20.
เสียงเพลงที่เล่นวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ ทำให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงขยับตัวตื่นลืมตา แสงแดดข้างนอกตอนนี้เริ่มอ่อนลง คงเป็นเวลาบ่ายของวัน ชีต้าห์เหลือบตามองไปรอบๆ หาที่มาของเสียงเพลงที่ได้ยิน เจ้าโทรศัพท์เครื่องเล็ก ลงไปนอนสั่นพร้อมเสียงเรียกเข้าอยู่ใต้เตียงตั้งแต่ตอนไหนกัน
ชื่อที่ขึ้นอยู่หน้าจอ 'ตัวป่วน' พร้อมกับภาพของเจ้าตัวที่กำลังฉีกยิ้มร่า เป็นคนๆ เดียวกันกับคนที่อยู่ในรูปบนหัวเตียง
"พี่หมอ..โทรศัพท์!!" เจ้าของโทรศัพท์ยังคงหลับไม่ได้สติ แขนข้างหนึ่งยังวางพาดเอาไว้ที่เอว ขยับออกห่างได้ที่ไหน โดนดึงตัวกลับเข้าไปกอดทุกที
ชีต้าห์ตัดสินใจเขย่าตัวคุณหมอขี้เซาแรงๆ ฟาดมือลงไปบนต้นแขนอีกที จนอีกฝ่ายทำเสียงในลำคอ ขยับตัวไปมา
"ตัวป่วนโทรมา หลายสายแล้วด้วย" โทรศัพท์ที่ยังสั่น ถูกยื่นไปใกล้ๆ เจ้าของก็ยังทำเป็นไม่รับรู้เหมือนเดิม
"ไว้โทรกลับที่หลัง นอนก่อนไม่ได้เหรอ.."
"เอาไว้นอนทีหลัง ตอนนี้รับสายก่อนเร็วเลย!!" เมื่อคุณแฟนตัวแสบยื่นคำขาด พร้อมกับกดรับสาย แล้วจ่อมาตรงหูให้เสร็จสรรพ จะปฏิเสธก็ไม่ได้แล้วตอนนี้
"พี่ปุ่นๆๆๆ ทำไมไม่รับโทรศัพท์น้อง เป็นอะไร ไม่สบายรึป่าว ผมเป็นห่วงนะ!!" ทันทีที่พี่ชายกดรับสาย ตัวป่วนก็กรอกเสียงพูดใส่เข้ามาทันที
"โทษทีตัวเล็ก พี่นอนหลับเพลิน เพิ่งจะออกเวรเมื่อเช้านะ..." แทนที่จะยื่นมือมาถือโทรศัพท์เอาไว้เอง หมอปุ่นกลับยึดข้อมือชีต้าห์เอาไว้ พร้อมกับยื่นมือไปรั้งให้ลงมานอนกอดแนบอก ...โทรศัพท์มือถือจริงๆ มือ(คุณแฟน)ถือให้..
"ป่วนโทรมากวนรึป่าว พี่ปุ่นนอนต่อก็ได้นะ เดี๋ยวโทรมาใหม่ตอนเย็น.."
"ไม่เป็นไร พี่ตื่นพอดี ตัวป่วนมีอะไรรึป่าว..?" ปากก็คุยโทรศัพท์ มือหมอปุ่นก็แกล้งคนที่นอนอยู่ข้างๆ ขนาดว่าโดนงับนิ้วไปครั้งหนึ่งก็ยังไม่เข็ด รั้งตัวคนที่ทำหน้าที่ถือโทรศัพท์ขึ้นมาหอมแก้มแก้แค้นได้อีก
"จะโทรมาเล่าให้ฟัง ว่าตอนนี้ป่วนอยู่ที่โรงพยาบาลของพี่เพชร" ตัวป่วนเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน เหมือนตัวเองจะได้ยินเสียงแปลกๆ คาดว่าพี่ชายตัวเองจะไม่ได้อยู่คนเดียวแน่ตอนนี้
"ไอ้หมอเพชรนะรึ มันดูแลตัวเล็กของพี่ดีไหม ถ้าโดนแกล้งล่ะก็บอกมาได้ เดี๋ยวพี่กลับไปเตะตูดมันให้" เสียงน้องชายตัวป่วนหัวเราะลั่นพร้อมกับคำปฏิเสธ
"พี่เค้าดูแลป่วนดีมาก อืม..หรือจะบอกว่าโดนแกล้งดี พี่ปุ่นจะได้กลับมา.." พอโดนน้องชายคนเล็กอ้อน หมอปุ่นก็เริ่มใจอ่อนขึ้นมา ไม่ได้กลับบ้านจะได้ปีหนึ่งแล้วซินะ
"คิดถึงตัวเล็ก แล้วก็พ่อกับแม่ด้วย.." ชีต้าห์เงยหน้าขึ้นมอง ฝ่ามือใหญ่ของคุณหมอยังวางแหมะอยู่บนหัว พร้อมกับยีผมไปมา จนต้องเอื้อมมือไปยึดเอาไว้ นึกอยากจะแกล้งคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ขึ้นมา ก็เลยแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากเกือบจะแตะกัน แล้วก็กระโดดหนีลงมาจากเตียง ปล่อยให้หมอปุ่นนั่งทำหน้าละห้อย ปากก็ยังคุยกับน้องชาย ส่วนสายตามองตามแผ่นหลังตัวแสบที่เดินออกไปนอกห้องแล้ว
"พี่ปุ่น!! ฟังอยู่รึป่าว หลับไปอีกเหรอ" เสียงของน้องชายเรียกสติหมอปุ่นให้กลับมาอีกรอบ
"ตัวเล็ก..พี่มีอะไรจะเล่าให้ฟัง..ถ้า..." เรื่องราวที่หลุดออกจากปากแฝงไปด้วยความกังวล แม้ว่าที่ผ่านมาจะไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมา แต่หมอปุ่นก็รู้ฐานะตัวเองดีว่าเปรียบเหมือนลูกชายคนโตของบ้าน ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยทำอะไรเสียหาย ไม่เคยทำอะไรให้โดนพ่อกับแม่ดุหรือผิดหวังเลยซักครั้ง จะมีก็เรื่องของหัวใจ ที่อยากจะขอเลือกเอง..
ปล่อยให้พี่-น้องเค้าคุยกันอยู่ในห้อง ดีแล้วที่โทรศัพท์ดัง ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าตอนตื่นมาจะโดนหมอปุ่นแกล้งอะไรอีก อากาศตอนบ่ายแก่ๆ ไม่ร้อนมากนัก คนที่อยู่แถวนั้นก็เลยออกมาเดินเล่น บ้างก็ออกมาปูเสื่อนั่งกินอะไรกัน หมู่บ้านนี่ส่วนใหญ่จะเป็นหมอกับพยาบาลเสียส่วนใหญ่ ชีต้าห์หยิบกล้องตัวเล็กติดมือออกมาด้วย หน้าจอดิจิตอลที่แสดงให้เห็นทุกครั้งที่เปิดหน้ากล้อง นิ้วเรียวกดไปเรื่อยๆ แม้ว่าภาพตรงหน้าจะเห็นอยู่ทุกวันก็ตาม
- หาดทรายทอดยาวไปไกลสุดสายตา เผื่อว่าวันไหนไม่ได้มาวิ่งเล่นเหมือนเคย..
- ร่มไม้สีเขียวตัดกับผืนน้ำทะเลที่ส่องประกายระยิบระยับ มองดูสวยงามเหมือนของมีค่า
- บ้านพักสีขาวของหมอปุ่นและหมอเนส บ้านที่เคยเข้า-ออกได้ตามใจ ถ้าวันไหนไม่ได้มา คงต้องคิดถึงมากแน่ๆ
- รถคุณปู่ที่ตัวเองชอบนักหนา แต่ก็ไม่เท่ากับมีโชเฟอร์เป็นคุณหมอ
"ทำอะไรอยู่นะเรา!!" คนที่กำลังคิดอะไรเพลินสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงทัก พร้อมกับอ้อมแขนที่สอดเข้ามาจากข้างหลัง ...ไอ้พี่หมอปุ่น ไม่อายคนแถวนี้บ้างรึไงนะ กอดมาได้กลางแจ้งแบบนี้
"ถ่ายรูปไง หยิบกล้องติดมือมาด้วย" ทั้งที่บ่นในใจ แต่ชีต้าห์ก็ปล่อยให้ตัวเองโดนกอดอยู่แบบนั้น แถมยังเอนตัวพิงกับอกกว้าง กดรูปที่ตัวเองถ่ายให้อีกคนดู
"พี่หมอ..ถ่ายรูปกัน!!" หมอปุ่นโน้มตัวลงมาเอาหน้าชิดกับเจ้าของกล้อง ที่จริงอยากจะหอมแก้มซักฟอด แต่ก็กลัวว่าคนถ่ายรูปจะไม่ยอมกดชัตเตอร์
"แฟนใครนะ..ช่างหล่อบาดใจจริงๆ " ชีต้าห์ทำเป็นแลบลิ้นออกมา ทำท่าเหมือนจะอาเจียน เมื่อเห็นว่าไอ้พี่หมอชี้ไปที่รูปตัวเอง แล้วพูดออกมาหน้าตาเฉย
"แฟนใครก็ไม่รู้ หลงตัวเองสุดๆ อ่ะ" ไอ้เสือพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ จนโดนคุณหมอจับหัวโยกไปมา
หมอปุ่นเหลือบมองตัวแสบในอ้อมแขน ที่กำลังเพลินกับภาพที่ตัวเองถ่ายมาได้ เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง รอยแดงที่อยู่แถวต้นคอ...คงจะไม่ใช่..ที่ตัวเองทำเอาไว้หรอกนะ พอลองเอามือแตะๆ ดู ไม่มีรอยนูนเหมือนคนโดนแมลงกัด งั้นก็แสดงว่า..ไอ้หมอปุ่น!! ฝีมือเอ็งทั้งหมดเลยเรอะ!! ถ้า...ใครมาเห็น หรือว่าเจ้าตัวรู้เข้าล่ะก็..จะต้องง้ออีกกี่รอบถึงจะลดโทษได้ฟะ!!
"ชีต้าห์..คือ..กลับบ้านกี่โมงดีวันนี้!!?" จะบอกไปก็ไม่กล้า เลยต้องแถไปเรื่องอื่น ไอ้เสือหันมามอง ทำท่าเหมือนคิดหนัก
"พี่หมออยากให้กลับแล้วเหรอ..?" ดูทำพูดเข้า น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ ทำหน้าตาแบบนี้ ถ้าบอกว่าอยากกักตัวเอาไว้ไม่อยากให้กลับ...ทั้งคืน จะเป็นไรไหม
"ไหนลองเรียกใหม่.. ถ้าไม่ถูกใจ ไม่ให้กลับ" ชีต้าห์ขมวดคิ้วเข้าหากัน หมุนตัวกลับมามองหน้าคุณหมออย่างไม่เข้าใจ
"พี่หมอปุ่น!!?" อีกฝ่ายส่ายหน้าแทนคำตอบ พร้อมกับยกมือขึ้นมาบีบจมูก ชีต้าห์ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังเอาตัวเข้าไปอยู่ในเกมของคุณหมอเจ้าเล่ห์
"เป็นคำตอบที่ผิดครับ คุณมีสิทธิ์ตอบอีกครั้ง..ถ้าคราวนี้ผิด จะโดนลงโทษ.." หมอปุ่นแกล้งยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบาง เหมือนจะบอกให้รู้เป็นนัยว่าบทลงโทษที่ว่ามันคืออะไร
"พี่..ปุ่น!!" ชีต้าห์แกล้งลากเสียงยาว แม้ว่าจะเขินหนักก็ตาม จะอะไรซะอีก สายตาหวานๆ ที่ส่งมาไม่ยอมหยุดนั่นไง
"เป็นคำตอบที่..ผิดครับ!! มาให้ลงโทษซะดีๆ "
"อะไรเล่า!! แล้วจะให้ผมเรียกยังไง นี่ก็ไม่ได้ โน่นก็ไม่ได้" หมอปุ่นแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะโดนฝ่ามือไอ้เสือมันผลักออกมา คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ แต่ถึงจะไม่โดนดันออกมา ก็ใช่ว่าจะกล้าทำอะไรเหมือนที่ตัวเองพูดจริงๆ แค่สนุกที่ได้แกล้งคนเล่นก็เท่านั้นเอง
"ต้องเป็นพี่ปุ่นสุดหล่อของผมต่างหาก!! นี่แหละคำตอบที่ถูกต้อง" คำตอบยาวเหยียด ที่ทำเอาคนฟังอ้าปากค้าง ก่อนจะระเบิดหัวเราะลั่น แล้วแกล้งทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนจะแหวะ
"เวอร์!! ใครจะไปเรียกแบบนั้น ไอ้พี่ปุ่นบ้า!!" ผลของคำต่อว่า ชีต้าห์ก็เลยโดนดึงแก้มสองข้างไปมา
"อนุญาตให้เรียกได้แค่'พี่ปุ่น'พอ ไม่งั้นโดนทำโทษจริงๆ " คำขู่มาพร้อมกับปลายนิ้วของหมอปุ่นที่แตะลงบนริมฝีปาก เหมือนจะบอกเป็นนัยว่ารอบนี้เอาจริงไม่ใช่แค่คำขู่
ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอเจ้าเล่ห์ร้าย เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง เห็นสายตาแบบนี้แล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ทำไมจะไม่รู้ว่า ถึงแม้ว่าจะตอบถูก ยังไงก็ต้องโดนไอ้ที่เรียกว่าลงโทษอยู่ดีนั่นแหละ แล้วถ้าหากว่าตอบถูก พี่หมอก็ต้องบอกว่าตอบดีให้รางวัลอีก จะตอบแบบไหน ก็ต้องเสียเปรียบทั้งสองทางนั่นแหละ... แค่แกล้งไม่รู้หรอกนะ
"ผมจะเรียก..'พี่หมอ'..มีไรไหม!!?" ไอ้เสือตัวแสบทำเป็นลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่กลัวเกรง ถ้าตอนนี้อยู่ได้บ้าน คงได้มีการจับทุ่ม(ลงบนเตียง)กันบ้างล่ะ
"ทำไมล่ะ..เรียกพี่ปุ่นไม่ดีตรงไหน!!"
"ก็เพราะ..ผมไม่อยากเหมือนใคร.." ชีต้าห์ตอบกลับทันที ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางตามที่ใจคิด ก็อย่างหมอเนส จะเรียกเพื่อนว่า ไอ้หมอปุ่น, คุณพยาบาลก็จะเรียกว่าคุณหมอ, ส่วนพี่ปุ่น ก็มีน้องชายที่โทรมาเมื่อกี้..แค่อยากเอาแต่ใจ ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ ซักนิด พอให้รู้ว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่น...
หมอปุ่นเหลือบมองเด็กแสบเอาแต่ใจ ที่กำลังหลบสายตา ไม่รู้ว่าคิดมากเรื่องอะไรอีกหน้าตาถึงได้บูดแบบนั้น ไม่อยากเหมือนใครงั้นรึ!!.. ก็ใครว่าเหมือนล่ะ จะมีใครที่ช่างเอาแต่ใจ(ได้น่ารัก) แสบ และกวนประสาทได้เท่านี้ คงมีคนเดียวที่ยอมให้ได้
"เอาแต่ใจ!!" คำต่อว่าที่ทำให้ชีต้าห์หันขวับมามอง ใบหน้าของคนว่าเปื้อนรอยยิ้ม พร้อมแววตาแพรวพราว ไม่ได้เหมือนคำว่าที่หลุดออกมาจากปากซักนิด มองแล้วก็เขินจนต้องหลบสายตาอีกรอบ
"แล้วจะทำไม!! จะเอาแต่ใจกับพี่หมอแล้วทำไมเหรอ!!?" ชีต้าห์เถียงกลับได้ก็จริง แต่ก็เขินจัดจนหน้าแดงไปถึงหู แถมยังต้องทำเป็นเก๊กหน้าโหดใส่ไอ้พี่หมออีก อมยิ้มจนปวดแก้ม
"ยอมให้ได้แค่คนเดียวนะ แล้วก็ห้ามไปเอาแต่ใจแบบนี้กับคนอื่นล่ะ!!" หมอปุ่นแกล้งโยกหัวคนเอาแต่ใจเล่น เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว อยากกอดแน่นๆ ไม่อยากปล่อย ทำหน้าแบบนี้ต่อให้บอกว่าเอาแต่ใจ ก็ยอมให้หมดหัวใจเหมือนกัน
"พี่หมอ..ถ้า..ผมต้องกลับไปเรียนล่ะ..." คำถามที่หลุดออกมาจากปาก เหมือนว่าเจ้าตัวคงลำบากใจที่จะเอ่ยปาก หมอปุ่นถอนหายใจออกมายาวเหยียด เอื้อมไปจับมือเล็ก แล้วสอดนิ้วประสานกัน ไม่ใช่ว่าไม่รู้แต่แค่แกล้งทำเป็นไม่นึกถึง พอเวลามันใกล้เข้ามา ก็เล่นเอาใจหายไปเหมือนกัน
"ก็ดีแล้ว ชีต้าห์ก็ตั้งใจเรียน จะได้รีบกลับมา.." ไอ้เด็กแสบเงยหน้าขึ้นมาสบตา มีแววกังวลในดวงตาคู่สวยชัดเจน จนต้องรั้งให้เดินตามไปบนบ้าน
"ผมคงคิดถึง..ที่นี่มาก.." แม้ว่าจะไม่ได้เจาะจง แต่สายตาของคนพูดก็จดจ้องอยู่ทีแผ่นหลังกว้างของหมอปุ่น
"แต่พี่หมอคงคิดถึงชีต้าห์มาก ถึงมากที่สุด..." คำพูดมาพร้อมกับแววตาที่บ่งบอกว่าจริงตามนั้น หมอปุ่นดึงมือชีต้าห์ไปวางบนอกข้างซ้ายของตัวเอง เพิ่งจะเคยเห็นตอนไอ้เสือตัวแสบทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้ได้ ไอ้ตัวแสบเอ๊ย..ยังไม่ได้ไปไหนไกลซักหน่อย ทำท่าจะขี้แยซะตั้งแต่ตอนนี้
"จะพูดทำไมเล่า!! ผมยังไม่ได้ไปไหนซักหน่อย.." ชีต้าห์ทำใจแข็งหันไปพูด ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มเองแท้ๆ พอเดินเข้าไปในตัวบ้านได้ ก็โดนคุณหมอรั้งตัวเข้าไปในอ้อมกอด พร้อมกับฝ่ามือหนาที่ลูบผมเบาๆ
"วันหยุดนี้..ไปบ้านพี่หมอกันไหม ไปฝากเนื้อฝากตัวซักหน่อย เผื่อว่าใครบางคนคิดจะเปลี่ยนใจ พี่จะได้ฟ้องพ่อกับแม่ ว่าคนนี้แหละที่หลายใจ.."
"ใครกันแน่..ผมจะฟ้องพ่อให้สั่งเก็บพี่หมอมั่ง ระวังตัวไว้เหอะ!!" หมอปุ่นหัวเราะทั้งที่เพิ่งโดนคำขู่สั่งเก็บไปเมื่อกี้ ใครมั่งจะหาแฟนหวงโหดได้ขนาดนี้
"น่ากลัวจริง ทำพี่ได้ลงคอ.." ไอ้เสือหันมาแยกเขี้ยวให้ ทำหน้าแบบว่าอย่างโหด ตอบแทนสายตาหวานๆ อ้อนๆ ของหมอปุ่น จนหลุดเก๊กขำกันทั้งคู่ เสียงหัวเราะที่ประสานกันทำเอาเจ้าของบ้านอีกคน โผล่หัวออกมาดู ก่อนจะหายกลับเข้าไปอีกรอบ
...ประกายชมพูวิ้งเลยทีเดียว ใครจะไปเข้าแทรกมันได้ฟ่ะ!!
---------
.
.
.
.
.
:อีกนิด: วันนั้นก็เลยโดนหมอปุ่นรั้งตัวเอาไว้เกือบสี่ทุ่ม กว่าจะได้กลับบ้าน คราวนี้ไม่ได้เอารถคุณปู่ออกมา เพราะเกรงว่ากว่าจะถึงบ้านพักที่รีสอร์ท อาจเลยเวลาเที่ยงคืนก็เป็นได้ (บวกรวมเวลาที่ร่ำลากันอยู่หน้าบ้านอีกพักใหญ่) กว่าจะได้เข้าบ้านก็ตอนที่พ่อเข้านอนไปแล้ว คำขออนุญาตก็เลยต้องเก็บเอาไว้พรุ่งนี้ ตอนนี้ก็ย่องเข้าไปเก็บตัวในห้องก่อน
"ขโมย!!" เสียงที่ทักมาจากข้างหลัง ทำเอาสะดุ้งสุดตัว จะใครซะอีกถ้าไม่ใช่พี่ชายคนโตที่ยืนถือแก้วน้ำไว้ในมือ พร้อมกับกุมท้องตัวเองหัวเราะที่ได้เห็นน้องชายทำหน้าเหวอ
"พี่เต้อ่ะ ตกใจหมด ถ้าเกิดว่าหัวใจวายขึ้นมาจะทำไง.." ไอ้เสือหันมาค้อนพี่ชายตัวเองอย่างเคืองๆ
"มีแฟนเป็นหมอ ก็ให้หมอช่วยซิ..ไม่เห็นจะยาก.." นายเต้แกล้งล้อน้องชายตัวเอง ที่ตอนนี้ยืนหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะยกมือโยกหัวไอ้ตัวแสบเล่นเหมือนเคย
"ไม่คุยกับพี่เต้แล้ว...ไปนอนดีกว่า!!" ไอ้เสือที่ได้สติแกล้งสอยที่หน้าท้องพี่ชายเบาๆ เหมือนที่เคยเล่นกัน ก่อนจะวิ่งเข้าห้อง
ปล่อยให้พี่เต้ยืนงงอยู่ที่เดิม ว่าไอ้สิ่งที่ตัวเองเห็นแถวต้นคอน้องชาย..มันคือรอยอะไร...(จะว่าไปก็เห็นไม่ชัด) จะไปขอดูให้ชัดอีกที...ไอ้เสือมันได้ต่อยเอา แบบนี้มัน...ต้องไปถามความกับไอ้ตัวต้นเหตุซะแล้ว!!
===============
วิ่งมาอัพตอนบ่าย ๆ
แหะ ๆ รอบนี้ช้าไปบ้าง ขอโต้ดก๊าบบบ
ใครที่รอว่าพี่น้องสะใภ้คู่นี้จะได้เจอกันรึป่าว...
คำตอบคือ อ อ อ ...น่าจะเจอ 
(โทษฐานตอบไม่มีสาระ)
เอาไว้รอดูตอนต่อไปดีกว่า...มาลุ้นกัน หึหึ 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 638294 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก