มาต่อแล้วนะ......สำหรับใครที่ไม่ชอบคู่บิ๊ก-เปา คิดซะว่าอ่านไดอารีย์ลิงยักษ์หนีเที่ยวขำ ๆ.....ส่วนพี่บู้เดี๋ยวจะออกในตอนถัดไป......
ลงเรื่องก่อน ตอบเม้นท์พรุ่งนี้(ขอตอบแบบรวบรัดเพื่อประหยัดทรัพยากร
)
ตอน : เดทแรกที่ล่มไม่เป็นท่าของนายบุ๊กบิ๊กบิ๊กเล่า :
หลังจากเดทแรกของผมกับน้องเปา(ขอเรียกว่าเดทแรก......เขิล^^) เสร็จสิ้นลงเป็นที่เรียบร้อย ถึงแม้ว่าในวันนี้มันจะจบลงแบบไม่ค่อยสวยงามนัก แต่ว่าไอ้ช่วงก่อนหน้านั้น และหลังจากนี้ไป......มันเป็นอะไรที่สวรรค์เข้าข้างผมแท้ ๆ หึหึหึหึ
ตอนนี้ผมกับน้องกลับมาถึงห้องพัก โดยที่ผมกำลังนั่งเจ๋อเป็นลิงตีฉาบอยู่ในห้องของน้อง(น้องไม่ได้ชวน แต่ว๊อนท์เอง) น้องดูเฮิร์ทมาตลอดทาง ขณะที่ผมซึ่งถือว่าเป็นคนนอกก็ได้แต่นั่งสงบปากสงบคำ ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้นลิงโลด
“ทำไมเค้าทำแบบนี้อ่ะพี่บิ๊ก........แฟนเก่ากลับมาหา เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับไม่ยอมปริปากเล่าให้ผมฟังซักคำ” เสียงเล็ก ๆ ของน้องกำลังสั่นเครือแม้ว่าเจือความเอาแต่ใจ จนผมอยากจะคว้าตัวน้องมากอด.....
กอดแล้วก็จูบแก้มของน้อง แบ่งเบาความเศร้าทั้งหมดของน้องมาทิ้งลงที่...............
ทิ้งลงที่..................
จะบอกว่าทิ้งลงกลางใจของผม มันก็คงไม่ใช่ เพราะว่าผมกำลังมีความสุข
งั้นทิ้งที่ไอ้หมาละกัน.....เหอ ๆ(ล้อเล่นน่า)
“ควงอี๋อ๋อกันซะขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่พี่ปิงมันควรจะอยู่ในที่ทำงาน นั่งทำโอ แมร่งเสียความรู้สึกว่ะ”
ผมในตอนนี้ทำได้แค่ตบไหล่น้อง แล้วก็แสร้งทำเป็นปลอบเหมือนกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร....
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าน้องกำลังหึง.....หึงไอ้หมอนั่น
"เรื่องธรรมดาไอ้ตัวเล็ก.....อย่าคิดมาก จะให้พี่เค้าอยู่กับเราตลอดชีวิตมันก็ไม่ได้จริงป่ะ ต่อให้ตอนนี้มันไม่มีอะไรอย่างที่เราคิด แต่ยังไงซะซักวันนึงเค้าก็ต้องมีชีวิตของเค้าอยู่ดี......เราเองก็ต้องมีของเราเหมือนกัน" (...)ยังมีพี่คนนี้ไงครับน้อง ชงเข้าตัวเองตลอดเลยกู เหอะ ๆ
ได้ผล น้องน้ำตาคลอ..............ผมได้โอกาสโอบหัวไหล่น้อง กระชับร่างผอม ๆ นั่นเข้าหาตัว
"ติดพี่ชายสิเรา.....หืมมมม......ไม่เป็นไรน๊า.......อย่างน้อยตอนนี้เราก็มีพี่นะ ถึงจะแทนกันไม่ได้ แต่พี่ให้ยืมซบซักวันนึงอ่ะ"
"ขอโทษนะที่ทำให้หมดสนุก ขอโทษที่ทำให้พี่บิ๊กต้องมาเห็นผมในมุมแย่ ๆ ขอโทษที่ทำให้พี่บิ๊กลำบากไปด้วย.........ฮึก......................ฮึก......ฮืออออ"
แล้วน้องก็กอดผมแน่น....................อา..................กลิ่นผมของน้อง...............กลิ่นหอมอ่อน ๆ กระตุ้นให้เลือดลมสูบฉีดดีชะมัด น้องร้องไห้จนผมรู้สึกว่าหน้าอกของผมเปียกชื้น........
พี่คนนี้แหละ......พี่บิ๊กคนนี้ ถึงจะแทนไอ้ตี๋เคราหนานั่นไม่ได้ แต่ผมจะต้องทำหน้าที่นี้ได้ดีกว่ามัน.....
ย้อนกลับไปช่วงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่กี่ชั่วโมง :
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องระงมของพวกสาว ๆ แถวหน้าทำให้ผมสะดุ้งยิ่งกว่าฉากเขย่าขวัญในจอภาพยนตร์ซะอีก
"กลัวกับเค้าด้วยเหรอเรา" ผมถาม เมื่อเห็นไอ้ตัวเล็กยกเข่าขึ้นมากอดบนเก้าอี้ ขณะที่มือก็ทั้งอุดหูไปด้วย ปิดตาไปด้วย จะเอายังไงก็เอาซักท่าสิครับน้อง
"พี่บิ๊กพูดกับผมป่ะ" น้องหันมาถาม จังหวะเดียวกันกับที่เสียงเอฟเฟคดังสนั่นลั่นโรง.....
"เชี่ย!!!!..........................โหยพี่บิ๊กอ่า เห็นมั้ย โดนจนได้เลย"
"กลัวแล้วชวนพี่มาดูทำไมครับ ฮึ?"
"ก็เบื่อ......."
ผมหันไปมองฉากเลือดสาดนั่น ทำได้แค่ถอดถอนใจ........
จะเรียกว่าผมมีภูมิต้านทานในเรื่องสยองขวัญมาจากพี่ชายฝาแฝดก็คงจะไม่ผิดไปจากความเป็นจริงมากนัก
คอลเลคชั่นหนังของไอ้หมาน่ะ........ละเลงเลือดยิ่งกว่านี้อีก.......บางเรื่องถึงกับห้ามฉายในบางประเทศซะด้วยซ้ำ ไอ้หมามันก็สรรหาโหลดมาดูได้เป็นสิบ ๆ ยี่สิบเรื่อง.......
แค่หนังที่ผ่านการเซ็นเซอร์จนแทบไม่เหลืออะไรแบบนี้.....เด็ก ๆ สำหรับผม
"โห.....พ่อคนขวัญแข็ง นั่งนิ่งเลย แอบฉี่ราดรึเปล่าเหอะ" น้องแซวผม ผมเลยคว้ามือน้องดึงมาหาเป้ากางเกงของผม.....(น้องเปลี่ยนท่ามานั่งแบบมนุษย์ปกติแล้ว)
"จับดูดิ๊ ว่าเปียกมั้ย"
"ไอ้พี่บิ๊ก......ทะลึ่งแล้วนิ"
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ"
เริ่มมืดแล้ว.........
เสร็จจากดูหนังผมกับน้องก็เปลี่ยนแผนมาเดินดูของที่ตลาดนัดเมเจอร์แทน เนื่องจากขี้เกียจนั่งรถเมล์ไปยูเนี่ยนให้เปลืองค่ารถทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วถ้าเดินชิว ๆ แปบเดียวก็น่าจะถึง ติดที่ว่าเริ่มมืด บวกความขี้เกียจและป่านนี้ร้านรวงที่นั่นคงจะเริ่มทยอยปิดกันไปบ้างแล้ว.....
ผมได้รองเท้ามาคู่ ส่วนน้องก็ดูจะสนุกกับการเลือกเสื้อยืดลายสวย ๆ แปลก ๆ........
แปลกนะที่อยู่ ๆ ผมกลับนึกถึงไอ้หมา....
ป่านนี้พี่คงจะนอนเฉาอยู่ในห้อง ไม่ก็คงจะกำลังต่อเน็ตโหลดเพลงโหลดหนังตามเรื่อง.......หรือไม่พี่ก็คงจะ................ช่างเหอะ.....นึกไม่ออก หวังอย่างเดียวว่ามันคงจะไม่โผล่หัวออกมาจากห้องนะ
นอกจากขนมร้านที่มันชอบกินที่หอบหิ้วพะรุงพะรัง ผมก็ว่าจะดูเสื้อไปฝากมันซักตัว.....
"เปาเลือกเสื้อให้พี่ตัวดิ๊.....เอาแบบที่เราชอบ......หรือ............" ผมกลืนวลีที่ว่า 'แบบที่เหมาะกับไอ้หมา' ลงไปเพราะคิดว่าน้องคงไม่รู้ว่ามันชอบอะไร ก้ผมเองยังไม่รู้เล้ย....
"พี่จะซื้อกลับไปฝากไอ้บู้น่ะ ขนาดตัวของมันกับเราก็คงจะ...พอ ๆ กันละมั้งพี่ว่านะ"
น้องเปาหันมามองหน้าผมแล้วก็ยิ้มกริ่ม......
"พี่บิ๊กนี่ท่าจะรักพี่ชายน่าดู.....เนอะ"
ตลกแล้วเหอะ.......ผมแค่สงสารมัน..............ก็เท่านั้น
หน้าจ๋อย ๆ ง๋อย ๆ กับท่าทางซึมเซื่องของพี่..............คำพูดที่เกือบจะบดขยี้หัวใจของผม.....แต่ว่าผมไม่มีทางติดกับดักบ้า ๆ นี่เป็นครั้งที่สอง
แค่สงสาร ไม่ได้รัก แล้วก็ไม่มีวันที่จะรัก......
แล้วมันก็จะต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดนั่นแหละ......จนกว่าพี่จะสามารถยืนด้วยขาของตัวเองได้ แล้วเดินออกไปจากชีวิตผม.....
"แล้วพี่บู้เค้าชอบสีอะไรอ่ะพี่บิ๊ก" น้องเขี่ย ๆ ที่ราวอยู่แป๊บ...ก็หยิบเสื้อยืดลายแปลกขึ้นมาชูตรงหน้าผมสองตัว ลายเดียวกัน แต่ว่าคนละสี......สีชมพูกับสีน้ำเงินเข้ม ท่าชูน่าจับข่มขืนมาก....น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
สีที่ไอ้หมาชอบงั้นเหรอ
นั่นสิ พี่ชอบสีอะไรนะ
ผมไม่รู้จริง ๆ
"เอาตัวนี้ละกัน" ผมชี้ไปที่ตัวสีน้ำเงินเข้ม คนอย่างไอ้หมาไม่น่าจะเหมาะกับอะไรที่มันดูสดใสแล้วก็น่ารัก
คนอย่างพี่น่าจะเหมาะกับอะไรที่ดูหม่น ๆ ซึมเศร้ามากกว่า
"สวมดูได้มั้ยพี่" น้องหันไปถามคนขายทั้ง ๆ ที่กำลังเอาเสื้อตัวที่เลือกทาบไว้กับตัว พี่คนขายส่ายหน้ายิ้ม ๆ
"น้องใส่ได้ค่ะ.....กำลังดี ไม่ยาวไปแล้วก็ไม่ฟิตไป"
"แล้วมันจะหดมั้ยครับ"
"ซักครั้งแรกแล้วจะหดนิดนึง แต่รับรองว่าไม่หดจนเต่อ....."
ขณะที่พี่คนขายกำลังอธิบายให้น้องที่ดูจะตั้งอกตั้งใจฟัง(พร้อมกับอ้อนต่อราคา) ผมก็หันไปเห็นศัตรูหัวใจตัวเอ้...............กำลังเดินควงมากับผู้หญิงร่างสูงหน้าตาน่ารัก ผมบ๊อบประบ่า ดูท่าทางสนิทสนม
ผมหันไปมองน้องที่กำลังเลือกดูเสื้อตัวอื่น ๆ ลังเลว่าจะสะกิดให้น้องดูดีมั้ย
ก็แค่พี่ชาย......ควงมากับผู้หญิงที่ดูท่าทางแล้วคงจะเป็นแฟนกัน
ถ้าไอ้ตี๋เคราดกนั่นมันเป็นแค่พี่ชาย และถ้ามันคิดกับน้องเค้าแค่น้องชายคนนึง........ก็คงจะไม่สำคัญ
อย่าคิดว่าผมจะมองไม่ออก ทั้งเหตุการณ์วันนั้น น้องในสภาพล่อแหลม แววตาหึงหวงเกินขอบเขตของคำว่าพี่น้อง......การที่ผมมารู้ทีหลังว่าหมอนั่นเป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอ้ตัวเล็ก ไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาเลย.....
"นั่นพี่ปิงนี่"
"ห๊ะ...............ไหน ๆ ๆ พี่บิ๊กไหนอ่ะ"
.
...
.........
.................
................................
และแล้วเราก็ไปนั่งประจันหน้ากันในร้านแมค
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ผมกับน้อง.....ส่วนไอ้ห่านั่นนั่งหน้าบูด
"จำพี่แอมได้มั้ยคะ.........คนที่มาบ้านเราบ่อย ๆ สมัยที่พี่กับนายปิงอยู่ มอปลายน่ะ....หืม" พี่สาวคนสวยหันมาคุยกับไอ้ตัวเล็กด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร ส่วนกูนี่นั่งตัวเกร็ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน......เป็นกองฟืนไหม้ ๆ ที่กำลังโดนแผดเผาจากสายตาของไอ้พี่ปิง
"จำไม่ได้" น้ำเสียงของคนตัวเล็กจู่ ๆ ก็ดูเหมือนจะเอาแต่ใจ ตามองจิกไปที่ไอ้ตี๋เคราดก แม้นั่นจะไม่ใช่แววตาชวนสยองแบบไอ้หมา แต่ก็ทำเอาหนาวยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ(น่าตลกที่สถานการณ์มาคุแบบนี้ ผมยังนึกถึงไอ้หมา)
"แล้วนี่จะสอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอเราน่ะ มัวมาเที่ยวเล่นอะไรมืดค่ำป่านนี้ ไม่เอาเวลาไปเตรียมตัว นายก็อีกคนนะนายบิ๊กนะ" มันใส่น้อง แถมยังลามมาถึงผม พี่สาวเอามือลูบต้นแขนของมันเบา ๆ เป็นเชิงปราม
"น้องเปาใจร้าย จำพี่แอมป์คนนี้ไม่ได้แล้วเหรอ" น้ำเสียงอ้อน ๆ ทำให้น้องดูอ่อนลง ตาโต ๆ นั่นหรี่เล็ก หน้าน้องดูมึน ๆ ก่อนจะตบโต๊ะฉาดแล้วร้องเสียงดังลั่นร้าน
"พี่แอมป์..................อ๋า............!!!!!!!!!...............ผมจำได้แล้ว พี่สาวคนสวยที่พี่ปิงแอบปิ๊ง ใช่ม๊ะ"
"ใครบอกว่าแอบปิ๊ง ไอ้ตูด เค้าได้เป็นแฟนกันเลยตังหาก ไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล้ยเตี้ย"
"ผมไม่ได้คุยกับพี่ปิง ยุ่ง!!!!"
"พี่แอมป์กลับมาอยู่เมืองไทยแล้วเหรอครับ"
"จ้า........กลับมาคราวนี้ กะจะมาง้อคนแถวนี้เค้าซักหน่อย ก็จู่ ๆ พี่ก็ตัดสินใจปุบปับ จะล่ำรากันยังไม่มี.....อีตานี่ก็งอน ส่งเมลล์มาก็ไม่เคยตอบกลับซักฉบับ"
สองสายตาหันมาประสานอย่างรู้กัน 'ไอ้ตี๋ กับ แฟนเก่า' 'ผม กับ น้อง'
สงสารน้อง แต่ก็แอบดีใจ พี่สาวครับ ง้อไอ้ตี๋นี่ให้สำเร็จทีเถอะเพี้ยง!!!!
"แล้วพี่ล่ำคนนี้ใครจ๊ะ บอดี้การ์ดเหรอ" พี่สาวถามถึงผม.....เขิลว่ะ พี่ล่ำเงี๊ยะ บอดี้การ์ดเงี๊ยะ......จะว่าไปพี่สาวก็ทำให้ผมใจเต้นเหมือนกันนะนั่น
"รุ่น......./แฟนผม!!!!!"
ยังไม่ทันที่ไอ้พี่ปิงจะแนะนำ น้องก็ออกตัวแรง.............แต่ห๊ะ!!!! ตะกี้ว่ายังไงนะ
ฟะ...............แฟนงั้นเหรอ น้องบอกว่าผมเป็นแฟนน้องงั้นเหรอ
บรรยากาศในร้านเหมือนมีแค่พวกเรา
มีน้องที่นั่งหน้าหงิก พี่สาวคนสวยที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรและ ไอ้พี่ปิงที่กำลังจ้องหน้าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย และผมผู้ซึ่งกลัวซะที่ไหน มองจ้องตอบกลับไปอย่างกวนตีน
เอาล่ะสิ......
ผมบอกแล้วว่าสวรรค์เข้าข้างผม
to be con
...........................................................................................
ฝากคอมเม้นท์และกำลังใจได้เหมือนเดิม....ส่วนคำถามคาใจจากตอนที่แล้วแล้วมาแถลงไขในวันพรุ่งนี้จ้า
หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา (อ่าน 389840 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก