5.
"หวง vs ความรู้สึกช้า"
ไอ้หนูชีต้าห์รีบวิ่งหน้าระรื่นไปหาพี่ชายตัวเอง ทิ้งให้หมอปุ่นยืนหัวเสียอยู่ที่เดิม เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ว่าคนที่ตัวเองเคยเห็นที่สนามบิน เมื่อหลายวันก่อน ก็คือพี่น้องคู่นี้ เพราะเหมือนภาพมันย้อนเข้ามา ก็ตอนที่ชีต้าห์หอมแก้มพี่เต้กลางชายหาด ไม่สนใจใครเลยจริง ๆ
"ไปเอาชุดใครมาใส่นะเรา" เสียงพี่เต้ถามน้องชาย
"พี่เต้!! ก็เมื่อกี้นะ..."
"ของผมเองครับ พอดีว่า เมื่อกี้น้องชีต้าห์อยากเล่นน้ำ แล้วไม่มีชุดเปลี่ยน" หมอปุ่นหันไปยักคิ้วให้ไอ้เด็กแสบที่กำลังจะอ้าปากฟ้องพี่ ...ชิงตอบก่อนได้เปรียบเหอะ
"อ้าว....ไปกวนใจหมอปุ่นเค้ารึเปล่า" ดูทำหน้าเข้าซิ มองเหมือนโกรธมากมาย ทางนี้ต่างหากที่ต้องโกรธ
"พี่เต้!! ทิ้งน้องชายไว้กับคนอื่นได้ไง กลับไปจะฟ้องพ่อให้ตัดเงินเดือนเลย คอยดู!!" ชีต้าห์หันไปขู่พี่ชายตัวเอง แบบนี้เค้าเรียกโมโหแล้วพาล ...เด็ก~~
"ไม่กวนหรอกครับ ชีต้าห์เค้าเป็นเด็กดี" พี่เต้ทำหน้างง ก็ดีม๊ากกกกก ....เกิดมายังไม่เคยเจอใคร ที่ดื้อได้ดี และกวนประสาทได้เท่าคนนี้เลยไง ...
"สนิทกันดีนะ ชีต้าห์จะได้มีเพื่อน อยู่บ้านชอบอุดอู้อยู่แต่ในห้อง" เพื่อนรึ!! หึ หึ เป็นเพื่อนกับไอ้เด็กแสบนี่ ได้ปวดกบาล หรือไม่ยิ่งกว่านั้นก็ปวดกบาลตาย
"ครับ!! ตอนพี่เต้ไปทำงาน ผมจะดูแลชีต้าห์ให้เอง" ก็ไหนว่าปวดหัวตายไง แล้วทำไมหมอปุ่นถึงได้ไปรับปากแบบนั้น
"ไม่ต้องเลย อยู่คนเดียวดีกว่าอีก!!" พูดจบไอ้เด็กแสบ ก็วิ่งเข้าไปในบ้านพักรับรองแขก
"ชีต้าห์!!" เรียกไปก็เท่านั้น คงฟังหรอก สงสารพี่เต้นิด ๆ มีน้องชายดื้อขนาดนี้
"คงอยากเปลี่ยนเสื้อผ้ามั้งครับ" แล้วจะไปแก้ตัวแทนทำไม ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ไอ้หมอปุ่น
"ขอโทษทีนะ ชีต้าห์เป็นลูกคนเล็ก ค่อนข้างเอาแต่ใจไปหน่อย" พี่เต้หันมาบอกอย่างเกรงใจ คงจะรู้สึกผิด(เอาตอนนี้)ที่ฝากน้องชายเอาไว้นาน
"ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ" หมอปุ่นหันไปบอกให้อีกฝ่ายสบายใจ ใครจะไปรายงานพี่ชายสุดที่รักของไอ้เด็กแสบได้ ว่าเจ้าตัวไปก่อเรื่องอะไรมาบ้าง สงสารพี่เต้ตาย รักน้องขนาดนั้น
"แต่หมอปุ่นก็เก่งนะ เอาไอ้เสือซะอยู่หมัดแบบนี้" ใครบอกคร๊าบบบ เมื่อกี้ผมยังโดนน้องชายพี่สอยคางอยู่เลย ไอ้เด็กแสบนั่น ถ้าไม่จับมัดก็คงไม่มีทางอยู่นิ่ง ๆ ซักวันเถอะ ซักวัน
หมอปุ่นโดนเจ้าของรีสอร์ทดึงตัวไว้ คุยโน่นนี่หลายเรื่อง แถมยังชวนร่วมโต๊ะอาหารเย็นอีกต่างหาก จะปฏิเสธก็ยากอยู่ แล้วก็จะให้รู้ไม่ได้ซะด้วย เรื่องที่จะเอาคืนน้องชายสุดที่รักอย่างสาสม แล้วเสียงระฆังช่วยชีวิตก็ดังขึ้น
โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นดัง ครืด ครืด หมอปุ่นหันไปมองหน้าเจ้าของรีสอร์ทเหมือนจะขอตัว ก่อนจะเดินแยกไปทางบ้านพักของตัวเอง
"ว่าไง ตัวเล็ก เก่งนะเราโทรหาพี่ได้" อารมณ์ดีขึ้นมาเลยทันที เมื่อได้ยินเสียงน้องชายตัวป่วนก็คลี่ยิ้มออกมาได้
"กดโทรศัพท์จนมือจะหงิกแล้วต่างหาก" หมอปุ่นหัวเราะคำประชดของน้องชาย แค่ได้ยินก็คิดภาพออกเลยว่าตัวป่วนกำลังทำหน้างออยู่แน่
"มีอะไรรึเปล่า" ร้อยวันพันปี นับครั้งได้เลยมั้ง ที่ตัวเล็กมันจะโทรหาพี่ชายก่อน โดยไม่มีเรื่อง
"ไม่มีหรอก แค่คิดถึงพี่ปุ่น" นั่น!! อ้อนแบบนี้รับรองว่ามีชัวร์ ไอ้เรื่องกล่อมเด็ก หมอปุ่นถนัดอยู่แล้ว ...กว่าที่จะหลอกล่อให้ตัวป่วนคายความลับออกมาได้ ก็ตอนที่เดินเรื่อย ๆ มาจนถึงหน้าบ้านพัก คงจะมีแอบกลุ้มเรื่องที่แฟนตัวเอง จะไปเรียนต่อไกล ติดกันเหมือนปาท่องโก๋ขนาดนั่น พอต้องมาห่างกันก็คงจะรู้สึกแปลก ๆ
"เออ..ตัวเล็ก พี่ถามอะไรหน่อย" เป็นครั้งแรกที่หมอปุ่น รู้สึกว่าทางตัน จนต้องไปถามความคิดเห็นน้อง ..ก็ตัวป่วนมันมีประสบการณ์อ่ะ
"
ว่ามาเลย ป่วนรอฟังอยู่" พอรู้สึกว่าพี่ชายตัวเองเงียบไป ตัวป่วนก็เริ่มเร่ง เพราะอยากรู้
"เออ..คือ เรื่องของเพื่อนพี่ที่เป็นหมอด้วยกันนะ คือเค้าไปเจอเด็กคนหนึ่ง แล้วเค้าอยากรู้ ว่า..เออ..เค้าอยากรู้ว่า...ว่าเค้าจะชอบผู้ชายได้ไหม ถ้าเมื่อก่อนเค้าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน " กว่าจะถามออกไปได้ หมอปุ่นก็นั่งเหงื่อแตก แถมยังไปอ้างว่าเป็นเรื่องคนอื่นอีก หารู้ไม่ว่าฟากน้องชายที่เงียบไป กำลังนั่งอมยิ้มแก้มแทบปริ
"เรื่องแบบนี้มันบอกกันไม่ได้หรอก ความรู้สึกตัวเอง ก็ลองถามใจตัวเองดูซิ" เงียบ~~~เพราะหมอปุ่นกำลังถอดสมการคำพูดของน้องชายตัวเองอยู่ ถามใจตัวเองงั้นเหรอ ถ้าถามแล้วรู้คำตอบ พี่จะถามเอ็งทำไมไอ้ตัวเล็ก!!
"เออๆ งั้นพี่จะบอกเพื่อนแบบนี้ก็แล้วกัน" กว่าจะรวบรวบพลังใจทั้งหมดในการถาม ดันไม่ได้ความซะงั้น
"แล้วพี่ปุ่นจะกลับบ้านอีกทีเมื่อไร" "ตัวเล็กอยากให้พี่กลับไปรึป่าวล่ะ เหงาไหม?" เป็นห่วงนะซิ กลัวว่าน้องจะเศร้า ขนาดโทรมาบ่นให้พี่ฟังได้ ก็แสดงว่ามีอาการพอสมควร
"ไม่เป็นไร พี่ปุ่นงานยุ่ง แต่ถ้ากลับมา อย่าลืมพาว่าที่พี่สะใภ้กลับมาด้วยนะ" หมอปุ่นสะดุ้งโหยง กลัวว่าตัวป่วนมันจะรู้ความในใจ
"ไม่มีหรอก!! พี่มีเราคนเดียวก็ยุ่งพอแล้ว" ตัวป่วนโวยวายกลับมา หมอปุ่นหัวเราะลั่น ที่แกล้งน้องได้
แกรก!! ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรอยู่ข้างนอก พอเปิดประตูออกไปดู ก็พบเสื้อผ้า ชุดที่ยกให้ใครบางคนใส่ พับมาวางเรียบร้อยอยู่ตรงหน้า ....มาแล้วทำไมไม่เรียก
------------
ชีต้าห์ที่มาทันได้ยินประโยคเด็ดเข้าพอดี ยืนบ่นพึมพำหน้าประตูบ้านพัก อย่างหมั่นไส้ คงกำลังคุยกับแฟนอยู่นะซิ ขอแช่งให้โดนนอกใจเหอะ หมออะไรนิสัยไม่ดี ปากร้าย ชอบแกล้งอีก เอาเสื้อผ้าวางไว้นี่ก็แล้วกัน ขี้เกียจขัดจังหวะคนเค้ากำลังหวานเลี่ยน
แกรก!! ว่าจะย่องออกไปเงียบ ๆ ก็ดันไปซุ่มซ่าม เดินสะดุดของเข้าอีก เผ่นดีกว่าเรา ไม่ได้กลัวนะ แค่ไม่อยากคุยด้วยต่างหาก
"เฮอ~~ เหนื่อย..." วิ่งมาได้ครึ่งทาง ชีต้าห์ก็หยุดหอบ วิ่งบนทรายมันเหนื่อยแฮะ หวังว่าไอ้คุณหมอโหดคงจะไม่ตามมานะ
"น้องชายนี่ชอบวิ่งจังเลยนะ พี่เห็นตั้งแต่เมื่อเย็น ตอนนี้ก็ยังวิ่งอีก" ใครบางคนที่ไม่คุ้นหน้า เดินเข้ามาทักพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม ชีต้าห์หันไปยิ้มให้ตามมารยาท แต่ก็ไม่ได้หันไปคุยด้วย (แม่สอนไว้ ว่าห้ามคุยกับคนแปลกหน้า)
หมับ!! พอจะเดินหนี แขนก็ถูกคว้าเอาไว้
"เดี๋ยวซิ พี่ชวนคุย อย่าเพิ่งเดินหนี" อ้าว...ไอ้บ้านี่เมาแต่หัวค่ำ กลิ่นเหล้าหึ่งมาเลย
"ปล่อยแขนผม!!" ไอ้ขี้เมาเลิกคิ้วขึ้น เหมือนกับว่าแปลกใจ แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย มือเหนียวยังกับปลาหมึก สะบัดก็ไม่ออก(-*-)
"ผู้ชายด้วยกัน เค้าไม่ห่วงตัวกันหรอกนา...." มันไล่สายตามองตั้งแต่หัวจนเท้า แล้วมองย้อนกลับไปมาสองสามรอบ
"ปล่อยซิวะ!!" ไม่รู้ทำไม แค่รู้สึกรังเกียจที่ใครก็ไม่รู้ มาแตะตัว พูดก็ไม่รู้เรื่อง แถมยังมามองแบบนี้อีก ซักหมัดไหมพี่ เผื่อจะสร่าง!!
"ไปนั่งคุยกับพี่ตรงโน่นเถอะ อยู่คนเดียวมันเหงานะ" เฮ่ย!!! ไอ้บ้านี่มันไม่เมาอย่างเดียวนี่หว่า มันพี้ยนด้วยนี่หว่า ใครจะไปมีเรื่องคุยกับคนไม่รู้จักเว้ยเฮ้ย
"ไอ้ขี้เมา ปล่อยนะโว้ย!! เฮ้ย!!" ยังไม่ทันจะได้จัดการแจกหมัดแก้เมา เอวก็โดนคว้าหมับ จนตัวลอยเข้าไปชนกับแผ่นอกของใครก็ไม่รู้ หรือว่ามันจะพาพวกมาด้วย!!
"ใครใช้ให้มาเดินมืดๆค่ำๆ แบบนี้คนเดียว!!" (=_=)ค่อยยังชั่ว.....ไม่ใช่พวกมันแหะ มาถึงก็ตะโกนใส่หน้ากันเลยทีเดียว ไอ้คุณหมอโหด
"เฮ้ย!! เด็กคนนี้กูเจอก่อน มึงเป็นใครวะ!!"
"หมอปุ่นปล่อย ผมจะไปชกหน้ามันซักหมัด" เผื่อจะได้จำทางกลับบ้านถูก เออ...!! พูดง่ายแฮะ ปล่อยง่ายอีกต่างหาก ...เฮ่ยยยยยยยย
พลัวะ!!
ผลัก!!!
เสียงแรกไม่ใช่เสียงหมัดของไอ้เสือชีต้าห์ แต่เป็นหมัดหนักๆของหมอปุ่นที่ซัดไปเต็มหน้าไอ้ขี้เมา หมัดเดียวจริงๆ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงมันร่วงลงไปนอนนับดาวกับพื้น(ดีนะเป็นทราย ไม่ค่อยเจ็บเท่าไร) แล้ว...มันเกิดอะไรขึ้นหว่า ชีต้าห์ยืนงงอยู่ในท่ากำหมัด ที่ตอนแรกจะวิ่งเข้าใส่เอง ถึงขั้นจ๋อย
"บนเกาะนี้ ห้ามกินเหล้า ของมึนเมาทุกชนิด ไปเอามาจากไหน!!" เสียงหมอปุ่นตะโกนถามไอ้ขี้เมา ...มันคงลุกขึ้นมาตอบหรอกนะ โดนไปเต็มๆขนาดนั้น
"พอเหอะ เดี๋ยวให้คนของพี่เต้มาลากไปสอบสวน" ชีต้าห์เดินไปรั้งแขนหมอปุ่น ที่กำลังตั้งท่าจะกระทืบไอ้ขี้เมาให้ลุกขึ้นมาตอบคำถาม ตายกันพอดี
"มานี่เลยเรา ทำไมชอบหาเรื่องใส่ตัว!!" กรรม!! ผิดอะไรอีกวะ
"ไม่ได้หา มันมาเองต่างหาก" จริงนะ เดินอยู่ดีๆมันก็มาเอง ไม่ได้กวักมือเรียกด้วย
"แล้วไปถึงบ้าน ทำไมไม่เรียก จะได้เดินมาส่ง" หมอปุ่นเหลือบมองไอ้เด็กแสบ ที่กำลังยกมือปิดหูตัวเอง ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองกำลังตะโกนลั่นชายหาด
"ก็ได้ยิน กำลังคุยโทรศัพท์หวานแหวว ไม่อยากกวน" ขืนเรียก เดี๋ยวก็ไปขัดจังหวะคนเค้ากำลังคิดถึงกัน ..ชีต้าห์เบือนหน้าไปอีกทาง ก่อนจะก้าวขาเดินกลับไปยังบ้านพัก ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหงุดหงิด สงสัยเพราะไอ้ขี้เมามั้ง
"จะไปส่ง!! แล้วจะขอบคุณซักคำไม่ได้รึไงเรานะ" ช่วยแล้วยังมาทวงบุญคุณอีก ไม่ได้ขอซักหน่อย
"ไม่....ขอบคุณ!!" เง้อ!! ซะงั้นอ่ะ ทำไมไปบอกเค้าง่าย ๆ แบบนั้นล่ะเรา โอ๊ย!!! แค่คนเค้าขอบคุณจะยิ้มทำไมเหรอคุณหมอ เพี้ยนป่ะ
"ที่แพ้ หายรึยัง เอายาไปทาอีกไหม" ชีต้าห์เหลือบมองขวดยาที่หมอปุ่นยื่นมาให้ ประเด็นคือมันดันคิดไปถึงตอนที่หมอทายาให้เมื่อกลางวันนะเซ่!! (-///-) ดีนะที่แถวนี้มืด คงมองไม่เห็นนะ(ว่าชีต้าห์มันกำลังเขิน)
"ไม่เอาแล้ว เหม็น!!" หมอปุ่นมองเด็กดื้อยาตรงหน้า พลางส่ายหัวถอนหายใจกับตัวเอง
"งั้นก็เข้าบ้านนอนได้แล้ว อย่าออกมาเดินข้างนอกคนเดียวอีกล่ะ" เอาอีกแล้ว สั่งเหมือนเป็นเด็ก
"อือ!!" (บ่นในใจนะ แต่ก็รับปากเค้าซะงั้น)
"ฝันดีนะ ไปล่ะ!!" หมอปุ่นได้คลี่ยิ้มอีกรอบ เอื้อมมือไปยีหัวไอ้เด็กแสบหน้างอตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปบ้านพักของตัวเอง ปล่อยให้ชีต้าห์ยืนนิ่งมองแผ่นหลังของคุณหมอจนหายไปในความมืด ...ทำไมนะตอนที่โดนลุงขี้เมามันจับถึงได้รู้สึกรังเกียจ
แล้วทำไม...หมอปุ่นก็คนอื่นเหมือนกัน ทำไม...รู้สึกแปลก ๆ
คนที่แปลกใจที่สุดคงเป็นนายเต้ เมื่อเห็นน้องชายที่กลับมาจากไปข้างนอก เดินอมยิ้มเหมือนกับอารมณ์ดีมากมายกลับมา ...ไปทำอะไรมา (- -?)
============
กอดทุกคนที่หลงเข้ามาติดกับไอ้ตัวแสบ
มาช่วยกันลุ้นเหอะ ว่าเมื่อไร สองคนจะรู้ใจตัวเองซักที
หวงกันไป ห่วงกันมา แล้ววกมากัดกันต่อ 
(กรรม!!)
งานนี้สงสัยตัวป่วน จะรู้ก่อนใคร หึหึ
ใครที่ยังไม่รู้ถึงความน่ารักของน้องชายหมอปุ่น ติดตามได้ "เรื่องรัก....ไม่กล้าบอก" 
โค้งงาม ๆ ขอบคุณทุกท่านอีกรอบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
