8.
เมื่อวาน...ผมปั่นจักรยาน..ล้ม ได้แผลมาเป็นของแถม มีโชเฟอร์เป็นหมอมาส่ง ไปกินข้าว แล้วก็...มีเรื่อง (- -ll)
ชีต้าห์นอนลืมตา คิดทบทวนเรื่องที่ผ่านเมื่อวาน พอรู้สึกเจ็บแผลที่เข่า ก็นึกขึ้นมาได้ กลิ้งๆ ซุกหน้าไปกับหมอน ไม่เข้าใจทำไมต้องใจเต้น เวลาที่อยู่กับหมอปุ่น ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร ไม่เคยสนใจใคร ..แล้วทำไม...ต้องนึกถึง
ก๊อก ก๊อก
"ชีต้าห์ ตื่นรึยัง" เสียงพี่เต้มาเคาะประตูเรียกอยู่ข้างนอก ทำเอาคนที่กำลังกลิ้งเกลือกอยู่บนที่นอนเลิกเพ้อ
"พี่เต้มีอะไร กำลังนอนอยู่" ไม่ได้โหกนะ กำลังนอนอยู่จริงๆ
"หมอปุ่นมารออยู่ข้างนอกนะ" (O_O) ไม่ต้องบอกซ้ำ เจ้าของห้องก็เด้งตัว ลุกขึ้นมาจากเตียงทันที ไม่สนใจผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง ยังสวมเสื้อยืดตัวยาวที่ยึดพี่ชายมาใส่ ลากสังขารตัวเองออกไปเปิดประตู
"หมอปุ่นมาเหรอ..." พอเปิดประตูออกไป คิดว่ามีแค่พี่ชายที่ยืนอยู่ข้างนอก แล้ว....ข้าง ๆ นั่น คนที่ถามถึงมายืนยิ้มหน้าบานอยู่ด้วย (- -;) อ๊ากกกก..สภาพผมโคตรจะเน่า
"หมอปุ่น..จะมาล้างแผลให้เราไง" นายเต้เหลือบมองน้องชาย ที่กำลังทำหน้าบูด เหมือนไม่พอใจอะไร สงสัยว่าจะมาปลุกผิดเวลา
"แล้วทำไมพี่เต้ไม่บอก ว่าหมอปุ่นมาอยู่ตรงนี้" ชีต้าห์เดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูพี่ชาย เสียงเหมือนจะลอดไรฟันยังไงพิกล
"กลัวว่าเราจะเดินไม่ถนัด ก็เลยเดินตามพี่เต้มาเอง" หมอปุ่นหันมาบอกไอ้เสือที่กำลังจะแผลงฤทธิ์ใส่พี่ตัวเอง แต่เช้า
สภาพที่เพิ่งตื่นนอน ผมเผ้าฟูเสื้อยืดตัวที่สวมก็ใหญ่จนไหล่หลุด แต่...ทำไมน่ามองแหะ"ขาผมไม่ได้หักซักหน่อย!!" หมอปุ่นหันมาสบตากันอย่างเข้าใจ
"ชีต้าห์ เต้, เสียงดังอะไรแต่เช้า อ้าว...หมอปุ่นก็มาด้วย" (- -ll) ซวยล่ะ ผมยังไม่ได้บอกพ่อ ว่าไปปั่นจักรยานล้มแล้วได้แผลมา ต้องโดนบ่นกระจายแน่ หันไปสบตากับพี่ชาย เหมือนจะบอกอะไรเป็นนัย(พี่เต้..ช่วยหน่อย)
"เออ..พ่อครับ คือผมมีเรื่องคุยครับ ทัวร์ครั้งที่แล้ว....มัน..." นายเต้ผู้รักน้อง เดินไปโอบเอวบิดา แล้วพาเลี่ยงออกไปข้างนอก หันมาส่งซิกให้ชีต้าห์เข้าไปในห้อง จะได้ไม่โดนถามความ
ส่วนชีต้าห์หันมาคว้าแขนหมอปุ่น แล้วลาก....เข้าห้อง..!! (แค่เข้าไปหลบเฉย ๆ อย่าคิดเยอะ)
"แค่เจ็บขาเอง คุณทิวาคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง" น้อยไปซิ!! พ่อยังคิดว่าผมเป็นเด็ก 5 ขวบอยู่เลย
"ผมจะไปอาบน้ำ รอก่อนล่ะกัน" พูดจบชีต้าห์ก็วิ่งหายไปในห้องน้ำ พอเข้าไปเห็นหน้าตัวเองตรงหน้ากระจก ..สภาพนี้ หน้ายังไม่ได้ล้าง ฟันยังไม่ได้แปรง ผมเผ้าฟู สภาพเหมือนไปฟัดกับหมามา ใครจะไปกล้ามองหน้ากันเล่า!!
"อย่าให้แผลโดนน้ำล่ะ เดี๋ยวจะอักเสบ" เสียงตะโกนบอกจากข้างนอก
"รู้แล้ว!!" อึ้ย...แผลแค่นี้ไกลหัวใจจะตาย แล้วก็....มีหมอมาดูแลให้อย่างใกล้ชิดแบบนี้ แผลที่ไหนมันจะกล้าอักเสบ (-*-) รึว่าผมจะทำให้มันอักเสบดี...
เฮ่อ~~ แต่อย่าเลยดีกว่า ไม่อยากโดนดุแบบเมื่อวานอีก แล้วก็..ไม่อยากเห็นคุณหมอ ทำหน้าแบบนั้นอีก แล้วก็ไม่อยากรู้สึกผิด จนต้องขอโทษอีกแล้วด้วย....
"นึกว่าจมน้ำไปแล้ว นี่ถ้าอีก 10 นาทีไม่ออกมา ว่าจะโทรเรียกนักประดาน้ำ" (- -') สาบานได้...ว่านั้นปากหมอ น่าจะเป็นอย่าอื่นที่ใกล้เคียงนะ แล้วที่ผมรู้ผิดไปเมื่อกี้ ...ไม่น่ารู้สึกผิดเลย ให้ตายเหอะ
"เวอร์!!" คนบ้าอะไรจะจมน้ำตายในห้องน้ำ สงสัยจะเรียนมากไปจนเพี้ยน
"จะไปรู้เรอะ ใครเค้าจะเข้าไปอาบน้ำกันเป็นชั่วโมง" ที่อาบนานก็เพราะมัวหลบไม่ให้แผลโดนน้ำหรอก จะบ่นเป็นคนแก่ทำไมนะ!!
"ผมถามอะไรอย่างได้ป่ะ?" หมอปุ่นที่นั่งรอจนง่วง เหลือบมองไอ้เด็กแสบ ที่กำลังเอาผ้าเช็ดหัวตัวเอง
..เสื้อไม่ใส่ ใส่แต่กางเกงตัวเดียว เดี๋ยวก็ได้หวัดกิน"อะไร...?"
"หมอปุ่นเป็นหมอเฉพาะทางไหน" คำถามที่ทำเอาคุณหมอนั่งขมวดคิ้ว
มันจะมาอยากรู้เรื่องอะไรของคนอื่นเอาป่านนี้"กำลังเรียนต่อหมอเด็ก ทำไม!!?" ชีต้าห์ที่กำลังเช็ดผมตัวเอง เหลือบมองว่าที่คุณหมอเด็กอย่างไม่อยากจะเชื่อ ...หมอเด็กอ่ะนะ สงสารเด็กมันจริง ๆ มาเจอหมอแบบนี้
"ป๊าว!! ไม่มีอะไร ก็แค่อยากรู้" มีลูก มีหลานจะไม่เอาเข้าใกล้เลยคอยดู
"ทำแผลเปียกน้ำมาใช่ไหม...?"
------------
สายตาของหมอปุ่นหยุดอยู่ตรงแผลที่หัวเข่าชีต้าห์ ไอ้เด็กแสบหันมายิ้มแหยๆ หลังจากหายไปค่อนชั่วโมง เนื้อตัวยังมีหยดน้ำเกาะ ผมเผ้าเปียกชุ่ม ก็แหงล่ะ เปียกทั้งตัวแบบนั้น ไม่ต้องตอบก็รู้
"ดุจริง เป็นหมอเด็กได้ไงนะ!!" เสียงบ่นพึมพำของไอ้เด็กแสบ พร้อมกับคว้าเสื้อยืดมาสวมหัว ..เออ น่าจะใส่ตั้งนานละ ...เคยเห็นมาแล้วยิ่งกว่านี้ จะมาใจเต้นอะไรวะ ไอ้หมอปุ่น
"ก็ถ้าไม่ดื้อ จะดุไหมล่ะ" คนที่โดนว่าทำหน้าบูดอีกรอบ เดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างข้างคุณหมอ
"ก็ลองพูดดีๆ ก่อนได้ไหมล่ะ!!?" ดูมัน ไอ้เด็กแสบ!! เคยยอมที่ไหน ก็เพราะชอบลอยหน้าลอยตาเถียงแบบนี้แหละ มันน่าไหม
"แน่ใจ!!?" ที่จริงก็อยากพูดดีด้วยจะตาย แต่ติดตรงที่ไอ้เสือมันกวน จะยอมแพ้ได้ไง แต่แปลกนะ..ไม่เคยโกรธ ต่อให้แผลงฤทธิ์แค่ไหนก็กลายเป็นว่าอยากรับมือซะอย่างนั้น
"เฮ่ย~!! ทำอะไร!!?" ชีต้าห์โวยลั่น เมื่อขาข้างที่ต้องทำแผล ถูกหมอปุ่นคว้าไปวางพาดบนตักหน้าตาเฉย
"ทำแผลไง อยู่เฉย ๆ " ไอ้เด็กแสบทำหน้าบูดอีกรอบ พยายามเหลือเกินที่จะดึงขาตัวเองกลับ ฝันเหอะ
"เร็วๆดิ เบาๆหน่อย!!" (-"-) เป็นหมอ หรือว่าทาสไอ้เด็กแสบนี่กันแน่วะเรา
"ชีต้าห์!! ถ้าพี่หมอ ยอมพูดดีๆด้วย เราก็ต้องพูดดีกลับ โอเคไหมครับ" เอาล่ะโว้ย จิตวิทยาเด็กที่เรียนมา เอามาใช้ได้ก็ตอนนี้แหละ หมอปุ่นเหลือบมองเด็กแสบที่กำลังทำหน้างง อึ้ง ทึ่ง เสี่ยวจริง
"เออ...ตัวร้อน ไม่สบาย หรือไม่ ก็แพ้อาหารมารึป่าว!!" ชีต้าห์อยากจะขยับตัวออกห่าง แต่ก็ติดที่ขาข้างหนึ่งโดนยึดเอาไว้
"นะครับ คุณหนูชีต้าห์" หมอปุ่นถอนหายใจเฮือก กวนประสาทให้มันได้ตลอดเวลา!!
"ประชดป่ะ ใครเป็นคุณหนูไม่ทราบ..?" เอาเข้าไป จะได้ญาติดีกันไหมชาตินี้
"ชีต้าห์...เราจะพูดดีๆกันได้ไหม ไม่ประชด ไม่กวน พี่หมอก็จะไม่ประชดตกลงไหมครับ" ชีต้าห์เหลือบมองหมอปุ่นอย่างระแวง
...คนอะไรจะมาดีด้วยแค่ข้ามคืน ล้อเล่นป่ะเนี๊ยะ แต่...ก็ลองดูก็ได้...มั้ง"ก็....ได้..." ทั้งห้องเงียบไปอึดใจ ก่อนที่ไอ้เด็กแสบที่เถียงคำไม่ตกฟาก จะให้คำตอบเสียงอ้อมแอ้ม แค่นั้นก็ทำให้หมอปุ่นฉีกยิ้มแก้มแทบปริ (ไอ้คุณหมอแก้มแตก จะยิ้มอะไรนักหนา)
"เสร็จพอดี แก้ตัวกับคุณทิวาให้เอาไหม" หมอปุ่นล้างแผล ใส่ยา และแปะผ้าเรียบร้อย ก่อนจะยกขาของชีต้าห์วางลงอย่างเบามือ
"ไม่เป็นไร พี่เต้คงจัดการเรียบร้อยแล้ว.." โห่...พี่น้องคู่นี้ ทำงานกันเป็นทีมแหะ
"งั้น...พี่หมอกลับดีกว่า เสร็จธุระแล้ว..." หมอปุ่นเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่อง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าคนเจ็บเอาแต่นั่งเงียบ
"ขอบคุณ ..." ก่อนจะได้ก้าวออกจากห้อง ชายเสื้อก็ถูกรั้งเอาไว้ ก่อนที่จะได้ยินเสียงเหมือนบ่นพึมพำจากคนเจ็บตัวแสบ
"ไม่เป็นไรครับ พี่หมอเต็มใจ" อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง อยากจะเอื้อมมือไปโยกหัวเล่น
"เต็มใจที่ผมเจ็บเหรอ" แต่ยังไม่เลิกหาเรื่องกันอีกนะ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเหมือนระฆังห้ามยก คุณหมอปุ่นก็เลยต้องเดินไปเปิดประตูให้ เพราะเจ้าของห้องยังนั่งเป็นคุณชายอยู่ที่เดิม
"ชีต้าห์ พ่อให้มาตามไปกินข้าว หมอปุ่นด้วยนะ" หมอปุ่นหันมามองเจ้าของห้องที่กำลังทำหน้าเครียด คงกำลังหาข้อแก้ตัวอยู่
"คือ..ผมจะกลับไปโรงพยาบาลพอดีน่ะ พี่เต้" ชีต้าห์หันขวับมามองคุณหมอที่บอกว่าจะกลับ พร้อมคว้าเอากล่องอุปกรณ์พยาบาลของตัวเองไปถือไว้
"หมอ ..เออ ..พี่หมอปุ่น อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน.."
อึ้ยยยย...อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตาย พูดออกไปแบบนั้นได้ไง แล้วดูไอ้คุณหมอบ้ายังมายืนงง คนเค้าอุตส่าห์พูดขนาดนี้แล้วนะ"เดี๋ยวๆ เหมือนพี่จะหูฝาด เมื่อกี้ชีต้าห์เรียกหมอปุ่นว่าไงนะ" อย่าว่าแต่พี่เต้เลยครับ ผมเองยังหูฝาด ขนาดว่าเมื่อกี้ยังจะหาเรื่องอยู่เลย แล้วมันอะไรนะ..
"เรียกว่า พี่หมอ!..ทำไมอ่ะ..?" นายเต้หันมามองหมอปุ่นอย่างแปลกใจ ทำยังไงไอ้เสือตัวแสบ มันถึงได้กลายเป็นแมวเชื่องๆ แบบนี้ได้
"ไม่ทำไม ไม่มีอะไรด้วย ไปกันเถอะ พ่อรออยู่" หมอปุ่นที่ยังยืนงง มองเสือชีต้าห์ขี้อ้อนที่ยื่นแขนให้พี่ชายดึงให้ลุกขึ้น พี่เต้ก็ช่างเอาใจนะ ขาน้องชายพี่ไม่ได้หักซักหน่อย
ก่อนจะเดินผ่านหน้าหมอปุ่น ชีต้าห์ก็หยุด แล้วหันมามอง คลี่ยิ้มร้ายที่มุมปากสวย ก่อนจะกระซิบบอกกับคุณหมอว่า...
"ที่เรียกว่าพี่หมอ ก็เพราะเห็นว่า'แก่'กว่านะ" (-*-) อะไรนะ!! ว่าใครแก่ ไอ้เด็กแสบ แถมยังหันมาแลบลิ้นหลอกอีก ฮึ่ม!!! ไม่น่าไปหลง(ไว้ใจ)เด็กแสบเลย
--------------
เช้านั้นหมอปุ่นก็เลยได้ลาภปาก เป็นอาหารมื้อเช้าของรีสอร์ท ก่อนที่จะได้กลับไปเข้าเวรตอนบ่าย(มาแต่เช้า กลับบ่าย) เดินยิ้มหน้าบานเข้าห้องตรวจ
"เฮ่ย!..เป็นไรมากป่าวว่ะ" หมอเนสมองเพื่อนอย่างแปลกใจจัด ก็มันเล่นนั่งยิ้มทั้งวัน เผลอๆมีหัวเราะ เป็นเอามากนะนั่น
"เป็นหมอดิ ถามได้.." จะอารมณ์ดีเกินขีดจำกัดไปแล้วไอ้หมอปุ่น
"รู้แล้วโว้ย!! เดี๋ยวก็จับไปผ่าสมองตรวจซะหรอก" คนที่กำลังอารมณ์ดี หันมามองหน้าเพื่อนหมอด้วยกัน อย่างไม่คิดจะถือสา
"ไอ้หมอเนส.. เคยมีคน...ที่ทำยังไง เราก็ไม่โกรธไหม แบบแค่ยิ้มก็หายโกรธอ่ะ" หมอเนสเหลือบมองเพื่อนที่กำลังเพ้อได้ที่ ไอ้คนที่เล่นกีฬาเก่ง เรียนดี แถมฮอตในหมู่สาวๆ โอเคอาจจะรวมไปถึงผู้ชายด้วย มันไม่รู้รึไง ว่าอาการที่มันเป็นอยู่เค้าเรียกว่า กำลังตกหลุมรัก ....(ใครวะ?)
"เคยมีดิ น้องมันน่ารัก ...แต่ติดอย่างเดียว พี่มันโคตรหวง" คนที่กำลังเพ้อเหลือบมองเพื่อนหมออย่างแปลกใจ มันเหมือนคุ้น ๆ แหะ ไอ้พี่ชายโคตรหวงคนนั้น
"อย่าบอกนะ ....ว่า.."
"ไอ้น้องป่วนไง พี่มันนะ โคตรจะหวง ไม่รู้ว่า...เฮ่ย!!!" ไม่ทันล่ะหมอเนส พี่ชายไอ้หนูป่วนมันกำลังตั้งท่าวิ่งไล่เตะเพื่อนปากดี รู้ว่ามันแค่พูดแกล้งไม่ได้คิดอะไร ทางนี้ก็แค่จะเตะมันเล่นเหมือนกันล่ะวะ ...ตายซะไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้ตัวเล็กมันมีเจ้าของแล้วโว้ย!!!
=================
ขออภัยทุกท่านที่หายหัวไปสองสามวัน
พาตัวแสบมาเสิร์ฟเป็นอาหารเที่ยง
อาจไม่ใช่ของหวาน แต่แบบเปรี้ยวกำลังพอดี
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอุดหนุน 555+
(มั่วขายของซะงั้น
)
ไปดีกว่าเอิ๊ก ๆ โปรดติดตามตอนต่อไป(จะดีกันได้ซักกี่น้ำ)
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 632078 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก