทำให้น้องมึงช้ำใจไปอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
“อย่างนั้นเหรอ.....หึ!”สีหน้าร่างสูงเปลี่ยนเป็นกระตุกมุมปากยิ้มแยกอย่างมีเลศนัยก่อนมองใบหน้าที่ขาวเผือกของคนตรงหน้าด้วยสายตาผู้ชนะ“แต่เสียใจด้วย...ที่กรูไม่โง่ให้มึงไปพูดได้หรอกว่ากรูทำอะไรมึง”น้ำเสียงยียวนพูดเย้ยอีกฝ่ายเหมือนยั่วโมโห ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตอบโต้คารมก็ถูกไนท์กระขากต้นแขนให้เข้าหาตัวเองด้วยแรงที่มีก่อนที่มือใหญ่ซึ่งง้างค้างไว้กลางอากาศกวดกลับเข้ามาคว้าต้นคอของชายตรงหน้าที่เหลือบมองสีหน้าไนท์อย่างฉงนให้เข้ามาประจันหน้ากับต้นในระยะห่างเพียงไม่ถึงสองเซนติเมตร กรณ์ตาลุกวาวหัวใจเต้นแรงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดทำอะไร
“คิดจะทำบ้าอะไรของมึง....”
“กรูมันบ้าอยู่แล้ว หึ!”สิ้นสุดถ้อยคำและร้อยยิ้มแสยะของไนท์ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงสองเซนก็ถูกดึงเข้าหาร่างสูงก่อนที่ไนท์จะเอียงใบหน้าขาวคมเข้าประกบปากอีกฝ่ายจนแนบแน่นสัมผัสถึงความอุ่นของงริมฝีปากอิ่มได้อย่างชัดเจน กรณ์ถึงกับตัวแข็งทื่อเป็นหินถูกสาปไปชั่ววิพร้อมกับดวงตาที่กลมโตเบิกกว้างตกใจกับการกระทำที่ผิดเพศมนุษย์มนาที่เกิดขึ้นกับเค้า ส่วนไนท์อีกฝ่ายก็กำลังสะใจสุดดิ้นที่สามารถข่มคนตัวเล็กตรงหน้าได้ แต่หารู้ไหมว่าสิ่งที่ตัวเองทำกำลังสร้างปัญหาเข้าให้แล้ว
ผึก!
“ย๊ากกกกกกกกกกกก! ไอ้วิปริตมึงมันไอ้ชั่ว!”แรงผลักที่แทบจะไม่มีแรงหากอีกฝ่ายไม่ปล่อยกำลังโวยวายจนเนื้อตัวสั่นระริกพร้อมกับการพยายามเช็ดถูริมฝีปากที่ถูกล่วงละเมิดอย่างเจ็บแค้น
“บอกแล้ว....ไม่ใช่ว่าไม่เตือน หึ!”อีกฝ่ายกำลังร้อนรนว้าวุ่นและโมโหแทบตาย แต่อีกฝ่ายกับยิ้มกริ่มยัวยุโทสะของอีกฝ่ายอย่างไม่เดือดร้อน นั่นยิ่งทำให้กรณ์อยากจะปราดเข้าไปฆ่าคนตรงหน้าซะ
“อย่ามาพูดน้ำเสียงแบบนั้นกับกรูนะ กรูสัญญาว่ากรูจะชังขี้หน้ามึง เกลืยดมึง แค้นมึง!!!!!”นิ้วสั่นระริกชี้หน้าอีกฝ่าย
“เอาเลยจะทำอะไรก็เชิญ.....”
“มึง!”
“จะต่อยกรูงั้นเหรอห๊ะ! เอาดิเอาเลย....กรูเอากลับเหมือนเมื่อกี้แน่”อีกฝ่ายที่ตั้งท่าจะง้างมือต่อยก็ถึงกับชะงักเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกินจะรับได้
“ก็ได้! กรูจะไม่ต่อยมึงแต่กรูจะ.....”กรณ์เดินถอยหลังไปสามก้าวใหญ่ก่อนจะวิ่งเข้าหาไนท์แล้วกระโดดถีบอีกฝ่ายขาคู่จนไนท์ถึงกับล้มลงไปนอนกองกับพื้นอย่างไม่ทันระแวดระวังตัว ก่อนจะรีบยันพยุงตัวขึ้นยืนมองกรณ์ด้วยสีหน้าโกรธเข้าแล้วเหมือนกัน
“ฮาๆๆ สมน้ำหน้า มึงไม่ให้กรูต่อยกรูก็ถีบได้ เป็นไงล่ะรถชาติความเจ็บปวด อร่อยดีมั้ย”
“มึงอยากจะมีปัญหามากนักใช่มั้ยได้กรูจัดให้!”ไนท์เด้งตัวขึ้นยืนสีหน้าเอาเรื่องมองกรณ์ที่หัวเราะเยาะอย่างเจ็บใจ
“เออ!”
“มึง!”ไนท์ออกตัววิ่งเข้าหากรณ์แต่อีกฝ่ายรู้ทันจึงวิ่งหลบ นั่นยิ่งทำให้ไนท์ยิ่งโมโหเข้าไปกันใหญ่“แน่จริงอย่าหนีสิวะ!”
“เฮ๊อะ! มึงบ้ารึไงใครจะยืนให้มึงหาเรื่องง่ายๆ”กรณ์ที่วิ่งมาอยู่หน้าโซฟาเชิดหน้าพูดใส่ไนท์ที่ยืนอยู่ด้านหลังของโซฟา ไนท์มองกรณ์แทบจะกลืนกิน เพราะไม่เคยมีใครกวนประสาทเค้าได้เท่านี้แล้ว แถมเมื่อครู่ไนท์ยังโดนไอ้เตี้ยที่เค้าว่านักว่าหนาถีบเข้าให้ยิ่งทำให้ไนท์เจ็บใจอยากจะแก้แค้นให้คนตรงหน้าสำนึกเสียบ้าง
“ก็ได้! งั้นมาสู้กันตัวต่อตัว....ใครแพ้ต้องยอมฟังคำพูดของอีกฝ่าย”
“ถ้าชนะล่ะ”
“กรูจะไม่ยุ่งกับมึง มึงจะทำอะไรก็เชิญ!”
“น่าสนดีนิ.....”
“มึงจะตกลงรึเปล่า”ถึงอีกฝ่ายจะไม่ตอบแต่ไนท์ก็เตรียมตัวถลกแขนเสื้อพร้อมจะรุกอีกฝ่ายเต็มทีก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว แต่ถึงเค้าจะไม่ตั้งเงื่อนไข....แต่คนอย่างไนท์ก็ไม่มีทางแล้วต่อกันแน่ๆ โดยเฉพาะคู่ปรับคนสำคัญขนาดนี้
“เออ! ก็เข้ามาสิ”นำเสียงนิ่งๆ ของกรณ์มองทุกการเคลื่อนไหวของไนท์รวมไปถึงดวงตาที่ดุดันคู่นั้นอีกด้วย ถึงแม้สีหน้าของกรณ์จะไม่แสดงความหวาดหวั่นแต่ใช่ว่าเค้าจะไม่คิด ยิ่งทุกก้าวที่ไนท์ย่างสามขุมเข้าหาเค้าหัวใจของกรณ์ก็ยิ่งเต้นเร็วรัวเสมือนกำลังถูกดันตัวให้กระโดดลงหน้าผา
......เหอะ! กะกลัวไอ้บ้านนั่นกรูก็เป็นไอ้ขี้ขลาดเต็มที คนอย่างไอ้กรณ์นักเลงสิบคนก็เคยล้มมาแล้ว....แต่ตอนนั้นมีไอ้ทิวาอยู่ด้วยนี่หว่า!
หมับ!
“อยู่ในสงครามอย่าประมาทแม้แต่วินาทีเดียวสิ”เพียงอึดใจเดียวกรณ์ก็ถูกไนท์คว้าหมับล็อคคอเข้าทางหลังเสียแล้ว เจ้าตัวถึงกับสะดุ้งพยายามงัดท่อนแขนแข็งแรงนั้นออก ไนท์กัดกรามแน่นใช้แรงที่มีพยายามเอาคนในวงแขนให้อยู่หมัดก่อนจะพยายามทุ่มกรณ์ให้ลงกับพื้นให้ได้
“ฮึก! ใครคิดจะยอมแพ้กันล่ะ!”
“ก็มึงไง จะชนะกรูได้ก็ให้รู้ไปสิวะ!”
“ย๊ากกกกก!”
ผึก!
“การดูถูกคนมันไม่ได้ช่วยให้ชนะหรอกนะ ฮึ!”กรณ์ใช้ขาขวาเข้าขัดขาของไนท์จนร่างสูงเสียหลักล้มลงนอนกับพื้นหลังกระแทกจนเจ็บน่าดู แต่ถึงอย่างนั้นไนท์ก็ยังไม่ยอมแพ้กรณ์อยู่ดี
.....กรูไม่เคยแพ้ใคร!
“เอาสิวะ! แค่นี้คิดว่าจะชนะแล้วรึไง เกมส์มันยังไม่จบหรอกนะ ฮึ!”หลังจากที่กรณ์ล้มไนท์ลงได้แล้วไนท์ก็ถือโอกาสที่กรณ์กดตัวเองไม่ให้ขัดขืน จึงใช้มือใหญ่คว้าปกเสื้อกรณ์กระชากให้ล้มลงข้างตัวก่อนที่ไนท์จะพลิกตัวเองให้ผุดลุกนั่งอย่างรวดเร็วแล้วเข้าคร่อมคนตรงหน้าแล้วใช้มือทั้งสองข้างกักแขนทั้งสองข้างไว้เหนือหัว ร่างเล็กที่ถูกคร่อมกัดฟันกรอดแน่นพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดรอด สีหน้าของกรณ์แดงกร่ำและเหงื่อหลายเม็ดผุดขึ้นถึงแม้บรรยากาศภายในห้องจะฉ่ำไปด้วยแอร์ก็ตาม แต่การใช้แรงของทั้งสองฝ่ายอากาศเย็นแค่นั้นไม่สามารถทำให้อารมณ์ที่เดือดพล่านเย็นและสงบลงได้
“ยอมแพ้ซะถ้าไม่อยากเจ็บตัว แล้วทำตามที่กรูพูด”
“ยอมให้โง่สิวะ!”
โป๊ก!
“อ๊ากกกก! ซืดด! มึง!”
“เป็นไง บอกเองไม่ใช่เหรอว่าเกมส์มันยังไม่จบ!”กรณ์ผงกหัวขึ้นมากระแทกศีรษะคนตรงหน้าจนสามารถหลุดรอดออกมาได้ แต่ทว่าระหว่างที่กรณ์กำลังจะกระเด้งตัวลุกขึ้นก็ถูกอีกฝ่ายกระชากให้ล้มลงซะก่อน
“จะเอาใช่มั้ยห๊ะ! กรูจะไม่ออมแรงอีกแล้ว”
“อย่าทำเป็นพูดดี สู้ก็สู้สิวะไม่ต้องมาออมแรง...หรือว่าเป็นแค่การพูดแก้ตัว!”
“ผั๊วะ!”หมัดเพียวๆ ลอยมากระแทกปากกรณ์ไม่ออมแรงก่อนที่อีกฝ่ายถึงกับเลือดออก แต่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่สู้จึงสวนกลับด้วยหมัดแรงๆ พอกันเข้าให้ ถึงกับทำให้ร่างสูงที่เหมือนจะได้เปรียบกำลังเปลี่ยนความคิดใหม่ถึงความอันตรายของอีกฝ่ายซะแล้ว
“คุ้มดีนิ! หมัดต่อหมัด.....แต่ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะจะตอบกลับด้วยรึเปล่า”ว่าแล้วชายหนุ่มร่างสูงที่นิสัยเจ้าเล่ห์ดูได้จากร้อยแยกยิ้มแล้วคิ้วหนาที่กระตุกขึ้นอย่างมีเลศนัยก็ใช้มือบีบกร้ามอีกฝ่ายที่ขบแน่นให้เชิดขึ้นก่อนจะประกบปากลงครอบครองริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างสะใจ ก่อนจะโดนอีกฝ่ายที่ตัวแทบลุกเป็นไฟเพราะความโกรธผลักออก
“ย๊ากกกกก! ทำแบบนี้มึงมาฆ่ากรูเลยดีกว่า! ”แค่เพียงครั้งเดียวกรณ์ยังแทบจะเฉือนปากของตัวเองออกมาล้างแต่นี่ครั้งที่สองยิ่งทำให้เจ้าตัวถึงกับสติแตกไปเลยทีเดียว ส่วนอีกฝายก็ยืนกอดอกยักคิ้วพอใจในผลงานการกระทำของตัวเองซะเหลือเกิน
“กรูชอบเห็นคนทรมานแล้วตายไปช้าๆ ว่ะ”
“มึง! มึงเป็นไอ้โรคจิตใช่มั้ย กรูจะบอกน้องเดย์”
“เชิญเลย จะบอกว่าไงดีล่ะ...หรือบอกมันว่ากรูจูบมึง เอาดิ!”
“ไอ้เลว! ไอ้ประสาทแดก!”
“จะว่าอะไรก็ให้เสร็จกันตรงนี้ กรูไม่อยากให้เดย์ไม่สบายใจ”
“เหอะ! มึงทำแบบนี้คิดว่าน้องเดย์จะสบายใจรึไงกรูไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าคนเชี่ยๆ อย่างมึงจะเกิดมาเป็นพี่น้องเดย์ได้ กรูสงสารน้องมึงจริงๆ !”
“พูดพอยังห๊ะ!”เสียงตะวาดของไนท์ดังลั่นแต่นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายแรงกลับไม่แพ้กัน
“กรูไม่มีทางพอที่จะด่ามึงหรอก!!”
“อยากโดนอีกใช่มั้ยห๊ะ!”
“อยากลองดีก็เข้ามาสิ!”กรณ์ไม่พูดเปล่าหันไปคว้าเอาซ่อมจิ้มขนมที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาขู่อีกฝ่าย
.....ถ้ามันเข้ามากรูแทงมันด้วยซ่อมนี้แน่ๆ ให้ตายห่าค่าซ่อมไปเลย! ผู้ชายอะไรวะทำตัวน่าขยะแขยง พอนึกถึง....อึ๊ย! อยากจะกลับไปล้างปากด้วยโซดาไฟจริงๆ โว้ยยยยยย! มันคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้ทำกับคนอย่างไอ้กรณ์เสมือนต้อยต่ำแบบนี้วะ! ไม่เคยเจอะเคยเจอใครที่ทำตัวทุเรศได้เท่าไอ้นี่แล้ว!
“จะแทงกรูด้วยซ่อมรึไงวะ กรูไม่ได้จะมาฆ่าฟันกับมึงนะเว้ย!”
“แล้วไอ้ที่มึงทำมันเรียกว่าเจรจาตรงไหนวะ!”
“ไม่เอานา....ใจเย็นๆ แค่ล้อเล่นนิดหน่อย”
“ล้อเล่น? เหอะๆ กรูไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนแถวบ้านมึงหรอกนะที่จะมาพูดแบบนี้ ตกลงจะเอาไง! หรือมึงอยากตายทุเรศๆ ด้วยซ่อม....”
“มาตกลงกัน โอเค! กรูจะไม่ทำอะไรมึงแล้ว”ถึงปากพูดเช่นนั้นแต่ไนท์ก็แอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลังอย่างเจ้าเล่ห์
“ไม่!”
“กรูขอโทษ”สีหน้าออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้เปลี่ยนท่าทางที่แทบจะฆ่าอีกฝ่ายได้ง่ายๆ ของไนท์ทำให้มันดูน่ากลัว
“กองไว้ที่ตีนมึงนั่นแหละ!”
“อย่าใจร้ายดิวะ....”
“กรูไม่ใช่พ่อพระ!”
“ให้เป็นแม่พระก็ได้....”
“อย่ากวนตีน! เปิดประตูกรูจะกลับ!”
“แต่เรายังตกลงกันไม่เสร็จ”
“กรูบอกให้เปิดประตูไงล่ะ!”
“มาตกลงกันก่อน”
“ไม่งั้นเตรียมตัวตาย!”
“คุยกันดีๆ ก่อนดีกว่านา....กรูจะไม่ทำอะไรมึงจริงๆ ไม่บิดเบือนจุดประสงค์อะไรทั้งสิ้น เป็นเพื่อนกันดีกว่า....”ไนท์พูดพลางเขยิบเข้าหากรณ์ที่ละน้อยอย่างแนบเนียน ท่าทีสบายๆ เหมือนเหตุการณ์ตรงหน้ากำลังคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น แต่กรณ์แทบอยากจะกระโดดไปสังหารอีกฝ่ายให้สิ้นซากสมกับที่รู้สึกแค้นจนจุกอกมากกว่าจะเจรจาพาที
“เพื่อนงั้นเหรอ! เหอะๆ พูดออกมาได้....ใครอยากเป็นเพื่อนกับมึงกัน ไอ้โรคจิต!”
“โอ๊ะ! อย่าพูดงั้นดิวะ แกล้งเป็นเพื่อนกันก็ได้....เอาซ่อมลงก่อนดีกว่ามันไม่เหมาะที่จะถือแกว่งไปมาหรอกนา”
“กรูไม่ได้เมายาอย่ามาพูดกล่อมอย่างกับกรูจับใครเป็นตัวประกัน!”กรณ์ตะหวาดอย่างไม่พอใจเมื่ออีกฝ่ายพยายามพูดกล่อม
กริก!
ปึง!
“ไขสำเร็จว่ะ!”เสียงตื่นเปิดประตูผางเข้ามา
“พี่กรณ์เป็นยังไงบ้างครับ!”จู่ๆ ประตูบานหนาก็ถูกเปิดออกเหล่าเพื่อนพ้องทั้งหลายต่างกรูกันมา นั่นจึงทำให้ไนท์รีบเข้าไปประกบตัวของกรณ์ทันทีก่อนจะคว้าข้อมือกรณ์ที่ถือซ้อมซ่อนไว้ข้างหลัง มือของไนท์ก็รีบยกขึ้นโอบไหล่อีกฝ่ายอย่างรู้งานทำเอากรณ์อึ้งในท่าทีของไนท์จนพูดอะไรไม่ออก
“เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูห๊ะ เสียมารยาทกันจริงๆ”ไนท์ทำเสียงดุน้องชายตัวเองในระหว่างที่อีกมือหนึ่งที่ว่างจากการโอบไหล่กรณ์ก็กำลังต่อสู้อยู่กับซ่อมที่กรณ์แทบไม่ยอมปล่อย
“พี่ทำอะไรพี่กรณ์รึเปล่าครับ! ทำไมห้องถึงเป็นแบบนี้ล่ะครับ!”
“นั่นดิ....ทำอะไรกันเหรอวะ”ดินมองสำรวจรอบๆ ห้องพลางก้มลงเก็บของที่เกะกะวางให้เข้าที่
“อา....อุบัติเหตุนิดหน่อยไม่มีอะไร อ้อ! แล้วตอนนี้พี่ก็มีข่าวดีมาบอก พี่กับหมอนี่เราตกลงจะเป็นเพื่อนกัน ^^”
“ใครจะไปเป็นเพื่....อุ๊บ!”กรณ์ทำท่าจะแย้งแต่ไนท์กลับเอามือปิดปากอีกฝ่ายไว้แน่นพยายามล็อคกรณ์ให้อยู่ภายใต้การควบคุมจนถึงที่สุด
“พูดเรื่องจริงหรือโกหกกันแน่”วัชพูดขึ้นพลางมองทั้งสองคนที่มีพิรุจอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องจริง กรูจะโกหกพวกมึงทำไม ไม่เชื่อถามเพื่อนมึงดูได้เราพูดปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว”ไนท์หันไปจ้องกรณ์ที่มองไนท์ตาขวางก่อนจะสะดุ้งเมื่อมือใหญ่ของไนท์แอบโอบตนทางด้านหลังจนอยากจะสะบัดให้หลุดลอด แต่ต่อหน้าคนมากมายกรณ์ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ สิ่งที่ทำได้ก็คือพยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเตรียมคิดบัญชีกับคนจอมบงการทั้งต้นทั้งดอกภายหลัง
.......กรูเอามึงตายแน่ไอ้ไนท์!!!!!
“ไม่มีอะไรจริงๆ น้องเดย์สบายใจได้”
“เป็นไปได้ยังไงครับ.....แต่เป็นแบบนี้ผมค่อยโล่งใจหน่อยครับ ดีใจนะครับที่พี่ทั้งสองคนเข้าใจกันได้ ผมเป็นห่วงแทบแย่ว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แต่ผมคงคิดมากไปเองจริงๆ น่ะแหละครับ ^*^”
“แล้วทำไมทั้งสองคนถึงต้องยืนชิดกันแบบนั้นด้วย”คำถามที่ชวนส่งสัยหลุดออกมาจากปากของดินก่อนที่ดินจะถูกวัชหันไปค้อนใส่ให้หุบปาก
“ถ้าดีกันจริงก็เป็นเรื่องดี....”
“มันก็แน่อยู่แล้ว! เราสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนซี้กันด้วย”ไนท์ยื่นอกพูดอย่างภาคภูมิแต่หารู้ไหมว่ากรณ์แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายเสียให้ได้ดีกว่าเป็นเพื่อนกับไนท์
“มึงฝันตอนกลางวันรึไงไอ้....”
“อ้า! พี่ว่าจะไปฉลองเพื่อนใหม่สักหน่อย...แต่เป็นการส่วนตัวนะ งั้นขอพาเพื่อนคนใหม่ไปก่อนแล้วกัน”พูดเสร็จไนท์ก็ลากกรณ์ออกมาจากห้องนั้นทันที ทั้งๆ ที่มันดูเป็นกระฉุดกระชากลากถูเหมือนไม่เต็มใจเสียมากกว่า
“พี่ครับแล้วอาหารเย็น....”
“โทรสั่งเจ้าประจำ เบอร์โทรติดหน้าตู้เย็นแล้วไม่ต้องรอกินข้าว!”
“พี่ครับ!”
“แม่โทรมาบอกว่ากรูหลับ!”
“แต่พี่....=O=”ทุกคนมองดูสองร่างที่ลากกันออกไปซึ่งถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนกันได้พลอยกันสงสัยว่าพากันไปฆ่าแกงกันหรือไม่ แต่ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันความสัมพันธ์ที่เป็นเช่นนั้นคงไม่มีใครแย้งได้ว่าไม่จริงหากไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์หลังบานประตู แต่ดูท่าว่าความสัมพันธ์ฉันเพื่อนสำหรับมิตรภาพครั้งใหม่จะดุเดือดเผ็ดร้อนเสียยิ่งกว่าเครื่องเทศพิเศษหรือไม่ คงขึ้นอยู่กับพวกเค้าและการตัดสินใจของทั้งสองฝ่ายซะแล้ว.....
กลับมาแล้วคิดถึงกันบ้างรึเปล่า
หายหัวไปหลายวันโคตรคิดถึงคอมฯ และทุกคน
ไม่คิดว่าจะไปธุระแล้วจะอยู่นานเป็นอาทิตย์ รู้สึกผิดจริงๆ
แต่ยังไงก็กลับมาลงตอนใหม่ได้แล้ว วู้ววววว!!!!
ปล.1คิดถึงนักอ่านทุกท่านที่สุด
ปล.2 ขอโทษนะฮับที่ช้าเอามากๆ
ยอมให้ :z13:เป็นการไถ่โทษก็แล้วกัน ><
ตอนนี้ต้องขอไปก่อนแล้วนะฮับ เริ่มรู้สึกง่วงสุดๆ เลย
แล้วพบกันตอนหน้านะฮับ ^^
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 289480 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก