7.
"ชอบขัดใจ vs เอาแต่ใจ" ใครที่ผ่านมาแถวนั้น คงจะได้เห็นผู้ชายตัวโต ปั่นจักรยานหน้าบาน ยิ้มไม่หุบ เพราะ...ได้คนซ้อนถูกใจ แขนสองข้างกอดอยู่ที่เอวหมอปุ่นแน่น จะไม่ให้คุณหมอยิ้มขนาดนั้นได้ยังไง ก็บางบางครั้งที่ชีต้าห์ลืมตัวซบหน้าลงมาที่แผ่นหลังกว้าง แล้วก็รีบเด้งตัวกลับ บ่นพึมพำๆกับตัวเอง
"เกาะดีๆ เดี๋ยวตกไปใครจะรับผิดชอบ" หมอปุ่นรั้งแขนที่โอบเอวตัวเองไว้ ให้อยู่ที่เดิม นานๆที เวลาแบบนี้ต้องรีบสะสมคะแนน
"หมอปุ่นเป็นคนปั่น ก็ต้องรับผิดชอบซิ" เอาอีกแล้วชีต้าห์ พูดจาอะไรไม่หัดคิดซะมั่งเลย ว่าคนฟังเค้าจะคิดไปถึงไหนๆ จะให้รับผิดชอบจริงๆ นะเหรอ
"อะไร ไม่ได้ซิ่งซะหน่อย..มั่วนะเรา" ชีต้าห์เหลือบมองแผ่นหลังของคนที่กำลังปั่นจักรยาน แต่ยังปากดี หมั่นไส้ว่ะ
"ปั่นจักรยานก็ดูทางด้วยดิ เหม่อมองอากาศ เดี๋ยวก็ได้แผลอีกรอบ" (-"-) โห่..นอกจากดื้อแล้วยังดุอีกนะ
"ไม่มีทาง เชื่อมือเหอะน่า อ้าว..เฮ่ย!!" กรรม!! ยังไม่ทันจบประโยค สงสัยจะเพลินจริง ดันลืมไปว่าทางข้างหน้ามันลงเนิน วิ่งฉิวซิครับท่าน ไม่ต้องปั่นมันไปเอง
"เหวอออออ หมอปุ่นนนนนนน" ไอ้หนูชีต้าห์ตะโกนเสียงดังลั่น กอดหมับที่เอวหมอปุ่นแน่น ซุกหน้าไปกับแผ่นหลัง
"ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร เห็นไหม" เฮ่อ~~~ คิดว่าจะตายซะแล้ว ดีที่ยังรับมือไหว ลงเนินมาได้อย่างปลอดภัย ชีต้าห์ยังกอดแน่นอยู่ข้างหลังจนต้องแตะที่มือเบาๆ ปลอบใจ
"หมอปุ่นเชื่อไม่ได้เลย!! จอด!!จะเดินไปเอง!!" ชีต้าห์ตวาดลั่น แถมด้วยการยกกำปั้นรัวทุบหลังคนปั่นจักรยาน
"เดินไปได้ไง เจ็บขาจะตาย นั่งเฉย ๆ ไม่งั้นจะปั่นลงทะเล!!" (-*-) ไม่ต้องบอกซ้ำ ชีต้าห์หยุดทันที ความบ้าบิ่นของหมอปุ่นทำไมจะไม่รู้ มือที่กำลังทุบแผ่นหลังกว้าง เปลี่ยนมาเป็นยึดชายเสื้อของคุณหมอแน่น
"ตั้งใจมาส่ง หรือจะมาแก้แค้นกันแน่~!!" เสียงบ่นพึมพำ กับเสียงหายใจฟึดฟัดอย่างหงุดหงิด แต่แปลก...ที่หมอปุ่นยังคงยิ้มได้ ออกจะขำด้วยซ้ำ
"มองโลกในแง่ร้าย จะแก่เร็วนะ"
"แก่ช้ากว่าหมอละกัน!!" น่าน!! ไม่น่าพูดให้โดนย้อน เลี้ยวข้างหน้าก็จะถึงรีสอร์ท'บ้านกลางทะเล' จากที่ปั่นๆอยู่ขามันก็พาลจะขี้เกียจซะงั้น
"แวะกินอะไรก่อนไหม หิวอ่ะ" หลังจากที่เลิกเหม่อมองอากาศ(ก็ได้) หมอปุ่นก็เปลี่ยนโลเกชั่นเป็นมองร้านอาหารบ้างอะไรบ้าง ก็นะ...ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ทานซักมือ แถมต้องมาปั่นจักรยานไปส่งเด็กดื้ออีก (ได้ข่าวว่าเสนอตัวเองนะ)
"ไม่เอา ไม่อยากกิน เฮ้ย!! จะไปไหน บอกว่าไม่กินไง!!" ช้าไปแล้วชีต้าห์ ก็หมอปุ่นแกเป็นคนคุมเกม เพราะงั้นจากที่จะเลี้ยวซ้ายข้างหน้า คุณหมอก็เลยทางเลี้ยวไปซะงั้น แถมไม่สนใจเสียงโวยวายของคนข้างหลัง
จักรยานเลี้ยวไปจอดสนิทอยู่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง บรรยากาศเยี่ยม ลมเย็น แต่...ใครบางคนยังนั่งหน้างอหงิกอยู่บนจักรยาน ทั้งที่จอดตั้งนานก็ไม่ยอมก้าวลงไป จนหมอปุ่นต้องเป็นฝ่ายลงมาก่อน
"ดูทำหน้าเข้า พามาร้านอาหาร ไม่ได้จะพาไปประหาร ลงมาเร็ว" (-"-) ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอโชเฟอร์อย่างหงุดหงิดเต็มขีดจำกัด ...ให้ตายเหอะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครชอบขัดใจ ทำให้โมโหได้มากมายขนาดนี้
"ไปกินคนเดียวเหอะ ผมจะกลับบ้าน" พอได้จังหวะที่หมอปุ่นลงไปยืนข้างๆจักรยาน ชีต้าห์ก็เลื่อนตัวขึ้นมานั่งแทนตำแหน่งทันที แผลที่เข่าตอนที่มันแห้ง พองอขาทำท่าจะปั่นจักรยาน ทำเอาเจ็บน้ำตาซึม ..โมโหตัวเองอีกคราวนี้
หมับ!!!
"จะไปไหน!!" โห่..ไอ้คุณหมอนี่ สงสัยนอกจากกวนแล้วยังหูตึงอีกแฮะ คนจะกลับบ้านยังจะมาจับท้ายรถไว้อีก ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเจอแบบนี้ ไม่มาหาหรอก ชิ!!
"ก็บอกว่าจะกลับบ้านไง ไม่ได้ยินเหรอ ถามจริง!!?" เสียงหมอปุ่นถอนหายใจเฮือก ก่อนจะออกแรงรั้งให้จักรยานเคลื่อนกลับมา
"ไม่ได้ถามเอาคำตอบ บ้านมันไม่วิ่งหายไปไหนหรอก รึว่ากลัว!!?" หมอปุ่นเอานิ้วจิ้มที่อกตัวเอง .....ชีต้าห์ยืนมองอย่างไม่เข้าใจในตอนแรก ...(- -?) กลัว? กลัวอะไร ยังไง? ไม่เห็นจะมีอะไรหน้ากลัวตรงไหน ก็แค่...หมอเพี้ยนๆคนหนึ่ง
"กลัวอะไร!! จ้างให้ก็ไม่กลัวหรอก!!" คนเจ็บแต่อวดเก่งยื่นหน้าเข้าไปท้าท้ายใกล้ ๆ (มันลืมตัวนะนั่น)
"งั้น...ฉันกลัว มากินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย" หา!!? โอ๊ยยยย เจ็บใจ เข้าทางหมอปุ่นจนได้ซิน่า อ๊ากกก...กลับคำทันไหมเนี่ยะ แบบนี้ก็แพ้อ่ะดิ (แพ้ทางหมอปุ่นตลอด)
พอเข้ามานั่งในร้าน แล้วก็หามุมสงบที่นั่งกันสองคนได้ หมอปุ่นก็สั่งอาหารเหมือนไปอดอยากที่ไหนมา พอทั้งหมดมาเสิร์ฟเท่านั้นแหละ แทบจะไม่มีที่วางจานข้าวกับน้ำ ต้มยำทะเลเดือด ปลาหมึกยัดไส้ กุ้งทะเลเผาตัวโต ปูตัวเท่าจานข้าว สารพัดอีกเต็มโต๊ะ
ชีต้าห์นั่งมองของกินตรงหน้าเหมือนสยองจัด แค่สองคนจะไปกินหมดไหม? ไม่สั่งมาเลี้ยงคนทั้งร้านไปเลยล่ะ
ยังไม่ทันได้ตักข้าวกิน หมอปุ่นก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าตัวเองออกมา กดเบอร์หาใครซักคน ยกแนบหูตัวเอง ก่อนจะนั่งจ้องมาทางเพื่อนร่วมโต๊ะตัวแสบ
"พี่เต้ เออ..จะโทรมาบอกว่า น้องชายพี่อยู่กับผม ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" ชีต้าห์หันมามองตาโต เสียงพี่เต้ถามอะไรมาไม่รู้ ได้ยินแต่คำตอบของหมอปุ่นฝ่ายเดียว
'ครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปส่งให้ถึงที่'
'ไม่รบกวน ผมออกเวรแล้ว'
'ครับ สวัสดีครับ'"อ้าว..พี่วางไปแล้วเหรอ" ดูดิ๊!! พี่เต้ไม่คิดจะถามน้องตัวเองซักคำ ว่าสุขสบายใจดีไหม เต็มใจรึป่าว ที่ต้องมานั่งกินข้าวเย็นกับคู่อรินัมเบอร์วันอย่างหมอปุ่น
"กินข้าวเถอะ เดี๋ยวเย็นชืดหมด" จะกินเข้าไปได้ยังไง ไอ้ของที่สั่งมาแต่ละอย่าง (- -*)
"ผมยังไม่หิว กินไปคนเดียวเหอะ" ชีต้าห์รวบช้อนในมือวางไว้ริมจาน หันไปนั่งเอามือกอดอก เหม่อมองออกไปนอกร้าน ก็ดันเห็นแต่ความมืดซะ
"ไม่ได้ เพราะไม่กินให้ตรงเวลา ตัวถึงได้เหลือแค่นี้!!" มันเกี่ยวกันไหม!! กินข้าวไม่ตรงเวลา เค้าว่าจะเป็นโรคกระเพาะไม่ใช่รึ!! ความรู้พื้นฐานเลยนะนั่น มันไปเกี่ยวอะไรกับตัวเล็ก เป็นหมอจริงป่ะ!!!
"ก็ไม่อยากกินอ่ะ หิวก็กินไปคนเดียวดิ มาบังคับคนอื่นได้ไง" มานั่งด้วยแล้วยังจะเรื่องเยอะ ที่ไม่กินเพราะมันกินไม่ได้โว้ย!! ไม่อยากเผยจุดอ่อนข้อนี้หรอก
"เลือกกินซิเรา เอานี่ แกะให้แล้ว กินซะ หรืออยากให้ป้อน" หมอปุ่นแกะกุ้งตัวโตมาวางไว้ในจานเด็กดื้อ พร้อมกับราดน้ำจิ้มให้เสร็จสรรพ แถมบริการทุกระดับประทับใจ ด้วยการตัดปลาหมึกยัดไส้มาวางไว้ข้าง ๆ แต่เด็กดื้อที่ว่า เหลือบมองมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะคว้าช้อน จิ้มกุ้งที่วางอยู่ในจานเข้าปากตัวเอง
"ที่ไม่กิน เพราะแพ้อาหารทะเล!!" คนที่กำลังเคี้ยวกุ้ง พูดพึมพำ จำได้ว่าพ่อเคยทำปลาหมึกยัดไส้นี่แหละให้กินตอนเด็กๆ เกือบตาย..กินไปเยอะด้วย เพิ่งมารู้ทีหลังว่าตัวเองแพ้อาหารทะเล แต่พอโตอาการก็ดีขึ้น บางครั้งก็แค่มีผื่นขึ้น ให้คันเล่น ๆ
"หืม!!?" หมอปุ่นเงยหน้าจากการแกะกุ้ง เพราะดีใจที่เห็นว่าอีกฝ่ายตักเข้าปาก แพ้กุ้ง...? ก็แล้วไอ้ที่เคี้ยวตุ้ยๆ อยู่นั่น มันก็กุ้งทะเลไม่ใช่เรอะ!!!
"เข้าใจป่ะ!!?" หมอปุ่น มือยังถือกุ้งที่ยังแกะไม่เสร็จ พอเข้าใจเท่านั้นแหละ พุ่งพรวดเดียว ไปถึงตัวชีต้าห์ เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายแค่เคี้ยว ยังไม่ได้กลืน
"คายออกมาชีต้าห์ เร็วๆ เอามันออกมา!!" มือข้างหนึ่งบีบที่กราม บังคับให้อ้าปาก ก่อนจะล้วงเข้าไปเอาเศษกุ้งในปากของไอ้เด็กดื้อออกมา เพราะเจ้าตัวไม่ยอมทำตามคำสั่ง ไม่สนใจว่าคนทั้งร้านจะหันมามอง ไม่รังเกียจเศษอาหารในมือตัวเอง ก่อนจะบังคับให้ไอ้เด็กดื้อล้างปากด้วยน้ำ เผื่อว่าพอจะช่วยอะไรได้บ้าง
"อื้อ..เจ็บปาก ปล่อย!!" หมอปุ่นหลับตาแน่น พร้อมกับถอนหายใจข่มความโกรธ ก่อนจะยอมปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ ชีต้าห์ก้มมองเสื้อผ้าตัวเอง มีแต่คราบน้ำ กับคราบอาหาร แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ...กลัว...อะไรบางอย่างในแววตาของหมอปุ่น
"เก็บเงินด้วยครับ!!" หมอปุ่นหันมามองไอ้เด็กดื้อพลางยกมือกุมขมับ
อาหารที่เหลือคงต้องห่อกลับ พอคิดถึงคนที่เค้าไม่มีเงินแม้จะซื้อข้าวกิน ก็รู้สึกผิดขึ้นมา สั่งเด็กที่ร้านไว้ ว่าขากลับจะแวะมาเอา ก่อนจะหันมาคว้าแขนไอ้เด็กแสบที่ทำให้ปวดกบาลออกไปนอกร้าน
"โอ๊ย!! เจ็บขา หมอปุ่น เจ็บนะ!!" พอนึกขึ้นได้ ว่าชีต้าห์ขาเจ็บอยู่ หมอปุ่นก็ชะลอฝีเท้าลง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือ ลากคนเจ็บเดินมาจนถึงจักรยานคันเดิม
"คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ!!" พอได้ยินเสียงเรียบๆของหมอปุ่น คนที่รู้สึกผิดก็ยิ่งหน้าซีดไปใหญ่ ก็ไม่คิด...ว่าจะทำให้โมโหขนาดนี้
"ก็...ก็ไม่ได้ตั้งใจจะกลืนซะหน่อย หมอปุ่นก็เวอร์ไป" ไอ้ตอนที่ได้ยินคำแก้ตัว หมอปุ่นก็ว่าจะหายโกรธอยู่หรอก แต่พอมาได้ยินคำหลัง ..คิดว่าไม่กลืน มันก็จะไม่แพ้งั้นรึ คิดน้อยมาก ไม่คิดเลยดีกว่า
"ถึงไม่ได้กลืน มันก็แพ้ได้ ถ้าคนมันจะแพ้ เข้าใจไหม?" เพราะไม่รู้ว่าแพ้แค่ไหน กลัวว่าจะเจ็บป่วย เคสที่เคยเจอมาบางคนก็ถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาล
"เข้าใจแล้ว กลับบ้านกันเถอะ..." เบี่ยงประเด็นได้เยี่ยมมากไอ้เด็กแสบ '
กลับบ้านกันเถอะ' เหรอ ....ทำยังกับว่าอยู่บ้านเดียวกัน
"อย่าประชดกันแบบนี้อีกนะ! ขอร้อง!!" ชีต้าห์พยักหน้าหงึกๆ จากที่คุณหมอตั้งท่าจะว้ากใส่ ก็จำต้องใจอ่อนอย่างช่วยไม่ได้
"อือ!!" ดูมันรับคำ หมอปุ่นส่ายหัวกับตัวเอง เดี๋ยวก็ได้จับมาฟาดก้นอีกทีหรอก ป่วยการที่จะมานั่งสอน เดี๋ยวก็ใจอ่อนอีกจนได้ไอ้หมอปุ่น (- -)
ตลอดทางที่ปั่นจักรยานจากร้านอาหาร ไปจนถึงรีสอร์ทไม่มีใครเปิดประเด็น ไม่มีใครพูดอะไรซักคำ น่าแปลกที่ไอ้เด็กแสบมันสามารถอยู่นิ่งๆได้ ขนาดว่าแกล้งเบรคแรงๆจนหน้าทิ่มหลัง ก็ยังไม่บ่น จนมาถึงหน้าบ้านพักของเจ้าของรีสอร์ท
"เข้านอนเลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาล้างแผลให้ แล้วก็...ถ้าเกิดอาการแพ้ ให้พี่เต้โทรไปหาได้ตลอด 24 ชม." หมอปุ่นหันมาสั่ง ขากลับคงต้องยืมรถจักรยานกลับไปก่อน พรุ่งนี้ถึงจะเอามาคืน พอเห็นว่าชีต้าห์เอาแต่ยืนเงียบ หมอปุ่นก็เลยตัดสินใจว่าจะกลับ...
"เออ....หมอปุ่น.." หมอปุ่นหันมาตามเสียงเรียกของไอ้เด็กแสบ ที่กำลังยืนอึกอัก เหมือนมีอะไรติดคอ
"ว่าไง จักรยานคงต้องยืมไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาคืน" ที่หันมาเพราะเข้าใจว่าชีต้าห์มันหวงจักรยาน
"คือ..ผม...ขอโทษ!!" พอพูดคำที่คิดเอาไว้ตลอดทางได้ ชีต้าห์ก็เดินตัวปลิวเข้าบ้านทันที ปล่อยให้หมอปุ่นยืนอึ้งอยู่หน้าบ้าน ....แค่คำว่าขอโทษก็ทำให้คนยิ้มได้นะ!!
===================
มาอัพด่วน ๆ เป็นมื้อเที่ยงให้ทุกคน
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกคะแนนมากมาก 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
