:serius2:ม่ายนะ อย่าคิดแบบนั้นกานสิ เค้ายิ่งกลัวๆอยู่
และแล้วความจริงก็เปิดเผย
ตอนที่ 22“อยู่นิ่ง ๆ นะจืด หลับตาซะก็ดี”
เอ้ะ อะไรกัน หลับตาด้วยเหรอ เหอ ๆ ไม่นะคะ วินขา อย่า.... อย่าช้า (ซะงั้นไป)
“เอาล่ะ นิ่ง ๆ นะ” และก่อนที่ฝันของฉันจะเลยเถิดเตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหน
“เพี๊ยะ” อ้ายยยย อะไรเนี่ย เต็ม ๆ หน้าผากของกรูเลยอ้ะ
“โอ้ย เจ็บนะ ตบชั้นทำไมเนี่ย” วีนแตกเลยค่ะ ก็มันเจ็บนี่หว่า เล่นตบมาเต็ม ๆ เลยอ้ะ
“ขอโทษนะ พอดีกลัวมันหนีไปซะก่อนน่ะ นี่ไง เลือดเต็มเลย”
เวรกำ มันยื่นฝ่ามืออรหันต์มาให้ฉันดู ที่แท้ก็.... ยุงนี่เอง
“ฮี่โธ่ ฉันก็นึกว่าอะไรซะอีก” ฉันทำหน้ามุ่ย แล้วก็เช็ดเลือดออกจากหน้าผากตัวเอง
“ขอบใจนะ ที่ช่วยตบ...ยุงให้ฉันน่ะ” วินมันก็ทำหน้าแหย ๆ แล้วก็
“ขอโทษคร้าบ คราวหน้าจะบอกก่อน อย่าโกรธเราเลยนะ เอางี้เด๋วเย็นนี้พาไปเลี้ยงไอศครีมที่ร้าน เอามั้ย” เอ๋ ไอติมเหรอ ไอติม อิอิ
“ไปสิ ไป ไม่โกรธแล้ว” อินี่ ตะกละจริง ๆ เห็นของกินไม่ได้เลยนะ
“งั้นเจอกันนะจ้ะ”
แล้วเราสองคนก็เดินเข้าไปซ้อมบาสเหมือนเดิม แต่คราวนี้ ฉันซ้อมกับวินแทนล่ะ อา รู้สึกสบายใจจัง เราสองคนช่วยกันรับส่งลูก อย่างสนุกสนาน อิอิ ก็คนมันกำลังหวานนี่จ้ะ (คิดไปเองล่ะสิ)
“แหม จืด หายไปด้วยกัน พอกลับมาอีกที ก็สวีทกันเลยนะ” อั้ย อินังต้อม (หายไปนานนะยะหล่อน) มาแขวะฉัน อิจฉาล่ะเส่ะ
“ก็คนมันน่ารักอ่ะนะ ต้อม ต้อมก็ลองทำตัวน่ารักแบบฉันดูบ้างสิ เผื่อจะมีผู้ชายมาชอบบ้าง”
อิอิ โดนกัดซะเลย มันทำหน้าแบบว่า อินี่ กรูแหย่มรึงเล่น ๆ ไม่ได้เลยรึไงฟะ
“เด๋วหมดคาบนี้แล้ว เราขอพูดอะไรกับจืดหน่อยสิ”
นังต้อมฉันล่ะเบื้อเบื่อหล่อนจังเลยว่ะ จะแอ๊บจะเอิ๊บอะไรกันนักหนา มีฉันอยู่ทั้งคน กลัวไปได้ (ก็หล่อนแหละน่ากลัว)
“ได้สิ เจอกันที่หน้าห้องเรียนละกัน” มันพยักหน้าแล้วก็เดินไปรวมกับกลุ่มเพื่อนมัน ส่วนฉันก็ซ้อมต่อ จนเลิกคาบเรียนนั่นแหละ
////////////////////////////////
พอเลิกเรียนแล้ว ฉันก็เดินไปล้างตัวนิดหน่อย เพราะเหงื่อมันออก พอดีจะหันตัวกลับ ก็เจอไอ้อาร์ทมายืนอยู่ข้างหลังแล้ว
“ตกใจหมดเลย มาให้สุ้มให้เสียงบ้างสิแก”
“เย็นนี้ ไม่ต้องกลับบ้านพร้อมรถรับส่ง เด๋วกับพร้อมกับฉัน” ง่า พูดอะไรออกมาน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจ
“อะไร ทำไมจะต้องกลับกับแกด้วย ฉันก็มีธุระของฉัน เพราะงั้น แกกลับไปคนเดียวเถอะ” แล้วฉันก็เดินหลบมัน จะไปเรียนวิชาเลขต่อ
“เด๋วก่อน” มันคว้าข้อมือของฉันอีกแล้ว ไอ้นี่ เตือนไปแล้วนะ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ฉันสะบัดแขนแรง ๆ แต่ดูจะไม่ได้ผลเลยแฮะ
“อยากให้ทุกคนในห้องรู้เรื่องน่าอายของแกยังงั้นเหรอ” อึ๋ย เรื่องน่าอายของฉัน เหอะ ไม่เอานะ
“เฮ้ย อย่าบอกนะ ห้ามเด็ดขาด”
ฉันล่ะกลัวมากที่สุด ก็เรื่องคนอื่นจะมารู้ว่าตัวเองตะกละจนเจอดีน่ะสิ เรื่องเป็นตุ๊ดยังน่าอายน้อยกว่าซะอีก (จริงจริ๊ง)
“ก็ได้ เพราะงั้น คงรู้ดีแล้วนะ อ้อ แล้ววันนี้ ก็ไปจัดการซักเสื้อผ้าในชมรมซะ มันจะล้นตะกร้าอยู่แล้ว เข้าใจมั้ย”
แง ๆ อีกแล้วเหรอ เปิดเทอมมา ก็เจอเรื่องแบบนี้เลยรึ แปลกใจล่ะสิ ว่าทำไมมันเต็มได้น่ะเหรอ ก็ตอนปิดเทอม ไอ้พวกนี้ มันมาซ้อมบาสกัน แล้วไม่ยอมซักกันน่ะสิ เวรเอ้ย ตุ๊ดเซ็ง
“ใจร้ายที่สุด เห็นฉันเป็นคนใช้แกรึไงยะ”
“ก็แหงล่ะ ช่วยไม่ได้ อยากเป็นเองทำไมล่ะ”
ก็ ก็พี่ ๆ เค้าหล่อนิ ช่วยไม่ได้ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็คุ้มย่ะ (แล้วหล่อนจะบ่นทำไมยะ)
“แล้ว... ธุระฉันล่ะ จะทำไงดีนะ”
ฉันยืนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว พอดีกับไอ้อาร์ทเดินไปแล้ว สมใจ แกแล้วสินะ ไอ้อาร์ทบ้า
เฮ่อ... เสียดายของกินจริง ๆ เล้ย ทำไงดีนะ ไอศครีมร้านนี้อร่อยมากด้วย ลูกค้าตรึม ทำไมน้อ ชีวิตของฉันถึงได้เจอแต่เรื่องโชคร้ายแบบนี้นะ วินจ๋า จืดคงอดไปด้วยแล้วล่ะ แต่ยังไงซะ ก็ไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ว่าแต่เมื่อไหร่ นังต้อมจะมาเนี่ย กรูรอนานแล้วนะยะ อินี่
“มาซะทีนะ ให้ฉันยืนรอตั้งนานแน่ะ”
“ขอโทษน่า ที่ให้รอนาน เด๋วเราไปคุยกันตรงนู้นป่ะ อีกสิบนาทีกว่าครูจะมาสอน”
พอเราสองคนเดินออกมานั่งตรงโต๊ะหินกลางสวนระหว่างอาคารเรียน 1 และ 2 พอนั่งลงปุ๊บ ชีก็รีบสาธยายเรื่องของชีทันที
“จืด ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย ขอร้องล่ะ”
อ้าว อินี่ จะให้ฉันช่วยเรื่องไรอีกล่ะ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย
“เรื่องอะไรเหรอ”
มันก็ทำท่าอึกอักนิดหน่อย ฉันว่าคงไม่พ้นเรื่องผู้ชายแน่ ๆ แล้วมันก็ค่อย ๆ พูดออกมาเบา ๆ กลัวใครจะได้ยินล่ะสิเมิง
“ฉันคิดว่า ฉัน... เอ่อ ฉันชอบ... วินน่ะ”
ฉันตาโตยิ่งกว่าไข่ห่านซะอีกค่ะตอนนั้น นี่ถ้าซื้อลอตเตอรี่ล่ะก็คงรวยเละไปแล้ว นึกไว้ไม่มีผิดเลย
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แหม อิตาวินนี่ ก็เสน่ห์แรงเหมือนแฮะ ทั้งสาวทั้งเกย์มารุมชอบทั้งนั้นเลย” เหอ ๆ แอบกัดชีนิดนึง อิอิ
“แหม จืดก็ ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะออกแบบจืดหรอกนะ แต่ที่บ้านฉันอ่ะดิ ไม่ยอมรับ ก็เลยต้องทำตัวแบบนี้แหละ อึดอัดจะตาย”
ก็นะ เข้าใจหล่อนอยู่นะ เพราะยังไง จิตใจเรามันก็ไม่ใช่ผู้ชายอยู่แล้ว
“แล้วทีนี้จะให้ทำยังไงล่ะ แล้ว ตาวินรู้ตัวรึปล่าวแก” ฉันก็เลยเป็นศิลาณีให้ชีไปโดยปริยาย
“น่าจะยังไม่รู้นะ เราก็คุยกับวินเหมือนเพื่อนธรรมดานั่นแหละ”
เง้อ น่าสงสารเหมือนกันแฮะ ฉันก็เข้าใจอ่ะนะ รักข้างเดียวของเจนจิราน่ะ ฉันก็เคยมีมาเหมือนกัน
“เอาน่าใจเย็น ๆ ซักวัน วินมันก็ต้องรู้ แกก็พยายามเอาใจเค้าสิ แบบเพื่อนก็ยังดี พอสนิทกันมากขึ้น เด๋ววินก็หันมาสนใจแกเองล่ะน่า (มั้ง)”
“อืม ๆ ขอบใจนะจืด เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ มีอะไรเราจะมาปรึกษาเธอนี่แหละ ป่ะ เข้าห้องเรียนกันได้แล้ว”
ง่ายจริง ๆ เลยนะ นังนี่ แล้วดูเพื่อนฉันแต่ละคนสิ ดี ๆ ทั้งน้านนน
/////////////////////////////////////
หลังจากเลิกเรียนแล้ว ฉันก็ไม่ลืมที่จะบอกกับวิน เรื่องที่จะไปทำธุระที่ชมรมของตัวเอง แต่ใครจะกล้าบอกล่ะว่า จะไปชมรมบาสน่ะ ต้องสตอฯไว้ก่อนแหละ ว่าจะไปชมรมตัวเอง เฮ่อ วินขา อดกินไอติมเลยอ่ะ
“ถ้าจืดยังไม่ว่างวันนี้ ก็ไม่เป็นไรนะ วันพรุ่งนี้ก็ได้ ตกลงมั้ย”
อิอิ ดีจัง ที่ยังไม่ล้มเลิกกลางคัน ไอติมของช้าน (ทนกับตัวเองไม่ไหวแล้ว เห็นแก่กินจริงๆ)
“ขอบใจวินมากเลยนะ แล้วเราจะเลี้ยงตอบแทนนะจ้ะ” หุหุ อีกนานจ้า เพราะตอนนี้จนอ่ะ
“ครับ ๆ เจอกันพรุ่งนี้นะ บ้ายบาย” เค้าโบกมือแล้วก็จากฉันไป ให้ยืนเดียวดายท่ามกลางสายลม
“เฮ้ย ๆ อิดอก ตื่นได้แล้วมรึง แหม เหม่อเชียวนะ” โอ เสียงเพรียกจากนรก ดังมาจากไหนเนี่ย
“อ้าว อิดอกเฉา มาตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ อิเจี๊ยบมาด้วยเรอะมรึง”
อิเฉาก๊วยกะอิเจี๊ยบเดินเข้ามาหาตอนที่ฉันกำลังยืนร่ำลาวินอยู่ มันเลยได้โอกาสกัดต่อ….
“แหม เด็กมรึงนี่ น่ารักเชียวนะยะ ว่าแต่จะเป็นผัวหรือเมียมรึงกันแน่ยะ”
เด็กที่ว่า วินน่ะเหรอ อิพวกนี้นี่ ปากเหแล้วมั้ยล่ะ กรูเป็นผู้หญิงนะยะ ไม่ใช่สาวเสียบ จังไลจริง ๆ (หยาบคายกะอิพวกนี้นะคะ)
“อิดอก พอเลย แล้วพวกมรึงจะไปที่ไหนกันเนี่ย” แหงล่ะ ถ้ามันมาหาฉันก็แสดงว่าต้องมาชวนไปที่ไหนแน่ ๆ
“กรูก็จะมาชวนมรึงไปกินส้มตำ ไก่ย่างสุดแซ่บร้านเดิมไงล่ะ วันนี้อิเจี๊ยบเลี้ยงเองเชียวนะมรึง”
อิเฉาก๊วยมันพูดประมาณว่า ถ้าไม่ไปคราวนี้ อดไปอีกนาน
“อ้ายยย นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยวะ วันอื่นไม่ได้รึไงกัน”
ฉันทนไม่ไหวแล้ว อดกินทั้งสองที่เลยอ้ะ แถมฟรีด้วย โถ่ ชีวิตกะเทย แสนเศร้าจริง ๆ
“เชอะ มีนัดล่ะสิมรึง ป่ะ อิเจี๊ยบ เราไปกินกันสองคนดีกว่า ไม่เปลืองดีด้วย” กรี๊ดดดดด ม่ายยยยนะ
************************************************
หุหุ อดตามเคย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
