/
ตั้งแถวซ้อมรับปริญญาจนเกือบเที่ยง หิวเหี้ยๆๆ แต่โชคดีมีนิคกับแบงค์ ไม่ต้องขอร้องใคร เค้าก็เต็มใจบริการอยู่แล้วคับ ส่วนไผ่ก็เอาแต่ถ่ายรูปลูกเดียว ท่ามัน...หรรษามาก ทั้งยืนนั่งนอนถ่าย คลุกดินคลุกฝุ่น ผมก็ขำ อะไรมึงจะหามุมเยอะปานนั้น
พอน้องมันจะถ่ายรูปผมที มันจะทำท่าฉีกยิ้ม ให้ผมยิ้มตาม ถึงค่อยกดชัตเตอร์ (ผมชอบทำหน้ากวน..ตีนหง่ะ)
กว่าจะได้เข้าห้องประชุม กว่าจะได้นั่ง ความซวยบังเกิดผมได้นั่งริม แถวผมมันตัดช่วงพอดี อ.เค้าก็จะประกาศว่าหัวหน้าแถวต้องให้สัญญาณ ต้องเดินนำ อะไรแบบนั้น คือ... ผมสายตาไม่ค่อยดีคับ แล้วก็งงๆ มึนส์ว่าตกลงจะให้กูลุกเมื่อไหร่ ให้ทำไงก็ไม่บอกให้ชัดเจน ก็เลยเดามั่วๆ ตอนหลังไอ้ซันเห็นผมเดินลงมา มันก็ว่าทำไมมึงทำหน้าซังกะตายจังวะ คำตอบเพราะกูเซ็งไง
ออกจากห้องประชุมก็ยังไม่หายเซ็งง่ายๆ ทั้งคนเยอะ ทั้งร้อน รีบเดินไปหาเพื่อนทันที ตอนนี้ไอ้นพมาและคับ มากับพี่ชยุตสุดหล่อ พอเห็นผมทั้งสองคนก็ให้ดอกไม้คนละช่อ...
แต่พี่ชยุตแถมปากกาหมึกซึมให้ด้วย (เห็นไหม ต้องไหว้พระ 10 วัน ฮ่าๆ)
“นิคไปไหนวะแบงค์?” ถ่ายรูปเสร็จก็ถามเพื่อน ตอนนี้ร้อนมาก เลยถอดครุย แบงค์ก็เอาไปพาดเก็บให้อย่างเรียบร้อย (คนดีเนอะ)
“เห็นบอกว่าต้องไปทำธุระที่คณะ เย็นๆ จะมาใหม่ มึงหิวอะไรป่าว กูไปซื้อให้ เป็บซี่ ชาเขียว น้ำเปล่า..? ลูกชิ้นมะ? ขนมจีบก็มี” มันร่ายมา ผมก็พนักหน้าอือ ยิ้มให้
พอแบงค์กลับมามันก็รายงานอีกว่าใครโทรหาผมบ้าง (ผมฝากมือถือไว้กับมัน) ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนกลุ่มในห้อง บอกว่าใกล้ถึงแล้ว เหอ....คิดในใจ ทำไมไอ้คนที่อยากให้โทรมันไม่ยอมโทรมาสักทีวะ
“น้ำพุ” แอนยิ้มหวานเดินมาเรียกผม ผมเลิกคิ้ว...........(เซ็ง)
“ถ่ายรูปด้วยกันหน่อยสิ” เอาก็เอา ผมไปยืนข้างเค้า เธอก็แนบมาเต็มที่
“ใส่ครุยด้วยๆ” ใส่ก็ใส่ ขี้เกียจพูดมาก
“ไปถ่ายตรงนั้นกัน” ผมเดินตระเวนตามซุ้มจนเมื่อย ตกลงพอยังคับเธอ
“กรูถ่ายด้วยยยยย” เพื่อนๆ ผมพุ่งเข้ามา แต่แอนสกัด
“ขอถ่ายสองคนค่ะ” เห็นหน้าตอนเบรกแล้วฮา แต่ผมไม่เอาด้วยและ ขอตัว
“อ้าว เดี๋ยวสิน้ำพุ ยังไม่ครบเลย”
“ขี้เกียจ” ผมเดินกลับอย่างเซ็งพี่ชยุตเลยถามว่า “ชอบเหรอ?” หมายถึงเค้าชอบผมเหรอ
“ไม่รู้อ่ะ ไม่ได้สนใจ”
“เห็นเมื่อกี้เค้ามามองๆ นานแล้ว”
“เหรอออ?” ผมทำเสียงกวนตีน พี่ชยุตก็หัวเราะขำ
“ถ่ายกล้องพี่บ้างดิ จะอัพลงเฟส” ตอนนั้น FB กำลังมา ใครก็เล่นสมัครกันหมด ยกเว้นผม ไม่เล่น พอไม่เล่นก็ตกข่าว แอน พี่ซีนี่เอารูปผมลงเยอะด้วย
พี่ชยุตควักไอโฟนออกมา แล้วชูกล้องแบบจะถ่ายกันเองอ่ะคับ
พอเสร็จเค้าก็พิมข้อความ ประมาณว่าแสดงความยินดีกับผม ทำนองนั้น...
“กูถ่ายให้ก็ได้แสด” ไอ้นพว่า พี่ชยุตยิ้มเขิน แล้วส่งมือถือให้
“แบงค์ ไผ่ มาดิ” ผมเรียก ทีนี้ก็สลับมือกัน กำลังแฮปปี้ดีๆ อยู่เลย มารผจญจุติ
“ไอ้พุ มึงมานี่ดิ๊!” ไอ้พี่ตัวใหญ่ เพื่อนพี่ซีคับ เรียกกูทำไมวะ? พี่คนนี้เรียกทีไร เรื่องมาตลอด
“ไอ้หมีควายนั่นใครวะพุ?” แบงค์ถามแบบอารมณ์เสีย
“รุ่นพี่กูเด่ะ”
“เถื่อนสัด มันเรียกมึงไปทำไมวะ”
“ไม่รู้”
“ได้ยินไหม บอกให้มานี่!!!” เสียงดังขึ้นมาอีก เวรกรรม เรียกดีๆ เป็นไหม
ผมก็เดินไปตามคำสั่งคับ แต่ห้อยนพกับแบงค์ไปด้วย
“มีไรพี่?” ผมถาม... ที่จริงก็ไม่ได้กลัวเค้าซักเท่าไหร่หรอก
“แหม อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคร้าบน้องน้ำพุ ไอ้ซีมันเรียก อยู่โน่นอ่ะ” พี่เค้าชี้หน้าไป ผมหันไปก็เห็นพี่ซีจิบน้ำกระป๋อง ผสมอัดมะเร็งรออย่างคุณชายอยู่มุมหนึ่งหน้าคณะ
“ผมก็นั่งอยู่ ไมพี่ซีไม่เดินมาเองอ่ะ” พูดกวนไปหน่อย โดนเลย
“อ่าว ไอ้เหี้ยยนี่ มันซื้อของมาให้ ก็ไปหน่อยสิคร้าบ มึงเป็นน้องหรือมึงเป็นพ่อมันวะ มันถึงต้องเดินไปหามึง” แหง่ะ
“ครับๆ” ไปก็ไปวะ พอผมหันหลังเดินได้สามก้าว โดนอีก!
“เฮ้ย แค่นี้ต้องมีองครักษ์ด้วยเหรอวะ กลัวเหี้ยไรน้ำพุ” ไม่กลัวได้ไงวะ กูโดนมาแล้ว แต่คราวนี้สถานการณ์มันไม่เหมือนกัน เพื่อไม่ให้เพื่อนผมโดนหางเลขไปด้วย ผมก็เลยบอกให้รออยู่ห่างๆ พอ
“แน่ใจนะว่ามันจะไม่ทำไรมึง” ไอ้นพเริ่มหน้าเครียดและ (บอกแล้วคณะผมมีแต่เถื่อนๆ)
“แน่ใจ” ผมตอบ “นี่ในมหาลัยแดดเปรี้ยง แล้วนิสัยพี่ซีก็ไม่เหมือนไอ้พี่นี่หรอก”
ผมเองก็รู้จักพี่ซีมานาน พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรอยู่ แต่เวลาพี่ซีโมโห เค้าก็แรงเหมือนกัน
พอผมเดินไปถึง พี่ซีให้ของกินก่อนเป็นอันดับแรก
เป็นไอติมแบรนด์ดังคลายร้อนคับ ข้างกันเป็นดอกไม้ช่อใหญ่ แหง่ะ เห็นแล้วอยากจำนนต่อความรวย...
แต่ไม่เอาและคับ เฉยๆ ไว้ดีกว่า
“อร่อยมั้ย?” เค้าเปิดฝาให้ผมกิน ผมก็กินเงียบๆ
“ก็โอคับ”
“ดอกไม้ล่ะ ชอบมั้ย?”
“เฉยๆ” จัดสวยจริง แต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไร
“......................”
พี่ซีเงียบไปแป้บนึงเค้าก็หยิบของมาให้อีก กล่องไรไม่รู้ ใหญ่กว่าเดิมนิดนึง
“อะไรอ่ะ?” ของแถมชักเยอะ
“เปิดดูสิ”
“ขี้เกียจ”
“เปิดให้มั้ย?”
“ไม่เป็นไร พี่บอกเลยไม่ได้เหรอ?” ผมยังไม่อยากเห็นอ่ะคับ แต่อยากรู้ก่อนจะได้ปฏิเสธถูก
“นาฬิกา”
เหอ ตอบมาแบบนี้เริ่มกลัวแพง ไอ้ที่เค้าใส่อยู่ก็เรือนหลายหมื่น
“จะว่าไรป่ะคับ ถ้าพุไม่อยากได้” อันเก่ายังไม่ได้คืนเล๊ยย
“ไม่ว่าครับ” พี่ซีเก็บกล่องใส่ถุงกระดาษที่เค้าหิ้วมาอย่างเดิมโดยไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ
เออ ดีเหมือนกันแฮะ
ผมนั่งกินติมไม่พูดอะไร พี่ซีก็เงียบ ซักพักกินหมด เค้าก็เก็บใส่ถุงไปทิ้งให้ เห็นที่เค้าทำแล้วนึกถึงตอนจีบกันใหม่ๆ อ่ะคับ ตอนที่ผมรู้สึกว่าพี่ซีอบอุ่นดี
“พุกลับไปหาเพื่อนก่อนนะ” กินหมดแล้ว ไม่รู้จะคุยอะไร นั่งข้างกันก็อึดอัด
“คุยกันก่อนสิ” ผมหันไปจ้องหน้าเค้าให้รีบพูด
“จะเย็นชากันแบบนี้ไปตลอดจริงเหรอน้ำพุ?” พี่ซีขมวดคิ้วถาม
“เปล่าครับ พี่มีไรก็ว่ามาดิ เพื่อนรอ” ผมเองก็อยากคุยดีๆ เหมือนกัน แต่รำคาญความเงียบ บวกกับเวลาปกติผมก็พูดกวนตีนคนอยู่แล้ว
“เรื่องวันนั้นน่ะ... พี่ยอมรับว่าทำไม่ถูก เรามาคุยดีๆ กันก่อนได้มั้ย?”
“ได้คับ พี่ก็พูดมาดิ”
“ตอนที่เรียนอยู่ พี่รู้เรื่องเราตลอดเลยนะ”
“ครับ” แน่ดิ “หมดไปเยอะป่าวพี่?”
“.............................” ผมรู้เค้าเข้าใจ แต่พี่ซีไม่ตอบ
“พี่ไม่ได้อยากเลิกกับน้ำพุนะ แต่มันไม่มั่นใจ สับสน ไม่รู้จะเชื่อใคร................... ขอโทษจริงๆ”
ผมเข้าใจว่าเค้าคงไม่อยากเป็นคนโง่ ไม่อยากเป็นไอ้งั่งที่ไม่รู้เรื่อง แล้วสุดท้ายแฟนก็ทิ้งไปมีคนอื่นหน้าตาเฉย โดยที่ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรผิด ผมกับพี่จูนอาจจะเหมือนกันตรงนี้
แต่ความต่างคือ พี่จูนเค้าไม่พร้อมแต่งงาน เลยหาทางเลี่ยงไปแบบนั้นก่อน
ส่วนผม.............. เหอๆ ไม่รู้คับ จับประเด็นไม่ถูกกับไอ้เคน
“ช่างเหอะคับ” ผมตอบ
มานั่งคิดนอนคิดดูแล้ว ผมคงทำตัวไม่ได้มาตรฐานไฮโซเอง
ส่วนเรื่องความรักมันสัมผัสได้อยู่แล้วคับ ว่าพี่ซีรู้สึกอย่างนั้นรึเปล่า
“เรื่องไม่ดีพุเลิกคิดไปแล้ว ไงพี่ซีก็พี่พุ เราต้องเจอกันอีกนาน... ถ้าจบไม่สวย พุเองก็เสียใจเหมือนกัน” ตอนนี้ก็ยังเสียใจอยู่คับ
“คบกับพุเหนื่อยรึป่าวพี่?” ผมถามพี่ซี
“.......ก็........ไม่หรอก”
“ไม่ต้องเกรงใจ”
“นิดนึงละกัน” ไม่นิดหรอก
“ยังไงอ่ะคับ?”
“ก็...คนชอบเยอะมั้ง” พี่ซีตอบแบ่งรับแบ่งสู้
“พี่เชื่อพุป่ะ ว่าพุไม่ได้ชอบใครเลยตอนคบพี่อ่ะ” ผมอยากให้เค้าเชื่อผมซักครั้งจริงๆ
พี่ซีเริ่มยิ้มออกเป็นครั้งแรกของวัน เวลาเห็นคนอื่นยิ้ม ใจเราก็ชื้นขึ้นมา บรรยากาศอึมครึมก็เริ่มสดใสขึ้น
“ตอนแรกไม่เชื่อ เพราะมีสายบอกมาว่าน้ำพุชอบไปเที่ยวกับคนอื่น” กรู-ว่า-แล้ว
“แต่ตอนนี้เชื่อ ถึงมันจะสายไปแล้วก็เถอะ”
ผมยิ้มออกบ้าง สิ่งนี้ล่ะคับที่อยากได้ยิน แม้ว่ามันจะสายไปแล้วอย่างที่พี่ซีบอก
“พุไปนะ เพื่อนรอ” ไม่มีอะไรติดค้างแล้วคับ เหลือแค่อนาคตมันจะเป็นยังไงเท่านั้นล่ะ
“เดี๋ยวดิ” พี่ซีเรียกไว้
“ไม่อยากให้ไป... ยังตัดใจไม่ได้” ทีงี้ล่ะกล้าพูด
“เดี๋ยวจะฟ้องพี่จูน”
“ไม่เป็นไรหรอก จูนชอบน้ำพุ” แหง่ะ ยังไม่ทันได้ตีความประโยค
“พุๆ!!” ได้ยินเสียงเรียกคับ ผมหันไปเห็นสตางค์ แต่พอเลื่อนสายตาไปยังคนข้างตัวมันผมถึงกับผงะ
ฟ.! .............มาแล้วว่ะ!!! 
ทำไมความงามลดลง หรือผมสายตาแย่ขึ้นกว่าเดิมฟระ
“มานี่หน่อยดิ ว่างป่ะ?”
“......................” จะไม่ว่างดีมั้ย…
ซักพักชั่วหนึ่งกลืนน้ำลาย กลุ่มเพื่อนไอ้โมก็เดินมา และมันก็ทักสตางค์คับ
“อ้าวมึง หายไปไหนมาวะ ถ่ายรูปด้วยกันป่ะ?”
“เออ เอาดิ”
พอไอ้โมหันมาเห็นผม มันไหว้พี่ซีก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้น...
“มานี่หน่อยสิมึง นี่ไง ข.” ไอ้เชี้ยโมดันเพื่อนมันที่หลบอยู่ข้างหลังให้ออกมาคับ คู่กรณีกูชัดแจ๋วเลยเพื่อน มึงแกล้งกูรึเปล่านี่
ผมลุกขึ้นยืน คือกำลังจะหาทางหนี แต่ฟ. เดินมาหาก่อนคับ “เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลย” ฟ.ยิ้มทัก ผมก็ยิ้มตอบ
“แหะๆ ก็ดีคับ” ยิ้มสู้อย่างแห้งแล้ง
“ยินดีด้วยนะ เราซื้อของมาให้แต่มันวางอยู่บนโต๊ะอ่ะ พุไปเอากับเราหน่อยดิ”
ไป-เอา-กับ-เรา-หน่อย-ดิ
คิดลึกหง่ะ!
“น้ำพุ พี่ไปก่อนนะ” พี่ซีพูดขึ้นแล้วเค้าก็เดินไปเลยคับ เหอๆ
ผมหันกลับมาที่เดิม ฟัง ฟ.พูด แต่ไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะต้องแบ่งสมองคิดหลายอย่าง ส่วน ข.ก็ยืนต่อคิวรออยู่
“เฮ้ย พุ โทรศัพท์” ตอนนี้เป็นช่วงที่โคตรวุ่นวายที่สุดแล้วคับ คือไม่รู้จะฟังใครก่อน หรือจะทำอะไรก่อนดี ไอ้แบงค์วิ่งมาหาพร้อมยื่นมือถือให้
ผมดู คนที่โทรมาเป็นน้องนิค
“โทษนะคับ” ผมบอก ฟ. แล้วเดินเนียนๆ หลบไปอีกทาง
“ฮัลโหล”
“พี่น้ำพุออกจากห้องประชุมแล้วใช่ป่าว?”
“เออ” ออกมาชั่วโมงนึงและแสรด
“นิคว่างแล้วกำลังจะเดินไปหา พอดีผ่านเซเว่นพี่เอาไรป่าว?”
“ไม่เอาอ่ะ แค่นี้ก่อนนะ”
กดตัดสายแล้ว แต่โทรศัพท์ยังคาหูอยู่คับ ผมเหล่ๆ ตามอง... ทั้ง ฟ. ทั้ง ข. กำลังมองมาเลยทีเดียว
ที่จริงสองคนนี้ก็ไม่เท่าไหร่ แต่อีกคนเนี่ยดิ.... ถ้าเจอนี่ไม่รู้จะทำยังไงเลย เพื่อนนุชคับ อักษรย่อ จ. นิสัยก็คล้ายๆ แอน ยึดติดมากไปหน่อย และชอบเหลือเกินที่ได้บอกชาวบ้านว่าเป็นแฟนผม ทั้งที่เจอกันไม่กี่ครั้ง และก็ไม่ได้ตกลงอะไรอย่างนั้นกันเลย
ผมอาศัยจังหวะไหลเนียนๆ ไปให้พ้นจากตรงนั้น พอวิ่งกลับมาถึงโต๊ะได้ แบงค์กับนพก็ตามมาติดๆ
“ไม่รอกูเลยนะสาด” ไอ้แบงค์ด่า ส่วนไอ้นพก็บ่นว่าอยู่ดีๆ ผมหายตัวไป
“คุยไรกับพี่ซีตั้งนานวะ ตกลงเคลียร์กันได้ป่ะ?” แบงค์ถาม
“หือ? เคลียร์อะไร?” พี่ชยุตได้ยินก็ถามคับ
“ไม่มีไรพี่” โห่ยยย ขอพักหายใจมั่งก็ได้
“ไม่มีอะไรนี่คือมีทุกที... ตกลงไปมีเรื่องกับใครมา?” พี่ชยุตผู้หวังดีหรือรู้ดีวะ เฮอๆๆ
“ทะเลาะกับพี่รหัสอ่ะ แต่ดีกันแล้ว” ผมตอบ พี่ชยุตก็ไม่ได้ติดใจไรหรอกคับ จากนั้นก็ควักไอโฟนมาให้ผมดู FB และถามว่า ‘M xxx’ เนี่ยใคร? (เหอๆ ไม่ติดใจเรื่องนั้นแต่ติดใจเรื่องนี้)
ทุกท่านอย่าเพิ่งเวียนหัว ‘M xxx’ บวกใบหน้าด้านข้างใส่แว่น ไม่ต้องบอกก็จำได้แม่นเลยว่าใคร
อ๊ากกกกส์ แฟนเก่ากู ไอ้เอ็ม มึงมาเม้นท์เร็วมาก
“รู้จักคนนี้รึเปล่า?” พี่ชยุตถามคับ “พี่ว่าหน้าคุ้นๆ นะ จำได้ว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน”
“เพื่อนห้องพุ” ผมเล่น FB ไม่เป็นก็งงเหมือนกันว่าไอ้เอ็มโผล่มาเป็น friend พี่ชยุตได้ไง
“หืมม?” เค้าเลิกคิ้วแบบไม่เชื่อ แล้วก็เลื่อนๆ ให้ผมดูข้อความที่ไอ้เอ็มโพส
‘ไอ้พุนี่มันน่ารักจริงๆ ว่ะ กด love’ แหง่ะ
และก็
‘ขอรูปเดี่ยวพุได้ไหมคับ ไม่เอาคนอื่น โดยเฉพาะคนขี้เหร่ 55’ เอ่ออ ช่างกล้า พี่ชยุตหล่อกว่ามึงเยอะ หาว่าเค้าขี้เหร่ได้ไง ที่สำคัญมึงมาว่าเค้าในเฟสเค้า ไอ้บ้า....
และก็
‘แฟนเก่ากูคับ ใครมันมีปัญหานักวะ!’
คือก่อนหน้านั้นก็มีคนมาเม้นท์กวนตีนไอ้เอ็มคับ มันเลยวีนใส่ ไอ้นี่ขี้วีนจะตายชัก
ผมว่าพี่ชยุตคงอยากถามอะไรสักอย่าง แต่ติดตรงที่มีเพื่อนผมมาขอถ่ายรูปด้วย ผมเลยไป
จังหวะนี้ไอ้น้องไผ่หน้าเริ่มเซ็งอย่างเห็นได้ชัด.... เดินตามถ่ายรูปให้ก็โคตรเอื่อย
“น้ำพุ เราหานายตั้งนาน ไปหลบอยู่ไหนมาเนี่ย”
“เฮ้ย!” นุชคับ เห็นหน้าแล้วกลัวเลย ไม่ได้กลัวเค้านะ กลัวเพื่อนเค้าต่างหาก
“อะไร ทำไมต้องทำท่าตกใจเราด้วยฮะ!”
“ป่าวว...” ผมมองรอบตัวอย่างระแวง
“มีรายยยห๊ะ”
“ไม่ไปหาไอ้นพเหรอ มันรออยู่” ผมเปลี่ยนเรื่องพอไม่เห็นใครน่าสงสัย ที่จริงเค้าก็เจอกันแล้วล่ะคับ แต่พี่สาวนุชมาเค้าเลยต้องแยกไปหาก่อน
“พี่นุชๆ ผมอยากกลับแล้วเนี่ย ใครบางคนไม่เห็นสนใจผมเลย” อ้าวไอ้น้องไผ่มีฟ้อง หมายถึงกรูใช่ไหม ก็มึงมีหน้าที่ถ่ายรูป
“สนใจน้องมันหน่อยสิ เห็นไหม เดินแบกกล้องตามทั้งวัน น้องมันเหนื่อยนะ อยากได้กำลังใจ” เหอออ ทำไมต้องพูดเหมือนตรูเป็นคนผิดทุกทีเลยวะ
“พักก่อนก็ได้ไผ่” มึงจะมาดราม่าอะไรตอนนี้ แค่นี้กูก็จะตายแล้ว
ถ้าไม่ติดว่าต้องรอเพื่อนกลุ่มในห้องและก็พี่นัท ป่านนี้กูไม่อยู่ที่นี่แล้ว จะบอกให้
“น้ำพุๆ” อะไรกับกูอีกค้าบบบ มีเพื่อนคนนึงเดินมาทัก
“เมื่อกี้เห็นตังค์ถามหาอยู่อ่ะ มันอยู่แถวซุ้มลูกโป่ง” กรูไม่ไป
“เหรอ น้ำพุ เรายังไม่ได้ถ่ายรูปตรงนั้นเลย ไปกันเถอะ” แต่นุชอยากไปซะงั้น
“เฮ้ยๆๆ อย่าลาก ไม่ไป” ผมฝืนตัวไว้ และแรง ผญ. ไม่อาจสู้แรง ผช. หน้าตาดีอย่างผมได้ ฮ่าๆๆ (อย่าอ๊อกนะ)
“ทำไมไม่ไปล่ะ ไปเถอะน้า นะๆๆ” ช่วยไปอ้อนแฟนคุณด้วยเจ๊
“แถวนั้นกิ๊กเก่าเพียบไม่ไปหรอก” ผมบอกแบบขำๆ (ที่จริงขำไม่ออก)
“เธอมันร้ายยย” นุชว่า “นี่เดี๋ยว จ. ก็มา เธอเตรียมตัวไว้ได้เลย”
“อีกแล้วเหรอวะ เครียด!” 
แค่เอ่ยชื่อออกมาก็ไมเกรนพุ่งละ
“เราป่าวบอกนะ จ. จะมาเอง นี่เราไม่ได้ชวนเค้าเลย แต่ จ.โทรมาถามว่าน้ำพุจะให้ไปไหม เราก็บอกว่า อยากมาก็มา พุมันไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง” แสรดดด
“เหมือนตอบตกลงไปแล้วครึ่งหนึ่ง” คือ....เหมือนตกนรกไปแล้วครึ่งตัว
“จ. มันขี้น้อยใจนะ ชอบโทรมาบ่นกับเราว่าน้ำพุไม่แคร์เลย พอจะไปหาก็ชอบปฏิเสธ” แน่ล่ะท่าน “แล้วพอเราเตือนนะ ก็หาว่าเราไม่เข้าข้างมันอีก เราไม่อยากให้พุเป็นแฟนมันใช่ไหม โอ้ยยย ยัยนี่ ชักจะไปกันใหญ่” จ. เค้าชอบหึงผมกับนุชอ่ะคับ ยิ่งตอนไปค้างด้วยกันที่เชียงใหม่นุชโดนหนักเลย
“แล้วมันก็ชอบพูดว่าเธอเป็นแฟนมันด้วย เราก็เตือนแล้วนะว่าน้ำพุไม่ชอบให้พูดแบบนี้ เดี๋ยวน้ำพุโกรธนะ มันก็ไม่ฟัง หาว่าเรากีดกัน” เอาเข้าไป
“นุช พุพูดจากใจจริงนะ... จ.แม่งโรคจิต!”
“อ๊ายย ไอ้บ้า มาว่าเพื่อนเราได้ไงฮะ!”
“กลัวจริงนะเว้ย ถ้ามาเราไม่อยู่แน่” เจอทีก็ดราม่าตลอด ไปเป็นนางเอกซะไป๊
“พี่น้ำพุคร้าบบบ นิคมาแล้ว” วันนี้จะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งมั้ยยยวะกรู
น้องนิคหอบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มา ขอเดาไว้เลยอีกภายในห้าวิ ผมต้องถือ
“นิคให้คับ” น้องนิคยิ้มแป้นเหมือนจะภูมิใจที่ให้ของใหญ่สุด คือ... มันไม่เกี่ยวหรอกเฟร้ย
“ขอบใจนะ แต่หนัก” ต้องโอบเอา มันตัวใหญ่มากกก
“โห บังมิดเลย ถือไหวมั้ยคับ มานิคช่วยถือก่อน” เออ เอาไปก่อน (ที่จริงผมไม่ชอบตุ๊กตาทุกชนิด)
ทีนี้มือถือนุชดัง รับสายและได้ใจความว่า
“น้ำพุ นพโทรมาบอกว่าเพื่อนห้องนายมาแล้ว” เอออ มาสักที รอนานเป็นชาติ
ผมแวะตามรายทางกว่าจะถึงโต๊ะเป็นอันต้องชะงักอีกรอบ แก๊งค์ไอ้โมกับไอ้ตังค์มาอยู่ตรงกลุ่มผมเรียบร้อย... หง่ะ สงสัยหลังรับปริญญาเสร็จต้องไปรดน้ำมนต์ที่วัดซะแล้วว่ะกู
ไอ้โมมันรู้จักนพที่เป็นแฟนนุชและก็เป็นเพื่อนผมอ่ะคับ ก็เลยคุยกันได้
“นั่นไงคุณน้ำพุ!” พีเพื่อนผม (จำมันได้มะคับ) ตอนเรียนอยู่มีมันเนี่ยล่ะ ที่เด็กเรียนสุด
พีกับไอ้โจคับสองคน สนิทเหี้ยๆ ละในห้อง (บวกไอ้ซันไปอีกคน) ส่วนไอ้เชี่ยมิค มันกลายเป็นไฮไซไปแล้วคับ จะติดต่อผมเฉพาะตอนที่มันมีปัญหากับแฟนแค่นั้น
“น้ำพุ นี่ของมึง ที่มึงเคยบอกกูว่าอยากได้ใบไม้อ่ะ เขียวถูกใจมึงป่ะ?” ไอ้โจยื่นช่อใบเตยให้ผม แต่เป็นใบเตยพับเป็นดอกไม้นะคับ ผมเคยบอกไปเล่นๆ มันดันหามาให้จริงซะงั้น
คุยไปคุยมา ไอ้โจมันก็เล่าอีกว่าชวนไอ้เอ็มแล้วด้วย แต่อาทิตย์นี้มันติดสอบเลยมาไม่ได้
เหอๆ ไม่มาแหล่ะดีแล้ว ไอ้เอ็มติดสอบแต่แม่งเสือกเล่น FB แล้วก็ทะเลาะกับพี่ชยุตในนั้น (นพเล่าให้ฟัง) สักพักไอ้โมมาสะกิดอีก
“มึงไม่คุยกับเพื่อนกูเลยยย” มันว่าผม
“อยากคุยก็คุยดิ”
“ข. ไม่กล้าเว้ย มึงเล่นขนใครต่อใครมา.. ไปหน่อยดิ เค้ามีของให้มึงด้วยนะ” ไม่อยากออกจากวงนี้เลยคับ
แต่สรุปก็ต้องคุยกับเค้าอยู่ดี ทั้ง ฟ. ทั้ง ข. หันไปมองที่โต๊ะนิคกับพี่ชยุตนั่งเซ็งกันเป็นแถว
ขอข้ามความวุ่นวายไปละกันคับ เดี๋ยวจะปวดหัว เอาเป็นว่าสองคนนั้นรู้ว่าผมเจ้าชู้ตัวพ่อ คบทีละหลายคน (เมื่อก่อน) และก็เสียความรู้สึกกับผมไปแล้วเรียบร้อย 
ประมาณสี่โมงเย็นกลุ่มไอ้ซันก็มาหาผมที่คณะ ที่จริงแล้วผมต้องเดินไปหามันคับ แต่มันโทรจิกเป็นร้อยรอบ ผมไม่ยอมไปสักที มันเลยมาเอง (เหอๆๆ จะไปแล้วไปไม่ได้)
“โห ไอ้พุ บนโต๊ะนี่ของมึงหมดเลยป่าววะ?” ไอ้ซันถามตาโต มันคงทึ่งกับกองดอกไม้ เพราะแค่ของพี่ซีก็เด่นมากมายแล้ว
“ซัน ตัวนี้ก็ของน้ำพุ” พีชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีน้องนิคคับ
“ถึงว่าโทรมาแม่งไม่ยอมไปหาสักที ของมึงเยอะนี่เอง” มันเข้าใจเป็นอย่างงั้น
พอดีว่าเพื่อนเยอะและเพิ่งมาใหม่อีกคับ กลุ่มผมก็เลยเป็นกลุ่มท้ายๆ ที่อยู่คณะนานมาก จนคนเค้ากลับไปมากกว่าครึ่ง อ่อ... ที่จริงผมรอวีด้วย มาช้าแสด แต่พอถึงเค้าก็บอกผมว่าขับรถมาหาจาก ตจว. ซึ่งมันก็ใช้เวลามากกว่า 3 ชั่วโมงอ่ะคับกว่าจะถึง
ตอนแรกผมก็นึกว่าเค้าอยู่กรุงเทพฯ แต่ไม่ใช่ พอวีพูดแบบนี้ผมค่อนข้างซึ้งในน้ำใจ
เพื่อนผมและคนอื่นๆ เดินถ่ายรูปกันจนเหนื่อยและคับ เหลือผมกับวี น้องไผ่ตากล้อง
“จะมีมาอีกมั้ยเนี่ยยยย... เชื่อพี่นพละว่าเยอะจริง” ไอ้น้องไผ่บ่นตอนวีกลับไปแล้ว
“ถ้ามาอีกผมกลับเลยนะ” พูดเป็นเล่น
“ไหนดูดิ๊ ถ่ายรูปให้พี่หล่อป่าว?” ยังไม่ได้ดูเลยคับ อยากเปลี่ยนเรื่องด้วย
“หล่อทุกรูปอยู่แล้วพี่ คนถ่ายมันเก่ง” ไผ่เปิดให้ดูคร่าวๆ ก็โอหง่ะ
“น้ำพุ จ.โทรมาบอกว่าไม่มาแล้ว” นุชบอก
“เฮ้ย จริงดิ!” ดีใจเหี้ยๆ นอยด์เหนื่อยนี่หายวับ
“แต่จะมาวันจริง” ต่อแบบนี้ผมนี่สลดเลย...
ตอนนี้คนกลับเกือบหมดแล้ว ผมเลยนัดแนะกับซันว่าจะพาเพื่อนๆ ไปเลี้ยงข้าวที่ร้านอาหาร
แต่มีคนขอบายไปหลายคนคับ เพราะต้องรีบกลับ สุดท้ายก็เหลือแค่หกเจ็ดคน
“รอใครอีกวะน้ำพุ?” ไอ้แบงค์ถามเพราะไม่เห็นผมไปซักที
“รอพี่นัทอ่ะดิ ไหนว่าจะมา ไม่เห็นมาเลยวะ” โมโห!
“พี่เค้าลืมมึงแล้วรึป่าววว?” พูดงี้เดี๋ยวสวย 
“ไปเลยก็ได้ ไม่รอแล้วว” ผมเหวี่ยง แต่แอบดูนาฬิกา รออีกห้านาที ไม่มาไปจริงๆ ด้วยนะเฟร้ยยย
ระหว่างนั้นผมแวะไปเข้าห้องน้ำก่อน พอดีมันต้องผ่านร้านขายของในคณะ ป้าที่เป็นแม่ค้าเห็นก็แซว
“ว่าไงคะ น้องพี่แฟงงง” พี่แฟงเป็นรุ่นพี่ ผญ. ที่หน้าคล้ายผมมาก คนเลยชอบแซวกันว่าเป็นฝาแฝด แต่โดยส่วนตัวผมกับพี่เค้านี่จะเขินๆ กันคับ ไม่ค่อยได้คุยซักเท่าไหร่
“ไม่เห็นหน้าเห็นตาหลายวัน คิดถึ๊งคิดถึงน้องพี่แฟง เวลาผ่านไปเร็วเนอะ แป๊บๆ ก็เรียนจบกันแล้ว ยินดีด้วยนะคะ” ป้าเค้าก็ช่างพูด
“ขอบคุณครับ” ป้าเค้าชวนคุยพักใหญ่ๆ เลยล่ะ ผมจะเข้าห้องน้ำก็ไม่ได้ไปซักที
“รับอะไรดีค้า?” พอดีมีคนมายืนข้างผมคับ ตอนแรกไม่ได้สนใจมอง แต่ได้กลิ่นหง่ะ เลยรู้ว่าเป็นพี่นัท (จมูกดีปานนั้น...)
“มีเด็กซักคนให้รับไปเลี้ยงมั้ยครับพี่...” พี่นัท - -“ ตอบไปคนละโลก แต่เรียก ‘พี่’ นี่ป้าเค้าอึ้ง
“เสร็จยัง?” เค้าเบนเข็มหันมาถามผม
“ยัง พุกำลังจะไปห้องน้ำ”
“งั้นรออยู่ที่โต๊ะนะ” พี่นัทบอกผมแล้วเดินกลับไปหน้าตาเฉย แหง่ะ
“น้องพี่แฟงๆ รู้จักด้วยเหรอคะ? เค้าเป็นใครน่ะ? หล๊อหล่อเนอะ” ดูท่าป้าจะติดใจในความตี๋ (หรือความแหลฟะ) ตาเป็นประกายเชียว
“...อ่อคับ......พี่ที่ฝึกงานผมหง่ะ”
“อุ๊ย ตายแล้ว นี่เค้ามางานฯ น้องพี่แฟงใช่มั้ยคะเนี่ย?”
“มั้..ง..คับ แหะๆ” ผมพูดมั้งเบาๆ ยังไม่แน่ใจซักเท่าไหร่กับพี่นัท
“แล้วที่เค้าพูดว่าอยากรับเด็ก เด็กที่ไหนอ่ะ น้องพี่แฟงเข้าใจมั้ย?” ป้าทำหน้าอยากรู้มาก เมื่อกี้คงงงน่าดู แต่ผมรู้ว่าพี่นัทแค่อยากพูดแซวทั้งป้าทั้งผม
ผมเข้าห้องน้ำเสร็จเดินกลับที่เดิม พี่นัทกำลังเล่าเรื่องอะไรให้เพื่อนผมฟังอยู่ก็ไม่รู้คับ ทุกคนหัวเราะกันหมดเลย ผมยืนงง ทำไมเค้าเข้ากับคนง่ายจังวะ
“คุยไรกับเพื่อนพุ” ผมถามพี่นัท ตอนกำลังขนของไปไว้ที่รถ (ของพี่นัท) เค้าจะไปส่งที่ร้านอาหารคับ
“คุยไม่ได้รึไง?” พี่นัทย้อน ยักคิ้วกวนตีนใส่อีก ชิ! ไอ้บ้า
“ทำไมมาช้าอ่ะ?” ผมถามต่อ
“ก็เพิ่งเลิกงาน” ผมเลิกคิ้ว... กลัวเค้าจะโกหก
“ทำหน้าแบบนี้อีก.... ติดงานจริงๆ เว้ย ประชุม xxx เสร็จแล้วก็รีบมาเลย”
“อ่ออ” นี่รีบแล้ว?
“ตอนแรกว่าจะโดด แต่โดดไม่ได้เดี๋ยวโดนไล่ออก ทางที่ดีควรรีบทำงานเก็บเงินแต่งเมียดีกว่า”
“เมียที่ไหนอ่ะ?” -*-
“เมียเด็ก ...แถวนี้แหล่ะ” เหออ H
พี่นัทโผล่แล้วน้ะ เหลือวันรับฯ จริง น้องเคนมาแน่นอน แต่จะมาแบบไหน... โปรดติดตาม
ปล. พิมตอนนี้ก็เวียนหัวสุดๆ เหมือนกันค่ะ แต่ตัดออกไปแล้วเยอะมากก กว่าจะเรียบเรียงได้เนี่ยจะเป็นลม
[at] Wordslinger : แบงค์ชอบมากกก โดยเฉพาะเทคแคร์น้ำพุ
[at] kenshinkenchu : จะว่าไปก็น่าสงสาร... เพราะ จ. นี่เค้าชอบจริง งานนี้มีร้องไห้
[at] maruko : ถูกใจเม้นท์นี้ค่ะ อยากบอกว่าพิมเสร็จคืนก่อนอัพเกือบตีสี่ แต่ง่วงแล้วเลยยังไม่อัพ ไม่คนอ่านเซ้นส์แรง ก็คนเขียนมีพลังจิตล่ะงานนี้ ฮ่าๆๆ
[at] เพื่อนบ้าน : ชื่อสมมติหมดเลยจ้า ขนาดอักษรย่อ ยังสมมติ 555
[at] Uonlii_I : หนังสือ เคยลองถามแล้ว ดูท่าน้องเค้าไม่อยากทำขายเลยยจ้า T T
หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22 (อ่าน 730666 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก