20.5 วิชาภาษาไทยเบื้องต้น
ผมกำลังตามหา...คน ๆ หนึ่งอยู่ครับ!! ใครบางคนที่บอกว่าจะสอนภาษาให้ แล้วก็หายไปสองอาทิตย์ อาจจะผิดที่ผมเองก็ได้ ที่ไม่ได้ขอที่อยู่ของเค้าเอาไว้ เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี ทุกครั้งที่เจอกันก็มีแต่เรื่องบังเอิญเท่านั้น หลายวันมานี่อุตส่าห์ลองไปนั่งที่เดิมที่เคยเจอ..แต่ก็ไม่เจอ ก่อนที่ผมจะคิดขึ้นมาได้...ใช่ซินะ!! เป็นหมอก็ต้องอยู่ที่โรงพยาบาล..น่าโมโหที่มาคิดออกเอาป่านนี้!!
"คุณหมอเนส เพิ่งออกเวรไปเมื่อเช้าคะ.." กรรม!! กว่าจะเข้าใจความหมาย คุณPRสาวสวยก็ต้องบอกกับผมอยู่หลายรอบ แปลได้ใจความว่า...คุณหมอเนสไม่อยู่ซินะ!!
"คือ..ผม..อยากเจอ.." บอกไปแบบนั้น คุณเธอก็มองมาทางผมแบบยิ้มๆ แล้วลงมือลากเส้นลงบนกระดาษที่หยิบมา คล้ายกับแผนที่อะไรแบบนั้น
หลังจากที่กล่าวขอบคุณคุณประชาสัมพันธ์สาวสวยแล้ว ธีโอก็ออกมายืนคว้างอยู่หน้าโรงพยาบาล เหลือบมองแผนที่ฉบับมือเขียน พลางถอนหายใจเฮือก...ยังกับลายแทงสมบัติ!!
ดีนะที่รีสอร์ทเค้ามีบริการจักรยานให้เช่า เพราะงั้นมันก็เลยสะดวกกว่าการเดินตามลายแทง..เหมือนภารกิจตามหาอาจารย์สอนภาษาของตัวเอง หากคุณหาเจอในเวลาที่กำหนด จะได้รับสิทธิ์เข้าเรียนฟรี(ก็ดีนะซิ) อีกประเด็นก็คือ...มันเป็น white house หลังไหนกันแน่ที่เขียนอยู่ในกระดาษ ก็ทั้งหมู่บ้านทาสีเดียวกันทั้งหมด!!
"ขับรถดีๆ ล่ะ ชีต้าห์ถ้ามันออกนอกลู่นอกทาง พี่แนะนำให้จัดการได้เลยนะ" เสียงคุ้นหูที่ได้ยินเพียงแวบเดียว ทำเอาคนที่กำลังปั่นจักรยานแตะเบรกจักรยานทันที ใบหน้าที่อยากเห็นมาอยู่ตรงหน้านี่แล้วไง แต่..เอาอีกแล้ว..สายตาเหงาๆ ที่ทอดมองตามหลังรถที่เพิ่งจะแล่นออกไป
"คุณ..เนส!!"
หมอเนสทอดสายตามองตามหลังรถที่แล่นห่างออกไปทุกที ทำไมกันนะ ตัวก็โต แต่รู้สึกเหมือนใจมันฟ่อที่เห็นรถของไอ้คุณเพื่อนแล่นหายไปกับตา ถอนหายใจกับตัวเองหนักๆ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน แต่ก็ต้องมาชะงัก เพราะได้ยินเสียงเรียกแปร่งหูดังมาจากด้านหลัง มุมปากคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวตอนที่หันไปมองว่าเป็นใคร
"นายแตงกวา มาได้ยังไง!!?" ไอ้เด็กนอกฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ ก่อนจะปั่นจักรยานเข้ามาหา ใบหน้าขาวๆ ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่
"คุณบอกจะสอน แล้ว..หายไป.." เพิ่งจะมานึกได้เอาตอนนี้ ว่าตัวเองไปรับปากอะไรเอาไว้ ผ่านมาสองอาทิตย์กว่าแล้ว ก็คิดว่าต่างฝ่ายต่างก็ลืม.. อย่าบอกนะว่า..มาตามหาเพื่อทวง
"เออ..โทษที..งานมันยุ่งๆ ก็เลยลืมนะ.." ธีโอยืนประมวลผลประโยคที่ได้ยิน 'คำขอโทษ' ทำให้เกือบจะยิ้มอออกมา แต่.. 'ลืม' ที่ตามหลังมาด้วย ทำเอายิ้มไม่ออก..ไม่สำคัญขนาดจะลืม ก็ไม่แปลก
"มารบกวน เวลาพักผ่อนไหม?" คนที่กำลังจะก้าวขึ้นบ้าน หันมามอง พอเห็นสีหน้าเหมือนเจ้าตูบหางลู่ หูตกมันก็อดขำไม่ได้ ทั้งที่ยังไม่มีใครว่าอะไรซักหน่อยนะ หมอเนสส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะกวักมือเรียกให้ขึ้นมาด้วยกัน แต่อีกฝ่ายก็ยังคงยืนเฉยอยู่อย่างงั้น
"จะขึ้นมาไหม ไม่อยากเรียนก็กลับไป.." คำขู่เล็กๆที่ใช้ได้ผล ธีโอเดินหูตั้งเอารถจักรยานไปวางพิงไว้แถวนั้น ก่อนจะก้าวขึ้นไปข้างบนบ้านพักคุณหมอ ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำอีกรอบ
น้ำเย็นๆที่รินใส่แก้วทรงสูง ยื่นไปให้เด็กโข่งตรงหน้าที่ยื่นมือมารับไปดื่มอย่างว่าง่าย หมอเนสเดินหายเข้าไปในห้อง ค้นหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะไปนั่งที่คอมพิวเตอร์นั่งปริ๊นท์อะไรซักอย่างอยู่พักใหญ่ แล้วเดินกลับมาพร้อมดินสอ ยางลบ และไม้บรรทัด วางลงบนโต๊ะตรงหน้า
"แบบเรียนภาษาไทย ระดับเริ่มต้น.." ธีโอเอื้อมไปหยิบแผ่นกระดาษตรงหน้าขึ้นมาดู แบบตัวอักษรที่เป็นรอยเส้นประ เหมือนสมุดภาพสำหรับเด็กเพิ่งหัดเรียน
"Exercise..?" หมอเนสพยักหน้าแทนคำตอบ
"กฎของการเรียน ห้ามพูดภาษาอังกฤษ ไม่งั้นนายจะโดนหักคะแนน" นักเรียนตัวโตชะโงกหน้าเข้าไปดูกระดาษในมือของอาจารย์ มีตารางที่เขียนเลขเอาไว้ตั้วแต่ 1-100 หมึกสีแดงอันหนึ่งขีดกากบาทตรงช่องที่เขียนเลข 1 !!
"ทำไมล่ะ ก่อนคุณบอกกฎนะ..!!" ธีโอโวยวายพร้อมกับชี้ไปที่คะแนนตัวเอง แต่คุณอาจารย์กลับยักไหล่อย่างไม่สนใจ
"นับคะแนนตั้งแต่นายเดินเข้ามาในห้องเรียน โอเค!!?" ไม่มีทางที่หมอเนสจะยอมแพ้
"หักคะแนนคุณด้วย...เมื่อกี้..!!" กรรม!! ดันโดนเด็กมันย้อนเอาได้ ปากกาที่อยู่ในมือก็เลยเคาะลงบนหัวเด็กตัวโตช่างเถียงไปที
"เป็นอาจารย์!! ไม่นับ!" ธีโอยกมือลูบหัวตัวเอง แกล้งทำเป็นบ่นพึมพำกับตัวเอง ทั้งที่ดีใจแทบตายตอนที่เห็นคนตรงหน้ายิ้มออกมาได้ แม้ว่าจะแค่แวบเดียวก็ยังดี
การเรียนการสอนวันนั้นก็เลยเริ่มขึ้น ธีโอโดนหักไปอีกสองคะแนน เพราะคำถามง่าย ๆ อย่างเช่น 'what..?' หรือไม่ก็ 'why..?' อาจารย์สุดเฮี้ยบอย่างหมอเนสไม่มีปล่อยให้พลาด แม้ว่าจะโดนสายตาออดอ้อนเหมือนน้องหมาเวลาขออาหารก็ตาม
ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่า ทุกครั้งที่อยู่กับลูกศิษย์ตัวโต ทำให้รู้สึกสบายใจได้ ไม่คิดถึงเรื่องอื่น แถมยังหัวเราะออกมาได้โดยไม่ต้องฝืน รอยยิ้มกว้างที่ตอบกลับมาทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ..ความรู้สึกที่ว่าเหงา..ลืมไปได้สนิท
"อันนี้..คือ..?" ธีโอชี้ไปที่ตัวอักษรบนแผ่นกระดาษ บทเรียนวันนี้คือการท่องจำตัวอักษรทั้งหมด บวกกับรูปสระ ตัวที่เพิ่งจะลองหัดเขียนกลับจำไม่ได้ เพราะทั้งการออกเสียงมันช่างใกล้กันเสียเหลือเกิน ..เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ พอเหลือบตามองถึงได้รู้ว่า คุณอาจารย์ได้ล้มตัวลงไปนอนเหยียดบนเก้าอี้ตัวยาวเรียบร้อยแล้ว เปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิท พร้อมกับลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
เสียดาย..น่าจะเอากล้องติดมือมาด้วย ภาพหายากและน่าจดจำที่สุด ตอนที่คุณหมอเนสไม่มีกำแพงบาง ๆ มากางกั้นเอาไว้ ธีโอลุกไปหยิบของที่คนหลับยังคีบติดมือเอาไว้ ใบคะแนนที่เขียนชื่อตรงมุมขวาบนว่า 'แตงกวา' โดนตัดไปแล้วเรียบร้อยตั้งสามคะแนน แล้วแบบนี้ จะได้มีวันได้คะแนนเต็มกับเค้าบ้างไหม อยากจะเอื้อมมือไปแตะ แต่ก็กลัวว่าภาพที่เห็นจะหายไป เหมือนกับเงาที่สะท้อนในน้ำ
.
.
.
กว่าจะตื่นมาอีกรอบ ก็ตอนที่หลับไปเต็มที่แล้ว หมอเนสเหยียดแขนบิดตัวเพราะนอนท่าเดียวมานานจนรู้สึกเมื่อยขบ แต่แขนข้างหนึ่งก็ดันไปแตะโดนใครบางคนเข้า รีบลืมตาขึ้นมาทันทีเพราะความตกใจ นึกว่าตัวเองนอนอยู่ข้างๆใคร ที่ไหนได้ ใครคนนั้นต่างหากที่ลงมานอนฟุบอยู่ข้างๆ
เส้นผมสีอ่อนตกลงปิดใบหน้า เปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิท เค้ามีแต่นักเรียนมาแอบหลับในห้องเรียน แต่นี่...อาจารย์ดันชิงหลับไปเสียก่อน แถมยังมีลูกศิษย์ตัวโต มานั่งเอาหัวพาดหลับอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกันอีก ...แล้วนี่ไปเอาผ้าที่ไหนมาคลุมตัวให้
"เออ...ขอโทษ.." ธีโอถอยออกไปทันที ที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าคุณอาจารย์ตื่น และลุกขึ้นมานั่ง ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าหลับไปตั้งตอนไหน จำได้ว่านั่งจ้องใบหน้าของคนที่กำลังหลับ ...แล้วก็เผลอหลับไปซะเอง
"อืม..ขอบใจ.." หมอเนสหยิบผ้าขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ แต่ไอ้คนหูดีมันก็คลี่ยิ้มออกมาจนได้
"ตัดคะแนน อาจารย์หลับก่อน..." คำกล่าวหาที่โดนไอ้เจ้าลูกศิษย์ตัวโตมันว่าเข้า ทำให้หมอเนสยื่นมือไปขยี้เรือนผมสีอ่อนของไอ้เด็กตัวโตเล่น... ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร แค่นึกอยากเล่น แต่พอเหลือบเห็นแววตาที่มองกลับมา ก็จำต้องดึงมือตัวเองกลับ
"สอนก็ฟรี ยังจะมาหักคะแนน มั่วแล้ว!!" หมอเนสแกล้งโวยข่มอารมณ์ปั่นป่วนในหัวตัวเอง ไอ้เด็กโข่งนี่ ยังมานั่งยิ้มอยู่ได้ สงสัยจะไม่เข้าใจซินะ!!
"ถ้า..ผมทำได้ ต้องลบออกนะ.." ธีโอชี้ไปที่แผ่นคะแนนของตัวเอง
หมอเนสเค้นยิ้มออกมาเมื่อได้ยินข้อต่อรอง ไอ้เจ้าแตงกวานี่มันก็จริงจังเรื่องคะแนนเหมือนกันแฮะ ถ้าไม่จริงจังบ้างก็คงไม่ได้ คิดจะเรียนภาษาไทยให้ถ่องแท้ มันก็ต้องพยายามกันหน่อย..หึหึ
"เอาแบบนั้นก็ได้ คะแนนเต็ม 100 แต่..ถ้าได้มากกว่า..90 ก็ถือว่าผ่าน" วิญญาณของคนที่อยากเอาชนะเริ่มเข้าสิง ตอนแรกว่าจะให้แค่ 80 แต่...เกิดความรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาซะงั้น หวังจะได้เห็นสีหน้าเหมือนหมาหงอย..แต่ที่ไหนได้
"100 ผมจะทำให้ได้เยอะๆ 100 คะแนนเท่านั้น" ธีโอยื่นคำมั่น เพราะถ้าไม่ใช่คะแนนเต็ม..ก็ไม่มีความหมาย คนที่เป็นอาจารย์เลิกคิ้วขึ้นสูง สายตาของลูกศิษย์ตัวโตเหมือนจะมุ่งมั่นทำอย่างที่พูดเต็มที่
"ก็ตามใจ อย่ามาหาว่าอาจารย์คนนี้โหดที่หลังก็แล้วกัน..!!" หึ หึ แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย ช่วงที่ไอ้คุณเพื่อนกับน้องเสือตัวแสบไม่อยู่ จะได้มีอะไรทำ..ไม่เหงาอยู่บ้านคนเดียวแล้วซิ
คุณลูกศิษย์ตัวโต ยังคงนั่งมองใบหน้าของอาจารย์สุดโหด(อย่างที่เจ้าตัวบอก) ...ในที่สุด ก็หาเรื่องเข้ามาใกล้ๆได้เสียที ส่วนต่อจากนี้จะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากัน..
=================
อาจารย์คนนี้โหดจริงจัง เผลอตัดคะแนน ตัด ๆ
สำหรับทุกคนที่คิดถึงหมอเนสบ้างอะไรบ้าง 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 638275 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก