6
"ปากร้าย vs ใจอ่อน"
ชีต้าห์งัวเงียลุกจากเตียง ก็ตอนที่แสงแดดในตอนสายส่องเข้ามา ทำให้ห้องสว่างจ้า ทำเอาตาพร่าไปหมด ทั้งที่บอกพี่เต้ไว้แล้วแท้ ๆ ว่าให้เอาผ้าม่านมากั้นสองชั้น พอตื่นแล้วก็หลับไม่ลง เอื้อมมือไปแหวกผ้าม่านสีขาวออก แสงแดดส่องสะท้อนกับผืนน้ำ ทำให้ต้องยืนหลับตานิ่ ๆ ไปครู่หนึ่ง
"ตื่นแล้วเหรอชีต้าห์ เดี๋ยวตอนบ่ายๆ เราจะกลับกันแล้วนะ" ได้ยินเสียงพี่เต้ดังมาจากระเบียงห้องข้าง ๆ ชีต้าห์ยืนหลับตาพยักหน้าหงึก
"กี่โมงแล้วอ่ะ" นายเต้ยืนมองน้องชายที่ยังคงสภาพเพิ่งตื่น ตอนที่ตัวเองกำลังจะทานมื้อเที่ยง
"ขณะนี้เวลา 12.24 นาที 32 วินาที รายงานสภาพอากาศเบื้องต้น.."
"อุ๊บ ฮ่า ฮ่า พี่เต้อ่ะ ผมแค่ถามเวลาเอง ไม่ต้องรายงานสภาพอากาศ" จากที่หลับๆตื่นๆ ชีต้าห์ก็ระเบิดหัวเราะดังลั่นบ้านพัก จากที่ต้องเช็ดน้ำตาเพราะหาววอดๆ ก็ต้องเช็ดเพิ่มเพราะหัวเราะพี่ชายตัวเอง
"ก็เราอยากไม่ตื่น นอนขี้เซาจริง" นายเต้ยื่นมือข้ามระเบียงที่ติดกัน มาหยิกแก้มน้องชายตัวเอง ไม่ว่ามองตรงไหน ชีต้าห์ก็เหมือนน้องชายที่เป็นแค่เด็กเล็กๆ ไม่เปลี่ยน
"ไปขึ้นเรือตอนกี่โมง" ปากก็ถาม มือก็ล้วงเข้าไปในเสื้อ เกาพุงขาว ๆ ของตัวเอง จนพี่ชายมะเหงกเข้าให้
"รอคุณชายต้าห์ตื่นอยู่ คนอื่นเค้าล่วงหน้ากันไปตั้งนานแล้ว" นายเต้เหลือบมองน้องชายด้วยหางตา แต่ก็โดนรอยยิ้มช่างประจบ พร้อมกับเอาหัวฟูๆ มาถูไถที่ไหล่ เหมือนแมวขี้อ้อน ใครจะไปใจร้ายไหว
"พี่เต้...ผมหิว~~" คราวนี้เป็นเสียงหัวเราะของพี่ชายที่ดังลั่นบ้าน ที่มาอ้อนเพราะหิวนี่เอง
หลังจากจัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อย ชีต้าห์ถึงได้มีแรงวิ่งนำหน้าพี่ชายไปก่อน พอวิ่งไปถึงก็พบว่าไม่ใช่เรือลำใหญ่ในตอนแรกที่มา แต่เป็นเรือเร็วลำเล็ก มีคนขับหน้าประจำยืนคอยอยู่ก่อนแล้ว ขาที่กำลังวิ่งหยุดชะงัก หันกลับมามองรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นแม้เงาของคนที่อยากเจอ
"ชีต้าห์ ลืมของรึไง!!?" พี่เต้ที่เดินตามมาจนทัน และกระโดดขึ้นไปรอบนเรือ เห็นว่าน้องชายยืนมองกลับไปทางรีสอร์ท เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง
"เรากลับกันสองคนเหรอพี่เต้ ..?" ชีต้าห์หันมาถาม พร้อมกับกระโดดขึ้นมาบนเรือ
"ก็บอกแล้วไง ว่าคนอื่นเค้ากลับกันไปตั้งแต่เมื่อเช้ามืดแล้ว เรามัวนอนขี้เซาเอง" กลับ...ไปแล้ว...!! งั้นเหรอ...? ชีต้าห์กำลังรู้สึกโมโหตัวเองที่นอนขี้เซาแบบสุดๆ ก็วันนี้เอง
"คราวหน้าพี่เต้ปลุกผมเลยนะ ไม่ต้องรอ" (-*-)
"เป็นงั้นไป" นายเต้เหลือบมองน้องชายอย่างไม่เข้าใจ เมื่อตอนตื่นมายังร่าเริง พอมาตอนนี้ กลายเป็นชีต้าห์หน้างอเหมือนเดิมอีก ไม่รู้ว่าอะไรไม่ถูกใจเข้า
----------
พอมาถึงฝั่ง ยังไม่ทันจะได้เข้าบ้านพักเอาของเข้าไปเก็บ หมอปุ่นก็โดนเรียกตัวด่วน เพราะมีคนไข้เด็กกลืนของเล่นเข้าไปติดคอ กว่าจะเสร็จเรียบร้อย ก็ทำเอาคุณหมอมือใหม่นั่งหอบแฮ่ก พอมีเวลาว่าง ก็คิดถึงหน้าใครบางคนขึ้นมาอีก ต่อให้ยุ่งแค่ไหน หมอปุ่นก็คลี่ยิ้มออกมาได้ พอคิดถึงใบหน้าบูดบึ้งของไอ้หนูชีต้าห์ขึ้นมา
"เฮ้อ~~ คิดถึงเค้าซะแล้วเรา" เสียงบ่นพึมพำของหมอปุ่นทำให้เพื่อนร่วมอาชีพที่นั่งอยู่ไม่ห่าง หันมามองอย่างแปลกใจ
"คิดถึงใครไอ้หมอปุ่น หายไปวันเดียว ไปหลงสาวที่ไหนวะ" เพื่อนหมอด้วยกัน เอ่ยปากแซว อดไม่ได้ที่เห็นว่าหมอปุ่นที่เพิ่งจะกลับมา นั่งอมยิ้มแก้มแตก มาอยู่ด้วยกันก็นาน ไม่เคยเห็นจะสนใจใคร ขนาดสาวๆพยาบาลที่นี่ยังเลิกหวัง
"ไม่ได้หลงโว้ย ไอ้หมอเนส แค่คิดถึง..เวอร์ไป" อยากบอกมันว่าไม่ใช่สาวด้วย แต่กลัวไอ้เนสมันแตกตื่น ขนาดตัวเองยังแปลกใจ
ถ้าเมื่อเช้าไม่ติดว่าต้องเข้า เวรคงหาเรื่องถ่วงเวลา แล้วกลับพร้อมกัน หมอปุ่นกำลังคิดแผนว่าจะหาเรื่องอะไรไปเที่ยวที่รีสอร์ทของพี่เต้ดี
"แกดิ เวอร์สุดๆ ไอ้หมอปุ่น!!" หมอเนสเหลือบมองเพื่อนอย่างหมั่นไส้ อยากเห็นหน้าคนที่ทำให้เป็นแบบนี้จริง ๆ
"อยากไปรีสอร์ทพี่เต้ แต่ไม่มีเหตุผล ทำไงดีวะ" (หันไปถามซะงั้น) คนโดนถามก็มึนดิ อะไรของมัน ยังไง จะไป แต่ไม่มีเหตุผล
"หมอปุ่นคะ มีเคสด่วน รีบไปที่ห้องฉุกเฉินเถอะคะ" พยาบาลวิ่งเข้ามาที่ห้องพักหมอหน้าตาตื่น คุณหมอที่เพิ่งจะได้พักเมื่อกี้ถอนหายใจเฮือก แต่ก็วิ่งตามหลังพยาบาลไปทันที แต่เดี๋ยวก่อนนะ ...เคสห้องฉุกเฉิน แทนที่จะเป็นไอ้หมอเนส ทำไม..เรียกหมอปุ่นหว่า (- -?)
พอผลักประตูห้องฉุกเฉินเข้าไป หมอปุ่นก็แทบทรุด ไม่ใช่ว่าเจอคนไข้เคสหนักเลือดท่วมอย่างที่คิด แต่เป็นคนไข้ตัวแสบ กำลังนั่งกอดเข่าตัวเองที่มีรอยถลอก เลือดซิบ แต่ใบหน้ายังคงบูดบึ้งเอาแต่ใจไม่มีเปลี่ยน นี่ขนาดไม่เจอกันแค่ครึ่งวัน ไปหาเรื่องกับใครที่ไหนมาอีกล่ะคราวนี้
"เคสด่วน!!?" พยาบาลพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะทยอยพากันออกไปข้างนอก ทิ้งให้หมอปุ่นยืนงงอยู่กับคนเจ็บ
"เร็วๆ ซิหมอ เจ็บจะตายอยู่แล้วนะ!!" ชีต้าห์ตัวแสบยังมีแรงตวาดเสียงดังลั่นห้อง สงสัยจะไม่ได้เจ็บอย่างที่พูด แต่พอมองไปที่แผลตรงหัวเข่าตัวเอง ก็หน้าซีดลงทุกที
"ไปทำอะไรมาอีกล่ะ ซนจริง" หมอปุ่นเดินเข้าไปใกล้ อุปกรณ์ทำแผลวางอยู่ใกล้ ๆ คงเพราะพยาบาลพยายามจะทำให้ก่อนหน้านั้น ใบหน้าคนเจ็บเชิดขึ้นอย่างอวดเก่งแทนการตอบคำถาม
"โอ๊ย!! แสบ เบาๆหน่อย" ชีต้าห์สะดุ้งโหยง เอื้อมไปคว้าข้อมือของคุณหมอที่กำลังจะล้างแผลให้เอาไว้
"แผลสด มันต้องล้าง ถ้าติดเชื้อขึ้นมาจะแย่เอา ตัดขาทิ้งไม่รู้ด้วยนะ" หมอปุ่นเหลือบมองฝ่ามือเล็กๆที่กำอยู่รอบข้อมือ ต้องก้มหน้าลงเพราะกำลังคลี่ยิ้มกับตัวเอง
"ไม่ต้องมาหลอกให้ยาก แค่แผลถลอกเอง" (-3-)
แค่แผลรถล้มตอนปั่นจักรยาน ไม่ถึงตายหรอกน่า ก็แค่มาปั่นจักรยานเล่น ไม่รู้ว่ายังไง มาถึงหน้าโรงพยาบาลได้ ตอนแรกแค่จะปั่นวนแค่หน้าโรงพยาบาลแล้วกลับ ไม่คิดว่าจะต้องเข้ามา มีน้องหมาที่ไหนก็ไม่รู้ จู่ ๆ ก็นึกอยากวิ่งขึ้นมา ตัดหน้าล้อรถจักรยานซะ ก็ล้มซิ ใส่ขาสั้นมาด้วย ไถลไปกับพื้นอย่างเจ็บ พยาบาลกับบุรุษพยาบาลวิ่งเข้ามาช่วยกันวุ่นวายไปหมด แล้วตอนนั้น ก็เผลอหลุดปากออกไป 'เอาหมอปุ่นมา!!' "ไปเล่นอะไรมา ถึงได้ของแถมเจ็บ ๆ แบบนี้?" อาศัยตอนที่คนเจ็บเผลอ หมอปุ่นก็ล้างแผล ใส่ยา แล้วก็ปิดผ้าเรียบร้อย ตรงแขน และขาอีกข้างยังมีรอยฟกช้ำเขียวเป็นจ้ำ
"จักรยานล้ม" จักรยานล้ม แถวหน้าโรงพยาบาลอ่ะนะ เรียกว่าโชคดี หรือว่าโชคร้ายกันล่ะ
"แล้วจะกลับยังไง โทรหาพี่เต้ไหม" ชีต้าห์ตัวแสบรีบส่ายหัว สงสัยจะแอบหนีออกมาโดยไม่บอกใครล่ะสิ
"ปั่นจักรยานกลับไง ไม่เห็นจะยาก" หมอปุ่นเหลือบมองคนเจ็บอวดเก่ง ส่ายหัวอย่างระอา เป็นแผลที่หัวเข่า จะเดินยังยาก แล้วจะไปปั่นจักยานได้ไง พ่อคนเก่ง!!
"งั้นไปรออยู่ที่ห้อง จะไปส่ง ขาก็เป็นแบบนี้ เกิดปั่นไปชนใครเข้า สงสารเค้านะ"
"ไม่ได้ขอนะ" ไอ้เด็กแสบทำหน้างอ จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะสภาพตอนนี้ไม่เอื้อ ...อันที่จริงปากก็บอกไปแบบนั้น แต่หมอปุ่นแทบจะเก็บอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่ ...นี่ไง เหตุที่จะหาเรื่องไปรีสอร์ท
รถตัวเองก็มี แต่หมอปุ่นเลือกที่จะปั่นจักรยานคันเดิมไปส่ง โดยมีคนเจ็บนั่งซ้อนท้าย .....ให้เวลามันเดินช้าลงอีกนิด ก็ยังดี
ใบหน้าของคนที่นั่งซ้อน ไม่ได้บูดบึ้งอย่างที่เคยทำ ชีต้าห์เหลือบมองแผ่นหลังของคนที่กำลังปั่นจักยาน พร้อมกับบ่นว่าหนักบ้างล่ะ เหนื่อยบ้างล่ะ แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะหยุด แถมยังฉุดข้อมือเขา เอาไปเกี่ยวไว้ที่เอวตัวเองหน้าตาเฉย แถมด้วยการกำชับให้เกาะแน่นๆไม่รู้ตัวเลย ว่าตัวเองยิ้มออกมาตั้งแต่เมื่อไร...
=====================
:กอด1:กอดผู้อ่านทุกท่านแนบแน่น เอิ้ก ๆ
ช้าบ้างอะไรบ้าง ดาด้าขออภัย(เนื่องด้วยแอบเอาเวลางานมาปั่นนิยาย 
มิได้สำนึก)
คิดถึงหมอปุ่น แอบหยิกแก้มชีต้าห์ด้วยความหมั่นไส้ 
แล้วก็วิ่งไปปั่นตอนต่อไป 
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกคำแนะนำ ทุกคะแนน ทุกกำลังใจมากมาก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
