นี่เป็นตอนที่เราเครียดมากที่สุด ในขณะแต่ง.....
คนที่หมั่นไส้ และเกลียดอิบิ๊กก็จะยิ่งเกลียดมันมากขึ้นไปอีก....แต่อิดำมันก็กำลังจะชัดเจนในส่วนของมันล่ะนะ
คนพี่บู้จะน่าสงสารมั้ย อันนี้ไม่รู้
ฉากมาม่าใกล้จะมีแล้ว........55555+
ตอน ........?????...........บิ๊กเล่า :
ไอ้คุณชายกลับมาถึงในในตอนเกือบสี่โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น.....
หลังจากที่อดหลับอดนอนมาทั้งคืน ทั้ง ๆ ที่ร่างกายต้องการพักใจจะขาด แต่สมองกลับสั่งการให้ผมต้องเป็นฝ่ายตั้งตารอ............
ตอนนี้กูทั้งเครียด.....ทั้งหงุดหงิด.....ทั้งง่วง
ใครมากวนตีนแม้แต่นิดเดียว พี่ก็พี่เหอะ พ่อจะเตะให้แมร่งกลิ้งเป็นลูกขนุน
"พี่ครับ.....กลับมาแล้วเหรอ"
แต่ทว่า.....................ทำไมนะ
ทำไมนะกู
ทำไมกูถึงต้องพูดจาสุภาพด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแบบนั้นกับคนอย่างมันด้วยเนี่ย!!!!!!
ทั้ง ๆ ที่พูดไปแล้ว แต่ไอ้หมาบู้มันไม่หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ.........
หรือว่ามันจะไม่ได้ยิน งั้นเอาใหม่ ไม่ใช่ว่าผมง้อมันหรอกนะ...............
"พี่ครับ.......เมื่อคืนพี่หายไปไหนมา รู้มั้ยว่าเค้าเป็นห่วง ไม่ได้นอนทั้งคืน กลัวว่าพี่จะเป็นอะไรไป โทรไปพี่ก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์" ผมเดินเข้าไปประชิดตัวมัน
มือของผมยกขึ้นแตะเบา ๆ ตรงไหล่ของพี่......
แต่ไอ้เชี่ยบู้แมร่งปัดทิ้ง เหมือนกับมันปัดแมลงวัน........
"อย่ามาถูกตัว" มันว่า โดยที่ยังไม่ยอมหันหน้ามามองผม แล้วพอผมเดินอ้อมไปเพื่อที่จะเผชิญหน้ากลับมัน มันก็หันหน้าหนีไปอีกทาง
งอน!!!!!..............มันกำลังงอน
ไม่ได้น่าง้อเลยให้ตาย
"น่าขยะแขยงชะมัด....." มันหันมาแสยะยิ้มให้ผม ทั้ง ๆที่ดวงตาเบิกกว้างจนมองเห็นเส้นเลือด.....ตะ.......แต่ว่า เมื่อกี้นี้มันว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ค่อย.................ชัด
"ทั้งนายแล้วก็ไอ้เด็กนั่น............สกปรกที่สุด"
ชัดเลย.........คราวนี้ชัดเต็มสองรูหูเลย............................ฟังแล้วไม่ใช่แค่รู้สึกจี๊ด แต่มันทำให้ผมในตอนนี้ของขึ้นพร้อมที่จะระเบิดอะไรใส่ไอ้หมากระเป๋านี่
"วะ.....ว่าไงนะ ไอ้ห่านี่ มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ยเฮ้ย"
ผมตะคอกใส่พี่................ใส่ไอ้หมาบู้ แต่แทนที่มันจะรู้สึกอะไรบ้าง แต่มันยังคงสงบนิ่ง ปากเล็ก ๆนั่นยังคงยิ้ม.....เป็นยิ้มที่กวนตีนมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ
"นาย.......ไอ้คนวิปริตผิดเพศ ไอ้น้องเฮงซวย ไอ้ลิงยักษ์งี่เง่า แม่ของเราจะว่ายังไง ถ้าแม่ยังไม่ตาย แล้วต้องมารู้ว่าลูกชายของแม่ชอบผู้ชายด้วยกัน..........ชอบผู้ชายคนอื่นมากกว่าพี่ของตัวเอง สนใจแต่ไอ้เด็กนั่น เห็นคนอื่นสำคัญกว่าพี่จนลืมคำสัญญา...."
"สัญญาเด็ก ๆ ของพี่น่ะเหรอ ไอ้สัญญาบ้า ๆ นั่นมันสำคัญมากนักรึไง ที่ทำให้พี่ต้องมายืนว่าเค้าแบบนี้"
"พี่หมายถึงสัญญาที่บิ๊กให้ไว้กับแม่ ก่อนที่แม่จะตายตังหากเล่า!!!" หลังจากที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบมาตลอด พอมาประโยคนี้ ไอ้บู้ตะโกนใส่ผมจนหน้าแดง.......ก่อนจะกลับไปตีสีหน้าเย็นชา กวนประสาทเหมือนเดิม
"เด็กนั่นมัน.......................ร่าน"
ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าพี่ชายของผมจะพูดประโยคนี้ออกมา.....อารมณ์โกรธมาถึงระดับจุดเดือด ผมคว้าคอเสื้อพี่กระชากเข้ามา มือข้างหนึ่งเงื้อจะชก.........แต่แล้วผมก็กลับเปลี่ยนใจ
"หึ..................ใช่........พี่พูดถูก ไอ้คำสัญญาแบบนั้นน่ะเค้าลืมมันหมดแล้ว พี่คิดว่าเค้าหมายความตามนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ"
"อะไรของบิ๊กวะ" ไอ้บู้นิ่วหน้าอย่างแปลกใจที่เห็นผมสงบลง ปากซีด ๆ ของมันพึมพัมเบา ๆ ราวกับลมกระซิบ
"มันก็แค่การรับปากกับแม่ เพื่อให้แม่ได้จากไปอย่างสงบ พี่คงไม่คิดว่าเค้าจะต้องดูแลชีวิตพี่ไปตลอดจริง ๆ อย่างนั้นใช่มั้ย?....ฮะฮะ" ผมเสหัวเราะ ไอ้บู้จ้องหน้าผมด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย
"ว่าไงนะ.........โกหก บิ๊กโกหก"
"ไม่รู้รึไง ว่าตัวเองน่ะมันน่ารำคาญแค่ไหน เค้าน่ะเบื่อเป็นพี่เลี้ยงเด็กเต็มทีแล้ว พี่รู้มั้ย ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าต้องอดทนมากแค่ไหนกับคนอย่างพี่ ไม่สิ......เค้าต้องอดทนมากแค่ไหน กับการที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับพี่ หรือแม้แต่การหายใจร่วมกับพี่บนโลกนี้ พี่น่ะคิดจริง ๆ เหรอว่าจะมีใครทนใช้ชีวิตร่วมกับคนอย่างพี่ไปได้ตลอดชีวิตน่ะห๊ะ !!!"
พอยิ่งเห็นมันนิ่ง สิ่งที่อัดอั้นมานานมันก็ยิ่งพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก
"แล้วรู้มั้ย ว่าทำไมเราถึงได้มีกันแค่สองคน แค่เค้ากับพี่ ก็เพราะว่าไม่มีใครเค้าอยากเข้าใกล้พี่ไง พี่มันเป็นตัวประหลาดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พี่มันพวกแปลกแยก ไม่ชอบเข้าสังคม ชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ทั้ง ๆ ที่ทุกคนในบ้านคอยแต่โอ๋ เอาใจพี่........
ไม่มีใครหน้าไหนอยากจะเป็นเพื่อนกับพี่ แล้วยังไง.............ในเมื่อไอ้คำสัญญานั่นทำให้เค้าต้องมาแบกรับชะตากรรมร่วมกับพี่ด้วย ทั้ง ๆ ที่เค้าก็อยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง อยากเป็นนักบาสทีมโรงเรียน แต่ก็ไม่ได้ไปซ้อมจนกระทั่งถูกถอดออกจากทีม ก็เพราะว่าพี่แค่อยากจะมีเพื่อนเล่น....
พี่เคยรู้มั้ยว่าเค้าชอบอะไร เค้าอยากทำอะไร เค้าอยากสอบเข้ามหาลัยไหน พี่รู้รึเปล่า พี่ไม่เคยรู้ ก็เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเค้า มันต้องขึ้นอยู่กับพี่ไปหมดทุกเรื่อง ที่ผ่านมาเค้าไม่เคยได้ทำอย่างที่ใจตัวเองต้องการเลย ก็เพราะว่าเค้าต้องรับผิดชอบภาระที่ต้องดูแลพี่ไง แต่เค้าขอแค่เรื่องเดียว เรื่องเดียวได้มั้ย.....ไอ้เด็กคนนั้น คนที่พี่กำลังพูดจาดูถูกนั่น เด็กคนนั้นคือคนที่ทำให้เค้ารู้ว่าตัวเองยังมีตัวตน ไม่ใช่แค่หุ่นเชิดของพี่.....
ที่ผ่านมาเค้าทำตามสัญญาที่รับปากกับแม่มามากพอแล้ว พี่ควรจะปล่อยเค้าไป แล้วก็โตเป็นผู้ใหญ่ซักที ได้ยินมั้ย ไอ้บู้!!!!"
โล่งชะมัด........ทุกอย่างที่อัดอั้นเก็บกดมานาน ถูกระบายออกมาในคราวเดียว......แต่ทุกอย่างมันเกือบจะสมบูรณ์แล้ว.......
เว้นแต่ว่า.....
ไอ้พี่นรกมันยังคงจ้องหน้าผมนิ่ง และเงียบกริบ โดยไม่ยอมปริปากพูดอะไร
สีหน้าอาฆาตของมันในตอนแรก บัดนี้เรียบเฉยดูไร้ความรู้สึก
แล้วอยู่ ๆ หลังจากนั้น มันก็ยกมือขึ้นทุบหน้าอกตัวเอง
"นั่นพี่จะทำอะไร" ผมตกใจที่เห็นมันกำลังทุบตัวเองแบบนั้น แต่พอจะเข้าไปห้าม มันก็ทั้งดิ้น ทั้งสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของผม
จนในที่สุดมันก็ทิ้งตัวลงแถกดิ้นกับพื้นห้อง
"ไอ้บู้มึงเป็นบ้าอะไร มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ"
แล้วมันก็หยุด
สองแขนเล็ก ๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้น มันหัวเราะ..........หัวเราะเหมือนมันกำลังขำให้กับเรื่องที่ตลกที่สุดในชีวิต
"เมื่อกี้นี้..............บิ๊กพล่ามอะไรออกมาน่ะ.....หืม?................"
เฮ้ยยยยย เมื่อกี้ที่กูพูดไปซะยาวนั่นน่ะ มันไม่ได้เข้าหูมึงเลยใช่มั้ย!!!!!!
อ่ะ.............ไอ้............................ไอ้บ้าบู้
"ที่บิ๊กพูดมาเมื่อกี้นี้น่ะ พี่ไม่เข้าใจหรอกนะ พี่รู้แต่ว่าบิ๊กน่ะผิดสัญญาเรื่องที่จะพาพี่ไปเลี้ยงขนมน่ะ หืม?................บิ๊กยังไม่ลืมใช่มั้ย หวังว่าบิ๊กจะไม่ลืมหรอกนะ ว่าตัวเองพูดอะไรเอาไว้ เค้กท๊อฟฟี่คาราเมลร้านโปรดของพี่ไง" พี่ยิ้มราวกับเด็ก ๆ ผมเพิ่งสังเกตว่าวันนี้มันยิ้มออกมาหลากหลายรูปแบบจริง ๆ
แต่ไอ้ยิ้มที่ดูแล้วไร้เดียงสาแบบที่มันกำลังทำอยู่ในตอนนี้น่ะ
น่ากลัวที่สุด
ผมอดคิดไม่ได้ว่า.....
บางทีพี่อาจจะเป็นคนเลือดเย็น.................
พี่อาจจะไม่ได้ชอบทำตัวเป็นเด็ก ๆ.....หรือคอยเป็นภาระให้กับใคร
บางทีผมกลับคิดว่ามันรู้มากเกินไปซะด้วยซ้ำ
แล้วถ้าทั้งหมดที่ผ่านมามันเป็นการแสดงตบตาล่ะ........การแสดงตบตาเพื่อที่จะกักตัวผมเอาไว้ โดยเอาคำสัญญาที่ผมได้ให้กับแม่เอาไว้มาเป็นข้อผูกมัด
เพื่อที่พี่จะได้มีทาสรับใช้ มีคนคอยรองมือรองเท้า
แล้วถ้ามันเป็นอย่างนั้น
นี่คงเป็นเรื่องชั่วร้ายที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตผม......
เจ้าของ.....กับสุนัข คุณคิดว่าแท้จริงแล้ว ใครเป็นนาย และใครเป็นบ่าว
พี่ไม่ใช่ปลาปิรันย่า หรือว่าภูติผีปิศาจที่ไหน
แต่พี่ก็คือพี่
คือโชคร้าย คือคำสาปที่ติดตัวผม
หรือจะพูดอีกอย่างหนึ่ง......พี่เปรียบเสมือนเนื้อร้าย คือเซลล์มะเร็งที่กำลังลุกลามทำลายชีวิตผม
ผม.............เกลียด..................พี่
to be con
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
