หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[nongrak]

กรกับกันต์ รักกันมากเลย
สงสารกันต์ตอนโดนกาวน์ทำ เกลียดกาวน์เลย
แต่สุดท้ายก็แค่ไม่เป็นจริง
กรกับกันต์ก็ยังเป็นเหมือนเดิม

[knightofbabylon]

กันต์กับกรน่ารักเสมอต้นเสมอปลายมาก

ส่วนคู่โน้น คนอ่านลุ้นไอ้คุณลูกพี่กาวน์จนตับไตมันจะออกมาหมุนฮูล่าฮูปแล้ว  
ป่านน่ะน่ารักอยู่แล้ว ไม่ค่อยน่าห่วงจะห่วงก็แต่ลูกพี่ ปากก็หนัก แถมยังชอบทำอะไรล้ำลึกอีก
 

[ღiสุดขอบiღ]

กรกับกันย์น่ารักที่สุดเลยให้ตายสิ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไร่น้ำตาลกระจายไปสามล้านไร่แล้ว ฮิ้ว~~~

[jaaeyboy]

โอย อ่านคู่นี้ทีไร  เบาหวานจะกิน

หวานมากค่า

[spring]

ดันครั้ฟฟ


คิดถึงกรกับกันต์มากมากมากถึงมากที่สุด


เป็นคู่ที่อบอุ่นจริงๆเลย 

[Angel_K]

ตอนที่ 48 ปีใหม่... เต็มรัก [3/3]


“แฮปปี้นิวเยียร์”

“แฮปปี้นิวเยียร์”

“สวัสดีปีใหม่”

“สวัสดีปีใหม่”

เสียงของพวกผมทั้งสี่คนพูดขึ้นมาเกือบจะพร้อมกัน ตามด้วยเสียงของแก้วใสสี่ใบที่ถูกบรรจุด้วยเครื่องดื่มหลากสีที่เจือแอลกอฮอล์เพียงบางๆ ที่กระทบกันจนเกิดเสียงขึ้นเหนือโต๊ะ เมื่อได้ยินเสียงพลุดังขึ้น ก่อนแตกกระจายเป็นสะเก็ดไฟสีสวยเต็มท้องฟ้าเหนือแม่น้ำที่ไหลผ่านเมืองเชียงใหม่ บวกกับเสียงเฮและโห่ร้องด้วยความยินดีของผู้คนที่อยู่โดยรอบ

คืนนี้พวกผมสี่คนไม่ได้ไปร่วมงานส่งท้ายปีเก่าที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ในสนามกีฬาเจ็ดร้อยปี หรืองานส่งท้ายปีเก่าที่จัดตามถนนสายสำคัญในตัวเมือง เนื่องจากต้องการหลีกหนีความพลุกพล่านของผู้คนที่อาจจะมาก จนถึงขึ้นเรียกได้ว่าแออัดจนต้องเบียดเสียดกัน แต่ก็ใช่ว่าอยากจะอยู่อย่างเงียบสงบมากจนเกินไปกับค่ำคืนแบบนี้ ผมไม่ได้หมายความว่าการอยู่กันสองคนกับกันต์ หรือแม้แต่การอยู่รวมตัวกันสี่คนในสถานที่เงียบๆ เป็นเรื่องที่น่าอึดอัด หรือน่าเบื่อ  เพียงแต่เห็นพ้องตรงกันว่า แค่ร้านที่มีบรรยากาศดีๆ สักร้านน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับค่ำคืนนี้  

ร้านอาหารกึ่งผับริมแม่น้ำปิงจึงเป็นจุดหมายปลายทางที่ดีที่จะใช้เวลาผ่านข้ามปีไปด้วยกัน โดยเลือกอยู่ในโซนที่สามารถมองเห็นความงดงามของแม่น้ำปิงได้จากมุมสูง ซึ่งคืนนี้ทุกพื้นที่ของร้านคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มารวมตัวกันเพื่อร่วมส่งท้ายปี  
.
.
.

บรรยากาศของความสุข การเฉลิมฉลอง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ปรากฏอยู่ทั่วทุกพื้นที่ของร้าน รวมถึงความสุขที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง มันมีความสุขเสียจนอดไม่ได้ที่จะแสดงออกไปให้คนที่นั่งอยู่ด้านข้างได้รับรู้ว่า ผมมีความสุขมากแค่ไหนกับการที่ได้นั่งอยู่ที่นี่ในเวลานี้ และมีเขาอยู่ข้างๆ

ผมถือโอกาสฉวยมือของคนที่นั่งอยู่ข้างกันขึ้นมา แล้วกดจมูกลงไปบนหลังมือนั่น โดยที่เจ้าของมือไม่ได้แสดงการห้ามปรามแต่อย่างใด กลับยิ้มรับด้วยความยินดีและขยับมือเพื่อประสานไว้ด้วยกันกับมือผม ส่วนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับผมก็เหมือนจะทำตัวญาติดีกันเป็นพิเศษ เพราะทันทีที่เห็นว่าผมยกมือน้องชายคนดีของเขาพ้นโต๊ะขึ้นมา ก็เอี้ยวตัวบังไอ้เพื่อนตัวแสบของผม จนมันต้องเสหน้าหันไปดูพลุที่ถูกจุดอยู่เหนือแม่น้ำแทนที่จะมองตรงมาทางผมสองคน

ตอนแรกเห็นมันตั้งท่าจะโวยวายที่อยู่ๆ พี่กาวน์ก็ทำเหมือนเอาตัวไปโอบมันไว้อย่างนั้น แต่พอพี่กาวน์ก้มลงไปพูดอะไรสักอย่างที่ผมไม่ได้ยินเพราะเสียงรอบข้างมันดัง ไอ้ป่านมันก็ไม่โวยวายอะไรอีก ยอมนั่งอยู่นิ่งๆ มันเลยไม่มีโอกาสเห็นว่าผมทำอะไรกับพี่ชายสุดรักสุดหวงของมัน ถึงจะไม่ได้ทำอะไรจนน่าเกลียด แต่มันไม่เห็นจะดีกว่า โดยเฉพาะเวลาอยู่ในสถานที่ๆ ไม่เป็นส่วนตัวแบบนี้ แต่ถ้าอยู่กันเองสี่คนผมคงไม่หลบๆ ซ่อนๆ

ยามปกติไม่เคยแสดงออกอะไรกันมากมายเวลาอยู่ต่อหน้าผู้คน แต่โอกาสพิเศษแบบนี้มันก็อดไม่ได้ที่จะขอใช้ช่วงเวลาแค่ไม่ถึงเสี้ยวนาทีได้แสดงออกบ้าง มันอาจเป็นช่วงเวลาเพียงน้อยนิด และรวดเร็วพอที่คนอื่นจะไม่ทันได้สังเกตเห็น แต่สำหรับผมมันเป็นช่วงเวลาที่ดีอีกช่วงหนึ่งตั้งแต่มีกันต์มาอยู่ข้างๆ พร้อมกับแรงบีบที่ส่งผ่านมายังมือผมที่ยังกุมกันไว้โดยไม่มีใครได้เห็น เนื่องจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เป็นเก้าอี้บุนวมตัวยาว จึงปิดโอกาสที่ใครต่อใครจะมาเห็นว่าผมกับกันต์กำลังทำอะไรอยู่ได้โดยสิ้นเชิง ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มบางๆ ส่งกลับมา ยิ่งเติมเต็มความสุขให้ผมมากขึ้นไปอีก จนผมเริ่มจะบรรยายออกมาไม่ถูกแล้วว่า ความสุขที่ผมมี ณ เวลานี้ มันมากมายขนาดไหน

มันเต็มอิ่ม เสียยิ่งกว่าเต็ม อาจจะเต็มจนล้นไปถึงอีกคน แล้วก็อาจจะไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่กำลังรู้สึกแบบนี้ คนข้างๆ ผม รวมถึงคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกัน เพราะรอยยิ้มจางๆ จนถึงรอยยิ้มกว้าง มันถูกส่งกลับกันไปมาระหว่างเราทั้งสี่คน ยังไม่นับคนอีกนับร้อยที่รายล้อมอยู่รอบตัวผม

“ทำแบบนี้ไม่กลัวพี่กาวน์หรือไง” กันต์พูดขึ้นมาขำๆ พอให้ได้ยินกันสองคน

“กลัวที่ไหน กลัวทำไม โธ่! ลองทำอะไรดิ พาหนีเลยนะ” ผมตอบขำๆ เช่นเดียวกัน สำหรับผมตอนนี้ไม่มีอะไรให้คิดกังวล

“เออ เก่ง” กันต์พูดต่อ แต่ก็ไม่ดึงมือออกจากมือผมนะ ปล่อยให้ผมจับมือเขาไว้แบบนั้น แต่ลดมือลงมาวางอยู่ที่ตักของผมแทน

“แน่นอนอยู่แล้ว” ผมพูด ก่อนจะถูกกันต์ชี้ชวนให้เงยหน้าขึ้นไปมองโคมที่ถูกปล่อยให้ลอยขึ้นเต็มท้องฟ้าเหนือแม่น้ำ


“สุขสันต์วันปีใหม่” เสียงของกันต์ดังขึ้นข้างหูผม ก่อนจะหยุดไปครู่หนึ่ง



“ขอบคุณที่รักกัน”


เสียงกระซิบดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง แต่เมื่อผมหันหน้ากลับไป ใบหน้าของเจ้าของเสียงนั้นก็ถอยห่างออกไปแล้ว แต่เชื่อไหมว่า ผมยังรู้สึกถึงไออุ่นที่เขาทิ้งเอาไว้อยู่ ถ้าพูดให้ใครฟัง อาจจะฟังแล้วเชื่ออยากสักหน่อย แต่ไม่มาเป็นผมตอนนี้ ไม่มีทางรู้และเข้าใจหรอกว่า มันรู้สึกได้อย่างนั้นจริงๆ


“ให้ตายเถอะ ทำไมแฟนกูน่ารักขนาดนี้วะ” ผมคิดอยู่กับตัวเองในใจ

ถ้าผมสำลักความสุขตายไปตอนนี้จะทำยังไง แล้วต่อให้ผมจะมีความสุขกับช่วงเวลานี้มากขนาดไหนก็ตามที ผมก็ไม่เคยคิดหรือต้องการที่จะให้เวลาหยุดอยู่ที่ตรงนี้เลย เพราะสำหรับผมแล้ว ผมคิดว่าความสุขข้างหน้าที่ผมกับกันต์สองคนจะสร้างขึ้น มันอาจจะมากกว่าในตอนนี้ก็เป็นได้

ผมไม่อยากหยุดเวลาตรงนี้ แล้วต้องเสียโอกาสไม่ได้พบเจอช่วงเวลาข้างหน้าที่รออยู่



“ขอบคุณที่ให้รักกัน” ผมเอียงตัวเข้าใกล้อีกคนแล้วบอกก่อนจะดึงตัวเองกลับมา หวานแบบเงียบๆ หวานแบบเนียนๆ ไม่ต้องแสดงออกให้คนรู้เยอะ แค่รู้กันสองคนเท่านั้นพอ

“เน่าว่ะ” อันนี้เสียงของเจ้าของมือที่ยังอยู่ในมือผมพูดลอยขึ้นมา พอผมหันไปจะมองหน้าก็หันหน้าหนี ผมเลยมองเขาแบบคาดโทษ ตอนเขาหันกลับมามองผม กำลังหวานเพลินๆ ขัดกันเสียอย่างนั้น ทั้งที่เป็นคนเริ่มก่อนแท้ๆ  

“นี่แค่พอประมาณ เน่าได้มากกว่านี้อีก” ผมเอียงตัวไปพูดใกล้ๆ หูกันต์ ก่อนจะถอยห่างออกมา พอเขาหันมามองหน้าผม ผมก็ยักคิ้วแบบกวนๆ ส่งกลับไป จนคนมองมาถึงกับส่ายหัว แล้วเบือนหน้าหนีหันไปมองอย่างอื่นแทน ฮาๆ เขินอ่ะดิ ก็นะ นานๆ เขาจะพูดแบบนั้นให้ผมได้ยินก่อน


“โคตรมีความสุขเลย” อยากตะโกนออกไป แต่เกรงใจคนทั้งร้าน เอาแค่ตัวเองได้ยินอยู่ในใจคนเดียวเท่านั้นก็พอแล้ว
.
.
.


หลังจากนั่งอิ่มเอมกับวันใหม่มาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ก็ได้เวลากลับที่พัก จะให้อยู่ดึกกว่านี้คงไม่ไหว เพราะพรุ่งนี้เช้ายังมีโปรแกรมเดินทางขึ้นเชียงรายรออยู่ ตอนขากลับจากร้านผมกับกันต์ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากครับ รับลมชมวิวกันไปเรื่อยมากกว่า ผมเป็นคนขับรถพอหันไปดูอีกทีกันต์ก็หลับไปแล้ว

ส่วนแผนวันพรุ่งนี้ก่อนออกเดินทางตกลงกันว่าจะตื่นไปใส่บาตรกันที่ตลาดต้นพยอม แล้วกินโจ๊กเจ้าอร่อยที่อยู่หน้าตลาด ส่วนการเดินทางกันต์เลือกไปเส้นเชียงใหม่-ฝาง ท่าตอน แล้วเข้าเชียงรายทางอำเภอแม่จัน ตั้งใจว่าจะแวะดอยอ่างขางกันด้วย เพราะผมสองคนติดใจที่นั่นกันทั้งคู่ รวมถึงผู้ร่วมทริปแบบไม่ได้รับเชิญอีกสองคนก็เห็นด้วย แล้วไอ้ป่านมันมีแผนจะลงมือทำมื้อเย็นกินกันที่บ้านมันตอนเย็น ผมเลยคิดว่าจะซื้อผักสดที่โครงการหลวงไปด้วย วางแผนไว้เป็นฉากๆ เลยผม



-------------------------------------------------



“หนาวว่ะ” เสียงไอ้ป่านหันมาพูดกับผม ตอนที่ผมลงมาจากรถ พอลงมาเจออากาศผมเลยพยักหน้าเห็นด้วยกับมัน รู้สึกเลยว่าอากาศที่นี่เย็นกว่าที่เชียงใหม่พอสมควร ตอนนี้มาถึงบ้านไอ้ป่านที่เชียงรายแล้วครับ มากันถึงตอนห้าโมงเย็น หลังจากแวะเที่ยวกันมาตลอดทาง ทั้งสถานีเกษตรหลวงอ่างขาง สวนส้ม วัดท่าตอน ไหนจะแวะตามรายทางกันอีก มาถึงเชียงรายกันก็เย็นพอดี

“หนาวกว่าเชียงใหม่อีกว่ะ” ผมพูดกับมัน ก่อนจะหันไปดูกันต์ เมื่อได้ยินเสียงเขาปิดประตูรถ

“ไปช่วยพี่กาวน์เอาของลงเลยมึง” ผมไล่ไอ้ป่านมันไปช่วยพี่กาวน์ที่กำลังเอาของสดที่แวะซื้อมาสำหรับมื้อเย็นและกระเป๋าเดินทางลงจากรถมัน ก่อนที่ผมจะเดินไปขนของลงจากรถด้วยเหมือนกัน

“ไม่หนาวหรอ” ผมถามกันต์ที่กำลังยืนหยิบของอยู่ที่ท้ายรถ โดยสวมแค่เสื้อคาร์ดิแกนลายขวางสีเทาสลับดำเนื้อผ้าไม่หนามากทับเสื้อยืดสีขาวด้านในเพียงแค่นั้น ตอนแรกเขาใส่สเวตเตอร์ตัวค่อนข้างหนาครับ เผลอแป๊บเดียวก็เปลี่ยนมาใส่ตัวที่กำลังใส่อยู่ตอนนี้อีก

“เย็นดี” กันต์ตอบก่อนจะหยิบของบางส่วนส่งมาให้ผมรับไว้

เรื่องที่ผมต่างกับกันต์โดยสิ้นเชิงก็คงเป็นเรื่องอากาศนี่แหละครับ กันต์ชอบอากาศเย็นๆ หนาวๆ อย่างเวลาเข้านอน ถ้าเขาเข้าห้องไปก่อนล่ะก็จะเปิดแอร์เสียเย็นเฉียบ ผมเปิดประตูเข้าห้องไปทีไรขนลุกทุกที ส่วนผมเป็นคนไม่ชอบอากาศเย็นมากเท่าไหร่ เอาแค่กำลังสบาย ไม่ร้อนจนเหงื่อตกก็อยู่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นเวลาผมเข้าห้อง กันต์จะปรับแอร์ให้เย็นกำลังดี ถ้าหากว่าใครจะไปต่างประเทศ แล้วมาชวนผมช่วงหน้าหนาวหิมะตก อย่างหวังครับว่าผมจะไป เคยไปครั้งสองครั้งแล้วก็ไม่ไปอีก แต่ถ้าคนข้างผมเขาอยากจะไป ผมก็คงจะไปล่ะครับ

“มันเย็นไป เดี๋ยวไม่สบาย” ผมพูดต่อ จะว่าผมจุกจิก หรือขี้บ่นก็เอาเถอะครับ แต่เขาเป็นภูมิแพ้ ผมแค่ไม่อยากเห็นเขาไม่สบายเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่ากลัวตัวเองลำบากต้องคอยดูแลคนงอแงเวลาไม่สบายนะครับ เรื่องนั้นรับมือได้ไม่มีปัญหา แต่เป็นห่วงเขามากกว่า

แล้วไอ้ที่บอกว่าเขางอแง จริงๆ ก็ไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียวหรอกครับ แต่เวลาป่วยหรือมีไข้ ตาจะดูปรือๆ ฉ่ำๆ มากกว่าปกติ ปากก็จะแดงๆ หน่อย ไม่อยากจะบอกว่ามันน่ารักนะ ฮาๆ แต่ให้เป็นบ่อยนี่ไม่จะดีกว่า แล้วเขาก็จะเอาแต่ใจมากเป็นพิเศษ บางทีอาจจะขี้อ้อนหรือต้องการความสนใจมากหน่อย ผมเลยเหมารวมไปว่าเขางอแง ดูน่ารักไปไหมครับ อันนี้ผมก็คิดอยู่ในใจคนเดียวเหมือนเคย พูดออกไปได้โดนเขาหาว่าบ้าสิครับ  

“เดี๋ยวก็เข้าบ้านแล้ว” มีข้ออ้างได้ตลอดครับ ถึงจะฟังไม่ค่อยขึ้นก็เถอะ แต่ผมจะว่าอะไรได้ ไว้ดึกๆ อากาศเย็นลงกว่านี้ค่อยว่ากันใหม่ พูดยากนักก็จับตัวมาใส่เสื้อให้เสียเองไม่เห็นว่ามันจะยากตรงไหน

ไอ้ป่านมันดื้อก็จริงนะครับ แต่มันดื้อแบบแสดงออก ชอบโวยวาย ส่วนกันต์นี่เรียกว่าดื้อเงียบครับ ถ้าเรื่องไหนไม่ยอมนี่ก็ไม่ยอมจริงๆ หรือไม่ก็พูดให้เหตุผลพอเป็นพิธี แล้วทำเป็นไม่สนใจอะไรอีก แต่จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่มีอะไรจริงจังมากกว่า ต้องบอกว่าอย่างกันต์นี่ถ้าไม่ใช่คนสนิทหรืออยู่ด้วยกันจริงๆ จะไม่รู้เลยว่านิสัยจริงๆ เขาเป็นยังไง เหมือนจะมีเหตุผล แต่เวลาจะดื้อก็สุดๆ แต่ก็อย่างที่บอกมันมักจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผมสองคนเลยไม่ค่อยทะเลาะกัน ยอมได้ก็ยอมไป
.
.
.


หลังจากเอาของเข้าไปเก็บในบ้านกันเรียบร้อยก็ได้เวลาลงมือเตรียมมื้อเย็นแล้วครับ ไอ้ป่านให้คนตั้งโต๊ะไว้ให้ที่สนามหน้าบ้าน สำหรับมื้อนี้พี่กาวน์กับไอ้ป่านรับหน้าที่จัดการกับพวกเนื้อที่ซื้อมา พอหมักเนื้อกันเรียบร้อยก็ออกไปย่างกันที่สนาม กันต์บอกว่าพี่กาวน์ทำสเต็กกับบาร์บีคิวอร่อยมาก ดูจากท่าทางพี่แกแล้วก็คล่องจริงแหละครับ ส่วนผมกับกันต์อยู่ในครัว เตรียมพวกผักสลัด ขนมปังกระเทียม ซุป แล้วก็ของกินเล่นอีกอย่างสองอย่าง ใช้เวลาไม่นานมาก แค่ชั่วโมงเดียวทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยอยู่บนโต๊ะแล้ว

“ร้อนๆ” เสียงไอ้ป่านมันโวยวาย พร้อมกับอ้าปาก แล้วยกมือขึ้นมือพัด หลังจากเอาส้อมจิ้มสเต็กเนื้อชิ้นหนาในจานมันเข้าปาก จนพี่กาวน์ที่นั่งอยู่ข้างมันถึงกับส่ายหน้า

“ปัญญาอ่อนนะมึงอ่ะ” ผมพูด ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกในจานที่วางอยู่ตรงหน้ามาใส่จานตัวเองบ้าง มันทำท่าจะด่าผมครับ แต่ติดไอ้ที่มันกำลังเคี้ยวอยู่เลยทำอะไรไม่ได้ คงเพราะความเป็นลูกคนเล็กด้วยมั้ง แล้วก็อยู่กับพวกพี่ๆ มันเกือบตลอด มันเลยดูเป็นเด็ก แต่มันก็ไม่ได้ปัญญาอ่อน ง้องแง้งอะไรมากเวลาอยู่ที่อื่นแล้วไม่มีพี่ๆ มันอยู่ด้วย ความรู้สึกที่ผมมองมันเลยเห็นมันเป็นทั้งเพื่อนทั้งน้องชายไปโดยปริยาย

“เรื่องกู” พอปากมันว่างก็เอาเลยครับ แต่ผมขี้เกียจไปต่อปากต่อคำกับมัน ไอ้นี่มันขี้แพ้ชวนตี ขืนต่อปากต่อคำกับมันคืนนี้ก็ไม่จบ สมควรแล้วที่ให้พี่กาวน์ดูมัน ไอ้ตอนแรกก็ไม่พอใจเรื่องพี่กาวน์กับมันเท่าไหร่ ก็ดูที่เขาทำเพื่อนผมแต่ละอย่าง แต่เห็นเจ้าตัวเขาไม่เห็นเดือดร้อนอะไรมากก็ปล่อยมันไป เรียกว่าดูกันไปตามอาการมากกว่า มันมีอะไรไม่สบายใจเดี๋ยวมันก็มาเล่าเอง

“พรุ่งนี้จะออกกันกี่โมง” ผมถามแล้วหันไปมองกันต์ที่นั่งอยู่ทางขวามือ กำลังหยิบขนมปังกระเทียมเข้าปากเลยครับ

“ออกสักแปดโมงไหม พี่กาวน์ว่าไง” กันต์พูดครับ ส่วนพี่กาวน์ก็พยักหน้าเห็นด้วย ส่วนไอ้ป่านไม่ต้องไปถามมัน ยกให้เป็นภาระของพี่กาวน์ พรุ่งนี้เช้าพวกผมจะไปสวนแม่ฟ้าหลวง ส่วนตอนบ่ายจะไปวัดร่องขุ่นกัน แล้วทริปนี้ก็น่าจะจบที่เชียงรายไนท์บาร์ซาครับ เพราะกันต์จะไปซื้อของฝากให้พี่ๆ ที่ออฟฟิศ แต่ถ้าเป็นพวกของกินวันกลับจะแวะซื้อที่เชียงใหม่อีกที

“เฮ้ย ช้าๆ ก็ได้ จะรีบไปไหน” เสียงกันต์พูดกับไอ้ป่าน ตอนที่เห็นมันกระดกไวน์แดงที่มีอยู่เกือบครึ่งแก้วหมดในคราวเดียว

“รีบเมาไปไหนวะ” ผมถามมัน สงสัยเก็บกดจากเมื่อคืนที่กินได้ไม่เต็มที่

“แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกน่า” มันว่า แล้วจัดการยกขวดเทไวน์ลงแก้วมันอีก คนข้างมันก็หันมองมันบ้างเป็นพักๆ ครับ ส่วนผมกับกันต์ก็สบายๆ ไม่รีบร้อนแบบไอ้ป่านมัน แล้วก็ไม่มีใครพูดว่าอะไรไอ้ป่านมันอีกครับ หาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคุยกันไปเรื่อยๆ มากกว่า จนแต่ละคนหน้าขึ้นสีนั่นแหละครับ ถึงได้แยกย้ายกันไป ดูนาฬิกาแล้วก็สี่ทุ่มพอดีครับ
.
.
.

พอเข้าห้องได้ผมก็โถมตัวลงบนเตียงเลย ส่วนกันต์เดินเลยไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

“กร กร จะอาบน้ำหรือเปล่า” เสียงที่มาพร้อมกับมือที่จับไหล่ผม เพื่อเรียกให้ตื่น

“เดี๋ยวก่อน แป๊บนึง” ผมตอบ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นมานอนหงาย แล้วดึงตัวคนที่มีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวติดกายอยู่ให้ล้มทับลงมาบนตัว

“เฮ้ย!!” กันต์ร้องเสียงหลงเลยครับ เพราะผ้าเช็ดตัวเขาหลุดไปกองอยู่ข้างเตียง ผมดึงมือนะ ไม่ได้ดึงผ้า ผ้ามันหลุดเองผมไม่ได้ตั้งใจ เฮอๆ ผมตั้งใจแค่จะดึงตัวเขามากอดเองนะ แต่สงสัยว่ามันอาจจะมีอะไรเกินความตั้งใจกันบ้างแล้ว ไม่รู้ทำไมอยู่นอกสถานที่ทีไรมันเหมือนจะคึกมากกว่าปกติ

“ปล่อยก่อน จะไปใส่เสื้อผ้า มันหนาว” เสียงคนที่นอนทับอยู่บนตัวผมพูดขึ้น ผมไม่ตอบแต่กดจมูกหอมแก้มเขาไปหนักๆ ทั้งสองข้างแทน อาบน้ำมาใหม่ๆ ตัวหอมดี

“อ้าว ชอบอากาศเย็นๆ ไม่ใช่หรอ แต่ถ้าหนาวเดี๋ยวทำให้อุ่นให้ ไม่ต้องใส่หรอกเสื้อผ้า” ผมพูดก่อนพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบนแทน แล้วความอบอุ่นก็สร้างเองได้ โดยไม่ต้องอาศัยเสื้อผ้า


……………………………………………..



ตอนหน้ากลับไปเจอกันที่กรุงเทพฯ นะคะ 

[knightofbabylon]

กันต์กับกรน่ารักกันตลอด เรียบง่าย ไม่วุ่นวาย ชอบบบบบบบบ 
อ่านไปก็ยิ้มไป แต่เหมือนโดนตัดฉับข้างล่างสุดยังไงไม่รู้เลยคุณกวาง 




 

[Na na]

ชอบเวลากรบรรยายถึงกันต์จัง น่ารักสุดๆ 
ให้ความรู้สึกแบบว่าไม่ใช่แค่รัก แต่ถึงขั้นหลงเลยล่ะ

ส่วนฉากสุดท้าย เห็นด้วยกับคุณ knightofbabylon
ดีนะไม่บอกว่าตัดฉับไปที่โคมไฟหัวเตียง อิอิ
ให้เก็บไปจินตนาการเองใช่ม้ายยยย

[Rockstar]

เรียบง่ายแต่ก็มีอะไรให้ครึกครื้นได้ตลอด
ชอบจริงๆอ่านแล้วสบายใจ

[love2y]

ความอบอุ่นก็สร้างเองได้ โดยไม่ต้องอาศัยเสื้อผ้า

โหยยยยยย คิดได้นะ กร ก๊ากกกกกกกกก ชอบ!!!

[WhatLoveIs]

เป็นคู่ที่พอดีกันจริงๆ หวานจังเลยค่ะ 

[lovevva]

  สร้างความอบอุ่นโดยไม่ใส่เสื้อผ้า เอ้ย ไม่ต้องอาศัยเสื้อผ้า

[Little Devil]

หวานน่าอิจฉา
อีกคู่ก็ไม่ชัดเจนซักที
+1

[PeeYaR]

ปีใหม่สำหรับคนมีคู่นี่มันน่าอิจฉาจังเลยเนอะ
กรกับกันต์ยังหวานกันเหมือนเคย
>.<

[Sabaijai]

ปีใหม่ที่แสนจะอบอุ่น 

[bbc52]

หวานกันได้ตลอดเวลาจริงๆ เลยคู่นี้

อ่านแล้วมีความสุข

[andaseen]

 ::หวานนนนนน  น่ารักที่สุดอ่ะคู่นี้

[iforgive]

พี่ก็อยากบอกกรเหมือนกันว่าเวลาอ่านเรื่องนี้ทีไร "โครตมีความสุขเลยว่ะ"

[yayee2]

เห็นแต่ละคู่เค้ามีความสุข แล้วก็หวานๆกันแล้ว ทั้งชื่นชมทั้งอิจฉาน่ะ

[nunamicky]

อยากอ่านคู่ป่านกับพี่กาวน์แล้ว
ตอนหน้าเลยดีป่ะ

[yeyong]

อ่านคู่นี้ทีไร มีความสุขจัง
แล้วก็ต้องพลอยลุ้นอีกคู่ด้วย

[rellachulla]

อ๊ายยยย หวานนน
นอกสถานที่ึนี่ดูคึกคักกันจังเนอะ
อิอิ

[Fanun]

อ่านเรื่องของคู่นี้ทีไรมีความสุขมากๆทุกที
หวานจนเราอิจฉา

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[nongrak]

คู่นี้เขาหวานกันตลอดเวลา
น่าอิจฉา กรกับกันต์
ขอเซฟเก็บไว้อ่านนะค่ะ

[punchnaja]

น่ารักเหมือนเคย^^

[Chocorun]

พี่ก็อยากบอกกรเหมือนกันว่าเวลาอ่านเรื่องนี้ทีไร "โครตมีความสุขเลยว่ะ"

อยากจะบอกแบบนี้เหมือนกัน "โคตรมีความสุขเลย" ที่ได้อ่านเรื่องนี้ 

[Mafia Mania]

หวานกันไม่เกรงใจใคร ทำเป็นตัวอย่างให้คู่นั้นเห็นบ่อยๆ ก็ดีเหมือนกัน
จะได้มีคู่หวานเพิ่มอีกคู่ อย่าให้คลุมเครือนานนัก 

[ChiOln]

คู่นี้ ดูนุ่มๆ หวาน ๆ ไม่เลี่ยนดีแหะ ชอบ ๆ

[Sweet cream]

หวานกันให้คนอื่นอิจฉาได้ตลอดอ่ะคู่นี้
คนอ่านก็พลอยตาร้อนผ่าวเพราะความอิจฉาไปด้วย แต่อิจฉาไปก็ยิ้มไป
(น่ากลัวคนรอบข้างจะหาว่าบ้า ยิ้มอยู่ได้คนเดียว)

[bbyuqin]

อ่านตอนเวลาที่กันต์กับกรอยู่ด้วยกันทีไรมันทำให้ยิ้มได้ทุกทีเลย..

อ่านแล้วมีความสุขอ่ะ

+1 โลด_