หลังจากหายหน้ากลับบ้านเกิด สะสางธุระปะปัง.....
มาต่อแล้วจ้า
มีคนคิดถึงเรื่องนี้กันมั่งมั้ยเนี่ย.........555+ ไปอ่านกันเลย......โก!!!!!
ตอน : เดินหน้า“แฮ่กกกกกกก................อืมมมมม........................ซี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
ร่างกายกำยำเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะถี่กระชั้น ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ทึมทึบของบ่ายวันหนึ่ง
“อ๊ะ..................อื้ออออออออออ”
เสียงครางหวานลึกถูกส่งออกมาจากร่างกายบอบบางเบื้องล่าง ตอบสนองทุกการเคลื่อนไหวเข้าออก ร่างกายของคนตัวเล็กชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ไม่ต่างจากคนข้างบนที่กำลังกัดฟันอย่างมันเขี้ยว เสียงร้องครางอย่างสุขสมนั้นดังประสานกันเป็นหนึ่งเดียว
“ตรงนั้นของน้อง......สุดยอดที่สุดเลยครับ”
“อะ..............ไอ้คนบ้า........อื้อออออออ”
“น่ารักแบบนี้......พี่ชักจะไม่อยากเสร็จแล้วสิ ซี๊ดดดดด.............อาาาาห์”
ริมฝีปากบางถูกบดขยี้อย่างสเน่หา วงแขนเล็กเกี่ยวกระหวัดร่างสูงจนแน่นราวกับจะขาดใจ ช่องทางด้านล่างบีบรัดเป็นจังหวะ มือใหญ่สัมผัสไปทั่วทุกส่วนสัด ริมฝีปากทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่วทั้งร่างกายขาว ๆ
"คับแน่นอะไรอย่างนี้.....ซี๊ดดดดดดดด" ปากก็ว่า ทั้ง ๆ ที่ร่างกายนั้นกำลังโยกคลึงอย่างไม่ปราณี ยอดอกสีระเรื่อถูกขบเม้มเล่น......คนตัวเล็กบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านและทรมาน
"ทรมานเหลือเกิน พี่ครับ...........เปาไม่ไหวแล้ว"
"อดทนหน่อยนะครับคนดี พี่จวนจะเสร็จแล้ว.....เปาเจ็บมั้ย"
"ไม่เจ็บ.....แต่มันร้อนวูบไปหมดเลย ตรงนั้นน่ะ......อื้อออออ"
"หึหึ เด็กน้อยของพี่"
ผ่านไปซักพัก.....ร่างสูงจึงจัดแจงเปลี่ยนคนตัวเล็กให้อยู่ในท่านอนคว่ำบ้าง สองมือหนายึดสะโพกเล็กพร้อมกับบีบขยำ ร่างกายส่วนล่างเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงและรวดเร็วขึ้น ตามอารมณ์ปรารถนาที่โหมกระพือจนถึงขีดสุด
มือของร่างสูงเอื้อมไปสัมผัสแกนกายของคนตัวเล็ก.....เพื่อให้อีกฝ่ายได้ปลดปล่อยไปพร้อม ๆ กัน
"เสียวเหลือเกิน.......พี่บิ๊กครับ......อาาาาาา
“จะเสร็จแล้ว ๆ อีกนิดเดียว........ใกล้แล้ว.............อาาาาาาาาาาาาห์”
“อ๊า........ไม่ไหวแล้ว”
ของเหลวสีขาวขุ่นไหลทะลัก.....เปรอะเปื้อนไปทั่วช่องทางคับแคบสีชมพู คนตัวเล็กฟุบร่างกายที่เหนื่อยล้าลงบนที่นอนนุ่ม โดยมีร่างหนา ๆ โถมทับตามลงไปอย่างไม่กลัวว่าคนเบื้องล่างจะขาดอากาศหายใจ
“อึดอัดนะเว้ยยยยยไอ้พี่บิ๊ก”
“รักนะครับ น้องเปา..............รู้มั้ยว่ารัก รักที่สุดในโลกเลย”
“เปาก็รักพี่บิ๊กเหมือนกัน !!!!”
บิ๊กพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาว คนทั้งคู่นอนกอดก่ายกันเพื่อซึมซาบในความสุขสม อวัยวะเพศขนาดยักษ์ยังคงร้อนและกระตุก
“หึหึ...................ขอเบิ้ลอีกครั้งได้มั้ย ไอ้ตัวเล็ก”
บิ๊กเล่า :
“บุ๊กบิ๊กกกกกกกกกก ตื่นได้แล้ว”
เสียงแหบ ๆ ที่คุ้นเคยพรากผมออกจากความฝันอันแสนสุข มือก็ควานหาโทรศัพท์เพื่อจะดูเวลาอย่างสะเปะสะปะ ก่อนที่มันจะถูกยัดใส่มือของผมในไม่กี่อึดใจ
ฝันแบบนั้น ไม่พ้นว่าจะต้องฝันเปียกแน่ ๆ เลยกู
ผมล้วงมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม พร้อมกับจับไอ้หนูที่กำลังเคารพธงชาติ ยัง...............ยังไม่สิ้นฤทธิ์สินะ กางเกงในของผมชุ่มและเหนียว.......บ๊ะแล้วกู
“พี่หิวแล้ว หาอะไรให้กินหน่อย” ไอ้หมาออกคำสั่งผม สองตางัวเงียมองเห็นภาพของพี่อย่างเลือนลาง แต่เดาว่ามันคงจะกำลังกระดิกหาง พร้อมกับแสยะเขี้ยวยิงฟันจนเห็นเหงือกแดงแจ๋
“เก้าโมงแล้วนา บุ๊กบิ๊กนา ไปทำอะไรให้พี่กินหน่อยเหอะ ท้องพี่มันกำลังคร่ำครวญเลยเนี่ย.........”มันว่า มือเล็ก ๆ นั่นลูบท้องตัวเองเป็นการยืนยัน
ซักพักมันก็จับมือของผมเอาไปลูบหัวมัน
กูก็บ้าจี้ลูบ..................ลูบเข้าไปสิ
ผมดึงตัวพี่ลงมาซบกับอกล่ำ ๆของตัวเอง มือลูบหัวกลม ๆของไอ้หมาอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะสามารถฝืนใจทำได้
พวกคุณคงไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมา การที่จะต้องคอยเล่นกับไอ้เชี่ยนี่ มันน่าสยดสยองแค่ไหน....
“พี่ชอบให้เค้าลูบหัวแบบนี้สินะ หืม?”
“อื้อ.......หิวแล้ว ลุกขึ้นซักทีสิบุ๊กบิ๊ก” มันส่งเสียงออดอ้อน ช่างไม่เข้ากับสารรูปหลอน ๆ กับน้ำเสียงแหบ ๆ ของมันเอาซะเลยแต่เอาเหอะ................
“พอวันหยุดล่ะ เป็นต้องได้ตื่นเช้าทุกทีสิน่า” ผมแซวมัน.........มันยิ้ม........ยิ้มอย่างใสซื่อ นับแต่วันที่ตึ้ม!กัน จนบัดนี้เราทั้งคู่ก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง
ก็ดูสภาพมันดิ๊ ถึงแม้ว่าร่างกายของมันจะหายเจ็บ แต่ไอ้รอยอย่างว่านี่ยังติดตัวมันอยู่เลย คองี้เห็นเป็นจ้ำ ๆ........ไอ้หมาในตอนนี้สวมเสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่ง เห็นไปถึงไหน ๆ ยิ่งเวลามันโน้มตัวลงมานี่....
ซี๊ดดดดดดดดดดดด……เงี่ยนชะมัด
ตรงไหน ๆ ก็ขาวเนียนไปหมด.......
ทำไมขาวยังงี้ฟะ
อ๊ากกกกกกกใครก็ได้ช่วยหยุดไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ นี่ทีโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ในตู้เย็นมีอะไรให้กินบ้างล่ะพี่” ผมถามมันหลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จอย่างลวก ๆ
มันส่ายหัวดิ๊ก เฮ้อ......ลำบากกรูอีกแล้วสิ
“งั้นเดี๋ยวเค้าลงไปหาอะไรมาให้กิน พี่รออยู่บนห้องนี่แหละ เข้าใจมั้ย”
“ไปด้วยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ พี่หายดีแล้วนะ เดินได้แล้ว พี่ขอไปด้วยนะบุ๊กบิ๊กน๊า......”
"อย่าไปเลยน่าพี่ อยู่บนห้องนี่แหละ แล้วก็รอกิน............เชื่อเค้า นะพี่นะ"
"แต่พี่อยากออกจากห้องบ้างนี่ ไม่เอาอ่ะ ยังไงก็จะไปอ่ะ!!!"
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ!!!!”
ผมเผลอตัวตะคอกใส่พี่..................ก็นะ ผมเคยบอกไปแล้วนี่ ว่าผมรำคาญไอ้บู้ที่ขี้อ้อนแล้วก็ชอบเซ้าซี้แบบนี้ที่สุด
ถ้าไม่ติดว่าจะต้องใช้ร่างกายนั่น ผมคงไม่มีวัน...............ที่จะกลับไปโอ๋ไอ้เชี่ยนี่เหมือนแต่ก่อนแน่....
“เชื่อเค้าเหอะ พี่น่ะตอนนี้อยู่แต่ในห้องไปก่อน จนกว่ารอยนั่นจะหาย ส่วนพรุ่งนี้เค้าจะต้องไปเรียนแล้ว แล้วจะเช็คชื่อเก็บชีทไว้ให้”
“พี่ต้องอยู่คนเดียวสินะ พรุ่งนี้.....................ส่วนบิ๊กก็คงจะไปเจอไอ้เด็กนั่น..........บิ๊กคงดีใจสินะ ที่ไม่มีก้างขวางคออย่างพี่น่ะ”
บะ................บ้าบอคอแตกที่สุด ไอ้หมามันกำลังทำเสียงสั่นเสียงเครือเหมือนกับน้อยใจ.......
นึกว่าผมกับมันจะคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก!!!!
“ไม่เอาน่าคนเก่ง...............ไหนว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไง จริงอยู่ที่เค้าอ่ะชอบน้องเปา แต่ถึงยังไงพี่บู้คนนี้ก็เป็นคนสำคัญที่สุดของเค้าเลยนะ”
“จริงนะ บิ๊กไม่โกหกพี่นะ...............บิ๊กสัญญากับพี่แล้วว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม บุ๊กบิ๊กห้ามผิดสัญญากับพี่นะ ไม่งั้น.....................หัวใจของพี่น่ะ...............มันคงรับไม่ไหวแน่ ๆ เลย”
น้ำเน่าชะมัด..............อย่ามาตลกน่า เหมือนเดิมบ้าบออะไรกันไอ้หมา......
คำว่าเหมือนเดิมของพี่น่ะ.................มันไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้ว
รู้เอาไว้ซะ!!!!!!
“พี่ก็รู้ว่าเค้าไม่เคยผิดสัญญานี่..................จริงมั้ย”
ไอ้หมาพยักหน้าหงึก ๆ แต่พอผมทำท่าจะไป มันก็เรียกผมอีก................เวรกรรม
“บุ๊กบิ๊ก.........”
อะไรอีกฟะ................ไอ้พี่นรก ถ้ายังไม่เลิกรั้งกู เช้านี้มึงก็นอนพุงแห้งไปเถอะ......
ปล้ำแม่งซะดีมั้ย จะได้สิ้นฤทธิ์สิ้นเดช
“อะไร...............หืม”
“บุ๊กบิ๊ก................ไม่ได้เกลียดพี่.................ใช่มั้ย”
ผมสะอึกกับคำถามของไอ้หมา ราวกับว่ามันอ่านใจผมออก.............หรือว่าท่าทางของผมมันฟ้อง...........คงไม่ใช่มั้ย
“ไอ้เด็กต๊อง เค้าเคยพูดเหรอว่าเค้าเกลียดพี่ เค้าเคยพูดซักคำรึเปล่าว่าเค้าเกลียดพี่........คิดเองเออเองแล้วเราน่ะ”
“ไม่เคย.......บิ๊กไม่เคยพูด”
“ถ้าเค้าไม่เคยพูดว่าเค้าเกลียดพี่ ก็แสดงว่าเค้าไม่เคยเกลียดพี่ พี่น่ะเลิกคิดมาก แล้วก็พักผ่อนให้เยอะ ๆ ส่วนเค้าจะลงไปซื้อโจ๊กมาให้ ถ้ามันยังมีขายอยู่อ่ะนะ..........แล้วถ้าไม่มีจะกินอะไร”
ไอ้หมาไม่ตอบคำถาม แต่กลับพูดบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึก..........................เหมือนกับตกละลิ่วจากที่สูง
“บิ๊ก.............พี่น่ะ ต่อไปนี้จะเป็นเด็กดี แล้วก็จะเชื่อฟังบิ๊กทุกอย่าง...............ถึงบิ๊กจะไม่รักพี่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ขอแค่อย่าเย็นชากับพี่ แล้วก็ไม่ใจร้ายกับพี่แบบที่ผ่านมา...........พี่สัญญาว่าจะอยู่เงียบ ๆ แล้วก็ไม่สร้างปัญหาอะไรให้บิ๊กอีก.....ถึงบิ๊กจะเกลียดพี่ แต่ก็อย่าพูดมันออกมา........................ได้มั้ย........อย่าคิดว่าทำเพื่อแม่ แต่ทำเพื่อพี่คนนี้ซักครั้ง.......”
ไอ้เด็กชั่วร้าย.........พี่ไปฝึกวิชามารมาจากไหน คำพูดของพี่เมื่อครู่นี้กำลังกัดกินหัวใจของผมอยู่นะ พี่รู้มั้ย
อยากจะให้ผมแพ้ไปมากว่านี้รึไง...............อยากให้ผมสำนึกผิดแล้วจมอยู่กับมันไปตลอดชีวิตของผมใช่มั้ย
ความรู้สึกแปล๊บที่อกข้างซ้าย ทำให้ผมต้องยกมือขึ้นทุบมันเบา ๆ......
“บิ๊กไปเหอะ พี่หิวจนน้ำย่อยมันคงย่อยกระเพาะของพี่ไปครึ่งนึงแล้วมั้ง.......เหอะ ๆ”
“ครับพี่”
ไม่เคยมีครั้งไหน ที่ผมจะสามารถเอาชนะพี่ได้เลยสินะ
........................................................................................
วันรุ่งขึ้น
“อ้าวเพ่บิ๊กกกกกกกกก” รุ่นน้องร่างเล็กที่นั่งอยู่ในซุ้มตะโกนทักทายร่างสูงด้วยน้ำเสียงที่เจือทั้งความดีใจและโล่งใจ
“ไง ไอ้ตัวเล็ก”
“ตัวเล็กแต่จู๋ใหญ่เฟ้ย.............พี่บิ๊กหายหน้าไปเลย เคาะห้องก็ไม่มีเสียงตอบ หายไปไหนมาอ่า.....คิดถึง”
“พี่ก็อยู่ในห้องนั่นแหละ พอดีว่าพี่กับไอ้หมา.................หมายถึงไอ้บู้น่ะ เราเป็นหวัดงอมแงมทั้งคู่เลย ไม่ได้ออกไปไหน”
“นึกว่าย้ายห้องออกไปซะอีก ไม่งั้นผมคงเหงาแย่”
“ไอ้เด็กคนนี้......เหงาอะไรกัน............แล้วนี่ไม่มีคนคบเหรอ มานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้....หืม?”
“คนคบน่ะมี...........แต่เราน่ะไม่คบพวกเค้าเหอะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็พวกเพื่อนผมอ่ะดิ พักนี้ชอบทำตัวแปลก ๆ แล้วก็ส่งสายตาแปลก ๆ เป็นแมร่งทั้งกลุ่มเลย ผมอึดอัดก็เลยแยกตัวออกมา”
ร่างสูงกำลังครุ่นคิด..............เท่าที่จำได้เพื่อนของคนตัวเล็กนี่มีแต่พวกหน้าตาระดับเทพ แถมรูปร่างยังสูงบึก ๆ กันทั้งหมด มีแต่ไอ้หมอนี่เนี่ยแหละ ที่ตัวเท่านี้.........เดินอยู่ในกลุ่มแทบจะจมไปในดงไอ้พวกนั้น...
ไม่ปลอดภัย................สถานการณ์น่าเป็นห่วง
“แปลกนี่ยังไงล่ะ”
เปาหันมาทำสายตากระลิ้มกระเหลี่ยโลมเลียรุ่นพี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างสูงแอบกลั้นหัวเราะกับท่าทางแบบนั้น
“เนี่ย...............สายตาแบบเนี้ย ผมโครตขนลุกเลย”
“แล้วเป็นกันทุกคนเลยงั้นเหรอ”
“อื้อ...............ผมน่ะไม่ได้ปัญญาอ่อน แล้วก็ไม่ได้อยากจะหลงตัวเองนาพี่นา......แต่ดูแล้วเหมือนกับพวกมันกำลัง.....................”
เปายื่นหน้าเข้าไปแนบชิดกับร่างสูง กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูรุ่นพี่......
“จีบผม”
“เหี้ยแล้วไง...............”
“ใช่มั้ยล่ะ........ผมไม่ชอบให้ใครมาทำรุ่มร่ามกับผมหรอกนะ เทคแคร์ซะเวอร์ยังกะผมเป็นผู้หญิง.......เลี่ยนเหอะ”
บิ๊กถึงกับสะอึก..........ที่ผ่านมาเราเคยทำรุ่มร่ามกับน้องเค้ามั้ยวะ
“ถ้าเป็นอย่างพี่บิ๊ก พี่บิ๊กก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมใช่มั้ยล่ะ บางครั้งก็อาจจะแซวเล่นไปบ้าง ผมก็ดูออก.....แต่กับพวกนั้นน่ะ ฮึ่ยยยย!!!! นึกแล้วขนลุก”
โล่งอก................ร่างสูงลอบถอนหายใจ................อย่างน้อยกูก็ยังเนียนตัวพ่ออยู่
“แล้วพี่บู้ล่ะ หายไปไหน”
“ไอ้บู้อ่ะนะ ป่านนี้คงนอนสลบไสลอยู่ในห้องน่ะแหละ ยังไม่หายดีเลย”
“เหรอ.........ไม่พาไปหาหมออ่า ปล่อยเอาไว้เดี๋ยวก็แย่หรอก”
“เอาน่าไม่ต้องเป็นห่วง มันค่อยยังชั่วขึ้นตั้งเยอะ ให้มันนอนพักไป.................เออนี่เปา.....เย็นนี้เราไปเดินยูเนี่ยนกันมั้ย พี่ว่าจะดูรองเท้าซักคู่น่ะ”
ในที่สุดก็ออกปากชวนรุ่นน้องเที่ยวจนได้ ที่เหลือ.....ก็แค่รอลุ้น.....บิ๊กรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนชวนผู้หญิงที่ชอบไปเดทโดยที่ต้องแอบพี่ชายด้วยเสียอีก.....
“แต่ผมอยากไปดูหนัง............พี่บิ๊กไปดูหนังเป็นเพื่อนผมได้ป่ะแล้วค่อยไปเดินยูเนี่ยน เดี๋ยวกระผมเลี้ยงเอง.......”
“หึ พ่อคนรวย............จะดีเหรอ พี่เป็นรุ่นพี่นะ ให้พี่เลี้ยงเราดีกว่ามั้ย”
“ไม่เอา...........ตอบแทนที่ชวนผมกินข้าวไข่เจียวกับผัดหน่อไม้ฝรั่งวันนั้นไง”
คนตัวเล็กกำลังยิ้ม............ยิ้มที่ละลายหัวใจของนายคิงคอง........ร่างสูงรู้สึกหัวใจพองโตจนแทบล้นออกมานอกอกล่ำ ๆ นั่นเลยทีเดียว
“พี่บิ๊กหน้าแดง ๆ นะ ยังไม่หายไข้ดีรึเปล่า ถ้าไปไม่ไหวเป็นพรุ่งนี้ก็ได้เน้อ”
“ไหว................พี่หายแล้ว พี่สบายดี งั้นเย็นนี้เจอกัน พี่ไปเรียนก่อนนะ”
มือหนาขยี้หัวเปาอย่างอ่อนโยน วูบหนึ่งในความรู้สึก ร่างเล็กหลงคิดไปว่าสัมผัสนั้นช่างคล้ายคลึงกับพี่ปิงเสียเหลือเกิน
To…..Be……Con
..............................................................................................
เข้าบอร์ดไม่ได้เลย ช่วงบ่ายอ่ะค่ะ......บอร์ดล่มใช่มั้ย!!!!
ต่อจากนี้ไปไรท์เตอร์งดตอบเม้นท์แบบ Quote นะคะ เพื่อประหยัดทรัพยากรบอร์ด(เมิงเพิ่งสำนึกได้รึไง-----อีนี่)
เม้นท์ไหนที่คล้าย ๆ กันขออนุญาติจับมัดรวมกันแล้วตอบทีเดียวเลยจ้า......
รักคนอ่านและคนเม้นท์เสมอ.......
Best Regards
mutyamania
หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา (อ่าน 389696 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก