19.
พอรู้ว่าผู้ใหญ่ทางฝ่ายไอ้เด็กแสบรู้เรื่องแล้ว ไม่เกิดปัญหาอย่างที่กังวลก็โล่งใจเป็นที่สุด แต่...ไอ้ตัวแสบตรงหน้านี่แหละ จะจัดการยังไงดี เล่นเอาซะหัวปั่น แบบนี้ปล่อยไว้คง..ไม่ได้การ...หมอปุ่นทิ้งตัวลงนอนข้างคนที่ยังนอนหมดแรงเพราะหัวเราะไปเกินพิกัด พร้อมกับเอาแขนเกี่ยวเอวผอม ๆ เอาไว้ไม่ให้ลุกหนี
"อะไรเล่า!! ผมไม่ได้อยากนอนด้วยซักหน่อย" พอทำท่าจะลุกหนี ก็โดนคว้าเอวล้มลงไปที่เดิม แต่ที่มันไม่เหมือนเดิมก็ตรงที่มีแขน ขาของหมอปุ่นพันธนาการเอาไว้
"รึจะไม่นอนดี เล่นอะไร..อะไรกันให้เหนื่อยก่อน" ไอ้คำพูดคำจาหวานเลี่ยน ที่ทำเอาคนฟังขนลุก ยิ่งออกแรงดิ้นไปมา
"ไอ้พี่หมอทะลึ่ง!!" หมอปุ่นแทบหลุดหัวเราะออกมา แกล้งทำเป็นกอดแน่นกว่าเดิม จมูกยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากแก้มใส มือไม้ซุกซนไปเรื่อย เอาเข้าจริงก็แทบจะอดใจไม่ไหวเหมือนกัน
"คิดอะไรนะเรา พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" ชีต้าห์เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น พอรู้ตัวว่าพลาดอะไรไป ปากก็บอกไม่ได้ทำ แล้วไอ้มือไม้ที่มันยุ่มย่ามเหมือนปลาหมึกอยู่นี่ เค้าไม่ได้เรียกแบบนั้นหรอกรึไง!!
"ไม่ได้คิดจะทำก็ปล่อย ผมไม่เล่นด้วยนะ!!" มือไม้ที่กำลังลูบไปทั่วผิวเนียนตรงหน้าท้องหยุดชะงัก หมอปุ่นเอาแขนยันตัวเองขึ้นมามองหน้าอีกคนที่ยังไม่รู้ตัว
"แล้วถ้าพี่คิดจริงล่ะ ชีต้าห์....ก็.."
ตุ๊บ!! ชีต้าห์คว้าหมอนติดมือมาได้ก็ฟาดไปที่หน้าคนพูดมากให้เต็มแรง ก่อนจะออกแรงดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขน แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ คนหนึ่งดิ้น อีกคนหนึ่งไม่ยอมปล่อย พร้อมกับหัวเราะอย่างพอใจ
"ไอ้พี่หมอบ้า!! ปล่อยซิโว้ย!!" ใบหน้าที่ซุกอยู่แถวต้นคอยิ่งทำให้รู้สึกแปลก ๆ อยู่ด้วย
"พูดไม่เพราะอีกแล้ว.." หมอปุ่นยันตัวเองลุกขึ้นมานอนตะแคง เหลือบมองไอ้ตัวแสบที่นอนตะแคงหันหลังให้ ใบหน้าขาวแดงจัดถึงหู ที่พูดมาคงไม่ได้ตั้งใจ แต่เป็นเพราะเจ้าตัวกำลังเขินจัด
"ก็.....ก็เพราะพี่หมอนั่นแหละ แกล้งกันอยู่ได้!!" ไอ้เด็กแสบพูดพึมพำไม่ยอมหันมาสบตาด้วย ปล่อยให้คุณหมออมยิ้มชอบใจอยู่คนเดียว ใช้ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมนุ่มเล่นไปมา
"ชีต้าห์..ไว้วันหยุดคราวหน้า ไปบ้านพี่หมอกันนะ.." ชีต้าห์พลิกตัวกลับมามองหน้าคนพูด คิ้วทั้งคู่ขมวดเข้าหากัน มีแววสับสนและกังวลในแววตา คิดไปก่อนล่วงหน้ากลัวว่าจะไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัวของอีกฝ่าย
"เป็นผม..ดีแล้วแน่นะ.." หมอปุ่นคลี่ยิ้มให้ ยื่นมือไปบีบจมูกไอ้เสือเล่น จนโดนงับนิ้วนั่นแหละ ถึงได้เลิกแกล้งไอ้เสือมัน
"หรือว่า..จะเปลี่ยนเป็นคนอื่น..โอ๊ย!!ชีต้าห์..." ผลของการพูดเล่น หมอปุ่นก็เลยโดนหมัดเล็กสอยเข้าที่หน้าท้องแบบเต็ม ๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นมานั่งทำหน้าโหดอยู่ข้าง ๆ เพราะไปไหนไม่ได้โดนขาของคุณหมอนั่นแหละเกี่ยวเอาไว้
"จะเปลี่ยนเหรอ พี่หมออยากเปลี่ยนเหรอ!!?" ไอ้เด็กแสบชูกำปั้นขู่ ทำท่าซะน่ากลัว..ตรงไหน ให้หมอปุ่นมองยังไงก็ยังยิ้มออก (ทั้งที่จุกอยู่นะ)
"เปลี่ยน!!...ได้ไง...ยิ่งหายากอยู่นะ ดุขนาดนี้"
"พูดแล้วห้ามคืนคำด้วย.." ทำเป็นโหดขู่เค้าไปแบบนั้น ความจริงถ้าเกิดว่าพี่หมอเปลี่ยนใจขึ้นมา จะไปว่าอะไรใครได้ แต่...จะให้ยอมได้ไง ก้าวเข้ามาอยู่ในใจขนาดนี้ ไม่ยอมให้ออกไปง่าย ๆ หรอก
"อุตส่าห์ได้ตัวมาแล้วใครจะคืน..ทั้งหอม น่ากอด น่าฟัดให้ตายแบบนี้..." หมอปุ่นคว้าตัวไอ้เสือโหด ที่กลายร่างเป็นแมวเชื่อง ๆ มากอดแนบอกอีกรอบ พร้อมกับกดจมูกลงไปบนแก้มใส่ แกล้งงับเนื้อแถวต้นคอ
คนฟังอายแทบจะมุดหายไปกับเตียง พูดออกมาได้หน้าตาเฉยสนิทจริง ๆ แล้วอย่างงี้จะเอาหน้าไปซ่อนไว้ที่ไหน หมอนก็ไม่มีให้ซุกหน้า ผ้าห่มก็ไม่รู้ร่วงหายไปตอนไหน ยิ่งโดนฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้เข้ามาในเสื้อ ชีต้าห์ก็เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ริมฝีปากช่างแกล้งแตะอยู่แถวต้นคอไม่หยุด ใจคอพี่หมอปุ่นจะแกล้งกันให้เขินตายให้ได้ใช่ไหม
"พี่หมอ..ไหนบอกว่าจะนอนไงเล่า!!" ตวาดไปก็เท่านั้น มือก็ยังคงซุกซนไม่เลิก
"อืม..เดี๋ยวก็...ได้.." เสียงพึมพำข้างหู ฟังเหมือนคนละเมอ ห้ามเท่าไรก็ไม่หยุด เสื้อยืดตัวที่สวมเปิดขึ้นไปเกือบถึงอก ฝ่ามือข้างหนึ่งสัมผัสกับแผ่นอกแบนเรียบ เหมือนจะไม่มีอะไร แต่อันที่จริงมันมีนะ..!!
ชีต้าห์แทบกลั้นหายใจ ตอนที่ลากผ่านยอดอกไป กำลังทำใจอยู่ว่ายังไงวันนี้ต้องโดนพี่หมอกินแน่..ก็เล่นแทะไปทั้งตัวแบบนี้ แต่แล้ว...ทุกอย่างก็หยุดนิ่ง......หืม!!?
หยุดนิ่งไปแล้วจริง ๆ นะ ทั้งมือ ทั้งจมูกโด่งที่ซุกอยู่แถวต้นคอเมื่อกี้ มีเพียงแค่เสียงลมหายใจเข้าออกลึก ๆ ให้ได้ยิน ชีต้าห์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนพลิกตัวกลับไปมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับสบาย เผลออมยิ้มกับตัวเอง ค่อย ๆ ขยับออกไปจากอ้อมแขนอุ่นที่ยังโอบไว้รอบตัว สงสัยว่าคงจะเหนื่อยจริง ขนาดขโมยหอมแก้มพี่หมอไปที ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาเอาคืน..อย่าให้รู้เชียวล่ะ..
"ฝันดีครับ..พี่หมอของผม.." ชีต้าห์กระซิบข้างหูคนที่นอนหลับเบา ๆ เหมือนกลัวว่าเจ้าตัวจะได้ยิน ก่อนจะก้าวขาออกไปจากห้อง แล้วกลับมาพร้อมกับกล้องตัวเดิม แม้ว่าใบหน้าจะดูซูบซีดเหมือนคนพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่ก็ยังดูน่ามองได้ขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม พยาบาลสาว ๆ ถึงได้ชะเง้อคอมองตามกันเป็นแถว นิ้วเรียวกดชัตเตอร์ไปหลายครั้ง ก่อนจะแกล้งงับปลายจมูกคนหลับอีกที แล้วย่องออกไปจากห้องเงียบ ๆ
----
หมอเนสที่ออกมายืนเบลออยู่ที่หน้าห้องตัวเองเพราะความหิว กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะกินหรือจะนอนดี แต่ก็พาตัวเองออกมายืนอยู่นอกห้องจนได้ สายตาเหลือบไปเห็นใครบางคน ที่กำลังย่องออกมาจากห้องของไอ้คุณเพื่อน คงไม่ต้องสงสัย หรือกลัวว่าจะเป็นขโมยขึ้นบ้านตอนกลางวันแสก ๆ จะเป็นใครไปได้นอกจากหวานใจไอ้คุณหมอ
"เย้ย!! พี่หมอเนส ตกใจหมด.." พอหันมาเจอเจ้าของบ้านอีกคน ยืนหน้าเบลอชีต้าห์ก็แทบจะโดด ดีนะว่าเป็นตอนกลางวัน ถ้าเป็นตอนกลางคืนมีหวังได้วิ่งไปแล้ว..
"หลับไปแล้วเหรอ...?" หมอเนสพยักหน้าไปทางห้องไอ้คุณเพื่อน ไอ้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าหงึก ๆ
"เรียกว่าสลบไปเลยก็ได้ พี่หมอเนสล่ะ ไม่ง่วงเหรอ.." คำตอบยังไม่ทันจะได้ คุณหมอตัวโตก็ยืนหาววอดปากกว้างชนิดว่าไม่เกรงใจสายตาคนมอง ...หมดกันภาพพจน์คุณหมอหนุ่มสุดหล่อในโรงพยาบาล
"ง่วงจะตาย ท้องมันดันเรียกร้อง..หิว.." ชีต้าห์แทบจะหลุดหัวเราะออกมา คิดอยู่ว่าเรื่องอะไร ที่ทำให้คนที่ตาจะปิดมายืนโงนเงนอยู่ตรงนี้ได้
"มีไข่ดาว กับผลไม้ ผมเก็บเข้าตู้เย็นไว้ให้" เจ้าของบ้านที่กำลังหิวโซคลี่ยิ้มกว้าง พร้อมกับยกมือโยกหัวชีต้าห์ไปมา นี่รึรอยยิ้มสดใสที่ไอ้เพื่อนปุ่นมันว่า...ไม่มีข้อโต้แย้งจริง ๆ
ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปที่โต๊ะอาหาร สายตาเจ้ากรรม..มันก็ดันเหลือบไปเห็น..ร่องรอยอะไรบางอย่างแถวต้นคอ ...ตาไม่ได้ฝาด มันเป็นรอย..เออ..คิสมาร์ค ร้อยเปอร์เซ็นต์!! เอาไงดีวะ!! จะบอกหรือไม่บอกดี เด็กมันยังคงไม่รู้ แต่ไอ้เพื่อนตัวดีนี่ซิ มันจะหลงเหลือรอยไว้แยงสายตาชาวบ้านเค้าทำซากอะไร
"ชีต้าห์!! คือว่า..."
"พี่หมอเนส ผมขอยืมเครื่องคอมฯได้ไหม" ยังไม่ทันจะได้พูดจบ ชีต้าห์ก็พูดสวนขึ้นมาเสียก่อน เจ้าของเครื่องก็เลยต้องพยักหน้าตอบรับไปอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่เจ้าตัวจะก้าวฉับ ๆ ไปนั่งหน้าเครื่องทันที ไม่รอให้บอกความก่อน คนที่กำลังง่วง+หิวพอมาถูกขัดจังหวะ ก็เลยลืมมันซะงั้น จากที่จะบอกหมอเนสก็เดินเข้าไปหาของกินแทน เพราะขืนปล่อยนานกว่านี้อาจจะกินมันทั้งตู้เย็นเลยก็ได้
ชีต้าห์หยิบกล้องที่เอามาพร้อมกับสาย ต่อเข้ากับเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ขอยืมมา เปิดรูปที่ถ่ายเอาไว้ขึ้นมาเลือกดู พร้อมกับคลิกเปิดเมลล์ของตัวเองพร้อมส่ง
-----------------
Subject: พี่หมอของผม
ภาพแรกที่ทำให้คนถ่ายคลี่ยิ้มออกมาได้ ก็ตอนที่หมอปุ่นเพิ่งเปิดประตูเดินตาปรือเข้ามาในบ้านพร้อมเพื่อนที่เห็นเพียงด้านข้างเดินตามมา
:คำบรรยายใต้ภาพที่ 1:
พี่หมอเพิ่งจะกลับมาจากที่ทำงานที่โรงพยาบาลครับ เหนื่อยมา ตาก็เลยดูเบลอ ๆ ตลกดี ข้างหลังเป็นเพื่อนหมอ ชื่อพี่หมอเนส นิสัยดีมาก ๆ
ภาพที่สองเป็นภาพตอนที่ชีต้าห์เล็งเอาไว้ ตอนที่แกล้งบอกว่าแม่โทรมา ใบหน้าเอ๋อ ๆ เหวอ ๆ ของหมอปุ่น ที่ดูยังไงก็ฮากระจาย ไม่ต้องตกแต่งอะไรทั้งนั้น คนที่กำลังนั่งเลือกรูป กำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดกำลัง เพื่อที่จะพิมพ์บรรยายให้จบ
:คำบรรยายใต้ภาพที่ 2:
พี่หมอหน้าเหวอไปเลยอ่ะ ตอนที่ผมบอกว่า โดนแม่ว่าเรื่องของเรา เพราะว่าเมื่อวานก็โดนพ่อเล่นงานไปหนักเหมือนกัน หน้าตาก็เลยเป็นแบบที่เห็น(แต่จริง ๆ พี่เค้าดูดีมาก ๆ )
ภาพที่สาม เป็นภาพตอนที่หมอปุ่นหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียง เปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิท ชีต้าห์เลือกเอารูปที่ตัวเองซูมให้เห็นแต่หน้า แล้วเขียนคำบรรยาย
:คำบรรยายใต้ภาพที่ 3:
ภาพสุดท้ายของชุดแรกแล้วนะ ตอนนี้พี่หมอกำลังหลับอยู่อย่างที่เห็นในภาพ ผมไม่อยากกวนเลย เพราะพี่เค้าไม่ได้นอนมาทั้งคืน ..ถ้าพี่เค้านอนเต็มอิ่มแล้ว ผมจะถ่ายรูปมาให้อีกนะ...
ผมไม่รู้ว่าระหว่างเราจะเรียกว่าอะไร ถ้าการที่เราได้หัวเราะ ได้ยิ้ม อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข ถ้านั่นเค้าเรียกกันว่า'รัก'ล่ะก็..ผมก็คิดว่าใช่ มันเกิดขึ้นตอนไหน ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่...เรื่องที่ผมรู้แน่ ๆ ก็คือคนในรูป คือคนที่ผมรู้สึกดีด้วยมาก ๆ ไว้ตอนที่แม่ได้คุย แม่จะต้องชอบพี่หมอของผมแน่ ๆ ...พอดีกว่า..ผมก็เขินเป็นอยู่นะ
Miss you 'MOM'
From: Your son
------------------
แม้ว่าจะกด sent ไปนานแล้ว แต่คนส่งก็ยังนั่งอมยิ้มกับหน้าจอคอมฯได้ไม่เบื่อ พอเหลือบมองไปทางห้องครัว ไม่รู้ว่าคนที่บอกจะเข้าไปหาอะไรกิน แอบย่องเข้าห้องนอนไปตั้งแต่เมื่อไร จะเห็นตอนที่นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้ารึเปล่านะ ลองเดินไปดูในครัว ตรงกลางโต๊ะที่เคยมีจานไข่ดาว เหลือเพียงกระดาษโน้ตอันเดิม เพิ่งแต่มีข้อความต่อท้ายว่า..'ขอบคุณครับ' ทิ้งเอาไว้
จะทำยังไงได้ ในเมื่อเจ้าของบ้านทั้งสองคนเข้าไปจำศีลในห้องของตัวเองกันหมด ปล่อยให้แขกมายืนเคว้งกลางบ้านที่เงียบกริบ ชีต้าห์ก็เลยตัดสินใจย่องเข้าไปในห้องของหมอปุ่นอีกรอบ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม ก่อนจะค่อย ๆ เบียดตัวขึ้นไปนอนบนเตียง คนที่กำลังหลับ พลิกตัวกลับมาเอาแขนเกี่ยวตัวเข้าไปกอด ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแชมพู และสบู่ ทำให้ผ่อนคลายปิดเปลือกตาลงไปในที่สุด
=======================
อิพี่หมอปุ่น ดันหลับไปก่อนที่จะได้ชิมของหวาน กร๊ากกก..
ตอนนี้เอาความซนของชีต้าห์มาให้อ่าน^_^
เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นไง ต้องรอติดตาม
(เผื่อว่าวันไหน พี่หมอปุ่นจะไม่ได้หลับไปก่อน 5555)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามขอรับ 
ปล. แอบกระซิบบอก เผื่อใครยังไม่รู้ มีตอนพิเศษออกมาแล้วนะ 
รักไม่กล้าบอก 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 636492 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก