:try2:เชียร์อะไรกันน่ะ จะดีเหรอ
เค้ายังบริสุทธิ์อยุ่นะ
ปล.เนื้อหาอาจจะยังมีความคิดจืดแทรกอยู่บ้าง หลังๆเริ่มปรับปรุงแล้วจ้า
ตอนที่ 29 ในที่สุดก็มาถึงบ้านวินจนได้ อยู่เลยวิทยาลัยเทคนิคไปนิดหน่อย เดินมาประมาณ 5 นาทีอย่างช้าจากถนนใหญ่หน้าปากซอย ตัวบ้านสองชั้น เป็นบ้านไม้ขัดมัน สวยเชียว มีระเบียงหน้าบ้านด้วยแหละ
ในบ้านมีสองห้องนอนเองง่ะ แต่มีแอร์ด้วยล่ะ สบายเลยเรา แต่ปัญหาคือ ห้องนอนอ่ะดิ ต้องนอนรวมกันตั้งสี่คน โชคดีที่ห้องกว้างอยู่ พอเจอพ่อแม่ของวิน วินก็แนะนำให้เรารู้จัก หลังจากที่สวัสดีเรียบร้อยแล้ว แม่วินก็บอกให้ไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อน แล้วมานั่งทานข้าวด้วยกัน
ดูแล้วเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลย พ่อกับแม่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไรฉัน เพราะอะไรน่ะเหรอ ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็ตาม ฉันก็จะทำตัวเรียบร้อยเสมอ พูดจากมีสัมมาคารวะ พูดน้อย กินมาก (อิอิ) ใคร ๆ ก็เลยเอ็นดูนี่แหละ หลังจากทำภารกิจเรียบร้อย ก็เข้าสู่ห้องหอ เอ้ย ห้องนอนกัน หึหึ รู้นะ คิดอะไรอยู่น่ะ
พอเข้ามาในห้องวินแล้ว ก็พบว่าสะดวกสบายเชียว มีทั้งคอมพิวเตอร์ ทีวี เสตอริโอ แต่ที่นอน นอนได้แค่ 2 คนเองนะ อยากนอนบนเตียงอ้ะ ฉันรีบกระโดดไปจองเตียงก่อนใครเลยล่ะ หน้าไม่อายสุดฤทธิ์ (หน้าด้านอ่ะดิ อิอิ)
“โห แม่คุณ ใจคอจะไม่ให้คนอื่นนอนบนเตียงเลยรึไง” ไอ้อาร์ทแอบบ่น
อิจฉาล่ะสิยะ ฉันไม่ให้แกนอนหรอกย่ะ นอนพื้นนู่นแหละ เหมาะกับแกที่สุดแล้ว
“เสียใจย่ะ ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวเองนะ ก็ต้องนอนบนเตียงสิ” น่าน ข้ออ้างเดิม ๆ
“เหอะ ผู้หญิงตรงไหนวะเนี่ย เด๋วจับแก้ผ้าดูซะเลยนี่” ลองมาจับแก้ดูดิ แม่จะถีบให้หน้าหงายเลย
“เฮ้ย อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้นแกโดนถีบแน่” มันหาฟังคำฉันไม่ เดินหน้าหื่นเข้ามาละ
“พอแล้วน่า อาร์ท ไปแกล้งอะไรจืดมันนัก มาดูแข่งบอลกะเราดีกว่าน่า”
วินคงรำคาญแล้วล่ะมั้ง ทำไมฉันกับมันกัดกันอยู่ได้ทั้งวัน แหม ก็คนมันถูกกันซะที่ไหนเล่า
“อืม ฝากไว้ก่อนเหอะ เด๋วมาเอา”
เหอ ๆ เด๋วมาเอา เอาอะไรยะ พูดก็ไม่หมด ปล่อยให้ฉันต้องหวาดผวาต่อไป คิคิ
“จืด....” นังต้อมมันกระเถิบเข้ามานั่งข้างฉัน แล้วก็กระซิบบอกว่า
“ทำไงเราจะได้นอนกับวินล่ะ” อิดอก แรงมาก ถึงกับขอนอนด้วยเชียวเหรอเมิง
“ต๊าย จะล่อคืนแรกเลยรึไงยะ ว่าแต่ จะดีเหรอ”
มันก็พยักหน้า คงอยากอยู่ใกล้ชิดวินล่ะสิ ใครจะรู้ว่า.... ฉันก็อยากเหมือนกันนะโว้ย อินี่ แง้ว
“แกก็หาทางนอนข้างวินดิ เอางี้ ฉันจะขอนอนบนเตียงคนเดียว แกจะได้มีโอกาสไง โอเคป่าว”
ฉันว่ามีแต่วิธีนี้แหละ เจ๋งสุด (แต่จริง ๆ แล้ว หล่อนอยากนอนสบาย ๆ บนเตียงมากกว่าอ่ะดิ)
“ตกลง เพื่อนรัก” ย่ะ ระวังจะเป็นเพื่อนรักเพื่อนร้ายนะจ้ะ อิอิ
ระหว่างที่ฉันคุยกระซิบกระซาบกับนังต้อมอยู่นั้นเอง ฉันก็สังเกตเห็นสองคนนั้นคอยมองมาตลอดเวลาเลยล่ะ แน่ะ ฉันรู้นะ ว่ามันคิดอะไรกันอยู่ ก็นังต้อมกับฉันน่ะคุยไปหัวเราะไป มันก็ดู้เป็นผู้ชาย ส่วนฉันก็ไม่รู้เลยมั้ง แล้วมันจะคิดว่าไงล่ะ ส่วนนังต้อมน่ะเร้อ จะไปรู้อะไร เอาแต่กระซิบ ไม่ทันเห็นมันสองคนหรอก ฉันเดินเข้าไปหาทั้งคู่ แล้วก็ถามไปว่า
“วิน คืนนี้เราขอนอนบนเตียงได้มั้ยอ่ะ คือ.... แบบว่า” อ่ะนะ ทำเป็นยืนบิดตัวไปมา ที่แท้ฉันก็แผนสูงนี่เองแหละ มันสองคนดูปุ๊บก็รู้ปั๊บ
“อืม ก็คิดไว้อยู่เหมือนกัน จืดนอนคนเดียวเถอะนะ เด๋วเราสามคนนอนพื้นเอง”
โอว สุภาพบุรุษจริงๆ (แน่ใจเหรอ เค้ากลัวหล่อนปล้ำเอาน่ะสิ) ฉันหันไปกระพริบตาให้นังต้อมทีนึง
“ขอบคุณนะจ้ะ วินจ๋า” ฉันก็เดินหัวเราะคิก ๆ ไปหานังต้อม แล้วนั่งเม้าท์ต่อ ไม่วายที่สองหนุ่มก็เหล่มองมาตลอด กลัวฉันได้กันรึไงยะ มองจริง ๆ
สองคนนั้นนั่งดูบอลจนกระทั่งเที่ยงคืนก็ยังไม่หลับไม่นอน ส่วนนังต้อมสลบไปแล้วค่ะ หลังจากถ่างตารอนายวินนานมากกก สงสัยชีจะรอไม่ไหวเลยฟุ๊บไปตามระเบียบ ส่วนอิฉัน โปรดอย่าถาม ตาแข็งปั่ก ใครจะนอนหลับล่ะ ก็ผู้ชายสองคน ยังไม่ยอมนอน แล้วฉันซึ่งเป็นหญิงสาว (อีกละ) นอนอยู่บนเตียงคนเดียว อ้อ แล้วขอโทษนะคะ ที่สำคัญยิ่งกว่าอื่นใด มันหิวด้วยนี่สิ เบื่อกระเพราะอาหารตัวเองจริง ๆ จนฉันทนไม่ไหวเลยกระซิบเรียกวินเบา ๆ
“วิน ๆ” สงสัยจะไม่ได้ยิน เวร ดูอยู่ได้บอลน่ะ ดูจริงดูจัง
“วิน” ฉันเรียกดังขึ้น คราวนี้สงสัยจะได้ยินแล้วมั้ง
“หืม อ้าว จืด ยังไม่หลับอีกเหรอ” ฉันจะหลับได้ไง ไหนจะเสียงทีวีแก ไหนจะหิวอีกล่ะ
“ยัง ฉัน.... เอ่อ ฉัน....” อายอ้ะ ไม่กล้าบอก
“อะไรเหรอ อย่าบอกนะว่ากลัวโดนพวกฉันปล้ำน่ะ” ปากปีจออีกแล้วนะ ไอ้นี่ ไม่ยอมหลับยอมนอนซะที
“ฉันหิวอ่ะ วิน พาเราไปซื้อของกินทีสิ นะ นะ” ฉันออดอ้อน
วินทำท่าคิดนิดหน่อย แล้วกำลังจะพูดขึ้นว่า.... แต่ ไม่ทันไอ้อาร์ทซะแล้วล่ะ
“เด๋วฉันไปเอง แกดูต่อไปเถอะ เด๋วพลาดนัดสำคัญ ฉันก็หิวอยู่พอดี”
มันพูดมาอย่างนั้น วินก็เห็นดีด้วย เวรเอ้ย เอาบอลมาล่ออีกละ งี้ฉันก็แย่สิ ไปกับมันจะไว้ใจได้เหรอ
“เอ้า ไม่ลุกล่ะ ไม่หิวแล้วรึไง” ชิ ดูมันพูด ไม่เห็นใจฉันบ้างเลย ไปก็ได้วะ
“ว่ากันง่าย ๆ หน่อย ดื้อนักนะแก” เวรกรรม ฉันไม่ใช่เด็กนะเว้ย
พอลงจากบ้านแล้ว เราสองคงก็เดินไปหน้าปากซอยกัน ความจริงทางมันก็ไม่ได้มืดเท่าไหร่หรอกนะ แต่ก็ไม่สว่างเอาซะเลย ฉันก็ยิ่งเป็นโรคกลัวผีอยู่ด้วย ดังนั้นฉันก็เลย แหะ ๆ
“แก อย่าเดินเร็วนักสิ” ฉันพยายามเดินติดตัวมันตลอด มันก็หันมายิ้ม ยิ้มเยาะนะนั่น
“กลัวผีอ่ะดิ นี่รู้รึปล่าว เวลาเดินอยู่ข้างหลังน่ะ ระวังมีคนมาจับไหล่เอานะ”
อร้ายยยยย ฉันรีบวิ่งไปอยู่ข้างหน้ามันทันทีค่ะ กลัวผีที่สุดเลยอ้ะ (แต่ยังแพ้หนอน)
“ฮ่า ๆ ๆ” อ้าว มันหลอกกันนี่หว่า ไอ้บ้าเอ้ย
“แก หลอกฉันเหรอ ตายซะเถอะ” ฉันวิ่งไล่ทุบหลังมันใหญ่เลย แกล้งกรูนักใช่มั้ย
“โอ้ย พอแล้ว ๆ เจ็บนะเว้ย” พอมันจะเอาคืนมั่ง
ฉันก็รีบวิ่งหนีไปที่ร้านมินิมาร์ทก่อนเลยน่ะสิ ดีนะที่มันเปิด 24 ชั่วโมง อยู่ทางเข้าหน้าบ้านวินนี่เอง พอไอ้อาร์ทเห็นฉันวิ่งหนีไปแล้ว มันก็วิ่งตาม ปล่าวกลัวหรอก แต่มันจะตามมาเอาคืนฉันน่ะ
“เฮ้ย รอด้วย จะรีบไปไหนวะ” ก็รีบหนีแกไงล่ะ
พอไปถึงร้านแล้ว ฉันก็รีบไปซื้อมาม่าคัพมาถ้วยนึง แล้วกดน้ำร้อนใส่เลยค่ะ ทันใจดี
“โฮ่ เอาด้วยดิ กินรสอะไรอ่ะ ต้มยำกุ้งเหรอ”
มันก็หยิบตามฉัน แล้วก็ไปกดน้ำร้อนใส่ จากนั้นก็ซื้อขนมอีกหลายห่ออยู่ คงจะเอาไปฝากวิน พอจ่ายเงินแล้ว ฉันก็บอกมันว่า ขอนั่งกินหน้าร้านนี่แหละ มันก็ตกลง เรานั่งกินไปคุยไป แต่คำถามของมันเล่นเอาฉันสำลักเลยล่ะ
“จืด แกทำไมนุ่งกางเกงสั้นจังเลยอ่ะ”
เอ้า มาถามอะไรเนี่ย คนกำลังกินอยู่นะ สำลักเลยฉัน อ้อ แล้วที่ฉันนุ่งสั้นมันผิดนักหรือไงยะ (กางเกงของวินค่ะ อิอิ เลือกขาสั้นสุด ๆ ชอบ แอบมีด้วยนะ)
“มันสบายดี ไม่ร้อน ทำไมหรอ ใส่ไม่ได้รึไง” แล้วทำไมมันต้องมองขาฉันด้วยไม่ทราบ
“คือ มันไม่ดีมั้ง” หน้ามันเริ่มแดง อ้าว เอ้ะ ยังงัยซะแล้วไอ้นี่ คิดอะไรของมันอยู่เนี่ย
“ก็อย่ามองสิ หันไปทางอื่นเลยนะ”
โชคดีที่ขาฉันมันไม่เหมือนขาของมัน มันก็คงไม่สนใจหรอก แต่นี่เราเกิดมามีขาสวยก็ถือว่าโชคดีไป จะใส่สั้นใส่ยาวก็มั่นใจ หุหุ
“กินเสร็จยัง เอ่อ นั่งคุยต่อก่อนนะ อย่าเพิ่งเข้าบ้านเลย” ฉันหันไปมองหน้ามัน
“หึ ไม่เอาหรอก รีบเข้าเหอะ ฉันชักง่วงแล้ว ฮ้าววววว”
ฉันรีบแกล้งง่วงทันทีทันใด พอเถอะ ตาอาร์ท แกจะทำให้ฉันเริ่มหายใจไม่ออกอีกแล้ว อะไรของมันนักหนาก็ไม่รู้ ชักจะกลิ่นไม่ค่อยดีแล้วนะจ้ะ ขืนอยู่ต่อมีหวัง....
*****************************************
ป.ล.ฉันจะเป็นคุณผู้หญิงแห่งบ้านวินให้ได้ คอยดู้
ง่ะ
ตอนนี้เขียนไว้จนจะจบตอนที่ 50 แว้ว เกือบ 200 หน้าแน่ะ เยอะมากเลยอ้ะ ลงแทบไม่ทัน ยังไงก็ตามอ่านไปเรื่อยๆนะ เรื่องมันชักจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้วล่ะหลัง ๆ โดนหาเรื่องตลอดเลยอ่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
