หัวข้อ: เกลียดตุ๊ด พูดมาได้

[มูมู่น้อย]

555  จืดตลกจริงด้วย น่ารักดี 

จืดกับอาร์ท สองคนนี่ท่าทางยังไงๆ อยู่นา  เริ่มมีใจให้กันป่าวเนี่ย
อาร์ทน่ารัก  ชอบอาร์ทอะ

รออ่านต่อนะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ่านแล้วชวนฝัน เหมือนความรักที่บริสุทธิ์ ที่ได้เห็นได้อ่านแล้วรู้สึก
ว่าโลกสดใสดีจริงๆ
 

[poochai]

*************แอบอ่าน อยู่นานล่ะ วันนี้มีโอกาสเม้นทืซะที *************
        ในความคิดของเราอ่ะ เราว่าจืด น่ารักดีนะ นิสัยคล้ายๆเราเลย
               เพราะถ้าเราชอบใคร เราคงไม่กล้าอยู่ใกล้เหมือนกานอ่ะ
                              สู้นะจืด

[A GE]

    พอเจอคุณพี่เหน่งก็ลืมเรื่องตุ๊กตาทองไปเลยเหรอครับคุณจืด

[Poes]

อ่านแล้วนึกถึงเพื่อนตอนเรียนมัธยม 

[nunyy]

 :sad3:เค้ามาต่อให้แย้วนะ อย่างอนกานล่ะ

ตอนที่ 34

   ฉันว่าแล้ว พอเดินกลับมาที่นั่งตัวเองเท่านั้นแหละ ก็ต้องเผชิญหน้ากับไอ้อาร์ทอีกแล้ว คราวนี้นะ หน้างี้แบบว่า ไปโดนใครตีมารึปล่าวยะ เอาไงเอากันสิยะ ต้องแอบเนียนต่อไป

“ไง จะตอแหลไปถึงไหนล่ะแก” อ้าย พูดแรงไปรึปล่าวยะ ฉันปล่าวนะ แค่สตอเบอร์รี่เอง (พอกัน)

“อะไรเล่า มาว่ากันทำไมล่ะ ไม่เห็นเหรอ เป็นจริงๆนะ ไม่กลัวติดรึไง” ฉันก็สตอสุดชีวิต ไม่อยากให้มีเรื่องในห้องเรียน อ้อ สงสัยล่ะสิ ว่าทำไมมาพูดกันได้ในห้องเรียน ครูไม่สอนรึไง เช่นเคยจ้ะ ครูไม่เข้าสอน เรียนด้วยตัวเอง เป็นประจำล่ะค่ะ

“เอาผ้าเช็ดหน้าออกเหอะ ไม่ต้องมาแกล้งสำออยเลย เห็นหมดแล้ว” เฮ่อ ก็ได้ ๆ ฉันก็เอาผ้าออกแล้วก็แกล้งทำเป็นเอาการบ้านออกมาทำ

“เหอะ หาข้ออ้างเรื่อยไปนะแก เย็นนี้ห้ามเบี๊ยวงานตัวเองนะ เออแล้วชมรมศิลป์น่ะ ทำไงล่ะ” เออ ฉันก็ลืมไปเลยเหมือนกัน ไมได้แวะไปนานแล้ว เด๋วเย็นนี้แวะไปสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน

“ก็ว่าจะแวะไปเย็นนี้ แล้วจะเลยไปชมรมบาสต่อเลย อ้อ ฉันกลับพร้อมรถรับส่งนะ แกกลับคนเดียวเหอะ” มันก็เหมือนเดิม ทำหน้าบูดทู้กที นี่ ฉันเสียตังค์ค่ารถนะยะ ไม่ได้ขึ้นฟรี

“ตามใจ แต่ถ้าใกล้จะแข่ง ต้องอยู่ซ้อมเป็นเพื่อนด้วย แล้วแกก็ต้องซ้อมด้วย จะได้สอบผ่านวิชาพละ ตกลงมั้ย” อื้ม มันก็พูดมีเหตุผลดี ฉันก็เลยพยักหน้า แล้วพลันสายตาฉันก็ไปเห็นเพื่อนยัยปอมองมาอยู่ก่อนแล้ว โหย ตอนนี้ต้องขอบอกเลยว่า มันแรงยิ่งกว่าตอนแรกซะอีก ยัยนี่ต้องคลั่งไอ้อาร์ทมากแหง ๆ เลย ยังงี้ฉันไม่ซวยเหรอ คงไม่ถึงกะต้องตบกะชะนีแย่งผู้ชายหรอกนะ อ้ายยยย ม่ายนะ

“เอ้ย เป็นอะไรน่ะ เรียกตั้งนานแล้ว” อ้าว เรียกตอนไหนเนี่ย สงสัยมัวแต่วิตกอยู่เรา

“มีอะไรอีกล่ะ ฉันจะทำการบ้านแล้ว แกกลับไปนั่งที่เหอะนะ เจอกันเลิกเรียนละกัน ขอร้องล่ะ” ตอนนี้ฉันต้องทำให้มันกลับไปนั่งที่ตัวเองให้ได้ ก่อนที่ยัยนั่นจะเล่นของดำใส่ช้านซะก่อน

“ฮึ ไปก็ได้ ไล่อยู่นั่นแหละ อยากนั่งด้วยตายล่ะ” แล้วมันก็เดินไปนั่งที่ตัวเอง ส่วนฉันก็ก้มหน้าทำงานต่อไป เอ้อ วินกับนังต้อมล่ะ เป็นไงมั่งนะ พอฉันมองหาก็เห็นสองคนนั้นกำลังทำการบ้านด้วยกันอยู่ เง้อ โชคดีเป็นของแกแล้ว นังต้อม สู้ ๆ ต่อไปนะยะ

แล้วสองคนนั้นก็คงจะรู้ว่าฉันมองอยู่ ก็ช่วงพอดีกับวินหันมาเจอฉัน ฉันก็เลยยิ้มให้ทีนึง วินก็ยิ้มตอบมา ช่างเป็นยิ้มที่น่ารักจริง ๆ แล้วฉันก็นั่งทำการบ้านต่อ เฮ้อ เมื่อไหร่จะพักเที่ยงน้อ หิวละ

และแล้วก็เลิกเรียนแล้วล่ะค่ะ ฉันก็รีบไปที่ชมรมศิลป์ก่อนเลยค่ะ โดยที่ไอ้อาร์ทขอตามมาด้วย จะตามฉันทุกฝีก้าวเลยรึไงวะ หาเวลาเป็นส่วนตัวเองยากจริงๆ

“จะตามมาด้วยทำไมเนี่ย ไม่รีบไปซ้อมบาสล่ะ” ฉันรีบเดินไปที่นั่นเพราะว่ารู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆยังไงไม่รู้

“เฮ้ย จะรีบเดินไปตามควายรึไง ช้าหน่อยดิ” อยากตามมาทำไมล่ะ ช่วยไม่ได้ ไม่รอหรอกเว้ย

“ทำไมลางสังหรณ์มันไม่ดีเลยนะ จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยเนี่ย” ในที่สุดก็มาถึงชมรมศิลป์ พอมาถึงก็เปิดเข้าห้องไป พบว่ามีคนอยู่สามคน เป็นประธานชมรม กับ สมาชิกอีกสองคน กำลังนั่งปรึกษาอะไรกันอยู่พอดี

“หวัดดีค่ะพี่ เอ่อ คนอื่นๆไปไหนกันหมดอ่ะ” ฉันถามท่านประธานไปเบาๆ กลัวอ้ะ เขี้ยวมาก พี่เค้าอยู่ ม.6 แล้วนิ

“น้องจืด พี่มีเรื่องจะถามหน่อย” เอาล่ะสิ เรื่องอะไรเนี่ย น่ากลัวว่าจะไม่ใช่...หน่อยซะแล้ว

“เรื่องอะไรเหรอคะพี่” แล้วพี่ก็คงจะเห็นไอ้อาร์ทที่มันตามหลังฉันมาด้วย

“พี่ได้ข่าวว่า น้องไปเป็นผจก.ชมรมบาสแล้ว จริงรึปล่าว” นั่นไงล่ะ ตรงเผงเลย ซวยแล้วไง ใครไปบอกวะเนี่ย อุตส่าห์ปิดไว้แล้วนะ

“ค่ะ พี่ แต่จืดก็มาชมรมเรานะคะ อาจจะขาดไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่จะออกเลยนะพี่” พี่เค้าก็ส่ายหน้าประมาณว่า จะเอายังไงกันแน่

“เอาเป็นว่า น้องลาออกจากชมรมพี่แล้วไปเข้าชมรมบาสให้เต็มตัวดีกว่านะ พี่คิดว่าแบบนี้ น้องจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเกินไป” โฮ หน้าฉันซีดเป็นไข่ต้มเลยค่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันนี่ ฉันคิดว่าคงต้องมีใครมาบอกที่ชมรมเรื่องของฉันแน่ แต่ตอนนี้จะเอายังไงดีล่ะ เสียดายก็เสียดาย แต่ที่พี่เค้าแนะนำมามันก็โอเค ฉันอาจจะไม่ต้องเหนื่อยมากก็ได้ เอาไงก็เอากัน

“ค่ะพี่ ตกลงตามที่พี่พูดก็แล้วกัน จืดขอโทษพี่ๆด้วยนะคะ” แล้วฉันก็ลาพวกพี่ออกมาจากชมรม หมดสิ้นกันเลย ชมรมที่ฉันรัก ฉันชอบวาดภาพมาก มันทำให้ฉันสบายใจเวลาได้เห็นอะไรสวยๆงามๆ แต่ถึงออกมาแล้ว ฉันก็ไม่ทิ้งฝันตัวเองหรอกนะ

“เฮ้ย จืด ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก” อย่ามาพูดดีหน่อยเลย เพราะแกคนเดียวนั่นแหละ ถ้าไม่ลากฉันไปที่ชมรมแกด้วย ฉันก็คงจะไม่โดนไล่ออกหรอก (ได้แค่คิดในใจ)

“อืม ว่าแต่พวกพี่เค้ารู้ได้ไงนะ ว่าฉันไปอยู่ชมรมแกน่ะ แปลกใจจริงๆ” ฉันก็คงคิดมากไป ใจเลยฟุ้งซ่านหนัก

“ช่างมันเถอะน่า รีบไปชมรมเราดีกว่านะ ผ้ากองเบ่อเริ่มรอแกอยู่นะเว้ย” แล้วมันก็วิ่งนำหน้าฉันไป ไอ้นี่ มันกวนประสาทฉันได้ทุกวันสินะ แต่ก็แปลก พักนี้ฉันรู้สึกไม่โกรธมันเลย แต่หมั่นไส้เท่านั้นเอง สงสัยจะชินกับมันแล้วมั้ง

“ตามมาเร็วๆดิ เดินอ่อยเหยื่ออยู่ได้ อยากมีผัวเร้อไง” เหอะ เมื่อกี้นี้ คงคิดผิดไปจริง ๆ ไอ้เวรเอ้ย

“ไอ้บ้า แกมันทุเรศที่สุด” แล้วฉันก็วิ่งตามไปทุบมัน แต่จะตามทันได้ไง แมร่งวิ่งโคตรเร็วเลย แป๊บเดียวก็มาถึงชมรมแล้วอ้ะ เร็วเป็นบ้าเลย (ทำอย่างกะเป็นแฟนกันแน่ะ อายตัวเองจัง)

พอมาถึง มันก็ถอดเสื้อออก จะเปลี่ยนใส่เสื้อกล้ามแทน อี๊ ฉันรีบปิดตา (หรือจ้ะ) ใหญ่เลย แต่ไม่วายแอบลอดมองนิ้วมือดูด้วยแหละ ปัญญาอ่อนจริงๆเลยกรู

“จะปิดตาไปทำไมวะ ฉันต่างหากที่ต้องอายแกน่ะ” อ้าว ไอ้นี่ ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะยะ

“แกเป็นผู้ชายจะอายทำบ้าไร ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ” ค่ะ เข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์

“บ้า ผู้หญิงตรงไหนวะ ดูตัวเองมั่งป่าวเนี่ย” เออ เอาเถอะย่ะ รอฉันเป็นผู้หญิงก่อนแล้วกัน จะหนาว หึหึ (ชาติหน้าอ้ะดิ)

“ไปซ้อมได้แล้ว มัวแต่ลีลาอยู่นั่นแหละ เด๋วฉันเอาผ้าไปแช่ก่อน เน่าชะมัดเลย ดองมากี่ปีแล้วเนี่ย” หุหุ กัดซะเลย มันก็หน้าเสียสิคะ เดินออกไปแล้วล่ะ

เหลือฉันต้องทำหน้าที่เป็นแม่บ้านจำเป็นอีก เฮ้อ เซ็ง พอเอาผ้าไปแช่แล้ว ตัวเองก็กลับกวาดพื้นห้อง เก็บขยะ โอ้ย ไม่คิดจะทำความสะอาดกันมั่งรึไงยะ เห็นแล้วท้อแท้ แต่ก็ต้องทำจนหมด กว่าจะเสร็จภารกิจ ก็ล่อไปเกือบชั่วโมง เหนื่อยแทบขาดใจ มานั่งหอบแฮ่ก ๆ สักพัก ก็ออกไปที่สนาม เห็นพวกนั้นกำลังซ้อมบาสกันอย่างเอาเป็นเอาตาย อืม เห็นแล้ว เราก็มีกำลังใจทำต่อไปอ่ะนะ ยังไงก็ขอให้ทีมโรงเรียนเราชนะการแข่งขันด้วยเถอะ ฉันเชียร์ขาดใจเลย  

******************************************

[nunyy]

 :teach:ต่อเนื่องกันเลย เด๋ววีนเค้าอีก 


ตอนที่ 35

   ฉันนั่งรอมันซ้อมบาสอยู่พักนึง มันคงเห็นฉันแล้ว ก็เลยวิ่งมาหา พวกพี่ก็คงเห็น เลยโบกมือให้ไป แล้วเค้าก็ซ้อมกันต่อ สงสัยอาร์ทคงจะบอกเรื่องนั้นแล้วล่ะ พอมันมาถึงก็เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ฉัน ฉันก็เอาน้ำให้ดื่ม คงจะเหนื่อยอ่ะแหละ เหงื่อเต็มตัวเลย (อี๊ เหม็นอ้ะ)

“ขอบใจนะ ไม่ลงไปซ้อมด้วยกันเหรอ” ฉันส่ายหน้าทันที มันไม่ไหวจริงๆ

“ไม่อ่ะ เมื่อกี้เหนื่อยมากเลย กว่าจะเสร็จ แทบแย่” มันก็เข้าใจ ฉันก็เลยเอาผ้าขนหนูแช่เย็นให้มันซับเหงื่อ อืม ดูมันดี ๆ ก็เท่เหมือนกันแฮะ ไม่แปลกใจเลย ถ้าจะมีสาวๆ มาชอบมันเยอะ

“มองอะไรอ่ะ” เอ๊ะ ฉันมองมันอยู่เหรอเนี่ย

“เฮ้ย ปล่าว ไม่ได้มองนะ คิดไปเองรึปล่าว” แล้วฉันก็หันหน้าไปดูพี่ ๆเค้าซ้อมกันต่อ

“ปิดบังไม่มิดหรอกนะ แต่เอาเถอะ ก็อย่างว่า คนมันหล่อ ก็เงี้ย” ดูมันพูด หล่อตรงไหนยะ หลงตัวเองชะมัดเลย

“นี่ ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ เด๋วรถจะออกแล้ว นี่ก็โทรไปบอกเค้าให้รอหน่อย” ฉันไม่อยากกลับเย็นมาก ขี้เกียจเดินกลับบ้านอ่ะ ถ้ามีรถรับจ้างอยู่ มันก็โอเค

“อืม เอาไงดีล่ะ งั้นแกกลับไปก่อนก็ได้ วันไหนพอจะกลับเย็นได้มั่งล่ะ” เอ จะถามทำไมล่ะ กลับใครกลับมันดิคะ

“ไม่มีอ่ะ กลับคนเดียวเองสิยะ ฉันกลับล่ะ ฝากบอกพวกพี่ๆด้วยล่ะ ฉันไปล่ะนะ บาย” ฉันลุกขึ้น แล้วก็เดินกลับห้องชมรม ไปเอากระเป๋า ระหว่างทางที่จะเดินออกจากตึกไปนั้น ฉันก็เดินสวนกลับชะนีนางหนึ่ง จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากผู้หญิงคนนั้นที่เคยมาร้องไห้ที่ชมรมแล้วนั่นเอง นี่หล่อนคงจะมาหาไอ้อาร์ทเหมือนเดิมสินะ อะไรกันน่ะแม่นี่ จะเอายังไงกับอาร์ทกันแน่นะ ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเราซะหน่อย กลับดีกว่า

   พอกลับมาถึงบ้านแล้ว ก็ทำภารกิจประจำวัน นั่นคือ อาบน้ำกินข้าวดูทีวี แต่ตอนเข้านอนนี่สิ ไม่ไหว มันนอนไม่หลับอีกแล้ว ทำไมต้องมีแต่ภาพสองคนนั้นมันลอยมาอยู่ตรงหน้าตลอดเลย ทำไงก็นอนไม่หลับ เลยต้องไปเอายาแก้แพ้มากิน ถึงจะหลับได้ เนี่ยแหละน้า วิธีแก้ปัญหาของฉันแหละ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ เพราะถ้ากินบ่อย ๆมันจะติดเอาได้

   เวลาก็ผ่านไปจนกระทั่งเวลาแห่งการรอคอยใกล้จะมาถึงแล้ว การแข่งขันบาสประจำจังหวัด โดยจะคัดเลือกเอาโรงเรียนแต่ละแห่งมาแข่งกัน โรงเรียนที่แข่งชนะจะได้รับเงินรางวัลและโล่เกียรติยศด้วย เป็นเกียรติแก่สถาบันเลยแหละ พวกนั้นก็เลยต้องซ้อมกันหนักทุกวัน โค้ชโรงเรียนเรานะก็ถือว่าฝีมือพอตัวเลยทีเดียว แต่งานนี้ โรงเรียนอื่น ก็เก่ง ๆ ทั้งนั้นแหละ การแข่งขันจะจัดขึ้นที่โรงเรียนฉัน ซึ่งถือว่า เป็นครั้งแรกเลยด้วย

   พวกนักบาสเริ่มทยอยลงสนามแข่งกันแล้ว วันนี้ก็มีมาแข่งทั้งหมด 3 ทีมค่ะ จะแข่งกันไปเรื่อย เพื่อคัดเลือกทีมที่จะแข่งตัดสินรอบชิงชนะเลิศ มีทีมบาสเข้าร่วมแข่งทั้งหมด 10 โรงเรียน คงคัดเลือกกันมาก่อนแล้ว เห็นแล้วท่าทางเก่งกาจกันทั้งนั้น ไอ้ฉันก็ไม่สันทัดเท่าไหร่นักหรอกค่ะ เรื่องกีฬา ทีมของโรงเรียนฉันเริ่มแข่งช่วงบ่าย แน่นอนว่า ต้องแอบโดดเรียนหนีมาดูอยู่แล้ว เด๋วใครบางคนจะว่าเอา งานนี้ผู้หญิงที่ห้องก็มากันเพียบ ฉันว่าขอครูมาเชียร์ซะเลยดีกว่ามั้ยเนี่ย

“เฮ้ยจืด แกว่าทีมเราจะชนะมั้ย” มันถามฉัน แล้วฉันจะไปรู้เรอะ ตอนนั้นกำลังจัดเตรียมสัมภาระอยู่

“แหงล่ะ ก็ซ้อมกันซะขนาดนั้น ต้องชนะแน่นอน สู้เค้าสิแก” ฉันก็ให้กำลังใจเต็มที่ เพื่อชื่อเสียงของโรงเรียน เพื่อนทีมบาสชายของฉาน อิอิ

“ขอบใจนะ ถ้าชนะ เราไปเลี้ยงฉลองกัน โอเคมั้ย” เหอๆ ฉลองเหรอ แกออกนะ ฉันไปหมดแหละ

“ได้ ให้ชนะก่อนแล้วกัน อย่าเพิ่งโม้เลย เตรียมตัวได้แล้ว” ถึงเวลาลงแข่งแล้ว ทีมเราลงสนามไปแล้ว หวังว่าการซ้อมหนักมายาวนาน คงช่วยให้พวกเขาชนะนะ ฉันก็ได้แต่คอยเอาใจช่วยเนี่ยแหละ

   การแข่งขันเริ่มดำเนินไปเรื่อย ๆ โดยที่ทีมฝ่ายตรงข้าม ก็เก่งใช่ย่อย ดูท่างานนี้จะเจอของแข็งเข้าซะแล้ว แต่จากที่ฉันยืนดู ก็ถือว่าทีมเราก็ฝีมือใช่ย่อยเช่นกัน ฝ่ายที่นำอยู่ถึงแม้ว่าจะเป็นทีมโรงเรียนอื่นแล้วก็ไม่ได้ทิ้งห่างมากนัก เอาเป็นว่ารายละเอียดการแข่งฉันคงต้องขอข้ามไป เพราะไม่ใช่โฆษกบรรยายค่ะ อิอิ

   สรุปว่า แต่น แต้น ทีมโรงเรียนเราเป็น..... ฝ่ายชนะค่ะ เย้ ๆ ๆ ตอนนั้นฉันโคตรดีใจเลย กระโดดกรี๊ดดดดดดด ตัวลอยเลยอ่ะ ชะนีห้องฉันก็ไม่ยอมแพ้ กรี๊ดดังกว่าอีก แรงนะยะหล่อน ส่วนพวกทีมบาสน่ะเหรอ หอบกันแฮ่ก ๆ แต่สีหน้าทุกคนดูไม่เหน็ดเหนื่อยเลย แต่ดูมีความสุขกันมากกว่า สมแล้วที่สู้อดทนฝึกซ้อมกันอย่างหนัก ดีใจด้วยคะ

   ฉันบริการน้ำพวกเขา เอาผ้าเย็นส่งให้ไปเช็ดคราบเหงื่อกัน เสร็จการแข่งแล้วก็ขนของกลับชมรม โคตรเหนื่อยพอๆกัน แต่ก็ภูมิใจอ่ะนะ ไปถึงยังมีงานใหญ่รออยู่ช่วงเลิกเรียนอีก นั่นก็คือ ซักผ้าไงล่ะ อี๊ เหม็นชะมัดเลยอ้ะ แต่ก็เอาเถอะนะ เต็มที่ล่ะค่ะ

   ช่วงนี้บรรยายล้วนๆเลย บทพูดหายหมด แบบเหนื่อยกันนี่นา แล้วนี่ยังต้องแข่งรอบหน้าอีกสองวันที่จะถึงด้วย ได้พักไม่กี่วันเอง แต่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์-อาทิตย์ ก็คงจะได้ซ้อมกันเต็มที่ล่ะ

“จืด พรุ่งนี้ มาซ้อมบาสเป็นเพื่อนฉันทีนะ” ขณะที่ฉันกำลังง่วนอยู่กับการซักผ้าอยู่นั้น อาร์ทก็เดินมาหา แล้วนั่งลงถามฉัน

“อืม ได้สิ แล้วจะมาซ้อมกี่โมงล่ะ” ฉันก็ตอบกลับไป แต่มือก็ยังซักผ้าอยู่เลย ขยันมั้ยล่ะ

“สายๆก็ได้ ฉันช่วยซักผ้าเอามั้ย” แล้วมันก็ลงมือช่วยซักผ้าให้อีกน้ำนึง แต่ฉันก็ไม่อยากให้มันทำอ่ะ

“เฮ้ย ไม่ต้องก็ได้ แกก็เหนื่อยแล้วนี่ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันทำเองได้” มันก็ไม่ยอมฟัง ยังนั่งทำต่อไป อะไรกันหว่า

“ไม่ฟังเลยนะ ตามใจแกแล้วกัน เหนื่อยแล้วอย่ามาโทษฉันนะ” มันก็ยิ้มให้แล้วก็ซักต่อ เพื่อนๆค่ะ ใจฉันตอนนั้น มันรู้สึกว่า ทำไมหนอ ถึงต้องดีกับเราด้วย ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ค่อยพูดดีๆกับมันเท่าไหร่ แต่พอมันทำแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากจะคิดเลยว่า ตัวเองจะ จะ ชอบมันเข้า

   ฉันรู้ รู้ว่าการที่จะรักใครสักคน มันต้องทนแลกกับความเจ็บปวดขนาดไหน ถึงจะมีความสุขกับเค้า แต่คนเรามักมองข้ามความทุกข์นั้นไปเสียหมด ฉันกลัว กลัวที่จะต้องมีความรัก เพราะฉันไม่อยากเจ็บ ไม่อยากร้องไห้ ฉันรู้ อดีตมันย้อนกลับไมได้ ดังนั้น ฉันถึงต้องทนทุกข์ทรมานจนถึงทุกวันนี้  (ขอโทษที่เขียนอะไรแบบนี้นะคะ)

   พอเราซักเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็กลับมาที่ห้องชมรม ตอนนั้นพวกพี่ๆก็กลับบ้านกันไปหมดแล้ว คงกลับไปพักผ่อนกัน เหลือฉันกับอาร์ทสองคนแค่นั้นเอง เราสองคนนั่งพักเหนื่อยกันแป๊บนึง ฉันก้มลงมองดูนาฬิกา ตอนนี้เวลา เกือบจะ 5 โมงเย็นแล้ว

“อาร์ท เด๋วฉันคงต้องกลับบ้านก่อนแล้วนะ รถใกล้จะออกแล้ว แกก็กลับได้แล้ว อย่ากลับให้มันเย็นมากนักเลย” ฉันก็บอกมันไป แบบเป็นห่วงเพื่อนอ่ะนะ คงไม่ผิดใช่ไหม

“อืม ไม่ค่อยได้กลับด้วยกันเลยนะ พักนี้” เอ ก็จริงนะ ตั้งแต่ช่วงซ้อมก่อนหน้านี้ แต่ฉันว่าตอนนี้ฉันรีบกลับก่อนดีกว่า

“งั้นฉันไปก่อนนะ แกจะไปเลยมั้ย” มันก็พยักหน้า แล้วเรากสองคนก็ปิดห้องชมรมแล้วก็เดินไปที่รถรับส่งกัน แต่ทว่า

“อาร์ท รอออยก่อนสิ อาร์ท” เสียงคนที่ชื่อออย เรียกไอ้อาร์ทอยู่ข้างหลังไกลๆ กำลังวิ่งตามมา เธออีกแล้วสินะ

“ฉันไปก่อนนะอาร์ท” ฉันเดินเลยไปก่อน ไม่อยากเห็นภาพที่ทั้งคู่ยืนคุยกัน ฉันว่าฉันรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ ว่า ฉันชอบเค้า ฉันห้ามใจตัวเองไมได้อีกแล้วล่ะ ทำไงดีล่ะ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ
 
***************************************

[Wordslinger]

 

มาต่อโดยด่วนค่ะ โดยด่วน

เจ็บปวดใจแทนเจ๊จืดเลยนะคะ เจ็บปวดมาก เข้าใจความรู้สึก

เง้อ ไอ้อาร์ทนะไอ้อาร์ท  แอบมาหว่านเสน่ห์จนเพื่อนสาวฉันต้องยอมรับว่าชอบ...

ไม่ไหวแล้วค่ะ ขอไปสงบสติอารมณ์ก่อนนะคะ

ปล. ตกลงยัยออยเนี่ย เป็นอะไรกับอาร์ทกันแน่ยะ???????? กรี๊ดค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

[inimeg]

ง่ะ เหมย มาก่อนต๊อบอีกง่า....

แง้วๆๆๆ

[nunyy]

 :amen:ใจเย็นๆโยม เรื่องมันอาจไม่เป็นอย่างที่คิดนะ ดูๆกันไปก่อน
 :angry2:วันนี้อิชะนีที่ทำงานมานแรงมาก กล้าวีนฉ้าน ฉานจาตบมานค่ะ อิพวกเนี้ย เลวสาด
 :oอ้ะ ฉันพูดอะไรออกไป  :impress:ขอโทษด้วยนะเคอะ

ต่อเลยดีกว่าเอามานเยอะๆ
เจ๊ก็อยากอ่านเหมือนกัน อิอิ


ตอนที่ 36

   คืนนั้นฉันโทรไปหาอาร์ท เพื่อที่จะนัดว่าจะไปโรงเรียนกี่โมง ฉันไม่อยากจะโทรไปหาเท่าไหร่เลย แต่ทำไงได้ มันจำเป็นจริงๆ นี่นา ไม่งั้นตานั่นก็คงจะโกรธฉันอีกแหงๆ

“ฮัลโหล หวัดดีครับ” เสียงของนายนั้นรับสายแล้ว แต่ฉันสิ กลับพูดอะไรไม่ออก

“ฮัลโหล ๆ ขอสายใครครับ” ทำไงดีเนี่ยเรา ทำไมรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นรัวแบบนี้นะ ทางนั้นก็ทำท่าจะวางสายอยู่แล้วสิ

“เด๋วก่อน เราจืดเองนะ” อือ พูดออกไปแล้วอ่ะ เฮ้อ โล่งอก ไปที

“อ้าวจืด ทำไมเงียบอยู่ได้ตั้งนาน” เสียงมันดูจะตึงนิดๆ คงโมโหฉันด้วยแหละ

“ขอโทษทีนะ คือ คือว่า สัญญาณมันไม่ดีอ้ะ” หาข้ออ้างไปเรื่อยฉัน เข้าเรื่องเลยดีกว่า

“พรุ่งนี้นัดเจอกันกี่โมงล่ะ” ฉันถามมันออกไปแล้ว แต่ดูทางนู้นจะเงียบไปนิดนึง แล้วก็ตอบว่า

“เอ่อ พรุ่งนี้ฉันต้องขอโทษด้วยนะ พอดีมีธุระน่ะ ไว้เจอกันวันอาทิตย์นะ 8 โมง มารอที่เดิมล่ะ” เอ๋ ไม่ไปซ้อมวันเสาร์แล้วเหรอ งั้น เพราะอะไรล่ะ

“งั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอก ได้พักอยู่บ้านก็ดีเหมือนกัน แค่นี้ก่อนนะ” ฉันรีบวางสายก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเอง จะเสียงสั่นมากไปกว่านี้ อะไรกันเนี่ย ทำไมฉันอ่อนไหวขนาดนี้นะ กะอีแค่ไม่ได้ไปซ้อมด้วยแค่นี้เอง ทำไมต้องคิดมากด้วยล่ะ ยังไงวันอาทิตย์ก็ได้ไปอยู่แล้วนี่ (ชักงงตัวเอง)

   ฉันกดโทรทัพท์ใหม่อีกรอบ คราวนี้ฉันโทรไปหาอิตั้มเพื่อนรัก คิดถึงจัง ไม่ได้โทรไปหานานแล้ว ไม่รู้จะเป็นงัยบ้าง 

“ฮัลโหล อิตั้มเหรอ” พอมีคนรับสายแล้ว ฉันก็รีบพูดทันที ไม่รอให้มันพูดก่อนหรอก

“เออ กรูเอง อิจืดเหรอ แหม หายไปนานเชียวนะมรึง กรูนึกว่าตายไปแล้ว” อ้าว อินี่

“อิเวร มาแช่งกรูทำไมยะ พรุ่งนี้ว่างมั้ย” ฉันว่ามันคงว่างอยู่แล้วล่ะ จะไปไหนได้

“ว่างย่ะ ทำไมจะชวนกรูไปไหว้พระอีกรึไงยะ” อ้ะ อินี่ รู้ดีจังนะ แต่ฉันไม่ไปหรอกย่ะ

“ปล่าว ไปเที่ยวน้ำตกดีกว่า กรูอยากเล่นน้ำ” ฉันว่ามันน่าจะสนุกออก

“ว้าย เลิศค่ะ ไปกันเลย เด๋วกรูไปชวนอิพวกนั้นก่อน มรึงจะมากี่โมงล่ะ” มันก็คงจะคันเต็มที่ล่ะ

“ไปแต่เช้าเลย เจอกัน บ้านอิเฉาก้วยนะ โอเค้” มันก็ตกลง แล้วฉันก็วางสายลง แล้วขี่รถกลับบ้าน มานั่งดูทีวีแป๊บนึง ก็เข้านอน

                ตอนนี้ฉันคิดว่ามีแต่วิธีนี้แหละ ที่จะทำให้ลืมเรื่องผู้ชายคนนั้นไปได้บ้าง จะได้ไม่ต้องเก็บเอามาใส่ใจมากนัก ยังไงเพื่อนก็เป็นได้แค่เพื่อน ฉันจะไม่ยอมให้มันเกินกว่าเพื่อนเด็ดขาด หลังจากนอนเล่นสักพักนึง ก็หลับไป คืนนั้น ฝันไม่ค่อยดีเลย ฝันว่า เจอพายุใหญ่พัดเขาหาตัวเอง สงสัยงานนี้จะมีอุปสรรคนานาล่ะมั้งเรา

   วันเสาร์แล้ว ฉันรีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัว นุ่งมันขาสั้นเสื้อตัวเล็ก ๆ เลย ไหนๆ ก็ไปน้ำตกแล้วจะมาเจี๋ยมเจี้ยมทำไมล่ะ เผื่อมีหนุ่มมาจิก อิอิ ฉันออกมานั่งรอรถประจำทางตอนเจ็ดโมง พอ 7โมงครึ่งรถก็มา แต่ว่า ตอนนั้นฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย  ตอนที่ฉันกำลังจะขึ้นรถ ฉันเห็นไอ้อาร์ทมันนั่งอยู่ริมหน้าต่างด้านที่ฉันรอรถ มันคงเห็นฉันแหละ ถึงมองมาใหญ่เลย ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันจะไปธุระอะไรที่ไหน แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้ามัน ฉันเลยตัดสินใจไม่ขึ้นรถคันนั้น เพราะถึงจะเลยเวลานัดอิพวกนั้นไป แต่ฉันก็ยังโทรไปบอกมันได้

“เฮ้ย จะไปไหนน่ะ ทำไมไม่ขึ้นรถมาล่ะ ” ฉันล่ะอายมันจริง ๆ ดีที่ไม่คนอยู่บนรถมากเท่าไหร่ เพราะเป็นวันเสาร์ ไม่งั้นอายชิบ.. .

“ไม่ไป จะรอคันหน้า แกก็ไปทำธุระของแกสิ มายุ่งอะไรกะฉัน” ฉันพูดออกไป แล้วก็กลับมานั่งรอรถต่อ รถมันก็เริ่มวิ่งออกไปแล้ว มันก็ยังโผล่หน้ามาดู แถมยังทำหน้าโมโหมากด้วย เชิญบ้าไปคนเดียวเถอะย่ะ ฉันจะไปหาความสุขใส่ตัวเองบ้างล่ะ (เที่ยวน้ำตกนะคะ อย่าคิดลึก)

   หลังจากนั่งรออีกครึ่งชั่วโมง รถคันต่อมาก็มาถึง ระหว่างที่รอฉันก็โทรไปบอกนังพวกนั้นแล้ว ว่าให้รอหน่อย พอขึ้นรถไปแล้ว ก็โทรไปบอกให้มันขี่รถมอไซด์มารับที่บขส. จากนั้นสี่สาวก็เริ่มออกปฏิการล่าฝัน อิอิ อีกครา

“นี่มรึง กรูว่าวันนี้ ผู้ชายแมร่งเยอะแหงๆเลยว่ะ” อิตั้มคงคันมากล่ะสิมรึง แต่ฉันว่า

“มรึงอย่าลืม ชะนีก็เยอะไม่แพ้ย่ะ” ฉันคิดว่ามันต้องเยอะแน่ ๆ

“ใช่ ๆ แต่พวกเราต้องแรงกว่าอยู่แล้วล่ะย่ะ” แหงล่ะ อิอั้ม กระเทยสมัยนั้นนะแรงจะตาย แต่ชะนีสมัยนี้น่ะสิ แรงฉิบ กระเทยยังสู้ไม่ไหว

“เออ ว่าแต่พวกมรึงจะไปน้ำตกที่ไหนล่ะ” อิเฉาก้วยถามมา เพราะว่ายังตกลงที่ไม่ได้

“เอาเป็นที่....ละกัน รับรองผู้ชายตรึม ออกล่ากันโลด” อิดอก ออกล่าเลยเหรอยะ อิตั้ม ตัวตั้งตัวตีนักล่ะมันน่ะ แต่ฉันว่างานนี้ คงสนุกจนลืมไปเลย

   แล้วเราสี่คนก็ขับรถแมงกะไซด์มาเรื่อยๆจนถึงทางขึ้นเขา แหมก็น้ำตกมันก็ต้องอยู่บนเขาสิคะ งานนี้เล่นเอากระเทยหวีดสุดฤทธิ์ กลัวรถพังน่ะค่ะ อิอิ

“กรี๊ดดดดดดดด อิตั้ม ระวัง ควายยยยยย ” ตายห่า มีควายอยู่ข้างหน้าค่ะ มาจากไหนเนี่ย อิดอก โผล่มาได้ไง 

“อ้ายยยยยยยยยยย อิดอก กรูเบรกไม่ทันแล้ว ” ผลปรากฏว่า รถอิตั้ม ชนตูดควายไปเต็มๆ ค่ะ แต่ดีที่มันล้มเบา ๆ ส่วนควายน่ะเหรอ สงสัยคงจะเจ็บตูดม้าง เปิดแน่บไปนู่นแล้ว ดีแค่ไหนไม่หันมาขวิดเอาน่ะ น่าสงสารมันอยู่เหมือนกัน

“โอยยย อิดอก แมร่งดีนะที่ไม่ได้ขับมาเร็วมาก ไม่งั้นมรึงหน้าแหกกันไปแล้ว ” อิตั้มบ่นหาพระแสงอะไรยะ อิดอก กรูล่ะเจ็บมือ

“อ้ายยยยยย อิเชี่ย เลือดออกอ่ะ” อิสองตัวขี่ตามหลังมา รีบจอดรถลงมาดูฉัน

“อิสัด เลือดออกนิดเดียว ดัดจริตนักนะมรึง ดูอิตั้มนู่น หน้าเกือบแหก ” ง่า ก็ฉันเจ็บนี่นา ส่วนอิตั้มน่ะเหรอ ก็ขาเคล็ดนิดหน่อย เพราะโดนรถล้มทับ แต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก 

“นี่มันชักจะลางไม่ดีแล้วล่ะมั้งมรึง กรูว่ากลับกันเถอะนะ” ฉันเป็นคนขวัญอ่อน เชื่อลางสังหรณ์ แต่ดูอิพวกนั้น จะคันมากกว่านะคะ แมร่งไม่ยอมฟังเลย จะไปกันต่ออีกอ่ะ เฮ้อ เอาไงเอากันวะ

**********************************

ประสบการณ์ดอกของสี่สาวจะเป็นยังไง ติดตามอ่านกันพรุ่งนี้นะคะ 

[inimeg]

กรั๊กๆ ชนตูดควายด้วย 55555

ดีนะมันไม่ปล่อยอะไรอกอมาด้วย เอิ๊กๆ

พ่อเคยขับรถตามรถขนควายทีนึง แกเห็นมันยกหางจะฉี่... เลยชะลอๆ ปราะกฎว่า มีรถไม่รู้เรื่อง แซงขึ้นมาข้างหน้า

"เผละ............."

เหอๆ ทั้กเนื้อทั้งน้ำครับ เต็มรถเลย

ไม่รู้นะ เคลียร์กันเองเน้อ......

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

คิดกลัวอะไรอนาคต
ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด และเก็บความสุขเอาไว้
อย่างน้อยความทรงจำดีๆก็มีค่าอยู่กับเราไปอีกนาน
 

[oaw_eang]

ขำโคตรๆ  เขียนได้ดีขึ้นแล้วนะ  การสอดแทรกความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน(คนเล่าเรื่อง)ลงไปในเนื้อเรื่องก็ทำได้เนียนมากขึ้นจนเรียกได้ว่าแทบจะไม่สะดุดเลย  เก่งขึ้นเยอะเลย ไม่เยแรงที่ต๊อบอุตส่าห์ยกตัวอย่างให้ดู  ส่วนภาษาของเพื่อนสาวที่พูดกันสังเกตได้ว่าแม้จะยังเป็นคำที่ดูแรงตามวิสัยแห่งกระเทยแต่ก็ดูเรียบร้อยขึ้นในแง่ของร้อยแก้ว  มีที่มาที่ไปและเหตุผลรอบรับคำพูดนั้นๆ ไม่ใช่จู่ๆ นึกอยากจะพูดก็พูดขึ้นมาเหมือนในตอนแรก อ่านแล้วไม่เจ็บนัยน์ตา

เจ้ขอยกให้น้องจืดเป็นคนเขียนเรื่องที่มีพัฒนาการดีเด่นเลยนะเคอะ

ส่วนรางวัลนั้นให้ไปรับที่ตาบลูเอาเองก็แล้วกัน  เพราะช่วงนี้เจ้ไม่ค่อยมีตังค์  หมดไปกับการตามล่าหาสามีเคอะ  

[inimeg]

แง่ะ เจ้มะเห็นมาเมนต์ของเค้ามั่งง่า

มาแค่ ชอบนะคะ อิอิอิ (ซาดิส อยากให้วิจารณ์มั่ง งุงิ)

[nunyy]

 o3รางวัลขอเปลี่ยนจากตังค์เป็นผู้ชายได้มะคะ หุหุ
 :serius2:ว่าแต่เจ๊ยังหาผอสระผัวไม่ด้ายอีกหรอคะ
แหมอยากให้เจ๊ต๊อบโดน...เต็มๆจัง
เอาล่ะมาต่อแล้วนะ วันนี้หยุดงานแหละ จะไปวัดเล่งเน่ยยี่ ใครจะไปด้วยยกมือขึ้น(ตามมาเองละกัน)



ตอนที่ 37

ในที่สุดสี่สาวก็ดั้นด้น ฝ่าดงพงพีเข้ามาจนถึงเขตแดนแห่งสรวงสวรรค์ที่อุดมไปด้วยเหล่าชายหนุ่ม (แค่คิดนะคะ) แต่ แต่ว่า พอไปถึงแล้ว รู้มั้ยคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น สวงสวรรค์ที่วาดกันไว้ อ้ายยยยยย กลับกลายเป็นป่าช้าไปซะงั้นอ้ะ

“อิเชี่ย ไหนล่ะ ผู้ชายเยอะไง อิสาด กรูยังไม่เห็นคนเลยนะเนี่ย” อิฉันบ่นก่อนคนแรกเลยค่ะ เสียรมณ์มาก ๆ อย่างแรง

“นั่นน่ะสิ อิตั้ม มรึงเอาอะไรคิดยะ ที่บอกว่าผู้ชายมากันที่นี่เยอะน่ะ อิดอก” อิอั้มไม่ยอมเหมือนกันค่ะ ได้ไงคะ

“แล้วนี่จะเอาไงล่ะ จะไปไหนต่อ กรูล่ะเซ็ง” อิดำก็ทำท่าเซ็งสุดขีด แต่ที่เซ็งสุดน่ะฉันนะยะ เจ็บตัวก็ด้วย นี่ยังมาเจ็บใจอีก กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

“เออ กรูผิดเองแหละ เอางี้ ไปอีกที่ ใกล้นี่แหละ” ค่ะ อีกที่ที่มันบอกมาน่ะ ไม่ได้ใกล้เลย ไกลจะตาย

“อ้ะ จะไปก็ไป อย่าลีลา กรูร้อน” มันร้อนจริงๆนี่คะ แดดแรงฉิบ... ดีที่เอาแจ๊คเก้ทมาด้วย สวมหมวกด้วยแหละ ไม่งั้น เน่าแน่

“ไป ๆ เร็วเข้า เด๋วตลาดวาย” อิอิ ช่างกล้านะ อิอั้ม คันมากล่ะสิ ว่าแต่ พวกนั้นมันไปเล่นที่น้ำตกไหนกันหว่า นึกไม่ออกจริง ๆ

   และแล้ว สี่สาวก็ตระเวนออกล่าเหยื่อ เอ้ย เดินทางกันอีกครั้ง ครั้งนี้จะเจออะไรบ้างวะเนี่ย พอขี่รถมาได้ประมาณ 10 นาทีก็ถึงที่หมายค่ะ คราวนี้ยังพอมีคนอยู่บ้าง ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะร้างซะแล้ว หลังจากจอดรถเสร็จแล้ว เราก็เริ่มล่า เอ้ย ไม่ช่าย เริ่มหาทำเลดี ๆ เอาไว้คลายร้อนน่ะค่ะ

“ตรงนู้น ๆ สิ ที่กำลังดีเลย” อิตั้มค่ะ ตาไวๆ สุด ใช่สิ เห็นผู้ชายกลุ่มนึงอยู่แถวๆนั้นใช่มั้ยล่ะ อินี่

“ว้าย เลิศมากเลยอ้ะ ไปกันเถอะ สงสัยจะไม่นกแล้วล่ะมั้ง” กำ อิพวกนี้ กะได้กันเต็มที่ล่ะสิเนี่ย

“เออ จะตรงไหนก็ไปเหอะ กรูร้อนแล้ว อยากลงน้ำใจจะขาด” ต๊ายยย นี่หล่อนเป็น วาดจันทร์เหรอจ้ะ (กาษานาคา) อิเฉาก้วย สวยเนาะ

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ สวรรค์รอพวกมรึงอยู่ข้างหน้าแล้ว” ดิฉันก็หนับหนุนเต็มที่ แต่ตัวเองขอบายค่ะ บอกตรง ๆ ว่ากลัว

   พอเราสี่คนมาถึง ก็เป็นไปตามคาดหมาย ชายหนุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้น ก็จ้องสุดชีวิต เหอ ๆ มา 3 คนค่ะ พอดีพวกมันเลย ฉันขอตัวละกัน

“มาเล่นด้วยกันมั้ยจ้ะ หนุ่ม ๆ” อิตั้ม (ไม่) แอบแรง จิกผู้ชายก่อนเลยค่ะ 11รดจริงๆ

“เอาสิจ้ะ เฮ้ยไปปล่าววะมรึง” มันส่งซิกให้เพื่อนอีกสองคน เหอ ๆ มีคนนึงไม่เล่นด้วยแฮะ ไม่น่าเชื่อ แต่อย่ามายุ่งกะฉันละกัน ขอบอกไว้ก่อนเลย

   อิพวกนั้นกำลังสนุกสนานกับผู้ชายในสระน้ำ แถวนั้นไม่ค่อยมีคน อิพวกนี้มันชำนาญหาที่อยู่แล้ว ตายล่ะ นี่ฉันคงจะได้ดูหนังสดล่ะมั้งทีนี้ อั้ยยยย ไม่นะ ไม่ปฏิเสธค่ะ อิอิ

“ไม่ลงเล่นน้ำกับเพื่อนเหรอ” อ้ะ ไอ้คนที่เหลือ มายุ่งกับฉันทำไมยะ ฉันกำลังดูของดีอยู่นะ

“เอ้า ถามแล้วไม่ตอบล่ะ เล่นตัวเหรอ” ง่า อะไรเนี่ย ไม่ตอบก็หาว่าเล่นตัวซะงั้นอ่ะ ผู้ชายอะไร

“เด๋วก็ลงแล้ว ดูเพื่อนมันเล่นก่อน นายล่ะ ไม่ลงไปล่ะ” ตอนฉันพูดยังไม่ได้มองหน้ามันเลยค่ะ ไม่อยากยุ่งเท่าไหร่นัก

“ก็รอเธอลงก่อนไง จะได้ตามลงไปด้วย” หวายยยยย ไอ้นี่ จะมายุ่งกะฉันทำไมเนี่ย

“เอ้า จะมารอทำไม เพื่อนนายก็เล่นอยู่นู่น แล้วมันเกี่ยวกับฉันตรงไหนเนี่ย” คราวนี้หันไปคุยต่อหน้าเลยค่ะ แบบให้เห็นว่า ฉันไม่พอใจนะยะ อย่ามาแหยม (กำลังคิดเรื่องไอ้อาร์ทอยู่ด้วยตอนนั้น)

“หึ” คำเดียว แล้วฉันก็รำคาญมัน เลยหนีลงน้ำไปก่อนเลยค่ะ อาส์ เย็นช่ำชื่นใจหลายเน้อ แล้วดิฉันก็แหวกว่ายไปมา ดังนาคีสาวแสนสวย (ซะงั้น) แต่แล้ว ความสุขก็พังทลาย เพราะ

“เล่นด้วยดิ” อ้ายนี่ มายุ่งกะกรูทำไมคะ ไปไกล ๆ ชิ้ว ๆ

“ไปเล่นกับเพื่อนนายนู่น อย่างมายุ่งกะช้านน” แล้วฉันก็รีบว่ายหนีมันค่ะ จะไปหาอิพวกนั้นก็กระไร กำลังเล่นไรกันก็ไม่รู้ ผลุบๆโผล่ๆ น่าเกลียดจริงๆ อิพวกนี้

“อย่าตามมา ไปที่อื่นสิ” ฉันพยายามไล่มันแล้วนะ แมร่งยังตามมาอีก ตายล่ะกรู จะเสียสาวมั้ยเนี่ย ม่ายยยนะ ฉันยังไม่อยากมีผอสระอัว ค่ะ

   แล้วฉันก็นึกอะไรออก ฉันลองมองไปทางอิพวกนั้นอีกครั้ง มันมีผู้ชายแค่สองคนนี่ แสดงว่าเพื่อนสาวอีกคนก็ต้อง ไม่มีคู่น่ะสิ อิอิ แล้วใครล่ะ อ้อ ตายห่ะ มันแท๊คทีมกันค่ะ ตูล่ะเครียด แต่ก็นะ สามารถค่ะ

“อิเฉาก๊วย ทางนี้ ๆ” ฉันตะโกนเรียกอิดำค่ะ มันกำลังแข่งสถิติกับอิตั้มอยู่ มันได้ยินเสียงเรียก ก็หันมาหาฉัน

“มีอะไร อ้าวมรึงก็ได้เรอะ อิจืด” สาด กรูได้ที่ไหน อิเชี่ย กรูจะให้มึงช่วยตะหาก อิเวร

“มานี่ที ช่วยกรูด้วย ไอ้นี่มันจะปล้ำกรู” น่าน เค้ายังไม่ทันทำไรเลย ไปว่าเค้าแล้ว แรงมั้ยล่ะ แต่ดูผู้ชายคนนั้นก็ ชะงักไปอยู่เหมือน ตอนที่เห็นอิเฉาว่ายน้ำเข้ามาหา 5555 กลัวล่ะสิยะ

“เฮ้ย เรียกเพื่อนมาทำไม เราไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอนะ จะบ้าเหรอ” บ้า ไม่บ้า ไม่รู้แหละ แต่ฉันกลัวนายนี่ยะ

“ก็นายจะได้มีเพื่อนเล่นด้วยไง มาแล้ว นั่นไง” อิเฉามาถึงพอดี ดูชีจะถูกใจชายหนุ่มมากเลย แต่ตอนนี้ตัวใครตัวมันค่ะ ฉันรีบหนีขึ้นฝั่งก่อนเลยค่ะ ไม่ไหว น่ากลัวชิบเป๋ง

“มาเล่นด้วยกันสิจ้ะ หนุ่มน้อย” โถ อิดอก พูดแบบงั้นผู้ชายมันคงสยิวตายล่ะ นายนั่นก็ทำท่าจะขึ้นด้วย แต่โดนอิเฉาลากลงไปอีก อิอิ สมน้ำหน้า ฉันนั่งหัวเราะ สบายใจอยู่บนฝั่ง รอดแล้วกรู

   ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ฉันก็เริ่มจะหิวแล้ว แถมนั่งรอจนเหงือกแห้งด้วย อิพวกเวรนั่นก็ยังไม่ยอมขึ้นสักที เป็นปลาแรดกันรึไงยะ เด่วแมร่งก็หนีกลับบ้านก่อนซะเลยนี่

“เฮ้ย เด๋วชั้นไปซื้อน้ำกับขนมก่อนนะ รออยู่เนี่ยแหละ” ฉันตะโกนบอกพวกมัน ซึ่งก็ยังเริงร่าเป็นปลากกระดี่ได้น้ำไม่ยอมเลิก กรูล่ะกลุ้ม ส่วนนายคนนั้น ขึ้นมาจากน้ำตั้งนานแล้ว หลังจากโดนอิเฉาก๊วยลากไปเล่นน้ำด้วย แต่อดแดกค่ะ ผู้ชายไม่เล่นด้วย สม อยากดำทำไมล่ะยะ อิอิ

“เด่วเราไปนะเธอ จะไปซื้อมาเพิ่มเหมือนกัน” เชอะ ข้ออ้างน่ะสิ จะตามฉันไปทำมิดีมิร้ายปล่าวเนี่ย ไว้ใจได้กา แล้วฉันก็เดินไปทางร้านค้าซึ่งมีนายคนนั้นตามไปด้วย เหอ ๆ พระเจ้าขา ช่วยลูกด้วยเถิด

*****************************************

ปล.เค้าต่อเลยละกัน เด๋วมาต่อไม่ทัน  :bye2:ค่ะ

[nunyy]

 

ตอนที่ 38

   ระหว่างทางเดินไปร้านค้านั้น มันจะเป็นทางค่อนข้างทึบ มีป่าอยู่ข้างทาง ถึงบอกไงคะ ว่าอิพวกนี้มันชั่งสรรหากันจริง ๆ ไม่ค่อยมีคนเลยด้วย แต่สวรรค์ (หรือนรกกันแน่) ก็ดันมารอพวกมันอยู่ ระหว่างตานั่นก็พยายามชวนคุยด้วย อิฉันก็หวาด ๆ อ่ะเนาะ ทางก็เปลี่ยว แถมยังไกลอีกตะหาก รู้งี้ ไม่มาซะก็ดี

“เธอเรียนที่ไหนน่ะ” มันถามมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ฉันยังใบ้บื้ออยู่ค่ะ รำคาญก็รำคาญ เลยตอบมันไปซะ ให้หมดเรื่อง

“เรียนโรงเรียน.....” มันก็ทำท่าตกใจนิดหน่อย แล้วจะตกใจทำไมไม่ทราบ แค่บอกชื่อโรงเรียน

“เฮ้ย ก็เรียนที่เดียวกันน่ะสิ” อ้าว ซะงั้น ทำไมไม่เคยเห็หน้าล่ะยะ แต่ถ้าอยู่โรงเรียนเดียวกัน มันก็ยังดีกว่า อยู่รร.อื่นล่ะว้า

“เธออยู่ ม.อะไรน่ะ” มันก็ถามมาอีก ไม่ยอมเลิกค่ะ

“ม.4 แล้วนายล่ะ” เฮ้อ ไหน ๆ ก็เด็กร่วมสถาบัน คุยกับมันหน่อยจะเป็นไรไป

“อยู่ม.3 อ้าวงี้เธอก็เป็นรุ่นพี่น่ะสิ” หะ ก็เด็กกว่าน่ะสิ ถึงว่าสิ ตายล่ะ อิพวกนั้นก็กินเด็กกันน่ะสิ ต๊ายยยย เป็นน้องอั้มกันเหรอเนี่ย แรงจริง ๆ

“ก็ใช่น่ะสิ เพราะงั้นต้องเรียกฉันว่าพี่ เข้าใจป่าว” ฉันเริ่มคุ้นเคยแล้ว ไม่ต้องเกร็งเหมือนตอนแรก ๆ

“ไม่อ่ะ เรียกธรรมดาแบบเดิมแหละ” อ้าว งี้ก็ไม่เคารพกันน่ะสิจ้ะ อย่ามาแรง นะเด็กน้อย (แต่ตัวโตกว่าฉันอีก)

“เออนี่ เธอชื่ออะไรน่ะ” น่าน มานเรียกฉานว่าเธออีกแล้วอ่ะ แถมมีถามชื่อซะด้วย

“จำเป็นด้วยเหรอ เด๋วเราก็แยกกันแล้ว คงไม่ได้เจอกันอีกหรอก เพราะฉะนั้นไม่ต้องรู้น่ะดีแล้ว” เหอ ๆ แรงมั้ยล่ะฉัน ตัดไมตรีพี่กะน้องซะกระจุย

“โห เล่นงี้เลยเหรอ ยังไงก็คงได้เจอกันสักวันแหละน่า บอกหน่อยนะ” มันก็ยังตามตื้ออยู่นั่นแหละ นี่ฉันจะหนีมันพ้นมั้ยเนี่ย ชักเบื่อ ๆ ผู้ชายซะแล้ว สงสัยต้องเป็นทอมซะล่ะมั้ง คิคิ

“จะถึงแล้ว เอาไว้ค่อยบอกละกัน ตอนนี้ซื้อของก่อนเถอะ หิวน้ำจะแย่” มันก็ทำหน้าไม่พอใจอยู่ เด็กหนอเด็ก ช่างเอาแต่ใจจริง ๆ

   พอมาถึงร้านแล้วก็ซื้อของกัน ต่างคนก็ต่างเลือกซื้อของตัวเอง ช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณ เกือบเที่ยงแล้ว ฉันก็เลยกะว่า ซื้อส้มตำไก่ย่างแซ่บ ๆ ไปกินด้วยเลยดีกว่า ก็เลยเดินไปสั่งแม่ค้า แล้วก็นั่งตะมอยอ่อยเหยื่อต่อไป อิอิ จนนายนั่นซื้อของเสร็จก็ตามมานั่งด้วย

“ซื้อส้มตำไปกินด้วยเหรอ” ฉันก็พยักหน้า มันก็เดินไปสั่งกับแม่ค้าอีก แล้วก็กลับมานั่งที่เดิม

“สั่งอะไรน่ะ” ฉันถามมันไป เพราะสงสัยว่าเฉพาะในมือมันน่ะ ก็ถุงเบ่อเร่อแล้วนะ จะกินอะไรอีก

“ก็ของกินอย่างพวกคอหมูย่าง ซุปหน่อไม้ อะไรอย่างเงี้ยแหละ จะได้กินด้วยกันไง” อ้าว เวรแล้วมั้ยล่ะ จะมากินด้วยกันทำไมล่ะคะ

“เฮ้ย จะดีเหรอ แล้วเพื่อนนายล่ะ ไม่ว่าเอารึไง” มันก็ยิ้มขำ ๆ แล้วตอบฉันว่า

“ไอ้พวกนั้นน่ะ สงสัยมันจะไม่ไปนั่งที่เดิมแล้วแหละ” น่าน แค่ความหมายมันก็รู้แล้ว เอาล่ะสิงานนี้

“อ้าว ได้ของแล้ว ไปเอาสิ” ของที่เราสั่งไว้ได้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็พากันเดินแบกกลับมายังรังสวาทของนังพวกนั้น (เครียดชื่อค่ะ) พอมาถึงก็เห็นมันนอนแผ่หลากันอยู่ อิพวกนี้ แมร่งทำอะไรกันมายะ น่าเกลียดที่สุด (คิดไปเองรึปล่าวจ้ะ)

“ของกินมาแล้ว หมดแรงเชียวนะพวกมรึง” ฉันด่าพวกมันสิคะ เห็นว่าเที่ยงแล้ว คงนั่งรอเรา ที่ไหนได้ มานอนสบายใจเฉิบกัน ชิ

“หนายยะ อู้ว ส้มตำ ไก่ย่าง คอหมูย่าง น่ากินจัง” อิตั้มรีบลุกพรวดตรงมายังของกินทันที ตะกละจังนะหล่อน

“เฮ้ย ไอ้นนท์ มรึงก็ไปกะเค้าด้วยเหรอวะ” เพื่อนชายคนนึงพูดกับนายคนที่ไปกับฉัน อ้อ ชื่อ นนท์หรอกเหรอ

“เออสิวะ ลุกมากินได้แล้ว หมดแรงเลยสิมรึง” น่าน กัดกันเข้าไป เพื่อนมันก็หน้าด้านใช่ย่อย สงสัยจะเคยมานักต่อนักแล้วสิ อี๊ๆๆๆๆๆ

“ไหน มีอะไรกินมั่ง” ทั้งเพื่อนมันและเพื่อนฉัน ก็รื้อกันใหญ่ ตายห่า อิพวกปอบนี่ ไม่คิดจะขอบใจกันสักคำรึไงยะ แต่เอาเถอะ กินให้อิ่มและกัน

   อาหารเที่ยงก็ถูกจัดการอย่างรวดเร็วภายในพริบตา (ขนาดนั้นเชียว) หลังจากอิ่มหมีพลีมัน ก็นั่งคุยกันตามประสาหนุ่มสาววัยแตกพาน เหอ ๆ ถามกันไปถามกันมา ก็อยู่โรงเรียนใกล้ ๆ กันนี่เอง โดยเด็กหนุ่มสามคนนั้นอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันและอิเฉาก้วย คนที่ไปกับฉันชื่อ นนท์ อีกสองคนชื่อ ต้นกับเอก อิเฉางี้หน้าบานเป็นกระด้งเลยค่ะ ฉันรู้นะยะว่าหล่อนคิดอะไรอยู่ หวังว่าผู้ชายคงไม่อยากลงนรกกะมันรอบสองหรอกนะ อิอิ 

“กลับกันรึยังล่ะ นี่มันบ่ายโมงกว่าแล้ว เด่วฉันต้องกลับบ้านอีก” ฉันพูดขึ้น หลังจากที่พวกนั้นสนทนากันพอหอมปากหอม (ซอก) คอกันแล้ว อุอุ

“เอ้า จะรีบกลับไปทำไมกันล่ะ ยังไม่เย็นเลย” อิตั้มคงไม่อยากจะกลับล่ะสิ

“นั่นสิ อยู่ต่ออีกหน่อยเถอะน่า” อิอั้มเห็นด้วยกับมัน พอกันทั้งคู่

“ไม่ได้ กลับเด๋วนี้ ฉันไม่อยากกลับบ้านเย็นมาก” แต่แล้ว ดูเหมือนว่า พระเจ้าจะเข้าข้างพวกมันค่ะ จะอะไรซะอีก ก็นู่นไง เค้าฝนไม่รู้มาจากไหน อยู่ ๆ ก็มีลมพัดหอบมา ตายล่ะ จะหนีฝนทันมั้ยเนี่ย

“เฮ้ย ฝนจะตกแล้ว ท่าจะหนักซะด้วย รีบไปกันเถอะ” นายคนชื่อต้นรีบบอกกะเพื่อนมัน

“นั่นดิ จะอยู่ช้าใย รีบหนีกันสิยะ เด๋วแมร่งน้ำป่าไหลมาจะซวยกันหมด” อิฉันก็เร่งพวกมัน เข้าทางฉัยเลยสิยะ อิอิ แต่ก็กลัวตายเหมือนกันแหละ

“ไปสิ วิ่งเร้วววว” นู้นค่ะ อิตัวไม่อยากกลับบ้าน วิ่งนำหน้าไปแล้วค่ะ อิดอกเอ้ย น่าด่าจริง ๆ

   แน่ล่ะ พอวิ่งมาได้สักครึ่งทาง ฝนก็เทลงมา เปียกกันหมดเลยค่ะ อุตส่าห์นั่งจนเสื้อแห้งแล้วเชียวนะ ฝนตกหนักมากจริง ๆ พวกเราก็ยังวิ่งไปที่รถตัวเองไม่ยอมหยุด จะหยุดได้ไง ไม่มีที่พักเลยนี่นา ตรงนั้นยังมีร้านพอหลบฝนได้

   ในที่สุดก็วิ่งมาจนถึงที่จนได้ พวกเราคิดว่าคงจะปลอดภัยแล้ว แต่ฉันก็คิดเอานะว่า ตรงนี้มันก็ยังใกล้น้ำตกเกินไป ถ้าน้ำป่ามันไหลบ่ามาจริงๆ  ก็คงจะขึ้นมาถึงตรงนี้อยู่เหมือนกัน แต่คงไม่รุนแรงมากนักเท่าไหร่ เฮ้อ น่ากลัวชะมัด ทำไมมาตกเอาตอนนี้ด้วยนะเนี่ย

   ฝนตกนานเกือบครึ่งชั่วโมง เง้อ แต่ก็ยังไม่หยุดซะทีเดียว ยังตกปอย ๆ อยู่ น้ำในลำธาร ไหลเอ่อขึ้นท่วมตลิ่ง โชคดีที่ไม่มีใครเล่นอยู่ในน้ำแล้ว ก็ใครจะบ้าเล่นอยู่ล่ะคะ พวกฉันก็เลยตกลงที่จะขี่รถกลับบ้านกัน พวกสามหนุ่มก็กลับด้วย เป็นอันว่าวันนั้นตากฝนกลับตลอดทางเลย พอกลับถึงบ้านฉัน ก็ต้องรีบอาบน้ำ กินยาแก้ไข้ กันไว้เลยก่อน แบบว่ากลัวพรุ่งนี้จะไปซ้อมบาสกับไอ้อาร์ทมันไม่ไหวเอาน่ะสิ

*******************************************

 

[Wordslinger]

 

สองตอนนี้หนุกดีอ่า ตายแล้ว ตอนต่อไปก็ต้องเจอกับอาร์ทแล้วอ่าดิ เง้ออออออออออออ

อยากอ่านต่อค่ะ


ปล. เอ แล้วน้องนนท์อะไรเนี่ย จะมีบทบาทต่อไปป่าวอ่ะ อาจจะเป็นคนมาทำให้อาร์ททนไม่ได้ แล้วสารภาพรักกับจืด????

[inimeg]

งั้นขอนนท์ละกัน

วินโดนต้อมจิกไปแล้ว...

[oaw_eang]

งั้นคราวนี้เม้นต์สั้นๆ มั่ง  เอาใจต๊อบ

ชอบๆๆๆๆๆ

อิอิ

[inimeg]

มะช่ายง้าน.... ให้ไปเมนต์เขาบ้าง มะใช่เจ้มาเมนต์คนอื่นน้อยแบบเน้...

T_T

แง้วๆ

[windstruck]

555  ชอบเรื่องนี้มากเลย  ดีคับ  เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้แต่ก็ชอบนะมาต่อเร็วๆนะ   

[ifwedo]

ว๊ายมีผชมาจิก2คนเลยนะนี่ อิจฉาจิงๆๆ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ว่าแต่ว่า ดำผุด ดำผุด นี่ทำรายเหยอ
 
มันมีเจงๆหรือ
 

[pajaa]

  เข้ามาขำพี่ต๊อบกับเจ้สองคับ

ยังไม่ได้อ่านตอนใหม่เลยคับ เดี๋ยว print ไปนอนอ่าน

[nunyy]

 :try2:อ่านต่อไปละกาน รับรองว่ามันไม่จบง่ายๆอย่างที่บอกอ่ะจิ

 :o10:ตอนนี้ขอบอกมีแอบ....ด้วยน้า


ตอนที่ 39

   พอรุ่งเช้า สาวน้อยอย่างฉันก็ต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เช้า ทั้งอาทิตย์แทบจะไม่ได้พักผ่อนเอาซะเลย พอทำธุระเสร็จก็ออกไปรอรถเหมือนเดิม แหงล่ะ เมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้โทรไปบอกมันก่อนซะด้วย ไม่รู้ว่าจะโดนด่ารึปล่าว คงไม่หรอก อย่างมันคงไม่มาสนใจฉันหรอกมั้ง (แน่ใจเหรอจ้ะ)

“รถมาแล้ว มันจะมาตามนัดมั้ยเนี่ย ถ้าไม่มาล่ะก็ ตายแน่(ฉันนะ)” ฉันชักฉุนนิดๆแล้วสิ ก็มันยังเบลอๆนิดหน่อย อันที่จริงฉันอยากนอนหลับอยู่กับบ้านมากกว่า

   พอรถเที่ยว 8 โมงเช้ามาถึงแล้ว ฉันก็มองเห็นหัวมันโผล่ออกมาดู หึหึ หน้าไม่อายจริง ๆ ผู้ชายอะไร ฉันเดินขึ้นไปบนรถกะว่าจะแกล้งนั่งคนละที่กับมัน แต่ว่า ก็ได้แค่คิดอ่ะนะ

“จะไปไหน มานั่งนี่” ง่ะ มันสั่งฉันอีกแล้วง่ะ คนอะไรฟะ

“เออ รู้แล้วน่า” แล้วฉันก็แปะตูดลงข้างๆที่มัน อารามคนยังไม่หายง่วง ฉันเลยงีบต่อบนรถซะเลย

“เฮ้ย จะง่วงเงิ่งอะไรนักหนา ไม่ได้นอนมารึไง” มันก็นะ จะมาเซ้าซี้อะไรช้านนักเนี่ย

“งืม ง่วงนิดหน่อย ขอนอนพักได้ป่ะ” แล้วฉันก็งีบต่อ ดูมันคงไม่พอใจอย่างมาก เอาสิยะ ด่ามาเลย

“ไม่สบายรึปล่าว ไหนดูดิ” ง่า เฮ้ย ผิดคาดแฮะ มันเอามือมาแตะหน้าผากฉัน ไอ้นี่ เด๋วหน้าฉันก็แหกพอดี โชคดีที่ไม่เป็นไรมาก เพราะมันแตะแป๊บเดียวเอง

“ตัวร้อน ๆ นี่นา เมื่อนวานไปทำอะไรมา บอกฉันมาเลยแก” เหวอ มันจะมาคาดคั้นฉันทำมายเนี่ย จะให้ฉันตอบว่าไปตากฝนมาน่ะเหรอ ใช่เรื่องซะที่ไหน (o3จริงๆยิ่งกว่านั้น)

“ก็แค่ไปเล่นน้ำตกมาก็เท่านั้นเอง” มันทำหน้าไม่เชื่อเท่าไหร่ ฉันพูดเรื่องจริงนะยะ

“เหรอ แล้วไมเป็นไข้ล่ะ กินยามารึยัง” เป็นห่วงเหรอ ฉันไม่ต้องการหรอกย่ะ ไปห่วงแม่นั่นเถอะ

“กินแล้ว ฉันจะนอนแป๊บนึง อย่ากวนล่ะ” มันก็พยักหน้า แล้วฉันก็หลับตาลง เพราะยังง่วงอยู่

   รถวิ่งมาจนถึงหน้าโรงเรียนแล้ว อาร์ทมันปลุกฉันให้ตื่น แล้วเราก็ลงจากรถ ตรงไปยังชมรมบาสก่อน พอมาถึงชมรม ก็มีแค่เราสองคนเท่านั้นเองที่มา อ่า แล้วคนอื่นๆ  ล่ะ ไปไหนกันหมดเนี่ย

“นี่แก พวกพี่ๆแล้วก็รุ่นน้อง เค้าจะมาซ้อมกันรึปล่าว” ฉันชักเริ่มใจคอไม่ดีแล้วสิ อยู่กับมันสองต่อสองนี่ อันตรายกว่าที่คิด (เหอๆ สวยนะหล่อน )

“มาดิ ก็พี่เค้านัดฉันมานี่ เมื่อวานพวกนั้นยังมาซ้อมกันเลย” เอ้ะ มาซ้อม รู้ได้ไง

“อ้าว มาซ้อมกับเค้าด้วยเหรอแกน่ะ” มันชักสีหน้าแวบนึง ก่อนจะตอบฉัน

“ก็ มาตอนฉันไปทำธุระเสร็จแล้วน่ะ” ดูพิลึก ๆ แฮะ ท่าทางของมัน ช่างเถอะ ขี้เกียจยุ่งเรื่องส่วนตัวของมัน จะทำอะไรก็เชิญ

“แกไปซ้อมก่อนก็ได้ ฉันจะนอนพักอีกสักหน่อย” แหม ฉันนี่ ขี้เซาจังเลยแหละ

“อืม ก็ได้ นอนไปก่อนก็แล้วกัน เด๋วฉันไปซ้อมก่อนนะ” แล้วมันก็เดินออกนอกห้องไป ฉันก็มองหาทำเลดี ๆ ไว้นอนสิคะ อาส์ วันหยุดของช้าน จะได้หลับสบายๆและ อิอิ

###################################

          งืม นี่ฉันนอนไปนานเท่าไหร่แล้วหว่า เอ  :confuse:ทำไมรู้สึกเหมือนมีใครมานอนอยู่ข้าง ๆ เนี่ย เหอๆ หวังว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่ฉันหวาดกลัวหรอกนะ พอฉันหันหลังกลับไป ง่ะ  หน้ามันอยู่ใกล้กับฉันแค่คืบเอง เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย แล้วแมร่งมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

“บ้าจัง มาตอนไหนวะเนี่ย” ฉันยันตัวลุกขึ้น หัวยังหมุนติ้ว ๆ อยู่เลย สงสัยไข้จะกำเริบหนักแน่ ๆ เลย มันไม่ยักกะหายแฮะ

“อืมมมม ตื่นแล้วหรอ จืด” มันลืมตางัวเงียขึ้น แต่ก็ยังนอนอยู่เหมือนเดิม ดูมันคงจะเหนื่อยอยู่เหมือนกัน (อะไรเหนื่อยล่ะเนี่ย )

“แก มานอนตรงนี้ทำไม ที่อื่นก็มีนี่ ออกไปได้แล้ว” ฉันพยายามผลักมันให้ห่างออกไป เพราะตรงที่ฉันนอนมันติดกำแพงอยู่น่ะสิ

“ฮึ่ยยย ไม่เอา จะนอนต่อ” เฮ้ย จะมานอนต่อได้ไง เด๋วใครมาเห็นเข้า ฉันก็แย่น่ะสิ ฉันเสียหายนะยะ

“ลุกขึ้น บอกให้ลุก ถ้าพวกนั้นมาเห็นเข้า เราจะแย่นะ” ฉันรีบโวยวายสิคะ แต่ขอโทษ มันทำหน้าเฉย ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เอ้ะ นี่มันยังไงกันแน่วะเนี่ย

“ลุกก็ได้ กลัวไม่เข้าเรื่อง ใครจะมาเห็นแกกะฉัน พวกนั้นมันไม่มากันแล้ว มีแกกับฉันสองคนนี่แหละ” ฮ้า  ฉันอ้าปากค้างสิคะ คิดไว้แล้วมันแทม่ง ๆ ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง

“ :angry2:นี่แกรู้มาแต่แรกแล้วใช่มั้ย ถอย ฉันจะกลับบ้าน” ฉันผลักมันจนมันเซไปข้างหลัง แล้วตัวฉันก็พยายามลุกขึ้น แต่ก็เซล้มลง เพราะหน้ามืด พอดีกับไอ้บ้านั่นมันมารับตัวฉันไว้ แล้ว ๆ

“เฮ้ย” ฉันล้มตัวลงทับตัวมันเต็ม ๆ แต่โชคดี ยังไม่จุ๊บกันย่ะ (อย่าคิดไกล ) เพราะหน้าฉันเกือบฟาดลงพื้นแน่ะ เกือบนะ ก็ดูเหมือนคนกอดกันน่ะแหละ ตอนนั้นโคตรอายเลยค่ะ

“แกปล่อยได้แล้ว” ฉันมีสติก่อน รีบยันตัวออกจากมัน แต่ มานดึงตัวช้านไปกอดอีกง่ะ แง้ ๆ ๆ  (แอบดีใจ )

“ไม่ปล่อย” อ้ายยยยย ไม่นะ แก ฉันหายใจไม่ออกอีกแล้วอ่ะ อย่านะ เด๋วหัวใจขาดออกซิเจ้น

“ไอ้อาร์ท ปล่อยเด๋วนี้ ปล่อยนะ แกจะบ้าเหรอ” ฉันพยายามดิ้นแล้วดิ้นเล่า ทำไมมันแรงเยอะจังวะเนี่ย แล้วฉันจะหลุดมั้ยเนี่ย

“อยู่เฉยๆได้มั้ย ขอฉันอยู่แบบนี้อีกสักพักนึงได้มั้ย” หา อีกสักพัก ฉันคงเด้ดสะมอเร่ก่อนน่ะสิ แก๊ 

“เอางั้นก็ได้ ห้ามทำไรมากกว่านี้นะ ฉันกลัว” ตายและฉัน สตอเบอร์รี่จริงๆ ว่าแต่จะดีใจหรือเศร้าใจดีเนี่ย มันยัง งง ๆ ปรับตัวไม่ทันเลย

“อืม” ตอนนั้น ฉันรู้สึกว่า เวลามันหยุดหมุนไปชั่วขณะ รู้สึกได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง เต้นตูมตาม เหมือนจะระเบิดออกมางั้นแหละ แหงล่ะ ฉันว่ามันก็คงจะได้ยินล่ะมั้ง ตัวชิดกันซะขนาดนี้ ในใจตอนนั้นยังคิดว่า ทำไม๊ทำไม ไม่จูบกันซะเลยล่ะ แต่ฉันมันพวกประมาณว่า กลัวอ่ะ ขี้ขลาดเรื่องพรรค์นี้มาก ๆ เลย (เรื่องจริงๆจ้ะ จนถึงทุกวันนี้ยังเป็น “กระเทยไม่กล้า” อยู่เลยค่ะ) อิอิ

“อาร์ท พอได้แล้วมั้ง นานแล้วนะ ฉันเมื่อยอ่ะ”  :sad2:เหอ ๆ ก็มันจริงนี่หว่า ไม่ไหวแล้วท่าเดิม ๆ เนี่ย

“เอาล่ะ พอก็ได้ คราวหน้าเรามาทำแบบนี้อีกนะ” อ้อ ได้สิจ้ะ ฉันทุบมันเลยค่ะ  โทษฐานลวนลามฉัน ไอ้ผู้ชายลามก 

“เสียใจย่ะ หนเดียว อ้ะ ไม่ใช่สิ สองครั้งแล้วนะแก ที่ทำแบบนี้ ถ้ามีอีกครั้ง โดนดีแน่” ฉันทำหน้าดุใส่มัน แต่มันรึจะกลัว 

“จะทำอีก มีไรมะ จืดจ๋า” ย้ากกกกกส์ ไอ้ผีทะเลอาร์ท ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ (ได้แต่ด่าในใจค่ะ) 

“ไม่พูดแล้ว ฉันขอกลับบ้านนะ ไข้ขึ้นอีกแล้วเนี่ย นะ นะ” ฉันพยายามทำหน้าอ้อนวอน ขอร้องสุดชีวิตแล้วนะ ได้โปรดเถอะ

“เอ้า กลับก็กลับ ซ้อมได้แป๊บเดียวเอง เห็นแก่คนอ่อนแอก็แล้วกัน” ฮึ่ม กัดอยู่นั่นแหละ ถ้าฉันแฉเรื่องแกล่ะก็ มีเฮแน่นอน

“ย่ะ ตาคนแข็งแรง ลองป่วยสักวันเหอะ จะเหยียบซ้ำให้ คอยดู้” แล้วฉันก็ลุกขึ้นแล้วเราสองคนก็เดินไปรอขึ้นรถกลับบ้าน ประมาณเที่ยง ๆ ค่ะ เฮ้อ เซ็งชีวิต เจอแต่เรื่องวุ่นๆ - -*

**********************************
แล้วตอนหน้าจะจบพาท4แล้วนะ

[Wordslinger]

 

ชัดเลยค่ะ ชัดเลย 

เพื่อนสาวจืดต้องตกเป็นของอาร์ทวันใดวันนึงแน่ๆๆ 

ปล. มาอวยพรขอให้เป็นของกันและกันไวๆ

ปปล. ตอนนี้เป็นตอนที่ชอบที่สุดตั้งแต่อ่านมา

[inimeg]

กรี๊ดกร๊าดสุดๆ

หุๆ.... อาร้าย.... ไม่ยู้เยื่องเยย จาทามรายกานเหยอ....

[ifwedo]

ลุ้นขอให้ได้กันไวๆๆนะจ๊ะ 

[oaw_eang]

ขำอะไรจ๊ะน้องนินจา

ตอนนี้เขียนได้ดีขึ้นเยอะแล้วนะจ๊ะนู๋จืด  

[Poes]

มารอลุ้นวันที่..ที่......