11.
ผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้วที่ต้องเห็นซากของใครบางคน มานอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวเกือบจะทุกวันเวลา ประจำ ประมาณ 10 โมงที่หน้าระเบียง ใบหน้าซูบซีดเหมือนคนที่ไม่ได้พักผ่อน เสื้อตัวที่สวมน่าจะเป็นชุดเดียวกันกับที่เข้าเวร เสียงลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เหมือนกำลังมีความสุขในการนอนจนไม่อยากกวน
ชีต้าห์คลี่ผ้าห่มในมือที่ถือติดออกมา จะด้วยความเคยชินหรือรู้อยู่แล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็แค่ตื่นมาแล้วสิ่งแรกที่จะต้องทำ ก็คือการชะโงกหน้ามองดูที่ระเบียงก่อน พอเห็นว่ามีใครบางคนนอนเหยียดตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวเรียบร้อยแล้ว มือมันก็ลากผ้าห่มติดมาด้วยทุกที
แปลก...!! ผมกำลังนั่งมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับ แล้วก็ลอบยิ้มออกมาได้ยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่ยังไม่ได้พูดคุยกันซักคำ แต่มันเหมือนกับว่าหัวใจมันพองโตยังไงก็ไม่รู้ เกือบจะเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของคนที่กำลังหลับซะแล้ว
"ยิ้มทำไม!?" หือ!!? จู่ ๆ คนที่กำลังหลับตาก็พูดขึ้นมา ทั้งที่เปลือกตาทั้งคู่ยังปิดสนิท ชีต้าห์ถอยไปสองสามก้าว เหลือบมองคุณหมออย่างไม่ไว้ใจ ..แล้วมันก็จริง อย่างที่สงสัย
"ไอ้พี่หมอบ้า แกล้งหลับ!!" หมอปุ่นลุกขึ้นมานั่งคลี่ยิ้มกวนประสาทให้แต่เช้า ผ้าห่มที่ชีต้าห์ถือมาให้ ก็เลยโยนตุ๊บไปให้อย่างหมั่นไส้
"ไม่ได้แกล้งนะ แค่พักสายตาเฉย ๆ เอาผ้าห่มมาให้พี่...ขอบใจนะ" เผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันอีกแล้ว ขัดใจ ขัดใจตัวเองมาก ๆ ไม่น่าไปเสียรู้ไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์นี่เลย แล้วยังมานั่งยิ้มแบบนี้อีก....มัน...ทำให้หวั่นไหวเว้ย!!
"ที่บ้านตัวเองไม่มีที่ให้นอนรึไง ชอบมาอาศัยบ้านคนอื่น!!" พูดไปก็ต้องเบือนหน้าไปอีกทาง ไม่อยากมองมาก รอยยิ้มอบอุ่นแบบนั้น มันน่ากลัวเกินไป
"ที่นอนอ่ะ มีอยู่ แต่ก็แค่อยากพักบ้าง..." พัก!!? แล้วนอนที่บ้านตัวเอง เค้าไม่ได้เรียกว่าพักผ่อนรึไง แปลกคนจริง!! ออกเวรก็เกือบเช้า
"มานอนตรงนี้ เค้าจะเรียกว่าพักผ่อนได้ไง!!" หมั่นไส้คนอวดเก่ง เป็นแค่หมอ...ไม่ใช่อุลตร้าแมนนะ ที่จะเติมพลังจากแสงของดวงอาทิตย์ได้
"พูดแบบนี้ หรือว่า...จะให้พี่เข้าไปนอนในห้อง!!?" หมอปุ่นชี้นิ้วไปทางห้องนอน
"บ้าเหอะ!! ผมหมายถึง ให้ไปนอนที่บ้านตัวเองต่างหาก!!" มั่ว มึน มาก ๆ เผลอไม่ได้เลยทีเดียว
"โห่...ใจร้ายอ่ะ คนเรา" ..ใจร้าย...!? ตรงไหนล่ะครับท่าน ก็แค่เป็นห่วง ไม่อยากให้มานอนตรงนี้ มันสบายนักเหรอถามหน่อย..
"สงสารหมอเนส ต้องเฝ้าบ้านคนเดียว" เพราะรูมเมท มัวเกเรมานอนเฝ้าหน้าบ้านคนอื่นทำไมก็ไม่รู้ หมอปุ่นแกล้งทำเป็นยักไหล่ไม่สนใจ
"วันนี้ ไปนั่งเล่นที่บ้านพักไหม...?" ชีต้าห์หันกลับมามองคนถาม ก่อนจะถอนหายใจเฮือก ...ทุกวันนี้ ถ้าหมอปุ่นไม่มา ตัวเองก็ร่อนไปบ้านพักหมอ แทบจะไม่มีวันไหนที่ไม่ได้เจอหน้ากัน แล้ววันนั้นมาถึง ไม่ใครก็ใคร คงได้ขาดใจตายแน่
"ผม..ยังไม่ได้อาบน้ำ แล้วก็..ยังไม่ได้กินข้าวเช้าด้วย" ที่บอกไปแบบนั้น ไม่ใช่จะปฏิเสธ แต่เป็นการชวนอ้อม ๆ ให้คุณหมอมานั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน
"ตอบมาก่อน ว่าจะไปไหม..?" เอาเหอะคาดคั้นซะแบบนั้น แถมเล่นมานอนรอตั้งแต่ยังไม่ตื่น จะปฏิเสธก็คงไม่ได้ ชีต้าห์พยักหน้าตอบตกลงทั้งที่ไม่ได้หันมามองคนถามที่กำลังคลี่ยิ้ม ทั้งที่ตาจะปิดลงทั้งอย่างงั้น
"กินข้าวเช้าก่อน" ข้อต่อรองของชีต้าห์ ทำเอาหมอยกมือมาโยกหัวเจ้าของบ้านคนเล็กเล่นอย่างหมั่นไส้ ก่อนที่จะโดนสะบัดหัวหนี ทำหน้าบึ้ง ..นี่ถ้าขู่ได้คงทำไปแล้ว
"งั้นก็ไปอาบน้ำ แต่งตัวป่ะ พี่หมอจะนอนรอ.." พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนบนเก้าอี้ตัวเดิม ขนาดที่เจ้าของห้องยังต้องถอนหายใจอีกรอบ คนที่จะเป็นคุณหมอเด็ก...มาดื้อเสียเอง
"ผมมีคำถาม..?" หมอปุ่นชำเลืองมองเจ้าของห้องที่กำลังยืนเอามือกอดอก
"ว่ามาซิ...!!" คุณหมอปิดเปลือกตาไปเรียบร้อย สาบานได้ว่ามีสติครบถ้วนที่จะตอบ
"ทำไมต้องมาทุกวัน ทั้งที่เหนื่อย ไม่พักผ่อน...ทำไมเหรอ...?" ทีนี้ละเงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่นอนเหยียดอยู่บนเก้าอี้ ชีต้าห์เลยตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้อง เพราะไม่ได้หวังจะได้ยินคำตอบอยู่แล้ว แต่ก็นึกขึ้นมาได้ ว่าผ้าห่มของตัวเองยังกองอยู่ที่พื้น จำต้องหมุนตัวกลับไปเอาอีกรอบ
"เพราะอยากเจอ.....ชี...ต้าห์.." เสียงพึมพำเบา ๆ ฟังแทบไม่เป็นภาษา แต่คนที่กำลังก้มลงหยิบกองผ้า ถึงกับอึ้ง เพราะได้ยินมันชัดเจน รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว พอคว้าผ้าห่มได้ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง '
เพราะ อยาก เจอ'งั้นเหรอ สงสัยจะละเมอละมั่ง ไม่เข้าท่าเลย ไอ้คุณหมอบ้า จู่ ๆ ก็มาทำให้ใจเต้นแรงแต่เช้า พอแอบชำเลืองมองไปข้างนอก ก็พบว่า ...หมอปุ่นนอนแน่นิ่งไปแล้ว
หมอปุ่นที่ถูกทิ้งให้นอนหลับอยู่ที่เดิม เพราะเจ้าของห้องไม่ยอมเรียก ถาดอาหารวางอยู่บนโต๊ะนิ่ง เพราะชีต้าห์เอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปข้างหน้า มือก็เด็ดก้อนขนมปังใส่ปากทีละนิดอย่างไม่รู้ตัว ประโยคที่ได้ยินยังคงวนเวียน ซ้ำไป ซ้ำมา คล้ายกับว่าถ้อยคำ และน้ำเสียงนั้น กระซิบอยู่ที่ข้างหู แค่นั้นก็ทำเอาคนไม่รู้ใจตัวเองยกมือดึงผมตัวเอง เหมือนคนกำลังคลั่งจากอะไรบางอย่าง
"เป็นอะไร ปวดหัวรึไง?"
"อือ..ห๊า!! เออ..ไม่ได้ปวด ไม่ได้เป็นอะไร.." ไอ้เด็กแสบหันมายิ้ม เหมือนเสือเชื่อง ๆ เอ๊ย!! แมวเชื่องที่เพิ่งจะตื่น แถมยังยัดก้อนขนมปังในมือเข้าปากไปอีก
"กินแบบนั้น เดี๋ยวก็ได้ติดคอตายหรอก.." อ้าวเฮ่ย!! ยังไม่ทันจะขาดคำ หมอปุ่นก็โดดไปคว้าแก้วนมที่อยู่ในถาด ส่งให้ชีต้าห์ ที่กำลังโบกมือไปมา ใบหน้าแดงก่ำ เหมือนคนกำลังติดคอ ยกแก้วกระดกพรวดเดียวลงคอ นั่งหอบแฮ่ก จนต้องช่วยยกมือลูบหลังให้เบา ๆ
"หึ หึ ผมแค่แกล้งเอง ทำเป็นตกใจไปได้" กรรม!! ตื่นเต็มตาเลยไอ้หมอปุ่น โดนไอ้เสือหลอกแต่เช้า มือที่กำลังลูบแผ่นหลังให้ จึงยกผลักหัวไอ้เด็กแสบไปที ..มันทำตัวให้น่าหมั่นไส้...ให้น่ารักเกินเหตุ!!
"คราวหลังอย่าแกล้งแบบนี้อีก เกิดเป็นจริง ๆ ขึ้นมาจะทำไง.." ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอที่ลุกไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม คลี่ยิ้มทะเล้นให้ ...ไม่เคยมีคำว่าสำนึกอยู่ในหัว
"ไม่เห็นจะกลัว มีหมออยู่ใกล้ ๆ ทั้งคน" คุณหมอที่กำลังนึกเคืองอยู่ในใจ เหลือบมองหน้าคนพูดนิ่ง เห็นริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากัน พอ ๆ กับคิ้วสวยที่เริ่มย่นเข้าหากัน ..ไอ้ที่ว่า มีคุณหมออยู่ใกล้ ๆ กำลังทำให้ใครบางคนแถวนั้น หัวใจมันปั่นปั่วน
แกรก!! เสียงประตูเปิดออก โดยไม่มีเสียงบอกล่วงหน้า พอหันไปมองก็พบว่าเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่แต่งตัวเหมือนพร้อมออกทัวร์ ยังไม่ทันจะเดินมาถึงหน้าระเบียง น้องชายตัวแสบก็วิ่งเข้าไปหาซะเต็มแรง ยังดีที่คนเป็นพี่ชายอ้าแขนรับเอาไว้
"อ้าว..หมอปุ่นมาแต่เช้าเลย เราไปรบกวนคุณหมอเค้ารึป่าว หืม!?" พี่เต้ยกมือขึ้นยีหัวน้องชายอย่างเอ็นดู แม้จะโดนกล่าวถึง แต่หมอปุ่นก็ทำได้เพียงยิ้มให้ และส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ไม่ได้รบกวนซะหน่อย ใช่ไหมครับ,พี่หมอ!!" นั่น..คือคำถามหรือว่าคำขู่กันแน่
"ตามที่ชีต้าห์บอกนั่นแหละครับพี่เต้ ผมเองที่มาตั้งแต่เช้า..." พี่เต้หันมายิ้มให้ ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บเหม่งน้องชายตัวแสบเน้น ๆ อีกที ...นี่ถ้าไม่ใช่พี่น้องกัน หมอปุ่นคงตรงเข้าไปดึงไอ้เสือออกมาแล้ว เพราะแค่นี้ก็ยังต้องเบือนหน้าไปทางอื่น ห้ามใจตัวเองไม่ให้หันไปมอง
"พี่กลัวว่าน้องชาย จะไปรบกวนเวลาพักผ่อนของหมอปุ่นนะ.." จะบอกไปดีไหม ว่าผมเต็มใจที่สุดของที่สุด
"พี่เต้จะออกไปไหน..?" ชีต้าห์เปลี่ยนเรื่องคุย ดึงมือพี่ชายที่กำลังแกล้งลูบผมที่ปิดหน้าผากตัวเองออก
"จะไปรับทัวร์ แล้วเราล่ะ วันนี้จะออกไปเที่ยวไหน..." นายเต้เหล่มองน้องชายคนเดียวของตัวเองอย่างรู้ทัน เพราะตั้งแต่เป็นคนออกปากเองว่าให้คุณหมอมาที่บ้านได้ ฝ่ายนั้นก็เล่นมาทุกวัน(จริง ๆ) บางวันโทรมแค่ไหนก็เห็นขับรถมาผ่านหน้ารีสอร์ท ทั้งที่ไม่ใช่ทางผ่านซักนิด
"ไปเล่นเกมที่บ้านพักพี่หมอ ตอนเย็น ๆ น่าจะกลับมาทันทานข้าวเย็นกับพ่อ" ชีต้าห์หันไปอ้อนพี่ชายตัวเอง สายตาแบบนั้น..ใจแข็งแค่ไหน ก็คงต้องยอม...ไอ้เสือขี้อ้อน เสร็จหมดทุกราย
"ผมจะมาส่งให้ครับ..." หมอปุ่นยืนยัน
"อืม...เราก็อย่ากวนคุณหมอมากรู้ไหม" นายเต้เหลือบมองน้องชายที่พยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย...เหลือเกิน ตั้งแต่กลับมาบ้านทุกปีที่ผ่านมา ก็เพิ่งจะเห็นตอนนี้แหละ ว่าน้องชายตัวเองติดคนอื่นนอกจากพ่อและพี่
"ครับผ๊ม!!" ดูมันทำเป็นเต๊ะท่า เลยโดนแจกมะเหงกจากพี่ชายไปฟรี ๆ หนึ่งที เล่นเอาฮากันทั้งห้อง ก่อนที่เจ้าของรีสอร์ทจะขอออกไปก่อน เพราะเกือบจะได้เวลาที่นัดนักท่องเที่ยวเอาไว้เต็มที
"ไหนขอดูหน่อย ..ไม่แตกแหะ.." หมอปุ่นลูบเบา ๆ ตรงที่ไอ้เด็กแสบโดนมะเหงก พอเห็นว่าผิวขาวเป็นรอยแดงก็นึกสงสาร คิดถึงน้องชายตัวป่วนของตัวเองขึ้นมา เวลาที่โดนทำโทษก็จะช่วยลูบ แล้วก็เป่าให้...กว่าจะรู้ตัว ว่าไม่ได้แค่คิด หมอปุ่นก็เป่าหน้าผากให้ชีต้าห์ที่กำลังยืนตัวแข็ง จากที่แดงแค่หน้าผาก ตอนนี้ก็เล่นเอาแดงไปทั้งหน้า
"พะ..พอเหอะ ..ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นซักหน่อย!!" หือ!!?...ทำอะไรลงไปวะไอ้ปุ่น!! แบบนี้จะโดนโกรธไหม โดนโกรธรึป่าว... พี่หมอไม่ได้ตั้งใจน่า!!!
"ชีต้าห์...คือว่า...พี่หมอ..." เย้ย!! ตกใจหมด จู่ ๆ ไอ้คนที่เอาแต่เดินจ้ำพรวด ๆ ก็ดันหยุดกึก แล้วก็หันหน้ามา เหมือนกับว่าไปโกรธใครมาอย่างงั้น ...แน่ล่ะจะมีใคร...!!
"มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้ เดี๋ยวแดดร้อน ผมไม่ไปด้วยนะ!!" หันมาบอกแค่นั้น ก่อนจะรีบก้าวยาว ๆ เดินออกไปหน้าบ้านก่อนใคร แม้ว่าจะยังเดาไม่ออกว่าที่เป็นแบบนั้นเพราะโกรธรึป่าว แต่หมอปุ่นก็จำต้องรีบวิ่งตามคนเอาแต่ใจไปในที่สุด ...ก็ดูซิคว้าหมวกไปใส่ เหมือนกับจะใส่เป็น....
พอคุณปู่เคลื่อนที่ออกเดินทาง คนซ้อนที่ทำเป็นเก๊กโกรธแทบตาย ก็ฉีกยิ้มออกมาจนได้ ไอ้คุณพี่หมอบ้า!! เมื่อกี้ ถ้า...ใกล้กว่านี้อีกนิด...อึ้ยยย เกือบจะหลับตารับ.....ซะแล้ว
-------------
ตลอดทางตั้งแต่รีสอร์ท จนกระทั่งถึงบ้านพักคุณหมอ มันเงียบผิดปกติ เพราะคนหนึ่งก็เอาแต่อมยิ้มกับตัวเอง ส่วนอีกคนก็คอยกังวลว่าจะโดนโกรธรึป่าว พอคุณปู่จอดสนิทตรงหน้าบ้าน ต่างคนก็ต่างลงมาจากรถไม่พูดไม่จา
หมอปุ่นถอนหายใจเฮือก เหลือบมองไปทางบ้านพักของตัวเอง ...ควันไฟ..มันมาจากไหนหว่า หรือว่า ไอ้คุณเพื่อนมันกำลังจะทำกับข้าว ไอ้หมอเนส ทำกับข้าว!!
"ซวยแล้ว...!!" ก็เกิดมามันเคยทำที่ไหน เกิดมาเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่โคตรจะตามใจ(ไม่ได้เข้ากับรูปร่างถึก ๆ ของมันเลย) ขนาดต้มไข่กินกับมาม่ามันยังต้มให้ไหม้ แล้วดูนั่น ควันไฟขนาดนั้น..
"เกิดอะไรขึ้น!!?" ชีต้าห์รีบวิ่งตามหลังหมอปุ่นที่บ่นพึมพำเข้าไปในบ้าน
"ไอ้หมอเนส ทำอะไรวะ!!" ไม่ได้หันไปตอบคำถามชีต้าห์ แต่หมอปุ่นกลับตะโกนถามเพื่อนที่อยู่ในบ้านแทน
"ในที่สุด ก็โผล่มาซักที หิวจะตายอยู่แล้ว!!" อนาถได้อีก..เพื่อนใครวะ!! ดูจากสภาพ มันน่าจะพยายามก่อไฟย่างอาหารทะเลที่วางอยู่บนโต๊ะ โดยการเอาหนังสือพิมพ์เก่า ๆ มายัดเข้าไปในเตา...
"กระดาษบ้านใครวะ ใช้ย่างปลาหมึกได้.." หมอปุ่นเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบานในบ้าน เพื่อไล่ควันออก โดยมีชีต้าห์ยืนมองอย่างมึน ๆ อยู่กลางบ้าน
"ก็เพื่อนมันทิ้งนี่หว่า!!" โดนเหน็บอีกทีจนได้
"เช็ดหน้าก่อนไหม พี่หมอเนส" ชีต้าห์เดินไปหยิบทิชชูมายื่นให้ แต่แทนที่จะรับมาถือไว้ ไอ้คุณเพื่อนมันดันยื่นหน้าเข้าไปแทน
"เช็ดให้หน่อย พี่มองไม่เห็น.." ไอ้เพื่อนเลว มันเหล่มองมาด้วยหางตา แล้วก็ยักคิ้วให้ทีหนึ่ง คิดจะให้ชีต้าห์เช็ดหน้าให้ซินะอย่าฝันไปเลยเว้ย!! หมอปุ่นเดินไปลากคอเสื้อไอ้คุณเพื่อน พร้อมกับส่งสายตาขู่กลับ
"ไปอาบน้ำล้างตัวโน่นเลย ไม่งั้นก็ไม่ต้องกิน!!" คำขู่ที่ได้ผลชะงัดนัก ถ้าคิดจะขู่ไอ้หมอเนส มันต้องเอาของกินเข้าล่อ ไม่งั้นไม่มีทางสู้แรงควายของมันไหว
พอเหลือกันแค่สองคนก็หันมาสบตากัน ต่างฝ่ายต่างยิ้ม ก่อนที่ฝ่ายคุณหมอจะตามไปเก็บข้าวของในครัวที่มันเละกระจาย ส่วนชีต้าห์ก็ไปนั่งเล่นเกมรอ เพราะโดนบอกไม่ให้เข้าไปช่วย
คงมีแค่หมอเนสคนเดียวละมั่ง ที่ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเห็นว่าเพื่อนที่กำลังเตรียมอาหาร เหลือบมองไปทางคนที่นั่งเล่นเกมเป็นระยะ ส่วนไอ้คนที่นั่งเล่นเกม ก็ชำเลืองมองกลับมาเหมือนกัน สลับกันไปมา เห็นแล้วก็ปวดหัวแทน..
=================
:กอด1:แอบลวนลามทุกคน ด้วยการกอดแน่น ๆ คึคึ
วันนี้คุณ บก.ไม่อยู่ ก็เลยไม่ได้ตรวจ
แอบเอามาลงให้ทุกคนได้หายคิดถึงกันก่อน(คิดถึงทุกคนมากมาย)
หยุดยาวไปหน่อย ต้องขออภัย
ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้หมอปุ่น แล้วชีต้าห์ 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 695970 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก