21.
เมื่อวานเข้าไปขออนุญาตพ่อ เรื่องที่จะขอไปเที่ยวบ้านพี่หมอ เขินแทบตายตอนที่โดนสายตารู้ทันของพ่อกับพี่ชายมองมา แถมทั้งสองคนยังแซวกันไม่เลิก จนต้องหนีมานั่งเล่นนอนเล่นที่บ้านพักคุณหมอ ทั้งที่เจ้าของบ้านเค้าไม่อยู่ก็ยอม อย่างน้อย ๆ ก็ได้คุยกับแม่ผ่านทาง video MSN แล้วก็โดนแม่แซวเรื่องรูปชุดที่สองไปอีกชุด ดีนะที่พี่หมอไม่อยู่.. ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเหมือนกัน
::เช้าวันเดินทาง::
"ไปนะครับพี่หมอเนส ชีต้าห์ยื่นหน้าออกมา พร้อมกับส่งยิ้มให้จนตาหยี" มันน่ารักจริงๆ ไอ้เด็กแสบคนนี้
"ขับรถดีๆ ล่ะ ชีต้าห์ถ้ามันออกนอกลู่นอกทาง พี่แนะนำให้จัดการได้เลยนะ" ไอ้คุณเพื่อนปุ่นหันมาแยกเขี้ยวใส่ ก่อนที่จะโบกมือแล้วออกรถ ตอนแรกว่าจะไปส่ง แต่พอดีว่าหมอเนสต้องเข้าเวรแทน หมอปุ่นก็เลยต้องขับรถไปจอดที่สนามบิน แล้วก็ขึ้นเครื่องไป มันสะดวกกว่า.. ขากลับจะได้ไม่ได้รบกวนใครมารับ
"ตื่นเต้นรึไง นั่งเงียบเชียว" หมอปุ่นยืนมือไปโยกหัวคนที่นั่งข้างๆ เล่น ก่อนจะเลื่อนลงมาจับมือเล็กกุมเอาไว้
"ผมกลัวนะ ครอบครัวพี่หมอจะรับได้เหรอ ลูกชายพาผู้ชายเข้าบ้าน.." ชีต้าห์นั่งก้มมองมือตัวเองสอดมือประสานกับมือใหญ่ของคุณหมอ แรงบีบเบาๆ เหมือนจะให้กำลังใจจนต้องเงยหน้าขึ้นสบตา
"ไม่เป็นไร พี่หมอมีสายอยู่ทางนั้น"
"สาย!!?" หมอปุ่นหันมามองคุณแฟนตัวแสบที่ยังทำหน้างง ก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วดึงมือเล็กมาจุ๊บซักทีสองที ข้อหาทำตัวน่ารักเกินเหตุ
"แบบ..สายลับไง คนของเราโทรมารายงานแล้วว่าอากาศปลอดโปร่ง" ไอ้เสือยังคงทำหน้ามึน แม้จะยังไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้น แต่ก็ยอมเชื่อตาม หันมาฉีกยิ้มให้หมอปุ่น
ขับรถมาจอดที่สนามบินหาดใหญ่ ใช้เวลาขึ้นเครื่องจากหาดใหญ่ - ดอนเมือง ประมาณ 1 ช.ม. จากนั้นต่อเครื่องจากดอนเมืองไปเชียงใหม่อีกประมาณ 1 ช.ม. เกือบจะขึ้นเครื่องไม่ทัน ก็เพราะไอ้เสือตัวแสบมันจะเอาโน่นนี่ไปเป็นของฝาก สุดท้ายก็กวาดมาแทบจะทุกอย่างที่มีในร้าน หอบหิ้วขึ้นเครื่องมาตั้งแต่หาดใหญ่ กว่าจะมาถึงสนามบินเชียงใหม่..ก็แกะชิมไปหลายถุงอยู่เหมือนกัน
"พี่หมอเร็วๆ เข้า" หมอปุ่นส่ายหน้ากับตัวเองพร้อมกับถอนหายใจเฮือก จะอะไรซะอีก ไม่รู้ว่าไอ้เสือจะเริงร่าไปถึงไหน ต่างกับคนที่บอกว่ากลัวตอนแรกลิบลับ คว้ากระเป๋าเดินทางใบเล็กลากนำหน้าไปโน่น ส่วนไอ้บรรดาถุงของฝากนะเรอะ!! คนถือก็หมอปุ่นไง!!
ปึก!!
"โอ๊ย!! เจ็บ!.." เพราะมัวแต่เดินพะวงหน้าพะวงหลัง พอจะหันกลับมามองทางอีกที ชีต้าห์ก็ดันเอาหัวไปโขกกับอกของคนที่เดินสวนมา อะไรแข็ง ๆ ในกระเป๋าเสื้อกระแทกอย่างเจ็บ!!
"ขอโทษครับ เป็นอะไรไหม..?" อยากจะโกหกว่าไม่เป็นอะไรอยู่หรอก แต่ดูเหมือนตรงที่โดนกระแทกมันคงจะแดงจนอีกฝ่ายจับสังเกตได้ พอดีกับที่หมอปุ่นวิ่งเข้ามาพอดี
"เป็นอะไรชีต้าห์ ซนอะไรอีกล่ะเรา!!" พอโดนว่าเข้า ไอ้เสือก็ทำหน้าบูด ชี้ให้ดูที่หน้าตัวเอง แต่ก็ไม่ได้กล่าวโทษคู่กรณีที่ยังคงยืนนิ่ง
"ผมไม่เป็นไร..เดินไปชนเค้าเอง" หมอปุ่นถึงได้เงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ยังยืนอยู่
"อ้าว..ฟ้า!! มาได้ไง แล้วตัวเล็กล่ะ" ชีต้าห์เหลือบมองหมอปุ่นที เหลือบมองคนที่ชื่อว่าฟ้าที่อย่างแปลกใจ สรุปว่าคนรู้จัก ...มาเจอแบบนี้ไม่ได้ทันได้ตั้งตัวเลยแหะ ว่าแล้วก็โดดไปยืนหลบอยู่ข้างหลังหมอปุ่นทันที
หมอปุ่นหันมายิ้มให้กับคนตรงหน้า ที่ยังยืนมองแบบว่าทั้งแปลกใจ ทั้งงงจัด เพราะตัวป่วนแค่บอกว่าขากลับให้ผ่านมาทางสนามบิน รับพี่ชายกลับไปให้ด้วย แล้ว...ไอ้เจ้าเด็กหน้าใส(แต่ซุ่มซ่าม)คนนี้เป็นใคร...? ที่สำคัญ..เป็นผู้ชาย!!?
"ตัวป่วน..บอกให้เรามารับนะ รออยู่ที่บ้าน.."
"เออ..ชีต้าห์..นี่พี่ฟ้าเพื่อนพี่หมอ.." เพื่อนพี่หมอที่ดูยังไงก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า จำต้องยกมือไหว้อย่างช่วยไม่ได้ พาลให้คิดไปตอนที่เจอพี่หมอเนส...ได้ยกมือไหว้รึเปล่าหว่าตอนนั้น
"สวัสดีครับคุณพี่ฟ้า.."
"สวัสดีครับชีต้าห์..." รอยยิ้มสวยมีให้เห็นตอนที่เจ้าเด็กชื่อดุเงยหน้าขึ้นมา แขนทั้งสองข้างยังไม่ยอมปล่อยแขนคุณเพื่อนปุ่น คงไม่ต้องเดาแล้วมั้งว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองเป็นอะไรยังไง ก็ในเมื่อบรรยากาศหวานๆ มันล้อมเอาไว้หมดแล้ว..
"กลับบ้านกันเถอะ ทุกคนคงรออยู่.." หมอปุ่นหันมาบอกคุณเพื่อน หรือน้องเขยให้ได้สติ หลังจากที่ยืนมองอยู่นาน
"ที่วุ่นกว่าใครคงไม่พ้นตัวป่วน ขนาดขอลาฝึกงานตั้งแต่วันศุกร์ไปรออยู่ที่บ้าน..โทรมาถามเราทุกๆ ครึ่งชั่วโมงเลยนะ" เสียงพี่ฟ้าบ่นพึมพำ แต่ใบหน้าและแววตาอ่อนโยนเหลือเกินยามที่พูดถึงตัวป่วน น้องชายคนเล็กของพี่หมอ
"หึหึ เราใช้ให้ไปแสตนด์บายที่บ้านเองแหละ พาตัวแสบมาเจอตัวป่วนน่ะ" หมอปุ่นเอื้อมแขนโอบไหล่ไอ้เสือที่เอาแต่เดินตามต้อยๆ ให้มาเดินข้างกัน
"อย่าบอกนะว่า...ชีต้าห์กับปุ่น แบบ..เหมือนเรากับตัวป่วน" พี่ฟ้าหันมาถาม
"ใช่..คนนี้ของผมนะคร้าบบบ" คนถามเอามือตบหน้าผากตัวเองแล้วหัวเราะ เมื่อได้ยินพี่หมอยืนยันคำตอบ ชีต้าห์หน้าร้อนผ่าว ก็ไม่รู้ว่าจะมาประกาศตัวอะไรกันกลางสนามบิน อยากจะหาที่หลบก็หลบไม่ได้ ก็เลยเอามือหยิกพุงกะทิของพี่หมอ ได้ยินเสียงร้อง'โอ๊ย'นั่นแหละ ถึงค่อยปล่อย
"ดูซิ!! ดุขนาดนี้เลยนะ" หมอปุ่นเอามือลูบๆ ตรงที่โดนไอ้เสือมันทำเจ็บ ก็เห็นว่าเดินมานิ่งๆ กลัวว่าจะเกร็งก็เลยแกล้งไปเรื่อย
"ว่าแล้ว..ทำไมตัวป่วนถึงได้ตื่นเต้นนัก" ได้ยินเสียงพี่ฟ้าหัวเราะอารมณ์ดี ..เดี๋ยวนะ!! เป็นเหมือนกัน!! อย่าบอกนะว่า...
"พี่ฟ้ากับตัวป่วน เป็นแฟนกันเหรอ...?" อ้าวเวร!! ชีต้าห์แทบจะกระโดดตบปากตัวเอง ทั้งที่คิดอยู่ในใจแท้ๆ แต่กลับถามออกมาซะงั้น ..ทำไมไม่เก็บไว้ถามตอนอยู่กับพี่หมอเล่า!!
พี่ฟ้าที่กำลังเดินลากกระเป๋า หยุดเดินและหันมามองหน้าคนถาม ชีต้าห์ที่เอาแต่ก้มหน้าเพราะรู้สึกผิด หลบเข้าไปแอบหลังพี่หมออีกรอบ..
"น่ารักนะปุ่น ระวังโดนตัวป่วนยึดเอาไว้ล่ะ!!" สองหนุ่มหันมาสบตากัน พลางเปิดปากหัวเราะ แถมชีต้าห์ยังโดนพี่หมอจับโยกหัวไปมาอีก กว่าจะเดินไปถึงรถ ทั้งสองคนก็คุยอะไรกันก็ไม่รู้ แล้วก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ...คอยดูเถอะ จะทำเป็นไม่สนใจพี่หมอมั่ง
รถของพี่ฟ้าเคลื่อนมาจอดสนิทที่หน้าบ้าน แต่ใครบางคนบนรถยังคงหลับสนิทอยู่ที่เบาะหลัง ในอ้อมแขนยังมีถุงลูกกวาดที่ห่อกระดาษสีต่าง ๆ หลับไปทั้งที่ยังกินได้.. ขนาดว่ารถจอด ยังไม่รู้สึก สองหนุ่มก้าวลงไปจากรถก่อน ลูกชายคนเล็กของบ้านก็วิ่งเข้ามาหา
"อยู่ไหนอ่ะ..?" แทนที่จะทักทายคุณแฟนที่ไม่ได้เจอหน้ามาหลายวัน กับพี่ชายที่ไม่ได้เจอหน้ามาหลายเดือน ตัวป่วนกลับถามหาอีกคนด้วยใบหน้าตื่นเต้น ราวกับว่าพี่ชายพาเพื่อนที่เป็นดาราดังเข้าบ้าน หมอปุ่นหันไปยิ้มให้คุณเพื่อนที่ยืนส่ายหน้า ก่อนจะเปิดประตูโน้มตัวเข้าไปที่เบาะหลัง
"มีความผิดติดตัวนะตัวป่วน ไม่บอกพี่ก่อน" พี่ฟ้าหันไปคาดโทษคุณแฟนที่ยังยิ้มไม่เลิก
“กล้าเหรอ?” ไอ้หนูป่วนทำแค่ย่นจมูก พร้อมกับส่งเสียงโต้ตอบที่ดังพอแค่ได้ยินสองคนท้าทายพี่ฟ้าของมัน ก่อนจะถอนสายตากลับไปจับจ้องการเคลื่อนไหวในรถต่อ
"ชีต้าห์..ถึงบ้านแล้ว..." เสียงกระซิบเรียกไม่ดังมากนัก ออกจะอ่อนโยนไปด้วยซ้ำ แต่คนที่กำลังหลับก็เหยียดแขนขาไปมาเหมือนบิดไล่ความเมื่อยขบ พอลืมตาขึ้นมาหน้าของหมอปุ่นก็อยู่ใกล้ชนิดที่ว่า ถ้าผงกหัวจมูกก็คงชนกับแก้มพอดี
"อึ้ย!! พี่หมออ่ะ ตกใจหมด!!" ชีต้าห์ยกมือดันใบหน้าคุณหมอออก แต่ในช่วงชุลมุนตอนที่ก้มเก็บเศษเปลือกลูกอม ก็โดนขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที จะทำอะไรก็ไม่ได้นอกจากหันไปมองตาขวาง
พอก้าวลงมาจากรถ ก็เจอกับคนแปลกหน้าที่มองดูละม้ายคล้ายกับพี่หมอ ยืนส่งยิ้มมาให้ คงไม่ต้องถามแล้วมั้งว่าใคร คำตอบมันก็เห็นๆ อยู่.. ว่าแต่..เด็กผู้ชายอะไร หน้าตาน่ารักชะมัด ยิ่งเห็นพี่ฟ้าเดินไปยืนขนาบข้างด้วยแล้ว... เหมาะสมกันจริงคู่นี้
"สวัสดีครับ ผมป่วน น้องชายพี่ปุ่น.." ชีต้าห์คลี่ยิ้มตอบกลับอย่างขัดเขิน ..ก็คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เป็นคนที่ตัวเองไม่รู้จักเกือบทั้งหมด จะมีก็แต่มือของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่บีบเบาๆ เหมือนจะส่งกำลังใจมาให้
"ชีต้าห์ครับ..เออ..!!" ยังไม่ทันจะพูดจบตัวป่วนก็พุ่งเข้ามากอดเอาไว้ ทำเอายืนตัวแข็งกันถ้วนหน้า แทนที่จะวิ่งเข้ามากอดพี่ชาย ดันวิ่งเข้าไปกอดแฟนพี่ตัวเองแทน หมอปุ่นกับพี่ฟ้าจำต้องเงยหน้าขึ้นมองโน่นนี่ไปเรื่อย กลัวจะทนไม่ไหวจับทั้งสองคนแยกออกจากกัน ..ใครจะไปทนได้ เห็นแฟนตัวเองกอดกับผู้ชายคนอื่น..
ตัวป่วนอาจจะดูตัวเล็กไปนิด เมื่อเทียบกับเด็กนอกอย่างชีต้าห์ แต่ทั้งสองคนก็ยังสูงไม่พ้นอีกสองหนุ่มที่ยืนขนาบข้างอยู่ดี ปล่อยให้น้องชายพี่หมอปุ่นกอดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะผละออก แล้วยิ้มกว้างขวางส่งให้อีกรอบ
"บ้านเรายินดีต้อนรับ..พ่อกับแม่รออยู่ข้างใน.." พอได้ยิน ชีต้าห์ก็หน้าซีดลงไปอีกรอบ หันไปสบตากับคุณหมอ รู้สึกเหมือนตัวเองขี้ขลาดขึ้นมาซะอย่างงั้น เข้าใจอารมณ์พี่หมอตอนที่หน้าเหวอเลย..
"ตัวเล็ก!! ไม่ทักพี่ชายเลยนะ มันน่าน้อยใจจริงๆ " แทนที่หมอปุ่นจะหันไปปลอบใจไอ้เสือ กลับหันไปอ้อนน้องชายซะงั้น แถมยังตีหน้าเศร้าซะจนน่าหมั่นไส้
"พี่ปุ่น พ่อกับแม่เห่อมาก ทำกับข้าวเตรียมไว้เพียบ พุงกางแน่ๆ " ตัวป่วนหันมาทักพี่ชายตัวเองแค่นั้น ก่อนจะจูงมือสมาชิกใหม่ของครอบครัวเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้สองหนุ่มยืนมองตาม พลางส่ายหัวอย่างปลงตก..
“เดี๋ยวชีต้าห์รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เราจะต้องเปิดตัวอลังการนิดนึง หึๆๆ” ชีต้าห์ที่ทั้งเครียดทั้งตื่นเต้นได้แต่อ้าปากค้าง กับอารมณ์ระรื่นของคนตัวเล็กที่จูงขึ้นบันไดแล้วหันมาออกคำสั่งง่ายๆ
ก่อนจะได้สติโต้ตอบอะไรออกไป น้องชายพี่หมอก็ผลุบหายเข้าไปในตัวบ้านแล้ว ส่วนตรงนี้ที่ตัวป่วนบอกให้ตัวแสบของพี่หมอยืนรอก็ไม่ใช่ที่ไหนหรอก บนชานพักถัดจากบันไดขั้นบนสุด
บ้านของพี่หมอเป็นเรือนไม้ใต้ถุนสูง ทุกช่องประตูและหน้าต่างมีผ่านม่านสีขาวครีมตรงขอบปักลายผีเสื้อกับดอกไม้เป็นทั้งของประดับและทั้งช่วยกันลม กลิ่นของภาคเหนือที่ไม่เคยมาสักครั้งเป็นกลิ่นของดินของต้นไม้ ไม่เหมือนบ้านพ่อที่ระนอง และยิ่งแตกต่างจากบ้านแม่ที่ไกลออกไปครึ่งค่อนโลก.....แค่คิดมาถึงตรงนี้ เสียงที่เกือบจะเป็นโวยวายของคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินลับเข้าไปในตัวบ้านก็ดังออกมาให้ได้ยินชัดเจน
“คุณนายคร้าบบบบบบบบ คุณผู้ชายคร้าบบบบบบบ พี่ปุ่นพาพี่สะใภ้มาถึงแล้ว..... คุณนายพอเลยโต๊ะอาหารน่ะเดี๋ยวค่อยจัด แล้วคุณผู้ชายล่ะ?” นี่ขนาดเจ้าตัวคนพูดลดระดับเสียงลงในประโยคท้ายๆแล้วนะ ชีต้าห์ที่ยืนแอบอยู่ข้างนอกกรอบประตูยังได้ยินชัดเลย เสียงตอบดังขึ้นเบาๆจนคนแอบฟังหูหางกางเป็นจานเรดาร์จับใจความไม่ได้ ตื่นเต้นจนรู้สึกว่าฝ่ามือตัวเองชื้นเหงื่อไปหมด รู้ตัวอีกทีก็มีมือใหญ่ๆสอดเข้ามาจับมือซ้ายเอาไว้แล้วบีบเบาๆ
“ไม่ต้องกลัวนะชีต้าห์ แม่กับพ่อใจดีออก พี่หมอก็อยู่ด้วย จะกลัวอะไร จริงมั้ย?” ชีต้าห์ยังพยายามสอดสายตามองเข้าไปในบ้าน แต่มือก็บีบกระชับมือใหญ่ๆที่ให้ความรู้สึกมั่นคงนั้นตอบ
“อืม....”
ตอบไปได้แค่นั้นก็มีเสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้นด้านในบ้าน ก่อนชีต้าห์จะเห็นผู้หญิงกับผู้ชายสองคนหน้าตาบ่งบอกว่าใจดีแน่ๆเดินมานั่งที่ชุดรับแขก โดยมีน้องชายพี่หมอเดินหน้าบานตามมาด้านหลัง
“คุณนาย คุณผู้ชายนั่งก่อน นั่งดีๆ พิงพนักด้วยก็ดี แล้วก็.....คุณผู้ชายถือนี่ไว้ อ้ะคุณนายก็ด้วยนะครับ เผื่อคุณผู้ชายทำหลุดมือคุณนายจะได้ช่วยได้”
“ถ้ำยาดมกับพิมเสนน้ำ!! ทำไมตัวเล็ก พี่ปุ่นเราเอาสะใภ้แบบไหนมาฝากแม่เนี่ย?” คุณนายของไอ้หนูป่วนมองของในมือที่ลูกชายคนเล็กยัดเยียดให้รับไว้แล้วเริ่มเอะใจ
“สงสัยปุ่นเก็บสาวฝรั่งนักท่องเที่ยวมาให้มั้งแม่ ตัวเล็กอย่าลีลาน่า ไปพาพี่สะใภ้มาได้แล้วไป”
“คุณพ่อคุณแม่ สวัสดีครับ” นั่นไงลีลาจัดพี่อากาศแกเลยเดินเข้ามาไหว้พ่อกับแม่ก่อนเลย
“อ้าว.....ฟ้าก็มาด้วยเหรอลูก ถึงว่าวันนี้ตัวเล็กของแม่ตื่นมายุ่งในครัวแต่เช้า แม่ทำกับข้าวตั้งหลายอย่างแล้วยังมาเซ้าซี้ให้ทำลาบคั่วแบบที่ฟ้าชอบตอนมาบ้านคราวก่อนอีก” คุณนายท่านมองตามสายตาหวานๆส่งออร่าสีชมพูของเขยเล็กที่ส่งให้ลูกชายแล้วได้แต่ยิ้มปลื้ม
“ผมเป็นคนแวะรับปุ่นกับแฟนมาจากสนามบินเองแหละครับ”
“เหรอ.....งั้นฟ้าก็เห็นสะใภ้พ่อแล้วสิ เป็นไงบ้าง สวยมั้ย? หรือว่าเป็นนักท่องเที่ยวฝรั่งมังค่าจริงๆ พ่อจะได้ไปหยิบดิคมาก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆ” น่านนนน.....ยังอารมณ์ดี พี่ปุ่นที่ยืนรอสัญญาณจากน้องชายตัวดีได้แต่ส่ายหน้า อยากจะบอกพ่อว่าถึงเลือดไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่แฟนผมก็นำเข้านะพ่อ
“พ่ออยากเห็นแล้ว วู้ววววว พี่ปุ่น พาเข้ามาเลย ทุกอย่างพร้อมแล้ว” ไอ้หนูป่วนที่เพิ่งผลุบหายไปกลับมาพร้อมพัดในมือส่งสัญญาณเรียกพี่ชายที่รักทันที
ตอนแรกน่ะ ทั้งคุณนายทั้งคุณผู้ชายก็ยังไม่เห็นชัดหรอก ก็เจ้าของขายาวๆเพรียวๆในยีนส์สีขาวที่เดินตามหลังลูกชายคนโตมาเดินแอบอยู่ด้านหลังจนแทบจะชิด แถมพอปุ่นทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นกราบลงกับตักแม่และพ่อทีละคน คนที่แอบอยู่ด้านหลังก็ยังอุตส่าห์มีเสื้อคลุมแบบฮู้ดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง
ไอ้ท่าทีที่ทรุดลงนั่งพื้นตามหลังแบบเงอะๆงะๆเหมือนไม่ค่อยชินชักจะพาลทำให้ทั้งแม่และพ่อคิดว่าสงสัยจะเป็นฝรั่งนักท่องเที่ยวอย่างที่คิดแหงๆ
“พ่อครับ แม่ครับ นี่ชีต้าห์ครับ....แฟนปุ่น” ลูกชายว่าอย่างนั้นแล้วก็หันกลับไปหาคนที่นั่งคุกเข่าเก้ๆกังๆอยู่ด้านหลัง พอเห็นว่ายังไม่เอาฮู้ดลงอีกก็แถมดุแล้วลงมือเลื่อนส่วนฮู้ดที่คลุมลงมากว่าครึ่งหน้าจนเห็นแต่ปลายจมูกแหลมๆลงเสียเอง
“ชีต้าห์อยู่ในบ้านแดดไม่แรงแล้ว ไม่ต้องคลุมไว้แล้วนะ”
“เอ่อ......ชื่อชีต้าห์เหรอ น่ารักดีนะ เงยหน้าขึ้นสิจ๊ะหนูชีต้าห์” คุณนายท่านว่าท่านเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ท่านก็สูดลมหายใจเข้ายาวๆแล้วผ่อนออกช้าๆเหมือนที่ลูกชายคนเล็กเคยสอนให้ทำเวลาหายใจไม่ค่อยสะดวก แล้วแข็งใจถามออกไป
“สวัสดีครับ คุณนายคุณผู้ชาย”
“เอิ้กกกกกกกก!!”พี่อากาศที่กำลังจะขำกับการเรียกแม่กับพ่อเลียนแบบคุณแฟนตัวเล็กพุ่งเข้าประคองพ่อตาไว้แทบไม่ทัน ถ้ำยาดมที่ไอ้หนูป่วนมันเตรียมไว้ให้พ่อมันน่ะ หลุดมือกลิ้งหลุนๆไปไหนแล้วไม่รู้
ตัวคุณผู้ชายหลังจากลมตีจนเรอออกมาหนึ่งเอิ้กก็หลับตาแถมทรงตัวไม่อยู่จนทั้งลูกชายคนเล็กทั้งเขยเล็กต้องประคองให้ทิ้งตัวเอนไปกับโซฟาชุดรับแขกนั่นแหละ หวังความช่วยเหลือจากคุณนาย รายนั้นก็ทำได้แค่เปิดฝาขวดพิมเสนน้ำขึ้นมาจ่อจมูกตัวเองก่อนจะสูดหายใจเข้ายาวๆแล้วถึงยื่นส่งไปให้เขยเล็กเอาไปจ่อปลายจมูกพ่ออีกคน พัดในมือไอ้หนูป่วนที่เตรียมมาได้ใช้งานแบบไม่สูญเปล่า
ส่วนพี่ปุ่นแทนที่จะได้ทำหน้าที่หมอก็ต้องออกแรงรั้งข้อมือเจ้าเสือน้อยที่พอเห็นปฏิกิริยาของพ่อกับแม่ของพี่หมอแล้วก็ใจเสีย ร่ำๆจะวิ่งหนีอยู่ท่าเดียว
“ผม....ผมขอโทษ” เมื่อเห็นว่ายังไงก็เอาชนะแรงพี่หมอจนลุกหนีไม่ได้แน่ ก็มีเสียงอ่อยๆเบาหวิวดังมาจากชีต้าห์ เสียงเบาออดอ่อยน่าสงสารจนคุณนายที่หลับตากำหนดสติหายใจเข้าพุท หายใจออกโธ สังขารไม่เที่ยงหนอลืมตาขึ้นมามอง พอเห็นหน้าตาซีดเซียวแถมน้ำตาคลอเบ้าของเด็กหน้าขาวๆปากแดงๆที่คุกเข่าซ้อนอยู่ด้านหลังลูกชายตัวโตแล้วเลยได้แต่ถอนใจ
“ไม่เป็นไรลูก หนูไม่ได้ทำอะไรผิด.......พ่อเค้าขี้ตกใจไปงั้นเอง”
ชีต้าห์ที่ได้ยินน้ำเสียงปลอบโยนแบบนั้นเลยก๊อกแตก น้ำตาไหลพรูให้พี่ปุ่นแกต้องยื่นๆมือไปหยิบกระดาษทิชชูจากกล่องบนโต๊ะมายื่นส่งให้ จะปลอบจะโอ๋ก็ไม่ถนัด คนเต็มบ้านออกขนาดนี้
“ไม่เอาลูก อย่าร้องไห้นะชีต้าห์” คุณนายบ้านนี้น่ะท่านใจดี เห็นเด็กน้อยมาร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆอยู่ตรงหน้าก็อดไม่ได้ต้องเขยิบตัวออกมาแล้วยื่นมือไปลูบอยู่บนผมนิ่มๆนั่น
ด้านลูกชายคนเล็กกับเขยเล็กก็ช่วยกันพยาบาลพ่อจนได้ยินเสียงพูดออกมาจนได้
“พ่อ ไม่เป็นไร....แค่ลมมันตี” คุณผู้ชายของบ้านโบกมือเบาๆแล้วออกแรงยันตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีเขยเล็กช่วยประคอง
“งั้นเดี๋ยวผมไปเอาน้ำเย็นๆมาให้นะครับ” พี่อากาศแกเห็นสถานการณ์เริ่มคลี่คลายก็เลี่ยงเดินเข้าไปในครัว ลูกชายแท้ๆสองคนของบ้านมองตากันปริบๆ ไอ้ตัวโตน่ะส่งสายตาบอกน้องชายตัวดีว่าไหนบอกว่าพร้อมแล้วไง ส่วนไอ้ตัวเล็กก็ส่งสายตาบอกพี่ชายว่า....เชื่อมือเหอะน่า เดี๋ยวดีเองแหละ
“ชื่อชีต้าห์ใช่มั้ย? อืม.....ดีๆ พ่อเห็นร้องไห้ร้องห่มแบบนี้แล้วค่อยโล่งใจหน่อย”
“อะไรกันพ่อ เห็นหนูชีต้าห์ร้องไห้แล้วมาบอกว่าโล่งใจได้ยังไง พ่อนี่แปลกขึ้นทุกวัน” ไม่แปลกหรอกที่อีกสี่คนที่ยังอยู่ด้วยตรงนั้นจะส่งสายตางงๆมองไปทางประมุขของบ้านแบบนั้น ไอ้หนูป่วนน่ะมือที่กระพือพัดส่งลมให้คุณผู้ชายของมันอยู่ถึงกับหยุดไปเลย
ส่วนหนูชีต้าห์ของคุณนายท่านยิ่งแล้วใหญ่ น้ำตาที่ไหลอย่างกับก๊อกแตกหยุดลงดื้อๆ แล้ว ท่ามกลางสายตาบ่งความสงสัยสุดขีด...
“ก็ถ้าร้องไห้งอแงเก่ง.....มันก็แปลว่าบ้านเราได้สะใภ้จริงๆนี่แม่ ไม่ใช่ได้ลูกเขย!!” พอคุณผู้ชายพูดจบเท่านั้นแหละ ทั้งบ้านก็เงียบกริบ ..ก่อนที่เสียงหัวเราะจะระเบิดขึ้น ลูกสะใภ้คนใหม่ที่ตอนแรกทำท่าจะยิ้มออก ก็หุบยิ้มลงทันที พร้อมกับมุดหน้าลงไปบนแผ่นหลังหมอปุ่น ...รู้สึกเหมือนโดนเอาคืนยังไงก็ไม่รู้
===========================
แหะ ๆ ใช้เวลาเดินทางนานนิดหนึ่ง กว่าจะมาถึงบ้านพี่หมอได้
ตอนนี้ น่าจะชื่อว่า.."วันรวมญาติ" เนอะ ๆ
ใครที่คิดถึงหนูป่วนกับพี่อากาศก็พอจะได้ชื่นใจบ้างอะไรบ้าง
(ตอนนี้ดาด้าไส้แห้งสุด ๆ ควักกระเป๋าจ่ายค่าตัวไปหมดแย้ว 555+ )
แอบกอดทุกคนที่ขับรถตามมา ..ฮั่นแน่!! นึกว่าไม่รู้อ่ะดิ 
คึคึ
ที่ลืมไม่ได้ 
งานนี้ต้องขอบคุณ anajulia(เจเจ้นุ่น) เพราะอุตส่าห์ยอมลดค่าตัวให้ครึ่ง/ครึ่ง 555 ไใม่ใช่แระ
แอบบอกนิดหนึ่ง ว่าตอนนี้นักเขียนสองคน feat. กัน ให้ไปเดาเอาเองว่าอะไรท่อนไหนยังไง 555
ไปแระคร้าบบบ ปั่นตอนต่อไปเหอะ
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 638270 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก