-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้ เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณา กดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่อง ทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การ นำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่า โกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วน คนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอิน มากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่ นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
**************************************
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/f37df0c9.jpg)
"รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"
1.
ร้อน...แม่นะแม่ ทำไมต้องส่งผมกลับมาอยู่เมืองไทยตอนเดือนเมษาฯ จากที่หนาวจับจิตอยู่ที่เมกาฯ ตอนนี้ผมกำลังร้อนปอดแทบปลิ้นอยู่เมืองไทย พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราว ว่าการหย่าร้างคืออะไร แม่เพิ่งจะแต่งงานใหม่เมื่อเดือนที่แล้ว ป๊ะป๋าคนใหม่ของผม ท่านเป็นคนดีมาก แต่ไม่ใช่ว่าพ่อแท้ ๆ ของผมจะไม่ดีนะ และนั่น...ก็เป็นสาเหตุว่าทำไมผมต้องกลับมาอยู่กับพ่อ และพี่ชายแท้ ๆ
"ว่าไงไอ้เสือ มาให้พ่อกอดหน่อย ดูซิว่าสูงขึ้นไหม" นั่นพ่อของผม กำลังอ้าแขนรอให้ผมวิ่งเข้าไปหา เหมือนตอนที่ผมมาเที่ยวบ่อย ๆ
"ผมจะ 20 แล้วนะพ่อ ยังทำเหมือนเด็ก ๆ ไปได้" ปากก็พูดไปงั้น แต่ตัวน่ะโผเข้าไปกอดบิดาเต็มแรง แถมยังหันไปค้อนพี่ชายตัวโตที่ยืนหัวเราะอยู่ข้าง ๆ อีกที
"เรานี่น๊า..ข้าว ปลา ได้กินบ้างรึป่าว ดูซิผิวซีดขนาดนี้ ไม่เห็นสูงขึ้นจากปีที่แล้วเลย" เมื่อปีที่แล้ว พ่อก็พูดแบบนี้ แล้วเมื่อไรผมจะสูงละครับพ่อ
"กลับบ้านกันเถอะครับพ่อ ชีตาร์คงอยากพัก" พี่เต้ยกมือขึ้นโยกหัวผมไปมา คว้าเอากระเป๋าที่ผมเพิ่งลากลงจากเครื่องไปถือไว้
"เดี๋ยวพี่เต้!!" เต้หันกลับไปมองน้องชายที่ผละออกจากอ้อมแขนของพ่อ ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาหาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง...หรือว่าจะโกรธ ที่ไปเล่นผมมันจนยุ่งเหยิงแบบนั้น
"เฮ่ย!!" ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง เมื่อไอ้น้องชายตัวแสบ จู่ ๆ มันก็เข้ามากอด แถมด้วยการหอมแก้มอีกหนึ่งฟอดต่อหน้าประชาชน ก่อนที่จะเงยหน้ามาฉีกยิ้มทะเล้น แล้วบอกว่า
"แม่ฝากมาให้กอดแน่น ๆ kiss ก็ด้วย" ถึงกับอึ้งกันทั้งพ่อทั้งพี่ 555+ สะจายยยยย
ในมุมหนึ่งของสนามบิน ยังมีชายหนุ่มอีกคน ที่ยืนมองเหตุการณ์นั้นอย่างอึ้ง ๆ กำลังจะเข้าไปทักคนรู้จัก จำได้ว่าเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่ระนอง เคยไปพักบ้าง แต่ที่รู้จักกันก็ตอนที่ไปพัก แล้วแขกของที่นั้นเกิดป่วยขึ้นมา หมอปุ่นก็เลยต้องออกโรงช่วยรักษาอาการเบื้องต้น ก่อนส่งโรงพยาบาล
แต่สถานการณ์ kissing กัน ที่เพิ่งจะผ่านไปสด ๆ ร้อน ๆ ทำเอาไม่กล้าขยับขา ได้แต่ยืนแอบอยู่ข้างหลังเสาต้นใหญ่อยู่อย่างนั้น มันอาจเป็นเรื่องธรรมดาที่พบเห็นได้ทั่วไปตามเมืองนอก เพราะถือเป็นการทักทาย แต่...ที่นี่ ประเทศไทย ยังไงก็เป็นเรื่องไม่สมควรไม่ใช่รึ
---------
พักที่รีสอร์ทมาหลายวัน ไม่มีวันไหนที่ลูกชายคนเล็ก จะโผล่หัวออกมาจากห้องในตอนกลางวัน ด้วยข้ออ้างที่ว่า...ยังไม่ชิน ขอเวลาปรับตัวกับเวลาที่ต่างกัน หารู้ไม่ เพราะอากาศมันร้อน แค่ขยับตัวนิดเดียว ก็เล่นเอาเหงื่อท่วม สู่นอนตากแอร์เย็น ๆ ในห้องก็ไม่ได้
"น้องยังไม่ออกมาจากห้องอีกรึ"
"ตะวันไม่ตกดิน ต้าห์มันไม่ยอมโผล่หัวออกมาหรอกครับ" เต้หันไปตอบพ่อ พร้อมกับตักข้าวต้มไก่ อาหารเช้าของวันเข้าปาก พร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย
"ไปเรียกให้ออกมาดูโลกกว้างซะบ้าง เอาไปเกาะด้วยก็ได้" คุณสมภพหันมาบอกลูกชายคนโต ที่กำลังทำหน้าเหมือนคิดหนัก เพราะวันนี้ที่รีสอร์ทมีทริปพานักท่องเที่ยวไปดำน้ำ แล้วก็พักบนเกาะแต่...จะให้ลากไอ้เสือหลบแดดไปด้วยอ่ะนะ ยากยิ่งกว่าว่ายน้ำไปเองอีก
"ลากไปก็ได้อยู่หรอก แต่ผมกลัวมันจะหาเรื่องป่วนอีก" ใครจะไปลืม ว่าเมื่อตอนเด็ก ๆ หลวมตัวไปรับคำเล่นซ่อนหากัน ปรากฎว่ามันซ่อนได้เนียนมาก หากันทั้งวันยังไม่เจอ ขนาดว่าเกณฑ์คนงานทั้งรีสอร์ทมาช่วยกันยังไม่เจอ สุดท้ายไอ้เสือต้าห์มันเดินกลับมาเอง ตอนที่ทุกคนจะไปแจ้งความเด็กหาย บอกว่าไปนอนอยู่บนเรือของชาวบ้านแถวนั้น แล้วเค้าเอาเรือออกก็เลยติดออกไปกลางทะเลโน่น
ล่าสุดเมื่อปีที่แล้วที่รีสอร์ทได้มีโอกาสต้อนรับคู่แต่งงาน ปรากฏว่า ไอ้เสือตัวเดิม ไม่รู้ว่าหิวมาจากไหน เค้ก 3 ปอนด์ที่เตรียมไว้ให้คู่บ่าวสาว มันล่อไปเกือบครึ่ง แถมหลักฐานยังคาอยู่ที่มือและปากมันอีกต่างหาก
"เอาน่า นาน ๆ น้องจะมาที" ครับ...รู้ว่านาน ๆ มาที พี่ชายของมันคนนี้ ถึงได้เตรียมตัวปวดกบาลอยู่นี่ไง...
ทุกอย่างพร้อม อุปกรณ์ก็พร้อม เหลือก็แต่...คุณเจ้าของทริปยังไม่มา เป็นแพทย์ทุน ไม่ค่อยจะมีวันหยุด ปลีกตัวไปไหนทีก็ลำบาก ดีที่สนิท ๆ กันกับเจ้าของที่นี่ ตอนบ่ายออกเดินทาง กลางคืนค้าง พรุ่งนี้เวรบ่าย ยังมีเวลาเหลือเฟือ
"ขอโทษครับที่มาช้า เตรียมออกเรือได้เลย" เจ้าของทริป มาพร้อมกับเป้ใบใหญ่ พร้อมกับลากใครมาด้วยคนหนึ่ง มองหน้าไม่ชัดเพราะเอาหมวกเสื้อคลุมไว้จนมิด
"สายนะพี่เต้" หมอปุ่นหันไปทักทายอย่างเป็นกันเอง พอพี่เต้หันมาเจอคนรู้จัก ก็แทบจะโดดดีใจด้วยความลิงโลด
"เฮ่ย!! หมอปุ่นมานี่เลย ฝากหน่อย พี่จะไปดูลูกเรือ" อ้าว...กรรม!! พี่เต้ยื่นข้อมือของคนที่ตัวเองจูงมา ยัดใส่มือผมทันที แล้วอย่าได้คิดจะปฏิเสธ เพราะพี่แกเดินลิ่ว ๆ ไปโน่นแล้ว
"เอาไงดีวะ..." อย่าบอกนะ ว่าที่ไอ้รูมเมทมันทัก ว่าจะได้ลาภเป็นสัตว์สองเท้ามันเป็นเรื่องจริง ..ไม่มั้ง ไม่น่าจะใช่ แล้วแม่คุณจะหลับทั้ง ๆ ที่ยืนอีกนานไหม
"หมอปุ่น มาเร็ว ๆ เดี๋ยวก็ตกเรือหรอก ฝากน้องชายพี่ด้วย!!" อ้าว...ไม่ยักรู้ว่าพี่เต้มีน้องชายกับเค้าด้วย แล้วไหนอ่ะน้องชายที่ว่า ไม่เห็นจะมีเด็กแถวนี้เลยซักคนนี่หว่า
"เฮ่ย!!" ไม่ใช่อะไร ลมทะเลที่พัดเข้ามา ทำให้หมวกที่คลุมหัวคนตรงหน้าเลื่อนหลุดออกจากศีรษะ เท่านั้นแหละ...หมอปุ่นถึงได้รู้ว่า น้องชายของพี่เต้ มันก็ไอ้คนที่กำลังยืนหลับอยู่นี่ สาบานได้ว่าผู้ชาย ก็ผิวขาวเนียนเรียบ ข้อมือเล็ก ๆ แต่....ผู้ชายเนี่ยะนะ!!
"ร้อน...ถึงรึยังพี่... เหวออออ...ใครวะ!!" ไม่ใช่พี่เต้นี่หว่า แล้วจะมาจับไม้จับมือกันได้ไง เพื่อนเล่นเรอะ!!
"เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง ขึ้นเรือก่อน เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปกันพอดี เสียเวลา"
"พี่ เต้ อยู่ ไหน" ดูสภาพตัวเองก่อน แล้วค่อยมาทำเสียงขู่ชาวบ้านเค้าเถอะ ตัวเท่าลูกแมว ถ้าจะทำอะไร ทำไปตั้งแต่ตอนยืนหลับแล้ว ไม่มีเสียงตอบกลับ แต่ข้อมือกลับโดนกระชากอย่างแรง วิ่งลงไปในน้ำทะเลเย็น ๆ ก่อนจะตวัดแขนช้อนตัวได้ไม่ยาก
"ขึ้นไป!! พี่เต้อยู่ข้างบน เดี๋ยวก็ถูกทิ้งไว้ทั้งสองคนหรอก เรื่องมากจริง" (-*-) พ่อกับแม่ แล้วก็พี่ชาย ยังไม่เคยว่าซักคำ แล้วไอ้หมอนี่มันเป็นใคร ยิ่งใหญ่มาจากไหนวะ!!
พลั่ก!!
"เฮ้ยยยย" ช้าไปแล้วนาย ขามันไวกว่าความคิด แค่ก็สะบัดขาตอนปีนขึ้นเรือ...มากไปหน่อย แค่นั้น ไม่ได้ตั้งใจ..จริงจริ๊ง
ตูม!!!
"อ้าว...หมอปุ่น ลงไปทำอะไรตรงนั้น!!" คนที่ลงไปนอนหงายในน้ำ เหลือบมองไอ้เด็กแสบที่ที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ...เห็นแล้วโมโหว่ะ ขอโทษเถอะพี่เต้ แต่งานนี้ผมขอเอาคืน
===============
:-[ ขอยืมหมอปุ่นมาจาก ไอ้ตัวป่วน
ชีต้าห์ฝากเนื้อฝากตัวซิลูกกกก o1
รักร้าย เอาแต่ใจ
รักสงบ ไม่เคยยุ่งกับใคร
เมื่อสองคนมาเจอกัน อะไรจะเกิดขึ้น
ฝาก "รักร้าย..ไอ้ตัวแสบ" ไว้ในอ้อมกอดของผู้อ่านด้วยขอรับ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เข้ามากรี๊ดให้ลูกชายและพี่หมอปุ่นของไอ้หนูป่วน :กอด1: ดาด้าด้วยน้า
เดี๋ยวเจ้ไปโฆษณาให้
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13:
จิ้มให้ทะลุถึงดาด้าเลย อิอิ
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่านอีกทีนะคร้าบบ
-
เพิ่งเข้าเล้าแต่เห็นลิงค์แว่บๆเลยตามมาจากโฆษณาหน้าเช้าท์อะค่ะ แหะๆ
อ๊ายยยย...น้องต้าร์นี่ท่าทางจะแสบไม่เบา
พี่หมอปุ่น >.< ในที่สุดก็มีเรื่องเป็นของตัวเองด้วย อิอิ
+1 ให้กำลังใจนะคะ ^0^
เอาหมอปุ่นหล่อๆ 555 แล้วจะตามอ่านค่ะ
-
แสบ ปะทะ เก๋า...อะไรมันจะเกิดขึ้น 55555555555555 ไม่อยากจะคิด
เอาเป็นว่า น้องต้าร์น่ารัก ส่วนหมอปุ่นก็น่าจะเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
แล้วแบบนี้มันจะมาบรรจบกันได้ยังไงหว่า???...แค่วันแรกที่เจอกัน ก็เกิดศึกขึ้นซะแล้ว
จะรอติดตามตอนต่อไปนะฮะ ^^~*
+1 ต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยฮับป๋ม XD
-
:z13: ให้ทะลุถึงพี่แพน
:mc4:
เรื่องใหม่เจอกันก็ได้เรื่องเลย
หมอตกน้ำ
:z2: :z2:
-
อีป้าแก่ๆ แค่ตามมาอ่านเองนะ อย่ามาถีบเค้านะตัวเอง 555
-
เริ่มเรื่องก็เปียกกันเลย....แสบจริงๆ :m20:
-
ปักธง!!! เฮ~ เรื่องใหม่ :mc4:
นำเรื่องก็สนุกแล้ว รออ่านนะค่ะ
:call: :call:
-
ติดตามๆ
-
:mc4:
เจิมๆๆๆ
เล่นน้ำกันตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย
-
:mc4: :mc4:
หมีเฒ่า เขียนเรื่องใหม่
o13
-
เรื่องใหม่ท่าทางไอ้เสือจะร้ายน่าดู
-
:pig4:เรื่องใหม่สนุกๆ
-
:L2: :L2:
รับฝากทั้งตัวและหัวใจเลยค่าถูกใจมากมั๊ก
เปิดเรื่องมาก็ได้ฮากันเลย o13
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
+1 เพื่อเป็นกำลังใจค่า o13 :L2:
-
ต้อนรับบบ
น่าติดตามมากๆ
+1 ไปเลย5555
รีบมาต่อน้า
-
ตามติด..ติดตาม
-
รอๆๆๆ
อยาก +1 นะ แต่เค้าทำไม่ได้อ่า :sad4:
-
ท่าทางน่าจะสนุกนะนี่
แสบจริง ๆ ด้วย
-
แอบมาอ่านเรื่องใหม่ของ ดาด้า :a5:
:z2: :z2: :z2: :z10:
-
:mc4: เรื่องใหม่
พระเอกเป็นหมอซะด้วย ของโปรดเลย :z1: เอ๊ย..ไม่ๆ แนวโปรดต่างหาก อิอิ
หมอหนุ่มอบอุ่น ป๊ะ กะเด็กแสบ อยากอ่านแล้ว
+1 รอเลยคะ
-
:mc4:
รอติดตามๆๆๆ
-
:mc4: +1 :L2:
-
:mc4: +1 เจิมให้เรื่องใหม่ของเจ้ด้าที่รัก
แหม๋ๆ มีแอบยืมตัวละครกันด้วย พี่หมอปุ่นเนี่ย
แต่ทำไมอ่านไปอ่านมา นิสัยพี่หมอมันเหมือนคนแถวนี้เลยฟร่ะ :a5:
เอาล่ะ พอๆ เราไม่เล่นของสูงดีกว่า
คิดถึงตัวเองอ่ะ เพิ่งเลิกงานมาก็ได้อ่านเรื่องใหม่ของตัวเองเลย
คืนนี้ได้หลับฝันดีแน่ๆ :L2:
-
ตอนแรกก็ฮาแล้ว มาต่อเร็วๆนะ
-
คุคุ สนุกแน่ทริปเน้ :laugh:
-
อร๊ายยยย พี่ปุ่นเจอะเด็กซนซะแล้วว
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เปิดเรื่องมาได้โอเคเลย น่าจะฮานะเเต่จะไม่มี กรณีพี่น้องรักกันใช่เปล่า ต้องเป็น หมอปุ่น+ น้อง ซีตาร์ใช่เปล่า สู้ๆๆไรเตอร์ รอตอนต่อไปอยู่
-
2.
หลังจากที่ลงไปเล่นน้ำก่อนเวลาอันควรแล้ว พอขึ้นเรือ โดนลมทะเลเย็น ๆ ตัวที่เปียกไปด้วยน้ำทะเลก็แห้งซิครับท่าน ตามเนื้อตามตัวก็มีแต่คราบเกลือเกาะ เหนียวตัวก็ด้วย คันอีกต่างหาก ต้องรอให้ไปถึงเกาะถึงจะมีน้ำเปล่าล่างตัว ...แล้วไอ้ตัวต้นเหตุ มันกำลังนอนสบายอยู่ตรงหัวเรือ แถมยังใส่หูฟังผิวปากอย่างอารมณ์ดี .....เจ็บใจ!!
สะบัด ๆ
"เฮ่ย!! อะไรเล่า!!" คนที่กำลังนอนเอนหลังอย่างสบายอารมณ์ ลุกพรวดขึ้นมา เพราะมีไอ้บ้าคนหนึ่งมายืนสะบัดเสื้อข้างหน้า
"อ้าว..โทษที ไม่ทันมอง" หมอปุ่นหันกลับมามองหน้าซื่อๆ กล้ามเนื้อเป็นมัดของคนที่เล่นกีฬาเป็นประจำ สาวน้อยใหญ่ต่างก็เหล่มองมาอย่างสนใจ
"บ้ารึป่าว!! ตาบอดรึไง คนนอนอยู่มาสะบัดเสื้ออะไรตรงนี้วะ" โห..ไอ้เด็กปากดี พูดกับผู้ใหญ่แบบนี้ มันน่าไหม!!
"ก็ตรงนี้มันลมแรงดี ทำไม!?" แม้ว่าแววตาจะถูกซ่อนด้วยแว่นกันแดดสีดำอันโต แต่ก็มองออกได้ไม่ยาก ว่าอีกฝ่ายกำลังเคือง....แล้วก็มากซะด้วย
"เป็นหมอซะเปล่า นิสัยไม่ดี!!" เพราะได้ยินจากปากพี่ชาย ว่าคนตรงหน้าเป็นหมอ แต่ดูยังไงก็ช่างขัดกับภาพลักษณ์ภายนอกเสียจริง ทั้งนิสัย แล้วก็รูปร่างหน้าตากวนประสาทแบบนี้
"เราก็เป็นเด็กซะเปล่า ก้าวร้าว!!"
"ผมไม่ใช่เด็ก!!" ก็ไอ้อาการเถียงกลับหน้าแดงแบบนี้แหละ ที่เค้าเรียกว่าเด็ก
"อะไรกันสองคน รู้จักกันแล้วเหรอ หมอปุ่น, ชีต้าห์" การวิวาทเล็ก ๆ ที่จะเกิดขึ้น โดนกรรมการอย่างนายเต้เข้ามาห้ามไว้เสียก่อน ปกติก็เห็นว่าหมอปุ่นดูสุขุม ไม่ค่อยพูดแท้ ๆ แล้วทำไมถึงได้มายืนเถียงกับไอ้เสือได้
"พี่เต้ ผมจะกลับ" กรรม!! เอาแล้วไง ให้มันได้อย่างงี้ซิไอ้น้องรัก นี่มันกลางทะเลนะ มีลูกเรืออีกกว่าสิบชีวิต
"ชีต้าห์นี่มันกลางทะเลนะ อีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงบ้านพักที่เกาะแล้ว"
"เด็ก!!" (-*-ll) ว้อยยยย ก็เพราะมันมีคนแบบนี้แหละ ถึงไม่อยากไปมันแล้ว ถ้ารู้ว่าปล่อยให้ขึ้นมาแล้วจะกวนประสาทได้ขนาดนี้ ทิ้งไว้ซะก็ดีหรอก
"คุณเต้คะ ลูกชายฉันเมาเรือ มียาไหมค่ะ" ลูกเรือหญิงวัยกลางคน วิ่งเข้ามาแทรกกลางด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เห็นเด็กผู้ชายวัยไม่น่าจะเกิน 10 ขวบ กำลังกอดราวเหล็กของเรืออาเจียนตัวโก่ง
"เดี๋ยวผมดูให้ครับ..." จากคนที่กวนประสาทสุดขั้วเมื่อกี้ กลับเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปถึงตัวเด็ก ส่วนไอ้คนที่ไม่เคยเห็น กำลังทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนคนกำลังจะแหวะ
"ช่วยหยิบกระเป๋าให้ผมหน่อย" เจ้าของเรือรีบวิ่งไปคว้าเป้ประจำตัวของคุณหมอมาให้ ยังดีที่ยาอยู่ในกล่องพลาสติกปิด ก็เลยไม่เปียกตอนที่โดนใครบางคนยันจนหงายลงน้ำ
ยาเม็ดเล็กถูกยัดเข้าปาก เพราะเด็กมีอาการอาเจียนและมึนงง จนแทบไม่มีสติ ก่อนที่ทุกอยากจะสิ้นสุดลง เพราะเด็กหลับไปด้วยฤทธิ์ยา นายเต้และหมอปุ่นหันมาสบตากัน และถอนหายใจอย่างโล่งอก
"อ้าว!! ต้าห์!!"พอหันกลับไปมองน้องชาย ก็พบว่าล้มฟุบลงไปกับเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว หมอคนเดียวที่อยู่บนเรือ ก็เลยต้องรับงานเพิ่มอย่างช่วยไม่ได้
--------------
"อื้อ..แม่..ร้อน..." เพ้อ หรือว่าละเมอเพราะหลับ แค่ร้อนทนไปเหอะ แต่ตอนนี้คุณหมอปุ่น กำลังไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมจะต้องรับอาสาแบกได้ตัวยุ่งที่เป็นลมไม่ได้สติลงมา เพราะคุณเต้ไปช่วยเด็กขนของลงจากเรือ งานประจำที่เจ้าของรีสอร์ทไม่เคยพลาด ทั้งที่ไม่ทำก็ได้
"ทำไมต้องซวยขนาดนี้ด้วยวะ!!" หมอปุ่นทำได้แค่บ่นพึมพำกับตัวเอง บนหลังยังมีภาระที่ไม่ใช่กระเป๋า แต่เป็นคนตัวเป็น ๆ
"พี่เต้ หิว..." แผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าที่อยู่ตรงหน้า ...คิดว่าเป็นพี่ชาย (- -ll) แต่พี่เต้ไม่ได้ถอดเสื้อนี่หว่า หรือว่าจะถอดตอนที่เราหลับไป เฮ้ยยยยยยยยย...........!!!! (เสียงร้องที่ดังก้องอยู่ในหัว)
"ตื่นแล้วเหรอ เดินไหวไหม..." เพราะความเคยชินของคนเป็นหมอ พอเห็นว่าคนไข้ของตัวเองมีสติ ถึงได้ถามออกไปแบบนั้น ...ลืมไปว่าตัวเองจะเอาคืน
"ปล่อยผมลง ปล่อยๆ" จะอยู่ทำไมล่ะครับท่าน ทำไมถึงมาอยู่บนหลังไอ้คุณหมอกวนประสาทได้ พี่เต้...กลับไปจะฟ้องพ่อว่าไม่ดูแลน้อง คอยดูนะ
"อ้าวๆ อยู่เฉยๆ เป็นไหมนั่น เดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนเล่นในน้ำหรอก" ตื่นขึ้นมาก็มีแรงเลยนะ ค่าแบกลงมาจากเรือจนถึงบ้านพัก คิดราคาพิเศษซะเลยดีไหม
"ปล่อย!!" เออ!! อยากลงนักใช่ไหม จะได้ให้ลงสมใจ ไม่ได้อยากแบกนักหรอกผู้ชายด้วยกันนะ
"เฮ่ย...เดี๋ยว!!" ช้าไป...อีกแล้ว เมื่อหมอปุ่นปล่อยแขนที่รองไอ้เด็กแสบไว้ข้างหลัง ลืมไปว่ายังมีแขนที่คล้องอยู่บนคอตัวเอง พอชีต้าห์กอดหมับที่คอ ....ก็หงายดิ
ตูม!!
"แค่กๆ แหวะ เค็ม" ไอ้เด็กแสบที่แบกมาบนหลังโดนไปเต็มๆ แม้ว่าน้ำจะตื้นแค่เข่า แต่ลงไปนอนทั้งตัวแบบนี้ แบบไม่ทันได้ตั้งตัว จะเหลือเรอะ กินน้ำเข้าไปหลายอึกซิท่า
"ก็น้ำทะเล อยากกินเข้าไปเอง" ทั้งที่กำลังไอหน้าแดง แต่ก็ตวัดสายตามองคนที่เป็นต้นเหตุ แล้วยังมีหน้ามาพูด นิสัย!!
"แล้วมันเพราะใครกันล่ะ" โมโห หงุดหงิด แล้วก็โกรธ มากกว่าครั้งไหนในชีวิต ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายยักคิ้วให้ แถมด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก ...อยากชกซักหมัด
"ช่วยไม่ได้ ไม่อยู่นิ่งๆเอง ฉันเลยเปียกไปด้วย" ที่จริงก็ไม่ได้เดือดร้อนอย่างที่พูด เพราะตัวเองก็เปียกมาแล้วรอบหนึ่ง หมอปุ่นพูดพร้อมกับลุกขึ้น ไม่สนใจเสือชีตาห์ที่ยังนั่งมองมาด้วยสายตาเคียดแค้น ...ไม่สน 555+
ให้ตายเหอะ เกิดมายังไม่เคยเจอใครที่สามารถทำให้อารมณ์เสีย แล้วก็หงุดหงิดได้ขนาดนี้มาก่อน คนที่เค้าเป็นหมอ กวนประสาทกันแบบนี้เรอะ แล้ว..มาอยู่ที่นี่ได้ไง พอมองไปรอบ ๆ เจอแต่คนที่ไม่คุ้น ชีต้าห์ถึงได้ลุกขึ้นวิ่งตามหลังคนที่ทำให้ตัวเองอารมณ์เสีย
"พี่เต้ไปไหน!!" ทั้งที่ไม่ได้อยากจะพูดด้วย แต่ก็จำต้องกัดฟันถามหาพี่ชาย หมอปุ่นหันหลังกลับมามอง ใบหน้าขาว ๆ ที่ขึ้นสีจัด คงจะเป็นเพราะร้อน แล้วก็ยังคงโกรธ แต่ไอ้เด็กติดพี่ก็ต้องฝืนใจถามสินะ
"พี่เต้ พานักท่องเที่ยวไปที่พัก" เผลอเม้มริมฝีปากตัวเองเข้าหากันจนได้ เวลาโดนขัดใจทีไร ...ไม่ได้รู้ว่ากิริยานั้นถูกอีกคนมองอยู่
ทั้งที่ไม่เคยคิดจะสนใจผู้ชายด้วยกัน ทั้งที่เมื่อก่อนโดนไอ้เพี้ยนกิม กับไอ้บ้าใหญ่คอยตามจีบ ยังรู้สึกหงุดหงิด แต่ตอนนี้หมอปุ่นกำลังยืนมองคนตรงหน้าอย่างสับสน ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจสาวเท้าเข้าไปในบ้านพักของตัวเอง
"แล้ว...คุณจะไปไหน" ขาจำต้องหยุดก้าวอีกรอบ แอบถอนหายใจเฮือก..
"จะไปอาบน้ำ เหนียวตัว แล้วก็อยากนอนพักซักงีบ" พักซักหน่อย เผื่อไอ้ความรู้สึกหนักอกนี่มันอาจจะหายได้ แต่พอหันกลับไปมองหน้าคนถาม ที่คิดว่าจะทิ้งไอ้เด็กแสบเอาไว้ ก็เป็นอันต้องใจอ่อน...จนได้
"ผม..." จ๊อกกกกกก....(-///-) กรรม!! ไอ้กระเพาะบ้า ทำไมต้องมาร้องประจานกันตรงนี้ด้วยเล่า!!
"ถ้าจะไปด้วยกันก็ตามมา..." ใบหน้าบูดบึ้ง ที่เคยเห็นตั้งแต่ตอนแรกเจอ กลับเป็นร้อยยิ้มกว้างอย่างจริงใจ ...คุณเคยเห็นไหม..ใครสักคนที่แค่ยิ้ม ก็เหมือนโลกจะสว่างขึ้น
"หิวอ่ะ พี่บ้านพักจะมีอะไรกินไหม สั่งรูมเซอร์วิสได้ป่าว" รูมเซอร์วิสบนเกาะอ่ะนะ คงมีหรอกคุณหนู!!
"มีแต่มาม่า ปลากระป๋อง แล้วก็ไข่ จะกินไหม" หมอปุ่นหยิบของที่มีอยู่ในบ้านมาวางรวมกันบนโต๊ะ คุณหนูชีต้าห์หยิบซองมาม่าขึ้นมาดู ..คาดว่าคงจะไม่เคยเห็นซินะ
"อันนี้ผมชอบ..." แป่ว!!
"เหรอ...งั้นรอน้ำเดือดซักครู่" ซีต้าห์พยักหน้าหงึกๆ ฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี นาทีนี้อะไรมาก็กินได้หมด
มาพักบนเกาะ เป็นน้องเจ้าของรีสอร์ท กินมาม่าใส่ไข่ แล้วก็ปลากระป๋อง หรูสุดๆ
=====================
ยังกัดกันเหมือนเดิน หึหึ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
:กอด1:
-
แปะไว้ก่อนตอนบ่ายมาอ่านนะจ๊ะ :))
-
แล้วจะมาตามอ่านตอนต่อไปนะคับ
-
แหมะ...แอบมีสับสนนะค่ะหมอปุ่น...อิอิ
แต่น้องต้าน่าัรักอ่ะ...แค่เจอของกิน อะไร ๆ ก็ลืมหมด
แถมยังยิ้มซะกว้าง จนทำให้หมอปุ่นหวั่นไหวอีก...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
อยากให้เค้าหวานกันเร็ว ๆ อ่ะ...อิอิ XD
-
กัดกันไปกัดกันมา เดี๋ยวก็กัดปากกันเองแหละ
-
:z13: แพนด้า....
ไม่ได้ใช้เนตครึ่งวัน ลงเรื่องใหม่แล้ว...
:กอด1: ให้กำลังใจ...
อย่าลืม สุดที่รักของเรานะ...
+ไปเลย
-
กัดกันเหมือนเดิมแต่เริ่มจะดีๆกันนิดนึงแล้วนะเนี่ย
-
ทั้งร้ายทั้งน่ารัก แถมยังยิ้มแล้วโลกของพี่หมอปุ่นสดใสขนาดนี้
อิหมอลูกแม่จะรอดไปได้สักกี่(ตก)น้ำกันหนอ.......
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: ดาด้า จู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
Thanksss krub.
ขอโทษครับ เวลาแสดงความคิดของตัวละครที่ต่างกัน เปลี่ยสีตัวหนังสือดีไหมครับ เพราะเวลาอ่านบางทีก็ทำให้งงๆได้ครับ
-
บทเทอจะแสบก็เซี้ยวสะไม่มีบทจะน่ารักก็น่าฟัดจิงเชียว
หมอปุ่นได้ปวดหัวแน่ๆอ่ะเด็กซนขนาดเน๊
ต้องจับฉีดยาไหมหมอปุ่นจะได้หายซ่าอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
-
เริ่มเรื่องก็สนุก(มาก)อ่ะ
คงเป็นอีกเรื่องที่(จะ)ขาดไม่ได้ (ทุกวันนี้เป็นสาวกของเจ้าตัวร้ายเอเลนกับคุณชายมาดนิ่งอยู่แล้ว)
ขอเป็นFCเรื่องนี้แบบเหนียวแน่นอีกคนค่ะ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆสำหรับเรื่องที่สร้างสรรค์มาให้ได้อ่าน ได้entertainกัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เริ่มเรื่องก็สนุก(มาก)อ่ะ
คงเป็นอีกเรื่องที่(จะ)ขาดไม่ได้ (ทุกวันนี้เป็นสาวกของเจ้าตัวร้ายเอเลนกับคุณชายมาดนิ่งอยู่แล้ว)
ขอเป็นFCเรื่องนี้แบบเหนียวแน่นอีกคนค่ะ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆสำหรับเรื่องที่สร้างสรรค์มาให้ได้อ่าน ได้entertainกัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:z13: ได้เจาะไข่เดะใหม่ :laugh3:
-
แหมๆ แรกๆก็กัดกันไปเถอะเนอะ 555
อะไรกันน้องชีต้าห์ หน้าบูดอยู่ดีๆพอได้ของกินล่ะอารมณ์ดีขึ้นมาเชียว อิอิ
พี่หมอปุ่นก็กวนประสาทใช่ย่อยนะเนี่ย ^^
รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณมากค่าา
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ มาดีกันตอนท้าย คุณหมอไงก็ใจดีล่ะน่า เเล้วคุณหมอจะเปลี่ยน ชีตาร์เป็น คิตตี้ได้เปล่าเนี่ย 55+มาเร็วดี ชอบๆ
-
ตามมาจากโฆษณาของพี่นุ่นค่ะ
น้องต้าน่ารัก น่าฟัดอ่ะ
-
พี่หมอสงสัยจะชอบเล่นน้ำ ตกมา 2 รอบล่ะ
ต้าร์น่ารักอ่ะ ดูเด็กๆดีจัง
สงสัยหมอปุ่นจะเป็นกุมารแพทย์เนาะ
ดูเข้ากับเด็ก(ตาร์)ดีจัง :laugh:
-
^
^
^
กรี๊ดดดดดดดดด รู้จริง
เข้ามาจิ้มบวกให้คนรู้จริงข้ามกระทู้ซะเลย นี่แน่ะๆ
น้องฝนจ๋าาาาาาา คิดถึงน้า น่านร้อนม้าย?
-
ชอบ เน้อ
ติดตามมมมมมมมมมมมมมมมมม :กอด1: :กอด1:
-
มีชื่อโผล่มาอีกสอง
ไอ้เพี้ยนกิม กับไอ้บ้าใหญ่ จีบพี่หมอปุนซะด้วยยยยย
อย่าไปยอมนะชีตาร์ :laugh: เชียร์เร็วไปมั้ยเนี้ย
-
ชีต้าร์ อารมณ์ดีเพราะจะได้กินมาม่า....ฮา.. :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกดี แล้วมาต่ออีกน้า
-
ลองกินซะอาหารแบบชาวบ้านมาม่ากะปลากระป๋อง
-
:mc4:เรื่องใหม่น่าสนุกน่าติดตาม
-
อ่านแล้วเรื่องน่ารักดี คู่กัดคู่รักบวกหนึ่งละกัน
-
ท่าทางหมอจะชอบเล่นน้ำนะเนี่ย
:กอด1:
-
3.
"เอาแต่ใจ vs ไม่ตามใจ"
"คนขี้โมโห vs คนขี้แกล้ง"
ตอนที่จัดการกับความหิวไปเรียบร้อยแล้ว ต่างก็ต้องช่วยกันเก็บ ช่วยกันล้าง ชีต้าห์ล้าง.. หมอปุ่นเก็บ.. (ออกแนวเอาเปรียบยังไงก็ไม่รู้) น่าแปลกที่สงบศึก ไม่เถียง ไม่กวนประสาทกันได้พักใหญ่ จนในที่สุดหมอปุ่น ก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว...ตกน้ำทะเลมาสองรอบ ยังไม่ได้ล้างตัว
"เดี๋ยวพี่เต้ก็คงมา นั่งรออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ ฉันจะไปอาบน้ำ" ชีต้าห์หูผึ่งทันทีที่ได้ยิน มั่วแต่กิน ก็เลยลืมไปว่าตัวเองก็เปียก พอนึกขึ้นได้ก็เริ่มคัน
"ผมอาบก่อน..!!" ไวกว่าความคิด ก็รีบวิ่งแซงหน้าเจ้าของบ้านไปหน้าตาเฉย ใครจะมาเร็วเกินชีต้าห์...(^_^)
"เฮ้ย!! นี่เจ้าของบ้านนะ" ใครเค้าสนเรื่องนั้นกันละครับท่าน ณ นาทีนี้ ทั้งคันทั้งเหนียวตัว
"แต่ผม..น้องเจ้าของรีสอร์ท" แลบลิ้นหลอกเจ้าของบ้านทีหนึ่ง ก่อนจะกระแทกประตูปิดดังปัง!! ได้ยินเสียงโวยวายอยู่ข้างนอก แต่คนข้างในกำลังลงมือถอดเสื้อผ้าตัวเองจนหมด แล้วก้าวเข้าไปยืนใต้ฝักบัว อืม....สบายดีแท้
"ฮึ่ม!! จำไว้เลย จำไว้" 555+ ใครจะไปจำ ไม่ใช่เรื่องซักหน่อย คนที่กำลังอาบน้ำล้างตัว กำลังร้องเพลง ผิวปากอย่างมีความสุข
กลิ่นแชมพู กับสบู่ของคุณหมอ ...หอมแหะ มีรสนิยมเหมือนกันนะ มัวอาบเพลิน พอเสร็จก็เอื้อมมือไปคว้าที่ราวอย่างเคยตัว (- -ll)
กรรม!! อาบน้ำเสร็จเพิ่งจะมาสำนึกได้ ว่าไม่ใช่บ้านตัวเอง ที่จะได้มีผ้าเช็ดตัวเตรียมไว้พร้อม จำได้ว่ามันอยู่ข้างนอกโน่น ตรงชั้นหน้าห้องน้ำ แล้วทีนี้จะเอาไง เสื้อผ้าที่ถอดกองไว้ก็มีแต่คราบเกลือ คงใส่ไม่ได้แน่ (T^T)
"หมอปุ่น~" ลองเรียกคนที่อยู่ข้างนอก เพราะอับจนหนทางแล้วนี่ เอาเสียงแบบตอนอ้อนพี่เต้ คงใช้ได้
~~~ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากบุคคลภายนอก~~~
"หมอปุ่น!!....ฮัดเช้ย~!!~~" เรียกดี ๆ ก็แล้ว แหกปากตะโกนเรียกก็แล้ว คนข้างนอกก็ไม่มีวี่แววจะขานรับ ตามเนื้อตัวยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ ชีต้าห์ทำได้แค่ยกแขนโอบตัวเองเอาไว้ แล้วค่อย ๆ แง้มประตูออกมา
"ไอ้เด็กแสบ!!"
"เหวออออ....อย่า...เดี๋ยวก่อน!!" พอแง้มประตูให้พอมองเห็น ก็เห็นว่าคนที่ตัวเองเรียก ยืนเอามือกอดอกอยู่ที่หน้าห้องนั่นแหละ ...ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากต่อว่า หรือขอความช่วยเหลือ หมอปุ่นก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือแสง (เวอร์ไปแระต้าห์)
"ไอ้เด็กตัวแสบ คิดจะมายึดพื้นที่กันเลยรึ!!" ไอ้หมอบ้า ไอ้บ้า!! เข้ามาทำซากอะไร โธ่โว้ย!! แล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ต้องมาเปลือยต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ทำได้แค่ลงไปนั่งขดตัวอยู่ที่มุมในสุดของห้องน้ำ ไม่มีผ้าติดตัวซักชิ้น
"ก็บอกว่าเดี๋ยว ๆ ฟังไม่รู้เรื่องรึไง" ทั้งที่ตัวเองอยู่ในสภาพน่าอายสุดชีวิต แต่ก็ยังมีแรงขู่ฟ่อ
"เออ...คือ..." ชีต้าห์มองมายังคนที่ยืนอ้ำอึ้ง .. จะมายืนนึกคำอะไรตรงนี้เล่า!!
"ออกไปก่อนเซ่!!"
"เออ....คือ เอาผ้าเช็ดตัวมาให้" ไอ้หนูชีต้าห์ยื่นมือมาคว้าผ้าเช็ดตัว ในมือหมอปุ่นอย่างเร็ว รีบคลุมตัวเองเอาไว้ทั้งที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ก่อนตวัดสายตามองมาทางเจ้าของบ้าน
"แล้วจะยืนดูผมโป๊รึไง!!" (*__*) ความบริสุทธิ์ที่สั่งสมมาชั่วชีวิต หมดกัน!! เพราะไอ้คุณหมอบ้าแท้ๆ
-------------
หมอปุ่นออกมายืนสงบนิ่งอยู่ข้างนอก ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ หวังให้ภาพเปลือยเปล่าของไอ้เด็กแสบที่ยังคงติดตาหลุดออกมาได้บ้าง จะหัวเราะกลบเกลื่อนก็หัวเราะไม่ออก ...ผิวผู้ชายด้วยกัน มันขาว มันเนียนขนานนั้นเลยเหรอวะ
แกรก!! เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับร่างของคนที่คิด(ถึง)เดินออกมา ใช้ผ้าเช็ดตัวพันไว้ที่สะโพก(ต่ำไปไหม!!) ใบหน้าขาวบูดบึ้งเหมือนไปโกรธใครมา ..(ก็ใครล่ะ)
"เอาเสื้อมายืมหน่อย" ดูพูดเข้า สาบานได้ว่า นั่นคือการขอร้อง ช่วยไม่ได้นะ จะปล่อยให้อยู่แบบนี้ ตัวเองนี่แหละที่จิตจะหลุดก่อน
"พูดใหม่ซิ! จะขอยืมของคนอื่น ต้องพูดยังไง!?" เอาอีกแล้ว หน้างอเข้าไป
"ขอยืมเสื้อหน่อย..." (- -) ไอ้เด็กนี่ มันจะกวนประสาทใช่ไหม
"พูดใหม่!! ไม่งั้นก็อยู่มันแบบนี้แหละ" ที่จริงตั้งใจจะเดินไปหยิบเสื้ออยู่แล้ว แต่เกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมากะทันหัน โทษทีเหอะ..ไม่ตามใจหรอกนะคุณหนู อย่ามาเอาแต่ใจแถวนี้
"โว้ย!! จะเอายังไง ก็บอกว่าขอยืมแล้วไง ต้องให้กราบเท้าเลยไหม!!?" เสียงตะโกนลั่นบ้าน แก้วหูแทบแตก ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีจัด คงจะด้วยความโมโหนั่นแหละ เห็นยืนห่อตัวด้วย ...ใจร้ายไปไหมเรา
"ไม่ผ่าน!! เอาใหม่!!" ริมฝีปากตัวเองกัดเข้าไปแรงขนาดนั้น เดี๋ยวก็ได้เลือดออกกันพอดีหรอก
"ผม ขอ ยืม เสื้อ คุณ หมอ หน่อย ครับ!!" แม้จะเป็นเสียงที่เค้นออกมาจากปากด้วยความโมโห แต่หมอปุ่นก็ไม่ใจร้ายพอ ที่จะเห็นคนตรงหน้ายืนสั่นนานกว่านี้
"ดีมาก คราวหน้าขอน้ำเสียงดีกว่านี้ จะดีมาก" เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นในตู้ ถูกโยนไปให้ ก่อนที่ตัวเองจะหยิบเอาผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ออกมา แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ส่งยิ้มให้คนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างนอก ได้ยินเสียงบ่นพึมพำอยู่ข้างนอก
"ไอ้หมอบ้า ไอ้หมอโรคจิต"
บ้านหลังนี้ที่จริงเป็นสมบัติของรีสอร์ท แต่ด้วยความที่รู้จักกันเป็นส่วนตัวกับเจ้าของ หมอปุ่นก็เลยวางมัดจำเช่าเป็นรายปีซะเลย เวลาอยากมา ก็มาได้ทุกเมื่อ ไม่ต้องโทรมาจองสำรองที่พักให้วุ่นวาย แถมได้รับสิทธิพิเศษ ในการนั่งเรือข้ามมายังเกาะ แบบฟรีตลอดการเดินทางอีกต่างหาก ที่จริงมีแถมแพคเกจอาหาร 3 มื้อด้วย แต่ก็ต้องขอปฏิเสธ แค่ให้เช่าในราคาถูกแสนถูกแบบผูกขาดก็พอแล้ว
พอเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าบ้านเงียบ...ผิดปกติ ก็ถ้าอยู่คนเดียวจะชอบมาก แต่นี่มีไอ้เด็กแสบอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าเดินหายอออกไปไหนรึป่าว ดูจากลักษณะ น่าจะเคยมาที่เกาะครั้งแรกด้วย
"ที่แท้ก็หมดฤทธิ์อยู่นี่เอง" หมอปุ่นส่ายหัวกับตัวเอง เหลือบมองคนที่นอนขดอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว มีผ้าเช็ดตัวผื่นเดิมคลุมขาเอาไว้ ....มันเปียกไม่ใช่รึ เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี
"ทำไม...มันคันไปหมดทั้งตัวแบบนี้อ่ะ" คุณหมอเหลือบมองคนที่คิดว่าหลับ แต่ตอนนี้กำลังกางกรงเล็บ เกาแขนเกาขาตัวเองให้มั่วไปหมด รอยเล็บแดงยาวไปตามมือที่ลากไปทั่ว ทนไม่ไหวจนต้องคว้าข้อมือนั้นเอาไว้
"อย่าเกา เดี๋ยวผิวก็อักเสบหรอก" คงจะแพ้น้ำทะเล เพราะถ้าลง แล้วขึ้นมาล้างตัวเลยก็คงไม่เป็นไร แต่นี่ กินก่อน เก็บล้างอีก พอตัวแห้งเกลือมันก็เลยกัดผิว
"อย่ายุ่งได้ไหมล่ะ ก็มันคัน ไม่เกาจะหายได้ไง" กรรม!! ใครช่างเอาความคิดนี้มาใส่หัวคุณหนูชีต้าห์ ดูซิ ทั้งตัวมีแต่รอยถลอก รอยแดงเต็มไปหมด
"อย่าเถียงหมอได้ไหมเรานะ" เคยเจอคนไข้เด็กดื้อมาก็มาก แต่เด็กโข่งตัวโตแบบนี้ แถมเอาแต่ใจ จับมัดมือซะดีไหม!!
"เป็นหมอก็รักษาได้ซิ เร็ว ๆ ยุบยิบไปทั้งตัวแล้ว" ยาแก้แพ้คงพอช่วยให้สงบได้ อย่างน้อยก็ซักพัก
"ห้าม!!เกาเด็ดขาด ไม่งั้นจะจับมัดมือมัดเท้าเลยคอยดู" ก่อนที่หมอปุ่นจะเดินผละจากคนป่วยเอาแต่ใจ ต้องหันมากำชับอีกรอบ ไม่อยากกลับมาแล้วเห็นรอยแดงเพิ่มบนผิวเนียนนั่นอีก
"นั่นอะไร!!?" พอเห็นขวดยาไอ้เสือก็ย่นจมูก เพราะยื่นหน้าเข้ามาดมกลิ่น นอกจากแสบกวนประสาท แล้วยังจะขี้สงสัยโน่นนี่อีก
"ถอดเสื้อออก"
"ถะ...ถอดทำไม บ้าป่าว!!" ไอ้เด็กแสบทำตาโต ถอยออกห่าง
"จะทายาไหม ถ้าหายแล้ว จะได้เอาไปเก็บ!!" พอจะลุกขึ้น ชายเสื้อของคุณหมอก็ถูกรั้งเอาไว้ หันกลับมาก็ตอนที่ชีต้าห์กำลังดึงเสื้อยืดออกจากหัวตัวเอง แล้ววางพาดไว้กับเก้าอี้เรียบร้อย ...เอาแล้วไงไอ้หมอปุ่น เป็นคนสั่งให้เค้าถอด แต่ตัวเองใจ ทำไมใจสั่น
“ทาให้หน่อย ยาเหม็น!!” ทาให้!! หมายถึงทายาที่ผิวเนียน ๆ นั่นอ่ะนะ เป็นหมอมาก็ซักพัก ผิวเด็กก็เจอมาเยอะ แต่..ไอ้ขาวๆ เนียนๆ แบบนี้ มันค่อนข้าง....ลำบากใจ
==============
ขอบคุณกำลังใจ
และคำแนะนำของทุกท่าน :กอด1:
ป้อล้อ...เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ เพราะไ้ด้อานิสงส์ "หมอปุ่น" พี่ชายสุดที่รักของตัวป่วน
มาจาก "เรื่องรัก...ไม่กล้าบอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.0)" by::anajulia
รักหวานบาดใจ ที่ใคร ๆ ก็ต้องอิจฉา
(เตือนสำหรับเรื่องนี้...ถ้าปริมาณน้ำตาลคุณเกินพิกัดอยู่แล้ว ไปตรวจระดับน้ำตาลทุกครั้งที่อ่านจบ กร๊ากกกกกกก)
:-[
ขอบคุณพี่นุ่น :กอด1:
-
กึ๋ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลูกชายช้านนนนนนนนนน หวั่นไหวๆไปกับเด็กตัวขาวๆเนียนๆแถมยังเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง
โถ......พี่หมอปุ่น เหนื่อยหนักแน่ๆ
ปล.ข้าพเจ้าเริ่มเลือกข้างไม่ถูกแล้ว จะเป็นสายพี่ปุ่นรึเป็นสายชีต้าห์ ปลื้มทั้งคู่ :m1:
ปล.อีก เอิ่ม ......ขอบคุณดาด้าที่โฆษณาเรียกแขกให้พี่นุ่นนะคะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มียาคุมระดับน้ำตาลอยู่แล้ว กินทุกวัน ไม่กลัวแล้วละ 555
แต่ จะทายาอย่างเดียวจริงหรือเปล่านะ อยากรู้เฉยๆ หุๆๆๆ +1
กึ๋ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลูกชายช้านนนนนนนนนน หวั่นไหวๆไปกับเด็กตัวขาวๆเนียนๆแถมยังเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง
โถ......พี่หมอปุ่น เหนื่อยหนักแน่ๆ
ปล.ข้าพเจ้าเริ่มเลือกข้างไม่ถูกแล้ว จะเป็นสายพี่ปุ่นรึเป็นสายชีต้าห์ ปลื้มทั้งคู่ :m1:
ปล.อีก เอิ่ม ......ขอบคุณดาด้าที่โฆษณาเรียกแขกให้พี่นุ่นนะคะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่อีป้าแก่ๆ ไม่ใช่คนมากเรื่องขอแบบเหมารวบทุกสายแทนได้เป่า :laugh:
-
มาส่งใจช่วยชีต้า กวนหมอปุ่นต่อไปคร้าบ อิอิ
-
และแล้วหมอก็เป็นโรคหัวใจ หัวใจเต้นผิดปกติ อิ อิ อิ
เค้าชอบความหวาน ยิ่งหวานยิ่งชอบบ
-
:laugh:หมอปุนชอบผิวเด็ก(ชีตาร์)ซะแล้ววววว
(*__*) ความบริสุทธิ์ที่สั่งสมมาชั่วชีวิต หมดกัน!! เพราะไอ้คุณหมอบ้าแท้ๆ
โถ่ๆๆ ลูกชีตาร์ เสียความบริสุทธิ์ทางสายตาเองอย่าเพิ่งคิดมา
ต่อไปคงได้เสียความบริสุทธิ์จริงๆแน่นอน :haun4:
เค้าชอบของหวานนะ น้ำตาลในเลือดสูงไม่เป็นไร ยอมมมม
-
555+
ไอ้หมอกินเด็ก กร๊าก...
-
:laugh:
คุณหมอเสียท่าเด็ก
-
น่ารักอ๊าาาา :-[
ชีต้าห์ปากเก่งๆแบบนี้น่าเอาปากปิดให้สนิทเนอะหมอปุ่น 5555
น่าสงสารหมอปุ่นจริงๆ ทำไมต้องใจสั่น อิอิ
รออ่านต่อค่าาา ^0^
-
จากที่จะเป็นไตเพราะกินเค็ม คงได้เปลี่ยนไปหาหมอเบาหวานหลังจากอ่านทั้งตัวป่วน ทั้งพี่หมอปุ่น
อร้ายยยย~~~~~~~
มดขึ้นนนน น่าร้ากกกกงื๊ดดดดๆๆ
-
อดใจไหวมั้ยเนี่ยพี่หมอปุ่น 555
-
แล้วเด็กจะเสร็จหมอ หรือหมอจะเสร็จเด็กน้าาาาาาา
-
ทายาให้กันด้วย อิอิ
-
แอบหวั่นไหวซะได้นะ
สงสัยจะแพ้ ขาวๆ เนียนๆ :m20:
รอฉากทายาแบบหวานๆอยู่น๊า
แต่จะหวานกันได้กี่น้ำเนี่ย
ซีต้าร์แสบเหลือเกิน o18
-
หมอจะกินเดะ
:กอด1:
-
หมอปุ่นจะทำยังไงล่ะทีนี้ เริ่มหวั่นไหวกับเจ้าตัวแสบซะแล้ว
-
เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ ของหมอปุ่นกับน้องชีต้าร์
จะว่าไป เรื่องนี้ แสบพอ ๆ กันล่ะ ผมว่า
+ 1เป็นกำลังใจให้ครับ ผม วัน ครับ ดาด้า
-
เรื่องน่ารักมากค่ะ ขอติดตามด้วยคน :L2:
-
มาขอเจิมเรื่องอีกคนนะคับ อิอิ
หมอปุ่นชื่อคุ้นๆเนอะคับ
นิยายเรื่องนี้แค่เริ่มก้อสนุกแล้ววว
ตอนนี้ติดเล้าเป็ดมากๆๆ ว่างเป็นอ่านนนน
มาเป็นกะลังใจให้ผู้เขียนนะคับบบบ
สู้ ๆ ๆ
รออัพนะคับ
-
น่ารักค่ะ
:z13: :z13:
-
อิอิตายๆๆทายาเสร็จจบกดเลยป่าวเนี่ยหมอปุ่น
-
มาช่วยหมอปุ่นทายา :z1: :z1:
ทายา ทายา :haun4:
+1 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ค่า
อยากทายาแล้วอะ :o8:
-
4.
"หวั่นไหว vs ไม่เข้าใจตัวเอง"
"อ๊ะ!! แสบ เบา ๆ ดิ" หมอปุ่นเหลือบมองเจ้าของแผ่นหลังขี้บ่น ผิวขาวเต็มไปด้วยผื่นเล็ก ๆ ..ก็ใครใช้ให้เกาแรงแบบนั้น พอโดนยามันก็ต้องแสบซิ จะได้สมตัว
"ก็บอกไม่ให้เกาไง เชื่อบ้างไหมล่ะ?" ชีต้าห์หันมามองคุณหมอเจ้าของไข้ (จำเป็น) ก่อนจะหันกลับไปลูบ ๆ แขน ขาตัวเองเบา ๆ
"รู้แล้ว.. ไม่เกาแล้วไง บ่นเป็นคนแก่" (*- -) ปึ๊ด!! เสียงเส้นอารมณ์ของคนเป็นหมอ กำลังค่อย ๆ ขาดที่ละเส้น ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องพี่เต้นะ จะจับฟาดให้ก้นลายเลยคอยดู
"เดี๋ยวก็ให้ทายาเองซะเลย!!" ชีต้าห์รีบส่ายหัวทันที ก่อนจะหันตัวกลับมา เพราะข้างหน้ายังไม่ได้ทา มันเริ่มจะคันยุบยิบอีกแล้ว
"ไม่เอา!! แขนด้วย ตัวด้วย" หมอปุ่นเหลือบมองแขนขาวที่มีรอยแดงเป็นทางยาว คงจะรอยเล็บนั่นแหละ
หมอปุ่นเทยาใส่มือตัวเอง ลูบไปทั่วแขนเล็ก ๆ ทั้งสองข้าง ..ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมตัวเองต้องหงุดหงิดที่เห็นรอยแผลบนผิวของไอ้เด็กแสบ
"คราวหลัง เวลาเล่นน้ำทะเล ต้องล้างตัวทันทีรู้ไหม!!?"
"ไม่ได้ตั้งใจเล่นซักหน่อย เพราะใครก็ไม่รู้" อ้าว....ไอ้หมอปุ่น ผิดซะงั้น ก็ได้แต่คิดในใจ ขี้เกียจหาคำมาเถียง เดี๋ยวจะหาว่ารังแกเด็ก พอทายาทั้งสองแขนเสร็จ ไอ้เด็กแสบมันก็ชี้ไปที่ตัวเอง
"พอเหอะ!! เป็นหมอนะ ไม่ใช่ทาส ทาเอง!!" ยื่นขวดยาให้ ใครมันจะไปอยากทา แค่...ผิวข้างหลังมันยังลื่นมือไม่พอรึไง ยังจะให้ทาข้างหน้าให้อีก มันใช่มีแต่รอยแดงที่ไหน แล้วทำไมต้องใจเต้นกับผู้ชายด้วยวะ ไอ้หมอปุ่น!!
"หมออะไร ใจร้ายชะมัด เพราะใครก็ไม่รู้พาลงไปในทะเลถึงได้เป็นแบบนี้" (-*-ll) เมื่อได้ยินคนป่วยตัวแสบบ่นพึมพำ จากที่กำลังจะเดินหนี คุณหมอก็จำต้องหยุดขาไว้แค่นั้น
"หยุดพูดมาก แล้วก็นั่งเงียบ ๆ ซะ" ชีต้าห์ฉีกยิ้มกว้าง เมื่อขวดยาในมือโดนคุณหมอคว้ากลับไป ยกแขนทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นสูง เปิดโอกาสให้คุณหมอเต็มที่(โอกาสทายานะ)
ตอนที่ทายาให้ที่แผ่นหลัง ก็ว่าลำบากใจอยู่มาก แต่พอต้องมาทาตรงหน้าอก ต้องลูบไล้ไปถึงหน้าท้องขาว แผ่นอกเนียน ที่ไม่ได้มีแค่ผื่นแพ้น้ำทะเล 'หนักใจ' หายใจลำบาก เวลาที่จะต้องขยับลากมือป้ายยาไปทั่ว
"อ๊ะ ....!!" เสียงอุทานที่ได้ยิน ทำเอาคุณหมอชักมือตัวเองกลับ กลัวว่ายาไปโดนรอยถลอกเข้า
"เป็นอะไร แสบรึ..?" ไอ้เด็กแสบส่ายหัว ก่อนจะหดตัวลง ยกเข่าตัวเองขึ้นมากอด เอาหน้าตัวเองซุกลงบนเข่าอีกที
"พะ...พอเหอะ ไม่ทาแล้ว" (- -?) เมื่อกี้ยังประชดประชันให้ทา คิดจะเลิกก็เลิก ไอ้คุณหนูเอาแต่ใจ
"ไม่ทาแล้วจะหายไหม มาเร็ว ๆ ไม่มีเวลามานั่งเล่นกับเราทั้งวันหรอกนะ" เท่านั้นแหละ ไอ้หนูชีต้าห์เงยหน้าขึ้นมาเหมือนกับโกรธกันมาซักชาติ รู้สึกว่าหน้าจะแดง ๆ นะ หรือว่าจะร้อน
"ไม่ได้ขอซักหน่อย หมอบ้า!!" เหมือนจะรวบรวมกำลังทั้งหมดตะโกนใส่หน้าหมอปุ่น ก่อนจะคว้าเสื้อยืดมาสวมแล้ววิ่งออกจากบ้าน
"อ้าว...แล้วนั่นจะไปไหน!!?" ไม่ทันล่ะ เสือชีต้าห์วิ่งออกไปโน่นแล้ว เรื่องวิ่งเร็วนี่ช่างสมตัวจริง
"ไม่ต้องมายุ่ง!!"
---------------
ขอบฟ้าที่ตัดกับผืนน้ำกลายเป็นสีส้ม ลมเย็นพัดเข้ามาปะทะใบหน้า ที่จริงตัวแทบจะปลิวตามแรงลม กางเกงบ้านี่ก็หลวมโครก เสื้อก็ตัวใหญ่จนไหล่หลุด พี่เต้ไปไหนนะ!! ไม่สนใจน้องเลย ปล่อยให้อยู่กับไอ้คุณหมอบ้านั่น
พอคิดมาถึงฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ลูบไปตามตัว จู่ ๆ หน้ามันก็ร้อนวูบ(-///-) ทำไมกันนะ
"บ้าจริง!! ลืมรองเท้า" ช่างเถอะทรายมันนุ่ม เดินไปจนถึงบ้านรับรองยังได้ แดดไม่ร้อนแล้วด้วย
"จะไปไหน...!!?" คนที่วิ่งตามมาก็เท้าเปล่าเหมือนกันเป๊ะ แขนข้างหนึ่งโดนฝ่ามืออุ่นที่นึกถึงคว้าเอาไว้ มืออีกข้างกำโทรศัพท์ออกมาด้วย
"ไป...ไปหาพี่เต้" กรรม!! เหตุผลงี่เง่าได้อีก ตอนวิ่งไม่ได้คิด แค่อยากออกมาสูดอากาศข้างนอก ก็จู่ ๆ เหมือนว่าบ้านมันแคบจนหายใจไม่ออก ...แล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าหมอด้วย
"ติดพี่จริง เดี๋ยวโทรไปบอกเองว่าอยู่ที่นี่" อ้าว...มีโทรศัพท์ก็ไม่บอก ปล่อยให้นั่งรออยู่ได้ แล้วแขนอ่ะ จะจับไว้ทำไม
"รีบโทรเลย อยากนอน" จะนั่งหลับตั้งแต่ตอนทายานั่นล่ะ แต่..มันรู้สึกแปลก ๆ จนต้องวิ่งออกมาซะก่อน ...ไม่ไหวเหมือนตัวมันร้อน ๆ ยังไงก็ไม้รู้
"หึ หึ เด็กจริง ๆ " (-*-;)
"ไม่ใช่เด็กโว้ย! ถ้าว่าเด็กอีกคำ โดนแน่!!" อ๊ากกกกก...ยังมายืนยักคิ้วหลอกอีก เกลียดรอยยิ้มที่เหมือนดูหมิ่นแบบนั้นจริง ๆ ชกซักทีดีไหม
"กลัวตายล่ะ ตัวเท่าลูกแมว!!" ไม่ทนล่ะครับ ขอชกหมอปากแมวซักทีเหอะ
ผลัวะ!! ด้วยขนาดความสูงที่ต่างกันเล็กน้อย(มั้ง) จากที่จะต่อยปาก ก็ดันไปเสยคางหมอปุ่นซะงั้น
"โอ๊ย!! ไอ้เด็กแสบ!!" แม้จะพลาด แต่ก็โดนล่ะวะ ว่าแล้วก็ชิ่งดิครับ จะอยู่รอรึ ดูหน้าก็รู้ว่าโมโหขนาดนั้น ...ต่อยไปเบา ๆ เอง ไม่ได้รุนแรงซักหน่อย
"อะไรเล่า!! ก็มาว่าผมก่อนอ่ะ" ซวย...ดันวิ่งตามมาอีก แล้วเสื้อผ้าแบบว่ามันไม่อำนวยให้การวิ่งหนีของผม เป็นไปโดยดีเอาซะเลย
"ร้ายนักนะเรา แบบนี้มันต้องโดนซะบ้าง!!" กลายเป็นคุณหมอตัวโต ขายาว วิ่งไล่ตามน้องชายเจ้าของรีสอร์ทที่กำลังวิ่งหนีอย่างสุดกำลัง
สายตาของนักท่องเที่ยวคนอื่นที่ออกมาดูพระอาทิตย์ตก ต่างก็มองตามด้วยความแปลกใจ แต่ก็คิดว่าคงเป็นแค่คู่รักที่กำลังเล่นกัน แล้ว...ทำไม ต้องวิ่งไล่ตามกันอย่างดุเดือดแบบนั่น (- -ll)
"อย่าหนีนะ!!"
"ก็อย่าตามมาเซ่!!"
"หยุดเดี๋ยวนี้!!"
"ฝันไปเหอะ!!"
"อย่าให้จับได้นะ โดนหนักแน่!!" เสียงหมอปุ่นที่วิ่งไล่ตามมา ขู่อาฆาต แบบนั้น ใครมันจะไปหยุดฟ่ะ
"ไม่มีทาง.....!! เหวอออออออ!!" เพราะ...ขามันสั้นกว่าเหอะ ใครวิ่งตามไม่ทันก็บ้าแล้ว!! แขนข้างหนึ่งถูกรั้งโดยฝ่ามือของคนที่วิ่งตามมาอย่างแรง หมอปุ่นย่อตัวลงนั่งช้อนตัวชีต้าห์ขึ้นพาดบ่า
"จับ ได้ แล้ว" จนได้ จนมุมจนได้ซินน่า ทั้งที่เรื่องวิ่งเร็ว จนได้ฉายาว่าไอ้เสือชีต้าห์ แต่ต้องมาแพ้ไอ้หมอบ้า หมดกันความภาคภูมิใจ แถมโดนจับไว้อีก เสียงพี่แกแบบว่าอย่างโหด
"ปล่อยผมนะ!!" เค้าคงปล่อยเอ็งหรอก ไปสร้างเรื่องไว้ซะขนาดนั้น ไม่โดนฆ่าก็ปราณีแล้วมั่ง
"มานี่เลย ทำผิดแล้วหนี เด็กไม่ดี" ชีต้าห์ที่ตอนนี้กำลังเสียเปรียบอย่างหนัก ตัวพาดอยู่บนไหล่ หัวห้อยไปทาง ขาไปอีกทาง ดิ้นไปก็เท่านั้น คนบ้าอะไรวิ่งมาตั้งไกลยังสามารถแบกคนได้อีก ไม่เหนื่อยรึไง
เพี้ยะ!!
"โอ๊ยเจ็บ!! ทำบ้าอะไรวะ" เกิดมายังไม่เคยโดนตีซักที.......เจ็บ!! (T^T) ตีที่ไหนไม่ตี ตีก้นอีก ไอ้หมอบ้า!! ก็นอกจากกางเกงตัวที่สวม มันก็ไม่มีอะไรข้างในอีก ถึงได้เจ็บไง(-////-)
"พูดไม่เพราะ ต้องโดนอีกที" หมอปุ่นฟาดมือลงบนสะโพกไอ้เด็กแสบอีกที (นั่นเค้าเรียกก้นแล้วคุณหมอ -*-)
"โอ๊ย!! ก็บอกว่าเจ็บไงเล่า!!" ชีต้าห์ที่ห้อยอยู่บนไหล่หมอปุ่น ทำได้แค่ยกกำปั้นทุบหลังไอ้หมอขี้แกล้ง แต่มันจะไปเจ็บอะไรล่ะ คนยกแขนไม่ถนัดอ่ะ
"ตีให้เจ็บไง คราวหลังจะได้ไม่ทำอีก" เออ..ไว้รอมีโอกาสเมื่อไร เอาคืนแน่!!
"ไม่ทำแล้ว ปล่อยเถอะ" ทำเสียงอ้อนเข้าไว้ไอ้ต้าห์ รับรองเสร็จทุกราย
"แน่ใจ!!" เอานิ้วไขว้กันเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่จะส่งเสียงยืนยัน
"ก็บอกว่าไม่ทำ ก็ไม่ทำไง" (-*-)
"ถ้า...ทำอีกคราวนี้ไม่ปล่อยแน่" ติดใจดีซะเคยตัวแล้วหมอปุ่น ไอ้หนูชีต้าห์มันรอโอกาสอยู่
พอได้ลงมายืนบนพื้น ก็มองค้อนคุณหมอไปทีหนึ่ง ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงขนาดไหน ทั้งอาย ทั้งเจ็บใจ โมโห ไหนจะคิดแผนเอาคืนอีก
"ที่พูดไปเมื่อกี้นะ ....ผมโกหก" แบร่!!! เพราะเห็นแวบ ๆ ว่าเป็นพี่ชายตัวเองที่กำลังเดินเข้ามาหา ก็เลยได้โอกาสชิ่งหนีซะ ปล่อยให้หมอปุ่นยืนตั้งสติ และสงบสติอารมณ์ไปพร้อม ๆ กัน จะวิ่งตามไปสั่งสอนเด็กดื้อก็ไม่ทันซะล่ะ เอาไว้เผลอห่างพี่เมื่อไร...จะจัดการให้สมใจเลย คอยดู!!
======================
o1 ขอบคุณทุกท่านมากมาย ที่ติดตามความแสบของชีต้าห์
ยินดีที่ได้รู้จักทุกท่านมากมาก
(อาจจะไม่ค่อยได้ตอบเม้นท์ ต้องขออภัย :กอด1:)
เป็นกำลังใจให้ชีตาร์ คิดแผนได้
ส่งแรงเชียร์ให้หมอปุ่นเอาคืนได้ซักที o3
(เชียร์ใครดีหว่าเรา :haun5:)
-
:z13:ดาด้าก่อน
เริ่มมีลูบ มีคลำกันซะแล้ว
-
:m3: น่ารักๆๆ
มีหวั่นไหวซะด้วย อิอิอิ แบบนี้จู่โจมมากๆหน่อยที่ว่าแสบก็คงหมดฤทธิ์ลงบ้างเนอะหมอปุ่น ><
ชอบจังค่าาา รออ่านต่อนะคะ ^^
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ สงสารหมอปุ่น 55++จะเอาคืนได้เปล่านั่นน่ะ สุ้ๆๆไรเตอร์
-
เสือชีต้าแพ้หมอรึเนี่ย :-[
-
ต่างคนต่างหวั่นไหว ฮ่า ฮ่า น่ารักทั้งคู่เลย
อย่างนี้หมอปุ่นรุกอีกหน่อยก็สยบเสือแสบได้แล้วซิ
จะรอดูนะคะว่าหมอปุ่นจะใช้วิธีไหนมาสยบความแสบของชีตาร์
-
สงสัยจะขาสั้นเนาะ วิ่งหนีหมอไม่ทันเนี่ย
เด็กจริงซีตาร์ น่ารักเชียว
ได้อ่านในมุมมองของต้าร์บ้างก็ดีนะ
จะได้รู้จักกันมากขึ้นไง
อย่างน้อยก็หวั่นไหวเหมือนกันล่ะว้า ไอ้แสบเอ้ยยย
-
ส่งแรงเชียร์ให้หมอปุ่นเอาคืนได้ซักที
ส่งแรงใจให้หมอปุนปราบลูกเสือชีตาร์ตัวแสบ :กอด1:
-
อยากเห็นเสือชีต้าร์โดนปราบพยศ 55555555555555555
เอาใจช่วยหมอปุ่นให้ปราบพยศน้องต้าร์ได้เร็ว ๆ นะค่ะ
แต่ความแก่น เซี้ยว น่ารักของน้องต้าร์ก็กระชากใจคนอ่านเหมือนกันนะ
เอาเป็นว่าเชียร์ทั้งคู่ก็แล้วกัน...อาจจะเอนเอียงมาทางหมอปุ่นมากหน่อย...อิอิ
แล้วนี่น้องต้าร์เองก็หวั่นไหวไปกับหมอปุ่นเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ...คริคริ
คู่นี้เหมาะกันมากจริง ๆ นะ...ช๊อบบบบบบ...ชอบบบบบบบบบบ >/////////<
-
หมอปุ่นเจอเด็กแสบซะงั้น 55
จุดเริ่มต้นน่ารักดี
-
เข้ามาเอาใจช่วยหมอปุ่นปราบเด็กแสบด้วยคนนะคับ
-
น่ารักนะเนี่ย
-
ได้เรื่องแล้วพี่น้อง
ต้องมานั้งรออีกเรื่องหนึ่งแล้ว
:call:
:call:
-
หมอปุ่นคงทายาแล้วเจ้าแสบคงจั๊กกะจี้เลยหน้าแดง...อิอิ
-
กรี๊ดดด เพิ่งมาตามอ่าน
หมอปุ่นน่าร๊าาาาากก หลงเด็กไม่รู้ตัวแล้วดิ
+ ให้ค่า
-
น่ารัก
-
ตัวแสบโดนจับตีก้นจนได้555
-
น่ารักน่าเอ็นดูดีจริงๆ 555
-
เด็กน้อยช่างน่าร๊ากกกกก น่า :กอด1:เนาะหมอปุ่น :z1:
-
คุณหมอค่า..หนูไม่สบาย
ฉีดยาเลยค่ะ..อย่าเพิ่งถามอะไรค่ะ..ฉีดเลย ๆๆ
-
เด็กแสบ น่ารักอ่ะ อิ อิ
-
สนุกครับเรื่องราวน่ารักดีมาก มาต่อเรื่อยๆนะครับได้ทุกวันยิ่งดีใหญ่ :m20:
-
สงสัยหมอปุ่นต้องเปิดคอร์สอบรมเด็กซะแล้ววววววว
-
อาห์.......ชอตฟาดก้นที่รอคอยของพี่
และ คริคริ คิดว่าจะมีอีก :m20:
ไม่เลือกข้างแล้วดาด้า พี่นุ่นรักทั้งคู่ คริคริ (แต่แอบเอาใจช่วยลูกชายนิดนึง)
................................
ของฝากดาด้านะคะ
มันเริ่มจะคันยุบบิยอีกแล้ว (ยุบยิบ)
ลูบไปตัวแขนเล็ก ๆ (ลูบไปทั่วป้ะ?)
เปิดโอกาสให้คุณหมอเต็มที (เต็มที่)
ไอ้หนูชีตาร์เงยหน้าขึ้นมาเหมือนกับ (ชีต้าห์)
เท้าเปล่าเหมือนกันแป๊ะ (เป๊ะ)
เดี๋ยวโทรไปบอกเองว่าอยู่ทีนี่" (ที่นี่)
เกลียดร้อยยิ้มที่เหมือน (รอยยิ้ม เอ.....รึยิ้มร้อยครั้ง?)
ต่างกันเล็กน้อย(มั่ง) (มั้ง)
ไม่ได้รุ่นแรงซักหน่อย (รุนแรง)
อย่างดุเดือดแบบนั่น (แบบนั้น)
ชีตาห์ที่ตอนนี้กำลังเสียเปรียบอย่าง (ชีต้าห์)
ชีต้าห์ที่ห้อยอยู่บนไหลหมอปุ่น (ไหล่)
-
555 :call:
-
น่ารักอ่ะค่ะๆๆๆๆ
เพิ่งอ่านรวดเดียวจบมะกี้
กรี้ดกร้าดอยู่หน้าคอมคนเดียว
มาต่อเร็วๆนะค้า
หลงรัก หมอปุ่น กับน้องชีต้าแล้ว ^^
-
ทั้งน่ารัก ทั้งเอาแต่ใจ อย่านี่หมอปุ่น จะรับมือยังไงน้า
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ จับชีต้าร์ มาขังกรงใจเลยครับ หมอปุ่น :z2:
-
เพิ่งได้อ่าน >O<
ไม่ไหวแล้ว~~ :-[
น่าร๊ากมากกกกกกกกก!!! :impress2:
-
5.
"หวง vs ความรู้สึกช้า"
ไอ้หนูชีต้าห์รีบวิ่งหน้าระรื่นไปหาพี่ชายตัวเอง ทิ้งให้หมอปุ่นยืนหัวเสียอยู่ที่เดิม เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ว่าคนที่ตัวเองเคยเห็นที่สนามบิน เมื่อหลายวันก่อน ก็คือพี่น้องคู่นี้ เพราะเหมือนภาพมันย้อนเข้ามา ก็ตอนที่ชีต้าห์หอมแก้มพี่เต้กลางชายหาด ไม่สนใจใครเลยจริง ๆ
"ไปเอาชุดใครมาใส่นะเรา" เสียงพี่เต้ถามน้องชาย
"พี่เต้!! ก็เมื่อกี้นะ..."
"ของผมเองครับ พอดีว่า เมื่อกี้น้องชีต้าห์อยากเล่นน้ำ แล้วไม่มีชุดเปลี่ยน" หมอปุ่นหันไปยักคิ้วให้ไอ้เด็กแสบที่กำลังจะอ้าปากฟ้องพี่ ...ชิงตอบก่อนได้เปรียบเหอะ
"อ้าว....ไปกวนใจหมอปุ่นเค้ารึเปล่า" ดูทำหน้าเข้าซิ มองเหมือนโกรธมากมาย ทางนี้ต่างหากที่ต้องโกรธ
"พี่เต้!! ทิ้งน้องชายไว้กับคนอื่นได้ไง กลับไปจะฟ้องพ่อให้ตัดเงินเดือนเลย คอยดู!!" ชีต้าห์หันไปขู่พี่ชายตัวเอง แบบนี้เค้าเรียกโมโหแล้วพาล ...เด็ก~~
"ไม่กวนหรอกครับ ชีต้าห์เค้าเป็นเด็กดี" พี่เต้ทำหน้างง ก็ดีม๊ากกกกก ....เกิดมายังไม่เคยเจอใคร ที่ดื้อได้ดี และกวนประสาทได้เท่าคนนี้เลยไง ...
"สนิทกันดีนะ ชีต้าห์จะได้มีเพื่อน อยู่บ้านชอบอุดอู้อยู่แต่ในห้อง" เพื่อนรึ!! หึ หึ เป็นเพื่อนกับไอ้เด็กแสบนี่ ได้ปวดกบาล หรือไม่ยิ่งกว่านั้นก็ปวดกบาลตาย
"ครับ!! ตอนพี่เต้ไปทำงาน ผมจะดูแลชีต้าห์ให้เอง" ก็ไหนว่าปวดหัวตายไง แล้วทำไมหมอปุ่นถึงได้ไปรับปากแบบนั้น
"ไม่ต้องเลย อยู่คนเดียวดีกว่าอีก!!" พูดจบไอ้เด็กแสบ ก็วิ่งเข้าไปในบ้านพักรับรองแขก
"ชีต้าห์!!" เรียกไปก็เท่านั้น คงฟังหรอก สงสารพี่เต้นิด ๆ มีน้องชายดื้อขนาดนี้
"คงอยากเปลี่ยนเสื้อผ้ามั้งครับ" แล้วจะไปแก้ตัวแทนทำไม ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ไอ้หมอปุ่น
"ขอโทษทีนะ ชีต้าห์เป็นลูกคนเล็ก ค่อนข้างเอาแต่ใจไปหน่อย" พี่เต้หันมาบอกอย่างเกรงใจ คงจะรู้สึกผิด(เอาตอนนี้)ที่ฝากน้องชายเอาไว้นาน
"ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ" หมอปุ่นหันไปบอกให้อีกฝ่ายสบายใจ ใครจะไปรายงานพี่ชายสุดที่รักของไอ้เด็กแสบได้ ว่าเจ้าตัวไปก่อเรื่องอะไรมาบ้าง สงสารพี่เต้ตาย รักน้องขนาดนั้น
"แต่หมอปุ่นก็เก่งนะ เอาไอ้เสือซะอยู่หมัดแบบนี้" ใครบอกคร๊าบบบ เมื่อกี้ผมยังโดนน้องชายพี่สอยคางอยู่เลย ไอ้เด็กแสบนั่น ถ้าไม่จับมัดก็คงไม่มีทางอยู่นิ่ง ๆ ซักวันเถอะ ซักวัน
หมอปุ่นโดนเจ้าของรีสอร์ทดึงตัวไว้ คุยโน่นนี่หลายเรื่อง แถมยังชวนร่วมโต๊ะอาหารเย็นอีกต่างหาก จะปฏิเสธก็ยากอยู่ แล้วก็จะให้รู้ไม่ได้ซะด้วย เรื่องที่จะเอาคืนน้องชายสุดที่รักอย่างสาสม แล้วเสียงระฆังช่วยชีวิตก็ดังขึ้น
โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นดัง ครืด ครืด หมอปุ่นหันไปมองหน้าเจ้าของรีสอร์ทเหมือนจะขอตัว ก่อนจะเดินแยกไปทางบ้านพักของตัวเอง
"ว่าไง ตัวเล็ก เก่งนะเราโทรหาพี่ได้" อารมณ์ดีขึ้นมาเลยทันที เมื่อได้ยินเสียงน้องชายตัวป่วนก็คลี่ยิ้มออกมาได้
"กดโทรศัพท์จนมือจะหงิกแล้วต่างหาก" หมอปุ่นหัวเราะคำประชดของน้องชาย แค่ได้ยินก็คิดภาพออกเลยว่าตัวป่วนกำลังทำหน้างออยู่แน่
"มีอะไรรึเปล่า" ร้อยวันพันปี นับครั้งได้เลยมั้ง ที่ตัวเล็กมันจะโทรหาพี่ชายก่อน โดยไม่มีเรื่อง
"ไม่มีหรอก แค่คิดถึงพี่ปุ่น" นั่น!! อ้อนแบบนี้รับรองว่ามีชัวร์ ไอ้เรื่องกล่อมเด็ก หมอปุ่นถนัดอยู่แล้ว ...กว่าที่จะหลอกล่อให้ตัวป่วนคายความลับออกมาได้ ก็ตอนที่เดินเรื่อย ๆ มาจนถึงหน้าบ้านพัก คงจะมีแอบกลุ้มเรื่องที่แฟนตัวเอง จะไปเรียนต่อไกล ติดกันเหมือนปาท่องโก๋ขนาดนั่น พอต้องมาห่างกันก็คงจะรู้สึกแปลก ๆ
"เออ..ตัวเล็ก พี่ถามอะไรหน่อย" เป็นครั้งแรกที่หมอปุ่น รู้สึกว่าทางตัน จนต้องไปถามความคิดเห็นน้อง ..ก็ตัวป่วนมันมีประสบการณ์อ่ะ
"ว่ามาเลย ป่วนรอฟังอยู่" พอรู้สึกว่าพี่ชายตัวเองเงียบไป ตัวป่วนก็เริ่มเร่ง เพราะอยากรู้
"เออ..คือ เรื่องของเพื่อนพี่ที่เป็นหมอด้วยกันนะ คือเค้าไปเจอเด็กคนหนึ่ง แล้วเค้าอยากรู้ ว่า..เออ..เค้าอยากรู้ว่า...ว่าเค้าจะชอบผู้ชายได้ไหม ถ้าเมื่อก่อนเค้าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน " กว่าจะถามออกไปได้ หมอปุ่นก็นั่งเหงื่อแตก แถมยังไปอ้างว่าเป็นเรื่องคนอื่นอีก หารู้ไม่ว่าฟากน้องชายที่เงียบไป กำลังนั่งอมยิ้มแก้มแทบปริ
"เรื่องแบบนี้มันบอกกันไม่ได้หรอก ความรู้สึกตัวเอง ก็ลองถามใจตัวเองดูซิ" เงียบ~~~เพราะหมอปุ่นกำลังถอดสมการคำพูดของน้องชายตัวเองอยู่ ถามใจตัวเองงั้นเหรอ ถ้าถามแล้วรู้คำตอบ พี่จะถามเอ็งทำไมไอ้ตัวเล็ก!!
"เออๆ งั้นพี่จะบอกเพื่อนแบบนี้ก็แล้วกัน" กว่าจะรวบรวบพลังใจทั้งหมดในการถาม ดันไม่ได้ความซะงั้น
"แล้วพี่ปุ่นจะกลับบ้านอีกทีเมื่อไร"
"ตัวเล็กอยากให้พี่กลับไปรึป่าวล่ะ เหงาไหม?" เป็นห่วงนะซิ กลัวว่าน้องจะเศร้า ขนาดโทรมาบ่นให้พี่ฟังได้ ก็แสดงว่ามีอาการพอสมควร
"ไม่เป็นไร พี่ปุ่นงานยุ่ง แต่ถ้ากลับมา อย่าลืมพาว่าที่พี่สะใภ้กลับมาด้วยนะ" หมอปุ่นสะดุ้งโหยง กลัวว่าตัวป่วนมันจะรู้ความในใจ
"ไม่มีหรอก!! พี่มีเราคนเดียวก็ยุ่งพอแล้ว" ตัวป่วนโวยวายกลับมา หมอปุ่นหัวเราะลั่น ที่แกล้งน้องได้
แกรก!! ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรอยู่ข้างนอก พอเปิดประตูออกไปดู ก็พบเสื้อผ้า ชุดที่ยกให้ใครบางคนใส่ พับมาวางเรียบร้อยอยู่ตรงหน้า ....มาแล้วทำไมไม่เรียก
------------
ชีต้าห์ที่มาทันได้ยินประโยคเด็ดเข้าพอดี ยืนบ่นพึมพำหน้าประตูบ้านพัก อย่างหมั่นไส้ คงกำลังคุยกับแฟนอยู่นะซิ ขอแช่งให้โดนนอกใจเหอะ หมออะไรนิสัยไม่ดี ปากร้าย ชอบแกล้งอีก เอาเสื้อผ้าวางไว้นี่ก็แล้วกัน ขี้เกียจขัดจังหวะคนเค้ากำลังหวานเลี่ยน
แกรก!! ว่าจะย่องออกไปเงียบ ๆ ก็ดันไปซุ่มซ่าม เดินสะดุดของเข้าอีก เผ่นดีกว่าเรา ไม่ได้กลัวนะ แค่ไม่อยากคุยด้วยต่างหาก
"เฮอ~~ เหนื่อย..." วิ่งมาได้ครึ่งทาง ชีต้าห์ก็หยุดหอบ วิ่งบนทรายมันเหนื่อยแฮะ หวังว่าไอ้คุณหมอโหดคงจะไม่ตามมานะ
"น้องชายนี่ชอบวิ่งจังเลยนะ พี่เห็นตั้งแต่เมื่อเย็น ตอนนี้ก็ยังวิ่งอีก" ใครบางคนที่ไม่คุ้นหน้า เดินเข้ามาทักพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม ชีต้าห์หันไปยิ้มให้ตามมารยาท แต่ก็ไม่ได้หันไปคุยด้วย (แม่สอนไว้ ว่าห้ามคุยกับคนแปลกหน้า)
หมับ!! พอจะเดินหนี แขนก็ถูกคว้าเอาไว้
"เดี๋ยวซิ พี่ชวนคุย อย่าเพิ่งเดินหนี" อ้าว...ไอ้บ้านี่เมาแต่หัวค่ำ กลิ่นเหล้าหึ่งมาเลย
"ปล่อยแขนผม!!" ไอ้ขี้เมาเลิกคิ้วขึ้น เหมือนกับว่าแปลกใจ แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย มือเหนียวยังกับปลาหมึก สะบัดก็ไม่ออก(-*-)
"ผู้ชายด้วยกัน เค้าไม่ห่วงตัวกันหรอกนา...." มันไล่สายตามองตั้งแต่หัวจนเท้า แล้วมองย้อนกลับไปมาสองสามรอบ
"ปล่อยซิวะ!!" ไม่รู้ทำไม แค่รู้สึกรังเกียจที่ใครก็ไม่รู้ มาแตะตัว พูดก็ไม่รู้เรื่อง แถมยังมามองแบบนี้อีก ซักหมัดไหมพี่ เผื่อจะสร่าง!!
"ไปนั่งคุยกับพี่ตรงโน่นเถอะ อยู่คนเดียวมันเหงานะ" เฮ่ย!!! ไอ้บ้านี่มันไม่เมาอย่างเดียวนี่หว่า มันพี้ยนด้วยนี่หว่า ใครจะไปมีเรื่องคุยกับคนไม่รู้จักเว้ยเฮ้ย
"ไอ้ขี้เมา ปล่อยนะโว้ย!! เฮ้ย!!" ยังไม่ทันจะได้จัดการแจกหมัดแก้เมา เอวก็โดนคว้าหมับ จนตัวลอยเข้าไปชนกับแผ่นอกของใครก็ไม่รู้ หรือว่ามันจะพาพวกมาด้วย!!
"ใครใช้ให้มาเดินมืดๆค่ำๆ แบบนี้คนเดียว!!" (=_=)ค่อยยังชั่ว.....ไม่ใช่พวกมันแหะ มาถึงก็ตะโกนใส่หน้ากันเลยทีเดียว ไอ้คุณหมอโหด
"เฮ้ย!! เด็กคนนี้กูเจอก่อน มึงเป็นใครวะ!!"
"หมอปุ่นปล่อย ผมจะไปชกหน้ามันซักหมัด" เผื่อจะได้จำทางกลับบ้านถูก เออ...!! พูดง่ายแฮะ ปล่อยง่ายอีกต่างหาก ...เฮ่ยยยยยยยย
พลัวะ!!
ผลัก!!!
เสียงแรกไม่ใช่เสียงหมัดของไอ้เสือชีต้าห์ แต่เป็นหมัดหนักๆของหมอปุ่นที่ซัดไปเต็มหน้าไอ้ขี้เมา หมัดเดียวจริงๆ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงมันร่วงลงไปนอนนับดาวกับพื้น(ดีนะเป็นทราย ไม่ค่อยเจ็บเท่าไร) แล้ว...มันเกิดอะไรขึ้นหว่า ชีต้าห์ยืนงงอยู่ในท่ากำหมัด ที่ตอนแรกจะวิ่งเข้าใส่เอง ถึงขั้นจ๋อย
"บนเกาะนี้ ห้ามกินเหล้า ของมึนเมาทุกชนิด ไปเอามาจากไหน!!" เสียงหมอปุ่นตะโกนถามไอ้ขี้เมา ...มันคงลุกขึ้นมาตอบหรอกนะ โดนไปเต็มๆขนาดนั้น
"พอเหอะ เดี๋ยวให้คนของพี่เต้มาลากไปสอบสวน" ชีต้าห์เดินไปรั้งแขนหมอปุ่น ที่กำลังตั้งท่าจะกระทืบไอ้ขี้เมาให้ลุกขึ้นมาตอบคำถาม ตายกันพอดี
"มานี่เลยเรา ทำไมชอบหาเรื่องใส่ตัว!!" กรรม!! ผิดอะไรอีกวะ
"ไม่ได้หา มันมาเองต่างหาก" จริงนะ เดินอยู่ดีๆมันก็มาเอง ไม่ได้กวักมือเรียกด้วย
"แล้วไปถึงบ้าน ทำไมไม่เรียก จะได้เดินมาส่ง" หมอปุ่นเหลือบมองไอ้เด็กแสบ ที่กำลังยกมือปิดหูตัวเอง ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองกำลังตะโกนลั่นชายหาด
"ก็ได้ยิน กำลังคุยโทรศัพท์หวานแหวว ไม่อยากกวน" ขืนเรียก เดี๋ยวก็ไปขัดจังหวะคนเค้ากำลังคิดถึงกัน ..ชีต้าห์เบือนหน้าไปอีกทาง ก่อนจะก้าวขาเดินกลับไปยังบ้านพัก ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหงุดหงิด สงสัยเพราะไอ้ขี้เมามั้ง
"จะไปส่ง!! แล้วจะขอบคุณซักคำไม่ได้รึไงเรานะ" ช่วยแล้วยังมาทวงบุญคุณอีก ไม่ได้ขอซักหน่อย
"ไม่....ขอบคุณ!!" เง้อ!! ซะงั้นอ่ะ ทำไมไปบอกเค้าง่าย ๆ แบบนั้นล่ะเรา โอ๊ย!!! แค่คนเค้าขอบคุณจะยิ้มทำไมเหรอคุณหมอ เพี้ยนป่ะ
"ที่แพ้ หายรึยัง เอายาไปทาอีกไหม" ชีต้าห์เหลือบมองขวดยาที่หมอปุ่นยื่นมาให้ ประเด็นคือมันดันคิดไปถึงตอนที่หมอทายาให้เมื่อกลางวันนะเซ่!! (-///-) ดีนะที่แถวนี้มืด คงมองไม่เห็นนะ(ว่าชีต้าห์มันกำลังเขิน)
"ไม่เอาแล้ว เหม็น!!" หมอปุ่นมองเด็กดื้อยาตรงหน้า พลางส่ายหัวถอนหายใจกับตัวเอง
"งั้นก็เข้าบ้านนอนได้แล้ว อย่าออกมาเดินข้างนอกคนเดียวอีกล่ะ" เอาอีกแล้ว สั่งเหมือนเป็นเด็ก
"อือ!!" (บ่นในใจนะ แต่ก็รับปากเค้าซะงั้น)
"ฝันดีนะ ไปล่ะ!!" หมอปุ่นได้คลี่ยิ้มอีกรอบ เอื้อมมือไปยีหัวไอ้เด็กแสบหน้างอตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปบ้านพักของตัวเอง ปล่อยให้ชีต้าห์ยืนนิ่งมองแผ่นหลังของคุณหมอจนหายไปในความมืด ...ทำไมนะตอนที่โดนลุงขี้เมามันจับถึงได้รู้สึกรังเกียจ
แล้วทำไม...หมอปุ่นก็คนอื่นเหมือนกัน ทำไม...รู้สึกแปลก ๆ
คนที่แปลกใจที่สุดคงเป็นนายเต้ เมื่อเห็นน้องชายที่กลับมาจากไปข้างนอก เดินอมยิ้มเหมือนกับอารมณ์ดีมากมายกลับมา ...ไปทำอะไรมา (- -?)
============
:กอด1: กอดทุกคนที่หลงเข้ามาติดกับไอ้ตัวแสบ
มาช่วยกันลุ้นเหอะ ว่าเมื่อไร สองคนจะรู้ใจตัวเองซักที
หวงกันไป ห่วงกันมา แล้ววกมากัดกันต่อ :laugh3: (กรรม!!)
งานนี้สงสัยตัวป่วน จะรู้ก่อนใคร หึหึ
ใครที่ยังไม่รู้ถึงความน่ารักของน้องชายหมอปุ่น ติดตามได้ "เรื่องรัก....ไม่กล้าบอก" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.0) :o8:
o1 โค้งงาม ๆ ขอบคุณทุกท่านอีกรอบ
-
:-[ :-[ :-[ o13
-
แย่งน้องเสือชีต้าร์มาเกบไว้เองดีมะเน่ :laugh:
-
:-[
หวงนี่คงเปงพี่หมอปุ่น
ความรู้สึกช้าก็นู๋แสบสินะ.....เริ่มหลงคุณหมอเข้าแล้วล่ะซิ
-
น่ารักๆ :กอด1: ชอบทั้งหมอปุ่น และชีตาร์
-
หมอปุ่นบอกซีต้าร์ฝันดีอย่างเดียวหรา น่าจะจุ๊บอีกซักทีอยากเห็นซีตาร์หน้าแดงอ่ะ
รออ่านต่อไป
-
:กอด1:ชีตาร์ไอ่เด็กดื้อที่น่ารักของหมอปุ่น
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ 55++ช่วยกันทำมาหากินมากเลยอะ ได้ค่านายหน้าเปล่าเนี่ย เเต่ เรื่องรัก...ไม่กล้าบอกของเค้าดีจริง เวลาอ่านจะออกอาการจิตนิดๆนั่งยิ้มให้คอม 55++ ตอนนี้ หมอปุ่นน่ารัก ชีตาร์ก็น่าลักนะ ลักไปอยู่ในใจหมอปุ่น 55++สู้ๆๆไรเตอร์ รอตอนต่อไปอยู่นะ
-
ท่องทะเล สวยงาม..
-
อิ อิ แหมต่างคนก็ต่าง..นะ
กั๊กกันเข้าไป คนอ่านจะได้ลุ้นนาน ๆ
เฮ้อออ สงสัยต้องให้ตัวป่วนมาช่วยซะล่ะม๊างง
-
น้องต้าร์นี่คววามรู้สึกช้า มากๆจริงๆเนอะ
พี่หมอปุ่นเค้าเริ่มจะรู้ตัวแล้วน้า 555 :กอด1:
-
แหมๆ ความรู้สึกดีๆ เริ่มก่อตัวแล้วสิ อิอิ
-
อีกนานไหมค่ะกว่าจะรู้ใจกันซะที จดๆจ้องๆ มลันดูแกมาแลดูกันอยู่นั่นแหละ 555
อีป้าแก่ๆ อินมากไปนิด 5555
-
รักกัน...เร็วได้อีก = =;;
เพิ่งผ่านไปกี่วันเองลู๊ก !! 555 :laugh:
ชอบหมอปุ่น >O<
มีหมอแบบนี้บ้างรักตายเล้ย !
:-[
รีบมาอัพนะคะ ~
น่าร๊ากกกกได้ใจ~ :o8:
-
สงสัย ถ้าแบบนี้ คงอีกไม่นาน 55555
-
:impress2: รักทั้งคู่ เลิกความคิดจะเลือกข้างไปแล้วค่ะ
แต่....ยังแอบเข้าข้างพี่ปุ่น(ลูกชายคนโต)นิดนึง โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ต้าห์เอ๊ยยยยยยยยยย ไอ้ปลายสายนั่นอ้ะ น้องชายพี่ปุ่นเขานะคะ ไม่ใช่คนรักแต่อย่างใด
พี่ปุ่นของหนู(ในอนาคตอันใกล้)ยังว่างอยู่นะคะ เชิญมาจับจองตามสบายเลย คริคริ
ดาด้าคะ......เมื่อไหร่จะฟาดก้นเผียะๆกันอีกล่ะคะ พี่นุ่นรออยู่ :m20:
-
ทำแต้ม เพิ่มคะแนนอีกแล้ว พระเอกก็งี้แหละ มาทันเวลาทุกกกก......ที :z1:
+1 เป็นกำลังใจให้ ดาด้า ครับ
-
:o8:หมอปุ่นแอบหวั่นไหว
ซีต้าเป็นทอมเหรอเนี่ย
:laugh:
-
:o8: หมอปุ่นน่ารัก 555
มีคนเริ่มไม่เข้าใจตัวเองกันบ้างแล้ว ฮ่าๆ
ปล่อยให้หนูชีต้าห์เข้าใจหนูป่วนผิดไปแบบนั้นแหละดีละ...อีกหน่อยอาจมีอาการหวงของให้หมอปุ่นได้เห็น ฮี่ๆ
-
น่ารักจริง ถึงจะแสบมากไปหน่อย
-
จะเจ็บตัวอยู่แล้วยังฮาได้อีกนะน้องชีต้าห์ไม่ได้กวักมือเรียกมันมาเอง :m20:
-
เข้ามา +1 ให้ที่รัก :กอด1:
ต่างคนต่างหวงกันซะแล้ว
งานนี้ดูท่าไอ้เสือจะรู้ตัวก่อนนะ
พี่หมอท่านยังงงๆกับความรู้สึกตัวเองอยู่
แอบมีตัวป่วนด้วยตอนนี้ :-[
-
ตามมาอ่านด้วยคน
+1
-
:กอด1: :L2: :L2:
-
6
"ปากร้าย vs ใจอ่อน"
ชีต้าห์งัวเงียลุกจากเตียง ก็ตอนที่แสงแดดในตอนสายส่องเข้ามา ทำให้ห้องสว่างจ้า ทำเอาตาพร่าไปหมด ทั้งที่บอกพี่เต้ไว้แล้วแท้ ๆ ว่าให้เอาผ้าม่านมากั้นสองชั้น พอตื่นแล้วก็หลับไม่ลง เอื้อมมือไปแหวกผ้าม่านสีขาวออก แสงแดดส่องสะท้อนกับผืนน้ำ ทำให้ต้องยืนหลับตานิ่ ๆ ไปครู่หนึ่ง
"ตื่นแล้วเหรอชีต้าห์ เดี๋ยวตอนบ่ายๆ เราจะกลับกันแล้วนะ" ได้ยินเสียงพี่เต้ดังมาจากระเบียงห้องข้าง ๆ ชีต้าห์ยืนหลับตาพยักหน้าหงึก
"กี่โมงแล้วอ่ะ" นายเต้ยืนมองน้องชายที่ยังคงสภาพเพิ่งตื่น ตอนที่ตัวเองกำลังจะทานมื้อเที่ยง
"ขณะนี้เวลา 12.24 นาที 32 วินาที รายงานสภาพอากาศเบื้องต้น.."
"อุ๊บ ฮ่า ฮ่า พี่เต้อ่ะ ผมแค่ถามเวลาเอง ไม่ต้องรายงานสภาพอากาศ" จากที่หลับๆตื่นๆ ชีต้าห์ก็ระเบิดหัวเราะดังลั่นบ้านพัก จากที่ต้องเช็ดน้ำตาเพราะหาววอดๆ ก็ต้องเช็ดเพิ่มเพราะหัวเราะพี่ชายตัวเอง
"ก็เราอยากไม่ตื่น นอนขี้เซาจริง" นายเต้ยื่นมือข้ามระเบียงที่ติดกัน มาหยิกแก้มน้องชายตัวเอง ไม่ว่ามองตรงไหน ชีต้าห์ก็เหมือนน้องชายที่เป็นแค่เด็กเล็กๆ ไม่เปลี่ยน
"ไปขึ้นเรือตอนกี่โมง" ปากก็ถาม มือก็ล้วงเข้าไปในเสื้อ เกาพุงขาว ๆ ของตัวเอง จนพี่ชายมะเหงกเข้าให้
"รอคุณชายต้าห์ตื่นอยู่ คนอื่นเค้าล่วงหน้ากันไปตั้งนานแล้ว" นายเต้เหลือบมองน้องชายด้วยหางตา แต่ก็โดนรอยยิ้มช่างประจบ พร้อมกับเอาหัวฟูๆ มาถูไถที่ไหล่ เหมือนแมวขี้อ้อน ใครจะไปใจร้ายไหว
"พี่เต้...ผมหิว~~" คราวนี้เป็นเสียงหัวเราะของพี่ชายที่ดังลั่นบ้าน ที่มาอ้อนเพราะหิวนี่เอง
หลังจากจัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อย ชีต้าห์ถึงได้มีแรงวิ่งนำหน้าพี่ชายไปก่อน พอวิ่งไปถึงก็พบว่าไม่ใช่เรือลำใหญ่ในตอนแรกที่มา แต่เป็นเรือเร็วลำเล็ก มีคนขับหน้าประจำยืนคอยอยู่ก่อนแล้ว ขาที่กำลังวิ่งหยุดชะงัก หันกลับมามองรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นแม้เงาของคนที่อยากเจอ
"ชีต้าห์ ลืมของรึไง!!?" พี่เต้ที่เดินตามมาจนทัน และกระโดดขึ้นไปรอบนเรือ เห็นว่าน้องชายยืนมองกลับไปทางรีสอร์ท เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง
"เรากลับกันสองคนเหรอพี่เต้ ..?" ชีต้าห์หันมาถาม พร้อมกับกระโดดขึ้นมาบนเรือ
"ก็บอกแล้วไง ว่าคนอื่นเค้ากลับกันไปตั้งแต่เมื่อเช้ามืดแล้ว เรามัวนอนขี้เซาเอง" กลับ...ไปแล้ว...!! งั้นเหรอ...? ชีต้าห์กำลังรู้สึกโมโหตัวเองที่นอนขี้เซาแบบสุดๆ ก็วันนี้เอง
"คราวหน้าพี่เต้ปลุกผมเลยนะ ไม่ต้องรอ" (-*-)
"เป็นงั้นไป" นายเต้เหลือบมองน้องชายอย่างไม่เข้าใจ เมื่อตอนตื่นมายังร่าเริง พอมาตอนนี้ กลายเป็นชีต้าห์หน้างอเหมือนเดิมอีก ไม่รู้ว่าอะไรไม่ถูกใจเข้า
----------
พอมาถึงฝั่ง ยังไม่ทันจะได้เข้าบ้านพักเอาของเข้าไปเก็บ หมอปุ่นก็โดนเรียกตัวด่วน เพราะมีคนไข้เด็กกลืนของเล่นเข้าไปติดคอ กว่าจะเสร็จเรียบร้อย ก็ทำเอาคุณหมอมือใหม่นั่งหอบแฮ่ก พอมีเวลาว่าง ก็คิดถึงหน้าใครบางคนขึ้นมาอีก ต่อให้ยุ่งแค่ไหน หมอปุ่นก็คลี่ยิ้มออกมาได้ พอคิดถึงใบหน้าบูดบึ้งของไอ้หนูชีต้าห์ขึ้นมา
"เฮ้อ~~ คิดถึงเค้าซะแล้วเรา" เสียงบ่นพึมพำของหมอปุ่นทำให้เพื่อนร่วมอาชีพที่นั่งอยู่ไม่ห่าง หันมามองอย่างแปลกใจ
"คิดถึงใครไอ้หมอปุ่น หายไปวันเดียว ไปหลงสาวที่ไหนวะ" เพื่อนหมอด้วยกัน เอ่ยปากแซว อดไม่ได้ที่เห็นว่าหมอปุ่นที่เพิ่งจะกลับมา นั่งอมยิ้มแก้มแตก มาอยู่ด้วยกันก็นาน ไม่เคยเห็นจะสนใจใคร ขนาดสาวๆพยาบาลที่นี่ยังเลิกหวัง
"ไม่ได้หลงโว้ย ไอ้หมอเนส แค่คิดถึง..เวอร์ไป" อยากบอกมันว่าไม่ใช่สาวด้วย แต่กลัวไอ้เนสมันแตกตื่น ขนาดตัวเองยังแปลกใจ
ถ้าเมื่อเช้าไม่ติดว่าต้องเข้า เวรคงหาเรื่องถ่วงเวลา แล้วกลับพร้อมกัน หมอปุ่นกำลังคิดแผนว่าจะหาเรื่องอะไรไปเที่ยวที่รีสอร์ทของพี่เต้ดี
"แกดิ เวอร์สุดๆ ไอ้หมอปุ่น!!" หมอเนสเหลือบมองเพื่อนอย่างหมั่นไส้ อยากเห็นหน้าคนที่ทำให้เป็นแบบนี้จริง ๆ
"อยากไปรีสอร์ทพี่เต้ แต่ไม่มีเหตุผล ทำไงดีวะ" (หันไปถามซะงั้น) คนโดนถามก็มึนดิ อะไรของมัน ยังไง จะไป แต่ไม่มีเหตุผล
"หมอปุ่นคะ มีเคสด่วน รีบไปที่ห้องฉุกเฉินเถอะคะ" พยาบาลวิ่งเข้ามาที่ห้องพักหมอหน้าตาตื่น คุณหมอที่เพิ่งจะได้พักเมื่อกี้ถอนหายใจเฮือก แต่ก็วิ่งตามหลังพยาบาลไปทันที แต่เดี๋ยวก่อนนะ ...เคสห้องฉุกเฉิน แทนที่จะเป็นไอ้หมอเนส ทำไม..เรียกหมอปุ่นหว่า (- -?)
พอผลักประตูห้องฉุกเฉินเข้าไป หมอปุ่นก็แทบทรุด ไม่ใช่ว่าเจอคนไข้เคสหนักเลือดท่วมอย่างที่คิด แต่เป็นคนไข้ตัวแสบ กำลังนั่งกอดเข่าตัวเองที่มีรอยถลอก เลือดซิบ แต่ใบหน้ายังคงบูดบึ้งเอาแต่ใจไม่มีเปลี่ยน นี่ขนาดไม่เจอกันแค่ครึ่งวัน ไปหาเรื่องกับใครที่ไหนมาอีกล่ะคราวนี้
"เคสด่วน!!?" พยาบาลพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะทยอยพากันออกไปข้างนอก ทิ้งให้หมอปุ่นยืนงงอยู่กับคนเจ็บ
"เร็วๆ ซิหมอ เจ็บจะตายอยู่แล้วนะ!!" ชีต้าห์ตัวแสบยังมีแรงตวาดเสียงดังลั่นห้อง สงสัยจะไม่ได้เจ็บอย่างที่พูด แต่พอมองไปที่แผลตรงหัวเข่าตัวเอง ก็หน้าซีดลงทุกที
"ไปทำอะไรมาอีกล่ะ ซนจริง" หมอปุ่นเดินเข้าไปใกล้ อุปกรณ์ทำแผลวางอยู่ใกล้ ๆ คงเพราะพยาบาลพยายามจะทำให้ก่อนหน้านั้น ใบหน้าคนเจ็บเชิดขึ้นอย่างอวดเก่งแทนการตอบคำถาม
"โอ๊ย!! แสบ เบาๆหน่อย" ชีต้าห์สะดุ้งโหยง เอื้อมไปคว้าข้อมือของคุณหมอที่กำลังจะล้างแผลให้เอาไว้
"แผลสด มันต้องล้าง ถ้าติดเชื้อขึ้นมาจะแย่เอา ตัดขาทิ้งไม่รู้ด้วยนะ" หมอปุ่นเหลือบมองฝ่ามือเล็กๆที่กำอยู่รอบข้อมือ ต้องก้มหน้าลงเพราะกำลังคลี่ยิ้มกับตัวเอง
"ไม่ต้องมาหลอกให้ยาก แค่แผลถลอกเอง" (-3-) แค่แผลรถล้มตอนปั่นจักรยาน ไม่ถึงตายหรอกน่า
ก็แค่มาปั่นจักรยานเล่น ไม่รู้ว่ายังไง มาถึงหน้าโรงพยาบาลได้ ตอนแรกแค่จะปั่นวนแค่หน้าโรงพยาบาลแล้วกลับ ไม่คิดว่าจะต้องเข้ามา มีน้องหมาที่ไหนก็ไม่รู้ จู่ ๆ ก็นึกอยากวิ่งขึ้นมา ตัดหน้าล้อรถจักรยานซะ ก็ล้มซิ ใส่ขาสั้นมาด้วย ไถลไปกับพื้นอย่างเจ็บ พยาบาลกับบุรุษพยาบาลวิ่งเข้ามาช่วยกันวุ่นวายไปหมด แล้วตอนนั้น ก็เผลอหลุดปากออกไป 'เอาหมอปุ่นมา!!'
"ไปเล่นอะไรมา ถึงได้ของแถมเจ็บ ๆ แบบนี้?" อาศัยตอนที่คนเจ็บเผลอ หมอปุ่นก็ล้างแผล ใส่ยา แล้วก็ปิดผ้าเรียบร้อย ตรงแขน และขาอีกข้างยังมีรอยฟกช้ำเขียวเป็นจ้ำ
"จักรยานล้ม" จักรยานล้ม แถวหน้าโรงพยาบาลอ่ะนะ เรียกว่าโชคดี หรือว่าโชคร้ายกันล่ะ
"แล้วจะกลับยังไง โทรหาพี่เต้ไหม" ชีต้าห์ตัวแสบรีบส่ายหัว สงสัยจะแอบหนีออกมาโดยไม่บอกใครล่ะสิ
"ปั่นจักรยานกลับไง ไม่เห็นจะยาก" หมอปุ่นเหลือบมองคนเจ็บอวดเก่ง ส่ายหัวอย่างระอา เป็นแผลที่หัวเข่า จะเดินยังยาก แล้วจะไปปั่นจักยานได้ไง พ่อคนเก่ง!!
"งั้นไปรออยู่ที่ห้อง จะไปส่ง ขาก็เป็นแบบนี้ เกิดปั่นไปชนใครเข้า สงสารเค้านะ"
"ไม่ได้ขอนะ" ไอ้เด็กแสบทำหน้างอ จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะสภาพตอนนี้ไม่เอื้อ ...อันที่จริงปากก็บอกไปแบบนั้น แต่หมอปุ่นแทบจะเก็บอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่ ...นี่ไง เหตุที่จะหาเรื่องไปรีสอร์ท
รถตัวเองก็มี แต่หมอปุ่นเลือกที่จะปั่นจักรยานคันเดิมไปส่ง โดยมีคนเจ็บนั่งซ้อนท้าย .....ให้เวลามันเดินช้าลงอีกนิด ก็ยังดี
ใบหน้าของคนที่นั่งซ้อน ไม่ได้บูดบึ้งอย่างที่เคยทำ ชีต้าห์เหลือบมองแผ่นหลังของคนที่กำลังปั่นจักยาน พร้อมกับบ่นว่าหนักบ้างล่ะ เหนื่อยบ้างล่ะ แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะหยุด แถมยังฉุดข้อมือเขา เอาไปเกี่ยวไว้ที่เอวตัวเองหน้าตาเฉย แถมด้วยการกำชับให้เกาะแน่นๆไม่รู้ตัวเลย ว่าตัวเองยิ้มออกมาตั้งแต่เมื่อไร...
=====================
:กอด1:กอดผู้อ่านทุกท่านแนบแน่น เอิ้ก ๆ
ช้าบ้างอะไรบ้าง ดาด้าขออภัย(เนื่องด้วยแอบเอาเวลางานมาปั่นนิยาย :laugh3: มิได้สำนึก)
คิดถึงหมอปุ่น แอบหยิกแก้มชีต้าห์ด้วยความหมั่นไส้ :-[
แล้วก็วิ่งไปปั่นตอนต่อไป (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/181-1.gif)
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกคำแนะนำ ทุกคะแนน ทุกกำลังใจมากมาก
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ กรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้ น่ารักอะมากด้วย คิคิคิ ชีตาร์น่ารัก หมอปุ่นก็ฮา จีบเค้าไม่เป็นอะดิ 55++++เเต่ไม่เป็นไรเด๋วชีตาร์มาเอง 55+++ตอนนี้อ่านเเล้วยิ้มเลย เเต่ว่านะ มันสั้นไปเปล่าไรเตอร์ หรือว่าคิดไปเองอะ เเต่ถ้าหมอปุ่นจะเอาให้ช้ากว่านี้อะ เดินไปดีกว่านะ โดยเอาชีตาร์ขึ้นเอวหรือไม่งั้นก็ พาวนซะรอบหมู่บ้าน 55+++
-
อิ อิ อิ แอบกรี๊ดดดดให้กับหมอปุ่นกับชีต้าร์
แหม แหม น่ารักซ๊า
-
น่ารักอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...น่าฟัดจริง ๆ ให้ตายสิ
แหม๋...กะว่าจะหาข้ออ้างไปหาเค้า แต่สุดท้ายเจ้าตัวเค้าก็มาหาึถึงที่เลยนะหมอปุ่น...คริคริ
แล้วนู๋ต้าร์...ที่มาถึงโรงพยาบาล แถมยังเรียกหาหมอปุ่นด้วยเนี่ย...เพราะหัวใจเรียกร้อง หรือสมองสั่งมาหล่ะ
แต่ไม่ว่าจะอย่างไหน ก็ทำให้คนอ่านยิ้มจนแก้มจะปริตามอยู่แล้วนะ...อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย...ไม่ไหวแล่ะ
เมื่อยแก้มไปหมด ขอตัวไปบริหารหนังหน้าก่อนหน้า เอาไว้รอยิ้มตอนหน้าต่อนะฮะ...คริคริ
พีเอส ,, อ่านเรื่องนี้มาก ๆ สงสัยจะแก่เร็ว เพราะยิ้มไม่ยอมหุบ ริ้วรอย กะเท้ากาเลยถามหาซะเยอะเชียว =^=b
-
อ่านแล้วนั่งยิ้มเหมือนคนเมายาเลย
หมอปุ่นกะซีตาร์น่ารักมาก :o8: :-[
-
'เอาหมอปุ่นมา!!'
จะเอาหมอปุ่นคนเดียวเท่านั้น
:-[ :-[ :-[ :-[
-
ตามมาดู พี่ชายตัวป่วน
สาหนุก จะติดตามต่อไปนะคะ :L2:
-
หวานแข่งหนูป่วนหรือไงพี่หมอ อิอิ
-
ฉีดยา ฉีดยา เท่านั้น ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอบเอาเวลางานมาอ่านเหมือนกันคะ 555 นิสัยเหมือนคนเขียนเลย 555 แต่ว่าชีต้าร์น่ารักจังเลยคะ อีป้าแก่ๆชอบมากๆค่ะ
-
:laugh:
หมอปุ่นหลงเด็ก
:-[เด็กก็หลงหมอปุ่น
-
+1 นะคะ
อ่านพี่ปุ่นกับชีตาร์แล้วก็ได้กลิ่นอายของตัวป่วนกับพี่ฟ้าเหมือนกันนะเนี่ย
ถึงสองคนนั้นจะหวานแบบแสดงออก แต่สองคนนี้ ปากแข็งทั้งคุ่เลยนี่นา
ห่างกันนิดเดียวเองคิดถึงกันซะแล้วนะเสือน้อย อิอิ* พี่ปุ่นเองก็ด้วยนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด :m3: น่ารักมากกก
ก็แค่มาปั่นจักรยานเล่น ไม่รู้ว่ายังไง มาถึงหน้าโรงพยาบาลได้ --> จ๊ะ แบบว่าใจมันพามาใช่ม่ะชีตาร์
'เอาหมอปุ่นมา!!' --> ส่วนอันนี้ก็ใจมันเรียกร้อง :laugh:
ขอจุ๊ฟสักสองที กับอีก +1 ให้กับความน่ารักของไรเตอร์ที่มาปั่นให้อ่าน
-
สองคนนี้ใจตรงกันแล้วใช่มั้ย อ๊างงงส์~ :o8:
-
น่าร๊ากกกกกกกกก
-
พี่หมอกับน้องนี่ เปิดปุ๊บติดปั๊บเลยนะครับ
-
โอ๊ยน่ารักจังเลยง่า :m1:
น่ารักทั้งหมอปุ่นทั้งน้องชีต้าห์เลยค่ะ
ใจตรงกันแล้วสินะ แต่ไม่รู้จะลงเอยกันได้เมื่อไหร่ อิอิ
เขินจัง แต่เวลามีคนที่ชอบมาทำแผลให้มันคงรู้สึกดีเนอะ 55555
-
มันสั้นไปกำลังสนุกเลย
-
ระหว่างที่แบบปั่นนิยาย ก็ระวังหลังด้วยนะ
เดี๋ยวบอสจะโผล่มาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว o18
ซีต้าร์นิ นอกจากจะเอาแต่ใจแต่ใจแล้วยังตามใจตัวเองอีกซะหาก
คิดถึงก็มาหา อยากได้ก็จะเอามันเดี๋ยวนั้นเลย
'เอาหมอปุ่นมา!!' แม่เจ้าแอบแรงนะเนี่ย
ปล.+1 ให้ตัวเองแล้วน๊า :กอด1:
-
อ่านแล้วเขินเลย อ๊ายยยย
-
โรมานซ์ติกเจงๆ ปั่นจักรยานรับลมเย็นๆ (คงไม่ใช่อากาศที่กรุงเทพอ่ะ)
หมอปุ่นยิ้มแกล้มปริไปแล้ว :impress2: :laugh: :impress2:
-
น่ารักอ่ะ อยากมีแบบนี้บ้างจังเลย
-
น้ำตาลท่วมจอ
-
เห็นอย่างนี้ร้ายเหมืนกันนะหมอปุ่น
อยู่กับเด็กร้ายต้องทัน :laugh:
:call:
-
น่ารักทั้งคุณหมอและน้องชีต้าห์
-
สรุปแล้ว ต่างคนต่างใจตรงกัน หาเหตุมาเจอกันจนได้
อย่างงี้หมอปุ่น ก็ทางสะดวก หาเหตุไปล้างแผลให้ เจ้าแสบชีตาร์ได้สบาย ๆ :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจ เลขสวนนะครับ 123 :กอด1:
-
ถ้าจะคิดตรงกันจริงๆ :t2:
ชีตาร์มาถึงที่
:pig4:
-
สนุกดี อย่างนี้หมอปุ่นก็เป็นโคแก่ป่ะ
-
ตามมาจากฝั่งกระโน้น...เพิ่งตามทันเอาหน้าที่หกนี่เอง
หมอกินเด็ก...เฮอๆๆ
-
รอตอนต่อไปขอรับ :กอด1:
-
อ่านไปยิ้มตามหมอปุ่นเลยอ่ะ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:o8: :o8: :o8:
-
หมอปุ่นจะมีคู่แล้ว ดีใจๆ
ว่าแต่ว่าคู่ตัวนี่ท่าจะแสบใช่เล่นเลยนะคะ
-
พี่น้องหวานแข่งกัน
+1
-
น่ารักจังเนอะ หมอปุ่นทำเนียน
-
อารมณ์หวานๆค่ะ เป็นเรื่องแนวน่ารักๆดีนะคะ
:o8: :o8:
-
:3123: มาทำความรู้จักกับพี่สะใภ้ของนู๋ป่วน ...แสบ..น่ารัก..ได้ใจจริง ๆ
แล้วแบบนี้ หมอปุ่นจะรับมือไหวมั๊ยเนี่ย
-
+1 :z2: :z2:
-
7.
"ชอบขัดใจ vs เอาแต่ใจ"
ใครที่ผ่านมาแถวนั้น คงจะได้เห็นผู้ชายตัวโต ปั่นจักรยานหน้าบาน ยิ้มไม่หุบ เพราะ...ได้คนซ้อนถูกใจ แขนสองข้างกอดอยู่ที่เอวหมอปุ่นแน่น จะไม่ให้คุณหมอยิ้มขนาดนั้นได้ยังไง ก็บางบางครั้งที่ชีต้าห์ลืมตัวซบหน้าลงมาที่แผ่นหลังกว้าง แล้วก็รีบเด้งตัวกลับ บ่นพึมพำๆกับตัวเอง
"เกาะดีๆ เดี๋ยวตกไปใครจะรับผิดชอบ" หมอปุ่นรั้งแขนที่โอบเอวตัวเองไว้ ให้อยู่ที่เดิม นานๆที เวลาแบบนี้ต้องรีบสะสมคะแนน
"หมอปุ่นเป็นคนปั่น ก็ต้องรับผิดชอบซิ" เอาอีกแล้วชีต้าห์ พูดจาอะไรไม่หัดคิดซะมั่งเลย ว่าคนฟังเค้าจะคิดไปถึงไหนๆ จะให้รับผิดชอบจริงๆ นะเหรอ
"อะไร ไม่ได้ซิ่งซะหน่อย..มั่วนะเรา" ชีต้าห์เหลือบมองแผ่นหลังของคนที่กำลังปั่นจักรยาน แต่ยังปากดี หมั่นไส้ว่ะ
"ปั่นจักรยานก็ดูทางด้วยดิ เหม่อมองอากาศ เดี๋ยวก็ได้แผลอีกรอบ" (-"-) โห่..นอกจากดื้อแล้วยังดุอีกนะ
"ไม่มีทาง เชื่อมือเหอะน่า อ้าว..เฮ่ย!!" กรรม!! ยังไม่ทันจบประโยค สงสัยจะเพลินจริง ดันลืมไปว่าทางข้างหน้ามันลงเนิน วิ่งฉิวซิครับท่าน ไม่ต้องปั่นมันไปเอง
"เหวอออออ หมอปุ่นนนนนนน" ไอ้หนูชีต้าห์ตะโกนเสียงดังลั่น กอดหมับที่เอวหมอปุ่นแน่น ซุกหน้าไปกับแผ่นหลัง
"ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร เห็นไหม" เฮ่อ~~~ คิดว่าจะตายซะแล้ว ดีที่ยังรับมือไหว ลงเนินมาได้อย่างปลอดภัย ชีต้าห์ยังกอดแน่นอยู่ข้างหลังจนต้องแตะที่มือเบาๆ ปลอบใจ
"หมอปุ่นเชื่อไม่ได้เลย!! จอด!!จะเดินไปเอง!!" ชีต้าห์ตวาดลั่น แถมด้วยการยกกำปั้นรัวทุบหลังคนปั่นจักรยาน
"เดินไปได้ไง เจ็บขาจะตาย นั่งเฉย ๆ ไม่งั้นจะปั่นลงทะเล!!" (-*-) ไม่ต้องบอกซ้ำ ชีต้าห์หยุดทันที ความบ้าบิ่นของหมอปุ่นทำไมจะไม่รู้ มือที่กำลังทุบแผ่นหลังกว้าง เปลี่ยนมาเป็นยึดชายเสื้อของคุณหมอแน่น
"ตั้งใจมาส่ง หรือจะมาแก้แค้นกันแน่~!!" เสียงบ่นพึมพำ กับเสียงหายใจฟึดฟัดอย่างหงุดหงิด แต่แปลก...ที่หมอปุ่นยังคงยิ้มได้ ออกจะขำด้วยซ้ำ
"มองโลกในแง่ร้าย จะแก่เร็วนะ"
"แก่ช้ากว่าหมอละกัน!!" น่าน!! ไม่น่าพูดให้โดนย้อน เลี้ยวข้างหน้าก็จะถึงรีสอร์ท'บ้านกลางทะเล' จากที่ปั่นๆอยู่ขามันก็พาลจะขี้เกียจซะงั้น
"แวะกินอะไรก่อนไหม หิวอ่ะ" หลังจากที่เลิกเหม่อมองอากาศ(ก็ได้) หมอปุ่นก็เปลี่ยนโลเกชั่นเป็นมองร้านอาหารบ้างอะไรบ้าง ก็นะ...ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ทานซักมือ แถมต้องมาปั่นจักรยานไปส่งเด็กดื้ออีก (ได้ข่าวว่าเสนอตัวเองนะ)
"ไม่เอา ไม่อยากกิน เฮ้ย!! จะไปไหน บอกว่าไม่กินไง!!" ช้าไปแล้วชีต้าห์ ก็หมอปุ่นแกเป็นคนคุมเกม เพราะงั้นจากที่จะเลี้ยวซ้ายข้างหน้า คุณหมอก็เลยทางเลี้ยวไปซะงั้น แถมไม่สนใจเสียงโวยวายของคนข้างหลัง
จักรยานเลี้ยวไปจอดสนิทอยู่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง บรรยากาศเยี่ยม ลมเย็น แต่...ใครบางคนยังนั่งหน้างอหงิกอยู่บนจักรยาน ทั้งที่จอดตั้งนานก็ไม่ยอมก้าวลงไป จนหมอปุ่นต้องเป็นฝ่ายลงมาก่อน
"ดูทำหน้าเข้า พามาร้านอาหาร ไม่ได้จะพาไปประหาร ลงมาเร็ว" (-"-) ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอโชเฟอร์อย่างหงุดหงิดเต็มขีดจำกัด ...ให้ตายเหอะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครชอบขัดใจ ทำให้โมโหได้มากมายขนาดนี้
"ไปกินคนเดียวเหอะ ผมจะกลับบ้าน" พอได้จังหวะที่หมอปุ่นลงไปยืนข้างๆจักรยาน ชีต้าห์ก็เลื่อนตัวขึ้นมานั่งแทนตำแหน่งทันที แผลที่เข่าตอนที่มันแห้ง พองอขาทำท่าจะปั่นจักรยาน ทำเอาเจ็บน้ำตาซึม ..โมโหตัวเองอีกคราวนี้
หมับ!!!
"จะไปไหน!!" โห่..ไอ้คุณหมอนี่ สงสัยนอกจากกวนแล้วยังหูตึงอีกแฮะ คนจะกลับบ้านยังจะมาจับท้ายรถไว้อีก ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเจอแบบนี้ ไม่มาหาหรอก ชิ!!
"ก็บอกว่าจะกลับบ้านไง ไม่ได้ยินเหรอ ถามจริง!!?" เสียงหมอปุ่นถอนหายใจเฮือก ก่อนจะออกแรงรั้งให้จักรยานเคลื่อนกลับมา
"ไม่ได้ถามเอาคำตอบ บ้านมันไม่วิ่งหายไปไหนหรอก รึว่ากลัว!!?" หมอปุ่นเอานิ้วจิ้มที่อกตัวเอง .....ชีต้าห์ยืนมองอย่างไม่เข้าใจในตอนแรก ...(- -?) กลัว? กลัวอะไร ยังไง? ไม่เห็นจะมีอะไรหน้ากลัวตรงไหน ก็แค่...หมอเพี้ยนๆคนหนึ่ง
"กลัวอะไร!! จ้างให้ก็ไม่กลัวหรอก!!" คนเจ็บแต่อวดเก่งยื่นหน้าเข้าไปท้าท้ายใกล้ ๆ (มันลืมตัวนะนั่น)
"งั้น...ฉันกลัว มากินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย" หา!!? โอ๊ยยยย เจ็บใจ เข้าทางหมอปุ่นจนได้ซิน่า อ๊ากกก...กลับคำทันไหมเนี่ยะ แบบนี้ก็แพ้อ่ะดิ (แพ้ทางหมอปุ่นตลอด)
พอเข้ามานั่งในร้าน แล้วก็หามุมสงบที่นั่งกันสองคนได้ หมอปุ่นก็สั่งอาหารเหมือนไปอดอยากที่ไหนมา พอทั้งหมดมาเสิร์ฟเท่านั้นแหละ แทบจะไม่มีที่วางจานข้าวกับน้ำ ต้มยำทะเลเดือด ปลาหมึกยัดไส้ กุ้งทะเลเผาตัวโต ปูตัวเท่าจานข้าว สารพัดอีกเต็มโต๊ะ
ชีต้าห์นั่งมองของกินตรงหน้าเหมือนสยองจัด แค่สองคนจะไปกินหมดไหม? ไม่สั่งมาเลี้ยงคนทั้งร้านไปเลยล่ะ
ยังไม่ทันได้ตักข้าวกิน หมอปุ่นก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าตัวเองออกมา กดเบอร์หาใครซักคน ยกแนบหูตัวเอง ก่อนจะนั่งจ้องมาทางเพื่อนร่วมโต๊ะตัวแสบ
"พี่เต้ เออ..จะโทรมาบอกว่า น้องชายพี่อยู่กับผม ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" ชีต้าห์หันมามองตาโต เสียงพี่เต้ถามอะไรมาไม่รู้ ได้ยินแต่คำตอบของหมอปุ่นฝ่ายเดียว
'ครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปส่งให้ถึงที่'
'ไม่รบกวน ผมออกเวรแล้ว'
'ครับ สวัสดีครับ'
"อ้าว..พี่วางไปแล้วเหรอ" ดูดิ๊!! พี่เต้ไม่คิดจะถามน้องตัวเองซักคำ ว่าสุขสบายใจดีไหม เต็มใจรึป่าว ที่ต้องมานั่งกินข้าวเย็นกับคู่อรินัมเบอร์วันอย่างหมอปุ่น
"กินข้าวเถอะ เดี๋ยวเย็นชืดหมด" จะกินเข้าไปได้ยังไง ไอ้ของที่สั่งมาแต่ละอย่าง (- -*)
"ผมยังไม่หิว กินไปคนเดียวเหอะ" ชีต้าห์รวบช้อนในมือวางไว้ริมจาน หันไปนั่งเอามือกอดอก เหม่อมองออกไปนอกร้าน ก็ดันเห็นแต่ความมืดซะ
"ไม่ได้ เพราะไม่กินให้ตรงเวลา ตัวถึงได้เหลือแค่นี้!!" มันเกี่ยวกันไหม!! กินข้าวไม่ตรงเวลา เค้าว่าจะเป็นโรคกระเพาะไม่ใช่รึ!! ความรู้พื้นฐานเลยนะนั่น มันไปเกี่ยวอะไรกับตัวเล็ก เป็นหมอจริงป่ะ!!!
"ก็ไม่อยากกินอ่ะ หิวก็กินไปคนเดียวดิ มาบังคับคนอื่นได้ไง" มานั่งด้วยแล้วยังจะเรื่องเยอะ ที่ไม่กินเพราะมันกินไม่ได้โว้ย!! ไม่อยากเผยจุดอ่อนข้อนี้หรอก
"เลือกกินซิเรา เอานี่ แกะให้แล้ว กินซะ หรืออยากให้ป้อน" หมอปุ่นแกะกุ้งตัวโตมาวางไว้ในจานเด็กดื้อ พร้อมกับราดน้ำจิ้มให้เสร็จสรรพ แถมบริการทุกระดับประทับใจ ด้วยการตัดปลาหมึกยัดไส้มาวางไว้ข้าง ๆ แต่เด็กดื้อที่ว่า เหลือบมองมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะคว้าช้อน จิ้มกุ้งที่วางอยู่ในจานเข้าปากตัวเอง
"ที่ไม่กิน เพราะแพ้อาหารทะเล!!" คนที่กำลังเคี้ยวกุ้ง พูดพึมพำ จำได้ว่าพ่อเคยทำปลาหมึกยัดไส้นี่แหละให้กินตอนเด็กๆ เกือบตาย..กินไปเยอะด้วย เพิ่งมารู้ทีหลังว่าตัวเองแพ้อาหารทะเล แต่พอโตอาการก็ดีขึ้น บางครั้งก็แค่มีผื่นขึ้น ให้คันเล่น ๆ
"หืม!!?" หมอปุ่นเงยหน้าจากการแกะกุ้ง เพราะดีใจที่เห็นว่าอีกฝ่ายตักเข้าปาก แพ้กุ้ง...? ก็แล้วไอ้ที่เคี้ยวตุ้ยๆ อยู่นั่น มันก็กุ้งทะเลไม่ใช่เรอะ!!!
"เข้าใจป่ะ!!?" หมอปุ่น มือยังถือกุ้งที่ยังแกะไม่เสร็จ พอเข้าใจเท่านั้นแหละ พุ่งพรวดเดียว ไปถึงตัวชีต้าห์ เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายแค่เคี้ยว ยังไม่ได้กลืน
"คายออกมาชีต้าห์ เร็วๆ เอามันออกมา!!" มือข้างหนึ่งบีบที่กราม บังคับให้อ้าปาก ก่อนจะล้วงเข้าไปเอาเศษกุ้งในปากของไอ้เด็กดื้อออกมา เพราะเจ้าตัวไม่ยอมทำตามคำสั่ง ไม่สนใจว่าคนทั้งร้านจะหันมามอง ไม่รังเกียจเศษอาหารในมือตัวเอง ก่อนจะบังคับให้ไอ้เด็กดื้อล้างปากด้วยน้ำ เผื่อว่าพอจะช่วยอะไรได้บ้าง
"อื้อ..เจ็บปาก ปล่อย!!" หมอปุ่นหลับตาแน่น พร้อมกับถอนหายใจข่มความโกรธ ก่อนจะยอมปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ ชีต้าห์ก้มมองเสื้อผ้าตัวเอง มีแต่คราบน้ำ กับคราบอาหาร แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ...กลัว...อะไรบางอย่างในแววตาของหมอปุ่น
"เก็บเงินด้วยครับ!!" หมอปุ่นหันมามองไอ้เด็กดื้อพลางยกมือกุมขมับ
อาหารที่เหลือคงต้องห่อกลับ พอคิดถึงคนที่เค้าไม่มีเงินแม้จะซื้อข้าวกิน ก็รู้สึกผิดขึ้นมา สั่งเด็กที่ร้านไว้ ว่าขากลับจะแวะมาเอา ก่อนจะหันมาคว้าแขนไอ้เด็กแสบที่ทำให้ปวดกบาลออกไปนอกร้าน
"โอ๊ย!! เจ็บขา หมอปุ่น เจ็บนะ!!" พอนึกขึ้นได้ ว่าชีต้าห์ขาเจ็บอยู่ หมอปุ่นก็ชะลอฝีเท้าลง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือ ลากคนเจ็บเดินมาจนถึงจักรยานคันเดิม
"คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ!!" พอได้ยินเสียงเรียบๆของหมอปุ่น คนที่รู้สึกผิดก็ยิ่งหน้าซีดไปใหญ่ ก็ไม่คิด...ว่าจะทำให้โมโหขนาดนี้
"ก็...ก็ไม่ได้ตั้งใจจะกลืนซะหน่อย หมอปุ่นก็เวอร์ไป" ไอ้ตอนที่ได้ยินคำแก้ตัว หมอปุ่นก็ว่าจะหายโกรธอยู่หรอก แต่พอมาได้ยินคำหลัง ..คิดว่าไม่กลืน มันก็จะไม่แพ้งั้นรึ คิดน้อยมาก ไม่คิดเลยดีกว่า
"ถึงไม่ได้กลืน มันก็แพ้ได้ ถ้าคนมันจะแพ้ เข้าใจไหม?" เพราะไม่รู้ว่าแพ้แค่ไหน กลัวว่าจะเจ็บป่วย เคสที่เคยเจอมาบางคนก็ถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาล
"เข้าใจแล้ว กลับบ้านกันเถอะ..." เบี่ยงประเด็นได้เยี่ยมมากไอ้เด็กแสบ 'กลับบ้านกันเถอะ' เหรอ ....ทำยังกับว่าอยู่บ้านเดียวกัน
"อย่าประชดกันแบบนี้อีกนะ! ขอร้อง!!" ชีต้าห์พยักหน้าหงึกๆ จากที่คุณหมอตั้งท่าจะว้ากใส่ ก็จำต้องใจอ่อนอย่างช่วยไม่ได้
"อือ!!" ดูมันรับคำ หมอปุ่นส่ายหัวกับตัวเอง เดี๋ยวก็ได้จับมาฟาดก้นอีกทีหรอก ป่วยการที่จะมานั่งสอน เดี๋ยวก็ใจอ่อนอีกจนได้ไอ้หมอปุ่น (- -)
ตลอดทางที่ปั่นจักรยานจากร้านอาหาร ไปจนถึงรีสอร์ทไม่มีใครเปิดประเด็น ไม่มีใครพูดอะไรซักคำ น่าแปลกที่ไอ้เด็กแสบมันสามารถอยู่นิ่งๆได้ ขนาดว่าแกล้งเบรคแรงๆจนหน้าทิ่มหลัง ก็ยังไม่บ่น จนมาถึงหน้าบ้านพักของเจ้าของรีสอร์ท
"เข้านอนเลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาล้างแผลให้ แล้วก็...ถ้าเกิดอาการแพ้ ให้พี่เต้โทรไปหาได้ตลอด 24 ชม." หมอปุ่นหันมาสั่ง ขากลับคงต้องยืมรถจักรยานกลับไปก่อน พรุ่งนี้ถึงจะเอามาคืน พอเห็นว่าชีต้าห์เอาแต่ยืนเงียบ หมอปุ่นก็เลยตัดสินใจว่าจะกลับ...
"เออ....หมอปุ่น.." หมอปุ่นหันมาตามเสียงเรียกของไอ้เด็กแสบ ที่กำลังยืนอึกอัก เหมือนมีอะไรติดคอ
"ว่าไง จักรยานคงต้องยืมไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาคืน" ที่หันมาเพราะเข้าใจว่าชีต้าห์มันหวงจักรยาน
"คือ..ผม...ขอโทษ!!" พอพูดคำที่คิดเอาไว้ตลอดทางได้ ชีต้าห์ก็เดินตัวปลิวเข้าบ้านทันที ปล่อยให้หมอปุ่นยืนอึ้งอยู่หน้าบ้าน ....แค่คำว่าขอโทษก็ทำให้คนยิ้มได้นะ!!
===================
มาอัพด่วน ๆ เป็นมื้อเที่ยงให้ทุกคน
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกคะแนนมากมาก
:กอด1:
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมม จึกๆพี่ชายและพี่สะใภ้ก่อนออกจากบ้านไปทำงานเพื่อเด็กและเยาวชน
สถานะ: ทำงานกลางแดดกล้า....รอแฟนคนไกล
ตัวป่วนของพี่ฟ้าตาแก่ขี้อ้อน
คริคริ กอดดดดดดดดดดดดดดดดด (อยากจะซ้อนท้ายจักรยานบ้างไรบ้าง)
-
จิ้มนุ่น อีกที :laugh:
เดกน๊อออ ปะชดแบบนี้จะหัวใจวายตาย ก้อคนมันร๊ากก :-[
-
เข้ามาจิ้มที่รัก ทะลุไปถึงนุ่นจ๋า
o13ให้คนเขียน
-
น่ารักระเบิด!!!!!!!
-
คู่นี้มาแนวโหด
-
คู่น่ารักอีกคู่นึงน้องชีต้าหืกะหมอปุ่น
-
อร๊ายยยยยย
น่ารัก น่าหยิก
:-[ :-[
-
:impress2:
หมอปุ่นหลอกเด็ก
-
พี่หมอปุ่นคิดจะจับเด็กไว้กินเหรอ
ระวังเสียดท้องนะ
ดูท่าทางน้องซีตาร์จะย่อยยากซะด้วย :laugh:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ๊ายยยยย น่ารักอะ ชีตาร์น่ารักมากเลย หมอปุ่นก็ คิกๆๆดีเเล้วที่เค้าชอบกัน ดีที่ชีตาร์เป็นเด็กที่ผิดเเล้วคิดได้ไม่เเถไปเรื่อยเเละ สุดท้าย ดีเเล้ว ที่ไรเตอร์ มาอัพเเละจะดีมากกว่านี้ ถ้ามีอัพทุกๆๆวัน กร๊ากๆๆๆๆๆ ซูเปอร์ไรเตอร์
-
คู่นี้เขาสมกันจริง น่ารักๆ
-
ที่เอาแต่ใจก็เพราะอยากให้คนเอาใจ จริงม่ะไอเสือ
ฉะนั้น จงเอาแต่ใจไปจนกว่าพี่หมอแกจะยอมตามใจ :laugh:
ดูสิว่าใครจะแพ้ทางใครก่อนกัน
+1 ให้ดาด้าที่รัก อย่าเครียดน๊า เป็นห่วงๆ :กอด1:
-
เชียร์หมอปุ่นขาดจายยยยยย :a1:
-
น่ารักพ่อแงแม่งอน จุ๊บๆ
-
น่ารักทั้งคู่ ต่างคนต่างก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง อิ อิ
เชียร์ให้รักกันไวๆนะคะ แต่กว่าจะถึงตอนนั้นหมอปุ่นคงหัวหมุนกับความแสบของชีตาร์อีกหลายยกเลย
-
ตาร์ประชดงี้ใจจะวายน้า~~~~
-
อ่านทันสะที น่าร๊ากกก :impress2:
พึ่งรู้ว่าเรื่องนี้เหมือนมีภาคแรกด้วย
สงสัยต้องไปอ่านก่อนและ แต่ดูถ้าจะเยอะแหะ
ไปเปิดดู :a5: 50ตอนแล้ว
:serius2: :serius2: แล้วเมื่อไรจะอ่านจบละเนี้ยเรา
สงสัยงานกานไม่ต้องทำกันละคราวเนี้ย
-
แพ้อาหารทะเล..
แล้วแพ้อะไรที่อยู่ใกล้ทะเล บ้างหรือป่าว..
-
แอบเชียร์ ชีต้าร์อ่ะ แสบได้น่ารักมากๆ เอาหมอปุ่นอยู่หมัดเลยนะ
-
สงสัยความสุขเริ่มเดินทางมาแล้ว
-
ชอบหมอปุ่นจัง ชอบตัวป่วนด้วย55
-
หมอปุ่นน่ารักจัง
รักเด็กเข้าแล้ว
แต่เด็กก็น่ารัก
-
o13 น่ารักอ่ะ ร้ายเล็ก ๆ ทั้งคู่เลยนะ
-
หลงรักหมอปุ่นกะหนูชีต้าร์แบบถอนตัวไม่ขึ้นแล้วอ่ะ
ทำไงดี - -???????
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...เค้าจะน่ารักกันไปถึงไหนเนี่ย
หมอปุ่นค่ะ...บริการล้างแผลนอกสถานที่ขนาดนี้ คิดค่ารักษาเท่าไหร่????
ต้องใช้หัวใจของน้องต้าร์จ่ายเป็นค่ารักษาหรือเปล่าค่ะ....คริคริ ^^~*
-
:call:
:call:
:call:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
ที่ว่าคู่อริอันดับหนึ่งคงไม่ใช่แล้วมั้งชีต้าร์จ๋า :impress2:
-
แหมน่ารักจัง
-
ไม่ไหวแล้วว ~~~
อยากได้หมอแบบหมอปุ่นมาดูแลบ้างงง >///< :-[
รีบๆมาอัพนะคะ ~ :กอด1:
-
ซีตาร์นี่แสบจริงๆ นะเนี่ย
-
มาแอบซุ่มดูว่าที่พี่สะใภ้ของตัวป่วนตามคำแนะนำของคุณนุ่นค่ะ
แปะไว้ก่อนยังไม่ได้อ่าน
+1 เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
น่ารักจังเลยค่ะ ทั้งหมอปุ่นแล้วก็น้องชีตาร์
แสบๆฮาๆ อ่านแล้วก็ต้องอมยิ้มไปด้วย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ชีตาร์น่ารักจริงๆนะเนี่ย
เอาไป+1 จ้า
-
:L1: :call:
-
8.
เมื่อวาน...ผมปั่นจักรยาน..ล้ม ได้แผลมาเป็นของแถม มีโชเฟอร์เป็นหมอมาส่ง ไปกินข้าว แล้วก็...มีเรื่อง (- -ll)
ชีต้าห์นอนลืมตา คิดทบทวนเรื่องที่ผ่านเมื่อวาน พอรู้สึกเจ็บแผลที่เข่า ก็นึกขึ้นมาได้ กลิ้งๆ ซุกหน้าไปกับหมอน ไม่เข้าใจทำไมต้องใจเต้น เวลาที่อยู่กับหมอปุ่น ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร ไม่เคยสนใจใคร ..แล้วทำไม...ต้องนึกถึง
ก๊อก ก๊อก
"ชีต้าห์ ตื่นรึยัง" เสียงพี่เต้มาเคาะประตูเรียกอยู่ข้างนอก ทำเอาคนที่กำลังกลิ้งเกลือกอยู่บนที่นอนเลิกเพ้อ
"พี่เต้มีอะไร กำลังนอนอยู่" ไม่ได้โหกนะ กำลังนอนอยู่จริงๆ
"หมอปุ่นมารออยู่ข้างนอกนะ" (O_O) ไม่ต้องบอกซ้ำ เจ้าของห้องก็เด้งตัว ลุกขึ้นมาจากเตียงทันที ไม่สนใจผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง ยังสวมเสื้อยืดตัวยาวที่ยึดพี่ชายมาใส่ ลากสังขารตัวเองออกไปเปิดประตู
"หมอปุ่นมาเหรอ..." พอเปิดประตูออกไป คิดว่ามีแค่พี่ชายที่ยืนอยู่ข้างนอก แล้ว....ข้าง ๆ นั่น คนที่ถามถึงมายืนยิ้มหน้าบานอยู่ด้วย (- -;) อ๊ากกกก..สภาพผมโคตรจะเน่า
"หมอปุ่น..จะมาล้างแผลให้เราไง" นายเต้เหลือบมองน้องชาย ที่กำลังทำหน้าบูด เหมือนไม่พอใจอะไร สงสัยว่าจะมาปลุกผิดเวลา
"แล้วทำไมพี่เต้ไม่บอก ว่าหมอปุ่นมาอยู่ตรงนี้" ชีต้าห์เดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูพี่ชาย เสียงเหมือนจะลอดไรฟันยังไงพิกล
"กลัวว่าเราจะเดินไม่ถนัด ก็เลยเดินตามพี่เต้มาเอง" หมอปุ่นหันมาบอกไอ้เสือที่กำลังจะแผลงฤทธิ์ใส่พี่ตัวเอง แต่เช้า สภาพที่เพิ่งตื่นนอน ผมเผ้าฟูเสื้อยืดตัวที่สวมก็ใหญ่จนไหล่หลุด แต่...ทำไมน่ามองแหะ
"ขาผมไม่ได้หักซักหน่อย!!" หมอปุ่นหันมาสบตากันอย่างเข้าใจ
"ชีต้าห์ เต้, เสียงดังอะไรแต่เช้า อ้าว...หมอปุ่นก็มาด้วย" (- -ll) ซวยล่ะ ผมยังไม่ได้บอกพ่อ ว่าไปปั่นจักรยานล้มแล้วได้แผลมา ต้องโดนบ่นกระจายแน่ หันไปสบตากับพี่ชาย เหมือนจะบอกอะไรเป็นนัย(พี่เต้..ช่วยหน่อย)
"เออ..พ่อครับ คือผมมีเรื่องคุยครับ ทัวร์ครั้งที่แล้ว....มัน..." นายเต้ผู้รักน้อง เดินไปโอบเอวบิดา แล้วพาเลี่ยงออกไปข้างนอก หันมาส่งซิกให้ชีต้าห์เข้าไปในห้อง จะได้ไม่โดนถามความ
ส่วนชีต้าห์หันมาคว้าแขนหมอปุ่น แล้วลาก....เข้าห้อง..!! (แค่เข้าไปหลบเฉย ๆ อย่าคิดเยอะ)
"แค่เจ็บขาเอง คุณทิวาคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง" น้อยไปซิ!! พ่อยังคิดว่าผมเป็นเด็ก 5 ขวบอยู่เลย
"ผมจะไปอาบน้ำ รอก่อนล่ะกัน" พูดจบชีต้าห์ก็วิ่งหายไปในห้องน้ำ พอเข้าไปเห็นหน้าตัวเองตรงหน้ากระจก ..สภาพนี้ หน้ายังไม่ได้ล้าง ฟันยังไม่ได้แปรง ผมเผ้าฟู สภาพเหมือนไปฟัดกับหมามา ใครจะไปกล้ามองหน้ากันเล่า!!
"อย่าให้แผลโดนน้ำล่ะ เดี๋ยวจะอักเสบ" เสียงตะโกนบอกจากข้างนอก
"รู้แล้ว!!" อึ้ย...แผลแค่นี้ไกลหัวใจจะตาย แล้วก็....มีหมอมาดูแลให้อย่างใกล้ชิดแบบนี้ แผลที่ไหนมันจะกล้าอักเสบ (-*-) รึว่าผมจะทำให้มันอักเสบดี...
เฮ่อ~~ แต่อย่าเลยดีกว่า ไม่อยากโดนดุแบบเมื่อวานอีก แล้วก็..ไม่อยากเห็นคุณหมอ ทำหน้าแบบนั้นอีก แล้วก็ไม่อยากรู้สึกผิด จนต้องขอโทษอีกแล้วด้วย....
"นึกว่าจมน้ำไปแล้ว นี่ถ้าอีก 10 นาทีไม่ออกมา ว่าจะโทรเรียกนักประดาน้ำ" (- -') สาบานได้...ว่านั้นปากหมอ น่าจะเป็นอย่าอื่นที่ใกล้เคียงนะ แล้วที่ผมรู้ผิดไปเมื่อกี้ ...ไม่น่ารู้สึกผิดเลย ให้ตายเหอะ
"เวอร์!!" คนบ้าอะไรจะจมน้ำตายในห้องน้ำ สงสัยจะเรียนมากไปจนเพี้ยน
"จะไปรู้เรอะ ใครเค้าจะเข้าไปอาบน้ำกันเป็นชั่วโมง" ที่อาบนานก็เพราะมัวหลบไม่ให้แผลโดนน้ำหรอก จะบ่นเป็นคนแก่ทำไมนะ!!
"ผมถามอะไรอย่างได้ป่ะ?" หมอปุ่นที่นั่งรอจนง่วง เหลือบมองไอ้เด็กแสบ ที่กำลังเอาผ้าเช็ดหัวตัวเอง ..เสื้อไม่ใส่ ใส่แต่กางเกงตัวเดียว เดี๋ยวก็ได้หวัดกิน
"อะไร...?"
"หมอปุ่นเป็นหมอเฉพาะทางไหน" คำถามที่ทำเอาคุณหมอนั่งขมวดคิ้ว มันจะมาอยากรู้เรื่องอะไรของคนอื่นเอาป่านนี้
"กำลังเรียนต่อหมอเด็ก ทำไม!!?" ชีต้าห์ที่กำลังเช็ดผมตัวเอง เหลือบมองว่าที่คุณหมอเด็กอย่างไม่อยากจะเชื่อ ...หมอเด็กอ่ะนะ สงสารเด็กมันจริง ๆ มาเจอหมอแบบนี้
"ป๊าว!! ไม่มีอะไร ก็แค่อยากรู้" มีลูก มีหลานจะไม่เอาเข้าใกล้เลยคอยดู
"ทำแผลเปียกน้ำมาใช่ไหม...?"
------------
สายตาของหมอปุ่นหยุดอยู่ตรงแผลที่หัวเข่าชีต้าห์ ไอ้เด็กแสบหันมายิ้มแหยๆ หลังจากหายไปค่อนชั่วโมง เนื้อตัวยังมีหยดน้ำเกาะ ผมเผ้าเปียกชุ่ม ก็แหงล่ะ เปียกทั้งตัวแบบนั้น ไม่ต้องตอบก็รู้
"ดุจริง เป็นหมอเด็กได้ไงนะ!!" เสียงบ่นพึมพำของไอ้เด็กแสบ พร้อมกับคว้าเสื้อยืดมาสวมหัว ..เออ น่าจะใส่ตั้งนานละ ...เคยเห็นมาแล้วยิ่งกว่านี้ จะมาใจเต้นอะไรวะ ไอ้หมอปุ่น
"ก็ถ้าไม่ดื้อ จะดุไหมล่ะ" คนที่โดนว่าทำหน้าบูดอีกรอบ เดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างข้างคุณหมอ
"ก็ลองพูดดีๆ ก่อนได้ไหมล่ะ!!?" ดูมัน ไอ้เด็กแสบ!! เคยยอมที่ไหน ก็เพราะชอบลอยหน้าลอยตาเถียงแบบนี้แหละ มันน่าไหม
"แน่ใจ!!?" ที่จริงก็อยากพูดดีด้วยจะตาย แต่ติดตรงที่ไอ้เสือมันกวน จะยอมแพ้ได้ไง แต่แปลกนะ..ไม่เคยโกรธ ต่อให้แผลงฤทธิ์แค่ไหนก็กลายเป็นว่าอยากรับมือซะอย่างนั้น
"เฮ่ย~!! ทำอะไร!!?" ชีต้าห์โวยลั่น เมื่อขาข้างที่ต้องทำแผล ถูกหมอปุ่นคว้าไปวางพาดบนตักหน้าตาเฉย
"ทำแผลไง อยู่เฉย ๆ " ไอ้เด็กแสบทำหน้าบูดอีกรอบ พยายามเหลือเกินที่จะดึงขาตัวเองกลับ ฝันเหอะ
"เร็วๆดิ เบาๆหน่อย!!" (-"-) เป็นหมอ หรือว่าทาสไอ้เด็กแสบนี่กันแน่วะเรา
"ชีต้าห์!! ถ้าพี่หมอ ยอมพูดดีๆด้วย เราก็ต้องพูดดีกลับ โอเคไหมครับ" เอาล่ะโว้ย จิตวิทยาเด็กที่เรียนมา เอามาใช้ได้ก็ตอนนี้แหละ หมอปุ่นเหลือบมองเด็กแสบที่กำลังทำหน้างง อึ้ง ทึ่ง เสี่ยวจริง
"เออ...ตัวร้อน ไม่สบาย หรือไม่ ก็แพ้อาหารมารึป่าว!!" ชีต้าห์อยากจะขยับตัวออกห่าง แต่ก็ติดที่ขาข้างหนึ่งโดนยึดเอาไว้
"นะครับ คุณหนูชีต้าห์" หมอปุ่นถอนหายใจเฮือก กวนประสาทให้มันได้ตลอดเวลา!!
"ประชดป่ะ ใครเป็นคุณหนูไม่ทราบ..?" เอาเข้าไป จะได้ญาติดีกันไหมชาตินี้
"ชีต้าห์...เราจะพูดดีๆกันได้ไหม ไม่ประชด ไม่กวน พี่หมอก็จะไม่ประชดตกลงไหมครับ" ชีต้าห์เหลือบมองหมอปุ่นอย่างระแวง ...คนอะไรจะมาดีด้วยแค่ข้ามคืน ล้อเล่นป่ะเนี๊ยะ แต่...ก็ลองดูก็ได้...มั้ง
"ก็....ได้..." ทั้งห้องเงียบไปอึดใจ ก่อนที่ไอ้เด็กแสบที่เถียงคำไม่ตกฟาก จะให้คำตอบเสียงอ้อมแอ้ม แค่นั้นก็ทำให้หมอปุ่นฉีกยิ้มแก้มแทบปริ (ไอ้คุณหมอแก้มแตก จะยิ้มอะไรนักหนา)
"เสร็จพอดี แก้ตัวกับคุณทิวาให้เอาไหม" หมอปุ่นล้างแผล ใส่ยา และแปะผ้าเรียบร้อย ก่อนจะยกขาของชีต้าห์วางลงอย่างเบามือ
"ไม่เป็นไร พี่เต้คงจัดการเรียบร้อยแล้ว.." โห่...พี่น้องคู่นี้ ทำงานกันเป็นทีมแหะ
"งั้น...พี่หมอกลับดีกว่า เสร็จธุระแล้ว..." หมอปุ่นเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่อง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าคนเจ็บเอาแต่นั่งเงียบ
"ขอบคุณ ..." ก่อนจะได้ก้าวออกจากห้อง ชายเสื้อก็ถูกรั้งเอาไว้ ก่อนที่จะได้ยินเสียงเหมือนบ่นพึมพำจากคนเจ็บตัวแสบ
"ไม่เป็นไรครับ พี่หมอเต็มใจ" อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง อยากจะเอื้อมมือไปโยกหัวเล่น
"เต็มใจที่ผมเจ็บเหรอ" แต่ยังไม่เลิกหาเรื่องกันอีกนะ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเหมือนระฆังห้ามยก คุณหมอปุ่นก็เลยต้องเดินไปเปิดประตูให้ เพราะเจ้าของห้องยังนั่งเป็นคุณชายอยู่ที่เดิม
"ชีต้าห์ พ่อให้มาตามไปกินข้าว หมอปุ่นด้วยนะ" หมอปุ่นหันมามองเจ้าของห้องที่กำลังทำหน้าเครียด คงกำลังหาข้อแก้ตัวอยู่
"คือ..ผมจะกลับไปโรงพยาบาลพอดีน่ะ พี่เต้" ชีต้าห์หันขวับมามองคุณหมอที่บอกว่าจะกลับ พร้อมคว้าเอากล่องอุปกรณ์พยาบาลของตัวเองไปถือไว้
"หมอ ..เออ ..พี่หมอปุ่น อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน.." อึ้ยยยย...อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตาย พูดออกไปแบบนั้นได้ไง แล้วดูไอ้คุณหมอบ้ายังมายืนงง คนเค้าอุตส่าห์พูดขนาดนี้แล้วนะ
"เดี๋ยวๆ เหมือนพี่จะหูฝาด เมื่อกี้ชีต้าห์เรียกหมอปุ่นว่าไงนะ" อย่าว่าแต่พี่เต้เลยครับ ผมเองยังหูฝาด ขนาดว่าเมื่อกี้ยังจะหาเรื่องอยู่เลย แล้วมันอะไรนะ..
"เรียกว่า พี่หมอ!..ทำไมอ่ะ..?" นายเต้หันมามองหมอปุ่นอย่างแปลกใจ ทำยังไงไอ้เสือตัวแสบ มันถึงได้กลายเป็นแมวเชื่องๆ แบบนี้ได้
"ไม่ทำไม ไม่มีอะไรด้วย ไปกันเถอะ พ่อรออยู่" หมอปุ่นที่ยังยืนงง มองเสือชีต้าห์ขี้อ้อนที่ยื่นแขนให้พี่ชายดึงให้ลุกขึ้น พี่เต้ก็ช่างเอาใจนะ ขาน้องชายพี่ไม่ได้หักซักหน่อย
ก่อนจะเดินผ่านหน้าหมอปุ่น ชีต้าห์ก็หยุด แล้วหันมามอง คลี่ยิ้มร้ายที่มุมปากสวย ก่อนจะกระซิบบอกกับคุณหมอว่า...
"ที่เรียกว่าพี่หมอ ก็เพราะเห็นว่า'แก่'กว่านะ" (-*-) อะไรนะ!! ว่าใครแก่ ไอ้เด็กแสบ แถมยังหันมาแลบลิ้นหลอกอีก ฮึ่ม!!! ไม่น่าไปหลง(ไว้ใจ)เด็กแสบเลย
--------------
เช้านั้นหมอปุ่นก็เลยได้ลาภปาก เป็นอาหารมื้อเช้าของรีสอร์ท ก่อนที่จะได้กลับไปเข้าเวรตอนบ่าย(มาแต่เช้า กลับบ่าย) เดินยิ้มหน้าบานเข้าห้องตรวจ
"เฮ่ย!..เป็นไรมากป่าวว่ะ" หมอเนสมองเพื่อนอย่างแปลกใจจัด ก็มันเล่นนั่งยิ้มทั้งวัน เผลอๆมีหัวเราะ เป็นเอามากนะนั่น
"เป็นหมอดิ ถามได้.." จะอารมณ์ดีเกินขีดจำกัดไปแล้วไอ้หมอปุ่น
"รู้แล้วโว้ย!! เดี๋ยวก็จับไปผ่าสมองตรวจซะหรอก" คนที่กำลังอารมณ์ดี หันมามองหน้าเพื่อนหมอด้วยกัน อย่างไม่คิดจะถือสา
"ไอ้หมอเนส.. เคยมีคน...ที่ทำยังไง เราก็ไม่โกรธไหม แบบแค่ยิ้มก็หายโกรธอ่ะ" หมอเนสเหลือบมองเพื่อนที่กำลังเพ้อได้ที่ ไอ้คนที่เล่นกีฬาเก่ง เรียนดี แถมฮอตในหมู่สาวๆ โอเคอาจจะรวมไปถึงผู้ชายด้วย มันไม่รู้รึไง ว่าอาการที่มันเป็นอยู่เค้าเรียกว่า กำลังตกหลุมรัก ....(ใครวะ?)
"เคยมีดิ น้องมันน่ารัก ...แต่ติดอย่างเดียว พี่มันโคตรหวง" คนที่กำลังเพ้อเหลือบมองเพื่อนหมออย่างแปลกใจ มันเหมือนคุ้น ๆ แหะ ไอ้พี่ชายโคตรหวงคนนั้น
"อย่าบอกนะ ....ว่า.."
"ไอ้น้องป่วนไง พี่มันนะ โคตรจะหวง ไม่รู้ว่า...เฮ่ย!!!" ไม่ทันล่ะหมอเนส พี่ชายไอ้หนูป่วนมันกำลังตั้งท่าวิ่งไล่เตะเพื่อนปากดี รู้ว่ามันแค่พูดแกล้งไม่ได้คิดอะไร ทางนี้ก็แค่จะเตะมันเล่นเหมือนกันล่ะวะ ...ตายซะไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้ตัวเล็กมันมีเจ้าของแล้วโว้ย!!!
=================
ขออภัยทุกท่านที่หายหัวไปสองสามวัน(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Army/icon_soldier30.gif)
พาตัวแสบมาเสิร์ฟเป็นอาหารเที่ยง
อาจไม่ใช่ของหวาน แต่แบบเปรี้ยวกำลังพอดี :m1:
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอุดหนุน 555+
(มั่วขายของซะงั้น :m13:)
ไปดีกว่าเอิ๊ก ๆ โปรดติดตามตอนต่อไป(จะดีกันได้ซักกี่น้ำ)(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/361.gif)
:กอด1:
-
^
^
จิ้มก่อน มีสิทธิ์ก่อน
-
หลงรักเด็กแบบรู้ตัว 55
-
ก็เพราะรักเด็ก ถึงได้เลือกจะเรียนเด็ก กร้ากกกกกกกกกกกกส์
ยิ่งมาเจอเด็กน่ารักแก่นเซี้ยวแสนซนอย่างนี้เลยยิ่งดิ้นไม่หลุด :m14: คริคริ
(ดาด้า มีคนอ่านมาเมนต์ว่าอยากให้ไอ้ป่วนกะพี่สะใภ้มาเจอกัน แล้วถล่มคุณแฟนให้ปวดหัวเล่นด้วยล่ะ)
-
คู๋นี้จะดีกันได้นานแค่ไหนเนี่ย...แต่เค้าว่า กัด ๆ กันแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ
ตัวป่วนกะพี่ฟ้า เค้าหวานกันมากใช่ป่ะ...ก็ให้คู่นี้เค้าซ่าส์ ๆ เปรี้ยว ๆ แสบ ๆ คัน ๆ แบบนี้ก็ดีำไปอีกแบบนะ
แบบว่าอ่านตัวป่วนกะพี่ฟ้าแล้วหวานมาก...ก็เลยมาแก้เลี่ยนกันที่เรื่องของชีต้าร์กะพี่หมอปุ่น อะไรอย่างนี้...คริคริ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...อยากรู้ว่าไอ่เด็กแสบของพี่หมอปุ่นจะมีฤทธิ์อะไรมาทำให้พี่หมอหลงจนโง่หัวไม่ขึ้นอีก...อิอิ XD
-
หมอปุ่นเป็นหมอเด็กเลยหลงรักเด็กซะแล้ว ฮ่า ฮ่า
แต่เด็กแสบๆแบบชีตาร์คงอีกนานกว่าจะปราบได้
-
แอร๋ยยย นู๋ป่วนเนื้อหอมนะคะ
คู่นี้ก็น่ารัก น่าหยิกจริง ๆ เลย
-
อร๊ายยย เดาถูกด้วย ว่าหมอปุ่นเป็นกุมารแพทย์
หมอเด็กจะกินเด็กล่ะ งานนี้ :laugh:
"มีลูก มีหลานจะไม่เอาเข้าใกล้เลยคอยดู" << ไอ้เสือ จะมีลูกอ่ะ ปรึกษาพี่หมอยังจ๊ะ
ปล. +1 ให้เหมือนเดิมจร้า :กอด1:
-
อ๊ายยยย... :-[
น่ารักอะ อยากได้ซัก(สอง)คน
แบบว่าโลภ อยากได้ทั้งพี่หมอปุ่นและน้องชีต้าห์เลย 5555
-
น่ารักๆทั้งคู่เลย :L1:
-
อ่านแล้วอมยิ้มเลยครับ
-
ไอ้แสบจะเริ่มทำน้ำตาลขายสงสัย หมอระวังเหงือกแห้งนะ
-
น่ารักมากเลยค่ะ :o8: :o8:
:L2:
-
งานนี้กว่าพี่หมอปุ่นจะผ่านความแสบซนของซีตาร์ไปได้คงจะเหนื่อยน่าดู
พี่หมดปุ่นหลงรักเด็กจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว :o8:
:L2:สำหรับคนแต่งคะ
-
นุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
หนุกหนานดีนะ
-
ชีตาร์แสบได้น่าฟัดมากเลยอ่ะ :m1:
หมอปุ่นสู้ๆน๊า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ยอมสงบศึกซะงั้น
+1 เป็นกำลังใจให้ ดาด้า
รอหมอปุ่นกับชีต้าร์ครับบบบบบ...........
-
อ๊ายยย :m3:
ชีต้าร์น่ารักจังเลย พ่อเสือน้อยยย :o8:
-
อ่านแรกๆ ชีต้าแสบมาก หมอปุ่นใจเย็นมาก แอบคิดถ้าชีต้ามาเจอกาล โดนถีบกระเด็นไปแล้ว (กาลรักเด็กค่ะ ถีบด้วยรัก)
อ่านมาหลังๆ หวานน่าร๊ากก
ปล. ขอบยืนชีต้า ไปให้ตริณญ์ได้ไหม คริคริ เห็นยืมหมอปุ่นมาจากพี่นุ่น กาลขอยืมชีต้าร์ :laugh:
จุ๊บๆ รับมาลงนะ ดาด้า
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมมม จึกๆ
ไม่ No Never nunca
แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ให้ ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
((เสียงปฏิเสธจากน้องสะใภ้ ----- ไอ้ป่วนมันหวงพี่สะใภ้มันนิ))
-
"ไอ้หมอเนส.. เคยมีคน...ที่ทำยังไง เราก็ไม่โกรธไหม แบบแค่ยิ้มก็หายโกรธอ่ะ"
แถมให้อีกนิดน่ะหมอปุ่น "เคยเป็นป่ะว่ะแค่ไม่เห็นหน้าแล้วโคดหงุดหงิด อยากไปหาทุกวัน อยากเห็นแค่รอยยิ้ม เห็นแค่แวบๆ ก็ได้ ยิ่งวันไหนไม่เห็นหน้า ไม่รู้ไปอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ ป่านนี้นั่งคิดถึงเราบ้างไหมหว่า นี่มันโคดหงุดหงิดแล้วมันเหมือนหมดแรงเอาดื้อๆ พอได้เห็นหน้าแค่นั้นแหละจิตใจมันลิงโลดอย่างแปลกประหลาด ถ้าเป็นสมัยเรียนก้ไม่อยากให้มีวันหยุด อยากให้เช้าเร็วๆ อยากไปเรียนทุกวัน อยากไปอยู่ใกล้ๆ อยากแกล้ง อยากทำให้หัวเราะ อยากให้มีแค่สองเราอ่ะ คิดแล้วมีความสุข" เห้อๆ เค้าเรียกรักแรกพบหรือรักครั้งแรกครับ อารมณ์รักแรกพบของหมอปุ่นนี่หมอปุ่นความรู้สึกช้าเนอะ เค้ารู้กันตั้งแต่มัธยมโน้นค้าบ ฮาๆ :laugh: :laugh:
แต่ความรักก็ไม่มีคำว่าสายนะมีแต่รักให้เป็นรักให้เติมเต็ม
รออ่านพัฒนาการรักของหมอปุ่น+ซีต้าร์ต่อไปปปปปป
-
หมอเนสแอบเล็งตัวป่วน!!! จะไปฟ้องพี่อากาศให้มาจัดการ :laugh:
"แผลที่ไหนมันจะกล้าอักเสบ (-*-) รึว่าผมจะทำให้มันอักเสบดี"
--> คิดแบบนี้อยากให้พี่หมอมาหาบ่อยๆมาดูแลล่ะสิ หุหุ
-
เออ พี่เนสไม่ทันแล้วนะเนี่ย ช้าไปล่ะ 555
ส่วนพี่ปุ่น ยังไม่รู้ตัวอีกหรอคะเนี่ย ? แหม่ๆๆ
-
:z2: :z2: :z2:
-
เริ่มจะหวาน
หมอเนสช้าไปแล้ว
+1
-
หมอปุนกะน้องต้าเริ่มมีใจให้กันแล้ว
ทำคนอ่านใจละลายไปด้วยเลย :-[
คนเขียนเก่งนะคะเนี่ย บรรยายซะคนอ่านเห็นภาพและอินกับเรื่อง
รู้สึกรักตัวละครด้วยทั้งที่มีแค่แปดตอนเอง o13
-
น้องชีต้าร์น่ารักมาก แสบได้ใจ
พี่หมอปุ่นสู้ ๆ เอามาเป็นแฟนให้ได้นะ
รออ่านต่อนะคะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ 55++ พี่หมอปุ่น ได้ยินเเล้วถึงกับสะดุ้งเเละต้องรีบไป เเคะหู หรือดูอาการ คนพูดโดยด่วน กร๊ากกก เเต่พอมีประโยคต่อท้ายน โอเค เข้าใจเเล้ว ดีกัน กัดกันบ้างน่ารักดี เค้าทั้งสิงกำลังเข้าโหมดตกหลุม(รัก)ใช่เปล่า ไรเตอร์ อะไม่หวาน ไม่เปรี้ยวกำลังดีด้วย รีดเดอร์ว่าขมนะ เเต่ขมเเบบดาร์กช็อคโกเเลตไง คำเเรกขม พอซักพักจะหวานเเละรสชาติติดทนนาน เเถมมีประโยชน์ด้วย 55+++ไปเเระ (ตรูกินอะไรผิดหว่า ออกเเนวเพ้อ)
-
เบาหวานขึ้น
:o8:
-
9.
ปัง ปัง
"เนส!! ไอ้หมอเนสโว้ยยยยย" เสียงตะโกน พร้อมกับเสียงกระหน่ำทุบประตู(ย้ำว่ามันทุบ) เจ้าของห้องที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียง(แค่ไม่ได้ใส่เสื้อ..อย่าคิดลึก) ลืมตาขึ้นมาอย่างรำคาญ
"อะไรวะ ถ้าบ้านไม่ได้ไฟไหม ซึนามิไม่มา ก็กลับไปเลยป่ะ!!" (-*-ll) แหม..ไอ้คุณเพื่อน กระผมรู้ครับ ว่าออกเวรตอนตี 2 ไปหาข้าวกินอีกตอนกลับ กว่าจะได้นอนก็เกือบตี 3 แต่นี่มันเป็นเวลาอันสมควร ตอน 10 โมงกว่า ที่กระผมจะมาปลุก เพราะงั้นช่วยออกมา ก่อนที่จะพังประตูเข้าไปทีเถอะ
"ไอ้เนสเพื่อนรัก ถ้าอยากนอนต่อ ช่วยเอากุญแจรถมอฯไซค์มาให้ก่อน เจ็บมือโว้ย!!" อีก 2 นาที ไอ้หมอเนส ถ้าประตูไม่เปิดอีก 2 นาที มันจะได้ตามที่ขอแน่ ไฟแช็คอยู่ไหนวะ
"คิดจะเผาบ้านอยู่รึไง เอาไป!!" สภาพเจ้าของห้องที่เปิดประตูออกมาเหมือนคนละเมอมากกว่า กุญแจรถยื่นมาตรงหน้า สงสัยอ่ะดิ ว่ารถไอ้หมอปุ่นก็มี ทำไมอยากได้มอฯไซค์
"เออ!! ไปล่ะ เฝ้าบ้านดี ๆ นะ" หมอปุ่นหันมาโบกมือให้ เพราะคิดว่าบอกไปคุณเพื่อน ก็คงฟังไม่รู้เรื่อง เพราะมันยังไม่ตื่น นี่เรอะ คุณหมอที่สาว ๆ ฝันถึง
"อย่าซิ่งล่ะ ห่วงปู่วะ" เสียงตะโกนไล่หลัง ดังมาให้ได้ยิน ตอนที่หมอปุ่นกระโดดลงจากบันไดขั้นสุดท้าย ..อย่าซิ่ง...มันคงทำได้หรอกครับท่าน ฮอนด้าปี 70 ที่เอาไปแต่งใหม่เป็นสีฟ้าซะ แล้วก็ตั้งชื่อว่า'คุณปู่'
แต่ก็นี่แหละที่หมอปุ่นต้องการ บิดได้ไม่เกิน 50 จะไปไหนทีต้องเผื่อเวลาล่วงหน้าเป็นชั่วโมง หมอปุ่นยืนมองพาหนะตัวเอง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเหมือนกำลังวางแผนอะไรบางอย่างในใจ
วันนี้มีนัดทานข้าวที่รีสอร์ทพี่เต้ เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองเป็นแขกวีไอพีไปแล้ว (ใช่ที่ไหน หาขออ้างไปดูแผลให้ไอ้เด็กแสบนั่นต่างหาก) ขนาดว่าเป็นวันหยุด หมอปุ่นก็ยังตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า เพื่อบึ่งฮอนด้า 70 ไปยังรีสอร์ท อย่างน้อยมันก็ดีกว่าปั่นจักรยานล่ะวะ
"มาได้เวลาพอดีเชียวนะ!!" พอไปถึงบ้านพักเจ้าของรีสอร์ท คนที่เปิดประตูออกมารับ ก็ไม่ใช่ใคร นอกจากเจ้าของบ้านคนเล็ก แต่แสบสุด ไอ้เสือชีต้าห์
"แน่นอน พี่หมอตามกลิ่นอาหารมาเลย ตอนนี้ท้องมันก็ร่ำร้องแล้วด้วย" ณ จุดนี้ แม้ว่าไอ้เด็กแสบมันจะไม่ยอมเรียกดี ๆ แต่อย่างน้อยที่ยอมลดความกวนประสาทลงไปได้บ้าง ก็ดีแค่ไหนแล้ว
"เวอร์ไป กับข้าวยังไม่ได้ทำซักอย่าง" กรรม!! แล้วแกตามกลิ่นอะไรมาไอ้หมอปุ่น
"โห่..อุตส่าห์ล้างท้องรอ" ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมออย่างหมั่นไส้จัด ยังไม่ทันจะได้เดินเข้าบ้าน ไอ้เด็กแสบชีต้าห์ก็วิ่งสวนออกมาข้างนอกเสียก่อน
"รถของหมอปุ่นเหรอ รุ่นนี้ผมไม่เคยเห็นอ่ะ" จะเคยเห็นได้ยังไงล่ะ ยังไม่เกิดเลยมั้ง หมอปุ่นเหลือบมองคนที่กำลังสนใจปู่ 70 อย่างพอใจ สงสัยว่างานนี้คงต้องตบรางวัลไอ้คุณเพื่อนซักหน่อยแล้ว
"ชอบไหม!!?" ชีต้าห์พยักหน้าหงึก ๆ แทนคำตอบ แถมเซอร์วิสหมอปุ่นด้วยการฉีกยิ้มให้อีกที แค่นี้คนมองก็แทบจะหายใจไม่ทัน
"อยากลองขับดูบ้าง...นะ.." ว่าแล้ว...ไอ้เด็กแสบที่ยอมยิ้มให้แบบนี้ แสดงว่ามีของที่อยากได้
"กินข้าวก่อน โอเค!?" ชีต้าห์ทำหน้าบูดทันที ที่ได้ยินข้อต่อรองของหมอปุ่น แต่ก็จำต้องพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้าน
"อ้าว...คุณหมอมาพอดี ไปบอกเด็กให้ตั้งโต๊ะได้เลยนะ" คุณทิวาหันไปบอกลูกชายคนเล็กอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับยื่นมือไปเขย่าหัวเล่น ก่อนจะปล่อยให้เดินเข้าไปในครัว แม้จะไม่เข้าใจ ว่าทำไมเที่ยงนี้ ชีต้าห์ต้องคะยั้นคะยอให้พี่ชายโทรไปชวนคุณหมอมาก็ตาม
"พี่เต้ไม่อยู่หรือครับ?" หมอปุ่นเอ่ยปากชวนเจ้าของบ้านคุย
"เห็นว่าออกไปดำน้ำกับพวกนักท่องเที่ยวนะ" (- -?) งงดิ พี่เต้เป็นคนโทรไปชวนแกมบังคับให้มา แล้วตัวเองก็ไม่อยู่ซะงั้น ไม่ชวนอีกต่างหาก
เพล้ง!!
ทั้งสองคนที่กำลังนั่งคุยกัน หันมามาสยตากัน ก่อนที่หมอปุ่นจะวิ่งไปตามเสียงที่ได้ยิน เพราะคิดขึ้นมาได้ ว่าชีต้าห์เดินหายไปในครัว ให้มันได้แบบนี้ซิ เผลอปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลย
"ชีต้าห์!! " พอวิ่งเข้าไปในห้องก็ เศษจานแตกกระจายเต็มพื้น มีพี่ก้อยแม่ครัวยืนทำหน้าตกใจ ส่วนไอ้เด็กแสบยืนนิ่ง ในมือยังถือจานเอาไว้
"ขอโทษค่ะ คือ.."
"ทำไมชอบหาเรื่องใส่ตัวนักนะเรา!!" หมอปุ่นเผลอตวาดออกไป โดยที่ยังไม่ทันได้ถามความ เพราะหลักฐานก็เห็น ๆ กันอยู่ แล้วนี่ แผลเก่าเพิ่งจะหาย อยากได้แผลใหม่อีกรึไง
ใครชอบหาเรื่องใส่ตัวไม่ทราบ ไอ้คุณหมอบ้า!! เข้ามาถึงไม่ถามอะไรเลย ยังมีหน้ามาตะโกนใสหน้าคนอื่น (-*-) ว่าจะไม่หงุดหงิดแล้วไง
"ผม ไม่ไ ด้ ทำ!!" ชีต้าห์หันไปบอก ทั้งที่แอบด่าในใจ ว่าไร้เหตุผล แล้วก็โดนหมอปุ่นเข้ามาจับหันซ้าย หันขวา ดูที่มือที่เท้า เรียกได้ว่าตรวจดูอย่างละเอียด
"ก็เห็นอยู่!!" หมอปุ่นไม่ยอมแพ้
"คือ...พี่ก้อยจะหยิบจานค่ะ แต่พอดีว่ามันลื่น..ก็เลย....!!" พี่ก้อยแม่ครัว ชิงพูดเสียก่อน คนที่โดนกล่าวหาก็ยืนพยักหน้า สำนึกผิดมั่งไหม ที่มาตะโกนใส่คนอื่น
"ผมไปรอข้างนอกดีกว่า" เบื่อคนไม่มีเหตุผลแถวนี้
"เดี๋ยว..ชีต้าห์"..ยังไม่ทันจะเดินไปถึงห้องนั่งเล่น แขนข้างหนึ่งก็โดนคว้าเอาไว้ ..จะใครที่ไหน ก็หมอปุ่นที่วิ่งตามมานั่นแหละ
"จะมาหาเรื่องอะไรผมอีกล่ะ?" หมอปุ่นถอนหายใจเหมือนโล่งอก แถมยังยิ้มให้คนหน้าบึ้งอีกที
"ไม่ใช่...ไม่ได้แผลก็ดีแล้ว.." ชีต้าห์ยืนงง แล้วไอ้คุณหมอสุดโหดเมื่อกี้มันหายไปไหนแล้วอ่ะ เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวยิ้ม ตามไม่ทัน ตอนแรกก็ว่าจะเคืองที่โดนดุ แต่ตอนนี้มัน...มันลืมไปแล้วนะซิ
"กลัวจะต้องมาคอยทำแผลให้อีกรึไง!!" หมอปุ่นส่ายหัวแทนคำตอบ อยากจะบอก ว่าการทำแผลมันก็แค่ข้ออ้างให้มาที่นี่ก็แค่นั้น
"กลัวว่าใครบางคนจะเจ็บตัว จนออกไปเล่นกับคุณปู่ไม่ได้ต่างหาก" (- -?) คุณปู่?? คือพ่อของพ่ออีกทีใช่ไหม ..แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่เห็นอ่ะ
"พาคุณปู่..มาด้วยเหรอ" ชีต้าห์ชะโงกหน้าออกไปมองข้างนอก หวังจะได้เจอใครซักคนที่ดูมีอายุขนาดเป็นปู่ได้ ...ไม่เห็นจะมี (-*-)
"ก็ไอ้ที่จอดอยู่ข้างนอกนั่นไง ดูทำหน้าเข้าซิ 555+" ไอ้ที่จอด...อยู่ข้างนอก มันไม่ใช่คนนี่หว่า มันคือมอไซต์ที่หมอปุ่นขับมา แล้วใครมันจะไปรู้(- -;)
"จะไปรู้ได้ไง หัวเราะอยู่ได้ เดี๋ยวก็ไม่ให้กินข้าวซะหรอก!!" เป็นคำขู่ที่น่ากลัวมากชีต้าห์ น่ากลัวจนหมอปุ่นต้องระเบิดหัวเราะออกมาอีกรอบ
"อุ๊บ!!" คนที่กำลังหัวเราะ ลงไปนั่งจุกกับพื้น เพราะโดนหมัดเล็ก ๆ สอยเข้าที่พุง ไม่แรงหรอก แต่ไม่ทันระวัง เล่นเอาจุก ทำได้แค่เหลือบตามองตามไอ้เด็กแสบที่วิ่งหลั่นล้าหนีไปหาพ่อตัวเอง ถิ่นใครถิ่นมัน ฝากเอาไว้ก่อนเหอะ
หลังจากที่จัดการอาหารเที่ยงบนโต๊ะหมดเรียบ ชีต้าห์ก็เข้าไปอ้อนคลอเคลียคุณทิวา ขอออกไปนั่งรถเล่นโดยยกเอาชื่อคุณหมอมาอ้าง(ทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย) สุดท้ายก็เลยได้ออกมาตอนบ่าย
"ผมเป็นคนขับ!!" หมอปุ่นทำหน้างงอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยอมยื่นกุญแจรถมาให้แต่โดยดี ก่อนจะเอื้อมไปหยิบหมวกกันน็อค ที่วางอยู่บนตะกร้าหน้ามาสวมให้โชเฟอร์ตัวแสบ ชีต้าห์ยืนนิ่ง ไม่กล้าหันไปสบตากับคนที่กำลังตั้งใจใส่หมวกให้ ..ก็...หน้าอยู่ใกล้กันเกินเหตุ (-///-)
"มะ....มีอันเดียวเหรอ.." ถามไปงั้น แก้อาการใจเต้นที่กำลังเป็นอยู่ ทั้งที่ก็เห็นอยู่ว่าตอนมา พี่หมอก็มาแค่คนเดียว
"ไม่เป็นไร ทำประกันชีวิตวงเงินสูงเอาไว้" (-"-;) ปากแบบนี้ สงสัยอยากไปนอนวัดความแข็งแรงของพื้นถนน เดี๋ยวก็จัดให้ซะหรอก
"งั้นก็รออยู่นี่ เดี๋ยวผมไปวนรอบหมู่บ้าน แล้วจะกลับมา" ชีต้าห์ขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ โดยมีคนซ้อนตัวโตที่ก้าวตามขึ้นมาอย่างเร็ว กลัวจะพลาด
"ตลกล่ะ เกิดคุณปู่เป็นอะไรขึ้นมา จะทำไง" โห่..ห่วงแต่รถเหอะคนเรา มันน่าจะไปเลยเมื่อกี้ ไม่ต้องรอให้ขึ้นมานั่ง
"เฮ่ย!!...แล้วจะมากอดทำไมเนี้ย" ชีต้าห์โวยวาย เมื่อจู่ ๆ คนซ้อนก็สอดแขนเข้ามาเกาะเอวตัวเองเอาไว้ แถมยังดึงไปข้างหลัง เล่นเอาแนบสนิท ไอ้ที่รู้สึกแปลก ๆ อยู่แล้ว มันก็พาลให้ แปลกเข้าไปอีก
"ทีตอนนั้น ชีต้าห์ยังกอดพี่หมอแน่น ๆ ได้เลย" นั่นมันโดนบังคับไม่ใช่เรอะ ไม่ได้อยากกอดซักหน่อย ชีต้าห์ทำท่าจะแถมศอกให้คุณหมอขี้ตู่ซักทีสองที แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่ถนัด รถก็กำลังวิ่ง อาจจะเจ็บตัวทั้งสองคนก็ได้ ..ที่สำคัญ หมอปุ่นไม่มีหมวกกันน็อค..
"มันขับรถไม่ถนัด เดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนข้างถนนหรอก" จริง ๆ มันไม่มีสมาธิเลยต่างหาก แล้วมันจะดูแปลก ๆ ไหม ผู้ชายตัวโต ๆ มาซบคนขับที่ตัวเล็กกว่า ตลก..!!
"เรื่องมากนะเรา" อ๊ากกก...อดทนไว้ชีต้าห์ เราต้องอดทน ยืมของเค้ามาเล่น มองไปโน่นชายหาดกับทะเลสวย ๆ สายลมเย็น ๆ ที่เข้ามาปะทะใบหน้า จนทำให้ลืมเรื่องที่กำลังหงุดหงิดไปซะสนิท จนกระทั่ง มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หัวหนัก ๆ ของคนซ้อนวางพาดอยู่บนไหล่
"หมอปุ่น..หนักนะ!!" ยังอีก ยังอยู่ที่เดิม ตัวใช่เบานะนั่น
"ไอ้พี่หมอปุ่น บอกว่าหนักโว้ยยยย!!" นิ่งสนิท...ไม่มีการตอบรับใด ๆ ทั้งสิน ชีต้าห์ตัดสินใจจอดรถตรงข้างทาง กะว่าจะหันมาชกหน้าไอ้คุณพี่หมอซักที ปรากฏว่า....หลับ!!
กว่าจะถามทางมายังบ้านพักของหมอปุ่นได้ ชีต้าห์ก็หอบแฮ่ก แบกคุณหมอตัวโตไว้ข้างหลัง ขับมอไซค์มือเดียว อีกมือจับแขนที่โอบอยู่รอบเอวตัวเองเอาไว้ กลัวว่าคนข้างหลังจะเลื่อนร่วงลงไปขณะที่รถกำลังวิ่ง
"พี่หมอ..ถึงบ้านแล้ว ตื่นซักทีซิ!!" ลองเอามือรองที่ใต้จมูก เออ...ยังหายใจ แล้วทำไมหลับไม่ได้สติแบบนี้อ่ะ ไอ้ต้าห์นะไอ้ต้าห์ แกจะแบกผู้ชายตัวโต ๆ ขึ้นไปบนบ้านพักได้ยังไง จะวางทิ้งไว้หน้าบ้านก็ดูจะใจดำไปหน่อย
หมับ!!
อ้อมแขนที่โอบอยู่ที่เอว รัดแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก ไม่อยากนั่งรออยู่บนรถคุณปู่ทั้งวันหรอกนะ ใครก็ได้ช่วยผมที
"นั่นใครน่ะ!!" ชีต้าห์หันควับไปมอง ตามเสียงทุ้มที่ดังขึ้นมาจากข้างหลัง ไม่รู้แล้วว่าใคร แต่คนนี้แหละที่จะช่วยได้
"ชีต้าห์ครับ อยู่ที่รีสอร์ท เออ...ช่วยผมหน่อยได้ไหม" หมอเนสที่เพิ่งกลับมาจากการไปซื้อเสบียง เหลือบมองคนที่อยู่หน้าบ้าน จำรถคุณปู่ของตัวเองได้ แต่คนขับมองยังไงก็ไม่คุ้น ส่วนไอ้คนซ้อนที่หลับสนิทอยู่นั่น ...ไอ้หมอปุ่น
=================
:กอด1: กอดผู้อ่านทุกท่าน
เอารูป'คุณปู่'ของหมอเนสมาฝาก เผื่อใครนึกถึง ฮอนด้า 70 ไม่ออก
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/honda70.jpg)
ปั่นจักรยานบ้่าง ขับมอไซค์บ้าง ค่อย ๆ พัฒนากันไปทีละเล็กทีละน้อย :-[
:oni3: โอม ม ม ม ม จงรักชีต้าห์ จงหลงหมอปุ่น 555+
(ดาด้ามันเล่นไสยศาสตร์ กร๊ากกกกก)
โปรดติดตามตอนต่อไป.... o1
:z13: จิ้มทุกคน คนละทีสองทีก่อนไป
ฝากเรื่องสั้นโรแมนติกแนวทะเลยทรายใต้แผ่นฟ้ากว้าง เอิ๊ก ๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16808.msg1030200#msg1030200
o13
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากจะมีคุณปู่เป็นของส่วนตัวบ้างอะไรบ้าง (แต่ขี่ไม่เป็น ฮ่าๆๆๆๆ)
ที่แน่ๆ พี่ปุ่นกับชีต้าห์น่ารักน่าใคร่ขึ้นทุกที
ขนาดเหนื่อยๆเพลียๆยังตามไปทำแผลให้ถึงบ้านเจ้า เพราะได้เห็นหน้าแล้วกับข้าวมันอร่อย คริคริ
โว้วววววววววววววว :m1:
ปล.ดาด้า เอามาโฆษณาขายของหื้อเจ้จริงๆด้วย แว้กกกกกกกกกก อายวุ้ย
-
โอ๊ย! ไม่ไหว พี่ใภ้กับพี่เขย พากันหวานแข่งกับป่วนไปแระ ไม่ไหวๆ อิจฉาตาร้อนมากมาย 555
แต่ ไอ้ฮอนด้าปี 70 นี่ คุ้นๆนะ เหมือนอีป้าแก่ๆ จะทันนะนั่น 555
-
จิ้มๆๆ น่าร๊ากกกกกก
-
จะน่ารักกันไปถึงไหนคู่นี้
อดอิจฉาไม่ได้เลยเรา
ซีตาร์+พี่หมอปุ่น :กอด1:
-
โอ้ ดั่งต้องมนต์สะกด รักชีต้าร์ และที่สำคัญหลงหมอปุ่น
ครอบครัวตัวปอนี่มันน่าหลงทุกคนเลยป่ะเนี่ยะ
-
หมอปุ่นจะทำยังไงต่อไป ฮ่าๆๆ
-
รถสวยจังมิน่าไอ้ตัวแสบชอบ :L1: :L1: :L1:
-
พี่หมอปุ่นหลับคาไหล่เสือแสบ แถมคามอเตอร์ไซต์อีก หลับได้ไงอ่ะ เอ๊ะหรือแกล้งหลับ
-
:z1:
หมอปุ่นแผนสูง
-
รถสวย o13
-
:z6:
เข้ามากระซวกรีบน
-
อิอิ กัดกันวันละนิดจิตแจ่มใส :-[
-
รถสวยดีสีฟ้า แต่เรามีเขียวอ่อนเบาะสีชมพูลายสก๊อต
อิอิ หมอปุ่นจะบอกรักซีต้าร์เมื่อไหร่น้าา
-
รถสวยมาก เรื่องราวก็น่ารัก
-
แผนสูงนะเนี่ยหมอปุ่น
เนียนกอดกันเห็นๆอ่ะ หลงเด็กหัวปักหัวปำ
โรแมนติกจังตอนนี้ นั่งซ้อนมอไซด์กันด้วยๆ
อิจฉาๆ รถสวยมากเลย
เค้าเคยมีรถรุ่นนี้อยู่นะ แต่เป็นเศษเหล็กไปแล้วอ่า
สภาพเกินกว่าที่จจะใช้งานได้
ปล. +1 ให้เหมือนเดิม :กอด1: แน่นๆก่อนไป
-
(ตามอ่านทันแล้วค่า ... เย้เย้)
พี่หมอปุ่น หลงรักเด็ก เป็นเอามากนะเนี่ย ที่ว่าจะเรียนต่อหมอเด็ก สงสัยจะต้องปรับนิดหน่อยเป็นเรียน "หมอเด็กโต" หรือเปล่าคะ
ไอ้เสือแสบอย่างน้องชีต้าห์ก็น่ารักไม่หยุดหย่อน ,, จะว่าไปก็แผนสูง หัวหมอกันทั้งคู่เลยนะเนี่ย
คนนึงก็ทำเนียนไปคว่ำจัรยานหน้าโรงพยาบาล ส่วนอีกคนก็ทำเนียนว่ามาทำแผล ไหนจะเนียนไปกอดน้องอีก ไม่ค่อยเล้ยยยยยยพี่หมอปุ่น
อ้อ แล้วเป็นห่วงก็บอกว่าเป็นห่วงสิ อย่าดุน้องมากนัก หรือจะทำเนียนแก้เขินอีกล่ะ ห้าห้าห้า
"คุณปู่" คันนี้สีฟ้า เห็นแล้วอยากนั่งบ้างค่ะ (และถ้ามีพี่หมอ "เนส" เป็นคนขี่ก็จะดีด้วยมากๆ .. คนนี้วีจองเลยแล้วกัน อิอิ)
:กอด1: กอดเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
ปล. ผิดคาดนะ นึกว่าไอ้เสือจะแซวพี่หมอตอนขี่คุณปู่มาว่า "แก่" เหมือนเดิมซะอีก o18 อ้อ แต่ลืมไปว่าเขาจับมือทำสัญญารัก เอ้ย สงบศึกกันชั่วคราว (เหรอ?)
-
แอบเนียนนะหมอปุ่น...คริคริ
ยิ่งอ่านคู่นี้ยิ่งน่ารักขึ้น จนทำให้ถอนตัวไม่ขึ้นจริง ๆ นะเนี่ย
แต่ชีต้าร์อย่าไปโกรธพี่หมอเลยนะ...ที่เค้าตวาด ก็เพราะว่าห่วง กลัวชีต้าร์จะเจ็บต่างหากล่ะ
หนึ่งการกระทำ แต่สองความรู้สึก...สักวันชีต้าร์คงจะเข้าใจพี่หมอมากขึ้น
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด :m3: พี่หมอน่ารักได้อีก
ถึงจะเหนื่อยแต่อยากเหงหน้าชีต้าร์ล่ะสิ อิอิ น่ารักชะมัด
-
หลับจริงอะเปล่า
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ 55+ ตอนนี้ฮาอะ เเอบจิกกัดกันเล็กน้อยตามประสา เเต่หมอปุ่นเทพกว่า สามารถหลับได้ตอนซ้อนท้าย มอไซค์ฯ สุเก้มากเลย เเต่ว่านา ให้หมอเนสมาเห็น ชีตาร์อย่างนี้จะดีเหรอเดี๋ยวโดนล้อไม่เลิกนา 55++ เเต่ว่ามอไซค์เเบบนั้นอะ ที่บ้านก็มีนะ เเต่สภาพไม่ได้อย่างนั้น สุดท้าย..ไรเตอร์ ยังคงนโยบายเดิม ธุรกิจ ครอบครัวช่วยกันทำมาหากิน ...55++สู้ๆๆ
-
นึกว่าเก่งแต่ทำแผล ที่แท้แผนสูงอีกต่างหาก :z1:
ถ้าชีตาร์รู้ว่าโดนหมอปุ่นแกล้ง จะทำหน้ายังไง
+1 ให้ดาด้า เป็นกำลังใจให้ เอาให้หวานสุด ๆ ไปเลย :z2:
-
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ของผมก็มี คัน หนึ่ง น่ะ สีครีมแต่งครบชุดเลย แต่ขายไปแล้วแระ 3พันเอง
:bye2: :bye2: :bye2:
-
พึ่งเข้ามาอ่านวันนี้เองค่ะ อ่านรวดเดียวจนทันแระ คู่พี่หมอปุ่นนี่น่ารักจังเลย
อ่านไปยิ้มไปประดุจคนเสียสติ(ก็นั่งยิ้มคนเดียวนิ)
ถึงตอนนี้อาจจะยังไม่หวานเท่าคู่ของตัวป่วนกับพี่ฟ้า
แต่ต่อๆไปข้างหน้าคาดว่าจะหวานไม่แพ้กัน
ดาด้าจ๊ะ ไม่ต้องเล่นคุณไสยหรอกจ้ะ แค่นี้พี่แก้วเองก็หลงซีต้าห์กับหมอปุ่นพอๆกับหลงหนูป่วนกับพี่ฟ้าแล้วล่ะ
:กอด1:ดาด้า ซีต้าห์ กะหมอปุ่นด้วยจ้ะ (เอ่อ..ดูเหมือนพี่เต้ยังว่างๆอยู่นะ ขอ :กอด1: เป็นพิเศษได้ป่ะคะ)
-
เรียกอีชื่อนึ่งว่า รถชาลี
:call:
:call:
-
รักหมอปุ่นกะชีต้าห์จัง
เริ่มตกหลุมรักกันทุกทีๆแล้ว แต่ชีต้าห์ก็คงความแสบได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ขอให้หมอปุ่นปราบเสือแสบได้เร็วๆนะคะ
-
ชอบสีฟ้า
+1
-
หมอปุ่นนี้เจ้าเล่ห์สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องเสือน้อยของเราตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมเลย
-
:o8: :o8:
-
:o8: :o8:
:L2:
-
ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
-
นั่งมอเตอร์ไซด์ นุ่งสั้น..
เรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของใคร..
-
เอ่อ...หมอปุ่น ได้หมอนชั้นดีเหรอค่า หลับไม่ตื่นขนาดนั้นนะ :m20:
-
หมอปุ่นแกล้งหลับรึเปล่าอ่ะ
อิอิ
-
น่ารักจังเลย :o8:
-
10.
เสียงหัวเราะ กับเสียงเอะอะโวยวายเหมือนคนกำลังเถียงกัน คนที่กำลังนอนหลับสบาย ถึงได้ปรือตาขึ้นมา เหลือบมองไปรอบ ๆ ตัว (- -;) บ้านพักนี่หว่า...จำได้ว่าก่อนหน้านี้ นั่งซ้อนรถคุณปู่ เนียน ๆ กอดคนขับ แล้วลมมันก็แบบว่าเย็นสดชื่น กะว่าจะแกล้งหลับ แล้ว...พอดีว่าเข้าตำรา หนังท้องตึงหนังตาหย่อน ก็เลย.....
"พี่หมอเนสแพ้แล้ว..555+" จะเป็นเสียงใครไปได้ ถ้าไม่ใช่เสียงของชีต้าห์ ที่กำลังดันตัวหมอเนสเจ้าของเครื่องคอมฯ ให้หลุดไปจากตำแหน่ง สาเหตุก็เหมือนที่ได้ยิน แพ้....!!
"โห่...ไม่มีให้แก้ตัวอ่ะคนเรา" ไอ้คุณเพื่อนทำเป็นบ่น แต่ก็ยอมขยับไปนั่งข้าง ๆ จนได้
"คราวนี้ผมไม่ปล่อยให้พลาดแน่" ไอ้เด็กแสบเข้ายึดตำแหน่งคืนมาได้ หมอปุ่นลองชะโงกหน้าเหลือบมองจอคอมฯ ก็พบว่า...มาริโอ้นั่นเอง เถียงกันจะเป็นจะตาย
'โดด!!! โห่ พลาดได้ไง!!'
'เร็วๆ ปล่อยพลังใส่!!!'
จะเป็นใครไปได้นอกจากชีต้าห์ที่นั่งลุ้นหมอเนสที่กำลังเล่น คงลืมตัวเสียงดังลั่นบ้าน แล้วพอแพ้ ก็ดันหัวเราะเยาะซะงั้น
"ช้าเหมือนกันอ่ะ เล่นเป็นป่ะ!!" โห่...ไอ้คุณเพื่อนช่างกล้าหาญมาก แต่เดี๋ยวก่อน แล้วแกจะมานอนมองสองคนนั่นทำไมวะ!! หน้ามันจะใกล้ไปแล้วไอ้เพื่อนเนสโว้ย!!
"เล่นอะไรกันเหรอ!!" ไม่รอช้า หมอปุ่นยื่นหน้าเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคนที่กำเล่นกมได้อย่างเนียน ๆ
"เฮ่ย!!" คนที่กำลังเล่นเกมสะดุ้ง
"อ้าว ตกเหว สมน้ำหน้า 555+" ชีต้าห์ปรายตามองมาทางหมอปุ่นอย่างเคืองจัด ยิ่งได้ยินเสียงหมอเนสหัวเราะลั่นบ้าน ก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก
"เพราะหมอปุ่นคนเดียวเลย!!" กรรม!! ผิดซะงั้นอ่ะ ก็คนเค้าไม่อยากถูกทิ้งไว้คนเดียวนี่หว่า
"พี่หมอ..แค่เข้ามาทักอ่ะนะ" หมอปุ่นชี้มือไปที่อกตัวเองพลางทำหน้างง แล้วที่สงสัยสุดๆ คือ ไอ้สองคนนี่มันไปสนิทกันตอนไหน!!
"อย่าไปโทษคนอื่นเลย มานี่ เดี๋ยวจะโดดให้ดูเป็นขวัญตา" ไอ้คุณเพื่อนเบียดชีต้าห์ขยับไปข้างๆ ทำเป็นไม่สนใจใบหน้าบูดบึ้ง กับเสียงถอนหายใจ
"ผมจะกลับแล้ว!!" นั่นไงล่ะ ไอ้นิสัยไม่ได้ดังใจก็ไม่เอาอะไรแล้ว แต่ไอ้คุณหมอปุ่นที่นั่งอมยิ้มต่างหากที่แปลกกว่า
"เออ..แล้วพี่ขึ้นบ้านมาได้ไง อย่าบอกนะ ว่าชีต้าห์....!!" หมอปุ่นแกล้งแซวทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
"ไอ้นี่ก็เวอร์ น้องเค้าจะแบกหมียักษ์ขึ้นมาได้หรอก เลี้ยงข้าวด้วยเลย!!" หมอเนส ตาก็มองเกม มือก็ยังขยับคีย์บอร์ด ส่วนปากก็หันมาเหน็บเพื่อนด้วยความหมั่นไส้
"โคตรจะทวงบุญคุณอ่ะ" ที่จริงคิดว่าจะเลี้ยงตั้งแต่ที่เห็นว่าไอ้เด็กแสบมันชอบคุณปู่แล้ว ต้องแกล้งทำหยิ่งไว้ก่อน
"แล้วแกนะ!! ห้ามหลับคารถอีก เหนื่อยก็นอนซิวะ ออกไปร่อนแต่เช้า!!" ชีต้าห์นั่งมองหมอเนสที หมอปุ่นทีอย่างงงๆ เหมือนพ่อดุลูกไม่มีผิด
"เออๆ รู้แล้วน่า ยืมคุณปู่อีกรอบโว้ย!!"
ก่อนที่จะโดนไอ้คุณเพื่อนบังเกิดเกล้าบ่นยิ่งกว่านี้ หมอปุ่นก็หันมาคว้าแขนชีต้าห์ให้ลงไปด้วยกัน ไอ้ยินเสียงเหมือนบ่นพึมพำตามหลังมา ที่ไหนได้ มันตะโกนสั่งอาหาร (-*-)
"เมื่อคืนออกเวรกี่โมง!" หมอปุ่นชะงัก หยุดหันมามองคนที่ตัวเองลากติดมือมา อย่าเรียกว่าเมื่อวานเลย เรียกว่าเพิ่งเลิกงานเมื่อตอนเช้ามืดจะเหมาะกว่า
"ตี 2 มั้ง ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่ได้สนใจดูเวลา" อีกแล้ว ชีต้าห์ทำหน้าบูดกี่รอบของวันแล้วก็ไม่รู้ อยากจะลองเอื้อมมือไปหยิกแก้มป่องๆ นั่นดูซักที
"ตี 2 !! แล้วทำไมไม่บอก ได้นอนบ้างรึเปล่า โทรไปบอกผมก็ได้" ชีต้าห์แทบจะตะโกนใส่หน้าคุณหมอ ขนาดหลับบนรถมอไซค์ได้ก็ไม่ธรรมดานะ เอาเวลาไปดูแลคนอื่น แล้วตัวเองไม่ดูแล
"ไม่เป็นไร พี่หมอก็ไปหาชีต้าห์ได้เห็นไหมล่ะ" หมอปุ่นก้าวขาไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ แต่กลับเอาหมวกกันน็อคมาสวมให้คนซ้อน ไม่รู้ว่าไอ้เด็กแสบจะจับพิรุธในประโยคเมื่อกี้ได้รึป่าว ที่ว่าอยากไปหานะ เรื่องจริง...
"ถ้าง่วงก็นอนพักซิ ผมน่ะจะมาหาเมื่อไรก็ได้!!" หือ!!? หูไม่ได้ฝาดไปใช่ไหมเมื่อกี้ ที่ว่าให้ไปหาเท่าที่อยากไป
"งั้น...พี่หมอไปหาชีต้าห์ได้ทุกวันเลย ได้....ใช่ไหม!?" แทบจะต้องกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ เมื่อชีต้าห์เงียบไป แล้วก็ก้าวขึ้นมานั่งซ้อน ก่อนจะได้ยินเสียง 'อือ' เบาๆ แต่มันชัดเจนสำหรับคนฟัง ยิ้ม....ไม่หุบอีกแล้วครับท่าน
----------------
ตอนมาเป็นคนขับ ตอนกลับเป็นคนซ้อน ผมไม่ได้เมานะ แต่คุณหมอเค้าอยากขับเองต่างหาก เหตุผลเหรอ....ผมลืมถาม!!?
"อะไรเล่า!!" ตั้งใจว่าจะนั่งเกร็งตัวไม่อยากจะยื่นแขนไปโอบเอวคนขับ แต่ก็โดนคุณโชเฟอร์หัวหมอรั้งมือไปเกาะเอวอีกจนได้ แถมยังหันมาสงสายตาดุๆ เหมือนจะกำชับไม่ให้ปล่อยอีก
"เกาะแน่นๆ จะซิ่งล่ะนะ" พอได้ยินหมอปุ่นพูด จากที่กำลังหน้าบึ้ง ชีต้าห์ก็แทบจะระเบิดหัวเราะออกมาซะเดี๋ยวนั้น ก็คุณปู่นะ แค่วิ่งได้ก็ดีแล้ว อย่าพูดถึงเรื่องให้ซิ่งเลยดีกว่า ทั้งที่รู้แบบนั้น แต่แขนก็ไม่ได้ดึงกลับมา
"ซิ่งมาก จนใครบางคนหลับอ่ะ" ตอนแรกก็แอบคิดว่าหมอปุ่นอาจเล่นตุกติก แต่ขนาดที่หมอเนสแบกขึ้นบ้านก็ยังไม่ตื่น แล้วยังจะมาคุยว่าไหว(- -)
"ก็ได้หมอนทั้งหอม ทั้งนุ่มนี่"
"อะไรนะ!!" (- -?) ได้ยินไม่ชัดเพราะรถกำลังวิ่ง
"เปล่าๆ สงสัยจะง่วงจริง" ในที่สุดก็ยอมรับแล้วซินะ
ตลอดทางขากลับแทบจะเงียบสนิท เมื่อคนขับก็ยิ้มไม่หุบเพราะอ้อมแขนเล็กที่เกาะกอดอยู่ที่เอวเริ่มแน่นขึ้นเรื่อยๆ ส่วนคนซ้อนที่ไม่ได้รู้ตัวเอง ก็มัวแต่สนใจดื่มด่ำกับบรรยากาศข้างทาง ...ชักเริ่มเข้าใจความรู้สึกคนซ้อนขึ้นมา เพราะชีต้าห์เริ่มเปิดปากหาววอด
"หมอปุ่นกับหมอเนส เรียนด้วยกันเหรอ" ชีต้าห์เปิดประเด็นชวนคุย กลัวว่าตัวเองจะหลับและกลัวว่าคุณหมอจะแอบงีบเหมือนคราวที่แล้วอีก
"อืม.. จำได้ว่ามันเป็นเพื่อนคนแรกนะ" เพื่อนคนแรก บังเอิญมาเรียนคณะเดียวกัน แล้วก็เป็นรูมเมทกันอีก ไม่สนิทกันก็ให้มันรู้ไป เจอหน้ากันมากกว่าคนที่บ้านอีก ตอนที่โดนไอ้สองเพี้ยนนั่นตามจีบ ก็ได้ไอ้หมอเนสนี่แหละเป็นไม้กันหมาบางครั้งบางครา
"แล้ว...คนนั้นล่ะ ในรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ" ชีต้าห์เงียบไปได้ซักพัก เหมือนกำลังตัดสินใจที่จะถามออกไป ถึงรูปคู่บนโต๊ะทำงานของหมอปุ่น
"ว่าไงนะ ไม่ได้ยินเลย!!" หมอปุ่นยื่นมือมาแตะที่แขนคนซ้อนเบาๆ เรียกไม่ตอบกลัวว่าจะเพลิน แทบจะต้องจอดรถดูด้วยความเป็นห่วง
"ปะ..เปล่านี่ ไปช้าแบบนี้เมื่อไรจะถึง" แถไปได้เรื่อยๆ ที่จริงกำลังสงสัยอยู่ว่าทำไมทางตอนกลับ ไม่เห็นจะเหมือนกับตอนมาซักนิด หรือว่าตอนมาเราจะรีบไปหน่อยก็เลยไม่ได้มอง
"เดี๋ยวถึงจนได้แหละ อย่าบนน่า!!" หารู้ไม่...ว่าคนขับได้ขับอ้อมโลกมาอีกทาง
กว่าจะถึงก็เล่นเอาตะวันเกือบตกดิน น้ำมันเกือบหมดถัง เดือดร้อนต้องให้คนที่รีสอร์ทไปซื้อมาให้
ชีต้าห์บ่นอุบมาตลอดทาง เพราะเพิ่งจะมารู้ที่หลัง ว่าโดนพาอ้อมโลกเอาก็ตอนที่คุณปู่คลานมาจอดหน้าบ้านพัก มีพี่เต้ยืนรออยู่ คงเป็นห่วงเพราะไม่ได้โทรมาบอกก่อนว่าจะกลับค่ำ ...ใครมันจะไปรู้ (-*-)
"นึกว่าจะต้องส่งคนไปค้นหาซะแล้ว" พี่เต้ที่ยืนกอดอกอยู่หน้าบ้านแกล้งประชด ชีต้าห็ก็เลยบุ้ยปากไปทางโชเฟอร์ที่ยังยืนอยู่ที่รถ
"ขอโทษครับพี่เต้ สงสัยว่าคุณปู่จะทำงานหนักไปหน่อย" สังขารคงไม่เที่ยงมากกว่าละมั้งน่ะ
"ชีต้าห์ แม่โทรมา รอสายอยู่.."
"โห่..แล้วทำไมไม่รีบบอก!!" เท่านั้นแหละ ชีต้าห์ก็วิ่งหายเข้าไปในบ้านทันที ไม่ได้หันมาบอกร่ำลาคุณหมอที่เอาแต่ชะเง้อคอมองตาม จนหันไปเจอสายตาช่างสงสัยของพี่เต้เข้า หมอปุ่นก็รีบเหล่มองโน่นนี้ไปเรื่อยเพื่อกลบเกลื่อน
"เออ...ผมคงต้องกลับแล้วครับ" หมอปุ่นหันไปบอกเจ้าของรีสอร์ท ที่พยักหน้าให้
"หมอปุ่น...ถ้าว่างๆ ก็แวะมาเที่ยวได้นะ ชีต้าห์จะได้มีเพื่อน" นายเต้เกือบจะลืมบอก ยังดีที่ยังเรียกเอาไว้ทัน ตอนแรกก็ทะเลาะกันเหมือนจะฆ่ากันตาย มาวันนี้หายไปเที่ยวด้วยกันมาซะงั้น
"ครับ...ไว้ว่างๆ ผมจะมา..." หมอปุ่นแทบจะเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ แสร้งทำเป็นจูงคุณปู่เพื่อหาทางเลี่ยง...วันนี้ไม่เจอไม่เป็นไร พรุ่งนี้ยังมีนี่ ทางสะดวกแล้วโว้ย!!
"หมอปุ่น!!!" เสียงเรียกคุ้นหู ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร ชีต้าห์ที่หายเข้าไปในบ้านได้ซักพัก ออกมายืนตรงหน้าประตู เหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง
"ว่าไงเรา ลืมอะไรรึป่าว" ชีต้าห์ส่ายหัวแทนคำตอบ
"กลับดี ๆ นะ ผมเป็นห่วง....คุณปู่!!" วิ่งมาบอกแค่นั้น ก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงตะโกนเรียกแม่ทางโทรศัพท์
คืนนี้หมอปุ่นก็คงนอนหลับไป ยิ้มไปอีกคืน.....
แถมท้าย...อีกนิด
หมอเนสที่นอนกระดิกเท้ารอเสบี่ยงจากไอ้คุณเพื่อน แทบจะกระโดดพุ่งตัวไปรับหน้าทันที ที่ได้ยืนเสียงคุณปู่จอดที่หน้าบ้าน
"ไอ้หมอปุ่น ไหนอ่ะข้าว!!?" มันเดินขึ้นบ้านมามือเปล่าจริง ๆ ..มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ไอ้เนส เพื่อนมันอาจจะลืมไว้ที่รถ
"โทษวะเนส คือ....ลืมซื้ออ่ะ" ถ้าคืนนี้...กระผม..หมอเนส กระทำการฆาตกรรมเพื่อนรัก!! จะผิดปาบแค่ไหนนะ (-*-)
"ไปเลยไอ้ปุ่น เจียวไข่ มาม่า ไม่งั้นโดนเตะแน่!!"
o22
=====================
กดอัพซะงั้น จะบ้าตาย :serius2:
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเสพความเปรี้ยวจี๊ดดดด
(และถ้ามีพี่หมอ "เนส" เป็นคนขี่ก็จะดีด้วยมากๆ .. คนนี้วีจองเลยแล้วกัน อิอิ) :m4: จองวันนี้ เรามีบริการคนขับให้ฟรี แล้วแต่อายุขัยของคุณปู่ 555
(เอ่อ..ดูเหมือนพี่เต้ยังว่างๆอยู่นะ ขอ เป็นพิเศษได้ป่ะคะ) สำหรับพี่เต้นั่น ได้ข่าวว่าน้องชายหวงม๊ากกก :m26: (กอดลับหลังเราไม่ว่ากัน เด๋วดูต้นทางให้ 555+)
:กอด1:โอบกอดทุกเม้นท์แน่น ๆ
มาเป็นกำลังใจให้คุณปู่เป็นสื่อรักสำเร็จกันเถอะ :m11:
:z13: อึ้บ!! จิ้มทุกคนแรง ๆ อีกที
-
^
^
^
คริคริ
มีความสุขขขขขขขขขขขขขขขขข
พี่ปุ่นอ้ะ ไม่พักผ่อนบ้างน้องมันเป็นห่วงนะเข้าใจม้ายยยยยยยยย
ต้าห์ โอ๋ๆๆ ไอ้คนในรูปบนโต๊ะน่ะ ไม่ต้องไปสนมันมากนะคะ :กอด1:ชีต้าห์ แล้วส่งจุ๊บไปหาพี่เนส
-
ห่วงคุณปู่ เหอๆ เด็กจริงไอเสือ
แอบฮา เล่นมาริโอ้ เชียร์ซะยังกะเชียร์บอล
อ่านๆไป หมอเนสก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
อยากได้แบบนี้มั้งอ่า :-[ :-[
ปล. กด+ ให้ดาด้าที่รักพร้อมกอดแน่นๆ :กอด1:
-
ความหวานเริ่มจะมาเยือนเพิ่มในกระแสเลือดอีป้าแก่ๆ อีกแล้วคะ ต้องรับหายามากินแล้วคะ
-
คู่น้องก็หวาน คู่พี่ก็น่ารัก
อ่านแล้วมีความสุขจริงแฮะ
-
น่ารักจิงๆๆ
หมียักษ์กะแมวน้อย
-
น่ารักอีกแล้วววววว...
เด็กแสบก็แิอบหวั่นไหวนะเนี่ย อิอิ
ขอเดา รูปคู่นั่นต้องเป็นพี่หมอปุ่นกะไอ้หนูป่วนแหงๆ แต่ก็ดีละ ทำให้คนเหมือนจะหึงได้
เชียร์หมอปุ่นสุดตัวววว :a2:
ปล. หมอเนสนี่ก็อย่าแอบตีท้ายครัวเพื่อนนะจ๊ะ 555
-
หมอปุ่นน้องชีต้าห์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
เริ่มหวานขึ้นมาทีละนิดๆแล้ว
ตอนนี้หวานอมเปรี้ยวแต่ต่อไปคงหวานเจี๊ยบแน่ๆ ฮ่า ฮ่า
แอบเชียร์ให้รักกันเร็วๆนะคะ
-
หึๆๆๆๆน่ารักทางสะดวกแล้วพี่หมอปุ๋นยาวๆเลยเพ่
-
ว่าแต่พี่เต้แกหวงน้องหรือเปล่า
ถ้าหวงพี่หมอปุ่นจะทำไงให้ผ่านด่านพี่เต้ละเนี๋ย
สู้ๆพี่หมอปุ่นรักเด็กแล้วต้องทำใจในความแสบซนของซีตาร์ :laugh:
-
ทำไม่น่ารักอย่างนี้
:-[
:call:
-
:o8:
คุณหมอหลอกเด็กสำเร็จไปหนึ่งขั้น
-
:impress2: น่ารักๆๆๆ หมอเนสก็น่ารัก อ่านแล้วสดชื่นนนนน
-
:-[ เสือน้อยเริ่มหลงรัก พี่หมอปุ่นแล้ว ดี ๆ จะได้มาร่วมก๊วน กะน้องป่วน
-
มีความสุข!!! :กอด1:
อยากไปกอดรวบทั้งพี่หมอปุ่นทั้งชีตาร์จริงๆ
อ่านไปยิ้มไป ท่าจะบ้าแล้วเรา :impress2:
ที่นี้ก็มาหาได้ทุกวันแล้ววววว
-
เพิ่งได้มาอ่าน...ต้นอ่านทีเดียวตามทันเลยครับ...ชอบ,ากน่ารักมากๆเลยครับ...ขอบคุณนะครับที่เขียนนิยายสนุกๆ..มาให้อ่านจะคอยเป็นกำลังใจ...จะติดตามผลงานต่อไปนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้หมอปุ่น
รูปกะเจ้าตัวป่วน ขอเดา
+1
-
ชอบเพื่อนหมอปุ่นอ่ะ
-
หมอเนสก็น่ารัก :o8:
-
:o8:
ใจมันละลายไปกะหมอปุ่นวะแระ
:impress2:
-
รูปคู่หนูป่วนอ่ะป่าวหมอปุ่น
-
งั้นจอง..หมอเนส..ดีกว่า
-
อ่ะ ไอ้เราก็นึกว่าหมอปุ่นจะเนียนจริงอะไรจริง ,, ที่แท้ก็หลับจริงนี่เอง เหอเหอ
ต่างคนก็ต่างเป็นห่วงกันและกัน แต่ก็ไม่ยอมพูดตรงๆ ทำเป็นแง่งๆ ใส่กันไปมาอยู่ได้
แต่ดีใจด้วยอย่างสุดซึ้งนะคะพี่หมอปุ่นที่น้องก็เปิดใจ(?) แถมพี่เต้ก็เปิดทางให้ไปมาหาสู่ได้ตลอดเวลา อิอิ
:กอด1:กอดไรท์เตอร์ค่ะ
ปล. แม่โทรมาแบบนี้ ,, นึกไปไกลถึงวันที่ไอ้เสือต้องบินกลับซะแล้วสิ ฮือฮือ
ปล. คุณนุ่นอ่ะ มาแอบส่ง "จุ๊บ" ให้พี่หมอเนสได้ไง ,, คนนี้วีจองนะคะ ^o^ (ห้าห้าห้า)
-
น่ารักจังเลยอ่ะ ^^
-
เอาแล้วเว้ย
มันมีอะไรในก่อไผ่
-
หมอปุ่นกับชีตาร์น่ารักมากเลยนะเนี่ย : ))
-
หึหึ
อ่านแล้วคิดถึงน้องชายอ่ะ
ว่าแล้วก็
หอมแก้มชีตาร์ที
อิอิ....
-
น่ารักมากมายครับ ตอนนี้
-
:z13: พี่ด้าๆๆ
จุ๊บๆๆ มาจิ้มไว้ก่อนนะ เดี่ยววอ่านน :กอด1:
-
ตามมาจากการโฆษณาของอีกเรื่องค่ะ อิๆ น่ารักน่าลุ้นดีจิงๆ จะตามอ่านให้ทัน สู้ๆ ให้กำลังใจตัวเอง อิๆ :laugh:
-
เอ๋ เรื่องนี้คนแต่งคนเ้ดียวกับ A Little Vampire เหรอค่ะเนี่ย มิน่า นายเอกแสบได้ใจทั้งคู่เลย :laugh:
-
11.
ผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้วที่ต้องเห็นซากของใครบางคน มานอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวเกือบจะทุกวันเวลา ประจำ ประมาณ 10 โมงที่หน้าระเบียง ใบหน้าซูบซีดเหมือนคนที่ไม่ได้พักผ่อน เสื้อตัวที่สวมน่าจะเป็นชุดเดียวกันกับที่เข้าเวร เสียงลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เหมือนกำลังมีความสุขในการนอนจนไม่อยากกวน
ชีต้าห์คลี่ผ้าห่มในมือที่ถือติดออกมา จะด้วยความเคยชินหรือรู้อยู่แล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็แค่ตื่นมาแล้วสิ่งแรกที่จะต้องทำ ก็คือการชะโงกหน้ามองดูที่ระเบียงก่อน พอเห็นว่ามีใครบางคนนอนเหยียดตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวเรียบร้อยแล้ว มือมันก็ลากผ้าห่มติดมาด้วยทุกที
แปลก...!! ผมกำลังนั่งมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับ แล้วก็ลอบยิ้มออกมาได้ยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่ยังไม่ได้พูดคุยกันซักคำ แต่มันเหมือนกับว่าหัวใจมันพองโตยังไงก็ไม่รู้ เกือบจะเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของคนที่กำลังหลับซะแล้ว
"ยิ้มทำไม!?" หือ!!? จู่ ๆ คนที่กำลังหลับตาก็พูดขึ้นมา ทั้งที่เปลือกตาทั้งคู่ยังปิดสนิท ชีต้าห์ถอยไปสองสามก้าว เหลือบมองคุณหมออย่างไม่ไว้ใจ ..แล้วมันก็จริง อย่างที่สงสัย
"ไอ้พี่หมอบ้า แกล้งหลับ!!" หมอปุ่นลุกขึ้นมานั่งคลี่ยิ้มกวนประสาทให้แต่เช้า ผ้าห่มที่ชีต้าห์ถือมาให้ ก็เลยโยนตุ๊บไปให้อย่างหมั่นไส้
"ไม่ได้แกล้งนะ แค่พักสายตาเฉย ๆ เอาผ้าห่มมาให้พี่...ขอบใจนะ" เผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันอีกแล้ว ขัดใจ ขัดใจตัวเองมาก ๆ ไม่น่าไปเสียรู้ไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์นี่เลย แล้วยังมานั่งยิ้มแบบนี้อีก....มัน...ทำให้หวั่นไหวเว้ย!!
"ที่บ้านตัวเองไม่มีที่ให้นอนรึไง ชอบมาอาศัยบ้านคนอื่น!!" พูดไปก็ต้องเบือนหน้าไปอีกทาง ไม่อยากมองมาก รอยยิ้มอบอุ่นแบบนั้น มันน่ากลัวเกินไป
"ที่นอนอ่ะ มีอยู่ แต่ก็แค่อยากพักบ้าง..." พัก!!? แล้วนอนที่บ้านตัวเอง เค้าไม่ได้เรียกว่าพักผ่อนรึไง แปลกคนจริง!! ออกเวรก็เกือบเช้า
"มานอนตรงนี้ เค้าจะเรียกว่าพักผ่อนได้ไง!!" หมั่นไส้คนอวดเก่ง เป็นแค่หมอ...ไม่ใช่อุลตร้าแมนนะ ที่จะเติมพลังจากแสงของดวงอาทิตย์ได้
"พูดแบบนี้ หรือว่า...จะให้พี่เข้าไปนอนในห้อง!!?" หมอปุ่นชี้นิ้วไปทางห้องนอน
"บ้าเหอะ!! ผมหมายถึง ให้ไปนอนที่บ้านตัวเองต่างหาก!!" มั่ว มึน มาก ๆ เผลอไม่ได้เลยทีเดียว
"โห่...ใจร้ายอ่ะ คนเรา" ..ใจร้าย...!? ตรงไหนล่ะครับท่าน ก็แค่เป็นห่วง ไม่อยากให้มานอนตรงนี้ มันสบายนักเหรอถามหน่อย..
"สงสารหมอเนส ต้องเฝ้าบ้านคนเดียว" เพราะรูมเมท มัวเกเรมานอนเฝ้าหน้าบ้านคนอื่นทำไมก็ไม่รู้ หมอปุ่นแกล้งทำเป็นยักไหล่ไม่สนใจ
"วันนี้ ไปนั่งเล่นที่บ้านพักไหม...?" ชีต้าห์หันกลับมามองคนถาม ก่อนจะถอนหายใจเฮือก ...ทุกวันนี้ ถ้าหมอปุ่นไม่มา ตัวเองก็ร่อนไปบ้านพักหมอ แทบจะไม่มีวันไหนที่ไม่ได้เจอหน้ากัน แล้ววันนั้นมาถึง ไม่ใครก็ใคร คงได้ขาดใจตายแน่
"ผม..ยังไม่ได้อาบน้ำ แล้วก็..ยังไม่ได้กินข้าวเช้าด้วย" ที่บอกไปแบบนั้น ไม่ใช่จะปฏิเสธ แต่เป็นการชวนอ้อม ๆ ให้คุณหมอมานั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน
"ตอบมาก่อน ว่าจะไปไหม..?" เอาเหอะคาดคั้นซะแบบนั้น แถมเล่นมานอนรอตั้งแต่ยังไม่ตื่น จะปฏิเสธก็คงไม่ได้ ชีต้าห์พยักหน้าตอบตกลงทั้งที่ไม่ได้หันมามองคนถามที่กำลังคลี่ยิ้ม ทั้งที่ตาจะปิดลงทั้งอย่างงั้น
"กินข้าวเช้าก่อน" ข้อต่อรองของชีต้าห์ ทำเอาหมอยกมือมาโยกหัวเจ้าของบ้านคนเล็กเล่นอย่างหมั่นไส้ ก่อนที่จะโดนสะบัดหัวหนี ทำหน้าบึ้ง ..นี่ถ้าขู่ได้คงทำไปแล้ว
"งั้นก็ไปอาบน้ำ แต่งตัวป่ะ พี่หมอจะนอนรอ.." พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนบนเก้าอี้ตัวเดิม ขนาดที่เจ้าของห้องยังต้องถอนหายใจอีกรอบ คนที่จะเป็นคุณหมอเด็ก...มาดื้อเสียเอง
"ผมมีคำถาม..?" หมอปุ่นชำเลืองมองเจ้าของห้องที่กำลังยืนเอามือกอดอก
"ว่ามาซิ...!!" คุณหมอปิดเปลือกตาไปเรียบร้อย สาบานได้ว่ามีสติครบถ้วนที่จะตอบ
"ทำไมต้องมาทุกวัน ทั้งที่เหนื่อย ไม่พักผ่อน...ทำไมเหรอ...?" ทีนี้ละเงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่นอนเหยียดอยู่บนเก้าอี้ ชีต้าห์เลยตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้อง เพราะไม่ได้หวังจะได้ยินคำตอบอยู่แล้ว แต่ก็นึกขึ้นมาได้ ว่าผ้าห่มของตัวเองยังกองอยู่ที่พื้น จำต้องหมุนตัวกลับไปเอาอีกรอบ
"เพราะอยากเจอ.....ชี...ต้าห์.." เสียงพึมพำเบา ๆ ฟังแทบไม่เป็นภาษา แต่คนที่กำลังก้มลงหยิบกองผ้า ถึงกับอึ้ง เพราะได้ยินมันชัดเจน รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว พอคว้าผ้าห่มได้ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง 'เพราะ อยาก เจอ'งั้นเหรอ สงสัยจะละเมอละมั่ง ไม่เข้าท่าเลย ไอ้คุณหมอบ้า จู่ ๆ ก็มาทำให้ใจเต้นแรงแต่เช้า พอแอบชำเลืองมองไปข้างนอก ก็พบว่า ...หมอปุ่นนอนแน่นิ่งไปแล้ว
หมอปุ่นที่ถูกทิ้งให้นอนหลับอยู่ที่เดิม เพราะเจ้าของห้องไม่ยอมเรียก ถาดอาหารวางอยู่บนโต๊ะนิ่ง เพราะชีต้าห์เอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปข้างหน้า มือก็เด็ดก้อนขนมปังใส่ปากทีละนิดอย่างไม่รู้ตัว ประโยคที่ได้ยินยังคงวนเวียน ซ้ำไป ซ้ำมา คล้ายกับว่าถ้อยคำ และน้ำเสียงนั้น กระซิบอยู่ที่ข้างหู แค่นั้นก็ทำเอาคนไม่รู้ใจตัวเองยกมือดึงผมตัวเอง เหมือนคนกำลังคลั่งจากอะไรบางอย่าง
"เป็นอะไร ปวดหัวรึไง?"
"อือ..ห๊า!! เออ..ไม่ได้ปวด ไม่ได้เป็นอะไร.." ไอ้เด็กแสบหันมายิ้ม เหมือนเสือเชื่อง ๆ เอ๊ย!! แมวเชื่องที่เพิ่งจะตื่น แถมยังยัดก้อนขนมปังในมือเข้าปากไปอีก
"กินแบบนั้น เดี๋ยวก็ได้ติดคอตายหรอก.." อ้าวเฮ่ย!! ยังไม่ทันจะขาดคำ หมอปุ่นก็โดดไปคว้าแก้วนมที่อยู่ในถาด ส่งให้ชีต้าห์ ที่กำลังโบกมือไปมา ใบหน้าแดงก่ำ เหมือนคนกำลังติดคอ ยกแก้วกระดกพรวดเดียวลงคอ นั่งหอบแฮ่ก จนต้องช่วยยกมือลูบหลังให้เบา ๆ
"หึ หึ ผมแค่แกล้งเอง ทำเป็นตกใจไปได้" กรรม!! ตื่นเต็มตาเลยไอ้หมอปุ่น โดนไอ้เสือหลอกแต่เช้า มือที่กำลังลูบแผ่นหลังให้ จึงยกผลักหัวไอ้เด็กแสบไปที ..มันทำตัวให้น่าหมั่นไส้...ให้น่ารักเกินเหตุ!!
"คราวหลังอย่าแกล้งแบบนี้อีก เกิดเป็นจริง ๆ ขึ้นมาจะทำไง.." ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอที่ลุกไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม คลี่ยิ้มทะเล้นให้ ...ไม่เคยมีคำว่าสำนึกอยู่ในหัว
"ไม่เห็นจะกลัว มีหมออยู่ใกล้ ๆ ทั้งคน" คุณหมอที่กำลังนึกเคืองอยู่ในใจ เหลือบมองหน้าคนพูดนิ่ง เห็นริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากัน พอ ๆ กับคิ้วสวยที่เริ่มย่นเข้าหากัน ..ไอ้ที่ว่า มีคุณหมออยู่ใกล้ ๆ กำลังทำให้ใครบางคนแถวนั้น หัวใจมันปั่นปั่วน
แกรก!! เสียงประตูเปิดออก โดยไม่มีเสียงบอกล่วงหน้า พอหันไปมองก็พบว่าเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่แต่งตัวเหมือนพร้อมออกทัวร์ ยังไม่ทันจะเดินมาถึงหน้าระเบียง น้องชายตัวแสบก็วิ่งเข้าไปหาซะเต็มแรง ยังดีที่คนเป็นพี่ชายอ้าแขนรับเอาไว้
"อ้าว..หมอปุ่นมาแต่เช้าเลย เราไปรบกวนคุณหมอเค้ารึป่าว หืม!?" พี่เต้ยกมือขึ้นยีหัวน้องชายอย่างเอ็นดู แม้จะโดนกล่าวถึง แต่หมอปุ่นก็ทำได้เพียงยิ้มให้ และส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ไม่ได้รบกวนซะหน่อย ใช่ไหมครับ,พี่หมอ!!" นั่น..คือคำถามหรือว่าคำขู่กันแน่
"ตามที่ชีต้าห์บอกนั่นแหละครับพี่เต้ ผมเองที่มาตั้งแต่เช้า..." พี่เต้หันมายิ้มให้ ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บเหม่งน้องชายตัวแสบเน้น ๆ อีกที ...นี่ถ้าไม่ใช่พี่น้องกัน หมอปุ่นคงตรงเข้าไปดึงไอ้เสือออกมาแล้ว เพราะแค่นี้ก็ยังต้องเบือนหน้าไปทางอื่น ห้ามใจตัวเองไม่ให้หันไปมอง
"พี่กลัวว่าน้องชาย จะไปรบกวนเวลาพักผ่อนของหมอปุ่นนะ.." จะบอกไปดีไหม ว่าผมเต็มใจที่สุดของที่สุด
"พี่เต้จะออกไปไหน..?" ชีต้าห์เปลี่ยนเรื่องคุย ดึงมือพี่ชายที่กำลังแกล้งลูบผมที่ปิดหน้าผากตัวเองออก
"จะไปรับทัวร์ แล้วเราล่ะ วันนี้จะออกไปเที่ยวไหน..." นายเต้เหล่มองน้องชายคนเดียวของตัวเองอย่างรู้ทัน เพราะตั้งแต่เป็นคนออกปากเองว่าให้คุณหมอมาที่บ้านได้ ฝ่ายนั้นก็เล่นมาทุกวัน(จริง ๆ) บางวันโทรมแค่ไหนก็เห็นขับรถมาผ่านหน้ารีสอร์ท ทั้งที่ไม่ใช่ทางผ่านซักนิด
"ไปเล่นเกมที่บ้านพักพี่หมอ ตอนเย็น ๆ น่าจะกลับมาทันทานข้าวเย็นกับพ่อ" ชีต้าห์หันไปอ้อนพี่ชายตัวเอง สายตาแบบนั้น..ใจแข็งแค่ไหน ก็คงต้องยอม...ไอ้เสือขี้อ้อน เสร็จหมดทุกราย
"ผมจะมาส่งให้ครับ..." หมอปุ่นยืนยัน
"อืม...เราก็อย่ากวนคุณหมอมากรู้ไหม" นายเต้เหลือบมองน้องชายที่พยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย...เหลือเกิน ตั้งแต่กลับมาบ้านทุกปีที่ผ่านมา ก็เพิ่งจะเห็นตอนนี้แหละ ว่าน้องชายตัวเองติดคนอื่นนอกจากพ่อและพี่
"ครับผ๊ม!!" ดูมันทำเป็นเต๊ะท่า เลยโดนแจกมะเหงกจากพี่ชายไปฟรี ๆ หนึ่งที เล่นเอาฮากันทั้งห้อง ก่อนที่เจ้าของรีสอร์ทจะขอออกไปก่อน เพราะเกือบจะได้เวลาที่นัดนักท่องเที่ยวเอาไว้เต็มที
"ไหนขอดูหน่อย ..ไม่แตกแหะ.." หมอปุ่นลูบเบา ๆ ตรงที่ไอ้เด็กแสบโดนมะเหงก พอเห็นว่าผิวขาวเป็นรอยแดงก็นึกสงสาร คิดถึงน้องชายตัวป่วนของตัวเองขึ้นมา เวลาที่โดนทำโทษก็จะช่วยลูบ แล้วก็เป่าให้...กว่าจะรู้ตัว ว่าไม่ได้แค่คิด หมอปุ่นก็เป่าหน้าผากให้ชีต้าห์ที่กำลังยืนตัวแข็ง จากที่แดงแค่หน้าผาก ตอนนี้ก็เล่นเอาแดงไปทั้งหน้า
"พะ..พอเหอะ ..ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นซักหน่อย!!" หือ!!?...ทำอะไรลงไปวะไอ้ปุ่น!! แบบนี้จะโดนโกรธไหม โดนโกรธรึป่าว... พี่หมอไม่ได้ตั้งใจน่า!!!
"ชีต้าห์...คือว่า...พี่หมอ..." เย้ย!! ตกใจหมด จู่ ๆ ไอ้คนที่เอาแต่เดินจ้ำพรวด ๆ ก็ดันหยุดกึก แล้วก็หันหน้ามา เหมือนกับว่าไปโกรธใครมาอย่างงั้น ...แน่ล่ะจะมีใคร...!!
"มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้ เดี๋ยวแดดร้อน ผมไม่ไปด้วยนะ!!" หันมาบอกแค่นั้น ก่อนจะรีบก้าวยาว ๆ เดินออกไปหน้าบ้านก่อนใคร แม้ว่าจะยังเดาไม่ออกว่าที่เป็นแบบนั้นเพราะโกรธรึป่าว แต่หมอปุ่นก็จำต้องรีบวิ่งตามคนเอาแต่ใจไปในที่สุด ...ก็ดูซิคว้าหมวกไปใส่ เหมือนกับจะใส่เป็น....
พอคุณปู่เคลื่อนที่ออกเดินทาง คนซ้อนที่ทำเป็นเก๊กโกรธแทบตาย ก็ฉีกยิ้มออกมาจนได้ ไอ้คุณพี่หมอบ้า!! เมื่อกี้ ถ้า...ใกล้กว่านี้อีกนิด...อึ้ยยย เกือบจะหลับตารับ.....ซะแล้ว
-------------
ตลอดทางตั้งแต่รีสอร์ท จนกระทั่งถึงบ้านพักคุณหมอ มันเงียบผิดปกติ เพราะคนหนึ่งก็เอาแต่อมยิ้มกับตัวเอง ส่วนอีกคนก็คอยกังวลว่าจะโดนโกรธรึป่าว พอคุณปู่จอดสนิทตรงหน้าบ้าน ต่างคนก็ต่างลงมาจากรถไม่พูดไม่จา
หมอปุ่นถอนหายใจเฮือก เหลือบมองไปทางบ้านพักของตัวเอง ...ควันไฟ..มันมาจากไหนหว่า หรือว่า ไอ้คุณเพื่อนมันกำลังจะทำกับข้าว ไอ้หมอเนส ทำกับข้าว!!
"ซวยแล้ว...!!" ก็เกิดมามันเคยทำที่ไหน เกิดมาเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่โคตรจะตามใจ(ไม่ได้เข้ากับรูปร่างถึก ๆ ของมันเลย) ขนาดต้มไข่กินกับมาม่ามันยังต้มให้ไหม้ แล้วดูนั่น ควันไฟขนาดนั้น..
"เกิดอะไรขึ้น!!?" ชีต้าห์รีบวิ่งตามหลังหมอปุ่นที่บ่นพึมพำเข้าไปในบ้าน
"ไอ้หมอเนส ทำอะไรวะ!!" ไม่ได้หันไปตอบคำถามชีต้าห์ แต่หมอปุ่นกลับตะโกนถามเพื่อนที่อยู่ในบ้านแทน
"ในที่สุด ก็โผล่มาซักที หิวจะตายอยู่แล้ว!!" อนาถได้อีก..เพื่อนใครวะ!! ดูจากสภาพ มันน่าจะพยายามก่อไฟย่างอาหารทะเลที่วางอยู่บนโต๊ะ โดยการเอาหนังสือพิมพ์เก่า ๆ มายัดเข้าไปในเตา...
"กระดาษบ้านใครวะ ใช้ย่างปลาหมึกได้.." หมอปุ่นเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบานในบ้าน เพื่อไล่ควันออก โดยมีชีต้าห์ยืนมองอย่างมึน ๆ อยู่กลางบ้าน
"ก็เพื่อนมันทิ้งนี่หว่า!!" โดนเหน็บอีกทีจนได้
"เช็ดหน้าก่อนไหม พี่หมอเนส" ชีต้าห์เดินไปหยิบทิชชูมายื่นให้ แต่แทนที่จะรับมาถือไว้ ไอ้คุณเพื่อนมันดันยื่นหน้าเข้าไปแทน
"เช็ดให้หน่อย พี่มองไม่เห็น.." ไอ้เพื่อนเลว มันเหล่มองมาด้วยหางตา แล้วก็ยักคิ้วให้ทีหนึ่ง คิดจะให้ชีต้าห์เช็ดหน้าให้ซินะอย่าฝันไปเลยเว้ย!! หมอปุ่นเดินไปลากคอเสื้อไอ้คุณเพื่อน พร้อมกับส่งสายตาขู่กลับ
"ไปอาบน้ำล้างตัวโน่นเลย ไม่งั้นก็ไม่ต้องกิน!!" คำขู่ที่ได้ผลชะงัดนัก ถ้าคิดจะขู่ไอ้หมอเนส มันต้องเอาของกินเข้าล่อ ไม่งั้นไม่มีทางสู้แรงควายของมันไหว
พอเหลือกันแค่สองคนก็หันมาสบตากัน ต่างฝ่ายต่างยิ้ม ก่อนที่ฝ่ายคุณหมอจะตามไปเก็บข้าวของในครัวที่มันเละกระจาย ส่วนชีต้าห์ก็ไปนั่งเล่นเกมรอ เพราะโดนบอกไม่ให้เข้าไปช่วย
คงมีแค่หมอเนสคนเดียวละมั่ง ที่ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเห็นว่าเพื่อนที่กำลังเตรียมอาหาร เหลือบมองไปทางคนที่นั่งเล่นเกมเป็นระยะ ส่วนไอ้คนที่นั่งเล่นเกม ก็ชำเลืองมองกลับมาเหมือนกัน สลับกันไปมา เห็นแล้วก็ปวดหัวแทน..
=================
:กอด1:แอบลวนลามทุกคน ด้วยการกอดแน่น ๆ คึคึ
วันนี้คุณ บก.ไม่อยู่ ก็เลยไม่ได้ตรวจ
แอบเอามาลงให้ทุกคนได้หายคิดถึงกันก่อน(คิดถึงทุกคนมากมาย)
หยุดยาวไปหน่อย ต้องขออภัย
ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้หมอปุ่น แล้วชีต้าห์
o1
-
:z13: ตรูดดาด้า
อิอิ อยากเจอหน้าเลยไปหาทุกวัน
-
+1 แทนคำขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักและสนุก ดูหวานสดใสดีจังนะคะเรื่องนี้
ชอบนิยายแนวนี้ อ่านแล้วไม่ทุกข์ (เพราะทุกวันก็มีเรื่องให้ทุกข์ใจมากอยู่แล้วไง)
ขอบคุณอีกครั้ง คงต้องสิงสถิตย์มาเป็น fc น้องซีตาห์กับพี่หมอปุ่นด้วยคนค่ะ
:L2: :pig4:
-
:เฮ้อ:ดีจังเลยอ่านเรื่องนี้แล้วไม่เครียด
มีแต่ความน่ารักและความหวานของเจ้าเสือน้อยกับพี่หมอปุ่น
อ่านแล้วมีความสุขมากขอบคุณจ้า :กอด1:
-
หมอปุ่น หวงแม้กระทั่งพี่ชาย ร้ายจริง ๆ
-
น่ารักทั้งคู่ ตื้อเก่งมากหมอปุ่น
หมอเนสก้อชอบแกล้งเพื่อน
+1
-
หมอปุ่น
รักเด็ก
แหะๆ
ก็เลยอยากจะเป็นหมอเด็ก
ว่างั้น
น่าน้ากกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:o8: แหะๆๆ
หมอเนสเรียกร้องความสนใจจากคุณเพื่อนเหรอ คิคิ
-
คิดถึงจังกลับมาต่อแล้ว น่ารักเป็นเหมือนกันนะเสือน้อย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปหากันทุกวันเลยนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
น่ารักหวานแหวกันดีจัง 5555555555555555555555555555555555555555555
-
ครับต้นรอลุ้นเหมือนกันครับว่าจะมาต่อเมื่อไหร่...ก็เลยกลับไปอ่านเรื่อง ...เรื่องรัก...ไม่กล้าบอก...ก่อนจะได้รู้จักหมอปุ่นมากขึ้น...ครอบครัวหมอปุ่นน่ารักมากเลยครัย...แต่ที่เหมือนกันคือ...ซีต้าห์กับตัวป่วนนิสัยจะคล้ายกันมากเลยครับ...ถ้า 2 คนนี้มาเจอกันมีหวัง...หมอปุ่นแย่แน่เลย...555555...แซบพอกัน...ต้นจะคอยเป็นกำลังใจให้นะครับ...ยังไงก็มาต่อไวๆนะครับ...ต้นจะรอ...ขอสมัครเป้น...FC...ด้วยคน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปหากันทุกวันเลยนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
น่ารักหวานแหวกันดีจัง 5555555555555555555555555555555555555555555
พี่นัทครับอย่าอิจฉาเค้าเลยครับ...เดี๊ยวน้องชายคนนี้จะหวานกับพี่นัทเองครับ...จะทำให้ละลายไปเลย..55555
-
ดัชนีชี้วัดความสุขพุ่งปรี๊ด ๆ ทุกทีเวลาอ่านเรื่องนี้
-
แค่เห็นหน้าพี่หมอก็มีแรงทำงานเพียบแล้ว
-
น่ารักครับคู่นี้
-
:-[
น่ารักที่สุด ><
ปากอย่างใจอย่างการกระทำก็อีกอย่างทั้งคู่เลย ฮ่าๆ
ไปมาหาสู่กันทุกวัน ไม่หวั่นไหวบ้างให้มันรู้ไป อิอิ
-
พี่หมอน่ารัก
-
น่ารักกันจิ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักอ้ะ ปลื้มมมมมมมมมมมมมม อยากได้สะใภ้เร็วๆ กร้ากกกกกกกกกกส์
แบบว่าอิประเภทขอแค่ได้ขับรถผ่านหน้าบ้านก็ยังดีนี่ มันใช่เลย :-[
.................ของฝากดาด้า จุ๊บบบบบบ
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่นอนเหยีดอยู่ (เหยียด)
ขนมปังใส่ปากที่ละนิดอย่าง (ทีละนิด (ไม้เอกเกินงิ))
แกรก!! เสียงประตูออก (เปิดออก)
เย็น ๆ น่าจะกลับมาทันข้าวเย็น พี่เต้กับพ่อ" (ประโยคนี้แปลกๆป้ะ? รึว่าพี่นุ่นรู้สึกงงไปเอง?)
จนกระทั้งถึงบ้านพักคุณ (จนกระทั่ง)
คำขู่ที่ได้ผลชะงักนัก (ชะงัด)
(คำว่าเกม ที่ถูกต้องไม่มี ส์ นะคะดาด้า)
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร ไม่เคยหุบยิ้มได้เลยสักที >/////////<
หมอเนสจะน่าสงสารไปไหน...โดนเพื่อนทิ้งไปหาหนุ่มซะง้าน...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็นะ...เค้ารักของเค้่าอ่ะทำไงได้ จริงป่ะหมอปุ่น...คริคริ
ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่...คงต้องให้กามเทพที่ชื่อหมอเนสเป็นผู้ช่วยซะแล้วสิ
ไม่อยากจะคิดว่าหมอเนสจะใช้วิธีไหนให้ทั้งคู่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองอ่ะ...อิอิ
รออ่านความน่ารักของทั้งหมอปุ่นกะน้องเสือชีต้าร์อยู่นะฮะ ^^~*
-
น่ารัก!! เช้าถึงเย็นถึงเลยนะคู่นี้
สงสารหมอเนส โดนเพื่อนทิ้งอ่า
มาอยู่กับเค้าก่อนก็ได้นะ จะดูแลอย่าดีเลย :-[
ปล. +1 ให้ดาด้า :กอด1:
-
:-[
จะน่ารักไปไหนนี่
-
อนาถจริงพี่หมอปุ่น
อิจฉาได้ทุกคนจิงๆ ให้ตาย :z1:
หลงรักพี่หมอ
:-[
-
:laugh: :laugh:
-
:-[ :-[
-
10.
กดอัพซะงั้น จะบ้าตาย :serius2:
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเสพความเปรี้ยวจี๊ดดดด
(และถ้ามีพี่หมอ "เนส" เป็นคนขี่ก็จะดีด้วยมากๆ .. คนนี้วีจองเลยแล้วกัน อิอิ) :m4: จองวันนี้ เรามีบริการคนขับให้ฟรี แล้วแต่อายุขัยของคุณปู่ 555
(เอ่อ..ดูเหมือนพี่เต้ยังว่างๆอยู่นะ ขอ เป็นพิเศษได้ป่ะคะ) สำหรับพี่เต้นั่น ได้ข่าวว่าน้องชายหวงม๊ากกก :m26: (กอดลับหลังเราไม่ว่ากัน เด๋วดูต้นทางให้ 555+)
:กอด1:โอบกอดทุกเม้นท์แน่น ๆ
มาเป็นกำลังใจให้คุณปู่เป็นสื่อรักสำเร็จกันเถอะ :m11:
:z13: อึ้บ!! จิ้มทุกคนแรง ๆ อีกที
อุ๊ย..ดีจัง มีคนช่วยเหลือดูต้นทางให้ด้วย ขอบคุณมากจ้ะ ได้ๆจ้ะ แอบกอดลับหลังน้องชีห์ต้าก็ได้ นี่แหละถึงเรียกว่าได้ใจกันจริง
ว่าแต่ว่า หมอปุ่นเราคงฉีกยิ้มตลอดเวลาเนาะเพราะสุขใจหาใดปาน ก็ทางสะดวกปานนั้น พี่เต้รึก็น่ารัก (คงมองท่าทีน้องของตัวเองออกมั้ง)
-
ความเหนื่อยและเพลียจาการเดินทาง(ไปเที่ยวในวันหยุดยาว)หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อมาเจอคู่หวาน+ความน่ารักของชีต้าห์
-
เฟาเม่า..เอ๊ย..ไฟไหม้
-
เค้าน่ารักกันจัง ^^
-
12.
ตอนเก็บกวาดหลังอาหารมื้อใหญ่ เป็นหน้าที่ของหมอเนส แต่หมอปุ่นก็อดไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปช่วย กลัวว่ามันจะทำจาน ชาม ตกแตกอีกรอบ(หลังจากที่มันพยายามจะเผาบ้านพักหมอไปแล้วรอบหนึ่ง) คนหนึ่งล้าง อีกคนหนึ่งเก็บ ส่วนอีกคนที่เหลือ ถูกไล่ให้ไปรอข้างนอกอีกแล้ว
"เมื่อเช้าตอนออกเวรแล้ว ไปไหนมา..?" หมอเนสหันมาถามเพื่อนที่กำลังเช็ดจานเก็บ
"ไปรับชีต้าห์ไง" ก็..ไหน ๆ เจ้าของบ้านก็อุตส่าห์อนุญาตให้ไปได้ตามสะดวก เพราะงั้นวันนี้ว่างทั้งวัน ก็ขอให้ได้เห็นหน้าทั้งวันก็เแล้วกัน
"ปุ่น..!! เอาจริงเหรอวะ คนนี้..!!?" เฮ่ย!! ไอ้เพื่อนเลว มาถามตอนนี้ จานแทบหลุดมือกันเลยทีเดียว มันจะถามตรงไปไหน!! แต่ก็จำต้องพยักหน้าตอบรับไปอย่างช่วยไม่ได้ เพราะใครจะไปโกหกมันได้ กินนอนห้องเดียวกันมาตั้งหลายปี รู้นิสัยกันหมด
"โทษทีวะ ที่ไม่ได้บอกก่อน" หมอเนสเหล่มองเพื่อนด้วยหางตา ...แสดงออกนอกหน้าชัดเจนแบบนี้ คงไม่ต้องบอกแล้วมั่ง
"ไหนบอกไม่ชอบแบบนี้ไง ตอนไอ้กิมกับไอ้ใหญ่.." สองหนุ่มที่เข้ามาขายขนมจีบ จนต้องขอให้เพื่อนเนสมาเป็นไม้กันหมา แมวไปพักหนึ่ง จนมีแรงไล่เตะไอ้พวกนั้นได้เองนั่นแหละ
"มันไม่เหมือนกันว่ะ พอรู้ตัวมันก็...ถอนตัวไม่ขึ้น" วันไหนไม่ได้เห็นหน้า ก็หงุดหงิดเหมือนคนบ้า แต่ก็ต้องพยายามยิ้มรับแขกตอนเข้าเวร ...มันทนได้ซะที่ไหน
"เฮ่อ~~ ไปชอบเค้าเอง ว่างั้นเถอะ!!" หมอปุ่นแทบจะทิ้งจานในมือ แล้วเอาผ้าในมืออุดปากเพื่อน ไม่รู้ว่าจะพูดดังไปไหน
"ช่วยเบา ๆ หน่อยเหอะ เดี๋ยวก็ความแตกกันพอดี" แหม..ไอ้คุณเพื่อนครับ ไอ้ท่าทียักไหล่แบบกวนประสาทแบบนี้ กระผมละอยากจะชกซักที ติดที่มือมันไม่ว่างนี่แหละ
"เออ!! มัวแต่เก็บไว้ ไม่บอกแล้วน้องมันจะรู้ได้เองไหม ป๊อด!!นี่หว่า" ไม่ได้ป๊อดโว้ย!! แค่มันยังไม่ถึงเวลา ก็แค่ไม่อยากทำลาย สิ่งที่อุตส่าห์ก่อขึ้นมา แค่พลาดนิดเดียวมันอาจจะพังครืนลงมาก็ได้
"ความรู้สึกมันไม่ต้องบอกกันหรอกโว้ย มันรับรู้ได้ด้วยใจต่างหาก.." พูดออกไปแล้วก็อยากอ๊วกเอง เน่าสนิทอ่ะ
"ไม่จริงอ่ะ คนบางคนมันก็โง่!!" เวร..!! มันจะมาของขึ้นอะไรตอนนี้วะ แบบนี้มันต้องใช้วิชาชิ่งศาสตร์
"เสร็จพอดี ฝากเก็บด้วย.." หมอเนสรับผ้าเช็ดจานที่โดนยัดใส่มือเอาไว้ เหลือบมองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทที่เดินห่างออกไป ถอนหายใจออกมายาวเหยียด หันไปเก็บกวาดต่อ
ไอ้เด็กแสบกำลังตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมอย่างเมามัน จากที่จะก้าวเข้าไปหา หมอปุ่นก็เลยหยุดฝีเท้า ยืนดูอยู่ห่าง ๆ ใบหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็บูดบึ้ง ซักพักก็หัวเราะ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ก็ทำให้คนมองคลี่ยิ้มออกมาได้
"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนเล่นเกมเหรอ!!" ว่าแล้ว..ต้องโดนซักดอก คุณหมอที่โดนเหน็บแนมก็เลยต้องเดินเข้าไปใกล้ จากที่ตอนแรกเครื่องคอมฯ ถูกตั้งอยู่ในมุมของบ้าน แต่ตอนนี้ถูกย้ายมาตั้งไว้กลางบ้านแทน เพราะจะได้มีที่นั่ง โดยไม่ต้องแย่งกัน
"ถ้าบอกว่า...มองเพราะ อยากมองล่ะ!" คนที่กำลังเล่นเกมหันขวับมาสบตา ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นเหมือนตอนที่ตัวในเกมกำลังจะแพ้
"เพี้ยนป่ะ!! ? หรือว่าห่างจากแฟนมานาน" ชีต้าห์หันมาถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่ก็เบือนหน้ากลับไปสนใจเกมต่อ
"แฟน!!? ไปเอามาจากไหน..หรือไอ้หมอเนสบอก..?" เผลอแป๊บเดียว ไปขุดคุ้ยเรื่องแฟนมาจากไหนหว่า ...ก็ตอนนี้ยังไม่มี แต่ถ้าเร็ว ๆ นี้ก็ไม่แน่
"เปล่า..! ผมเห็นมากับตาตัวเอง.." เห็นมากับตาอ่ะนะ....
"ที่ไหนล่ะ..." หมอปุ่นเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน แบบนี้คะแนนนิยมก็ร่วงนะซิ ไปมีแฟนตอนไหนวะเรา
"ก็นั่นไง น่ารักด้วย กอดกันซะแน่นขนาดนั้น" แล้วสิ่งที่ปิดบังมานานก็ถูกเปิดเผย เมื่อจู่ ๆ แฟนของผมก็ปรากฏกายออกมา น่ารักซะด้วย...เฮ่ย!!! ไม่ใช่แล้ว!! ที่อยู่ในภาพนั่นมันไอ้ตัวเล็ก ถ่ายเอาไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว พี่ชายโอบรอบคอน้องชายจากด้านหลัง มันมองดูแปลกเรอะ!!
"คนนั้น น้องชายคนเล็ก ลองหยิบมาดูใกล้ ๆ ซิ หน้าคล้ายกันจะตาย" ชีต้าห์เลิกสนใจเกมที่เล่น หันมามองหน้าหมอปุ่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะวิ่งพรวดไปคว้ากรอบรูป เอามาเทียบกับใบหน้าคุณหมอให้เห็นกันชัด ๆ
"ไม่เห็นเหมือนเลย คนนี้ตัวเล็ก แล้วก็น่ารักด้วย ไม่เหมือน...." ดูมันทำ...อย่ามาใช้สายตาแบบนี้มองนะ เดี๋ยวก็โดนดีดกระโหลกอีกทีหรอก
"คิดมากนะเรา..." หมอปุ่นเอื้อมมือไปโยกหัวชีต้าห์เล่น ..คิดมากไม่เข้าเรื่อง แต่เดี๋ยวนะ คิดมากเรื่องนี้ ไอ้หมอปุ่นก็มีสิทธิ์ดิ!!
"อย่าเล่นหัวดิ ผมยุ่งหมด" ยิ่งห้ามก็เหมือนว่าคุณหมอก็ยิ่งแกล้งหนัก จากที่หงุดหงิดชีต้าห์ก็กลับหัวเราะออกมาแทน
"ไปข้างนอกกัน...!!" มือที่เล่นอยู่บนหัว เปลี่ยนตำแหน่งมาคว้าข้อมือของชีต้าห์ พร้อมกับออกแรงฉุดให้ตามมา
"ไม่เอา ผมเล่นเกมค้างอยู่ ไอ้พี่หมอบ้า..!!" ตะโกนไปก็เท่านั้น แกล้งทำเฉยซะก็หมดเรื่อง หมอปุ่นรั้งข้อมือของเด็กแสบให้ตามออกมาด้วยกันจนได้
----
แล้วในที่สุด ก็ออกมาสูดอากาศข้างนอก ตอนบ่าย 3 ได้อย่างใจไอ้พี่หมอปุ่น ก็ไหนว่าจะให้เล่นเกมไงเล่า!! ลากออกมาเดินตอนนี้เพื่ออะไรกัน ...อันที่จริงก็ทำเป็นปฏิเสธไปงั้น ถ้าผมไม่อยากมา ต่อให้เอาช้างมาลากก็จะยืนกรานไม่ไปเด็ดขาด แต่นี่คือคุณหมอปุ่น ไม่ใช่ช้างที่ไหน ก็เลยตามออกมาก็แค่นั้น
"ออกมาทำไม ร้อนจะตาย" แสร้งทำเป็นหงุดหงิด ไม่งั้นจะเสียฟอร์มได้
"ออกมาเดินเล่นไง กินอิ่ม ๆ ต้องเดินให้อาหารย่อยบ้าง ไม่ใช่มัวแต่นั่งเล่นเกม..." ก็รู้อยู่..ว่าหวังดีเหลือเกิน แต่มาเดินเล่นตอนบ่ายสาม แดดเปรี้ยงขนาดนี้ คิดได้ไง!!
"ใครบอกเหรอ..ว่าอยากมา!!" พอเจอคำถามนั้นเข้าไป คุณหมอก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ พร้อมกับยื่นมือมาบีบจมูกคนถามอย่างหมั่นไส้
"พี่หมออยากมา มีอะไรป่ะ!!" กวนประสาท!! เป็นคุณหมอที่กวนประสาทที่สุดในโลกเลยมั่ง
"อยากมาเอง...แล้วจะลากผมออกมาทำไม?" ปากก็ว่าไปแบบนั้น แต่ชีต้าห์ก็กำลังก้าวขา เดินตามหมอปุ่นไม่หยุด
"เดินคนเดียวมันเหงานะ ไม่มีคนคุยด้วย.." หมอปุ่นหันมาตอบเหมือนไม่สะทกสะท้าน กับแววตาเป็นประกายเคืองจัดของชีต้าห์
"แล้วทำไม ไม่ลากพี่หมอเนสออกมาล่ะ!!" เด็กแสบเจ้าปัญหายังคงไม่ลดละ จนคุณหมอที่เดินนำหน้า หยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมามองตรง ๆ
"ถ้าอยากมากับไอ้หมอเนส พี่หมอคงไม่ลากเราออกมาหรอก..." พอโดนสายตาคมจ้องมาตรง ๆ ชีต้าห์ก็เลยเป็นฝ่ายหลบเสียเอง ก็แล้วที่ลากคนอื่นเค้าออกมา ไม่คิดจะถามความคิดเห็นกันบ้างรึไง!
"ไม่เห็นจะถามซักคำ!!" เพราะมัวแต่ก้มหน้า ชีต้าห์ก็เลยไม่ได้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่ระบายอยู่บนใบหน้าคุณหมอ
"ถ้าพี่ถาม เราก็ต้องปฏิเสธอยู่ดี"
"ใครบอก!!" กรรม!! อยากจะโทษความปากไวของตัวเอง ที่พูดออกไปก่อนที่สมองจะสั่งการอยู่เรื่อย
"งั้นก็แสดงว่า ชีต้าห์ก็อยากมาเดินเล่นกับพี่หมอ...ซินะ" คนที่เพิ่งจะพลาดไปเมื่อกี้ ไม่กล้าเงยหน้าไปสบตากับคุณหมอตรง ๆ กลัวว่าจะได้หลุดอะไรออกไปอีก หมอปุ่นสาวเท้าเข้าไปหาคนที่ยืนก้มหน้านิ่ง
"มั่ว!! คิดเองเออเองตลอด!!" ทั้งที่ตอบออกไปแบบนั้นเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากเข้าหากัน แถมไม่ได้รู้ตัวอีกว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าแบบไหน
"แต่ก็คิดถูกประมาณ 99.99% เลยมั้ง.." ชีต้าห์ตวัดสายตามองได้ในที่สุด อยากจะถามจริง ว่าได้ความมั่นใจนั้นมาจากที่ไหน ..คนอะไรคิดเข้าข้างตัวเองตลอด
"นี่ก็มั่วอีก อ๊ะ....!!" ตกใจซิ..จู่ ๆ คุณหมอก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ หัวใจมันเต้นรัวหนัก อยากจะถอยห่าง แต่ก็ทำไม่ได้ ขามันก้าวไม่ออก
"ชีต้าห์...ถ้าพี่หมอจะบอกว่าชอบ...."
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ที่กระเป๋าเสือหมอปุ่น สั่นขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน
ชีต้าห์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าคุณหมอล้วงโทรศัพท์ออกมากดรับ นึกว่าจะขาดอากาศหายใจไปซะแล้ว มันอะไรกันความรู้สึกแบบนี้ ตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้ หัวใจมันกำลังทำงานหนัก แล้วเมื่อกี้มันอะไรที่ค้างไว้'ชอบ...?' อะไร
"ไม่เป็นไรครับ , ได้ครับ!!"
"ชีต้าห์ คุณพ่อขอคุยด้วย..." หมอปุ่นเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ตรงหน้า คนที่กำลังมึน ยื่นมือออกรับมาแนบหูตัวเอง พร้อมกับหมุนตัวหันหลังให้คุณหมอ เพราะไม่งั้นคงไม่มีกระจิตกระใจจะฟังคนในโทรศัพท์พูด
"ครับพ่อ.." พอกรอกเสียงไปในโทรศัพท์ คนเป็นพ่อก็เล่ารายละเอียดให้ฟัง
"มีนักท่องเที่ยวช็อคตอนดำน้ำลึก พี่เราก็เลยส่งตัวขึ้นฝั่งมา พ่อคงต้องไปดูอาการให้ ลูกอยู่ที่บ้านพักคุณหมอไปก่อน ไว้พ่อกลับแล้วจะไปรับ" ไม่รู้จะเรียกว่าสถานการณ์มันเป็นใจรึป่าว แต่ชีต้าห์กำลังสองจิตสองใจ ระหว่างกลับไปสงบสติอารมณ์ที่บ้านคนเดียว กับการอยู่กับคุณหมอ อะไรมันจะดีกว่ากัน
"ไว้เจอกันครับ..." สุดท้ายก็เผลอเลือกข้อสุดท้ายไปโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะกดปิดการสนทนาแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ
"ชีต้าห์..คือว่า..พี่หมอจะบอก..." ยังไม่ทันได้พูดประโยคที่ค้างออกไป หมอปุ่นก็ต้องหยุดอีกรอบ เพราะคนฟังยกมือขึ้นห้ามเอาไว้เสียก่อน
"ขอเวลานอก ผม...ยังไม่พร้อมฟัง!!" พอพูดจบ ชีต้าห์ก็ออกตัววิ่งมุ่งหน้ากลับมายังบ้านพักหมอทันที ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองดังหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง กลัวว่าจะตัวเองจะต้องเสียใจแน่ ไม่อยากรับฟังอะไร ๆ ในตอนที่ตัวเองยังสับสนแบบนี้
หมอปุ่นยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหลือบมองแผ่นหลังเล็ก ๆ ของไอ้เด็กแสบ จนกระทั่งหายเข้าไปในบ้าน เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของไอ้สองคนนั่นตอนที่โดนคนที่ชอบวิ่งหนี ก็ตอนนี้เอง อยากจะยิ้มให้ตัวเอง แต่มันก็ยิ้มไม่ออก...
-------
“เฮ่ย!!” คนที่กำลังหลับหูหลับตาวิ่งขึ้นบ้าน ไม่ทันได้มองข้างหน้า เกือบจะร่วงจากบันไดลงไปกองกับพื้น ถ้าไม่ได้มือของคุณหมออีกคนรั้งเอาไว้
“วิ่งไม่ดูทาง ถ้าตกลงไปแขนหัก หัวแตกจะทำไง” หมอเนสบอกเสียงดุพร้อมกับรั้งให้อีกฝ่ายขึ้นมายืนได้
“ขอโทษ..คือผมอยากเข้าห้องน้ำ” ชีต้าห์แถไปเรื่อย พอแขนตัวเองเป็นอิสระ ก็รีบเบียดตัวเข้าไปในบ้านทันที
“แล้วไอ้หมอปุ่นล่ะ” หมอเนสตะโกนถามหาเพื่อนอย่างสงสัย ก็ตอนออกไปกันสองคน แล้วทำไมตอนกลับ มีคนเดียวที่วิ่งกลับมา
คนที่กำลังจะหนีเข้าไปหลบ สงบสติอารมณ์ในห้องน้ำชะงักฝีเท้า หันมามองหน้าคนถามในแววตาเหมือนคนกำลังสับสนอย่างหนัก พอเหลือบมองออกไปข้างนอก ตรงที่ตัวเองวิ่งหนีมา ใครบางคนยังยืนอยู่ที่เดิม
ชีต้าห์เผลอกัดปากตัวเองเข้าจนได้ ถ้า...เปลี่ยนคนที่เป็นฝ่ายเดินหนีเป็นหมอปุ่นล่ะ!? แค่คิดมันก็เจ็บในอก กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ตัวเองก้าวขาลงไปจากบ้านพัก เดินกลับไปทางเก่า ตรงที่ ๆ มีใครบางคนยืนอยู่
=================
:o8: โปรดติดตามตอนต่อไป คึคึ
ลองไปหารูปที่พอจะเป็นอิมเมจของตัวละครหลัีกมาให้ทุกคนได้ยลโฉม
ชีต้าห์ + หมอปุ่น
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/63aae2d9-1.jpg)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1:
ว่าแล้วก็วิ่งกลับไปปั่นตอนต่อไป
-
^
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลูกชายกะลูกสะใภ้ (ในอนาคตอันใกล้)มาแล้ว
ดาด้า ฝากกอดพี่หมอเนสแน่นๆสักห้านาทีต่อเนื่องด้วยนะ
"ไม่จริงอ่ะ คนบางคนมันก็โง่!!" .......อันนี้เรื่องจริงเรย
แต่ๆๆ ทิ้งค้างงงงงงงงงงงง แว้กกกกกกกกกกกกกกก
-
อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย
สั่งหัวใจให้เมินเฉย ไม่รู้ต้องทำยังไง
ใกล้เธอทำไมทุกครั้งในมันสั่นๆ
จิตใจของฉันนั้นวุ่นวาย
ตัวของฉันควบคุมไม่ได้ เมื่อสุดท้าย หัวใจมันรักเธอ
โดนน้องนุ่นปาดสะงั้น 555
-
กลับไปรอฟังคำของพี่หมอให้จบประโยคก่อนนะ
-
อิ อิ แหม ชีต้าร์ก็มีใจให้พี่หมอเหมือนกัน
แล้วจะวิ่งหนีทำไมล่ะ
อยากให้หนูป่วนกับพี่ฟ้ามาเป็นแขกรับเชิญในเรื่องนี้จัง
ความหวานคงทะลักออกมาท่วมเล้าแน่
-
น่ารักได้อีก อิอิ
-
อดทนหน่อยนะพี่หมอปุ่นน้องมันอาจจะยังตัดสินใจอะไรไม่ค่อยได้ในตอนนี้
เอาประโยคนี้ไปเลยพี่หมอปุ่น " รักเด็กต้องอดทนของอดทน" :jul3: :m20: :laugh:
ชอบรูปพี่หมอปุ่นกับน้องซีตาร์มากเลย :กอด1:
กด+1ให้จ้าสำหรับคนแต่งจ้า :pig4:
-
เหนื่อยมั้ยชีตาร์วิ่งไปมา2รอบ ^^
-
ไอ้เสือนี่น่ารักขึ้นทุกวันเลย เขินขนาดวิ่งหนีเลย อดไม่ไดต้องกลับไปหากลัวหมอน้อยใจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ไหวแล้วเน้อออ
เฮ้ออออ
อาการพูดไม่ออก บอกไม่ถูก
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
-
น่ารัก เปิดใจกันแล้ว
+1
-
อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย
-
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1:
ว่าแล้วก็วิ่งกลับไปปั่นตอนต่อไป
ว้าววว..คนแต่งน่ารักแบบนี้ คนอ่านรักตายเลยค่าาาาา ><
ตอนนี้น่ารักอ้้ะ ชีต้าห์ทำพี่หมอใจฝ่อแล้วก็มาเครียดซะเอง ฮ่าๆ
มีหลุดหึงด้วย งี้ดูท่าหมอปุ่นมีแววสมหวังละ
น่ารักๆๆ รอมาต่ออีกนะคะ ^^
-
เร็วๆ เลยไอ้เสือ วิ่งกลับไปกอดพี่หมอให้แน่นๆ เลยนะ
-
สงสัยหมอปุ่นจะได้ข่าวดี
-
รักคนแต่งมากกกกกก :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดด :m3:น่ารักจนฉุดไม่อยู่แล้วไอ่เสือขี้อ้อนเอ้ย
ขอ :กอด1:แน่นๆสักทีเถอะ
มีใจคิดถึงพี่หมอด้วยว่าถ้าเดินหนีมาจะรู้สึกยังไง
น่ารักๆๆๆ
-
ชีต้าร์ต้องกลับไปฟังให้จบนะ...อย่าปล่อยให้ค้างคาแบบนี้เลย
ทำตามที่ความรู้สึกและหัวใจเรียกร้อง อย่าปล่อยให้อะไร ๆ มันสายเกินไปนะ
แต่ยังไง ๆ คู่นี้เค้าก็น่ารักกันมาก ๆ จริง ๆ นะ...แอบเขิลตามชีต้าร์ไปด้วย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก...ชีต้าร์วิ่งกลับไปแล้ว พี่หมอปุ่นก็อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปนะ
รีบ ๆ เคลียร์กันโดยด่วนเลย...คริคริ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ...อย่างใจจดใจจ่อด้วยเ๊อ๊า...อิอิ XD
-
ชีต้าห์กำลังสับสน แต่อีกไม่นานคงรู้ใจตัวเอง อิ อิ ทีนี้พี่น้องจะแข่งกันหวานแล้ว
รอลุ้นต่อไปค่า
-
+1 แทนคำขอบคุณ สำหรับหมอปุ่น+ซีต้าห์ ที่แสนจะน่ารัก
ซีต้าห์ฟังพี่หมอปุ่นให้จบก่อนแล้วค่อยตัดสินใจได้ไม๊ จะได้ไม่ต้องมากั๊ก
ในเมื่อต่างก็มีใจตรงกันอยู่แล้ว จะได้อ่านตอนหวานชื่นแบบคู่พี่อากาศ+ตัวป่วน
บ้างเนอะ ........ :pig4:
-
หมอปุ่นกับชีตาร์จะน่ารักไปไหนเนี่ยย :m3:
-
ชีตาร๋น่ารักมากนะ
รีบกลับไปหาหมอปุ่นด่วนเลยนะ
-
อ๊ายๆๆๆๆๆ
ชอบพี่หมอปุ่นอ่ะ
+1 ให้พี่หมอปุ่นจร้า
-
:-[
น่ารักน่า....กอด
-
เอ๋ๆๆ หมดเนส คิดไม่ซื่อกับเพื่อนป่ะเนี่ย
ถ้าจริงนี้ไม่ยอมนะ หมอเนสอ่ะเค้าจอง :กอด1:
ซีตาร์กำลังอยู่ในโหมดหวั่นไหว
ขอเวลาทำใจ 1 ตอน :laugh:
รอ ร๊อ รอ ตอนต่อไปอยู่น๊า
-
ซีต้าร์เขิน
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
-
ใจสั่นขนาดหาที่หลบก่อนจะทำตัวไม่ถูก
หมอปุ่น ก็รุกเร็ว แรง แบบนี้เสือก็เสือเถอะ ลายหลุดเป็นแถบเลยครับ
มารอลุ้นกันต่อว่า หมอปุ่นจะจัดการกับปัญหานี้ยังไง
+1 ให้ดาด้า เป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
จะวิ่งเพื่อ 2 รอลบ เหนื่อยจิงจัง
ไปหาหมอปุ่นไป๊
ยืนแง่กอยู่นั่น
-
เค้าว่ากันว่า...
เราจะสามารถยิ้มได้ทั้งวัน เพียงเพราะได้เห็นหน้าคนเพียงคนเดียว
แค่ได้อยู่ใกล้ ก็เหมือนกับว่าโลกมันสว่างสดใส
ยิ่งถ้าได้เห็นรอยยิ้ม หัวใจจะเต้นแรงโดยไม่มีเหตุผล
ไม่ว่าจะเป็นแค่มาม่า หรือ น้ำเปล่ามันก็อร่อยได้ ถ้าใครคนนั้นเต็มใจทำให้
ถ้านั่น..คือการตกหลุมรักละก็ ผมคงตกไปเต็ม ๆ ในวันที่คนขุดหลุม มีเจ้าของไปเสียแล้ว
ผมเคยเข้าใจว่า การที่เราสองคนอยู่ใกล้กันมาก บางครั้งเวลาที่ใครซักคนหายไป มันเหมือนกับว่าทั้งห้องมันกว้าง จนไม่อยากขยับเดินไปไหน นั่น...เป็นเพราะความเคยชิน มันเหมือน ๆ กับการที่วันหนึ่งเรามีโทรศัพท์ แล้วมันเกิดหายขึ้นมา จะรู้สึกหงุดหงิด ต่างกับความรู้สึกที่ไม่เคยมี เราก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย
"นั่นก็แปลว่า เรารักโทรศัพท์เครื่องนั้นจนเสียใจ ตอนที่มันหายไปไง..." เพื่อนสนิทของผมบอกแบบนั้น ตอนที่ผมเล่าความคิดนี้ให้ฟัง
สายตาของผมเหลือบมองออกไปมองข้างนอกหน้าต่างอย่างไม่รู้ตัว ถ้าเกิดว่ามันเป็นแบบนั้นจริง ก็แสดงว่าผมกำลังรักใครคนนั้น จนไม่สามารถขาดมันไปได้ ไม่ใช่แค่ความโหยหาให้อยู่ใกล้..
"แล้วถ้าเกิดว่า เรารู้สึกอยากครอบครองพอ ๆ กับความรู้สึกไม่อยากได้ล่ะ" ไอ้หมอปุ่นเงยหน้าจากหนังสือเล่มที่อ่านมามอง ทำท่าเหมือนคิดอะไรที่มันซับซ้อน
"คำถามนี้ตอบไม่ได้ว่ะ ว่าแต่ไปมีคนที่ชอบตั้งแต่เมื่อไร ไม่เห็นบอกกันเลย ไอ้คุณเพื่อน!!" คนที่ชอบ....งั้นเหรอ!!?
"ไม่มีโว้ย อย่ามาทะลึ่ง เดี๋ยวก็จับกดซะเลย!!" คนที่กำลังคลอเคลียอยู่ข้าง ๆ แม้ว่ามันจะเป็นผู้ชายตัวสูงเกือบจะเท่ากัน แต่....มันนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
"ไอ้เนส เลวว่ะ!!" ไอ้คุณเพื่อนปุ่นทำหน้าสยดสยอง พร้อมกับตั้งการ์ดเหมือนกำลังป้องกันตัว ผมทำได้แค่หัวเราะกลบเกลื่อนแสร้งว่าพูดเล่นเหมือนที่ผ่านมา
การที่เราเฝ้ามองใครซักคน โดยไม่รู้จักเบื่อหรือเหน็ดเหนื่อย ไม่ว่ามันจะทุกข์ สุข หรือว่าเศร้า แค่ได้เป็นคนแรกที่มันคิดถึง ก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะลอยได้ อยากเป็น..คนพิเศษที่มีเพียงคนเดียว เป็นคนเดียวที่ถูกคิดถึง
"รำคาญไอ้สองตัวนั้นว่ะ ตามอยู่ได้ทุกวัน" เสียงบ่นพึมพำ ทำให้ผมชะโงกหน้าออกไปมองที่หน้าหอ ไอ้กิม กับไอ้ใหญ่ สองคนที่คอยตามแจกขนมจีบไอ้ปุ่น ทั้งที่พวกมันก็ออกจะป๊อบในหมู่สาว ๆ
"เสน่ห์แรงนี่หว่า 555+" มุมหนึ่งในใจอดรู้สึกปิติไม่ได้ ที่เห็นว่ามันแสดงออกอย่างชัดเจนแบบนั้น หมอเนสเปิดประตูออกไป แจกสัญลักษณ์นิ้วกลางให้ไอ้สองตัวที่ยืนเฝ้าหน้าหอ จะได้แสดงความเป็นเจ้าของ ก็ตอนที่ต้องการความช่วยเหลือ และผมก็เต็มใจ เสนอตัวเข้าไปช่วยมันเอง ไม่คิดว่า..ความรู้สึกตัวเองมันจะเผลอไผลคิดเป็นเรื่องจริงไปได้
"กู เป็น ผู้ชายโว้ย!!" ไอ้ปุ่นมันตะโกนลั่นห้อง มันจะพูดแบบนี้เฉพาะตอนที่โกรธ และหาที่ระบายไม่ได้ แล้วซักพัก
ปัง!!
นั่นแหละ มันจะเข้าไปอาบน้ำนานกว่าครึ่งชาติ รู้นิสัยมันดี เพราะมันเคยบอกว่าล้างหัวให้สะอาด เรื่องไม่ดีจะได้หลุดออกไปด้วย ...คิดไปได้นะ
กี่ปีแล้วนะ ที่ผมขาดมันไม่ได้ แม้ว่าจะไม่เคยบอก และมันไม่เคยเห็นตอนที่ผมเหวี่ยง เพราะมันไม่อยู่ ขนาดตอนเป็นแพทย์ฝึกหัด ผมยังแอบใช้เส้นนิดหน่อย ให้ได้มาอยู่ด้วยกัน มันยังไม่เคยเอะใจซักนิด
สายตาของผมจับจ้องไปยังภาพตรงหน้า คนสองคนที่กำลังจูงมือเดินเล่นกันอยู่ที่ชายหาด น่าแปลกที่สามารถยิ้มออกมาได้ ทั้งที่ในใจมันปวดหนึบ บอกตัวเองให้มองภาพของคนที่(แอบ)รักกำลังมีความสุขกับใครอีกคน ต้องมองมันให้ชิน เจ็บหนัก ๆ ครั้งเดียว ถ้ามันหายได้ก็คุ้ม(ละมั่ง)
อาจเป็นเพราะเรา อยู่ใกล้กันจนเกินไป บางครั้งก็เลยมองข้ามไป หรือไม่ก็อาจจะมีกำแพงหนา ๆ ที่เรียกว่ามิตรภาพ ทำให้ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้ ถ้าวันไหนมันเจ็บกลับมา อ้อมแขนของผมจะคอยกอดประโลมมันตอนนั้น แต่ถ้าไม่...ก็คงต้องทำใจสถานเดียว
"Excuse me, เออ...resort นี่, รู้จากหม๊ายย" หมอเนสที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ถึงกับสะดุ้ง พอหันไปตามเสียงพูดด้วยภาษาไทยเหน่อ ๆ ก็พบกับฝรั่งตาน้ำข้าวของแท้ ยืนสะพายเป้ใบใหญ่อยู่บนหลัง พร้อมกับแผ่นพับแนะนำสถานที่ท่องเที่ยว...
และบางครั้งพรหมลิขิตก็จะนำพาใครบางคนเข้ามา โดยไม่รู้ตัว...
==================
:กอด1: กอดหมอเนสบ้างอะไรบ้าง
เรื่องสั้นสุด Romantic ภาคต่อ..Beija-Flor of the Amazon (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16808.90)
พิสูจน์มาแล้ว :m25:
-
:z13:
ไปอ่านก่อนนะ
-
Do you believe in destiny?
Yes, I do :L2:
เอาใจช่วยหมอเนสน้าาาา
-
กรี๊ด
หาคู่ให้หมอเนสด่วนๆๆ
ฝรั่งคนนั้นคือครายยยยยยยยยยยยยยยย
จำได้ว่าหมอเนสเป็นสายกล้าม
ฝรังคนนั้กล้ามหรือเปล่า
ถ้ากกล้าวก้แสดงว่า
กล้ามเบียดกล้ามชิมิ
-
เอิ่มมมมมมมมมม ม ม ม ม...อ่านแรก ๆ สงสารหมอเนสนะ
มันทำให้นึกถึงสำนวนที่ว่า
"Love or friendship, one cannot serve two masters."
(ความรักหรือมิตรภาพ คุณเลือกได้เพียงหนึ่งเท่านั้น)
และเค้าเชื่อว่าหมอเนสได้เลือกแล้ว...และตอนนี้หวังว่าคนที่พรหมลิขิตสร้างขึ้นเพื่อหมอเนส
คงจะตามหาหมอเนสเจอแล้วแหล่ะ...คริคริ
ตอนท้ายเหมือนหมอเนสมีรังสี วิ้ง ๆ ออกมาจากตัวยังไงก็ไม่รู้...อิอิ XD
-
โถ หมอเนสที่น่าสงสาร
เป็นที่ปรึกษา เป็นตัวช่วย แล้วยังต้องเป็นคนที่รักเค้าข้างเดียวอีกน่ะ
แต่คาดว่าอีกไม่นานคงมีฝรั่งมาดามใจ อิอิ
-
เอ๋ หรือว่าหมอเนสจะเสียดุลต่างชาติซะแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จะเล่นของนอกเลยเหรอ 555
-
ฝรั่งคือครายอ่า
-
พ่อเสือน้อยเขินอายหมอปุ่นวิ่งหนีมาตั้งหลักฝุ่นตลบ เฮ้อ..จะน่ารักไปถึงไหนกันจ๊ะ
อ่านตอน12.5ช่วงต้น โอ้..หมอเนสหลงรักเพื่อน เข้าใจความรู้สึกของหมอเนสตอนนั้นดีเลย
กำลังจะเสียสละอกแฟ่บๆให้หมอเนสซบ พร้อมกับโอบกอดปลอบใจซะหน่อย พอให้หมอรู้สึกเข้มแข็งขึ้น
แล้วก็ค่อยให้ก้าวเดินต่อไป แต่พอตอนท้าย โว๊วๆๆๆ..มีแระคนที่จะมาขจัดความหมองเศร้าออกจากใจหมอเนส
ดีใจจังไรเตอร์ไม่ใจร้าย ให้มีคนมาช่วยหมอเนสทันทีที่กำลังจะอ่อนล้า
-
อยากให้หมอเนสมีคู่บ้าง จะได้หวานแข่งกับอีกสองคู่ ฮ่า ฮ่า รึว่าฝรั่งคนนี้จะเป็นเนื้อคู่หมอเนส
-
ไอ้หย๋าหมอเนสจะกินฝรั่งหรือนี่ :m20: :m20: :m20:
-
เย่ๆๆ หมอเนสจะมีคู่แล้ววววว ว่าจะหมอจะรุกหรือหมอจะรับล่ะเนี่ย เอิ้กๆ
-
บางทีก็ไม่มีความจำเป็นที่จะบอกความรู้สึกออกไป
-
หมอเนสเข้มแข็งไว้
มิตรภาพระหว่างเพื่อนยาวนานกว่า
จะเสียดุล หรือได้ดุล
รอลุ้น
-
กลับไปอ่านตัวป่วนกับพี่ฟ้ามาใหม่ เพิ่งสังเกตว่า กิมกับใหญ่ (นายวิเศษกับโอฬาร)ที่มาจีบพี่ปุ่นนี่เป็นเพื่อนพี่อากาศใช่ไหม 555
-
แหม่ พี่หมอปุ่นนี่ก็เสน่ห์แรงใช่ย่อยนะเนี่ย
แต่พี่หมอปุ่นก็ต้องเข้าใจน้องมันหน่อยนะ
น้องยังเด็ก อาจจะเข้าใจอะไรช้าไปนิด
แถมเดี๋ยวก็ต้องกลับอเมริกาอีก ทำใจร่มๆ เย็นๆ เข้าไว้นะ
พี่หมอเนส จะมีคู่ (?) แถมเป็นฝรั่ง (?) แล้วแบบนี้จะทำกันท่าไหน (?)
:กอด1: เป็นกำลังใจให้พี่หมอเนสแบบสุดตัว (ถวายตัวเลยดีกว่า) อิอิ
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ
-
:m20: :m20: :m20:
เนื้อคู่พี่หมอเนสแน่นอน
แต่เอ๊ะ
สงสารพี่หมอเนสเหมือนกัลที่หลงรักหมอปุ่นตั้งนาน
+1ให้กับความทนของพี่หมอเนสจร้า
-
+1 ก่อนเลยค่า
อยากให้หมอเนสมีคู่ด้วยนะ
พ่อฝรั่งคนนั้นเป็นไง!
-
น่าน เพื่อนสนิทแอบคิดไม่ซื่อจริงๆด้วย
เห็นคนที่รักมีความสุขกับคนอื่นแบบนี้
เข้าใจอารมณ์เลยอ่ะ ไม่รู้จะดีใจหรือจะเสียใจดี
แบบ ยิ้มไม่ได้อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก
ว่าแต่ จะเสียดุลหรือนี้ จะเล่นฝรั่งซะแล้วว
ยืนยันคำเดิมอ่ะด้า ปลื้มหมอเนสมากกกกก
-
แหม มันน่าอิจฉามาก
-
ที่แท้ก็หลงรักเพื่อนมานานแล้วนี่เองคุณหมอเนส แต่รักก็คือการให้นะครับการที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขเราก็มีความสุขไปด้วย ถึงบางครั้งเราจะแอบทุกข์ในใจไปบ้างก็เอาเหอะ
-
ว้าย...ว้าย หมอเนส จะโกอินเตอร์แล้ว.. เนื้อคู่หมอเนส มาไกลนะนี่
-
อีกและ
เกลียดมากมาย
ไอ่การหลงรักเพื่อนตัวเองเนี่ย
เฮ้อ
ทำใจยากชะมัด
-
:o8:
หมอเนสจะมีคู่
-
:a5: :a5:
-
สงสารหมอเนส _ _ll
-
:m12: หมอเนสๆๆ จะมีคู่แล้วหรอ :haun5:
-
กลับไปอ่านตัวป่วนกับพี่ฟ้ามาใหม่ เพิ่งสังเกตว่า กิมกับใหญ่ (นายวิเศษกับโอฬาร)ที่มาจีบพี่ปุ่นนี่เป็นเพื่อนพี่อากาศใช่ไหม 555
อิอิ ดาด้าเขียนแต่ละตอนแล้วส่งมาให้นุ่นตรวจก่อนลงประจำเลยค่ะ มีแค่บางตอนที่นุ่นไม่อยู่ดาด้าถึงลงเลยไม่รอ
อีกอย่าง พอตกลงขายพี่ปุ่นแลกกับสะใภ้อินเตอร์ เราได้มีการทบทวนภูมิหลังของพี่ปุ่นกันเรียบร้อยแล้วค่ะ
(แอบโฆษณา ถ้าอยากเจอกิมกับใหญ่อีก ไว้รอเรื่องต่อไปที่จะตามมาหลังไอ้ป่วนจบนะคะ 555555)
พี่หมอเนส จะมีคู่ (?) แถมเป็นฝรั่ง (?) แล้วแบบนี้จะทำกันท่าไหน (?)
:กอด1: เป็นกำลังใจให้พี่หมอเนสแบบสุดตัว (ถวายตัวเลยดีกว่า) อิอิ
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ
แบบว่าทั้งดาด้าทั้งนุ่นปลื้มกับจินตนาการของคุณวีมาก(จำผิดเปล่าหว่า?) คือ..คริคริ ถ้าทำรักกับฝรั่ง เราใช้ท่าเบสิคๆไม่ได้หรือคะ?
>/////////< เอร๊ยยยยยยย ไม่ได้ทะลึ่งแต่อย่างใด แค่สงสัยเจ๋ยๆงิ
.............................
ดาด้าจ๋า รอเนื้อเรื่องหลัก อยากให้หนูต้าห์วิ่งกลับมาหาพี่ปุ่นเร็วๆ ไอ้ต้าห์นี่แรงน้อยนะเนี่ย วิ่งเสียข้ามวันเชียว โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่าสงสารหมอเนสจัง แอบรักหมอปุุนมานานมากเลย
-
เห็นใจหมอเนสจริงๆ
แต่บางครั้ง การได้เป็นเพื่อนรักมันอยู่ได้ถาวรกว่านะ
-
:L2: มีครบรสจริง ๆ สุข เศร้า เหงา แอบ
-
13.
สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของคุณหมอไม่วางตา ทุก ๆ ก้าวของชีต้าห์กำลังถามตัวเองอย่างสับสน ทำไม? เพราะอะไร? ไม่มีคำตอบให้ตัวเองซักคำถาม แต่ที่แน่ใจกว่า คืออยากจะเอื้อมมือไปยึดคนตรงหน้าเอาไว้ ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังก้มหน้า รายล้อมไปด้วยบรรยากาศเหงา
แขนทั้งสองข้างก็สอดเข้าไปจากทางด้านหลัง ได้ยินเสียงหมอปุ่นพูดอะไรพึมพำ ชีต้าห์ก็ซบหน้าลงไปกับแผ่นหลังกว้างนั้น โอบรอบเอวคุณหมอแน่น
"อย่าเพิ่งหันมา.." ชีต้าห์ออกคำสั่งอย่างไม่จริงจังนัก แต่คุณหมอก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
"ชีต้าห์...." เสียงที่หลุดออกมาจากปากเหมือนกับไม่เชื่อ แต่ความอบอุ่นที่แผ่นหลังเป็นเรื่องจริง หมอปุ่นเอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างที่อยู่รอบเอวตัวเองเอาไว้ เหมือนกลัวว่าไอ้เสือจะวิ่งหนีไปอีก
"บอกมาซิ....ประโยคเมื่อกี้ ผมจะฟัง" คนที่ซบอยู่ที่แผ่นหลังรู้สึกใบหน้าตัวเอง ว่ามันร้อนผ่าวไปหมด ที่ไม่อยากให้คุณหมอหันมา ก็เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะทำหน้ายังไง แค่วิ่งกลับมา ก็อายจะแย่
"ถ้าพี่หมอพูด...สัญญานะ ว่าจะไม่วิ่งหนีแบบเมื่อกี้อีก" หมอปุ่นยื่นข้อเสนอ อีกฝ่ายคงจะพยักหน้าแทนคำตอบ เพราะใบหน้าขยับไปมาอยู่ข้างหลัง ก่อนจะรวบสองมือของไอ้เด็กแสบเอาไว้แน่น
"..อือ.." เสียงรับคำในคออีกที เหมือนจะยืนยันความหนักแน่นของตัวเอง
"พี่หมอ..ชอบ...ใครคนหนึ่ง.." ???? คนที่ซบอยู่ข้างหลังทำหน้าเหวอสุดฤทธิ์ อุตสาห์กลั้นหายใจรอฟัง แล้ว...ใคนคนหนึ่งนั่น จะให้คิดเอาเองเหรอ....???
"ไอ้พี่หมอบ้า!! นิสัยไม่ดี ปล่อยเลย!!" พอรู้ตัวว่าโดนแกล้ง จากที่รู้สึกผิด ชีต้าห์ก็เลยรู้สึกหงุดหงิดแทน ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะลั่นของคุณหมอ ก็ยิ่งเคืองจัด แต่พยายามสลัดแขนออกจากตัวคนขี้แกล้งเท่าไรก็ไม่หลุดซักที กลับกลายเป็นว่าหมอปุ่นพลิกตัวหันกลับมา ตวัดรอบเอวชีต้าห์เอาไว้ได้ คำสำคัญก็ต้องพูดต่อหน้าคนสำคัญถึงจะถูก
"อย่าเพิ่งโมโหซิ ไม่อยากรู้ ว่าเป็นใครรึไง..?" ชีต้าห์รีบส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ พยายามแกะแขนคุณหมอที่โอบรอบเอวตัวเองออก แต่ก็ไม่สำเร็จ
"ไม่อยากรู้แล้ว!!" แทนที่หมอปุ่นจะโกรธที่โดนเด็กแสบตะโกนใสหน้า กลับคลี่ยิ้มออกมาซะงั้น เหลือบเห็นว่าริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันในเวลาที่โดนขัดใจ
"ใครคนนั้นของพี่หมอ ขี้หงุดหงิด กวน เอาแต่ใจ โวยวาย ดื้อ แล้ว..ก็ชอบทำหน้าแบบนี้อยู่เรื่อย" หมอปุ่นช้อนใบหน้าของเด็กดื้อขึ้นมา ใบหน้าขาวขึ้นสีจัด แต่ก็ไม่ได้ขยับหนี เพียงแต่ไม่กล้าที่หันมาสบตา
"ก็ในเมื่อเค้าคนนั้นนิสัยไม่ดี แล้วจะไปชอบทำไม..อ๊ะ!" คนที่กำลังเคืองจัดโดนหมอปุ่นรวบเข้าไปในอ้อมแขน ก่อนจะอุทานออกมาเพราะเจ้าของอ้อมแขนแกล้งกอดแน่น ได้ยินเสียงอู้อี้ของคนที่โดนกอด
"ไม่ได้ชอบ...แต่.." คำหวานที่คุณหมอจงใจกระซิบที่ข้างหู ทำเอาชีต้าห์หน้าร้อนวูบวาบอย่างช่วยไม่ได้ สมองมันอื้อคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ปล่อยให้กอดอยู่อย่างนั้น
"ปล่อยก่อน ผมอึดอัด" ที่อึดอัดก็เพราะหัวใจมันพองโต เหมือนมันจะออกมาเต้นข้างนอกได้ รู้สึกว่าแก้มตัวเองปวดไปหมดเพราะต้องกลั้นยิ้มอย่างสุดกำลัง
"ชีต้าห์..ไม่มีอะไรจะบอกพี่หมอหรอกรึ..?" ชีต้าห์แกล้งส่ายหัวรัว ทั้งที่กำลังยิ้ม พอหมอปุ่นก้มหน้าลงมาก็แกล้งทำเป็นหน้าบึ้งตึงอีกรอบ
"พี่หมออยากรู้เรื่องอะไรล่ะ!!?" พอโดนแกล้งถามกลับบ้าง หมอปุ่นก็ยืนอึ้ง พาลคิดไปว่าที่ทำไปเมื่อกี้ มันอาจจะเป็นเรื่องล้อเล่นก็เป็นได้ มือที่เกาะเกี่ยวอยู่บนเอวของไอ้เด็กแสบก็จำต้องปล่อยลงข้างตัว
"ความกล้าเมื่อกี้ไปไหนหมดล่ะ..?" ไอ้เด็กแสบที่ถอยออกไปห่าง ระยะที่แขนหมอปุ่นคว้าไม่ถึง ไปยืนอมยิ้มทำหน้ากวนประสาทเหมือนเคย
"หมายความว่า..?" ไม่มีคำตอบ มีแต่รอยยิ้มกว้างเหมือนว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ
"ก็หมายความว่า....ผมไม่บอกไง ฮ่า ๆ " นี่แหละที่เค้าว่ารักเด็กก็ต้องทำใจ แล้วยิ่งเป็นเด็กแสบอย่างชีต้าห์ ได้เหนื่อยตลอดชีวิตแน่... หมอปุ่นแอบอมยิ้มกับตัวเอง แบบนี้ถึงไม่บอกก็เดาคำตอบได้ หน้าแดงแบบนั้น เดาเอาว่าตอนนี้ใจกำลังเต้นแรง แถมด้วยอาการที่ไม่ยอมสบตากันตรง ๆ คำตอบ...ก็อยู่ตรงหน้านี้แล้วไง
....เด็กดื้อแบบนี้...จะลงโทษยังไงดีถึงจะเหมาะสม
"ชีต้าห์..คงจะไม่ชอบหน้าพี่หมอ ...ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ.." เสียงบ่นกึ่งเศร้าของคุณหมอที่กลับไปยืนหันหลังให้ ทำเอาชีต้าห์ยืนไม่ติดที่ หน้าซีดลงทันทีทั้งที่แค่คิดจะแกล้ง
"ชอบมองโลกในแง่ร้าย ก็เศร้าให้ตายไปเลย!!"
"ก็แล้วจะให้คิดยังไง เมื่อกี้ก็วิ่งหนี..ไม่ชอบกัน ก็ไม่ต้องสงสารหรอก โอ๊ย!!" เพราะแกล้งทำเป็นยืนหันหลังให้ หมอปุ่นก็เลยไม่ทันได้เห็น ว่าอีกฝ่ายโผนเข้ามา แล้วทุบกำปั้นลงที่กลางหลัง จนต้องหันกลับไปยึดข้อมือเล็กแต่ร้ายกาจเอาไว้
"ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย ไอ้พี่หมอบ้า!!" ชีต้าห์ตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด คิดเอาไว้ว่าคงจะได้เห็นใบหน้าเศร้า ๆ เหงา ๆ อีกรอบ แต่...ทำไมยิ้ม!! หรือว่า...
"จับได้แล้ว!!" เสือที่ว่าร้าย ยังต้องพ่ายให้เมื่อมาเจอคุณหมอเจ้าเล่ห์ ชีต้าห์อ้าปากค้าง ก่อนที่จะได้ยินเสียงกัดฟันกรอดนึกอยากชกหน้าซักหมัด แต่ในเมื่อข้อมือยังโดนพันธนาการเอาไว้ ..มันก็ต้อง.. ไว้เท่าความคิดก็ยกขาขึ้นหวังแตะหน้าแข้งหมอปุ่นซักที แต่ด้วยความที่กระดูกคนละเบอร์ สุดท้ายก็เลยต้องเจ็บเองอยู่ดี
"โอ๊ย!! เหวอ...!!! ปล่อยผมลง ๆ "
"เด็กดื้อ!! ต้องโดนลงโทษ" หมอปุ่นอาศัยจังหวะนั้น แบกไอ้เสือตัวแสบขึ้นมาบนไหล่ได้อย่างง่ายดาย จนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง ก่อนจะยกมือฟาดก้นคนที่อยู่บนไหล่ตัวเอง ไอ้ยินเสียงร้องโอยเป็นระยะ พยายามยกกำปั้นทุบหลังเป็นการเอาคืน
"ไอ้พี่หมอบ้า!! ไม่เอาแบบนี้ ปล่อยผมลงเลย!! ไม่งั้นผมจะเปลี่ยนใจด้วย!!" ชีต้าห์ตะโกนขู่เป็นระยะ ก่นด่าในใจอีกนับคำไม่ถ้วน ..ไม่ได้เจ็บที่โดนตี แต่มันอับอายแทบตาย เป็นผู้ชายที่ต้องมาโดนผู้ชายตัวโตกว่าแบกขึ้นไหล่ รู้ไปถึงไหนอายเค้าตายแน่
"บอกมาก่อน แล้วพี่หมอจะปล่อยให้ลง.." ไม่มีสัญญาณตอบรับใด ๆ
หมอปุ่นกำลังชั่งใจเอา ว่าระหว่างปล่อยเด็กดื้อลง กับเค้นเอาความจริงให้ได้ตอนที่ยังมีโอกาส... ไม่ต้องตัดสินใจนานก็รู้ว่าเลือกอย่างหลัง ว่าแล้วก็เริ่มหมุนตัวพร้อมกับแบกไอ้เด็กแสบไว้บนหลัง เสื้อข้างหลังถูกกำแน่น พร้อมกับเสียงโวยวายดังลั่น ยังดีที่ตรงนี้เป็นท้ายหมูบ้าน ก็เลยไม่ค่อยมีใครผ่านไปมา
"บอกแล้ว ๆ พอ ๆ " ชีต้าห์ใช้แรงทั้งหมดตะโกนบอกให้หยุด อาการตอนนี้ยิ่งกว่าขึ้นรถไฟเหาะมาสามรอบ
"ว่ามา...ถ้าคำตอบไม่เป็นที่น่าพอใจ จะพาลงทะเลทั้งแบบนี้เลย!!" หมอปุ่นสวมบทโหดเต็มที่ ทั้งที่คิดในใจไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด
"ชอบ!!" ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แม้จะฟังเหมือนโดนบังคับก็เถอะ แต่หมอปุ่นก็อดลิงโลดไม่ได้ ค่อย ๆ ว่างเด็กดื้อลงตามที่สัญญา ใบหน้าขาวขึ้นสีจัด เบือนหน้าหลบสายตา ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น แต่ก็ยังน่ามอง จนอดใจไม่ไหว ยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตที่แก้มใสนุ่มนิ่มนั้นอย่างหลงใหล
ชีต้าห์กำลังยืนอึ้ง ความอบอุ่นเมื่อครู่เหมือนสะกดให้ขยับไม่ได้ รู้สึกว่าอากาศมันร้อนเหมือนหัวจะระเบิด พอรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ตัวเองชูกำปั้นขึ้นมา ตอนที่เห็นใบหน้าหมอปุ่นยิ้มอยู่ใกล้ ๆ
"อย่าเชียวนะ ถ้าคราวนี้ชก ไม่จบที่แก้มแน่!!" คำขู่ที่ทำให้คนที่ชูกำปั้นยืนกัดฟันกรอด ทั้งเขิน ทั้งอาย แล้วก็ยังรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่รู้สาเหตุอีก ต้องหาทางเอาคืนไอ้คุณหมอเจ้าเล่ห์ให้ได้ แต่ถ้ายังอยู่กันตามลำพังแบบนี้มีแต่จะเสียเปรียบหนักขึ้นไปอีก
"ผม..จะกลับบ้านพัก..!!"
"ไปซิ..กลับกัน ป่านนี้ไอ้หมอเนสมันคงบ่น ที่ทิ้งให้อยู่คนเดียว" ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอที่ยืนอมยิ้มอย่างหมั่นไส้จัด แถมยังทำเนียนคว้าข้อมือคนอื่นไปจับไว้หน้าตาเฉย
"เดินไม่ไหว..มึนหัว..โลกมันหมุนไปหมด" หมอปุ่นหันไปมองอย่างเป็นห่วง คงเพราะเมื่อกี้ เล่นมากไปหน่อย ขนาดตัวเองยังมึนนิดหน่อย แต่คนที่อยู่บนไหล่คงมึนกว่าหลายเท่า
"กลับไปนอนซักพักก็หาย มาขึ้นหลังพี่หมอนี่เร็ว!!" หมอปุ่นหันหลังให้แล้วย่อตัวลง ก็เลยไม่ได้เห็น...แววตาแพรวระยับของไอ้เด็กแสบ ที่ยอมขึ้นมาแปะอยู่บนหลังคุณหมออย่างว่าง่าย แถมออปชั่นเสริมด้วยการซบหัวลงบนไหล่กว้าง เหมือนจะบอกว่าตัวเองอาการแย่อย่างที่บอกจริง ๆ
หึ หึ แม่ผมสอนเอาไว้ว่า อย่าให้ใครมาว่าได้ว่าเราเป็นคนโกง แต่ก็อย่ายอมให้ใครมาเอาเปรียบเราได้ เพราะฉะนั้น เรื่องชอบก็ส่วนชอบ มันคนละเรื่องกับเรื่องเอาคืน แค่...หมอปุ่นแบกผมกลับบ้านพักหมอ ไม่ได้หมายความว่าเราเสมอกันหรอกนะ
"อ๊ะ!! พี่หมอ ผมทำรองเท้าตกไว้ที่ไหนก็ไม่รู้..กลับไปเอาให้ที.."
ทำไงได้ไอ้หมอปุ่น ก็รักเค้าไปแล้วนี่ ก็เลยต้องแบกไอ้เสือไว้บนหลัง เดินกลับไปทางเดิมทั้งที่ใกล้จะถึงบ้านพัก บอกว่าจะไปส่งที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับไปเอาก็ไม่ยอมปล่อย เกาะแน่นเป็นจิ้งจกอยู่บนหลัง ว่าจะมาถึงบ้านก็เล่นเอาเหนื่อย เดินไปเดินกลับหลายรอบ..
แล้วพอถึงหน้าบ้านไอ้เด็กแสบมันก็โดดลง แล้ววิ่งขึ้นไปบนบ้านหน้าตาเฉย แถมยังหันมายิ้มหวานหยาดเยิ้มให้อีกทีเพื่อเป็นการตอกย้ำ..ว่าคุณหมอโดนหลอก!! หมอปุ่นถอนหายใจเฮือก คลี่ยิ้มกับตัวเองเดินตามขึ้นไปบนบ้าน.. อยู่กับไอ้เสือตัวแสบ ชาตินี้คงไม่มีวันเบื่อ...
==================================
:กอด1: รวบกอดทุกท่านแน่น ๆ อึบ ๆ
ช้าไปหน่อย เนื่องจากคนเขียนแวะไปตรวจระดับน้ำตาลในเลือด 555+
(เค้าล้อเล่น :o8:)
ขอบคุณทุกเม้นท์ทุกคำติชม
ตอนที่แล้วแวะมาแปะฝากหมอเนส..ได้ข่าวว่ากระแสตอบรับดี :-[
ชอบประโยคนี้จัง
"Love or friendship, one cannot serve two masters."
(ความรักหรือมิตรภาพ คุณเลือกได้เพียงหนึ่งเท่านั้น)
เดาเอาว่าน้อยคนที่จะไม่เคยแอบรักเพื่อนตัวเอง(ซักนิดหน่อยก็เหอะ) คึคึ
อีกนิด
ได้ข่าวว่าตอนนี้คู่หวานของตัวป่วนกำลังจะลาจอ
:monkeysad: คงคิดถึงเนอะ
ตอนนี้ก็อ่านเรื่องสั้นของพี่นุ่นไปพลาง ๆ ก่อน
(หวานไม่แพ้กัน Beija-Flor of the Amazon:วิหคสวรรค์แห่งฮาวารี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16808.90))
-
^
^
หมอ หลอก คนไข้
-
หมอปุ่นเจ้าเลห์ที่สุด
ไอเสือจะรอดไหมเนี่ย เด็กดื้อก็ต้องเจอหมอเจ้าเลห์อย่างนี้ล่ะน๊า
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมให้แกล้ง รักไปแล้วนิเนาะ
ปล. +1 ให้ด้า กอดแน่นๆ :กอด1:
-
เปิดเผยความรู้สึกกันสักที...ทำเอาคนอ่านเขิลตามนะเนี่ย >/////////<
หมอปุ่นร้ายใช่เล่น...เจ้าเล่ห์ไม่หยอกเลยนะ...ส่วนชีต้าร์เองก็ร้ายใช่ย่อยซะเมื่อไหร่
ไอ่เสือกะลังอยู่ในวัยซน...หมอปุ่นก็คงต้องทำใจหน่อยนะ...ตามเด็กมันให้ทันล่ะ =^=b
จากนี้ไปคงต้องเตรียมตัวเตรียมใจหน่อยนะหมอปุ่น...เพราะไอ่เสือคงไม่ไว้ลายแค่นี้แน่
ก็อย่างที่หมอปุ่นว่านั่นแหล่ะ รักเค้าไปแ้ล้วนิ...อะไรก็ต้องยอมเค้าแหล่ะ...คริคริ
อยากคำว่า "รัก" ของคนทั้งคู่จัง...คงหวานไม่แพ้พี่ฟ้ากะตัวป่วนหรอกนะ...อิอิ XD
-
ไอ้เสือน้อยน่ารัก รักไอ้เสือจัง
-
แสบได้ตลอดนะไอ้เสือ
ในที่สุดก็เริ่มเปิดใจให้กันแล้ว ชอบทั้งหมอปุ่นทั้งชีต้าร์ค่า
-
ในที่สุดตัวแสบก็ยอมอ้าปาก มาแล้ว ว่าชอบ :impress2:
-
อย่าลืมเอาพี่ฟ้ากับหนูป่วนมาเป็นแขกรับเชิญบ้างนะ
-
:o8:
แกล้งกันไปแกล้งกันมา
หวานแบบแสบๆ
-
หวัดดีค่ะไรเตอร์
ตามมาจากเรื่องตัวป่วนจ้า
สนุกมาก เป็นอีกอารมณ์ที่แสบๆคันๆ
แต่หมอปุ่นก็ดูจะมีวิธีจัดการเจ้าเสือน้อยได้เป็นอย่างดี
สะใภ้กลางบ้านนี้ คงแสบพอๆกับน้องเล็กแน่เลย
รอตามต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้จ๊ะ
+1 ให้ด้วยนะจ๊ะ
-
+1 ให้จ้าด้วยความเสน่หา อิ อิ :o8:
ชอบกันแระไม่ต้องลุ้นนาน :กอด1:
-
เจ้าเล่ห์พอกัน :laugh:
+1
-
แสบๆ แบบเจ้าเสือน้อย มาเจอกับคนเจ้าเล่ห์แบบหมอปุ่นนี่มันสมน้ำสมเนื้อกันเนอะ
หวังว่าความมันจะบังเกิดในตอนต่อๆไปแน่ๆ
จะรออ่านความน่ารักปนแสบของเจ้าเสือน้อยตอนต่อไปจ้า
เอ่อ..ขอไรเตอร์คนเก่งคั่นเรื่องเจ้าเสือน้อย ด้วยเรื่องของหมอเนสกับหนุ่มฝรั่งคนนั้นด้วยนะคะ
สงสารหมอแกอ่ะ แอบรักเพื่อนมานาน ไม่อยากให้แกเศร้ามากไปกว่านี้
ขอให้มีใครสักคนมาช่วยปลอบแกหน่อยอ่ะค่ะ
-
ไม่เอาไม่จบน้า เค้าจะเอาหนูป่วน เฮ้ย ผิดเรื่อง 555
ก็มันหวานไม่แพ้กันนี้ ประท้วงที่นี่แทนก็ได้
ไม่ผิดกติกาใช่ไหม น้องนุ่น& น้องด้า(เรียกถูกเป่าก็ไม่รู้ ถ้าผิดหน้าแหกค่ะ)
เหมือนสองคนจะรับรู้ความในกันทั้งสองฝ่าย
แต่จะมีอะไรรอขวางอยู่ข้างหน้าอีกไหมค่ะ หุๆๆ
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมม จึกๆพี่พีนัท แหะๆ ไว้ว่างๆดาด้าจะพาไอ้ป่วนมาเยี่ยมเยียนพี่สะใภ้นะคะ
แล้วก็...ถ้าพี่ปุ่นอนุญาต พี่สะใภ้กับไอ้ป่วนคงได้ไปโน่นมานี่ด้วยกันบ้าง 555555
ว่าแต่......ใครไม่ว่างไม่สน สนแต่ตอนนี้พี่เต้ยังว่างใช่ม้ายยยยยยย???
กอดดดดดดดดดดดค่ะพี่เต้ กร้ากกกกกกกกกกกส์
(เออ รึจะรุ่นใหญ่ดี ยังไงพ่อพี่เต้กะชีต้าห์หย่ากะแม่แล้วมีแม่ใหม่มิ? เข้าใจว่ายังมิมีนิ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
-
^
^
^
^
^
จิ้มๆๆ จึกๆๆๆ คืน
พ่อว่างส่งมาให้พี่มามาะ จองพ่อดีกว่า
กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
วัยปูนนี้คงสอนไม่ยาก 5555
-
ู^
^
^
:z13: จิ้มสองคนข้างบน จึก ๆ
จะมาแอบตีืท้ายครัวบ้านชีต้าห์กันเหรออออออ ม๊ายยยยยย :serius2:
ติดสัญญาณกันขโมยด่วน!!! :o12:
-
ไม่ทันแล้ว เค้าพรากผู้เฒ่าไปแล้วละ 555
-
หวานแบบแสบๆเนอะ
-
พอกันเลย
ทั้งหมอ ทั้งเด็ก
เฮ้อ
-
น่ารักทั้งคู่เลย :o8:
-
ฮื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆน่ารักมากๆน้องชีต้าห์
-
:z3: :z3: :z3:
น่ารักอ่ะ
+1ให้จร้า
-
ซีต้าห์น่ารักจัง มีแฟนเด็กแล้วกระชุ่มกระชวยอย่างนี้นี่เอง
-
หวานจังเลยยยยยยยยย
ส่วนคู่ตัวป่วนก็ไม่อยากให้จบเลย
-
ขอบคุณนะตะไรเตอร์ เข้ามาอ่านตอนที่ 10 เพราะเราหายไปนาน ลายาวกันเลยทีเดียว อ่านตอนนี้ ยิ้มเลย 55++ หมอปุ่น + ชีตาร์ น่ารักอะ อยากรุ้อะดิ รูปใครเเต่ไม่กล้าถาม กร๊ากกกส์ เด็กน้อย เเต่เเค่นี้ก็โอเคเเล้วน้า ชอบๆๆ ถ้าเป็นรสเปรี้ยว เราให้เป็น น้ำมะนาวที่ เเอนตี้เเอนส์นะ 55+++ เดี๋ยวอ่านตอนไหน จะเมนท์ให้เป็นตอนๆเลย คิคิคิคิ
-
ชอบกันไปแล้วนี่ ^^
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านตอนที่ 11 อ่านเเล้วก็ อมยิ้มเเก้มตุ่ย 55++ รุ้สึกว่าเริ่มจะคล้ายกับอีกเรื่องที่อ่าน กำลังทำให้เเอบอ่านไม่ได้ กร๊ากกกส์ ก็หมอปุ่นไม่ใช่ อลตร้าเเมนไง รับพลังงานเเสงอาทิตย์ไม่ได้ เเต่ต้องรับความห่วงใย เเละความรักจากหนูชีตาร์ เเทนกร๊ากกกส์ เน่าได้อีก (ตรูกินอะไรผิดไปเนี่ย)
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านตอนที่ 12 +12.5 อันนี้ ยิ้มไม่ได้มากเพราะ เกือบได้กิน มาม่า ลุ้นตัวโก่งดีเเล้วที่เดินกลับไปหาหมอปุ่นสงสารหมอปุ่น เเต่ก็เข้าใจ ชีตาร์เเต่ต้อง มานั่งซดมาม่ากับหมอเนสนี่สิ รีดเดอร์เศร้าใจ กร๊ากกกก ไรเตอร์ส่งฝรั่งคนนั้นมาช่วยหมอเนสด้วยนะ สงสารอะ ไม่งั้นจะซื้อมาม่าให้ไรเตอร์ กินเป็นลังเลย ชิชิชิ
-
^
^
^
ไม่ต้องห่วงค่ะ ดาด้ามาม่าไม่ได้นักหรอก เพราะถ้ามาต้มมาม่าแถวนี้
จะถูกนุ่นยึดพี่ปุ่นคืน (แต่เข้าใจว่าคงยึดไม่ทันแล้ว..พี่ปุ่นถลำตกหลุมไปแล้ว โฮะๆๆๆๆๆๆๆ)
-
^
^
^
55++ขอบคุณค่ะไรเตอร์ ด้า กับ ไรเตอร์ นุ่น อ่านถึงตอน 13 เเล้ว ปิดห้องฉลอง ปาร์ตี้นำเต้าหู้เเละนมรสหวาน หมอปุ่น + ชีตาร์ เค้าชอบกันเเล้ว หมอปุ่นโดนหมอเนสยุขึ้นนะเนี่ย ต้องไปขอบคุณหมอเนส ไม่งั้นงอีกนานกว่าจะสารภาพ เเถมเจ้าเล่ห์จริงๆเลย ตอนนี้กลับมายิ้มได้เเล้วเเละ ไรเตอร์ก็ยังคง สโลเเกนเดิม ธุรกิจครอบครัว 55+++ไม่รั่วไหลจริงๆ
-
หมอปุ่นรุกจีบเจ้าเสือน้อยแล้ว
ว่าแต่เจ้าเสือน้อยจะโอเคกับคุณหมอเค้าหรือเปล่า
มีคนมาสมัครดูแลเจ้าเสือน้อยแล้วนา
-
:z1: แสบ ซึ้ง จริง ๆ หวังว่าที่รอคงอีกไม่นาน :jul1:
Ps.ฝากลากนู๋ป่วนกะผองเพื่อนมาเยี่ยม พี่ปุ่น กะ เสือน้อยบ้างนะ
-
หลังจากตัวป่วนจบไป ก็เลยได้โอกาสโผมาซบอกพี่ปุ่นแทน อิอิ
ไอ้เสือมันน่ารักเนอะ >///<
คูู่นี้เค้าหวานแบบแสบๆดีเนอะ 5555
-
แสบจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:impress2: :impress2:น่ารักดี หมอปุ่นกะน้องต้า
-
:mc4: จุดพลุ(ประทัด)ฉลอง .. ปลาบปลื้ม ที่เจ้าเสือแสบจะกลายเป็นลูกแมวตัวน้อยๆ (เหรอ?)
คาดว่าพี่หมอปุ่นจะต้องน่วมไปทั้งตัวแน่ๆ กว่าจะทำให้ไอ้เสือเชื่องได้เนี่ย คิคิ
อยากรู้จังว่าพี่หมอจะมีวิธีลงโทษเด็กดื้อขี้แกล้งยังไงน้า ... คู่อื่นเขาตบจูบกัน คู่นี้เอาเป็น "ปล้ำจูบ" ดีมั้ย :z1:
พี่หมอเนส จะมีคู่ (?) แถมเป็นฝรั่ง (?) แล้วแบบนี้จะทำกันท่าไหน (?)
แบบว่าทั้งดาด้าทั้งนุ่นปลื้มกับจินตนาการของคุณวีมาก(จำผิดเปล่าหว่า?) คือ..คริคริ ถ้าทำรักกับฝรั่ง เราใช้ท่าเบสิคๆไม่ได้หรือคะ?
>/////////< เอร๊ยยยยยยย ไม่ได้ทะลึ่งแต่อย่างใด แค่สงสัยเจ๋ยๆงิ
อร๊ายยยยยย คุณนุ่นกับคุณดาด้าอ่ะ คิดล่วงหน้าไปไกลกว่าสามร้อยเมตรทีเดียว (ไม่ได้ทะลึ่งหรอกค่ะ แค่หื่นนำหน้าวีไปนิดเดียวเอง :haun4: )
คือจริงๆ วีหมายถึงว่าแบบใครจะเป็น รุก-รับ อะไรแบบนั้นอ่ะค่ะ ส่วนไอ้ "ท่าไหน" เนี่ย วีไม่รู้หรอกค่ะ มันต้องแล้วแต่คุณดาด้า (เนอะๆ ) (เหอเหอ)
:กอด1: กอดกอด ทั้งคุณนุ่นและคุณดาด้าเลย จุ๊บจุ๊บ
-
อ๊ายยยยยยยย น่ารักกกกก...ว่าแต่ครอบครัวไอ้ตัวแสบจะรับได้ไหมน๊อ
เรื่องนี้ไม่หวานเท่าเรื่องพี่ฟ้าแฮะ(แน่ล่ะใครจะไปหวานบวกเน่าได้เท่าพี่ฟ้าล่ะ555) แต่ก็สนุก น่ารักเหมือนกัน
จะรอตอนต่อไปเด้อ
-
แวะมาเฉย ๆ แล้วหนีไปนอนดีกว่า 555
-
ก่อนอื่นใด :z13: :z13: เสียบทุกคนให้ทะลุ ไปถึงคนแรก 555 เสียบ ๆ :z13:
เสร็จแล้วกอดแน่น ๆ อีกที อึบ ๆ :กอด1:
ไปอ่านตอนที่ 14 กันเร็ว!!!!
=======================
14
เย็นวันนั้น กว่าจะเสร็จเรื่อง ก็เลยกลายเป็นว่าชีต้าห์ต้องนอนค้างที่บ้านพักคุณหมอหนึ่งคืน เพราะคุณพ่อที่สัญญาไว้ว่าจะมารับ กลับติดธุระ ต้องขึ้นกรุงเทพฯอีกต่อหนึ่ง
"พ่อขับรถดี ๆ นะ ไม่ต้องรับด้วย ต้าห์อยู่ได้ ไม่ต้องห่วงเลย.." โทรศัพท์ของหมอปุ่นที่ถูกยืมมาใช้งานร่วมครึ่งชั่วโมง เพราะไหนจะคุณพ่อที่โทรมา คุณพี่ชายที่ห่วงซะเหลือเกิน แต่ดันฝากให้น้องชายนอนที่บ้านคนอื่นซะอย่างงั้น
"อย่าซนนักนะเรา เกรงใจคุณหมอเค้า" พ่อผม..คิดว่าทิ้งลูกชายอายุ 7 ขวบช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เอาไว้ที่บ้านคนเดียวรึไง แล้วที่สั่งนั่น เอาไว้สำหรับสั่งเด็กไม่ใช่รึ
"ซนที่ไหนต้าห์เป็นเด็กดีจะตาย..." พอพูดจบ สายตาก็เหลือบไปเห็นว่าคุณหมอเจ้าของบ้านทั้งสองคนส่ายหน้ารัว จนชีต้าห์อดไม่ไหวต้องแยกเขี้ยวใส่
"แล้วพ่อจะรีบกลับ ตอนสาย ๆ พี่เต้คงมารับเราก่อน" คงมาได้หรอก พี่เต้มีทัวร์สงสัยพ่อจะลืมแน่ ๆ
"พ่อขับรถต่อเถอะ แล้วเจอกันครับ.." ต้องรีบชิงวางสายก่อน แม้ว่ามันจะดูใจร้ายไปนิด แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น มีหวังพ่อได้จอดรถคุยอีกเป็นเรื่องเป็นราว ห่วงโน่นนี่ไม่เลิกซักที
สายตาเหลือบไปเห็นสองคุณหมอ ที่กำลังนั่งรวมหัวกันหัวเราะ.. มันจะอะไรกันนักหนา เดี๋ยวก็ลอง'ซน'อย่างที่พ่อห้ามซะหรอก คงได้สนุกกันทั้งคืนล่ะ ไม่รู้ฤทธิ์ชีต้าห์ซะแล้ว
"อะแฮ่ม!! ผมนั่งอยู่นี่ ยังจะกล้ามานินทา.." ที่จริงเพิ่งจะหย่อนก้นลงมานั่งที่เก้าอี้ตัวยาว ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้ามองหน้าหมอปุ่นตรง ๆ ทั้งที่เมื่อตอนเย็นแกล้งเค้าไปซะเยอะ ยังมีหน้ามายิ้มให้อีก
"ไปอาบน้ำซะก่อน เดี๋ยวพี่หมอไปหยิบเสื้อผ้าให้.." หมอปุ่นเอามือโยกหัวไอ้เด็กแสบเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ยิ่งเห็นว่าเจ้าตัวทำหน้าย่นใส่เหมือนจะงับ ก็ยิ่งสนุก
"แล้วคืนนี้..ชีต้าห์นอนห้องไหน..!?" คำถามธรรมดาของหมอเนส ทำเอาสองคนที่กำลังเล่นกันชะงัก... ก่อนจะหันมาสบตากัน ฝ่ายไอ้เด็กแสบก็ซุกหน้าลงไปบนเข่าตัวเองพร้อมกับส่ายหัว
นั่นซิ..จะนอนที่ไหน 'ห้องหมอปุ่น' เหรอ? ทั้งที่เพิ่งจะรู้ใจกันเมื่อกลางวัน อะไรมันจะรวดเร็วปานนั้น ไม่ทันไรก็ต้องร่วมห้องกันเสียแล้ว(แค่นอนค้างนะ) หน้ายังไม่กล้ามองตรง ๆ ตายังไม่กล้าสบด้วย แล้ว..จะต้องนอนใกล้กัน คงได้หลับหรอกคืนนี้ แต่จะให้ไปนอนห้องหมอเนสรึก็ไม่ได้อยู่ดี
"นอนห้องฉันไง ไม่น่าถาม!!" หมอปุ่นหันไปบอกไอ้คุณเพื่อนตัวดี ที่อุตส่าห์ทำให้เสือตื่นได้แต่หัววัน
"อ้อ..เหรอ!!?" หมอเนสแกล้งทำเป็นลากเสียงยาว ทั้งที่จริงก็มองออกว่าบรรยากาศรอบ ๆ ตัวสองคนนั่นมันเปลี่ยนไปตั้งแต่กลับเข้ามาเมื่อตอนเย็น
"ที่จริง..ให้ผมนอนข้างนอก ตรงนี้ก็ได้นะ" เสียงพึมพำของชีต้าห์ เพราะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากขาตัวเอง แต่ก็โดนสองคุณหมอปฏิเสธทันที
"ตรงนี้มันหนาว ยุงเยอะด้วย ถ้าดูแลไม่ดีเดี๋ยวคุณพ่อกับพี่เต้จะว่าเอาได้" เหตุผลสองข้อแรก ก็ดูเหมือนว่าเป็นห่วงดีหรอก แต่สองข้อหลังที่ยกมาอ้างนี่ซิ..
"เอาไงก็ได้ ผมไม่มีทางเลือก..." ชีต้าห์สถานะภาพเท่ากับผู้อาศัย จากเสือร้าย ก็เลยกลายเป็นแมวหงอย ๆ นั่งกอดเข่าตัวเองซะอย่างงั้น หมอเนสเหลือบมองไอ้คุณเพื่อน สลับกับไอ้เด็กแสบไปมา เหมือนจะคิดอะไรออก..
"ความจริง..ชีต้าห์นอนห้องพี่ก็ได้นะ ปลอดภัย 100%" หมอปุ่นแทบจะถลา เข้าไปประเคนฝ่าเท้าใส่ปากเพื่อน เป็นรางวัลสำหรับ เพื่อนผู้หวังดียอดเยี่ยมอวอร์ดในปีนี้ (ในตอนที่ไม่ต้องการโว้ย!!)
"ปลอดภัยมาก.. กองหนังสือแทบจะล้นออกมาหน้าประตู จะแหวก ๆ หาที่นอนเหรอ ถามหน่อย!!"
"เออ!! ก็แค่เสนอโว้ย เผื่อว่าใครบางคนแถวนี้ มันคิดไม่ซื่อ!!" เมื่อต้องมาโดนเผากลางบ้าน มีรึที่หมอเนสจะไม่เอาคืนบ้าง แต่ก็เหมือนยิงปืนนัดเดียวทะลุหมอไปจนถึงไอ้เสือที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่นั่น ได้หน้าแดงกันถ้วนหน้าเลยงานนี้
ก่อนที่จะโดนพาดพิงให้ต้องอับอายไปมากกว่านี้ ชีต้าห์ก็เลยรีบลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวขายาว ๆ ไปยังห้องพักของคุณหมอ ไม่สนใจเสียงเรียกตามหลัง ก่อนจะกระชากประตูห้องเปิดออกอย่างมั่นใจ แล้วก็ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้อง....
"คือ..ผมคิดว่าเข้าห้องผิด!!" เมื่อเปิดประตูเข้าไป แล้วก็พบกองหนังสือที่ไล่ไปตั้งแต่หน้าประตู ไปจนถึงเตียงนอน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าห้องของใคร..
"ก็นั่นแหละที่จะบอกเมื่อกี้..ฮ่า ๆ" ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างขัดใจ เมื่อคุณหมอทั้งสองเริ่มระเบิดหัวเราะพร้อมกันอีกรอบ ก่อนจะกระแทกฝ่าเท้าเปิดประตูห้องที่อยู่ถัดไป เพราะคราวนี้คงไม่ผิดแน่
"น่ารักว่ะ!!" หมอปุ่นตบไหล่เพื่อนซี้เบา ๆ แล้วมันก็พยักหน้าเห็นด้วย เพราะกำลังพยายามสุดกำลังที่จะกลั้นหัวเราะให้ได้
"เออ!! ไม่เถียง ๆ ถ้าไม่ติดว่ามีเจ้าของแล้วนะ..!!" หมอเนสแกล้งทำตาระยิบระยับ จ้องไปที่ประตูห้องของไอ้คนที่นั่งข้าง ๆ ก่อนที่จะโดนมันตบกบาลไปที
"ไม่ได้โว้ย!! คนนี้เจ้าของโคตรหวง..ว่าแต่..เปลี่ยนใจมาชอบแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ!!" หมอปุ่นแกล้งเอาศอกสะกิดแขนเพื่อน เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา นอกจากตอนที่ใช้มันเป็นหมอกันหมา ก็ไม่เห็นว่ามันจะสนใจ'ผู้ชาย'ซักที ก็เห็นอยู่ว่าออกจะป๊อปในหมู่สาว ๆ
"ไม่ได้เปลี่ยน ชอบแบบนี้มานานแล้ว ไม่รู้ตัวเอง...." คนที่หลุดปากพูดออกไป กัดริมฝีปากตัวเองแน่น หวังว่ามันคงจะไม่ได้คิดอะไรเหมือนที่ผ่านมา
"ไอ้เนส!! อย่ามาล้อเล่น!!?"
"เออ!! ก็หมายถึงว่า แก...ไม่รู้เองว่าฉันชอบแบบนี้ ก็ไม่เคยถามนี่หว่า..แล้วตอนนั้นแกก็เกลียดไอ้สองคนนั่นจะตาย" หมอเนส เพิ่งจะมานึกขอบคุณสองคนนั้น ก็ตอนที่มันมีประโยคนี่แหละ
"ไอ้หมอเนส!! มีเรื่องอื่นอีกรึป่าว.." ด้วยความที่อยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกันมานาน ถึงได้รู้นิสัยกันดี ยิ่งเวลาที่ไม่กล้าสบตาแบบนี้ ก็ยิ่งน่าสงสัย
แกร๊ก!!
"พี่หมอปุ่น ไหนล่ะเสื้อผ้า ไม่งั้นผมจะนอนมันทั้งชุดนี้แหละ!!" ประตูห้องหมอปุ่นเปิดออกมา พร้อมกับใบหน้าของไอ้เด็กแสบที่บูดบึ้ง เพราะเข้าไปนั่งรออยู่นาน เจ้าของห้องก็ยังไม่ตามเข้ามาเสียที
"ครับ ๆ คุณชาย จะไปรับใช้เดี๋ยวนี้เลยครับ!!" คำพูดประชดที่ทำเอาอารมณ์หงุดหงิดของชีต้าห์หายไปหมด แต่ก็ยังคงเก๊กหน้าขรึม แล้วปิดประตูห้องตามเดิม
"รีบไปดิ คุณชายเรียกแล้วนั่น!!" หมอเนสรีบยุส่ง เพราะเห็นทางรอดของตัวเอง
"เออ!! ถ้าไม่ลืม จะกลับมาเอาคำตอบ.." ก่อนไปยังไม่วายทิ้งระเบิดเอาไว้ลูกใหญ่ ปล่อยให้หมอเนสนั่งถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเอง...
หมอปุ่นหรี่ตามองเข้าไปในห้อง ทั้งที่มีคนอยู่ข้างใน แต่ทั้งห้องกลับมืดสนิท ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตใด ๆ พอเปิดไฟสว่างก็ยังเหมือนเดิม.. ไม่รู้ว่าหายไปซ่อนที่ไหน ไอ้เสือตัวแสบหน้าบูด จับตัวมาลงโทษซักทีดีไหม
"แฮ่!!!"
"เฮ่ย!!!" เสียงหมอปุ่นตะโกนลั่น จะอะไรซะอีก ก็ไอ้ผีข้างตู้ตัวแสบ จู่ ๆ มันก็กระโดดออกมาจากที่ซ่อน ถ้าเป็นแค่มุกเดิม ๆ ก็คงจะไม่ร้องเสียงหลงขนาดนั้น แต่นี่มัน..ไอ้ผีโรคจิตที่มาเปิดผ้าโชว์ของดี
"ฮ่า ๆ ตลกอ่ะ" ไอ้เด็กแสบยืนกุมท้องหัวเราะเสียงดังลั่นบ้านได้เลยมั่ง เพราะแผนการหลอกผู้ใหญ่สำเร็จซินะ
จะบอกความจริงไปดีไหม ว่าไม่ได้กลัวผี แต่...ไอ้ที่ตกใจ มันคือตอนที่ไอ้เด็กแสบมันเปิดผ้าขนหนูที่พันเอวตัวเองออก ทั้งที่ท่อนบนมันก็ไม่ได้ใส่เสื้อ ..แล้วข้างใน ดันมีบ๊อกเซอร์ ปั้ดโธ่!! ไม่ลงทุนหมดตัวไปเลยเล่า!! ไอ้เสือ!
"แกล้งคนอื่นได้ มีความสุขซินะ.." หมอปุ่นยืนเอามือกอดอกตัวเอง เหลือบมองคนที่ยังยืนหัวเราะพยักหน้าหงึก ๆ โดยไม่รู้ตัว ว่ากำลังจะโดนเอาคืน
"ฮ่า ๆ พี่หมอหน้าตาตลก หมออะไรกลัวผี...เฮ่ย!!!...อุ๊บ!!" ชีต้าห์แทบจะสำลักลมหายใจตัวเอง
ไม่ได้โดนพาดบ่า แล้วฟาดก้นเหมือนเคย แต่ชีต้าห์กลับโดนคุณหมอ ดันไปข้างหลังจนตัวติดกับผนังห้อง ก่อนที่..ใบหน้าจะก้มลงมาจนชิด มาหยุดนิ่งสบตา ตอนที่ปลายจมูกจะชนกัน ตอนแรกกะว่าจะแค่แกล้งเล่น แล้วหยุดอยู่แค่นั้น แต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ เมื่อของหวานวางอยู่ตรงหน้า เหมือนกับรอให้ลิ้มชิมรส
ความรู้สึกแปลก ๆ แผ่ไปทั้งตัว เมื่อริมฝีปากแตะกัน ทุกสิ่งรอบกาย ดูเหมือนจะหยุดนิ่งลง มีเพียงแค่สองคนที่ต่างก็จ้องตากันไม่ยอมหลบ ริมฝีปากบางเผลอเปิดรับให้อีกคนเข้ามาโดยไม่รู้ตัว ครั้งแล้วครั้งเล่า จนอีกฝ่ายตักตวงความหอมหวานจนพอใจ ถึงได้ผละออกมา ทั้งที่สายตาเหมือนกับว่าเสียดายเหลือเกิน
"พี่ขอโทษ.." ทั้งที่ปากบอกไปแบบนั้น แต่ปลายนิ้วของหมอปุ่น ยังเกลี่ยอยู่บนริมฝีปากบางที่บัดนี้ขึ้นสีจัด แข่งกับใบหน้าเจ้าของ
"...." ไม่มีเสียงตอบรับ หรือคำต่อว่า ชีต้าห์ได้แต่ส่ายหน้าไปมา เม้มริมฝีปากตัวเองเข้าหากันแน่น
"ทำแบบนี้อีกแล้ว จะเป็นแผลเอานะ รู้ไหม..?" กลัวว่าจะโดนเด็กโกรธ หมอปุ่นถึงได้ก้มหน้าลงไปมอง ใช้ปลายนิ้วแตะเบา ๆ บนริมฝีปากบางนั่น
"เพราะ..ใครกันล่ะ ไม่ใช่ผมทำซักหน่อย.." ถึงตอนนี้ก็ยังมีแรงเถียงให้คุณหมอคลี่ยิ้มออกมาได้
"ไว้..คราวหน้าพี่จะทำเบา ๆ นะ" เสียงทุ้มกระซิบบอกที่ข้างหู ทำเอาคนฟังเคลิ้ม เผลอพยักหน้าหงึก ๆ รับคำ ก่อนจะมาคิดได้อีกที ก็ตอนที่เงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็นหมอปุ่นกำลังกลั้นหัวเราะ
"ไอ้พี่หมอบ้า!! เล่นทีเผลอนี่หว่า ไม่คุยด้วยแล้ว!!" ชีต้าห์แลบลิ้นใส่เจ้าของห้อง ก่อนจะวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำ ไปเรียกสติตัวเองให้กลับมา ก่อนที่เสียเปรียบไปมากกว่านี้
หมอปุ่นยืนอมยิ้มมองประตูห้องน้ำบ้านตัวเอง รสสัมผัสเมื่อครู่ยังคงติดอยู่ในความรู้สึก ทั้งหอมหวาน นุ่มละมุน น่าหลงใหล ก่อนที่จะสะบัดหัวตัวเองไปมา ไล่ความคิดฟุ้งซ่านให้หลุดออกไปจากหัว เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเอง เลือกออกมาสองสามชุด
"เสื้อกับกางเกง พี่วางไว้หน้าห้องน้ำนะ" เสียงคุณหมอที่ตะโกนเข้ามา ทำเอาคนที่กำลังยืนคลำริมฝีปากตัวเองสะดุ้ง ยกมือยีหัวตัวเองจนยุ่งเหยิง ก่อนจะอาบน้ำสระผม หวังว่าตัวเองจะลืม ๆ มันได้บ้าง
หมอปุ่นเข้าไปอาบต่อ หลังจากที่ไอ้เด็กแสบออกมานอนกระดิกเท้า ในสภาพเรียบร้อยอยู่บนเตียง แต่..ที่เซอร์ไพร์ส(อีกแล้ว) ก็ตอนที่ออกมา มีที่นอนปิกนิกชุดหนึ่งปูอยู่บนพื้น จำได้ว่ามันอยู่ในห้องไอ้หมอเนส ..แล้วทำไมมันมาอยู่ตรงนี้ ในสภาพพร้อมนอนได้
"อย่าบอกนะ....?"
"ที่นอนพี่หมอ ถูกเผง!!" ชีต้าห์ชิงตอบก่อนที่คุณหมอเจ้าของห้องจะเดาออก
"ได้ไง!!? ให้พี่นอนพื้น!!?" เจ้าของห้องเริ่มโวยวาย เพราะอุตส่าห์วาดแผนการตั้งมากมายเอาไว้
"ก็นี่มันเตียงเดี่ยว จะมานอนเบียดกันได้ไง" ไอ้เด็กแสบทำเป็นนอนแผ่ลงไปบนเตียง ยืนยันคำพูดของตัวเอง
"แต่ว่า....!!" หมอปุ่นยังไม่ยอม แต่ก็แพ้สายตาแบบนั้นทุกที
"งั้น..ผมลงไปนอนเองก็ได้ รู้งี้เชื่อพี่หมอเนส ไปนอนห้องโน้นก็ดีหรอก.." ชีต้าห์แกล้งตีหน้าศร้า ค่อย ๆ คลานลงมาจากเตียงราวกับว่าอาลัยมันนักหนา
"โอเค ๆ พี่นอนพื้นเอง!!" เจ้าของห้องจำต้องยอมจำนนอย่างช่วยไม่ได้ ก็นะ..ยังดีที่อุตส่าห์ไปแบกที่นอนมาปูให้ ไม่ใจร้ายให้นอนพื้นเปล่า ๆ ก็บุญเท่าไรแล้วไอ้หมอปุ่น!!
ชีต้าห์หันมาฉีกยิ้มให้คุณหมอจนตาปิด ก่อนจะเด้งตัวขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างเริงร่า หึ หึ ในที่สุดก็หาวิธีนอนอย่างสงบได้ซะที...
"ชีต้าห์..." เสียงเรียกโหยหวนชวนสยอง ดังมาจากข้างล่างเตียง ทำเอาคนที่นอนอยู่ข้างบนต้องพลิกตัวกลับมามอง
"ผมจะนอนแล้ว เรียกทำไม!!?" หมอปุ่นกวักมือเรียกให้คนที่อยู่บนเตียง ขยับเข้ามาใกล้ ๆ
"พี่มีความจริง ที่จะต้องบอกชีต้าห์ก่อน ว่าเตียงที่เรานอนอยู่ เมื่อก่อนมันเป็นเตียงของคนไข้ในโรงพยาบาล.." เสียงหมอปุ่นกระซิบบอกในความมืด ยิ่งเห็นว่าไอ้เด็กแสบมันเริ่มนอนนิ่งฟังความ ฝ่ายคุณหมอก็คลี่ยิ้มออกมา
"ละ..แล้วไง.." เสียงที่ถามกลับมาสั่นจนคนฟังรู้สึกได้
"แล้วก็มีคนไข้คนหนึ่ง เสียชีวิต.. บนเตียงนี่แหละ!!!"
"ว้ากกกกก!!!" หมอปุ่นแกล้งทำเสียงตะคอก เหมือนเวลาที่ถึงจุดไคล์แมกซ์ของหนังผี แล้วไอ้เสือที่นอนอยู่บนเตียง ก็กระโดดพรวดลงมาเข้าสู่อ้อมแขนที่รอรับอยู่แล้ว
"หึ หึ ไม่ต้องกลัวหรอก คนไข้ที่เสียชีวิตเค้าอายุเยอะแล้ว ไม่ทำอะไรเราหรอก ก็แค่..."
"ไม่เอา ๆ ไม่ฟังแล้ว ไอ้พี่หมอหยุดเล่าซักทีซิโว้ย!!" ชีต้าห์ตะโกนลั่น พร้อมกับเบียดตัวเข้าหาหมอปุ่นอย่างลืมตัว
"โอเค ๆ ไม่เล่าแล้ว..." หมอปุ่นคลี่ยิ้มกับตัวเองในความมืด ใช้สองแขนโอบไอ้เสือร้ายเข้ามาในอ้อมแขน
...เตียงคนไข้ในโรงพยาบาลที่ไหน ไปซื้อมาจากร้านขายเฟอร์นิเจอร์ ในตัวเมืองกับไอ้หมอเนสตอนที่มาอยู่ใหม่ๆ คืนนี้คงต้องปล่อยให้เตียงว่างไปแบบนั้น เพราะทั้งเจ้าของเตียงและแขกตัวแสบลงมานอนกอดกันกลมอยู่บนพื้น...
===========================
ตอนนี้จะถือว่าเสมอกันรึป่าวไม่รู้ หลอกกันไปหลอกกันมา :o8:
(สุดท้ายชีต้าห์ก็งานเข้า !! 555) :m1:
แล้วก็...ขอต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกท่านอย่างเป็นทางการอีกที
อาจจะไม่ได้ตอบเม้นท์เป็นรายคน ก็ต้องขออภัย
รวบกอดทีเดียวยกก๊วนแสบนี่แหละเนอะ :กอด1: :man1:
ว่าแล้วก็วิ่งไปปั่นต่อ..(เดี๋ยวจะหมดมุกซะก่อน o17 )
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Army/icon_soldier30.gif) ขอบคุณผู้อ่านที่มีอุปการะคุณทุกท่าน(อีกที)
ป้อล้อ.. แถมท้ายด้วยประโยคนี้ ‘Eu já gostou de você.’ ใครอยากรู้ว่าหมายความว่าอะไรตามไปดูได้ --> "Ana Julia" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15817.0)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/onion/936003574.gif)
-
จิ้มก่อน อ่านทีหลัง :-[
-
คืบหน้าแบบมหาศาลกันเลยทีเดียว
สงสารหมอเนสนิดนึง รักข้างเดียวแบบคุดๆ หวานปะแล่มๆปนขม
-
55555 พี่หมอเจ้าเล่ห์นักนะ ชีต้าร์ก็จริง ๆ เล๊ยยยย กลัวผีเข้าทางพี่หมอเป๊ะ
... ส่วนหมอเนส จะรอดไปได้อีกนายมั๊ยนะ
-
น่ารักจริงคู่นี้
-
:jul3:หมอปุ่นร้ายจริง ๆ :m20:
-
หมอปุ่น = ="
-
หมอปุ่นอยากทำอะไรที่ต้องใช้การแกล้งและหลอกล้อ
แต่อยากให้หมอเนสคู่กับพี่เต้จัง
จะได้ไม่เสียดุลประเทศ
-
หมอปุ่น เจ้าเลห์อะ แต่....สงสารหมอเนส
-
น่ารักอะ
-
โถ..พ่อเสือน้อย ที่สุดเจ้าก็ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของหมอปุ่นอยู่ดี
อุตส่าห์วางแผนจะแยกกันนอน 5 5 5 กอดกันกลมทั้งคื้น...ทั้งคืน
คุณดาน่ารักซะไม่มี มีการโฆษณษประชาสัมพันธ์ ให้น้องนุ่นด้วย คริ คริ
เนื่ย "ผมชอบคุณเข้าแล้วนะ"คุณดา
-
น่าร๊ากกก
-
มีโฆษณาแถมท้ายเรื่องตลอดเลยนะจ้ะ คริคริ
อ่านตอนนี้แล้วถือว่าพี่หมอปุ่นคืบหน้าไปมากเลยนะเนี่ยยย
ถ้าไงก็เอาเรื่องพี่หมอเนสมาต่อด้วยนะจ้ะ แฮ่ๆ
-
น่ารักน่าหยิกกันจังทั้งสองคน ไม่ไหวแล้ว อีป้าแก่ๆ ตาร้อนมากมาย 555
แต่ว่า 2คนพี่น้อง นุ่นด้า ช่วยกันทำมาหากินกันดีเน้อ 555
เดี๋ยวตามไปดูก็ได้ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
หลอกได้แม้กระทั่งเด็กนะพี่หมอ
-
เราก็นึกว่าหมอปุ่นจะต้องนอนหนาวคนเดียวซะแล้ว
ที่ไหนได้ พี่แกหาเรื่องเอาน้องมานอนด้วยจนได้สินะ
5555
-
น่ารัก..รักน่า..
-
คุณหมอหลอกเด็ก ヽ(^。^)ノ
แต่ดูเหมือนว่าเด็กก็จะเต็มใจให้หลอกอยู่มิใช่น้อย ฮ่าฮ่าฮ่า
แหม ได้ทั้งจูบ ได้ทั้งกอด แค่คืนนี้คืนเดียว กำไรเห็นๆ :pighaun:
เอาแหล่ววววว พี่หมอเนส จะงานเข้าไหมเนี่ย?
:กอด1: ขอบคุณคุณดาด้าค่ะ
ปล. ขยัน-ช่วยกันทำมาหากิน เรียกลูกค้าดีจริงๆ คุณดาด้ากับคุณนุ่น （●＾o＾●）
-
เอิ่มมมมมมมมมมมมม...หมอปุ่นค่ะ...คนอ่านไม่รู้จะหาคำจำกัดความใดให้หมอเลย...จริง ๆ นะ = ='
ถึงขั้นต้องใช้วิชามารเลยเหรอหมอปุ่น 555555555555555
แต่มันก็ได้ผลดีเหมือนกันนะ...เพราะสุดท้ายแล้ว หมอปุ่นก็ได้หมอนข้างที่ชื่อว่า ชีต้าร์ มาไว้ในครอบครอง...คริคริ
ส่วนชีต้าร์...ก็นะ...เหมือนให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวเลยนะลูก
กะจะแกล้งพี่หมอ...สุดท้ายตัวเองก็โดนแกล้งซะเองเลย...ก็ถือซะว่าหยวน ๆ กันไปก็แล้วกันนะจ๊ะชีต้าร์ >///////<
-
ยกนี้เหมือนจะเสมอกัน แต่ไม่เสมอ!!!!
พี่หมอปุ่นชนะคะแนนแบบฉิวเฉียดเลย :laugh:
:กอด1:ได้ไอ่เสือตัวหอมมานอนกอดจนได้ ชอบๆ
-
ชีตาร์หลงกลหมอปุ่นแล้ว
แถมหมอปุ่นได้กอดชีตาร์สบายอกสบายใจด้วย
ไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลนะหมอปุ่น
-
กว่าหมอปุ่นกับชีตาร์ จะลงเอยแบบสมบูรณ์ มุขคงหมดจากโลกแล้วมั่ง
ขนกันมาเป็นรถสิบล้อ สุดท้ายประสบการณ์ของคนเกิดก่อน ก็ใช้ได้ผล :z1:
+1 ให้ดาด้า เป็นกำลังใจให้ ปั้นตอนที่ 15 ออกมาว่อง ๆ
-
ซีตาร์จะตามทันความเจ้าเล่ห์ของพี่หมอปุ่นทันมั้ยเนี่ย :laugh:
-
เจ้าเลห์ แสนกลเหลือเกินหมอปุ่น
ไอ่เสือจะตามทันไหมเนี่ย
สุดท้ายก็ win win เนาะ
ไอ่เสือมาอกอุ่นๆให้ซุกส่วนพี่หมอก็มีหมอนข้างที่น่ารักที่สุดมาให้กอด
:กอด1: ดาด้า คิดถึงนะตัวเอง
-
:z1: หมอหลอกเด็ก
-
:-[ พี่หมอปุ่นหลอกเด็ก
-
:- :-[
:L2:
-
:m20:
น่ารักจริง ๆ คู่นี้
:L2:
-
เจ้าเล่ห์จริงหมอปุ่น
-
เจ้าเล่ห์มากครับคุณหมออออออออออออออออออออออออออ
-
พี่หมอหลอกเด็กกกก!!!! 5 55+
น่าสงสารน้องชีตาห์ตามพี่หมอเจ้าเล่ห์ไม่ทันซะแล้วววว
น่ารักจริงๆเล้ยคู่นี้ :กอด1:
-
เจ้าเล่นักนะหมอปุ่น:m20:
-
:-[ :-[
-
โธ่ไอ้เสือน้อยหมดลายเลย กลัวผี หมดเลย หมดเลย เข้าทางหมอแล้วนั่น
-
14.5
Do you believe in destiny?.
แม่ของผมท่านเป็นคนไทย ส่วนพ่อผมเป็นคนอังกฤษ สองประเทศที่ภูมิอากาศแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แม่มักจะพูดกรอกหูผมตั้งแต่เด็ก ว่าการที่ท่านทั้งสองมาเจอกันได้ เป็นเพราะพรหมลิขิต นั่นนะ..ผมว่ามันเป็นทฤษฎีที่พิสูจน์แล้วว่าเป็นเพราะโลกเรามันกลมต่างหาก แล้วเส้นผ่านศูนย์กลางของทรงกลม มันก็มีค่าเป็นอินฟินิตี้ มันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ ที่คนบางคนจะเดินอยู่บนเส้นผ่านศูนย์กลางเดียวกันกับอีกคน และในขณะเดียวกันกับอีกหลายคนที่เดินคนละเส้น... แล้วพอผมพูดสิ่งที่คิดออกไป..
"ไร้ซึ้งความโรแมนติค จะขายออกไหมเนี้ยะลูกเรา" แม่แกล้งทำเป็นยกมือทาบตก อย่างกับว่าตกใจนักหนา
"นั่นซิ ไม่รู้ว่าเหมือนใคร!!" สองเสียง..ชนะขาด กลายเป็นว่าสิ่งที่ผมพูด ไปขัดต่อหลักโรแมนติคของคู่รักเข้า ใครจะมาหวานเกินครอบครัวผมนะ..
"ฉันคิดออกแล้วคุณ ...ส่งธีโอไปอยู่เมืองไทยซักพัก เผื่อว่าจะได้เจอ...พรหมลิขิตแบบเราสองคน" พ่อผมพยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่มีขัด ..
นั่นแหละครับ สาเหตุที่ผมต้องมายืนแบกเป้ใบโตบนหลัง ท่ามกลางอากาศร้อนระอุในเมืองไทย ที่จริง..บ้านคุณตา คุณยายอยู่กรุงเทพฯ แต่..บังเอิญเหลือเกิน ผมนั่งเครื่องผิดยังไม่รู้ ก็เลยมาลงที่จังหวัดทางภาคใต้ของประเทศซะได้ (ที่จริงเป็นความตั้งใจล้วน ๆ )
หลังจากหยุดนั่งพักอาลัยอาวรณ์กับชะตาชีวิตตัวเอง ผมก็ตั้งใจเอาไว้ว่าจะต้องไปให้ถึงรีสอร์ทก่อนค่ำให้ได้ ประเด็นคือ..จะไปยังไง
ธีโอเหลือบมองไปรอบ ๆ อย่างปลงตก แต่แล้วสายตาก็ไปสุดเข้ากับใบหน้าของใครบางคนเข้า ใครบางคนที่เหมือนกำลังนั่งเหม่อมองไปยังทะเล แต่ถ้าดูให้ชัด ๆ สายตาคู่นั้น กำลังจับจ้องอยู่ที่คนสองคน ที่กำลังเดินเล่นอยู่ไม่ไกลนัก แล้วตอนนั้นขามันก็ก้าวเข้าไปหา โดยไม่รู้ตัว..
"Excuse me, เออ...resort นี่ รู้จักหม้าย" ผู้ชายคนนั้นหันหน้ากลับมามองผมด้วยความแปลกใจ อาจจะเป็นเพราะสำเนียงภาษาไทยแปร่ง ๆ ของผมก็ได้
"เดินตรงไปทางโน้น เลี้ยวขวา แล้วตรงไปอีกประมาณ 200 เมตร.." กรรม!! เพราะผมถามเป็นภาษาไทยไป เค้าก็เลยตอบกลับมาเป็นภาษาไทยอย่างเร็วเลย...ที่ฟังทันก็มีแค่.. '200 meter'
"Say that again, please..." ธีโอทำเป็นลากเสียงยาวอ้อนวอน แต่อีกฝ่ายก็เพียงแค่ปรายตามองมา รู้นะว่าฟังออก แต่ไม่ตอบกลับมา ถ้าเป็นคนอื่น คงจะเดินหนีไปแล้ว ไม่สนใจเซ้าซี้คนไร้น้ำใจหรอก
"Please~~ ..." บอกไปว่าผมไม่เคยมาที่นี่ ไม่รู้จัก ไม้คุ้นทาง และอีกสารพัดเหตุผลที่นึกออกตอนนั้น พอพูดจบก็ต้องยกน้ำขึ้นกระดกกลั้วคอกันเลยทีเดียว..
ส่วนคนที่ยืนฟัง(บ้าง) ชักเริ่มรู้สึกรำคาญ คนกำลังต้องการความสงบเงียบ มีไอ้เด็กนอกตัวขาว เดินแบกเป้เข้ามาพูดพร่ำยาวเหยียด เหมือนกำลังเล่าประวัติส่วนตัวให้สถานทูตฟัง หน้าตาก็พอดูออกหรอกว่าเป็นลูกครึ่ง แต่...คนอย่างไอ้เนส ไม่นิยมของนอกวะ
"ฟังรู้เรื่องไหม ที่พูดอยู่นี่!!" หลังจากที่ทนฟังจนมันพูดจบ หมอเนสก็หันไปถามด้วยภาษาบ้านเกิดไทยแท้ ชัดถ้อยชัดคำ
"นิดเดียว.." คำตอบเป็นภาษาไทยแปร่ง ๆ พร้อมกับทำท่ายกมือขึ้นมาประกอบคำพูดของตัวเอง
"ชื่ออะไร!?" ธีโอยืนทำตาปริบ ๆ เหมือนกำลังคำนวณอะไรบางอย่าง นึกถึงประโยคที่แม่เคยสอน
"ธีโอ..ผมธีโอ!!" หมอเนสเหลือบมองผู้ชายตัวโตกำลังฉีกยิ้มกว้าง แค่ตอบชื่อของตัวเองไอ้เนี่ยนะ ความรู้สึกนี้...มันเหมือน เคยเจอที่ไหน...นึกออกล่ะ!! มันเหมือนลูกชายคนเล็กของแม่พันโกลเด้นที่ชื่อ 'ไอ้แตงกวา'
"เอาล่ะธีโอ เห็นซอยตรงนั้นไหม เดินไปถึงแล้วเลี้ยวขวา ตรงไปอีกนิด ก็จะถึง" ธีโอเหลือบมองตามปลายนิ้วมือเรียว ที่กำลังชี้บอกทางอย่างตั้งใจ พร้อมกับจดรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ลงบนแผ่นพับในมือด้วย
"ขอบคุณ.." ยังดีที่พูดออกไปเป็นภาษาไทย ไม่อย่างนั้น คนใจดีที่ยอมบอกทางให้ คงได้หน้าบึ้งอีกรอบ
"ไม่เป็นไร คนไทยมีน้ำใจเสมอ.." พอพูดจบ หมอเนสก็ย่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้ชายหาดตัวเดิม ไม่ได้หันมาสนใจ ว่าคนแปลกหน้าตัวโต ยังคงยืนทำท่าอึดอัดเหมือนกำลังคิดอะไรซักอย่าง ก่อนจะตัดสินใจ ยื่นมือไปแตะที่ไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ
"ชื่อคุณ..?" หมอเนสขมวดคิ้วเข้าหากัน เหมือนหันกลับมาเห็นว่า ไอ้เด็กตัวโตมันยังไม่ยอมขยับไปไหน แถมยังมีหน้ามาสะกิดไหล่เหมือนรู้จักกันมาซักชาติหนึ่ง
"ไม่ต้องรู้หรอก เพราะ...เราก็คงไม่ได้เจอกันอีก" จบประโยคที่ธีโอยังฟังไม่เข้าใจ อีกฝ่ายก็เดินตัวปลิวไปที่ชายหาด จะคว้าเอาไว้ก็ไม่ทัน ทำได้แค่ยืนถอนหายใจออกมายาวเหยียด ...
จะไม่ได้เจอกันอีกรึ ผมไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอก กล้องที่คล้องอยู่ที่คอ ถูกหยิบขึ้นมาจับภาพใบหน้าของใครบางคนเอาไว้ได้ กว่าจะรู้ตัวอีกที มือก็กดชัตเตอร์รัวไปแล้ว
-------------
"คุณหมอเนส มีญาติมาขอพบ รออยู่ที่เคาท์เตอร์คะ" คุณหัวหน้าพยาบาล เปิดประตูห้องพัก โผล่หน้าเข้ามาบอก
"ญาติ!? ผมเนี้ยนะ!!?" ไม่ใช่แค่หมอเนสหรอกที่งง เพราะไอ้คุณเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันยังอดแปลกใจไม่ได้
"คุณน้าจะมาเหรอ ไม่เห็นบอกกันเลยวะ!!?" หมอปุ่นหันมาถามเพื่อนที่ยังยืนทำหน้าเป็นหมอสงสัย ก่อนที่มันจะส่ายหน้ารัวแทนคำตอบ
"แม่จะมาได้ไง ใครมาเล่นตลกวะ!!" ประตูห้องถูกกระชากเปิดออก พร้อมกับตัวหมอเนสที่เดินลิ่วออกไปจากห้อง โดยมีเพื่อนอย่างหมอปุ่นวิ่งตามมาติด ๆ
"ไหนครับ ญาติผม!!?" ประชาสัมพันธ์สาวชี้ไปทางที่นั่งรวมของผู้ป่วยที่รอซักประวัติ หมอเนสขมวดคิ้วเข้าหากันทันที ที่เห็นว่า'ญาติ'คนที่ว่า กลายเป็นไอ้คนที่เข้ามาถามทางเมื่อหลายวันก่อน ตอนนี้มันกำลังยืนฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ
"เจอกันแลว.." สำเนียงภาษาไทยเหน่อ ๆ พร้อมกับสาวเท้าเข้ามาใกล้ ท่ามกลางสายตาสนใจของผู้ที่มารอซักประวัติ
"เราเป็นญาติกัน ตั้งแต่เมื่อไรวะ!!" จากที่กำลังฉีกยิ้ม ก็กลายเป็นว่าทำหน้างงแทน เพราะยังไม่เข้าใจประโยคยาว ๆ ที่สำคัญ เร็วจนฟังไม่ทัน
"what...?" ธีโอเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่ทางฝ่ายหมอเนสกลับทำหน้าเรียบเฉย แต่เหลือบมองด้วยหางตา แล้วไม่ยอมพูดซ้ำเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรก
"ที่นี่มันโรงพยาบาล ไม่ใช่ที่ที่จะเข้ามาวิ่งเล่น!!" คราวนี้หมอเนสพูดช้า ๆ ชัด ๆ พอมองออกว่าอารมณ์คนพูดตอนนี้เป็นยังไง ธีโอชี้ไปที่เท้าตัวเองแทนคำตอบ
"บาดแผล..." ที่จริงมันบังเอิญมากกว่า ไม่ได้อยากทำให้ตัวเองมีแผล ดันเดินไปเหยียบเศษขวดแตก ที่ไม่รู้ว่าคนมักง่ายที่ไหนเอามาโยนทิ้งไว้ ถึงตอนนี้ก็เลยต้องขอบคุณล่ะมั่ง ที่ได้แผลมาเป็นข้ออ้าง
"สงสัยจะมาทำแผล.." ไอ้คุณเพื่อนปุ่นบอกคำแปลง่าย ๆ ที่แค่มองก็เดาออก (มันจะบอกเพื่อ..?)
"แล้วใครบอกว่านาย กับฉันเป็น'ญาติ'กัน" ธีโอยืนนิ่งไปอีกรอบ ก่อนจะส่ายหัวรัว แล้วชี้ไปทางเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์
"บอกว่าอยากเจอคนนี้.. ไม่ได้บอกเป็นญาติ..." ตรงข้างเคาเท์เตอร์จะมีบอร์ดตารางแพทย์เวรประจำวันแปะเอาไว้ ตอนที่ทำแผลเสร็จ กำลังจะเดินกลับ สายตาก็เหลือบไปเห็นรูปคุณหมอ ที่หน้าคล้ายกับรูปที่อยู่ในอกเสื้อตัวเอง ก็เลยรีบกลับไปบอกประชาสัมพันธ์สาวคนนั้น
"จะอยากเจอทำไม คนไม่รู้จักกัน!!" หมอเนสเริ่มยกมือกอดอก จำต้องเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เพราะอีกฝ่ายสูงกว่า
"ผมธีโอ..คุณล่ะ..?" คนที่แนะนำตัวเองอีกครั้งคลี่ยิ้มจนตาปิด ชี้ที่อกตัวเอง ก่อนจะชี้ไปทางหมอเนส ..อันที่จริงรู้ตั้งแต่ตอนที่หันกลับไปถามสาวประชาสัมพันธ์แล้ว แต่อยากได้ยินจากปากของเจ้าตัวเอง แต่อีกฝ่ายก็กลับยืนนิ่งเหมือนไม่ได้ยินที่ถาม
"สวัสดีธีโอ เรียกว่าปุ่นก็ได้ ส่วนนี่ไอ้หมอเนส ยินดีตอนรับสู่ประเทศไทย.." เวร!! ไอ้เพื่อนปุ่น มันยื่นมือไปเช็คแฮนด์กับไอ้เด็กลูกครึ่งหน้าตาเฉย แถมยังแนะนำตัวเองให้เสร็จสรรพ
"อยากรู้แค่นี้ใช่ไหม กลับไปได้ละ จะไปทำงานต่อ!!" ธีโอทำหน้าเจื่อนลงไปทันที ทั้งที่กำลังจะยื่นมือมาเช็คแฮนด์ด้วย แต่ก็โดนสายตาดุ ๆ นั่นมองมาเสียก่อน ก็เลยต้องหดมือกลับไปอยู่ข้างตัวเหมือนเดิม ขนาดเพื่อนหมอด้วยกันที่กำลังจะอ้าปากพูดยังต้องปิดปากลง
"จะได้เจอกันไหม...?" คนที่เดินกะเผลกคอตกไปทางประตู หันกลับมาถาม แววตาละห้อยเหมือนน้องหมาเวลาโดนดุ หมอเนสที่แกล้งทำเป็นนิ่งอยู่นาน แทบจะหลุดหัวเราะออกมา ไม่ว่าจะมองท่าไหนก็เหมือนไปหมด(เหมือนลูกชายคนเล็กของแม่นะ)
"ถ้าโลกมันกลมนะ" หมอเนสพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ปล่อยให้ธีโอยืนงงอยู่พัก แล้วคลี่ยิ้มออกมา...เพราะ"โลกมันกลม"ไงล่ะ
=======================
แล้วคุณล่ะ เชื่อในพรหมลิขิตไหม
หึหึ และแล้วตอนที่สอง(ขัดดอก)ก็คลอดออกมาจนได้
:กอด1: ทุกคนก่อนไป
-
:z13:
จะจีบหมอก็ต้องยอมเจ็บตัว
หมอเนสเป็นเคะราชินีเหรอเนี่ย
:laugh:
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมม จึกๆพี่มาร์คขาเรย
ด้วยความเอ็นดูหื้อน้องแตงดองของพี่ กรี๊ดดดดดดดดดดดด ธีโอ
ว่าแต่ พี่เนสคะ พี่จะเชิดไปไหนคะ เด็กมันอยากรู้จัก ก็รู้จักกะมันหน่อยมิเสียหายอันใด
(เอ....หรือในอนาคตจะเสีย กร้ากกกกกกกกกกกส์)
-
สรุปหมอเนสไม่ใช่สายกล้ามเหรอ
เฉลยหน่อยดาด้า
แบบว่าอยากรู้ ว่าจะได้อ่านกล้ามชนกล้ามปะ
-
ตอนขัดดอกก็น่ารัก :L2:
-
อ๊ายๆๆๆๆ พรหมลิขิตอยากมี บ้าง
-
ว่าแล้ววววว ว่าหมอเนสต้องเสียดุลต่างชาติแน่
-
ดีใจ ว่าที่แฟนหมอเนสมาแล้ว
-
แฟนเด็กอีกคน
-
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยย เนื้อคู่อุตส่าห์เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากแดนไกล อย่าบึ้งใส่สิคะพี่หมอเนส
แหม แต่พี่หมอปุ่นก็ใช่ย่อย รีบขาย เอ้ย แนะนำเพื่อนตัวเองเสร็จสรรพเลยนะ(ยะ) กลัวเพื่อนขายไม่ออกหรือไง :t2:
เอาเฟ้ยยยย จะได้ดุลหรือขาดดุล เดี๋ยวรู้กัน :oo1:
-
โชคชะตา พรหมลิขิต มันเกิดมาั้งนานพร้อม ๆ กับโลก
และเมื่อมนุษย์เกิดอุบัติขึ้นบนโลก
ความสนุกต่าง ๆ ก็ตามมาไงคะ 555
+1 ดาด้าค่ะ :จุ๊บๆ:
-
หมอเนส กินฝรั่ง..
-
หมอเนส
จาเล่นตัวทามมายเนี่ย
+555
แต่
ถ้าง่ายไปก็จะดูมิดิช่ายป่าว
เออๆ
แบบนี้ก็ดีแล้วว
-
ว้าหมอเนสไม่ไหวว่ะ ให้เด็กฝรั่งมาตามจีบแถมมารยาทไม่ดี หมดลุกซ์หมอใจดีหมดเลย อยากรู้จังฝรั่งน้อยจะพิชิตหัวใจหมอเนสยังงัย ที่ว่าจะกินฝรั่งสงสัยจะโดนฝรั่งกินแล้วมั้งงานนี้ :m20: :m20: :m20:
-
สรุปว่าเราต้องเสียดุลย์ฯให้ต่างชาติจริง ๆ เหรอเนี่ย - -???
แต่มันก็แค่ครึ่งเดียวล่ะหว่า...คริคริ
เปิดตัวพรหมลิขิตของหมอเนสสักที...นี่แหล่ะนะที่เค้ามักพูดว่า คนที่ไม่เชื่อในพรหมลิขิต มักจะเจอพรหมลิขิตนั้นเสียเอง
และคราวนี้สงสัยว่าธีโอคงจะยอมรับทฤษฎีของพ่อแม่ได้สักทีนะ...โอ้วววววววว ว วว ว...โลกนี้มันช่างกลมซะจริง ๆ ^^~*
ส่วนหมอเนส...อย่าใจแข็งให้มากนักเลยนะ...เก่งมากเด่วแก่เร็วนะ ขอบอก...คริคริ
เด็กมันมีมารยาทอุตส่าห์แนะนำตัวตั้งหลายรอบ ก็รับ ๆ ไมตรีเค้าหน่อยสิ...ตอนนี้ทำเป็นไม่สนใจ
ระวังอีกหน่อยเค้าทำให้ติดใจแล้วจะลืมไม่ลงนะหมอเนสนะ...หึหึหึ - -+
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ XD
-
เนื้อคู่หมอเนสเกิดละ
งานนี้สนุกแน่
-
ร๊อรออออ
ธีโอแอบน่ารัก ฮ่าๆๆ
-
เย้ๆๆ ในที่สุดหมอเนสก็จะได้โกลเด้นตัวโตมาเลี้ยงแก้เหงาแล้นนนนน คริคริ :impress2:
-
ดุจริงวุ้ยหมอเนส เดี๋ยวเด็กกลัววเน้อ
แหม๋ๆๆ 2 หมอของเรื่องพร้อมใจกันกินเด็กจริงๆ
เด็กแสบ กับเด็กโข่งซะด้วย
แอบกรี๊ด พระเอกของหมอเนส
น้องโกลเด้นที่รอคอยมาแว้ววววว
-
พี่หมอเนสจะมีเด็กนอกมาดามใจแล้ว
อิอิ
-
เชื่อ!!!!!
คุณหมอเนสจะเก๊กไปไหนค๊า...เดี๋ยวเด็กก็กลัวจริงๆกันพอดี
:impress2: :impress2:
ยังไงโลกก้กลมเนอะ
-
ดีใจจังครับหมอเนสมีคู่แล้ว...5555...ของนอกด้วย
แอบเห็นใจและสงสารหมอเนสอยู่มากพอรู้ว่าจะไม่
เศร้าแล้วก็ดีใจครับ...ต้นเป็นกำลังใจ(+1)ให้ดาด้านะครับ
-
หมอเนสมีคนมาดามอกแทนหมอปุ่นแล้ว เป็นโกลเด้นตัวโตๆซะด้วย อิ อิ
-
:L1:น่ารัก
-
คราวหน้า ธีโอคงยอมเจ็บตัว เพื่อให้ได้เจอหน้าหมอเนสแน่เลย
และแล้ว "เพราะโลกกลม" คำสำคัญที่พ่อได้เจอกับแม่สินะ
แล้วก็เป็นคำที่ทำให้ ธีโอ เจอ หมอเนส
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ชอบๆๆๆ
ขอบคุณไรเตอร์นะจ๊ะ
-
หมอเนสเจอคู่แท้แล้ว :-[
แตดูท่าทางแล้วกว่าจะตกลงกันได้คงอีกนาน
สู้ๆนะธีโอ :กอด1:
-
:impress2: ขอบคุณคนแต่ง หาคู่ให้หมอเนส ได้ซะที แต่ว่า ใครจะรุกใครกันแน่
-
น่ารัก น่ะหมอเนส :impress2:
-
น่าอิจฉาอ่ะ
-
หมอปุ่่นหลอกเด็กมากกก
เรียนจิตวิทยาเด็กได้ผลก็คราวนี้แหละ
ว่าแต่ก่อนจะเช้าจะมีอะไรเกิดอีกม้ายยย
ได้จูบไปแล้วจะมีขั้นกว่าของจูบมั๊ยย >>
-
คุณดาคร้าบ อยากอ่านความคืบหน้าของคู่หมอเนสกับธีโอจ้า เชียร์ธีโอ ธีโอสู้ๆๆ หุ หุ หุ
-
ดีใจที่คู่ของหมอเนสมาแล้ว
เพราะอ่านแล้วรู้สึกสงสารหมอเนส
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆ
-
ด้าหนีไปไหนกลับมาได้แล้วนะคะ
รออยู่คะ555
-
15.
เช้าวันที่ดีที่สุด ก็คงเป็นวันที่มีคนรักมานอนอยู่เคียงข้าง แค่ได้มองใบหน้าที่กำลังพริ้มหลับ ก็มีความสุข ดูยังไงตอนนี้ไอ้เสือก็เหมือนแมวขี้อ้อน ที่กำลังซุกหาไออุ่น แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็จะกลายเป็นไอ้เสือตัวแสบอีก อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปฝังจมูกลงบนเรือนผมนุ่ม จะดีแค่ไหนนะ ถ้าตื่นขึ้นมาทุกเช้าแล้วเจอคน ๆ นี้อยู่ในอ้อมแขน พอคนที่อยู่ในอ้อมแขนพลิกตัวเหมือนจะลืมตาตื่น หมอปุ่นก็หลับตาลงไปเหมือนเดิม
ชีต้าห์นอนกระพริบตาปริบ ๆ กำลังไล่เรียงเหตุการณ์เมื่อคืน ว่าทำไมตัวเองถึงได้มานอนอยู่ในอ้อมแขนของหมอปุ่นได้ พอคิดไปถึงเรื่องที่มันไม่สมควรจะคิดขึ้นมาได้ตอนนี้ ใบหน้าก็ร้อนวูบ เผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน แล้วก็ต้องเลิกทำ เพราะใครบางคนขอเอาไว้
เหลือบมองใบหน้าของคุณหมอที่ยังคงหลับสนิท ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอ เผลอยิ้มออกมา โดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว ก่อนจะค่อย ๆ ยกแขนที่ยังเกาะเกี่ยวอยู่ที่เอวของตัวเองออก เพราะเมื่อคืนโดดลงมาจากเตียง ไม่ทันได้รั้งหมอนติดมือลงมา ก็เลยได้หมอนรุ่นพิเศษ เป็นแขนข้างหนึ่งของหมอปุ่น ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาจะยกไหวไหม เล่นยึดเอาไว้ทั้งคืนแบบนั้น เผลอจ้องอยู่แบบนั้น จนหมอปุ่นลืมตาขึ้นมา
"เฮ่ย!!!"
โป๊ก!! ตามมาด้วยเสียงโอดครวญของชีต้าห์ ที่หัวดันไปกระแทกเข้ากับขอบเตียงข้างหลัง ด้วยความที่ลุกพรวดขึ้น เพราะตัวเองดันยื่นหน้าเข้าไปใกล้หมอปุ่นเกินเหตุ พอเค้าลืมตาขึ้นมา ก็เลยตกใจตาเหลือก หงายไปข้างหลังเต็มที่
"..เจ็บอ่ะ.."
"ไหนขอพี่หมอดูหน่อย" ชีต้าห์นั่งคลำหัวตัวเอง น้ำตาซึม หันหลังให้หมอปุ่นดูให้
"จะรีบลุกไปไหนล่ะ เป็นรอยช้ำนะ ทายาก็คงหาย" ไอ้เด็กแสบทำหน้ายุ่ง พอ ๆ กับผมเผ้าที่ชี้ไปคนละทิศละทาง หมอปุ่นเป่าเบา ๆ ให้ตรงที่รอยโดนกระแทก คนเจ็บที่กำลังก้มหน้าแอบยิ้มออกมากับตัวเอง แล้วสายตา...ก็เหลือบไปเห็น...ของบางอย่างที่แปะติดอยู่กับขอบเตียง
"ไอ้พี่หมอ!!ไหนบอกว่าเตียงคนไข้เก่าไง!!" ไม่ผิดแน่ ไอ้ที่แปะอยู่ตรงขอบเตียงนั่น เตียงของคนไข้ในโรงพยาบาล ต้องมีบาร์โค้ดบอกราคาติดเอาไว้ด้วยเรอะ!!! แบบนี้มัน.....โดนหลอกนี่หว่า!!
"ซวยล่ะ ลืมแกะออก!!" หมอปุ่นเหลือบมองตามนิ้วที่ชี้ไปตรงขอบเตียง เวรแล้วไง!! ลืมแกะป้ายราคาออก ได้แต่ยกมือเกาหัวตัวเองพร้อมกับยิ้มแหย ๆ ให้ เพราะจำนนด้วยหลักฐานที่ไม่น่าพลาด
"ไอ้พี่หมอโกหก!!" ชีต้าห์ตะโกนเสียงดังลั่น คว้าหมอนติดมือมาได้ ก็ฟาดเข้าที่หน้าคุณหมอสุดเนียนได้อย่างแม่นยำ ไม่ใช่โกรธอะไร อับอายที่ตัวเองเสียหน้า โดนแกล้งกลับ แถมยังยอมให้เค้ากอดทั้งคืนอีกต่างหาก
"ชีต้าห์เดี๋ยว..ฟังพี่ก่อน!" หมอปุ่นรวบข้อมือไอ้เสือโหดเอาไว้ได้ ก่อนจะคว้าเอว ช้อนให้ขึ้นมานั่งบนตัก แล้วกอดเอาไว้ ไอ้เด็กแสบยังดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขน
"ไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์!!" หลังจากที่พยายามดิ้นแล้วมันไม่หลุด ชีต้าห์ก็เลยหันกลับไปตะโกนใส่หูคุณหมอเจ้าเล่ห์ที่ตัวเองว่า
"ก็เสือมันร้ายอ่ะ ถ้าพี่ไม่หลอก จะยอมให้กอดแบบนี้ไหม...?" ใบหน้าของคนถูกกอดร้อนวูบ อ้อมแขนที่โอบอยู่รอบตัวยิ่งแน่นขึ้นไปอีก ยิ่งพอรู้เหตุผลด้วยแล้วก็ยิ่งทำหน้าไม่ถูก
"ก็..ก็พี่หมอ..มาหลอกผีทำไมเล่า คนยิ่งกลัว ๆ อยู่" ชีต้าห์เบือนหน้าไปอีกทาง เพื่อซ่อนอาการเขินจัดของตัวเองจนทำอะไรไม่ถูกอยู่บนตักของคุณหมอ
"พี่หมอก็กอดให้หายกลัวแล้วไง..." ไม่พูดเปล่าหมอปุ่นก้มล งฝังจมูกบนต้นคอขาวของคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว อ้อมแขนตัวเองกระชับแน่นขึ้นจนคนในอ้อมแขนร้องประท้วง
"ไม่ต้องเลย ใครเค้าขอรึไง" ชีต้าห์ไปส่งสายตาดุ ๆ ให้ ทั้งที่เมื่อคืนตัวเองโดดเข้าไปหาคุณหมอเองแท้ ๆ
"คนนี้ไง.." เจอคำถามนั้นเข้าไป หมอปุ่นก็เลยเอานิ้วจิ้มที่อกตัวเองซะอย่างนั้น แบบนี้เค้าเรียกว่าเนียนได้โล่จริง ๆ
ชีต้าห์เหล่มองคุณหมอด้วยหางตา กอด...ให้หาย'กลัว' งั้นเหรอ คิดมาได้นะ ไอ้พี่หมอบ้า เข้าข่าย เข้าข้างตัวเองแบบสุด ๆ แล้วไอ้ที่กำลังกอดอยู่นี่ล่ะ เพื่อ...?
"หิวแล้ว..ออกไปหาอะไรกินกัน" ชีต้าห์บอกพร้อมกับเสียงท้องของตัวเองที่ร้องประท้วงขึ้นมา อีกอย่างถ้าขืนอยู่แบบนี้นาน ๆ ได้เสียเปรียบไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์อีกแน่ แค่นี้ก็อายจะแย่..
"ออกไปตลาดกันไหม เช้า ๆ แบบนี้ของกินเยอะ..." พอได้ยินคำว่าของกิน ไอ้เด็กแสบก็หันมาทำตาเป็นประกาย พร้อมกับพยักหน้าหงึก ๆ
"ไป ๆ ขอล้างหน้าก่อนนะ" ชีต้าห์ลุกขึ้นวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้หมอปุ่นนั่งอมยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะเดินหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเอง ออกไปเข้าห้องน้ำที่ห้องไอ้คุณเพื่อน
ชีต้าห์ลงมานั่งยิ้มแป้นอยู่ข้างล่างเรียบร้อย ชุดที่ใส่ยังเป็นกางเกงขาสั้นแบบผูกเอว กับเสื้อยืดตัวโคร่งของหมอปุ่น ใบหน้าขาวที่ไม่มีอะไรแต่งแต้ม ใสจนน่ามองแบบไม่มีเบื่อ พอนึกขึ้นมาได้ หมอปุ่นก็เดินกลับไปเอาเสื้อคลุมแบบมีหมวกติดมือลงมาให้ ก็...ไม่อยากให้คนอื่นมาเห็น
"พี่หมอเนสล่ะ.." ชีต้าห์ชะเง้อคอมองกลับเข้าไปในบ้าน คิดว่าจะไปด้วยกันหมด
"มันหลับอยู่ เช้า ๆ แบบนี้ ขืนไปปลุก ได้โดนไล่เตะออกมาแน่" ไม่ใช่แค่คำขู่ แต่เพราะอยู่ด้วยกันมานานก็เลยรู้ไส้รู้พุงกันดี แค่ตอนขากลับหิ้วของกินติดไม้ติดมือกลับมา ไอ้คุณเพื่อนมันก็ดีใจหูตั้งล่ะ
"สวมหมวกด้วยนะ" หันมากำชับอีกรอบ ก่อนจะขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับของรถคุณปู่ คว้ามือของคนซ้อนมาเกาะที่เอวของตัวเอง
"ผมไม่เคยเดินตลาด..."
"ทำไมล่ะ คุณพ่อไม่ให้ออกมารึไง" คนที่ซบหน้าอยู่กับแผ่นหลัง ส่ายหัวแทนคำตอบ เพราะคุณพ่อกับพี่เต้ มีแต่จะตามใจทุกเรื่อง
"ก็เวลากลับมาอยู่ที่นี่ ผมไม่ค่อยมีเพื่อน..." ตอนเด็ก ๆ ก็ยังได้ออกไปเที่ยวเล่นบ้าง แต่พอมาพักหลัง ๆ พี่เต้ต้องทำงาน พ่อก็ยุ่งด้วย ขนาดเวลาจะกินข้าวด้วยกันยังไม่ค่อยจะมี แล้วจะเอาเวลาที่ไหนออกไปข้างนอกด้วยกัน
หมอปุ่นปล่อยมือข้างหนึ่ง มาจับมือของคนซ้อนเอาไว้ แล้วออกแรงบีบเบา ๆ รู้สึกถึงใบหน้าที่ซบลงมาบนแผ่นหลัง ก่อนจะยกฝ่ามือเล็กมาจรดที่ริมฝีปากตัวเอง เจ้าของทำท่าจะดึงมือตัวเองกลับ แต่ก็ถูกยึดเอาไว้ เลยได้รางวัลเป็นกำปั้นทุบลงบนหลัง
"ทำอะไรไม่อายคนมองรึไง!!" ชีต้าห์กระซิบขู่ คราวนี้ไม่กล้าเงยหน้าออกมาจากแผ่นหลังที่ซบอยู่ กลัวว่าจะมีคนเห็น แต่กลับได้รับคำตอบมาเป็นเสียงหัวเราะต่ำในลำคอแทน ก็เลยซัดไปหลายที ถ้าไม่เกรงใจว่า กำลังขับรถอยู่นะ โดนชกแน่!!
"ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย!!" จอดคุณปู่ไว้ตรงที่เค้ากันที่ไว้ให้จอดรถ หมอปุ่นก็หันมาตอบกลับได้หน้าตาเฉยที่สุด แถมยังคว้าเอามือไปกุมไว้อีก
"ผมเดินเองได้นา!!" ชีต้าห์พยายามสะบัดให้หลุด แต่หมอปุ่นก็ยิ่งออกแรงบีบแน่นกว่าเดิม พร้อมกับหันมาขยับหมวกเสื้อคลุมให้ปิดลงมาอีก..จะได้เห็นอะไรกับเค้าบ้างไหมเนี้ย
"ใครไม่รู้บอกไม่เคยมา ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้หรอกคนนี้!!" หมอปุ่นเขย่ามือของเด็กแสบเหมือนจะบอกให้รู้ โดนค้อนใส่ไปที แต่ก็คุ้มกับการที่ได้จูงมือไอ้เด็กแสบไปด้วยกัน
เสียงเอะอะอื้ออึงของแม่ค้าพ่อค้า กับผู้คนที่ออกมาจับจ่ายซื้อของในตอนเช้าตรู่แบบนี้ สถานที่ธรรมดา ไม่ได้สวยงาม เหมือนสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังที่ไหน แต่คนสองคนที่กำลังเดินจูงมือกันไปตลอดทาง กลับอมยิ้มกับตัวเองได้ ไม่ใช่ของที่มาจากที่หรู ๆ แต่ก็ดูน่ากินไปหมด
"อันนี่น่ากิน.." ชีต้าห์ฉุดแขนให้อีกคนเดินตามมา กลิ่นหอมของซาลาเปาทับหลี ของขึ้นชื่อของจังหวัด ที่ใครมาต้องลองชิม
"กินแต่เช้าเนี่ยนะ" หมอปุ่นเหลือบมองไอ้เด็กแสบที่พยักหน้า ทำตาเป็นประกายอีก ใครเห็นก็จำต้องใจอ่อนทุกรายไป สุดท้ายก็เลยได้ซาลาเปาทุกรสมาถือไว้
ของกินทั้งของสด ของแห้ง รวมไปถึงขนมของชีต้าห์เต็มสองมือไปหมด ส่วนเจ้าตัวนะรึ เดินดูโน่นนี่ มีความสุขสำราญใจเสียเหลือเกิน นาน ๆ ทีถึงจะวิ่งกลับมา แล้วก็อ้อนให้ซื้อโน่นนี่ให้ ตอนแรกหมอปุ่นก็ตามใจซะทุกเรื่อง เดินมาได้ซักครึ่งชั่วโมง ไม่ไหว...
"หมอปุ่น วันนี้พาแฟนมาเดินตลาดหรือคะ.." แม่ค้าขายนมสดเจ้าประจำเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง ทำเอาไอ้คนที่ยืนเคี้ยวซาลาเปาตุ้ย ๆ ก้มหน้าลงมองพื้นที่เท้าตัวเอง
"เค้าขี้อาย อย่าแซวมากนะครับ เดี๋ยวจะไม่ยอมมาอีก.." ชีต้าห์เอื้อมมือไปกระตุกชายเสื้อของหมอปุ่น ที่ยังคุยเรื่องแฟนกับคุณแม่ค้าไม่เลิก
ขยันหาเรื่องให้ใจมันสั่นอยู่เรื่อย แล้วที่ไปบอกเค้าว่าเป็นแฟนกันทั้งที่เป็นผู้ชายทั้งคู่ ไม่กลัวจะถูกมองด้วยสายตาแปลก ๆ บ้างรึไง แล้ว...ใครไปตกลงเป็นแฟนด้วยไม่ทราบ อยากทราบความจริงข้อนี้จริง ๆ .. พอเงยหน้ามองก็พบว่าคนขายนมสด...แม่เจ้า!!! ช่างสมตัวจริง ๆ อะไรมันจะล้นอกล้นใจขนาดนั้น ก้มลงตักนมแต่ละที... กลืนน้ำลายไม่ลงคอเลยทีเดียว
"ผมจะกลับแล้ว.." ในเมื่อรั้งไม่ไป ชีต้าห์ก็เลยต้องชิงลงมือ เปิดหมวกที่คลุมหัวตัวเองออก แล้วหันไปบอกหมอปุ่น แทนที่จะอายพี่ท่านกลับส่งยิ้มมาให้ซะงั้น
"ดีเหมือนกัน ป่านนี้ไอ้หมอเนสคงกำลังโมโหหิว" หมอปุ่นหันมายิ้มให้ พร้อมกับยื่นมือมาหยิบเศษขนมที่ติดอยู่บนแก้มใสของคนตรงหน้า โดยไม่สนใจสายตาสอดรู้ของคนอื่นแม้แต่นิด ทำเอาคนที่เริ่มเรื่องต้องหยิบหมวกมาคลุมหัวตัวเองเหมือนเดิม
"พี่หมอช้าอ่ะ ขอให้โดนหมอเนสฟาดแข้งใส่" คำต่อว่าไม่จริงจังนัก หมอปุ่นก็เลยแกล้งเอามือโยกหัวไอ้เด็กแสบเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ไม่สนใจบรรดาสายตาของพวกแม่ค้าแถวนั้นที่มองมา ส่วนคุณแม่ค้านมสด ช็อคไปเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่ได้ยินคำเรียกแทนตัวว่า 'ผม'
"เวอร์แล้วเรา ใครมันจะไปโหดขนาดนั้น.." หมอปุ่นหันไปยิ้มให้แม่ค้านมสด ก่อนจะก้าวเท้าตามคุณแฟนเอาแต่ใจที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว ทิ้งเครื่องหมายคำถามไว้บนหน้าใครหลายคน
ปิ๊น ปิ๊น เสียงปีบแตรรถไล่มาทางข้างหลัง ตอนแรกก็คิดว่าไปขวางทางใครเข้า แต่ข้างหลังก็เหมือนบีบแตรไล่ไม่ยอมหยุด จนต้องหยุดรถแล้วหันกลับไปมอง
"พี่เต้!!" ไม่ต้องรอให้บอก ชีต้าห์ก็กระโดดลงจากรถคุณปู่ วิ่งไปหาพี่ชายตัวเองทันที ยืนเกาะกระจกพูดอะไรกันสองสามคำ ก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับเรียบร้อย
"น้องชายพี่มารบกวนรึเปล่า" หมอปุ่นส่ายหน้าแทนคำตอบ เก็บอาการเซ็งสุดชีวิตของตัวเองเอาไว้ ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย เหลือบมองหน้าไอ้เด็กแสบก็กำลังคลี่ยิ้มกว้าง
"ไม่รบกวนอะไรหรอกครับ ที่จริงก่อนเข้าเวร ผมว่าจะแวะไปส่งที่บ้านให้" นายเต้เหลือบแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปยิ้มให้น้องชายตัวแสบ
"ขอบใจนะหมอปุ่น งั้นพี่ไปล่ะนะ" พูดจบคุณพี่เต้ก็ปิดกระจก แล้วออกรถไปต่อหน้าต่อตา ทิ้งให้หมอปุ่นกับรถคุณปู่จอดอยู่ที่เดิม สายตาเหลือบไปเห็นบรรดาถุงของกินแล้วก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ...ใครจะไปรับผิดชอบส่วนของไอ้เด็กแสบที่ขยันขนซื้อมาทั้งหมดนี่ล่ะ
สุดท้ายกว่าจะควบคุณปู่กลับมาถึงบ้านพัก ก็ปาไปเกือบ 20 นาที พอได้ยินเสียงรถ ไอ้คุณเพื่อนมันก็วิ่งลงมารับ ด้วยสภาพที่เหมือนเพิ่งตื่น ไม่รู้ว่าใครกล้าปลุกมันขึ้นมาได้ในสภาพแบบนี้...??? ใครปลุกล่ะ ก็อยู่กันสองคน!!
"มาช้า..ผมหิวไส้จะขาดอยู่แล้วนะ!!" จะใครเสียอีกนอกจากไอ้เสือตัวแสบ ที่ยืนฉีกยิ้มอยู่บนบ้านแถมยังมีหน้ามายักคิ้วกวนประสาทให้อีก
พอเหลือบมองไปรอบ ๆ ถึงได้เห็นว่ารถพี่เต้จอดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ข้างบ้านพัก ถึงได้รู้ว่า...โดนไอ้เด็กแสบมันแกล้งอีกตามเคย ไอ้เราก็หลงคิดมาตลอดทาง (แอบบ่น)ว่าไอ้เด็กแสบมันเห็นพี่ดีกว่าเรา ของกินตั้งมากมายจะเอาไปให้ใคร คิดว่าต้องแบกไปส่งให้จนถึงรีสอร์ทซะแล้ว
"ก็ใครบอกให้รีบมาก่อนเอง ช่วยไม่ได้" ทำเป็นแกล้งพูดไปงั้น ตอนเดินขึ้นไปบนบ้านพักก็แอบอมยิ้มที่เห็นไอ้เด็กแสบทำหน้าบูด ก่อนจะแสร้งหันไปยิ้มให้พี่เต้แทน
"แล้วเมื่อกี้ใคร ที่ทำหน้าบูด ตอนผมมากับพี่เต้.." ชีต้าห์ยังไม่เลิกเดินตามายั่วโมโหจนถึงในครัว ปล่อยให้สองคนข้างนอกคุยเรื่องคอมพิวเตอร์กับเกมส์อยู่ข้างนอก ...ก็ของกินผมติดมือหมอปุ่นมาหรอก ถึงได้เดินตามมา
หมอปุ่นแกล้งทำหน้าบึ้ง หันมามองไอ้เด็กแสบที่กำลังรื้อบรรดาถุงของกินบนโต๊ะ ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้กำลังมีคนคิดจะเอาคืน หมอปุ่นเหลือบมองไปข้างนอกแวบหนึ่ง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าใกล้ไอ้เสือที่กำลังเห็นแก่กิน ไม่ทันได้ระวังตัวว่าจะโดนจู่โจม ก็เลยโดนคุณหมอขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที
"อุ๊บ!!" ปากที่กำลังจะเอ่ยประท้วง ก็โดนมือของหมอปุ่นเอื้อมมาปิดเอาไว้ เพราะขืนปล่อยให้โวยวายได้ความแตกกันทั้งบ้านแน่
"คนขี้แกล้ง ก็ต้องโดนเอาคืนแบบนี้แหละ คราวหน้าไม่พลาดทั้งสองข้างแน่!!" ปากก็ขู่แต่สายตากลับไม่ได้มองที่แก้ม แต่มันหยุดอยู่ตรงริมฝีปากบางนั่นต่างหาก
พลั่ก!! หมอปุ่นตัวงอเป็นกุ้ง เมื่อโดนหมัดเล็ก ๆ สอยเข้าเต็มท้อง ก่อนที่ตัวการจะวิ่งพรวดออกไปข้างนอก คนเจ็บทำได้แค่ส่งสายตาอาฆาตไปให้ ทำอะไรไม่ได้เพราะไอ้เสือ โดดเข้าไปเกาะหลังพี่ชายตัวเองเอาไว้เป็นโล่ แถมยังหันหลังกลับมาแลบลิ้นให้อีก แบบนี้คงต้องเอาคืนกันอีกหลายยก..ไอ้ตัวแสบ!!
======================
มาซะเย็นเชียว (จะบ่นกันอ่ะจิ ต้องรีบชิงบ่นตัวเองซะก่อน 555)
ขออภัยที่มาเสิร์ฟช้าไปหน่อย แหะ ๆ คือแบบมึน ๆ กว่าจะผ่านตากรรมกร (คนเขียนเอง ก็ลบแล้วลบอีก T^T)
ขอบคุณที่แวะมาอุดหนุดตอนสั้นขัดดอก(ของหมอเนส)กันอย่างเนืองแน่น 5555
อีกไม่ช้านาน จะปั่นมาให้ได้ติดตามกันอีกแน่นอน(นะ)
ตอนนี้แอบไปมึนปั่นตอนต่อไปก่อน หึหึ
:กอด1: ทุกคนแน่นๆๆๆๆ (ก่อนวิ่งจากไป :oni1:)
-
^
^
^ :z13:
จิ้มดาด้า คิดถึงนะตัวเอง
คุณพี่หมอเนียนได้อีก
หาเรื่องแต๊ะอั่งไอ่เสือได้ตลอด
แกล้งกันไปแกล้งกันมานะคู่เนี่ย น่าร๊ากกกกก
-
:impress2: :impress2: :impress2:
น่ารักมากอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
+1ให้หมอปุ่น
-
อุ้ย ! ขอยืมเสือน้อยมาฟัดเล่นก่อนได้เป่าด้า
มันน่ีารักน่าหยิกจังเลย 555
+1 ค่ะ
-
น่ารักมาเชียว
-
ใครก็ได้ช่วยเอาน้ำมาสาดเค้าที...ตานี่ไฟลุกให้พรึ่บ ๆ ไปหมดแล้ว...ด้วยความอิจฉา =^=b
คู่นี้จะน่ารักกันไปถึงไหนเนี่ย...คนนึงแสบร้าย ส่วนอีกคนก็เจ้าเล่ห์แสนกลเป็นที่สุด
ไม่มีใครยอมใครเลยให้ตายสิ...เล่นเอาคนอ่านนั่งยิ้มเหมือนคนบ้าเวลาอ่านทุกที >//////<
อยากจะรู้จริง ๆ ว่าถ้าเกิดพ่อกะพี่เต้ของชีต้าร์รู้เรื่องขึ้นมา มันจะเป็นปัญหาของทั้งสองคนหรือเปล่า???
หวังว่าเรื่องต่าง ๆ มันจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ...อ้ออออออ...ที่สำคัญ พี่หมออย่าลืมขอน้องเป็นแฟนด้วยสิ
เด่วน้องจะไม่รู้ตัวว่ามีเจ้าของแล้วหน่ะ...คริคริ >/////<
-
ขออภัยที่มาเสิร์ฟช้าไปหน่อย แหะ ๆ คือแบบมึน ๆ กว่าจะผ่านตากรรมกร (คนเขียนเอ ก็ลบแล้วลบอีก T^T)
เอ่อ.. "คนเขียนเอ" คือ ดาด้าพิมพ์ตกใช่ป้ะ?
ไม่ได้หมายถึงใครแถวนี้อย่างที่เจ้คิดใช่ป้ะ กร้ากกกกกกกกกกกส์
ที่แน่ๆ พี่เต้ขรา กอดดดดดดดดดดดดดด เอริ้กๆๆ (อยากจะไปเดินตลาดเช้า อ้อนขอโน่นนี่นั่นบ้าง)
-
:z13: นุ่น
นุ่นเรามาแบ่งกันนะ พี่จะเอาเสือน้อยพกกลับบ้าน
นุ่นเอาพี่เต้กลับบ้านละกัน
ส่วนหมอปุ่น กัยหมอเนส ใครอยากได้ ด้ายกให้แล้วค่ะ 55555
-
^
^
^
อ้าว พี่พีนัทไม่สนรุ่นใหญ่อย่างคุณพ่อแล้วเร้อคะ?
ดีเรย ดาด้าเอ้ย เจ้กินรวบ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
-
ยิ่งอ่านยิ่งเห็นความน่ารักของทั้งพี่หมอปุ่นและเจ้าเสือแสบซน :m3: :m1:
-
:z13: นุ่น
นุ่นเรามาแบ่งกันนะ พี่จะเอาเสือน้อยพกกลับบ้าน
นุ่นเอาพี่เต้กลับบ้านละกัน
ส่วนหมอปุ่น กัยหมอเนส ใครอยากได้ ด้ายกให้แล้วค่ะ 55555
^
^
^
อ้าว พี่พีนัทไม่สนรุ่นใหญ่อย่างคุณพ่อแล้วเร้อคะ?
ดีเรย ดาด้าเอ้ย เจ้กินรวบ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
:serius2: ม๊ายยยย อย่ามาตีท้ายครัวไอ้เสือไม่ได้น๊าาาา
คุณพ่อ!!! โจรขึ้นบ้านเร็วววววววว o9
-
:-[ :o8: ชอบๆๆๆๆๆๆ น่ารักอ่าค่ะ กระชุ่มกระชวยหัวจายยยยย~
เอาอีกน้าาา แกล้งกันไปมา สุดท้ายก็โดนเอาคืนอยู่ดี ฮ่าๆ
-
แสบอย่างนี้ต้องยุหมอปุ่น กดเลย!!!!!!!!!
-
:-[
จับกดเลยดีมะ
:o8:
-
ไอ้เสือ
จะน่ารักไปไหนอ่ะ
งืดๆๆ
ขอซักคนได้ไหมอ่า........
-
คู่นี้เค้าหวานกันรุนแรงนะ อิอิ
-
เรื่องราวน่ารักมากเลย+1ให้ละกัน
-
เสือน้อย น่าร้ากกกกก :-[
-
สงสารหมอปุ่น มี กขค ซะงั้น
-
น่ารักอะ พี่ปุนน้องต้า :z2:
-
เสือน้อยตัวแสบ
คุณหมอเจ้าเล่ห์
-
+1 ให้หมอปุ่นเป็นกำลังใจจีบเด็กแสบ
-
น่ารักกกก
-
น่ารักอ่าาาาาา :-[
-
คุณหมอใจช่างกล้า รีบประกาศตัวเป็นแฟนเลยนะ
-
:pig4: :pig4:
-
หมอปุ่นได้กำไรเห็นๆ แต่คนอ่านชอบนะขอบอก
ป่านนี้แม่ค้าคงยังตะลึงไม่หาย อิอิ
-
สินสอด ทองหมั้น ด่วน..
-
:o8:
ไอ้เสือน่ารัก
คุณหมอเนียนเข้า สู้ๆ
-
:กอด1:คุณดาคืน ในฐานะที่ทำให้เจ้าเสือน้อยน่ารักซะ
อิจฉาหมอปุ่น มีแฟนเด็กน่ารักๆแบบนี้คงไม่มีวันรู้สึกถึงความมีอายุแน่ๆ หุ หุ
-
ไอ้เสือขี้อ้อนมันน่ารักไม่เปลี่ยนเลยวุ้ย
หาเรื่องเอาคืนพี่หมอจนได้ :impress2:
-
มา ต่อ ไวไว
-
16.
ผมกับไอ้เพื่อนเนส วิ่งออกไปข้างนอก ตอนที่คุณหัวหน้าพยาบาลมาตาม บอกว่าญาติไอ้คุณเพื่อนมาขอพบ ปรากฏว่า..กลายเป็นว่าต้องไปต้อนรับนักท่องเที่ยวข้ามชาติซะงั้น (ไปแอบรู้จักกันตอนไหนวะ) คล้อยหลังธีโอ กะว่าจะเข้าไปคาดคั้นถามไอ้หมอเนส แต่...
"พี่หมอ!!" เสียงเรียกที่ดังมาทางด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองว่าเป็นใคร หมอปุ่นก็คลี่ยิ้มออกมาก่อนที่จะหันกลับไปมองด้วยซ้ำ ไอ้คุณเพื่อนที่รู้งานหันมายิ้มให้ก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง
"ว่าไง..ทำไมถึงโผล่มาแถวนี้ได้ล่ะเรา" ชีต้าห์ยืนคร่อมอยู่บนจักรยานคันเดิม พร้อมกับเสื้อคลุมตัวยาวมีหมวกของหมอปุ่นที่ยึดเอาไปเป็นของตัวเอง ใบหน้าขาวขึ้นสีจัด เจ้าตัวใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อเม็ดเล็กที่เกาะตามใบหน้าตัวเองออก ก่อนจะยื่นถุงกระดาษที่แขวนอยู่หน้ารถให้คุณหมอ
"ของฝากจากกรุงเทพฯ...!!" หมอปุ่นเอื้อมมือไปรับของฝากที่ว่ามาเปิดดู บรรดาขนมเค้ก กับพวกคุกกี้ร้านดัง ที่คุณทิวาเอามาฝากจากกรุงเทพฯ...
ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง ซ่อนรอยยิ้มของตัวเอง ก็นั่นนะ มันใช่ของที่พ่อซื้อมาฝากคุณหมอที่ไหนล่ะ มันก็แค่ข้ออ้างที่บอกกับพ่อกับพี่เต้ว่า จะเอามากินกับคุณหมอทั้งสอง ถึงได้ปั่นจักรยานมาที่นี่ได้
"ขนมเหรอ..!!?" หมอปุ่นเงยหน้าขึ้นมาถาม ไอ้เด็กแสบเงยหน้าขึ้นมาจากการล็อคโซ่ล้อจักรยาน แล้วพยักหน้ายืนยันอีกที (ไม่ได้โกหกนะ...)
"ไม่ชอบเหรอ งั้นผมเอากลับไปกินเองคนเดียวก็ได้.." ชีต้าห์คว้าถุง'ของฝาก'กลับมาถือเอาไว้ ทำท่าจะเดินกลับไปที่จักรยานตัวเอง แต่ก็โดนคุณหมอคว้าข้อมือไว้เสียก่อน
"ปั่นไป ปั่นมาทำไม มานี่เลย!!" สุดท้ายหมอปุ่นลากชีต้าห์ติดมือเข้าห้องไปด้วย(ห้องพักคุณหมอนะ) ตลอดทางยังมีการฉีกยิ้มให้บรรดาคุณพยาบาลสาวที่มองมาอีก จนคนที่เดินตามหลังมาก็ชักเริ่มจะหมั่นไส้ขึ้นมาตงิด ๆ
"เสน่ห์แรงจริงนะ" คำประชดที่พูดออกมาโดยไม่คิดอะไร แต่หมอปุ่นหันกลับมาหรี่ตามองเหมือนกำลังคิดอะไรในใจ ก่อนจะระเบิดหัวเราะแบบไม่เกรงใจใคร
"ไม่เท่าไรหรอก นี่ยังน้อยกว่าไอ้หมอเนสมัน" หมอปุ่นบอกปนเสียงหัวเราะเริงร่า
"พี่หมอเมายาคนไข้ป่ะ!!?" ไอ้เด็กแสบขมวดคิ้วทำหน้ามึน เหล่มองคุณหมอที่อารมณ์ดีเกินเหตุอย่างหวาดๆ แต่ก็เดินตามหลังคุณหมอเข้าไปในห้องไปแบบไม่คิดจะใส่ใจ
หมอปุ่นหมุนตัวกลับมาคว้าเอวผอมนั่นเอาไว้ ไอ้เสือก็เลยส่งสายตาข่มขู่มาให้ พร้อมกับดิ้นขลุกขลักไปมา แต่มีรึจะรอด อุตส่าห์ล่อเสือเข้ามาได้ทั้งทีแล้ว
"คุณทิวาซื้อขนมมาฝาก หรือว่าใครแถวนี้อยากมาเอง บอกให้ชื่นใจหน่อยเร็ว.." คำถามแกมขู่ พร้อมกับเอาคางมาเกยที่ไหล่ ไม่ยอมให้ไอ้เสือแสบดิ้นหลุดออกไปได้
"ก็บอกว่าของฝากไงเล่า พี่หมอปล่อยนะ ถ้าใครเข้ามาเห็นจะทำไง!!" ชีต้าห์พยายามแกะมือปลิงของคุณหมอที่ยังเกาะเอาไว้เหนียวแน่น เท่านั้นไม่พอ ลากไปนั่งทับบนตัก บนเก้าอี้ตัวเดียวกันอีก ...ไม่หักให้มันรู้ไป
"เค้าต้องเคาะประตูก่อนเข้ามา ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก บอกมาก่อน..?" เหตุผลของคุณหมอน่าเชื่อได้อีก
"ก็จะให้บอกอะไรล่ะ คิดเอง เออเองไปแล้วนี่" หน้างอเข้าไปไอ้เด็กแสบ อะไรไม่ได้ดังใจ ก็ต้องแกล้งโกรธไว้ก่อน
"งั้น..พี่เอากลับไปกินที่บ้านพัก สองคนกับไอ้หมอเนสก็แล้วกัน ของฝากนี่!" รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจมาหา ดีใจก็ส่วนหนึ่ง แต่คุณหมอก็ยังอยากแกล้ง ชอบเห็นใบหน้าที่เหมือนเด็กโดนจับได้ ว่ากำลังคิดอะไร ใบหน้างอนๆ ที่มองยังไงก็ดูน่ารัก มากว่ากว่าจะโกรธ
"จะเอาไปไหนก็เชิญเลย คนใจดำ!!' ประโยคสุดท้ายเหมือนบ่นกับตัวเองเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ถ้าไม่ติดว่าหน้าหมอปุ่นวางพาดอยู่บนไหล่ ก่อนจะคลี่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
"ก็บอกว่าอยากมากินขนมกับพี่หมอ ใครจะไปว่าอะไรล่ะ?"
ชีต้าห์หันมาทำตาโต (โดนรู้ทันตั้งนาน เพิ่งจะมารู้ตัว) กว่าจะรู้ว่าตัวเองโดนแกล้ง ก็ตอนที่โดนยึดตัวไว้บนตัก จะหนีก็ไม่ได้ ในห้องก็มีกันแค่สองคน ก็ทำได้แค่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ซึ่งมันก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก เพราะหมอปุ่นเล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดต้นคอ
"หลงตัวเองชะมัด..!!" อ้อมแขนที่โอบอยู่รอบเอวคล้ายออก(แค่ข้างเดียว) หมุนตัวหันเข้าหาโต๊ะ ที่มีถุงขนมวางอยู่
"กินอะไรก่อนดี" หันไปถามคนที่ยังนั่งหน้างออยู่บนตัก แต่พอเห็นบรรดาของหวานที่ชอบ ถูกหยิบออกมาวางเรียงบนโต๊ะ ชีต้าห์ก็แทบจะลืมมันหมดทุกอย่าง เพราะเลือกของที่ชอบมาเองกับมือ ก็เลย...ตัดสินใจไม่ถูก
"พี่หมอเลือกซิ!!" หมอปุ่นเหลือบมองไอ้เสือเชื่อง ที่นั่งพยักหน้าหงึกๆ แววตาเป็นประกาย คะยั้นคะยอให้เลือกหยิบมาซักอัน เอาล่ะซิ ไม่เคยถูกโรคกับขนมหวานเลยซักครั้ง...
"งั้น..พี่เอาอันนี้ก็แล้วกัน!!" เค้กชอคโกแลตหันเป็นชิ้นสามเหลี่ยม ตรงกลางเป็นครีมนมสดบลูเบอรี่ดูไม่น่าจะหวานมากนัก คือชิ้นแรกที่หมอปุ่นเลือก พอเหลือบมองไปทางเจ้าของขนม กำลังนั่งยิ้มกว้างเหมือนกับว่าถูกอกถูกใจนักหนา
หารู้ไม่ว่าที่ไอ้เสือมันกำลังนั่งยิ้ม เป็นเพราะชิ้นนั้น เป็นชิ้นที่ตัวเองชอบมากที่สุด เลือกหยิบใส่ถุงมาก่อนใคร ความรู้สึกยินดีเล็ก ๆ ตอนที่คุณหมอเลือกหยิบมันขึ้นมา ทำเอาอยากยิ้มไม่หุบ เอื้อมมือไปช่วยแกะพลาสติกที่ปิดหน้าเค้กออก ลืมไปเลยว่าตัวเองยังนั่งอยู่บนเก้าอี้พิเศษ ตักกว้างของคุณหมอ
"ของร้านนี้อร่อยมากเลยนะ พ่อเคยสั่งมาตอนที่มีคนมาจัดอบรม" คำอวดอ้างสรรพคุณเสร็จสรรพ พร้อมกับกดช้อนลงไปบนเค้กเนื้อนุ่ม
"แบบนี้ คงต้องขอชิมหน่อยแล้ว.." หมอปุ่นยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พร้อมกับอ้าปากรออย่างไม่อายเด็กมัน ไอ้เสือที่กำลังปลาบปลื้มกับเค้ก ไม่ทันได้คิดอะไรก็เตรียมบริการเต็มที่
พลั้วะ!!
"เฮ่ย!!"
ประตูห้องที่เปิดเข้ามาไม่ทันให้ตั้งตัว เมื่อคนป้อนตกใจลุกขึ้น ขนมเค้กรสเลิศ มันก็เลยย้ายจากปาก...ไปที่จมูกแทน ครับ!!!..อ่านไม่ผิดหรอก เค้กรสบลูเบอรี่ มันคงใช้บำรุงใบหน้าได้ ไอ้หมอเนส!!!
"โทษที ไม่ได้ตั้ง...อุ๊บ!!! ฮ่าๆ ไอ้ปุ่น!!" ไอ้คุณเพื่อนเนส แทนที่มันจะสำนึกผิด มันกลับยืนตัวงอหัวเราะลั่นซะอย่างงั้น ฝ่ายชีต้าห์โดดหลบไปยืนกลั้นหัวเราะตรงมุมห้อง กลัวจะโดนลูกหลง
"ขอบใจมากไอ้เพื่อนเนส มานี่ดิ!!" หมอปุ่นกวักมือเรียกเพื่อนที่ยังยืนหัวเราะให้เข้าไปหา อยากฟาดกบาลมันซักที เข้ามาได้จังหวะตลอด
"ที่บ้านใช้จมูกกินเค้กเหรอวะ ฮ่าๆ" เสียงระเบิดหัวเราะแบบไม่มีความเกรงใจ แถมยังทำหน้าล้อเลียนอีกต่างหาก ไอ้เพื่อนเลว!!
"เช็ดออกเลย มองไม่เห็น เร็วๆ " กล่องกระดาษทิชชูกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดังโครม หมอเนสก็เลยต้องเข้ามารับผิดชอบ ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะนั่น
ชีต้าห์ที่ไปยืนแอบอยู่ตรงมุมห้อง โดนหมอเนสกวักมือเรียกให้เข้าไปหา ก่อนจะยื่นกระดาษทิชชูที่ตัวเองดึงออกมาใส่มือไอ้เสือ ชี้มือไปที่หน้าของไอ้คุณเพื่อนที่นั่งหลับตารอ ส่วนตัวเองพอคว้าเอาแฟ้มบนโต๊ะได้ ก็รีบแง้มประตูย่องออกไปอย่างเงียบที่สุด คนที่เหลือก็ยืนงงซิครับท่าน
"ผมว่าไปล้างหน้าเถอะ!!" คนที่นั่งรอว่าเมื่อไร ไอ้คุณเพื่อนมันจะเช็ดเค้กออกไปให้ ที่ไม่กล้าเรียกชีต้าห์มาในตอนแรก ก็เพราะกลัวว่าไอ้เสือมันจะทำหน้าไม่ถูก กลัวว่าจะไปทำให้อายต่อหน้าคนอื่น แล้วพาลจะโดนโกรธเอาได้ แต่พอลืมตามอง คนที่กำลังเช็ดหน้าให้ กลับเป็นมือนิ่มๆ ของไอ้เสือซะได้....(ไอ้คุณเพื่อนมันรู้ใจจริงโว้ย!!)
"หืม!!? กินให้หมดแล้วค่อยไปล้างก็ได้.." สายตาไม่ได้ละจากใบหน้าของคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจเช็ดหน้าให้ตัวเอง
"พี่หมอเนส กับพี่หมอปุ่น เหมือนสนิทกันมาก" เมื่อเกิดปมสงสัยเล็กๆ ในใจ ชีต้าห์ก็เอ่ยถามออกมาโดยไม่รู้ตัว
"ก็สนิทนะ มันเป็นเพื่อนคนแรกที่เจอ แล้วก็อยู่หอเดียวกันมาจนถึงทุกวันนี้ พี่เจอหน้ามันมากกว่าครอบครัวตัวเองอีก มันก็เหมือนกัน..อุ๊บ!!" ยังไม่ทันจะเล่าจบ ขนมเค้กชิ้นใหม่ก็ส่งเข้าปาก โดยไม่บอกให้รู้ล่วงหน้า ถ้าไม่อ้าปากรับก็คงจะเลยไปถึงหูล่ะคราวนี้
"รีบๆ กิน ผมจะได้กลับซะที" ใบหน้าไอ้เด็กแสบบูดบึ้ง ตักเค้กเข้าปากตัวเองเหมือนไปโกรธใครมา อย่าบอกนะ...ว่า...
"ไม่จริงอ่ะ..ชีต้าห์'หึง'พี่หมอ..กับไอ้เนส!!?" ปากก็พูดเหมือนไม่เชื่อ แต่แววตาคุณหมอกลับระยิบระยับเหมือนมีหวังให้มันเป็นแบบนั้น ไอ้เสือที่กำลังนั่งจิ้มเค้กหยุดนิ่ง ไม่กล้าหันมาสบตา
"มะ..ไม่ใช่ซักหน่อย มั่วแล้ว!!" ชีต้าห์เม้มริมฝีปากเข้าหากัน นึกเจ็บใจตัวเองที่แสดงท่าทางออกไปแบบนั้น จนต้องหมุนตัวนั่งหันหลังให้คุณหมอ ที่เหมือนจะเดาทางออกไปเสียหมด
"มั่วก็ยอมล่ะ ไหนคนปากไม่ตรงกับใจ หันหน้ามาทางนี้หน่อย" หมอปุ่นหมุนเก้าอี้ตัวที่ชีต้าห์นั่งให้หันกลับมา ตามที่คาดเอาไว้ ก้มหน้าก้มตามไม่ยอมสบตาด้วย
"ก็บอกว่าไม่ใช่แบบนั้นไง.." หมอปุ่นนั่งฉีกยิ้มแก้มปริ เอื้อมมือไปช้อนใบหน้าเด็กปากไม่ตรงกับใจให้เงยหน้าขึ้นมา ชีต้าห์ก็ยังอุตส่าห์เบือนสายตาหลบไปอีกทางจนได้
"แล้วมันแบบไหนล่ะ ลองบอกมาซิ..?" ไอ้เด็กแสบทำหน้าบูด ก่อนจะหันหน้ากลับมาจ้องหน้าหมอปุ่นเหมือนเคืองจัด
"ไม่ใช่'หึง!!' ก็แค่หวง ไม่ได้รึไงเล่า!!" คำที่หลุดปากตะโกนออกมา ทำเอาทั้งคู่นั่งสบตากันนิ่ง ชีต้าห์กลบเกลื่อนด้วยการเอาช้อนคันเล็กจิ้มลงไปบนเนื้อเค้ก แล้วเอาเข้าปากตัวเอง
อาย...จนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดีแล้ว ไอ้พี่หมอบ้า เรียนจิตวิทยามากไปรึไง ถึงได้รู้ไปหมดทุกเรื่อง รู้แล้วก็ยังจะมาคาดคั้นอยู่ได้ แล้วไงล่ะ พอรู้แล้วทำมานั่งนิ่ง ใช่ซิ!! ผมมันไม่ใช่คุณพยาบาลสาวตัวเล็กๆ นี่ ถึงจะได้น่าปลื้ม
"งั้นคราวหน้า พี่หมอจะบอกใครต่อใครว่า..มีแฟนแล้วครับ เค้าขี้หวงมากด้วย..ดีไหม.." ชีต้าห์ทำตาโต หันควับไปมองหน้าหมอปุ่นทั้งที่ยังคาบช้อนไว้ในปาก
"อะ..ไอ้พี่หมอบ้า พูดออกมาได้ รู้จักอายมั่งเหอะ!!?" หมอปุ่นกลับคลี่ยิ้มออกมา ยื่นมือไปดึงช้อนในปากคนตรงหน้า แล้วตักเค้กใส่ปากตัวเองหน้าตาเฉย
"อายทำไม คุณแฟนของพี่หมอน่ารักแบบนี้" ช้อนในมือหมอปุ่น ตักขนมหวานชิ้นพอคำ เอาไปจ่อที่ปากคุณแฟนคนที่ว่า กว่าจะอ้าปากรับเอาไปได้ แทบจะเรียกว่างับเข้าไปเลยก็ได้
ชีต้าห์เบือนหน้าหนีฝ่ามือหมอปุ่น ที่ยื่นเข้ามาดึงแก้มต้วเองเล่น เหลือบสายตาจ้องไปที่ผนังห้องสีขาวครีมอย่างเขินจัด อยากจะเอ่ยปากถามต่ออีกหลายเรื่องที่คาใจ แต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้ เพราะแค่นี้ตัวก็แทบจะลอยได้แล้วมั่ง แถมยังสายตาหวานเชื่อมที่ทอดมองมานั่นอีก...ขนาดขนมหวานที่เอามายังสู้ไม่ได้ซักอย่าง
'แล้วแบบนี้ จะไม่ให้ผมหวงได้ไง...'
===========================
:o8: ตอนนี้ปั่นไป หิวไป อยากกินเค้กบ้างอะไรบ้าง
เลยเอารูปเค้กหวาน ๆ มาเป็นของว่างก่อนเที่ยงให้ทุกคน
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Boy/images.jpg)
:กอด1: ทุกท่านที่ติดตาม
จะรีบปั่นให้เร็วให้ไว o7
o1 ขอบคุณอีกทีก่อนไป
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกก ว่าแต่ชีต้าร์ยังจะคาใจอะไรอีกเหรอ
-
:-[
เป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย
-
เค้กน่ากินมากกกกกกกกกกกก
-
หวานไปไหนเนี่ยคู่นี้ หมอปุ่นปากว่ามือถึงตลอดด
น้องเสือน้อยชีตาร์ขี้หึงง่ะ แต่โดนพี่หมอหลอกได้ตลอด เด็กหนอเด็ก 55
-
คาดว่า เจ้าเล่ห์อย่างหมอปุ่น
คงขอชิมเค้ก จากปากเจ้าเสือน้อย แทนชิมจากช้อน เป็นแน่
ฮิ้วววว
-
โอ๊ย หิว อยากกินเค้กบ้าง
เอาแต่เค้กนะ คนป้อนไม่ต้อง
ยังไม่อยากใช้จมูกกินเค้ก :laugh:
-
เป้ะ เว่อร์ๆๆๆๆ
-
+1 เป็นกำลังใจ :กอด1:
พี่หมอปุ่นกับชีตาร์ น่ากจริงๆเล้ย :-[
-
น่ารักขาดใจ อ๊ายยยยยยยย~ :-[
เค้าก็อยากมีคนป้อนเค้กบ้างอะไรบ้างน่ะ !
-
:-[ไอ่เสือน้อยมันน่ารักจิงโว้ยยยยย
พี่หมอไม่หลงได้ไงเนอะ
อยากมีคนมาป้อนเค้กบ้าง
-
แง่มๆๆ น้ำลายไหล 5555
อยากกินเค้กมั่งง่ะ คงหวานน่าดู อิอิ
-
ต่อให้เอาทองหยิบทองหยอดมา...เค้าว่าก็สู้ความหวานของสองคนนี้ไม่ได้เลยจริง ๆ...คริคริ >///////<
อ่านจบแล้วอยากจะลงไปดิ้น และกลิ้งกับพื้นสักสี่ห้ารอบ
อ๊ากกกกกกกกกกก...ทั้งหมอปุ่นทั้งชีต้าร์ ทำเอาเค้าเขิล และยิ้มหน้าบ้านเป็นจานดาวเทียมแล้วอ่ะ
เด่วนี้ชีต้าร์เค้าอัพเกรดแล้วนะ...มีหึง มีหวงด้วยอ่ะ...อร๊ายยยยยยยย ย ย ย...น่ารัก น่าจับมาฟัดจริง ๆ
แต่อยากรู้จริง ๆ ว่าตอนนี้ชีต้าร์ยังเก็บอะไรไว้ในใจอีก...มีอะไรก็พูดมาซะนะชีต้าร์ อย่าเก็บไว้เลย
เป็นแฟนกันก็ต้องปรึกษากันนะจ๊ะ...คริคริ XD
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เข้ามาอ่านตอน 14.5 กรี๊ดดดด ธีโอ น่ารักอะ คุคุคุ หมอเนสเปรียบเทียบซะ นึกภาพออกเลย ชอบๆๆอ่านเเล้วยิ้มได้ เพราะโลกมันกลมไง เพราะฉะนั้น หมอเนส+ ธีโอ จะต้องได้มาเจอกันอีก 55...+++
5++อายอย่างเเรง
อ่านตอนที่ 14.5 ก่อน 14 กร๊ากกกส์ หมอปุ่นเจ้าเล่ห์ + ชีตาร์น่ารัก กำไรเห็นๆเคลิ้มจนไปตอบรับเค้าเลยนะหนูชีตาร์ อันตรายจริงๆ คิคิคิ
-
เค้กกกกกกกกกกกกกก
เค้กช๊อคโกแล็ตบลูแบรี อร่อยม้ายยยยยยยยยย มิเคยกินเลย
ง่ำๆๆๆๆๆๆๆ พี่เต้ขรา ป้อนหน่อย อ้อนๆ (คริคริ)
-
:-[ น่ารักกันจริง อยากรู้เสือน้อยคาใจไรเอ่ย สงสัยเรื่องนู๋ป่วนอ่ะป่าว
-
ในที่สุดก็ยอมรับแล้ว
อย่าข้องใจอะไรเลยน้อง
-
อยากกินเค๊กมั่งจังเลย
แหม้ ๆ หมอปุ่นนี่
เข้าใจมาขัดจังหวะตลอดเลยนะ
-
ปิ๊งคู่เนสกะธีโออ่า
น่ารักชะมัดเลย 55+
-
น่ารักอะ มีหึงด้วย น่าร๊าก
-
รู้ทัน ดักทางกันได้ทุกที อย่างงี้เสือน้อยจะไปไหนรอด
ว่าไป เหมือน ชีตาร์ จะจับความรู้สึกได้หรือเปล่า ถึงได้หวง พี่หมอซะขนาดนั้น
สรุปแล้วเพื่อนเนสกับเพื่อนปุ่น นี่เล่นลูกครึ่งทั้งคู่ใช่เปล่าเนี่ย
+1 เป็นกำลังใจให้ ดาด้า
ปล. คำเตือน หลังจากอ่านเรื่องนี้แล้ว ไม่ควรกินของหวานตาม มิฉะนั้น อาจเป็นเบาหวานได้ :z1:
-
:mc4: เย่ สุดท้ายก็อ่านทันสักที หลังจากค้างมานาน
อ่านไปยิ้มไป อมยิ้ม แก้ม ปริ :o8:
ไอ เสือ มันจะน่ารักไปไหนว๊าาาาาาา ตกหลุมเข้าอย่างจังและ
พี่หมอ เจ้าเล่ห์ เหลือร้ายจริงๆ น่ารักอะ ชอบบบบบบ
เริ่มแสดงความรุ้สึกกันมาและ ทีละนิดๆๆ น้องเสือชีต้าร์ของเรา จนมุมพี่หมอทุกอย่าง โดนมองออกทุกทาง อีกไม่นาน คง :z1: คิคิ
ปล ธี โอ คือ คู่ พรหมลิขิต ของหมอเนสสสสสสสสส
:กอด1: พี่ด้าาา + 1 จัดไปๆๆ งามๆ
-
หวานกันจริงเลยยยยย เขินแทนชีต้าร์
-
ซีตาร์แสดงอาการหึงหวงพี่หมอปุ่นออกมาแระ :laugh:
อย่างนี่พี่หมอปุ่นก็ยิ้มหน้าบานกันพอดี :m3:
-
หวานใน รพ เลยนะ
อยากกินเค้กด้วย
-
เค้กที่กินคงหวานไม่สู้หมอปุ่นซะแล้ว อิ อิ
ชีต้าห์กลายเป็นแมวเชื่องๆซะแล้ว เดี๋ยวนี้ปากเริ่มตรงกับใจ หวงก็บอกว่าหวง น่ารักอย่างนี้หมอปุ่นจะไปไหน
-
สงสารหมอเนสอ่ะ
เฮ้อ
ธีโอ
มารักษาแผลให้หมอหน่อยเร้วววววววว
-
แอร๊ยยย น่ารักอ่ะ หมอปุ๊นนนนนนนนนน
หมอเนสน่าสงสารอ่ะ ขอให้ธีโอทำสำเร็จ เพี้ยง :call:
-
อยากกินเค้กแบบมีคนป้อนบ้างจัง
แต่ถ้าไปอ้อนฝาละมีบ้างอะไรบ้างสงสัยจะเจอทรีนแน่ๆ ข้อหาอ้อนไม่ดูหนังหน้าตัวเอง 555
-
ทั้งหวานและน่ารัก ทั้งคู่เลยนะครับพี่หมอเนสระวังตัวหน่อยเน้อน้องเขาเริ่มหึงแล้ว
-
:-[ :-[ :z2:
-
เค้กหวาน แต่คงไม่เท่าพี่หมอปุ่นกะไอ้เสือน้อยหรอกมั้ง
เอาใจช่วยธีโอนะ "โลกมันกลม"จริงนะคะหมอเนส อิอิ
อีกเรื่อง อย่างลืมอธิบายเรื่องตัวป่วนนะพี่หมอเดี๋ยวจะโดนหึงไม่รู้ตัว
:m4:
-
อ่านทันแล้วให้ตายเหอะ :mc4:
-
:m12:เค้กคงน่ากินไม่เท่าชีตาร์หรอกใช่ม้าหมอปุ่น :o8:
-
อ๊ายหนูชีต้าห์ เสือน้อยจะน่ารักไปถึงไหน
คนอ่านหลงรักเสือน้อยแย่แล้ว
-
โอ๊ยยยยยยยยย
ไอ้เสือมันน่ารักเนอะ >///<
ว่าแต่ไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยย
ปล.เค้กน่ากินอ่าาาาาาาาาาาาา
-
อยากไปนั่งกินเค้กด้วยจัง o13 :mc4: :bye2:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านทันเเล้ว 15 เเละ 16 อ๊ายอายยยย เเอบหวาน ชีตาร์+ พี่หมอปุ่น น่ารักอะ รีดเดอรอิจฉา ใช่ๆๆหวงให้มากๆนะ จะว่าไปก็คล้ายพี่อากาศนะ เเต่ความหวานยังสู้ไม่ได้ 5+++
-
ที่ว่าหวาน หรือจะสู้ แก้มไอ้เสือ
-
17.
คุณทิวากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ จิบกาแฟยามเช้าอยู่บนโต๊ะ ซักพักถึงได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาทางหน้าบ้าน เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ ไม่ต้องออกไปดูก็รู้ว่าเป็นใคร เสียงประตูห้องลูกชายคนเล็กเปิดออก พร้อมกับเจ้าตัวที่ยังคงกระเซิงทั้งเสื้อผ้าหน้าผม วิ่งออกมาชะโงกหน้ามอง แล้วหันมาสบตากับบิดาหน้าตาตื่น
"แปลกแหะ วันนี้ไอ้เสือของพ่อตื่นเช้าเป็น" คุณทิวาเอ่ยปากแซวลูกชายคนเล็กอย่างอดไม่ได้ เจ้าตัวหันมาทำหน้ายุ่ง เหมือนเพิ่งจะลุกมาจากที่นอนสด ๆ ร้อน ๆ
"พ่อ!! พี่เต้ตื่นรึยัง" ลูกชายคนเล็กรีบถามอย่างร้อนรน
"อยู่หลังบ้านนะ เห็นว่าสวนดอกไม้ที่ปลูกมันเหี่ยว ไปสั่งคนงานอยู่" พอบอกไปแค่นั้น ชีต้าห์ก็ผลุดลุกวิ่งออกไปทางหลังบ้าน ตามที่คนเป็นพ่อบอก คุณทิวาได้แต่มองตามหลังลูกชายไปอย่างไม่เข้าใจ
"พี่เต้ ๆ ช่วยอะไรหน่อย" นายเต้ที่กำลังกำชับคนงานให้เอาดอกไม้ลงดิน หันมามองน้องชายที่วิ่งเข้ามาหาหน้าตาตื่น
"ทำไม..มีอะไร?" เสียงถามกลับอย่างร้อนรน แถมยังชะโงกหน้าไปมองข้างหลังที่ไอ้เด็กแสบวิ่งมา คิดว่าจะได้เห็นตัวการ หรือไม่ก็สาเหตุที่ทำให้น้องชายวิ่งมาหาทั้งชุดนอนแบบนี้
"รับหน้าหมอปุ่นให้ที" กรรม!! ไอ้เสือตัวแสบ กลับกลัวแค่คุณหมอ(ทีพ่อกับพี่มันไม่เห็นมันจะเป็น)
"ไปเกเรอะไรมาอีกล่ะเรา" ชีต้าห์สะบัดหัวหนีฝ่ามือของพี่ชายที่กำลังแกล้งโยกหัวตัวเองเล่น
ไม่ได้เกเรซักหน่อย แต่นัดกันไว้ กับพี่หมอเนสอีกคน ว่าวันนี้จะไปกินลมชมวิวกัน เวลานัด 10 โมงเช้า นี่ปาไป 11 โมง เพิ่งจะตื่น ต้องหาเรื่องถ่วงเวลาเอาไว้ก่อน แล้วสภาพนี้ ไม่อยากให้เห็นบ่อยนักหรอก มันน่าอายจะตายไป เสียภาพพจน์หมด
"นะ ๆ พี่เต้ ผมจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัว อย่าบอกว่าผมเพิ่งตื่นก็พอ.." พูดจบไอ้เสือมันวิ่งพรวดเข้าไปในบ้านตามเดิม ไม่ได้หันมาฟังพี่มันเลย ว่าจะยอมช่วยหรือเปล่า ปล่อยให้พี่ชายที่เพิ่งจะโดนอ้อนยืนส่ายหัวอย่างปลงตก
"ให้เร็วล่ะ.." ชีต้าห์หันมาฉีกยิ้มให้พี่ชายอีกที ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องอย่างอารมณ์ดี
หมอปุ่นที่เข้าออกบ้านคุณเจ้าของรีสอร์ทจนชินเดินเข้ามา โดยไม่ต้องรอให้ใครมาเชิญ ยังไม่ทันจะไปยังห้องที่ต้องการ ก็เจอเจ้าของบ้านนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารเสียก่อน คุณทิวาวางหนังสือพิมพ์ในมือ พร้อมกับหันมายิ้มให้
"สวัสดีครับ คือผม..มารับชีต้าห์.." แปลก...ทั้งที่ก็เคยเจอ และพูดคุยกันนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่รู้ว่าทำไม สายตาที่มองมาไม่เหมือนก่อน บรรยากาศอึดอัด แต่ก็เดินไปต่อไม่ได้ จำต้องเดินเข้าไปนั่งอีกฟากของโต๊ะตัวเดียวกัน
"รบกวนคุณหมอหลายครั้งนะ ลำบากรึเปล่า มาเป็นเพื่อนให้ลูกชายคนเล็กของผม.." มาเจอคำถามนี้ หมอปุ่นก็ทำได้เพียงคลี่ยิ้มนำหน้าไปก่อน
"ไม่เลยครับ ยินดีด้วยซ้ำ" ไม่รู้เลยว่าคำถามนั้น จะไปสะกิดจิตอะไรบางอย่างของคุณทิวาเข้า แต่ด้วยความที่เป็นผู้ใหญ่ ใบหน้าก็ยังคงความเรียบเฉยเอาไว้ได้
"ไง!! หมอปุ่นไปเที่ยวไหนกันอีกล่ะวันนี้" ลูกชายคนโตส่งเสียงเข้ามาขัดจังหวะ ตั้งแต่ยังเดินมาไม่ถึง ฝ่ายคุณหมอลอบถอนหายใจออกมายาวเหยียด หันไปยิ้มขอบคุณคุณเต้เป็นการใหญ่
"ผมกับหมอเนส ว่าจะหาที่นั่งทานอาหารกันแถวหลังหาด พี่เต้กับคุณทิวาจะไปร่วมด้วยไหมครับ.." ถามออกไปแล้วก็แทบจะต้องกลั้นใจรอเอาคำตอบ สายตาคมของเจ้าของบ้านยังคงทอดมองมานิ่ง แม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่...มันก็ชวนให้รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ยังไงไม่รู้
"น่าเสียดายจริง พี่ต้องอยู่คุมคนงานลงต้นไม้ ไม่งั้นคงไปด้วย" นายเต้ย่อตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ข้างบิดา พอจะมองออกอยู่หรอกว่าบรรยากาศมันอึดอัดชอบกล
"พ่อมันแก่แล้ว คงไปตะล่อน ๆ กับพวกหนุ่ม ๆ ไม่ไหว" คำตอบที่ได้รับทำเอาหมอปุ่นรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก นึกเคืองไอ้เสืออยู่ในใจ ว่าทำไมป่านนี้ยังไม่ยอมออกมาจากห้อง จะได้รีบชิ่งออกไปเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย
ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอก แต่...มันยากที่จะบอกไม่ใช่เหรอ เพราะตัวเองดันไปชอบลูกชายคนเล็กสุดหวงของครอบครัวเข้า มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเกินไป ที่จะต้องใช้เวลาอธิบายให้เข้าใจ ว่าความรัก...แบบนี้ มันก็เกิดขึ้นได้ ไม่ใช่แค่คิดจะมาเล่นกับความรู้สึกใคร
ความเงียบน่าอึดอัดปกคลุมไปทั่วห้อง แม้แต่นายเต้เอง ก็ยังต้องแสร้งยกกาแฟขึ้นมาดื่ม ส่วนหมอปุ่นก็ทำเป็นยกแก้วน้ำเปล่า ที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมากระดกแก้อาการร้อนในใจ
"นี่ถ้าลูกคนเล็กเป็นลูกสาว พ่อคิดว่ากำลังจะได้ลูกเขยเป็นหมอนะ!!"
พรวด!! เต็มที่เลยครับท่าน เมื่อกาแฟที่คุณเต้เพิ่งจะจิบยังไม่ลงคอ มาเจอคำพูดแบบนี้ มันก็เลยพุ่งออก ไม่ต่างกับคุณหมอ..
"อุ๊บ!! แค่กๆ!!" น้ำเปล่าเย็นจัดไม่ได้ช่วยอะไร แต่กลับยิ่งทำให้หมอปุ่นสำลักแทบพุ่งออกจมูก
"อ้าว...เป็นอะไรกันเหรอ ทั้งพี่เต้ ทั้งพี่หมอ.." ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ต้องมาเจอสภาพนี้ วิ่งออกมาจากห้องด้วยสภาพเรียบร้อย หลังจากหายเข้าไปกว่าครึ่งชั่วโมง
"คุณหมอเค้าสำลักน้ำนะ ส่วนไอ้พี่ชายของเรา สงสัยกาแฟจะลวกปาก" คุณทิวาตบไหล่ลูกชายคนโต ก่อนคลี่ยิ้มที่มุมปาก มือที่วางอยู่บนไหล่กดน้ำหนักลงมา เป็นที่รู้กันดีของสองพ่อลูกว่า ...เรื่องต่อจากนี้เอาไว้ค่อยคุยกัน...
"แล้วคุยอะไรกันอยู่ ซีเรียสเหรอ?" ชีต้าห์มันตีความเอาเองว่าพ่อคงดุ ที่ออกไปข้างนอกกับคุณหมอ ก็เลยเข้าไปคลอเคลียกับบิดาออดอ้อน ก่อนจะหันไปถามคนที่กำลังนั่งสำลักหน้าแดง
"พี่หมอ เป็นไงมั่ง กินยังไงให้สำลักล่ะนั่น!!" หมอปุ่นอยากจะหันมาเถียงกลับ เพียงแต่ว่ายังมีสายตาเจ้าของบ้านที่ยังทอดมองมา
"มะ..ไม่เป็นไรแล้ว แค่น้ำเปล่าเอง เราไปกันเลยดีไหม ไอ้หมอเนสมันจะรอ.." ณ นาทีนี้จำต้องรีบชิ่งไปก่อน เหลือบมองไปทางคุณพี่เต้ ที่ส่งสายตาเหมือนจะเปลี่ยนใจอยากไปร่อนกับน้องชายขึ้นมา แต่ติดตรงที่ยังมีฝ่ามือของบิดากดเอาไว้
"ไปนะพ่อ เดี๋ยวตอนเย็นให้พี่หมอมาส่ง.." ชีต้าห์หันมาบอกบิดา พร้อมกับหมอปุ่นที่ยกมือไหว้ลาเจ้าของบ้าน แล้วคว้าข้อมือของไอ้เสือ ดิ่งออกไปจากบ้านทันที ปล่อยให้สองพ่อลูกที่เหลือ มีเรื่องต้องคุยกันตามลำพัง ...อะไรมันจะเกิด ก็คงห้ามไม่ได้
-----------------
"พี่หมอเป็นอะไร หรือว่าโดนพ่อว่าอะไรมา" ชีต้าห์เหลือบมองใบหน้าของคนที่กำลังสวมหมวกกันน็อคให้อย่างแปลกใจ มีแววกังวลในดวงตาคู่สวยอย่างเห็นได้ชัด
"เปล่านี่ ก็เรานั่นแหละ ทำพี่สายไปด้วยเพิ่งตื่นใช่ไหม" หมอปุ่นแกล้งบีบจมูกโด่งได้รูปของไอ้เสือแสบอย่างหมั่นไส้จัด เปลี่ยนเรื่องแถไปทางอื่น เจ้าตัวเหลือบมองมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเอาคืนด้วยการแกล้งงับนิ้วของคุณหมอ ที่ยังจ่ออยู่แถวใบหน้าตัวเอง แต่ก็ไม่สำเร็จซักที
"ทำเป็นหลบไปเถอะ ถ้าเผลอเมื่อไรจะงับเลย!!" คำขู่จริงจัง แต่คุณหมอกลับหัวเราะออกมาซะอย่างงั้น ความอึดอัด ขุ่นมัวที่อยู่ในใจเมื่อครู่มลายหายไปหมด เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของคนตรงหน้า
"ดุจริงนะเรา ป่านนี้ไอ้หมอเนสมันกำลังบ่นถึงอยู่แน่!!" ชีต้าห์ก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนเอาแขนเกี่ยวเอวของคุณหมอ ไม่ต้องรอให้บอก ใบหน้าซบลงไปบนแผ่นหลังกว้าง พลางคิดอะไรในใจ ...ไม่รู้ว่าทำไมรอยยิ้มของหมอปุ่น แปลกไปกว่าทุกวัน
กว่าจะมาถึงท้ายหาดก็เกือบบ่าย แล้วก็อย่างที่คาด อีกคนที่รอ ทำหน้าเหมือนกำลังโกรธใครมาซักชาติ ยืนรอตั้งแต่ตอน 9 โมง จนมาบัดนี้บ่ายโมงกว่าแล้วครับท่าน จะไม่ให้หงุดหงิดก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน อยากจะหาอะไรจับมัดทั้งสองคนที่ยังเดินจูงมือ ยิ้มหวานมาทางนี้ มัดมันไว้กับต้นมะพร้าวแถวนี้ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเก็บซากซะดีมั้ง
"ไม่มากันตอน แดดอ่อน ๆ ซะเลยล่ะคุณชายทั้งสอง!!" เสียงประชดของเพื่อนเนส ทำเอาสองคนที่กำลังคุยเล่นกัน ถึงกับชะงัก ชีต้าห์หันมายิ้มให้อย่างประจบ เนื่องด้วยรู้ตัวว่าเป็นคนผิดทั้งหมด
"ขอโทษครับ! พี่หมอเนส ผมช้าเอง แต่ก็มีของมาฝากด้วยนะ.." ถุงของกินในมือที่อุตส่าห์หอบหิ้วมา ก็มีประโยชน์เอาตอนนี้แหละ
"หิวจวนจะงับหัวคนแถวนี้แล้วโว้ย!!" เท่านั้นแหละชีต้าห็ก็เร่งรื้อถุงของกิน ออกมาวางเรียงบนผ้าที่เตรียมมาสำหรับปูนั่ง หมอปุ่นยังคงยืนมองอย่างหมั่นไส้ ดูก็รู้ว่าไอ้คุณเพื่อนมันแกล้ง แถมยังมายักคิ้วให้อีกนะ มันจะท้าใช่ไหม!!
"ชีต้าห์ เดี๋ยวกินเสร็จไปเดินเล่นตรงโน่นกันนะ" หมอปุ่นแกล้งย่อตัวลงนั่งเบียดกับไอ้เด็กแสบ ก่อนยักคิ้วให้ไอ้คุณเพื่อนที่มันเหล่มองมาด้วยหางตา ส่วนไอ้เสือก็กำลังยุ่งกับของกิน ไม่ได้เห็นว่าเพื่อนรักสองคนกำลังห้ำหั่นกันทางสายตา
"ผมเล่นน้ำได้ไหม..?" แค่ลองถามดู แต่ก็โดนหมอปุ่นหันมามองด้วยสายตาดุ ๆ อุตส่าห์ใส่เสื้อกล้ามมาข้างใน ชีต้าห์ก็เลยทำหน้าจ๋อยสนิท จนโดนฝ่ามือใหญ่ ๆ โยกหัวไปมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ ถึงได้รู้ว่าตัวเองโดนแกล้ง
"เล่นได้ แล้วก็รีบขึ้นมาล้างตัวล่ะ" หมอปุ่นบอกปนเสียงหัวเราะ ที่จริงเตรียมยาแก้แพ้ กับยาทาแก้ผื่นคันติดกระเป๋ามาด้วยแล้ว
"รู้สึกตามันร้อน ๆ ยังไงไม่รู้วะ" คนเค้ากำลังซึ้ง ลืมไปว่ายังมีก้างชิ้นใหญ่ นั่งเคี้ยวปลาหมึกอยู่ข้าง ๆ อีกคน
"ลองควักมันออกมาดูไหม เผื่อว่ามันจะดีขึ้น" หมอปุ่นทำเป็นแกล้งยกช้อนซ้อมขึ้นมา ไอ้คุณเพื่อนที่มีอาการตาร้อนไม่ทราบสาเหตุ ก็เลยส่ายหัวรัว
"ขอบใจ โคตรจะหวังดีอ่ะ" หมอเนสแกล้งเหลือบมองด้วยหางตา ส่วนชีต้าห์ก็เอาแต่หัวเราะไม่หยุด
แสงแดดส่องกระทบน้ำทะเลในตอนบ่าย เป็นแสงระยิบระยับตามระลอกคลื่น คนสองคนที่กำลังเดินเอามือประสานกัน เดินเล่นอยู่กับคลื่นที่กระทบขึ้นมาบนหาดทราย รอยเท้าเปล่าที่เหยียบย่ำลงไปบนผืนทราย ถูกลบทุกครั้งที่คลื่นซัดเข้ามา
"พี่หมอ....ถ้า...ถ้าพ่อเกิดรู้เรื่อง แล้ว..รับไม่ได้ขึ้นมา" หมอปุ่นเหลือบมองใบหน้าคน ที่เดินอยู่เคียงข้างที่ยังคงจ้องมองคลื่นน้ำที่เท้าตัวเอง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาเสียงเบา เมื่อความกังวลใจที่แกล้งกลบเกลื่อนมาตั้งแต่ตอนอยู่ที่บ้าน ตอนนี้ไม่สามารถทนเก็บมันเอาไว้ได้อีกต่อไป
"ชีต้าห์..พี่เชื่อว่าท่านจะเข้าใจ ถ้าเราอธิบายเหตุผลให้ฟัง" ฝ่ามือหนาของคุณหมอแตะลงบนใบหน้าขาวที่กำลังก้มหน้า นึกอยู่ว่าทำไมวันนี้ไอ้เสือมันทำตัวดีผิดปกติ ที่แท้ก็กังวลเรื่องนี้เอง
"ไม่ใช่แค่พ่อกับแม่ของผม ของพี่หมออีกล่ะ ถ้าเกิดว่าเค้าไม่ฟัง..." พอมาคิดดูแล้ว ใช่ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ทุกคนจะยอมรับได้ หมอปุ่นบีบมือของชีต้าห์เบา ๆ เหมือนจะปลอบ อยากจะดึงมากอด ก็ใช่ว่าจะทำได้ ยังไงแถวนี้ก็ยังเป็นที่สาธารณะ ต้องให้เกียรติ คนที่เราชอบด้วย
"ให้พี่โทรไปบอกท่านตอนนี้เลยเอาไหม ยืนยันว่าความรู้สึกของพี่หมอเป็นเรื่องจริง..." ชีต้าห์จับมือที่กำลังจะกดโทรศัพท์เอาไว้ ก่อนจะเหลือบมองใบหน้าคุณหมอที่ทำหน้าจริงจัง
"มันไม่ยุติธรรม พี่หมอยังเสี่ยงจะโดนพ่อผมยิงทิ้ง เพราะงั้น..ผมก็ควรจะไปพบท่านด้วยตัวเองบ้าง เสมอกัน.." คนฟังก็อยากจะหัวเราะออกมาอยู่หรอก แต่...ไอ้คำว่า'ยิงทิ้ง'ในประโยคนี่ซิ ทำอาหัวเราะไม่ออก ถึงขั้นนั้น ก็คงไม่ต้องพาไปหาพ่อกับแม่ที่ลำพูนแล้วมั้ง
"งั้น...เอาไว้ไปเจอพ่อกับแม่พี่ด้วยกัน รับรองว่าท่านต้องชอบชีต้าห์ เหมือนพี่หมอแน่.." หมอปุ่นดึงแก้มใสของไอ้เสือเล่นอย่างหมั่นเขี้ยวจัด
"ผ่านด่านพ่อผมให้ได้ก่อนเถอะ ถามจริงเมื่อตอนสายคุยอะไรกัน" ชีต้าห์คาดคั้น พร้อมกับส่งสายตาอ้อนอย่างเคย จนอีกคนเกือบจะใจอ่อน
"ไม่มีอะไรจริง ๆ คิดมากนะเรา เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก" พอโดนว่าเข้า ไอ้เด็กแสบก็เลยเแยกเขี้ยวใส่
"พี่หมอแหละ แก่สุด!!" คำว่าที่ไม่ได้ทำให้รู้สึก กลับทำให้หมอปุ่นหัวเราะออกมาได้ง่าย ๆ จับหัวไอ้เสือโยกไปมา ไม่สนใจเสียงบ่นของเจ้าตัว
ว่ากันว่า เวลาที่คนเรามีความสุข จะมีอานุภาพทำให้ลืมหมดทุกสิ่งอย่างที่อยู่รอบ ๆ หากเป็นไปได้ก็อยากจะขอเก็บรอยยิ้มสดใสแบบนี้เอาไว้ ไม่อยากให้มีรอยหม่นหมองซักนิดในแววตาคู่สวยนั่น ถ้าหากคำว่ารักมันเป็นสิ่งที่สวยงาม มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะยอมรับไม่ใช่หรือ...
หมอปุ่นพาตัวลูกชายคนเล็กของรีสอร์ทมาส่งตอนที่ตะวันตกดินไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ดึกมากนัก หลังจากทานข้าวเย็นอีกรอบที่บ้านนั่นแหละ กว่าที่คุณปู่จะคลานมาถึงหน้าบ้านมันก็ต้องใช้เวลานิดหนึ่ง อดแปลกใจไม่ได้ที่เจ้าของรีสอร์ทอย่างคุณทิวา มายืนรออยู่หน้าบ้าน ชีต้าห์รีบโดดลงไปจากรถส่งหมวกคืนให้คุณหมอ
"พ่อกำลังรอเราอยู่เลย..." คุณทิวาเหลือบมองลูกชายคนเล็ก ก่อนปรายตามองไปทางหมอปุ่นที่เดินตามหลังมา
"มีอะไรเหรอครับ หรือว่าแม่โทรมา...." ใบหน้าของบิดายังคงเรียบเฉย ไม่พูดไม่จา ก่อนจะดึงแขนลูกชายคนเล็กเข้าไปในบ้าน
"ชีต้าห์!! คุณทิวาครับ!!" ไม่ต้องรอให้ได้รับคำเชิญ หมอปุ่นก็วิ่งตามเข้าไปทันที สถานการณ์แบบนี้ ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับไอ้เสือแล้วล่ะก็ คงจะยืนดูอยู่เฉย ๆ ไม่ได้
"ผมเจ็บนะพ่อ เกิดอะไรขึ้นพี่เต้!!?" พี่ชายคนโตนั่งหน้าซีด ไม่พูดไม่จาอยู่ที่โซฟา
"พ่อรู้หมดแล้ว เรื่องของต้าห์กับหมอปุ่น!!" คราวนี้เป็นชีต้าห์ที่หน้าซีด เหลือบตามองพี่ชายตัวเอง ที่ไม่ยอมหันมาสบตาด้วย หมอปุ่นที่เพิ่งจะวิ่งตามเข้ามาก็ยืนนิ่ง ไม่คิดว่าเรื่องมันไปเร็วขนาดนี้ คิดเอาไว้ว่าพี่เต้คงมองออก เพียงแต่ไม่พูดออกมา แต่ไม่คิดว่า...สถานการณ์มันจะเปลี่ยนไปแบบนี้
"คุณทิวาครับ เรื่องนี้..."
"ลูกมีอะไรจะอธิบายไหม!!?" หมอปุ่นรู้สึกว่าตัวเองหน้าชา เมื่อเจ้าของบ้านหันไปคาดคั้นลูกชายตัวเองแทน กลายเป็นคนนอกโดยสมบูรณ์
"คือว่า...ผม กับพี่หมอ.." ชีต้าห์หลบสายตาของบิดาที่มองมาอย่างจับผิด เหลือบมองหมอปุ่นที่ยืนอยู่ไม่ห่าง แต่ก็ไม่กล้าเข้ามาแทรก ขอบตามันก็ร้อนขึ้นมา เกิดมาตั้งอายุเท่านี้ ยังไม่เคยทำเรื่องให้พ่อโมโหขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
"เราสองคนคบกันครับ เรื่องนี้ผมเป็นคนเริ่มเอง ไม่ใช่ความผิดของชีต้าห์" หมอปุ่นทนมองไอ้เด็กตัวแสบมันทำหน้าตาแบบนั้นต่อไปไม่ไหว จะไม่ให้ยุ่งก็คงไม่ได้
"ผมไม่เคยคิดเลย ว่าคุณหมอจะเป็นคนแบบนี้" พอเห็นว่าบิดาเดินปรี่เข้าไปหาคุณหมออย่างโกรธจัด ชีต้าห์ก็วิ่งไปขวางกลางเอาไว้
"ผมก็ผิดด้วย..พ่ออย่าเพิ่งไปว่าพี่หมอ ว่าลูกชายของพ่อนี่แหละก่อน!!" คุณทิวาเหลือบมองลูกชายคนเล็กด้วยใบหน้าเรียบเฉย ลูกชายที่เคยเห็นเป็นเด็ก ตอนนี้กลับเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีความรับผิดชอบแล้ว
"แล้วตอนที่ลูกต้องกลับไปอยู่กับแม่ล่ะ รู้ได้ยังไงว่าไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันจะไม่เปลี่ยนไป ถ้าแค่เล่น ๆ พ่อก็ไม่ว่าอะไร กลับไปเมื่อไรก็จบกัน.." ทั้งสองคนตรงหน้ายืนนิ่ง พูดไปอดสงสารลูกชายตัวเองไม่ได้ แต่ถ้ามันจบตั้งแต่ตอนนี้ ก็ดีกว่าปล่อยให้มันยืดเยื้อต่อไป
หมอปุ่นเอื้อมมาจับมือของชีต้าห์เอาไว้แล้วออกแรงบีบเบา ๆ แววตาที่ทอดมองมาช่างหนักแน่นและมั่นคง แม้ไม่ต้องเอ่ยคำใด ๆ ออกมาต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ความรู้สึกของกันและกันได้ ไม่ต้องใช้เวลา ไม่ต้องมีใครมาคอยบอก
"ผม'รัก'ชีต้าห์จริง ๆ ครับ ..แม้ว่าน้องจะกลับไปเรียน ผมก็จะรอ ถ้าน้องอยากจะอยู่ที่นั่น ซักวันผมจะตามไป ความรู้สึกของผม แม้มันจะเกิดขึ้นไม่นาน แต่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน...ผมขอยืนยัน.." คนเป็นพ่อเหลือบมองสองมือที่สอดประสานกันตรงหน้า ไม่ได้เกรงอกเกรงใจสายตาคนมอง ยิ่งเห็นว่าลูกชายคนเล็กหันไปยิ้มให้ หลักฐานก็เห็นชัดเจนอยู่แล้ว
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือที่ดังขึ้นขัดความเงียบน่าอึดอัด เรียกสายตาทุกคนให้หันไปมอง จะเป็นใครที่ไหนได้อีก ก็ลูกชายคนโตของบ้านที่นั่งหน้าซีดอยู่ก่อนหน้านั้น ตอนนี้กำลังลุกขึ้นมายืนยิ้ม พร้อมกับปรบมือเสียงดัง ไม่เกรงใจใคร
"ผมบอกแล้ว พ่อก็อยากทดสอบอะไรไม่รู้ งานนี้คุณทิวาต้องปิดรีสอร์ทเลี้ยงนะ สัญญาแล้ว" นายเต้เอ่ยปากแซว เดินมายืนเคียงข้างบิดา พร้อมกับยื่นมือมาตบไหล่ว่าที่น้องเขยหมาด ๆ ที่กำลังยืนงง เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้น ก่อนที่จะยื่นมือไปวางบนหัวของลูกชายคนเล็กที่ทำหน้าสับสนไม่แพ้กัน
"ได้ของมีค่ามาไว้ในมือ ก็อย่าทิ้งมันไปง่าย ๆ ล่ะ" ชีต้าห์กับหมอปุ่นหันมาสบตากัน งงที่สุดของที่สุดในรอบวัน ยิ่งเห็นพ่อกับพี่เต้กำลังยืนกอดคอกันหัวเราะอีก...แล้วเมื่อกี้ กับตอนนี้ สรุปว่า...ผ่านแล้วเหรอ..
"พี่หมอว่า..ไอ้เสือร้าย ยังไม่วายแพ้พ่อเสือ โดนต้มเปื่อยเลย เราสองคน.."
==========================
:เฮ้อ: ไม่มาม่านะ...
แวบไปแวบมาซะหลายวัน กว่าจะได้มาอัพ
:o8:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
รอบหน้าว่าจะเป็นตอนขัดดอก
คิดถึงธีโอกันล่ะเซ่ จัดปายยยย
ก่อนไป :กอด1: โอบกอดทุกคน จากใจนักเขียนตัวน้อย ๆ (เหรอออออ)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
-
:t2: สมกับเป็นพ่อเสือจริง ๆ งานเกือบเข้าพี่หมอ กะ น้องเสือน้อย ซะแล้ว
ยังไงถ้าเป็นไปได้ ตอนไปบ้านพี่หมอปุ่น ขอให้มี นู๋ป่วนแอนด์เดอะแก้งค์บ้างเน้อ
-
แอร๊ยยย งานเกือบเข้าหมอปุ่นซะแล้ว
ไอ้เราก็แอบลุ้น ถ้าพ่อเสือขัดขวางนะ จะกระโดดกัดคอให้ 555+
แต่ถูกใจพ่อลูกบ้านนี้จริงๆ เข้าใจอะไรง่ายดี :mc4:
...ว่าแต่พี่เต้ค่ะ ลูกลิงคนนี้ยังว่างนะฮ้า :-[
ขอบคุณไรเตอร์ฮ้า
-
วู้ๆๆๆๆ Happy ending!!!!!
คุณพ่อแน่มาก
-
อยากจะเมนท์ แบบว่าไม่รู้จะกดติดมั้ย
โหลดอะไรก็มาแบบแปลกๆ กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากกอดรวบทั้งต้าห์ทั้งพี่ปุ่น(ข่าวว่าเป็นลูกชายตัวเอง)
ที่แน่ๆ คุณพ่อทิวายังว่าง งั้น...เอ่อ คุณพ่อคะ ครือ...แบบว่า ทางนี้ก็ว่าง ว่างจนโล่งเชียว โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แบบว่าเผื่อขายลูกเล็กออกไปคนคุณพ่อจะเหงา ก็เหลือบตาแลมาทางนี้บ้างไรบ้าง
ปล.ด้าเอ้ย จะพาเสือน้อยมาเมื่อไหร่บอกล่วงหน้าล่ะ เจ้จะได้จัดคิวไอ้ป่วนมันหื้อ คริคริ
-
โล่งอกเลยแหละ
ก็นะเล่นทดสอบกันงี้เลย
ใคร ๆ เค้าก็ต้องตื่นเต้นนะซิ
แบบนี้แสดงว่าสอบผ่านแล้ว
เย้ ๆ ๆ ๆ
-
เพิ่งสมัครสมาชิกค่า
คุณพ่อค่ะ รักคุณพ่อจัง หุหุ
พี่เต้อยากได้ภรรยามั้ยค่ะ (...ล้อเล่นเฉยๆน้า)
หมอปุ่นกะไอ้เสือโล่งอกเลยล่ะสิ อิอิ
...ธีโอ เค้าเชียรืตัวเองอยู่น้า หมอเนสรีบๆใจอ่อนกะธีโอด่วนๆ
:pig4:ไรเตอร์สู้ๆนะคะ
-
เหอะๆ
เจอพ่อเสือซะงั้น
เปื่อยเลย
หมอปุ่นเรา..
อิอิ
-
:laugh: :laugh:
รักกันได้แล้ววววว
:mc4:จุดประทัดฉลอง
-
เย้ ดีใจด้วยจร้า พี่หมอปุ่นกะน้องชีต้าห์
:L1:
-
ในที่สุดหมอปุ่นก็ผ่านด่านพ่อเสือได้คบกับลูกเสือจนได้ อิ อิ
ตอนหน้าธีโอจะได้ออกโรงบ้างแล้ว ทีนี้จะแข่งกันหวานหรือเปล่านะ
-
สรุปบ้านนี้ใครแสบสุด
-
ลุ้นซะจนหายใจไม่ทั่วท้องเลยอ่ะ...นึกว่าพี่หมอจะได้กินลูกปืนเป็นมื้อดึกซะแล้ว - -"
พ่อเสือย่อมร้ายไม่แพ้ลูกเสือ อาจจะร้ายกว่าเสียด้วยซ้ำนะเนี่ย
นี่ยังดีนะที่ทั้งพี่เต้ และพ่อทิวา เข้าใจในความรักของคนทั้งคู่หน่ะ
ส่วนเรื่องพ่อแม่ของพี่หมอ...คงไม่ต้องรอไปถามแล้วล่ะมั้ง...ขนาดพี่ฟ้ายังผ่านได้สบาย
แล้วอย่างชีต้าร์ ทั้งน่ารัก น่าฟัด น่าเอ็นดูขนาดนี้ สงสัยพ่อแม่พี่หมอคงทั้งรักทั้งหลงแน่ ๆ...คริคริ
รอวันที่พี่หมอจะพาไอ่เสือไปเปิดตัวนะฮะ XD
-
ดีใจกับไฟเขียวด้วยนะคะ
แต่คุณพ่อเสือสนใจมากิ๊กกันกับหนูไหมคะคุณพ่อ 555
-
บ้านนี้ จบการละคร มาแน่ๆ
เนียนสุดๆ
พ่อทิวาขา มาเที่ยว กทม. มั้ยคะ
จะพาเที่ยว น่ารักซะ ....
-
ดีใจด้วยหมอปุ่น ผ่านด่านพ่อตาแล้ว
+1
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เย้ๆ รักกันๆๆๆ
-
ทามไมคุณพ่อเล่นแบบนี้ หัวใจจะY :angry2:
-
:laugh: :laugh:
พ่อเล่นอะไรก็ไม่รู้ :o8:
:กอด1: :กอด1:
-
โล่งอก
ผ่านแล้ว1ด่าน
-
:impress2:
คุณพ่อนี่ก็
o13
-
ไอ่เสือว่าร้าย เจอพ่อเสือเข้เป อึ้งเลย
คุณพ่อร้ายที่ซูดดดดดดดดด
เล่นอะไรก็ไม่รู้อ่ะ ใจหายใจคว้ำหมดเลย
:เฮ้อ: แอบโล่ง ผ่านด้านคุณพ่อตามาได้แล้วสินะคุณหมอ
-
ทางสดวกแล้วพี่หมอ :L1:
-
ลุ้บแทบลืมหายใจว่าพ่อเสือจะตะปบพี่หมอปุ่นหรือเปล่า :m29:
แต่ที่ไหนได้กลายเป็นพ่อเสือที่ใจดีมากๆรักและเข้าใจลูก :กอด1:
-
คิดว่าคุณพ่อจะขัดขวางซะแล้วว
พี่เต้กะคุณพ่อแผนดีนะคะเนี่ย
ทำเอาพี่หมอกะน้องซีดไปเรย
ทีนี้ก็เหลือทางบ้านพี่หมอแล้วสิ
แต่ก้ไม่น่ามีปัญหาเน้อ
ชีต้าร์น่ารักอ่า แอบสวีทกะแฟนให้หมอเนส เครียดเล่นๆ อิอิ
-
เพราะความรักของผู้มีพระคุณ จึงต้องขอเวลาพิสูจน์
-
คุณพ่อน่ารักจังเลย...ดีจังที่เข้าใจลูก ^^
แอบคิดว่าจะมาม่าอยู่ แต่พี่หมอปุ่นก็ผ่านด่านได้ในวันเดียว อิอิ
-
ใจหายแว้บเลย คิดว่าคุณพ่อจะไม่ยอมรับซะแล้ว
แบบนี้ไอ้เสือก็เตรียมตัวไปหาพ่อแม่พี่หมอได้แล้วอ่ะดิ ^^
-
เฮ้อ ทำเอาเครียด
-
แหมให้เราลุ้นซะ แต่ก็ผ่านด้วยดี รอคู่หมอกินฝรั่งดีกว่า
-
เย้ เย ผ่านด่านพอเสือแล้ววว ไปลุ้นหมอเนสต่อ
-
:z3:ตกใจหมดอะเรา :z2:
-
ลูกเสือที่ว่าแสบ มาเจอพ่อเสือ ... ร้ายยิ่งกว่า (ข้าน้อยขอคาราวะท่านพ่อ o1 )
นึกว่าจะโดน "ยิงทิ้ง" ลงทะเลไปซะแหล่วววว
พูดแล้วนะคะป๊ะป๋าว่าจะปิดหาดเลี้ยง ... ขอคนนอกอย่างหนูไปร่วมด้วยคนสิคะ :m12:
:กอด1: ขอบคุณดาด้าค่ะ จุ๊บจู๊บบบบ
-
เม้นๆๆๆ
-
ว๊ายๆ ปิดหาดเลี้ยงฉลองงานแต่งล่วงหน้าใช่ไหมคะ :m1:
พ่อเสือไฟเขียวแล้ว งี้พี่หมอก็จะได้คืบหน้าบ้างอะไรบ้าง อิอิ
พี่หมอเนสอย่าอิจฉาไป เดี๋ยวรถเข็นฝรั่งก็มาเกยแล้ว "โลกมันกลม"จริงๆนะคะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ 55++ นึกว่าจะได้กินมาม่าซะเเล้วตรู อ่านเเล้วลุ้นซะตัวโก่ง นั่งเหงื่อตกเป็นเพื่อนหมอปุ่นตอนโดนจับได้เเล้วก็โล่งใจตอนที่ไม่มีปัญหา 55+++ รีดเดอร์ล่ะเหนื่อย เเต่เเอบพิมพ์ผิดนะ //หมอปุ่นทำเป็นแกล้งยกช้อนซ้อมขึ้นมา // ตรงนี้อะ ..ต้องเป็น ช้อนส้อม ..รึเปล่า ... เย้เเละเเล้วก็รอดไป 1 บ้านเเต่ถ้าไปบ้านนูนจะมีตอนพิเศษ รวมญาติบ้านตัวป่วนเปล่า คิคิคิ อยากได้ตอนหน้ามาเร็วๆนะไรเตอร์ อยากเห็น หมอเนสขบหัวโกลเดนท์ ..55+++
55++ ไม่เป็นไรค่ะ ไรเตอร์ นุ่น คนเราพลาดกันได้ ขนาดรีดเดอร์เอง เมนท์ยังพิมพ์ผิดเลย (มันเรื่องเเน่นอนที่ พ่อเสือต้องร้ายกว่าลูกเสือ เเละพี่เสือก็ต้องร้ายกว่าน้องเสือ 55++ เปื่อยเป็น หมอ+ เสือ ตุ๋น ยาจีนเลย คิคิคิ )
v
v
v
v
-
^
^
^
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณสำหรับคำผิดนะคะ นุ่นก็เผอเรอปล่อยผ่านไป อายเลย หงิงๆ
เรามารอน้องแตงกะพี่เนสกันค่ะ ดาด้ากำลังปั่นอยู่ ฮึบๆๆ
-
แว่บเข้ามาอ่านได้ 2 ตอน หนุกหนานมากมายจ๊ะ :angellaugh2:
แล้วเดี๋ยวจะแวะมาอ่านบ่อย ๆ นะ
:bye2: :bye2:
:L2:
-
โกลเด้น vs ขาวมณี
ว่ากันว่าสิ่งที่คอยรบกวนจิตใจคนเรามากที่สุด คือความเหงา...ผมไม่เคยรู้จักความเหงา จนกระทั่งได้เห็นแผ่นหลังของเพื่อน กับคนรักของมัน เคลื่อนห่างออกไป น่าแปลกที่ตอนมันคุยเล่นกันอยู่ในสายตา มันกลับไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น อาจเป็นเพราะ...ความรักของผมไม่ใช่การครอบครองได้มา ขอแค่ให้ได้เห็นมันยังยิ้มได้อยู่ตรงหน้า ผมก็พลอยมีความสุขไปด้วย
โฮ่ง! โฮ่ง!
ตอนที่หมอเนสกำลังเก็บของยัดใส่หลังรถบีเอ็มซีรีย์ 5 ที่มันเอามาแลกกับรถคุณปู่ไป แบบ...จับชายผ้าทั้งสี่มุมได้ก็รวบมันขึ้นมาทั้งหมด เพราะต่อจากนี้ ไอ้คุณเพื่อนมันสัญญาว่าจะทำเองทั้งหมด เสียงหมาที่เหมือนวิ่งไล่อะไรมาซักอย่าง ดังใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนต้องหันไปดู...สังหรณ์ใจ เหมือนงานจะเข้ายังไงก็ไม่รู้
"เฮ่ย!!!" ยังไม่ทันได้เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น แมวตัวหนึ่งมันก็โดดขึ้นมา ดีที่ยังหันหน้าหลบทัน ไม่งั้นคงได้รอยเล็บข่วนเป็นทางยาว ข้างหน้าผมมีโกลเด้นตัวโต กำลังเห่าเสียงดังลั่นน้ำลายเยิ้ม ปลายจมูกมีรอยข่วนเล็ก ๆ มีเลือดซิบ นี่ซินะ สาเหตุของการวิ่งไล่กันในครั้งนี้
"s...sorry, very sorry!!" เจ้าของเจ้าตูบตัวโตวิ่งมาหยุดหอบตัวโก่งอยู่ตรงหน้า น้ำเสียงแบบนี้...มันคุ้น ๆ ว่าเคยได้ยินที่ไหนนะ...
โฮ่ง! โฮ่ง! คนกำลังใช้ความคิด ไอ้หมาบ้านี่ก็เห่าไม่เลิก
"หยุด!! เงียบ ๆ!!"
หงิง~~ โดยปกติแล้วหมาพันธุ์นี้จะอารมณ์ดี ฉลาด เพราะงั้น แค่พูดดัง ๆ มันก็เข้าใจ พอโดนตวาด ถึงขั้นหางลู่ หูตก ถอยกลับไปยืนข้างหลังนายของมัน ส่วนไอ้เจ้าแมวตัวขาวเจ้าปัญหา มันยังคงขู่ฟ่อขนพองอยู่ข้างหลัง ทั้งที่ตัวสั่น
"sorry!!..you!!?...คุณเนส!! เจอกันอีกแล้ว" เจ้าของหมาที่กำลังก้มหอบเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นว่าคู่กรณีตัวเองเป็นใคร ก็ฉีกยิ้มออกมาทันที
"นายอีกแล้วรึ!!? ทำไมถึงไม่จับหมาของตัวเองเอาไว้ให้ดี ปล่อยให้มาวิ่งไล่แมวของคนอื่นได้ยังไง!!?" ประโยคยาวเหยียดที่อีกฝ่ายพูด ทำเอาคนที่ยังไม่ถนัดกับภาษาไทยถึงกับยืนนิ่ง ปากที่ฉีกยิ้มอยู่เมื่อครู่ ก็เลยกลายเป็นยิ้มแหย ๆ แทนเพราะฟังไม่ทัน ยกมือเกาหัวตัวเองแกรก ๆ
"หมา..ไม่ใช่ของผม แล้วแมว..ของคุณ..?" ธีโอชี้ไปทางแมวสีขาวปลอด ที่อีกฝ่ายอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนเป็นเชิงถาม แต่หมอเนสก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ มันยังสะบัดหางของตัวเองไปมาอย่างหงุดหงิด ส่วนไอ้โกลเด้นตัวโต มันคงลืมเรื่องหงุดหงิดเมื่อครู่ แล้วหันไปนอนเกลือกกับพื้นทรายแทน
ตอนที่กำลังจะออกมาถ่ายรูป กำลังเล็งกล้องถ่ายโน่นนี่อยู่ ธีโอก็เหลือบไปเห็นว่ามีหมาตัวโต กำลังวิ่งไล่แมว ขามันก็ออกวิ่งตามทั้งสองตัวมา ไม่รู้ว่าซวยอะไรเหมือนกัน แต่ตอนนี้ คงต้องขอบคุณมันทั้งสองตัวเสียแล้ว ที่ทำให้ได้มาเจอใครบางคนเข้า ใครบางคน...ที่อยากเจอ...
"หมา แมวของใครวะ ปล่อยให้ออกมาวิ่งไล่กันแบบนี้" เสียงบ่นพึมพำ พร้อมใบหน้าที่ดูก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิด แต่ฝ่ามือก็ยังคงลูบหัวเจ้าแมวสีขาวเหมือนจะช่วยปลอบ
"จะปล่อยเอาไว้แบบนี้ได้เหรอ..?" ธีโอหันมาถาม พร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าเชือกที่คล้องคอเจ้าโกลเด้นไว้ กลัวว่ามันจะวิ่งซนไปไหนอีก
"คงต้องเดินย้อนกลับไปทางเดิม ที่มันสองตัววิ่งมา.." คงเป็นหมาแมว ของซักบ้านแถวนั้น แล้วเผลอให้มันหลุดออกมาวิ่งเริงร่าข้างนอก ดูจากสภาพแล้ว มันทั้งคู่มีปลอกคอจะต้องมีเจ้าของแน่
สายตาของหมอเนสเหลือบไปเห็น ว่าที่ฝ่าเท้าของไอ้เด็กโข่งลูกครึ่ง มันยังพันผ้าเอาไว้ จากผ้าพันแผลสีขาว ตอนนี้แทบจะกลายเป็นสีเดียวกับทราย เก่งนะที่ยังวิ่งมาได้ แล้วยังจะมายืนจ้องหน้าตาแป๋ว..คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือก ไอ้เจ้าเหมียวมันก็จิกเล็บไปบนแขน อย่างเจ็บอ่ะ
แชะ แชะ
กว่าจะรู้ตัว ธีโอก็ยกกล้องที่ห้อยอยู่ที่คอตัวเองขึ้นมา แล้วกดชัตเตอร์ไปหลายครั้ง จนกระทั่งอีกฝ่ายรู้ตัวหันมามองด้วยสายตาดุ ๆ ก็เพิ่งจะเคยเห็น..รอยยิ้มอ่อนโยนแบบนั้นครั้งแรก ตั้งแต่เจอกันมา ถ้าไม่รีบเก็บไว้ก็กลัวจะไม่ทัน...
"ถ่ายรูปทำบ้าอะไร เดี๋ยวก็เก็บค่าลิขสิทธิ์ซะหรอก!!" หมอเนสหันไปตวาดไอ้ตากล้องมือบอน แค่แวบเดียวที่ก้มไปดูไอ้เจ้าเหมียว ไม่รู้มันจะถ่ายเอาไปทำไมของมัน
"เก็บค่า..? เออ!!..ชอบแมว" ยังไม่รู้หรอกว่าที่อีกฝ่ายพูดมันหมายถึงอะไร แต่ก็รู้ตัวว่าต้องโดนโกรธแน่ ก็เลยต้องหารีบเรื่องมากลบเกลื่อน โดยการชี้ไปที่แมวตัวนั้นแทน แล้วก็หันไปกดชัตเตอร์ถ่ายเจ้าหมาอีกที หันมาอีก แมวก็โดนอุ้มไปโน่นแล้ว
"ช้าอีก เอาไอ้เจ้านั่นมาด้วย จะไปหาไหมเจ้าของหมานะ!!?" ได้ยินแค่นั้น ธีโอก็รั้งเชือกที่คล้องคอไอ้เจ้าโกลเด้นไว้ แล้ววิ่งตามหลังคนที่อุ้มแมวไปทันที
ธีโอต้องเดินตามหลังอีกฝ่ายสองสามก้าว เนื่องจากไอ้เจ้าเหมียวมันระแวง และส่งเสียงขู่ตลอดเวลา เหลือบเห็นรอยข่วนที่แขนคนอุ้มหลายที แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมปล่อยมันลงไป ใช้มือลูบหัวและเกาคางจนมันยอมซบอยู่ที่อก ให้อุ้มอยู่แบบนั้น เพิ่งจะเข้าใจ..ว่าโลกนี้มีคนตั้งมากมายที่เดินสวนกันบนท้องถนน แต่จะมีอยู่เพียงคนเดียวที่แตกต่างจนเรามองเห็น แม้จะเป็นเพียงแผ่นหลังที่เผลอมองอยู่ตอนนี้ก็ตาม
เสียงโหวกเหวกที่ได้ยิน ทำเอาหมอเนสหันไปมอง แม่ลูกคู่หนึ่งที่ออกมาตามหาเจ้าเหมียวกับเจ้าตูบ สรุปว่าเป็นเจ้าของคนเดียวกัน เผลอปล่อยให้เจ้าเหมียวออกมาข้างนอกแป๊บเดียว วิ่งไล่กันออกไปนอกบ้าน จนต้องออกมาตามหากันถึงนี่ ทั้งสองขอโทษขอโพยพร้อมกับขอบคุณ ก่อนจะรับเอาไอ้ตัวก่อเรื่องทั้งคู่กลับไปบ้าน
"เสร็จเรื่องซักที ต้องเดินกลับไปที่รถอีก!!" หมอเนสบ่นพึมพำกับตัวเอง มากกว่าที่จะหันไปพูดกับเด็กโข่งที่ยืนงงอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้ แต่หันหลังให้ ธีโอก็วิ่งเข้าไปคุยกับเจ้าของบ้าน ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เพราะหมอเนสตั้งใจแค่จะเดินกลับรถ
"คุณเนส..!!" ธีโอตะโกนเรียกเอาไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินตัวปลิวกลับไปทางเดิม
"อะไร..!!?" พอหันกลับไปมอง ไอ้เด็กโข่งมันก็วิ่งมาถึงตัวแล้ว ...จะขายาวไปไหนฟ่ะ
"ขอบคุณครับ.." หมอเนสเลิกคิ้วมองอย่างงุนงง
"ขอบคุณทำไม..ยังไม่ได้ช่วยอะไรซักหน่อย" ธีโอฉีกยิ้ม ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาด ๆ ที่ตัวเองที่วิ่งไปขอมาจากเจ้าของไอ้สองตัวนั้นมาได้ ให้คนตรงหน้า ยิ่งมองเห็นรอยข่วนที่แขนก็ยิ่งร้อนใจ นึกโมโหตัวเองที่น่าจะรับเจ้าเหมียวนั่นมาอุ้มไว้เอง
"เจ็บไหม..?" คำถามธรรมดา แต่คนฟังกลับต้องเหลือบตามองตอนที่รับเอาผ้าผืนนั้นมาเช็ดที่แขน หมอเนสอยากจะสวนออกไปเหมือนกันว่าทั้งเจ็บทั้งแสบ แต่พอเห็นสีหน้า และแววตาเหมือนหมาหงอยของอีกฝ่าย ก็ทำเป็นใจร้ายไม่ลง เลยต้องพยักหน้าแทนคำตอบไป
"ไม่เจ็บมากหรอก ขอบใจ.." ไอ้เจ้าหมาลูกครึ่งตัวโตมันก็ยังไม่ยอมเงยหน้าไปจากแขนเสียที ทำยังกับว่าตัวเองเป็นคนทำเองอย่างงั้น
"อืม..ยังไม่ได้ช่วยซักหน่อย.." ประโยคเดิมที่พูดไปเมื่อกี้ มันกลับเอามาย้อนกลับได้ พร้อมกับรอยยิ้มกว้างจนตาปิด ทั้งที่อาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แต่ทำไมดูเหมือนภาพตรงหน้ามันสดใส เหมือนตอนเช้าที่พระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมา
"จะกลับแล้ว...ไปด้วยกันไหม รีสอร์ทที่พัก ทางผ่านพอดี" หลังจากพูดจบนั่นแหละ หมอเนสก็เลยสรุปเอาว่าตัวเองตาฝาด เพราะจากพระอาทิตย์ขึ้น ก็กลายเป็นไอ้ตูบหูตั้งขึ้นมาทันที ไอ้เด็กโข่งพยักหน้ารัว พร้อมกับรอยยิ้มจนคนมอง เกือบจะยิ้มตาม ต้องหันหลังให้ แกล้งเดินกลับไปที่รถ โดยมีไอ้เด็กนอกตัวโตก้าวตามมาติด ๆ
"ผม..อยากเรียนภาษาไทย.." ธีโอหันมาบอกตอนที่ก้าวขึ้นไปนั่งเรียบร้อยข้างคนขับ
"เรียนทำไม เดี๋ยวนายก็กลับ รู้แค่นี้ก็พอ.." คนตัวโตที่อุตส่าห์อ้อน ทำเสียงหงุงหงิงฟังไม่ออกว่าพูดอะไร จนรถเคลื่อนตัวออกไป เมื่อไม่มีประโยคพูดต่อ ต่างคนก็ต่างเงียบ จนกระทั่งเหมือนไอ้เด็กโข่งมันจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"คนที่ผมชอบ เค้าพูดภาษาไทย อยากพูดกับเค้า ก็เลยต้องเรียน" ธีโอสารภาพเสียงอ่อย แต่คนฟังกลับใจเต้นเป็นจังหวะแปลก ๆ ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยชื่อออกมา แต่แววตาระยิบระยับที่มองมา ทำเอาสมาธิในการขับรถกระเจิงได้ง่าย
"มีแรงจูงใจแบบนี้เอง แล้วถ้าเกิดว่าเลิกกันขึ้นมา ไม่เกลียดภาษาไทยไปเลยรึ" หมอเนสถามกลับ ทำเอาไอ้เด็กตัวโตทำหน้าจ๋อยอีกรอบ ซักพักถึงได้ยินเสียงถอนหายใจยาวเหยียด
"เค้าคงยังไม่รู้ แต่..ผมไม่เกลียดภาษาไทย รู้เอาไว้ เป็นสิ่งดี.." คำพูดที่เหมือนกับว่าที่นิ่งไป มันไปนั่งคิดหาคำแปลมา คนฟังหลุดหัวเราะออกมาจนได้ ธีโอเหลือบมองใบหน้าของคนที่กำลังหัวเราะ ราวกับว่ามันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่หาดูได้ยาก
"เอาชื่อภาษาไทยไปก่อนไหม เดี๋ยวตั้งให้.." หมอเนสหันมาถาม ตอนที่จอดรถตรงหน้าทางเข้ารีสอร์ท
"ชื่อผม...ภาษาไทย?" ไอ้เด็กโข่งพยักหน้ารับทันที ที่เรียบเรียงประโยคให้ตัวเองเข้าใจได้ สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่บอกว่าจะตั้งชื่อให้
"ถ้ามีเวลา จะช่วยสอนภาษาไทยให้ ส่วนชื่อนายเอาเป็น..แตงกวา..โอเคไหม" ยังไม่ทันจะได้คิดถึงความหมายของมัน ธีโอก็พยักหน้ารับไปก่อนแล้ว ยิ่งได้ยินประโยคแรก ๆ ที่ว่าจะช่วยสอนก็ดีใจแทบแย่ ก่อนจะเปิดประตูรถลงไปอย่างเสียดาย
"ขอบคุณครับ.." คนที่ขับรถมาส่งยังคงอมยิ้มอย่างอารมณ์ดีซะเหลือเกิน ก่อนจะโบกมือให้ แล้วก็ขับรถออกไป
ธีโออมยิ้มแก้มแทบปริ ยืนมองจนกระทั่งรถของหมอเนสลับสายตาไป กำลังปลาบปลื้มกับชื่อใหม่ของตัวเอง แล้วพอมานั่งคิดไปคิดมา ถึงความหมายของมันแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน ทำไม...ต้องแตงกวา..!!?
"แตงกวา...cucumber!!?" ยังคงได้ยินเสียงพึมพำตลอด ตั้งแต่ทางเดินเข้ารีสอร์ท พร้อมกับเปิดรูปที่อยู่ในกล้องดู.. ที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะถามถึงความหมายของชื่อตัวเองในคราวหน้า ก็ลืมไปซะสนิท ตั้งแต่เห็นรูปใครบางคน ที่กำลังยืนยิ้มกับแมวสีขาว ในอ้อมแขน...
หมอเนสเหลือบมองกระจกหลัง เห็นว่า'แตงกวา'ที่ตัวเองเพิ่งจะตั้งชื่อให้ ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แปลกใจตัวเอง ที่ดันไปรู้สึกแปลก ๆ กับรอยยิ้ม แล้วก็สายตาระยิบระยับแบบนั้นได้ แต่...ที่แน่ ๆ ความเหงาที่มันก่อตัวขึ้นก่อนหน้านั้น ถูกลืมเลือนไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้หัวเราะเต็มที่กับคนอื่นแบบนี้...ทำไมกันนะ..
===================
:o8: แหะ แหะ คือแบบว่าตอนนี้ไม่รู้จะว่าไงดี
ยกให้เจ้าสองตัวนั่นเป็นพ่อสื่อก็แล้วกัน (เอามาตั้งชื่อตอนมันซะเร้ยยยย)
ว่าแต่...ตัวละครข้าพเจ้า Import ทั้งสองคนเลยนี่หว่า :a5:
ไม่เสียดุล ๆ หึหึ จะยังไง ไว้ติดตามกันต่อไป
:กอด1: แอบกอด ก่อนไป ฟิ้วววววว
แวะมาแก้ข่าว o17
อ่านไปสองสามเม้นท์ ไม่ไหว..ฮาน้ำหมากแทบพุ่ง กร๊ากกกกกก
จำได้ว่าเค้าเคยบอกไปแล้วนะ ว่า"แตงกวา"มันคือชื่อ..น้องหมาของหมอเนส
รู้นะว่้าคิดอะไรอยู่ 555 :haun5:
ไม่ไหว ๆ ปวดแก้มเหลือทนแล้วนั่น :laugh3:
-
ก็นะ อิมพอร์ตเอ็กซพอร์ตบ้างไรบ้าง
ว่าแต่.....พี่เนสก็นะ เห็นน้องมันเป็นหมา
เล่นกะหมา เดี๋ยวหมาก็เลียปากหรอก โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เค้าชอบเจ้าแตงกวาอ่ะ แตงกวาของนอกซะด้วย คงจะ...น่าดู ก๊ากกก
-
"เก็บค่า..? เออ!!..ชอบแมว"
หรือ ชอบคนอุ้มแมว กันแน่จ๊ะ น้องแตงกวา
ชักอยากจะรู้แล้วล่ะสิ ว่าทำไมต้องแตงกวา
ทำไมไม่เป็น แตงร้าน แตงไทย ล่ะจ๊ะหมอเนส
คิดอะไรกับเจ้าตัวโตนี่ละสิ รู้ทันนะ
-
55++++ ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ขำ ปวดเเก้ม + ปวดท้อง เเอ๊บ ไม่ได้เลย ตลกอะ ธีโอ + หมอเนส น่ารัก เอาใจไปเลยดีเเล้ว หมอเนสจะได้ไม่เหงา เเต่นะ ไปเปรียบน้องมันเป็น หมา ซะงั้นเเต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยๆตอนนี้เป็นหมา ต่อไปค่อย อัพเลเวล เป็น อย่างอื่น คิคิคิคิ ..(ต่อไปจะไม่เเอบอ่านเวลางาน เพราะมันทรมานตรูเเอ๊บส์ไม่ได้ กร๊ากกกกกส์)
-
เล่นกับหมา หมาเลียปาก สำนวนนี้แน่ๆ
-
นึกว่าจะชอบกินฝรั่ง ไหงเปลี่ยนมาชอบกินแตงกวาแทนล่ะหมอเนส
-
5555 น่ารักจังเลย :กอด1:
จริงๆก็แอบคิดเหมือนกันกับชื่อ แตงกวา เนี่ย...แบบตอนนั้นงงๆไม่รู้หมอเนสอารมณ์ไหน...
แต่พอคุณดาด้ามาเฉลยเราเลยแบบว่า...โอ๊ววว นี่ทำไมเราคิดอะไรแบบนั้นไปได้นะ? กร๊ากกก :laugh:
ธีโอน่าร๊ากกกก สู้เค้านะพ่อแตงกวา !
-
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
รอบหน้าว่าจะเป็นตอนขัดดอก
คิดถึงธีโอกันล่ะเซ่ จัดปายยยย
ก่อนไป โอบกอดทุกคน จากใจนักเขียนตัวน้อย ๆ (เหรอออออ)
วุ้ย..คุณหมอปุ่นกับพ่อเสือน้อย จะน่ารักกันไปถึงไหน แล้วคุณพ่อทิวา คุณพี่เต้อีก ช่างเป็นคุณพ่อ-คุณพี่ที่แสนดี แสนจะเข้าใจโลก
อ่านเรื่องนี้ เป็นอะไรที่มีแต่ความรู้สึกพึงพอใจ เป็นสุขใจจ้ะ
แล้วคุณ : panda นี่ก็น่ารักมากก..เช่นกัน แหมรู้ใจนักอ่านเหมือนเข้ามานั่งในหัวใจกันเลยเชียว
ถูกต้องที่สุดเลยจ้า คิดถึงธีโอมาก และขอบคุณจ้ะที่จัดให้...ถูกใจจ้า ขอ :กอด1: panda คืนแบบแน่นๆจ้ะ
-
พ่อแตงกวาน้อย(?) น่ารักอย่างนี้แล้วพี่หมอเนสเค้าไม่หวั่นไหวให้มันรู้ไป...คริคริ
แอบข้องใจกะข้อความของไรท์เตอร์นิดส์หน่อย...ที่บอกว่า "จะไม่เสียดุล" มันหมายความว่าไงหว่า
อย่าบอกนะว่า ธีโอจะย้ายมาอยู่ที่ไทยเพื่อพี่หมอเนสหน่ะ...
แต่แหมะ...พ่อแตงกวาน้อย(?)จ๋า...ชอบพี่หมอเนสก็บอกเค้าไปสิจ๊ะ...รุกฆาตไปเลยลูก
เด่วทำป้ายไฟไปเชียร์...กร๊ากกกกกกกกกกก ก ก ก ก กส์ >////////<
(นี่ตูต้องการจะสื่ออะไร - -???)
-
เล่นกับหมา หมาเลียปาก สำนวนนี้แน่ๆ
เห็นด้วยนะคะ แต่..ไม่เลียแค่ปากหรอก พ่อแตงกวาตัวโตคงจะเลียทั้งตัว :m4:
-
:z3: :z3:
คู่นี้ก้อน่ารักอ่ะ
พ่อแตงกวากะหมอเนส
ฮิฮิ
น่ารักจัง
-
จะให้ชื่อนี้จริงเหรอ แตงกวา นี่อะนะ
-
ตั้งชื่อเหมือนหมาตัวเองเลยนะหมอเนส
-
:o8:
ฝรั่งน่ารัก
-
หมอเนสนี้ชอบแกล้งจังนะ
-
คู่นี้ก็น่ารัก เชียร์ให้ธีโอเร่งทำคะแนนเร็วๆ จะได้หวานแข่งกับอีกคู่นึง
ชักอิจฉาหมอเนสซะแล้วซิ มีคนมาช่วยคลายเหงา อิ อิ
-
:z1: อิอิ แตงกวานำเข้า ซะด้วยนะ หมอเนส
-
ให้กำลังใจแตงกวานะ หมอเนสกำลังจะใจอ่อนแล้ว อิอิ :-[
หมอเนสอย่าทำใจแข็งนักเลย แตงกวามันน่ารักจะตาย...
สุดท้าย..เพระาโลกมันกลม :o8: :o8:
:pig4: ไรเตอร์ค่ามาต่อไวไวเด้อ
-
งุงิ
แตงกวา
สงสัยต้องเปลี่ยนใหม่ซะละมั้ง หมอเนส
ถ้าเกิด อะไรขึ้นมาจริงๆอ่านะ
อิอิ
แตงร้านน่าจะเหมาะสมกว่า
+55555
-
:z2: :z2: :z2:
-
ไอ้ความหมายของชื่อ ถ้าเจ้าตัวรู้ คงยิ้มแล้วตอบกลับว่า ผมนะแตงร้านครับ
ส่วนที่ไปตั้งชื่อให้ชื่อเดียวกับเจ้าตูบของหมอเนสนะ ระวังเถอะ เค้าจะคิดทบต้นทบดอก
มารอเฉลยว่า สองคนนี้ใครจะเป็นพระเอกนายเอก
+1 เป็นกำลังใจให้ดาด้า รักษาสุขภาพด้วยนะครับ อากาศอับชื้น :กอด1:
-
:m13: กลับมาอ่านต่อแล้ว หลังจากไปเยี่ยม
อากาศของพระจันทร์มา
:m1: :m1: :m1: แหม แห๊ม.....บ่นว่า ดื้อบ้างล่ะ เด็กแสบบ้างล่ะ
:m12:โธ่...พี่ปุ่นขาาาาาาาาาาาา อาการเริ่มต้นขอโรคปากไม่ตรงกับ :L1:
-
:L2: :L2:
-
18.
ชีต้าห์เดินเข้าไปคลอเคลียบิดา เหมือนทุกครั้งที่เจ้าตัวอยากจะอ้อนขออะไรซักอย่าง คุณทิวาเอื้อมมือไปลูบหัวลูกชายคนเล็กเบา ๆ พอมองดูแบบนี้ใบหน้าช่างละม้ายคล้ายไปทางแม่ ทั้งรูปร่างและนิสัย คิดอยู่ในใจว่าหากชีต้าห์เป็นลูกผู้หญิง ก็คงจะมีชายหนุ่มมาหมายปองหัวบันไดบ้านไม่แห้งแน่ ...ขนาดว่าเป็นผู้ชาย ยังตกเบ็ดได้ปลา'หมอ'ตัวใหญ่มาตั้งหนึ่งตัว
"พ่อ..ผมขอโทษ แล้วก็ขอบคุณด้วย" คุณทิวาคลี่ยิ้มให้ เมื่อลูกชายคนเล็กกราบลงที่ตัก ก่อนจะเอื้อมมือไปโยกหัวลูกชายคนเล็กเล่นไปมาอย่างเอ็นดู
"ที่จริง พ่อเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร เพียงแต่รักลูกมากกว่า ที่จะต้องมาทนเห็นลูกของพ่อต้องมานั่งเสียใจ เพียงเพราะหน้าตาทางสังคม..." ชีต้าห์น้ำตาซึม เอื้อมไปโอบบิดาเอาไว้หลวม ๆ
"ผมนี่โชคดีจัง ที่เกิดมาเป็นลูกพ่อ.." ลูกชายคนเล็กฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น ตามเวลานี้ของทุกวัน ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นคุณแม่ โทรมาถามโน่นนี่ได้ทุกวันไม่มีเบื่อ
คุณทิวาเหลือบมองใบหน้าลูกชายแวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนไปอีกทาง มือข้างหนึ่งจับแขนลูกชายคนเล็กที่กำลังจะวิ่งไปรับโทรศัพท์เอาไว้ ชีต้าห์หันมามองอย่างแปลกใจ เสียงโทรศัพท์เงียบไปแล้ว พี่เต้คงรับให้
"คือ...ที่จริง พ่อมีเรื่องจะบอก เมื่อวาน...พ่อบอกแม่เรื่องของลูก กับคุณหมอไปแล้ว.." ชีต้าห์ยืนนิ่งเหมือนกับว่าโลกมันกลับตาลปัตรในเวลาแค่ชั่วพริบตา ความรู้สึกในตอนนี้ อยากจะตะโกนดัง ๆ แต่ก็เหมือนมีใครซักคนกำลังตะโกนอยู่ในหัว 'แม่รู้เรื่องแล้ว!!'
"เหมือนกับโดนดึงลงมาจากสวรรค์เลย พ่ออ่ะ!!" อะไรมันจะเกิด ก็คงต้องเกิด เชื่อว่าพ่อก็คงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้หรอก ชีต้าห์ถอนหายใจเฮือก รู้งี้ชิงบอกด้วยตัวเองไปเสียก่อนก็ดีหรอก
"แม่เราไม่เห็นพูดอะไรซักคำ คงไม่เป็นไรหรอก....มั้ง" หมดกันความมั่นใจ สุดท้ายมาตายตรงไอ้คำว่า 'มั้ง' ต่อท้ายนี่แหละ ตายแน่..แม่ถึงขั้นพูดไม่ออกเลยเหรอ ยอมโดนตวาดซะยังดีกว่าอีก
"ชีต้าห์!! แม่รอสายอยู่.." เสียงตะโกนของพี่ชายที่อยู่ข้างนอก ทำเอาคนที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ สะดุ้งสุดตัว เอาสองมือแตะที่หน้าตัวเองเบา ๆ เหมือนจะเรียกสติ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงก็คงต้องบอกความจริงสถานเดียว โทษหนักอาจจะได้ลดลงกึ่งหนึ่ง
"ค..ครับแม่..." ตั้งแต่กลับมาเที่ยวที่บ้านพ่อ ก็มีครั้งนี้แหละ ที่ตื่นเต้นแทบตายเวลาจะรับโทรศัพท์ทางไกลจากแม่
"เป็นอะไร ไม่สบายรึไงเรา เสียงสั่นเชียว" ชีต้าห์สูดลมหายใจเข้าปอดรวบรวมความกล้าอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจ
"แม่..ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง..." เรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา ถูกถ่ายทอดออกจากปาก ทั้งความสับสน ความรู้สึกที่มันก่อเกิดโดยไม่รู้ตัว อธิบายตามความจริงทุกถ้อยคำ ทำไมคนเป็นแม่จะฟังไม่ออกว่าลูกชายคนเล็ก ไปแอบเผลอใจเข้าตอนไหน ยิ่งได้ยินเสียงสั่น ๆ ยามที่เอ่ยชื่อคนรัก เหมือนกับว่าปกป้องอยู่ในทีอีก
"เค้าคนนั้นของลูกอยู่แถวนั้นไหม" ชีต้าห์ลืมตัวส่ายหัวแทนคำตอบ ก็อยากจะให้อยู่หรอก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะเรียกให้มาได้
"พี่หมออยู่เวรที่โรงพยาบาล..ถ้าแม่อยากคุย วันหลังผมจะโทรไปหา แต่แม่...ไม่ว่าอะไรผมเหรอ" แทบจะต้องกลั้นใจรอคำตอบ ยิ่งปลายเสียงเงียบไป ชีต้าห์ก็เหมือนยิ่งคิดมากไปในแง่ลบอีก
"ชีต้าห์..ถ้าทำได้ แม่อยากไปหาลูกเดี๋ยวนี้ แล้วตีแรง ๆ ซักที" คนฟังทางนี้ กัดริมฝีปากตัวเองแน่น เริ่มหายใจติดขัดขึ้นทุกที
"แม่..." ยังไม่ทันจะได้พูดแย้ง ปลายสายก็แย่งพูดขึ้นมาเสียก่อน
"แม่เลี้ยงลูกมาตั้งแต่เล็ก แต่มาให้พ่อทิวารู้เรื่องสำคัญของลูกก่อนได้ไง แถมพ่อเรานะ เอามาอวดอย่างงั้นอย่างงี้ ถ่ายรูปหมอปุ่นแล้วส่งเมลหาแม่ด้วยพรุ่งนี้ ไม่งั้นแม่จะโกรธจริง ๆ " ชีต้าห์นั่งถือโทรศัพท์ อ้าปากค้าง เรียบเรียงสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้อีกรอบ
"แม่!! มะ..หมายความว่า...!!"
"ถ่ายรูป พร้อมกับเล่ามาอย่างละเอียด ถ้าจะให้ดี ให้เจ้าตัว..ชื่ออะไรนะ หมอปุ่นใช่ไหม ให้หมอปุ่นมาคุยกับแม่ด้วย" คนเป็นแม่ยื่นคำขาดอีกรอบ ทำเอาชีต้าห์แทบกระโดดด้วยความดีใจ แถมยังมีเจ้าของบ้าน กับลูกชายคนโตที่ยืนแอบฟัง และลุ้นตัวโก่งอยู่ตรงมุมห้อง พอได้ยินแบบนั้น ทั้งสองคนถึงได้ยิ้มออก คิดว่าจะต้องปลอบไอ้เสือกันยกใหญ่ล่ะคราวนี้ ถึงแม้จะผิดคาด แต่ก็เป็นเรื่องดีแล้ว
"แม่ไม่โกรธผมใช่ไหม..รักแม่ที่สุดเลยครับ!!" ถ้าตอนนี้มารดายืนอยู่ตรงหน้า คงจะวิ่งไปกอดแน่น ๆ เหมือนทุกครั้ง
"ก็ถ้าวัน สองวันนี้ แม่ไม่ได้เห็นหน้าสุดที่รักของลูก แม่จะโกรธ แล้วบินไปรับตัวลูกกลับ.." คำขู่ไม่จริงจักนัก ทำเอาไอ้เสือตัวแสบแทบจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
"แม่จะเอาซักกี่ร้อยรูปก็ได้ เดี๋ยวผมจะจัดไปให้จนเบื่อเลย.." สองพ่อลูก หันมาสบตากันพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก ปล่อยให้แม่ลูกเค้าโม้เรื่องอะไรต่อมิอะไรให้พอใจ เดี๋ยวต่างคนต่างเหนื่อยก็เลิกคุยกันไปเอง แม้ว่าไอ้เสือมันจะไม่โดนโกรธ แต่คนเป็นแม่ก็มีอีกหลายเรื่องที่ต้องซักฟอกลูกชายอีกชุดใหญ่
----------------
คุณหมอที่เพิ่งจะออกจากเวรได้เมื่อตอนสายของวัน เนื่องจากมีเคสด่วนตอนใกล้เช้า กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย สองหนุ่มก็แทบจะคลานขึ้นเตียงมันทั้งอย่างนั้น ทั้งที่ปกติ หมอปุ่นจะต้องขับรถไปเวียนที่หน้าบ้านของใครบางคนหนึ่งรอบ ในตอนใกล้สว่าง แต่วันนี้เหมือนสังขารมันไม่เป็นใจ
พอก้าวขึ้นไปบนบ้าน ใบหน้าของใครบางคนที่อยากเจอที่สุด ก็มานั่งฉีกยิ้มอยู่บนเก้าอี้ ไอ้คุณเพื่อนเนสมันลากสังขารเข้าไปในห้องตัวเองเหมือนไร้วิญญาณ ไม่ได้หันมามองว่ามีใครบางคนมานั่งยิ้มอยู่ในบ้าน หมอปุ่นก็เลยสรุปเอาว่าตัวเองเพียงแค่กำลังฝัน..ก็ยังดี
"ขอยืมตักหน่อย...อืม.." ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวยาวได้ หมอปุ่นก็พึมพำทั้งที่เปลือกตากำลังจะปิด
"พี่หมอไม่ไปนอนในห้อง..นอนตรงนี้ไม่ได้หรอก" เสียงพูดก็ฟังเหมือนนะ ขนาดว่าเป็นความฝัน ตักที่ขอมาแทนหมอนที่เหมือนจริงมาก
"ถ้าพี่หมอไปนอนในห้อง หมอนชีต้าห์จะตามไปไหมล่ะ..ขอนอนตรงนี้ดีกว่า.." ปากก็พูดเหมือนคนไม่มีสติ พร้อมจะหลับทุกวินาที จนกระทั่งรู้สึกว่ามีมือนุ่มนิ่มกำลังลูบไล้บนใบหน้าตัวเอง คนที่กำลังจะหลับจึงได้สำนึกว่า..ตัวเองไม่ได้ฝัน..นี่หว่า!!
"ผมกลับก่อนดีกว่า ให้พี่หมอพักผ่อน.." หมอปุ่นลุกพรวดขึ้นมานั่งตาสว่าง เอื้อมมือไปจับแก้มนุ่มนิ่ม ความอบอุ่นของผิวเนื้อไม่ได้บอกเลยว่าคนตรงหน้าอยู่ในความฝัน หัวใจมันลิงโลด หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งในทันที
"พี่นึกว่าฝันไป ชีต้าห์มาได้ไง" ไอ้เสือตัวจริงเสียงจริงฉีกยิ้มจนตาปิด ก่อนจะเอื้อมมือมาจับแก้มหมอปุ่นบิดไปมา เหมือนจะยืนยันว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ความฝัน
"มารอตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนแรกคิดว่ายังนอนอยู่ในห้องก็เลยไม่กล้าเรียก" คนพูดแสร้งทำเป็นหน้าบึ้งเหมือนเคย ทำเอาหมอปุ่นคลี่ยิ้มออกมาจนได้ เพราะความน่ารักแบบนี้ซิ ถึงได้รักจนถอนตัวไม่ขึ้นซักที ก้มลงไปจุมพิตฝ่ามือเล็กที่ยังจับเอาไว้ ให้วางแปะอยู่บนหน้าตัวเอง
"เหนื่อยมากเลย มีเคสเมื่อตอนเช้ามืด.." นาน ๆ ที ขอให้ได้มีโอกาสอ้อนไอ้เสือบ้าง หมอปุ่นทิ้งตัวลงไปนอนเอาหัวพาดบนตักเสือเหมือนเดิม
"พี่หมอไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยนอน ดื่มอะไรอุ่น ๆ ไหม ผมทำให้ได้นะ" เพราะสีหน้าคนไม่ได้นอนมันซีดจนน่าเป็นห่วง แม่เคยชงให้กินตอนที่อยู่อ่านหนังสือดึก พวกโกโก้ร้อน หรือไม่ก็ช็อคโกแล๊ต ทำให้นอนหลับสบายด้วย
"ขอกอดแบบนี้ได้ไหมล่ะ หลับสบายกว่าอะไรพวกนั้นอีก.." ชีต้าห์รีบส่ายหัวแทนคำตอบ เรื่องที่จะขอก็เลยต้องเก็บเงียบเอาไว้ก่อน
"พี่หมอไปอาบน้ำเลยป่ะ ไม่ต้องมาทำเป็นแกล้งหลับ" คนที่แกล้งทำเป็นเนียนหลับ ก็เลยโดนมืออีกคนบีบจมูกเอาไว้ พอหายใจไม่ออกก็อ้าปาก แต่ไม่ยอมลืมตา ด้วยความหมั่นไส้ ชีต้าห์ก็เลยทั้งบีบจมูกแล้วก็ปิดปากหมอปุ่นเอาไว้ซะเลย
"จะทำการฆาตกรรมคุณหมอหนุ่มสุดหล่อรึไง เกือบตายแล้วไหมล่ะ" ไอ้ตัวต้นเหตุนั่งหัวเราะชอบใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปรั้งให้คุณหมอตัวโตลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ไปเร็ว ๆ พี่หมออย่ามาแกล้งนะ" ชีต้าห์พยายามรั้งเท่าไรก็ไม่มีทีท่าว่าหมอปุ่นจะขยับ มีแต่ตัวเองที่ทำท่าจะเสียหลักถูกกระชากเข้าไปหาแทน
"ถ้าพี่หลับ ชีต้าห์ก็จะหนีกลับใช่ไหมล่ะ" หมอปุ่นรั้งไอ้เด็กแสบเข้ามาหาตัวเองจนได้ สองแขนโอบรอบเอวไว้ เอาคางเกยไว้บนไหล่ กักตัวเอาไว้ในอ้อมแขนนี่แหละ คุ้มสุด ๆ ล่ะ
"จะหนีทำไมเล่า!! ผมใช่นักโทษรึไง คิดมากเดี๋ยวหัวก็ล้านหรอก" ไม่ได้ตั้งใจจะว่า แต่ใบหน้าของคุณหมอ มันมาซุกอยู่แถวซอกคอ ขโมยหอมแก้มแรง ๆ อีกหลายที จนต้องเอามือดันใบหน้านั้นให้ออกห่างนั่นแหละ เผลอไปสบตาด้วย ไม่รู้ว่าที่เป็นประกายระยิบระยับที่เห็นเป็นเพราะคิดถึง หรือว่าง่วงจนตาจะปิดกันแน่
"คิดถึง.." คำตอบของสายตาที่เหมือนจะเอ่ยถาม ชีต้าห์รีบเบือนหน้าหลบสายตาที่เหมือนจะอ่านใจได้ทะลุปรุโปร่งนั่น
"ไม่ได้เจอกันแค่คืนเดียว พี่หมอก็เวอร์ไป..." ด้วยความหมั่นเขี้ยว ก็เลยกดจมูกลงบนแก้มใสไปอีกหลายที
" ไม่เชื่อกันอีก งั้น..ให้ทำการยืนยันด้วยการ..หอมแก้มคืน..!!" ไม่พูดเปล่า แต่หมอปุ่นกลับยื่นหน้าเข้ามาเสนออย่างเต็มใจ ฝ่ายชีต้าห์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา กับความฉลาดแกมโกงของคุณหมอ
"ไม่เอาด้วยหรอก เหม็นคนไม่ได้อาบน้ำ.." ยอมให้เค้ากอดมาตั้งนาน เพิ่งจะมางอแงด้วยเหตุผลนี้ หมอปุ่นหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะยกมือยีเส้นผมเด็กแสบเล่น ก่อนจะปล่อยให้เจ้าตัวลุกออกไปอย่างเสียดาย
"พี่หมอไปอาบน้ำก็ได้ ขออะไรเบา ๆ รองท้องได้ไหม" ชีต้าห์พยักหน้ารับคำ ตอนจะเดินไปห้องครัว ยังโดนดึงเข้ามาหอมแก้มอีกฟอด ก่อนที่หมอปุ่นจะเดินผิวปากเข้าห้องตัวเองไป
ในตู้เย็นมีแค่ไข่ น้ำผลไม้ นม แล้วก็ผลไม้อีกสองสามอย่าง คิดไปคิดมา ก็ได้แค่ไข่ดาว ปอกผลไม้ แล้วก็น้ำผลไม้อีกแก้ว มีน้ำใจทำเผื่อพี่หมอเนสด้วย แต่ก็ไม่กล้าไปเคาะประตูห้องเรียก ทำเสร็จก็หาอะไรมาปิดไว้ แล้วเขียนข้อความบอก เผื่อว่าตื่นขึ้นมาจะได้กินเลย
กล้องดิจิตอลที่หยิบติดมือมา หยิบออกมาถ่ายโน่นนี่เพลิน ก็เลยไม่เห็นว่าคนที่ขอตัวไปอาบน้ำเสร็จแล้ว ออกมายืนมองอยู่เงียบ ๆ
"พี่หมอ..ตกใจหมด มายืนทำอะไรเงียบ ๆ " หมอปุ่นคลี่ยิ้มให้ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเด็กแสบที่กำลังทำหน้ามุ่ย
"ทำอะไรอยู่ ไหน..อาหารเช้าน่ากินขนาดต้องถ่ายรูปไว้เชียวรึ" ไอ้เสือทำเป็นยืดอกเต็มที่ ก่อนจะชี้ให้ดูฝีมือตัวเอง หมอปุ่นแทบหลุดหัวเราะก๊าก อาหารเช้าสไตล์อเมริกันของแท้ ขาดก็แต่ขนมปังปิ้ง
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ในตู้เย็นไม่มีตัวเลือกแล้ว.." หมอปุ่นเอาส้อมจิ้มไข่ดาวใส่ปาก พร้อมกับตัดอีกชิ้น ป้อนคนทำ ของที่คนรักทำให้กิน อะไรก็ดูอร่อยไปเสียหมด
"อร่อยไหมล่ะ ของที่ตัวเองทำเอง..." แกล้งแซวไปแบบนั้น แต่ก็หมดไม่เหลือแม้แต่ผลไม้ซักชิ้น ในส่วนของตัวเอง เหลือบไปมองหน้าคนข้าง ๆ ที่นิ่งไปนานจะผิดสังเกต
"พี่หมอ..ผมมีเรื่องจะบอก...เมื่อวานแม่โทรมา.." ชีต้าห์เลือกบอกตอนที่อีกฝ่ายกวาดทุกอย่างลงท้องไปเรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงดังแกรก เหมือนช้อนมันหลุดมือไปกระทบกับขอบจาน หมอปุ่นต้องยกน้ำผลไม้ที่อยู่ในแก้วกระดกพรวดลงคอ
"แล้ว...โดนว่าอะไรรึปล่าว..?" พอเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้ารับ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน หมอปุ่นก็ยิ่งใจคอไม่ดี
"แม่บอกว่า...ให้ถ่ายรูปพี่หมอส่งไปให้ดู ไม่งั้นจะไม่ยกโทษให้ ฮ่า ๆ " แชะ แชะ เสียงกดชัตเตอร์ไม่ยั้ง ดังแข่งกับเสียงหัวเราะเริงร่าของไอ้เด็กแสบ ตอนที่เห็นว่าหมอปุ่นหน้าเหวอมันก็ยิ่งหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน
"ชีต้าห์!! สรุปว่า...!?" ชีต้าห์กระโดดหลบไปอยู่อีกฟากของโต๊ะกินข้าว พร้อมกับยักคิ้ว และยิ้มกวนประสาทให้คุณหมอที่ยังงง
"เอารูปนี้ไปให้แม่ดูดีกว่า พี่หมอหน้าตลกอ่ะ ฮ่า ๆ " หลังจากที่รวบรวมสติได้ ดีใจแทบตายที่ทุกคนยอมรับ แต่...ไอ้เรื่องที่ตัวเองโดนหลอก คงปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องเอาคืนสถานเดียว
"ไหนเอามาดูซิ ตลกแค่ไหน!!" คนที่ยังหัวเราะชอบใจไม่เลิก เผลอเดินถือกล้องไปให้
"เฮ่ย!! ไอ้พี่หมอปล่อย!!" ช้าไปหลายก้าวแล้วชีต้าห์ เสือจะโดนหมอขย้ำยังไม่รู้ตัว
"ไม่ปล่อย!! ไปนอนกันป่ะ!!"
"นอนทำไม ผมไม่ได้ง่วงซักหน่อย ปล่อยผมลง" ยังไงก็แพ้ทุกที โดนอุ้มพาดบ่าตัวลอยขึ้นจากพื้น หัวห้อยไปทางขาไปทาง จะดิ้นก็ไม่ได้ ร่วงลงไปเจ็บหนักว่าอีก เพราะมันไม่ใช่พื้นทรายเหมือนทุกครั้ง
"ไม่ง่วง ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กล่อมให้เอง หึ หึ" ไอ้เสียงหัวเราะในลำคอต่อท้ายประโยคนั่น ฟังยังไงก็ไม่ได้รู้สึกดีซักนิด กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เดินผ่านประตูห้องเข้ามา ชีต้าห์พยายามอย่างยิ่งที่จะรั้งขอบประตูเอาไว้ สุดท้ายก็โดนจี้เอว หัวเราะจนปวดท้อง..ลงไปนอนแผ่หมดแรงอยู่บนเตียง
ก็อย่างที่เค้าว่าไม่มีผิด 'หัวเราะทีหลัง มันดังกว่า' เห็น ๆ
==========================
:กอด1: แวะมาอัพตอนเย็น ๆ อากาศดี ๆ
อย่าบอกนะว่า..หลงหมอเนสจนลืมไอ้เสือกันไปแล้ว ว ว ว ว ว :haun5:
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
ยังไงก็กินข้าวเย็นกันก่อน แล้วมาอ่านชีต้าห์ตบท้ายเป็นของหวานล่ะกันนะ
(บอกช้าไปไหมนั่น o17)
ไปดีกว่า วิ่งไปปั่นต่อ คึคึ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
-
เชื่อแล้วว่าพี่หมอกล่อมเด็กเก่ง :L1:
-
อยากจะบอกด้าเหลือเกินว่า
มันเป็นไปตามนั้น
หลงหมอเนสจนเกือบลืมคู่หลักไปแล้วเนี่ย :m23:
-
สะใภ้คนนี้น่ารัก ไม่เสียใจเลยที่เอาลูกชายคนโตมาแลก เอร๊ยยยยยยยยยยย
กระโดดกอดชีต้าห์แนบแน่น แล้วเผื่อแผ่ไปถึงพี่เต้กับคุณพ่อและคุณแม่ด้วย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ โล่งงงงอย่างเเรง ทั้งพ่อ เเละเเม่ ปลอดภัย เเต่หัวเราะทีหลังดังกว่าจริงๆ คิคิคิ ไม่หลงหมอเนสหรอก เพราะอยู่กันคนละฝั่งได้ทั้ง 4 คน คิกคิกๆๆๆ เเต่ต้องรีบวิ่งไปหา ตัวป่วน + พี่ฟ้า เพราะ ตอนพิเศษมาเเย้วววววววววว
-
^0^ Narak
-
ดีจังเลยที่พ่อกับแม่เข้าใจ
-
จะน่ารักกันไปไหนเนี่ย :o8:
-
น่ารักที่สุด ทั้งพี่หมอ ชีต้าร์ และคนแต่งเลย o18
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากบอกว่า น่ารักมากมาย
ขอบคุณครับ
-
ดีใจกับพี่หมอปุ่นกะน้องชีต้าร์ด้วย
ที่ทุกคนเข้าใจ
ทีนี้ก็หวานกันได้แบบไม่ต้องเกรงใจใครแล้วซิ อิจฉาอ่ะ
-
แล้วคุณแม่จะได้เห็นรูปลูกเขยไหมคะวันนี้ 555
เดี๋ยวแวะไปเยี่ยมหนูป่วนดีก่า
-
ดีใจกับพี่หมอปุ่นกะน้องชีต้าร์ด้วย
ที่ทุกคนเข้าใจ
ทีนี้ก็หวานกันได้แบบไม่ต้องเกรงใจใครแล้วซิ อิจฉาอ่ะ
:-[
-
ดีใจด้วยทั้งคู่เลยค่ะ
o13
-
รักนี้ผ่านการอนุมัติแล้วสิเนี่ย...คริคริ
หวานกันซะจนคนอ่านไฟลุกตาไปมหดแล้วนะ...อ๊ากกกกกกก...น้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่จริง ๆ
แล้วนี่หมอปุ่นจะจัดการเอาคืนไอ่เสือยังไง...อยากจะรู้จริง ๆ
สงสัยคราวนี้พี่หมอคงไม่ปล่อยไอ่เสือออกมาง่าย ๆ แน่ ๆ...คริคริ >/////////<
-
ลูกเสือ พ่อเสือที่ว่าแสบ เจอแม่เสือนี่ร้ายกว่าเห็นๆ หลอกน้องต้าห์ซะได้ แถมยังทำป๊ะป๋าแอบเขวไปเหมือนกันนะเนี่ย o3
สงสารก็พี่เต้และพี่หมอปุ่น พี่เต้นี่ยังพอทน แค่เป็นห่วงน้อง พอทำให้หนักใจได้นิดหน่อย
แต่พี่หมอปุ่นนี่สิ เล่นกันเหงื่อแตก จิตตกเลยทีเดียว แถมสุดท้ายยังโดนไอ้เสือแกล้งตลบหลังอีก :m29: ฮ่าๆๆๆ
อยากเห็นรูปพี่หมอหน้าเหวอเสียจริง น้องก็ช่างแกล้งอ่ะ
:m1: ตอนนี้เค้าอ้อนกันน่ารักมากๆ เลย ขอบคุณคุณดาด้านะคะ
-
ฮ่า ฮ่า เล่นงานเจ้าเสือซะอยู่หมัดเลยนะพี่หมอ
ที่แท้หมอปุ่นเป็นนายสัตวแพทย์หรอกเรอะเนี่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh:
-
หมอหลอกเด็กได้น่ารัก เด็กหลอกหมอช่างน่าเอ็นดู ทางโล่งสบายใจแล้ววววววว :L1: :L1: :L1: :L1:
-
พลาดท่าเลย
-
สงสัยคุณแม่จะได้เห็นรูปคู่ ซะมากกว่านะ
รอดูพร้อมคุณแม่ดีกว่า
-
ยินดีกับพี่หมอปุ่นด้วยทางสะดวกละทีนี้ :laugh:
-
:o9: พี่หมอพาเสือน้อยเข้าห้องไปทำอะไรเอ่ย อยากรู้แล้ว
-
เกือบไปแล้วนะเนี่ย
ก็ชีตาร์น่ารักขนาดนี้ล่ะนะพ่อก็เลยน้องหวง
แค่ร้ายจริงๆทั้งพ่อทั้งลูกเลย อิอิ หมอปุ่นเกือบไปล่ะ ฮ่าๆ
-
หมอปุ่นเพิ่งออกเวรนะ
แรงดีไปไหน
+1
-
พี่หมอปุ่นรีบบอกพ่อกับแม่ให้ยกขันหมากมาขอซีต้าร์ได้แล้วนะ
พ่อตากะแม่ยายไฟเขียวแล้วววววว :mc4:
-
ครอบครัวนี้น่ารักทั้งบ้านเลย อยากเ๊ป็นส่วนหนึ่ง อิอิ
เสร็จ...
งานนี้ไอ้เสือเสร็จพี่หมอจริงๆแน่ๆ หุหุ จะรออ่านนะคะ
ขอบคุณไรเตอร์ค่า
-
บ้านนี้น่ารักจังเลย
-
คุณแม่น่ารักมากเลย >///<
อย่ามัวแต่นอนกันจนลืมส่งรูปไปให้แม่ดูล่ะชีตาห์ ^^
-
:t3: :t3:
-
:haun4: :o12: เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทันอีกหนึ่งเรื่อง ขอบคุณน่ะครับ จะรออ่านน่ะครับ... :z13:
-
:z1: :z1: คิคิคิ....หมอเนสไม่ชอบน้องหมาเหรอ น่ารักหน๊าาาาา
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: สู้ ๆ นะจ๊ะหนูธีโอ เพื่อรัก :a9: :a1:
-
:z1: อยากรู้คุณหมอกล่อมเด็กยังไง
-
หืมม
ริจะเรียนหมอเด็ก
ก็ต้องหัดกล่อมเด็กก่อนช่ายม้า
+55
เข้าใจทำนะ หมอปุ่น
-
ทำไมถึงได้น่ารักกันจังเลย ทั้งหมอปุ่นทั้งเสือน้อย อ่านไปหวานในอกหอมในใจไป โอ้..มีความสุข
-
ทำไมถึงได้น่ารักกันจังเลย ทั้งหมอปุ่นทั้งเสือน้อย อ่านไปหวานในอกหอมในใจไป โอ้..มีความสุข
เอ่อ... หวัดดีคร่า น้องใหม่หัดเข้าเล้า เพิ่งได้ log in เมื่อกี๊ หลงรักชีตาร์ อดใจไม่ไหว ต้องแสดงตัว อิอิ
อยากทราบด้วยค่ะ ว่า นู๋ป่วน พี่ฟ้า ที่พูดกัน จะไปอ่านได้จากตรงไหนอ่ะ (แหะ แหะ อายอ่ะ หาไม่เจอ)
ขอบคุณค่ะ
-
ู^
^
^ :z13: จิ้มเด๊ะใหม่ :กอด1:
พี่ฟ้า กะหนูป่วน ไปตาม link นี้เลย รักไม่กล้าบอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.0)
คำเตือน:: อ่านเรื่องนี้แล้วปริมาณน้ำตาล ความหวานมันล้นทะลัก ยิ้มจนเมื้อยแ้ก้ม ระวังตัวให้ดี จะถอนตัวไม่ขึ้น 555 :o8:
-
อะเจ้ยยยย !!!!! ดีใจ โดนไรท์เตอร์จิ้ม 5555 ขอบคุณก๊าบบบบบ ตามลิงค์ไปอ่านนู๋ป่วนก่อนโลดดดด
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมม จึกๆ
ตามเข้ามาจิ้มด้วยคน ยินดีต้อนรับสู้ครอบครัวสุขสันต์ค่ะคุณปีศาจน้อยสีชมพู ^o^
(ดาด้า ทำงานได้ดีมาก มามะเจ่เจ้กอดให้รางวัล ฮึบๆ อุตสาหกรรมในครอบครัวจริงๆ)
-
ทำไมถึงได้น่ารักกันจังเลย ทั้งหมอปุ่นทั้งเสือน้อย อ่านไปหวานในอกหอมในใจไป โอ้..มีความสุข
เอ่อ... หวัดดีคร่า น้องใหม่หัดเข้าเล้า เพิ่งได้ log in เมื่อกี๊ หลงรักชีตาร์ อดใจไม่ไหว ต้องแสดงตัว อิอิ
อยากทราบด้วยค่ะ ว่า นู๋ป่วน พี่ฟ้า ที่พูดกัน จะไปอ่านได้จากตรงไหนอ่ะ (แหะ แหะ อายอ่ะ หาไม่เจอ)
ขอบคุณค่ะ
หวัดดีจ้า หนู "ปีศาจน้อยสีชมพู" ชื่อน่ารักจัง ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ และก็ยินดีบอกให้จ้ะ
หนูไปเข้าที่หมวด "นิยายที่โพสจบแล้ว" นะจ๊ะ แล้วไปอ่านเรื่อง "เรื่องรักไม่กล้าบอก" ซึ่งเขียนโดย "anajulia" อ่ะจ้ะ
แล้วหนูจะพบกับความหวานทั้งจากเนื้อหานิยายและจากกลอน รวมทั้งความสุขจากเรื่องทั้งหมดจ้ะ (ไม่ได้ค่าโฆษณานะ)
-
ขอบคุณมากคร่า.... คุณyayee2 :กอด1: คุณanajulia :กอด1: กะลังอ่านนู๋ป่วน ตอนที่ 5 อยู่ค่ะ
คุณ anajulia ง่ะ จายร้ายยยยยย เค๊าเมื่อยแก้มมมมม อ่ะ
-
น่ารักจังเลยอ่า
-
ทันละตามหนูป่วนมา
น่ารักทั้งคู่เลย
ครอบครัวชีต้าร์น่ารักดีทางสะดวกละ
ทีนี้ก็เหลือบ้านพี่หมอแล้วล่ะ
พาเสือน้อยไปเจอกับหนูป่วนบ้างนะคะ
:L2:
-
ขอบคุณมากคร่า.... คุณyayee2 :กอด1: คุณanajulia :กอด1: กะลังอ่านนู๋ป่วน ตอนที่ 5 อยู่ค่ะ
คุณ anajulia ง่ะ จายร้ายยยยยย เค๊าเมื่อยแก้มมมมม อ่ะ
ย้อนกลับมาดูว่าหนู "ปีศาจน้อยสีชมพู" เจอหนูป่วนรึยัง ก็..ดีใจด้วยจ้ะ ที่อ่านถึงตอนที่ 5แล้ว
:กอด1กลับจ้ะ แล้วอย่าลืมหมอปุ่นกะเจ้าเสือน้อยล่ะ แถมก็จะมีคู่หมอเนสตามมาให้หวานอีก นี่พี่แก้วก็รออ่านอยู่เนี่ย
แล้วคุณดาว่าไงคะ เห็นใจคนรอร้อรอนะคะ
-
^
^
^ :z13: จิ้มจึก ๆ
ตอนนี้กำลังเร่งปั่นเต็มสปีดอยู่ (แอบปั่นในเวลางานบ้างอะไรบ้าง)คึคึ
:o8: ไม่นานเกินรอแน่ ๆ
-
คุณyayee2 เอ่อ..เรียกพี่แก้วได้ป่าวคะ :กอด1:
จาบอกว่า...หลงอยู่กะนู๋ป่วน พี่ฟ้า อยู่ค่ะ.. แต่แว่บมาหาเสือน้อยเป็นระยะ ๆ 555
ตั้งกะเช้า..... ยังไม่ได้ไปไหนรอดเลยคร่า.....
..เอ่อ..กาซิบ กาซิบ นะคะ อย่าดังไป พี่คนแต่ง 2 เรื่องนี้ คนละคนกันเหรอคะ (..นู๋ เอ๋อ!!!)
-
ตามมาอ่านด้วยคน
-
คุณyayee2 เอ่อ..เรียกพี่แก้วได้ป่าวคะ :กอด1:
จาบอกว่า...หลงอยู่กะนู๋ป่วน พี่ฟ้า อยู่ค่ะ.. แต่แว่บมาหาเสือน้อยเป็นระยะ ๆ 555
ตั้งกะเช้า..... ยังไม่ได้ไปไหนรอดเลยคร่า.....
..เอ่อ..กาซิบ กาซิบ นะคะ อย่าดังไป พี่คนแต่ง 2 เรื่องนี้ คนละคนกันเหรอคะ (..นู๋ เอ๋อ!!!)
ป้ารับประกันค่ะ ว่าคนแต่งคนละคนกันแน่ ๆ 555 +1ให้ค่ะ
-
คุณyayee2 เอ่อ..เรียกพี่แก้วได้ป่าวคะ :กอด1:
จาบอกว่า...หลงอยู่กะนู๋ป่วน พี่ฟ้า อยู่ค่ะ.. แต่แว่บมาหาเสือน้อยเป็นระยะ ๆ 555
ตั้งกะเช้า..... ยังไม่ได้ไปไหนรอดเลยคร่า.....
..เอ่อ..กาซิบ กาซิบ นะคะ อย่าดังไป พี่คนแต่ง 2 เรื่องนี้ คนละคนกันเหรอคะ (..นู๋ เอ๋อ!!!)
ป้ารับประกันค่ะ ว่าคนแต่งคนละคนกันแน่ ๆ 555 +1ให้ค่ะ
อ๋อ ค่ะค่ะ ...ขอบคุณค่ะ เอ่อ ให้เรียกป้าได้เหรอคะ
-
แอร๊ยยย......ไอ้น้องชีต้าร์มันน่ารักน่าฟัด จริงๆ แสบๆกวนๆแบบนี้พี่หมอรักหมดใจเลย อิอิ
-
จะว่าไปคู่นี้ แสบพอ ๆ กันนั่นแหละ
กำลังระแวงอยู่ ว่าด้วยน้ำตาลในเลือด แต่บ่เป็นหยัง เดี๋ยวกินยาลดก็ได้ :z2:
+1 เพิ่มน้ำตาลในกระแสเลือดให้ดาด้า ครับ
-
19.
พอรู้ว่าผู้ใหญ่ทางฝ่ายไอ้เด็กแสบรู้เรื่องแล้ว ไม่เกิดปัญหาอย่างที่กังวลก็โล่งใจเป็นที่สุด แต่...ไอ้ตัวแสบตรงหน้านี่แหละ จะจัดการยังไงดี เล่นเอาซะหัวปั่น แบบนี้ปล่อยไว้คง..ไม่ได้การ...หมอปุ่นทิ้งตัวลงนอนข้างคนที่ยังนอนหมดแรงเพราะหัวเราะไปเกินพิกัด พร้อมกับเอาแขนเกี่ยวเอวผอม ๆ เอาไว้ไม่ให้ลุกหนี
"อะไรเล่า!! ผมไม่ได้อยากนอนด้วยซักหน่อย" พอทำท่าจะลุกหนี ก็โดนคว้าเอวล้มลงไปที่เดิม แต่ที่มันไม่เหมือนเดิมก็ตรงที่มีแขน ขาของหมอปุ่นพันธนาการเอาไว้
"รึจะไม่นอนดี เล่นอะไร..อะไรกันให้เหนื่อยก่อน" ไอ้คำพูดคำจาหวานเลี่ยน ที่ทำเอาคนฟังขนลุก ยิ่งออกแรงดิ้นไปมา
"ไอ้พี่หมอทะลึ่ง!!" หมอปุ่นแทบหลุดหัวเราะออกมา แกล้งทำเป็นกอดแน่นกว่าเดิม จมูกยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากแก้มใส มือไม้ซุกซนไปเรื่อย เอาเข้าจริงก็แทบจะอดใจไม่ไหวเหมือนกัน
"คิดอะไรนะเรา พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" ชีต้าห์เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น พอรู้ตัวว่าพลาดอะไรไป ปากก็บอกไม่ได้ทำ แล้วไอ้มือไม้ที่มันยุ่มย่ามเหมือนปลาหมึกอยู่นี่ เค้าไม่ได้เรียกแบบนั้นหรอกรึไง!!
"ไม่ได้คิดจะทำก็ปล่อย ผมไม่เล่นด้วยนะ!!" มือไม้ที่กำลังลูบไปทั่วผิวเนียนตรงหน้าท้องหยุดชะงัก หมอปุ่นเอาแขนยันตัวเองขึ้นมามองหน้าอีกคนที่ยังไม่รู้ตัว
"แล้วถ้าพี่คิดจริงล่ะ ชีต้าห์....ก็.."
ตุ๊บ!! ชีต้าห์คว้าหมอนติดมือมาได้ก็ฟาดไปที่หน้าคนพูดมากให้เต็มแรง ก่อนจะออกแรงดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขน แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ คนหนึ่งดิ้น อีกคนหนึ่งไม่ยอมปล่อย พร้อมกับหัวเราะอย่างพอใจ
"ไอ้พี่หมอบ้า!! ปล่อยซิโว้ย!!" ใบหน้าที่ซุกอยู่แถวต้นคอยิ่งทำให้รู้สึกแปลก ๆ อยู่ด้วย
"พูดไม่เพราะอีกแล้ว.." หมอปุ่นยันตัวเองลุกขึ้นมานอนตะแคง เหลือบมองไอ้ตัวแสบที่นอนตะแคงหันหลังให้ ใบหน้าขาวแดงจัดถึงหู ที่พูดมาคงไม่ได้ตั้งใจ แต่เป็นเพราะเจ้าตัวกำลังเขินจัด
"ก็.....ก็เพราะพี่หมอนั่นแหละ แกล้งกันอยู่ได้!!" ไอ้เด็กแสบพูดพึมพำไม่ยอมหันมาสบตาด้วย ปล่อยให้คุณหมออมยิ้มชอบใจอยู่คนเดียว ใช้ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมนุ่มเล่นไปมา
"ชีต้าห์..ไว้วันหยุดคราวหน้า ไปบ้านพี่หมอกันนะ.." ชีต้าห์พลิกตัวกลับมามองหน้าคนพูด คิ้วทั้งคู่ขมวดเข้าหากัน มีแววสับสนและกังวลในแววตา คิดไปก่อนล่วงหน้ากลัวว่าจะไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัวของอีกฝ่าย
"เป็นผม..ดีแล้วแน่นะ.." หมอปุ่นคลี่ยิ้มให้ ยื่นมือไปบีบจมูกไอ้เสือเล่น จนโดนงับนิ้วนั่นแหละ ถึงได้เลิกแกล้งไอ้เสือมัน
"หรือว่า..จะเปลี่ยนเป็นคนอื่น..โอ๊ย!!ชีต้าห์..." ผลของการพูดเล่น หมอปุ่นก็เลยโดนหมัดเล็กสอยเข้าที่หน้าท้องแบบเต็ม ๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นมานั่งทำหน้าโหดอยู่ข้าง ๆ เพราะไปไหนไม่ได้โดนขาของคุณหมอนั่นแหละเกี่ยวเอาไว้
"จะเปลี่ยนเหรอ พี่หมออยากเปลี่ยนเหรอ!!?" ไอ้เด็กแสบชูกำปั้นขู่ ทำท่าซะน่ากลัว..ตรงไหน ให้หมอปุ่นมองยังไงก็ยังยิ้มออก (ทั้งที่จุกอยู่นะ)
"เปลี่ยน!!...ได้ไง...ยิ่งหายากอยู่นะ ดุขนาดนี้"
"พูดแล้วห้ามคืนคำด้วย.." ทำเป็นโหดขู่เค้าไปแบบนั้น ความจริงถ้าเกิดว่าพี่หมอเปลี่ยนใจขึ้นมา จะไปว่าอะไรใครได้ แต่...จะให้ยอมได้ไง ก้าวเข้ามาอยู่ในใจขนาดนี้ ไม่ยอมให้ออกไปง่าย ๆ หรอก
"อุตส่าห์ได้ตัวมาแล้วใครจะคืน..ทั้งหอม น่ากอด น่าฟัดให้ตายแบบนี้..." หมอปุ่นคว้าตัวไอ้เสือโหด ที่กลายร่างเป็นแมวเชื่อง ๆ มากอดแนบอกอีกรอบ พร้อมกับกดจมูกลงไปบนแก้มใส่ แกล้งงับเนื้อแถวต้นคอ
คนฟังอายแทบจะมุดหายไปกับเตียง พูดออกมาได้หน้าตาเฉยสนิทจริง ๆ แล้วอย่างงี้จะเอาหน้าไปซ่อนไว้ที่ไหน หมอนก็ไม่มีให้ซุกหน้า ผ้าห่มก็ไม่รู้ร่วงหายไปตอนไหน ยิ่งโดนฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้เข้ามาในเสื้อ ชีต้าห์ก็เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ริมฝีปากช่างแกล้งแตะอยู่แถวต้นคอไม่หยุด ใจคอพี่หมอปุ่นจะแกล้งกันให้เขินตายให้ได้ใช่ไหม
"พี่หมอ..ไหนบอกว่าจะนอนไงเล่า!!" ตวาดไปก็เท่านั้น มือก็ยังคงซุกซนไม่เลิก
"อืม..เดี๋ยวก็...ได้.." เสียงพึมพำข้างหู ฟังเหมือนคนละเมอ ห้ามเท่าไรก็ไม่หยุด เสื้อยืดตัวที่สวมเปิดขึ้นไปเกือบถึงอก ฝ่ามือข้างหนึ่งสัมผัสกับแผ่นอกแบนเรียบ เหมือนจะไม่มีอะไร แต่อันที่จริงมันมีนะ..!!
ชีต้าห์แทบกลั้นหายใจ ตอนที่ลากผ่านยอดอกไป กำลังทำใจอยู่ว่ายังไงวันนี้ต้องโดนพี่หมอกินแน่..ก็เล่นแทะไปทั้งตัวแบบนี้ แต่แล้ว...ทุกอย่างก็หยุดนิ่ง......หืม!!?
หยุดนิ่งไปแล้วจริง ๆ นะ ทั้งมือ ทั้งจมูกโด่งที่ซุกอยู่แถวต้นคอเมื่อกี้ มีเพียงแค่เสียงลมหายใจเข้าออกลึก ๆ ให้ได้ยิน ชีต้าห์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนพลิกตัวกลับไปมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับสบาย เผลออมยิ้มกับตัวเอง ค่อย ๆ ขยับออกไปจากอ้อมแขนอุ่นที่ยังโอบไว้รอบตัว สงสัยว่าคงจะเหนื่อยจริง ขนาดขโมยหอมแก้มพี่หมอไปที ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาเอาคืน..อย่าให้รู้เชียวล่ะ..
"ฝันดีครับ..พี่หมอของผม.." ชีต้าห์กระซิบข้างหูคนที่นอนหลับเบา ๆ เหมือนกลัวว่าเจ้าตัวจะได้ยิน ก่อนจะก้าวขาออกไปจากห้อง แล้วกลับมาพร้อมกับกล้องตัวเดิม แม้ว่าใบหน้าจะดูซูบซีดเหมือนคนพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่ก็ยังดูน่ามองได้ขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม พยาบาลสาว ๆ ถึงได้ชะเง้อคอมองตามกันเป็นแถว นิ้วเรียวกดชัตเตอร์ไปหลายครั้ง ก่อนจะแกล้งงับปลายจมูกคนหลับอีกที แล้วย่องออกไปจากห้องเงียบ ๆ
----
หมอเนสที่ออกมายืนเบลออยู่ที่หน้าห้องตัวเองเพราะความหิว กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะกินหรือจะนอนดี แต่ก็พาตัวเองออกมายืนอยู่นอกห้องจนได้ สายตาเหลือบไปเห็นใครบางคน ที่กำลังย่องออกมาจากห้องของไอ้คุณเพื่อน คงไม่ต้องสงสัย หรือกลัวว่าจะเป็นขโมยขึ้นบ้านตอนกลางวันแสก ๆ จะเป็นใครไปได้นอกจากหวานใจไอ้คุณหมอ
"เย้ย!! พี่หมอเนส ตกใจหมด.." พอหันมาเจอเจ้าของบ้านอีกคน ยืนหน้าเบลอชีต้าห์ก็แทบจะโดด ดีนะว่าเป็นตอนกลางวัน ถ้าเป็นตอนกลางคืนมีหวังได้วิ่งไปแล้ว..
"หลับไปแล้วเหรอ...?" หมอเนสพยักหน้าไปทางห้องไอ้คุณเพื่อน ไอ้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าหงึก ๆ
"เรียกว่าสลบไปเลยก็ได้ พี่หมอเนสล่ะ ไม่ง่วงเหรอ.." คำตอบยังไม่ทันจะได้ คุณหมอตัวโตก็ยืนหาววอดปากกว้างชนิดว่าไม่เกรงใจสายตาคนมอง ...หมดกันภาพพจน์คุณหมอหนุ่มสุดหล่อในโรงพยาบาล
"ง่วงจะตาย ท้องมันดันเรียกร้อง..หิว.." ชีต้าห์แทบจะหลุดหัวเราะออกมา คิดอยู่ว่าเรื่องอะไร ที่ทำให้คนที่ตาจะปิดมายืนโงนเงนอยู่ตรงนี้ได้
"มีไข่ดาว กับผลไม้ ผมเก็บเข้าตู้เย็นไว้ให้" เจ้าของบ้านที่กำลังหิวโซคลี่ยิ้มกว้าง พร้อมกับยกมือโยกหัวชีต้าห์ไปมา นี่รึรอยยิ้มสดใสที่ไอ้เพื่อนปุ่นมันว่า...ไม่มีข้อโต้แย้งจริง ๆ
ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปที่โต๊ะอาหาร สายตาเจ้ากรรม..มันก็ดันเหลือบไปเห็น..ร่องรอยอะไรบางอย่างแถวต้นคอ ...ตาไม่ได้ฝาด มันเป็นรอย..เออ..คิสมาร์ค ร้อยเปอร์เซ็นต์!! เอาไงดีวะ!! จะบอกหรือไม่บอกดี เด็กมันยังคงไม่รู้ แต่ไอ้เพื่อนตัวดีนี่ซิ มันจะหลงเหลือรอยไว้แยงสายตาชาวบ้านเค้าทำซากอะไร
"ชีต้าห์!! คือว่า..."
"พี่หมอเนส ผมขอยืมเครื่องคอมฯได้ไหม" ยังไม่ทันจะได้พูดจบ ชีต้าห์ก็พูดสวนขึ้นมาเสียก่อน เจ้าของเครื่องก็เลยต้องพยักหน้าตอบรับไปอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่เจ้าตัวจะก้าวฉับ ๆ ไปนั่งหน้าเครื่องทันที ไม่รอให้บอกความก่อน คนที่กำลังง่วง+หิวพอมาถูกขัดจังหวะ ก็เลยลืมมันซะงั้น จากที่จะบอกหมอเนสก็เดินเข้าไปหาของกินแทน เพราะขืนปล่อยนานกว่านี้อาจจะกินมันทั้งตู้เย็นเลยก็ได้
ชีต้าห์หยิบกล้องที่เอามาพร้อมกับสาย ต่อเข้ากับเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ขอยืมมา เปิดรูปที่ถ่ายเอาไว้ขึ้นมาเลือกดู พร้อมกับคลิกเปิดเมลล์ของตัวเองพร้อมส่ง
-----------------
Subject: พี่หมอของผม
ภาพแรกที่ทำให้คนถ่ายคลี่ยิ้มออกมาได้ ก็ตอนที่หมอปุ่นเพิ่งเปิดประตูเดินตาปรือเข้ามาในบ้านพร้อมเพื่อนที่เห็นเพียงด้านข้างเดินตามมา
:คำบรรยายใต้ภาพที่ 1:
พี่หมอเพิ่งจะกลับมาจากที่ทำงานที่โรงพยาบาลครับ เหนื่อยมา ตาก็เลยดูเบลอ ๆ ตลกดี ข้างหลังเป็นเพื่อนหมอ ชื่อพี่หมอเนส นิสัยดีมาก ๆ
ภาพที่สองเป็นภาพตอนที่ชีต้าห์เล็งเอาไว้ ตอนที่แกล้งบอกว่าแม่โทรมา ใบหน้าเอ๋อ ๆ เหวอ ๆ ของหมอปุ่น ที่ดูยังไงก็ฮากระจาย ไม่ต้องตกแต่งอะไรทั้งนั้น คนที่กำลังนั่งเลือกรูป กำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดกำลัง เพื่อที่จะพิมพ์บรรยายให้จบ
:คำบรรยายใต้ภาพที่ 2:
พี่หมอหน้าเหวอไปเลยอ่ะ ตอนที่ผมบอกว่า โดนแม่ว่าเรื่องของเรา เพราะว่าเมื่อวานก็โดนพ่อเล่นงานไปหนักเหมือนกัน หน้าตาก็เลยเป็นแบบที่เห็น(แต่จริง ๆ พี่เค้าดูดีมาก ๆ )
ภาพที่สาม เป็นภาพตอนที่หมอปุ่นหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียง เปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิท ชีต้าห์เลือกเอารูปที่ตัวเองซูมให้เห็นแต่หน้า แล้วเขียนคำบรรยาย
:คำบรรยายใต้ภาพที่ 3:
ภาพสุดท้ายของชุดแรกแล้วนะ ตอนนี้พี่หมอกำลังหลับอยู่อย่างที่เห็นในภาพ ผมไม่อยากกวนเลย เพราะพี่เค้าไม่ได้นอนมาทั้งคืน ..ถ้าพี่เค้านอนเต็มอิ่มแล้ว ผมจะถ่ายรูปมาให้อีกนะ...
ผมไม่รู้ว่าระหว่างเราจะเรียกว่าอะไร ถ้าการที่เราได้หัวเราะ ได้ยิ้ม อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข ถ้านั่นเค้าเรียกกันว่า'รัก'ล่ะก็..ผมก็คิดว่าใช่ มันเกิดขึ้นตอนไหน ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่...เรื่องที่ผมรู้แน่ ๆ ก็คือคนในรูป คือคนที่ผมรู้สึกดีด้วยมาก ๆ ไว้ตอนที่แม่ได้คุย แม่จะต้องชอบพี่หมอของผมแน่ ๆ ...พอดีกว่า..ผมก็เขินเป็นอยู่นะ
Miss you 'MOM'
From: Your son
------------------
แม้ว่าจะกด sent ไปนานแล้ว แต่คนส่งก็ยังนั่งอมยิ้มกับหน้าจอคอมฯได้ไม่เบื่อ พอเหลือบมองไปทางห้องครัว ไม่รู้ว่าคนที่บอกจะเข้าไปหาอะไรกิน แอบย่องเข้าห้องนอนไปตั้งแต่เมื่อไร จะเห็นตอนที่นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้ารึเปล่านะ ลองเดินไปดูในครัว ตรงกลางโต๊ะที่เคยมีจานไข่ดาว เหลือเพียงกระดาษโน้ตอันเดิม เพิ่งแต่มีข้อความต่อท้ายว่า..'ขอบคุณครับ' ทิ้งเอาไว้
จะทำยังไงได้ ในเมื่อเจ้าของบ้านทั้งสองคนเข้าไปจำศีลในห้องของตัวเองกันหมด ปล่อยให้แขกมายืนเคว้งกลางบ้านที่เงียบกริบ ชีต้าห์ก็เลยตัดสินใจย่องเข้าไปในห้องของหมอปุ่นอีกรอบ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม ก่อนจะค่อย ๆ เบียดตัวขึ้นไปนอนบนเตียง คนที่กำลังหลับ พลิกตัวกลับมาเอาแขนเกี่ยวตัวเข้าไปกอด ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแชมพู และสบู่ ทำให้ผ่อนคลายปิดเปลือกตาลงไปในที่สุด
=======================
o18 อิพี่หมอปุ่น ดันหลับไปก่อนที่จะได้ชิมของหวาน กร๊ากกก..
ตอนนี้เอาความซนของชีต้าห์มาให้อ่าน^_^
เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นไง ต้องรอติดตาม
(เผื่อว่าวันไหน พี่หมอปุ่นจะไม่ได้หลับไปก่อน 5555)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามขอรับ :กอด1:
ปล. แอบกระซิบบอก เผื่อใครยังไม่รู้ มีตอนพิเศษออกมาแล้วนะ :-[ รักไม่กล้าบอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.0)
-
ชีต้าร์ น่ารักอ่ะ ชอบจังเลย :L2:
รอ ๆ รอตอนต่อไปนะคะ
+1 เป็นกำลังใจให้เลย อิอิ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
พี่หมอของผม....ชีต้าร์น่ารักมากกกกกก :o8:
ไม่น่าหลับไปก่อนเลยอะพี่หมอ เสียดายจัง :z1:
:L2:
-
พี่หมอปุ่นนนนนนน !!!!! จารีบหลับทำม๊ายยยย :z3:
เย้ย !! ไม่ใช่แระ หลับไปก่อนดีแระ 555
ก็น้องเสือน้อยเค๊ายังเด่ะอยู่อ่า.....
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ๊าง หงิงๆๆๆ เเอบเขินตาม ชีตาร์ โห พี่หมออะ ทำอารมณ์ค้างเลย อย่างเซ็งเลยนะเนี่ย ลุ้นตัวโกง(ประหนึ่งว่าอยู่ใต้เตียง) คิก คิก เเต่ก็น่ารักดี เรื่องเเบบนี้ไรเตอร์ ต้องใช้เวลา 55+++ เเต่ว่านะ ถ้า เสือน้อยเห็น รอยคิสมาร์คที่คอขึ้นมา ไม่รุ้อะไรจะเกิดขึ้น คิคิคิ
ปล.ธุรกิจครอบครัวกลับมาเเล้ว เรื่องรักไม่กล้าบอก (ตอนพิเศษ) อ่านเเล้ว รีดเดอร์ยิ้ม+อายไปกับความน่ารักของตัวป่วน เเละ คารวะในความหึงอย่างมีศิลปะของพี่ฟ้า สุดท้ายพร้อมกับ ผู้หญิงใจเเมนๆเเต่ไม่เเมนอีก 1 คน โฮะโฮะ โฮะ
-
โห...... พี่ปุ่น อีกนิดเดียวเอง...จะฝืนหน่อยก็ไม่ได้ 555
ชีต้าร์อุตส่าห์เขินทำใจรอไว้แล้ว...อิอิ
-
และแล้วความเหนื่อยและความง่วงก็ชนะทุกสิ่ง
สภาพของเราคงจะเหมือนกันอ่ะหมอปุ่น
ลักษณะว่าง่วงมาก จนหลับคาอากาศได้เลย :a12:
ตอนนี้ไอเสือมันน่ารักวุ้ย
เขินๆก็น่ารัก โหดๆก็น่ารัก ที่น่ารักที่สุดเนี่ยก็ตอนย่องไปลักหลับพี่หมอเนี่ยแหละ :-[
ปล. คิดถึงตัวเองจังเลยอ่ะดาด้า :กอด1:
-
แอร๊ยยยย น่ารักจังเลยค่า อยากให้พี่หมอพาชีต้าร์ไปบ้านเร็ว ๆ จะได้เจอพี่ฟ้ากับหนูป่วน
อิ อิ คิดถึงพี่ฟ้ากับหนูป่วนอ่ะ ไม่ใช่อะไร
-
คราวหน้าต้องไปพบ พ่อแม่ พี่หมอบ้างแล้วนะ ซีต้า
-
ตาซับความหวานนนนนนเหมือนซิลิกาเจลซับความชื้นเลยอ่ะ :m13:
-
ชอบอีเมล์ที่ชีต้าร์ส่งให้แม่อ่ะ...อ่านแล้วยิ้มตามเลย...แหมะ...ความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง...คริคริ
เสียดายแทนพี่หมอเนสนะเนี่ย...อีกนิดส์เดียวเอง ดันหลับไปซะก่อน...ความง่วงชนะทุกสิ่งจริง ๆ >////////<
แต่เอาน่า คราวหน้าพาน้องไปหาพ่อแม่ที่ลำพูน เปลี่ยนบรรยากาศ อะไร ๆ มันอาจจะดีก็ได้นะพี่หมอ...คริคริ
อ่านคู่นี้ทีไร หุบยิ้มไม่ได้สักที เหมือนที่อ่านพี่ฟ้ากะตัวป่วนเลยอ่ะ...ฮือออออออ...กรามเค้าจะค้างมั้ยเนี่ย - -???
อ๊ากกกกกกกกกก...สงสัยเ้ท้ากาจะขึ้น...ยิ้มมากเกินไปแล้ว ขอตัวไปหุบยิ้มก่อนนะฮะ ^^~*
-
น่ารัก
-
ชีต้าน่าร๊ากๆๆๆๆ ใกล้เอ็นซีแล้วสิน่ะ ฮิฮิ
-
:เฮ้อ: ต๊กจายหม๊ดเลย
เป็นปะป๋าที่สุดยอดมาก ๆ เค๊อะ o13
อย่างนี้ต้องฉลอง :mc4:
:L2: รักคนแต่ง :กอด1:
-
มีแต่อาหารหวานมาเสริฟ
สงสัยน้ำตาลในกระแสเลือดต้องพุ่งปริ๊ดดดดดดแน่ๆเลย(เบาหวานคงจะถามหาละมั่ง :laugh:)
พี่หมอปุ่นได้แค่ชิมของหวาน ยังไม่ได้กินจนอิ่มก็หลับซะก่อน(ความง่วงไม่เคยปราณีใคร :m20:)
-
คุณyayee2 เอ่อ..เรียกพี่แก้วได้ป่าวคะ :กอด1:
จาบอกว่า...หลงอยู่กะนู๋ป่วน พี่ฟ้า อยู่ค่ะ.. แต่แว่บมาหาเสือน้อยเป็นระยะ ๆ 555
ตั้งกะเช้า..... ยังไม่ได้ไปไหนรอดเลยคร่า.....
..เอ่อ..กาซิบ กาซิบ นะคะ อย่าดังไป พี่คนแต่ง 2 เรื่องนี้ คนละคนกันเหรอคะ (..นู๋ เอ๋อ!!!)
ได้เลยจ้า เรียกพี่อ่ะถูกใจที่ซู้ด :กอด1:รับขวัญน้อง
ไม่เฉพาะน้องป่วนนะจ๊ะที่น่าหลงไหล น่าหลงไหลทั้งครอบครัวเลยทีเดียเชียว
กาซิบ กาซิบ ตอบว่า ใช่จ้ะ สองเรื่องนี้คนแต่งเป็นคนละคนกัน(รึเปล่า)
เห็นน้องนุ่น (anajulia) บอกว่าเป็นอุตสาหกรรมในครอบครัวจ้ะ
เนี่ยครอบครัวนี้เค้าก็ช่วยกันทำมาหากินกันดีจ้า
ชักจะคิดถึงเจ้าเสือน้อยกับหมอปุ่น แล้วล่ะซี
-
เสือซนน่ารักมากกกก 555
แอบย่องไปดูหนูป่วนด้วย ^^
-
:o8:
-
พี่หมอปุ่นรีบพาเจ้าเสือน้อยไปพบครอบครัวเลย เจ้าเสือน้อยจะได้รู้ว่า ครอบครัวนี้เค้าน่ารักไม่แพ้กัน
ที่สำคัญคือ อยากให้เจ้าเสือน้อยได้พบกับตัวป่วน คงเข้ากันได้ดีเนอะ "..พี่สะใภ้กับน้องซะมี .." คริ คริ
-
"พี่หมอของผม" อร๊ายยยยย ชอบคำนี้มากจ้า
อธิบายความรู้สึกของเจ้าเสือน้อยได้ทั้งหมดจริงๆ
ไม่แน่นะ เดี๋ยวพอหมอปุ่นนอนเต็มที่
ตื่นขึ้นมา อาจได้กินของหวานต่อ
รอร๊อรอ ...
-
หม่อแม่จาว่าไงบ้างน้าา
ไม่ใช่ว่าพอเห็นรูปปั๊บก็รีบบินมาเลยหรา
แบบด่วนจี๋ ทันดีในพริบติ
เอ่อ.......
.
.
.
.
มาจัดงานแต่งงานให้ลูก.........
-
หมอปุ่นท่าจะเหนืีอยจริงๆนะเนี่ย
ไม่งั้นคงไม่สลบเป็นตายหรอก อิอิ
คอยดูว่าแม่ชีตาร์จะส่งกลับมาว่าไง ฮ่าๆ
-
ชีต้าห์น่าร๊ากกกก
-
กลายเป็น หมอเนส ได้กินไข่ดาวแทน
ไม่เป็นไร..หมอปุ่น..ได้เจาะไข่แดง ก็พอ..อิอิ
-
ตอนตัวแสบกลับบ้านที่บ้านจะว่ายังไงเรื่องรอยน้า พี่หมอปุ่นจะโดนไหมน้า
-
อยากรู้ว่า เสือน้อย เจอพ่อจ๋า แม่จ๋า แล้วจะซนได้อีกไหม หรือจะทำตัวน่ารักมากมายกว่าเดิม
คิดเหมือนคุรแก้วว่า อยากให้ป่วนกับชีต้า ได้เจอกันสักวัน รับประกันความอลเวงครื้นเครง เป็น 2 เท่า
หมอปุ่นกับนายอากาศ คงจะมึนน่าดูชม 555
-
เอาเสือน้อยไปเลี้ยงที่ลำพูนโลดเลยค่ะ
พ่อแม่ของหมอปุ่นจะได้เห็นหน้าสะใภ้กลางบ้าง
-
หวานกว่านี้ได้อีกนะ ชอบหวานๆ ขอหวานๆ อุ่นๆ
-
ชอบเมลถึงแม่จังครับ อ่านแล้วเหมือนหมอกับน้องมีตัวตนจริงๆ
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ครับ
-
ชีต้าห์ตอนเขินนี่น่ารักนะ ยอมรับได้เต็มปากเต็มคำแล้วซินะว่าเป็นคนรักของพี่หมอ อิ อิ อ่านไปก็เขินไปนะเนี่ย
แต่แอบเสียดายแทนพี่หมอ อดกินของหวานเลย ฮ่า ฮ่า
-
รักไอ้เสือน้อยจัง
-
น่ารักจัง :o8:
-
:impress2: :impress2: น่ารักสุด ๆ ๆ เลย
มีภาพแถมบรรยายด้วย
-
:o8:
สุดจะบรรยาย
:impress2:
-
:เฮ้อ: พี่หมอดันหลับซะนี่ หลอกเสือน้อยให้ตายใจหรือเปล่า อิอิ
ไม่รอดแน่เสือน้อยเอ๋ย :z1:
-
พี่หมอหลับกลางอากาศอีกแระ กะลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย :เฮ้อ:
ชีต้าร์ ส่งเมลล์ให้แม่น่ารักอ่ะ บรรยายได้น่ารักจริง :กอด1:
-
ยินดีต้อนรับสะใภ้อย่างเป็นทางการ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ดาด้า โทรมานัดก่อนนะ อะเคร้ แบบว่าญาติเยอะ เดี๋ยวมาแล้วเจอไม่ครบต้องมาหลายรอบ ^o^
-
คำบรรยายภาพน่ารักจัง อ่านแล้วเขินแทนซีต้าร์ :-[ :-[
-
พี่หมอดันหมดแรง หลับไปกลางอากาศซะได้
ไม่งั้นละก็ :z1: :z1:
-
นึกว่าไอ้เสือจะโดนซะแล้วหึๆๆๆๆๆๆๆพี่หมอปล่อยให้หลุดมือได้ไงเนี้ย :m20: :m20: :m20:
-
อ่านตอนแรกป็นแบบนี้ :a5: พ่อไอเสือนี่ร้ายกาจกว่ามากๆ นั่งทำเอาคิดมากเลย นึกว่าจะมาม่า
อ่านไปอ่านมา เป็นแบบนี้ :o8: และ :z1: 555 โถ่ พี่หมอ ทำไมต้องรีบนอนหลับบบบ
นึกว่าจะมีอะไร ดีๆๆ ซะอีก กึ๋ยยยย
ปล. ชอบคำบบรยายใต้ภาพ แล้วก็ คำว่า พี่หมอของผมมมมมมม น่ารักว่ะเอ้ยย ชีต้าร์ ของ(พี่ -0-)
-
:-[ :-[
-
:pig4: ไรเตอร์นะคะ
ชอบอ่ะ...ตอนนี้ไอ้เสือน่ารักอ่ะ หมอปุ่นก็นะ กะจะเอาให้ได้ แต่ดันหลับก่อนวะนี่ 5555++
ว่าแต่..คิสมาร์กนั่น ถ้าไอ้เสือมันเห้น คงช็อกน่าดู
...อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว เร็วนะคะ ไรเตอร์
-
คุณแม่คงจะนั่งฮา กับรูปลูกเขยเซทนี้แน่ 555
คิดว่าไอ้เสือจะได้เสียสาว(?)ซะแล้ว อิอิ
แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนะ เพราะตัวเองจะชอบรู้สึกว่าชีต้าห์ยังดูเป็นเด็กซนๆอยู่เลย
น้องดูยังไม่โตพอที่จะทำอะไรแบบนั้นได้ 555
ยังอยากให้ชีต้าห์ซิงอยู่นะ คบกันไปแบบนี้เรื่อยๆนี่แหละ น่ารักดี ^^
-
เย้าหยอกกันเต็มที่ แต่สุดท้ายหมอปุ่นก็แพ้สังขาร :m20:
ส่วนเจ้าเสือน้อย ก็ไซโค เต็มที่ กลัวแม่ไม่ยอมรับ ว่าที่ลูกเขย :z2:
+1 เป็นกำลังใจให้ ดาด้า พร้อมกับรอยยิ้มที่ติดบนหน้า :-[
-
ปูปิคนิค รอพี่ดาด้าอ่ะค่ะ...
หลังจากไปกดดัน เอ๊ย.. ไปอ้อนพี่นุ่นมาแระ อิอิ..
พี่ดาด้าขา น้องป่วนมีสิทธิ์เจอพี่สะใภ้อะป่าว (เรียกพี่สะใภ้ถูกป่าว)
น่าร๊ากกก .. นึกภาพ ชีตาร์ กะนู๋ป่วนเจอกัน
-
คุณแม่คงจะนั่งฮา กับรูปลูกเขยเซทนี้แน่ 555
คิดว่าไอ้เสือจะได้เสียสาว(?)ซะแล้ว อิอิ
แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนะ เพราะตัวเองจะชอบรู้สึกว่าชีต้าห์ยังดูเป็นเด็กซนๆอยู่เลย
น้องดูยังไม่โตพอที่จะทำอะไรแบบนั้นได้ 555
ยังอยากให้ชีต้าห์ซิงอยู่นะ คบกันไปแบบนี้เรื่อยๆนี่แหละ น่ารักดี ^^
แอบเห็นด้วยคร่า... เก็บเสือน้อยให้ซิงไปนานๆ อิอิ
-
น่ารักจัง...(หมอปุ่นอด)
อยากอ่านเรื่องของหมอเนสกับแตงกวาด้วยจัง O__<
-
เข้ามาแสดงตัวก่อนว่าตามอ่านอยู่ แต่ยังไม่ทัน...:m23:
เด๋ว คนเขียนจะคิดว่าไม่สนใจ อิอิ :กอด1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ น่ารักมากกกก ชอบทั้งหมอปุ่นแล้วก็เสือ ^^
หมอเนสด้วย หุหุหุ
อยากให้เสือกลับบ้านเร็วๆจังเลย กลับไปให้พ่อกะพี่เต้เห็นรอย
ไม่อยากจะคิด พี่หมอปุ่นเอ้ย งานเข้าแน่ๆ อิอิ
-
:o8: หวานซะ 555+++ ขอบคุณนะครับ รออ่านตอนต่อไป... o13 :z13:
-
รีบมาต่อนะครับ
-
20.
เสียงเพลงที่เล่นวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ ทำให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงขยับตัวตื่นลืมตา แสงแดดข้างนอกตอนนี้เริ่มอ่อนลง คงเป็นเวลาบ่ายของวัน ชีต้าห์เหลือบตามองไปรอบๆ หาที่มาของเสียงเพลงที่ได้ยิน เจ้าโทรศัพท์เครื่องเล็ก ลงไปนอนสั่นพร้อมเสียงเรียกเข้าอยู่ใต้เตียงตั้งแต่ตอนไหนกัน
ชื่อที่ขึ้นอยู่หน้าจอ 'ตัวป่วน' พร้อมกับภาพของเจ้าตัวที่กำลังฉีกยิ้มร่า เป็นคนๆ เดียวกันกับคนที่อยู่ในรูปบนหัวเตียง
"พี่หมอ..โทรศัพท์!!" เจ้าของโทรศัพท์ยังคงหลับไม่ได้สติ แขนข้างหนึ่งยังวางพาดเอาไว้ที่เอว ขยับออกห่างได้ที่ไหน โดนดึงตัวกลับเข้าไปกอดทุกที
ชีต้าห์ตัดสินใจเขย่าตัวคุณหมอขี้เซาแรงๆ ฟาดมือลงไปบนต้นแขนอีกที จนอีกฝ่ายทำเสียงในลำคอ ขยับตัวไปมา
"ตัวป่วนโทรมา หลายสายแล้วด้วย" โทรศัพท์ที่ยังสั่น ถูกยื่นไปใกล้ๆ เจ้าของก็ยังทำเป็นไม่รับรู้เหมือนเดิม
"ไว้โทรกลับที่หลัง นอนก่อนไม่ได้เหรอ.."
"เอาไว้นอนทีหลัง ตอนนี้รับสายก่อนเร็วเลย!!" เมื่อคุณแฟนตัวแสบยื่นคำขาด พร้อมกับกดรับสาย แล้วจ่อมาตรงหูให้เสร็จสรรพ จะปฏิเสธก็ไม่ได้แล้วตอนนี้
"พี่ปุ่นๆๆๆ ทำไมไม่รับโทรศัพท์น้อง เป็นอะไร ไม่สบายรึป่าว ผมเป็นห่วงนะ!!" ทันทีที่พี่ชายกดรับสาย ตัวป่วนก็กรอกเสียงพูดใส่เข้ามาทันที
"โทษทีตัวเล็ก พี่นอนหลับเพลิน เพิ่งจะออกเวรเมื่อเช้านะ..." แทนที่จะยื่นมือมาถือโทรศัพท์เอาไว้เอง หมอปุ่นกลับยึดข้อมือชีต้าห์เอาไว้ พร้อมกับยื่นมือไปรั้งให้ลงมานอนกอดแนบอก ...โทรศัพท์มือถือจริงๆ มือ(คุณแฟน)ถือให้..
"ป่วนโทรมากวนรึป่าว พี่ปุ่นนอนต่อก็ได้นะ เดี๋ยวโทรมาใหม่ตอนเย็น.."
"ไม่เป็นไร พี่ตื่นพอดี ตัวป่วนมีอะไรรึป่าว..?" ปากก็คุยโทรศัพท์ มือหมอปุ่นก็แกล้งคนที่นอนอยู่ข้างๆ ขนาดว่าโดนงับนิ้วไปครั้งหนึ่งก็ยังไม่เข็ด รั้งตัวคนที่ทำหน้าที่ถือโทรศัพท์ขึ้นมาหอมแก้มแก้แค้นได้อีก
"จะโทรมาเล่าให้ฟัง ว่าตอนนี้ป่วนอยู่ที่โรงพยาบาลของพี่เพชร" ตัวป่วนเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน เหมือนตัวเองจะได้ยินเสียงแปลกๆ คาดว่าพี่ชายตัวเองจะไม่ได้อยู่คนเดียวแน่ตอนนี้
"ไอ้หมอเพชรนะรึ มันดูแลตัวเล็กของพี่ดีไหม ถ้าโดนแกล้งล่ะก็บอกมาได้ เดี๋ยวพี่กลับไปเตะตูดมันให้" เสียงน้องชายตัวป่วนหัวเราะลั่นพร้อมกับคำปฏิเสธ
"พี่เค้าดูแลป่วนดีมาก อืม..หรือจะบอกว่าโดนแกล้งดี พี่ปุ่นจะได้กลับมา.." พอโดนน้องชายคนเล็กอ้อน หมอปุ่นก็เริ่มใจอ่อนขึ้นมา ไม่ได้กลับบ้านจะได้ปีหนึ่งแล้วซินะ
"คิดถึงตัวเล็ก แล้วก็พ่อกับแม่ด้วย.." ชีต้าห์เงยหน้าขึ้นมอง ฝ่ามือใหญ่ของคุณหมอยังวางแหมะอยู่บนหัว พร้อมกับยีผมไปมา จนต้องเอื้อมมือไปยึดเอาไว้ นึกอยากจะแกล้งคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ขึ้นมา ก็เลยแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากเกือบจะแตะกัน แล้วก็กระโดดหนีลงมาจากเตียง ปล่อยให้หมอปุ่นนั่งทำหน้าละห้อย ปากก็ยังคุยกับน้องชาย ส่วนสายตามองตามแผ่นหลังตัวแสบที่เดินออกไปนอกห้องแล้ว
"พี่ปุ่น!! ฟังอยู่รึป่าว หลับไปอีกเหรอ" เสียงของน้องชายเรียกสติหมอปุ่นให้กลับมาอีกรอบ
"ตัวเล็ก..พี่มีอะไรจะเล่าให้ฟัง..ถ้า..." เรื่องราวที่หลุดออกจากปากแฝงไปด้วยความกังวล แม้ว่าที่ผ่านมาจะไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมา แต่หมอปุ่นก็รู้ฐานะตัวเองดีว่าเปรียบเหมือนลูกชายคนโตของบ้าน ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยทำอะไรเสียหาย ไม่เคยทำอะไรให้โดนพ่อกับแม่ดุหรือผิดหวังเลยซักครั้ง จะมีก็เรื่องของหัวใจ ที่อยากจะขอเลือกเอง..
ปล่อยให้พี่-น้องเค้าคุยกันอยู่ในห้อง ดีแล้วที่โทรศัพท์ดัง ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าตอนตื่นมาจะโดนหมอปุ่นแกล้งอะไรอีก อากาศตอนบ่ายแก่ๆ ไม่ร้อนมากนัก คนที่อยู่แถวนั้นก็เลยออกมาเดินเล่น บ้างก็ออกมาปูเสื่อนั่งกินอะไรกัน หมู่บ้านนี่ส่วนใหญ่จะเป็นหมอกับพยาบาลเสียส่วนใหญ่ ชีต้าห์หยิบกล้องตัวเล็กติดมือออกมาด้วย หน้าจอดิจิตอลที่แสดงให้เห็นทุกครั้งที่เปิดหน้ากล้อง นิ้วเรียวกดไปเรื่อยๆ แม้ว่าภาพตรงหน้าจะเห็นอยู่ทุกวันก็ตาม
- หาดทรายทอดยาวไปไกลสุดสายตา เผื่อว่าวันไหนไม่ได้มาวิ่งเล่นเหมือนเคย..
- ร่มไม้สีเขียวตัดกับผืนน้ำทะเลที่ส่องประกายระยิบระยับ มองดูสวยงามเหมือนของมีค่า
- บ้านพักสีขาวของหมอปุ่นและหมอเนส บ้านที่เคยเข้า-ออกได้ตามใจ ถ้าวันไหนไม่ได้มา คงต้องคิดถึงมากแน่ๆ
- รถคุณปู่ที่ตัวเองชอบนักหนา แต่ก็ไม่เท่ากับมีโชเฟอร์เป็นคุณหมอ
"ทำอะไรอยู่นะเรา!!" คนที่กำลังคิดอะไรเพลินสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงทัก พร้อมกับอ้อมแขนที่สอดเข้ามาจากข้างหลัง ...ไอ้พี่หมอปุ่น ไม่อายคนแถวนี้บ้างรึไงนะ กอดมาได้กลางแจ้งแบบนี้
"ถ่ายรูปไง หยิบกล้องติดมือมาด้วย" ทั้งที่บ่นในใจ แต่ชีต้าห์ก็ปล่อยให้ตัวเองโดนกอดอยู่แบบนั้น แถมยังเอนตัวพิงกับอกกว้าง กดรูปที่ตัวเองถ่ายให้อีกคนดู
"พี่หมอ..ถ่ายรูปกัน!!" หมอปุ่นโน้มตัวลงมาเอาหน้าชิดกับเจ้าของกล้อง ที่จริงอยากจะหอมแก้มซักฟอด แต่ก็กลัวว่าคนถ่ายรูปจะไม่ยอมกดชัตเตอร์
"แฟนใครนะ..ช่างหล่อบาดใจจริงๆ " ชีต้าห์ทำเป็นแลบลิ้นออกมา ทำท่าเหมือนจะอาเจียน เมื่อเห็นว่าไอ้พี่หมอชี้ไปที่รูปตัวเอง แล้วพูดออกมาหน้าตาเฉย
"แฟนใครก็ไม่รู้ หลงตัวเองสุดๆ อ่ะ" ไอ้เสือพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ จนโดนคุณหมอจับหัวโยกไปมา
หมอปุ่นเหลือบมองตัวแสบในอ้อมแขน ที่กำลังเพลินกับภาพที่ตัวเองถ่ายมาได้ เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง รอยแดงที่อยู่แถวต้นคอ...คงจะไม่ใช่..ที่ตัวเองทำเอาไว้หรอกนะ พอลองเอามือแตะๆ ดู ไม่มีรอยนูนเหมือนคนโดนแมลงกัด งั้นก็แสดงว่า..ไอ้หมอปุ่น!! ฝีมือเอ็งทั้งหมดเลยเรอะ!! ถ้า...ใครมาเห็น หรือว่าเจ้าตัวรู้เข้าล่ะก็..จะต้องง้ออีกกี่รอบถึงจะลดโทษได้ฟะ!!
"ชีต้าห์..คือ..กลับบ้านกี่โมงดีวันนี้!!?" จะบอกไปก็ไม่กล้า เลยต้องแถไปเรื่องอื่น ไอ้เสือหันมามอง ทำท่าเหมือนคิดหนัก
"พี่หมออยากให้กลับแล้วเหรอ..?" ดูทำพูดเข้า น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ ทำหน้าตาแบบนี้ ถ้าบอกว่าอยากกักตัวเอาไว้ไม่อยากให้กลับ...ทั้งคืน จะเป็นไรไหม
"ไหนลองเรียกใหม่.. ถ้าไม่ถูกใจ ไม่ให้กลับ" ชีต้าห์ขมวดคิ้วเข้าหากัน หมุนตัวกลับมามองหน้าคุณหมออย่างไม่เข้าใจ
"พี่หมอปุ่น!!?" อีกฝ่ายส่ายหน้าแทนคำตอบ พร้อมกับยกมือขึ้นมาบีบจมูก ชีต้าห์ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังเอาตัวเข้าไปอยู่ในเกมของคุณหมอเจ้าเล่ห์
"เป็นคำตอบที่ผิดครับ คุณมีสิทธิ์ตอบอีกครั้ง..ถ้าคราวนี้ผิด จะโดนลงโทษ.." หมอปุ่นแกล้งยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบาง เหมือนจะบอกให้รู้เป็นนัยว่าบทลงโทษที่ว่ามันคืออะไร
"พี่..ปุ่น!!" ชีต้าห์แกล้งลากเสียงยาว แม้ว่าจะเขินหนักก็ตาม จะอะไรซะอีก สายตาหวานๆ ที่ส่งมาไม่ยอมหยุดนั่นไง
"เป็นคำตอบที่..ผิดครับ!! มาให้ลงโทษซะดีๆ "
"อะไรเล่า!! แล้วจะให้ผมเรียกยังไง นี่ก็ไม่ได้ โน่นก็ไม่ได้" หมอปุ่นแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะโดนฝ่ามือไอ้เสือมันผลักออกมา คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ แต่ถึงจะไม่โดนดันออกมา ก็ใช่ว่าจะกล้าทำอะไรเหมือนที่ตัวเองพูดจริงๆ แค่สนุกที่ได้แกล้งคนเล่นก็เท่านั้นเอง
"ต้องเป็นพี่ปุ่นสุดหล่อของผมต่างหาก!! นี่แหละคำตอบที่ถูกต้อง" คำตอบยาวเหยียด ที่ทำเอาคนฟังอ้าปากค้าง ก่อนจะระเบิดหัวเราะลั่น แล้วแกล้งทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนจะแหวะ
"เวอร์!! ใครจะไปเรียกแบบนั้น ไอ้พี่ปุ่นบ้า!!" ผลของคำต่อว่า ชีต้าห์ก็เลยโดนดึงแก้มสองข้างไปมา
"อนุญาตให้เรียกได้แค่'พี่ปุ่น'พอ ไม่งั้นโดนทำโทษจริงๆ " คำขู่มาพร้อมกับปลายนิ้วของหมอปุ่นที่แตะลงบนริมฝีปาก เหมือนจะบอกเป็นนัยว่ารอบนี้เอาจริงไม่ใช่แค่คำขู่
ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอเจ้าเล่ห์ร้าย เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง เห็นสายตาแบบนี้แล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ทำไมจะไม่รู้ว่า ถึงแม้ว่าจะตอบถูก ยังไงก็ต้องโดนไอ้ที่เรียกว่าลงโทษอยู่ดีนั่นแหละ แล้วถ้าหากว่าตอบถูก พี่หมอก็ต้องบอกว่าตอบดีให้รางวัลอีก จะตอบแบบไหน ก็ต้องเสียเปรียบทั้งสองทางนั่นแหละ... แค่แกล้งไม่รู้หรอกนะ
"ผมจะเรียก..'พี่หมอ'..มีไรไหม!!?" ไอ้เสือตัวแสบทำเป็นลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่กลัวเกรง ถ้าตอนนี้อยู่ได้บ้าน คงได้มีการจับทุ่ม(ลงบนเตียง)กันบ้างล่ะ
"ทำไมล่ะ..เรียกพี่ปุ่นไม่ดีตรงไหน!!"
"ก็เพราะ..ผมไม่อยากเหมือนใคร.." ชีต้าห์ตอบกลับทันที ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางตามที่ใจคิด ก็อย่างหมอเนส จะเรียกเพื่อนว่า ไอ้หมอปุ่น, คุณพยาบาลก็จะเรียกว่าคุณหมอ, ส่วนพี่ปุ่น ก็มีน้องชายที่โทรมาเมื่อกี้..แค่อยากเอาแต่ใจ ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ ซักนิด พอให้รู้ว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่น...
หมอปุ่นเหลือบมองเด็กแสบเอาแต่ใจ ที่กำลังหลบสายตา ไม่รู้ว่าคิดมากเรื่องอะไรอีกหน้าตาถึงได้บูดแบบนั้น ไม่อยากเหมือนใครงั้นรึ!!.. ก็ใครว่าเหมือนล่ะ จะมีใครที่ช่างเอาแต่ใจ(ได้น่ารัก) แสบ และกวนประสาทได้เท่านี้ คงมีคนเดียวที่ยอมให้ได้
"เอาแต่ใจ!!" คำต่อว่าที่ทำให้ชีต้าห์หันขวับมามอง ใบหน้าของคนว่าเปื้อนรอยยิ้ม พร้อมแววตาแพรวพราว ไม่ได้เหมือนคำว่าที่หลุดออกมาจากปากซักนิด มองแล้วก็เขินจนต้องหลบสายตาอีกรอบ
"แล้วจะทำไม!! จะเอาแต่ใจกับพี่หมอแล้วทำไมเหรอ!!?" ชีต้าห์เถียงกลับได้ก็จริง แต่ก็เขินจัดจนหน้าแดงไปถึงหู แถมยังต้องทำเป็นเก๊กหน้าโหดใส่ไอ้พี่หมออีก อมยิ้มจนปวดแก้ม
"ยอมให้ได้แค่คนเดียวนะ แล้วก็ห้ามไปเอาแต่ใจแบบนี้กับคนอื่นล่ะ!!" หมอปุ่นแกล้งโยกหัวคนเอาแต่ใจเล่น เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว อยากกอดแน่นๆ ไม่อยากปล่อย ทำหน้าแบบนี้ต่อให้บอกว่าเอาแต่ใจ ก็ยอมให้หมดหัวใจเหมือนกัน
"พี่หมอ..ถ้า..ผมต้องกลับไปเรียนล่ะ..." คำถามที่หลุดออกมาจากปาก เหมือนว่าเจ้าตัวคงลำบากใจที่จะเอ่ยปาก หมอปุ่นถอนหายใจออกมายาวเหยียด เอื้อมไปจับมือเล็ก แล้วสอดนิ้วประสานกัน ไม่ใช่ว่าไม่รู้แต่แค่แกล้งทำเป็นไม่นึกถึง พอเวลามันใกล้เข้ามา ก็เล่นเอาใจหายไปเหมือนกัน
"ก็ดีแล้ว ชีต้าห์ก็ตั้งใจเรียน จะได้รีบกลับมา.." ไอ้เด็กแสบเงยหน้าขึ้นมาสบตา มีแววกังวลในดวงตาคู่สวยชัดเจน จนต้องรั้งให้เดินตามไปบนบ้าน
"ผมคงคิดถึง..ที่นี่มาก.." แม้ว่าจะไม่ได้เจาะจง แต่สายตาของคนพูดก็จดจ้องอยู่ทีแผ่นหลังกว้างของหมอปุ่น
"แต่พี่หมอคงคิดถึงชีต้าห์มาก ถึงมากที่สุด..." คำพูดมาพร้อมกับแววตาที่บ่งบอกว่าจริงตามนั้น หมอปุ่นดึงมือชีต้าห์ไปวางบนอกข้างซ้ายของตัวเอง เพิ่งจะเคยเห็นตอนไอ้เสือตัวแสบทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้ได้ ไอ้ตัวแสบเอ๊ย..ยังไม่ได้ไปไหนไกลซักหน่อย ทำท่าจะขี้แยซะตั้งแต่ตอนนี้
"จะพูดทำไมเล่า!! ผมยังไม่ได้ไปไหนซักหน่อย.." ชีต้าห์ทำใจแข็งหันไปพูด ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มเองแท้ๆ พอเดินเข้าไปในตัวบ้านได้ ก็โดนคุณหมอรั้งตัวเข้าไปในอ้อมกอด พร้อมกับฝ่ามือหนาที่ลูบผมเบาๆ
"วันหยุดนี้..ไปบ้านพี่หมอกันไหม ไปฝากเนื้อฝากตัวซักหน่อย เผื่อว่าใครบางคนคิดจะเปลี่ยนใจ พี่จะได้ฟ้องพ่อกับแม่ ว่าคนนี้แหละที่หลายใจ.."
"ใครกันแน่..ผมจะฟ้องพ่อให้สั่งเก็บพี่หมอมั่ง ระวังตัวไว้เหอะ!!" หมอปุ่นหัวเราะทั้งที่เพิ่งโดนคำขู่สั่งเก็บไปเมื่อกี้ ใครมั่งจะหาแฟนหวงโหดได้ขนาดนี้
"น่ากลัวจริง ทำพี่ได้ลงคอ.." ไอ้เสือหันมาแยกเขี้ยวให้ ทำหน้าแบบว่าอย่างโหด ตอบแทนสายตาหวานๆ อ้อนๆ ของหมอปุ่น จนหลุดเก๊กขำกันทั้งคู่ เสียงหัวเราะที่ประสานกันทำเอาเจ้าของบ้านอีกคน โผล่หัวออกมาดู ก่อนจะหายกลับเข้าไปอีกรอบ
...ประกายชมพูวิ้งเลยทีเดียว ใครจะไปเข้าแทรกมันได้ฟ่ะ!!
---------
.
.
.
.
.
:อีกนิด:
วันนั้นก็เลยโดนหมอปุ่นรั้งตัวเอาไว้เกือบสี่ทุ่ม กว่าจะได้กลับบ้าน คราวนี้ไม่ได้เอารถคุณปู่ออกมา เพราะเกรงว่ากว่าจะถึงบ้านพักที่รีสอร์ท อาจเลยเวลาเที่ยงคืนก็เป็นได้ (บวกรวมเวลาที่ร่ำลากันอยู่หน้าบ้านอีกพักใหญ่) กว่าจะได้เข้าบ้านก็ตอนที่พ่อเข้านอนไปแล้ว คำขออนุญาตก็เลยต้องเก็บเอาไว้พรุ่งนี้ ตอนนี้ก็ย่องเข้าไปเก็บตัวในห้องก่อน
"ขโมย!!" เสียงที่ทักมาจากข้างหลัง ทำเอาสะดุ้งสุดตัว จะใครซะอีกถ้าไม่ใช่พี่ชายคนโตที่ยืนถือแก้วน้ำไว้ในมือ พร้อมกับกุมท้องตัวเองหัวเราะที่ได้เห็นน้องชายทำหน้าเหวอ
"พี่เต้อ่ะ ตกใจหมด ถ้าเกิดว่าหัวใจวายขึ้นมาจะทำไง.." ไอ้เสือหันมาค้อนพี่ชายตัวเองอย่างเคืองๆ
"มีแฟนเป็นหมอ ก็ให้หมอช่วยซิ..ไม่เห็นจะยาก.." นายเต้แกล้งล้อน้องชายตัวเอง ที่ตอนนี้ยืนหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะยกมือโยกหัวไอ้ตัวแสบเล่นเหมือนเคย
"ไม่คุยกับพี่เต้แล้ว...ไปนอนดีกว่า!!" ไอ้เสือที่ได้สติแกล้งสอยที่หน้าท้องพี่ชายเบาๆ เหมือนที่เคยเล่นกัน ก่อนจะวิ่งเข้าห้อง
ปล่อยให้พี่เต้ยืนงงอยู่ที่เดิม ว่าไอ้สิ่งที่ตัวเองเห็นแถวต้นคอน้องชาย..มันคือรอยอะไร...(จะว่าไปก็เห็นไม่ชัด) จะไปขอดูให้ชัดอีกที...ไอ้เสือมันได้ต่อยเอา แบบนี้มัน...ต้องไปถามความกับไอ้ตัวต้นเหตุซะแล้ว!!
===============
:-[ วิ่งมาอัพตอนบ่าย ๆ
แหะ ๆ รอบนี้ช้าไปบ้าง ขอโต้ดก๊าบบบ
ใครที่รอว่าพี่น้องสะใภ้คู่นี้จะได้เจอกันรึป่าว...
คำตอบคือ อ อ อ ...น่าจะเจอ :z6: (โทษฐานตอบไม่มีสาระ)
เอาไว้รอดูตอนต่อไปดีกว่า...มาลุ้นกัน หึหึ
:กอด1:
-
:z13: ตรูดดาด้าก่อนใคร
ไม่อยากปล่อยซีต้าร์กลับไปเรียนเลย
:z1: คุณหมอปุ่นที่คอคุณแฟนรอยอารุย
-
^
^
^
จิ้มมมมมมม จึกๆพี่มาร์คขาแทนดาด้าเล้ยยยยยย
คริคริ
คุณนาย: ตัวเล็ก จะกลับบ้านรึเปล่าลูก ปุ่นโทรบอกแม่ว่าจะกลับวันหยุดที่จะถึงนะ
ตัวป่วน: เหอะ..พี่ปุ่นบอกอะไรกับแม่บ้างยังอะ? ป่วนกำลังสงสัยนะแม่....ว่าพี่ปุ่นจะหาสะใภ้มาให้บ้านเราได้แล้วแหงๆเลย ป่วนว่าพักนี้แปลก....(จุ๊ๆพี่ฟ้า อย่าเพิ่งสิ เดี๋ยวเสียงเข้าโทรศัพท์ ป่วนคุยกับคุณนายอยู่นะ)
คุณนาย: (พ่อๆ ตัวเล็กกับฟ้าจุ๊งจิ๊งกันอีกแล้วอะพ่อ หมดกันลูกชายชั้น อุตส่าห์จะโก่งค่าตัว....)
ตัวป่วน: แม่ว่าไงนะครับ?
คุณผู้ชาย: ตัวเล็ก...ว่าพี่เราจะพาสะใภ้เข้าบ้านเรอะลูก หึๆๆ พ่อล่ะตั้งตารอ... (แม่..เราเตรียมทำของอร่อยๆไว้รอกันดีกว่าเนอะ)
.........ปล. พี่เต้ขรา กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดค่ะ
(อุตส่าห์ให้พี่เนสโผล่หน้ามาสองวิ แถมพี่เพชรยังแอบมารับเชิญรับจ๊อบอีกคน กรั่กๆๆๆ)
-
นี่เค้าเตรียมตัวจะกลับบ้านกันแล้วเหรอเนี่ย...อยากให้พี่น้องสะใภ้เค้าเจอกันเร็ว ๆ จัง...คริคริ
-
:z13: จิ้มทะลุไปถึง พี่มากขา คึคึ รอยนั้นมัน..แบบว่า :o8:
เจเจ้...ตัวป่วน พี่ฟ้า คุงพ่อคุงแม่ รวบกอด 5555 (น่ารักจริงจังครอบครัวนี้)
คุณ Nabee เตรียมตัวแพ็คกระเป๋าเลย ป่ะ ๆ ไปด้วยกัน 5555
-
น่ารักอีกแระพี่หมอ :L1:
-
เรื่องนี้จะมีมาม่ามั้ยอ่ะจ้ะ โดยส่วนตัวไม่ชอบกินมาม่า เพราะสิวจะขึ้น (เกี่ยวมั้ยหว่า)
-
ว้าว คุณนายจะเจอสะใภ้คนโตแล้ว :m18:
-
ถ้าชีต้าร์รู้จะเกิดอะไรขึ้นนะ ฮ่าๆๆ ^^
-
น่ารักชะมัดเลย...
แต่เอาไปฝากตัวกับพ่อ แม่ก่อนก็ดี อิอิ เชื่อเลยว่พ่อกับแม่ก็ต้องหลงรักเจ้าเด็กแสบเหมือนกัน
-
ถ้าพี่เต้กล้าไปถามเรื่องรอยแดง อยากรู้จริงว่าพี่หมอจะกล้าตอบอ๊ะป่าววววววว
แล้วถ้ากล้าตอบ พี่เต้จะว่าไงน้า ... ? :impress2:
แสบจริงเจ้าเสือ ขนาดเรียกชื่อ ยังไม่อยากเรียกซ้ำกับเจ้าตัวป่วนน้องชายพี่หมอเลย
ถ้าได้เจอกันนี่ ... จะเข้าคู่เป็นแก๊งค์ป่วนแสบมั้ยเนี่ย (เอาเจ้านุ่นร่วมขบวนอีกคน รับรองว่าพี่หมอ พี่ฟ้าและเจ้าแผนเรียกหาไทลินอลแน่ อิอิ)
คุณนาย: ตัวเล็ก จะกลับบ้านรึเปล่าลูก ปุ่นโทรบอกแม่ว่าจะกลับวันหยุดที่จะถึงนะ
ตัวป่วน: เหอะ..พี่ปุ่นบอกอะไรกับแม่บ้างยังอะ? ป่วนกำลังสงสัยนะแม่....ว่าพี่ปุ่นจะหาสะใภ้มาให้บ้านเราได้แล้วแหงๆเลย ป่วนว่าพักนี้แปลก....(จุ๊ๆพี่ฟ้า อย่าเพิ่งสิ เดี๋ยวเสียงเข้าโทรศัพท์ ป่วนคุยกับคุณนายอยู่นะ)
คุณนาย: (พ่อๆ ตัวเล็กกับฟ้าจุ๊งจิ๊งกันอีกแล้วอะพ่อ หมดกันลูกชายชั้น อุตส่าห์จะโก่งค่าตัว....)
ตัวป่วน: แม่ว่าไงนะครับ?
คุณผู้ชาย: ตัวเล็ก...ว่าพี่เราจะพาสะใภ้เข้าบ้านเรอะลูก หึๆๆ พ่อล่ะตั้งตารอ... (แม่..เราเตรียมทำของอร่อยๆไว้รอกันดีกว่าเนอะ)
^
^
กร๊ากๆๆๆๆ คุณนายจะโก่งค่าตัว เรียกแพงๆ เลยนะคะ พี่ฟ้ารวยอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ
เพราะเดี๋ยวยังไงก็ต้องเสียดุลการค้า หาสตางค์ไปจ่ายค่าตัวเจ้าเสือชีต้าห์อีก
ปล. อยากเห็นคุณนุ่นกับคุณดาด้าฟีจเจอร์ริ่งกันซักตอน เอร๊ยยยยยย :z2:
-
+555
ขนาดนั้นเลย
เฮ้อ
แต่รักแล้วก็ไม่อยากจากอ่ะนะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ดาด้า หมอปุ่น+ ชีตาร์ อย่างน่ารักอะ อ๊างๆๆเเอบอาย ชอบๆเเต่ว่า ไรเตอร์ดาด้าอะ
//ถ้าตอนนี้อยู่ได้บ้าน คงได้มีเหตุการณ์จับทุ่ม(ลงบนเตียง)//....คือพิมพ์เกินเหรอ มันไม่เข้าใจอะ
//ก่อนจะเบือหน้าไปอีกทางตามที่ใจคิด// ..อันนี้ ตก น. หนู ใช่เปล่า มันเเปลกๆ
อยากได้ตอนต่อไป คิกคิก เเล้วก็ขอบคุณ ตอนต่อของไรเตอร์ นุ่น คิกๆๆ ขำ คุณนาย จะโก่งค่าตัว เอาเท่าไหร่ก็ได้ คาดว่า พี่ฟ้าให้ทั้งชีวิตเลย คุคุคุ ถ้าเจอกันคงจะสนุกเเน่ๆเลย
ปล. เเล้วไม่มี 20....เหรอ คิดถึงน้องเเตงกวา + หมอเนส ตอนนี้ยาวสะใจ ชอบมาก สู้ๆๆไรเตอร์ :กอด1:ไรเตอร์ ดาด้า ทะลุไป ไรเตอร์ นุ่น
-
555 รอคอยอย่างใจจดจ่อ ด้วยหวังว่า พี่น้อง เขย สะใภ้ ใกล้จะเจอกันแล้ว 555
-
โอวน่ารัก
-
อ๊ายยยยย อยากอ่านต่อ
-
พี่เต้ยังอุตส่าห์ตาดี เห็นรอยรักที่พี่หมอปุ่นฝากไว้อีกนะเนี่ย 555
-
แล้วพี่เต้ก็ช่างกระไรเนอะ จาปายถามทามมาย รอยอะไรน่ะ ก็ให้เค้าประทับตรากันไว้มั่งเดะ
เอ่อ..คุณดาด้าคะ เค้าจะออกเดินทางกันวันไหนคะ จะได้แอบขับรถตามไปดูความน่ารักของเสือน้อยกะตัวป่วน
-
หมอปุ่น แอบไปทำร่องรอยกับน้องเมื่อไหรน้า
-
อิ อิ อิ ตัวป่วน พี่ฟ้า จะได้ป๊ะกับพี่ปุ่นและชีต้าร์แล้ว
รอ ๆ ๆ ๆ
-
o13
:o8:
:3123:
-
หมอปุ่นจะโดนพี่เต้ว่าอะไรไหมน๊า :o8:
-
ฮ่าา พี่ปุ่นคงโดนสอบสวนยาวอะ
อาจโดนฝ่ามือพิฆาตจากไอ้เสือก็ได้ 5555
-
รอลุ้นตัวป่วนเจอกะไอ้เสือน้อยดีกว่า :กอด1: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:pig4:ไรเตอร์นะคะ
งานนี้หมอปุ่นโดนพี่เต้สอบก่อนพาสะใภ้ใหญ่เข้าบ้านแหงๆ ...พี่เต้นี่ตาดีจริงๆ
ไอ้เสือกับไอ้ตัวเล็กเจอกัน สงสัยจะมันส์ บรรดาหมอๆปวดหัวแหงๆ 555+
...แอบสงสารหมอเนสอ่ะ เมื่อไหร่ธีโอมันจะจีบติดสักทีว่ะ เริ่มหงุดหงิด :m16:
เป็นกำลังใจให้ธีโอกับหมอเนส ยังเชียร์หมอปุ่นกับไอ้เสืออยู่นะ
อืม..แล้วพี่เต้จะมีคู่มะ อิอิ
-
ฮิ้ววววววว ทำรอยซะเเล้ว ^^
-
น่าร๊ากอ่าๆๆๆๆๆ แอบเศร้านิดๆ แต่น่ารักจิงๆ
-
ชอบจัง
-
:teach: คราวหน้าต้องพักผ่อนให้พอเพียงกว่านี้น๊าาาาา :haun5: :haun5: :haun5:
-
ไอ้เสือกับตัวป่วนจะเจอกันรึเนี่ย
ว้าว :oni2: เฝ้ารอคอย
ไม่รู้ว่าจะสร้างเรื่องให้บรรดาคุณพี่ขนาดไหน
คิดถึงตัวป่วนกับพี่ฟ้าด้วย
-
ลุ้น ลุ้น จะเจอกันแล้ว
คุณหมอไม่ระวัง ทำอะไรไว้
-
พี่หมอจะพาตัวแสบไปเปิดตัวกับพ่อแม่แล้วอย่างนี้ถ้าเจอตัวป่วนคงแข่งกันแสบแน่ อิ อิ
-
:laugh: :laugh:
-
น่ารักกันจริง ๆ :-[
:call:
:call:
-
หวานกันได้อีก แต่ที่ขู่ไว้นะ เอาจริงเหรอ ไอ่เสือ :z1:
มารอดู ตัวป่วนเจอพี่สะใภ้ ใครจะแสบกว่ากัน
แล้วคุณผู้ชาย กับคุณผู้หญิง จะว่ายังไง ที่สะใภ้ เป็นเสือชีต้า :z2:
+1 ให้ดาด้า เป็นกำลังใจให้ครับ
ปล. แขกรับเชิญนี่ใครจะเป็นคนเขียนครับ มารอดูดีกว่า ถ้าจะมัน :pigha2:
-
ลุ้น ลุ้น จะเจอกันแล้วใช่มั้ย
-
อ่านตัวป่วนกะพี่ฟ้า แ้ก้มแทบแตก
มาอ่านเสือน้อยกะพี่หมอ แก้มเริ่มปริแหละ
:กอด1: น่าร้ากกกก
-
จะได้เจอพ่อตาแม่ยายแล้วไอ่เสือน้อย ^_^
ชีตาร์จะได้บ๊ะกะตัวป่วนแล้ว จะเกิดไรขึ้นบ้างน๊า จะพากันซน
น่ารักน่าหนิกขนาดไหน ลุ้นๆ
-
มาอ่านแล้วคับ น่ารักจัง
-
:z1: อิอิ พี่หมอแอบทำไรเสือน้อยอ่ะ แต่อ่ะนะ ทำทั้งทีน้อยไปป่ะ :กอด1:
-
ยุงกัด ชัด ๆ
-
20.5 วิชาภาษาไทยเบื้องต้น
ผมกำลังตามหา...คน ๆ หนึ่งอยู่ครับ!! ใครบางคนที่บอกว่าจะสอนภาษาให้ แล้วก็หายไปสองอาทิตย์ อาจจะผิดที่ผมเองก็ได้ ที่ไม่ได้ขอที่อยู่ของเค้าเอาไว้ เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี ทุกครั้งที่เจอกันก็มีแต่เรื่องบังเอิญเท่านั้น หลายวันมานี่อุตส่าห์ลองไปนั่งที่เดิมที่เคยเจอ..แต่ก็ไม่เจอ ก่อนที่ผมจะคิดขึ้นมาได้...ใช่ซินะ!! เป็นหมอก็ต้องอยู่ที่โรงพยาบาล..น่าโมโหที่มาคิดออกเอาป่านนี้!!
"คุณหมอเนส เพิ่งออกเวรไปเมื่อเช้าคะ.." กรรม!! กว่าจะเข้าใจความหมาย คุณPRสาวสวยก็ต้องบอกกับผมอยู่หลายรอบ แปลได้ใจความว่า...คุณหมอเนสไม่อยู่ซินะ!!
"คือ..ผม..อยากเจอ.." บอกไปแบบนั้น คุณเธอก็มองมาทางผมแบบยิ้มๆ แล้วลงมือลากเส้นลงบนกระดาษที่หยิบมา คล้ายกับแผนที่อะไรแบบนั้น
หลังจากที่กล่าวขอบคุณคุณประชาสัมพันธ์สาวสวยแล้ว ธีโอก็ออกมายืนคว้างอยู่หน้าโรงพยาบาล เหลือบมองแผนที่ฉบับมือเขียน พลางถอนหายใจเฮือก...ยังกับลายแทงสมบัติ!!
ดีนะที่รีสอร์ทเค้ามีบริการจักรยานให้เช่า เพราะงั้นมันก็เลยสะดวกกว่าการเดินตามลายแทง..เหมือนภารกิจตามหาอาจารย์สอนภาษาของตัวเอง หากคุณหาเจอในเวลาที่กำหนด จะได้รับสิทธิ์เข้าเรียนฟรี(ก็ดีนะซิ) อีกประเด็นก็คือ...มันเป็น white house หลังไหนกันแน่ที่เขียนอยู่ในกระดาษ ก็ทั้งหมู่บ้านทาสีเดียวกันทั้งหมด!!
"ขับรถดีๆ ล่ะ ชีต้าห์ถ้ามันออกนอกลู่นอกทาง พี่แนะนำให้จัดการได้เลยนะ" เสียงคุ้นหูที่ได้ยินเพียงแวบเดียว ทำเอาคนที่กำลังปั่นจักรยานแตะเบรกจักรยานทันที ใบหน้าที่อยากเห็นมาอยู่ตรงหน้านี่แล้วไง แต่..เอาอีกแล้ว..สายตาเหงาๆ ที่ทอดมองตามหลังรถที่เพิ่งจะแล่นออกไป
"คุณ..เนส!!"
หมอเนสทอดสายตามองตามหลังรถที่แล่นห่างออกไปทุกที ทำไมกันนะ ตัวก็โต แต่รู้สึกเหมือนใจมันฟ่อที่เห็นรถของไอ้คุณเพื่อนแล่นหายไปกับตา ถอนหายใจกับตัวเองหนักๆ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน แต่ก็ต้องมาชะงัก เพราะได้ยินเสียงเรียกแปร่งหูดังมาจากด้านหลัง มุมปากคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวตอนที่หันไปมองว่าเป็นใคร
"นายแตงกวา มาได้ยังไง!!?" ไอ้เด็กนอกฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ ก่อนจะปั่นจักรยานเข้ามาหา ใบหน้าขาวๆ ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่
"คุณบอกจะสอน แล้ว..หายไป.." เพิ่งจะมานึกได้เอาตอนนี้ ว่าตัวเองไปรับปากอะไรเอาไว้ ผ่านมาสองอาทิตย์กว่าแล้ว ก็คิดว่าต่างฝ่ายต่างก็ลืม.. อย่าบอกนะว่า..มาตามหาเพื่อทวง
"เออ..โทษที..งานมันยุ่งๆ ก็เลยลืมนะ.." ธีโอยืนประมวลผลประโยคที่ได้ยิน 'คำขอโทษ' ทำให้เกือบจะยิ้มอออกมา แต่.. 'ลืม' ที่ตามหลังมาด้วย ทำเอายิ้มไม่ออก..ไม่สำคัญขนาดจะลืม ก็ไม่แปลก
"มารบกวน เวลาพักผ่อนไหม?" คนที่กำลังจะก้าวขึ้นบ้าน หันมามอง พอเห็นสีหน้าเหมือนเจ้าตูบหางลู่ หูตกมันก็อดขำไม่ได้ ทั้งที่ยังไม่มีใครว่าอะไรซักหน่อยนะ หมอเนสส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะกวักมือเรียกให้ขึ้นมาด้วยกัน แต่อีกฝ่ายก็ยังคงยืนเฉยอยู่อย่างงั้น
"จะขึ้นมาไหม ไม่อยากเรียนก็กลับไป.." คำขู่เล็กๆที่ใช้ได้ผล ธีโอเดินหูตั้งเอารถจักรยานไปวางพิงไว้แถวนั้น ก่อนจะก้าวขึ้นไปข้างบนบ้านพักคุณหมอ ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำอีกรอบ
น้ำเย็นๆที่รินใส่แก้วทรงสูง ยื่นไปให้เด็กโข่งตรงหน้าที่ยื่นมือมารับไปดื่มอย่างว่าง่าย หมอเนสเดินหายเข้าไปในห้อง ค้นหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะไปนั่งที่คอมพิวเตอร์นั่งปริ๊นท์อะไรซักอย่างอยู่พักใหญ่ แล้วเดินกลับมาพร้อมดินสอ ยางลบ และไม้บรรทัด วางลงบนโต๊ะตรงหน้า
"แบบเรียนภาษาไทย ระดับเริ่มต้น.." ธีโอเอื้อมไปหยิบแผ่นกระดาษตรงหน้าขึ้นมาดู แบบตัวอักษรที่เป็นรอยเส้นประ เหมือนสมุดภาพสำหรับเด็กเพิ่งหัดเรียน
"Exercise..?" หมอเนสพยักหน้าแทนคำตอบ
"กฎของการเรียน ห้ามพูดภาษาอังกฤษ ไม่งั้นนายจะโดนหักคะแนน" นักเรียนตัวโตชะโงกหน้าเข้าไปดูกระดาษในมือของอาจารย์ มีตารางที่เขียนเลขเอาไว้ตั้วแต่ 1-100 หมึกสีแดงอันหนึ่งขีดกากบาทตรงช่องที่เขียนเลข 1 !!
"ทำไมล่ะ ก่อนคุณบอกกฎนะ..!!" ธีโอโวยวายพร้อมกับชี้ไปที่คะแนนตัวเอง แต่คุณอาจารย์กลับยักไหล่อย่างไม่สนใจ
"นับคะแนนตั้งแต่นายเดินเข้ามาในห้องเรียน โอเค!!?" ไม่มีทางที่หมอเนสจะยอมแพ้
"หักคะแนนคุณด้วย...เมื่อกี้..!!" กรรม!! ดันโดนเด็กมันย้อนเอาได้ ปากกาที่อยู่ในมือก็เลยเคาะลงบนหัวเด็กตัวโตช่างเถียงไปที
"เป็นอาจารย์!! ไม่นับ!" ธีโอยกมือลูบหัวตัวเอง แกล้งทำเป็นบ่นพึมพำกับตัวเอง ทั้งที่ดีใจแทบตายตอนที่เห็นคนตรงหน้ายิ้มออกมาได้ แม้ว่าจะแค่แวบเดียวก็ยังดี
การเรียนการสอนวันนั้นก็เลยเริ่มขึ้น ธีโอโดนหักไปอีกสองคะแนน เพราะคำถามง่าย ๆ อย่างเช่น 'what..?' หรือไม่ก็ 'why..?' อาจารย์สุดเฮี้ยบอย่างหมอเนสไม่มีปล่อยให้พลาด แม้ว่าจะโดนสายตาออดอ้อนเหมือนน้องหมาเวลาขออาหารก็ตาม
ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่า ทุกครั้งที่อยู่กับลูกศิษย์ตัวโต ทำให้รู้สึกสบายใจได้ ไม่คิดถึงเรื่องอื่น แถมยังหัวเราะออกมาได้โดยไม่ต้องฝืน รอยยิ้มกว้างที่ตอบกลับมาทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ..ความรู้สึกที่ว่าเหงา..ลืมไปได้สนิท
"อันนี้..คือ..?" ธีโอชี้ไปที่ตัวอักษรบนแผ่นกระดาษ บทเรียนวันนี้คือการท่องจำตัวอักษรทั้งหมด บวกกับรูปสระ ตัวที่เพิ่งจะลองหัดเขียนกลับจำไม่ได้ เพราะทั้งการออกเสียงมันช่างใกล้กันเสียเหลือเกิน ..เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ พอเหลือบตามองถึงได้รู้ว่า คุณอาจารย์ได้ล้มตัวลงไปนอนเหยียดบนเก้าอี้ตัวยาวเรียบร้อยแล้ว เปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิท พร้อมกับลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
เสียดาย..น่าจะเอากล้องติดมือมาด้วย ภาพหายากและน่าจดจำที่สุด ตอนที่คุณหมอเนสไม่มีกำแพงบาง ๆ มากางกั้นเอาไว้ ธีโอลุกไปหยิบของที่คนหลับยังคีบติดมือเอาไว้ ใบคะแนนที่เขียนชื่อตรงมุมขวาบนว่า 'แตงกวา' โดนตัดไปแล้วเรียบร้อยตั้งสามคะแนน แล้วแบบนี้ จะได้มีวันได้คะแนนเต็มกับเค้าบ้างไหม อยากจะเอื้อมมือไปแตะ แต่ก็กลัวว่าภาพที่เห็นจะหายไป เหมือนกับเงาที่สะท้อนในน้ำ
.
.
.
กว่าจะตื่นมาอีกรอบ ก็ตอนที่หลับไปเต็มที่แล้ว หมอเนสเหยียดแขนบิดตัวเพราะนอนท่าเดียวมานานจนรู้สึกเมื่อยขบ แต่แขนข้างหนึ่งก็ดันไปแตะโดนใครบางคนเข้า รีบลืมตาขึ้นมาทันทีเพราะความตกใจ นึกว่าตัวเองนอนอยู่ข้างๆใคร ที่ไหนได้ ใครคนนั้นต่างหากที่ลงมานอนฟุบอยู่ข้างๆ
เส้นผมสีอ่อนตกลงปิดใบหน้า เปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิท เค้ามีแต่นักเรียนมาแอบหลับในห้องเรียน แต่นี่...อาจารย์ดันชิงหลับไปเสียก่อน แถมยังมีลูกศิษย์ตัวโต มานั่งเอาหัวพาดหลับอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกันอีก ...แล้วนี่ไปเอาผ้าที่ไหนมาคลุมตัวให้
"เออ...ขอโทษ.." ธีโอถอยออกไปทันที ที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าคุณอาจารย์ตื่น และลุกขึ้นมานั่ง ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าหลับไปตั้งตอนไหน จำได้ว่านั่งจ้องใบหน้าของคนที่กำลังหลับ ...แล้วก็เผลอหลับไปซะเอง
"อืม..ขอบใจ.." หมอเนสหยิบผ้าขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ แต่ไอ้คนหูดีมันก็คลี่ยิ้มออกมาจนได้
"ตัดคะแนน อาจารย์หลับก่อน..." คำกล่าวหาที่โดนไอ้เจ้าลูกศิษย์ตัวโตมันว่าเข้า ทำให้หมอเนสยื่นมือไปขยี้เรือนผมสีอ่อนของไอ้เด็กตัวโตเล่น... ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร แค่นึกอยากเล่น แต่พอเหลือบเห็นแววตาที่มองกลับมา ก็จำต้องดึงมือตัวเองกลับ
"สอนก็ฟรี ยังจะมาหักคะแนน มั่วแล้ว!!" หมอเนสแกล้งโวยข่มอารมณ์ปั่นป่วนในหัวตัวเอง ไอ้เด็กโข่งนี่ ยังมานั่งยิ้มอยู่ได้ สงสัยจะไม่เข้าใจซินะ!!
"ถ้า..ผมทำได้ ต้องลบออกนะ.." ธีโอชี้ไปที่แผ่นคะแนนของตัวเอง
หมอเนสเค้นยิ้มออกมาเมื่อได้ยินข้อต่อรอง ไอ้เจ้าแตงกวานี่มันก็จริงจังเรื่องคะแนนเหมือนกันแฮะ ถ้าไม่จริงจังบ้างก็คงไม่ได้ คิดจะเรียนภาษาไทยให้ถ่องแท้ มันก็ต้องพยายามกันหน่อย..หึหึ
"เอาแบบนั้นก็ได้ คะแนนเต็ม 100 แต่..ถ้าได้มากกว่า..90 ก็ถือว่าผ่าน" วิญญาณของคนที่อยากเอาชนะเริ่มเข้าสิง ตอนแรกว่าจะให้แค่ 80 แต่...เกิดความรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาซะงั้น หวังจะได้เห็นสีหน้าเหมือนหมาหงอย..แต่ที่ไหนได้
"100 ผมจะทำให้ได้เยอะๆ 100 คะแนนเท่านั้น" ธีโอยื่นคำมั่น เพราะถ้าไม่ใช่คะแนนเต็ม..ก็ไม่มีความหมาย คนที่เป็นอาจารย์เลิกคิ้วขึ้นสูง สายตาของลูกศิษย์ตัวโตเหมือนจะมุ่งมั่นทำอย่างที่พูดเต็มที่
"ก็ตามใจ อย่ามาหาว่าอาจารย์คนนี้โหดที่หลังก็แล้วกัน..!!" หึ หึ แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย ช่วงที่ไอ้คุณเพื่อนกับน้องเสือตัวแสบไม่อยู่ จะได้มีอะไรทำ..ไม่เหงาอยู่บ้านคนเดียวแล้วซิ
คุณลูกศิษย์ตัวโต ยังคงนั่งมองใบหน้าของอาจารย์สุดโหด(อย่างที่เจ้าตัวบอก) ...ในที่สุด ก็หาเรื่องเข้ามาใกล้ๆได้เสียที ส่วนต่อจากนี้จะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากัน..
=================
:o8: อาจารย์คนนี้โหดจริงจัง เผลอตัดคะแนน ตัด ๆ
สำหรับทุกคนที่คิดถึงหมอเนสบ้างอะไรบ้าง
:กอด1:
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมมม จึกๆด้วยความรัก
คริคริ น้องแตงดองของพี่ น่ารักน่าใคร่ที่สุด
เป้นนักเรียนที่น่าสอนเสียนี่กระไร >////<
ปล.อาจารย์พี่เนสอย่าโหดกับเด็กโข่งนักนะคะ จุ๊บๆๆ
-
โหดเกิน หมอเนส
สงสารน้องแตงกวา
-
อาจารย์เนสดุจัง แล้วอย่างนี้แตงกวาจะเหลือกี่คะแนน
-
อ่า
ตัดคะแนนอย่างเดียวน้า
อย่า.
.
.
.
.
ตัดใจเสียละ
คุณหมอ
-
คู่นี้ก็น่ารัก ชอบ ๆ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้ลั่นในใจ หงิงๆๆๆน่ารักอะ ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เเละเเล้วก็ได้เเล้วตอนต่ออะนะ อูย ถ้าได้อยู่ไกล้ๆ โดนตัดตั้ง 100 ก็คงยอมอะ น่ารักมาก เเตงกวาหลานเจ๊ สู้เค้านะลูก ทั้งเรื่องเรียนเรื่องรัก หมอเนสไม่ไกลเกินเอื้อม วะฮ่าฮ่าฮ่า (หัวเราะประหนึงว่าได้ส่วนเเบ่ง)
ปล.ไรเตอร์ ด้า มานวดเเก้มให้ด่วน ปวดเเก้มมากเลย คิคิคิ
-
ความพยายามอยู่ที่ไหน...ความสำเร็จอยู่ที่นั่น...สงสัยจะเป็นสุภาษิตไทยที่พ่อแตงกวาน้อย(?) ท่องจนจำขึ้นใจ...คริคริ
อย่างนี้มันต้องเชียร์กันสุดใจเลยนะ...เอ้า...แตงกวา สู้ ๆ...แตงกวา สู้ตาย...แตงกวา ไว้ลาย...แตงกวา สู้ ๆ...
วี๊ดดดดดดดดด ด ดด ดด...บู้มมมมมมมม ม ม มมม ม~!!!!!!! (ฮา)
-
ภาษาไทย สื่อรัก...
น่ารักมากเลยจ้า
ต้อง ธีโอ สินะ หมอเนสถึงจะลืมความเหงาได้
ขอบคุณไรเตอร์นะจ๊ะ
-
ดีใจหมอเนสจะได้ไม่เหงา เศร้าหูลู่แล้วว
แตงกวาน่าร๊ากกก
-
เอาอีก เอาอีก ดาด้าขา เอาแตงกวากับหมอเนสอีกค่ะ ยังไม่หายคิดถึงเลยค่ะ
แล้วก็เอาเสือน้อย เอาพี่หมอปุ่น เอาตัวป่าน แล้วเอาก็พี่ฟ้าด้วย (ไม่ค่อยโลภเลยเนอะพี่แก้วเนี่ย)
-
ระหว่างรอหมอปุ่นกับชีต้าร์ก็หันมาเชียร์หมอเนสกับเด็กโข่งแทนค่า
หมอเนสอย่าโหดกับธีโอนักนะ สงสารอ่ะ
-
ลุ้นคู่นี้คะ น่ารักทั้งสองคน :o8:
-
5555+
หมอเนสเส็ดแน่
-
หมอเนสหลับไปแบบไม่ระวังตัวแบบนี้ เกิดเด็กมันคิดไม่ซื่อขึ้นมาล่ะโดนแน่ :laugh:
-
โหยยย...ธีโอน่ารักอะ ><
มีออกตามหาหมอเนสด้วย อิอิ
อีกหน่อยก็เรียนภาษาไทยคล่องๆแล้วอย่าลืมบอกรักหมอเนสนะ เด๋วคงได้ร้อยเต็ม :o8:
-
น้องแตงกวา น่ารักมาก แล้วครูจะไม่อยากกินแตงกวาบ้างเหรอ
-
อีกคู่ก็น่ารักดีนะ
-
หมอเนสไม่ต้องมองแต่แผ่นหลังของใครบางคนแล้วนะ
มีแตงกวามาอยู่ตรงหน้าแล้ว
-
:z3: :z3: :z3:
น่าร๊ากกกกกกกกม๊ากกกกกกกกกกก
+1ให้นายแตงกวา
-
หึๆๆๆน่ารักดีนะหมอเนส :L1:
-
น่ารักๆๆ พระเอกหมาน้อย
กับนายเอกสุดเฮี๊ยบ
งานนี้ดูท่าว่าคุณหมอจะได้กินแตงกวาซะแล้ว
คงสอนกันอีกนานเลย กว่าจะได้ 100 คะแนนเนี่ย :-[
-
ไล่อ่านจนทันจนได้ อิอิ
แสบสมตัวเลย ซีต้าน้อยๆ แต่ตอนนี้เริ่มหวานแ้ล้วอ่ะ
-
คู่นี้น่ารักจัง
-
จะน่ารักกันไปไหนนี่
-
+1 แทนคำขอบคุณ
ตัดคะแนนไม่เป็นไรนะหมอเนส อย่าตัดใจจากเจ้าแตงกวานะ
เจ้าแตงกวาออกจะน่าสงสาร อุตส่าห์ตั้งอกตั้งใจเรียนภาษาไทย
กับคุณครูเป็นอย่างดี ธีโอน่ารัก คู่หมอเนส+ธีโอ คงจะหวานได้
ไม่แพ้หมอป่วน+ซีตาร์ ..... :pig4:
-
เชียร์แตงกวา อยากให้ชนะใจหมอเนสไว ๆ จะได้หายเหงาซะที
-
แตงกวาแอบเจ้าเล่ห์นิดเหมือนกันนะใช้การดรียนภาษาเพื่อให้ได้อยู่ใกล้หมอเนส :m12:
แตงกวากับหมอเนสอีกไม่นานก็คงจะหวานแหววเมือนคู่ซีตาร์กับหาอปุ่น :-[
-
จะโดนลูกศิษย์กดอยู่แล้ว เอ รึใครกดใคร
กล้ามชนกล้ามแบบนี้ ไม่มั่นใจแฮะ
-
น่ารักจัง คู่นี้
-
ความสนุกเริ่มคลานมาแล้วหมอเนส
-
ตามลุ้นคุณหมอเนสกับพ่อหนุ่มธีโอค่ะ
ท่าทางจะหวานกันตามคู่หมอเต้เร็วๆ นี้
-
ลุ้นอะ จาเป็นงายต่อน๊า ถ้าป่วนกะไอ้เสือ เจอกานนนน มันจาอลเวงแค่หนายยยน๊า
-
รับสอนวิชาอื่น ๆ ไหมคับ..
-
:-[
คู่นี้ก็น่ารักชอบๆ
-
21.
เมื่อวานเข้าไปขออนุญาตพ่อ เรื่องที่จะขอไปเที่ยวบ้านพี่หมอ เขินแทบตายตอนที่โดนสายตารู้ทันของพ่อกับพี่ชายมองมา แถมทั้งสองคนยังแซวกันไม่เลิก จนต้องหนีมานั่งเล่นนอนเล่นที่บ้านพักคุณหมอ ทั้งที่เจ้าของบ้านเค้าไม่อยู่ก็ยอม อย่างน้อย ๆ ก็ได้คุยกับแม่ผ่านทาง video MSN แล้วก็โดนแม่แซวเรื่องรูปชุดที่สองไปอีกชุด ดีนะที่พี่หมอไม่อยู่.. ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเหมือนกัน
::เช้าวันเดินทาง::
"ไปนะครับพี่หมอเนส ชีต้าห์ยื่นหน้าออกมา พร้อมกับส่งยิ้มให้จนตาหยี" มันน่ารักจริงๆ ไอ้เด็กแสบคนนี้
"ขับรถดีๆ ล่ะ ชีต้าห์ถ้ามันออกนอกลู่นอกทาง พี่แนะนำให้จัดการได้เลยนะ" ไอ้คุณเพื่อนปุ่นหันมาแยกเขี้ยวใส่ ก่อนที่จะโบกมือแล้วออกรถ ตอนแรกว่าจะไปส่ง แต่พอดีว่าหมอเนสต้องเข้าเวรแทน หมอปุ่นก็เลยต้องขับรถไปจอดที่สนามบิน แล้วก็ขึ้นเครื่องไป มันสะดวกกว่า.. ขากลับจะได้ไม่ได้รบกวนใครมารับ
"ตื่นเต้นรึไง นั่งเงียบเชียว" หมอปุ่นยืนมือไปโยกหัวคนที่นั่งข้างๆ เล่น ก่อนจะเลื่อนลงมาจับมือเล็กกุมเอาไว้
"ผมกลัวนะ ครอบครัวพี่หมอจะรับได้เหรอ ลูกชายพาผู้ชายเข้าบ้าน.." ชีต้าห์นั่งก้มมองมือตัวเองสอดมือประสานกับมือใหญ่ของคุณหมอ แรงบีบเบาๆ เหมือนจะให้กำลังใจจนต้องเงยหน้าขึ้นสบตา
"ไม่เป็นไร พี่หมอมีสายอยู่ทางนั้น"
"สาย!!?" หมอปุ่นหันมามองคุณแฟนตัวแสบที่ยังทำหน้างง ก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วดึงมือเล็กมาจุ๊บซักทีสองที ข้อหาทำตัวน่ารักเกินเหตุ
"แบบ..สายลับไง คนของเราโทรมารายงานแล้วว่าอากาศปลอดโปร่ง" ไอ้เสือยังคงทำหน้ามึน แม้จะยังไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้น แต่ก็ยอมเชื่อตาม หันมาฉีกยิ้มให้หมอปุ่น
ขับรถมาจอดที่สนามบินหาดใหญ่ ใช้เวลาขึ้นเครื่องจากหาดใหญ่ - ดอนเมือง ประมาณ 1 ช.ม. จากนั้นต่อเครื่องจากดอนเมืองไปเชียงใหม่อีกประมาณ 1 ช.ม. เกือบจะขึ้นเครื่องไม่ทัน ก็เพราะไอ้เสือตัวแสบมันจะเอาโน่นนี่ไปเป็นของฝาก สุดท้ายก็กวาดมาแทบจะทุกอย่างที่มีในร้าน หอบหิ้วขึ้นเครื่องมาตั้งแต่หาดใหญ่ กว่าจะมาถึงสนามบินเชียงใหม่..ก็แกะชิมไปหลายถุงอยู่เหมือนกัน
"พี่หมอเร็วๆ เข้า" หมอปุ่นส่ายหน้ากับตัวเองพร้อมกับถอนหายใจเฮือก จะอะไรซะอีก ไม่รู้ว่าไอ้เสือจะเริงร่าไปถึงไหน ต่างกับคนที่บอกว่ากลัวตอนแรกลิบลับ คว้ากระเป๋าเดินทางใบเล็กลากนำหน้าไปโน่น ส่วนไอ้บรรดาถุงของฝากนะเรอะ!! คนถือก็หมอปุ่นไง!!
ปึก!!
"โอ๊ย!! เจ็บ!.." เพราะมัวแต่เดินพะวงหน้าพะวงหลัง พอจะหันกลับมามองทางอีกที ชีต้าห์ก็ดันเอาหัวไปโขกกับอกของคนที่เดินสวนมา อะไรแข็ง ๆ ในกระเป๋าเสื้อกระแทกอย่างเจ็บ!!
"ขอโทษครับ เป็นอะไรไหม..?" อยากจะโกหกว่าไม่เป็นอะไรอยู่หรอก แต่ดูเหมือนตรงที่โดนกระแทกมันคงจะแดงจนอีกฝ่ายจับสังเกตได้ พอดีกับที่หมอปุ่นวิ่งเข้ามาพอดี
"เป็นอะไรชีต้าห์ ซนอะไรอีกล่ะเรา!!" พอโดนว่าเข้า ไอ้เสือก็ทำหน้าบูด ชี้ให้ดูที่หน้าตัวเอง แต่ก็ไม่ได้กล่าวโทษคู่กรณีที่ยังคงยืนนิ่ง
"ผมไม่เป็นไร..เดินไปชนเค้าเอง" หมอปุ่นถึงได้เงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ยังยืนอยู่
"อ้าว..ฟ้า!! มาได้ไง แล้วตัวเล็กล่ะ" ชีต้าห์เหลือบมองหมอปุ่นที เหลือบมองคนที่ชื่อว่าฟ้าที่อย่างแปลกใจ สรุปว่าคนรู้จัก ...มาเจอแบบนี้ไม่ได้ทันได้ตั้งตัวเลยแหะ ว่าแล้วก็โดดไปยืนหลบอยู่ข้างหลังหมอปุ่นทันที
หมอปุ่นหันมายิ้มให้กับคนตรงหน้า ที่ยังยืนมองแบบว่าทั้งแปลกใจ ทั้งงงจัด เพราะตัวป่วนแค่บอกว่าขากลับให้ผ่านมาทางสนามบิน รับพี่ชายกลับไปให้ด้วย แล้ว...ไอ้เจ้าเด็กหน้าใส(แต่ซุ่มซ่าม)คนนี้เป็นใคร...? ที่สำคัญ..เป็นผู้ชาย!!?
"ตัวป่วน..บอกให้เรามารับนะ รออยู่ที่บ้าน.."
"เออ..ชีต้าห์..นี่พี่ฟ้าเพื่อนพี่หมอ.." เพื่อนพี่หมอที่ดูยังไงก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า จำต้องยกมือไหว้อย่างช่วยไม่ได้ พาลให้คิดไปตอนที่เจอพี่หมอเนส...ได้ยกมือไหว้รึเปล่าหว่าตอนนั้น
"สวัสดีครับคุณพี่ฟ้า.."
"สวัสดีครับชีต้าห์..." รอยยิ้มสวยมีให้เห็นตอนที่เจ้าเด็กชื่อดุเงยหน้าขึ้นมา แขนทั้งสองข้างยังไม่ยอมปล่อยแขนคุณเพื่อนปุ่น คงไม่ต้องเดาแล้วมั้งว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองเป็นอะไรยังไง ก็ในเมื่อบรรยากาศหวานๆ มันล้อมเอาไว้หมดแล้ว..
"กลับบ้านกันเถอะ ทุกคนคงรออยู่.." หมอปุ่นหันมาบอกคุณเพื่อน หรือน้องเขยให้ได้สติ หลังจากที่ยืนมองอยู่นาน
"ที่วุ่นกว่าใครคงไม่พ้นตัวป่วน ขนาดขอลาฝึกงานตั้งแต่วันศุกร์ไปรออยู่ที่บ้าน..โทรมาถามเราทุกๆ ครึ่งชั่วโมงเลยนะ" เสียงพี่ฟ้าบ่นพึมพำ แต่ใบหน้าและแววตาอ่อนโยนเหลือเกินยามที่พูดถึงตัวป่วน น้องชายคนเล็กของพี่หมอ
"หึหึ เราใช้ให้ไปแสตนด์บายที่บ้านเองแหละ พาตัวแสบมาเจอตัวป่วนน่ะ" หมอปุ่นเอื้อมแขนโอบไหล่ไอ้เสือที่เอาแต่เดินตามต้อยๆ ให้มาเดินข้างกัน
"อย่าบอกนะว่า...ชีต้าห์กับปุ่น แบบ..เหมือนเรากับตัวป่วน" พี่ฟ้าหันมาถาม
"ใช่..คนนี้ของผมนะคร้าบบบ" คนถามเอามือตบหน้าผากตัวเองแล้วหัวเราะ เมื่อได้ยินพี่หมอยืนยันคำตอบ ชีต้าห์หน้าร้อนผ่าว ก็ไม่รู้ว่าจะมาประกาศตัวอะไรกันกลางสนามบิน อยากจะหาที่หลบก็หลบไม่ได้ ก็เลยเอามือหยิกพุงกะทิของพี่หมอ ได้ยินเสียงร้อง'โอ๊ย'นั่นแหละ ถึงค่อยปล่อย
"ดูซิ!! ดุขนาดนี้เลยนะ" หมอปุ่นเอามือลูบๆ ตรงที่โดนไอ้เสือมันทำเจ็บ ก็เห็นว่าเดินมานิ่งๆ กลัวว่าจะเกร็งก็เลยแกล้งไปเรื่อย
"ว่าแล้ว..ทำไมตัวป่วนถึงได้ตื่นเต้นนัก" ได้ยินเสียงพี่ฟ้าหัวเราะอารมณ์ดี ..เดี๋ยวนะ!! เป็นเหมือนกัน!! อย่าบอกนะว่า...
"พี่ฟ้ากับตัวป่วน เป็นแฟนกันเหรอ...?" อ้าวเวร!! ชีต้าห์แทบจะกระโดดตบปากตัวเอง ทั้งที่คิดอยู่ในใจแท้ๆ แต่กลับถามออกมาซะงั้น ..ทำไมไม่เก็บไว้ถามตอนอยู่กับพี่หมอเล่า!!
พี่ฟ้าที่กำลังเดินลากกระเป๋า หยุดเดินและหันมามองหน้าคนถาม ชีต้าห์ที่เอาแต่ก้มหน้าเพราะรู้สึกผิด หลบเข้าไปแอบหลังพี่หมออีกรอบ..
"น่ารักนะปุ่น ระวังโดนตัวป่วนยึดเอาไว้ล่ะ!!" สองหนุ่มหันมาสบตากัน พลางเปิดปากหัวเราะ แถมชีต้าห์ยังโดนพี่หมอจับโยกหัวไปมาอีก กว่าจะเดินไปถึงรถ ทั้งสองคนก็คุยอะไรกันก็ไม่รู้ แล้วก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ...คอยดูเถอะ จะทำเป็นไม่สนใจพี่หมอมั่ง
รถของพี่ฟ้าเคลื่อนมาจอดสนิทที่หน้าบ้าน แต่ใครบางคนบนรถยังคงหลับสนิทอยู่ที่เบาะหลัง ในอ้อมแขนยังมีถุงลูกกวาดที่ห่อกระดาษสีต่าง ๆ หลับไปทั้งที่ยังกินได้.. ขนาดว่ารถจอด ยังไม่รู้สึก สองหนุ่มก้าวลงไปจากรถก่อน ลูกชายคนเล็กของบ้านก็วิ่งเข้ามาหา
"อยู่ไหนอ่ะ..?" แทนที่จะทักทายคุณแฟนที่ไม่ได้เจอหน้ามาหลายวัน กับพี่ชายที่ไม่ได้เจอหน้ามาหลายเดือน ตัวป่วนกลับถามหาอีกคนด้วยใบหน้าตื่นเต้น ราวกับว่าพี่ชายพาเพื่อนที่เป็นดาราดังเข้าบ้าน หมอปุ่นหันไปยิ้มให้คุณเพื่อนที่ยืนส่ายหน้า ก่อนจะเปิดประตูโน้มตัวเข้าไปที่เบาะหลัง
"มีความผิดติดตัวนะตัวป่วน ไม่บอกพี่ก่อน" พี่ฟ้าหันไปคาดโทษคุณแฟนที่ยังยิ้มไม่เลิก
“กล้าเหรอ?” ไอ้หนูป่วนทำแค่ย่นจมูก พร้อมกับส่งเสียงโต้ตอบที่ดังพอแค่ได้ยินสองคนท้าทายพี่ฟ้าของมัน ก่อนจะถอนสายตากลับไปจับจ้องการเคลื่อนไหวในรถต่อ
"ชีต้าห์..ถึงบ้านแล้ว..." เสียงกระซิบเรียกไม่ดังมากนัก ออกจะอ่อนโยนไปด้วยซ้ำ แต่คนที่กำลังหลับก็เหยียดแขนขาไปมาเหมือนบิดไล่ความเมื่อยขบ พอลืมตาขึ้นมาหน้าของหมอปุ่นก็อยู่ใกล้ชนิดที่ว่า ถ้าผงกหัวจมูกก็คงชนกับแก้มพอดี
"อึ้ย!! พี่หมออ่ะ ตกใจหมด!!" ชีต้าห์ยกมือดันใบหน้าคุณหมอออก แต่ในช่วงชุลมุนตอนที่ก้มเก็บเศษเปลือกลูกอม ก็โดนขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที จะทำอะไรก็ไม่ได้นอกจากหันไปมองตาขวาง
พอก้าวลงมาจากรถ ก็เจอกับคนแปลกหน้าที่มองดูละม้ายคล้ายกับพี่หมอ ยืนส่งยิ้มมาให้ คงไม่ต้องถามแล้วมั้งว่าใคร คำตอบมันก็เห็นๆ อยู่.. ว่าแต่..เด็กผู้ชายอะไร หน้าตาน่ารักชะมัด ยิ่งเห็นพี่ฟ้าเดินไปยืนขนาบข้างด้วยแล้ว... เหมาะสมกันจริงคู่นี้
"สวัสดีครับ ผมป่วน น้องชายพี่ปุ่น.." ชีต้าห์คลี่ยิ้มตอบกลับอย่างขัดเขิน ..ก็คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เป็นคนที่ตัวเองไม่รู้จักเกือบทั้งหมด จะมีก็แต่มือของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่บีบเบาๆ เหมือนจะส่งกำลังใจมาให้
"ชีต้าห์ครับ..เออ..!!" ยังไม่ทันจะพูดจบตัวป่วนก็พุ่งเข้ามากอดเอาไว้ ทำเอายืนตัวแข็งกันถ้วนหน้า แทนที่จะวิ่งเข้ามากอดพี่ชาย ดันวิ่งเข้าไปกอดแฟนพี่ตัวเองแทน หมอปุ่นกับพี่ฟ้าจำต้องเงยหน้าขึ้นมองโน่นนี่ไปเรื่อย กลัวจะทนไม่ไหวจับทั้งสองคนแยกออกจากกัน ..ใครจะไปทนได้ เห็นแฟนตัวเองกอดกับผู้ชายคนอื่น..
ตัวป่วนอาจจะดูตัวเล็กไปนิด เมื่อเทียบกับเด็กนอกอย่างชีต้าห์ แต่ทั้งสองคนก็ยังสูงไม่พ้นอีกสองหนุ่มที่ยืนขนาบข้างอยู่ดี ปล่อยให้น้องชายพี่หมอปุ่นกอดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะผละออก แล้วยิ้มกว้างขวางส่งให้อีกรอบ
"บ้านเรายินดีต้อนรับ..พ่อกับแม่รออยู่ข้างใน.." พอได้ยิน ชีต้าห์ก็หน้าซีดลงไปอีกรอบ หันไปสบตากับคุณหมอ รู้สึกเหมือนตัวเองขี้ขลาดขึ้นมาซะอย่างงั้น เข้าใจอารมณ์พี่หมอตอนที่หน้าเหวอเลย..
"ตัวเล็ก!! ไม่ทักพี่ชายเลยนะ มันน่าน้อยใจจริงๆ " แทนที่หมอปุ่นจะหันไปปลอบใจไอ้เสือ กลับหันไปอ้อนน้องชายซะงั้น แถมยังตีหน้าเศร้าซะจนน่าหมั่นไส้
"พี่ปุ่น พ่อกับแม่เห่อมาก ทำกับข้าวเตรียมไว้เพียบ พุงกางแน่ๆ " ตัวป่วนหันมาทักพี่ชายตัวเองแค่นั้น ก่อนจะจูงมือสมาชิกใหม่ของครอบครัวเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้สองหนุ่มยืนมองตาม พลางส่ายหัวอย่างปลงตก..
“เดี๋ยวชีต้าห์รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เราจะต้องเปิดตัวอลังการนิดนึง หึๆๆ” ชีต้าห์ที่ทั้งเครียดทั้งตื่นเต้นได้แต่อ้าปากค้าง กับอารมณ์ระรื่นของคนตัวเล็กที่จูงขึ้นบันไดแล้วหันมาออกคำสั่งง่ายๆ
ก่อนจะได้สติโต้ตอบอะไรออกไป น้องชายพี่หมอก็ผลุบหายเข้าไปในตัวบ้านแล้ว ส่วนตรงนี้ที่ตัวป่วนบอกให้ตัวแสบของพี่หมอยืนรอก็ไม่ใช่ที่ไหนหรอก บนชานพักถัดจากบันไดขั้นบนสุด
บ้านของพี่หมอเป็นเรือนไม้ใต้ถุนสูง ทุกช่องประตูและหน้าต่างมีผ่านม่านสีขาวครีมตรงขอบปักลายผีเสื้อกับดอกไม้เป็นทั้งของประดับและทั้งช่วยกันลม กลิ่นของภาคเหนือที่ไม่เคยมาสักครั้งเป็นกลิ่นของดินของต้นไม้ ไม่เหมือนบ้านพ่อที่ระนอง และยิ่งแตกต่างจากบ้านแม่ที่ไกลออกไปครึ่งค่อนโลก.....แค่คิดมาถึงตรงนี้ เสียงที่เกือบจะเป็นโวยวายของคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินลับเข้าไปในตัวบ้านก็ดังออกมาให้ได้ยินชัดเจน
“คุณนายคร้าบบบบบบบบ คุณผู้ชายคร้าบบบบบบบ พี่ปุ่นพาพี่สะใภ้มาถึงแล้ว..... คุณนายพอเลยโต๊ะอาหารน่ะเดี๋ยวค่อยจัด แล้วคุณผู้ชายล่ะ?” นี่ขนาดเจ้าตัวคนพูดลดระดับเสียงลงในประโยคท้ายๆแล้วนะ ชีต้าห์ที่ยืนแอบอยู่ข้างนอกกรอบประตูยังได้ยินชัดเลย เสียงตอบดังขึ้นเบาๆจนคนแอบฟังหูหางกางเป็นจานเรดาร์จับใจความไม่ได้ ตื่นเต้นจนรู้สึกว่าฝ่ามือตัวเองชื้นเหงื่อไปหมด รู้ตัวอีกทีก็มีมือใหญ่ๆสอดเข้ามาจับมือซ้ายเอาไว้แล้วบีบเบาๆ
“ไม่ต้องกลัวนะชีต้าห์ แม่กับพ่อใจดีออก พี่หมอก็อยู่ด้วย จะกลัวอะไร จริงมั้ย?” ชีต้าห์ยังพยายามสอดสายตามองเข้าไปในบ้าน แต่มือก็บีบกระชับมือใหญ่ๆที่ให้ความรู้สึกมั่นคงนั้นตอบ
“อืม....”
ตอบไปได้แค่นั้นก็มีเสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้นด้านในบ้าน ก่อนชีต้าห์จะเห็นผู้หญิงกับผู้ชายสองคนหน้าตาบ่งบอกว่าใจดีแน่ๆเดินมานั่งที่ชุดรับแขก โดยมีน้องชายพี่หมอเดินหน้าบานตามมาด้านหลัง
“คุณนาย คุณผู้ชายนั่งก่อน นั่งดีๆ พิงพนักด้วยก็ดี แล้วก็.....คุณผู้ชายถือนี่ไว้ อ้ะคุณนายก็ด้วยนะครับ เผื่อคุณผู้ชายทำหลุดมือคุณนายจะได้ช่วยได้”
“ถ้ำยาดมกับพิมเสนน้ำ!! ทำไมตัวเล็ก พี่ปุ่นเราเอาสะใภ้แบบไหนมาฝากแม่เนี่ย?” คุณนายของไอ้หนูป่วนมองของในมือที่ลูกชายคนเล็กยัดเยียดให้รับไว้แล้วเริ่มเอะใจ
“สงสัยปุ่นเก็บสาวฝรั่งนักท่องเที่ยวมาให้มั้งแม่ ตัวเล็กอย่าลีลาน่า ไปพาพี่สะใภ้มาได้แล้วไป”
“คุณพ่อคุณแม่ สวัสดีครับ” นั่นไงลีลาจัดพี่อากาศแกเลยเดินเข้ามาไหว้พ่อกับแม่ก่อนเลย
“อ้าว.....ฟ้าก็มาด้วยเหรอลูก ถึงว่าวันนี้ตัวเล็กของแม่ตื่นมายุ่งในครัวแต่เช้า แม่ทำกับข้าวตั้งหลายอย่างแล้วยังมาเซ้าซี้ให้ทำลาบคั่วแบบที่ฟ้าชอบตอนมาบ้านคราวก่อนอีก” คุณนายท่านมองตามสายตาหวานๆส่งออร่าสีชมพูของเขยเล็กที่ส่งให้ลูกชายแล้วได้แต่ยิ้มปลื้ม
“ผมเป็นคนแวะรับปุ่นกับแฟนมาจากสนามบินเองแหละครับ”
“เหรอ.....งั้นฟ้าก็เห็นสะใภ้พ่อแล้วสิ เป็นไงบ้าง สวยมั้ย? หรือว่าเป็นนักท่องเที่ยวฝรั่งมังค่าจริงๆ พ่อจะได้ไปหยิบดิคมาก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆ” น่านนนน.....ยังอารมณ์ดี พี่ปุ่นที่ยืนรอสัญญาณจากน้องชายตัวดีได้แต่ส่ายหน้า อยากจะบอกพ่อว่าถึงเลือดไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่แฟนผมก็นำเข้านะพ่อ
“พ่ออยากเห็นแล้ว วู้ววววว พี่ปุ่น พาเข้ามาเลย ทุกอย่างพร้อมแล้ว” ไอ้หนูป่วนที่เพิ่งผลุบหายไปกลับมาพร้อมพัดในมือส่งสัญญาณเรียกพี่ชายที่รักทันที
ตอนแรกน่ะ ทั้งคุณนายทั้งคุณผู้ชายก็ยังไม่เห็นชัดหรอก ก็เจ้าของขายาวๆเพรียวๆในยีนส์สีขาวที่เดินตามหลังลูกชายคนโตมาเดินแอบอยู่ด้านหลังจนแทบจะชิด แถมพอปุ่นทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นกราบลงกับตักแม่และพ่อทีละคน คนที่แอบอยู่ด้านหลังก็ยังอุตส่าห์มีเสื้อคลุมแบบฮู้ดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง
ไอ้ท่าทีที่ทรุดลงนั่งพื้นตามหลังแบบเงอะๆงะๆเหมือนไม่ค่อยชินชักจะพาลทำให้ทั้งแม่และพ่อคิดว่าสงสัยจะเป็นฝรั่งนักท่องเที่ยวอย่างที่คิดแหงๆ
“พ่อครับ แม่ครับ นี่ชีต้าห์ครับ....แฟนปุ่น” ลูกชายว่าอย่างนั้นแล้วก็หันกลับไปหาคนที่นั่งคุกเข่าเก้ๆกังๆอยู่ด้านหลัง พอเห็นว่ายังไม่เอาฮู้ดลงอีกก็แถมดุแล้วลงมือเลื่อนส่วนฮู้ดที่คลุมลงมากว่าครึ่งหน้าจนเห็นแต่ปลายจมูกแหลมๆลงเสียเอง
“ชีต้าห์อยู่ในบ้านแดดไม่แรงแล้ว ไม่ต้องคลุมไว้แล้วนะ”
“เอ่อ......ชื่อชีต้าห์เหรอ น่ารักดีนะ เงยหน้าขึ้นสิจ๊ะหนูชีต้าห์” คุณนายท่านว่าท่านเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ท่านก็สูดลมหายใจเข้ายาวๆแล้วผ่อนออกช้าๆเหมือนที่ลูกชายคนเล็กเคยสอนให้ทำเวลาหายใจไม่ค่อยสะดวก แล้วแข็งใจถามออกไป
“สวัสดีครับ คุณนายคุณผู้ชาย”
“เอิ้กกกกกกกก!!”
พี่อากาศที่กำลังจะขำกับการเรียกแม่กับพ่อเลียนแบบคุณแฟนตัวเล็กพุ่งเข้าประคองพ่อตาไว้แทบไม่ทัน ถ้ำยาดมที่ไอ้หนูป่วนมันเตรียมไว้ให้พ่อมันน่ะ หลุดมือกลิ้งหลุนๆไปไหนแล้วไม่รู้
ตัวคุณผู้ชายหลังจากลมตีจนเรอออกมาหนึ่งเอิ้กก็หลับตาแถมทรงตัวไม่อยู่จนทั้งลูกชายคนเล็กทั้งเขยเล็กต้องประคองให้ทิ้งตัวเอนไปกับโซฟาชุดรับแขกนั่นแหละ หวังความช่วยเหลือจากคุณนาย รายนั้นก็ทำได้แค่เปิดฝาขวดพิมเสนน้ำขึ้นมาจ่อจมูกตัวเองก่อนจะสูดหายใจเข้ายาวๆแล้วถึงยื่นส่งไปให้เขยเล็กเอาไปจ่อปลายจมูกพ่ออีกคน พัดในมือไอ้หนูป่วนที่เตรียมมาได้ใช้งานแบบไม่สูญเปล่า
ส่วนพี่ปุ่นแทนที่จะได้ทำหน้าที่หมอก็ต้องออกแรงรั้งข้อมือเจ้าเสือน้อยที่พอเห็นปฏิกิริยาของพ่อกับแม่ของพี่หมอแล้วก็ใจเสีย ร่ำๆจะวิ่งหนีอยู่ท่าเดียว
“ผม....ผมขอโทษ” เมื่อเห็นว่ายังไงก็เอาชนะแรงพี่หมอจนลุกหนีไม่ได้แน่ ก็มีเสียงอ่อยๆเบาหวิวดังมาจากชีต้าห์ เสียงเบาออดอ่อยน่าสงสารจนคุณนายที่หลับตากำหนดสติหายใจเข้าพุท หายใจออกโธ สังขารไม่เที่ยงหนอลืมตาขึ้นมามอง พอเห็นหน้าตาซีดเซียวแถมน้ำตาคลอเบ้าของเด็กหน้าขาวๆปากแดงๆที่คุกเข่าซ้อนอยู่ด้านหลังลูกชายตัวโตแล้วเลยได้แต่ถอนใจ
“ไม่เป็นไรลูก หนูไม่ได้ทำอะไรผิด.......พ่อเค้าขี้ตกใจไปงั้นเอง”
ชีต้าห์ที่ได้ยินน้ำเสียงปลอบโยนแบบนั้นเลยก๊อกแตก น้ำตาไหลพรูให้พี่ปุ่นแกต้องยื่นๆมือไปหยิบกระดาษทิชชูจากกล่องบนโต๊ะมายื่นส่งให้ จะปลอบจะโอ๋ก็ไม่ถนัด คนเต็มบ้านออกขนาดนี้
“ไม่เอาลูก อย่าร้องไห้นะชีต้าห์” คุณนายบ้านนี้น่ะท่านใจดี เห็นเด็กน้อยมาร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆอยู่ตรงหน้าก็อดไม่ได้ต้องเขยิบตัวออกมาแล้วยื่นมือไปลูบอยู่บนผมนิ่มๆนั่น
ด้านลูกชายคนเล็กกับเขยเล็กก็ช่วยกันพยาบาลพ่อจนได้ยินเสียงพูดออกมาจนได้
“พ่อ ไม่เป็นไร....แค่ลมมันตี” คุณผู้ชายของบ้านโบกมือเบาๆแล้วออกแรงยันตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีเขยเล็กช่วยประคอง
“งั้นเดี๋ยวผมไปเอาน้ำเย็นๆมาให้นะครับ” พี่อากาศแกเห็นสถานการณ์เริ่มคลี่คลายก็เลี่ยงเดินเข้าไปในครัว ลูกชายแท้ๆสองคนของบ้านมองตากันปริบๆ ไอ้ตัวโตน่ะส่งสายตาบอกน้องชายตัวดีว่าไหนบอกว่าพร้อมแล้วไง ส่วนไอ้ตัวเล็กก็ส่งสายตาบอกพี่ชายว่า....เชื่อมือเหอะน่า เดี๋ยวดีเองแหละ
“ชื่อชีต้าห์ใช่มั้ย? อืม.....ดีๆ พ่อเห็นร้องไห้ร้องห่มแบบนี้แล้วค่อยโล่งใจหน่อย”
“อะไรกันพ่อ เห็นหนูชีต้าห์ร้องไห้แล้วมาบอกว่าโล่งใจได้ยังไง พ่อนี่แปลกขึ้นทุกวัน” ไม่แปลกหรอกที่อีกสี่คนที่ยังอยู่ด้วยตรงนั้นจะส่งสายตางงๆมองไปทางประมุขของบ้านแบบนั้น ไอ้หนูป่วนน่ะมือที่กระพือพัดส่งลมให้คุณผู้ชายของมันอยู่ถึงกับหยุดไปเลย
ส่วนหนูชีต้าห์ของคุณนายท่านยิ่งแล้วใหญ่ น้ำตาที่ไหลอย่างกับก๊อกแตกหยุดลงดื้อๆ แล้ว ท่ามกลางสายตาบ่งความสงสัยสุดขีด...
“ก็ถ้าร้องไห้งอแงเก่ง.....มันก็แปลว่าบ้านเราได้สะใภ้จริงๆนี่แม่ ไม่ใช่ได้ลูกเขย!!” พอคุณผู้ชายพูดจบเท่านั้นแหละ ทั้งบ้านก็เงียบกริบ ..ก่อนที่เสียงหัวเราะจะระเบิดขึ้น ลูกสะใภ้คนใหม่ที่ตอนแรกทำท่าจะยิ้มออก ก็หุบยิ้มลงทันที พร้อมกับมุดหน้าลงไปบนแผ่นหลังหมอปุ่น ...รู้สึกเหมือนโดนเอาคืนยังไงก็ไม่รู้
===========================
:-[ แหะ ๆ ใช้เวลาเดินทางนานนิดหนึ่ง กว่าจะมาถึงบ้านพี่หมอได้
ตอนนี้ น่าจะชื่อว่า.."วันรวมญาติ" เนอะ ๆ
ใครที่คิดถึงหนูป่วนกับพี่อากาศก็พอจะได้ชื่นใจบ้างอะไรบ้าง
(ตอนนี้ดาด้าไส้แห้งสุด ๆ ควักกระเป๋าจ่ายค่าตัวไปหมดแย้ว 555+ )
:กอด1: แอบกอดทุกคนที่ขับรถตามมา ..ฮั่นแน่!! นึกว่าไม่รู้อ่ะดิ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/361.gif)
คึคึ
ที่ลืมไม่ได้ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
งานนี้ต้องขอบคุณ anajulia(เจเจ้นุ่น) เพราะอุตส่าห์ยอมลดค่าตัวให้ครึ่ง/ครึ่ง 555 ไใม่ใช่แระ
แอบบอกนิดหนึ่ง ว่าตอนนี้นักเขียนสองคน feat. กัน ให้ไปเดาเอาเองว่าอะไรท่อนไหนยังไง 555
ไปแระคร้าบบบ ปั่นตอนต่อไปเหอะ
-
:z13: ดาด้าก่อนอ่าน
รวมญาติ
:mc4: ตอนรับลูกสะใภ้คนใหม่
-
^
^
^
เร็วไปนะคนเนี้ย มาให้มาดามกอดซะดีดี
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกส์
(ไม่สิ วันนี้ไม่ได้เป็นมาดามแล้ว วันนี้เป็นคุณนายแถมเพิ่มอีกหลายบท กึ๋ยๆๆๆ)
ปล.ค่าตัวคิดไม่แพงหรอก เอาแค่......ขอเจอพี่ฟอเรนท์หน่อย
(แค่พยักหน้าหงึกนึงก็ยังดี กะคุณไรอัสงุ้งงิ้งมังกรน้อยอีกนิดก็เอาอยู่แระ)
-
ก็เข้าใจอยู่นะที่คุณผู้ชายกะคุณนาย จะลมตี
ฮะฮา น่ารักจริงครอบครัวนี้ :L2:
-
อิอิ
น่ารักกันจริง
ได้สะใภ้ทั้งบ้าน
-
อ่านไปลุ้นไป ยิ้มไป
ครอบครับตัวป่วนจริงๆ
+1
-
วันรวมญาติที่ไม่เคยขาดความรักความอบอุ่นเลยล่ะ ครอบครัวนี้อ่ะ
"คุณนาย" กับ "คุณผู้ชาย" บ้านนี้น่ารักจริงๆ
พี่ฟ้า กับน้องเสือน้อยเราโชคดีมากๆเลย
ที่มีพ่อตาแม่ยาย และมีพ่อซะมีแม่ซะมีแบบนี้
+1ให้คุณดาค่ะ
-
คึคึ ถึงกะลมจับเลยอ่ะ 5555
น่ารักดี
-
+555
โอย
สะใภ้คนใหม่ของคุณผู้ชายท่าน
เป็นไงละ
อิอิ
น่าร้ากกกกก
-
555555
น่ารักมากมายกับฉากเปิดตัว
-
“ก็ถ้าร้องไห้งอแงเก่ง.....มันก็แปลว่าบ้านเราได้สะใภ้จริงๆนี่แม่ ไม่ใช่ได้ลูกเขย!!”
คุณพ่อฮาได้อีก ครอบครัวนี้น่ารักจริงๆ
-
อ้าว อ้าว พ่อที่ลมตีเนี่ยเเพราะคิดว่าได้ลูกเขยหรอกเหรอ :jul3:
พอรู้ว่าเป็นลูกสะใภ้พ่อคงจะหายเป็นลมแน่ๆเลย :laugh:
-
โอ๊ยน่ารัก 5555 แอบฮาด้วย :o8:
บ้านตัวป่วนน่ารักเนอะ ขำๆดี อิอิ
เด๋วนี้ชีต้าห์ค่อยดูสมเป็นสะใภ้หน่อย โดนแกล้งแล้วน้ำตาคลอบ่อยดี :laugh:
-
อ้าคคค เป็นการเปิดตัวไอ้อลังการจริง ๆ 555
คุณผู้ชายเป็นลมไปสองรอบแล้ว รอบแรกหนูป่วน รอบนี้พี่ปุ่น
เอิ้ก ๆ เอาน่าคุณอย่างน้อยก็ได้ลูกสะใภ้ ^^
-
555
น่ารักกันทั้งบ้านเลย ฮาอีกต่างหาก
-
ขำแต่คุณผู้ชายกับคุณนายนี่แหละ ลมจับกันอีกรอบ
ตัวป่วนก็รู้งานจริง ๆ เตรียมอุปกรณ์ไว้พร้อมเชียว
-
อื้อฮือ..........
พ่อกับแม่นี่.......ตอนแรกเหมือนจะตกใจรับไม่ได้นะแต่ทำไมเปลี่ยนอารมณ์ไวแท้
คนอ่านตามอารมณ์ไม่ทันเลย
ตัวป่วนก็น่าร๊ากกกกกกก
ไอ้เสือยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย
เป็นกำลังใจให้ครับผม
-
น่าฮัก :L2: :L2:
-
เพิ่งเป็นสมาชิกใหม่เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ชอบมากเลย
-
:z13:
เพิ่งเป็นสมาชิกใหม่เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ชอบมากเลย
คึคึ เจาะไข่เด๊ะใหม่ซะเร้ยยย
ขอบคุณที่ติดตาม :กอด1:
-
ที่คุณผู้ชายเค้าเป็นลมเนี่ย...เพราะคิดว่าจะได้เขยแทนสะใภ้เหรอ 55555555555555+
แทนที่การกลับบ้านของหมอปุ่นและชีต้าร์ครั้งนี้มันจะทำคนอ่านเครียด
กลับกลายเป็นฮาซะท้องคัดท้องแข็งไปหมด...ขำจนพูดอะไรไม่ออกแล้วเนี่ย
โดยเฉพาะคุณนายกะคุณผู้ชาย...ฮามาก ๆ...ไหนจะอุปกรณ์ที่ตัวป่วนเตรียมไว้ให้อีก
ไม่เสียหลายจริง ๆ ที่อุตส่าห์เตรียม...เพราะได้ใช้ทุกอย่างเลย...กร๊ากกกกกกกก ก ก ก กส์ >////////<
-
และแล้วก็มาถึงลำพูนกันจนได้
สนุกสนานเฮฮากันแน่ฮิๆๆๆ
-
ลุ้นกับคนแก่กลับไม่สะบายเพราะตกใจสุดขีด
แต่....
ร้องไห้เป็นเผาเต่า ช่วยยืนยันการได้เป็นลูกสะใภ้ ของคุณชาย กับคุณหญิงได้ดี 555555
-
ตามเข้ามาจิ้มไข่ใหม่ด้วยคน กร้ากกกกกกกกกกกกกส์
ปล.คุณนายกะคุณผู้ชายท่านน่ารักเน้อ ปลื๊มมมมมมมมมมมปลื้ม โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ปกติเห็นคนเป็นลม จะตกใจนะ
แต่คราวนี้ พอคุณนาย กับคุณผู้ชายเป็นลม
เรากลับ ขำพรืดดดดดด
แต่ก็นะ มาเปลี่ยนอารมณ์ตอนได้สะใภ้เนี่ย สุดยอดจริงๆ จ้า
ตัวแสบกับตัวป่วน บ้านแตกคราวนี้ล่ะ
-
ขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่ทันไหม..
-
ได้สะใภ้สมใจคุณนายกับคุณผู้ชายล่ะนะ :laugh:
-
ไปรวมตัวกันที่บ้านของพี่หมอหมดแล้ว
หมอปุ่นน่าจะไปด้วยนะ
-
ยุ่งแน่ๆ ชีตาร์กะหนูป่วนมาเจอกัน
สงสารพี่หมอกะพี่ฟ้าล่วงหน้าเลย 555
-
:z3: :z3: :z3:
ยุ่งแน่งานนี้ชีตาร์เจอตัวป่วน
5555.
ตลกที่ได้ลูกสะใภ้จิงๆๆอ่ะ
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักจิงๆๆ
-
อ๊ากก น่ารักจังเล้ยยย :-[
-
น่ารักจริงๆเลยนะตัวป่วนพี่ฟ้าด้วย :เฮ้อ:โล่งอกอ่ะดิพี่หมอปุ่น :L1:
-
ได้สะใภ้สมใจจริงจริง ฮี่ฮี่
-
บรรยากาศบ้านวันนั้นคงเหมือนฟ้าหลังฝนเลยนะ ป่วนนี่ลีลาเยอะเกินนะตอนเปิดตัวสะใภ้ใหญ่ของบ้าน ไอ้เสือน้อยเรียกพ่อตาแม่ยายซะหรูเลย
-
อ้ายยย พ่อแม่น่ารัก ฮ่าๆๆ >///<
-
:mc4: น่ารักทั้งบ้านเลย ดีใจแทนพี่หมอ กะ เสือน้อย
แล้วอย่าลืมพี่หมอเนสนะ ไรท์เตอร์ เดี๋ยวหมอเนสจะเหงาซะ
-
บ้านนี้น่ารักจัง โล่งอกแทนซีต้าห์และหมอปุ่นด้วยนะ
-
ชอบจังๆๆๆๆ
-
:m4: ชอบที่สุด เมื่อตัวป่วนเจอตัวแสบ
นี่ถ้าอยู่ด้วยกันนานๆ คาดว่ายาดม ยาลม ยาหม่อง คนที่ได้ใช้บริการอาจจะเป็นพี่ฟ้ากับพี่ปุ่นแหงๆ
ได้สะใภ้แล้วนะคะคุณนาย อิอิ :impress2:
แต่วีฮาสุดตรงที่ไอ้ตัวแสบมันเรียกพ่อกับแม่ว่า คุณผู้ชายและคุณนาย นี่แหละ :laugh5:
:L2: ขอบคุณทั้งคุณดาด้าค่ะ
+1 ช่วยค่าของฝากที่ตัวแสบซื้อมาฝากบ้านพี่หมอให้คุณดาด้า
และ +1 ให้คุณนุ่น ที่แอบมาฟีจเจอร์ริ่งค่ะ (ตอนไหนก็เดาไม่ออกง่ะ)
-
:mc4: :mc4:
ตัวป่วนรู้งานสมกับเป็นผู้มีประสบการณ์จริงๆ :m20:
เป็นกำลังใจให้ไอ้เสือด้วย ได้เป็นสะใภ้ใหญ่บ้านนี้ หุหุ
บรรดาพี่มหอปวดหัวแหงๆ งานนี้
o13 ถึงไรเตอร์ค่ะ จะรอตอนต่อไปมาไวไวเด้อ
-
ขำอ่ะ บ้านนี่น่ารักเนอะ
ยินดีต้อนรับสะไภ้ใหญ่ด้วยคนจ้า
-
“ก็ถ้าร้องไห้งอแงเก่ง.....มันก็แปลว่าบ้านเราได้สะใภ้จริงๆนี่แม่ ไม่ใช่ได้ลูกเขย!!” :jul3: :jul3:
คุณผู้ชายเจ้าขา จะเอาฮาไปไหนค๊าาาา
โอ๊ยไม่ไหวๆ คุณผู้ชายทำหายเครียดเลย
-
คริคริ แอบเข้ามาเช็คเรททิ่ง
งืม...คุณนายกะคุณผ่อซายบ้านนี้เรทดีอยู่นะนี่ กร้ากกกกกกกกกกส์
:m4: ชอบที่สุด เมื่อตัวป่วนเจอตัวแสบ
นี่ถ้าอยู่ด้วยกันนานๆ คาดว่ายาดม ยาลม ยาหม่อง คนที่ได้ใช้บริการอาจจะเป็นพี่ฟ้ากับพี่ปุ่นแหงๆ
ได้สะใภ้แล้วนะคะคุณนาย อิอิ :impress2:
แต่วีฮาสุดตรงที่ไอ้ตัวแสบมันเรียกพ่อกับแม่ว่า คุณผู้ชายและคุณนาย นี่แหละ :laugh5:
:L2: ขอบคุณทั้งคุณดาด้าค่ะ
+1 ช่วยค่าของฝากที่ตัวแสบซื้อมาฝากบ้านพี่หมอให้คุณดาด้า
และ +1 ให้คุณนุ่น ที่แอบมาฟีจเจอร์ริ่งค่ะ (ตอนไหนก็เดาไม่ออกง่ะ)
คริคริ ขอบคุณที่ชอบนะคะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตามเสียงเรียกร้อง นุ่นกะดาด้าตามใจคนอ่านเสมอแหละค่ะ (ที่จริงคือบ้ายุ)
-
น่ารักกันทั้งครอบครัวกันเลยทีเดียว
-
หูยยยย.....ลุ้นแทบแย่
แต่ก้อจบสวย...อิอิ
-
ขนาดได้ลูกสะใภ้คุณผู้ชายก็แทบลมจับแล้ว
ถ้าได้ลูกเขยใหญ่ขึ้นมานี่ คุณผู้ชายไม่ถึงขั้นช็อคเลยเหรอเนี่ย
55555
-
:jul3: :jul3: ฮาได้อีก ครอบครัวนี้น่ารัก :pigha2: :pigha2:
-
วันรวมญาติจริงๆด้วย
คุณผู้ชายถึงกับลมจับเลยหรอ
นี้ถ้าหมอปุ่นพาลูกเขยเข้าบ้านแทนเนี่ย ไม่เป็นลมไปเลยหรอ
ตัวแสบกับตัวป่วนมาเจอกันแบบนี้
สงสัยงานนี้คุณแฟนๆจะได้ปวดหัวแน่ๆ
-
“ก็ถ้าร้องไห้งอแงเก่ง.....มันก็แปลว่า บ้านเราได้สะใภ้จริงๆนี่แม่ ไม่ใช่ได้ลูกเขย!!”
5555 โดนแกล้ง น่ารักอ่า
-
คุณพ่อนี่ทำให้ชีต้าร์กับคนอ่านหัวใจจะวาย...555
แต่ก็แอบอยากรู้นะว่าถ้าได้ลูกเขยแทนลูกสะใภ้จะเป็นยังไง คริคริ
-
:กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ กรี๊ดดดดดดดด กันให้บ้านเเตก เย้ วันรวมญาติเเละเเล้ว ก้ได้เจอ พี่ฟ้า + ตัวป่วน +ชีตาร์ +หมอปุ่นเเบบ ครบทีม ตอนนี้ ถึงจะมี พี่ฟ้า+ตัวป่วนมา เเต่ ชีตาร์น่ารักอะ เอาใจไปเลย น่ารักมากอะ ชอบตอน ที่ชีตาร์ร้องไห้อะ(ไม่ได้ซาดิส์นะ) มันได้อารมณ์เเบบเด็กที่กลัวอะ น่ารักดี คุณนายคุณผู้ชายก็อย่างฮา อะ เเต่อารมณ์สุดท้ายอย่างเคือง อ่านเรื่อยๆพอตอนท้าย เฮ้ย จบเเล้วเหรอโห ค้างอะ ไรเตอร์ มาต่อเร็วๆน้า เค้าอยากรุ้ว่า คุณนาย+คุณผู้ชาย เเละชีตาร์เวลาอยู่ด้วยกันจะเป็นไง สุ้ๆๆๆ
ปล. ถ้ำยาดม คืออะไรเหรอไรเตอร์
-
^
^
^
ดีใจมากค่ะที่ไม่ถูกคนอ่านโกรธที่แกล้งจนน้องร้องไห้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ก็เสือน้อยมันน่ารักน่าแกล้งจริงๆนี่นา เนอะๆๆๆ
สำหรับ "ถ้ำยาดม" มันก็คือภาชนะเล็กๆทรงกระบอกที่บรรจุไว้ด้วยยาดมแหละค่ะ
ยาดมแบบไทยๆที่จะมีพวกสมุนไพรตัวยาทั้งหลายแหล่ผสมๆกันอยู่
ลักษณะของภาชนะมักจะทำจากโลหะค่ะ สมัยก่อนอาจจะเป็นพวกทองเหลือง แล้วก็ดุนลายสวยงาม
ขึ้นอยู่กับฐานะของเจ้าของด้วย แต่ถ้ำยาดมของคุณผู้ชายก็ธรรมดาค่ะไม่ได้พิเศษอะไร ^o^
ปล.มีอะไรสงสัยถามทิ้งไว้ได้นะคะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดค่ะ
-
^
^
^
^
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ นุนสำหรับการไขข้อข้องใจ เเน่นอน ชีตาร์น่าเเกล้ง เเกล้งเค้าได้เเล้วมีความสุข 55++++
กอด + เลียเเก้มไรเตอร์ นุ่น เเล้วสะบัดใส่ไรเตอร์ ด้า 55++++
-
ดีใจกับคุณผู้ชายนะคะที่ได้ลูกสะใภ้ไม่ใช่ลูกเขย :m20:
แท็กทีมตัวป่วนกะซีต้าร์ งานนี้พี่ฟ้ากะพี่หมอหัวหมุนแน่ๆ
ถ้ำยาดมนี่น้องใช้อยู่นะคะ ไม่ฉุนเหมือนพวกยาดมแท่งๆแต่แพงกว่า
เอ๊ะ!!หรือว่าน้องแก่แล้วอ่ะ ม่ายน้าาาาาาาาา
-
อิจฉาคุณนาย+คุณผู้ชายบ้านนี้จริง ๆ มีลูกชายสองคน ได้ลูกเขยไปแล้ว 1 คน
กลับมาได้ลูกสะใภ้ 1 คน พ่อแม่บ้านนี้น่ารักจริง ๆ อ่านแล้วมีความสุขจัง
สงสารน้องซีต้าห์ร้องไห้งอแงเลย หมอปุ่นรีบปลอบเลยนะ พาคนของเขาไป
ร้องไห้ กรุณาดูแลดี ๆ เดี่๋ยวพ่อกับพี่ชายเขาก็ไม่ยกให้หรอก +1 ให้คุณด้า
คนเก่งจ้า ..... :pig4:
-
:call: :call:
-
โห...น่ารักจังเลย
-
22.
ชีต้าห์โดนคนในบ้านรุมซักโน่นนี่ สุดท้ายก็กลายเป็นว่าคุณนายแกเปิดโต๊ะนินทาลูกชายคนกลาง ส่วนลูกชายคนเล็กก็เข้ามาร่วมวงด้วย โดยการเปิดประเด็นนินทาคุณแฟนตัวเองบ้าง
"ทำยังไงถึงมาเจอพี่เค้าได้ล่ะลูก" คุณนายเริ่มซักประวัติลูกสะใภ้
"พ่อผมเปิดรีสอร์ทอยู่แถวนั้นครับ พอดีว่าผมกลับมาเที่ยวที่บ้านทุกปี" แค่ครั้งนี้มาเร็วกว่ากำหนดนิดหน่อย เพราะไม่อยากไปรบกวนคู่แต่งงานใหม่ งานนี้ไม่รู้ว่าด้วยเหตุบังเอิญนั่นรึเปล่าที่ทำให้คนสองคน ที่อยู่ไกลกันสุดขอบฟ้า ให้มาเจอกันได้
"ที่ว่า...กลับมาเยี่ยม..ชีต้าห์อยู่ที่ไหนหรือลูก..?" ชีต้าห์หันไปสบตาคุณนาย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาก่อนตอบ
"ผมอยู่ที่ฟลอริด้ากับแม่ครับ.." คุณนายกับตัวป่วนหันมาสบตากัน แล้วมองกลับมาด้วยความสงสัย เพราะถ้าบอกว่ากลับมาเที่ยว..ก็แสดงว่าต้องกลับไป แล้วคนที่อยู่ทางนี้จะไม่ขาดใจตายไปเสียก่อนรึ
"งั้นก็ต้องกลับนะซิ" ตัวป่วนทำตาโต หันไปมองทางที่พี่ชายตัวเองนั่ง มองเลยไปที่ใบหน้าคุณแฟน แค่คิดว่าต้องอยู่ไกลกันแบบนั้นอีกครั้งก็เหมือนจะทนไม่ไหว.....เข้าใจเป็นอย่างดีเลยล่ะไอ้ความรู้สึกของการอยู่ห่างกับคนที่รัก
"ครับ..คงต้องกลับไปเรียน.." ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึก เวลาพูดเรื่องที่ต้องห่างกันทีไร ก็รู้สึกใจหาย ที่ทำเป็นยิ้ม แกล้งโน่นนี่อยู่ทุกวัน ก็เพื่อจะได้ลืมไปว่าเวลาในแต่ละวันที่อยู่ด้วยกัน มันผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้
ตัวป่วนกับคุณนายแม่สบตากันอีกรอบ เมื่อเห็นว่าสมาชิกใหม่ของบ้าน กำลังนั่งก้มหน้าก้มตา เหมือนจะปกปิดความรู้สึกของตัวเอง สองคนนี้คงรู้อยู่แก่ใจว่าคงต้องนับเวลาถอยหลัง แต่ก็ยังคงเลือกที่จะรักกัน คนที่เคยผ่านเวลาที่ไม่สามารถเอาชนะระยะทางได้อย่างตัวป่วน เอื้อมไปแตะมือของว่าที่พี่สะใภ้
"พี่ปุ่นนะ เมื่อก่อนตัวสูง แล้วก็ผอมมากเลยนะ เป็นแบบเด็กเอ๋อๆ หอบหนังสือไปไหนต่อไหนด้วย" ประโยคสนทนาเปลี่ยนไปจนแทบจะรับไม่ทัน ชีต้าห์หันไปมองคนที่โดนนินทา ก่อนจะหันกลับมามองคนที่ตั้งอกตั้งใจเล่าเรื่องเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
"เพิ่งจะมาฟิตเป็นสุดหล่อเมื่อไม่นานมานี่เอง" คุณนายนั่งมองหน้าเหวอๆ ของว่าที่ลูกสะใภ้อย่างขำๆ ยังนึกภาพของพี่หมอตอนที่เป็นเด็กเอ๋อไม่ออก
"อัลบั้มรูปอยู่บนชั้นหนังสือ ซ้ายมือสุด แถวที่สอง" คำกระซิบบอกตำแหน่งของหลักฐาน ทำเอาชีต้าห์หลุดหัวเราะพรืดออกมาจนได้ แม่ลูกบ้านนี้เค้าทำงานกันเป็นทีมจริงๆ กลายเป็นว่าเรื่องการพัฒนาการของคุณหมอเป็นประเด็นหลักในการสนทนาไปซะ เรียกเสียงหัวเราะไม่ขาดระยะ
ทางฝั่งสามหนุ่มน้อยบ้างไม่น้อยบ้าง ปลีกตัวมานั่งจิบกาแฟกัน เสียงหัวเราะดังให้ได้ยินเป็นระยะ โดยที่คุณผู้ชาย หมอปุ่น และพี่อากาศ ถูกกันออกมานั่งที่โต๊ะตรงระเบียงหน้าบ้าน ในรัศมีที่เอียงหูยังไงก็ไม่ได้ยิน..
"หมดกัน..อุตส่าห์สร้างภาพ โดนเผาเกรียมแน่" หมอปุ่นบ่นพึมพำ จะเข้าไปร่วมด้วยก็ไม่ได้ โดนทั้งแม่ทั้งน้องกันออกมา ..สงสัยจะเห่อของนอก ไอ้เสือก็เนียนกริบ ที่นั่งเงียบนั่นเพราะเก็บรายละเอียดนะนั่น
"ปุ่น.. พ่อถามจริงๆ ทำไมต้องเป็นผู้ชาย!!" แก้วกาแฟที่กำลังจะกระดกลงคอ ทำเอาหมอปุ่นสำลักแทบพุ่งของที่อยู่ในปากออกมา เมื่อโดนคำถามยิงตรงเข้ากลางใจ
"ถามแบบนี้ เอาค้อนทุบหัวผมเลยก็ได้พ่อ.." เหลือบมองไปทางทางเขยเล็กก็เห็นว่ากำลังนั่งอมยิ้มแบบขำๆ ...ไม่คิดจะช่วยกันเลย!!
"พ่อไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่..ก็เห็นว่าตอนเรียนปุ่นก็ออกจะดังในหมู่สาวๆ " คุณชายเอ่ยปากชมลูกตัวเอง แอบมีแปลกใจเล็กน้อย ที่เห็นเขยเล็กนั่งกลั้นหัวเราะเหมือนคนใกล้ขาดอากาศหายใจ..
ป๊อปในหมู่สาวๆ นะใช่ แต่ก่อนหน้านั้นมีผู้ชายมาตามจีบอีก ที่รู้ๆก็สองคน ไอ้พวกที่เหลือไม่นับ ช่างมัน..คิดซะว่าไม่รู้ก็ดีเหมือนกัน หมอปุ่นเหล่มองคุณเพื่อนหรือเขยเล็ก ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อีกตัวด้วยหางตา.. ถ้าคุณชายพ่อจะจับได้ ก็เพราะไอ้คุณน้องเขยนี่แหละ จับบีบคอซะดีมั้ง...ไม่น่าไปเผลอหลุดปากเล่าให้ฟังเลย
"ไม่ใช่ว่าต้องเป็นผู้ชาย แต่ต้องเป็นชีต้าห์เท่านั้นครับ กับคนอื่นผมก็เฉยๆ แต่กับคนนี้ไม่ใช่..." ถ้อยคำง่ายๆ ที่ทำให้คนฟังทั้งสองถึงกับอึ้ง เหลือบมองไปทางสมาชิกใหม่ของครอบครัวที่กำลังเดินมาทางนี้ พร้อมลูกชายคนเล็ก ก็พอจะเข้าใจขึ้นมา เด็กมันน่ารักขนาดนั้น...
“แค่ชีต้าห์ที่พิเศษ..?” คุณผู้ชายยังคงมีข้อข้องใจ กับลูกชายคนเล็กก็ยังพอจะเข้าใจอยู่หรอก เกิดมาตัวเล็กหน้าก็ละม้ายคล้ายไปทางคุณนายเสียมาก ทำใจไว้นานแล้ว...ยังดีที่ได้ลูกเขยแสนดีมาคน.. แล้วก็กำลังจะได้ลูกสะใภ้เป็นผู้ชายหน้าตาน่ารักอีกคน
“ครับ..เป็นคนเดียวที่พิเศษกว่าใคร..” หมอปุ่นยอมรับหนักแน่น
"คุยอะไรกัน แอบนินทาผมรึเปล่า.." ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อ ตัวป่วนก็เดินเข้ามาพร้อมกับทำหน้าย่นใส่ทุกคน ไม่เว้นแม้แต่คุณแฟนของตัวเอง
"ใครจะไปกล้าครับ.." พี่อากาศแกล้งแซวคุณแฟนตัวป่วน ตั้งแต่เข้ามาบ้าน มาจนป่านนี้ ตัวป่วนก็ยังเกาะติดว่าที่พี่สะใภ้ของตัวเองไม่ยอมปล่อย ดูจะถูกอกถูกใจออกนอกหน้ากว่าใคร
"คืนนี้..ให้ชีต้าห์นอนห้องผมได้ไหม"
"ไม่ได้!! / ไม่เอา!!" สองหนุ่มที่กำลังนั่งจิบกาแฟสบายอารมณ์ แทบจะลุกขึ้นมาตะโกนตอบ
คุณผู้ชายรีบหลบฉากออกไปก่อน จะยังไงก็ตามเรื่องของเด็กๆ ไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วย ..แต่..เออ..บ้านไม้สองชั้นนะ มันจะมีเสียงเล็ดลอดเอา จะบอกเรื่องนี้ก็ไม่กล้า เดินหลบไปทางคุณนายที่ยืนกวักมือเรียกอยู่อีกทาง
"ตัวป่วนเค้าล้อเล่นหรอก ทำหน้าเหมือนจะโดนสั่งประหารงั้นแหละ" ไอ้เสือตัวแสบมันฟื้นคืนชีพแล้วตอนนี้ แต่ก็สองหนุ่มก็อดโล่งอกไม่ได้ สำหรับตัวป่วนแล้วการที่ไม่ได้เจอหน้าคุณแฟนมาเกือบเดือน อยากเอื้อมแขนไปกอดพี่อากาศของตัวเองแทบแย่แล้วนั่น
"พี่ฟ้าไปนอนห้องป่วน หรือจะกลับห้องตัวเอง.." ผละจากพี่ะใภ้ ตัวป่วนก็เข้าไปเกาะแขนคุณแฟน เริ่มจะเข้าโหมดโลกส่วนตัว หมอปุ่นก็เลยลากคอแฟนตัวแสบออกมา
"ไปดูห้องพี่หมอกัน.." หมอปุ่นไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของชีต้าห์ ส่งไปยังน้องชายตัวป่วน ที่กำลังยกนิ้วโป้งขึ้นมาชูให้ เหมือนจะรู้ความหมายกันสองคน
ห้องหมอปุ่นไม่ได้กว้างขวางมากมาย แต่ก็กว้างกว่าห้องที่บ้านพักหมอ อันดับแรกที่สายตาของชีต้าห์มองหา ก็คือชั้นหนังสือ พอเห็นสิ่งที่หมายไว้ ก็พุ่งไปหยิบเอาไว้ได้ โดยที่เจ้าของห้องยังไม่รู้ตัว เพราะมัวแต่กลับออกไปเอากระเป๋าสัมภาระ
"เฮ่ย!! ทำไมซนจังนะเรา!" กระเป๋าในมือแทบจะโยนลงพื้นเลยก็ว่าได้ เมื่อเข้ามาในห้องตัวเองอีกรอบ พบว่าไอ้ตัวแสบกำลังนั่งดูรูปเก่าๆ แล้วหัวเราะคิก
"อะไรเล่า!! ขอผมดูหน่อย อย่าแย่งซิ!!" ชีต้าห์ใช้ความเร็ว กลิ้งไปอีกฝากหนึ่งของเตียง พร้อมกับอัลบั้มรูปในมือ แต่มีรึที่หมอปุ่นจะยอม ถิ่นใครก็ให้มันรู้ซะบ้าง
กลายเป็นว่าเข้าทางหมอปุ่นโดยไม่รู้ตัว เพราะสมรภูมิตอนนี้มันเป็นเตียง ไอ้คนที่ตั้งท่าว่าจะกลิ้งหลบโดนดึงข้อเท้าเอาไว้ ทำให้หน้าคว่ำลงไปกับเตียง ตามด้วยน้ำหนักตัวของหมอปุ่นที่ตามลงมา ทั้งอย่างนั้นก็ยังจะห่วงของในมือ ไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะเสียเปรียบในไม่ช้า
"จะคืนไหม..?" ไอ้เด็กแสบส่ายหัวทันที ยังคงกอดของกลางในมือเอาไว้แน่น
"ไม่เอา!! ผมจะดู!!" อันที่จริงหมอปุ่นก็ไม่ได้คิดจะหวงมากมายขนาดนั้น แต่อารมณ์ตอนนี้มันนึกอยากจะแกล้งคนขึ้นมา แล้วอีกอย่าง... สถานการณ์มันก็เป็นใจซะแบบนี้
"ไม่คืนใช่ไหม.. อย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะ!!" ชีต้าห์หมุนตัวกลับไปมองหน้าคนที่เอ่ยคำขู่ กรรม!! ไม่น่าหันมาเลย..แบบนี้ก็เท่ากับว่าเสียเปรียบทุกประตูเลยซิ แล้วไอ้แววตาระยิบระยับนั่นมันเกี่ยวอะไรกันด้วยเล่า
"ถะ...ถ้าพี่หมอทำอะไร ผมจะฟ้องคุณนาย..อุ๊บ!! ฮ่าๆ " พูดยังไม่ทันจบ นิ้วของไอ้พี่หมอก็จิ้มลงมาข้างซี่โครง ชีต้าห์เลยหลุดขำพรืดเพราะจุดอ่อนของตัวเองคือบ้าจี้ ไอ้คนจี้ก็ไม่ได้เกรงใจ จิ้มเอาๆ คนหัวเราะก็เหนื่อยหอบ ปวดแก้มจนหน้าแดง
"เป็นไงล่ะ ยอมรึยัง ดื้อดีนัก..!!" หมอปุ่นเหลือบมองใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ไอ้เด็กแสบยกมือปาดหางตาตัวเองเนื่องจากหัวเราะเกินพิกัด ขนาดว่าสภาพตัวเองเป็นแบบนั้น ก็ยังจะส่ายหัวไม่ยอมอีกนะคนเรา
"ไม่ยอมหรอก ไอ้พี่หมอบ้า ..เหนื่อยนะ!!" ตัวแสบยังไงก็ต้องไว้ลายบ้าง ไม่งั้นจะได้โดนแกล้งไปตลอดซิ สถานการณ์แบบนี้..ถ้าจะเอาคืนคงต้องเอาตัวเองออกไปจากอ้อมแขนพี่หมอให้ได้ก่อน คิดได้ดังนั้น แผนการอันแยบยลของชีต้าห์ก็ลงมือปฏิบัติการ..นั่นก็คือ
จุ๊บ~~ที่แก้มพี่หมอไปที เท่านั้นแหละ..เป็นใครก็ต้องอึ้งซิครับท่าน ก็อาศัยจังหวะนั้นกลิ้งออกมาทันทีทันใด
"ชีต้าห์!!" ไม่ต้องห่วงแล้วตอนนี้ เมื่อแผนการสำเร็จไปได้ด้วยดี ชีต้าห์ก็ลงไปยืนยิ้มกว้างอยู่ข้างเตียงเรียบร้อย แต่ก็ต้องกระโดดหลบตอนที่พี่หมอทำท่าจะยื่นมือมาคว้าเอวเข้าไปหาอีกรอบ
"ฮ่าๆ พี่หมอหน้าตลกอ่ะ!!" หมอปุ่นกำลังนั่งมึน ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือจะดีใจดี ตรงแก้มข้างที่ไอ้เด็กแสบสัมผัสยังรู้สึกได้อยู่ ถ้าจะโมโหก็มีอยู่เรื่องเดียว...จะน่ารักไปถึงไหนนะ ไม่รู้ตัวเองซะบ้างเลย!
"ตัวแสบ!! มานี่เลยเรา!!" ไอ้ตัวแสบที่ว่ายังคงฉีกยิ้มทำลอยหน้าลอยตาอย่างไม่คิดจะสำนึก เปิดอัลบั้มในมือตัวเองดู พร้อมกับคอยระวังเอาไว้ จะวิ่งออกไปนอกห้องก็คาดว่าคงไม่รอด..รู้งี้ลากตัวป่วนมาด้วยกันก็ดีหรอก
"ขอผมดูหน่อยไม่ได้เหรอ.." ถ้าพี่ปุ่นโกรธต้องใช้ลูกอ้อน อ้อนเข้าไว้..ยังไงก็ใจอ่อน คำบอกเล่าของตัวป่วนยังวนเวียนอยู่ในหัว คิดว่ายังไงก็คงหนีไม่พ้นมือเจ้าของห้อง ชีต้าห์ก็เลยหันไปทำหน้าอ้อนสุดชีวิต ...น่าอายชะมัด ถ้าไม่ได้ผลนะจะให้ตัวป่วนรับผิดชอบล่ะ
"ดูนะได้.. มานั่งนี่เถอะ ไม่แกล้งแล้ว.." อ่อนใจทั้งคู่ ทั้งคนอ้อน และคนโดนอ้อน สุดท้ายคนที่ยอมแพ้ตลอดก็คือหมอปุ่น ที่กวักมือเรียกไอ้เสือตัวแสบให้ไปนั่งข้างๆ ยังมีการส่งสายตามาเหมือนจะไม่เชื่ออีกนะ ชีต้าห์เดินกลับมานั่งบนเตียง ตรงที่พี่หมอตบมือลง แต่พอจะหย่อนก้นลงนั่งก็โดนคว้าเอวลงไปนั่งเก้าอี้ชั้นเฟริสคลาสอย่างตักคุณหมอซะ
"ไหนว่าไม่แกล้งแล้วไง"
"ไม่ได้แกล้ง แค่เอาคืนต่างหาก!!" ไอ้เด็กแสบทำหน้าบูดชนิดที่ว่าไปโกรธใครมาซักชาติ ก่อนที่แก้มข้างซ้ายจะโดนคุณหมอหอมไปหลายที ด้วยความที่ว่าทำตัวน่าหมั่นเขี้ยวจัด
"พี่หมอ!! เดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี" ชีต้าห์แกล้งต่อว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เอาคืนแบบนี้ก็ยังดีกว่าโดนจี้เอวเป็นไหนๆ กว่าจะได้เปิดดูรูปก็เถียงกันไปหลายรอบ
ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ในอดีตถูกเปิดออกที่ละหน้า โดยมีเจ้าของเหตุการณ์นั่งอธิบายทุกคำถามที่คุณแฟนตัวแสบอยากรู้ ภาพเด็กนักเรียน ม.ปลายตัวสูง ผอม เรียกเสียงหัวเราะใสให้ดังขึ้นทุกครั้ง เพื่อนๆถูกไล่ถามชื่อ คนที่ยืนกอดคอกัน เด็กผู้หญิงที่ถ่ายรูปด้วย เหมือนตัวเองกำลังโดนหน่วย FBI สอบสวนยังไงก็ไม่รู้
"หายเครียดแล้วใช่ไหม พ่อกับแม่พี่หมอใจดีรึป่าว ยอมเป็นสมาชิกครอบครัวพี่ได้รึยัง" คำถามมาพร้อมกับคำเชิญชวน ใบหน้าหมอปุ่นซบลงบนไหล่เล็ก จะอ้อนก็ไม่เชิง..เหมือนจะลวนลามมากกว่าอีก...
"อือ..ผมต้องดูก่อน ลูกชายคนกลางชอบแกล้ง..." หมอปุ่นหัวเราะเสียงต่ำ ยอมมาทั้งตัวขนาดนี้ ขาดก็แค่หัวใจ...ซึ่งไม่น่าเป็นปัญหา
"ยอมเป็นหน่อยเถอะนะ...ที่เค้าชอบแกล้งก็เพราะรักหรอก.." คนโดนแกล้งหัวเราะคิกคัก สงสัยอยู่ว่าถ้าปล่อยให้มือไม้พี่หมอซุกซนอยู่แบบนี้ ..คาดว่าจะไม่รอด..
"ผมไม่ชอบคนขี้แกล้ง..อือ..อย่าซิ.." ปากก็บอกว่าไม่ แต่ทำไมตัวไม่ยอมผลักไส แถมยังหันมามองด้วยตาหวานฉ่ำ ...ไอ้เสือตัวจริงรึป่าวหว่า!!
"ไม่แกล้งก็ได้ งั้น!! เอาจริงเลยแล้วกัน..!!"
"เฮ่ย!! ไม่ใช่แล้ว ไอ้พี่หมอบ้า!!" มัวแต่แกล้งกันไปมา ไม่ทันได้ตั้งตัว ชีต้าห์ก็โดนหมอปุ่นรั้งลงไปนอนกอด แผนการแกล้งไอ้เสือยังมีอีกเยอะ ก็คนก็คนมันน่าแกล้งซะขนาดนี้ ปล่อยไปเฉยได้ไง
>
>
>
>
ณ อีกฟากห้อง..
"ไม่ได้ยินอะไรเลยพี่ฟ้า" ตัวป่วนพยายามทำตัวลีบติดไปกับกำแพง เอาหูแนบสนิทกับข้างฝา เพราะอีกฟากเป็นห้องของพี่ชาย ที่หายเงียบเข้าไปข้างในกับสมาชิกใหม่
"ไปยุ่งเรื่องอะไรของเค้านะเรา!!" พี่อากาศพยายามรั้งตัวคุณแฟนออกมาจากฝาผนังให้ได้
"ไม่ได้ยุ่ง แค่ลอง..เผื่อว่าจะได้ยินอะไร พี่ฟ้าก็มาด้วยสิ" คุณแฟนตัวเล็กกวักมือเรียกเหมือนเป็นเรื่องสนุก แทนที่จะห้ามพี่อากาศก็ดันยอมเอาหูแนบไปกับฝาผนังตามคำขอของตัวป่วนจนได้ มารู้ตัวอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะของคนข้างตัว...แบบนี้มันต้อง..
"อ้อ!! นี่ตั้งใจแกล้งพี่แต่แรกสินะ มานี่เลย!!!" สุดท้าย..เลยไม่รู้ว่าทั้งสองห้องที่กั้นกลางด้วยผนัง..ห้องไหน..จะดุเดือดกว่ากัน
(- -ll)
===================
จบตอนนี้ด้วยความวุ่นวาย เอาเถอะ..ใครอยู่้ใกล้แถวนั้นก็คงรู้เอง :o8:
ขอบคุณ'คุณนาย' ที่ให้ที่พักพิงอีกคืน (พร้อมแก้คำผิดให้) คึคึ
กอดแขกรับเชิญทุกคนที่น่ารัก
และ โอบกอดคนอ่านทุกท่าน :กอด1:
(มาลงช้าไปบ้างขออภัย แหะ แหะ)
-
น่าร้ากอ่า
:z1:
-
ชอบชีต้าห์ที่สุดเลลยค่ะ
น่ารัก
-
ตัวป่วนกะคุณนายแม่เค้าจัดการเผาพี่หมอปุ่นซะไม่เหลืออะไรเลยอ่ะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ว่า สมรภูมิบนที่นอนคราวนี้...เค้าว่าคงร้อนแรงไม่แพ้กันแน่ ๆ ...กร๊ากกกกกกกก ก ก ก กกส์
แล้วคราวหน้าก่อนเข้ามาอ่านตอนต่อไป...เค้าจะต้องเตรียมทิชชู่มาซับเลือดมั้ยเนี่ย????
เอ๊ะ...แต่เล่นมีสองสมรภูมิขนาดนี้...เค้าว่าแค่ทิชชู่คงจะไม่พอซะแล้ว...สงสัยคงต้องเตรียมถังมารองเลือดกันเลยทีเดียว...คริคริ =^= b
-
น่ารักน่าฟัดทั้งสองคู่เลยแฮะ หุหุ
-
แน่ะ ทำอะไรกันน่ะ ทั้งพี่ปุ่น-ชีต้าห์ & พี่ฟ้า-ตัวป่วน :z1:
อย่าลืมสิว่าที่อยู่กันน่ะ บ้านไม้สองชั้น นะ
เกรงใจคุณผู้ชายกับคุณนายบ้างก็ได้ อิอิ
:กอด1: ขอบคุณคุณดาด้าจ้ะ
+1 จ้า ...
-
น่ารักมากอะ พี่ปุ่นเคยเป็นเด้กเนิร์ดด้วยเหรอ? ฮ่าๆ
ว่าแต่....
อะไรดุ อะไรเดือด เหรอคะ?
เราไม่เข้าใจเลยอะค่ะ เอิ๊กๆๆๆ ใสๆ :o8: :z1:
-
น่ารักทั้งบ้านเลยจริง ๆ
+1 ให้ทั้งไรเตอร์ และน้องนุ่น
-
น่ารักกันจริงๆบ้านนี้
อยากรู้ว่าห้องไหนจะดุเดือดกว่ากัน :z1:
-
น่ารักกันจริงๆเลยครอบครัวนี้
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆมากๆน่ารักทั้งสองคู่เลย รักกันนานๆนะครับ :L1: :L1: :n1:
-
"สุดท้าย..เลยไม่รู้ว่าทั้งสองห้องที่กั้นกลางด้วยผนัง..ห้องไหน..จะดุเดือดกว่ากัน "
งานนี้ต้องรบกวนคุณชายกะคุณนายมาสรุปผล และตอบข้อสงสัยแล้วมั้ง :m20: :m20: :m20:
-
"สุดท้าย..เลยไม่รู้ว่าทั้งสองห้องที่กั้นกลางด้วยผนัง..ห้องไหน..จะดุเดือดกว่ากัน "
งานนี้ต้องรบกวนคุณชายกะคุณนายมาสรุปผล และตอบข้อสงสัยแล้วมั้ง :m20: :m20: :m20:
กรรมเวร งานเข้าซะงั้น กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
((แอบใบ้ค่ะ ดาด้าบอกว่าห้องสะใภ้เล่นมวยปล้ำ ส่วนนุ่นแอบได้ยินแว่วๆว่าห้องเขยเล็กนั่นกำลังสอนกันร้องเพลงคู่นกเขาคูรัก โฮะๆๆๆๆ))
-
น่าร๊ากกกก.... ไม่อยากคิดวันไอ้เสือกลับเลย
-
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยอะ
-
น่ารักกันทั้งสองคู่เลยเนาะ
ยังงี้ตัวป่วนติดพี่สะใภ้แย่
-
5555 น่ารักชะมัดเลย
ตอนพ่อทัก นึกว่าจะโดนว่าหาลูกสะใภ้มาเป็นผู้ชายซะแล้ว..
ทางบ้านรักไอ้เสือได้แบบนี้ก็ปลอดโปร่งแล้วสิ...
ตัวป่วนนี่ทะลึ่งจริงๆๆ อยากได้ยินเสียงเค้าทำอะไรอะไรก็ลองชวนพี่ฟ้าแทนสิ...อิอิ
-
+1 แทนคำขอบคุณ ตัวป่วนกับตัวแสบมาเจอกันแล้วทำไมน่ารักเยี่ยงนี้
น่ารักจนคนอ่านยังอดใจไม่ไหวเลย แล้วอย่างนี้ หมอปุ่นกับพี่ฟ้าจะอดใจ
ได้ไง ....รอลุ้นตอนต่อไปด้วยใจจดใจจ่อ จะเจอกับอะไรน้า .......
:กอด1: คนเขียน รวมไปถึงพลพรรคบ้านตัวป่วนทั้งบ้านเลย ......
-
น่ารัก :กอด1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ ห้องไหนจะดังก่ากันน๊า
-
โอ๊ย~ ไม่ไหวจะเคลียร์ มดเต็มบ้านไปหมดแล้วมั้งนั่นน่ะ 555
แต่ระวังข้างฝาจะถล่มลงมาซะก่อนนะคะ จะตะกายกันทำไมน้า....
แล้วบ้านไม้น่ะ มันเอี๊ยดอ๊า๊ด เสียงดีได้ใจจริง ๆ นะคะ 555
+1 ดาด้า +1 นุ่น
ด้วยรักและคิดถึง
-
ทั้งตัวป่วนทั้งชีต้าห์แสบพอกัน ฮ่า ฮ่า ขี้แกล้งด้วยกันทั้งคู่ ดีใจแทนไอ้เสือที่ครอบครัวพี่หมอต้อนรับด้วยความอบอุ่นแถมมีการเผาพี่หมอให้ฟังด้วย
-
หุหุ สองคู่ชู้ชื่น :z1: :z1:
-
น่ารักจัง...อยากกอดเสือน้อยกับหนูป่วนมั่ง
-
หุหุหุ
-
ตัวป่วนกะตัวแสบคงทำให้พี่ฟ้ากะพี่หมอปุ่นปวดหัวน่าดู
กับความน่ารักน่าเอ็นดูของคุณแฟนทั้งสองคน :m1:
-
ขำคุณผู้ชาย เป็นห่วงว่าบ้านไม้แล้วจะมีเสียงเล็ดลอดออกมา
สองคู่ชู้ชื่นจะมีกิจกรรมใดๆก็โปรดระวังเรื่องเสียงด้วยนะเจ้าคะ
-
น่ารักกันจริงบ้านนี้
แถมเขย สะใภ้ ยังน่ารักอีก
-
น่ารักมาก
+1 writer
+1 ให้คุณนาย รอตอนพิเศษตัวป่วน
ขอทวงข้าม กท นะ
-
:L2: น่ารักจริง ๆ เลย
-
+5555555
น่ารักอ่า
จาน่ารักกันไปไหน ทั้งสองคู่เลยอ่ะ
อิจฉาจังงง
-
เหอะๆๆ ขำอ่ะ ^^
-
สองคู่ชู้ชื่นแบบนี้ ทำอะไรก็เกรงใจคุณผู้ชายกับคุณนายบ้างนะ
น่ากลัวว่าบ้านจะสะเทือน 555
-
:impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1:
-
คุณผู้ชาย กับ คุณนาย
ก็ต้องแอบฟังทั้ง 2 ห้องเลยสิ
-
เง้ออออ ... ไอ้เสือ..เสร็จพี่หมอปุ่นแล้วเหรอ.. หรือยังอ่ะ.. :o8:
-
เง้ออออ ... ไอ้เสือ..เสร็จพี่หมอปุ่นแล้วเหรอ.. หรือยังอ่ะ.. :o8:
ถ้าตอนเมื่อกี๊ ยังจ้ะยัง พี่แก้วก็รอลุ้นอยู่เนื่ย รอเวลาอันควรจากคุณหนูดาด้าอยู่เนี่ย
ว่าเมื่อไรจะไฟเขียวให้หมอปุ่น
-
:o8: น่าร้ากกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด กรีดร้องให้บ้านเเตก (ไม่ได้เข้ามานานเพราะ พรืดดดดดดดดดด เสียงสูดของเข้า จมูก) น่ารักอะ อ๊างๆๆ หงิงๆๆ ไม่รุ้จะครวญครางยังไงดี เค้าชอบเเต่เเอบจี๊ด ตามชีตาร์ ตรงที่คุณนายกับตัวป่วนถามเรื่องกลับไปเรียน เเต่ก็ไม่นาน 55++อมยิ้มตามตอนที่เค้าดูรูปกันในห้อง เเต่อะไรก็ไม่ขำเท่า อีกฟากห้อง กร๊ากกกกกกกก อันนี้กระชากอารมณ์กันสุด น่ารักมากกกก (ไรเตอร์ ด้าถ้าเอา พี่ฟ้า +ตัวป่วนมาบ่อย ๆ เรตติ้งอาจโดนเเย่งได้ วะ ฮ่า ฮ่า เเต่ก็อยากให้มาบ่อย ๆๆ ) สู้ ทั้งไรเตอร์ ด้าเเละไรเตอร์ นุ่น ว่าเเต่นะ เหมือนอะไรหายไป เอ่
เอ่
เอ่
อ๋อ........ .5 เเตงกวา +หมอเนส อยู๋หนายยยยยยยยยยย
-
น่ารักอ่า หมอปุ่น ไอ้เสือ ตัวป่วน พี่อากาศ ...น่ารักมากเลย :o8:
...แล้วสรุปสองห้องนั้น ห้องไหน ดุเดือดกว่่ากัน :jul3:
ขอบคุณไรเตอร์ค่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
อยากยินเสียงทั้งสองห้องเลยอ่า :z1:
แทบจะเอาตัวไปอยู่ใต้เตียง เผื่อจะได้ยินอะไรๆกับเค้าบ้าง อิอิ
-
:-[ :-[
-
อยากมีผ้าคลุมล่องหนของแฮร์รี่
จะได้ย่องเข้าไปสังเกตการณ์เงียบ :o8:
-
^
^
^
แหม่ๆๆ เข้ามาบวกนึ่งให้เป็นค่าจินตนาการ กร้ากกกกกกกกกกส์
-
:m20: :m20: :m20:
น่าดีเน๊อะ :กอด1: :กอด1:
:z13: :z13: :z13:
-
22.5 ทางเลือกอื่น..?
"ฮ่า ๆ"
เสียงหัวเราะดังลั่น ดังมาจากบ้านของคุณหมอ สำหรับคนที่ผ่านไปมา และรู้ว่าตอนนี้เจ้าของบ้านเหลือเพียงคนเดียว เพราะอีกคนขอลาหยุดกลับไปบ้านเป็นเวลา 1 อาทิตย์ สิ่งที่แปลกออกไป ก็คือจักรยานสำหรับเช่าคันหนึ่งที่จอดพิงกับต้นไม้อยู่หน้าบ้าน
"ตลกเหรอ..?" ธีโอเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อาจารย์สอนภาษาส่งมาให้อ่าน ซึ่งตอนนี้อาจารย์ท่านนั้น กำลังนั่งหัวเราะตัวงออยู่บนโต๊ะตัวยาวตรงหน้า
หมอเนสลุกขึ้นมานั่งตัวตรง พร้อมกับกระแอมเบาๆ ยิ่งมองหน้าไอ้เด็กลูกครึ่งที่กำลังหัดท่อง ก.ไก่ - ฮ.นกฮูก ก็ยิ่งจะหลุดขำทุกที ถ้าเด็กทำจะน่าเอ็นดูมาก แต่...ไอ้เจ้าเด็กโข่งตัวโต พูดก็ไม่ชัด กว่าจะผ่านไปได้แต่ละตัวในหน้าแบบฝึกภาษาสำหรับเด็ก ก็ทำให้ฮากลิ้งยิ่งกว่าดูตลกซะอีก
"ตลกทำไม..? ผมยังไม่ได้ทำอะไร แค่อ่านนี่...." ใช่..!! ผมแค่อ่านไปได้สอง-สามคำเอง จากนั้นอาจารย์ก็อารมณ์ดีใหญ่ ....คือแบบ..เวลาที่ผมทำให้คุณเนสหัวเราะได้ ก็ดีใจอยู่หรอก แต่...หัวเราะเรื่องอะไรนี่ซิ..ไม่เห็นบอกกันเลย..
"เออๆ ไม่ตลกก็ได้ อ่านต่อซิ เดี๋ยวก็หักคะแนนซะหรอก!!" แม้ว่าจะฟังประโยคยาวๆ ได้ยังไม่เก่งนัก ก็เลยเลือกที่จะจดจำคำบางคำในประโยคแล้วเดาเอา
แล้วคำว่า'คะแนน'ที่ได้ยิน ธีโอก็เดาได้ทันที...ว่าคงไม่มีการขีดให้..มีแต่ขีดลบตลอด ผ่านมาสามวันหายไปเกือบจะสิบคะแนน ส่วนใหญ่จะโดนคำเผลอ อย่างเช่น yes!! คำอุทานที่ติดปากเวลาทำอะไรสำเร็จ หรือไม่ก็ what..? คำนี้รู้สึกจะโดนไปหลายครั้ง เพราะความเผลอ..แต่อาจารย์ไม่ยอมลดหย่อนให้เลย ครั้งนี้ผมต้องแก้ตัวด้วยการท่องพยัญชนะทั้งหมดตามแบบฝึกหัดในมือให้ได้ แค่ออกเสียงก็ยากมากแล้วครับ..!!
"ถ้า..ถ้าอ่านจบ 3 คะแนนนะ..นะ.." หมอเนสเหลือบมองลูกศิษย์ตัวโตที่กำลังส่งสายตาวิงวอน เหมือนจริงๆ เหมือนน้องหมาเวลาขอให้พาไปเดินเล่น มันจะชอบส่งสายตาวิ้งๆ แบบนี้ ให้ตายเหอะ!! ..ไม่รู้ว่าใครสอนให้ทำแบบนี้
"ก็ได้!! อ่านต่อซิ จะจบไหมวันนี้" พอต่อรองได้สำเร็จ ไอ้เจ้าแตงกวาก็คลี่ยิ้มกว้าง ตั้งอกตั้งใจอ่าน และสะกดคำในแบบฝึกหัดอย่างเต็มที่..เพื่อ..3 คะแนน!!
กว่าจะจบเล่มได้ เกือบจะโดนตัดไปมากกว่าคะแนนที่จะได้รับเสียอีก แถมไอ้เด็กโข่งยังถามนั่นนี่ ไม่เข้าใจ บางตัวเช่น ซ ส ษ ศ ทำไมต้องมีพยัญชนะตั้งสามตัว ไปโทษหนังสือที่ทำให้ตัวเองอ่านผิดอีก เบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น ทำเอาอาจารย์อย่างหมอเนส แทบยกมือกุมขมับ พอออกแรงมากไป กระเพาะมันก็เริ่มร่ำร้องหาอาหาร
"หิวอ่ะ!!" ธีโอเหลือบมองอาจารย์ที่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ พร้อมกับบ่นพึมพำ จำได้ว่ามาตั้งแต่เช้า ยังไม่เห็นทานอะไรเข้าไปนอกจาก นมสด และน้ำผลไม้ไปกล่องใหญ่ นี่ก็บ่ายกว่าๆ สมควรแล้วที่จะหิวนะ
"หิว..ก็ต้องทานข้าวนะ..!!" คนที่กำลังนอนฟังเสียงท้องตัวเองร้อง อยากจะตอบกลับไปเหมือนกันว่ารู้แล้ว แต่...เสบียงที่ไอ้คุณเพื่อนมันซื้อมายัดใส่ตู้เย็นไว้ให้ มันหมดไปตั้งแต่เมื่อวานตอนออกเวร เหลือก็แต่พวกของที่เป็นน้ำ ซึ่งมันไม่อยู่ท้อง จะว่าไป..มีผักกับไข่อยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่อยากจะหาเรื่องเผาบ้านพักตอนนี้หรอกนะ
"นายแตงกวาหิวไหม..!!?" แตงกวาที่ว่าพยักหน้าตอบรับทันที แม้จะแปลกใจอยู่บ้างที่จู่ๆ อาจารย์ก็ใจดีขึ้นมา (เพิ่งจะจำชื่อภาษาไทยตัวเองได้ตอนเรียนภาษานี่แหละ..เรียกไม่ขานโดนหักคะแนนอีกนะ!!) คนถามยังคงนอนกลอกตามองเพดานบ้านอยู่นาน เหมือนกำลังคิดคำนวณอะไรบางอย่าง ก่อนจะหันมาบอกอีกรอบ..
"งั้น..ไปหาอะไรกินข้างนอกกันเถอะ นอนอยู่บ้านได้อดตายพอดี.." หมอเนสลุกขึ้นมานั่งเอามือเสยผมตัวเองสองสามที เดินไปค้นกระเป๋าตังค์ตัวเอง กับกุญแจคุณปู่มาถือไว้ แล้วเรียกให้ไอ้เด็กโข่งเดินตาม
"ไม่เรียนแล้วเหรอวันนี้.." คำถามของนักเรียนขี้สงสัย ขยันจนน่าให้รางวัลนักเรียนดีเด่น ไม่รู้ว่าจะอยากเรียนอะไรขนาดนั้นนะ ...'คนที่ผมชอบ เค้าพูดภาษาไทย อยากพูดกับเค้า ก็เลยต้องเรียน' เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้..แบบนี้ซินะ!! ถึงได้ตั้งใจเรียนมากมายขนาดนี้ เห็นแล้วก็อดปลื้มแทนคนรักของไอ้เจ้าเด็กโข่งนี่..
"ไปเรียนนอกสถานที่กัน ไม่ดีเหรอ ไม่โดนหักคะแนนด้วยนะ!!" แตงกวาพยักหน้ารับทันที พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง วิ่งตามหลังอาจารย์ลงไปจากบ้าน แล้วก็ต้องหยุดชะงักตามคนเดินนำที่กำลังยืนมองรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กที่จอดอยู่
คิดภาพไม่ออกเลยแฮะ ผู้ชายตัวโตสองคนซ้อนรถคันนี้ไปด้วยกัน..สงสารคุณปู่ เกรงว่าจะอยู่ไม่ทันเห็นหน้าหลาน ต้องมารับน้ำหนักสาหัสเกินกว่าสภาพร่างกายปู่จะทนได้ ไอ้เจ้าแตงกวาก็ไม่ได้สูงเกือบๆ 170 อย่างเจ้าหนูชีต้าห์เสียด้วย เห็นทีคงต้องแยกย้ายกันไปคนละทาง
"ผม..เหรอ..?" ธีโอหรือเจ้าแตงกวาชี้ที่อกตัวเอง เมื่อเห็นว่าคุณอาจารย์ชี้มือไปทางรถจักรยาน แล้วพยักหน้ายืนยันอีกรอบ พร้อมกับตัวเองที่ก้าวคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ ..โธ่!!....แอบคิดว่าจะได้ไปด้วยกัน
"รถจักรยานของใครล่ะ จะไปไหม!!?" ไอ้เด็กโข่งทำหน้าละห้อย เดินคอตกไปที่จักรยานของตัวเอง ..คราวนี้หมอเนสไม่ยอมใจอ่อน เพราะเป็นห่วงสวัสดิภาพของคุณปู่มากกว่า
หมอเนสบิดนำหน้าไปก่อน (กล้าใช้คำว่าบิดด้วยนะ) โดยมีจักรยานของธีโอปั่นตามหลัง ก่อนที่จะปั่นมาขนาบข้างรถมอเตอร์ไซค์ ยักคิ้วให้พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง จะด้วยความหมั่นไส้ อยากแกล้ง หรืออะไรก็ตาม หมอเนสก็เร่งความเร็วขึ้นไปอีก หันกลับไปมองไอ้เด็กลูกครึ่งที่ทำหน้าจ๋อย แล้วยิ้มกับตัวเองอย่างผู้ชนะ!!
"เฮ่ย...!!" ตกใจซิครับท่าน คิดว่าทิ้งห่างได้แล้วเชียว ไอ้เจ้าแตงกวามันปั่นสองสามทีก็มาขนาบข้างได้แล้ว เพิ่งจะมารู้สึกว่าคุณปู่ชักช้าไม่ทันใจก็วันนี้ ..ประเด็นคือบิดสุดไมล์แล้วเร็วได้แค่นั้น..กรรมจริงๆ
"อย่าเร็วนัก..ผมห่วง!!" คำพูดที่ขาดเป็นท่อน เพราะขายังออกแรงปั่นตามให้ทัน บวกกับลมที่พัดสวนมา ตายังคงต้องมองไปข้างหน้า และหันกลับมามองคนที่ขับมอเตอร์ไซค์ข้างๆเป็นระยะ เดาเอาว่าคุณอาจารย์เนสคงจะไม่ได้สนใจฟัง เพราะยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่
"ไปร้านข้าวข้างหน้าโน่น" กลายเป็นว่าบอกทางไปร้านข้าวซะงั้น เพราะหมอเนสได้ยินไม่ถนัด ก็คิดไปเองว่าอีกฝ่ายแค่ถามจุดหมายที่จะไป
ธีโอจำต้องลดแรงตัวเองลง ปล่อยให้จักรยานไหลไปตามแรงปั่นที่ยังเหลือ เหมือนกับจะยอมแพ้ ยอมให้คนขับมอเตอร์ไซค์วิ่งนำไปก่อน แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่แผ่นหลังของอาจารย์สอนภาษาไม่วางตา..จนกระทั่งรถแล่นไปจอดที่หน้าร้านข้าว ถึงได้ปั่นจักรยานไปจอดข้างๆ
"มาช้า..!!" หมอเนสหันไปยักคิ้วให้บ้าง ทั้งที่ถ้าเทียบกันแล้วไม่ได้ช้าไปกว่ากันขนาดนั้น
"นิดเดียวเอง.." คนที่มาช้าแกล้งแก้ตัวไปอย่างนั้นเอง ที่จริงอยากจะเอาชนะแทบตาย อยากเอาชนะคนๆนี้ในทุกๆเรื่อง แต่ก็กลัวว่าหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา...จะไม่คุ้มกับสิ่งที่ต้องสูญเสีย
"หิวแล้ว..ไปหาอะไรกินกัน" ธีโอจอดรถจักรยานพิงไว้กับรถมอเตอร์ไซค์คันเล็ก ก่อนจะก้าวยาวๆตามหลังอาจารย์ที่เดินนำเข้าไปก่อน เมนูอาหารที่ทำด้วยกระดาษแผ่นเดียวนำมาวางไว้ตรงหน้า คนที่ไม่เคยมากินร้านข้าวแบบนี้หยิบมันขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ
"เมนู..ทะเล.." หมอเนสเหลือบมองคนที่นั่งจ้องเมนูอาหารอย่างจริงจัง เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ กว่าจะสะกดได้แต่ละคำ กว่าจะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร จนคุณป้าร้านข้าวหันมามองอย่างเอ็นดู ไม่เร่งรีบให้สั่งเหมือนโต๊ะอื่นๆ
"ผมเอา..ข้าวผัดทะเล ส่วนคนนี้..เดี๋ยวผมจะบอกอีกทีครับ" ลูกศิษย์ตัวโตยังคงตั้งใจอ่านรายการอาหารต่อไป จนกระทั่งได้กลิ่นหอมๆ ของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก
"อ้าว!! แล้วของผมล่ะ กินอะไร..?"
"อ่านจบรึยังล่ะ ถ้าจบแล้ว ก็บอกมาว่าจะกินอะไร" กรรม!! กำลังจะแสดงให้เห็นถึงทักษะในการอ่านภาษาไทย เผลอแวบเดียวคุณเนสมีอาหารหน้าตาน่ากินมาวางอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว ...ธีโอทำหน้าเหมือนหมาหงอยอีกรอบ ก่อนจะชี้ไปที่จานข้าวตรงหน้า
"ผมเอาแบบนี้ครับ!!" คุณป้าร้านข้าวคลี่ยิ้มให้ ก่อนจะหันไปสั่งคนทำตามรายการ ส่วนคนที่ได้ของก่อน ก็กำลังจะเริ่มจัดการอาหารจานด่วนของตัวเอง แต่ก็ดันเหลือบมาเห็นสายตาเหมือนอยากรู้อยากเห็นจากคนนั่งฝั่งตรงข้าม
"นี่..เค้าเรียกว่าข้าวผัดทะเล อันนี้ปลาหมึก นี่กุ้ง ส่วนนี่จริงๆ แล้วมันคือปู.." หมอเนสใช้ช้อนตักของแต่ละอย่างขึ้นมาให้ดู พลางสอนให้ออกเสียงตามไปด้วย เพราะตัวเองเป็นคนบอกเองว่าจะมาเรียนนอกสถานที่
"คุณเนส..ชอบกินอันนี้..?" คนที่กำลังเคี้ยวข้าวพยักหน้าแทนคำตอบ ที่จริงกินได้ทุกอย่างนั่นแหละ เวลาท้องหิวไม่เคยเลือก..ควานหาอะไรในตู้เย็น แล้วมันกินได้ก็กิน หรือไม่..อะไรที่ไอ้คุณเพื่อนปุ่นมันทำให้ก็กินได้ทุกอย่าง
"ลองกินดูซิ!!" จานอาหารที่สั่งยกมาวางตรงหน้าพอดี หมอเนสก็เลยชวนให้ทาน จะไม่ได้ต้องสงสัยถามโน่นนี่อีก ..คนยิ่งกำลังหิวๆอยู่ด้วย
พออาหารเข้าปาก ต่างคนก็ลงมือจัดการกับอาหารของตนไปเงียบๆ หมอเนสเหลือบมองไปทางหาดและทะเลที่ตอนนี้กำลังส่องแสงระยิบระยับ อาหารถูกปากกับบรรยากาศแบบนี้ก็ไม่เลวนัก ส่วนไอ้เจ้าแตงกวา กำลังสนอกสนใจคุณพ่อครัว ที่กำลังหยิบโน่นผสมนี่ใส่ลงไปในกระทะตามรายการอาหารที่คุณป้าเป็นคนจดให้ ถ้าเดินไปดูใกล้ๆ แล้วจะไม่เกะกะคงทำไปนานแล้ว..
"เออ..คนที่นายชอบนะ จะบอกให้เค้ารู้ตัวเมื่อไหร่?" หมอเนสรวบช้อนทั้งคู่วางไว้ริมจานข้าวจานที่สอง เอ่ยปากถามหลังจากที่ยกน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม แต่ไอ้เจ้าเด็กโข่งที่โดนถามกลับหันมาทำหน้าตกใจ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาทานข้าวในจานตัวเองจนหมด ถึงจะเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบ..
"คือ..ผมกลัวว่า เค้าจะไม่ชอบ..." ธีโอเหลือบมองไปทางต้นเสาข้างหลังคนถาม ใช้เป็นที่พักพิงสายตาชั่วคราว เพราะไม่กล้ามองสบตาตรงๆซะอย่างงั้น จะบอกได้ไงว่าบอกชอบไปแล้ว..แต่เค้ายังไม่รู้ตัว
"บอกไปแล้วรึไง ถ้ายังไม่ได้บอกก็ลองพยายามก่อน เก็บมากลัวอยู่ได้ เดี๋ยวก็โดนน้องหมาคาบไปซะก่อน..."
"หมา...? คาบอะไร..?" หมอเนสถอนหายใจออกมายาวเหยียด เหลือบมองคนฟังยังคงทำหน้างงเพราะระบบประมวลผลในหัวตัวเองแปลไม่ทัน ...ไม่น่าเผลอเอาอารมณ์ตัวเองมาใส่ลงไป ..ดีนะที่ไอ้เด็กนอกมันยังไม่เข้าใจภาษาไทยอย่างถ่องแท้..บ้าจริง!!
"เออๆ ช่างเถอะ" ธีโอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ฟังคำอธิบายเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะหมอเนสหันไปตะโกนบอกคุณป้าให้คิดเงิน แล้วก็เดินออกไปจากร้านโดยไม่หันกลับมาบอกซักคำว่าจะไปไหน
"คุณเนสครับ..!!" คุณหมอใจร้อนที่กำลังคร่อมรถเตรียมสตาร์ท แต่กลับมีมือของใครบางคนมาหยุดเอาไว้
"กลับเถอะ..ไปเรียนต่อ นายจะได้ทำเรื่องที่อยากทำได้เร็วๆ " หมอเนสปัดมือที่จับอยู่บนมอเตอร์ไซค์ออก พร้อมกับสตาร์ทรถ ก่อนจะขับรถออกไปไม่หันมามองคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
ธีโอยังคงยืนมองอยู่ที่เดิม ก่อนจะถอนหายใจออกมา ตอนที่คิดความหมายของคำพูดทิ้งท้ายของอาจารย์สอนภาษาออก ..ถ้าผมทำได้ดี อาจารย์ก็จะเลิกสอน แต่ถ้าผมทำไม่ได้..ก็จะโดนตัดคะแนนไปเรื่อยๆ ไม่มีทางอย่างอื่นให้เลือกแล้วเหรอ..
"ผมก็อยากจะบอกเร็วๆ แต่..จะทำยังไงได้ล่ะ..." ไอ้เด็กลูกครึ่งตัวโตเดินคอตกกลับไปที่จักรยานของตัวเองอย่างอ่อนใจ
หมอเนสลดความเร็วลง เพราะไม่เห็นรถจักรยานของนายแตงกวาปั่นตามหลังมาซักที จะให้หยุดรอก็คงไม่ใช่..เสียฟอร์มหมด คงกำลังทำหน้าเป็นหมาหงอยถูกทิ้งอยู่ซินะ ..ซื้ออะไรกลับฝากดีกว่า..เอ่อ..ไม่ใช่อะไร ผมแค่ไม่อยากเห็นตอนที่ไอ้เด็กโข่งมันทำหางลู่หูตก..ก็แค่นั้น..ล่ะมั้ง
================
:o8: ตอนขัดดอกมาแล้ว ๆๆๆ
อย่าลืมมาอุดหนุนแตงกวานะ กร๊ากกก
ทางบ้านหมอปุ่นก็ปิดห้องเงียบ
ทางบ้านพักหมอก็ขับรถแข่งกัน คึคึ
จะเป็นอะไรยังไง ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยคร้าบบบ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
ทิ้งท้าย คาแรคเตอร์ของตอนนี้
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/ness500x300.jpg)
-
สงสารน้องแตงดองของเจ้
แล้วก็สงสารพี่เนสที่ปากหนัก เลยถูกเสือคาบไปกิน กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
(แต่.....ถ้าไม่เสียให้เสือ มีหรือจะได้หมา??? หมานำเข้าด้วยนะเออ เอริ้กๆๆๆๆๆ)
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านตอนนี้จบเเล้ว เเง้ เค้าสงสารเเตงกวา มันมีสองทางเลือกที่ลำบากเเต่ว่าเรียนเเล้วพูดได้เเล้วทำตามคำเเนะนำของหมอเนสดีที่สุด วะ ฮ่า ฮ่า ตอนนี้ไม่ฮา อะ เเอบมาม่าด้วย เอามาข่มความหวานบ้านนู้นเหรอไรเตอร์ ด้า อืม คู่นี้หมอเนสยังซึน คงได้ลุ้นอีกนาน สู้ๆๆไรเตอร์ รอตอนหลัก เเละ 23.5+24.5 โ ฮะ โฮะ โฮะ
อิมเมจ เเตงกวาของเค้า(เป็นของตรูตั้งเเต่เมื่อไหร่) น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก เอ่อ หมอเนส เเมนไปเปล่า คิกๆๆๆ +1 ให้.5 เเละเเตงกวา + หมอเนส
-
หมอเนสใจร้ายจัง ทำกับแตงกวาได้
-
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน
แต่หัวใจอ่อน ๆ ของหมอเนสทำด้วยอะรายยยยย
อิ อิ อิ คาดว่าตอนนี้หมอเนสก็คงรู้สึกอะไรบ้างแหละ
ไม่งั้นไม่มัวมาพะวงหรอกว่าน้องแตงกวาบอกรักใครไปหรือยัง
-
ใจร้ายยยยยอ่ะหมอเนส
-
สงสารแตงกวา
หมอเนสใจร้าย
บ้านโน้นเงียบจังเลย
คุณนายหาย
-
ู^
^
^ :z13: จิ้ม ๆ
คุณนายฝากมาบอกว่าไม่ได้หายไปไหน แค่เปลี่ยนร่างทรง o22 555
ตอนนี้สิงร่างหนูอิสอยู่ :laugh:
-
แตงกวาน่าสงสารอ่ะ
รีบๆ บอกไปเลยละกัน ดีมะ
-
ขอซื้อแตงกวาซักสองโลน่ะคุณดา
วันนี้กะจะทำอาหารที่ลานตาไปด้วยเมนูแตงกวาล่ะ หุ หุ
อ่ะหมอเนสน่ะ เผลอแอบมีแตงกวาเข้าไปซุกไว้ในใจโดยมิรู้ตัวแล้วอ่ะเด๊
กิ๊ว ๆ พอคิดว่านายแตงกวาอยากเรียนรู้ภาษาไทยเพื่อใครคนนึง มีแอบเหวี่ยงนิดๆด้วยล่ะ
-
ขอซื้อแตงกวาซักสองโลน่ะคุณดา
วันนี้กะจะทำอาหารที่ลานตาไปด้วยเมนูแตงกวาล่ะ หุ หุ
อ่ะหมอเนสน่ะ เผลอแอบมีแตงกวาเข้าไปซุกไว้ในใจโดยมิรู้ตัวแล้วอ่ะเด๊
กิ๊ว ๆ พอคิดว่านายแตงกวาอยากเรียนรู้ภาษาไทยเพื่อใครคนนึง มีแอบเหวี่ยงนิดๆด้วยล่ะ
ช่วงนี้แตงกวาแพงนะ :-[ แบบว่าด้านำเข้ามาด้วย
แล้ว...หมอเนสก็ผูกขาดซื้อแต่เพียงผู้เดียวไปแล้ว ทำไงดี :m1:
-
พ่อแตงกวาก็สองจิตสองใจน่ะนะ ผลลัพท์แต่ละอย่างก็คาดว่าน่ากลัวไม่น้อย :เฮ้อ:
ก็ค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในใจหมอเนสทีละนิดล่ะกัน
น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจคนจริงไหมคะคุณiforgive
เอาหน้าหง่อยๆไปให้เห็นบ่อยๆเดี๋ยวหมอเนสก็ติดตาติดใจจนขาดไม่ได้ไปเองน่ะแหละ
แต่มันก็ต้องใช้เวลาน่ะนะ ธีโอสู้ๆ :L2:
-
เราจะรอตอนต่อไป
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่เนสขราาาาาาาาาา ชอบมาก
พี่เนสมาลุคนี้เอาใจนุ่นไปเลยค่ะพี่ เอริ้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(เข้ามาแสดงความปลาบปลื้มกับอิมเมจนี้โดยเฉพาะ หมาใหญ่แตงดองอยู่นอกสายตาทันที)
-
โถๆๆ..น้องแตงกวา...อย่างนี้ต้องรีบเรียนเร็วๆนะ จะได้เข้าใจที่หมอเนสพูดไง..อิอิ..
รูปน่ารักมากมาย อิอิ...แตงกวาตอนอารมณ์ดี..ส่วนหมอเนสนี่หน้าตาเพลย์บอยแฮะ แต่หล่อ...
-
พี่หมอเนสเท่มากกกกกก
หมาน้อย(ตรงไหน?)แตงกวาน่ารักอ่ะ
ชอบบบบบ :m3:
-
อิมเมจเริ่ดอ่า :m1:
-
หมอเนสอย่าใจร้ายนักดิ สงสารแตงกวาบ้าง
-
หมอเนสใจร้ายอ่า
-
:z3: :z3: :z3:
นายแตงกวาน่ารั๊กกก
พี่หมอเนสนิม่ะรุตัวเลย
แตงกวารีบบอกเร็วๆๆน๊า
พี่หมอเนสจะได้สมหวัง
-
ขอซื้อแตงกวาซักสองโลน่ะคุณดา
วันนี้กะจะทำอาหารที่ลานตาไปด้วยเมนูแตงกวาล่ะ หุ หุ
อ่ะหมอเนสน่ะ เผลอแอบมีแตงกวาเข้าไปซุกไว้ในใจโดยมิรู้ตัวแล้วอ่ะเด๊
กิ๊ว ๆ พอคิดว่านายแตงกวาอยากเรียนรู้ภาษาไทยเพื่อใครคนนึง มีแอบเหวี่ยงนิดๆด้วยล่ะ
ช่วงนี้แตงกวาแพงนะ :-[ แบบว่าด้านำเข้ามาด้วย
แล้ว...หมอเนสก็ผูกขาดซื้อแต่เพียงผู้เดียวไปแล้ว ทำไงดี :m1:
หูย...แตงกวานำเข้ายิ่งอยากกินอ่ะ อ่ะ ตัดใจก็ได้เราช้ากว่าหมอเนสไม่กี่ก้าวเอง
พี่แก้วก้าวถอยออกมายืนทำตาปริบๆ เปลี่ยนใจมาเป็นเชียร์หมอเนสดีกว่า
-
พยายามเข้าน้องแตงกวา
แต่เค้าก็ยังอยากรู้สถาณการณ์ในห้อง 2 ห้องอยู่ดีอ่ะ
-
เหมาะมากเลย
-
ด้าทำซะป้า อยากลองอิมปอร์ตแตงกวานอกมากินบ้างจัง 555
แต่คงได้แค่คิด ขืนลงมือปฏิบัติ คนข้าง ๆ ป้าคงจ่ะ อืม... เออ... แดกหัวอีป้าแก่ ๆ
เอาแน่ ๆ ว้า เสียดายจัง.............. :กอด1: ดาด้าสักที แถม :จุ๊บๆ:
-
แหมๆ หมอเนส เริ่มหวั่นไหวแล้วนะ ..หรือเปล่า???
เป็นกำลังใจให้แตงกวานะจ๊ะ เอาหมอเนสให้อยู่ล่ะ หุหุ
หมอเนสใจอ่อนเร็วๆเด้อ
:pig4:ไรเตอร์ค่ะ
-
อิมเมจตอนนี้หน้ารักมากๆเลยอ่ะ
-
อ่ะแน่ะ
เสียใจละสิ
ที่แตงกวาจะบอกรักคนที่เขารักอ่ะ
อิอิ
ไม่ต้องเสียใจนะหมอเนส
รออยู่ๆ
-
อะไรกัน อะไรกันหมอเนส...ทำแบบนี้ได้ยังงา่ยยยยย ย ย ย
ไม่พอใจอะไรก็บอกกันมาตรง ๆ เซ่...แหมะ...มีแอบเหวี่ยงด้วยนะ...อิจฉาคนที่พ่อแตงกวาน้อยจะไปบอกรักเหรออออ ออ อ - -+
สงสารพ่อแตงกวาน้อยจริง ๆ...อยากอยู่ใกล้เค้า อยากบอกเค้า แต่ความกลัวมันก็มากกว่า...ก็นะ...เป็นใคร ๆ ก็กลัว
ก็หมอเนสเล่นไม่เปิดตัวเปิดใจแบบนี้เลย...แถมยังวางฟอร์มซะจนพ่อแตงกวาน้อยไม่กล้าหือขนาดนี้...
เค้าว่าแบบนี้คงต้องมีอะไรมากระตุ้นให้หมอเนสรู้ใจตัวเองบ้างก็ดี...จะได้รู้ว่าตอนนี้มีใครอยู่ในหัวใจ...คริคริ XD
-
หมอเนสดุจังสงสารแตงกวา
อิมเมจน่ารัก
-
อิอิ ... แตงกวา น่ารักจัง
น่าฉงฉานด้วยจิ ...อิพี่หมอเนส ไม่รู้ตัว
แต่ว่า 2 ห้องโน้นนนนน น่ะ ปิดห้องกันนานแระนะ..
-
:z2: :z2: :z2:
-
23.
"อื้อ..อย่าเล่นแบบนี้ ไม่เอา" ลมหายใจเริ่มขาดเป็นช่วง ตอนแรกก็ดิ้นหลบ ตอนนี้ทำได้แค่บิดตัวไปมาหลบใบหน้าที่ฉกลงมา แล้ว...ผมยังไม่ได้อาบน้ำ เหงื่อก็ออก ตัวก็เหม็น ไอ้พี่หมอก็ยังไม่เลิกยุ่มย่ามอีก
.
.
"โอ๊ย!!..เจ็บ.."
.
.
"อึก!! ก็บอกว่าเจ็บไงเล่า!!"
ชีต้าห์ดันคนตัวหนักที่ล้มลงมาทับทั้งตัวให้ออกห่าง ทั้งที่ปากก็บอกว่าเจ็บ อ้อนก็แล้ว ไอ้พี่หมอบ้าก็ยังไม่หยุด เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วนะ ออกไปจากห้องได้เมื่อไรจะฟ้องคุณนาย ว่าพี่หมอรังแกคนไม่มีทางสู้
"ชีต้าห์..พี่ขอโทษ.." หมอปุ่นยกมือแตะที่หน้าใส พร้อมกับกล่าวคำของโทษ เจ็บใจตัวเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว
"อ๋า..พี่หมอ....!!" ไอ้ตัวแสบยกมือขึ้นปัดป้องพัลวัน เสียงร้องขอพร้อมกับทำหน้าอ้อนวอน นัยน์ตาทั้งคู่แดงก่ำเหมือนว่าน้ำใสที่ขังอยู่ข้างในมันจะไหลออกมา
"ขอโทษ..อย่าร้องเลยนะ" คนที่ทำให้เจ็บเริ่มหน้าเสีย ขยับตัวออกไปนั่งข้าง ๆ ดึงเสื้อที่ร่นไปกองรวมอยู่แถวคอของไอ้เด็กแสบลงมาไว้ที่เดิม สายตายังคงทอดมองผิวขาวกับกล้ามเนื้อสมส่วนอย่างอาลัย
"ไม่ต้องเลย เพราะใครกัน บอกว่าเจ็บก็ไม่หยุด!!" ชีต้าห์ค้อนมองอย่างเคืองจัด
...กรรม...!! อดกินเพราะเล่นมากไป
ตอนแรกก็ยังโดนจี้เอวอยู่แท้ๆ กลายเป็นว่าหมอปุ่นเกิดอยากเอาจริงขึ้นมาซะงั้น สายตาพราวระยับยิ่งทำให้ไม่กล้าหันไปมองตรงๆ แถมยังโดนกดไว้กับเตียง จะขยับหนีไปทางไหนก็ไม่ได้ ใบหน้าพี่หมอก็ยังมาซุกๆ อยู่แถวคอมันไม่ได้จั๊กจี้นะซิ ..รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้..อึ้ยยยย
..แล้ว...หลังจากนั้น...
โป๊ก!! หัวดันไปโขกเข้ากับขอบตียงตอนที่พลิกตัวหลบ โดนเหลี่ยมไม้เข้าพอดีที่หน้าผาก ไม่รู้ว่าหัวแตกไหม เจ็บสุดๆ ทั้งร้องขอ ร้องห้าม ไอ้พี่หมอหน้ามืดก็ไม่ยอมสนใจ เอาแต่ยุ่มย่ามอยู่บนแผ่นหลัง ขนาดว่าพลิกตัวหันกลับไปยังไม่หันมามองอีกนะ
"ขอพี่หมอดูหน่อย.." หมอปุ่นขยับเข้าไปใกล้ แต่ก็โดนสายตาดุๆ
"ไม่ต้องมายุ่งเลย ทำผมเจ็บ!!" พอโมโห ไอ้เสือก็โทษโน่นนี่ไปเรื่อย ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละ ที่เป็นคนทำตัวเอง ดูซิหน้าผากแดงเป็นรอย คงต้องประคบแล้วทายาก่อน ขืนพากลับไปในสภาพมีรอยขีดข่วนได้โดนทางบ้านไอ้เสือซักฟอกแน่
"พี่ขอโทษ..มาให้ดูก่อน อย่าดื้อซิ คนเก่ง..." หมอปุ่นสวมวิญญาณคุณหมอเด็ก กล่อมเด็กดื้อที่ยังคงนั่งเอามือกุมหัว มองตาขวาง
"เจ็บ!!" คนเจ็บยังคงมีฤทธิ์ทั้งที่ตาแดงเหมือนจะร้องไห้
"เดี๋ยวพี่หมอไปหาน้ำแข็งมาประคบให้" หมอปุ่นวิ่งออกไปจากห้องอย่างเร็ว พร้อมกับควานหาน้ำแข็งในตู้เย็น
คุณนายกับคุณผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างนอกหันมาสบตากัน แล้วหันไปมองท่าทีร้อนรนของลูกชายที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่างในตู้เย็น วิ่งกลับเข้าไปในห้องอีกที แล้วกลับออกมาพร้อมผ้าผืนเล็ก แต่ไม่ยักจะเห็นว่าที่ลูกสะใภ้ที่หายเข้าไปด้วยกันได้ซักพัก พอหันมาสบตากันอีกรอบ คุณนายก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว เอ่ยปากถามลูกชาย
"ทำอะไรหรือปุ่น!!"
"เอาน้ำแข็งไปประคบให้ชีต้าห์ครับ" หมอปุ่นไม่ได้หันมาตอบ เพราะกำลังพยายามเอาน้ำแข็งก้อนที่ทำเองออกจากแม่พิมพ์วางบนผ้าที่ตัวเองวิ่งกลับไปเอามา
"ถึงขั้น..ต้องประคบกันเลยเหรอ.." คุณนายหันไปถลึงตาใส่คุณสามีพร้อมกับฟาดมือลงไปบนขาคนพูด ดีนะที่ลูกชายไม่ได้ยิน
"บ้านเรามียาทาแก้ฟกช้ำไหมครับ"
"มะ..มี ยาหม่องได้ไหมลูก อยู่ในตู้ยานั่นแหละ.." คุณนายชี้มือไปทางตู้ยาสามัญประจำบ้าน มีแค่ยาหม่องธรรมดา ยังไม่แน่ใจว่าจะใช้ได้ไหม.. หมอปุ่นก็ก้าวยาวๆ ไปหยิบมา แล้ววิ่งเข้าไปในห้องอีกรอบ
"เฮ่อ...หนุ่มๆ นี่ดุเดือดกันจริงๆ" คุณชายบ่นตามหลังลูกชาย อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางห้องลูกชายคนเล็ก...นี่ก็เงียบเชียบกันเลยนะ
ชีต้าห์นอนเป็นคนเจ็บอาการสาหัส ประหนึ่งว่าตัวเองโดนสะเก็ดระเบิด นอนนิ่งอยู่บนเตียง ปล่อยให้หมอปุ่นวิ่งกระวนกระวายคอยดูแล ก็นะ...เวลาที่เราเจ็บแม้ซักเล็กน้อย ถ้าเห็นหน้าคนรักขึ้นมา เป็นใครก็อยากอาการจะหนักกันทั้งนั้น รู้สึกดีจะตายเวลาที่มีคอยดูแล หายเจ็บตั้งนานแล้ว..แต่ก็ยังอยากให้ดูแลอีกหน่อย
"ปวดหัวไหม!!?" คนเจ็บส่ายหัว ยังคงแกล้งทำเป็นหน้าบึ้ง อมยิ้มจนปวดแก้มไปหมด ...แค่หัวโขกโต๊ะ พี่หมอทำยังกับว่าสมองจะกระทบกระเทือนเหมือนในหนังอย่างงั้นอ่ะ
"เพราะพี่หมอนั่นแหละ ต้องรับผิดชอบด้วย!!" หมอปุ่นคลี่ยิ้มออกมา ยอมเค้าเลยล่ะคนนี้ ไอ้เรื่องเอาแต่ใจไม่มีใครเกิน
"ครับผม..ยินดีรับผิดชอบไปทั้งชีวิตเลยดีไหม!!" คนเจ็บทำเป็นกลอกตาไปมาเหมือนจะคิดหนัก
"ไม่ได้กระทบกระเทือนทางสมองซักหน่อย.." ทำเป็นพูดไปอย่างงั้น ที่แท้ก็ดีใจแทบตายตอนที่ได้ยิน
"ถ้าสมองได้รับการกระทบกระเทือน อาจจะเลิกดื้อแล้วก็ซนได้ล่ะมั้ง.." ประโยคแรกก็ทำให้ชีต้าห์ปลื้มดีอยู่หรอก แต่พอมาได้ยินประโยคต่อมานี่ซิ ทำเอาหุบยิ้มได้ทันทีเหมือนกัน
"พอไม่มีผมแล้วจะเหงาเถอะ!!" จากที่เลี่ยงพูดถึงเรื่องเวลากันมาหลายครั้ง คราวนี้เป็นชีต้าห์ที่หลุดปากออกมาเสียเอง ได้แต่กัดปากตัวเองที่พลาดพูดออกมาในเวลาแบบนี้
หมอปุ่นนั่งนิ่งไปซักพัก ก่อนจะล้มตัวลงมานอนข้างๆ เอาแขนโอบรอบเอวคนเจ็บเอาไว้หลวมๆ ยอมรับกับตัวเองว่า..ความรักทางไกลเป็นเรื่องยากมาก ถึงมากที่สุด แล้วยิ่งมีเวลาทำคะแนนแบบจำกัดอีก จะเอาอะไรไปผูกมัดให้ความสัมพันธ์แบบนี้ยังคงเดิม แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีสิทธิ์ด้วยซ้ำไป
"กำหนดกลับของเรา...เมื่อไร..?" ทั้งที่ไม่อยากรู้ มันทรมานนะที่ต้องมานับเวลาถอยหลัง แต่ก็ต้องถามขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ หมอปุ่นลุกขึ้นมานอนตะแคงเอาศอกยันเตียงเอาไว้ สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างๆ
"เดือนหน้าครับ.." ชีต้าห์ตอบเสียงเบา
"อืม....เดือนหน้าแล้วซินะ..!"
"พี่หมอ...จะคิดถึงผมไหม..?" ไอ้เสือเอ่ยถาม ก่อนจะกัดปากตัวเองแน่น รอฟังคำตอบที่เหมือนจะรู้อยู่แล้ว
"เอาไงดี จะคิดดีไหมนะ ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น!!" หมอปุ่นยกมือมากันกำปั้นเล็ก ที่พร้อมจะพุ่งเข้ามาที่ท้องอย่างที่โดนอยู่ประจำ ยังดีที่ไอ้เสือก็แค่หยอกเล่นเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวฉีกยิ้มทำหน้าทะเล้น แกล้งดันกำปั้นเข้าหาไม่หยุด
"ชอบแกล้งอ่ะ ไม่ต้องมาคิดถึงผมเลยนะ ไม่ต้องเลย..!!" คำขู่ที่ได้ยินฟังแล้วชวนให้ทำตรงกันข้ามซะจริง หมอปุ่นแกล้งเอามือบีบจมูกไอ้เสืออย่างหมั่นเขี้ยว
"โอเค!! พี่หมอไม่คิดถึงก็ได้ แต่..ชีต้าห์ห้ามไปมองคนอื่นด้วยสายตาแบบนี้ แล้วก็ห้ามไปเที่ยวไปเดทกับคนอื่น กับผู้หญิงก็ไม่ได้ อย่ายิ้มพรํ่าเพรื่อ นอนคุยกับคนอื่นแบบนี้ก็ไม่ได้ ห้ามซน ห้ามดื้อ ห้าม..."
"พี่หมออ่ะเว่อร์ ห้ามเยอะแยะ ใครจะไปจำหมด!!" ชีต้าห์ตัดสินใจเอามือปิดปากคุณหมอพูดมากเอาไว้ ข้อห้ามมากมาย แลกกับการห้ามไม่ให้คิดถึงข้อเดียวอ่ะนะ แบบนี้มันเอาเปรียบกันชัดๆ
"ก็มีแฟนอยู่คนเดียว คนเค้าหวงอ่ะ!!" ฝ่ามือที่เอาไปปิดปาก โดนหมอปุ่นคว้าไปจูบตรงกลางฝ่ามือ จะดึงกลับก็ไม่ยอมปล่อย
"ถ้าผมทำ พี่หมอจะรู้ได้ไง!!?" ไอ้เสือทำเป็นยักคิ้ว ทำหน้าทะเล้นใส่ ประหนึ่งจะบอกว่าข้าแน่!! แล้วก็โดดหมอปุ่นมะเหงกเบาๆ บนหน้าผากไปทีด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆ คราวนี้ก็เลยทำหน้าบูดมองค้อน ...ไม่ได้เจ็บหรอกนะ แค่เสียหน้าแค่นั้น
"พี่หมอจะไปทำอะไรได้ ..ก็ปวดใจนะซิ" คำพูดง่ายๆ แต่ทำเอาไอ้เสือที่กำลังหาทางเอาคืนสะอึก ดึงมือของคุณหมอมากอดเอาไว้แน่น
"ผมไม่ทำ....ให้คนที่รักผมเสียใจหรอก" ขนาดจะปลอบใจ มันยังต้องมีมาดนะนั่น ร้ายแบบนี้จะไม่ให้แกล้งได้ไง แต่เอาไว้ก่อนยังมีคดีติดตัว แถมหลักฐานมัดตัวก็แน่นหนา รอยแดงบนหน้าผากขาวนั่น
หมอปุ่นถอนหายใจออกมายาวเหยียด ถ้าไม่นับถอยหลังกับวันเวลาที่เหลืออยู่ บวกกับเวลาที่เพิ่งรู้สึกรู้ใจกัน ที่ผ่านมามันช่างน้อยนิดเหลือเกิน ไม่อยากจะไปช่วงชิงเอาอะไรมาอีก หากเจ้าตัวไม่เต็มใจ... อดคิดไม่ได้ว่าหากวันข้างหน้าไม่มีไอ้เสือตัวแสบให้กอด ให้แกล้งแบบนี้ จะเป็นยังไง..
"ชีต้าห์...อย่าปิดตัวเองเพียงเพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามา ถ้า..มีใครที่ดีกว่าอย่าปล่อยให้เค้าหลุดมือไป ไม่มีใครจะไม่ดีใจถ้าเห็นคนรักจะมีความสุข แต่ผู้ชายที่ผ่านมาคนนั้น เค้าบอกว่าจะรอ...จนกว่าจะได้ยินคำว่าไม่ต้องการแล้ว ...จากปากชีต้าห์เอง"
ปลายนิ้วของหมอปุ่นแตะลงบนริมฝีปาก คนที่นอนฟังหันมามองหน้าทำตาปริบๆ ตอนแรกนึกโกรธที่ได้ยิน แต่พอยั้งใจตัวเองให้ฟังจนจบ ไม่รู้ว่าทำไมกลับกลายเป็นความรู้สึกตื้นตันขึ้นมาเต็มอก จะผลักไสก็ไม่ใช่ เหนี่ยวรั้งเอาไว้ก็ไม่เชิง แต่แววตาคู่นั้นช่างอ่อนโยนและอบอุ่นจนไม่อยากสูญเสียไป
"ขนาดยอมพามาเปิดตัวแล้วนะ อย่าทำให้พี่เสียหน้าเชียวล่ะ" หมอปุ่นแกล้งตลกกลบเกลื่อนไปเรื่อย ที่พูดออกมาเมื่อกี้ไม่ได้มีความมั่นใจเลยซักนิด
"ตอนผมไม่อยู่ พี่หมอห้ามไปส่งสายตาหวานๆ ให้คุณพยาบาลนะ คนไข้ก็ห้าม ไม่ต้องสบตาเลยยิ่งดี แล้วยิ้มแบบนี้ก็ไม่ต้องทำ เก๊กหน้านิ่งๆแบบนี้รู้ไหม.." ชีต้าห์เอาสองมือวางลงบนแก้มทั้งสองข้างของพี่หมอ
"เป็นคุณหมอจะทำหน้าบึ้งได้ไง คนไข้วิ่งหนีกันพอดี" หมอปุ่นแกล้งทำเป็นเถียง พร้อมกับยื่นมือไปบีบจมูกไอ้เสือเหมือนเอาคืน
"ไม่รู้ล่ะ ผมจะติดสินบนพี่หมอเนสเอาไว้ ถ้าพี่หมอนอกลู่นอกทางเมื่อไร จะส่งคนไปจัดการซะเลย!!" โหดครับ!! เพิ่งจะรู้ว่ามีแฟนเป็นมาเฟีย แถมยังมีการติดสินบนไอ้คุณเพื่อนไว้อีก สงสัยจะไปไหนไม่รอดล่ะมั่งเรา!!
"ขี้โกงนะเรา พี่ไม่มีสายอยู่ทางโน้นนะ!!" หมอปุ่นกำลังวางแผนการดึงตัวคุณแม่เสือมาเป็นพวก แม้จะยังไม่เคยลองคุย แต่ก็ไม่น่าพลาด
"เพราะผมมันดื้อ ซน แล้วก็เอาแต่ใจ เพราะงั้น...ผมจะไม่ยอมยกพี่หมอให้ใครจำเอาไว้เลยด้วย!!"
คำขู่มาพร้อมกับใบหน้าที่แสร้งทำเป็นโหดเสียเหลือเกิน แต่ก็แดงจัดน่ามอง น่าหลงใหล สายตาเบือนไปอีกทาง พร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองเองเหมือนคนกำลังตัดสินใจจะทำอะไรซักอย่าง ก่อนที่จะหันมาสบสายตาแน่วแน่
"ผม รัก พี่หมอ ครับ!!" คำพูดหนักแน่นพร้อมกับสายตาที่มองตรงมา บ่งบอกว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่น ก่อนที่ไอ้เสือจะเป็นฝ่ายหลบสายตา ขยับตัวเข้าไปซุกกับแผ่นอกเพราะเขินเกินพิกัด
หมอปุ่นรวบร่างไอ้เด็กแสบเข้ามากอด เป่าลมเบาๆ ให้ตรงรอยแดงบนหน้าผาก พร้อมกับพรมจูบไปทั่วใบหน้า เพียงแค่ได้ยินคำๆนี้ออกมาจากปาก เหมือนกับว่าโลกมันหยุดหมุนได้เลย..
นี่ล่ะมั่งที่เค้าว่า...คำเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก
=========================
o22 ม่ะ...มะ...ไม่มี..ฉาก..น้านนนน 5555
ขออภัยทุกท่าน คือแบบว่า อย่างที่หมอปุ่นบอกนั่นแหละ
แล้วชีต้าห์ก็ยังเด็ก ต้องกลับไปเรียนอีก :monkeysad:
เพราะงั้น...อดเปรี้ยวไว้กินอะไรหวาน ๆ กันเถอะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามคร้าบบบบ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
-
จุ๊บๆและกอดปลอบลูกชายตัวใหญ่กับสะใภ้ตัวเล็ก T___T
และ........แอบเบือนหน้าไปขำคนอ่านจินตนาบรรเจิดก่อนเจ้าค่ะ กิ๊วๆๆๆๆ
-
น่ารักหวานฉํ่า :-[
-
น่ารักันซะ
หวานนนนนน
:call:
-
แหมๆๆๆหมอปุ่นอ่ะ มีความอดทนเป็นเยี่ยมเนอะ ^_^
-
"เพราะผมมันดื้อ ซน แล้วก็เอาแต่ใจ เพราะงั้น...ผมจะไม่ยอมยกพี่หมอให้ใครจำเอาไว้เลยด้วย!!" ฮิฮิ้วววว!!!!!~ชอบประโยคนี้ของไอ้เสืออ่ะ
..เห็นด้วยค่ะ ชีต้าร์ยังเด็กอยู่ไว้รอโตกว่านี้อีกสักนิด อดเปรี้ยวไว้กินหวาน เวลาได้กินหวานขอแบบหวานสุดๆนะคะ :m25:
:pig4:ไรเตอร์ค่ะ
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เปิดมาด้วย มาม่า เล็กๆๆ อร๊าง หงิง หงิง น่ารักอะ พี่หมอปุ่นเท่ห์มากเลย รักเค้าเเต่ก็ยอมให้เค้าไปเจอคนที่ดีกว่า ชีตาร์เเบบนี้เเหละถูกใจเจ๊ รักเเล้วไม่ยอมให้ใคร คุคุคุ ฉากเรียกเลือด เอาสมควรเเก่เวลาค่อยมีก็ไม่สาย โฮะ โฮะ โฮะ เเต่ขำที่สุดต้องคู่นี้เลย คุณนาย + คุณผู้ชาย กร๊ากกกกกกกกก คิดไปได้ สู้ๆๆไรเตอร์ ไปสู้เผื่อ .5 เเตงกวา + หมอเนสด้วย
+1 ให้ความเป็น พระเอ๊ก พระเอก ของหมอปุ่น เเละ ชีตาร์นายเอกผู้ไม่ยอมเเพ้ของเจ๊ คุคุคุ :กอด1: ไรเตอร์ ด้า
-
น่ารักจัง :o8:
-
"เฮ่อ...หนุ่มๆ นี่ดุเดือดกันจริงๆ" คุณชายบ่นตามหลังลูกชาย อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางห้องลูกชายคนเล็ก...นี่ก็เงียบเชียบกันเลยนะ
คุณชายอ่ะคิดเลยเถิดไปไกลกว่าคนอ่านอีก :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ซีตาร์น่ารักขนาดนั้นพี่หมอปุ่นจะไปไหนรอด :laugh:
"ชีต้าห์...อย่าปิดตัวเองเพียงเพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามา ถ้า..มีใครที่ดีกว่าอย่าปล่อยให้เค้าหลุดมือไป
ไม่มีใครจะไม่ดีใจถ้าเห็นคนรักจะมีความสุข แต่ผู้ชายที่ผ่านมาคนนั้น เค้าบอกว่าจะรอ...จนกว่าจะได้ยินคำว่าไม่ต้องการแล้ว
...จากปากชีต้าห์เอง" ชอบคำพูดของพี่หมอปุ่นตอนนี้มาก มันสื่อให้เห็นถึงความรักที่ไม่เห็นแก่ตัว :m1:
-
:เฮ้อ: ตามลุ้นอยู่ตั้งนาน
ไม่มีอะไรในห้องซะอย่างนั้น
ไอ้เสือน่ารัก หมอปุ่นอบอุ่น ได้ใจเลยอ่ะ
อยากกินของหวานเร็วๆแล้วอ่ะด้า
-
หวานซ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ อิจฉาจางๆๆๆๆๆๆ บวก1ให้กับความน่ารักของคู่นี้
-
ตามอ่านจนทันแล้ว :mc4:
-
ตัวแสบซีตาร์ยังคงอ้อนและน่ารักได้คงเส้นคงวา ส่วนพี่หมอปุ่นก็หื่นเหมือนเดิม
พยายามรุกเข้าหมอ คนอ่านรอตอน nc อยู่นะ แต่นึกแล้วใจหายน้องจะกลับไป
เรียนแล้ว ต้องจากกันไกลแถมใช้เวลานานด้วยกว่าจะได้เจอกันอีก คิดถึงตอน
จะต้องจากกันแล้วเศร้าแทนเลย ..... หมอเนส+เจ้าแตงกวาก็น่ารักเหมือนกัน
:pig4:
-
บทจะหวานขึ้นมา น้องก็ทำได้แฮะ ซึ้งงงงงง
พี่หมอ ทำใจไหวเหรอ
-
"ชีต้าห์...อย่าปิดตัวเองเพียงเพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามา ถ้า..มีใครที่ดีกว่าอย่าปล่อยให้เค้าหลุดมือไป
ไม่มีใครจะไม่ดีใจถ้าเห็นคนรักจะมีความสุข แต่ผู้ชายที่ผ่านมาคนนั้น เค้าบอกว่าจะรอ...จนกว่าจะได้ยินคำว่าไม่ต้องการแล้ว ...จากปากชีต้าห์เอง"
ชอบจัง
สงสารทั้งคู่เลย
-
นี่ขนาดยังไม่จากกันเลย...ยังทำคนอ่านรู้สึกหดหู่ยังไงพิกล...เฮ้ออออออออ อ อ อ อ อ อ - -"
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...ก็ทดแทนกันได้ด้วยฉากหวาน ๆ ของทั้งพี่หมอและไอ้เสือตัวแสบ...คริคริ
น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ...ทำเอาคนอ่านอ่านไปก็ยิ้มไปจนแก้มจะปริอยู่แล้ว
ยิ่งประโยคที่หมอปุ่นบอกกะชีต้าร์...ทำเอาคนอ่านทั้งซึ้ง ซะจนอิจฉาชีต้าร์แบบไม่รู้ตัว >/////<
แล้วไหนจะคำบอกรักของไอ้เสืออีก...อ๊ากกกกกกกก ก ก ก กกกก...คนอ่านขอไปตะกายฝาบ้านแก้เขิลก่อนนะ
้อ้อ...ก่อนไป...ขอขำคุณนายกะคุณชายนิดส์นึง...แหมะ...คิดไปได้...กร๊ากกกกกกกก ก ก ก ก ก ก กกกส์ =^= b
-
หวานเศร้าๆ
เรื่องรักทางไกล
หมอปุ่นก้อปรึกษาว่าที่น้องเขย
ผู้เชี่ยวชาญ ลืมได้ไง
+1
-
หมอปุ่นกับน้องชีต้าห์ ต้องพิสูจน์ให้ได้นะว่า
"รักแท้ไม่เคยแพ้อะไร แม้ระยะทางจะห่างไกล แต่สองหัวใจยังมั่นคง"
คริ คริ พี่แก้วขอมอบคำขวัญนี้แก่หมอปุ่นและชีต้าห์ จ้า
-
เก็บหวาน ไว้ปลอบใจตอนเปรี้ยวที่จะตามมา
แต่ก็เชื่อว่า ต้องมีทางออกที่ดีของทั้งคู่แน่นอน
เอ๊ะ หรือส่งหมอปุ่นไปเรียนต่อที่เมกาดีมั้ยคะไรเตอร์
ขำคุณชาย คิดไปไกล...
-
หวานกันจังเลยคู่นี้
คำบอกรักของไอ้เสือน่ารักจัง
ส่วนคำพูดของพี่หมอซึ้งมากคนอ่านอิจฉา
ส่วนอีกห้องเงียบจังเลย
-
น่ารักอะ
-
ขำคุณผู้ชายกับคุณนาย คิดไปถึงไหนแล้วนั่น อิ อิ
-
:กอด1: หวานกันดีจัง คู่หมอเนสขอหวาน ๆ แบบนี้มั่งนะ
-
ึคนนะไม่ใช่มะม่วง จะให้รอจนสุกคาต้นกันเลยไหมคะ ชิส์.......
+1 ดาด้า กับ นุ่น คนละที แต่กวาดมากองรวมกันแล้วค่อยกอด 555
-
หมอปุ่นกับชีตาห์จะต้องจากกันจริงๆเหรอ TT^TT
-
:L2: หวานฉ่ำ ชื่นใจ
-
(แอบซึ้ง) TT__TT
:sad4:
รักชีตาร์กับหมอปุ่นสุดใจ o13
-
สุขปนเศร้าเล็กๆ :เฮ้อ:
นี่ชีตาร์ต้องกลับจริงๆเหรอเนี้ย
ห่างกัน ให้คิดถึง แค่คิดก็ทรมานแทนแล้ว
-
:L1:
-
อดเปรี้ยวไว้กินหวานเหอะ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้ว..
-
^
^
^
จิ้มมมม จึกๆ
ดาด้า ไม่มาเองนิ เจ้ใช้สิทธิ์สิงร่างคุณนายมาจิ้มน้องไข่ใหม่ก่อนน้าาาาาาา
ยินดีต้อนรับนะคะ ขอให้อ่านอย่างมีความสุข มีอะไรติกันได้ตามสะดวกค่ะ ^o^
-
โอ๊ย...ถ้าน้องกลับไปแล้ว จะเป็นยังไงบ้างล่ะเนี่ย
-
น่ารักชะมัดเลย...อิอิ.อย่าลืมไปแก้ข่าวกับพ่อและแม่ด้วยน๊า..ป่านนี้ท่านคิดไปไกลแล้ว อิอิ
เฮ้อ...ไม่อยากให้ชีต้าร์กลับเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
ชีตาร์ตั้งใจเรียนแล้วรีบกลับมาคุมพี่หมอปุ่นเร็วๆนะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
คู่นี้น่ารักมากมาย
-
ซีตาร์น่ารักขนาดนั้นพี่หมอปุ่นจะไปไหนรอด :laugh:
"ชีต้าห์...อย่าปิดตัวเองเพียงเพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามา ถ้า..มีใครที่ดีกว่าอย่าปล่อยให้เค้าหลุดมือไป
ไม่มีใครจะไม่ดีใจถ้าเห็นคนรักจะมีความสุข แต่ผู้ชายที่ผ่านมาคนนั้น เค้าบอกว่าจะรอ...จนกว่าจะได้ยินคำว่าไม่ต้องการแล้ว
...จากปากชีต้าห์เอง" ชอบคำพูดของพี่หมอปุ่นตอนนี้มาก มันสื่อให้เห็นถึงความรักที่ไม่เห็นแก่ตัว :m1:
ชอบเหมือนกันเลยค่ะ... พี่หมอปุ่นคนดีที่สุดในโลก
แต่..มันเศร้าง่ะ...งือออ จะว่ารัยมั๊ย ถ้าจะบอกว่า
สงสารพี่หมอปุ่นมากกว่า เพราะชีต้าห์ยังเด็ก ยังต้องเจออะไรที่จะผ่านเข้ามาอีกเยอะ
... แล้ว ทั้งชีตาร์ กะ แตงกวา นี่ ไม่ได้อยู่เมืองไทยทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ
แสดงว่า.. แง๊ ... หมอเนส กะหมอปุ่น ได้กอดคอกันร้องไห้ ก็ครานี้แหล่ะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
อยาก +1 ให้อ่ะค่ะ แต่คุณวุฒิไม่ถึง :o12:
อ๊า~~~ ขอกระโดกอดชีต้าร์น้อยตัวแสบที :กอด1:
-
เอาละเว้ย..บอกว่ารักไปแล้วด้วย..
-
แวะเข้ามาตามจิ้มทุกคน + 1 :z13: ฉึก ฉึก
แหะ แหะ ตอนต่อไปยังไม่มา ไม่รู้ทำไม 555 :z6:
คาดว่าไม่น่านาน(พรุ่งนีั้้นะ) แปะโป้งไว้ก่อน
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก :-[
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทันแล้ว..
ตามมาจิ้มเดะใหม่ ฉึก ฉึก
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
อยาก +1 ให้อ่ะค่ะ แต่คุณวุฒิไม่ถึง :o12:
อ๊า~~~ ขอกระโดกอดชีต้าร์น้อยตัวแสบที :กอด1:
รวบกอด งั้นเอา +1 ไปก่อนล่ะกันเนอะ
ตามอ่านจนทันแล้ว :mc4:
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกท่านเข้าสู่ครอบครัวที่อบอุ่นของเรา :กอด1: และรวบกอดทุกคนเลย
แล้ววิ่งตุ๊บ ๆ ไปปั่นต่อ
ป้อล้อ จิ้มคุณนายฉึก ฉึก อีกที :z13: 5555
-
:กอด1:พี่ด้าิ ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
ไม่อยากคิดถึงตอนที่ต้องจากกันเลย
ทั้งพ่อแตงกวาทั้งเสือน้อยไม่กลับได้ไหม?
รอตอนต่อไปค่ะ สู้สู้
-
:-[ :-[ :L2:
-
24.
ก่อนวันเดินทางกลับ ครอบครัวของหมอปุ่นตกลงไปเที่ยวพร้อมกันทั้งครอบครัว ตอนแรกเจอลูกอ้อนจากลูกชายคนเล็ก คุณนายกับคุณผู้ชายก็ยังลังเลแต่ใจเริ่มอ่อน แต่วันนี้มาเจอทีเด็ดลูกอ้อนยกกำลังสองเพราะมีไอ้เสืออีกคน ที่เพียงแค่ทำสายตาวิ้งๆ เหมือนตอนที่อ้อนขอเอาอะไรจากพี่หมอ ..เจอแบบนี้เข้าใครจะไปทนไหว
"กล้องผมอยู่ในรถพี่หมอ แต่เสื้อคลุมผมอยู่ไหนไม่รู้ พี่หมอหมวกของผมล่ะ!!?" นั่นแหละคนที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นกว่าใครก็ไม่พ้นชีต้าห์ วิ่งเข้าวิ่งออกห้องอยู่หลายรอบ ก็ยังไม่ได้ของที่ต้องการ
"เรานี่นะ จะรีบทำไมคนเค้าก็รอกันทั้งบ้าน" ชีต้าห์เหลือบมองหมอปุ่นด้วยหางตา ยังไม่เข้าใจว่าประโยคที่ได้ยินเป็นเพียงแค่ประโยคธรรมดาหมายความตามนั้น หรือว่ากำลังโดนประชดกันแน่ หมวกกับเสื้อคลุมถูกหยิบออกมาจากตู้ให้ แล้วก็โดนล็อคคอลากออกไปจากห้องพร้อมกัน
"ไปเร่งน้องทำไมล่ะปุ่น เดี๋ยวก็ลืมโน่นลืมนี่หรอก" คุณนายหันไปเอ็ดลูกชาย ดูเหมือนจะเข้าข้างสะใภ้คนกลางมาก ยิ่งเห็นว่าลูกชายคนกลางยิ่งแกล้งน้องไม่เลิก ก็อดไม่ได้ที่จะฟาดมือลงบนต้นแขนหมอปุ่นไปที
"ไม่ทันไร แม่ก็เข้าข้างแล้วดูซิ!!" หมอปุ่นทำเป็นประชดคุณนายแม่ ..พูดผิดซะที่ไหน ตอนไอ้เสือมันเอาคืน ทุกคนแกล้งมองข้ามกันหมด บางครั้งยังแอบหัวเราะเยาะกันอีก นี่ใครเป็นลูกบ้านนี้กันแน่
"คุณผู้ชาย กับคุณนายจะไปรถคันไหนดี? ชีต้าห์!! มานั่งด้วยกันไหม..?" นี่ก็ติดไอ้เสืออีกคน ตัวป่วนกวักมือเรียกให้ไปที่รถคุณแฟนของตัวเอง ชีต้าห์หันมาสบตาหมอปุ่นที่กำลังเดินไปเปิดประตูรถคุณผู้ชายแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปส่ายหน้าปฏิเสธคำชวน
"ผมขอนั่งรถไปเป็นเพื่อนพี่หมอนะ" จะมีใครเล่า ที่จะปฏิเสธคำขอตรงๆ แบบนั้น คุณนายกับคุณผู้ชายก็เลยตัดสินใจเลือกเดินไปเปิดประตูรถเขยเล็ก แล้วเข้าไปนั่ง พร้อมกับโบกมือให้..ทำยังกับว่าไปคนล่ะที่ ไม่ใช่อะไร เพราะรู้ว่าทั้งสองคน ถึงแม้ว่าจะเถียงกันบ้างแกล้งกันไม่เลิก แต่ก็ยังตัวติดกันตลอดเวลา คนหนึ่งก้าว อีกคนตาม ถ้าไม่ได้อยู่ในสายตาก็คอยชะเง้อคอมองหา
หมอปุ่นอยากจะรั้งไอ้เด็กแสบมากอดแน่นๆซักที ติดก็แต่ตรงนี้มันหน้าบ้านตัวเอง ใครผ่านมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องได้ จำต้องเดินเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ มีตุ๊กตาหน้ารถก้าวตามมานั่งประจำที่ ตอนที่ก้มลงไปหาที่เสียบเข็มขัด จมูกโด่งของหมอปุ่นก็ฉกลงมาที่แก้มอย่างรวดเร็ว แล้วก็ผละออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไอ้พี่หมอบ้า!! ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้ข้างนอกไง.." ชีต้าห์หันไปดุ พร้อมกับยกมือถูใบหน้าข้างที่เหมือนจะร้อนจัด ไม่ได้รังเกียจซะด้วยซิ แค่เขินจนแทบจะมุดหน้าเข้าไปในกระจกข้างๆ ได้อยู่แล้ว
"ข้างนอกที่ไหน นี่มันในรถ" จะอ้าปากเถียงกลับก็ไม่ได้ ในเมื่อหมอปุ่นพูดถูก แถมยังหันมายิ้มให้อีก
ชีต้าห์เอี้ยวตัวไปข้างหลัง คว้าเป้ขึ้นมาควานหาอะไรบางอย่าง ของที่ว่านั่นก็คือกล้องตัวเล็กที่มักจะเอาติดตัวไปด้วยเสมอ เริ่มต้นด้วยการเปิดกระจกชะโงกหน้าออกไปกดถ่ายรูปตัวบ้านที่เริ่มเล็กลงทุกที เพราะรถกำลังเคลื่อนที่ พอหันกลับเข้ามาก็ปรับจุดโฟกัสมาทางคนที่กำลังขับรถ
"มันน่าดูตรงไหน คนกำลังขับรถ" หมอปุ่นยกมือมาบังกล้องเอาไว้ แต่ก็โดนปัดมือออก แรกๆก็ไม่รู้สึกอะไร แต่พอได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ไม่หยุด ชักเริ่มอายกล้องนิดๆแหะ
"ไม่น่าดูซิดี เพราะผมได้เห็นมุมของพี่หมอ ในแบบที่ใครก็ไม่ได้เห็น" ไอ้เด็กแสบพูดออกมาเหมือนไม่ได้คิดอะไร สายตาก็กำลังจับจ้องอยู่ที่กล้อง กดย้อนดูภาพที่ตัวเองเพิ่งจะถ่ายมาได้แล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียว แต่คนที่ไม่ได้ดูรูปก็ยิ้มออกมาได้เหมือนกัน ยิ้มกับตัวเองที่ได้ยินประโยคนั้นชัดเจน
"แบบนี้พี่ก็ต้องซื้อกล้องบ้างนะซิ เอาไว้ถ่ายรูปแฟน เวลามีใครมายุ่งจะได้บอกได้ว่ามีแฟนแล้ว ขี้หวงซะด้วย" คนที่กำลังขับรถหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดีจัด
"ไม่ได้..หวงซักหน่อย.." ชีต้าห์เถียงกลับเสียงแผ่ว เพิ่งจะมารู้ตัวว่าพลาด เผลอพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปเมื่อกี้ แทบอยากจะลบภาพในกล้องทิ้ง เพราะความโมโห แต่ก็เสียดาย
"ครับๆ ไม่ได้หวง แค่เอาแต่ใจได้น่ารักมากแค่นั้น" พอโดนชมแปลกๆ เข้าไปชีต้าห์ก็ทำหน้าไม่ถูก ขยับไปนั่งจนติดประตู สายตาไล่มองต้นไม้สองข้างทาง ไม่ยอมหันมาพูดกับคนขับรถ แต่ก็อดไมได้ที่จะชำเลืองมองเงาในกระจกบ่อยๆ
ทางขึ้นดอยไม่ค่อยมีรถสัญจรมากเหมือนกับฤดูท่องเที่ยว จึงไม่ต้องมาคอยรถติดขับทีเดียวยาวไปถึงยอดดอยสุเทพ รถที่นำหน้ามาก่อน จอดสนิทโดยมีทุกคนออกมายืนรออยู่ข้างๆ พอจอดรถสนิท ไอ้เสือก็แทบจะพุ่งตัวออกไปทันที ไม่ได้สนใจจะหยิบของที่ตัวเองเตรียมมา ทั้งเสื้อ หมวก และกระเป๋า คนที่ต้องถือสัมภาระตามจะมีใคร..ถ้าไม่ใช่หมอปุ่น
"ไปไหว้พระกันลูก โชคดีนะที่คนไม่เยอะ" คุณนายเริ่มทำตัวเป็นไกด์สูงวัย เหมือนตัวเองโชคดีมาก มีหนุ่มๆ ทั้งน้อยและไม่น้อย เดินล้อมรอบตั้ง 5 คน
"เออ..พ่อลืมบอกไป เค้าว่ากันว่าใครที่ขึ้นไปเองโดยใช้บันไดตรงโน้น จะขออะไรก็สมหวังไปหมด" พอคุณผู้ชายพูดจบ หนุ่มๆ ทั้งสี่คนก็หันมาสบตากันอย่างรู้ความหมาย จากที่จะใช้เครื่องทุ่นแรงในการขึ้นไปยืนบนยอดดอย ก็เลยเป็นอันต้องเปลี่ยนใจ
"งั้นพวกผม ไปออกกำลังกายด้วยการขึ้นบันไดดีกว่า.." ตัวป่วนไม่พูดเปล่าหันไปเอามือคล้องแขนคุณแฟนเอาไว้แน่นหนา
"พี่กับชีต้าห์ไปด้วย มานับขั้นบันไดกันดีกว่า!!" กลายเป็นเรื่องสนุกกันซิทีนี้ สี่หนุ่มต่างวิ่งแข่งกันขึ้นบันได ปล่อยให้คุณนายกับคุณผู้ชายยืนมองอย่างหวาดเสียว กลัวว่าใครจะก้าวพลาดกลิ้งตกลงมา
"ใครเป็นคนบอกรึพ่อ ตำนานเรื่องขึ้นบันได ไม่เห็นเคยได้ยิน" คุณนายหันมาถามอย่างแปลกใจ มาที่นี่ก็บ่อย แต่เพิ่งจะเคยได้ยินจากปากคุณผู้ชายก็คราวนี้
"พ่อนี่ไง เพิ่งจะคิดได้เมื่อตะกี้เลยแม่ ดูซิ!! หนุ่มๆสนุกกันใหญ่!!" คุณผู้ชายจูงคุณภรรยาที่ยังยืนงงให้เข้าไปในกระเช้าเลื่อนด้วยกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจในลำคอ ..ที่แท้คนต้นคิดเรื่องตำนานก็ไม่ใช่คนอื่นไกล
กว่าทั้งสี่คนจะวิ่งขึ้นมาถึง ก็เล่นเอาหอบหน้าแดงไปตามๆกัน บันไดมีกี่ขั้น และใครจะแพ้ใครจะชนะ ณ ตอนนั้นแทบจำไม่ได้ หมดแรงนั่งพับเพียบกันอยู่ตรงเชิงบันได แค่จะอ้าปากพูดออกมาเป็นคำยังทำไม่ได้ ชีต้าห์ก็เลยใช้วิธีกวักมือเรียกหมอปุ่น ทั้งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน
"เดิน..ไม่ไหว ขอยืมหลังหน่อย.." ไอ้เสือพูดปนเสียงหอบ ใบหน้าขาวแดงจัด เต็มไปด้วยเหงื่อ ทนมองไม่ได้ หมอปุ่นก็เลยเอามือเช็ดไอ้ที่มันกำลังจะไหลเข้าตาออกให้ เห็นแล้วก็สงสารจนรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ที่ลากไอ้เด็กแสบเข้ามาร่วมเกมวิ่งขึ้นดอย
"อธิษฐานขออะไรล่ะเรา ตอนขึ้นมา" ชีต้าห์สูดลมหายใจเข้าปอด ทั้งที่ยังยื่นหน้าให้หมอปุ่นเช็ดเหงื่อออกให้ ...แต่..เรื่องอะไรจะบอกเล่า ว่าผมขออะไร เดี๋ยวก็โดนล้ออีก
"ไม่ได้อธิษฐาน นับขั้นบันไดต่างหาก" แถไปได้อีก บันไดมีกี่ขั้นใครจะไปจำได้ ก็เล่นวิ่งแข่งกันขึ้นมา ดูตัวป่วนซิหมดสภาพยิ่งกว่าอีก นั่งพิงให้คุณพี่ฟ้าเอาเสื้อพัดให้
"จริงอ่ะ!!? น่าเสียดาย นึกว่าชีต้าห์จะขอเหมือนพี่หมอ..."
"ไงจ้ะหนุ่มๆ เหนื่อยกันไหม..?" ชีต้าห์กำลังจะเอ่ยปากถามเรื่องคำอธิษฐานของหมอปุ่น แต่คุณนายแม่กับคุณผู้ชายก็เดินเข้ามาเสียก่อน อันที่จริงดูจากสภาพคนถามก็น่าจะได้คำตอบแล้ว
"แดดยังไม่ร้อนมาก ไปไหว้พระธาตุกันก่อน" คุณผู้ชายที่เหมือนจะอารมณ์ดีกว่าใคร กวักมือเรียกบรรดาลูกชายทั้งหมด พร้อมกับแจกของที่เอาไว้ใช้สักการะพระธาตุ ทุกคนจึงลากสังขารเดินไปกราบพระธาตุพร้อมกับเดินวนอีกสามรอบ ..เพราะตำนานอะไรของคุณผู้ชายอีกนี่แหละ
พอปรับตัวได้หายเหนื่อย ชีต้าห์ก็เริ่มปฏิบัติการ หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปทุกคน เรียกว่าไม่มีตรงไหนที่ไม่โดนจับภาพ วิวทิวทัศน์ที่มองจากข้างบนนี้ มองเห็นตัวเมืองเชียงใหม่ทั้งหมด มีไกด์เป็นคุณหมอคอยชี้บอกว่าตรงนั้นตรงนี้เป็นสถานที่อะไร
"ไม่ใช่ๆ ตรงนั้นเป็นพักตากอากาศของผม นั่นก็สนามบินส่วนตัว ตรงนั้นก็บ้านพักอีกหลังเอาไว้นอนเล่น นั่นก็ของผมอีก" ชีต้าห์ชี้ตามสถานที่ ที่หมอปุ่นเพิ่งจะอธิบายไปเมื่อกี้ แล้วแกล้งบอกว่าทั้งเมืองเป็นของตัวเองทั้งหมด
"มั่วได้อีก!!" หมอปุ่นหัวเราะขำๆ กับท่าทียืดอกของไอ้เด็กแสบ พร้อมกับจับหัวโยกไปมาอย่างเอ็นดู
"จริงนะ ของผมทั้งหมดเลย รวมทั้ง...คนนี้ด้วย.." นิ้วที่ชี้ไปโน่นนี่ วกกลับมาจิ้มที่กลางอกหมอปุ่น แต่คนพูดกลับอมยิ้มแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
"อืม..อันสุดท้ายนี่ไม่เถียง เจ้าของเค้าเต็มใจยกให้อยู่ฟรีๆ ตลอดชีพ" ชีต้าห์หันมาแยกเขี้ยวใส่กลบเกลื่อนความเขิน ก่อนจะวิ่งกลับไปทางครอบครัวของหมอปุ่นที่ยืนรออยู่ตรงกระเช้าเลื่อน โดยมีหมอปุ่นเดินตามหลังมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
----
เมื่อวันเดินทางกลับมาถึง หมอปุ่นกำลังขนกระเป๋ายัดเข้าไปในรถเพื่อนฟ้า ที่เยอะสุดก็น่าจะเป็นบรรดาของฝาก(อีกแล้ว) ที่ได้มาจากสถานที่ที่ไปมาเมื่อวาน ทั้งขนม หมวก เสื้อผ้าพื้นเมือง ที่ไอ้เสือมันขนซื้อกลับไปฝากคนโน้นคนนี้ ส่วนตัวเองตอนนี้โดนคนในบ้านรั้งเอาไว้ กล่าวร่ำลาฝากฝังโน่นนี่กันได้เกือบจะครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เลิก
"ปุ่นดูแลน้องดีๆนะ" คุณนายเดินลงมาส่งลูกชาย พร้อมกับฝากฝังอีกรอบ
"ได้ครับคุณนาย กระผมจะดูแลลูกชายคุณนายให้ดีที่สุดเลยครับ" พอโดนลูกชายทำเป็นแกล้งพูดประชด พร้อมกับโค้งให้ คุณนายก็หันมาค้อนลูกชายเข้าให้ เรียกเสียงหัวเราะดังลั่น
"แล้วมาเที่ยวที่บ้านเราอีกนะลูก" คุณผู้ชายบอกพร้อมกับขยิบตาให้ลูกชาย เพราะผู้ใหญ่ชวนไอ้เสือก็เลยต้องรับคำอย่างช่วยไม่ได้
"ผมไปนะครับทุกคน" ชีต้าห์ยกมือไหว้คุณนายกับคุณผู้ชาย ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นรถตัวป่วนเดินมากอดสมาชิกใหม่ของครอบครัวอีกครั้ง เหมือนตอนแรกที่ชีต้าห์มา
"ถึงแล้วโทรหาป่วนด้วยนะพี่ฟ้า" ก่อนจะปล่อยให้ทุกคนขึ้นรถ และโบกมือลา ครั้งนี้ตามไปด้วยไม่ได้ เพราะคุณแฟนไปส่งพี่ชายแล้ว ต้องเลยไปทำงาน ก็เลยได้แต่ยืนส่งที่หน้าบ้าน
หมอปุ่นเหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งเงียบตั้งแต่ออกจากบ้าน พอขึ้นเครื่องก็แกล้งหลับ จนกระทั่งถึงสนามบินหาดใหญ่ ไอ้เสือก็สะพายเป้ตัวเอง เอื้อมมือมาช่วยถือถุงของฝาก แล้วก้าวฉับๆ ไปที่รถ ไม่พูดไม่จา อาการชักน่าเป็นห่วง
"ชีต้าห์..ไม่สบายรึเปล่า เป็นอะไรไม่พูดไม่จา เมาเครื่องรึไง..?" หมอปุ่นเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ ตอนที่ขับรถมาได้ครึ่งทาง
"เปล่า..ไม่ได้เมา แค่ใจหายน่ะ.." ชีต้าห์ตอบตามความจริง เพราะครอบครัวพี่หมอดีด้วยมาก รู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่บ้านตัวเอง พอต้องจากมาก็เลยรู้สึกเหงาๆ บอกไม่ถูก คนที่รอฟังอาการแทบจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ห่วงแทบตายก็นึกว่าจะไม่สบาย
"อยากไปเมื่อไรก็ไปได้อีก ไม่ต้องคิดมากหรอก..." ฝ่ามือหนาของหมอปุ่นวางลงบนหัว แล้วลูบเบาๆ ไอ้เสือถึงได้หันมายิ้มแห้งๆ ให้ แล้วก็เอี้ยวตัวไปค้นหาอะไรในกระเป๋าตรงที่นั่งข้างหลัง
"แวะไปบ้านพี่หมอก่อนนะ แล้วค่อยเลยไปส่งผมที่บ้าน"
"แวะไปทำไมล่ะ ไม่ตรงไปบ้านเราเลยรึ ป่านนี้คุณพ่อกับพี่เต้คงรอแล้ว" ชีต้าห์ส่ายหัวแทนคำตอบ ยังคงยืนยันคำเดิม พร้อมกับชี้มือให้เลี้ยวเข้าไปทางบ้านพักหมอ ที่ถึงก่อนรีสอร์ท
"ผมลืมของไว้ วิ่งขึ้นไปหยิบแป๊บเดียว พี่หมอรออยู่ในรถนี่แหละ" ไม่ต้องรอให้คนขับรถเอ่ยถาม ชีต้าห์ก็ลงจากรถแล้ววิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที
“อ้าว!! ชีต้าห์กลับมาแล้ว....” คุณหมอเจ้าของบ้านอีกคน ที่กำลังนั่งเล่นเกมคอมฯหันมาทักแขกที่วิ่งพรวดขึ้นมาบนบ้าน แต่ก็หาได้มีเสียงตอบกลับ เพราะเจ้าตัววิ่งพรวดเข้าไปในห้องคุณเพื่อนพร้อมกับปิดประตูเรียบร้อย
..หมอเนสเลยเดาเอาเองว่าคงปวดห้องน้ำจนทนไม่ไหว แล้วก็ได้ยินเสียงกุกกักข้างในห้อง ไม่นานนักเจ้าตัวก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับรอยยิ้มสดใสเหมือนเคย
“กลับมาแล้วครับพี่หมอเนส ของฝากเดี๋ยวให้พี่หมอเอาขึ้นมาให้นะ ผมขอตัวกลับบ้านก่อน”
“ครับผม!!” หมอเนสพยักหน้ารับ พอชะโงกหน้าออกไปดูที่หน้าบ้านก็เห็นรถไอ้คุณเพื่อนจอดแบบไม่ดับเครื่องรออยู่
แล้วแขกตัวแสบประจำบ้านที่วิ่งพรวดขึ้นมา ก็วิ่งกลับลงไปเหมือนเดิม ปล่อยให้เจ้าของบ้านยืนมองตาม หลังจากแปลกใจ แล้วก็กลับไปนั่งเล่นเกมต่อ
หมอปุ่นไปส่งไอ้เสือที่บ้านพัก ช่วยยกของฝากมากมายเข้าไปในบ้าน โดยไม่ได้เอ่ยถามว่าของที่วิ่งไปเอามาจากห้องที่บ้านพักหมอคืออะไร พอจะเอ่ยถามเจ้าของบ้านอย่างคุณทิวาก็เอ่ยถามโน่นนี่ กว่าจะปล่อยตัวให้กลับได้ก็ตอนที่ทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย แถมยังชวนให้ค้างที่บ้านอีก เพราะลูกชายคนเล็กเริ่มมองตามหลังด้วยสายตาละห้อย
“คงต้องกลับไปที่บ้านพักก่อนครับ พรุ่งนี้ต้องเข้าเวรเช้าด้วย” ตอนที่เจ้าของบ้านเอ่ยปากชวน หมอปุ่นก็อยากจะอยู่ค้างแทบตาย ติดตรงที่พรุ่งนี้มีงาน แล้วก็ของกินที่คุณนายฝากมาให้ไอ้คุณเพื่อนยังอยู่หลังรถ ขืนทิ้งไว้ได้เน่าคารถทั้งของฝาก และคนรอกินที่ป่านนี้คงนอนรออยู่ที่บ้าน
“เลิกทำหน้าละห้อยซิเรา พี่เค้าติดงาน..” พี่เต้จับหัวน้องชายโยกไปมา พร้อมกับเสียงหัวเราะ
“ผมไม่ได้ทำหน้าแบบนั้นซักหน่อย พี่หมอขับรถดีๆนะ” พอโดนจี้จุด ชีต้าห์ก็เบี่ยงประเด็น หันมามองค้อนพี่ชายตัวเอง แล้วยื่นมือไปดันหลังหมอปุ่นให้เดินกลับไปที่รถ
“ฝันดีนะตัวแสบ” หมอปุ่นเปิดกระจกมาบอกลาอีกที ไอ้เสือก็พยักหน้ารับ พร้อมโบกมือลา ก่อนจะเดินเข้ามาโอบเอวพี่ชายตัวเองที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
“หักหลังน้องตัวเอง พี่เต้จำไว้เลย!!” นายเต้หลุดหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน จนโดนน้องชายศอกพุงไปทีหนึ่งนั่นแหละ ถึงได้หยุดหัวเราะกลายเป็นนั่งกุมท้องตัวเองเพราะจุก
-----------
หมอปุ่นกลับมาถึงบ้าน พร้อมกับหิ้วบรรดาของกินตามสั่งของไอ้คุณเพื่อนที่อุตส่าห์อยู่เฝ้าบ้าน และเข้าเวรให้ เสบียงที่ยกขึ้นมาวางบนบ้านเหมือนจะอยู่ได้ทั้งปีโดยไม่ต้องซื้ออะไรมาเพิ่ม
พอเปิดประตูเอากระเป๋าเข้ามาเก็บในห้อง สิ่งที่แปลกไปก็คือเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง ดังมาจากบานหน้าต่างที่เปิดทิ้งเอาไว้ พอหมอปุ่นกดเปิดไฟ ถึงได้เห็นว่าที่มาของเสียงคือเจ้ากระดิ่งลมสีขาว บนกระดาษที่ปลิวไปตามแรงลม มีตัวอักษรสองตัวสลักเอาไว้ ด้านหนึ่งเป็นตัว T ส่วนอีกด้านเป็นตัว P มีข้อความเล็ก ๆ เขียนด้วยลายมือว่า ‘You belong to me’ และอีกด้านเป็น ‘I belong to you’
ไอ้เด็กแสบ นี่เหรอของที่บอกว่าลืมเอาไว้...ไอ้เสือแผนสูง แบบนี้มันน่ากอดแน่น ๆ ลงโทษที่ทำตัวน่ารักเกินความจำเป็น ..เพราะเท่าที่เป็นก็หลงจะแย่อยู่แล้ว
=================================
:-[ มาแล้วตามสัญญา มาลงตอนเที่ยง หึหึ
กินของหวานตามหลังอาหารเที่ยง
:กอด1: (แอบ)กอดทุกคนก่อนไป
-
:กอด1:พี่ด้าิ ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
ไม่อยากคิดถึงตอนที่ต้องจากกันเลย
ทั้งพ่อแตงกวาทั้งเสือน้อยไม่กลับได้ไหม?
รอตอนต่อไปค่ะ สู้สู้
:กอด1:
เรื่องของอนาคต :laugh3: ไม่กลับจากไหนล่ะ ไม่กลับไป หรือไม่กลับมา 5555
อ่ะล้อเล่น รอติดตามตอนต่อ ๆ ไปก็แล้วกันเนอะ ๆ :-[
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :L1:
-
เขินเรย ลูกสะใภ้ของแม่ ทำอะไรพูดอะไรน่ารักน่าโดดกอดรวบเหลือเกิน
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย :m1:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร...เหมือนตัวเองจะละลายทู้กกกกก กกกที...คริคริ
ผลัดกันทำหวานใส่กัน ซะจนคนอ่านเขิลแทนไปหลายตลบ >/////<
ครอบครัวพี่หมอปุ่นกะตัวป่วน น่ารักจริง ๆ อย่างที่ไอ้เสือว่านั่นแหล่ะ
เฮ้ออออออออ...สงสารชีต้าห์นะ...ไม่รู้ว่าวันที่ต้องจากกันมาถึงมันจะเป็นยังไง
แอบหวังให้มีการเปลี่ยนแปลง...แล้วไอ้เสือไม่ต้องจากพี่หมอไป...แต่จะมีวันนั้นมั้ยนะ =^= b
+1 ให้ไรท์เตอร์ด้วยฮับป๋ม XD
-
ขอกอดด้วยคนน๊า :กอด1:เอ้ากอดแน่นๆ
-
555+
น่าร้ากอ่า
-
อ่านไปยิ้มไป อ่านแล้วออกแนวมีความสุข อยากจะกระโดดกอดไรเตอร์แล้วจูบอีกสักสองที หุหุ :กอด1::o8:
ยังไม่ต้องนึกถึงตอนที่จากกันนะ มันแลจะหวานๆเศร้าๆ อย่าให้มันมีอะไรดราม่ามากนะคะ
:pig4:ไรเตอร์ค่า :L2:
-
:o8: หวานซะ แล้วงี้ชีต้าร์จะกลับไปเรียนทำมั๊ย ย้ายมาเรียนที่ไทยซะก็สิ้นเรื่อง
เฮ้อ น้องนุ่นพี่คิดถึงป่วนกับพี่ฟ้าจัง จะมีตอนพิเศษอีกมั๊ยอ่ะ
ขอมันตรงนี้เลย ไม่มีเขินอาย
-
^
^
^
เข้ามาตอบว่า "sim!!"
แปลว่า"Yes!!" ค่ะ
ตอนพิเศษต่อไปมาเดือนนี้แหละค่ะ ((นุ่นก็คิดถึงพี่อากาศกะลูกชายตัวเล็กเหมือนกันงิ))
-
กับวันที่ฟ้าครึ้มฝน มัวๆหม่นๆ
ได้อ่านอะไรที่หวานๆแบบนี้
ก็ทำให้รู้สึกดีสวนทางกับบรรยากาศได้
-
ครอบครัวนี้น่ารักจริงๆ
พี่หมอกะชีต้าห์ก็ผลัดกันหวาน ถ้าวันที่ต้องจากกันมาถึง...ไม่อยากเศร้าเลย
+1 ค่ะ
-
น่ารักจังอะ
-
ฮะๆ ชีตาร์ น่ารักจริงๆนั่นแหละ ^^
-
ทำตัวน่ารักขนาดนี้ไม่ต้องกลัวว่าพี่หมอจะไปชอบคนอื่นหรอกชีต้าร์ แค่นี้ก็รักก็หลงแย่แล้ว
-
น่ารักอีกแล้ว
ชีตาร์
จะทำให้หมอปุ่นหลงไปถึีงไหนกันเนี่ย
เฮ้อ
คิดถึงว่าเสือน้อยจะกลับไปเรียนต่อ
ก็ใจหายแฮะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนได้ดื่มน้ำใบเตยหอมๆเย็นๆจัง
-
เข้าแผน..
-
อ๊ายยยยย หวานน่ารักมั่กๆ เขินจังเลย :-[
-
ครอบครัวสุขสันต์
น่ารักทั้งคู่ตัวป่วนและตัวแสบเลย
ไอเสือหวาน น่ารักขนาดนี้ พี่ปุ่นจะไปไหนพ้น :laugh:
-
:z3: :z3:
หวานซ๊า ม่ะอยากให้จากกัลเลย
น่าสงสาร
-
ตลอดอ่ะชีต้าร์ น่ารักตลอด ^^
-
น่ารักสม่ำเสมอเลยชีตาร์
-
:o8: น่ารัก
-
"เออ..พ่อลืมบอกไป เค้าว่ากันว่าใครที่ขึ้นไปเองโดยใช้บันไดตรงโน้น จะขออะไรก็สมหวังไปหมด"
เคยได้ยินแต่ชาย-ชาย คู่ไหนควงกันไปไหว้พระธาตูเป็นอันเลิกทุกราย ฮ่าฮ่า ของยังงี้มันอยู่ที่ใจครับ
แต่ชอบที่ไอ้แสบมันเขียนอ่ะชอบมาก ‘You belong to me’ และอีกด้านเป็น ‘I belong to you’
คิดดีทำดี น่ารักแบบนี้ทุกก็หลงกันแย่สิ
-
น่ารักจริงๆเลยคนแต่ง :L1: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เค้าเขินอ่ะ
อ่านแล้วอารมณ์กลับไปเป็นสาวน้อยอายุสิบห้า ซึ่งนับแล้วก้อผ่านมาได้สิบห้าปีพอดี
อ้าว...สรุปว่าป้าแก่แล้ว
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิจฉา อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง :กอด1:
-
ทำไมน่ารักอย่านี้
ชอบบบบบบ
:call:
:call:
-
อีป้าแก่ ๆ เคยเดินขึ้นบันไดดอกสุเทพมาแล้วเหมือนกัน กว่าจะถึง เห่อๆๆ รากเลือด...
คุณผู้ชายนี่แผลงดีจริง 555
กระดิ่งลม......... โรแมนติกดีจัง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.
เออค่อยยังชั่วอาการอิจฉาตาร้อนหายไปหลังจากได้กรี๊ด...
+1
-
ชีตาร์ใกล้จะกลับแล้ใช่ไหม
:sad4: :sad4:
ทำไงดีๆไม่อยากให้กลับ
-
ชีต้าร์น่ารักมากๆอ่ะ..เอากระดิ่งลมมาแอบแขวนให้พี่หมอด้วย :-[
แบบนี้ไม่ต้องไปอธิษฐานอะไรที่ไหน พี่หมอก็หนีไม่พ้นแน่ๆ
-
น่ารักมาก อ่านแล้วมีความสุข
ชอบครอบครัวตัวป่วน
ไปรอคุณนายดีกว่า
+1
-
ตอนนี้ทั้งหวานทั้งน่ารักเลย ^^
-
คนอ่านใกล้เข้าโรงพยาบาลแล้ว
เพราะน้ำตาลในเลือดสูงเกินไป
-
น่ารักอะไรอย่างนี้
-
:impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
น่ารักอีกแล้ว +1 :L2: :L2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
:L2: :L2:
-
ชีตาร์.... ม่ายกลับม่ายได้เหรอออ ...
พี่หมอปุ่น น่าสงสารอ่ะ.. :monkeysad:
-
:L2: น่ารักขึ้นทุกวันนะ พี่ปุ่น กะ เสือน้อย
-
คู่นี้น่ารักสุดใจาดดิ้นไปเลยอะ
น่าร้ากที่ซู้ดดดดดดดดดดดดเลย
-
คุคุคุ ขอบคุณนะคะไรเตอร์ หงิง หงิง ตอนนี้น่ารักอย่างเเรงอะ เเต่ว่า นะ คุณผู้ชายกับคุณนายกินขาดอะ สนุกดี ชอบมาก สู้ๆๆนะไรเตอร์
-
25.
ชีต้าห์ปั่นรถจักรยานมาจอดอยู่หน้าบ้านพักหมอได้ซักพักแล้ว แต่ไม่กล้าขึ้นไปข้างบน ไม่ใช่อะไร..ก็สิ่งที่ตัวเองเอาไปแอบแขวนไว้ในห้องหมอปุ่นไง แค่คิดก็เขินตัวเอง ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรมาดลใจให้ทำไปได้ แล้วยังไง มายืนคร่อมจักรยานลังเลใจอยู่ ทั้งที่รู้ว่าวันนี้เจ้าของบ้านไม่อยู่ แต่ถ้าจะขึ้นไปก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องยาก กุญแจบ้านนอนแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงนี่ไง
"who are you?" คนที่กำลังคิดอะไรเพลินสะดุ้งเพราะเสียงทักที่ดังมาจากข้างหลัง เกือบจะเสียหลักล้มลงไปทั้งจักรยาน ถ้าไม่ได้มือของใครบางคนยื่นมาคว้าตัวรถเอาไว้ได้ ก็เลยแค่เซทั้งคนทั้งรถ
"Then who you are?" พอเหลือบมองหน้าคนถาม ก็พบว่าเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติตัวสูง ที่กำลังยืนมองมาอย่างแปลกใจ ..แล้วประเด็นคือ..ไอ้หมอนี่มันถามใครว่า 'who are you?' ทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนแปลกหน้า
ธีโอยังคงยืนมองคนแปลกหน้าเหมือนไม่เข้าใจ ยิ่งโดนยิงคำถามกลับก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี เป็นนักเรียนดีไหม? แต่นี่มันหมู่บ้านพักของหมอ หรือเป็นคนรู้จักของคุณเนสดี? รู้สึกคุ้นหน้าอยู่หรอกแต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร สำเนียงพูดภาษาอังกฤษที่ถามกลับมาก็ใช้ได้ ไม่น่าจะเป็นคนแถวนี้(มั้ง)
"อ้าว!! ชีต้าห์ มาแล้วทำไมไม่ขึ้นบ้านล่ะ ขึ้นมาซิ.."
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถาม เจ้าของบ้านอีกคนที่วันนี้ได้หยุด เนื่องจากควบเวรมาหลายวัน ให้ไอ้คุณเพื่อนที่หนีเที่ยวไปควบเวรแทนซักวันมันคงไม่ถึงขั้นเหนื่อยตาย ..นอนอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่หน้าบ้าน พอโผล่หน้าออกมาดู ก็เจอไอ้เด็กโข่งแตงกวา กับไอ้เสือน้อยยืนประจันหน้ากันอยู่
"พี่หมอเนสอยู่บ้านเหรอครับ เห็นบ้านเงียบผมก็เลย ไม่ได้เข้าไป.." คนแปลกหน้าอย่างธีโอหรืออีกชื่อก็แตงกวา ยืนมองทั้งสองคนคุยกันอย่างแปลกใจ กลายเป็นว่าตัวเองเป็นคนนอกไปซะอย่างงั้น แถมน้อยใจนิดๆ ที่คุณอาจารย์ไม่เห็นเรียกชื่อตัวเองบ้าง
"อ้าว..แล้วจะยืนอยู่ตรงนั้นรึไง นายแตงกวา!!" เจ้าของชื่อประหลาดหันมามองเจ้าของบ้านตาโต ก่อนจะรีบจูงจักรยานตัวเองไปจอดพิงไว้ข้างต้นไม้ แล้วก้าวยาวๆ ขึ้นไปบนบ้านตามหลังคนแปลกหน้าที่ได้ยินชื่อแว่วๆ ว่าชีต้าห์
"คนรู้จักเหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย.." ชีต้าห์เอ่ยถามเจ้าของบ้านที่เพียงแค่พยักหน้าตอบ บนโต๊ะเต็มไปด้วยแบบเรียน และแบบฝึกหัดภาษาไทย เหมือนที่แม่เคยใช้สอนตอนเด็กๆ ...แล้วบ้านนี้ก็ไม่เห็นจะมีเด็กซักคน
"ผมซื้อนี่มาฝาก.." คนแปลกหน้าที่เดินตามมาทีหลังชูบรรดาสารพัดถุงของกิน ที่แวะซื้อมาจากตลาด เพราะรู้ดีว่าคุณอาจารย์ไม่มีทางเสียเวลานอน เพื่อตื่นขึ้นมาซื้อของกินแน่ๆ
"ดีมาก นี่แบบฝึกหัดสำหรับวันนี้" หมอเนสเดินไปคว้าถุงของกินทั้งหมดไปวางไว้ในห้องครัว โดยมีสายตาของชีต้าห์มองตามอย่างแปลกใจ เพราะไม่เห็นว่าหมอปุ่นจะเล่าให้ฟังเรื่องแขกคนใหม่ของบ้าน แต่ดูเหมือนว่าหมอเนสจะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
"อย่าบอกนะ ว่าพี่หมอเนสทำอาชีพเสริมเป็นอาจารย์สอนภาษา" ไอ้เสือเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น พร้อมกับหยิบบรรดาเอกสารและแบบฝึกหัดสำหรับเด็กตรงหน้าขึ้นมาดู
"ถูกต้องนะคร้าบบบ ชีต้าห์กินอะไรมารึยัง เอาซักถ้วยไหม?" อาหารเช้าตรงหน้าเป็นโจ๊กหมูสองถ้วย ที่หมอเนสเทวางบนถาดแล้วยกมาวางบนโต๊ะ กลิ่นก็ดูเหมือนจะยั่วให้น้ำลายสอ ขยับจะตอบตกลง แต่พอชำเลืองเห็นสายตาคนที่ซื้อมา..ชีต้าห์ก็เลยเปลี่ยนใจตอบกลับคำชวนเป็นการส่ายหัวแทน
"ผมทานข้าวเช้ามาแล้ว อิ่มพุงกาง" หมอเนสหัวเราะเมื่อเห็นไอ้เสือทำเป็นลูบพุงแบนๆ ของตัวเองทำเป็นโอ้อวดตามคำที่ตัวเองพูด
"วันนี้ไอ้เพื่อนปุ่นกลับช้านะ ควบเวร หึ หึ" คุณหมอโดดงานยังคงหัวเราะอย่างมีความสุข ก็มันเล่นเอาเรื่องโน่นเรื่องนี้มาเล่า มาอวดเสียยกใหญ่ ไปเที่ยวมาด้วยใช่ไหม.. ถ้าอย่างนั้นมันก็น่าจะเห็นใจคนที่อยู่เวรแทนมันตั้งหนึ่งอาทิตย์บ้าง แค่ช่วงเวลา 3 วันสำหรับชดเชยยังไม่พอเลยโว้ย!! นี่อ่อนข้อให้สุดๆล่ะ
"พี่หมอบอกแล้ว ผมถึงได้มานั่งอยู่นี่ไง ว่าแต่.." ชีต้าห์ใช้สายตาเหลือบมองไปทางแขกคนใหม่ของบ้าน ที่เอาแต่นั่งนิ่งตั้งแต่มาถึง จะขยับตัวทีก็เงอะงะเหมือนไม่รู้ว่าจะเอามือของตัวเองวางที่ไหน เห็นก็อดขำไม่ได้
"อ้อ..ลืมแนะนำ แตงกวามารู้จักกับชีต้าห์ซิ แล้วก็มากินนี่ด้วย กินคนเดียวไม่หมด!!" ธีโอเงยหน้าขึ้นมองหมอเนสที ยิ้มให้ชีต้าห์ที แล้วก็ก้มไปมองถ้วยโจ๊กที่เลื่อนมาตรงหน้า แม้จะฟังไม่ทันว่าสองคนนั่นพูดอะไร แต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าตัวเองกำลังจะเป็นหัวข้อสนทนา พอได้ยินคุณอาจารย์เรียกชื่อพลอยลืมสิ่งที่คิดเอาไว้ทั้งหมด
"ขอบคุณ.." แตงกวาหรือธีโอ เอื้อมมือไปช้อนถ้วยโจ๊กขึ้นมาถือไว้ อดเสียดายนิดๆไม่ได้ เพราะคาดหวังเอาไว้ว่าวันนี้ก็จะได้อยู่ตามลำพังกับอาจารย์ในห้องเรียนวิชาภาษาไทยห้องใหญ่ แต่เพื่อนใหม่ตรงหน้าก็ดีเกินกว่าจะกล่าวโทษ
"ทำไมถึงชื่อแตงกวาล่ะ!!?" ชีต้าห์เอ่ยถามด้วยความสงสัย ตรงกับใจของเจ้าของชื่อเล่นซะจริง
"ชื่อจริงธีโอ แต่ตอนนี้ที่นี่เหมือนห้องเรียนภาษาไทย ห้ามพูดภาษาอื่น ไม่งั้นจะโดนหักคะแนน" หมอเนสอธิบายเหตุผลเป็นจริงเป็นจัง ปกปิดที่มาของชื่อ'แตงกวา'ที่แท้จริงเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน
"อาจารย์เนสโหดไหม?" เด็กช่างสงสัยยังไม่เลิกถามโน่นนี่ นักเรียนตัวโตที่กำลังตักโจ๊กเข้าปากถึงกับสำลักเพราะโดนลวกปาก
"ไม่โหด..แต่หักคะแนน.." แตงกวาชี้ให้ดูตารางคะแนนที่วางอยู่ตรงหน้า ทุกครั้งที่ทำดีได้คะแนน คุณอาจารย์ก็จะหาเรื่องมาแกล้งให้สอบโน่นนี่ แล้วก็ลงท้ายด้วยการตัดคะแนนที่ได้เอากลับคืนเหมือนเดิม
ชีต้าห์หยิบกระดาษแผ่นสำคัญที่วางตรงหน้าขึ้นมาดู มีรอยกากบาทด้วยปากกาสีแดง บวกเพิ่มด้วยปากกาสีเขียวดูมั่วไปหมด ทำยังกับสงครามแย่งชิงคะแนนกัน ระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ ที่จริงพี่หมอเนสใจดีจะตาย ทำไมถึงต้องไปโหดใส่คุณนักเรียนนอกด้วย หรือว่า...จะมีอะไรมากกว่านั้น...รึเปล่า!!?
"หักคะแนนกันแบบนี้ เค้าเรียกว่าอาจารย์ใจร้ายนะ รู้จักไหม...คำว่าใจร้ายน่ะ!!?" ไอ้เสือหันไปพูดแบบช้าๆชัดๆ และเน้นคำที่สำคัญ เพราะกลัวว่าคนที่คุยด้วยจะไม่รู้เรื่อง
"ไม่ใจร้าย คุณเนสใจดี ใจดีจริงๆ " คำตอบกลับของนักเรียนทำเอาคนถามแทบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ยังมีความเกรงใจอยู่บ้างก็เลยได้แค่อมยิ้มจนปวดแก้ม
หมอเนสเหลือบมองลูกศิษย์ตัวยักษ์อย่างอึ้งๆ คิดว่าไอ้เด็กโข่งมันจะพยักหน้ารับคำเมื่อกี้ซะแล้ว ที่ว่าใจร้ายน่ะ ไม่เถียงหรอก..ก็แกล้งได้แล้วมันสนุกดีจะตาย ว่าแต่..คนของไอ้เพื่อนปุ่นมันจะมาเป็นเด็กช่างสงสัยโน่นนี่อะไรวันนี้ แถมยังดูเหมือนจะถูกอกถูกใจเจ้าแตงกวาซะยกใหญ่ ชวนคุยไม่เลิก จนกระทั่งโจ๊กหมดชาม
"กินเร็วๆซิ จะได้เริ่มเรียนซักที" เด็กสองคนที่คุยกันหันมามองหน้าเจ้าของบ้านที่กำลังทำท่าเหมือนอาจารย์ประจำชั้น กำลังมาไล่เด็กที่หนีแอบมากินข้าวที่โรงอาหารให้เข้าห้องเรียน
"อาการแบบนี้ เค้าเรียกว่า'ดุ'เข้าใจไหม..." แทนที่จะสำนึกไอ้หนูชีต้าห์ก็ดันหันไปสอนซะอย่างงั้น ที่สำคัญไอ้เจ้าแตงกวามันทำตามน้ำพยักหน้ารับรู้นี่ซิทำเอาอาจารย์แทบจะยกมือกุมขมับ
"ดุเสียงดัง ผมโดนบ่อยๆ " แตงกวาหันมาพูดหน้าซื่อ ทำเอาคนฟังอดไม่ไหว ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน
"ฮ่าๆ ระวังล่ะ จะโดนจับกินตับ!!" คำขู่ที่ได้ยินทำเอานักเรียนทำหน้างงเพราะไม่เข้าใจ พอจะหันไปขอคำอธิบายจากอาจารย์ ..ธีโอก็ตัดสินใจได้ว่า...ไม่อยากรู้ก็ได้..!!
"จะเรียนด้วยไหมเรานะ!!" ชีต้าห์ส่ายหัวรัวทันที ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาวที่ตัวเองนั่งจับจองอยู่นาน
"ผมโดนแม่สอนมาตั้งแต่เด็กๆก็พอแล้ว เดี๋ยวไปนอนเล่นในห้องพี่หมอดีกว่า.." หมอเนสแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก มีนักเรียนในสังกัดคนเดียวก็จะแย่ ถ้ามีไอ้เสือตัวแสบอีกคน สอนเสร็จวันนี้คงได้งัดเอายาแก้ไมเกรนมาเคี้ยวเล่นกันบ้างล่ะ
"ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไรก็ออกมาแล้วกัน" แกล้งพูดไปแบบนั้น แต่ที่จริงไม่ได้หวังให้ออกมาหรอก ไอ้คุณเพื่อนปุ่นไม่อยู่ใครจะปราบตัวแสบได้ล่ะ
"ไม่ล่ะครับ ขอบคุณมาก เออ..พี่หมอว่า..เด็กที่ชอบแกล้งคนที่ชอบอ่ะ น่ารักไหม?" หมอเนสขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะยังไม่เข้าใจคำถามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่ก็คิดเอาเองว่าคงเป็นเรื่องของทั้งสองคน ก็เลยพยักหน้าตอบรับไป
"อืม..ถามทำไมล่ะ!!?"
"เปล่าครับ!! ผมก็แค่คิดเหมือนพี่หมอเนส..น่ารักดี ว่าไหมครับ!!" ไอ้เสือตัวแสบหันมายิ้มให้ ก่อนจะเดินผิวปากอารมณ์ดีเข้าไปในห้องไอ้คุณเพื่อน กำลังสาละวนอยู่กับการเก็บจานข้าว ก็เลยไม่ได้หันมาเห็นว่าคนที่ถูกถามครั้งที่สอง ไม่ใช่ตัวเอง แต่กลับเป็นนักเรียนตัวโตที่ยืนยิ้มนิ่งอยู่ข้างหลัง
-----------------
เสียงกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นทันทีที่เปิดหน้าต่างออก ปล่อยให้ลมพัดผ่านเข้ามาในห้อง ยิ่งมองของที่ตัวเองเอามาทิ้งไว้ก็ชักเขินขึ้นมา อยากรู้ว่าเจ้าของห้องจะทำหน้าแบบไหนเวลาที่เห็นเจ้าสิ่งนี้ คงจะตกใจก่อนแน่ๆ แล้วจากนั้นก็คงจะยิ้มออกมา พอคิดภาพตามชีต้าห์ก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้
กระดิ่งลมสีขาวที่แอบไปซื้อมาจากร้านขายของฝาก แล้วแอบเก็บไว้ในเป้โดยไม่ให้พี่หมอรู้ แล้วก็เอามาแขวนไว้ตอนขากลับ นั่งคิดมาตลอดทางว่าจะเอายังไง จะยื่นให้ต่อหน้าก็คงจะไม่กล้า ก็เลยจำต้องโกหกไปว่าลืมของ ..คิดว่าพี่หมอคงจะไม่โกรธด้วยเรื่องแค่นี้หรอกมั้ง
แอ๊ดดดดด!!!! เสียงประตูห้องที่เปิดเข้ามา ทำเอาคนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ตกใจหันไปมองข้างหลัง ก็พบว่าเจ้าของห้องยืนหอบเหงื่อซ่กอยู่หน้าประตู
"พี่หมอ!! มาได้ไง ไหนว่าอยู่เวร.." ยังไม่ทันจะได้รับคำตอบ หมอปุ่นก็โผเข้ามากอดเต็มแรง ดีนะว่าข้างหลังเป็นผนังบ้าน ไม่งั้นคงได้หงายไปทั้งคู่
"มาได้แป๊บเดียว แวบมากอดเจ้าของกระดิ่งลมอันนี้ก่อนไปทำงานต่อ" นี่ถ้าเมื่อคืนไม่ติดว่ามันดึกไป หมอปุ่นคงได้ขับรถวนกลับไปที่รีสอร์ทอีกรอบ อดทนไว้จนถึงตอนเช้าก็มีแต่ตารางงาน และงานเต็มไปหมด กว่าจะปลีกตัวมาได้ก็ตอนเที่ยง ตอนวิ่งขึ้นบ้านมา ไม่ได้สนใจจะทักใครเลย เอาไว้ก่อนขอชื่นใจซักนิดก่อนเถอะ
"แล้ว...ทำไมไม่ให้ผมไปหาที่โรงพยาบาลล่ะ" ชีต้าห์เงยหน้ามองเจ้าของอ้อมแขน ดูก็รู้ว่ารีบแค่ไหน ก็ยังอุตส่าห์แวะมาจนได้
"ไม่ได้..ไปแค่ได้เห็นหน้าแล้วไม่ได้กอด ไม่ได้หอมแบบนี้ ทรมานจะตาย" ไม่พูดเปล่า หมอปุ่นยังสาธิตคำพูดของตัวเองด้วยการกดจมูกลงบนแก้มไอ้เสือ แกล้งรัดอ้อมแขนแน่นๆอย่างหมั่นเขี้ยว
"ผมก็อยู่รอจนกว่าพี่หมอจะกลับนั่นแหละ ไม่เห็นจะต้องรีบ!!" แม้ปากจะต่อว่า แต่ชีต้าห์ก็เขินจัดจนต้องเบือนหน้าไปทางอื่น
หมอปุ่นคลี่ยิ้มกับตัวเองจุมพิตหน้าผากไอ้เสือไปอีกที ใครจะไปอดทนรอไหว โชคดีที่เสี่ยงชีวิตหลบคุณหัวหน้าพยาบาลออกมาจนได้ เสื้อกาวน์สีขาวยังไม่ได้ถอดออก หอบหิ้วติดตัวมาด้วยเพราะรีบจัด แต่ก็เสียดายที่มีเวลานิดเดียวก็ต้องกลับไปเข้าเวรต่อ
"เวลาหมด ต้องกลับซะแล้ว" หมอปุ่นทำเสียงอ้อน ปากก็พูดแบบนั้นแต่ก็ยังคงแกล้งจับโน่นจับนี่ บีบจมูกบ้างล่ะ ดึงแก้มเล่น ยีหัว จุ๊บหน้าผากอีกที
"พี่หมอกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้โดนดุเอาหรอก" ชีต้าห์ดันตัวออกมาจากอกหมอปุ่นเสียเอง กลัวว่าถ้ารอให้ปล่อยเองคงอีกนาน
"พี่ไปล่ะนะ ชื่นใจที" หมอปุ่นทำเป็นเอียงแก้มเข้ามาใกล้ แล้วเอานิ้มจิ้มลงไปบนแก้มตัวเอง แต่ก็โดนไอ้เสือดันหน้าออกไปอย่างเขินจัด กลายเป็นตัวเองโน้มใบหน้าเข้ามาหอมแก้มคนขี้อายเสียเอง
ชีต้าห์แกล้งชกท้องคนขี้แกล้งไปที ทั้งที่ตัวเองเป็นคนให้ไป แต่พอหมอปุ่นจะก้าวออกไปจากห้อง มือก็เอื้อมไปคว้าชายเสื้อกาวน์เอาไว้ จนคนที่กำลังจะไปทำงานต้องหันมามองด้วยความแปลกใจ
"พี่หมอ..คืนนี้ผมค้างที่นี่ได้ไหม..."
.
.
.
.
คนฟังยืนอึ้งไปสองสามวินาที นึกว่าตัวเองหูฝาดไป แต่หน้าไอ้เสือที่กำลังแดงจัดตรงหน้านี่ มันเป็นของจริงนี่หว่า... แต่เดี๋ยว..ก่อนที่จะดีใจ แล้วโดดรวบกอดไอ้คนน่ารัก ก็วันนี้เข้าเวรนี่หว่า กลับอีกทีพรุ่งนี้เช้า อ๊ากกกก ไอ้หมอปุ่น ทำไมแกต้องมาติดงานเอาวันนี้ด้วยวะ!!!
.
.
.
"ชีต้าห์..วันนี้พี่ไม่กลับ ควบเวรแทนไอ้คุณเพื่อนเนส เปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้ได้ไหม" หมอปุ่นทำเสียงอ่อนใจ เสียดายก็เสียดาย แต่จะให้ทำยังไงได้ มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว ยังไม่ทันจะได้รับคำตอบ ไอ้เด็กแสบตรงที่ยังก้มหน้ามองพื้นก็ตัวสั่น นึกว่าจะร้องไห้ หรือโกรธที่โดนบอกปัด...ที่ไหนได้..
"อุ๊บ!! ฮ่าๆ ผมจะมาค้างเป็นเพื่อนพี่หมอเนสต่างหากเล่า!!" ชีต้าห์หัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน ยิ่งตอนที่เหลือบไปเห็นหน้าหงอยๆ ของหมอปุ่น แล้วตอนนี้เปลี่ยนเป็นหน้ามึนก็ยิ่งขำ ..ไม่รู้ว่าคิดไปไกลถึงไหนแล้วซินั่น!!
"ตัวแสบ!! แกล้งพี่ใช่ไหม" คนโดนแกล้งแทบจะจับไอ้เด็กแสบที่ยังหัวเราะไม่เลิกทุ่มลงบนเตียง แล้วจัดการฟัดให้หายแค้น
"ผมแค่ล้อเล่นเอง อย่าทำหน้าโหดซิ แก่เร็วไม่รู้ด้วยนะ" หมอปุ่นยังคงแกล้งทำหน้าบึ้ง แต่ก็โดนลูกอ้อนแบบเข้ามากอดเอวแล้วเงยหน้าสบตาไม่ไหว..ให้ตายเถอะ..ใครจะไปโกรธลง
"งั้นไปบอกให้ไอ้คุณเพื่อนไปเข้าเวรแทนดีกว่า"
"เฮ่ย!! ไม่ได้นะ พี่หมอเนสสอนหนังสืออยู่" ชีต้าห์รั้งเอวคุณหมอเอาไว้ได้ทัน ..ใจคอจะโยนงานให้เพื่อนเลยคิดดูซิคนเรา
"สอนหนังสือ!!?" มึนซิ!! ไอ้คุณเพื่อนมันเคยสนใจใครที่ไหน ขนาดตอนสอบเพื่อนในห้องวานให้ช่วยติว มันยังบอกปัดบอกยุ่งไม่มีเวลา แล้วนี่..สอนหนังสือเนี้ยะนะ!! ใครคือผู้โชคร้ายคนนั้นกัน
"อ้าว..พี่หมอไม่เห็นเหรอ แตงกวานักเรียนวิชาภาษาไทยอ่ะ" หมอปุ่นส่ายหัวแทนคำตอบ เพราะตอนที่ขึ้นมาบนบ้าน เห็นแวบๆ ว่าเพื่อนเนสมันกำลังล้างจานอยู่ในครัว พอมองไปรอบๆบ้านแล้วไม่เห็นเงาของไอ้เด็กแสบก็เลยเดาเอาว่าคงอยู่ในห้อง ก็เลยรีบวิ่งเข้ามาเลย
"วิชาภาษาไทย!!?" ชีต้าห์ถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อนจะคล้องแขนหมอปุ่นให้เดินตามออกไปนอกห้อง ชี้ให้เห็นนักเรียนตัวโตกับอาจารย์หมอเนสสุดโหดที่กำลังกางแบบฝึกหัดเขียนตามคำบอก ในมือยังถือตารางคะแนนเอาไว้
"พี่หมอเนส..ผมจับตัวคนโดดงานได้คนหนึ่ง" อาจารย์สอนภาษาไทยหันมามอง เพราะเห็นตั้งแต่มันวิ่งขึ้นมาบนบ้านแล้ว แต่ตอนนั้นกำลังบอกให้แตงกวาเอาจานไปเก็บอยู่ ก็เลยไม่ได้ทัก แล้วมันก็วิ่งเข้าห้องไปเลย
"จับส่งโรงพยาบาลเลยชีต้าห์ ทำแบบนี้มันใช้ไม่ได้!!" เอาเข้าไป ทั้งคุณเพื่อนกับคุณแฟน สงสัยจะมาจากคณะเดียวกัน รับมุขกันดีเหลือเกิน จะเหลือก็แต่...ไอ้เด็กนอกตัวโตที่นั่งมองมาตาปริบๆ บนโต๊ะเต็มไปด้วยแบบฝึกหัด และแบบเรียนภาษาไทยตั้งแต่ขั้นเริ่มต้น ยืนยันว่าสิ่งที่ชีต้าห์พูดเป็นเรื่องจริง
"ผมชื่อธี..เออ...แตงกวาครับ" ธีโอเป็นฝ่ายเอ่ยแนะนำตัวเองก่อน จำได้ว่าคุณอาจารย์เคยบอกเอาไว้ว่าบ้านนี้มีเจ้าของสองคน
"เรียกพี่ปุ่นก็ได้ เออ..โชคร้ายหน่อยนะเรา" คนฟังนั่งทำหน้างง เหมือนยังไม่เข้าใจ
"อ้าว...พูดแบบนี้ เดี๋ยวก็จับมาลองแข้งซะหรอก" หมอเนสทำเป็นลูบหน้าแข้งตัวเอง ตอนที่ได้ยินไอ้คุณเพื่อนมันแนะนำตัวพร้อมกับทำเสียงเหมือนเห็นใจนักหนา แต่ดันทำหน้าตาน่าแตะ
"ไปทำงานได้แล้วพี่หมอ" ชีต้าห์หัวเราะคิก ก่อนจะดันหลังให้คนโดดงานเดินลงไปข้างล่าง ไม่ใช่อะไร..กลัวพี่หมอเนสจะลุกขึ้นมาลองอย่างที่พูดจริงๆ กว่าจะไล่ให้ไปทำงานได้ก็ล่ำลากันที่หน้าบ้านอีกพักหนึ่ง พร้อมกับคำคาดโทษทิ้งท้าย
นักเรียนตัวโตที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเหลือบมองหน้าอาจารย์ของตัวเอง ก็พบว่าสายตาของหมอเนสเหม่อมองไปทางประตูบ้านที่สองคนเพิ่งจะเดินลงไป แล้วก็จำได้...แววตาปนเศร้าที่เคยเห็นตอนเจอกันครั้งแรก ที่คุ้นหน้าสองคนนั่นก็เพราะมองตามสายตาคู่นี่เอง...ทำยังไงถึงจะดึงความสนใจจากแววตาคู่นั้นได้บ้าง
"คุณเนส...ผมไม่เข้าใจตรงนี้ครับ!!"
================
:m1: รวบยอดอยู่ในตอนเดียว หึหึ
คิดถึงหมอเนส+แตงกวา หลงชีต้าห์+หมอปุ่น
งั้นก็จัดไปซะ :m4:
:กอด1: โอบกอดผู้อ่านทุกท่านก่อนไป
-
แตงกวาเรียกร้องความใจ
-
เนอะน้องแตงดองเนอะ คนที่ชอบแกล้งคนที่ถูกใจอ้ะ มันน่าร้ากกกกกกกกกกกกก
เอริ้กๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เนสแกก็แค่ยังไม่รู้ใจตัวเองเอ๊ง ดูซิ เสือน้อยมันออกจะความรู้สึกไว >/////////////<
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ หงิง หงิง กระซิก กระซิก สงสารเเตงกวา ของเจ๊ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นของหมอเนส เจ๊จะเอามาดูเเลเเทนซะหรอก กร๊ากกก ชีตาร์ น่ารักโคตรอะ เข้ากันดีกับเเตงกวา ได้เจอกันเเล้ว ทั้งหมดเลย
-
ขอบคุณค่า พี่ดาด้า... :กอด1: จัดมาให้ซะ ..
นับถอยหลัง ชีตาร์จะกลับแล้ว จะเป็นงัยน้อ...
ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ ...
ก่อนกลับ ขอหวานนนน ๆ นะค๊า
-
น่ารัก
-
แตงกวาเรียกร้องความสนใจสุดๆ อิอิ
เมื่อไหร่หมอเนสจะใจอ่อนกับแตงกวาสักทีนะ ...แต่อย่างว่า แอบบรักเพื่อนมาตั้งนาน :monkeysad:
หมอปุ่นก็นะ..หนีมาซะงั้น คิดถึงชีต้าร์ขนาดนั้นเลย
:pig4: :pig4:
-
ท่าจะไม่ใช่แตงกวาธรรมดาซะแล้ว สู้เขานาเอาหมอเนสมาเป็นแฟนให้ได้ :3123: :3123: :3123:
-
หมอเนส รักคนที่เขารักเราดีกว่า
-
รักหมอเนสจัง
-
:ped149: แตงกวาสู้สู้ แตงกวาสู้ตาย แตงกวาไว้ลาย แตงกวาสู้สู้
ดึงสายตากลับมาให้ได้นะจ๊ะ
ขอบคุณไรเตอร์นะคะ ตอนนี้น่ารักจังเลย
หมอปุ่นอุตสาห์หนีคุณหัวหน้าพยาบาล
มาหาเจ้าแสบด้วย
-
คู่หมอปุ่นกะชีต้าร์อ่ะ สบายแล้ว..ตอนนี้มาส่งกำลังใจให้แตงกวาเอาชนะใจพี่หมอเนสดีกว่า อิอิ
-
โถ...หมอเนส จะเศร้าไปทำไม เด๋วก็ได้นายแตงกวามาดามใจแล้ว อิอิ
เชียร์สุดใจอะ ธีโอน่ารักมั่กๆ คาดว่าอีกหน่อยคงมีชีต้าห์เป็นผู้ช่วย 5555 น้องดูเข้าใจอะไรง่ายดี :m18:
-
ตอนนี้มากันครบเลย น่ารัก
-
สงสารแตงกวาจัง
-
น่ารักจริงๆพ่อแตงกวา ดูทีรึอุตส่าห์เรียกหมอเนสให้ออกจากภวังค์เศร้า โดยแกล้งถามเกี่ยวกับบทเรียนซะงั้น
เอาใจช่วยให้น้องแตงกวาเรียนรู้และเข้าใจภาษาไทยไวๆ
จะได้ปลอบ(จีบ)หมอเนสได้สะดวกๆ(ก็คุณครูชอบให้พูดภาษาไทยนี่เนอะ)
หมอเนสจะได้เลิกสับสนซะที
-
แอบรักเพื่อน เลิกคิดได้แล้วละหมอเนสเขามีเจ้าของแล้ว :L1:
-
แตงกวาใช้มารยาแร้ว
-
น่ารักที่สุดเลยคะ
แตงกวาให้เวลาหมอเนสหน่อยนะจ๊ะ
-
น่ารักกันจังเลย
พี่หมอปุ่นนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
แตงกวาสู้ๆ
-
:z3: :z3:
อยากให้แตงกวาชิงบอกรักหมอเนสเร็วๆจัง
555.
และอยากเหนNCของชีต้ากะหมอปุ่นจัง
:haun4: :haun4:
ไม่ค่อยหื่นเลยชั้น
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย :m1:
เอาใจช่วยแตงกวา สู้สู้นะ
-
มีเรียกร้องความสนใจวุ้ย
แตงกวาดองน่ารักจริงๆเลย :m3:
-
แตงกวาสู้ๆๆๆ :o8:
-
+1 แทนคำขอบคุณ น้องแตงกวาน่ารักน่าสงสาร หมอเนสตัดใจเสียทีหันมา
มองคนที่รักตัวเองดีกว่ามั้ง เพราะในสายตาหมอปุ่นคงมีไว้มองน้องซีตาร์
เพียงคนเดียวแหละ .....กองเชียร์แตงกวา........ :ped149:
-
แตงกวาหึง ^^
-
หมอเนส
ยังตัดใจไม่ได้อ่า ทามงายดีีีี
-
ชอบๆๆ สนุกมากมายเลย
ชีต้าร์กะหมอปุ่นน่ารักดี
-
หมอเนสยังอีกยังไม่ยอมตัดใจ เดี๋ยวให้แตงกวาจับกดซะนี่
-
^
^
^
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดาด้า ไม่นะ ไม่นะ ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:m20: :m20:
-
แตงกวาได้ผู้ช่วยคนสำคัญแล้วแหละงานนี้
ชีตาห์คงช่วยเต็มที่เลยล่ะ ^^
-
เรื่องความรักเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก..แต่รับรู้ได้ง่าย
-
เจ้าแตงกวา หัดเรียกร้องความสนใจ ร้ายไม่เบาเลยนะเนี่ย แต่ก็ดีนะ ฝีมือสูสีกะพี่หมอเนสเลย อิอิ
พี่ปุ่นนี่ก็หวานเว่อร์ ยังอุตส่าห์โดดเวรมา แล้วเป็นไง โดดมาให้ไอ้เสือมันแกล้ง ฝันค้างเลยดิ :oo1:
สองคนนี้ก็ว๊าน หวาน ... เอ้า พ่อแตงกวารีบๆ ทำคะแนนนะ จะได้ไปหวานแข่งกับเค้าบ้าง
:กอด1: ขอบคุณดาด้าค่ะ
-
หมอปุ่นกับชีตาร์หวานซะ..
แตงกวาเรียกร้องความสนใจ..
ทำให้สำเร็จนะ เชียร์อยู่.. :yeb:
-
ปูปิคนิค รอ ไอ้เสือน้อย กะพี่หมอปุ่น
:กอด1:
-
^
^ :z13: จิ้ม ฉึก ฉึก
ปูปิคนิค รอ ไอ้เสือน้อย กะพี่หมอปุ่น
:กอด1:
มาปูเสื่ออะไรวันนี้ ...ได้ข่าวว่าเค้ายังไม่มากัน (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/361.gif)
มัวขับรถไปส่ง พี่ฟ้ากับตัวป่วนอยู่ เอิ๊ก ๆ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/04.gif)
อย่าลืมแวะไปดูนะ จับจองที่นั่งที่นู่นไปก่อน "ตอนพิเศษ การดื่มสุรา(ทำให้ความสามารถในการขับขี่ลดลง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.1920)" :o8:
-
^
^
ไม่เป็นไรพี่เอาเต็นท์มาด้วย
มาค้างแรม รอกับพี่ก่อนก็ได้ครับ อิอิ
:-[ แตงดองเริ่มเก่งแล้ว สู้ๆ
:laugh: หมอปุ่นโดนเด็กหลอก
-
น่ารักดี ไว้จะมาอ่านบ่อยๆ ครับ
-
พี่หมอปุ่นกะชีต้าร์ น่ารักสุดๆๆๆ
มาเอาใจช่วยเจ้าแตงกวากันเถอะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกดี
-
น่ารักกันดีจัง
-
26.
หมอปุ่นเหลือบมองไอ้เสือที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้น พยายามอย่างยิ่งที่จะช่วยไอ้คุณเพื่อนสอนภาษาไทยให้กับนักเรียนนอกที่มีนามภาษาไทยว่าแตงกวา แต่ดูเหมือนยิ่งช่วยก็ยิ่งยุ่งไปกันใหญ่ แถมยังไปทำให้คนเค้าโดนตัดคะแนนอีกต่างหาก
ครืด ครืด โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นไปมา คงจะปิดเสียงเอาไว้ ตั้งแต่เมื่อวานตอนเข้าเวร หมอปุ่นหยิบขึ้นมาดู ที่หน้าจอขึ้นเป็นเบอร์ไม่คุ้น
"สวัสดีครับ.." ปลายสายเหมือนจะเงียบไปพักหนึ่ง จนไม่แน่ใจว่าวางไปแล้วรึเปล่า แต่พอเอามาดูเวลาก็ยังเดินอยู่
"หมอปุ่นใช่ไหม..? " เป็นเสียงของผู้หญิง กับคำถามที่ทำเอาเจ้าของเครื่องนิ่งไปซักพัก
"ใช่ครับ..ไม่ทราบว่า..."
"นี่แม่ของชีต้าห์นะ..." เฮ่ยยยยยย แม่เสือมาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว แม้ว่าจะไม่ได้มาแบบตัวเป็นๆ ก็เถอะ... ตั้งแต่ไปชอบพอกับลูกชายเค้า ก็ยังไม่เคยได้คุยกันตรงๆ ซักครั้ง
"คะ...ครับคุณแม่.." ลูกเสือที่ยังนอนเล่นอยู่ตรงโน้น ยังไม่ได้หันมาสนใจ ว่าหมอปุ่นกำลังรับโทรศัพท์ด้วยหน้าตาแบบไหน
"ได้เบอร์มาจากเจ้าเต้ แล้วเป็นไงลูกชายคนเล็กของแม่..ดื้อไหมล่ะ" ปลายสายถามกลับมาอย่างอารมณ์ดี ถ้าหูไม่ได้ฝาด ที่ได้ยินตามมาด้วยเป็นเสียงหัวเราะแน่ๆ ..จากที่เกร็งแทบตาย หมอปุ่นก็เลยผ่อนคลายลงมาได้บ้าง
"ไม่ดื้อเท่าไร..แต่ซนน่าดูครับ" พอตอบตามความจริง หมอปุ่นก็ได้ยินเสียงหัวเราะลั่นจากปลายสาย
"ลำบากซินะเรา อย่าทิ้งน้องเชียวล่ะ"
"ครับ!! ผมไม่มีวันทิ้งแน่นอน" แม้จะฟังดูไม่เหมือนเป็นคำสั่ง แต่หมอปุ่นก็ยินดีรับคำด้วยความเต็มใจ ยังไม่ทันจะได้คุยต่อ แขนคู่หนึ่งก็สอดเข้ามาจากทางด้านหลัง เจ้าตัวยื่นหน้าเข้ามาพร้อมกับหรี่ตามองอย่างสงสัย ทำปากพูดแบบไม่มีเสียงเหมือนจะสนใจว่าคุยกับใคร ถึงต้องหลบมายืนที่หน้าระเบียงคนเดียว
"ฝากคุณแม่ช่วยดูให้ด้วยนะครับ ตอนอยู่ทางนั้น อย่าให้นอกใจผมก็พอ.." ชีต้าห์ทำตาโต พอจะเดาได้แล้วว่าหมอปุ่นกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใคร
"แม่!! แอบคุยกันสองคนได้ไง ขี้โกง!!" ไอ้เสือตวาดเสียงดังลั่น ได้ยินเข้าไปในโทรศัพท์ ทั้งทางนี้และปลายสายก็เลยได้หัวเราะพร้อมกัน
"ขี้โกงตรงไหน เราไม่สนใจเองต่างหาก" หมอปุ่นแกล้งว่า พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบมือไม้ของไอ้เสือที่พยายามจะยื้อโทรศัพท์ไปให้ได้
"แม่อย่าไปเชื่อที่พี่หมอฟ้องอะไรนะ ผมเป็นเด็กดีจะตาย" ไอ้คำว่าเด็กดีที่ว่า..มันช่างต่างกับการกระทำตอนนี้เสียเหลือเกิน ...แสบจะตายซิไม่ว่า!!
"ขอแม่คุยกับชีต้าห์หน่อย เดี๋ยวจะโวยวายบ้านแตก.."
"ได้ครับ.." แต่แทนที่จะยื่นให้ดีๆ หมอปุ่นกลับแกล้งชูโทรศัพท์ขึ้นสูง ไอ้เสือขี้หงุดหงิดก็เลยทำได้แค่โดดคว้าอากาศ เพราะความสูงยังไม่ถึง แผนที่ใช้ได้ผลเป็นประจำ...ก็ต้อง..งัดเอามาใช้อย่างช่วยไม่ได้
พลั่ก!!
"อุ๊บ!!" หมอปุ่นร้อง ตัวงอเพราะความจุกด้วยฝีมือหมัดของไอ้เสือตัวแสบ ที่ตอนนี้คว้าเอาโทรศัพท์ไปได้สำเร็จ แถมยังหันมาแลบลิ้นหลอกอีกที แล้ววิ่งหายเข้าไปในห้อง ...ล็อคด้วยนะนั่น ทั้งที่เจ้าของห้องยืนจุกอยู่ข้างนอก ท่ามกลางสายตาเห็นใจปนสมน้ำหน้าของไอ้คุณเพื่อนที่กำลังสอนหนังสือ
"ไม่มีอะไรจะพูด นอกจาก..สมน้ำหน้าว่ะ!!"
"ขอบใจ ไม่ต้องพูดก็ได้!!" หมอเนสหันมายิ้มเยาะ ก่อนจะหันไปสนใจการคัดลายมือของนักเรียนตัวโตต่อ
"อ้าว..ไม่รู้ พูดไปแล้ว หึหึ" ไอ้คุณเพื่อนมันแถมท้ายด้วยการหัวเราะส่ง นักเรียนตัวโตก็เลยมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา หาจังหวะที่จะแทรกพูดบ้าง
"อันนี้เสร็จแล้วครับ" แตงกวายื่นสมุดคัดลายมือตามแบบเรียนที่อาจารย์ร่างให้มาตรงหน้า แต่แทนที่คนเป็นอาจารย์จะยื่นมือไปรับมาตรวจ คนที่นั่งข้างๆ กลับมือไวกว่าคว้าไปเปิดดูเสียเอง
"เฮ่ย!! ลายมือดีกว่าอาจารย์อีกนะ เก่งจริงๆ" เพราะทักษะการฟังตอนนี้ถึงระดับดีแล้ว นักเรียนตัวโข่งก็เลยฉีกยิ้มแก้มแทบปริ แต่พอเหลือบเห็นสายตาของอาจารย์ปรายมองมาเท่านั้น ก็ใจก็ฝ่อลงไปทันที
"มายุ่งอะไรตรงนี้ ขาดความอบอุ่นรึไง!!" โดนไปหนึ่งดอก หมอปุ่นแทบจะโดดเข้าไปเสยคางมันซักทีเป็นรางวัล ที่ดันมารู้ใจกันซะขนาดนี้ เข้าห้องตัวเองไม่ได้เพราะโดนแขกประจำล็อคจากข้างใน แถมในสายยังเป็นว่าที่คุณแม่ยายอีกต่างหาก ขืนโดนฟ้องอะไรขึ้นมาคะแนนอาจจะติดลบขึ้นมาได้
"ก็เด็กนักเรียนทำคะแนนได้ดี เป็นครูก็ต้องชมซิ ไม่งั้นเด็กมันจะมีกำลังใจเรียนได้ไง" หมอเนสเหล่มองเพื่อนด้วยหางตา ..ทำไมมันจะไม่มีเล่า!! กำลังใจไอ้เด็กโข่งมันคงเต็มที่เลยมั้ง ก็เพราะมันมีความหวังนี่หว่า
"เออ!! มีวิธีก็แล้วกัน.." แตงกวาชะโงกมองในใบคะแนนของตัวเอง ที่คุณอาจารย์หยิบไปขีดๆเขียนๆ แม้ไม่มีคำชม แต่แค่ช่องคะแนนเป็นบวก แค่นั้นก็กลับมานั่งยิ้มหูตั้งได้
"มาๆ เดี๋ยวพี่ปุ่นสอนพูด รับรองว่าถ้าพูดได้จะเป็นระดับผู้รู้เลยทีเดียว"
"ครับ!!?" ธีโอเหลือบมองไปทางอาจารย์ของตัวเองแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่ได้มีปฏิกิริยาอันใด ก็เลยหันมาสนใจคนที่เต็มใจเข้ามาสอน แววตาเป็นประกาย
"พูดตามนะ เช้าฟาดผัดฟัก เย็นฟาดฟักผัด" ประโยคที่ได้ยินทำเอาคุณอาจารย์ไถลตัวลงไปนอนหัวเราะบนเก้าอี้ตัวยาว ส่วนคุณนักเรียนตัวโตก็ทำได้แค่นั่งกระพริบตาปริบๆ กำลังตัดสินใจอย่างหนักว่าจะพูดออกไปดีหรือเปล่า
"ฮ่าๆ ลองพูดตามซิ" หมอเนสนึกสนุกขึ้นมา ก็เลยแกล้งเร่งให้เจ้าเด็กโข่งพูดออกมา เพราะอยากฟังเหมือนกัน ขนาดเจ้าของภาษาบางคนยังออกเสียงไม่ได้เพราะลิ้นพันกัน
"เช้าฟาด...เย็นฟาด..ฟัก..ผัด" จากการคำนวณของธีโอแล้ว แม้จะไม่รู้ว่า'ฟัก'ที่พูดถึงคืออะไร แต่ประโยคที่พูดออกไปนั้น ความหมายไม่ได้ผิดเพี้ยนเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งทำให้เสียงหัวเราะดังกว่าเดิมอีก
"เออ..เก่งใช่ได้ ความหมายครบถ้วน จบหลักสูตร!!" คราวนี้หมอเนสหันไปหัวเราะเยาะคุณเพื่อน เหมือนกับจะบอกว่า'เป็นไงล่ะ'
"ไอ้บ้า!! ใครเค้าจบกันเพราะเรื่องแค่นั้น!!"
เสียงหัวเราะจากข้างนอกดังมาให้ได้ยินถึงในห้อง ชีต้าห์ยังแนบโทรศัพท์กับหู มือข้างที่ว่างก็จับกระดาษที่ห้อยอยู่ที่กระดิ่งลมให้มันแกว่งไปมา เพิ่งจะเห็นว่าพี่หมอเอาไปเคลือบพลาสติกใสมา ..ไม่อายคนเค้าบ้างรึไงนะตอนที่ถือไอ้นี่ไปให้ที่ร้านเค้าเคลือบ ขนาดคนที่เขียนให้ยังไม่กล้ามองตรง ๆ เวลาที่เจ้าของห้องยืนอยู่ด้วย
"ชีต้าห์..ลูกฟังแม่อยู่รึเปล่า..?" เสียงเรียกทำให้หลุดจากความคิดของตัวเอง มาสู่โลกของความเป็นจริง
"ครับแม่..ผมรู้แล้ว..." ชีต้าห์รับคำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วปุ่มวางสาย ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
...ว่ากันว่าช่วงที่คนเรามีความสุข เวลาจะเดินเร็วจนเราไม่รู้ตัว...
นายเต้เปิดประตูเข้ามายืนกอดอกอยู่ตรงหน้าห้องน้องชายอยู่นานสองนาน แต่เจ้าของห้องก็เหมือนยังไม่รู้ตัว กระเป๋าเสื้อผ้าที่ตัวเองลากติดตัวมาเปิดออกวางไว้บนเตียง เสื้อผ้ากับของฝากก็วางอยู่เรียงราย แต่ทำไมเจ้าตัวยังคงนั่งนิ่งเหม่อมองของตรงหน้าอย่างไม่คิดจะแตะอะไรซักชิ้น
"ก๊อก ก๊อก เจ้าของห้องนี้อยู่ไหมครับ!"
พอเจ้าของห้องที่ว่าหันกลับมามองทางต้นเสียง พี่ชายก็เดินลงมานั่งข้างเตียงพอดี ชีต้าห์แค่ยิ้มให้ พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไรของวัน ตั้งแต่วางโทรศัพท์เมื่อกลางวัน จนกระทั่งปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน
"พี่เคาะเรียกอยู่ตั้งนาน ทำไมไม่ตอบล่ะ..หืม?" พี่เต้ยกมือมาวางบนหัวแล้วจับโยกไปมาเหมือนเคย พ่อคงบอกให้เข้ามาดู เพราะตั้งแต่กลับมาจากบ้านพักหมอ ก็ยังไม่ได้ออกไปจากห้อง..
"ก็...ผมไม่รู้ว่าจะเก็บอะไรก่อนดี" น้องชายที่เคยแสบ กวน ป่วนประสาท ตอนนี้ดูเหมือนเหนื่อยทั้งที่ยังไม่หยิบจับอะไร ใบหน้าหงอยๆ กับสายตาที่มองไปทางไหนก็สับสน เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ทั้งที่ไปๆมาๆ แบบนี้ทุกปี แต่ไม่เห็นเลยว่าจะอาการหนักขนาดนี้
"ให้พี่ช่วยไหม?..เก็บเสื้อผ้าเราใส่ไปก่อน แล้วก็เอาของฝากของแม่วางทับไป ส่วนอันที่ใช้ก็ใส่เป้เอาไว้แบบนี้.." ชีต้าห์มองของที่ตัวเองเอามาวางเรียงตรงหน้า ถูกพี่ชายจับยัดลงกระเป๋าและเป้จนหมด ที่จริงก็รู้อยู่แล้วว่าอะไรต้องจัดไว้ตรงไหน มันเป็นเพียงข้ออ้าง..ข้ออ้างที่จะเอาไว้ใช้ยื้อเวลา..ให้เดินช้าซักนิดก็ยังดี
"พี่เต้..." เสียงเรียกที่ทำเอาพี่ชายถอนหายใจเฮือก ดึงตัวน้องชายมากอด
"น้องคนเก่งของพี่ไปไหนซะแล้ว" ชีต้าห์เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ พร้อมกับจิ้มนิ้วชี้ที่อกตัวเอง
"ยังอยู่นี่ไง แต่เดี๋ยวก็จะไม่อยู่แล้ว รีบๆกอดเข้าไว้ล่ะ" เห็นเสือหงอยกลับมายิ้มได้ นายเต้ก็ดีใจ จับแก้มไอ้ตัวแสบดึงไปมาแกล้งคืนจนโดนบ่น ถึงได้ลงมือช่วยน้องเก็บของลงกระเป๋า กลัวว่าจะลืมโน่นนี่อีก ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ
อดใจหายไม่ได้ที่เวลาเดินทางกลับมันมาถึงเร็วกว่าที่คิด อุตส่าห์ใช้เวลาทุกวินาทีให้มีค่า ตักตวงความสุขให้มากที่สุด แต่..ยิ่งสุขมากเท่าไร ก็ยิ่งอยากจะได้เพิ่มขึ้นไปอีก แต่พอจะไขว่คว้า..ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะกำหนดกลับเลื่อนมาเร็วอีก 1 อาทิตย์ แน่นอนว่าเรื่องนี้ยังไม่ได้บอกใครบางคน...จะบอกยังไงล่ะ..
------
"พี่หมอ..วันนี้ผมค้างนะ" คำขอตรงๆของชีต้าห์ ทำเอาคนฟังทั้งสองคนที่กำลังนั่งกินข้าวแทบจะสำลัก หมอปุ่นรีบยกน้ำดื่มกลั้วคอ ก่อนที่ไอ้เสือจะเปลี่ยนใจเสียก่อน
"ก็เอาซิ เอาเสื้อผ้ามารึเปล่า หรือว่าจะกลับไปเอาที่รีสอร์ทก่อน" ไอ้เสือส่ายหน้ารัว รวบช้อนกินข้าวไปวางไว้ริมจาน หันมาสบตาเจ้าของบ้านเหมือนเวลาจะอ้อนขออะไรซักอย่าง
"แค่โทรไปบอกพ่อให้หน่อย..นะ.." นั่นไง!!! ว่าแล้วไหมล่ะ งานยากอยู่นี่เอง ไอ้คุณเพื่อนเอื้อมมือมาตบที่ไหล่เหมือนจะให้กำลังใจ แต่แววตามันกำลังสนุกสนานอยู่นะ ตอนโทรไปขอ..น่าจะไม่ยาก ก็หวังเอาไว้ว่าตอนไปส่ง จะไม่เจอเจ้าของรีสอร์ท ยืนต้อนรับอยู่หน้าบ้านพร้อมอาวุธครบมือ...
"หาเรื่องแกล้งอะไรอีกรึเปล่าเราน่ะ" มือกำลังกดโทรศัพท์ แต่หมอปุ่นเหล่มองมาอย่างไม่ไว้ใจ ยิ่งเห็นรอยยิ้มทะเล้นของไอ้เสือก็ยิ่งไม่อยากไว้ใจ
น่าแปลกที่การขออนุญาตเป็นไปได้ด้วยดีกว่าที่คาด นึกว่าจะโดนขู่ฆ่ามาตามสายโทรศัพท์ แล้วหลังจากนั้นก็มีรถของพี่เต้ หรือใครซักคนมารับตัวลูกชายคนเล็กของบ้านกลับไป แต่ตอนนี้...ชีต้าห์กำลังอาบน้ำ พร้อมกับร้องเพลงสบายอารมณ์อยู่ในห้องน้ำ ปล่อยให้เจ้าของห้องนอนฟังเสียงกรุ๊งกริ๊งอยู่บนเตียงข้างนอก
"เสร็จแล้ว!!" เสียงไอ้เสือตัวแสบโดดออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่ที่เอว ผมเผ้ายังคงมีน้ำหยด ตามตัวยังมีหยดน้ำเกาะ ...ทำไมไม่รู้จักระวังตัว เอ๊ย!!! ไม่เช็ดตัวให้แห้งก่อนค่อยออกมา เสื้อผ้าก็เอาไปแขวนให้ในห้อง ก็ยังจะถือออกมาทั้งอย่างงั้น
"เฮ่อ~~" เสียงเจ้าของห้องถอนหายใจหนักๆ ทำเอาชีต้าห์ที่กำลังเริงร่าหันไปมองอย่างสงสัย ถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเอาผ้าผืนเล็กมาคลุมหัวตัวเองไว้ ก่อนเดินเข้าไปนั่งลงบนขอบเตียงทั้งแบบนั้น
"พี่หมอเป็นอะไร ถอนหายใจทำไมเหรอ..?"
"เป็นคนธรรมดา..." ไม่ได้อยากจะกวน แต่เป็นคำตอบที่แฝงความนัยเอาไว้แบบนั้น หมอปุ่นเหลือบมองเลยๆเนื้อตัวเปลือยเปล่าของไอ้เสือ หาจุดโฟกัสสายตาใหม่เป็นมองตรงไปทางตู้เสื้อผ้าข้างหลังแทน
"รำคาญผมก็บอกมา ไม่ค้างก็ได้นะ!!" พูดจบไอ้เสือก็ลุกขึ้นทันที คงเพราะคิดว่ากำลังโดนกวนประสาท หมอปุ่นก็เลยเอื้อมมือไปคว้าโดยอัตโนมัติ
"ว้ากกกก"
"เฮ่ยยย"
คุณพระคุณเจ้าช่วย กล้วยปิ้ง!!! ลืมไปว่าไอ้เสือมันยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ไอ้ที่คว้าแทบจะหลุดติดมือมา มันคือผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันไว้รอบเอว ยังดีที่เจ้าตัวคว้าเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะหลุดติดมือมา เล่นเอาตัวแข็งค้างกันทั้งคู่
"พี่หมอจะดึงทำไม ข้างในผมยังไม่มีอะไรนะ!!" ชีต้าห์หันมาบ่นหน้าแดงก่ำ ใช้สองมือรวบผ้าเช็ดตัวไปไว้ตำแหน่งเดิม พร้อมกับขยับตัวไปให้ห่างรัศมีมือหมอปุ่น ลืมหมดสิ้นที่กำลังเคืองอยู่เมื่อกี้ หัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
"เออ..พี่หมอแค่..จะไปอาบน้ำ" เป็นข้อแก้ตัวที่ยอดเยี่ยมมากไอ้หมอปุ่น ..ถึงกับต้องดึงผ้าเช็ดตัวจากคนอื่นเลยเหรอ!!!
"กะ..ก็ในตู้ยังมีอีกผืนหนึ่งไม่ใช่เหรอ" จะว่าไปตัวเองนั่นแหละที่ตอนนี้ยืนใกล้ตู้มากที่สุด ชีต้าห์ก็เลยเป็นฝ่ายเปิดตู้แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้
หมอปุ่นลูบหน้าตัวเองแรงๆ ก่อนจะตัดสินใจลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำ ขืนอยู่ต่อ ไม่รู้ว่าตัวเองจะอดทนได้มากน้อยแค่ไหน กลัวว่าจะเผลอทำอะไรไปโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม ถ้า...ต้องแลกความสุขแค่ชั่วข้ามคืน กับการโดนโกรธไปตลอดชีวิตมันคงไม่คุ้มกัน ..แต่ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะยินยอม ..มันก็ยังไม่ถึงเวลาที่สมควรอยู่ดี ...อยากได้น้ำเย็นๆมาราดหัวให้สงบจริงโว้ย!!
พอออกมาจากห้องน้ำคาดว่าอารมณ์น่าจะสงบ ดันเป็นตรงกันข้าม อาจจะแย่กว่าเก่า ก็ไอ้เสือตัวแสบมันไปค้นเอากางเกงบอกเซอร์ขาสั้น กับเสื้อกล้ามสำหรับใส่ข้างในเอามาใส่แทนชุดนอน กลิ้งเกลือกอยู่บนเตียง
“ทำอะไรนะ” แสร้งถามไปอย่างนั้น ก็เห็นอยู่ว่าไอ้เสือมันไปค้นหนังสือจากชั้นมานอนอ่าน
“ว่ายน้ำอยู่มั้ง นี่ไง..” ดูมันทำ.. ท่าฟรีสไตล์ซะด้วยนะ
“เดี๋ยวก็จับกดซะหรอก เอาให้จมน้ำตายไปเลย” ชีต้าห์หัวเราะชอบใจที่กวนประสาทได้ เตียงที่นอนอยู่ยวบยาบเมื่อเจ้าของห้องนั่งหย่อนตัวลงนั่ง พร้อมกับทำอย่างที่พูด แต่เป็นการจับหัวกดลงกับหมอน
“อ๊ากกกก ไอ้พี่หมอ หายใจไม่ออก!!”
“ไอ้เด็กกวนประสาท!!” หมอปุ่นปล่อยให้ไอ้เสือโวยวายดิ้นไปมาอยู่พักหนึ่งถึงค่อยปล่อยมือ แล้วลงโทษด้วยการก้มลงไปฟัดแก้มนุ่มๆหอมๆแทน
“รังแกคนไม่มีทางสู้ นิสัยไม่ดี” ไอ้เสือนอนหอบเหนื่อยอยู่บนเตียง ปล่อยให้คนที่เอาคืนได้นั่งหัวเราะชอบใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้างกัน กลิ่นหอมจางๆ ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก
หมอปุ่นเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของคนที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ เจ้าตัวไม่ได้ปฏิเสธหรือแม้แต่จะถอยหนี กลับจ้องมองตรงมานิ่งๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปจุมพิตที่หน้าผากอีกที
“พี่หมอ...” ชีต้าห์ ดึงแขนข้างหนึ่งของหมอปุ่นไปทำเป็นหมอน ขยับตัวเข้ามาใกล้จนแทบจะเหมือนกำลังนอนเกยกันอยู่ ยังไม่พอยังมีออพชั่นเสริมด้วยการเอื้อมแขนมากอดอีกต่างหาก ทำเอาเจ้าของเตียงนอนตัวแข็งไม่รู้ว่าจะเอามืออีกข้างที่เหลือไปวางไว้ตรงไหน
กว่าที่คืนนั้นจะหลับตาลงไปได้ก็ยากเย็นเต็มที นอนคิดอยู่ว่า..ไอ้เสือมันสรรหาวิธีเอาคืนแบบนี้มาได้ยังไง อันตรายเกินไปแล้ว!!
----------------
วันนี้คนที่ตื่นเช้ากว่าใครคงหนีไม่พ้นหมอเนส ที่เดินสะลึมสะลือตายังปิด ออกมาทำกิจธุระในตอนเช้า เพราะห้องของตัวเองไม่ได้มีห้องน้ำในตัว ต้องออกมาใช้ข้างนอก
ปัง!!
“เฮ้ย!!” สะดุ้งซิครับท่าน ตื่นตาตั้ง เพราะจู่ๆห้องไอ้คุณเพื่อนมันก็กระแทกประตูเปิดออกมาอย่างแรง พร้อมกับเจ้าของห้องที่ยังคงอยู่ในชุดที่ใส่นอนวิ่งออกมา แล้วไปชะโงกดูที่หน้าบ้าน เหมือนไม่พอใจ ยังเปิดประตูวิ่งลงไปข้างล่าง
หมอเนสมองตามหลังไอ้คนที่ร้อนรนวิ่งไปมาแต่เช้าอย่างไม่เข้าใจ ไอ้ที่จะทำก็ดันลืมไปหมด เดินตามหลังไอ้คุณเพื่อนออกไปยืนดูหน้าบ้าน เห็นมันกำลังยืนเท้าเอวเหมือนมองหาอะไรซักอย่าง
“เป็นบ้าอะไรแต่เช้าวะ!! ตกใจหมด!!” มันแหงนหน้าขึ้นมามอง ในมือถือกระดาษแผ่นหนึ่ง
“ไปแล้ว ..ไอ้เด็กแสบมันหนีไปแล้ว” เสียงพึมพำตอบกลับมา เล่นเอาคนฟังใจหาย หันกลับไปมองรอบๆบ้านให้แน่ใจอีกที เผื่อว่าไอ้น้องเสือตัวแสบมันจะแกล้งเล่นเหมือนเคย แต่พอลองมองไปรอบๆบ้านก็ไม่เจอเงาใครซักคน
พอลองเดินเข้าไปในครัว หวังว่าจะได้เจอไอ้ตัวแสบโดดเข้าใส่แล้วแลบลิ้น กลับพบเพียงกระดาษโน้ตสีสันแสบตาแปะเอาไว้ บนโต๊ะกินข้าว ตู้เย็น ตู้เก็บของ เก้าอี้ที่เจ้าตัวเคยนั่ง หน้าประตูห้องไอ้คุณเพื่อนก็มี และที่โต๊ะนั่งเล่น เรียกได้ว่าแปะเอาไว้รอบบ้าน ทุกมุมที่เจ้าตัวเคยอยู่ เคยเล่น เคยใช้
“ปุ่น!!! ขึ้นมาบนบ้าน เร็วๆ”
หมอปุ่นรีบสาวเท้ากลับขึ้นมาบนบ้าน ก้าวข้ามขั้นบันไดแค่สองรอบก็โดดขึ้นมายืนบนบ้านได้ มีเพียงความหวังว่าไอ้เสือมันจะแค่แกล้งเล่นเหมือนเคย แต่ก็เปล่าเลย ทั้งบ้านมีเพียงหมอเนสยืนชี้มือไปตามจุดต่างๆ ที่มีกระดาษโน้ตสีหวานแผ่นเล็กๆติดเอาไว้
‘บ้านของเรา’ ข้อความบนแผ่นกระดาษที่แปะอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน
‘โต๊ะของผม พี่หมอ พี่หมอเนส และแตงกวา(สมาชิกใหม่ของบ้านเรา)’ กระดาษอีกแผ่นที่วาดคล้ายแผนที่ เป็นตำแหน่งที่นั่งประจำเวลาที่ทุกคนอยู่รวมกัน
‘อย่าลืมทานข้าว ผมเป็นห่วง’
‘ระเบียงของเรา’
‘เมลล์หาผมด้วยนะครับ Please~~~’ ข้อความที่แปะอยู่หน้าคอมฯ พร้อมกับบอกเมลแอดเดรสเอาไว้ข้างล่าง
‘ห้องของผม’ หมอปุ่นอ่านข้อความที่แปะอยู่หน้าห้องตัวเอง พร้อมกับคลี่ยิ้มออกมา เพราะเมื่อกี้รีบวิ่งออกไปข้างนอก ก็เลยไม่ได้ทันสังเกตเห็น ว่าในห้องของตัวเองมีเจ้ากระดาษโน้ตแปะอยู่เต็มไปหมด
ไม่เว้นแม้แต่เตียงนอน ก็ยังมีข้อความเขียนแปะเอาไว้ ‘เตียงของพี่หมอ แต่ที่ว่างข้างๆเป็นของผมนะ’
พอตื่นขึ้นมาแล้วหาคนที่นอนอยู่ข้างๆไม่พบ คิดว่าจะอยู่ในห้องน้ำ ก็เลยไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดู เห็นว่าหายไปนานจนผิดสังเกต พอเปิดเข้าไปดูก็พบว่าข้างในมันว่างเปล่า หอหันไปมองรอบๆห้องก็เจอกระดาษแผ่นหนึ่งพับวางไว้บนโต๊ะ
ถึง..พี่หมอของผม
ขอโทษซักกี่ร้อยครั้ง ถึงจะหายโกรธผมนะ ...ไม่ได้หวังให้มันเป็นแบบนี้เลย แต่กำหนดเดินทางของผมเลื่อนมาเร็วขึ้นอีก ต้องกลับไปลงเรียนเร็วกว่ากำหนดเพราะเป็นปีสุดท้าย เหตุผลที่ผมทำแบบนี้ หนีไปแบบไม่บอก มันอาจจะฟังดูไร้สาระไปซักนิด แต่...ผมไม่อยากเป็นฝ่ายเดินจากมา โดยมีพี่หมอยืนมองอยู่ข้างหลัง ต้องร้องไห้บนเครื่องแน่ๆ (แม้ว่าคนที่นั่งข้างๆ จะไม่รู้จักกันแต่ผมก็อายเป็นนะ) ผมจะตั้งใจเรียนให้จบ แล้วรีบกลับมา ..ถึงตอนนั้น แม้ว่าพี่หมอจะโกรธจนไม่ยอมอ้าแขนรับ ผมก็จะโดดกอดพี่หมอแน่นๆเลย!!
ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เราได้พบกัน
ขอบคุณที่รักผม....ขอบคุณจริงๆ
คิดถึงผมมากๆด้วยนะ
ชีต้าห์(ตัวแสบของพี่หมอคนเดียว)
-----------------------------------------------------
หมอเนสเดินมาหยุดยืนพิงประตูห้องของเพื่อน เมื่อเห็นว่ามันวิ่งวุ่นไปทั่วบ้าน แล้วไปหยุดนั่งนิ่งอยู่บนเตียงในห้องของมันเอง
“สรุปว่าไง” เจ้าของห้องถอนหายใจออกมายาวเหยียด
“ขอลางานซักเดือนได้ไหมวะ จะบินไปจับเด็กแสบฟาดก้นซักหลายๆที” หมอเนสชูมะเหงกให้เพื่อนที่กำลังทำหน้าหงอยแทนคำตอบ
อย่างน้อยๆก็ยังดีกว่าต้องมาทนเห็นมันนั่งเศร้าไปวันๆ เหมือนคนอกหัก พอมองดูให้ดีแล้ว ทั้งห้องของไอ้เพื่อนปุ่น มันเต็มไปด้วยกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆเต็มไปหมด ...ยังไม่รวมถึงไอ้เจ้าที่ส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งอยู่ที่หน้าต่างนั่นอีก ...ไอ้เสือมันร้ายจริงๆตัวไม่อยู่ แต่ทิ้งของต่างหน้าไว้เพียบ กะว่าไปไหนไม่รอดแน่
“มีแฟนเด็กก็ต้องทำใจ...ช่วยอะไรไม่ได้ว่ะ” หมอปุ่นเงยหน้ามองไอ้คุณเพื่อน ตอนแรกก็เหมือนมันจะเข้ามาปลอบอยู่หรอก แล้วทำไมฟังดูเหมือนกำลังโดนมันหัวเราะเยาะ!!
“เออ!! ว่าแต่คนอื่น ขอให้มันมีบ้างเถอะ ไอ้แฟนเด็กนะ สาธุ!!” ไอ้คนโดนแช่งทำเป็นหยักไหล่เหมือนไม่คิดจะใส่ใจประโยคที่ได้ยิน ก่อนจะเดินเลยเข้าไปในห้องน้ำ
แฟนเด็ก!!!? จะมีเด็กที่ไหนหลงมาวะ...จะมีก็แต่....อึ้ยยยย คิดไปถึงไอ้เจ้าเด็กโข่งนั่นได้ไง ไม่มีทางอ่ะ!!
====================
:กอด1: แอบกอดทุกคนในเช้าวันจันทร์(นี่มันเที่ยงแล้วเฟ้ยยยย :beat:)
แอบเอามาม่ามาเสิร์ฟตอนเที่ยง ไม่หรอกมั่งเนอะ ๆ
คนเค้าก็รักกันจะตาย ชีต้าห์น่ารัก หมอปุ่นน่ารัก หมอเนสกับแตงกวาก็น่ารัก
รวมไปถึงคนอ่านทุกคนก็น่ารักด้วย :กอด1:
สำหรับใครที่มาปูเสื่อกางเต้นท์รอ ตื่น ๆ ได้แล้ว 555
(จ่ายค่าเช่าที่มาด้วยนะ เก็บไว้จ่ายค่าตัวนักแสดง :laugh3:)
ไปแล้วเหอะ ยิ่งฝอยยิ่งไปกันใหญ่ 5555
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอีกรอบ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
ปล.คุณรู้หรือยังว่า "การดื่มสุรา(ทำให้ความสามารถในการขับขี่ลดลง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.1920)" ยังไง (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/361.gif)
( :o8: อะคึ แอบใส่ชื่อตอนผิด อายยยยยย ขอบคุณ k'Cupcake ที่แอบส่งซิกบอกกัน :กอด1: )
-
แปะ ป๊าบบบบบบ
เพิ่งจะกินข้าวอิ่มๆ เจอมาม่ารสกลมกล่อมอีก
จุกไปเลยคร้าบพี่น้อง
เจ้าแสบไปแต่ตัว ทิ้งของดูต่างหน้าไว้เพียบเลย
พี่ปุ่นจะไปไหนรอดเนี่ยยยยยยย
-
:monkeysad:
-
Oh!!!!!!!!!!!! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่อยากกินมาม่าเป็นอาหารเช้า (เช้าเหรอ?)
ทำไมอยู่ก้อจากไปอย่างงี้อ่ะ ตอนนี้เอาแบบว่า หนึ่งปีผ่านไปไวอย่างกะโกหก
แล้วสองคนก้อกลับมารักกันไรงี้ ได้ป่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วอึดอัดพิกล...ไม่ชอบการจากลาเลย T^T
เฮ้อออออออ อ อ อ อ อ อ อออ...การจากลาเป็นอะไรที่เค้าไม่ชอบเลยให้ตายสิ
เค้าว่าซีต้าห์เข้มแข็งมาก ๆ เลยนะ...ที่ตัดสินใจทำแบบนี้...เค้ายังคิดอยู่ว่า ชีต้าห์จะบอกพี่หมอยังไงหว่า????
แต่วิธีนี้ก็ดีเหมือนกันนะ...มันอาจจะรู้สึกแย่ แต่ถ้าคิดถึงเหตุผลที่ไอ้เสือแสบทำ...มันก็คงจะดีกว่าการมองเห็นอีกคนเดินจากไป
โดยที่เราเองก็ทำอะไรไม่ได้...
หวังว่าทั้งไอ้เสือและพี่หมอจะได้เจอกันเร็ว ๆ นะฮะ...
พีเอส ,, หมอเนส หัวเราะเยาะหมอปุ่นมาก ๆ ระวังนะ...ว่าให้เขาไว้เยอะ จะเจอเองแล้วจะหัวเราะไม่ออก 5555555555+
(ได้ข่าวว่า ไอ่เด็กที่ว่า มันก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล...เพียงแต่ยังไม่รู้ใจตัวเองไม่ใช่เหรอหมอเนส...หึหึหึ - -+)
-
ทิ้งกันไปไม่ร่ำไม่ลาแบบนี้ใครจะอยู่เป็นนะ อกจะแตกตาย ไอ้เสือแสบทำหมอปุ่นอีกแล้ว :m15: :m15: :m15:
-
:sad11:
ชีต้าร์ รีบไป ก็รีบกลับมาน๊าาาาาาาา
หรือว่าให้พี่หมอไปหาเลยดีกว่าเนอะะะะะ
-
โห จากกันแล้ว
ถึงตัวจะไกลกันแต่ก็ขอให้ใจยังเป็นดวงเดิมนะสาธุ
-
ชีตาร์ใจเด็ดมาก สงสารพี่หมอนะ
-
ปุ่นเอ๊ย รักเด็กวัยเรียนก็ต้องทำใจอย่างงี้แหละลูก
(กร้ากกกกกกกกกส์ สิงร่างคุณนายอีกแล้วตรู)
ที่แน่ๆ ดาด้า ทำเจ้เสียน้ำตานะเนี่ย ซึ้ง สุข โหยหา อยากให้พี่ปุ่นมีประตูเปิดไปไหนก็ได้ของโดราเอมอนงิ
-
แง๊ .... :m15: :m15: :m15:
-
ปล.คุณรู้หรือยังว่า "การดื่มสุรา(ทำให้ความสามารถในการขับขี่ลดลง)" ยังไง
รู้แล้วๆ 55555 ทำให้ใครบางคนค้างด้วย
ปล.ลงผิดตอนป่าว ทำไม 25 มา 27 เลยอ่ะ หรือเราเข้าใจผิดเอง
-
:เฮ้อ:จากกันจนได้นะพี่หมอ ไปแบบไม่รู้ตัวด้วยดิ :L1:
-
หนีกันไปเฉยเลย แล้วแบบนี้ หมอปุ่นเหงาแย่เลย
แอบมีเซอร์ไพร์ส ให้เสือน้อยกลับมาไว ๆ ได้ไหมเนี่ย
ส่วนหมอเนสเมื่อไหร่จะรักพ่อแตงกวาซะทีอ่ะ สงสารแตงกวา
-
อะ เหอๆๆ เล่นเอาน้ำตาซึมอีกแล้วแฮะ น่ากลัวจริงๆเลย เด็กที่ทำให้มีความสุขเนี้ย
-
รีบกลับมานะต้า
-
ทำแบบนี้รักแย่เลย
ทุกอย่างก็เป็นของเรา
ถูกใจจริง ๆ
ลาพักร้อนตามไปเลย
เชียร์เต็มที่
-
เศร้าจังครับ
-
พี่หมอก็พักร้อนซักสองอาทิตย์ดิ่ ไปเซอร์ไพรส์กันหน่อยน่า
เอ ถ้าจะให้ดีให้แตงกวาเป็นไกด์ดีมั๊ย แล้วให้หมอเนสไปเป็นเพื่อนเดินทาง
จะได้ไม่เหงา เนาะ และถ้าจะให้ดียิ่งกว่าให้พี่ฟ้ากับตัวป่วนไปฮันนีมูนด้วย
-
^
^
^
ฮันนีมูนนิ่งไกลเลยนะคะพี่iforgive ว่าแต่ พี่iforgive รู้รึยังคะ ว่า...การดื่มสุรา(ทำให้ความสามารถในการขับขี่ลดลง)
((แอบมาโฆษณาแอบแฝงงิ))
-
มาอ่านตอนเย็นย่ำค่ำแล้ว แต่ความน่ารักของทุกๆคนก็ยังอยู่ครบถ้วน
หมอปุ่น ทำใจๆ อีกปีเดียวเอง
เสือน้อยตั้งใจเรียนนะ
แตงกวารีบๆทำคะแนนล่ะ
หมอเนสอย่าปิดกั้นหัวใจ เปิดออกๆ เร็วๆ
-
คิดถึงเสือน้อยอ่ะ พี่หมอ
ขนาดเคามะช่ายแฟน เค้ายังคิดถึงเลย
แล้วพี่หมอล่ะ
ไม่คิดถึงงแย่หรอคับ
ฮือๆๆๆๆ
-
เศร้าแทนหมอปุ่นอะ
-
ไม่ใช่มาม่าแน่นอนค่ะ ดาด้า 555
หวานจนหยดติ่งท้ายสุด กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
ถูกใจ +1 แต่ น้องนุ่นอดนะวันนี้ เพราะ ยังไม่ครบ 24 ช.ม. คริๆๆๆ
ชุ่มชื่นในหัวใจดีจัง ...
-
แอบสงสารพี่หมอ..
แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวน้องก็กลับมาเนอะ.. :yeb:
พี่หมอเนส..น้องแตงกวาน่ารักน๊า ..ว่าปะ :eiei1:
-
+1 ค่ะ
ชีตาร์ทิ้งทวนได้น่ารักมากนะ! พี่หมอปุ่นคงปลื้ม
แต่อดไม่ได้เลยเนอะ อยากให้เรียนจบไวๆ
รีบกลับมาหาหมอปุ่นนะ!
-
เจอมุขจากลาของไอ้ตัวแสบแบบนี้
พี่หมอปุ่นจะไปไหนรอด
แถมได้แต่กอดเฉยๆ ทั้งคืนอีก
-
แล้ววันต่อๆไป จะอยู่กันยังไงน้อ
เหงาแย่เลยนะเนี่ย เฮ้อออ
-
น้องเสือรีบกลับมานะ
พี่หมอคิดถึง
:call:
-
แงๆๆๆ น้องเสือหนีกลับไปเรียนแล้วอ่า...พี่หมออยู่นี่เหงาหงอยเพราะคิดถึงไอ้ตัวแสบแน่ๆเลย :m17:
-
เอาน่า เสือน้อยของพี่หมอจากไปเรียน
เดี๋ยวก็กลับมาซบอกอุ่นๆ ของพี่หมอ ไม่ได้บอกว่าจะเลิกกับพี่หมอเสียหน่อย
แค่รอเวลาที่เหมาะสมแค่นั้นเอง
-
ง่าาาา :sad2: :sad2:
เศร้าไร้คำบรรยาย
เมื่อไรชีตาร์จะกลับมา? หรือพี่หมอจะตามไปหาดี?
-
เศร้าอะจากกันแล้ว :m17:
ชีต้าห์รีบไปรีบกลับนะ
-
ไอ้เสือก็ยังแสบเหมือนเดิม ถึงจะห่างกันแต่ก็ทิ้งของแทนใจไว้เพียบ อย่างนี้ไม่รู้ว่าหมอปุ่นจะคิดถึงยิ่งกว่าเดิมหรือเปล่านะ
ขอให้ชีต้าร์รีบๆกลับมานะ สงสารพี่หมอ
-
แวะมาจิ้มทุกคน +1 :z13:
:กอด1: โอ๋ ๆ ไม่เอาไม่เศร้านะ ไอ้เสือมันทิ้งของสำคัญไว้ ต้องกลับมาเอาแน่นอน
ตอนต่อไปแวบไปดูความคืบหน้าของหมอเนสบ้างอะไรบ้าง :-[
สงสารเจ้าโกลเด้นแตงกวา มันจะเหงาหงอยเฉาไปเสียก่อน หึหึ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif) ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
:z13: :z13: สุดท้ายนี้จิ้มคุณนายแรง ๆ ซักสองที 5555
-
ระวังเถอะ..ไอ้เด็กโข่ง ของมันแรง
-
ตามอ่านทันละครัฟ เรื่องนี้หนุ๋กดี
จะรอติดตามนะ ฝากตัวเปงแฟนคลับอีกคน
กระผม โดโด้ เด็กประเทศลาว บ้านิยาย ก๊าฟ
-
ระวังเถอะ..ไอ้เด็กโข่ง ของมันแรง
:z13:
ของอะไรแรงเหรออออ คึคึ หักคะแนนแรง ๆ งี้ป่าว 555 :-[
ตามอ่านทันละครัฟ เรื่องนี้หนุ๋กดี
จะรอติดตามนะ ฝากตัวเปงแฟนคลับอีกคน
กระผม โดโด้ เด็กประเทศลาว บ้านิยาย ก๊าฟ
:z13: จิ้มเด็กใหม่ซะ ยินดีต้อนรับเข้าครอบครัวของเรา :กอด1:
-
ตัวแสบไปแล้วๆๆๆ
รีบกลับมาน่ะมาหาพี่หมอปุ่น
ถ้าไม่รีบกลับมาจะจิ๊กไว้เองล่ะน่ะ
555.
+1ให้ชีตาร์
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ฮือ ฮือ กระซิก กระซิก มาทำ มาม่าให้เค้ากินเเล้วจะมาเปลี่ยนเป็น อมยิ้มตอนท้ายมันไม่ได้ซะเเล้วไรเตอร์ ซึ้ง+เศร้าอะ เข้าใจเหตุผลของชีตาร์นะ เเต่เเอบเคืองอะ ไปไม่ลา กระซิก กระซิก สงสารหมอปุ่นเหงา เดี๋ยวก็อิจฉา หมอเนส คุคุคุ
ปล. ไปอ่านมาเเล้วนะ การดื่มสุรา ทำให้ความสามารถในการขับขี่ ยายนพาหนะลดลงเป็นยังไง เเล้วก็กรี๊ดลั่นไปเเล้ว คุคุคุ
-
น้องน่ารักที่สุดเลย
เห้อ รีบๆให้เจอกันเร็วๆนะค้าาาาาาาาา
-
+1 :z2: :z2: :z2:
-
ทำเอาน้ำตาซึมเลยล่ะ
เดี๋ยวเซ็นต์ใบลาให้นะหมอปุ่น ลาซัก 2 เดือน เลยดีมั้ย
ทางหมอเนสจะเป็นไปตามคำสาปมั้ยเนี่ย รอดูต่อ
-
พี่ดาด้าาาาาา ขา..... :กอด1:
ขอแบบ หวานนน ๆ ผ่านอีเมล์ได้ป่าวค๊า....
เอาแบบสัก คนละ 1 ฉบับ แล้วก็......
1 ปีผ่านไป รัยเงี้ย 555
จงจ๋านเด็กน้อย ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ ก๊าบบบบบ....
-
:z13:
เจอชื่อเรื่องแล้วชอบ
เลยจะเข้ามาอ่าน
ขอไปอ่านก่อนนะ
:bye2:
-
ให้พี่หมอ ตีก้นไอ้เสือสักทีดีไหม หนีไปสะหล่ะ
-
26.5. เมา!!!?
วันหยุดที่สุดแสนจะน่าเบื่อ ไอ้คุณเพื่อนก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องกับพวกกระดาษโน้ต นอนฟังเสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งลมตามประสาคนอยู่ไกลแฟน ส่วนไอ้เจ้าเด็กโข่งก็บอกว่ามีธุระขอเลื่อนไปวันหยุดคราวหน้า แล้วตอนกลางวันกลางบ้านที่แสนจะเงียบเหงา เราคนเดียวจะอยู่ทำอะไรได้ หนังสือในห้องก็อ่านจนแทบจะท่องได้อยู่แล้ว ..หรือจะเอารถออกขับไปชมวิวในตัวเมืองบ้างอะไรบ้าง
แกรก!!
ประตูห้องของไอ้คุณเพื่อนเปิดออกมาพร้อมกับเจ้าของห้องที่โผล่หน้าออกมาพร้อมกระเป๋าเป้พาดที่ไหล่ จากการคำนวณด้วยสมองอันชาญฉลาด ...มันต้องหนีเที่ยวที่ไหนแน่ ๆ
"ไปไหนไม่ชวน" เพื่อนปุ่นหันมามองแวบหนึ่ง วางกระเป๋าบนโต๊ะ ก่อนจะเดินหายเข้าไปค้นหาของกินในครัว
"ไปรีสอร์ทพี่เต้ เห็นว่าวันนี้จะมีเรือออกไปส่งที่เกาะ" หมอเนสผุดลุกขึ้นมานั่งทันที ทำหน้าเหมือนคนที่กำลังเจอของที่อยากได้
"ไปด้วยดิ!!" หมอปุ่นหันมามอง เพราะร้อยวันพันปี ไม่เคยเห็นว่ามันอยากจะไป ชวนก็ตั้งหลายครั้งมันก็บอกขี้เกียจ วันหยุดทั้งทีขอนอนอยู่บ้านบ้าง แต่นี่...ขอไปเอง สงสัยว่าอากาศจะร้อนจัดจนสมองเพี้ยน
"ค้างคืนนะ เรือไปรับตอนเช้า" เป็นฝ่ายขอไปเอง แต่พอรู้ว่าลำบาก ก็ชักจะเริ่มลังเล คำว่า 'ไป' และ 'ไม่ไป' ตีกันอยู่ในหัว
"เออ..ไปเก็บเสื้อผ้าก่อน รอแป๊บ!!"
พอมาถึงท่าเรือของรีสอร์ท เพราะไม่ใช่ช่วงซีซั่นนักท่องเที่ยวก็เลยดูบางตา ไอ้คนที่ได้รับสิทธิ์พิเศษเป็นว่าที่ลูกเขย แน่นอนว่าฟรีตลอดการเดินทาง แถมยังได้ลูกชายคนโตเจ้าของรีสอร์ทมาเทคแคร์ด้วยตัวเอง พี่เต้เดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง สายตาของหมอเนสมองเลยไปบนเรือที่มีนักท่องเที่ยวขึ้นไปรออยู่ข้างบน
"เฮ่ย!! ไม่ใช่มั้ง!!" ใครบางคนที่ยืนสะพายเป้ กำลังยืนถ่ายรูปธรรมชาติที่สวยงามรอบๆตัว ไม่ได้สนใจว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้าไปใกล้
แชะ แชะ
จังหวะสุดท้ายที่หันกลับมา พร้อมกับกดชัตเตอร์ไปด้วย แทนที่จะได้รูปท่าเรือโดยรอบ แต่กลับเป็นใบหน้าคุ้นตาของใครคนหนึ่ง ที่แค่ได้เห็นเจ้าของกล้องก็แทบจะกระโดดเข้าไปกอด เด็กหนุ่มลูกครึ่งคลี่ยิ้มจนแก้มแทบปริ ต่างจากอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"ธุระสำคัญมากเลยนะ แตงกวา!!" คำประชดประชันที่ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มกว้างซีดจางลงไปแม้แต่น้อย แม้จะเห็นว่าคนที่เดินตามหลังมาคือพี่ปุ่นเพื่อนซี้ของอาจารย์
ไม่รู้ว่าตอนไหน ที่ธีโอไม่ได้รู้สึกอิจฉาหมอปุ่นเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้รู้สึกว่ามีใครอีกคนอยู่ในใจของคนตรงหน้า แม้ว่าถ้อยคำที่ใช้พูดคุยกันจะยังคงซึ่งระยะห่างเอาไว้ แต่ก็ยังดีแค่ไหนแล้ว ที่ได้เห็นตอนที่โกรธ ตอนที่เหงา(แต่ไม่เคยยอมรับ) แล้วก็เวลาที่อาจารย์เนสยิ้มแบบนี้
"คุณเนสมาได้ยังไงครับ เออ..ผมต้องขอโทษก่อน.." หมอเนสเหลือบมองเด็กโข่งตรงหน้า เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนหมาเจอเจ้าของ แล้วก็เปลี่ยนเป็นหมาหงอยซะอย่างงั้น ..ยังไม่ได้ดุอะไรซักคำ
"ขอโทษทำไม แค่มาเที่ยว ใครก็ทำได้" แตงกวาเงยหน้ากลับมายิ้มอย่างเดิม คงต้องขอบคุณอาจารย์สอนพิเศษตรงหน้าที่ช่วยสอนให้เข้าใจและจดจำภาษาไทยได้ในเวลาไม่นาน
พอเรือเริ่มออกตัว ทุกคนต่างก็เริ่มหาที่ทางที่นั่งของตัวเอง บ้างก็มายืนเกาะตรงขอบเรือชื่นชมธรรมชาติ บางคนก็หาที่นั่งรับลมเย็น หมอปุ่นเดินเข้ามาหาตอนที่พี่เขยขอตัวไปดูแลนักท่องเที่ยว ไม่รู้ว่าด้วยความบังเอิญหรืออะไร ที่เห็นเจ้าเด็กนอกยืนอมยิ้มแก้มปริอยู่กับเพื่อนซี้
"ไงแตงกวา!!"
"สวัสดีครับพี่ปุ่น" แตงกวายิ้มทักทายอย่างอารมณ์ดีตอนที่เห็นหมอปุ่นเดินเข้ามา
"ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน เซ็งอ่ะ!!" ไอ้คุณเพื่อนปุ่นหันมาบ่นด้วยสีหน้าสุดเซ็งอย่างที่พูด จากคนที่ไม่ถูกโรคกับเทคโนโลยีเลย กลับพกโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลา จากคนที่แทบจะไม่เคยแตะคอมฯถ้าไม่จำเป็น กลับนั่งรอเมลได้ทั้งวัน แล้วที่มันจะไปบ้านพักที่เกาะ ก็เพราะจะกลับไปเอาเครื่องโน้ตบุ๊กที่ทิ้งไว้ที่นั่น
"เอามาด้วยก็เท่านั้นแหละ ดูนี่ดิ!!" หมอเนสหยิบโทรศัพท์ของตัวเองให้ดู ไม่มีวี่แววว่าจะมีสัญญาณขึ้นมาเกินสองขีด ไม่หายไปก็บุญเท่าไหร่แล้ว ต่อให้ไอ้น้องเสือโทรมาจากแดนไกลได้สำเร็จ ยังไงก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี
"พี่ปุ่นกับคุณเนส พักที่ไหนกันเหรอครับ" ธีโอเอ่ยถามแต่สายตายังไม่ละจากใบหน้าของหมอเนส ไม่ใช่ว่าจะหลงใหลขนาดนั้น เพียงแต่...ตั้งแต่ตอนที่เรือแล่นออกมาได้ซักพัก จากที่พูดคุยกันอยู่ดีๆ คุณเนสก็แน่นิ่ง ทำตาลอยๆ บางทีก็เหมือนกับจะคายอะไรออกมา หน้าเริ่มซีด
"เช่าบ้านของรีสอร์ทไว้หลังหนึ่ง แล้วแตงกวาล่ะ?"
"ผมพักที่..คุณเนสครับ!!?" ยังไม่ทันจะได้บอกให้จบ คนที่ยืนนิ่งมานานก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น ทำเอาสองหนุ่มกระโดดคว้าตัวเอาไว้แทบไม่ทัน
"ปุ่น..เราว่า..เมาเรือว่ะ แหวะ!!" คนเมาหันมาบอกหน้าซีด ยังไม่ทันจะได้หาทางแก้ สิ่งที่กินไปเมื่อเช้ามันก็ย้อนออกมาทางปาก มันคงจะไม่น่าตกใจ...ถ้ามันไม่ได้แหวะใส่ไอ้เด็กโข่งที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เฮ่ย!! ไอ้บ้า!! ทำไมไม่บอกก่อน..!!" หมอปุ่นค้นยาในกระเป๋าที่ติดมา ก่อนจะวิ่งกลับไปหาน้ำจากห้องเครื่อง
"คุณเนส มองไปไกลๆ จะช่วยได้นะครับ อีกนิดเดียวก็ถึงเกาะแล้ว" ไอ้เจ้าแตงกวาไม่ได้สนใจว่าตอนนี้เสื้อตัวเองจะเลอะ แถมมีกลิ่นที่ชวนให้ใครก็ไม่อยากเข้าใกล้ กลิ่นจากของเก่าที่คนเมาเรือคายออกมา ดีนะว่าจับกล้องสะพายไว้ข้างๆ ไม่อย่างงั้น...คงได้เรื่อง
"โลกหมุนว่ะ!!" พอลองมองไปไกลๆ ตามที่ได้เจ้าเด็กโข่งมันบอก เรือมันก็ยังโยกไปมา คนเมาก็เลยมองโลกรอบๆ เหมือนกำลังโดนจับเหวี่ยงเป็นวงกลม หรือไม่ก็อาการเหมือนคนที่โดนสั่งให้ปั่นจิ้งหรีดแล้วยืนขึ้นแบบนั้น
ไอ้คนข้างๆมันก็หน้าซีดตามทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไร กระวนกระวาย เอาหมวกมาพัดให้ ทั้งที่ลมมันก็พัดตีหน้าอยู่ตลอด หมอเนสเพิ่งจะเห็นสิ่งที่ตัวเองคายออกไปมันไปแปะอยู่บนอกเสื้อยืดของไอ้เด็กโข่ง ตกใจแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะหัวยังหมุน ได้แต่นั่งสมเพชตัวเองอยู่นั่น ไม่กล้าหันไปมองใคร สุดแสนจะอับอายผู้ชายตัวโตเมาแล้วอ้วก สาบานว่าชีวิตนี้จะไม่ขึ้นเรืออีก
"นี่น้ำล้างปาก แล้วก็กินยาซะ" ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ หมอเนสก็ทำตามคำสั่งเพื่อนหมอทันที โดยมีไอ้เด็กโข่งช่วยประคองอยู่ไม่ห่าง คงเป็นเพราะถ้าเทียบขนาดตัวกันแล้ว ดูเหมือนจะมีเจ้าแตงกวาอยู่คนเดียวที่จะแบกไหวนั่นเอง
"ปุ่น..ขากลับขอเป็นยานอนหลับ หรือไม่ก็ช่วยทำให้สลบแล้วลากขึ้นมาเลยนะ" สองคนที่เหลือหันมาสบตากันกลั้นหัวเราะ คนเมานอนขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะหลับลงให้ได้
------
ตัดสินใจพลาด..อย่างมหันต์ แล้วก็เหมือนได้ค้นพบก็วันนี้ว่าตัวเองสามารถเมาได้ โดยไม่ต้องแตะเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ อาการเดินไม่ตรงทาง โลกหมุนไปมา คายของเก่าออกมาด้วยครบสูตร! แล้วตอนนี้ก็ต้องให้ไอ้คุณเพื่อนปุ่นมันถือกระเป๋าให้ ส่วนไอ้เจ้าแตงกวาช่วยลากขึ้นฝั่ง ..หมดกันคราบคุณหมอสุดหล่อที่สร้างไว้!!
"อาการหนักอ่ะ เคยเป็นมาก่อนไหม" ไอ้คุณเพื่อนเอ่ยถามตามประสาคนเป็นหมอ มันคงติดปากถามอาการไปอย่างงั้น ..อยากจะตะโกนด่ามันว่าถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ จะมาทรมานตัวเองทำซากอะไรวะ!!
"ก็เพิ่งรู้วันนี้แหละ" ขืนตะโกนออกไปแบบนั้น นอกจากจะปวดหัวจี๊ด แล้วยังเสี่ยงจะโดนทิ้งไว้ที่หาดอีก
"คุณเนสเป็นยังไงบ้างครับ" แตงกวารับหน้าที่หิ้วปีกคนเมาขึ้นฝั่ง แถมยังพามาส่งให้ถึงบ้านพักที่หมอปุ่นเช่าเอาไว้ สายตายังคงทอดมองอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าอาการไม่ดีขึ้น
"เมาซิ!! ถามได้..อยากอ้วกอีกแล้ว!!" พูดจบก็ตะเกียกตะกายเซไปยึดระเบียงบ้านเอาไว้เป็นที่พึ่ง แล้วโก่งคออาเจียนอีกรอบ หมดไส้หมดพุง และ..หมดสภาพอย่างที่เห็น
กว่าจะทำให้มันสงบได้ เล่นเอาหมอปุ่นแทบจะต้องโป๊ะยาสลบ สุดท้ายแล้วหมอเนสก็หมดแรงนอนหน้าซีดแผ่อยู่บนเตียง โดยมีธีโอที่กำลังเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้ ทั้งที่ตัวเองต้องเปลือยท่อนบน เสื้อตัวที่เลอะถอดสลัดทิ้งไว้ที่หน้าบ้านอย่างไม่คิดจะสนใจ เอาแต่วิ่งวุ่นพยาบาลคนป่วยจนกระทั่งหลับไป
"เราก็ไปพักบ้างเถอะ ปล่อยให้มันหลับไปแบบนั้นแหละ เดี๋ยวตื่นมาค่อยว่ากัน" เสียงหมอปุ่นตะโกนบอกมาจากด้านนอก แต่ธีโอก็ยังคงทอดสายตามองคนบนเตียงอย่างเป็นห่วง เป็นไปได้ก็ไม่อยากทิ้งไป แต่มันจะดูแปลกไปไหม ถ้ามาดูแลแบบนี้ เกิดเจอคำถามที่เลี่ยงไม่ได้ขึ้นมา ความอาจจะแตกได้ง่าย
"ผม..กลับมาอีกได้ไหมครับ" พอไม่มีทางเลือกก็ต้องกลับไปที่พักตัวเองก่อน อย่างน้อยๆ ก็ต้องไปอาบน้ำ แล้วเอาเสื้อที่เลอะไปซัก ก่อนไปยังมีมารยาทเดินเข้ามาขออนุญาตก่อน เจ้าของบ้านพักมองกลับมาอย่างแปลกใจ แต่ก็คลี่ยิ้มให้ในที่สุด
"ก็มาซิ เดี๋ยวตอนเย็นมากินข้าวด้วยกัน" อาจเป็นเพราะพี่ปุ่นเป็นคนน่ารักแบบนี้เสมอ ก็เลยไม่รู้ว่าจะหาข้อหาอะไรมากล่าวโทษ เรื่องของความรู้สึกของคนเราบางทีมันก็ละเอียดอ่อนเกินกว่าจะกลายเป็นความผิด
"เออ..ไม่มีอะไรครับ.." ก่อนจะเดินลงมาจากบ้านพัก อยากจะเอ่ยปากบอกเหลือเกินว่าฝากด้วย แต่ก็ยั้งตัวเองเอาไว้ได้ เพราะรู้ว่ายังไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดออกไป ...สถานะของคนรู้จัก สามารถเป็นห่วงกันได้ไหมนะ..?
คนป่วยลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีส้ม พอได้นอนพักอาการก็ดีขึ้น แต่ในท้องเหมือนไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย บ้านพักทั้งหลังเงียบกริบ ไอ้คุณเพื่อนคงออกไปเดินเล่นมั้ง หมอเนสอดคิดไม่ได้ว่ามันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการนอนอยู่บ้านซักนิด เพิ่มการทรมานตัวเองเข้าไปอีก
พอเดินมาถึงหน้าบ้าน ก็พบว่าเจ้าของบ้านพักนอนหลับสนิทอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว สายลมที่พัดมาปะทะใบหน้าทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ได้กลิ่นน้ำทะเล กับธรรมชาติที่สวยงามโดยรอบ ตอนที่ขึ้นฝั่งมาคงไม่ได้สังเกตเห็น แล้วสายตาก็เลื่อนมาหยุดที่ใบหน้าของคนที่กำลังหลับสนิท จนมันขยับพลิกตัว หมอเนสถึงได้แกล้งมองไปทางอื่น
"อ้าว!! เป็นไงมั่ง โลกหายหมุนรึยัง ปวดหัวรึเปล่า" พอลืมตาได้วิญญาณคุณหมอคงเข้าสิงร่างไอ้คุณเพื่อนปุ่น มันถึงได้ยิงคำถามรัวมาทีเดียว
"ได้นอนก็หายแล้วครับ ไอ้คุณหมอ!!" หมอเนสแกล้งประชดใส่ ไอ้คุณหมอที่ว่าก็เลยหลุดหัวเราะก๊าก แต่ก็ยังไม่พอใจแค่นั้น มันยังยื่นมือมาแตะที่หน้าผากเป็นการตรวจวัดอุณหภูมิเบื้องต้นอีก เล่นเอาคนป่วยนั่งนิ่งตัวแข็งเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
"เออ..โชคดีที่ไม่มีไข้"
ใครบางคนที่กำลังสาวเท้าตรงมายังบ้านพักด้วยความกังวล กลับยืนหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าบ้าน ได้แต่โทษตัวเองที่มาผิดที่ผิดเวลา ไม่กล้าที่จะก้าวต่อไปข้างหน้า ได้แต่ถอยก่อนจะเดินกลับไปทางเก่า ธีโอถอนหายใจออกมายาวเหยียด ไม่รู้ทำไมในอกมันเหมือนมีอะไรอัดแน่นอยู่ข้างใน อึดอัดจนอยากจะตะโกนให้ดังลั่น แต่ก็ทำได้แค่ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นทราย สายตาเหม่อมองไปข้างหน้าไม่รู้ทิศทาง
"มานั่งเป็นพระเอกอะไรแถวนี้!!?" เสียงทักกึ่งตวาดดังมาจากข้างหลัง เสียงคุ้นหุที่ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหน ก็ตอนที่เหลือบมองไปรอบกายที่ตอนนี้มืดสนิท มีเพียงแสงไฟส่องสว่างให้พอแค่เห็นทาง
หมอเนสย่อตัวลงนั่งข้างๆ ไอ้เจ้าเด็กโข่งที่ยังไม่ได้ตอบคำถาม คนรึอุตส่าห์รอกินข้าวเย็น แต่ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ทนความหิวทารุณกระเพาะไม่ไหวก็เลยกินไปก่อน ให้ไอ้คุณเพื่อนที่เป่ายิงฉุบแพ้เก็บกวาดส่วนที่เหลือไว้รอให้คนของรีสอร์ทมาเก็บอีกที ส่วนตัวเองก็ขอออกมาเดินย่อย สูดอากาศบริสุทธิ์ แล้วก็เจอใครบางคนนั่งกอดเข่าใจลอย เรียกหลายครั้งก็ไม่ยอมตอบจนต้องเดินมาเข้ามาใกล้ๆ
"ถามไม่ตอบอีก!! แล้วนี่กินอะไรรึยังล่ะเรา"
"ผมลืมไป..นัดกับพี่ปุ่นเอาไว้!!" เพิ่งจะมานึกได้เอาตอนนี้คงสายไปแล้วมั้ง
"เพิ่งกินกันไปเมื่อกี้ เก็บจานไปแล้ว" พอได้ยินแบบนั้นเข้า ไอ้เจ้าแตงกวาก็เริ่มอาการหางลู่หูตกขึ้นมา
"แล้วผมล่ะ..?" ธีโอหันมาถามพร้อมกับชี้ที่อกตัวเองทำหน้าหงอยๆ
"ล้อเล่นน่ะ สั่งของไว้เผื่อสามคน จะกินหมดได้ไง" หมอเนสหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับยกมือวางบนหัวเจ้าคนหน้าหงอยขยี้เส้นผมเล่นเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่พอเหลือบเห็นสายตาที่มองกลับมาก็จำต้องชักมือกลับ เบือนหน้ามองไปทางอื่น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ
"คุณเนสครับ..."
"หืม..? เรียกทำไม..เออ..มีอะไรเหรอ..?" บรรยากาศเริ่มแปลกไป ยิ่งพยายามไม่สนใจสายตาที่มองมาเท่าไร ตัวเองนั่นแหละที่ยิ่งจะร้อนรน
"เรื่อง'คนที่ชอบ'ผม..จะบอกได้รึยัง ถึงเวลาแล้วหรือยังครับ..?" หมอเนสเหลือบมองหน้าคนถามที่ยังคงจ้องมองมา ...ประเด็นคือ..ไอ้กระผมก็เป็นแค่อาจารย์สอนภาษา ไม่ใช่หมอดู แล้วจะไปตรัสรู้กับมันไหมล่ะ ว่าจะต้องบอกตอนไหน โทรดอกจัน 1900 ก็ไม่ได้ซะด้วยตอนนี้
"จะไปรู้ได้ไงเล่า!! ถ้าอยากบอกก็บอกไปซิ มัวรอช้าเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก.." ไม่ทันซิน้องหมา น้องแมวคาบไปรับประทานเสียก่อน
"ผมเชื่ออาจารย์ เพราะงั้นผมจะบอก..."
"เออ!! บอกไปเลย เรื่องได้จบๆไป!!" ไอ้คำว่าจบที่พูดไม่ใช่ว่ามองในแง่ร้าย แต่มันหมายถึงจะได้รู้เรื่องเสียที่ต่างหาก แล้วก็ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงต้องหงุดหงิด เลยคิดเอาเองว่าคงโมโหที่โดนไอ้เด็กโข่งมันมาเซ้าซี้ พอพูดจบหมอเนสก็เลยลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันจะได้เดินกลับไปบ้านพักอย่างที่ตั้งใจ ข้อมือก็โดนคว้าเอาไว้เสียก่อน
"ผม ชอบ คุณเนส ครับ!!"
1 วินาทีผ่านไป
2 วิฯก็แล้ว
3 วิฯก็ยังคงนิ่งอยู่
4 วิฯถึงกับอ้าปากค้าง
5 วินาทีผ่านไป ..คำว่า'ชอบ' ที่ได้ยินมันกำลังวิ่งวนอยู่ในหัวเหมือนกับภาพสไลด์ 'คนที่ผมชอบ เค้าพูดภาษาไทย อยากพูดกับเค้า ก็เลยต้องเรียน' นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นหว่า ไอ้เด็กบ้านี่มันจะมาล้อเล่นอะไรตอนนี้เว้ยเฮ้ย!! มันใช่เรื่องล้อเล่นไหม เดี๋ยวปั๊ดเสยคางให้ได้สติซักทีสองทีหรอก แล้วไอ้หัวใจเจ้ากรรมมันจะเต้นตึกตักทำไมวะ!!
"ผมชอบคุณเนสมานานแล้ว" ธีโอยังคงยืนยันหนักแน่น สายตายังคงทอดมองคนตรงหน้า เพียงแค่...ไม่ได้ยินคำปฏิเสธสวนกลับมา หัวใจก็ยังคงพอจะมีหวัง
"บ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ" เสียงบ่นพึมพำเหมือนคนที่กำลังสับสน ก่อนจะสะบัดข้อมือตัวเองออก เดินหันหลังตรงกลับไปยังบ้านพัก
"ผมพูดจริงๆนะ คนที่ผมชอบคือคุณเนส" โอ๊ย!!! ยังจะมาย้ำอีก ฆ่ากันให้ตายเลยไหม เมื่อตอนกลางวันเมาเรือ แล้วตอนเย็นยังมาเจอเรื่องชวนเมาแบบนี้อีก นี่มันวันอะไรกันโว้ยยยยยยยยย
=================
โอ่ว์...แม่เจ้าาาาา :-[
เจอแบบว่าเมาซับเมาซ้อนซ่อนเงื่อน 5555
แล้วแบบนี้หมอเนสของเราจะทำไงถึงจะหายจากอาการ hank ละเนี้ยะ
มิมีใครรู้หรอก..ต้องติดตามตอนต่อไปเท่าน้านนนนน :laugh:
:กอด1: ก่อนไป
รูปประกอบตอนนี้ ก็...แบบว่าจับไว้ให้อยู่
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/Mihashi_Akutai_wa_Toiki_to_Mazariaucolorpage-1-1.jpg)
-
คุคุคุ ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านจบเเล้วก็ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ให้ลั่นบ้าน เเตงกวา ของเจ๊ (ตอนไหน ( ตอนนั้นเเหละ)) ดีมากลูก หัวใจพองโต เเก้มปริ ไปเลยประหนึ่งว่าตัวเองเป็นหมอเนส เเต่ตอนนี้ เหี่ยวเล็กๆไม่รุ้ว่า หมอเนสจะตอบยังไงเป็นห่วงเเตงกวา ไรเตอร์ มาเร็วๆนะ กรี๊ดดดดดดดดดด ลุ้นตัวโก่ง
เอาไปเลย +1 ด้วยคะเเนน เเต่ความชอบให้เกินร้อย
-
โอ๋ว..หมอเนสเมาซับเมาซ้อนซ่อนเงื่อนแบบนี้ พี่แก้วว่านะคุณดาด้า
จั๊งซี่มันต้องถอน จั๊งซี่มันต้องถอน ถอนแบบว่าให้พ่อแตงกวาบอกรักทุกๆ 5 นาทีอ่ะ หมอเนสจะได้หายเมา 555
-
แตงกวาสู้ๆ แตงกวาสู้ๆ แตงกวาสู้ๆ แตงกวาสู้ๆ แตงกวาสู้ๆ แตงกวาสู้ๆ แตงกวาสู้ๆ แตงกวาสู้ๆ แตงกวานี่กล้าดีจัง หมอเนสเสร็จแตงกวาแน่ :z1: :z1: :z1:
-
ความเมามันคงจะยังไม่จบลงแค่นี้หรอกหมอเนส...เด่วเมารักมันจะตามมาอีกระลอก...กร๊ากกกกกกกก ก ก ก กกกกส์
จะเป็นไรมั้ย ถ้าจะบอกว่า...เค้าแอบสงสารพ่อแตงกวาน้อย(?) ตอนที่เห็นหมอเนสยืนให้หมอปุ่นวัดอุณหภูมิอ่ะ
แต่เค้าว่าก็เพราะเหตุนี้ด้วยแหล่ะ...ที่ทำให้พ่อแตงกวาน้อยตัดสินใจพูดออกไปสักที
แล้วอย่างนี้หมอเนสจะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย...พ่อแตงกวาน้อยเค้ารุกฆาตขนาดนี้แล้วนะ
จะปฏิเสธใจตัวเองอีกเหรอหมอเนส...ระวังนะ...วันที่เค้าไม่อยู่แล้วเพิ่งมารู้ตัวเมื่อสาย...จะมานั่งเสียใจไม่ได้นะเออ...คริคริ XD
เชียร์พ่อแตงกวาน้อยสุดใจ...อย่ายอมแพ้นะ...ไฟท์ติ้ง~!!!!
-
:o8: อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
มาต่อเร็วๆน้า
:call: :call: :call:
-
ไม่เมาเรือแล้วแต่เรายังเมารัก เอิ๊กกก แตงกวาเอ๊ยยย รุกเลยลูก
ตอนนี้แหละกำลังเหมาะ หมอเนสกำลังมึนงงได้ที่ ลุยอย่างเดียว
-
โห
หมอเนสโดนน๊อค
ขอให้หมอเนสรู้ใจตัวเองสักทีเหอะเห็นใจน้องแตงกวามั่งนะคุณหมอ
-
:haun4: แตงกวาน่ารัก เอาเลย รุกเลย อิอิอย่าปล่อยให้พลาดละคราวนี้ แตงกวาสู้ๆ :haun4:
-
แตงกวาทำดีมาก เมื่อเปิดเกมแล้วต้องรีบรุกต่อ อย่าให้คู่ต่อสู้ตั้งตัวได้นะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กรี๊ดน้องแตงดองรุกฆาตไม่พอ ยังต้องเสียจริตกรี๊ดกับภาพประกอบอีก
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย บร้าๆๆๆๆๆๆ
-
พี่หมอเนสก้อหวั่นไหวบอกเขาไปเถอะ :L2: :mc4: :bye2:
-
แตงกวารุกแล้วเว้ยเฮ้ย...
ตอนนี้ก็อยู่ที่หมอเนสแล้วนะจ๊ะ
ถ้าให้ดี ได้เพื่อนปุ่นมาช่วย คงสำเร็จได้ง่ายขึ้น เอ๊ะ หรือ ยากขึ้นหว่า
ขอบคุณดาด้าจ๊ะ รอตอนต่อไปนะ
-
ที่รูป..กำลังจะเลียอะไรหว่า..
-
บอกไปแว้ววววว Yeehaw เยี่ยมไปเลยแตงกวา
-
ฮาๆๆๆ ในที่สุดน้องแตงกวาก็สารภาพรักกะหมอเนสแล้ว ลุยเลยน้อง สู้ๆ
-
แตงกวาสู้ๆ :a2:
-
เจ๋งมาก แตงกวา แต่ถ้าจะให้ดี ต้องจัดการให้เรียบร้อยไปเลย หมอเนสปากแข็ง...
-
บอกออกไปแล้วก็ดีอย่างน้อยก็หายอึดอัดแหละ 555
-
หมอเนส หงุดหงิดกลบเกลื่อนอ่ะ..อิอิ พอเค้าบอกชอบเข้าจริงๆถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว..คริคริ
-
อ่านทันแล้ววว
ตามมาจากพี่อากาศอ่ะ
เจ้าเสือแสบมันน่ารักเนาะ
ไม่สงสัยเลย ว่าทำไมพี่ปุ่นถึงรักถึงหลง
ก่อนกลับเมกา ก้อทิ้งร่องรอย
ไว้ให้พี่ปุ่นคิดถึงเพียบเลย
-
หมอเนสเมาเรือ
ส่วนเจ้าแตงกวาเมารัก
คนแต่งก็อย่าไปเมาที่ไหนนะคะ
รีบมาต่อให้ไว้เด้อ
-
สารภาพแล้วคร๊าบบบ ทุกคน แล้วหมอเนสจาทำงายต่อ
-
แตงกวาสารภาพไปแล้วววว
ว่าไงค่ะหมอเนสสสสสส
เลิกเมาได้แล้วมั้ง :laugh:
-
เป็นคู่ที่น่าลุ้นอีกคู่นะนี่
-
:เฮ้อ:สงสารธีโอ
-
เมาเรือเสร็จก็เมารักต่อเลย o13
แตงกวาเอาไปเลยเต็มสิบ
ในที่สดก็ได้บอกรักกันแล้ว
ปล. ชอบรูปประกอบจัง จำชื่อเรื่องไม่ได้
จำได้แต่ เคะเท่ๆโดนใส่กุญแจมือ อ๊างงง :-[
-
^
^
^
ปลื้มเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
(ดาด้าส่งมาหื้ออ่าน เป็นคนช่วยเลือกรูปด้วยล่ะ เข้าเนอะ กี๊ดๆๆๆ)
ว่าแล้วก็มาดูใจพี่เนสสักหน่อย เห้นมีแต่เสียงเชียร์พ่อแตงดองน้อย
โอ๋ๆๆพี่เนส อย่าเพิ่งตกใจวิ่งหนีลงทะเลนะคะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จู้ๆๆๆๆ
-
เอ้า...หมอเนสหลังจากหายเมาซับเมาซ้อนเมาซ่อนเงื่อนแล้วก็อย่าลืม
ตอบไปว่า Yes, I do. นะจ๊ะ :haun5:
:give2: :give2: :give2: :give2:
-
o13 o13 :-[ :-[
-
แอ่ะ
ไอ่เราก็นึกว่า เสียใจที่แตงกวาไปบอกรักคนอื่น กะเลยกินเหล้าเมาซะอีก
แหม
ทำกันได้
-
ในที่สุดแตงกวาก็บอกชอบแล้ววววว
-
แตงกวารุกต่อเลย แตงกวาสู้ๆ :a2:
+1ค่ะ
-
แตงกวา.......
บอกรักไปแล้ว หมอเนสจะว่ายังไงนิ เอาดีๆนะหมอไม่งั้นลูกลิงเคือง :m16:
-
ลุ้นแทบแย่ แต่แตงกวาก็บอกรักหมอเนสจนได้ อิ อิ รอแค่คุณหมอรับรักเท่านั้น ทีนี้ก็หวานแข่งกับหมอปุ่นได้ซะที
ลุ้นและเอาใจช่วยแตงกวาค่า ขอให้หมอเนสเห็นใจเร็วๆนะ
-
กว่าจะตามอ่านจบใช้เวลาตั้ง2วันแน่ะคุณดาด้า :z10:
สนุกสนานเป็นที่สุด หวานๆ เขิลๆบวกแสบร้าย :-[
:L2:เอาใจช่วยให้หมอเนสใจอ่อนเร็วๆน้าส
-
26.5. (ต่อ..ครึ่งหลัง)
เมื่อตะโกนตามหลังแล้วยังไม่ได้ผล อีกคนยังไม่ยอมหยุดเพื่อจะฟัง ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยให้ผ่านไปแบบนี้ แต่...พอธีโอยืนอยู่ที่เดิมสายตามองตามแผ่นหลังของหมอเนสที่กำลังเดินห่างออกไป..ไกลเรื่อยๆ ขามันก็ก้าวตามไปโดยไม่รู้ตัว อยากจะเดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย อยากจะเอื้อมมือไปคว้าตัวเอาไว้ แต่ก็ทำได้เพียงแต่เดินตามอยู่ไกลๆ พอคนข้างหน้าหยุด ก็จำต้องหยุดเดินตาม..ไม่กล้า..เข้าไปใกล้กว่านี้..
"ผม...ก็แค่พูดในสิ่งที่อยากจะพูด" หมอเนสที่กำลังเดินบ่นพึมพำกับตัวเอง นึกอยากจะหันไปจับคอเสื้อไอ้เด็กโข่ง แล้วเขย่าแรงๆให้มันรู้จักสำนึก ..ใครใช้ให้มันมาบอกตอนนี้ ใครใช้ให้มันเข้ามาใกล้โดยไม่บอกกล่าว ..แล้ว..ตอนที่อยู่ด้วยกัน สายตาของไอ้หมอนั่นมองด้วยอาการแบบไหน รอยยิ้มที่เห็นแล้วนึกโกรธอยู่ในใจทุกวันคืออะไร..
"ไอ้เด็กบ้า!!" ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่กล้าหันกลับไปด่าตรง ๆ ทั้งที่ถ้าเป็นก่อนหน้านั้น คงได้โดนชุดใหญ่ไปแล้ว...
"ผม..ขอโทษ..แต่ว่า.."
"เงียบไปเลย ไม่อยากได้ยินเว้ย!!" พอพูดจบก็แทบจะวิ่งออกมาจากตรงนั้น แต่ไม่หรอก...คนอย่างหมอเนสจะไม่ยอมวิ่งหนีใครแน่นอน ..ก็แค่เดินเร็วกว่าปกติแค่นั้นเอง
"คุณเนส..!!" เสียงตะโกนเรียกดังมาจากข้างหลัง แต่ตอนนี้ต่อให้เกิดอะไรขึ้น ก็จะไม่หันกลับไปมองข้างหลังเด็ดขาด ...ทำหน้าไม่ถูกโว้ย!!
จากที่เดินตามอยู่ห่างๆ พอเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มเร่งจังหวะการเดิน ธีโอก็จำต้องเร่งฝีเท้าตาม เพราะตอนนี้แสงสว่างมันมีจำนวนจำกัด ก็เลยมองไม่เห็นว่าหมอเนสจะทำหน้ายังไง จะกำลังโกรธอยู่ไหม แล้ว...การเดิมพันของผมครั้งนี้จะต้องจบลงรึเปล่า แค่คิดก็ปวดใจชะมัด!!
ตึง ตึง โครม!!
คนที่กำลังนอนฟังเพลงอยู่ดีๆ ไอ้คุณเพื่อนที่เดินหายไปตามชายหาด บอกว่าจะไปเดินย่อย มันก็วิ่งพรวดขึ้นมาบนบ้าน แล้วผลุบหายเข้าไปในห้องอย่างเร็ว ชนิดที่ว่าจะตะโกนเรียกยังไม่ทันได้อ้าปาก มันก็ปิดประตูห้องเสียงดังเรียบร้อยไปแล้ว ไอ้ท่าทีแบบนี้เคยเห็นครั้งหนึ่งตอนที่มันไปมีเรื่องกับพวกที่คณะ ...แล้วนั่น..อย่าบอกนะว่า..
"อ้าว..แตงกวา ไปทะเลาะอะไรกันมารึเปล่า!!?" หมอปุ่นเอ่ยถาม..ก็เพราะไอ้เจ้าลูกศิษย์กับอาจารย์คู่นี้มันตีกันได้ตลอดเวลา
ธีโอส่ายหน้าแทนคำตอบ แต่ก็ยังไม่วายชะโงกหน้าเข้าไปมองในบ้านตาละห้อย จากนั้นก็หันกลับมามองทำหน้าเศร้าเหงาหงอย ถอนหายใจออกมายาวเหยียด พอทำท่าจะเดินเข้าไปนั่ง หมอปุ่นก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน เพราะของกินที่เก็บเอาไว้ให้อยู่บนโต๊ะอีกตัว
"กินอะไรมารึยัง..อาหารเย็นอยู่นั่นนะ" หมอปุ่นชี้ไปทางถาดอาหารที่เอาจานมาปิดเอาไว้แทนฝา ไม่รู้ว่าจะกลืนมันลงคอไหม..แต่คนเค้าอุตส่าห์เก็บไว้ให้ ยังไงก็ต้องกิน
"ขอบคุณครับ.." บอกขอบคุณแต่สายตายังคงเหลือบมองไปข้างในบ้าน ทำตาละห้อยอีกรอบ
"ไอ้หมอเนสนะ มันเป็นคนปากร้ายนะ แต่จริงๆ มันใจดี ถ้าทะเลาะกันไม่ถึงขั้นโดนมันชก ก็แสดงว่ามันไม่ได้โกรธหรอก" หมอปุ่นพูดขึ้นมาลอยๆ ทนเห็นไอ้เจ้าหมาหงอยตรงหน้าไม่ค่อยได้ ถ้าตอนนี้เอาป้ายแขวนไว้ที่คอ แล้วเขียนบอกว่า 'ช่วยเก็บผมไปเลี้ยงด้วยครับ' จะดูเข้ากันมาก ทำยังกับหมาถูกเจ้าของทิ้ง
"ผมไม่ได้โดนชกหรอกครับ.." ไม่ได้โดนชก แต่กำลังจะโดนน็อค เพราะเหมือนในอกมันจะเจ็บจุกยิ่งกว่าโดนหมัดเสียอีก
"ไม่โดนก็แล้วไป ลองง้อซักหน่อย เดี๋ยวก็หายโกรธ..." ธีโอเหลือบมองคนพูดพลางส่งยิ้มแหยๆ ให้ คุณพี่ปุ่นคงยังไม่รู้..ว่าผมเคยโกรธแทบตาย ตอนที่รู้ว่าสายตาของคุณเนสมีเค้าเพียงคนเดียว
"พี่ปุ่น..คิดถึงชีต้าห์ไหมครับ..?" ความจริงคำถามนี้ แทบจะไม่ต้องรอฟังคำตอบก็คงจะรู้อยู่แล้ว
"เอาไงดีล่ะ..จะบอกว่าคิดถึงมากถึงมากที่สุด แต่ก็ต้องทำลืมๆบ้าง ไม่งั้นก็ไม่เป็นอันต้องทำอะไรกันทั้งวัน" แม้ว่าหมอปุ่นจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด แต่ก็ยังคลี่ยิ้มออกมาได้ แววตามันบ่งบอกได้ชัดเจนว่าคนๆนี้กำลังมีความสุข
"ผม..ก็คิดถึงคนๆหนึ่ง แต่ก็บอกเค้าไม่ได้ กลัวว่าจะไม่ได้เข้าใกล้อีก" ไอ้เด็กโข่งพูดพร้อมกับสายตาที่ชำเลืองมองเข้าไปในบ้าน ..สถานการณ์ตอนนี้ต่อให้ไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อนหน้านั้น ก็พอจะเดาได้ว่าไอ้คนที่ทิ้งหมาตัวโตตัวนี้มันเป็นใคร
"แล้วไม่ลองบอกไปล่ะ เผื่อว่าไอ้หมอนั่นมันซื่อบื้อ!!" เพราะความเงียบที่โรยตัวอยู่รอบๆ ต่อให้แค่คุยกันธรรมดาก็ยังได้ยิน ...แล้วหมอปุ่นจะตะโกนเพื่อ..!!?
"ไม่ซื่อบื้อนะครับ เค้าเป็นคนฉลาด!!" หมอปุ่นแทบจะหลุดหัวเราะออกมาตอนที่ได้ยิน คำเถียงกลับเหมือนเคย ใครไปแตะได้ที่ไหน ไอ้เจ้าหมาตัวโตที่รักเจ้าของยิ่งกว่าอะไร
"เออๆ ไม่ว่าก็ได้ แล้วลองบอกไปรึยัง..?" ธีโอพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วถอนหายใจออกมา เพราะบอกออกไปแล้วนี่แหละ ถึงได้มานั่งหงอยมองได้แค่ประตูห้องอยู่นี่
"แล้ว..ถ้าเค้าโกรธ ผมจะทำยังไงดี" ไอ้เจ้าเด็กโข่งทำหน้าเหมือนคนที่โดนบังคับให้กินยาขม ต่างกับคนฟังที่อยากจะหัวเราะออกมาให้ดังลั่นบ้านแต่ก็ต้องทำแกล้งเก๊กไว้
"ก่อนอื่นเลยนะ ไปง้ออาจารย์ของเราก่อน" หมอปุ่นชี้ไปที่ประตูห้องที่ไอ้คุณเพื่อนมันวิ่งหายเข้าไป แตงกวายิ่งทำหน้ามึนเหมือนไม่เข้าใจ ทำไมคุยกันเรื่องคนๆนั้นอยู่ดีๆ วนกลับมาที่อาจารย์ตัวเองได้
"ง้อเหรอ..?"
"ใช่..เออ...เดี๋ยวพี่จะไปทางบ้านพักรับรอง เห็นพี่เต้บอกว่าห้องไอ้เสือยังว่าง ไปดูให้หายคิดถึงเจ้าของห้องซักนิดก็ยังดี" พูดจบหมอปุ่นก็รวบเอาหนังสือกับโน้ตบุ๊คของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะมาถือไว้ ยังไม่ลืมที่จะยื่นมือไปตบไหล่ของไอ้เจ้าเด็กโข่งเบาๆ เหมือนเป็นการให้กำลังใจ..
คนที่อยู่ในห้องกำลังเดินวนไปวนมาเหมือนคนที่วิตกกังวลกับอะไรซักอย่าง..ที่มันร้ายแรงสุดๆ เสียงพึมพำที่ข้างนอกฟังได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง แล้วแต่ระดับความดังของเสียง อยากจะออกไปเตะไอ้คุณเพื่อนเหมือนกันที่มันดันแดกดันว่าซื่อบื้อ....แต่..เดี๋ยวนะ!! ไอ้เพื่อนปุ่นมันรู้อะไรหว่า หรือว่าประโยคพูดคุยกันที่ไม่ได้ยิน ไอ้เด็กบ้านั่นมันเล่าอะไรให้ฟัง ...โอ๊ยยยยย อึดอัดโว้ยยยย
"เนส!!..เราไปหาพี่เต้นะ ดึกๆจะกลับ" อ้าวเวรล่ะ!!! มันจะทิ้งเพื่อนให้อยู่คนเดียวในบ้านพักเรอะ!!
"ปุ่น!! ไปด้วย....ดิ...!!" หมอเนสเปิดประตูออกมา หวังจะใช้ขายาวๆของตัวเองให้เป็นประโยชน์ แต่พอประตูเปิดออก แทนที่จะเป็นหน้าไอ้คนที่ตะโกนบอก มันกลับเป็นไอ้เด็กโข่งที่มายืนรออยู่...
"คุณเนสครับ!! ขอผมคุยด้วยก่อน เดี๋ยวครับ!!" ประตูถูกกระชากกลับไป เมื่อผู้ชายตัวใหญ่สองคนยึดยื้อเอาไว้ มันก็เหมือนจะหลุดออกมาได้
"ไม่มีอะไรจะคุย!!" ไอ้หมอเนสกล้าๆหน่อยโว้ย รึจะวิ่งตามไอ้คุณเพื่อนออกไปตอนนี้ยังทันไหมว่ะ
"ถ้างั้น...ก็ช่วยฟังที่ผมพูดซักนิดเถอะ ผมขอร้อง.." หมอเนสจำต้องเบือนหน้ามองไปทางอื่น ไม่ใช่อะไร..ก็มันไม่เคยขัดได้เลยน่ะสิ เวลาที่เห็นแววตาเหมือนหมาถูกทิ้งของไอ้เด็กโข่งตรงหน้า
"แค่ 5 ประโยค พูดมา!!"
ธีโอแทบจะคลี่ยิ้มออกมาได้ทันที แต่เพราะรู้จักดีว่าถ้าบอกว่าแค่ 5 สำหรับคนตรงหน้าก็คือแค่นั้น ถ้า...ไม่คิดออกมาให้ดีๆก็อาจจะไม่มีโอกาสอีก
"ผมเจอคุณเนสครั้งแรกที่ชายหาด แล้วผมก็เข้าไปถามทาง เพราะอยากรู้จัก..."
"4" อ้อ...ที่แท้ไอ้เด็กบ้านี่มันก็วางแผนเอาไว้หมดแล้วซินะ
"ครั้งที่สอง ตอนที่วิ่งตามเจ้าโกลเด้นตัวนั้น..โดยบังเอิญ"
"3" เออ..แล้วแกเองไอ้หมอเนส ที่ไปเสนอตัวสอนภาษาให้ เยี่ยมจริงๆ สร้างบ่วงมัดตัวเองแท้ๆ
"แล้วจากนั้น..ผมก็ได้อาจารย์สอนภาษาไทยมาคนหนึ่ง เค้าใจดีมาก.."
"2" ถึงแม้จะชมก็ไม่หลงกลหรอกเว้ย
"ผมคิดเสมอว่าคะแนนที่อยู่ในกระดาษแผนนั้น ถ้าทำให้ได้เต็ม อาจารย์จะได้ชม และยอมมองมาที่ผมบ้าง"
"1"
"เพราะว่าผมชอบ..คุณเนสครับ" ธีโอกลั้นใจพูดประโยคสุดท้ายออกไป ทั้งที่คนฟังไม่เคยแม้แต่จะหันมามอง
หมอเนสยังคงยืนนิ่งหันข้างให้คนพูด ทำไมกันนะ..ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไอ้เจ้าเด็กโข่งมันก็เป็นแบบนี้ มองมาด้วยสายตาแบบนี้ พูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ แต่ทำไม..ถึงได้ไม่เคยรู้ตัวเลยซักนิด ที่มาคอยตามอยู่ใกล้ๆ มาคอยตามดูแล เหมือนที่ตัวเองเคยทำให้ใครบางคน ...แต่ต้องเก็บความรู้สึกไว้ มันมีความสุขทั้งที่เจ็บปวดลึกๆ รู้ดี.. เพราะทั้งชีวิตเคยมองแค่เพียงคนเดียว
"ตั้งแต่เมื่อไหร่...?" ประโยคแรกที่หมอเนสเอ่ยถามหลังจากที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองซักพัก
"ตั้งแต่ประโยคแรกเลยครับ" ธีโอถอยห่างไปสองสามก้าว ตอนที่โดนสายตาโหดๆ มองมา ...กลัวจะหลบหมัดไม่ทันไม่ใช่อะไร
"ใครสอนให้ยอกย้อนแบบนี้ กลับไปจะหักคะแนนให้เรียบ!!" ไอ้เด็กโข่งทำหน้าจ๋อยสนิท หางลู่หูตก ก้มหน้าลงมองพื้นเหมือนคนที่สิ้นหวังในชีวิต
"กลับไป!!? ผมยังไปหาคุณเนสได้เหรอครับ ยังไปได้ใช่ไหม แล้ว...ยังจะสอนผมใช่ไหม ผมไม่โดนคุณเนสโกรธใช่รึเปล่า..." พอนึกอะไรขึ้นมาได้ เจ้าแตงกวาก็ฉีกยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ แถมยังโดดเข้ามาใกล้ ส่งสายตาวิ้งๆ เหมือนกำลังอ้อนเจ้าของ
"ถามเยอะจริง!! ไม่สอนแล้ว สอนให้มาปากดีแบบนี้ เลิกๆ" คนที่แกล้งโมโหกลบเกลื่อนเดินเลี่ยงออกไปข้างนอกระเบียง ทนยืนมองสายตาแบบนั้นนานๆไม่ได้แน่ คนเราเวลาที่รู้สึกว่าถูกรักมันเหมือนจะตัวลอยได้แบบนี้เอง ก่อนอื่นต้องหาทางหยุดยิ้มให้ได้ก่อน เดี๋ยวไอ้เด็กบ้ามันจะได้ใจไปกันใหญ่
"ผมไม่ปากดีแล้ว ไม่เถียงด้วย เพราะงั้นอย่าหักคะแนนผมเลยนะ Please~~~~" ธีโอที่ก้าวยาวๆตามหลังมาแกล้งลากเสียงยาว พอเห็นว่าตัวเองยังพอมีหวังมันก็หุบยิ้มไม่ได้เลยตอนนี้ ..
" 1 คะแนน สำหรับ please เมื่อกี้" ไอ้คนที่เพิ่งจะโดนบอกหักคะแนนไป ยังคงฉีกยิ้มออกมา..เห็นแล้วก็เริ่มจะหมั่นไส้
"แต่นี่มันไม่ใช่ห้องเรียน ที่บ้านเท่านั้น" หมอเนสเหลือบมองไอ้เด็กโข่งที่กำลังยืนกราน ก็ไหนมันเพิ่งจะสัญญาไปเมื่อกี้ว่าจะไม่เถียง ยังไม่ทันจะถึงสองนาที
"พอใจจะหัก มีไรป่ะ!!?" อาจารย์สุดโหดหันมายักคิ้วให้ จะได้รู้กันไปว่าใครที่มันถือไพ่เหนือกว่า แต่แทนที่จะได้เห็นสีหน้าสำนึกผิด กลับเป็นรอยยิ้มกว้างเหมือนเคย หมอเนสก็เลยทำได้แค่หายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจ
ถ้าไม่ลองก้าวดู เราก็จะไม่รู้ว่าทางข้างหน้ามันเป็นยังไง จะดีจะร้ายก็ลองมันดูซักตั้ง วันนี้อาจจะบอกตัวเองว่ามีความสุขดีแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าพรุ่งนี้เราอาจมีความสุขมากกว่าก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่...ยังไงเราก็ยังมีคนคอยอยู่เคียงข้างไม่ใช่รึ..!!
ถ้า...วันนี้คุณเนสคือคนที่มีความสุขอยู่แล้ว ผมจะทำให้เค้ามีความสุขมากขึ้นกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า อาจจะออกตัวช้าไปหน่อย แต่นับจากนี้ผมไม่ถอยเด็ดขาด ขอแค่เพียงวันนี้ทำให้สายตาคู่นั้นมีผมเข้าไปอยู่ข้างในได้ก็พอเพียงพอแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
ตอนเดินทางกลับไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ เพราะซัดยาแก้เมามาก่อนล่วงหน้า แถมยังมีไอ้เจ้าแตงกวาคอยเดินวนอยู่รอบๆ เหมือนจะคอยดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น...ไม่รู้ว่ามันหวังให้มีรึเปล่า พอกลับมาถึงบ้าน ไอ้คุณเพื่อนมันก็ก้าวยาวๆ เข้าไปค้นหาโทรศัพท์ที่ตัวเองลืมเอาไว้ มันนอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะตัวยาวตรงหน้าทีวี
"ซวยแล้วเนส!!" หมอเนสหันไปมองคนพูดที่หันหน้าจอโทรศัพท์มาให้ดูจำนวนเบอร์โทรเข้าที่ไม่ได้รับสาย
'Miss call 118' ขณะนี้เป็นเวลาบ่าย 3 โมงแล้วครับท่าน จะโทรได้ก็ต้องรอคืนนี้ เนื่องด้วยความต่างของเวลามันมีขีดจำกัด
"เออ....ซวยจริง ไม่เถียง!!" ไอ้คุณเพื่อนปุ่นทำหน้าเหมือนอยากตายซะตรงนั้น แถมยังเอาโทรศัพท์โขกหัวตัวเองอีกสองสามที ก่อนที่มันจะเดินหายเข้าไปในห้อง ทิ้งคำบ่นพึมพำไว้ให้ได้ยิน 'เมื่อไรจะเช้าซักทีวะ!!' คงเป็นเช้าของทางโน้น
ยืนไว้อาลัยให้เพื่อนตอนนี้...จะสายไปไหม มันโดนตามฆ่าทางโทรศัพท์แน่ ถ้าโทรกลับไปได้...โชคดีเว้ย!! (แล้วจะรอดูผล...หึหึ)
=========================
o22 ยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้พี่หมอปุ่นด้วยคน
มีหวังงานนี้โดนไอ้เสือขย้ำคอแน่ ๆ 5555 (ออกแนวสะจายยย)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม :กอด1:
-
หมอเนสเริ่มใจอ่อนแล้วสิ
แหม เห็นหน้าตา หางลู่หูตก แบบนี้
ใครไม่ใจอ่อนก็ใจดำเกินไปแล้วเนอะ ดาด้าเนอะ
วันนี้มาสายๆ มาพร้อมสายฝน เย็นชื่นใจ
ทั้งที่บ้าน และที่บ้านพักหมอด้วยเน้อ
ขอบคุณดาด้าจ้า
มารอหมอปุ่น โดนเชือดผ่านทางไกล 555
-
เตรียมหายาแก้เมารักไว้ให้หมอเนสดีกว่า...เพราะคาดว่างานนี้พ่อแตงกวาน้อย(?) คงจะตีฝ่ากำแพงหินของหมอเนสได้ไม่ยาก
แหมะ...แค่นี้ก็ทำเอายิ้มแก้มปริจะแย่อยู่แล้ว...แถมยังมีขงมีเขิลอีกต่างหาก...คาดว่าไม่นานพ่อแตงกวาน้อยคงสมหวังซะที
แต่หมอปุ่นสิ...งานเข้ากันแบบเห็น ๆ...คริคริ...งานนี้คงต้องเตรียมคำแก้ตัวให้ดี ๆ นะพี่หมอ
ไม่อย่างนั้นระวังจะตายแบบไม่รู้ตัว...55555555555+
(คาดว่าไอ้เสือคงเอาตายคาโทรศัพท์ชัวร์ ๆ....คริคริ XD)
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ กรี๊ด เเตงกวาของเจ๊ น่ารักมากเลยลูก คุคุคุ เขินตามหมอเนส เเต่สงสัยจะมากกว่า อ่าจเสร็จเเล้ว ต้องคลายเกลียวที่ตัวเองออก วะ ฮ่า ฮ่า ร่วมไว้อาลัยให้หมอปุ่นด้วยอีกคน ...1 2 3 ครบเเล้ว เเล้วก็กรี๊ด ต่อ :-[
+1 ให้เเตงกวาเชื่อม เเต่หมอเนสเค้าก็รักนะ
-
พี่หมอปุ่นนนนน... ตายแน่ กร๊ากกกก :beat:
แตงกวาน่าร๊ากกกก อิอิ หมอเนส เขิน กิ๊ววววว :-[
-
โอ้ว
งี้เจ้าแตงกวาก็มีหวังอ่ะดิเนี๊ยะ
เอาให้หวานกว่าหมอปุ่นเลยนะหมอเนส
เอาให้หมอปุ่นทนอยู่ต่อไปเฉยๆไม่ได้ต้องไปตามหาไอ้เสือเลย
อิอิ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีให้อ่านนะครับ o13
-
55555555
ซวยแล้วพี่หมอ เด็กเอาตายแน่ :serius2: :m16:
-
ดึใจกับแตงกวา เริ่มมีความหวังแล้ว
-
ซึนแท้หมอเนส
เป็นพวกปากร้ายแต่ใจดีนะเนี่ย
งานนี้เจ้าแตงดองเดินหน้าเต็มกำลัง
อยากเห็นหมอเนสเก็กหลุด บ่อยๆจัง น่ารัก :m1:
ปล. ตอนหน้ารอเก็บซากพี่ปุ่น :laugh:
-
แกล้งให้หนักเลยชีต้าร์ 555
ต้องเอาให้หงอไว้ก่อน 555
-
ท่าทางลูกหมาถูกทิ้ง หางตกหูลู่แบบนี้ทำให้หมอเนสใจอ่อนจนได้ อิ อิ หมอเนสเขินก็บอกมาเถอะไม่ต้องมาทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนหรอก แต่ก็ดีใจนะคะที่หมอเนสยอมเปิดใจ จะได้มีความสุขซะที
แต่ตอนหน้าคนที่จะเป็นทุกข์คงเป็นหมอปุ่นซะเอง โดนไอ้เสื้อขย้ำจมเขี้ยวแน่ miss call ตั้ง 118 สาย ฮ่า ฮ่า
-
เชียร์เจ้าแตงกวา
-
สงสัย เพราะ ไอ้ 118 สายไม่ได้รับ 555
งานนี้ ไม่มีสวด ไม่มีเผา ลอยอังคารไปโลด 555
โทษฐานของการลืมโทรศัพท์ คือ ตายสถานเดียว 555
-
ตื้อเข้าไว้ธีโอ สู้ๆ
-
งานงอกแล้วพี่หมอ ป่านนี้เจ้าเสือน้อยไม่รู้คิดอะไรถึงไหนแล้วเนี่ยะ
-
พี่หมอเนสก็ใจอ่อนนิดนึงนะ เปิดโอกาศให้ธีโอหน่อย
ส่วนพี่ปุ่น....เหอเหอ สงสัยต้องให้พี่เต้มาช่วยยืนยันล่ะว่าไม่ได้ไปไหน ...อิอิ
-
อ่ะโด่ ทำเป็นปากแข็งที่แท้ก็ชอบเค้าอยู่เหมือนกัน :mc4:
ตายแน่หมอปุ่น :m20:
-
หมอปุ่นงานเข้า ฮี่ๆๆๆ
-
แตงกวาสู้ๆ แต่หมอปุ่นจะรอดไม่เนี่ย
-
งานใหญ่ล่ะหมอปุ่น มีงอนข้ามทวีปแน่ล่ะคราวนี้ :m20: :m20: :m20:
-
เอาใจช่วยธีโอ ให้ทำการครั้งนี้สำเร็จ ที่จะทำให้หมอเนสกล้าที่จะก้าวออกมาจากสิ่งเดิมๆซะที
เอาใจช่วยหมอปุ่น ให้แคล้วคลาดจากความซวยใดๆ (ที่อาจจะบังเกิดมี) 555
เสือน้อยจ๋า ต้องทำใจบ้างนะลูก มีแฟนเป็นคนแก่ ก็ต้องขี้หลงขี้ลืมบ้างเป็นธรรมดา
ถ้าจะงอนบ้างลงโทษบ้างอะไรบ้าง ก็พอหอมปากหอมคอล่ะกัน (คนแก่มากแอบเห็นใจคนแก่น้อย)
-
หมอเนสเริ่มใจอ่อนแล้ว แตงกวาสู้ๆ
หมอปุ่นงานนี้โดนหนักแน่
-
สุดยอด 118 missed call
-
ตายแน่พี่หมอ
-
แตงกวามันรุกซะจนหมอเนสตั้งตัวไม่อยู่ อิอิ :o8:
รอไว้อาลัยให้หมอปุ่นอีกคนค่ะ :m20:
-
o13 แตงกวาเจ๋งมาก รับรองหมอเนสไม่รอดแน่ ๆ 5555
สงสารหมอปุ่น งานเข้าแหง ๆ แอบหวังให้เสือน้อยโมโหจนต้องกลับมาจัดการหมอปุ่น
-
ง่า หมอปุ่นตายแน่เลย
-
เค้าเรียกว่างานเข้าชิ้นใหญ่
:call:
-
โอ๊ะโอว หมอปุ่นแย่แน่ๆ
-
เข้ามาไว้อาลัยให้หมอปุ่น งานงอกแน่ะ :jul3: ส่วนแตงกวา สุ้ๆ ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก :m11:
-
หมอเนสให้โอกาสแตงกวาแล้ว
อย่างน้อยก้อยอทรับฟัง
บุก รุก ให้หมอเนสมาเป็นของเราให้ไดนะแตงกว่า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: o18
-
27.
พอกลับมาจากเกาะ หมอปุ่นก็แทบจะวิ่งขึ้นไปบนบ้าน สอดส่ายสายตามองหาเจ้าโทรศัพท์ที่ตัวเองลืมเอาไว้ก่อนไป แล้วก็เจอมันนอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี คงจะวางลืมไว้ตอนที่รอไอ้คุณเพื่อนเนสมันเก็บของ กดเปิดหน้าจอดูด้วยความกังวล..แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่คิด
"ซวยแล้วเนส!!" หมอปุ่นหันหน้าจอโทรศัพท์ไปให้ไอ้คุณเพื่อนดูจำนวนเบอร์โทรเข้าที่ไม่ได้รับสาย
'Miss called 118' พอเหลือบมองนาฬิกาก็ต้องหงุดหงิดอีกรอบ จะทำยังไงได้ในเมื่อข้อจำกัดคือเวลา อยากจะโทรไปหาซะตอนนี้ แต่ก็กลัวว่าจะไปรบกวนคนที่กำลังหลับ(รึเปล่าก็ไม่รู้)
"เออ....ซวยจริง ไม่เถียง!!" หันไปขอบใจมันดีไหม ไอ้คุณเพื่อนมันให้กำลังใจ พร้อมกับเสียงหัวเราะตามหลัง ...เออ!! ไม่เจอกับตัวบ้างก็แล้วไป
คราวนี้เอาไง..ก็ทำได้แค่รอ..และรอเวลาให้ตอนเช้าของฝั่งโน้นมาถึง ก็อีกราวๆ 5 ชั่วโมง จะบ้าตาย!!! ทำไงได้ ตอนที่ไอ้เสือมันนั่งกดโทรศัพท์ตั้งร้อยกว่าสายแล้วไม่มีคนรับ มันก็คงกังวลแบบนี้ หรืออาจจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ คิดแล้วก็อยากจะเอาหัวโหม่งกำแพงซักทีสองที ให้สมกับความขี้ลืมของตัวเอง
กว่าที่เวลาจะวนมาครบ หมอปุ่นต้องเช็คเวลาให้แน่ใจอีกที ก่อนจะกดตามหมายเลขที่จดแปะไว้บนหัวนอน แทบจะต้องกลั้นใจรอให้มีคนมารับสาย ทางโน้นจะตื่นรึยัง จะรีบออกไปไหนไหม หรือว่าจะยังนอนอยู่บนเตียง..แล้วการรอคอยก็สิ้นสุด เมื่อมีคนกดรับสาย...แต่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา
"......"
"ชีต้าห์...นี่พี่หมอพูดนะครับ ตื่นรึยัง"
"....." กริบ...ไม่มีเสียงใดๆ ที่จะบ่งบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่ปลายสาย ...หวังว่าไอ้เสือมันคงไม่คิดว่าเป็นนาฬิกาปลุกแล้วกดรับหรอกนะ ..ไหนลองฟังซิ เผื่อได้ยินเสียงกรนล่ะก็..ใช่เลย!!
แต่แทนที่จะได้ยินเสียงหายใจ หรือเสียงกรนเบาๆ ของคนที่ยังไม่ตื่นอย่างที่คิด ตอนที่จะตัดสินใจกดวาง กลับได้ยินเสียงแปลกกว่านั้นลอดเข้ามา ทำเอาคนรอฟังผุดลุกขึ้นยืน นึกเจ็บใจตัวเองขึ้นมาสุดๆก็ตอนนี้
"...ฟืดดดด อึก!!"
"ชีต้าห์...เป็นอะไร!!?” หมอปุ่นถามอย่างร้อนรน แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีวี่แววว่าจะตอบกลับ คนรอฟังก็ยิ่งร้อนใจเข้าไปอีก
“พี่หมอไปเอาโน๊ตบุ้คที่ลืมไว้ที่เกาะ ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน..”
“.....”ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับ แม้ว่าจะพยายามแนบหูจนแทบจะรวมไปกับโทรศัพท์ อีกฝ่ายก็ยังคงเงียบสนิท ได้ยินแค่เสียงลมหายใจออกที่เป่ารดโทรศัพท์
“กำลังร้องไห้ หรือว่าไม่สบาย ช่วยบอกให้รู้ ก่อนที่พี่จะขาดใจตายซะก่อนเถอะ" หมอปุ่นเริ่มถามเสียงอ่อนใจ
"อึก!! ไอ้พี่หมอบ้า...นิสัยไม่ดี ฟืดดด...." ปลายสายตอบกลับมาอย่างที่ขอ แต่เสียงที่ได้ยินก็สั่นเต็มที แถมยังปนเสียงสะอื้นอีกต่างหาก คงไม่ใช่ป่วยแล้วแบบนี้..
"พี่หมอขอโทษครับ, คนดีของพี่ไม่ร้องนะ...." ยิ่งได้ยินเสียงคนที่รอคุยมาตั้งแต่เมื่อวาน ชีต้าห์ก็ยิ่งปล่อยโฮ สะอื้นหนักๆกับหมอนข้าง
กดโทรศัพท์จนมือแทบหงิกตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของโทรศัพท์จะตอบรับ โทรทางไกลที่ได้รับอนุญาตแค่อาทิตย์ละครั้ง นึกโกรธ และเป็นห่วงไปสารพัดที่ไม่ยอมบอกเหตุผลก่อนว่าทำไมถึงรับไม่ได้ กะเอาไว้ว่าถ้าโทรเข้ามาจะไม่ยอมรับสาย แต่มือมันก็ไวกว่าความคิดซะนี่
หมอปุ่นนั่งไม่ติดที่ เดินถือโทรศัพท์วนไปมาในห้อง นี่ถ้าไอ้เสือแสบมันอยู่แค่เชียงใหม่ คงได้วางหูแล้วโทรไปจองตั๋วเครื่องบิน แล้วบินไปหาซะเดี๋ยวนี้ อยากไปกอดปลอบด้วยตัวเอง เช็ดน้ำตาให้เสียเอง ไม่อยากจะคิดสภาพว่าตอนนี้หน้าตาจะเป็นยังไง ร้องไห้ทั้งคืนรึเปล่า ตาจะบวมไหม ต้องหาอะไรประคบ เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ได้อีก
"พี่หมอผิดเอง ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน อย่าร้องไห้เลยนะ"
"ฟืดดด..อึก!! ใครร้องไห้ ไม่ได้ร้องซักหน่อย อย่ามามั่ว...!!" ไอ้เสือตะโกนใส่โทรศัพท์เข้ามา พร้อมกับเสียงสะอื้นและเสียงสูดน้ำมูกไม่ใช่รึนั่น
"ครับๆ ไม่ร้อง ก็ไม่ร้อง เช็ดน้ำตาซะด้วยล่ะ ระวังน้ำมูกไหลเลอะหมอนนะ" คนที่นอนร้องไห้อยู่กับหมอนอย่างที่โดนว่าถึงกับลุกขึ้นมานั่ง เอามือปาดน้ำตาออกจากหน้าอย่างลวก ยกหูโทรศัพท์ไปให้ไกลแล้วแอบสูดน้ำมูก เหมือนกลัวคนที่อยู่ในโทรศัพท์จะได้ยินเสียง
"ผมไม่ได้ร้องเพราะคิดถึงใครหรอก จะเลิกคิดถึงแล้วด้วย ไอ้คนใจร้ายที่ปล่อยให้รอ ไปไหนก็ไม่ยอมบอก!!" มาเป็นชุด..ต่อท้ายด้วยเสียงฟืดเบาๆ คงจะแอบหันหน้าไปทางอื่น หมอปุ่นอมยิ้มกับตัวเอง แต่ในอกก็ปวดหนึบ มีความสุขแต่ก็โดนความคิดถึงทรมานจนแทบจะคลั่งตายอยู่ทางนี้
"ใจร้ายจัง เลิกคิดถึงกันเลยเหรอ ปวดใจนะเนี่ย" ไอ้เสือที่ทำเป็นใจแข็งเริ่มน้ำตาร่วงอีกรอบ คราวนี้โมโหตัวเองกว่าอะไร
"ผมไม่ใจอ่อนให้หรอก!!"
"ผู้ร้ายปากแข็ง!!" หมอปุ่นไม่ยอมแพ้
"เอ๊ะ!! ผมกำลังโกรธอยู่นะ!!" เสียงไอ้เสือชักเริ่มจะหงุดหงิด แล้วยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะต่ำในลำคอเหมือนกับว่าไอ้พี่หมอบ้าพอใจอะไรนักหนา ก็ชักอยากจะวิ่งเข้าไปสอยพุงให้ตัวงอตอนที่เผลอ ..ติดอยู่ที่..ระยะทางมันไกลเหลือเกิน
"ขอโทษครับ กระผมผิดไปแล้ว สัญญาว่าจะไม่ห่างจากโทรศัพท์อีกเป็นอันขาด จะลงโทษยังไงก็ได้ แค่อย่าเลิกคิดถึงกันก็พอ.." คำพูดประชดที่ได้ยินทำเอาคนที่กำลังโกรธ ยกมือปาดน้ำตาอีกรอบ แต่คราวนี้คลี่ยิ้มออกมา แทบอยากจะหัวเราะเลยด้วยซ้ำ
"ผมโทรไปตั้งหลายรอบ ไม่ยกโทษให้ง่ายๆหรอก ฟืดดดด" คราวนี้คลี่ยิ้มออกมาพร้อมกันทั้งต้นทางและปลายทาง ไอ้คนหนึ่งก็ตัวแสบไม่ชอบยอมแพ้ (ทั้งที่จริงหายโกรธไปตั้งแต่กดรับโทรศัพท์) ส่วนอีกคนก็อยากแกล้งต่ออีกซักนิด ยิ่งเจอผู้ร้ายปากแข็งก็ยิ่งอยากแกล้ง
"งั้น..พี่หมอจะกอดเอาไว้ ลูบหลังเบาๆ ไหนลองหอมแก้มคนที่ไม่ได้อาบน้ำดูซิ มีกลิ่นเปรี้ยวๆ รึเปล่า" ชีต้าห์เผลอตัวหัวเราะคิก จะมากอดมาหอมได้ยังไงอยู่ไกลกันตั้งครึ่งโลก ต่อให้เมื่อวานไม่ได้อาบน้ำ พี่หมอก็ไม่มีทางรู้ได้หรอก แบบนี้มัน...ต้องลองแกล้งกลับ..!!
"แค่กอด...เหรอ..?" หมอปุ่นนั่งนิ่งกำลังคิดว่าที่ตัวเองได้ยินเมื่อกี้..เหมือนไอ้เสือมันกำลังอ้อนให้กอดนะ..หรือจะมากกว่านั้น ...เฮ้ยยย หรือว่าเราจะหูฝาด!!
"ชีต้าห์..เดี๋ยวก็จับมาฟัดให้ตายซะหรอก" ไอ้เด็กแสบยังคงถือโทรศัพท์แล้วทิ้งตัวลงนอนหงายไปกับเตียงเหมือนเดิม เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาตอนที่ได้ยินคำขู่กลับ แสดงว่าวิธีนี้ใช้ได้ผล
"ไม่เชื่อหรอก..ขนาดวันนั้นก่อนกลับ ผมอุตส่าห์'ยั่ว'แทบตาย พี่หมอยังไม่เห็นจะทำอะไรเลย" พอพูดไปแล้ว ชีต้าห์ก็กลั้นใจรอฟังเสียงตอบกลับ แต่ก็ผิดคาด...เพราะปลายสายเงียบสนิท..
หมอปุ่นกำลังนั่งคิดทบทวนเหตุการณ์ของ'วันนั้น' ที่ไอ้เด็กแสบมันพูดถึงแล้วที่บอกว่า'ยั่ว'มันคือทั้งหมดนั่นเลยเรอะ!!! ที่แกล้งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว, แกล้งมานอนเบียดให้เรานอนไม่หลับเกือบทั้งคืนอีก โธ่เว้ย...!! พลาดไปแล้วไอ้ปุ่น พลาดให้ไอ้ตัวแสบมันหลุดมือไปได้ยังไง แถมไปไกลแบบนี้ กว่าจะได้เอาคืนตัวต่อตัว มีหวัง...เฉาตายไปก่อน แล้วทำไมเพิ่งจะมาบอกตอนนี้!!!
"ชีต้าห์!! ไอ้ตัวแสบ...แกล้งพี่ใช่ไหม!!?" เท่านั้นแหละ ไอ้เด็กแสบที่รอฟังอยู่มันก็ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นโทรศัพท์ เดาเอายังได้เลยว่ามันกำลังกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน
"ฮ่าๆ ผมพูดจริงนะ ก็เห็นพี่หมอนอนหลับไป ก็เลย...หนีมาด้วยความเสียใจ ฮ่าๆ " ดูมันหัวเราะ..ชอบใจ!! แกล้งคนอื่นได้แล้วมีความสุขเหลือเกิน ไอ้เด็กแสบ..จะจดใส่กระดาษโน้ตแปะเอาไว้เลย เรื่องแรกที่ต้องเอาคืนตอนไอ้เสือตัวแสบกลับมา
"กลับมาล่ะน่าดูแน่ เตรียมตัวไว้เลย!!" ยังทำอะไรไม่ได้นอกจากคำขู่ หมอปุ่นกัดฟันกรอดๆ อย่างหงุดหงิด โมโหตัวเองที่ตามไอ้เสือแสบไม่ทัน
"เคยกลัวที่ไหน!! จ้างให้ก็ไม่กลัวหรอก!!" ชีต้าห์ทำเป็นลอยหน้าลอยตาต่อปากต่อคำ เพราะถึงยังไงก็ไม่มีใครทำอะไรได้อยู่ดี ยิ่งได้ยินเสียงขู่ต่ำๆ ลอดไรฟัน ไอ้เสือตัวแสบมันก็ก็ยิ่งยิ้มชอบใจ
"พอเถอะ ลงโทษพี่หมอแบบนี้ มันทรมานเกินไปแล้วนะ!!" คนที่โดนลงโทษด้วยความคิดถึง ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงพร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ..ได้ยินเสียงแต่ไม่ได้เห็นหน้า พอได้เห็นหน้าก็ต้องผ่านจอคอมฯ แตะต้องก็ไม่ได้อีก ทำได้แค่ถอนหายใจตามจำนวนครั้งที่คิดถึงอยู่ทุกวัน
"พี่หมอ...คิดถึงผมไหม..?" แทนที่จะบอกว่าคิดถึงเค้า กลายเป็นว่าชีต้าห์ไปถามหมอปุ่นแทน
"ถามมาได้....ไปที่เกาะก็ไม่เป็นอันทำอะไร คราวหน้าลองโทรเข้าเบอร์ไอ้เพื่อนเนสก็ได้" หมอปุ่นบ่นพึมพำ ปลายสายเงียบไปอีกแล้ว.. คุยแบบนี้ช่างลำบากจริง ไม่เห็นหน้าก็เลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร
"เอาไว้..ให้ผมคิดถึงหมอเนสก่อน แล้วผมจะโทรไป.."
"งั้นก็ไม่ต้องโทรเลย!!" เสียงไอ้เสือหัวเราะคิกคักชอบใจที่ยั่วได้สำเร็จ คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าต้องโดนสวนกลับแบบนี้
"เอาแต่ใจ!!" คำที่เคยว่า แต่ตอนนี้ไอ้เสือมันกลับเอามาย้อนใส่ แถมด้วยเสียงหัวเราะให้ได้ยิน
"ก็ไม่รู้ว่าติดเชื้อใครมานะสิ หวงด้วย!!"
'ชีต้าห์!! บ๊อบบี้มาเรียกอยู่หน้าบ้านแล้วนะ!!' เสียงว่าที่คุณแม่ยายที่แทรกเข้ามาในโทรศัพท์ทำเอาคุณหมอขี้หวงหูผึ่ง
"ครับแม่, เดี๋ยวผมออกไป"
"บ๊อบบี้!!..คือใคร!!?" หมอปุ่นเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้
"เพื่อนนะ ผมต้องออกไปแล้ว...พี่หมอก็ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าก็ต้องทำงานอีก" แม้ว่าอยากจะถามต่ออีกหน่อย แต่ก็ไม่อยากซักไซ้ให้มากความ แล้วอีกอย่างด้วยความต่างของเวลาก็จำต้องพอเพียงแค่นี้
"ครับผม!! แล้วก็จำข้อห้ามที่พี่หมอบอกไว้ด้วยล่ะ อย่าไปยิ้มให้ใครมาก ใครมาชวนไปไหนก็บอกว่ามีแฟนแล้วนะ" ทั้งอย่างงั้นก็ยังไม่วายสั่งลาอีกรอบ ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังมาจากปลายสาย
"พี่หมอก็เหมือนกัน แล้วตอนนอน ฝันถึงผมด้วยนะ" ไอ้เสือหัวเราะพร้อมสั่งต่อท้าย ก็ถ้าบังคับให้ตัวเองฝันได้ ก็คงอยากจะฝันมันทุกคืนล่ะมั้ง
"เราก็อย่าลืมกินข้าวเช้าด้วยล่ะ คิดถึงนะครับ รักมากด้วยรู้รึเปล่า.." ก่อนจะวางก็ต้องหยอดคำหวานเอาไว้ก่อน เผื่อว่าไอ้หน้าไหนมันจะมายุ่ง ไอ้เสือตัวแสบมันจะได้ไม่มีกะจิตกะใจคิดถึงใคร
"คิดถึงครับ..ผมวางล่ะนะ" ปลายสายบอกลาก่อนจะกดวางสายไปก่อน หมอปุ่นวางโทรศัพท์บนโต๊ะพร้อมกับเสียงถอนหายใจ สายตายังทอดมองเจ้าอุปกรณ์สื่อสารอย่างอาลัย แล้วก็ต้องตัดใจเอาไว้แค่นั้น
--------------------
"เฮ่ย!! ยังมีชีวิตอยู่นี่หว่า" เปิดประตูห้องออกมาตอนเช้า พอเจอหน้าไอ้คุณเพื่อนมันก็ทักทายซะ....
"เออ!! ยังอยู่อีกนานโว้ย..แล้วนี่ไปเอาของกินมาจากไหน" อย่าบอกนะว่ามันตื่นเช้าไปตลาดซื้อของกินพวกนี้มา ..ไม่มีทางเป็นไปได้ โลกคงหมุนกลับด้านอ่ะ
"ไม่รู้ของใคร เอามาแขวนไว้ที่หน้าประตูบ้านเรา เดาเอาว่าคงกินได้" กรรม!! ไอ้หมอบ้านี่มันจะเลี้ยงง่ายไปไหม แล้วใครมันเอามาแขวนไว้ให้แต่เช้าขยันจริง
"แปลก!!?" หมอปุ่นหรี่ตามองไอ้คุณเพื่อนอย่างไม่ไว้ใจ แปลกตรงที่มันหยิบเข้ามากินได้โดยไม่สงสัยนี่แหละแปลก.. แล้วมันรู้ได้ไงว่าต้องแขวนไว้หน้าบ้านตอนเช้า ปกติไม่ถึงเวลาเข้างานมันไม่ลุกขึ้นมาหรอก
"แปลกอะไร คิดมากไปได้ กินๆเข้าไปเถอะ!!" ชามข้าวต้มกุ้งหอมกรุ่นถูกเลื่อนมาวางตรงหน้า ส่วนของตัวมันเองเป็นข้าวต้มทะเล ..แหม!..ไอ้คนเอามามันช่างรู้ใจเกินไปล่ะมั้ง
"แล้วเจ้าแตงกวาไม่มาเรียนแล้วรึ..? ตอนอยู่ที่เกาะได้ยินว่าบ่นพึมพำว่าอาจารย์โหด"
"แค่กๆ " ไอ้คนที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปากถึงกับสำลักแทบพุ่งออกมาตรงหน้า ส่วนหมอปุ่นนั่งหัวเราะก๊ากสมน้ำหน้าที่เอาคืนไอ้มาดเยอะมันได้
"แค่ล้อเล่น..ทำเป็นสำลัก" พอจะรู้แล้วว่าไอ้คนที่เอาส่วยมาส่งแต่เช้าเป็นใคร ถ้าไม่ใช่ไอ้เจ้าลูกศิษย์ตัวโต ที่ช่างขยันเอาใจอาจารย์ของมันซะเหลือเกิน เช้าถึงเย็นถึงแบบนี้ สงสัยไม่นานงานจะเข้า!!
"นิสัยว่ะ!! เดี๋ยวก็อดกินอ่ะ!!" หมอปุ่นลากชามข้าวต้มหลบ ..เห็นแล้วก็อดขำมันไม่ได้ แต่แซวมากไม่ได้ เพราะคนที่จะซวยคือไอ้เจ้าเด็กโข่งนั่น มันโดนฟาดงวงฟาดงาใส่แน่ๆ
“ตอนเย็นเข้าเมืองด้วยกันหน่อยดิ ไปซื้อสาย LANลากไปในห้องอีกสาย”
“เย็นนี้เหรอ!!?” ไอ้คุณเพื่อนทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“เฮ้ย..ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปคนเดียวก็ได้” เพราะดันไปออกปากชวนก่อนที่จะถาม หมอปุ่นก็เลยไม่แน่ใจขึ้นมา ปกติอยู่กันสองคน ไปไหนก็ไปกัน แต่ลืมไปว่าตอนนี้ต่างคนเริ่มมีใครบางคนของตัวเองให้ต้องคิดถึงก่อน..ซึ่งจะไปว่ามันก็ไม่ได้ เพราะตอนที่ไอ้เสืออยู่ ก็ปล่อยมันอยู่คนเดียวออกจะบ่อย
“ไปได้ดิ เลิกงานนะ”
“อืม..ขากลับได้ซื้อของใช้เข้าบ้านด้วย” ไอ้คุณเพื่อนมันพยักหน้ารับไม่พูดอะไรต่อ แล้วลงมือจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้า ก่อนจะออกไปโรงพยาบาลพร้อมกัน
=========================
:กอด1: แอบมาลงเช้าวันจันทร์ที่ทุกคนกำลังยุ่ง 555
พี่หมอปุ่นโดนน้องยั่วซะหัวปั่น น่าฉงฉานจริง ๆ :haun5:
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจกันเสมอ ๆ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
-
โถววววววววว สะใภ้ของแม่ ร้องไห้ตาแดงเลยเหรอลูก
ไอ้ลูกชาย ชริๆๆๆ แก่แล้วก็อย่าขี้หลงขี้ลืมสิ น้องร้องไห้เลยเห็นม้ายยยยยยยยยยย
น้องแตงดอง น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เอร๊ยยยยยยยย
(ไม่เป็นไรนะคะ จู้ๆๆๆ เดี๋ยวจะผลักดันพี่เนสหื้อหนูเอง)
-
และแล้วภารกิจพิชิตใจหนุ่มของแตงกวาดองก็เป็นอันสำเร็จ
ส่วนพี่หมอเมื่อไหร่จะได้บินไปหาเจ้าเสือน้อยละเนี่ยะ
ปล่อยไว้นาน ๆ ท่าไม่ค่อยดี
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตอนใหม่ คุคุคุ น่ารักกันข้ามทวีปเเต่รู้สึกว่าเหมือน หมอเนส จะมีนัดนะนั่น คุคุคุ บ๊อบบี้คือใคร จะมีมหกรรม ซักฟอกกันข้ามทวีปไม๊เนี่ย
-
นึกว่าหมอปุ่นงานเข้าซะแล้ว
เอาใจช่วยหมอเนสกับน้องแตงกวา
-
ถ้ายังไม่รีบลางาน ไปเติมความคิดถึงให้เจ้าตัวแสบล่ะก็
ระวัง บ๊อบบี้ ไว้ให้ดีนะ หมอปุ่น
เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนเน้อ
ส่วนน้องแตงร้าน เอ๊ย แตงกวา เข้าใจหาวิธีง้อนะเนี่ย
จุดอ่อนหมอเนสเลยล่ะ อิอิ
-
โอ๋ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...กอดปลอบไอ้เสือแสบหนึ่งที
นี่สงสัยไอ้เสือคงจะนอนร้องไห้ทั้งคืนแน่ ๆ
นึกว่าพี่หมอจะเจอจัดหนักซะแล้ว...แต่แค่นี้ก็ทำพี่หมอปวดใจได้ไม่น้อยเหมือนกันที่รู้ว่าำไอ้เสือนั่งร้องไห้แบบนี้
โล่งอกไปทีที่ไอ้เสือแสบไม่ได้คิดมาก...จะแอบหวั่นใจก็กะบ๊อบบี้เพื่อนไอ้เสือนี่แหล่ะ
พี่หมอเองก็ระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ...รีบตามไปแสดงความเป็นเจ้าของหน่อยก็ดีนะพี่หมอนะ
ส่วนพ่อแตงกวาน้อย...แหมะ...มีการมาส่งเสบียงกันแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย...เอาใจกันขนาดนี้แล้วหมอเนสจะไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้กันไป
เล่นแผนสูงเลยนนะเนี่ย ที่เอาของกินมาล่อ(?)หมอเนสอ่ะ...คิดว่าหมอเนสจะหลงกลเหรอ...หึหึหึ - -+
แต่มันก็ถูกทางแล้วหล่ะลูก...ทำต่อไป ไม่นานเด่วหมอเนสก็ใจอ่อน...นี่ไม่ได้บอกว่าหมอเนสเห็นแก่กินนะ...ไม่เล๊ยยย ยยยย...ไม่สักนิด...55555555+
-
สงสารพี่หมอปุ่นกับชีต้าร์อ่ะ.. ไกลกันเหลือเกิน อยากจะกอดก็ไม่ได้..เฮ้อ.. :กอด1:
แต่ไอ้เสือนี่ไม่วายไกลกันขนาดนนี้ยังยั่วพี่หมอได้อีก อิอิ :z2:
-
งานเข้าหมอปุ่นเลย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b3.gif)
ไอ้ตัวแสบมันโทร.มาเป็นร้อยสาย
ดีนะที่ชีต้าร์มันยอมใจอ่อนง่ายๆ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b4.gif)ไม่งั้นได้ไปง้อถึงโน้นแน่ๆ
จะว่าไป ทำไมไม่ให้หมอปุ่นไปง้อที่โน้นบ้างนะ 55+
ป.ล.เอาแตงกวากลับมาด่วนนนนนนนนนนนนนนน(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/014-1.gif)
-
เจ้าแสบเอ๋ย ขนาดอยู่ไกลยังมาปั่นหัวกันได้
ริจะมีเมียเด็กต้องอดทน จำไว้หมอปุ่น
ดูท่ากลับมาคงโดนคิดบัญชีอีก ยาวแน่ๆเลย :laugh:
แตงดองหายไป โผล่มาแต่ของแทนใจ
กินกันเอร็ดดร่อยเลยทีเดียว 5555
-
พี่หมอปุ่นจัดการซะให้เดินไม่รอดเลย 555
-
ชีตาร์ งอนได้น่ารักมาก
-
โอ๊ยๆๆคิดถึงอ้ายเสือ
ตอนนี้แตงกวาหายไปเลยชักคิดถึงซะแล้วสิเนี๊ยะ
มาต่อไวไวนะครับ
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ
แตงดองน้อยเอาของกินมาส่งส่วยหื้อพี่เนสแต่เช้าแล้วไงคะ >///////<
ตัวไม่มา มาแต่แอ๊คชั่น อิอิ
-
จุ๊บ.จุ๊บ.ไปอ่านก่อนนะ
-
หมอปุ่นไม่ทันเด็กแล้ว
หมอเนสเหมือนจะใจอ่อน
+1
-
โชคดีนะทีี่ไอ้เสืองอนไม่นาน ไม่งั้นแย่แน่หมอปุ่น
-
เห้อ
ความคิดถึงมานทรมานมากเลยอ่า
-
โอ๊ย... ไม่ๆหว ๆ ดาด้า ยั่วประสาท กับยั่วสวาท ออกเสียงคล้ายกันมาก
แต่กับหมดปุ่น คงออกอาการเดียวกันแหงง ๆ 555
+1 เจ้าค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบมากเลย :-[
แต่ยังอ่านไม่ทันง่า ต้องกวดอย่างเร็ว :laugh:
-
คิดถึงชีต้าห์เหมือนกันค่ะพี่หมอปุ่น :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบมากเลย :-[
แต่ยังอ่านไม่ทันง่า ต้องกวดอย่างเร็ว :laugh:
:z13: แอบมาจิ้มไข่เด๊ะใหม่ซะหน่อย :-[
-
แตงกวา...ได้ใจไปเต็มๆ อิอิ บอกแล้วตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก ภารกิจพิชิตใจคนใกล้สำเร็จแล้วแตงกวา อดทน สู้ๆๆ ส่วนคู่ไอ้เสือ กับหมอปุ่นตอนนี้ยังไม่น่าห่วงอิอิ...
-
หูย...ง้องอน งอนง้อกันแบบน่ารักๆข้ามทวีป
ทำเอาคนอ่านใจสั่นปั่นป่วน อยากมีใครมายั่วยวนอารมณ์เหมือนหมอปุ่นจัง
อยากเห็นหมอเนสกับพ่อแตงกวาออกโรงแบบน่ารักๆ หวานๆจังค่ะ
-
กร๊าก เด็กมันฉลาด :m20:
-
ระยะทาง จะเป็นอุปสรรคความรักหรือเปล่าหนอ
-
+1 ให้คุณด้าแทนคำขอบคุณ โป้งหมอปุ่นที่ทำให้เจ้าเสือแสบต้องน้ำตาตก
สงสารน้องจัง ร้องไห้เพราะเป็นห่วงพี่หมอปุ่น แต่ตอนนี้หมอปุ่นคงต้องนั่งระแวง
ล่ะว่าบ๊อบบี้คือใคร? รอลุ้นคู่หมอเนสกับเจ้าแตงดองว่าจะเป็นยังไง จะหวานสู้
คู่หมอปุ่น+เสือซีตาร์ได้ไม๊ เจ้าแตงดองน่ารักมากเช้าถึงเย็นถึง มีส่งส่วยแต่เช้าด้วย
หมอเนสไม่ใจอ่อนก็เหลือเชื่อแล้ว เอาใจช่วยนะเจ้าแตงดอง ........ :pig4:
-
ธีโอหายไปไหน :L1:
-
แตงกวาไปไหน คิดถึงงงง
ตอนหน้ามาเยี่ยมด้วยนะ
-
อยู่ห่างกันแบบนี้ มันทรมานจริงน้อ
-
ดาด้า มีแต่คนระแวงบ๊อบบี้คุง
ยกบ๊อบบี้คุงให้เจ้ดีกว่านิ คริคริ กอดบ๊อบบี้คุงแนบแน่น :กอด1:
จุ๊ๆๆๆ พี่ปุ่นเขาหึงบ๊อบบี้แน่ะ อย่ามาทำตัวน่าสงสัยหน้าบ้านสิคะ เข้ามาหลังบ้านดีกว่างิ
-
บ๊อบบี้ อืม ชื่อนี้น่าคิด ตัวปัญหาของพี่ปุ่นหรือเปล่า ?
-
แหมๆ ไอ้เสือกลับมาโดนพี่ปุ่นจัดการแน่ๆ :laugh:
..หมอเนสคงไม่ได้จะกำลังผิดนัดแตงกวาใช่มั้ย :m15:
-
นึกว่าหมอปุนจาตายเพราะความคิดถึงซะแล้ว
-
กวนกันข้ามทวีป เลย ไอ้เสือน้อย กับพี่หมอ :z1:
ส่วนอีกคู่ ก็ขยัน หยอด ขยันตื้อ อีกไม่นาน ก็รู้ว่าใครจะเป็นภรรเมีย ใครจะเป็นสารมี :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
:o8:เมื่อไหร่หมอเนสจะรับรักแตงกวา :o8:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้ 4-5 ตอน
จะพยายามอ่านให้ทันไวๆๆนะคะ
แต่เยอะมากเลยอะ
ส่วนที่อ่านไปแล้วรู้สึกสนุกดี แสบๆๆ น่ารักดี :กอด1: :L2:
-
หึหึ
แสบได้โลห์เลยนะ
เสือน้อย
-
การแกล้งไม่มีพรหมแดนกั้นจริงๆ
:m20: :m20:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เรื่องนี้สนุกมากกกเลยยยยย
ชีต้าร์น่ารัก+ซน+แสบมากมายย
ส่วนพี่หมอจะขี้แกล้งไปไหนเนี่ย
ปล.ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆเลย
-
ฮ่า ฮ่า หมอปุ่นโดนเอาคืนซะเจ็บแสบเลย โดนน้องมันยั่วแต่แกล้งคืนไม่ได้เพราะห่างกันเกิน ทีนี้ก็อย่าลืมพกโทรศัพท์ติดตัวไว้ตลอดนะเดี๋ยวน้องมันงอนอีก
-
เสือน้อยแสบจริงๆ
แตงกวาส่งส่วยแต่เช้าเลยหมอเนสเมื่อไหร่จะใจอ่อนซักที
-
ชีตาร์น่าร๊ากกกกกกกกซะ
คิดถึงแตงกวาอ่า :z2:
-
คิดถึงชีต้าร์ร์ร์
-
แวะเข้ามา :กอด1: ทุกคน หึหึ
เตรียมเก็บข้าวของกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเยี่ยมชีต้าห์กัน :haun5:
ใครช้า หมด อดขึ้นเครื่อง ปิดประตู แล้วบินหนี หวี่ หวี่ หวี่ :oni2:
(คนเขียนเรื่องนี้มันบ้า :laugh:) ไปเขียนต่อแล้ว..เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน ณ ลานบินคนเมือง(ไหน?)
:กอด1:
-
ขอไปด้วยคนค่า ไปแต่ตัวกับหัวใจได้ไม๊
:L1: :L1: คุณด้า+น้องซีตาร์+หมอปุ่น+หมอเนส+เจ้าแตงดอง
-
อิอิ...ตีตั๋วยืนไปด้วย... :m20:
-
ชีตาร์ อ่ะ บ๊อบบี้เป็นครายยยย...
อยากอ่านเมล์ชีตาร์ กะหมอปุ่น เนอะ
ไอ้แสบมันคงกล้าพูดหวานๆ โดยไม่เขิน
-
:L2: :L2: +1
-
28.
คุณเคย...วิ่งหนีจากความสุขไหมครับ..? มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ที่คนเราจะยอมวิ่งหนีจากความสุขที่หอมหวานได้ง่ายๆ ใช่...มันไม่ง่ายเลยที่ผมจะวิ่งหนีมาจากอกคนที่ผมรัก...แม้ว่าจะยังบอกไม่ได้ว่าตอนนี้คือที่สุด แต่จากนี้ไป ผมคิดว่าเค้าจะเป็นที่สุดของผมได้ และนั่นก็เป็นสาเหตุให้ผมจากมา
อย่ายึดยื้อความสุขแค่เพียงที่เราเห็นให้ต้องอยู่ติดกับตัวเองตลอด เพราะบางทีมันอาจจะหายไปได้ง่ายดายโดยที่คุณเองก็ไม่รู้ตัว ผม...อยากจะลองดูอีกหน่อย อยากให้เวลากับระยะทางมันเป็นเครื่องมือ ช่วยพิสูจน์ว่าความสุขที่แท้จริง มันคือการได้ครอบครองกกกอด หรือเป็นเพียงแค่กลิ่นหอมจางๆของคำว่า'คิดถึง'
"คิดถึงนะครับ"
"รักนะครับ"
ประโยคพูดซ้ำไปซ้ำมาที่กดฟังแบบไม่มีวันเบื่อ เป็นเสียงของคนที่ตัวอยู่ไกลแสนไกล แม้ว่าทุกครั้งที่เราคุยกัน ทั้งก่อนคุยก็พูดซ้ำๆ ย้ำๆ ตอนท้ายก็ยังหยอดคำหวานที่ฟังยังไงก็ไม่มีทางเบื่อ ผมเลือกตัดมาสองสามประโยค แล้วก๊อปใส่โทรศัพท์เอาไว้ ทุกครั้งที่คิดถึงก็จะได้กดฟัง แล้วยิ้มกับตัวเอง ยิ่งตอนที่เหงาๆ พอได้ยินสองประโยคเล่นวนซ้ำไปซ้ำมา ก็พอจะช่วยปลอบประโลมตัวเองให้มีความสุขขึ้นมาได้
"เฮ่!! ทำไมนายยิ้มอยู่คนเดียวล่ะ" เจฟเพื่อนสนิทในชั้นเรียน เดินย่องมาจากข้างหลัง แล้วเอามือตบไหล่เบาๆ ทักทายเหมือนทุกที
"มีความสุขก็ต้องยิ้มซิ" ผมบอกไปแบบนั้น ก่อนจะก้มหน้าก้มตาร่างแบบโครงสร้างในมือต่อให้เสร็จ
แม้ว่าจะเป็นชิ้นงานที่อาจารย์เพิ่งจะสั่งให้ทำเมื่อตอนบ่าย แต่เพราะตอนนี้ข้างนอกฝนกำลังตก ขี้เกียจเดินกางร่มหอบงานออกไป ก็เลยต้องหาอะไรมาทำแก้ว่าง เจฟมันโดดไปนั่งฝั่งตรงข้าม เอาคางวางบนโต๊ะจ้องมองมาเหมือนจะพูดอะไร แล้วมันก็เงียบไป ปล่อยให้ผมอยู่กับเสียงพูดของใครบางคนในหู เอาไว้คราวหน้าตัดท่อนที่พี่หมอพูดอะไรตลกๆ เก็บไว้บ้างดีกว่า
ปึก!!
"เจฟ!! เอามานี่เลย!!" ไอ้คุณเพื่อนแสนดี(ประชด) มันกระชากสายหูฟังจนหลุดออกไปจากหู พร้อมกับรั้งตัวโทรศัพท์ไปด้วย เพราะมันรู้ว่าผมต้องแย่งคืนมาแน่ ...ประเด็นก็คือคว้าไม่ทันเพราะมันดันตัวสูงกว่า ไอ้เพื่อนเลว!!
"ขอฟังหน่อย ทำไมชอบยิ้มจัง" พูดจบมันก็เอาหูฟังของผมยัดหูตัวมันเอง พร้อมกดปุ่มเร่งเสียง ...แล้วมันก็...ทำหน้างง หันมากระพริบตาปริบๆใส่ คิ้วขมวดเข้าหากัน พร้อมกับแบมือออกแล้วยักไหล่ เป็นท่าประจำเวลาที่มันสงสัยอะไรก็ตามที่เกินกว่าที่ความสามารถของมันจะถอดรหัสออกมาได้
"เอาคืนมาซะดีๆ" ไอ้ยักษ์เจฟมันส่ายหัว พร้อมกับถอยห่างไปอีกก้าว ตอนที่ผมขยับเข้าไปใกล้มันอย่างหาเรื่อง..ก็ไอ้หมอนี่มันตัวโตแต่ดันเป็นโรคปอด
"นี่มันแปลว่าอะไร ไม่เห็นจะรู้เรื่อง บอกมาก่อนแล้วจะคืนให้" ดูมัน!! นิสัยว่ะ!! เอาของคนอื่นไป แล้วยังจะมายื่นขอเสนอในการขอคืนอีก ใครจะไปแปลให้ฟังว่ามันคืออะไร จ้างให้ก็ไม่แปลหรอกโว้ย!!... เพราะขืนมันรู้ได้โดนล้อตายแน่ เพราะแม้ว่าจะแปลไม่ออก แต่มันก็ได้ยินใช่ไหมล่ะ ว่าเสียงพูดในนั้นมันเป็นเสียงของ...ผู้ชาย!!
"คาถาอารมณ์ดีนะ นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก" ผมแบมือไปตรงหน้า เหมือนจะให้สัญญาณบอกมันว่าหมดเวลายืมแล้ว ให้รีบๆเอามาคืนก่อนที่จะของขึ้นไปมากกว่านี้
"ไม่เห็นเข้าใจ อารมณ์ดีตรงไหน!!" เจฟมันทำหน้าเซ็งจัดตอนที่ยื่นโทรศัพท์คืน ไอ้ยักษ์บ้านี่มันชอบงอนเวลาที่คนอื่นรู้ในสิ่งที่มันไม่รู้ แล้วก็ไม่ยอมบอก..ซึ่งคราวนี้ ผมไม่อยากบอกจริงๆ ให้ตายเถอะ!!
"ซักวันนายจะเข้าใจ ..แบบว่านายต้องหามันได้ด้วยตัวเอง" ที่บอกไปแบบนี้ก็เพราะว่า..มันมีได้หลายความหมายใช่ไหมล่ะ หาเอาเองในที่นี้อาจจะหมายถึง จากเน็ตก็ได้ จากที่อื่นๆที่ไม่ใช่...จากปากของใครบางคน..ไม่ได้เฉพาะเจาะจงนี่
"จะมาชวนกลับบ้าน เดี๋ยวไปส่ง ฝนไม่หยุดง่ายๆหรอก ไปเถอะ!!"
แม้ว่ามันจะงอน แต่เจฟมันก็ยังใจดีเสมอ แถมไม่ต้องรอให้ตอบตกลง มันก็กวาดรวบกองงานของผมไปถือไว้เอง ส่วนผมก็ได้แต่เดินตามมันต้อยๆไปที่รถ ให้มันไปส่งจะได้ไม่เปียกด้วย แล้วก็อย่างที่มันพูดนั่นแหละ ฝนคงไม่หยุดตกง่ายๆแน่ ผมอาจจะติดอยู่ที่มหาลัยทั้งคืนก็ได้
"วันเสาร์-อาทิตย์นี้ว่างป่ะ" เจฟหันมาถามขณะที่มือก็ยังขับรถไปกลางสายฝนอย่างระมัดระวัง
"ลงเรียนเสริมไปเพิ่มอ่ะ วันอาทิตย์ตอนบ่ายต้องพาบ๊อบบี้ไปหาหมอ"
ตารางงานของผมตอนนี้ทั้ง 7 วันแทบจะไม่มีเวลาว่าง ลงเรียนวันเสาร์อาทิตย์ เพื่อที่วันจันทร์กับวันพุธไปฝึกงานที่บริษัทที่อาจารย์แนะนำให้ ส่วนอีก 5 วันที่เหลือก็ลงเรียนเต็มวัน ในชีวิตไม่เคยขยันอะไรขนาดนี้มาก่อน ตอนแรกๆ แม่กับป๊าก็ห้าม แต่ผมก็ยังสามารถสลับตารางการใช้ชีวิตได้อย่างปกติ แม่คงเบื่อก็เลยเลิกว่าไปเอง
"จะรีบเรียนจบไปไหน ทำยังกับว่ามีใครรออยู่" เจฟหันมาแซว แถมยังมองมาด้วยสายตาจับผิด ผมเลยเอาม้วนกระดาษในมือฟาดกบาลมันไปทีหนึ่ง ให้หันกลับไปสนใจถนนโน่น
"เลิกสนใจเรื่องคนอื่นเหอะ งานตัวเองที่อาจารย์สั่งทำเสร็จรึยัง"
ต้องรีบเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นอย่างเร่งด่วน เพราะขืนปล่อยให้มันมองนานๆ มันคงจับพิรุธได้..ไอ้หมอนี่มันยิ่งมีเซ้นส์ดีอยู่ด้วย ผมก็เลยต้องแกล้งถามเรื่องนั่นนี่เกี่ยวกับงาน แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ทั้งที่ของตัวเองทำเสร็จไปตั้งนานพร้อมส่งแล้วก็ตาม โดนมันด่าว่า'โง่'ไปคำหนึ่งก็ยังดีกว่าต้องมานั่งอธิบายเรื่องที่ว่าทำไมต้องรีบเรียนจบ
"ขอบใจ ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ" ผมหันไปบอกเจฟ ก่อนที่มันจะขอเข้าไปในบ้าน รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำเป็นเหมือนขับไล่ผู้มีพระคุณ แต่เพราะใกล้ได้เวลานัดกับใครบางคนเอาไว้แล้ว ไอ้คนขับรถทำหน้าเศร้า เหมือนกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่..ไม่ทันล่ะ เพราะผมเปิดประตูรถ แล้วทำเป็นวิ่งหลบสายฝนเข้าบ้านทันที...โทษทีนะเจฟ แต่ตอนนี้มีคนกำลังรออยู่จริงๆ
ผมวิ่งเข้าไปหอมแก้มทักทายแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ พร้อมกับทักทายเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้อง ..น่าแปลกใช่ไหมล่ะที่ผมจะมีน้องตอนอายุเท่านี้ แต่แค่ได้เห็นแม่กับป๊ามีความสุข ผมก็พลอยได้รับอิทธิพลแห่งความสุขนั้นไปด้วย
"ทำไมไม่ชวนเจฟเข้ามาก่อนล่ะ ฝนตกๆ ชวนมาร่วมอาหารเย็นซักมื้อก็ได้ นี่ถ้ายังไม่กลับ แม่ว่าจะให้ป๊าขับรถออกไปรับนะ" แม่บ่นยาวเหยียด ส่วนป๊ารับหน้าที่ทำอาหารเย็นอยู่ในครัว
"ตัวเล็กดูดิ แม่เราขี้บ่นเนอะ" ผมลูบท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาให้เห็น ทำเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กข้างในมันจะฟังรู้เรื่อง แล้วก็โดนมะเหงกลงบนหัวไปทีจากฝีมือแม่ตัวเล็ก
"เอาของไปเก็บ แล้วมากินข้าวกัน"
"แม่กับป๊าล่วงหน้าไปก่อนเลย เดี๋ยวผมออกมากินทีหลัง" แม่พยักหน้าพร้อมกับทำเป็นแกล้งถอนหายใจ เพราะเวลานี้ของทุกวัน กับตอนเช้าผมแทบไม่ขยับออกมาจากห้อง
กวักมือเรียกเจ้าเพื่อนซี้สี่ขาสุดหล่อพันธ์ไซบีเรียนให้ตามเข้าไปในห้องด้วย เพราะมันมาคลอเคลียอ้อนให้เล่นด้วย ตั้งแต่กลับมาถึง ทั้งโดดใส่ งับขากางเกง คาบรองเท้าใส่ในบ้านมาให้ อดไม่ได้ที่จะจับหัวมันโยกไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว
กริ่ง กริ่ง เสียงเจ้าโน้ตบุ๊คที่เปิดทิ้งเอาไว้ ส่งเสียงเรียกตรงเวลาเป๊ะๆ
"สวัสดีครับ ขณะนี้เจ้าของเครื่องไม่อยู่ กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณ ติ๊ด~~~~" พอกดรับคำเชิญที่ขึ้นบนหน้าจอ ผมแกล้งทำเป็นนั่งนิ่งเลียนแบบหุ่นยนต์แล้วกรอกเสียงตัวเองลงไป พี่หมอที่อยู่อีกฝากหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเล่นไปตามเกม
"ถึงคุณเจ้าของเครื่อง คิดถึงมากๆครับ คิดถึงที่สุด คิดถึง..." คำพูดที่ทำให้หุ่นยนต์ฝั่งนี้คลี่ยิ้มออกมาได้ ก่อนจะยกมือขึ้นมาห้าม ...ทำไมชอบทำร้ายหัวใจกันแบบนี้นะ ไม่ได้เจ็บปวดหรอก แต่มันกำลังเต้นแรงแทบบ้า ไม่รู้ทำไมไม่เคยชินซักที คำว่า'รัก' หรือไม่ก็'คิดถึง'จากปากของพี่หมอ
"พอเลยๆ พี่หมอบ้า!! พูดคำอื่นไม่เป็นรึไง!!"
"ก็คิดถึง เจ้าของเครื่องไม่ยอมให้พบหน้า" เอาอีกล่ะ ..ยังจะพูดให้เขินอีก
พี่หมอของผม..เปลี่ยนไปครับ!! จากที่เคยแกล้งเล่น ชอบเอาชนะ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นหยอดคำหวานไม่หยุด ทั้งที่ก่อนหน้านั้นบอกเหมือนจะไม่เหนี่ยวรั้ง แต่ทุกครั้งที่คุยกัน ก็ทวนไอ้บรรดาข้อห้ามไม่ให้มีสังคม ไม่ให้ยิ้มกับใคร..ตลกไหมล่ะ ถ้าจะบอกว่าคนที่ทำให้ยิ้มก็เสียงพี่หมอที่อยู่ในโทรศัพท์ผมนั่นแหละ
“ตอนนี้ฝนกำลังตกล่ะ ออกไปไหนไม่ได้เลย” ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่งั้นก็จะโดนลากเข้าประเด็นเดิม แล้วผมก็จะไปไม่เป็นอีก
“ดีแล้วไง ออกไปเปียกฝนเดี๋ยวจะเป็นหวัด ขยันเรียนรึเปล่าเรา มีงานต้องทำส่งไหม” ที่จริงมีงานวางกองใหญ่อยู่ข้างหลัง แต่ผมก็ส่ายหัวปฏิเสธไป ก็...งานมันอยู่ใกล้ๆตรงนี้ แต่พี่หมออยากวิ่งเข้าไปกอดแค่ไหนก็ทำไม่ได้
“ขยันอยู่แล้วล่ะ แต่ฝนตกแบบนี้..มันเหงานะ” จริงๆนะ ไม่รู้ว่าใครเคยเป็นไหม บางคนบอกฤดูหนาวเหงาที่สุดเพราะมันหนาว แต่ผมว่าฤดูฝนนี่แหละ เหงาที่สุด ฝนตก+หนาว ออกไปไหนก็ไม่ได้ ถ้ายิ่งไปตากฝนไม่สบายมาอีก คราวนี้ได้ทรมานตัวเองครบสูตร
“พี่หมอก็เหงา ฝนไม่ตกก็เหงา” พี่หมอบอกพร้อมกับคลี่ยิ้มให้ แล้วก็หันกลับไปหยิบเอกสารบางอย่างเอามาวางตรงหน้า เป็นแบบนี้บ่อยๆ บางครั้งผมยังเคยเอางานมานั่งทำไปแล้วก็คุยไป มันเหมือนกับว่าเราสองคนได้อยู่ใกล้กัน ก็แค่...เอื้อมไปแตะไม่ได้เท่านั้นเอง
“บ๊อบบี้อย่าซนดิ ฝนมันตกอยู่เห็นไหม ออกไปเล่นข้างนอกไม่ได้!!” ฟังไม่ผิดหรอก’บ๊อบบี้’ที่จริงแล้วคือเจ้าไซบีเรียนตัวโตเพื่อนซี้ที่ผมเลี้ยงเอาไว้ น้องหมาพันธ์แท้ที่ฟังได้ 2 ภาษานะจะบอกให้ มันกำลังงับกางเกงของผมแล้วออกแรงลาก เวลานี้คือเวลาที่มันจะออกไปวิ่งเล่นข้างนอก ลืมไปว่าตอนนี้ใช้มันเป็นเครื่องมือยั่วพี่หมออยู่..ความแตกซะงั้น!!
“อะไร!! ทำไมบ๊อบบี้อยู่ด้วย!!” ฟังดิ!! เสียงแบบว่าหาเรื่องมาเลย ไม่รู้ว่าแฟนใครแถวนี้ ขี้หวงเกิ๊น!!
“พี่หมอจะทำเสียงโหดทำไม บ๊อบบี้มันก็อยู่กับผมตลอดนั่นแหละ อาบน้ำ แล้วก็นอนด้วยกัน” ขอยั่วอีกนิดก็แล้วกันเหอะ หึหึ
“อย่าบอกนะ...ว่า…!!” พี่หมอทำหน้าแบบว่าตกใจสุดขีด วางปากกาในมือลงบนโต๊ะ ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จอ ทำยังกับว่ามันจะเห็นอะไรได้ ฮ่าๆ
“นี่ไง บอบบี้สุดหล่อ ไหนลองโชว์ตัวหน่อยซิลูกพ่อ!!” ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะยกไอ้เจ้าไซบีเรียนอายุสองขวบโตเต็มวัยขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ แล้วมันก็ยอมให้อุ้มดีๆซะที่ไหน มันไม่ใช่ลูกหมาตัวเล็กๆ เหมือนตอนที่เพิ่งได้มา
“บ๊อบบี้!!?” อยากจะฮาให้ลั่นบ้าน ก็ดูหน้าพี่หมอดิ อึ้ง เหวอ เอ๋อ สุดท้ายก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม คงเพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนแกล้ง ส่วนไอ้เจ้าบ๊อบบี้มันก็ตะเกียกตะกายลงไปจากตัก โดดขึ้นไปนอนบนปลายเตียงที่ประจำตำแหน่ง
“งอนเหรอ? ไม่เอาน่า เด็กๆ ทำก็น่ารักหรอกนะ”
“ปล่อยให้พี่หึงไอ้เจ้าหมานี่อยู่ได้ มันน่าตีไหม” โห่ยยยย..ยอมรับมาว่าหึงได้หน้าตาเฉยมากเหอะครับ
“แต่ผมชอบนะ...ชอบให้พี่หมอหึง..” กรรม!! พูดแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด เผลอพูดสิ่งที่คิดออกไปอีกแล้ว คราวนี้พี่หมอก็เลยฉีกยิ้มแทนที่ใบหน้าบึ้งตึงของคนขี้งอน
ส่วนผม...ต้องรีบหมุนเก้าอี้หลบหันหลังให้ เพราะทำหน้าไม่ถูกอ่ะ ผิดด้วยเหรอที่คิดว่าการที่มีคนรักมาคอยหวง มาคอยห่วง มันเหมือนกับว่าตัวเองยังเป็นคนสำคัญเสมอ ..แล้วแบบนี้...แผนการยั่วครั้งหน้าของผมก็ไม่สำเร็จนะซิ!!
“อะไรนะ!! ไม่ค่อยได้ยิน ชอบอะไรใครหึงใคร” นี่ก็ถามย้ำอยู่ได้ ได้ยินแล้วทำเป็นแกล้งซื่อ
“ไม่รู้ ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ พี่หมอแก่แล้วนิ หูก็เลยฝาด” หันไปยักคิ้วพร้อมกับแลบลิ้นให้ทีหนึ่ง พี่หมอก็เลยหัวเราะชอบใจใหญ่ ..ใช่ซิ ได้ยินอย่างที่ตัวเองหวังแล้วนี่!!
“ตัวแสบไม่เปลี่ยนเลยนะเรา”
“ผมไม่เปลี่ยนไปหรอก แต่ถ้าพี่หมอเปลี่ยนไปล่ะก็....” แกล้งทำเป็นยกมือขึ้นมาปาดคอตัวเองเหมือนคำขู่ว่า ‘ตายแน่’ แทนที่จะสลดกลับหัวเราะชอบใจอีก
“แฟนใครไม่รู้!! ทำไมดุจัง!!” ผมชี้ไปที่จอแทนคำตอบ ได้เห็นรอยยิ้มใจดีของพี่หมอกลับมาอีก
“อาทิตย์หน้า ผมต้องเข้าไปติดต่อบริษัทที่ฝึกงาน เป็นสัปดาห์โหด ถ้า..ไม่ได้ออนไลน์ก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมอาจจะนอนหมดแรงอยู่แถวนี้แหละ” หยิบปฏิทินที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาส่องให้กล้องเห็น มันเต็มไปด้วยรอยขีดเขียน โน้ตสั้นๆ ปากกาแดงบ้าง สีดำบ้าง อาจจะดูงง แต่นั้นคืองานทั้งหมดที่จะต้องทำ ในเวลา 7 วัน ถ้าสลับรางไม่ดีอาจจะตกลงมานอนเจ็บใจได้
“หนักไปรึเปล่า หาเวลาพักผ่อนบ้างนะ พี่เป็นห่วง” ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่หนัก อาทิตย์หน้า ป๊าจะพาไปทำใบขับขี่ แล้วให้ยืมรถเผื่อว่าต้องไปตะลอนที่ไหนจะได้ไม่ลำบาก เกิดมาไม่เคยใช้ชีวิตเต็มเวลาขนาดนี้มาก่อน แต่ผมจะมีความสุข และก็คิดว่ามันท้าทายดี จะได้สนุกกับมัน
“ผม....ทิ้งใครบางคนไว้ข้างหลัง แล้วบอกให้เค้ารอ ถ้าขืนเดินช้าๆเรื่อยๆเหมือนเมื่อก่อน กลัวว่าจะไม่ทัน..” พี่หมอไม่ได้ตอบอะไรกลับมานอกจากรอยยิ้มที่เห็นบ่อยๆ
“พี่หมอทิ้งเมลไว้ได้ไหม อ่านอย่างเดียวก็ได้ ว่างก็นอนไปไม่ต้องตอบ ไว้ตอนออนไลน์เจอค่อยคุยกัน” ทำไงดี..ตอนนี้ผมอยากรวบกอดพี่หมอมากถึงมากที่สุด ไม่เคยเรียกร้อง แต่อ่อนโยนเสมอ ทำได้แค่พยักหน้าตอบกลับไป แม้จะไม่ว่างผมก็สัญญากับตัวเองว่าจะรออ่าน
“ดึกแล้ว...ผมต้องเข้านอนแล้วอ่ะ พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยแต่เช้า” ที่จริงมีงานที่กองอยู่ข้างหลังยังต้องปั่นให้เสร็จ แต่กลัวว่าจะเป็นห่วงก็เลยไม่ได้บอก พี่หมอจะเห็นไหมนะ..คำว่าเหงาที่แปะอยู่บนหน้าของผม
“ฝันดีครับ แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วย เป็นห่วงแล้วก็หวงมาก ๆ ” ถ้อยคำสั่งลาที่เหมือนเดิมแทบจะทุกครั้ง แต่ผมก็ยังอยากจะฟังได้ไม่มีเบื่อ
“ไว้เจอกันครับ!!” ผมบอกแค่นั้น ก่อนจะยื่นมือไปกดปิดกล้อง สถานะยังเป็นออนไลน์ อดไม่ได้ที่จะพิมพ์ข้อความไปอีกสองสามประโยค
‘I miss you and love you so much’
‘Please wait until I get back.’
พอกดปุ่ม Enter บนคีย์บอร์ดเสร็จ ก็ต้องรีบ Offline ทันที ก็มันอายเกินกว่าจะพูดออกไปต่อหน้า แล้วก็ไม่ใช่งานถนัดของผมด้วย ขนาดพิมพ์ส่งไปแล้วยังรู้สึกว่าหน้ามันชา ๆ
ยังไม่ทันจะได้เริ่มทำงาน สายตาก็เหลือบไปเห็นกล้องถ่ายรูปคู่ใจวางอยู่บนโต๊ะ
“บอบบี้..หาอะไรทำให้พ่อของแก คิดถึงเราสองคนกันเถอะ..”ไม่ได้อยู่ใกล้กัน อย่างน้อย ๆ ก็ให้พี่หมอได้เห็นหน้าทุกวัน จะได้ไม่เปลี่ยนใจเป็นอื่น เป็นของไอ้เสืออย่างผมแค่คนเดียวพอ..
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/bobby-1-1.jpg)
แหะ แหะ แวะมาแปะเพลง 'กลิ่นของความรัก' ไม่รู้ว่าเข้ากันไหม แต่เพลงเพราะดี
http://www.youtube.com/v/i09v_SV24aY?fs=1&hl=en_US
=====================================
:oni2: ไงล่ะ ขึ้นเครื่องทันกันไหม 5555
ตอนหน้าใครที่คิดถึงแตงกวาปูเสื่อรอได้เลย หึหึ (แอบโฆษณา..ของเค้าแรงจริง)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม จะพยายามปั่นให้ทันเวลา
:กอด1: ก่อนไป
-
อย่าว่าแต่พี่หมอเลยฮ่ะ ที่เข้าใจผิดเรื่องบ๊อบบี้อ่ะ
เค้าด้วยคน มายกมือสารภาพ แหะ แหะ
ก็เล่นไม่บอกกันตั้งแต่แรกนี่ ว่าแต่พี่หมอนี่หวานไม่แคร์ใครเลยนะ
-
คริ บ๊อบบี้คุงงงงงงงงงงง กอดแน่นๆ มาวิ่งเล่นกะพี่นุ่นเร้วววววววววววว
(อายอ้ะ ลูกชายทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย เขินแทนปุ่นเลย เอริ้กๆๆๆ)
ชอบตอนที่แฟนใครหว่า แล้วชีต้าห์ชี้ไปที่หน้าจอ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เจฟมันคิดไรเกินเลยกับคนดีของพี่หมอรึป่าวเนี่ย :serius2:
ขำพี่หมอเนาะ หึงแม้กระทั่งน้องหมาบ็อบบี้ :m20:
-
น่ารักอะ .. ความเหงามันทรมานเนอะ
เห็นหน้าผ่านจอคอมทุกวันแต่ดันสัมผัสไม่ได้ TT
เชียร์ให้น้องเรียนจบเร็วๆจะได้ไม่ต้องทนเหงาอีกต่อไป...
หูยยย บ๊อบบี้น่ารัก ><
เราก็หึงแทนพี่หมอไปก่อนละ 555
ว่าแต่เจฟนี่มีคิดไรปะเนี่ย?
-
น่ารัก ถึงแม้จะแอบเหงานิดๆแต่ก็ยังน่ารัก
-
น่ารักตลอดๆ
-
เผลอไปเฉลยว่าบ๊อบบี้เป็นน้องหมาซะงั้น...โถ่ๆๆ ชีต้าร์ จะหลอกให้พี่หมอหึง ก็ดันหลุดซะเอง แต่พี่หมอ คงยินดี่จะเป็นพ่อหมามากกว่าให้ไอ้เสือแสบมีกิ๊กจริงๆอ่ะ...
เฮ้อ...อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆจัง
-
ที่แท้บ๊อบบี้ก็น้องหมานี้เอง
น่าจะปล่อยให้พี่ปุ่นแกหึงไปอีกซักพัก
คนอ่ามเริ่มซาดิส :laugh:
เข้ามาปูเสื่อรอน้องแตงดอง
-
อ่าน่ารักอ่า
คิดถึงหมอเนสกับเจ้าแตงกวาและ
มาต่อไวไวนะครับ
o13
-
รัก..บ๊อบบี้
-
น่ารักแต่แอบเหงาอะ
เจฟคิดอะไรรึป่าวเนี่ย
ปูเสื่อรอแตงกวา
-
บอบบี้ หล่อยังงี้เอง มิน่าทำให้หมอปุ่นหึงได้ :m20: :m20: :m20:
-
ความเหงามันทรมานนะ ยิ่งต้องอยู่ห่างคนรักไกลๆแบบนี้ด้วย แต่ทั้งพี่หมอทั้งชีต้าร์ก็ยังเติมความรักความคิดถึงให้กันไม่ได้ขาด น่ารักทั้งคู่เลยค่า
-
รอแตงกวา :-[
-
เห็นใจพี่หมอปุ่นกับพ่อเสือน้อยมากกกก
มองเห็นแต่สัมผัสไม่ได้ จะว่าทรมานมันก็ทรมานเนอะ
แต่ตอนนี้ขอดีใจมากกกกกล่วงหน้าก่อนจ้ะ จะได้พบกับคู่ขวัญอีกคู่ พ่อแตงกวากับหมอเนส
เตรียมเสื่อเตรียมหมอน เครื่องดื่ม+ขนมของขบเคี้ยวรอแล้วจ้า
-
นี่แน่ใจนะว่าไกลกันคนล่ะขอบฟ้า อารายจาหวานกันได้ขนาดนี้ :-[
-
o18เอาใจช่วยไห้เจอกันเร็วๆๆๆๆ
มารอแตงกวาาาาาาาา o13
-
น่ารักตลอด
เจฟคิดอะไรอยู่
พี่หมอโดนเด็กหลอกจนได้
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ตอนนี้อะ บอกได้คำเดียวว่า ขอทิชชูด้วย โดนใจสุดๆอะ น้ำตาซึมเลย กระซิก กระซิก เหงาอะ เเต่ก็มีความสุข ตอนนี้ชอบมากเลย
+1 ไปเลย อยากให้ 2 นะเเต่ทำไม่ได้ เอาใจไปเเทนละกัน คุคุคุ :กอด1:ไรเตอร์
ปล.อีตา เจฟ นี่คงไม่ได้จะมายุ่ง กับเสือ ของพี่หมอ นะ ชิชิชิ
-
อยากกอดบ๊อบบี้!!! :z2:
อ่านประโยคท้ายสุดก่อนออฟไลน์ของชีตาร์พี่หมอจะยิ้มแก้มฉีกมั้ยหนอออ :m11:
-
น่ารักจังเลยชีตาร์
พี่หมอรอหน่อยนะ
แต่่ชีตาร์ระวังนะจะเป็นเพื่อนคิดไม่ซื่อ
-
พี่บี หงิงๆ
เราก็ยังได้กลิ่นของความรักอยู่นะ ขนาดเป็นหวัดคัดตะหมูก กลิ่นความรักยังไม่จางหายไปเลย T____T
-
:m11:เย้......แตงกวากำลังจะมา รอแตงกวากับหมอเนส อยู่ครับ ส่วนคู่ของไอ้เสือกับหมอปุ่น เศร้าดีเน๊อะ คำถามสุดฮอตเป็นหยั๋งคึดฮอดแต่กอดบ่ได้... :m11:
-
ก็ไอ้เสือพยายามเพื่อพี่หมอซะขนาดนี้
แล้วพี่หมอจะเปลี่ยนใจไปรักใครได้ไงล่ะ
สู้เค้าไอ้เสือ ^^
-
สงสาร!!!!!
เมื่อไหร่จะเรียนจบนะ พี่หมอรอแย่แล้ว
-
:L1:น่ารัก
-
บ๊อบบี้ ไม่น่ากลัว
กลัวเจฟมากกว่า
-
เข้าแถวรอเจ้าแตงดองด้วยคนค่ะ สงสัยไทยจะต้องเสียดุลย์การค้าให้แก่
ฝรั่งไปอีกคนแล้วมั้งหมอเนส .... :z2:
-
บ๊อบบี้น่ารักอ่ะ ^^
..แลจากเจฟแล้ว เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแหงๆ
ลงชื่อรอแตงกวา :L2:
:pig4:
-
น่ารัก น่ากอด
-
หวานเนอะ..
อยากให้มาเจอกันเร็วๆจัง.. :-[
-
ชีต้าร์น่ารักไม่เปลี่ยนเลย
ยังแสบเหมือนเดิมด้วยยยย
ปล.บ้อบบี้น่ารักมากมาย
:-[
:-[
:-[
-
http://www.youtube.com/v/OAXKPrF1910?fs=1&hl=en_US&color1=0x402061&color2=0x9461ca
-
แล้วเจฟจะมาชอบเสือแสบรึเปล่านะ?
-
+1 :L2: :L2: :L2:
มาต่อไวไวนะครับ
:z2: :z2: :z2:
-
ขอบคุณสำหรับเพลงเพราะ ๆ..Aroma
+1 ให้แล้วนะครับ
-
โห อ่านตอนนี้เล่นเอาน้ำตาซึมเลยอ่ะ
สงสารทั้งหมอปุ่นและเจ้าเสือน้อยมาก
แต่ก็ชื่นชมเจ้าเสือน้อย ลงเรียนอย่างหนักเลย
พยายามให้ความรักได้สมหวังสินะ สู้สู้จ้า
แอบระวังเจฟแทนบ้อบบี้แล้วล่ะ
ขอบคุณดาด้านะจ๊ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
บ๊อบบี้น่าร้ากกกกกกกก
โอยย
งื้ดๆๆๆ
หงิงๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆๆ
-
รอวันเสือน้อย come back :กอด1:
บ๊อบบี้หล่ออะ
-
คิดถึงเสือน้อย ตอนแรกนึกว่า บ๊อบบี้ จะทำให้พี่หมอกลุ้มใจซะแล้ว
แต่ เจฟ นี่น่าคิดนะ
-
เพื่อนเจฟ คิดอะไรเกินเพื่อนหรือเปล้าน้อ
พี่หมอตกหลุมพรางของไอ้เสือน้อยเสียแล้ว
จะว่าไป ก็ตกหลุม... รัก มาตั้งนานแล้วนิ
+1 ให้เป็นกำลังใจ ดาด้า
ปล.พาขึ้นเครื่องมา ก็พากลับด้วยละกัน ไม่งั้นอดอ่านตอนหน้า ทำไง :z2:
-
แตงกวา แตงกวา แตงกวา แตงกวา แตงกวา แตงกวา แตงกวา แตงกวา แตงกวา
-
พาทุกคนใส่กระเป๋า ขึ้นเครื่อง แล้วบินกลับมาจากบ้านชีต้าห์ หวี่ หวี่ หวี่
สถานที่จอดคือหน้าบ้านพักสองคุณหมอ :laugh:
รอแแป๊บ อีกอึดใจ เด๋วมาลง พักเครื่องให้หายร้อนแป๊บบบบบบ
:m20:
-
28.5 น้ำแข็งไส
ความรักของผม...มองดูคล้าย..’น้ำแข็งไสใส่นม’ จะตักกินทีเดียวก็ไม่กล้า กลัวหมด... แต่ถ้าไม่กล้ากิน มันก็จะละลาย ไม่ได้กินอยู่ดี
เรื่องมันเกิด ตอนที่ไปนั่งรอใครบางคนที่หน้าบ้าน ...ตอนแรกไปหาที่โรงพยาบาล คุณประชาสัมพันธ์บอกมาว่าสองหมอออกจากเวรก่อนหน้าไปนิดเดียว แม้จะผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองว่าอย่างน้อยๆก็จะได้เจอกันที่บ้าน ตามที่นัดกันไว้
แต่พอมาถึงหน้าบ้านยังไม่ได้เปิดไฟ...มืดสนิท สภาพก็เลยเหมือนมานั่งตากลม แล้วก็บริจาคเลือดให้ยุงไปด้วย ในมือยังถือถุงของกินที่เจ้าตัวขนซื้อมาเป็นอาหารเย็น พอเห็นไฟรถเลี้ยวเข้ามาจอด แตงกวาก็คลี่ยิ้มแวบหนึ่ง แล้วก็กลับเป็นสลดเหมือนเดิม ตอนที่เห็นว่าเจ้าของบ้านทั้งสองคนถือถุงของกินลงมาจากรถพะรุงพะรังไม่แพ้กัน
"ไง!! แตงกวา มาตั้งแต่เมื่อไรเรา" หมอปุ่นทักทายอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบขึ้นไปเปิดประตูและไฟในบ้านก่อน อีกคนที่เดินตามหลังก็เลยมีสภาพเหมือนรถเข็นเคลื่อนที่ ที่เต็มไปด้วยถุงเสบียงอาหาร และบรรดาถุงของกิน
"มาได้ซักพักแล้วครับ.." แม้จะไม่มีเสียงทักทายจากคุณหมอเจ้าของบ้านอีกคน แต่ธีโอก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยถือของขึ้นไปบนบ้าน สายตายังคงชำเลืองมองคนข้างๆตลอดเวลา
ยิ่งตอนเข้ามาในบ้าน ตอนที่หมอปุ่นขอตัวไปเปลี่ยนชุด ล้างมือ ล้างหน้าก่อนออกมาทานอาหารเย็น คนที่อยู่ข้างนอก ก็กำลังจับของสดยัดใส่ตู้เย็นแบบไม่พูดไม่จา คนที่มาทนรอกว่าจะได้เจอหน้า ชักเริ่มใจฝ่อ ไม่รู้ว่าไปสะดุดอะไรให้เจ้าของบ้านอีกคนเค้าขุ่นเคืองใจรึเปล่า
บ้านก็ไม่ใช่ของตัวเอง เจ้าของบ้านก็ไม่ยอมพูดด้วย ไม่รู้ว่าจะไปนั่งตรงไหนของบ้านดี แล้วข้าวของที่ตัวเองซื้อมาอีก จะบอกว่าเอามาให้ก็เหมือนจะไม่มีประโยชน์แล้ว เพราะซื้อของกินติดมือกลับมาด้วย ชักเริ่มจะอ่อนใจ คิดแค่ว่า..จะกลับไปเงียบๆเหมือนตอนที่มาดีไหมนะ
"ขอโทษ..ที่ปล่อยให้รอ.." คนที่กำลังคิดไม่ตกอยู่ในขณะนั้น หันกลับไปมองหน้าคนพูดเหมือนไม่แน่ใจที่ตัวเองได้ยิน หูฝาด!!? หรือว่าคิดไปเอง!!?
"เออ...คือ...อะไรนะครับ..!?" หมอเนสยกมือขึ้นกอดอก เหลือบมองไอ้เจ้าเด็กโข่งตัวโตตรงหน้าอย่างหมั่นไส้จัด ตอนแรกก็นึกสงสารอยู่หรอกที่เห็นหน้าหงอยๆเหมือนน้องหมาที่ถูกทิ้งไว้นอกบ้านรอเจ้าของกลับมา ไอ้เรารึก็อุตส่าห์คิดอยู่ตั้งนาน ว่าจะขอโทษยังไง พอพูดไปทำเป็นไม่ได้ยินซะงั้น!!
"ไม่พูดแล้ว ครั้งเดียวจบ..!!" พอพูดตัดบทจบ หมอเนสก็ทำท่าจะเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องตัวเอง แต่ไอ้เด็กโข่งมันก็กล้ามาก..กล้าก้าวขามายืนขวาง พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอย่างที่เคยเห็นบ่อยๆ
"ผมไม่ได้โกรธ ไม่ต้องขอโทษ แต่ผมดีใจ..." พอเห็นรอยยิ้มใสซื่อแบบนี้ คนมองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม แต่ก็จำต้องทำเป็นทำหน้านิ่งๆเข้าไว้ ไม่งั้นไอ้เจ้าเด็กบ้านี่มันจะได้ใจไปใหญ่
"พูดจาไม่รู้เรื่อง!!" ธีโอคลี่ยิ้มจนตาปิด ต้องรีบจับจ้องใบหน้าอมยิ้มแบบนี้เอาไว้ ของหาดูยากยิ่งกว่าสิ่งมหัศจรรย์ของโลกซะอีก อยากลองยื่นมือไปแตะดู แต่ก็กลัวว่าจะทำให้ระยะห่างไกลออกไปยิ่งกว่าเดิม กว่าจะมายืนอยู่ใกล้ๆแบบนี้ได้ก็นับว่าเป็นเรื่องน่าเสี่ยงมากแล้ว
"ผม..เตรียมอาหารรอได้ไหม แต่..ที่ผมซื้อมามัน..."
"ก็กินมันทั้งหมดนั่นแหละ หรือว่าจะเอาคืน..." เจ้าของอาหารส่ายหัวทันที คนพูดจะรู้ตัวไหมว่าแม้คำพูดจะฟังดูห้วนๆ หน้าตาบึ้งตึงเหมือนไปโกรธใครมาสักชาติ แต่..มันทำให้ใครบางคนแถวนี้ดีใจจนยิ้มแทบไม่หุบ ธีโอรีบคว้าถุงทั้งหมดที่ตัวเองถือมาเข้าไปจัดใส่จานในครัว พอดีกับที่หมอปุ่นเดินออกมาจากห้อง
"วันนี้จะฉลองอะไรกัน อาหารเพียบ"
"ฉลองที่เพื่อนโดนเสือเด็กเขมือบ!!" หมอปุ่นโดนไอ้คุณเพื่อนสวนกลับมาแบบกวนประสาททันทีอย่างไม่ต้องสงสัย แถมมันยังยักคิ้วให้ประมาณจะบอกว่า..ก็ไม่ได้พูดอะไรผิด ..(ไม่ได้ผิดหรอก แค่มันสลับกันก็เท่านั้น)
"ปากดีว่ะ ขอให้มันโดนหมางับหัวเข้าซักวัน" มีเพียงคนเดียวในนั้นที่ไม่เข้าใจประโยคที่เพื่อนหมอสองคนเถียงกันไปมา ทั้งเสือทั้งหมาไม่เข้าใจซักอย่าง ได้แต่ยืนทำหน้ามึน แล้วก็ก้มหน้าก้มตาแกะถุงของกินใส่ชามต่อไป
หมอเนสยืนนิ่งอยู่กลางบ้าน ไอ้คำแช่งที่ได้ยินเมื่อกี้ ถ้าเดาไม่ผิด...มันคงหมายถึงคน ไม่ใช่หมาจริงๆ อย่างที่มันว่า ..แล้วไอ้คนที่มันเหมือนหมาหน้าซื่อตัวโตๆ ก็มีอยู่คนเดียวในบ้าน ..แถมไอ้คุณเพื่อนปุ่นมันก็ยังรู้จักเจ้าแตงกวาตัวจริงอีกต่างหาก เพราะงั้น...มันรู้เรื่องนี้งั้นเรอะ!!...กรรม..ทำไมมันรู้สึกว่าอายมากกว่าที่จะเป็นเสียใจที่มันทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ..ไปทำหลุดตอนไหนให้มันรู้ฟระ!!
"ไอ้คุณหมอปุ่น อยากตายก่อนไอ้เสือมันกลับมารึไงวะ!!?" หมอปุ่นหันมายิ้มพร้อมกับยักคิ้วให้เหมือนตอนที่อีกฝ่ายทำ ยิ่งไปยั่วให้หงุดหงิดเข้าไปกันใหญ่ เสียงหัวเราะดังขึ้นตอนที่ประตูห้องหมอเนสปิดเสียงโครมพอดี
"แตงกวา..จำเอาไว้นะ แบบนี้เค้าเรียกว่าคนพาล.." คนที่กำลังแกะถุงของกินมันเงยหน้าขึ้นมามองคนสอน พร้อมกับพยักหน้ารับ..เฉยเลย!!
"แต่คุณเนสไม่พาลนะ แค่...หงุดหงิดง่ายไปหน่อย" เป็นไอ้เจ้าหมาหวงเจ้าของยังไงก็ยังเป็นอยู่แบบนั้น ทั้งที่โดนปล่อยให้รอ นั่งตบยุงเล่นเป็นงานอดิเรกอยู่หน้าบ้าน ก็ยังคงทำหน้าบานเถียงแทนเจ้าของอยู่นั่น
"ขอตักไปกินในห้องได้ไหม ใกล้ได้เวลาไอ้เสือออกอากาศแล้ว.." หมอเนสที่เพิ่งจะเดินออกมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำเป็นแกล้งโบกมือไล่อย่างรำคาญ เพราะมันพูดซะเวอร์ได้อีก ออกอากาศในความหมายมัน ก็คือออนไลน์คุยกันผ่านคอมฯ เพราะหลังๆมานี่เงินเดือนจะไม่พอกับค่าโทรศัพท์ทางไกลเอา ไอ้คุณเพื่อนมันก็เลยต้องไปซื้อสาย LAN มาต่อกับเครื่องมันนั่นแหละ
"ฝากทักทายชีต้าห์ด้วยครับ" ธีโอหันมายิ้มให้พร้อมกับยื่นจานให้เจ้าของบ้านตักอาหารตุนใส่จานตัวเองไป ...ที่ให้ความร่วมมือก็เพราะ จะเหลือผู้ร่วมโต๊ะแค่คนเดียว ..ขอโทษครับพี่ปุ่นที่คิดแบบนี้
"อยู่กันสองคนอย่ากัดกันเองล่ะ ฮ่าๆ" หมอปุ่นยื่นหน้าเข้าไปกระซิบ ก่อนจะวิ่งหลบฝ่าเท้าของไอ้คุณเพื่อนที่ทำท่าจะยกขึ้นมาประเคนให้ได้อย่างหวุดหวิด ส่วนไอ้เด็กโข่งก็ยังคงยืนงงอยู่นั่น
"นั่งดิ จะกินไหมข้าวเย็นน่ะ!!" ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ ธีโอก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม ทำตัวพร้อมรบ เอ๊ย!! พร้อมที่จะทานอาหารเย็นกับเจ้าของ
จะบ้าตาย..!! ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือว่าพลาดประการใด แค่เหลือกันอยู่สองคนบนโต๊ะกินข้าว ก็ทำตัวไม่ถูกพออยู่แล้ว ไม่น่าหลวมตัวให้ไอ้เด็กโข่งมันมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแบบนี้เลย ก็แทนที่มันจะกินข้าว มันกลับมานั่งจ้องคนกินข้าวซะอย่างงั้น ใครมันจะไปกินลงโว้ยยยย
"แตงกวา..ไม่กินก็กลับไปซะ!!" อ้าวเวรแล้วไง..ปากมันพูดออกไปก่อนที่สมองจะสั่งการ ผลก็คือไอ้คนที่นั่งจ้องมันทำหน้าซีดสลด เหงาหงอยเหมือนดอกไม้ไม่ได้โดนน้ำ ไอ้คนที่เผลอพูดก็เลยรู้สึกผิดอย่างแรง เล่นเอาเคี้ยวข้าวไม่เป็นกันเลยทีเดียว
"ผม..."
"ไม่ต้องพูดมาก กินเข้าไป เอานี่ไปด้วย ซื้อมาไม่กินวางยากันรึไง!!?" หมอเนสทำเป็นแกล้งตักโน่น ตักนี่ไปใส่จานข้าวไอ้เจ้าหมาหงอยตรงหน้า เผื่อว่าอาการจะดีขึ้น แต่มันก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าว ...อารมณ์เหมือนโดนใครตัดสินลงโทษประหารชีวิตซะอย่างงั้น
"ผมเปล่า..วางยา.." แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจประโยคที่ตัวเองโดนกล่าวหา แต่ก็ดีใจขึ้นมานิดๆ ที่เหมือนตัวเองกำลังถูกเอาใจ....ถ้าจะลองดูซักหน่อย..?
"งั้นก็กินเข้าไป มานั่งจ้องอยู่ได้คนกำลังกิน" เสียงหมอเนสบ่นพึมพำให้ได้ยิน ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่กำลังก้มหน้ามองจานข้าวของตัวเองกำลังแอบยิ้มชอบใจ
"ผมขอโทษ.."
แกร๊ก!! เสียงวางช้อนกระทบกับขอบจานข้าว ไม่ต้องเงยหน้าไปมองก็รู้ว่าคนฝั่งตรงข้ามกำลังหงุดหงิด ธีโอแกล้งกลบเกลื่อนรอยยิ้มของตัวเอง ด้วยการตักของกินเข้าปากเคี้ยว เบือนหน้ามองไปทางที่ล้างจาน หรือไม่ก็ตู้เย็นแทน ให้เจ้าของเผลอค่อยหันกลับมามอง
"ขอโทษอีกคำ โดนเตะโด่งออกจากบ้านแน่!!" หมอเนสเหลือบมองไอ้เด็กโข่งตรงหน้าที่พยักหน้ารับคำพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตากินข้าว เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ มันจะซื่ออะไรขนาดนั้น
เสร็จจากอาหารเย็นสองคนก็ช่วยกันเก็บเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมหมอเนสยังไม่รู้ตัวด้วย ว่าไอ้คนที่มันโดนดุไม่ได้รู้สึกโกรธ แต่กำลังอารมณ์ดีสวนกระแส เพราะอย่างน้อย ก็ทำให้รู้ว่าสายตาดุๆคู่นั้นเริ่มหันมาสนใจทางนี้บ้างแล้ว... มีตัวตน ค่อยๆเข้าไปในหัวใจของคุณเนสทีละนิดก็พอ
"ยิ้มอะไรอยู่ได้!!" น้ำเสียงดุๆเอ่ยถามหลังจากที่เช็ดจานใบสุดท้ายเสร็จ คนถามก็เดินออกไปนั่งผึ่งพุงที่โต๊ะข้างนอก ปล่อยให้เด็กโข่งเดินตามหลังต้อยๆ เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองก็ต้องแอบถอนหายใจ.. ใกล้ได้เวลาต้องกลับอีกแล้ว
"ยิ้ม..เพราะอาหารอร่อย..แล้วก็..." คำตอบสุดท้ายธีโอเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ในใจ แล้วก็เหลือบมองหน้าเจ้าของบ้านแทน แต่ดูเหมือนว่าหมอเนสก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ เบือนหน้ามองไปทางอื่นซะนี่..
"เรื่องเรียนภาษา ยังอยากเรียนอยู่อีกไหม..?" ธีโอเหลือบมองคนถามนิ่ง กำลังคำนวณดูว่าจะตอบไปว่ายังไงดี ก็ถ้าเกิดไม่ได้เรียนจะหาเรื่องอะไรมาที่นี่..มาเจอหน้า..แต่ช่วงนี้คุณอาจารย์ก็ยุ่งเหลือเกิน เวลาไม่ค่อยมี ไม่อยากรบกวนมากเหมือนกัน
"คุณเนสยุ่ง..ผมรู้ แต่..ถ้าไม่เรียน ผมจะมาที่นี่อีกได้ไหม..?" กลั้นใจถามออกไปแล้วก็ไม่แน่ใจ ยิ่งอีกฝ่ายนั่งเงียบก็ยิ่งใจไม่ดี
"ก็มาซิ ใครไปแปะป้ายว่าห้ามเข้ารึไง" พอได้ยินเท่านั้นแหละ ไอ้คนที่เอาแต่นั่งมองมือตัวเอง ก็เงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้ม ถ้าเจ้าของบ้านอนุญาตเองแบบนี้ ต่อให้มีป้ายแขวนเอาไว้...ก็จะแกล้งทำเป็นอ่านไม่ออกซะเลย
"ผมกลัวว่าจะรบกวน..." หมอเนสเหล่มองไอ้เจ้าเด็กโข่งเรื่องมาก เริ่มรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล เหมือนกับว่ายิ่งพูดก็ยิ่งหลุดสิ่งที่คิดออกมาเรื่อยๆ ก็เลยพาลให้ไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วย
"เรื่องมากจริง ห้ามเข้าซะเลยดีไหม!!?"
"ไม่ดีครับ..!!" คนถามแทบจะหัวเราะพรืดออกมา ก็ดูมันทำหน้าตาจริงจัง นั่งหลังตรงเหมือนคนที่กำลังจะโดนทำโทษซะอย่างงั้น
"ตามใจซิ อยากมาก็มา ไม่ใช่เขตหวงห้าม"
“ตามใจผมได้....จริงๆนะ?” หมอเนสพยักหน้าตอบโดยไม่ได้หันไปมองหน้าไอ้เจ้าเด็กช่างถาม ถ้าเหลือบมองไปซักนิดจะเห็นว่าในดวงตาคู่นั้นกำลังพราวระยับเหมือนคนที่กำลังคาดหวังอะไรในใจ
น่าแปลกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ..ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆ ในอกเวลาที่โดนสายตาไอ้เจ้าแตงกวามันจ้องมาแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกว่าโกรธหรือรังเกียจ แต่แค่มันไม่เหมือนทุกที ตั้งแต่ได้ยินคำบางคำหลุดออกมาจากปาก ...เหมือนไม่อยากหันไปสบสายตาคู่นั้นตรงๆ เป็นต้องหันหลบ หรือไม่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจทุกครั้งไป..ไอ้เด็กบ้านี่ก็มานั่งจ้องอยู่ได้ เดี๋ยวปั๊ดจิ้มตาบอด!!!
“เอานี่คืนไปด้วย..” ตอนที่แกล้งหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเบนความสนใจของตัวเอง กระดาษแผ่นหนึ่งที่สอดเอาไว้ก็ร่วงลงมา เป็นใบให้คะแนนวิชาภาษาไทย ไอ้เจ้าแตงกวายื่นมือมารับแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเหมือนไม่เข้าใจ
“คะแนนของผม..ไม่ต้องใช้แล้วเหรอ..” ธีโอมองใบคะแนนในมือตัวเองด้วยสีหน้าหงอยๆ แถมคะแนนที่ได้ก็ยังอยู่ในระดับต่ำกว่าเกณฑ์ที่คุณอาจารย์ตั้งไว้เสียอีก ทั้งที่บอกจะเอาคะแนนเต็ม แต่ก็ได้มาแค่นี้เอง
หมอเนสเหลือบมองนักเรียนเด็กโข่งที่กำลังนั่งหน้าเศร้า ก้มมองใบคะแนนของตัวเอง ก็มันบอกเองว่าจะเรียนแค่ไปบอก’ชอบ’ คนที่ชอบ(เขินว่ะ!!) ในเมื่อบอกไปแล้วยังจะมานั่งเป็นหมาหงอยคอตกอะไรของมัน..สงสัยจะเป็นเรื่องที่บอกว่าจะเอาคะแนนเต็ม....ไอ้คนเรื่องมาก!!
“เอามานี่ดิ!!” ใบคะแนนโดนกระชากกลับไป พร้อมกับอาจารย์ที่กำลังเอื้อมไปหยิบปากกาขึ้นมาถือไว้
“คุณเนส....” เจ้าของคะแนนทำหน้าเสียกลัวว่าตัวเองจะโดนกากบาทคะแนนออกอีก ครั้งที่แล้วตอนกลับมาจากเกาะก็ยังโดนไปอีกคะแนน..คะแนนความพอใจจะหักซะด้วย ..จะคว้ากลับมาก็ไม่ทันแล้ว...ไม่น่าไปโอดครวญเลย!!
“ค่าอาหารเช้า”
“ค่าอาหารเย็น”
“คะแนนความพยายาม”
“คะแนนจิตพิสัย”
“ติดลบหนึ่ง เอาคืนไป” แตงกวายื่นมือไปรับแผ่นกระดาษกลับมาอย่างไม่เข้าใจ รู้แต่ว่าช่องคะแนนที่โดนหัก ตอนนี้คุณอาจารย์ได้ขีดถูกเติมจนเกือบเต็ม เหลือไว้แค่ปากกาแดงตรงช่องคะแนนที่ 99 ที่ยังคงติดลบ พอถึงตอนนี้ธีโอรู้สึกเหมือนอยากจะยิ้มกว้างๆให้กับคนทั้งโลก..ใครบอกว่าคุณเนสใจร้าย ใจดีที่สุดในโลกต่างหาก
“อีกคะแนนเดียวเอง ให้ไม่ได้เหรอ..นะ..” หมอเนสเหลือบมองลูกศิษย์ตัวโตที่กำลังใช้สายตาอ้อน มันจะเอาอะไรนักหนา ไม่มีอาจารย์คนไหนให้ 100 เต็มหรอก แม้ว่าคำตอบจะถูกทุกข้อก็เถอะ... มันก็ต้องเหลือศักดิ์ศรีของอาจารย์ไว้บ้าง หนึ่งคะแนนก็ยังดี
“งั้นแลกกันไหมล่ะ หนึ่งคะแนนที่เหลือ กับที่ได้ทั้งหมด” คำตอบที่ได้คือไอ้เจ้าเด็กโข่งมันรีบส่ายหัวทันที พร้อมกับพับใบคะแนนเก็บใส่กระเป๋า ได้ยินเสียงบ่นพึมพำแต่ก็ฟังไม่ถนัด
“ดึกแล้ว..ผมกลับดีกว่า คุณเนสจะได้พักผ่อน” ธีโอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขอเพียงแค่ได้เก็บเกี่ยวเวลาแค่วันละนิด ความสุขที่แม้จะเล็กน้อยแบบนี้ แต่มีให้ชุ่มชื่นหัวใจไปนานๆก็ยังดีกว่าไม่มีโอกาสเลย
“อืม..กลับดีๆล่ะ อย่าไปซุ่มซ่ามปั่นไปชนคนอื่นเค้า” เจ้าของบ้านลุกเดินตามหลังมาด้วย พร้อมกุญแจบ้าน
จะเดินมาปิดบ้านหรอก ไม่ได้เดินมาส่งใครที่ไหน แล้วที่พูดเหมือนเป็นห่วงก็เป็นห่วงคนอื่นด้วย ไม่ได้เป็นห่วงใครแถวนี้.. ถนนมันมืด เผื่อยังมีใครเดินเล่น กินลมชมวิว โดนจักรยานชนก็อาจจะบาดเจ็บเอาได้..จริงๆนะ!! ไหนๆเดินมาแล้ว ก็ลงไปดูซักนิด ว่าเมื่อเย็นหลงลืมของอะไรไว้ในรถหรือเปล่า...
“อะไร!!?” พอตอนจะเดินขึ้นบ้านชายเสื้อก็โดนรั้งเอาไว้ด้วยฝีมือไอ้เจ้าเด็กโข่ง ที่ยืนฉีกยิ้มเหมือนคนที่ได้รับรางวัลอะไรซักอย่าง
“คืนนี้...หลับฝันดีนะครับ..” อึ้ง..ทึ่ง..และแน่นิ่ง เมื่อไอ้เด็กโข่งมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ไม่ให้ทันตั้งตัว พอมันกระซิบเสร็จก็ออกแรงปั่นจักรยานออกไปเลย ...
“ไอ้เด็กบ้า!!!” มาทำแบบนี้แล้วจะหลับลงได้ยังไงฟะ เจอคราวหน้ามันโดนเตะแน่.. จำไว้เลย!!
คนที่กำลังปั่นจักรยานกลับ ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว ใบหน้ายังคงฉีกยิ้มรับลมเย็นๆที่ลอยมาปะทะใบหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆที่ข้างแก้ม แม้ว่าจะไม่ได้สัมผัสตัวก็สามารถทำให้มีความสุขจนล้นอกได้ขนาดนี้ ถ้าวันที่หวังเอาไว้มาถึงเร็วๆก็ดีซินะ...คุณอาจารย์ที่ใจดีของผม..
แล้วคุณล่ะครับ...รับน้ำแข็งไสซักถ้วยไหม..?
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/n2-1.jpg)
===============================
:กอด1: ร่อนลงหน้าบ้านคุณหมอโดนปลอดภัย ปล่อยทุกคนออกไปวิ่งเล่นที่ชายหาด :laugh:
อากาศร้อน ๆ แบบนี้เสิร์ฟน้ำแข็งไสซักคนละถ้วยเป็นไง
(บริการทุกระดับประทับใจจอร์จ o17)
ตอนแรกว่าจะลงพรุ่งนี้ แต่อดใจไม่ไหว คึคึ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif) ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
-
ขอบคุณคร้าบบบ เเฮ่กๆๆ หอบลิ้นห้อย วิ่งตามมาอย่างด่วน หงิงหงิงหงิง กร๊ากกก น่ารักอะ น้ำเเข็งใสเจ๊ไม่อยากได้ เเต่ถ้าเเบบเเตงกวาอะมีอีก 1 เจ๊ขอ คุคุคุ ขำหมอปุ่นอะ "ระวังโดนหมางับหัว" งับหัวใจหมอเนสใช่เปล่า ค่อยๆคืบคลานด้วย ช้าเเต่ชัวร์ น่าร้าก หมอเนส ซึนได้อีก เอาใจช่วยให้หมอโดนหมากินหัวใจ
+1 ให้ความฮาของหมอปุ่น ความซึนของหมอเนส เเละเเตงกวาของเจ๊ คุคุคุ
-
แตงดองของเจ้ นี่คงเจอลมร้อนจนพิศมัยแต่น้ำแข็งไสมากมาย
แถมมาเจอพี่เนส ยังจะจินตนาการไกลไปถึงนมข้นหวานเนสเล่ ที่ราดอยู่บนยอดเขาน้ำแข็งไสเลยสินะ
พี่เนสขราาาาาาาาาาาาาา อย่าซึนนานนะคะ แกล้งๆทำเป็นเผลอหลุดโน่นนี่บ่อยๆ
ดูซิ แตงดองเจ้าหมาน้อยยังแอบเก๊กหงอยให้พี่เนสเผลอแสดงความใจดีด้วยไปได้ตั้งเยอะแน่ะ
รู้ไม่ทันหมา......เอ่อ...เดี๋ยวจะเสียหมานะคะ กร้ากกกกกกกกกกส์
-
ธีโอไปติดนิสัยเจ้าเลห์แบบนี้มาจากไหนเนี่ย
โธ่ แล้วอย่างนี้หมอเนสที่แสนซื่อของจาจะตามทันได้ไง
เดี๋ยวนี้มีแอ๊บทำหน้าหมาหงอยใส่
อ่านแล้วอยากงับหัวหมา เอ้ย อยากกินน้ำแข็งใส่บ้างเลยอ่ะ :-[
-
โห
อ่านแล้วรู้สึกว่าอยากได้น้ำแข็งใสสักถ้วยเลย
แตงกวามีหวังมากขึ้นแล้วโว้ย
:mc4: :mc4: :mc4:
-
น่ากินๆเหมือนแตงกวา
-
:impress2:รักกันเร็วๆน้า
อยากอ่านตอนหวานๆๆๆๆ o13
-
หมอเนสเริ่มหวั่นไหวแล้ว
ธีโอสู้ๆ อย่าท้อนะ
-
+1 แทนคำขอบคุณ เห็นน้ำแข็งไสแล้วอยากกินจัง หวานเย็นชื่นใจ
กินแล้วร่าเริงอารมณ์ดี เจ้าแตงกวาค่อย ๆ รุก แม้จะไปทีละนิด ๆ แต่
ก็ใกล้หัวใจหมอเนสเข้าไปทุกที กว่าหมอเนสจะรู้ตัวสงสัยคงจะกลับใจ
ไม่ทันเสียละ สงสัยจะเสียท่าเจ้าแตงกวาละงานนี้ แถมยังมีหมอปุ่นคอย
เป็นตัวช่วยอีก รอวันที่เจ้าแตงกวา+หมอเนสเข้าใจกันได้ ... :pig4:
-
:o8: มารับน้ำแข็งไสไปทานนะคะ อิอิ
-
แตงกวาสู้ๆ
-
หง่ะ....อยากกินน้ำแข็งใสบ้างจัง อิอิ แตงกวา รุกต่อไปอิอิ :m3:
-
น้ำแข็งไสถ้วยนี้ทั้งหวานทั้งเย็นชื่นใจจริงๆ อิ อิ หมอเนสปากแข็งอ่ะเป็นห่วงเค้าก็บอกมาตรงๆเถอะไม่ต้องอ้างนู่นอ้างนี่หรอก
สงสัยหมอเนสจะชอบหมาเป็นพิเศษพอแตงกวาทำเป็นหู่ลู่หางตกก็ใจดีขึ้นมาเชียว ใจดีมากๆระวังหมาเลียปากนะ ฮ่า ฮ่า
-
เมื่อไรไอ้เสือจะกลับอะ
สงสารหมออะ
:call:
-
มารับน้ำแข็งใสค่ะ
แตงกวา :m1:
-
อยากจะแนะว่า ไม่ต้องกลัวละลาย รีบกันอย่างเดียว :z2:
-
คู่นี้ใครเจ้าเล่ห์กว่าใครกันแน่นะ :haun5:
-
ใจของหมอเนสเริ่มยวบยาบละ พยายามต่อไปเจ้าแตงกวาดอง
-
เปลี่ยนจากชวนกินน้ำแข็งใส เป็นมาชวนชิมแตงกวาดองแช่เย็นจะไม่ว่าสักคำ ชิ..
-
น่ากินจังเลยน้ำแข็งไส
-
จ้วงตักเข้าปากอย่างเดียวก็พอ ฮ่าๆๆ
-
หมอเนสเหวี่ยงแรง
สงสารแตงกวา
+1
-
^
^
^
อย่าไปสงสารน้องแตงดองนักเลยค่ะพี่ลิตเติ้ลเดวิล
แตงดองมันหมาน้อยเจ้ามารยา หุหุหุ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆ คุณหมอเนส เปิดใจมห้ธีโอมากขึ้นอีกขั้นนึงแล้ว เหมือนเจ้าตัวจะยังไม่ร้ตัวเอง แฮะ อิอิ
ธีโอ...หยอดเข้าไปวันละนิดวันละหน่อย รับรอง หมอเนสไม่รอดแน่ ...
น่ารักได้อีก คริคริ :-[
-
นายแตงกวากับหมอเนส ก็น่ารักไม่แพ้กันหรอกนะเนี่ย
ฮี่ฮี่ ,,
-
ใจหมอเนสน่ะเอนเอียงไปหาหมาเชื่องแล้ว เหลือปากน่ะ เลิกแข็งได้รึยัง
-
:-[ :-[ หมอเนสเริ่มหวั่นไหว :กอด1:
-
สงสัยคอมจะรั่ว เห็นน้ำแข็งใสแล้วได้กลิ่นด้วยอ่ะดาด้า
คงอยากกินมากไปหน่อย ฮ่าๆๆ
หมอเนสเอ๊ย นอนไม่หลับแน่คืนนี้
เพราะมีแตงกวาเข้าไปวิ่งในหัวใจ ฮิ้ววววว
-
ขอน้ำแข็งใสด้วย1 :-[
-
อ๋อย
แตงกวาน่ารักมากกก o13
เพิ่งไล่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ
กลิ่นไอความหอมหวานและความอบอุ่นคละคลุ้งมากค่ะ X)
ขอบคุณค่า :L2:
-
^
^
^
จิ้มจึกๆ
ยินดีต้อนรับนะคะ ^o^
เสร็จ ดาด้าไม่มาเจ้ขอสิงร่างคุณนายมาจิ้มไข่ใหม่คุณohseungor* ก่อนล่ะนะ โฮะๆๆๆๆๆๆ
-
ู^
^
^ :z13: จิ้มทะลุคุณนายรวบเร้ยยยยย
ขอบคุณมากมาย ที่อยู่ช่วยกันขายน้ำแข็งไส กร๊ากกกก
เด๋วแปะแตงกวาดองเพิ่มให้อันหนึ่ง :กอด1:
อ๋อย
แตงกวาน่ารักมากกก o13
เพิ่งไล่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ
กลิ่นไอความหอมหวานและความอบอุ่นคละคลุ้งมากค่ะ X)
ขอบคุณค่า :L2:
ยินดีตอนรับลูกเป็ดแกะกล่องทุกท่าน :กอด1:
-
อยากได้น้ำแข็งใสมั่ง
-
ขอสักถ้วยจิส์ อิิอิ หมอเนสทำใจแข็งไปได้นิ
-
ตามทันแล้วอ่ะ :mc4:
หนุกดีๆ แต่หวังว่า เจฟ คงมะช่ายมือที่สามของ หมอปุ่นกะเสือชีตาร์นะ
-
แตงกวารุกช้าๆ เงียบๆ คล่อยๆคืบคลาน
อ่ะ เชียร์แตงกวา ให้พิชิตใจหมอเนสจนตกลงปลงใจไวๆ
อยากอ่านฉากหวานหมอเนสกับแตงกวาจะแย่แล้วจ้ะ
-
ตามมาจากตัวป่วน
สนุกมาก
-
:o8: น้ำแข็งใสถ้วยนี้หวานจัง :o8:
-
หึหึ
ทำเป็นกลบเกลื่อนไปเถอะ
หมอเนส
ระวังน้าา
เดี๋ยวแตงกวาจะเอาคืนให้สาสมกันเลยทีเดียว........
-
ขอ นม ก่อนได้ไหม..เหมือนดี!!
-
ขอ นม ก่อนได้ไหม..เหมือนดี!!
เหมือนอารายยยย อะคึ อะคึ
นมข้นหวานตราหมา เอ้ยยยย ตราหมีเชียวนะ (ของหมอเนสคนเดียว) :z1:
-
แตงกวาน่ารัก หมอเนสซึนดีนัก จับกดเลย 55
-
สู้ๆๆแตงกวา
หมอเนสเริ่มใจอ่อนแล้ววว
-
อยากกินน้ำแข็งใส.... :o8:
แตงกวาน่าร๊ากกก หมอเนสกำลังจะใจอ่อนแล้ว เย้ๆๆ :mc4:
...แล้วเมื่อไหร่ไอ้เสือจะกลับมานิ ไรเตอร์จะทำไทม์สกิปรึป่าวค่ะ :really2:
-
เค๊าจาอาวน้ำแข็งไสด้วยยยย :impress3:
พี่หมอปุ่นนน ระวัง หมอเนส แซงหน้านะ อิอิ
ไอ้เสือนี่มานเรียนมหาลัยแล้วเหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย
รีบๆเรียนเข้าน๊า บรรดาแฟนคลับ เอ๊ย พี่หมอปุ่นรออยู่
ชักช้า เค๊าจาหันไปเชียร์หมอเนส กะแตงกวากันหมดแร๊วนะ ช่วงนี้ ความหวาน
เค๊าแรงงงง อิอิ :กอด1:
-
29.
เวลาที่คิดว่าความรักของเราอยู่ไกลมาก ไกลจนเอื้อมไปไม่ถึง อยากกอดตัวหอม ๆ อยากฟัดแก้มนุ่ม ๆ ก็ทำไม่ได้ เมื่อก่อนยังได้เห็นหน้า แต่ตอนนี้ต่างคนก็ต่างก็ต้องรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเอง ชีต้าห์ลงเรียนเพิ่มพร้อมกับฝึกงาน อยู่ทางนี้หมอปุ่นก็เลยลงเรียนเฉพาะทางไปด้วย ลดเวลาที่จะเหลือสำหรับความเหงาให้มันน้อยลง แต่..สิ่งที่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงและไม่ลดน้อยลงไป คือ...ความคิดถึง
'อีกวันที่วุ่นวาย'
หลัง ๆ มานี้ไอ้เสือตัวแสบของผมไม่ค่อยมีเวลา เพราะต้องเรียนและฝึกงานไปด้วย อีกอย่างคือ...เวลาไม่ตรงกัน จากที่เคยส่งเมลหากันทุกวัน ก็เปลี่ยนมาส่งตามสะดวกแล้วแต่ว่าใครจะว่างช่วงไหน จะได้ไม่รบกวนเวลาของกันและกัน อย่างฉบับล่าสุดที่ส่งมา เป็นรูปถ่าย
ตั้งแต่ตอนที่เริ่มเปิดประตูบ้าน วิวสองข้างทางที่เป็นทางผ่านไปมหาลัย จนกระทั่งถึงห้องเรียน อาหารจานด่วนที่คาดว่าจะเป็นมื้อกลางวัน จนวนกลับมาที่ประตูบ้านเปิดเข้าไปอีกรอบ รูปสุดท้ายเป็นรูปของเจ้าของกล้อง ที่นอนกอดเจ้าไซบีเรียนตัวโตบนเตียง พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง มีข้อความต่อท้ายรูปว่า 'คิดถึง'
เป็นการบอกเล่าเรื่องราวผ่านรูปถ่ายที่เรียงต่อกัน ให้ความรู้สึกเหมือนเราได้อยู่ใกล้กันแค่นิดเดียว ต่างคนต่างไม่มีเวลาคุยกันบ่อยเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็มีสิ่งที่พอจะทดแทนส่งมาให้ไม่เคยขาด.. ทำให้รู้ว่าความรู้สึกยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
บางครั้งก็นึกอยากจะปริ๊นท์ออกมา หรือไม่ก็หากรอบดี ๆ มาใส่ แต่พอลองเลือก ๆ ดูว่าจะเอารูปไหน ก็เลือกไม่ได้ซักที แค่เฉพาะของหลายเดือนที่ผ่านมาก็เต็มไปหมด บนหลังตู้, หัวนอน, หรือจะเป็นที่โต๊ะทำงาน เกือบจะลามไปถึงนอกห้อง กลัวว่าไอ้คุณเพื่อนร่วมบ้านอีกคนมันจะไล่เตะเอา สุดท้ายก็เลยต้องตัดใจว่า แค่เซฟมาเก็บในเครื่อง แล้วเอาไว้มาเปิดดูยามที่คิดถึงก็พอ
หมอปุ่นถอนหายใจเบา ๆ กับตัวเอง เอนหลังพิงไปกับเก้าอี้ นั่งฟังเสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งลมอันเล็กที่แกว่งไปมาตามแรงลม แทนเสียงของเจ้าของมันที่แอบทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า ก่อนจะบิดขี้เกียจลุกขึ้นเหมือนกำลังตัดสินใจออกไปไหนซักแห่ง มือที่ตั้งใจจะเอื้อมไปปิดคอมพิวเตอร์ ก็เลยพิมพ์ข้อความสองสามประโยค
'เอาความคิดถึงมากมายมาส่งคุณชายตัวแสบครับผม!! ดูแลสุขภาพด้วย...เพราะคนทางนี้เป็นห่วงที่สุด' แล้วก็กด Forward กลับไป
พอเดินออกมาข้างนอกห้อง ในบ้านเหมือนจะมีกลิ่นอายแปลก ๆ ตอนที่ไอ้คุณเพื่อนกับไอ้เจ้าเด็กโข่งมันอยู่ด้วยกัน กลิ่นเหมือนจะหวานแต่ก็ไม่น่าใช่ แค่รู้สึกว่าไม่อยากเห็นคนสองคนที่กำลังนั่งทะเลาะกันไปมา แล้วก็มานั่งง้อกันแบบไม่รู้ตัว
ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น ไอ้คุณเพื่อนมันก็เหมือนจะใจอ่อนลงไปเยอะ ยอมพูดดี ๆ ด้วยบ้าง(บางครั้ง) ยอมตามใจบ้างนิดหน่อย ดีเหมือนกันมันจะได้ไม่เหงา แล้วก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรหรอก แต่ออกจะอิจฉาเสียมากกว่า
"เนส..เดี๋ยวออกไปข้างนอกนะ กลับดึก ๆ หน่อย" ไอ้คุณเพื่อนเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะหยิบพวงกุญแจบนโต๊ะตรงหน้ามัน โยนมาให้
"ขับรถดี ๆ ล่ะ ใครโบกที่มืด ๆ ก็ไม่ต้องจอดนะ" ดูมันสั่งยังกับเป็นพ่อ แถมยังมีไอ้เจ้าลูกหมาตัวโตพยักหน้าสมทบอีกต่างหาก
"เออ...ถ้ามันไม่นอนเอาตัวพาดกลางถนนจะไม่จอดรถเลยครับ คุณเพื่อน!!" โดนประชดแทนที่มันจะโกรธแล้ววิ่งไล่เตะ มันยังทำเนียนยกมือขึ้นกอดอกเล่นตามบทอีกต่างหาก นิสัย!! ถือว่ามีพวกตัวโตกว่าดิ..ยอมแพ้ก็ได้วะ!!
แม้ว่าปลายทางที่จะไปตอนนี้ มันดูผิดเวลาไปซักนิด แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อความคิดถึงมันจำกัดเวลากันที่ไหน ไม่เคยเชื่อคำพูดที่ว่า ไม่ได้เห็นหน้า แค่เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี
แต่ตอนนี้หมอปุ่นกำลังขับรถมุ่งตรงไปทางรีสอร์ท แล้วค่อย ๆ คลานไปจอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้าน ข้างในยังเปิดไฟสว่าง แต่ก็ไม่กล้าเข้าไป เพราะยังหาเหตุผลที่เพียงพอไม่ได้..ลูกชายคนเล็กเค้าไม่อยู่ จะหาเรื่องอะไรไปคุยด้วย
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกที่ด้านข้าง ทำเอาคนที่นั่งเอนหลังไปกับเบาะสะดุ้งตัวตรง พอหันไปมองถึงได้รู้ว่าเป็นฝีมือลูกชายคนโตเจ้าของบ้าน ก็เลยต้องเลื่อนกระจกรถลงอย่างช่วยไม่ได้
"หลับในรถ อันตรายนะหมอปุ่น!!" คนที่ยืนอยู่นอกรถเอ่ยปากแซวอย่างอารมณ์ดี ..ไม่รู้ตัวเลยว่าโดนจับได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อุตส่าห์ว่าจะมาเงียบ ๆ และไปแบบเงียบเชียบแล้วนะ
"สวัสดีครับพี่เต้ ผม..ผ่านมาก็เลย..." เอาไงดีวะไอ้คุณหมอปุ่น ไม่ได้เตรียมคำแก้ตัวเอาไว้ด้วย มาด้อมๆมองๆหน้าบ้านคนอื่นอย่างนี้
"เข้ามาข้างในก่อนซิ เห็นจอดรถอยู่ตั้งนาน นึกว่าหลับไปก็เลยเดินมาดู" กรรม!! โดนเจ้าของบ้านเห็นตั้งแต่แรก ยังจะเอาอะไรมาแก้ตัว ก็เลยต้องเปิดประตูรถเดินตามเข้าไปในบ้านอย่างช่วยไม่ได้
"อ้าว...ไม่มาซะนานเลย ยุ่ง ๆ รึไงคุณหมอ" หมอปุ่นยกมือไหว้เจ้าของบ้านอย่างรู้สึกผิด เพราะเมื่อก่อนมาแทบทุกวันไม่เคยขาด แต่พอไม่มีเหตุให้มา ก็ดันมาจอดรถมองหลังคาบ้านเค้าซะอย่างงั้น แทนที่จะเข้ามาทักทายมาเยี่ยมเยียนบ้างเหมือนก่อนหน้าที่จะเข้ามาผูกสัมพันธ์กับลูกชายคนเล็กของบ้าน
"คุณทิวาสบายดีไหมครับ ช่วงนี้ผมต้องวุ่นๆกับเรื่องเรียน ก็เลยหายหัวไปเลย" เจ้าของบ้านยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะชวนคุยโน่นนี่ไม่ขาดปาก ตามประสาคนที่มีอัธยาศัยดีอยู่แล้ว
"คราวหน้าก็เดินเข้ามาในบ้านได้เลยนะ ไม่ต้องไปจอดนั่งตบยุงอยู่นอกบ้าน เป็นคนบ้านเดียวกัน...รึไม่ใช่!!?" คุณทิวาแกล้งแซวว่าที่ลูกเขย
"ขอตอบว่า'ใช่'ก็แล้วกันครับ" คำตอบที่ได้ยินทำเอาหัวเราะกันทั้งห้อง
ก่อนที่หมอปุ่นจะโดนคุณว่าที่พี่ชายและว่าที่คุณพ่อตา ซักไซ้เรื่องไอ้เสือตัวแสบ แล้วก็ได้รู้ความจริง..ว่าไอ้เสือมันแสบขนาดโทรมาสั่งกับทางนี้ให้ช่วยดูแล'พี่หมอของผม'ให้อีกต่างหาก แสบจริง ๆ แล้วก็ทั้งรู้สึกปลื้มใจ พอ ๆ กับรู้สึกผิด ที่บ้านหลังนี้ยังคงต้อนรับเหมือนเคยไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปซักนิด แต่ตัวเองกลับไม่ได้โผล่หน้ามาเลย ตั้งแต่ลูกชายคนเล็กของบ้านเค้าไม่อยู่ มัวใช้ข้ออ้างโน่นนี่ทำให้ไม่กล้ามา ..หมอปุ่นก็เลยได้แต่สัญญากับตัวเองในใจว่าจะยุ่งยังไง ต่อไปนี้คงต้องหาเวลามาทักทายที่บ้านนี้บ่อย ๆ
"ห้องไอ้เสืออยู่ทางนั้นนะ ว่าง ๆ ก็มาค้างได้ ดีกว่ามานั่งมองหลังคาบ้านเป็นไหน ๆ " แม้ว่าจะไม่ได้มีจุดมุ่งหมายถึงขนาดนั้น แต่หมอปุ่นก็ตัดสินใจว่าจะเข้าไปดู ดีกว่าการที่มานั่งให้พ่อเสือ และพี่เสือรุมแซวเรื่องที่โดนจับได้ว่ามาแอบดูหลังคาบ้านคนรัก
"ขอบคุณครับ งั้น..ผมขออนุญาตนะครับ" เจ้าของบ้านพยักหน้าอนุญาต พร้อมกับพี่เต้ที่ลุกขึ้นนำทางไปก่อน เหมือนกับว่าอีกคนเป็นคนในบ้านกันเอง
ห้องของลูกชายคนเล็กของบ้านที่เคยเข้ามาเหยียบบ้างแล้ว ยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้มีผ้า หรือเอาพลาสติกมาคลุมเอาไว้ เหมือนกับห้องที่ไม่มีคนอยู่อย่างที่หมอปุ่นคิดเอาไว้ในตอนแรก แถมยังไม่มีกลิ่นอับชื้นของฝุ่น ผ้าม่านสีเทาสลับกับฟ้าน้ำทะเลพลิ้วสะบัดไปมาตามแรงลม แล้วที่สำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด คือเสียงดังกรุ๊งกริ๊งที่ระเบียง
"พ่อสั่งให้คนมาทำความสะอาดทุกวันนะ ไม่ได้ให้ปิดตายรอเจ้าของกลับ" พี่เต้เอ่ยปากบอก เพราะเหลือบเห็นว่าบนใบหน้าของคุณหมอเริ่มมีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่
"ถ้าผมจะมา..เออ..ค้าง.."
"ก็ค้างมันที่ห้องนี้แหละ ไอ้เสือมันจะไปว่าอะไร คนกันเอง" หมอปุ่นหันไปยิ้มให้เมื่อได้ยินคำตอบเหมือนที่ใจหวังเอาไว้ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในห้อง สวนทางกับพี่ชายเจ้าของห้องที่ก้าวออกไปพร้อมกับปิดประตูให้อย่างเงียบ ๆ เหมือนไม่อยากรบกวน
สิ่งที่ดึงดูดสายตาของหมอปุ่นคือเจ้ากระดิ่งลมอันเล็กสีขาวที่เหมือนกับที่แขวนอยู่ที่หน้าต่างห้องมันกำลังส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งทุกครั้งที่โดนลมพัดสะบัดไปมา เจ้าของบ้านคงจะไม่ได้สังเกตเห็นว่าแผ่นกระดาษที่แขวนอยู่เริ่มซีดไปตามกาลเวลา พอลองจับดูไม่ได้มีตัวอักษรใด ๆ เขียนเอาไว้เหมือนที่ห้อง หมอปุ่นจึงถือวิสาสะเอื้อมมือไปปลดมันลงมา
"อ้าว..นึกว่าจะค้างซะคืนนี้เลย" คุณทิวาละสายตาจากหนังสือตรงหน้า เอ่ยถามว่าที่ลูกเขยที่กำลังเดินตัวปลิวไปทางประตูบ้าน
"ผมไม่ได้บอกเพื่อนเอาไว้ คราวหน้า..ผมจะมาค้างแน่ครับ" หมอปุ่นบอกพร้อมกับยกมือไหว้ลาเจ้าของบ้าน ตรงกลับไปที่รถ เพราะเดี๋ยวไอ้เจ้าคุณเพื่อนมันก็ต้องใช้รถขับไปส่งเด็กโข่งอีก
“หมอปุ่น....ลูกชายคนเล็กของพ่อบางทีก็ยังเด็ก ก็เลยเอาแต่ใจไปบ้าง ยังไงก็อย่าไปถือสาน้องเลยนะ” เจ้าของบ้านเอ่ยปากพูด ก่อนที่หมอปุ่นจะได้ทันก้าวออกไปจากประตูบ้าน คุณทิวาเหลือบมองว่าที่ลูกเขยอย่างชั่งใจ เพราะแต่ไหนแต่ไรไอ้เสือก็ได้ขึ้นชื่อว่าเอาแต่ใจขนาดบางทีคนในบ้านยังรับมือแทบไม่อยู่ กลับไปคราวนี้เวลาที่โทรกลับมาบ้านเรื่องที่ได้ยินจากปากลูกชายคนเล็กบ่อย ๆ ก็คือเรื่องของคุณหมอตรงหน้า
“ข้อนั้นผมทราบดีครับ แล้วก็ยินดีมากด้วย ถ้าคนที่ชีต้าห์จะเอาแต่ใจด้วยมีแค่ผม” คำตอบที่ได้ยินทำเอาคนเป็นพ่อแอบยิ้มออกมา...ถ้าเป็นแบบนี้แล้วคงไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกังวลแล้วล่ะมั้ง เพราะดูเหมือนจะเอาแต่ใจพอกันทั้งคู่
“ไว้ว่าง ๆ ก็มากินข้าวกัน ชวนเพื่อนมาด้วยก็ได้ คนเยอะ ๆ ก็สนุกดี” หมอปุ่นยิ้มรับพร้อมกับโค้งหัวให้ ก่อนขอตัวกลับยังไม่ลืมถามเรื่องบ้านพักเผื่อเอาไว้ หากว่างจะได้ย้ายไอ้เจ้าเด็กโข่งมาฝากไว้ที่นี่น่าจะปลอดภัยกว่าที่เดิม..ถ้าเจ้าตัวยังไม่คิดจะกลับล่ะก็นะ..
----------------
ใครบางคนที่นั่งแข็งใจปั่นงานให้เสร็จทันส่งพรุ่งนี้ แม้ว่าจะดึกมากแล้วแต่พอเผลอทีไรสายตาก็ชำเลืองมองไปทางมุมขวาล่างของจอทุกครั้งไป แค่ก็ต้องแข็งใจตั้งสถานะเป็น Appear Offline รอรับแค่เมลตอบกลับมาก็พอ แล้วก็ไม่นานเกินรอเสียงสัญญาณบอกว่ามีเมลเข้า ชีต้าห์ก็รีบกดเข้าไปอ่านทันที
‘คนขี้ลืม’
คือหัวข้อจดหมายของพี่หมอวันนี้ พอกดเข้าไปเพื่อดูรายละเอียดข้างใน ก็ทำเอาคนอ่านฉีกยิ้มกว้างออกมา ภาพถ่ายบ้านพักหมอ ต่อมาก็เจ้าของบ้านทั้งสองกับแขกประจำอีกหนึ่งที่เบียดตัวแข่งกันมาอยู่หน้ากล้อง
คนขี้ลืม...น่าจับมาตีจริง ๆ ถ้าไม่ได้ไปที่รีสอร์ทก็คงไม่รู้ว่าเราทิ้งเจ้ากระดิ่งลมอีกอันเอาไว้ให้อยู่คนเดียว กระดาษที่แขวนซีดจนเหมือนเป็นกระดาษขาวธรรมดา พี่หมอเลยเลยขโมยกลับมา เอามันมาแขวนไว้ด้วยกัน (แนบรูปถ่ายมาเป็นหลักฐาน) ยุ่งอยู่ใช่ไหมตอนนี้ พี่หมอเองก็ลงเรียนเฉพาะทางอยู่ ไม่อยากปล่อยเวลาให้ว่าง นับเวลารอมันนานเกินไป พอยุ่ง ๆ เผลอแป๊บเดียวก็ผ่านเดือน อยากเจอหน้าเราเร็ว ๆ แต่พี่ก็อยากให้พักผ่อนบ้าง อย่าฝืนจนตัวเองเจ็บป่วย...พี่เป็นห่วงมากจริง ๆ
อาทิตย์หน้าจะไปยึดห้องเราเป็นที่นอนให้หายคิดถึง(อิจฉาไหมล่ะ) กลับมาช้าได้โดนยึดสมบัติหมดแน่ หึหึ
เอาเป็นว่าตั้งใจเรียนนะครับ คิดถึงมาก ๆ คิดถึงที่สุด
~พี่หมอของตัวแสบ~
ปล.ตอนนี้พี่หมอกลายเป็นคนนอก ของไอ้สองคนในรูปไปแล้ว เห็นแล้วอิจฉามัน
-----------------------------------------------------------------------------------------
คนอ่านนั่งหัวเราะคิก อดไม่ได้ที่จะเลื่อนมือขึ้นไปดูรูปอีกครั้ง ก็แอบคิดเอาไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้เข้าซักวัน..พอลองเลื่อนลงมาท้ายข้อความ ยังมีรูปเจ้ากระดิ่งลมสองอันแขวนเคียงคู่กันอยู่...ก่อนจะกดพิมพ์ตอบกลับไปแบบจดหมายสั้น
'ขอโทษนะครับคุณพี่หมอ...ถ้ายึดสมบัติทั้งหมดของผมไปล่ะก็..ผมก็จะยึดพี่หมอเอาไว้แค่คนเดียวพอ..เพราะของพี่หมอยังไงก็เป็นของผมอยู่ดี!!(ฮ่า ๆ ผมชนะ)'
แม้ว่าจะมีความสุขจนยิ้มออกมาได้ แต่สุดท้ายแล้วชีต้าห์ก็ต้องถอนหายใจออกมายาวเหยียด พอกดปิดเมลของพี่หมอลงก็มาเจอหน้าจองานที่ยังปั่นค้างเอาไว้ ข้าง ๆ เป็นงานเอกสารที่ต้องทำ ถัดไปเป็นงานของบริษัทที่ฝึกงาน ไม่รู้จะบอกยังไงว่า..เหนื่อย แต่ถ้าสะสางไอ้สิ่งที่กองตรงหน้าไปได้หมด ระยะเวลาก็จะได้ร่นลงมาอีก..ซักนิดก็ยังดี...
==================
:m32: หึหึ ย่องเข้ามาอัพเงียบ ๆ แบบไม่ให้ทันได้ตั้งตัว
(เอาไว้ให้ทุกคนได้อ่านกันในวันหยุด คึคึ)
:กอด1: ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและให้กำลังใจกันเสมอ
-
55 แอบเหงา อยากให้พบกันเรวๆจัง อยากได้เอ็นซี 55 บวก1รอเอ็นซี
-
สงสารน้องซีตาร์จังทั้งเรียนทั้งฝึกงานแทบไม่มีเวลาได้พักผ่อน เพราะอยากเรียนจบเร็ว ๆ
จะได้กลับไปหาพี่หมอปุ่นได้สักที อยู่ไกลกันมันทรมานมากเลย สงสารทั้งคู่เลยแต่ก็ต้องทำ
เพื่ออนาคตที่ดีไปวันข้างหน้า เอาใจช่วยทั้งคู่ไปผ่านพ้นอุปสรรคไปได้นะคะ รอลุ้นคู่
หมอเนส+แตงกวาดีกว่า ไปถึงไหนกันแล้วคะ +1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
พ่อเสือพี่เสือน่ารักจัง
-
:monkeysad:เจอกันเร็วๆน้าๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ว้าวชีตาร์น่ารักมากเลย
-
อยากให้หมอปุ่นกับชีต้าร์ได้เจอกันเร็วๆจัง อยู่ห่างกันแบบนี้คิดถึงกันแย่เลย
ช่วงนี้หมอปุ่นคงอิจฉาคู่หมอเนสกับแตงกวา ก็ตัวเองไม่มีคนให้หวานด้วยแบบคู่นี้น่ะซิ ฮ่า ฮ่า เป็นกำลังใจให้ทั้งหมอปุ่นกับชีต้าร์ผ่านช่วงเหงาๆนะคะ
-
:L1:หวานซะ
-
สงสารทั้งพี่หมอ และไอ้เสือเลยอ่ะ...คงจะเหงากันน่าดู
แต่เอาน่า...ตอนนี้อาจจะเหงา อาจจะคิดถึง...แต่ถ้าคิดถึงวันเวลาที่จะได้พบกันและอยู่ด้วยกันแล้ว
เค้าว่ามันก็คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ...ยิ่งแบบนี้ ยิ่งทำให้รู้ว่า ทั้งคู่รักกันมากขนาดไหนนี่นา
ต่างคนก็ต่างพยายามซึ่งกันและกันอยู่แล้ว...หวังว่าการพบกันของทั้งสองคน
คงทำให้ใครหลาย ๆ คนมีความสุข รวมทั้งคนอ่านอย่างเค้าด้วยนะ...คริคริ XD
พีเอส ,, อยากเห็นไอ้เสือแสบหึงพี่หมอบ้างอะไรบ้างเหมือนกันนะเนี่ย...งุงิงุงิ~*
-
เอาใจช่วยพ่อเสือน้อยและหมอปุ่น ให้อดทนรอวันนั้น
เพราะทุกอย่างต้องเป็นไปตามครรลองของมันอยู่แล้ว
คุณน้องด้าคะ หมอเนสกะพ่อแตงกวาจะมีโอกาสได้หวานประชันคู่หมอปุ่นไหมคะ
-
ชีตาร์กับพี่หมอ น่ารักจัง อิจฉาหว่ะ
-
เขาเรียกว่าห่างกายแต่ไม่ห่างใจ
พี่หมอคงคิดถึงมากจริง ๆ ถึงขนาดไปแอบมองหลังคาบ้าน
เป็นเอามาก ๆ
-
ในลมหายใจของความรักและคิดถึง เหงาๆยังงัยไม่รู้
-
:monkeysad: สงสารชีตาร์ กะ พี่หมอจัง เง้อออ สู้ๆนะชีตาร์ พยายามเข้าเดี๋ยวก็ได้เจอพี่หมอแล้วว.. :z10:
-
กลับมาไวๆนะชีตาร์ :o8:
-
http://www.youtube.com/v/WWsylnI0yLg?fs=1&hl=en_US
หลับตาลงยังรู้สึก ท่ามกลางความอ้างว้างในหัวใจ
ค่ำคืนยาวนาน กับความเดียวดาย และลมหายใจที่ว่างเปล่า
อยากให้เธอได้สัมผัส กับความห่วงใยที่มีให้เธอ
ได้ยินเสียงของพระจันทร์ที่กล่อมเธอฝันดี ให้เธอได้รู้ตลอดไป
ว่าทุกเวลา ที่เราห่างกันแสนไกล ยังมีอีกคำในหัวใจ
ที่จะบอกเธอ ให้เธอได้รู้และเข้าใจ
ว่าคิดถึงเธอ เมื่อเราห่างกันแสนไกล มีคำหนึ่งคำจะพูดไป
ให้เธอได้รู้ จะแทนความหมายความห่วงใย ฉันคิดถึงเธอ
อยากให้เธอได้สัมผัส กับความห่วงใยที่มีให้เธอ
ได้ยินเสียงของพระจันทร์ที่กล่อมเธอฝันดี ให้เธอได้รู้ตลอดไป
ว่าทุกเวลา ที่เราห่างกันแสนไกล ยังมีอีกคำในหัวใจ
ที่จะบอกเธอ ให้เธอได้รู้และเข้าใจ
ว่าคิดถึงเธอ เมื่อเราห่างกันแสนไกล มีคำหนึ่งคำจะพูดไป
ให้เธอได้รู้ จะแทนความหมายความห่วงใย ฉันคิดถึงเธอ
ก็ฉันมีเพียงเธอ :m27:
-
เรียนจบกลับมาเร็วๆนะไอ้เสือ สงสารพี่หมอ :กอด1:
-
การรอคอยอย่างมีความหวัง เศร้านิดๆ สุขหน่อยๆ o7
-
อ่านตอนนี้แล้วทำให้รู้ว่าความห่างไกลของระยะทางไม่เป็นอุปสรรคต่อความรักที่มั่นคง :L1:
+1ให้กับความรักของซีต้าร์กับพี่หมอปุ่นที่ไม่ว่าตัวไกลกันแค่ไหนแต่ใจก็ยังใกล้กันเสมอ :กอด1:
-
มีความสุขแบบเหงาๆ ^^
-
รู้ว่าชีตาร์อยากกลับไปหาพี่หมอเร็วๆ แต่อย่าหักโหมนะ กลับไปแต่ซูบๆพี่หมอกก็เป็นห่วงอยู่ดี
พักผ่อนบ้างนะหนู ^____^
-
สู้ๆๆ...ชีต้าร์ พี่หมอด้วยยยย
เป็นกำลังใจให้เสมอน้า
:L2:
:L2:
:L2:
:L2:
-
ทำไมบรรยากาศมันเหงาขนาดนี้ :o12:
สู้ๆนะคะ พี่หมอ ไอ้เสือ หมอเนส แตงกวา~~~
:กอด1: ทุกคน
-
เป็นเอามากนะเนี่ยพี่ปุ่น
แบบไม่เห็นหน้าเจ้า เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี
แถมยังไปโขมยของบ้านเค้ามาเก็บไว้เองอีกตะหาก
เหงา ปนเศร้า สงสารเจ้าแสบ
+1 ให้ดาด้า งานยุ่งมากไหมตัวเอง miss U :กอด1:
-
หมอปุ่นรออีกหน่อยนะ
ยังไงชีตาร์ก็กลับมาหาหมอปุ่นแน่ๆ :impress2:
-
เฮอออออ
เมื่อ ไหร่ ไอ้ เสือ จะ กลับ มา น่าาา
รอ ไม่ ไหว แล้ววว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เหงาจัง
สงสารทั้งคู่เลย อยู่ไกลกันมันทรมานมาก
-
อย่าฝืนตัวเองจนเกินไปนะชีตาห์
พี่หมอและคนอ่านเป็นห่วง
^^
-
เห็นแสบๆ
แต่เอาการเอางานน่าดูเลยนะเนี่ย
เฮ้อ
อิจฉาพี่หมออ่ะ
-
รอชีต้าห์กลับมาเมืองไทยเร็วๆ นะ
-
เหงา ๆ เนอะ..
รีบกลับมาไว ๆ นะตัวแสบ.. :L2:
-
มาให้กำลังใจทั้งสองคน
-
พี่หมอ ลางาน แพ็คกระเป๋าไปหาไอ้เสือเหอะ...แบบว่าคนอ่านก็คิดถึงอ่ะ คิกคิก
-
กระดิ่งพัดตามแรงลม
เหมือนความคิดถึงพัดตาม แรงใจ
-
^
^
^
^
กึ๋ยๆๆๆๆ เน่าได้ใจไม่แพ้ลูกชายคุณนายเลยค่ะคุณดีเดย์
เข้ามากดบวกโดยเฉพาะ โฮะๆๆๆๆๆๆ
กระดิ่งพัดตามแรงลม
เหมือนความคิดถึงพัดตาม แรงใจ
ดาด้า มาเมื่อไหร่อย่าลืมนะ มากดบวกด้วย เน่าสนิทเมิก กร้ากกกกกกกกกกส์ เจ้ล่ะช้อบชอบ :m20:
-
http://www.youtube.com/v/0FowHdgNsO8?fs=1&hl=en_US"></param><param name="
-
น่ารักอะ ทั้งชีตาร์ทั้งพี่หมอปุนเลย
-
แอบเหงาหง่ะ รู้เลยที่หมอปุ่นทำ อิอิ เคยเป็นคริๆๆๆ o13 ยังไงก็รอให้สองคนกลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆ น่ะครับ...
-
เอาใจช่วยทั้งคู่ค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
o1 :
-
รีบๆ เรียนให้จบเร็วๆ นะตัวแสบ
สงสารพี่หมอ
ห้ามปันใจให้ใครนะ
-
เหงากันทั้งคู่เลย อยากให้เสือน้อยกลับมาเร็วๆ พี่หมอจะได้หายเหงา
-
หวานแบบเหงาๆ เนอะ
-
งืมๆๆๆ
วันนี้ก็ยังไม่เข้ามาต่อ
ไรเตอร์หายไปไหนนะ
คิดถึงชีต้าร์กับพี่หมอปุ่นแล้ว
-
เช้ามาอ่านจนทันแล้ว น่ารักมากเลยอ่ะเรื่องนี้ อ่านไปอมยิ้มไป (เหมือนคนบ้าเลยแหะ)
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เข้ามาเต้นระบำชาวเกาะลั้ลลารอพี่เนสกะน้องแตงดอง
คุณWins_Sha วันนี้คนที่จะมาคือพี่เนสกับน้องแตงดองนะคะ
รอดาด้าทวนโน่นนี่อีกสักนิด เดี๋ยวก็มาแปะแล้วค่ะ
พี่เนสสสสสสสสสสสสสสของน้อง(นุ่น) น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก :m1:
-
:z13: ^ จิ้มทุกคน อิอิ (วันนี้มาทำหน้าที่แต่เช้า)
---------------------
29.5 คว่ำกระดาน
เรื่องมันเกิดขึ้น..วันนั้น..วันที่คุณเนสคืนใบคะแนนวิชาภาษาไทยให้ ตอนที่ผมกำลังปั่นจักรยานอย่างเริงร่าอารมณ์ดี แต่ก็เหมือนกับว่ามีวัตถุแข็ง ๆ มากระทบเข้าที่ท้ายทอยเข้าอย่างแรงตอนที่กำลังจะปั่นจักรยานเลี้ยวเข้าไปทางบ้านที่พัก...แล้วทุกสิ่งอย่างก็ดับวูบลงไป มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ลืมตาขึ้นมาเจอแสงไฟสว่าง จ่ออยู่ตรงหน้า เพดานสีขาวไม่คุ้นตา..แล้วก็..ปวดหัวเหมือนจะระเบิด
แกร่ก!! เสียงประตูถูกดันเข้ามาอย่างเร็วและแรง
พอหันไปดู..อ้าว..คุณเนสมาที่ห้องผมได้ยังไง แถมยังมาในชุดทำงานสวมเสื้อคลุมสีขาวตัวยาวอีก หรือว่าเมื่อวานจะดีใจมากจนเก็บไปฝัน แล้วทำไมไอ้ความรู้สึกปวดหัวตุ๊บ ๆ นี่มันเหมือนจริงนักล่ะ ว่าแต่...คุณเนสในฝันของผม ทำหน้าแบบว่าไปโกรธใครมาซักชาติ..เหมือนตัวจริงไม่มีผิดเพี้ยน
"ไอ้เด็กบ้า!! ก็บอกแล้วให้ระวัง!!" เอาแล้วไง คุณเนสในฝันแทนที่จะใจดี จู่ ๆ ก็เดินตรงเข้ามาข้างเตียงแล้วก็ตวาดเสียงดังจนแสบแก้วหู
"คุณเนส...ทำไม..!!?" อ่า...ไอ้ตอนที่พยายามจะลุกขึ้นนี่แหละ แต่เหมือนว่าหัวมันหนักจนยกไม่ขึ้น แล้วมันก็ปวดหนึบแถวท้ายทอย จนต้องยกมือขึ้นไปแตะดู...เหมือนจะมีผ้าพันอยู่รอบ ๆ นะ..
คุณเนสรีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองให้ผมลุกขึ้น เพิ่งจะเห็นว่าที่แขนข้างหนึ่งมีสายน้ำเกลือ กับถุงเลือดเสียบเอาไว้ ...งั้น..นี่ก็ไม่ใช่ความฝันน่ะสิ!! จริงด้วย..!! ชุดที่ใส่เป็นเสื้อของโรงพยาบาล เตียงก็ไม่ใช่ของผม แล้ว....ผมมาอยู่ที่นี้ยังไงล่ะครับ!!
"รู้สึกคลื่นไส้ไหม ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า!!?" ถึงว่า..ทำไมหัวมันหนัก ๆ ที่แท้ก็โดนอะไรซักอย่างฟาดเข้านี่เอง
"ไม่ครับ..แล้ว..ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ" คนเจ็บที่เพิ่งลุกขึ้นมาหันมองไปรอบห้อง คุณหมอเจ้าข้องไข้ก็เลยได้แต่ถอนหายใจออกมายาวเหยียด
เมื่อวานตอนที่ไอ้เจ้าเด็กโข่งกลับไป ตอนประมาณเกือบตี 3 ก็มีโทรศัพท์เบอร์ของโรงพยาบาลโทรมา บอกว่ามีเคสด่วน คนเจ็บเป็นชาวต่างชาติที่เหมือนจะโดนพวกวัยรุ่นดักตีหัวแล้วปล้นเอาเงิน อาการสาหัสเพราะนอนสลบอยู่ข้างทางเสียเลือดมาก กว่าจะมีคนไปเจอะพามาส่งที่โรงพยาบาล
ในใจก็ภาวนาขอให้ไม่ใช่แบบที่ตัวเองคิด พอคว้ากุญแจรถไอ้คุณเพื่อนปุ่นมาได้ก็บึ่งตรงมาที่ห้องฉุกเฉินทันที ภาพคนเจ็บที่นอนสลบไม่ได้สติมีเลือดเปรอะตามตัว แทบจะเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น เป็นครั้งแรกที่เกิดความรู้สึกกลัวจนมือสั่น กลัว...ว่าหากเอื้อมมือไปแตะแล้วร่างคนเจ็บเย็นเฉียบจะทำยังไง คิดไปสารพัด กว่าจะรวบรวมสติรักษาอาการได้ ก็ต้องทำใจแข็งแทบตาย
ถึงตอนนี้พอเห็นว่ามันฟื้นขึ้นมา ก็อดโล่งใจไม่ได้ แทบไม่เป็นอันทำอะไรไปวันกับคืนหนึ่งเต็มๆ เอาแต่วิ่งวุ่นมาเฝ้าคนเจ็บตัวโตอยู่นี่ ให้ไอ้คุณเพื่อนไปช่วยดูเรื่องแจ้งความให้ จักรยานที่เจ้าตัวปั่นมาก็หายไป แล้วตามตัวก็ไม่พบว่ามีของมีค่าใดหลงเหลืออยู่ ต้องรอจนเจ้าตัวฟื้นขึ้นมาเองนี่แหละ
"ไปโดนใครเค้าตีหัวมาน่ะซิ ถึงได้มาอยู่ที่นี่" หมอเนสบอกพร้อมกับลากเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ๆ คนเจ็บที่ยังนั่งกระพริบตาเหมือนจะงงๆ คงกำลังลำดับเหตุการณ์อยู่ในหัว คิ้วถึงได้ขมวดเข้าหากันเป็นปมซะขนาดนั้น
"อ๊ะ!! แย่ล่ะ แล้วชุดของผมล่ะ ชุดที่ใส่วันนั้น" ธีโอเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ที่จริงเวลาไปที่บ้านพักของคุณหมอนอกจากกระเป๋าเงินแล้ว ก็ไม่ได้เอาพวกของมีค่าอะไรติดตัวไปอีก จะมีก็แต่...นาฬิกาข้อมือเรือนหนึ่ง แล้วที่สำคัญที่สุด..กระดาษแผ่นนั้น!!
"เสื้อผ้ามันเลอะเลือดกับโคลนเต็มไปหมด ก็เลยเอาไปซัก ตากอยู่ที่บ้าน" คุณหมอเจ้าของไข้บอกเสียงเรียบ แต่เห็นว่าคนเจ็บเริ่มทำหน้าเศร้าสลด..เลยเดาเอาว่าคงมีของมีค่าอยู่ในนั้น แต่ตอนที่เอาไปโยนใส่เครื่องซักผ้าลองค้นดูแล้ว ไม่เห็นจะมีอะไรซักอย่าง
"ไม่เจออะไรเลยเหรอ ไม่ใช่ของมีค่า แต่เป็นของสำคัญของผมนะ เห็นมันบ้างไหม!!?" สงสัยจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองจริงๆ พูดจาไม่รู้เรื่อง ..จะว่าไปไอ้เด็กโข่งนี่มันก็พูดแบบนี้มานานแล้วนี่หว่า
"มันเอากระเป๋าเปล่า ไปโยนทิ้งไว้ไม่ห่างหรอก พวกบัตรสำคัญยังอยู่ครบ.."
"ไม่ใช่!! ใบคะแนนของผมนะ อยู่ในกระเป๋าเสื้อตัวนั้น ยังอยู่รึเปล่า!!?" หมอเนสนั่งแน่นิ่งไปได้ซักพัก ใจนึกอยากจะยกมือฟาดกบาลมันซักที ติดที่ว่ากลัวจะไปซ้ำแผลเก่า ไม่งั้นโดนแน่..ห่วงอะไรไม่เข้าท่า กับแค่กระดาษแผ่นเดียว
"ห่วงชีวิตตัวเองก่อนเถอะ กระดาษแผ่นเดียว เดี๋ยวเขียนให้ใหม่ก็ได้ จะเอาซักกี่คะแนนล่ะ!?"
"จริงนะ..คุณเนสพูดเอง อูยยย.." คนเจ็บตัวดี เริ่มยกมือกุมหัวตัวเอง คงเพราะฝืนตะโกนมากไป แล้วยังจะมีหน้ามามองด้วยแววตาอ้อนๆแบบนั้นอีก ตัวก็โตทำเป็นเด็กๆไปได้
"หิวไหม..เดี๋ยวไปเอาอะไรมาให้" หมอเนสบอกพร้อมกับช่วยพยุงตัวคนเจ็บให้นอนลง ไอ้เด็กโข่งตอบคำถามด้วยการกระพริบตาปริบๆ (ท่าทางแบบนี้มันเป็นภาษาสากลรึไงว่ะ ไอ้ท่าอ้อนแบบนี้)
"คุณเนส..กลับมาจริงๆนะ" ยังไม่ทันจะเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย เพียงแค่หมุนตัวกลับ ชายเสื้อคลุมก็โดนดึงเอาไว้ด้วยฝีมือคนไข้ ที่นอนตะแคง เอื้อมมือข้างที่ว่างมาจับเอาไว้ พร้อมกับส่งสายตาละห้อย
"ดูก่อน..ถ้าคนเจ็บมันเรื่องมากนัก จะส่งพยาบาลมาแทน" หมอเนสพูดทิ้งท้าย ก่อนจะสะบัดเสื้อคลุมหลุดจากมือ แล้วเดินออกไปจากห้องทันที
แต่แทนที่คนเจ็บมันจะเศร้าสลด กลับนอนฉีกยิ้มอย่างสุขใจสุดๆอยู่บนเตียง เพราะรู้ดีว่าคุณหมอเนส เป็นคนที่พูดตรงข้ามกับการกระทำ ถ้าหากจะให้คนอื่นมา ไม่มีทางออกไปเองแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอก... ถ้าการเจ็บตัวครั้งนี้จะช่วยทำคะแนนให้ได้บ้าง ..ก็คงต้องรีบกอบโกยสินะ!!
หมอเนสกลับมาพร้อมกับถาดอาหาร เป็นอาหารอ่อนสำหรับคนเจ็บ ไอ้เจ้าเด็กโข่งมันกำลังนอนตาปรือ เหมือนคนที่ฝืนเอาไว้เวลาที่ง่วงจัด พอเห็นว่าประตูถูกเปิดเข้ามามันก็หันกลับมาพร้อมกับฉีกยิ้ม
“ง่วงแล้ว ทำไมไม่นอน ฝืนอยู่ทำไม!!?” คนเจ็บที่ว่ายังไม่ยอมสำนึก พยายามลุกขึ้นมานั่ง ...ก็ไม่รู้ว่ามันจะอารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น สงสัยว่าจะโดนตีหัวจนเพี้ยน
“ก็..ผมกลัวว่าถ้าคุณเนสมา จะไม่ได้เจอ” คุณหมอที่กำลังเตรียมลากโต๊ะสำหรับวางถาดอาหารถึงกับชะงัก ทั้งที่น่าจะเคยชินกับคำพูดแบบนี้แล้ว แต่พอเอาเข้าจริงพอได้ยินมันก็ทำให้หวั่นไหวได้ง่าย
“นี่มันโรงพยาบาล หมอก็ต้องทำงานที่นี่สิ” ธีโอยังคงจับจ้องใบหน้าด้านข้างของคุณหมอเจ้าของไข้ด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าอีกฝ่ายจะยังคงความบึ้งตึงบนใบหน้าก็ตาม
ข้าวต้มหมูร้อนๆหอมกรุ่นถูกเลื่อนมาตรงหน้า ไอ้เจ้าคนที่ได้ฉายาเป็นหมาตัวโตมันก็ทำจมูกฟุดฟิดสูดกลิ่นหอม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มจนตาปิด
“หอมจัง...ผมไม่เอาผักนะ” หมอเนสเอื้อมมือไปคนข้าวต้มให้เข้ากัน กำลังจะตักใส่ช้อนขึ้นมาตามคำขอ...แต่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน
“ตลกละ! โดนตีหัวนะ ไม่ได้โดนตัดแขน กินเองดิ!!” คนที่เกือบจะหลงกลตักข้าวต้มป้อนวางช้อนในมือลง หันมาทำหน้าโหดกลบเกลื่อนที่ตัวเองเกือบเสียฟอร์ม ทำเอาคนเจ็บทำหน้าสลดแบบว่าเสียดายสุดๆ
“ก็..ผมก้มไม่ได้ มันเจ็บแผล.. คุณเนสช่วยตักให้ผมก็ได้ เดี๋ยวผมกินเอง” เมื่อมีเหตุให้อ้าง ก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์
หมอเนสทำท่าลังเล แต่มันก็น่าจะจริงอย่างที่ไอ้เจ้าคนเจ็บพูด เพราะตรงท้ายทอยโดนเย็บไปหลายเข็ม ตอนที่แผลแห้งคงปวดน่าดู จะขยับแต่ละทีก็เห็นอยู่ว่ามันขมวดคิ้วทุกครั้ง..เอาก็เอาวะ!! คิดซะว่าดูแลคนเจ็บ แค่ตักข้าวต้มให้คงไม่เป็นไร
“เรื่องมาก!!” ปากว่าไปแบบนั้น แต่มือก็ยอมตักข้าวต้มให้ แถมยังยกขึ้นมาเป่าให้อีก แต่ด้วยความที่ยังรักษาฟอร์ม ช้อนที่ตักข้าวต้มก็เลยยังจ่ออยู่แค่ที่ปาก ตามคำของของคนเจ็บ
แต่แทนที่ไอ้เจ้าเด็กโข่งมันจะยื่นมือมารับช้อนที่จ่ออยู่ตรงหน้า กลับรั้งข้อมือของคุณหมอ ส่งข้าวต้มเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย.. แถมยังมีหน้าหันมาอมยิ้มจนตาปิดให้คนป้อนที่ยังนั่งนิ่ง เพราะเพิ่งจะรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว
“อร่อยครับ..” หมอเนสยังคงถือช้อนค้างอยู่ในอากาศ อยากจะเอามือข้างที่ว่างฟาดกบาลคนเจ็บซักที แต่ก็ทำไม่ได้ เว้ยยยย
“ไอ้เด็กบ้า เจ้าเล่ห์นักนะ กินเองไปเลย”
“อ้าว...ผมผิดอะไร ก็..กินเองแล้วไง” ธีโอหันมาบอกหน้าซื่อ ทำเอาหมอเนสต้องข่มตาหลับลงเพราะความหงุดหงิดกำลังเข้าโจมตีในใจ จะว่าไปไอ้เจ้าแตงกวามันก็ไม่ได้พูดผิดตั้งแต่แรกนั่นแหละ คนที่ผิดก็คือคนที่ไปหลงเชื่อแบบนั้นเอง
“เห็นว่าเป็นคนเจ็บหรอกนะ ไม่งั้นได้โดนแน่..!!” ในเมื่อพลาดไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรจะต้องมานั่งคิดให้หงุดหงิดอีก ข้าวต้มคำต่อไปถูกตักมาจ่อที่ปากทั้งที่ยังไม่ได้เป่า ทำเอาคนเจ็บเหลือบมองอย่างหวาดๆ แต่ก็ต้องค่อยๆกลืนมันลงไป..ได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
“คุณเนสใจดี..” คนที่ถูกชมชะงัก หันไปเหลือบมองคนเจ็บที่แม้จะโดนแกล้งแต่ก็ยังจะมีกระจิตกระใจชม ทำเอาต้องถอนหายใจเฮือก แล้วยกข้าวคำต่อไปขึ้นมาเป่าก่อนจะป้อนจนหมดโดยไม่พูดอะไรอีก เพราะแค่ทำเป็นไม่สนใจสายตาคนเจ็บที่มองมาก็ลำบากแล้ว
“กินยา แล้วก็นอนซะ” ธีโอเหลือบมองแก้วใสเล็กๆ ที่ยืนมาตรงหน้าพร้อมกับแก้วน้ำ
“ถ้าผมหลับ ตอนตื่นขึ้นมาจะเจอไหม เจอคุณหมอรึเปล่า...” คนเจ็บที่เทยาใส่มือเตรียมไว้ แต่ยังไม่ได้กินหันหน้ามาถามเสียงอ่อน ยังไม่ทันจะได้คำตอบ ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังออกมายาวเหยียด
“หมอไม่ได้มีเวลามาก ขนาดมานั่งเฝ้าคนเจ็บทุกคนได้หรอกนะ” หมอเนสเหลือบมองคนเจ็บที่นั่งทำหน้าจ๋อยสนิทบนเตียง ก่อนจะกรอกยาเข้าปากตัวเอง แล้วตามด้วยน้ำจนหมดแก้ว
“นั่นซินะ..ผมก็ลืมไป..”
“จะให้บอกทางบ้านรึป่าว เรื่องที่มาเจ็บตัวอยู่แบบนี้” หมอเนสเข้าไปช่วยประคองคนเจ็บให้นอนลงบนเตียง พร้อมกับขยับผ้าห่มให้ เดี๋ยวอีกซักพักยาแก้อักเสบคงออกฤทธิ์ ถ้าหากว่าอยากแจ้งให้ใครมารับตัวหรือมาเยี่ยม จะได้จัดการให้
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวพวกท่านจะเป็นกังวล ตอนกลับไปค่อยบอก..” คนเจ็บเริ่มพูดพึมพำ ทำตาปรือ เพราะง่วงมาก่อนหน้าที่จะกินยาแล้ว พอได้เอนตัวลงนอนพร้อมกับยาที่เริ่มออกฤทธิ์เปลือกตาทั้งคู่ก็ปิดลง..
คุณหมอเจ้าของไข้ยังคงนั่งมองใบหน้าคนเจ็บบนเตียงอยู่เงียบๆ คำที่ได้ยินทำเอาในอกมันรู้สึกตื้อๆบอกไม่ถูก ‘กลับไป’ อย่างงั้นซินะ ลืมไปเลยว่า..ซักวันก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น หมอเนสค่อยๆก้าวออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบพร้อมกับความรู้สึกสับสนบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจ..
---------------
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาอีกรอบในวันนั้น จนกระทั่งวันนี้ปาเข้าไปวันที่ 3 วันที่จะออกจากโรงพยาบาล ธีโอก็ยังไม่ได้เจอหน้าหมอเนสอีกเลย ชะโงกหน้ามองทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฝีเท้ามาหยุดสนิทที่หน้าห้อง แต่คนที่เปิดเข้ามากลับเป็นพยาบาลสาว หรือไม่ก็เป็นคุณหมอพี่ปุ่นที่เข้ามาเยี่ยมดูอาการ พอเอ่ยปากถามถึง ก็บอกว่าหมอเนสงานยุ่ง, มาไม่ได้ หรือไม่ก็ติดธุระ
ไม่รู้ว่าไปทำอะไรขัดใจอีก จะว่าเป็นเรื่องวันนั้นที่ดึงดันให้ป้อนข้าวก็ไม่น่าจะใช่ เพราะยังแอบเห็นว่าคุณเนสอมยิ้มอยู่บ้าง แล้ว..ทำไม? คิดยังไงก็คิดไม่ออก ได้แต่นั่งถอนหายใจอยู่ในห้องเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้
“อ้าว...เตรียมตัวเสร็จแล้วหรือคะ ได้ออกจากโรงพยาบาลดีใจไหม” คุณพยาบาลสาวที่คอยมาดูแลสอง-สามวันมานี้เปิดประตูห้องเข้ามาทักทายอย่างอารมณ์ดีเหมือนทุกวัน
“เออ..แล้วเรื่องค่าใช่จ่ายของผมล่ะครับ” คนเจ็บเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่คุณพยาบาลกลับเหลือบมองมาอย่างแปลกใจพอกัน
“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกค่ะ คุณหมอเจ้าของไข้จัดการให้เรียบร้อยแล้ว” ธีโอขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ คุณหมอเจ้าของไข้..!!?
“คุณหมอ...!!?”
“ก็เป็นเพื่อนกับหมอเนสไม่ใช่หรือคะ แล้วตอนที่แกเห็นคุณนอนเลือดท่วมนะ หน้าคุณหมอซีดพอๆกับหน้าคุณตอนสลบเลย..แล้วหลังจากนั้นก็มานั่งเฝ้าต่อ แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยนะคะ” ธีโอลุกพรวดขึ้นจากเตียง ทำเอาคุณพยาบาลต้องถอยออกไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ
“ขอโทษครับ ผมขอเจอ..คุณหมอเจ้าของไข้ของผมได้ไหม เค้ายังอยู่ที่นี่ หรือว่ากลับไปที่บ้านพักแล้วครับ!!?” คุณพยาบาลทำหน้าแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมบอกให้อย่างยินดี
“อยู่ที่ห้องพักหมอค่ะ สั่งให้มาดูว่าคุณกลับบ้านได้ แล้วให้ฉันกลับไปรายงาน...” คนเจ็บที่นั่งหงอยนอนหงอยมาหลายวัน แทบอยากจะร้องตะโกนออกมาทั้งดีใจ ปนโกรธนิดๆ ทั้งที่อยู่ที่นี่แต่ทำไมยังต้องหาข้ออ้างไม่มาเจอ แบบนี้ถ้าไม่ไปถามด้วยตัวเองคงค้างคาใจจนนอนไม่หลับแน่
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องพัก ทำเอาคุณหมอที่ยังเดินวนอยู่ในห้องต้องรีบสาวเท้ากลับไปนั่งที่เก้าอี้ ทำทีว่ากำลังตรวจดูเอกสาร ประวัติของคนไข้อยู่ที่โต๊ะ..
“เชิญครับ..” เมื่อเอ่ยปากบอกอนุญาต ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา แต่ก็แค่นั้น..แทนที่จะเป็นคุณพยาบาลคนที่ให้ไปดูแลคนไข้ของตัวเองเดินเข้ามาแล้วรายงานความคืบหน้าเหมือนทุกวัน แต่กลับเงียบกริบ~~ จนต้องหันไปมอง
“เฮ้ย!!!” หมอเนสร้องเสียงหลง เพราะคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่คนที่หวังเอาไว้ แต่กลับเป็นไอ้คนเจ็บที่มันสมควรจะต้องออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว
“ผมขอกลับคำ..คุณหมอใจร้าย ใจดำ ปล่อยให้ผมรออยู่ได้ทุกวัน แต่ก็ไม่เคยไปหา” เป็นการกระทำที่กล้าหาญที่สุดแล้วในชีวิต(กับคนตรงหน้านะ) พอมาถึงก็เล่นใส่เป็นชุดเอาแบบว่าไม่ต้องให้ตั้งตัวกันแล้ว เพราะขืนรอช้ากว่านี้ คนที่ขาดใจตายคงเป็นตัวเอง
“อ้าว!! ไอ้เด็กบ้านี่วอนซะแล้วไหมล่ะ!!” หมอเนสยกมือกอดอกอย่างหงุดหงิด จู่ๆก็มาโดนไอ้เด็กโข่งที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนมายืนว่าฉอดๆอยู่ตรงหน้านี่.. สงสัยจะให้กินยาผิด
“ผมพูดเรื่องจริง” ธีโอยังคงยืนยันคำเดิม แม้ว่าจะโดนมองมาด้วยสายตาดุๆ แต่ตอนนี้ต้องทำเป็นใจกล้าวัดใจไปก่อน ไม่งั้นก็ไม่มีทางรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร ทำไมต้องหนีหน้า ...เพราะต่อให้ถามไปตรงๆก็คงไม่ได้คำตอบอยู่ดี
“แล้วไงวะ..เป็นหมอนะโว้ย ไม่ได้มาโรงพยาบาลเพื่อวิ่งเล่น หรือคอยมานั่งดูแลคนเจ็บแค่คนเดียว ไหนจะต้องทำงานเอกสารอีก ไม่ใช่หมอส่วนตัวของใคร!!” หมอเนสแทบจะตะโกนใส่คนตรงหน้า ไม่รู้ว่าเพราะหงุดหงิดอะไร แต่ยิ่งเห็นว่าแววตาคู่นั้นเหมือนจะหม่นหมองลงไป ก็ยังโกรธ... โกรธตัวเองที่ไปพาลเอากับคนอื่น
“ผมไม่ได้ขอ..ให้เป็นหมอส่วนตัวของผม แค่เป็นคนๆหนึ่ง เป็นคุณเนสของผม ไม่ได้หรือครับ..”
คำขอจากคนตรงหน้าฟังดูก็รู้ว่ากำลังเจ็บปวด จำต้องเบือนหน้าหันหลังให้ ไม่อยากหันไปมองสายตาแบบนั้น เพราะรู้ตัวว่าหากหันไปมองตัวเองก็ต้องเจ็บไปด้วย อยากจะออกปากขับไล่ไปให้ไกล แต่ทำไมเสียงมันไม่ออกจากปาก เจ็บใจตัวเองที่แม้ว่าอีกฝ่ายจะเดินหายไปตอนนี้ แต่ก็ยังคงนึกถึงใบหน้าซื่อๆ รอยยิ้มอ้อนๆ อยู่ตลอดเวลาจนไม่เป็นอันต้องทำอะไร ..แล้วถ้าวันหนึ่งเจ้าตัวหายไป...จะเป็นยังไง..
“ผมหวังให้ตัวเองมีความอดทนพอ อดทนรอว่าซักวันหนึ่งคุณเนสจะหันมามองผมบ้าง แต่ตอนนี้...ผมคง...” เสียงของคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง พูดเหมือนกับว่าอ่อนแรงเหลือเกิน หมอเนสแอบถอนหายใจอย่างยากเย็น แทบจะต้องกลั้นหายใจ ..กลัวจะได้ยินเสียงประตูเปิดออก แล้วพอหันกลับไป ก็ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว ...แต่...
หมับ!!!! แขนคู่หนึ่งสอดเข้ามาทางด้านหลัง พร้อมกับรั้งตัวเข้าไปหา ก่อนที่หัวหนักๆจะซบลงมาบนไหล่ เส้นผมสีอ่อนคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม ทำเอาหมอเนสยืนนิ่ง ลืมหายใจไปชั่วขณะ..
“เฮ้ย!! ทำบ้าอะไรวะ ปล่อยเลย!! ปล่อยดิโว้ยยยย” พอรู้สึกตัวหมอเนสก็ทั้งแจกศอก แจกมะเหงกไปหลายที แต่ดูเหมือนอ้อมแขนมันก็ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นไปอีก จนต้องยอมอยู่เฉยๆ คนข้างหลังถึงได้ยอมผ่อนแรงให้
“ผมรู้..คุณเนสปากไม่ตรงกับใจ คุณเนสใจร้ายทั้งที่ใจดี และ..ถ้าคุณเนสไม่พูด ก็แสดงว่ายอมรับหรือไม่ก็ตกลง!!”
อึ้งอีกเป็นรอบที่สาม เหมือนจมูกโด่งแกล้งปาดมาข้างแก้ม แบบแค่ผ่านๆ ทำเอายืนตัวแข็งไม่กล้าขยับ เวรแล้วไง ไอ้เด็กบ้านี่มันเพี้ยนอะไรขึ้นมาวะ.. อย่าบอกนะว่าที่มันทำหงอยๆถามเมื่อกี้มันเป็นแผน...อ๊ากกกกก
“แตงกวา!! ปล่อย!! ยอมรับกับตกลงเรื่องบ้าอะไร ไม่มีทั้งนั้นแหละ ปล่อยดิวะ!!”
“ไม่เอา ถ้าปล่อยตอนนี้ คุณเนสก็หนีผมอีก” ธีโอสะบัดหัวไปมา แถมยังกระชับอ้อมแขนตัวเองแน่นขึ้นไปอีก แต่ที่บอกให้รู้ไม่ได้ก็ตอนที่แกล้งสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของคุณเนสเข้าจมูกนี่แหละ... ถ้าปล่อยต้องโดนตีแน่!!
“ไม่หนี!! พอใจรึยัง ปล่อยซิ..ที่นี่มันในโรงพยาบาลนะ!!”
“หึ!! ผมไม่ปล่อย จนกว่าคุณเนสจะยอมรับความรู้สึกตัวเอง” ข้ออ้างไม่เป็นผล เพราะไอ้เด็กโข่งมันกำลังถือไพ่เหนือกว่า หมอเนสนึกอยากจะเอาเข็มมาเย็บปากไอ้คนพูดมากให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เออ..ตัดแขนด้วยดีไหม บังอาจมากไปแล้วเว้ย!!
“ถ้าไม่ปล่อย..ฉันจะโกรธนะ!!”
“ผมก็โดนโกรธอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว” อ้อมแขนกระชับแน่นขึ้น แถมปลายจมูกยังมาซุกแถวซอกคอให้จักจี้อีก
“โอเค!! งั้นกลับไปบ้านค่อยคุยกัน” ธีโอเงยหน้าขึ้นมาอย่างมีความหวัง แต่...ถ้าพลาดล่ะ
“ตอนนี้ไม่ได้เหรอ..ยังจะให้ผมรออีกเหรอ..”
“ถ้าเรื่องมากนักก็อด!! เลิกพูดได้เลย!!”หมอเนสยื่นคำขาด ได้ยินเสียงครางหงิงจากไอ้เด็กโข่ง แต่มันก็ยอมคลายอ้อมแขนให้แต่โดยดี
โป๊ก!!
“โอ๊ย..เจ็บนะ!!” หลังจากปล่อยตัวคุณหมอ ธีโอก็ต้องยกมือกุมหัวตัวเอง เพราะโดนฝ่ามือพิฆาตฟาดลงมา คิดเอาไว้แล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้
“จะเอาอีกทีไหม!!?” ไอ้เจ้าแตงกวารีบส่ายหัวพร้อมกับโดดไปยืนอยู่ตรงประตู ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้ ..สงสัยว่าอยากจะโดนอีกรอบ!!
“ผมจะกลับไปรอที่บ้านพักนะ” แม้ว่าไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา และคุณหมอตรงหน้ายังคงยืนกอดอกมองมาด้วยสายตาประมาณว่าอยากฆ่าคน แต่ธีโอก็ยังคงยิ้มกับตัวเองจนแก้มแทบปริออกมาได้ ก่อนจะเปิดประตูออกไปนอกห้องอย่างอารมณ์ดี..ถึงแม้จะไม่คุยกันที่บ้าน แต่ก็รู้คำตอบอยู่ในใจแล้ว..
อย่าลืมซิ..กฎของคุณเนสคือไม่ปฏิเสธแสดงว่ายอมรับ..
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/Mihashi_Akutai_wa_Toiki_to_Mazariaucolorpage-1-1.jpg)
========================
อ๊ากกกก..งานนี้ไอ้หมาน้อย(!!?) คว่ำกระดานเรียบ 5555
สำหรับใครที่รอคอยบทหวาน ๆ ของคู่นี้ รับรองว่า..อย่าคาดหวัง :jul3:
เพราะหมอเนสดูท่าจะไม่หลุดฟอร์มง่าย ๆ (เหรออออ!!) :o8:
(ประมาณนี้ก็หวานแล้วนะ..ใช่ไหมหว่า เค้าเรียกว่าหวานเนอะ ๆ )
ส่วนของหมอปุ่นกับชีต้าห์ มีคำสั่งให้เริ่มกระชับพื้นที่แล้ว :z6: (เล่นของสูง)
รอคอย และคอยรอเป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนด้วย
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน
:กอด1: กอดจากใจคนเขียนตัวน้อย ๆ (ตรงหน้ายยยย 5555)
ไปปั่นตอนต่อไปของหมอปุ่นดีกว่า เอิงเงยยยยย :-[
-
อ่ะ หวานก็หวานเนอะ
-
เจ็บตัวก็คุ้มเนอะแตงกวา ได้หมอส่วนตัวมาเป็นสิ่งชดเชย
หวานนิดนึงแล้วจ้า น่าจะมีอีกนิดนะ
แต่ก็แอบเศร้า ถ้าแตงกวากลับบ้านแล้วหมอเนสจะทำไงเนี่ย
เป็นหมอปุ่น2 แน่เล้ย เฮ้อออ
-
หวานนนนนนค่า แต่ขอหมอเนสหวานกว่านี้อีกนี๊ดดดดด ได้มั้ยยยคะ :impress3:
-
:L2:ตื้อเข้าธีโอ เดี๋ยวหมอเนสก็ใจอ่อน
-
น่ารักจัง หวานมากๆ :o8:
-
ชอบแตงกวามากๆคนอย่างหมอเนสต้องเจอแบบนี้ 55 จับกดเลยลูก
-
คนปากไม่ตรงกับใจ ปากแข็งๆแบบหมอเนสเนี่ย ต้องให้แตงกวาจับมานวดปากด้วยปากซะล่ะมั้ง
จะได้หายปากแข็งซะที
แล้วเสือน้อยเราใกล้จะได้กลับมาหาพี่ปุ่นอ๊ะยังอ่ะ
-
:impress3:แตงกวาแน่มากเลย หมอเนสต้องเจอคนแบบนี้แหละ
ต้องให้แตงกวารุกตลอด ชอบก้อบอกว่าชอบสิ :m16:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ ขึ้นมาตอนเเรก เอาเเตงกวาเราไปถูกทำร้ายซะงั้น ชิ เเต่เห็นกับว่า ผลของความเจ็บครั้งนี้ทำให้อะไรก้าวหน้าขึ้น ก็ถือว่าให้อภัย สู้ๆๆเค้านะลูก เเตงกวาของเจ๊ คุคุคุ
-
ภาพประกอบกรี๊ดดดมากมายก่ายกอง แตงกวาเริ่มรุกแล้ว สมควรแล้วล่ะ
ก็หมอเนสปากแข็ง ใจแข็งเหลือเกินนี่
-
ถือว่าคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มอีกนะพ่อแตงกวาน้อย(?) กะการโดนตีหัวครั้งนี้หน่ะ...คริคริ >///////<
หมอเนสเองก็ปากแข็งนะเนี่ย...แต่ก็ไม่เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมของแตงกวาไปได้
แหมะ...อยากจะรู้จริง ๆ ว่าพอกลับถึงบ้านพักแล้ว...มันจะเกิดอะไรขึ้นหว่า????
เค้าจะตั้งหน้าตั้งตารออ่านอย่างใจจดใจจ่อนะฮะ...คริคริ *0*
รอหมอปุ่นกะไอ้เสือกระชับพื้นที่นะฮะ...อิอิ >///////<
-
สงสารแตงกวา
-
เจ๋งมาก แตงกวาใจกล้าหน้าด้านเข้าไว้ รับรองหมอเนสไม่รอดแน่ ๆ
+1 ให้กลับความกล้าของแตงกวา
-
เจ็บตัวครั้งนี้คุ้มมากแตงกวา
ตื๊อเข้าไปเรื่อยๆหมอเนสเริ่มหวั่นไหวแล้ว
-
เจ้าหมาน้อย ใจกล้าๆ หน้าด้านๆ เข้าไว้ลูก o13
-
555 เสร็จแน่พี่หมอเนส :-[
-
มิตรผล ซอง..
-
แตงกวาสู้ๆ หมอเนสใจอ่อนแล้ว อิๆ
-
เชียร์แตงกวา สุดใจขาดดิ้น :-[
-
FC แตงกวา อ่านไปยิ้มไปครับท่านเอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เด็กอะไรน่าฟัด เฮ้ย น่ารักจริงๆ o13
-
เจ้าแตงกวา รุกแล้วแฮะ
-
รักคนปากไม่ตรงกับใจเนี่ย
ต้องทำใจๆๆๆๆๆ
-
แตงกวาดอกน่ารักมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก 555
-
นึกว่าจะไม่ได้เห็นซีนหวานระหว่างหมอเนสกับเจ้าแตงกวาซะแล้ว แค่นี้ก็ยังดี
ไม่หวังจะได้หวานแบบเดียวกับหมอปุ่น+น้องซีตาร์หรอก กว่าจะได้หวานแบบนั้น
คงต้องรอกันอีกนาน แตงกวาน่ารัก เข้าใจหมอเนสแบบทะลุปรุโปร่งเลย อย่างนี้
หมอเนสจะหนีไปไหนพ้น หมอเนสต้องให้โอกาสเจ้าแตงกวาพูดอะไรบ้างจะได้
เข้าใจถ่องแท้ ไม่ใช่เดาอะไรเองอยู่แบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันล่ะจ๊ะ
+1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
:-[แตงกวาน่ารักกกกกก ทำไห้หมอเนสเลิกปากแข็งสักที
หมอเนสปากแข็งแต่ก้อใจดีน้าๆๆๆๆ o13
-
ได้ใด้ใจเต็ม ๆ เลยแตงกวา
-
หมอเนสขาาาาาาาาาาาาาา
ปากกับใจไม่ตรงกันเลยน่ะค่ะ :กอด1:
-
หมอเนสปากแข็งจริง ๆ เลย..
แตงกวาน่ารัก..
เอาชนะใจหมอเนสให้ได้นะ :yeb:
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้แตงดอง
เดี๋ยวนี้พัฒนาแล้วนะเนี่ย ลูกล่อลูกชนแพรวพราว
แต่หมอเนสก็ฟอร์มจัดเหลือเกิน
เมื่อไรจะหวานๆแบบคู่อื่นบ้างล่ะ
-
อ่านทันแล้ว :pig4:
-
หมอเนสนี่เล่นตัวจริงๆๆ จะฟอร์มเยอะไปไหน..เดี๋ยวปั๊ดให้แตงกวาแพ็คกระเป๋ากลับบ้านซะหรอก (กลับไปรับพ่อแม่มาสู่ขอไง ..อิอิ)
-
หมอเนสปากร้ายใจดี แล้วก็ยังโวยวายแก้เขินอีกด้วยนะเนี่ย
-
o18 o18 :L2: :L2:
-
หมอเนสจะดิ้นหลุดไหมเนี่ย ก็เล่นให้แตงกวาจับทางได้แล้ว รบร้อยครั้ง ก็แพ้ร้อยครั้ง :z2:
ส่วนเจ้าแตงกวา ปากว่า มือถึง ร้อยทั้งร้อย ก็เรียบร้อยนะสิ
แต่มีหรือ คนปากแข็งอย่างหมอเนส จะยอมง่าย ๆ คงต้องมีอะไรมาต่อกรอย่างแน่นอน
+1 ให้ดาด้า ถูกสั่งให้กระชับพื้นที่ :jul3:
-
แตงกวาน่ารักเจ็บครั้งนี้เกินคุ้ม
-
น่าสงสารหมอเนส ลำพังยอมรับว่าชอบแตงกวาก็ยากแล้ว ยังมากังวลเรื่องต้องแยกกันอีก
เสือน้อยหักโหมเกินระวังจะป่วยน้า
-
น่ารักๆ ทั้งสองคู่เลย
หนูชีตาร์รีบๆ กลับมานะ พี่หมอปุ่นคิดถึงจะแย่ อิอิ
ส่วนหมอเนสนี่ก็ใช้ใจแทนสมองบ้างก็ได้สงสารธีโออ่ะ
-
รักแตงกวาจัง
-
น่ารักรุบกริบ อิอิ
มารอตอนต่อไปครับ
-
วันนี้ไม่มาเหรอครับ คิดถึงแตงกว่าอ่ะ...
-
30.
นักศึกษาที่กำลังเรียนปีสุดท้าย พร้อมกับลงเก็บชั่วโมงฝึกงานไปด้วย กำลังนั่งทำแบบร่างรายงานของตัวเอง โดยการร่างชาร์ตง่ายๆลงบนกระดาษ แล้วค่อยวาดลงในโปรแกรมเฉพาะ จากนั้นสิ่งที่ยากสุดก็คือคำนวณใส่สูตรลงไปในให้มันเป็นรูปเป็นร่างตามแบบที่วางเอาไว้ ข้างๆยังมีแบบงานที่ต้องส่งให้ทางบริษัทสำหรับเอาไว้ขอคะแนนตอนจบ
ไม่รู้ว่านั่งอยู่หน้าคอมฯตัวเก่งวันละกี่ชั่วโมง เวลาที่เหลือก็เอาไปมหาลัย วิ่งไปเก็บชั่วโมงฝึกงานอีก สภาพก็เลยดูโทรมจนไม่อยากจะเห็นหน้าตัวเองในกระจก
"ไง!! พ่อคนขยัน ไม่กินไม่นอนแบบนี้จะเอาแรงที่ไหนไปส่งงาน" คำทักทายคุ้นหู ที่ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร ได้ยินเสียงตัวหนัก ๆ ของมันโดดขึ้นมานอนพาดบนเตียงอย่างเคย
"ทำเสร็จก่อน ยังมีเวลานอนได้อีกนิดหน่อย" ชีต้าห์ตอบโดยไม่หันมามอง เพราะสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์ สลับกับกระดาษที่ใช้วาดแบบร่างของงานตรงหน้า
"เอาเสบียงมาฝาก ช่วยกินมันหน่อยเถอะ สงสารมันนะ" เจฟยื่นแฮมเบอเกอร์ชิ้นโตมาตรงหน้า ในอ้อมแขนยังมีพิชซ่าอีกกล่อง ส่งกลิ่นหอมกรุ่นให้น่าลิ้มลอง
"ของนายเสร็จแล้วซิ มากวนคนอื่นอยู่ได้" ปากก็ว่าไปแบบนั้น แต่ชีต้าห์ก็ยื่นมือไปรับเสบียงตรงหน้ามากัด ได้ยินเจ้าของมันหัวเราะต่ำในลำคอ แสดงว่าที่เดาไปเมื่อกี้ถูกชัวร์
"ก็ไม่ได้รีบเร่งฝึกงานเหมือนใครบางคน มีเวลาเหลือเฟือ" เจฟมันบอกพร้อมกับหยิบพิชซ่ามากัด ก็จริงอย่างที่มันว่า เพราะงานชินนี้เป็นของบริษัทที่เข้าฝึกงาน ออกกฎให้นักศึกษาส่งผลงานของตัวเองเป็นโปรเจคท์จบ ถ้าทำถูกใจก็ผ่าน แต่ถ้าไม่..ก็จบกัน เพราะงั้นจะมาทำมั่วๆไม่ได้
"ขอบใจนะที่มาเยาะเย้ยกันถึงที่นี่" โดนพูดจาประชดใส่ แทนที่มันจะโกรธ กลับหัวเราะกลับมา แบ่งพิชซ่าในมือให้เจ้าบ๊อบบี้กินด้วย...อารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้
"ถามจริง..ทำไมต้องรีบด้วยล่ะ"
คำถามที่มันเฝ้าเพียรพยายามถามมาเกือบปี ยังไม่ได้คำตอบยังไงมันก็ยังไม่เข็ด แล้วแถมนะ ไอ้หมอนี่มันฉลาดเถอะขอโทษ ชอบถามตอนที่เผลอ ..แล้วก็เคยหลุดปากบอกมันไปครั้งหนึ่ง ด้วยภาษาไทย..แต่มันฟังไม่รู้เรื่อง จะจำมาถามแม่ก็ไม่ได้ เพราะมันเองก็ฟังไม่ถนัด เหมือนไฟล์เสียงในมือถือ ป่านนี้มันก็ยังถามหาจะเอาความหมายให้ได้
"จบก่อนมีสิทธิ์ก่อนไง" ต้องใช้ลูกไม้เดิมๆคือการตอบคำถามโดยไม่หันไปมองหน้ามัน เดี๋ยวก็เลิกพยายามไปเอง ไอ้หมอนี่มันขี้เบื่อจะตาย
"ขอยืมคอมฯหน่อยซิ" ชีต้าห์แทบจะพุ่งตัวเข้าไปขวางเจ้าโน้ตบุ๊คอีกเครื่องที่เปิดทิ้งเอาไว้ โดยอ้างเหตุผลว่าใช้งานอยู่ เดี๋ยวแบบร่างจะยุ่ง เจฟมันก็เลยทำเป็นครางหงุงหงิงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันไปเล่นกับบ๊อบบี้แทน
เพราะคราวที่แล้วตอนที่คุยอยู่กับพี่หมอ ไอ้เพื่อนบ้านี่มันก็เข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ปิดแทบไม่ทัน.. ไม่ใช่ว่าอะไร แต่เพราะความสัมพันธ์แบบนี้ของผมกับพี่หมอ ใช่ว่าคนธรรมดาทุกคนจะยอมรับได้ซะเมื่อไหร่ แม้ว่าที่นี่จะได้ชื่อว่าเป็นประเทศแห่งเสรีภาพ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นแบบนั้นไปหมดทุกเรื่อง ผมไม่ได้อยากจะปิดบัง แต่เพราะผมยังไม่อยากเสียเพื่อนอย่างเจฟไป แม้ว่ามันจะกวนๆไปบ้าง แต่ในฐานะเพื่อนมันก็ให้ได้เต็มที่
มันอาจจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไปซักนิด แต่เอาไว้วันที่ผมพร้อมก่อน ค่อยบอกตอนนั้นก็คงยังไม่สาย อย่างน้อยผมก็จะได้มีข้ออ้างได้ว่า เพราะมีใครคนหนึ่งเป็นกำลังใจ ถึงได้ประสบความสำเร็จได้อย่างงดงาม ตอนนั้นถ้ามันจะไม่ยอมคบผมเป็นเพื่อน ผมก็ยังมีพี่หมอที่รักคอยผมอยู่
"แย่ล่ะ!! คำนวณผิดไป อ๊ากกก...ต้องเริ่มใหม่!!" คงจะด้วยความง่วงหรืออะไรก็ตาม ทำเอางานที่ใกล้เสร็จ พลาดไปตอนที่กำลังกดทดสอบ แบบนี้ก็ต้องเริ่มใหม่...ตั้งแต่ต้น!!!
อยากจะเอาหัวโหม่งคอมพิวเตอร์ตรงหน้า แต่ก็เหมือนไม่ได้ช่วยอะไร ได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนจะมีเมลเข้า เป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ....ผมไม่มีเวลาตอบเมลพี่หมอเลยพักหลัง เหนื่อยแทบขาดใจ เผลอเป็นหลับ...แล้วก็...หลับ...จริงๆ
----------------
ใครก็ได้ช่วยที..."แฟนผมหายยยยยย"
เสียงร้องตะโกนในใจของหมอปุ่น ร้องจริงไม่ได้เดี๋ยวคนแถวนั้นหาว่าเป็นบ้าเพราะเรียนทำงานและเรียนหนัก โอ๊ย...อึดอัด!! เมลไปเป็นร้อยฉบับในรอบหลายเดือน ไม่มีวี่แววว่าไอ้เสือตัวแสบมันจะตอบอะไรกลับมาอีกเลยหลังจากที่ได้รับว่า 'ผมกำลังยุ่งมาก' และฉบับสุดท้ายก่อนจะหายตัวไปอย่างลึกลับทิ้งข้อความไว้เพียง 'อาจจะต้องเลื่อนเวลากลับ' แล้วจากนั้นก็ไม่มีอะไรใดๆตอบกลับมา
จากกำหนดเดิมเวลากลับของไอ้เจ้าเด็กแสบก็คือภายในเดือนสองเดือนนี้ เวลาที่เราเดินเข้ามาใกล้เส้นชัยทุกทีๆแต่แล้วก็เหมือนกับว่า...เวลามันหยุดเดิน ผมไม่อยากก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ยังกังวลอยู่ว่าตรงนั้นจะมีอะไรรออยู่หรือเปล่า... ทั้งที่เป็นคนพูดไว้เองว่าไอ้เรามันแค่คนผ่านมา อย่าได้ปิดกันตัวเอง แต่ถ้าขืนเป็นแบบนั้นจริงๆไอ้คนที่ผ่านมาคนนั้น มันคงได้บ้าก่อนใคร
ไม่ใช่ว่าไม่ลองพยายามติดต่อไป โทรไปแล้ว ทั้งเข้ามือถือ และเบอร์บ้านก็ให้คนอื่นรับสาย หรือไม่ก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับ พอไปถามที่บ้านพักที่รีสอร์ท ก็ได้คำตอบเดิมๆว่า 'กำลังยุ่ง' และตอนนี้ผม...ไอ้หมอปุ่นกำลังจะบ้าครับ!! ไม่ได้คุยนานๆทียังพอทน แต่นี้ไม่ได้ได้คุย และไม่มีเมลตอบกลับเหมือนเคย จะให้ผมคิดเอาเองแบบไหนล่ะ
เครียดครับ..ตอนที่ว่างไม่มีอะไรทำ ต้องก้มหัวจมลงไปในความเครียด จนต้องหาโน่นนี่มาทำให้สมองมันไม่ว่าง จะได้ไม่คิดอะไร ...พยายามไม่คิดไปในแง่ร้าย เพียงแค่เจ้าตัวไม่ได้ล้มป่วย และทุกคนยังไม่มีแววกังวลใดๆ ผมก็ยังพร้อมที่จะเชื่อในคำพูดของไอ้เด็กแสบนั่น แม้ว่าลึกๆแล้ว บางครั้งจะรู้สึกปวดใจจนแทบจะคลั่งตายอยู่นี่
โป๊ก!!
"โอ๊ย!! " เจ็บโว้ย..!! ร้องตะโกนในใจอีกรอบ เพราะดันเดินเหม่อไปชนเข้ากับมุมเสา..หน้าผากกระแทกแบบเหลี่ยมพอดี ท่ามกลางสายตาของประชาชนที่มารอรับการรักษา อายและเจ็บครับท่าน แต่ก็ยังต้องหันไปตีหน้ายิ้มเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร สบายดีประเทศไทย
ว่าแล้วก็เร่งฝีเท้า ก้าวยาวๆเหมือนกำลังวิ่ง ไปให้ถึงห้องพักให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เคาะประตูสองสามครั้ง ก็ดันตัวเองเข้าไปเลย ไอ้คุณเพื่อนมันคงตกใจ กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยก็เลยเผลอกดวางหันมามองผมที่ลังยืนเอามือกุมหัว เหมือนจะบอกมันเป็นนัยว่า
"เจ็บว่ะ!" มันหัวเราะครับ...ไอ้คุณเพื่อนมันหัวเราะเยาะแบบว่ามีความสุขตอนที่เห็นรอยแดงเป็นแนวยาวที่แสกหน้าของผม
"ไปทำอะไรมาวะ เครียดมากถึงขนาดต้องเอาหัวโหม่งเสาเลยรึไง" ปากมันก็พูดไป มือก็พยายามทำแผลให้ เหมือนจะเลือดออกเพราะมันแสบตอนที่โดนยาล้างแผล ...ซวยจริงๆ
"เออ..เครียดว่ะ ไอ้เสือหายทำไงดี"
หมอเนสชะงักมือที่กำลังทำแผลให้เพื่อน เพราะอยู่ด้วยกันมานาน ทำไมจะไม่รู้ว่า ถ้าไม่ทนถึงที่สุด คนอย่างหมอปุ่นมันไม่มีทางพูดออกมาจากปากแน่ ...แล้วยิ่งช่วงนี้ตะบี้ตะบันเรื่องเรียนเฉพาะทาง พร้อมกับทำงานที่โรงพยาบาลไปด้วย ไหนจะต้องส่งงาน บางครั้งก็ต้องบินกลับไปกรุงเทพฯ แล้วไหนจะงานทางนี้อีก
"เด็กมันคงยุ่ง เรียนปีสุดท้ายแล้วนี่หว่า ตอนนี้คงกำลังยุ่งสาหัส อย่าไปคิดมากดิวะ" ไอ้คุณเพื่อนบอกให้กำลังใจก่อนจะแปะพลาสเตอร์ให้หลังจากที่ทายาเสร็จแล้ว
"ก็พยายามไม่คิด แต่มันก็อดไม่ได้..." หมอปุ่นทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของตัวเองเหมือนคนที่กำลังหมดแรงจริงๆ เพื่อนร่วมห้องเห็นอาการแล้วก็ทนไม่ได้ยื่นมือมาตบไหล่เบาๆ เหมือนจะให้กำลังใจ
“อย่ามองโลกในแง่ร้ายมาก เดี๋ยวก็แก่เร็ว ไหนดูดิ เฮ่ย!! มีรอยย่นบนหน้าผากนี่หว่า” หมอเนสจับหน้าเพื่อนขึ้นมาดู แทนที่จะปลอบใจดี ๆ อย่าได้หวัง ว่าแล้วก็หัวเราะก๊าก ตามนิสัยชอบใจที่ได้แกล้งคน
“ขอบใจ..ช่วยได้เยอะ ไอ้เพื่อนเลว!!” พอเริ่มจะเข้าสู้โหมดเหงา ก็มีไอ้คุณเพื่อนจอมกวนนี่แหละ ที่มันคอยสับสวิตส์ให้ กวนจนน่าเตะ ..แต่ไม่ได้ เดี๋ยวโดนเอาคืนขึ้นมาจะยุ่ง เพราะมันตัวใหญ่กว่า
"แล้ววันนี้ไปนอนที่รีสอร์ทอีกไหม.." คำตอบที่ได้รับเป็นการส่ายหน้า พร้อมเสียงถอนหายใจ..จะไปทำไมห้องว่างเปล่า ที่เจ้าของไปไหนก็ยังไม่รู้เลย ไปนอนคิดถึงให้ทรมานใจเปล่าๆ
"ไม่ไปดีกว่า...ว่าจะลองลาพักไปปั่นงานให้เสร็จซักสองสามวัน" หมอเนสถอนหายใจตาม พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ ปล่อยให้มันจมอยู่กับกองงานมันยังจะมีชีวิตชีวากว่าที่เป็นอยู่นี่เลย
"จะไปบ้านพักที่เกาะเหรอ เมื่อไหร่อ่ะ" คนที่บอกจะลางานคว้าตารางอยู่เวรของตัวเองมาเปิดดู ช่วงนี้ขนาดวันหยุดยังต้องมาทำงานชดเชย เพราะบางทีก็ต้องลาแบบกะทันหัน ขึ้นไปส่งงานที่มหาลัย พอลงคำนวณดูแล้วก็....ไม่มีวันว่างเลยวุ้ย!!
"สวรรค์ไม่เป็นใจว่ะ!!" พอหันไปบอก ไอ้คุณเพื่อนเนสมันก็หัวเราะพรืด
"น้ำเน่าสุดๆ อ่ะ "
"เออ!! ไม่เน่าบ้างก็แล้วไป ไหนวันนี้ไม่เห็นไอ้หมาเอาของกินมาส่งอ่ะ!!" ผมแซวมันกลับบ้าง ไอ้หมาที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้เจ้าแตงกวาที่ช่างขยันตื๊อไม่เคยขาด ใครไม่ใจอ่อนก็บ้าแล้ว!! ไอ้คุณเพื่อนมันก็เลยยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือ
"ยังไม่ถึงเวลา เดี๋ยวซักพักคงมา" เห็นแล้วก็ขัดลูกตา อิจฉาไปหมด จากที่ไอ้คุณเพื่อนมันติดใช้ชีวิตคนเดียวไปวันๆ แต่ตอนนี้กลับมีไอ้เจ้าหมาเด็กตัวโตติดสอยห้อยตามไปไหนด้วยกันตลอด คนที่แฟนหายก็เลยมานั่งตาร้อนอยู่นี่
ก๊อก ก๊อก
ว่าแล้ว..ยังไม่ทันขาดคำ เที่ยงตรงพอดีแป๊ะ แตงกวาผู้รู้งานเปิดประตู ชะโงกหน้าเข้ามาฉีกยิ้มจนตาปิด ในมือมีถุงเสบียงทั้งคาวหวานเรียกได้ว่าพร้อมสรรพ เอาใจทุกสิ่งอย่างแบบนี้ก็เข้าทางไอ้คุณเพื่อนมันดิ!!
“อ้าว...ไปไหนอ่ะ ไม่กินด้วยกันเหรอปุ่น”
“เออ..เดี๋ยววันนี้กลับก่อน ไม่มีอะไรแล้ว ว่าจะกลับไปเขียนงานต่อให้เสร็จน่ะ” หมอปุ่นส่ายหัวแทนคำตอบ ไอ้หิวมันก็หิวอยู่หรอก แต่ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครแล้วตอนนี้ก็นะ..เรียกได้ว่าไอ้คู่นี้มันข้าวใหม่ปลามัน จะไปทนมองเค้ากัดกันให้ปวดใจทำไม
ไม่ต้องอยู่รอให้ไอ้สองคนมันคัดค้าน หมอปุ่นก็เปิดประตูเดินออกมาจากห้องพักทันที ขากลับคงต้องไปแวะซื้อข้าวจากโรงอาหารของโรงพยาบาลใส่กล่องกลับไปกินบ้าน ไม่อยากประชดชีวิตด้วยการอดข้าวอดน้ำ นอนแห้งตายอยู่ที่บ้านหรอกนะ
ใครจะว่าเพ้อ..ก็คงใช่ ..ใครที่เคยโดนความคิดถึงทำร้ายก็คงจะรู้สึกเหมือนผมตอนนี้ ไม่ได้อยากมองโลกในแง่ร้าย ไม่อยากเลย ยังไงก็ยังไม่มีคำยืนยันใด ๆ ออกมาจากปากไอ้เสือตัวยุ่ง และผมก็จะรอ..จนกว่าวันนั้นจะมาถึง ไม่ว่าคำตอบที่ได้ยินจะเป็นยังไง..
พลั่ก!!
“อุ้ย!! ขอโทษค่ะ คุณหมอ..ขอโทษค่ะ!!” เยี่ยมครับชีวิต!! เสบียงอาหารที่เพิ่งซื้อให้ป้าแม่ครัวห่อใส่ถุง ใส่กล่องให้เมื่อกี้ พอจ่ายเงินเสร็จสรรพ คุณพยาบาลไม่รู้โผล่มาจากไหน ชนโครมเข้าให้ ข้าวของหล่นเกลื่อนพื้น และเสื้อคลุมถูกราดด้วยกาแฟอุ่นๆ
“ไม่เป็นไรครับ กำลังจะกลับบ้านพอดี เดี๋ยวค่อยเอาไปซักทีเดียว” ผมบอกเพราะคุณพยาบาลกำลังเอาผ้าซับกาแฟที่เลอะเสื้อให้ ...แอบอยากบอกว่าขอบคุณมาก แต่มันจะเลอะกว่าเดิมอีกครับ
“ขอโทษนะคะ เดี๋ยวจะเอาไปซักให้เอง”
“เออ...ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ คือ..” กรรม!! คุณนายแม่ไม่ได้สอนให้ปฏิเสธคนที่หวังดีกับเราอย่างไรเยื่อใย เข้าใจว่าอยากขอโทษและรู้สึกผิด แต่..จะให้มาถอดเสื้อคลุมกลางโรงอาหารแล้วยื่นให้มันก็ดูจะ...
หมับ!! แขนของใครบางคนคล้องเข้าที่คอ จนแทบจะหงายไปข้างหลัง ตอนแรกนึกว่าโดนไอ้คุณเพื่อนมันแกล้งเอา แต่ไม่ใช่...เพราะตัวขนาดมันไม่น่าจะโดดขึ้นมาบนหลังได้
“ขอโทษครับพี่สาว แต่คนนี้ของผม!!”
“หืม...เฮ้ย!!?” พอหันไปกำลังจะมะเหงกกบาลไอ้คนขี้เล่นมันซักที แต่..
อึ้ง...
ทึ่ง...
และ..อะไรก็ตาม ณ ตอนนั้นเหมือนกับว่าโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะ อาการเหมือนคนเป็นโรคหัวใจ ผมยังยืนอยู่ในโรงอาหาร ไม่ได้นอนหลับอยู่ หรือว่าผมกำลังฝันตอนกลางวันแสกๆ เพราะคนที่กำลังยิ้มทะเล้นกระโดดเกาะหลังเป็นลูกลิงอยู่นี่ มันคือตัวเป็นๆของไอ้เสือตัวแสบ...ใช่ไหม!! พอหันไปสบตาคุณพยาบาลเธอก็กำลังยืนอ้าปากค้าง แสดงว่า...เห็นเหมือนกัน
“พี่หมอ..หัวไปโดนอะไรมา”ไอ้ลูกลิงบนหลังมันไม่พูดเปล่า ยังเอามือมากอดคอแน่น เหมือนกลัวว่าตัวเองจะเลื่อนตกลงไป
ไม่สนแล้วนาทีนี้ ตอนนี้คุณป้าจะกำลังตักอาหารให้ กลางโรงอาหารจะมีเทศกาลแจกของกินฟรี หรือแม้แต่คุณพยาบาลสาวตรงหน้าจะเป็นลม กระทั่งคนที่อยู่แถวลานจอดที่มองมาเป็นตาเดียว ผมก็ขอพาไอ้เสือตัวแสบที่อยู่บนหลังกลับไปบ้านให้ได้ ต้องทำโทษสถานเดียวที่ปล่อยให้รอ รอจนแทบจะคลั่ง ที่ทนไม่คว้าตัวมากอด มาฟัดให้หายคิดถึง
ตลอดทางที่กลับ ผมไม่ได้เปิดปากพูดอะไรซักคำ ไม่หันไปมอง แม้ว่าจะได้ยินเสียงแจ้วคุยโน่นนี่ไม่หยุด แต่ตอนนี้ แค่ตอนนี้ที่ยังไม่อยากหลุด ถ้าหลุดคงได้จอดรถมันข้างทางนั่นแหละ
“โอ๊ย!! พี่หมอ ผมเจ็บ เบาๆ จะรีบไปไหนเนี้ยะ!!!” พอมาถึงหน้าบ้าน หมอปุ่นก็ลากไอ้เสือตัวแสบออกมาจากรถ แล้วพาขึ้นบ้านทันที
ชีต้าห์สะบัดแขนตัวเองให้หลุดออกจากฝ่ามือเจ้าของบ้านด้วยสีหน้าหงุดหงิดปนน้อยใจ ก็คนรึอุตส่าห์ถ่อมาตั้งไกล ไม่พูดด้วยยังพอว่า ก็คิดว่าแค่งอนธรรมดา แต่ที่ไหนได้พอมาถึงก็กระชากแขนลากเอาๆ แถมยังมาทำหน้าโหดใส่อีก ...แบบนี้ต่อให้คิดถึงแทบตายก็โมโหได้นะ!!
“พี่หมอเพี้ยนอะไร ผมมาไม่ดีใจ ยังมาทำ..อุ๊บ!!” ยังพูดไม่ทันจบก็โดนรั้งเข้าไปหาอีกรอบ แต่คราวนี้นุ่มนวลกว่า อ่อนโยนกว่า อ้อมแขนสองข้างที่โอบอยู่รอบตัว กระชับแน่นขึ้นเหมือนจะกอดให้แหลกคาอกได้ยังงั้น
พอจะเงยหน้าประท้วงริมฝีปากก็กดลงมาปิด สัมผัสร้อนที่เหมือนจะเรียกร้องให้เปิดรับ แต่ก็อ่อนโยนแฝงไปด้วยความโหยหา..เนิ่นนาน จนคนที่เดินทางมาไกล เข่าอ่อนหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนของคุณหมอที่โอบรับเอาไว้ ไม่ให้ร่วงลงไปกองกับพื้น พอละจากริมฝีปาก ทั่วทั้งใบหน้าก็ถูกจูบไปทั่ว แถมยังโดนงับที่จมูกเหมือนแกล้ง
“ตัวจริงใช่ไหม..ไอ้เสือตัวจริงใช่รึเปล่า..โอ๊ย!!” คนที่กำลังเพ้อ โดนไอ้เสือบิดเนื้อแถวพุง ทำเอาสะดุ้ง แต่ก็ยังกอดเจ้าตัวไม่ยอมปล่อย
“ตัวจริงซิ!! หรือพี่หมอเพ้อไปกอดใครแบบนี้บ่อยๆ รึไง!!” ชัวร์เลย..ดุแบบนี้ตัวจริงเสียงจริง จากคนที่กำลังจะบ้าอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้หมอปุ่นกำลัง..จะบ้ากว่า!! ใช้แรงที่มียกตัวไอ้เสือขึ้นพาดบ่า ไม่สนใจเสียงโวยวาย พาตรงไปยังห้องของตัวเอง
“เฮ้ย!! พี่หมอจะบ้าเหรอ คิดจะทำอะไร ผมเพิ่งลงเครื่องมานะ!!” ชีต้าห์ดิ้นไปมาเอาตัวรอดให้ถึงที่สุด แต่ก็บอกตามความจริง ขายังไม่ทันจะได้แตะเข้าไปในบ้าน ก็ให้พี่เต้มาส่งที่โรงพยาบาลก่อน เพราะโทรถามพี่หมอเนสแล้วว่าวันนี้เข้าเวร วิ่งวุ่นตามหาจนทั่วโรงพยาบาล เจอเข้าตอนที่กำลังคุยอยู่กับคุณพยาบาลคนสวย อะไรไม่รู้ตอนนั้น ที่ทำให้โดดเข้าไปหา
“ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย..ทำโทษที่หายไปหลายเดือนด้วย!!!” หมอปุ่นเริ่มขยับเข้าไปใกล้ ไม่ถงไม่ถามมันแล้ว ว่าเกิดอะไรยังไง เอาไว้ทีหลัง เรื่องจากนี้ขอฟัดไอ้เสือให้หายคิดถึงก่อน
คำขู่ของหมอปุ่นทำเอาคนผิดเริ่มตีหน้าเศร้า ที่จริงก็อยากกอดพี่หมอใจจะขาด แต่ตอนนี้ความง่วงมันกำลังโจมตี ใครเคยเป็นไหมล่ะ เวลาที่เหนื่อยมาก ๆ แล้วเหมือนได้รับอนุญาตกลับมานอนที่บ้าน กลิ่นห้องของเรา กลิ่นที่นอน และกลิ่นหมอนข้างมีชีวิตที่เราคิดถึง แค่ได้กลิ่น ได้กอด ก็พร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อ
“เหนื่อยจริงๆนะ แล้วผมเพิ่งหายป่วยอีก” ชีต้าห์ทำหน้าเศร้าสำนึกผิด ทำไมจะจำไม่ได้ว่าแพ้ลูกอ้อน
“ป่วย!!? เป็นอะไร เพราะฝืนไปใช่ไหม..!!?” จากที่ตอนแรกขู่ พอรู้ว่าป่วยวิญญาณคุณหมอก็เข้าสิง ยื่นมือไปแตะหน้าผาก ดูที่ตา จับอ้าปาก เอาให้ครบสูตร เพราะกำหนดกลับคือเดือนหน้า แต่กลับมาโผล่หน้าเอาเดือนนี้ สังเกตดีๆจะเห็นว่าซูบซีดลงไป ขอบตาก็คล้ำเหมือนคนนอนไม่พอ
“ไม่เป็นไรแล้วครับคุณหมอ ตอนนี้หายดีเรียบร้อยครับผม!!” ไอ้เสือมันทำยกมือขึ้นตะเบ๊ะเหมือนทหาร จนคนมองอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบจมูกเล่น
“งั้น..กลับไปนอนที่บ้านไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ชีต้าห์ส่ายหัวแทนคำตอบ พร้อมทิ้งตัวลงนอนแผ่ ดีนะหัวไม่ฟาดกับขอบเตียง
“พี่หมอมานี่ก่อน มาเป็นหมอข้างให้หน่อย...” ดูมัน!! คนรึอดทนอดกลั้นแทบตาย ยังจะมาขอไปเป็นหมอนข้างให้กอด แล้วดูทำท่าทางตบที่นอนข้างๆตัวเอง...ไอ้เด็กแสบเอาแต่ใจ!!
“ชีต้าห์!! จะนอนไหม..เดี๋ยวก็ลักหลับซะเลยนี่!!” หมอปุ่นแกล้งจับแขนไอ้เสือซนขึ้นมางับ จะไม่ให้ดุได้ยังไง พอทิ้งตัวลงนอนกอดปุ๊บ ไอ้เสือก็ซุกเข้ามา แล้วมันอยู่เฉยที่ไหนเอาปากแตะตรงโน่น กัดตรงนี้ พอโดนว่าก็หัวเราะชอบใจอีก แต่พอจะทำจริง ไอ้คนเอาแต่ใจมันก็กลับหลับซะอย่างนั้น แล้วหลับลึกเหมือนคนที่ไม่ได้นอนนานๆ ขนาดแกล้งบีบจมูกเล่นยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาโวยใส่
หมอปุ่นนอนตะแคงจ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับลึก ไม่อยากจะเชื่อว่าคือเรื่องจริง นึกว่าตัวเองฝันไป แต่พอแกล้งกอดไอ้เด็กแสบแน่นๆให้หายคิดถึง ก็ได้ยินเสียงคนหลับหายใจขัดๆ อยากจะกอดเอาไว้แบบนี้จะได้ไม่หลุดมือ แอบหนีหายไปเหมือนคราวก่อนอีก..ถ้าจะให้ดี..ต้องมีแผนสอง...หึ หึ!!
====================
:-[ กระชับพื้นที่พร้อมกัน หึหึ
ไม่รู้ว่าแผนสองของหมอปุ่นคืออะไร :haun5: (คงต้องรอติดตามตอนต่อไป)
ส่วนเรื่องของเจ้าแตงกวายังไม่เคลียร์
แต่จะนัดไกล่เกลี่ยพร้อมกันหลังจากนี้ กร๊ากกกก :jul3:
(ขอเกาะกระแสดังหน่อยนะ)
และขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b1.gif)ไอ้เสือกลับมาแล้วจิงๆ ด้วย
หมอปุ่่น ไม่ต้องเหงา ไม่ต้องเฉา (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b9.gif)ไม่ต้องคิดถึงคนไกลอีกแล้ว
ว่าแต่กลับมารอบนี้ ถาวรเลยป่าว
รีบมาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
+1 ให้นะจ๊ะ :impress3:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ เย้ ตอนใหม่ เอ๋ เเต่ว่า กระชับพื้นที่เเบบนี้ ต้องใสเสื้อเกราะเปล่าหว่า 55++ ไม่ต้องใส่เเล้วใส่เเต่ความคิดถึงเเละความหวานพอ หมอปุ่นไม่เศร้าเเล้ว ชีตาร์น่ารักโคตร ได้ใจ เจ๊ ไปเต็มๆ ชอบมากเลยท่อนที่บอกว่า... พี่สาวคนนี้ของผม..อึ้งทั้งหมอปุ่นทั้งรีดเดอร์ คุคุคุ
ปล. นัดไกล่เกลี่ยคุ่หลัง ต้องขอตรวจ ดีเอ็นเอ (หัวใจ) ด้วยเปล่า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก เอาไป +1
-
:-[
ต่อด่วนๆ :m1:
-
ดีใจ๊ ดีใจ ๆๆๆๆๆๆ
-
กลับมาแล้ววววววว :impress2:
-
:-[
กรี๊ด ดีใจเป็นที่สุด
ชีต้าร์กลับมาแล้ว
คิดถึง :กอด1: ที อิอิ
รีบมาต่อแผนสองของพี่หมอด่วนนะคะ
:o8:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เจอกันแว้ววววววววววววววว
แว้ววววววววววววววววว
ว้าววววววววววววววววว
อ๊าววววววววววววววววว
โอ๊วววววววววววววววววววววววว
ดีจายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มากมายยยยยยยยยยยยย
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(ไม่กล้ากรี๊ด กลัวไม่งามอ่ะ อิอิ)
-
ลุ้นให้หมอปุ่น กดโลด 555
(จะหื่นไปไหมตรู ) อิ ๆๆๆ
-
ว้าวๆ ดีใจๆ :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มๆๆทะลุไปถึงพี่พีนัท
ลูกชายคุณนายสอนมาดีค่ะพี่พีนัท
คุณนาย "จำไว้นะลูก เป็นลูกผู้ชาย ห้ามฝืนใจผู้หญิง เอ่อ....แม่หมายถึง คนรักน่ะ เราต้องรอให้อีกฝ่ายพร้อม ทั้งตัวทั้งใจ ปุ่นกับป่วนคงไม่ทำให้แม่ผิดหวังหรอกนะลูก"
(คุณนายคงไม่รู้ว่าลูกชายสองคนปฏิบัติตามคำสอนได้ดีแค่ไหน)
-
ฮิ้ววววววว ลงเครื่องมาก็ไปรับเจ้าบ่าวมาเข้าหอเลย
อย่างนี้ต้อง +1
-
ติดตามแผนขั้นต่อไป..
-
ดีใจๆ :m11: เสือน้อยกลับมาแล้ว
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ที่บอกว่าต้องเลื่อนวันกลับนี่ เลื่อนให้เร็วขึ้นใช้ป่ะ อิอิ
-
แสดงว่าจะมีคนเสียพื้นที่เร็วๆนี้สิ อิจฉาคู่อื่นมานานได้เวลายิ้มแย้มแล้วหมอปุ่น
-
ว้าวเสือกลับมาแล้ว
ดีใจจัง
:z2:
-
กลับมาทันแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่
ลูกอ้อนยังใช้ได้อยู่ ความห่างทำให้ความโหยหามันมาก ถึงมากที่สุด
+1 ให้กับความหวานในตอนนี้ ส่วนการกระชับพื้นที่ เป็นหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติอยู่แล้ว :z2:
-
เจ้าเสือน้อยกลับมาแล้วววววว
ดีใจจัง หมอปุ่นไม่เหงา ชีตาร์ไม่เหงา คนอ่านก็ไม่เหงา...
มารอแผนสองให้หมอปุ่น...
จบแล้วนี่ เจ้าเสือจะอยู่เมืองไทยยาวมั้ยคะดาด้า..
-
ไอ้เสือกลับมาแล้วววววววววววววววว ^^
กลับมาถึงก็ทำตัวน่ารักเลยนะ
-
เสือน้อย กลับมาแล้ว ววว
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
หมอปุ่น แผนสองคืออะไรอ่ะ
หวังว่าคงไม่ได้แกล้งอะไรไอเสือใช่มั้ย??
+1ให้ค่ะ สำหรับการกลับมาของชีต้าร์
-
:mc4: เย้ๆๆๆๆๆ ไอ้เสือกลับมาแว้วววววว
-
เย้ๆๆๆๆๆ ชีตาร์กลับมาแล้ว... :mc4:
ยิ่งตอนพี่หมอเครียดว่าแฟนหาย นะ..ใจแป้วเลยเชียว ว่าไอ้เสือเงียบไป..อิอิ
ดีใจๆๆๆๆ กลับมาแล้ว
-
ไอ่เสือ ร้ายมากๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
ว่าแต่ แผนสองของหมอปุ่นเนี้ย
อารายหว้าาา อยากรู้ๆๆๆ o18 o18
-
กลับมาแล้วววววว ไอ้เสือเรา
-
ฮิ้วววว ไอ้เสือ กลับมาแว้ววว
-
ชีตาร์... มาแล้ววววว :กอด1:
ดีแล้วละ ง่วงก็หลับไปซะ อย่าไปฝืน
เดี๋ยวความสามารถในการขับขี่ลดลง เหมือนไอ้นู๋ป่วนมัน 5555
( ได้ข่าวว่า ไอ้เสือ มันยังขับไม่เป็น นะ 5555 ) :o8:
-
ชีต้าร์ทำเอาพี่หมอเกือบบ้า :3123:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ว้าววว ไอ้เสือมันกลับมาแล้วนะพี่หมอปุ่น ฮ่าๆๆๆ
-
ว้าวกลับมาแล้ว .... แบบนี้ก็หวานสู้คู่ของแตงกวาได้แล้วซิ
แถมกลับมาเงียบ ๆ ซะด้วย ...
-
:m4: ฮูเร่...
ไม่ต้องทนเหงากันอีกแล้วเนอะ ^^
อยากอ่านเค้าสวีทกันเร็วจังค่าา อิอิ
-
น่ารัก!!!!!!
อ่านแล้วชื่นใจ
-
+1 ต้อนรับการกลับมาของน้องซีตาร์ กลับมาถึงก็สร้างความแสบได้แบบคงเส้นคงวา
แบบนี้หมอปุ่นจะไปไหนรอด น่ารักไม่มีเปลี่ยนแปลงเลย คราวนี้จะได้ไม่ต้องพรากจากกัน
อีกแล้วใช่มะ รอวันชื่นคืนสุขระหว่างหมอปุ่น+เจ้าเสือซีตาร์ :pig4:
-
พี่หมอ โดนน้องเสือแกล้งทิ้ง
น่ารักจริงๆ
-
น้องกลับมาแล้ววววว :m4:
พี่หมอคิดถึงจนใกล้คลั่งแล้วนะ..
น่ารักที่สุด .. :m1:
-
สงสัยต้องสำรองเลือดให้ตอนหน้าละ
-
Mission Completed :mc4:
-
เสือมาแล้ว
อะไรสนุกกำลังจะเกิด :impress2:
รอออออ
:call:
-
ชีต้าร์กลับมาแล้วหมอปุ่นก็ไม่ต้องทนเหงาคนเดียวแล้ว อิ อิ ได้กอดไอ้เสือแน่นๆให้หายคิดถึง แถมได้หวานแข่งกับคู่หมอเนสซะที
-
ว้าวววววว
ไอ้เสือชีต้าร์ตัวแสบของพี่หมอปุ่นกลับมาแล้วววว
ที่ขาดการติดต่อไปเกือบทำให้พี่หมอครั่งตายแล้วมั๊ยล่ะ
ดีนะที่กลับมาทันเวลา
ปล.หมอเนสกับแตงกวาน่ารักมากกกกกกกกกก
-
+1 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลับมาแว้ว เสือน้อยกลับมาสู่อ้อมอกพี่หมอแย้ว :mc4:
-
o18กลับมาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว o13
-
เจ้าเด็กหวงของ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ
เล่นประกาศสถานะกันกลางโรงอาหารเลยนะนั้น
พี่ปุ่นดูท่าจะคิดถึงมาก เก็กเข้มซะ แต่พอปลอดคนก็ยังกะปลาหมึก :laugh:
ส่วนน้องแตงดอง เปลี่ยนจากลูกศิษย์เป็นมหาดเล็กไปแล้ว 55555
-
กรี๊ดดดดด ไอ้เสือกลับมาแล้ว ดีใจจังเลย
-
เย้เย้ ไอ้เสือคัมแบ๊คคคคค!!!!! :m4: คิดถึงที่ซู้ดดดดด
ว่าแต่แผนสอง ... แผนสอง พี่หมอจะทำอะไรอ่ะ
จะแอบเอากุญแจมือมาใส่มือน้องกับมือตัวเองป่ะเนี่ย :laugh3:
(กร๊ากกกก ตูอินกับชั่วฟ้าดินสลายมากไปป่าววะ)
-
รอตอนต่อไปหวังว่า :pighaun: หรือเปล่า ฮ่าๆๆๆๆ
-
มาต่อเร็วๆเน้อ
-
อ่านทันแล้ววว :mc4:
ชอบ ไอเสือกะพี่หมอออ น่ารักมากกกกก ทั้งคู่เลย
ที่ชอบสุดๆคงจะเป็น you belong to me & me belong to you :o8:
ชีต้าร์ ของพี่ 555555
ปลื้มๆๆๆๆ
:PP :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มตรูดศิษย์น้องจึกๆ
ชริๆๆแล้วลูกชายของคุณนายอีกคนล่ะ ไปเก็บโลด แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชีตาร์กลับมาแระ พี่หมอจับกดเลยๆๆๆ 55
-
:z13: จิ้มทุกคน อิอิ
แล้วกล่อมด้วยเสียงเพลง เปิดเพลงเพราะ ๆ แล้วอ่านนิยายในวันที่อากาศดี ๆ
http://www.youtube.com/v/TRuhcdAJZ5E?fs=1&hl=en_US
31
คนที่กำลังหลับเริ่มขยับตัวตื่น เพราะความเมื่อยขบ หมอนข้างมีชีวิตลุกหายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ตัวเลย ชีต้าห์เหยียดแข้งเหยียดขาเต็มความกว้างของเตียง เหมือนได้ชาร์ตพลังงานเต็มที่ อากาศโดยรอบมืดสนิท ต้องค่อยๆคลานลงมาจากเตียง คลำหาสวิตซ์ไฟ เหมือนได้นอนแล้วตัวมันเบาๆนะ
แปะ!!
"เฮ้ย!!" พอเปิดไฟสว่างเท่านั้น ชีต้าห์ก็แทบจะตะโกนร้องออกมา เพราะชุดเดิมที่ใส่มากับตอนนี้มันคนละชุดกันอย่างเห็นได้ชัดครับท่านผู้ชมมมมมม!!!!
กางเกงยีนส์สีซีดที่ผมใส่มาล่ะ เสื้อยืดสุดเจ๋งของผมล่ะ มันหายไปไหนแล้ว!! ว่าแล้วทำไมตอนนอนมันเบาๆแนบเนื้อแปลกๆ ..แม่เจ้า!!! ดีนะที่กางเกงลิงยังอยู่!! หรือว่าผมละเมอขึ้นมาเปลี่ยนชุดก่อนนอน แต่นี่มันไม่ใช่บ้านของผมนะเซ่!! แล้วกางเกงบ็อกเซอร์ตัวนี้มันก็ไม่ใช่ของผมด้วย!!
"ไอ้พี่หมอ!! ไอ้พี่หมอโว้ย!!" ชีต้าห์คว้าผ้าห่มผืนใหญ่คลุมตัวก่อนจะลากออกไปข้างนอก ดีที่ข้างนอกไม่มีใครอยู่ ส่วนไอ้พี่หมอบ้าก็กำลังร้องเพลงทำกับข้าวอยู่ในครัว...สบายใจจริงนะ..ฮึ่ม!!
"ไอ้พี่หมอ!!!!" คนที่กำลังผัดข้าวแทบทำกระทะหลุดมือ จะอะไรซะอีก ก็ไอ้เสือที่เดินออกมาโวยอยู่ตรงหน้าประตูห้องครัว หน้าตาแบบว่าอย่างโกรธจัด แล้วแทนที่จะหยิบเสื้อในตู้มาสวมทับ กลับลากผ้าผืนใหญ่พันตัวมายังกับมัมมี่
"เสียงดังทำไม!! อยู่กันแค่นี้" หมอปุ่นแกล้งหันไปยิ้มให้ พอใจที่ทำให้ไอ้เสือมันหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้ ยิ่งได้เห็นว่าหน้าขาวเริ่มขึ้นสีก็ยิ่งชอบใจ
"ใครใช้ให้มาถอด ไม่ใช่ซิ!! เสื้อผ้าผมอยู่ที่ไหน เอามาคืนเลย!!" จะว่าไป..ชีต้าห์ก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเกือบจะเดินเปลือยออกมาจากห้อง ถ้าไม่มีผ้าคลุมเอาไว้ ...อ๊ากกกก ตอนนี้ผมขอเปลี่ยนความคิดถึง เป็นความอยากฆ่าคนกวนประสาทได้ไหม
"เสื้อผ้าเอาไปปั่น ตากอยู่โน่น ข้างล่าง!!" คุณหมอที่กลายร่างเป็นพ่อบ้านชั่วคราวทำปากยื่นไปทางประตูหน้าบ้าน เพราะมือไม่ว่าง
"แล้วใครใช้ให้เอาไปปั่นเล่า!! " พอก้มมองสภาพตัวเองก็เป็นอันต้องหน้าร้อนฉ่า คิดภาพไปถึงตอนที่ตัวเองโดนลอกคราบจนเหลือของติดตัวแค่นี้..แล้วมัน...อายอ่ะ
“พี่หมอเรียกแล้วนะ ถามก็บอก’อื้อ’ก็เลย...”หมอปุ่นแกล้งชำเลืองมองไอ้เสือไล่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ไอ้คนโดนมองก็เลยแทบจะเบียดตัวเข้าไปในฝาบ้านให้ได้
“ผมไม่ได้บอกแบบนั้นซักหน่อย” เถียงไปก็เท่านั้นแหละ ในเมื่อสภาพตอนนี้ มันย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว
"แต่งแบบนี้..ก็..เซ็กซี่ดีออก" ชีต้าห์ยืนเหวอตอนที่ได้ยินไอ้คุณพี่หมอพูดออกมาได้น่าไม่อาย แถมยังส่งสายตาหวานๆมาให้อีก พอถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นก็ยิ่งพาให้ทำตัวไม่ถูก จะอายรึก็ไม่ทั้งหมด บวกโกรธปนกับเสียหน้าด้วย ไม่น่าหลับซะขนาดนั้นเลย แล้วอีกอย่าง เป็นผู้ชายแต่ดันมาโดนชมว่าเซ็กซี่...ให้ตายเหอะ!! ไอ้พี่หมอบ้า!!
"พี่หมอ..อย่ามาแกล้งกันแบบนี้นะ เอาเสื้อผ้ามาขอยืมหน่อย...นะ.." ไอ้เสือรีบปรับโหมดเป็นลูกแมวช่างอ้อน สองมือเกาะที่ขอบประตูแล้วทำเป็นส่งสายตาวิ้งๆ ทั้งที่ตอนนั้นอายจนแทบจะมุดหน้าไปกับฝาบ้านได้
"เหลือแค่นั้นก็ดีแล้ว จะได้ไม่วิ่งหนีไปเหมือนครั้งก่อนอีก" หมอปุ่นพูดหน้าตาเฉย พร้อมกับตักข้าวผัดหอมกรุ่นที่เพิ่งยกออกจากเตาใส่จานที่จัดเตรียมเอาไว้แล้ว
ตอนแรกก็ตั้งใจจะแกล้งหนักกว่านี้อีก เอาแบบว่าทั้งตัวไม่เหลืออะไรติดไว้ซักชิ้น..แต่ก็กลัวว่าคนที่แย่จะเป็นคนคิดแกล้งนี่แหละ ขนาดว่าจับพลิกตัวไปมาลอกคราบไอ้เสือหลับออก ยังเผลอทำรอยไว้บนผิวขาวจนได้..ไม่ใช่รอยเดียวด้วยนะซิ สงสัยจะยังไม่เห็น แต่ก็ต้องเหลือน้องลิงตัวเล็กเอาไว้ให้ กลัวว่าเสือน้อยมันจะหนาวนะซิ..หึหึ ก็เลยอุทิศบ็อคเซอร์ให้อีกตัว
"พี่หมอ!! ไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์ นิสัยไม่ดี!!" ชีต้าห์ตะเบ็งเสียงต่อว่าจนคอเป็นเอ็น คาดว่าถ้าข้างบ้านมีคนอยู่ คงจะได้ยินแน่
"อย่ามาพูดมาก ไม่ใจอ่อนให้หรอก มากินข้าวนี่เลย" ตอนที่กวักมือเรียกก็คิดว่าไอ้เสือมันต้องทำงอนไม่ยอมเดินมานั่งที่โต๊ะดีๆ แต่ที่ไหนได้มันวิ่งทีเดียวมานั่งบนเก้าอี้หน้าจานข้าวของตัวเองแล้ว
"พักครึ่งแรกก่อน ผมหิวจะตายอยู่แล้ว" ไอ้เด็กแสบยกมือขึ้นมาทำท่าเหมือนเวลาที่โค้ชของทีมนักกีฬาบอกกรรมการว่าต้องการของเวลานอก เพียงแต่ที่ติดมือมันขึ้นมาด้วยกลับเป็นช้อนกับส้อม ไม่ใช่น้ำหรือไม่ก็ผ้าเช็ดหน้าเหมือนที่นักกีฬาทำ หมอปุ่นยกมือเท้ากับโต๊ะนั่งมองคนเจริญอาหารพลางหัวเราะกับตัวเอง
"อยู่ที่โน่น กินไม่พอซินะ ถึงได้ผอมจนเหลือแต่กระดูกแบบนี้น่ะ" ชีต้าห์ส่ายหัวแทนคำตอบ เพราะปากกำลังเคี้ยว เพราะไม่ใช่กินไม่พอ..แต่ไม่ค่อยมีเวลาให้ได้กินได้นอนต่างหาก วันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายเดือนล่ะมั้งที่ได้นอนเต็มที่ ได้กินอย่างสบายใจโดยที่ไม่ต้องมาคอยนั่งกังวลเรื่องเวลา
"อร่อย..." แค่ข้าวผัดธรรมดาไม่ได้เลิศหรูเหมือนของกินแพงๆที่ซื้อมา ก็ทำให้ไอ้เสืออารมณ์เย็นขึ้นมาได้ แถมยังลืมไปอีกว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน
"กินเข้าไปเยอะๆซิ มาอยู่นี่พี่หมอจะเลี้ยงเอง" พอโดนหยอดคำหวาน ชีต้าห์ก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ ไม่ใช่อะไรเพิ่งจะรู้ว่ามันอายได้ที่ต้องมานั่งจ้องตากันตอนกินข้าวแบบนี้กันสองคน
"คนก็มีงานทำหรอก พี่หมอนั่นแหละต้องให้ผมเลี้ยง" หมอปุ่นเหลือบมองไอ้คนที่ลอยหน้าลอยตาคุยโม้ แถมยังยักคิ้วให้อีก เห็นแล้วก็ชักหมั่นไส้
“จะทำได้รึ..ตัวก็แค่นี้ แถมยังชอบหนีแวบไปแวบมาอีก” คนที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงัก เหลือบมองคุณหมอตรงหน้าที่เข้าโหมดงอน... ชีต้าห์ก็รู้ตัวเองดีว่าผิดที่หายไป แต่ก็นะ..มันช่วยไม่ได้ ถ้าต้องแลกกับการย่นระยะเวลาในการกลับมาเจอกัน ช่วงที่ผ่านมาก็เลยต้องอดทนทำใจแข็งแทบตายเหมือนกัน
“ผม..ก็มีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้ชำระความ!!” ชีต้าห์แกล้งทำหน้าโหด วางช้อนข้าวในมือลง ตั้งหน้าตั้งตาจ้องมองไปทางเจ้าของบ้านเหมือนตำรวจกำลังจะเค้นความจริงจากผู้ร้าย
“เรื่อง...!!? พี่หมอต่างหากที่จะชำระความเรานะ” ไอ้เสือทำเป็นหรี่ตามองกลับมา
“เมื่อตอนกลางวัน พี่หมอนอกใจผมชัดๆพี่สาวพยาบาลคนสวยเป็นใคร!!” มันโยงไปโน่น คนเค้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังแค่ยืนคุยกันกลางโรงอาหารอีกต่างหาก เสื้อคลุมสีขาวที่เลอะคราบกาแฟถึงต้องเอาไปปั่นนั่นไง
“นั่นเค้าเรียกว่านอกใจที่ไหน ก็จู่ๆคุณแฟนก็หายไปซะเฉยๆ พี่หมอก็แค่...” หมอปุ่นแกล้งแหย่ไปแบบนั้น ทั้งที่ความจริงก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่าที่เห็น แต่พอเห็นไอ้เสือมันทำท่าหวงของแบบนี้มันยิ่งอยากแกล้งให้หนัก
“แค่...อะไร!!?” ไอ้เสือทำหน้าเหมือนกำลังรอลุ้น แต่แทนที่จะได้ยินคำตอบกลับเป็นเสียงหัวเราะ และฝ่ามือที่ยื่นมาจับหัวโยกไปมา
“หึ หึ กินข้าวไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอกน่า” ชีต้าห์รวบช้อนไว้ริมจาน ลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะโดยที่ไม่หอบเอาผ้าห่มคลุมตัวเอาไว้ด้วย เดินอ้อมไปทางข้างหลังไอ้คุณพี่หมอ พร้อมกับยื่นแขนมาโอบรอบคอคนที่กำลังนั่งกินข้าว มีออพชั่นเสริมด้วยการก้มหน้าเข้าไปใกล้
“พี่หมอเป็นของผม..ได้คนเดียว หึหึ” หมอปุ่นจำต้องนั่งนิ่งตอนที่ใบหน้าของไอ้เสือมันกำลังยื่นเข้ามาใกล้ๆ ใกล้..ชนิดที่ว่าลมหายใจเป่ารดต้นคอ แล้วไอ้สภาพกึ่งจะเปลือยก็ทำให้ใจสั่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แล้วยังจะมายั่วแบบนี้...จับกดมันซะในครัวนี่เลยดีไหม...
แทนที่ไอ้เด็กแสบมันจะยื่นหน้าเข้ามาแตะ มันก็กลับทิ้งค้างไว้แค่นั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะหัวเราะก๊ากออกมา แล้วกระโดดถอยออกไปยืนห่าง เหมือนกับว่าที่ทำมาเมื่อกี้..แค่แกล้งเล่น...!!
“ไอ้เด็กแสบ!!”
“ฮ่าๆ” พอเอาคืนหมอปุ่นได้สำเร็จ ไอ้เสือมันก็หัวเราะตัวงอ วิ่งหลบฝ่ามือที่พยายามยื่นมาคว้าตัว เป้าหมายคือวิ่งเข้าไปแอบในห้องให้ได้ แค่นั้นก็จะปลอดภัยแล้ว
หมับ!!
“เหวออออ พี่หมอปล่อยผมมมมม” ไม่ใช่เสียงกรีดร้อง แต่เป็นเสียงโวยวายของไอ้เด็กแสบที่โดนหมอปุ่นพุ่งเข้าใส่ แล้วแบกขึ้นไหล่เป็นรอบที่สองของวัน สถานที่ที่คิดเอาไว้ว่าจะใช้หลบภัย ตอนนี้คงใช้ไม่ได้อีกต่อไป เพราะมันกำลังจะกลายเป็นสมรภูมิรบในไม่ช้านี้
“กินอิ่มแล้วใช่ไหม มาต่อด้วยการชิมของหวานกันเถอะ” ชีต้าห์โดนไอ้พี่หมอโยนลงบนเตียง ซวยล่ะหว่า ผ้าห่มก็อยู่ข้างนอก คว้าเอาหมอนมาปิดไอ้เสือน้อยก่อนล่ะกันวะ!!
“ของหวานอะไรมากินในห้องนอน ไปกินข้างนอกโน่นซิ” ณ นาทีนี้ ไม่ว่าคำพูดอะไรก็คงหยุดอีกฝ่ายไม่ได้แน่ เพราะดูจากแววตาและท่าทาง...ไม่น่ารอด
“ของหวานพี่ อยู่ตรงหน้านี่แล้วไงครับ” หมอปุ่นแกล้งคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม ค่อยๆคืบคลานเข้าไปหาคนที่ถอยไปหลังไปจนติดหัวเตียงช้าๆ ก็ในเมื่อไอ้เสือตัวแสบมันได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ และกินอิ่มแล้ว คราวนี้ก็ถึงตา..คนรอทางนี้ รับของฝากบ้างล่ะ
“พี่หมอ..อย่าแกล้งผมแบบนี้นะ” ชีต้าห์กอดหมอนที่ยึดเอามาปิดบังร่างกายแน่น ยิ่งตอนที่ใบหน้าของคนที่คิดถึงยื่นเข้ามาใกล้ แล้วแกล้งแตะสัมผัสเบาลงบนแก้ม พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าอยากเอื้อมมือไปรั้งหมอปุ่นเข้ามากอดแน่นๆเสียเอง
ฝ่ามืออุ่นรั้งให้ใบหน้าหันไปหา ตาต่อตาที่อยู่ในระยะใกล้จนได้ยินเสียงของลมหายใจ เมื่อฝ่ายหนึ่งยื่นหน้าเข้ามาหา อีกฝ่ายก็เอนตัวรับอย่างเต็มใจ ไม่มีเสียงร้องห้าม ไม่มีการผลักไส มีเพียงริมฝีปากของทั้งคู่ที่สัมผัสเรียกร้องกันอย่างโหยหา จากที่สูดลมหายใจยาวเข้าปอด ก็กลายเป็นหอบถี่กระชั้น
ชีต้าห์ไม่รู้ว่าตัวเองถูกรั้งให้ลงไปนอนแผ่กับเตียง หรือเป็นตัวเองที่ยอมนอนลงไปเอง ทั้งเนื้อทั้งตัวที่เปลือยเปล่าอยู่แล้ว ไม่ว่าจะแตะจะต้องตรงไหน ก็รู้สึกไปเสียหมด
“อ๊ะ!! อย่า..ทำแรง” เสียงร้องประท้วงที่ทำให้หมอปุ่นเงยหน้าขึ้นมามอง ไอ้เสือตอนนี้หน้าแดงจัด ริมฝีปากเผยอยั่วยวนอย่างไม่ได้ตั้งใจ จนทำให้ต้องยื่นหน้าเข้าไปลิ้มชิมรสอีกรอบ
“โทษที ก็มันหมั่นเขี้ยว น่ากินไปทั้งตัว” ไม่พูดเปล่าหมอปุ่นแกล้งลากริมฝีปากไปจนถึงแผ่นอก พอคิดว่าได้ครอบครองของหวานชั้นดีตรงหน้า ก็ยิ่งจะห้ามให้ตัวเองใจเย็นไม่ไหว
“เป็นรอย..เดี๋ยวพ่อเห็น” พูดไปแล้วชีต้าห์ก็อยากจะหาอะไรมาปิดหน้าตัวเองเพราะความที่อายจัด
“หึ หึ ถ้าไม่ทำตรงที่โดนเห็นก็ได้ใช่ไหม..” ไม่พูดเปล่าหมอปุ่นก็ลองทำตามที่พูด เลือกพื้นที่ที่ไม่สามารถมองเห็นได้แม้ว่าเจ้าตัวจะสวมแค่เสื้อกล้าม ไอ้เด็กแสบนอนเม้มปากตัวเองแน่น แต่ก็ยังได้ยินเสียงครางอยู่เป็นระยะ คนทำก็เลยชอบใจทำต่อไปจนพอใจ
.
.
.
.
.
“ถ้า...ถ้าผมบอกว่ายังไม่พร้อมล่ะ..?”หนึ่งคำถามในช่วงที่อันตรายขนาดนี้ แทนที่จะได้ยินคำตอบ กลับได้ยินเสียงถอนหายใจออกมายาวเหยียด ชีต้าห์ไม่กล้าจะหันไปสบตาอีกคน ได้แต่นอนหลับตากัดฟันแน่นรอฟังคำตอบ เพราะ..กลัวว่าจะไปทำให้โกรธเข้าแล้ว
.
.
.
.
.
“ตัวแสบ!!...คิดว่าพี่จะใจร้าย ขนาดฝืนใจเราได้รึไง” คนที่นอนข่มตาหลับ ลืมตามามองพร้อมกับยกมือปิดหน้าผากตัวเอง เพราะเมื่อกี้โดนมะเหงกไปที พอลืมตาขึ้นมาหมอปุ่นก็ขยับมานอนตะแคงเอาแขนเท้าหัวตัวเองอยู่ข้างๆ
“พี่หมอ..ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น..แค่ลองถาม จริงๆนะ” ยิ่งคุณหมอทำหน้าบึ้ง ชีต้าห์ก็เลยเป็นฝ่ายสอดแขนเข้าไปกอด คิดเอาเองว่าต้องโดนโกรธแน่ ก็เลยเอาใจด้วยการหอมแก้ม หมอปุ่นก็ยังไม่เลิกทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จาเสียที ทำเอาคนง้อเริ่มใจเสีย เบียดตัวเข้าไปกอดซุกหน้าลงไปกับอกกว้าง
คนแกล้งเก๊กโกรธทำท่าจะหลุดยิ้มออกมาหลายรอบ ตั้งแต่ตอนแรกที่โดนหอมแก้มแบบเด็กๆแล้ว พอ..คิดว่าทำแบบนี้แล้วตัวเองได้กำไรไปเต็มๆ ก็เลยยังแกล้งนิ่งเนียนต่อไปอีกหน่อย ทั้งที่ใจจริงอยากจะคว้าตัวไอ้เสือที่กลายเป็นลูกแมวขี้อ้อนมากอดแทบตาย
“ชีต้าห์!! ทำอะไรน่ะเรา!!” หมอปุ่นเกือบจะเผลอผลักไอ้เสือออกไปจากอก ดีที่ยังยั้งมือเอาไว้ได้ทัน ..ก็มันได้ซบอยู่นิ่งๆซะที่ไหน เผลอแป๊บเดียวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต แล้วจูบไปทั่วอก คงจะเลียนแบบที่ทำไปเมื่อกี้
“ก็..พี่หมอโกรธผม...” พอเห็นคนพูดที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้ หมอปุ่นก็เลยรู้สึกผิดที่ไปแกล้งเก๊กขรึมจนทำให้ไอ้เสือมันคิดไปไกลขนาดนั้น ..แค่ต้องอดทนต่อความรู้สึกของตัวเองก็มากพอ กว่าจะทำใจให้มันสงบได้ โดนไอ้เด็กแสบมันปลุกขึ้นมาอีก มันน่าจับกดไหมล่ะแบบนี้!!
“พี่หมอไม่ได้โกรธเลยครับ... อย่าทำหน้าเหมือนคนขี้แยแบบนั้นซิ” หมอปุ่นรั้งใบหน้าคนขี้แยเข้ามาใกล้ ก่อนจะกดริมฝีปากตัวเองไปที่เปลือกตาทั้งสองข้าง แล้วลงโทษด้วยการฟัดแก้มนุ่มแบบแรงๆไปหลายที
“ไม่โกรธจริงๆนะ” ชีต้าห์ยังเหลือบมองอย่างไม่แน่ใจ จนเห็นว่าหมอปุ่นพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มใจดีเหมือนเคยนั่นแหละ ใจถึงได้ชื้นขึ้นมาบ้าง
“ชีต้าห์..พี่รักดวงตาขี้โมโหคู่นี่ จมูกรั้น ปากช่างเถียง แล้วก็แก้มนุ่มมมมม” แก้มสองข้างโดนพี่หมอดึงไปมาทำเหมือนตอนเล่นกับเด็กๆ
“สุดท้ายก็ตรงนี้..รักไปหมดทุกอย่าง เพราะงั้นพี่จะฝืนใจคนที่พี่รักไม่ได้หรอก เข้าใจไหมครับ”
สุดท้าย..ปลายนิ้วเลื่อนมาจิ้มตรงหน้าอกข้างซ้าย ก่อนที่จะโดนรั้งเข้าไปกอด ชีต้าห์เองก็โอบสองแขนรอบลำตัวของคนรักเอาไว้อย่างหวงแหน อยากจะกอดให้แน่นกว่านี้ แต่ก็ทำได้แค่ซุกหน้าลงไปกับอกกว้าง รู้สึกเหมือนหัวใจมันพองโตเต็มอก
“ตอนอยู่ที่โน่น ผมคิดถึงพี่หมอ..อยากได้ยินเสียงทุกวัน แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ก็เลยอัดเสียงแล้วเก็บไว้ในมือถือ..กลับยิ่งทำให้คิดถึงมากกว่าเดิมอีก ตลกไหมล่ะ..” คนเล่าที่นอนซุกอยู่ที่อกทำเสียงเศร้า สัมผัสได้ถึงความเหงาในคำพูด
“แล้วก็ไม่บอกนะ พี่หมอจะได้ทำเสียงหล่อๆ เผื่อว่าฟังแล้วจะเหมือนว่าตัวจริงมาพูดตรงหน้าไง” เพราะไม่อยากให้ไอ้เสือกลับไปเหงาแบบเดิม หมอปุ่นก็เลยแกล้งเก๊กเสียงหล่อเต็มที่ เหมือนจะใช้ได้ผลก็ตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะนั่นแหละ
“ก็ตัวจริงไม่ได้หล่อ จะเก๊กไปทำไมล่ะ” ชีต้าห์แกล้งเงยหน้าขึ้นมาถามหน้าซื่อ จนโดนคุณหมอขี้เก๊กดึงจมูกไปที ข้อหาทำตัวน่าหมั่นไส้
“คืนนี้จะค้างที่นี่ไหม หรือจะให้พี่หมอไปส่งที่บ้าน” ไอ้เด็กแสบทำท่าครุ่นคิดเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบ้างอย่าง
“พี่หมอ..ให้ผมค้างได้ไหมล่ะ” แม้ว่าประโยคที่ได้ยินจะเป็นคำถาม แต่พอมองแววตาคนถามแล้ว..เหมือนกำลังอ้อนขอเสียมากกว่า
“โทรบอกที่บ้านก่อน เดี๋ยวพี่หมอจะไปเก็บผ้าห่มข้างนอก” หมอปุ่นเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาให้ ก่อนที่ตัวเองจะลุกออกไปจากเตียง ไปเอาของตามที่พูด แต่ก่อนที่จะออกไปก็ชะงักหันกลับมาพูดกับคนที่กำลังกดโทรศัพท์
“เออ..พี่หมอลืมบอกไปอีกอย่าง..!!”
“อะไรอ่ะ..?”
“นอกจากทั้งหมดที่พูดมา พี่ก็รักไอ้เสือน้อยด้วย” ชีต้าห์นั่งทำหน้าเหวอ ก่อนที่จะมองตามนิ้วของหมอปุ่นที่ชี้มาที่หมอนที่ตัวเองเอาปิด...ไว้!! แล้วอุณหภูมิในร่างกายก็สูงปรี๊ดทันที
“ไอ้...พี่หมอบ้า คนลามก!!” กว่าจะเข้าใจว่าไอ้สิ่งที่หมอปุ่นพูดมันคืออะไร ชีต้าห์ก็หยิบหมอนลูกเดิมตั้งท่าขว้างไปยังคนที่ยืนหัวเราะเสียงดังอยู่ตรงประตู
“ฮ่าๆเดี๋ยวมันจะน้อยใจ” หมอปุ่นยืนมือไปรับหมอนที่โยนมา ก่อนจะเปิดประตูแล้ววิ่งออกไปข้างนอก ก่อนที่ไอ้เสือมันจะหาอะไรแถวนั้นปามาอีก ขนาดว่าปิดห้องแล้วยังได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกอยู่ข้างใน
หมอปุ่นส่ายหัวกับตัวเองพร้อมคลี่ยิ้มเหมือนคนที่มีความสุข ถ้าปล่อยให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปตามธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องเร่งรัด หรือฝืนใจคนใดคนหนึ่ง เพราะเรายังมีเวลาที่จะคุ้นเคยกันอีกมากมาย การไขว่คว้าหาความสุขไม่ได้มีเพียงแค่อย่างเดียว ถ้าวันหนึ่งที่ใจเราพร้อมก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้น แล้วหากวันใดวันหนึ่งใครสักคนไม่ได้มายืนอยู่เคียงข้าง ก็จะได้คิดถึงความสุขที่ผ่านมาและยิ้มออกมาได้โดยที่ไม่ต้องฝืนเหมือนวันนี้
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/bg.jpg)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Tzuki/yenta4-emoticon-0033.gif) แท่ก แท่ก แท่ก วิ่งหลบบาทาคนอ่านที่ลอยมา หึหึ
:เฮ้อ: ก็จะให้ทำไงได้ พี่หมอปุ่นเค้าเป็นคนดีอ่ะ (คุณนายแกสอนมา)
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม และเฝ้ารอ อะคึ อะคึ
คาดว่าอีกไม่นาน...บทสรุปของเรื่องก็ใกล้เข้ามา
:กอด1: กอดทุกคนแน่น ๆ อีกทีก่อนวิ่งจากไป เฟี้ยววววววว
-
ปุ่นเอ้ยยยยยยยย แม่สอนมาดี แต่ปุ่นก็ควรจะช่างสังเกตกว่านี้อีกนิดนะลูก กร้ากกกกกกกกกกกกส์
((แม่จะบอกคลูให้))
“พี่หมอ..ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น..แค่ลองถาม จริงๆนะ”
((เห็นมั้ยลูก น้องก็แค่...แค่ลองถามน่ะ))
อา.......เพลงและภาพ :m1:
-
พี่หมอนะพี่หมอ จะดีไปไหนนนนนน
-
พี่หมอปุ่นขี้แกล้งเหอะ...กร๊ากกก....แต่ไอ้เสือก็ยังแสบเหมือนเดิมเลย .. น่ารักชะมัด :-[
-
น่ารักจังเลยคู่นี้ :-[ :m1:
-
น่ารักสุดๆ พี่หมอเป็นคนดีจังเลย
-
พี่หมอคนดี :man1:
เสือน้อยน่ารักยังแสบเหมือนเดิม :m1:
-
พี่หมอปุ่นกับซีตาร์เจอกันก็หวานกันจนทำให้น่าอิจฉามาก :-[
พี่หมอปุ่นพี่ดีเกินไปแล้วนะเอาแต่ใจตัวเองบ้างเถอะ :laugh:
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ หัวใจเกือบวาย น่ารักอีกเเล้ว พี่หมอ เเละน้องเสือ กร๊ากกกกก อย่าพึ่งมรอะดีเเล้ว รีดเดอร์ ตั้งตัวไม่ทัน คุคุคุ
ปล.เเต่ว่า อีกคู๋เมื่อไหร่จะมีการตรวจ ดีเอ็นเอ (หัวใจ) ล่ะ ไม่ได้เร่งนะเเต่รออยู๋
-
หมอปุ่นน่ารัก :impress3:
เสือน้อยยอมๆ พี่หมอไปเหอะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
เป็นแบบนี้ก็ดีนะ ก็ไอ้เสือยังเป็นเด็กน้อยขี้อ้อนอยู่เลยนี่นา
รอต่อไปล่ะกันนะพี่หมอ ^^
-
:o8: ช่างเป็นคุณแฟนที่ดีอะไรอย่างนี้...พี่หมอปุ่น
:angry2: ไม่ขอหมั้น หรือขอแต่งงานเลยล่ะ เสือน้อยเรียนจบแล้วไม่ใช่....
-
พระเอกสุดๆ น้องยังเด็ก เร่งรัดมากไม่ได้
คนอ่านเนี่ย ลุ้นแล้วลุ้นอีก
แอบปาดเหงื่อ เมื่อไรพี่ปุ่นได้ได้ชื่นชมไอเสือน้อยซะทีล่ะเนี่ย
-
ฮึ ! อีพี่หมอปุ่นคนดีเลิศประเสริฐศรี (กัดฟันพูดชมแบบประชดประชัน)
ก็รู้ ก็เข้าใจ แต่มันอดลุ้นให้รักเสือน้อยไม่ได้นี่นา
-
สรุปตรงที่..รัก รูป..
-
ตกลง แสบพอกัีนทั้งคู่ 555+
-
หวานๆ เบาๆ ใสๆ ก็น่ารักไปอีกแบบ :m1:
-
:m16: ขัดใจจริงจริ๊ง
หมอเปิ่น เอ๊ย หมอปุ่น
เอาน่ะ ยังมีเวลาให้เจ้าเสือน้อยทำใจ
แล้วค่อนเนียนๆ เนอะหมอปุ่นเนอะ
-
:กอด1:
-
หมอปุ่น หวานไม่แพ้น้องเขยเลย
ใช่มั๊ยคุณนาย
+1
-
พี่หมอกดเลยๆๆๆๆๆ รอเอ็นซีคู่นี้ๆๆๆๆ ต่อด้วยแตงกวากะหมอเนสดั๊ว 55
-
ร้ายกาจพอกันทั้งคู่เลย ให้ตายเถอะ!! (ยกมือตบเหม่งตัวเองทีนึง)
พี่หมอก็เป็นคนดีนะ ... แต่(แอบ)บื้อไปนิดนึง น้องมันอุตส่าห์บอกว่า ลองถามเฉยๆ เลยนะเนี่ย คิคิ
-
อิ่มของหวานแล้วล่ะวันนี้ 555
แต่อยากกินอะไรอีกก็ไม่รู้สิ
-
^
^
^
อยากได้รสแบบไหนล่ะคะพี่พีนัท??
(ลองบอกๆไว้แถวนี้รึแถวโน้นนนนนนนนนนนน ซาน โฮเซ่ โน่น ก็ได้นะคะ เผื่อแม่พี่ปุ่นมันจะได้ไอเดีย งุงิ)
หมอปุ่น หวานไม่แพ้น้องเขยเลย
ใช่มั๊ยคุณนาย
+1
พี่ลิตเติ้ล เดวิล คุณนายท่านสอนมาดีน่ะค่ะ หุหุ
(ป่านนี้ภูมิใจในตัวลูกชายทั้งสองแย่แล้ว มารยาทงามกันมาก อยากได้อะไรต้องขอก่อน)
กอดพี่ๆแนบแน่น กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดค่ะ
-
อ่าแผนสองนี้คือการกลั่นแกล้งไอเสือน้อยๆเหรอค่ะ คุณหมอปุ่น
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
^
^
^
ปลาบปลื้มมมมมมมมมมมมม
ในที่สุดก็มีคนเข้าข้างปุ่นลูกแม่แล้วววววววววว โฮววววววววววววววว
-
น่ารักอ่านะ
-
น่ารักๆ อิจฉาๆ อิอิ
-
หมอปุ่น~~ :jul1:
-
หวานซะ...ขอหวานๆ ของคู่แตงกวาบ้างสิครับ Writer อยากอ่านคู่น้ันยังไม่ถึงไหนกันเลย อิอิ....
-
โอ๊ยๆๆ
เหมือนจะไม่ไหว
หมอปุ่นทนได้ไงน้อ
-
น่ารักทั้งคู่เลย โอ้ยยยอิจฉา
-
อิจฉาวุ้ย
พี่หมอปุ่นแสนดี ไม่กินเนื้อเสือด้วย
รอบ่มให้เนื้อเสือหวานกว่านี้ก่อนใช่ไหมเนี่ย
-
:-[ น่ารักจัง
-
+1 แทนคำขอบคุณ พี่หมอกับน้องซีตาร์หวานซะมดจะขึ้นกระทู้แล้วนะเนี่ย
ขอแค่นี้แหละ รักและเข้าใจ หมอปุ่นสุภาพบุรุษสุด ๆ น้องซีตาร์ก็แสนจะขี้อ้อน
ช่างพอดีเหมาะเจาะจริง ๆ ชอบมากมายเลย ...... :-[
-
:กอด1:
น่ารักจริง ๆ เลย
:call:
-
หมอปุ่นเป็นคนดีจริงๆเพราะรักไอ้เสือนะเนี่ยถึงยอมรอ อ่านไปก็ลุ้นไป อิอิ คู่นี้เค้าน่ารักจริงๆ รออีกคู่อยู่ค่า
-
ไม่โดนร้องเท้าดอกอย่าวิตก กลัวแต่รถขนกุหลาบแดงจะล้มทับล่ะไม่ว่า อิจฉาช่วงหวานๆจัง
-
น่าร๊ากกกกกกกก
-
ว้าวลองใจกันเหรอนี่
เมื่อไหร่ซีตาร์จะพร้อมละนี้
ระวังพี่หมออกแตกตายนะ
-
:L1:ถึงเวลาแล้วมั้งพี่หมอ
-
:-[ ชอบชีต้าห์อ่า.....น่ารัก
-
:impress2: :impress2: o13
-
:-[ :o8: :กอด1:
รักมากมาย
:L2: :L2:
-
:-[ :o8: :o8:
-
อย่างนี้พี่หมอก็ไม่เหงาแล้ว
-
พี่หมอเป็นคนเลวบ้างก็ได้
จริงๆน้องก็ไม่ได้ห้ามเด็ดขาดนะ
แค่ลองถามเอง
-
รักจริง หวานจริง :-[
-
เขินจัง จำไม่ได้ว่าเม้นไปหรือยังเลยเข้ามาอีกรอบค่ะ 555 :o8:
น่ารักมากๆ หมอปุ่นก็ทนเก่งมากๆ ทำไงได้เนอะ ก็คนมันรักไม่อยากจะฝืนใจกันใช่ม่า
อ่านแล้วยิ้มมมม :-[
-
มาแบบเบาๆ หวานๆ ใสๆ น่ารักอ่ะ :o8:
:pig4:ค่า
-
:-[ :-[
-
31.5 ไม่ตอบ=ไม่ปฏิเสธ
จากวันที่บอกว่า..กลับไปรอที่บ้าน แล้วจะได้ฟังคำตอบ..สุดท้ายก็แห้วรับประทาน เพราะคุณเนสติดเคสคนไข้ด่วน แต่ก็ยังใจดีฝากให้พี่ปุ่นมาบอกว่าอาจจะไม่ได้กลับ แอบคิดในแง่ลบ ว่าต้องโดนหลบหน้าแน่ๆ ก็เลยย้อนกลับไปดูที่โรงพยาบาลถึงได้รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุรถคนงานคว่ำ ทั้งคนเจ็บ ญาติคนเจ็บ หมอและพยาบาลวิ่งกันให้วุ่นไปหมด ขนาดว่าพี่หมอปุ่นเองที่เพิ่งกลับไปบ้านพักยังโดนเรียกตัวให้กลับมาช่วย
เพราะไม่อยากไปขวางทางสถานการณ์ที่กำลังวุ่นวาย วันนั้นก็เลยจำใจต้องเดินคอตกกลับบ้านพักของตัวเอง แต่...ไม่ได้ยอมแพ้หรอก ไม่ว่าพรุ่งนี้ หรืออีกกี่วัน ก็จะไปเฝ้ารอเอาคำตอบจากปากคุณเนสให้ได้ ..ก็นะ..ทนรอมาขนาดนี้แล้ว จะใจร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์
.
.
.
"มานั่งจ้องทำไม..?" หมอเนสม้วนหนังสือในมือแล้วฟาดกบาลไอ้เจ้าเด็กโข่งที่มานั่งทำหน้าหงอยอยู่ข้างเก้าอี้ แล้วก็ไม่พูดไม่จา มานั่งจ้องเอาๆเหมือนจะอ้อนขออะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา พอโดนฟาดกบาลไปทีก็เหมือนเหมือนจะรู้สึกตัว
"ก็..ผมกำลังรอฟังคำตอบ นานแล้วนะ..." กลายเป็นคนเอ่ยถามเองที่เริ่มทำหน้าไม่ถูก เพราะดันไปบอกว่าจะคุยๆแล้วก็เลี่ยงไปเรื่องโน้นเรื่องนี้ มาจนป่านนี้..ทำไมไอ้เจ้าเด็กโข่งมันยังไม่ลืมอีก.. แล้ววันนี้ไอ้คุณเพื่อนมันก็ไม่อยู่ซะด้วย จะหาตัวช่วยที่ไหนมาล่ะวะ!!
"หิวแล้ว..ไปหาอะไรกินกัน"
หมับ!!
แทนที่ลุกขึ้นยืนได้แล้วจะเดินไปข้างหน้า แต่หมอเนสกลับโดนใครอีกคนคว้าแขนเอาไว้ เท่านั้นยังไม่พอครับท่าน!! ไอ้เจ้าเด็กโข่งพักนี้มันมีลูกเล่นแพรวพราวให้ใจเต้นแรงได้ง่าย ทั้งแววตาและการกระทำเริ่มจะอัพเกรดขึ้น แล้วตอนนี้..ผลจากการโดนดึงก็เลยกลายเป็นว่าไปนั่งซ้อนตักไอ้หมาตัวโตหน้าตาเฉย เหมือนกับว่ามันวางแผนเอาไว้แล้ว
"เฮ้ย!! ทำบ้าอะไร แตงกวา!!" อย่าได้หวังว่าหมาเชื่องๆของคุณจะฟังคำสั่งเจ้าของมันทุกอย่าง เพราะตอนนี้ไอ้คนที่ถือไพ่เหนือกว่า ยกแขนขึ้นมารวบกอดเอาไว้ พร้อมกับส่ายหัวแทนทำตอบ แล้วหมอเนสจะไปทำอะไรได้ แขนสองข้างก็โดนกดแนบลำตัว แถมยังโดนยึดให้นั่งบนตักอีก
"บอกซักคำให้ผมดีใจหน่อยเถอะ..นะ.." ขนาดว่าจับตัวประกันเอาไว้ได้แล้ว ธีโอก็ยังคงเป็นไอ้เจ้าแตงกวาแสนซื่อและขี้อ้อนเหมือนเคย สายตาที่มองมาเหมือนจะอ้อนขอมากกว่าจะเป็นการบังคับหรือคำสั่ง ทั้งที่ถ้าจะทำ..ก็ไม่น่ายาก
หมอเนสถอนหายใจออกมายาวเหยียด จะหลีกหนีไปได้อีกเท่าไหร่หนอ ก็ในเมื่อหมาหน้าซื่อมันมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา แม้ยามเจ้าตัวจะไม่ได้อยู่ตรงหน้า ทุกวันนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสายตาของตัวเอง เอาแต่คอยมองหา ว่าไอ้เจ้าเด็กโข่งตัวโตมันจะมาหาเวลาไหน จะทำอะไร ทำแบบไหนมันถึงจะยิ้ม แกล้งแบบไหนมันถึงจะหงอย แล้ว...ถ้าหากวันหนึ่งไม่ได้อยู่ใกล้ๆกันขึ้นมาล่ะ จะเอาคำหนึ่งคำนั้นไปผูกมัดเด็กคนหนึ่งเอาไว้กับตัวได้ยังไง...มันไม่ได้เรียกว่าเห็นแก่ตัวเกินไปหรอกรึ..
"เราจะกลับบ้านเมื่อไร.." หลังจากที่ปล่อยให้ทั้งบ้านเงียบมาได้ซักพัก หมอเนสก็ตัดสินใจถามออกมา แม้ว่าไม่อยากจะรู้คำตอบเลยก็ตาม
"ผมจะกลับบ้าน!!?...มันเกี่ยวกันยังไง..?" แตงกวาเงยหน้าขึ้นมาถาม สีหน้าบ่งบอกว่างงจัด เพราะสิ่งที่ตัวเองอยากได้ยิน ไม่ใช่คำถาม..
"เกี่ยวซิ.. ถ้ากลับไปบ้านแล้วเมื่อไรจะกลับมาที่นี่อีกล่ะ จะให้คนทางนี้ต้องรอคอยเหมือนไอ้คุณพี่ปุ่นนั่นไหม เหมือนไร้วิญญาณเข้าไปทุกวัน" หมอเนสเริ่มขึ้นเสียง
ที่จริงไม่ได้อยากพาดพิงถึงคนอื่น แต่มันก็เป็นตัวอย่างการอยู่ไกลกันที่เห็นได้ชัดสุด คนหนึ่งรอ..ถ้าอีกคนไม่ได้เฝ้ารอด้วย..จะเป็นยังไง คิดไปสารพัด ถ้าหาก..ไม่ได้พูดออกมาจากปาก วันหนึ่งก็อาจจะเถียงกับตัวเองได้ว่าเราไม่ได้เคยรู้สึกอะไรแบบนั้น แต่..ถ้าพูดออกไปแล้ว มันก็เหมือนพันธะผูกพันที่จะรัดตัวคนพูดไปจนตาย หากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดแปรเปลี่ยน
"พี่ปุ่น..? กลับ..? อะไรทำไมต้องรอคอยด้วยล่ะ..?" ประโยคยาวเหยียด แถมยังพูดเร็วปรื๋อจนคนฟังจับใจความได้แค่นั้น แล้วก็งงเอง...ในใจธีโอกำลังเต้นตูมตาม เพราะแอบเข้าข้างตัวเองตอนที่ได้ยินบางประโยคที่ฟังไงก็เหมือนว่าคนพูดกำลังน้อยใจ..ว่าต้องรอ..
"ไอ้เด็กบ้านี่!! ทีตอนนี้ทำไมเข้าใจอะไรยากจริง เลิกพูดๆ" แล้วคนรอฟังที่กำลังหูตั้ง ก็เริ่มห่อเหี่ยว เอะอะก็ขู่ เอะอะก็เดินหนี ไม่เคยให้โอกาสบ้างเลยซักครั้ง แต่คราวนี้ยึดตัวเอาไว้ได้แล้ว ยังไงก็ไม่ปล่อยให้หลุดมือหนีไปไหนได้อีก
"ไม่เอาด้วยหรอก บอกผมมาก่อน ใครรอใคร..?" หมอเนสเริ่มออกแรงรั้งแขนที่โอบอยู่รอบตัวออก ไอ้เด็กโข่งมันก็ตัวใช่เล็กซะเมื่อไร ถ้ามันไม่ยอมปล่อยเอง อย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้
"งั้นเอางี้..เอาไว้กลับมาจากทางโน้นเมื่อไหร่ค่อยบอก โอเค!!?" ธีโอขมวดคิ้วเข้าหากันอีกรอบบนหน้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด ก่อนจะเรียบเรียงประโยคที่ตัวเองได้ยินอีกรอบ ..กลับมาจากบ้านโน้น? รอคอยทางนี้? และพี่หมอปุ่น..? หรือว่า...คุณเนสคิดมาตลอดว่าซักวันเราสองคนต้องอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆเหมือนคู่นั้น...อ่า..ดีใจชะมัด คุณเนสของผม~!
"แล้วถ้าผม..จะบอกว่าไม่กลับล่ะ..?"
"ถ้าเอาอนาคตมาทิ้งไว้ที่นี่ โดนฆ่าแน่!! เด็กที่ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่รักตัวเอง แล้วใครอยากจะไปยุ่งเกี่ยวด้วย หาเลี้ยงตัวเองเหอะ!!" มาเป็นชุด.. คราวนี้ธีโอรู้ว่าต้องโดนแน่ นี่ขนาดแค่ลองหยั่งเชิงเองนะ โดนมาชุดใหญ่..
"แล้วถ้าผม..จะบอกว่าเรียนจบแล้วล่ะ มีงานทำแล้ว แค่มาที่นี่เพราะลาพักร้อน.." หมอเนสกำลังนั่งอึ้งกับข้อมูลที่ตนเพิ่งจะรู้ เห็นว่าชอบทำตัวเด็กๆช่างอ้อนแบบนี้ มองดูแล้วอายุไม่น่าจะเกินน้องเสือแสบ เพราะเด็กทางฝั่งยุโรป อเมริกามันโตเร็วกว่าเด็กฝั่งเอเชียอยู่แล้ว ...แล้วยังไงสรุปว่าตัวเองประเมินพลาดไปเอง!!!
"ไม่จริงอ่ะ..!!" ไอ้เจ้าแตงกวาพยักหน้าหงึกๆแทนคำตอบ พร้อมกับรอยยิ้มเริงร่า หางหูกระดิกราวกับว่ามันดีใจมากถึงมากที่สุด เท่านั้นยังไม่พอมันยังเอาหน้าถูไถไปกับต้นแขนอีกต่างหาก...มันจั๊กจี้เว้ยเฮ่ย!!
"ผมเข้าเรียนเร็วกว่าเด็กคนอื่นนะ" ธีโอบอก เพราะความโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ ที่การเจริญเติบโตเร็วกว่าคนอื่น ขนาดว่าเรียนเร็วกว่าเด็กคนอื่นหนึ่งปี ยังตัวสูงกว่านักเรียนคนอื่น
"อะไร...ไม่อยากจะเชื่อ!!" คนฟังยังคงขมวดคิ้ว สลับกับหันไปมองไอ้เจ้าเด็กโข่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ดีใจจัง คิดเผื่อผมขนาดนั้น แสดงว่าคุณเนสก็สนใจผมเหมือนกันน่ะสิ" เป็นหมอเนสอีกรอบที่อ้าปากค้าง โทษใครไม่ได้เพราะพลาดเอง ใครว่าหมามันซื่ออย่างเดียว บางพันธุ์มันก็ฉลาด...มากเสียด้วย เหมือนไอ้เจ้าหมาตัวโตนามว่าแตงกวาข้างหลังนี่
"อย่ามาสรุปเอาเองนะโว้ย!!" อาการโวยวายกลบเกลื่อน ที่ธีโอเห็นจนชิน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังกอดเอาไว้ไม่ปล่อย...เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ต้องรีบๆพูดให้จบก่อนที่คนปากแข็งจะหนีไปได้อีก
"แม่..ให้ผมมาอยู่ที่นี่ มาอยู่กับคุณยาย,..คุณตา ที่กรุงเทพ..."
แล้ว...ถ้าจะกลับไปบ้านโน้นที่คุณเนสว่าก็คือบ้านคุณยายที่อยู่กรุงเทพ ผมเป็นช่างภาพอิสระที่แม่บอกว่าถอดแบบมาจากคุณตาซึ่งทำกิจการเกี่ยวกับการถ่ายรูป เปิดเป็นสตูดิโอเล็กๆจนถึงเดี๋ยวนี้ ส่วนคุณยายท่านเป็นช่างตัดเสื้อ ไม่ใช่ดีไซน์เนอร์..เพราะไม่ได้ออกแบบเอง แค่ตัดชุดไปตามแบบที่ลูกค้าเอามาให้
ปัจจุบันก็เลยเปิดเป็นสตูดิโอถ่ายรูป พร้อมกับเช่าชุด และรับตัดเย็บเสื้อผ้าที่ใช้ในงานต่างๆ แม้ว่าจะขยายกิจการจากเมื่อก่อนมาก แต่ก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร และท่านทั้งสองก็อายุมากแล้ว มีลูกจ้างประมาณสิบชีวิต พอแม่บอกจะส่งมาอยู่ที่นี่...ผมก็เลยจะมาขอรับช่วงต่อซะเลย
"เป็น..ช่างภาพ..แต่ยังไม่ได้เริ่มทำงาน เพิ่งจะเรียนจบด้วย" ยังดีที่คุณเนสยอมนั่งนิ่งฟังที่เล่าจนจบ ..แต่..นิ่งเกินไปไหม เล่าจบตั้งนานก็ยังไม่เห็นว่าจะมีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมา จนเจ้าของเรื่องต้องยื่นหน้าเข้าไปดู
.
.
"คุณเนส...ไม่ได้กำลังโกรธผมอยู่....ใช่ไหมครับ..?" พอถามออกไปแล้วก็ต้องกลั้นใจรอฟังคำตอบ กลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่คิด แต่ก็เปล่าเลย ได้ยินแค่เสียงถอนหายใจเบาๆ
"อยากจะบ้า..ปล่อยให้กลุ้มอยู่ได้ตั้งนาน ทำไมไม่บอกก่อน!!" หมอเนสหันกลับมาโวยหลังจากที่ฟังเรื่องทั้งหมดของไอ้เจ้าเด็กโข่ง
"ก็..คุณเนสไม่เคยถาม.."
คำที่ย้อนกลับมาทำเอาหมอเนสหน้าชา มันเป็นเรื่องจริง ที่เถียงกลับไม่ได้ เพราะก่อนหน้านั้นเป็นตัวเองนี่แหละที่ไม่ได้ไปสนใจใยดีไอ้เจ้าเด็กโข่งมันเลย พอเริ่มจะรู้สึกว่ามีอยู่ในสายตา ก็เริ่มกลัวไปต่างๆนานา คิดเอาเองทั้งนั้น จะไปโทษใครได้
"เออ...ผิดเองก็ได้!!" ธีโอส่งยิ้มกว้างมาให้ พร้อมกับซุกหน้าลงไปบนท่อนแขน ดันเผลอกดจมูกลงไปด้วย ..ทำเอาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเพราะกลัวจะโดนดุ แต่ก็เหนือความคาดหมายอีกรอบ...แบบนี้ต้องรีบรุกทำคะแนน
"คุณเนส..บอกผมได้รึยัง 'ชอบ'ผมบ้างไหม" หมอเนสหันมาสบเข้ากับนัยน์ตาหวานฉ่ำของคนถามพอดี เล่นเอาทำหน้าไม่ถูก ทั้งโล่งใจ หวั่นไหว และสับสนในคราวเดียว แต่ที่แน่นอนคือความรู้สึกดีใจที่ไม่ต้องบอกลากัน เพราะคิดถึงตอนนั้นทีไรใจก็หายทุกที
"ไม่บอก.."
"ใจร้าย!!"
"เก่งนักไม่ใช่รึไง ก็คิดเอาเองซิ" คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเหมือนกับว่ากำลังเศร้าสลด พอได้ยินคำอนุญาตบางคำก็เงยหน้าขึ้นมาทำตาเป็นประกาย..
“ผม..คิดเอาเองได้จริงๆนะ จริงเหรอ!!?” หมอเนสเหลือบมองไอ้เด็กโข่งที่กำลังคะยั้นคะยอรอเอาคำตอบ ขนาดว่าบอกให้คิดเอง แล้วมันก็คิดไปไกลจนยิ้มหน้าบานขนาดนั้น ไม่รู้ว่ามันจะมาถามหาเอาความอะไรอีก..ไอ้หมาช่างตื๊อ!!
“...อืม..” คำตอบรับในลำคอ ฟังเหมือนไม่เต็มใจนัก แต่ถ้ามองให้ดี เป็นเพราะกำลังเบือนหน้าไปไปทางอื่นต่างหาก ..เบือนหนีเพื่อซ่อนใบหน้าของตัวเอง แค่เพียงเท่านั้นธีโอก็พอจะเดาคำตอบได้..
“จูบได้ไหม”
โป๊ก!!
“เจ็บ!!” แค่เผลอปล่อยคนในอ้อมแขนออกตอนที่เอ่ยถาม ฝ่ามือพิฆาตของคุณเนสก็ฟาดลงกลางหัว ระยะใกล้ขนาดนี้ จะหลบก็ไม่ได้ด้วยโดนไปเต็มๆ ธีโอยกมือลูบหัวตัวเอง พลางเหลือบมองคนที่โดดออกไปยืนห่าง
“สมน้ำหน้า ยังเร็วไปโว้ย!!” หมอเนสยืนกอดอกเหล่มองไอ้คนที่บังอาจขอ..เรื่องที่...ไม่สมควรจะขอ ของแบบนี้..ใครเค้าขออนุญาตกัน มันจะมารยาทดีไปถึงไหน
“อ๊ะ!! ตรงนั้น..” ไอ้เด็กโข่งมันลุกพรวดขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจ พร้อมกับชี้ไปข้างหลัง ตามสัญชาตญาณปกติของมนุษย์แล้ว ร้อยทั้งร้อยต้องหันไปมองแน่
“ไม่เห็นจะมี....อะ...”
จุ๊บ!!
อ๊ากกกกก....ไอ้หมอเนส แล้วแกก็เสียท่าจนได้!! ตอนที่หันกลับมากำลังจะด่า เพราะตรงที่ชี้ไปมันไม่มีเงา หรือสิ่งมีชีวิตอะไรเคลื่อนไหวซักตัว แต่..ไอ้ตอนที่หันมานี่แหละไอ้เจ้าเด็กโข่งมันยื่นหน้ามารออยู่แล้ว นิ่งดิ อึ้งไปเลย ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะหลงกลด้วยมุขเด็กๆแบบนี้
“ไอ้เด็กบ้า..ตายซะ!!” คนที่ได้ชิมแก้มของคนปากแข็งกระโดดหนีไปอยู่อีกฟากโต๊ะ ไม่งั้นคงได้โดนหมัดตรงเสยเข้าที่ปลายคางแน่... เป็นหมอทำไมมือหนักขนาดนี้นะ!!
“ก็คุณเนสไม่ได้ห้ามนี่..ผมก็เลย.. ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แม้ว่าจะกำลังวิ่งหลบขายาวๆของคุณหมอสุดโหด
ไม่ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์จะอยู่ในขั้นไหน และจะเรียกมันว่าอะไร ขอพียงแค่ได้อยู่ใกล้ ได้ยินเสียงหัวเราะ และรอยยิ้ม(แม้ว่าจะนานๆทีก็ตาม) ตอนนี้ผมคงต้องยอมรับกับตัวเองแล้ว..ว่าพรหมลิขิตที่แม่เคยเล่าให้ฟังมันมีอยู่จริงๆ หลักฐานเหรอ..ก็..คนที่กำลังวิ่งไล่เตะผมอยู่นี่ไง..ถ้ารู้ว่าจะโดนเล่นงานขนาดนี้ เปลี่ยนเป้าหมายจากแก้มเป็นริมฝีปากก็ดีหรอก... แต่ไม่เป็นไร โอกาสหน้ายังมีอีกมากนี่นะ..!!
“แตงกวา!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” แต่...วันนี้คงต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อนเหอะ
=======================
:jul3: แตงกวาเอ๊ยยยย กว่าเอ็งจะได้เข้าใกล้เค้า คงได้โดนไล่เตะอีกหลายรอบ
คราวหน้าก็วางแผนให้เนียน ๆ ก็แล้วกัน
(รับบทจะเป็นหมาต้องวิ่งให้เร็วให้ไว พอเผลอก็งับซะเลย 5555)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม... :a1:
-
กึ๋ยๆๆๆ
พี่เนสขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา หมุบหมับๆเขาจับเขาจี๋
อา....หมาใหญ่ได้เลียแก้มแล้ววุ้ย ปั๊ดตะนาแล้ว :m1:
-
ร้ายจริง ๆ
แต่ก็น่ารัก
:pig4:
-
มาเเล้ว ๆๆ ขอบคุณนะคะไรเตอร์ หงิง หงิง เเตงกวาของเจ๊ น่ารักสุดๆเลย กรี๊ด หมอเนสก็น่ารัก ไม่ซึนเเล้ว คุคุคุ ใช่เเตงกวาคิดถูก น่าจะเปลี่ยนจากเเก้มเป็นปาก กร๊ากกกก สู้เค้าลูก เจ๊โบกธงเชียร์อยู๋ข้างบ้าน คุคุคุ
-
ขอบคุณค่ะ ที่ให้น้ำจิ้มหวานๆของหมอเนสกับแตงกวามาให้ชิมกันก่อน น่ารักจัง
แล้วก็หวังว่า พอเป็นอาหารจานหลัก คงได้อิ่มและเอมโอชอย่างสุดๆนะคะ
-
แหม ๆๆๆ แตงกวาเอาใหญ่ละนะ 5555
:L2:
-
ยังงี้ น้องแตงกวากะลุยได้แล้วซิ...
-
:m3: น่าร๊ากอ่าาาาาาาาา
หมอเนสก็ฟอร์มเยอะจริงจริ๊ง 5555
-
+1ให้กับความน่ารักของทั้งคู่ค่ะ
๕๕๕๕๕๕
-
หมอเนสใจอ่อนแพ้ลูกหมาช่างอ้อนจนได้ ฮ่า ฮ่า เห็นเชื่องๆอย่างนั้นบทจะเจ้าเล่ห์ก็ไล่งับเอาง่ายๆเลยเชียว ครั้งต่อไปคงอีกนานนะแตงกวา ต้องวางแผนดีๆแล้วเอาให้ไม่มีแรงมาไล่เตะเลยนะ
-
และแล้วพระเอกกับนายเอกก็รักกัน อิ อิ อิ :กอด1:
-
:impress2:คู่นี้น่ารักมากกกกกกกกกกก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
แตงกวาสู้ๆๆๆๆๆๆๆ กดหมอเนสไห้ได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:o8:แตงกวา เอาคะแนน + ไปอีก 200 คะแนน อิอิ... :o8:
-
อยากจะตะโกนดัง ๆ ว่า..."น่ารักโว้ยยยยยยยยยยย ย ยยยยยยยยยยยยยยยย ย ย ย" >///////<
พ่อแตงกวาน้อย(?)กลอยใจ...ร้ายนะตัวเธอ 55555555555555555+
ยิ้มจนแก้มจะปริ เท้ากาจะขึ้น...เอาอีก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...เค้าจะเอาแบบนี้อีกอ่ะ
มีฟามสุขจริง ๆ ที่ได้อ่านตอนนี้...แล้วนี่หมอเนสเค้าจะสุขเหมือนเราหรือเปล่าหว่า????...ทำไมต้องถาม เห็น ๆ กันอยู่
เพราะเค้ารู้นะหมอเนส...ว่าไอ่ที่วิ่งไล่เตะพ่อแตงกวาน้อยของเค้าเนี่ย...ทำแก้เขิลใช่ป่ะล่ะ...คริคริ *0*
-
อ๊ายยยน่ารักจังเลยอ่าแตงกวา อิๆ :o8:
-
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก o13
น่ารักมากเลย แตงดองมามาดเอาแต่ใจแบบก็น่ารักนะ
พี่หมอเนสจะเขินทั้งทีก็โหดน้อยๆหน่อยสิ
ลงมือลงเท้าแบบนี้เดี๋ยวน้องช้ำหมดนะเออ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆ :-[
-
ระวังจะโดน หมาลอบกัด นะ..
-
หมั่นไส้แตงกวา ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ 5555
-
ธีโอน่ารัก หมอเนสก็รับๆ ไปเหอะน่า อย่าเล่นตัวเลย อิจฉานะ อิอิ
-
แตงกวา ทำได้ดีมาก อย่างนี้ต้องมีรางวัลให้แล้ว
-
:L2:แตงกวาน่ารัก
-
แตงกวายังมีเวลาใจเย็น ต่อไปอย่าเสียเวลาขอจูบไปเลยรับรองจะชอบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไอ้เสือแสบก็น่ารัก
แตงกวาก็น่าหลง
เฮ้อเลือกไม่ถูก
55555555555555
ปล.แตงกวากว่าจะได้จูบหมอเนสท่าทางคงจะได้นอนหยอดน้ำเข้าต้มก่อนซะล่ะมั้ง
-
ว้าวววว อ่านสองตอนหวานสองคู่เลย :o8: :-[ :impress2:
-
เจ้าแตงกวาก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ
แหม้หลอกจุ๊บหมอเนสได้ก็โอเคแล้วแหละ
-
ถ้าอยากจะงาบคุณหมอคงต้องไปฝึกวิทยายุทธ์เพิ่มแล้วล่ะแตงกวาเอ้ย :z2:
-
มุกน่ารัก มุกขี้อ้อนนี่ขนกันมาไม่หมดสักที
+1 ให้ดาด้า เป็นกำลังใจให้นะครับ :กอด1:
-
แตงกวาร้ายนะเดี๋ยวนี้..
หมอเนสน่ารัก.. :o8:
-
น่ารักมากๆ :m3:
แตงกวาลุยต่อเลย
-
ธีโอที่แสนซื่อเริ่มเจ้าเล่ห์ซะแล้ว
หมอเนสจะรับมือไหวหรือเปล่าน้า :laugh:
-
น้องแตงกวาสู้ๆ :z2:
-
โกเด้นแอบลอบกัด ;)
-
ร้ายได้อีกนะไอ้หมาน้อย
555
-
นั่นสิ..ถ้ารู้ว่าจะโดนไล่เตะแบบนี้ น่าจะฟัดอีกสองสามทีให้สะใจก่อน :m20:
-
แตงกวาน่ารักจัง
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย
-
+1 ให้ความใจกล้าของแตงกวา สู้ ๆ ต่อไป
-
หมอเนสเสียท่าเจ้าแตงกวาแล้ว เด็กกว่าแล้วไง ทำอะไร ๆ ได้เหมือนผู้ใหญ่แหละตัวเอง
ระวังให้ดีนะหมอเนส เจ้าแตงกวาคงไม่ปล่อยให้เสียเวลาเหมือนเดิมแล้ว เพราะเริ่มรู้ทีท่า
ของหมอเนสแล้ว รุก รุก เร็วเลยเจ้าแตงกวา .... :pig4:
-
แตงกวามาแล้ว
-
:-[ แหม แหม ในที่สุดทั้งน้องเสือกับน้องหมาก็ทำเอาเรานั่งอมยิ้มอีกแล้วนะฮะ
เดี๋ยวนี้น้องหมาน้อยแตงกวาของเราก็เริ่มมี่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวซะด้วยสิ
รออ่านต่อไปว่าหมอเนสจะโดนน้องหมางับเมื่อไหร่ คริ คริ
-
กิ๊วกิ๊ว ถูกขโมยจุ๊บด้วย กิ๊วกิ๊ว
เรื่องแบบนี้ใครเค้าขอกัน อยากทำก็ทำไปเลยเจ้าแตงกวาดอง ไม่ต้องขอ
เพราะถ้าขอ อาจไม่โดนแค่เขกหัว พี่หมอเนสยิ่งหมือหนักๆ แถมปากไม่ตรงกับใจอี๊กกกก :z2:
-
:-[ :o8:
-
:m20: แตงกวาเจ้าเล่ห์ เฮะๆๆ
-
:o8: แตงกวารุกหนักแล้วว สิ
งานนี้รู้สึกเหมือนพี่หมอเนส จะ ตกเป็นเบี้ยล่างไงไม่รู้ 5555555
+1 :กอด1:
:PP
-
คู่หมอเนสกับแตงกวา น่ารักไม่แพ้หมอปุ่นกับเสือน้อย
ชอบบบบบบบบ :-[
-
น่ารักจัง แตงกวาเจ้าเล่ห์อ่ะ จับหมอเนสกดเลย
-
ตามมาทันละ น่ารักทั้ง 2 คู่เลย
-
:mc4: ตามอ่านทันแล้ว
น่ารักทั้งสามคู่เลย น้องเสือกะพี่หมอปุ่น
น้องโข่งกะพี่หมอเนส น้องป่วนกะพี่ฟ้า :กอด1:
-
แตงกวาเขาพัฒนาแล้ว ได้จุ๊บแก้มไปทีนุง 55+
น่ารักจริงๆ ทั้งสองคู่เลย ช๊อบชอบบบบบบบบบบบบบ
-
:mc4: ตามอ่านทันแล้ว
น่ารักทั้งสามคู่เลย น้องเสือกะพี่หมอปุ่น
น้องโข่งกะพี่หมอเนส น้องป่วนกะพี่ฟ้า :กอด1:
แอบเห็นๆ มีรายชื่อไอ้หนูป่วนกะพี่ฟ้าด้วย แม่มันปลาบปลื้มค่ะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ^o^
ส่วนตอนต่อไปของไอ้เสือน้อยกะพี่ปุ่น รอนิดนะคะ คาดว่าพรุ่งนี้จะได้อ่านกัน
วันนี้ดาด้าน้อยเขียนไปเยอะแล้ว แล้วเมื่อเย็นก็มาเคาะบอกนุ่นว่าลบหมดแล้วเริ่มใหม่
ท่าทางตอนต่อไปจะทำดาด้าหลายใจค่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แตงกวาใกล้จะทำสำเร็จแล้ว
พยายามต่อไป เพื่อ kiss
-
หุหุหุ หมอเนสตกหลุมแตงกวาแล้วววว
-
ใน..ในที่สุดก็อ่านทันจนได้ ตามมาจากน้องป่วนกับพี่ฟ้าเลยนะเนี่ย
แบบว่ามาอ่านบทของหมอปุ่นกับชีตาร์ หลงรักคู่นี้อีก :-[
อะไรจะน่ารักกันได้ขนาดนี้ แถมคู่หมอเนสก็ตามมาติดๆ
แตงกวากับหมอเนสก็แอบหวานนะนี่ >< สู้ต่อไปนะแตงกวา :กอด1:
+1 ให้พี่นุ่นกับดาด้าซัง :L2:
-
^
^
^
เอาบ้างๆ เข้ามาจิ้มบวกให้น้อง sweetiiez บ้างอะไรบ้าง
ฮึบๆๆๆๆๆๆๆ
ดาด้า คนอ่านมานอนคอยกันเต็มรีสอร์ทพี่เต้แล้ววู้ววววววว
-
32.
ชีต้าห์กำลังนั่งจดจ้องสองคนที่ก่อนหน้านั้นไม่ค่อยจะถูกกัน แต่พอกลับมาคราวนี้..ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆ แม้ว่าจะเถียงกันบ้าง ตีกันบ้างเหมือนก่อน แต่ดูยังไงบรรยากาศมันไม่ใช่แบบคนที่เค้าทะเลาะกัน มันเหมือน..แกล้งหยอกกันไปมามากกว่า ส่วนพี่หมอเนสที่ดูเหมือนจะเกร็งแข็งเป็นหินในตอนแรกก็ดูจะอ่อนโยนลงมามากอยู่
"ทำอะไรอยู่น่ะ" เสียงที่เอ่ยถามมาพร้อมกับอ้อมแขนที่สอดเข้ามากอดจากทางด้านหลัง ..ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่หมอปุ่นนั่นเองพักนี้ดูเหมือนจะใจกล้าหน้าด้านมากๆ อยากอดก็กอด พอเผลอก็โดนขโมยหอมแก้ม แบบว่าไม่เกรงใจใคร ทำให้อับอายได้วันละหลายรอบ
"พี่หมอ...สองคนนั้น เค้าแปลกๆไปป่ะ" หมอปุ่นมองตามนิ้วมือที่ชี้ไปทางสองคนที่อยู่โต๊ะนั่งเล่นกลางบ้าน
"อืม..เราว่าไงล่ะ" พี่หมอเข้ามานั่งซ้อนที่ข้างหลังแล้วเอาคางวางบนไหล่ พูดจาพึมพำเหมือนคนยังไม่ตื่น คงเพราะเมื่อคืนกลับมานั่งปั่นงานต่อที่บ้านอีก
"พี่หมอจะนอนก็ไปนอนในห้องดิ มานั่งทับผมทำไมล่ะ หนักนะ" ไม่รู้ว่าใครกันที่แน่ทำตัวติดหนึบ มือไม้หนึบหนับเป็นปลาหมึก แต่ทำแกล้งเป็นหลับตา ทำเป็นไม่รับรู้ที่พูด ถ้าเกิดสองคนนั่นหันมาเห็นเป็นได้อายกันล่ะคราวนี้
"พี่หมอ!!" เสียงขู่ที่ลอดไรฟันออกมาไม่เป็นผลเอาซะเลย สงสัยคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้ว
"อื้อ..กอดหน่อยก็ไม่ได้ ขี้หวง!!" โดนศอกเล็กๆ ไปทีแถวหน้าท้อง คุณหมอปลาหมึกที่แกล้งหลับก็เลยต้องตื่นลืมตาอย่างยังเสียดาย แต่ก็ไม่วายเอาคืนด้วยการจับแก้มสองข้างของไอ้เสือตัวแสบดึงไปมา
“หมั่นไส้คนแถวนี้จริงโว้ย!!” เสียงแซวดังมาจากคนที่เดินมาเปิดตู้เย็น กำลังรินน้ำใส่แก้ว แต่แทนที่ไอ้คนติดหนึบมันจะแยกตัวออกจากกัน มันกลับส่งสายตากึ่งเยาะเย้ยมาให้
“หมั่นไส้..หรืออิจฉาเอาให้แน่นะ มันคนละความหมาย!?” หมอเนสแทบจะสำลักน้ำที่กำลังกระดกลงคอ ยิ่งพอเหลือบมองไปทางไอ้เจ้าเด็กโข่งมันก็กำลังยิ้มกว้างทำตาแวววาวมีความหวัง ...เหมือนไปชี้ทางให้หมามันรู้ตัว
“ไอ้ปากดี เมื่อวานนะ ทำเป็นแจกยิ้มให้สาวๆไปทั่ว” พอไม่รู้ว่าจะขุดอะไรมาแก้แค้นเพื่อน หมอเนสก็เลยหาเรื่องมาแกล้งแทน แล้วก็เหมือนจะได้ผล เพราะคราวนี้เป็นไอ้เสือที่หูตั้ง เงยหน้าจากโน้ตบุ๊คขึ้นมาตั้งใจฟัง พร้อมกับหรี่ตามองไปทางคนข้างหลังเป็นระยะ
“สาว..ที่ไหน..?” ชีต้าห์ถามอย่างอดไม่ได้ แต่จำเลยนี่ซิยังทำเป็นนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน
“วันนี้มีน้องๆพยาบาลมาฝึกงานน่ะ” คนที่โดนข้อกล่าวหาบอกเสียเอง เพราะมันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นหรอก ยิ้มก็ยิ้มจริง แต่ก็แค่ทักทายเท่านั้น ก็มีตัวจริงให้กอดอยู่นี่ทั้งคนจะยังต้องการใครอีก
“น่าสงสาร..” แทนที่จะได้เห็นไอ้เสือมันหวงหัวฟัดหัวเหวี่ยงเหมือนเคย แต่กลับเป็นคำเปรยที่สองคุณหมอหันมาสบตากันอย่างไม่เข้าใจ
“อะไร..ไม่หึงซักนิดเลย!!?” หมอปุ่นแกล้งกระชับอ้อมแขนกอดให้แน่นเข้าไปอีก
“หึงทำไม น่าสงสารน้องพยาบาลต่างหาก ก็พี่หมอมีผมอยู่แล้วทั้งคน หึหึ” แทนที่จะหวงแฟนตัวเองกลับไปสงสารคนอื่นซะอย่างงั้น หน้าตาที่บ่งบอกถึงความมั่นใจของไอ้เสือทำเอาคนที่นั่งรอฟังหัวเราะตาม
“มั่นใจเหลือเกินนะ” หมอปุ่นแกล้งบีบจมูกไอ้คนที่มั่นใจตัวเองด้วยความหมั่นไส้ ไอ้เสือมันก็ยังคงมีฤทธิ์หันไปทำหน้าทะเล้นพร้อมกับยักคิ้วให้ ความเจ้าเล่ห์ของมันไม่ได้หมดแค่นั้นนะซิ
“พี่หมอเนสล่ะ ถ้า..แตงกวาไปยิ้ม หัวเราะกับคนอื่นจะหึงไหม!!?” คำถามยิงตรงแบบไม่มีอ้อมค้อม เหมือนจะเอาคืนแต่ไอ้คนถามก็แสร้งทำหน้าซื่อซะเหลือเกิน ทำเอาคนโดนถามอย่างหมอเนสยืนนิ่ง ปนอึ้ง คิดประมวลผลหาคำตอบที่เข้าท่าที่สุด
“คงไม่จำเป็นหรอก...” ทั้งสามคนในบ้านนั่งรอลุ้นเอาคำตอบ ยิ่งไปสร้างแรงกดดันให้
“ไม่จำเป็นเลย..!!?” แทนที่จะเป็นไอ้เด็กโข่งที่เอ่ยถาม แต่กลับเป็นไอ้เสือแสบที่กำลังคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์เหล่มองไปทางคนที่รอลุ้นมากที่สุด
“อืม..เพราะพี่ไว้ใจไง” จะบอกปัดไปก็จะดูใจร้าย จะยอมรับก็ดูจะเข้าทางทั้งไอ้คนถาม และเจ้าเด็กโข่งอีกคนที่รอฟัง ประโยคที่ตามมาของหมอเนสก็เลยแผ่วเบาจนคนที่นั่งอยู่อีกฟากไม่ได้ยิน แต่สองคนที่นั่งกอดกันกลมอยู่ตรงหน้ามันกำลังรวมหัวกันหัวเราะคิก จนอยากจะกวาดรวบมันสองตัวลงไปจากบ้าน
“ไว้ใจตัวเอง หรือไว้ใจอีกคนล่ะวะ!!” หมอปุ่นหัวเราะพร้อมกับจับหัวไอ้เสือตัวแสบขยี้ไปมาอย่างเอ็นดู แสบไม่แสบก็คิดดูเอาเองละกัน คนที่ทำให้ไอ้คุณเพื่อนมันหน้าแดงได้ โดยไม่โดนเตะ
“ผมรู้แล้ว พี่หมอเนส..กับแตงกวา..” ชีต้าห์แกล้งพูดทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนที่คนที่ทนไม่ได้จะเป็นคุณหมอเนสผู้น่าสงสาร โดนลูกเสือตัวแสบแกล้งให้ได้อาย งานนี้คนที่ซวยหนักคงไม่ใช่ใคร..
“ไปแกล้งพี่เค้า!! เดี๋ยวก็ได้โดนเอาคืนบ้างหรอก” แทนที่จะกลัวไอ้เสือมันกลับหันมายิ้มให้
“เออ...คุณชีต้าห์ครับ เมื่อเช้าผมเจอพี่เต้..แล้ว..เออ..เรื่องงานคืนนี้” ธีโอที่นั่งฟังมานานเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ แต่กว่าจะหาจังหวะแทรกพูดขึ้นมาได้ ก็ตอนที่ทุกคนเงียบกันหมด
เพราะเมื่อเช้าก่อนมาที่บ้านพักคุณหมอเนส ตื่นออกไปวิ่งที่หาดหน้ารีสอร์ท พอดีเจอพี่เต้ที่พาเจ้าไซบีเรียนออกมาวิ่งด้วยเหมือนกัน ก็เลยถูกชวนให้มาร่วมงานในฐานะแขกของที่นั่น และเป็นเหมือนเพื่อนของลูกชายคนเล็ก
“งานคืนนี้!!?”หมอเนสหันไปถามคนเปิดประเด็น ส่วนเจ้าของประเด็นกำลังทำหน้าซีดสลดเหมือนคนกลัวความผิด “ตายล่ะ ผมลืมไปซะสนิทเลยน่ะสิ!!” พอโดนถามเตือนความจำ ชีต้าห์ก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ว่าเหตุผลที่ตัวเองเริงร่ามานั่งอยู่ที่บ้านพักคุณหมอแต่เช้า เพราะมีเรื่องจะบอก..เรื่องงานคืนนี้ที่พูดถึง...ลืมไปซะสนิทจริงๆ
“เรื่องอะไร!!?” หมอปุ่นหันมามองหน้าอย่างแปลกใจ
“คือ..พรุ่งนี้..วันเกิดผม พ่อกับพี่เต้ก็เลยจัดงานเลี้ยงเล็กๆให้คืนนี้” ชีต้าห์บอกเสียงอ่อย ยังไม่กล้าหันไปมองหน้าคนที่อยู่ข้างหลัง กลัวจะโดนโกรธ
จะว่าเล็กก็ไม่เล็กหรอก เล่นออกไปซื้อของกันเองตั้งแต่เมื่อเช้า แถมไม่ให้ยุ่งด้วยต่างหาก เพราะตั้งแต่เด็กมาแล้ว ตอนกลับมาอยู่ที่บ้านพ่อ ไม่เคยได้อยู่ตรงกับวันเกิดซักที พอมาปีนี้ก็เลยจัดกันสนุกสนาน มีเชฟฝีมือดีอย่างพี่มุกว่าที่พี่สะใภ้คอยจัดเตรียมเรื่องอาหาร ส่วนเจ้าของงานโดนไล่ออกมาอยู่นี่ ให้มาเชิญแขกที่บ้านพักหมออีกสองคน
“พี่หมอ...” หมอปุ่นที่นั่งนัวเนียเป็นปลาหมึกอยู่เมื่อครู่ ลุกขึ้นอย่างเร็วก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องโดยไม่ฟังเสียงเรียก ทำเอาคนขี้ลืมทำหน้าเสีย เพราะคว้าชายเสื้อเอาไว้ไม่ทัน ก่อนจะวิ่งตามหลังเข้าไปในห้องทิ้งให้สองคนที่เหลือนั่งสบตากัน และลงความเห็นในใจว่า..เรื่องครอบครัวอย่าได้ไปยุ่งเชียว
คนขี้ลืมค่อยๆย่องเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ ไม่รู้ว่าจะโดนโกรธอะไรยังไง แต่ถ้าสลับกันแล้วคนผิดเรื่องนี้คือหมอปุ่น ชีต้าห์ก็คงหัวฟัดหัวเหวี่ยงเหมือนกัน ทำได้แค่โทษตัวเองที่ขี้ลืมขนาดนี้ จะโดนโกรธก็สมควร
“พี่หมอ..ผมไม่ได้ตั้งใจจะ...”
“ป่านนี้แล้ว พี่จะไปหาของขวัญอะไรมาทันล่ะ!!” เจ้าของงานคืนนี้ถึงทำหน้าเหวอ นึกว่าจะโดนโกรธแต่ที่ไหนได้หมอปุ่นกำลังหงุดหงิดเรื่องอื่น
เจ้าของห้องหันกลับมามองอย่างหงุดหงิด บ่ายแก่ๆ ตอนนี้จะให้ขับรถไปในตัวเมืองก็คงจะไม่ทันแล้ว ไอ้เจ้าเด็กแสบขี้ลืม มันน่าจะจับเหวี่ยงไปมาซักรอบสองสามรอบ ตัวเองรึก็โผล่หัวมาแต่เช้า เพิ่งจะมานึกได้เอาตอนนี้ แถมให้คนอื่นมาเตือนความจำอีกต่างหาก
“อ้าว..ไอ้ โอด อ๋ม เอ๋อ” กำลังจะถามว่าไม่โกธรเหรอ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดแก้มสองข้างก็โดนดึงไปมาเหมือนกำลังลงโทษ
“น่าจะบอกกันก่อน เรื่องสำคัญแบบนี้นะ” ชีต้าห์ยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองไปมา
“ผมลืมจริงๆ ขอโทษนะครับ นะ...นะ..” ดูมันทำมาอ้อน มากอดเอวแล้วเงยหน้าขึ้นมาทำตาปริบๆ แก้มที่โดนดึงจนแดง ใครจะไปโกรธได้ลงคอ
“มีใครไปบ้าง...” หมอปุ่นถามอย่างไม่มั่นใจ ทางบ้านของไอ้เสือไม่ได้หวั่นอยู่แล้ว ..แต่กลัวว่าบรรดาญาติผู้ใหญ่ท่านอื่นจะมางานหลานคนเล็กด้วยน่ะซิ จะได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ก่อน
“มีแค่คนที่บ้านผม พี่หมอ,พี่หมอเนส แล้วก็แตงกวา” เจ้าของงานยกนิ้วขึ้นมานับ เพราะงานนี้สิ่งเดียวที่เจ้าของงานขอได้ก็คือความเป็นส่วนตัว ขอแค่มีครอบครัวกับคนที่รักอยู่ไม่ว่างานจะเล็กหรือใหญ่ก็ไม่สำคัญ
“อืม...” หมอปุ่นคว้าเอวไอ้เด็กแสบมานั่งซ้อนบนตักตอนที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ไอ้เจ้านี่ก็รู้งานยกขาตวัดไว้ที่รอบเอว สองมือคล้องไว้ที่คอ ...เป็นท่าที่อันตรายต่อความรู้สึกมากเหอะ
“แล้วก็..พรุ่งนี้พี่หมอไปทำบุญที่วัดกับผมนะ ไปได้ไหมอ่ะ..” แม้ว่าจะเอ่ยปากชวนไปแล้ว แต่ก็ยังไม่แน่ใจเพราะกลัวว่าจะชนกับตารางงานของคุณหมอเข้า แล้วอีกอย่างผู้ชายสองคนไปทำบุญด้วยกันคงโดนมองแปลกๆแน่
“ถ้าตอนเช้าก็ไปได้” หมอปุ่นกำลังคำนวณในใจ ก็แค่ให้ไอ้คุณเพื่อนมันล่วงหน้าไปก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยขับรถตามไปตอนสายๆ คงไม่เป็นไร
“สำหรับผม...ของขวัญไม่สำคัญหรอกนะ” ไอ้เสือแสบยังคงทำหน้าออดอ้อน เหมือนเจ้าตัวยังรู้สึกผิด หมอปุ่นยังคงนั่งขมวดคิ้วนิ่งกลอกตาไปมาเหมือนคนที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง
“เอาตัวพี่ผูกโบได้ไหม..” คำถามกึ่งล้อเล่น ที่ทำเอาคนฟังตาโตเหมือนไม่เชื่อ เพราะคิดภาพตามก่อนจะหัวเราะชอบใจ
“ได้ป่ะล่ะ ถ้ากล้าให้ ผมก็กล้ารับนะ” แทนที่จะส่ายหัวปฏิเสธ เจ้าของวันเกิดกลับยิ้มยั่วแทน ก็เลยโดนแจกมะเหงกที่หน้าผากไปที พักหลังนี่รู้สึกจะทำตัวได้น่าหมั่นไส้เข้าไปทุกที
“พอเถอะ..อย่าไปทำหน้าตาแบบนี้กับคนอื่นเชียวนะ..หวง!!” คำประกาศแสดงความเป็นเจ้าของ ทำเอาคนฟังยิ่งหัวเราะชอบใจใหญ่ แขนที่โอบอยู่รอบคอกระชับแน่นเข้าไปอีก เหมือนจะบอกเป็นนัยว่าตัวเองก็หวงไม่แพ้กัน
“ผมก็ทำกับพี่หมอเดียวแหละ คนแรก คนเดียว แล้วก็..คนสุดท้าย” คำพูดง่ายๆของไอ้เด็กแสบทำเอาคนฟังคลี่ยิ้มออกมาได้ ก่อนจะคว้าเอาใบหน้าเข้ามาจูบ สัมผัสที่คุ้นเคยแต่ก็โหยหาและเรียกร้องในคราเดียว
แทนที่จะถอยหนีเหมือนคราวก่อน กลายเป็นว่าหมอปุ่นกำลังโดนคนที่นั่งอยู่บนตักรุกพร้อมกับเบียดตัวเข้ามาหา จูบที่ถอนออกไปแล้ว ก็ยังโดนประกบกลับเข้ามาใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีใครยอมแพ้ให้กัน เอวผอมถูกรั้งเข้ามาใกล้จนลำตัวสองฝ่ายแนบเข้าหากันสนิท ว่าจะปล่อยให้มันเป็นไปตามอารมณ์ แต่ก็จำต้องหยุดเอาไว้แค่นั้น สุดท้ายก็เล่นเอาหอบเหนื่อยกันทั้งคู่
“พอๆ เดี๋ยวก็ไม่ต้องไปกันงานคืนนี้” แม้ว่าในใจจะยังเรียกร้อง แต่หมอปุ่นก็จำต้องเป็นฝ่ายบอกให้หยุดก่อน เพราะไม่งั้นอาจจะทนไม่ไหวพลิกตัวไอ้คนที่นั่งอยู่บนตักลงบนเตียงแทน ..เรื่องจะได้ยาวกันล่ะคราวนี้
“ผมชอบสีฟ้า เอาริบบิ้นสีฟ้านะ” ชีต้าห์กระซิบบอกพร้อมเสียงหัวเราะชอบใจ เพราะตอนนี้ตัวเองซบหน้าอยู่บนไหล่ สองแขนยังกอดแน่นไม่ยอมปล่อย อดเสียดายไม่ได้ที่การยั่วครั้งนี้กำลังจะสำเร็จ แต่ก็ดันมาติดสภาพคล่องไม่เอื้ออำนวย
“ได้..พี่หมอจะซื้อมาซักสองสามเมตร”
“เอามาทำไมเยอะแยะ?” ไอ้เจ้าลูกลิงที่เกาะติดหนึบ เงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่เข้าใจ หมอปุ่นแกล้งทำเป็นยิ้มกรุ้มกริ่ม ใช้สายตามองเหมือนจะกินคนตรงหน้าได้ทั้งตัว
“ก็เอามามัดตัวแสบให้อยู่นิ่งๆน่ะซิ” หมอปุ่นแกล้งเอานิ้วจิ้มหน้าผากตัวแสบตรงหน้าจนหัวโยกไปข้างหลัง แต่มันก็ยังหัวเราะออกมาจนได้
“จริงเหรอ..อยากให้ผมอยู่นิ่งจริงๆน่ะเหรอ..” พอตั้งสติได้ ไอ้เสือมันก็เอาคืนด้วยการยิ้มยั่วอีกรอบ พร้อมกับฝ่ามือที่ลูบไปทั่วลำคอและใบหน้า
“ว่าพี่ลามก เราเองก็ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ มายั่วกันแบบนี้ เดี๋ยวก็ลองทำจริงซะเลย!!” คำขู่แบบหมั่นเขี้ยวทำให้ไอ้คนยั่วเลิกเล่น แล้วกอดซบลงไปบนไหล่ตามเดิม เล่นเอาหมอปุ่นแอบถอนหายใจออกมายาวเหยียด ..ไม่รู้ว่าไอ้เด็กแสบนี่ไปฝึกวิธีทำน่ารักแบบนี้มาจากไหนกัน!!
---------------
เหมือนงานเลี้ยงหนุ่มโสดยังไงยังงั้น เพราะตรงสวนที่หน้าบ้านถูกจัดให้เป็นงานกึ่งค็อกเทลบาร์บีคิวขนาดเล็ก แล้วผู้ร่วมงานไล่มาตั้งแต่เจ้าของบ้านชายโสดทั้งสามคน และแขกที่เป็นชายหนุ่มสุดหล่ออีกสามคน คนที่โชคดีที่สุดน่าจะเป็นสาวสวยคนเดียวที่ยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าบรรดาชายหนุ่มทั้งหมด
“เหมือนมุกจะเป็นคนที่สวยที่สุดในงานนะคะ” ว่าที่พี่สะใภ้ของบ้านแกล้งเอ่ยปากชมตัวเอง เพราะตัวเองเป็นหญิงเดียวในงานคืนนี้ ชายหนุ่มที่นั่งร่วมอยู่ที่โต๊ะถึงกับเปิดปากหัวเราะ
“พี่ขอให้เราโตเป็นผู้ใหญ่ซักที...” คำอวยพรของพี่ชายทำเอาฮากันทั้งโต๊ะ ยังไม่ทันที่บิดาที่นั่งอยู่หัวโต๊ะจะทันได้เอ่ยปาก ไอ้เสือตัวแสบมันก็กระแอมขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ผมก็ขอให้พี่เต้มีครอบครัวเสียที อายุก็ไม่น้อยแล้ว” เสียงหัวเราะดังยิ่งกว่าเดิมเมื่อเสือแสบมันเล่นเอาคืนทีเดียวสองคนซ้อน เล่นเอาว่าที่พี่สะใภ้นั่งก้มหน้านิ่ง ส่วนพี่ชายก็ยกมือขึ้นมาขยี้หัวน้องชายจนยุ่งเหยิงไปหมด
“พ่อก็ขอให้ลูกเป็นคนดี ถ้าเป็นคนดีไม่ว่าจะทำอะไรเราก็จะมีความสุข แล้วก็..ฝากน้องด้วยนะหมอปุ่น” คุณหมอที่นั่งอยู่ข้างกันโค้งหัวให้ พร้อมกับยื่นไปจับมือของไอ้เสือเอาไว้ที่ใต้โต๊ะแล้วบีบเบา ก่อนจะเอ่ยปากยืนยันคำตอบอีกครั้ง
“ครับ..คุณพ่อ ผมจะดูแลน้อง..ไม่ให้คลาดสาย” ไอ้เสือหันขวับไปมองคนพูด ดึงมือตัวเองที่ถูกกุมไว้ใต้โต๊ะออก แล้วเอื้อมไปหยิกต้นขาของไอ้คุณพี่หมอแทน แต่คนโดนหยิกก็ยังคงรักษาใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเอาไว้ได้ พร้อมกับคว้ามือที่ต้นขาตัวเองมากุมไว้เหมือนเดิม
“อาหารอร่อย ขอบคุณครับ” ธีโอเอ่ยปากขอบคุณทั้งคนทำอาหารรวมไปถึงเจ้าของบ้าน ไม่ได้มีอะไรมากมายมาตอบแทนหรือหาของขวัญมาให้ นอกจากการเป็นช่างภาพถ่ายรูปให้ในคืนนี้
“มีความสุขมากๆนะเรา แล้วก็...ขอให้ไอ้หมอมันทั้งรักทั้งหลง” หมอเนสอวยพรให้ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบประโยคหลังให้ได้ยินกันแค่สองคน ทำเอาเจ้าของงานหน้าขึ้นสีจัด จนต้องแกล้งยกเครื่องดื่มในมือกระดกลงคอแก้เขิน
หมอปุ่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก นัดแนะกับคนที่อยู่ปลายสายเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนหัวค่ำ พอทางฝั่งโน้นตอบรับก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้เจ้าของงานวันเกิดที่กำลังทำหน้างง
“มีคนอยากคุยด้วย...” ชีต้าห์มองโทรศัพท์ที่ยื่นมาตรงหน้าสลับกับเหลือบมองเจ้าของโทรศัพท์อย่างไม่เข้าใจ จะปฏิเสธก็คงไม่ได้เพราะเหมือนจะโดนยัดเยียดให้ถือไว้แล้วยกขึ้นมาแนบหูให้เสร็จสรรพ
“ชีต้าห์พูดครับ...”
“ชีต้าห์เหรอลูก นี่แม่เอง สุขสันต์วันเกิดจ้ะ” เจ้าของวันเกิดหันมาทำตาโตใส่เจ้าของโทรศัพท์ เพราะที่ปลายสายไม่ใช่คุณแม่ของตัวเองหรอก แต่เป็นคุณนายแม่ของพี่หมอต่างหาก
“ขอบคุณครับคุณนายแม่ ผมกลับมาแล้วยังไม่ได้หาโอกาสไปหาเลย” ชีต้าห์บอกอย่างเกรงใจ เพราะตั้งแต่กลับมาก็ยังไม่ได้ไปรายงานตัวให้ทางบ้านโน้นทราบ ทั้งที่เคยรับปากเอาไว้แล้วว่าจะต้องไปเที่ยวอีกแน่ ..อดรู้สึกเคืองไอ้พี่หมอไม่ได้ที่ไม่ได้บอกให้รู้ล่วงหน้า
“มีความสุขมากๆนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็อย่าทะเลาะกัน”
“ครับ..!!?”
รับคำอวยพรไปก็งงไป เหมือนตัวเองกำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน หรือไม่ก็กำลังนั่งอยู่ในเรือนหอแทนที่จะเป็นคำอวยพรวันเกิดธรรมดา แถมไอ้คุณพี่หมอก็ยังยื่นหน้าเข้ามาแอบฟังแล้วก็ทำหน้ากลั้นหัวเราะ เห็นแล้วก็หงุดหงิดแอบบิดพุงไปอีกที
“คุณนายกับคุณผู้ชายสบายดีไหมครับ ไว้ผมจะหาเวลาขึ้นไปเที่ยว” เสียงคุณผู้ชายตะโกนตอบกลับมาให้ได้ยินแว่วๆในโทรศัพท์ กว่าจะรับคำอวยพรจบก็เล่นเอาหัวใจเต้นหน้าแดงไปหลายยก จนต้องขอตัวกดวางสายก่อนที่หน้าจะร้อนจนระเบิดออกมา
ชีต้าห์หันมามองเจ้าของโทรศัพท์อย่างเคืองจัด แล้วยิ่งเห็นว่าพี่หมอยังคงทำหน้าตาไม่รู้เรื่องด้วยแล้ว ก็นึกอยากจะเล่นเก็บลูกบอลกับไอ้เจ้าบ๊อบบี้โดยเอาโทรศัพท์เครื่องนี้แทนลูกบอลซะ..
“ทำไมไม่บอกผมก่อนเล่า!!” หมอปุ่นหันไปยิ้มให้ พร้อมกับยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์คืน เกิดไอ้เสือมันนึกอยากแกล้งขึ้นมาเป็นต้องซื้อโทรศัพท์ใหม่กันล่ะทีนี้
“เซอร์ไพรส์ไง นี่ถ้าบอกก่อนล่วงหน้า คุณนายแกคงลงมาเองเลย” ไอ้เสือทำตาโตอีกรอบ เพิ่งจะรู้ทันไอ้คุณพี่หมอว่านี่เป็นการเอาคืนที่ตัวเองลืมบอกเรื่องวันเกิด ก็เลยจัดมาซะให้ได้เขินแล้วมาบอกว่าเซอร์ไพรส์!!
“แล้วนี่มันวันเกิดผมนะ ไม่ใช่...วันส่งตัวเข้าหอ!!” กรรม!! เพราะเผลอตะโกนออกมาไม่ทันได้ตั้งตัว หมอปุ่นแทบจะโดดเอามือปิดปากไอ้เสือเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันเพราะมันดันหลุดปากออกมาแล้ว คนทั้งโต๊ะที่กำลังนั่งคุยกันเรื่องทั่วไปต่างก็หันมามองทั้งคู่เป็นตาเดียว
“เป็นอะไรไปชีต้าห์..?” คุณทิวาหันมามองหน้าลูกชายคนเล็กที่กำลังทำหน้าตาตื่น ส่ายหัวแทนคำตอบ โดยมีมือของคุณหมอปิดปากเอาไว้
“คือ..สงสัยจะดื่มมากไปน่ะครับ บอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ” ประสบการณ์ในวิชาชิ่งศาสตร์เป็นเลิศ หมอปุ่นก็เลยหันมาตอบคำถามแทนพร้อมกับพยักหน้าให้คนที่โดนข้อหาเมาให้ลุกขึ้น ก่อนจะล็อคตัวลากเข้าไปในบ้าน เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามต่อไป
“โอ๊ย!!” หมอปุ่นสะบัดมือไปมาเพราะโดนฟันคมของไอ้เสืองับเข้าให้
“ผมไม่ได้เมาซักหน่อย แล้วก็ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำด้วย” ไอ้เสือเอามือเช็ดปากตัวเองทั้งที่สีหน้ายังคงหงุดหงิด
“ร้ายจริงๆ ได้ฉีดยาไหม จะติดเชื้อรึเปล่าก็ไม่รู้ ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นหรอก” หมอปุ่นรับหมัดที่กำลังจะโดนพุงตัวเองเอาไว้ได้ทัน เริ่มรู้ทางแล้วว่าตอนไอ้เสือมันหงุดหงิดจะโดนอะไร ก่อนจะรวบร่างเสือแสบเข้ามากอดเอาไว้ พร้อมกับขโมยหอมแก้มคนขี้โมโหไปอีกที
กล่องพลาสติกสีดำถูกยื่นมาตรงหน้าก่อนที่คนขี้โมโหจะทันได้คิดวิธีเอาคืนออก ชีต้าห์เหลือบมองหน้าคนให้อย่างไม่เข้าใจ ก็ไหนว่าหาของขวัญไม่ทัน แล้วไอ้กล่องตรงหน้านี่มันคืออะไรล่ะ
“นาฬิกา..!?” ของที่อยู่ข้างในเป็นนาฬิกาผู้ชายสองเรือนวางอยู่คู่กัน หมอปุ่นพยักหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเรือนหนึ่งออกมาทั้งที่แขนยังโอบอยู่รอบเอวไอ้เด็กแสบที่กำลังตื่นเต้น
“อืม..จะให้ตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่เราดันหนีกลับไปซะก่อน ดูซิผอมลงไปตั้งเยอะ” ของที่จะเอาไว้ให้แทนตัวตั้งแต่ปีที่แล้วก็เลยต้องกลายมาเป็นของขวัญวันเกิดแทน ข้อมือที่กะเอาไว้เมื่อปีก่อน พอมาตอนนี้ก็เลยดูหลวมไปหน่อย
คนที่หงุดหงิดอยู่เมื่อกี้ กำลังปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน ทั้งดีใจ รู้สึกผิด แล้วก็เสียใจที่มันถูกทิ้งเอาไว้ตั้งหนึ่งปีกว่าๆ ยิ่งได้เห็นหน้าเศร้าๆเหงาๆของคนให้ก็เลยรู้สึกอยากจะหันกลับไปโอบกอดคนรักเอาไว้แน่นๆ
“ผมขอโทษ...” ชีต้าห์ก้มหน้ามองข้อมือตัวเองพูดเสียงเบา รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นของริมฝีปากที่แตะลงบนแก้มตัวเอง ก็เลยทำใจกล้าหันกลับไปหอมแก้มคืน
“ขอโทษอะไร.. เรื่องมันผ่านไปแล้วนี่ ใส่ให้พี่ด้วยซิ” ไอ้เสือเอื้อมไปหยิบนาฬิกาที่เหมือนกันอีกเรือนออกมาสวมให้ที่ข้อมือของหมอปุ่นข้างเดียวกัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“พี่หมอเป็นของผมแล้วนะ คราวนี้ห้ามไปมองใครอีกล่ะ”
“หืม..?”
“ก็นี่ไง พี่หมอให้ของขวัญผมสองชิ้น ผมแบ่งให้พี่หมอชิ้นหนึ่ง พี่หมอก็เป็นของผมเหมือนของขวัญนี่ไง” คนให้ของขวัญแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ไอ้เสือเงยหน้าขึ้นมายิ้มเจ้าเล่ห์ เอาแขนข้างที่สวมนาฬิกาขึ้นมาเทียบกันเหมือนจะยืนยันคำพูดของตัวเอง
“ร้ายนะตัวแค่นี้!!” หมอปุ่นรวบตัวไอ้เสือเข้ามากอดแน่น พร้อมกับฝังจมูกลงไปบนแก้มไอ้เสือตัวแสบอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วเสียงเห่าของลูกชายก็ดังขึ้นขัดจังหวะ สองคนที่กำลังกอดกันกลมก็เลยต้องแยกออกจากกันอย่างช่วยไม่ได้
ชีต้าห์เอื้อมมือไปรั้งแขนเสื้อของหมอปุ่นเอาไว้ ก่อนที่จะทันได้เดินออกไปข้างนอก พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหู..’คืนนี้ค้างที่ห้องผมนะ’ พอพูดจบเจ้าตัวก็วิ่งพรวดออกไปจากบ้านอย่างเร็ว ปล่อยให้อีกคนยืนอึ้ง ก่อนจะคลี่ยิ้มกับตัวเองแล้วทำหน้านิ่งๆเนียนๆ เดินตามออกไป
==========================
:-[ ไอ้เสือมันคืบหน้าวุ้ย ทำอะไรให้เขินเป็นด้วย
ว่าแต่ตอนหน้า กล้องพร้อม ไฟพร้อม (อาร้ายยย ก็เริ่มถ่ายทำฉากต่อไปไงเล่า!!)
:กอด1: ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่คอยติดตามอยู่เสมอ
ช้าบ้างอะไรบ้างต้องขออภัย ช่วงนี้ฝนตกบ่อยการจราจรมันติดขัด :laugh:
ว่าแล้วก็วิ่งปรู้ดดด ไปปั่นตอนต่อไปดีกว่า :haun5:
-
Ho Ho Ho ...มาเเล้น เเช๊บ เเช๊บ เซิ้งกันมาเลย ขอบคุณนะคะไรเตอร์ สำหรับตอนใหม่ อร๊าง หงิง หงิง น่ารักโคตรอะ พึ่งจะเคยเห็น เสือยั่วสวาทก็คราวนี้อะ โฮก เเละเเอบสงสารคนที่คิดเเอบจะงาบพี่เต้ อกหักตามระเบียบ เเบบนี้ต้องเรียกรถพยาบาล ส่งตัวเข้า ห้องฉุกเฉินด่วน คุคุคุ เเต่ว่าของขวัญหมั้นหมอปุ่นนี่ ไม่ลงทุนเลย ไอเสือเเสบ
ปล. เเหม ชีตาร์ชวนพี่หมอค้างด้วยก็ไม่ดีจิ เดี๋ยวเสียงดัง พี่ กับ พ่อได้ยิน (ว่าเเต่ พี่หมออย่าลืม ริบบิ้นสีฟ้านะ เเล้วก็มัดตัวน้องจะเซ็กซี่กว่าเปล่า เเละอย่าทำอะไร น้องรุนเเรงนะ ) โฮะ โฮะ โฮะ
-
สงสัยคืนนี้ได้ฉลองวันเกิดซักที 5555
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ รีเควสตอนหน้าเร่งด่วน 55 ชีตาร์ยั่วได้น่ารักมาก
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่ออิๆ
-
กล้องพร้อม ไฟพร้อม!!!
คนอ่านก็พร้อม สำหรับ nc หวานๆ
แล้วนะค้าบบบ :oo1:
-
ว๊ากกกกไอ้เสื้อน้อยจะน่ารัำกไปไหน
เเค่นี้พี่หมอก้อไม่ไหนไม่รอดเเล้ว
-
มายืนรอหลังผ้าม่าน รอไอ้เสือตัดริบบิ้น ฮิฮิ้วววววว :impress2:
-
ตอนนี้หวานๆน่ารักๆ
ตอนหน้าหวามๆ หวิวๆ ป่ะคะ
-
o18 ตอนหน้าต้องเตรียมทิชชู่อ่ะป่าว!
เอ๊ะหรือว่าชีตาร์จะทำเสียฟิวด์อีก :m20:
ชีตาร์น่ารัก :-[ แค่นี้หมอปุ่นก็รักจะตายอยู่แล้ว
-
เสือแสบเอ้ย
น่ารักจริง ๆ
ไม่รักไม่หลงไม่ได้แล้วนะเนี่ย :กอด1:
-
ไอ้เสือนับวันยิ่งเจ้าเล่ห์นะเนี่ย...อิอิ...
แสบได้ใจ....คืนนี้โดนพี่หมอจับฉีดยาฉลองวันเกิดแน่ 555
-
สุขสันต์วันเกิดไอ้เสือ ^^
คืนนี้มีแววว่าพี่หมอจะเสร็จไอ้เสือล่ะ 555+
-
:jul3:และแล้วก็กลายเป็นวันส่งตัวเข้าหอจริงๆ ด้วย :jul3: รอตอนต่อไปอย่างหัวใจจดจ่อ.... :oo1:
-
:-[ เขินเผื่อตอนหน้าไว้ก่อนเลย 555
-
รอฉากต่อไป หุหุ
นักแสดงพร้อมไหม?
-
อืมๆเตรียมทิชชูไว้ด้วยดีกว่า :m20: :m20:
-
ตั้งแต่กลับมานี่ ไอ้เสือเราแสบขึ้นเยอะเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องยั่วพี่หมอเนี่ย
-
คนอ่านก็พร้อม
-
ลุ้นสุดตัวเลยค้างคืนที่ห้องไอ้เสือ จะมีข่าวดีป่าวน้อ ส่งตัวเข้าหอเลยมะ :L1: :L1: :L1:
-
คืนนี้ละ เลือดสาดเเน่เลย
-
:o8:
-
อ้าคคคค ชีต้าร์จะเสียตัวในวันเกิด
-
เสือน้อยน่ารักจริงๆ :o8:
คนอ่านก็พร้อมสำหรับตอนหน้า :impress3:
-
:impress2:
-
วันเกิดทั้งที
มีของขวัญแค่นี้หรือค่ะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
หุหุหุ สงกะสัยเป็นคืนเข้าหอแน่แน่
-
นี่มันวันเกิดหรือวันแต่งาน
มีเด็กแสบใจกล้า
ชวนหมอค้างคืนสอต่อสอง
อ๊าย....ไม่อยากจิ้น :pighaun:
รีบมาต่อเร็วๆ นะ :m25:
-
+1 ค่า
ไอ้เสือน่ารักวุ้ย อิอิ :o8:
-
:impress2: :impress2:
จะทำอะไรหรอ ไอ้เสือน้อย
55555555
พึ่งตามอ่านครบค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ
:-[
-
เสือน้อยน่ารักสุด ๆ ..
ชวนพี่เค้านอนที่ห้องเหรอ.. :-[
ยุให้พี่หมอจัดการซะเลยนี่ ..แสบนัก.. :m3:
-
แสบมากๆๆๆ
ร้ายน่ารักอ่า
-
หวานนนนนนนนนนกัน :o8:
มดขึ้นคอมค่า คอมจะพังแย้วววววววว
ตอนหน้าสงสัยเลือดจะทะลัก
ต้องเตรียมพร้อมสะแว้ววววววววววววว
-
ฟิ้วววววววววววววว!!!
ไอเสือแสบจริง แต่ไอหมาน้อยก้อน่ารัก 55
-
กล้องพร้อม ไฟพร้อม ดาด้า อย่าลืมกระดาษซับเลือดเหล่า FC ชีต้าร์กะหมอปุ่นด้วย
+1 จองตั๋วริงไซด์ นะครับ ดาด้า :z1:
-
กรี๊ดดดดด เข้ามาช้า มีคนจองแถวหน้าเต็มหมดแล้ว งั้นขอใต้เตียงละกัน
พี่หมออย่ารุนแรงมากเน้อออออ น้องยังไม่เคย อิ อิ อิ
-
แต่ว่าคืนนี้ พี่หมอจะผูกโบว์ตัวเองเป็นของขวัญชิ้นที่ 2 หรือว่า เสือน้อยจะเอาตัวเองผูกโบว์ให้พี่หมอแทน ...:-[
-
กดไปเลย กดโลด กดอัดวีดีโอ 555
-
หน้านิ่งๆๆเนียนๆๆแต่ไหงปากยิ้มกว้างจนถึงใบหูแล้วเนี้ย เก็บอาการหน่อยพี่หมอ อะคริๆๆ
-
เป็น FC เรื่องนี้อีกคนค่า
-
^
^
^
จิ้มๆน้องใหม่แทนดาด้า (แอบสิงร่างคุณนาย)
ยินดีต้อนรับนะคะ
นี่ถ้าตอนต่อไปดาด้าเล่นแบบแพนกล้องไปที่โคมไฟสงสัยมีกระทู้แตก กร้ากกกกกกกกกกกส์
ปุ่นลูกแม่ จะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว แม่ปลาบปลื้มมมมมมมมมม >////////<
-
น่ารักซะจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูกกันเลยทีเดียว >////<
อ่านไปก็ยิ้มไปจนแก้มจะปริอยู่แล้ว...ชีต้าร์จะน่ารักไปไหนเนี่ย
ไหนจะยั่ว ไหนจะให้ท่า...ถ้าเค้าเป็นพี่หมอ เค้าคงไม่ทนหรอกนะ...กร๊ากกกก ก ก ก กกกส์
แล้วนี่นอกจากนาฬิกาแล้ว...พี่หมอยังจะผูกโบว์ตัวเองเป็นของขวัญให้น้องอีกหรือเปล่าเนี่ย
แต่สงสัยว่าถึงแม้คืนนี้พี่หมอจะไม่ผูกโบว์ตัวเองเป็นของขวัญให้น้อง...น้องก็คงจะผูกโบว์ตัวเองให้พี่หมอเป็นแน่แท้ =w='
ก่อนอ่านรอบหน้า...คงต้องเตรียมถังมารองเลือดให้พร้อม...รอมานานขนาดนี้ คิดว่าพี่หมอคงจัดหนัก
แต่ก็อย่าลืมนะพี่หมอ ว่าตอนเช้าน้องต้องไปทำบุญ...อย่าหักโหม อย่าหักโหม...กร๊ากกกกกกก ก ก ก ก กกกส์ =^= b
-
ร้ายกาจใหญ่แล้วไอ่เสือ
ยั่วได้ยั่วดีจริงๆ เป็นช่วงคืนกำไรให้หมอปุ่นรึป่าวนี้
ไหนๆก็ได้รับคำเชิญแล้ว จัดหนักๆเลยหมอปุ่น :haun4:
-
หึหึหึ
...อ่านจบแล้วไม่มีคำจะบรรยาย มีแต่ความรู้สึกนี้
หึหึ หึหึ :m25:
-
ฉลองวันเกิด
ก็ต้องใส่ชุดวันเกิดด้วยสินะ
อร๊ายยยยยยย เขินแทน
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
โอยยยยยยยย
ไม่ไหวแระ
ชีตาร์
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
-
:-[ :-[ คนอ่านก็พร้อมแล้ว :z2: :z2:
-
ขออ่าน..คืนนี้..เลยได้ไหม
-
อะไร..รออะไรก๊านนน รอด้วยคนดิ :z1:
กล้องพร้อม ไฟพร้อม แต่ผู้กำกับยังไม่พร้อม กร๊ากกกก :z6: อิสสสสสส(ซักทีเหอะ)
เปิดฉ่ายพร้อมกันพรุ่งนี้(แต่เช้า) หรือจะเปิดขายบัตรรอบสื่อมวลชนก่อนดี :laugh:
แถวหน้าชิดในหน่อยเพ่ ชิดใน ๆ แล้วใครมีกล้องอย่าลืมปิดแฟลช เดี๋ยวแสงมันจะเข้าตา 5555
จุ๊ ๆ อย่าเสียงดังกันนะ เค้าไม่รู้ว่าเรามา(แอบ)ดู (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/361.gif)
กร๊ากกก...ไปดีกว่า เก็บเล็กเก็บน้อยอีกนิดหน่อยก่อน พรุ่งนี้จะเอามาลงแต่แช้่านะ :กอด1:
-
มาปูเสื่อรอค่า
พรุ่งนี้จะได้นั่งติดขอบจอ :laugh:
-
เตรียมซื้อป็อปคอร์น ส่วนบัตร เดี๊ยวหาบัตรฟรีแถวนี้แล้วกันนะ
-
เตรียมตัวเขินล่วงหน้าเลย อิอิ :o8:
-
เตรียมตัวพร้อมแล้วขอแบบพิเศษเลยนะ 5555
-
จองตั๋วVIPมีไหมครับ
เตรียมตัวเขิล
มาไวไวนะครับ
-
เย่ย้ตามทันแล้วอ่ะ
น่ารักๆๆเขิลๆๆ^^
ชีต้าร์รู้จักยั่วด้วยอ่ะ
น่ารักใหญ่แล้ว
ขอจองบัตร VIP ด้วยคนน้า
ตอนนี้อุปกรณ์พร้อมทุกอย่างแล้วจ้าา
-
ขอฮันนีมูนซีทแถวหลังสุดสองที่จ้า
-
ใช้ระบบ3Dรึป่าวค่ะ?? จะได้เตรียมพร้อม ม
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
จับจองที่นั่งเรียบร้อยแล้วค่า ^^
-
มาจองที่ด้วยค่ะ
-
เดี๋ยวคืนนี้ไปเตรียมเลือดสำรองก่อน..อิอิ
-
^
^
^
จิ้มทะลุร้อยพวงทุกท่านที่เข้ามารอหน้าจอค่ะ
อิอิ............
แบบว่า.....วีไอพีขอรับรองว่าพรุ่งนี้ คืนนี้ จะมาแน่นอนนะคะ
ในฐานะแม่ ก็ปลาบปลื้มเหลือเกินค่ะ
เดี๋ยวคงต้องเตรียมของไว้รับขวัญสะใภ้ (คริคริ สะใภ้นำเข้าเสียด้วยซิ >///////<)
.....ปุ่นลูกแม่จะทำน้องเจ็บซะก็มิรู้ งุ้งงิ้ง :m1:
-
พี่หมอปุ่นสู้ๆๆๆ
ไอ้เสือเปิดทางให้แล้ว
จัดไปอย่าให้เสีย
ส่วนไรเตอร์ก๋ต้องจัด NC มาให้อ่านอย่าให้เสีย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด.........
โอ๊ยเสียงแหบแห้งหายไป.....
เสียงแปลกปลอมทั้งหลายต่างหยุดเงียบทุกอย่างอยู่ในความสงบเงียบกริบ
ปล่อยให้สองคนนั้นเค้า... เออ.... ทำอะไร ๆ กันต่อไป 555
ขอจอง 2 ที่ ชั้นบ็อกซ์ เอาแบบฮันนี่มูนซีดซาด 555
(ไม่รู้ดูเหมือนตัวเองท่าจะบ้ามัวรออ่านของคนอื่น แต่ของตัวเอง... ไม่อัพ 555)
-
จะมาตอนเช้าใช่มะ
..ถ้างั้น เคาท์ดาวน์รอละกัน :o8:
หมอปุ่น สู้ๆ :really2:
-
มานั่งจองที่แต่เช้ามืด กลัวไม่ทัน กร๊ากกกกกกกกกกก
-
มาปูเสื่อรอค่า
พรุ่งนี้จะได้นั่งติดขอบจอ :laugh:
มาคนแรกนะ...ไม่ค่อยเล้ยยยย เอ้าเกาะของหน้าต่าง เอ้ยยยขอบจอเอาไว้ให้ดีล่ะ :m20:
เตรียมซื้อป็อปคอร์น ส่วนบัตร เดี๊ยวหาบัตรฟรีแถวนี้แล้วกันนะ
มาแบบเนียน ๆ ไม่ลงทุน โน่นเลยไปยืนเคี้ยวป๊อบคอร์นให้หมดก่อนเร้ยยย เสียงมันดังนะ :jul3:
เตรียมตัวเขินล่วงหน้าเลย อิอิ :o8:
น้องพาร์เขินจนเอามือปิดหน้า แต่กางนิ้วสุดฤทธิ์หวั่นจะเห็นภาพไม่ชัด ฮิ้วววววว :laugh:
เตรียมตัวพร้อมแล้วขอแบบพิเศษเลยนะ 5555
อะไรพิเศษยังไงเหรอ อิอิ :z1:
จองตั๋วVIPมีไหมครับ
เตรียมตัวเขิล
มาไวไวนะครับ
VIP เลยเรอะท่าน จัดไปหนึ่งใบแบบกระชั้นชิด (อยู่ใต้เตียงนะ อย่าเสียงดังเชียวล่ะ จับขาเตียงไว้ด้วย 5555)
ขอฮันนีมูนซีทแถวหลังสุดสองที่จ้า
จะมาฮันนีมูนอารัยแถวหลังห๊า!! :jul3: (อุ๊บ ผกก. เผลอเสียงดัง เด๋วคุณพ่อจะเอาปืนมาส่องกบาลเอา)
ใช้ระบบ3Dรึป่าวค่ะ?? จะได้เตรียมพร้อม ม
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ระบบ 3d ไม่ต้อง รุ่นนี้เป็นแบบ reality ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน ของจริงอะไรจริง :laugh:
จับจองที่นั่งเรียบร้อยแล้วค่า ^^
ดีมาก ๆ มาแบบเรียบร้อย นั่งนิ่ง ๆ นะ อ้าว!! อย่าเพิ่งยกกล้องขึ้นม๊า!! :m24:
มาจองที่ด้วยค่ะ
เชิญ ๆ เชิญนั่งประจำตำแหน่งได้เลย จุ๊ ๆ เบา ๆ นะ
เดี๋ยวคืนนี้ไปเตรียมเลือดสำรองก่อน..อิอิ
นี่ก็เตรียมตัวมาดีเหลือเกิน ว่าแต่...ลาบเลือดเค้าไม่ให้เอาเข้าโรงนะเออ :laugh3:
^
^
^
จิ้มทะลุร้อยพวงทุกท่านที่เข้ามารอหน้าจอค่ะ
อิอิ............
แบบว่า.....วีไอพีขอรับรองว่าพรุ่งนี้ คืนนี้ จะมาแน่นอนนะคะ
ในฐานะแม่ ก็ปลาบปลื้มเหลือเกินค่ะ
เดี๋ยวคงต้องเตรียมของไว้รับขวัญสะใภ้ (คริคริ สะใภ้นำเข้าเสียด้วยซิ >///////<)
.....ปุ่นลูกแม่จะทำน้องเจ็บซะก็มิรู้ งุ้งงิ้ง :m1:
:z13: จิ้มคุณนาย อิอิ โทษฐานสอนลูกชายมาดี แบบว่าไม่มีที่ติ เขิน :-[
พี่หมอปุ่นสู้ๆๆๆ
ไอ้เสือเปิดทางให้แล้ว
จัดไปอย่าให้เสีย
ส่วนไรเตอร์ก๋ต้องจัด NC มาให้อ่านอย่าให้เสีย
:laugh: :laugh: :laugh:
จัดไป...ไม่มีเสียแน่นอน หึหึ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด.........
โอ๊ยเสียงแหบแห้งหายไป.....
เสียงแปลกปลอมทั้งหลายต่างหยุดเงียบทุกอย่างอยู่ในความสงบเงียบกริบ
ปล่อยให้สองคนนั้นเค้า... เออ.... ทำอะไร ๆ กันต่อไป 555
ขอจอง 2 ที่ ชั้นบ็อกซ์ เอาแบบฮันนี่มูนซีดซาด 555
(ไม่รู้ดูเหมือนตัวเองท่าจะบ้ามัวรออ่านของคนอื่น แต่ของตัวเอง... ไม่อัพ 555)
คุณป้าาาาาา อดทนไว้ก่อนจิ กรี๊ดเสียงดังเด๋วสองคนเค้ารู้ตัวนะ ว่าแต่...จองแบบฮันนีมูนจะพาใครมาด้วยเหรออออ :haun5:
จะมาตอนเช้าใช่มะ
..ถ้างั้น เคาท์ดาวน์รอละกัน :o8:
หมอปุ่น สู้ๆ :really2:
พักบ้างอะไรบ้าง ทำมาเคาท์ดาวน์รอ พอเค้ามากัน...กลายเป็นว่าหลับไปซะงั้น ฉายแค่รอบเดียวนะเออ :jul3:
มานั่งจองที่แต่เช้ามืด กลัวไม่ทัน กร๊ากกกกกกกกกกก
มาแต่เช้าจริง..จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไปนะ กำลังจะเปิดม่าน ณ บัดเดี๋ยวนี้แล้ว :interest:
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
แหม่ๆๆๆ
ทีตอนแบบนี้แม่ไอ้เสือมันขยันมาตอบเมนท์รายตัววุ้ย
:m20:
-
33.
หมอปุ่นยื่นกุญแจรถให้เพื่อนหมอ บอกให้กลับไปก่อนเพราะคืนนี้จะนอนค้างที่นี่ แม้ว่าหมอเนสออกจะแปลกใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม เพราะตั้งแต่ที่เจ้าของห้องตัวแสบกลับมาไอ้เพื่อนปุ่นมันก็ไม่ได้มาค้างที่นี่อีก จนมาวันนี้แหละ แต่จะให้ถามเอาความอะไรมากมาย เพราะคืนนี้ตัวเองก็ไม่ได้นอนเฝ้าบ้านคนเดียวหรอก เกิดเอ่ยถามแล้วโดนย้อนกลับมาจะต้องคิดหาคำตอบกันอีก
"พรุ่งนี้เช้าจะเข้าสายหน่อย..ได้ไหม..?" ประโยคคำถามที่ได้ยินเหมือนจะกึ่งขอร้องเสียมากกว่า
"เออ!! อย่าให้เกินเที่ยงละกัน เกิดมีคนหาตัวขึ้นมาจะยุ่ง" หมอปุ่นพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินแยกย้าย คนหนึ่งกลับไปที่รถ ส่วนตัวเองก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
ไอ้เสือเดินสะบัดมือออกมาจากห้องครัวพอดี บ่งบอกว่างานจัดเก็บสถานที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งที่เป็นคนชวนให้ค้างเอง แต่พอหันไปมองแขกหน้าประจำของบ้าน มันก็อดหน้าร้อนวูบไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าระหว่างไปนอนค้างบ้านพักหมอ กับการชวนพี่หมอมาค้างที่บ้านมันก็ไม่เห็นต่างกัน แล้วทำไม...ใจมันสั่นก็ไม่รู้ซิ
"เก็บเสร็จแล้วเหรอ ว่าจะไปช่วยอยู่เชียว" หมอปุ่นเดินเข้ามาใกล้ เห็นรอยยิ้มแหยๆ ของไอ้เสือก็รู้ว่าเจ้าตัวคงกำลังเกร็งจัด ประมาณว่าทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเอามือไม้ไปไว้ตรงไหน ..ทีก่อนหน้านั้นไม่รู้ว่าไปเอาความกล้า(ยั่ว)มาจากไหน
"เออ..ผมไป..อาบน้ำก่อนดีกว่า" ไอ้เด็กแสบเดินนำหน้าเข้าไปในห้องของตัวเอง ลืมไปว่าข้างหลังมีแขกหน้าประจำเดินตามหลังมาด้วยติดๆ นอนกอดกันมาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนเปลือยก็เคยเห็นมาแล้ว แต่ครั้งนี้ตื่นเต้นมากกว่าทุกครั้ง ใจมันเต้นแรงเหมือนจะระเบิด
หมับ!!
ชีต้าห์ที่กำลังเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวถึงกับสะดุ้ง เพราะมีอ้อมแขนแข็งแรงสอดเข้ามารั้งตัวไปกอดจากทางด้านหลัง พร้อมกับจมูกโด่งที่กดลงมาแถวขมับ ..คนยังไม่ได้อาบน้ำมีแต่เหงื่อ มีแต่กลิ่นควันที่ลอยมาจากเตาย่าง มันน่าหอมตรงไหนกัน..
"พี่หมอ..จะอาบก่อนไหม..?" เจ้าของห้องทำใจกล้ายื่นผ้าเช็ดตัวให้ ก็ตอนที่ไปค้างที่บ้านพักหมอมีแต่ไปแย่งเค้าอาบน้ำก่อนทุกที คราวนี้ใจดีสละให้ก่อนก็แล้วกัน แต่...ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียกครับท่าน ไอ้พี่หมอยังยืนนิ่งอยู่แบบนั้น กอดซบไม่ยอมปล่อย ...จะให้คิดเอาเองรึไงเล่า!!
"อาบ.." คำตอบแบบสั้นๆ เล่นเอาคนรอฟังแทบจะแอบถอนหายใจ ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดตัวไปให้ ไม่กล้าหันกลับไปมองหน้า
แต่แทนที่ผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในมือจะโดนคว้าไป กลับกลายเป็นว่าคนที่ยื่นผ้าเช็ดตัวไปให้นั้นแหละ ที่โดนยกจนขาลอยขึ้นจากพื้น พร้อมกับขายาวๆ ที่ก้าวไปยังห้องน้ำ เจ้าของห้องถึงกับตาเหลือก กว่าจะโวยวายเรียกร้องสิทธิ์ให้ตัวเองได้ ก็ตอนที่ถูกวางลงบนพื้นในห้องน้ำแล้ว
"เฮ้ย!! อะไรเล่า..เอาผมเข้ามาด้วยทำไม" หมอปุ่นใช้หลังดันประตูปิด พร้อมกดล็อคเรียบร้อย ไอ้คนที่ทำท่าจะพุ่งตัวออกไปก็เลยหมดสิทธิ์
"ชีต้าห์อยากอาบ พี่หมอก็จะอาบ งั้นก็มาอาบพร้อมกันก็สิ้นเรื่อง มาช่วยกันประหยัดน้ำ" ไม่พูดเปล่า หมอปุ่นกำลังสาวเท้าเข้ามาใกล้
"ก็...ก็ไม่เห็นจะต้องมาประหยัดวันนี้...!!" ไอ้เสือมันก็ก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆเหมือนกัน สายตายังคงจับจ้องมาทางประตู แต่มันคงจะเสียหน้ามากหากจะวิ่งสวนกลับออกไป ทั้งที่ตัวเองเป็นคนชวนซะแบบนั้น หน้าขาวเริ่มขึ้นสีจัดกำลังเบือนหนีไปอีกทาง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง กิริยาแก้เขินที่ไม่ได้เห็นมานาน
"พี่หมอ...ไม่อยากรอแล้วนี่.." ชีต้าห์แทบจะเบียดตัวหายเข้าไปในกำแพงด้านหลัง ตอนที่อีกคนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใช้สองมือยันผนังห้องน้ำเอาไว้ ไม่กล้า..หันไปสบสายตาหวานเชื่อมคู่นั้น มันเหมือน...หัวใจมันจะหยุดเต้น แต่ชั่วครู่ก็กลับเต้นแรงจนอกใจสั่นไปพร้อมๆกัน
"ตะ..แต่ว่าผม.." อยากจะเอ่ยปากบอกความรู้สึก ณ ตอนนี้ที่เป็นอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง จมูกของไอ้พี่หมอที่ยังคลอเคลียอยู่แถวแก้ม ยิ่งทำให้สมองมันคิดอะไรไม่ออก
"ดูซิ..พี่หมอกำลังเป็นโรคหัวใจแบบฉับพลัน!!" หมอปุ่นเอื้อมมาคว้ามือของไอ้ตัวแสบไปแนบอก แผ่นอกที่เปลือยเปล่าเพราะกระดุมเสื้อแกะออกหมดแล้ว
ตอนแรกก็ว่าจะดึงมือกลับ แต่..สัมผัสบางอย่างทำให้ต้องตวัดสายตามอง เจ้าของแผ่นอกที่แม้จะทำหน้าเรียบเฉย เอาแต่แกล้งหยอกเย้าไม่เลิกตรงหน้านี่ ก็กำลังใจเต้นแรงไม่แพ้กัน แววตาหวานฉ่ำช้อนลงมามอง ก่อนจะเบียดตัวเข้ามาใกล้ รั้งใบหน้าให้เงยขึ้นไปรับริมฝีปากที่กำลังก้มต่ำลงมา ชีต้าห์เผลอหลับตาเอียงหน้ารับสัมผัสนั้นอย่างว่าง่าย ฝ่ามือที่ยันอยู่บนอกไม่ได้ผลักไส เสียงเต้นของหัวใจที่เป็นจังหวะเดียวกัน
สายน้ำเย็นไหลออกมาจากฝักบัว หมอปุ่นรั้งเสื้อยืดของไอ้เสือออกไปให้พ้นหัว เพราะยิ่งเห็นตอนที่มันลู่แนบติดไปกับลำตัว เพลิงอารมณ์ก็ยิ่งลุกโชนขึ้นไปอีก เสียงครางหอบของอีกฝ่ายดังจนได้ยิน แต่ริมฝีปากก็ยังไม่ได้ห่างออกจากกัน แขนที่ยันอยู่บนอก กลายมาเป็นโอบอยู่รอบคอกดใบหน้าของคนตัวสูงกว่าให้เข้าหาตัวเอง
"อ๊ะ!! พี่หมอ...!!" ชีต้าห์ร้องประท้วง เพราะจู่ๆก็ถูกช้อนตัวขึ้นมาจากพื้น สองขาตวัดเกี่ยวเอวของหมอปุ่นเอาไว้ ทั้งที่บอกจะเข้ามาอาบน้ำ แต่นี่แค่ปล่อยให้น้ำไหลผ่าน ก็ทำท่าจะพาออกไปข้างนอกทั้งสภาพที่ไม่มีอะไรติดตัวแบบนี้ อายแทบตายแต่ก็โดนหิ้วออกมาวางที่เตียงอยู่ดี
"อีกเดี๋ยวค่อยอาบ..นะครับ.." หมอปุ่นคุกเข่าลงตรงหน้า จุมพิตที่หัวไหล่ ไล่ไปจนถึงแก้ม เพราะไอ้เสือมันยกขาตัวเองขึ้นมากอดเอาไว้แนบลำตัวด้วยความที่อายจัด โคมไฟสีเหลืองส้มที่หัวเตียง ยิ่งสะท้อนให้ผิวขาวดูนวลเนียนน่ามอง..น่าสัมผัสไปหมด
"อื้อ..แต่ผม.." คำที่จะร้องขอถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เดินหน้ามาขนาดนี้แล้วจะให้เหยียบเบรกก็คงไม่ได้ ชีต้าห์ถูกดันให้ล้มลงไปกับเตียงทั้งที่ยังอยู่ในสภาพกอดเข่า แผ่นหลังกับเนื้อตัวเปลือยเปล่า โดนจูบพรมอย่างอ่อนโยนจนรู้สึกหัวใจหวิว ปลายผมที่เปียกน้ำแตะลงบนผิว ทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนแตะลงมา
"ตัวแสบของพี่..." เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู ทำให้ใจลอยไปไกล ชีต้าห์ยกแขนขึ้นกอดตอบตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เนื้อตัวเปลือยเปล่าเบียดเข้าหากันเหมือนจะไม่มีใครยอมถอย ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วตัว ไม่เว้นแม้กระทั่งจุดสำคัญที่ทำให้สะดุ้ง ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากัน เพิ่มแรงกัดเม้มกลั้นเสียงของตัวเองอย่างลืมตัว
เสียงหอบหายใจราวกับกับคนที่เหนื่อยจัด สมองอื้ออึงไม่สั่งการอะไรทั้งสิ้น ชีต้าห์คว้าหมอนขึ้นมากอดปิดบังหน้าตัวเอง แต่ก็ถูกไอ้พี่หมอใจร้ายคว้าออกไปจนได้ ก่อนที่จะโน้มหน้าเข้ามาจูบไม่เว้นจังหวะให้หายใจ หนีก็ไม่ได้ จะซ่อนหน้าก็ยังไม่ได้ ไอ้เสือมันก็เลยคว้าตัวหมอปุ่นเข้ามากอด ซุกหน้าลงไปบนไหล่
"ชีต้าห์...ขอพี่นะ...นะครับ.." เสียงกระซิบเรียกชื่อเหมือนจะร้องขอ แต่ตอนนี้มันกำลังคิดอะไรไม่ออก ก็เลยได้แต่มุดหน้าลงไปกับซอกคอ สัมผัสร้อนผ่าวที่เสียดสีกันอยู่ ทำเอาเลือดทั้งตัวไหลมารวมกันอยู่บนหน้า ในอกมันเหมือนกำลังจะระเบิด
"อือ..พี่หมอ.." ไม่รู้ว่าเผลอกัดฟันตัวเองหรืองับริมฝีปากตัวเองเข้า ความรู้สึกเจ็บจุกที่ทำเอาสะดุ้ง ขืนตัวเอาไว้สุดกำลัง แต่หมอปุ่นก็ปลอบประโลมด้วยจุมพิตหวานทั่วใบหน้าและขมับช่วยให้ผ่อนคลาย ก่อนจะรั้งสะโพกลงมา แล้วขยับไปตามจังหวะที่มันควรจะเป็น เสียงครางที่อุตส่าห์กลั้นเอาไว้หลุดลอดออกมาจนได้
ชีต้าห์ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง ปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามอารมณ์ ให้หมอปุ่นนำ ส่วนตัวเองก็เป็นผู้ตามที่ดี หยดน้ำเย็นๆตามร่างกายตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำในตอนแรก กลายเป็นเหงื่ออุ่นร้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สัมผัสร้อนแรงทำเอาหอบหายใจถี่ กว่าที่พายุลูกใหญ่จะสงบลงตอนที่คนสร้างล้มตัวลงมากอด แล้วจูบซ้ำๆทั่วใบหน้า แล้วไปหยุดอ้อยอิ่งอยู่ที่ริมฝีปากเนิ่นนานจนพอใจ
"รักนะครับ ตัวแสบ..รักที่สุด" คำหวานที่กระซิบข้างหู ทำเอาคนฟังแทบจะมุดหายไปกับหมอน แต่ไอ้คนพูดก็ยังไม่หยุด ยิ่งเห็นว่าอายก็ยังจะคว้าตัวเข้าไปกอดอีก จะหนีไปทางไหนได้ ก็ได้แต่ยึดผ้าห่มมาปิดหน้าเท่านั้นเอง
"ผม..จะไปอาบน้ำ" หมอปุ่นนอนมองคนในอ้อมแขนที่กำลังเอาผ้าห่มห่อตัวเป็นดักแด้ มันคงจะลุกไปไหนได้หรอกนะ เป็นแบบนี้อย่างเก่งก็ทำได้แค่กลิ้งลงไปข้างเตียงเท่านั้นแหละ
"ไปซิ!!" หมอปุ่นปล่อยแขนที่กอดตัวไอ้เสือออก แล้วแกล้งทำเป็นนอนเอาแขนยันไว้กับที่นอน ไอ้เด็กแสบหันมาทำตาดุใส่ แล้วก็ต้องหน้าร้อนฉ่าหันกลับไป เพราะอีกคนยังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
"อ๊ะ..!!" พอขยับ ชีต้าห์ก็รู้สึกเหมือนทั้งตัวมันปวดร้าวไปหมด เจ็บจนต้องครางออกมา น้ำตาแทบจะไหล คนที่จะทำเป็นแกล้งรีบโผเข้ามาใกล้ โดยที่ลืมไปว่าตัวเองยังว่างเปล่า จำต้องโดดไปคว้าผ้าเช็ดตัวอีกผืนในตู้มาพันเอว แล้ววิ่งกลับมาดูอาการไอ้เสือที่ยังนอนนิ่งอยู่ที่เดิม
"ชีต้าห์..ลุกไหวไหม พี่ขอโทษนะครับ" ไอ้เสือที่กำลังเจ็บ ตวัดสายตามองมาอย่างเคืองจัด แพขนตาเปียกชุ่มเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มา แต่ไม่ยักจะได้ยินเสียงสะอื้น ขนาดเป็นเสือเจ็บ ยังทำหน้าโหดได้อีกเหอะ
เมื่อไม่มีวี่แววว่าคนเจ็บจะตอบกลับ ได้แต่ทำหน้าโหด ส่งสายตาขู่ฟ่อๆ ทำยังกับว่าตัวเองจะมีแรงลุกขึ้นมาอาละวาดไหวอย่างงั้นอ่ะ หมอปุ่นถอนหายใจเฮือก ก่อนจะตัดสินใจ ยกไอ้ตัวแสบทั้งที่ยังอยู่ในม้วนผ้าขึ้นมา แล้วพาไปยังห้องน้ำเสียเอง
"ไม่เอาแล้วนะ พี่หมอปล่อยผมลง!!" ชีต้าห์หันไปทำเสียงดุ แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มากกว่านั้น เพราะสภาพตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่โดนมัดมือมัดเท้า ดิ้นมากก็ไม่ได้เจ็บไปหมด ยังดีที่พี่หมอแค่วางลงบนพื้นแค่นั้น
"อาบเองได้ไหม..ให้พี่อยู่ช่วยรึป่าว" น้ำเสียงที่ถามไม่ได้จงใจจะกลั่นแกล้ง เพียงแค่เป็นห่วงตามนั้นจริงๆ
"ได้..ผมจะอาบเอง" ชีต้าห์เกาะผ้าที่พันอยู่รอบตัวเองแน่นพร้อมกับพยักหน้ายืนยันคำตอบอีกรอบ สายตาที่มองมาอย่างอ่อนโยนทำให้คนขี้โมโหใจอ่อนขึ้นมา ปล่อยให้จุมพิตที่หน้าผากอีกที ก่อนเดินออกไปก็ไม่วายหันหลังกลับมามองดักแด้ตัวแสบอีกรอบ พร้อมกับปิดประตูให้
ชีต้าห์ทรุดลงนั่งกับพื้นห้อง ซบหน้าลงบนฝ่ามือสองข้างของตัวเอง จนป่านนี้แล้วหน้าก็ยังรู้สึกร้อนวูบวาบไม่หยุด พอลองเอามือวางแปะที่หน้าตัวเองดู ก็พบว่าเรื่องที่ผ่านไปเมื่อกี้มันเป็นเรื่องจริง ไม่ได้ฝันไปแน่ๆ หลักฐานก็อาการเจ็บนี่ไง ไม่กล้า...ไม่กล้าจะออกไปมองหน้า แล้วจะทำหน้าแบบไหนออกไปล่ะทีนี้ นอนในห้องน้ำซะเลยดีไหม...!!
--------------
คนที่เพิ่งอาบน้ำล้างตัวเสร็จ ค่อยๆแง้มประตูโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำ แปลกใจที่ทั้งห้องเปิดไฟสว่างไม่ใช่โคมที่หัวเตียงเหมือนตอนแรก ผ้าปูที่นอน กระทั่งปลอกหมอนเป็นของใหม่ ไม่ใช่อันเดิมเหมือนเมื่อเช้า กลอกตามองไปรอบๆห้องเพื่อหาร่างของใครอีกคน
หมอปุ่นนั่งหลับเอามือเท้าคางตัวเองอยู่บนเก้าอี้ที่มุมห้อง เหมือนกำลังรอใครสักคน แล้วเผลอหลับไปเสียก่อน สภาพเหมือนคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วชุดที่ใส่ก็ดูเหมือนจะไม่คุ้นเอาเสียเลย ชีต้าห์ย่องไปทางตู้เสื้อผ้า ก่อนจะคว้าชุดนอนของตัวเองมาสวมอย่างเร็วที่สุด แม้ว่าจะยังรู้สึกเจ็บอยู่ แต่ก็ยังไม่อยากให้คนที่กำลังหลับตื่นมาเห็นเข้าตอนนี้
"เสร็จแล้วเหรอ.."
"เหวอ!! พี่หมอทำผมตกใจนะ!!" ยังดีที่แต่งตัวเสร็จพอดี พอหันกลับไป ไอ้พี่หมอก็มายืนอยู่ข้างหลังแล้ว แทนที่ใบหน้าจะเหมือนคนที่มีความสุข แต่ทำไมดูเหมือนคนอมทุกข์นักก็ไม่รู้
หมอปุ่นเพิ่งจะกลับมาจากการวิ่งไปอาบน้ำที่บ้านพักของไอ้เจ้าเด็กโข่งแตงกวา พร้อมกับยืมชุดมาด้วยเสร็จสรรพ เพราะเมื่อก่อนตอนที่ตัวเองมาค้างที่นี้ก็อาบน้ำแต่งตัวมาเลย ถึงไม่มีเสื้อผ้าตัวเองทิ้งไว้ที่นี่ แล้วก็เดินเลยไปหยิบยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบในตู้ยาพร้อมน้ำมาให้
พอกลับมาไอ้เสือก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมาจากห้องน้ำ ลองเอาหูแนบกับประตูก็ยังได้ยินเสียงคนเคลื่อนไหว ไม่ได้เงียบไปจะได้เปิดเข้าไปดู ..ตัดสินใจเปิดตู้ค้นหาผ้าปูที่นอนกับปลอกหมอนเอามาเปลี่ยนให้ใหม่ เพราะอันเก่าจะใช้ได้..คงต้องเอาไปซักก่อน สุดท้ายก็เลยเผลอหลับไปบนเก้าอี้ ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ไอ้เสือมันกำลังสวมเสื้อผ้าแล้ว..
"นี่ยาแก้อักเสบกับยาแก้ปวดนะ เผื่อเอาไว้.." ชีต้าห์เหลือบมองใบหน้าของคนที่ยื่นยามาให้ รู้แล้วสาเหตุที่ทำให้คุณหมอตรงหน้าเป็นแบบนั้น ...สงสัยจะรู้สึกผิดเกินขนาดไปหน่อยมั้ง
“ไม่กินได้ไหม..” ไอ้เสือทำหน้าเบ้ มองเม็ดยาเหมือนอะไรซักอย่างที่มันน่ากลัว
“กินหน่อยนะ..คนเก่ง..” คำขอที่ใช้ได้เสมอตอนที่รักษาคนไข้เด็ก แล้วไอ้เจ้าเด็กแสบตรงหน้านี่ล่ะ ยังทำหน้าบูด แต่ก็ยอมยื่นมือมารับแก้วน้ำกับยาไปถือไว้
ชีต้าห์ยืนมองเม็ดยาในมือตัวเอง สลับกับมองหน้าคุณหมอแวบหนึ่ง เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะกรอกยาเข้าปากตัวเอง ยกน้ำกระดกตาม แล้วส่งแก้วน้ำคืน ด้วยใบหน้าที่เริ่มบูดบึ้ง ก่อนจะเอ่ยปากถาม
"พี่หมอ..เสียใจเหรอ.." หมอปุ่นขมวดคิ้วเข้าหากันเหลือบมองคนที่ทิ้งคำถามเอาไว้แล้วก็ไม่ยอมหันมาสบตา..เรื่องที่เสียใจงั้นเหรอ...!!?
"คิดไปถึงไหนแล้ว..พี่ไม่ได้เสียใจที่ทำ แค่..รู้สึกผิดที่ทำให้เราเจ็บนะ" ไอ้เสือตัวแสบค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ดูก็รู้ว่ายังเจ็บ แล้วก็กลัวว่าพรุ่งนี้ลูกชายคนเล็กของบ้านจะตื่นไปวัดทำบุญไม่ไหว จะเอาเหตุผลอะไรไปบอกทั้งพ่อทั้งพี่ชายเค้าล่ะ ว่าไอ้เสือมันเป็นอะไร
"..รับผิดชอบด้วยล่ะ!!" คนที่นอนตะแคงหันหลังให้พูดเสียงเบาเหมือนตั้งใจจะให้ไม่ได้ยิน หรือไม่คนพูดก็เขินจัดเกินกว่าจะพูดออกมาดังๆ หมอปุ่นวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ ก่อนจะปิดไฟ แล้วขึ้นไปนอนเคียงข้างคว้าเจ้าของเตียงมากอดเอาไว้
"กระผมยินดีรับผิดชอบ..ไปชั่วชีวิตเลยครับ" คำหวานที่น่าฟังกว่าคำไหนๆ กระซิบที่ข้างหูพร้อมกับดึงตัวเข้าไปกอด
“ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วซิ” ชีต้าห์พลิกตัวกลับมาอาศัยความมืดยื่นหน้าเข้าไปขโมยหอมแก้มหมอปุ่น ก่อนจะซุกหน้าลงไปกับอก แม้จะไม่ใช่คำบอกราตรีสวัสดิ์เหมือนคืนที่ผ่านมา แต่คืนนี้ก็คงได้นอนหลับฝันดีภายใต้อ้อมแขนอบอุ่นคู่นี้แน่....
.
.
.
.
.
.
ย้อนกลับไปที่บ้านพักตอนที่หมอเนสขับรถมาจอดที่หน้าบ้าน พร้อมกับไอ้เด็กโข่งที่จะมานอนเป็นเพื่อน พอลงจากรถก็รีบวิ่งขึ้นไปบนบ้าน ให้แตงกวามันรออยู่ในรถก่อน เพราะหน้าบ้านไม่ได้เปิดไฟทิ้งเอาไว้มันก็เลยมืด เปิดบ้าน เปิดไฟเสร็จถึงจะชะโงกหน้าออกมาส่งสัญญาณให้ดับเครื่องยนต์ แล้วตามขึ้นไปบนบ้าน
"คุณเนสครับ ผมเจอไอ้นี่ที่เบาะหลัง" แตงกวาชูของที่ตัวเองเก็บได้มาจากเบาะหลังรถให้เจ้าของบ้านอีกคนดู
"อะไร!!?" หมอเนสเหลือบมอง...ริบบิ้นสีฟ้าขนาดความยาวกะด้วยตาก็ประมาณหนึ่งถึงสองเมตรเห็นจะได้ ริบบิ้น...!!? ยาวขนาดนี้เหมือนกล่องของขวัญจะชิ้นใหญ่มากเหอะ แต่ตอนไอ้เพื่อนปุ่นมันไปที่งาน ไม่เห็นมันจะถือของขวัญอะไรไปเลยนี่หว่า...!!???
====================
:-[ คือแบบ...มิมีอะไรจะพูด (ผกก. มัวเขินอยู่)
ยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้ไอ้เสือ-พี่หมอ
และ..ริบบิ้น ทำไมไปอยู่ที่แตงกวามันได้ กร๊ากกกกก
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาติดตาม ตอนเดินออกจากที่นั่งอย่าลืมเช็คของก่อนนะ :jul3:
ขาดตกบกพร่องอะไรไป ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยขอรับ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
ป้อล้อ..ใครที่จองบัตรรอบแรกทัน มาถ่ายรูปเป็นที่ระทึกกันหน่อยเร็ว!! เอ้า..ชีสสสสส :m24:
-
Ohayo Writerrrrr... มาเเต่เช้าเลย ..เเท่ เเท้ เเท๋ เเท เริ่มต้นด้วยเพลงเข้า โบสถ์ ส่งพี่หมอเเละเสือเเสบเข้า หอ (ยกผ้าเช็ดหน้า ซับเลือด) เป็นฝั่งเป็นฝากันซะที เจ๊ ปลื้ม..ชอบมุข โรคหัวใจเฉียบพลันของพี่หมอ ..กล้าเนอะ...ชอบอีกท่อน .."กระผมยินดีรับผิดชอบ..ไปชั่วชีวิตเลยครับ" เเหม ทำให้นึกถึงคำนี้เลย yes,My lord . กร๊ากกกก เซบาส มาเองเลย เเละ ริบบิ้นสีฟ้า พี่หมอ อะอดใช้เลย หงิง หงิง รีดเดอร์เสียดาย พี่หมอเป็น เวอร์ชั่น รุกเร็วเคลมเร็ว รีดเดอร์อ้าปากค้างเลย ตามไม่ทัน คุคุคุ
ปล. ไรเตอร์ เเล้วรีดเดอร์จะได้ส่ง เเตงกวา + หมอเนส เข้าหอ อีกคู่เปล่า กร๊ากกกกกก เค้าคิดถึง เเตงกวา คุคุคุ +1 ให้กับ ประโยคที่ทำให้คิดถึง เซบาส เเละ ริบบิ้นสีฟ้า
-
^
^
^
อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณบูตะจัง (แอบบอกไปอ่านที่พี่นุ่นตอบเมนท์ไว้ที่เรื่องสั้นด้วยนะคะ)
คริคริ ปุ่นลูกแม่
พาน้องมาบ้านบ้างไรบ้างนะลูก
เอ.....หรือจะให้แม่กับพ่อลงไปหาที่ระนองดีนิ
จะได้ไปทำความรู้จักครอบครัวสะใภ้ไว้ด้วย :m1:
-
ซื้อริบบิ้นมาไม่ได้ใช้เหรอค่ะ หมอปุ่น
ระดับนี้ไม่ต้องผูกใช่ป่ะค่ะ
ถึงเวลาแล้วให้เล ยย ย ย
-
ในที่สุดก็ส่งตัวเข้าหอจนได้ คริ คริ ไอ้เสือเอ๊ยตอนไปยั่วพี่หมอนี่อย่างกล้าแต่พอถึงเวลาจริงๆก็อายเป็นเหมือนกันนะเนี่ย
รอคู่หมอเนสกับแตงกวาค่า ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองด้วยไม่รู้จะมีอะไรคืบหน้ารึเปล่า
-
หมอปุ่นไม่ได้ใช้ริบบิ้น
งั้นหมอเนสกะแตงกวาใช้แทนเลย
เสียดายของอ่าถ้าทิ้งเฉยๆ
ม่ายได้คิดไรเลยนะ
:z1:
-
ทำไมเจ้าของวันเกิด ถึงได้...(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/2.gif) อ๊ายยยยย เสร็จพี่หมอไปแล้ว
กลายเป็นของขวัญให้พี่หมอไปซะงั้น(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/3ca8b998.gif)
รับผิดชอบกันตลอดชีวิตเลยงานนี้
รอดูหมอเนสกะแตงกวาต่อไป
ว่าจะได้ใช้ริบบิ้นหรือเปล่าาาาาาาาาาาาาาาา(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yenta4-emoticon-0010.gif)
-
ดูสิ มัวแต่แอบดู อ้าปากค้างงงง ข้าวโพดไม่ได้กินเลย
แต่คุ้มนะ .....
หวานมากจ้าดาด้า น่ารักเป็นที่สุด
ริบบิ้นที่ไม่ได้ใช้ แตงกวารับช่วงต่อได้เลยนะจ๊ะ
-
หุหุหุหุ........ :z1:ความเอย ความรัก
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
-
ตัวแสบ's พี่หมอ คริคริ
-
แอร๊ยยยย.......งานนี้ริบบิ้นไม่ต้องใช้ผูก เพราะหมอปุ่นเน้นแก้อย่างเดียว..อิอิ
ให้แตงกวาเอาไปมัดหมอเนสแล้วกัน :laugh:
-
แหม!!! เมื่อคืนมาปูเสื่อนอนรอ เจ็บใจตัวเอง
เกือบตื่นไม่ทัน ไม่งั้นอดดูติดจอ
น่ารักจริงๆ หมอปุ่นกับเสือน้อย ทำคนแก่กระชุ่มกระชวย :o8:
ปล.หมอเนสกับแตงกวา เมื่อไหร่จะได้ติดจอมั่งอ่ะคร้า^__^
-
และแล้วปฏิบัติกดเสือก็ทำได้สำเร็จอย่างละมุนละม่อม :a2:
คราวนี้ก็เหลือแต่หมอเนสล่ะว๊า จะรอดไปได้อีกนานซักแค่ไหนเชียว
-
o22 เอาตัวเองเป็นของขวัญวันเกิดจริงๆด้วยนะเนี่ย หมอปุ่น
ริบบิ้น อันนั้น หมอเนส จะเอาไปใช้ต่อรึ ?? :laugh:
-
รีบซะลืมผูกริบบินส์เลยหมอปุ่น ไอ้เสืออดแกะของขวัญชิ้นใหญ่เลย :m20: :m20: :m20:
-
คิคิ พี่หมอลืมผูกริบบิ้น :-[
แหม่ โชคดีจังที่แอบมาตั้งกล้องไว้ล่วงหน้า ฮี่ๆ
จะได้มารีเพลย์ดูว่าตกลงเค้าแกะของขวัญกันยังไงหว่า...ไม่มีโบว์? แอร๊ยยยยยย :m3:
555 ขอบคุณมากค่ะ น่ารักมากๆ
ว่าแต่ไอ้ริบบิ้นสีฟ้ามันตกไปอยู่ในมือแตงกวาแล้วเค้าจะเอาไปใช้ต่อมั้ยคะเนี่ย? :laugh:
-
น่ารักมากๆ :o8:
ริบบิ้นพี่หมอไม่ได้ใช้ให้แตงกวาไปละกัน :impress2:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ น่ารักเหลือแต่หมอเนสเส็ดแตงกวา 55
-
+1 ให้กับซีนนี้เลย :jul1: แต่หมอปุ่นลืมผูกโบว์ งั้นให้ แตงกวาผูกแทนแล้วกัน (แอบรอคู่นี้อยู่) :o8: :-[
-
ขอริบบิ้น เก็บไว้ดูต่างหน้าได้ไหม..
-
เฮอะ ไอ้เรารึอุตส่าห์เตรียมถือกรรไกรรอ จะให้น้องไปตัดริบบิ้น :impress2:
ที่ไหนได้ พี่หมอดันลืมผูก แถมยังแกะของขวัญเองด้วยการเปลื้องผ้าน้องเราแทนอีก (แอบเสียดายเล็กๆ ที่น้องอดตัดริบบิ้น ฮ่าฮ่า)
แต่มากอดน้องแล้ว :กอด1: รับผิดชอบตลอดชีวิตนะจ๊ะพี่หมอ
ส่วนริบบิ้นเส้นนั้น ขอผลักภาระให้พี่เนสแทนแล้วกัน ช่วยแตงกวาคิดหน่อยสิว่าควรจะทำยังไงกับริบบิ้นดี
อย่าให้เสียของเชียวนา.... :z1:
-
:-[ เลือดสาดไหมอะ
-
เสียดายริบบิ้น พี่หมอเนสใช่แทนก็ดีนะคับ หึหึ
-
ไม่ทันได้ใช้ริบบิน
แตงกวก็ผูกตัวเองแล้วมอบให้หมอเนสเลย
อิอิ
-
NC น่ารักดี :haun4:
-
แตงกวาไหนๆก็เจอแล้ว เอามาใช้ให้เป็นประโยชน์เลย
-
น่ารักกำลังดีไม่โลดโผนโจนทะยานให้วุ่นวายวาบหวิว 555
-
อ๊ายยยยย =''= ว๊ายๆ เขินนนนนนน
บัตรฟรีใบนี้คุ้มจริงๆ กรี๊ดดด
-
หมอกินเสือ :z1: :-[
-
:-[ :-[ :-[
เอาอีกๆๆ
"หมอปุ่น&ชีตาร์ IS REAIL"
-
:L2:
-
พี่หมอปุ่บกลับมาเอาริบบิ้นก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เอ๊ะ แต่คงไม่ทันแล้วมั้ง ก็กล่องของขวัญถูกเปิดไปแล้วนี่นา
>/////////////////////<
-
โหะ ๆ เสือเขิล 5555
-
nc น่ารัก น่าเอ็นดู น้องซีตาร์ก็เขินจนต้องเอาหน้าดุมากลบเกลื่อน ทำให้พี่หมอปุ่น
เศร้าเลย (เสียใจที่ทำให้น้องเจ็บตัว) จริงรึเปล่าที่เสียใจน่ะ ริบบิ้นน่ะให้เจ้าแตงกวา
กับหมอเนสใช้แทนแล้วกัน จะได้ไม่เสียของเนอะ ..... :pig4:
-
หมอปุ่นซื้อมา
แตงกวาเอาไปใช้เลยก็ได้
หมอปุ่นไม่ใช้แล้วล่ะ
อิอิ
ไม่ทัน
-
โห ผิดแผนนะเนี่ย
พี่ปุ่นลืมริบบิ้นได้ไง แต่คงไม่ทันล่ะ
ทำพิธีส่งมอบของขวัญกันเรียบร้อยซะแล้ว
งั้นแตงกว่าก็เอาไปผูกตัวเองแล้วเสนอให้หมอเนสซะเลย
ไหนๆฏซื้อมาแล้ววนินเนาะ :laugh:
-
5 5 5 5
ในที่สุดพี่หมอก็สมหวังสมปรารถนาแล้ว
อิจฉาสุด ๆ
ปล. อยากให้ลงเลขหน้าด้วยจ้า
-
จะให้หมอเนสหรือว่าแตงกวาผูกริบบิ้นดีล่ะ :z1:
-
ในที่สุดก็.....
ไชโย
-
น้ำตาลเรียกทวดเลยงานนี้ อิอิ....รอตอนต่อไป แตงกวา กะหมอเนส อิอิ....
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
โอ๊ย...พรุ่งนี้เช้าหน้าชั้นจะหุบลงป่ะเนี่ย ถ้าไม่ลงออกประตูไม่ได้แน่
บานมากเลยอ่ะ เพราะความดีใจปลื้มใจ ที่ได้ร่วมส่งหมอปุ่นกะพ่อเสือเข้าหออ่ะ
เอ้า..แฟนๆทั้งหลาย มาตีตั๋วรอคู่หมอเนสกะพ่อแตงกวาอีกคู่เร๊ว
-
งานนี้ไม่ต้องตัดริบบิ้นกันให้เปลืองเวลา...เพราะพี่หมอแกเล่นข้ามขั้นกันไปเลยทีเดียว...กร๊ากกกกกกกก ก กกกกส์
แต่เอิ่ม...พี่หมอค่ะ...เค้าได้ข่าวว่าพี่หมอจะผูกโบว์ตัวเองเป็นของขวัญให้ไอ้เสือแสบไม่ใช่เหรอ
แล้วไหง๋กลับกลายเป็นว่า พี่หมอเป็นคนตัดโบว์ริบบิ้นไอ้เสือแสบแทนซะล่ะ...คริคริ
โอ๊ยยยยยยย ยยยยย...สงสัยคืนนี้คงจะนอนหลับฝันดีแน่ ๆ...แล้วไหนจะแก้มที่แทบจะปรินี่อีก >//////<
ส่วนพ่อแตงกวาน้อย(?)...แหมะ ๆๆๆๆๆๆๆๆ...เจออะไรไม่เจอนะแตงกวา...ดันไปเจอของดีเข้าซะได้
ในเมื่อพี่หมอไม่ได้ใช้แล้ว...พ่อแตงกวาน้อยจะเอาไปใช้ก็ไม่เสียหายนะ...แต่จะใช้ผูกตัวเอง หรือจะใช้ผู้พี่หมอเนสเนี่ย
คนอ่านขอรอลุ้นอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ นะจ๊ะ...แต่อย่าช้ามากนักนะ...คนอ่านอยากเสียเลือด...กร๊ากกกกกกกก ก กกกก ก ก กส์
-
ชีตาร์น่ารักมากกก เขินซะ NC หวานจนมดหนีแล้วมั้งเนี่ย
อ่านไปยิ้มไป เขินไปกับชีตาร์ด้วย :-[
ว่าแต่ทำไมหมอปุ่นลืมริบบิ้นละเนี่ย แต่ไม่เป็นไรเนอะ อยู่ที่แตงกวาแล้ว
ก็ให้แตงกวาเก็บไว้ใช้แล้วกัน :m20:
-
:impress2: :impress2:
พี่หมอลืมห่อของขวัญหรอ
555555555
-
ขอบอกว่าตั้งชื่อตอนได้เหมาะมาก อบอุ่น อ่อนโยนเป็นที่สุด
เป็นฉากอัศจัรรย์ที่หวาน ละเมียดละไม แต่ก้อทำให้เราหน้าร้อนได้เหมือนกัน
เคลิ้มไปกะพี่หมอกะไอ้เสือตัวแสบ แต่แอบเป็นห่วงกลัวว่าตอนเช้า
ไอ้เสือมันจะลุกไหวรึป่าวอ่ะดิ อิอิ แล้วริบบิ้นนี่แตงกวาคงรู้นะว่าควรจะใช่ทำอะไร
-
รถขนส่งน้ำตาลมาคว่ำที่บ้านของซีตาร์ :laugh:
-
พี่หมอไม่เห็นผูกริบบิ้นหรือผูกแล้วแต่ไม่เห็นหว่า
แต่ไม่เป็นไรพี่หมอปุ่นไม่ผูกน้องหมาน้อยแตงกวาก็เอาไปผูกหมออีกคนแทนเลยจิ
5555555555555555555
ปล.ชีต้าร์เป็นของพี่หมอจนได้นะ
ต่อไปก็ต้องเป็นพี่หมอเนสเป็นของแตงกวา
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักจัง
-
ในที่สุดนะชีตาร์ เสร็จพี่หมอเรียบร้อย :-[
ว่าแต่ไอ้เสือน่ารักจริงๆ
-
...ไม่มีคำใดจะเอ่ย :o8:
ริบบิ้น เลยไม่ได้ใช้ :o8:
...เอาริบบิ้นไปห่อแตงกวาแทน หุหุ
-
:m25: :-[ :-[ +1 ให้นะ
-
เมื่อวานมาจองที่เร็วไปหน่อยเผลอหลับ ฮ่าๆๆๆๆ
พี่หมอทำซะเคลิ้มเลยกร๊ากกกก ซีตาร์น่าร๊ากกกกก
ริบบิ้นอันนั้น แตงกวากะผูกตัวเองให้หมอเนสไปเลยจิ อิอิ :impress2:
-
หมอปุ่น หวานแข่งกับพี่ฟ้าเลยนะ
-
ไม่ผิดหวังที่จองริงไซด์ เป็นฉากที่หวาน... ถนุถนอม... อ่อนโยน... :m1:
ส่วนหมอเนสกะแตงกวา มารอด้วยความระทึก :haun4:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ ดาด้า :กอด1:
-
o13
เจอเรื่องน่ารักๆ อีกแล้วๆๆ
เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
^
^
^
จิ้มๆๆจึกๆเด็กใหม่ของทู้ (ดาด้าช้าเองนะ หุหุ)
ยินดีต้อนรับนะคะ ขอให้สนุกกับเรื่องของไอ้เสือน้อยกับปุ่นลูกแม่ค่ะ ^o^
หมอปุ่น หวานแข่งกับพี่ฟ้าเลยนะ
เดี๋ยวภายในเดือนนี่นุ่นจะพาไอ้ป่วนมาเยี่ยมอีกนะคะ เห็นมีหลายคนบ่นคิดถึงมันกะคุณแฟน
ปล.มันก็ต้องหวานแข่งกันบ้างไรบ้างค่ะพี่ลิตเติ้ลเดวิล อย่างน้อยก็ผูกพันเป็นเครือญาติ >///////<
-
^
^
^
ฉึก ๆ นุ่น
วงษาคณาญาติ อะดิ แบบนี้
จะมาหาเรื่องหวานแข่งกันแล้วเหรอ 555
แต่นุ่นมาเร็ว ๆ นะ เค้าคิดถึงป่วนมันจริง ๆ เหมือนกัน 555
-
พี่หมอโคตรอ่อนโยนเลยอ่ะ แบบนี้ไอ้เสือจะไปไหนรอด 5555
-
หวานถุกใจมาก
แล้วเจ้าของวันเกิดก็ได้ฉลองเสียเลือดกระฉูด
แต่ไม่เป็นไรพี่หมอสัญญาแล้วว่าจะรับผิดชอบการกระทำครั้งนี้
ฮิๆๆๆ หวานชื่นกันตลอดไปนะ
-
เข้ามารอค่ะ
อยากรู้ว่าพรุ่งนี้จะไปทำบุญไหวมั้ยเนี่ย
รึว่าจะมีก็อกสองต่อ :impress2:
"หมอปุ่น&ชีต้าร์ IS REAIL"
-
พี่หมอให้ของขวัญกะชีต้า
-
34
เสียงครืดคราดเหมือนมีอะไรครูดอยู่ที่หน้าประตูห้อง ทำเอาคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงลืมตาตื่น มองบรรยากาศรอบๆห้องยังไม่ทันสว่างดี ไอ้เสือตัวแสบก็ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอด กลัวว่าเสียงที่ยังคงดังอยู่ข้างนอกจะไปรบกวนคนนอนหลับก็เลยต้องค่อยๆขยับลงจากเตียง ..ก่อนไปยังไม่วายก้มลงมาขโมยจูบหน้าผากเนียนอีกที
"บ๊อบบี้!! ชู่ว์~~" พอเปิดประตู ไอ้เจ้าตัวทำเสียงดังมันก็วิ่งพรวดเข้ามา ทำท่าจะพุ่งตัวขึ้นไปบนเตียง ยังดีที่หมอปุ่นคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน
ส่วนคนที่บงการไอ้เจ้าลูกชายตัวนี้ก็ยืนอยู่อีกฟากของประตู กำลังชะโงกหน้าเข้ามาเมียงมองในห้องด้วยสายตากึ่งล้อเลียน เดาเอาว่า...คงไม่ต้องอธิบายให้มากความแล้วล่ะมั้ง..ว่าทำไมน้องชายของพี่เต้ถึงยังไม่ตื่น
"คือ..พี่แค่จะมาถามว่า จะไปทำบุญที่วัด หรือจะเปลี่ยนมาตักบาตรที่หน้าบ้านดี" พี่เต้บอกเสียงเบา พร้อมกับชี้ให้เห็นว่าคุณแม่ครัวคนสวยพี่มุกกำลังจัดเตรียมของให้
"เดี๋ยวผมถามเจ้าตัวให้ก็แล้วกันครับ" หมอปุ่นหันกลับไปมองคนที่ยังนอนหลับบนเตียงอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะหันมาคลี่ยิ้มแหยๆ ให้พี่เต้ที่อุตส่าห์มาปลุกเรียก
"อืม..มีเวลาอีกประมาณ 1 ชั่วโมง ถ้าจะใส่บาตรก็ล้างหน้าล้างตาซะ พี่จะได้ให้คนยกของไปตั้งที่หน้าบ้าน" ยังไม่ทันที่หมอปุ่นจะได้เข้าไปถามความเจ้าของวันเกิดในห้อง ก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่เต้สรุปเอาเองไปแล้ว พอเห็นว่าสายตาคนตรงหน้ามองไปข้างใน แต่พอหันกลับมามองก็ยังคงเห็นแต่คนขี้เซาอยู่นั่นเอง
"ขอบคุณครับ.." พี่เต้ส่งยิ้มให้ ก่อนจะกวักมือเรียกไอ้เจ้าลูกชายคนใหม่ของบ้านนามว่าบ๊อบบี้ให้ออกไปด้วยกัน มันยังดื้อดึงหันไปมองคนบนเตียงอย่างลังเล สุดท้ายพี่ชายคนโตของบ้านก็เลยต้องเรียกเสียงต่ำ มันถึงได้เดินคอตกออกไปจากห้องแต่โดยดี
หมอปุ่นเดินกลับมาที่เตียง อยากจะนอนต่ออีกหน่อย อยากกอดไอ้เสืออีกซักนิดก็ยังดี แต่...ถ้าขนาดว่าตักบาตรที่หน้าบ้านยังออกไปสายล่ะก็ คงจะได้โดนแซวกันอีกยาวแน่ ไอ้เสือแสบมันยิ่งเขินโหดอยู่ด้วย กลายเป็นงอนขึ้นมาจะยุ่งกันไปใหญ่
"ตัวแสบ...ได้เวลาตื่นแล้ว!!" ปลุกด้วยการแกล้งบีบจมูกเบาๆ แต่ดูเหมือนจะเบาไปคนหลับก็เลยยังนิ่งสนิท ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับ เลยเอื้อมไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อน ถึงได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของไอ้เสือที่กำลังแกล้งหลับ
ที่จริงตื่นตั้งแต่ตอนที่หมอปุ่นขยับตัวลงไปจากเตียงแล้ว พอได้ยินเสียงพี่เต้ถามก็เลยทำไม้ทำมือชี้บอกเป็นนัยๆ ว่าจะทำบุญที่นี่ แล้วก็แกล้งทำเป็นหลับต่อตอนที่หมอปุ่นหันกลับมา ก็แค่..อาย..เพราะดันไปนึกถึงเรื่องเมื่อคืนน่ะซิ เรื่องที่ทำไปก่อนจะนอนกอดกันทั้งคืนแบบนี้ ยิ่งมันเด่นชัดเท่าไหร่ก็พาลไม่อยากจะลืมตาขึ้นมามองซะอย่างงั้น
"ลักหลับซะดีไหมนะ ขี้เซาแบบนี้" คนแกล้งหลับยังคงนอนนิ่ง ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าโดนจับพิรุธได้ตั้งนานแล้ว นิ้วมือที่เกลี่ยอยู่บนผิวหน้าทำให้จั๊กจี้จนเผลอขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นหลับตา ทำเนียนเป็นคนนอนละเมอ
"ไม่ตื่นจริงอ่ะ ของขึ้นแล้วนะ..." คำขู่ที่ฟังยังไงก็เหมือนแกล้ง ชีต้าห์แทบจะอดกลั้นไม่ให้ตัวเองหัวเราะแทบไม่อยู่ ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนแก้ม หน้าผาก เลื่อนไปกัดเม้มที่หู แล้วกำลังจะเลยมาที่ริมฝีปากที่กำลังเม้มเป็นเส้นตรง
"อื้อ.." ยังไม่ทันจะได้แตะลงไป เจ้าตัวก็ยกมือขึ้นมากั้นเอาไว้เสียก่อน พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ
"แกล้งหลับเหรอ ตัวแสบ!" จากที่เอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ คนแกล้งหลับก็เลยได้นอนดิ้นไปมา เพราะไอ้พี่หมอมันเอามือจี้เอว ก่อนที่จะปล่อยเสียงหัวเราะจะดังลั่นห้อง
"ฮ่าๆ โอ๊ยๆ เจ็บอยู่ ฮ่าๆ" เท่านั้นแหละคนชอบแกล้งถึงได้หยุดจิ้มเอวไอ้แสบลุกขึ้นมานั่งทำหน้าเหมือนกับว่าตัวเองเจ็บซะเอง ส่วนไอ้ตัวแสบที่ตื่นเต็มตากำลังนอนแผ่บนเตียงหอบหายใจเพราะหัวเราะมากไป
"ขอโทษที..เราลุกไหวไหม" คนที่บอกว่าเจ็บหันมามองคุณหมอขี้แกล้งที่น้ำเสียงเริ่มอ่อนลง แววตาอ่อนโยนคู่นั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน นี่ล่ะมั้งเวลาที่เรารักใครมากๆ ก็ย่อมจะไม่อยากเห็นความเจ็บปวดของคนนั้น ชีต้าห์แอบถอนหายใจก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างไปวางแปะบนใบหน้าของหมอปุ่น
"ลุกไม่ไหว พี่หมอพาไปห้องน้ำที" ในเมื่อลั่นวาจาเอาไว้แล้วว่าจะรับผิดชอบด้วยความเต็มใจ หมอปุ่นก็เลยช้อนตัวไอ้เด็กแสบขึ้นมา แต่...อย่าได้คิดว่ามันจะให้อุ้มท่าเจ้าหญิงเหมือนในนิยาย..ไม่ใช่ เพราะไอ้เด็กตัวยุ่งมันไม่ยอมนะซิ!!
"ตกลงว่าจะเป็นลิง หรือเสือกันแน่!!" ไอ้เจ้าเด็กแสบมันทำหน้าบูด ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ยอมให้อุ้มทั้งที่ตัวเองเป็นคนขอ ไม่ยอมให้ความร่วมมือใดๆ พอจะแบกไปก็บอกว่าเจ็บ ยังไงก็ไม่ยอมท่าเดียว จนต้องย่อตัวนั่งหันหลังให้มันถึงได้โดดขึ้นมาแปะบนหลังเป็นลูกลิงอยู่นี่
บ่นไปก็เท่านั้น เพราะยังไงก็ต้องแบกไอ้เสือที่กลายร่างเป็นลิงเข้ามาในห้องน้ำ วางเจ้าตัวเอาไว้บนชั้นที่เป็นอ่างล่างหน้า บีบยาสีฟันใส่แปรงให้ตามคำสั่งคุณชาย หยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ แอบคิดเอาไว้ล่วงหน้าว่าจะต้องต่อด้วยอาบน้ำตอนเช้าให้ด้วย ...แต่...แทนที่จะได้ยินคำว่า 'อาบน้ำด้วยกันนะ' หรือไม่ก็ 'อาบน้ำให้ผมด้วยซิ' กลับกลายเป็นว่าโดนไล่ออกมาจากห้องซะก่อน!!
"พี่หมอ..!!" พอโดนดันหลังออกมาจากห้องน้ำจนได้ ไอ้เสือมันยังไม่ปิดประตูโผล่ออกมาแต่หัว พร้อมกับคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่เหลือเค้าของคนเจ็บจนหงอยเหมือนเมื่อกี้
"ขอโทษนะ..เมื่อกี้ผมโกหก"
ปัง!! ประตูห้องน้ำปิดลง ทิ้งให้คนที่โดนไล่ออกมาจากห้องน้ำยืนงงกับประโยคเมื่อครู่ ..กว่าหมอปุ่นจะคิดได้ว่าหลงกลไอ้เด็กแสบก็สายไปเสียแล้ว...!!
หมอปุ่นเดินออกมาจากห้องไปขอยืมห้องน้ำของพี่เต้ใช้ก่อน เพราะขืนรอไอ้เสือมันเสร็จธุระก็จะเปลืองเวลาไปเปล่าๆ แล้วจะเดินไปใช้ที่บ้านของไอ้เจ้าแตงกวาเหมือนเมื่อคืนก็คงไม่ทัน ขนาดว่าเริ่มออกตัวทีหลังยังเสร็จก่อน เลยต้องออกมาช่วยพี่เต้กับพี่มุกยกของไปเตรียมที่หน้าบ้าน แล้วค่อยกลับมาตามตัวเจ้าของงานอีกรอบ
"อ้าว..มาเลยไอ้เสือ พระท่านจะมาแล้วนะ" พอเปิดประตูออกมาจากห้อง พี่เต้ก็คว้าข้อมือน้องชายตัวเอง ก่อนจะลากออกไปหน้าบ้าน เพราะพี่มุกกวักมือเรียกเป็นสัญญาณว่าพระท่านกำลังบิณฑบาตผ่านมาทางนี้แล้ว
"ผมต้องทำยังไงบ้างล่ะ.." ชีต้าห์หันไปกระซิบถามพี่ชาย ด้วยความที่ไม่เคยชินกับการตักบาตรตอนเช้าแบบนี้ เคยไปวัดอยู่ก็แค่สองสามครั้งตอนเด็ก แต่ตอนนั้นก็มีคนจัดการให้หมด ตัวเองแค่ไปรับศีลรับพรเท่านั้นเอง
"หมอปุ่นมาช่วยน้องซิ.." พี่มุกรั้งตัวพี่ชายออกไปแล้วคะยั้นคะยอให้คุณหมอไปช่วย มองผิวเผินเหมือนการตักบาตรธรรมดา แต่สำหรับคนที่รู้จักทั้งคู่ดี คงมองเหมือน...คู่บ่าวสาวกำลังช่วยกันต่างหาก
เมื่อไอ้เด็กแสบมันทำเก้ๆกังๆ ไม่รู้เรื่อง หมอปุ่นก็เลยต้องจับมือเอาไว้ ช่วยประคองให้ตักข้าวใส่บาตร วางกับข้าวที่เตรียมไว้ลงไป เมื่อพระท่านปิดฝาบาตรก็วางช่อดอกไม้สดลงไปแล้วยกมือไหว้ ทำแบบนี้ซ้ำๆ จนกระทั่งถึงพระรูปสุดท้ายโดยมีนักเรียนที่ดีคอยช่วยหยิบจับโน่นนี่ตลอดเวลา จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นถวายบรรดาของใช้ของแห้งที่พี่มุกกับพี่เต้ช่วยกันจัดให้ พร้อมกับก้มหน้าพนมมือรับพร
ความรู้สึกแรกหลังจากใส่บาตรแล้ว ชีต้าห์ก็หันมายิ้มให้ เหมือนรู้สึกอิ่มเอิบใจ มีความสุขโดยไม่ต้องใช้เงินซื้อหา เพียงแค่มีครอบครัวที่รัก คนรักคอยอยู่เคียงข้าง เข้าใจกัน เพียงแค่นั้นชีวิตของคนธรรมดาคนหนึ่ง ก็แทบจะไม่ต้องการอะไรอีก
"กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนนะหมอปุ่น อีกเดี๋ยวก็เตรียมเสร็จ.." เจ้าของบ้านที่ขอตัวนั่งอยู่เป็นเพื่อนเจ้าไซบีเรียนอยู่ในบ้าน เพราะทุกเช้าคุณทิวาก็จะตื่นมาใส่บาตรเสมอ วันนี้จึงขอสละซักวันให้ลูกๆได้ใส่บาตรพร้อมกัน
"ขอบคุณครับ..คือ..ผมต้องเข้าเวรเช้า.." คำปฏิเสธแบบสุภาพที่สุด ทำเอาไอ้เสือหันขวับไปมองอย่างแปลกใจ..จะว่าไปตั้งแต่ออกมาจากห้องก็ยังไม่ยอมคุยด้วยเลยซักคำ..
"กินเสร็จแล้วเอารถพี่ไปก็ได้ ขากลับก็ให้ธีโอขับกลับมา..พ่อก็รออยู่ข้างในแล้วด้วย" พี่เต้ยื่นข้อเสนอพร้อมกับประโยคสุดท้ายที่ฟังคล้ายคำขู่ เพราะหันไปเห็นสายตาของน้องชายที่กำลังมองไปทางคุณหมอเข้า
"เออ..เอาแบบนั้นก็ได้ครับ.."
ชีต้าห์เดินตามหลังหมอปุ่นไปอย่างเงียบๆ ไม่กล้าเอ่ยปากใดๆ เหมือนกำลังพิจารณาตัวเองอยู่ จนกระทั่งเดินผ่านเข้าไปในห้อง แวบหนึ่งเหมือนรู้สึกผิด คงเป็นเพราะเรื่องที่ตัวเองไปแกล้งเอาไว้เมื่อเช้า ทั้งที่รู้ว่าทำให้ต้องเป็นห่วง..แต่ก็แค่อยากเอาแต่ใจ ไม่อยากเห็นแววตาเหมือนแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดคู่นั้นอีก
"พี่หมอ...โกรธเหรอ..โกรธผมใช่ไหม..!!?" กว่าจะทำใจกล้าเอ่ยปากถามขึ้นมาได้ เจ้าของแผ่นหลังกว้างก็ไม่ยอมหันกลับมาตอบให้ชื่นใจซักคำ ..คนถามก็เลยเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมา รู้ตัวว่าแกล้งมากไปหน่อย
"ผมก็แค่...ไม่อยากเห็นพี่หมอโทษตัวเองอีก แล้วผมก็ไม่ได้เจ็บด้วย ไม่ต้องมาเป็นห่วง..."
"ก็เพราะเป็นเราไงชีต้าห์!! พี่ถึงได้ห่วงนักห่วงหนา มีอยู่คนเดียวจะให้พี่ไปห่วงใคร!!?" ชีต้าห์สะดุ้ง..ยังพูดไม่ทันจะจบ หมอปุ่นก็หันกลับมาใส่เป็นชุด จำได้ดีเลยแววตาเหมือนตอนที่แกล้งกินอาหารทะเลเข้าไปทั้งที่แพ้ ถึงแม้ว่าจะไม่ถึงขั้นตวาดเสียงดังแต่ก็ทำให้กลัวจนต้องถอยหลังไปสองสามก้าวได้
"ผมก็ชอบให้ห่วง ชอบให้กอด แล้วก็...ชอบให้รัก แล้วทำไมพี่หมอต้องทำหน้าแบบนั้นเล่า!!" ไอ้เสือเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจบ้าง ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนวูบๆ ทั้งที่ไม่ได้ตะโกนเสียงดังอะไร อาจเป็นเพราะพูดเรื่องน่าอายออกไปเนื้อตัวมันก็เลยร้อนไปหมด
"พี่ก็รักเรามาก ขอโทษนะ" พออุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้น อารมณ์ก็ชักจะเริ่มสูงตาม พอได้ยินคำบางคำที่ไม่อยากได้ยิน คนฟังก็แทบจะควันออกหู
"จะขอโทษอะไรนักหนา ไม่เห็นจะเข้าใจ ถ้าคิดว่าตัวเองผิดนัก คราวหลังก็ไม่ต้องทำซิ!!" สงสัยว่าคงจะโมโหมากไป คำพูดธรรมดาก็เลยกลายเป็นเหมือนเป็นไปตามอารมณ์ ทั้งที่ตอนนี้อยากจะเดินเข้าไปให้อ้อมแขนคู่นั้นกอด อยากเอาแต่ใจให้ไอ้พี่หมอบ้าหัวหมุน แต่ตอนนี้ชีต้าห์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหัวหมุนเสียเอง
"ไม่ได้รู้สึกผิดแบบนั้น ก็แค่กลัว..ว่าครั้งต่อไปจะทำเราเจ็บอีกต่างหาก"
กรรม!! กลับกลายเป็นว่าเข้าใจผิดกันไปเอง ..ใครว่าเราแค่มองตาก็เข้าใจ บางครั้งคำพูดมันก็สำคัญนะ แล้วเมื่อกี้ที่ได้ยิน'ครั้งต่อไป'งั้นเหรอ ไอ้พี่หมอบ้ามันวางแผนเอาไว้แล้วนี่หว่า สรุปว่าที่เห็นทำหน้าเศร้าๆ เป็นเพราะกำลังวางแผนระยะยาวอยู่หรอกรึ!!! อ๊ากกกก...แล้วเมื่อกี้หลุดปากพูดอะไรออกไปจนได้นะเรา!!
"ไอ้...ไอ้พี่หมอลามก!!" แทนที่จะโมโหที่ตัวเองโดนด่า ไอ้พี่หมอตรงหน้ากลับคลี่ยิ้มออกมาอีก เล่นเอาคนด่าทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะเอาสายตาเหล่ไปมองอะไร เอามือไม้ไปวางตรงไหน เหมือนมันเกะกะไปหมดตอนที่หมอปุ่นเดินเข้ามาแล้วรั้งตัวเข้าไปกอด
"แล้วพี่จะ'รัก'ตัวแสบให้มากๆนะครับ" คนที่โดนคว้าเข้าไปกอดกำลังยืนตัวแข็งเป็นหิน เพราะคำหวานที่กระซิบข้างหู รู้สึกเหมือนหัวใจมันเริ่มเต้นเป็นจังหวะแปลกๆอีกแล้ว ใบหน้าก็ร้อนเหมือนยื่นหน้าเข้าไปในห้องอบซาวน่า แต่...ด้วยศักดิ์ศรีของไอ้เสือตัวแสบมันจะมาหมดลายด้วยเรื่องแค่นี้ได้ยังไงเล่า!!
"งั้นผมก็จะเอาแต่ใจกับพี่หมอให้มากๆก็แล้วกัน" ชีต้าห์กระซิบตอบกลับไปแบบเดียวกัน พร้อมกับยกแขนคล้องที่รอบคอหมอปุ่นแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนที่เคยทำ ทั้งที่ในใจตอนนั้นอายแทบจะเรียกว่าบ้าเลยก็ว่าได้
"ไม่ไหวนะ..ถ้าเอาแต่ใจแบบนี้ ร่างกายจะแย่เอา..." สงสัยจะจริงอย่างที่หมอปุ่นพูด เพราะตอนนี้เหมือนกับว่าร่างกายมันไม่ยอมทำตามอย่างที่ใจสั่งเลย เหมือนจะเพลียจนอยากจะหลับคาอกซะเดี๋ยวนี้เลย
"พี่หมอ...ผมว่ามันแปลกนะ ง่วงยังไงก็ไม่รู้" หมอปุ่นขมวดคิ้วเข้าหากัน เหมือนกำลังใช้ความคิด พอลองยื่นมือไปแตะที่หน้าผากถึงได้รู้ว่าไอ้เสือมันเหมือนจะมีไข้ เพราะลมหายใจที่ระบายออกมาก็อุ่นจัด
"..เหมือนจะมีไข้ ยังเจ็บอยู่รึเปล่า" ไอ้เสือมันส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่ได้เจ็บแล้ว เมื่อเช้าก็แค่แกล้งทำไปแบบนั้นเพราะอยากจะอ้อนก็เท่านั้นเอง
“ก็บอกแล้วว่าเรื่องเมื่อเช้าผมโกหก แต่ตอนนี้มันมึนจริง” หมอปุ่นยังคงเอามือแตะที่หน้าผาก พาไอ้เด็กแสบไปนั่งพักที่เตียง สงสัยว่าเมื่อคืนจะปฏิบัติภารกิจตอนที่ไอ้เสือมันเปียกไปทั้งตัว แถมเมื่อคืนก็นอนทั้งที่ยังไม่ได้เช็ดผมให้แห้งอีก ถึงได้ออกอาการมึนเหมือนคนจะเป็นไข้
“เดี๋ยวพี่หมอไปยกข้าวมาให้เอาไหม จะได้กินยาแล้วก็นอนพัก”
“ไม่เอา..กินข้างนอกนั่นแหละดีแล้ว” ไอ้เสือจับหมับเข้าที่ชายเสื้อตอนที่จะเดินออกไปจากห้อง เจ้าตัวเบือนหน้าไปอีกทางเหมือนกำลังบ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียว
“ดื้ออีกแล้ว!!” หมอปุ่นแกล้งบีบจมูกเด็กดื้อเล่น ทำเอาเจ้าตัวเลยหันมาทำหน้าย่นใส่
”ไม่ได้ดื้อซักหน่อย ผมก็อายเป็นนะ” ไอ้เด็กแสบบ่นพึมพำพลางก้มหน้าหลบสายตา แค่เห็นหน้าพี่เต้เมื่อเช้าสายตาที่มองมาอย่างล้อเลียนนั่นอีก พ่อกับพี่เต้ต้องรู้แน่ไม่งั้นก็คงเดากันไปต่างๆนานาแล้วมั้งตอนนี้ ยิ่งมาทำเป็นป่วยหลบอยู่ในห้องก็เหมือนไปสนับสนุนความจริงที่เค้าคิดกันนะซิ ...
หมอปุ่นยืนมองอย่างไม่เข้าใจ แต่พอจะมองเห็นอยู่หรอกไอ้เด็กแสบที่ยืนก้มหน้าก้มตาแต่หน้าก็แดงมาจนถึงใบหู ทำเอาคนมองเริ่มหน้าร้อนไปด้วยเพราะดันไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืนเข้า... แม้จะรู้ว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หน้าหนาขนาดจะมองหน้าคุณพ่อตาที่มองมาเหมือนจะจับผิดได้ตรงๆ ...นี่ถ้าเป็นลูกสาวคนเล็กคงได้กินลูกปืนเป็นอาหารเช้าแน่
“งั้นออกไปกินข้าว ทานยา แล้วกลับมานอนนะครับ” ทั้งที่ยังยืนก้มหน้า ชีต้าห์พยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย เลยไม่ทันได้ระวังตอนที่อีกคนยื่นหน้าเข้ามาขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่
“ฉวยโอกาสตลอด!!” เจ้าของแก้มขาวเงยหน้าขึ้นมาดุ แต่หัวขโมยเจ้าเล่ห์ก็หาได้สำนึก กลับคลี่ยิ้มอารมณ์ดี แล้วก้มหน้าลงไปขโมยหอมแก้มอีกข้างอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ขอชื่นใจก่อนไปทำงานไง” ชีต้าห์เหลือบมองด้วยหางตาแต่ริมฝีปากกำลังกลั้นยิ้ม ที่จริงต้องเป็นฝ่ายที่อยู่บ้านต้องยื่นหน้าเข้าไปหอมไม่ใช่รึไง แต่..ถ้าจะพูดออกไปแบบนั้นก็เกรงว่าตัวเองจะเสียเปรียบอีกรอบนะซิ
“แล้วก็ไม่ต้องไปแจกยิ้มให้คนอื่นอีกล่ะ ผมหวง!!” พูดจบคนขี้หวงก็กระชากประตูแล้วเดินนำออกไปจากห้อง ส่วนคนที่เดินตามหลังไปติดๆ ก็อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ฟังทีไรก็ไม่เบื่อคำว่า’หวง’ที่เหมือนกับเจ้าตัวบอกรักแบบนั้น ไอ้เสือปากแข็ง!!
.
.
.
พอเห็นว่าเพื่อนกลับมาบ้านอย่างอารมณ์ดี หมอเนสก็อดมองอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ แถมยังได้รับสิทธิ์พิเศษขับรถของคนที่รีสอร์ทมาอีกต่างหาก แบบนี้ก็เข้านอกออกในได้สะดวกแล้วซิ ไฟเขียวซะขนาดนั้น
“หน้าบานมาเชียวนะ” คำทักทายของคุณเพื่อนทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในบ้าน หมอปุ่นหันไปยิ้มพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างอารมณ์ดี พร้อมกับยื่นกล่องอาหารที่ทางรีสอร์ทเตรียมไว้ให้เจ้าพ่อครัวจำเป็นที่กำลังจะเริ่มต้นลงมือทำอาหารเช้า
“พี่เต้แบ่งมาให้ สงสารหมอหิวโหยแถวนี้น่ะ” หมอหิวโหยที่ว่า แทบจะสำลักกาแฟที่กำลังยกซด ดีว่านั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ไม่งั้นได้ลุกไปเตะคนอารมณ์ดีกันบ้าง
“ขอบคุณครับ คุณลูกเขยเจ้าของรีสอร์ท หมั่นไส้ว่ะ!!” คำประชดประชันที่ไม่ได้ทำให้คุณลูกเขยลดความอารมณ์ดีลงไปได้ หน้าบานมาขนาดนี้คงมีอะไรดี ๆ มากกว่านี้แน่ แต่คงยังซักฟอกมันไม่ได้ปล่อยให้จำเลยรอดไปก่อน
“ช่วยไม่ได้คนมันมีความสุขนี่หว่า แตงกวาขากลับพี่เต้ฝากเอารถกลับไปด้วย” หมอปุ่นวางกุญแจรถไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะเดินผิวปากเข้าไปเปลี่ยนชุดเตรียมตัวไปทำงาน ไม่ได้หันมาสนใจสายตาของเพื่อนหมอที่มองตามหลังอย่างหมั่นไส้จัด
“คุณเนสทานเลยไหมครับ ผมจะได้จัดจานเลย” หมอเนสหันไปพยักหน้าตอบ พักหลังรู้สึกว่าตัวเองมีพ่อบ้านคอยจัดโน่นนี่ให้ยังไงก็ไม่รู้ มันออกจะขัด ๆ ก็เลยเดินไปช่วยหยิบช่วยเทของใส่จาน
“นั่งลงดิ ยังจะมายืนยิ้มอยู่ได้ เดี๋ยวก็อดกินอ่ะ” ทั้งที่โดนดุแต่ธีโอก็ยังคงยิ้มออกมาได้ อารมณ์คงเหมือนที่หมอปุ่นบอกเมื่อกี้ล่ะมั้ง..ก็เพราะกำลังมีความสุข ต่อให้ผู้ร้ายปากแข็งแต่ใจดีคนนี้ดุอีกกี่ครั้งก็ยังยิ้มออกมาได้อยู่ดี..
===========================
o18 ใครที่มารอตัดริบบิ้นไหน ๆ เผลอไม่ได้จริงเชียว
ขอบคุณกำลังใจและคำติชมของตอนที่แล้ว แหะ แหะ o1
ตอนหน้าค่อยลากตะกร้าแตงกวาออกมาวางขายก็แล้วกันนะ
รอบนี้แตงกวามัวปั่นจักรยานอยู่ สปีดไม่ได้ 555
แอบ :กอด1: กอดทุกคนก่อนไป หึหึ
-
อิอิ อะไรจะหวานกันแต่เช้าปานนี้...เมื่อไหร่หมอเนสกะแตงกวาจะแบบนี้มั่ง
-
:z13: :z13:
-
ชีตาร์น่ารักจังเลย :o8:
-
หวานๆ กันยามเช้า :o8:
เอาน่าพี่หมอ ยังไงน้องต้าก็ เอาแต่ "ใจของพี่หมอ" คนเดียวเท่านั้นแหละ อิอิ
-
ด้าด้า เปลี่ยนจากแตงกว่าขี่จักรยาน มาเป็นแตงกวาขับสปอร์ตเปิดประทุนมั่งก็ได้น่า 555
-
หวานนนนนน กันซะ
-
:z1:หมอปุ่นเค้ากำลังอิ่มอก อิ่มใจ
เหลือแต่หมอเนสเนี่ยแหละ อิอิ
-
:L1:
-
พี่เต้น่ารัก :กอด1:แกล้งล้อน้องแต่เช้าเชียว
-
+555
จาแข็งไปถึงหนายยยเนี่ยย
อยากรู้นัก
อย่างอื่นจาแข็งด้วยป่าวน้าาาา
-
หวานกันแต่เช้าเลย :o8:
-
ปากแข็งอย่างเดียวอ๊ะป่าว ?? :z1:
-
:m1: อิจฉาข้าวใหม่ปลามัน ><
-
><
-
น่ารักอ่ะ
หวานซะน้ำตาลไม่กล้าขึ้นเลย
คำว่ารักอ่ะบอกไปเหอะ
ขนากนี้แล้วไม่ต้องเขินแล้ว ^^
"หมอปุ่น&ชีต้าร์ IS REAIL"
-
ป่านนี้เค้าคงรู้กันทั้งบ้านแล้วแหละ 5555+
-
:-[อ๊ายยย..หวานซะ แต่ไม่ค่อยจะสมดุลนะ คู่แตงกวาขาดหวานอ่า :z3: ขอคู่นี้หวานๆบ้างจิ
-
ดีนะหมอปุ่นไม่ต้องกินลูกตะกั่วเป็นอาหารเช้า
-
แล้วเมื่อไหร่คู่แตงกวากะหมอเนสจะอะจึ๊กๆ กันบ้างอ่ะ
หมอเนสจะได้อารมณ์ดีไม่แพ้้หมอปุ่นไง อิอิ
-
ยังกะคู่แต่งงานใหม่เลยอ่ะ
น่าร๊ากน่ารัก :-[
แตงกวาเร่งสปีดหน่อยเร็ว เดี๋ยวตามคู่นี้ไม่ทันน๊า
-
ตอนตักบาตรใครจับด้ามทัพพีด้านบนน้อ :z1: :z1: :z1:
-
หมอปุ่นกับชีตาร์หวานกันซะน้ำตาลยังอายเลย อิอิ มีตักบาตรร่วมกันด้วยข้าวใหม่ปลามันก็ดีแบบนี้ล่ะ เห็นแล้วมีความสุขแทนทั้งคู่จริงๆค่าก็ขอให้รักกันนานๆนะ
ตอนหน้ามารอแตงกวากะหมอเนสดีกว่า เชียร์ให้แตงกวารุกหมอเร็วๆนะคะ
-
:-[ ไม่ต้องอายไปหรอก พี่เต้กับพ่อเค้าเข้าใจ อิอิ
ตอนนี้พี่ปุ่นกับชีต้าร์ก็เรียร้อยไปแล้ว.. แล้วหมอเนสกับแตงกวาล่ะ..เมื่อไหร่ดี :o8:
-
ตักบาตรด้วยกัน..น่ารักจัง.. :o8:
ต่อไปก็แตงกวาละนะ.. :z1:
-
อ่านแล้วมีความสุขดีจริงจริง
-
น่ารักสุดๆ
เที่ยวหน้าขอคู่แตงกวานะครับ
-
เมื่อไหร่จะใจอ่อนอ่าหมอเนสสสสสสสสสส
-
จับรวบหัวรวบหางเลยแตงกวา เล่นตัวดีนัก เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ
-
อิจฉาคนมีความสุข ....ชิส์
ตอนนี้ก็ลุ้นให้แตงกวาจัดการเก็บหมอเนสให้เรียบร้อย หุหุ :laugh:
-
คู่นี้แสบทันกันดี
นายแตงกวาอย่ามัวแต่ช้า
-
หวานกันจริงๆๆๆๆ
มดขึ้นแล้วเนี่ยยย
แล้วเมื่อไหร่แตงกวาจะได้ชิมเนสกาแฟบ้างอ่ะดาด้า
555555555555
-
:-[ :-[
หมอปุ่นกะเสือน้อย นำแตงกวาไปแล้วนะ
เหมือนคู่แต่งงานใหม่ยังไงยังงั้น
แน่ใจนะว่างานวันเกิด ไม่ใช่ งานแต่งงาน
อ่านแล้วเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เขินนนนนนนนนนนนนนวุ้ย :o8:
หมอปุ่นกับเสือน้อยหวานกันขนาดนี้
รอหมอเนสกับแตงกวา หวานกันมั่งอ่ะ
-
หวานกันจริงหวานกันจัง อิอิ
รอคู่หมอเนสกับธีโอนะครับ
-
:-[ ทำบุญด้วยกันด้วย เหมือนคู่แต่งงานใหม่เลย
หวานกันไม่เกรงใจคู่แตงกวากับหมอเนสเลย :m20:
เผื่อแผ่ให้บ้างก็ได้นะคะ o18
-
สองคนรักกันคนอ่านเขิน :o8:
:call:
-
:-[
:กอด1:
อิจฉาอ่ะ
-
แตงกวาก็เริ่มทำคะแนนเข้าน้า
-
:-[ :-[ :-[ :-[
เขินแทนไอ้เสือ
:impress2:
-
อิจฉารอ ตะกร้าแตงกวา ดีกว่าจะเป็นอย่างไร
-
เข้ามารอคร๊า
"หมอปุ่น&ชีตาร์ IS REAL"
-
:-[ :-[ :L2:
-
:-[ อ๊าาาาา.....ความรักเบ่งบาน :a1: :a1: :a1:
-
+1ให้กับความหวาน
:o8:
-
หวานมากๆตอนนี้
หมอเนสกับแตงกวารีบหน่อยนะ
เดี๋ยวตามอีกคู่ไม่ทัน
อิอิ
-
โอ๊ยๆๆ หวานเกิ๊น ช๊อบชอบ
-
เพิ่งได้อ่านตอนแรก...ท่าทางสนุกเชียว...
ขอไปอ่านก่อนนะจ๊ะ...
-
หวานนนนนนนน อ่ะ
ชอบมากจ๊ะ แต่รอดลูกปืนมาได้เนี่ย ไม่ธรรมดาจริงๆนะ
แตงกวา..คนปากแข็งต้องจับกดอย่างเดียวเลย..นะ
-
:o8:
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ
-
^
^
^
อย่าเพิ่งรอค่ะ
มาพรุ่งนี้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มารอแล้วค่ะ
ไม่ทันซะแล้ววววววววววว
555555555555555+
-
ไม่ได้แข็งแต่ปากน้า.... ผมว่า
+1 ให้ดาด้า ว่าแต่แตงกวานะ โลละเท่าไหร่ครับ :z2:
-
:z13: จิ้มข้างบน ฉึก ฉึก
แตงกวาพันธุ์นี้นำเข้าโดยหมอเนสแต่เพียงผู้เดียว อยากรู้ต้องไปถามหมอเนสเอานะ หึหึ
==========================================
34.5 อิจฉา
แชะ แชะ แชะ
"อ๋า...กล้องผมๆ" ธีโอแทบจะกระโดดคว้าเอาไว้ไม่ทัน ตอนที่กำลังกดถ่ายรูปเพลินๆ นายแบบจำเป็นที่กำลังนั่งเขียนรายงานก็คว้าหมับเข้าให้ แล้วทำท่าจะเหวี่ยงลงพื้น แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีวันทำจริงๆ แต่มันก็อดใจหายไม่ได้
"ถ่ายรูปอยู่ได้ คนกำลังทำงานเห็นไหมล่ะ!!"
หมอเนสคืนกล้องที่ยึดมาให้เจ้าของ เพราะรู้ว่าเจ้าตัวรักมาก แต่..คนกำลังทำงานต้องใช้สมาธิสูง ไอ้เด็กโข่งที่เพิ่งจะกลับมาได้เมื่อสองวันก่อน มันก็ลงมือปฏิบัติการ..ถ่ายรูปกระผมครับท่าน ทุกรูป ทุกย่างก้าว ทุกอิริยาบถ ยังกับว่าจะเอาไปประกอบการทดลองการเจริญเติบโต ไอ้เด็กบ้า!!
ตอนนี้ไอ้เจ้าแตงกวามันไปๆมาๆ ระหว่างกรุงเทพระนอง เพราะเริ่มเข้าไปรับช่วงต่อกิจการของคุณตาที่เป็นสตูดิโอ ควบกับการเขียนบทความการท่องเที่ยวให้กับนิตยสารฉบับหนึ่ง ตอนนี้ก็เลยได้เดินทางแทบจะทั่วประเทศ ที่ไหนที่ว่าสวยจะต้องไปเยือนแล้วก็เก็บรูปมาประกอบบทความแนะนำเป็นภาษาที่เจ้าตัวถนัด พอได้หยุดก็จะวนกลับมาที่นี่ ซึ่งบางครั้งก็ต้องติดกลับกรุงเทพไปด้วย เพราะต้องเอารายงานไปส่งอาจารย์หมอ แต่ก็ไม่ได้บ่อยครั้งหรอก
"ก็..ผมคิดถึง.." เอาอีกแล้วคำหยอดหวานๆ ที่ทำให้ใจคนฟังสั่นได้ง่าย พร้อมกับสายตาเหงาหงอย เหมือนน้องหมาที่นั่งเกาะอยู่ที่ขอบเก้าอี้แล้วทำตาวิ้งๆ กระดิกหางเหมือนอยากให้เจ้าของหันมาสนใจ หมอเนสจำต้องวางปากกาในมือลงในที่สุด
"เฮ่อ~~ แล้วรอบนี้จะกลับเมื่อไร" เสียงถอนหายใจยาวเหยียดที่ได้ยิน ทำเอาไอ้เจ้าหมาหงอยยิ่งหงอยหนักกว่าเดิม เพราะคิดไปว่าอาจจะมาสร้างความรำคาญให้เจ้าของบ้าน แต่การที่นานๆ จะได้กลับมาที(เดือนละสองสามครั้ง) ที่พูดออกไปเมื่อกี้แทบจะไม่ต้องคิดให้ยาก เอามันออกมาจากความรู้สึกทั้งหมดของวันที่ผ่านมาเลย
"พรุ่งนี้ครับ แล้วก็ไปนั่งเครื่องต่อไปลงที่ขอนแก่นเลย" แตงกวาพูดเสียงเศร้า ก้มหน้าก้มตามองกล้องในมือตัวเอง ที่จริงอาจจะไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ถ้าทำงานอยู่ในสตูดิโอของคุณตาไปซะ..แต่ด้วยความที่ใจมันรักก็เลยลองทำดู ถึงจะเหนื่อยแต่ก็คุ้มกับที่ได้คืนกลับมา
หมอเนสถอนหายใจออกมายาวเหยียดอีกรอบ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร แล้วก็ไม่ใช่ว่าไม่เหงา ไม่คิดถึงซะเมื่อไหร่...เพียงแต่มันยากที่จะพูดออกไปต่อหน้าเจ้าตัวก็เท่านั้นเอง คนหนึ่งมีงานที่รัก ส่วนอีกคนก็สนุกกับงานที่ทำ สิ่งที่เป็นเหมือนกัน...คือความรู้สึกหลังเวลาเลิกงาน...ความคิดถึงไงล่ะ!!
"ถ้าอยากถ่ายรูป ออกไปข้างนอกไหมล่ะ"
"ไม่เป็นไร คุณเนสทำงานเถอะ ผมไม่กวนแล้วก็ได้" เจ้าของกล้องยังคงนั่งก้มหน้ากดมองรูปที่ตัวเองถ่ายไปก่อนหน้านั้น ทั้งที่เสียงหงอยเหงาขนาดนั้นยังจะมาทำเป็นปากดี หมอเนสลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่ง ก่อนจะคว้าเสื้อแขนยาวที่มีหมวกมาสวมทับ
"ไม่ไปก็นั่งเฝ้าบ้านอยู่นี่แหละ ออกไปสูดอากาศข้างนอกคนเดียวก็ได้!!" พอได้ยินเท่านั้น ไอ้เจ้าหมาหงอยมันก็หูตั้งทำตาเป็นประกาย แล้ววิ่งพรวดตามหลังเจ้าของบ้านออกไปทันทีพร้อมกล้องตัวเก่งติดมือไปด้วย จากที่ซึมอยู่เมื่อกี้ก็กลายเป็นฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี
"ไม่เฝ้าบ้านนะ" ทั้งที่วิ่งตามออกมาแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังจะมีหน้ามาขออนุญาต หมอเนสทำเป็นแกล้งเมินเหมือนไม่ได้ยิน เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมาเงียบไปซักพักถึงหันกลับไปดู
แชะ แชะ แชะ
ธีโอที่ยืนถือกล้องรออยู่แล้ว รีบกดชัตเตอร์ทันที ทุกอารมณ์ที่อยู่ในแววตาคู่นั้น ใบหน้าที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนจากหงุดหงิด กลับกลายเป็นอมยิ้ม ก่อนจะเบือนหนีไปอีกทาง งานนี้ก็ได้กำไรไปเต็มๆ อย่างน้อยก็เดาถูกว่าคุณเนสจะต้องหันกลับมา
"ไม่เบื่อบ้างรึไง ถ่ายรูปอยู่ได้ จะเก็บไว้ขายเก็งกำไรรึไง ถามหน่อย!!?" ไอ้เจ้าแตงกวาส่ายหัวไปมา ใครว่าจะเอาไปขายต้องเก็บไว้ดูคนเดียวซิ คิดคำตอบไว้ในใจ ก่อนจะกดชื่นชมรูปที่ตัวเองเพิ่งจะถ่ายไปเมื่อครู่พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ต้องมากลายเป็นนายแบบจำเป็นยามที่เผลอมันก็รู้สึกเขินบ้างอะไรบ้าง แต่พักหลังเริ่มชินกับเสียงกดชัตเตอร์ หรือจะด้วยความขี้เกียจจะห้ามก็ไม่รู้ ถึงได้ปล่อยให้ไอ้เจ้าช่างภาพตัวโตมันกดเล่นอย่างสนุกสนาน นานๆก็ค่อยแกล้งเหวี่ยง แต่พักหลังมานี่ พอมันกดถ่ายรูปแล้ว ก็กลับไปนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับภาพที่ตัวเองถ่ายได้ เห็นแล้วก็รู้สึก..โมโหขึ้นมาซะอย่างงั้น ก็ทั้งที่ตัวจริงยืนอยู่ตรงนี้แท้ๆ
"อ๊ะ!! เดี๋ยวซิครับ รอผมด้วย!!" พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที นายแบบจำเป็นก็เดินนำลิ่วไปไกลแล้ว แถมขายาวๆ ยังก้าวไปข้างหน้าแบบว่าไม่มีการรอ..หรือว่าจะไม่ได้ยินที่เรียก
คนที่บอกว่าจะออกมาสูดอากาศข้างนอกเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมา อยากจะเดินย้อนกลับขึ้นไปบนบ้านให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ก็กลัวจะเสียหน้า ก็เลยเดินตามชาดหายมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอาศัยร่มของต้นไม้แถวนั้น แล้วทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าบนผืนทราย ไม่สนใจว่าจะมีคนวิ่งกระหืดกระหอบตามมา ในมือมีขวดน้ำเปล่าติดมาด้วย ที่ไม่รู้ว่าแวบไปซื้อมาตอนไหน
"เดินเร็วจัง" คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็บ่นหงุงหงิงไปเรื่อย พร้อมกับยื่นน้ำเปล่าที่ถือมาให้ หมอเนสรับมาเปิดแล้วยกขึ้นดื่ม โดยที่เจ้าของขวดน้ำย่อตัวลงนั่งข้างๆ
"ถ้าวันนี้กดถ่ายรูปอีกครั้ง โดนเตะแน่!!" คำขู่ที่ทำเอาเจ้าของกล้อง ทำหน้าหงอยลงไปทันที ทั้งที่เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลยแท้ๆ ไปเผลอพลาดทำให้โกรธตอนไหนก็ไม่รู้
"ผมก็แค่..อยากเก็บไว้ ตอนที่ไม่ได้เจอกันก็หยิบขึ้นมาดู.."
"งั้นเอามานี่" หมอเนสยื่นขวดน้ำที่ปิดฝาเรียบร้อยแล้ว แลกกับกล้องตัวเก่งที่คล้องอยู่ที่คอ ทำเอาเจ้าของกล้องทำหน้าเหวอ แต่ก็ต้องยอมให้แต่โดยดี ..ลองคำนวณด้วยสายตา ถ้าโดนขว้างลงบนพื้นทรายคงไม่เสียหายอะไรมากหรอก..มั้ง
แต่แทนที่จะขว้างลงพื้นอย่างที่แตงกวาคิด หมอเนสกลับหยิบเจ้าอุปกรณ์คู่กายตรงหน้าที่เพิ่งจะยึดได้ขึ้นมากดปุ่มนั่นนี่ โชคดีที่กดไปโดนปุ่มเปิดหน้ากล้องขึ้นมาโดยไม่ต้องเอ่ยปากถามเจ้าของให้มันเสียฟอร์ม ในเมื่อเจอปุ่มที่ยากที่สุดแล้ว การใช้งานก็ไม่น่าจะยาก เพราะเห็นอยู่ออกบ่อย ก็แค่เล็ง..แล้วก็ยิงให้ตรงจุด หึหึ
แชะ แชะ
"คุณเนส!! ทำอะไรครับ" คราวนี้กลายเป็นว่าเจ้าของกล้องเองที่นั่งทำหน้าเหวอ เป็นนายแบบจำเป็นโดยไม่ได้ตั้งใจ แถมคนที่ยึดกล้องไปได้ยังคลี่ยิ้มกว้างออกมาอีก รอยยิ้มที่ยากจะได้เห็นถ้าเจ้าตัวเค้าไม่ยอมยิ้มออกมาเอง
"ถ่ายรูปไง..ทำไม? หรือจะมีปัญหา!!?" หมอเนสหันมายักคิ้วให้ พร้อมยกกล้องขึ้นมาอีกรอบ แววตาสนุกสนานเหมือนกลับไปเป็นเด็กขี้เล่นอีกรอบ ทำเอาคนมองเผลอยิ้มตามไปด้วย แล้วก็โดน...กดชัตเตอร์บันทึกภาพจนได้ แบบว่าไม่มีพลาด
"ถ้าคุณเนสสนุก ผมก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ"
แม้ว่าจะขัดเขินอยู่บ้างแต่ธีโอก็ต้องปล่อยให้เสียงกดชัตเตอร์ดังอยู่แบบนั้น เลนส์กล้องยังไม่ได้ส่องไปทางอื่นนอกจากหน้าตัวเอง ชวนให้รู้สึกแปลกๆ มันคล้ายจะเขิน แต่ก็ไม่ใช่ อาจเป็นเพราะตัวเองเป็นฝ่ายถือกล้องจนชิน สายตาที่อยู่ข้างหลังกล้องเวลาถ่ายรูปแต่ละใบ ก็เหมือนกับถ่ายทอดสิ่งที่ตัวเราอยากเห็นออกมา ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณเนสจะเป็นแบบนั้นรึเปล่า
"เออ..สนุก เพราะงั้นวันนี้ยึด"
"อ้าว...เดี๋ยวซิครับ กล้องผม...!!" เจ้าของกล้องยื่นมือไปคว้าหวังจะได้เจ้าอุปกรณ์คู่ชีพของตัวเองคืน แต่อีกฝ่ายก็ดึงมันหลบ ก่อนจะผลุดลุกขึ้น หันมายิ้มที่มุมปากพร้อมกับยักคิ้วข้างเดียวเหมือนจะบอกว่าที่พูดไปนะเรื่องจริง ..ก็ตั้งแต่รู้จักกันมายังไม่เคยเห็นหมอเนสสนุกแบบนี้มาก่อน แถมตอนนี้ยังเอาสายกล้องคล้องที่คอตัวเองเสร็จสรรพ
"มาเป็นแบบซะดีๆ จะเอาคืนทั้งหมดเลยคอยดู!!" คำประกาศกร้าวพร้อมกับกล้องที่เล็งมาอีกรอบ
คราวนี้ธีโอจำต้องยกมือขึ้นปิดใบหน้าตัวเอง ดันกล้องให้ออกห่าง แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะอารมณ์ดีของตากล้องมือสมัครเล่น..รู้แล้วว่าไอ้ความรู้สึกแปลกๆที่ว่ามันคืออะไร... ก็ขนาดเจ้าของมันยังต้องพยายามแทบตายกว่าจะเข้าใกล้คุณหมอได้ แต่ดูไอ้เจ้ากล้องตัวปัญหาได้แตะแค่ครั้งเดียว ทำให้คุณเนสอารมณ์ดีขึ้นมาเลย!!
"คืนมาให้ผมเถอะครับ.." เมื่อเจ้าของกล้องทำเสียงเข้มขึ้นมา พร้อมยื่นมือมาตรงหน้า คนที่กำลังเล่นสนุกก็เริ่มรู้สึกตัว แต่ก็ยังไม่ยอมส่งคืนให้แต่โดยดี จนกระทั้งได้กดชัตเตอร์อีกครั้ง ก่อนจะหยิบสายที่คล้องอยู่ที่คอตัวเองออก แล้วส่งคืนให้เจ้าของ
“หวงนักก็เอาไป!!” เรียกว่าแทบจะโยนคืนมา ถ้ารับไม่ทันอาจมีกระแทกลงพื้นแน่ ยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไร หมอเนสก็ก้าวขายาวๆ เดินตัวปลิวไปอีกทาง ปล่อยให้เจ้าของกล้องยังคงยืนงงอยู่ที่เดิม
“คุณเนสครับ ไม่ใช่นะ ไม่ได้หวง...อย่าเพิ่งเข้าใจผิด” เดาเอาว่าน้ำเสียงของตัวเองเมื่อครู่ อาจจะฟังดูรุนแรงไป ธีโอถึงได้วิ่งตามมาคว้าแขนคุณหมอเอาไว้ได้ทัน แต่ใบหน้านั้นก็ไม่หันมามองซักนิด
“ไม่เป็นไร เข้าใจว่าของรัก คราวหลังจะไม่แตะต้องอีก”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ” ธีโอเริ่มอ่อนใจ ยิ่งเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายราบเรียบ ไม่ยอมสบตาด้วยทั้งที่คนอย่างหมอเนสไม่เคยยอมใคร อยากจะดึงตัวเข้ามากอดซะเดี๋ยวนี้ ตรงนี้มันซะเลย
“ทำบ้าอะไร ปล่อยนะแตงกวา!!” ธีโอคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ ก่อนจะรั้งให้อีกคนเดินตามมา ไม่สนใจว่าจะโดนดุโดนว่า แต่ถ้าเผลอทำอะไรอย่างที่ใจคิดไปตรงนี้ล่ะก็ คนที่เสียหายไม่ใช่ตนแน่
หมอเนสจำต้องปล่อยให้ตัวเองโดนลากกลับมาที่บ้านพัก ทั้งโมโห ทั้งหงุดหงิด ไม่รู้ว่ามันเริ่มมาจากสาเหตุอะไร แค่ในอกมันรู้สึกอึดอัดจนแทบจะบ้าตาย หรือบางทีอาจจะโมโหที่ตัวเองนึกโกรธด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ จนโดนบังคับให้กลับขึ้นมาบนบ้านพักเหมือนเดิม แทนที่ข้อมือจะถูกปล่อย กลับโดนดึงเข้าไปกอดแทน..
“อะ..อะไร ไอ้เด็กบ้า ปล่อยซิวะ!!” ดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะถ้าลองเสียท่าไอ้หมาตัวโตนี่ทีไร ไม่เคยรอดซักครั้ง ถ้าไม่หาเรื่องมาต่อรองหรือขู่...แล้วตอนนี้สมองมันตื้อจนคิดคำขู่อะไรไม่ออกเสียด้วย
“ถ้าทำให้โกรธผมขอโทษ..” อ้อมแขนที่รัดอยู่รอบตัวเหมือนจะขยับแน่นขึ้น พร้อมกับหัวโตๆที่ก้มลงมาซบบนไหล่คล้ายจะอ้อนขออย่างที่เจ้าตัวว่า ทำเอาคนที่ตั้งท่าจะโกรธจริงๆได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ เหมือนคนกำลังสับสน
“ไม่ได้โกรธซักหน่อย อย่ามามั่วนะ!!” คนที่กำลังซบหน้ากอดคนอื่น เงยหน้าขึ้นมามอง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนทั้งสองข้างที่กอดอยู่รอบตัว
“ไม่ได้โกรธ..? แล้วทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ คุณเนสคนที่หัวเราะเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว!!?” ไอ้เจ้าแตงกวาเอ่ยถามอย่างแปลกใจ แถมยังบังอาจด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนต้องเบือนหน้าหลบ จมูกโด่งก็เลยเฉียดแก้มไปอย่างน่าเสียดาย
“ตาบอดรึไง!? ก็เห็นอยากถ่ายรูปจะได้ออกมาให้พ้นๆ” คำตอบที่ทำเอาคนถามเลิกคิ้วมองมาอย่างสงสัย ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวเกี่ยวสายเจ้าอุปกรณ์ตัวปัญหาออกไปจากคอ แล้ววางลงบนโต๊ะแถวนั้น
“ถ้า..คุณเนสรำคาญ ต่อไปผมจะไม่ถ่ายรูปคุณเนสอีกก็ได้ จะไม่พกกล้องติดตัวมาอีก แล้ว..อย่าเดินหนีผมอีกนะ..” หมอเนสเหลือบมองเจ้าของกล้องที่กำลังกลายร่างเป็นเจ้าตูบหางลู่หูตกอีกรอบ ทำสายตาอ้อนวอนพร้อมพูดเสียงเศร้าเหมือนเคย อยากจะบอกว่า...ถ้ารำคาญจริงคงไล่เตะไปตั้งแต่ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ครั้งแรกแล้ว
“ใครกันแน่ที่รำคาญ กล้องนั่นของสำคัญไม่ใช่รึไง โทษทีที่ไปแตะโดยพลการ”
จากที่ทำหน้าเศร้าอยู่เมื่อกี้ คราวนี้ธีโอกลับขมวดคิ้วเข้าหากันอีกรอบ ...เพิ่งคิดออกว่าคุณเนสคงเข้าใจผิด ตอนที่ไปขอกล้องคืนเมื่อกี้ ...ไม่น่าเลยคิดมากไปจนได้เรื่อง เผลอไปทำให้เข้าใจผิดอีกจนได้ ทั้งที่กำลังมีความสุขดีอยู่แล้วแท้ๆ ต้องมาแลกเจ้ากล้องตัวนั้น กับเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของคนยิ้มยาก ...ไม่คุ้มกันเลย
“ของสำคัญของผม..อยู่ตรงนี้ต่างหาก แล้วของหวงผมก็เป็นคนนี้ด้วย” ไม่พูดปากเปล่า แต่ธีโอกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆด้วย ตอนแรกก็แค่จะบอกตามความจริง แต่คนที่อยู่ในอ้อมแขนดันหันกลับมาพอดี จมูกก็เลยชนเข้ากับแก้ม ไหนๆก็โดนไปแล้ว ก็เลย...เผื่อไปอีกข้างด้วย...!!
ประโยคที่ได้ยินทำเอาคนที่กำลังหงุดหงิดโดยไร้สาเหตุใจเต้นแรงขึ้นมา อยากจะยื่นมือไปกอดตอบ แต่ก็กลัวว่าจะเหมือนไปชี้โพรงให้กระรอกตัวโตมันจะได้ยิ่งทำตามใจน่ะซิแบบนั้น ขนาดตอนเผลอมันยังได้กำไรไปสองดอกฟรีๆ
“ไอ้เด็กบ้า เล่นทีเผลอนี่หว่า จะปล่อยดีๆไหม!!?” คำขู่ที่เคยใช้ได้ผล แต่ตอนนี้กลับไม่ได้ผลเพราะคนขู่กำลังหน้าแดงจัด แถมเสียงที่เปล่งออกมามันก็สั่นเสียจนฟังแทบไม่เป็นคำ
“ขอโทษนะครับ แต่ผมคิดถึงคุณเนสมาก ขอกอดแบบนี้อีกหน่อยได้ไหม” เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะอ้อมแขนที่ยังโอบอยู่รอบลำตัวไม่มีทีท่าว่าจะคลายออกตั้งแต่ก่อนที่จะขออนุญาตซะอีก
คนที่อยู่ในอ้อมแขนได้แต่ยืนนิ่ง ยิ่งตอนที่จมูกโด่งเฉียดผ่านไปแถวต้นคอเล่นเอาหัวใจแทบจะหยุดเต้นเอาได้ง่ายๆ แต่จะให้ดิ้นให้ผลักไส มันก็ดูจะเสียเกียรติ... แล้วอีกอย่างก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ด้วยว่าตัวเองไม่ได้คิดแบบเดียวกัน ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ สู้ปล่อยให้โดนถ่ายรูปซะยังจะดีกว่ามาเปลืองตัวแบบนี้อีก
.
.
.
.
ตอนเช้าของวันใหม่ คนที่กำลังนอนหลับรู้สึกเหมือนกำลังโดนประทุษร้าย ไม่ใช่การลวนลาม แต่เป็นการ..นั่งทับ..ใช่ครับ!! ใครคนเดียวที่ทำแบบนี้ได้ เพราะเมื่อคืนทำเป็นแกล้งเอาแต่ใจด้วยการขอค้างคืนที่บ้านพักหมอ แล้วก็ได้ค้างจริง..มันเหลือเชื่อไหมล่ะ แต่...ที่นอนคือที่เดิมคือโซฟานอกห้อง!!
“คุณเนส..หนัก..!!” มันจะไม่หนักได้ยังไง คุณหมอแกเล่นทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัวบนหลัง แถมยังยกมือกอดอกสบายใจอีกต่างหาก
“ก็ปลุกตั้งนานไม่ยอมตื่น เดี๋ยวก็ไม่ทันขึ้นเครื่อง!!” ขนาดว่าตื่นแล้ว คนปลุกก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับ ธีโอก็เลยใช้วิชาพลิกตัวกลับมานอนตะแคงแล้วเอาสองแขนโอบรอบเอวเจ้าของบ้านเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว
“คราวหลังก็ Morning Kiss ซิครับ โอ๊ย!!” แทนที่จะได้อย่างที่ขอ กลายเป็นฝ่ามือพิฆาตที่ฟาดกลางกบาล ไอ้เจ้าแตงกวาส่ายหัวไปมาเรียกสติ แต่ยังไม่ยอมปล่อยแขนจากเอวคนโหด
“คิสมะเหงกดิ ลุกขึ้นไปแต่งตัวเลย เดี๋ยวก็ไม่รอซะหรอก!!” คนที่ยังนอนเกาะอยู่ที่เอว เงยหน้าขึ้นมามองอย่างแปลกใจ จะว่าไป วันนี้คุณเนสไม่ได้แต่งตัวเหมือนจะไปโรงพยาบาล หรือว่า...จะไปส่ง
ปิ๊น ปิ๊น
เสียงแตรรถที่ดังอยู่หน้าบ้าน หมอเนสก็เลยตีแขนที่โอบอยู่รอบเอวตัวเองเหมือนจะบอกให้ปล่อย ก่อนจะลุกไปชะโงกดูที่หน้าบ้าน
“ไอ้คุณเพื่อนปุ่นมารับแล้ว เร็วๆเลย ให้เวลา 3 นาที” พอได้ยินคำสั่ง ไอ้เจ้าแตงกวามันก็รีบลุกขึ้นมากวาดของใช้ของตัวเองลงกระเป๋าด้วยความเคยชิน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้..ทำไมหมอปุ่นต้องมารับ!!? พอจะหันไปถามให้หายสงสัย ก็พบว่าหมอเนสกำลังหิ้วกระเป๋าตัวเองออกมาจากห้อง
“คุณเนส..จะไปไหนครับ..?”
“ชักช้า!! จะล่วงหน้าไปก่อนล่ะนะ” แม้ว่าจะยังไม่ได้รับคำตอบ แต่ก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ พอกวาดของลงกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยก็รีบวิ่งเข้าไปจัดการธุระในห้องน้ำ เปลี่ยนชุดที่แขวนเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ก่อนจะคว้ากระเป๋าของตัวเองวิ่งตามเจ้าของบ้านที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
ที่หน้าบ้านมีหมอปุ่นกับเสือแสบยืนยิ้มรออยู่หน้ารถ ส่วนอีกคนที่ลงมาก่อน ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว พอกดล็อคบ้านให้เสร็จสรรพเจ้าของรถที่ว่าจะไปส่งก็ทักทายอย่างอารมณ์ดี ธีโอยืนมองไปรอบๆบ้านอีกครั้งก็ยังไม่เป็นแม้แต่เงาของใครอีกคน ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูรถด้านหลังแล้วก้าวขึ้นไปนั่ง
“คุณเนส!!?” แล้วก็เจอ..บุคคลที่กำลังมองหา กำลังนั่งเปิดอ่านรายงานของตัวเอง พอโดนเรียกชื่อแบบนั้นก็เลยปรายตามองมาอย่างหงุดหงิด
“จะเรียกทำไม..คนกำลังตรวจรายงาน” ธีโอหันไปสบตากับไอ้เสือแสบที่หันหลังกลับมายิ้มให้ แววตาคู่นั้นยังซุกซนเจ้าเล่ห์เหมือนเคย เจ้าตัวทำเป็นแกล้งเอามือป้องปากพูดออกมาโดยไม่มีเสียง ‘ไป กรุงเทพ ด้วย กัน’
“โอ๊ย!! พี่หมอเนสอ่ะ ตีผมทำไมเล่า!!” รายงานในมือแตะลงบนหัวไอ้เจ้าเสือแสบไม่ได้แรงมาก แต่ด้วยความที่มันกวนประสาทก็เลย ทำเป็นแกล้งเว่อร์หันไปฟ้องแฟนของตัวเอง
“นินทาอะไรกันล่ะ..เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” คำขู่ที่ไม่ได้ทำให้ไอ้เสือมันสลด แถมยังหันมาฉีกยิ้มล้อเลียนได้อีก ก่อนหันหน้ากลับไปนั่งที่ ปล่อยให้สองคนข้างหลังฟาดฟันกันไปเอง
“คุณเนสไปด้วยกันกับผมเหรอ ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย..” คุณหมอท่ามากยังคงไม่ได้ละสายตาจากรายงานตรงหน้า แต่อย่างน้อยก็ทำให้คนที่ต้องเดินทางกลับดีใจขึ้นมาได้ จากที่จะนั่งเครื่องต่อไปขอนแก่น ก็เปลี่ยนใจอยู่กรุงเทพล้างรูปซักวันสองวันก็แล้วกัน
“จะบอกอะไรดีๆให้นะแตงกวา ใครบางคนมันนั่งทำรายงานทั้งวันทั้งคืน ก็เพราะจะได้บินกลับไปกรุงเทพวันนี้ เที่ยวบินนี้แหละ” เมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่าที่ไอ้คุณเพื่อนมันจะเปิดปากพูด หมอปุ่นก็เลยต้องพูดเสียเอง
“พูดมากไอ้ปุ่น!!” คนขับรถที่โดนดุกลับหัวเราะชอบใจ มองไปทางกระจกหลัง เห็นไอ้เจ้าแตงกวามันฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ
“ถ้าบอกก่อน ผมจะไม่กวนตอนคุณเนสทำงานเลย จริงๆนะ” หมอเนสชักเริ่มรู้สึกเหมือนยิ่งพูดจะยิ่งโดนรุม เลยแกล้งนั่งเงียบพลางเหลือบมองคนข้างๆอย่างหมั่นไส้ ถึงมันจะไม่กวนตัว แต่มันกวนใจนะซิ ก็เล่นขยับตามไปทุกที นั่งจ้องบ้างล่ะ ถ่ายรูปบ้างล่ะ ใครมันจะไปมีสมาธิทำอะไรได้ ยังดีที่เริ่มเขียนรายงานมาก่อนหน้าที่ไอ้เจ้าหมาตัวโตนี่มันจะมา ไม่งั้นคงไม่เสร็จ
จากที่ปล่อยให้ใครคนหนึ่งวิ่งตามมานาน ลองหยุดเดินรอก็แล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมก้าวเข้ามาใกล้เสียที จนชักเริ่มจะรำคาญขึ้นมา ลองชั่งใจตัวเองด้วยการหันกลับไปมอง แล้วก็ต้องรีบหันกลับมาตอนที่ได้เห็นรอยยิ้มจริงใจส่งมาให้ เดาเอาว่าตอนหันกลับมาใบหน้านั้นจะต้องเปลี่ยนเป็นเหงาหงอยแทนแน่ๆ ไม่ใช่ว่า..ไม่อยากเห็น แต่..มันรู้สึกเขินจนทนมองไม่ได้มากกว่า
แล้วถ้าวันนี้...จะลองหลับหูหลับตาเดินย้อนกลับไปบ้าง คงไม่ทำให้เสียเกียรติเท่าไร เพราะอย่างน้อยๆใบหน้าของคนๆนั้นก็พร้อมจะยิ้มให้เสมอ...อ้อมแขนกว้างที่พร้อมจะเปิดรับ ความสุขทุกวันที่มี..อาจจะมากขึ้นกว่าเดิมก็ได้..ใครจะไปรู้..จริงไหมล่ะ..
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/smart/ness500x300.jpg)
:m24: เล่นกล้องแบบแตงกวาบ้างดีกว่า เผื่อมีคนอิจฉาเราบ้าง หึหึ :m24:
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ช้าไปบ้างต้องขออภัย
อาจจะหวานไม่เทียบเท่าคู่อื่น แต่ก็รสกลมกล่อนนะเออ (รึเปล่า!!?)
แอบโฆษณาให้คู่น้องชายน้องเขยนิดหนึ่ง ตอนพิเศษ ก็แค่อยากรู้.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14565.1980) จะอยากรู้อะไรไปหาคำตอบกันเอาเอง :-[
แอบกอดทุกคนก่อนไป ฮิ้ววววว :กอด1:
-
O_o ตอนใหม่มาเเย้ว วิ่งไปตาม ขอบคุณนะคะไรเตอร์ กรี๊ด ดดดด เเตง + หมอเนส ของเจ๊ หวานอะ ชอบ อ่านเเล้วยิ้มตาม ใจกระตุกตอนที่เค้าน้อยใจกัน เเต่ก็ยิ้มได้ตอนที่เค้าง้อกัน (ตรูอินเกินไปเปล่า หว่า ) คุคุคุ น่ารักมาก ตอนนี้ให้อารมณ์เหมือนเป็นตอนต่อ ของ น้ำเเข็งใสเลย อะ เเบบคำตอบของคำถามตอนนั้นน่ะ
+1 เอาไปเลย หงิง หงิง เด๋วเเวบไปหา พี่ฟ้า กับตัวป่วน ก่อน
-
พี่เนสขราาาาาาาาาาาาาาาาาาของน้อง(นุ่น) จะซึนยังไงก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้นนะคร้า (อา....อิป้าเน่ามากวันนี้ คริ)
ที่แน่ๆ ตอนพี่เนสชวนออกไปเดินเล่นแล้วแตงดองวิ่งตามนี่นึกถึงภาพโกลเด้นตัวโตๆลั้ลลากระดิกหูกระดิกหางวิ่งตามเจ้าของเชิ่ดๆอย่างแรง
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1:ดาด้า .......อ้ะ.....มาโฆษณาอะไรเนี่ย? อยากรู้อะไรนิ? น่าสงสัยเลื้อเก้ำเลื้อเกิน (อั๊ยยั้ย!โฆษณาแฝงตลอด)
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/6.gif)หมอเนสคิดถูกแล้วววววววววววววว
หนีแตงกวาอ่ะพ้น แต่หนีใจตัวเองไม่พ้นหรอก(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/008-1.gif)
หลับหูหลับตาเดิน เปิดใจรักแตงกวาเถอะ รับรองไม่ช้ำใจ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/915068477.gif)
-
แตงกวา..จะได้จิ้มน้ำพริกแล้วโว๊ย..
-
แตงกวาหน้าบานเลยละิสิ๊
-
เนสก้อยังปากแข็งเหมือนเดิม แต่ว่าอาจจะเป็นเพราะอายมากกว่า
เลยไปแสดงออกเป็นโวยวายแทน แอบสงสารแตงกวาเล็กๆ
จะหวานกันก้อเหมือนไม่ได้รับการตอบสนองเท่าที่ควร ทำใจนะ
แค่นี้ก้อดีกว่าเมื่อก่อนตั้งเท่าไหร่แล้ว สู้สู้นะจ๊ะ แตงกวา
-
แตงกวา..จะได้จิ้มน้ำพริกแล้วโว๊ย..
ว้าว...ชอบรีนี้จัง
-
แตงกวาพันธุ์นี้รักเจ้าของจริงๆ :กอด1:
แต่แหมแตงกวาควรจู่โจมมากกว่านี้นะ :impress2:
-
อยากได้แตงกวาที่สุดเลย
มาเป็นแฟนกันเถอะนะ
-
หมอเนสเริ่มเปิดใจแง้มๆออกมาแล้ว ขนาดยอมบินไปพร้อมกันนี่ แตงกวาท่าจะยิ้มไม่หุบ
-
หมอเนสน่ารักขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก็ยังไม่ทิ้งความซึนอยู่ดีอ่ะ
แต่ก็นะ น่ารีกเป็นบ้าเลย
หึงได้แม้กระทั้งกล้อง =_=
-
หมอเนสน่าจะเดินหันหลังกลับมาตั้งนานแล้วน๊า..ดูดิ๊ให้พี่ปุ่นแซงหน้าไปซะแล้ว
-
แหม คนเราหึงกล้องก็เป็นด้วย :m12:
-
ใช่แล้วจ้าหมอเนสไม่ลองก็ไม่รู้นะ
-
ภาพประกอบน่าร๊ากกกกก
-
ชอบจัง :กอด1:
-
ปากแข็งให้ตลอดนะหมอเนส
-
มาตามอ่านแบบยาวเลย :L2:
-
กลมกล่อมน่ารักจริงๆค่ะ ภาพประกอบก็ได้ใจ
+1 :กอด1:
-
หมอเนสคิดแบบนี้ก็แปลว่า...อีกไม่นานคงจะได้ร่อนการ์ดกันแล้วใช่ป่ะ...คริคริ *0*
เฮ้อออออออออ อ อออ...ไม่ว่าจะผ่านมากี่ตอนต่อกี่ตอน...เรื่องนี้ก็ยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ได้...หน้าบานจนจะออกประตูบ้านกันไม่ได้แล้วนะเนี่ย...อิอิ
แล้วนี่อะไร...มีการมาอิจฉง อิจฉากล้องกันซะง้าน...แต่แหมะ...ดันมาอิจฉาพร้อมกันนี่สิ น่าคิดนะเนี่ย
แบบนี้ก็แสดงว่าใจตรงกันแล้วหน่ะสิ...อร๊ายยยยย ย ยยยยยยยย ยยยย...ดีใจแทนพ่อแตงกวาน้อยจริง ๆ >//////<
-
หมอเนสจะปากแข็งไปได้กี่น้ำต้องจับกดใช่ไหม ฮิฮิ
-
หมอเนสปากแข็งแต่น่ารัก ชอบแตงกวาอ่ะ :-[
ภาพประกอบให้อารมณ์เหมือนแตงกวากะหมอเนสจริงๆ
+1 ให้ดาด้าซังงับ :กอด1:
-
เก่งมากแตงกวา รุกต่ออย่าทันให้หมอเนสตั้งตัวทัน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
+1 เลยจ้า ในที่สุดหมอเนสก็รู้ใจตัวเองซะที อิอิ แต่ว่าจะตามคู่หมอปุ่นทันมั๊ยเนี่ย
-
หมอเนสปากแข็งแต่ก็น่ารักเนอะ
แตงกวารุกต่อไปอย่ายอมแพ้
-
ธีโอหมอเนส
น่ารักไม่เเพ้ไอ้เสือกะหมดปุ่นเลยน๊า
อิอิ
-
หมอเนสนี่ท่ามากจริงๆเลยนะเนี่ย ^^
วิ่งตามตัวป่วนไปอย่างรวดเร็ววววววว
-
หมอเนส ฟอร์มเยอะ :z1:
-
แพ้ทางจนได้นะ
หมอเนส
อิอิ
-
หวานจังเลยยยย
หมอเนสเนี่ยปากไม่ตรงกับใจเลยยย
ฟอร์มเยอะจริงๆๆ
คิดถึงแตงกวาก็น่าจะบอก
แต่ไม่เป็นไรบอกด้วยการกระทำก็ดีไปอีกแบบ
แบบว่าดูจริงใจดีไม่มีหลอกเพราะทำไปแล้ว
คิดถึงชีต้าร์ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:L2: :L2: :L2:
-
หมอเนสอ่ะ
ซึนเดเระมากมาย :serius2:
-
:กอด1: :กอด1: รีบๆๆๆๆอัพนะ
:L2: :L2: :L2: ให้ไรเตอร์
-
โอ๊ยๆๆ อิจฉา
คนนึงก็ฟอร์มจัด อีกคนก็กลัวไปซะหมด
ไปกทม.ด้วยกันรอบนี้ หวังว่าจะคืบหน้านะ หุหุ
:pig4:
-
เมื่อไหร่หมอเนสจะยอมเปิดใจสักที
-
:L1:
-
:กอด1:
โอ๊ย....น่ารักมากๆๆๆๆ...
อ่านเรื่องนี้แล้ว...ชอบจัง....ขอเป็นแฟนคลับติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะจ๊ะ พี่หมอปุ่น กะหมอเนส...
-
ต้องให้แตงกว่าจับกดซะแล้ว
ไม่งั้นคงไม่ยอมลงง่ายๆแน่เลย
รอตอนแตงกวาจับหมดเนสกดอยู่ครับ
อิอิ
-
คู่นี้ก็น่ารัก +1 :L2: :L2:
-
:z2: :z2:
-
น่ารักทั้ง 2คู่เลย
-
น่ารักอ่ะ...หมอเนสก็ฟอร์มจัดซะน่าจับกด ฮ่า ๆ (ในรูปแมนได้อีก)
แตงกวาสู้ ๆ !! (สรุปทั้งสองคนหึงกล้องตัวเดียวใช่มะ?)
-
น่ารักอ่ะ...หมอเนสก็ฟอร์มจัดซะน่าจับกด ฮ่า ๆ (ในรูปแมนได้อีก)
แตงกวาสู้ ๆ !! (สรุปทั้งสองคนหึงกล้องตัวเดียวใช่มะ?)
เอร้ยยยยย :z13: จิ้ม ๆ แบบว่าคุ้น ๆ จะใช่ไหมน่า
ถ้าใช่ก็บอกมา มากอดแน่น ๆ ทีเร็ววววววว :กอด1:
ปล.สาวกตัวแสบทั้งหลายใช่ม้ายยยย :จุ๊บๆ:
ป้ิอล้ออีกที แบบว่ามั่นใจมากเหอะว่าใช่คนเดียวกัน ถ้าไม่ใช่ก็กอดไปแล้วอิอิ
-
แตงกวาไปกรุงเทพด้วยกันแล้ว
อย่าให้รอดกลับมานะ
อิอิ
-
หมอเนส ยอมๆแตงกวาไปเหอะ
จะได้หวานๆสักที อิอิ
-
:impress2:
-
น่ารักอะ แตงกว่า น่ารักมักมักเลย คุณหมอเนสก้อด้วย อิอิ
-
งืมมม
ยังไม่มาอีกเหรออ
หายไปหลายวันแล้วนะ
-
เข้ามาม้วนตัวรอลูกชายกะสะใภ้
แอบกระซิบบอกทุกท่านว่ากำลังอยู่ในขั้นตอนการผลิต...แต่ คาดว่าอีกไม่กี่ชั่วยามจะสำเร็จค่ะ
:m18:
-
35. เตรียมงาน...
ก๊อก ก๊อก
"ไอ้เสือ..ออกมากินข้าว อาหารพร้อมแล้ว"
"ครับๆ เดี๋ยวผมออกไป ทุกคนล่วงหน้าไปก่อนได้เลย" เสียงเรียกของพี่ชายที่หน้าประตูห้องรอบที่สอง แต่เจ้าคนที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ยังคงไม่ขยับหลังจากที่ส่งเสียงตอบกลับออกไปแล้ว จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบ
"ชีต้าห์จ้ะ ของหวานวันนี้เป็นบัวลอยมะพร้าวอ่อนนะ พี่เก็บไว้ให้ในตู้เย็น"
"ครับผม...เดี๋ยวผมออกไปกิน ขอบคุณครับ" เสียงหวานของว่าที่พี่สะใภ้มาเคาะบอกถึงหน้าห้อง
จะว่าไปพอนึกถึงหน้าเจ้าขนมหวานเป็นเม็ดแป้งสีอ่อนจากธรรมชาติราดน้ำกะทิที่เคี่ยวกับน้ำตาลใส่เนื้อมะพร้าวอ่อนลงไป อึ้ยยย..แค่คิดก็น้ำลายสอ จนอยากจะสละเก้าอี้แล้ววิ่งออกไปหยิบมาฟาดให้เรียบ แต่ตอนนี้...มีภารกิจสำคัญที่ไม่สามารถทิ้งไปได้ที่ยังทำไม่เสร็จนะซิ
"เสือเอ้ยยย ลูกชายเรามันมานอนเฝ้าอยู่หน้าห้อง ไม่เปิดให้มันเข้าไปหน่อยเรอะ" คราวนี้เป็นเสียงของพ่อที่มาเคาะเรียก พร้อมกับบอกเหตุผล ไอ้บ๊อบบี้อ่ะนะ มันเป็นลูกชายทรยศติดคนอื่นไปทั่ว ยกเว้นกับป๊ะป๋าของมันที่อุตส่าห์หอบหิ้วมาจากแดนไกล
"บ๊อบบี้!! ไปนอนกับลุงเต้ก่อน คืนนี้ป๊ะป๋าไม่ว่าง....อ้าว...!!"
“รูมเซอร์วิสครับคุณหนู” คำประชดที่ทำเอาเจ้าของห้องขำก๊าก คนบริการที่นี่มีอาชีพเสริมเป็นคุณหมอเชียวนะ ก็แทนที่จะเป็นไอ้เจ้าบ๊อบบี้อย่างที่พ่อบอก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูกลับเป็นพ่อของเจ้าบ๊อบบี้แทนน่ะซิ ส่วนคนที่มาเคาะประตูเรียกไม่รู้ว่าหายไปไหนเสียแล้ว..บ้านนี้เค้าทำงานกันเป็นทีมจริง ๆ ให้ตายเหอะ!!
หมอปุ่นที่ยืนถือถาดของกินในมือเบี่ยงตัวหลบเข้าไปในห้องจนได้ ไม่สนใจว่าจะได้รับอนุญาตหรือไม่ ดูจากสภาพแล้วน่าจะเน่ามาตั้งแต่เมื่อเช้า เพราะเวลาทำงานไอ้เสือมันถอดเขี้ยวเล็บ ความซนแสบออกหมด เหลือแต่เจ้าเด็กที่ผูกผมจุกข้างหน้า สวมแว่นสายตาสำหรับกันแสงของคอมพิวเตอร์ เสื้อกล้ามตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น แต่งตัวชนิดที่ว่าไม่มีทางก้าวขาออกจากห้องตัวเองได้ ถ้าไม่โมดิฟายด์ใหม่
"เรานี่นะ ทำทุกคนเป็นห่วง จะขังตัวเองอยู่ในห้องรึไง"
"อ่าวอั๊กอ่อย" [*เปล่าซักหน่อย] ดูมันขนาดเปิดปากหาวยังสามารถเถียงออกมาได้ แถมยังเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ทำท่าเหมือนจะไม่ขยับไปไหนอีกแล้ว
"ไปล้างหน้าล้างตาแล้วมากินข้าวกันก่อนเร็ว.." ไอ้เสือที่ไร้เขี้ยวเล็บหันมาทำหน้าซึม ตากึ่มๆ เหมือนคนจะหลับ แต่มือก็ยังขยับทำงานไม่หยุด ..ก็แบบนี้ไงเล่า..!! ทุกคนเค้าถึงเป็นห่วงกันนักหนา
"เฮ้ย!! พี่หมอจะทำอะไรเล่า!! ผมจะทำงานนนนนน" ไอ้คนที่นั่งง่วงอยู่หน้าคอมฯ แทบจะกระโดดยึดโต๊ะเก้าอี้เอาไว้เป็นที่พึ่ง เพราะจู่ๆ คุณหมอก็เข้ามาช้อนตัว ก่อนจะอุ้มพาไปยังห้องน้ำแล้วโยนเข้าไปข้างใน ก่อนจะหันมาทำหน้าโหดใส่
"ถ้าไม่อาบเอง พี่จะอาบให้..โอเค!!?"
ปัง!!
ประตูห้องน้ำกระแทกปิดทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย ทำเอาคนขู่ยืนขำก๊ากอยู่ข้างนอก เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ ไอ้เสือมันก็คงนั่งแบบนั้นไปอีกค่อนคืน หรือไม่ก็อาจจะถึงเช้า อดทนใจดีมาหลายวันขืนปล่อยไว้นาน ได้กลายเป็นโหยผอมจนเหลือแต่กระดูกแน่
"พี่หมอ...เอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อย.." คนที่นั่งรออยู่ข้างนอกเดินไปเปิดตู้คว้าผ้าเช็ดตัวออกมาผืนหนึ่ง ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้ ..ตอนแรกๆที่เจอกันก็เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน ตอนที่ไอ้เสือมันแพ้น้ำทะเลจนตัวลายไปหมด แถมยังวิ่งแย่งห้องน้ำบ้านคนอื่น แต่ดันไม่เอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย
"พูดดีๆก่อนซิ จะขอร้องคนอื่นต้องพูดยังไง" ชีต้าห์ยืนสะบัดหัวไปมาไล่หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามเส้นผมตัวเองออก แทนที่จะได้ผ้าเช็ดตัวอย่างที่ขอกลับเป็นคำพูดกวนประสาทที่ทำให้อมยิ้มกับกระจกออกมาจนได้ ...โดนไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์เล่นแบบนี้อีกแล้ว!!
"ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย!!" ไอ้เสือแสบที่อาบน้ำล้างหัวล้างตัวแล้ว แง้มประตูโผล่ออกมาแค่หน้าขาวๆ ทำเสียงทะเล้นตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน คนที่ยืนถือผ้าเช็ดตัวก็ยังแกล้งดึงผ้าหลบตอนที่ทำท่าจะยื่นมือไปคว้าเอามา
"ไม่ผ่าน เอาใหม่..!!" หมอปุ่นทำเป็นแกล้งยืนเอามือกอดอก ผ้าเช็ดตัวยังคงอยู่ในมือเหมือนเป็นตัวประกัน ไอ้เด็กแสบทำหน้าย่นเหมือนกำลังไม่พอใจ
"พี่หมอแกล้งอ่ะ ถ้าผมไม่สบายไป มารับผิดชอบดูแลด้วยเลย" คนที่แง้มประตูโผล่ออกมาแค่หน้า เริ่มทำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะสะบัดหัวไปมาหวังจะให้หยดน้ำกระเด็นไปโดนคนขี้แกล้ง ถ้าไม่ติดว่าในห้องมีคนอยู่คงได้วิ่งพรวดออกไปหยิบมาเองแล้ว ไม่ต้องรอให้มาโดนแกล้งแบบนี้หรอกเหอะ!!
คนช่างแกล้งส่ายหัวกับตัวเองยืนอมยิ้มมองไอ้เสือขี้งอนอย่างเอ็นดู ก่อนจะใช้มือผลักประตูเข้าไป ไม่สนใจเสียงโวยวายของคนที่อยู่ข้างใน ทำใจแข็งไม่มองลงไปต่ำมากนัก เอาผ้าผืนใหญ่ในมือพันรอบเอวเปลือยเปล่าเอาไว้ ก่อนจะหยิบอีกผืนที่พาดอยู่ไหล่วางแปะลงไปบนเรือนผมที่ยังเปียกน้ำ แล้วจูงมือออกมาข้างนอก ยื่นมือไปช่วยเช็ดหัวที่ยังเปียกให้ พร้อมกับก้มลงไปขโมยหอมแก้มใสซะหลายที
"ขี้โกงอ่ะ แกล้งแล้วมาเอาใจ" ชีต้าห์หันไปเอามือสองข้างดึงแก้มหมอปุ่นเล่น ทั้งที่ปากก็ว่า หน้าก็ยังทำงอน แต่การกระทำดูเหมือนจะหมั่นเขี้ยวจนทนไม่ไหวมากกว่า
“ก็คนมันน่าแกล้งไหมล่ะ อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงนักซิ” คนที่กำลังเช็ดผมให้บอกอย่างอ่อนใจ ขึ้นกรุงเทพไปสองสามวัน กลับมาถึงยังไม่ทันจะได้กล่าวทักทายใคร ก็โดนลากมาฟังข้อกล่าวหาของไอ้เสือแสบที่เอาแต่ซุ่มเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง สั่งห้ามใครในบ้านก้าวข้ามเข้ามา ไม่งั้นได้มีโดนเคืองรายคน
“พี่หมอมาถึงเมื่อไหร่ ได้ของที่ต้องการมารึเปล่า” ไอ้เสือมันหันมาเกาะแขนทำตาเป็นประกาย คงลืมไปว่าตัวเองยังอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย เกิดผ้าผืนเดียวที่ผูกอยู่ที่เอวเลื่อนหลุดขึ้นมาล่ะก็...วันนี้คงไม่ได้กินข้าวเย็นแน่!!
“ได้ของที่สั่งมาครบครับคุณชาย ไปแต่งตัวแล้วมากินข้าวกัน..” หมอปุ่นถอนหายใจออกมายาวเหยียด นึกต่อว่าไอ้เด็กแสบในใจที่ทำเหมือนยั่วทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ ทำได้แค่นับหนึ่งถึงสิบข่มความรู้สึกของตัวเอง เกิดเปลี่ยนใจเป็นจับกดซักรอบก่อนกินข้าวขึ้นมาจะยุ่ง!!
“พี่หมอไม่ยอมปล่อย ผมจะไปแต่งตัวได้ไง ฮ่าๆ” ไอ้เสือมันนั่งหัวเราะลั่น เพราะปากก็บอกให้ไปแต่มือยังยึดอยู่ที่ต้นแขนไม่ยอมปล่อย
“หัวเราะๆ เดี๋ยวก็ไม่ปล่อยซะเลยดีไหม!!?”
“ไอ้พี่หมอ ลามก!!” เท่านั้นแหละ ไอ้คนที่นั่งหัวเราะ เหมือนสะดุดลมหายใจตัวเอง ก่อนจะกระโดดพุ่งตัวไปยังตู้เสื้อผ้าทันที ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ แถมด้วยการหันมาทำสายตาข่มขู่ว่าห้ามเข้าใกล้ในรัศมีหนึ่งเมตร ใช้เวลาสวมเสื้อผ้าเร็วพอๆกับนักกีฬาทีมชาติก็ว่าได้
“สงสัยจะจริง!!” แทนที่จะปฏิเสธ คนโดนกล่าวหากลับยอมรับออกมาได้หน้าตาเฉย แถมยังเดินมาสวมกอดจากข้างหลัง ดึงตัวเข้าไปหาจนตัวแนบสนิทกัน แล้วก็กดจมูกลงมาบนแก้มอีกหลายรอบ
“กินข้าวก่อนเหอะ...แล้วค่อย...เอาแต่ใจทีหลัง” ไอ้เสือมันม้วนตัวพลิ้วหลบไปทางโต๊ะที่วางถาดของกิน หมอปุ่นยืนส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะเดินตามหลังไป
แม้ว่าจะได้รับคำอนุญาตแบบนั้นก็เถอะ แต่ช่วงนี้ก็คงได้แค่แอบกัดแอบแกล้งไอ้เสือเล่นไปก่อน จนกว่างานใหญ่จะผ่านพ้นไปก่อน ขนาดเจ้าของงานยังไม่ตื่นเต้นมากมายแบบนี้เลย ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมากมายจากไหน เห็นแล้วก็เหนื่อยแทน ขอบตาก็คล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน เรียกว่าทุ่มสุดตัวจริงๆงานนี้
“พี่หมอกินด้วยซิ อย่ามานั่งจ้อง” จะบอกว่าเขินก็ไม่กล้า แต่เล่นมีคนมานั่งจ้องตรงหน้าแบบนี้ มือไม้มันไปไม่ถูกไม่รู้จะตักอะไรใส่ปากก่อนดี ..ก็ทำยังไงมันก็ไม่ชินซักที สายตาหวานๆคู่นั้นที่มองมา
“พี่หมอกินมาแล้วครับ จากที่บ้าน”
“ได้ไงอ่ะ ไปแอบกินอะไรกับสองคนนั้นมาล่ะสิ” ไอ้เสือเริ่มทำหน้าหงิก ..จะให้บอกว่ายังไงล่ะ พอดีที่บ้านมีต้มยำทะเลหม้อไฟ แถมยังมีพวกของสดจากทะเลมาย่างกินกับน้ำจิ้มซีฟู้ดส์อีก ไอ้เสือแสบที่แตะอาหารทะเลไม่ได้ก็เลยไม่ได้มารับตัวไปร่วมวงด้วย
“คิดว่าเรากินแล้ว ก็เลยอาบน้ำแต่งตัวมาเลย” หมอปุ่นเอาใจด้วยการตักกับข้าวใส่จานให้ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าช้อนมาถือเอาไว้เสียเอง ตักข้าวที่อยู่ในจานไปจ่อที่ปากให้เสร็จสรรพ
“ถึงงั้นก็เหอะ” ไอ้เสือเอื้อมมาคว้าช้อนกลับไปถือไว้อย่างงอนๆ แล้วยัดของกินเข้าปาก
“ไม่ได้นอนเลยใช่ไหม เหมือนเสือป่วยยังไงก็ไม่รู้” หมอปุ่นยื่นมือไปลูบแก้มซูบซีดอย่างอ่อนโยน ทำเอาเคี้ยวข้าวไม่เป็นกันเลยทีเดียว พอมาเจอสายตาแบบนี้ก็เลยรู้สึกผิดขึ้นมา เหมือนรักแต่เค้าไม่รักตัวเราเอง
“ขอโทษคร้าบบบ ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ..นะ..” พอเจอยิ้มประจบกับสายตาอ้อนแบบนี้ หมอปุ่นก็ได้แต่ถอนหายใจ
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ยืมตัวมาเป็นหมอนข้างซักวันได้ไหม” คนที่กำลังเคี้ยวข้าวจนแก้มตุ่ย ก้มหน้ามองจานข้าวแล้วก็พยักหน้าแทนคำตอบเพราะเขินจัด ดันไปลั่นวาจาเอาไว้แล้วว่าให้เอาแต่ใจได้
“ว่าแต่..คุณแม่เราจะมาวันไหน” หมอปุ่นเอ่ยถามชวนคุย คนที่กำลังกินข้าวจะได้ไม่เขินจนกัดลิ้นตัวเอง
“คงมาตอนใกล้ๆวันงาน เพิ่งคลอดตัวเล็กด้วย ผมอยากกอดน้องจะแย่อยู่แล้ว” ชีต้าห์บอกพร้อมทำท่าประกอบ น้องสาวตัวเล็กเพิ่งลืมตาออกมาดูโลกเมื่อเดือนก่อน แม่กับป๊าเอาแต่ส่งรูปกับไฟล์วีดีโอมายั่วให้บินกลับไปหา แล้วสุดท้ายทางโน้นก็ต้องเป็นฝ่ายยกครอบครัวมาเที่ยวที่นี่แทน
“หวังว่าคุณแม่คงไม่...ผิดหวังนะ..?” มาถึงตอนนี้หมอปุ่นก็ยังอดเกร็งไม่ได้ทุกครั้งที่พูดคุยทางโทรศัพท์กับแม่ไอ้เสือ ถึงแม้ว่าทางโน้นจะดูไม่มีวี่แววว่าจะรังเกียจความสัมพันธ์แบบนี้ แถมยังฝากฝังให้ดูแลกันและกันตลอด แต่ก็ยังอดหวั่นใจไม่ได้ ยังจำได้ดีตอนที่พาไอ้เสือขึ้นไปกราบพ่อกับแม่ ยังเล่นเอาเสียน้ำตาไปหลายหยด ขนาดว่าล้อกันเล่นๆ หวังว่าคราวนี้คงจะไม่โดนเอาคืนแบบรวบยอดนะ
“ทุกวันนี้..ครอบครัวผมรักแต่พี่หมออ่ะ ผมพูดสอง แต่พี่หมอพูดแค่คำเดียว!!” คำถามที่ฟังเหมือนคนพูดจะไม่มั่นใจตัวเอง ทำเอาไอ้เสือลูกชายคนเล็กของบ้านมองมาด้วยสายตาหมั่นไส้จัด
“งั้นก็เหมือนกันแหละ ลองเราไปอ้อนพ่อกับแม่ของพี่หมอบ้างสิ” หมอปุ่นยกมือขึ้นขยี้หัวไอ้เสือแสบอย่างหมั่นไส้ไม่แพ้กัน ถ้าลองให้ได้คุยได้อ้อนซักหน่อย นับวันลูกชายคนนี้เหมือนจะเป็นหมาหัวเน่าเข้าไปทุกที แล้วดูมันทำ ยังจะมาหัวเราะหน้าทะเล้นใส่อีกนะ..
.
.
.
.
หมอเนสเหลือบมองเพื่อนที่กำลังเดินวนไปวนมาในบ้าน เห็นแล้วก็ชักเริ่มจะเวียนหัว ก็ดูมันทำท่าจะก้าวลงไปจากบ้านแล้วก็วิ่งกลับมาตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองที่กระจกอีกรอบ นี่มันก็คงจะลืมไปแล้ว..ว่าต้องไปส่งไอ้เพื่อนคนนี้ที่โรงพยาบาลก่อน เพราะไอ้เจ้าแตงกวามันควบคุณปู่กลับไปที่รีสอร์ทตั้งแต่ตอนเช้ามืด
“หล่อแล้วเหอะ อย่าลืมว่าต้องแวะไปเซ็นชื่อที่โรงพยาบาลก่อนล่ะ” คนที่กำลังเดินวนหันมาเลิกคิ้วมอง เหมือนกับว่ามันเพิ่งจะรู้ตัว
“เออๆ ไปดิ เดี๋ยวจะสาย” พอพูดไปแล้วเหลือบมองนาฬิกา ก็เพิ่งจะรู้ว่ายังไม่แปดโมงเช้าด้วยซ้ำ เครื่องลงที่สนามบินหาดใหญ่ตอนบ่าย แต่มันอดตื่นเต้นไม่ได้นี่...ว่าที่คุณแม่ยายกำลังจะมาพร้อมกับครอบครัวใหม่
“โทรตามแม่กับพ่อลงมาด้วยเลยไหม จะได้ครบทีม” หมอปุ่นเหล่มองด้วยหางตา ก็รู้ตัวว่าตื่นเต้นมากไปหน่อย แต่มันก็อดไม่ได้นี่หว่า ..แล้วจะโทรตามพ่อกับแม่ลงมาทำไม..!!?
“ไม่ต้องโว้ย..!! เดี๋ยวค่อยพาตัวขึ้นไปกราบท่านที่โน่นเลย” พอพูดจบไอ้คุณเพื่อนมันก็หัวเราะเสียงต่ำ เห็นแล้วก็อยากวิ่งไปเตะซักป้าบสองป้าบ แต่มันตัวใหญ่กว่าเดี๋ยวโดนเอาคืนขึ้นมาจะเจ็บหนัก ไม่ทันได้ไปรับคุณว่าที่แม่ยาย
“ไม่ไปรับไอ้น้องเสือก่อนเหรอวะ!!?” หมอเนสหันมาถามอย่างแปลกใจตอนที่เห็นรถเลี้ยวไปทางโรงพยาบาลแทนที่จะไปทางรีสอร์ทก่อน
“เอารถคันใหญ่ของที่บ้านนั้นไป เห็นว่ามีเพื่อนติดมาด้วยอีกคน” หมอปุ่นบอกพร้อมกับชี้ให้ดูใครบางคนที่ยืนชะเง้อคออยู่ตรงที่จอดรถหน้าโรงพยาบาล พอหันมาเห็นเจ้าตัวก็โบกไม้โบกมือเรียกใหญ่ กลัวว่าคนที่อยู่ในรถจะมองไม่เห็นตัวเอง..
“ตอนเย็นไม่ต้องรอนะ ถ้าจะกลับไปนอนบ้านจะให้ไอ้เสือไปส่ง” เจ้าของรถบอกพร้อมกับยื่นกุญแจรถตัวเองให้เพื่อนที่พยักหน้ารับอย่างรู้ความ
หลังจากไปเซ็นชื่อแล้ว หมอปุ่นก็เดินกลับมาที่รถ โดยมีไอ้คุณเพื่อนยืนคุยอยู่กับไอ้เสือ..หรือจะเรียกให้ถูกมันกำลังเปิดประเด็นนินทานั่นแหละ เพราะดูอาการหัวเราะจนตัวงอของไอ้เสือก็พอจะเดาออก กว่าจะขับไล่ไสส่งให้มันไปทำงานได้ก็เสียฟอร์มไปจนหมดแล้ว..ส่วนไอ้คนที่เหลือมันก็ขึ้นมานั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าและแววตาทะเล้นล้อเลียน
“ไม่ต้องมายิ้มเลย เดี๋ยวก็จับมาจูบซะหรอก” คำขู่แก้เก้อที่ทำเอาคนฟังหัวเราะคิก
“ผมจะบอกอะไรดีๆให้...ถ้าจะบอกให้เห็นภาพ พ่อใจดีกว่าแม่เยอะ!!” กรรม!! สาบานได้ว่าจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น...ช่วยได้เยอะมาก..ช่วยให้ใจฟ่อห่อเหี่ยวลงกว่าเดิมเยอะไง!!
“จะตัดกำลังกันล่ะซิ ไม่มีทางซะหรอก ตัวแสบ!!” หมอปุ่นหันไปจับหัวไอ้เด็กแสบโยกไปมา แต่ก็ยังไม่หายหมั่นเขี้ยว ตอนที่ก้มลงไปคาดเข็มขัดก็เลยยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มใสฟอดใหญ่ซะหนึ่งที เท่านี้ก็เรียกกำลังใจได้เยอะ
“ไอ้พี่หมอ..เดี๋ยวก็มีคนเห็นอ่ะ!!” ตัวแสบที่ว่ารีบยกมือขึ้นมาปิดแก้มตัวเองเอาไว้ตอนที่เสียรู้ไปแล้ว แต่คนโดนว่ากลับหันไปยักคิ้วให้อย่างอารมณ์ดี
ก่อนจะไปถึงสนามบินก็ต้องแวะโน่นนี่ ตระเวนซื้อของตามใบสั่งมาให้ครบตามจำนวน โดยมีไอ้เสือคอยสั่งการ กว่าจะได้ครบก็พอดีกับเวลาที่จะต้องไปรอรับคนที่สนามบินพอดี
“หล่อแล้วคร้าบบบบ พี่หมอของผมหล่อที่สุดอ่ะ” ไอ้เสือมันยื่นหน้าเข้ามาแซว ตอนที่เห็นว่าหมอปุ่นกำลังตื่นเต้นจัด ขยับเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ ..จนโดนมะเหงกไปทีที่หน้าผาก
“ทีใครทีมันนะเรา!!” คนที่โดนทำโทษยกมือลูบหน้าผากตัวเอง แต่ก็ยังหัวเราะออกมาได้ ก่อนที่จะเหลือบมองไปทางกลุ่มคนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากช่องทางผู้โดยสารขาออก
“แม่!! ทางนี้ๆ” ไอ้เจ้าเด็กแสบมันกระโดดชูมือ ก่อนจะวิ่งพรวดไปยังคนที่ตัวเองตะโกนเรียก ปล่อยให้หมอปุ่นยืนเอามือกุมขมับแล้วก้าวยาวๆตามหลังไป อย่าได้หวังพึ่งไอ้เด็กแสบท่องจำเอาไว้..
“น้องสาวของผมล่ะแม่!!” แทนที่จะทักทายผู้ใหญ่ก่อน ไอ้เสือมันกลับถามหาน้องเล็กสุด พอเห็นว่าอยู่ในรถเข็นเด็กก็ทำท่าจะวิ่งปรี่เข้าไป ถ้าไม่โดนรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ชีต้าห์..ทักคุณแม่ก่อนซิ เรานี่นะ!!” คุณแม่เลิกคิ้วมองคนที่ดึงแขนลูกชายตัวแสบของตัวเองเอาไว้ แถมยังกล้าทำหน้าดุใส่จนไอ้เสือมันทำหน้าหงอย แล้วหันมายกมือไหว้แม่ตัวเอง โน้มตัวไปกอดกับป๊าที่จับรถเข็นเด็กอยู่
“สวัสดีครับคุณแม่” หมอปุ่นยกมือไหว้ ก่อนจะยื่นมือไปทักทายคุณป๊าตามธรรมเนียมชาวตะวันตก
“Hi, How are you!!?” คำทักทายด้วยสำเนียงของคนต่างชาติ มาจากไอ้เด็กผมทองตาสีฟ้าตัวสูง ที่ยืนอยู่ถัดไปจากคุณป๊าของไอ้เสือมัน
“Why are you here, Jeff!!?” คำทักทายกลับตามประสาเพื่อนสนิท ก่อนที่เจ้าเด็กผมทองนามว่าเจฟมันจะเดินเข้ามาดึงตัวเพื่อนเข้าไปกอดแน่นเป็นการแก้แค้น แถมด้วยการเอาแก้มมาแนบกันอีกที
เฮ้ยยยยย..ไอ้เด็กเวร!!!! นี่มันต่อหน้าต่อตา กลางสนามบินเชียวนะ!! ที่สำคัญแฟนตัวเป็นๆ เค้ายืนอยู่ตรงนี้ด้วยเว้ยเฮ่ย!! สงสัยว่าไอ้เสือมันคงลืมไป ว่ามีใครอีกคนกำลังยืนมองอยู่ข้างหลัง เพราะตอนนี้กำลังหันไปเห่อน้องสาวของตัวเองที่นอนหลับสนิทอยู่ในรถ
“เจฟเพื่อนสนิทของเค้าล่ะ แล้วนี่เรามารอนานแล้วหรือยัง” คุณแม่หันมาถามอย่างอารมณ์ดี เพราะมาถึงกรุงเทพตั้งแต่เมื่อวาน และหยุดค้างคืนที่บ้านคุณยายไอ้เสือหนึ่งคืน ถึงได้ต่อเครื่องมาลงที่หาดใหญ่ในวันนี้
“ไม่นานครับ พอดีแวะซื้อของตามสั่งด้วย” หมอปุ่นละสายตาจากไอ้เสือแสบกับเพื่อนซี้ หันมาคุยกับคุณแม่เสือตามมารยาท แม้ว่าในใจตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่า ระดับความสนิทของเพื่อนสองคนนั่นมันขั้นไหน ทำไมไอ้เสือมันไม่เคยจะเล่าให้ฟัง กลับไปคงต้องจัดซักฟอกชุดใหญ่ซะแล้ว... ลืมไปเลยความตื่นเต้นก่อนหน้าที่จะได้เจอแม่เสือ
“โดนพ่อชีต้าห์ใช้งานอีกล่ะซิ หรือว่าตามใจน้องล่ะเราน่ะ” คุยโทรศัพท์ด้วยกันมาก็หลายครั้ง เพิ่งจะเห็นด้วยตาของตัวเองวันนี้ว่าเขยเล็กของบ้านก็หน่วยก้านใช้ได้เหมือนกัน ขนาดว่ากล้าดุลูกชายตัวแสบจนยอมให้ขนาดนี้
“เรียกว่าวานให้ช่วยดีกว่าครับ ส่วนไอ้เสือ..เออ..ชีต้าห์แค่ซนมากไปหน่อย ไม่ได้เอาแต่ใจมากมายหรอกครับ”
“ซนแต่กับคนอื่น แล้วมาเอาแต่ใจกับหมอปุ่นคนเดียวหรือเปล่าล่ะ” คำสวนกลับที่เล่นเอาคุณหมอได้แต่คลี่ยิ้มออกมา แต่ใครล่ะจะไปกล้าพยักหน้าตอบรับ
หมอปุ่นเดินคุยมากับคุณแม่ของไอ้เสือ ปล่อยให้ข้างหลังเดินตามไปที่รถ เพราะสถานที่พักของครอบครัวนี้ก็คือบ้านพักที่ทางรีสอร์ทเตรียมเอาไว้ให้แล้ว ส่วนไอ้เจ้าเพื่อนหัวทองที่ตามมาด้วย คงต้องให้ไปนอนค้างกับเจ้าแตงกวาซักคืนสองคืน ไม่ให้ขึ้นมานอนที่ห้องลูกชายคนเล็กของบ้านแน่ๆรับรองได้
“พี่หมอ..นี่เพื่อนผม ชื่อเจฟ” ไอ้เสือเดินเข้ามาบอก และหันไปแนะนำแบบเดียวกันในอีกภาษา หมอปุ่นยื่นมือไปแตะด้วยตามมารยาท ก่อนที่ไอ้เสือมันจะวิ่งอ้อมไปนั่งฝั่งข้างคนขับ
“Married!!?” เจ้าเด็กผมทองหันมาถาม ตอนที่เห็นกล่องของขวัญกับการ์ดที่ว่างอยู่ข้างหลัง มีข้อความตามที่อ่าน
“Who is getting married?” เมื่อทุกคนขึ้นไปทั้งอยู่บนรถหมดแล้ว คนที่จะตอบคำถามได้ก็มีแค่หมอปุ่นเพียงคนเดียว เหมือนไปจุดประกายอะไรบางอย่างในใจขึ้นมา
“I and….” แทนที่จะบอกหมอปุ่นกลับชี้ไปที่ใครบางคนที่นั่งรออยู่ในรถ คำตอบที่ได้ทำเอาคนถามยืนอ้าปากค้าง มองหน้าคู่แต่งงานสองคนสลับกันไปมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“Do you mean, You two!!? Married!!?” หมอปุ่นคลี่ยิ้มออกมา พร้อมกับเปิดประตูให้เจ้าเจฟที่ยังยืนงงหน้าซีด ชักจะใจอ่อนสงสารขึ้นมานิด ๆ แต่ก็หันไปพยักหน้ายืนยัน พร้อมกับคำตอบยืนยันอีกรอบ
“Yes, as you understand.”ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ปล่อยให้ไอ้เจ้าเด็กหน้ามึนก้าวตามขึ้นมานั่งเอามือกอดกระเป๋าตัวเอง นั่งเงียบไปตลอดทาง หึหึ..ปล่อยให้เข้าใจไปแบบนั้นอีกซักวันสองวันก็แล้วกัน!!
=============================
มาแล้ว ๆ
ก่อนอื่นต้องขออภัย :m5: ช้าไปมาก แหะแหะ
มีข่าววงในฝากบอกว่า...ใกล้จะลาจอแล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามรับชม และอยู่ด้วยกันมาตลอด
อ้าแขนกว้าง ๆ แล้วโอบกอดทุกคนโยกไปมา :กอด1:
ตอนหน้าจะพยายามปั่นให้เร็วให้ไว แหะแหะ
-
เด็กมันมึนตายเลยหมอปุ่น กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
กว่าจะมาได้นะคะ คิดถึงเสือน้อยจังเลย :กอด1:
+1 ดาด้า จ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.
เอ้ายังไม่ครบ 24 ช.ม. กรรม ดาด้า อด + 555
-
เหอ ๆ พี่หมอร้ายใช่เล่นนะเนี่ย ท่าทางจะสกัดดาวรุ่งได้อยู่หมัด
ว่าแต่ว่า....หากไม่ใช่พี่หมอกับน้องเสือแต่งแล้วใครจะแต่งหว่า :really2:
-
พี่ปุ่นทั้งเจ้าเลห์และร้ายกาจเลยนะเนี่ย
แกล้งเจฟอย่างนี้ ก็มึนแย่อ่ะดิ
เดี๋ยวไอเสือรู้นี้ ไม่รู้ว่าจะอายก่อนแล้วอาละวาดหรืออาละวาดก่อนแล้วค่อยอาย
งานแต่งที่ว่าเนี่ย งานของพี่เต้แน่เลย
ปล.+1 ให้ด้า :กอด1: :กอด1:
-
แกล้งเด็กไม่ดีนะคุณหมอ ฮ่าๆๆ ^^
-
สุดยอดอ่า
หมอปุ่น
-
เสือน่ารัก :-[
-
แผนนี้ชงัดนักแล
หรือจะงานแต่งพี่เต้ล่ะเนี่ย
รอต่อนะคะดาด้า ขอบคุณนะจ๊ะ น่ารักมากเลย
-
มุกนี้ของพี่หมอเยี่ยมจริง ๆ กำจัดคู่แข่งแบบเห็น ๆ
-
หมอปุ่นแอบร้ายนะเนี่ย...หุหุ
เล่นเอาเจฟนิ่งไปเลย :m20:
:pig4: ค่ามาต่อไวไวนะคะ
-
น่ารักๆ
ป.ล.จะจบแล้วเหรอเนี่ย?
-
หมอปุ่นได้ใจจริง ๆ
:pig4:
-
โว้ววว
มาแบบไหนอีกเนี่ย
เจฟฟฟ
-
หมอปุ่นนี่ก็เจ้าเล่ห์จริงๆสวมรอยว่าเป็นงานแต่งของตัวเองกับไอ้เสือซะงั้น ฮ่าฮ่า ทำเอาเจฟอึ้งไปเลย
การ์ดนี่งานแต่งพี่เต้หรือเปล่าคะ
-
ทิ้งระเบิดลูกเบ้อเร่อ
เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันนะพี่หมอ
-
o13
-
น่ารักมาก ๆ เป็นกำลังใจให้พี่หมอ กับเจ้าเสือด้วย
o13
-
หมอปุ่น o13
-
จะน่ารักไปไหนนี่
o13
-
หมอปุ่น o18
สงสารเด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่มั่งปะคะนั่น? 5555
-
:L1:จะจบแล้วเหรอ
-
หมอปุ่นแกล้งน้องอ่ะ :jul3:
-
หมอปุ่นแกล้งเด็กนี่ไม่ดีน้าาา :laugh:
จะลาจอแล้วเหรอคะ ไม่ได้เข้ามาตั้งนานแน่ะ
:L2:
-
แกล้งเค้านะหมอปุ่น
-
หุๆๆพี่หมอรังแกเด็ก
ระวังเหอะเด็กมันงอนแล้วจะง้อไม่ไหว
-
หมอปุ่นไม่ค่อยจะกันซีนเล้ย o18
-
มีฝรั่งอกหักตั้งแต่ลงเครื่องเลย หึหึหึ
-
หมอปุ่นขยันแกล้งเด็กแสบจริงๆ o18
-
หมอปุ่นอ่ะหึงเจฟมากอ่ะดิ ดู๊ไปแกล้งเค้า
แล้วก็เลยทำเอาเจฟมึน+อึ้งไปเลย
โถสงสารเด็กมันเนาะ
-
พี่หมอแกล้งให้เจฟเข้าใจผิด แอบหวงล่ะซี่
-
อ่านทันแล้ว
หมอปุ่นแกล้งเจฟอ่ะ
มีกันท่าด้วย :m20:
-
น่ารักมาก พี่หมอแอบร้ายนะ
-
^
^
^
แม่เขาสอนมาดีค่ะน้องหนึ่ง
แบบว่า ทั้งตัวโตตัวเล็กของแม่นี่...ที่แท้แล้ว ไม่ธรรมดาทั้งคู่
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่หมอปุ่น เจ้าเลห์อะ แต่กะชอบบบบบบบบบบบ o13
-
:m20: :m20: o13
-
GOOD JOB หมอปุ่น o13
สกัดทางกันเห็นๆ
แล้วจะโดนเสือน้อยอาละวาดมั้ยเนี่ย หรือว่าสมยอม เหอๆ
-
เจฟคงเซ็งไปเลยเหอะ อิอิ
พี่หมอก็กันท่าไว้แล้วขนาดนี้ o13
-
พี่หมอขี้แกล้ง :laugh:
-
ทิ้งระเบิด เก็บ ก้าง..อิอิ
-
คิดถึงแตงกวา
จะรอดูตอนที่หมอเนสโดนแตงกวากด
-
ในที่สุดก็อ่านทันถึงตอนปัจจุบันแล้วค่า^^
ไอ้เสือนี่แสบจริงๆนะคะ พี่หมอก็ตามใจ ชอบจังเลยค่า
ชอบนายแตงกวาด้วยค่ะ ><
-
^
^
^
จิ้มๆๆคุณพระสนมฝ่ายซ้าย
ตามมาอุดหนุนเร้วเร็วค่ะ
ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของไอ้ป่วน พี่ปุ่น และสะใภ้นำเข้าอย่างเสือน้อยชีต้าห์นะคะ
:กอด1:
-
ฮาฮาฮา
หมอปุ่นเนี่ยร้ายจริงๆๆ
แกล้งเจฟตาฟ้าๆๆได้ลงคอ
แต่ว่านะคนที่แต่งงานใช่พี่เต้อ่ะป่าวอ่ะ
-
อ่านตอนหลังๆแล้วแอบงงเล็กน้อย จนต้องกลับไปนั่งอ่านใหม่อีกหลายรอบเลย 555+
ว่าแต่บ้านนี้คนมีงานอะไรกันล่ะเนี่ย???
-
พี่เต้จะแต่งงานหรือเปล่าเนี่ย
รอตอนต่อไปนะครับ
-
หมอปุ่นร้ายซะไม่มี...มีการสกัดดาวรุ่งกันด้วย
สงสารก็แต่พ่อยอดชายนายเจฟ...ไม่รู้ว่าตอนนี้สติสตังค์จะกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวหรือยัง...คริคริ
แล้วไอ่งานที่ว่าเนี่ย...มันงานของใครกันหว่า...คิดว่าน่าจะเป็นของพี่เต้
แต่ถ้าจะให้ดี...น่าจะจัดควบสาม...รวบตัวป่วนกะพี่ฟ้า...ไอ่เสือกะพี่หมอเข้าไปด้วย
งานเดียวแต่ได้ครบถึงสามคู่...คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มอีกนะเนี่ย...55555555555555+
เสียดายที่เรื่องนี้จะจบแล้ว...ใจจริงไม่อยากให้จบเลยอ่ะ...คงจะคิดถึงไอ่เสือกะพี่หมอ...รวมทั้งหมอเนสกะพ่อแตงกวาน้อยมาก ๆ แน่ ๆ เลย T^T
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ
-
พี่หมอ ร้ายนะยะ
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
หมอปุ่นเยี่ยมมาก
-
เข้ามาโหวกเหวกโวยวายส่งกำลังใจให้ดาด้า
เห็นว่าอายมากจนไม่กล้าแปะ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
มาเฮอะ จะหวานจะเน่าแค่ไหนก็ไม่มีใครว่า แควนๆคิดถึงไอ้เสือน้อยกะปุ่นลูกแม่จะแย่แล้ว :m20:
-
36. แต่งงานกันนะ
ยิ่งเข้าใกล้วันงานก็ยิ่งยุ่ง ทั้งงานเตรียมสถานที่ที่ชีต้าห์เห่อจัด ขอคุมงานเองทั้งหมด โดยมีเจ้าของสตูดิโอถ่ายภาพลูกครึ่งตัวโตมาช่วยเป็นลูกมือ พร้อมคำแนะนำแบบครบชุด ทั้งยังขนเอาของที่ร้านของตัวเองมาช่วยงานอีกด้วย ปล่อยให้คุณแม่ที่เดินทางมาจัดเตรียมเรื่องเสื้อผ้าไปตามประสาผู้หญิง
"แตงกวา..เอาไอ้นี่วางตรงไหนดี" เสียงเจ้าของบ้านคนเล็กเอ่ยถาม ตอนที่ยกแท่นสำหรับวางแจกันดอกไม้ออกมาวาง โดยมีเพื่อนผมทองช่วยยกอีกอันตามมาติดๆ ทั้งสองคนกำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมสถานที่ในส่วนของงานเลี้ยงตอนกลางคืน ส่วนงานพิธีแบบไทยๆในตอนเช้าต้องให้พวกผู้ใหญ่เป็นคนเตรียมการ
"ผมว่า..เอาไปวางบนเวทีดีกว่าครับ มีดอกไม้ประดับจะได้ดูสดใส" คำตอบกลับเป็นภาษาไทยชัดเจน คงได้คุณครูที่สอนมาดี ปล่อยให้เด็กนอกอีกคนที่ฟังไม่รู้เรื่องเดินตามหลังไปต้อยๆ
"I don't know, what you’re talking about!?" เจฟเอ่ยถามอย่างเหลืออด เริ่มทำหน้างอเหมือนเวลาที่อยากรู้อะไรแล้วไม่ได้รู้หรือรู้ไม่ได้ แถมรอบๆตัวก็เหมือนมีแต่คนพูดคนละภาษา
เจ้าของบ้านหันมามองเพื่อนตัวเอง พร้อมกับส่ายหัวแล้วยิ้มออกมา ลืมไปซะสนิทว่าเจฟมันฟังภาษาไทยไม่ออก มัวแต่ยุ่งสั่งโน่นนี่ก็เลยไม่ทันได้ชวนคุย ส่วนไอ้เจ้าแตงกวาก็คงติดข้อห้ามของอาจารย์หมอเนสที่ให้พูดภาษาไทยให้ชัด ก็เลยไม่ได้เปิดประเด็นคุยอย่างอื่นเลยนอกจากเรื่องงาน
"Sorry, Jeff. I was too busy" ชีต้าห์วางของในอ้อมแขนตัวเองลงบนพื้นเวทีขนาดเล็ก ที่เอาไม้ยกให้สูงขึ้นมาจากพื้นเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปเกาะแขนไอ้คุณเพื่อนตัวโตแล้วยื่นหน้าเข้าไปหาเหมือนกำลังง้อคนที่ตัวสูงกว่า
"I know, it’s going to be a wedding party. And you are.....!!"
"ชีต้าห์!!" เสียงเรียกจากใครบางคนดังขัดขึ้นมาเสียก่อน ใครบางคนที่มักจะเข้ามาเวลาสำคัญตลอด..
เจฟวางของลงบนพื้นเวทีพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวเหยียด ตอนที่เห็นเพื่อนตัวเองวิ่งพรวดลงไปหา ..มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่..เออ..!! สองคนจะรักกัน แต่..ที่ยังหงุดหงิดอยู่นี่ก็เพราะมาแบบไม่รู้อะไรเลย พอบทจะรู้ขึ้นมาก็เหมือนแจ๊คพ็อตแตกกันเลยทีเดียว
"พี่หมอ..มาได้ไง แลกเวรมาเหรอ" เสียงใสเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม ลืมเพื่อนตัวเองไปเสียสนิท
"แค่แวะมาดูน่ะ คืนนี้ควบเวร พรุ่งนี้จะได้หยุดอยู่ที่งานทั้งวันไง" หมอปุ่นใช้แขนเสื้อซับเหงื่อให้คนที่วิ่งเข้ามาหา ชำเลืองมองไปทางคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไอ้เด็กนอกผู้น่าสงสาร..ฟังใครพูดไม่รู้เรื่อง ยังแอบคิดอยู่ว่าตัวเองทำเกินไปหน่อย ..แต่พอคิดว่าอีกแค่วันเดียวก็ถึงวันงาน เพราะงั้นก็เลยปล่อยไป
"เหนื่อยแย่เลย เดี๋ยวเย็นนี้ผมแวะไปกินข้าวด้วยดีกว่า.." ไอ้เสือคลี่ยิ้มประจบ ก่อนจะกลายเป็นฉีกยิ้มกว้างตอนที่หมอปุ่นพยักหน้าอนุญาต
"Bobby!! Come Here!!" เสียงตะโกนที่ดังมาจากข้างหลัง ทำเอาบรรยากาศหวานๆดับวูบลงในทันที
"Are you alone, Bobby!!?" ..นี่แหละสาเหตุที่ทำให้หมอปุ่นสงสารไม่ลง มันเข้าใจประชดประชันสมกับเป็นเพื่อนไอ้เสือตัวแสบ พอคิดว่าก่อนหน้านั้นสองคนนี้สนิทสนมกันมายังไงก็อดอิจฉาไม่ได้
"Jeff!! What are you doing!!?" แทนที่จะตอบกลับมา ไอ้คุณเพื่อนมันกลับนั่งบ่นหงุงหงิงกับลูกชายตัวโตแทน ..ทำยังกับว่าเป็นพันธุ์เดียวกันถึงได้คุยกันรู้เรื่อง ชีต้าห์ยืนส่ายหน้ากับตัวเองพร้อมกับยิ้มขำๆ ในพฤติกรรมของเพื่อน
"พี่หมอกลับดีกว่า เราก็อย่าตากแดดให้มากนัก เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ รู้ไหม..?" ไอ้เสือหันมาพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนตัวเองที่กำลังนั่งบ่นให้หมาฟัง หมอปุ่นทอดสายตามองอย่างเสียดาย ลืมสั่งไปว่าคืนนี้ไม่อยู่ห้ามให้ใครมานอนค้างที่ห้องด้วยเด็ดขาด แต่เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกัน เอาไว้ค่อยกำชับอีกที
"หมอปุ่น!! เช้าถึง กลางวันถึงเลยนะ" คุณแม่ของไอ้เสือที่เดินออกมาพอดี อดทักทายว่าที่เขยเล็กไม่ได้ เห็นแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าเหมือนกับคู่แต่งงานใหม่ ที่สามีไม่ยอมปล่อยให้ภรรยาอยู่ทำงานบ้านคนเดียวก็เลยต้องขับรถกลับมาจากที่ทำงาน ขอให้ได้เห็นหน้าซักแป๊บก็ยังดี แล้วค่อยกลับ เห็นแบบนี้ก็หายห่วง..ลูกชายคนเล็กมีคนที่รักมากขนาดนี้
"ลูกชายคนเล็กของคุณแม่ ชอบทำอะไรเกินตัวอยู่เรื่อยครับ" ไอ้เสือที่ได้ยินคำฟ้องหันขวับมามองอย่างขุ่นเคือง
"เหนื่อยไหมล่ะ เป็นคนดูแลน่ะ" แม้ว่าปากจะบ่นแต่คำตอบที่ได้รับก็คือการส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มทั้งแววตา เหมือนคนที่มีความสุขมากกว่าจะเป็นความรำคาญหรือเบื่อหน่าย
"สนุกดีครับ แต่ละวันหาเรื่องมาให้ไม่เบื่อ" คนเป็นแม่เปิดปากหัวเราะชอบใจตอนที่ได้ยินคำตอบ
"ฝากด้วยนะหมอปุ่น เด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง.."
"เอาแต่ใจแบบนั้น ให้มีแค่ผมดูแลคนเดียวก็พอครับ" หมอปุ่นหันไปตอบยืนยันด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แววตาจริงจัง
สายตาของคุณแม่ยังคงทอดมองแผ่นหลังของคุณหมอจนกระทั่งย่อตัวเข้าไปนั่งในรถ กำลังคิดอยู่ว่าทั้งสองคนเหมือนกันก็ตรงที่ต่างคนต่างเอาแต่ใจ คนหนึ่งเอาแต่ใจจะให้รัก ส่วนอีกคนก็เอาแต่ใจให้รักเพียงตนคนเดียว เหมือนจิ๊กซอว์คนละชิ้นที่ต่อเข้าหากันได้แม้จะแตกต่างกัน
.
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น มีพิธีตอนเช้าแบบไทย ทุกคนจำต้องตื่นมาเตรียมตัวแต่เช้า ใครบางคนที่เพิ่งกลับมานอนที่ห้องตอนเกือบเช้ายังคงกอดหมอนข้างมีชีวิตไม่ยอมปล่อยให้ลุกไปไหน
“พี่หมอครับ ผมต้องออกไปช่วยข้างนอกแล้วนะ” อ้อมแขนที่ยังกอดแน่นไม่ยอมขยับ ยากจะกลิ้งตัวหลบออกมาได้ ถ้าแต่งตัวออกไปตอนสายคงได้โดนทุกคนรุมประนามแน่
“อือ..อีก 5 นาทีได้ไหม” จมูกโด่งซุกซุกไซร้ไปทั่วใบหน้าทั้งที่ตายังไม่ลืม
“พี่หมอนอนต่อก็ได้ พิธีตอนเช้าผมออกไปคนเดียวก็พอ” ที่จริงก็อยากจะนอนซุกต่ออีกหน่อยเหมือนกัน แต่ก็เห็นใจคุณหมอที่อดนอนมาทั้งคืน อยากให้นอนพักอยู่ในห้อง ตอนสายๆค่อยมาตามออกไป คงไม่มีใครว่าอะไรคุณหมอคนโปรดของบ้านหรอก
“ได้ไง...เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ต้องออกไปรับแขกพร้อมกันซิ” ประโยคที่ได้ยินทำเอาตื่นเต็มตา ชีต้าห์ลุกพรวดขึ้นมานั่งทำตาโต ส่วนไอ้คุณพี่หมอที่คิดว่าหลับ กำลังนอนอมยิ้มทำตาเจ้าเล่ห์อยู่
“เจ้าบ่าว เจ้าสาว!!? คนที่แต่งคือพี่เต้กับพี่มุกต่างหากเล่า!!” คนที่ยังนอนยิ้ม ยื่นมือมาหยิกแก้มใสเล่น ใบหน้าตอนตื่นนอน ผมเผ้ายังคงไม่เข้ารูปเข้าทรง แต่ก็ยังอยากมองแบบนี้ไปตลอด
“อ้าว..แย่จัง พี่ก็แอบคิดว่าที่เราทุ่มเทจัดงานอยู่ทุกวัน เป็นงานแต่งของเราสองคน” หมอปุ่นแกล้งทำเนียนเล่นบทเจ้าบ่าวต่อ แม้จะอยู่ในความมืด แต่ก็รับรู้ได้ว่าตอนนี้ไอ้เสือมันกำลังทำหน้าตาแบบไหน ความเอ๋อไม่เคยปราณีใครจริงๆ
“ไอ้พี่หมอบ้า!! นอนหลับไปเลยนะ ไม่ต้องตามออกไปเลย!!” คว้าหมอนติดมือมาได้ชีต้าห์ก็ใช้เป็นอาวุธในการทำร้ายร่างกายของไอ้คุณพี่หมอขี้แกล้งที่กำลังนอนหัวเราะชอบใจ หมั่นไส้จนต้องลุกหนี แต่ก็โดนคว้าข้อมือเอาไว้แล้วหัวหนักๆของคุณหมอขี้แกล้งก็ย้ายมาวางบนตักอย่างเร็ว
“ชีต้าห์..อยากมีบ้างไหม งานของเราสองคน?” หมอปุ่นคว้าฝ่ามือของไอ้เสือขึ้นมาจูบ แล้ววางแนบเอาไว้กับแก้มของตัวเอง
“พิธีการพวกนั้น...ไม่จำเป็นเลยสำหรับผม ทุกวันนี้แค่ครอบครัวของผมเข้าใจ คุณนายกับคุณผู้ชายของพี่หมอยอมรับ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากกว่าใครๆแล้ว” ไอ้เสือแสบก้มหน้าจ้องมองมา พร้อมกับลูบไล้ใบหน้าคนที่นอนหนุนตักตัวเอง
บอกตัวเองได้อย่างเดียวว่า ณ ตอนนี้ รัก...ผู้ชายคนนี้แบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน รักที่ไม่ใช่แบบครอบครัว ไม่ใช่แบบพี่น้อง แต่เหมือนเป็นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถสูญเสียไปได้...ที่จริงต้องขอบคุณทุกคนที่เข้าใจความรักครั้งนี้ต่างหาก แค่ทุกคนเข้าใจอีกสองคนก็พร้อมจะก้าวไปด้วยกันโดยไม่ต้องห่วงกังวลเรื่องไหนอีก
“แล้วอีกอย่าง...ที่พี่หมอหามาให้ไม่ได้...”
“อะไร?...ผมไม่ได้ต้องการอะไรซักหน่อย..!!?” น้ำเสียงของคนบนที่นอนหนุนตักดูเศร้าสร้อยจนน่าใจหาย ชีต้าห์แทบจะโน้มตัวลงไปกอดอ้อนเหมือนทุกที แต่ก็ทำได้ไม่ถนัดนัก
“ก็..พี่กับชีต้าห์มีตัวเล็กไม่ได้ไง มีไม่ได้นะตรงนี้คุณเจ้าสาว” คำตอบที่ได้ยินพร้อมกับปลายนิ้วที่จิ้มลงบนหน้าท้องแบนเรียบ ชีต้าห์ถึงกับอ้าปากค้างตอนที่รู้ความหมาย จากฝ่ามือที่ลูบไล้ใบหน้าคนที่นอนบนตัก ก็เลยเลื่อนมาที่ลำคอแทน
“ไอ้พี่หมอบ้า!! ตายซะเหอะ!!” ฝ่ามือทั้งสองข้างบีบที่ลำคอของหมอปุ่นพร้อมกับออกแรงเขย่าอย่างไม่จริงจังนัก เพียงแค่จะกลบเกลื่อนทั้งความอายและความโมโหของตัวเอง ส่วนไอ้คนที่กำลังจะโดนฆาตกรรมกลับหัวเราะลั่นห้องอย่างอารมณ์ดี
“แค่กๆ โหดจริง!!” ขนาดแค่เล่นๆ ยังทำเอาเกือบตายได้ เล่นเอาตื่นเต็มตา
“สมน้ำหน้า อยากพูดมากดีนัก” คนที่เขินจัดรีบลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ กลัวว่าไอ้พี่หมอบ้าจะลุกตามแล้ววิ่งเข้ามาด้วยน่ะซิ ทีนี้ล่ะคงไม่ได้ออกไปจากห้องจนฟ้าสางแน่ๆ แล้วไอ้ตัวเล็กบ้าบออะไรพูดออกมาได้ เขินเป็นนะเว้ยยยยย!!
---------------
งานพิธีตอนเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น คนที่แปลกใจที่สุดคงเป็นเจ้าเด็กนอกเพียงคนเดียวที่นั่งรวมอยู่กับญาติทางแม่ของฝ่ายชาย ทั้งตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็น กับ...คู่บ่าวสาวที่ไม่ใช่อย่างที่คิดเอาไว้ เพิ่งจะมารู้เอาตอนวันจริงว่าโดนใครบางคนหลอกเอา ก็ทำได้แค่เหลือบมองอย่างเคืองจัด
“The wedding party is for your brother, not yours!!?” พอได้โอกาสเจฟก็หันมาถามเพื่อนตัวเองอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ แต่คนที่ถูกถามกลับหันมาทำตาโตใส่ ใบหน้าขึ้นสีจัดก่อนจะหันมาถามกลับ
“Who told you that!!?” ชีต้าห์กระซิบถามเสียงลอดไรฟัน แล้วคำตอบที่ได้ก็เป็นไปตามความคาดหมาย เมื่อเจฟชี้ไปยังบุคคลที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อน คนๆนั้น ...
“ไอ้พี่หมอ!!!” อึ้ยยยยย!!! อยากจะเดินเข้าไปขย้ำคอไอ้พี่หมอขี้แกล้งให้จมเขี้ยวกลางงานมันซะเลย เพราะไปบอกแบบนั้นซินะ ถึงได้โดนเจฟมองด้วยสายตาแปลกๆมาสองสามวันแล้วอ่ะ ไอ้นี่ก็เหลือเกินดันเชื่ออีก!!
“His voice, right? In your phone!” เสียงที่เจฟเคยแย่งเอามาฟังโดยไม่รู้ความหมาย ตอนนี้มันคงไม่สำคัญแล้วว่าประโยคนั้นมันจะแปลว่าอะไร แค่มองหน้าเพื่อนก็พอจะเข้าใจ..ว่าเป็นความหมายที่รับรู้กันระหว่างคนสองคน
“I’m sorry, that I didn’t tell you before. But…Jeff…I..” ชีต้าห์เงยหน้ามองเพื่อนอย่างรู้สึกผิด แต่อีกฝ่ายกลับยกมือขึ้นมาห้ามก่อนที่จะได้พูดอธิบายอะไร
“Don’t worry, I understand that it’s hard to tell anyone and I’ll always be your friend…anything no changes OK!!” เจฟบอกตัดบท ก่อนที่บรรยากาศมันจะโศกไปมากกว่านี้ ไอ้คุณเพื่อนตัวดีทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ จนต้องดึงตัวเข้ามากอดปลอบ พร้อมกับตบหลังเบาๆ เหมือนจะให้กำลังใจ
“Thank you, You’ll be my friend. Anything no changes as well”
“Sure!!” เจฟแกล้งทำเสียงสูง แล้วดีดหน้าผากเพื่อนตัวดีเป็นการทำโทษไปหนึ่งที
พลันสายตาของเจฟก็เหลือบไปเห็นว่ามีใครคนหนึ่งกำลังยืนมองมาด้วยสายตาขุ่นเคือง รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะรวบร่างเพื่อนเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง พร้อมกับยักคิ้วยิ้มเยาะให้คุณหมอที่จ้องมองมาอย่างไม่เกรงกลัว แล้วมันก็เกิดขึ้นโดยที่ไอ้เสือเองก็ยังไม่รู้ตัว...สงครามเย็นระหว่างเพื่อนสนิทกับคนรักที่ใช้สายตาห้ำหั่น เชือดเฉือนกันตลอดทั้งวัน
---
งานเลี้ยงฉลองสมรสในตอนเย็นที่ได้น้องชายกับผู้ช่วยเป็นธุระจัดให้ ไม่ได้ใหญ่โตหรูหรามากมายนัก เป็นแค่งานค็อกเทลเล็กๆ ที่มีญาติกับเพื่อนสนิทเท่านั้น เวทีเล็กๆตรงหน้างานที่จัดไว้ให้คู่บ่าวสาวขึ้นมากล่าวทักทายและขอบคุณแขกที่อยู่ในงาน ดอกไม้หลากหลายสีสัน ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆเข้ากับบรรยากาศได้เป็นอย่างดี
วีดีโอที่เรียบเรียงภาพสมัยเด็กของพี่ชายและพี่สะใภ้ถูกนำมาวางเรียงต่อกันเป็นเรื่องเป็นราว จนกระทั่งทั้งคู่ได้มาพบกันจนมีวันนี้ขึ้นมา เป็นของขวัญจากน้องชายที่ทำเอาฝ่ายหญิงยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างเวที ไม่รู้ว่ากำลังโกรธที่โดนขโมยรูปมา หรือว่ากำลังซึ้งใจกันแน่..
“...ท้ายที่สุดนี้งานเลี้ยงน่ารักที่ทุกท่านเห็นคงไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ถ้าไม่ได้น้องชายสุดที่รักของผมช่วยจัดการให้ ผมหวังเพียงแค่ให้เค้าได้รับความสุขแบบคู่ของเราด้วย...ขอบคุณครับ” คำอวยพรที่รับรู้กันในหมู่คนสนิท แล้วเสียงปรบมือดังขึ้นตอนที่เจ้าบ่าวกล่าวขอบคุณจบลง ชีต้าห์ลุกขึ้นโค้งให้ตามมารยาท ก่อนที่เสียงดนตรีจะดังขึ้น เพลงที่พี่ชายนัดแนะเอาไว้ว่าจะขับร้องให้เจ้าสาวของตัวเอง
“พ่อกับแม่ก็หวังที่จะเห็นความสุขของลูกทั้งสองคนด้วยนะ” คุณทิวาหันไปพยักหน้ากับภรรยาเก่า ก่อนจะหันมายิ้มให้คู่รักอีกคู่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า แม้ว่าจะเป็นความรักที่ดูเหมือนจะแปลกแยกไปจากคนอื่น แต่หากได้เห็นสีหน้ามีความสุขของลูกชาย คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ก็คงไม่ต้องการอะไรอีก
“เราจะมีความสุขครับ..” หมอปุ่นเป็นฝ่ายพูดให้คำมั่น พร้อมกับเอื้อมไปกุมมือของคนข้างๆเอาไว้ใต้โต๊ะ ออกแรงบีบเบาๆ เหมือนจะยืนยันคำพูดของตัวเอง
“คู่พี่เต้ต่างหากที่ต้องอิจฉาผมนะ..” ไอ้เสือแสบหันมายักคิ้วให้ พร้อมกับคำโม้ตอนที่เห็นคู่บ่าวสาวเดินควงกันมาที่โต๊ะ แล้วเสียงหัวเราะที่อบอวลไปด้วยกลิ่นของความสุขก็ดังขึ้นตลอดทั้งงาน
แรงดึงเบาๆที่มือเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าให้ตามออกไป ชีต้าห์หันกลับไปมองทุกคนในงานอีกรอบ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครสนใจแล้วถึงได้เดินตามหลังใครบางคนออกมาจากงานเงียบๆ จากที่จับมืออยู่ ปลายนิ้วก็เลื่อนมาสอดประสานเกาะเกี่ยวกันเอาไว้
“พี่หมอ..จะไปไหนเหรอ” หมอปุ่นหันมายิ้มให้ ก่อนจะรั้งให้เดินตามมา พอตรงหน้าเป็นชาดหาดก็ถอดรองเท้ากองไว้อย่างงั้น จนอีกคนต้องทำตามอย่างช่วยไม่ได้
ปล่อยให้ตัวเองโดนลากมา เจ้าของแผ่นหลังตรงหน้าก็ไม่ยอมหันกลับมาพูดอะไรด้วย ทำท่าเหมือนกำลังก้มหาอะไรบางอย่างบนพื้นทรายตั้งแต่เดินเท้าเปล่าลงมาที่หาด
“อ๊ะ!! เจอล่ะ” หมอปุ่นก้มลงไปหยิบอะไรบางอย่างจากพื้นขึ้นมา ก่อนจะหันมามองคนที่ยังคงยืนทำหน้างง ก่อนจะเอาของที่ตัวเองเพิ่งจะเก็บขึ้นมาวางลงบนฝ่ามือของไอ้เสือ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามองสลับกับก้มลงมองของในมือตัวเองอย่างสงสัย
“อะไร!!?” ชีต้าห์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ เหลือบคนตรงหน้าที่กำลังยืนเอามือเกาหัวตัวเองแล้วเงยหน้ามองไปทางทะเลบ้างท้องฟ้าบ้าง
“เออ...คือ...แต่งงานกันเถอะ!!” ประโยคแรกที่ได้ยินทำเอาชีต้าห์แทบจะหลุดขำออกมา ก็ดูเถอะคนเรา...มาชวนคนเค้าแต่งงานด้วยเปลือกหอยที่เพิ่งจะเก็บมาได้แถวนั้น แต่พอเหลือบเห็นท่าทางเหมือนคนทำอะไรไม่ถูกของคุณหมอจอมแกล้งก็ต้องกลั้นยิ้มเอาไว้จนปวดแก้ม
“อืม...เอาไงดี งั้น..!!” ไอ้เสือแกล้งทำเป็นคิดหนัก ก้มหน้าหาของที่ตัวเองต้องการบ้าง แล้วหยิบมันขึ้นมาวางบนฝ่ามือของหมอปุ่นบ้าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้จนแก้มแทบปริ
“แต่งงานกับพี่นะครับ..” รอยยิ้มอบอุ่นกับสายตาอ่อนโยนที่ทอดมองมา ใครล่ะจะไปกล้าปฏิเสธได้..
“อื้อ..” ชีต้าห์แกล้งเบือนหน้าไปอีกทางพร้อมกับพยักหน้า ไม่กล้าหันมาสบตาด้วย ตอนแรกก็ว่าจะหลุดขำ แต่ไปๆมาๆ กลายเป็นว่าใจมันเต้นแรงเพราะเขินจัด แถมยังยิ้มจนหุบไม่ได้อีก
“ตกลงแล้วนะ...งั้นคืนนี้เข้าหอกัน!!” หมอปุ่นแกล้งยื่นหน้าเข้าไปกระซิบใกล้หู ไอ้เสือหันมาทำตาโตใส่ ก่อนจะโดนขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่
“เข้าหอ!!? เชิญเข้าไปคนเดียวเหอะ ไอ้พี่หมอลามก!!” ปากก็ต่อว่าแต่ก็ไม่ได้ผลักไส เพียงแค่เบือนหน้าไปอีกทางกลบเกลื่อนความอายพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง ‘ก็ไอ้ที่เข้าอยู่ทุกวัน ไม่คิดจะเบื่อบ้างรึไง’
ใครกันที่ว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวคือคู่ที่มีความสุขที่สุดในงาน ยังมีฝ่ามืออีกคู่ที่สอดประสานจับกันเอาไว้ และสองเท้าที่พร้อมจะก้าวเคียงข้างไปด้วยกัน เหมือนผืนทรายที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตาที่จะอยู่เคียงคู่กับทะเลตราบนานเท่านาน
.
.
.
.
.
"เดี๋ยวนะ..พี่หมอ.." บรรยากาศกำลังหวานได้ที่ แล้วไอ้เสือมันก็หันมายิ้มหวานให้..ช่างเข้ากับบรรยากาศใช่ไหมล่ะ...แต่..ไม่ใช่กับแววตาเจ้าเล่ห์ร้ายแบบนี้แน่...!!
"ว่าไง...เฮ้ย!!?" หมอปุ่นเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่แทนที่จะได้ยินประโยคอะไรสวนกลับกลายเป็นว่าไอ้เสือมันโดดแผล็วขึ้นไปเกาะเป็นลูกลิงอยู่บนหลัง
"พี่หมอใช่ไหม ที่ไปบอกเจฟมันว่าเป็นงานแต่งเรานะ!!!" คำถามเป็นเสียงที่ลอดไรฟันอยู่ข้างหู คล้ายคำขู่ก็ไม่ปาน แต่หมอปุ่นกลับเปิดปากหัวเราะลั่น พร้อมกับใช้แขนพยุงลูกลิงที่เกาะอยู่บนหลังไม่ให้ลื่นร่วงลงไป
"ก็ไอ้เจ้านั่นมันถาม ว่างานแต่งใช่ไหม พี่ก็เลยตอบไปว่าใช่...แค่นั้น!!" ชีต้าห์เริ่มใช้แขนล็อคคอคนพูดเอาไว้ เพียงแค่ยังไม่ได้ออกแรง แต่ตอนนี้ทั้งโกรธทั้งเคือง นึกถึงหน้าไอ้คุณเพื่อนตอนที่มันเดินเข้ามาถามก็สงสารคงอึดอัดอยู่หลายวัน
"พี่หมอ!!!"
"ฮ่าๆ ไม่เห็นจะเป็นไร แต่งหรือไม่แต่ง ตัวแสบก็เป็นของพี่หมออยู่ดี ไม่ยอมยกให้ใครหรอก" คำหวานที่ได้ยินทำเอาคนฟังยิ่งเขินจัดเข้าไปใหญ่ อายก็ส่วนหนึ่ง ไอ้ที่ยังโกรธอยู่ก็ด้วย
"ไอ้พี่หมอ ผมก็อายเป็นนะ!!"
"เฮ้ย!! เดี๋ยวก็ได้ตกลงไปหรอก อย่า...หายใจไม่ออก" เสียงตะโกนของใครบางคนที่ชายหาดโดนเสียงดนตรีในงานกลบจนไม่มีใครได้ยิน คนหนึ่งก็แบกไอ้ลูกลิงตัวแสบอยู่บนหลัง ส่วนไอ้ตัวแสบก็แก้เขินด้วยการจับล็อคคอหมอปุ่นเอาไว้
คงต้องแก้คำเมื่อกี้..ที่ว่าทะเลจะอยู่เคียงคู่ผืนทราย แต่เป็นไอ้เสือตัวร้ายที่จะอยู่คู่กับหมอปุ่นตลอดไปต่างหาก
"โอ๊ย!! อย่ากัดหู ไอ้เด็กแสบ!!!"
==================**จบ..บริบูรณ์...(ดีกว่าเหอะ)**==========
:กอด1:
น้ำเน่า...ล่ะเซ่!!! คิดซะว่าทะเลมันอยู่ไกลยืนใกล้ ๆ คลองแสนแสบเอาก็แล้วกัน
เด็กและสตรีมีครรภ์ไม่ควรอ่านนะ (เดี๋ยวจะแพ้ท้องโอ๊กอ๊ากไปใหญ่) :jul3:
คงต้องกราบขอบพระคุณมิตรรักแฟนคลับไอ้เสือทุกท่าน
เมื่อเราเปิดหน้าแรกของนิยาย ยังไงก็ต้องมีวันที่ต้องอ่านมาจนถึงหน้าสุดท้ายจนได้
และในที่สุดก็อ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายที่เขียนเอาไว้ว่า "อวสาน" หรือไม่ก็ "จบบริบูรณ์"
คนเขียนหวังเพียงแค่ทุกท่านที่ตามอ่านเรื่องนี้ จะเก็บความรู้สึกดี ๆ พร้อมรอยยิ้มเอาไว้ได้ทุกครั้งที่นึกถึงกัน
ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันมา และให้กำลังจวบจนกระทั้งบัดเดี๋ยวนี้
อยากบอกว่าอายมากที่จะลงตอนจบ รู้สึกเขินมากมาย (แต่งไปได้ไง เพ้อสุด ๆ )
ไปแล้วดีกว่าเหอะ..ยิ่งอยู่เหมือนจะยิ่งเน่า 5555 (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/emoticon_062_duck.gif)
ป้อล้อ.
ที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณคุณนายที่คอยช่วยตรวจคำผิดโ่น่นนี่ให้ตลอด
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกกำลังใจ ทุกคะแนนเสียง
(ถึงจะไม่ได้ตอบ แต่ก็อ่านทุกเม้นท์นะเออ มีความสุขก็ตอนนี้แหละ)
สุดท้ายนี้...ขอบคุณอีกทีไม่มีอะไร แค่อยากกอดอีกรอบ :กอด1:
ไปแล้วดีกว่า...เขินวุ้ย :o8:
ขอบคุณเพลงเพราะๆ by lasom ที่แนะนำเข้ามา (เอามาลงซะเลย)
http://www.youtube.com/v/wbcONAjmnHg?fs=1&hl=en_US
:give2:
-
มาแก้คำผิดเร้ว คริคริ
-
น่ารักเสมอต้น เสมอปลาย :sad4:
มอบให้ไรเตอร์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว้าววว
จะมีไหมนะ
งานของหมอเจ้าเล่ห์
กะเสือตัวแสบน่ะ
คริๆๆ...
-
จบแล้วจริงอ่ะ อย่าลืมตอนพิเศษที่มีคู่พี่ฟ้ากับตัวป่วนด้วยนะเคอะ
+1 เค่อะ
-
น่ารักอ่าคู่นี้
ชอบเด็กแสบกะหมอหื่น
-
อร๊ายยยยย ชอบน่ารักมากๆ :L2:
-
กด+1ให้จ้า
น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ขอตอนพิเศษคู่หมอเนสกับแตงกวา
ด้วยนะ นะ
-
จบซะแล้ววววว~
แต่น่ารักดีจังเลย ขอแต่งงานด้วยเปลือกหอย อิอิ :o8:
เจฟฟ์ก็นะ มารู้เฉลยเอาวันสุดท้าย 555
ขอบคุณนะคะ น่ารักมากเลย :กอด1:
-
อ๊ายยยย พี่หมอปุ่นเล่นซะน้องเขินแทนเลยอ่ะ :-[
ไอ้เสือแม้จะเขินหนักก็ยังคงความแสบจนบทสุดท้าย
บรรยากาศดีดีแบบนี้แล้วคู่ของพี่หมอเนสกะพ่อแตงกวาล่ะคะจะหวานสู้ได้ไหม
ขอบคุณพี่ด้าสำหรับนิยามรักดีดีนะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
:z1: ง่า จบซ้าและ กำลังสนุกเลยอ่ะ อยากบอกว่าน่ารักมากมาย อ่านไปก็ยิ้มไปคนเดียว เหมือนจะเป็นคนบ้าเลย (เหอ ๆๆๆ ว่าไปนั่น)
สุดท้ายต้องขอขอบคุณ wirter ที่อุตส่าห์เขียนนิยายดีๆ น่ารักๆ มาให้อ่านกันนะ และจะเป็นกำลังใจให้ตลอด :pigha2:
-
ใจร้ายจัง ไรซ์เตอร์
นึกจะจบก็จบอะ
:o12:
ขอบคุณนะครับ
สำหรับเรื่องดีีๆๆๆ
ชอบมากๆๆครับ
-
จบซะแล้วววววววววว
-
ทั้งแสบ ทั้งป่วนได้เสมอต้นเสมอปลายยันท้ายตอนจบจริงๆ จ้ะ
ขอแต่งงานกันแล้ว คืนนี้ก็เตรียมส่งตัวเข้าหอ และก็ปั๊มลูกเสือจูเนียร์ :z1:
ทีนี้ก็เหลือพี่หมอเนสกับเจ้าแตงกวาสินะ :impress2:
:กอด1: ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ดาด้าเสมอจ้ะ
-
จบแบบไม่ทันตั้งตัวเลยอ่ะ คู่ของหมอเนสกะแตงกวายังงงๆอยู่เลย
ขอเป็นตอนพิเศษของคู่นี้ได้ป่าว เอาแบบเคลียร์ๆ
-
มีแฟนเด็กนี่มันกระชุ่มกระชวยดีเนอะ หามั่งดีกว่าเบื่อแก่ๆล่ะ เอิ๊กๆๆ
จบไม่ทันตั้งตัวเลยคุณแพน :a5:เพิ่งจะเข้าเล้าได้ก็ตามหาว่าไปถึงไหนแล้ว
โดนหลอกเหมือนเจฟเลยนึกว่างานแต่งของไอ้เสือตัวแสบซะอีก
อ่านไปแล้วนึกถึงเพลงนี้อ่ะ ฟังแล้วเคลิ้ม :-[
"และเรามีเพียง งานวิวาห์เดียวดายภายใต้แสงจันทร์
สุขสกาวดวงดาวแพรวพราวนับหมื่นร้อยพัน
ร่วมกันเป็นพยานแห่งรัก ที่ไม่มีพิธีใดจักสําคัญ (เหนือใจ)"
-
จบแล้วอ่ะ
ชีต้าร์กับพี่หมอรักกันได้เสมอต้นเสมอปลายดีจัง
แม้ต้องห่างกันความรู้สึกที่มีให้กันก็ไม่เคยเปลี่ยน
ขอบคุณดาด้ามากๆๆๆๆที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่าน
จะรักและคิดถึงเรื่องนี้ตลอดไป
ปล.มีภาค 2 หรือ ตอนพิเศษมั๊ยอ่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
พี่หมอขอชีต้าร์แต่งงาน
แต่ยังไม่ทันเข้าพิธีเลยนะ
พี่หมอรวบรัดจะเข้าหอซะแล้ว :laugh:
-
+1 ให้จ้าที่มาลงให้อ่านแบบหวานจนจบจริง ๆ แล้วจะมีตอนพิเศษไหมเนี่ย
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณไรท์เตอร์มากนะคะ :pig4:
ที่เขียนนิยายดีๆ น่ารักๆ มาให้รีดเดอร์อ่านแก้เครียด คลายเหงา
อยากบอกว่าน่ารักค่ะเรื่องนี้ ตัวละครทุกตัวมีเสน่ห์ในแบบของตัวเอง
อ่านแล้วมีความสุขมากมาย :L1:
จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ :กอด1:
-
อ๊ากกกก !!! จบแล้ว ม่ายยยยนะ
เค๊าเพิ่งหา password เจอ (ดันลืม) ไม่ได้เมนท์ตั้งหลายตอน :serius2:
เพิ่งเจอวันนี้ จบแร๊วง่า แง๊
จาบอกว่าสมัครล๊อคอินเพราะไอ้เสือเนี่ยแหล่ะ ยังดีนะมาเมนท์ทัน เง้อออ :bye2:
-
หวานแบบแสบๆจนหยดสุดท้าย ^^
ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย
พอได้เห็น จบบริบูรณ์
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี ที่มอบรอยยิ้มให้คนอ่านคนนี้ได้ทุกตอน
^^
รอคอยตอนพิเศษนะคะ
-
และแล้วก็แฮปปี้เอนดิ้ง
มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงบ้างนะคะ
-
น่ารักจริง ๆ
จบแล้วหรอ
ขอบคุณมากนะครับ
สนุกมาก ๆ เลย
-
ยังไม่อยากให้จบเลยค่า T^T
กำลังสนุกอยู่เลยง่า
มีตอนพิเศษให้หายคิดถึงบ้างนะคะ^^
-
happy ending มีความสุขจริง ๆ ค่ะ อ่านแล้วเต็มอิ่ม
อ่านไปยิ้มไป ดีใจกับหลายคู่ที่มีความสุข แม้จะไม่ได้มีงาน
แต่งงาน แต่มีใจและกายอยู่ร่วมกันก็ถือว่าดีกว่าแต่งงานซะอีก
แค่นี้ก็อิจฉาแล้วนะหมอปุ่น+น้องซีตาร์ +1 แทนคำขอบคุณ
รออ่านเรื่องใหม่เช่นเดิม :L1: :pig4:
-
แอร๊ยยยยย....น่ารักที่สุดเหอะ ทั้งไอ้เสือแสบกับพี่หมอ....ในที่สุดพี่หมอก็ขอชีต้าร์แต่งงานแล้ว :o8:
อ๊ะ อ๊ะ....จะจบเลยจริงอ่า...แล้วแตงกวากับหมอเนสล่ะ...เดี๋ยวเค้าน้อยใจกันนะ ยังไม่มีหวานๆเหมือนพี่หมอปุ่นกับไอ้เสือเลย อิอิ
-
แต่งงานกันนะ
ชอบมากคำนี้
สงสารเจฟเหมือนกันนะ
-
คู่นี้หวานเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ อ่านแล้วมีความสุขยิ้มตามได้ตลอดเลย
เขินแทนไอ้เสือเลยตอนที่หมอปุ่นขอแต่งงาน คงไม่มีคู่ไหนหวานสู้คู่นี้ได้อีกแล้ว
-
จบซะแล้ว แต่ยังไม่อยากเล้ยไม่อยากให้จบ คิดถึงแย่นะเนี่ย
-
แอร๊ยย แอร๊ยย น่ารักอ่ะ
น่ารักแบบเสมอต้นเสมอปลาย :-[
ปอลอ..หมอเนสกับแตงกวาล่ะ อย่าทิ้งๆขว้างๆนะ ไม่งั้นมีงอน
:pig4: + :กอด1: + :L2: ให้คนเขียนค่า o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
จบได้น่ารักมากๆ ครับ
-
น่ารักมากเลย :impress3:อ่านทีไรยิ้มมมมไป มีความสุขจัง
แอบอ่านมานานว่าจะเม้นแต่ไม่ได้เม้นซะที วันนี้ตั้งใจไว้แล้วเชียว
ดั้นนนน เป็นตอนจบซะได้ เฮ้ออออ เม้นช้าอีกตามเคย
:pig4:และ :L2:คนเขียนนะคะ จะติดตามผลงานต่อๆไปค้าและขอ :กอด1:
-
เค้าจะคิดถึง พี่หมอ ไอ้เสือ พี่หมอเนส และพ่อแตงกวาน้อยนะฮะ T^T
เรื่องนี้ไม่ว่าจะอ่านอีกสักกี่รอบ...มันก็ทำให้เค้ามีความสุข และหน้าบานจนแทบจะออกจากประตูบ้านแทบไม่ได้
ดีใจจังที่ทั้งสองคนรักและเข้าใจกันแบบนี้...ไหนจะการขอแต่งงานของพี่หมอที่นอกจากจะทำให้ไอ่เสือเขิลแล้ว
อยากจะบอกว่าทำเอาคนอ่านเขิลตามไปด้วยเลยเหอะ...คริคริ
ใจจริงแล้วยังไม่อยากให้จบเลยนะฮะ...แต่ก็นะ...มีพบก็ต้องมีจากเป็นเรื่องธรรมดา
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ในทุก ๆ เรื่องนะฮะ...ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ เรื่องนี้ด้วยฮับป๋ม
ดีใจที่ได้อ่านไอ่เสือกะพี่หมอ...และได้ลุ้นให้พี่หมอเนสกะแตงกวาได้เค้ารักกันนะฮะ
พี่เอส ,, +1 ให้ไรท์เตอร์ฮับป๋ม...และอย่าเอาพ่อแตงกวาน้อยของเค้าไปทิ้งที่ไหนเสียนะฮะ
มาเคลียร์เรื่องพี่หมอเนสให้กระจ่างหน่อย...หรือถ้าจะขึ้นเรื่องใหม่ก็จะมีมากฮะ...เค้าจะตามไปอ่านเหมือมเดิม...คริคริ
-
จบแล้ว จบจริงๆ หรอ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/anigif-1.gif)
หมอเนสกะแตงกวายังไม่...เลยนะ
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/anigif.gif)จะจบได้ไง งีนตอนพิเศษก้อได้นะ
น่ารักได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ หมอปุ่นของเรา (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/a-10.gif)รอตอนพิเศษๆ
+1
-
:pig4:lสำหรับสิ่งดีๆที่พี่แก้วได้รับบนะคะ
เป็นสิ่งที่จรรโลงใจให้กับคนสูงอายุได้เยอะเลยจ้ะ
จะรอเรื่องใหม่ที่คาดว่า จะยังคงความสนุกและให้ความสุขเวลาอ่าน เหมือนกับเรื่องที่จบลงแล้วนี้นะคะ
-
:z13:
คุณนายแก้ว 555
o13 ค่ะ ดาด้า
:bye2: หมอปุ่น กับ ไอ้เสือตัวแสบ แม้นจะยัง อาลัยอาวรณ์ อยู่บ้างก็ตามที
แล้วจะตามไปอ่านอีกเรื่องนะจ๊ะ คนสวย ว่าแต่ว่า อัพยังอ่ะ คริๆ
-
:impress2: :pig4:
-
จบแล้วๆ อยากอ่านตอนพิเศษของธีโอกับหมอเนสจังครับ
-
น่ารักจริงๆ ชีตาร์แสบจริงๆยันสุดท้ายเลยนะ
อ่านไปยิ้่มไปน่ารักเหมือนเดิมไม่มีผิด
-
มาต่ออีกน้าาาาาาาาาา
มาลงเรื่องของหมอเนสกับแตงกวาหน่อยน้าาาาาาา
จบเร็วจังเลย
อ่านแล้วใจหายน้า
แง แง แง ง ง ง ง ง ง ง ง ง ง ง ง ง.
-
ชอบประโยคนี้จัง
ใครกันที่ว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวคือคู่ที่มีความสุขที่สุดในงาน ยังมีฝ่ามืออีกคู่ที่สอดประสานจับกันเอาไว้ และสองเท้าที่พร้อมจะก้าวเคียงข้างไปด้วยกัน เหมือนผืนทรายที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตาที่จะอยู่เคียงคู่กับทะเลตราบนานเท่านาน :n1:
โหย เพลงประกอบ เข้าอย่างแรง ปรบมือให้คนหามาด้วยค่ะ (แปะๆ)
ต้องคิดถึงชีต้าร์แน่ๆเลย แวะมาทักทายกันบ่อยๆนะคะ
ขอบคุณมากๆเลย ที่สร้างเสือแสบขึ้นมา ขอบคุณคุณนุ่นด้วยที่ให้ยืมตัวพี่ปุ่น
เรื่องนี้ทำให้คนอ่านยิ้มมาตลอดเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ
ปล.มีคำผิดนะ แก้ด้วยนะตัวเธอ อยากให้เรื่องนี้สมบูรณ์ๆเน้อ
anything changes<<<น่าจะไม่ใช่สิ่งที่อยากสื่อรึเปล่าเอ่ย
-
:pig4: :pig4:
-
จบแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ น่ารักๆ เรื่องนี้ครับ o13
:pig4:
ปล. ขอเพิ่มเรื่องของหมอเนสกับแตงกวาหน่อยนะครับ
-
:L1:ดีใจด้วยคนพี่หมอ
-
+1 ขอบคุณสําหรับเรื่องราวน่ารักๆ ค่ะ
-
ว้า จบแล้วเหร๋อเนี่ยยยย กะลังหวานได้ที่เลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ น่ารักๆอยากนี้นะคะ :pig4: :L1: :3123: :L2:
และก็ขอตอนพิเศษน๊า หมอเนสกะแตงกวาอ่ะ พี่ฟ้ากะหนูป่วนด้วย คิคิ
-
ตอนพิเศษ..ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากอ่าน แตงกวา กับ หมอเนส อ่าาาาาาา
-
จบลงอย่างหวานซึ้ง อบอุ่น และสวยงาม
คิดถึงตอนที่จากกัน กว่าจะมาถึงวันนี้
ทั้งคู่น่ารักมากจ้า
ขอบคุณดาด้า ที่สร้างให้ทั้งคู่เป็นขวัญใจของพี่
แต่ภารกิจยังไม่หมดนะ ยังมีหมอเนสกับธีโอด้วยนะจ๊ะ
อย่าลืมน้า
-
+1+ :กอด1:+ :pig4:
จบแบบน่ารักและอบอุ่น
ทำให้คนอ่านนั่งยิ้มมีความสุขไปด้วย
-
น่ารักดีจังอะ
-
จบซะแล้ว...น่ารักมากๆ
อ่านแล้วมีความสุขมากหวานตั้งต้นจนจบ
+1 ขอบคุณมากค่ะ
-
ในที่สุด ก็มาถึงตอนสุดท้าย แต่คงไม่ท้ายสุด ใช่หรือเปล่า ดาด้า
อ่านไปยิ้มไป กับนิยายเรื่องนี้ ไม่มีตอนไหนที่ไม่ได้ยิ้ม
บางตอนอ่านแล้วกว่าจะจบ ปวดแก้มไปหมด :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจ พร้อมกับรอเรื่องใหม่ หรือไม่ก็ตอนพิเศษ ของเจ้าเสือแสบกับพี่หมอปุ่น
ปล. แล้วหมอเนสกับแตงกวา นี่คงขึ้นเป็นเรื่องใหม่ หรือจะต่อในทู้นี้ ก็ไม่ว่ากันนะครับ ดาด้า :กอด1:
-
ว๊า จบแล้วหรอ แล้วหมอเนส กับ แตงกวา ละ
-
ว๊า จบแล้วหรอ แล้วหมอเนส กับ แตงกวา ละ
-
หวานเสมอต้น เสมอปลายจริง ๆ พี่หมอ
ไม่แพ้พี่อากาศเลยยยยยยยย :mc4:
จายยยหายเหมือนกานแฮะ จบซะและ
ขอบคุงไรเตอร์ ผู้น่ารักก
-
จบเร็วมากเลย
ขอตอนพิเศษ 2-3 ตอนนะ
+1
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆด้วยความร้ากกกกกกกก
พร้อมแอบบอกว่า ตอนพิเศษที่กำลังจะมาดาด้าจะพาพี่เนสกับน้องแตงดองมาหาทุกท่านนะคะ
มาช่วยกันกระตุ้นดาด้าดีกว่าค่ะ จะได้พามาหาเร็วๆ ^o^
-
ปูเสื่อรอ ^^
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ อ่านตอนที่ 35 อู้ เค้าเตรียมงานไรกัน ชีตาร์น่ารักอะ ตอนที่บอกให้กินข้าวก่อนเเล้วค่อยเอาเเต่ใจ เเต่ประโยคก่อนจบอะ ไม่ใช่งานเเต่ง หมอปุ่นเหรอ หรือว่างานเเต่ง พี่เต้ สงสัยต้องรอเฉลย
ตอนที่ 36 เเละเเล้วความจริงก็เปิดเผย 55++ งานพี่เต้จริงๆด้วย เเต่ เเอบน้ำตาคลอะ ตอนที่หมอปุ่นบอกว่า"เราจะมีความสุขครับ" น้ำตาซึมจริงๆ เเต่อารมณ์หักมุมสุดๆตอน ชีตาร์ถามคำถามหมอปุ่นนี่เเหละ คิก อารมณ์หวานหายไปเลย ตอนจบใหความรู้สึกเหมือนละครที่เคยดู เเละไม่ได้ดูมานาน รู้สึกดี
ปล.จบเเล้วเหรอ ลืมอะไรไปรึเปล่า ..เเตงกวา ของชั้นยังไม่ได้เป็นฝั่งเป็นฝาเลยนะ ไรเตอร์ กลับมาก่อน..... +1 ให้ตอนจบ นารัก
-
พี่หมอ...ร้ายอ่ะ :m20:
ไรเตอร์คะ...ถ้าชื่อเรื่องที่พ่วงท้ายอยู่ข้างล่างคือนิยายของไรเตอร์ล่ะก็ :-[
ย้ายตามมาค่ะ :z1:
-
แล้วจะมีคู่ของหมดเนส กับแตงกวไหมอ่ะครับ อิอิ...
-
36.5 ส่งข้อความผิดคิดจนตัวตาย
วิธีส่งข้อความอย่างถูกวิธี → เข้าเมนู → พิมพ์ข้อความที่ต้องการ → จากนั้นก็กดส่ง...ง่ายจะตายไป...
“หืม!! ตายหอง!!” อ๊ากกกกก แค่คิดเล่นๆ แต่มือมันดันไปกดเอาจริงนะเซ่..โอ่ว์ไอ้จอร์จช่วยด้วย ทางนี้กำลังซวยแล้วครับท่านนนนนนนน
“เป็นอะไรไอ้คุณเพื่อน!! ทำหน้าเหมือนจะตาย” หมอปุ่นเหลือบมองเพื่อนที่กำลังทำหน้าเหมือนคนไข้ที่ขาดออกซิเจนใกล้สิ้นใจเต็มที ทั้งที่เมื่อกี้มันยังนั่งกดโทรศัพท์เล่นอะไรอยู่คนเดียว
“กำลังจะตายว่ะ อ๊ากกกกก” เคยได้ยินไหมสุภาษิตที่ว่า ‘ส่งข้อความผิดคิดจนตัวตาย’ (มันมีที่ไหนกันวะ)
“งั้นก็ตายซะ!!” หมอปุ่นสนองให้ด้วยแฟ้มที่ถืออยู่ในมือ ฟาดกบาลไอ้เพื่อนหมอที่กำลังจะตายไปที แอบแปลกใจที่ไม่โดนมันโต้ตอบกลับมา แต่กลับกุลีกุจอคว้ามือถือขึ้นมากดปิด แล้วถอดแบตออก ทำยังกับไปก่อการร้ายอะไรมาอย่างงั้น
ครืด ครืด
เสียงสั่นของเจ้าอุปกรณ์มือถือ ทำเอาสะดุ้ง ลืมไปว่าตอนนี้โทรศัพท์ของตัวเองก็ไม่ต่างจากเครื่องเปล่าๆ เพราะตัวเครื่องกับแบตมันแยกกันอยู่ วางกองอยู่บนโต๊ะ ถ้าเกิดสั่นขึ้นมาได้ก็คงต้องเรียกว่าปาฏิหาริย์ล่ะมั้ง หมอเนสเหลือบมองไปทางเจ้ามือถือตัวปัญหาที่สั่นอยู่บนโต๊ะข้างๆ เพราะเจ้าของมันเดินไปล้างมืออยู่ในห้องน้ำ
“ไอ้ปุ่น!! มีสายเข้า!!” ไม่ได้ชะโงกหน้าไปมองที่หน้าจอเพราะมันออกจะเสียมารยาท ถ้าหากเจ้าของเครื่องไม่ได้อนุญาต ไม่นานนักมันวิ่งออกมากดรับ ก่อนจะทำหน้าเหวอ
“เอาไป!! มีคนจะคุยด้วย” หมอเนสแทบจะพุ่งตัวออกไปนอกห้อง แต่ก็โดนไอ้คุณเพื่อนมันคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน พร้อมกับยัดโทรศัพท์เข้ามาในมือ ทั้งส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่อยากได้ ...หวังว่าคงจะไม่ใช่...
.
.
.
“สะ...สวัสดี..ครับ”
"มือถือของลูกเป็นอะไรไปเนส!! แม่จะคุยกับเราเรื่องวันกลับนะ" เฮ่อ~~~ แม้ว่าเสียงที่ได้ยินจะทำเอาหูแทบแตก หลังจากที่พลาดไปเสี้ยววินาที แล้วตะเกียกตะกายปิดมือถืออย่างด่วน หญิงแม่ก็เลยต้องโทรเข้าเบอร์ไอ้คุณเพื่อน แล้วใส่แหลกประหนึ่งว่าอัดเสียงเอาไว้ แล้วเปิดย้อนให้ฟัง แม่ใครนะ...โหดเกิ๊น มาทีเป็นชุดๆ
"แม่ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็หายใจไม่ทันอ่ะ พอดีว่าโทรศัพท์ของผมมันแบตหมด..." แอบเอานิ้วไขว้กันไว้ข้างหลัง ขอโทษครับหญิงแม่ ถ้าไม่ทำแบบนี้ ลูกชายคุณได้โดนหมาตัวใหญ่ไล่งับหัวเอาแน่
"แล้วไป!! นึกว่ากำลังหลบใครอยู่ซะอีก" สะดุ้งซิครับท่าน ทำไมเดาแม่นอะไรเยี่ยงนี้ เค้าไม่ได้หลบนะ เรียกว่ากบดานเลยจะเหมาะกว่า...อึ้ยยย ไม่อยากจะคิดถึงใบหน้าของไอ้คนที่รับข้อความ สาธุ!! ขอให้สัญญาณมันขัดข้องจนส่งไปไม่ถึงทีเถอะ เพี้ยง!!
"ครับหญิงแม่..เรื่องวันกลับยังเหมือนเดิม ครับๆ ตามนั้น..." หญิงแม่ยังไม่ยอมวางสายไปง่ายๆ ส่วนไอ้คุณเพื่อนเจ้าของโทรศัพท์มันก็กำลังส่ายหน้า พร้อมกับหัวเราะเยาะไปด้วย นี่ถ้าไม่ติดว่าโดนแม่จิกจนหูชาอยู่นี่ คงได้โดดไปเตะมันซักทีสองที กว่าจะเคลียร์จบก็เล่นเอาหืดขึ้นคอ
"ปิดมือถือหนีหญิงแม่เหรอวะ!!" คือ...อันที่จริงคุณแม่กระผมไม่ได้ยศอะไรตามนั้น แค่เรียกเล่น ๆ ในหมู่เพื่อนจนมันติดปาก แล้วคุณเธอก็ช่างบ่นช่างว่าลูกชายตัวเองด้วยท่วงท่าเชิดหน้าเอามือกอดอกมาแต่ไหนแต่ไร ก็เลยจัดให้ซะเลย หญิงแม่ของชายเนส หลัง ๆ เพื่อนเริ่มทนพฤติกรรมไม่ไหวลดระดับขั้นเหลือแค่ไอ้เพื่อนเนสแทน
"เปล่า..เออ..จะว่าอย่างงั้นก็ได้" จะบอกได้ไงว่าเหตุผลที่ปิดเครื่องเพราะดันไปส่งข้อความไม่เข้าท่าหาใครบางคนเข้า ก็ตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพคราวนั้น ก็ยังไม่ได้ติดต่อกันเลย ตอนไอ้เด็กโข่งโทรมาก็ดันงานเข้า พอจะโทรไปก็ดันไม่มีสัญญาณคุยกันไม่รู้เรื่องอีก ..คราวนี้ก็ขอให้สัญญาณไม่ดี ข้อความไปไม่ถึงด้วยเถอะ เพี้ยง!!~~~
.
.
.
.
.
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
เสียงโทรศัพท์ที่ห้อยใส่อยู่ในกระเป๋าสะพายสั่นพร้อมกับเสียงสัญญาณที่เจ้าของจำได้แม่นว่ามันคือเสียงข้อความเข้า เดาเอาว่าคงเป็นข้อความโฆษณา หรือไม่ก็ข้อความของระบบ คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเลือกภาพที่วันนี้ไปตะลุยถ่ายเก็บมา ก็เลยตัดสินใจปล่อยให้มันสั่นไปอย่างงั้น
กว่าค่อนคืนงานที่ทำถึงจะเสร็จ ธีโอถึงได้ควานหาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เพื่อเอามาตั้งปลุกในตอนเช้า..แต่ที่หน้าจอยังคงบอกว่า ‘ข้อความ 1 ฉบับ’ ตอนแรกก็ว่าจะตัดใจกดลบทิ้งไปซะ แต่ไหนๆก็กดดูแล้ว เปิดอ่านซักนิดก็คงไม่เป็นไร
"หืม!!!" ก็ข้อความที่ได้รับ มันสั้นกระชับจนไม่น่าจะเป็นโฆษณา หรือข้อความของระบบอย่างที่คิดเอาไว้ พอลองอ่านทวนซ้ำอีกประมาณ 3 รอบ ถึงได้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด
'คิดถึง'
เบอร์ผู้ส่ง : คุณเนส
เวลา 17.15 น.
"เฮ้ย ย ย ย ย ย ย" อยากจะร้องตะโกนให้ลั่นโรงแรม ณ ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า ธีโอกำลังก่นด่าตัวเองในใจไม่เป็นภาษา นึกโกรธที่ตอนนั้นไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู โมโหตัวเองที่เอาแต่ทำงาน จะโทรกลับไปตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะคนส่งข้อความอาจจะนอนไปแล้ว อยากจะร้องไห้จริงๆ ให้ตายเหอะ!!
ตาสว่างกันเลยทีเดียว เดินวนไปวนมาในห้อง ลองเปิดเน็ตเช็ครอบบินเที่ยวที่เร็วที่สุดนับจากตอนนี้ นึกอยากให้ตัวเองมีปีกขึ้นมาทันทีทันใด แต่ก็คงเป็นไปได้แค่ในความคิด จากแผนที่วางเอาไว้ว่าจะไปถ่ายรูปเก็บเอาไว้เผื่อซ่อม คงต้องพับเก็บไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
"โอ้ๆ เดี๋ยวพี่กลับก่อน มีธุระสำคัญ" เขย่าตัวผู้ช่วยที่นอนเมาไม่ได้สติอยู่บนเตียง เวลาเช็คเอาท์ก่อนเที่ยง เที่ยวบินกลับเป็นตอนบ่ายโมงกว่า แต่ตอนนี้หัวหน้ามันร้อนใจจนนอนไม่หลับ พอเช็คเที่ยวบินดูแล้วก็พบว่ามีในตอนเช้า
"ธุระอะไรอ่าครับพี่ธี" ไอ้คุณผู้ช่วยมันยังคงงัวเงีย เอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ลืมตา..สมกับฉายาโอ้เอ้ของมันจริงๆ
"ธุระสำคัญ แล้วอย่าหลับเพลินจนลืมเช็คเอาท์ล่ะ พี่ไปล่ะนะ แล้วเจอกันที่กรุงเทพ" เจอกันที่กรุงเทพจากนี้อีกสองสามวันก็แล้วกัน ตอนนี้ขอไปทำธุระสำคัญก่อนเหอะ แม้จะไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่ตอนนี้หัวใจมันลอยไปอยู่หน้าบ้านของใครบางคนเรียบร้อยแล้ว ..ก็ได้แต่หวังว่าคงไม่โดนโกรธที่ไม่ได้โทรกลับในตอนนั้น
ใช้เวลาเดินทางจากอุดรธานีต่อเครื่องมาลงที่ดอนเมือง แล้วก็อีกต่อมาที่หาดใหญ่ เป็นการเดินทางที่ทุ่มทุนสร้างมาก มาถึงหน้าบ้านพักหมอตอนเกือบเที่ยง ทั้งรถของหมอปุ่นและคุณปู่จอดสนิทอยู่ที่เดิม แสดงว่าเมื่อวานอยู่เวรดึก แล้วเพิ่งจะกลับมาตอนเช้า
“ทำไมโทรศัพท์โทรไม่ติดนะ” เดินวนไปวนมาแบกเป้อยู่หน้าบ้าน จะตะโกนเรียกก็ไม่ใช่ที่
ทำได้แค่นั่งรออยู่ที่หน้าบ้าน ด้วยความที่ไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืน พอได้หย่อนก้นลงมานั่งนิ่งๆซักพัก คว้าเป้มากอดลมทะเลที่พัดมาบวกกับอากาศดีๆในตอนเช้า เล่นเอาคนตัวโตที่นั่งอยู่หน้าบ้านเริ่มเคลิ้ม แล้วสุดท้าย...ก็เลยเผลอหลับไปทั้งที่นั่งกอดเป้อยู่ตรงนั้น
คนที่เดินเกาพุงออกมาจากห้องนอนจะไปเข้าห้องน้ำในตอนเช้าทั้งที่ยังไม่ลืมตา กะว่าจะไปนอนต่อ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นเงาอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าประตูบ้าน จนต้องสาวเท้าเข้าไปดู ภาพที่เห็นเล่นเอาคนมองนึกอนาถจิต ยังไม่ถึง 24 ชม.ด้วยซ้ำ นับจากตอนที่พลาดส่งข้อความผิดไป ไอ้เจ้าแตงกวาตัวโตมันมานั่งกอดเข่าหลับไม่ได้สติอยู่หน้าบ้านคนอื่น ทั้งที่ตัวเองมีห้องพักประจำอยู่ที่รีสอร์ทในฐานะฝ่ายประชาสัมพันธ์ท่องเที่ยวแท้ๆ
"แตงกวา มานอนอะไรตรงนี้" เสียงเรียกที่ข้างหู คนที่กำลังหลับนึกว่าตัวเองฝันไป แต่พอลืมตาขึ้นมาพบใบหน้าเจ้าตัวแทบจะรวบตัวเข้ามากอด ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้คือหน้าบ้าน
"คุณเนสครับ ผมขอโทษที่ไม่ได้โทรกลับ ขอโทษที่..." ยังพูดไม่ทันจบ เจ้าของบ้านก็ยกมือขึ้นมาเป็นเชิงห้าม แล้วลากตัวเข้าไปในบ้าน
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่.." หมอเนสหันกลับมาเอามือแตะไปตามใบหน้าและตามตัว ลองวัดอุณหภูมิดูก็พบว่าไม่ได้เย็นอย่างที่คิด ...อดรู้สึกผิดไม่ได้ตอนที่รู้ว่าตัวเองส่งข้อความไป แล้วก็ปิดเครื่องทันที ถ้าไอ้เจ้าเด็กโข่งซื่อบื้อมันโทรไม่ติด มันต้องตะเกียกตะกายมาหาแน่ คนที่ต้องขอโทษ..คือทางนี้ต่างหาก
"ผมเพิ่งมาถึงครับ ซักครึ่งชั่วโมงก่อน..ว่าจะโทรมาบอก แต่ก็โทรไม่ติดน่ะ ไม่รู้ทำไม.. จะตะโกนเรียกก็ไม่กล้า ก็เลย..." ไอ้เจ้าแตงกวายกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู พลางบอกอธิบายเหตุผลที่ตัวเองมานั่งหลับที่หน้าบ้าน หมอเนสเหลือบมองหน้าตาซูบซีดเหมือนคนที่อดนอนมาทั้งคืน ถึงขนาดนั่งหลับแบบนั้น ..ทำไมจะต้องพยายามขนาดนั้น..
"เหนื่อยไหมธีโอ..." คนที่กำลังจะอ้าปากพูดหยุดชะงัก ทั้งที่เพิ่งจะเคยได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อตัวเองเป็นครั้งแรกแท้ๆ แต่ทำไมฟังไม่คุ้นหูและไม่ชอบเอาเสียเลย
"ทำไมล่ะครับคุณเนส ผม...เดี๋ยวซิครับ.." ธีโอสาวเท้าตามหลังไปติดๆ แต่ดูเหมือนอีกคนจะทำเป็นไม่ได้ยิน กระชากประตูห้องตัวเองทำท่าจะเดินเข้าไป จะเอื้อมไปคว้าแขนก็ไม่ทัน ก็เลยกระชากประตูเอาไว้แทน
"จะบอกให้ว่าทำไมโทรไม่ติด เพราะปิดเครื่องเอาไว้ไงล่ะ หลังจากที่ส่งข้อความผิดไปนั่นแหละ!!!" หมอเนสพูดออกมาอย่างเหลืออด อารมณ์ที่ระเบิดออกมาไม่ได้โมโหคนตรงหน้า แต่เป็นเพราะโมโหตัวเองล้วนๆ ส่วนไอ้คนที่ยืนฟังมันกำลังยืนคิดไปอีกทาง ข้อความที่ได้รับนั่น..ส่งผิด!! แล้วจะส่งไปหาใครในตอนแรก!! คิดได้แค่นั้นจากที่อารมณ์ดีมาตั้งไกล ก็เลยกลายเป็นตรงกันข้ามแทน
"แล้วคุณเนสจะส่งไปหาใคร!! คำว่าคิดถึงนั่นเป็นของใคร ถ้าไม่ใช่ของผม!!" แทบจะเหวี่ยงเป้ทิ้ง เอื้อมมือไปคว้าไหล่ของคนตรงหน้าเอาไว้แน่น ทั้งหงุดหงิด โมโห และน้อยใจปนเปกันให้มั่วไปหมด
"ไอ้เด็กบ้า ที่บอกว่าส่งผิดนะ...กดผิดโว้ย แค่จะพิมพ์เล่น แต่ดันกดส่งไปจริงๆ เข้าใจไหม!!"
"ส่งผิด!!? กดผิด!!?" ธีโอพึมพำซ้ำไปซ้ำมาอาการเหมือนคนที่คนไข้ที่ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมอง กำลังลำดับความคิดของตัวเองในสมองที่กำลังทั้งง่วงทั้งมึน แล้วหันกลับมามองหน้าเจ้าของข้อความอีกที ใบหน้าหงุดหงิดเอาแต่ใจ กำลังเบือนไปอีกทางเหมือนกำลังพยายามหลบสายตา แทนที่จะเป็นโกรธเคืองอย่างที่คิด
"คุณเนสไม่ได้ส่งหาใคร แต่ส่งผิดเพราะคิดถึงผม..." ธีโอกำลังจินตนาการถึงตอนที่คุณหมอมาดเยอะตรงหน้านั่งกดส่งข้อความพลาด หน้าตาคงเหรอหรา แล้วก็คงโวยวายน่าดู จากที่อารมณ์กำลังจะเดือดปุดก็เลยกลายเป็นหลุดขำแทน
"เออ!! เฮ้ย!...ไม่ใช่เว้ย ส่งผิดก็คือผิด!! แล้วจะยิ้มทำไมวะ!!" ใบหน้าคนพูดบูดบึ้ง พร้อมกับส่งสายตาข่มขู่อาฆาต แต่ไอ้เจ้าเด็กโข่งมันก็ยังไม่ยอมหุบยิ้ม แถมยังรวบตัวเข้าไปกอดได้อย่างแนบเนียน
“ยิ้มเพราะคุณเนสน่ารัก” คำน่ารักที่ว่าไม่ใช่น่ารักน่าชม แต่เป็นน่าให้รัก น่าให้หลงต่างหาก
คนที่โดนชมกำลังยืนอึ้ง ใบหน้าร้อนผ่าวไปจนถึงหู เกิดมาจนโตป่านนี้ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดหยาม เอ๊ย!! กล้าพูดแบบนี้ด้วย จากที่กำลังหงุดหงิดแทบบ้าก็เลยกลายเป็นเขินจัด สมองไม่สั่งการซะอย่างงั้น ลืมตัวปล่อยให้ตัวเองโดนกอดอยู่แบบนั้น มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่จมูกโด่งกดลงมาแถวขมับเรื่อยมาจนถึงแก้มจนได้ เนียนไปละ!!
“...ถ้าพูดแบบเมื่อกี้อีกโดนต่อยแน่!!” โดนขู่แทนที่จะกลัวไอ้เจ้าแตงกวามันกลับฉีกยิ้มให้ แต่ก็ยอมคลายแขนที่โอบอยู่รอบตัว ...เพราะมันมีแผน ก็เพราะว่าพอโดนดันตัวออกมาห่างได้ในระยะไอ้หมาเจ้าเล่ห์มันก็โน้มใบหน้าลงมา
“น่ารัก..คุณเนสของผมน่ารักที่สุด..”
“ไอ้!...อุ๊บ!!!” คำหวานที่กระซิบใกล้ๆ ทำเอาคนเขินจัดอยากจะเอ่ยปากด่าเพื่อกลบเกลื่อน แต่ก็ดันไปเข้าแผนของไอ้หมาตัวโตมันจนได้ คำต่อว่าที่คิดเอาไว้ถูกปิดด้วยริมฝีปากที่กดลงมา สัมผัสอบอุ่นอ่อนโยนคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ฝ่ามือที่โอบอยู่รอบตัว กลับเลื่อนมาช้อนใบหน้าให้เข้าทิศทางอย่างที่มันควรจะเป็น
กำปั้นที่คิดเอาไว้ว่าจะยกขึ้นเสยคางไอ้คนปากดี หยุดวางลงบนแผ่นอกหนา แทนที่จะขัดขืนผลักไสกลายเป็นยึดเสื้อของไอ้คนตรงหน้าเอาไว้แทน ปากที่ว่าจะประท้วงด่า กำลังเอนเอียงตอบสนองสัมผัส ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองก็โหยหา หัวใจมันเต้นแรงจนน่ากลัว กว่าจะได้หยุดหอบหายใจก็เล่นเอาเข่าอ่อน ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง โดยมีไอ้ผู้ร้ายข้ามชาตินั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“รักคุณเนสครับ รักมากๆ คิดถึงด้วย..” เสียงที่ได้ยินฟังไม่ชัดนัก อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอน ตื่นเร็วเกิน ท้องว่าง หรือไม่ก็เป็นเพราะสมองกำลังขาดออกซิเจน ตัวก็เลยเหมือนจะลอยได้
แม่เจ้า..!!! โดนบอกรักในสภาพที่ย่ำแย่มากเหอะ หัวฟูกระเซิง หน้ายังไม่ได้ล้าง(ดีที่ล้างปากตอนไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้) แถมยังอยู่ในชุดกางเกงนอน เสื้อยืดตัวเก่าขอบย้วย นึกว่าตัวเองฝันไป แต่ใบหน้าที่ฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ พอลองยกมือขึ้นจับแล้วบิดไปมา ก็พบว่ามันเป็นของจริง..!! อ๊ากกกกกกก.....ของจริงนี่หว่าเฮ้ย!!
“จะ..จะ..นอนแล้วโว้ย ง่วงจะตายชัก” พูดจบก็ใช้วิชาม้วนหลัง ใช้ปลายเท้าตวัดผ้าห่มขึ้นมาอย่างชำนาญ แล้วคลุมตั้งแต่หัวม้วนตัวเป็นดักแด้ ได้ยินเสียงหัวเราะต่ำในลำคอของใครอีกคน อยากจะลุกขึ้นไปด่า แต่ก็ไม่กล้าที่จะมองหน้า แค่ที่เผลอตัวไปเมื่อกี้ก็เสียฟอร์มจะแย่ อ๊ากกกก...รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นไข้ ตัวร้อน คล้ายจะเป็นลม!!
ความรู้สึกเหมือนเตียงมันยวบยาบเหมือนมีของหนักขึ้นมาวาง คนที่กำลังนอนม้วนตัวเป็นดักแด้ก็เลยเปิดผ้าขึ้นมาดู ใบหน้าของไอ้หมาตัวโตมันก็อยู่ห่างไม่ถึงคืบ... จะขึ้นมาทำไมล่ะเว้ย ตัวก็โต เตียงก็แคบ จะขึ้นมานอนเบียดทำซากอะไร!!
“เมื่อก่อน..ผมเพียงแค่อยากให้คุณเนสหันมามอง และเรียกชื่อผมบ้าง แต่ขอร้องเถอะครับ ช่วยเรียกแบบเดิมได้ไหม..” พอกำลังจะอ้าปากด่า แต่ดันหันไปเห็นหน้าไอ้เจ้าแตงกวามันเสียก่อน เรื่องที่เรียกชื่อจริงออกมาเมื่อกี้ ไม่ได้ตั้งใจจะให้คิดมาก เพียงแค่โมโหจนลืมตัว.. แต่เดี๋ยวก่อนนะ!!
“แตงกวา!! ที่นอนประจำของตัวเองอยู่ตรงไหน อย่ามาทำเนียน!!” เวร!! เสียรู้ไอ้หมามันอีกจนได้ ก็พอหันมา กะว่าจะใช้เท้ายันให้ตกเตียง แต่ด้วยความที่ลืมไปว่าตัวเองห่อตัวอยู่ในผ้า ก็เลยเหยียดแขนขาไม่ถนัด กลายเป็นโดนรวบเข้าไปกอดทั้งตัว
ธีโอคลี่ยิ้มออกมา ตวัดแขนขารวบคนที่อยู่ในห่อผ้าเข้ามาในอ้อมแขน ณ นาทีที่โอกาสเป็นใจขนาดนี้ ปล่อยให้หลุดลอยไปก็โง่เต็มที ได้นอนกอดตัวหอมๆของคนรัก แม้ว่าจะโดนสายตาขู่อาฆาตก็แค่นั้น เพราะไม่สามารถทำอะไรได้เนื่องจากโดนพันธนาการเอาไว้ทั้งตัวหมดแล้ว ตอนตื่นอีกรอบ..ค่อยหาทางหนีเอาตอนนั้นก็แล้วกัน
“ผมก็ง่วงแทบตาย ตั้งแต่ตอนที่ได้อ่านข้อความ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้นอนจริงๆจังๆเลยนะ” ธีโอบอกตามความจริง เพราะนอกจากแอบงีบตอนที่อยู่บนเครื่อง และบนรถแล้ว ก็แทบจะไม่ได้นอนเลย แค่ตอนนี้หัวถึงหมอนก็แทบจะหลับกลางอากาศได้เลยทีเดียว
“เหนื่อยไหม...?”
“ครับ!!?” คนที่กำลังจะเคลิ้มหลับ ผงกหัวขึ้นมามองคนในอ้อมแขนอย่างไม่เข้าใจ จำได้ว่าก่อนหน้านี้ก็โดนถามด้วยประโยคเดียวกัน
“เอาแต่วิ่งตามน่ะ เหนื่อยไหม!!? รู้สึกเหนื่อยขึ้นมารึยัง?” พอมานอนคิดตามคำถามที่ได้ยิน คนโดนถามก็คลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะขยับตัวนอนตะแคงข้างเอาแขนเท้ากับเตียง อยากมองหน้าเจ้าของคำถามแปลกๆให้เต็มตา
“ตอบตามตรง...เหนื่อยครับ” พอได้ยินคำตอบ หมอเนสก็อดใจหายวาบไม่ได้ แต่พอเหลือบมอง หน้าไอ้คนพูดมันกำลังคลี่ยิ้มแทนที่จะเป็นใบหน้าหม่นหมองของคนที่บอกว่าเหนื่อย เห็นแล้วก็ชักหมั่นไส้ขึ้นมา..นับวันมันช่างยอกย้อน และแผนสูงมากเหอะ
“เหนื่อยก็หยุดดิ..!!” แม้ปากจะพูดท้าท้ายออกไปแบบนั้น แต่ด้วยน้ำเสียงที่ได้ยิน..มันน่าจะแปลได้ใจความว่า ‘ก็ลองหยุดดูดิ’ ประมาณนั้นมากกว่า
“หยุดแล้วไงครับ เส้นชัยผมอยู่ตรงหน้านี้แล้วไง จะให้ผมวิ่งไปไหนต่ออีก” ธีโอพูดพร้อมกับรวบคนหน้าเหวอเข้ามากอดแนบอกแน่นๆ เหมือนหมั่นเขี้ยวจัด ก่อนจะคลายอ้อมแขนให้แต่ยังคงกอดเอาไว้อย่างเดิม แถมโปรโมชั่นพิเศษตอนเผลอเป็นการจุมพิตที่หน้าผากไปอีกที
“ไอ้!!...พูดออกมาได้ ไม่มีความอายบ้างรึไง รู้จักไหมอายน่ะ!!” เพิ่งจะมาได้สติตอนที่ริมฝีปากอุ่นแตะลงมาบนหน้าผาก วันนี้เปลืองตัวสุดๆ แถมยังเหวอที่สุดในชีวิต ปล่อยให้ไอ้เด็กโข่งมันทำตามใจชอบมานานละ ถ้าไม่เอาคืนซะบ้างอย่าได้เรียกว่าหมอเนสเลยเว้ย!!
“คุณเนสอาย...โอ๊ย!!” ยังพูดไม่ทันจบ คนที่ตัวโดนห่อด้วยผ้าห่มก็โหม่งหัวกระแทกเข้าที่ปลายคาง ..เจ็บซิครับท่าน หัวคุณเนสก็ใช่เล็ก แถมโดนแบบเต็มๆ ไม่รู้ปากจะแตกรึป่าว
“สมน้ำหน้า อยากพูดมากดีนัก!!” เสียงครางหงิงที่ได้ยิน ยิ่งทำให้หมอเนสหัวเราะชอบใจที่เอาคืนได้
“เจ็บ!!...คุณเนสใจร้ายอ่ะ” ไอ้เจ้าแตงกวาครางเสียงอ่อน เวรแล้วไง!!...ลืมไปว่าตัวเองขยับได้แค่ส่วนหัว ถ้า...เกิดโดนมันเอาคืนขึ้นมา...!!
“ในเมื่อผมวิ่งมาถึงเส้นชัย..ขอรางวัลชนะเลิศให้ก็แล้วกัน...นะครับ!!?” เฮือก!!!! สะดุ้งซิครับท่าน จะหนีไปไหนได้เนื่องจากยังอยู่ในดักแด้(ผ้าห่ม) แล้วดูไอ้หมาลูกครึ่งมันทำตาเป็นประกาย ไม่ได้อยากรู้ความหมาย แต่...ใครก็ได้ช่วยหมอด้วยยยยยย
“ระ..รางวัลอะไร ไม่มีนะโว้ยยยยยย ไอ้แตงกวา....ปล่อยซิโว้ยยยยย ปล่อย ย ย ย ย ย” รางวัลชนะเลิศของความพยายามที่ตะเกียกตะกายวิ่งมาถึงจนได้ ถ้วยรางวัลอะไรนั้นไม่ได้มีความสำคัญสำหรับไอ้เจ้าหมาตัวโตซักนิด แทนที่มันจะหยุดวิ่ง แล้วนั่งยืดอกรอรับของมอบ แต่มันกลับโดดเข้าใส่คนมอบรางวัลแทนซะนี่...
...จบการแข่งขันวิ่งสี่ขาของไอ้เจ้าหมานอกตัวโต เมื่อมันงับของรางวัลที่อยากได้วิ่งหายจากฝูงชนไปแล้ว...
.
.
.
.
.
.
[ขอมีส่วนร่วมซักนิด..ซักหน่อย(เหอะ)]
หมอปุ่นส่ายหน้าอย่างระอาจัด เพราะตอนนี้ไอ้เสือแสบมันเอาหูแนบกับผนังห้อง เป็นจิ้งจกกลายพันธุ์หวังจะได้ยินความเคลื่อนไหวของข้างห้อง ทำสีหน้าเหมือนพวกนักสืบที่มาสืบราชการลับสุดยอด
“มานี่เลย ตัวแสบ ไปแอบฟังเค้าทำไม!!?” ดูเถอะคนเรา ขนาดว่ารั้งแขนให้ลงมามันยังไม่ยอม มีการปัดมือเราทิ้งอีกนะ
“ชู่ว์~~พี่หมอ..เงียบไปแล้วอ่ะ” ทำเป็นหันมาทำหน้าเสียดายอีกนะ ก่อนจะแนบตัวติดกับผนังต่อ จนคนที่นอนมองอยู่นานทนไม่ไหว ลุกขึ้นไปคว้าเอวไอ้เด็กแสบที่แปะอยู่ข้างผนังห้องลงมา
“ซนนักนะเรา อยากรู้ไหมว่าเค้าเงียบไปทำไม พี่จะสาธิตให้ดูเอง”
“เฮ่ย!! ไม่ต้อง..ไม่ได้อยากรู้เรื่องของเรา ไอ้พี่หมอปล่อย ย ย ย ย ย” คำอ้อนวอนของชีต้าห์ไม่เป็นผล ตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะต่ำๆ ในลำคอของอีกคน ดิ้นไปก็เท่านั้น...ดูจากสภาพ สถานการณ์คงไม่ต่างกัน...
============== จบล่ะนะโฮ่ง :-[=============
ลาจอไปพร้อมกับเพลงเพราะ ๆ http://www.youtube.com/v/LQ0PNf2e5AI?fs=1&hl=en_US
แอบกอดทุกท่านที่ติดตามอ่าน :กอด1: อีกที
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif) และขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงบัดนี้ รักทุกคนจังเลย :m1:
-
มีความสุขกันจริง จริ๊ง~ :man1:
อิจฉา ...แต่อยากเติมน้ำตาลในเลือดด้วยตอนพิเศษหวาน ๆ นะคะไรเตอร์ :กอด1:
พี่หมอเนสก็ยังไม่เห็นเสร็จแตงกวาเล้ย~ o18
-
ขอบคุณนะคะไรเตอร์ มาเร็ว ตามคำเรียกร้อง คุคุคุ เเต่ว่านะ เเตงกวา + หมอเนส น่ารัก มีโมโหด้วย เเต่ขำ หญิงเเม่กับชายเนส เเล้วก็สุดท้ายที่เสือกลายพันธุ์เป็น จิ้งจก เเต่ไรเตอร์ มันจะเหมือนกันได้ไงอะ ห้อง ชีตาร์ กับหมอเนส อะ จบดีนะ ถ้าจะจบจริง เเต่ เเง้ เเง้ เค้าไม่ยอม เค้ายังไม่รู้เลยว่าเเตงกวาเค้าเป็นฝั่งเป็นฝาจริงเปล่า ยังไม่ได้เห็นหมอเนสเขินมากกว่านี้เลย
ปล.เอาตอนพิเศษ ได้ไม๊อะ ซัก 3 ตอน 55+++ ไม่ยอม ม ม ม ม ม ม :serius2:
-
จบจริง ๆ จบชัวร์ ๆ ไม่มีมั่วนิ่ม ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบ
งั้นขอตอนพิเศษที่มีพี่ฟ้ากับหนูป่วนกับน้องนุ่นตรงนี้ได้ป่ะ ฮี่ ฮี่ ฮี่
-
:m1:
-
ฮือออออออออออ จบแล้วเหรอครับ ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะครับสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆ :m15:
-
จบได้น่ารักอีกแล้วดาด้า ชอบมากอีกแล้ว
ชอบตอนที่กระโดดเข้าหาคนมอบรางวัลนี่แหละ
นึกภาพตามได้เลย อิอิ
ขำกับเจ้าเสือแสบด้วย ไปแอบฟังเค้า โดนดีเลย
ถ้ายังไง มาต่อตอนพิเศษบ้างก็ดีนะจ๊ะ
จะรอนะจ๊ะ
-
:impress2:หมอเนสกะแตงกวาน่ารักอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
แว๊กกก จบแล้วอ๋อ!! นิยายจบคนไม่จบนะดาด้าซัง!! :impress3:
ชีตาร์กะหมอปุ่นน่ารักมากเลย :-[ มีขอแต่งงานกันด้วย
แตงกวาเอาหมอเนสอยู่หมัดเลยป่ะนั่น :m20:
แหมชีตาร์แอบไปฟังเค้าอีก โดนเองซะเลย :laugh:
-
แตงกวาสู้เค้า พิชิตหมอเนสใ้ห้ได้ 555+
-
จบจริง.........เยอ..
:call: อีกสักตอนไม่ไหรอ
-
จบแล้วหรอชอบเรื่องนี้จัง ใสใสไร้มาม่า เลิฟๆจร้า
-
เมื่อความรักสมบูรณ์..ก็ต้องมีการจากลา
..อย่างมีความสุข..
-
หวานมาก น่ารักที่สุด :o8:
อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณนะคะคุณดาด้า :L2:
-
เฮือกกกกกกกกกกกก!!!
หมอคะ ขอออกซิเจนด่วนค่ะ
ด่วนเลยค่ะ ซักสามถัง
,,,,,,
พึ่งจะเริ่มอ่านเรื่องนี้วันนี้นะคะเนี่ย 555555555555555
ตั้งแต่เช้า จนตอนนี้ จบพอดี ถือว่าเป็นโชคดีที่ไรท์เตอร์มาอัพตอนจบจริงๆวันนี้ด้วย เลยได้อ่านรวดดดดดด
อ่านไปเขินไปตั้งหลายตอน
:-[ :-[
แตงกวานี่อดทนสุดยอดจริงๆ จนหมอเนสใจอ่อนแน่ะ >///<
ส่วนพี่หมอกะไอ้น้องเสือ ก็แฮปปี้เอนดิ้งเนอะ
(จริงๆแล้วแฮปปี้ตั้งแต่ฝ่าด่านพ่อตากับแม่ยายได้แล้วรึปล่าวน่ะพี่หมอปุ่น? คิกคิก)
ว่าแต่ จะมีตอนพิเศษ นิดๆหน่อยๆไรงี้บ้างมั้ยคะ?
-
จบจริงๆๆแล้วเหรอออ
พี่หมอเนสกับน้องชีต้าร์นี่จบเหมือนกันเลยเนอะ
จบลงที่เตียงงง
5555555555555555555
ปล.ดาด้าอย่าลืมตอนพิเศษนะ ภาค 2 ก็ได้
-
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ :L2:
-
ขอตอนพิเศษแตงกวาอีกได้ไหม
ชอบธีโอๆๆๆๆๆ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yoyo18.gif)
-
โฮะ ๆ ในที่สุดก็เสร็จแตงกวา
-
อ้าว
จบจริงอะไรจริง
จริงๆเหรอเนี่ย
ขอบคุณมากครับ สนุกมากๆๆๆๆๆ
-
หมอเนสแกล้งส่งผิดเพื่อจะให้แตงกวารีบกลับมาหาซะมากกว่าล่ะมั้ง
>.<
ก็เล่นคิดถึงกันซะขนาดนี้นี่นา ^^
-
:L1:หึๆๆๆพี่หมอเนสเสร็จจนได้
-
อิจฉาตาร้อนมากมายก่ายกองเจ้าค่ะ 555
-
555555 โดนซะที รอแบบนี้มาตั้งนาน
-
หวานจริงอะไรจริงมากค่ะ
สรุปว่าพ่อแตงกวาก็ได้รางวัลเป็นพี่หมอเนสห่อด้วยผ้าห่ม :m20:
พี่หมอเนสเขินน่ารักอ่า :กอด1:
ขอภาคพิเศษอีกสักตอนได้ไหมคะพี่ด้า
แบบว่าคุณหญิงแม่เจอกับลูกเขยอิมพอร์ตไรงี้ อยากรู้ว่าพี่หมอเนสจะทำไง
แล้วเจฟจะมีคู่กะเขาไหม
เอาเป็นว่าต่อภาคสองเลยค่ะ :L2:
-
:กอด1: ว่าแต่มีตอนพิเศษบ้างไหมอะ
o13 o13
-
ขอบทกุ๊กกิ๊กกะหมอเนสบ้างให้กระชุ่มกระชวย :man1: :man1: :man1:
-
กดบวกให้กับตอนจบ
ที่ยังคงหวานเหมือนเดิม
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่แอบอยากรู้แตงกวาได้เข้าหอยังอ่ะ ^ ^
เห็นคนขอตอนพิเศษกันเยอะเลย
ร่วมด้วยช่วยขออีกคนคร่า
ขอหวานๆเลยนะคร๊า
-
ได้บทสรุปของเรื่องแล้ว สุดท้ายก็สองคู่ชู้ชื่น
หมอเนส :m20: ถูกกด :jul3:
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะครับ :กอด1:
ปล. รอเรื่องใหม่ด้วย ครับ
-
ขอตอนพิเศษของหมอเนสกับแตงกวาอีกหน่อยซิคะ
:pig4:
-
จบแล้วอ่ะ
น่ารักทั้งเรื่องเลย
ขอบคุณไร้เตอร์มากๆเลยนะคะ
ที่แต่งเรื่องน่ารักน่ารักมาให้อ่านกัน
ปล.ขอตอนพิเศษด้วยคนนะคะ
-
จนถึงสุดท้าย แตงกวาก็ยังโดนหมอเนสทำร้ายร่างกายอยู่ดี :jul3:
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้นะคะ.....
ปล. จบจบจริงไรจริง...จริงๆเหรอ..พิเศษบ้างไรบ้างก็ดีน๊า.แบบว่ามันยังกรุ่นๆไปด้วยไอรักอ่า... :-[
-
น่ารักจังเลย
ตามอ่านจนจบเลย
แต่ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
เอาตอนพิเศษมาให้อ่านบ้างน่ะค่ะ
:L2: :pig4:
-
คุณเนสกับนายแตงกวาน่ารักมากเลยค่า
ยังไม่อยากให้จบเลย คิดถึงแย่เลยนะคะ :monkeysad:
-
แตงกวาน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :L2: :3123: :-[ :o8: :impress2:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
หมาน้อยจะคาบรางวัลเอาไปทำไรน้าส :z1:พี่หมอปุ่นเนียนเนอะ :laugh:
-
ฮ่าๆ
จบจริงอะไรจริง
จริงๆ ใช่ไหม?
อิอิ
-
จบซะแล้ว ขอตอนพิเศษหน่อยได้ไมอะค่ะ
-
เนสน่ารักตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ ><
-
จบจริงอะไรจริง
แอร๊ยยๆ น่ารักอ่ะ :-[ :-[
อ่านไปก็ฮาไป แล้วยังมีแอบเขินอีกต่างหาก :m18:
:pig4: + :กอด1: ให้คนเขียนนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ :L2:
-
:-[ :-[
อิจฉาจัง
:กอด1:
-
ดีจัง มีความสุขทั้ง 2 คู่เลย
-
น่ารักได้เสมอต้นเสมอปลาย
อ่านแล้วยิ้มได้ตลอดเลยเรื่องนี้
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้น๊า :กอด1:
-
อ้าว...จบแล้วเหรอ :a5:
ขอบคุณนะจ๊ะ :L2:
มีความสุขกันทุกคนเลย หมอเนสนี่ปากแข็งคงเอกลักษณ์ แต่แตงกวาก็รับไหว
จะมีตอนพิเศษหวาน ๆ ของหมอเนสกับแตงกวาไหมจ๊ะ
-
ติดตามอ่านเรื่องนี้มาตลอด อ่านทีไรก็สุขใจทุกครั้ง มันรู้สึกอิ่มใจในความรักของพี่หมอกับเจ้าเสือ แล้วก็มานั่งลุ้นกะแตงกว่ากับหมอเนส ตามอ่านมาตั้งแต่เรื่องตัวป่วนทั้ง2เรื่องอ่านแล้วให้ความรู้สึกอิ่มใจมากๆในความรักของ ตัวเอก อ่านไปก็รู้สึกมีความสุขร่วมไปด้วยทุกครั้ง ถึงแม้ว่าจะถึงตอนจบไปแล้ว มันก็เหมือนเรื่องนี้ยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆในแนวทางของมัน ขอบคุณมากค่ะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมาให้อ่านค่ะ
-
ขอบคุณมากเลย
แล้วอย่าลืมส่งตอนพิเศษมาบ้างนะ
-
อารายกันล่ะนี่...นิยายจบคนไม่จบ กร๊ากกกกก :laugh:
จบจริงอะไรจริงไปแล้วไง ตอนพิเศษที่ไหนมี๊ หึหึ
แจ้งข่าว..เรื่องต่อไปกำลังจ่อคิวลงจอ (เวอร์ซะ)
Coming Soon นี่แหละ
ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยขอรับท่านผู้อ่านทุกท่าน
:z13: จิ้มทุกคนแรง ๆ ก่อนไป คึคึ
เพิ่งคิดตกลงปลงใจเลือกชื่อเรื่องได้
"ข้างใจ" พบกันเร็ว ๆ นี้แน่นอน :m1:
:กอด1: :กอด1:
ป้อล้อ..อีกที...อาจจะมีตอนพิเศษรวมญาติบ้างอะไรบ้าง รอคิวให้นักแสดงพร้อมก่อนนะ จัดฮันนีมูนชุดใหญ่ให้ซักชุด กรั่ก ๆ รักทุกคน :กอด1:
-
+1 ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
เป็นอีก 1 เรื่องที่ประทับใจมาก ขอบคุณไรเตอรืที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านค่ะ ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
กรี๊ด เผลอแป็บเดียวเรื่องนี้จบลงไปเสียแล้ว
แทบจบด้วยความหวานสมใจคนอ่านเลยค่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่ช่วยนำเรื่องดีๆ มาให้อ่านกันนะคะ
-
รอเรื่องต่อไปจ้า
-
^
^
^
จิ้มๆๆ แอบบอกว่านุ่นได้แง้มดูเรื่องต่อไปของดาด้าแล้วค่ะ
แบบว่า..... :m1: มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กึ๋ยๆๆๆ ดาด้าาาาาาาาาาาา อยากอ่านเร็วๆ รีบๆมาแปะเลยน้าาาาาาา
-
##ฮันนีมูน...ชุดนอน##
เรื่องมันมีอยู่ว่า..หมอปุ่นเกิดนึกสนุกขึ้นมาในวันว่าง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาน้องชาย..แต่ด้วยความที่ไม่มีคนรับ..ก็เลยส่งข้อความไปว่า
'ตัวเล็ก..พี่ปุ่นแต่งงานแล้วนะ'
ไม่มีการตอบกลับจากเบอร์น้องชายตัวป่วน หมอปุ่นที่คิดว่าจะแหย่น้องให้สนุกก็เลยถอดใจ เลิกกวนดีกว่า ตั้งแต่ไอ้เพื่อนเนสมันย้ายกลับไปอยู่บ้านที่กรุงเทพก็เลยไม่มีใครให้แกล้ง ตอนนี้ก็เลยย้ายข้าวของออกจากบ้านพัก ไปเป็นหมอประจำอยู่ที่รีสอร์ทเป็นที่เรียบร้อย
แล้ว.....หลังจากนั้นอีกประมาณสองอาทิตย์...ในเช้าวันที่สดใส น่าจะได้นอนกอดหมอนข้างตัวแสบแบบ non stop แล้วประตูห้องก็ถูกทุบ...เออ!! เคาะอย่างแรงนั่นแหละ
"หมอปุ่นๆ" เสียงเรียกคุ้นหูที่แค่ได้ยินก็เดาได้ว่าเป็นใคร แทนที่ลูกบ้านคนเล็กจะเดินไปเปิดประตูห้องต้อนรับคนเรียก มันกลับขยับตัวออกเหมือนจะหลบให้ ลืมตามามองค้อนแล้วนอนหลับต่อ...ซะงั้น ก็เลยลงโทษด้วยการยื่นหน้าเข้าไปฟัดแก้มนุ่มแรงๆ จนได้ยืนเสียงครางขู่ของไอ้เสือนั่นแหละถึงได้พอใจหยุด
"ครับพี่เต้.." สภาพที่เพิ่งจะลุกขึ้นมาจากที่นอนของน้องเขยที่เห็นจนชินตา นายเต้ส่ายหน้ากับตัวเองอย่างเห็นใจ เพราะน้องเขยคุณหมอเพิ่งจะออกเวรกลับมานอนบ้านเมื่อตอนใกล้สว่าง
"มีแขกมาหานะ"
"แขก..? ของผมเหรอ...!!?" พี่เต้ที่อยู่ในชุดเตรียมพานักท่องเที่ยวออกเรือไปที่เกาะส่งยิ้มให้ และพยักหน้ายืนยันอีกที เล่นเอาคุณหมอที่เพิ่งตื่นไม่เต็มสติกลอกตาไปมาอย่างมึนจัด พลางคิดไปว่าคงจะเป็นไอ้คุณเพื่อนที่บินลงมาเที่ยวพักผ่อนตามประสา แต่..ไม่ยักกะโทรมาบอก แล้ว..โผล่มาตั้งแต่เช้าแบบนี้มัน..
“เฮ้ย!! นั่น...ฟ้า แล้วก็..ตัวเล็ก!!” บุรุษที่ยืนยิ้มให้อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ใครแต่เป็นไอ้คุณน้องเขยกับน้องชายตัวป่วนที่กำลังยืนทำหน้าบูดอยู่เคียงข้าง ..รึเราจะฝันไป..ไอ้หมอปุ่น!!!?
.
.
.
.
.
“จ๊ากกกกก เจ็บๆ ตัวเล็กมาหยิกพี่ทำไม!!” ตัวจริงยิ่งกว่านิยายซะอีกครับท่าน ตัวป่วนกะเขยฟ้าตัวเป็นๆ เท่านั้นยังไม่พอไอ้ตัวเล็กมันยังโผเข้ามา ไอ้เราก็นึกว่าจะเข้ามากอด ที่ไหนได้ยื่นมือมาหยิกแขนซะเจ็บไปหมด จากที่คิดว่าตัวเองฝันก็ตื่นทันตาเห็นด้วยเวลาไม่กี่วินาที
“คุณนายฝากมา เรื่องข้อความที่ส่งไปหาป่วนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว” ข้อความ..? อาทิตย์ที่แล้ว...มัน...
“เวรกรรม!! อย่าบอกนะว่าเรามาด้วยเรื่องแค่นั้น โอ๊ย!!” ดูเอาเถอะท่านผู้ชม ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นน้องชาย หรือว่าร่างอวาตาร์ของคุณนายแม่กันแน่ ฟาดเอาๆ พี่มันไม่ใช่กระสอบทรายนะ
“เรื่องแค่นั้นที่ไหน แถมย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วด้วย ไม่เห็นบอกกันซักคำ คุณนายบ่นจนหูชา บอกให้พาพี่สะใภ้ขึ้นไปกราบให้ได้ ป่วนก็เลยเสียสละมาเองเนี้ยะ!!” พอได้ยินคำบ่นเป็นชุดของน้องชาย หมอปุ่นก็เลยอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับหัวแล้วโยกไปมาอย่างหมั่นไส้จัด
“ครับๆ คุณน้องชาย กระผมผิดไปแล้วครับ” ตัวป่วนหันมาทำหน้าย่นใส่เหมือนไม่พอใจ แล้วก็ก้มลงไปควานหาอะไรบางอย่างในเป้ที่เพิ่งปลดจากหลัง
“อันนี้คุณผู้ชายฝากมา ไม่ได้ให้พี่ปุ่นนะ” หมอปุ่นยื่นมือไปรับกล่องกำมะหยี่ที่ตัวเล็กยื่นมาให้ด้วยสีหน้างงจัด แต่พอเปิดมันออกมาดู ของที่อยู่ข้างในทำเอาอึ้ง ถ้าท่านทั้งสองมาอยู่ตรงหน้าคงได้คลานเข้าไปกราบที่ตัก
“พี่ว่าใกล้ได้เวลาแล้วนะครับตัวป่วน” เขยฟ้าที่นั่งกริบมานานก็ได้โอกาสเปิดปากพูด พร้อมกับดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ
“จริงซิ!! พี่ปุ่นไปเตรียมตัวเร็วอีกครึ่งชั่วโมงเรือจะออกแล้ว”
“เรือ..!!?”
ตัวป่วน!!! มันป่วนได้สมชื่อจริงๆ (ไม่รู้ว่าน้องชายใคร!!)นัดแนะกับพี่เต้ไว้เรียบร้อย พร้อมติดต่อที่พักบนเกาะเสร็จสรรพ พอลากพี่มันออกมาคุยได้ อีกทางก็ให้พี่เจ้าของรีสอร์ทไปลากไอ้เสือออกมาจากห้อง สรุปว่าวันนั้น ต้องสะพายเป้ออกเรือไปกลางทะเลทั้งที่น้ำยังไม่ได้อาบหน้ายังไม่ได้ล้าง ใส่กางเกงชุดนอน ลากแตะ และที่สำคัญ....ไอ้เสือตัวแสบมันยังไม่ตื่น!!
“ชีต้าห์..ถ้าไม่ตื่นพี่หมอจะหอมแก้ม”
“อืม...” มันจะรู้ตัวไหมว่าตอนนี้ตัวเองกำลังลอยอยู่กลางทะเล ใครเค้าจูงขึ้นเรือมาก็ยังไม่รู้เลยมั้ง ไม่คิดว่าละเมอก็คงคิดว่าตัวเองกำลังฝันไปแหงๆ
“งั้นจะเปลี่ยนมาจูบล่ะนะ”
“อืม..” ทีนี้ล่ะว่าง่ายจริงๆ ไอ้ตอนที่ยังไม่ตื่น มันน่าจัดโชว์ซักชุดใหญ่ซะดีมั้ง ลองให้มีสติครบ มันคงได้หาทางเอาคืนแน่ ส่วนแขกผู้มีเกียรติทั้งสองท่าน ตอนนี้กำลังนั่งสวีทกันอยู่โน่น ไม่สนใจเลยว่าพี่มันต้องมาคอยดูแลเด็กแสบอยู่ตรงนี้...ทั้งที่เป็นวันหยุดธรรมดาแท้ๆ
“พี่หมอ..ปิดม่านที แสบตา...” เสียงครางละเมอของคนหลับ ทำเอาหมอปุ่นระเบิดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ จะไปเอาที่ไหนมาล่ะผ้าม่าน นี่มันใช่ห้องนอนที่ไหน แล้วที่สำคัญหมอนที่ตัวเองหนุนและกำลังซุกๆหลบแสงอยู่นั่น มันตักคุณหมอไม่ใช่หมอนใบเก่งที่ห้อง เพราะมันน่ารักแบบนี่ไงเล่า ถึงได้ถอนตัวไม่ขึ้นเสียที
“ยังไม่ตื่นอีกเหรอนั่นน่ะ” พี่เต้เดินเข้ามานั่งข้างๆ ตอนที่ตรวจดูลูกเรือเรียบร้อยแล้ว ยกมือขยี้ผมน้องชายตัวแสบที่ยังหลับเนียนอย่างไม่กลัว
“เดี๋ยวถึงเกาะ ว่าจะจับโยนลงทะเลซักรอบสองรอบ” เรื่องแสบที่ล่ะที่หนึ่ง ขี้เซานี่ก็ไม่เป็นสองรองใคร ยิ่งเมื่อเช้ามืดตอนออกเวรมาโดนกวนให้ตื่นอีก คงทั้งง่วงทั้งเพลีย น่ารักแบบนี้ต้องให้พักจนพอใจจะได้มีแรงเก็บไว้คืนนี้ หึหึ
“อืม..เกาะ..?..ทะเลเหรอ!!?” ด้วยความที่โดนพี่ชายตัวเองจับโยกหัวไปมา หรืออาจจะได้ยินเสียงเครื่องเรือ ไอ้เสือขี้เซามันก็เลยตื่นลืมตาขึ้นมาในที่สุด ลุกขึ้นมานั่งทำตาโตเพราะบรรยากาศโดยรอบไม่ใช่ห้องตัวเองอย่างที่ควรจะเป็น แต่เป็นเรือ..และทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา
“เพิ่งจะรู้ตัวรึไง ดีนะไม่โดนพาไปขายที่สะพานปลา” พี่เต้หันมาแซวน้องชายพร้อมกับเสียงหัวเราะ สภาพคนที่เพิ่งตื่นยังไม่มีสติเปิดปากเถียง ยังคงนั่งขมวดคิ้วหรี่ตามองไปรอบๆตัวอย่างมึนจัด ยิ่งเห็นหน้าผู้โดยสารสองคนบนเรือที่หน้าตาคุ้นๆ ก็ยิ่งคิดว่าตัวเองยังไม่ตื่นดี
“ตัวป่วน!? พี่ฟ้า!? มาได้ไง!!?” ชีต้าห์ขยี้ตาตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทำเอาสองคนที่โดนทักหันไปมองหน้ากันแล้วเปิดปากหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ เพราะตอนจะขึ้นเรือก็ทักทายกันไปแล้วรอบหนึ่ง (ตอนที่ไอ้เสือมันยังยืนสัปหงก) คำทักทายที่เล่นเอาหัวเราะกันท้องแข็ง
แล้วไอ้เสือมันก็โดนแซวตั้งแต่กลางทะเลจนมาถึงเกาะ ทำเอาเจ้าตัวหน้าบูดเลยโดนเหวี่ยงกันเป็นแถวๆล่ะงานนี้ พี่เต้ก็เล่นเอาตัวรอดบอกว่าไปดูแลนักท่องเที่ยว
“พี่ปุ่นก็ไปง้อเองซิ ผมกับพี่ฟ้าไม่เกี่ยวเนอะๆ” เวรกรรม!! แล้วไอ้หมอปุ่นมันผิดตรงไหนล่ะครับเนี้ยะ น้องชายตัวป่วนพูดจบมันก็วิ่งแผล็วไปทำตัวเนียนเป็นนักท่องเที่ยวอยู่โน่น
“โชคดีนะปุ่น ถือซะว่ามาฮันนีมูน เหมือนคู่เรา”ขอบใจมากเขยฟ้า..มาฮันนีมูน..ในชุดนอน ที่รีสอร์ทของทางบ้าน!! เยี่ยมจริงๆ
.
.
.
ชีต้าห์ก้าวฉับๆ เดินแยกตัวจากกลุ่มนักท่องเที่ยว ลัดเลาะไปยังบ้านพักหลังเล็กที่อยู่ท้ายสุด บ้านหลังที่มานอนประจำยามที่อยากมาค้างที่เกาะ ..แต่ตอนนี้กำลังหงุดหงิด เรื่องที่เสียหน้ากลางวงเมื่อกี้ อับอายจริงๆ มีตัวป่วนกับพี่ฟ้าอยู่ด้วยอีก จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะงานนี้ ไม่รู้ว่านอนน้ำลายยืดรึป่าวนะซิ...โอ๊ย!! อายเหอะ!!
“ตัวแสบคร้าบบบ พี่หมอก็ไม่รู้ โดนลากมาเหมือนกันอย่าเคืองกันเลยนะ...” เสียงของใครบางคนที่วิ่งตามหลังมาพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ ดูจากสภาพพี่หมอก็ไม่น่าจะรู้ตัวอย่างที่บอกนั่นแหละ เพราะยังอยู่ในชุดนอนเหมือนกัน ผมเผ้าก็ยังชี้ไปคนละทางเหมือนคนเพิ่งตื่น...ไม่ต่าง!! แต่มันหงุดหงิดไปแล้วอ่ะ!!
“ไม่ได้เคือง!! ผมก็แค่...อาย” ยิ่งพูดออกไปก็ยิ่งอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย เพราะมันทำให้ยิ่งอายหนักกว่าเก่าซะอีก ทำได้แค่แกล้งกลบเกลื่อนด้วยการหันหลังกลับไปไขกุญแจเดินเข้าไปในบ้านแทน
“ไม่เห็นจะต้องอายอะไร คนกันเองทั้งนั้น” พอวางสัมภาระไว้บนโต๊ะได้ หมอปุ่นก็รีบวิ่งมากอดอ้อนเอาใจไอ้เสือทันที ยังมีอาการฟึดฟัด ฮึดฮัดเหมือนยังออกเคืองอยู่บ้างเล็กน้อยพอเป็นพิธี
“คนกันเองที่ไหน นักท่องเที่ยวเยอะแยะ แล้วดูสภาพผมดิ” หัวฟู หน้ายังไม่ได้ล้าง เสื้อยืดตัวย้วย กางเกงนอนขายาวของไอ้พี่หมอที่หลับหูหลับตาคว้ามาใส่เมื่อตอนจบศึกเช้ามืด ยังดีนะที่มีน้องกุงเกงลิงอยู่ข้างในอีกชั้น ไม่งั้นล่ะก็...ได้อับอายสายตาประชาชียิ่งกว่านี้แน่
“ทำไม?..ตัวแสบของพี่หมอตอนนี้ก็น่ารักจะตาย น่ารัก น่ากอด น่าฟัดไปหมด” ไม่พูดเปล่า ไอ้พี่หมอยังก้มลงมาฟัดจริงๆตามที่พูด ..ก็แหงล่ะสภาพไม่ใช่จะต่างกัน แล้วพี่หมอของผมก็ใช่ว่าจะดูดีน้อยลง แต่..ผมก็ไม่ได้อยากให้ใครมาเห็นสภาพนี้หรอกนะ!!
“แล้ว..สองคนนั่นมาได้ไง พี่ฟ้ากับตัวป่วนนะ?” ยอมให้กอดแต่ก็ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย มิเช่นนั้นได้โดนลากไปคุยอีกห้องก่อนจะรู้ความแน่
“มาฮันนีมูน..” คำตอบที่ได้ยินทำเอาชีต้าห์หันมามองทำตาโตเหมือนไม่อยากจะเชื่อที่ได้ยิน
“พี่หมอมั่วแล้ว!! ผมไปถามตัวป่วนเองดีกว่า...ปล่อยก่อนซิ!!” ชีต้าห์เริ่มทนอยู่เฉยไมได้ เพราะมือไม้ของไอ้พี่หมอเริ่มอยู่ไม่สุข เริ่มซุกซนจับโน่นแตะนี่ แถมไอ้ชุดนอนขอบยางยืดแบบนี้มันก็เหมือนจะเป็นใจซะเหลือเกิน
“จะออกไปแบบนี้ได้ไง ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า’ด้วยกัน’ก่อน” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาขนลุกไปทั้งตัว เข้าใจอยู่หรอกว่าพี่หมอเจตนาดี แต่ไอ้คำว่า’ด้วยกัน’ มัน...ไม่ช่ายยยยย ขืนไปหลงคารมด้วยกันกับไอ้พี่หมอล่ะก็ วันนี้ก็ไม่ได้ออกไปจากห้องชัวร์!!
“พี่หมอก็ปล่อยก่อนซิ ผมจะไปล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้า..อื้อ~~” ข้างล่างก็จะหลุด ข้างบนก็เหมือนจะไม่รอด เอาไงดีว่ะไอ้เสือ
“ไปซิ..พี่หมอก็จะเปลี่ยนเหมือนกัน เริ่มด้วย..อาบน้ำด้วยกันก่อนเลยดีไหม!!?”
“เหวออออ...ไม่เอา ไม่ดี ผมจะเปลี่ยนเอง ไอ้พี่หมอ!!!!”
ว้ากกกก ใครก็ได้ช่วยที เพิ่งจะมาถึงไม่นาน น้องชายเจ้าของรีสอร์ทก็กำลังโดนไอ้พี่หมอหื่นมันลอกคราบ ไม่เหลือแล้วทั้งตัว แถมโดนยังโดนกักขังหน่วงเหนี่ยวด้วยการจับยัดเข้ามาในห้องน้ำคับแคบ ในสภาพ...เปลือยเปล่า และ..สว่างจนเห็นทุกซอกทุกมุม ถึงจะผ่านมาหลายศึก..แต่ผมก็ยังอายเป็นนะ!!!
“มะ..เมื่อเช้าก็ทำไปแล้วนะ ไม่เบื่อมั่งรึไง!!?” ถามทั้งๆที่ไม่กล้าหันกลับไปมองคนที่เดินตามเข้ามาทีหลัง หัวใจมันเต้นโครมครามเหมือนจะตายให้ได้
“ต่อให้สามเวลาก่อนและหลังอาหารยังไม่เบื่อ...”
“อึก!!” อยากจะอ้าปากเถียงว่าขืนเป็นแบบนั้นคงได้ขาดใจตายกันพอดี แต่ริมฝีปากร้อนที่จงใจกดลงบนไหล่ พร้อมกับฝ่ามือที่สอดกอดมาจากข้างหลัง ชีต้าห์เผลอกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเคยชิน สายน้ำอุ่นที่ร่วงลงมาจากฝักบัวทำเอาสะดุ้ง ก่อนที่จะถูกจับบังคับให้หันหน้ากลับไปหาคนข้างหลัง สายตาหวานเชื่อมที่มองมาทำเอานึกคำพูดไม่ออก ได้แต่เหลือบตามองตามฝ่ามือหนาที่เอื้อมไปกดสบู่เหลว แล้วเอามาลูบไล้ลงบนตัวให้อย่างแผ่วเบา
“ทำให้พี่ด้วยซิ ไม่งั้นก็ไม่ได้ออกจากห้องน้ำกันพอดี...” เสียงกระซิบต่อมาทำเอาสติที่กำลังกระเจิงกลับมารวมตัวกันอีกรอบ ..เพราะมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ไอ้เสือก็เลยหน้าร้อนผ่าวเพราะดันไปคิด...ว่าจะมีอะไร พอเหลือบไปเห็นสายตากึ่งล้อเลียนของอีกฝ่ายเข้า ถึงได้รู้ว่าตัวเอง...โดนหยอกอีกแล้ว!!
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก เหลือบมองไอ้พี่หมอที่กำลังยืนรอให้ฟอกสบู่ให้อย่างไม่อายฟ้าดิน... ใคร..มันจะไปยอมให้โดนแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวกันเล่า! ยื่นมือไปกดของเหลวที่อยู่ในขวดมาเต็มฝ่ามือทั้งสองข้าง ก่อนจะโป๊ะลงไปบนเส้นผมของไอ้คนขี้แกล้งแล้วยีให้เป็นฟองอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!!! เล่นอะไรนะ ชีต้าห์!!”
“ฮ่าๆ ก็เห็นพี่หมอไม่มีเวลา ผมก็เลยสระผมให้ไง นี่ๆ เอาไปอีกจะได้หอมๆ” ชีต้าห์กดทั้งแชมพูทั้งสบู่ป้ายมั่วไปหมดทั้งตัวทั้งหน้า แทบจะต้องยกขวดเทกันเลยทีเดียว
“ตัวแสบ!! อย่าให้จับได้เชียวนะ” เพราะแชมพูเข้าตา และพื้นห้องก็ลื่นมากจนไม่กล้าปล่อยมือจากผนังห้อง แต่ยังไงก็ตาม การยึดฝักบัวเอาไว้ก็เหมือนเป็นตัวประกันอย่างดี เพราะถึงยังไงไอ้เสือตัวแสบมันก็ออกไปไหนไม่ได้ถ้าไม่ล้างตัวเสียก่อน...ฮึ่ม!!!
"เอาสบู่ไปด้วย ต่อด้วยครีมนวด ฮ่าๆ" บรรดาแชมพู ครีมนวดและครีมอาบน้ำถูกละเลงเต็มตัวไปหมด พร้อมด้วยเสียงหัวเราะของไอ้เด็กแสบ
หมอปุ่นต้องหลับหูหลับตาคว้าตัวไอ้เสือตัวแสบที่กำลังกดแชมพูในขวดมาป้ายใส่ แสบตาก็แสบ ลื่นอีกต่างหาก แต่ด้วยความที่ห้องมันพื้นที่จำกัดถึงได้คว้ามากอดได้ก่อนที่มันจะยกขวดมาเทใส่ เล่นมวยปล้ำกันอยู่นานกว่าจะออกมาจากห้องน้ำได้ ก็เล่นเอาตัวซีดด้วยกันทั้งคู่ สบู่และแชมพูคงต้องไปขอมาใหม่จากบ้านใหญ่ เพราะเล่นกันจนถึงขั้นล้างขวด!!
.
.
.
.
.
พอตื่นเต็มตามีแรง ก็ได้เวลากินทั้งตัวแสบตัวป่วน แทบจะรวบทุกสิ่งอย่างตรงหน้ายัดลงกระเพาะ ไม่รู้ว่าเอาไปเก็บไว้ที่ไหน ตัวก็เล็กขนาดนั้น กินแล้วเสียของไม่มีการเจริญเติบโตซักนิด
“เออ..ทำไมมาไม่บอกกันก่อนล่ะตัวป่วน” ชีต้าห์หันไปถาม
“อยากมาเซอร์ไพรส์ไง คิดถึงพี่ปุ่นกับชีต้าห์ด้วย ทั้งสองคนเลย” ไอ้เสือเหลือบมองไปทางพี่ฟ้าที่กำลังตั้งใจแกะ กุ้ง แกะปูมาให้ เห็นแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้ เพราะแพ้อาหารทะเลก็เลยไม่ต้องหาคนมาแกะ แต่พอเหลือบมองไปทางคนที่นั่งข้าง ก็ยิ้มออกมาได้ เพราะ...พอเห็นว่ากินไม่ได้ ไอ้พี่หมอก็เลยไม่แตะของทะเลตาม
“อย่าซน!!” แล้วก็อย่างที่คาด เพราะพี่หมอยื่นมาตีมือทันทีที่หยิบกุ้งมาวางในจาน ทำตาดุใส่อีกต่างหาก
“รู้แล้วนะ ผมไม่ได้กินเองหรอก!!” พอแกะเสร็จก็ตักไปวางบนจานคนข้างๆพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง ...กินไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะแกะให้กินไม่ได้ซักหน่อยนี่..
“ขอบคุณครับ!!” หมอปุ่นเอือมมือไปโยกหัวไอ้เสืออย่างหมั่นเขี้ยว ทั้งที่เพิ่งจะตีกันมาหยกๆ แล้วแบบนี้จะไม่ให้รักได้ยังไง ในเมื่อไอ้เสือมันทำตัวน่ารักน่าหลงขนาดนี้
“อะแฮ่มๆ แถวนี้ยังมีคนอยู่อีกสองคนนะคร้าบบบ” ตัวป่วนเงยหน้าขึ้นมาแซวพี่ชาย แต่คนโดนแซวกำลังอารมณ์ดีมากถึงมากที่สุด ก็เลยแค่ยิ้มตอบกลับมา แล้วตักของที่ไอ้เสือกินได้มาวางไว้ในจาน แต่ด้วยความที่เจ้าตัวยังขะมักเขม้นกับการแกะกุ้งกับปูเลียนแบบพี่ฟ้า แทนที่จะวางในจานก็เลยต้องจัดส่งกันถึงปากแทน
“ทีตัวเล็กกับฟ้ายังหวานกันน้ำทะเลแทบจืด พี่จะน้อยหน้าได้ไง” พอปากว่างหมอปุ่นก็หันไปค่อนขอดเอาคืนน้องชายตัวเอง เจ้าตัวหันมาทำหน้าย่นใส่ประมาณว่าไม่สน
“แล้วจะอยู่กันกี่วันเหรอ อยู่นานๆนะ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” น้องชายเจ้าของรีสอร์ททำเป็นยืดอกทำท่าเป็นเสี่ยใหญ่ใจกว้าง และกระเป๋าหนัก เรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคนที่ร่วมโต๊ะได้เป็นอย่างดี
ตอนเย็นที่รีสอร์ทมีงานเลี้ยงมื้อค่ำเล็กๆ มีกิจกรรมบันเทิงที่จัดให้นักท่องเที่ยวได้มีส่วนร่วมเล่น ปล่อยให้นักท่องเที่ยวอย่างน้องชายและเขยฟ้าที่กำลังเพลินเข้าร่วมเล่นเกมไป ส่วนหมอปุ่นก็จูงมือน้องชายเจ้าของรีสอร์ทออกมาอีกทาง ล้วงมือลงไปหาของบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงเพื่อความมั่นใจ ว่าไม่ได้ลืมหยิบติดมือมา
“จะพาไปเก็บเปลือกหอยเหมือนคราวที่แล้วรึไง พี่หมอ!” ไอ้เสือที่เดินตามหลังมาเอ่ยถามปนเสียงหัวเราะ
“จุ๊ๆ มันเชยไปแล้ว มุขนั้นเล่นได้ครั้งเดียว” ชีต้าห์หัวเราะคิก ปล่อยให้คุณหมอเจ้าแผนการพาเดินลัดเลาะไปจนถึงหน้าบ้านพัก ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะตกอยู่ในความเงียบสงบ ได้ยินแค่เสียงเพลงแว่วๆ จากห้องอาหารที่กำลังจัดกิจกรรม
“ทำตัวมีลับลมคมในซะจริง คุณพี่หมอ!!” พากันหายออกมาจากงานสองคนแบบนี้ รับรองว่าได้มีโดนแซวตอนเช้าอีกแน่
หมอปุ่นหันกลับมามองเด็กแสบตรงหน้า ที่กำลังทำตาแวววาวเหมือนกำลังรอฟังเรื่องสนุก คนที่กำลังจะเริ่มโรแมนติกก็เลยเริ่มเข้าเรื่องไม่ถูก แกล้งเค้าไว้เสียเยอะบทจะหาคำมาหวานก็เลยไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
“ที่จริง..แม่กับพ่อฝากของมาให้เราน่ะ” ชีต้าห์ยื่นมือไปรับกล่องกำมะหยี่เล็กที่ยื่นมาให้ตรงหน้า พอเปิดขึ้นมาดูก็พบว่าข้างในเป็นแหวนสีทองวงหนึ่ง สลักเป็นอักษร ไม่ใช่ข้อความบอกรัก หรือแสดงความเป็นเจ้าของ แต่เป็นอักษรต่อท้ายชื่อของคนให้ ...นามสกุลของคุณหมอปุ่น
“พี่หมอ..นี่มัน...มันมากเกินไป..” มือไม้คนรับเริ่มสั่น ทำท่าจะยื่นกล่องที่รับไปส่งกลับคืนมาให้เจ้าของ
หมอปุ่นรับเอาไว้เพราะเกรงว่ามันจะร่วงลงบนพื้นเสียก่อน แต่ก็เปิดกล่องแล้วหยิบของข้างในออกมาเสียเอง แหวนนามสกุลพ่อเตรียมไว้สองวง กะจะให้สะใภ้สองคนที่จะแต่งเข้าตระกูล น่าแปลกทั้งที่เตรียมไว้สำหรับนิ้วผู้หญิงแต่พอมองใกล้ๆแบบนี้ก็ไม่ได้เล็กเกินไปสำหรับไอ้เสือตัวแสบ ออกจะพอดีเสียด้วยซ้ำ ยังกับเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
“ไม่มีอะไรมาก หรือน้อยเกินไป ที่ชีต้าห์กับครอบครัวให้พี่มา ก็มากพอแล้วครับ” หมอปุ่นคว้าข้อมือของคนตรงหน้ามาถือไว้ บรรจงสวมแหวนสลักนามสกุลของตัวเองบนนิ้วเรียว ก่อนจะยกฝ่ามือนั้นขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน ทำเอาตัวแสบตรงหน้าทำได้แค่ยืนนิ่ง
“พี่หมอ..แต่ว่าผม..” อยากจะบอกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับการได้รับมัน แหวนที่สลักนามสกุลเอาไว้ ทางครอบครัวของหมอปุ่นน่าจะเอาไว้ให้สะใภ้ที่สามารถผลิตทายาทได้มากกว่า ไม่ใช่..สะใภ้ที่เป็นผู้ชายแบบนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดจบก็โดนรั้งเข้าไปในอ้อมแขน
“เป็นของพี่แล้วนะตัวแสบ ใครเข้ามาจีบจะได้มีหลักฐานยืนยันเสียที” หมอปุ่นกดจมูกลงไปแถวขมับแล้วกระซิบบอกพร้อมกับแกล้งถอนหายใจรดต้นคอไอ้เสืออีกที จนโดนหมัดเล็กสอยเข้าให้กลางพุงไม่แรงนัก เจ้าตัวคงทำแก้เขิน
ชีต้าห์ซบหน้าลงไปกับแผ่นอกกว้าง เอื้อมแขนไปกอดตอบเหมือนจะบอกความรู้สึกของตัวเองทั้งหมดที่มี ครั้งที่แล้วขนาดเป็นแค่เปลือกหอยที่หาได้แถวนั้น ยังมีความสุขจนแทบจะลอยได้ แล้วครั้งนี้เป็นของจริง ถ้าไม่กอดไว้แน่นๆ ตัวอาจจะลอยไปจริงๆก็ได้
“ให้แล้ว..ห้ามเอาคืนนะ ผมไม่ยอมจริงๆด้วย” ความเอาแต่ใจของไอ้เสือยังคงเสมอต้นเสมอปลาย หมอปุ่นคลี่ยิ้มกับตัวเองก่อนจะออกแรงยกคนเอาแต่ใจขึ้นมาจากพื้น น่าแปลกที่ไม่ได้ยินเสียงโวยวาย แถมยังเอาขามาเกี่ยวรอบเอวเป็นลูกลิงอีกต่างหาก
“เอาคืนซิ..ไม่ใช่แหวนหรอกนะ ..แต่เป็น...!!” คำที่กระซิบที่ข้างหูทำเอาไอ้เสือยิ่งกดหน้าลงไปกับไหล่แน่น เพราะของที่จะโดนเอาคืน ..รู้ดีอยู่แก่ใจว่าคืออะไรตั้งแต่แรก เล่นเอาร้อนวูบไปทั้งตัว เมื่อตอนกลางวันรอดมาได้ คืนนี้..คงไม่น่ารอด แต่ก็นั่นแหละครั้งนี้จะยกให้ เพราะได้ของถูกใจมาหรอกนะ
“งั้น..ครั้งนี้..เป็นผมที่ให้คืนพี่หมอ...ได้รึป่าว..?” ประโยคคำถามที่ได้หลุดออกมาจากปากไอ้เสือ แทบไม่ต้องรอให้ได้ยินคำตอบ หมอปุ่นก็แทบจะหิ้วคนพูดตัวปลิวเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว เพราะกลัว...ว่าไอ้เสือมันจะเปลี่ยนใจ แล้วจะไม่ได้ของตอบแทนคืนเพียงพอนะซิ!!
หึหึ...คืนนี้ยังอีกยาวไกล
==================
:haun5: แวะมาแปะตอนพิเศษแบบเนียน ๆ จะมีใครรู้บ้างนะ คริ คริ
แบบว่าฉลองให้คุณนายที่ได้รับรางวัล :L2: :L2:
และคิดถึงผู้อ่านทุกท่าน :กอด1:
เร็ว ๆ นี้จะแวะมาแปะเรื่องใหม่...ขอบพระคุณทุกคนที่ติดตาม o1
ปอลอ.ลิง...ลืมบอกไปว่าตอนนี้ทะเลกำลังจะจืดตามที่พี่หมอว่า..เพราะตัวป่วน+พี่ฟ้า ใกล้จะ Coming soon แล้ว :o8:
อย่าลืมไปเกาะขอบจอรอกันนะ คริ คริ
-
หวานซะ หมอปุ่่น
-
เจ้าเสือน้อยกับหมอปุ่น เมื่อไรๆ ก็ไม่คลายความน่ารัก
ขอบคุณมากเลย ที่แวะเอาความหอมหวานพิเศษมาฝากน่ะจ้ะ
จะรอเรื่องใหม่ของดาด้านะจ๊ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนพิเศษ หวานนนนนนนนนนนนนนนนน น่ารักที่สุด
มาฮันนีมูนกันสองคู่เลยอ่ะ
ปล.รอเรื่องใหม่ด้วยใจจดจ่อ ^^
-
น้องนุ่นมาสปอย ซะแทบลงแดง อยากอ่านแล้วอ่ะ 555
หวานแบบนี้ ยังไงก็ยังอยากอ่านอีกอยู่ดี ฮี้ววววววววววววววววว.
ยินดีกับคุณนายน้องนุ่นด้วยนะเจ้าคะ จุ๊บๆๆๆๆๆ
-
:-[
-
ยังหวานกันได้อีกนะจ๊ะ
ยังไงก็มาต่อตอนพิเศษของหมอเนสกับแตงกวาบ้างนะคะ
-
แอบมาเงียบ ๆ เลยนะ หวานเหมือนเดิม มาอีกบ่อย ๆ นะ
-
ตัวเอง ไหนๆก็มีตอนพิเศษของไอ่เสือล่ะ
จัดของน้องแตงดองซักยกเป็นไร
-
น่ารักเนอะ ชอบจัง
-
เย้ เย้ มาแล้วตอนพิเศษของหมอปุ่นกับเจ้าเสือแสบซีตาร์ หวานเชี๊ยบ
สมใจคนอ่าน มีของแทนใจเป็นแหวนนามสกุลที่ฝากมาจากพ่อสามี
ปลื้มจริง ๆ จ้า ... :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร...ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะไม่ยิ้มจนแก้มแทบปริแบบนี้ >///////////<
พี่หมอปุ่น ชีต้าร์ พี่ฟ้า ตัวป่วน ฯลฯ ยังคงความน่ารักกันเหมือนเดิมเลย
คิด ๆ แล้วก็อยากให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ไม่อยากให้จบเลยจริง ๆ
แต่งานเลี้ยงยังไงก็ต้องมีวันเลิกรา...สัญญาว่าจะคิดถึงพี่หมอ ชีต้าร์ และทุก ๆ คนตลอดไปเลยฮะ =^= b
+1 ให้คุณด้าด้วยนะฮะ...สำหรับตอนพิเศษน่ารัก ๆ แบบนี้ฮับป๋ม ^^~*
-
หวานกันจริงๆๆ
เสือแสบก็ยังคงเป็นเสือแสบไม่เสื่อมคลาย
ส่วนพี่หมอก็กลายเป็นลูกเขยเจ้าของรีสอร์ทแบบเต็มตัว
ชีต้าร์ก็เป็นสะใภ้บ้านพี่หมอแบบเต็มตัวแล้วเหมือนกัน
ปล.หมอเนสย้ายไปอยู่กับแตงกวาเหรอ
-
น่ารักกันจริงๆเลย โอ้ยๆอิจฉา
เดี๋ยวต้องแวบไปดูพี่ฟ้ากับตัวป่วนต่อ555
-
น่ารัก สมกับที่รอคอยเลยจ้า
เติมเต็มกับตำแหน่งสะใภ้ใหญ่
ยินดีกับรางวัลด้วยนะคะ เหมาะสมแล้วจ๊ะ
ไปรออยู่ที่ ข้างใจ นะจ๊ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก จะน่ารัก จะหวานแข่งกันไปไหน สองคู่นี้....ทะเลจืดไปเลย อิอิ :-[
-
หวานมาก น่ารักกันจริงๆ
+1ขอบคุณตอนพิเศษค่ะคุณด้า
ตามไปข้างใจด้วยค่ะ
-
อ่านทุกทีให้ความรู้สึกดีๆทุกครั้ง :L1: :L1:
-
:o8:
แวะมาบ้านนี้บ้าง
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า ตอนพิเศษ อย่าลืม หมอเนส +เเตงกวา นะ คิดถึง พอๆๆกับหมอปุ่น+ชีตาร์ คุคุคุ ธุรกิจครอบครัวสุดๆอะ น่าร้ากกกกก กันทั้งบ้าน :กอด1:ให้ไส้เเตก
-
ดีใจด้วยนะคับที่ได้รับรางวัล o13
น่ารักมากมากเลยอะ หมอปุ่นกะชีต้า หวานกันจัง :-[
-
มดมารอแระ :กอด1: :-[
-
หวานมากกกกก สองคู่ชู้ชื่น ขอบคุณมากค่ะ
-
คืนนี้ยังอีกยาวไกล รอคืนนี้ :m25:
-
ตามอ่านทั้งสองเวปเลยครับ
ว่าแต่นู๋ด้าจะมีภาคต่อของเรื่องนี้อีกหรือเปล่าครับ :L2:
-
พี่หมอหื่นนะคะเนี่ย :-[ (แต่ก็ชอบ เหอๆๆ)
ชีตาห์อย่าหนีได้ตลอดสิคะ คนอ่านลุ้นแย่เลย :z1:
-
น่ารักได้อีกนะตะิเอง
-
มาอ่านครั้งแรก ก็รวดเดียวจบเลยอ่ะ
อยากได้เสือแบบนี้บ้าง ต้องไปฟาร์มไหนอ่ะคะ
แล้วหมอแสนดีแบบนี้ ยังเหลือที่โรงพยาบาลไหนอีกรึป่าวอ่ะ
แต่หมาก็น่าเลี้ยงนะคะเนี่ย
ทำไงดีอ่ะ เลือกไม่ถูกเลย
งั้น ขอรวบตึง เป็นคนดูอย่างเดียวดีกว่านะคะ จะได้ไม่ต้องคิดเยอะ(ฟุ้งซ่าน)
ว่าแต่ พี่หมอเนสเนี่ย คืนนั้นเขาทำไรกันเหรอคะ น้องต้าร์ไม่ว่างฟัง แต่เราฟัง(และแอบดู)แทนได้นะ :m32:
-
ไม่มีคำบรรยายใดๆ บอกได้คำเดียวว่า หวาน :-[
-
หวานสุดๆไปเลยยยยย >.<
ชอบตอนขึ้นเรือทั้งชุดนอนมากๆอ่ะ
แบบว่าน่ารักกกกกกก >////<
-
:z1: น่ารักเนอะ :z1: :z1:
-
พี่หมอน่ารัก ตัวแสยก็น่ารัก
ทุกคนในเรื่องน่ารักหมดเลย
น่ารักที่สุดคือคนแต่ง :laugh:
:call:
-
น่ารักมาก
+1 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
-
พิเศษ..แตงกวา
ย้อนกลับไปวันที่จะกลับมาอยู่กรุงเทพ พอเท้าแตะพื้นสนามบิน ยังไม่ทันจะได้มองหาหรือโบกไม้โบกมือเรียกหาแท็กซี่ ก็ดันมีมือดีคว้าหมับเข้าที่กระเป๋าคนอื่น แล้วรีบเดินตัวปลิวนำหน้าไปเลย ตอนแรกก็นึกว่าเป็นขโมย ที่ไหนได้พอหันไปก็เจอกับรอยยิ้มกว้างของไอ้หมาลูกครึ่งตัวโต...มารอ...ตั้งแต่เมื่อไหร่
“แตงกวา!! เอากระเป๋าคืนมา!!” พอจะเอื้อมมือไปคว้ากลับ มันก็เอี้ยวตัวหลบซะ แถมยังหันมายิ้มกว้างให้อย่างไม่สำนึกอีก พอเดินมาถึงลานจอดรถ กระเป๋าก็ถูกยัดใส่กระโปรงหลังพร้อมกับเป้ของเจ้าตัวเสร็จสรรพ
“คุณเนส..ให้ผมไปส่งนะๆ” ประตูรถถูกเปิดให้พร้อมกับคนขับรถที่ยืนยิ้มหน้าบานอยู่นั่น หมอเนสเหลือบมองด้วยหางตาประหนึ่งจะบอกว่าชักเริ่มจะหมั่นไส้ขึ้นมา แต่ก็ยอมก้าวไปนั่งแต่โดยดี
“มารอตั้งแต่เมื่อไหร่!!?” หมอเนสเอ่ยถามตอนที่โชเฟอร์ขึ้นมานั่งข้าง ๆ เรียบร้อยแล้ว ไอ้เจ้าแตงกวามันหันมายิ้มแหยๆให้ ก่อนจะตอบออกมาเสียงเบา
“ผมโทรไปถามคุณแม่มา..ก็เลยอาสามารับครับ” อ๋อ!! เพราะอย่างแบบนี้นี่เอง
ก็ตอนที่กลับบ้านคราวก่อน นึกอยากแนะนำให้ไอ้เด็กโข่งมันได้เห็นเจ้าของชื่อแตงกวาตัวจริง ก็เลยพาไปที่บ้านแล้วกะว่าจะไล่กลับเลย แต่เผอิญอย่างสุดซึ้งคุณหญิงแม่กลับมาบ้านพอดี ก็เลยได้ทำความรู้จักกัน...แล้วนับแต่บัดนั้นแหละ ไอ้แตงกวานัมเบอร์สองมันก็เลยเข้าออกที่บ้านได้ยังกับเป็นสมาชิกคนหนึ่งของที่บ้าน
“อ้าว...แล้วนี่จะเลี้ยวไปไหน ไม่ใช่ทางไปบ้าน..!!”
“ขอผมแวะเอาของไปให้ที่ร้านแป๊บเดียว คุณเนสนั่งรออยู่บนรถก็ได้ครับ” คนขับรถหันมาบอก จะกลับตัวก็ไม่ได้แล้วไอ้คุณเนส ก้าวขึ้นมานั่งรถเค้าแล้ว แถมยังวิ่งอยู่บนถนน แล้วไอ้หมาตัวนี่มันก็ดันฉลาด เอากระเป๋าไปเก็บที่หลังรถซะ..จะให้วิ่งลงยังไงก็ยังต้องห่วงของอยู่ดีนั่นแหละ..!! สงสัยจะฝึกดีไปหน่อยล่ะมั้ง ถึงได้ฉลาดเป็นกรดขนาดนี้
ธีโอขับรถมุ่งหน้าไปยังสตูดิโอของตัวเองทันที ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างๆที่กำลังเอนหลังไปกับเบาะแล้วหลับตา แค่ไม่มีคำปฏิเสธว่า ’ไม่’ ออกจากปาก เข้าใจว่าคงไม่ว่าอะไร ที่อยากแวะเข้าร้านก่อน เพราะจะได้เอางานไปฝากให้เด็กที่ร้านช่วยสานต่อ งานง่ายๆเช่นการล้างรูปที่เลือกเอาไว้แล้ว เพราะเจ้าของเค้าเพิ่งจะโทรมาตามเมื่อตะกี้
รถเลี้ยวเข้ามาจอดสนิทอยู่ที่หน้าสตูดิโอ ก่อนที่คนขับจะค่อยๆเปิดประตูลงไปโดยไม่ดับเครื่องยนต์ เพราะใครบางคนยังนอนหลับตาอยู่บนนั้น ก่อนจะกวาดข้าวของที่ใช้ทำงานหอบหิ้วเข้าไปข้างใน แต่ก็ยังไม่วายหันหลังกลับมามองคนที่อยู่ในรถอีกรอบอย่างกังวล แล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างในเพื่อจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จ ก่อนที่คนหลับจะรู้ตัวตื่นขึ้นมาโวย
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะที่กระจกรถด้านข้างทำเอาคนที่เอนเบาะนอนงีบอยู่ข้างใน สะดุ้งลุกขึ้นมานั่งหน้าตาตื่น พอเหลือบมองไปข้างๆก็พบว่าคนขับหายตัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แถมบรรยากาศแถวนี้ก็ดูไม่คุ้นตาเอาเสียเลย เสียงเคาะกระจกดังขึ้นอีกรอบจนต้องกดเลื่อนกระจกลง
“เพื่อนของเจ้าธีมันรึ!!?”
“ใช่ครับ..”เจ้าธี...ที่ว่าคงจะเป็นธีโอซินะ.. หมอเนสไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากถามอะไรก่อนดี นึกโมโหที่โดนทิ้งเอาไว้ในรถแบบนี้ แต่ถ้ามองในมุมกลับกัน อาจเป็นเพราะไอ้เจ้าแตงกวามันคงไม่กล้าปลุก
“ลงมากินน้ำกินท่าก่อนสิ เจ้าธีมันสั่งงานลูกน้องอยู่ข้างในโน่นน่ะ” ไม่ต้องรอให้คนในรถตอบ คุณตาแกก็เปิดประตูรถออก เหมือนจะบอกเป็นนัยว่าให้ลงไป หมอเนสเริ่มทำหน้าไม่ถูกแต่ก็ยอมลงจากรถแล้วก้าวตามหลังเข้าไปข้างในแต่โดยดี
ข้างในสตูดิโอไม่ได้หรูหรามากนัก ถ้าเทียบกับร้านที่เปิดใหม่ แต่ดูคลาสสิค สะอาด และเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก รูปภาพตามงานต่างๆ ตั้งแต่รุ่นก่อน ถูกนำมาแปะติดไว้ตรงผนังทางเข้า มองดูคล้ายวอลเปเปอร์ที่เป็นลายรูปถ่าย ตั้งแต่ภาพขาวดำ มาจนถึงภาพสีในยุคปัจจุบัน ถัดมาอีกหน่อย เป็นเหมือนภาพบทความที่ตัดมาจากนิตยสารการท่องเที่ยว แปะเอาไว้กับรูปถ่ายจากสถานที่จริงที่เจ้าของไปตามเก็บมาจากที่ต่างๆทั่วประเทศ
“เห็นนั่งอยู่ในรถ ก็เลยให้ตาไปเรียกมา ไม่ว่าอะไรกันนะ” คุณยายที่อุตส่าห์เดินถือถาดใส่น้ำมาให้เอง ส่งยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มจริงใจแบบที่เห็นบ่อยๆบนหน้าใครบางคน
“พอดีผมหลับเพลินไปหน่อยน่ะครับ” หมอเนสยกมือไหว้ทั้งคู่ ก่อนจะยื่นมือออกไปรับแก้วน้ำขึ้นมาจิบตามมารยาท แล้วเดินดูภาพถ่ายมากมายที่แปะไว้เต็มผนังเลยมาจนถึงด้านใน
“เพื่อนที่ขึ้นมาจากระนองรึ เราน่ะ?” คุณตาเอ่ยหลังจากที่ปล่อยให้แขกของหลานชายเดินดูรูปอยู่นาน
“ครับ..ผมชื่อเนสเป็นหมอไปใช้ทุนอยู่ที่นั่น กำลังจะกลับมาอยู่กรุงเทพครับ” สองตายายหันไปสบตากัน ก่อนจะหันมายิ้มให้ เพิ่งจะรู้ว่าที่ไอ้เจ้าหลานชายมันเทียวไปเทียวมา กรุงเทพ-ระนอง เป็นเพราะมีเพื่อนอยู่ที่นั่น สองสามวันมานี่หลานชายมันถึงได้คุยโม้ว่าคนสำคัญกำลังจะกลับมา
“เป็นหมอ..คนที่เจ้าธีมันเอามาคุยอวดว่าสอนภาษาไทยให้ล่ะซิ!!?” หมอเนสจำต้องหลบสายตาของผู้สูงวัยทั้งคู่ พร้อมกับตอบรับ ทั้งที่อยากจะรู้ว่าไอ้เจ้าแตงกวามันเอาอะไรมาเล่าบ้าง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามเกรงว่างานจะเข้าได้ จำต้องหาเรื่องอื่นมาคุยแทน ถามเรื่องรูปถ่ายแต่ละใบที่สนใจมาตั้งแต่แรก โชคดีที่ท่านทั้งสองอัธยาศัยดีก็เลยคุยกันได้สนุกปาก
“ที่ห้องเจ้าธียังมีอีกนะ รูปพวกนี้ ถ้าอยากจะดูก็ขึ้นไปข้างบนได้ เผื่อว่าอยากเข้าห้องน้ำห้องท่าก็ตามสบายนะ” คุณยายเอ่ยปากบอกตอนที่คุยมาได้ซักพัก ตอนแรกก็ว่าจะไม่ขึ้นไป แต่หมอเนสก็คิดขึ้นมาได้ว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้หาทางหลบ ก็เลยลุกขึ้นขอตัวไปตามทางที่คุณตาบอก
ทางขึ้นชั้นสองเป็นบันไดแคบๆที่เดินได้แค่สวนกันยังต้องเอียงตัวหลบ คงเพราะไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เป็นที่พัก แต่พอขึ้นไปถึง ความกว้างขวางก็ไม่ได้ต่างจากข้างล่างมากนัก หมอเนสเดินตรงไปยังประตูห้องที่เห็นตรงหน้า ห้องพักเพียงห้องเดียวของเจ้าของร้าน
บรรยากาศในห้องออกแนวทึมๆ เพราะเจ้าของห้องติดผ้าม่านสีน้ำตาลเข้มผืนหนาเอาไว้ แถมยังดึงปิดสนิทชนิดที่ว่าไม่ยอมให้แสงลอดเข้ามาได้ กว่าจะคลำหาสวิตซ์ไฟเจอก็เกือบจะไปเตะข้าวของให้ห้องร่วงลงมา ดีที่ยังคว้าเอาไว้ได้ทัน พอไฟทั้งห้องสว่าง ถึงได้เห็นว่า...ผนังห้องถูกต้องแต่งด้วยภาพถ่ายเหมือนข้างล่างอย่างที่คุณยายบอก เพียงแต่รูปที่เห็นส่วนใหญ่นอกจากวิวทิวทัศน์ ครอบครัว...ก็ยังมีรูปตัวเองแปะรวมอยู่ด้วย ทุกอิริยาบถตอนที่โดนไอ้หมาแตงกวามันแอบถ่าย ไม่เคยได้เห็นว่าตัวเองจะทำหน้าแบบนี้ได้ ส่วนรูปที่แปะอยู่ข้างกันก็คือรูปเจ้าของห้อง ที่หมอเนสจำได้แม่นว่าเป็นฝีมือการถ่ายรูปของตัวเองในครั้งนั้น...น่าอับอายจริงๆให้ตายเหอะ
“มาอยู่นี่เอง ผมตามหาแทบแย่!!” เสียงทักที่ดังขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนที่สอดมาทางด้านหลังทำเอาคนที่กำลังเพลินสะดุ้ง ไอ้เจ้าของห้องมันมายืนซบหอบหายใจอยู่ข้างหูเหมือนไปวิ่งร้อยเมตรที่ไหนมา
ธีโอบ่นพึมพำก็ตอนที่ชะโงกหน้าออกมามองรถที่จอดอยู่ข้างนอก แล้วพบว่ามันว่างเปล่าไร้ซึ่งเงาของใครบางคนที่สมควรจะหลับอยู่ข้างใน ทำเอาใจหายวาบ ทิ้งกองงานในมือแล้ววิ่งออกไปดูข้างนอก กลัวว่าคุณหมอขี้หงุดหงิดจะไม่อยู่รอเสียแล้ว
“พอเหอะ ปล่อยได้แล้ว จะให้ไปไหนได้กระเป๋าอยู่ในรถโน่น” น้ำเสียงกึ่งประชดพร้อมกับพยายามแกะมือที่โอบเอวตัวเองออก แต่...ได้โอกาสทั้งที ธีโอก็เลยฉวยหอมแก้มคนที่คิดถึงไปฟอดใหญ่
“ชื่นใจจังเลยครับ..โอ๊ย!!! คุณเนสอ่ะ!!” ผลของการฉวยโอกาสทำให้เจ้าตัวอึ้งไปแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะโดนศอกเข้าให้ที่หน้าท้องแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เล่นเอาจุกเจ็บ แต่ก็ต้องรีบคว้าตัวคนประทุษร้ายเอาไว้ให้แน่น ไม่งั้นอาจจะโดนหนักกว่านี้ หากปล่อยให้หลุดมือ
“ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ!! เดี๋ยวไม่ตายดีแน่!!” หมอเนสขู่ฟ่อทั้งที่ยังดิ้นไม่หลุด โดนไอ้หมาลูกครึ่งมันเล่นงานตอนเผลอ แถมมันยังฉลาดจับทางได้ไปเสียหมด
“ก็คนมันคิดถึงนี่นา” ไอ้เด็กโข่งทำเสียงอ่อน ซบหน้าลงบนไหล่ไม่ยอมปล่อย ประโยคที่ได้ยินทำเอาคนที่ยืนนิ่งฟังหน้าร้อนฉ่าไปถึงหูได้ง่ายๆ
“มีแผนอะไรอีกล่ะ!!?”
“แผน!!?” หมอเนสเริ่มขืนตัวออกจากอ้อมแขนคนข้างหลังอีกรอบ แต่ก็กลับโดนรั้งเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิม เล่นเอาหายใจไม่ออกจนต้องตัดใจเลิกล้มความพยายาม
“ก็แผนที่พามาที่นี่ไง อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง!!?” คนฟังเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างด้วยความงงจัด
“ผมเปล่ามีแผนนะ ลูกค้าเค้าโทรตามจะเอางานด่วน ผมก็เลยต้องแวะมา” ธีโอยืนยันเสียงหนักแน่น เพราะคุณตาเป็นคนบอกว่าลูกค้ารายนี้เป็นลูกค้าประจำ ต้องการงานด่วนก็เลยต้องแวะกลับมา ตอนแรกก็แค่จะสั่งงานแล้วกลับ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเด็กในร้านมันเหมือนทำงานไม่เป็นกันซะอย่างงั้น ก็เลยต้องลงมือทำเองทั้งหมด
“แล้วคุณตากับคุณยายรู้เรื่องได้ไง เรื่องเราน่ะ!!” พอตวาดไปแล้ว หมอเนสก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย ที่ดันพูดออกไปแบบนั้น มันก็ไม่ต่างกับการยอมรับดีๆนี่เอง นั่นไง!!...รอยยิ้มรู้ทันแบบที่เกลียดนักหนา
“หึ หึ ที่แท้ก็โมโห ’เรื่องของเรา’ นี่เอง คุณเนสของผม” เสียงกระซิบที่จงใจให้มันมาอยู่ใกล้หู แม้จะเบี่ยงตัวหลบก็ยังโดนไอ้หมาลูกครึ่งมันกดจมูกลงมาบนแก้มอยู่ดี สภาพแบบนี้หนียังไงก็โดนมันงับอย่างเดียว
“แล้ว..คุณตากับคุณยาย รู้อะไรบ้าง!!?” โดนคำถามนี้เข้าไป ไอ้เจ้าเด็กโข่งตัวโตก็ทำหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ทำเอาคนถามแทบจะได้คำตอบในทันที
“คะ..คือ..คุณยายเข้ามาจัดห้องให้ ก็เลยเห็นรูป แล้วก็ชวนคุณตามาดู แล้วก็เลย...โดนสอบสวน ผมก็เลย...บอกไป” ธีโอตอบตามความจริง
“บอกออกไปเนี้ยะนะ แล้วท่านทั้งสองไม่ตกใจแย่รึไง บ้าไปเปล่า!!” ที่จริงเรื่องความรักของคนสองคน ไม่ใช่เรื่องผิด แต่มันติดอยู่ตรงที่..หลานชายดันไปชอบพอกับผู้ชายด้วยกันนี่ซิ มันเป็นเรื่องที่คนรุ่นก่อนยากจะยอมรับความสัมพันธ์แบบนี้ได้ แล้วอีกอย่างท่านทั้งสองก็อายุเยอะ เกิดความดันขึ้น โรคหัวใจกำเริบ หรือเป็นอะไรขึ้นมา ไม่บาปกันทั้งคู่รึไง!!!
“ท่านบอกผมว่า ถ้าผมรักใคร ท่านก็จะรักด้วย” ธีโอตอบตามความจริง เหลือบมองอีกคนเป็นระยะๆ กลัวว่าจะโดนโกรธขึ้นมาจริงๆ เพราะสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าแดงจัดไปจนเกือบถึงใบหู แต่ก็เกินคาด เพราะแทนที่จะโดนโวยคนตรงหน้ากลับหันหลบไปอีกทาง...แบบนี้มันน่ารักเกินไปแล้ว!!
“จะกลับแล้ว...ลงไปข้างล่างกัน!!” เมื่อบรรยากาศในห้องมันเริ่มมีกลิ่นหวานแปลกๆ และความเงียบที่ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจของคนข้างหลัง แผ่นอกที่แนบชิดจนรับรู้ได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นรัวเป็นจังหวะเดียวกัน เป็นครั้งแรกที่หมอเนสไม่กล้าหันไปสบตาอีกคน กลัว..ว่าตัวเองจะพลอยยอมใจอ่อนให้ด้วยความที่คิดถึงเหมือนกัน แต่ก็ทนปากแข็งมาตลอด
“เดี๋ยวค่อยลงไปไม่ได้เหรอ ขออยู่แบบนี้อีกนิดได้ไหม..นะครับ..?” จมูกโด่งกดลงมาแถวซอกคอจนต้องเอียงตัวหลบ แถมไอ้เจ้าเด็กโข่งมันยังจงใจสูดลมหายใจเข้าทำให้ยิ่งรู้สึกแปลกๆเข้าไปอีก
“ก็..ก็กลับมาอยู่ใกล้ๆแล้วไง เวลาที่จะเจอกันยังมีอีกนะ ไม่ใช่แค่วันนี้..” กว่าจะตัดสินใจพูดออกไปได้ก็ช่างยากลำบากเต็มที ไม่ใช่ไม่รู้ความต้องการของอีกฝ่าย แต่เพียงเพราะหมอเนสไม่อยากจะหาเหตุผลไปบอกคนที่รออยู่ข้างล่าง ว่าหายไปไหนกันมาตั้งนานสองนาน แล้วก็พาลจะไม่กล้ามองหน้าผู้สูงอายุทั้งสองท่านที่อุตส่าห์ให้ความเอ็นดูด้วย
อ้อมแขนแน่นหนาที่โอบอยู่รอบตัวคลายออกอย่างง่ายดายพร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนที่ตัวจะถูกหมุนให้หันกลับไปเผชิญหน้ากัน ด้วยความสูงที่ไม่ต่างกันมากนัก ยามที่อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระดับสายตา ก็แทบจะต้องกลั้นลมหายใจ แต่ริมฝีปากอุ่นก็เพียงแค่แตะลงบนแก้มแผ่วเบา ไล่เรื่อยไปจนถึงริมฝีปากและหยุดอ้อยอิ่งเรียกร้องอยู่พักใหญ่ ตักตวงเอาจนพอใจถึงได้ปล่อยให้ได้พัก
“ขอมัดจำไว้แค่นี้ก่อนนะครับ วันหลังค่อยเอาคืนแบบ Full course” ไอ้เด็กโข่งกระซิบ พร้อมจุมพิตอีกทีแถวขมับเหมือนกับอาลัยอาวรณ์นักหนา หมอเนสถอยออกมายืนห่างๆสองสามก้าว เพราะขืนอยู่ฟังคงได้เขินจนระบบทางเดินหายใจทำงานไม่ทัน อาจหัวใจวายตายได้ก่อนถึงวันเอาคืนที่ว่า
“ใคร...จะให้เอาคืนกันวะ ไอ้เด็กบ้า!!” กว่าจะสามารถเปล่งเสียงออกไปได้ก็เล่นเอาเหนื่อย ยกมือเช็ดริมฝีปากตัวเองก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ รีบชิ่งวิ่งหนีลงไปข้างล่างได้ทันก่อนที่เจ้าของห้องจะยื่นมือมาคว้าตัวเอาไว้ มีเพียงเสียงหัวเราะชอบใจที่ดังตามมาข้างหลัง
“อ้าว!! จะกลับกันแล้วเรอะ นึกว่าจะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันซักมื้อ” เสียงทักอารมณ์ดีของคุณตาทำเอาคุณหมอที่กำลังลนลานจะหนีหันขวับไปมอง แล้วรีบก้มหลบสายตารู้ทันที่มองมา
“ผมคงต้องขอตัวกลับก่อนล่ะครับ บอกคุณแม่ไว้ ป่านนี้ท่านคงรอแย่” หมอเนสยกมือไหว้ผู้สูงวัยทั้งสองท่านตามมารยาท ก่อนจะเดินตัวปลิวออกมาจากร้าน ไม่สนใจเสียงเรียกของไอ้เจ้าเด็กโข่งมัน ...
“คุณเนส!! รอผมด้วยซิครับ!!” เสียงตึงตังวิ่งลงมาจากข้างบน ทำเอาหมอเนสยิ่งต้องรีบก้าวยาวๆไปที่รถ...ไม่ได้จะหนี แต่ขืนอยู่นานกว่านี้ใบหน้าได้ร้อนจนระเบิดแน่
ธีโอแทบจะโดดพุ่งตัวลงมาจากทางเดินชั้นสอง ยิ่งเห็นแผ่นหลังของใครบางคนวิ่งตัวปลิวออกไปก่อน โดยไม่หันมามองก็ยิ่งร้อนใจ กลัวจะไปกระตุ้นต่อมโกรธอีกฝ่ายเข้าให้ แต่ยังไม่ทันจะได้วิ่งตามคุณตาก็กวักมือเรียกเอาไว้เสียก่อน
“ตาถึงนี่หว่าไอ้หลานชาย เอาไว้คราวหน้าพามาเที่ยวอีกนะ” คุณตาหัวเราะชอบใจตอนที่โดนคุณยายฟาดเผียะที่แขนไปทีด้วยความหมั่นไส้
“เราก็นะ..คราวหน้าคราวหลังจะทำธุระอย่าเอาของสำคัญไปทิ้งไว้ในรถแบบนั้นสิ” คราวนี้เป็นคุณยายที่หันมาเอ็ดหลานชายตัวโตที่กำลังชะเง้อคอมองไปข้างนอกอย่างกังวล
“ขอโทษครับ เอาไว้ผมกลับมาคุยนะ เดี๋ยวเกิดเรื่องแน่เลย..โธ่~~!!” ทั้งสองคนเหลือบมองหลานชายที่ขอตัววิ่งออกไปข้างนอก ก่อนจะหันมาสบตากันอย่างรู้ความ
“เป็นไงล่ะตา เจ้าแผนการดีนัก หลานมันโกรธกันเลยเห็นไหม!!?” คุณยายหันมาส่งสายตาค้อนให้วงใหญ่ ก่อนจะหันไปมองรถของหลานชายที่กำลังเคลื่อนออกไปอย่างอารมณ์ดี
“ทำเป็นมาว่ากัน ก็ยายไม่ใช่รึที่มาบอกว่าอยากเห็นนักหนา โยนความให้กันซะอย่างงั้นแหละ” คุณยายหันกลับมามอง ก่อนจะทำเป็นเชิดไม่สนใจ
ก็ตอนที่รู้ว่าธุระของหลานชายที่บอกว่าด่วน นั่นคือการไปรับเพื่อนที่มาจากระนอง สองตายายก็เลยวางแผนที่จะได้เห็นหน้าเพื่อนคนสำคัญที่เจ้าหลานชายมันแปะรูปเอาไว้ในห้อง บางทีก็นั่งมองยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อยากจะเห็นด้วยตาของตัวเองว่าคนที่หลานชายมันฝากหัวใจ จะเป็นคนดีซักแค่ไหน....แล้วก็วางใจได้ตอนที่ได้เจอ..ก็ดูท่าดุขนาดนั้น ทั้งที่ขี้อาย คงจะเอาไอ้เจ้าธีมันได้อยู่หมัดก็คราวนี้
.
.
.
"คุณเนสอย่าเงียบแบบนี้ซิครับ ผมขอโทษก็ได้เอ๊า!!"
~~~ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก~~ เนื่องจากเจ้าตัวแกล้งทำเป็นเอนเบาะแล้วหลับตาลงซะอย่างงั้น
“คุณเนสไม่คิดถึงผมเหรอ ผมรักคุณเนสนะคร้าบบบบบ”
~~สัญญาณยังคง..กริบ...เหมือนเดิม~~~
“จะให้ผมทำยังไงก็ยอมล่ะ หายโกรธเถอะนะ..นะ...นะ”
“พูดไปซิ!!” ปฏิกิริยาตอบกลับแบบกระชับฉับไวเหมือนข่าวสั้นทันโลกซะไม่มี
“จะให้ผมพูดอะไรอ่ะ ผมยอมทุกอย่างเลย!!” มือก็ขับรถ สายตาก็มองถนน แต่ใจมันยังจดจ่ออยู่กับคนที่แกล้งหลับอยู่ข้าง ๆ
“พูดแบบเมื่อกี้...ให้ถึงบ้าน”
ธีโอกลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิด เพราะมัวแต่พล่ามจนจำไม่ได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมาบ้าง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างตอนที่คิดออกว่าอะไรที่คุณหมอขี้หงุดหงิดต้องการจะฟังพอดีกับจังหวะที่รถติดพอดี ก็เลยแกล้งเอี้ยวตัวไปหยิบของที่เบาะหลัง
“ผม รัก คุณ เนส ครับ” คำพูดที่ได้ยินทำเอามุมปากของคนแกล้งหลับตาขยับรอยยิ้มออกมาได้ ก่อนจะโดนจมูกโด่งฉกลงมาที่แก้มแบบผ่านๆ จนต้องลืมตาขึ้นมา ส่งสายตาดุๆไปให้ไอ้หมาจอมเจ้าเล่ห์ที่กำลังฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริอยู่ข้างๆ เห็นแล้วก็หมั่นไส้ขึ้นมา!!
“พูดไปจนกว่าจะถึงบ้าน แล้วถ้าทำอะไรแบบเมื่อกี้ ไอ้ Full course ที่ติดไว้ ล้มเลิก!!!” คำขู่ที่ทำเอาไอ้หมาลูกครึ่งหูตั้ง ทำหน้าหงอยได้ในพริบตา ยังไม่ทันจะได้แก้ตัวอะไรมากสัญญาณไฟก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว
ธีโอถอนหายใจออกมายาวเหยียด แต่ไม่ใช่เพราะความรำคาญหรืออะไร แต่เพราะประโยคที่จะพูดออกไปไม่ใช่แค่คนฟังที่รู้สึกเขิน แม้ว่าตัวเองจะพูดบ่อยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชิน
“คร้าบๆ ผมรักคุณเนส” ประโยคต่อๆมาที่ดูเหมือนคำประชด ทำเอาคนฟังที่แกล้งโกรธต้องเปิดปากหัวเราะก๊ากออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ได้ยินแบบนั้นไอ้คนพูดมันก็เลยยิ่งได้ใจใหญ่
“ผมรักคุณเนส”
“ผมรักคุณเนส!!”
“ผมรักคุณเนสคร้าบบบบบบบ”
==================================
:-[ แอบมาลงนิ่ง ๆ เนียน ๆ
:กอด1: ผู้อ่านทุกท่านอีกทีก่อนไป
-
^
^
^
จิ้มๆจึกๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณตาคุณยายเจ้าขราาาาาาา จุ๊บุๆเจ้าคร้าาาาาาาาา
แตงดองของพี่เนส(อิอิ) ...พี่นุ่นก็รักแตงดองนะคะ
แต่ๆๆๆ พี่เนสขราของนุ่น โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตามมาจาก ไอ้หมีไวไว เจ้าค่ะ เดี๋ยวขอไปเริ่มอ่านตั้งแต่ตอนแรกก่อน ฮุ ๆ
-
ที่แท้ความเจ้าเลห์มันส่งผ่านทางสายเลือดกันได้
คุณตาค่ะ เจ้าเลห์ตัวพ่อเลย o13
ตัวเองลืมไรไปป่ะ Full course อ่ะ o11
จะเอา Full course o9
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า น่าร้ากกกกกกกกกก มาก คิดถึงมากมาย หมอเนส+เเตงกวา ตายาย น่ารักอะ ดีที่เปิดกว้าง เเต่ว่านะไม่ใช่เเค่เเตงกวาหรอกเราก็รอ ฟูลคอร์ส 55+++
-
นั่นสิคะ มายั่วให้อยากแล้วก็จากเราไป :z3:
จะเอา Full course อ๊ะ :z3:
มาต่อไวๆน๊า หมอเนสน่าร๊ากกก
:กอด1: :กอด1:
-
เอ แตงกวานิสัยเหมือนใครหว่า :m28:
เหมือนๆจะเคยเจอน๊าาาาา
อ๋อ~~~~เหมือนนู๋ด้านี้เอง เจ้าเล่ห์พอกัน หุหุ :m20:
-
เอ แตงกวานิสัยเหมือนใครหว่า :m28:
เหมือนๆจะเคยเจอน๊าาาาา
อ๋อ~~~~เหมือนนู๋ด้านี้เอง เจ้าเล่ห์พอกัน หุหุ :m20:
คร้ายยยย ไหนใครเจ้าเล่ห์ไม่มี๊
ด้าออกจะใสซื่อ :m13:
-
แตงกวาน่ารักมาก :give2:
จะเอา Full course ด้วย :serius2:
-
น่ารักมากค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
+1
-
แวะเข้ามาดู เลยได้อ่านตอนพิเศษของนายแตงกวา หึๆๆๆๆๆน่ารักดี :L1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกได้อีก
อมยิ้แก้มตุ่ยแล้ว ^__^
แล้ว Full course เมื่อไหร่จะมาล่ะคะ
รออยู่นะนี่ :z2:
-
แตงกวา น่ารักจริงๆ
อยากอ่าน Full course
นะนะนะ
-
มาเชียร์แตงกวา
-
เอ แตงกวานิสัยเหมือนใครหว่า :m28:
เหมือนๆจะเคยเจอน๊าาาาา
อ๋อ~~~~เหมือนนู๋ด้านี้เอง เจ้าเล่ห์พอกัน หุหุ :m20:
คร้ายยยย ไหนใครเจ้าเล่ห์ไม่มี๊
ด้าออกจะใสซื่อ :m13:
จริงจ้า เชื่อหละ ซื่อจริงด้วย
ม่ะงั้นเขียนไม่ได้หลอก เน้อนู๋ด้าเน้อ :m14:
-
ที่แท้ความเจ้าเลห์มันส่งผ่านทางสายเลือดกันได้
คุณตาค่ะ เจ้าเลห์ตัวพ่อเลย o13
ตัวเองลืมไรไปป่ะ Full course อ่ะ o11
จะเอา Full course o9
เห็นด้วยๆๆๆๆๆ อิอิ
-
คุณตาคุณยาย ของแตงกวาน่ารักจัง.. :o8:
แถมตอนนี้หมอเนสก็จะกลับมากรุงเทพแล้ว อิอิ ได้อยู่ใกล้ๆกันแล้วเนอะ :กอด1:
-
อ่าน่าร๊ากอ่ะ
แตงกวาน่ารักกกกกกกกกก
-
:o8: :o8:
-
หมอเนส+แตงกวา น่ารักได้อีก อยากให้เล่าเรื่องเจ้าแตงกวา(ธีโอ)เจอกับ
เจ้าแตงกวาตัวจริงว่า ทำหน้ายังไง และรู้สึกยังไงที่โดนแกล้งตั้งชื่อให้ตรงกับ
ชื่อน้องหมา ......รออ่านตอน full course ของหมอเนส+ธีโอ จ้า ....
-
น่ารักจริงๆๆๆๆเลยคู่นี้
อ้อนเข้าไว้นะแตงกวาอยากได้อะไรก็จะได้
55555555555
ปล.Full course ที่ว่าเนี่ยเป็นแบบไหนเหรอดาด้า
เอามาให้อ่านหน่อยนะ
พลีสสสสสส
-
คุณตาคุณยายน่ารักจังเลย >.<
-
เดี๊ยนเข้ามารอ full course ค่ะ
แค่คิดก้อ หึหึ/เอามือเช็ดน้ำลาย แล้วจากไป
-
น่ารักได้อีก หมอเนส
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มีแฟนเด็กมันก็ดีแบบนี้แหละ ด้า นุ่น พี่ขอคอมเฟิร์ม 555555555555555555
น่ารักมาก +1 ดาด้า 55555
-
:impress2:น่ารักหวานนนนนนนนนนนนนนนนนน
อยากอ่านคู่นี้อีกอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะตอนพิเศษ เค้าเพิ่งเห็น
สองคู่โน้นก็หวานกันซ๊า น้ำทะเลจะกลายเป็นน้ำเชื่อมแระ :o8:
พอมาคู่นี้ก็กรี๊ดดดดดดดด น่าร๊ากกกกก ที่สุด ที่สุด ที่สุด :-[ :impress2:
-
จะเอา FULL COURSE :call: :call: :call:
-
:serius2: เพิ่งเห็นนนนนนนนน
รอ ฟูลคอร์สสสสส ด้วยยยยย
-
ตอนแบบนี้น่าจะไปอยู่หน้าแรกเน๊อะแฟนๆจะได้อ่านกัน อ่านไปนั่งยิ้มไป หึๆๆๆๆไกล้บ้าป่าวว่ะตู
-
หึหึ Full Course เลย
-
ยังไงก็มาเนียนๆ อีกนะ
อยากเห็น full course ของคู่นี้อ่ะ
:haun4:
-
น่ารัก
-
หุหุหุ Full course อะ กิกิ แตงกวาน่ารักอะ หมอเนสก้อน่าร๊ากกกก :-[
-
ตอนพิเศษน่ารักอ่ะ คุณหมอเนสกับแตงกว่าน่ารักมาก
มาแปะไว้ จะเอาฟูลคอส :call:
ชอบแตงกวาอ่ะ >< หลงแล้ว อิจฉาคุณหมอเนส
-
กรีสสสสสสสสสสสสส..............น่ารักอ่ะ
อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบแตก
-
น่าร๊ากโฮกกกกก
ชอบคร้าบบบบบ
-
อ้ายยยยย...น่ารักคอตตตตตตตตตๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณไรเตอร์ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มีแฟนเด็กมันก็ดีแบบนี้แหละ ด้า นุ่น พี่ขอคอมเฟิร์ม 555555555555555555
น่ารักมาก +1 ดาด้า 55555
คริคริ แหม่ๆๆ อินนะคร้า ประสบการณ์จากชีวิตจริงนี่เอง >//////////<
ป้ะ ดาด้า ไปหาแฟนเด็กกันเถิดเราสอง เจ่เจ้อยากจะกระชุ่มกระชวยแบบพี่พีนัทบ้างไรบ้าง โฮะๆๆๆๆ
-
แตงกวาน่ารักมาก อิอิ แบบว่าอ่านข้ามไปข้ามมาหงะ เสียดาย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาอ่านช่วงกลาง ๆ เจ้าค่ะ วันนี้มาเก็บตอนท้าย ๆ นี่ก่อน น่ารักมาก หลงคู่รออีกแล้วช้อน ฮุ ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ เจ้าค่ะ ทั้งหมอปุ่น ตัวป่วน (ของคุณนุ่น) แล้วก็หมอเนส จะคลั่งซะให้ได้ อ่านได้ ๒๐ กว่าตอนเอง แง่ม ๆ น่ารักแบบยิ้มแก้มปริตลอดเลย ชอบ ๆ เจ้าค่ะ
ขอบคุณมาก ๆเจ้าค่ะ บวก ๑ ไรท์เตอร์ อิอิ
-
:laugh: :-[ :-[
-
:กอด1: o13 :o8:
-
หมอเนส ยอมๆ ธีโอสิทีเหอะ :z3:
-
รอFull course
:z1:
หุหุหุ
-
อิจฉามันมีแฟนเด็กแถวเน้ซะจริง :z13:
อ่านเม้นท์แล้วก็มีอันต้องสะุ้ดุ้งเ์ฮือก...Full course อาร้ายยยย o12
ไม่ต้องมารอเร้ยยย ใครจะกล้าไปเสี่ยงแอบดู ข้าน้อยขอถอยไปส่องแถวหลังสุด
เนื่องจากพี่หมอเนสมือไม้หนักเหลือเกิน
ว่าแล้วก็เตรียมตัววิ่งหลบให้ไกล ตอนพี่แกรู้ตัว (โกยเถอะญาติโยม o21)
อิอิ...เนียน ๆ เนอะ :haun5:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้
น้องเสือของเราโหดมากๆอ่ะ :sad4:
ชอบตอนพิเศษจัง :กอด1:
-
รักแตงกวาจังเลย O___O
-
วี๊ดว๊าย!! คุณตาคุณยายแผนสูงนะเนี่ยะ
พี่หมอเนสขาอย่าลืมสัญญากะพ่อแตงกวานะคะ :-[
คู่นี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมและพี่หมอเนสก็ปากแข็งมือหนักเหมือนเดิม
ขอบคุณพี่ด้าค่ะ :L2:
-
แตงกวาน่ารักอ่ะ
คุณตาคุณยายก็ใจดีน่ารักมากๆเลย ดีจังที่พวกท่านเข้าใจ
อยากอ่านแบบ full course หมอเนสกับแตงกวาจัง ^^
-
น่ารักสุดๆครับ มีตอนพิเศษบ่อยๆนะครับ
-
คุณตาคุณยายเข้าใจด้วย น่ารักจัง
นายแตงกวารุกหนักๆเลยค่ะ หมอเนสต้องใจอ่อนยวบแน่ๆ
ปล.จะรอ full course นะคะ เหอๆๆ
-
ไม่แปลกที่ธีโอจะเจ้าเล่ห์ได้เชื้อตายายมาเต็มๆ ฮ่าๆๆๆ
-
อ่านถึงตอนที่กระดิ่งลมน้อย 2 อันได้มาอยู่ด้วยกัน!!!!
จะร้องไห้ อ่ะ ! :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
มันเหงาขึ้นมาเลย................
รอวันที่ ทั้ง2 คน จะมาอยู่ข้างๆกันเหมือนกระดิ่งลมน้อยครับ.................
ปล.ไปอ่านต่อแร้วววครับ ขอบคุณนักเขียนมากๆๆๆเลยครับ กับเรื่อน่ารักๆ แบบนี้...... o13 o13 o13
-
อ่านจบแร้วววคร้าบบบบ !!!!!!!
ทั้งหวาน ทั้งกุ๊กกิ๊ก ทั้งแสบ ทั้งเหงา ทั้งเศร้า....
ครบรสมากมายอ่ะครับ .....
ดีใจจังครับที่ได้มาอ่านเรื่องนี้ ...
ขอบคุณคุณด้า (ใช่มั๊ยอ่ะ ?? )
ที่มีเรื่องน่ารักๆมากมายขนาดนี้ให้นักอ่านได้ละเมอเพ้อพก ให้ยิ้นจนแก้มฉีก ให้เหงาจนอินไปกับตัวละคร
คุณสุดยอดมากคร้าบบบบ o13 o13 o13 o13 o13 o13
ว่าแต่อย่าอ่านคุณหมอเนส+แตงกวาตัวโตอีกอ่ะครับ อิอิ
-
:-[ ต้า น่ารักมากเลยคร้า :L2:
สนุกมากๆเลยนะค่ะ o13
สนุกกกกก :bye2:
-
แหม คุณตาคุณยายนี่ก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ย
สงสัยเจ้าแตงกวาจะได้ความเจ้าเล่ห์มาจากทั้งคู่เหมือนกัน
ตอนนี้อ่านไปยิ้มไปเลยค่า น่ารักทั้งหมอเนสทั้งแตงกวาเลย
-
ชอบจังเลยอะครับ อ่านมาหลายวันถึงจะจบชอบเสือน้อยกับหมอปุ่นมากเลยอะครับ
-
โกรธตัวเองอ่ะ แง๊ อ่านแล้วลืมเมนท์ :beat:
ลืมได้งัยฟระ เพราะไอ้เสือแสบนี่หล่ะ ทำให้มีล๊อคอิน 5555
ที่ลืมเพราะ อ่านจากมือถือ เมนท์ไม่ได้ พอกลับบ้านแล้วลืม 555
ขอตอนพิเศษแตงกวาอีกน๊า :กอด1:
-
อยากอ่านเรื่องของแตงกวากับหมอเนสแบบเต็มๆจังเลย
-
:m1: ก็ยังมีหลงมาติดบ่วงตัวแสบของพี่หมอ และแตงกวาของหมอเนสอีกหลายคนแหะ :haun5:
จะว่าไปก็คิดถึงทุกคนเหมือนกัน...แวะมานั่งอ่านเม้นท์ตั้งแต่ตอนแรกอีกรอบ เล่นเอาตาลาย
:กอด1:
-
:call:มารอแตงกวากะคุนหมอเนสสสสสสสสสสสสสสสสส o13
-
เข้ามาปูเสื่อนอนรออ่าน
ฟูครอสของพี่หมอเนสกะแตงกวา
555555555555555555555555555555555555555555
-
ตามเข้ามาอ่าน......แค่เริ่มเรื่องก็น่าสนุกแร้วววว o13
-
อร้ากกกกก....น่ารักจังเรยยย....หมอปุ่นน่ารักอะ..... :impress2:
-
อ้ากกกกก..น่ารักเป็นบ้า..... :z2:
-
บวก 10 เอาไปเรยย...ท่าวิ่งไล่ตีก้น(ไม่ใส่อะไรข้างใน) กร้ากกกกกก ฮาดีค่ะ :impress2:
-
จะน่ารักเกินไปแร้วววพี่น้อง.....น้องชีต้าร์ มีหึง :laugh:กร้ากกกก หมอปุ่นก็ จะโรแมนติกไปไหนนนน :haun4:
-
ทำตัวน่ารักอีกแร้ววน้องชีต้าร์....หมอปุ่นก็ใช่ย่อย o13
-
ย่องๆ เข้ามา เผื่อมีตอนพิเศษตอนใหม่ อิอิ
-
แวะเข้ามาอ่านในบอร์ดนี้
ถึงว่าคุ้นๆ 55+
ติดตามจ้า^^
-
ยิ้มจนแก้มปริ แตงกวาน่ารักจริง ๆ
-
ธีโอน่ารัก...จะฟูลคอสกันเมื่อไหร่อย่าลืมกวักมือเรียกนะ :laugh:
-
:z13: ตามจิ้มทุกคนที่มารอก่อน ฉึก ฉึก
===========================
พิเศษ...หมอเนส
เสียงกดชัตเตอร์ยังคงดังเป็นจังหวะให้ได้ยิน เจ้าของกล้องเองก็กำลังใช้ความพยายามเต็มที่ในการเก็บภาพให้เสร็จ ๆ จะได้มีเวลาส่วนตัวของตัวเองเสียที กลัวว่า...ใครบางคนที่นั่งรออยู่บนห้องป่านนี้คงกำลังหงุดหงิดได้ที่ เพราะโดนรบกวนเวลาเดท..ใช่!! ไม่ผิดหรอกเวลาที่นานๆที แตงกวากับหมอเนสจะว่างตรงกันเกินสามวัน กระเป๋าสัมภาระเก็บเรียบร้อย เตรียมตัวจะลงไปเที่ยวที่ระนองรีสอร์ทของบ้านน้องเสือ แต่แล้ว...
"คุณตาปวดหลัง เข้าโรงพยาบาล!!"
เรื่องด่วนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด หมอเนสขู่แกมบังคับให้คนขับหน้าหงอย วนรถมุ่งหน้ากลับไปยังสตูดิโอทันที แถมพอมาถึงยังมีลูกค้าจอมวีนที่ไม่ยอมเข้าใจคำว่าเหตุสุดวิสัยรออยู่อีกหนึ่งครอบครัว แผนการทั้งหมดก็เป็นอันต้องยกเลิก พับเก็บไปโดยปริยาย และไอ้เจ้าเด็กโข่งแตงกวามันก็ต้องไปรับหน้าที่เป็นช่างภาพแทน ส่วนอีกคนที่เหลือก็มารออยู่บนห้อง ด้วยความที่ไล่ดูรูปแต่ละรูปจนแทบจะเก็บทุกรายละเอียดได้แล้ว หมอเนสก็เลยมานอนแผ่นอนมองเพดานห้องอย่างเบื่อหน่าย
แอ๊ดดดดด
คนที่กำลังนอนเพลินสะดุ้งพรวดลุกขึ้นมานั่ง หวังจะได้เห็นใบหน้าเจ้าของห้อง แต่กลับ...เป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักคาดการณ์จากหน้าตาอายุไม่น่าจะเกิน 15-16 ปี เด็กสาวที่โผล่หน้าเข้ามามีท่าทางตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่ามีคนอยู่ในห้อง ก่อนจะส่งยิ้มมาให้อย่างเขินอาย
"ขอโทษค่ะ...คือ..ห้องน้ำ...?" เด็กสาวชี้มือไปที่ประตูห้องอย่างเขินจัด เดาเอาว่าคงจะเปิดเข้ามาผิดห้อง เพราะห้องน้ำของชั้นบนอยู่ฝั่งตรงข้าม
"อยู่ฝั่งตรงข้ามครับ" หมอเนสบอกพร้อมกับยิ้มให้อย่างเอ็นดู เธอโค้งหัวเหมือนจะบอกขอบคุณก่อนจะเบียดตัวออกไปแล้วปิดประตูห้องให้อย่างเดิม
คงเป็นลูกหลานของครอบครัวที่ว่า ทั้งที่เด็กสาวคนเมื่อกี้ก็ออกจะนิสัยดีแต่ทำไมพ่อกับแม่ถึงได้โวยวายนักก็ไม่รู้ หมอเนสทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเหมือนเดิม ได้ยินเสียงเปิด-ปิดประตูห้องฝั่งตรงข้าม และเสียงฝีเท้าคนเดินลงไปตามบันได ด้วยความที่เบื่อจัด ก็เลยผลุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะย่องลงไปข้างล่าง...จะว่าไป..ยังไม่เคยเห็นตอนไอ้เด็กโข่งมันตั้งใจทำงานแบบจริงจังเลยซักครั้ง
ห้องสตูดิโอที่เปิดไฟสว่าง ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์รัวๆดังเป็นระยะ พอลองแง้มประตูเข้าไปก็เห็นเพียงแผ่นหลังกว้างคุ้นตาที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองจนไม่ได้สนใจมองรอบข้าง ว่ามีใครบางคนที่ไม่ใช่ทีมงานเดินเข้ามายืนอยู่ตรงมุมห้องได้ซักพักหนึ่งแล้ว นางแบบคือเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนที่เข้าห้องผิดเมื่อครู่ คาดว่าคุณแม่คงจะผลักดันให้น้องได้เข้าโมเดลลิ่งอะไรซักที่ ถึงได้จับมาถ่ายรูปตั้งครึ่งวันค่อนวันก็ยังไม่ได้ที่พอใจ
อืม...ปัดผมที่ร่วงลงมาข้างแก้มให้ด้วย งานของช่างภาพนี่นะ ก็ต้องมีจัดตำแหน่งของแบบให้สมบูรณ์
แล้ว...ทำไมต้องโอบขนาดนั้น ต้องจัดปกเสื้อให้ด้วยเหรอ ไม่เห็นเคยรู้เรื่องพวกนี้เลย!!
ไอ้หมานอกซื่อบื้อมันจะรู้ไหมว่าไปแตะเนื้อต้องตัวน้องเค้าแบบนั้น ยิ่งทำให้น้องเค้าก้มหน้าก้มตาเอียงอายเข้าไปกันใหญ่ แม้ว่ามันจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ!!
"เสร็จแล้วครับ เชิญคุณแม่กับน้องไปเลือกรูปที่ห้องด้านนอกได้เลยครับ" ธีโอหันไปบอกผู้ว่าจ้าง พร้อมกับหันไปสั่งทีมงานอีกสองสามคำ กว่าที่ทุกคนจะย้ายที่เปลี่ยนห้องกันไปหมดก็เล่นเอาช่างภาพคนเก่งถอนหายใจออกมายาวเหยียด
"เหนื่อยด้วยเหรอ..?"
"คุณเนส!!! ตกใจหมดเลยครับ!!!" ช่างภาพคนเก่งเมื่อครู่แทบจะกระโดดหนีตอนที่จะกดปิดไฟในห้องแล้วมีเสียงคนทักมาจากทางหลังห้อง เล่นเอาหัวใจแทบจะวาย แต่พอหันไปเห็นว่าใครที่มายืนกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่ก็ค่อยผ่อนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
แต่ยังไม่ทันจะได้ชวนคุย คุณหมอหน้าบูดก็หันหน้ากลับเดินออกไปทางประตูอีกฟากที่มีบันไดต่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นบน ธีโอรีบกดปิดไฟที่ใช้ฉายไปที่ฉาก ก่อนจะก้าวยาวๆตามหลังไปโดยไม่กลัวว่าตัวเองจะสะดุดอะไรเข้า เพราะคิดไปเองว่ากำลังโดนโกรธเรื่องที่ไม่ได้ลงไปเที่ยวพักผ่อนที่ระนองตามที่ได้คุยกันเอาไว้
"คุณเนสครับ...!!" หมอเนสเหลือบมองคนที่วิ่งกระหืดกระหอบตามมา ก่อนจะเบือนหน้ากลับไปเก็บพวกหนังสือที่เอาออกมาอ่านฆ่าเวลา แล้ววางทิ้งไว้บนเตียงลงในกระเป๋าตามเดิม ยิ่งทำให้อีกคนเข้าใจผิดหนักเข้าไปอีก
"อะไรเล่า!! อย่ามายุ่ง ไปทำงานของตัวเองให้เสร็จเลยไป!!" ของที่กำลังจะจับยัดเก็บใส่กระเป๋าถูกไอ้เด็กโข่งคว้าไปถือไว้ รวมทั้งกระเป๋าใส่ของด้วย
"คุณเนสโกรธจริงๆด้วย เรื่องที่ไม่ได้ไปเที่ยวใช่ไหม ไปตอนนี้เลยก็ได้ ผมว่ายังทัน โอ๊ย!!" ยังพูดไม่ทันจะจบก็โดนมะเหงกเข้าให้ทีหนึ่ง พร้อมกับสายตาดุๆของคนที่นั่งอยู่บนเตียง
"คุณตาเจ็บอยู่ ยังจะมาคิดเรื่องไปเที่ยวอยู่อีก ไอ้เด็กคนนี้!!" คนที่ลนลานทำอะไรไม่ถูกใจซักที ก็เลยทำหน้าหงอยหูตกสำนึกผิดแล้วย่อตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆกัน พร้อมกับยื่นของที่ตัวเองยึดเอามาได้ส่งคืนเจ้าของ
"แล้ว...คุณเนสโกรธผมทำไมล่ะครับ ก็รู้นี่นา ว่าผมไม่มีภูมิคุ้มกันเรื่องนี้" ไอ้เจ้าหมาหงอยทำเป็นครางหงุงหงิง พร้อมกับทิ้งตัวลงมาเอาหัวพาดบนตักแล้วจับมือเอาไว้ สายตายังคงเหลือบมองมาเหมือนจะออดอ้อน อารมณ์เหมือนมีหมาตัวโตๆ ที่กำลังอ้อนเจ้าของตอนเพิ่งกลับถึงบ้านแล้วไล่งับขากางเกงไม่ให้ไปไหน
"แล้วนี่ลงไปตอนไหนครับ ไม่เห็นเรียกผมเลย เวลาทำงานผมไม่ค่อยได้สนใจรอบข้างนะ แต่...แต่ถ้าคุณเนสเรียกล่ะก็..." หมอเนสยกฝ่ามือปิดปากไอ้หมาพูดมากเอาไว้ไม่ยอมให้พูดต่อ
"ถ้าเรียกก็ไม่ได้เห็นนะซิ!!" ลึกๆ แล้วตัวหมอเนสก็ยังไม่รู้ว่าอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้มันคืออะไรกันแน่ มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่ลงไปเห็น....ตอนที่ไอ้เด็กโข่งมันกำลังแตะต้องคนอื่นอย่างใกล้ชิด พอคิดได้แบบนั้นก็รู้สึกเหมือนว่าใบหน้าของตัวเองร้อนฉ่าจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
"เห็น!!?" ธีโอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจปนสงสัย แล้วจู่ๆใบหน้าของคนที่ตัวเองกำลังจ้องมองก็เหมือนจะขึ้นสีจัด แล้วก็มองเมินไปทางอื่นเหมือนกำลังหลบหลีกอะไรบางอย่าง
“ไม่มีอะไร ลงไปทำงานต่อให้เสร็จซิ เดี๋ยวน้องเค้าจะรอนะ” พอพูดออกมาแล้วก็เหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง ไอ้เจ้าหมาลูกครึ่งนี่มันก็ช่างแสนรู้ ได้กลิ่นอะไรนิดหน่อยไม่ได้เป็นต้องหูตั้งหางกระดิก
“หรือว่า... คุณเนสจะ…อุ๊บ!!!” ยังไม่ทันจะได้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิดหมอนใบโตบนเตียงก็ถูกคว้ามาปิดหน้าเอาไว้ ..แม้ว่าจะมีเปอร์เซ็นต์ถูกเพียงเล็กน้อย แต่หากอีกฝ่ายเป็นคุณเนสล่ะก็....ต่อให้ความน่าจะเป็นเท่ากับ 0.01% ก็อยากจะลองดู
“อย่าเดาอะไรไม่เข้าท่าเชียวนะ!! ลงไปทำงานเลยไป!!” หมอเนสเอามือผลักไสหัวหนักๆ ที่อยู่บนตักตัวเองออก แต่พอทำท่าจะลุกหนี ไอ้มือปลาหมึกมันก็คว้าเอวเอาไว้เสียก่อน จะสลัดทิ้งก็ไม่ได้เพราะมันเอาน้ำหนักตัวกดเอาไว้ให้ต้องนั่งอยู่ท่าเดิม
“ไม่ทำแล้ว...”
“อะไรนะ!!?” เสียงอู้อี้ที่ไอ้เด็กโข่งมันพูดฟังไม่เป็นภาษา เพราะหน้ามันยังฝังอยู่กับหน้าท้องแบนๆ
“ไม่เอาแล้วงานอะไรนั่นน่ะ ขอลาหยุดวันหนึ่ง” ไอ้คนที่ยังฝังหน้าอยู่ท่าเดิมยังคงพึมพำไม่เลิก แถมอาศัยจังหวะนั้นสอดมือที่โอบอยู่เข้าไปในเสื้อที่ด้านหลัง พอแตะถูกที่ผิวเนื้อเจ้าของตักก็สะดุ้งนั่งตัวตรง
“ไอ้!! แตงกวาเล่นอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย!!! อ๊ะ!!” หมอนใบเดียวที่พอจะเป็นอาวุธได้ก็ร่วงลงไปข้างเตียงตั้งแต่เมื่อกี้ ครั้นจะก้มลงไปเก็บก็ดูจะไม่มีประโยชน์
“เป็นความผิดของคุณเนสนั่นแหละ ทั้งหมดเลย...” สายตาที่ช้อนมองมาทำเอาคนที่กำลังจะโดนงาบในไม่ช้าร้อนวูบ ทั้งที่ยังไม่เข้าใจข้อกล่าวหา แต่ในหัวก็ยังคิดหาทางเอาตัวรอดในสถานการณ์หวาดเสียวนี้ไม่ได้
“ผะ...ผิดอะไร...อย่าซิเว้ย มันจั๊กจี้” เพราะไอ้หมาแตงกวามันดันแลบลิ้นเลียแผล็บเข้าให้ตรงหน้าท้อง
“ผิดที่’หึง’ผมไง...” ข้อกล่าวหาที่ได้ยินทำเอาคนผิดอ้าปากค้าง คิดไม่ถึงว่าไอ้เด็กโย่งมันจะบังอาจมาเดาใจได้ถูกเผ็ง แถมยังรอยยิ้มกวนประสาทนั่นอีก แต่แล้วก็นึกเคืองจัดจนต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน(ในสถานการณ์ที่อาจจะโดนกินเนี้ยะนะ!!)
“แล้วมันผิดตรงไหน ไม่มีสิทธิ์รึไง!!!?” ด้วยความที่กำลังเลือดขึ้นหน้าโมโหจัด ก็เลยไม่ทันได้คิดว่าตัวเองพูดอะไรออกมา รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นไอ้เด็กโข่งมันเงยหน้าขึ้นมามองทำตาโต ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างจนกลายเป็นเสียงหัวเราะ คนพูดถึงได้รู้ว่าพลาดไปอีกแล้ว ณ จุดนี้ ทำได้แค่เบือนหน้าหลบไปอีกทาง ปล่อยให้ตัวเองโดนอ้อมแขนแข็งแรงดึงเข้าไปกอดแน่น
“มีสิทธิ์ซิครับ มีเต็มร้อยให้แค่คนเดียวด้วย อื้อ...วันนี้ทำไมผมรักคุณเนสจัง!!” คำหวานที่น่าอายกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับริมฝีปากที่พรมจูบไปทั่วใบหน้า อ้อมแขนที่ยังคงกอดกระชับแน่น ทำให้คนฟังยิ่งใจเต้นแรงเข้าไปอีก
“อ๊ะ!! ไอ้นี่เล่นทีเผลอ!!” พอเผลอใจไปกับถ้อยคำหวาน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ชายเสื้อที่ด้านหลังถูกดึงขึ้นมาจนชายเสื้อด้านหน้าถูกรั้งตามไปด้วย พอเอามือที่ดันหัวหนักๆไปรั้งเสื้อกลับก็ดันเข้าทาง ปลายจมูกโด่งกดลงมาบนหน้าท้องเปลือยเปล่าทำเอาสะดุ้งร้อนวูบไปทั้งตัว
“ผมไม่เล่น..แต่...ผมเอาจริง!!” เห็นท่าจะไม่รอดมาแต่ไกลตอนที่เสื้อถูกดึงออกไปทางหัวแล้วก็ถูกโยนหายไปไหนก็ไม่รู้ ..ทีอย่างนี้ล่ะก็รวดเร็ว ไม่มีเลยสายตาซื่อบื้ออย่างที่เคยเป็น มีแต่ไอ้แตงกวาตาหวานเชื่อมที่มองมาอย่างปรารถนา
“เอาจริงบ้าอะไรเล่า ที่นี่มัน...อุ๊บ!!” กำลังจะด่า ว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัย เก็บเสียงรึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วที่สำคัญข้างล่างนั่นก็ยังมีพนักงานอีกหลายคน แถมประตูก็ไม่รู้ว่าจะถูกเปิดเข้ามาเมื่อไหร่อีก เกิด....พลาดขึ้นมาเล่า!!!
ตอนที่เดินตามคนหน้าบูดเข้ามาในห้อง กะว่าต้องเคลียร์นาน ธีโอก็เลยสลับป้ายเป็นข้อความว่า ‘ห้ามรบกวน’ ที่หน้าประตูเอาไว้ พร้อมกับล็อคประตูเสร็จสรรพ ไม่คิดว่านอกจากจะไม่ต้องง้อยังได้ของหวานชั้นเยี่ยมอีกต่างหาก แฟนใครก็ไม่รู้ทั้งโหด ทั้งขี้หึงได้น่ารักมากเกินไปแล้ว แบบนี้ใครมันจะไปทนไหว
“ขอทานล่ะนะครับ!!” คนที่นอนแผ่หมดแรงอยู่บนเตียงทำได้เพียงเหลือบมองไอ้หมาโย่งจอมตะกละอย่างเคืองจัด คราวนี้ซวยเพราะตัวเองล้วนๆ จะโทษใครได้ ดันยื่นมือไปให้หมามันงับ มันก็เลยสนองคุณด้วยการงับไปทั้งตัว คาบเอาหัวใจไปด้วยยอมยกให้มันเลย..คนเดียวเท่านั้น..ไอ้หมาลูกครึ่งแตงกวา!!
ปล.ยังมีต่ออีกนิด..แนะนำให้เลื่อนลงไปข้างล่าง แหะ แหะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
:-[ แหะ แหะ ย่องมาลงแบบนิ่ง ๆ เนียน ๆ
:กอด1: อ้าแขนกว้าง ๆ รวบกอดทุกคนที่มารอและคนที่แอบอยู่ข้างบ้าน
เพราะคิดถึงทุกคนก็เลยแวะมาหา.. :-[
-
ขอบคุณนะคะ ดาด้า 55++ หมอเนส หึง น่ารัก + ตลกดี เเหมๆเราคิดว่าจะๆได้เสียเลือดเเล้วเชียวนะ อดอีกเเระ เเต่ไม่เป็นไรมาให้หายคิดถึงก็ โอเค คุคุคุ ข้างบ้านคงไม่ได้เเอบ เเต่ถ้าอยู่ ข้างใจอะ ชัวร์เลย คิก +1 เอาไป ต้อนรับตอนพิเศษ
-
น่ารักจังเลย
-
อ้ายยยยยยย
น่ารักจริงๆๆเลยคู่นี้
น่ารักจริงๆๆๆ
ปล.NC แบบเต็มๆๆไม่เห็นมีเลยอ่ะ
อยากอ่านของคู่นี้มากกกกกกกกกก
หื่นไปป่าวหว่าเรา
5555555555555555555555555555555
-
:o8: น่ารักจัง หึงไปหึงมาโดนงาบซะงั้นนะหมอเนส อิอิ :-[
-
นายแตงกวาสู้ๆ :-[
อบากอ่านแบบเต็มๆจังเลยค่า เหอๆๆ :z1:
-
อ่านคู่นี้มาตลอด
แต่ก็ยังนึกภาพ NC ไม่ออก
เพราะมันจะดูใสๆ น่ารักๆอ่ะจ้ะ
-
เมื่อไรคู่นี้ จะมี NC
อยากอ่านจัง
:impress2:
-
อิอิ....หมอเนสนี่อารมณ์หึงร้ายไม่ใช่เล่น แต่ดีนะที่แตงกวารู้ทัน
น่ารักจริงๆเลยคู่นี้ :impress2:
-
อ๊ายยย พี่หมอเนสน่ารักได้อีก ขี้หึงเหมือนกันนะเนี้ยยยยยย
พ่อแตงกวากราฟความตะกละก็พุ่งพรวด เจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะเลยน้า
ห้ามรบกงห้ามรบกวนอาราย นี่มันเวลางานนะ
ว่าแล้วน้องก็แอบย่องไป :m24:เก็บภาพความประทับใจไว้ดีกว่าเนอะ หุหุ
:กอด1:พี่ดาด้า
-
อ๊ากกกกกก น่ารักได้อีกอ่ะ หมอ ปุ่น
-
ตัดฉับได้น่าตีมากมายเจ้าค่ะ คุณด้า ((แอบเห็นคนอื่นเรียก)) ช้อนขอเนียนด้วยคนเลยแล้วกะนนะเจ้าคะ อิอิ น่ารักมากเลยหมอเนสสสสสสสส ตอนนี้แอบรักเพื่อนนี่ก็ทำเอาช้อนน้ำตาตกไปหลายถัง ตอนนี้สมหวังกับหมาน้อยช่างอ้อนแล้ว น่ารักมากกกกกกกกกกกก
ชอบทุกคาแรกเตอร์ของคุณหมอ เลย โหด หึง งอน น้อยใจ ๕๕๕ น่ารักน่าตีไปซะหมด
ขอบคุณเจ้าค่ะ อิอิ
-
:mc4:
ได้กำไรบ้าง อะไรบ้างนะแตงกวา...
น่ารักเหมือนเดิมจ๊ะ ขอบคุณมากนะจ๊ะ
-
หุหุ เด๋ยวมาอ่าน ให้กำลังใจก่อน
-
หมอเนสหึงออกหน้าออกตาเชียวนะ อิอิ
-
o18 o18
-
แตงกวาเผด็จศึกสำเร็จ :z1:
-
พี่หมอเนสสสสสส
จุดจุดจุด แตงกวาแล้วเหรอ หรือเปล่า ?? :-[
หมอเนส หึงซะเข้าทางแตงกวาเลย 5555
-
หมอเนสหึง :impress2:
น่ารักจริงๆคู่นี้ :o8:
-
“ขอทานล่ะนะครับ!!” คนที่นอนแผ่หมดแรงอยู่บนเตียงทำได้เพียงเหลือบมองไอ้หมาโย่งจอมตะกละอย่างเคืองจัด คราวนี้ซวยเพราะตัวเองล้วนๆ จะโทษใครได้ ดันยื่นมือไปให้หมามันงับ มันก็เลยสนองคุณด้วยการงับไปทั้งตัว คาบเอาหัวใจไปด้วยยอมยกให้มันเลย..คนเดียวเท่านั้น..ไอ้หมาลูกครึ่งแตงกวา!!.
.
.
.
.
.
"อ๊ะ~!" ร่างข้างใต้สะดุ้ง เมื่อตอนที่โดนลิ้นชื้นเลียแผล็บที่ยอดอกเหมือนจะกลั่นแกล้ง เพราะมันเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาหวานเชื่อมและยิ้มเจ้าเล่ห์ร้าย เนื้อตัวกำลังจะถูกปอกลอกไม่ให้มีสิ่งใดติดเหลือไว้ซักชิ้น
น่าแปลกที่ผู้ชายแสนดื้อขี้โมโหคนหนึ่งยินยอมพร้อมใจให้ความร่วมมือแต่โดยดี ในยามนี้ธีโอรู้สึกเหมือนตัวเองโชคดียิ่งกว่าใครคนไหน ที่ได้มาเห็นสีหน้าและแววตาแบบนี้ ยอมแลกด้วยของที่มีทั้งชีวิตก็ไม่มีทางให้ใครได้เห็น....สีหน้ายั่วยวน แววตาหวานที่ตกอยู่ในอารมณ์ปรารถนา
อาภรณ์ชิ้นล่างถูกรั้งออกไปจากขายาว เหลือไว้แค่เพียงชิ้นเล็กที่ยังคงห่อหุ้มส่วนสำคัญเอาไว้ ริมฝีปากที่ถูกปล้นจุมพิตจนเป็นสีแดงจัด กำลังเม้มเข้าหากันแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรง ใบหน้าเบือนหนีไปอีกทางด้วยความที่อายจัด ในยามนี้รู้สึกว่าทั่วทั้งตัวร้อนเหมือนคนเป็นไข้ ไอ้เด็กโย่งจอมฉวยโอกาสขยับถอยออกห่างเว้นระยะให้พอได้หายใจ แต่นั่นก็เพราะกำลังปลดเปลื้องจัดการกับของที่ติดกายตัวเองออกเช่นกัน
"คุณเนส...อย่าให้ใครเห็นเชียวนะครับ หน้าตาแบบนี้...เป็นของผมคนเดียว" เสียงพึมพำที่ข้างหู ตอนที่ไอ้หมาตัวใหญ่มันทาบทับตัวลงมา แต่คนฟังเหมือนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดอะไรออก เพราะมือไม้ที่ปัดป่ายไปทั่วตัวกำลังรบกวนให้สติยิ่งกระเจิดกระเจิง ถ้าจะมีส่วนไหนที่ยังไม่ได้ถูกแตะต้องนั่นก็เพราะอีกฝ่ายจงใจเก็บไว้เป็นของหวานตอนท้ายสุด
"อ๊ะ...อื้อ ไอ้...!! แตงกวา...!!" เสียงที่เปล่งออกไปตั้งใจจะตวาดให้ไอ้หมาใหญ่มันเลิกเล่น แต่กลับกลายเป็นเสียงครางที่แม้แต่คนพูดเองยังรู้สึกได้..ว่ามันน่าอาย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังหงุดหงิดที่อะไรไม่ได้ดั่งใจ และอีกคนมันก็ไม่ยอมตามใจในเวลาแบบนี้ ไอ้หมาเจ้าเล่ห์ที่ชอบคิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าในยามที่ต่างฝ่ายกำลังเริ่มไล่ระดับอุณหภูมิให้สูงขึ้น
"ค...เนส...อืม..คุณเนส!!" คนที่คิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายได้ครอบครอง ใช้แขนยันตัวเองขึ้น พร้อมกับดันไหล่ของคนข้างล่างให้แนบติดกับเตียงเพื่อมองดูให้ชัด ว่าตัวเองไม่ได้กำลังฝันไป ยังไม่ทันจะได้พิจารณาให้แน่ ก็โดนคว้าคอลงไปรับริมฝีปากนุ่มที่แตะประทับลงมาเหมือนจะเรียกร้อง เนื้อตัวที่เบียดเข้าหาไม่ใช่หลีกหนีหลบเลี่ยงเหมือนในยามปกติ
เกือบ...จะใจเย็นได้แล้วเชียว
ว่าจะ...ค่อยๆเล็มกินทีละนิดซักหน่อย
แต่...วันนี้คงไม่ไหว เมื่ออาหารจานเด็ดตรงหน้า ช่างร้อนเหลือเกิน
"อ๊า~! เบาๆ หน่อย..อื้อ..ได้ไหม...!!" ไอ้หมาตะกละ!!! คือคำด่าที่ถูกกลืนลงไปในคอ เพราะริมฝีปากร้อนฉกวูบลงมาตอนที่เจ้าลิงชิ้นสุดท้ายถูกปลดเปลื้องออกไปจากปลายเท้าก่อนที่คนทำจะหันไปจัดการของตัวเองแบบเดียวกัน แล้วส่วนของร่างกายที่โดนเว้นเอาไว้ตอนแรกจะถูกรวบยึดไปครอบครองด้วยฝ่ามือเคียงคู่กัน
อารมณ์ร้อนระอุที่บดเบียดเสียดสีกันยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นอีกหลายเท่า ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเบียดกายเข้าหา ปล่อยให้ร่างกายตกเป็นทาสอารมณ์ไปโดยสมบูรณ์ ได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอของไอ้หมาโย่งที่กำลังเร่งเร้าปลุกให้เลือดในกายร้อนเป็นไฟ แต่ก่อนที่จะได้ระเบิดออกเป็นเสี่ยงมันก็หยุดทุกอย่างลงเสียดื้อๆ
"อื้อ..." ไอ้หมาโย่งกำลังคลี่ยิ้มตอนที่ได้ยินเสียงครางอย่างคนถูกขัดใจ แม้ว่าอารมณ์กำลังจะพุ่งขึ้นสูงถึงขีดสุด ก็จำต้องหยุดอยู่แค่นั้นไว้ก่อน ร่างยั่วยวนข้างใต้เหมือนจะทำให้อดใจไว้ไม่อยู่ แต่หากใจร้อนสิ่งที่เกือบจะได้ครอบครองก็อาจจะหลุดมือไปได้ง่าย หากเป็นไปได้อยากเก็บภาพเอาไว้เสียเลยด้วยซ้ำ ภาพใบหน้าตอนที่คุณหมอแสนดื้อดึงอยากได้ของที่ต้องการ แต่ก็จำต้องเก็บจดจำทุกรายละเอียดเอาไว้ด้วยแววตาทั้งคู่
"ขอผมนะครับ คุณเนส...ที่รัก..." ทั้งที่ได้ยินคำหวานจากริมฝีปากนั้นมาจนชิน แต่ก็ยังไม่ทำให้หัวใจเต้นรัวได้เท่าครั้งนี้ หมอเนสนึกอยากจะหาของมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ เพราะไม่อยากจะคิดว่าตัวเองทำหน้าตาแบบไหนไอ้เจ้าหมาใหญ่มันถึงได้ยิ้มออกมาแบบนั้น
ร่างกายที่แทรกเข้ามาตรงกลาง พร้อมกับปลายนิ้วที่ไล้วนไปทั่วทำให้รู้ว่าสิ่งที่มันขอ...คืออะไร....อยากจะเอ่ยปากบอกปัด ด้วยติดนิสัยคนที่ปากไม่ตรงกับใจ แต่ทุกครั้งที่อ้าปากพูด เสียงที่เปล่งออกกลับเป็นเสียงครางให้ต้องอับอายทุกครั้ง
"จะ...เจ็บ!! อึก!!" จังหวะแรกที่ถูกสอดแทรกเข้ามาทำเอาสะดุ้งถดถอยหนี แต่สะโพกก็โดนรั้งเอาไว้พร้อมกับผู้กระทำที่ยืดตัวเข้ามาจุมพิตหวาน พอเผลอปล่อยใจไปกับรสสัมผัสนั้น อีกฝ่ายก็อาศัยจังหวะแทรกกายเข้ามาได้จนสำเร็จ ความเจ็บหน่วงตรงช่วงที่เชื่อมต่อกันทำเอาสมองเริ่มมึนงง ทั้งสับสนว่าจะไปต่อหรือจะร้องขอให้หยุด ฝ่ามือข้างหนึ่งยกดันแผ่นอกหนาเอาไว้ไม่ยอมให้ขยับแต่ก็ยิ่งอึดอัดจนหัวแทบจะระเบิด
"ขอโทษนะครับ คงหยุด....แค่นี้ไม่ได้แล้ว..." ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในกายรอพร้อมที่จะระเบิดออก และขืนมัวช้าจะยิ่งทำให้แย่ทั้งสองฝ่าย เสียงกัดฟันกรอดพร้อมกับใบหน้าที่หลับตาและขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนไม่ได้อยู่ในอารมณ์เดียวกัน แต่ยังไม่ทันจะได้ปลอบประโลมก็ถูกคว้าให้ลงไปรับริมฝีปากอีกรอบ
"เร็ว!! อ๊ะ~!"
คำที่หลุดปากออกมาให้ได้ยินทำเอาไอ้หมาใหญ่คลี่ยิ้มออกมา คงไม่ต้องรอใครมาสั่งหรือบอกซ้ำ ธีโอก็ขยับเคลื่อนกายไปตามแรงปรารถนาจากเนิบนาบเป็นเร่งเร้าร้อนแรงจนความร้อนพุ่งขึ้นจุดสูงสุด ริมฝีปากที่เกี่ยวกระหวัดกันถูกงับโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว พร้อมกับเสียงครางหวีดหวิวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหอบบนเตียง
.
.
.
.
ธีโอเคลื่อนกายออกอย่างยากเย็น ก่อนจะวิ่งไปคว้ากางเกงขาสั้นมาสวม แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในตู้มาซับคราบเลอะออกให้อย่างไม่รังเกียจ เสียงลมหายใจยังคงหอบหนักเปลือกตาทั้งคู่ยังปิดแน่นไม่ยอมลืมขึ้นมามอง ยิ่งทำให้คนที่รอเริ่มใจคอไม่ดี
"คุณเนสลุกไหวไหมครับ คือ...จะล้างตัว หรือจะให้ผมเช็ดตัวให้...."
~กริบ!!...อีกตามเคย~ เจอแบบนี้ไอ้คนถามมันก็รู้แล้วว่างานเข้า แถมยังพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้อีก..เวรกรรม!!
"คุณเนสครับ..." เสียงที่เปล่งออกมาสั่นเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ จนคนฟังรู้สึกได้แต่ตอนนี้ยังไม่อยากจะหันกลับไปมองหน้าใครทั้งนั้นในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าโกรธแต่เป็นเพราะ...ไม่รู้จะทำหน้าแบบไหนดีต่างหาก
"ออกไปก่อน!!"
"ครับ!!? แต่..."
"ออกไปซิโว้ย!! จะอยู่ทำไมเล่า...มัน!!...มัน...ปัดโธ่!!!" คนที่พลิกตัวไปนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ตะโกนออกมาทั้งๆที่หน้ายังฟุบจนแทบจะมุดหายเข้าไปรวมเป็นเนื้อเดียวกับฟูก ทำเอาไอ้คนที่นั่งมองอยู่ข้างเตียงด้วยความงงเริ่มคิดออกมาได้
"เออ....งั้นผมจะลงไปหาอะไรมาให้ทานนะ แล้ว...แล้วถ้ามีอะไรตะโกนเรียกได้เลยนะครับ"
แม้ว่าจะไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย แต่ไอ้เจ้าหมาใหญ่แสนรู้มันก็คลี่ยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ ที่จริงก็อยากจะลองเสี่ยงตายดูซักครั้งอยากเห็นใบหน้าอายๆของคุณหมอจอมดื้อ แต่...ตอนนี้มีความสุขมากพอจนไม่อยากจะไปกวนให้เสียเรื่อง ปล่อยให้คุณเนสได้พักผ่อนก่อน เอาไว้ให้มีแรงค่อยมาสู้รบตบมือกันต่อ..คุณเนสของผมคนเดียวจริงๆ
.
.
.
"ไอ้!!!" เพราะจุมพิตที่กลางหลังทำเอาสะดุ้งเฮือก แต่ไอ้คนทำมันก็รีบวิ่งเผ่นออกจากห้องไปแล้ว พร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจไม่รอให้คนที่อยู่บนเตียงหันไปด่าให้จบ พอคิดถึงเรื่องที่เพิ่งจะผ่านไปเมื่อกี้สด ๆ ร้อน แล้วก็เป็นอันต้องหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะคว้่าผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ..
ให้ตายเหอะ!! จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะทีนี้ เสียรู้หมามันจนได้!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++
:o8: แอบมาต่อ...แล้ววิ่งหนีไปด้วยความเขิน...
ไวอาลัยให้พี่หมอเนสอีกทีก่อนไป :amen:
-
.
.
.
.
มา.......รึยัง?
:m32:
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย มาแล้วววววววววววววววววววว :impress2:
-
^
^
^ จิ้มพี่นุ่น ไวมาก
ในที่สุดหมอเนสก็โดนงับทั้งตัว :z1:
+1 ขอบคุณค่ะคุณด้าที่มาต่อ
บวกไม่ได้ยังไม่ถึงเวลาเดี๋ยวมาบวกให้ใหม่นะคะ
บวกให้แล้วค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรีดร้องด้วยความยินดี รอมาตั้งเเต่ วินาทีเเรกที่รู้ว่าจะมี เเตงกวา + หมอเนส เเละเเล้วฝันก็เป็นจริง (อึก อึก เสียงเลือดหยด) ชอบอะ อย่างเเรงเลย คุคุคุ บรรยายไม่ได้ เพราะตอนนี้อาการเดียวกับหมอเนส เเต่คนละอารมณ์ 55++ เดี่ยวกลับมาบวกให้นะ +1 ยังไม่ได้เวลา :jul1:
-
แหะแหะ จะบอกว่าเมื่อกี๊ พออ่านจบแล้ว ไม่กล้าเมนท์คนแรกอ่ะค่ะ มันเขิน :-[
รอเพื่อนพ้องน้องพี่มากันก่อน 555
พี่หมอเนสสสส ซะแล้ว 5555
-
แอร๊ยยยยยยย ในที่สุดนายแตงกวาก็สมความปรารถนาแล้ว เย้ๆ
หมอเนสอายน่ารักดีค่ะ มันน่าแกล้งให้หนักๆจริงๆ :-[
-
:impress2:หมอเนสเสร็จแตงกวาแล้วววววววววววววววว
หมอเนสน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
คุณหมอเสร็จน้องหมาแตงกวาไปแล้วววววววว หุหุ ชอบนะนี้ อิอิ
-
มาตามลิงค์ มาตามลิงค์ ดีจริงๆจ้า มาเจอแตงกวากะหมอเนสตอนพิเศษ
พิเศษจริงๆ เล่นเอาพี่แก้วต้องรีบไปค้นตู้เย็น วันนี้ชั้นต้องกินอาหารที่ทำจากแตงกวาเท่านั้น หุงข้าวก่อนเป็นอันดับแรก
อ่ะ พริกกะปิจิ้มกะแตงกวา แตงกวาผัดไข่ ต้มจืดแตงกวายัดไส้ ผัดเปรี้ยวหวานแตงกวา
อ่ะข้าวสุกได้ที่พอดี เชิญค่ะ ทุกคน มาทานข้าวเที่ยงกันตอนบ่ายสองสี่สิบนี่แหละ เชิญค่ะน้องดาด้า
-
เรียบร้อยโรงเรียนหมา 555555555555555555555555555+
:oo1:
-
"ดาด้า ดูพี่แก้วจิ ดีใจขนาดนิ ถึงกับตั้งวงเลี้ยงข้าวราวลูกชายออกเรือน" (กระซิบกระซาบๆ)
"คึคึ ไปร่วมวงตามเวลานัดก่อน พี่แก้วน่าร้ากกกกกก" (กระซิบกระซาบๆ)
.
.
.
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่แก้วขรา นุ่นไม่กินแตงกวาสดๆอ้ะค่ะ มันเหม็น แบบว่าถ้าต้มยัดไส้เละๆหรือไม่ก็แตงดองล่ะกินได้ หงิงๆ
-
มาตามลิงค์ มาตามลิงค์ ดีจริงๆจ้า มาเจอแตงกวากะหมอเนสตอนพิเศษ
พิเศษจริงๆ เล่นเอาพี่แก้วต้องรีบไปค้นตู้เย็น วันนี้ชั้นต้องกินอาหารที่ทำจากแตงกวาเท่านั้น หุงข้าวก่อนเป็นอันดับแรก
อ่ะ พริกกะปิจิ้มกะแตงกวา แตงกวาผัดไข่ ต้มจืดแตงกวายัดไส้ ผัดเปรี้ยวหวานแตงกวา
อ่ะข้าวสุกได้ที่พอดี เชิญค่ะ ทุกคน มาทานข้าวเที่ยงกันตอนบ่ายสองสี่สิบนี่แหละ เชิญค่ะน้องดาด้า
o18
"ดาด้า ดูพี่แก้วจิ ดีใจขนาดนิ ถึงกับตั้งวงเลี้ยงข้าวราวลูกชายออกเรือน" (กระซิบกระซาบๆ)
"คึคึ ไปร่วมวงตามเวลานัดก่อน พี่แก้วน่าร้ากกกกกก" (กระซิบกระซาบๆ)
.
.
.
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่แก้วขรา นุ่นไม่กินแตงกวาสดๆอ้ะค่ะ มันเหม็น แบบว่าถ้าต้มยัดไส้เละๆหรือไม่ก็แตงดองล่ะกินได้ หงิงๆ
แหม...!! โดนตัดหน้าเสียได้ เจเจ้ขยับชิดในหน่อย ด้าถือจานเปล่ามาเตรียมไว้แล้ว
อ๊ะ!!! ที่ขาดไม่ได้ก็คือ....แตงกวา :jul3:
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mmm/7e757e16.gif)
มาเร็ว ๆ ไวไว ใครช้าอดหมดไม่รู้ด้วยนะ งานนี้พี่แก้วปิดบ้านเลี้ยง :laugh:
-
ตามมากินด้วย แตงกวาดองอร่อยเพลินอารมณ์ 555
ว่าแต่ว่า เมนูคุณนายแก้วมีอะไรให้กินบ้างละคะ
ต้มจืดแตงกว่ายัดไส้หมูสับ
ผัดเปรี้ยวหวานใส่แตงกวา
แตงกวาผัดกุ้งใส่ไข่
น้ำพริกอ่อง แกล้มแตงกวาสด ๆ กรอบ ๆ หวาน
จะว่าไป เค้าน้ำลายไหลเองแล้วนะนี่ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
อ่านไปยิ้มไป อยากอ่านตอนพิเศษอีก
หาเรื่องจนได้เรื่องนะหมอเนส :m25:
นายแตงกวาน่ารักมาก :-[
+1
-
และแล้วตอนที่รอคอย ก็มาจนได้
หวานนนนน มากจ้าดาด้า สมกับที่รอคอย
แตงกวาเอ๊ย ไม่ทำให้ป้าผิดหวังจริงๆลูก :-[
อย่างนี้ ของกินก็ต้องบำรุงกำลังกันหน่อยนะ
เดี๋ยวไม่มีแรงง้อคุณเนสนะ
สงสัยคืนนี้จะง้อกันยาววววววววววววววววว
-
กด+บวกให้กับเอ็นซีหวานๆของหมอเนสนะคะ
ในที่สุดก็เสร็จหมาจนได้ 555+
-
น่ารักได้อีกนะคู่นี้
-
:o8: :-[ :m3:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยย
เลือดท่วมแล้ววววววว
พี่หมอเนสเสียรู้น้องหมาจนได้
เอิ้ก เอิ้ก เอิ้ก
-
สมบูรณ์แบบจริงๆ
เหอๆๆ เพราะหมอเนสขึ้อายมากๆ
ว่าแล้วต้องทำหน้าไม่ถูก
-
:haun4:
น่ารักได้อีก
:-[
-
:m25: ตายคับพี่น้อง หมอเนสเสร็จหมาจนได้ :laugh:
น่ารักได้อีกนะคู่นี้ หมอเนสขี้อายจริงๆ :-[
แตงกวาเอ๊ย เยี่ยมมากลูก o13
-
และแล้วพี่หมอเนสก็ไม่รอด 555+
>///////<
-
แอร๊ยยย......เก่งมากเลยแตงกวา. o13
ในที่สุุดหมอเนสก็แพ้ทางแตงกวาไปซะแล้ว :o8:
-
กว่าจะได้มา แตงกวาอดทนเป็นเลิศ ดีใจด้วยนะจ้ะแตงกวา :laugh:
-
เสียรู้หมาซะแล้ว หมอก็หมอเหอะ
โดนหมาฟัดไปทั้งตัวเลยงานนี้
หมอเนสเนี่ย จะขี้หึง หรือจะขี้อายดีเนี่ย
แต่เอามารวมๆกันก็น่ารักอยู่ดีอ่ะ
ปล. :กอด1: ขอบคุณเจ้ด้าที่แจ้งข่าวการอัพให้ทราบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดังฉลองให้กับแตงกวา
หมอเนสยอมแล้ว น่ารักมากมาย
ทั้งหึงแบบไม่รู้ตัว แถมปล่อยให้หมาฟัดแบบลืมตัวอีก
สงสัยจะอายข้ามวันแน่ๆ หุหุ
ส่วนเราคนอ่านก็มีความสุขกับการเสียเลือด :m25:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
+1 แทนคำขอบคุณ
หมอเนสเวลาดุก็น่ากลัว แต่เวลาเขินอายก็ได้ใจมาก
น่ารักจนเจ้าหมาแตงกวาจะกินเข้าไปทั้งตัวแล้ว
สรุปว่าหมอเนสก็ร้อนแรงพอ ๆ กับเจ้าแตงกวาแหละเนอะ
เป็นตอนพิเศษที่ร้อนแรงมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ชอบจ้า ๆ ๆ ๆ ๆ
-
ในที่สุด :o8:
หมอเนสก้อโดนธีโอเผด็จศึก :m25:
ลุ้นมาตั้งนาน แตงกวาของเราก้อทำสำเร็จแล้ว :mc4:
-
สำเร็จแล้วๆๆๆๆ เย้ๆๆๆๆ o13 :z1:
พี่หมอเนสสสส ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
ตามมาเจอ พี่หมอเสร็จน้องหมา อิอิ แล้วอย่าลืมมาบอกต่อนะ ว่าหลังจากนี้แล้วเป็นยังไงต่อ
-
ไว้อาลัยให้พี่หมอเนส 2 วิ 5555
-
ในที่สุด ได้เวลาจุดพลุฉลองชัยแล้ว
-
:-[ ในที่สุดหมอเนสก็กินแตงกวา :-[
-
:z1: ในที่สุด
น้องหมาน่ารักนามแตงกว่าก็ได้งาบตัวคาบหัวใจของหมอเนสไปครอง
-
:haun4:หึๆๆๆๆๆๆๆทำไรอ่ะหมอเนส
-
:haun4: :haun4: :haun4:
น่ารักจริง ๆ เลยหมอเนส หมาแตงกวา ด้วย
:กอด1: :กอด1:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :m25:
-
:o8: :-[ :o8: :-[ สนุกมากมายครับสำหรับเรื่องนี้...โรแมนติก+การชอบแกล้งกันระหว่างคู่รัก ทำให้อ่านไปยิ้มไปได้เลยนะครับผม เป็นกำลังใจให้กับไรท์เตอร์ครับผม มาโพสเรื่องดีๆแบบนี้ให้พวกเราอ่านกันอีกเยอะๆนะครับผม :bye2: :bye2:
-
:mc4: :oo1: :mc4:
-
:-[ หวานก้นจริงๆเลยทั้งสองคู่ มีความสุขๆ :-[
ขอบคุณมากๆนะคะ
:pig4: :pig4:
-
หมอเนสน่ารักไม่ไหวละ อยากอ่านตอนพิเศษอีกเลย แงบ ๆ
-
:pighaun: เรียบร้อยโรงเรียนหมา :jul3:
ในที่สุด ก็ได้รู้แล้วว่า หมอเนสเป็นฝ่ายรับ หึ หึ หึ
ขอบคุณ น้องดาด้า ที่มาเฉลยสักที อยากรู้ อยากเห็นมาตั้งนานว่าใครเป็นพระใครเป็นนาง :z2:
-
เรื่องนี้ สนุกมากๆๆเลยครับ
ชอบหมอปุ่น กับ ชีต้า มากกกก น่ารัก :z1:
แล้วก็ ธีโอ กับ หมอเนสด้วย ตอนแรก หมอเนสแอบโหดเนอะ แต่หลังๆก็ อ๊ากกกก
เสร็จ เจ้าแตงกวาหนุ่มลูกครึ่ง รักจริงด้วย
ยังไงก็ ขอเป้นกำลังใจให้กับ คนแต่งด้วยน่ะครับ
:L1: :3123:
-
(http://i.kapook.com/glitter/2010/th/12/T081210_05C.gif)
(http://glitter.kapook.com/category.php?category_id=122&sid=3fa13553f55f23f6d13df5a7c0c4b3cf)
ปีใหม่นี้...แวะมาเคาท์ดาวน์ที่รีสอร์ทไอ้เสือกันดีกว่า อิอิ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ไร้ท์เตอร์ มีความสุขมากมากนะคะ :L2:
ติดตามผลงานมานานแต่ไม่มีโอกาส เม้นท์ เอาเป็นอวยพรปีใหม่เลยละกันเนาะ
-
โิ้อ้ยสนุกมากเลยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบ
ขอบคุณมากนะครับบบบบบบบบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คุณเนสจะน่ารักไปไหน...อย่างนี้แตงกวาก็รัก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นน่ะสิ :z1:
-
น่ารักมากที่สุดเลยอะ
-
^
^
^
จิ้มไข่ใหม่ตัดหน้าดาด้า
อิอิ เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยเนอะคะ
ปล.ดาด้า มารับน้องใหม่เร้ววววววววววววว
-
- -ll
คุณนาย...มารวดเร็วเกิ๊น
จิ้มรวบซะเลยนิ!!
-
อ่านจบทั้งสองเรื่องแล้วครับ
น่ารัก มาก ๆ แต่จริง ๆ แล้ว
การที่มีแฟนเอาแต่ใจ แบบเจ้าเสือ
มันก็น่ารักนะครับ(เป็นบางเวลา)
แต่บางที มันก็เหนื่อยเหลือทน
เพราะไอ้แฟนที่บ้านผม ก็เอาแต่ใจทีเดียว
-
อ่านจบแล้วค่ะ น่ารักและก็สนุกมากๆค่ะ
หวานทั้งสองคู่เลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับเื่องน่ารักๆนะค่ะ :กอด1:
-
ยังไม่ได้มาสวัสดีปีใหม่ที่บ้านนี้กันเลย :-[ (เลยมาจะเป็นเดือนล่ะ :beat:)
คิดถึงมากมายก็เลยแวะมาย่องเข้าบ้านในปีใหม่
กอดทุกคนแนบแน่น :กอด1:
==================
**รักไม่จืดจาง***
ใครบางคนกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองเหม่อมองออกไปยังผืนน้ำทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา ข้างกายมีเจ้าสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนตัวโตนอนหมอบอยู่ สายลมเย็นที่ลอยมาปะทะใบหน้าปัดเส้นผมที่เริ่มยาวประบ่าเพราะเจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจจะตัดให้พลิ้วกระจายเป็นระยะ แล้วซักพัก...จะได้ยินเสียงถอดถอนลมหายใจตามมา...
.
.
.
เมื่อหลายวันก่อน...
"มานั่งทำอะไรตรงนี้..?" เสียงทักคุ้นหูที่ดังมาจากข้างหลัง ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นลูกชายคนโตของรีสอร์ทที่เดินออกมาหน้าบ้านแล้วเห็นว่าน้องชายมานั่งเหม่ออยู่ที่ม้านั่งตรงหน้าบ้านพัก ตั้งแต่คุณหมอสมาชิกใหม่ของบ้าน ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่อย่างเป็นทางการ พ่อก็จัดบ้านหลังข้างๆให้สองคนได้อยู่เป็นการส่วนตัว ส่วนห้องเก่าไอ้เสือออกปากว่าจะยกให้หลานที่กำลังจะลืมตามาดูโลกในอีกไม่ช้านี้
"มานั่งเล่น" เสียงตอบกลับมาเหมือนเจ้าตัวไม่ได้มีกระจิตกระใจจะตอบกลับซักเท่าไรนัก เดาเอาว่าคงกำลังนั่งรอใครบางคนที่ยังไม่กลับมาทั้งที่เลยเวลามามากแล้ว
ระยะหลังเจ้าน้องตัวแสบเข้ามาช่วยงานที่รีสอร์ทแบบเต็มตัว แถมยังมีรับงานนอกของตัวเองอีก ส่วนหมอปุ่นเองก็เริ่มงานยุ่งตั้งแต่ตอนที่เพื่อนหมออีกคนขอย้ายกลับอยู่กรุงเทพ เวลาที่สองคนจะเจอกันก็เลยสวนทางกันตลอด พอคุณหมออยู่บ้าน ไอ้เสือต้องออกไปเกาะกับลูกทัวร์ สลับกันพอหมดงานที่รีสอร์ทคุณหมอก็ไปเข้าเวรพอดี ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันแต่ก็แทบจะไม่ได้พูดคุยกัน
นายเต้วางมือลงไปบนหัวน้องชายก่อนจะจับโยกไปมาเหมือนตอนเด็กๆ ทั้งที่โตจนมีครอบครัวของตัวเองไปแล้ว ไอ้เสือมันก็ยังเงยหน้าขึ้นมาทำเป็นย่นจมูกใส่เหมือนเด็กไม่ผิดเพี้ยน
"วันนี้หมอปุ่นเข้าเวรดึกไม่ใช่เหรอ เข้าไปกินข้าวเย็นกันเถอะ" ชีต้าห์ถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะพยักหน้าแล้วลุกเดินตามอย่างว่าง่าย น่าแปลกที่ฉายาไอ้เสือจอมแสบเหมือนจะกลายเป็นแมวเชื่องๆ หรืออาจจะกลายเป็นแมวหงอยไปแล้ว
"อยากเป็นหวัด หรือไม่ก็ปวดท้อง ปวดหัว จะได้หาเรื่องไปโรงพยาบาลได้" พอได้ยินน้องชายพูดเสียงหงอยก็อดสงสารไม่ได้ ถ้าจะว่าไปตามจริงแล้ว...ทางฝ่ายคุณหมอก็อาการไม่ต่างกัน เพียงแต่ฝ่ายนั้นดูเป็นผู้ใหญ่กว่ามากก็เลยเก็บอาการได้อย่างแนบเนียน
"ทำไมล่ะ ก็ไปหาซิ เราก็ไปออกจะบ่อย" ไปบ่อยนะเมื่อก่อน ก่อนหน้าที่จะไม่ยุ่งวุ่นวายเรื่องงานขนาดนี้ พี่หมอเองก็ยุ่งวันก่อนปั่นจักรยานหอบเอาข้าวเย็นใส่กล่องไปด้วย ก็โดนไล่ให้กลับก่อนเพราะรถไม่มีไฟ(แถมยังเคยมีเรื่องที่ธีโอเคยโดนดักตีหัวอีก) พี่หมอจะมาส่งเองก็ไม่ได้ติดเคสเด็กที่ป่วยเป็นไข้เลือดออกต้องเฝ้าดูอาการ เข้าใจว่าเป็นห่วง...ก็เลยไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวอีก
"ผมไม่อยากเอาแต่ใจมากหรอก ไม่ใช่พ่อกับพี่เต้นี่ ที่จะยอมให้ผมทุกอย่างตามใจ..." พูดจบก็เดินนำเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้พี่ชายยืนอึ้งก่อนจะส่ายหัวกับตัวเอง
"สงสัยจะอาการหนัก" เสียงบ่นพึมพำของนายเต้ก่อนจะเดินตามเข้าไป เพิ่งเข้าใจอาการป่วยของน้องชายตัวแสบว่าที่แท้...ก็น้อยใจนี่เอง
.
.
"บ๊อบบี้,ไปเดินเล่นกัน" คำว่าไปเดินเล่น ทำเอาเจ้าตูบขนฟูกระดิกหางไปมา ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเพื่อคาบเชือกคล้องคอออกมาให้ปะป๊าของมันตามที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี
เสียงกุกกักที่ดังแว่วมาให้ได้ยิน เจ้าของบ้านไม่ได้ใส่ใจจะหันกลับไปมอง เพียงแค่คิดไปเองว่าคงเป็นเจ้าลูกชายที่วิ่งกลับมาพร้อมเชือก แล้วเดี๋ยวอีกซักพักก็จะโถมเข้าใส่เหมือนจะเป็นการบอกว่ามันได้เตรียมตัวพร้อมสำหรับการไปเดินเล่นแล้ว
หมับ... นั่นไง!!...ว่าแล้วเชียว
"หือ!!?"...แต่...นี่มันแขนคน!! ไม่ใช่สองขาหน้าของไอ้ลูกชายนี่หว่า!!
"นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว ขอชื่นใจหน่อย" เสียงพูดคุ้นหู แทบจะไม่ต้องหันกลับไปมองยังรู้ว่าเจ้าของอ้อมแขนคือใคร ลมหายใจอุ่นแตะลงบนใบหน้า ริมฝีปากที่ประทับย้ำๆลงมาเหมือนไม่มีวี่แววว่าจะพอใจเพียงแค่นั้น
แค่ได้กลิ่นสัมผัส เพียงแค่นั้นก็พอทำให้หัวใจชุ่มชื่นขึ้นมาได้บ้าง ปฏิเสธไม่ได้ว่าแม้จะอยู่ใกล้กันแค่นี้..ก็ยังเหงาได้ เหงายิ่งกว่าตอนที่อยู่ไกลกันเสียอีก
"วันนี้พี่หมอเลิกเร็วเหรอ..?" ไม่เห็นรู้เรื่องเลย..(อีกประโยคที่ทำได้เพียงพูดต่อในใจ)
"อืม...รีบกลับมาเลย กลัวเราจะไปที่เกาะอีก" พูดไปปากก็ยังไม่ได้ละไปจากแก้มจากซอกคอ แถมยังลงมานั่งซ้อนข้างหลังแล้วลากตัวเข้าไปนั่งตรงกลาง... เพราะวันนี้พี่เต้บอกว่าจะออกไปเองก็เลยมีเวลาว่างมานั่งเล่นกับลูกชายทั้งวัน(เหมือนคนว่างงานมากเหอะ)
หมอปุ่นก้มลงฟัดแก้มนุ่มของคนรักอีกหลายรอบ ถ้าไม่กลัวว่าเนื้อขาวจะช้ำจะกัดไปทั้งตัวไม่ให้เหลือที่ว่าง ทำไมจะไม่สังเกตเห็นว่าช่วงนี้ไอ้เสือตัวแสบมันเงียบๆซึมๆไป ตอนแรกคิดว่าเป็นเพราะช่วงงานหนักก็เลยเหนื่อย แต่พอเห็นไม่โวยวายเหมือนเมื่อก่อนก็อดเป็นห่วงไม่ได้ หมดกันคราบไอ้เสือคนเก่งที่เคยเอาแต่ใจของคุณหมอ
"พี่หมอไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ หิวไหม? เดี๋ยวผมไปหาอะไรในครัวบ้านใหญ่มาให้" พอได้ยินแบบนั้นอ้อมแขนที่โอบอยู่รอบเอวก็ขยับแน่น แถมด้วยการยกขาขึ้นมาอีก แทบจะมองดูเหมือนชีต้าห์โดนคุณหมอขังไว้ในอ้อมแขนทั้งตัว
"ไม่อยากทำอะไรเลยตอนนี้ นอกจาก...." ประโยคสุดท้ายที่คุณหมอจงใจกระซิบที่ข้างหูทำเอาคนฟังอ้าปากค้าง ตามมาด้วยอาการใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเลือดฝาด
"ไอ้พี่หมอ!! ทะลึ่ง!!" พอได้สติกลับมา คนในอ้อมแขนก็เริ่มดิ้น แถมด้วยการแจกศอกมาให้อีกที ดีนะว่าไม่ถนัดเพราะโดนรวบตัวเอยู่ก็เลยไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่
"ตัวเองก็พอกันแหละ ดูซิหน้าแดงขนาดนี้ คิดไปถึงไหนแล้วนะ" หมอปุ่นแกล้งหยอก จนโดนไอ้เสือหันขวับกลับมามองด้วยสายตาขุ่นเคือง ..ในที่สุดก็ได้กลับมาแล้ว...ไอ้เสือแสบคนเดิม
"ปล่อยเลย!! วันนี้ผมมีนัดแล้ว!!" ทั้งที่อยากหันไปกอด แต่ด้วยความที่ความหยิ่งในตัวมีสูงไอ้เสือจึงเริ่มอาละวาดรั้งแขนที่โอบอยู่รอบเอวตัวเองออกพร้อมกับตวาดด้วยเสียงหงุดหงิด
"กับใคร!!? ถ้าไม่สำคัญก็ยกเลิกไปก่อน" ชีต้าห์หันมามองคุณหมอตาโต ...เพราะไอ้พี่หมอเวอร์ชั่นนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน อย่างมากก็อ้อนด้วยคำหวานแกล้งให้อายเล่น...ไม่ใช่พี่หมอเวอร์ชั่นเอาแต่ใจแบบนี้..หรือว่า...มีใครปลอมตัวมา หรือเราจะฝันไป!!!
"อย่ามาเอาแต่ใจนะ!! พี่หมอมาทีหลังผมนัดเค้าก่อน" พอได้ยินคำว่าแทนที่จะรู้สึกโกรธ หมอปุ่นกลับคลี่ยิ้มออกมาแล้วแกล้งงับปลายจมูกรั้นของไอ้เสือไปทีด้วยความหมั่นเขี้ยว กำปั้นเล็กฟาดลงมากลางอกหลายตุ้บตอนที่เลื่อนใบหน้าไปหาริมฝีปากช่างว่า ...ก่อนจะตักตวงเอาความหอมหวานที่โหยหามาหลายวันจนพอใจ
"ก็ใครบางคนแถวนี้กำลังน้อยใจ พี่หมอก็จะ'เอา'แต่ใจให้อยู่นี่ไง" เสียงกระซิบแผ่วที่ได้ยินเพราะคนพูดยังคงอ้อยอิ่งอยู่แถวริมฝีปาก จากตอนแรกที่ปล่อยให้กอดไว้ กลายเป็นว่าตอนนี้ชีต้าห์ต้องเอนตัวพิงขาข้างหนึ่งของหมอปุ่นเอาไว้ ปล่อยให้ตัวเองโดนเอาใจอยู่แบบนั้นพักใหญ่....แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้นั่งอยู่นอกข้างนอกที่ระเบียงหลังบ้าน จำต้องผลักไสแผ่นอกของอีกฝ่ายออกให้รู้ตัว
"พะ..พอก่อน อื้ออออ..." ปากก็บอก มือก็ผลักไส อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยเสียที
"ยังโกรธพี่อยู่อีกรึไง งั้นขอโทษที่ปล่อยให้เหงาอยู่คนเดียว ยกโทษให้พี่นะครับ" หมอปุ่นยังเข้าใจว่าไอ้เสือยังคงไม่ยอมอ่อนข้อให้ ถึงได้คว้ามือที่ปัดป่ายมาจูบเอาใจอีก
"ไม่ใช่!!" ชีต้าห์เผลอตวาดทั้งที่หน้ายังแดงจัด ลมหายใจยังหอบกระเส่า
"แล้ว.....?"
"ก็นี่มันข้างนอก ไม่รู้รึไงเล่า!! ไอ้พี่หมอบ้า!!" พอพูดจบก็อาศัยจังหวะที่ไอ้พี่หมอกำลังมึน ลุกพรวดแล้ววิ่งเข้าไปหาที่แอบในห้อง อ่อนใจกับตัวเองแค่นี้ก็เข่าอ่อน..ทั้งที่...เจอมาหลายครั้งแล้วแท้ๆ แต่ด้วยความที่ไม่ได้แตะต้องนานเกิน แค่เพียงเท่านี้ไอ้เสือร้ายก็เหมือนจะหนีไปไหนไม่ได้ไกล ก่อนจะถูกคุณหมอตามมารวบตัวเอาไว้ได้
หมับ!!!
"จับได้แล้ว ยอมให้พี่ไถ่โทษซะดี ๆ " คนที่โดนจับแอบอมยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนผิดด้วยสีหน้าขึงขังจริงจัง
"อย่าให้มีคราวหน้าอีกนะ ถ้าผิดซ้ำสองไม่ยอมจริงๆด้วย" หมอปุ่นก้มลงไปฟัดแก้มทั้งสองข้างของไอ้เสือแสบอย่างเหลืออด เมื่อความเอาแต่ใจกับสีหน้ากวนๆที่กลับมาแทนที่ความหงอยเหงาของไอ้เสือจนหมดสิ้น แบบนี้ค่อยรู้สึกเหมือนได้คนรักคนเดิมกลับมาหน่อย
"ผิดซ้ำสองคงไม่มี แต่ถ้าเป็นเพิ่มรอบสอง สาม สี่ อันนี้จำเลยขอรีเควสนะครับ!!" พอพูดจบหมอปุ่นก็ไม่รอฟังคำตัดสิน ย่อตัวลงไปแบกไอ้เสือที่กลับคืนร่างเดิมขึ้นมาบนไหล่ ไม่สนใจเสียงโวยวายกับกำปั้นที่รัวทุบหลังแบบไม่ยั้ง
ก่อนทีเสียงจะเงียบหายไปเมื่อประตูห้องน้ำปิดลง.....
ที่น่าสงสารที่สุดก็เห็นจะเป็นเจ้าตูบลูกชายที่อุตส่าห์วิ่งไปคาบเชือกผูกคอตัวเองมา แล้วถูกพ่อปุ่นสั่งให้นั่งรออยู่นอกห้อง....อย่างมีความหวัง...ว่าคงจะได้ไปเดินเล่นพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว....แล้ว...ต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ..? ไอ้หมางง!!?
===============
แอบสงสารบ๊อบบี้.... :haun5:
มานี่มามีคนว่างงานแถวนี้ว่าง จะพาไปเดินเล่นให้เอง
ปล่อยให้พ่อกับปะป๊าของหนูได้ปรับความเข้าใจกันนานๆ
หลายรอบซะด้วยนะนั่น :laugh3:
ปล. แอบเอาลูกชายคนโตมาลง ตอนที่คุณนายไม่อยู่
ถ้ากลับมาแล้วค่อยแก้ที่หลังนะ :จุ๊บๆ:
ป้าข้างบ้านก็คิดถึงบ้างอะไรบ้าง (อุปกรณ์ครบมือ หึหึ)
ไปแล้วดีกว่า แอบมานิ่งๆ เนียนๆ แ้ล้ววิ่งจากไป :oni1:
-
^
^
กระซวกทะลุถึงหัวจายยยยยยยยยยย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกับตรงนี้มาก
"ก็ใครบางคนแถวนี้กำลังน้อยใจ พี่หมอก็จะ'เอา'แต่ใจให้อยู่นี่ไง" อรั๊ยยยยยยยยย ปุ่นลูกแม่ๆๆๆๆๆ
บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.มีคำผิดและคำแปลกรวมกับเกือบๆสิบจุดนะดาด้า จะเอามิ? รึจะลองแก้เอง
(ส่วนไอ้ที่ส่งหื้อเมื่อเช้าอ้ะทำไปได้หนึ่งในสามแระ พรุ่งนี้คงส่งหื้อได้นะก๊ะ)
-
มาแล้วววววววววว พรุ่งนี้มาเมนท์นะค๊า :กอด1:
-
กำ!! ชีต้าร์กับหมอปุ่นกลับมาก่อน ลืมบ๊อบบี้แล้ว
หมาหงอยเลย รอเก้อซะละ :m20:
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะ ดาด้าซัง :mc4:
คิดถึงหมอปุ่นกับชีตาร์เวอร์
แล้วก็หมอเนสกับแตงกวาด้วย :กอด1:
-
กรี๊ดดดด คนเขียนหายไปซะนาน นึกว่าจะไม่อัพแล้ว
วันนี้ลองแวะมาดูเล่นๆ เจอตอนพิเศษ น่ารักมากกกกกกกกก
-
แนะนำให้บ๊อบบี้คาบเชือกไปเก็บดีกว่านะหนู
พี่ว่ายังงั๊ยยยยังงัยวันนี้น้องบ๊อบบี้ก็คงไม่ได้ไปเดินเล่นแน่ๆ
5555+
-
แอร๊ยยยยยย เขิลพี่หมอค่า :-[
น้องหมาที่รักไปเข้านอนเถอะ เจ้านายแกเค้ากำลังยุ่ง :laugh:
-
ดีใจจัง แวะเข้ามาจะอ่านหมอปุ่นซ้ำอีกสักรอบ กับมาเจอตอนพิเศษ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
มามะหมาน้อย
มาเล่นกับลูกชายป้ามาลูกเอ๊ย 555
น่าสงสารนะเรา
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบของขวัญปีใหม่นี้จัง แม้จะล่าช้าแต่ก็ยังอยู่ในเดือนนี้นะคร้า
-
:z1: :z1:
55555555555+ กลับมาสวีทกันจนได้ คิคิ
แอบสงสารน้องหมาน้อย
สงสัยต้องคอยนานเลยแบบนี้
คิคิ
o18
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกรี๊ด
น้องเสือกับพี่หมองานรัดตัวทั้งคู่
เลยไม่มีเวลามา (กอด) รัดกันเอง
น้องหมา...รอนานหน่อยนะลูก ท่าทางจะจัดหนักกันทั้งคู่
:m25: :m25: :m25:
-
แวะมา +1 ทุกคนเงียบๆ แล้วจากไป อิอิ :-[
-
ชีต้าร์ :กอด1: คิดถึงที่สุดดดดดด ( โดนพี่หมอปุ่นค้อน)
พี่หมอ งานยุ่งมากซะเสือหงอยเลย น่าฉงฉาน
อย่างนี้ต้องตามหมอเนส กลับมาช่วย ว่าแต่ หมอเนส กลับไปกรุงเทพแล้วเหรอ
ตามแตงกวาไปใช่ป่าวคะ พี่ดาด้าขา วันหลังจัด 4 คู่ มาเจอกันหน่อยนะค๊า
คงจะชุลมุลน่าดู อ๊ะ ใครมั่งหนอ ก็ คู่แตงกวาหมอเนส ตัวป่วนพี่ฟ้า เฮียตุลขากะไวไว งัย 555
โอ้วววว แค่คิดก็สนุกแระ (พี่ดาด้าบอก ช้านไม่สนุกกะแกร๊ 555)
-
เพิ่มรอบ :z1:
บ๊อบบี้...มาเดินเล่นกับพี่เหอะ...พ่อเราคงไม่ว่างจนถึงเช้าแหละ :laugh:
-
น่ารัก เขิน :-[
สงสารบ๊อบบี้ เข้าบ้านเถอะลูก อย่ารอเลย
คุณด้า...หมอเนสกับแตงกวาไม่มาด้วยเหรอคะ
+1 ค่ะสำหรับตอนพิเศษ
-
+1 กลับให้ดาด้าจ้า
หวานสมกับที่รอคอย
นี่ล่ะน้า เค้าวามีเมียเด็ก
ต้องหมั่นตรวจเช็ค "ร่าง"กาย นะจ๊ะ อิอิ
-
+1 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า
หวานไม่มีเสื่อมคลายจริงๆ
-
หายคิดถึงไปนิดนึง
+1
-
มาเเบเงียบมากเถอะ ขอบคุณดาด้าสำหรับตอนพิเศษสงสารบ๊อบบี้นิ อย่างเเรงเลย วันนี้กลับไปนอนก่อนไม๊ บ๊อบบี้ คุคุคุ
-
สงสารบ๊อบบี้ แต่บ๊อบบี้ก้ปล่อยพ่อกะแม่เค้าสวีทกันมั่งเหอะเนอะ
-
ดีนะที่แค่หมางง ไม่ได้เป็นหมางอน เพราะคงง้อกันนานนนนนนนนนนนทีเดียว
-
ยังน่ารักและหื่นเหมือนเดิมนะพี่หมอ :L1:
-
อย่างนี้ต้องบอกว่าเสียหมาเลยเรา อิอิอิอิ
-
ดีใจมากๆๆๆๆ แวะมาเจอ
ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยยย
ปล สงสารบ๊อบบี้ จัง ห้าๆๆๆ
-
โอ๋ๆ...บ๊อบบี้ อย่าน้อยใจไป เดี๋ยวพี่พาไปเดินเล่นเอง อิอิ ปล่อยให้ครอบครัวสองคนปรับความเข้าใจกันก่อนนะ
-
รอไปก่อนเจ้าลูกชาย คุณพ่อเค้าไม่ว่างกัน 555+
-
ตอนพิเศษน่ารักดี แอบสงสารหมาน้อย :laugh:
-
โถ่บ๊อบบี้อยากจะร้องดังๆ ทำๆไมป๊ะป๋ามาทำกันได้ สงสัยคงต้องนั่งรอทั้งคืน 5555 :laugh:
-
หว๋าๆๆๆ เจอพี่หมอปุ่นเวอร์ชั่น "เอา"แต่ใจแบบนี้
พ่อเสือน้อยเรา ไปไม่ถูกเลยเน้ คริคริ
-
ดีใจจังที่มาเยี่ยมเยือนกัน คิดถึงงงงงงงง
-
บ๊อบบี้รอไปก่อนนะลูก
พ่อปุ่นกับป๊ะป๋าเขา"เอา"แต่ใจกันอยู่
หลายรอบซะด้วย 555
-
เจ้า้เสือตัวแสบน่าสงสาร...แบบนี้ต้องเอาใจให้มากเข้าไว้นะพี่หมอ!!
หวานดีจ๊ะ ชอบบบ
-
เจ้าเสือน้อยยังน่ารักเหมือนเดิม
พี่หมอปุ่นก็ยังขยันเติมความหวานให้เสือน้อยเช่นกัน
-
บ๊อบบี้น่าสงสาร 555
-
อ่านจบรวดเดียวเลย
น่ารักจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ทำให้คนอ่าน อ่านอย่างมีความสุขนะคะ
-
แอบสงสาน้องหมา..
-
อร๊างงงงงงงงงงงงง
แวปมาเม้นค่ะ อ่านจบไปตั้งแต่เมื่อวาน แต่ไม่ไหว สลบคาคอมทันทีที่อ่านจบ
เลยรวบยอดมาเม้นวันนี้ อิอิ
หลงรักหมอปุ่นค่ะ พกรี๊ดด >[]< :jul1:
น่ารักได้อี๊กกก หลงไอ่เสือน้อยด้วย
:-[ เรื่องนี้ทำเค้าลัลล๊ามากกก
ไรท์เตอร์สู้ๆนะค้า มีแต่งอีกไหมว่าจะไปติดตามๆๆ
ตอนนี้ต้องกลับไปอ่านตัวป่วนก่อน ยังไม่ได้อ่านเยย
:z13: จิ้มคนบนๆทะลุไปให้ถึงไรท์เตอร์ 555+
-
อร๊างงงงงงงงงงงงง
แวปมาเม้นค่ะ อ่านจบไปตั้งแต่เมื่อวาน แต่ไม่ไหว สลบคาคอมทันทีที่อ่านจบ
เลยรวบยอดมาเม้นวันนี้ อิอิ
หลงรักหมอปุ่นค่ะ พกรี๊ดด >[]< :jul1:
น่ารักได้อี๊กกก หลงไอ่เสือน้อยด้วย
:-[ เรื่องนี้ทำเค้าลัลล๊ามากกก
ไรท์เตอร์สู้ๆนะค้า มีแต่งอีกไหมว่าจะไปติดตามๆๆ
ตอนนี้ต้องกลับไปอ่านตัวป่วนก่อน ยังไม่ได้อ่านเยย
:z13: จิ้มคนบนๆทะลุไปให้ถึงไรท์เตอร์ 555+
:z13: จิ้มกลับ ฉึก ฉึก ทุกคนเลย อิอิ
ตอนนี้ดาด้ามีผลงานเขียน เรื่อง "ข้างใจ" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19424.0) ที่กำลังลงอยู่
และตอนนี้กำลังมีผลงาน(อีกเว็บ)ที่กำลังจะรวมเล่ม เป็นนิยายแฟนตาซี ชื่อเรื่อง A Little Vampire
(เคยเอามาลงในเล้าอยู่หลายตอน..แต่มีปัญหานิดหน่อยก็เลยลบออกไป)
ตัวอย่างปกสองเล่มแรก
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/1-2.jpg)
ใครสนใจ PM มา่ถามรายละเอียดได้ขอรับ (กำลังปั่นต้นฉบับส่งตรวจอยู่)
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามผลงาน และคิดถึงกันเสมอ..เอาไว้จะแวะมาปัดกวาดเช็ดถูบ้าน
พาน้องหมาตัวโตกับพี่หมอโหดออกมาวิ่งเล่นบ้างอะไรบ้าง
:กอด1: กอดทุกคน คิดถึงจริงๆนะ :m1:
-
55555555555555
น่าสงสารบ็อบบี้จังเลย
พ่อทั้งสองคนเค้าคงเล่นกันเพลินจนลืมหนูแน่ๆๆเลยบ็อบบี้
-
:-[ แอ๊ น่ารักมากมายยย อ่านจนจบในที่สุดเย้ๆๆๆ
น่ารักทั้งสองคู่เลยค่าาาา แต่ที่ปลื้มที่สุดคงเปน............................บ๊อบบี้ อิอิ
น้องหมาน่ารัก โดนสั่งให้รอซะอย่างงั้น ห่ะๆๆ o13
-
ทุกๆวันพิเศษ
นายช่างใหญ่(ช่างถ่ายภาพนะ!!) กำลังนั่งเคาะนิ้วกับโต๊ะทำงานของตัวเอง มือข้างหนึ่งเท้าคางทำหน้าบูด เซ็งโลกประหนึ่งว่าอีกสองชั่วโมงโลกกำลังจะแตก..ทั้งที่วันนี้...รอบๆตัวมีแต่สีแดงของกุหลาบ หรือไม่ก็สีชมพูของรูปหัวใจวิบวับไปหมด อุ่นไอในวันของความรักแผ่รังสีไปทั่ว ไม่เว้นแม้กระทั่งสตูดิโอถ่ายภาพ...วันที่มีคู่รักน้อยใหญ่จูงมือเกี่ยวก้อยกันเข้ามาถ่ายภาพเก็บความประทับใจ ในวันลาเลนไทน์ทั้งวัน
"พี่ธี!! ไฟล์รูปของด่วนผมแต่งให้เสร็จหมดแล้วนะ เอ่อ...แล้วก็..ขอกลับก่อนซักชั่วโมงหนึ่งได้ป่าวครับ" คุณผู้ช่วยโอ้เอ้เดินโผล่หน้าเข้ามารายงานความคืบหน้า ก่อนจะยืนทำตัวบิดไปมาทำหน้าเขินอายจนคนมองเริ่มรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ
"ไปไหนล่ะ มีธุระเหรอ" ที่จริงแทบไม่ต้องถามก็พอจะเดาคำตอบได้ ในวันแห่งความรักแบบนี้..ทุกคนก็ล้วนแล้วแต่หาเรื่องไปเซอร์ไพร์คนที่ตัวเองรักเพื่อเอาใจ แต่ที่ผมถาม...ก็แค่อยากแกล้งมันเล่นแก้เบื่อ
"แหม..!! พี่ธีทำเป็นไม่รู้ไปได้ วันแบบนี้คนที่เค้ามีแฟนก็ต้องหวานๆนิดหนึ่ง เดี๋ยวเกิดโดนงอนขึ้นมาจะแย่" มันพูดถึงแฟนสาวนักศึกษาของมันทำตาลอยเคลิ้มฝัน ทั้งที่เพิ่งจะคบกันได้ไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ ...ผมยังจินตนาการไม่ออกเลยว่า..หากคุณหมอของผมจะงอนผมด้วยเรื่องแบบนี้...มันจะน่าดีใจซักแค่ไหน
"อืม..ไปเถอะ อย่าหักโหมมากนักล่ะ ขับรถก็ระวังๆด้วย" ไอ้โอ้หันมาทำท่าตะเบ๊ะเลียนแบบคนในเครื่องแบบแล้วฉีกยิ้มให้ ทำท่าจะวิ่งออกไปจากห้องทันทีที่ได้รับคำอนุญาต แต่มันก็หันกลับมาเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
"ว่าแต่ผมเหอะ พี่ธีเองก็อย่า'หักโหม'กับคุณหมอรูปหล่อให้มาก'รอบ'นักล่ะ พรุ่งนี้มีงานน่ะ...ว้ากกกกกกกก" มันส่งเสียงร้องทิ้งท้ายไว้จนแสบแก้วหู เพราะโดนขายาวๆของผมยื่นไปยันโครมเข้าให้จนตัวมันพุ่งออกไปข้างนอก ตามมาด้วยเสียงระเบิดหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วควงกุญแจเดินออกไปนอกร้าน ยังมีการโบกไม้โบกมือก่อนออกไปอีกรอบ
หนุ่มลูกครึ่งตาน้ำขาวสูงยาวเข่าดี รูปหล่อ (แม้ว่าพ่อจะไม่รวย) แต่ก็ยังถือว่าอยู่ในข่ายเพอร์เฟค กำลังนั่งถอนหายใจทิ้งเป็นรอบที่ร้อย(มั้ง) เรื่องฉลองในวันแห่งความรัก...ตัดออกไปได้เลย เพราะคุณเนสไม่มีทางดีใจไปกับงานเทศกาลอะไรแบบนั้นแน่ ที่จริงไม่ว่าจะเป็นวันสำคัญใดๆก็ตามนั่นแหละ ...ทั้งที่ผม..ให้ความสำคัญกับคนสำคัญในโอกาสพิเศษต่างหาก ไม่ได้ให้ตามเทศกาลอะไรแบบนั้นซักหน่อย แต่..ขืนพูดออกไปก็มีแต่จะทำให้โดนหงุดหงิด เฮ่อ~~~
ครืด ครืด...เจ้าโทรศัพท์ที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะสั่นเป็นสัญญาณบอกว่ามีคนเรียกเข้า เบอร์ที่ขึ้นอยู่หน้าจอทำเอาเจ้าหมานอกขี้เบื่อคลี่ยิ้มออกมาได้ทันที...เหมือนรู้เลยแหะ..ว่าคนทางนี้กำลังคิดถึง
"ครับ,คุณเนส..."
"วันนี้อยู่เวรนะ ไม่ได้กลับไปกินข้าวด้วย" อีกแล้ว...ที่สุดแล้วก็เรื่องงานมาก่อนตลอด แม้ว่าจะทำใจและพยายามเข้าใจมาตลอด...แต่ก็ยังอดรู้สึกอิจฉางานพวกนั้นไม่ได้ อิจฉาคนไข้ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว อิจฉาคุณพยาบาลสาวๆที่ได้เดินอยู่ใกล้ ได้เห็นหน้า..ทั้งที่คุณหมอเนส..เป็นของผมแท้ๆ
"ครับ..ผมเข้าใจ.." ถึงจะบอกแบบนั้น แต่ก็หางลู่หูตกไปแล้วเรียบร้อย
"เอ่อ...มีเวลาว่าง 2-3 ชม.นะ" หืม...!!? ไอ้หมานอกเอาหูแนบกับโทรศัพท์อีกครั้งเหมือนว่าฟังไม่ถนัด หรือว่าหูจะฝาดไป
"อะไรนะครับ..?"
"ก็บอกว่ามีเวลาว่างตอนเย็นก่อนแลกเวร 2-3 ชม. จะมาหาอะไรกินแถวนี้ไหม?" ธีโอแทบจะกระโดดลุกขึ้นแล้วร้องตะโกนกับตัวเองด้วยความยินดี ขอแค่เวลาซักเล็กน้อยก็ยังดี...แค่ได้เจอหน้า มีเวลาได้อยู่ด้วยกัน จะที่ไหนก็ได้ไม่สำคัญ
"คุณเนสอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ ผมจะซื้อไปให้ เอาของหวานด้วยไหม เสื้อผ้าเปลี่ยนล่ะครับ.."
"พอๆ ไม่ได้ย้ายบ้าน แค่โผล่หน้ามาพร้อมของกินก็พอ แค่นี้นะ โดนเรียกตัว.." ติ๊ดดดดดดดดด..........เรียบร้อยสัญญาณโดนตัดไปแล้ว แต่คนทางนี้ยังคงยืนถือโทรศัพท์ค้าง ยิ้มกริ่มเหมือนคนบ้า จะไม่ให้ยิ้มยังไงไหว ก็ความหมายคำพูดเมื่อกี้ถ้าคนทั่วไปฟังก็ดูเหมือนจะเย็นชา...แต่สำหรับคุณเนสของผม...มันหมายความว่า 'ก็แค่อยากเจอ' ต่างหาก
กว่าจะตระเวนซื้อของคาวหวานที่คุณหมอชอบมาได้ครบก็นานโข ลืมเผื่อเวลาไปด้วยว่าวันนี้จะต้องรถติดแน่ เพราะบรรดาคู่รักทั้งหลายต่างก็ออกมาหาอะไรทานกัน บางคนก็มาแบบเป็นครอบครัว แต่ที่เห็นส่วนใหญ่ก็จะจูงมือมาเป็นคู่เสียมากกว่า ตอนเดินเข้ามาสวนกับคุณหมอห้องข้างๆที่หันมายิ้มทักทายตามประสาคนที่เคยเห็นหน้า แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ยังคงไม่เคยได้ทำความรู้จักจริงๆจังๆซักที
"หอบอะไรมามากมาย จะเลี้ยงคนทั้งโรงพยาบาลรึไง?" คุณเนสที่ยังอยู่ในชุดเสื้อคลุมสีขาวตัวยาวเดินเอามือล้วงกระเป๋าเข้ามาทัก คนที่แค่ได้เห็นหน้าความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันก็มลายหายไปทันที
"ผมเลี้ยงคุณเนสคนเดียวก็จะแย่แล้วครับ" คุณเนสหันมามองด้วยหางตา ก่อนจะเดินนำไปยังห้องพักแบบไม่รอ ปล่อยให้ไอ้หมาใหญ่เดินหิ้วของกินเดินตามต้อยๆ แต่ใบหน้าก็ยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ..ไม่รู้ว่าคิดไปเองอีกหรือปล่าว ...ทุกครั้งที่ผมแวะมาหาที่โรงพยาบาลคุณหมอเนสจะเข้ามาหาก่อนเสมอ แอบคิดเข้าข้างตัวเองไปแล้วว่ามายืนรอ แค่นี้ก็มีความสุขมากมายแล้ว
"อ๊ะ!!" ทันทีที่เข้าไปในห้องพักสายตาของธีโอก็ไปสะดุดเข้ากับกล่องของขวัญหลากสีวางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ เจ้าของห้องหันกลับมามอง ก่อนจะยื่นมือมาช่วยหยิบถุงของกินในมือไปแกะใส่จาน เหมือนไม่ได้สนใจอาการตกใจเล็กๆนั่นเลยแม้แต่น้อย
"กินเลยนะ เดี๋ยวต้อง...." ยังไม่ทันที่หมอเนสจะพูดจบอ้อมแขนอุ่นก็สอดเข้ามากอดหมับจากทางด้านหลัง เล่นเอายืนตัวแข็งเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว และไอ้หมาใหญ่มันไม่เคยทำอะไรแบบนี้...นอกสถานที่ ยังไม่พอเท่านั้นมันยังกดริมฝีปากลงมาที่แก้มซ้ำๆย้ำๆเหมือนกับจะประทับตราว่าเป็นของๆตัวเอง
"ทำไมให้ได้...?" คำถามที่ได้ยินทำเอาคุณหมอขมวดคิ้วเข้าหากัน ในมือยังถือกล่องโฟมใส่ของกินค้างอยู่
"อะไร!!? อย่ามาทำอะไรรุ่มร่ามแถวนี้นะ โกรธจริงๆ" ขู่ไปก็ไร้ผล เมื่อคนฟังกำลังเข้าโหมด...งอน...ไปเรียบร้อยแล้ว
"ทำไมคนอื่นให้ของขวัญคุณเนสได้ แล้วผมล่ะ...?" ได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจออกมายาวเหยียด หัวใจคนถามเริ่มหวั่นๆกลัวว่าจะโดนโกรธเอาได้ที่บังอาจไปทำตัวงี่เง่าแบบนั้น คุณเนสหมุนตัวกลับมาสบตาเอาสองมือวางแหมะลงบนใบหน้า...กิริยาที่ทำให้คนทางนี้หัวใจเต้นไม่ปกติ
"เคยห้ามด้วยรึไง..? จำได้ว่าไม่เคยพูดซักคำ คิดเองเออเองตลอด...!!" หา!!!? นี่...หรือว่าผมจะฝันไป...คุณเนสกำลังทำหน้างอ มองค้อนเหมือนกำลังโกรธ...ไม่ซิ!! กำลังหงุดหงิด ที่บอกว่าไม่เคยห้าม ไม่เคยพูด ไอ้กระผมก็คิดเอาว่าถ้าไปทำอะไรตามเทศกาลเหมือนคนอื่นจะทำให้โดนโกรธ เพราะ...คุณเนสของผม เหมือนคนอื่นที่ไหน!!
"ก็ผมคิดว่า..."
"ทุกวันที่ผ่านๆ มีอะไรไม่พิเศษรึไง หรือว่าอะไรมันลดน้อยลงไป แล้วถ้าต้องรอแค่วันๆหนึ่งในรอบปี ก็ไม่เท่ากับว่าอีก 300 กว่าวันที่เหลือ เราไม่ได้มีอะไรที่พิเศษต่อกัน..งั้นซิ!!" เหตุผลที่เล่นเอาคนฟังเถียงไม่ออก ทำได้แค่ยืนอึ้งกระพริบตาปริบๆ
"คุณเนสเป็นคนพิเศษ เป็นคนสำคัญเสมอไม่ว่าวันไหน" เถียงได้แค่นั้น เพราะจำนนต่อเหตุผล แต่ก็ยังดีที่ยังแอบเห็นรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าคุณหมอ
"ก็แค่นั้น.." หมอเนสแกล้งกลบเกลื่อนจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองด้วยการเบือนหน้าไปอีกทาง ประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่ยังมีค่ามากกว่าของขวัญแพงๆชิ้นใดในโลก
"ทำไมทำแบบนี้กับผมล่ะ โธ่~~!!" ไอ้หมานอกทำได้แค่ครางหงิง เพราะไม่ได้เอาอะไรติดไม้ติดมือมาด้วยเลยนอกจากของกิน ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มร้ายๆบนใบหน้าคุณหมอราวกับว่าเป็นผู้ชนะก็ยิ่งเจ็บใจตัวเอง แล้วก็โทษใครไม่ได้ด้วย เพราะดันคิดเองเออไปเองจริงๆ นึกอยากจะกอดแน่นๆ ก็ยังทำได้แค่กอด!!...
"อย่ามากล่าวหากันนะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย หลบๆจะแกะของกินใส่จาน" คุณหมอหมุนตัวกลับไปทางเดิม ตั้งหน้าตั้งตาแกะห่อของกินใส่จานทั้งที่ยังมีหมานอกตัวโตเกาะติดอยู่ที่เอวไม่ยอมห่าง
"กินอย่างอื่นก่อนได้ไหม..." อย่างอื่นที่ว่า...คงไม่ต้องอธิบายให้มากความ เมื่อคนพูดจรดริมฝีปากลงบนต้นคอ คนที่กำลังเพลินอยู่กับของกินสะดุ้งหันกลับมามอง ..ขู่แบบนี้ให้ตายก็ไม่มีทางกลัว มีแต่จะวิ่งเข้าใส่มากกว่า
"ไม่เอา!! ไม่เล่นแบบนี้นะ!!" ใครบอกว่าเล่น!!? เอาจริงเอาจังซะขนาดนี้
"เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง ไปหาอะไรทานข้างนอกกัน นะ..นะ please~~~" ลูกอ้อนแบบนี้ อ้อมแขนกอดรัดแน่น ริมฝีปากที่กดประทับลงมาไม่หยุดทุกส่วนที่จะแตะต้องได้ ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่า'อาหารพิเศษ' ที่ว่า..คืออะไร!!
คนฟังเริ่มร้อนผ่าวไปทั้งตัว นึกโทษวันที่ในปฏิทินที่ทำให้วันนี้ใจอ่อนกับลูกอ้อนของไอ้หมานอกตัวโตเป็นพิเศษ กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองว่าพยักหน้าตอบตกลงก็ตอนที่เสื้อคลุมถูกปลดออกไปแขวนอยู่ในตู้ และปล่อยให้ข้อมือโดนไอ้หมาใหญ่จูงออกไป'ข้างนอก'เสียแล้ว...
=====================
:-[
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/E110211_05PP.gif)
สุขสันต์วันแห่งความรักทุกคนนะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย คู่นี้แอบน่ารักอีกแล้ว ฮิ้ววววววววววววววววววว
-
ไอ้หมาแตงกวากำลังช่วยจูงคนที่สายตาไม่ดี ด้วยความรักมากมายพุ่งเข้าใส่จนตามัวให้ค่อยๆ เดินไปตามทางเดินแห่งความรัก กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:-[คุณหมอเนสยังน่ารักเหมือนเดิม
:L1:Happy Valentine เช่นกันค่ะ
:pig4:
-
อุ กรี๊ดดด งุงิ งุงิ หงุงหงิง เอบครางตาม เเตงกวา+หมอเนสมาเเล้ว ดีเล้ว กลับมาบ้านเห็นเเวบๆไป บ้านเฮียโหดมา คุคุคุ หวานกันได้อีก :-[น่ารักโคตรๆเลย +1 ให้เเตงกวา + หมอเนส
-
น่ารักอ่ะ
-
แตงกวาน่ารักมาก :impress2:
จูงมือหมอเนสไปไหนเหรอ
+1 แฮปปี้วาเลนไทน์ค่ะคุณด้า
-
กะจะให้อิจฉาไปถึงไหนเนี่ย.... :o8:
-
+1 แทนคำขอบคุณ ธีโอก็ยังคงเกรงกลัวหมอเนสอยู่เหมือนเดิม
อยู่ชมรมกลัวเมียเหมือนกันใช่มะ แต่แค่นี้ก็หวานได้ใจแล้วเพราะ
ทุก ๆ วันเป็นวันพิเศษระหว่างธีโอ+หมอเนส
Happy Valentine's day คุณดาด้านะคะ :L1:
-
Happy Valentine's Day :L1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ออกไปทำอะไรกันข้างนอกน่ะ
>////<
แฮปปี้วาเลนไทน์นะคะ
-
555555
พี่หมอเนสตกหลุมแตงกวาอีกแล้ว
ยังหวานไม่เปลี่ยนเลยคู่นี้
ปล.คู่นี้เนี่ยพี่หมอเนสก็เป็นของขวัญให้แตงกวา ส่วนแตงกวาก็เป็นของขวัญให้พี่หมอเนส
แบบนี้เข้าท่าดีนะ
อิอิ
-
แตงกวา หมอเนส จุ๊บๆๆๆๆจ๊วบๆๆๆๆ คิดถึ้ง คิดถึง :กอด1: :กอด1:
:L1: Happy Valentine's Day :L1:
-
มีเวลาแค่ 2-3 ชั่วโมงเอง
เอา...เร่งหน่อย :z2:
-
หมอเนสปากแข็งตลอด :laugh:
+1
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
Happy Valentine Day :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
ยังหวานเหมือนเดิม นะ ชอบบบๆๆ
จะมีเเรงตรวจคนไข้หรอเนี้ย...... :z1:
:กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1:
-
หวานนนนนนนนนนนนน
:-[ :-[
Happy Valentine's day ค่ะ :กอด1:
-
โอ้ย นานๆที เพิ่งจะเห็นหมอเนสน่ารัก
-
แตงกวาหมอเนสสสสสส :กอด1: มาแล้ว คิดถึงที่สุดดด
ว่าแต่ เค๊าไปกินอะไรข้างนอกอ่ะ ทำไมไม่กินในนี้อ่ะ
จะออกไปทำไมอ่ะ เวลามีแค่ 2-3 ชั่วเมงเอง เดี่ยวไม่ทันน๊า :z1:
-
เฮ้อออออ น่ารักจังเลย อิจฉาคนมีฟาร์มรัก
-
โอ๊ยๆ หวานมาก ^^
-
มาแอบหวานแบบเงียบ ๆ เลยนะคู่นี้อ่ะ
happy valentine's day ย้อนหลังแล้วกัน
-
:L2: เย้..ในที่สุดก็ได้กินแตงกวาตอนพิเศษกับหมอเนสแระ :L1: สุขใจกับวันพิเศษของสองคนนี้
:3123:ขอบคุณดาด้าค่ะ
ตอนนี้เกิดจากแรงขับเคลื่อนของคุณนายนัทด้วยใช่ปะคะ ต้องขอบคุณ คุณนายด้วยเจ้าค่ะ
-
อ้าวนึกว่าจะ กิน ในห้องเลย
ขอบคุณค่ะ สำหรับตอนพิเศษ
-
สรุปหมอเนส เรียกเจ้าแตงกวามากินถึงที่เลยเหรอ โอ้ว! แร๊งงงง :haun4:
-
:serius2:โอ้ย อิจฉาชะมัด
-
อร๊ายยยยย :-[
คุณหมอเนสสสส
น่ารักกก
-
หมอเนสซึนได้น่ารักมากค่า ><
-
ฮึฮึ
-
ว่าแต่เค้าไปกินอะไรกันหวานๆข้างนอกเหรอ :o8:
น่ารักได้อีกอ่ะ
-
ขอบคุณมากมายนะจ๊ะ
อ่านจนถึง ณ ตอนนี้เป็นอะไรที่ หวาน โรแมนติคมากมายเลย ^ ^
ทั้งคู่ของ หมอปุ่น+น้องชีตาร์ กับ หมอเนส+แตงกวา น่ารักได้อีก
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
จะไปกินอะไรที่ไหนยังไง ขอตามไปด้วยคนจิ :o8:
น่ารักจริงหมอเนสกับแตงกวา ว่าแต่มาเรื่องนี้เห็นพี่หมอขิมแวบๆ อีกแระ 555+
-
อ้ากกกก น่ารักซะ :serius2:
-
น่ารักอ่ะ ชอบแตงกวาอ้อน ><
เขินแทนเว้ย!! อาหารพิเศษ จะเป็นแบบไหนน๊า :z1:
ดาด้าซัง เรื่องที่เปิดจอง อยากได้นะ แต่เค้าคงจองไม่ทันอ่ะ
เพราะผ่านมาจะสองเดือนละ :m15:
-
น่ารักอ่ะ ชอบแตงกวาอ้อน ><
เขินแทนเว้ย!! อาหารพิเศษ จะเป็นแบบไหนน๊า :z1:
ดาด้าซัง เรื่องที่เปิดจอง อยากได้นะ แต่เค้าคงจองไม่ทันอ่ะ
เพราะผ่านมาจะสองเดือนละ :m15:
เรื่องทีี่เปิดจอง a little vampire รึป่าว :o8:
(กระซิบๆ) ยังมีของอยู่ในมือ สนใจไหมค่ะ :m13:
-
คิดถึงคนอ่าน :กอด1:
ข่าวคราวคืบหน้าแว่วๆมาว่าตอนนี้ "พี่ฟ้ากะตัวป่วน" ทะลุยอด เย้ๆๆๆ :mc4: จุดพลุฉลอง
ส่วนของพี่ชายตอนนี้ได้แบบร่่างรูปปกมาแล้ว
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/11.jpg)
เด็กศิลป์(ช่างกล้า) สเก็ตรูปปกมาให้ :laugh:
งาม(จุกอก...อึ้งพูดไม่ออก :serius2:)
จบการรายงานข่าวขอรับท่าน
:m32:
-
ตายแร้น งามแงะ สื่ออารมณ์อบอุ่นนะคะ
แต่ๆๆๆ ลืมไรไปนิด ออกแดดอย่างนี้ต้องหาเสื้อมีฮู้ดให้น้องชีต้าห์สะใภ้แม่ด้วยค่ะ
:m20:
-
กร๊ากกกกกกกกกก :jul3: (ตะกายขึ้นมาหลังจากร่วงตกจากเก้าอี้ )เเนวโคตรๆ อาร์ทได้อีก ดาด้าทำจริงเปล่าเราจะได้จอง
คนเเรกอะเราคิดว่าปกเเบบนี้น่าจะเป็น เล่มเเรกเเละน่าจะเป็นเล่มเดียวในประเทศไทยหรือในโลกดี ?? กร๊ากกกกกก เเต่เราชอบอะ เเนวดี ชีตาร์ + พี่หมอปุ่น 55++
+1 เอาไว้วันพรุ่งนี้ วันนี้บวกไม่ได้ (เเอบบอกคนวาดด้วย ใจสุดๆอะ กล้ามากเถอะ) 55++++ ชอบๆๆ
-
เอ่อ... ตามมาจากน้องไวไว คิดว่าถ้าไวไวเจอแตงกวานี่
จะเป็นยังไง
-
น่ารักดีนะค่า
มีให้ลุ้นตั้งสองคู่
แบบว่ารักกันมากๆๆๆๆๆนี่ดีจริงๆๆเลยน้า
ขอบคุณนะค่า
-
โอ้ มายด์ ก๊อด อ่านมาราทอนมากี่วันแล้วนิ
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกค่ะ
อ่านจนไม่อยากหลับอยากนอน แต่ไม่ไหวค่ะอ่านไปอ่านมาปวดตาปวดหัว
ต้องยอมแพ้ไปพักผ่อน
อ่านไปอ่านมาแอบลุ้นคู่เจ้าแตงกวากว่าคู่พี่หมออีกค่ะ
เจ้าแตงกวาน่ารัก อยากได้ไว้ซักตัว เย้ยยยย!!!!(หลบผ่ามือพิฆาตของพี่หมอเนส)
แต่ตัวแสบนี่น่ารักสุดๆไปเลยเนาะ ความพยายามก็เป็นเลิศ
เค้าได้พิสูจน์แล้วว่ารักแท้ไม่แพ้ระยะทาง
ชอบที่พี่หมอแทนตัวเองว่าคนที่ผ่านมาคนหนึ่งน่ะค่ะ
อ่านแล้วเหงาๆแต่รู้ได้ถึงความในใจที่ส่งไป
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
-
แอบมาจิ้มลูกค้าใหม่ของไอ้เสือ และหมาใหญ่ :z13: ฉึกๆ
แอบกระซิบบอกว่า เร็วๆนี้จะได้รวมเล่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วเจ้าค่ะ :m26:
-
รูป(ร่าง)ปก งามงด T^T มาก เค้าจองเลยน้า 1 ชุด :P
-
มีรูปเล่มจริงๆๆนะ
อ้ายยยยยยยยยยย
อยากได้ๆๆๆๆๆ
-
รูป(ร่าง)ปก งามงด T^T มาก เค้าจองเลยน้า 1 ชุด :P
รูปร่างปกไอ้เสือสวยจนน้ำตาเล็ดชิมิค่ะ รู้สึกซาบซึ้งมากมายเจ้าค่ะ :monkeysad:
อย่างไรก็แล้วแต่ ด้าจดไว้ในใบออร์เดอร์แล้วนะ :laugh:
มีรูปเล่มจริงๆๆนะ
อ้ายยยยยยยยยยย
อยากได้ๆๆๆๆๆ
ตอนนี้กำลังร่างแบบปกเจ้าค่ะ ได้ข่าวว่ากำลังลงสี เป็นภาพสีน้ำเหมือนพี่ฟ้า-ตัวป่วน
ทะเลงามเงิบ มีคลื่นปานกลางและมีเมฆเป็นส่วนมากเจ้าค่ะ :laugh:
:กอด1: :กอด1: กอดทุกท่านแน่นๆ เหวี่ยงไปมา
เร็วๆนี้จะแจ้งข่าวอัพเดทอย่างเป็นทางการเรื่องเล่มอีกรอบค่ะ
-
^
^
^
ภาพปกนี้ท่านได้แต่ใดมา!!! :laugh:
สวยมากเจ้าค่ะ!!
-
^
^
^
ภาพปกนี้ท่านได้แต่ใดมา!!! :laugh:
สวยมากเจ้าค่ะ!!
เจ้าของงานศิลปชิ้นนี้ บอกไว้ว่า "ต้องมองให้เป็นศิลปะ" (ซึ่ง...กล้ามาก :laugh:)
ใช้เวลาวาดเพียงเสี้ยววินาที (โอ่ววววว์ บร้ะเจ้าาาา o22)
พันด้าได้แต่คร่ำครวญพึมพำกับตัวเอง..."มันคือ...ศิลปะ(ฮึ่ม!)...ศิลปะ!!!" o7
ขอบพระคุณทุกท่านที่ชื่นชอบผลงาน'วาด'เจ้าค่ะ :monkeysad:
-
ขออนุญาตเปิดจองเจ้าค่ะ
o1
จากรูปร่างปก --> เยี่ยงนี้ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/test/11.jpg)
แกะออกมาได้....แบบนี้
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/2-2.jpg)
โดยผู้วาดเจ้าของเดียวกับ"เรื่องรัก...ไม่กล้าบอก" สถานการณ์ปัจจุบันกำลังลงสี :-[
ขอนุญาตแจ้งอย่างเป็นทางการสำหรับผู้ที่สนใจอยากได้พี่หมอ-ไอ้เสือไว้ในครอบครองเจ้าค่ะ
หนังสือชุด "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ" มีสองเล่ม
เล่ม 1 พี่หมอปุ่น-ไอ้เสือตัวร้ายชีต้าห์ o18
เล่ม 2 เจ้่าหมานอกแตงกวา-พี่หมอเนสสุดซึน :haun5:
ไม่ขายแยกเจ้าค่ะ ส่วนเรื่องราคา จะส่งใบแจ้งหนี้ไปตามเก็บทีหลัง :laugh:
เนื้อเรื่องฉบับเต็มแบบ 101% สามารถติดตามอ่านได้ตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าปัจจุบันแล้วค่อยตัดสินใจได้เจ้าค่ะ
ขอบพระคุณท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่าน :กอด1:
โปรดฟังอีกครั้ง....อิสสสส์ :z6:
:laugh:
-
มาเลยทางนี้เลย หนึ่งชุดถ้วน
กี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่เนสขราของข้าพเจ้าโหล่วสุดๆโหล่วพิเศษ
(ชักละอายแก่ใจ อิแม่ไม่สนลูกปุ่นเลย คริคริ)
ปล.สถานการณ์ปัจจุบันมากๆยิ่งกว่า สีทะเลด้านหลังนั้นลงแล้ว เป็นพื้นหลังที่บ่งบอกว่า "ท้องฟ้ามีเมฆมาก ทะเลมีคลื่นเล็กน้อยถึงปานกลาง" งามแต๊แลตลึง :m20:
-
เราจองด้วย 1 เล่ม อิอิ
-
โอ้ววว T^T รอเปิดจอง ดูกำหนดจ่ายกะตังค์ >< จ่ายไอ้ตัวป่วนได้ไม่นาน ต้องมาจ่ายไอ้เสือต่อซะแล้ว
ไม่อยากจะเม้าท์ว่าอ่านสองรอบละ ๕๕
-
จองด้วยคนค่ะ 1 ชุดจ้า
-
เล่มละเท่าไหร่ครับ? มีตอนพิเศษไหมอ่ะ?
-
รวมเล่มแล้ว :m1:
ขอจองด้วย 1 ชุดค่ะ
-
มาเลยทางนี้เลย หนึ่งชุดถ้วน
กี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่เนสขราของข้าพเจ้าโหล่วสุดๆโหล่วพิเศษ
(ชักละอายแก่ใจ อิแม่ไม่สนลูกปุ่นเลย คริคริ)
ปล.สถานการณ์ปัจจุบันมากๆยิ่งกว่า สีทะเลด้านหลังนั้นลงแล้ว เป็นพื้นหลังที่บ่งบอกว่า "ท้องฟ้ามีเมฆมาก ทะเลมีคลื่นเล็กน้อยถึงปานกลาง" งามแต๊แลตลึง :m20:
กรั่กๆ เจ้อ้ะ ด้ากาหัวคนแรก ก๊ากกกกกกกก ไม่เอาก็จะมัดมือชก รับไปซะนี่ลูกชายคุณนายนะ :laugh:
เราจองด้วย 1 เล่ม อิอิ
กด+เบา เบา แทนค่าจอง เอริ้กๆ จดลงตารางใบแจ้งหนี้เรียบร้อยเจ้าค่ัะ :-[
โอ้ววว T^T รอเปิดจอง ดูกำหนดจ่ายกะตังค์ >< จ่ายไอ้ตัวป่วนได้ไม่นาน ต้องมาจ่ายไอ้เสือต่อซะแล้ว
ไม่อยากจะเม้าท์ว่าอ่านสองรอบละ ๕๕
แอบเขินอาย อิอิ :กอด1: ยังไม่เปิดโอนตอนนี้ค่ะ แค่อยากทราบจำนวนคราวๆ ราคาคงแจ้งให้ทราบอีกทีหลังปกเสร็จ
กำลังกัดหมอนรอลุ้นอยู่เลยค่ะ ภาพปก ทะเลมีคลื่นปานกลาง และท้องฟ้ามีเมฆเป็นส่วนมาก รับรองว่างามแจ่มเจ้าค่ะ - -b :jul3:
จองด้วยคนค่ะ 1 ชุดจ้า
จดใส่ใบแจ้งหนี้เรียบร้อย กรั่กๆ แถมฟรีบริการกอดหนุบหนับๆ :กอด1:
เล่มละเท่าไหร่ครับ? มีตอนพิเศษไหมอ่ะ?
ราคาคลอดหลังปกเสร็จเจ้าค่ะ ส่วนตอนพิเศษนั้น...หึหึ..แอบบอกใบ้ว่าอยู่ในเล่มสองเจ้าค่ะ :-[
รวมเล่มแล้ว :m1:
ขอจองด้วย 1 ชุดค่ะ
จดใส่บัญชีดำเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ อิอิ
ปล. ก่อนไป.....ขอบคุณทุกท่านที่สนใจรับไอ้เสือแสบกับหมาใหญ่ไปเลี้ยงดูเจ้าค่ะ ^^ :-[
-
จองจ้า 1 ชุด
อยากอ่านตอนพิเศษแล้วอ่ะดาด้า
ปล.ไม่แน่ใจว่าจองไปรึยัง
แจ้งอีกทีแล้วกันนะจ๊ะ
-
เพิ่งเห็นจ้า
ขอจองด้วย 1 ชุด
-
เพิ่งเห็นเหมือนกัน
จองด้วย 1 ชุดค่ะ
-
เข้ามากรี๊ดเบา..เบา..ก่อนอ่านรายละเอียด ^^
-
ตกลงชื่อเค้าอยู่ในออเดอร์แล้วน้ เค้าจะได้ไม่ต้องจองซ้ำซ้อน ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดด มาแย้ววววววววว จอง 1 ชุด จัดด่วนคร๊าา
รบกวนจดรายชื่อด้วยนะคะ
pinkky_kiku at hotmail.com ค่ะ
จะรอรายละเอียดโอนเงินนะคะ ^^
-
ขอจอง 1 ชุดครับ
รบกวนขอรายละเอียดในการจองด้วยครับ
-
จองด้วยคน 1 ชุดจ้า
-
จองด้วยคน 1 ชุดครับ
-
จองด้วยคน 1 ชุดจ้า
hanaminky30อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
จะรอรายละเอียดโอนเงินนะคะ ^^
-
จองด้วยคนจิ ~
1 ชุด ><
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสส
ในที่สุดก็เปิดจอง แล้วเราจะพลาดได้ไง
เค้าจองด้วย 1 ชุดคร้าาาา
-
ข้าพเจ้าเห็นภาพปกที่ลงสีแล้ว แบบว่า
ปลื้มมากเจ้าค่ะ รอคำอนุญาตจากเจ้าของเรื่องอยู่ ไม่งั้นจะวิ่งเอามาอวดแล้วเนี่ย
:-[ :impress2:
ปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
งั้นขอจองไว้หนึ่งชุด +.+
-
ขอจองด้วยชุดนึงค้าบบบบ
-
จอง 1 ชุดค่ะ^^
-
ขอจองด้วย 1 ชุดค่ะ
-
แอบย่องเข้ามาเงียบ ยังไม่ได้อ่านเลยแต่ก็รู้ว่าต้องสนุกมากแน่เลย
งั้นขอจอง1ชุดจ้า จะรอรายละเอียดนะค๊า
-
ขอจองงด้วยหนึ่งชุดค่า ,,
รออ่านทีเดียวตอนเป็นหนังสือนะคะ ~
ขอบคุณค่า
-
:pandalaugh:เค้าแอบติดใจปกแรกมากกว่าน่ะเนี่ย ตามมาจองด้วยเลยจ๊ะ 1 ชุด หลังจากพลาดจองเรื่องแรกไป ขอเรื่องนี้แทนละกาน
-
ขอจองด้วยนะค่ะ 1 ชุด อิอิอิ
ส่งใบแจ้งหนี้ได้นะค่ะ
tuktukta แอด จีเมล ดอท คอม
ค๊าาาาาาาา
-
จองด้วยคน 1 ชุด จ้า
รอจ่ายตังค์
เตรียมเงินไว้พร้อมแล้ว 555
:-[
-
จองด้วยคนจร้าดาด้า
เอา 1 ชุดนะ
ปล.คิดถึงพี่หมอกะชีต้าห์มากมายยยย
-
จองหนังสือด้วยค่า ^^
-
จองด้วยคนนะค่ะ
-
ขอจองด้วยค่า 1 เล่ม
-
จองด้วยคนเจ้าคร้าาาา :impress2:
-
นิยายเรื่อง: รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ (แบบร่างปกค่ะ ^^)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/800.jpg)
"กำหนดการโอนเงินตั้งแต่วันที่ 12 พค.- 30 มิย. 2554"
เรื่องย่อ:
เล่ม 1 คน หนึ่งรักสงบไม่ยุ่งกับใคร อีกคนรักร้ายเอาแต่ใจเป็นที่สุด สองคนที่ต่างกันสุดขั้วต้องมาพบกันโดยบังเอิญ
แถมสถานการณ์ยังเสี่ยงจะมีเรื่องตลอดเวลา
แล้วในที่สุด...ความรู้สึกก็ แปรเปลี่ยนไป
....รักสงบก็กลายเป็นอยากจะยุ่งเรื่องของใครบางคน อีกคนก็รักร้ายแต่อยากเอาแต่ใจแค่ใครเพียงคนเดียว..
คุณหมอเด็กจะจับมัดเจ้าเด็กดื้ออย่างเสือชีต้าห์อยู่หมัดได้ยังไง...ในรักร้าย..ไอ้ตัวแสบ
เล่ม 2 Do you believe in destiny...
ว่ากันว่า...
เราจะสามารถยิ้มได้ทั้งวันเพียงเพราะได้เห็นหน้าคนเพียงคนเดียว
แค่ได้อยู่ใกล้ก็เหมือนกับว่าโลกมันสว่างสดใส
ยิ่งถ้าได้เห็นรอยยิ้มของเค้าหัวใจก็เหมือนจะเต้นแรงโดยไม่มีเหตุผล
ไม่ว่าจะเป็นแค่มาม่าหรือน้ำเปล่ามันก็อร่อยได้ถ้าใครคนนั้นเต็มใจทำให้กิน
ถ้านั่น..คือการตกหลุมรักละก็ผมคงตกไปเต็มๆในวันที่คนขุดหลุมมีเจ้าของไปเสียแล้ว
แต่...บางครั้งพรหมลิขิตก็จะนำพาใครบางคนเข้ามา โดยที่เราไม่รู้ตัว...
ข้อมูลหนังสือ:- ทั้งชุดมีสองเล่มจบ ตอนนี้เล่มหนึ่งจัดแบบไม่สมบูรณ์ ได้ 400 หน้า เล่มสองประมาณ 300 หน้าค่ะ
- ราคาหนังสือ 700 บาท ต่อ 1 ชุด (ไม่ขายแยก) + ค่าจัดส่งลงทะเบียน 60 บาท รวมเป็น 760 บาท
- หนังสือขนาด A5 พิมพ์ด้วยกระดาษถนอมสายตา
- ตอนพิเศษเฉพาะในหนังสือเล่ม 2 ค่ะ ^^
- ของแถม BoxSet. ที่คั่น (ที่เหลืออุบไว้ก่อนค่ะ เอาไว้เซอร์ไพร์ตอนเปิดกล่อง อิอิ)
รับสั่งจองทางอีเมลเท่านั้นนะคะ โดยส่งอีเมลขอรายละเอียดการโอนได้ที่
halfofvamwolf แอท gmail.com โดยตั้งหัวข้อว่า
Subject: สั่งซื้อหนังสือ "รักร้าย..ไอ้ตัวแสบ"
ล๊อคอิน/ชื่อผู้สั่งจอง:
จำนวนชุด:
จากนั้นคนเขียนจะส่งรายละเอียดการโอนให้ทางอีเมลค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและสนับสนุนค่ะ
..รักทุกคน..
:กอด1:
@ด้า
===============================
ท่านใดที่ยังไม่ได้รับเมลล์หรือ PM จากด้า สามารถยื่นคำร้องมาได้ที่ halfofvamwolf แอท gmail.com :laugh:
จะจัดส่งใบแจ้งหนี้ไปถึงมือท่านโดยเร็วไวเจ้าค่ะ :jul3:
ขอบพระคุณที่สนับสนุนค่ะ o1
-
เข้ามานั่งรอ นอนรอ ใบแจ้งหนี้ :P
ไรท์เตอร์ช้าอะ ขัดใจโจ๋ โฮะๆๆๆๆๆ
ปล.ในลิสท์มีคุณ ปี้ปี้ปี้~Palmy สองชื่ออะคะ
-
สนุกมากเลย :-[ จองด้วยคนค้า
ขอบคุณมากเลยน่ะค้า
-
พันด้า หายเงียบเลย เราจองด้วย 1 ชุด ส่งรายละเอียดมาให้ด้วย เร็วๆเลย (หรือจะให้ฟรี อิอิ // ถ้าเเบบนั้นไม่ต้องส่งอะไรมาหรอก ฮี่ฮ๊ีี่ฮี่)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่แพนด้ารวมเล่มล่ะ.......กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอหนูน้ำนับตังค์ก่อนนะค่ะ :try2:
จองหนึ่งขุดแน่นอน
:กอด1: :L2:
-
พี่สุดยอดเลยค่ะ อ่านแล้วเขิน
:o8:
-
^
^
^
เจาะไข่เด็กใหม่
กรั่กๆๆๆ
ขอได้รับความขอบคุณจากแม่พี่ปุ่นค่ะ
เดี๋ยวข้าพเจ้าเอาข้อความไปส่งต่อให้คนเขียนนะคะ ^o^
-
เรื่องนี้น่ารักสุดยอดไปเลย :กอด1:
-
ความเคลื่อนไหวล่าสุด..."ขี้ก้างโฉมใหม่" ไฮโซๆๆๆๆๆ :m19:
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/8f16c08d.jpg)
เป็นไงล่ะ มีการอัพเกรดตัวเอง :laugh:
-
น่ารักที่สวดดดดดด
:-[ :-[
-
ขอจองหนึ่งชุดดดด บั่บว่ายังไม่เคยอ่านอ่ะครับ
สะดุดตาชื่อเรื่อง (เพราะเพิ่งเห็น555) พอเปิดมาดูหน้าปก โอ๊ยยยยย น่ารักมากเหอะครับ!
อยากได้มาก ขอรออ่านแบบเป็นหนังสือดีกว่านะฮะ ติดใจปกมากจริงๆนะครับ ปกน่ารัก :o8:
:pig4:
-
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/scan0036.jpg)
-
ขอจองด้วยคนค่ะ 1 ชุด^^
-
เปิดจองด้วย 1 ชุด
-
จองด้วย 1 ชุดค่ะ
ภาคพี่ปุ่นของตัวป่วน
-
อ่านจบภายในวันเดียว สนุกมากมายครับ :-[
-
จองด้วยค่ะ ยังทันอยู่มั้ยค่ะ
-
จอง หนึ่งชุด ค้าบบบบบบบบบบบบบ :impress2: :impress2: :impress2:
-
แจ้งโอนแล้วแต่ชื่อยังไม่เป็นสีเขียวเลยค่ะ
-
hidden-love ;; ขอโอนให้หลังวันที่ 20 ขึ้นไปนะครับ ช่วงนี้ช็อตอยู่ครับ!!!
-
ว้าว ๆ ได้หนูป่วน กับพี่ฟ้า มาแล้ว จะไม่มี พี่หมอปุ่น ได้เยี่ยงไรเนอะ :impress2:
-
อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ
-
รบกวนช่วยส่งรายละเอียดเกีย่วกับการโอนอีกครั้งได้ไหมครับ ไม่รู้มันหายไปรึยัง
สุดสิ้นการโอนเมื่อไหร่ครับ แบบว่าช่วงนี้่แกลบขั้นเทพ
-
แจ้งโอนเงินแล้วค่ะ
สั่งจองชื่อจิราภรณ์ นะคะ
โอน 760 เมื่อ 18062554 เวลาประมาณ 19.15 น. ทางเคาน์เตอร์ธ.ไทยพาณิชค่ะ
-
โอนเงินแล้วนะค่ะ
แจ้งไปทางอีเมลล์แล้วตั้งแต่เมื่อวาน
-
บอร์ดเวอร์ชั่นใหม่ไฉไำลแต๊ๆเจ้าค่ะ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/489099c067b5e.gif)
แจ้งโอนเงินแล้วค่ะ
สั่งจองชื่อจิราภรณ์ นะคะ
โอน 760 เมื่อ 18062554 เวลาประมาณ 19.15 น. ทางเคาน์เตอร์ธ.ไทยพาณิชค่ะ
โอนเงินแล้วนะค่ะ
แจ้งไปทางอีเมลล์แล้วตั้งแต่เมื่อวาน
ได้รับทั้งสองยอดและแจ้งกลับทางเมลล์เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ o13 o13
มีข่าวมาแจ้งให้ทราบทั่วกันเ้จ้าค่ะ (จริงๆด้าแจ้งทางเฟสไปแล้วรอบหนึ่ง อุอุ)
มิใช่ข่าวเลื่อนการส่งออกหรืออย่างใดเจ้าค่ะ แต่เป็นข่าวประกาศเรื่องของสมนาคุณครอบครัวเรา
คือด้าได้จัดทำเสื้อให้ทีมงานช่วยจัดทำหนังสือสือนะค่ะ เป็นเสื้อยืดคอวีลายขี้ก้าง :haun5: สีฟ้าสดใส
(ที่จริงจะหาสีน้ำทะเลแต่หาไม่เจอซะงั้น)
ทำเสร็จและแจกทุกคนไปแล้ว ทีนี้ยังคงเหลืออีกจำนวน 5 ตัวถ้วน
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/2-5.jpg)
งานนี้ไม่ได้ประกาศมาพื่อประมูลหรือต้องการขายของแต่อย่างใดเจ้าค่ะ แต่เนื่องจากมีจำนวนจำกัด
ก็เลยจำต้องจับฉลากเอานะคะ จากจำนวนผู้สั่งจองทั้งหมด จะถูกนำมาจับใส่โหลเขย่ารวมกันแล้วเลือกขึ้นมา :impress2:
มีเพียง 5 ท่านที่จะได้รับเจ้าค่ะ :o8: (ท่านใดมิต้องการสามารถสละสิทธิ์ได้นะเจ้าค่ะ มิว่ากัน แจ้งชื่อหลังไมค์ได้เลยค่ะ ^_^)
อยากให้ทุกคนได้เหมือนๆกันนะคะ แต่เนื่องจากด้ามีงบประมาณจำกัด งานนี้ก็เลยต้องพึ่งดวงและดวงกันเท่านั้นค่ะ :impress2:
รางวัลที่ได้จะจับส่งใส่้กล่องไปให้พร้อมหนังสือ จะประกาศรายชื่อผู้โชคดีวันหวยออกเจ้าค่ะ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/489099da42292.gif)
แจ้งมาเพื่อทราบโดยทั่วกันเจ้าค่ะ ^_^
@ด้า :impress2:
-
ขอจอง 1 ชุด รอรายละเอียดการโอนค่ะ
-
:-[
ประกาศรายชื่อผู้ที่ได้รับเสื้อเจ้าค่ะ
จากจำนวนผู้เข้าชิงทั้งหมด เช็ครายชื่อครั้งสุดท้ายตอน 9:00 น. วันที่ 1 กค. 54
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/T-s.jpg)
ละ
และ
แล้ว...
เลข
ที่
ออก
ก็...คือ...
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/01072011368.jpg)
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/01072011369.jpg)
เพียงคุณโทรมาที่เบอร์....ภายในเวลา.... ( :beat: ไม่ใช่ทีวีไดเรคเว้ยเฮ้ย)
จับฉลากได้มาดังนี้แลเจ้าค่ะ ท่านใดที่พลาดไป ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ
ของรางวัลมีจำนวนจำกัดจริงจัง :z3:
รักทุกคนเจ้าค่ะ :กอด1:
(วิ่งแอบดีก่้า :o12:)
-
เย้~~~~~~ เจ้ได้ด้วยแหละ :z1:
ไม่เคยมีดวงทางการเสียงโชคเลยนะเนี่ย
ขอบคุณค้าบบบบบบบ รอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ
-
กราซิกๆๆๆๆ แสบร้อนหรือยังด้า ที่เค้าส่งพริกกะเกลือไปหั้ยอะ :P
-
โอ้ว มายก็อด มายบุดด้า เบลส มายคริสติน่า อากีเรล่า มายบิ๊กแบง............โชคดีมาเยือนแล้วแม่เจ้า
T_T ดีใจที่สุดเลยอ่ะ
-
ปิดจองหรือยังคะเนี่ยยยยยยยยยย
-
น้องชีต้าร์น่ารักจังค่ะ :-[
ชอบเนื้อเรื่องแบบนี้ค่ะ แสบๆคันๆ น่ารักดีอ่ะ o18
เดี๋ยวว่างมาอ่านต่อ :bye2:
เชียร์หมอปุ่นปราบเด็ก(โคด)ดื้อค่ะ :angry2: :serius2:
-
น่ารักจังเลยค่ะ เป็นเรื่องราวที่อ่านแล้วมีความสุขมาก :-[ :impress2:
มีความรู้สึกที่ดีๆ ต่อกัน ไม่ต้องเน้นNC ก็ดีได้(จิงจิ๊งงงงง..) :impress:
น่ารักทั้งพี่หมอ และน้องเสือเลย o13 o13
รักคนเขียนจัง
-
*0*......
แปะโป้งงงงงงงงงงงงงงงงง
อ่านอย่างด่วนน
-
ขอสอบถามคุณด้าค่ะ ไม่ทราบว่าจะได้หนังสือก่อนสิ้นเดือน กค มั๊ยค่ะพอดีจะต้องเดินทางกลับต่างประเทศค่ะ อยากเอาหนังสือไปด้วยนะค่ะ
-
อ่านตอนนู๋ชีต้าห์ไปเที่ยวบ้านพี่หมอแล้วฮาาากระจายยยย
ขำคุณนายกับ คุณผู้ชาย :m20: :m20:
พอมาอ่านตอนชีต้าห์หนีกลับไปเรียนต่อก็ซึ้งน้ำตาไหลได้อีก :monkeysad:
เป็นเอามากนะเนี่ย(ของเค้าดีจริงๆ) o13 o13
อ่านเรื่องนี้จบก็ต้องไปหา"ตัวป่วน"อ่านแล้วค่ะ :teach:
:L1: :bye2:
-
แจ้งข่าวค่ะ :กอด1:
ส่งหนังสือถึงมือพี่ำไปรฯแล้วเรียบร้อยตั้งแต่วันที่ 16 กค. เจ้าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/f37df0c9.jpg)
รหัสพัสดุส่งเข้าเมลล์ทุกท่านเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ :กอด1:
ถ้าได้รับแล้ว ถูกใจไม่ถูกใจ ติหรือแนะนำอะไรยังไงบอกได้นะคะ (http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/b78b7fdb.gif)
ขอบคุณทุกคนมากมายเจ้าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/Emo/ani_nekohiba5.gif)
-
ภารกิจส่งหนังสือเสร็จสิ้นแล้ว
ได้เวลาไปเปิดร้านกาแฟแล้วนะจ๊ะ
หยากไย่ขึ้นแล้วอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด มาจิ้ม
หนูจะเก็บตังค์ครบแล้ววววว
รออีกนิดนะคะคุณหนังสือ วะฮ่าๆๆ *0*
-
ได้รับหนังสือแล้วนะค่ะ
วันนี้เอง
สภาพหนังสือสมบูรณ์ 100% ค่ะ
-
สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าหนังสือ รักร้าย..ไอ้ตัวแสบ หมดหรือยัง [อยากสักชุด]
-
ไม่รู้หนังสือนิยาย เรื่องนี้หมดหรือ ใครตอบทีคะ่ ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: กอดคนเขียนหลายๆทีเลย ได้รับหนังสือแล้ววันนี้ค่ะสภาพเรียบร้อยดีมากค่ะ ส่วนถุงผ้าที่ได้มา สวยโดนใจมากๆๆ o13 o13 ขอบคุณมากนะค่ะ
-
ได้รับหนังสือพร้อมเสื้อเรียบร้อยแล้วจ้า
หนังสือสภาพแจ่มมากๆ กล่องก็ออกแบบได้พอดีเลย
ชอบภาพบนปกมากๆ สีสวยสดใสดี
ปล.เสื้อก็น่ารักดี แต่ใส่ไม่ได้ครับ T_T 5555 ตัวใหญ่เกิน
-
มาบอกว่าได้รับหนังสือแล้วค่ะ ที่บ้านบอกมาแต่ตัวเองยังไม่เห็นอิอิ
-
อยากทราบว่ายังพอมีหนังสืออีกไหมครับ อยากได้มากครับ รบกวนหน่อยนะครับ
-
น่ารักมากกกกก o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ แอบกรี๊ดไปกับทั้งสองคู่เลยครับ
ขอบคุณนะครับ สำหรับเรื่องราวดีๆ ^^
-
:a5: ไม่ได้เข้าบอร์ดนานมาก จองหนังสือไม่ทัน ใจแป้วเลย
ถ้าทำหนังสือใหม่อีกจะรีบจองเลย ><
-
เรื่องนี้น่ารัก เหมือนความหวานมันฟุ้งไปทั่วอ่ะ :o8:
-
อ่าพลาดอ่ะ ไว้รอจองล็อตใหม่นะค่ะ
-
หวานมากอะ จองไม่ทัน เพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิก
:z3:รอรอบต่อไป
-
น่ารักอ่ะ อ่านแล้วก็ยิ้มได้ตลอดเลย
เฮ้อ อิจฉาอ่ะ อยากมีแบบนี้บ้างจัง
-
อ่านแล้วมีความสุขจังครับ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
-
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกว่ามันน่ารักมาก
ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบชีตาร์ เเต่หลงรักเเตงกวา
อยากได้เเบบนี้ๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายดีๆ
-
:z9: พี่หมอปุ่น :กอด1:น้องตัวแสบ
:L1: คนเขียนคร่าาาาาา :กอด1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารัก ๆ ให้ใจกระชุ่มกระช่าย :impress2: :impress2:
-
.....คิดถึง
วันนี้เป็นวันหงุดหงิดแห่งชาติหรือยังไงกันนะ อากาศก็ร้อน คนไข้เลยเยอะ แถมเจอแต่เรื่องมาก อาจารย์หมอทวงงาน และอีกสารพัดเอกสารที่ยังไม่ได้ตรวจกองอยู่บนโต๊ะทำงานจนแทบไม่มีที่ว่างให้วางแขน
"เฮ่อ!~" เหนื่อยชะมัด!!
ทำได้แค่ทิ้งตัวลงไปบนเก้าอี้ ปลดเน็คไทน์ออกหลวมๆ แล้วก็....เหลือบมองนาฬิกาโดยไม่ได้ตั้งใจ....ถ้าเป็นวันปกติล่ะก็....
"คุณเนส! เหนื่อยไหมครับ" เพียงแค่เปิดประตูห้องเข้ามา ก็จะเจอกับเจ้าหมานอกตัวโย่งที่นั่งกระดิกหางหูตั้งพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างรออยู่
หรือไม่ก็...
"เมื่อยไหม ผมหนวดไม่เป็น แต่..." หนวด(?) ไอ้ปลาหมึกลูกครึ่ง!! หนวดไม่เป็นพูดมาได้!! ทั้งๆ ที่เหนื่อยแต่ก็ยังจะหัวเราะพรืดออกมา ภาษาไทยเพี้ยนๆ วันละคำของไอ้เจ้าแตงกวา
เมื่ออาทิตย์ก่อน....
"ต้องกลับบ้าน วันเกิดแม่..." ฟังคล้ายคำขออนุญาต....อาจจะเป็นอย่างงั้น ถ้าตามความหมายของไอ้เจ้าหมาโย่งล่ะก็นะ เวลาจะไปไหนไกลๆ ก็จะเข้ามาบอกก่อนทุกครั้ง และ...ครั้งนี้...ก็ทำได้เพียงพยักหน้าว่ารับรู้ ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยคำว่า 'ไกล' แต่จะให้เอ่ยปากห้าม....ก็คงไม่ได้
ผ่านไปแล้วหนึ่งอาทิตย์....
.....อุตส่าทำตัวให้ยุ่งแทบตาย เวลาเพิ่งผ่านไปได้แค่ 1 อาทิตย์....
ไม่อยากให้ตัวเองมีเวลาว่าง...แล้วต้องมานั่งซังกะตายแบบนี้ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่พอจะปรึกษาได้ทุกเรื่องก็อยู่ไกลเสียแล้ว ...ไกล....ไปเสียทุกอย่าง
นี่ถ้าหากไอ้เสือตัวแสบมันมาเห็นท่าทางแบบนี้ล่ะก็ คงได้โดนเอาไปแซวข้ามวันข้ามคืน ...แต่นั่น...ก็ยังดีกว่ามานั่งเบื่อคนเดียวแบบนี้
....จะกลับมาเมื่อไร...? ทำไม?ตอนนั้นไม่ถามออกไป....
"บ้าจริง!! ไอ้หมอเนสนะเว้ย จะมายอมตายด้วยเรื่องแค่นี้ได้ไง!" ทำเป็นลุกนั่งหลังตรงเรียกกำลังแรงใจให้ตัวเอง....แล้วก็ได้แค่แป๊บเดียวนั่นแหละ ก็ต้องกลับไปนั่งท่าเหนื่อยเหมือนเดิม พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียด กับเปลือกตาที่ปิดลงอย่างอ่อนล้า....
....เมื่อไหร่...จะกลับมา....
คำถามในใจสำหรับตัวเองที่มีเพียงความเงียบแทนคำตอบ....
----------------
ผ่านไปอีกวันกับชีวิตที่ทำให้ยุ่งเหยิงสมใจเสียจนแทบจะไม่มีเวลาได้พักหายใจ กว่าจะรู้ตัวว่าเกินเวลา ก็ปาเข้าไปเกือบค่อนคืน พอได้กฤษ์บอกลาเวรประจำวันก็ขับรถออกมาเรื่อยเปื่อย จนมาจอดอยู่หน้าสตูดิโอถ่ายรูปได้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจมาหรอกนะ...ก็แค่ทางผ่านจากโรงพยาบาลไปห้องพัก ก็แค่...แวะเข้ามา...
ข้างในปิดไฟเงียบ...มืดสนิทไร้ซึ่งเงาผู้คน...แน่ล่ะ...ใครมันจะไปอยู่ในยามนี้
นั่งนิ่งเหม่อมองอยู่ในรถสักพักถึงได้ตัดสินใจ คว้ากุญแจสำรองที่เคยได้มา ไขประตูเปิดเข้าไป ห้องพักชั้นบนยังคงเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว มีบ้างครั้งคราวที่เจ้าของห้องมันมาค้างที่นี้ คุณตากับคุณยายจึงให้คนมาทำความสะอาดให้ตลอด
พอเห็นเตียงนอนกลางห้อง ความเหนื่อยล้าที่ถาโถมตลอดหลายวันที่ผ่านมาก็เหมือนจะตรงเข้าเล่นงาน หมอเนสเพียงแค่ปลดกระดุมเสื้อออก แล้วทิ้งตัวลงไปอย่างเหนื่อยอ่อน กลิ่น...เจ้าของเตียงยิ่งทำให้เปลือกตาหลับพริ้มลงได้ไม่ยาก
"ไอ้หมาบ้า....ถ้ากลับมาล่ะน่าดู.....!!" เสียงบ่นพึมพำทั้งที่สติกำลังจะหลุดลอยไปสู่ห้วงของความฝัน
เศษเสี้ยวส่วนหนึ่งในความฝันนั้น รู้สึกเหมือนเตียงมันยวบยาบ และไออุนวาบที่ประทับลงบนใบหน้า พร้อมกับเสียงกระซิบราวกลับจะขับกล่อมให้ฝันดี
"คุณเนสของผม...กลับมาแล้วครับ...."
=================
ได้มีโอกาสเข้าบ้านรักร้ายฯ อีกครั้ง(หาทู้ไม่เจอ :laugh:)
เลยแวะมาลงตอนพิเศษสั้นกุด(โพดๆๆๆ>////< :o8:) เรื่องสั้นเฉพาะกิจ
อัพไปเพราะความ"คิดถึง"ต่างๆ นานา แบบว่านึกอยากเล่นกับไอ้เจ้าแตงกวาขึ้นมา
คิดถึงหมอเนส คิดถึงไอ้เสือแสบกะพี่ปุ่น
และที่สำคัญ คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยฮว้าบบบบบ :กอด1:
:-[ :-[ :กอด1: :กอด1:
กอดแน่นๆ และแน่นๆ หอมอีกฟอดแล้ววิ่งหนี :o12:
-
:L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดาด้ามาแพคคู่เลยเว้ยเฮ้ย!
-
: 222222:
หมีออกจากถ้ำ!!! มาทั้งที สั้นจัง
:จุ๊บๆ:
-
อยากอ่านอีก(กรีดร้อง)
-
ตอนพิเศษมาได้เรื่อยๆน้า
-
น่ารักเสมอหมอปากแข็ง 555
คิดถึงด้วย และขอบคุณจ้า
ปล. แล้วต่อจากเสียงกระซิบคืออารายยยย กร้ากๆ
-
อร๊ากกกกกก
รู้สึกดีที่แวะเข้ามาดูแล้วก็ได้เจอหมอเนสซะด้วยยยยย อิอิ
แต่จะแวะมาทั้งทีน่าจะยาวกว่านี้ก็ดีนะ มันยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ
แต่ไม่เป็นไร มาสั้นยังดีกว่าไม่มา หุหุ
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:กอด1:
-
มาต่อบ่อยๆนะค่ะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:หมอเนสยังคงความเป็นคนปากแข็งเช่นเดิม
-
คิดถึงแตงกวาอะ
-
อยากอ่านต่ออ่ะ คิดถึงชีตาร์ด้วย
แต่หมอเนสหวานกับแตงกวามั่งก็ได้นะ
-
หายไปนาน คิดถึงหมอเนส น้องแตงกวา คนเขียนด้วย
-
:L2: :L2:
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
นานมากทีเดียวนะคับเรื่องนี้:)
-
คิดถึงเหมือนกัน
แต่มาแบบค้างๆ นะ
+1
-
บึ้มมมมมๆๆๆ *จุกพลุ!
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
สนุกสุดๆไปเลยค่ะ ถึงฉากนั้นจะไม่หวือหวา แต่น่ารักทุกตอน
อ๊าาาาา อ่นไปยิ้มไป มีเศร้าบ้างสุขบ้าง นี่แหละนะชีวิต ^^
โอยยยยยยยยยย แอบปลื้มหมอเยส ก๊ากกกกก :z2:
จะโดนถีบมั้ยเนี่ย ขอบคุณมากนะคะ ตามเรื่องใหม่ :3123:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้
น่ารักมากๆเลยค่ะ ทั้งคู่พี่หมอปุ่นกับไอ้เสือชีตาร์
แล้วก็คู่คุณหมอเนสกับแตงกวา ไม่รู้เราพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร
อ่านไปอมยิ้มไป อ่านแล้วเพลินมาก นั่งอ่านตั้งแต่บ่ายๆจนตอนนี้
สามทุ่มครึ่งแล้ว เพิ่งอ่านจบ ฮ่าาา สนุกค่ะๆ :m1: :m1:
-
เพิ่งมาได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากค่า >w< มีความสุข อบอุ่นใจ น่ารักกิ๊บกิ๊วมากอ้ะ เง้ออออออออ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ ชอบแนวนี้มากๆ เลยค่า
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ แต่อ่านแล้วยังยิ้มปากหุบไม่ลงเลย ชอบมากครับ ^^
-
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณค่ะ น่ารักมาก
รักชีต้าร์จัง ^^
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ สนุกมาก ๆ เลยง่า :bye2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
:-[ :-[ :-[
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
o13 o13 สนุกมากๆๆๆเลยค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย อ่านมาหลายรอบก้ไม่เคยเบื่อชอบพี่หมอปุ่นกะน้องต้ามากๆๆๆๆๆ หนุกมากเลยค่ะ
-
เพิ่งอ่านจบ สนุกมากค่ะ :katai2-1:
:pig4:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
น้องเสือ ชีตาร์ แสบได้ใจ และน่าเอ็นดู สุดๆเลย
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ นะคะ
-
น่ารักอีกแล้วเรื่องนี้
ขนาดเป็นแฟนกันแล้ว. ชีต้าร์ก็ยังคงความแสบได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
คาดว่าพี่ปุ่นคงไม่มีทางเบื่อแน่ 555
ส่วนนายแตงกวาก็น่ารัก บางทีก็อยากให้หมอเนสปากตรงกับใจบ้างนะ
สงสารนายแตงกวาอ่ะ จะได้หวานแหววกับเค้ามั่ง งิงิ
-
น่าอ่านค่ะ คนนึงเอาแต่ใจ
อีกคนรักสงบ ไม่เคยยุ่งกับใคร
มาเจอกันจะเป็นอย่างไรน้า
-
เรื่องนี้น่ารัก อ่านไปวันละตอนทุกวันจนจบเลยค่ะ
เป็นเรืองที่อ่านแล้วผ่อนคตลาย พาหายเหนื่อย
ไม่เครียด อ่านล่ะอารมณ์ดี
น้องเสือมันน่ารักกกกกกกกกก น่ารักแบบน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขนาดตอนที่ห่างกัน ก็ยังรู้สึกว่าใจเขาใกล้กันเสมอเลย
พี่หมอเป็นผู้ชายที่น่ารักกกกกกกก น่าโดน น่าอยากได้
อยากกอดดดดด ><
ครอบครัวทั้งคู่ก็น่ารักค่ะ ทั้งพ่อแม่สองฝ่าย พี่น้องญาติๆเพื่อนๆ
ชอบมากกกกกกกกกก
-
ขอบคุณค่ะ :impress2:
-
หมอปุ่นได้รับอิทธิพลมาจากน้องชาย แต่ยังดีที่ครอบครัวหมอน่าจะมีแววไม่ขาดดุลได้เขยอีกคน ดูท่าน่าจะได้สะใภ้เป็นเสือ :m20: :m20: :m15:
-
น่ารักทั้งพี่หมอกับน้องเสือเลย :o8:
-
คุณนายกับคุณผู้ชายน่าร๊ากกก o13
-
มันสนุกมากๆๆๆๆๆ และมาม่าน้อยมากๆๆๆๆๆๆ
ชอบที่ซู๊ดดดดดด ^^
แอบเอ็นดูหมอเนสเป็นพิเศษนิดนึง พ่อคนปากแข็ง >o<
ขอบคุณผู้เขียนสำหรับเรื่องราวที่ทำให้เรามีความสุขค่ะ ⌒.⌒
-
o13 o13 o13
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งมาได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากค่ะ :katai2-1: :L2: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แวบมาส่องด้วยความคิดถึง
-
สนุกมากๆค่ะ
คลายเครียดได้ดีจริงๆ อิอิ
คิดถึงหมอปุ่นกะเสือชีต้าาาา แล้วก้ แตงกวากะหมอเนสสสสสส
อยากได้อีกสักตอนจัง :katai2-1:
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะนิยายน่ารักมากเลย ชอบชีตาร์กะหมอปุ่น และหมอเนสกะแตงกวา อ่านคลายเครียดดีค่ะ :pig4:
-
โอ้ยยย ไม่สบายอยากได้หมอ เฮ้ย!อยากไปหาหมอ
น่ารักเกิ๊นนนนน หวานกันซะ
ขอบคุณนะคะ สนุกมากเลย
o13
-
สนุกมากค่าาา อ่านรวดเดียวจบเลย ><~
ตอบแรกๆก็อยู่ทีมปุ่นตาร์ ไปๆมาๆย้ายข้างไปทีมธีเนสเฉยเลยยย ก็แตงกวาน่ารักนี่นา♡♡♡ 555+
-
สนุกมาก ๆ ครับ น่ารักทั้งสองคู่
ขอบคุณครับ
-
เข้ามาอ่านรอบ2 อ่านแลัวมีความสุขเหมือนเดิมค่ะ ^^
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชีตาร์ซนๆดื้อๆแบบน่ารักๆๆๆๆ :m18:
พี่หมอก็ช่างเอาใจ หวานตลอดเลยคู่นี้ :m3:
ส่วนคู่หมอเนสกะแตงกวาก็น่ารักสุดๆ หมอเนสึนปากแข็งแต่ใจดี แตงกวาก็ลูกหมาผู้ซื่อสัตย์
-
กลับมาอ่านใหม่อีกรอบ คิดถึงพี่ปุ่นกับเสือแสบ