34
คุณชายครับ ผมรักคุณชายมากอย่างที่บอกคุณชายไปแล้ว แต่เราคงต้องทำในสิ่งที่
ถูกที่ควรใช่ไหมครับ หากดันทุรังต่อไป สักวันหนึ่งคุณชายถูกท่านชายหรือหม่อม
จับได้ก็คงจะแย่เลย ผมคงทำให้คุณชายเสื่อมเกียรติมาก แต่ก็ไม่ต้องห่วงนะ ผมรู้
ตัวดีว่าคุณชายคงไม่ได้รักผมอย่างที่ผมรักคุณชาย อย่างไรเสียก็ต้องปล่อยคุณชาย
ไปในทางที่เหมาะสม จะได้ไม่มีใครมาตำหนิคุณชายได้ หากชาติหน้ามีจริงละก็
ไว้เราเกิดมาเจอกันอีกนะครับ ถือว่าทำบุญร่วมกันมาแค่นี้คงต้องลากันเสียทีแล้ว
ที่ผ่านมาผมมีความสุขมากอย่างไม่เคยมีมาก่อน ผมยังจำได้ดีเชียวละครับว่าเคย
เกาะหลังคุณชายขี่จักรยานที่รีสอร์ตที่นครนายกตอนนั้นเหมือนเรามีกันสองคน
ส่วนตอนนี้ก็ต้องแยกไปตามทางแล้วคุณชายคงมีคนที่จะอยู่ร่วมกับคุณชายไปผมก็
ตัวคนเดียวอย่างที่เป็นมาตลอด ไม่ต้องห่วงนะครับผมสบายมาก
ของชิ้นนี้เป็นสิ่งที่ผมใช้ดูต่างหน้าคุณชาย แต่ตอนนี้ไม่ต้องใช้แล้วเพราะ
คุณชายอยู่ในใจผมเรียบร้อยไม่ต้องดูรูปอีกก็จำได้ขึ้นใจ ผมฝากคืนให้คุณชายด้วย
อะไรที่ดีระหว่างเราก็ขอให้คุณชายจดจำไว้เพราะผมก็จะทำเช่นนั้น อะไรก็ตามที่ไม่
ดีที่ผมเคยพูดหรือทำไปก็ขอให้ลืมเสียเถอะครับ สุดท้ายนี้ผมขอขอบคุณคุณชายที่
สอนให้ผมรู้ว่า ชีวิตเราบางทีก็ควรมองแต่ข้างหน้าให้มาก อย่าสนใจข้างหลังนักเลย
หวังว่าจะได้เจอกันอีกสักครั้ง ขอบคุณนะครับ
นที
หนุ่มน้อยมองจดหมายในมือของตนอ่านทวนซ้ำแล้วซ้ำอีกก็มั่นใจว่าอดิสรณ์จะไม่มีวันจับพิรุธใดในจดหมายฉบับนี้ได้ คงคิดว่าเป็นเพียงจดหมายลาภาสกรเท่านั้น แต่หนุ่มน้อยก็ไม่แน่ใจว่าหากมันถึงมือภาสกรแล้วจริงๆ คุณชายหนุ่มจะเข้าใจความหมายในจดหมายมากน้อยเพียงใด เอาละให้มันรู้กันไปเลยว่าฟ้าจะเอาอย่างไรกับเขา... ให้จดหมายฉบับนี้เป็นตัวตัดสินก็แล้วกัน หากคุณชายอ่านจดหมายแล้วไม่ติดต่อมาหรือพยายามมาช่วยก็แสดงว่าเขาหมดบุญกับคุณชายแล้วเท่านี้ แต่หากผลลัพธ์เป็นทางกลับกัน เขาก็คงขอบคุณสวรรค์มาก
นทีจัดกระเป๋าอย่างเนือยๆ ไม่มีความรู้สึกใดอยู่ในใจอีกไม่ว่าจะดีใจ เสียใจ หรือทุกข์ใจเป็นความรู้สึกเฉยๆ ยอมรับชะตากรรมของตนว่า คงต้องเป็นไปแล้วอย่างนั้น ตัวเขาก็เหมือนชื่อเขาแหละ... หากเอาน้ำบรรจุใส่ภาชนะใดมันก็จะเปลี่ยนรูปร่างของมันไปตามภาชนะนั้น ในเวลานี้เมื่ออดิสรณ์จะให้รินใส่ขวด แช่ตู้เย็นไว้ตลอดการ เขาก็คงต้องยอมให้เป็นไปอย่างนั้น
จะสู้กับอดิสรณ์ นทีมั่นใจว่าไม่มีทางใดจะเป็นไปได้เลย
นอกจากอดิสรณ์จะทำธุรกิจมากมาย รวมถึงค้ารังนกจนร่ำรวยแล้ว เขาก็ยังเป็นผู้ทรงอิทธิพลมากด้วย เขาค้ามนุษย์ ค้ายา ค้าอาวุธ ทำความชั่วทุกอย่างผ่านเกาะเล็กๆที่ดูเหมือนสวยงามที่อยู่ห่างจากเกาะภูเก็ตไปไกลนั้นเอง นทีรู้ดีว่า
อดิสรณ์ชั่วช้าเพียงใด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ตำรวจหลายๆคนก็เป็นพวกของอดิสรณ์ ดังนั้นจะจับให้มั่นคั้นให้ตายอย่างไรก็ไม่ได้ เคยมีอยู่เหมือนกันที่มีคนสงสัยว่าเกาะเล็กๆส่วนตัวของอดิสรณ์นี้มีไว้ทำอะไร แต่เนื่องจากเป็นเกาะส่วนตัว ก็เหมือนกับเป็นที่ดินส่วนตัวของอดิสรณ์ตำรวจจะเข้ามาขอค้นไม่ได้ นอกเสียจากต้องมีหมายค้น... แล้วจะมีหมายค้นได้อย่างไรหากไม่มีข้อสันนิษฐาน และหลักฐานที่เพียงพอ สายของอดิสรณ์ในกรมตำรวจก็ช่วยกันทุกวิถีทางที่จะปกป้องอดิสรณ์ไม่ให้เกิดการค้นเกาะสักครั้ง
อดิสรณ์จึงลอยนวลมาตลอดนับแต่แรกเริ่มไม่มีทางที่ใครจะเปิดโปงความชั่วของเขาได้เลย... แม้จะรู้เรื่องนี้โดยบังเอิญมานานแล้ว นทีก็ไม่คิดจะใส่ใจเพราะถือว่าตัวเองเป็นแค่เด็ก ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับเรื่องใหญ่โตขนาดนี้อยู่แล้วเท่าที่ทำได้คือหลีกเลี่ยงอดิสรณ์ให้มากไว้เท่าที่จะทำได้เท่านั้น แต่ความชั่วใดก็ตามที่อดิสรณ์ทำก็ไม่นักหนากับเรื่องที่ทำกับเขา และมารดาของเขา พอเกิดเรื่องขึ้นก็ถึงจุดแตกดับ จุดที่นทีไม่ทนอดิสรณ์อีกต่อไป และหนีออกจากบ้านมาในคืนนั้น
นทีนึกมาถึงเรื่องของตนกับแม่ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ก็เปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี ความคิดของหนุ่มน้อยจึงหยุดอยู่แค่นั้น
“จัดของเสร็จแล้วหรือ”
“เสร็จแล้ว” เขาตอบเสียงเย็นชา ไม่มองอดิสรณ์เดินเข้ามาหยิบภาพวาดมาถือไว้แน่นในมือ “จะไปแล้วหรืออย่างไร”
“ใช่” อดิสรณ์ตอบเดินเข้ามาลูบผมที่ยุ่งเหยิงไม่เข้าทรงของนทีให้ดูเรียบร้อยขึ้น แต่นทีกลับสะบัดตัวออกทำให้อดิสรณ์เริ่มจะอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง “ทำเป็นสะบัดสะบิ้ง จับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้ใช่ไหม หรือไอ้คุณชายนั่นมันจดชื่อเอาไว้แล้วว่าเธอเป็นกรรมสิทธิ์ของมัน ห้ามคนอื่นแตะต้อง!”
“อย่าเอาคุณชายมาเกี่ยวนะ”
“ทำไม มันเป็นเทพบุตรงั้นซี ชาติตระกูลมันสูงส่งมากก็ใช่ แต่มันก็คงไม่ได้รวยกว่าฉันสักเท่าไหร่หรอก คิดจะจับมันไว้ได้มีหน้ามีตาละซี ไม่มีทางเสียหรอกมันไม่มีวันยกย่องเธอเชิดหน้าชูตาเธอในสังคมหรอก” อดิสรณ์วรรคด้วยความหงุดหงิด เท้าเอวหันหลังให้นที ทันทีที่เห็นหนุ่มน้อยทำหน้าจะปฏิเสธ “ทำไม หรือมันจ่ายเงินเธอมากกว่าฉัน ไหนบอกมาซิมันให้เธอเท่าไหร่เวลานอนกันแต่ละครั้ง ให้มากเท่าฉันทีเดียวหรือ!”
“คุณอดิสรณ์ คุณชายกับผมไม่ได้มีอะไรกัน!”
“ไม่มีแล้วนี่อะไร” อดิสรณ์ปรี่เข้ามาคว้ารูปวาดของภาสกรถือไว้แน่นในมือพร้อมจะฉีกทิ้งทำลายเมื่อไหร่ก็ได้ เมื่อยกขึ้นก็พบว่ามีกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงลงมาจากแผ่นภาพนั้น... จดหมายที่นทีเพิ่งจะนั่งเขียนอยู่เมื่อครู่นี้ “ผมรักคุณชายมาก... นี่อะไร ไหนบอกว่าไม่มีอะไรกันไงเล่า”
“ถ้าคุณอ่านภาษาไทยออก คุณก็จะพบว่าผมรักคุณชายอยู่ฝ่ายเดียว คุณอดิสรณ์” นทีว่า พลางน้ำตาก็เอ่อขึ้นคลอเบ้า “คุณจะเห็นว่าคุณชายเธอไม่ได้สนใจผมเลย ผมรักเธออยู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น”
พอเห็นน้ำตาของนทีไหลลงอาบแก้ม อดิสรณ์ก็ชะงัก วางรูปวาดของคุณชายลงบนเตียงอ่านจดหมายนั้นซ้ำสองรอบ เห็นว่าไม่ได้มีพิรุธอะไรคล้ายจดหมายลาเท่านั้นก็พอใจวางมันลงข้างๆรูปวาด แล้วนั่งลงข้างนที
“อย่าร้องเลย” อดิสรณ์ลูบหัวหนุ่มน้อย แต่นทีก็เบี่ยงตัวหลบ “ลืมเขาเถอะนะ เขาไม่ได้รักเธอหรอก ไปอยู่ที่เกาะกับฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเธออีกแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะปฏิบัติกับเธออย่างดีที่สุด อยากได้อะไรก็บอกฉันจะหามาให้ทุกอย่าง ขออย่างเดียวอย่าหนีไปจากฉันอีกก็แล้วกัน”
นทีรวบรวมความกล้า หลับตาแน่นปล่อยน้ำตาหยาดสุดท้ายไหลอาบแก้ม แล้วก้มลงกราบกับอกของอดิสรณ์
“ผมจะตกลงทุกประการด้วยความยินดี ผมจะไปอยู่กับคุณโดยที่คุณไม่ต้องบังคับผมเลย หากแต่คุณยอมทำตามข้อตกลงของผมเช่นกัน”
“ว่ามาซี” อดิสรณ์ยิ้ม เขาดูออกว่าที่นทีทำนั้นก็เพื่อหลอกให้เขาดีใจทำตามข้อตกลงของนทีเท่านั้น หนุ่มน้อยไม่ได้โอนอ่อนเข้าหาเขาอย่างเต็มใจหรอก แต่ทั้งๆที่รู้ว่าโดนหลอกอดิสรณ์ก็เต็มใจ ในเมื่ออีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เขาจะได้ขังนทีเอาไว้กับเขาเองแล้วตลอดไป
“ผมขอให้คุณส่งรูปนี้ รวมถึงจดหมายฉบับนี้ให้คุณชายภาสกรได้หรือไม่”
อดิสรณ์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถามว่า
“เธอบอกจะเอารูปนี้ไปไว้ดูต่างหน้าไม่ใช่หรือ”
“ครับแต่ผมตัดสินใจแล้วว่า ต่อไปนี้ผมจะลืมเขาเสียอย่างที่บอกในจดหมาย ขอคุณอดิสรณ์เข้าใจและส่งให้กับเขาด้วยเถอะครับ” นทีว่าก่อนจะตบประโยคสุดท้ายย้ำความมั่นใจให้กับอดิสรณ์ “คุณก็ตรวจดูแล้วนี่ว่าไม่มีพิรุธอะไรเป็นจดหมายลาเท่านั้น”
อดิสรณ์พยักหน้า
“ตกลง ฉันจะส่งให้มัน แต่ฉันไม่ให้เธอพบกับไอ้คุณชายนั่นหรอกนะ”
“ครับผมยอม”
นักธุรกิจหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยว่าเหตุใดนทีจึงยอมง่ายเสียเหลือเกินแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรลุกไปเปิดประตูเตรียมออกจากห้อง
“ถ้างั้นก็ไป ฉันจะพาเธอไปทานข้าวก่อน สี่ทุ่มเราค่อยไปสุวรรณภูมิ”
“ผมขอทำใจสักครู่แล้วจะตามคุณไปได้ไหม”
อดิสรณ์มองนทีอย่างไม่ไว้ใจ แต่พอเห็นว่าหนุ่มน้อยมีแววทุกข์โศกจับอยู่ในแววตาอย่างมากล้น อดิสรณ์ก็ยอมแพ้เดินออกไปจากห้องทิ้งให้นทีอยู่ในห้องเพื่อพับจดหมายใส่ซองให้เรียบร้อยคนเดียว ไม่รู้ว่าหนุ่มน้อยหย่อนแผ่นซีดีแผ่นหนึ่งลงไปในซองด้วยก่อนปิดผนึก หวังว่าภาสกรจะเข้าใจความในจดหมายและเห็นทุกอย่างในซีดีแผ่นนั้นแล้ว คุณชายหนุ่มจะตามมาช่วยเขาได้ทันท่วงที
หากนิยายเรื่องนี้จะเป็นอย่างเทพนิยายเจ้าชายจะต้องขี่ม้าขาวมาช่วยเขาได้ทันแน่ แต่นทีคิดว่าไม่ใช่ เรื่องวุ่นวายนี้คงต้องจบลงแบบโศกนาฏกรรมด้วยฉากที่เขาฆ่าตัวตายที่เกาะนั้นอย่างแน่นอน
อดิสรณ์ใช้คนสนิทคนหนึ่ง ที่ชื่อไพศาลไปทำงานส่งจดหมายและรูปวาดนั้นแทนตน ส่วนตัวเองและนทีก็ไปทานข้าวอย่างน่าอึดอัดในบรรยากาศสวยงามบนยอดตึกใบหยกก่อนออกเดินทางไปภูเก็ตเรียบร้อยในคืนนั้น
ไพศาลไม่รู้จะไปส่งได้ที่ไหนก็เลยเอาไปให้ที่ร้านรชตานันต์อัญมณี ปรากฏว่าร้านยังเปิดอยู่ไปจนถึงสองทุ่ม ขณะนั้นหมดเวลาทำงานของคุณชายแล้วก็คงกลับบ้านนอน ไม่ก็ออกไปไหนกับใคร ชายหนุ่มก็เลยจนซึ่งปัญญาจำเป็นต้องฝากรูปนั้นไว้กับผู้หญิงสวยเก๋คนหนึ่งในร้านไว้ก่อน แล้วตัวเองก็ออกไป
ผู้หญิงคนนั้นคือดลนภา หล่อนเลิกคิ้วอย่างสงสัยทันทีที่เห็นรูปวาดของคุณชาย มองผ่านๆก็รู้ว่าคนวาดเป็นคนมีฝีมือ เก็บรายละเอียดของภาพบรรยากาศไว้ได้ดี เมื่อพินิจอยู่แล้วก็พบว่าด้านซ้ายมือมีภาพของหนุ่มฝรั่งคนหนึ่งนั่งอยู่ แม้จะนั่งอยู่ไกลๆในภาพ แต่หล่อนก็พบว่าหล่อนจำเขาได้ ผู้ชายคนนั้นคืออีริค นายแบบหนุ่มที่ทิฆัมพรควงอยู่นั่นเอง
หล่อนไม่รู้หรอกว่าเรื่องเป็นยังไงมายังไง รู้แต่ว่าเมื่อมีหนุ่มฝรั่งคนนี้อยู่ในภาพก็เท่ากับว่าทิฆัมพรต้องมีส่วนรู้เห็นด้วย จดหมายที่แนบมาฉบับหนึ่งนั้นก็คงมีเรื่องราวอะไรใหญ่โตอยู่ ถึงเอามาให้ตอนค่ำเสียขนาดนี้แทนที่จะเป็นตอนเช้า เนื้อความจะเป็นไปในเชิงไหนหล่อนไม่รู้ แต่มั่นใจว่าเมื่อมีทิฆัมพรมาเกี่ยวข้องละก็ต้องเป็นเรื่องไม่ค่อยดีแน่ หล่อนจึงโทรไปหาภาสกรแทบจะทันทีโดยไม่ลังเล
คุณชายภาสกร มาถึงร้านในเกือบครึ่งชั่วโมงต่อมาเพียงได้ยินคำว่า “ภาพวาด” ชายหนุ่มก็รีบบึ่งมาถึงร้านแทบจะทันทีที่รู้ตัว แม้จะอยู่ระหว่างการร่วมรับประทานอาหารเย็นกับท่านหญิงทิพวรรณ และท่านชายเกรียงศักดิ์ก็เถอะ
ดาริกาอาสามากับภาสกรด้วย เพราะเดาออกว่าคงเป็นเรื่องอะไรก็ตามเกี่ยวกับนที และอาจไม่ใช่เรื่องดีในเมื่อนทีส่งของมาให้ตอนค่ำมืดอย่างนี้ อาจเป็นเรื่องด่วนก็ได้
พอถึงร้านภาสกรก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รับจดหมายมาแกะอ่านเสียเดี๋ยวนั้น นั่งอยู่บนโซฟารายล้อมด้วยเครื่องเพชรสวยหรูมากมาย แต่ภาสกรก็ไม่ได้รู้สึกว่าใจเขาสงบ เยือกเย็นเท่ากับบรรยากาศในร้านนั้นเลย
“คุณหญิง มันเป็นจดหมายลาจากนที”
ภาสกรบอกดาริกาทันทีที่อ่านจบ หญิงสาวก็เข้าใจพยายามไม่ทำตัวเหมือนสนใจมากนัก เพียงวางหน้าเฉยๆอย่างเข้าใจเท่านั้น ภาสกรจึงตัดสินใจยื่นจดหมายให้ดาริกาอ่าน
จดหมายนั้นเขียนด้วยลายมือเดิมที่ภาสกรเคยอ่านเมื่อครั้งที่มีจดหมายในลักษณะนี้อยู่ที่เตียงในโรงพยาบาลครั้งที่นทีหนีไป อีกครั้งแล้วที่เขาได้รับจดหมายอย่างนี้ อีกครั้งที่เขารู้สึกทุกข์ร้อนในหัวใจ จนทำให้อยากพบนทีเสียเดี๋ยวนั้น ความร้อนรนนี้เองที่ทำให้ภาสกรไม่ทันได้สังเกตว่าจดหมายนั้นออกจะประหลาดอยู่สักหน่อย ใจความของมันไม่ค่อยจะสัมพันธ์กันนักเหมือนนึกอยากเขียนอะไรก็เขียน ทั้งๆที่นทีก็เป็นคนที่มีความสามารถทางภาษาอยู่บ้าง ไม่น่าจะเขียนอะไรวกวนอ่านแทบไม่รู้เรื่องแบบนี้
สายตาของผู้หญิงละเอียดกว่าสายตาผู้ชาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้ชายที่อ่านจดหมายนั้นมีอารมณ์ร่วมกับจดหมายมากเหลือเกิน ก็เลยมีแต่อารมณ์อยู่เหนือทุกอย่างไม่เห็นความผิดปกติในจดหมาย ดาริกาเป็นคนผิดสังเกตเรื่องเนื้อความ แต่ก็เท่านั้นไม่ได้พยายามจับผิดว่ามันแปลกอย่างไร หรือมีอะไรซ่อนอยู่
ภาสกรรีบลาดลนภา เดินมาขึ้นรถบึ่งไปหาปุยฝ้ายแทบจะทันที ขอร้องให้ดาริกาไปเป็นเพื่อนเพราะเขาร้อนใจมาก ดาริกาก็ว่าง่ายโอนอ่อนตาม โทรไปบอกคุณชายนรัตถพลพี่ชายคนกลางของหล่อนว่าภาสกรมีเรื่องด่วนไม่กลับไปทานข้าวแล้ว ในขณะเดียวกันคุณชายก็พยายามโทรหาเพื่อนสาวคนสนิทของนที แต่โทรเท่าไรๆ ก็ไม่มีคนรับ
พอถึงแฟลตเล็กๆนั้นภาสกรก็เลยตัดสินใจวิ่งขึ้นไปหาหญิงสาวถึงบนห้อง ถือวิสาสะว่าติดต่อไม่ได้จึงใจร้อนไปหมดขึ้นไปหาโดยเจ้าของห้องไม่ได้ลงมาต้อนรับ ซ้ำยังทิ้งดาริกาไว้เสียบนรถไม่ได้ให้ตามมาด้วย เขาเคาะประตูอยู่ไม่นาน หญิงชราร่างท้วมคนที่อยู่ห้องข้างๆคนเดิมที่เขาเคยคุยด้วยแล้วก็เปิดประตูออกมา
“เอ้าพ่อคู้ณ ยังมาตามหาพ่อหนุ่มคนนั้นอยู่อีกหรือ เขาไม่อยู่แล้วละ อีหนูผู้หญิงก็เหมือนกันคงจะย้ายออกไปถาวร”
“ว่าอย่างไรนะครับคุณป้า” ภาสกรแทบจะหมดสติไปตรงนั้นเมื่อได้ยินคำกล่าวของหญิงชรา
“ก็เมื่อตอนบ่ายๆเย็นๆ ฉันเห็นแม่หนูที่ชื่อปุยฝ้ายน่ะเข้ามาเก็บข้าวของออกไปเสียน่ะสิ ชาวแฟลตเขาลือกันทั่วว่าได้ผัวรวย ใส่สูทผูกไท สวมแว่นดำมาช่วยถือกระเป๋าไปด้วย มือนี่ประคองกันอย่างกับกลัวว่ายายฝ้ายจะเป็นลมไปต่อหน้าอย่างนั้นละ พ่อหนุ่มลองโทรหาฝ้ายมันดูสิ แสดงความยินดีหน่อยที่มันเป็นฝั่งเป็นฝา” สิ้นคำเล่าของหญิงคนนั้นภาสกรก็ลากลับลงมาที่รถ ดาริกายังง่วนอยู่แต่กับการอ่านจดหมายนั้นอยู่นานทีเดียว จนในที่สุดพอภาสกรเล่าเรื่องจบดาริกาก็เอ่ยปากว่า
“หญิงว่าเรื่องนี้ออกจะประหลาดไปเสียหน่อยแล้วล่ะค่ะ” หล่อนทิ้งตัวเอนหลังมองนอกกระจกรถ ภาสกรก็ขับรถไปเรื่อยๆอย่างร้อนใจทั้งที่ไม่รู้จะไปไหน “น้องฝ้ายไม่มีทางมีผัวรวยอะไรอย่างที่ป้าคนนั้นบอก อีกอย่างนะคะ มาหายไปทั้งปุยฝ้าย ทั้งนทีแบบนี้ เมื่อกี้หญิงติดต่อคุณอดิสรณ์พ่อเลี้ยงของนทีก็ติดต่อไม่ได้เลย เห็นว่าจะบังเอิญไปมังคะ”
ภาสกรหันมามองหน้าดาริกาอย่างสนใจ
“หายไปกันทั้งสามคน อีกอย่างผู้ชายใส่สูท ผูกไท ใส่แว่นดำฟังแล้วทำให้นึกถึงลูกน้องคุณอดิสรณ์อย่างไรชอบกลค่ะ แล้วในจดหมายนี่หญิงก็ว่ามันแปลกๆ ดูซีคะน้องนทีใช้คำแปลกๆ ยังพูดถึงอะไรเละเทะไปหมดเนื้อความไม่สัมพันธ์กันเลย อยู่ดีๆก็พูดเรื่องเกาะหลังขี่จักรยาน แล้วก็มาพูดเรื่องมองข้างหน้าข้างหลังอะไรอีก อีกอย่างแต่ละบรรทัดก็เขียนเว้นช่องไฟแปลกๆ เหมือนตั้งใจจะให้แต่ละบรรทัดนั้นจบลงที่ใดที่หนึ่งด้วยความตั้งใจ ดูซีคะ ”
ดาริกายื่นจดหมายให้ภาสกรอ่านข้อความตอนหนึ่ง
“ผมรู้... ตัวดีว่า ตรงนี้จริงๆ เขียนคำว่าผมรู้ตัวดีไว้บรรทัดเดียวกันก็ได้ แต่น้องนทีเอาคำว่า “ตัวดีว่า” ไปไว้อีกบรรทัด เขียนคำว่าผมรู้ เสียตัวใหญ่เหมือนกับตั้งใจจะให้จบบรรทัดตรงคำว่า รู้ พอดีอย่างนั้นแหละค่ะ ไม่ใช่แค่บรรทัดนี้นะคะ ที่อื่นก็เป็นตรง เคย... เกาะหลังคุณชาย แล้วก็ อะไรที่ไม่...ดีก็ เห็นไหมคะเขียนติดกันเสียในบรรทัดเดียวก็ได้ เว้นไว้ทำไมก็ไม่รู้ดูแปลกๆนะคะ”
ภาสกรมองหน้าดาริกาอย่างชั่งใจว่าเรื่องแบบนี้มันสำคัญจริงๆหรือ
ดาริกาเห็นแววไม่แน่ใจในตาคุณชายก็เอ่ยขึ้นมาเฉยๆว่า
“ช่างมันเถอะค่ะ หญิงคงคิดมากอะไรไปเอง”
“ผมไปส่งคุณหญิงที่โรงแรมละกันครับ วันหน้าวันหลังจะมาหาอีก”
ดาริกาได้ยินประโยคนั้นก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ โวยวายออกมาเสียงดังเหมือนได้รับชัยชนะ
“ใช่แล้วค่ะ วันหน้าวันหลัง นึกออกแล้วหญิงก็ว่ามันประหลาดแต่ไม่รู้ประหลาดอย่างไร ข้อความสุดท้ายนี่ไงคะคุณชาย น้องนทีเขียนไว้ว่า ชีวิตเราบางทีก็ควรมองแต่ข้างหน้าให้มาก อย่าสนใจข้างหลังนักเลย คุณชายไม่คิดว่ามันแปลกหรือคะ น้องนทีควรใช้คำว่า ชีวิตเราบางทีก็ควรมองแต่วันข้างหน้าให้มาก อย่าสนใจความหลังนักเลย อย่างนี้มากกว่า แต่ที่เขียนมาอย่างนี้เพราะอะไรรู้ไหมคะ”
ภาสกรเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“โธ่ ใบ้ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือคะคุณชาย!” ดาริกาค้อนใส่คุณชายเสียใหญ่ “หญิงรู้ข้อความแฝงในจดหมายนี้แล้วคุณชายไม่เห็นอะไรเลยหรือคะ”
ภาสกรใจเต้นรัวรับเอาจดหมายไปอ่าน แต่สุดท้ายก็ไม่พบอะไร
“ผมไม่เข้าใจอะไรเลยครับคุณหญิง นทีก็บอกแล้วว่าให้ผมสนใจแต่เรื่องของวันข้างหน้า ไม่ให้นึกถึงความหลังที่ผ่านมาระหว่างเราก็แสดงว่านทีต้องการให้ผมลืมเขา ก็ชัดเจนอยู่นี่ครับ จะมีความหมายแฝงอะไรอีก”
ดาริกากลอกตาแล้วพูดขันๆ ว่า “คุณชายไม่เคยอ่านนิยายสืบสวนมังคะ”
***ขอโทษที่ทำให้คอยนะครับ พอดีมีปัญหาชีวิตนิดหน่อย ต่อไปจะพยายามมาโพสตามปกติให้ได้ครับ
หัวข้อ: [คุ ณ ช า ย] : บทที่ 38 - บทสุดท้ายของภาค 1 - "เปลี่ยน" - 17/10/11 - 11.50 (อ่าน 232026 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก