35
ภาสกรใจเต้นรัวเร็ว เพ่งมองจดหมายในมือ ราวกับว่าจดหมายมันจะเรียบเรียงความอะไรได้ขึ้นมาใหม่ได้ด้วยตัวมันเองอย่างนั้น พยายามคิดไปด้วยว่า มองแต่ข้างหน้าอย่างไปสนใจข้างหลังจะหมายความว่าอะไรได้อีก นอกจากให้มองอนาคตแล้วลืมอดีตเสีย แต่เมื่อมาคิดถึงข้อสังเกตของดาริกาว่า ข้อความในจดหมายไม่สัมพันธ์กันเป็นหนึ่งเดียว อีกทั้งการเว้นวรรคตอน การขึ้นบรรทัดใหม่ก็ดูแปลกๆ ไม่สมเหตุสมผลอย่างที่ควรทำ
ข้างหน้า... อย่าดูข้างหลัง
“อ้อ!” ภาสกรร้องออกมาในที่สุด “ผมเข้าใจแล้วครับคุณหญิง ที่นทีขึ้นบรรทัดใหม่แปลกๆนั้น ไม่ใช่ว่าเขาต้องการให้ทิ้งคำไหนไว้หลังสุดในแต่ละบรรทัดด้วยความตั้งใจอย่างที่เราคิดหรอกนะ แต่เขาต้องการขึ้นบรรทัดใหม่ทุกบรรทัดด้วยคำที่เขาต้องการต่างหาก! นี่แหละเป็นสาเหตุที่ทำให้เนื้อความในจดหมายมันแปลกๆ เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจสื่อความตามนั้นเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแต่หาถ้อยคำมาใส่ในแต่บรรทัดให้ต่อกันโดยไม่มีพิรุธเท่านั้น ความหมายที่เขาตั้งใจจะสื่อถึงผมอยู่ในพยางค์หน้าสุดของแต่ละบรรทัด เนื้อความข้างหลังไม่ได้มีความหมายอะไรเลย ถึงบอกว่าอย่าไปสนใจมันอย่างไรล่ะครับ!”
ภาสกรหันไปมองดาริกาที่ยิ้มและพยักหน้าให้อย่างสร้างความมั่นใจ ชายหนุ่มก็เลย ลงมืออ่านจดหมายนั้นอีกครั้งคราวนี้อ่านเฉพาะพยางค์แรกของแต่ละบรรทัดเท่านั้น
“คุณชายครับ-ผม-ถูก-จับ-ตัว-ไป-ไว้-ที่-เกาะ-ส่วน-ตัว-ของ-คุณ-อะ-ดี-สอน” พอรู้เนื้อความเท่านั้นภาสกรก็ร้องออกมาอีกครั้ง เป็นประโยคสมบูรณ์ที่เจ้าตัวเข้าใจถูกต้องแล้วว่านทีต้องการให้เขารู้อย่างนั้น “คุณชายครับผมถูกจับตัวไปไว้ที่เกาะส่วนตัวของคุณอดิสรณ์ หวังว่าจะได้พบกันอีกสักครั้ง ก็หมายความว่าเขาต้องการให้ผมไปช่วย ขอบคุณนะครับก็คือขอบคุณล่วงหน้าที่ต้องให้ผมลำบากไปหาถึงเกาะของพ่อเลี้ยง!”
“ค่ะ หญิงคิดว่าเราเข้าใจตรงกันแล้ว และก็คงจะเข้าใจถูกด้วยมังคะ” ดาริกายิ้มกว้างออกมาอย่างที่หล่อนมักจะยิ้มให้เขาประจำ “น้องฝ้ายก็คงจะถูกจับไปด้วย ที่น้องน้ำต้องแต่งจดหมายนี้ขึ้นแสดงว่าคุณอดิสรณ์นี่ก็คงทำอะไรที่เลวร้ายมากทีเดียว น้องน้ำถึงต้องหลบเลี่ยงบอกคุณชายด้วยวิธีนี้ ไม่อย่างนั้นคุณอดิสรณ์คงตัดทางติดต่อแล้วทุกทาง เหลือแต่จดหมายนี่ที่อ่านผ่านๆคงไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คิดว่าเป็นจดหมายลาเท่านั้น”
“คุณหญิง แต่คุณอดิสรณ์เป็นพ่อเลี้ยงของนที ต่อให้เขาพานทีไปเกาะจริงๆเราก็คงไม่มีสิทธิ์ไปห้ามไม่ใช่หรือครับ ถ้าเป็นความต้องการของพ่อเลี้ยง ผมที่ไม่ใช่ญาติเกี่ยวดองอะไรกันทางกฏหมายคงไม่มีสิทธิ์ไปห้าม”
“ไม่แน่ค่ะ คุณอดิสรณ์อาจจะทำอะไรผิดมากมายกับนที ที่เราอาจใช้เป็นข้ออ้างในการรับตัวเขากลับมาก็ได้นะคะ” หล่อนออกความเห็น
“แล้วอะไรที่ว่ามันอะไรล่ะครับ ผมจะรู้ได้อย่างไร”
เงียบไปนานมาก ภาสกรก็นึกออกทันที เพราะในซองจดหมายมีแผ่นซีดีแผ่นหนึ่งใส่มาด้วย เขาหยิบแผ่นนั้นขึ้นมาก็เกิดตุ๋มๆต้อมๆ ในใจคิดอะไรที่เลวร้ายไปแล้วไกลมากมายโดยยังไม่ทันรู้ความจริง
“คุณหญิง หรือจะเป็นนี่ครับ”
“ลองเปิดดูซีคะคุณชาย” หล่อนว่า ภาสกรก็เลยเลี้ยวรถเข้าไปจอดในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เอื้อมมือคว้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คขึ้นมาเปิด ใส่แผ่นซีดีเข้าไป พร้อมจะเปิดดูสิ่งที่อยู่ข้างใน
ตอนแรกคิดว่าจะเป็นเอกสารอะไรที่ไม่ดี ที่ผิดกฏหมายเกี่ยวกับอดิสรณ์แต่เปล่า สิ่งที่บรรจุอยู่ในนั้นเป็นไฟล์วิดีโอ
“คุณหญิง...” พอเห็นว่าเป็นวิดีโอ ภาสกรก็พอจะเดาอะไรต่อมิอะไรได้โดยไม่ต้องเปิดดูด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อมันเป็นเรื่องร้ายแรงเพียงนี้ก็ต้องเปิดดูให้แน่ใจ
“ถ้าคุณชายไม่สบายใจ หญิงจะลงไปเข้าห้องน้ำละค่ะ” คุณหญิงก็คงคิดว่าเป็นสิ่งเดียวกันกับที่เขาคิดเช่นกัน จึงเปิดประตูลงไปจากรถทั้งที่ยังไม่ทันรู้เรื่องอะไรดี เดินหายไปในห้องน้ำ ภาสกรก็ใจเต้นกดคลิกดูภาพในวิดีโอนั้นทั้งที่ไม่เต็มใจ คิดว่าตัวเองคงใจสลายหากเห็นอะไรก็ตามที่เขาคิดไปเองว่าจะได้เห็น
นทีนอนอยู่บนเตียงสีขาว ไม่ปรากฏลักษณะพิเศษว่าเป็นที่ไหน ใบหน้านองด้วยน้ำตา หันหนีออกจากกล้องอย่างไม่คิดจะอยากมองร่างกายไหวสั่นไปตามจังหวะเคลื่อนไหวของอีกร่างที่ทาบทับอยู่ด้านบนถือกล้องถ่ายอิริยาบถของหนุ่มน้อยอย่างวิปริต มีเสียงผู้หญิงร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในฉากหลัง โดยไม่รู้ว่าเป็นเสียงใคร และกำลังระล่ำระลักว่าอย่างไรบ้าง มีเพียงเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น ที่ตวาดขึ้น
“มองหน้าพ่อ... ไอ้น้ำ ฉันบอกให้เธอมองฉัน!” เสียงที่ภาสกรเพิ่งได้ยินเมื่อบ่ายวันนี้ดังขึ้นอีกครั้งในวิดีโอ เสียงเหี้ยมโหดเย็นชาสั่งให้นทีมองกล้องอย่างกับหนุ่มน้อยเป็นดาราหนังโป๊อย่างนั้น แต่นทีไม่ยอมทำตาม ตากล้องจึงใช้อีกมือที่ว่างจับหน้าบีบบริเวณแก้มหันหน้าของหนุ่มน้อยให้มองกล้องจนได้ แต่นทีก็หลับตาแน่น น้ำตาไหลลงอาบแก้มดูน่าสงสารที่สุด
คนถ่ายตบหน้านทีสุดแรงจนหนุ่มน้อยเลือกไม่ได้ ต้องมองกล้องวิดีโอนั้นอย่างโกรธแค้น ตากล้องก็เหมือนจะยิ่งได้ใจหัวเราะดังลั่นก่อนที่จะออกแรงมากขึ้นจนนทีดิ้นพล่านเหมือนปลาถูกทุบ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“คุณคะ อย่าทำลูกฉันค่ะ ขอร้องทำฉันแทนเถอะอย่าทำลูกฉัน”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้องซ้ำไปซ้ำมาในฉากหลัง ตั้งแต่เริ่มวิดีโอมาถึงตอนนี้ดังขึ้นจนภาสกรจับความได้ หล่อนคงเข้ามาช่วยเหลือลูก แต่ก็คงถูกผลักออกไป เพราะกล้องสั่นจนจับภาพได้ไม่ชัดไปพักใหญ่ ชุลมุนจนสุดท้ายภาพก็ตัดมาที่นทีนอนร้องไห้อยู่เหมือนเดิม
“มึงจะโดนเป็นคนถัดไป ไม่ต้องขอกูหรอกเดี๋ยวกูก็จัดให้มึงเอง”
“คุณอดิสรณ์อย่าทำร้ายแม่ผม... โธ่แม่... แม่”
เท่านี้ก็เพียงพอ ภาสกรเบือนหน้าออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คของตน น้ำตาไหลอาบลงแก้มด้วยความสงสารนที... นี่กระมังเป็นเหตุผลที่ทำให้นทีหนีออกจากบ้าน และอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้แม่ของเขาตายด้วย จะตรอมใจตายหรือฆ่าตัวตายก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่แน่ละนี่คือความชั่วร้ายของอดิสรณ์ที่ซุกซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น นทีก็คงอับอายจึงไม่ได้บอกใครเลยแม้แต่ภาสกร
พอคุณชายหนุ่มสบตาดาริกาที่ยืนอยู่นอกรถก็ปิดเครื่องคอม หล่อนเดาได้จากท่าทางของคุณชายหนุ่มว่าอะไรเป็นอะไรก็เลยเดินมาขึ้นรถในที่สุด
“คุณชายคะ เราต้องแจ้งตำรวจละค่ะ”
“แจ้งไม่ได้หรอกครับคุณหญิง ในวิดีโอไม่มีหน้าของเขาเลยครับมีแต่เสียง เสียงก็ไม่ชัดอู้อี้จนฟังไม่ได้ว่าเป็นเสียงเขาแน่หรือเปล่า เราแจ้งไปคงไม่ได้อะไรขึ้นมา ผมคงต้องไปช่วยนทีด้วยตัวเอง”
“เอาตำรวจไปเถอะค่ะ เผื่อจะจับได้คาหนังคาเขา ทีนี้ไม่ต้องพึ่งหลักฐาน หรือคำให้การใดแน่ เอาตำรวจไปบุกถึงที่กันเถอะค่ะ” ดาริกาว่าอย่างเด็ดเดี่ยว น่าแปลกใจที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างหล่อน เอาเข้าจริงแล้วกับตัดสินใจได้ฉับไว หนักแน่นสมเหตุสมผลกว่าเขาเสียอีก
“แต่หากมันเป็นเกาะส่วนตัวที่เป็นกรรมสิทธิ์ของเขา เห็นเราจะเข้าไปไม่ได้หรอกครับถ้าไม่มีหมายค้น ต่อให้เราจะไปขอหมายค้นด้วยหลักฐานแค่นี้ตำรวจจะหาว่าเรากุขึ้นเพราะบ้านิยายสืบสวนเสียอีก”
ดาริกายิ้มออกมาอย่างใจเย็น
“คุณชายคงลืมพี่ชายเต้ พี่ชายคนโตของหญิงไปแล้วมังคะ พี่ชายเตชวัฒน์ เป็นนายตำรวจค่อนข้างใหญ่อยู่บ้างในกรม หญิงว่าเราคงไปเกาะนั้นได้ไม่ยาก รวมถึงเอากำลังตำรวจไปด้วย พี่ชายเต้คงเชื่อใจคุณชาย ถึงจะเสี่ยงต่อหน้าที่การงานสักหน่อย เขาคงต้องยอมแน่ละค่ะ” ดาริกายิ้ม เอื้อมมือเล็กนุ่มของหล่อนมากุมมือของภาสกรไว้แน่น พูดขึ้นอย่างให้กำลังใจว่า
“พระเจ้าไม่ทิ้งคนดีหรอกค่ะคุณชาย เรื่องนี้ต้องจบลงด้วยดีค่ะ”
ทะเลเบื้องหลังนทีคำรามก้อง ฟ้ามืดครึ้มไปหมดราวกับเป็นเวลากลางคืน ทั้งที่ตอนนี้เวลาคงยังไม่ถึงห้าโมงเย็นดี คลื่นสูงสาดซัดเข้ากระทบฝั่ง ฝนก็ตกหนักราวกับท้องฟ้าเข้าใจความทุกข์ระทมในอกของนทีแล้วร้องไห้คร่ำครวญให้กับเขาด้วยอย่างไรอย่างนั้น
นทีมาอยู่ที่นี่ได้วันหนึ่งแล้ว ยังไม่มีเรื่องร้ายใดๆเกิดขึ้นกับเขา เพียงประหลาดใจเล็กน้อยเท่านั้นว่าเหตุใด อดิสรณ์ จึงจับเอาเขามาขังไว้เสียเฉยๆ ไม่ได้คิดจะทำร้ายข่มเหงเขาอย่างที่แล้วๆมา กระนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่ได้นอนใจว่าอดิสรณ์คิดจะทำดีกับเขาจริงๆอย่างที่บอก คิดเอาเองแล้วว่าตอนนี้ฝ่ายนั้นคงจะเคลียร์งานอะไรที่คั่งค้างอยู่ถึงไม่มีเวลามาทำอะไรเขาได้ แต่ยิ่งอดิสรณ์ทิ้งเวลาไว้นานเท่าใด เมื่อถึงขีดสุด โทสะก็คงจะระเบิดออกมารุนแรงมากเมื่อนั้น... จะมากเกินเขาจะรับได้กว่าครั้งไหนหรือไม่ก็ไม่รู้
หนุ่มน้อยนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอน หลังพิงหัวเตียง ที่อยูใต้หน้าต่างที่เปิดออกไปเห็นทะเลได้พอดี ใบหน้าซบอยู่บนหัวเข่านุ่มนิ่มนั้น ผมยาวรุงรังปรกลงมาปิดหน้าไปเสียหมดราวกับว่าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปมันจะซ่อนเขาไว้จาก
อดิสรณ์ได้กระนั้น น้ำตาไหลอาบลงจนรู้สึกว่าเข่าเปียกไปหมด ทั้งวันไม่ได้ทำอะไรเลย พอมาถึงเกาะก็ถูกแยกกับปุยฝ้ายที่ทำหน้าตื่นตระหนกไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของตนจะเป็นอย่างไร ตอนแยกจากกันปุยฝ้ายบอกนทีว่า
“แกไม่ต้องห่วงฉัน เราต้องหาทางหนีไปจากที่นี่ได้สักวันแน่ๆ”
แล้วเขาก็ถูกลากเข้าบ้าน ขณะที่ปุยฝ้ายถูกพาไปอีกทาง อาจจะเป็นเรือนคนใช้หรือไม่ก็บ้านเล็กอีกหลังที่ปลูกไว้ใกล้กันก็เป็นได้ แม้อดิสรณ์จะบอกนทีก่อนจะหายตัวไปทั้งวันว่า “คิดเสียว่าเป็นบ้านตัวเอง นึกอยากทำอะไรก็ทำ อยากหนีก็หนี ถ้าคิดว่าว่ายน้ำกลับภูเก็ตได้ก็เอา” แต่หนุ่มน้อยก็หมดอาลัยตายอยากเกินกว่าจะทำสิ่งใด ได้แต่ขังตัวเองไว้ในห้องนอนที่ชั้นสอง ในหัวคิดถึงแต่ใบหน้าของผู้ชายคนเดียวเท่านั้น...
คุณชายภาสกร
ป่านนี้ฝ่ายนั้นจะได้จดหมายเขาแล้วหรือยังนะ จะเข้าใจความหมายที่เขาตั้งใจแฝงเอาไว้หรือเปล่า หรือไม่ต้องคิดไกลไปถึงเพียงนั้น เอาแค่ให้เข้าใจเพียงว่าเขาเขียนจดหมายมาลาจริงๆ ภาสกรจะยังมีความอาลัยในตัวเขาอยู่บ้างไหม หรือว่าจะดีใจว่าในที่สุดชีวิตก็ไม่ต้องดำเนินเรื่อยไปอยู่บนทางเดียวกับเขาแล้ว
ทำไมภาสกรไม่ปล่อยเขาตายไปตั้งแต่ครั้งถูกรถชนนะ
ทำไมภาสกรต้องดีกับเขาขนาดนั้น... แล้วทำไมเขาถึงต้องรักภาสกร ในเมื่อความรักครั้งนี้ ดูไม่น่าจะเป็นไปได้แม้เพียงนิด เขาจะทำอย่างไรถ้าภาสกรไม่มาช่วย... หนีปัญหาด้วยการฆ่าตัวตายหรือ
แต่ต่อให้ภาสกรมาช่วยจริงๆ แล้วหนีรอดไปได้ จะไม่ถูกอดิสรณ์ตามล่ากลับมาอีกหรือ แล้วต่อให้หนีไปพ้นจากอดิสรณ์ได้จริงๆ ก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความโหดร้ายของโชคชะตาว่าภาสกรไม่ได้รักเขาแม้เพียงนิด อย่างไรเสียกลับไปอยู่คนเดียวก็ต้องทุกข์ใจพอกันกับอยู่ที่นี่อยู่ดี
นรกในใจมันเป็นอย่างนี้นี่เองนที ...
นอนคิดอะไรฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก ประตูไม้กระแทกเข้ากับผนังห้องดัง ปัง! คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ก้าวช้าๆเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวลงนอนข้างๆหนุ่มน้อย ใบหน้าแดงก่ำ กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งไปหมดจนนทีอดไม่ได้ที่จะกระถดตัวหนี แต่แล้วร่างที่นอนอยู่ข้างๆก็กระชากเขาให้ล้มลงก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อม
ใบหน้าชรา รุ่นราวคราวเดียวกับผู้เป็นบิดาอยู่ห่างไปไม่ถึงนิ้ว ลมหายใจเจือกลิ่นแอลกอฮอล์รดลบนใบหน้าของนทีจนต้องหันหน้าหนีด้วยความรังเกียจ และขยะแขยง หนุ่มน้อยพยายามขืนตัวออกห่างจากพ่อเลี้ยงเท่าที่จะทำได้ แต่ต้องไม่รุนแรง รวดเร็วเกินไปจนอีกฝ่ายโมโห ผลที่ได้จึงคล้ายกระมิดกระเมี้ยนอย่างเขินอายเท่านั้น อดิสรณ์จึงได้ใจซุกหน้าเข้าหาซอกคอขาว บดขยี้ลงไปเต็มแรง
“ทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาด คิดถึงเมียแทบขาดใจ” คำว่าเมียบาดลงไปในใจของนที จนน้ำตาแทบจะเล็ดออกมาให้ได้ เขาไม่ใช่เมียของใคร! ต่อให้จะยอมเป็นของใครสักคน คนนั้นต้องไม่ใช่อดิสรณ์!
“ผมไม่ใช่เมียคุณ อย่ามายุ่งกับผม” นทียันสองมือเข้ากับอกของชายวัยกลางคนที่เขาเกลียดเข้าไส้ อยากจะผลักออกไปให้พ้นตัว และผลักออกจากชีวิตเขาไปด้วยเสียให้ได้ แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดทำให้เขาทำได้แค่ผลักพ่อเลี้ยงออกห่างไปไม่กี่คืบเท่านั้น
“เธออย่าทำขืนหน่อยเลย! ฉันได้เธอมาแล้วตั้งหลายต่อหลายครั้ง ทำไมเธอจะไม่ใช่เมียฉัน!” อดิสรณ์ซุกไซ้หน้านั้นหนักหน่วง รุนแรงจนผิวขาวบางของนที แดงแสบไปหมด
“คุณได้ผมเพราะคุณบังคับขืนใจผมต่างหาก! ผมไม่ได้ยินยอมคุณเลยแม้สักครั้ง ออกไปให้พ้นอย่ามายุ่ง ผมขยะแขยงคุณเต็มทีแล้ว” หนุ่มน้อยตวาดลั่น แต่ก่อนจะทันได้ทำอะไร อดิสรณ์ก็ขบเข้าที่หัวไหล่ของหนุ่มน้อย จนฝ่านนั้นร้องลั่นด้วยความเจ็บ ดิ้นสุดแรงจนเข่ากระแทกเข้ากลางตัวของพ่อเลี้ยงพอดี อาศัยช่วงนี้เองดิ้นหนีมาได้ นทีออกวิ่ง คิดจะเข้าไปอยู่อีกห้องแล้วล็อกตัวเองเอาไว้จากอดิสรณ์สักพัก รอให้ฝ่ายนั้นหายบ้าก่อนค่อยคุยกันให้รู้เรื่อง
แต่ไม่ทันจะก้าวไปไหนได้ไกล อดิสรณ์ก็คว้าผมของหนุ่มน้อยได้ จิกกระชากกลับมาใกล้ตัว คว้าไหล่แล้วโยนร่างขาวบางขึ้นไปบนเตียง ถอดเสื้อของตัวเองโยนทิ้งไปให้พ้น แล้วย่างก้าวเข้ามาหานทีอย่างหื่นกระหาย
“เธอไม่มีสิทธิ์หนีฉันไปไหนทั้งสิ้น ฉันเป็นเจ้าของเธอ ทั้งโดยตัวบทกฏหมาย และโดยพฤติการณ์ เธอจะต้องอยู่กับฉันที่นี่ตลอดไปเข้าใจไหม!” เขาว่า เสียงลั่น นทีนอนสั่นด้วยความกลัว เขารู้ฤทธิ์อดิสรณ์ดีว่าเมื่อใดที่เมา โกรธ และต้องการเขาในเวลาเดียวกัน ฝ่ายนั้นจะน่ากลัวไม่ต่างไปจากสัตว์ป่าสักตัวหนึ่ง
ศีลธรรมคืออะไร ผิดชอบชั่วดีคืออะไรอดิสรณ์ไม่รู้ทั้งนั้น
“เสียแรง เสียแรงที่ฉันรักใคร่เธอมาแต่เด็ก” อดิสรณ์ปลดกระดุมกางเกงออก ปีนขึ้นเตียงมากระชากเสื้อของนที ออกไปจนพ้นตัว “ทะนุถนอมเลี้ยงดูมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ อยากให้โตมาเป็นเด็กบริสุทธิ์ทั้งกายใจ ฉันจะได้เชยชมเธอให้สมใจที่รอมาแสนนาน... เธอจะได้เป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว... ที่ไหนได้ แทนที่เธอจะรักและภักดีกับฉัน แต่เธอกลับไปเอาไอ้คุณชาย!”
“คุณอดิสรณ์ หยุดพูดจาว่าร้ายคุณชายได้แล้ว เขากับผมไม่เคย...” นทีจะบอกว่าไม่เคยทำอะไรอย่างอดิสรณ์ แต่ใจก็ประหวัดไปถึงเหตุการณ์ที่นครนายก
ครั้งนั้นเองคุณชายก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ เมา เอาราคะมาอยู่เหนือสติสัมปชัญญะ ปล่อยให้เรื่องราวเลยเถิดแบบไม่คิดจะห้ามใจ คุณชายอาจจะแย่กว่าอดิสรณ์ด้วยซ้ำที่ไม่เคยคิดจะถือเอาเป็นเรื่องจริงจัง กลับผลักไสและปฏิเสธไม่คิดจะรับผิดชอบดูแลเขาอย่างอดิสรณ์ คิดไปคิดมา ใครกันแน่ที่จริงจังกับเขา...
อดิสรณ์ที่ดูเหมือนเลวร้าย แต่ก็ไม่คิดจะทิ้งเขาสักครั้ง
หรือภาสกรที่มาแบบผู้ดี สุดท้ายได้เขาแล้วก็ตั้งใจจะทิ้ง!
หัวข้อ: [คุ ณ ช า ย] : บทที่ 38 - บทสุดท้ายของภาค 1 - "เปลี่ยน" - 17/10/11 - 11.50 (อ่าน 260239 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก