46
#
เช้ามากูไปส่งอิฐที่มหาลัย... รู้ตัวเองว่ายังโมโหเรื่องเมื่อคืนอยู่ แต่ไม่ว่าพยายามแค่ไหนก็ลบความคิดที่ว่าอิฐจะต้องอยู่ใกล้ไอ้อาทไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน จะให้ไม่เจอไม่มองไม่คุยกันเลย คงเป็นไปไม่ได้
แต่ที่กูเตือนอิฐ ก็แค่อยากให้มันระวังตัว... เพราะกูไม่ไว้ใจไอ้หน้าไหนทั้งนั้น
“ยังโกรธอิฐอยู่เหรอพี่ต้าน?” อิฐถามกูก่อนลงจากรถ
“ไม่ได้โกรธมึง... แต่โกรธไอ้เหี้ยนั่น” นึกถึงหน้ามันแล้วเดือดว่ะ
“........อิฐจะอยู่ห่างๆ อาทไว้แล้วกัน พี่ต้านอย่าโกรธนะ” กูยกมือโยกหัวอิฐเบาๆ
“พี่ไม่ได้โกรธอิฐครับ... แค่อยากให้อิฐระวังตัว พี่ไม่อยากให้ใครมาแตะที่รักของพี่ ....พี่หวง ....หวงมากๆ เลยรู้ไหม” กูดึงอิฐมากอดไว้แน่น แล้วก้มลงหอมแก้มและจูบที่ปากอย่างแสนรัก
“ไปเรียนไป... เดี๋ยวจะเข้าเลท” กูปล่อยอิฐ แล้วปลดล็อคประตูให้
“....ครับ งั้นไปนะ แล้วตอนเย็น.........” อิฐนิ่งคิดไปแป้บนึง... อ้อ กูนึกออกละ ปกติเวลามันทำกิจกรรมเลิกค่ำจะติดรถไอ้อาทกลับบ้าน
“พี่มารับเอง สองทุ่มใช่ป่ะ?”
“ก็....ไม่แน่ อาจจะดึกกว่านั้น”
“งั้นเดี๋ยวมารอสองทุ่ม”
“...........ครับ”
#
จริงๆ แล้วทั้งอาทิตย์กูมีตรวจทีสิสวันเดียว จะนอกรอบก็นัดอาจารย์ได้ ไม่ว่ากัน... แต่กูเอางานไปคุยเรื่อยๆ เลยต้องทำแล้วแก้บ่อยๆ
เหนื่อย แต่ว่างานที่ได้จะมีน้ำหนักในการนำเสนอมากขึ้น
กูเบื่อตอนถูกด่าที่สุด เลยพยายามทำให้โดนด่าน้อยๆ แต่ให้อาจารย์แสดงความเห็นต่องานกูมากขึ้น
ครีติค*กับด่ามันไม่เหมือนกันนะครับ.... เหมือนมันเป็นความโรคจิตเก็บกดอย่างนึงของผู้สอนถ้างานไม่ดีแล้วพวกท่านๆ จะด่าไปทั่วตั้งแต่คุณยังเป็นวุ้นอยู่ในท้องพ่อท้องแม่เลยก็มี กว่าจะวนกลับเข้ามาในงานแมร่งก็ไม่ได้คอมเม้นท์อะไรแล้ว... (* critic - วิจารณ์, แสดงความคิดเห็น)
ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะกลับบ้านไปทำงาน หรือไปทอดอารมณ์ที่ใดที่หนึ่ง
ความคิดเรื่องที่อยากจะคุยเรื่องอิฐกับแม่ก็ผุดขึ้นในหัว
กูเลี้ยวรถไปที่ออฟฟิสของแม่ทันที
พอไปถึงพนักงานที่รู้จักกูก็ยกมือไหว้บ้างทักบ้างตามมารยาท
กูบอกเลขาหน้าห้องทำงานแม่ก่อน ถึงได้เข้าไป... เจอเจ้คนสวยนั่งหน้าเครียดอ่านเอกสารอยู่
“นึกไงมาหาแม่ได้ล่ะ?” แม่เงยหน้ามายิ้มถามกูนิดนึง
“......อยากคุยเรื่องน้องอิฐอ่ะครับ” กูดันเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะ
“นึกว่าเรื่องอะไร.....งั้นน้องอิฐคงบอกต้านหมดแล้ว และที่ต้านมาอย่าบอกนะว่าจะไม่ยอมทำตามที่แม่ขอ” รู้ใจกันจริงเลยแม่
“ต้านไม่ได้อยากทำให้พ่อหรือแม่ต้องอับอายขายหน้า หรือโดนสังคมเพ่งเล็งอะไรหรอก แต่ต้านอยากดูแลน้องอิฐก็แค่นั้นเอง ตอนนี้แฟนต้านกำลังถูกใครต่อใครรุมจีบอยู่ ต้านหวง แต่ถ้าอยู่ในสภาพแบบนี้ก็ทำอะไรมากไม่ได้ มันเครียดอ่ะแม่”
“เนตรมาเล่าให้แม่ฟังว่าไปช่วยเคลียร์เรื่องน้องอิฐให้แล้วนี่... ถึงเนตรเค้าจะพูดจาไม่ค่อยดีกับต้านไปสักหน่อย แต่พี่เค้าก็เป็นห่วงต้านนะลูก”
“ห่วงต้านเหรอแม่? ห่วงน้องอิฐมากกว่ามั้ง” หน้าอย่างมันอ่ะนะจะมาห่วงกรู
“แม่รู้ว่าต้านหวงน้อง... แต่ในเมื่อเราเลือกความรักรูปแบบนี้แล้ว เราก็ต้องอดทนที่ประคองความรักของเราให้อยู่ในสังคมนี้ได้นะ อย่าลืมว่าในโลกนี้ไม่ได้มีต้านกับน้องอิฐแค่สองคน ไม่ต้องเห็นแก่พ่อกับแม่ก็ได้ แต่เห็นแก่อนาคตของตัวเอง... คิดเหรอว่าป่าวประกาศไปว่าน้องเค้าเป็นของต้านแล้วจะไม่มีใครคิดจะมาจีบน้องอิฐอีก... เราห้ามเค้าไม่ได้หรอกลูก... มีแต่ต้องเชื่อใจกันเท่านั้น”
“ต้านเชื่อใจน้องอิฐ.... แต่คนอื่น... ต้านไม่เชื่อ”
“ถ้างั้นก็ทำเท่าที่ทำได้แล้วกัน... แต่คิดดูดีๆ ว่าทำไปแล้วจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นหรือเลวร้ายลงไปอีก คนเรา... ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก ถ้าน้องอิฐไม่เล่นด้วยซะอย่าง ต้านก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรนี่ครับ”
“......................” อืมมมม กูคิดตามทุกคำพูดของแม่...... ก็จริงว่ะ
“แล้วข่าวกับแม่ดารานั่นไปถึงไหนแล้ว?” แม่เปลี่ยนเรื่องเร็วจนกูแทบตามไม่ทัน
“ไม่ถึงไหนหรอกครับ... เรื่องนี้ไม่มีค่าพอให้ต้านสนใจเลยด้วยซ้ำ” แม่หัวเราะเบาๆ
"ต้านไม่สน แล้วพ่อเราล่ะ?.......ที่จริงพ่อเราก็ไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน... ลงข่าวแบบนี้ ฟ้องเอาก็ได้นะ ฐานที่ทำให้เราเสื่อมเสียชื่อเสียง" เออ....ใช่ กูลืมคิด แม่ชี้ทางสว่างให้กูแล้ว
เสือกเขียนว่านายอาทิตย์ ..... ลูกคุณ............นักธุรกิจชื่อดัง....... เขียนเพื่อ.......? อย่างงี้แมร่งจะเกาะขาพ่อกูดังชัดๆ
....เพราะอย่างที่บอก....กูเป็นแค่คนธรรมดา ถ้าลงชื่อกูเฉยๆ ก็ไม่มีใครเค้ารู้จักหรอก
"ก็ดีครับแม่ ...จัดทนายไปเล่นมันให้หนักเลย .....ยัยบ้านั่น....ถึงคราวดับก็หนนี้ล่ะ" เสือกเรื่องกูดีนักนะพวกมึง ตายยากนักใช่ไหมเดี๋ยวกูจะสูบเงินให้ตัวซีดแม่งให้หมด
คราวนี้จะได้เลิกเอามือสกปรกๆ มาลูบขากูสักที
#
แม้ว่าระยะนี้จะมีเรื่องวุ่นๆ ที่ต้องจัดการเยอะ แต่มันก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงสักเท่าไหร่ ยิ่งกับพวกนักข่าวหัวหมอ.... โดนกูซัดไปหมัดเดียว ต่อไปมันจะพูดจะเขียนอะไรก็คงง่อยแดรกไปอีกนาน...
ส่วนเรื่องของอิฐ
...ความคิดกูมันก็จะยังอึมครึมเหมือนท้องฟ้าก่อนฝนตก... แต่ตอนนี้ทำได้อยู่อย่างนึงคือ ปล่อยวางซะบ้างล่ะมั้งกู
โปรแกรมกำลังดำเนินไปตามขั้นตอน และรู้สึกว่าอาทิตย์หน้ากูต้องไปหาไซต์ก่อสร้างโครงการทีสิส... คิดไว้ประมาณสามสี่ที่ มีที่นึงท่าจะบรรยากาศดี เดี๋ยวพาอิฐไปด้วยดีกว่าว่ะ
สองทุ่มกูไปรับอิฐที่คณะ... มันยังไม่ออกมาเลย พักนี้รู้สึกทรมานนิดๆ ที่ไม่ได้สูบบุหรี่ แต่สัญญากับอิฐไว้แล้ว คงต้องทำใจเลิกว่ะ
กูนั่งรอสักประมาณครึ่งชั่วโมง เห็นอิฐรีบวิ่งออกมาแล้วมองซ้ายแลขวา พอมันเห็นกูก็ทำสัญญาณมือบอกให้กูไปก่อน
พอกูขึ้นรถมาได้พักนึง มันก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ มาเปิดประตูนั่งข้างกู
“หนีใครมารึไง?” กูถามมันที่กำลังนั่งหอบแฮ่กอยู่
“อ่า รู้ได้ไงเนี่ย พี่ยูอ่ะ จะตามผมมา เลยต้องหลบหลีกนิดนึง”
“ไอ้เวรนี่อีกแล้ว...” ทำหน้าด้านตื๊ออยู่ได้... สงสัยต้องสั่งสอนมันซักหน่อยแล้วมั้ง
“ไม่มีไรหรอกพี่ เค้าแค่จะชวนคุย แต่ผมไม่อยากคุยด้วย กลัวพี่จะรอนานอ่ะ .....เอ่อ...เลทไปเกือบชั่วโมงเลยแฮะ” มันดูนาฬิกาแล้วพูดขึ้น
“เมื่อไหร่จะรับน้องเสร็จ?”
“อาทิตย์หน้าแล้วพี่” อ้าว แล้วจะได้ไปไซต์กับกูมั้ยวะ
“กูว่าจะชวนเมิงไป xxx หาข้อมูลงานกู ที่นั่นมันเป็นป่าชายเลน งานเสร็จคงมีอะไรให้เที่ยวอยู่ ไปป่ะ?”
“อะไรให้เที่ยวคืออะไรอ่ะ?”
“ธรรมชาติไง”
“เสาร์อาทิตย์ผมต้องไปจันฯ อ่ะ ให้รุ่นที่นั่น”
“อืม.......” งั้นอาทิตย์หน้ากูไปสามไซต์ที่เหลือก่อนแล้วค่อยไป xxx กับอิฐอาทิตย์ต่อไปแล้วกัน (ปล. xxx คือชื่อสถานที่นะท่าน ไม่ใช่จะไปอย่างว่ากัน วู้)
“ไปหลังรับน้องได้มั้ยพี่ ผมว่างแล้ว”
“ก็ว่างั้น.... ตกลงไปนะ?”
“ครับ”
#
กูไปตรวจทีสิสเจอไอ้พวกเพื่อนๆ เลยคุยกันเรื่องงานเลยไปถึงไซต์ที่กูเลือก กูไปมาแล้วสองที่ พรุ่งนี้ว่าจะไปเก็บข้อมูลอีกที่นึง
แล้วกูก็ชวนพวกเพื่อนกูไปจันฯ (ตอนนี้ถ้าหากว่าพวกท่านลืม ให้ไปอ่าน ‘ตอนพิเศษโคตรๆ ความว่า...เมื่อกูเมา’ นะ อยู่หน้าไหนไม่รู้ว่ะ)
กูเมาไม่รู้ตัวว่าเอาแขนไปฟาดหน้าอิฐ รู้สึกผิดสัดๆ อ่ะ มันไม่ได้โกรธไรกูมากก็จริง แต่เห็นแล้วเสียใจ หน้าที่รักกูแดงช้ำไปทั้งแถบเลย
“เป็นไรมึงวะต้าน นั่งสมาธิเหรอ?” ไอ้ขิงเดินเอาหนังสือมาตีไหล่กู ห่า... กูนั่งคิดถึงเมียกรูต่างหาก
“........มึงไปดูไซต์ยัง?” มันถาม
“ไปแล้ว แต่เหลือที่ xxx อีกที่นึง”
“เฮ้ย จริงดิวะ น่าไปว่ะ กูไปด้วย” ใครชวนมึง...
“จะไปไหนกันวะ สราดดด” ไอ้ด้าพุ่งเข้ามาถามจากส่วนไหนของโลกไม่รู้ ตามมาด้วยพวกที่เหลือทั้งหมด
“ไอ้ต้านจะไปดูไซต์ที่ xxx กูอยากไปนั่งเรือดูหิ่งห้อยว่ะ พวกมึงไปป่ะ?” แมร่งรู้ได้ไงวะว่ามีกิจกรรมแบบนี้
“เออ น่าสน ไปๆๆๆ”
“ไอ้สัด ทีกูชวนไม่ไป ที่กูไม่ชวนนี่อยากไปกันจัง”
“ก็กูอยากไปอ่ะ” ไอ้กล้าลอยหน้าลอยตาตอบ
“ไม่ให้ไปโว้ย”
“จะเปลี่ยวเกินไปละ มึงจะไปคนเดียวไง?” ไอ้ขิงถาม
“อ่ะๆๆ หรือว่ามันไม่ได้ไปคนเดียววะ.......” มันมองกูแบบรู้ทัน
“เชี้ย.... มันจะไปสวีทกับน้องอิฐสองคนว่ะ” พวกมันสรุปเรื่องกูกันเสร็จสรรพ แถมพูดถูกอีก.... เวรจริงๆ
“จะมีความสุขเกินหน้าเกินตาเพื่อนได้ยังไงไอ้ต้าน... หึหึ กูจะไปขัดขวางมึง ถ้ามึงไม่ยอมกูจะบอกน้องอิฐขอไปด้วย ยังไงน้องเค้าก็ต้องโอเคอยู่แล้ว” เล่นไม้นี้เหรอสาดดด...
#
“พวกพี่กล้าไปด้วยเหรอพี่ ดีดิ ไปกันเยอะๆ สนุกดี” กูไปบอกอิฐเรื่องนี้ แทนที่มันจะไม่พอใจ กลับดีใจซะงั้น
เหอะ ก็ได้วะ.... เอาไอ้พวกก้อนกรวดริมทางไปเป็นพรอบ*คงไม่เลวเท่าไหร่หรอก (*ส่วนประกอบ)
กูนัดไอ้พวกเพื่อนๆ ตอนเจ็ดโมง ให้มาหากูที่บ้าน เพราะต้องเอารถ suv* ไป (*รถแบบครอบครัว มีประมาณเจ็ดที่นั่ง)
ระหว่างทางแมร่งพวกมันคึกกันมาก คุยเสียงดังหนวกหูตลอดทาง... กรูคิดถูกคิดผิดที่เอาพวกมันมาวะ
จนกระทั่งถึงที่พัก แถวนี้ไม่มีหรอกโรงแรมห้าดาว รีสอร์ทหรูๆ มีแต่บ้านพักแบบ homestead หลังเดียว เดี่ยวๆ โดดๆ
สุดเจ๋งเลยว่ะสราด
“โอ้ ต้นไม้จ๋า สีเขียวสดดีจริงๆ...........ออกซิเจน!!! ซืดดดดด” ไอ้ด้าถลาลงไปกอดต้นไม้แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ อย่างกับคนบ้า
“สัส แถวนี้เจ้าที่แรงนะมึง เสือกไปทำอนาจารกับต้นไม้อีก”
“มาขนของมึงเร็วเลยไอ้ห่า” ไอ้วินกับไอ้ขิงกำลังขนกระเป๋าพร้อมเบียร์อีกหลายแพ็คลงจากหลังรถ พอไอ้ด้าวิ่งมาเอาของพวกมันก็รุมถีบกันคนละทีสองที
“ไอ้เชรี้ย.... เบียร์กรูนะมึง เดี๋ยวก็ไม่ให้แดกเลยสัด” ไอ้ด้าโวยและถีบพวกมันคืน
บ้านหลังนี้สร้างแบบง่ายๆ วัสดุเป็นปูนผสมไม้ยกพื้นเตี้ย มีระเบียงกว้าง ห้องน้ำแยกออกมาต่างหาก ภายในมีสองห้องนอน กับหนึ่งน้องนั่งเล่น
สิ่งแรกที่ทุกคนพึงกระทำคือ แบ่งว่าใครจะนอนห้องไหน ไอ้กล้ากับไอ้ด้าโฉบไปห้องแรก พร้อมลากน้องอิฐไปด้วย
เป็นอันรู้กันว่ากูต้องนอนกับมันสองตัวเป็นแน่แท้
เนื่องจากว่า พวกกูไปถึงที่หมายประมาณสิบโมง ก็เลยจะแวะไปสวัสดีผู้ใหญ่บ้านที่อุตส่าห์จัดหาที่พักและกำลังจะเป็นคนนำเที่ยวพร้อมทั้งให้ข้อมูลงานกับกูเร็วๆ นี้
“สวัสดีคร้าบ....” คนแรกที่เจอคือเมียผู้ใหญ่ฯ พวกกูทุกคนยกมือไหว้อย่างประจบ เพราะแอบคิดชั่วไว้ว่าจะมาขอข้าวบ้านเค้ากิน 555
“สวัสดีจ้า... มาถึงกันนานหรือยัง มาเข้ามานั่งกันก่อน ......แดงเอ้ยยย ไปเอาน้ำมาให้พี่เค้าหน่อยสิ” เมียผู้ใหญ่ฯ ตะโกนบอกเด็กประถมหัวเกรียนคนนึงที่กำลังแอบมองพวกกูอยู่ จากนั้นก็หันมาพูดว่า
“ผู้ใหญ่กำลังไปเก็บมะพร้าว เดี๋ยวสักพักก็มาแล้วจ้า”
ไม่กี่อึดใจ ผู้ใหญ่บ้านก็เดินหน้าเหี้ยมเข้ามาหาพวกกู.... ในมือมีพร้าเล่มงาม กับมะพร้าวหนึ่งทลาย
โอ้โห ตัวจริงกับในเฟสบุ๊คช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว.... ในรูปลุงแกแอ๊บแบ๊วสาดๆ
“ไหน คนไหนชื่อต้าน” เอาแล้วไง... มาถึงจะหาเรื่องกรูเลยว่างั้น
“ผมครับ” กูยกมือ แล้วลุกยืนขึ้นไหว้ ไอ้พวกที่เหลือทำตาม
“เอ็งเรอะ เป็นไงที่อยู่ที่นอน พอจะซุกหัวอยู่ได้ไหม?” ผู้ใหญ่วางมะพร้าวไว้ข้างเสาบ้านพร้อมส่งพร้าเล่มงามให้เมียเอาไปเก็บ
“ได้ครับ”
“ไม่ได้ก็ต้องได้ล่ะวะ ไม่งั้นข้าก็ไม่รู้จะให้พวกเอ็งไปนอนกันตรงไหนแล้ว พวกคนกรุงเทพฯ ที่เคยมาชอบบ่นจะเอานู่นจะเอานี่ เรื่องมาก ....อยู่ไม่ได้ก็ไม่รู้จะมาที่นี่หาพระแสงอะไร เออนี่....พวกเอ็งชื่ออะไรกันบ้างล่ะ เรียกข้าผู้ใหญ่ทองก็ได้” สิ้นเสียงไอ้ด้าแนะนำตัวคนแรก เรื่อยไปจนถึงอิฐคนสุดท้าย
“นี่เอ็ง..... ทำไมหน้าหวานอย่างนั้นวะ เป็นผู้ชายรึเปล่าน่ะ” อิฐหน้างอไปนิดนึงที่ถูกแซว ส่วนคนอื่นหัวเราะก๊าก
“ผู้ใหญ่จะให้ผมถอดไหมครับ จะได้รู้กันว่าผมเป็นผู้ชายรึเปล่า” มันย้อนแบบเคืองๆ
“ฮ่าๆๆๆ ข้าล้อเล่น เห็นเอ็งหน้าตาผิวพรรณดี ก็เลยพูดไปตามที่เห็น.... เอ็งเป็นน้องชายไอ้เจ้าพวกนี้เรอะ” เมียผมครับผู้ใหญ่
“ครับ พี่ผมมาหาข้อมูลทำงาน ผมเลยติดรถมาด้วย” ผู้ใหญ่พยักหน้าไปแบบงั้นๆ
“อืมๆ นี่ต้าน.... เอ็งจะไปดูที่เลยไหมล่ะ” ผู้ใหญ่เริ่มเข้าเรื่อง
“ดูวันนี้เลยก็ได้ครับ”
“อืม งั้นไปบ่ายนี้แล้วกัน เดี๋ยวให้ไอ้ดำพาไป เพราะตอนบ่ายข้ามีประชุมกับพวกลูกบ้าน กว่าจะเสร็จก็เย็นๆ โน่นเอ็งจะได้ไม่เสียเวลา ...เอ็งจำมันได้ไหมล่ะ ไอ้ดำ
คนที่รับโทรศัพท์เอ็งน่ะ” ไอ้ดำไอ้แดงที่ไหนกรูจำไม่ได้หรอก
“ตอนนี้มันกำลังไปเก็บผักเก็บพริกอยู่ เดี๋ยวเที่ยงพวกเอ็งกินข้าวกินปลาก่อนแล้วค่อยออกไปพร้อมไอ้ดำมันแล้วกัน”
ประโยคนี้แหล่ะที่รอคอย.... อิอิ
ไอ้ดำที่ผู้ใหญ่ทองพูดถึงเป็นเด็กม.ปลาย ผิวคล้ำ ท่าทางดูเป็นคนซื่อๆ ไร้เดียงสา กำลังเดินตรงมาพร้อมหมาหนึ่งตัว ที่แมร่งชูคอเห่าพวกกูมาแต่ไกล
“ชู่ววว ไป....ไอ้ห้อย ไป!” ไอ้ดำเอาขาดันไอ้ห้อยไปทางอื่น ที่เรียกว่าห้อยสงสัยเพราะแก้มย้อยลงมามั้ง
“ยังไม่ไปอีก!” พอไม่ไป มันก็เอาตรีนถีบ เออ... โหดดีเหมือนกันว่ะ
“ไอ้ดำๆ นี่พี่ต้านที่โทรมาบอกว่าจะให้พาไปดูที่ตรงแหลม เดี๋ยวข้าจะไปประชุม เอ็งก็ดูแลเจ้าพวกนี้หน่อยแล้วกันนะ หาข้าวหาน้ำให้พี่เค้ากินให้เรียบร้อยล่ะ”
“จ้ะ พ่อ” ไอ้ดำตอบรับสั้นๆ
“ข้าไปก่อนนะ ถ้าเอ็งมีอะไรสงสัย ถามไอ้ดำละกัน มันรู้หมด” ผู้ใหญ่ทองตบกูจนไหล่แทบทรุด แล้วเดินออกไปอีกทาง
“สวัสดีครับ” น้องมันยกมือไหว้กู แล้วก็เพื่อนๆ กู แต่พอถึงอิฐมันชะงัก แล้วเอามือลง.... อ้าว นั่นพี่เมิงนะเว้ย
“ตอนเที่ยงผมจะทำแกงxxx ผัดxxx ต้มxxx พวกพี่กินได้รึเปล่าครับ?” มันคือเชี้ยอะไรวะ
“กินได้หมดน้อง อะไรก็ทำมาเหอะ ตอนนี้พี่หิวจนไส้จะทะลุอยู่แล้ว” ไอ้ด้างอแงยังกะเด็ก
“ถ้างั้นผมไปทำกับข้าวก่อนนะครับ” ไอ้ดำว่างั้น...
“พี่ช่วย” อ่าว ที่รักกรูเสนอตัวซะงั้น ไอ้ดำมองหน้าอิฐแบบไม่แน่ใจ
“ไม่เป็นไร”
“ช่วยกันทำจะได้เสร็จไวๆ ไง” เหมือนไอ้ดำจะทำตัวไม่ถูกไปแป้บนึง จากนั้นก็พยักหน้าให้อิฐเดินตามไปที่ครัว
ครัวของที่นี่จะเป็นแบบโล่งๆ อยู่นอกบ้าน อุปกรณ์ครบครันดีเหมือนกัน
ไอ้ดำหยิบปลาชนิดนึงออกมาจาก... เค้าเรียกว่าอะไรวะ ที่ใส่ปลาละกัน เสร็จแล้วมันกดหัวปลากับเขียงแล้วเอาสันมีดทุบ โป้กเดียวจอด
กูมองแล้วเริ่มเล็งเห็นถึงความโหดเหี้ยมของไอ้ดำ.... หรือที่เห็นว่าซื่อๆ มันจะเป็นเพียงภาพลวงตาวะ
“ให้พี่ช่วยอะไรเหรอ?” อิฐนั่งยองถามข้างๆ ไอ้ดำผงะท่าทางตกใจ ดูมันประหม่ายังไงบอกไม่ถูก
“ล้างผักแล้วกัน กะละมังอยู่โน่น” อิฐทำตามที่บอกทันที....
พวกกูยืนดูอยู่ไม่นานก็ไปช่วยไอ้ดำทำกับข้าวบ้าง แต่ดูเหมือนทำๆ ไปแล้วจะช่วยให้มันยากขึ้นกว่าเดิมมากกว่า จนไอ้ดำและน้องอิฐต้องไล่ให้พวกกูไปยืนดูเฉยๆ
เมื่อกับข้าวเสร็จเรียบร้อย พวกกูก็ลงมือสวาปามกันทันที ในวงมีไอ้ดำกับไอ้แดงนั่งกินด้วย ส่วนเมียผู้ใหญ่หายไปไหนไม่รู้
“โอย อิ่มท้องจะแตก” ไอ้ด้ายกมือลูบพุงมันแบบอึดอัด แมร่งแดกเยอะเหลือเกินนะมึง
“ทำกับข้าวอร่อยเหมือนกันนะดำ หัดมานานมั้ยเนี่ย?” ไอ้วินถามไอ้ดำ (ขอเรียกแบบนี้ตามผู้ใหญ่ละกัน)
“ไม่ได้หัดครับ ก็จำๆ เอาจากพ่อแม่ แล้วก็ทำเลย” ไอ้ดำตอบ ถึงวัตถุดิบกูจะไม่เคยได้ยินชื่อหรือเคยได้ยินแต่ไม่เคยกินมาก่อน มันก็อร่อยดีใช้ได้
“ทางที่จะไปแหลมเดินเท้าไม่ได้ ต้องไปทางเรือ เดี๋ยวพวกพี่ไปรออยู่ตรงท่าน้ำนะครับ ผมจะไปเอาเรือก่อน”
H
ทะเลน้ำกร่อยและผองเพื่อนจะลดความหื่นของต้านได้ไหมน้อ
ต่อไปนี้จะมี (*) ไว้บางคำที่พี่ต้านพูด เผื่อบางคนไม่เข้าใจเน้อ
แถลงไขนิดนึง... เคยมีความคิดจะเขียนเวอร์ชั่นน้องอิฐเหมือนกัน ลองดูแล้วด้วย แต่มันยากมาก... :o211:เขียนไปเขียนมาเหนื่อย เครียด.... :undecided:แถมดูเหมือนจะสื่อไม่ถึงความคิดทั้งหมดของเค้า อิฐเป็นคนแบบ.....ยังไงดีล่ะ เหมือนสับสนในตัวเอง ทุกๆ คำถามเค้าจะมีสองคำตอบ... ทั้งใช่และไม่ใช่..... ก็เลย..........นะ มันเครียด เลยหยุดดีกว่า อ่านเวอร์ชั่นต้านไปเรื่อยๆ แล้วกันนะ
หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด) (อ่าน 524445 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก