หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[Mafia Mania]

เห็นกันต์อ้อนแบบนี้แล้วอยากให้มีคนมาอ้อนบ้าง 

[Shin_i_chi]

ฮึ่ยย น่ารักจริงๆเลยง่ะ
ขี้อ้อนแบบเนี้ย

ปอลิง อ่านไปนานๆ เริ่มรู้สึกเหมือนว่ากันต์จะมีคาแรคเตอร์คล้ายๆตัวผมเองเลยง่ะ
ขรึมๆหน่อย จริงจัง แต่เวลาไม่สบาย จะอ้อนมากเป็นพิเศษ (>w< ) แหะๆ

[boylove_yj]

 

ยังน่ารักกันเหมือนเดิมเลยอ่ะ


ฮิ้วววววววว


อิจฉาอ่ะ

[dahlia]

คนป่วยเลยงอแง คนดูแลต้องเอาใจหน่อยนะ 

[Sweet cream]

  คนป่วยขี้อ้อน มีเหวี่ยงนิดๆ อีกต่างหาก
แต่เจอคนใจเย็นกว่ามาเอาใจแบบนี้ ทำเอาเลิกเหวี่ยงไปเลย
เหลือแต่อ้อนอย่างเดียวเนอะ

[RakorN]

เอ๊ะ มีแอบเหวี่ยงนะนั่น เดี๋ยวยุให้กรกดคนป่วยซะเลยนี้ 

[aim]

นาน ๆ กันต์จะอ้อนสักที น่ารักดีนะเนี่ย

[fOnfOn :D]

กันต์อ้อนน้ารักอ่ะ   

[urmein]

คิดถึง กร&กันต์ >.<

[rujaya]

เข้ามาดัน  อิ อิ

[Angel_K]

ตอนที่ 51 มากไป

“รออีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม” กรถาม เมื่อเดินเข้ามาถึงตัวผม

“เอากุญแจไว้แล้วกัน จะกลับก่อน” ผมบอกเสียงเรียบ ก่อนยื่นกุญแจรถส่งให้ แต่กรไม่ยอมรับไป แถมมองหน้าผมแบบงงๆ

“จะกลับออกไปยังไง ฝนจะตกแล้ว” กรพูด พร้อมมองออกไปด้านนอก ผมเองก็เห็นว่าฟ้าเริ่มครึ้มลงเรื่อยๆ แล้ว อีกไม่กี่นาทีฝนคงเริ่มลงเม็ด แต่ผมกลับยืนนิ่งไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วตั้งท่าหันหลังกลับ

“อ้าวเฮ้ย! กันต์ กลับเลยก็ได้ รอแป๊บนึง เอากระเป๋าก่อน” กรรีบเรียกและตะโกนไล่หลังมา ก่อนได้ยินเสียงฝีเท้าเขาวิ่งกลับเข้าไปในตัวตึก ส่วนผมเดินตรงกลับไปที่ลานจอดรถโดยไม่หันกลับไปมองเขาอีก
.
.
.

วันและคืน จะเป็นยังไง
มันจะดีหรือร้าย มืดมัวหรือชัดเจน
เพียงได้มอง และยังได้เห็น
มีอีกคนที่อยู่ไม่ไกล

ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ปลายทางจะเป็นเช่นไร
ล้มลงและจะยืนขึ้นได้หรือไม่
แค่มีเธอและฉัน ไม่เป็นไร
บรรยากาศจะร้อนแรงหรือเหน็บหนาวเท่าไร
ฝนนั้นลบเลือนหยดน้ำตาหรือไม่
แค่มีกันและกัน...


“แค่มีกันและกัน...” ผมร้องทวนเนื้อความสุดท้ายของเพลงอยู่ในใจ หลังพยายามมุ่งความสนใจไปที่เสียงเพลงที่ดังคลอเพื่อกลบความเงียบในรถแทนที่จะให้ความสนใจกับคนที่ทำหน้าที่ขับรถ

หลังจากขึ้นมานั่งในรถ โดยที่อีกคนเข้ามาคว้ากุญแจไปเพื่อทำหน้าที่ขับรถก่อนแล้ว ผมก็เอาแต่นั่งทอดสายตาผ่านกระจกออกไปด้านนอก ที่ตอนนี้ฝนเริ่มโปรยลงมาแล้ว จนไม่นานภาพที่มองเห็นก็เริ่มลางไปทีละน้อยเพราะเม็ดฝน เมื่อมองอะไรไม่เห็นอีกต่อไป ผมจึงตัดสินในเอนหน้าซบลงกับกรอบประตูแล้วหลับตาลง และก็น่าแปลกที่เพลงที่ได้ยินอยู่ในเวลานี้ช่วยให้ผมสงบลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ในใจผมแทบลุกเป็นไฟเพราะภาพบางภาพที่เห็น

“กันต์” เสียงเรียกชื่อผมดังอยู่ข้างหูผม จนรู้สึกได้ว่าใบหน้าของคนเรียกห่างไปไม่กี่คืบ

“หลับหรอ” เสียงเขาถามขึ้นมาอีก แต่ผมยังเอนหน้าซบกรอบประตูนิ่งอยู่ โดยไม่แสดงปฏิกิริยาตอบรับ จนคนเรียกเป็นฝ่ายถอนตัวห่างออกไปเอง พร้อมกับรถที่เริ่มเคลื่อนตัวไปอีกครั้ง


……………………………………………



ทันทีที่รถจอดสนิทในอาคารจอดรถของคอนโดฯ ผมขยับตัวและก้าวลงจากรถ ก่อนเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังห้องของตัวเอง และตลอดเวลาก็รู้สึกได้ว่า ถูกจับตามองอยู่

“กันต์” เสียงกรตามเข้ามาเรียกอยู่ด้านหลัง ขณะที่ผมกำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอยู่ในครัว

“เหนื่อย จะอาบน้ำนอน” ผมพูด ก่อนเบี่ยงตัวเดินหนีออกมา แต่ยังทันสังเกตเห็นว่าเขาดูจะงงกับอาการของผมอยู่พอสมควร ส่วนผมเองก็ใช่ว่าอยากจะเดินหนี อยากพูดให้รู้เรื่องตั้งแต่แรก แต่ดันกลัวว่าตัวผมเองจะเป็นฝ่ายที่ระเบิดอารมณ์ใส่เขาจนพูดจากันไม่รู้เรื่อง ถึงต้องเอาแต่เลี่ยงหลบไม่ยอมพูดจาอยู่แบบนี้

“เป็นอะไร” กรเดินตามเข้ามาซ้อนอยู่ด้านหลังผมอีกครั้ง ขณะที่ผมกำลังยกแขนและรั้งเสื้อยืดสีขาวที่ใส่มาทั้งวันออกจากตัว เขาเองก็ยกแขนขึ้นช่วยดึงเสื้อผมออก ก่อนลดมือมาเกาะเอวผมไว้หลวมๆ แล้วดันตัวผมให้หันหน้าเข้าหากระจกบานสูงที่ตั้งอยู่ด้านข้าง พร้อมลดคางลงมาวางเกยบนไหล่ ผมเองก็ยกมือขึ้นมาเกาะกุมข้อมือของเขาไว้ทั้งสองข้าง แต่กำลังลังเลว่า ผมควรกระชับมือดึงเพื่อให้เขากอดผมแน่นขึ้น หรือผลักมือนั้นออก แล้วก็ได้แต่จับค้างไว้อย่างนั้น เมื่อไม่รู้จะเลือกทำอย่างไหน

“เป็นอะไร” เขาเรียกชื่อผมและถามซ้ำอีก เมื่อยังไม่ได้รับคำตอบใดจากปากผม

“บอกว่าเหนื่อย จะไปอาบน้ำนอน ไม่ได้หรือไง” ผมพูด แล้วเริ่มดันแขนที่โอบกระชับรอบตัวเข้ามาออก แต่กรกลับออกแรงขืนไว้ ไม่ยอมปล่อย

“ปล่อย” ผมพูดเสียงเรียบ แต่กรยังไม่ยอมปล่อย กลับซุกหน้ากดจมูกลงมาที่ซอกคอผม ก่อนจะเงยหน้ากลับมามองตาผมผ่านกระจก    

“โกรธอะไรกรหรือเปล่า” กรถาม และตลอดเวลาที่ถามสายตาเขาก็ยังจับจ้องอยู่ที่กระจกเพื่อมองตาผม

“แล้วไปทำอะไรมา กันต์ถึงต้องโกรธ” ผมถามกรกลับ และจ้องตาเขาเขม็งผ่านกระจกเช่นเดียวกัน ในระหว่างนั้นผมก็เริ่มออกแรงจับข้อมือเขาแน่นขึ้นด้วย จนแทบจะกลายเป็นบีบเสียมากกว่า แต่เขาก็ไม่ได้ชักมือหนี ยอมปล่อยให้ผมบีบจนแน่นอยู่แบบนั้น

“ตกลงโกรธกรจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย” คราวนี้กรพูด พร้อมชะโงกหน้ามามองหน้าผม แทนที่จะมองผ่านกระจกเหมือนเมื่อกี้

“โกรธกรเรื่องอะไร” กรพูด แล้วจับผมหมุนตัวไปเผชิญหน้า ผมเลยอาศัยจังหวะที่เขาคลายแขนออกเพื่อก้าวหนีเข้าห้องน้ำ แต่ถูกเขาดึงตัวไว้

“ทำไมชอบหนี มีอะไรก็บอกกันสิ” กรพูด พร้อมจ้องผมนิ่ง

“ยังไม่อยากพูด เอาไว้ก่อนเหอะ” ผมตอบกลับไป พร้อมหันหน้าหนี แต่ยังเดินออกไปไหนไม่ได้ เพราะถูกกรขวางไว้

“ถ้าไม่พูด แล้วกรจะรู้ไหม”  

“ช่างมันเหอะ” ผมพูด แล้วยกมือขึ้นดันไหล่กรที่ยืนขวางประตูห้องน้ำอยู่ให้หลบ แต่เขาไม่ขยับ แล้วก็เป็นผมอีกเช่นเคยที่เป็นฝ่ายใส่อารมณ์กับเรื่องนี้ก่อน และตลอดเวลาตั้งแต่ที่คณะกรจนมาถึงตอนนี้ผมยังถามตัวเองอยู่เลยว่า ที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้เพราะผมไม่พอใจกร หรือผมไม่พอใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้กันแน่ ทุกอย่างมันผสมปนเปกันไปหมด

“จะไปไหน” กรถามขึ้น เมื่อผมเปลี่ยนใจถอยหลังมาเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าเอาเสื้อตัวใหม่ออกมาสวม แล้วเดินไปทางประตูห้อง พอผมไม่ตอบเขาก็ตรงมาดึงแขนผมจากด้านหลัง แล้วจับแขนผมไว้แน่น ก่อนเปลี่ยนมายึดจับต้นแขนของผมไว้ทั้งสองข้างให้หันมาเผชิญหน้ากัน

“ทำไมชอบเป็นแบบนี้ ไม่พอใจอะไรก็เงียบ พอกรจะพูดบ้างก็ไม่ยอมฟัง ไม่เข้าหูหน่อยก็โกรธ แล้วจะให้กรทำยังไง”

“โกรธเรื่องอะไร แค่บอกกันบ้าง มันจะไม่ได้เลยหรือไง” แล้วก็เป็นกรที่เริ่มเสียงดังขึ้นมาบ้าง

“กันต์อยากคิดอะไรก็คิด แต่ถามกรบ้างหรือเปล่าว่ามันเป็นยังไง” กรพูดไม่ยอมหยุด และออกแรงบีบต้นแขนผมจนแน่นขึ้นอีก จนผมต้องเริ่มบิดแขนตัวเองเพื่อจะหนีจากความเจ็บร้าวที่เกิดขึ้น

“แล้วจะให้กรทำยังไงอีก”

“ที่ไม่พูด เพราะกันต์พยายามไม่คิดอะไรอยู่นี่ไง พยายามคิดว่าไอ้การที่เห็นแฟนตัวเองไปยืนกอดกันกลมกับผู้หญิงให้เห็นคาตานี่มันไม่มีอะไรไง เพราะเชื่อใจอยู่นี่ไง ถึงต้องมาบอกว่าเองให้เฉยไว้”
 
“ขอโทษ ถ้ามันยังทำได้ไม่ดี เก็บอะไรไว้ไม่เคยได้” ผมพูด ในสิ่งที่เขาอยากรู้ไปจนหมด นี่แหละเรื่องงี่เง่าที่ผมเผลอเก็บเอามาใส่ใจทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง

ผมพยายามนึกย้อนไปถึงช่วงก่อนวันเกิดผมเมื่อปีที่แล้วที่กรเตรียมของขวัญวันเกิดให้ผม โดยมีเพื่อนอีกคนเป็นตัวช่วย แต่ผมกลับ เออ ยังไงละ หึง ใช่ครับ ผมหึงเขา เพราะรู้สึกถึงความสนิทสนมเกินเหตุ แล้วสุดท้ายมันก็เป็นแค่เรื่องที่ผมเข้าใจผิดไปเอง คิดว่ากรคงจะเปลี่ยนใจจากผมแล้ว พอครั้งนี้ผมเห็นเขากอดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมเลยคิดว่ามันอาจจะเป็นความเข้าใจผิดของผมอีกครั้ง แม้จะไม่พอใจกับภาพที่เห็น แม้จะเห็นอยู่เต็มตาว่าคนทั้งคู่กอดกันแนบแน่นเกินกว่าเพื่อนเขาจะทำ ไหนจะมือที่จับประคองหน้ากันไว้อีก ผมก็ยังคิดปลอบใจตัวเองว่า มันไม่มีอะไร

แต่จนแล้วจนรอด มันก็เก็บความไม่พอใจเอาไว้ไม่ได้ บวกกับเป็นคนปากหนัก สุดท้ายเรื่องมันก็กลับกลายมาเป็นแบบนี้
ทั้งที่ผมไม่ได้ตั้งใจ

“กรจะถามครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วจะไม่ถามอีก ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร กรจะถือว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน” กรพูด ก่อนจะปล่อยมือที่จับยึดแขนทั้งสองข้างผมไว้จนมันชาไปหมดออก แล้วทิ้งแขนลงข้างตัว

“มีอะไร บอกกรได้ไหม” กรพูด ด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
.
.
.

ผมก้าวตรงไปข้างหน้าเพียงหนึ่งก้าวสั้นๆ แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ตัวผมชิดติดกับคนที่ยังคงมองผมอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายยกแขนขึ้นโอบกระชับรอบคอของเขาจนแน่น แล้วซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง และผมก็ไม่ต้องรอนานกับการได้รับอ้อมกอดที่แนบแน่นกว่ากลับคืนมา แรงกอดกระชับที่แผ่นหลังจนแน่ไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเกินไปนัก มันอาจจะสร้างความอึดอัดไปบ้าง  แต่ผมชอบที่เป็นแบบนี้

“วันนี้ทำอะไรมาบ้าง” ผมถาม ทั้งที่ยังฝังหน้าผากจมอยู่กับบ่ากว้าง

“ก็ไปช่วยดูงานให้รุ่นน้องไง” กรตอบผม

“แล้วทำอะไรมาอีก” ผมถามต่อ แล้วออกแรงกระชับตัวเข้าหาคนที่ถูกผมซักอยู่มากขึ้น

“ก็ไปดูงาน กลางวันออกไปกินข้าว แล้วกลับมาดูงานต่อ จนกันต์มารับไง” กรตอบ แล้วพยายามดันตัวผมออกเพื่อมองให้เห็นหน้า แต่ผมไม่ยอม

“เจอใครบ้าง” ผมยังไม่เลิกถาม

“ก็พวกที่กันต์เคยเจอมาแล้วนั่นแหละ มีอะ...”

“ใครอีก” ผมชิงพูดขึ้นมาก่อน ที่กรจะพูดจบ

“ก็ไม่นะ” กรตอบพร้อมทำท่านึก

“แล้วกับคนที่กอดเขาล่ะ” ผมโพล่งออกไป ก่อนจะก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว เมื่อกรยืนเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา

“กันต์ว่าบางที กรคงอยากคิดอะไรคนเดียว” ผมพูด แล้วหันหลังเพื่อเดินให้พ้นออกมาจากจุดนั้น บางทีผมกับเขาคงต้องทบทวนอะไรกันใหม่ ตอนนี้ผมเลยได้แต่เดินห่างออกมาด้วยสายตาที่กำลังเลือนพร่าไปด้วยหยดน้ำใสที่คลออยู่ ก่อนจะไหลลงมาตามจังหวะการก้าวที่ค่อยๆ เร็วขึ้น ๆ อีกไม่กี่ก้าวผมก็จะพ้นจากห้องนี้ไป

“กันต์” เสียงเรียก ตามมาหลังจากที่ผมถูกรวบตัวไว้ จนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับแผ่นอกของกร ในจังหวะนี้ผมหมดแรงที่จะต่อต้านอะไรอีกแล้ว ผมแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมผมต้องมายืนอยู่ตรงนี้

เมื่อเช้าเราสองคนยังตื่นขึ้นมาพร้อมกัน ทำอะไรหลายๆ อย่างในตอนเช้าด้วยกัน แม้บางอย่างจะเป็นไปในแบบที่ผมกึ่งๆ ถูก บังคับแกมขอร้อง อย่างการให้อาบน้ำด้วยกัน แต่งตัวพร้อมกัน แต่ผมก็มีความสุขกับสิ่งนั้น แม้ผมเองจะเหนื่อยกับการส่งเสียงหัวเราะไปพร้อมๆ กับการส่งเสียงและออกแรงห้ามคนที่พยายามป่วนเปี้ยนอยู่กับร่างกายผม

จนสุดท้ายก็จบลงในแบบที่ผมเรียกว่า “ขอแค่ได้ตอดนิดตอดหน่อยก็เอา” แค่ได้จูบๆ งับๆ แกล้งผมได้ แค่นั้นก็ดูสุขใจเสียเหลือเกิน จนออกจากห้องนอนมาได้ เราก็มายืนกินมื้อเช้าง่ายๆ ด้วยกันอยู่ที่ระเบียง มีแค่ ขนมปังปิ้งทาเนย และนมจืดที่ถูกรินใส่แก้วทรงสูงจนเต็ม และสุดท้ายกับการนั่งรถออกจากห้องไปด้วยกัน แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับช่วงเวลาที่เราไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง

มันเริ่มมาจากใคร จากผม หรือเขา

“กรกับเขาเคยคบกัน แต่เราจบกันแบบไม่ดีเลย แต่มันไม่มีอะไรแล้วจริงๆ เขาแค่มาขอโทษ แล้วก็มาลา กรกับเขาคงไม่เจอกันอีก” กรพูดให้ฟังอยู่ข้างหู ในขณะที่ใบหน้าผมยังคงเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา ผมไม่แน่ใจนักว่าผมเข้าใจในสิ่งที่กรพูดมาหรือเปล่า แต่ก็พอจับเนื้อความได้บางส่วน แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจนักว่าผมดีใจกับสิ่งที่เพิ่งได้ฟัง

ผมถูกจับให้หันหน้ากลับไปหาเขา ในระหว่างนั้นผมก็เริ่มคิดหาคำพูดที่จะพูดกับเขาไปด้วย

“เราลองห่างกะ...” ผมพูดได้เพียงแค่นั้น ก่อนที่คำต่อไปที่กำลังจะพูดถูกทำให้กลืนหายกลับลงไปในลำคอด้วยริมฝีปากที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ตามด้วยปลายลิ้นร้อนที่ถูกสอดแทรกผ่านริมฝีปากเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วรีบเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกันไว้ปิดโอกาสที่ผมจะได้ถอนตัวออกห่าง
.
.
.

“อื้อ” เสียงครางประท้วงหลุดรอดออกไปได้เพียงสั้นๆ เมื่อเกิดช่องว่างเพียงน้อยนิดให้รีบไขว่คว้าเอาอากาศเข้าปอด แต่ยังไม่ทันได้สูดเอาอากาศเข้าไปช่องว่างเพียงน้อยนิดนั้นก็ถูกทำให้แนบสนิทอีกครั้ง จนผมต้องออกแรงประท้วงทั้งที่รู้ตัวดีว่า ร่างกายหลงไปกับสัมผัสนั้นมากขนาดไหน

“ฮะ ฮา....” ผมรีบโกยเอาอากาศเฮือกใหญ่เข้าปอด เมื่อแรงที่ผมส่งลงบนบ่าหนานั้นส่งผลให้เจ้าของยอมเปิดช่วงว่างให้

“พะ...” ยังไม่ทันที่ผมจะส่งเสียงเพื่อบอกให้เขาพอได้แล้ว ริมฝีปากก็ถูกปิดไว้อีกครา ซ้ำยังถูกขบลงมาแรงๆ ที่ริมฝีปากล่างเหมือนเป็นการลงโทษ ที่ผมกำลังจะพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากฟังออกไป  

ร่างกายที่เรียนรู้กันมาจนถึงขั้นที่รู้จักกันดี จุดต่อจุดที่ถูกสัมผัสยิ่งมีแต่ทวีความโหยหาให้เรียกหาสิ่งที่จะมาตอบสนองได้มากขึ้น ฝ่ามือร้อนที่ออกแรงบีบกระชับและลากเบาสลับกันไปมาอย่างรู้ใจว่า จุดไหนที่แรงบีบเค้นจะสร้างความหวามไหวให้ได้มากกว่า และจุดไหนที่เมื่อลากไล้เพียงแผ่วเบาเสมือนแค่ลมปากเป่าก็ทำเอาคนรับสัมผัสนั้นสั่นระริกไปทั้งร่างอย่างบังคับไม่ได้ ริมฝีปากชื้นที่ไล่เลาะเล็ม ขบเม้ม และดูดดุนตามสองมือที่นำทางไปก่อนก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่แพ้กัน แต่เมื่อทุกอย่างที่รับรู้จะเหลือเพียงความขาวโพลนเพียงเท่านั้น ปลายลิ้นร้อนก็จะวกกลับขึ้นมาที่ริมฝีปาก ใบหู และสองข้างแก้มเพื่อเรียกร้องฉุดกระชากเอาความสนใจกลับมา และมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า

หลังจากยืนหยัดอยู่ได้ด้วยแรงของตัวเองเพียงไม่นาน สองขาที่เกือบไร้แรงพยุงตัวก็ถูกยกให้ขึ้นมาเกี่ยวรัดรอบเอวของร่างที่ดูมั่นคงกว่าทีละข้าง จนตัวค่อยๆ ลอยขึ้นจากพื้นแล้วเอาน้ำหนักตัวทั้งหมดไปฝากไว้กับร่างนั้น ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหนกับการที่เท้าไม่ได้สัมผัสกับพื้น เพราะเวลามันเหมือนถูกหยุดไว้

สิ่งที่รับรู้มีเพียงอย่างเดียว คือ สัมผัสจากคนที่รัก
.
.
.


ทั้งรัก ทั้งหวง กลัวใครมาแย่งไป
รัก จนเห็นแก่ตัว ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้
อยากให้รู้ว่า คนๆ นี้เป็นของเขา ของเขาคนเดียว

เพิ่งรู้ว่า รักมาก รักจนเกือบลืมเหตุ ลืมผล
รัก จนเกือบลืมไปว่า โลกนี้มีคนอื่นอยู่ นอกจากเรา

จนวันนี้ วันที่ความรักเกือบต้องสั่นคลอน เพราะหลายๆ อย่างที่มันมากไป

หวงมากไป อยากเป็นเจ้าของมากไป
เห็นแก่ตัวมากไป คิดอยู่กับตัวเองมากไป

เกือบไปแล้ว เกือบจะเป็นคนที่ถอยห่างจากความรัก เพราะ รักไม่เป็น

เขาคงต้องขอบคุณอีกคน ที่รักเป็น และ รักคนอย่างเขามากพอ ที่จะยอมโอนอ่อนให้
ต่อไปนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว วันที่รักเกือบสั่นคลอน เพราะบางอย่างที่มันมากเกินไป


“กร” ผมส่งเสียงเรียก หลังจากขยับหัวให้หนุนแขนของคนที่นอนซ้อนหลังผมอยู่ให้เข้าที่

“หืม” กรขานรับ พร้อมโน้มใบหน้าลงมาหา ก่อนกดปลายจมูกลงบนขมับผมแล้วถอนออก

“เหนื่อยไหม” ผมถาม เพราะอยากรู้ว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ กรเหนื่อยไหม เหนื่อยกับผมไหม

“ไม่อ่ะ งั้นต่อเลยได้ไหม” กรตอบ แล้วกดจมูกลงมาหาผมอีก หนนี้ลงมาที่ข้างแก้ม แต่ว่าใครเขาถามถึงเรื่องนั้นกัน เข้าใจผิดแล้ว

“อื้อ... ยะ หยุด” ผมร้อง พร้อมตะปบฝ่ามือลงไปที่ต้นขาของคนด้านหลังแล้วยึดไว้ เป็นการห้ามไม่ให้เขาขยับตัว ถ้าขืนผมปล่อยให้เขาได้ขยับ ผมคงไม่ได้คำตอบอะไร แค่ลำพังที่ยอมให้ค้างเอาไว้อยู่ในตัวแบบนี้มันก็แทบจะแย่อยู่แล้ว ขืนขยับตัวได้เมื่อไหร่คงไม่ได้พูดกัน

“แล้วจะถามอะไรครับ” กรยอมหยุดตามที่ผมขอ แต่ก็หยุดเพียงส่วนล่าง เพราะริมฝีปากกับมือเขาเริ่มไม่อยู่นิ่งอีกแล้ว

“คบกับกันต์ เหนื่อยไหม กรเหนื่อยไหม” ผมถาม แล้วยึดแขนเขามากอดไว้จนแน่น

“ทำไมถึงถามแบบนั้น” กรถาม แล้วกระชับตัวผมเข้าหาจนแน่นไม่ต่างจากที่ผมยึดเขาไว้

“กันต์แค่คิดว่า กรต้องทนกับกันต์มากไปหรือเปล่า กันต์ดีพอแล้วหรอ ที่จะได้รับอะไรมากมายจากกรแบบนี้” ผมบอกเขา

“อย่าคิดแบบนั้นอีกนะ” กรพูด แล้วถอนตัวออก จนผมหลุดเสียงครางออกมา ก่อนจะจับให้ผมหันหน้าไปเผชิญกับเขา

“กันต์ดีพอแล้ว ดีมากที่สุดเลย รู้ไหม แล้วกรรักกันต์ที่กันต์เป็นแบบนี้” พอฟังเขาพูดจบ ผมก็ดันตัวขึ้นแล้วจูบลงไปเบาๆ ที่ปลายคางของเขา ก่อนถดตัวกลับลงมากอดเขาไว้ตามเดิม

“ขอบคุณ”

“ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม” เสียงของคนที่เพิ่งพูดให้ผมซึ้งไปหมาดๆ เปลี่ยนเสียงกลายเป็นเสียงแหบพร่าแบบหื่นๆ แทน

“ไอ้หื่น” ผมว่า แล้วรีบดันตัวหนี แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี

สุดท้ายเลนเจอขอแลกเปลี่ยนคำว่า “ขอบคุณ” ไปเสียหลายคำ


-----------------------------------------------------  


 
พากันต์กับกรมาส่งแล้วนะ ^^

[anajulia]

คิดถึงน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

คิดถึงทั้งกันต์ กร แล้วก็คุณกวางด้วยนะคะ

[WhatLoveIs]

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ซึ้งจังเลย ^^

[Anonymus]

^
^
^
 

จิ้มทะลุWhatLoveIs  ขึ้นไปเสียบตูดนุ่น


คิดถึงกันต์กะกรมักๆอ่า   เฮ้อ! เกือบไปแล้วตากันต์เอ๊ย  คนขี้หึง

แต่แหม  เห็นแฟนเราไปกอดกะสาว  มันก็ปี๊ดกันทุกคนแหละ  ถึงจะแค่แฟนเก่าก็ปี๊ดเฟ้ย

แน่จริงให้กันต์กอดกะแฟนเก่ามั่ง  กรจะหึงป่ะล่ะ  อิโธ่ 

[yeyong]

มาแล้ว
แต่ยังไม่หายคิดถึงเลย
ดูแล้วกรยังเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอีก
แต่คู่นี้ยังไงๆก็รักเป็น

[yayee2]

ขอบคุณที่พามาให้หายคิดถึงนะคะ  นะ..ชีวิตคู่ ก็ต้องมีหึงมีหวง มีงอนมีง้อกันเป็นธรรมดา
ถ้ามีแต่อารมณ์เดียวมีแต่ด้านเดียว มันก็คงเซ็งเนอะ

[boylove_yj]

 


มาแล้ววววววววววววววว รอนานมากๆ คิดถึงนะคะ +1 ฮิ้วววววววววๆ

[Chocorun]

ไม่แปลกหรอกที่กันต์จะหึงกับเรื่องแบบนี้
เป็นใครก็คงหึงเหมือนกัน

แต่คู่นี้เขาก็เคลียร์กันได้
น่ารักทั้งคู่

ว่าแต่กันต์เสียคำขอบคุณไปกี่รอบล่ะนั่น  

[nunamicky]

เปิดฉากมาให้ได้ใจหายใจคว่ำมากค่ะ
เฮ้อเกือบไปแล้วคู่นี้
+ ให้ค่ะ ยังไงก็ต่อด้วยเรื่องพี่กาวน์เลยนะคะ
อิ อิ (มีแอบทวงอีกเรื่อง)

[pattybluet]

เกือบไปแล้ว...  อ่านทีแรกใจเสียเลยค่ะ
กันต์กร forever  
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่ะ

[cmos]

ดีจังที่เข้าใจกัน รักกรกะกันต์จร้า

[cherry blossom]

ถ้าเห็นแฟนตัวเองกอดอยู่กับคนอื่นก็ต้องหึงและเสียใจเป็นธรรมดา
ไม่ค่อยรู้สึกว่ากันต์หึงมากไปนะ   
แต่แต่งได้อินมากๆ แอบน้ำตาคลอตามกันต์ไปด้วยเลย 

[sakiko]

โอ้ย   อ่าน แล้ว มัน หวิว  

55  รัก เรื่อง นี้  แล้ว ก็รักคนแต่ง ด้วย ฮิฮิ

[bbyuqin]

อบคุณนะคะที่พากร กับกันต์มาให้หายคิดถึง

ตกใจแทบแย่ที่พี่กันต์คิดจะห่าง...โอย ดีเน้อที่กรปิดปากได้รวดเร็ว

+1 จ้า

[PeeYaR]

เคลียร์กันได้แล้วเนอะ
ไม่อยากให้คู่นี้ทะเลาะกันอ่ะ
แบบว่ามันใจหาย
รักกันแบบหวานๆดีกว่าเนาะ ^^

[ChiOln]

ค่อย ๆ รักกัน เบา เบา นะครับ

[Fanun]

มาช่วงเเรกกลิ่นเศร้าโชยมาเลย  ดีเเล้วที่เคลียร์กันได้
+1 ให้นะค่ะ 

[qq_oo]

เข้าใจกันก็ดีแล้ว

[rellachulla]

สารภาพบาป ว่าต้องกลับไปอ่านตอนที่แล้วก่อน
ก๊ากกกกก ลืมเลยอ่ะ นานไปหน่อย
คิดถึงกรกันต์จัง นานๆ มาทีเนอะ
เคลียร์กันแล้วก้อดีแล้ว
ดีใจด้วย ไม่งั้นบรรยากาศมันมาคุน่าอึดอัด

[knightofbabylon]

แอบดราม่าเบาๆนะ ตอนบนๆ
แต่ชอบเรื่องนี้จัง ถึงจะมีปัญหาอะไรยังไงแต่ก็นิ่ง
มีสติเหตุผลพอที่จะไม่ทำเกิดความบานปลาย ชอบจริงๆ